Teatr grecki ma swoje początki jako obchody na cześć Dionizosa, który jest bóstwem wina i płodności.

Ludzie czcili go ubrani w leśne ustroje w sposób ekstatyczny i żywiołowy. Obrzędy po czasie stały się
spokojniejsze. W orszaku występowały satyry, syleny i bachantki także Dionizos w postaci
przebranego za niego człowieka bądź kukły. Uczestnicy orszaku tańczyli i śpiewali pieśni chóralne.
Dionizje były świętowane kilka razy w roku. Małe Dionizje występowały we wsiach w jesień,

Sześciodniowe religijno-teatralne Wielkie Dionizje występowały na przełomie marca i kwietnia w

miastach m.in. Atenach. Dzień pierwszy był dniem kultu, podczas drugiego odbywały się zawody
dytyrambiczne, w trzech kolejnych dniach organizowano konkurs trzech wybranych poetów. Każdy
twórca przedstawiał tetralogie teatralną składającą się na trzy tragedie oraz dramat satyrowy.

Aktorzy, który występowali w teatrze greckim byli mężczyźni zwróceni twarzą do publiczności. Tespis
jako pierwszy wprowadził aktora wchodzącego w dialog z chórem. Dwóch aktorów wprowadził
Ajschylos, a trzeciego Sofokles. Aktorzy występowali w maskach przez co mogli odkrywać kilka ról. Na
nogach mieli koturny, których wysokość zależała od pozycji społecznej granej postaci. Na głowach
również mieli peruki podkreślające charakter oraz wiek postaci. Byli oni odziani w długi powłóczysty
chiton.

Do najwybitniejszych tragików greckich należą:

- Ajschylos – rozbudował dialogi, ograniczył role chóru oraz wprowadził drugiego aktora. Łącznie
napisał 90 dramatów.

- Sofokles – także rozbudował partie dialogowe oraz wprowadził trzeciego aktora. Zerwał z zasadą
jedności tematycznej w cyklach tragicznych oraz dbał o efekty teatralne. Z pośród 123 dramatów,
które napisał zachowało się w całości 7 dzieł.

- Eurypides - W swoich dziełach zwracał się w stronę człowieka oraz jego przeżyć wewnętrznych.
Ukazywał bohaterów wahających się, błądzących, przeżywających rozterki. Również prowadził zawiłą
intrygę sceniczną. Z 78 napisanych zachowało się 17 dzieł.