

(సంకలనం)

(రొండు బోనస్ కథలు)


 
❖
ఇష్టకథాష్టకము
సంకలన కర్త: కవితా ప్రసాద్

© సర్వహక్కులు సంకలనకర్తవి

ప్రథమ ముద్రణ: ఆగష్టు 2022

కాపీలు: 100

శంకరాభరణం ప్రచురణలు: 67

ప్రాప్తిస్థానం: Kavitha Prasad,

73-18-8/1F, S2 - Sree Nandanam Apt.,
Sree Balaji St., (Near Venkateswara Temple),
A.V. Apparao Road,
Rajamahendravaram-533103 (AP)
: 9490168907

వెల: అమూల్యము

డిజైన్ & డి.టి.ప్త.: పంతుల్ విట్టుబాబు, హైదరాబాద్, 85550 82034

ముద్రణ:
 విషయ సూచిక

నామాట - K.V.L.N. ప్రకాశ్(శ్రీ ఉదయిని)

ముంబల్కు - కవితా ప్రసాద్

కథ / కథానిక రచయిత పేజి

1. భేతాళుడి (చెప్పని) చివరి కథ కవితా ప్రసాద్ 1
2. తెల్లబోయిన తెలుగు పాండిత్యాం కవితా ప్రసాద్ 12
3. నీడల్ క్రీడలు కవితా ప్రసాద్ 21
4. ఆశల్ నిచెెన కవితా ప్రసాద్ 43
5. ధృష్ట ద్యయమ్నుడు కవితా ప్రసాద్ 51
6. పునరపి చల్నాం కవితా ప్రసాద్ 59
7. వరషాంలో అమ్మాయి కవితా ప్రసాద్ 65
8. రససిద్ధి కవితా ప్రసాద్ 68

బోనస్ కథలు
1. కాటేయని కరినాగు కాంద్యకూరి వాంకటేశవర్లల 71
2. ఓ ఇాంటిభాగోత్ాం కవితా శ్రీనివాస్ 77

iii
iv
K.V.L.N. ప్రకాశ్
(శ్రీ ఉదయిని)
కథా నవలా రచయిత
Former Scientist, IICT
హైదరాబాద్
నా మాట
నాలుగు దశాబాాల క్రితం మిత్రులు కవితా ప్రసాద్ హైదరాబాద్లో
Geological Survey of India లో ఉద్యోగిస్తూ ఉండేవారు (1980-83).
అప్పుడు పరిచయమయ్యోరు. కొనిి విషయ్యలోో భిని అభిప్రాయ్యలున్ని రచనల
పట్ో ఆసక్తూ, అభిరుచి మా ఇదారికీ స్నిహం కలిపాయి. తరాాత ఆయన ONGC లో
చేరట్ంతో హైదరాబాదును వీడట్ం జరిగింది.
ఆ రోజులోోనూ ఇంకా ఆ తరాాతనూ వ్రాయగా ప్రచురింపబడిన కొనిి
కథలు ఇప్పుడు ఈ సంకలనంగా రావట్ం సంతోషంగా ఉంది. బోనస్గా మరో
ఇరువురి కథలను కూడా అందించారు.
కొనిి రచనలు చదువుతునిప్పుడు పాఠకులు గమనించకుండానే వారికే
మాత్రం తెలియకుండానే ఒక మాోజిక్కు లోనౌతారు.. ఏద్య అదృశ్ో హసూం
వారిని పట్టు కొని నడిపిస్తూ అంతవరకూ వారిక్త తెలియని పరిచయమే లేని వోకుూల
సమక్షంలో నిలబెట్టు న భావానిక్త గురి ఔతారు...కథనంలో గాఢత, సపషుత ఎంతగా
మెసమరైజ్ చేసాూయి అంటే, ఆ వోకుూల హావభావాల గురించి ప్రత్యోకంగా వ్రాయక
పోయిన్న వారి భావోద్వాగాలన్ని పాఠకుల కళ్ళమందు ప్రతోక్షమౌతాయి. బహుశ్
వారి వేషధారణ ఇలా ఉండి ఉండవచుు అని ఊహ కూడా అసంకలిపతంగా
చదివే వారిక్త కలగచుు... అలాంట్ట అక్షర మాయ్యజాలానిి ఈ సంపుట్టలో..
మఖ్ోంగా న్నడల క్రీడలు అని పెదా కథలో చూడచుు.
కలానిి కెమెరాగా మారిు అక్షరాలను దృశ్ోంగా మారుట్ం గురించి
ప్రసాూవించినటేో భేతాళుడి (చెపపని) చివరి కథలో శివకేశ్వులతో పాట్ట ఇంకొనిి

v
పౌరాణిక పాత్రలిి రూపందించిన తీరు గురించి కూడా చెప్పుకోవాలి. ఎవరికీ
అభ్ోంతరం కలగని విధంగానూ, మనోభావాలు దెబబతిన్నియి అనే ఫిరాోదు
వచేు ఆసాారం లేకుండానూ శ్రుతి మించని వోంగోంతో కథ నడుస్ూంది.
క్షీరసాగర మథన్ననిి ఒక ఇంజన్నరింగ్ ప్రక్రియగా మలచట్ం, హలాహలోతపతిూని
ఎదుర్కాని అదుపులోక్త తీస్కొనే యతాిలను సాంకేతిక పదాలతో వరిణంచట్ం
ఆకట్టు కొంటాయి. ఈ రచన ఆయన "ONGC" లో చేరటానిక్త దాదాపు
సంవతసరం మందుగానే వ్రాసి ప్రచురింపబడిన కథ కావట్ం ఆశ్ురోంగానే
ఉంట్టంది. బహుశ్ premonition ఏమో!
పాఠకుల ఆసక్తూ పెంచటానిక్త న్నలుగైదు పరిచయ వాకాోలు చెపిత్య సబబే
కాని, విసూరిస్తూ పోత్య వారి ఉతాంఠకు అడుు తగలట్ం ఔతుంది కాబట్టు మిగిలిన
కథల గురించి కుో పూంగానే ప్రసాూవించట్ం భావోంగా ఉంట్టంది. తెలోబోయిన
తెలుగు పాండితోం నుంచి కాటేయని కరిన్నగు వరకు.. ఈ కథలన్ని కొనిి
దశాబాాల క్రితం వచిున రచనలు అని భావన కలిగించకుండా చకచకా సాగుతూ
హాయిగా చదివించేసాూయి. కొనిి కొసమలుపుల మెరుపులు చమకుామని
చిరునవుా తెపిపసాూయి. కందుకూరి వేంకటేశ్ారుో గారి కాటేయని కరిన్నగు మంచి
భావుకత కలిగిన రచన. పాఠకులకు మంచి బోనస్న.
చివరిగా కవితా ప్రసాద్ గారి పైన న్న ఫిరాోదు.. రచన్న ప్రక్రియలలో
కషు తరమైన పదో శ్తకాలను ఇప్పుడు అలవోకగా వ్రాస్నస్ూన్నిరు. ఆయన పదో
రచనలను చదివి ఆనందించగలిగే రసజఞత లేని న్న లాంట్ట సామానో పాఠకులను
దృష్టులో ఉంచుకొని ఆయన కథా రచనలో కూడా కొంత ఆసక్తూ కనపరిస్నూ
బాగుండేది... శ్తకథలు చదివే అవకాశ్ం వచేుది కదా అని ఆ ఫిరాోదు. అలా
జరగాలని కోరిక. చదివాక మీకూ అలానే అనిపస్ూంది. ఈ ఇషు కథాషు కం ప్రచురణ
ఆ కోరిక తీరే దిశ్లో అడుగు పడటానిక్త ప్రేరణ కావాలని ఆశిస్ూన్నిను.
అభినందనలతో
ప్
ర కాశ్ (శ్ర
ర ఉదయిని)
హైదరాబాద్
23.05.2022
vi
 ముంబల్కు
మునుమందుగా నమసాారం.
ఒక వయస్లో ప్రతి సాహితో ప్రక్రియలోనూ వేలు పెటాులనే కండూతితో
కథా రచనలో కూడ చేయిపెట్టు గోరు మాత్రమే దూరిు వదిలేసాను. ఎప్పుడో ..చెప్పప
కథలు వింటానిక్త పెళ్ళం ఇంకా రాని రోజుల న్నట్టవి. వీయస్ససనిప కవితా,
కవిప్రసాద్, కవితా ప్రసాద్ అనే ప్పరోతో వ్రాయబడినవి సరదాగా ఇలా
సంపుటీకరించాను. మా బాబాయి ట్ట.కృషణ మోహన్ 1950 - 1970 కాలంలో
200 కు పైగా నవలలు వ్రాసిన ప్రఖ్యోత రచయిత. పత్రికలలో వ్రాయలేదు. విడిగా
అచుు పుసూకాలుగానే వెలువడుతూ ఉండేవి. ఎకుావగా మద్రాస్ MVS
publications నుంచి. న్న కథా రచనకు ఆయన కూడా ఒక ప్రేరణ. న్నడల
క్రీడలలో తండ్రి వంశీమోహన్ పాత్ర దాదాపుగా ఆయనే. భేతాళుడి కథా రచన
మొదట్గా A.U. లో PhD చేస్ూనిప్పుడు రిసరిు సాాలర్సస మాగజైన్కు క్షీరసాగర
మథన రహసోం ప్పరుతో వ్రాసాను. దానిలోక్త భేతాళుణిణ చొపిపంచి మఱికొంత
పెంచి ఆంధ్రపత్రికకు వ్రాసాను. అపపట్టక్త నేను ఇంకా ONGC లో ఉద్యోగి
కాలేదు. GSI లో చేస్తూండేవాడిని. కవి సమయ్యల గురించి చరిుస్ూనిప్పుడు
అధరామృతం అనే పదం మీద కథ అలోమని ఓ మిత్రుడు సరదాగా ఛాలంజ్ చేస్నూ
వచిునద్వ తెలుగుపాండితోం కథ. ధృషు దుోమిడు కూడా అలా పుట్టు నద్వ. అన్ని
సరదాకథలేన్న. ఓ సీరియస్ కథ వ్రాయమని తోట్ట ఉద్యోగిక్త ఆశ్ల నిచెున
సమాధానంగా వ్రాసాను. పునరపి చలనం సాయంగా న్న అదెా ఇంట్ట వేట్లోంచి
పుట్టు ంద్వ. బోనస్ కథలలో - బందరులో కళ్శాలాధోయనం రోజులోో
యువసాహితీ వేదిక అనే అ.భా.విదాోపరిషత్ అనుబాంధ సాంసాృతిక సంసథ
సమావేశాలకు తోడ్కాని వెళ్ళళ అసమత్ కవితా వోవసాయ్యనిి ఇతోధికంగా
ప్రోతసహించిన సహృదయ స్నిహితుడు కందుకూరి వేంకటేశ్ారుో వ్రాసిన కథ
కాటేయని కరిన్నగు. అతను మంచి వచన కవి కూడాను. కాని అతగాడు సాహితీ
పఠనంలో చూప్ప శ్రదధ స్నదోంలో చూపకపోవట్ం వలన ఒక మంచి కథా
రచయితను, కవిని తెలుగు పఠితలు కోలోపయ్యరనిది న్న గట్టు నమమకం. మీకూ
అనిపస్ూంది. తమమడు శ్రీనివాస్ వ్రాసిన సరదా కథ ఓ ఇంట్ట భాగోతం.
vii
 ఈ కథలను ప్రచురించిన (తృణమో పణమో కొందరిచాురు కూడా)
అపపట్ట ఆ య్య పత్రికల సంపాదకులకు, వాట్టక్త చిత్రాలను సమకూరిున ఆ య్య
పత్రికల చిత్రకారులకు మనః పూరాక నమస్సలను కృతజఞతలను
తెలియజేస్కొంట్టన్నిను.
గత నలభై ఐద్వళ్ళ నుంచి వివిధ ప్రమఖ్ పత్రికలు నిరాహించిన
కథ/నవలల పోటీలలో ప్రథమ లేదా దిాతీయ, కొండ్కకచో తృతీయ్యది
పురసాారాలను అనేకానేకంగా అందుకొని బహు స్పరిచిత నవలా మరియు
కథా రచయిత శ్రీ కె.వి.ఎల్ ఎన్. ప్రకాశ్ (శ్రీ ఉదయిని). ఈ చిని సంకలనం
చదివి ‘న్న మాట్’ గా సపందనను అందించిన మిత్రునిక్త న్న కృతజఞతాపూరాక
కైమోడుపలు.
కవితా ప్
ర సాద్
రాజమహంద్రవరమ
15.06.2022

viii
 భేతాళుడి (చెప్పని) చివరి కథ

పట్టు వదలని విక్రమార్కుడు చెట్టు పై నుంచి శవానిి దించి భుజాన

వేసుకొని ఎప్పటిలా ఈ రోజైనా భేతాళుడికి దొరక్కుడదనుకింటూ మౌనింగా
నడవసాగాడు. మామూలుగానే కొించెిం దూరిం నడిచిన తర్వాత, శవింలోని
భేతాళుడు -
“ర్వజా! నవ్వు యుగ యుగాల నుించి ప్డుతుని అవస్థ చూస్తుంటే నీ మీద
చాలా జాలి వేస్తింద. మార్వాయాసిం తెలీకిండా ఉిండిందుక గాను ఓ కప్పు కాఫీ
సేవిద్దు వుగాని ర్వ!” అని విక్రమార్కుణ్ణి కొఠీలోని ర్వజమహల హోటలోోకి
లాకుపోయాడు.
ఓ పావుగింట సీటు కోస్ుం వెతుకుని క్కర్కుని తర్వాత మరో అరగింటక
వచిున స్ర్ురక భేతాళుడ రిండు కాఫీలక ఆర్డరిచాుడు. (సారీ! విక్రమార్కుడు

 1
మాటాడక్కడదు గదా!) మరో గింటక స్రారిచిున కప్పపసాసర్క
అిందుకనివాడై విక్రమార్కుడు భేతాళుని వైపు సూటిగా చూశాడు.
“స్గిం కప్పులోనూ స్గిం సాస్రలోనూ ఉని యీ కాఫీలో దేనిి తాగాలి?”
అనిటుగా ఉిందా చూపు. అద గమనిించిన భేతాళుడు చినిగా నవాాడు.
“దేింట్లోద తాగినా ఒకటే” అనిట్టు గా ఉిందా నవ్వు.
అయినా భేతాళుడు కప్పులోదే తాగడిం చూసిన విక్రమార్కుడు తాను క్కడా
కప్పునే పరిగ్రహించి పెదవుల కానిుంచి ఓ సిప చేశాడు.
ఉత్తర క్షణింలోనే కాఫీ డికాక్షనలా నలోగా మాడి(రి)న విక్రమార్కుడి
వదనానిి చూసి భేతాళుడు సానుభూతిగా “ర్వజా! ద్రాక్షా స్వింలో తేనె కలిపి
త్రాగే నువుా యీనాడు యిలాింటి కాఫీ త్రాగవలసి ర్వవటిం నిజింగా యీ హోటల
అదృష్ట ిం! ఓ చిని సహాయిం మాత్రుం చేయగలను. కాఫీలో పించదార ఉిందో లేదో
తెలీకిండా ఉిండగలిందులక ఓ కథ చెప్తతను విన” అింటూ బోర్క కొటట డానికి
ఉప్క్రమించబోయాడు.
మళ్లీ భేతాళుడికి దొరికిపోతానేమో అని తిందరలో కప్పులోని కాఫీతో
బాటు సాస్ర్కలోద క్కడా ఒకు గుకులో తాగేసిన విక్రమార్కుడు భేతాళుణ్ణి
ఆగమనిట్టో సైగ చేశాడు.
ఎప్పుడూ బుద్ధిగా కథ వినే విక్రమార్కుడు యిలా ఆపమనట౦ ఆశురయింగా
తోచిన భేతాళుడు దాననుంచి తేర్కకొనే లోగానే విక్రమార్కుడి ఓ చేయి భుజాన
ఉని సించీలోించి ఓ టేప రికార్డర బయటక తీయడిం, రిండో చేయి దానిి
‘ఆన’చేయడిం అతివేగింగా జరిగిపోయాయి.
“భేతాళా! నవ్వు చెప్పదలుుకని కథేదో నాక్క తెలుసు! అయినా నవ్వు
మరిుపోకిండా ఉిండిందుక మరోసారి విను, చెప్తతను” అింటూ అిందులోించి
విక్రమార్కుని కింఠస్ురిం వినిపుంచ సాగిింద.
భేతాళుడు ఓ సిగరట వెల్గుంచి కతూహలుంగా ఆలకిించసాగాడు.
***
2 
 ఓ పూర్ు కలపుంలోని ఓ మహా యుగింలో హిగిర్వజుగార్క బ్రేక ఫాస్టు చేనూత
ఆకాశవాణ్ణ ప్రభాత ప్రసారిం ఆలకిసుతనాిర్క. హగిరాజు గారింటే హమగిరి
ర్వజుగార్క! ఆయన భారతదేశింలోని ఉతతర ప్రింతింలో ఓ భాగానికి ఆ రోజులోీ
అధిపతి.
“ఆ... కాశవాణి, వారతలు... చదువుతునిద విశాకరమ. గత ఐదు రోజులుగా
సాగుతుని క్షీర సముద్ర మథనింలో నేడు ప్రతిష్ట ింభన ఏరపడిింద. దీనికి కారణిం
మిందర శైల డ్రిలిీింగ్ మష్న బర్కవు ఎకువై లోపలికి క్కర్కకపోవటిం అని
భావిసుతనాిర్క. అధికార పక్షిం దేవతలు, ప్రతిపక్షిం దైతుయలూ ఏర్వపటు చేసుకని
సమనాయ బృహత్ ప్రణాళికలో కలిగిన ఈ ప్రతిష్ట ింభన విశావాయపతింగా తీవ్ర
సించలనిం రేపిింద. శ్రీ శ్రీమనాిర్వయణ్ గారి సీాయ అధ్యక్షతన ఏర్వపటైన
ఏకసభయ కమటీ చుర్కకగా దర్వయపుత నిరాహస్తిందని ప్రతాయమాియ ఏర్వపటుీ
జర్కగుతునాియని, వైకింఠిం నుించి మా ప్రతేయక విలేఖరి శ్రీ నారద్ పింపిన
కడపటి వారతలు సూచిసుతనాియి.... సతయలోకింలో....”
సావధానింగా వారతలు విింటుని హగిర్వజుగార్క పారాతి పిలుపుతో
ఉలికిుపడి తన లోకింలోకి వచాుర్క.
“ఏమటమామయ్?” అసహనింగా ప్రశ్ిించార్క.
పారాతి కొించెిం ముఖిం చినిబుచుుకని “ఏిం లేదు నానాిరూ!
కబురేమైనా తెలిసిిందేమోనని?” అడిగిన పారాతి వదనిం చూసి ర్వజుగార్క బోలుు
బాధ్పడిపోయి -
“నువేాిం దగులుపడకమామ! అలుీ ణిి పిండకు రపిపించే పూచీ నాద! నినినే
తుింబుర్రావు వెళుతింటే కబుర్క పింపిించాను కదా! వసాతళ్ళే!” క్కతురిి
సముదాయిించాడు పాపిం హగిర్వజుగార్క.
ఇింతలోనే ఓ భటుడు వచిు నారద్ గార్క వచాురని చెపపటిం, ఆయన
లోపలికి అడుగు పెటట డిం, ఒకేసారి జరిగి పోయినాయి.

 3
 “నార్వయణ! నార్వయణ! బాగునాిర్వ ర్వజుగారూ!” అింటూ
పర్వమరిశించిన నారద్ క ఎదురేగి -
“నమశ్శవాయ! నమశ్శవాయ! దయచేయిండి” అింటూ ఉచితాసనిం
చూపిించార్క ర్వజుగార్క.
“అమమలూ! నారద్ గారికి ఉదయోపాహారిం ఏర్వపటు చేయి తలీీ!”
క్కతురిి ఆదేశ్ించి నారదుల వైపు తిరిగార్క ర్వజుగార్క.
“కొించెిం ఆలసయిం అయినా పరవాలేదు!” అనుజఞ ఇచిు నారదులవార్క -
“ర్వజు గారూ! తమర్క ఏదో పోగొటుట కనిటుీ అలా అశాింతిగా
కనిపిసుతనాిర్క...” ఆగిపోయాడు.
“ఆ! అశాింతిగాక మరేవిటీ ?...” పరధాయనింగా అని నాలికుర్కచుకనాిడు
ర్వజుగార్క.
“పరవాలేదు చెపపిండి” అభయమచిు, నారదుల వార్క
ఉదయోపాహార్వనికి ఉపక్రమించార్క.
“ఆరేువాడినా! తీరేు వాడినా! అని అనుకోకిండి! ఏ పుటట లో ఏ పాము
ఉింటుిందో? ఏ జరిలిసుట దగార ఏ వారత దొర్కకతుిందో!”
“అిందుకే నయాయ నేనూ భయపడద!” ఆవేదన వెలిబుచాుడు ర్వజుగార్క.
“ర్వజుగారూ! మీకిందుక! విష్యిం చెపపిండి చిటికలో తేలుసాతను!”
హామీ ఇచిు ఓ గాీసుడు మించినీళుీ త్రాగాడు నారద్.
“ఇద క్కడా ఆ ఆకాశవాణిలోకి ఎకిుించేవు సుమా! కొింప మునుగుతుింద.”
“హ హహ హ!” చినిగా నవిా, “అదేమటి ర్వజుగారూ! పోయిన సారి మీ
చేతుల మీదే కదా ఉతతమ విలేఖరి బహుమతి ఇచాుర్క నాక! ఇింకా ఏడాద క్కడా
కాలేదు. అయినా నా వారతలు ఎప్పుడనాి కొింపలు కాల్చాయా?” ఓ మార్క
చుటూట చూసి “పోనీ ముించాయా?”
4 
 “ఇింతక మునుపు లేదనుకో! కానీ ఇవాళ ఆకాశవాణిలో నీ వారతలు
విింటుింటే కొింప మునిగేటేీ ఉింద!”
“హమమయయ! ఎింత మాట!”
“ఎింత మాట అయితేనేమటేీ ! ఈ బృహతతర ప్రణాళికకని ఆ శ్రీమనాిర్వయణ
నా దగార శతకోటి వరహాలు లోను తీసుకనాిడు తెలుసా?” ఆిందోళనతో
అనాిడు హగిర్వజు.
“ఆ!” ఆశురయింగా నోర్క తెరిచాడు నారద్.
“అవును! అసలే మాద పరాత దేశిం. పింటలు పిండవు గదా! ఏదో మా
ర్వజయింలో నీటి గనులక కొదవ లేదు కాబటిట వాటిని ఎగుమతి చేసుకొని
ఆహారధానాయలిి దగుమతి చేసుకింటునాిము. ఉహూ! నీక తెలియనిద
ఏముింద! అదీగాక పొర్కగున ఉని పెదద ర్వజయిం! అింతర్వాతీయింగా ఎింతో
పలుకబడి ఉనివాడు! ఇింకా మా అలుీ డి తరఫున ఏదో చుటట రికిం క్కడా ఉింద
గదా! ఇవనీి దృష్టటలో ఉించుకని నేను ఆయన అడిగిన ధ్నిం ఇచాును.
అప్పుగానే అనుకో! అపపయినా క్షణక్షణానికీ మార్కతుని ఈ పరిసిితులోీ ధ్నిం
పుట్టటలింటే ఎింత అవసి గా ఉిందో నీక తెలియనిద ఏముింద? ఎకనామక్ లో
పద పుసతకాలు ర్వసిన వాడివి! అసలు కబేరవరమ గారే మిండిచేయి చూపిించారట!
నాక తపపలేదనుకో!...” ఆగార్క హగిర్వజా గార్క.
“అింతేకాదు! ఏదో ఒడింబడిక ఉిందని…” నసిగాడు నారద్.
“హారీి! వీడికి ఏిం తెలీవనుకనాిను! అఖిండుడు! ఆవులిసేత ఎనిి బాటిల్
తాగామో చెప్పపటుీ నాిడు” అనుకొని ఆవులిించబోయి ఆగిపోయిన హగిర్వజు
గారిని నవుాతూ చూసాడు నారద్!
మళ్లీ మదలెట్టటడు ర్వజుగార్క.
“ఒడింబడిక అింటే, వ్రాత కోతలోీ ఏిం లేదనుకో! ఏదో లోపాయకారీగా
మాటలోీ...”

 5
 “అదేమటీ! మూడు రోజుల రహసయ శ్ఖర్వగ్ర చరులోీ వ్రాత పూరాక
ఒపపిందిం ఏదో కదరిిందని ఆ శ్రీమనాిర్వయణ్ పీయే విశాకే్న చెపాపడ! “
“అనీి తెలుసు వీడికి! పైగా నాటకిం! ఎింతైనా జరిలిసుట గదా!” లోలోపల
అనవసరింగా తను బయట పడినిందుక చిింతిసూత కోటు బొతాతములు
సర్కద కనాిడు ర్వజుగార్క.
“ఆ ఏదో చేసుకనాిిం అనుకో! అయినా అనీి కానిిడెనిియల గానే
ఉించమని ఆ నార్వయణ్ అింటేనూ…” కాసేపు నీళుు నమలి
“ఇింతక్క నా భయిం ఏమటింటే?...
చెపుతని హగిర్వజు గారిని ఆపి,
“ఆయన ఇతర ర్వజాయల కనాి మీక అమృతానిి టాింటీ పర్ింట తకువ
రేటుక సపెై చేసాతననాిడు... ఐ మీన హామీ ఇచాుడు. అింతే కదా!” అనాిడు
నారద్ ద గ్రేట జరిలిస్టట ఆఫ్ ఆకాశవాణి.
“ఎింతైనా వీడు అవతలి పక్షానికి హతుడ! కాకింటే ఈ విష్యాలనీి...
హమమ! హమమమామ!” లోపల కాసేపు ఆశురయపడి నారద్ క కొించెిం దగారగా
జరిగాడు.
“ఇింతక్క అసలు సింగతేమటింటే...”
“ఇప్పుడు పాలసముద్రింలో అమృతిం దొర్కకతుిందా? దొరకదా?
దొరికితే ఎింత? ఈ అగ్రిమింట అమలవుతుిందా ? ఇదేగా మీ సిందేహిం?”
“హు!” తలాడిించాడు హగిర్వజు.
“చెపాతను విను!” బహును ఏకించేసి “చెప్పపవాడికి అడిగేవాడు లోకవ”
( ఇద దేవలోకింలోని సామత ) అనిటుీ ప్రరింభించాడు. అసలు కథ ఏమటింటే -
మన ఎస్ట. నార్వయణ బ్రహమచారి కదా! ఆయనుి, ఆయన త్రిలోక నాయకతాానిి
చూసి ముచుట పడి పోయి సముద్రిం గార్క తన క్కతుర్క లక్ష్మి నిచిు వివాహిం

6 
చేదాదమనుకనాిర్క. అయితే అలుీ డికి తగిన కటిిం ఇవాాలింటే ఆయనక స్తతమత
లేకపోయిింద! అసలే ర్వజయింలో ద్రవ్యయలబణిం ఎకువగా ఉింద! అిందునా
నూటయాభై శాతిం లోటు బడెాట! ఇింతలో ఈమధ్య ఆయన దేశింలోని శాసరవేతతలు
సహజ వనర్కల కోసిం అశానీ దేవతల నాయకతాింలో అనేాష్ణ మదలుపెట్టటర్క.
అప్పుడ ఈ అమృతిం గని బయటప్డిుంద్ధ. అయితే దీనిి అతి కానిిడెనిియల గా
ఉించి లేబరేటరీలో పరీక్షలు గట్రా చేసి, బుర్రలు పగులగొటుట కని ( ఎవరివి వారే )
ఇద చాలా గొపప ఔష్ధ్ ర్వజమనీ, సింజీవిని కింటే గొపపదని, దీనిి సేవిించిన వాడు
నితయ యవానుడు, ఆకలి దప్పులు లేనివా డౌతాడు అని తేలాుర్క. కానీ...” క్షణిం
ఆగాడు నారద్.
“ఆ! ఆ! తర్కవాత!...” మరికొించెిం జరిగాడు హగిర్వజు -
“కాని దానిి వెలికి తీయాలింటే చాలా ఖరువుతుింద. భరిించే స్తమత తన
ఖజానాక లేదు. ఆయన ఉనిత సాియిలో చరులు జరిపి చివరక దీనిి మన
శ్రీమనాిర్వయణ్ చేతిలో పెట్టటడు. గనిని పూరితగా భేదించి అమృతిం బయటక తీసి
తనక సగిం ఇచేుటటుీ , మగతా సగింతో తన కమారత శ్రీలక్ష్మి నిచిు కటట బెటేట టుీ! ఇద
దేవ రహసయిం. అయితే దీనిి మదట ఒప్పుకోకపోయినా ఆ పిలీ లక్షీిదేవిని- బింగార్క
తలిీ గదా మరి! చూసేసరికి ఆ నార్వయణ్ మనసు మారిపోయి ఇిందుక
పూనుకనాిడు. తన దగార్వ చాలినింత ధ్నిం లేదు కాబోలు నీ దగారక...”
“అద సరేనయాయ! మరీ తనకొచేు ఆ సగింలో నాకింత ఎకో్ోరట చేసాతడు ?
ఆ ప్రతిప్క్షులన క్కడా కలుపుకనాిడు మరి ?”
“యిద ఇింకో దేవ రహసయిం!...” కాలసూచిక వైపు దృష్టట సారిించాడు
నారద్.
విష్యిం గ్రహించిన హగిర్వజు కేకేశాడు. “అమామయ్ పారూ! ఇవాాళ
నారద్ మన గెస్టట గా ఉింట్టరని చెప్పు అమమతో!”
చిర్కనవుా విసిరి నారద్ తిరిగి ప్రరింభించాడు.
“సముద్రిం గారితో జరిగిన అగ్రిమింట్లీ ఇింకా చాలా కాీజులునాియ్.
అమృతింతో బాటుగా లభించే ఇతర వనర్కలు ఏమునాి సరే అవి నార్వయణ్కే
 7
చెిందాలి! వాటిమీద ఆయనక పూరిత హకు ఉింటుింద. దొరికిన అమృతిం శుది
చేయడానికి అయేయ ఖర్కు సముద్రిం గారే భరిించేటటుీ ...”
“అద సరే...”
“అసలు విష్యింలోకి వసుతనాి! తిందరపడకిండి! ఈ అగ్రిమింట లోని
నిబింధ్నలనీి ఏకపక్షింగా మారేు అధికారిం క్కడా శ్రీమనాిర్వయణ్ చేతిలోనే
ఉింద మరి! కాబటిట మీకేిం భయిం లేదు. మీక ర్వవాలి్న భాగిం వసుతింద.”
“ఎింత ర్వజకీయిం!!!” నోర్క తెర్కుకనాిడు హగిర్వజు. అనాిడ కానీ
శ్రీమనాిర్వయణ్ ర్వజకీయిం అరిమయేయసరికి హగిర్వజు గారికి చాలా టైిం పటిట ింద.
అద ఎలాగింటే -
అతతవారిింటికి సింక్రింతికి వచిున అలుీ డు పశుపతికి అమాింతిం జబుబ
చేసిింద. ఏమటింటే మరేమీ లేదు. ఒళీింతా తిమమర్కీ ఎకుడిం! విపరీతింగా
వణకడిం! ర్వజ వైదుయలు ఎింత వైదయిం చేసినా అద తగాలేదు. వాళీింతా చేతులు
కటేట సుకొనాిర్క. అనిటుీ ఇకుడో విష్యిం చెపాపలి. ఈ పశుపతికి ఆ
శ్రీమనాిర్వయణ్ ప్రణ మత్రుడు. బాహయ శరీర్వలు వేరే కానీ అింతరింగాలొకటే
అని అింట్టర్క ఎరిగిన వాళుు. అిందువలీ శ్రీమనాిర్వయణ్కు టెల్గ్రుం
కబురింపిించాడు హగిర్వజు!
ఈ అరాింట టెలిగ్రామ్ అిందేసరికి ఆ నార్వయణ్ పెదద డైలమాలో ఉనాిడు.
మిందర్ శైల లోపలికి దగబడిిం తర్వాత క్కరమ యింత్రిం రూపొిందించి దాని
సాయింతో మళ్లీ డ్రిలిీింగ్ మదలు పెటిట ించాడు నార్వయణ్. అప్పుడు ఒక విింత
జరిగిింద.
క్షీర సముద్రింలో వివిధ్ రకాలైన నాచురల ప్రొడక్ నిచేు కలపతర్క జాతి
మకులు బయటపడాుయి. వాటనిిింటిని బయటక చేరవేయిించి సారాింలోకి
తరలిించాడు. ఆ తర్వాత కామధేను జాతి జీవులిి బయటక తోలిించాడు. (ఇవి
ఒక రకమైన జింతువులాీింటివి, మన లవణ సముద్రాలోీ తిమింగలాలాీ! ఈ జాతి

8 
క్షీరదాల సతనయిం వలీనే క్షీర సముద్రిం ఏరపడిిందని ప్రతిపాదించి సముద్రిం గారి
అబాబయి చింద్రుడు ఆ తర్వాత డాకటరేట పుచుుకనాిడు.)
ఇక అమృతిం వసుతింద అనుకింటుని చివరి క్షణాలోీ ఊహించర్వని
అదుుతిం జరిగిింద. శతసహస్రారు ప్రభా భాసమాన మైన కాింతితో విపరీతమైన
హీట రేడియేట చేసూత ఓ రకమైన గాయస్ట బయటక విరజిమమింద. డ్రిలిీింగ్
చేసేవాళుు ప్రభుతాిం పీస్ట ప్రతిపక్షింలో చావగా మగిలిన వాళుు నార్వయణ్
దగారక పోయి ఆ వైకింఠనాథునికి విష్యిం వివరిించార్క. ఆయన వెింటనే
అశ్ానీ దేవతల సారథయింలో ఓ కమటీని రూపొిందించగా వాళుు దానిి పటిట
పాీటినిం సిలిిండరీలో బింధిించి ఎనెైజ్ చేసి రిపోర్కట సమరిపించార్క. అకుడ డ్రిలిీింగ్
కొనసాగుతోింద. ఇకుడ నార్వయణ్ ఆ రిపోర్కట చేతోత పుచుుకని క్కర్కునాిడు.
“ఇద అతయింత ప్రమాదకరమైన గరళిం అనబడ పదారిిం. అతయింత శీతలిం
కమమ మరణావసిలో నుని వాళీక మాత్రిం సింజీవినిలా పనిచేసుతింద.
(ఆరోగయవింతుణ్ణి ఠపీమని చింపుతుింద.) అయితే ఒకొుకుప్పుడు రోగికి సాలపింగా
ఉనామద లక్షణాలు కనిపిించవచుు.”
సరిగాా ఆ సమయింలోనే హగిర్వజు గార్క కొటిట ించిన టెలిగ్రాిం వచిుింద.
క్షణిం ఆలోచిించిన నార్వయణ్ అశ్ానీ దేవతలను గరళానిి వెింట పెటుట కని
“గర్కడ్” జెట విమానింలో హగి ర్వజయిం చేర్కకనాిడు. వెింటనే ఈ గరళానిి
క్షీరింతోనూ మధువుతోనూ కలిపి పూరితగా ఎకిుించేశార్క పశుపతికి! అతడు
నెమమదగా కళుు తెరిచి చూశాడు. పారాతి కళీ నుించి ఆనిందబాష్పపలు ర్వలాయి.
హగిర్వజు గార్క అశ్ానీ దేవతల వైపు చూశాడు, అయోమయింగా! వారిట్టీ
చెపాపర్క.
“అలవాటు లేని హమాలయ వాతావరణిం వలీ మీ అలుీ డు గారికి
అతిశీతిం కమమింద. అతనికి ఇప్పుడ మారుట్లీకి వచిున ఈ కొతత మడిసిన ఎకిుించ
గా బ్రతికి బయటపడాుడు. డోింట వర్రీ! మీరేిం విచారిించకిండి.”

 9
 అప్పుడ అకుడక వచిున నారద్ అనాిడు. “సాామీ! మాక క్కడా
ఇలాింటి బాధ్ ఎప్పుడైనా ర్వవచుు! అిందులోనూ నేను అనేక లోకాలు తిర్కగుతూ
ఉింట్టను. ఒింటరి వాడిని! తరణోపాయిం సెలవివాిండి.”
నార్వయణ్ చిర్కనవుా నవిా, “ఇిందాక మేము వసుతనిప్పుడు సిలిిండర లీక
అయి ఈ గరళింలో కొింత భాగిం భూలోకింలో పడిపోయిింద. ఆ ప్రింతాలోీ
కొనిి మకులు మలుసాతయి. వాటిని కాఫీ మకులు అింట్టర్క. వాటి గిింజలోో
మీక సరిపోయే ప్రమాణింలో ఈ గరళిం లభయమౌతుింద. దానిి క్షీరింతోనూ
మధువుతోనూ కలిపి సేవిించిండి. రోజూ ఓ కప్పు తాగి, ఈ కథ చెప్పుకొని
వాళీక ఎలాింటి భయిం లేదు” అనాిడు.
“తథాసుత” అనాిర్క అింతా!
ఆ తర్వాత చాలా విింతలు జరిగాయి. పశుపతి గార్క బాగుపడిన
సిందరుింలో హగిర్వజు గార్క కొతత పించెల జత పెట్టటర్క. ఆయన అవి మూలక
గిర్వటేసి గోడ నుని పులి చరమిం కటుట కనాిర్క.
‘స్ిలు, పౌడర్కీ ’ పకుక తోసేసి విభూతి పూసుకనాిర్క. బింగార్క
పళ్ీింలో భోజనిం పెడితే వదదని...
మతాతనికి కొనిి ఉనామద లక్షణాలు అింకరిించాయని హగిర్వజు గార్క
గ్రహించి, తెగ విచారిించి, అలుీ ణిి తన దగారే అటిట పెటుట కనాిర్క శాశాతింగా.
ఆ తర్వాత అమృతిం దొరికిింద. శ్రీమనాిర్వయణ్ లక్షీినాథుడై మామగారి
ర్వజయిం క్కడా తానే పాలిించడిం మదలు పెట్టటడు అకుడ ఉిండి!
హగిర్వజు గార్క నేటికీ తన వాట్ట కోసిం కబుర్క పెడుతూనే ఉనాిర్క.
“ఇదే కదా! నువుా చెపపదలుచుకని కాఫీ(పీ) కథ” అనిటుట విక్రమార్కుడు
భేతాళుని వైపు చూసి తల పింకిించాడు.
భేతాళునికి వెింటనే ఓ ధ్రమ సిందేహిం వచిుింద. “తాను ధ్రమ విజితుడా?
అధ్రమ విజితుడా?”
10 
 వెింటనే ఓ దీరఘ నిశాాసిం విడిచి, “ర్వజా! కథ నువుా చెపిపనా, నే చెపిపనా
పాఠకలు పెదద బాధ్పడర్క. కానీ ప్రశి వేసే హకు మాత్రిం నీకిసేత వాళుీ ననుి
క్షమించర్క. ఇింతక్క ఇద చెప్పు. నేను ఈరోజు ఈ కథ చెపపబోతునాినని నీక
ఎలా తెలుసు? తెలిసి చెపపకపోయావ్య ఏిం జర్కగుతుిందో నీక తెలుసు కదా!”
అనానడు భేతాళుడు. వెింటనే విక్రమార్కుడు రికారుర ను మళ్లీ సించిలో
వేసుకింటూ - గరాింగా…
“అసలు సింగతి ఏమటింటే...” అని ప్రరింభించాడో లేదో భేతాళుడు
అమిందానుందసిందోహ కిందళితాింతరింగుడై,
“ర్వజా! మౌనభింగము... మౌనభింగము” అింటూ సుశీలలా పాడుకింటూ
గెింతబోయాడు.
విక్రమార్కుడు ఓ క్షణిం తెలీబోయినా వెింటనే తమాయిించుకని ఆ హోటల
దదదరిలేీటటుీ నవాసాగాడు.
ఆ నవుాను చూసి కింగార్క పడిన భేతాళుడు గెింతటిం ఆపి, “ఏిం?”
అనిటుీ చూశాడు భ్రుకుటి వైచి
విక్రమార్కుడు తాపీగా ఓ గాీసు ‘ఫ్రిడ్ా’వాటర తాగి భేతాళునితో
“ఇింకకుడికి పోతావ్ ? నువుా రోజూ నాక కథలు వినిపిించి పారిపోయి
ఎకుతావు చూడూ, ఆ చెటుట ను భటిట చేత కొటిటించేశాను. ఈ సరికి వేళుతో సహా
మతతిం క్కలిువేయబడి ఉింటుింద. ఇింక నా వెింట ర్వక నువుా చేసేద ఏమీ లేదు.
ఈ హైదర్వబాదులో అద్దద కొింపలు క్కడా దొరకవు నీక” అింటూ బికు మగిం
వేసిన భేతాళుణిి భుజాన వేసుకని ఒకు ఉదుటున బిలుీ చెలిీించి బయటక
వచాుడు.
*

(“ఆంధ్రసచిత్ర వారపత్రిక” 18.06.1982 సంచికలో)

 11
 అద అతని మదటి ర్వత్రి. మనోరింజకింగా అలింకరిించబడిన శోభనపు
గదలోకి నవ మనమథుళాీ ప్రవేశ్ించిన కామేశిం ఒకుసారి గదనింతా కలియ
చూసాడు. లేత నీలిం రింగు విదుయతాుింతి లో ఆ గద గోడలు మరిసిపోతునాియి.
పిందరి మించానికి పైనుించి సనిజాజులు మలెీపూల దిండలు వేలాడుతునాియి.

గద గోడలక అిందమైన పెయిింటిింగులు అలింకరిించబడాుయి. మించానికి

తలగడ దకున రక రకాల పళుు, తినుబిండార్వలు చకుగా అమరుబడి ఉనాియి.
ఓ పకుగా సాటిండ్లో అగర్కవతుతలు మనోహరమైన పరిమళానిి వెదజలుీ తునాియి.
జాజుల మలెీపూల గుబాళిింపులు అగర్కవతుతల సుగింధ్ వీచికలతో కలిసి గుిండె
లోపలి అరలోీ సునిితమైన అలజడిని కలిగిసుతనాియి. ఆ వాతావరణిం అతనికి
12 
విింతగానూ, కొతతగాను ఉిండి ఆనిందానిి ఆహాీ దానిి కలిగిస్తింద. నెమమదగా
ముిందుక నడిచి సాచఛింగా తెలీగా ఉని మతతని పడకపై సగిం మేను వాలిు
తలగడ కానుకని క్కర్కునాిడు.
కామేశిం తెలుగు లెకురర్క. సహజింగానే ఆ సమయింలో అతను చదవిన
కావాయలలోని ప్రబింధాలలోని మధురమైన సనిివేశాలు అతనికి జాఞపకిం వచిు
ఒళుు పులకరిించి నటీ యిింద. అింతలో అతనికి లక్ష్మి జాఞపకిం వచిుింద. ఆమతో
కాలేజీలో తన మదటి పరిచయిం, ఆ సింఘటనలు అతడి కళుముిందు
కదలాడాయి.
కామేశిం ఈ మధేయ లెకురర్కగా కొతతగా ఉదోయగింలో ప్రవేశ్ించాడు. చేరిన
కొతతలోనే, ఒక నెల క్కడా కాలేదు బహుశా, ఒకరోజు ప్రిని్పాల అభయరిన మేరక
ఫైనల వాళీ సెపష్ల తెలుగు కాీసుక వెళాీలి్ వచిుింద. సాధారణింగా కొతతగా
వచిున లెకురరీక ఫైనలియర కాీసులు ఎలాట చేయర్క. నిజానికద తెలుగు హెడ్
సుబాబర్వయుడు గారి కాీసు, కానీ ఆయన ఆ రోజు సెలవు. మగతా సాటఫ్
అిందరక్క వాళీ వాళీ కాీసులునాియి. అిందువలన ఆ కాీసు కామేశిం
పాలబడిింద. అయితే అద అింతా ఆడపిలీలే ఉని సెక్షన. ఆడపిలీలక్క
కామేశానికీ కొించెిం దూరిం. యూనివరి్టీలో చదవాడు అని మాటే గానీ
అతనికి ఆడపిలీలతో ఏమాత్రిం పరిచయాలు కలగలేదు. కలిగిించుకోలేదింటేనే
బాగుింటుింద. మతతిం మీద జింకతూనే కాీసుక వెళాుడు. అయితే కాీసు లో
అడుగు పెటిట న తర్వాత కొించెిం ధైరయిం పుింజుకనాిడు. ఉనిద ముగుారే ముగుార్క
అమామయిలు. ఆరోజు చెపాపలి్ింద వరూధినీ ప్రవర సింవాదిం. కొించెిం
ఇబబిందగా ఫీల అయినా మతతిం మీద బయటపడకిండా గింభీరింగా పాఠిం
ప్రరింభించాడు. హమమయయ పరవాలేదు అనుకింటూ ఉిండగా ఒకుసారిగా
అమామయిలు ఫకున నవాడిం వినిపిించగానే ఉలికిుపడాుడు. పాఠిం ఆపి సీరియస్ట
గా చూసాడు వాళీ వింక.
“ఎిందుక నవుాతునాిర్క ?” అతని ప్రశితో వాళీ నవుాలు వెలిశాయి.

 13
 “అడగవే!” మోచేతోత పొడుసూత అటూ ఇటూ ఉని అమామయిలు
మధ్యనుని అమామయికి సైగ చేశార్క.
ఆ అమామయి ఓ మార్క వాళీ వింక మరోమార్క కామేశిం వింక చూసూత లేచి
నిలబడి
“సార! ఆ గోడ దగార బెించీ మీద క్కరోు మింట్టర్వ మమమలిి!” అని
గభాలి క్కర్కుింద.
కామేశానికి అరిిం అయియింద. అతని ముఖిం వివరిమయిింద. తను
ఆడపిలీ ల వింక చూసూత పాఠిం చెప్పత సభయతగా ఉిండదని అనుకని ఎదుర్కగా గోడ
వైపు చూసూత పాఠిం చెబుతునాిడు. వీళుతో ఇక లాభిం లేదనుకని ఈసారి వాళీ
ముఖాలవింకే చూసూత చెపపటిం మదలుపెట్టటడు. కానీ మళ్లీ మరో ఇబబింద
వచిుపడిింద. ఆ మధ్యన ఉని అమామయి ఎింతసేపు అతని కళులోీకే చూసూత
క్కర్కుింద. పాఠిం విింట్లిందో లేదో క్కడా తెలియటిం లేదు.
నిజానికి కామేశిం చకుటి అిందగాడు. దబబపిండు ఛాయలో మగసిరి ఉటిట
పడుతూ ప్రబింధ్నాయకళాీ ఉింట్టడు. అించేత అతని ముఖిం చూడటింలో ఆడ
పిలీల తప్పులేదు. కానీ అలా కళులోీ కళుు పెటిట నటుీ తీక్షణింగా ఏదో
వెతుకతూనిటుీ చూడటిం, చూసూత మాట్టీడటిం అతనికి చచేు ఇబబిందగా
ఉింద. ఆ అమామయి ధైర్వయనికి నిస్ింకోచానికి విసుతపోయాడు క్కడాను.
అప్పుడతడు “పాటున కిింతు లోర్కతర కృపారహతాతమక...” అని పదాయనికి
వాయఖాయనిం చెపుతనాిడు.
“సార!” ఓ పకున ఉని అమామయి అడిగిింద “పాటు అింటే ఏమటి సార?”
“భింగపాటు” అనాిడు కామేశిం భయిం భయిం గానే.
“కాదేమోసార!” ఠకున అింద మధ్యనుని అమామయి.
“మరేమటి?”
“రపపపాటు కాక్కడదా సర!”
14 
 “రపపపాట్ట? ఎలా?”
“రపపపాటు అింటే కళుు మూసుకోవడిం గదా!”
“అయితే!”
“ఏముింద సార! వరూధిని చాలా అిందగతెత. తనను
కౌగలిించుకోబోయేసరికి ప్రవర్కడు కళుు మూసుకని ఆమను తోసాడు. అింతటి
తన అిందానిి చూడకిండా కళుు మూసుకోవడిం అింటే వరూధినిని
కిించపరచడమే గదా! అలా కళుు మూసుకోవడానేి బహుశా వరూధిని
భరిించలేక అలా అని ఉింటుిందని అనుకోవచుు కదా!”
కామేశానికి నోట్లీించి మాట ర్వలేదు. ఉక్రోష్ిం, ఆవేశిం కలగాపులగింగా
ఉవెాతుతన లేచాయి. ఇింతలో బెలీయిింద. గభాలున పుసతకాలు తీసుకని బయటక
వచేుశాడు. కానీ అప్పుడు ఆమ ఎర్రని చిగుర్వక పెదవుల మధ్య బిగిించిన నవుా,
కళులోించి ఉర్కకతుని కొింటెతనిం తనక ఈ నాటికీ బాగా గుర్కత.
ఆ తర్వాత ఆమ చేసిన అలీరిని కామేశిం హెడ్ సుబాబర్వయుడు గారితో
చెపాపడు. ఆయన తనమయతాింతో కనుిలు మూసుకొని
“ఆహా! ఏిం చెపిపిందోయ్! అదీ రసజఞత అింటే! నీక తెలీదోయ్. ఆ పిలీ
మించి కవయిత్రి, రసజుఞర్వలు! అలాింటి వాళీక పాఠిం చెపపటిం నిజింగా
అదృష్ట మోయ్! అిందుకే గదుట్లయ్! కవి ఏ మర్కగు రసజుఞడెర్కగు అనాిర్క!”
అింటూ ఏదేదో చెపాపడాయన.
“ఈ ముసలాడికి ప్రతి దాింట్లీనూ రసమే కనిపిసుతింద.” అని గొింతు
వరక్క వచిున కోపానిి దగమ్రింగి మనసులోనే తిటుట కనాిడాయనుి.
ఆ తర్వాత మధ్య అమామయి లక్ష్మి వాళీ నాని తమ ఇింటికి ర్వవడిం, తమ
కటుింబింతో ఆయన పాత సేిహానిి నెమర్క వేసుకోవడిం, ఆ అనుబింధానిి
బింధుతాింగా మార్కుకోవాలి అనుకోవడింతో లక్ష్మి తన అర్విింగి కావటిం అింతా
అతనికి సినిమా కథలా జరిగినటుీ అనిపిించిింద.

 15
 ఆలోచన నుించి తేర్కకని కామేశిం గద గుమమిం వైపు చూశాడు. అవేమీ
తెర్కచుకింటుని జాడలు లేవు. అతని దృష్టట గోడ మీద శృింగార శాకింతలిం
పెయిింటిింగ్ మీద పడిింద. ఆ బొమమ ఎింత అిందింగా చిత్రిించబడిింద! దుష్యింతుడి
ముఖింలో ప్రణయోదేాగిం, శకింతలలో తతతరపాటు చాలా అదుుతింగా
ప్రతిఫలిసుతనాియి. దానిి అలా చూసుతింటే అతనిలో అనేక శృింగార భావాలు
అింకరిించసాగాయి. పఠించిన తెలుగు ప్రబింధ్ సాహతయిం అింతా అతనిని
ఆవరిించ సాగిింద. ఆమ... తన కౌగిలిలో వాలినప్పుడు... తను ఆమ
సిగుాలొలుకతుని ముఖింలో ముఖిం ఉించి... రిండు చేతులతో ఆమ నునుపైన
కపోలాలను మృదువుగా సపృశ్సూత... తాింబూలింతో అర్కణిమ పిండిన ఆమ
పెదవుల మీద... మతతగా... తియయగా... ముదుద పెటుట కింటే! హృదయింలో భావాలు
ఉకిురి బికిురి చేసుతింటే, అతనికి ఒకుసారిగా ఒళుు పులకరిించిింద. హఠాతుతగా
చినిపపటి సింఘటన జాఞపకిం వచిుిందతనికి.
తనకప్పుడు పధాిలుగేళుు ఉింట్టయేమో! తమమదవ తరగతి
చదువుతునాిడు. తాముిండద కొించెిం పలెీటూర్క. తమ ఇింటికి ఎదుర్కగా చిని
అడవిలాింటి ప్రదేశిం ఉిండద. దానిిందరూ ర్వజా గారి దవాణిం అని పిలిచేవార్క.
ఏవ్య రిండు పాడుబడిన ఇళుే తపప మగతా సిలిం అింతా చెటూీ, తుపపలూను.
చుటూట గోడ అింతా శ్థిలమై పోయిింద. ఈత, తుమమ, వెలగ, కొబబరి చెటుీ
విపరీతింగా ఉిండవి. వాటితో పాటు నిలువెతుత ముళు కింపలు నిిండి ఉిండవి.
అిందులో తిర్కగుతుింటే నిజింగా ఒక మహారణయిం మధ్య ఉనిటుీ ఉిండద. అింత
పెదద దవాణానికి ఓ కాపలాదార్క ఉిండవాడు నాగయయ అని. వాడికి పెదద పెదద
మీసాలు ఉిండవి.
భారీ శరీరిం. చూడాునికే మహా భయింకరింగా ఉిండవాడు. చిని
పుర్కగును క్కడా లోపలికి ర్వనిచేువాడు కాదు. అయినా ఎలాగోలా అతని కళుు
కపిప తనూ, తన మత్ర బృిందిం అిందులో యథేచుగా విహరిసూత ఉిండవాళుు.
ముఖయింగా సింక్రింతి రోజులోీ ఆ దవాణింతో తనకి చాలా పని బడద! ఇింకా
భోగి పిండుగ నెల పైగా ఉిందనగానే తనూ, సేిహతులూ కలిసి ఆ దవాణింలో ఓ

16 
మూలగా ఉని ఈత చెటుట ని ఎలాగోలా కష్ట పడి క్కలేువాళుు. అద నెల
రోజులోీనూ బాగా ఎిండద. ఇింకా ముళు కింపలు, చిని చిని కొమమలూ చాలా
వాటిని ఏరి ఓ చోట భద్రింగా దాచే వాళుు. భోగి రోజుక వాటనిిింటిని తమ ఇింటి
ముిందు ప్పరిు పెదద మింట వేసే వాళుు.
అప్పుడు ర్వఘవర్వవు గార్క తమ ఇింటి పకునే ఉిండ వాళుు. వాళు
అమామయి సుబబలక్ష్మి. అింతా సుబుబలు అని పిలిచేవాళుు. సుబుబలు తనకనాి
మూడునాలుగేళీ చినిద. బింధుతాిం ఏమీ లేకపోయినా వాళ్లీ, తామూ ఏవ్య
వరసలోీ అభమానింగా పిలుచుకనే వాళుు. తను, సుబుబలు వాళీ నానిను
మావయయ అని పిలిచేవాడు. సుబుబలు తనని బావ అని పిలిచేద. చక్రలాీింటి
కళుతో బొదుద గా ముదుద గా ఉిండ సుబుబలుకి వాళిీింట్లీనూ తమ ఇింట్లీనూ
గార్వబింగానే జర్కగుతూిండద. ముఖయింగా ధ్నుర్వమసింలో సుబుబలు పెటేట
గొబిబళుక పూలు సింపాదించి పెటట డిం తన డూయటీ. దవాణింలో ముళు గోరిింట
పొదలు విపరీతింగా ఉిండవి. రోజూ పొదుద నేి పోయి వాటిని కోసుకొచేువాడు. ఆ
వింకతో తన భోగిమింటక కావలసిన సరింజామా అింతా ఓ చోట పోగేసేవాడు
క్కడా!
మామూలుగానే ఆ ఏడు క్కడా భోగి పిండగ వచిుింద. తనక సహజింగానే
భోగిమింటల సరదా ఎకువ. ఆరోజున ప్రతి సింవత్రిం కింటే పెదద భోగిమింట
వేయాలని ప్రయతిిం. అలాగే వేసార్క క్కడాను. దాింతో ఉతా్హిం పెచుు పెరిగి
పోయిింద. అపపటికి బాగా తెలాీరి పోయిింద. కొించెిం ఎిండపొడ వచిుింద క్కడా.
అయినా తనక ఉతా్హిం తగాలేదు. మింట చినిద అవుతూ ఉిండటిం చూసి
ఏదైనా కింప పటుట కొదాదమని తను పిలిీలా రహసయింగా దవాణింలోకి దూర్వడు.
మామూలుగా ఓ పకుగా వెళితే ఏ గొడవా ఉిండద కాదు. కానీ అకుడ ర్వజా గారి
గడిువాము దాని మధ్యగా జనుము కటట లు కనిపిించగానే తనకొక చిలిపి ఆలోచన
వచిుింద. నిమమదగా రిండు జనపకటట లను వాములోించి లాగడిం మదలుపెట్టటడు.
కానీ ఎలా చూశాడో కాపలాదార్క పెదదగా అరిచి పటుట కో... పటుట కో అింటూ
తనవైపు పర్కగెతుతక వసుతనాిడు.
 17
 అింతే! తను ఆ కటట లు అకుడ వదలేసి కాలి సతుతవ కొదీద పర్కగెతిత సగిం పడిన
గోడ మీించి ఒకు దూక దూకి బయటపడాుడు. కానీ వాడు తననొదలేీదు. అస్లే తన
మీద వాడికి చాలా రోజుల నుించి గుర్రుగా ఉింద. ఆ హడావిడిలో గబగబా
ఎదుర్కగా కనిపిించిన తలుపు తోసుకని లోపలికి వెళిీ నెమమదగా గడియ పెటేట శాడు.
అద ర్వఘవయయ గారి ఇింటికీ ప్రహరీకి మధ్యగా ఉని చిని సిందు లాింటిద. దాని
తలుపు గడియ సాధారణింగా వేసే ఉింటుింద. ఎిందుకింటే దానిి వాళుు సాినాల
గద కిింద ఉపయోగిసాతర్క. ఎిందువలీనో అదృష్ట ిం కొదీద అద అప్పుడు తీసి ఉింద.
“హమమయయ!” అనుకొని కళుు మూసుకని పద క్షణాలు ఆయాసిం
తీర్కుకని వెనకు తిరిగాడు. అింతే! తన ఒళుింతా ఒకుసారిగా ఎడ్రినలిన
వాయపిించినటుీ అయిింద. తను అింతవరక్క ఎరగని ఒక కొతత దృశయిం!
సుబుబలు తనవైపు వీపు పెటిట అవతల వైపుగా వింగి ఏదో చేస్తింద. ఒింటిమీద
నూలుపోగు లేదు. తెలీటి ఒింటి మీద నీరిండ పడి విింతగా మర్కస్తింద.
విచుుకోబోతుని పుష్పిం, ఉపొపింగబోతుని యవానిం, కింటికదుర్కగా అలా ఉని
సుబుబలిి చూసేసరికి తనలో ఏదో మైకిం ప్రవేశ్ించినటుీ అయిింద. ఏదో... ఏదో
అనుభూతి! ఆర్వటిం! తపన! ఏదో చేయాలి. ఏమట్ల సరిగాా తెలియని వయసు.
నెమమదగా వెనగాా వెళిీ గభాలి సుబుబలు శరీరిం చుటూట రిండు చేతులూ బిగిించి తన
వైపుక తిప్పుకనాిడు. సుబుబలు గిింజుకోబోతుింటే ఎర్రగా ఉని ఆమ పెదవుల
మీద గటిట గా ముదుద పెటుట కనాిడు. ఎింత తియయగా ఉింద! ఏదో మతుత! పారవశయిం!
ఇింతలోనే లోపలుిించి ‘సుబుబలూ’అని వాళు అమమ కేక వినిపిించగానే తనను
గటిట గా తోసేసి లోపలికి పర్కగెతితింద. తను వణుకతుని శరీరింతో, అదరే
గుిండెలతో మలీగా గడియ తీసుకని బయటక వచేుశాడు.
ఇింట్లీ కొచేుసిన ఓ అరగింటక సితమత పడిన తర్వాత తనక ఏదో భయిం
వేసిింద. సుబుబలు వాళిుింట్లీ తన గురిించి ఏమ చెపిపిందో ? ఆ రోజలాీ తను
భయపడుతూనే ఉనాిడు. దేవుడికి వెయియ దిండాలు పెటుట కనాిడు. భోగిమింటల
సింబరిం అింతా ఆవిరైపోయిింద. చివరక తను ఆిందోళన పడినటుీ ఏమీ
జరగలేదు. కానీ సుబుబలు తనతో మాట్టీడటిం, తనక కనిపిించడిం మానేసిింద. ఆ
18 
తర్కవాత కొదద రోజులకే ట్రాన్ఫర మూలింగా వాళుీ మా ఊర్క విడిచి పెటేట శార్క. ఆ
తర్వాత కొనిి రోజులకే నాని హఠాతుతగా పోవడింతో తనూ అమామ క్కడా ఆ ఊర్క
వదలేసి మావయయ దగారక వెళిుపోయార్క. కానీ ఆ తీయటి తలిముదుద , దాని
తాలూక అనుభూతి తనను అింటి పెటుట కని ఉనాియి. ఇింకా తన సమృతిలో మదలి
అలీరి పెడుతూనే ఉనాియి. అయినా దాింతో పాటు ఏదో వెలితి!
అలికిడి అయేయసరికి ఆలోచనలు చెదరి కళుు తెరిచాడు కామేశిం. మూసిన
తలుపుల దగార ఆమ! రిండు చేతులు పొతితకడుపు దగారగా, చేతుల మధ్య
పాలగాీసుతో అపరింజి బొమమలా, తాను చదవిన శృింగార నాయకీమణుల
విలాసాలనీి కలబోసిన విధ్ింగా వయాయరింగా నిలబడి ఉింద. తన శృింగార
రసాధిదేవత! అనిమష్తాింతో ఆమని చూసుతనాిడు కామేశిం. పచుటి పసిమ
ఛాయ, తీరైన అవయవ సిందరయిం. పొిందకగా కటిట న తెలీని చీర, తెలీటి బ్లీజ్,
రిండు చేతులక నిిండుగా గాజులు. శ్రీకారిం లాింటి చెవులక కొించెిం పెదద
రిింగులు, క్రవడి లాగా! ఒకు పిసర్క పెదదదగా ఉిందనిపిించే నాసికక ఒకపకు
మూడుర్వళీ తెలీ టి ముకుపుడక. దాని జిగిని మించిన కళీ మర్కపు, వింటి నునుపు.
సమమైన నుదుర్క మధ్యగా ఎర్రటి కళాయణ తిలకిం, దీటైన జడ, తెలీని జాజులు,
చెకిులిపై చిని చుకు. యవానానిి, సిందర్వయనిి రింగరిించి, ఆభరణాలు
అలింకరిించి, దుసుతలు తడిగి నిలబెటిట నటుట గా ఉింద ఆమ ముగి సిందరయిం.
తలవించి నెమమదగా అడుగులో అడుగు వేసుకింటూ తన దగారగా వచిు
చేయి చాచిింద పాలగాీసుతో. నవుా వచిుింద కామేశానికి. ఆ రోజు కాీసులో
తనను అలీరి పెటిట న లక్ష్మినా! మృదువుగా పాల గాీసు తీసి పకున పెటిట ఆమను
తన మీదకి లాకుింటూ ఆమ చెవిలో ఏదో గుసగుసలాడాడు.
అతని కౌగిలిలో వాలిపోయిన ఆమ అనిద సిగుా దొింతరలతో “ఇప్పుడు
నేను లక్ష్మిని కాను! నీ సుబుబలేి!”
ఆనింద పారవశయింతో “సుబుబలూ!” అింటూ తమకింగా ఆమ చుబుకానిి
ఎతిత గాఢింగా ఆమ అధ్ర్వనిి చుింబిించాడు.

 19
 సుబబలక్ష్మి కళుు అరమోడుపలయాయయి వివశతాింతో.
హఠాతుతగా అతని చేతులు ఆమ చెింపలిి వదలేశాయి. నివెారపోతూ అతని
వింక చూసిింద సుబబలక్ష్మి.
“ఏమయిింద?” అతని భుజాల మీద చేతులేసి సింకోచింగా అడిగిింద.
“అరిిం కావటిం లేదు!” గొణ్ణగినటుీ గా అనాిడు.
“ఏమటి ?” ఆిందోళనగా అడిగిిందామ తరచి తరచి.
చివరకి “తి...యయగా...లే...దు?” క్కడబలుకుని అింటునిటుీ గా
అనాిడు. అరిిం కాక అయోమయింగా చూసిింద అతని వింక.
“ఏిం తియయగా లేదు?”
“అదే! ఇప్పుడు” కొించెిం సిగుా పడుటుీ ఆగాడు. ఎలాగైతేనేమ లాలిించి,
బుజాగిించి చివరక అసలు సింగతి ర్వబటిట ింద లక్ష్మి ఉరఫ్ సుబుబలు. అింతే!
ఫకాలుమని నవాసాగిింద, తెరలు తెరలుగా! అలలు అలలుగా! మనోహరింగా!
మతిపోయినవాడిలా తన వింక కళీపపగిించి చూసూత ఉిండిపోయిన
కామేశానిి చూసి అతి కష్ట ిం మీద నవాాపి చెపిపింద సుబుబలు -
“నాక చినిప్పుడు తీపి అింటే వెర్రి ఇష్ట ింగా ఉిండద. ఆరోజు పొదుద నేి
అమమ కొతత పించదార పొటీ ిం విపిప డబాబలో పోస్తింద, నేనేమో దొింగతనింగా ఓ
గుపెపడు నోట్లీ పోసుకని సాినాల సిందులోకి వచేుసాను, తలింటుకనే నెపింతో!
ఇింతలో నువుా వచాువు. ...” ఈసారి సిగుాపడటిం సుబుబలు వింతయిింద.
విష్యిం పూరిత చేయకిండానే చివాలున అతని గుిండెలో ముఖిం దాచుకింద
ఎర్రబడు ముఖింతో, ముించుకొచిున సిగుాతో!
పాపిం! తన తలి ముదుద అనుభవింతో ఇింతవరక్క “అధ్ర్వమృతిం”
అింటే నిజమేననుకింటుని కామేశిం తెలుగు పాిండితయిం తెలీబోయిింద!!
*
(ఆంధ్ర సచిత్ర వారపత్రిక 3.9.1982 వినాయకచవితి సంచిక)

20 
 “ప్రీతీ!... కిరణ్ ఎవర్క?”
తుళిు పడిింద ప్రీతిక అను కోకిండా ఎదురైన ప్రశిక! సూపన్తో
పుడిింగ్ను నోట్లీ పెటుట కోబోతుని చెయియ వణికిింద. సూపన్ను కప్పులో
జారవిడిచి, చూపులిి టేబుల మీద నుని కప్పు మీద కేింద్రీకరిించి నిశశబదింగా
క్కర్కుిండిపోయిింద.
రిండు క్షణాలు గడిచాయి.

 21
 “తప్పు చేయని వాళ్ువరూ తడబడర్క!... నువిాలా
తటపట్టయిసుతనాివింటే...” అపరి కింఠిం ఖింగుమింద.
“నో మమీమ... నో! అలాింటిదేమ కాదు... అసలు... నేను... నేనే నీతో
చెబుదామనుకింటునాిను. కానీ...” ప్రీతిక పూరిత చేయకముిందే అపరి కింఠిం
మరోసారి ఖింగుమింద.
“అదే ఎిందుక చెపపలేకపోయావు? అసలు ఎవరతను? నీతో అింత చనువు
ఎలా పెించుకోగలిగాడు?”
తలిీ గదదింపులక ప్రీతిక కళులో నీళుీ కదలాయి. తనక ఊహ తెలిసిన
తర్వాత, తలిీ తనతో అింతలా కఠనింగా మాట్టీడటిం ఇదే మదటిసారి!
కింఠింలో దుుఃఖపు జీరలు అడుు పడుతుిండగా చెపిపింద. “కిరణ్... అదే-
ప్రభు కిరణ్ ప్పర్కని రచయిత. అతని రచనలు, కథలు కాని, నవలలు కాని ర్వని
పత్రికలు అర్కదు. చిని వయసులోనే ఎింతో ప్పర్క ప్రఖాయతులు సింపాదించాడు.”
“ఊ! మీరిదదరూ జీవితానిి పించుకోవాలనుకనేింత సానిిహతయిం ఎలా
కలిగిింద? అదీ, నినుి కళీలోీ పెటిట కాపాడుకింటుని నా కళుు గపిప! మీ నాని
పోయినా చినితనిం నుించీ నినుి పెించి పెదద చేసి, విదాయబుదుి లు చెపిపించి,
అడిగినవీ అడగనివీ అనీి అమర్కసుతని తలిీ నీక తగిన పెళిీ కొడుకను చూడలేక
పోతుిందనుకనాివా? పెళిీ చేయలేక పోతుిందనుకనాివా?”
ఆ సారింలోని తీవ్రతను తటుట కోలేక “మమీమ” అింటూ ఒకుసారిగా
బావుర్కమింద బేలగా పద్ధినిమదేళు ముగ్ి ప్రీతిక.
ఒకు క్షణిం తన కఠనతాానికి తనే బాధ్పడినా మర్కక్షణింలో ఆగ్రహిం
రటిట ింపయిింద అపరిలో! ఇింత వయవహారిం జర్కగుతునాి ఇింతకాలిం నుించి
తెలుసుకోలేక పోయినిందుక!
“ఛీ! సాటపిట! ... ఐ హేట వీపిింగ్!” చిర్వకగా అింద అపరి.

22 
 ఏడవటిం ఆపినా చాలాసేపు వెకుతూనే ఉింద ప్రీతిక. ఆమకింతా
ఆశురయింగా అయోమయింగా ఉింద. తన ప్రణ సేిహతుర్వళుక క్కడా తెలీని
ఈ సింగతి ఇింత తారగా మమీమకి ఎలా తెలిసిపోయిింద? అదే ఆమక
అింతుబటట కిండా ఉింద!
తలిీదిండ్రులు ఈ పీరియడ్ లోనే తమ గురిించి నితయిం ఆదుర్వద చెిందుతూ
ఉింట్టరని, ఎింతో జాగ్రతతగా వయవహరిసుతింట్టరని ఆ వయసు పిలీలోీ ఎవరికీ
తెలియనటేీ ప్రీతికక క్కడా తెలియకపోవటింలో ఆశురయిం లేదు. కానీ తలీీ తిండ్రి
తనే అయి వెయియ కళుతో క్కతురిి‘కాపాడుకింటుని’అపరిక ఎలా
తెలియకిండా ఉింటుింద?
“నాక ఎలా తెలిసిిందని ఆలోచిసుతనాివా?”
సూటిగా తన భావాలను చదవేసి మాట్టీడుతునిటుీ ని తలిీ ప్రశిక
తతతరపడిింద ప్రీతిక! సజలనయనాలను విపాపర్కుకని తలిీ వైపు నిసేతజింగా
చూసూత ఉిండిపోయిన ప్రీతిక
“నేను నీ తలిీని కాబటిట ! నీ పైనే ఆశలు పెటుట కని బ్రతుకతుని దానిి
కాబటిట !” అింటూ తన ఎదుర్కగా పడసిన కవర్కను చూడగానే ఉలికిుపడిింద.
“చూడు! ప్రతి తలిీ తన బిడు పసితనింలో పార్వడుతునిప్పుడు చేతులు
కాళుీ కాలుుకోకిండా ఉిండాలని శతవిధాల కనిపెటిట చూసుకింటుింద. అయినా
ఏదో ఒక దురదృష్ట క్షణింలో తను ఓడిపోతుింద. నేను అలాింటి ఓ తలిీని
కాక్కడదని ఈ క్షణిం వరక ఆర్వటపడుతూ వచాును. కానీ ఇప్పుడ తెలిసిింద!
నీ భవిష్యతుత నా చేతిలో గాని, నీ చేతిలో గాని లేదని!... బట... నీ ముిందుని
కవర్కలో ఉిందని! ఎింత విింత పరిసిితి ఇద!”
మాటలు కర్కకగా ఉనిపపటికీ మనసులో సుళుు తిర్కగుతుని ఆవేదనను,
ఆవేశానిి, ముించుకొసుతని దుుఃఖానిి అదమ పెటుట కింటూ ‘ప్రీతిక’ను ఒింటరిగా
వదలి లోపలికి వెళిుింద అపరి.

 23
 చేతులు వణుకతూ ఉిండగా కవర్కను అిందుకింద ప్రీతిక. తెరచి ఉని
కవర్కలోించి ఉతతర్వనిి బయటక తీసిింద. అిందులోని అక్షర్వల వెింట ఆమ కళుు
పర్కగెతతసాగాయి.
“ప్రియాతి ప్రియమైన ప్రీతికా! సగింధ్ సుమవీచికా! నువుా ర్వసిన
పదహారో ఉతతరిం అిందింద. ఉతతరిం ఆసాింతిం చదవిన తర్వాత నాకేిం
అనిపిించిిందో తెలుసా! శీతాింశుకిరణుని పదార్క కళల స్యగాలు నీలో
ఉనాియని, వాటిని ఒకటొకటిగా నీ ప్రేమ లేఖలోీ కరిపిించావని! ఇప్పుడు మన
ప్రేమ పౌరిమ నాటి వెనెిల చిందమని!
దొింగా! నువాింటే నాక ప్రేమని వేరే చెపాపలా? నువాింటే నాకిష్ట మని,
ఇష్ట మింటే ప్రేమేనని నీ కనెి మనసుక తెలియని సింగతా! నీ ఉతతరింలోని ప్రతి
అక్షరింలోనూ నీ చిలిపి నవుా, తీపి పలుక, నా ఎదుర్కగానే నువుా ఉనిటుట
అనిపిసుతనాియి.
నా గురిించి బెింగా! నువుా నా వదదక ర్వవట్టనికి నా అనుమతి కావాలా!
పిచిుదానా! చింద్రుణ్ణి చూసి ఉపొపింగట్టనికి సముద్రానికి ఎవర్క అనుమతివాాలి?
ఆమని ఆగమనానికి పరవశ్ించిన కోయిల గానానికి ఎవరి అనుమతి కావాలి?
ప్రేమ సింగమిం హృదయింగమిం! క్షణక్షణిం అనుక్షణిం... ప్రీతికా! నీకై ఎదుర్క
చూసూత ఉింట్టనిక!
నీ
కిరణ్.”
ఉతతర్ుం మదటినుించి చివరిదాకా ఏకబిగిన చదవిన ప్రీతికక చిత్రింగా
ఏదో ధైరయిం వచిునటీ యిింద. ఇింతకముిందు ఆమలో ఉని ఆిందోళన అింతా
ఉపశమించినటుీ అనిపిించిింద. ఆ ఉతతర్వనిి తీసుకొని తన రూింలోకి వెళిీ బెడ్
మీద వాలిపోయి మళ్లీ మళ్లీ, ఆ ఉతతర్వనిి చదువుతుని ప్రీతికక కిరణ్ తో తన
తలి పరిచయిం తలపు కొచిుింద.

24 
 కాలేజీ మేగజైనకు ఆ సింవత్రిం తను సింపాదకర్వలుగా ఎనిికయిింద.
మామూలు పదితిలో నాలుగు గేయాలు, నాలుగు కథలు, మరో నాలుగు వాయసాలు,
ఓ ఇరవై ప్రకటనలు వేసేసి సీటరియో టైప్గా మాయగజైనుి తయార్కచేయడిం తనక
ఇష్ట ిం లేకపోయిింద. సూటడెింట్ ప్రతిభను ప్రదరిశించట్టనికి అవకాశింతో పాటు
మరేదో భనిమైన వినూతితాానిి ప్రవేశపెట్టటలని చాలా సీరియస్టగా
నిశుయిించుకింద. కానీ దానిి ఎలా అమలు చేయాలో మాత్రిం నిరియిించుకోలేక
తీవ్రింగా కొటుట మట్టటడుతుని సమయింలో ఓ రోజు.... ఆరోజు ఉదయిం ప్పపర్క
చూసుతనిప్పుడు కనిపిించిన వారత ఆమ మసితష్ ుింలో ఒక ఆలోచనను
స్ురిింపజేసిింద. కానీ అద సాధ్యమా? అిందుకే- కాలేజీలో తన సేిహతుర్వళిుదదరికి
 25
ఈ విష్యిం చెపిప తనక సహాయింగా రమమింద. అయితే తన ఆలోచన వాళీక
హాసాయసపదింగా తోచిింద. ర్వమింటే ర్వమనాిర్క! పైగా
“చూడు! కావాలింటే ఆ సనామన సభక వెళిు దూరిం నుించి చూసి
వచేుదాదిం. అింతేకానీ ‘ప్రభు కిరణ్’గారితో ఇింటరూాూ అింటే మాత్రిం మన వలీ
అయేయపని కాదు! ముపెపపరిండళు వయసులో సాహతయ అకాడమీ అవార్కు
అిందుకని గొపప రచయిత ఆయన! యూకేజీ పిలీలు మదలుకొని తింభై ఏళీ
ముసలాళుదాకా అనిి తర్వల వాళుకీ ఆర్వధ్య రచయిత! ర్వజూ ఏడుగుర్క
కొడుకలు మదలు వాలఖిలోయపాఖాయనిందాకా అనిిటిని తన కలిం దాార్వ
రసరమయింగా మలచగల మహా రచయిత! అసలు ఆ ఆడిట్లరియింలోకి మనక
ప్రవేశమే లభసుతిందనుకోను, అటువింటిద, ఆ ఘనసనామనిం మధ్య ఆయనుి
కలిసి మాట్టీడి, పైగా మన బోడి కాలేజీ పత్రికకి ఇింటరూాూ సింపాదించటమా?”
అింటూ హేళన చేసేశార్క.
దాింతో తనకి పింతిం హెచిుింద. ఎలాగైనా సరే అనుకనిద సాధిించాలి!
తనేమట్ల నిరూపిించుకోవాలి! అిందుకే సేిహతుర్వళుు చెపిపింద అింగీకరిించినటుీ
నటిించి అపపటికి ఊర్కకింద. ఆరోజు ‘మమీమ’ ఊళ్లీ లేకపోవడిం క్కడా
కలిసివచిుింద. సాయింత్రిం అవగానే ప్రతేయకింగా అలింకరిించుకని యూనివరి్టీ
ఆడిట్లరియానికి వెళిుింద. అపపటికే ఆడిట్లరియిం అింతా నిిండిపోయిింద. అద
చాలక ఆవరణ నిిండా, కారిడారీ నిిండా జనిం! నెమమదగా కారీనీ, సూుటరీనీ,
జనాలిి తపిపించుకింటూ సర్వసరి డయాస్ట దగార్కని ఎింట్రెన్ దగారక వెళిుింద.
లోపల నాలుగైదు కరీులు ఖాళ్లగా కనిపిసుతనాియి. ఎింట్రను్ దగార ఎవరూ
ఉనిటుట లేదు. ఒకుసారి ధైరయిం చేసుకని తాపీగా లోపలక వెళిీ కొించెిం పెదద
వయసుని ఒకాయన పకున ఖాళ్లగా ఉని కరీులో క్కర్కుింద.
కొించెిం సితమతపడాుక డయాస్ట వింక చూసిింద. అపపటికే కారయక్రమిం
మదలై కొనసాగుతోింద. ఎవరో ఒక వకత జోర్కగా ఉపనయసిసుతింటే చిర్కనవుాతో
విింటునాిడు కిరణ్.

26 
 “..... ఈయేటి అకాడమీ అవార్కు మేటి రచయిత మన ప్రభుకిరణ్ గార్క
రచిించిన ‘సాింప్రదాయిం’అనే నవలక లభించడిం నేను ఎింతో హరిిసుతనాిను.
ఆ సిందరుింగా ప్రభు కిరణ్ గారికి ఈ అభనిందన సభ ఏర్వపటు చేయడిం, దానికి
నేను అధ్యక్షుడిగా ఉిండడిం, నేను ఎింతో సింతోష్టసుతనాిను. అకాడమీ ఈయన
రచనక అవార్కు ఇచిు తనను తాను సనామనిించుకింద…”
విింటుని ప్రీతిక మనసులో ఓ ఆలోచన తళుకుమింద! వెింటనే ఓ చీటీ
వ్రాసి తన వైప్ప చూసూత నిలబడిన ఓ వాలింటీర్కి పిలిచి అధ్యక్షుల వారికి ఇమమని
చెపిపింద. ఆమ ప్రయతిిం ఫలిించిింద. మగిలిన వయకతల ఉపనాయసాలు
ఉపశమించిన తర్వాత, “ఇప్పుడు ఒక అభమాని అభనిందన!” అింటూ ప్రీతికను
వేదకపైకి పిలిచాడు అధ్యక్షుడు. కిరణ్ దృష్టటని ఆకరిిించడానికి ఈ అవకాశిం
చాలామక! వేదకపైకి ఎకిు, మైక ముిందు నిలొుని గొింతు సవరిించుకింటుని
ప్రీతిక వింక ఆసకితగా చూసాడు కిరణ్. క్రీగింట అతనిి గమనిించి చిర్కనవుాతో
అింద ప్రీతిక.
“నాద అభనిందనుం కాదు?... బహుశా అభశింసనుం కావచుు”
అధ్యక్షుల వారికి మతి పోయిింద. కింగార్కగా ఏదో అనబోయాడు. కిరణ్
చిర్కనవుాతో వారిించాడు.
“అకాడమీ అవార్కు లభించిన ఈ రచనలో భాష్పపరింగా ఎనోి సెపలిీింగ్
మసేటకలునాియి. అసలు ఈ గ్రింథిం ప్పరే తప్పు! ‘సాింప్రదాయిం’ అని కాక
‘సింప్రదాయిం’ అని ఉిండాలి.
మనిం పాశాుతుయలను తిిండి నుించి పడక దాకా అనుకరిసాతిం. కానీ వాళీ
భాష్ మీద వారికని శ్రది మన భాష్ మీద మనక ఉిండదు! మన భాష్ను క్కడా
‘బ్రౌన’లాింటి పాశాుతుయలే అభవృది చేయాలి! ఉని దీర్వఘలను తీసివేయడిం, లేని
చోట పెటట డిం ఇలాింటి చిని చిని తప్పులు అవార్కు రచనలోీ ఉింటే అద
అపహాసయిం మాత్రమే కాదు అగౌరవిం క్కడా! సాింప్రదాయిం, సామ్రాటుట ,
సాార్వజయిం లాింటి పదాలు ఈ రచనలో క్కడా చోటుచేసుకోవడిం విచారకరిం.
 27
మేధ్సు్ అనే పదిం తప్పు. మేధ్ అని ఉిండాలి! సార్వజయిం అింటే సుంతర్వజయిం
అని అరిిం. సాార్వజయిం అింటే సారాలోకిం అని అరిిం! అర్విలోీ ఎింతో తేడా ఉింద.
మన సాతింత్ర పోర్వట కాలింలో క్కడా చాలామింద ఇలాగే సాార్వజయిం,
సాార్వజయిం అని నినాదాలు చేసేవాళుుట! బహుశ అిందుకే కాబోలు వాళీక
సాార్వజయమే దకిుింద.”
విింటుని శ్రోతలు ఆమ చమతాుర్వనికి హరిధాానాలు చేశార్క. కిరణ్
క్కడా శ్రుతి కలిపాడు. అలాగే మరి కొించెిం మాట్టీడి ముగిించిన ప్రీతిక వాగాిటి
అిందరినీ ఆకటుట కింద. కిరణ్ సభ ముగిసిన తర్కవాత ప్రతేయకింగా
అభనిందించడింతో ఆమ పని సుగమిం అయిింద. కిరణ్ ఇింటరూాూ మాత్రమే
కాక, ప్రతేయకింగా వ్రాసిన కథ క్కడా సింపాదించి ప్రచురిించడింతో కాలేజీ
మాయగజైన ఆమక మించి ప్పర్క తెచిుింద. అనిిింటికింటే ఆమక కిరణ్ తో
పరిచయిం అపురూపమై చివరికీ రూపిం దాలిుింద!
ఆలోచనలోీించి బయటపడిన ప్రీతిక మళ్లీ మళ్లీ ఆ ఉతతర్వనిి చదవటింతో
ఏదో స్ురిించినటీ యిింద.
****
ఇింటి ముిందు ఆగి, ఒకుసారి అడ్రసు సరిచూసుకొని కింపిసుతని చేతులతో
గేటు తీసుకని, ముిందుక నడిచిింద ప్రీతిక. గుమమిం దగార గోడమీద కాలిింగ్ బెల
సిాచ్ నొకిుింద. లోపలుిించి ఎవరో వసుతని అలికిడి! రిండడుగులు వెనకిు వేసి
అదరే గుిండెలతో తలుపు వింక చూసూత నిలుచుింద. కానీ తెర్కచుకని తలుపుల
వెనకక చూసిన ప్రీతికక నిర్వశ ఎదురయిింద. తలుపు తెరిచిింద తను ఎింతో
ఉతా్హింగా ఎదుర్కచూసిన తన కలల రూపిం కాదు. అరవైయేయళీ ముసలాయన!
ప్రీతిక ఉసు్రని నిటూటరిుింద!
“ఎవరమామ! ఏిం కావాలి?”
తలుపులు పూరితగా తెరిచి గింభీరమైన కింఠింతో ఆయన ప్రశ్ిించగానే
ముిందు కొించెిం సేపు సిందేహించిింద ప్రీతిక. మళ్లు ఆయన అదే ప్రశి వేసేసరికి
నోర్క విపపక తపపలేదు.
28 
 “నేను... నేను... కిరణ్ గారి కోసిం వచాునిండి! వార్క ఉిండద ఇకుడ కదా!”
ప్రీతిక సమాధానిం విని ఆయన ఒకుసారి నిశ్తింగా ఆమ వైపు చూసాడు.
పద్దదనిమదేళీ ప్రయపు కనెి పిలీ ఉషోదయపు తలి వెలుగులో, దటట ింగా
విరిసిన పొగమించు మధ్య, చిర్క చలి లో అమాయకపు ముఖింతో, ఒింటిగా...
“అవును ఇదే! ముిందు నువుా లోపలక ర్వమామ” ఆపాయయింగా లోపలికి
పిలిచాడామను.
“క్కరోుమామ!” అింటూ డోర కరటన ముిందుక లాగి స్ఫా
చూపిించాడాయన.
“నీ ప్పరేమటమామ?” క్కర్కుని ప్రీతికను మృదువుగా అడిగాడు.
“ప్రీతిక” ఒదదకగా సమాధానిం చెపిపింద.
“ఏ ఊరమామ మీద?”
ఇింటరూాూలో అభయరిిని కింగార్క తగిా సెటిలయేయదాకా ఎగాామనర్కీ
ప్రశ్ిించినటుీ ఆయన నెమమదగా ఒకదాని తర్కవాత ఒకటి ప్రశ్ిసుతనాిడామను.
“హైదర్వబాదిండీ!”
“ఓహో! గోదావరి ఈరోజు కొించెిం ముిందుగా వచిునటుీ ింద. సరే! అదుగో
ఆ మూల గదే బాత్రిం. ముిందు కొించెిం ఫ్రెష్ గా అయిర్వ!”
ప్రీతిక లేచి బాత్ రూిం లోకి వెళుబోతూ ఆయనవింక చూసి ఏదో అడగాలని
నోర్క తెరిచిింద.
“మనిం తీరిగాా మాట్టీడుకిందాిం! ... యీజ్ యువర సెలి.”
ఆయన మాటలు విని బ్రీఫ్ తెరిచి బ్రష్, బటట లు తీసుకని లోపలికి వెళిీ
తలుప్పసుకింద ప్రీతిక, మరేిం అనకిండా!
ఆయన నెమమదగా స్ఫాలో వెనకిు జారగిలబడి కళుు మూసుకనాిడు.
ఆయన ఆలోచనలోీ ఏవేవ్య భావాలు కొటుట మట్టటడుతునాియి.
 29
 సాినిం చేసి, ఫ్రెష్ గా బాత్రమ్ నుించి బయటక వచిున ప్రీతికక చాలా
హాయిగా, తేలికగా అనిపిించిింద. మనసు్ ప్రశాింతింగా ఉిందనిపిించిింద.
ఆయన కళుు తెరిచి ప్రీతిక వింక చూచి దీరఘింగా నిటూటర్వుడు.
“క్కరోు అమామ! కాఫీ తాగు.”
అప్పుడు చూసిింద ప్రీతిక, టీపాయ్ మీద ఉని రిండు కాఫీ కప్పులను,
వేడిగా ఆవిర్కలు బయటక వసూత, అప్పుడ వాటిని అకుడ పెటిట నటుీ గా ఉనాియి.
ప్రీతికక ఆశురయిం వేసిింద. దాింతో బాటు బాధ్ క్కడా కలిగిిందామక! ఆ
వృదుి నికి తను శ్రమ కలిగిసుతనిిందుక. అసలు ఈయనెవరో తెలియదు
తనకిింతవరక్క! ఇింటి నలువైపులా చూసిింద. మరవరూ ఉని అలికిడి లేదు.
అసలిింతకీ కిరణ్ ఏడి? ఉనిట్టీ? లేనట్టీ? లేక ఇింత ఉదయానేి నిద్రలేచే
అలవాటు లేదా?
“ముిందు కాఫీ తీసుకో! తర్వాత ఆలోచనలు!” చినిగా నవుాతూ ఓ కప్పు
అిందించాడామక.
“ఊ! ఇప్పుడు చెప్పు! మీ నానిగార్క ఏిం చేసుతింట్టర్క? నువేాిం
చదువుతునాివు? అసలు నువుా ఇప్పుడు ఇకుడికి ఎిందుక వచాువు?” కాఫీ సిప
చేసూత ప్రశ్ిించాడామను.
ఏిం చేయాలో పాలుపోలేదు ప్రీతికకు. అసలు తను వచిుింద్దవరికోసిం?
ఎుంత ఊహించుకొింద తను? తనను అకసామతుతగా చూసి కిరణ్ ఆశురయ
పోతాడని! ఆపై ఎింతో ఆనిందసాతడని! అతని ఎదపై వాలి తన ప్రేమనింతా
వయకీతకరిించాలని! తమ పెళిీ గురిించి అడగాలనీ! ఎనెినిి ఆలోచిించిింద తను!
కానీ ఇప్పుడిదేమటి? ఇలాింటి విచిత్రమైన పరిసిితిలో చికుకింద. పైగా ఈయన
కిరణ్ గురిించి ఏమీ చెపపకిండా తన గురిించి ఇనిి వివర్వలు అడుగుతునాిడు?
అసలీయనక చెపపవచాు? చెపాపలి్న అవసరిం ఏమటి?
“నేను కిరణ్ను కలవాలని వచాునిండీ!” ఆలోచిసూతనే అప్రయతిింగా
అనేసిింద ప్రీతిక.
30 
 “నాకా విష్యిం తెలుసునమామ.” ఆయన మిందహాసిం చేసి కాఫీ కప్పును
టీపాయ్ మీద ఉించుతూ అనాిడు.
“చూడు! నువుా ఒకరిని కలవట్టనికి వచాువు! కానీ మరొకర్క నినుి రిసీవ్
చేసుకనాిర్క. ఇదదర్క కొతత వయకతలు కలుసుకనిప్పుడు పరసపరిం పరిచయాలు
చేసుకోవడిం ఫార్వమలిటీ... కరటసీ కదా! పైగా నువుా చూసేత ఎింతో
సింసాురవింతుర్వలిలా కనిపిసుతనాివు క్కడా!”
ఎర్రబడు ప్రీతిక ముఖిం వింక చూసూత అనాిడాయన.
“ఓకే… నేనే ముిందు పరిచయిం చేసుకింట్టను. నేను నువుా అింత దూరిం
నుిండి కలవాలని వచిున కిరణ్కు తిండ్రిని. ఇప్పుడు చెప్పు నే నడిగిన విష్యాలు...
మీ నానిగారేిం....”
“మా నానిగార్క నా చినిప్పుడ పోయారిండి.”
“ఐ యాిం సారీ! ద్దన...”
“మా అమమ ప్పర్క అపరి. ఆమ, నేను ఇదదరమే మా ఇింట్లీ. నేను కాలేజీలో
బి.కాిం. రిండో సింవత్రిం చదువుతునాిను.”
రిండు క్షణాలు నిశశబదింగా ఉిండిపోయాడాయన.
“ఐసీ! … హైదర్వబాదులో మీర్క ఉిండద ఎకుడ?”
“బేగింప్పట!”
“మీ అమమగార్క ఏమనాి ఉదోయగిం చేసూతింట్టర్వ!”
“ఆ అవసరిం మా కేమీ లేదు! మా తాతగార్క గూడూర్కలో పెదద బిజినెస్ట
మాన. మాక అకుడ మైకా గనులునాియి” కొించెిం దరపింగా అింద ప్రీతిక.
“మీ తాతగారింటే...”
“మా అమమ నాని గార్క... ర్వఘవ ర్వయుడు గార్క.”

 31
 ఆయన కొించెిం సేపు ఏదో ఆలోచిసుతనిటుీ ఉిండిపోయాడు. తర్వాత
హఠాతుతగా అడిగాడు.
“అలాగా!... అయితే నువుా ఇప్పుడు ఇకుడికి ఎిందుక వచిునటుీ ?”
ప్రీతికకి పటట ర్వని ఉక్రోష్ిం వచిుింద. ఆయన తనతో
ఆడుకింటునిటీ నిపిించిింద.
“నేను కిరణ్ను... అదే మీ అబాబయిని కలవడానికి వచాును!”
ఆయన ప్రీతిక వింక నిశ్తింగా చూశాడు.
“నేను కొించెిం వృదుి ణ్ణి కానీ, ఇిందాక చెపిపన దానిి ఇప్పుడ
మరచిపోయేింత మతిమర్కపు నాకిింకా ర్వలేదమామ!”
ప్రీతిక కొించెిం సిగుాగా తలవించుకింద.
“నేనడిగిింద దేని గురిించో నీక అరిమై ఉింటుింద.”
“మీతో చెపిపతీర్వలింట్టర్వ?” పసిపిలీలా మింకగా అింద.
ఆయన ప్రీతిక వింక తీక్షణింగా చూశాడు. అింతలోనే నవేాసి ఆపాయయింగా
అనాిడు.
“భోజనిం, నిద్ర, ప్రయాణిం, ఆలోచన వీటిని ఒింటరిగా చేయర్వదని
పెదదలు అింటూ ఉింట్టర్క. నీకనాి వయసులో పెదదవాణ్ణి . కిరణ్క తిండ్రిని క్కడా!
నాతో చెపాపలి్న అవసరిం కాని, చెపపటిం వలన ప్రయోజనిం కానీ నీక
లేకపోయినా, బహుశా నష్ట ిం ఏమీ ఉిండదనుకింట్టను!”
“ఐ యామ్ సారీ!... కానీ మీతో ఎలా... ఈ విష్యిం చెపాపలో...”
అర్విింతరింగా ఆపిింద ప్రీతిక.
“సరే! అయితే... నేను ఒకటి అడుగుతాను చెప్పు!”
ఏమటనిటుీ కతూహలింగా చూసిింద ఆయన వింక ప్రీతిక.

32 
 “ప్రేమింటే ఏమటి?”
బితతరపోయిింద ప్రీతిక ఆయన ప్రశి వినగానే! కానీ ఏిం సమాధానిం
చెపాపలో తోచలేదామక. టీపాయ్ మీదక చూసూత మనికిండి పోయిింద.
“ప్రేమింటే చెపపలేని దానివి, పదహార్క ఉతతర్వలు ఎలా
వ్రాయగలిగావమామ?”
ఉలికిుపడి విసమయింగా చూసిింద ప్రీతిక ఆయనవైపు భీతిగా!
“అహ! నాక తెలిసినిందువలన నీ కొచిున ప్రమాదమేమీ లేదు. నాక ఎలా
తెలిసిిందనిద క్కడా అింత ముఖయిం కాదు ప్రసుతతిం” ఒకు క్షణిం ఆగి
అనాిడాయన సూటిగా!
“అసలు కిరణ్క, నీక వివాహిం జర్కగుతుిందని నువుా అనుకింటునాివా?”
“ఎిందుక కాదు? ఆ విష్యమే నేను కిరణ్ తో మాట్టీడదామని వచాును.”
“ఐసీ! దీనికి మీ అమమగార్క ఒప్పుకనాిర్వ?”
“మా మమీమకి మా ప్రేమ గురిించి తెలుసు. తనకి ఇష్ట ిం ఉనాి
లేకపోయినా… కిరణ్తో నా పెళిీ జరిగి తీర్కతుింద.”
“ఏ కారణిం చేతనైనా అద జరగకపోతే?”
“మీక మా ప్రేమను భగిిం చేయగల శకిత ఉిందని నేను అనుకోను. అసలు
మా పెళిీకి మీర్క ఒప్పుకోకపోవడానికి కారణిం క్కడా నాకేమీ కనిపిించడిం లేదు.
నేనేమీ డబుబ చూసి కిరణుి ప్రేమించలేదు. డబేబ ప్రధానమైతే మా ‘మమీమ’కి నేను
ఒకుతితనే! మా తాతగారి ఐశారయిం అింతా నాకే వసుతింద! మా ప్రేమక అింతసుతలు
అడుిం కాలేవు. కావు!” ఆవేశింగా ఏకబిగిన మాట్టీడిింద ప్రీతిక.
“ప్రేమ గుడిుద అని ఎిందుక అనాిరో నినుి చూసేత అరిమవుతుింద.”
ఆ హేళనక ఆమ కళులోీ నీళుీ చిపిపలాయి.

 33
 “మీర్క చాలా కఠనింగా మాట్టీడుతునాిర్క!”
“కావచుు... నీకో కథ చెపాతను విను. అద విని తర్వాత ప్రేమ గురిించి నీ
అభప్రయిం ఎింతవరక నిజమో అించనా వేసుకిందువు గాని, నువుా ఈ కథ
వినటిం చాలా సమింజసిం అనుకింట్టను!”
ఆయన కళుీ మూసుకని చెపపసాగాడు.
“దాదాపు యిరవై అయిదేళు క్రితిం నాటి సింగతి! ఆ రోజులోీ ఇపపటిలా
ఇనిి వారపత్రికలు కానీ మాస పత్రికలు గాని లేవు. ఇపపటిలా సాహతయ సింసిలు
క్కడా లేవు. ఇింతమింద రచయితలు రచయిత్రులు క్కడా లేర్క. రచనను వృతితగా
చేసుకని బ్రతకడానికి సాహసిించలేని రోజులు. వ్రాసిన నవలను అచుు వేసేవార్క
కానీ, వేసినా తగిన ప్రతిఫలిం ఇచేువార్క కానీ లేర్క! అటువింటి కాలింలో
వింశీమోహన అని ఒక రచయిత ఉిండవాడు. ఆ రోజులోీ అతను వేళు మీద లెకు
పెటట గల పాపులర రచయితలోీ ఒకడు! పుింఖానుపుింఖుంగా వివిధ్ కథా
వసుతవులతో, విభని పోకడలతో, అసింఖాయకింగా నవలలు ర్వసి ఆ కాలపు యువతీ
యువకల హృదయాలోీ ఆర్వధ్య రచయితగా వెలిగిపోయాడు. ఆయనకొచేు
అభమానుల లేఖలతో బసాతలు నిిండి పోయేవి! ముఖయింగా ఆయన రచనలు చదవి
పిచిువాళుయిన వాళీలో ఆడవాళు శాతిం ఆ రోజులోీనే మగవాళును మించి
ఉిండదింటే ఆయన పాపులారిటీని అరిిం చేసుకోవాలి! ఒకసారి ఆయన కొతత నవల
విడుదలైన పద పదహేను రోజులక, ఒకరోజు ఆయనక వచిున ఫాన మయిల
తీసుకర్వవట్టనికి పోస్టట మాన క ఒక ప్రతేయక మయిల సించి అవసరమైింద!
బహుశా అద ఏ రచయితకీ జరిగి ఉిండని సింఘటన కావచుు కనీసిం ఆ రోజులోీ!
రచయితగా తాన ఎింతో కీరిత ప్రతిష్ట లు సింపాదించాడు. కానీ సాింఘికింగా
అతను చాలా సామానుయడు. తన రచనలు ప్రచురిించే ప్రెస్ట లోనే ఉదోయగిం చేసూత
ఉిండవాడు. కింపోజిింగ్, ప్రిింటిింగ్, ప్రూఫ్ రీడిింగ్ సమసతిం తనే చూసుకింటూ
ఉిండవాడు. అతని వయకితగత వివర్వలు కానీ కనీసిం అతని చిర్కనామా కానీ ఎవరికీ
తెలియదు. అలా తెలియటిం అతనికి ఇష్ట ిం ఉిండద కాదు. ఒక రోజున అతను
34 
మామూలుగానే ప్రెస్ట లో కింపోజిింగ్ చేసుకింటుని సమయింలో పబిీష్ర - కిం -
ప్రొప్రైటర నుించి పిలుపు వచిుింద, ఎవరో తనను కలవట్టనికి వచాురని!
మామూలుగానే ఎవరో వచాురని బయటక వచిున అతను విసుతపోయాడు!
పదహారేళీ ప్రయింలో, మలమల మరిసే కలువ కళుతో అజింతా
శ్లపింలా, ఆర్వధ్నా భావిం ఉటిట పడ దృకులతో, ఉదేాగిం నిిండిన ముఖింతో ఒక
అమామయి! ప్రకున ఒక నడివయసుుడు, మరొక యువకడు.
“ఈయనే మీరడిగిన విఖాయత రచయిత వింశీమోహన” అింటూ పరిచయిం
చేశాడు పబిీష్ర.
ఆ అమామయి కళుు వెలవెలబోయాయి. ఆమ చూపులోీ ఆర్వధ్నా భావిం
అదృశయిం అయిింద! ఉదేాగిం ఉడిగిపోయిింద! అప్రయతిింగా గొణ్ణగినటుీ గా
అింద!
“.... కల కరిగిపోయిింద నానాి!”
అయోమయింగా చూసాడు వింశీమోహన!
చిిందరవిందర అయిన జుటుట , నలీటి ఇింక మరకలు అింటిన బనీను, పాత
లుింగీ, ముఖిం నిిండా వింటినిిండా చెమట, అతి సాధారణింగా దాదాపు
నలభయయవ పడిలో ప్రవేశ్ించట్టనికి సిదిింగా ఉనిటుట ని ఈయనా తన ఆర్వధ్య
రచయిత! ఈయనేినా తను ప్రేమించిింద? తన కలలోీ కళులోీ నిింపుకింద? పెళిీ
చేసుకోవాలని మనసుపడిింద! ‘పెళుింటూ చేసుకింటే అతనినే’అింటూ ఒకు
క్కతురని మమకారింతో ఉని తిండ్రినీ, తలిీనీ బెదరిించి, భల్లోకపు పటుట బటిట ,
వాళీను వెింటబెటుట కొని ఇకుడక వచిుింద ఈ వయకిత కోసమా? తన జానపద
నవలలోీ వరిిించే ర్వకమార్కని పోలిక, సాింఘిక నవలలోీని హీరో రూపిం,
ఈయనలో కనబడవే? ఆమ నిశ్చుష్టటర్వలై నిలబడిపోయిింద నీరసింగా!
విష్యిం తెలుసుకని వింశీ మోహనకు విచారిించాలో విలపిించాలో
అరిిం కాలేదు. పసిడితునక లాింటి అమామయి వైపు చూశాడు. ఐశార్వయనికి

 35
ప్రతిరూపింలా ఉని ఆమతో వచిున వాళీ వైపు చూశాడు. వాళుీ వచిున
ర్వజహింస లాింటి కార్క వైపు చూశాడు. తన వైపు చూసుకనాిడు . మనసు
కలికినటీ యిింద.
తెపపరిలేీ సరికి వాళుు లేర్క! సాయింత్రిం తాము ఉింటుని ఖరీదైన హోటల
క రమమని ఆహాానిం మగిలిింద!
ఆ సాయింత్రిం హోటల క వెళిీన తనక మరో సమసయ ఎదురైింద.
“మా అమామయి ఇపపటికీ మమమలేి పెళాీడాలని నిశుయిించుకింద”
అనాిడు తిండ్రి. ఆ మాటలు అింటునిప్పుడు ఆయన కింఠిం చినిగా వణికిింద.
ఆ అమామయి వింక చూశాడు. తలిీ పకున మౌనింగా నిలబడి ఉింద.
నెమమదగా చెపాపడు వింశీ మోహన, “నాక ఇదవరకే పెళిీ అయిింద ఒక
పిలీవాడు క్కడా ఉనాిడు!”
ఆమ దృఢింగా ఉింద. “నాకేమీ అభయింతరిం లేదు!”
దగురమ చెిందాడు తను. తర్వాత నెమమదగా నచుజెపాపడు.
“చూడమామ! నా వయసు ముపెపపఎనిమదేళుు. నా వయసు లో సగిం క్కడా
లేదు నీక! నాక పెళ్ై పదమూడళుు! జీవితిం వేర్క! కథలు వేర్క! ఒక రచయిత
రచనలను బటిట ఆ రచయితను అించనా వేయట్టనికి ప్రయతిిించక్కడదు. నా
రచనలను బటిట , నా ప్పర్కను బటిట నువేాదో నేను చినివాణి నీ, పెళిీకాని వాడినని,
ఎింతో అదుుతమైన వయకితనని భావిించటిం వలన ఈ పొరపాటు జరిగిింద!
వయకితగా రచయిత ఎలాింటివాడైనా అతను తన రచనలోీ ఆదరశ వాదగానే
కనబడతాడు. మాక లేని వాటిని, మేము చేయలేని వాటిని, మాక
అనుభవనీయిం కానివాటిని ఎనిిటినో కథలుగా, నవలలుగా మలిచి అిందులో
తృపిత చెిందుతాము మేము! అలాగే మీక లేనివాటిని, మీర్క చేయలేని వాటిని, మీక
అనుభవనీయిం కానివాటిని మా రచనలోీ చదవి తాదాతమూిం చెిందుతార్క మీర్క!
ఇదింతా ఒక భ్రింతి. మీరూ, మేమూ అిందరిం మామూలు మనుష్టలమే!
36 
 జీవితిం నూర్క ప్పజీల నవల కాదు, నూరేళుపింట! దీనిని ఒక కలగా భావిించి
మరిచిపో! హాయిగా మీవాళుీ ఎించిన వర్కణిి పెళాుడి, నేను కథలోీ, నవలలోీ వ్రాసిన
అనుర్వగమయ దాింపతాయనికి ప్రతీకగా నిలబడు. నీద కేవలిం అభమానిం
మాత్రమే. నీ చినితనిం వలన దానిని ప్రేమ అనుకింటునాివు. బహుశా నువుా నా
వయసుక ఎదగినప్పుడు దీనిని తలుచుకింటే తపపకిండా నవుాకింట్టవు. నీక
శుభిం జరగాలని ఒక అనిగా మనసూిరితగా ఆకాింక్ష్మసుతనాిను”.
చెపపటిం అయిపోయిన తర్వాత అిందరి వింకా చూశాడు వింశీమోహన.
ఆ అమామయి కళుు సజలాలయాయయి. నెమమదగా అతని దగారక వచిు పాదాలను
తాకి నమసురిించిింద. అతని రిండు చేతులిి కళుకదుద కింద.
చెపపటిం ఆపి ప్రీతిక వింక చూసాడాయన.
“ఇప్పుడు చెప్పు! ప్రేమింటే గుడిుదా? కాదా?” ఏదో భావనాసీమలోీ
విహరిసుతనిటుీ నన ప్రీతిక తేర్కకొని అింద.
“ఆ పరిసిితులు వేర్క! ఈ పరిసిితులు వేర్క! అసలు ముఖ పరిచయమే
లేకిండా ఏదేదో ఊహించుకనిిందువలీ జరిగిన సింఘటన అద! కానీ నాక,
కిరణ్కు సింవత్రిం పైగా పరిచయిం ఉింద. ఒకరి గురిించి ఒకర్క పూరితగా
తెలుసుకనాిము! మా ప్రేమ...”
“సాటపిట దేర! ప్రేమ గుడిుదయినప్పుడు దానికి కాలమానింతో నిమతతిం
లేదు. కిరణ్ గురిించి నీక ఏమీ తెలియదని చెపపట్టనికే ఈ కథ చెపాపను. అదే
అనుభవిం నీక ఎదురయితే నువేాిం చేసాతవు? కమాన... టెల మీ!” ఆయన
కింఠిం కర్కకగా ఉింద.
“అింటే.... అింటే.... ఏమటి మీరనేద?” చెపపర్వని ఆిందోళనతో అడిగిింద
ప్రీతిక.
“సరే నీక ఒక వయకితని పరిచయిం చేయడిం మరిుపోయాను మదట్లీ!...
బహుశా అద ఇప్పుడు చేయటిం సమింజసిం అనుకింట్టను” అని ఆయన
“వీణా!” అింటూ కేకేసాడు.
 37
 ఒక నిమష్ిం తర్కవాత డోర కరటన తలగిించుకొని లోపలుిించి వచిుిందొక
యువతి.
“ఏమటి మామయాయ?” అింటూ.
“ఆ!... ఏమీ లేదమామ!... ఈ అమామయి మీ ఆయన కిరణ్క ఆర్వధ్య
పాఠకర్వలుటమామ! చూదాదమని వచిుిందట! నినుి పరిచయిం చేదాదమని!...”
“నమసేత!” వీణ మీటినటుీ గా ఉని వీణ నమసాుర్వనికి ప్రతయభవాదిం
క్కడా చేయలేనింతగా ప్రీతిక నవనాడులూ కృింగిపోయాయి.
వినయింగా “వసాతను మామయాయ! లోపల పని ఉింద.” అింటూ వెనుదరిగి
లోపలికి వెళిుపోయిింద ఆమ!
ప్రీతికక ఏిం మాట్టీడాలో తోచలేదు. అయోమయింగా, సతబిుంగా
ఉిండిపోయిింద. ఆమక ఎదలోతుల నుించి దుుఃఖిం తనుికొస్తింద! కళులోించి
లావా ఉరకట్టనికి సిదిింగా ఉింద! పెదవులు విపిపతే సుళుు తిర్కగుతుని ఉద్రేకిం
ఎకుడ బయటక ఉర్కకతుిందోనని పెదవులను పింటితో నొకుకింటూ తనని
తాను అదుపులో పెటుట కోవట్టనికి ప్రయతిిసుతని ప్రీతిక వింక జాలిగా
చూసుతనాిడాయన.
నిమష్పలు భారింగా గడిచాయి.
ప్రీతిక మనసులో ఎనోి ఆలోచనలు, అసలు జరిగిింద నిజమేనా? ఎలా
జరిగిింద? తనెలా ఈ మోహింలో చికుకింద? తనకిందుక కిరణ్ క పెళిీ అయి
ఉింటుిందని ఆలోచన ర్వలేదు? పోనీ అతనెిందుక వ్రాసి ఉిండక్కడదు?
అసలిలా జరగవచుునని ఊహ తనకి ఎిందుక ర్వలేదు? తనెింత బుద్ధిహీనింగా
ప్రవరితించిింద? ఇప్పుడు మమీమకి మళ్లీ తన ముఖిం ఎలా చూపిసుతింద?
ప్రీతిక ఆలోచనలు భగిిం చేసూత ఆయన గొింతు సవరిించుకనాిడు.
“జీవితింలో అనుకోనివి జరగటిం ఎింత సహజమో, అనుకనివి
జరగకపోవడిం క్కడా అింతే సహజిం తలీీ! కానీ మించికి దారి తీసే మలుపు

38 
ఊహించినద అయినా, ఊహించనిద అయినా దానికి విచారిించాలి్న పని లేదు!
నీలో ఎగిసిపడ భావాలు నేను గ్రహించగలను. కాని ఇద ఇలా ఎిందుక
జరిగిిందని ప్రశిక సమాధానిం తెలుసుకోలేనింత పిని వయసులో నువుా
లేవనుకింట్టను. ప్రలోభిం అనేద మానవజాతి పుటిట నపపటినుించి ఉని
బలహీనత! దీనుిించి తపిపించుకోవటిం విశాామత్రాద ఋష్ట సతతములకే
సాధ్యపడలేదు! మన దొడోీ గులాబీ పువుా పూసినా, పొర్కగు దొడోీని మిందారిం
పై ఆశపడడిం సృష్టటలోని విచిత్రిం!
 39
 కిరణ్ క నువుా ర్వసిన పదహారో ఉతతర్వనిి నేను యాదృచిికింగా చూడడిం
జరిగిింద. ఈ విష్యింలో నా వింతు బాధ్యత నేను నిరారితించాలి్న అవసర్వనిి
గురితసుతని సమయింలోనే నిని నీ టెలిగ్రామ్ అిందటిం జరిగిింద. కిరణ్
సమయానికి ఊరోీ లేకపోవటిం క్కడా అనువుగా కదరిింద. ఒక విపరీత
పరిణామిం జరకుిండా ఆగిపోవటిం నిజింగా మన అదృష్ట ిం! నీక ఎింతో
భవిష్యతుత ముిందు ఉింద! ఈనాటి ప్రపించింలో ప్రేమ అనేద ఎింత నిజమో అింత
అబదిిం! నువుా వివేకవింతుర్వలివి, ఈ దురదృష్ట కర సింఘటన విష్యింలో
అనాలోచితింగా ప్రవరితించవని నేను అనుకింటునాిను!”
అింటూ ఆపి ప్రీతిక వింక చూసాడాయన.
ఎర్రగా ఉని కళు నుించి జాలువార్కతుని కనీిళీను ఒతుతకింటూ
అపపటిదాకా ఆయన చెపిపనదింతా విని ప్రీతిక నెమమదగా, దృఢింగా అింద!
“అింకల! నేను ఎింతో ఔనితయిం, వయకితతాిం ఉని మమీమ చేతులోీ
పెరిగాను. జీవితిం పటీ అవగాహన, ఆలోచన నా పెింపకింలో ఉింద. డ్రైవర్క
ఎింత అనుభవజుఞడైనా ఒకప్పుడు బిండి పట్టటలు తపపవచుు. నేను చేసిింద
పొరపాటు కావచుు! అింతమాత్రాన జీవితానిి అింతిం చేసుకనే అనాలోచితమైన
పనులు చేసే పిరికిదానిి కాదు! నా జీవితానిి ఎలా తీరిు దదుద కోవాలో నాక
తెలుసు! ఆ ఆతమ విశాాసిం నాకింద. కానీ... కానీ... ఆదరశవాదగా ఉిండాలి్న
ఒక రచయిత, యువతర్వనికి తన ఆరోగయకరమైన ఆలోచనలతో, ఆచరణతో,
ఆదరశింగా నిలబడాలి్న రచయిత ఇలా దగజారిపోవడిం నాక ఆవేశానిి,
బాధ్నూ కలిగిస్తింద. పైగా ఇద నా విష్యింలో జరగటిం నాక సిగుాగా ఉింద!”
తలవించుకని ప్రీతిక వింక సాలోచనగా చూశార్వయన.
****
పోస్టట మాన అిందించిన కవర్కను విపిపింద అపరి.
“అమామ! అపర్వి!

40 
 నీకిలా ఉతతరిం ర్వసే అవసరిం, సిందరుిం వసాతయని, ఆనాడు... నువుా
చెలెీలుగా అభమానానిి నిింపి వెళిీన రోజున నాక ఊహాతీతమైన విష్యిం.
బహుశ రచయితగా జీవితింలో నాక తటసిపడిన ఆ సింఘటన మరే
రచయితకైనా ఎదురయిిందో లేదో నాక తెలీదు కానీ, ఇపపటి అనుభవిం అనితరిం
కావచుు.
రచయిత క్కడా ఉపాధాయయుడి వింటివాడు! తన నీతుల దాార్వ మాత్రమే
కాక చేతల దాార్వ క్కడా సమాజానికి మారాదరశకిం కావాలని మా తరింలో
చాలామింద ఆింతరయింగా ఉిండద! కనీసిం నేను అలా భావిించేవాడిని. కానీ ఈ
తరిం రచయితలోీ అలాింటి భావన చాలామిందకి తగిాపోతోిందనుకింట్టను.
రచనక వాయపార్వతమకత అబిబనప్పుడు ఇలా జరగటింలో అింత అసహజిం
లేదనుకింట్టను! జీవితపు విలువల గురిించి ఆక్రిందనలు తపప ఆచరణ
మృగయమవుతుని ఈ కాలింలో, శాశాతమైన అనుభూతులక కాక క్షణికమైన
అనుభవాలక లొింగిపోతుని ఈ తరింలో రచయిత క్కడా మామూలు మనిష్టలా
ప్రవరితించడిం అనివారయమవుతుిందేమో! ఇదింతా నేను కిరణ్ను సమరిిసూత
ర్వసుతనాినని భావిించక! నేను నా కొడుక నేర్వనిి సమరిిించే తిండ్రిగా
నిలబడదలుుకోలేదు! అిందుకే భగవింతుడు నాకీ అవకాశానిి
ఇచాుడనుకింటునాిను. ఏ తిండ్రి అలా సమరిిించడానిి క్కడా నేను
హరిిించను! ఏదేమైనా జరగబోయిన ఒక అనరాథనిి సకాలింలో ఆపగలిగినిందుక
నా వింతు బాధ్యత నేను నిరారితించగలిగినిందుక సింతృపిత పడుతునాిన. నీ
క్కతుర్కక నీ పోలికలు వచిునా, నా కొడుకిు నా పోలికలు ర్వనిందుక చాలా
చాలా విచారింగా ఉింద. నా నుించి రచనా వాయసింగిం వారసతాింగా అబిబింద
కానీ, ఆశయాలు, ఆలోచనలు, ఆచరణ కాదని నాకిప్పుడ అరిమైింద.
రచయితలక ఏ తరింలోనైనా, అపరి, ప్రీతిక లాింటి అభమానుల అవసరిం
ఎింతైనా ఉింద! కానీ దానిి ప్రేమగా రూపాింతరిం చెిందనిసేత జరిగే పరయవసానిం
అనిి సిందర్వులలోనూ ఒకేలా ఉిండకపోవచుు! ఇలా సుఖాింతిం
కాకపోనూవచుు!
 41
 నీక్క, ప్రీతిక క్క నా శుభాశీసు్లు,
నీ అనియయ
వింశీ మోహన.”
ఉతతరిం ఆసాింతిం చదవిన అపరి మనసు ఆరదరమయిింద. పుసతకాల షెలి
దగారక వెళిీ అిందులోించి ఓ పాత పుసతకిం తీసిింద. చేతి వ్రేళుు అప్రయతిింగా
పుసతకానిి తెరిచాయి. ఆమ కళుు ఆపాయయింగా మదటి ప్పజీ మీద అక్షర్వల వెింట
పరిగెతాతయి.
‘నీడల క్రీడలు’... అభమానానికి ఆటపటట యిన ఓ చెలిీకి అింకితిం...
వింశీ మోహన.
ఉతతర్వనిి ఆ ప్పజీ మీద ఉించి పుసతకానిి మూసి, ప్రీతిక గదలోకి నడిచిింద
అపరి. మించిం మీద వెలీకిలా పడుకొని దీక్షగా టేప విింట్లింద ప్రీతిక కళుు
మూసుకని! నిశశబదింగా దగారక వెళిీ పుసతకానిి ఆమ పకున ఉించి వెనుదరిగిింద.
“నషోటమోహుః సమృతిరీబాి...” మింద్రింగా వినిపిస్తింద ప్పీయర్లో నుించి
గీతాగానిం!
*

(“యువ” మాసపత్రిక ఆగస్టు 1987 సంచిక)

42 
 “నా వర్వలకొిండ...పు... నా గార్వల క్కన, నా కనితిండ్రి పు! నా బుజిా
తిండ్రి...పు పు పు.....”
ముఖమింతా ముదుద లతో నిింప్పసుతని ర్వజమమ నరి్ింలు ఛీతాురింతో ఈ
లోకింలోకి వచిు పడిింద. అతని వింక భయిం భయింగా చూసిింద.
“థూ, ... సిగుా లేదు... దీన... సింబడిం! సింబడిం పడిపోతోింద. ఈడదో
అకుడికి అమమక్క అబబక్క పుటిట నోళాు...ఛీ....”
నరి్ింలు రింకలు విింటూ దగాలు పడిపోయిన ర్వజమమ తన ఒళ్లీ కేరిింతలు
కొడుతూ ఆడుకింటుని రణ్ణి లీ పసిక్కన కేసి చూసిింద, దీనింగా!
 43
 “ఎింత ముదొదసుతనాిడీడు! ఈడి ఒళుు ఎలా మరిసిపోతావునిదో ఎిండలో!
బింగార్కలా! వొజిారింలా! మలిీ పూల రేకల మీద నలీమరక పడుటుీగా తెలీని
కళులోీ నలీని కనుపాపలు! ఎర్రెర్రని పెదాలు, బూరలాీింటి బుగాలు... చినిి
ముకు.... ఈడదో శాపగ్రసాతన తనక పుటిట ిండు గాని లేకింటే ఏ గొపిపింటి
క్కనగానో పుట్టటలి్నోడు గాదా!”
ఆలోచనలోీించి తేర్కకని ర్వజమమ ఆ మాటలే నరి్ింలు తో అింద, వాణ్ణి
గుిండెలక అదుముకింటూ.
“ఒరేయ్ నరి్ింలూ! నీక కళుు కనిపింపకపాయె గాని, యీణిి సూసుింటే
నువాలాగనేవ్యడివిర్వ ?”
ర్వజమమ మాటలక నరి్ింలు ములుీ గుచుుకని కలుీ తాగిన కోతి
లాగయినాడు.
“ఓసి నీ యవా! ఆడెవడో.... ఎదవనాయాల నీతో కలికితే బుటిట నాడు
గాదటే వీడు!... అిందుకే ఉింట్టడ దొరబాబులా! నాక బుటిట నోడయితే
అలాగెిందుకింట్టడ! అసలూ యీణ్ణి , నినూి ముకులుగా నరకాలే!
ఈణిి ....యీణిి సూడుిం గూడాటే!”
చిిందులు తకుసాగాడు నరి్ింలు మిండిపడిపోతూ!
ర్వజమమ చివుర్వకలా కింపిించి పోతూ అకుడి నుిండి వెళిీపోయిింద
నరి్ింలుక దూరింగా. పసిక్కనక రొమమిందించి క్కర్కుిండిపోయిింద
నిశులింగా.
ఆమ మనసు్లో గతిం సుళుు తిరిగిింద.
జరిగిన దాింట్లీ తన తప్పపముింద…
నరి్ింలూ, ర్వజమమ మగుడూ పెళాులు. వాళు వృతిత అడుకుతినడిం.
ర్వజమమక ముపెపపయేయళుుింట్టయి, నరి్ింలుకి ఇింకో అయిదో పదో
ఎకువుింట్టయి. వాడికి కళుు లేవు. కానీ గొింతు ఉింద. ఏవేవ్య పాటలు
44 
పాడుతూింట్టడు. ర్వజమమ చేతిలో ఓ బొచెు... దాని భుజిం మీద చెయేయసి వాడు
నడుసూత, పాడుతూ ఊరింతా తిర్కగుతార్క వాళిుదదరూ! ఆ వచిుిందే వాళు
సింపాదన! అయిదు, పద పైసల బిళులు! అిందులో కొనిి జాలితో, కొనిిఅయిదు
పైసలతో సారాిం కొనుకుిందామనే అతాయశతో. మరికొనిి ర్వజమమ చినిగిన
గుడులోీించి కనబడ మురికి ఒింటి సింపులను చూసే కళుు మనసుతో!
కారణిం ఏదైతేనేిం? అవే వాళీక జీవనాధారిం!
కానీ అనిి రోజులూ అలా గడిసేత భగవింతుడి గొపపదనిం సమాజ నైజ
గుణిం ఎలా బయటపడాలి ?
ఓ రోజు ర్వత్రి అలవాటుగా ఊరింతా తిరిగి ర్వజమమ, నరి్ింలు ఊరి చివర
వాళుీ రోజూ తలదాచుకనే చోటు... ఇింకా మరి కొింతమింద తమలాింటి వాళుీ
చేరే చోటు....ఓ పాడుబడు దేవాలయిం దగారక పోతుింటే నిరానమైన ఆ దారిలో
ర్వజమమక ర్వక్షసతాిం అింటే ఏమట్ల మదటిసారిగా తెలిసిింద.
శవింతోనైనా సింభోగిించే కామాతుర్కలుని ఈ లోకింలో తనలాింటి
ఆడక్కతురికని రక్షణ ఏమట్ల మటట మదటిసారిగా తెలిసివచిుింద.
ఆ నిరానమైన ర్వత్రి ఆమ అనాయయింగా బలైపోయిింద!
ఒకుడు కాదు.... ఇదదర్క కాదు.... నలుగుర్క!
అిందరూ దొరబాబులే!
అిందరూ కిండలు తిరిగిన పచుని శరీరింతో కామిం ప్రకోపిించిన కళుతో
ఉనివారే!
అిందరూ గొింతు నిిండుగా మిందు సేవిించి, నిష్ప తలకకిునవాళ్లీ!
అిందరూ గొపిపింటి బిడులే!
వాళులోీ ఎవరవర్క ఏిం చేసుతనాిరో ?

 45
 ఒకుడు కాలేజీలో చదువుతూ ఉిండవచుు. మరొకడు ప్రజలిి రక్ష్మించాలి్న
బాధ్యతగల ఉదోయగి కావచుు. ఇింకొకడు తరతర్వల ఐశార్వయనిి తగలబెడుతుని
వాడు కావచుు!
కాని నరి్ింలుకి తెలిసిింద ఒకటే! తన తల చిటిీ రకతిం కారటిం! ర్వజమమక
తెలిసిింద ఒకటే! వాళీ చేతులోీ.... ....
ఆ చిని కార్క దేవేింద్ర భవనము అయిింద. ఆ అభాగుయర్వలి ఆ మురికి
శరీరిం... రింభో... ఊరాశో... అయిింద. మానిం దోచుకని వాళీక
దేవేింద్రతాిం అబిబనటుీ అయిింద. కార్క వెళిుపోయిింద.
కాలిం గడిచిింద.
నరి్ింలు గాయిం మానిింద.
ర్వజమమ జీవిించే ఉింద.
కానీ, పాపిం పుష్టపించిింద! పాపిం ఫలిించిింద! అదగో వాడ ఈ పసిక్కన!
అిందుకే నరి్ింలుకి ఆ నెలల క్కనింటే అింత మింట!
కానీ ర్వజమమక ? ... ఆమ తలిీ!
వాడు పుటట కముిందే నరి్ింలు అనాిడు. పుటిట న తర్వాత మరీ గొడవ
చేసుతనాిడు.
“మన మగాలు సూసి జనాలు పైసలియయడిం తగిాించేశార్క. ఆ పుటట బోయే
‘పాపానికి’కళ్లు, కాళ్లు లేకిండా చేసి తమతో పాటు తిప్పుతుింటే డబుబలు
ఎకువొసాతయే!”
గతింలోించి ప్రసుతతిం లోకి ఉలికిుపడిింద ర్వజమమ.
కడుపునిిండా పాలు త్రాగి, ఓ చేయి తన రొముమ మీద వేసి అలాగే నిద్రలోకి
జారిన వాడి ముఖానిి తడిమింద.

46 
 “ఎింత ముదుద లు మూట గడుతునాిడు. దొరబాబులాగునాిడు. అవును
మరి! వాళుీ నలుగురూ దొరబాబులే గదా! వాళీలో ఎవడో వీడికి బాబు!”
ర్వజమమక ఒకుసారిగా దుుఃఖిం ముించుకొచిుింద. వాడి పుటుట క
ఎలాింటిదైతేనేిం? ర్వజమమలో తలిీ ప్రేమ కదలిింద, వీణిి ఎలాగైనా నరి్ింలు
బారినుించి కాపాడాలి! లేకపోతే వాడనిింత పని చేసి తీర్కతాడు. కానీ, ఎలా?
ఎవర్క కాపాడుతార్క?
ఆమక ఎప్పుడో చూసిన ఓ సినిమా జాఞపకానికొచిుింద!
అిందులో ఓ పెళిీ కాని అమామయికి ఇలాగే అవుతుింద. కానీ ఆమ
రహసయింగా ఓ బిడును కని, ఆ పసిపాపను నాలుగు రోడీ క్కడలిలో వదలేసుతింద.
ఎవరో ధ్నవింతుడు కార్కలో అటొచిు రోడుు క అడుింగా ఉని ఆ పాపను చూసి
జాలిపడి తనతో పాటు తీసుకొని పోయి సింత బిడులా పెించుతాడు.
ఆమ ఆలోచిించిింద.
అదే బాగునిటీ నిపిించిింద.
అింతకనాి మరో మారాిం కనిపిించలేదామక!
రేప్ప ఆ పని చేయాలి. గటిట గా అనుకింటూ పిలాీణ్ణి గుిండెలక
అదుముకింద.
తెలాీరిింద.
ఆ రేపు నేడయియింద.
అద నాలుగు రోడీ క్కడలి!
పసిక్కన.... అిందింగా ఉింద! గుకు పటిట ఏడుస్తింద.
దూరింగా చాటునుించి రిండు కళుు ఆత్రింగా చూసుతనాియి! ఎవరైనా
పుణయిం కటుట కింట్టరేమోనని!

 47
 ఎిండెకుతోింద.
గుిండె బర్కవెకుతోింద!
పసిక్కన వెకుతోింద!
అదగో ఎవరో వసుతనాిర్క... ఆమలో ఆత్రుత పెరిగిింద. ఆిందోళనగా
చూస్తింద! వెళిుపోయాడు.
ఆమలో నిర్వశ గూడుకటుట కింద . ఎిండ హెచుుతుింద! పిలాీడి లేత ఒళుు
వేడెకిు అలమటిసుతనాిడు. నెమమద నెమమదగా జనసమమరిిం పెర్కగుతోింద.
కొిందర్క చూసి వెళిుపోతునాిర్క.
కొిందర్క ఆగుతునాిర్క.
ఆగిన వాళీలో మళ్లీ కొిందర్క వెళిుపోతునాిర్క.
కార్కీ ఆగుతునాియి! కానీ ఎవారూ దగటిం లేదు? దారి చేసుకని
వెళిుపోతునాిర్క. ఆమక భయమేసిింద. ఈ ఎిండక పిలాీడు చచిుపోతాడమో?
... తను చేసిింద మించి పని కాదేమో? తన ఆలోచన తప్పపమో? .... ఎవరూ
ముిందుక ర్వరే ? సినిమాలో అయితే ఆ అమామయి బిడుతో పాటు తన నగలు,
డబుబ క్కడా పెటిట ింద. తనక క్కడా డబుబింటే...
ఆమక అింత దుుఃఖింలోనూ నవొాచిుింద.
తన దగారే డబుబింటే తనిలాింటి పనెిందుక చేసుతిందీ? కింటికి రపపలా
కాచుకనేద.
ఇక లాభిం లేదు. తను అనుకనిటుట జరిగేటుీ లేదు. తనే వెళిు బిడును
తెచేుసుకోవాలి. రిండడుగులు ముిందుకేసిిందామ.
ఇింతలో ఎవరో ఒకతను... పుణాయతుమడు... ఆ పసిబిడును తన చేతిలోకి
తీసుకనాిడు. అిందరూ అతని వింక ప్రశింసాతమకింగా చూసుతనాిర్క. ఆమ

48 
తారతారగా ఆ గుింపు దగారక పర్కగెతితింద. అపపటికే అతను ఒక ఆట్లను
పిలవడిం అిందులో వెళిీపోవడిం కనురపపపాటులో జరిగిపోయాయి.
ఆమలోని తలిీ మనసు్ బాధ్గా ఆక్రోశ్ించిింద. అింతలోనే సరిపెటుట కింద.
అతనికి కార్క లేదు. ధ్నవింతుడు కాకపోవచుు. కానీ మనిష్ట దయ నిిండిన తిండ్రి లా
ఉనాిడు. అింతే చాలు తనక! తన దగార కనాి ఆయన దగార బిడు తపపకిండా బాగా
పెర్కగుతాడు. కానీ... కానీ... జీవితింలో తన బిడును ఇక చూడలేనని వయధ్ను
దగమ్రింగి అకుడి నుిండి కదలిింద ర్వజమమ.
***
ర్వజమమ తన పథకానిి పాడుచేసినిందుక ఆమన బిండ బూతులు తిట్టటడు
నరి్ింలు. జుటుట దొరక పుచుుకని కసిగా గొడుు ను బాదనటుట బాదాడామను.
అతనికే గనుక చూపుింటే ఇింకా ఎింత పైశాచికింగా ప్రవరితించే వాడోనని
జడుసుకనాిర్క తోటి బిచుగాళుీ .
స్పృహ తపిప పడిపోయిింద ర్వజమమ. ఒళుింతా పచిు పుిండయిింద.
మూసిన కనుి తెరవకిండా పడి ఉిందామ ఈ నాలుగు రోజులూ! సగిం స్పృహలో
నిసారణగా గతానిి జాఞపకిం చేసికొింటుని ర్వజమమ నరి్ింలు ఘింకారింతో
పూరితగా కళుు విపిప చూసిింద.
“యేమే ? ఇట్టట సూడూ!...ఏటి ? నిదదరోతనాివా ? మేలుకనాివా? ఇక
మన పింట పిండిిందలే! యిదుగో సూడు... ఏటి సేసానో ? ఆ రతతయయగాడీడూ,
ఆడి మగాన ఏడాద నుిండి దాసిన ఆ పదేను రూపాయలు పడసినా! ఆ ..... ఇింక
సూడు! ఓ క్కనను పటేట సి మనకిచేుసినాడు... యిటూ్డు.... యీడికి కళుులేవు.
ఓ సెయియ గూడా యిరిసేసినాడు. లెగు...లెగు...ఊళ్లుకి బేగి పోవాల. నీ బుడోుడు
కాకింటే మరోడెవడూ దొరకడనుకనాివేటే! లెగు.....లెగు.”
తడుముకింటూ దగారకొచిు నేల మీద పడసాడొక పసిపాపను నరి్ింలు...
ఆ పసిక్కన వింక చూసిన ర్వజమమ గుిండె బదదలైింద. ఆమ ఆశల శ్ఖర్వలు

 49
విరిగిపోయాయి. కని కలలు చినాిభనిిం అయాయయి. ఆమ ఛివాలున వాణిి
ఒళ్లీకి తీసుకింద కింపిించే చేతులతో.
“వీడు... వీడు.... తన బిడు! అవును.... తన బిడు! ఆ కాలికి ఈ దష్టట తాడు తనే
కటిట ింద. మలెీపువుా రేకలాీింటి ఆ కళుు ఏమైనాయి? బదులుగా ఆ చోట రిండు
ఎర్రని మాింసపు గుింటలు.... పాలు తాగుతూ తన రొముమను తడిమే ఈ బులిీ చేయి,
వేలాడి పోతోింద. వెనెిల నవుాలను విరజిమేమ ఆ చివుర్వక పెదవులు... నలీగా
కమలి.” ఆమక దుుఃఖిం పొర్కీ కొచిుింద. ఒకుసారిగా గావుకేక పెటిట విర్కచుక
పడిపోయిింద. ఆ తలిీ ప్రేగు తెగిపోయిింద.
ఏిం జరిగిిందీ అరిిం కాక అయోమయింగా నిలబడి పోయాడు నరి్ింలు!
*

(“విజయ” మాసపత్రిక సెప్ుంబర్ 1985 సంచికలో)

50 
 మనిష్యిన ప్రతి వాడికీ ఒక గుిండె ఉింటుింద. అలాగే ఒక మనసనేదీ
ఉింటుింద. మనసుని చోట సపిందన, అనుభూతి సాివరిం ఏరపరచుకోవడిం
సహజిం.
దగాపడు ప్రతివాడూ ప్రతీకారిం తీర్కుకోవట్టనికే ప్రయతిిసాతడు. అలా
తీర్కుకోలేనింత మాత్రాన అతనికి కసి, ఆవేశిం లాింటివి లేవని కానీ, ఒకవేళ
ఉనిపపటికీ వాటిని అతని అసమరిత నిరీారయిం చేసుతిందని కానీ అనుకోవాలి్న
పనిలేదు.
నిజిం చెపాపలింటే ఏవ్య యాదృచిిక సింఘటనల దాార్వనే జీవితింలోని
కొనిి అదృశయ కోణాలు మనక అవగాహనకొసాతయి. నాక ఉదోయగిం ర్వవటిం
గనక జరకుపోతే హైదర్వబాద్ వచిు ఉిండవాణ్ణి కాదు. హైదర్వబాద్ ర్వవటిం
జరకుపోతే అర్కణాచలిం లాింటి వయకిత తటసిపడటిం జరిగి ఉిండద కాదు. వైజాగ్
లో నాలుగేళుీ కమసీీలో రీసెరిు చేసి, ఆ వాతావరణింలో ఇింక కొతతదనిం
అనుభవిించాలి్నదేదీ లేదనే నిర్విరణక వచిున రోజులోీ, ఎప్పుడో సరదాగా అపెై
చేసిన దానికి ఉదోయగిం ర్వవడిం, దానికి హైదర్వబాదులో పోసిటింగవటిం
జరిగిపోయాయి. “డాకటరేట సింగతి? గై డెర్కగు! గవరిమింట ఉదోయగిం! గెజిటెడ్
పోసుట ! మూడు ఇింక్రిమింటుీ ఆర్క డి.ఏ.లాీ హాయిగా ఉదోయగిం చేసుకో!” అని
ఫ్రెిండ్్ (మ) హతోకతలను పాటిించి భాగయనగరిం ఛలో అనాిను. ట్రైన ఎకేుదాక
నాక హైదర్వబాద్ కానీ, అకుడ అరుణాచలిం లాింటి ఒక వయకిత ఉింట్టడని, నా

 51
అనుభవాలోీ ప్రముఖ సాినిం వహించబోతాడని కానీ నాక తెలియనే తెలీదు. మన
కళు ఎదుట నితయిం తారసిలేీ సరాసాధారణ జీవితాలోీనే మనిం అనుకోని
వయకితతాాలు ఉింట్టయనట్టనికి అర్కణాచలిం ఒక చకుని ఎగాాింపుల.
అర్కణాచలిం పూరిత ప్పర్క అర్కణాచల రమణ. కొనిి ప్పర్కీ మనక చాలా
అర్కదుగా కనిపిసుతింట్టయి. కానీ బహు ఆకరిణీయింగా ఉింట్టయి. అిందుకే మా
డైరకటర ‘ఇింటర కిం’లో పిలవట్టనికీ, అతను ర్వవట్టనికీ మధ్య నా ఆలోచనలు
నాక తెలియకిండానే ఆ ప్పర్కక ఒక ఆకృతిని కలిగిించట్టనికి ప్రయతిిించాయి.
నా చినిప్పుడు, అింటే ఇింకా చదవటిం, ర్వయడిం ర్వనప్పుడు, కేవలిం బొమమల
పుసతకాలేి కళుతో చదువుకింటుని రోజులోీ, యుదిిం చేసుతని ర్వవణాసుర్కడి
బొమమను చూసి ర్వముడింటే అతనే అనుకనేవాణిి కొింతకాలిం! అిందుక కేవలిం
ఆ వయసు్నిప్పుడ నాలో పొటమరిించిన హేతువాద లక్షణాలు కారణమని నేను
ఇపపటికీ అనుకింటూ ఉింట్టను. ఆర్క తలలుని కమారసాామ, నాలుగు
తలలుని బ్రహమల లాగానే పద తలలు ఉని వాడ దేవుడని, దేవుడైన ర్వముడని,
నేను ఊహించబోవడమే అిందుక కారణిం! ఆ వయసులో అలా ఊహించడింలో
తప్పులేదేమో కానీ అర్కణాచలిం గురిించి మళాు అలాింటి ఊహలే చేసి ఆ తర్కవాత
సిగుాపడాలి్ ర్వవటిం ఇప్పుడు నా విష్యింలో నాకే చినితనిం అనిపిించిింద.
సిాింగ్ డోర ను తోసుకొని లోపలికి వచిున అర్కణాచల రమణ నా వింక
చూడకిండానే సూటిగా డైరకటర క విష్ చేసి నిలబడాుడు. సనిగా, బకుపలచగా,
పొడుగాా, నలీగా, వేళాుడి పోతుని చొకాు, ఫోలిుింగ్ ఉిందో లేదో తెలీని పాింట,
పొడుగు ముకు, వెడలాపటి చెకిుళుీ , ముిందుక పొడుచుక వచిునటుీ ిండ గడుిం,
ఇదీ సింక్ష్మపతింగా అర్కణాచలిం! ఇింకా అతనిి పరిశీలిసూతిండగానే ….
“ఇతను అర్కణాచల రమణ. ఇకుడ కమసుట మీలాగానే. మీ యూనిట
ఇించారిా మూరిత గార్క ప్రసుతతిం లీవ్లో ఉనాిర్క. మీర్క లాబ్లో అలవాటు
పడవరక, అర్కణాచలిం విల అసిస్టట యూ! హ యీజ్ సిింపీీ యాన ఎక్ోరట ఇన
ఎవ్రీథింగ్” అని అతనిి పరిచయిం చేయడిం అయిపోయాక “మీట మసటర ర్వవ్”

52 
అని ననుి క్కడా పరిచయిం చేసి చేతులు దులుపుకని “ఓ.కే. కాయరీ ఆన”
అనేశాడు మా డైరకటర. నేను లేచి నిలబడాును షేక హాయిండ్ ఇదాదమని. కానీ
అపపటికే అర్కణాచలిం బయటకి వెళిీ పోవడిం జరిగిపోయి నిర్వఘింత పోయాను
నేను. నాకిందుకో కొించెిం చిర్వగాా అనిపిించిింద. ఉదోయగింలో చేర్కతూనే ఇలాింటి
అనుభవానిి ఎదురొునిిందుక. ఏమటీ వయకిత? అనిపిించిింద. అతని
సాభావమా?.... నిరీక్షయమా ? ఇలాింటి వయకిత తో వయవహరిించటిం నాక ఇింతక
ముింద్దనిడూ అనుభవింలో లేని విష్యిం! అయితే నా ప్రవృతితరీతాయ నాకీ
విష్యిం కొింత ఆసకితగా
క్కడా అనిపిించిింద. నాక
సైకలాజికల సటడీ ఒక హాబీ!
నిజానికద రచనల విష్యిం
లోనే కాక జీవితింలోనూ
ఎింతో కొింత నాక ఉపయోగ
పడుతూ వచిుింద. లేకపోతే
యూనివరి్టీలో చదువు,
రీసెరు లాింటి వాటికి
ఎప్పుడో తిలోదకాలివావలసి
వచేుద! అింతేకాక నేను బాగా
మాట్టీడగలనని, ఇతర్కలను
ఆకటుట కోగలనని నామీద
నాక గుడిుదో, మలీదో ఒక
నమమకిం! ఎలాింటి తరహా
మనిష్టతో నైనా సానిిహతయిం
ఏరపర్కచుకోగలననే విశాాసిం
నాకింద. ఇనిి కారణాల

 53
వలన ఈ అర్కణాచలిం విష్యిం ఏమట్ల ఆసాింతిం పరిశీలిదాదమని ఉబలాటిం
కలిగిింద నాక.
అయితే నా ఉతా్హిం నీర్కకారి పోవట్టనికి ఎింతో కాలిం పటట లేదు.
అతను నా విష్యింలో బొతితగా ఆసకిత చూపలేదు సరి కదా! తన విష్యింలో
నాక్క ఏమాత్రిం అవకాశిం ఇవాలేదు. ఉదోయగింలో జాయిన అయి ఒక
సింవత్రిం అయినా గొింగళి వేసిన చోటే ఉింద.
అర్కణాచలిం మతభాష్ట. ఎప్పుడూ ఏదో పోగొటుట కని వాడిలా దైనయిం
మూర్తతభవిించిన ముఖింతో ఉిండవాడు. అవసరిం అయినింత మేరక ముకతసరిగా
మాట్టీడుతాడు. అద క్కడా ల్చబ్లో పని, ఆఫీసు విష్యాలక సింబింధిించినింత
మేరకే! ఏ ఫింక్షనోకీ అతను వచేు వాడు కాదు. అింతేగాక నాక విింతగా
అనిపిించిింద. అతని ర్వకపోకలను గురిించి ఎవరూ పటిట ించుకోకపోవటిం!
బారూీ, హోటళ్లీ, సినిమాలు, క్రికటుట వీటి గురిించి అతనికి తెలుస్ లేదో నాక
తెలియదు. అసలు ఈ లౌకిక ప్రపించింతో సింబింధ్ిం ఉనిటేీ ప్రవరితించేవాడు
కాదు. ఒకళిుదదర్క అతనింటే వేళాకోళింగా మాట్టీడటిం నేను గమనిించినా,
మతతిం మీద మా ల్చబ్ లో అిందరికీ అతనింటే గౌరవిం కొింతయినా ఉిండడిం
మాత్రిం నేను తెలుసుకని నిజిం. దానికి కారణిం అతను వరు విష్యింలో
మించి ఎక్ోరట కావటమే అని నాక తెలుసు.
ఇదదర్క వయకతల నడుమ సేిహిం ఏరపడాలనాి, అభవృది పొిందాలనాి
కొనిి అభర్కచులు కామనగా ఉిండాలి! కొనిి అభప్రయాలు ఏకీభవిించాలి.
జరిగిన సింవత్రిం కాలింలో అలాింటిద ఒకుటైనా నేను కనుకోులేక పోయి
చేతులెతేతసిన తర్కణింలో ఒక చిని సింఘటన జరగడిం, అద్ధ క్రమింగా మా ఇదదరి
నడుమ అనుకోని విధ్ింగా సానిిహతయిం ఏరపడడానికి దోహదపడటిం జరిగిింద.
ఆ సింఘటన, ఓ పత్రిక నిరాహించిన పోటీలోీ నా కథక తృతీయ బహుమతి
వచిు, నా పరిచయిం ఫోట్లతో సహా ప్రచురిింపబడటిం! అయితే ఆ విష్యిం మా
ఆఫీస్టలో మగతా వారవరూ గమనిించక పోయినా అర్కణాచలిం మాత్రిం

54 
తనింతట తాను నా వదదక వచిు అభనిందించడిం నాక ఆనిందింతో పాటు
విసమయానిి క్కడా కలిగిించిింద. అర్కణాచలిం లాింటి వయకితకి ఇలాింటి ఇింట్రెసుట
ఉింటుిందని నేను కలలో క్కడా ఊహించలేకపోవడమే అిందుక కారణిం.
ఎదుర్క చూసుతని తీగ కాలికి తగిలినటీ యిింద. ఈ అవకాశానిి
జారవిడుచుకోలేదు నేను. ఫలితింగా మా ఇదదరి మధ్య కొదద కాలింలోనే సేిహిం
పెరిగిింద. కానీ ఐదేళీయినా అద ఒక పరిధి దాటక పోవడిం నేను గమనిించవలసి
వచిుింద. మా మాటలూ, చేతలూ, చరులు అనీి ఆఫీసు వరకే పరిమతిం
అయిపోయాయి. అతనెప్పుడూ ననుి తన ఇింటికి ఆహాానిించలేదు. లేదా తను
మా ఇింటికి ర్వలేదు. తన వయకితగత జీవితిం చీకటిలోనే ఉిండిపోయిింద. అతను
ఇలా ఎిందుక అిందరి నుించి దూరింగా ఉింటునాిడో నాక అింతుపటట లేదు.
కానీ ఉనిింతలో నా ఒకుడితోనే దగారగా మసులుతునాిడని నాకే గాక మా
ఆఫీసులో మగతా వాళీక్క తెలుసు. అిందుకే, ఆ రహసాయనిి భేదించాలని నేను
అప్పుడప్పుడూ అనుకనిపపటికీ ఆ కారణింగా మా మధ్య ఏరపడిన ఈ కాసత
సానిిహతాయనీి చెడగొటుట కోవటిం నాక ఇష్ట ిం లేకపోయిింద. అిందుకే అవకాశిం
కోసిం ఎదుర్క చూడడిం మనహా మరేమీ చేయలేక మనికిండిపోయాను.
ఇింతలో నాక మద్రాస్టక ట్రాన్ఫర అవాడిం జరిగిింద. వీడోులు పారీట
అయిపోయిన తర్వాత అర్కణాచలిం అనాిడు… “మాసాటరూ! మీక నేను మరో
ప్రతేయక పారీట ఇవాదలుుకనాిను. సాయింత్రిం రడీగా ఉిండిండి” అని.
అర్కణాచలిం పారీట ఇసాతను అనడిం ఒక ఆశురయిం అయితే, అద మిందు పారీట
కావడిం మరో విింత! అప్పుడు తెరిచాడు అర్కణాచలిం తన బతుక పుసతకిం.
“మాసాటరూ! మీ మనసులో చాలా కాలింగా ఉని కోరిక నాక తెలుసు. నా కథ
తెలుసుకోవాలని”, అింటూ చెపిపన అతని కథింతా వినాిక నాకనిపిించిింద…
అర్కణాచలానికీ, నాక్క మధ్య ఏరపడు సేిహిం నేను అనుకని దానికనాి ఎనోి
రటుీ అధికింగా, ప్రణప్రదింగా భావిసుతనాిడని. అతని సాింసారిక రహసాయనిి
నాతో చెపపడమే అిందుక తిర్కగులేని నిదరశనిం!

 55
 అర్కణాచలిం అిందగాడు కాదు. ఆసితపాసుతలునివాడు అసలే కాదు. కానీ
తలిీదిండ్రులు కటిిం ఇవాలేని కారణింగా అర్కణాచలానికి అిందమైన జీవిత
భాగసాామని అమరిింద. అర్కణాచలిం అిందగాడు కాకపోవచుు కానీ అతని
హృదయింలో ఎింతో భావుకత ఉనివాడు. అమృతానిి తన హృదయింలో నిింపి
తన భారయక అిందించాడు. ఆమను సుఖపెట్టటలని తపిించాడు. ఆమను పూరా
జనమలోని అదృష్ట ింగా తలపోసాడు. కానీ భౌతిక సుఖవాింఛలేి ఉతుృష్ట ింగా
భావిించే ఆమ అతని సాపాిలిి నేలర్వచిింద. అతని అభమానానిి, ఆదరణనూ
తుతుతనియలు చేసిింద. సింసారింలో సుఖిం అనేద లేకిండా చేసిింద. అింతలో
తారసపడాుడామక తన కాలేజీ రోజులోీని మాజీ ప్రియుడు. అతనూ, ఆమ వాళీ
సింబింధ్ిం అర్కణాచలిం కళుముిందే నిర్వఘాటింగా విచులవిడిగా
సాగిపోతోింద! అర్కణాచలిం అతనిి ఏమీ చేయలేక పోయాడు. అతని ఆసిత,
ఐశారయిం, రూపిం, రౌడీయిజిం అర్కణాచలానిి అసమరుథ ణిి చేశాయి.
ఇదీ అర్కణాచలిం భగి జీవితిం! కానీ ఇింత జరిగినపపటికీ అతను ఆమను
ఇింకా ప్రేమసూతనే ఉనాిడు! ఎపపటికైనా ఆమ తనను అర్థుం చేసుకింటుిందనే
అతని ఆశ. ఏవ్య సాింతాన వచనాలు పలకటిం తపప నేను అర్కణాచలానికి ఏమ
చేయగలను ?
కాలగరుింలో మరో పదేళుీ గడిచాయి. మళ్లీ నాక హైదర్వబాదుక
ట్రాన్ఫర అయిింద. ఈ మధ్యకాలింలో నేనెప్పుడూ అర్కణాచలానిి చూడడిం
తటసిిించలేదు. అతను హైదర్వబాదోీనే సిిరింగా ఉిండిపోయాడు. రిండళీ క్రితిం
అర్కణాచలిం భారయ లుకేమయాతో అర్కణాచలానిి భౌతికింగా క్కడా
ఒింటరివాణిి చేసి వెళిీపోయిిందని అర్కణాచలిం ర్వసిన ఒక ఉతతరిం దాార్వ
తెలిసిింద. అింతే! ఇింతకాలానికి మళ్లీ ఇదే అర్కణాచలానిి చూడడిం. తను
సేటష్నుు వచిు ననుి వాళీ ఇింటికి తీసుకపోయాడు బలవింతింగా. “మాసాురూ!
మీర్క యివాళలాీ రస్టట తీసుకోిండి. రేపు డూయటీలో జాయిన అవావచుు.
సాయింత్రిం మమమలిి ఒక చోటుక తీసుకళాీలి!” అని ననుి ససెపన్ లో ఉించి
తను ఆఫీసుక వెళిీపోయాడు.
56 
 ఆ సాయింత్రిం వెళాుిం మేమదదరిం! ఎవరిదగారకో కాదు! అర్కణాచలిం
జీవితిం చినాిభనిిం కావడానికి కారణమైన వయకిత. అర్కణాచలిం భారయ మాజీ
ప్రియుడు. అతనిప్పుడు మించింలో ఉనాిడు. చికిు శలయమై దయనీయమైన సిితిలో
ఒింటరిగా, ఆలనా పాలనా చూసే దకు లేకిండా, నిస్హాయ సిితిలో ఉనాిడు.
అపపటికే రిండుసార్కీ “హారట ఎట్టక” వచిుిందట. మరో సారి వసేత అదే ఆఖరి సారి
అని డాకటర్కీ హెచురిించారట! అర్కణాచలిం అతని దగార క్కర్కుని ఆతీమయింగా,
ఆరదరింగా పర్వమరిశసుతింటే నాక విసమయిం అనిపిించిింద! అతని మీద నాకని
అభమానిం మరిింత పెరిగిింద. ఆ వాతావరణింలో ఉిండలేక గద గుమమిం బయటక
వచిు సిగరట వెలిగిించాను. అతనేదో ఆయాసపడుతూ అింటునాిడు. చెవులు
రికిుించి వినసాగాను.
“అర్కణాచలిం! నీక ఘోరమైన అనాయయిం చేశాను. అతి హేయింగా
ప్రవరితించాను. అయినా ఈనాడు నువుా ననుి ఇలా పర్వమరిశించడానికి
వచాువింటే నమమలేకిండా ఉనాిను! నామీద నీక నిజింగా కోపిం లేదా!”
బదులుగా అర్కణాచలిం చినిగా నవిా అనాిడు.
“నిజమే! కొింతకాలిం కోపింగా ఉిండద. కానీ తర్వాత లేదు.”
“ఏిం ?”
“నువెాప్పుడనాి మీ రిండో కర్రాణ్ణి జాగ్రతతగా గమనిించావా ?”
“అింతగా లేదు అర్కణాచలిం! వాడు పసివాడుగా ఉిండగానే ఆమ పిలీలతో
సహా పుటిట ింటికి వెళిీపోయిింద! చివరక నేనిలా ఉనాి ఆమ ర్వలేదింటే నేనింటే
ఎింత అసహయమో!” అని, కాసేపాగి “అయితే ?” అనాిడతను.
“ఏమీ లేదు!” నిట్టర్కగా క్కర్కుని అనాిడు అర్కణాచలిం నిింపాదగా…
“జాగ్రతతగా పరికిసేత వాడిలో నా పోలికలు తేలిగాా కనిపిించి ఉిండవి!”
నా నోట్లీని సిగరట జారి పడిపోయిింద.
ఒకు క్షణిం అర్కణాచలిం ఏిం అనాిడో నాక అరిిం కాలేదు. అరిిం అయిన
తర్వాత నిశ్చుష్టటణి యాయను.
 57
 “నేనిమమను!” ఒకుసారి ఆవేశింగా అరిచాడతను. అర్కణాచలిం లేచి
అనాిడు.
“నాక తెలుసు! నిజిం ఎప్పుడూ అలాగే ఉింటుింద. ఎకువగా ఆలోచిించి
మనసు పాడు చేసుకోకిండి. గతిం గతుః మళ్లీ వసాతను.”
అర్కణాచలిం బయటక వచాుడు. దారిలో మేమదదరిం ఏమీ మాట్టీడు
కోలేదు. విని విష్యానిి జీరిిం చేసుకోవడానికి ప్రయతిిసుతనాిను నేను.
ఆ మర్విడు ల్చబ్ లో పని చేసుకింటుింటే అర్కణాచలిం నా దగారక
వచాుడు. ఏమటనిటుీ అతని వైపు చూశాను. నెమమదగా అనాిడు.
“అతను చచిుపోయాడు! ర్వత్రి మళ్లీ అట్టక వచిుిందట .” ఆ మాటలు
చెపుతనిప్పుడు అర్కణాచలిం ముఖింలో ఏదో తృపిత, విజయగరాిం కనిపిించాయి
నాక. అతనిలో నాక తెలియని కొతత వయకితని చూసుతనిటుీ అనిపిించిింద. అతని
వైపు వెర్రిగా చూసూత ఉిండిపోయాను.
అర్కణాచలిం కదలబోయాడు. తేర్కకని ఆతృతగా అడిగానతనిి.
“నిని.... నిని..... నువుా అతనితో చెపిపింద నిజమేనా ?”
ఒక నిమష్ిం మౌనింగా ఉిండిపోయాడతను. నేను క్షణక్షణానికి
పెర్కగుతుని ఆత్రుతతో అతని సమాధానిం కోసిం ఎదుర్క చూసుతనాిను.
“నిజిం చెపాపలింటే ఆమను నేనెప్పుడూ చూడలేదు!” అతను సమాధానిం
చెపుతని తీర్క ‘నా గురిించి నీక ఇింతేనా తెలుసు!’ అనిటుీ నిద .
సమాధానిం చెపిప వెళిుపోతుని అర్కణాచలానిి చూసుతింటే నాక ఏదో
అర్థమయినటీ నిపిించిింద. చాలా కాలింగా నాకని సిందేహానికి సమాధానిం
దొరికినటీ నిపిించిింద . ‘శవ ప్రయింగా ఉని ద్రోణుణిి ధృష్ట దుయముిడు ఎిందుక
అుంత క్రూరింగా చింపాడో!’ తెలిసిిందనిపిించిింద.
*
(6.5.1983 ఆంధ్రజ్యోతి సంచికలో. ఉగాది కథానికల పోటీలో కన్సొలేషన్ బహుమతి)

58 
 గవర్రాజు నాకని
ఒకుగానొకు సేిహతుడు. ఆ
విష్యిం ఎనిడూ పైకి
అనకపోయినా, చెపపట్టనికి
నాకేమీ అభయింతరిం లేదు!
అిందుకే వాడికి
హైదర్వబాదులో ఉదోయగిం
వచిుిందని తెలియగానే నేను
సహజింగానే చాలా
సింతోష్టించాను.
గవర్రాజు వసూత
వసూతనే కొనిి సమసయలిి
పటుట కొచాుడు. అసలు
వాడితో నాకని ప్పచీ
ఇదొకుటే, మనిష్టకి లౌకయిం
తెలియదు. “అసమరిసయ
సాధూనాిం....” అనిటుట
గవర్రాజులోని మించితనమే
అలా చేసిిందో లేక అలా
ఉిండటిం వలేీ వాడు
మించివాడయాయడో నాక
ఇపపటికీ అరిిం కాని
విష్యిం. అయితే గవర్రాజు ‘ర్వక’క నేను ‘ఆల్రెడీ’ సింతోష్టించేశాను కాబటిట ,
చేసేదేమీలేక పూరాింలో లాగానే అతని సమసయలిి నెతితనేసుకొనాిను.

 59
 “నాక జీతిం వచేుిందుక మూడు నెలలు పడుతుిందట!” అనాిడు బికు
మగింతో.
“ఇిందులో పెదద సమసేయముింద. నీక ఎింత కావాలింటే అింత నా దగార
నుించి వాడుకో !” అనాిను.
“అద సరే ! నాక ముిందో ‘రూిం’ కావాలి !” అనాిడు ఆ తర్వాత.
“ఉనిటుీ ిండి హైదర్వబాద్ లాింటి మహానగరింలో రూిం కావాలింటే
ఎట్టీ....? సరేలేర్వ! వెదుకదాిం!” అనాిను.
అనిటేీ ... మా మావయయ సూుటర అప్పు తీసుకొని, పెట్రోల పోయిించి
(అప్పు ఇవార్క కదా!) ఓ శనివారిం ఉదయానేి ‘రూము వేట’క బయలుదేర్విం.
“పెళీయిిందా ?” అని అడిగేవాడ తపప , ‘ రూమసాతిం’ అని వాడు ఒకుడూ
కనిపిించలేదు.
“ఇప్పుడు ‘రూిం కోసిం’ అింత అరాింటుగా పెళ్ీకుడ చేసుకోనూ” అని
మావాడు దగులు పడసాగాడు.
ఏమైతేనేిం ఓ పద రోజులు ‘నాింపలిీ’ నుించి ‘తార్వికా’ దాకా గాలిసేత....
చివరక ‘వార్వసిగూడా’లో ఓ పుణాయతుమడిింట్లీ రూముిందని తెలిసిింద. ఇదదరిం
ఆయనిి దరిశించి రూమరిిించాిం.
ఇింట్టయన పెటిట న ప్రతి కిండిష్న్క్క... మా వాడు తల ఊపాడు.
మహమాటిం లేకిండా చెపాపలింటే, బలవింతింగా తల ఊపిించాను.
ఆ తర్వాత తీరిగాా ఆయన తన కష్పటలనీి ఏకర్కవు పెటట సాగాడు. “తాను
బీపి ఎకువ మనిష్ట! ఎకుడలేని డబూబ వైదాయనికే చాలక ఇలీింతా అద్దదకిచిు
తనూ, ముసలావిడా బయట వరిండాలో ఉింటునాిరట. మరించేత అద్దద డబుబలు
ఠించనుగా ఫస్టట కలాీ యిచేుయాలట!”
అింతా విని సానుభూతి చూపుతూ, “అదీ మించిదే లెిండి! హై బీపీ వాళుు
బయట ఉిండడమే మించిద!” అనాిడు గవర్రాజు.
60 
 పాపిం ! గవర్రాజుకి నిజింగానే జోక వేయడిం ర్వదు. కానీ ఆ విష్యిం
ఆయనక తెలియక పోవడిం వలన మేము సెలవు పుచుుకోవాలి్ వచిుింద.
చివరికలా అయితేనేిం.... అష్ట కష్పటలింట్టరే... అవేవ్య పడి , గవర్రాజును
బరుతుపర్వలో “ఓ రూము వాణిి ” చేశాను.
కానీ పదహేను రోజులైనా క్కడా కాకిండానే, గవర్రాజు సర్వసరి మా
ఆఫీసుక వచేుసి, ‘రూమ్ మారేుయాల’నాిడు .
నేను ముిందు కొించెిం విసుతపోయాను. ఆ తర్వాత మరికొించెిం కలవర
పడాును.
“ఇింతకీ నీకా రూింలో ఏిం నచులేదు?” నిలదీశాను వాణ్ణి .
“ఆ ఇింటి వాళీకని ఒకే ఒక కకు ర్వత్రిింబవళ్లీ అర్కసూత ఉింటుిందట!
ఈగను చూసినా... ఏనుగును చూసినా, అద అరవకిండా ఉిండలేదట. అిందుకని
తనక ప్రశాింతింగా ఉిండ మరో రూిం చూసి పెట్టటలట!” కొించెిం
బతిమలాడుతునిటుీ గానే అనాిడు.
తప్పపదేముింద? మళ్లీ సూుటర టైరీరిగేలా తిరిగి ఇింకో రూిం చూసి
పెట్టటను.
నెల రోజులు కాగానే మళ్లీ పాత పాటే మదలుపెట్టటడు.
“ఈ సారేిం వచిుిందనాిను?”
“ఆ ఇింట్టవిడక్క, అద్దదకని మరొకళీక్క, ఏవ్య తగూలునాియట.
దాింతో అసతమానమూ వాళుీ పోట్టీడుకింటూ ఉింట్టర్క. వాళీ పోట్టీటలేమో గాని
మధ్యలో నేను చచిు పోతునాిను! ఒరేయ్! నీక పుణయిం ఉింటుింద… నాక ఇింకో
రూిం చూసి పెటట ర్వ!” నా చేతులు పటుట కనాిడు.
మతతిం మీద గవర్రాజు కోసిం నేనలా... అలా... చాలాసార్కీ కష్ట పడాలి్
వచిుింద. ఓసారి... పకు వాళు రేడియో బ్రిండ్ మించిద కాదనీ, అద ఎప్పుడూ

 61
మోగుతూింటుిందని, మరోసారి మరోటనీ ... అలా గవర్రాజు హైదర్వబాద్ వచిున
ఎనిమద నెలలోీనూ, ఐదు రూములిి మారేుశాడు.
ఉనిటుీ ిండి ఓ రోజున మటట మధాయహిిం చెమటలు కార్కుకింటూ మా
ఆఫీసుక వచాుడు గవర్రాజు.
కాసేపు ఆ మాట్ట... ఈ మాట్ట మాట్టీడి చివరికి నేను భయపడినటుీ గానే,
“రూిం ఖాళ్ల చెయాయలి ర్వ” అింటూ నసిగాడు.
నాక నిజింగానే కోపిం వచిుింద.
కాకపోతే ఈసారి వాడికి రూిం అకురేీదట! ఓ ఫాయమలీ పోరిన కావాలట!
దానికి కారణిం ఇింకో నెల రోజులోీ వాడి పెళిీకి ముహూరతిం నిశుయిం కావడమే!
గవర్రాజుకి పెళీని తెలియగానే నాక చాలా ఆనిందిం వేసిింద. కింగ్రాచ్యులేష్న్
చెపాపను. దాింతోపాటే మహమాటిం వదలి పెటిట “ఇదవరలో రూములు
మారిునటుట మళ్లీ... మళ్లీ ఫాయమలీ పోరినుీ క్కడా మారిసేత.. ఇక నా వలీ కాద”ని
తెగేసి చెప్పపశాను.
గవర్రాజు కొించెిం చినిబుచుుకనిపపటికీ తలూపాడు.
మతాతనికి పెళిీ అయిన పదహార్క రోజుల కలాీ, ఓ శుభదనాన, వాడిని సతీ
సమేతింగా ఓ మించి పోరినోీ దింపి నేను చేతులు దులుపుకొనాిను.
తర్వాత వాడిని చూసి ర్వవాలనుకింటునే... కొనాిళుీ ఆఫీసులో పని ఒతితడి
వలీ, మరి కొనాిళుు మా మామయయ క్కతురి పెళిీ హడావిడితోనూ కలవడానికి
వీలుపడలేదు.
అయితే ఒకరోజు నలీకింట క్కరల మారుట్లీ గవర్రాజే యాదృచిికింగా
కనిపిించాడు. గడుిం పెరిగి మనిష్ట నీరసింగా కనిపిసుతనాిడు.
సైకిల మీద నుించి దగి పలకరిించాడు. వాడి అవతారిం చూసి నేను కొదదగా
కింగార్కపడాును.

62 
 “ఏమటిలా ఉనాివ్?” అనాిను.
మాట్టీడలేదు వాడు.
“సింగతేమట”ని రటిట ించాను.
“పద రోజులుగా మరో ఇలుీ కోసిం వెతుకతునాిను !
నీ దగారక వచిు ఈ విష్యిం చెపపడానికి నాక మహిం చెలీలేదు.
నిజింగా ఇలుీ దొరకడిం చాలా కష్ట ింగా ఉింద” అింటూ చాలా ఫీలవుతూ కనీిళుీ
పెటుట కనాిడు గవర్రాజు.
చెపొపదూద! నాక మహా చిర్వకేసిింద. ఇక వీణిి ఆ దేవుడు క్కడా మారులేడు
అనుకనాిను. అయినా సహజమైన కతూహలిం ఆపుకోలేక “ఈసారేమయిింద?”
అడిగాను వాణిి !
వాడు ఒకు క్షణిం ఆగి “మా ఇింట్టయనే ఖాళ్ల చేయమనాిడు!” అనాిడు.
“ఓ! రివర్ అయిిందే!” వాడి మాటలక ఆశురయపోతూ, నాక
తెలియకిండానే పైకి అనేసాను.
వాడు ఏిం మాట్టీడలేదు.
“ఏిం ? ఎిందుకనిట?” క్కపీ తీయబోయాను.
“ఆ... ఏిం లేదు! కారణిం ఏమైనా ఈ నెలాఖర్కలోపు ఖాళ్ల చేయాలి!
ఎకుడనాి నీక తెలిసిన పోరినుీ ఉింటే చెప్పు! మళ్లీ ఆఫీస్ీ కలుసాతను!” అింటూ
హడావిడిగా వెళిుపోబోయాడు.
వాడి భుజిం పటుట కని ఆపి, “అసలిప్పుడు ఇలెీిందుక ఖాళ్ల చేయాలి్
వచిుిందో చెప్పు! మళ్లీ చూసే పోరినుు ఆ ఇబబింద ఉిండకిండా చూడాలి కదా!”
విసుగాా అడిగాను.
ఇక చెపపక తపపలేదు గవర్రాజుకి.

 63
 నాక మహిం చూపిించలేక ఎదుర్కగా ఉని సినిమా పోసటర ను చూసూత
“ఏిం లేదుర్వ మీ చెలెీలికి కాసత సినిమా పాటలింటే ఇష్ట ిం, అప్పుడప్పుడూ ఆమ
తీసే క్కనిర్వగాలక మా ఇింటి ఓనర్క హారట ఎట్టక వచిుిందట! ఇక తాను ఆ
‘ర్వగాలిి’ భరిించలేననీ, వెింటనే ఇలుీ ఖాళ్ల చేసేయమని ఖచిుతింగా చెప్పపశాడు!”
అని సైకిల ఎకాుడు గవర్రాజు.
వాడి మాటలక అదరి పడాును.
మరోసారి కష్ట పడి, ఎలాగోలా ప్రసుతతిం ఉని ఇింటి ఓనర్ని
కాపాడగలనేమోగానీ.... మరి గవర్రాజు... ఎప్పుడూ ప్రశాింతత కోసిం ఆర్వటపడ
గవర్రాజుని... నేనెలా కాపాడగలను? పాపిం.... పూర ఫెలో!!
*
(“ఆంధ్ర సచిత్ర వారపత్రిక” 3.9.1982 వినాయక చవితి సంచిక)

64 
 శుక్రవారిం కాబోలు,
ప్పరింట్టనికి వెళుతని ఆడవాళుు
రింగురింగుల చీరలతో, పసుపు
పాదాలతో, నిిండయిన పూల
కొప్పులతో సిందడి సిందడిగా
ఉింద వీధి. వాకిట్లీ వరిండా
సతింభానిి ఆనుకొని సిగరట
వెలిగిించాను. ఆకాశింలో
శ్రావణ మేఘాలు దటట ింగా
ముసుర్కకనాియి. ప్పరింట్టళు
సిందడిని చూడడానికనిటుట .
గాలిలో మటిట వాసన
తగులుతోింద! అింటే ఎకుడో
వరిిం ప్రరింభమైిందనిమాట!
అసలు వరిిం అింటే నాక
చినిపపటినుిండి ఎింతో ఇష్ట ిం.
అలా ఎింతసేపైనా కరిసే
వర్వినిి చూసూత ఉిండి
పోగలను.
టపటప.... ట ప ట ప... చూసూతిండగానే పెదదపెదద చినుకలు పడసాగాయి.
ఒకటి గాలివాటుక నా మీద పడిింద. ఒళుు పులకరిించినటీ యిింద. క్రమింగా
వరిిం పెదదదయిింద. చినిచిని తుింపరలు దారి తపిప నా మీద పడుతూనే
ఉనాియి. అయినా ఆ ఆహాీ దానిి అనుభవిసూత అకుడ నుించునాి. తాపీగా
నడుసూత , ఊసులాడు కింటూ ప్పరింట్టనికి వెళ్లత ఒకుసారిగా వచిుపడిన వానలో
తడుసూత ఎకుడ ఎకుడ తలదాచుకనే వరిండాలు కనిపిసేత అకుడకుడ ఆడవాళుే
దూరిపోతునాిర్క.

 65
 వరిిం జోర్క పెరిగిింద. ఆ చలీని సాయిం వాతావరణిం, పీలుసుతని వెచుని
సిగరట పొగ, గుిండెలోతులోీ ఏదో గుబులు, విింత ఆలోచనలను రేకతితసుతనాియి.
కళుు మూసుకని ఆలోచనలతో ఏవేవ్య లోకాలోీ విహరిసుతని నేను ఏదో అలికిడికి
ఉలికిుపడి కళుు తెరిచాను. ఎదుర్కగా, ఎటెట దుటగా, అిందిం ర్వశీభూతమైనటుీ
వెనెిలక విగ్రహాకృతి వచిునటుీ తడిసిన తాజా గులాబిలా, మిందహాసిం
వెలయిసుతని మలెీలా… ఆమ… ఎప్పుడు వచిుిందో నేను గమనిించలేదు.
చీర, జాకటుట పూరితగా తడిసి ఒింటిని పెనవేసుకనిటుీ గా ఉనాియి.
అదుపుతపిపన నలీని ముింగుర్కలు పచుని ఫాల భాగింపై అతుకుపోయి
ఉనాియి. కర్కల నుించి చిని చిని నీటి చుకులు పకులనుించి ఆమ నునుపైన
చెకిుళు మీద జారిపోతునాియి. వర్వినికి కరిగిన బొటుట నుదుటి మీద నుించి
కనుబొమమల మధ్యగా నాసిక మీదక జారి విింతగా ప్రకాశ్స్తింద. ఆ స్యగిం
ననుి వివశుణిి చేసుతింటే, మలమల మరిసే ఆమ విశాలనేత్రాలోీకి చూశాను. ఆ
స్గ కళులోీ సిగుా, మిందలిింపు ఒక లిపత కాలిం పాటు కనిపిించాయి. ఆ వెింటనే
కనురపపలు బర్కవుగా వాలిపోయాయి. తడిసిన చీర చెింగును భుజిం మీదుగా
కొించెిం జారిు ఓ పకుగా పిిండుకింటుింటే, అజింతా శ్లపసుిందరిలా, ఎలోీర్వ
చిత్రమింజరిలా… ఓహ్! ఎింత కమనీయ కావయ దృశయిం! అింతటి అిందిం,
అపూరా లావణయిం, నా ఇింట్లీ... గబగబా తేర్కకనాిను.
అపపటికే వరిండాలోకి వానజలుీ ఉధ్ృతింగా కార్కతోింద. గబగబా
లోపలికి వెళిు గుమమిం కరటన తలగిించి, ఆమ వైపు లోపలికి రమమనిటుీ ,
చూశాను. నెమమదగా, తడిసిన కచెుళుు కాళుకడుిం ర్వకిండా ఒక చేతోత కొించెిం
గా ఎతిత పటుట కొని లోపలికి అడుగు పెటిట ింద. పదామల వింటి సుతిమతతని పాదాలు!
సాటిండ్ మీదనుని టవల తీసి అిందించాను. ర్వయించలాగా గోడకానుకని ఉని
డ్రెసి్ింగ్ టేబుల ముిందుక వెళిీ అదదింలోకి చూసూత ముఖిం తుడుచుకని
మునివేళుతో ముింగుర్కలు సరి చేసుకోసాగిింద. బ్లీజ్కీ, చీరక్క మధ్య జానెడు
వెడలుపన గులాబిరింగు శరీరిం! నడుము మీద ఓ సనిని మలిక , చీరకటుట లోకి
జారిపోతూ! ఆమ అదదిం లోించి క్రీగింట ననేి గమనిసూత...
66 
 ఆపుకోలేని తమకిం ఆవహించిింద. నా కళుు ఆమ వైపు ననుి
లాకుళాుయి. నా చేతులు ఆరితగా ఆమ భుజాల చుటూట అలుీ కనాియి. ఆమ
ముఖానిి నా వైపుక తిప్పుకనాియి. పెదవులు వణుకతునాియి. ఉద్రేకింతో
శరీరిం కింపిించ సాగిింద.
ఉచాఛాస విశాాసాలు వేడిగా... బర్కవుగా...
“మమీమ ! ననుి పలుకోబెతిత....మలేమో... నువ్... ఎకులికలాీవ్?”
అప్పుడ నిద్ర లేచిన నానీ ర్వవటింతో ఉలికిుపడి దూరింగా జరిగాిం
ఇదదరిం.
చటుకున శెనగలమూట నా చేతిలో పెటిట , నానీని చింకనెతుతకని
ముదుద పెటుట కింటూ లోపలి గదలోకి జార్కకింద. కొింటె నవుా నాపుకింటూ...
ఆమ !
ఆ సుిందరి !!
నా అర్విింగి !
*
(“పలలకి” సచిత్ర వారపత్రిక 12.9.1985 సంచికలో)

 67
 రససిద్ధి
బాత్రిం తలుపు స్ీగా తెర్కచుకింద.
శాిండల వుడ్ పరిమళిం గదింతా పర్కచుకింద. ఆమ మలీగా బయటక
వచిుింద. వక్షానిి కప్పుతూ మోకాళు పైదాకా తెలీటి టవల చుటుట కింద. ఫాయన
గాలికి ఎగుర్కతుని టవల అించులు దాగుని పర్కవాలను కొదదకొదదగా బహరాతిం
చేసుతనాియి. ఆమ ఒళుు సిమాీ ఆపిల్లా నిగనిగలాడుతోింద. గుిండ్రని
అనాచాుదత భుజాలు విింతగా ప్రకాశ్సుతనాియి. ఫాలభాగిం మీద,
శ్రీకార్వలాీింటి చెవుల అించుల
మీద, తెలీని సబుబ నురగ
పాలమీగడలా మర్కస్తింద.
నిశశబదింగా నడుచుకింటూ
డ్రెసి్ింగ్ టేబుల ముిందుక
వెళిుింద. వీపుమీద జీర్వడుతుని
వెింట్రుకలను సుతారింగా ముిందుక లాకుని గుిండెల మీదక వదలిింద. మలీగా
టవల ను వదులు చేసిింద. అద గుిండెల మీించి జారి, పొతితకడుపు దాటి
పిర్కదులను ర్వచుకింటూ, పాదాల మీద దాస్హిం అింద. అనాచాుదతమైన
ఆమ గులాబిరింగు ఒింటిమీద మడ కిిందుగా వీపుమీద, తామర్వకమీద నీటి
బిిందువులాీ తామర్వక మీద... తామర... తామర...”
తదేకింగా చదువుతూ తనమయావసిలో మునిగిన వీరాసామ ఉలికిుపడాుడు.
“అవునూ! ఇవాళ్ల కదూ! తామర సెపష్లిస్టట శుక్రచారయ హోటల గోవిిందాలో బస
చేసేదీ...”
ఒకు ఉదుటున రోడుు మీదకరికి బయలేదర్వడు వీర్వసామ. తామరతింపర
లాింటి జనాలిి చీలుుకింటూ ! *
(“ఆంధ్రజ్యోతి” వారపత్రిక 12.10.1984 సంచికలో, కాలమ్ దాటని కథ)
68 
 

ఇక బోనస్ కథలు చదవండి…

 69
 

70 
 
– కందుకూరి వంకటేశ్వర్లు

మధు మూరిత:
ఇవాళ హనీమూన మదటిరోజు. ఈ నాగార్కా న సాగర్లో కాటేజీలో ఈ
చలిలో ఇలా అఘోరిసుతనాిిం.
గుిండె అింతా దగులుగా ఉింద.
పెించుకని కోరికల చెటుట ఒకుసారిగా క్కలినటుీ గా ఉింద.
నేను ఊహించని అనాయయిం జరిగిపోయిింద. ఇింతకాలిం ఎనోి పెళిీ
చూపులోీ వెతికాను. అింతదాకా దేనికి? కొలీగ్ ఇిందర్వదేవిని కాదనడానికి
కారణిం ఏముింద? ఇింకా ఎింతో మిందని కాదనిిందుక్క, అసలు కారణిం
వాళీకి చెపపకిండా ఏదో ఒకటి చెపిప తపిపించుకనిిందుక్క వాళు ఉసుర్క ఇలా
తగిలిిందా? అసలీ ఉసుర్క పోసుకోవటమింటే ఏమటి? సహేతుకమైనదేనా?
విశాలాక్షకుయయ అనేద. మాధ్వర్వవు మామయయ క్కతురిి కాదనిప్పుడు
తిటిట మరీ చెపిపింద.
“ఎడుయకేష్నింట్టర్క. ఫెయిరిసింట్టర్క గానీ ఇదేమట్రా ఇలా ఇింతమిందని
ఉసూర్కమనిపిసుతనాివు. ఇదేిం బాలేదు” అని.
అకుయయకేిం తెలుసు?
“కరినాగింటి జడ చూడు
అద కాటేసేతనే మగవాడు!” అని ఘింటసాల నా గుిండెలో నాలుగేళుీ గా
చేసుతని గోల.

 71
 ఆ మాటకొసేత చాలా మిందకి తెలియదు మతతిం శరీర్వనికి పొడవాటి
జడవలీ ఎింత అిందిం వసుతిందో! ఏ అడూు లేకిండా ఉిండ నిడుపాటి నలీటి
వెింట్రుకలీి, వాటిని భరిించే నునుపైన వీపునీ చూడటింలో ఎింత ఆనిందిం
ఉింద? కొిండ పైనుిండ జలపాతిం దూకతునిటుీ ిండదూ! జుటట ింతా ముిందుక
తీసుకొనొచిు, మధ్యలోించి అలలు అలలుగా కదలినటీ నిపిించే ముఖానిి
చూడటింలో ఒక మధురిమ లేదూ! ఆష్పఢ మేఘించాటున పూరి చింద్రోదయిం
లా ఉిండదూ?
నాగుపాము లాింటి కనాయకమారిలో ‘సన్రైజ్’
నలీటి జడ నితింబసీమపై చూసుతనిటూీ , సాగర డామ్
కడిఎడమలుగా నరితసుతింటే మీద ‘సనె్ట’ చూసుతనిటూీ,
గుిండె పొిందే సింబరిం కృష్ి శాసిర కవిత చదువు
సింగతేమటి? తునిటుీ అనిపిించదూ !
ఏమైతే ఏిం లాభిం?
అరహతలెనోి ఉనాి కేవలిం
అిందమైన పొడవైన సింత జడలేదని
తిరసురిించిన ఎనిమద పైగా
అమామయిల తర్వాత
దొరికిిందనుకని
ఆనిందమూ,

72 
తెలుగు లెకురర సుబ్రహమణయిం అిందించిన జడకచుుల సాహతయమింతా
సారికమైిందని పొిందన సింతోష్మూ... సరాిం లేకిండా పోయాయి. నలీటి
పొడవాటి పొిందకైన ఒతతయిన జడ!
నేను కలలు కని జడ!
తన వయాయరపు నడకలో లోలకింలా కదులూ నా బ్రతుక గడియార్వనిి
నడుపుతుిందనుకని జడ... ఏదీ... దొరికీ దొరికిిందనుకింటునిప్పుడ
చేజారిపోయిింద.
ఏమో! అిందరూ నాలాగే ఆలోచిసాతరనేముిందీ? చాలామిందకి సిందరయిం
అింటే పటట టిం లేదు. పెళిుళునీి లవ్ కోసమో డబుబ కోసమో జర్కగుతుని
టీ నిపిసుతనాియి. శారీరక సఖయిం చాటున చాలా చాలా విష్యాలిి
క్షమించేసుతనాిర్క జనిం.
అలా క్షమించలేక.... ఎిందరోి కాదనిిందుక, వదదనిిందుక ఏమటి
ఫలిం? సునిందని ఏరి కోరి చేసుకనిిందుక ఏద సింతోష్ిం?
మదడు మదుద బారిపోతుింద.
ఏిం తోచటిం లేదు.
పైలాన వైపునుించీ ఇింకా బసు్ల గోల వినిపిసూతనే ఉింద. మగలిపూల
జడలాగా వెనెిలోీ తెలీగా ఉింద రోడుు . విరజాజుల జడలోించి పరిమళిం ఎగిరి
వచిునటుీ గా అప్పుడప్పుడు చలీ గాలి వీస్తింద.
సునిందక పొడవైన జుటుట ఉింద. కానీ ఏిం లాభిం? మోసిం
జరిగిపోయిింద. మళ్లీ మళ్లీ దదుద కోలేని మోసిం.
తను ఆమ ఒళ్లు తలవాలిు జడతో ఆడుకింటూ “ కలకలలాడు వాలుజడ
కై జగమింత తపింబొనరునో చెలియా... ననోిరమణీ... ధ్రిింపుమక నొకుల
పాయలలో గులాబిగాన” అింటూ ర్వమచింద్ర అపాపర్వవు గారి కవిత వినిపిించి
ఆనిందదాదమనీ... చేమక్కర వారి పదాయలు పలుకదామనీ... ఇింకా...పు...

 73
నేననుకని ఆలోచన. అలలనీి విరిగిపోయాయి. అకుయయ వరకూ, అమమ
వరక్క వచిున నిజిం అకుడ ఆగిపోయిింద.
సునింద మాత్రిం ఏిం చేసుతింద?
ఏిం చేస్తింద?
బోర్వీ పడుకని ఉింద సునింద. మించి నిద్రలో ఉనిటుీ ింద. తెలీటి చీర
మీద, వీపు పైన వాటేసుకని పడుకనిటుీ గా కనిపిసుతింద నలిగిన నలీటి పొడవైన
కరినాగులాింటి జడ. రేపిలాీింటి జడను తను వేసుకోలేదు కదా! మరి ఏిం
చేసుతింద?
తెలివైన అమామయే! వ్యయ పాయిింట లోించి డామ్ చూసిన తర్కవాత
వసుతిండగా లెఫ్ట కనాల పొడవెింతింటే కరకట గా చెప్పపసిింద. మాట్ట పలుక క్కడా
పర్వాలేదు. కానీ జడ మాత్రిం నలిగి పోయిింద కదా మళ్లీ వేసుకోమింటే ఎింతో
భయింగా తప్పు చేసినటుీ గా చెపిపింద. జడ వేసుకోవడిం తన వలీ కాదట.
చినిప్పుడు వచిున పోలియో వలీ కడిచెయియ పైకి లేవదుట. ఇింకే పనీ
చేసుకోవట్టనికి ఇబబింద కాదుట. బాగా జడ వేసుకోవడిం చేతకాకపోయినాక
ఇింకే పని సాధ్యపడితే మాత్రిం ఏవుిందీ?
ఏమట్ల? మనసింతా శూనయిం గా ఉింద.
పొడవైన కర్కలు ఉనాియి. కానీ అవి జడగా మారవు.
వీణ ఉింద. శ్రుతి చేసి ఆలపిించేవార్క లేర్క.
***
సునింద:
మధాయహిిం ఎిండలోపడి ఈ సాగర వచాుిం. హనీమూన్ట. ఆ మాట
అనగానే ఏవేవ్య పాత జోకలు గుర్కతకొసుతనాియి. వసుతింటే సాపి తెగ
వెకిురిించిింద.
“హడావుడిగా పెళాుడావు. అరాింటుగా హనీమూన కడుతునాివు. మీ
ఆయనుి చూసేత మాింఛి ప్రోగ్రెసివ్లా కనిపసుతనాిడు. కిాక రిజల్ వసాతయేమో!”
74 
 మరీ మగ జోక.
ఏదో కొతత లోకింలో తిర్కగుతునిటుీ గా ఉింద. చేతిలో చెయేయసుక
సైదోడుగా నడుసుతింటే! ఏదో ధైరయింగా క్కడా ఉింద. ఇింకా బాగా చనువు
ఏరపడకపోయినా కొతతదనిం మాత్రిం పోయిింద. అయినా పెళీయి ఎనిి
రోజులయిిందని! ఈ పెళిీ కాకిండా ఉింటే ఇింకా నాలుగు ఛేజ్ నవలలైనా
చదవుిండద తను. హాయిగా ఎమమసీ్లో నూయకిీయర ఫిజిక్స్కో మరో దానికో అపెై
చేసి ఉిండద ఈపాటికి. మించి సింబింధ్మనీ, మించి ఉదోయగమనీ మహమాట
పెటేట శార్క ఆ నావెల్ ఎకుడికి పోతాయనెుపిప. విచిత్రింగా ఇప్పుడు ఏమీ
చదవాలనే అనిపిించటిం లేదు.
ఎకువగా జడ చేతిలోకి తీసుకింట్టర్క. జడింటే బాగా ఇష్ట ింలా ఉింద.
డామ్ మీద నడుసుతనిప్పుడు క్కర్కుింటునిప్పుడు జనిం లేని చోట చిలిపి
పనులక మాత్రిం తకువేింలేదు.
ఫర్వాలేదు. నో ప్రబీిం. ఏదో కవితామింటే ఇష్టింలా వుింద. “ఆకాశిం
పడుకింట్లింద చూశావా?” అనాిర్క సాయింత్రిం.
కాఫీ, టీ తాగరట. మైనస్ట మార్కు. అలా అయితే నా సింగతేమటి?
అరాింటుగా అలవాటు చెయాయలి.
ఇింటిదగార బయలేదరిిందగార్కిిండీ ఆనిందింగా వునిటుీ ిండి భోించేసి
ర్వగానే హఠాతుతగా ఏదో పోగొటుట కనిటుీ ఈయన బయటకిందుకళిునటుీ ?
తనేమిందని? ఉని విష్యమేదో చెపిపింద. జడసుకోలేనని అింద. ముిందే
చెపిపన విష్యమేగా!
బయట చలిక్కడా ఎకువగానే వుిండి వుిండాలి. మరిందుకలా
క్కర్కునటుీ ?
క్కర్కుని భింగిమ బావుింద. కాళుు మడిచి పెటుట కని దగులుగా
దగింతాలకేసి చూడటిం.
 75
 “మీ ఆయనక సినిమా ట్రికులు తెలుసేవ్” అింద పొదుద న సాపి
రహసయింగా. ఇద అిందులో భాగమా?
“జడ ముిందుకేసుకో బావుింటదని” సలహా ఆయనకో... నాకో! ఇింకా
ఏమటబాబ ఏదో అనాిర్క. ఆ.. అలా ముిందు కేసుకింటే రిండు ఇసుక తినెిల
మధ్యగా తిర్కగాడ కృష్ి మమలా ఉింటుిందట జడ. సిగుాగా ఉింద ఆ మాటలకి.
ఇవాలిటకే బాగా నలిగిపోయిిందీ జడ! రేపెలాగో ఏమో? నిద్రొచేుస్తింద.
ఇింట్లీ అమోమ, వదనో ఎవరో ఒకర్క జడసేవార్క. ఇకముింద్దలాగో?...
***
చాలా టైమైనటుీ ింద లేచేసరికి. గబగబా పనులు ముగిించుకని సాినిం
కానిచిు చీర కటుట కనాిను. కచిుళుు సర్కద కని పాదాల దగార మడత పడినటుీ ింటే
సరి చేదాదమని ముిందుక వింగాను. వెనక ఎవరో పటుట కనిటీ యిింద. తిరిగి
చూశాను. ఇద మరీ ఆశురయిం!! ఆయన!
ఓ చేతిలో నా జడ. మరో చేతిలో దువెాన!!
అదే కొింటె నవుా.
“ఏ గగనమో కర్కల జారి నీల్మైపోయె...” సనిగా పాట.
(“పలలకి” సచిత్ర వారపత్రిక 4.10.1984 సంచిక)
*
డా. కందుకూరి వంకటేశ్వర్లు
జననిం: 1956
సాసిలిం: మచిలీపటిిం
ప్రసుతతిం: గుింటూర్క
చదువు: MCom, PhD
వృతిత: ప్రభుతా కళాశాల(రిటైర్కు ) ప్రిని్ప్తల్
అభర్కచి: అనిి రకాల కవితాాలు, సాహతాయలు.
భారతీయత. వకత. వచన కవి. సేిహ.

76 
 “మీ ఆవిడ ఉిందా ఇింట్లీ?”
“లేదులే , ఊరళిుింద. ఏిం?”
“నీతో ఒక ముఖయమైన విష్యిం
మాట్టీడదామని” సింకోచింగా నసిగాడు
వెింకట్రావ్.
“చెప్పు! పరవాలేదులే ఎవరూ
- కవితా శ్ర
ీ నివాస్ లేర్క కదా!” అనాిడు సుిందర్రావు.
“నా పెళీయి ఆరో సింవత్రిం.
అప్పుడ మా సింసారింలో చాలా
మార్కపలు వచేుసినాయి సుిందర్రావ్!...
ముఖయింగా ఆ ఒకు విష్యింలో నా కోరికను వయతిరేకిస్తింద. గటిట గా ఎప్పుడైనా
మిండిగా మార్విం చేసినా ఫలితిం కనిపిించడిం లేదు! నిమమక నీరతితనటుీ
త్రోసిపుచ్యాతోింద. నాకేమీ పాలుపోవడిం లేదు.. ఎింతైనా మగవాళీిం కదా!”
“నీ బాధ్ నాకరిమైింద వెింకట్రావ్! నీ మాట వాసతవమే! పెళీయిన
మూడళీక కానీ మాక సింతానిం కలగలేదు. ఆపైన వెింటవెింటనే ఇదదర్క
పుటుట కొచాుర్క. కానీ తను ససేమర్వ ఒప్పుకోవటిం లేదు! పిలీలు
పెదదవాళీవుతునాిర్క! వాళీక తెలిసేలా ఘరిణ పడడిం ఏిం బాగుింటుింద? మరీ
ఇబబిందగా ఉింట్లింద.
ఇనాిళుకి అవకాశిం వచిుింద. వాళు అమమక ఒింట్లీ బాగాలేదని
టెలిగ్రాిం వసేత పింపిించాను పిలీలతో సహా! ఓ వారిం పద రోజుల వరక్క
పరవాలేదు. ఉనిప్పుడెలానూ కదరదు. లేనప్పుడైనా సుఖపడదామని,
అనుకోవడింలో తప్పులేదు!” సానుభూతిగా తన బాధ్ క్కడా వివరిించాడు
సుిందర్రావు.

 77
 “నినూి మీ
ఆవిడ అలానే
చేస్తిందని ఎప్పుడో
మాటలోీ అింద మా
ఆవిడ! ఎలాగూ
నీక్క ఆ సమసయ
ఉింద కాబటిట నాక
తపపక సాయిం
చేసాతవని... ఇలా ఓ
రకింగా సిగుా విడిచి
మరీ నీక చెపాపను.
పీీజ్! నాక్కుడా
ఎవరినైనా చూసి...
ఎింతైనా అనుభవిం
ఉనివాడివి.”
“దీనోీ అింత సిగుాపడాలి్ింద ఏముింద. మదట్లీ నేనూ నీక మలెీనే
కొించెిం సింశయిించినపపటికీ తర్వాత తర్వాత ధైరయిం చేశాను. వీలైనప్పుడలాీ మా
ఆవిడని ఊర్క పింపిించి మనసూిరితగా సుఖపడుతునాిను. ఎింతైనా ఆ
రిలాకే్ష్న వేర్క!”
“మరి పకువాట్టవాళ్ువరికైనా తెలిసేత ఎలా?” అనాిడు వెింకట్రావు,
సుిందర్రావు మాటలకి అడుిం వసూత !
“ఎవరికనాి ఈ సింగతి తెలిసేత మా ఆవిడ ర్వగానే చెపెపయయరూ! అిందుకే
మరీ పగటిపూట కాకిండా.... కొించెిం చీకటి పడు తర్వాత రమమనమని
మదటిసారి వచిునప్పుడ చెపాపను. ఆమక అలవాటైపోయి, ఎవరికింట్ట
పడకిండా జాగ్రతతగానే వసుతింద. అయినా అదింతా నేను చూసుకింట్టను గదా!”
ధైరయిం చెపాపడు సుిందర్రావు.
78 
 “చాలా తెలివైనదే అయి ఉిండాలి! ఇింతకీ ప్పరేమటి?”
“వరహాలని!...”
“వయసెింత ఉింటుిందేమటీ...?”
“మనక వయసుతో పనేముింద. పని ముఖయిం!.... ఈ వివర్వలనీి
అడుగుతునాివు.. కొింపదీసి మా ఆవిడ ర్వగానే చెపపట్టనికి కాదు గదా!”
“ఛ....ఛ....! భలేవాడివే! వివర్వలు తెలిసేత మన విష్యిం గురిించి
మరవరికైనా చెప్పప రకమా? కాదా? అని కొింతవరక్క ఆలోచిించాలి కదా!
అిందుకని!”
“అటువింటిదేమీ జరగదులే! నాకేమీ కొతత కాదుగా! దాదాపు సింవత్రిం
నుిండి ఇలా జర్కపుకొసుతనాిను. ర్వత్రికి నా పని అయిపోగానే మీ ఇింటికి
తీసుకొని వసాతను సిదిింగా ఉిండు. లేదా ముిందుగానే నీ దగారక
తీసుకరమమింట్టవా?”
“అబెబబెబ! ముిందయితేనేిం? వెనకయితేనేిం? నీ కలా వీలయితే అలా!
ఎవరికింట్ట పడకిండా మాత్రిం తీసుకొనిర్వ! దొడిుగుమమిం తలుపు కొడితే
తీసాతను” అని చెపిప ఇింటికి వచేుశాడు వెింకట్రావు తను క్కడా!
శీతాకాలిం కావడిం వలన సాయింత్రిం ఆర్క గింటలకే చీకటి
పడిపోయిింద. ఒకసారి గదలోకి వెళిు అనీి సిదదింగా ఉనాియో, లేదోనని
మరోసారి చూసుకొని సాినిం చేసి వచిు సుిందర్రావు కోసిం కాచుకని
క్కర్కునాిడు వెింకట్రావు.
తలుపు చప్పుడు వినిపించగానే గభాలున వెళిు తలుపు తీశాడు. ఎదుర్కగా
సుిందర్రావు.
“ఏదీ? ర్వలేదా?” అనాిడు ఎింతో నిర్కతా్హిం నిిండిన కింఠింతో.
నవాాడు సుిందర్రావు.

 79
 “వెనకాతల వస్తింద. ముిందు మనిం లోపలికి వెళాదిం. తలుపు దగారగా
వేసి ర్వ” అింటూ లోపలక వచాుడు.
తర్వాత మలిీగా వచిుింద వరహాలు.
వెింకట్రావు వింక చూచాడు సుిందర్రావు.
“తారగా పని కానియియ. ఆ తర్వాత అలా వెళిీ కాఫీ తాగొదాదిం” అింటూ
ముిందు గదలోకి వెళిు క్కర్కునాిడు.
ఓ అరగింటలో వచేుశాడు వెింకట్రావు.
“అయిపోయిిందా అప్పుడ!”
“నేనే తిందర పెట్టటను... డబుబలిచిు పింప్పసాను”.
“ఏిం?”
“ఎవరైనా వసాతరేమోనని!”
“భలేవాడివే! నేను ఇకుడ ఉనాినుగా!”
“సరేలే! కాఫీకి పోదాిం పద!”
తలుపులక తాళిం వేసి నడుసూత అనాిడు సుిందర్రావుతో వెింకట్రావు,
సిగరట పొగను గాలిలో ఊదుతూ రిలాకి్ింగ్గా.
“నువుా చేసిన సహాయానికి కాఫీయే కాదు, టిఫిన క్కడా ఇపిపసాతను...
వింటయితే ఏదో తింట్టలు పడగలిం గానీ ఆ అింటీ గినెిలు క్కడా తోమాలింటే
ఏదో చినితనింగా ఉిండి మనసెిందుకో ఒప్పుకొని చావదోయ్. మనవాళుీ
ఉనిప్పుడు ఎలాగూ తపపటిం లేదు. కనీసిం వాళుీ లేనప్పుడైనా ఇలా ఆ
పనమామయిని పిలుచుకొని ఆ పనిని కానిచేుసేత నువానిటుీ ఆ టైములోననాి
సుఖపడవచుు... చాలా పనిమింతుర్వలోయ్! గినెిలనీి చకుగా తళతళా
తోమింద. నిజింగా నీక చాలా థాింక్!” *
(“పలలకి” 17.10.1985 సంచికలో)
80 