MASKS OF LONELİNESS Alfred Adler in Perspective / Manes Sperber

ForeWord- Ön Söz

As a ten year old I took careful note of the date, and today, over fifty years
later, I have not forgotten it: on July 27, 1916 we finally arrived in Vienna – after an
adventurous, needlessly rounabout escape.

10 yaşındayken dikkatle tarihi not aldım, bugün, yani elliden fazla yıl sonra,
unutmadım: 27 Temmuz 1916’da maceralı, gereksiz ve dolambaçlı kaçışlardan sonra
sonunda Viyana’ya vardık.

My parents feared the unknown and the deprivations it would bring, and
perhaps they suspected that once they reaced the big city even the desire to return to
their home would desert them.

Ailem, bilinmeyenden ve onun getirdiği yoksunluktan korkardı, belki de büyük

şehre ulaştıklarında evlerine dönme isteğinin bile onları terk edeceğinden
şüpheleniyorlardı.

In fact they did not leave Vienna until twenty-three years later, one day after
the outbreak of World War II. And they never did return, either to their little town or to
Austria.

Hatta 23 sene sonra, İkinci Dünya Savaşı patlak vermesinden bir gün sonrasına
kadar kadar da Viyana’dan ayrılmadılar. Sonrasında ne küçük şehirlerine ne de
Avusturya’ya geri döndüler.

That first summer I spent many hot afternoons in the Prater, wandering among
the booths where the artistes cried their wares, in an effort to attract the scanty week-
day audince.

İlk yaz ayında, Prater’da, sayısı az olan hafta içi kitlelerini eşyalarıyla
etkilemek için çaba sarf eden sanatçıların bağırdığı dükkanların arasında kaybolarak
birçok sıcak öğle vakitleri geçirdim.
 The heat made the red, yellow and white greasepaint on their faces smear into
weird and terrifying designs.

Sıcaklık, yüzlerine sürdükleri kırmızı, sarı ve beyaz renkteki yağlı boyayı tuhaf
ve korkutucu tasarımlara dönüştürüyordu.

They never played out the sensational dramas they promised; they strained
their voices in vain, for we were not to be transformed into paying customers.
Occasionally someone would decide to risk the entrance fee: a lonely soldier on leave
or a down-in-the dumps war veteran.

Vaat ettikleri gibi sansasyonel oyunlar oynamadılar; ödeme yapan müşterilere

dönüşmediğimiz için seslerini boşuna yıpratmış oldular. Ara sıra bazıları giriş
ücretinde risk almaya karar verirdi: izinli yalnız bir asker ya da üzgün bir savaş gazisi.

One evening several violent downpours had emptied out the Prater even before
darkness, and I was on my way home when I experienced one of those moments in
which a sudden realization presents itself so forcefully that one stops dead in one’s
tracks. I suddenly grasped why I had wasted week after week in the Prater: I had not
wanted to admit to myself how much the city disappointed me.

Bir akşam üstü, Prater’a, hava kararmadan önce birkaç kez şiddetli sağanak
yağdı ve eve gidiş yolumdayken ani bir farkedişin kendini çok güçlü bir şekilde
gösterdiği anlardan birini deneyimledim: kişi kendi yolunda ölü olarak duruyor.
Aniden neden Prater’da haftalarımı harcamış olduğumu anladım: şehrin beni ne kadar
hayal kırıklığına uğrattığını kendime itiraf etmek istemiyordum.

Jeruselam. Vienna. These two names had represented magical places in my

childhood daydreams, places at once very near and very far. I knew that Jeruselam
existed in time and could never be lost, for God himself had promised it to us. But
Vienna existed in the space to which we belonged, the empire of Franz Joseph, whose
subjects we were.

Kudüs. Viyana. Bu iki isim çocukluk hayallerimdeki büyülü yerleri, aynı anda
çok yakın ve çok uzak yerleri temsil ediyordu. Kudüs’ün zaman içinde var oluğunu ve
asla kaybolamayacağını biliyordum, Tanrı’nın kendisi bize söz vermişti. Ama Viyana,
ait olduğumu alanda, bağlı olduğumuz Franz Joseph imparatorluğunda vardı.

It would be a city of palaces, built not of bricks and stone but of gleaming
crystals, a city on which night never dared to descend. To the child in a distant
province, the Imperial City suggested glory and splendor, absolute terrestrial beauty;
but now reality had unmasked and destroyed the dream.

Tuğla ve taşlardan değil, gecenin asla inmeye cesaret edemediği kristallerden

parlayan bir saraylar şehri olurdu. İmparator şehri, uzak bir ildeki çocuğa, zafer,
görkem ve saf karasal güzellik olduğu izlenimini verdi; ancak bugün gerçek şu ki,
şehrin maskesi düştü ve hayalleri yıktı.

Nothing could equal the image a lively imagination had created-not the Old or
the New Hofburg with its famed changing of the guard, not the Cathedral of St.
Stephen or the imposing Ministry of War, before which crowds sometimes gathered of
an evening to hear reports of gallant victories. And the Viennese themselves were not
what they should have been: that I recognized, once the illusion had been shattered.

Hiçbir şey, canlı bir hayal gücünün yarattığı imgeye eşit olamazdı, -eski ya da
ünlü muhafız değişimiyle yeni Hofburg için, Aziz Stephen Katedrali için ya da
görkemli Savaş Bakanlığı için değil, bazen cesur zaferlerin bildirilerini duymak için
bir akşam toplandı. Ve Viyanalıların kendileri, olmaları gerektiği gibi değillerdi:
yanılsama paramparça olduktan sonra fark ettim.

To this day I recall the precise spot on the Praterstrasse, opposite the Carl
Theater, where it suddenly became clear that I would have to learn to live on the debris
of my illusions, and I wondered then why it should be as diffcult to live with an
illusion as without one. Since that day I have never ceased searching for the answer.

Bu günlerde, Praterstrassedeki kesin noktayı hatırladım, Karl Tiyatrosu’nun

karşısında, aniden yanılsamalarımın enkazında yaşamayı öğrenmeli ve netleşti