CHRZEŚCIJAŃSTWO RELIGIĄ IMPERIUM

Uczniów Jezusa po raz pierwszy nazwano chrześcijanami w Antiochii, gdzie Apostołowie

prowadzili swoje działania wykraczając poza teren Palestyny. Istotną rolę w głoszeniu tej
religii w cesarstwie Rzymskim odegrał św. Paweł, który zachęcił wielu nowych wyznawców,
pochodzących z różnych warstw społecznych, szczególnie osoby przywiązane do rytuałów.
Chrześcijaństwo tak jak i dziś obiecywało zbawienie po śmierci tym, którzy uwierzą w
Chrystusa i będą żyć zgodnie z zasadami, a także głosiło otwartość swej religii dla wszystkich
ludzi oraz potrzebę udzielania pomocy innym. Z czasem grupy chrześcijan odczuwających
chęć bliższego kontaktu z Bogiem organizowały się we wspólnoty czyli Kościoły, na czele
których stali biskupi. Mimo wielu zwolenników chrześcijaństwo miało też wielu wrogów,
bowiem część Rzymian uznawała je za niebezpieczne dla tradycji i porządku społecznego.
Niektórzy cesarze usiłowali przemocą ograniczyć rozpowszechnianie się chrześcijaństwa w
państwie, największe prześladowania miały miejsce za czasów Dioklecjana czyli w latach
303-304 n.e. W 313r. na mocy decyzji Licyniusza i Konstantyna Wielkiego zwanej edyktem
mediolańskim wyznawcy Chrystusa otrzymali takie same prawa jak wyznawcy innych religii,
co doprowadziło do wzrostu znaczenia chrześcijaństwa i już pod koniec IV w n.e. stało się
ono religią panującą w cesarstwie. Na mocy edyktu z 380r. każdy mieszkaniec imperium
musiał przyjąć wiarę chrześcijańską, a w 392 zakazano sprawowania kultów pogańskich
czyniąc chrześcijaństwo religią państwową.