Recensie I love (and hate) you, Iran

Ik had op voorhand al schrik dat het niet mijn ding ging zijn. Na de voorstelling had ik nog
steeds hetzelfde gevoel. Ik vond het een beetje saai op sommige momenten.
Hij heeft met weinig wel veel gedaan. Het enige wat hij bij zich had was een lange mat en
een zak van de Aldi. Alsnog heeft hij met deze materialen veel gedaan wat ik wel knap vond.
Het irriteerde me wel hoe vaak hij zijn schoenen aan en uit deed. En op een duur deed hij
zijn sokken uit wat ik een beetje storend vond.
Met de meeste stukken was ik wel mee en gefocust op wat hij deed, maar toen hij begon te
rappen, dansen en zingen was ik het even kwijt. De dans duurde naar mijn mening ook te
lang. Hij sprak ook veel in een andere taal. In het begin vertaalde hij die zinnen nog, maar
tegen het einde niet meer. Ik wist dan soms niet wat hij bedoelde en dan verloor ik mijn focus
en mijn interesse. Het licht was op sommige momenten niet goed en niet op de juiste plaats
waardoor je hem wat minder goed zag. Het lied ‘happy’ was een rare aanvulling op het
verhaal. Hij had het daarvoor over iemand die stierf en ineens begint dat lied te spelen.
Mijn eindmening over zijn voorstelling is: Het is niet mijn ding en zou er niet nog eens
naartoe gaan, maar met de materialen die hij had, heeft hij het wel goed gedaan.