Երջանկություն(Счастье) Անտոն Չեխով

Ծերունին շոշափելով վերցրեց իր մոտ դրված գավազանը,երկար փայտ ծայրին

կեռիկով,և ոտքի ելավ։Նա լուռ մտածում էր։Երիտասարդ երեսից դեռ չէր անցել
փոքրիկի վախն ու հետաքրքրասիրությունը։Նա գտնվում էր լսածից ստացած
տպավորությունների տակ և անհամբեր սպասում էր նոր պատմումներին։

Պապիկ,-ասաց նա վերցնելով իր գավազանը,-ի՞նչ է եղբայրդ,Իլյան,այն զինվորի հետ

արել։

Ծերունին չլսեց հարցը։Նա ցրված նայեց երիտասարդին և պատասխանեց։

-Ես,Սաշա,մտածում եմ այն պիտակի մասին,որը Իվանովկայում զինվորին էին ցույց

տալիս։Ես Պանտելեյին չեմ ասել,Աստված նրա հետ,իսկ պիտակի վրա այնպիսի վայր
է նշված,որ նույնիսկ տատիկը կգտնի։Գիտե՞ս որտեղ:Բագատի
Բալոչկայում,այն,գիտես տեղը,վայրում,որտեղ հիմնասյունը,ինչպես սագի
թաթը,բաժանվում է երեք հիմնասյան,դրանցից մեջտեղինում։

-ԵՒ ի՞նչ,գնալու ես փորե՞ս։

-Բախտս փորձեմ...

-Պապիկ,իսկ ի՞նչ ես անելու գանձերը,երբ գտնես։

-Ե՞ս,-քմծիծաղ տալով,-Հ՛մ... Դե մնում է գտնեմ,թե չէ... ցույց կտամ թե ով ով է...

Հ՛մ,գիտեմ ինչ կանեմ։

ԵՒ ծերունին այդպես էլ չասեց ինչ է անելու գանձերի հետ,երբ գտնի։Ամբողջ

կյանքում,այսպիսի հարց առաջին անգամ էր լսում,միայն այս առավոտ։Դեհ,դա
նրան,ըստ իր դեմքի արտահայտության,չէր էլ հետաքրքրում։Սաշայի գլխում մի
անհասկանալի բան էլ կար.ինչու են գանձեր փնտրում միայն ծերունիները և ինչու է
դա տրված այն մարդկանց,ովքեր,իրենց ծեր լինելու պատճառով,այսօր կան վաղը
չկան։Նա այդ տարակուսանքը չկարողացավ հարց դարձնել ու այդ հարցը տալ
պապիկին,իսկ պապիկն էլ հազիվ թե կարողանար պատասխան գտնել,որ
պատասխանի նրան։

Մի փոքր մշուշով շրջապատված՝ հայտնվեց մի հսկա բոսորագույն արև։Լայն լույսի

շողերը,դեռ սառը,սուզվելով ցողոտ խոտի մեջ,ձգվելով ու զվարթ հայացքով, կարծես
փորձելով ցույց տալ, որ չեն հոգնել դրանից, սկսեցին պառկել գետնին։Արծաթագույն
օշինդրը,կապույտ խոզուկ ծաղիկները,դեղին կոլզա,տերեփուկ և այս ամենը այնպես
էր երփներանգում,ընդունելով արևի շողերի որպես իրենց ժպիտ։

Ծերունին ու Սաշան ցրվեցին ու կանգնեցին ոչխարների հոտի

անկյուններում։Երկուսն էլ կանգնել էին սյան նման, առանց շարժվելու,նայելով հողին
ու մտածելով։Ծերունին մտածում էր երջանկության մասին։Սաշան մտածում էր
գիշերվա ասածի մասին. նրան հետաքրքրում էր ոչ թե բուն երջանկությունը, որն իրեն
պետք չէր ու անհասկանալի էր, այլ մարդկային երջանկության ֆանտաստիկ ու
առասպելական էությունը։

Հարյուրավոր ոչխարներ դողացին և մի անհասկանալի վախով,ասես

ազդանշանով,նրանք փախան հոտից:Եվ Սաշան, կարծես ոչխարի մտքերը, երկար ու
մածուցիկ, մի պահ հաղորդեցին նրան, նույն անհասկանալի, կենդանական
սարսափով, շտապեց կողքը, բայց անմիջապես ուշքի եկավ և բղավեց.

-Գժվե՛լ եք, ձեր վրա մահ չկա:

Եվ երբ արևը, խոստանալով երկար, անպարտելի շոգ, սկսեց թխել երկիրը, բոլոր
կենդանի արարածները, որոնք շարժվում էին և ձայներ էին հանում գիշերը, կիսաքուն
ընկան։ Ծերունին և Սանկան իրենց հերլիգներով կանգնած էին հոտի հակառակ
եզրերին, կանգնած էին անշարժ, ինչպես ֆակիրներն աղոթում էին և մտածում էին
կենտրոնացած։ Նրանք այլեւս չէին նկատում միմյանց, և նրանցից յուրաքանչյուրն
ապրում էր իր կյանքով։ Ոչխարներն էլ էին մտածում...