Rewolucja francuska

Rewolucja francuska - okres w historii Francji

w latach 1789–1799, w którym doszło do
głębokich zmian polityczno-społecznych i
obalenia monarchii Burbonów.
 Zdobycie
Bastylii
Za symboliczny początek Francuskiej
Rewolucji uważa się zdobycie
Bastylii przez paryskich mieszczan
14 lipca 1789 roku

zbuntowani paryżanie zaatakowali Bastylię,

królewską twierdzę-więzienie, która
ucieleśniała tyranię rządzącej dynastii
Burbonów. Wydarzenie to stało się punktem
kulminacyjnym kilkudniowych zamieszek w
Paryżu i symbolem rewolucji francuskiej.
 Przyczyny rewolucji
francuskiej

I NIESTABILNOŚĆ
EKONOMICZNA

II GŁÓD WŚRÓD LUDNOŚCI

III UTRATA WŁADZY KRÓLA

PODZIAŁ
IV SPOŁECZEŃSTWA NA
STANY
 Powstanie w Paryżu dało sygnał do rozpoczęcia
walk na prowincjach. Niemal cała Francja stanęła
w ogniu walk chłopskich skierowanych
przeciwko swoim seniorom. Od Zgromadzenia
domagali się zniesienia feudalizmu i reformy

"Wielka trwoga" podatkowej. Okres ten nazwano Wielką trwogą.

4 sierpnia Zgromadzenie zniosło przywileje
stanowe, dzień później - ciężary ciążące na
chłopach. Była to geneza przyszłych reform
proponowanych przez konstytuantę.
 26 sierpnia 1789r. Zgromadzenie ogłosiło
Deklarację Praw Człowieka i Obywatela. W
dokumencie podkreślono wolność wszystkich
obywateli oraz ich równość wobec prawa.
Francuzom zapewniono równy dostęp do urzędów

"Deklaracja
i stanowisk. Wprowadzono trójpodział władzy,
gdzie królowi pozostawiono przywilej
sprawowania władzy wykonawczej. Zgodnie z

Praw człowieka Deklaracją Francja zyskiwała nowego suwerena –

naród.

i obywatela"
 3 etapy
Po wybuchu rewolucji francuskiej wyróżniamy
3 etapy: rządy żyrondystów, jakobinów i
termidorianów. Jakobini wprowadzili terror, w
czasie którego zginęło na gilotynie około 18
tysięcy ludzi. Czarną kartą rewolucji francuskiej
jest krwawe spacyfikowanie powstania
chłopów w Wandei, kiedy to zamordowano
około 300 tysięcy ludzi. Władze rewolucyjne
zmagały się z kryzysem gospodarczym,
niepowodzeniami na wywołanej przez siebie
wojnie oraz niezadowoleniem społecznym.
 W latach 1791-1792 pozycja króla
zaczęła słabnąć, jako że oskarżano go o
potajemne próby odbudowy własnej
pozycji. Jednocześnie rosła liczba
radykałów, w miarę ponoszonych na
froncie klęsk w nieopatrznie wywołanej
wojnie z Austrią i Prusami. Ostatecznie
doprowadziło to do upadku i detronizacji
króla (szturm na Tuillerie), równocześnie
ogłaszając Francję republiką
(10.08.1792).
 Rządy
Dyrektoriatu
W latach 1793 -1794 doszło do największego nasilenia się
terroru rewolucyjnego we Francji, spowodowanego dojściem
do władzy radykalnego ugrupowania jakobinów,
Maksymilianem Robespierrem na czele. Był to okres
zaostrzonej walki z prawdziwymi i wyimaginowanymi
wrogami rewolucji, jak również próba wprowadzenia
radykalnych zmian społecznych i gospodarczych. Wkrótce
jednak okazało się, że władza jakobińska nie potrafi sprostać
tak trudnemu zadaniu i w państwie pogłębia się kryzys.

Po tych wydarzeniach do głosu doszła nowa władza –

Dyrektoriat. Nazwa ta pochodzi od tego, że w czasie od lipca
1794 roku do listopada 1799 roku władzę wykonawczą
sprawowało pięciu, tak zwanych, Dyrektorów.
 Okres ten był dość korzystny dla
społeczeństwa francuskiego, które korzystało
z wolności politycznych i powiększało swoje
majątki. Nowe realia otworzyły też dla wielu
możliwość zrobienia kariery, która wcześniej
byłaby niemożliwa.

Zmiany dotyczyły również armii, którą zaczęło

zasilać mnóstwo młodych ochotników
zainspirowanych ideami republikańskimi. Taka
sytuacja sprzyjała szybkiemu awansowi w
strukturach wojskowych. Powstała więc grupa
młodych generałów, takich, jak, późniejszy
wybitny wódz i polityk – Napoleon Bonaparte
(1769-1821). W 1796 oraz 1797 roku odniósł
on liczne zwycięstwa nad Austriakami i po
NAPOLEON BONAPARTE pokonaniu ich opanował Półwysep Apeniński.
 Liczne podboje francuskie, mające na celu szerzenie idei
rewolucyjnych, wzbudziły niepokój mocarstw europejskich,
co poskutkowało w 1798 roku wypowiedzeniem wojny
Francji przez koalicję antyfrancuską, do której weszły, między
innymi, Austria i Rosja. Stanowiło do realne zagrożenie dla
rządów Dyrektoriatu, co zmusiło Napoleona do zaniechania
walk w Egipcie, które wówczas toczył, i powrotu do Paryża.

Napoleon Bonaparte przejął władzę we Francji w wyniku

zamachu stanu 18 brumaire'a (9.11.) 1799 roku, kończąc tym
samym rewolucję francuską. 24.12.1799 roku wprowadził on
nową konstytucję, zwaną konsularną, lub Konstytucją roku
VIII. Na mocy jej przepisów Francją miał rządzić
trzyosobowy Konsulat, z Napoleonem jako Pierwszym
Konsulem. W praktyce już wtedy Napoleon sprawował
faktyczną władzę w państwie.
Dziękujemy
za uwagę