1

SİBORG VE SİBORLAŞMA
THE CYBORG AND CYBORGİZATİON
Mehmet Emin Koç – AMEA -

What is a Cyborg?

In the early 1960s, Manfred E. Clynes and Nathan S. Kline, two NASA
researchers, coined the term cyborg from the combination of the words
cybernetic and organism (Gray, Figueroa-Sarriera and Mentor 1995). Clynes and
Kline wrote: “for the exogenously extended organizational complex functioning
as an integrated homeostatic system unconsciously, we propose the term
‘cyborg.’ The cyborg deliberately controls function of the organism in order to
adapt it to new environments” (Clynes and Kline 1995). The proposed “purpose”
of the cyborg was to provide a system in which robot-like behaviors and actions
are integrated into an automatic and allostatically balanced organization that is in
some way integrated into human function, leaving humans free to explore and to
flourish.

Cyborg nedir?

1960'ların başında, iki NASA araştırmacısı olan Manfred E. Clynes ve Nathan S.

Kline, sibernetik ve organizma kelimelerinin birleşiminden siborg terimini
türettiler (Gray, Figueroa-Sarriera ve Mentor 1995). Clynes ve Kline şöyle
yazmıştır: "bilinçsizce entegre bir homeostatik sistem olarak işleyen dışsal olarak
genişletilmiş organizasyonel kompleks için 'cyborg' terimini öneriyoruz. Siborg,
organizmayı yeni ortamlara adapte etmek için organizmanın işlevini bilinçli olarak
kontrol eder" (Clynes ve Kline 1995). Cyborg'un önerilen "amacı", robot benzeri
davranış ve eylemlerin otomatik ve allostatik olarak dengeli bir organizasyona
entegre edildiği, bir şekilde insan işlevine entegre olan ve insanları keşfetme ve
gelişmede özgür bırakan bir sistem sağlamaktı.

In an interview, Clynes reflected upon the term: “…I thought it would be good
to have a new concept of a person who can free themselves from the constraints
of the environment to the extent that they wished. And I coined this word
cyborg.” (Gray 1995) The idea was to liberate man to explore and discover space.
It seemed necessary to afford the bodily freedom to exist in another part of the
universe without the limitations imposed by having evolved on Earth. Clynes
posed that the cyborg would enable humans to not change nature but to simply
make use of biological faculties, without having to waste energies on adjusting
the living function necessary for the maintenance of life (Gray 1995).
 2

Clyne’s original idea of cyborg was popularized in science fiction (Sci-Fi) by

comics, and movies, and has become a symbol of the 20th century’s complex
relationship between man and technology (Caronia 1985). Technological
developments and certain influences of culture have allowed the original
concept of the cyborg to acquire new scientific and socio-cultural significance
over the last decades. Indeed, human-machine interface can access at a variety
of levels, and Clynes and Kline originally classified those iterations as four
possible tiers of cyborgization.
Clynes bir röportajında bu terimi şöyle değerlendirmiştir: "...Kendilerini
çevrenin kısıtlamalarından diledikleri ölçüde kurtarabilecek yeni bir insan
kavramına sahip olmanın iyi olacağını düşündüm. Ve bu siborg kelimesini icat
ettim." (Gray 1995) Fikir, uzayı keşfetmek ve keşfetmek için insanı
özgürleştirmekti. Dünya'da evrimleşmenin getirdiği sınırlamalar olmaksızın
evrenin başka bir yerinde var olabilmek için bedensel özgürlüğün sağlanması
gerekli görünüyordu. Clynes, siborgun insanların doğayı değiştirmesini değil,
yaşamın sürdürülmesi için gerekli yaşam işlevini ayarlamak için enerji harcamak
zorunda kalmadan biyolojik yetileri kullanmasını sağlayacağını öne sürdü (Gray
1995).

Clyne'ın orijinal siborg fikri bilimkurgu (Sci-Fi) alanında çizgi romanlar ve filmler
tarafından popülerleştirilmiş ve 20. yüzyılın insan ve teknoloji arasındaki karmaşık
ilişkisinin bir sembolü haline gelmiştir (Caronia 1985). Teknolojik gelişmeler ve
kültürün belirli etkileri, siborg kavramının son on yıllarda yeni bilimsel ve sosyo-
kültürel önem kazanmasını sağlamıştır. Gerçekten de, insan-makine arayüzü
çeşitli düzeylere erişebilir ve Clynes ve Kline başlangıçta bu yinelemeleri
siborglaşmanın dört olası aşaması olarak sınıflandırmıştır.

Cyborg I is a human with prosthetic organs, but these alterations do not

change human nature. An artificial organ or limb, for example, functions to
maintain the internal environment, or articulate in external environments, and
does not affect basic human nature to any extent. Thus Cyborg I was concerned
with physiologic enhancement (Hables 1995).

Cyborg II is an “evolution” of cyborg that entails both physiological and

emotional aspects of human function (Hables 1995). Cyborg II shifts the focus
away from the view of human and machine systems working interdependently,
to an integrative network whose parts are interconnected and linked to physical
and emotional well-being.
 3

Cyborg III makes use of the abilities to both alter the products of genes, and
also insert new elements into the existing genome. Cyborg III permits the ability
to design new geno- and phenotypes, making use of knowledge to decrypt ways
to improve human nature, make humans less destructive and more creative, and
enable flourishing via the heightened enjoyment of the various satisfactions of
life (Hables 1995). This represents a profound distinction in the construct of a
cybernetic organism: the cyborg is no longer a product for the conquest of space,
but is now a contemporary paradigm to facilitate happiness and humans
flourishing.
Cyborg I protez organlara sahip bir insandır, ancak bu değişiklikler insan
doğasını değiştirmez. Örneğin yapay bir organ ya da uzuv, iç çevreyi korumak ya
da dış çevreye eklemlenmek için işlev görür ve temel insan doğasını hiçbir şekilde
etkilemez. Dolayısıyla Cyborg I fizyolojik iyileştirme ile ilgiliydi (Hables 1995).

Siborg II, insan işlevinin hem fizyolojik hem de duygusal yönlerini içeren bir
siborg "evrimidir" (Hables 1995). Cyborg II, odağı birbirine bağlı olarak çalışan
insan ve makine sistemleri görüşünden, parçaları birbirine bağlı ve fiziksel ve
duygusal refahla bağlantılı bütünleştirici bir ağa kaydırır.

Cyborg III, hem genlerin ürünlerini değiştirme hem de mevcut genoma yeni
unsurlar ekleme yeteneklerini kullanır. Cyborg III, yeni gen ve fenotipler
tasarlama becerisine izin vererek, insan doğasını iyileştirmenin, insanları daha az
yıkıcı ve daha yaratıcı hale getirmenin ve yaşamın çeşitli tatminlerinden daha
fazla keyif alma yoluyla gelişmeyi sağlamanın yollarını şifrelemek için bilgiyi
kullanır (Hables 1995). Bu, sibernetik organizmanın yapısında derin bir farklılığı
temsil etmektedir: siborg artık uzayın fethi için bir ürün değil, mutluluğu ve
insanların gelişmesini kolaylaştırmak için çağdaş bir paradigmadır.

Cyborg IV represents the transgenerational fusion of humans and technology,

such that the integrated changes will be transmitted to and propagate in
subsequent generations. Indeed, current research in epigenetic and even
genomic modification through biotechnologic intervention and integration may
be initial – yet tangibly important steps toward such ends. Clearly this represents
participatory evolution that will really change human beings and human nature,
and we must acknowledge this capacity to be for better or for worse (Hables
1995)

Cyborg V is the ultimate articulation of the machine-human interface.

Eventually, the brain-mind may be linked to devices and media, and may thus not
need the body for existence. Cyborg V would allow the essence of consciousness
 4

to survive as removed from the vicissitudes of the body, with expanded

functionality, more highly evolved feeling, with further developed empathy
(Hables 1995).
Cyborg IV, insan ve teknolojinin nesiller arası kaynaşmasını temsil etmektedir,
öyle ki entegre edilen değişiklikler sonraki nesillere aktarılacak ve yayılacaktır.
Gerçekten de, biyoteknolojik müdahale ve entegrasyon yoluyla epigenetik ve
hatta genomik modifikasyon konusundaki mevcut araştırmalar, bu tür amaçlara
yönelik ilk - ancak somut olarak önemli adımlar olabilir. Açıkçası bu, insanı ve
insan doğasını gerçekten değiştirecek olan katılımcı evrimi temsil etmektedir ve
bu kapasitenin iyi ya da kötü yönde olduğunu kabul etmeliyiz (Hables 1995)

Cyborg V, makine-insan arayüzünün nihai eklemlenmesidir. Sonunda, beyin-

zihin cihazlara ve medyaya bağlanabilir ve böylece var olmak için bedene ihtiyaç
duymayabilir. Cyborg V, bilincin özünün, genişletilmiş işlevsellik, daha gelişmiş
duygular ve daha gelişmiş empati ile bedenin değişimlerinden uzak olarak hayatta
kalmasına izin verecektir (Hables 1995).

Posthumanism and the cyborg: Human enhancement

The concept of the cyborg encounters new anthropological perspectives in

light of contemporary trans-and post-human ideas. The basic model of
humanism, precisely because it (positively) appeals to the notion of a core
humanity or common essential feature in term of which human beings can be
defined and understood, continues to enjoy ‘common sense’ status of in Western
culture (Badmington 2000). Yet, recent discourse focusing upon the ability of
change the human, and the evolution nature of humans as a species in
transition, such fixed concepts of the human and human nature as restrictive
(see for example, Giordano on neuroethics in this volume)
Posthümanizm ve cyborg: İnsanın geliştirilmesi

Siborg kavramı, çağdaş trans ve post-insan fikirleri ışığında yeni antropolojik

perspektiflerle karşılaşmaktadır. Hümanizmin temel modeli, tam da insanın
tanımlanabileceği ve anlaşılabileceği bir çekirdek insanlık ya da ortak temel
özellik kavramına (olumlu anlamda) başvurduğu için, Batı kültüründe 'sağduyu'
statüsüne sahip olmaya devam etmektedir (Badmington 2000). Yine de, insanın
değişim yeteneğine ve geçiş halindeki bir tür olarak insanın evrimsel doğasına
odaklanan son dönemdeki söylemler, insan ve insan doğasına ilişkin bu tür sabit
kavramları kısıtlayıcı olarak görmektedir (örneğin bkz. bu ciltte nöroetik üzerine
Giordano)
 5

Thus, the cyborg is seen as an icon of the crisis in humanism. Although the
subject of considerable debate, there is building literature claiming that the reign
of humanity is at a critical if not questionable juncture. Such uncertainty about
human futures is the face of neuro, nano, and genotechnology. The explicit
question remains what humanity might, or will “become”. These questions are
part of the movement of trans-humans (Bostrom 2005) and post-humanism
(Badmington 2000), that views the human as a collection of heterogeneous
components, a material-informational entity whose boundaries undergo
continuous construction and reconstruction (Hayles 1999). In this way, there is
no “given” or pre-established autonomous self, because the self can only be
made. Even the subjectivity of technologically unaltered individuals is perceived
as an artifact (Waters 2006). Thus, information patterns are more important – if
not – essential to the nature of being than any material instantiation.
Embodiment in a biological substrate is seen as an accident of history. rather
than an inevitability of life (Hook 2004). Based on the assumption that the
universe consists principally of information, any entity that can code process, and
sense data could considered to be “alive” (Waters 2006).
Böylece siborg, hümanizmdeki krizin bir simgesi olarak görülüyor. Önemli
tartışmalara konu olsa da, insanlığın saltanatının sorgulanabilir olmasa da kritik
bir noktada olduğunu iddia eden bir literatür oluşuyor. İnsanlığın geleceğine
ilişkin bu tür bir belirsizlik nöro, nano ve genoteknolojinin yüzüdür. İnsanlığın ne
olabileceği ya da ne "olacağı" açık bir sorudur. Bu sorular trans-insan (Bostrom
2005) ve post-hümanizm (Badmington 2000) hareketinin bir parçasıdır ve insanı
heterojen bileşenlerin bir toplamı, sınırları sürekli inşa ve yeniden inşa edilen
maddi-enformasyonel bir varlık olarak görür (Hayles 1999). Bu şekilde, "verili" ya
da önceden kurulmuş özerk bir benlik yoktur, çünkü benlik sadece yapılabilir.
Teknolojik olarak değiştirilmemiş bireylerin öznelliği bile bir yapıntı olarak
algılanır (Waters 2006). Dolayısıyla, bilgi örüntüleri, varlığın doğası için herhangi
bir maddi örnekten daha önemlidir, hatta esastır. Biyolojik bir alt tabakada vücut
bulma, yaşamın kaçınılmazlığından ziyade tarihin bir kazası olarak görülür (Hook
2004). Evrenin temelde bilgiden oluştuğu varsayımına dayanarak, verileri
kodlayabilen, işleyebilen ve algılayabilen herhangi bir varlığın "canlı" olduğu
düşünülebilir (Waters 2006).