‫دﺧﺘﺮم ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪» :‬ﺗﮑﻨﻮﻟﻮژی ﺗﻮ ﺧﺎﻧﻪی ﻣﺎ ﻫﯿﭻ‬

‫ﮐﺎرﺑﺮدی ﻧﺪارد‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺑﺎ آﯾﻔﻮن در ﺑﺎزﮐﻦ در‬

‫ﺑﺎﻣﻦﺣﺮﻑﺑﺰﻥ‪...‬‬
‫ﺧﻮﻧﻪﺷﻮن رو ﺑﺎز ﻣﯽﮐﻨﻦ‪ ،‬ﻣﺎ ﭼﺮا ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ‬ ‫ﻓﺮزاﻧﻪ ﻣﺼﯿﺒﯽ‬
‫ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ آﺧﻪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻧﻪ‪ ،‬زﻧﺪان‪ .‬ﻫﺮ ﮐﺴﯽ‬ ‫ﺗﺼﻮﯾﺮﺳﺎز‪ :‬ﺣﻮرا‬
‫زﻧﮓ ﻣﺎ رو ﻣﯽزﻧﻪ ﺑﺎﯾﺪ اﻧﻘﺪر ﭘﺸﺖ در ﻣﻨﺘﻈﺮ‬
‫ﺑﻤﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻋﻠﻒ زﯾﺮ ﭘﺎش ﺳﺒﺰ ﺑﺸﻪ‪ .‬ﻫﻤﻪی درﻫﺎ‬
‫ﻗﻔﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﻗﻔﻞ در آﭘﺎرﺗﻤﺎن‪ ،‬ﻗﻔﻞ در راﻫﺮو و در‬
‫ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻗﻔﻞ در ﺣﯿﺎط‪ .‬ﻣﺮدم ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮔﻨﺠﯽ ﻣﻨﺠﯽ‪ ،‬ﭼﯿﺰی ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ دارﯾﻢ‪.‬‬
‫دوﺳﺘﻢ ﺳﭙﯿﺪه اوندﻓﻌﻪ اوﻣﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ درس ﺑﺨﻮﻧﯿﻢ‪ ،‬ﻣﯽدوﻧﯽ ﻓﺮداش ﺗﻮ ﻣﺪرﺳﻪ‬

‫ﻗﺴﻤﺖﺻﺪﻭﻧﻬﻢ‪:‬‬
‫ﭼﯽ ﻣﯽﮔﻔﺖ؟ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﻣﺮﯾﻢ ﺗﻮ زﻧﺪان آﻟﮑﺎﺗﺮاز زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ از ﻫﻔﺖﺧﻮان‬
‫ﮐﻠﯿﺪ رد ﺷﯽ ﺗﺎ ﺑﺮی ﺗﻮ اﺗﺎﻗﺶ‪ .‬ﻣﻦ داﯾﯽ ﻧﺎدر رو دوﺳﺖ دارم ﻣﺎﻣﺎنﺑﺰرگ و ﺑﺎﺑﺎ‬
‫ﻋﺒﺎس رو ﻫﻢ دوﺳﺖ دارم‪ ،‬وﻟﯽ دﻟﻢ ﻧﻤﯽﺧﻮاد ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ‪«.‬‬

‫ﺍﯾﻂﺧﺎﺹ‬
‫ﻣﺸﮑﻠﻢ ﺑﺎ ﭘﺴﺮم‪ ،‬اﯾﻤﺎن ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی اﺳﺖ‪ .‬اﯾﻤﺎن از ﻣﺮﯾﻢ ﮐﻮﭼﮏﺗﺮ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺷﺮاﯾﻂ را درک ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ و ﮔﺎﻫﯽ دوﺳﺖ دارد ﺑﺎ داﯾﯽاش ﺑﺎزی ﮐﻨﺪ‪ .‬ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ‬
‫ﺑﺮود ﺗﻮ ﺣﯿﺎط دوﭼﺮﺧﻪﺑﺎزی‪ .‬وﻟﯽ اﺻﻼ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻪ او اﺟﺎزه دﻫﻢ‪ .‬ﻫﻤﺴﺮم‬
‫ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪» :‬ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ ﮐﻪ اﺻﻼ ﻧﮕﺬار ﺑﺮه‪ .‬ﺣﯿﺎط ﻫﻢ‪ ،‬ﺧﻮدت ﺑﺮو ﺗﻮ ﺣﯿﺎط‬
‫ﺑﻨﺸﯿﻦ ﺗﺎ اﯾﻤﺎن ﺑﺎزی ﮐﻨﺪ‪ «.‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎر رﻓﺘﻢ‪ ،‬وﻟﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮم‬
‫ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﻫﯿﻦ ﭼﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﯾﮏ ﺑﺎر اﯾﻤﺎن و ﻣﺮﯾﻢ ﺗﻮ ﺣﯿﺎط‬
‫داﺷﺘﻨﺪ ﺑﺎزی و ﺳﺮوﺻﺪا ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﻫﯿﻦ از ﭘﻨﺠﺮهی ﻃﺒﻘﻪ دوم‬
‫ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﻪ دﺳﺘﺶ ﻣﯽرﺳﯿﺪ رﯾﺨﺖ رو ﺳﺮﺷﺎن‪ .‬ﺧﺪا رﺣﻢ ﮐﺮد ﺑﻼﯾﯽ‬
‫ﺳﺮ ﺑﭽﻪﻫﺎم ﻧﯿﺎﻣﺪ‪.‬‬
‫اوﺿﺎع ﺷﺎﻫﯿﻦ اﯾﻨﻄﻮری ﻫﻢ ﻧﺒﻮد‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺪﺗﺮ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﺑﯿﺸﺘﺮ از‬
‫اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﺟﺪا ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬درﮐﺶ ﮐﻤﺘﺮ ﻣﯽﺷﻮد ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻃﺮاف‪ .‬دو ﺳﺎل ﭘﯿﺶ‬
‫ﮐﻪ ﻣﺎ داﺷﺘﯿﻢ ﺧﺎﻧﻪ را رﻧﮓ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ ﯾﮏ روز اﯾﻤﺎن رﻓﺖ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ ﭘﯿﺶ‬
‫ﻣﺎدرم‪ .‬ﻣﺎدرم ﻫﻢ دﯾﺪه ﺑﻮد ﺧﺐ ﺑﺎ ﺷﺎﻫﯿﻦ دارﻧﺪ ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﺷﺎﻫﯿﻦ‬
‫آرام اﺳﺖ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻏﻔﻠﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد و رﻓﺘﻪ ﺑﻮد دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ‪ .‬ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ‬
‫روﺑﺮوﯾﯽﻣﺎن زﻧﮓ زد و ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻗﺎ ﺷﺎﻫﯿﻦ‪ ،‬ﭘﺴﺮت رو از ﭘﻨﺠﺮه آوﯾﺰون ﮐﺮده‪«.‬‬
‫ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ ﭼﮑﺎر ﮐﻨﻢ‪ .‬اﺻﻼ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﺧﻮدم را ﭼﻄﻮر رﺳﺎﻧﺪم ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﺮﺳﻢ ﻣﺎدرم ﻫﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد ﻗﻀﯿﻪ را‪ .‬ﺧﺪا ﻣﯽداﻧﺪ آن روز ﭼﯽ ﺑﺮ‬
‫ﺳﺮﻣﺎن آﻣﺪ ﺗﺎ ﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ اﯾﻤﺎن را از دﺳﺖ ﺷﺎﻫﯿﻦ درآورﯾﻢ‪ .‬ﺑﺮادرم ﺑﻪ اﯾﻤﺎن‬
‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﺑﯿﺎ ﻣﻦ از ﭘﻨﺠﺮه آوﯾﺰوﻧﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺗﻮ دﺳﺖﻫﺎﯾﺖ را ﺗﮑﺎن ﺑﺪه ﺗﺎ‬
‫ﭘﺮواز ﮐﻨﯽ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﭘﺮﻧﺪه‪«.‬‬
‫ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ‪ .‬اوﺿﺎع ﻣﺎﻟﯽﻣﺎن ﻓﻌﻼ ﻃﻮری ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﯿﻢ از ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﭘﺪرم ﺑﺮوﯾﻢ و ﺧﺎﻧﻪی ﻣﺴﺘﻘﻞ اﺟﺎره ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﭘﯿﺶ‬
‫ﭘﺪر و ﻣﺎدر و ﺑﺮادرم ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻌﻠﻢ ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬روزﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽروم ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﺎ‬
‫اﯾﻨﮑﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻃﺒﻘﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ اﻣﺎ ﺑﺎﺑﺎ و ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﺳﺮ ﻣﯽزﻧﻨﺪ‬
‫و ﻏﺬا ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ و ﻣﺮاﻗﺒﺸﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻣﻦ ﺧﯿﺎﻟﻢ از ﺑﺎﺑﺖ آنﻫﺎ راﺣﺖ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ از اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮوم‪ ،‬ﺳﺮﮐﺎر رﻓﺘﻦ ﺑﺮاﯾﻢ ﺳﺨﺖ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺴﺮم دوﺳﺖ دارد ﺑﺮود ﺗﻮی ﺣﯿﺎط ﺑﺎزی ﮐﻨﺪ‪ .‬دوﺳﺖ دارد ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺮود‬
‫ﭘﯿﺶ ﻣﺎدرﺑﺰرگ و ﭘﺪرﺑﺰرﮔﺶ‪ .‬وﻟﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ اﺟﺎزه دﻫﻢ‪ .‬ﯾﮏ ﺑﺎر ﻧﻤﯽداﻧﻢ‬
‫ﭼﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬در را ﭼﻄﻮر ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻗﻔﻞ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﻣﺎدرم ﻫﻢ دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ‬
‫ﺑﻮده ﮔﻮﯾﺎ‪ ،‬رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮی در ﺣﯿﺎط‪ ،‬ﻫﻤﺴﺎﯾﻪﻣﺎن ﮐﺎری داﺷﺖ و آﻣﺪه ﺑﻮد دم‬
‫در ﺣﯿﺎط ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﺑﺪﺟﻮر ﻣﺮﯾﺾ ﺑﻮد و ﺑﺎﺑﺎم او را ﺑﺮده‬
‫‪ ۶ ۲۸۳۸‬آبﺎن ‪۱۴۰۲‬‬

‫ﺑﻮد دﮐﺘﺮ و ﺷﺎﻫﯿﻦ را ﺳﭙﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ‪ .‬ﺳﻤﯿﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬راﺳﺘﯽ آﻗﺎ‬
‫ﺷﺎﻫﯿﻦ رو ﺷﻮﻫﺮم ﺳﺮ ﺧﯿﺎﺑﻮن ﺑﯿﺴﺘﻢ دﯾﺪه ﺑﻮد‪ «.‬ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺣﺘﻤﺎ‬
‫ﺷﺒﯿﻪ ﺷﺎﻫﯿﻦ ﻣﺎ ﺑﻮده‪ ،‬ﺷﺎﻫﯿﻦ ﺧﻮﻧﻪ اﺳﺖ‪ «.‬ﯾﮏ دﻓﻌﻪ دﻟﻢ ﺑﻪ ﺷﻮر اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎﺑﺎم زد ﺑﻪ در و ﮔﻔﺖ دارﻧﺪ‬
‫ﻣﯽروﻧﺪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪای ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﺮوم ﭘﺸﺖ‬
‫ﺳﺮﺷﺎن در را ﻗﻔﻞ ﮐﻨﻢ‪ .‬داﺷﺘﻢ ﭘﺴﺮم را ﺣﻤﺎم ﻣﯽﮐﺮدم‪ .‬ﺗﺎ او را آب ﺑﮑﺸﻢ‬
‫و ﺣﻮﻟﻪ دورش ﺑﭙﯿﭽﻢ‪ ،‬ﮐﻤﯽ زﻣﺎن ﺑﺮد‪ .‬ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﺮدم در ﺑﺎﻻ را ﻗﻔﻞ ﻧﮑﺮده‬
‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ...‬ای داد ﺑﯿﺪاد‪ .‬دوﯾﺪم ﺑﺎﻻ‪ .‬ﺷﺎﻫﯿﻦ ﻧﺒﻮد‪ .‬رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺑﺮﺳﺮدوراﻫى‬
‫‪١٦‬‬
‫‪١٧‬‬ ‫ﺑﺮﺳﺮدوراﻫى‬

‫ﻫﻤﯿﺸﻪ داروﻫﺎﯾﺶ را ﺳﺮ وﻗﺖ ﻣﯽدﻫﺪ و اﮔﺮ اوﺿﺎﻋﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﺷﻮد ﺑﻪ او‬ ‫آن روز اﻧﻘﺪر اﺳﺘﺮس ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﭘﻠﯿﺲ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ و‬
‫آﻣﭙﻮل ﻣﯽزﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﯿﺪاﯾﺶ ﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬ﺷﺎﻫﯿﻦ ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ ﺟﻠﻮی ﯾﮏ ﻣﺎﺷﯿﻦ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮده‪ ،‬ﻣﺮدم ﺷﮏ‬
‫ﺳﺎلﻫﺎ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎﯾﻢ و ﺑﯿﻤﺎری ﺑﺮادرم را ﻗﺒﻮل ﮐﻨﻢ‪ .‬وﻟﯽ‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و زﻧﮓ ﻣﯽزﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﭘﻠﯿﺲ‪ .‬ﺑﺮادرم ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮشﺗﯿﭗ و ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪ ۶ ۲۸۳۸‬آبﺎن ‪۱۴۰۲‬‬

‫اﻻن ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪای رﺳﯿﺪم ﮐﻪ ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﮑﺎر ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺷﻮﻫﺮم از ﺷﺮاﯾﻂ زﻧﺪﮔﯽﻣﺎن‬
‫راﺿﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺑﭽﻪﻫﺎﯾﻢ راﺿﯽ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ دﻟﻢ ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﺪ ﺧﺎﻧﻮادهام را ﺗﻨﻬﺎ‬
‫ﺑﮕﺬارم‪ .‬ﻫﻤﻪاش ﻋﺬابوﺟﺪان دارم‪ .‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ اﮔﺮ از اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮوم ﺑﻪ ﭘﺪر و‬
‫ﻣﺎدر و ﺑﺮادرم ﺧﯿﺎﻧﺖ ﮐﺮدم‪ .‬زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺪون آنﻫﺎ ﺑﺮاﯾﻢ ﻋﺬاب اﺳﺖ ﺑﺎ آنﻫﺎ ﺑﺮاﯾﻢ‬
‫ﺷﮑﻨﺠﻪ‪ .‬ﻓﮑﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﭘﺪرو ﻣﺎدر ﭘﯿﺮ و ﺑﯿﻤﺎرم را ﺑﺎ ﺑﺮادر ﻣﺸﮑﻞ دارم رﻫﺎ ﮐﻨﻢ ﺑﻪ اﻣﺎن‬
‫ﺧﺪا دارد ﻣﺜﻞ ﺧﻮره روح و رواﻧﻢ را ﻣﯽﺧﻮرد‪.‬‬
‫ﻫﻤﺴﺮم ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﺟﺮﺋﺖ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ﯾﮏ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ دﻋﻮت ﮐﻨﻢ ﻣﺒﺎدا ﻃﺒﻘﻪ‬
‫ﺑﺎﻻ ﺳﺮوﺻﺪاﯾﯽ ﺷﻮد و آﺑﺮورﯾﺰی‪ .‬ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﻫﯿﭻﮐﺲ رﻓﺖوآﻣﺪ‬
‫ﻧﺪارم‪ .‬ﻧﻪ دوﺳﺘﯽ ﻧﻪ ﻓﺎﻣﯿﻠﯽ‪ .‬دﺧﺘﺮم ﻫﻢ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﺟﺮﺋﺖ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ دوﺳﺘﯽ را ﺑﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺎورد‪ .‬ﻧﻤﯽداﻧﻢ درک ﻣﺮدم ﺿﻌﯿﻒ اﺳﺖ و ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﺎ را درک ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ‪،‬‬
‫ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎ واﻗﻌﺎ آدمﻫﺎی ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺒﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﺑﺎ ﺷﺮاﯾﻂ ﻏﯿﺮ ﻋﺎدی‪ .‬ﭘﺪرم‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺷﺎﻫﯿﻦ را ﺑﮕﺬارد ﺟﺎﯾﯽ ﻣﺜﻞ آﺳﺎﯾﺸﮕﺎه‪ ،‬رﻓﺖ آﻧﺠﺎ را ﻫﻢ دﯾﺪ وﻟﯽ‬
‫ﯾﮏ ﻣﺮﮐﺰ دوﻟﺘﯽ ﺑﻮد و اﺻﻼ ﺷﺮاﯾﻂ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮای ﻧﮕﻬﺪاری ﮐﺴﯽ ﻣﺜﻞ ﺑﺮادر ﻣﻦ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﻪ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ درﺳﺖ و ﭼﮑﺎر ﺑﺎﯾﺪ اﻧﺠﺎم دﻫﻢ ﮐﻪ ﮐﻤﮏ ﺣﺎل ﭘﺪر و ﻣﺎدرم‬
‫ﺑﺎﺷﻢ ﻫﻢ ﺷﺮاﯾﻂ ﻫﻤﺴﺮ و ﺑﭽﻪﻫﺎﯾﻢ را ﺑﻬﺘﺮ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﺮ و وﺿﻌﺶ ﻋﺎﻟﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻟﺒﺎسﻫﺎ را ﺑﺮاﯾﺶ‬
‫ﻣﯽﺧﺮﻧﺪ‪ .‬ﭘﻠﯿﺲ ﮐﻪ او را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮده ﺧﻼﻓﮑﺎر اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻮن ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯽزده‬
‫و ﺟﻮاﺑﺸﺎن را ﻧﻤﯽداده‪ ،‬ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻬﺶ ﺷﮏ ﮐﺮدن‪ .‬اﻟﻬﯽ ﺑﻤﯿﺮم ﺗﺎ ﭼﻨﺪ روز ﻫﻤﻪ‬
‫ﺑﺪﻧﺶ ﮐﺒﻮد ﺑﻮد‪ .‬آن روز ﻣﺮدﯾﻢ و زﻧﺪه ﺷﺪﯾﻢ ﺗﺎ ﺷﺎﻫﯿﻦ زﻧﮓ زد ﺑﻪ ﭘﺪرم‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ‬
‫ﭼﯿﺰی ﮐﻪ از ﮔﺬﺷﺘﻪ ﯾﺎدش ﻫﺴﺖ ﺷﻤﺎره ﻫﻤﺮاه ﭘﺪرم اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻫﯿﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﺴﺮ ﺧﻮب و درسﺧﻮاﻧﯽ ﺑﻮد‪ .‬در ﻣﺪرﺳﻪ ﺗﯿﺰﻫﻮﺷﺎن رﺷﺘﻪی‬
‫رﯾﺎﺿﯽ ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎﻧﺰده ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺑﺎری ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﻣﺎﻣﺎن‬
‫ﯾﻪ ﻧﻔﺮ ﻫﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﻪ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﮑﻦ و اون ﮐﺎر رو ﻧﮑﻦ‪«.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻫﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﯾﮑﯽ ﺗﻮ ﻣﻐﺰم ﺑﻬﻢ دﺳﺘﻮر ﻣﯿﺪه« ﮐﻢﮐﻢ ﮐﺎرﻫﺎی ﻋﺠﯿﺐ و‬
‫ﻏﺮﯾﺐ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺣﺮف ﻣﯽزد‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ او را دﮐﺘﺮ ﺑﺮدﯾﻢ‪ .‬ﻫﻤﺎن اول دﮐﺘﺮ‬
‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺴﺘﺮیاش ﮐﻨﯿﻢ و درﻣﺎن را ﺷﺮوع ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬وﻟﯽ ﭘﺪرم ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ‬
‫ﻗﺒﻮل ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮ ﭘﺴﺮش آﻣﺪه و ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪﺗﺮ و ﺑﺪﺗﺮ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ارﺗﺒﺎﻃﺶ ﮐﻢﮐﻢ ﺑﺎ دﻧﯿﺎی ﺧﺎرج ﻗﻄﻊ ﺷﺪ‪ .‬ﺗﻮ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻮدش زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﯿﻤﺎریاش ﯾﮏ ﺟﻮر اﺳﮑﯿﺰوﻓﺮﻧﯽ و ﺟﻨﻮن اﺳﺖ‪ .‬ژﻧﺘﯿﮑﯽ اﺳﺖ و درﻣﺎﻧﯽ‬
‫ﻧﺪارد‪ .‬ﺣﺎﻟﺶ ﮔﺎﻫﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺴﺘﺮی ﺷﺪه‪ .‬ﻣﺎدرم‬

‫ﺳﺨﻦﮐﺎرﺷﻨﺎس‬
‫دﮐﺘﺮ زﻫﺮا ﮐﯿﺎﯾﯽ ‪ -‬رواﻧﺸﻨﺎس‬

‫ﺧﺎﻧﻮاده و ﻣﺤﯿﻂ ﭘﯿﺮاﻣﻮن ﺧﻮد را‬

‫ده‬ ‫اﺳﮑﯿﺰوﻓﺮﻧﯿﺎ از آن دﺳﺖ ﺑﯿﻤﺎریﻫﺎﯾﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم اﻋﻀﺎی‬
‫ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻗﺮار ﻣﯽدﻫﺪ و اﯾﻦ اﺛﺮﮔﺬاری ﻓﺮاﺗﺮ آن ﭼﯿﺰی اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺑﯿﻤﺎری ﺟﺴﻤﯽ و رواﻧﯽ‬
‫ﺳﻂ دارودرﻣﺎﻧﯽ وﺟﻮد دارد‬
‫دﯾﮕﺮ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ در ﺧﺎﻧﻮاده اﯾﺠﺎد ﮐﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮﭼﻪ اﻣﮑﺎن ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ آن ﺗﻮﺳﻂ‬
‫اﻣﺎ اﯾﻦ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻄﺮ ﺟﺎﻧﯽ ﺧﻮد ﯾﺎ ﺧﺎﻧﻮاده او را ﺗﻬﺪﯾﺪ ﮑﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻧﮑﻨﺪ‪ .‬در اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ‪ ،‬ﺑﺴﯿﺎر‬
‫اﻫﻤﯿﺖ دارد ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﻓﺮد ﻣﺒﺘﻼ‪ ،‬ﺗﺎ ﭼﻪ ﻣﯿﺰان ﺣﻤﺎﯾﺖﮔﺮﻧﺪ ﮐﻪ در ﻏﯿﺮاﯾﻦﺻﻮرت ﻧﻪﺗﻨﻬﺎ‬
‫ﺑﯿﻤﺎری ﮐﻨﺘﺮل ﻧﻤﯽﺷﻮد ﺑﻠﮑﻪ رو ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﯽﮔﺬارد‪ .‬آﻧﭽﻪ از رواﯾﺖ ﻓﻮق ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ‬
‫آن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺎﻫﯿﻦ ﺟﻮاﻧﯽ ﻣﺒﺘﻼﺳﺖ اﻣﺎ ﮔﺎه ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺧﻄﺮﻧﺎک ﺎﺷﺪ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ و ﮐﻨﺘﺮل اﯾﻦ‬
‫ﺧﻄﺮ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﻗﻔﻞ و ﺑﺴﺖﻫﺎی ﭘﯿﺎﭘﯽ ﺻﻮرت ﻣﯽﮔﯿﺮد‪ .‬ﺑﺪون ﺷﮏ زﻧﺪﮔﯽ و‬
‫وﺿﻌﯿﺖ رواﻧﯽ ﻫﻤﻪی اﻋﻀﺎی ﺧﺎﻧﻮاده و ﺑﻪوﯾﮋه ﮐﻮدﮐﺎن در ﻣﺮاﺣﻞ رﺷﺪ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ‬
‫ﺗﮑﻨﯿﮏﻫﺎی درﺳﺖ‬
‫اﯾﻦ ﺗﻐﯿﯿﺮ و ﺗﻄﺒﯿﻖﻫﺎی ﻣﺤﯿﻄﯽ ﻗﺮار ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ ﻣﮕﺮ آﻧﮑﻪ ﺑﺎ ﯿﮏ‬
‫رواﻧﺸﻨﺎﺳﯽ ﺑﺘﻮان ﮐﻮدﮐﺎن را ﺗﻮﺟﯿﻪ ﮐﺮد‪.‬‬
‫اﻣﺎ آﻧﭽﻪ ﻧﮕﺮاﻧﯽ راوی در اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺎﻧﺪن ﯾﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪن و ب‬
‫ﻋﺬابوﺟﺪان او‬
‫در ﺣﻤﺎﯾﺖ از واﻟﺪﯾﻦ ﺧﻮد اﺳﺖ‪ .‬ﺣﻀﻮر ﺧﺎﻧﻮادهی راوی در اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﯾﺎ‬
‫در ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﺴﺘﻘﻞ از واﻟﺪﯾﻦ و ﺑﺮادرش‪ ،‬ﻫﺮﯾﮏ اﻗﺘﻀﺎﺋﺎت و اﺛﺮات ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ‬
‫ﻣﺘﻔﺎوﺗﯽ ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ ﮐﻪ روان ﮐﻮدﮐﺎن را ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﺧﻮد ﻗﺮار ﯽ‬
‫ﻣﯽدﻫﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺰرگ ﺷﺪن ﮐﻮدﮐﺎن در ﺷﺮاﯾﻂ ﺑﺴﺘﻪی ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ و اﺣﺴﺎس ﻧﺎاﻣﻨﯽ‬
‫ﮐﻪ ﭘﺎﯾﻪی ﻣﺮاﺣﻞ رﺷﺪ ﺳﺎﻟﻢ اﺳﺖ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺬرﻫﺎی ﺗﺮس‪ ،‬ﺿﻄﺮاب‬
‫اﺿﻄﺮاب و‬
‫ت ﺗﻤﮑﻦ‬
‫ﺑﯽاﻋﺘﻤﺎدی را در ﮐﻮدﮐﺎن ﺑﮑﺎرد‪ .‬ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ راوی در ﺻﻮرت‬
‫ﻦ ﺣﺎل ﺑﻪ‬
‫ﻣﺎﻟﯽ در ﺧﺎﻧﻪای در ﻣﺠﺎورت ﻣﻨﺰل ﭘﺪری ﺳﮑﻮﻧﺖ ﮐﻨﺪ و در ﻋﯿﻦ‬
‫ﺣﻤﺎﯾﺖ از واﻟﺪﯾﻦ ﺧﻮد ﻧﯿﺰ ﺑﭙﺮدازد‪ .‬اﯾﻦ اﻟﺒﺘﻪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد اﯾﺪهآﻟﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫در اﻏﻠﺐ ﻣﻮاﻗﻊ ﺑﻪدﻟﯿﻞ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﺎﻟﯽ ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ اﺟﺮاﯾﯽ ﻧﺪارد و ﮑﻦ‬
‫ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ‬
‫ﺳﺒﺐ دوری و ﻓﺎﺻﻠﻪ از واﻟﺪﯾﻦ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺮای ﺗﺴﻬﯿﻞﮔﺮی اﯾﻦ ﻣﺸﮑﻞ اﻧﺘﺨﺎبﻫﺎی ﻣﺘﻌﺪد دﯾﮕﺮی ﻧﯿﺰ وﺟﻮد دارد ﮐﻪ‬
‫در ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺮاﯾﻄﯽ رواﻧﺸﻨﺎس در ﯾﮏ ﻣﺸﺎوره ﯾﮏ ﺟﻠﺴﻪای ﺑﺎ راوی ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ‬
‫ﺑﻪ ﺑﺮرﺳﯽ و ﻗﻄﻌﯽ ﮐﺮدن آن ﺟﻬﺖ اﺟﺮا ﺑﭙﺮدازد‪.‬‬