Συμπληρωματικο Βιογραφικο

Ήμουν τυχερή που ήμουν η μικρότερη. Πάντα έκανα τις δουλειές που έμεναν,τις πιο εύκολες και
ξεκούραστες. Ήταν αυτό ένας άγραφος νόμος του οποίου τα προνόμια απολαμβανα σιωπηλά.

Μου άρεσε όταν ήμουν μικρή να γυρίζω στα χωράφια και χανομουν με τις ώρες παρατηρώντας τη
φύση, τα χρώματα, φτιάχνοντας και παίζοντας φανταστικές ιστοριες.Η αγαπημένη μου ήταν αυτή,
όπου ένας πολεμιστής ερχόταν από τον μακρινό ορίζοντα να με ελευθερώσει από το κάστρο μου, όπου
ήμουν φυλακισμένη. Πάνω σε άλογο, εννοείται. Και πανέμορφος. Εννοείται.

Η αγάπη μου αυτή για τις φανταστικές ιστορίες ικανοποιηθηκε επαρκώς όταν στο δημαρχείο του
χωριού άρχισαν να προβάλλονται κινηματογραφικες ταινίες. Σίγουρα όχι οι πιο δημοφιλείς και
πετυχημένες αλλά σίγουρα πιο περίτεχνες και ακριβές από τις...δικές μου παραγωγές. Και ήταν αυτό το
καταφύγιο και η διέξοδος μου από το βαρύ κλίμα του σπιτιού όταν πέθανε ο πατέρας, ή όταν η μητέρα
δεν μπορούσε πια να κάνει τίποτα από μόνη της καθισμένη στην καρέκλα της. Είχα δύο εβδομάδες για
να θυμάμαι την ταινία, να την αλλάζω και να την ξαναζώ και λίγο χρόνο ακόμα για να ανυπομονώ για
την επόμενη.. Έτσι περνούσε ο καιρός. Με μαγευε αυτός ο κόσμος. Και ειδικά τα κουστούμια τους. Και
τα σκηνικά. Μα που έβρισκαν όλα αυτά τα υπέροχα υφάσματα! Έτσι κατάπιάστηκα με τη
ραπτομηχανή, ελπίζοντας πως κάποια μέρα θα είχα κι εγώ τόσο όμορφα ρούχα, ή τουλάχιστον θα τα
έφτιαχνα για άλλους.

Μία μέρα που ήμουν έξω στην αυλή, απλώνοντας μια ατελείωτη μπουγάδα, διέκρινα να πλησιάζει από
μακριά η φιγούρα ενός νέου άντρα, όχι πάνω σε άλογο, αλλά σε μία Norton CS1. Δεν μπορούσα να τον
δω καλά γιατί ο ήλιος εδυε από πίσω του και έτσι φαινόταν μόνο το περίγραμμα της μορφής του. Το
σαστισμα μου ήταν μεγάλο όταν είδα όταν πλησίασε αρκετά πως ναι, ήταν ο πιο όμορφος άντρας που
είχα δει ποτέ. Και ακόμα μεγαλύτερο όταν κατάλαβα πως κατευθυνόταν προς το σπίτι μας. Σταμάτησε
τη μηχανή και κατέβηκε. Πρέπει να ήμουν αξιολυπητο θέαμα..Συστήθηκε, με την Ουαλικη του
προφορά.. Τζέρι Έβανς. Είχε έρθει στο χωριό, σαν πλασιέ για την βρετακινη εταιρία Norton,
προωθοντας το νέο της μοντέλο και ήθελε να ξέρει εάν κάποιος από την οικογένεια μπορεί να
ενδιαφέρεται.Του είπα πως ο πατέρας μου είχε πεθάνει και πως ο αδερφός μας δεν ζει μαζί μας και
πως μάλλον εδώ δεν στάθηκε πολύ τυχερός κι αυτός - αν το πιστευετε- μου είπε :" Κι όμως, νομίζω πως
αυτή είναι η πιο τυχερή μέρα της ζωής μου!"

Αφού συνήλθα από το πρώτο σοκ και ανεκτησα τους καλούς μου τρόπους, τον κάλεσα μέσα για να πιει
μια λεμονάδα - θα ήμουν αγενής να τον αφήσω να φύγει έτσι μια τόσο ζέστη μέρα-Συστήθηκε στις
αδερφές μου και έκατσε αρκετή ώρα μαζί μας, μιλώντας μας για τις περιπέτειες του - ω ναι! Στον Τζέρι
Έβανς αρέσει να μιλάει. Ειδικά για τον εαυτό του και - ω ναι! - το κάνει πολύ καλά!

Εκείνο το βράδυ πήγαμε με τη Ροουζ και την Αγκι στο δημαρχείο για να δούμε την ταινία. Έπαιζε το
Hell's Angels με τον Ben Lyon, τον James Hall καϊ την Jean Harlow. Ήταν πολύ μεγάλη η έκπληξη μου
όταν λίγο πριν αρχίσει η ταινία, εμφανιστηκε από το πουθενά, όπως λέει κ το τραγούδι, ο Τζέρι Έβανς
και έκατσε δίπλα μου. Ήταν ακόμα στο Ντονενγκαλ, αποφάσισε να μείνει μερικές μέρες είπε, γιατί στο
εμπορικό του Μόργκαν έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον για τη Norton και ίσως να είχε τέσσερις, ή ίσως
πέντε παραγγελίες, όλες μαζεμένες αύριο κιόλας.. "Σου είπα πως σίγουρα είναι η πιο τυχερή μέρα της
ζωής μου Κρις!" Μόνο αυτό πρόλαβε να πει πριν κλείσουν τα φώτα. Και περάσαμε έτσι τις επόμενες
 Συμπληρωματικο Βιογραφικο

δύο ώρες, σιωπηλόι, ο ένας δίπλα στον άλλον. Ζούσαμε μαζί μέσα στην ταινία, μέσα σε ένταση,
αερομαχίες, πόλεμο, προδοσία και έρωτα. Σαν να ΈΠΡΕΠΕ να είμαστε εκεί. Σίγουρα εκεί ανηκαμε
περισσότερο από τη βαρετή αίθουσα του δημαρχείου του Ντονενγκαλ...

"Ουαου! Ουαου! Ουαου! Ουαου!" Φώναξε χειροκροτώντας όταν τελείωσε η προβολη , και πριν
καταφέρω να συνέλθω καλά καλά, μου έδωσε ένα πεταχτο φιλί στο μάγουλο και πηδωντας πάνω από
την πλάτη της καρέκλας του μου φώναξε :"Τα λέμε αύριο Κρις!" Έμεινα να κοιταζομαι με την Αγκνες και
τη Ροουζ..

Η επόμενη μέρα πέρασε και ο Τζέρι δεν φάνηκε. Οι αδερφές μου έκαναν πως δεν συνέβαινε τίποτα,
μόνο η Αγκνες κατάλαβε την απογοήτευση μου και το βράδυ που καθόμουν στις σκάλες της βεράντας
ήρθε και μου είπε :"Δεν πειράζει, ίσως να μην πρόλαβε απλά να περάσει Κρισι, φαίνεται πολυάσχολος
τύπος."

Εκεινο το Σαββατοκύριακο ήταν η γιορτή της Λουνασα. Ντυθήκαμε με τα καλύτερα μας και ξεκινήσαμε.
Θυμάμαι πως σχεδόν έσερνα τα πόδια μου στο δρομάκι, δεν ήθελα καθόλου να πάω.,δεν ήθελα να δω
κανέναν,αλλα ο ενθουσιασμός των αδερφών μου δεν μου άφηνε περιθώριο αντίστασης.

Καθόμουν ακεφη σε μια γωνία - ω πόσο θα ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί-δεν είχα καμία όρεξη
να είμαι εκεί.. "Λου μεγαλοδυναμε! Κάνε το θαύμα σου!" Σκεφτομουν..

Κσι ξαφνικά ένιωσα ένα δυνατό χέρι να με αρπάζει και πριν καλά καλά δω ποιος είναι να με
στιφογυρνα γύρω από τον εαυτό μου - μια... δύο... "Τζέρι?" Σταμάτησα. Και όπως όλα γύριζαν γύρω
στο κεφάλι μου - σκέψεις, αμφιβολίες, λύπη, απογοήτευση, ντροπή-τόσο ξεκάθαρο έγινε ΕΚΕΊΝΗ τη
στιγμή μέσα μου, πως αυτός, ήταν ο πιο όμορφος άντρας που είχα δει ποτέ και πως ήταν αδύνατο να
αντισταθώ σε αυτό, ο, τι και να έκανε. Ο τρόπος με τον οποίο με συνεπαίρνε η παρουσία του σε
βήματα χορού άγνωστα για μένα, αλλά που μαζί του φάνταζαν τόσο φυσικά και αυτή η παράδοση που
αισθανόμουν στα χέρια του, ήταν για μένα ο, τι πιο μεθυστικο και εθιστικο είχα ζήσει ποτέ στη ζωή μου
μέχρι τότε.

Και χορέψαμε όλο το βράδυ, και χορεύαμε οπότε βρισκόμασταν τις επόμενες μέρες παντού, στον κήπο,
στο δρόμο, στη βεράντα..

Θυμαμαι όταν χορεύαμε, σε ένα από τα τελευταία αθεριστα χωράφια και έβλεπα τα στάχυα να
λικνίζονται μαζί μας από τον αέρα. Τότε σκέφτηκα, ένιωσα, πως εγώ και ο Τζέρι είμαστε πλάσματα της
γης, μιας ουράνιας μουσικής που δεν ακούγεται, να τη νιώθεις βαθιά μέσα σου. Μαζί του μόνο μου
φανερώνουν αυτή η αλήθεια και έβλεπα τον εαυτό μου, όπως πραγματικά ήθελα να είμαι. Ημουν.
Όταν ήμουν μαζί του ήμουν Εγώ.

Ο Τζέρι ερχόταν και έφευγε. Τον έβλεπα για λίγες μέρες και ξανάχανοταν. Που και που λάμβανα
σύντομα γράμματα του, πιο πολύ σαν σημειώματα. Φάνταζαν πάντα σαν να τα φώναζε δυνατά,
γραμμένα με τον άτσαλο βιαστικό γραφικό του χαρακτήρα και με πολλά θαυμαστικά. Έρχονταν σαν
πυροτεχνήματα μέσα στη βαρετή μέρα μου. "Ει Κρισι! Κοίτα ψηλά! Ωραία μέρα σήμερα ε? Σου στέλνω
ένα φιλί με τον αέρα! Κοίτα! Έγινε πολύχρωμο πουλί!!!"
 Συμπληρωματικο Βιογραφικο

Ξεκίνησα να ζω ανάμεσα σε δύο κόσμους. Αυτόν που ήμουν στο σπιτι κι αυτόν στον οποίο ήμουν όταν
ήμουν με τον Τζέρι. Και ήρθε μια μέρα που αυτοί οι κόσμοι συγκρουστηκαν. Κατάλαβα πως είμαι
έγκυος. Όλες το καταλάβαμε γιατί η ανακοίνωση του γιατρού έγινε μπροστά σε όλες μας. Μπορώ μόνο
να θυμηθώ τη σύγχυση μου, το αφύσικα ανέκφραστο πρόσωπο της Κέιτ, και την Αγκι και τη Μάγκι να
με αγκαλιάζουν. Η Ροουζ είχε ενθουσιαστεί.

Μετά, πολλές συζητήσεις, εντάσεις, τσακωμούς, που σιγά σιγά έδωσαν τη θέση τους σε μία νέα σχέση
μεταξύ μας και το πέρασμα σε μία καθημερινότητα που ήρθε απαλά, σιγά σιγά, αναπόφευκτα, σχεδόν
αβίαστα, μέχρι που ήρθε στον κόσμο ο Μάικλ. Στην αγκαλιά και των πέντε μας μαζί. Ήταν το δώρο της
μουσικής εκείνης της σιωπηλής στα στάχυα, που ήρθε με σάρκα και οστά να ζήσει ανάμεσα μας.
Φωτεινός, πολύχρωμος, και ενοχλητικά απαιτητικός με την προσοχή μας, ακριβώς σαν τον πατέρα του.
Και έτσι, μου έλειπε και αυτός λιγότερο.

Δεν ήταν εύκολο για μενα το να αντέχω να ζω σε αυτή την αναμονή κάθε φορά. Την αναμονή της
ζωής..Τα βλέμματα μια τα λόγια των ανθρώπων, με έκαναν να κλειστώ πιο πολύ στο σπίτι και κάποιες
φορές να μην θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι μου. Το μονο που μου έδινε δύναμη να συνεχίζω ήταν
οι αδερφές μου. Η Μάγκι με τα αστεία της και ο Μάικλ, που η φροντίδα του μου έδινε ένα σκοπό, και
ίσως μια ελπίδα για το μέλλον. Όσο περνούσε όμως ο καιρός καταλάβαινα πως ο Τζέρι δεν θα με
έπαιρνε ποτέ από το κάστρο και πως με κάποιο τροπο τα κλειδιά είχαν χαθεί.

"Πολλη ησυχία και μούτρα έχουμε εδώ βρε παιδιά!" είπε μια μέρα η Μάγκι. "Για ελάτε να δείτε τι εφερ
η Κέιτ!" Και ήρθε το Μαρκόνι... Οι ώρες της δουλειάς ήταν πιο ευχάριστες, και το ρεπερτόριο της Μάγκι
ξεφυγε εντελώς. Τα πράγματα ήταν πιο φωτεινά ξαφνικα. Αλλα φαίνεται πως όλα στο σπίτι μας είναι
πάντα λίγο προβληματικά. Ανάβει και σβήνει οπότε του καπνίσει, μου τη δίνει στα νεύρα. Έχω αρχίσει
να πιστεύω πως είναι για πέταμα το παλιόπραμα!

Η επιστροφή του Τζακ από την Αφρική, ήταν μεγάλο γεγονός για μας. Παρ'οτι η Κέιτ ανησυχούσε πολύ
για την κατάσταση του, πιστεύω πως με κάποιο τρόπο ήταν πιο χαρούμενος από όλες μας. Οι αλλαγές
εκείνο το καλοκαίρι ήταν καταιγιστικες.Η Αγκνες και η Ροουζ έφυγαν ξαφνικά. Η απουσία τους ήταν
φοβερά αισθητή και επώδυνη. Η σκέψη πως δεν θα τις έβλεπα ποτέ ξανά, για πολύ καιρό με διέλυε. Η
Μάγκι έλεγε πως ήταν σίγουρη πως η Αγκνες ήξερε τι έκανε και πως ήταν "τόσο ικανή που θα είναι μια
χαρά!" Ήθελα πολύ να το πιστέψω αυτό. Ένα μέρος μου τη ζήλευε την Αγκι, για το θάρρος της κοα με
τον καιρό πίστεψα πως όντως, ίσως είναι πιο ευτυχισμένη μακριά.

Κι όταν έφυγε κι ο Τζακ, στον ύπνο του, μάλλον από καρδιά, ένιωσα πως ήταν πια κι αυτός απόλυτα
ευτυχισμένος, και πως θα χόρευε με τους "δικούς του" όπως έλεγε ανθρώπους, στον δικό του
Παράδεισο..

Απο ανάγκη λοιπόν και ελπίζοντας και σε μία δική μου Ηρωική έξοδο, αποφάσισα να δουλέψω στο
εργοστάσιο Κλωστουφαντουργιας του Ντονενγκαλ, πιστεύοντας πως θα έβρισκα τον τρόπο να
ασχοληθώ επιτέλους με το ράψιμο, με κάποιο θαυματουργικο τρόπο. Αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ. Ο
Μάικλ μεγάλωσε και έφυγε, ο Τζέρι σταμάτησε από καιρό να έρχεται, και τα γράμματα του
λιγοστεψαν, τα πυροτεχνήματα έσβησαν και ο καιρός πέρασε.
 Συμπληρωματικο Βιογραφικο

Έκανα τον κύκλο μου, σαν τα στάχυα πριν τη Λουνασα. Και τώρα μπορώ να χορεύω κι εγώ αιώνια, στην
αγκαλιά του Τζέρι, με τον αέρα να φυσά στα μαλλιά μου.