Η κουκούλα - Θανάσης Τριαρίδης

1
θανάσης τριαρίδης
Η κουκούλα
Θέατρο για την συμφορά
2
Ε, και τι μ’ αυτό; Λίμνες από αίμα υπάρχουν για χίλιους λόγους…
Το σημαντικό είναι να μην πατάμε εμείς το κουμπί που σκοτώνει…
3
Προλογικό σημείωμα
Μία γυναίκα πηγαίνει σε ένα Πρατήριο που διανέμει κουκούλες και ζητάει από
την υπάλληλο μια κουκούλα – για να την χρησιμοποιήσει, όπως το Έκτακτο
Διάταγμα επιβάλλει, στις Συγκεντρώσεις Άμυνας. Στις Συγκεντρώσεις αυτές,
όλοι οι ενήλικοι πολίτες της χώρας είναι υποχρεωμένοι να δολοφονήσουν
τελετουργικά κρατούμενους μετανάστες – πατώντας ένα κουμπί που
ενεργοποιεί ένα σφυρί το οποίο τους συντρίβει το κεφάλι.
Μετά έρχεται μια δεύτερη γυναίκα – απολύτως ίδια με την πρώτη στην μορφή,
αλλά εντελώς διαφοροποιημένη στο ύφος και την προσωπική ιστορία που
κουβαλά. Κι έπειτα μια τρίτη, μια τέταρτη, μια πέμπτη και ούτω καθεξής.
Συνολικά έρχονται δέκα γυναίκες – όλες ολόιδιες στη μορφή και απολύτως
διαφοροποιημένες σε όλα τα υπόλοιπα.
Η πωλήτρια έχει την υποψία πως είναι διαρκώς η ίδια γυναίκα – που έρχεται
εντεταλμένη από το Κράτος να την ελέγξει.
Στο τέλος όλες και όλοι φεύγουν από το Πρατήριο έχοντας πάρει την
κουκούλα που επιθυμούν.
Η ΚΟΥΚΟΥΛΑ είναι το δεύτερο από τα έργα που έχω υποσχεθεί να γράψω

(στον εαυτό μου πρώτα από όλα) για το έγκλημα των Pushback – ένα έγκλημα
με το οποίο η Ελλάδα και η Ευρωπαϊκή Ένωση σκοτώνουν αμάχους στην
θάλασσα.
Έχει προηγηθεί το ΝΑ ΞΕΡΕΤΕ ΠΩΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΚΟΥΤΕ ΕΙΝΑΙ

ΣΦΥΡΙΓΜΑ ΤΡΕΝΟΥ δύο μήνες νωρίτερα.
Σκέφτομαι συνέχεια τα παιδιά και τις μανάδες τους που πνίγονται όταν οι
λιμενοφύλακες της πολιτισμένης Ευρώπης αναποδογυρίζουν τις βάρκες τους ή
βουλιάζουν τα πλοία τους. Σκέφτομαι τον τρόμο τους, την απελπισία τους, τις
κραυγές και τα κλάματά τους, το επιθανάτιο παράπονό τους.
Πιστεύω πως το θέατρο (και η τέχνη) πρέπει να έχει τον χαρακτήρα του
επείγοντος: Να μιλάει για τα εγκλήματα την ώρα που γίνονται – να μην
περιμένει να περάσουν οι δεκαετίες για να τοποθετηθεί εκ του ασφαλούς.
Θα ήθελα όταν τελειώνει η παράσταση του έργου οι θεατές να μην συζητάνε

για το εάν το κείμενο, η σκηνοθεσία και οι ερμηνείες ήταν καλές, μέτριες ή
κακές.
4
Θα ήθελα όταν τελειώνει η παράσταση ο κάθε θεατής να γνωρίζει πως, την ώρα
που αυτός καθόταν στη θέση του, δολοφονήθηκαν κι άλλοι άντρες, κι άλλες
γυναίκες, κι άλλα παιδιά στην θάλασσα. Και το έγκλημα αυτό γίνεται με την
σιωπή του και την σιωπή μας, την ανοχή του και την ανοχή μας, την
συναυτουργία του και την συναυτουργία μας.
Θανάσης Τριαρίδης, τέλη Αυγούστου του 2023
5
Πρόσωπα:
Η Χ, η Α.
[Οι δυο πρωταγωνίστριες μπορούν να είναι γυναίκες ή άντρες ηθοποιοί.

Μπορούν να παίξουν το έργο ως γυναίκες ή ως άντρες που μιλάνε ως γυναίκες.
Ή όπως αλλιώς θέλουν.
Ο ρόλος της Α γράφτηκε για να παιχτεί από μία ηθοποιό. Ωστόσο μπορεί να
σπάσει – και να παιχτεί από πέντε ή και από δέκα ηθοποιούς.
Στο τέλος του έργου (όπως άλλωστε επισημαίνεται κι από την τελευταία
σκηνική οδηγία) μπορεί να επαναληφθεί η σκηνή 1, έπειτα η 2 και ούτω καθ’
εξής: Έτσι το έργο μπορεί να παίζεται διαρκώς για όσες ώρες θέλουμε δίχως
διακοπή – ή και για ολόκληρες ημέρες, για εβδομάδες, για μήνες, για χρόνια.]
6
1.
(Η Χ την περιμένει πίσω από τον πάγκο ενός Πρατηρίου Διανομής. Σε

όλη την διάρκεια του έργου μασάει τσίχλα και κάνει συχνά φούσκες την
ώρα που μιλάει. Πολλές φορές πετάει την τσίχλα της και ευθύς βάζει στο
στόμα καινούρια.
Η Α μπαίνει στο Πρατήριο. Είναι φοβισμένη και ανήσυχη.)
Α: (Αγχωμένη.) Καλησπέρα σας…
Χ: (Μασώντας τσίχλα και κάνοντας συχνά φούσκες την ώρα που μιλάει.)
Καλησπέρα…
Α: Θα ήθελα… (Κομπιάζει.)
Χ: Ναι, πείτε μου, τι θα θέλατε;
Α: Θα ήθελα… (Κομπιάζει.) Ξέρετε τι θα ήθελα…
Χ: Φυσικά και ξέρω… Όλοι το ίδιο ζητάνε…
Α: Δεν μου έχει έρθει μήνυμα – για τον Έλεγχο την θέλω…
Χ: Ναι, όλοι για τον Έλεγχο την θέλουν…
Α: Φαντάζομαι κι εσείς πήρατε…
Χ: Ναι, πήρα… Για τον Έλεγχο…
Α: Ελπίζω να περάσει όλο αυτό που ζούμε…
Χ: Δεν βαριέστε… Πάντοτε κάτι περνάει, κάτι άλλο έρχεται… Λογικά

θέλετε το μεσαίο γυναίκειο, σωστά;
Α: Δεν ξέρω, εσείς ξέρετε τα μεγέθη…
Χ: (Την κοιτάζει διερευνητικά.) Έχετε ξανάρθει – σωστά;
Α: Εγώ; Όχι βέβαια… Πρώτη φορά έρχομαι εδώ πέρα…
Χ: Παράξενό… Θα ορκιζόμουν πως σας έχω ξαναδεί… Και μάλιστα πολύ

πρόσφατα…
7
Α: Αποκλείεται, δεν ήμουν εγώ…
Χ: (Κοφτά.) Σήμερα…
Α: «Σήμερα» τι;
Χ: Είμαι απολύτως βέβαιη πως σας έχω δει σήμερα… Πριν από λίγο…
Α: Δεν υπάρχει περίπτωση… Έχω να βγω από το σπίτι μου κοντά μία
εβδομάδα… Κι αυτό μέχρι τα Τρόφιμα, για να πάρω το πακέτο…
Χ: Τι να σας πω… Φαίνεται πως παραείδα…
Α: Σίγουρα με μπερδεύετε με κάποια άλλη… Μοιάζουμε οι άνθρωποι…
Χ: Ναι, έχετε δίκιο… Μοιάζουμε οι άνθρωποι…
Α: Κι εσείς βλέπετε τόσο κόσμο εδώ πέρα… Λογικό να μπερδεύεστε…
Χ: Όλα λογικά είναι πια… Είπατε πως θέλετε το μεσαίο γυναικείο…
Α: Εσείς το είπατε… Εγώ δεν έχω ιδέα από τα μεγέθη…
Χ: (Την κοιτάζει έντονα.) Εγώ το κεφάλι σας το βλέπω για μεσαίο

γυναικείο μέγεθος… Αλλά εγώ απλώς βλέπω… Τα μάτια μου μπορεί να
με γελάσουν… Εσείς ξέρετε το κεφάλι σας καλύτερα από κάθε άλλον…
Α: Σας έχω εμπιστοσύνη… Ό,τι πείτε εσείς, θα το πάρω…
Χ: (Μονολογώντας.) Μεσαίο γυναικείο… Έχετε κάποια προτίμηση σε

χρώμα;
Α: Χρώμα; Τι εννοείτε χρώμα;
Χ: Χρώμα… Χρωματένιο χρώμα… Κόκκινο, κίτρινο, μπλε… Τέτοιο

χρώμα…
Α: Μα … βγαίνουν και σε χρώμα;
Χ: Κοίτα κοπελιά, όλα βγαίνουν σε χρώμα… Στον ελεύθερο κόσμο

ζούμε… Έχουμε το δικαίωμα να φοράμε ό,τι γουστάρουμε…
Α: Τι να πω… Στ’ αλήθεια δεν ξέρω τι να πω…

8
Χ: Να μου πεις τι χρώμα θέλεις…
Α: Δεν … δεν ξέρω… Τι χρώμα παίρνουν οι περισσότεροι;
Χ: Οι προτιμήσεις είναι μοιρασμένες… Το κόκκινο φεύγει πολύ… Και το

πολύχρωμο… Και το λευκό…. Κι αυτό με την χαμογελαστή καρδούλα…
Α: Δεν τα πιστεύω αυτά που μου λέτε… Γίνεται κανείς να κάνει πλάκα με
αυτά τα πράγματα;
Χ: Με όλα γίνεται να κάνει κανείς πλάκα… Πάντως το μαύρο δεν το

παίρνει κανένας…
Α: Κανένας; Γιατί;
Χ: Γιατί θυμίζει δήμιο… Γι’ αυτό…
Α: Ούτε κι εγώ το θέλω… Αν βγω με μαύρη κουκούλα νομίζω πως θα

πεθάνω…
Χ: Μα εσείς δεν θα βγείτε πουθενά… Το παίρνετε για τον Έλεγχο…
Α: Εννοείται…
Χ: Πάντως θα γίνει χαμός απόψε… Έχουν έρθει πάνω από διακόσια

φορτηγά… Θα συντρίψουν με το σφυρί πάνω από δέκα χιλιάδες κεφάλια…
Α: Ο Θεός να μας λυπηθεί… Πώς είναι δυνατόν να γίνεται κάτι τέτοιο…
Χ: Θέλετε κάποιο σχέδιο… Μήπως θέλετε το πρόσωπο του Μίκι Μάους;
Α: Επιτρέπεται;
Χ: Φυσικά και επιτρέπεται… Και Μίκι Μάους και Εμότικον και

Διαβολάκος και ό,τι θέλεις… Άκου λέει «επιτρέπεται»… Σας το είπα και
πριν – έχουμε δημοκρατία…
Α: Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να είναι γελοίο… Θα πεθάνουν

άνθρωποι…
Χ: Δεν είναι γελοίο… Είναι διασκεδαστικό… Στις δημοκρατίες οφείλουμε

να γελάμε, να διασκεδάζουμε… Να μην είμαστε αγέλαστοι σαν
φαντάσματα…
9
Α: Τι να σας πω… Δεν ξέρω…
Χ: Κι επιπλέον αυτοί που πεθαίνουν, διάλεξαν οι ίδιοι να πεθάνουν… Δεν

τους έβαλε κανείς να έρθουν εδώ πέρα…
Α: Δυστυχισμένοι άνθρωποι είναι… Γυρεύουν μια ευκαιρία για να

ζήσουν…
Χ: Άμα τους θεωρείς δυστυχισμένους να τους πάρεις στο σπίτι σου…
Α: Δεν ξέρω… Ίσως να προτιμώ μια γκρίζα…
Χ: Βλέπεις; Κανείς δεν θέλει μαύρη κουκούλα…
Α: Και γιατί πρέπει να γίνεται αυτό το αίσχος;
Χ: Αίσχος; Από πού κι ως πού «αίσχος»;
Α: Ε, δεν είναι ωραίο πράγμα τα πατάς κουμπιά και να συντρίβονται

ανθρώπινα κεφάλια… Είναι φριχτό…
Χ: Είναι για την άμυνα της χώρας… Δεν μπορεί κάτι που είναι για την
άμυνα της χώρας να μην είναι κατά βάθος ωραίο…
Α: Δεν ξέρω… Αν είναι για την άμυνα της χώρας όλο αυτό, ας το κάνει –
Χ: Τι θα πει «αν είναι για την άμυνα της χώρας…» Φυσικά και είναι…
Α: Ναι, αυτό λέω κι εγώ… Αν είναι για την άμυνα της χώρας, ας το κάνουν
οι εξειδικευμένοι κρατικοί υπάλληλοι…
Χ: Οι κρατικοί υπάλληλοι;
Α: Ναι, αυτοί… Τόσα χρήματα πληρώνουμε στο κράτος… Να το κάνουν

αυτοί που έχουν εκπαιδευτεί… Γιατί να το κάνουν οι πολίτες;
Χ: Δεν τσιμπάω…
Α: Δαν σας καταλαβαίνω…
Χ: Είναι τόσο απλό: Δεν τσιμπάω…
Α: Μα … σε τι να τσιμπήσετε;
10
Χ: Ωραία – αφού πουλάς τρέλα θα πουλήσω κι εγώ… (Μονολογεί ενώ
ψάχνει στα συρτάρια της.) Να δούμε ποιος θα πάει πρώτος στο
τρελάδικο… (Ξεροβήχει και μιλάει με δυνατότερη φωνή.) Γούστο έχεις
εσύ, φιλενάδα… «Να το κάνουν αυτοί που έχουν εκπαιδευτεί…» Κι εσύ να
κάτσεις στο σπιτάκι σου και να ακούσεις ποιοτική μουσική… Να πιεις ένα
πράσινο τσάι και να διαβάσεις ποιήματα… Κι αυτοί που έχουν εκπαιδευτεί
να κάνουν την σκατοδουλειά… Κι ύστερα να έρθεις εσύ με τους φίλους σου
και να τους πεις φονιάδες… Ε όχι, φιλενάδα – δεν πάει έτσι… Η Απόφαση
Κοινής Συμμετοχής είναι σοφή… Θα πας η ίδια, θα φορέσεις την
κουκούλα σου και θα πατήσεις το κουμπί… Να ακούσεις τον ήχο του
σφυριού στο κεφάλι – να δεις τα αίματα να πετιούνται στον τοίχο… Να
αναλάβεις τις ευθύνες σου, τέλος πάντων…
Α: Οι ευθύνες μου… Δεν ξέρω… Τι να σας πω;
Χ: Για αυτό θα πας στη Συγκέντρωση Άμυνας και θα φοράς την

κουκούλα… Για να μάθεις… Να μάθεις τις ευθύνες σου… Γκρίζα δεν
έχω…
Α: Έχουν τελειώσει;
Χ: Ε ναι… Φεύγει πολύ το γκρίζο… Είναι βολικό χρώμα…
Α: Και τώρα;
Χ: Τώρα θα σου δώσω μιαν άλλη… Θέλεις μια πράσινη; Το πράσινο είναι
το χρώμα της ελπίδας...
Α: Ελπίδα για τι;
Χ: Ελπίδα για την ζωή…
A: Α μάλιστα… Ας είναι μια πράσινη… Αλλά χωρίς σχέδιο, παρακαλώ…
Χ: (Της δίνει μία κουκούλα στη ζελατίνα.) Αυτή είναι μια πράσινη χωρίς
σχέδιο…
Α: (Την παίρνει.) Σας ευχαριστώ πολύ…
Χ: Δεν θα την δοκιμάσεις;
Α: Να … την δοκιμάσω;
11
Χ: Να δεις αν σου ταιριάζει στο κεφάλι… Και εάν αναπνέεις σωστά… Η
σωστή αναπνοή είναι το παν σε μια κουκούλα…
Α: Δεν χρειάζεται… Φαντάζομαι τις κατασκευάζουν σωστά…
Χ: Όπως αγαπάς, φιλενάδα…
Α: Εξάλλου ελπίζω πως δεν θα μου χρειαστεί…
Χ: Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία…
Α: Ξέρετε, λένε πως όλο αυτό είναι μια προσομοίωση…
Χ: Προσομοίωση; Τι προσομοίωση;
Α: Πως γίνεται στα ψέματα… Λένε πως το κάνει η Επιτροπή για να μας
τσεκάρει αν είμαστε πειθαρχημένοι πολίτες… Πως δεν σκοτώνονται
πραγματικά άνθρωποι στις Συγκεντρώσεις Άμυνας… Δεν είναι δυνατόν να
αφήναν στους πολίτες μια τέτοια δουλειά σαν την άμυνα…
Χ: (Της δίνει την κουκούλα.) Τι να σου πω, φιλενάδα; Εγώ κουκούλες

πουλάω…
Α: Σίγουρα θα είναι έτσι… Δεν μπορεί να είναι διαφορετικά... Αποκλείεται

να τους σκοτώνουμε εμείς…
Χ: Πάντως η γνωστή μιας ξαδέλφης μου που είναι καθαρίστρια είπε στην
ξαδέλφη μου πως κάθε πρωί μετά της Συγκεντρώσεις Άμυνας καθαρίζουν
λίμνες από αίμα…
Α: Ε, και τι μ’ αυτό; Λίμνες από αίμα υπάρχουν για χίλιους λόγους… Το

σημαντικό είναι να μην πατάμε εμείς το κουμπί που σκοτώνει…
Χ: Να σου πω την αλήθεια, δεν το έχω σκεφτεί τόσο πολύ..
Α: Ίσως να είναι χρωματισμένο νερό… Να το βάζουν για να είναι

πειστικό… Ή μπορεί κι αυτά που μου είπε η ξαδέλφη σας να το έβγαλε
από το κεφάλι της… Να είναι λίγο μυθομανής… Πολλοί άνθρωποι λένε
τέτοια άσκοπα ψέματα…
Χ: Ίσως να είναι κι αυτό, φιλενάδα… Μια κοπέλια, λίγο πριν από μια
εβδομάδα, μου είπε πως τίποτε από όσα ζούμε δεν συμβαίνει στ’
αλήθεια… Πως όλα είναι σενάρια που τα φτιάχνει το μυαλό μας…
12
Α: Ναι, όλα είναι πιθανά… (Παίρνει την κουκούλα.) Σας ευχαριστώ
πολύ… Αντίο σας…
Χ: Αντίο φιλενάδα… Καλή συνέχεια…
(Η Α φεύγει.)
Χ: (Μονολογώντας.) Καλή συνέχεια και να μας ξανάρθεις…
13
2.
Η Α μπαίνει στο Πρατήριο. Μιλάει με ιδιαίτερη αυτοπεποίθηση – συχνά

δεν κοιτάει τον συνομιλητή της.)
Α: Καλησπέρα, φίλη… Θα ήθελα μία κουκούλα…
Χ: Καλησπέρα…
Α: Μια ασημένια…
Χ: Ασημένια δεν έχω…
Α: Δεν έχεις; Τι θα πει δεν έχεις, φίλη;
Χ: Δεν έχω, θα πει … δεν έχω… Τόσο απλό…
Α: Τελειώσανε;
Χ: Ακόμη καλύτερο… Ασημένιες κουκούλες δεν φέρανε ποτέ…
Α: Δεν το πιστεύω αυτό… Φοβερό ε… Και γιατί δεν φέρανε;
Χ: Δεν ξέρω γιατί… Αλλά δεν φέρανε…
Α: Και θα φέρουνε;
Χ: Δεν ξέρω… Λογικά δεν θα φέρουνε…
Α: Γιατί;
Χ: Γιατί προφανώς θα έχουν κάποιο λόγο…
Α: Τι τους πειράζει το ασημένιο χρώμα;
Χ: Λογαριασμό θα σου δώσουνε, κοπελιά; Κρίνανε πως δεν χρειάζεται το

ασημένιο χρώμα – προφανώς έκριναν σωστά…
Α: Α αυτό δεν είναι σωστό…
Χ: Ε, δεν θα πεις εσύ στην Επιτροπή τι είναι το σωστό…
14
Α: Το ασημένιο χρώμα είναι το πιο κιμπάρικο, φίλη… Και παμπάλαιο…
Αρχαίο, σαν να λέμε… Οι εκκλησίες είναι γεμάτες ασήμια…
Μεγαλοπρέπεια, φίλη… Λαμποκοπάει ο τόπος ασήμι… Τι να λέμε
τώρα…
Χ: (Την κοιτάει διερευνητικά.) Έχεις έρθει και νωρίτερα, έτσι;
Α: Εγώ;
Χ: Ναι εσύ… Έχεις έρθει και νωρίτερα… Μόνο που μιλούσες

διαφορετικά…
Α: (Ειρωνικά.) Ίσως να ήρθε το Ολόγραμμά μου;
Χ: Και στο τέλος πήρες μια πράσινη…
Α: Εγώ πράσινη κουκούλα; Μου φαίνεται πως σε έχει πειράξει η

ορθοστασία, φίλη…
Χ: «Πράσινο, το χρώμα της ελπίδας» και τα ρέστα…
Α: Δεν είμαι εγώ, φίλη… Τόσο κόσμο που βλέπεις ίσως να με

μπέρδεψες… Άκου «πράσινο το χρώμα της ελπίδας»… Πότε πράσινο…
Ζαμέ… Πράσινο … είναι το γρασίδι…
Χ: (Δύσπιστα.) Τι να πω;… Ίσως και να σε μπέρδεψα…
Α: Χρυσή έχεις;
Χ: Χρυσή κουκούλα; Πώς σου ήρθε τώρα αυτό;
Α: Μεγαλοπρέπεια, φίλη… Χρυσάφι… Μεγαλοπρέπεια και χλιδή…
Χ: Δεν έχω…
Α: Τι δεν έχεις;
Χ: Χρυσές κουκούλες… Δεν έχω…
Α: Μα πώς είναι δυνατόν να μην έχεις;
Χ: Φυσικά και είναι δυνατόν το οτιδήποτε… Η Επιτροπή αποφάσισε πως

δεν χρειάζεται να υπάρχουν χρυσές κουκούλες…
15
Α: Ούτε χρυσές ούτε ασημένιες;
Χ: Ούτε χρυσές, ούτε ασημένιες…
Α: Πάντως αυτό δεν είναι δημοκρατία… Δικαιούμαστε να φοράμε ό,τι

κουκούλα θέλουμε…
Χ: Εγώ δεν τα ξέρω αυτά… Το μόνο που ξέρω είναι πως η Επιτροπή
ξέρει καλύτερα από μένα…
Α: Αυτό που λες, φίλη, είναι φουλ φασιστικό… Μην το πάρεις προσωπικά
– αλλά αυτό είναι… Να απεμπολείς ένα κυριαρχικό σου δικαίωμα «επειδή
το κράτος ξέρει καλύτερα…» Ε, λοιπόν, φίλη, πρέπει να αντισταθούμε σε
όλο αυτό…
Χ: Είσαι αναρχική;
Α: Είμαι αντιεξουσιάστρια… Την εξουσία την δαγκώνω και φτύνω και τα

κουκούτσια…
Χ: Να σου βάλω μια κουκούλα με ασημένια στρασάκια; Είναι ό,τι πιο

κοντινό στο ασημένιο που ψάχνεις…
Α: (Σαν να μην την ακούει.) Στο μουνί μας που το κράτος ξέρει
καλύτερα… Στο-μου-νι-μας… Εμείς θέλουμε την ασημένια κουκούλα
μας… Ή την χρυσή… Γουστάρουμε και απαιτούμε… Έτσι πάει,
κοπελιά… Γιατί τώρα θα σου απαγορεύσουν την ασημένια κουκούλα, αύριο
θα σου απαγορεύσουν κάτι άλλο… Και τα στρασάκια δεν τα θέλω… Ποτέ
στρασάκια… Είναι δεύτερα τα στρασάκια – ταιριάζουν μόνο στις βήτα
γκόμενες…
Χ: (Εμφανώς εκνευρισμένη.) Θα μου πεις τι θέλεις;
Α: Δεν θέλω βιάση, φίλη… Ποτέ βιάση… Εγώ είμαι η πολίτης που πρέπει
να εξυπηρετηθεί – κι εσύ δεν έχεις την ασημένια κουκούλα που εγώ η
πολίτης ψάχνω… Άρα τώρα, ήρεμα και ευγενικά, θα μου πεις τι έχεις…
Για να διαλέξω, φίλη…
Χ: Έχω όλα τα χρώματα εκτός από ασημένιο και χρυσό… Και έχω και
σχέδια διάφορα… Και φάτσες έχω… Και Μίκι Μάους και Εμότικον και
Γαλάζιους Διαβολάκους και ό,τι θέλεις…
Α: Ποτέ φάτσες και εμότικον… Είναι μπας κλας…
16
Χ: Έχω και κάτι αρχαίες μορφές από αρχαία αγάλματα… Αιγύπτιους,
Ρωμαίους και τα ρέστα…
Α: Ποτέ αγάλματα αντρών, φίλη… Οι άντρες είναι περασμένη ιστορία…

Περασμένη ξεχασμένη…
Χ: Το είπα για την μεγαλοπρέπεια… Θέλεις μια κόκκινη της φωτιάς;
Α: Ποτέ κόκκινη… Όλες οι κλώσες φοράνε κόκκινη κουκούλα…

Νομίζουν πως θα βρουν γαμπρό στη Συγκέντρωση Άμυνας…
Χ: Έχεις πάει ποτέ στη Συγκέντρωση Άμυνας;
Α: Έχω πάει, φίλη… Δυο φορές…
Χ: Δυο φορές κιόλας… Και πώς σου φάνηκε;
Α: Κοίτα, φάση είχε… Φόρεσα μια σιελ κουκούλα και πήγα… Είχα βρει
σιελ νύχια – είχα φορέσει και σιελ τιράντα… Στην αρχή ήταν λίγο κάπως,
δεν λέω… Αλλά δεν μπορώ να πω, είχε μεγαλοπρέπεια…
Χ: Πάτησες το κουμπί;
Α: Το πάτησα…
Χ: Και;
Α: Ε, τι και; Το πάτησα και τέλος…
Χ: Και αυτοί που φάγανε το σφυρί στο κεφάλι;
Α: Αυτοί ήταν μακριά και δεν τους είδα…
Χ: Δεν μου φαίνεται και πολύ αντιεξουσιαστικό αυτό…
Α: Κοίτα, φίλη, εσύ μοιράζεις κουκούλες…. Δεν είσαι εδώ για να μοιράζεις
ενοχές…
Χ: Καλά, μια ερώτηση σου έκανα…
Α: Ο ψυχαναλυτής μου μου είπε πως όποιος πάει να με γεμίσει ενοχές να

τον κάνω delete… Πχιουτ…
Χ: Ούτε το αίμα το είδες;

17
Α: Όχι, φίλη, δεν το είδα… Και δεν σε βλέπω και σένα, σε έχω
ντιλιτάρει.,..
Χ: Νόμιζα πως το αίμα είχε μεγαλοπρέπεια…
Α: Είσαι χιουμορίστρια, βλέπω… Αλλά εκεί θα μείνεις, κοπελιά… Να

δίνεις κουκούλες μασώντας μπιγκ μπάμπολ…
Χ: Να σου δώσω μια σιελ να την ξαναταιριάξεις με τα νύχια;
Α: Όχι, υπαλληλίσκε – αν ήθελα ξανά σιελ θα σου την ζητούσα… Δεν

γίνεται να φοράμε συνέχεια την ίδια κουκούλα…
Χ: Ε, τι να κάνω; Να σου δώσω μια μαύρη;
Α: Μαύρη; Έχεις μαύρη κουκούλα;
Χ: Γιατί, θέλεις μαύρη;
Α: Γιατί τόση ώρα δεν μου λες πως έχεις μαύρη κουκούλα;
Χ: Δεν ήξερα πως θα ενδιαφερόσουν… Ο κόσμος αποφεύγει την μαύρη

κουκούλα όπως ο διάβολος το λιβάνι…
Α: Το μαύρο είναι η μεγαλοπρέπεια, φίλη…
Χ: Ε, τότε γιατί δεν ζήτησες εξαρχής μαύρη;
Α: Γιατί δεν ήξερα πως έχεις μαύρη… Δεν είναι η δουλειά μου να
σκέφτομαι τι κουκούλα θέλω… Υπάρχουν υπαλληλίσκοι να μου
προτείνουν…
Χ: Μαύρη, λοιπόν;
Α: Ναι, μαύρη…
Χ: (Της δίνει μια μαύρη κουκούλα.) Πάρε, λοιπόν, μια μαύρη…
Α: Την παίρνω υπαλληλίσκε… Και φεύγω… (Ενώ απομακρύνεται.) Και

πού ’σαι; Από μένα είσαι Delete… Δεν σε βλέπω καν… Πχιουτ…
18
3.
(Μπαίνει η Α. Μιλάει χαμηλόφωνα, σε ιδιαίτερα σεξουαλικό τόνο. Δείχνει

να έχει ενσωματώσει αυτή το στιλ συμπεριφοράς.)
Α: Καλησπέρα σας…
Χ: Καλώς τηνα την όμορφη… Πώς και μας ξανάρθες;
Α: Εγώ; Πρώτη φορά έρχομαι στο δικό σας πρατήριο… Το σπίτι μου
είναι στην άλλη άκρη της πόλης…
Χ: Μα σε θυμάμαι καλά… Πριν λίγο δεν ήρθες; Πήρες μια μαύρη

κουκούλα…
Α: Όχι, όχι, εγώ έρχομαι για πρώτη φορά σε εσάς… Και δεν έχω πάρει
ποτέ μαύρη κουκούλα…
Χ: Τι να πω; Φαίνεται πως σε μπερδεύω…
Α: Ε λογικό είναι να μπερδεύεστε… Βλέπετε τόσο κόσμο…
Χ: Και γιατί ήρθες εδώ από την άλλη άκρη της πόλης…
Α: (Με βαθύ χαμόγελο.) Θέλω να μου δώσετε κάτι καλό…
Χ: Καλό; Τι καλό; Πόσο καλή μπορεί να είναι μια κουκούλα;…
Α: Θα ήθελα μια ιδιαίτερη κουκούλα…
Χ: Ιδιαίτερη;
Α: Θέλω να πω, μια κουκούλα πολλαπλών χρήσεων…
Χ: Συγγνώμη, κοπελιά, επειδή το κεφάλι μου είναι λίγο καζάνι, μήπως

μπορείς να μου το κάνεις πιο λιανά αυτό των πολλαπλών χρήσεων…
Α: Δεν καταλάβατε, ε; Καλά δεν φταίτε εσείς, τα λέω μπερδεμένα…
Χ: Καλά, μην στεναχωριέστε… Καλή διάθεση να υπάρχει και το

ξεμπερδέψουμε…
19
Α: Πήραμε κουκούλες με τον άντρα μου, πριν ένα μήνα… Τις πήραμε για
… τον Έλεγχο, προληπτικά… Πήραμε γκρίζες – τυπικά πράγματα…
(Γελάει πονηρά.) Αλλά έγινε … χαμός…
Χ: Τι χαμός;
Α: Στο κρεβάτι… Στο σεξ…
Χ: Φορέσατε τις κουκούλες για τις Συγκεντρώσεις Άμυνας στο σεξ;
Α: Κανείς δεν μας είπε ότι απαγορεύεται…
Χ: Όχι, ούτε εγώ έχω ακούσει για απαγόρευση… Αλλά είναι κάπως …
περίεργο… Να φοράς την κουκούλα των Συγκεντρώσεων στο σεξ…
Α: (Με ενθουσιασμό.) Πιστέψτε με, είναι απίστευτο…
Χ: Τι να σου πω – αυτά είναι γούστα…
Α: Κοιτάξτε, εγώ είμαι παντρεμένη έντεκα χρόνια…
Χ: Έντεκα χρόνια… Μικρή δεν είσαι για να είσαι παντρεμένη έντεκα

χρόνια;
Α: Ε, δεν είμαι τόσο μικρή… Ο άντρας μου, που λέτε, είναι ο καλύτερος
του κόσμου… Με φροντίζει, με αγαπάει, μου κάνει δώρα…
Χ: Τι μου λες; Κελεπούρι, σαν να λέμε…
Α: Ένα πρόβλημα είχε… Ήταν … λίγο μαλακός…
Χ: (Σαν να αρπάζεται.) Μαλακός; Τι μαλακός;
Α: (Με συγκατάβαση.) Μαλακός…
Χ: Ε όχι, ρε κοπελιά… Πολύ μαλακός;
Α: (Διστακτικά.) Αρκετά…
Χ: Δηλαδή καθόλου καθόλου;
Α: Σχεδόν καθόλου…
Χ: Άρα αρχίδια κελεπούρι ήτανε…

20
Α: Όχι, μην το λέτε αυτό…
Χ: Μαλακός και κελεπούρι δεν γίνεται, κορίτσι μου… Και πώς γινόταν η
δουλειά;
Α: Με χάπια… Με βοηθήματα… Με ό,τι μπορούσαμε…
Χ: Μα λένε πως τα χάπια λύνουν το πρόβλημα πλήρως…
Α: Στον άντρα μου το πρόβλημα είναι ψυχολογικό… Είναι το Σύνδρομο

του Ιππότη…
Χ: (Έκπληκτη.) Το ποιο;
Α: Το Σύνδρομο του Ιππότη…
Χ: Τι Σύνδρομο είναι αυτό; Πρώτη φορά το ακούω…
Α: Είναι τόσο ευγενικός που δεν θέλει να διεισδύσει διότι του φαίνεται
αγενές…
Χ: Α, τόσο ιππότης…
Α: Ο ψυχαναλυτής του έχει πει πως αυτό δείχνει πως το μυαλό του
κυριαρχεί η καλοσύνη και έχων συρρικνωθεί όλα τα φονικά ένστικτα…
Χ: Και το γαμήσι είναι φονικό ένστικτο;
Α: Ε, ναι, φυσικά και είναι…
Χ: Μάλιστα… Εγώ δεν τα ξέρω αυτά με τα ένστικτα…
Α: Έτσι βάλαμε στο παιχνίδι τα χάδια… Και τα βλέμματα…
Χ: Με τα βλέμματα δεν γίνεται δουλειά, κοπελιά…
Α: Και την συντροφικότητα… Και την γενικότερη πνευματική

επικοινωνία…
Χ: Α, την πνευματική επικοινωνία…
Α: Γενικώς είχαμε πει πως η διείσδυση δεν είναι το παν…
21
Χ: Και δεν τον είχες δοκιμάσει από πριν – τέτοια κοπέλα;
Α: Ε, δεν είχα δώσει και μεγάλη σημασία σε αυτό… Σας είπα, ήταν
υπέροχος σε όλα… Μου έγραφε ποιήματα, με πήγαινε ταξίδια…
Χ: Είναι ποιητής δηλαδή; Πώς τα έγραφε τα ποιήματα;…
Α: Είναι σοφός… Θαρρείς πως ξέρει τα πάντα… Έχει μια τεράστια

βιβλιοθήκη με χιλιάδες βιβλία…
Χ: Βιβλία;
Α: Ναι, διαβάζει τυπωμένα βιβλία – ατέλειωτα βιβλία…
Χ: Κατάλαβα… Σε έπιασε μαλάκα με τα ποιήματα και τα βιβλία…
Α: Αχ, μην το λέτε αυτό… Είναι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου…
Χ: Και τώρα τι παίζει με τις κουκούλες;…
Α: (Με ενθουσιασμό και συγκίνηση.) Τι να σας πω; Συμβαίνει ένα θαύμα!...
Χ: Τι λες κορίτσι μου; Δηλαδή … σηκώθηκε;
Α: Δηλαδή έγινε κάγκελο… Με πήρε και με ξέσκισε…
Χ: Μα πώς έγινε το θαύμα;
Α: Πήγαμε και πήραμε κουκούλες για τον Έλεγχο… Και το ίδιο βράδυ
την φόρεσα για δοκιμή – να δω αν μπορώ να αναπνεύσω σωστά… Τότε
έγινε…
Χ: Σε είδε με την κουκούλα και του σηκώθηκε…
Α: Τι να σας πω; Λύσσαξε… Έκανε σαν άγριο ζώο…
Χ: Πάει ο Ιππότης, πέταξε…
Α: Ήταν απίστευτο… Με κάρφωσε ως τον λαιμό…
Χ: Σε είδε με την κουκούλα και μπαρούτιασε…
Α: Φόρεσε κι αυτός την δική του…
22
Χ: Α, έτσι ξέχασε την βιβλιοθήκη με τα πολλά βιβλία…
Α: Κυριολεκτικά με έσκισε στα δύο… Σαν να με θέριζε…
Χ: Μωρέ μπράβο ο Ιππότης…
Α: Να σκεφτείτε, παραπατούσα μετά…
Χ: Οπότε πήγε στην άκρη η πνευματική επικοινωνία…
Α: Να σας πω κάτι; Εδώ και έναν μήνα σκέφτομαι μόνο αυτό… Σεξ, σεξ
και πάλι σεξ…
Χ: Και δεν μου λες, όμορφη; Δεν είχατε δοκιμάσει κάτι με κουκούλες πιο
μπροστά; Τόσο μαλάκας ήταν ο γιατρός σας σας; Δεν σας είχε πει κάτι;
Α: Μας είχε πει – είχαμε δοκιμάσει… Και μάσκες και κουκούλες με

καρφιά και χειροπέδες και από όλα… Αλλά αυτές οι κουκούλες είναι …
αλλιώτικες…
Χ: Τι αλλιώτικες;
Α: Είναι αληθινές…
Χ: Δηλαδή;
Α: Δηλαδή μας το είπε ο γιατρός μας… Οι κουκούλες αυτές είναι

κουκούλες που θα χρησιμοποιηθούν στις Συγκεντρώσεις Άμυνας για να μας
προστατεύσουν από την αναγνώριση… Άρα είναι αληθινές κουκούλες…
Χ: Ε, αφού το λέει κι ο γιατρός…
Α: Αυτό έκανε την διαφορά… Άλλο να φοράς ένα Sex Toy κι άλλο να
ξέρεις πως με την κουκούλα αυτή θα πατήσεις ένα κουμπί και θα
συντριβούν εκατό κεφάλια… Και θα πεταχτεί αίμα, αληθινό αίμα… Σου
δίνει δύναμη – μεγάλη δύναμη αυτή η βεβαιότητα…
Χ: Μάλιστα…
Α:Αυτή η βεβαιότητα ερέθισε το φονικό ένστικτο που ο σύζυγός μου είχε

θάψει μέσα στην άφατη καλοσύνη του…
Χ: Οπότε πήγε περίπατο και η άφατη καλοσύνη…
23
Α: Οπότε από τον εγκέφαλο του συζύγου μου εκκρίνεται ντοπαμίνη και
αδρεναλίνη... Και μονομιάς το πέος αιματώνεται… Και γίνεται σκληρό σαν
σίδερο…
Χ: Γουάου…
Α: Κι έτσι έγινε το θαύμα…
Χ: Και άμα σας καλέσουν σε κάποια Συγκέντρωση Άμυνας;
Α: (Αιφνιδιασμένη από την ερώτηση.) Άμα μας καλέσουνε … θα

φορέσουμε τις κουκούλες μας και θα πάμε…
Χ: Και θα πατήσετε ένα κουμπί για να συντριβούν μονομιάς εκατό κεφάλια

μεταναστών…
Α: Νομίζω πως πρέπει να τους λέμε Εισβολείς… Αυτή δεν είναι η Οδηγία;
Χ: Αυτή είναι…
Α: Κοιτάξτε, καταλαβαίνω τι ρωτάτε… Το σφυρί θα συντρίψει κεφάλια

ανθρώπων που είναι δεμένοι πισθάγκωνα… Αναμεσά τους θα είναι και
παιδιά ή και βρέφη… Αλλά … ο σύζυγός μου, που έχει διαβάσει χιλιάδες
βιβλία μου είπε πως αυτό είναι απολύτως εναρμονισμένο με τους φυσικούς
νόμους… Άρα είναι απολύτως φυσικό…
Χ: Είναι απολύτως φυσικό να συντρίβουμε κεφάλια;
Α: Ναι έτσι, μου είπε ο σύζυγός μου… Μου το είπε με πιο πολλά λόγια
αλλά το νόημα ήταν αυτό… Πως εφόσον η φύση προέβλεψε την
δυνατότητα μας να πιάνουμε τους Εισβολείς, να τους δένουμε πισθάγκωνα
και να τους συντρίβουμε τα κεφάλια, σημαίνει πως είναι ιερή ανθρώπινη
υποχρέωσή μας να πράξουμε αυτό το οποίο η φύση προέβλεψε για εμάς…
Χ: Δηλαδή είναι ιερή ανθρώπινη υποχρέωσή μας το να τους διαλύσουμε το

κρανίο με το σφυρί;
Α: Ακριβώς αυτό…
Χ: Μωρέ μπράβο ο ποιητής…
Α: Άρα θα πατήσουμε το κουμπί, απολύτως φυσικά… Όπως αναπνέουμε

τον αέρα…
24
Χ: Άρα όλα καλά… Και τον αέρα τον αναπνέεις – κι έχεις και μια μπάρα
στο κρεβάτι σου…
Α: Ναι, είμαι απόλυτα ευτυχισμένη… Ζω σ’ ένα όνειρο… Κι είμαι

ευγνώμων… Ο πιο ευγνώμων άνθρωπος του κόσμου…
Χ: Ευγνώμων; Πού είσαι ευγνώμων;
Α: Στο Κράτος… Που θέσπισε την Απόφαση Κοινής Συμμετοχής… Δίχως

αυτή δεν θα είχαμε τις κουκούλες, δεν θα είχαμε τίποτε…
Χ: Είδες που σε φροντίζει το Κράτος;
Α: Μόνο ένα πράγμα τρέμω…
Χ: Ποιο, καλέ;
Α: (Σαν να περιγράφει έναν εφιάλτη.) Να μην μαλακώσει και πάλι… Να

μην ξαναεπικρατήσει η άφατη καλοσύνη του και … μαλακώσει…
Χ: Ε, δεν θα ξαναεπικρατήσει η αφάτη καλοσύνη… Τι είναι; Πασατέμπος

είναι να επικρατεί συνέχεια…
Α: Σας το λέω ειλικρινά: Δεν θα το αντέξω…
Χ: Και η πνευματική επικοινωνία; Θα κάνει τίποτε – ή τώρα που

γλυκάθηκες πέταξε το πουλάκι…
Α: (Κοιτάει την Χ εμφατικά) Τ ώ ρ α τ ο θ έ λ ω μ έ σ α μ ο υ κ ά θ ε

λεπτό…
Χ: ΟΚ, κατάλαβα πλήρως…Και γιατί γυρεύεις από μένα καινούριες

κουκούλες;
Α: Μα γιατί τις δικαιούμαι… Πάνω στον μήνα όλοι οι πολίτες δικαιούνται

να πάρουνε καινούριες κουκούλες… Άρθρο 98 του 19/45…
Χ: Το γνωρίζω…
Α: Κι επειδή στο Πρατήριο της γειτονιάς μου υπάρχει έλλειψη σε ποικιλία

σχημάτων είπα να έρθω εδώ που είστε πιο προχωρημένη γειτονιά… Θέλω
κάτι ξεχωριστό – κάτι που θα τον ξετρελάνει…
25
Γαλάζιους Διαβολάκους και ό,τι θέλεις… Αλλά στην θέση σου …
Α: (Με έξαψη.) Ναι, τι θα κάνατε στην θέση μου;
Χ: Στη θέση σου εγώ θα έπαιρνα μια μαύρη…
Α: Μαύρη;
Χ: Ε ναι, μαύρη… Το μαύρο είναι το χρώμα της δύναμης και της

εξουσίας… Το ξέρουν μέχρι και τα μωρά παιδιά αυτό.. Αν με την γκρίζα
έχει γίνει τούρμπο ο δικός σου, ξέρεις τι θα γίνει με το μαύρη; Σκέτο
αδυσώπητο ατσάλι…
Α: Τώρα που το λέτε, με τρελαίνετε…
Χ: Θα σε βάλει κάτω και θα σε λιανίσει…
Α: Μα δεν είναι κάπως το μαύρο χρώμα;
Χ: Κάπως τι;
Α: Πώς να το πω; Κάπως χαφιέδικο…
Χ: Ε τώρα σε πειράζει το χαφιέδικο χρώμα, βρε όμορφη; Αφού είναι μέσα

στην φύση του ανθρώπου να χαφιεδίζει, είναι ιερή μας υποχρέωση να το
δεχτούμε…
Α: Αυτό είναι σωστό…
Χ: Δεν το λέω εγώ, ο ποιητής ο άντρας σου το λέει…
Α: Λέτε δηλαδή να πάρω μαύρη;
Χ: Ε ναι, όμορφη… Μαύρη – και ο Ιππότης θα σου δώσει την μήτρα στο
χέρι…
Α: Με πείσατε… Θα την πάρω…
Χ: Πάρε, λοιπόν… (Της δίνει την μαύρη κουκούλα.) Μόνο που ήρθες
άδικα μέχρι εδώ… Θα την έβρισκες και στο πρατήριο της γειτονιάς σου…
26
Α: (Παίρνει την μαύρη κουκούλα.) Ε, δεν πειράζει… Μιλήσαμε κιόλας…
Δεν ξέρω γιατί, αλλά σας ένιωσα για δικό μου άνθρωπο…
Χ: Κι εγώ, καλή μου…
Α: Αντίο σας, λοιπόν…
Χ: Αντίο, ομορφονιά… (Και καθώς η Α έχει απομακρυνθεί, φωνάζει.)

Και πού ’σαι, βάλτωνα να σε οργώσει απόψε τον
ποιητή σου…
27
4.
(Η Α μπαίνει στο Πρατήριο σκιαγμένη. Θαρρείς πως κάτι την έχει

αναστατώσει.)
Α: Καλησπέρα σας… Ή ό,τι λέμε αυτή την ώρα, τέλος πάντων…
Χ: Λέμε ό,τι νιώθουμε, κοπελιά… Καλησπέρα…
Α: Ήρθα … ξέρετε … για τον Έλεγχο…
Χ: Εδώ μόνον κουκούλες δίνουμε… Αν ήρθες εδώ, ήρθες για να πάρεις

κουκούλα…
Α: Ε, ναι, για αυτό ήρθα… Αν ο Έλεγχος μας πιάσει χωρίς κουκούλα,

υπάρχει μεγάλη ποινή…
Χ: Σωστά…
Α: Λένε πως σε εξαφανίζουν από προσώπου γης…
Χ: Δεν υπάρχει ο λόγος να το μάθεις… Έχεις κάποια προτίμηση σε

χρώμα;
Α: Προτίμηση; Δεν νομίζω πως έχω προτίμηση… Κάτι διακριτικό…
Χ: Άρα όχι μαύρο…
Α: Ναι, σίγουρα όχι μαύρο… Το μαύρο θυμίζει … άσχημα πράγματα…
Χ: Έχεις ξανάρθει πριν από λίγο, σωστά;
Α: Εγώ; Όχι, δεν έχω ξανάρθει…
Χ: Μα σε θυμάμαι… Σήμερα ήταν που μιλήσαμε…
Α: Με μπερδεύετε… Δεν ήμουν εγώ… Τόσο κόσμο βλέπετε με κάποιον

θα με μπερδέψατε…
Χ: Τι να πω… Φαίνεται πως σας μπέρδεψα…
Α: Είναι η πρώτη φορά που έρχομαι σε πρατήριο με κουκούλες… Ξέρετε,

έχω πολλές υποχρεώσεις και δεν αδειάζω ποτέ…
28
Χ: Γκρίζο;
Α: (Αιφνιδιασμένη.) Ορίστε; Τι γκρίζο;
Χ: Μήπως θέλεις μια κουκούλα σε χρώμα γκρίζο…
Α: Ξέρω κι εγώ; Ίσως γκρίζο…
Χ: Πάντως οι πιο πολλοί παίρνουν γκρίζο… Φεύγει σαν τρελό το χρώμα –

γι’ αυτό το λέω…
Α: Δεν είναι κάτι σαν ομολογία ενοχής το γκρίζο;
Χ: Ομολογία ενοχής; Μην με μπλέκεις με αυτά, κούκλα μου… Δεν τα

ξέρω αυτά…
Α: Γιατί εγώ δεν νιώθω πως έχω κάνει τίποτε κακό… Τίποτε απολύτως…
Χ: Δεν σου είπε κανείς πως έχεις κάνει τίποτε κακό…
Α: (Με ένταση.) Ναι, είμαι απολύτως καθαρή… Σαν το διάφανο νερό…

Μου δώσανε μια διαταγή… Υπακούω στην διαταγή… Είναι διαταγή της
συντεταγμένης πολιτείας στην οποία ανήκω…
Χ: Έτσι είναι, γλυκιά μου…
Α: Χωρίς υπακοή στους νόμους θα ήμασταν ζούγκλα… Θα επικρατούσε το

δίκιο του ισχυροτέρου… Ενώ ο νόμος είναι η έκφραση του πολιτισμού…
Ανήκουμε στον παγκόσμιο πολιτισμό, σημαίνει υπακούμε στους νόμους…
Δεν υπάρχει κοινωνία δίχως νόμους…
Χ: Σε βλέπω κάπως αρπαγμένη, κοπέλα… Τσίλαρε κάπως… Σε έχει

πειράξει κανένας;
Α: Τώρα που ερχόμουν με το λεωφορείο… Μια κοπέλα πέταξε μπογιές

στο παράθυρο… «Δολοφόνοι, εσείς είστε το νέο Άουσβιτς…» φώναξε…
Χ: Σοβαρά τώρα; Πέταξε μπογιές; Δεν την πιάσανε;
Α: Την πιάσανε… Νομίζω πως την πυροβόλησαν στο κεφάλι επί τόπου…
Χ: Έτσι, μπράβο…
29
Α; Αλλά δεν ήτανε σωστό να μας ταράξει την διαδρομή μας… Άκου πετάω
μπογιές… Ποιος σου έδωσε αυτό το δικαίωμα…
Χ: Σκατόπαιδα… Ελπίζω να είδες καλά πως την πυροβόλησαν στο

κεφάλι…
Α: Το είδα… Αλλά το κακό είχε γίνει: Με είχε ταράξει…
Χ: Καλά, θα το ξεπεράσεις…
Α: Κι αυτό με το Άουσβιτς, έλεος κάπου… Τι θα πει το Νέο Άουσβιτς…

Πώς τολμάει να το λέει ο καθένας;
Χ: Να σου πω την αλήθεια, εγώ δεν έχω ιδέα από το Μάουσβιτς που λες…
Α: «Άουσβιτς» το λένε… Με άλφα… Ένα παλιό κακό πράγμα… Αλλά τι

σχέση έχει αυτό με το σήμερα… Τότε κυβερνούσαν οι Ναζί… Τώρα
έχουμε Δημοκρατία…
Χ: Καλά, ο καθένας λέει την παπαρδέλα του σήμερα…
Α: Κι επιπλέον εκείνοι ήτανε ρατσιστές δολοφόνοι… Παρανοϊκοί… Ενώ

εμείς δεχόμαστε επίθεση και απλώς αμυνόμαστε… Αμυνόμαστε για να
σώσουμε τα σπίτια και τις πόλεις μας από τους Εισβολείς… Αμυνόμαστε
να σώσουμε την ζωή μας…
Χ: Ναι, για να σώσουμε την ζωή μας…
Α: Και μπορεί να μην έρχονται με πιστόλια και βόμβες αλλά κουβαλούν

πάνω τους το φοβερότερο όπλο που υπήρξε στην Ιστορία… Το
πεινασμένο στόμα τους… Ένα ανθρώπινο στόμα που πεινάει μπορεί να
αφανίσει τα πάντα… Αν δεν το σκοτώσουμε πρώτοι εμείς θα μας
διαλύσει…
Χ: Αδελφούλα, νομίζω πως την παραπήρες σοβαρά την τύπισσα με τις

μπογιές…
Α: Δεν μπορώ να πω, ταράχτηκα πολύ… Είχα σηκωθεί το πρωί, είχα

φροντίσει την οικογένειά μου, είχα στείλει τα παιδιά στο σχολείο, είχα
βάλει το φαγητό στο φούρνο και βγήκα να πάρω την κουκούλα σύμφωνα με
το καθήκον μου… Κι έρχεται μια αναιδής να με προσβάλλει στα μούτρα
μου…
Χ: Έλα, τώρα, ξεκόλλα, πες μου τι φαγητό έβαλες στον φούρνο…

30
Α: Γεμιστά… Πιπεριές και ντομάτες… Αρέσουν στα παιδιά μου…
Χ: Πω ρε γαμώτο… Τρέχουν τα σάλια μου… Πιπεριές και ντομάτες…

Μόνο με ρύζι φαντάζομαι…
Α: Ε ναι, τα σωστά γεμιστά είναι μόνο με ρύζι…
Χ: (Με ενθουσιασμό.) Να αγιάσει το στόμα σου, καλή μου…
Α: Εγώ κρατάω την παλιά συνταγή με την γέμιση: Ρύζι, ντομάτα, σκόρδο
και δυόσμο… Και αλάτι βέβαια…
Χ: Και λάδι, λάδι, λάδι… Πολύ λάδι…
Α: Έτσι είναι… Όσο πιο πολύ εμπιστευτείς το λάδι, τόσο πιο πολύ θα σε
ανταμείψει…
Χ: Έτσι, αδελφούλα… Όπως μας τα έμαθαν – κι όπως τα μάθαμε… Χωρίς

κουκουνάρια και σταφίδες και μαλακίες…
Α: Σίγουρα χωρίς… Η λιτότητα είναι το παν… Το να βάζεις όλα τα υλικά

που διάβασες ή σου είπαν να βάλεις δεν είναι μαγειρική… Η αληθινή
γεύση προκύπτει μέσα από την αφαίρεση…
Χ: Επιτέλους, ρε πούστη μου, ένας άνθρωπος που μου τα λέει έτσι όπως τα
σκέφτομαι… Αφαίρεση, ρε γαμώτο… Αφαίρεση….
Α: «Η μαγειρική είναι σαν την τέχνη – προκύπτει από το ελάχιστο… Από

το τίποτε που ζευγαρώνει με ένα άλλο τίποτε και γίνεται κάτι…»
Χ: Σαν να είσαι μέσα στο μυαλό μου, αδελφούλα…
Α: Αυτό δεν το λέω εγώ, το λέει κάποιος συγγραφέας… Αλλά δεν θυμάμαι
το όνομά του…
Χ: Ποιο λέει ο συγγραφέας… Αυτό με το ελάχιστο;
Α: Όλην την πρόταση που είπα…
Χ: Μήπως είναι ο Σαίξπηρ;
Α: Όχι… Αν ήταν ο Σαίξπηρ, θα τον θυμόμουνα…
31
Χ: Εγώ τον Σαίξπηρ ξέρω, αυτόν λέω…
Α: Όχι, ήτανε άλλος… Πιο σύγχρονος….
Χ: Πάντως μπορείς να λες πως το είπε κι ο Σαίξπηρ και κανένας να μην

σου κουνιέται… Κάπου διάβασα πως ο Σαίξπηρ έγραψε τριάντα εφτά
έργα… Το φαντάζεσαι;… Τριάντα εφτά… Ε, σε κάποιο από αυτά τα
τριάντα εφτά μπορεί να λέει οτιδήποτε σκεφτούμε…
Α: Τι να σας πω; Είναι μια σκέψη κι αυτό…
Χ: Στο ταψί έκοψες πατάτα;
Α: Ε ναι… Φυσικά…
Χ: Το λέω γιατί πολλοί δεν κόβουν πια πατάτα στο ταψί με τα γεμιστά…
Μαλάκες είναι… Ρουφάει η πατάτα μέσα της όλη την γεύση… Γίνεται
μούρλια…
Α: Ναι – κι εμένα δεν την τρώνε την πατάτα τα παιδιά μου… Και
διαμαρτύρονται που την βάζω… Αλλά εγώ επιμένω…
Χ: Καλά κανείς κι επιμένεις… Τα σημερινά παιδιά δεν ξέρουν τι τους

γίνεται…
Α: Ξέρετε, βάζω κι ένα κρεμμύδι στο ταψί…
Χ: Κρεμμύδι ολόκληρο;
Α: Ναι… Δίνει γλύκα… Αλλά εγώ το βάζω για να τιμήσω την γιαγιά μου…
Επειδή το έβαζε εκείνη…
Χ: Ε ναι, φυσικά… Οι άνθρωποι δεν είμαστε ζώα… Τιμούμε τους

προγόνους μας… Έχουμε μνήμη… Και τιμούμε τους ανθρώπους που μας
έκαναν αυτό που είμαστε… Αυτό θα πει σεβασμός…
Α: Όσο μπορώ, προσπαθώ το κατά δύναμη…
Χ: Την άλλη φορά να γεμίσεις κι ένα πορτοκάλι στο ταψί… Θα ξεχάσεις το

όνομά σου από την νοστιμιά..
Α: Ένα πορτοκάλι; Με την φλούδα;
32
Χ: Ναι, θα βάλεις το μέσα στην γέμιση και θα αφήσεις φλούδα… Και πάνω
από την γέμιση, βάζεις μια κουταλιά μέλι… Είναι λίγο αλλόκοτο ως ιδέα,
αλλά δεν υπάρχει η γεύση που δίνει…
Α: Θα το θυμάμαι… Μου φαίνεται ωραία ιδέα αυτό με το πορτοκάλι…

Και νομίζω πως θέλω μια πορτοκαλί…
Χ: Μια πορτοκαλί κουκούλα;
Α: Ναι, ναι… Μου έδωσε ιδέα αυτό που είπατε με το πορτοκάλι… Κατά
κάποιο τρόπο με απενοχοποίησε…
Χ: Αυτό είναι καλό…
Α: Έδιωξε από το μυαλό μου την κοπέλα που πέταξε τις μπογιές…
Χ: Ακόμη την θυμάσαι αυτήν; Πάει αυτή, πέθανε, πες δεν υπήρξε ποτέ…
Πως την φαντάστηκες μέσα στην πίεση και το στρες της ημέρας… Έλα,
πάρε την πορτοκαλί κουκούλα σου… (Της δίνει την κουκούλα.)
Α: (Την παίρνει, την βάζει στην τσάντα.) Δεν ξέρετε πόσο πολύ θέλω να
σας ευχαριστήσω… Όταν ήρθα εδώ ήμουν γεμάτη σκοτεινιά και
τύψεις…Και τώρα αισθάνομαι και πάλι διάφανη σαν το γάργαρο νερό…
(Φεύγει.)
Χ: Σε ευχαριστώ, αδελφούλα… Να πας στο καλό… (Καθώς η Ά

απομακρύνεται.) Κ α ι μ η ν ξ ε χ ά σ ε ι ς ν α β ά λ ε ι κ α ι έ ν α
γεμιστό πορτοκάλι στο ταψί… Με μια κουταλιά
μέλι πάνω από την γέμιση… Θα χάσεις το μυαλό
σου από την γεύση…
33
5.
(Η Α μπαίνει στο Πρατήριο. Μιλάει γρήγορα και χαμηλόφωνα – δείχνει

να έχει προβάρει αυτά που θα πει..)
Α: Καλησπέρα... Θα ήθελα μια κουκούλα...
Χ: Καλησπέρα... Έχετε κάποια προτίμηση στο χρώμα;
Α: Θα ήθελα μια κουκούλα με τον Λεοπόλδο τον Δεύτερο του Βελγίου...
Χ: (Αιφνιδιασμένη.) Με τον … ποιον; Με τον … Δεύτερο του Βελγίου;
Α: Λεοπόλδος ο Βήτα, Βασιλιάς του Βελγίου, 1835-1909…
Χ: Ποιος είναι αυτός; Πρώτη φορά τον ακούω…
Α: Αυτός ήταν ένας πολύ σπουδαίος βασιλιάς… Βασίλεψε 44 χρόνια,

απέκτησε ένα ιδιωτικό κράτος στην Αφρική εβδομήντα έξι φορές
μεγαλύτερο από το Βέλγιο... Εκεί σκότωσε δέκα με είκοσι εκατομμύρια
μαύρους Κονγκολέζους, έβγαλε καουτσούκ, το πούλησε σε όλη τη Γη κι
έγινε ο πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου… (Της δείχνει το κινητό
της.) Είναι αυτός εδώ...
Χ: Τι να σου πω, κοπέλα μου; Πρώτη φορά τον βλέπω… Κι αυτά τα γένια
εδώ μου κάθονται…
Α: Είναι μια από τις πιο επιδραστικές μορφές του ανθρώπινου

πολιτισμού…
Χ: Γιατί; Επειδή σκότωσε δέκα με είκοσι εκατομμύρια Κονγκολέζους;
Α: Δεν το έκανε από κακία… Το έκανε για να πετύχει αύξηση της

παραγωγής… Και δεν τους σκότωνε με την μία… Πρώτα τους έκοβε τα
χέρια… Το δεξί χέρι για την ακρίβεια… Για να τους βλέπουν οι άλλοι με
κομμένα χέρια και να δουλεύουν σωστά και να μην λουφάρουν….
Χ: Δηλαδή σαν να λέμε, ένα πολύ καλός άνθρωπος.…
Α: Κοίταξε, από τους καλούς ανθρώπους γκώσαμε… Καλούς και

άχρηστους… Χωρίς τον Λεοπόλδο η ανθρωπότητα θα πήγαινε ακόμη με
τα άλογα… Δεν θα είχαμε ούτε αυτοκίνητα, ούτε αεροπλάνα, ούτε
ποδήλατα, ούτε πατίνια…
34
Χ: Τι να σου πω; Εγώ πρώτη φορά από σένα τον άκουσα…
Α: Από σήμερα όμως δεν θα το ξεχάσετε ποτέ…
Χ: Πάντως κουκούλα αυτουνού του τύπου εγώ δεν έχω…
Α: Θα μου την τυπώσετε, αγαπητή φίλη… Θα σας δώσω το link και θα

μου την τυπώσετε…
Χ: Μου κάνεις πλάκα…
Α: Καθόλου πλάκα δεν σας κάνω… Έχω εδώ την Εγκύκλιο 200/489 που
λέει πως ο κάθε πολίτης δικαιούται να έρχεται στις Συγκεντρώσεις Άμυνας
με την μάσκα της απολύτου αρεσκείας του, συμμορφούμενος με τις
διατάξεις ειρήνευσης… (Διαβάζει.) «Σε όλα τα πρατήρια καλυμμάτων
κεφαλής θα υπάρχει αυτόματος εκτυπωτής για να διαμόρφωση του
καλύμματος κατά την επιλογή του χρήστη.»
Χ: Εντάξει, κοπελιά – ξέρεις τον νόμο… Αλλά υπάρχει κάτι που σου
ξέφυγε…
Α: Δεν νομίζω…
Χ: Αυτός ο δικός σου, ο … Αμβούργος, τέλος πάντων…
Α: (Την κόβει.) Ο Λεοπόλδος ο Δεύτερος του Βελγίου… Λεοπόλδος με

Λάμδα… Όπως λέμε λεοπάρδαλη…
Χ: Αυτός… Ο … Λεοπάρδαλος… Αυτός υπήρξε στ’ αλήθεια – έτσι δεν

είναι… Είναι ιστορικό πρόσωπο… Δεν επιτρέπονται κουκούλες με
ιστορικά πρόσωπα…
Α: Ναι, υπάρχει συμπληρωματική διάταξη στην Εγκύκλιο – το Άρθρο,

Τριάντα Τρία, Τρία, γάμα… «Απαγορεύεται η απεικόνιση ιστορικών
προσώπων στην καλύπτρα του πολίτη εκτός εάν αυτά αποτελούν
πολιτισμικές απεικονίσεις παγκόσμιας εμβελείας.»
Χ: Δεν κατάλαβα γρι από όλο αυτό…
Α: Με άλλα λόγια: ιστορικά πρόσωπα δεν μπορούμε να βάλουμε… Αλλά

εάν έχουμε έναν πίνακα διάσημο ενός ιστορικού προσώπου από έναν
καλλιτέχνη, τότε μπορούμε να τον βάλουμε… Την Μαίριλιν Μονρόε, ας
πούμε από τον Άντι Γουόχολ…
35
Χ: Νομίζω πως καταλαβαίνω…
Α: Κι επειδή από τον Λεοπόλδο τον Δεύτερο έχουμε δεκάδες απεικονίσεις

σε πίνακες και αγάλματα θα βάλουμε μία από αυτές…
Α: Οπότε σου στέλνω εγώ τον πίνακα κι εσύ εκτυπώνεις…
Χ: Σε αυτόν τον κωδικό, κοπελιά…
Α: (Το σκανάρει με το κινητό της και πατάει sent.) Το έστειλα, λοιπόν…
Χ: (Ενώ προγραμματίζει την εκτύπωση.) Έχεις ξανάρθει, σωστά;
Α: Εγώ; Όχι;
Χ: Μα σε θυμάμαι… Σήμερα ήρθες… Απλώς ήσουν σε άλλο μήκος

κύματος… Δεν έλεγες για τον Λεοπάρδαλο και για όλα αυτά…
Α: Προφανώς κάνετε λάθος… Είναι η πρώτη φορά που έρχομαι σε

Πρατήριο με κουκούλες… Μέχρι τώρα μελετούσα το πώς θα είναι η
κουκούλα που θα επιλέξω…
Χ: Τι να σου πω… Ίσως μπερδεύτηκα…
Α: Καλά, βλέπετε τόσα πρόσωπα κάθε μέρα… Ίσως και να

μπερδευτήκατε… Εξάλλου οι άνθρωποι μοιάζουν…
Χ: Και γιατί εσύ, κορίτσι πράμα, να βάλεις στην κουκούλα σου αυτόν το
παππού με τα γένια; Πού έκοβε και χέρια ανθρώπων… Γιατί δεν βάζεις
την Μαίριλιν Μονρόε – που είναι και ξανθιά;
Α: Έχω … σχέδιο…
Χ: Σχέδιο; Τι Σχέδιο;
Α: (Με συνωμοτικό ύφος.) Δεν ξέρω αν μπορώ να σας εμπιστευτώ…
Χ: Γιατί να μην μπορείς; Αφού το Κράτος τα μαθαίνει όλα έτσι κι αλλιώς…
Α: Δεν έχετε άδικο…
36
Χ: Φυσικά και δεν έχω…
Α: Λοιπόν: Ο κόσμος αλλάζει… Κι εγώ επενδύω…
Χ: Πού επενδύεις;
Α: Στο μέλλον… Πού αλλού;
Χ: Όλοι επενδύουν στο μέλλον…
Α: Εγώ επενδύω σοβαρά…
Χ: Τι θα πει σοβαρά;
Α: Πολύ σοβαρά…(Πιο χαμηλόφωνα και συνωμοτικά.) Παίζονται πολλά

με τις Συγκεντρώσεις Άμυνας…
Χ: Κι από όσο ξέρω, σπάζουν και πολλά κεφάλια…
Α: Τίποτε δεν σπάζει… Όλα είναι ψέματα… Όλο το project «κουκούλα»

και «Συγκεντρώσεις Άμυνας» είναι ένα μεγαλειώδες τσεκάρισμα των
πάντων…
Χ: Ώπα, κοπελιά – αυτά είναι θεωρίες συνομωσίας…
Α: (Μιλάει γρήγορα και χαμηλόφωνα κοιτώνας γύρω τον χώρο για να

εντοπίσει μικρόφωνα.) Τους μετανάστες τους έχουν σκοτώσει εδώ και
καιρό… Στις πόλεις τους και στις χώρες τους… Τους έχουν εξαφανίσει με
Σάμσα 14…
Χ: Τι είναι το Σάμσα 14;
Α: Ηλεκτρονικόβιολογικό όπλο… Σε σκοτώνει και ξεραίνει το σώμα

σου… Κατόπιν το σώμα γίνεται σκόνη – δεν χρειάζεται ταφή… Όπως
κάνουν με τα ποντίκια και το ποντικοφάρμακο…
Χ: Και ποιος μπορεί να τα αποδείξει αυτά που λες;
Α: Σιγά μην άφηναν τους μετανάστες να φτάσουν μέχρι εδώ… Τους έχουν
σκοτώσει όλους με Σάμσα εδώ και χρόνια…
Χ: Και τότε γιατί κάνουνε Συγκεντρώσεις Άμυνας;
Α: Για να τσεκάρουν και για να διαλέξουν…

37
Χ: Ποιοι;
Α: Το Κράτος… Μας μετράνε και μας βαθμολογούνε… Για να διαλέξουν

τον περισσότερο κατάλληλο… Κι όταν υπάρξει η ανάγκη να λιγοστέψουμε,
θα κρατήσουν αυτούς που θα κρίνουν κατάλληλους…
Χ: Κι εσύ θέλεις να είσαι μέσα σε αυτούς;
Α: Εγώ δηλώνω την συμμετοχή μου σε αυτό που θέλουν να φτιάξουν…

Τους ενημερώνω πως είμαι κατάλληλη…
Χ: Και θα το πετύχεις επειδή θα φτιάξεις κουκούλα με τον παππού

Λεοπάρδαλο…
Α: Φυσικά… Με την κουκούλα αυτή τους δίνω το μήνυμα…
Χ: Τι μήνυμα;
Α: Ότι ξέρω αυτό που σκέφτονται…
Χ: Και αυτοί το λαμβάνουν;
Α: Αυτοί λαμβάνουν τα πάντα… Μέχρι και την συνάντηση αυτή την

μαγνητοσκοπούνε…
Χ: Άρα θα σε έχουν κατά νου…
Α: Θα καταλάβουν πως είμαι κατάλληλη για να … Θα μπορούσα να βάλω

ένα σωρό μορφές στις κουκούλες… Επιβλητικές μορφές, δοξασμένες…
Σκέφτηκα να βάλω τον Μέγα Αλέξανδρο, τον Ιούλιο Καίσαρα, τον
Βοναπάρτη… Ανθρώπους που δεν υπολόγισαν την ζωή μπροστά στον
σκοπό… Αυτό θέλουμε σε τούτο τον καιρό… Ή και σε όλους τους καιρούς
οι άνθρωποι θέλαν το ίδιο…
Χ: Αλλά προτίμησες τον Λεοπάρδαλο που έκοβε τα χέρια των μαύρων;
Α: Ο Λεοπόλδος είναι το αληθινό κελεπούρι… Όλοι τον λογαριάζουν για

δολοφόνο – έναν από τους πιο μεγάλους δολοφόνους στην ιστορία του
ανθρώπου…. Μα όλοι, όλοι, όλοι χρησιμοποίησαν το καουτσούκ του…
Το Κράτος πρέπει να τον αξιοποιήσει… Να τον κάνει καμπάνια: Πρέπει
να γίνουμε πρακτικοί όπως ο Λεοπόλδος: Να σκοτώνουμε, να κόβουμε
χέρια, να λιανίζουμε σώματα, να ξεκοιλιάζουμε εγκύους και να κάνουμε
μπάλα το έμβρυο προκειμένου να υπηρετήσουμε έναν μεγάλο σκοπό…
38
Χ: Τι να σου πω, κολλητή… Εγώ θα έβαζα την Μαίριλιν που είναι
όμορφη…
Α: Εσύ είσαι μια χαζογκόμενα που δεν μπορείς να σκεφτείς ούτε καν με
ορίζοντα μιας μέρας… Λούσα, πούτσα και γλέντια – ως εκεί μπορεί να
φτάσει το μυαλό σου… Τζάμπα σου σα λέω αυτά που σου λέω…
Χ: Μαζέψου, κοπέλια – λες πολλά… (Της δίνει την κουκούλα.) Η

κουκούλα σου είναι έτοιμη…
Α: Α, σε ευχαριστώ πολύ… (Παίρνει την κουκούλα.) Και συγγνώμη που σε

είπα χαζογκόμενα… Μου έχει πειράξει το μυαλό το άγχος… Χίλια
συγγνώμη…
Χ: Εντάξει, κουλάρισε – δεν τρέχει τίποτε…
Α: Σε ευχαριστώ… Είσαι γενναιόδωρη… Άλλη στην θέση σου θα με είχε

καταγγείλει… Ξέρεις, όταν σχεδιάζω κάτι τσιτώνομαι αγρίως…
Α: Καλά, κι εσύ την πίστεψες; Διάβασε λίγο δεξιά-αριστερά… Πόσα άρθρα

βγήκανε πως στέλνουν στις συγκεντρώσεις εκατοντάδες βαρέλια με
αραιωμένη μπογιά για να δημιουργήσουν την αίσθηση της αιματοχυσίας…
Χ: Δεν διαβάζω τίποτε δεξιά-αριστερά… Δεν ξέρεις τι να πιστέψεις και

μπερδεύεσαι…
Α: Σε κάθε περίπτωση σε χαιρετώ… (Ενώ φεύγει.) Και προετοιμάσου για

το μέλλον… Μας μετράνε και μας βαθμολογούνε… Να το θυμάσαι
αυτό…
Χ: Αντίο, αντίο… (Κουνώντας το χέρι αποδοκιμαστικά πάνω κάτω,

μιμούμενη την κίνηση του αυνανισμού.) Ναι, φυσικά, μας μετράνε και μας
βαθμολογούνε, αυτό είναι το μόνο βέβαιό…
39
6.
(Η Α που συναντήσαμε στην σκηνή 2 μπαίνει στο Πρατήριο. Μιλάει και

πάλι με ιδιαίτερη αυτοπεποίθηση – συχνά δεν κοιτάει τον συνομιλητή της.
Ωστόσο δείχνει να μην θυμάται την προηγούμενη συνάντηση με την Χ.

Σαν να μπαίνει για πρώτη φορά στο Πρατήριο – σαν είναι μια σωσίας της
γυναίκας που είδαμε στο 2.)
Α: Καλησπέρα, φίλη… Θα ήθελα μία κουκούλα…
Χ: Καλώς τηνα… Από όσο βλέπω το πχιουτ δεν κράτησε για πολύ…
Α: Παρακαλώ;
Χ: Λέω: Μου είχες πει πως με έχεις κάνει delete… Και τώρα προφανώς
έκανες undo…
Α: Κοίταξε, φίλη, δεν ξέρω με ποια με μπερδεύεις – εγώ πάντως δεν έχω
έρθει ποτέ στο Πρατήριό σου…
Χ: (Με ειρωνικό υποψιασμένο ύφος.) Α, καλά… Φαίνεται πως

μπερδεύτηκα… Νόμιζα μάλιστα πως θα μου γυρέψεις ασημένια
κουκούλα…
Α: Εγώ ασημένια κουκούλα; Σαν καμιά ξεπεσμένη; Ζαμέ, φίλη…
Χ: Για πες τι θέλεις, λοιπόν; Κάτι μεγαλοπρεπές;
Α: Πιάνω στον αέρα μια ειρωνεία ή μου φαίνεται; Γιατί αν πιάνω ειρωνεία,
οφείλω να σου θυμίσω πως είμαι πολίτης και εσύ υπαλληλίσκος που
εξυπηρετεί ευσυνείδητα τον πολίτη, δηλαδή εμένα – συμφωνούμε;
Χ: Συμφωνούμε … φίλη…
Α: Άκου, λοιπόν, ευσυνείδητε υπαλληλίσκε… Θέλω μια κουκούλα σε

κίτρινο Βαν Γκογκ;
Χ: Τι είναι αυτό το κίτρινο Βαν Γκογκ;
Α: Είναι το κίτρινο που ζωγράφιζε τα στάχια από τα σταροχώραφα του ο

Βίνσεντ Βαν Γκογκ… Θέωση, φίλη… Σε πάει σε άλλες σφαίρες…
40
Χ: Εγώ έχω αυτό το κίτρινο, κοπελιά… (Της δείχνει μια κουκούλα.)
Α: Αυτό δεν είναι το κίτρινο Βαν Γκογκ… Είναι κίτρινο νεκροτομείου…
Χ: Δεν έχω πάει ποτέ μου σε νεκροτομείο…
Α: (Της δείχνει το κινητό του.) Το κίτρινο Βαν Γκογκ είναι αυτό εδώ,
φίλη… Θέωση… Είχε μέσα του τρέλα, σπασμό, πάθος και το αίμα της
ύπαρξης…
Χ: Δεν ξέρω για το αίμα της ύπαρξης, πάντως εγώ δεν το έχω…
Α: Δεν γίνεται να μην το έχεις, υπαλληλίσκε…
Χ: Δεν το έχω, φιλενάδα – τέλος… Και μην το ζορίζεις τόσο πολύ… Να

πας να ανοίξεις κεφάλια μεταναστών θα πας – δεν θα πας σε γάμο…
Α: Δεν θα μου πεις εσύ που πηγαίνω… Εσύ είσαι μία υπάλληλος που
εξυπηρετείς τον πολίτη… Έχω ψυχαναλυτή να μου πει που πηγαίνω…
Χ: Πάντως το κίτρινο Βαν Γκογκ δεν το έχω… Λυπάμαι, δεν μπορώ να

κάνω κάτι..
Α: Μπλε Μονέ έχεις;
Χ: Κοίταξε, κοπέλα… Έχω μπλε κουκούλες ένα σωρό… Αλλά Μπλε

Μανέ δεν ξέρω αν έχω…
Α: Μο-νέ… Είναι Μο-νέ… (Της δείχνει το κινητό της.) Κλοντ Μονέ…

Μεγάλος Γάλλος ζωγράφος του Ιμπρεσιονισμού… Ο Μα-νέ είναι άλλος…
Ζωγράφος κι αυτός – αλλά άλλος…
Χ: (Της βγάζει μια μπλε κουκούλα.) Εγώ αυτό το μπλε έχω…
Α: Αυτό είναι το μπλε από το κουτάκι με τις φράουλες… Δεν είναι Μπλε
Μονέ… Το μπλε Μονέ είναι ελευθερία…
Χ: Λυπάμαι…
Α: Κυρίως να λυπάσαι τον εαυτό σου…Γιατί όποιος δεν ξέρει το μπλε

Μονέ είναι ένας ασήμαντος…
Χ: Θα με κάνεις delete;
41
Α: Θα σε κάνει delete η ίδια η ζωή…
Χ: Να σου τυπώσω μια κουκούλα με την φάτσα του βασιλιά Λεοπάρδαλου

του Βελγίου;
Α: Τι είναι αυτός; Ήρωας της Ντίσνεϊ…
Χ: Όχι, υπήρξε στ’ αλήθεια… Έκοψε εκατομμύρια χέρια μαύρων – πριν

τους σκοτώσει φυσικά…
Α: Δεν τον θέλω… Άμα φορέσω κουκούλα αληθινού ανθρώπου, νιώθω πως
θα αρχίζουν να μυρίζουν οι μασχάλες μου… Μπορώ να τρελαθώ άμα
νιώσω πως μυρίζουν οι μασχάλες μου…
Χ: Να σου δώσω μια μαύρη; Μεγαλοπρέπεια…
Α: Τι μεγαλοπρέπεια;
Χ: Μεγαλοπρέπεια… Του μαύρου χρώματος…
Α: Η μεγαλοπρέπεια, φίλη, είναι για τις ξεπεσμένες…
Χ: Νόμιζα πως σε ένοιαζε η Μεγαλοπρέπεια…
Α: Στο μουνί μας η μεγαλοπρέπεια… Μας νοιάζει η Αλήθεια…

Γουστάρουμε Αλήθεια και απαιτούμε μια κουκούλα με Αλήθεια…
Χ: Η μαύρη δεν είναι κουκούλα με Αλήθεια;
Λ: Τη μαύρη την φοράνε οι χαφιέδες… Δεν έχει Αλήθεια…
Χ: Τι να σου πω; Ίσως η μόνη αλήθεια είναι ότι εσύ είσαι Ελεγκτής…
Α: Ελεγκτής; Εγώ;
Χ: Ναι, εσύ… Έρχεσαι εδώ κάθε φορά με μένα διαφορετικό στιλάκι για να
με ψαρέψεις να πω κάτι κακό για το κράτος – και μετά να με
καταγγείλεις…
Α: Είσαι σίγουρη πως πας καλά, φίλη; Σας περνάνε τεστ πριν σας βάλουν
εδώ – ή σας βάζουν αβέ-κουβέ κι ό,τι κάτσει;
Χ: Σιγά μην το παραδεχτείς… Αυτό δα έλειπε…
42
Α: Βέβαια, το καταλαβαίνω…. Όταν είσαι υπαλληλίσκος, παθαίνεις
ζημιά… Το μυαλό σου γίνεται στουπέτσι… Πώς να μην λαλήσεις;
Χ: Να σου πω και για την κουκούλα με την Αλήθεια που ψάχνεις; Ε, δεν
υπάρχει κουκούλα με Αλήθεια, κοπελιά… Η μόνη αλήθεια είναι τα κρανία
που θα σπάσεις φορώντας την κουκούλα…
Α: Ο ψυχαναλυτής μου μου είπε πως όποιος πάει να με γεμίσει ενοχές να

τον κάνω delete…
Χ: Να με κάνεις… Πχιουτ…
Α: Θα σε κάνω υπαλληλίσκε… Αλλά πρώτα θα μου βρεις την κουκούλα

που θέλω…
Χ: Είμαι σε αδιέξοδο μαζί σου.. Δεν θέλεις χρώμα, δεν θέλεις μαύρη, δεν
θέλεις άσπρη, δεν θέλεις τίποτε
Α: Άσπρη; Έχεις άσπρη κουκούλα;
Χ: Γιατί, θέλεις άσπρη; Φυσικά και έχω…
Α: Γιατί τόση ώρα δεν μου λες πως έχεις άσπρη κουκούλα;
Χ: Δεν ήξερα πως θα ενδιαφερόσουν… Ο κόσμος αποφεύγει την άσπρη…

Ίσως επειδή λερώνει εύκολα…
Α: Άσπρη, φίλη… Σαν μια γραμμή πρέζα… (Κάνει μια ρουφηξιά.)

Λιτότητα… Καθαριότητα… Απόλυτη Αλήθεια…
Χ: Κάποιοι την φορούσαν παλιά κι αυτήν – αλλά δεν ξέρω ποιοι…
Α: Η άσπρη κουκούλα είναι η κουκούλα με Αλήθεια…
Χ: Ε, τότε γιατί δεν την ζήτησες εξαρχής;
Α: Γιατί δεν ήξερα πως έχεις άσπρη… Δεν είναι η δουλειά μου να
σκέφτομαι τι κουκούλα θέλω… Υπάρχουν υπαλληλίσκοι να μου
προτείνουν…
Χ: Άσπρη, λοιπόν;
Α: Ναι, άσπρη…
43
Χ: (Της δίνει μια άσπρη κουκούλα.) Πάρε, λοιπόν, μια άσπρη…
Α: Την παίρνω υπαλληλίσκε… Και φεύγω… (Ενώ απομακρύνεται.) Και

πού ’σαι; Από μένα είσαι Delete… Δεν σε βλέπω καν… Πχιουτ…
Χ: (Χαμηλόφωνα.) Πχιουτ κι από μένα, καριολάκι… Που μου θέλεις και

κουκούλα με Αλήθεια… Πχιουτ…
44
7.

πάλι χαμηλόφωνα, σε ιδιαίτερα σεξουαλικό τόνο. Δείχνει να έχει
ενσωματώσει αυτή το στιλ συμπεριφοράς.

Σαν να μπαίνει για πρώτη φορά στο Πρατήριο – σαν να είναι μια σωσίας
της γυναίκας που είδαμε στο 3.)
Α: Καλησπέρα σας…
Χ: Καλώς τηνα την όμορφη… Πώς και μας ξανάρθες;
Α: Εγώ; Πρώτη φορά έρχομαι στο δικό σας πρατήριο… Το σπίτι μου
είναι στην άλλη άκρη της πόλης…
Χ: Α ναι… Πουλάμε τρελίτσα τώρα…
Α: Δεν σας καταλαβαίνω;
Χ: Ούτε εγώ σας καταλαβαίνω εσάς τους Ελεγκτές… Για μαλάκες μας
έχετε τους υπαλλήλους;
Α: Αχ σίγουρα έχετε μπερδευτεί… Εγω ήρθα σε εσάς μόλις τώρα από την
άλλη άκρη της πόλης…
Χ: (Ειρωνικά.) Ναι, φιλενάδα… Σίγουρα έχω μπερδευτεί… Τόσο κόσμο

βλέπω κάθε μέρα…
Α: Ε ναι, καταλαβαίνω…
Χ: Για πες μας, λοιπόν, ποιος καλός άνεμος σε φέρνει εδώ από την άλλη
άκρη της πόλης;
Α: Θέλω από εσάς κάτι ιδιαίτερο…
Χ: Άσε με να μαντέψω… Θέλεις μια ιδιαίτερη κουκούλα για να κάνεις σεξ

με τον άντρα σου…
Α: Μένω έκπληκτη… Πώς το μαντέψατε;
Χ: Ε κάτι κάνουμε κι εμείς, κοπελιά, εδώ πέρα…

45
Α: Στ’ αλήθεια, μου έχουν συμβεί εκπληκτικά πράγματα...
Χ: Να μαντέψω κι άλλο; Πήρατε κουκούλες με τον άντρα σου πριν ένα

μήνα… Τις πήρατε για … τον Έλεγχο, προληπτικά… Πήρατε γκρίζες –
τυπικά πράγματα… Αλλά έγινε … χαμός…
Α: (Ενθουσιασμένη.) Δεν το πιστεύω… Ακριβώς αυτό έγινε…
Χ: Με το που είδε την κουκούλα ο μπάμιας έγινε καγκελάριος…
Α: (Τινάζεται ενοχλημένη.) Σας παρακαλώ…
Χ: Καλά, βρε παιδί μου… Τρόπος του λέγειν ήτανε… Για καλό το είπα…
Μην αγριεύεις…
Α: Και δεν έγινε αυτό που λέτε… Έγινε κάτι άλλο…
Χ: Τι άλλο;
Α: Κοιτάξτε, εγώ είμαι παντρεμένη έντεκα χρόνια…
Χ: Αν θες την γνώμη μου, λάθος σου…
Α: Όχι, δεν είναι λάθος… Ο άντρας μου είναι ο καλύτερος του κόσμου…
Με φροντίζει, με αγαπάει, μου κάνει δώρα…
Χ: Αλλά;
Α: Τι άλλα;
Χ: Προφανώς υπάρχει ένα πρόβλημα…
Α: Ναι, όντως υπάρχει ένα πρόβλημα…
Χ: Έτσι συμβαίνει συνήθως με τους καλύτερους του κόσμου…
Α: Ήταν … λίγο μαλακός…
Χ: Δεν μπορούσε να…
Α Όχι, δεν μπορούσε…
Χ: Καθόλου-καθόλου;
46
Α: Σχεδόν καθόλου…
Χ: Κατάλαβα… Οπότε η δουλειά γινόταν με χάπια και βοηθήματα…
Α: Ούτε αυτά βοηθούσαν πολύ… Στον άντρα μου το πρόβλημα είναι

ψυχολογικό… Είναι το Σύνδρομο του Ιππότη…
Χ: Ναι, κάπου το έχω ακούσει αυτό το Σύνδρομο…
Α: Είναι τόσο ευγενικός που δεν θέλει να διεισδύσει διότι του φαίνεται
αγενές…
Χ: Κοίτα, σε μερικές μπορεί να αρέσει αυτό…
Α: Ο ψυχαναλυτής του έχει πει πως αυτό δείχνει πως το μυαλό του
κυριαρχεί η καλοσύνη και έχουν συρρικνωθεί όλα τα φονικά ένστικτα…
Χ: Τα ξέρουν πολύ καλά αυτά με τα ένστικτα οι ψυχαναλυτές…
Α: Οπότε αποφασίσαμε να στηρίξουμε την σχέση μας στην συντροφικότητα

και την πνευματική επικοινωνία…
Χ: Κοίτα, αυτά είναι γούστα… Πολύς κόσμος την βρίσκει με αυτά..
Α: Ήταν υπέροχος σε όλα… Μου έγραφε ποιήματα, με πήγαινε ταξίδια…

Είναι σοφός… Θαρρείς πως ξέρει τα πάντα… Έχει μια τεράστια
βιβλιοθήκη με χιλιάδες βιβλία… Τυπωμένα βιβλία…
Χ: Και φαντάζομαι τα διαβάζει όλα…
Α: Όλα μα όλα…
Χ: Οπότε τι έγινε όταν σε είδε με την γκρίζα κουκούλα…
Α: Πήγαμε και πήραμε κουκούλες για τον Έλεγχο… Και το ίδιο βράδυ
την φόρεσα για δοκιμή – να δω αν μπορώ να αναπνεύσω σωστά… Τότε
έγινε…
Χ: Τώρα εγώ δεν μιλάω γιατί αν πω κάτι μπορεί να θυμώσεις…
Α: Με είδε με την κουκούλα και άρχισε να τρέμει… Και να μουγκρίζει σαν

το ζώο… Κι ύστερα…
47
Χ: Κι ύστερα τι…
Α: Ύστερα μου ζήτησε να πάω να φέρω τον δονητή και να του τον βάλω…
Χ: Πού να του τον βάλεις;
Α: (Πολύ διστακτικά.) Εκεί… που βάζουν τον δονητή σε έναν άντρα…
Χ: (Απογοητευμένη.) Α μάλιστα….
Α: Κι έτσι έγινε… Ήρθε σε στύση και εκσπερμάτωση…
Χ: Και εσένα; Δεν σε έβαλε κάτω να σε οργώσει;
Α: Όχι…
Χ: Α…
Α: Ο γιατρός μας μας είπε πως με την κουκούλα ερεθίζεται πάρα πολύ,
διότι φεύγει από μέσα του η οποιαδήποτε αναστολή… Αλλά ακόμη κι εκεί
το Σύνδρομο του Ιππότη υπερισχύει…
Α: Γενικώς το Σύνδρομο του Ιππότη είναι απίστευτα ισχυρό μέσα του…
Χ: Φαίνεται, έτσι είναι αυτά με τα σύνδρομα…
Α: Κι έτσι επιτέλους αποκτήσαμε σεξουαλική επαφή με τον άντρα μου…
Χ: Με τον δονητή…
Α: Αγόρασα και στραπόν…
Χ: Μάλιστα… Κι εσύ πώς βολεύεσαι;
Α: Με τον δονητή και το στραπόν…
Α: Είμαι ευτυχισμένη…
48
Α: Και θα γίνω ακόμη πιο ευτυχισμένη αν μου δώσετε μια ιδιαίτερη
κουκούλα που θα τον ερεθίσει ακόμη πιο πολύ…
Χ: Φαντάζομαι μόνο οι κουκούλες από τις συγκεντρώσεις άμυνας τον

ερεθίζουν…
Α: Ναι μόνον αυτές – διότι είναι αληθινές κουκούλες… Μας το εξήγησε ο

γιατρός μας… Άλλο να φοράς ένα Sex Toy κι άλλο να ξέρεις πως με την
κουκούλα αυτή θα πατήσεις ένα κουμπί και θα συντριβούν εκατό κεφάλια…
Και θα πεταχτεί αίμα, αληθινό αίμα… Σου δίνει δύναμη – μεγάλη δύναμη
αυτή η βεβαιότητα…
Α: Μάλιστα…
Α: Από τον εγκέφαλο του συζύγου μου εκκρίνεται ντοπαμίνη και

αδρεναλίνη... Και μονομιάς το πέος αιματώνεται… Και γίνεται σκληρό σαν
σίδερο…
Χ: Αφού εσύ είσαι ευχαριστημένη, σε κανέναν άλλο δεν πέφτει λόγος…
Α: Δεν είμαι απλά ευχαριστημένη – είμαι ευτυχισμένη…
Χ: Και άμα σας καλέσουν σε κάποια Συγκέντρωση Άμυνας;
Α: (Αιφνιδιασμένη από την ερώτηση.) Άμα μας καλέσουνε … θα

φορέσουμε τις κουκούλες μας και θα πάμε…
Χ: Και θα πατήσετε ένα κουμπί για να συντριβούν μονομιάς εκατό κεφάλια

… Εισβολέων…
Α: Κοιτάξτε, καταλαβαίνω τι λέτε… Το σφυρί θα συντρίψει κεφάλια

ανθρώπων που είναι δεμένοι πισθάγκωνα… Αναμεσά τους θα είναι και
παιδιά ή και βρέφη… Αλλά … ο σύζυγός μου, που έχει διαβάσει χιλιάδες
βιβλία μου είπε πως αυτό είναι απολύτως εναρμονισμένο με τους φυσικούς
νόμους… Άρα είναι απολύτως φυσικό…
Χ: Εννοείται πως είναι απολύτως φυσικό …
Α: Ναι έτσι, μου είπε ο σύζυγός μου… Μου το είπε με πιο πολλά λόγια
αλλά το νόημα ήταν αυτό… Πως εφόσον η φύση προέβλεψε την
δυνατότητα μας να πιάνουμε τους Εισβολείς, να τους δένουμε πισθάγκωνα
και να τους συντρίβουμε τα κεφάλια, σημαίνει πως είναι ιερή ανθρώπινη
υποχρέωσή μας να πράξουμε αυτό το οποίο η φύση προέβλεψε για εμάς…
49
Χ: Η φύση είναι σοφή…
Α: Άρα θα πατήσουμε το κουμπί, απολύτως φυσικά… Όπως αναπνέουμε

τον αέρα…
Χ: Άρα όλα καλά…
Α: Ναι, είμαι απόλυτα ευτυχισμένη… Ζω σ’ ένα όνειρο… Κι είμαι

ευγνώμων… Ο πιο ευγνώμων άνθρωπος του κόσμου…
Χ: Το Κράτος να ευχαριστείς… Που θέσπισε την Απόφαση Κοινής

Συμμετοχής… Δίχως αυτή δεν θα είχαμε τις κουκούλες, δεν θα είχαμε
τίποτε…
Α: Αυτό ευγνωμονώ κι εγώ… Το Κράτος που ομορφαίνει την ζωή μου…
Χ: Και τώρα γιατί γυρεύεις από μένα καινούριες κουκούλες;
Α: Μα γιατί τις δικαιούμαι… Πάνω στον μήνα όλοι οι πολίτες δικαιούνται

να πάρουνε καινούριες κουκούλες… Άρθρο 98 του 19/45…
Χ: Κι επειδή στο Πρατήριο της γειτονιάς σου υπάρχει έλλειψη σε ποικιλία

σχημάτων είπες να έρθεις εδώ που είναι πιο προχωρημένη γειτονιά…
Θέλεις κάτι ξεχωριστό – κάτι που θα τον ξετρελάνει…
Χ: Είναι απίστευτο πόσο καλά μαντεύετε αυτό που συμβαίνει μέσα μου…
Γαλάζιους Διαβολάκους και ό,τι θέλεις… Αλλά στην θέση σου … θα
έπαιρνα μια μαύρη…
Α: Μαύρη;
Χ: Ε ναι, μαύρη… Μεγαλοπρέπεια, δύναμη εξουσία… Το ξέρουν μέχρι

και τα μωρά παιδιά αυτό… Αν με την γκρίζα βόγκηξε ο δικός σου, ξέρεις
τι θα γίνει με τη μαύρη; Θα σηκώσει την γειτονιά…
Α: Ίσως να έχετε δίκιο…
Χ: Να πάρεις ένα στραπόν με ψωλή γαϊδάρου για να τον κάνεις ζάφτι…
Α: Μα δεν είναι κάπως το μαύρο χρώμα;
50
Χ: Κάπως τι;
Α: Πώς να το πω; Κάπως χαφιέδικο…
Χ: Ε τώρα σε πειράζει το χαφιέδικο χρώμα, βρε όμορφη; Αφού είναι μέσα

στην φύση του ανθρώπου να χαφιεδίζει, είναι ιερή μας υποχρέωση να το
δεχτούμε… Ο ποιητής ο άντρας σου το λέει αυτό…
Α: Λέτε δηλαδή να πάρω μαύρη;
Χ: Ε ναι… Μαύρη – και ο Ιππότης σου … θα χαρεί πολύ…
Α: Με πείσατε… Θα την πάρω…
Χ: Πάρε, λοιπόν… (Της δίνει την μαύρη κουκούλα.) Μόνο που ήρθες
άδικα μέχρι εδώ… Θα την έβρισκες και στο πρατήριο της γειτονιάς σου…
Α: (Παίρνει την μαύρη κουκούλα.) Ε δεν πειράζει… Μιλήσαμε κιόλας…

Δεν ξέρω γιατί, αλλά σας ένιωσα για δικό μου άνθρωπο…
Χ: Κοίτα καλή μου… Ελπίζω όλα αυτά που μου είπες να είναι μέσα στο
σενάριο του Ελέγχου…
Α: Αυτό δεν το κατάλαβα… Τι εννοείτε;
Χ: Δεν εννοώ τίποτε…
Α: Αντίο σας, λοιπόν… και σας ευχαριστώ
Χ: Αντίο, ομορφονιά… (Και καθώς η Α έχει απομακρυνθεί, φωνάζει.)

Και μην ξεχάσεις να πάρεις και ένα στραπόν με
ψωλή γαϊδάρου…
51
8.
(Η Α που συναντήσαμε στην σκηνή 4 μπαίνει στο Πρατήριο σκιαγμένη

όπως πριν. Θαρρείς πως κάτι την έχει αναστατώσει.

(Η Α μπαίνει στο Πρατήριο
Α: Καλησπέρα σας… Ή ό,τι λέμε αυτή την ώρα, τέλος πάντων
Χ: Λέμε ό,τι νιώθουμε, κοπελιά… Καλησπέρα…
Α: Ήρθα … ξέρετε … για τον Έλεγχο…
Χ: Εδώ μόνον κουκούλες δίνουμε… Αν ήρθες εδώ, ήρθες για να πάρεις

κουκούλα…
Α: Ε ναι, για αυτό ήρθα… Αν ο Έλεγχος μας πιάσει χωρίς κουκούλα,

υπάρχει μεγάλη ποινή…
Χ: Σωστά…
Α: Λένε πως σε εξαφανίζουν από προσώπου γης…
Χ: Αλήθεια τώρα;
Α: Έτσι έχω ακούσει…
Χ: Είναι άσχημο αυτό που κάνεις, κοπελιά… Πας να μου βάλεις λόγια στο
στόμα…
Α: Παρακαλώ;
Χ: Είσαι από τον Έλεγχο… Έρχεσαι συνέχεια για να με τσεκάρεις…

Ξανά και ξανά…
Α: Συγγνώμη, τι λέτε τώρα; Εγώ έρχομαι σε Πρατήριο για πρώτη φορά…
Χ: Κι εγώ είμαι αστροναύτης; Δεν βλέπεις την στολή μου;
52
Α: Είστε επιθετική… Αν θέλετε να φύγω…
Χ: Όχι, φυσικά και δεν θέλω να φύγετε… Γιατί να φύγετε; Κανείς δεν θέλει
να φύγετε… Εγώ μπερδεύτηκα… Ζητώ συγγνώμη για την ένταση
Α: Εντάξει, βλέπετε και τόσους ανθρώπους… Η ένταση είναι

φυσιολογική…
Χ: Έχετε κάποια προτίμηση σε χρώμα;
Α: Προτίμηση; Δεν νομίζω πως έχω προτίμηση… Κάτι διακριτικό…
Χ: Άρα όχι μαύρο…
Α: Ναι, σίγουρα όχι μαύρο… Το μαύρο θυμίζει … άσχημα πράγματα…
Χ: Γκρίζο;
Α: (Αιφνιδιασμένη.) Ορίστε; Τι γκρίζο;
Χ: Μήπως θέλετε μια κουκούλα σε γκρίζο…
Α: Ξέρω κι εγώ; Ίσως γκρίζο…
Χ: Πάντως οι πιο πολλοί παίρνουν γκρίζο… Φεύγει σαν τρελό το χρώμα –

γι’ αυτό το λέω…
Α: Δεν είναι κάτι σαν ομολογία ενοχής το γκρίζο;
Χ: Ομολογία ενοχής; Μην με μπλέκετε με αυτά… Δεν τα ξέρω αυτά…
Α: Γιατί εγώ δεν νιώθω πως έχω κάνει τίποτε κακό… Τίποτε απολύτως…
Χ: Δεν σου είπε κανείς πως έχεις κάνει τίποτε κακό…
Α: (Με ένταση.) Ναι, είμαι απολύτως καθαρή… Σαν το διάφανο νερό…

Μου δώσανε μια διαταγή… Υπακούω στην διαταγή… Είναι διαταγή της
συντεταγμένης πολιτείας στην οποία ανήκω…
Χ: Έτσι είναι, αναμφίβολα…
Α: Χωρίς υπακοή στους νόμους θα ήμασταν ζούγκλα… Θα επικρατούσε το

δίκιο του ισχυροτέρου… Ενώ ο νόμος είναι η έκφραση του πολιτισμού…
53
Ανήκουμε στον παγκόσμιο πολιτισμό, σημαίνει υπακούμε στους νόμους…
Δεν υπάρχει κοινωνία δίχως νόμους…
Χ: Σας βλέπω ταραγμένη…
Α: Απόψε έγινε κάτι που με αναστάτωσε…
Χ: Αφήστε με να μαντέψω… Έγινε τώρα που ερχόσουν με το

λεωφορείο… Μια κοπέλα πέταξε μπογιές στο παράθυρο… «Δολοφόνοι,
εσείς είστε το νέο Μάουσβιτς…» φώναξε… Την πιάσανε αμέσως φυσικά –
την πυροβόλησαν στο κεφάλι… Όμως εσάς σας είχε συγχύσει…
Α: Όχι, δεν έγινε τίποτε τέτοιο… Άκου λέει, να πέταξε μπογιές στο
λεωφορείο και να φώναξε αυτό που λέτε μέσα στα μούτρα μας… Ευτυχώς
δεν γίνονται πια τέτοια πράγματα...
Χ: Αλλά τότε τι έγινε;
Α: Στο αναγνωστικό του γιου μου… Γράψανε ένα φριχτό μήνυμα… «Όταν
κοιμάσαι, η μαμά και ο μπαμπάς θα φορέσουν κουκούλα και θα σου
σπάσουν το κεφάλι…» Στην τελευταία σελίδα… Το είδα εχθές το
απόγευμα και μου κόπηκαν τα γόνατα…
Χ: Πήγατε στο σχολείο;
Α: Φυσικά και πήγα… Από εκεί έρχομαι… Ούρλιαζα στον Διευθυντή…

Αυτό έγινε μέσα στο σχολείο… Από μαθητή ή δάσκαλο…
Χ: Έχουν γίνει μπουρδέλα τα σχολεία…
Α: Έκανα χαμό… Να γίνει γραφολογικός έλεγχος και να δούμε ποιος το

έγραψε… Και να δοθούν ποινές… Δεν με νοιάζει αν γίνουν εκτελέσεις…
Χ: Συνήθως τους ανηλίκους δεν τους εκτελούν με την πρώτη…
Α: Να τους εκτελούν… Φυσικά να τους εκτελούν… Με την πρώτη και

εντός πενταλέπτου… Άκου λέει, «Όταν κοιμάσαι, η μαμά και ο μπαμπάς
θα φορέσουν κουκούλα και θα σου σπάσουν το κεφάλι…» Γιατί να το
γράψουν αυτό στο παιδί μου; Είναι εννιά χρονών… Δεν υπάρχει όριο σε
αυτή την αλητεία; Γιατί στο δικό μου παιδί;
Χ: Τι σας είπαν οι καθηγητές;
54
Α: Στην αρχή μου λέγανε παπαριές… Πως αποκλείεται να γράφτηκε στο
σχολείο αυτή η φράση, πως δεν είναι κουβέντα μαθητή αυτή… Κι ύστερα
με απέτρεψαν να κάνω καταγγελία… «Αν κάνουμε γραφολογικό έλεγχο,
και μια στις χίλιες αποδειχτεί πως την φράση την έγραψε ο γιος σας;…»
έτσι μου είπαν… Και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να
σκίσουμε την σελίδα και να την καταστρέψουμε…
Χ: Οι γνωστοί ευθυνόφοβοι καθηγητές… Και τι τους απαντήσατε;
Α: Τι να τους απάντησα;… Απειλούνταν πλέον ο γιος μου… Δεν είμαι

τρελή να βάλω το κεφάλι του παιδιού στον ντορβά… Πού ξέρω εγώ τι
μαλακία θα πει ο γραφολόγος… Πήγαμε με τον Διευθυντή στις τουαλέτες,
σκίσαμε την σελίδα, την κάψαμε στο νιπτήρα, πετάξαμε τα αποκαΐδια,
τραβήξαμε το καζανάκι… Τέλος…
Χ: Τι να σας πω… Δεν έχω παιδιά κι αυτά είναι λεπτά παιδαγωγικά

ζητήματα – δεν τα γνωρίζω… Πάντως όταν ακούω το καζανάκι, νιώθω μια
… ηρεμία… Μια ασφάλεια…
Α: Και τώρα ήρθα να πάρω την κουκούλα… Τρόμαξε το μάτι μου…

Πρέπει να είμαστε καλυμμένοι από παντού… έστειλα και τον άντρα μυ στο
Πρακτορείο Αρρένων…
Χ: Κι είπατε πως δεν θέλετε γκρίζα…
Α: Ε ναι… Δεν έχω τίποτε να κρύψω… Άκου «Η μαμά και ο μπαμπάς

φοράνε την κουκούλα και θα σου σπάσουν το κεφάλι…» Άκου τ’ αρχίδια…
Χ: Καλά, ο καθένας λέει την παπαρδέλα του σήμερα…
Α: Από πού κι ως πού; Με ποιο δικαίωμα; Εγώ κι σύζυγός μου δεν έχουμε
πειράξει ούτε μυρμήγκι… Απλώς υπακούμε στον νόμο της συντεταγμένης
πολιτείας… Κι επιπλέον εμείς δεχόμαστε επίθεση και απλώς
αμυνόμαστε… Αμυνόμαστε για να σώσουμε τα σπίτια και τις πόλεις μας
από τους Εισβολείς… Αμυνόμαστε να σώσουμε την ζωή μας…
Χ: Ναι, για να σώσουμε την ζωή μας…
Α: Και μπορεί να μην έρχονται με πιστόλια και βόμβες αλλά κουβαλούν

πάνω τους το φοβερότερο όπλο που υπήρξε στην Ιστορία… Το
πεινασμένο στόμα τους… Ένα ανθρώπινο στόμα που πεινάει μπορεί να
αφανίσει τα πάντα… Αν δεν το σκοτώσουμε πρώτοι εμείς, θα μας
διαλύσει…
55
Χ: Νομίζω πως τζάμπα το συζητάτε τόσο πολύ…
Α: Μα μου γράψανε μήνυμα στο αναγνωστικό του παιδιού… Ένιωσα σαν

να με βιάζουν…
Χ: Εντάξει, μια κακοήθεια ήτανε… Αφού τραβήξατε το καζανάκι, χάθηκε

για πάντα…
Α: Τι να σας πω – ταράχτηκα πολύ… Σηκώνομαι κάθε πρωί, φροντίζω την

οικογένειά μου, στέλνω τα παιδιά στο σχολείο, βάζω το φαγητό στο
φούρνο, και μετά φεύγω για την δουλειά… Και ένα τσογλάνι έρχεται να
γράψει πως είμαι φόνισσα…
Χ: Αλήθεια, σήμερα τι φαγητό βάλατε στον φούρνο… Με έχει κόψει η

πείνα τόσες ώρες εδώ πέρα…
Α: Έφτιαξα γεμιστά… Πιπεριές και ντομάτες… Αρέσουν στα παιδιά

μου…
Χ: Πιπεριές και ντομάτες… Μόνο με ρύζι φαντάζομαι…
Α: Ε ναι, τα σωστά γεμιστά είναι μόνο με ρύζι… Εγώ κρατάω την παλιά
συνταγή με την γέμιση… Ρύζι, ντομάτα, σκόρδο και δυόσμο… Και αλάτι
βέβαια…
Χ: Και λάδι…
Α: Ναι… Πολύ λάδι… Όσο πιο πολύ εμπιστευτείς το λάδι, τόσο πιο πολύ
θα σε ανταμείψει…
Χ: Και χωρίς κουκουνάρια και σταφίδες…
Α: Σίγουρα χωρίς… Η λιτότητα είναι το παν… Το να βάζεις όλα τα υλικά

που διάβασες ή σου είπαν να βάλεις δεν είναι μαγειρική… Η αληθινή
γεύση προκύπτει μέσα από την αφαίρεση…
Χ: Α, χαίρομαι πολύ που συμφωνούμε… Λίγες φορές νιώθω πως

ταυτίζομαι τόσο πολύ με έναν άνθρωπο…
Α: Κι εγώ χαίρομαι… Ήσασταν κάπως επιθετική πρωτύτερα και μου

κακοφάνηκε… Αλλά τώρα νιώθω μια γαλήνια ασφάλεια… Θαρρείς να είχα
ανάγκη να συμφωνήσω με έναν άνθρωπο…
Χ: Στο ταψί κόψατε πατάτα;

56
Α: Ε ναι… Φυσικά… Η πατάτα ρουφάει μέσα της όλη την γεύση…
Χ: Πολύ σωστά…
Α: Ναι – κι εμένα δεν την τρώνε την πατάτα τα παιδιά μου… Και
διαμαρτύρονται που την βάζω… Αλλά εγώ επιμένω…
Χ: Καλά κάνετε κι επιμένετε… Τα σημερινά παιδιά δεν ξέρουν τι τους

γίνεται…
Α: Ξέρετε, βάζω κι ένα κρεμμύδι στο ταψί…
Χ: Κρεμμύδι ολόκληρο;
Α: Ναι… Δίνει γλύκα… Αλλά εγώ το βάζω για να τιμήσω την γιαγιά μου…
Επειδή το έβαζε εκείνη…
Χ: Ε ναι, φυσικά… Οι άνθρωποι δεν είμαστε ζώα… Τιμούμε τους

προγόνους μας… Έχουμε μνήμη… Και τιμούμε τους ανθρώπους που μας
έκαναν αυτό που είμαστε… Αυτό θα πει σεβασμός…
Α: Όσο μπορώ, προσπαθώ το κατά δύναμη…
Χ: Την άλλη φορά να γεμίσετε κι ένα πορτοκάλι στο ταψί… Θα

παραμιλάτε από την νοστιμιά..
Α: Ένα πορτοκάλι; Με την φλούδα;
Χ: Ναι, θα το βάλετε μέσα στην γέμιση και θα αφήσετε την φλούδα… Και
πάνω από την γέμιση, βάλτε μια κουταλιά μέλι… Είναι λίγο αλλόκοτο ως
ιδέα, αλλά δεν υπάρχει η γεύση που δίνει…
Α: Θα το θυμάμαι… Μου φαίνεται ωραία ιδέα αυτό με το πορτοκάλι…

Και νομίζω πως θέλω μια πορτοκαλί…
Χ: (Με υποψιασμένο χαμόγελο.) Τι μου λες; Μια πορτοκαλί κουκούλα;
Α: Ναι, ναι… Μου έδωσε την ιδέα αυτό που είπατε με το πορτοκάλι…
Είναι ένα χρώμα περήφανο……
Χ: Αυτό είναι καλό… Η γνώση και οι ιδέες πρέπει να διαβάζονται…
57
Α: Έδιωξε από το μυαλό μου το φριχτό μήνυμα στο αναγνωστικό του
παιδιού…
Χ: Ακόμη το θυμάσαι αυτό; Μα αφού τράβηξες το καζανάκι, πάει – χάθηκε

για πάντα… Έλα, πάρε την πορτοκαλί κουκούλα σου… (Της δίνει την
κουκούλα.)
Α: (Την παίρνει, την βάζει στην τσάντα.) Δεν ξέρετε πόσο πολύ θέλω να
σας ευχαριστήσω… Όταν ήρθα εδώ ήμουν γεμάτη σκοτεινιά και
τύψεις…Και τώρα αισθάνομαι και πάλι διάφανη σαν το γάργαρο νερό…
(Φεύγει.)
Χ: Σε ευχαριστώ, αδελφούλα… Να πας στο καλό… (Καθώς η Ά

απομακρύνεται.) Και στο Έλεγχο να δουλεύεις, δεν πειράζει… Δουλειά
είναι κι αυτό… (Καθώς η Ά απομακρύνεται.) Κ α ι μ η ν ξ ε χ ά σ ε ι ς
να βάλεις και ένα γεμιστό πορτοκάλι στο ταψί…
Με μια κουταλιά μέλι πάνω από την γέμιση… Θα
χάσεις το μυαλό σου από την γεύση…
58
9.

πάλι γρήγορα και χαμηλόφωνα – δείχνει να έχει προβάρει αυτά που θα πει.

Α: Καλησπέρα... Θα ήθελα μια κουκούλα...
Χ: (Ειρωνικά.) Τι μου λέτε; Νόμιζα πως θέλετε ένα υπερωκεάνειο…
Α: Δεν σας καταλαβαίνω… Είστε Πρατήριο που διανέμει κουκούλες σε

γυναίκες 18-50 – σωστά;
Χ: Ολόσωστα…
Λ: Ως εκ τούτου ορθά σας ζητάω μια κουκούλα…
Χ: Και φυσικά έρχεσαι για πρώτη φορά…
Α: Μα … φυσικά…
Χ: Πιο φυσικά δεν γίνεται…
Α: Το ύφος σας είναι ενοχλητικό… Έχετε σκοπό να με εξυπηρετήσετε ή

να φύγω;
Χ: Θα σας εξυπηρετήσω… Είμαι εδώ για να σας εξυπηρετώ… Αν δεν σας

εξυπηρετήσω θα κάνετε κάποια καταγγελία στον Έλεγχο πως δεν σας
εξυπηρετώ… Απλώς…
Α: Απλώς τι;
Χ: Απλώς πρέπει να βρείτε έναν άλλο τρόπο ελέγχου… Αυτό μοιάζει με

θέατρο του παραλόγου…
Α: Εγώ θέλω μία κουκούλα… Δεν καταλαβαίνω τι λέτε… θα με

εξυπηρετήσετε;
Χ: Είμαι όλη αυτιά…
59
Α: Θέλω μια κουκούλα με τον Θεό…
Χ: Με τον ποιον;
Α: Με τον Θεό… Έτσι όπως τον απεικόνισε ο Μιχαήλ Άγγελος στον θόλο
της Καπέλα Σιξτίνα…
Χ: Δεν έχω τέτοια κουκούλα… Προφανώς θέλετε να σας την τυπώσω…
Α: (Απαγγέλει ένα κείμενο που το έχει αποστηθίσει.) «Εγκύκλιος 200/489:

κάθε πολίτης δικαιούται να προσέρχεται στις Συγκεντρώσεις Άμυνας με
την μάσκα της απολύτου αρεσκείας του, συμμορφούμενος με τις διατάξεις
ειρήνευσης. Σε όλα τα πρατήρια καλυμμάτων κεφαλής θα υπάρχει
αυτόματος εκτυπωτής για να διαμόρφωση του καλύμματος κατά την
επιλογή του χρήστη.»
Χ: Ξέρω την Εγκύκλιο… (Της δείχνει μια εικόνα.) Σε αυτόν τον κωδικό
στέλνεις την εικόνα…
Α: (Το σκανάρει με το κινητό της και πατάει sent.) Το έστειλα, λοιπόν…

Είναι από τον «Διαχωρισμό του Ήλιου και του Φεγγαριού»… Εκεί
φαίνεται το πρόσωπό του ολόκληρο… Στην «Δημιουργία του Αδάμ» που
όλοι ξέρουμε, το πρόσωπο του Θεού φαίνεται μισό…
Χ: (Ενώ προγραμματίζει την εκτύπωση.) Πάντως, κοπελιά, ο Θεός είναι

πολύ γενικό πράγμα… Εγώ περίμενα να μου ζητήσεις κουκούλα με τον
Βασιλιά Λεοπάρδαλο…
Α: Ποιος είναι αυτός;
Χ: Αυτός είναι ένας βασιλιά που σκότωσε είκοσι εκατομμύρια μαύρους για
να γεμίσει με καουτσούκ τον κόσμο…
Α: Δεν τον λένε Λεοπάρδαλο… Είναι ο Λεοπόλδος ο Δεύτερος του

Βελγίου…
Χ: Μπράβο, αυτός είναι… Εντάξει, σκότωσε ό,τι κινούνταν, άλλα λένε πως
έκανε πολλή δουλειά… Λένε πως χωρίς τον Λεοπόλδο η ανθρωπότητα θα
πήγαινε ακόμη με τα άλογα… Δεν θα είχαμε ούτε αυτοκίνητα, ούτε
αεροπλάνα, ούτε ποδήλατα, ούτε πατίνια…
Α: Τον σκέφτηκα – και αυτόν και μερικούς ακόμη… Αλλά κατέληξα πως ο
Θεός υπηρετεί καλύτερα το σχέδιό μου…
60
Χ: Δεν νομίζω… Ο Θεός μπορεί να υπηρετήσει μόνο τον εαυτό του…
Α: Και πού ξέρετε ποιο είναι το σχέδιό μου;
Χ: Φαντάζομαι να στείλεις ένα μήνυμα…
Α: Μήνυμα σε ποιους;
Χ: Στο Κράτος… Πως είσαι κατάλληλη να σε αξιοποιήσουν…
Α: (Την κοιτάζει έντονα.) Μου κάνει μεγάλη εντύπωση – αλλά η εκτίμησή

σας είναι απολύτως σωστή… Αυτό ακριβώς θέλω… Να τους δηλώσω πως
είμαι διαθέσιμη και κατάλληλη…
Χ: Ε με τον Θεό θα το καταφέρεις αυτό; Μάλλον θα σε περάσουν για

θρησκόληπτη φανατική…
Α: (Χαμηλόφωνα και συνωμοτικά.) Παίζονται πολλά με τις Συγκεντρώσεις

Άμυνας…
Χ: Ξέρω τι θα μου πεις… Πως όλα είναι στημένα… Πως οι

Συγκεντρώσεις Άμυνας είναι μια προσομοίωση – και δεν γίνονται αληθινοί
φόνοι.
Α: (Μιλάει γρήγορα και χαμηλόφωνα κοιτώνας γύρω τον χώρο για να

εντοπίσει μικρόφωνα.) Τους μετανάστες τους έχουν σκοτώσει εδώ και
καιρό… Στις πόλεις τους και στις χώρες τους… Τους έχουν εξαφανίσει με
Σάμσα 14… Είναι ένα ηλεκτρονικόβιολογικό όπλο… Σε σκοτώνει και
ξεραίνει το σώμα σου… Κατόπιν γίνεσαι σώμα γίνεται σκόνη – δεν
χρειάζεται ταφή… Όπως κάνουν με τα ποντίκια και το ποντικοφάρμακο…
Χ: Είναι μερικοί που τα λένε αυτά… Αλλά δεν έχουν αποδείξεις…
Α: Σιγά μην άφηναν τους μετανάστες να φτάσουν μέχρι εδώ… Τους έχουν
σκοτώσει όλους με το Σάμσα εδώ και χρόνια…
Χ: Άρα τις Συγκεντρώσεις Άμυνας τις κάνουνε για να τσεκάρουν και για να
διαλέξουν…
Α: Ακριβώς… Για να διαλέξουν τον περισσότερο κατάλληλο… Κι όταν

υπάρξει η ανάγκη να λιγοστέψουμε, θα κρατήσουν αυτούς που θα κρίνουν
κατάλληλους…
61
Χ: Και σένα θα σε κρατήσουν επειδή θα έφτιαξες κουκούλα με τον Θεό του
Μιχαήλ Αγγέλου;
Α: Φυσικά… Με την κουκούλα αυτή τους δίνω το μήνυμα…
Χ: Ποιο μήνυμα;
Α: Ότι ξέρω αυτό που σκέφτονται…
Χ: Και αυτοί το λαμβάνουν;
Α: Αυτοί λαμβάνουν τα πάντα… Μέχρι και την συνάντηση αυτή την

μαγνητοσκοπούνε…
Χ: Για αυτό έπρεπε να βάλεις τον Λεοπάρδαλο… Δίνει το μήνυμα

καθαρά… Σφάζω τα πάντα προκειμένου να γίνει η δουλειά…
Α: (Χαμογελάει με συγκατάβαση.) Ο Λεοπόλδος είναι τσικό μπροστά στον

Θεό…
Χ: Τσικό;
Α: Ναι, τσικό…
Χ: Ο Λεοπόλδος σκότωσε για είκοσι τρία χρόνια… Ο Θεός σκοτώνει για

δύο χιλιάδες… Αυτός είναι ο μεγαλύτερος φονιάς των αιώνων…
Μεσαίωνας, Σταυροφορίες, Ιερή Εξέταση, Κατάκτηση των Νέων
Κόσμων… Σκότωσε, ρήμαξε, έκαψε, βασάνισε, σκλάβωσε εκατοντάδες
εκατομμύρια… Και τρομοκράτησε όλην την ανθρωπότητα…
Α: Δεν το είχα σκεφτεί έτσι…
Χ: Οπότε φορώντας την κουκούλα με τον Θεό τους το λέω καθαρά: «Είμαι
ο άνθρωπός σας για να συνεχίσουμε τις σφαγές…» Θα μπορούσα να βάλω
ένα σωρό μορφές στην κουκούλα… Επιβλητικές μορφές, δοξασμένες…
Σκέφτηκα να βάλω τον Μέγα Αλέξανδρο, τον Ιούλιο Καίσαρα, τον
Βοναπάρτη… Ανθρώπους που δεν υπολόγισαν την ζωή μπροστά στον
σκοπό… Αυτό θέλουμε σε τούτο τον καιρό… Ή και σε όλους τους καιρούς
οι άνθρωποι θέλαν το ίδιο…Αλλά με τον Θεό σφυρίζω λήξη και τους
βάζουν όλους για ύπνο…
Χ: Τι να σου πω, κολλητή… Δεν το έχω σκεφτεί σε τέτοιο βάθος όπως

εσύ……
62
Α: Είναι ο μεγαλύτερος φονιάς των αιώνων…
Χ: (Της δίνει την κουκούλα.) Η κουκούλα σου είναι έτοιμη…
Α: Α, σας ευχαριστώ πολύ… (Παίρνει την κουκούλα.) Και συγγνώμη για

την ένταση και το άγχος… Το έχω σκεφτεί τόσο πολύ…
Χ: Εντάξει, κανένα πρόβλημα… Ακόμη και Ελεγκτής να είσαι, καλή

καρδιά…
Α: Σε ευχαριστώ… Θα πετούσα την σκούφια μου για να είμαι – αλλά δεν

είμαι…
Χ: Πάντως πιστεύω, κοπελιά, πως όλο αυτό που λες είναι κάπως
υπερβολικό… Το Κράτος δεν χρειάζεται την προσομοίωση… Γιατί να την
κάνει; Το Κράτος δεν πρέπει να ανησυχεί… Όλοι πια είμαστε κατάλληλοι
για όλα…
Α: Κι εγώ σου λέω πως πάντα θα υπάρχουν οι καταλληλότεροι…
Χ: Τι να πω; Ίσως και να έχεις δίκιο…
Α: Σε κάθε περίπτωση σε χαιρετώ… (Ενώ φεύγει.) Και προετοιμάσου για

το μέλλον… Μας μετράνε και μας βαθμολογούνε… Να το θυμάσαι
αυτό…
Χ: Αντίο, αντίο… (Μονολογεί.) Ναι, φυσικά, μας μετράνε και μας

βαθμολογούνε, αυτό είναι το μόνο βέβαιό…
63
10.
(Η Α που συναντήσαμε στην σκηνή 1 μπαίνει στο Πρατήριο. Είναι και πάλι
φοβισμένη και ανήσυχη.

Σαν να είναι μια σωσίας της γυναίκας που είδαμε στο 1.)
Α: (Αγχωμένη.) Καλησπέρα σας…
Χ: Καλησπέρα…
Α: Θα ήθελα… (Κομπιάζει.)
Χ: Ναι, πείτε μου, τι θα θέλατε;
Α: Θα ήθελα… (Κομπιάζει.) Ξέρετε τι θα ήθελα…
Χ: Φυσικά και ξέρω… Όλοι το ίδιο ζητάνε…
Α: Δεν μου έχει έρθει μήνυμα – για τον Έλεγχο την θέλω…
Χ: Ναι, όλοι για τον Έλεγχο την θέλουν…
Α: Φαντάζομαι κι εσείς πήρατε…
Χ: Ναι, πήρα… Για τον Έλεγχο…
Α: Ελπίζω να περάσει όλο αυτό που ζούμε…
Χ: Δεν βαριέστε… Πάντοτε κάτι περνάει, κάτι άλλο έρχεται… Λογικά

θέλετε το μεσαίο γυναίκειο, σωστά;
Α: Δεν ξέρω, εσείς ξέρετε τα μεγέθη…
Χ: (Δήθεν αδιάφορα.) Έχετε ξανάρθει – σωστά;
Α: Εγώ; Όχι βέβαια… Πρώτη φορά έρχομαι εδώ πέρα…
Χ: Παράξενό… Θα ορκιζόμουν πως σας έχω ξαναδεί… Και μάλιστα πολύ

πρόσφατα…
Α: Αποκλείεται, δεν ήμουν εγώ…

64
Χ: (Κοφτά.) Σήμερα…
Α: «Σήμερα» τι;
Χ: Είμαι απολύτως βέβαιη πως σας έχω δει σήμερα… Πριν από λίγο…
Α: Δεν υπάρχει περίπτωση… Έχω να βγω από το σπίτι μου κοντά μία
εβδομάδα… Κι αυτό μέχρι τα Τρόφιμα, για να πάρω το πακέτο…
Χ: Τι να σας πω… Φαίνεται πως παραείδα…
Α: Σίγουρα με μπερδεύετε με κάποια άλλη… Μοιάζουμε οι άνθρωποι…
Χ: Ναι, έχετε δίκιο… Μοιάζουμε οι άνθρωποι…
Α: Κι εσείς βλέπετε τόσο κόσμο εδώ πέρα… Λογικό να μπερδεύεστε…
Χ: Όλα λογικά είναι πια… Είπατε πως θέλετε το μεσαίο γυναικείο…
Α: Εσείς το είπατε… Εγώ δεν έχω ιδέα από τα μεγέθη…
Χ: (Την κοιτάζει έντονα.) Εγώ το κεφάλι σας το βλέπω για μεσαίο

γυναικείο μέγεθος… Αλλά εγώ απλώς βλέπω… Τα μάτια μου μπορεί να
με γελάσουν… Εσείς ξέρετε το κεφάλι σας καλύτερα από κάθε άλλον…
Α: Σας έχω εμπιστοσύνη… Ό,τι πείτε εσείς, θα το πάρω…
Χ: (Μονολογώντας.) Μεσαίο γυναικείο… Έχετε κάποια προτίμηση σε

χρώμα;
Α: Χρώμα; Τι εννοείτε χρώμα;
Χ: Χρώμα… Χρωματένιο χρώμα… Κόκκινο, κίτρινο, μπλε… Τέτοιο

χρώμα…
Α: Μα … βγαίνουν και σε χρώμα;
Χ: Κοίτα κοπελιά, όλα βγαίνουν σε χρώμα… Στον ελεύθερο κόσμο

ζούμε… Έχουμε το δικαίωμα να φοράμε ότι γουστάρουμε…
Α: Τι να πω… Στ’ αλήθεια δεν ξέρω τι να πω…
Χ: Να μου πεις τι χρώμα θέλεις…

65
Α: Δεν … δεν ξέρω… Τι χρώμα παίρνουν οι περισσότεροι;
Χ: Οι προτιμήσεις είναι μοιρασμένες… Το κόκκινο φεύγει πολύ… Και το

πολύχρωμο… Και το λευκό…. Κι αυτό με την χαμογελαστή καρδούλα…
Α: Δεν τα πιστεύω αυτά που μου λέτε… Γίνεται κανείς να κάνει πλάκα με
αυτά τα πράγματα;
Χ: Με όλα γίνεται να κάνει κανείς πλάκα… Πάντως το μαύρο δεν το

παίρνει κανένας…
Α: Κανένας; Γιατί;
Χ: Γιατί θυμίζει δήμιο… Γι’ αυτό…
Α: Ούτε κι εγώ το θέλω… Αν βγω με μαύρη κουκούλα νομίζω πως θα

πεθάνω…
Χ: Μα εσείς δεν θα βγείτε πουθενά… Το παίρνετε για τον Έλεγχο…
Α: Εννοείται…
Χ: Πάντως θα γίνει χαμός απόψε… Έχουν έρθει πάνω από διακόσια

φορτηγά… Θα συντρίψουν με το σφυρί πάνω από δέκα χιλιάδες κεφάλια…
Α: Ο Θεός να μας λυπηθεί… Πώς είναι δυνατόν να γίνεται κάτι τέτοιο…
Χ: Θέλετε κάποιο σχέδιο… Μήπως θέλετε το πρόσωπο του Μίκι Μάους;
Α: Επιτρέπεται;
Χ: Φυσικά και επιτρέπεται… Και Μικι Μάους και Εμότικον και

Διαβολάκος και ό,τι θέλεις… Άκου λέει «επιτρέπεται»… Σας το είπα και
πριν – έχουμε δημοκρατία…
Α: Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να είναι γελοίο… Θα πεθάνουν

άνθρωποι…
Χ: Δεν είναι γελοίο… Είναι διασκεδαστικό… Στις δημοκρατίες οφείλουμε

να γελάμε, να διασκεδάζουμε… Να μην είμαστε αγέλαστοι σαν
φαντάσματα…
Α: Τι να σας πω… Δεν ξέρω…

66
Χ: Κι επιπλέον αυτοί που πεθαίνουν, διάλεξαν οι ίδιοι να πεθάνουν… Δεν
τους έβαλε κανείς να έρθουν εδώ πέρα…
Α: Δυστυχισμένοι άνθρωποι είναι… Γυρεύουν μια ευκαιρία για να

ζήσουν…
Χ: Άμα τους θεωρείς δυστυχισμένους να τους πάρεις στο σπίτι σου…
Α: Δεν ξέρω… Ίσως να προτιμώ μια γκρίζα…
Χ: Βλέπεις; Κανείς δεν θέλει μαύρη κουκούλα…
Α: Και γιατί πρέπει να γίνεται αυτό το αίσχος;
Χ: Αίσχος; Από που κι ως που «αίσχος»;
Α: Ε δεν είναι ωραίο πράγμα τα πατάς κουμπιά και να συντρίβονται

ανθρώπινα κεφάλια… Είναι φριχτό…
Χ: Είναι για την άμυνα της χώρας… Δεν μπορεί κάτι που είναι για την
άμυνα της χώρας να μην είναι κατά βάθος ωραίο…
Α: Δεν ξέρω… Αν είναι για την άμυνα της χώρας όλο αυτό, ας το κάνει –
Χ: Τι θα πει «αν είναι για την άμυνα της χώρας…» Φυσικά και είναι…
Α: Ναι, αυτό λέω κι εγώ… Αν είναι για την άμυνα της χώρας, ας το κάνουν
οι εξειδικευμένοι κρατικοί υπάλληλοι…
Χ: Οι κρατικοί υπάλληλοι;
Α: Ναι, αυτοί… Τόσα χρήματα πληρώνουμε στο κράτος… Να το κάνουν

αυτοί που έχουν εκπαιδευτεί… Γιατί να το κάνουν οι πολίτες;
Χ: Δεν τσιμπάω…
Α: Δαν σας καταλαβαίνω…
Χ: Είναι τόσο απλό: Δεν τσιμπάω…
Α: Μα … σε τι να τσιμπήσετε;
67
Χ: Ωραία – αφού πουλάς τρέλα θα πουλήσω κι εγώ… (Μονολογεί ενώ
ψάχνει στα συρτάρια της.) Να δούμε ποιος θα πάει πρώτος στο
τρελάδικο… (Ξεροβήχει και μιλάει με δυνατότερη φωνή.) Γούστο έχεις
εσύ, φιλενάδα… «Να το κάνουν αυτοί που έχουν εκπαιδευτεί…» Κι εσύ να
κάτσεις στο σπιτάκι σου και να ακούσεις ποιοτική μουσική… Να πιεις ένα
πράσινο τσάι και να διαβάσεις ποιήματα… Κι αυτοί που έχουν εκπαιδευτεί
να κάνουν την σκατοδουλειά… Κι ύστερα να έρθεις εσύ με τους φίλους σου
και να τους πεις φονιάδες… Ε όχι, φιλενάδα – δεν πάει έτσι… Η Απόφαση
Κοινής Συμμετοχής είναι σοφή… Θα πας η ίδια, θα φορέσεις την
κουκούλα σου και θα πατήσεις το κουμπί… Να ακούσεις τον ήχο του
σφυριού στο κεφάλι – να δεις τα αίματα να πετιούνται στον τοίχο… Να
αναλάβεις τις ευθύνες σου, τέλος πάντων…
Α: Οι ευθύνες μου… Δεν ξέρω… Τι να σας πω;
Χ: Για αυτό θα πας στη Συγκέντρωση Άμυνας και θα φοράς την

κουκούλα… Για να μάθεις… Να μάθεις τις ευθύνες σου… Γκρίζα δεν
έχω…
Α: Έχουν τελειώσει;
Χ: Ε ναι… Φεύγει πολύ το γκρίζο… Είναι βολικό χρώμα…
Α: Και τώρα;
Χ: Τώρα θα σου δώσω μιαν άλλη… Θέλεις μια πράσινη; Το πράσινο είναι
το χρώμα της ελπίδας...
Α: Ελπίδα για τι;
Χ: Ελπίδα για την ζωή…
A: Α μάλιστα… Ας είναι μια πράσινη… Αλλά χωρίς σχέδιο, παρακαλώ…
Χ: (Της δίνει μία κουκούλα στη ζελατίνα.) Αυτή είναι μια πράσινη χωρίς
σχέδιο…
Α: (Την παίρνει.) Σας ευχαριστώ πολύ…
Χ: Δεν θα την δοκιμάσεις;
Α: Να … την δοκιμάσω;
68
Χ: Να δεις αν σου ταιριάζει στο κεφάλι… Και εάν αναπνέεις σωστά… Η
σωστή αναπνοή είναι το παν σε μια κουκούλα…
Α: Δεν χρειάζεται… Φαντάζομαι τις κατασκευάζουν σωστά…
Χ: Όπως αγαπάς, φιλενάδα…
Α: Εξάλλου ελπίζω πως δεν θα μου χρειαστεί…
Χ: Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία…
Α: Ξέρετε, λένε πως όλο αυτό είναι μια προσομοίωση…
Χ: Προσομοίωση; Τι προσομοίωση;
Α: Πως γίνεται στα ψέματα… Λένε πως το κάνει η Επιτροπή για να μας
τσεκάρει αν είμαστε πειθαρχημένοι πολίτες… Πως δεν σκοτώνονται
πραγματικά άνθρωποι στις Συγκεντρώσεις Άμυνας… Δεν είναι δυνατόν να
αφήναν στους πολίτες μια τέτοια δουλειά σαν την άμυνα…
Χ: (Της δίνει την κουκούλα.) Τι να σου πω, φιλενάδα; Εγώ κουκούλες

πουλάω…
Α: Σίγουρα θα είναι έτσι… Δεν μπορεί να είναι διαφορετικά... Αποκλείεται

να τους σκοτώνουμε εμείς…
Α: Ε και τι μ’ αυτό; Λίμνες από αίμα υπάρχουν για χίλιους λόγους… Το

σημαντικό είναι να μην πατάμε εμείς το κουμπί που σκοτώνει…
Χ: Να σου πω την αλήθεια, δεν το έχω σκεφτεί τόσο πολύ…
Α: Ίσως να είναι χρωματισμένο νερό… Να το βάζουν για να είναι

πειστικό… Ή μπορεί κι αυτά που μου είπε η ξαδέλφη σας να το έβγαλε
από το κεφάλι της… Να είναι λίγο μυθομανής… Πολλοί άνθρωποι λένε
τέτοια άσκοπα ψέματα…
Χ: Ίσως να είναι κι αυτό, φιλενάδα… Μια κοπέλια, λίγο πριν από μια
εβδομάδα, μου είπε πως τίποτε από όσα ζούμε δεν συμβαίνει στ’
αλήθεια… Πως όλα είναι σενάρια που τα φτιάχνει το μυαλό μας…
69
Α: Ναι, όλα είναι πιθανά… (Παίρνει την κουκούλα.) Σας ευχαριστώ
πολύ… Αντίο σας…
Χ: Αντίο φιλενάδα… Καλή συνέχεια…
Χ: (Μονολογώντας.) Καλή συνέχεια και να μας ξανάρθεις…
[Το έργο συνεχίζεται μέχρι το τέλος του κόσμου.]
70

Η κουκούλα - Θανάσης Τριαρίδης

Uploaded by

Document Information

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Η κουκούλα - Θανάσης Τριαρίδης

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

1

Η ΚΟΥΚΟΥΛΑ είναι το δεύτερο από τα έργα που έχω υποσχεθεί να γράψω

Έχει προηγηθεί το ΝΑ ΞΕΡΕΤΕ ΠΩΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΚΟΥΤΕ ΕΙΝΑΙ

Θα ήθελα όταν τελειώνει η παράσταση του έργου οι θεατές να μην συζητάνε

Θανάσης Τριαρίδης, τέλη Αυγούστου του 2023

[Οι δυο πρωταγωνίστριες μπορούν να είναι γυναίκες ή άντρες ηθοποιοί.

(Η Χ την περιμένει πίσω από τον πάγκο ενός Πρατηρίου Διανομής. Σε

Η Α μπαίνει στο Πρατήριο. Είναι φοβισμένη και ανήσυχη.)

Α: (Αγχωμένη.) Καλησπέρα σας…

Χ: Ναι, πείτε μου, τι θα θέλατε;

Α: Θα ήθελα… (Κομπιάζει.) Ξέρετε τι θα ήθελα…

Χ: Φυσικά και ξέρω… Όλοι το ίδιο ζητάνε…

Χ: Ναι, όλοι για τον Έλεγχο την θέλουν…

Α: Φαντάζομαι κι εσείς πήρατε…

Χ: Ναι, πήρα… Για τον Έλεγχο…

Α: Ελπίζω να περάσει όλο αυτό που ζούμε…

Χ: Δεν βαριέστε… Πάντοτε κάτι περνάει, κάτι άλλο έρχεται… Λογικά

Α: Δεν ξέρω, εσείς ξέρετε τα μεγέθη…

Χ: (Την κοιτάζει διερευνητικά.) Έχετε ξανάρθει – σωστά;

Α: Εγώ; Όχι βέβαια… Πρώτη φορά έρχομαι εδώ πέρα…

Χ: Παράξενό… Θα ορκιζόμουν πως σας έχω ξαναδεί… Και μάλιστα πολύ

Χ: Τι να σας πω… Φαίνεται πως παραείδα…

Α: Σίγουρα με μπερδεύετε με κάποια άλλη… Μοιάζουμε οι άνθρωποι…

Χ: Ναι, έχετε δίκιο… Μοιάζουμε οι άνθρωποι…

Α: Κι εσείς βλέπετε τόσο κόσμο εδώ πέρα… Λογικό να μπερδεύεστε…

Χ: Όλα λογικά είναι πια… Είπατε πως θέλετε το μεσαίο γυναικείο…

Α: Εσείς το είπατε… Εγώ δεν έχω ιδέα από τα μεγέθη…

Χ: (Την κοιτάζει έντονα.) Εγώ το κεφάλι σας το βλέπω για μεσαίο

Α: Σας έχω εμπιστοσύνη… Ό,τι πείτε εσείς, θα το πάρω…

Χ: (Μονολογώντας.) Μεσαίο γυναικείο… Έχετε κάποια προτίμηση σε

Α: Χρώμα; Τι εννοείτε χρώμα;

Χ: Χρώμα… Χρωματένιο χρώμα… Κόκκινο, κίτρινο, μπλε… Τέτοιο

Α: Μα … βγαίνουν και σε χρώμα;

Χ: Κοίτα κοπελιά, όλα βγαίνουν σε χρώμα… Στον ελεύθερο κόσμο

Α: Τι να πω… Στ’ αλήθεια δεν ξέρω τι να πω…

Α: Δεν … δεν ξέρω… Τι χρώμα παίρνουν οι περισσότεροι;

Χ: Οι προτιμήσεις είναι μοιρασμένες… Το κόκκινο φεύγει πολύ… Και το

Χ: Με όλα γίνεται να κάνει κανείς πλάκα… Πάντως το μαύρο δεν το

Χ: Γιατί θυμίζει δήμιο… Γι’ αυτό…

Α: Ούτε κι εγώ το θέλω… Αν βγω με μαύρη κουκούλα νομίζω πως θα

Χ: Μα εσείς δεν θα βγείτε πουθενά… Το παίρνετε για τον Έλεγχο…

Χ: Πάντως θα γίνει χαμός απόψε… Έχουν έρθει πάνω από διακόσια

Α: Ο Θεός να μας λυπηθεί… Πώς είναι δυνατόν να γίνεται κάτι τέτοιο…

Χ: Θέλετε κάποιο σχέδιο… Μήπως θέλετε το πρόσωπο του Μίκι Μάους;

Χ: Φυσικά και επιτρέπεται… Και Μίκι Μάους και Εμότικον και

Α: Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να είναι γελοίο… Θα πεθάνουν

Χ: Δεν είναι γελοίο… Είναι διασκεδαστικό… Στις δημοκρατίες οφείλουμε

Χ: Κι επιπλέον αυτοί που πεθαίνουν, διάλεξαν οι ίδιοι να πεθάνουν… Δεν

Α: Δυστυχισμένοι άνθρωποι είναι… Γυρεύουν μια ευκαιρία για να

Χ: Άμα τους θεωρείς δυστυχισμένους να τους πάρεις στο σπίτι σου…

Α: Δεν ξέρω… Ίσως να προτιμώ μια γκρίζα…

Χ: Βλέπεις; Κανείς δεν θέλει μαύρη κουκούλα…

Α: Και γιατί πρέπει να γίνεται αυτό το αίσχος;

Χ: Αίσχος; Από πού κι ως πού «αίσχος»;

Α: Ε, δεν είναι ωραίο πράγμα τα πατάς κουμπιά και να συντρίβονται

Α: Ναι, αυτοί… Τόσα χρήματα πληρώνουμε στο κράτος… Να το κάνουν

Α: Δαν σας καταλαβαίνω…

Χ: Είναι τόσο απλό: Δεν τσιμπάω…

Α: Οι ευθύνες μου… Δεν ξέρω… Τι να σας πω;

Χ: Για αυτό θα πας στη Συγκέντρωση Άμυνας και θα φοράς την

Χ: Ε ναι… Φεύγει πολύ το γκρίζο… Είναι βολικό χρώμα…

Α: Ελπίδα για τι;

Χ: Ελπίδα για την ζωή…

A: Α μάλιστα… Ας είναι μια πράσινη… Αλλά χωρίς σχέδιο, παρακαλώ…