มรสุมชีวติ

มัทธิว 8:23-27 บอกเล่ำโดย

หนึ่งในสำวก

ไม่มีใครเล่ำเรือ่ งได้เหมือน
นำยท่ำน เช่น เรือ่ งดิน
แกะ เหรียญที่หำยไป ลูก
ผูห้ ลงผิด ผูร้ บั ใช้ที่มี
ปั ญญำและผูร้ บั ใช้ที่
เหลวไหล ยำม และหญิง
พรหมจำรีย ์ เป็ นต้น

พอเริม่ พลบค่ำ เรำเหนื่อยล้ำจำกกำรพยำยำมดูแลควำมเป็ นระเบียบเรียบร้อย ผูค้ นมำ

ชุมนุมกันหลำยชั่วโมงแล้ว เขำพำกันเบียดเสียดเรำไปถึงชำยทะเล เพื่อเข้ำไปใกล้ ๆ จะได้
เห็นพระเยซูชดั ขึน้ หรือสัมผัสเสือ้ ผ้ำพระองค์เพื่อรับพร พระเยซูตอ้ งขึน้ ไปเล่ำเรือ่ งจำกเรือหำ
ปลำลำหนึ่ง เพื่อให้ทกุ คนได้ยิน พอเริม่ มืด เรำบอกให้ทกุ คนกลับบ้ำน ภำรกิจวันนัน้ สิน้ สุด
แล้ว

พระเยซูบอกเรำให้ไปอีกฟำกหนึ่งของทะเลฆำลิลำย เพรำะพระองค์ทรำบว่ำมีกำรผจญภัย
อีกอย่ำงหนึ่งรอเรำอยูท่ ี่น่นั รำวกับว่ำยังตื่นเต้นกันไม่พอ! เรำทุกคนหวังว่ำจะได้พกั ผ่อนเสีย
ที

เรำแล่นเรือไปบนผืนนำ้ ที่สงบ รูส้ กึ พึงพอใจว่ำเป็ นวันที่ดี พระเยซูเหนือ่ ยล้ำพอๆ กับเรำ อันที่

จริงแล้ว หลังจำกออกเรือพระองค์ไปที่ทำ้ ยเรือ ไม่นำนนักก็ผลอยหลับไปบนหมอนใบหนึ่ง
ชีวิตเรำยำกลำบำก เรำจึงเห็นคุณค่ำควำมสุขสบำยเล็กๆ น้อยๆ พระองค์เคยกล่ำวว่ำสุนขั
จิง้ จอกมีโพรง นกในอำกำศมีรงั แต่พระองค์ไม่มีที่ซกุ หัวนอน เป็ นอย่ำงนัน้ จริง ทว่ำหมอน
นุ่มๆ ก็ชว่ ยให้หลับสบำยแน่
พำยุเริม่ พัดกระหน่ำอย่ำงไม่คำดหมำย ลมเริม่ ส่งเสียงโหยหวน ดุจวิญญำณกรีดร้องครวญ
ครำง คลื่นเริม่ ซัดสำดกรำบเรือ ผมเคยเจอพำยุใหญ่มำก่อน แต่ไม่เหมือนครำวนี ้ นำ้ เริม่ เข้ำเรือ
เล็กที่มีคนเต็มลำอย่ำงรวดเร็ว เรำรีบตักนำ้ ออกอย่ำงบ้ำคลั่ง ด้วยอะไรก็ตำมที่หยิบจับมำได้
เรำทุกคนยกเว้นนำยท่ำน ผมแทบไม่เชื่อเลย! ท่ำนหลับสนิท รำวกับนอนอยูบ่ นโซฟำนุ่มๆ
นำ้ ท่วมตำตุม่
เรือโคลงเคลง
รำวกับจะ
พลิกคว่ำ นำ้
เข้ำเกือบมิด
แล้ว อีกไม่
นำนก็จะจม
เรำทำอะไร
ไม่ได้ ไม่ใช่
ทุกคนที่วำ่ ย
นำ้ เป็ น ถึงแม้
จะว่ำยเป็ น
แต่คลื่นแรง
มำก เรำคง
ลอยคออยูไ่ ด้ไม่นำนนักในนำ้ เย็นเฉียบ

ผมกับสำวกอีกคนหนึ่งเขย่ำพระเยซู อ้อนวอนให้พระองค์ทำอะไรสักอย่ำง พระองค์ไม่ได้ตอบ

รับทันที เรำจึงอ้อนวอนหนักขึน้ หวังว่ำพระองค์จะรูส้ กึ ผิดที่ไม่ชว่ ยเรำให้พน้ ภัยพิบตั ิครัง้ นี ้
“นำยท่ำน ท่ำนไม่ใส่ใจหรือว่ำเรำกำลังจะจมนำ้ ตำย! ช่วยเรำด้วย!”

แล้วพระองค์ก็ลกุ ขึน้ ยืน จับเสำเรือ กล่ำวกับพำยุ! “จงสงบนิ่ง!”

แล้วก็เป็ นเช่นนัน้ ! ไม่นำนนักนำ้ ก็ใสแจ๋ว เรำหยุดชั่วครู ่ ชื่นชมกับชั่วขณะนัน้ ผมนึกในใจว่ำเรำ

น่ำจะขอให้พระองค์ชว่ ยเร็วกว่ำนี ้
 พระเยซูมองดูเรำและกล่ำวว่ำ “ทำไมท่ำนจึงหวำดกลัวยิ่งนัก ศรัทธำของท่ำนอยู่ที่ไหน” ผม
ละอำยใจเกินกว่ำที่จะตอบ

แน่นอนว่ำเรำมีคำถำมในใจ “บุรุษผูน้ ีเ้ ป็ นใครกัน แม้แต่คลื่นลมและท้องทะเล ก็เชื่อฟังท่ำน”

เรำเริม่ ตระหนักว่ำเรำไม่ได้เพียงแต่ติดตำมรับบีผมู้ ีปัญญำ ทว่ำเรำอยูต่ ่อหน้ำสง่ำรำศีของ
พระเจ้ำ

ไม่นำนนักเรำก็ไปถึงอีกฟำกหนึ่งด้วยควำมปลอดภัย ผมได้รบั กำรเตือนใจถึงข้อควำมนี ้

“พระองค์ตอบคำอธิษฐำนของข้ำ ด้วยกำรกระทำที่น่ำเกรงขำม โอพระเจ้ำ พระผูช้ ่วยให้รอด
ของเรำ พระองค์ทรงเป็ นควำมหวังของคนทั่วโลก แม้แต่ผทู้ ี่แล่นเรือไปในทะเลไกลโพ้น
[พระองค์]ทรงระงับเสียงคลื่นซัดสำดในท้องทะเล พระองค์บนั ดำลให้พำยุสงบและคลื่นนิ่ง
พระองค์พำเรำมำถึงท่ำเรือด้วยควำมปลอดภัย” (สดุดี 65:5,7; สดุดี 107::29–30)

ต่อมำภำยหลัง เมื่อชีวิต
ผมประสบกับพำยุโดย
ไม่คำดหมำย ผม
ไว้วำงใจว่ำพระองค์ผู้
สถิตอยูก่ บั เรำในเรือวัน
นัน้ สถิตอยูก่ บั ผมเสมอ
จนกระทั่งบัน้ ปลำยชีวิต

www.freekidstories.org
Illustrations by Little Zebra Books. Used under Creative Commons Attribution 4.0 International License. Background by Upklyak via Freepik. Text from Activated
Magazine. Used by permission.