NOTATKA SYNTETYZUJĄCA

Zadanie 6.

Teksty Agnieszki Krzemińskiej i Olgi Stanisławskiej podejmują temat pozytywnych i negatywnych

skutków masowej turystyki we współczesnym świecie. Krzemińska postrzega turystykę jako
wartościowe zjawisko fizyczne, emocjonalne i duchowe. Zauważa jednak, że turystyka łączy się z
masowym niszczeniem kultury i środowiska. Stanisławska natomiast opisuje podróżowanie jako
komercyjne poszukiwanie oczekiwanych przyjemności, utwierdzanie się w stereotypach dotyczących
poznawanych kultur i miejsc. Obie autorki są jednak zgodne, że turystyka zapewnia człowiekowi
rozwój.

1) zastanów się nad tematem wskazanym w poleceniu;

2) wybierz najważniejsze informacje z artykułów zawartych w arkuszu egzaminacyjnym;

3) określ stanowisko każdego z autorów/autorek obu tekstów;

4)porównaj stanowiska autorów/autorek i wskaż elementy wspólne lub rozbieżne;

pierwszy tekst – Autor (nazwisko) w tekście XX wskazał/napisał/dowodził…….

drugi tekst – Autor (nazwisko) w tekście XX wskazał/napisał/dowodził………..

punkty wspólne lub rozbieżne……….

ANTYGONA
1. Zakaz pogrzebania ciała Polinejkesa.
2. Dyskusja Antygony z Ismeną.
3. Decyzja Antygony dotycząca pogrzebania brata.
4. Rozmowa Kreona z Chórem Tebańskich Starców.
5. Złamanie zakazu.
6. Zarzuty Kreona.
7. Porwanie Antygony.
8. Próba ratowania Antygony przez Ismenę.
9. Bunt Hajmona.
10. Wyrok na Antygonę.
11. Przepowiednia Tyrezjasza.
12. Zmiana decyzji Kreona.
13. Śmierć Antygony i Hajmona.
14. Samobójstwo Eurydyki.
15. Rozpacz Kreona.

Antygona główna oraz tytułowa bohaterka tragedii, siostra

Ismeny, Polinejkesa i Eteoklesa, córka Edypa.
Narzeczona Hajmona, syna Kreona. Uchodzi za
odważną kobietę, która kocha swoją rodzinę.
Prawa boskie są dla niej ważniejsze niż zakaz
władcy. Walczy o możliwość pochówku swojego
brata, uznanego przez władcę Teb za zdrajcę.
Jest młoda i piękna, ma zostać niedługo żoną
Hajmona, lecz rezygnuje z tego, by uczcić imię
brata.
Kreon władca Teb, mąż Eurydyki, ojciec Hajmona. Jest
przeciwny Antygonie. Został królem Teb po
śmierci Edypa. Uważa, że ma rację, nie godząc
się na grzebanie zwłok Polinejkesa. Jest uparty i
nie słucha nikogo.
Hajmon syn Kreona i Eurydyki. Narzeczony Antygony,
zakochany w niej bez pamięci. Broni jej przed
gniewem ojca. Stara się tłumaczyć ojcu, że nie
można sprawować władzy na podstawie tyranii,
bo naród może się w końcu zbuntować.
Popełnia samobójstwo przy zwłokach Antygony.
Eurydyka żona Kreona, matka Hajmona. Gdy dowiaduje
się o śmierci syna, odbiera sobie życie w pałacu.
Ismena siostra Antygony, Polinejkesa i Eteoklesa. Bojąc
się gniewu Kreona, nie zgadza się na pomoc
siostrze w pochówku brata–zdrajcy. Gdy
Antygona zostaje aresztowana, Ismena pragnie
dzielić z nią winę.
Terezjasz mędrzec, który przepowiada przyszłość. Radzi
Kreonowi, by nie występował przeciwko bogom.
Prawo ZIEMSKIE VS PRAWO BOSKIE
W Antygonie mamy do czynienia z konfliktem dwu praw: ziemskiego i boskiego, a stronami są w nim
Antygona i Kreon.

Antygona jest rzeczniczką „świętych praw bożych”, które nakazują umarłego pogrzebać, by po śmierci
mógł trafić do krainy cieni. Według bohaterki niepisane prawa boskie są odwieczne i nienaruszalne,
nikt nie może ich zmieniać. Motywy jej działania wypływają więc z głębokiej religijności i miłości do
obu braci. Pogrzebanie brata uważa za swój obowiązek. Odebrała sobie życie, wieszając się na
muślinowej chuście

Ta królewska córka jest wyniosła i dumna, nieszczęścia, które dotknęły jej rodzinę, nie załamały jej, ale
umocniły w niej niezłomną wolę. Od początku jej czyny świadczą o głębokim przywiązaniu do bliskich
i bezinteresownej miłości

„współkochać przyszłam, nie

współnienawidzić”.
Kreon jest władcą legalnym, jest bowiem najbliższym krewnym Jokasty, a linia Labdakidów wymarła.
Chce zaprowadzić w targanym tak wieloma nieszczęściami państwie ład i porządek. Dlatego jego
władza opiera się na prawie, jego zaś rozkazy muszą być bezwzględnie respektowane. Wydaje więc
zakaz grzebania zwłok Polinejkesa, ponieważ stał się on zdrajcą ojczyzny. Kiedy Antygona łamie ów
zakaz, musi zostać ukarana, by sprawiedliwości stało się zadość. Decyzje Kreona mają charakter
racjonalistyczny, wypływają z rozumu.