De geërfde kat

Dit is een theaterstuk dat gaat over het nalatenschap van een molenaar
die drie zonen heeft. De oudste zoon erfde de molen, de tweede zoon
een ezel en voor de jongste zoon bleef alleen de kat over. Het bleek
wel dat het geen gewone kat was maar een kat die kan praten. Dit
theaterstuk is erg bekend. Het is wordt gespeeld in de Efteling voor
een volle zaal vol enthousiaste kinderen en ouders. Het is een
theaterstuk voor het hele gezin. Maar natuurlijk zijn de
meningsverschillen groot. De ene vindt dit eerder een wat
kinderachtiger toneelstuk en anderen vinden dit heel erg leuk om naar
te kijken. Ik heb een dubbele mening hierbij.

Allereerst vond ik het kostuum van de kat niet erg passend. Ik vond
het niet realistisch, de kat leek niet echt op een kat. En ik denk dat het
leuker is voor de kinderen als de katten er wel realistisch en leuk eruit
zien. Alle andere kostuums waren wel goed en passend. De grime
vond ik een beetje eng. De witte schmink en het witte licht past niet
erg goed samen. Het ziet er een beetje raar en eng uit. De kat lijkt
eerder op een clown dan op een kat.

Ten tweede vond ik het geluid wat stil en vreemd. Op sommige

momenten praten ze door elkaar en is het niet goed verstaanbaar. Dit
was natuurlijk niet altijd, op de meeste momenten was het wel
duidelijk. De muziek en zang was wel goed. Het is mooi gezongen en
de teksten zijn makkelijk om mee te zingen. Dit maakt het extra leuk
voor de kinderen en zorgt voor een goede sfeer. De choreografie past
wel niet zo goed bij het geluid, de man praat gewoon en dan doet hij
er vreemde bewegingen bij. Bij de dansjes is de choreografie wel goed
en zit er veel variatie in. Het is leuk om naar te kijken.
Ten derde vond ik dat het podium slecht belicht werd. Op sommige
momenten is het te donker en kan je niet goed zien wat er precies
gebeurt. Op andere momenten is het wel goed belicht en volgen de
lichten de personages. Het decor was heel mooi.
Ten vierde vond ik dat de acteurs goed hun rol konden spelen. Ze
konden hun emoties goed uiten en het publiek in een bepaalde sfeer
brengen. Ze stelden ook vragen aan het publiek waardoor het publiek
zich meer betrokken zou kunnen voelen. De acteurs bleven ook echt in
hun rol en spraken met bepaalde accenten. Die accenten zijn
misschien verwarrend.
Overal vond ik dit wel de moeite waard ook al was het meer gericht
naar kleinere kinderen. Het was een goede voorstelling maar er zijn
wel nog wat werkpunten. Ik raad je wel aan als je een dagje naar de
Efteling gaat om dit theaterstuk te gaan bekijken om te zien wat je er
zelf van vindt.