‫ﻣﯿﺪان ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻦ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻣﯽﺷﺪم‪.

‬‬
‫ﻣﻦ ﯾﮏ دﺧﺘﺮ ﻋﻤﻮ دارم ﮐﻪ ﯾﮑﺴﺎل از ﻣﻦ‬
‫ﺑﺎﻣﻦﺣﺮﻑﺑﺰﻥ‪...‬‬
‫ﮐﻮﭼﮏﺗﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺮا ﺑﺎ او ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ‬ ‫ﻣﺮﯾﻢ اﺑﺮاﻫﯿﻤﯽ ﺷﻬﺮآﺑﺎد‬
‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ از ﻫﺪی ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮ از ﺗﻮ ﮐﻮﭼﮏﺗﺮ‬ ‫ﺗﺼﻮﯾﺮﺳﺎز‪ :‬ﺣﻮرا‬
‫اﺳﺖ اﻣﺎ ﻣﺎدرش او را ﻣﺎیﺑﯽﺑﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ .‬اﻻن‬
‫ﻫﻢ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬او را در ﺳﺮ ﻣﻦ ﻣﯽزﻧﻨﺪ‬
‫ﮐﻪ ﻫﺪی ﺧﺎﻧﻢ دﮐﺘﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ و ﺗﻮ دﯾﭙﻠﻢ ردی‪.‬‬
‫ﻣﺎ و ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﺳﻤﻨﺎن زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ و ﻋﻤﻮﯾﻢ‬
‫ﺷﺎﻫﺮود‪ .‬ﻫﺮ وﻗﺖ زن ﻋﻤﻮﯾﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﻨﺎن ﻣﯽآﻣﺪ‬

‫ﻗﺴﻤﺖﺻﺪﻭﺩﻫﻢ‪:‬‬
‫در دﻟﻢ ﻗﻨﺪ آب ﻣﯽﺷﺪ ﭼﻮن ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ او ﻣﺎﻧﻊ‬
‫اﯾﻦ ﮐﺎر آنﻫﺎ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮاب ﻣﺮا ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﯽﺑﺮد‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺎدر‬
‫و ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ آرﻣﯿﻦ دﯾﮕﺮ در‬
‫ﺳﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺨﻮاﻫﯿﺪ او را ﻣﺎی ﺑﯽﺑﯽ‬
‫ﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﯾﺎدم ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﯾﮑﺒﺎر ﺑﺎ ﺗﺸﺮ ﺑﻪ ﻣﺎدرم‬
‫ﻣﻦﻫﻤﺎﻧﻢﮐﻪﺧﻮﺩﭘﺮﻭﺭﺷﻢﺩﺍﺩﻩﺍﯾﺪ‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺴﺮ ﺗﻮ از دﺧﺘﺮ ﻣﻦ ﺑﺰرگﺗﺮه‪ ،‬ﻣﻦ ﭼﻬﺎر‬
‫ﺳﺎﻟﻪ دﺧﺘﺮم رو از ﭘﻮﺷﮏ ﮔﺮﻓﺘﻢ وﻟﯽ ﺗﻮ ﻫﻤﭽﻨﺎن‬
‫داری ﺷﺒﺎ ﭘﺴﺮت رو ﭘﻮﺷﮏ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ‬
‫ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺑﭽﻪات ﻧﯿﺴﺘﯽ؟« ﺷﺨﺼﯿﺖ؟! ﭼﯿﺰی‬ ‫ﻣﻦ ﯾﮏ ﭘﺴﺮ ﻧﻮزده ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎ روﺣﯿﻪای ﻣﭽﺎﻟﻪ ﺷﺪهام‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺷﺨﺼﯿﺖ و ﻏﺮورم در دوران ﮐﻮدﮐﯽ ﺑﻪﺷﺪت‬
‫ﮐﻪ ﻣﺎدرم اﺻﻼ ﺑﺮاﯾﺶ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻣﺎدرم ﺗﺨﺖ‪،‬‬ ‫ﺻﺪﻣﻪ دﯾﺪه آن ﻫﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ وﺳﻮاس ﻣﺎدرم‪.‬‬
‫ﻗﺎﻟﯽ‪ ،‬ﻣﺒﻞ و وﺳﺎﯾﻞ ﺧﺎﻧﻪاش ﺑﺮاﯾﺶ ارزﺷﻤﻨﺪﺗﺮ‬ ‫اﺳﻢ ﻣﺠﻠﻪﺗﺎن زن روز اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺸﺎورهی ﻣﺠﻠﻪ ﺧﺎﻧﻢ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ در ﻣﺠﻠﻪی ﺷﻤﺎ ﮐﻪ اﮐﺜﺮا ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ و‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬او ﺑﻌﺪ از ﺗﻮﻟﺪ ﻣﻦ‪ ،‬ﻫﻤﻪی ﺟﻬﯿﺰﯾﻪاش را‬ ‫اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺎدران ﻣﺨﺎﻃﺒﺶ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻣﺸﮑﻠﻢ را ﺑﮕﻮﯾﻢ و اﻣﯿﺪوارم ﺟﻮاب ﻣﺸﺎور را ﻣﺎدر ﻣﻦ و دﯾﮕﺮ ﻣﺎدران اﯾﻦ ﺳﺮزﻣﯿﻦ‬
‫ﻧﻮ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪ از اﯾﻨﮑﻪ وﺳﺎﯾﻞ ﺧﺎﻧﻪاش‬ ‫ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰی در زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻪاﻧﺪازهی ﺗﺮﺑﯿﺖ و ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻓﺮزا‬
‫ﻓﺮزاﻧﺪاﻧﺸﺎن ﺑﺎارزشﺗﺮ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺣﺘﯽ‬
‫ﮐﺜﯿﻒ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫وﺳﺎﯾﻞ ﺧﺎﻧﻪ‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﺧﺎﻃﺮه ﺑﺮای ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﮕﯽام اﺳﺖ ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ‬ ‫ﺧﺎﻧﻢ دﮐﺘﺮ! ﻣﻦ از دردی رﻧﺞ ﻣﯽﮐﺸﻢ ﮐﻪ ﻏﺮور و ﺷﺨﺼﯿﺘﻢ را از ﺑﯿﻦ‬
‫ﺳﻨﻢ ﮐﻢ ﺑﻮد اﻣﺎ ﻫﯿﭻوﻗﺖ آن ﺷﺐ را ﻓﺮاﻣﻮش‬ ‫ﺑﺮده‪ ،‬اﻋﺘﻤﺎدﺑﻪﻧﻔﺲ و ﻋﺰت ﻧﻔﺴﻢ را ﺧﺪﺷﻪدار ﮐﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺸﮑﻠﻢ‬
‫ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺗﺼﻮﯾﺮش ﺗﻪ ذﻫﻨﻢ ﺑﺮای ﻫﻤﯿﺸﻪ‬ ‫را ﺑﺮای ﻧﻮﯾﺴﻨﺪهی ﻣﺠﻠﻪی ﺷﻤﺎ ﮔﻔ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺷﻤﺎ ﺑﺘﻮاﻧﯿﺪ ﻧﺎﺟﯽ‬
‫ﻣﺎﻧﺪه ﮔﺎﻫﯽ ﮐﺶ ﻣﯽآﯾﺪ ﭘﻬﻦ ﻣﯽﺷﻮد ﻓﺸﺮده‬ ‫ﻗﺮﺑﺎﻧﯿﺎﻧﯽ ﭼﻮن ﻣﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﯾﮏ رﻓﺘﺎر ﻏﻠﻂ ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬رﻓﺘﺎری‬
‫ﻣﯽﺷﻮد و ﻣﺮا در ﺧﻮدم ﻣﭽﺎﻟﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻏﻠﻂ از ﻃﺮف واﻟﺪﯾﻦ‪ ،‬ﻣﺎدرﺑﺰرگ و ﭘﺪ‬
‫ﭘﺪرﺑﺰرﮔﻢ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﻮادهی ﻋﻤﻮﯾﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﻨﺎن آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬آن‬ ‫ﮐﻮدﮐﯽ ﻣﻦ در ﺧﺎﻧﻪی ﭘﺪر و ﻣﺎدرﺑﺰر‬
‫ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﺳﭙﺮی ﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻓﻘﻂ در روز‪،‬‬
‫روز ﮐﻠﯽ ﺑﺎ دﺧﺘﺮﻋﻤﻮﯾﻢ ﺑﺎزی ﮐﺮدﯾﻢ‪ ،‬ﯾﮏ دل‬ ‫ﺷﺐﻫﺎ اﺟﺎزه ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﭘﯿﺶ آنﻫﺎ ﺑﻤ‬
‫ﺑﻤﺎﻧﻢ ﺟﺰء ﺑﻪ ﯾﮏ ﺷﺮط ﮐﻪ آنﻫﺎ‬
‫ﺳﯿﺮ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ و ﺷﺎد ﺑﻮدﯾﻢ اﻣﺎ ﺷﺐ ﻣﻮﻗﻊ‬ ‫ﻣﺮا ﻣﺎیﺑﯽﺑﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ اﯾﻦ ﺷﺮط در ﺧﺎﻧﻪی ﺧﻮدﻣﺎن ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪه‬
‫ﺧﻮاب ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﺑﻪ ﻣﺎدرم ﺗﻠﻔﻦ زد و ﮔﻔﺖ‬ ‫ﺑﻮد ﺑﻪ ﯾﮏ ﻗﺎﻧﻮن ﮐﻪ ﻫﯿﭻﮔﻮﻧﻪ ﺣﻖ اﻋﺘﺮاﺿﯽ ﺑﻪ آن ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺮای آرﻣﯿﻦ ﻣﺎیﺑﯽﺑﯽ ﺑﯿﺎور‪ .‬دﺧﺘﺮﻋﻤﻮﯾﻢ ﺑﺎ‬ ‫ﻣﺎ دو ﺑﺮادر ﻫﺴﺘﯿﻢ‪ ،‬آرﻣﺎن از ﻣﻣﻦ ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﺑﺰرگﺗﺮ اﺳﺖ‪ ،‬او‬
‫ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﮕﻪ ﺗﻮ‬ ‫ﺷﺐاداری ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻦ دداﺷﺘﻢ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪی ﻣﺎ در ﻧﺰدﯾﮑﯽ‬
‫ﻫﻨﻮز ﻧﯽﻧﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺎیﺑﯽﺑﯽات ﻣﯽﮐﻨﻦ؟«‬ ‫ﺧﺎﻧﻪی ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻦ و ﺑﺮادرم ﺑﯿﺸﺘﺮ وﻗﺘﻤﺎن را در‬
‫ﭘﺪر و ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﻫﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺳﺆال او‪ ،‬ﺷﺮوع‬ ‫ﺧﺎﻧﻪی ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﺳﭙﺮی ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺮدن ﻣﺮا ﺗﺨﺮﯾﺐ ﮐﺮدن‪ ،‬ﺳﺮزﻧﺶ و ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ‬ ‫ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮاﯾﺘﺎن ﺑﺎورش ﮐﻤ‬
‫ﮐﻤﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ‪ ،‬ﻣﺮا ﺗﺎ ﺳﻦ‬
‫ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪﺳﻤﺘﻢ ﻫﺠﻮم آورد‪ .‬ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﺑﺎ‬ ‫ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺷ‬
‫ﺷﺐﻫﺎ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮاب ﻣﺎیﺑﯽﺑﯽ‬
‫ﻟﺤﻦ ﻣﺘﺤﮑﻤﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺒﯿﻦ دﯾﮕﻪ ﻫﺪی ﻫﻢ‬ ‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻪ ﻓﻠﺞ ﺑﻮدم‪ ،‬ﻧﻪ از ﺑﯿﻤﺎری ﺧﺎﺻﯽ‬
‫ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺗﻮ ﻧﯽﻧﯽ ﻫﺴﺘﯽ‪ ،‬اون از ﺗﻮ ﮐﻮﭼﯿﮏﺗﺮه‬ ‫رﻧﺞ ﻣﯽﺑﺮدم‪ ،‬رروی ﭘﺎی ﺧﻮدم راه ﻣﯽرﻓﺘﻢ‪ ،‬در‬
‫اﻣﺎ ﺷﻠﻮارﺷﻮ ﺧﯿﺲ ﻧﻤﯽﮐﻨﻪ« ﭘﺪرﺑﺰرﮔﻢ‬ ‫ﻃﻮل روز ﻣﯽدو‬
‫دوﯾﺪم ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﺮدم‪ ،‬ﺑﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻦ‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬آره ﻫﺪی ﺟﻮن‪ ،‬آرﻣﯿﻦ ﻫﻨﻮز ﻧﯽﻧﯽ‬ ‫ﻣﯽﭘﺮﯾﺪم‪ ،‬دﻧﯿﺎ‬
‫دﻧﯿﺎی ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪام را داﺷﺘﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﺮا‬
‫ن ‪۱۴۰۲‬‬

‫ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﺋﻪ ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﯽ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮاب ﻣﺎیﺑﯽﺑﯽاش‬ ‫اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ؟ ﭼﻮن وﺳﺎﯾﻞ ﺧﺎﻧﻪ‬
‫آبﺎن‬

‫ﻣﯽﮐﻨﻦ؟« زنﻋﻤﻮﯾﻢ وﻗﺘﯽ ﺻﺪای آنﻫﺎ را‬ ‫و ﭘﺎﮐﯽ ﻧﺠﺴﯽ آن‪ ،‬ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻣﻦ‬
‫‪ ۱۳ ۲۸۳۹‬ب‬

‫ﺷﻨﯿﺪ ﺑﺎ دﺳﺘﮑﺶﻫﺎی ﮐﻔﯽ و ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ از‬ ‫ارزﺷﻤﻨﺪ ﺑﻮدﻧﺪ‬

‫آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون آﻣﺪ دﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﭼﺸﻢ‬
‫ﺑﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ‬
‫را ﻧﺰﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ رو ﺑﻪ دﺧﺘﺮش ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻗﺎ‬
‫آرﻣﯿﻦ ﭘﻮﺷﮏ ﻧﻤﯽﺷﻪ‪ ،‬اون ﺑﺮای ﺧﻮدش‬
‫ﻣﺮدی ﺷﺪه ﺑﺰرگ و آﻗﺎ ﺷﺪه‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻫﻢ دﯾﮕﻪ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺐﻫﺎ‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﭘﻼﺳﺘﯿﮏ ﻣﺎی ﺑﯽﺑﯽ‬
‫را در دﺳﺘﺸﺎن ﻣﯽدﯾﺪم اﻧﮕﺎر دﻧﯿﺎ را‬
‫روی ﺳﺮم ﺧﺮاب ﮐﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﮔﺮﯾﻪﮐﻨﺎن‬
‫ﻓﺮار ﻣﯽﮐﺮدم‪ ،‬داد ﻣﯽزدم‪ ،‬اﻋﺘﺮاض‬
‫ﻣﯽﮐﺮدم و در ﻧﻬﺎﯾﺖ آنﻫﺎ ﭘﯿﺮوز‬

‫ﺑﺮﺳﺮدوراﻫى‬
‫ى‬ ‫ﺑﺮﺳﺮدوراﻫ‬
‫‪١٦‬‬
‫‪١٧‬‬ ‫ﺑﺮﺳﺮدوراﻫى‬

‫از اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﻧﺰﻧﯿﺪ‪«.‬‬

‫ﺳﺨﻦﮐﺎرﺷﻨﺎس‬ ‫ﻣﻦ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ اﺷﮏآﻟﻮد دﻧﺒﺎل زنﻋﻤﻮﯾﻢ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ‪ ،‬ﻫﻤﺎن‬
‫دﮐﺘﺮ زﻫﺮا ﮐﯿﺎﯾﯽ ‪ -‬رواﻧﺸﻨﺎس‬ ‫ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم او را از ﻣﺎدرم ﺑﯿﺸﺘﺮ دوﺳﺖ دارم‪.‬‬
‫‪ ۱۳ ۲۸۳۹‬آبﺎن ‪۱۴۰۲‬‬

‫ﺷﺐ ﻫﻢ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮاب دﯾﺪم ﮐﻪ زنﻋﻤﻮﯾﻢ ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ را ﺑﻪ ﮐﻨﺎری ﺑﺮد‪ ،‬در‬

‫ﻣﺎﺟﺮای آرﻣﯿﻦ ﯾﮑﯽ از ﻫﺰاران داﺳﺘﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻮﺳﻂ واﻟﺪﯾﻦ و ﺑﻪوﯾﮋه ﻣﺎدران‬ ‫ﮔﻮﺷﺶ ﭘﭻﭘﭽﯽ ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺧﻮدش ﻣﺮا ﺑﻪ دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ ﺑﺮد و ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ‬
‫ﺑﻪﻋﻨﻮان ﻣﺘﻮﻟﯿﺎن اﺻﻠﯽ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﮐﻮدک رﻗﻢ ﻣﯽﺧﻮرد و ﺳﺒﺐ روی ﻫﻢ ﮔﺬاردن‬ ‫ﭘﻮﺷﮏ ﺷﻮم ﮐﻨﺎر او و ﻫﺪی ﺧﻮاﺑﯿﺪم و ﺑﺮاﯾﻤﺎن ﻏﺼﻪ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻣﻦ آن ﺷﺐ ﺑﻪ‬
‫ﺧﺸﺖﻫﺎی اوﻟﯿﻪی ﺷﺨﺼﯿﺖ ﯾﮏ اﻧﺴﺎن ﺑﺎ ﺷﻤﺎﯾﻠﯽ ﻧﺎﻣﻮزون ﻣﯽﺷﻮد ﺗﺎ آن‬ ‫ﺧﻮدم ﻗﻮل دادم ﻧﺒﺎﯾﺪ زنﻋﻤﻮﯾﻢ را ﺷﺮﻣﻨﺪهی ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﮐﻨﻢ‪ ،‬آن ﺷﺐ ﺣﺘﯽ‬
‫ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻦ ﮐﺞوﻣﻌﻮج ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺗﺎ ﺑﺰرﮔﺴﺎﻟﯽ ﺷﻮد‪ .‬واﻟﺪﯾﻦ‬ ‫ﯾﮏ ﻗﻄﺮه ﺑﺎران ﻫﻢ ﻧﯿﺎﻣﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺴﯿﺎری را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﯿﻢ ﮐﻪ ﻋﻠﯽرﻏﻢ ﺳﻄﺢ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ و ﻋﻠﻤﯽ ﺑﺎﻻ‪،‬‬ ‫ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ ﻣﯽدﯾﺪم زنﻋﻤﻮﯾﻢ ﺑﺎ ﻣﺎدر و ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﺻﺤﺒﺖ‬
‫ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺧﻄﺎﻫﺎی ﺟﺒﺮانﻧﺎﭘﺬﯾﺮی در اﻣﺮ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ و ﻧﻤﯽداﻧﻨﺪ‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﺪ و از آنﻫﺎ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﮑﻨﻨﺪ اﻣﺎ ﻣﺎدرم ﻫﯿﭻوﻗﺖ‬
‫ﯾﺎ ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﺗﺎ ﭼﻪ ﻣﯿﺰان ﺳﺎلﻫﺎی اوﻟﯿﻪی ﺗﺮﺑﯿﺖ ﮐﻮدﮐﺎن ﺗﺎ ﻫﻔﺖ‬ ‫ﻧﺼﯿﺤﺖﻫﺎ و دﻟﺴﻮزیﻫﺎی زنﻋﻤﻮﯾﻢ را ﮔﻮش ﻧﮑﺮد‪.‬‬
‫ﺳﺎﻟﮕﯽ‪ ،‬ﺣﺴﺎس و ﺳﺮﻧﻮﺷﺖﺳﺎز اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮﺧﯽ ﻣﺎدران ﺑﺎ ﺑﯽﺗﻮﺟﻬﯽ و ﻧﺒﻮدﻧﺸﺎن‬ ‫اﻻن ﮐﻪ ﻣﻦ در ﺳﻦ ﻧﻮزده ﺳﺎﻟﮕﯽ ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺷﺐﻫﺎ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮاب ﺗﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﻢ‬
‫در ﮐﻨﺎر ﮐﻮدک ﺧﺮدﺳﺎﻟﺸﺎن ﺑﺎ ﺑﻬﺎﻧﻪﻫﺎی واﻫﯽ ﮐﺎر و ﺗﺤﺼﯿﻞ‪ ،‬ﺑﺮﺧﯽ دﯾﮕﺮ ﺑﺎ‬ ‫را روی ﻫﻢ ﻣﯽﮔﺬارم ﺗﺼﺎوﯾﺮی از دوران ﮐﻮدﮐﯽام ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ ﻫﺠﻮم ﻣﯽآورد ﮐﻪ‬
‫ﺗﻮﺟﻪ ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ و وﺳﻮاس در ﻣﺮاﻗﺒﺖ و واﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﮐﻮدﮐﺸﺎن‪ ،‬ﺑﺮﺧﯽ دﯾﮕﺮ‬ ‫آنﻫﺎ را ﺳﻨﮓ ﺑﻨﺎی ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻣﺘﺰﻟﺰل اﻻﻧﻢ ﻣﯽداﻧﻢ‪ .‬ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﺷﺐ را دوﺳﺖ‬
‫ﺑﺎ ﻃﺮد و ﺗﺤﻘﯿﺮ ﮐﻮدک ﺑﻪدﻟﯿﻞ ﺧﺸﻢ زوﺟﯿﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ و ﺑﺮﺧﯽ دﯾﮕﺮ‬ ‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ ،‬ﺷﺐﻫﺎ روح و ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻣﻦ ﺑﻪﻗﺪری ﺗﺤﻘﯿﺮ ﻣﯽﺷﺪ و ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ‬
‫ﺑﺎ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪی ﺗﺎدﯾﺐ و ﺗﺮﺑﯿﺖ و‪...‬‬ ‫ﮔﺎﻫﯽ از ﻓﺸﺎر رواﻧﯽای ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ وارد ﻣﯽﺷﺪ آرزوی ﻣﺮگ ﻣﯽﮐﺮدم‪.‬‬
‫اﯾﻦﻫﺎ و دهﻫﺎ ﻋﺎﻣﻞ دﯾﮕﺮ ﺳﺒﺐ آﺳﯿﺐ ﺑﻪ ﻓﺮاﯾﻨﺪ رﺷﺪ رواﻧﯽ‪ ،‬ﺷﺨﺼﯿﺘﯽ‪،‬‬ ‫ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺣﺎﻟﻢ را درک ﮐﻨﯿﺪ ﯾﺎ ﻧﻪ؟ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺣﻤﺎﯾﺖﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در دوران‬
‫اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ﺣﺘﯽ ﺟﺴﻤﺎﻧﯽ ﮐﻮدک و ﺳﭙﺲ ﻧﻮﺟﻮان و ﺟﻮان ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﻋﺎﻣﻞ‬ ‫ﮐﻮدﮐﯽ زنﻋﻤﻮﯾﻢ از ﻣﻦ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ رﻓﺘﺎر ﺧﻮب و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺶ ﺑﺎ ﻣﻦ‪ ،‬او را‬
‫ﺑﻨﯿﺎدﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺧﻄﺎﻫﺎﯾﯽ از ﺳﻮی واﻟﺪﯾﻦ ﺷﯿﻮه ﻣﻮاﺟﻬﻪ ﻫﯿﺠﺎن ﻣﺪار آنﻫﺎ‬ ‫ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻣﺎدرم دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ‪ ،‬ﻫﺮ وﻗﺖ ﮐﻪ او ﺑﻪ ﺳﻤﻨﺎن ﻣﯽآﻣﺪ دﻟﺴﻮزیﻫﺎﯾﺶ‬
‫ﺑﺎ ﻣﺸﮑﻼت و ﭼﺎﻟﺶﻫﺎی زﻧﺪﮔﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ آﻧﺎن را از ﻣﻘﺎﺑﻠﻪی ﻣﺴﺌﻠﻪﻣﺤﻮر و‬ ‫را ﺑﺮای ﺧﻮدم ﻣﯽدﯾﺪم‪ ،‬او ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﺑﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ اﺟﺎزه ﻧﻤﯽداد ﺟﻠﻮی‬
‫راهﺣﻞﻣﺤﻮر دور ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﺤﺼﻮل آن ﻣﯽﺷﻮد ﻣﺸﮑﻼت ﻣﺘﻌﺪدی ﮐﻪ واﻟﺪﯾﻦ‬ ‫دﺧﺘﺮش درﺑﺎرهی ﺷﺐ ادراری ﻣﻦ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻣﯽﮔﻔﺖ‬
‫و ﺑﺰرگﺗﺮﻫﺎ ﺑﺎ دﺳﺘﺎن ﺧﻮدﺷﺎن رﻗﻢ ﻣﯽزﻧﻨﺪ و اﻣﺎ ﺑﺎز ﺑﺎ ﻫﻤﺎن روش ﻫﯿﺠﺎﻧﯽ‪،‬‬ ‫ﭘﻮﺷﮏ ﮐﺮدن ﭼﺎرهی ﮐﺎر ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﯾﮑﺒﺎر ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﻣﺎدرم ﮔﻔﺖ اﺻﻼ ﺷﺎﯾﺪ‬
‫اﻧﮕﺸﺖ اﺗﻬﺎم را ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪﺷﺎن ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻣﯽروﻧﺪ ﯾﺎ از زﻣﺎﻧﻪ و اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﮔﻠﻪﻣﻨﺪﻧﺪ‬ ‫ﻋﻠﺖ ﺷﺐاداری اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﭘﻮﺷﮏ ﮐﺮدنﻫﺎی ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﺳﺘﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ‬
‫ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﺧﺮاب ﺷﺪه اﺳﺖ و ﻓﺮزﻧﺪﺷﺎن را ﺧﺮاب ﮐﺮده اﺳﺖ!‬
‫ﻪ‬ ‫او وارد ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﮐﻢ ﭼﯿﺰی ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻧﮑﺘﻪی ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻬﻢ در ﻣﻮرد آرﻣﯿﻦ و ﺟﻮاﻧﺎن و ﻧﻮﺟﻮاﻧﺎﻧﯽ ﭼﻮن او آن اﺳﺖ‬
‫ﻣﺎ‬ ‫ﺑﺎرﻫﺎ ﻓﻮت و ﻓﻦﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدش ﺳﺮ دﺧﺘﺮش ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد را ﺑﻪ ﻣﺎدرم‬
‫ﮐﻪ ﻣﻮاﺟﻬﻪ آنﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﺸﮑﻼت اﻣﺮوزﺷﺎن ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻏﯿﺮﻣﻨﻄﻘﯽ و ﻏﯿﺮﻋﻘﻼﻧﯽ‬
‫ﻪ‬ ‫ﻣﯽﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﺜﻼ ﺷﺐﻫﺎ ﺑﻪﻫﯿﭻوﺟﻪ ﻣﺎﯾﻌﺎت ﺑﻪ آرﻣﯿﻦ ﻧﺪه‪ ،‬ﺑﻪﺟﺎی ﭘﻮﺷﮏ‬
‫ﺷﺪ‪ ،‬آنﻫﺎ در ﺣﺎل ﺗﮑﺮار ﻫﻤﺎن اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ واﻟﺪﯾﻨﺸﺎن را ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬ ‫زﯾﺮ ﻣﻠﺤﻔﻪی ﺗﺸﮑﺶ‪ ،‬ﯾﮏ ﻣﺸﻤﺎ ﭘﻬﻦ ﮐﻦ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﯿﭻﮐﺪام اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﺑﻪ‬
‫ن ﺳﺮزﻧﺶ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﯾﻌﻨﯽ ﺳﺒﮏ ﻣﻮاﺟﻬﻪی ﻫﯿﺠﺎنﻣﺤﻮر ﺑﺎ ﻣﺸﮑﻼت زﻧﺪﮔﯽ‪.‬‬
‫آن‬ ‫ﮔﻮش ﻣﺎدرم ﻓﺮو ﻧﻤﯽرﻓﺖ و او ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻗﺎﻟﯽﻫﺎی ﻧﻮ و ﭘﺎﮐﯽ ﻧﺠﺴﯽ‬
‫ﻨﮑﻪ واﻟﺪﯾﻦ ﻣﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺧﻄﺎﻫﺎﯾﯽ داﺷﺘﻨﺪ ﺑﺎ رﺳﯿﺪن اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﺳﻦ ﻋﻘﻼﻧﯿﺖ‬
‫اﯾﻨﮑﻪ‬ ‫ﺧﺎﻧﻪاش ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﺑﻠﻮغ ﺗﻮﺟﯿﻪ ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺒﯽ اﺳﺖ ﺑﺮای ﺗﺪاوم آﺳﯿﺐﻫﺎ و ﺑﯿﻤﺎریﻫﺎ‪ .‬اﻧﺴﺎن اﺳﺎﺳﺎ‬ ‫ﺳﺮزﻧﺶﻫﺎ و ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﮐﺮدنﻫﺎی دوران ﮐﻮدﮐﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻗﺪ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ و ﺑﺰرگ‬
‫ﻮﺟﻮدی اﻧﺘﺨﺎبﮔﺮ اﺳﺖ و در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﺸﮑﻼﺗﺶ اﻧﺘﺨﺎبﻫﺎی ﻣﺘﻌﺪدی را ﭘﯿﺶ‬
‫ﻣﻮﺟﻮدی‬ ‫ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﻣﺎدرم ﻫﻤﭽﻨﺎن روﺣﯿﻪی ﻗﺪﯾﻢاش را ﺣﻔﻆ ﮐﺮده‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﺎن‬
‫رو دارد‪ .‬آرﻣﯿﻦ اﻣﺮوز ﻓﺮﺻﺖ آن را دارد ﮐﻪ ﺧﻮدش ﻣﺴﯿﺮ درﺳﺖ را ﺑﭙﯿﻤﺎﯾﺪ‬
‫و‬ ‫وﺳﺎﯾﻞ ﺧﺎﻧﻪاش ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻣﻦ ﺑﺮاﯾﺶ ارزش دارﻧﺪ‪ ،‬ﺳﺮ ﮐﻮﭼﮏﺗﺮﯾﻦ ﻣﻮردی ﮐﻪ‬
‫ﭼﺮاﮐﻪ دﯾﮕﺮ آن ﮐﻮدک ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ ﺿﻌﯿﻒ و واﺑﺴﺘﻪ و ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬او اﮐﻨﻮن‬ ‫ﭘﯿﺶ ﺑﯿﺎد دﯾﮕﺮان را ﻣﺜﻞ ﭘﺘﮑﯽ در ﺳﺮ ﻣﻦ ﻓﺮود ﻣﯽآورد‪ ،‬از ﺗﻤﯿﺰی‪ ،‬از درس‪،‬‬
‫ﺑﺮای ﺣﻞ ﻣﺸﮑﻼﺗﺶ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ از دﯾﮕﺮان‪ ،‬ﺧﻮدش را آزار ﻣﯽدﻫﺪ ﺑﺎﯾﺪ اﻗﺪاﻣﺎت‬
‫ﺮای‬ ‫راﻧﻨﺪﮔﯽ ﮐﺮدن و ﻫﺮ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻓﮑﺮش را ﺑﮑﻨﯿﺪ‪ ،‬ﻣﻦ از دوﺳﺖ و ﻓﺎﻣﯿﻞ و آﺷﻨﺎ‬
‫رواﻧﺸﻨﺎﺳﯽ را ﻫﺮﭼﻪ ﺳﺮﯾﻊﺗﺮ آﻏﺎز ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﻮد او در آﯾﻨﺪه واﻟﺪﯾﻨﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮐﻪ‬
‫واﻧﺸﻨﺎﺳﯽ‬ ‫ﺷﻠﺨﺘﻪﺗﺮ‪ ،‬ﺑﯽﻋﺮﺿﻪﺗﺮ و ﺗﻨﺒﻞﺗﺮ ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬ﻣﻼک و اﺳﺘﺪﻻﻟﺶ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ‬
‫ﺮزﻧﺪش ﺑﻪدﻟﯿﻞ رﻓﺘﺎرﻫﺎی ﻧﺎﻣﻌﻘﻮل او‪ ،‬ﺳﺮزﻧﺸﺶ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮزﻧﺪش‬ ‫ﮐﻪ ﺗﺎ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﮕﯽات ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮ را ﭘﻮﺷﮏ ﻣﯽﮐﺮدم از ﻫﻤﺎن ﺑﭽﮕﯽ ﺑﭽﻪی ﺗﻨﺒﻞ‬
‫و ﺑﯽﻋﺮﺿﻪای ﺑﻮدی‪.‬‬
‫ﻫﯿﭻ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﯾﺪ ﻣﺎدر ﻣﻦ! ﻫﻤﻪی ﺑﺪﺑﺨﺘﯽﻫﺎی ﺣﺎل ﻣﻦ‪ ،‬رﯾﺸﻪ‬
‫در ﻫﻤﺎن روزﻫﺎﯾﯽ دارد ﮐﻪ ﺷﻤﺎ و ﭘﺪرﺑﺰرگ و ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ‪ ،‬ﻣﻮﺟﯽ از اﻧﺘﻘﺎدﻫﺎ و‬
‫ﺳﺮزﻧﺶﻫﺎ و ﺗﺨﺮﯾﺐﻫﺎ را ﺑﻪﺳﻮﯾﻢ رواﻧﻪ ﻣﯽﮐﺮدﯾﺪ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻫﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺧﻮد‬
‫اداﻣﻪ ﻣﯽدﻫﯿﺪ و اﻻن ﻣﻦ‪ ،‬آرﻣﯿﻦ ﻧﻮزده ﺳﺎﻟﻪ در آﺳﺘﺎﻧﻪی ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺷﺪن‪ ،‬ﺗﺒﺪﯾﻞ‬
‫ﺷﺪهام ﺑﻪ ﻣﻮﺟﻮدی ﮐﻪ ﻧﻪ ﻗﺪرت ﺗﺼﻤﯿﻢﮔﯿﺮی دارد و ﻧﻪ ﻗﺪرت ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺷﺪن‪،‬‬
‫ﺷﻤﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﯾﺎ ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺷﺨﺼﯿﺖ‪ ،‬اﻋﺘﻤﺎدﺑﻪﻧﻔﺲ‪ ،‬ﻋﺰت ﻧﻔﺲ و ﺣﺎل روح و‬
‫روان ﻣﺮا ﺗﺨﺮﯾﺐ ﮐﺮدﯾﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﻢ دﮐﺘﺮ! از ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺮای ﭘﺪر و ﻣﺎدرﻫﺎﯾﯽ ﻣﺜﻞ واﻟﺪﯾﻦ ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﮕﻮﯾﺪ ﺳﻨﮓ‬
‫ﺑﻨﺎی ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ را از ﻫﻤﺎن ﮐﻮدﮐﯽ درﺳﺖ ﺑﮕﺬارﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺷﺨﺼﯿﺘﻢ‬
‫از ﮐﻮدﮐﯽ آﺳﯿﺐ دﯾﺪ‪ ،‬از ﻫﻤﺎن ﺷﺐﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﮔﺮﯾﺎن ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم‬
‫ﭘﻮﺷﮏ ﺷﻮم‪ ،‬ﻫﻤﺎن وﻗﺖﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﻣﯽﺷﺪم‪ ،‬ﺳﺮزﻧﺸﻢ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﭘﺪر ﻣﺎدرﻫﺎ ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﮑﺎرﯾﺪ ﻫﻤﺎن را ﺑﺮداﺷﺖ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﯿﺪ ﺟﻮ ﺑﮑﺎرﯾﺪ و ﮔﻨﺪم ﺑﺮاﯾﺘﺎن ﺳﺒﺰ ﺷﻮد‪ .‬ﮐﻮدﮐﺎن ﺷﻤﺎ ﻫﻤﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ‬
‫ﺧﻮدﺗﻮن ﭘﺮورﺷﺸﺎن دادهاﯾﺪ‪...‬‬