Αρχιμανδρίτης Δημήτριος Πολιτάκης

Ιεροκήρυκας Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

Κυριακή Δ΄ Λουκά
Αγίων Πατέρων Ζ΄ Οικουμ. Συνόδου
( Τίτ. γ΄ 8 – 15 )

« Λόγος αξιόπιστος »

Στο σημερινό κείμενό του ο απόστολος Παύλος συμβουλεύει τον

μαθητή του Τίτο, σε θέματα συμπεριφοράς και αντιμετώπισης αιρετικών
διδασκαλιών.
Ο Παύλος λέει, ότι η δικαίωση, η πνευματική αναγέννηση και η
απόκτηση της κληρονομιάς της αληθινής αιώνιας ζωής, είναι η πίστη στο
πρόσωπο του Σωτήρα, η απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό.
Μία πίστη δυνατή, στέρεη, με λόγο αξιόπιστο, γι’ αυτό και το
κήρυγμα, η διδασκαλία του Τίτου προς τους ανθρώπους, αλλά και η
προσπάθεια όλων εκείνων που κηρύττουν και ομιλούν για τον Χριστό,
πρέπει να είναι αποτέλεσμα βαθιάς πίστης στον Θεό και να γίνεται με
κύρος και με βεβαιότητα.
Έτσι, όσοι δεχτούν τον Κύριο και πιστέψουν σε Αυτόν θα εμπνέονται
από το λόγο Του, θα ακολουθούν τις διδαχές Του και θα φροντίζουν, με
κάθε τρόπο, να πρωτοστατούν σε έργα καλά και ωφέλιμα χωρίς να
κουράζονται.
Ο Παύλος αναφέρει ότι τα καλά έργα, οι ωφέλιμες πράξεις που
γίνονται με αληθινή ταπείνωση, με αγάπη και πίστη, αποτελούν σημάδια
φωτεινά που φωτίζουν και παραδειγματίζουν κάθε άνθρωπο που επιθυμεί
να υπάρξει πραγματικός ακόλουθος, μιμητής και μαθητής Εκείνου του
μεγάλου Διδασκάλου, του Ιησού Χριστού.
Ο λόγος, το κήρυγμα, η διδασκαλία, πρέπει να φωτίζει, να καθαρίζει
και να αγιάζει τους ακροατές, να διαπερνά τις ψυχές τους, να τους
αλλοιώνει, να τους οδηγεί στη μετάνοια και από ακροατές του λόγου του
Θεού να τους μετατρέπει σε διαπρύσιους κήρυκες του Λόγου.
 Ο απόστολος Παύλος θέλει να βοηθήσει τον καλό μαθητή του, τον
μετέπειτα απόστολο και πρώτο Επίσκοπο της Κρήτης Τίτο, γι’ αυτό τον
συμβουλεύει να είναι πολύ προσεκτικός στην όλη συμπεριφορά του.
Ο Παύλος παρακαλεί τον Τίτο να αποφεύγει διαμάχες και φιλονικίες
που δεν έχουν καλά αποτελέσματα, να αποφεύγει, όπως χαρακτηριστικά
αναφέρει ανόητες συζητήσεις, αλλά και συνομιλίες με αρχαιόπληκτους
και αιρετικούς : «Αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν
παραιτοῦ», διότι οι άνθρωποι αυτοί είναι διεστραμμένοι και αμαρτάνουν,
«εἰδώς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καί ἁμαρτάνει ὤν αὐτοκατάκριτος»,
γι’ αυτό και ελέγχονται από τον εαυτό τους, από τη συνείδησή τους.
Ο Παύλος θέλει να πει ότι στην προσπάθεια που κάνουμε για να
μεταπείσουμε κάποιον αιρετικό άνθρωπο, υπάρχει ο κίνδυνος να
σκανδαλιστεί ένας καλοπροαίρετος αδελφός, γι’ αυτό οφείλουμε να
είμαστε πολύ προσεκτικοί και διακριτικοί.
Η συνομιλία και η συναναστροφή με τον πλανεμένο άνθρωπο,
πολλές φορές, επηρεάζει αρνητικά εκείνον που δεν είναι δυνατός στην
πίστη και ο κίνδυνος να σκανδαλιστεί, να πλανηθεί και να απομακρυνθεί
από την αλήθεια του Ευαγγελικού λόγου είναι μεγάλος. Γι’ αυτό, όποια
προσπάθεια κάνουμε για να διδάξουμε, ιδιαίτερα κάποιον που έχει
ξεστρατίσει, απομακρυνθεί από την πίστη ή έναν άνθρωπο που δεν έχει
γνωρίσει σωστά την αλήθεια της πίστεως πρέπει να γίνεται με αγάπη,
φόβο Θεού, εσωτερική καρδιακή προσευχή και διάκριση ώστε το
αποτέλεσμα της διδασκαλίας να είναι θετικό και ωφέλιμο για όλους.
Στο τέλος της επιστολής του ο Παύλος ζητάει από τον Τίτο να
ταξιδέψει και να έρθει στη Νικόπολη μαζί με τον Ζηνά και τον Απολλώ.
Τον προτρέπει και τον παρακαλεί να ενδιαφερθεί για τους συνεργάτες
του και να φροντίσει ανάλογα ώστε να μην τους λείψει τίποτα στο ταξίδι
που θα κάνουν.
Αυτή η προτροπή και ταυτόχρονα παράκληση του Παύλου
φανερώνει την έμπρακτη αγάπη και το πραγματικό ενδιαφέρον προς τους
βοηθούς και συνεργάτες του.
Με αυτόν τον τρόπο θέλει να δείξει στον Τίτο, αλλά και σε όλους
εμάς ότι πρέπει να σεβόμαστε τους συνεργάτες μας, να ενδιαφερόμαστε
για τις ανάγκες τους, να στεκόμαστε δίπλα τους και να τους στηρίζουμε,
να μην τους εκμεταλλευόμαστε ούτε να τους απογοητεύουμε.
Ο απόστολος Παύλος τονίζει με λίγα λόγια, ότι η αγάπη και το
ενδιαφέρον προς κάθε άνθρωπο ιδιαίτερα προς τους συνεργάτες μας,
τους ανθρώπους που μας βοηθούν, αποτελεί εκείνη την εσωτερική και
μεγάλη πνευματική δύναμη που τους τελειοποιεί και τους δημιουργεί το
αίσθημα της ευθύνης και της προσφοράς, χαρίσματα που όταν
αξιοποιηθούν κατάλληλα παράγουν πλούσια καρποφορία και δίνουν
πολλές ευλογίες.
 Αγαπητοί φίλοι …
Ο απόστολος Παύλος στην αρχή της επιστολής του λέει στον πιστό
και καλό μαθητή του Τίτο ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι Εκείνος
που κατέστησε τον άνθρωπο κληρονόμο της αληθινής και αιώνιας ζωής.
Ο Χριστός με τα Πάθη και την Ανάστασή Του αναγέννησε και
δικαίωσε το ανθρώπινο γένος, γι’ αυτό οφείλουμε να τον ακολουθήσουμε
και να ζήσουμε τη ζωή Του ώστε να φτάσουμε στο καθ’ ομοίωσιν, αφού
πρώτα καθαρίσουμε το κατ’ εικόνα.
Για να ζήσουμε τη ζωή του Χριστού πρέπει να πιστέψουμε στο μόνο
λόγο που είναι αληθινός και οδηγεί στην ουσιαστική σωτηρία μας, στο
μόνο λόγο που είναι αξιόπιστος. Στο θεϊκό λόγο του Λόγου του Θεού.
Με αυτόν τον τρόπο θα βιώσουμε πραγματικά την αλήθεια της ζωής
του Κυρίου και δε θα ταλαιπωρηθούμε ούτε θα εξαντληθούμε σε λόγια
υποκριτικά, κάλπικα και αναξιόπιστα που σκανδαλίζουν, απογοητεύουν
και απομακρύνουν όχι μόνον από τον Θεό αλλά και από το συνάνθρωπο.
Γι’ αυτό, ας προσέξουμε.
Ας είμαστε ευγενείς, διακριτικοί, σοβαροί και υπεύθυνοι στη
συμπεριφορά και τα λόγια μας.
Έτσι θα κηρύξουμε Χριστό.
Έτσι θα αγαπηθούμε από Θεό και ανθρώπους.
Έτσι θα γίνει η ψυχή μας «γη αγαθή» και θα καρποφορήσει
«καρπόν έκατονταπλασίονα» κάθε προσπάθειά μας.
Έτσι θα σώσουμε και θα σωθούμε.
Η επιλογή είναι δική μας ...