Asiye Nasıl Kurtulur ?

ZEHRA (Bir süre… Kararlı) : Bak kızım, daha çok küçüksün, ama konuşmamız lazım seninle…
Benim nasıl para kazandığımı biliyorsun. Hiç kimse, isteyerek bu mesleği seçmez. Ben de istemedim
böyle bir hayatı… Baban inşaattan düşüp öldü. Bilmem hatırlıyor musun? Daha doğru dürüst
konuşamıyordun o zamanlar. Kimsemiz yoktu… Köyden kaçıp gelmiştik babanla… Yapmadığım iş
kalmadı… Ama kadın kısmı yalnız kalmaya görsün, herkes altına çekmeğe çalışır onu… Çok
çektim…Sonra bir kısmetim çıktı, yeniden evlendim, biliyorsun, iyi idi, seni okula yazdırdı… Ama o
da çekip gitti günün birinde… Hatırlaman lazım, ilk okuldaydın o sıralar sen… Açlık ve sefalet gene
başladı… Artık başka çarem kalmamıştı…

ZEHRA: Bak, yedi sene geçti aradan. Üstelik kerhaneye de düşmedim. Gizli çalıştım. Ama yedi
senede sanki yirmi yıl yaşlandım… Birkaç sene daha geçti mi, kimse on para vermiyecek bana…

ZEHRA: Kız ağzına sıçarım senin, orospu çocuğu… Bırak şu küçük hanımlığı… Bir şey diyeceğim
elbet… Ne o öff, pöf?

ZEHRA: Ben bu akşam gidiyorum.

ZEHRA: Az önce gördüğün adama gidiyorum, metresi olacağım onun.

ZEHRA: Kız kafamı kızdırma benim, kızdırma da dinle, adam beni yalnız istiyor, gidersem tek
başıma gideceğim, anladın mı?

ZEHRA (Taklit ederek) : Ya ben… Dinlemiyorsun ki… (Bir sigara yakar) Söyliyeceklerime iyi
kulak ver. Ben bu meslekte çok çok üç, dört yıl daha para ederim. Üç, dört yıl sonra kimse on para
vermez bana artık… Hem ben, hem sen gebeririz açlıktan. Şimdi bu adam çıktı karşıma… Adam
bakkal. Karısını sevmiyor, beni istiyor. Bir ev tuttu bana. Ama dediğim gibi, beni tek başıma istiyor…
Şimdi önümüzde iki yol var, birinden birini seç: Ya sen de benimle birlikte bu meslekte çalışmaya
başlarsın, o zaman gene beraber otururuz. Çünkü, daha çok gençsin, çok zaman var önünde… Ya da,
ben o bakkala giderim ve sen kendi başını kurtarmaya çalışırsın. Ben senin ananım. Seni
zorlamıyorum. Düşün kendin karar ver. Belki okulda öğretmenlerin falan yardım ederler, belki bir eve,
hizmetçi ya da evlatlık gidersin, kurtarırsın belki kendini… (Susarlar)

ZEHRA: Yo, kızım. Büyüyünce sende anlayacaksın bunu.