ตัว

อย
่าง
 ่าง 难哄 2
First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ 2
อย
竹已
จู๋อ่ี
ตัว

นางฟ้าปีกเขียว แปล

Pre First Frost ������ ������ ���������� 2.indd 1 11/3/2565 BE 17:43

 "เธอยังไม่รอ
ู้ ก
ใบหน้าเขายังคงมีกลิน
่าง
ี เหรอ" ซังเหยียนค้อมตัวลงเล็กน้อย ค่อยๆ เขยิบเข้ามาใกล้เธอ
่ อายความเป็นหนุม
่ น้อยเหมือนในครัง
้ นัน
้ "ผ่านมาหลายปีแล้ว
อย
ฉันก็ยง
ั ..."
ค�ำพู ดของเขากระแทกลงมาอย่างแรงตามสายฝนราวกับจะกระแทกลงไปใน
หัวใจเธอ
"ชอบเธอแค่คนเดียว"
ตัว

Pre First Frost ������ ������ ���������� 2.indd 2 11/3/2565 BE 17:43

 ค�ำน�ำ
เป็นอย่างไรกันบ้างคะ กับ 'First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ' เล่ม 1
ที่เปิดเรื่องมาด้วยความไม่ค่อยลงรอยกันของพระเอกนางเอก แต่ก็ปิดท้ายให้
ได้ลนุ้ ว่าถ่านไฟเก่ามีแววจะปะทุขนึ้ มาอีกครัง้ เนือ้ เรือ่ งสนุกน่าติดตามใช่มยั้ คะ
ว่าสุดท้ายแล้วความสัมพันธ์ของพวกเขาจะก้าวหน้าไปอย่างไร
ที่เขาว่ากันว่าน�้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อน แล้วการได้ใกล้ชิดกัน
ถึงขัน้ 'กอด'? 'จบู '? 'จงู เข้าห้อง'? บ่อยๆ จะไม่ทำ� ให้ใจอ่อนได้หรือ ในเล่ม 2 นี้
่าง
กลิน่ ความรักลอยออกมาจากห้องพักชัน้ 16 แล้วล่ะค่ะ และไม่ใช่แค่ผถู้ กู กระท�ำ
ทีเ่ กิดอาการก�ำแพงในใจเริม่ ปริแตกเท่านัน้ นะคะ ฝ่ายผูก้ ระท�ำอย่างเวินอีฝ่ าน
อย
ยังเปลีย่ นความคิด จากทีเ่ อาแต่หนีเพราะรูส้ กึ ว่าตัวเองไม่คคู่ วรกับเขา ประกอบกับ
มีแรงบิลด์จากคนรอบข้าง ท�ำให้เธอเริม่ อยากเป็นฝ่ายรุก 'จบี ' ชายหนุม่ บ้างแล้วล่ะ
แล้วซังเหยียนทีเ่ คยถูกเวินอีฝ่ านปฏิเสธรักจะหันมาเป็นฝ่ายรับมือกับการจีบ
ของเธอด้วยวิธไี หน ความรูส้ กึ ทีพ่ วกเขาต่างเก็บกดไว้มาเนิน่ นานจะเปิดเผยออกมา
ตัว

อย่างไร เราไปติดตามเรือ่ งราวความรักของสาวสายซึนและหนุม่ สายเกรียนคูน่ ี้

กันต่อดีกว่าค่ะ

ด้วยไมตรีจิต
ส�ำนักพิมพ์แจ่มใส

Pre First Frost ������ ������ ���������� 2.indd 3 11/3/2565 BE 17:43

 แนะน�ำ
ตัวละคร

ซังจื้อ น้องสาวของซังเหยียน เป็นเด็กสาววัยรุน่ ทีอ่ ยู่ในช่วงสอบเข้ามหาวิทยาลัย

หน้าตาดี รูปร่างสูงเพรียว ร่าเริงสดใส แสบแบบไร้เดียงสา ช่างพูด
ช่างเจรจา

มู่เฉิงอวิ่น ่าง
นั ก ศึ ก ษาชั้ น ปีที่ สี่ ค ณะเทคโนโลยี ส ารสนเทศและการสื่ อ สาร
มหาวิทยาลัยหนานอู๋ หน้าหวานคล้ายผูห้ ญิงเล็กน้อย แต่รปู ร่างสูงใหญ่
บึกบึน เคยแสดงภาพยนตร์แต่ไม่ดงั เขาแอบชอบเวินอีฝ่ านจึงมาเป็น
อย
เด็กฝึกงานทีส่ ถานีโทรทัศน์หนานอู๋

ซูเถียน เพือ่ นร่วมงานของเวินอีฝ่ านทีส่ นิทกันมาก เข้ามาท�ำงานทีส่ ถานีโทรทัศน์

หนานอูพ๋ ร้อมกัน มีนสิ ยั ชอบเม้าท์ ทัง้ ยังเป็นทีป่ รึกษาให้เวินอีฝ่ าน
ตัว

อยูเ่ สมอ

ต้วนจยาสวี่ เพือ่ นสนิทของซังเหยียนสมัยเรียนมหาวิทยาลัย ผิวขาวซีด รูปร่าง

ผอมสูง มีดวงตารูปดอกท้อ หน้าตาหล่อเหลาโดดเด่น และด้วยความที่
เขาและซังเหยียนหน้าตาดีทงั้ คู่ จึงกลายเป็นคูด่ งั ในคณะวิศวฯ คอมฯ
แห่งหนานอูด๋ ว้ ยฉายา 'คูเ่ กย์เดือนคณะ'

เชอซิงเต๋อ น้องชายของป้าสะใภ้ใหญ่เวินอีฝ่ าน อายุประมาณสีส่ บิ กว่า รูปร่างท้วม

ไม่สงู นัก มักจะดืม่ เหล้าเมามายเป็นประจ�ำ ชอบมาเกาะแกะเวินอีฝ่ าน
ตัง้ แต่ตอนทีเ่ ธออาศัยอยูบ่ า้ นคุณลุง

Pre First Frost ������ ������ ���������� 2.indd 4 21/3/2565 BE 14:32

 难哄 2 5

บทที่
34
ลูกไม้ตื้นๆ แค่นี้

"..."
่าง
อย
เวินอี่ฝานจ้องหน้าจอมือถืออยู่ครู่หนึ่ง ก�ำลังตกตะลึงกับสองค�ำนี้...
'แรงปรารถนา' และ 'ครอบครอง'
หนังศีรษะเธอด้านชาไปหมด หน้าเหวอเล็กน้อยขณะที่ปลายนิ้ว
ตัว

แตะบนหน้าจอ ค่อยๆ กดทีเ่ ครือ่ งหมายค�ำถาม แต่ยงั ไม่ทนั ได้สง่ ข้อความ

ซูเถียนทีเ่ พิง่ ออกมาจากห้องตัดต่อก็ดงึ ความสนใจเธอไป
ซูเถียนนัง่ ลงบนเก้าอีท้ ม่ี ลี อ้ แล้วเลือ่ นเข้ามาซุบซิบกับเธอ "นี่ ตอนแรก
ทีฉ่ นั เข้ามาเห็นเด็กฝึกงานคนนัน้ ยังนึกว่าเข้ามาผิดที่ ท�ำเอาฉันตกอกตกใจหมด"
เวินอี่ฝานช้อนตาขึ้นทันทีและปิดหน้าจอมือถือ "หืม?"
"เด็กฝึกงานชายคนนั้นที่เพิ่งมาใหม่น่ะ" ซูเถียนแสร้งท�ำเป็นบังเอิญ
มองไปทางนัน้ ท่าทางเหมือนด�ำดิง่ ลงสูแ่ ม่นำ�้ แห่งความรัก "โอ้มายก็อด ฉัน
ตกหลุมรักหนุม่ หล่อทีเ่ หมือนหมาน้อยขีอ้ อ้ น* เข้าแล้วล่ะ ทัง้ สูงทัง้ หล่อ แล้วยัง
น่ารักด้วย"
เวินอีฝ่ านพูดข�ำๆ "ท�ำไมฉันไม่เคยเห็นเธอเรียกต้าจ้วงว่าหมาน้อยขีอ้ อ้ น
บ้างล่ะ"
* หมาน้อยขีอ้ อ้ น เป็นค�ำทีส่ อื่ ความหมายถึงลูกสุนขั ทีเ่ พิง่ เกิดยังไม่หย่านม สาวๆ ชาวจีนมักใช้เรียกหนุม่ น้อยวัยละอ่อน

Page First Frost ������ ������ ���������� 2.indd 5 7/3/2565 BE 08:54

 6 First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ 2

บังเอิญฟู่จ้วงเดินผ่านมาพอดี
ซูเถียนค้อนขวับ พูดออกไปตามตรง "อย่างมากเขาก็เป็นได้แค่หมาน้อย
พันธุพ์ นื้ เมือง* เท่านัน้ แหละ"
"..." ฟูจ่ ว้ งชะงักฝีเท้าโดยพลัน แม้จะไม่ได้ยนิ ค�ำพูดก่อนหน้า แต่กย็ งั
ร้อนตัว "พีเ่ ถียน ท�ำไมพีด่ า่ คนอืน่ เสียๆ หายๆ อย่างนีล้ ะ่ ! ผมมันดูเฉิม่ เชย
ตรงไหนครับ!"
"ฉันไม่ได้วา่ นายหรอกน่ะ!" ซูเถียนพยายามไล่เขาไปแล้วเม้าท์กบั เวินอีฝ่ าน
ต่อ "ท�ำไมฉันถึงรูส้ กึ ว่าหมาน้อยขีอ้ อ้ นก�ำลังมองมาทางพวกเราตลอดเลยล่ะ
่าง
เขาถูกใจเธอหรือฉันกันน้า" พูดจบหางตาก็เหลือบไปเห็นใบหน้าด้านข้างของ
เวินอีฝ่ าน เธอเลยเปลีย่ นค�ำทันที "ก็ได้ ฉันคงทึกทักไปเอง"
"..."
อย
เวินอี่ฝานมองตามไป
เวลานีม้ เู่ ฉิงอวิน่ ก�ำลังนัง่ อยูท่ โี่ ต๊ะของตัวเอง จ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ดว้ ย
สีหน้าเรียบเฉย อาจเป็นเพราะอีกฝ่ายสัมผัสได้ถงึ สายตาของพวกเธอ ผ่านไป
ตัว

ไม่กวี่ นิ าทีจๆู่ เขาก็ชอ้ นตาขึน้ มองจึงประสานเข้ากับสายตาของเวินอีฝ่ านพอดี

เด็กหนุม่ ชะงักไปเล็กน้อยแล้วยิม้ อย่างเขินๆ
ดูน้องเขาก็น่ารักจริงๆ แหละ
เวินอีฝ่ านยิม้ ตอบกลับไปอย่างมีมารยาทแล้วถอนสายตากลับ เธอไม่ได้
รูส้ กึ ว่ามีอะไรแปลกไปจึงเอ่ยขึน้ อย่างอ่อนโยน
"คิดอะไรมากขนาดนัน้ น้องเขามาท�ำงานวันแรก คงอยากท�ำความรูจ้ กั
กับเพือ่ นๆ พีๆ่ ล่ะมัง้ "
"ฉันก็แค่เม้าท์มอยเอง แต่เธอนีส่ ิ ท�ำไมไม่สนใจหนุม่ หล่อกับเขาบ้าง
เลยนะ" พูดมาถึงตรงนีซ้ เู ถียนก็เกิดความอยากรูอ้ ยากเห็นขึน้ มา "เอ๊ะ เธอ
ไม่ชอบผูช้ ายแบบนีเ้ หรอ"
"หา?"
* หมาน้อยพันธุพ์ นื้ เมือง มีทมี่ าจากค�ำว่าหมาพืน้ เมือง เป็นค�ำด่าหยาบคายที่ใช้ในอินเตอร์เน็ต หมายถึงคนทีม่ าจาก
บ้านนอกหรือคนที่ไม่ทนั สมัย

Page First Frost ������ ������ ���������� 2.indd 6 7/3/2565 BE 08:54

 难哄 2 7

"พวกเราสองคนไม่เคยเม้าท์เรือ่ งนีก้ นั เลยใช่ปะ งัน้ สเป็กเธอต้องเป็น

แบบไหนเหรอ" ซูเถียนเริม่ ยกตัวอย่าง "อ่อนโยน? เผด็จการ? ร่าเริง?..."
เวินอี่ฝานอึ้งไป จู่ๆ ภาพใบหน้าเย่อหยิ่งของซังเหยียนก็ผุดขึ้นมา
ในความคิดอย่างประหลาด
เมือ่ เวินอีฝ่ านสัมผัสได้ถงึ ความคิดนีก้ ห็ ยุดหายใจไปทันที แต่พอเห็น
ซูเถียนก�ำลังรอค�ำตอบอยู่ เธอจึงเงียบไปครู่หนึ่ง พยายามหยุดคิดเรื่องนี้
ก่อนจะเพียงแค่ยมิ้ ๆ ไม่ได้ตอบอะไร
การพูดคุยในช่วงเวลาสั้นๆ จึงจบลงเพียงเท่านี้
่าง
เวินอีฝ่ านพิมพ์ตน้ ฉบับข่าวต่อไปอีกสักครู่ แล้วจูๆ่ ก็นกึ ถึงข้อความ
ของซังเหยียนทีย่ งั ไม่ทนั ได้ตอบกลับ เธอแตะหน้าจอมือถือให้สว่างอีกครัง้
จับจ้องไปทีข่ อ้ ความยาวเหยียดนัน้ แวบหนึง่ ระหว่างที่ใจลอยยังรูส้ กึ คล้ายกับ
อย
ได้รบั ข้อความขยะ
แต่เมือ่ มีเวลาคิดทบทวน พออ่านดูอกี ทีก็ไม่ได้รสู้ กึ ว่ารับได้ยาก กลับ
รูส้ กึ ด้านชาเสียด้วยซ�ำ้
ตัว

เวินอีฝ่ านลบเครือ่ งหมายค�ำถามออกจากช่องพิมพ์แล้วเริม่ พิมพ์ใหม่อกี ครัง้

อย่างละล้าละลัง

เวินอี่ฝาน : งั้นนาย
เวินอี่ฝาน : ยังโอเคมั้ย

หลังจากนั้นสามวินาที

ซังเหยียน : ?

เวินอีฝ่ านไม่รเู้ ลยว่าเวลาทีต่ วั เองละเมอเธอท�ำอะไรลงไปบ้าง จึงไม่รู้

จะอธิบายอย่างไร หลังจากทีเ่ ป็นห่วงเป็นใยต่อ 'ผทู้ ไี่ ด้รบั ความเสียหาย' แล้ว

Page First Frost ������ ������ ���������� 2.indd 7 7/3/2565 BE 08:54

 8 First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ 2

เธอก็ถามไปตรงๆ

เวินอี่ฝาน : เรื่องนี้นายอยากจะให้แก้ไขยังไง
ซังเหยียน : ไว้ค่อยว่ากัน

เวินอี่ฝานอดพิมพ์ไปไม่ได้ว่า

เวินอี่ฝาน : ดูเหมือนนายจะคิดเรื่องนี้มานานแล้วนะ
่าง
ซังเหยียนคงจะขีเ้ กียจพิมพ์ เขาเลยส่งข้อความเสียงมาแทน ส่งมาเพียง
สองค�ำแต่แสดงถึงความอวดดีและมีหลักการอย่างยิง่
อย
"ใช่สิ"
"..."
จากนั้นก็ไม่มีข้อความอื่นอีก ราวกับเขาก�ำลังจะบอกเธอว่าถึงฉัน
ตัว

อยากจะคิดอีกสักสิบปี เธอก็ตอ้ งรอ

เวินอี่ฝานพยายามข่มใจไว้ ตอบกลับไปอย่างใจเย็น

เวินอี่ฝาน : ได้ งั้นนายก็ค่อยๆ คิดไปแล้วกัน

แม้จะพิมพ์ตอบกลับไปแบบนัน้ แต่ถา้ เธอไม่เป็นฝ่ายพูดเรือ่ งนีข้ นึ้ มาก่อน

ทางซังเหยียนก็จะท�ำเป็นเหมือนลืมๆ มันไป เขาจะท�ำคล้ายกับว่าตัวเองมีสทิ ธิ์
ทีจ่ ะไม่พดู ถึงเรือ่ งนี้ ทว่าถ้าเธอแสดงปฏิกริ ยิ าเหมือนลืมเรือ่ งนีไ้ ปแล้ว เขาก็จะใช้
วาจาประณามเธออย่างตรงไปตรงมาด้วยสีหน้าเรียบเฉยเพือ่ เป็นการเตือนเธอ
ท�ำให้เธอไม่อาจลืม 'พฤติกรรมชั่วช้า' ของตัวเองได้เลย
ท�ำให้เธอไม่อาจลืมว่าเขาคือฝ่ายตรงข้ามที่อ่อนแอ ต�่ำต้อย และ
โดนรังแก

Page First Frost ������ ������ ���������� 2.indd 8 7/3/2565 BE 08:54

 难哄 2 9

ส่วนเธอก็กลายเป็นปีศาจลามกที่ไร้หัวใจ พอฟินแล้วก็ลืม
พอเวลาผ่านไปนานเข้า เวินอีฝ่ านก็เริม่ รูส้ กึ จริงๆ ว่าเวลาทีเ่ ธอละเมอ
เหมือนจะมีวิญญาณอะไรมาเข้าสิง ท�ำให้เธอกลายเป็นเหมือนลูกค้าที่มา
เพื่อเหล่ผู้ชาย แล้วในบ้านก็มีเพียงคนเดียวที่พอจะให้เธอเหล่ได้ ซึ่งก็คือ
ซังตัวท็อปผูโ้ ด่งดังแห่งถนนตัว้ ลัว่ ทีด่ วงซวยถึงขัน้ สุด
ค่าตัวเขาก็สูงลิบลิ่ว ใครจะไปจ่ายไหว เธอก็มีหนี้ท่วมหัวอยู่แล้ว
เวินอี่ฝานรู้สึกหวาดหวั่นในความสงบราบเรียบแบบนี้ซึ่งมักจะเป็น
ลางบอกเหตุวา่ พายุกำ� ลังจะก่อตัวขึน้
่าง
เธอมักจะรู้สึกว่าการที่ซังเหยียนท�ำตัวสงบเยือกเย็นแบบนี้ต้องก�ำลัง
แอบเตรียมลูกไม้เด็ดๆ ไว้รบั มือกับความรูส้ กึ ของเธอแน่นอน
อย
หลังจากวันที่ 1 พฤษภาคม* ทีมของเวินอี่ฝานก็รับนักข่าวใหม่
มาอีกสองคนจากบริษัทจัดหางาน
ผ่านไปเพียงไม่กี่วันหัวหน้าก็จะจัดงานปาร์ตี้เล็กๆ เพื่อต้อนรับ
ตัว

พนักงานใหม่ในทีม โดยเลือกเวลาที่ทุกคนว่างและอยู่กันพร้อมหน้า ซึ่ง

มีการแจ้งลงมาตัง้ แต่ชว่ งกลางวันแล้วแต่ยงั ไม่ได้กำ� หนดสถานที่
หลังจากทีร่ ขู้ า่ ว ฟูจ่ ว้ งก็วงิ่ ตรงมาหาเวินอีฝ่ านเป็นการเฉพาะแล้วบ่นอุบอิบ
อย่างน่าสงสาร
"พี่ หัวหน้าบอกว่าปาร์ตี้นี้ก็ถือว่าฉลองต้อนรับผมไปด้วยอะครับ"
เวินอี่ฝานยังคิดตามไม่ทัน "แล้วท�ำไมเหรอ"
"ผมมาฝึกงานที่นี่ได้สี่เดือนแล้วนะครับ! หัวหน้าบอกว่าเขาไม่ ใช่
คนเลือกทีร่ กั มักทีช่ งั แน่นอน" ฟูจ่ ว้ งแสดงสีหน้าห่อเหีย่ ว "ไม่อยากให้ผมรูส้ กึ ว่า
ถูกละเลย!"
"ก็ดแี ล้วนี"่ เวินอีฝ่ านปลอบใจเขา "ถ้าครัง้ นีห้ วั หน้าไม่นบั นายเข้าไปด้วย
แล้วเลีย้ งต้อนรับแค่พวกฟางหลี งัน้ นายอยูใ่ นทีมก็ไม่ตา่ งอะไรกับอากาศธาตุ?"
* 1 พฤษภาคม คือวันแรงงานแห่งชาติ

Page First Frost ������ ������ ���������� 2.indd 9 18/3/2565 BE 16:05

 10 First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ 2

"..." ฟู่จ้วงเงียบไปสามวินาที "ก็ฟังดูมีเหตุผลอยู่นะครับ"

มูเ่ ฉิงอวิน่ ทีอ่ ยูข่ า้ งๆ ได้ยนิ ทีพ่ วกเขาสองคนคุยกันเลยเข้ามาร่วมวงด้วย
"พีอ่ ฝี่ าน ตอนเย็นพีจ่ ะมาด้วยมัย้ ครับ"
งานปาร์ตี้นี้ไม่ได้บังคับให้ทุกคนต้องไป เพราะคนส่วนใหญ่ยังต้อง
ท�ำงานในวันรุง่ ขึน้ หัวหน้าเพียงบอกว่าให้ไปตามสมัครใจ แต่ดว้ ยมารยาท
และการให้เกียรติแล้วก็ไปกันเกือบทุกคน
เวินอีฝ่ านมีนดั กับผูเ้ ชีย่ วชาญว่าจะสัมภาษณ์ทางโทรศัพท์ตอนกลางคืน
เลยไม่แน่ใจว่าจะสัมภาษณ์เสร็จกี่โมง
่าง
"ยังไม่แน่จ้ะ เดี๋ยวพี่ขอดูงานก่อนแล้วกัน"
ฟู่จ้วงร้องอ้า รู้สึกผิดหวังอยู่บ้าง "พี่ ตอนเย็นพี่มีธุระเหรอครับ"
มู่เฉิงอวิ่นก็ถาม "งานพี่ยุ่งถึงตอนเย็นเลยเหรอครับ"
อย
"อืม" เวินอี่ฝานพูดไปเรื่อย "พี่จะพยายามไปให้ได้แล้วกันจ้ะ"

พอเวินอีฝ่ านสัมภาษณ์ทางโทรศัพท์เสร็จก็พมิ พ์ตน้ ฉบับข่าวตามที่ได้

ตัว

สัมภาษณ์มา เวลาก็ลว่ งเลยไปถึงสามทุม่ พอเธอเก็บข้าวของเสร็จก�ำลังเตรียมจะ

ออกจากออฟฟิศ หัวหน้าก็เดินออกมาพอดี
เวินอี่ฝานอึ้งไปเล็กน้อย "หัวหน้า ไม่ไปงานปาร์ตี้เหรอคะ"
หัวหน้ามีชอื่ ว่ากานหงหย่วน อายุเกือบห้าสิบปี รูปร่างท้วมเล็กน้อย
เวลายิม้ จะตาหยีจนเห็นเป็นเส้นเดียว เขาใจดีเหมือนพระสังกัจจายน์ เวลานี้
ในมือเขาถือกระเป๋าเอกสารอยู่ พูดพลางยิม้ ตาหยี
"เพิ่งประชุมเสร็จน่ะ"
เวินอี่ฝานพยักหน้า
"เธอก็เพิง่ เสร็จงานใช่มยั้ งัน้ ไปปาร์ตดี้ ว้ ยกันเถอะ ไปผ่อนคลายอารมณ์
หน่อย" กานหงหย่วนเอ่ยชวน "พวกเขากินข้าวกันเสร็จแล้ว ตอนนีก้ เ็ ปลีย่ นทีล่ ะ
อยู่ใกล้ๆ ออฟฟิศนีเ่ อง พวกเราไปด้วยกันนะ"
เดิมทีเวินอี่ฝานคิดจะชิ่ง ทว่าตอนนี้ก็ต้องตอบรับไปโดยปริยาย

Page First Frost ������ ������ ���������� 2.indd 10 7/3/2565 BE 08:54

 难哄 2 11

ระหว่างทางกานหงหย่วนชวนเธอคุยเรือ่ งสัพเพเหระ น�ำ้ เสียงเขาเนิบช้า

ราบเรียบ ฟังแล้วเหมือนก�ำลังกล่อมให้หลับ พอพูดมาถึงตอนท้ายเขาก็จะเสริม
หลายประโยคทีใ่ ห้แง่คดิ หวังว่าจะชักน�ำให้เกิดเสียงสะท้อนในใจของเวินอีฝ่ านได้
จิตใจของเวินอีฝ่ านในเวลานีร้ าบเรียบไร้คลืน่ อารมณ์ ทว่าต้องแสดงออก
ทางสีหน้าว่าเกิดเสียงสะท้อนขึน้ แล้ว
ถือว่าพวกเขาเข้ากันได้ค่อนข้างดี
เวินอีฝ่ านฉวยโอกาสเหลือบมองมือถือ ในขณะทีก่ านหงหย่วนพยายาม
นึกย้อนไปถึงเรือ่ งราวในอดีต เธอก็เห็นข้อความในกรุป๊ ถึงเพิง่ รูว้ า่ งานปาร์ตี้
่าง
ครึง่ หลังนีพ้ วกเขานัดกันทีผ่ บั จยาปัน คนกลุม่ หนึง่ ไปเปิดห้องวีไอพีทนี่ นั่ แล้ว
และบอกให้คนทีย่ งั มาไม่ถงึ ไปเจอกันทีน่ นั่ เลย
สถานที่แห่งนี้ทำ� ให้เวินอี่ฝานนึกถึงซังเหยียนขึ้นมา
อย
ช่วงนีเ้ วลาอยูบ่ า้ นเธอไม่คอ่ ยได้เจอซังเหยียน คล้ายว่าเขาจะงานยุง่
ไม่เหมือนเมือ่ ก่อนทีข่ ลุกอยูแ่ ต่บา้ นทัง้ วัน...ถ้าไม่นอนเล่นมือถืออยูบ่ นเตียง
เหมือนคนเป็นอัมพาตก็วา่ งไม่มอี ะไรท�ำ เอาแต่นอนอยู่ในห้อง
ตัว

เธอเองก็ไม่ได้ถามเขาว่ายุง่ เรือ่ งอะไร เดาว่าเขาคงจะหางานใหม่ได้แล้ว

จึงเริม่ ใช้ชวี ติ อย่างคนท�ำงานออฟฟิศ
พอมาถึงผับจยาปันก็มบี ริกรเดินน�ำเวินอีฝ่ านไปยังห้องวีไอพีทคี่ นอืน่
ก�ำลังเฮฮากันอยู่
เวินอี่ฝานได้ยินพวกเขาส่งเสียงดังโหวกเหวกมาแต่ไกล ท่าทาง
จะสนุกสนานและน่าตื่นเต้นไม่น้อย แต่พอพวกเขาเห็นกานหงหย่วนกลับ
เงียบกริบในทันใด เหมือนมีอะไรมาผูกมัดสัญชาตญาณของพวกเขาไว้
เลยไม่เฮฮาครืน้ เครงเหมือนเดิม
ทว่ากานหงหย่วนก็แค่มาเป็นพิธีเท่านั้น อยู่ไม่นานก็จากไป
เวินอีฝ่ านมาถึงช้า ไม่รวู้ า่ พวกเขาก�ำลังเล่นอะไรกันอยู่ เลยท�ำได้เพียง
ดูไปก่อนอย่างเงียบๆ ตอนแรกเธอนัง่ เข้ามุมอยูข่ า้ งๆ ซูเถียน ในระหว่างนัน้
ก็มกั จะมีคนลุกไปเข้าห้องน�ำ้ หรือลุกไปท�ำอย่างอืน่

Page First Frost ������ ������ ���������� 2.indd 11 18/3/2565 BE 16:41

 12 First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ 2

คนเดินไปมา ต�ำแหน่งก็เลยสับเปลี่ยนไปเรื่อย
เผลอแวบเดียวคนที่นั่งข้างๆ เวินอี่ฝานก็เปลี่ยนเป็นมู่เฉิงอวิ่น
มูเ่ ฉิงอวิน่ ดืม่ เหล้าไปไม่นอ้ ย หน้าแดงอยูบ่ า้ ง ดูทา่ เหมือนจะเมานิดหน่อย
พอเห็นเวินอีฝ่ านเขาก็ยมิ้ มุมปากแล้วเรียกเธออย่างมีมารยาท
"พี่อี่ฝาน"
เวินอีฝ่ านพยักหน้าพลางเตือนเขา "อย่าดืม่ เยอะไปนะ พรุง่ นีย้ งั ต้อง
ท�ำงานอีก"
"ผมดืม่ ไม่เยอะหรอกครับ" มูเ่ ฉิงอวิน่ ดูทา่ จะว่าง่ายมาก "แค่เหยือกเดียว
เอง" ่าง
เด็กหนุม่ เพิง่ พูดออกไป ฟูจ่ ว้ งก็กลับมาจากห้องน�ำ้ พอดีแล้วนัง่ ลงข้างๆ
เวินอีฝ่ าน แสดงท่าทางเหมือนอยากเม้าท์เต็มที่ เอ่ยอย่างตืน่ เต้นเล็กน้อย
อย
"พี่อี่ฝาน ผมเพิ่งเห็นเพื่อนพี่คนนั้นอะครับ!"
เวินอี่ฝานหันหน้ามา "ใครอะ"
"คนนั้นที่..." เขาชะงักไปโดยพลัน เห็นได้ชัดว่านึกชื่อไม่ออก
ตัว

"หืม?"
ฟู่จ้วงเกาหัว นึกอยู่ตั้งนานก็เค้นออกมาได้เพียงฉายา "พี่คนนั้น!
ทีห่ ล่อขัน้ เทพอะครับ!"
"..." เวินอี่ฝานกวาดตามองไปโดยรอบแวบหนึ่ง
ภายในผับมืดสลัว ต�ำแหน่งทีเ่ ธอนัง่ เห็นอะไรไม่คอ่ ยชัด เวินอีฝ่ านจึง
มองไม่เห็นว่าซังเหยียนอยูท่ ไี่ หน เลยถอนสายตากลับทันทีแล้วตอบไปว่าอืม
แต่มู่เฉิงอวิ่นที่นั่งอยู่ข้างๆ กลับเป็นฝ่ายถามขึ้น "ใครหล่อขั้นเทพ"
"ฉันไม่เคยบอกนายเหรอ" ฟูจ่ ว้ งหยิบมือถือออกมาแล้วรีบค้นหาคลิปนัน้
"มา พวกเรามาชื่นชมไอดอลของฉันกัน! ความฝันของฉันในชาตินี้ก็คือ
อยากเป็นเหมือนเขา! ทัง้ รวยทัง้ หล่อ แล้วยังโคตรเจ๋งอีกด้วย!"
มูเ่ ฉิงอวิน่ ก้มหน้าดูสกั พัก จูๆ่ ก็พดู ขึน้ มา "คนนีเ้ หมือนจะเป็นรุน่ พี่
ซังเหยียนนะ"

Page First Frost ������ ������ ���������� 2.indd 12 18/3/2565 BE 16:42

 难哄 2 13

ฟู่จ้วงอึ้งไปทันที "นายก็รู้จัก?"
"นายไม่เห็นในโพสต์ของมหา'ลยั เหรอ" มูเ่ ฉิงอวิน่ คืนมือถือให้เขา "ก็โพสต์
เดือนมหา'ลัยไง ตอนนีก้ ย็ งั โพสต์อยู่ในหน้าแรกของเว็บกระทู้ มีคนเข้าไป
คอมเมนต์ทกุ วัน"
"ฉันไม่มเี รือ่ งอะไร ท�ำไมต้องไปคอยดูวา่ ใครเป็นเดือนมหา'ลัยด้วยอะ
ฉันไม่ใช่เกย์สักหน่อย" ฟู่จ้วงเอ่ย "เพราะฉะนั้นความหมายของนายก็คือ
คนทีห่ ล่อขัน้ เทพคนนีก้ เ็ รียนทีห่ นานอูเ๋ หมือนกัน?"
"น่าจะใช่นะ" เพราะคนในคลิปถูกท�ำให้หน้าเบลอ มู่เฉิงอวิ่นก็เลย
่าง
ไม่แน่ใจว่าตัวเองจ�ำผิดหรือเปล่า "ถ้าฉันจ�ำไม่ผดิ นะ"
"สอบเข้าหนานอู๋ได้" ฟู่จ้วงเริ่มรู้สึกกระสับกระส่าย "งั้นเขาก็ต้อง
ท�ำคะแนนได้ดมี ากด้วยไม่ใช่เหรอ"
อย
"ใช่สิ ฉันยังเคยเจอเขาครั้งนึงด้วยนะ" มู่เฉิงอวิ่นเอ่ย "รุ่นพี่ปีสี่
ที่เป็นประธานคนก่อนเป็นเพื่อนคลาสเดียวกับเขา หลังจากที่พวกเขา
เสร็จพิธีรับปริญญาบัตรแล้ว ฉันก็ตามไปงานปาร์ตี้ของพวกเขาด้วย"
ตัว

"แล้วจากนั้นล่ะ เกิดเรื่องอะไรเจ๋งๆ บ้างปะ"

"ก็ไม่มอี ะไรนะ ครัง้ นัน้ ฉันจ�ำได้แม่น" มูเ่ ฉิงอวิน่ ยิม้ ๆ "เพราะรับปริญญา
แล้ว ทุกคนก็กนิ เหล้านิดหน่อยพอเป็นพิธี ไม่ได้ดมื่ กันเยอะเท่าไหร่เพราะยังต้อง
ท�ำงานในวันต่อไป แต่คนดังสองคนในคณะวิศวฯ คอมฯ ก็คอื รุน่ พีต่ ว้ นกับ
รุน่ พีซ่ งั สองคนนี้ คนนึงไม่แตะเหล้าเลยสักหยด ส่วนอีกคนนึงกลับกรอกไป
สิบกว่าขวดอย่างหน้าตาเฉย"
ฟู่จ้วงเกิดความอยากรู้อยากเห็น "ใครกรอกลงไปตั้งสิบกว่าขวด"
"ก็รุ่นพี่ซังไง"
พอได้ฟงั เวินอีฝ่ านทีก่ ำ� ลังจิบเหล้าอยูก่ ห็ ยุดชะงักแล้วมองไปทางพวกเขา
ฟูจ่ ว้ งวิเคราะห์อย่างมีเหตุมผี ล "งัน้ เป็นเพราะเขาชอบกินเหล้าหรือเปล่า
ตอนนีเ้ ลยมาเปิดผับ?"
"คงไม่ถึงขั้นนั้นหรอก" มู่เฉิงอวิ่นนึกย้อนไป "วันนั้นดูเหมือนเขาจะ

Page First Frost ������ ������ ���������� 2.indd 13 18/3/2565 BE 16:43

 14 First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ 2

อารมณ์ไม่คอ่ ยดี นัง่ เงียบอยูต่ ลอดแล้วก็นงั่ กรอกเหล้าอยูต่ รงนัน้ มีคนห้ามเขาว่า

อย่าดืม่ เลย เขาก็ทำ� เป็นไม่ได้ยนิ "
"อ๋อ" ฟูจ่ ว้ งไม่สนใจเรือ่ งพวกนี้ พูดขึน้ ทันทีวา่ "งัน้ คงเกิดเรือ่ งอะไรขึน้
ล่ะมั้ง ช่วงรับปริญญาเป็นช่วงที่ชอบเลิกกับแฟนกันนี่ เขาอาจจะโดนทิ้ง
หรือไม่กผ็ ดิ หวังจากการสารภาพรัก หรือไม่คนทีช่ อบก็ไปเมืองอืน่ แยกกันอยู่
คนละที"่
"ก็อาจจะเป็นไปได้นะ" มู่เฉิงอวิ่นเอ่ย "คืนนั้นฉันได้ยินเขาพูดมา
ประโยคนึง"
่าง
ฟู่จ้วงเริ่มสนอกสนใจ "พูดอะไรอะ"
มูเ่ ฉิงอวิน่ ครุน่ คิดไปมา ท่าทางเหมือนจะปวดหัว "มันนานมากแล้ว ฉัน
นึกไม่ออกอะ"
อย
ฟูจ่ ว้ งถูกอีกฝ่ายยัว่ ให้อยากรู้ อึดอัดจะตายอยูแ่ ล้ว "งัน้ นายก็อย่าพูดสิ!"
"..."
หัวข้อนี้ก็ผ่านไปเช่นนี้
ตัว

พอเวินอี่ฝานได้ยินเรื่องราวของซังเหยียนจากปากคนอื่น แม้เธอ
จะไม่ได้อยากเข้าไปร่วมสนทนาด้วย แต่กร็ สู้ กึ แปลกๆ อยูบ่ า้ ง เธอก้มหน้าลง
จ้องเครือ่ งดืม่ ทีม่ ฟี องฟอดในแก้ว ผ่านไปครู่ใหญ่ถงึ ได้สติ
วันพรุง่ นีย้ งั ต้องท�ำงาน บวกกับทีเ่ วินอีฝ่ านยุง่ มาตลอดทัง้ วัน ตอนนี้
เธอจึงง่วงจนจะไม่ไหวแล้ว เธออยูใ่ นผับอีกไม่นาน พอดืม่ เครือ่ งดืม่ ในแก้วหมด
ก็หาข้ออ้างขอตัวกลับบ้าน
มู่เฉิงอวิ่นก็ตามออกมาด้วย "ผมก็ต้องกลับแล้วครับ"
คนอืน่ ๆ ก�ำลังเล่นกันอย่างสนุกสนานครืน้ เครงจึงไม่มใี ครรัง้ ตัวพวกเขาไว้
เพียงแต่บอกว่าให้พวกเขากลับกันดีๆ
ทั้งสองคนเดินออกไปด้านนอก
ขณะที่เวินอี่ฝานเดินผ่านเคาน์เตอร์บาร์ก็หันไปกวาดตามองตรงนั้น
โดยไม่รตู้ วั แต่เพียงเดีย๋ วเดียวก็ถอนสายตากลับ

Page First Frost ������ ������ ���������� 2.indd 14 18/3/2565 BE 16:44

 难哄 2 15

พอออกมาจากผับเวินอีฝ่ านจะเดินไปทางสถานีรถไฟใต้ดนิ ทว่าก็นกึ ถึง

มูเ่ ฉิงอวิน่ ทีอ่ ยูข่ า้ งๆ เลยเอ่ยถามเขา
"นายจะกลับมหา'ลัยใช่มั้ย"
มู่เฉิงอวิ่นคอไม่แข็งเท่าไหร่ เวลานี้สายตาเขาเริ่มพร่ามัวขึ้นมาบ้าง
คล้ายจะเมา
"อ๋อ ใช่ครับ"
"งั้นพวกเราไปสถานีรถไฟใต้ดินด้วยกันเถอะ"
"ครับ"
่าง
เดินไปเพียงไม่กก่ี า้ วมูเ่ ฉิงอวิน่ ก็มที ที า่ ว่าจะเดินไม่ไหว ท่าทางก�ำลังจะ
ล้มลง เวินอีฝ่ านคว้าแขนเขาไว้ได้ทนั และพยุงเขาไว้
"นายเป็นอะไรหรือเปล่า"
อย
มู่เฉิงอวิ่นพึมพ�ำ "ผมยืนไม่ค่อยไหวอะครับ"
เวินอีฝ่ านลังเลเล็กน้อย ขณะก�ำลังครุน่ คิดว่าจะท�ำอย่างไรดี จูๆ่ ก็มี
คนเดินมาทางด้านหลัง ชายหนุม่ คนนัน้ ดึงหมวกทีต่ ดิ กับเสือ้ กันหนาวของ
ตัว

มูเ่ ฉิงอวิน่ แล้วเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"ยืนไม่ไหวใช่ปะ"
เมื่อได้ยินน�้ำเสียงนี้เวินอี่ฝานก็มองไป
สายตาปะทะเข้ากับใบหน้าด้านข้างของซังเหยียน
วันนีซ้ งั เหยียนแต่งกายด้วยเสือ้ สูทสีดำ� ซึง่ ดูตา่ งไปจากปกติ ตอนนีเ้ ขา
ผูกเนกไทไว้อย่างหลวมๆ เสือ้ สูทก็ไม่ได้กลัดกระดุม เผยให้เห็นเสือ้ เชิต้ สีขาว
ด้านใน การแต่งกายทีเ่ คร่งขรึมแบบนีไ้ ม่ได้ทำ� ให้เขาดูมรี ะเบียบขึน้ สักกีม่ ากน้อย
ความอวดดีก็ไม่ได้ลดลงเลยแม้เพียงครึง่ ส่วน แต่กลับจะมีมากขึน้ ด้วยซ�ำ้
พูดจบซังเหยียนก็ชอ้ นตาขึน้ จ้องไปทีม่ อื ของเวินอีฝ่ านซึง่ วางอยูบ่ นไหล่
ของมูเ่ ฉิงอวิน่ จากนัน้ จึงเงยหน้าขึน้ จ้องตาเธอ
เวินอี่ฝานก�ำลังจะพูด แต่ซังเหยียนกลับเอ่ยปากก่อน
"ปล่อย"

Page First Frost ������ ������ ���������� 2.indd 15 18/3/2565 BE 16:45

 16 First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ 2

"..." เธอรีบปล่อยมือทันที
แล้วซังเหยียนก็ลากมู่เฉิงอวิ่นให้เดินไปข้างหน้าอย่างไม่เกรงใจ
เหมือนกับว่าเขาก�ำลังท�ำในสิ่งที่ถูกต้อง ทั้งสองคนมีรูปร่างสูงและเดินเร็ว
พวกเขาค่อยๆ ออกห่างจากเวินอีฝ่ านทีอ่ ยูด่ า้ นหลัง
ผ่านไปครู่ใหญ่มู่เฉิงอวิ่นก็สลัดหลุดจากมืออีกฝ่าย เพียงครู่เดียว
หน้าตาเขาก็ดสู ดชืน่ ขึน้ ไม่เหมือนเมือ่ ครูน่ ี้
"รุ่นพี่ซัง?"
ซังเหยียนเก็บมือ มองตรวจสอบอีกฝ่ายไปทั้งตัว "นายเป็นใครน่ะ"

"ผมเคยเจอพี่"
่าง
"ผมก็เป็นนักศึกษาที่หนานอู๋เหมือนกันครับ" มู่เฉิงอวิ่นเอ่ยยิ้มๆ

"อ๋อ" ซังเหยียนยกมุมปาก "สร่างเมาแล้ว?"

อย
สีหน้ามูเ่ ฉิงอวิน่ ไม่ได้แสดงถึงการกินปูนร้อนท้องแต่อย่างใด แล้วเขาก็
นวดขมับ ดูทา่ จะยังไม่สร่างเมาเสียทีเดียว
"อะไรนะครับ"
ตัว

ซังเหยียนเหลือบมองอีกฝ่าย จูๆ่ ก็หวั เราะ "เฮ้ อย่ามาท�ำเป็นเสแสร้งเลย"

มู่เฉิงอวิ่นชะงักไปทันที
"ไม่มลี กู ไม้อนื่ แล้ว? ลูกไม้ตนื้ ๆ ของนายเนีย่ นะ" คล้ายว่าซังเหยียน
ไม่เห็นอีกฝ่ายอยู่ในสายตาเลยสักนิด เขาเอียงคอด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย
"แปดร้อยปีกอ่ นฉันก็เคยใช้ลกู ไม้น"ี้
"..."
ซังเหยียนเอ่ยยิม้ ๆ "ถ้ามันใช้ได้ผลจริง ยังต้องตกมาถึงนายด้วยเหรอ"

Page First Frost ������ ������ ���������� 2.indd 16 18/3/2565 BE 16:46

 难哄 2 17

บทที่
35ยืนไม่ไหว

่าง
พอได้ฟงั มูเ่ ฉิงอวิน่ ก็แสดงสีหน้าแปลกไปเล็กน้อยแล้วเหลียวมองไปทาง
อย
เวินอีฝ่ านทีอ่ ยูด่ า้ นหลังแวบหนึง่ เขาเลิกคิว้ ขึน้ พลางถาม
"รุ่นพี่รู้จักพี่อี่ฝานเหรอครับ"
ซังเหยียนจ้องมาด้วยสายตาไร้อารมณ์และเย็นชา
ตัว

"แต่วา่ ถึงจะรูจ้ กั หรือไม่รจู้ กั ก็ไม่เป็นไรครับ" มูเ่ ฉิงอวิน่ หน้าตาอ่อนเยาว์

ตอนนีเ้ ขาเหมือนลูกวัวเพิง่ เกิดทีไ่ ม่กลัวเสือเอาซะเลย พูดออกมาอย่างมัน่ ใจ
มากว่าตัวเองต้องชนะแน่ แม้เขาจะยังคงยืนโงนเงน แต่นำ�้ เสียงกลับชัดเจน
"พีอ่ าจจะมีประสบการณ์มามากกว่าผม แต่เรือ่ งแบบนี้ ผมคิดว่าต้องมองทีค่ น
เป็นหลัก ไม่ใช่ลกู ไม้ครับ"
"มองที่คน?" ซังเหยียนพูดอย่างเซ็งๆ "งั้นตอนนี้นายก็กลับบ้านไป
อาบน�ำ้ นอนซะ"
"..."
ซังเหยียนคร้านจะพูดไร้สาระกับอีกฝ่ายเลยหันไปเรียก "เวินอี่ฝาน"
เป็นจังหวะเดียวกับที่หญิงสาวเดินตามมาทัน "มีอะไรเหรอ"
เธอไม่รู้ว่าเมื่อครู่พวกเขาคุยอะไรกัน
เวินอีฝ่ านนึกย้อนไปถึงเรือ่ งทีม่ เู่ ฉิงอวิน่ เล่าเมือ่ ครูน่ ตี้ อนอยู่ในผับ เธอ

Page First Frost ������ ������ ���������� 2.indd 17 7/3/2565 BE 08:54

 18 First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ 2

เดาว่าทั้งสองคนน่าจะรู้จักกัน ดูจากที่ซังเหยียนลากมู่เฉิงอวิ่นไปราวกับ
กระสอบ แต่ตวั มูเ่ ฉิงอวิน่ ก็ไม่ได้แสดงท่าทีไม่พอใจอะไร...
พวกเขาคงคุ้นเคยกันดี
คราวนีเ้ วินอีฝ่ านกลับรูส้ กึ เหมือนว่าตัวเองเข้าไปรบกวนพวกเขาทีก่ ำ� ลัง
รือ้ ฟืน้ ความหลัง
ซังเหยียนจ้องหน้าเธอพลางถาม "เธอกินเหล้าหรือเปล่า"
เวินอี่ฝานพยักหน้า ตอบไปตามจริง "นิดหน่อย"
"ยืนไหวมั้ย"
่าง
เธอไม่รู้ว่าเขาถามแบบนี้ท�ำไม แต่ก็ตอบไปอย่างจริงจัง "ยืนไหว"
"งัน้ ช่วยฉันหน่อย" ซังเหยียนหยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้ว
โยนมาให้เธอ "ไปข้างหน้า ช่วยเปิดประตูรถก่อน"
อย
เวินอี่ฝานรับไว้ทันที
ซังเหยียนยังไม่ทันได้พูดอะไรก็ดึงหมวกของมู่เฉิงอวิ่นอีกครั้ง เอ่ย
คล้ายยิม้ คล้ายไม่ยมิ้
ตัว

"รุน่ น้องของฉันคนนีด้ มื่ หนักไปหน่อยจนเมาเละไม่เป็นท่า แค่เดินยัง

เดินไม่ไหวเลย"
เวินอี่ฝานมองไปทางมู่เฉิงอวิ่น เอ่ยอย่างลังเล "ต้องให้ฉันช่วยมั้ย"
"ไม่ตอ้ ง" ซังเหยียนลากเด็กหนุม่ เดินไปข้างหน้า มือเขาหนักอยูเ่ หมือนกัน
มูเ่ ฉิงอวิน่ ถูกรัดคอจนหน้าแดงก�ำ่ "เธอท�ำอะไรก็เงอะงะซุม่ ซ่าม จะไปดูแลรุน่ น้อง
ของฉันทีแ่ ขนขาเล็กอย่างนี้ได้ยงั ไง"
"..."
พอเวินอี่ฝานเห็นท่าทางของเขาก็เงียบไปครู่หนึ่ง "งั้นนายจอดรถไว้
ที่ไหนล่ะ"
ซังเหยียนเชิดคางไป "อยู่ทางโน้น"
มู่เฉิงอวิ่นถูกคอเสื้อรัดจนทรมานอยู่บ้าง แต่ ในเมื่อแสดงละคร
มาตัง้ ครึง่ เรือ่ งแล้ว เขาก็ไม่อาจหยุดลงตอนนี้ได้ เขามองไปทางเวินอีฝ่ าน

Page First Frost ������ ������ ���������� 2.indd 18 18/3/2565 BE 16:52

 难哄 2 19

ทีอ่ ยูห่ า่ งออกไปตัง้ หลายเมตร ขณะเดียวกันก็โดนซังเหยียนวิจารณ์ถากถาง

อย่างแปลกๆ ว่าเขาทัง้ ผิวขาวเนียนทัง้ บอบบาง จึงเริม่ นึกเสียใจทีแ่ สร้งท�ำเป็นเมา
ในคืนนี้
พอเดินมาถึงลานจอดรถในอุโมงค์ เวินอีฝ่ านก็รบี เดินไปเปิดประตูหลัง
ซังเหยียนตามมาอยูด่ า้ นหลังเธอแล้วยัดตัวมูเ่ ฉิงอวิน่ เข้าไปในรถทันที
ท่าทางฉับไวและเฉียบขาด
พอเห็นแบบนีแ้ ล้วเวินอีฝ่ านก็คนื กุญแจให้เขา เธอยังคงยืนนิง่ อยูท่ เี่ ดิม
ไม่รวู้ า่ ซังเหยียนอยากให้เธอนัง่ ไปด้วยหรือเปล่า ครุน่ คิดอยูช่ วั่ ครูก่ ค็ ดิ ว่าอย่าท�ำให้

ล่ะครับ"
่าง
ตัวเองขายหน้าจะดีกว่า
ในทางตรงกันข้าม มูเ่ ฉิงอวิน่ กลับเอ่ยปากก่อน "พีอ่ ฝี่ าน ท�ำไมพีไ่ ม่ขนึ้ รถ
อย
เวินอี่ฝานมองซังเหยียนอย่างลังเล
ในเวลานีซ้ งั เหยียนยืนอยูด่ า้ นข้างเบาะหลัง หลุบตาลงมองเธอ นัยน์ตาเขา
ด�ำขลับเหมือนน�ำ้ หมึก ชายหนุม่ เลิกคิว้ เล็กน้อยเหมือนก�ำลังยัว่ ยุ จากนัน้ ก็
ตัว

ปิดประตูหลังโดยไม่พดู อะไรสักค�ำ
"..."
เห็นชัดว่าเขาแสดงท่าทีปฏิเสธ
เวินอี่ฝานเหลือบมองเวลาแวบหนึ่ง ก็พบว่ายังไม่ถึงสี่ทุ่ม
เวลานีย้ งั ไม่ดกึ มาก เธอเองก็ไม่คอ่ ยแคร์เท่าไหร่ ขณะก�ำลังจะกล่าวลา
แล้วจากไป ซังเหยียนก็เดินไปทางต�ำแหน่งคนขับแล้วโพล่งออกมา
"นั่งข้างคนขับ"
เวินอี่ฝานนึกไม่ถึงว่าเขาจะเอ่ยออกมา เธอจึงคิดตามไม่ทันอยู่บ้าง
"นายพูดกับฉันเหรอ"
ซังเหยียนทีก่ ำ� ลังเปิดประตูรถชะงักไปเล็กน้อย "ไม่งน้ั จะให้ฉนั พูดกับใคร"
"อ๋อ ก็ได้"
"คนเมาจะรูส้ กึ ไม่สบายตัว ให้เขานอนทีเ่ บาะหลังนัน่ แหละ" ชายหนุม่

Page First Frost ������ ������ ���������� 2.indd 19 18/3/2565 BE 16:52

 20 First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ 2

พูดอย่างเอือ่ ยเฉือ่ ย "เธอจะไปยุง่ อะไรด้วยล่ะ"

"..."
เวินอีฝ่ านมองผ่านทางหน้าต่างรถ สังเกตเห็นมูเ่ ฉิงอวิน่ หน้าซีดเล็กน้อย
พลันรูส้ กึ ขึน้ มาอย่างประหลาดว่าวันนีซ้ งั เหยียนไตร่ตรองได้รอบคอบเป็นพิเศษ
"จริงด้วย" พูดจบเธอก็เอ่ยกับมูเ่ ฉิงอวิน่ "งัน้ นายก็พกั ผ่อนทีเ่ บาะหลัง
แล้วกันนะ วันหลังอย่ากินเหล้าเยอะอย่างนีล้ ะ่ "
มู่เฉิงอวิ่นถึงกับพูดไม่ออก "..."

่าง
พอขึ้นรถซังเหยียนก็ถามขึ้นทันที "เขาพักอยู่ที่ไหน"
เวินอีฝ่ านไม่คอ่ ยแน่ใจว่าเขาพักอยูท่ ี่ไหนกันแน่ เพียงแต่ตอบไปตาม
ส่วนทีต่ วั เองรู้
อย
"เขาเป็นนักศึกษาปีสี่ที่หนานอู๋ ตอนนี้น่าจะยังพักอยู่ในมหา'ลัย"
ซังเหยียนถาม "วิทยาเขตไหน"
"..." เวินอีฝ่ านนึกย้อนไปถึงสถานทีท่ ไี่ ปสัมภาษณ์เมือ่ ครัง้ ทีแ่ ล้ว ก่อนจะ
ตัว

เอ่ยอย่างไม่คอ่ ยแน่ใจนัก "น่าจะเป็นวิทยาเขตหลักนะ"

"ใช่ครับ" มู่เฉิงอวิ่นที่อยู่ด้านหลังพูดเสริมไปอย่างส่งๆ
หลังจากนั้นภายในรถก็ไม่มีใครพูดจา เงียบจนดูแปลกอยู่บ้าง
เวินอีฝ่ านไม่ได้รสู้ กึ ว่าบรรยากาศโดยรอบมีอะไรผิดแปลกไป เพียงแต่
มารูส้ กึ เอาภายหลังถึงฤทธิแ์ อลกอฮอล์ เวลานีเ้ ธอรูส้ กึ ท้องไส้ปน่ั ป่วน ในล�ำคอ
เหมือนจะมีอะไรขย้อนออกมา รูส้ กึ ไม่สบายตัวอย่างมาก บวกกับภายในรถ
ก็ปดิ มิดชิด กลิน่ เหล้าคละคลุง้ เมือ่ เธอได้กลิน่ นีแ้ ล้วจึงรูส้ กึ คลืน่ เหียน ท�ำให้
ยิง่ อยากจะอาเจียน
เธอจึงอดพูดขึ้นมาไม่ได้ว่า "ขอฉันเปิดหน้าต่างหน่อยได้มั้ย"
ซังเหยียนเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง เขาไม่ได้พูดอะไรสักค�ำ เพียง
เคลือ่ นมือไปทางซ้าย กดปุม่ บังคับหน้าต่างรถทีอ่ ยูด่ า้ นข้าง
ครู่ต่อมาหน้าต่างฝั่งเวินอี่ฝานก็ลดระดับลง

Page First Frost ������ ������ ���������� 2.indd 20 7/3/2565 BE 08:54

 难哄 2 21

สายลมเย็นโชยเข้ามาจากภายนอก แฝงไปด้วยกลิน่ หอมจากดอกไม้

ที่ไม่รจู้ กั ชือ่
ในชัว่ พริบตานัน้ เวินอีฝ่ านก็รสู้ กึ สบายขึน้ ไม่นอ้ ย เธอเอ่ยขอบคุณและ
นัง่ พิงประตูรถ นึกเสียใจอยูน่ ดิ หน่อยทีด่ มื่ เหล้าไปตอนท้องว่าง คิดว่าพอกลับ
ถึงบ้านจะต้มน�ำ้ แกงมาซดจะได้รสู้ กึ ดีขน้ึ
สายลมโชยพัดไป หญิงสาวก็เริ่มใจลอย
เธอนึกถึงงานปาร์ตี้เมื่อครู่ที่มู่เฉิงอวิ่นเล่าว่าซังเหยียนกรอกเหล้าไป
สิบกว่าขวดอย่างหน้าตาเฉยตอนไปฉลองกับเพือ่ นๆ เธอไม่รวู้ า่ ท�ำไมเขาถึงต้อง
่าง
ดืม่ เหล้า ทว่าก็ดว้ ยเหตุนที้ ำ� ให้เธอนึกย้อนไปถึงตอนอยูช่ นั้ ม.ปลาย ท่าทาง
ของเขาที่ 'ดืม่ เหล้า' ต่อหน้าเธอเป็นครัง้ แรก
เธอจ�ำได้วา่ วันนัน้ เหมือนจะเป็นวันเกิดของซูเฮ่าอัน ด้วยเหตุนซี้ เู ฮ่าอัน
อย
เลยชวนเพือ่ นมากมายในห้องรวมถึงเวินอีฝ่ านไปงานวันเกิดเขา
เวินอีฝ่ านไม่คอ่ ยได้เข้าร่วมกิจกรรมรวมตัวกับเพือ่ นๆ และการเฉลิมฉลอง
สักเท่าไหร่ ครัง้ นีเ้ ป็นเพราะซูเฮ่าอันชวนเธอหลายครัง้ เธอจึงรูส้ กึ ไม่สบายใจ
ตัว

ถ้าจะปฏิเสธ
พวกเขานัดกันที่ร้าน KTV บนถนนซั่งอัน
ซูเฮ่าอันบอกเบอร์หอ้ งวีไอพีกบั เธอไว้กอ่ นหน้าแล้ว พอผลักประตูเข้าไป
เวินอี่ฝานก็เห็นซังเหยียนนั่งอยู่มุมห้อง เขาสวมเสื้อยืดสีด�ำ นั่งเอนหลัง
พิงพนักโซฟา ในมือถือกระป๋องเครือ่ งดืม่ อยู่
พอเห็นเธอ ซังเหยียนก็หันหน้ามายิ้มมุมปากน้อยๆ
ยังไม่ทันได้คุยกัน เวินอี่ฝานก็ถูกนักเรียนหญิงจากอีกฝั่งดึงตัวไป
ร่วมสนทนากับพวกเธอ
ไม่กี่ชั่วโมงหลังจากนั้นทั้งสองคนก็ยังไม่ได้คุยกันอยู่ดี
เวินอีฝ่ านคิดว่าจะอยูไ่ ม่นาน พอใกล้เวลาสามทุม่ เธอก็ลกุ ขึน้ ไปกล่าวลา
ซูเฮ่าอันแล้วถือโอกาสอวยพรวันเกิด เธอไม่ได้รบกวนความสนุกสนานของ
เพือ่ นคนอืน่ ๆ และออกจากห้องวีไอพีมาอย่างเงียบๆ โดยเดินออกทางประตูเล็ก

Page First Frost ������ ������ ���������� 2.indd 21 7/3/2565 BE 08:54

 22 First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ 2

ด้านหลังร้าน KTV
เธอเดินลงบันไดไป ชั้นล่างคือห้างสรรพสินค้าขนาดเล็ก ด้านข้าง
มีรา้ นรวงอยูแ่ ถวหนึง่ แล้วยังมีรา้ นแมคโดนัลด์ดว้ ย
เวินอีฝ่ านคล�ำลงไปในกระเป๋า ก�ำลังคิดว่าจะเข้าไปซือ้ ไอศกรีมแมคเฟลอร์รี
ดีไหม จูๆ่ เธอก็เห็นเงาด�ำตะคุม่ สูงใหญ่มาบังเธอจนมิดจึงเงยหน้าขึน้ ทันควัน
ชัว่ พริบตาเดียวก็ปะทะกับสายตาเอ้อระเหยของซังเหยียน
เธอชะงักไปทันที 'นายก็จะกลับแล้วเหรอ'
ซังเหยียนเอ่ยด้วยน�้ำเสียงเกียจคร้าน 'อืม'
่าง
บ้านของทัง้ สองคนอยูก่ นั คนละทิศทาง เวินอีฝ่ านพยักหน้าแล้วบอก
'งัน้ ไว้เจอกันวันจันทร์นะ ระหว่างทางก็ระวังตัวด้วยล่ะ'
พูดจบเธอก็เดินไปทางร้านแมคโดนัลด์ แต่เพิง่ ไปได้ไม่กกี่ า้ ว ซังเหยียน
อย
ทีอ่ ยูข่ า้ งๆ ก็โซเซเล็กน้อย จูๆ่ เขาก็คว้าแขนเธอไว้คล้ายพยายามหาทีเ่ กาะให้
ตัวเองยืนอย่างมัน่ คง
เวินอี่ฝานหันหน้ามา 'มีอะไรเหรอ'
ตัว

ซังเหยียนยังไม่ยอมปล่อยมือ พูดออกมาช้าๆ 'หน้ามืดน่ะ'

พอได้ยินที่เขาพูด เวินอี่ฝานก็มองหน้าเขา เธอไม่ได้รู้สึกว่าอีกฝ่าย
มีอะไรต่างไปจากปกติเลยสักนิด ดวงตาด�ำขลับนัน้ กลับเป็นประกาย คล้ายว่า
แต่งแต้มไปด้วยแสงไฟข้างทาง เธอยังคิดตามไม่ทนั ว่าเขาเป็นอะไรกันแน่
เลยเอ่ยถาม
'นายเป็นอะไรเหรอ'
'ฉนั ยืนไม่ไหวน่ะ' ซังเหยียนมองเธอ ออกเสียงให้ชดั ขึน้ หน่อย 'ตอ้ งมีคน
คอยพยุง'
'...'
เวินอีฝ่ านเดินเข้าไปใกล้เขาอีกนิดอย่างลังเล จึงได้กลิน่ เหล้าจางๆ จาก
ร่างอีกฝ่าย
'นายกินเหล้าเหรอ'

Page First Frost ������ ������ ���������� 2.indd 22 18/3/2565 BE 16:53

 难哄 2 23

ซังเหยียนตอบ 'อืม'
เวินอี่ฝานรู้สึกว่านั่นเป็นสิ่งที่ไม่สมควรท�ำเลย 'นายเป็นแค่นักเรียน
ชัน้ ม.ปลาย นะ มากินเหล้าอะไรกันเนีย่ '
'ฉันหยิบผิดน่ะ ก็กระป๋องสีแดงเหมือนกันหมด' ซังเหยียนเอ่ย 'นึกว่า
เป็นโค้ก'
'ออ๋ ' เวินอีฝ่ านไม่รวู้ า่ ควรจะจัดการอย่างไรดี เธอครุน่ คิดไปมา จากนัน้ ก็
เอ่ยขึน้ 'งนั้ ฉันโทรหาซูเฮ่าอันให้แล้วกัน ให้เขามารับนายไป หรือนายจะโทรหา
พ่อแม่นาย?...'
่าง
ซังเหยียนขัดจังหวะขึ้นทันที 'ฉันไม่ชอบรบกวนคนอื่นน่ะ'
ไม่ชอบรบกวนคนอื่น
งั้นก็น่าจะรวมฉันเข้าไปด้วยหรือเปล่า
อย
'งนั้ นาย...' เวินอีฝ่ านครุน่ คิดชัว่ ครู่ แล้วชีไ้ ปทีบ่ นั ไดด้านข้าง 'กน็ งั่ ก่อน
แล้วกันจะได้รสู้ กึ ดีขนึ้ '
'...'
ตัว

เธอพูดต่อจนจบอย่างเนิบช้า 'ฉันกลับก่อนนะ'
ไม่รวู้ า่ ซังเหยียนโมโหหรือนึกข�ำ เขาจ้องเธอนิง่ คล้ายจะรูส้ กึ ห่อเหีย่ ว
อยูบ่ า้ ง พอผ่านไปครู่ใหญ่จงึ โบกมือให้เธอ
'โอเค เธอกลับไปเถอะ'
พอเวินอีฝ่ านได้ยนิ แบบนีก้ ก็ า้ วเท้าเดินไปทางร้านแมคโดนัลด์อกี ครัง้
แต่เพียงครูเ่ ดียวเธอก็หนั หน้ามา เห็นซังเหยียนนัง่ อยูบ่ นบันไดตรงนัน้ ท่าทาง
ผ่อนคลาย ผมดกด�ำปรกลงมาตรงหน้าผาก ในเวลานีเ้ ขาก�ำลังก้มหน้าอยูจ่ งึ เห็น
หน้าตาไม่ชดั เจน
เขาท�ำตัวเหมือนคนน่าสงสารที่ไม่มีบ้านจะกลับ
เวินอี่ฝานถอนสายตากลับโดยพลันแล้วเดินต่อไปข้างหน้า
ผ่านไปเพียงชัว่ ครูเ่ ธอก็ชะงักฝีเท้า ถอนใจออกมาแล้วเดินกลับไปหาเขา
'ซังเหยียน'

Page First Frost ������ ������ ���������� 2.indd 23 7/3/2565 BE 08:54

 24 First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ 2

ซังเหยียนไม่ได้เงยหน้าขึน้ มา ร้องอ้าไปเสียงหนึง่ อย่างใจลอย ถือว่า

เป็นการตอบรับ
เวินอีฝ่ านไม่เคยพบเจอเหตุการณ์แบบนีก้ เ็ ลยไม่รจู้ ะช่วยอย่างไร เธอยัง
ดูแลตัวเองไม่ได้เลย ยิง่ ไม่ตอ้ งพูดว่าจะให้เธอไปดูแลคนอืน่ จึงเอ่ยออกมา
ได้เพียง
'นายเดินไหวมั้ย ฉันจะไปส่งนายที่ป้ายรถเมล์'
ชั่วพริบตาต่อมาซังเหยียนก็เงยหน้าขึ้น หลังจากชะงักไปไม่กี่วินาที
ก็ยนื่ มือไปให้เด็กสาว

ขึน้ มา
'ฉันยืนไม่ไหวอะ' ่าง
เวินอีฝ่ านเลียริมฝีปาก จับข้อมือเขาไว้ แล้วพยายามออกแรงดึงเขา
อย
ตัวเขาไม่ขยับเลยสักนิด
เธอก็ออกแรงอีก
ยังคงไม่ขยับแม้แต่นิดเดียว
ตัว

เวินอีฝ่ านนึกกลุม้ ใจอยูบ่ า้ งพลางย่อตัวลง 'ฉันจะขึน้ ไปเรียกซูเฮ่าอัน

แล้วกัน'
ซังเหยียนมองเธอด้วยสีหน้าสงบนิง่ แล้วเอ่ยปฏิเสธไป 'เธอก็ออกแรง
อีกหน่อยไม่ได้หรือไง'
'ฉันดึงนายไม่ไหว ก็นายตัวหนักอะ' พูดไปก็ออกแรงดึงเขาอีกที
'นายดู...'
เธอยังพูดไม่ทันจบ คราวนี้อีกฝ่ายก็ลุกขึ้นยืนอย่างสบายๆ
เวินอี่ฝานอึ้งไปโดยพลัน
ซังเหยียนยังยืนอยู่ที่เดิมแล้วออกค�ำสั่ง 'ไป ไปป้ายรถเมล์กัน'
'...'
เวินอีฝ่ านรูส้ กึ แปลกใจอยูน่ ดิ หน่อย แต่กอ็ ธิบายไม่ถกู ท�ำได้เพียงพูด
อย่างแหยๆ 'จะให้ฉนั พยุงยังไง'

Page First Frost ������ ������ ���������� 2.indd 24 7/3/2565 BE 08:54

 难哄 2 25

ซังเหยียนครุ่นคิดครู่หนึ่ง 'ขอฉันเกาะไหล่ข้างนึงแล้วกัน'
เวินอีฝ่ านแอบไม่อยากให้เขามาเกาะไหล่ตวั เองเลย นึกไปถึงตอนทีด่ งึ เขา
อยูน่ านเมือ่ ครูน่ ี้ เธอกลัวอยูอ่ ย่างเดียวว่าเขาจะเทน�ำ้ หนักทัง้ หมดลงมาบนตัวเธอ
ท�ำให้เธอล้มคะม�ำไปด้วย
'ฉันพยุงแค่แขนนายไม่ได้เหรอ'
ซังเหยียนยิ้มๆ 'งั้นเธอพยุงทั้งสองแขนได้เหรอ'
เวินอี่ฝานยังไม่เข้าใจ 'พยุงสองแขน? พยุงยังไงอะ'
เธอจินตนาการไปถึงท่วงท่านัน้ รูส้ กึ ว่าก็ไม่ตา่ งอะไรกับการสวมกอด

ฉันยืนไม่ไหวอะ'
'...'
่าง
'ถ้าเธอพยุงแขนฉันแค่ข้างเดียว' ซังเหยียนยกมุมปาก 'แต่อีกข้าง
อย
เวินอีฝ่ านใคร่ครวญสักพักใหญ่จงึ ค่อยจ�ำใจตอบรับไป คิดว่าระยะทาง
ก็ไม่ได้ไกลมาก แค่กดั ฟันก็ผา่ นไปแล้ว ถ้าจะให้ทงิ้ คนเมาอย่างเขาไว้ทนี่ กี่ ด็ จู ะ
ไม่คอ่ ยดีนกั
ตัว

เธอจึงเขยิบเข้าไป 'งั้นนายเกาะนะ'
ตอนทีซ่ งั เหยียนพูด ก็พดู เสียดิบดีดมู เี หตุมผี ล หน้าด้านเสียเหลือเกิน
แต่พอลงมือท�ำจริงเขากลับมีทา่ ทีเก้ๆ กังๆ ยกแขนไม่ขน้ึ อยูต่ งั้ นาน
ท้ายทีส่ ดุ เวินอีฝ่ านก็รอจนอ่อนใจ เลยยกแขนขวาเขาขึน้ มาวางบนไหล่
ของตัวเอง
ไม่รวู้ า่ เธอรูส้ กึ ไปเองหรือเปล่า ร่างของซังเหยียนดูเหมือนจะแข็งทือ่ ไป
เล็กน้อย จากนั้นเธอก็ไม่ได้รู้สึกเหมือนมีก้อนหินยักษ์มาทับร่างเหมือนที่
จินตนาการไว้
เธอเหลือบมองหน้าเขาหลายแวบอย่างไม่รู้ตัว
พอเดินไปได้ระยะหนึ่ง จู่ๆ เวินอี่ฝานก็สัมผัสได้ว่าเด็กหนุ่มตัวสั่น
เล็กน้อย คล้ายว่ากลั้นข�ำไว้ไม่อยู่จึงหัวเราะออกมาเบาๆ เธอเงยหน้าขึ้น
สายตาจับจ้องไปทีล่ กั ยิม้ ข้างริมฝีปากเขา แล้วก็มองขึน้ ไปสบตา

Page First Frost ������ ������ ���������� 2.indd 25 7/3/2565 BE 08:54

 26 First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ 2

ซังเหยียนหัวเราะอยู่คนเดียว เจือไปด้วยลมหายใจอ่อนๆ คล้ายจะ

เป่ารดลงมาทีค่ อเธอ
ท่าทางเขาเหมือนก�ำลังเมาอ้อแอ้ เวินอีฝ่ านเอ่ยอย่างงุนงง 'นายหัวเราะ
อะไรน่ะ'
อีกฝ่ายยังคงหัวเราะไม่หยุด 'ไม่มีอะไร'
'...' แววตาเธอแสดงถึงความประหลาดใจ แต่กพ็ ยุงเขาเดินขึน้ หน้าต่อ
พอใกล้จะถึงป้ายรถเมล์ จู่ๆ ซังเหยียนก็เรียกเธอ 'เวินซวงเจี้ยง'
'หืม?'
'ฉันมีอะไรจะบอกเธอ'
'อะไรเหรอ'
่าง
'พอดีเมือ่ กีฉ้ นั จ�ำผิด' ซังเหยียนยิม้ มุมปาก ลากเสียงค�ำสุดท้ายแล้ว
อย
กลับไปวางท่ากวนโอ๊ยเหมือนเดิม 'ทีฉ่ นั กินไป...มันเป็นโค้กอะ'

เผลอแวบเดียวก็ขับมาถึงหน้าประตูมหาวิทยาลัยหนานอู๋แล้ว
ตัว

อาจเป็นเพราะได้พกั ผ่อนบนรถสักครู่ มูเ่ ฉิงอวิน่ จึงดูมชี วี ติ ชีวาขึน้ ไม่นอ้ ย

เขาลงจากรถพลางยกยิม้ ไม่ได้ขอร้องให้ซงั เหยียนเข้าไปส่งด้านใน เพียงแต่
กล่าวขอบคุณพวกเขา
เวินอี่ฝานโบกมือให้เขา จากนั้นก็เหลือบมองประตูมหาวิทยาลัย
เสียหลายแวบ
เมื่อเธอหันหน้ามาก็ปะทะเข้ากับสายตาของซังเหยียนพอดี เธอจึง
ถอนสายตากลับทันใด
จากนั้นก็เงียบงันกันมาตลอดทาง
จนกระทั่งซังเหยียนเอ่ยถามขึ้นว่า "คนนี้เป็นเพื่อนร่วมงานเธอ?"
"เป็นเด็กฝึกงานทีเ่ พิง่ มาใหม่นะ่ " เวินอีฝ่ านตอบ "เหมือนเขาจะเป็น
รุน่ น้องทีน่ ายรูจ้ กั ?"
ซังเหยียนเอ่ยเสียงเรียบ "งั้นเหรอ"

Page First Frost ������ ������ ���������� 2.indd 26 18/3/2565 BE 16:53

 难哄 2 27

เมือ่ ขับเข้ามาในลานจอดรถของเขตชุมชน พอเท้าแตะพืน้ เธอก็ตระหนัก

ได้วา่ เหล้าทีต่ วั เองดืม่ ไปนัน้ แรงอยูไ่ ม่นอ้ ย เวลานีเ้ ธอรูส้ กึ เหมือนตัวลอย เหมือน
โลกก�ำลังเอนไปมา
ซังเหยียนลงจากรถช้ากว่าเธอไม่กวี่ นิ าที ก�ำลังจะหยิบกุญแจมาล็อก
ประตูรถ ก็สงั เกตเห็นท่าทีของหญิงสาวเลยถามขึน้ ทันที
"เป็นอะไร"
เมือ่ เวินอีฝ่ านได้ยนิ เสียงเขา จูๆ่ เธอก็นกึ ถึงภาพทีม่ เู่ ฉิงอวิน่ ถูกรัดคอ
จนหน้าแดงก�ำ่ ขึน้ มา เลยเอือ้ มมือไปกดหมวกทีต่ ดิ กับเสือ้ กันหนาวของตัวเองไว้
ทันที ่าง
"ฉันไม่เป็นไร..."
"..."
อย
ซังเหยียนรูส้ กึ ว่าท่าทีของเธอดูแปลกๆ แต่พอดูจากสีหน้าแล้วก็ไม่มอี ะไร
ผิดปกติ เขาจ้องหน้าเธอไม่กวี่ นิ าทีกถ็ อนสายตากลับแล้วเดินไปทางลิฟต์
เวินอี่ฝานเดินตามมาด้านหลังอย่างเชื่องช้า
ตัว

เขาเข้าไปรอในลิฟต์สักครู่แล้วหญิงสาวถึงเดินตามเข้ามา พอเธอ
เดินเข้าไปด้านในก็ยืนพิงผนังลิฟต์ทันที
หลังจากนัน้ ลิฟต์กเ็ คลือ่ นขึน้ ไปจนถึงชัน้ สิบหก เวินอีฝ่ านเห็นประตูลฟิ ต์
เปิดออก เธอก�ำลังจะก้าวเท้าเดินออกไป แต่เป็นเพราะยืนนานเกินไปจึงรูส้ กึ
ขาอ่อนแรง ปลายเท้ากลับไม่มแี รงขึน้ มาเสียดือ้ ๆ
ขณะเดียวกันซังเหยียนก็หนั มาคล้ายอยากจะพูดอะไรบางอย่างกับเธอ
แต่ยงั ไม่ทนั ได้พดู ร่างของเวินอีฝ่ านก็เซมาด้านหน้า เธอรูส้ กึ ควบคุมอะไรไม่ได้
แล้วพลันคว้าแขนชายหนุม่ ไว้ อีกมือหนึง่ ก็คว้าเนกไทเขา
ใบหน้าเวินอี่ฝานกระแทกเข้ากับแผ่นอกของชายหนุ่ม
ชัว่ พริบตานัน้ กลิน่ หอมไม้จนั ทน์จากร่างเขาก็ปกคลุมใบหน้าของเธอ
ไว้หมด
ซังเหยียนก็ค้อมตัวตามลงไป

Page First Frost ������ ������ ���������� 2.indd 27 18/3/2565 BE 16:54

 28 First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ 2

เธอเงยหน้าขึ้นมาทันที ปลายจมูกจึงแตะเข้ากับคางของเขา เธอ

ผงะถอยหลังไปก้าวหนึ่ง
ตอนนี้ประตูลิฟต์กำ� ลังจะปิดลง
ภาพเบื้องหน้าราวกับหยุดชะงัก
คนที่ได้สติก่อนคือซังเหยียน
ชายหนุ่มยืนตัวตรงพลางจัดเนกไทที่เธอดึงจนเบี้ยวแล้วกดปุม่ เปิด
ประตูลฟิ ต์อย่างไม่รบี ร้อน เขาเอียงคอมองเธออย่างมีความนัยแอบแฝง
"ครั้งนี้เป็นเพราะอะไรอีกล่ะ"
่าง
เวินอี่ฝานอธิบาย "โทษที ฉันยืนไม่ค่อยไหวน่ะ"
"เมือ่ กีฉ้ นั เพิง่ ถามเธอเองนะ" ซังเหยียนเอ่ยพลางครุน่ คิด "เธอบอกว่า
ยืนไหวไม่ใช่เหรอ"
อย
"..."
เงียบไปสามวินาที
ดูจากความเงียบงันภายในลิฟต์ เหมือนซังเหยียนจะได้ข้อสรุปจาก
ตัว

เหตุการณ์นี้ จูๆ่ เขาก็เรียกเธอ

"เวินอี่ฝาน"
เวินอี่ฝานเงยหน้าขึ้นช้าไปหนึ่งจังหวะ "หา?"
ซังเหยียนมองส�ำรวจตรวจสอบร่างเธอแล้วเลิกคิว้ "เธอคิดจะจีบฉัน?"
"..." สมองของเธอเบลอไป ยังคิดตามไม่ทันในชั่วขณะ "อะไรนะ"
"ถ้าเธอคิดแบบนีก้ บ็ อกกันมาตรงๆ ไม่แน่..." ซังเหยียนค้อมตัวลงมา
เล็กน้อยให้อยู่ในระดับสายตาเธอ เขาลากเสียงค�ำสุดท้าย ชะงักไปสองวินาที
แล้วก็เอ่ยเสริมอย่างไม่รบี ร้อน "ฉันจะได้ลองเอาไปคิดดู"

Page First Frost ������ ������ ���������� 2.indd 28 7/3/2565 BE 08:54

 难哄 2
Nan Hong 2

First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ 2

จู๋อี่ เขียน
นางฟ้าปีกเขียว แปล

จ�ำนวน 368 หน้า

ราคา 389 บาท

พิมพ์ครั้งที่ 1 เมษายน 2565

่าง
Published originally under the title of《难哄》(Nan Hong) Vol.02
Author © 竹已 (Zhu Yi)
Thai edition rights under license granted by 北京晋江原创网络科技有限公司
อย
(Beijing Jinjiang Original Network Technology Co., Ltd.)
Thai edition copyright © 2022 Jamsai Publishing Co., Ltd.
Arranged through JS Agency Co., Ltd.
All rights reserved
ตัว

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537

เลขมาตรฐานสากลประจ�ำหนังสือ ISBN 978-616-06-2867-4

ภาพปก Miimork

จัดพิมพ์โดย
บริษัท แจ่มใส พับลิชชิ่ง จ�ำกัด
285/33 ถนนจรัญสนิทวงศ์ แขวงบางขุนศรี
เขตบางกอกน้อย กรุงเทพฯ 10700
Tel. 0-2840-4800 Fax 0-2840-4801
editor@jamsai.com
www.jamsai.com

จัดจ�ำหน่ายทั่วประเทศโดย
บริษัท อมรินทร์ บุ๊ค เซ็นเตอร์ จ�ำกัด
108 หมู่ที่ 2 ถนนบางกรวย-จงถนอม
ต�ำบลมหาสวัสดิ์ อ�ำเภอบางกรวย จังหวัดนนทบุรี 11130
Tel. 0-2423-9999 Fax 0-2449-9561-3
www.naiin.com

Ad First Frost ������ ������ ���������� 2.indd 367 21/3/2565 BE 15:08

ตัว
อย
่าง