KAHRAMANLAR: Ahmet Sinan Veysel Sıdıka (Ahmet’in annesi) Nazife (Sinan’ın annesi)
(Sokakta çocuklar misket oynamaktadır.)
Ahmet: Hah! Vurdum vurdum; hepsi benim, hepsi benim! Sinan: Hadi lan, değmedi! Ahmet: Yalan mı söylüyorum lan, değdi işte! Sinan: Yalan tabii, yanından geçti; Veysel, sen söyle değdi mi değmedi mi? Veysel: Vallahi değer gibi oldu; ama değdi de diyemem değmedi de diyemem. Sinan: Ne demek lan değdi gibi oldu! Ya değer ya değmez! Veysel: Yahu ne bileyim işte, tam göremedim. Sinan: Ben anlamam arkadaş, değmedi. Ahmet: Oynamıyorum lan! Al Hepsini atıyorum! (Bütün misketleri atar, ağlayarak oradan gitmek ister, Sinan bırakmaz.) Sinan: Var mı lan öyle ütüp ütüp gitmek? Daha oyun bitmedi. Benim çok zararım var! Ahmet: Lan bıraksana kolumu! Anneaa, bıraksana kolumu lan! (Sinan bir tokat atar, bir de Ahmet’in poposuna tekme atar.) Sinan: Anneaa, ne vuruyon lan? Seni dövdüreceğim oliş! Ahmet: Hadi lan! Dövdürecekmiş! (Sesleri duyan Sıdıka sokağa gelir, çocukları ayırır, Sinan’ın kulağına yapışır.) Sıdıka: Utanmıyor musun kendinden küçüğü dövmeye sen! Hu Nazife hanım Nazife hanım çık da gör oğlunun terbiyesizliğini! Sinan: Bıraksana kulağımı ya! Anneeee! (Sesleri duyan Nazife sokağa fırlar.) Nazife: Aaaa! Hanım hanım kendine gel! Sen kimin kulağını çekiyorsun öyle? Sıdıka: Sen ne diyorsun be kadın! Az daha senin oğlan benim çocuğu öldürecekti. Hem maşallah pabuç kadar da dili var.Ne biçim çocuk yetiştirmişsin! Nazife: Ne demek ne biçim çocuk yetiştirmişsin! Sen kendi çocuğuna bak ayol! Sıdıka: Aaa! Üstüme iyilik sağlık! Gördünüz mü suçlu biz olduk! Nazife: Üstüne iyilik mi olur, sağlık mı olur; orasını sen daha iyi bilirsin artık. Sıdıka: Bana bak, ne demek istiyorsun sen, terbiyesiz karı! Anasına bak çocuğunu al! Senin verdiğin terbiye ancak bu kadar olur! Nazife: Ha hay! Sen kendine bak be! Bir kocaya sahip olmadın, oğluna mı sahip olacaksın! (Bu arada çocuklar kol kola girip annelerini seyretmeye başlarlar.) Nazife: Bırak lan o çocuğu gebertirim şimdi seni! Sıdıka: Ulan dertlerin büyüğünden gidesice gevurun çocuğu, sen değil miydin az önce dayak yiyip bas bas bağıran? Bırak çabuk onu! (Nazife çalımla sahneden ayrılır, peşinden Sıdıka çıkar.) Ahmet: Ulan amma da cazgır anan var ha! Sinan: Hadi lan, sanki senin annen daha farklı! Haydi oynayalım. (Sinan Ahmet’in poposuna bir tekme atar, Ahmet de Sinan’ın poposuna.) -SON-