Deus populum Suum Israel efformat

62 Post Patriarchas, Deus Israel tamquam populum efformavit Suum, illum ex Aegypti
salvans servitute. Foedus Sinai cum illo inivit eique per Moysen Legem donavit Suam,
ad Se agnoscendum Sibique tamquam soli Deo vivo et vero necnon Patri provido
iustoque iudici inserviendum, et ad promissum Salvatorem exspectandum(35).
(35) cf. Concilium Vaticanum II, Const. dogm. Dei Verbum, DV 3: AAS 58 (1966) 818.

63 Israel est populus sacerdotalis Dei (cf. Ex 19,6), super quem « Nomen Domini
invocatum sit » (Dt 28,10). Est igitur eorum populus « ad quos prius locutus est
Dominus Deus noster »(36), populus « fratrum maiorum » in fide Abraham(37).
(36) Feria VI in passione Domini, Oratio universalis VI: Missale Romanum, editio typica
(Typis Polyglottis Vaticanis 1970) p. 254.
(37) cf. Ioannes Paulus II, Alloc. nella sinagoga durante l'incontro con la comunità
Ebraica della Città di Roma (13 aprilis 1986), 4: Insegnamenti di Giovanni Paolo II, IX1,
1027.

64 Per Prophetas, Deus populum Suum in salutis efformat spe, in exspectatione

Foederis Novi et aeterni omnibus hominibus destinati (cf. Is 2,2-4) et quod in cordibus
erit inscriptum (cf. Ier 31,31-34; He 10,16). Prophetae radicalem populi Dei annuntiant
Redemptionem, ab omnibus eius infidelitatibus purificationem (cf. Ez 36), salutem
quae omnes complectetur nationes (cf. Is 49,5-6 Is 53,11). Pauperes praesertim et
humiles Domini (cf. So 2,3) hanc tenebunt spem. Sanctae mulieres, sicut Sara, Rebecca,
Rachel, Miryam, Debora, Anna, Iudith, Esther, spem salutis Israel servaverunt vivam.
Purissima huius spei imago est Maria (cf. Lc 1,38).

III. Christus Iesus mediator simul et plenitudo totius Revelationis

65 cf. Concilium Vaticanum II, Const. dogm. Dei Verbum, DV 2: AAS 58 (1966) 818.

Deus totum in Verbo Suo dixit

« Multifariam et multis modis olim Deus locutus patribus in Prophetis, in novissimis his
diebus locutus est nobis in Filio » (He 1,1-2). Christus, Filius Dei homo factus, est Patris
Verbum unicum, perfectum et insuperabile. Totum in Eo dixit, et aliud quam hoc non
habebitur verbum. Sanctus Ioannes a Cruce, post tot alios, id modo dilucido exprimit,
Heb 1,1-2 commentans:
« Dando quippe nobis, sicut dedit, Filium Suum, qui est unicum solumque Ipsius
Verbum, omnia nobis simul unaque vice in hoc unico Verbo locutus est nihilque
amplius habet loquendum. (...) Id enim quod antea per partes loquebatur Prophetis,
iam nobis totum in Ipso dixit, Ipsum nobis totum dando, id est, Filium Suum.
Quamobrem ille qui nunc vellet aliquid a Deo sciscitari, vel visionem aliquam aut
revelationem ab Eo postulare, non solum stultum quid faceret, sed videretur iniuriam
Deo inferre, non defigendo omnino suos oculos in Christum vel aliam rem aut
novitatem extra illum requirendo »(39).
(39) Sanctus Ioannes a Cruce, Subida del monte Carmelo, 2, 22, 3-5: Biblioteca Mística
Carmelitana, v. 11 (Burgos 1929) p. 184.

Alia Revelatio ulterius non habebitur

66 « Oeconomia ergo christiana, utpote Foedus Novum et definitivum, numquam
praeteribit, et nulla iam nova Revelatio publica expectanda est ante gloriosam
manifestationem Domini nostri Iesu Christi »(40). Attamen, quamquam Revelatio est
completa, plene explanata non est; fidei manet christianae, saeculorum decursu,
omnem eius amplitudinem gradatim intelligere.
(40) Concilium Vaticanum II, Const. dogm. Dei Verbum, DV 4: AAS 58 (1966) 819.

67 Decursu saeculorum, revelationes sic dictae « privatae » habitae sunt, quarum

quaedam Ecclesiae sunt agnitae auctoritate. Hae tamen ad depositum fidei non
pertinent. Earum munus definitivam Christi Revelationem « meliorare » non est vel «
complere », sed adiutorium praebere ut ipsa, in quadam historiae periodo, plenius
deducatur in vitam. Fidelium sensus, sub Ecclesiae Magisterii ductu, id discernere et
accipere valet quod pro Ecclesia in his revelationibus germanam Christi vel sanctorum
continet hortationem.
Fides christiana nequit « revelationes » accipere, quae superare vel corrigere
Revelationem contendunt, cuius Christus est completio. Sic quaedam se habent
religiones non christianae atque aliquae recentes sectae quae in talibus nituntur «
revelationibus ».
Compendium
68 Deus amore Se homini revelavit atque donavit. Ita definitivum et super effluens
responsum affert quaestionibus quas homo sibi circa sensum et finem vitae ponit suae.

69 Deus Se homini revelavit, proprium Suum gestis et verbis gradatim illi communicans
mysterium.

70 Praeter testimonium quod Deus de Se in rebus praebet creatis, Ipse nostris

protoparentibus est manifestatus. Illis locutus est atque, post lapsum, salutem promisit
(cf. Gn 3,15) eisque Suum obtulit Foedus.

71 Deus cum Noe sempiternum inter Se et omnia entia viventia pepigit Foedus (cf. Gn
9,16). Hoc Foedus perdurabit donec mundus perduret.

72 Deus Abraham elegit et cum illo eiusque posteritate Foedus iniit. Ex eo populum
efformavit Suum cui per Moysen Suam Legem revelavit. Illum per Prophetas
praeparavit ad salutem accipiendam toti humano generi destinatam.

73 Deus Se plene revelavit Suum Filium mittens, in quo Foedus Suum instituit in
aeternum. Hic est Verbum Patris definitivum, et sic nulla post Eum habebitur Revelatio.

ARTICULUS 2: DE TRANSMISSIONE REVELATIONIS DIVINAE

74 Deus « omnes homines vult salvos fieri et ad agnitionem veritatis venire » (1Tm
2,4), id est, Christi Iesu (cf. Jn 14,6). Oportet igitur ut Christus omnibus populis
omnibusque annuntietur hominibus atque sic Revelatio usque ad terrae perveniat
extrema.
« Quae Deus ad salutem cunctarum gentium revelaverat, eadem benignissime
disposuit ut in aevum integra permanerent omnibusque generationibus
transmitterentur »(41).
(41) Concilium Vaticanum II, Const. dogm. Dei Verbum, DV 7: AAS 58 (1966) 820.
I. De Traditione apostolica
75 « Christus Dominus, in quo summi Dei tota Revelatio consummatur, mandatum
dedit Apostolis ut Evangelium, quod promissum ante per Prophetas Ipse adimplevit et
proprio ore promulgavit, tamquam fontem omnis et salutaris veritatis et morum
disciplinae omnibus praedicarent, eis dona divina communicantes »(42).
(42) Concilium Vaticanum II, Const. dogm. Dei Verbum, DV 7: AAS 58 (1966) 820.

Praedicatio apostolica...
76 Secundum Domini mandatum, Evangelii transmissio duobus est effecta modis:
* Ore tenus « ab Apostolis, qui in praedicatione orali, exemplis et institutionibus ea
tradiderunt quae sive ex ore, conversatione et operibus Christi acceperant, sive a
Spiritu Sancto suggerente didicerant »;
* Scripto « ab illis Apostolis virisque apostolicis, qui, sub inspiratione Eiusdem Spiritus
Sancti, nuntium salutis scriptis mandaverunt »(43).
(43) Concilium Vaticanum II, Const. dogm. Dei Verbum, DV 7: AAS 58 (1966) 820.

...continuata in successione apostolica

77 « Ut autem Evangelium integrum et vivum iugiter in Ecclesia servaretur, Apostoli
successores reliquerunt Episcopos, ipsis "suum ipsorum locum magisterii tradentes"
»(44). Re quidem vera, « praedicatio apostolica, quae in inspiratis libris speciali modo
exprimitur, continua successione usque ad consummationem temporum conservari
debebat »(45).
(44) Concilium Vaticanum II, Const. dogm. Dei Verbum, DV 7: AAS 58 (1966) 820.
(45) Concilium Vaticanum II, Const. dogm. Dei Verbum, DV 8: AAS 58 (1966) 820.
78 Haec viva transmissio, in Spiritu Sancto peracta, quatenus distincta a sacra
Scriptura, licet arcte cum ea coniuncta, Traditio appellatur. Per eam « Ecclesia, in sua
doctrina, vita et cultu, perpetuat cunctisque generationibus transmittit omne quod
ipsa est, omne quod credit »(46). « Sanctorum Patrum dicta huius Traditionis vivificam
testificantur praesentiam, cuius divitiae in praxim vitamque credentis et orantis
Ecclesiae transfunduntur »(47).
(46) Concilium Vaticanum II, Const. dogm. Dei Verbum, DV 8: AAS 58 (1966) 821.
(47) Concilium Vaticanum II, Const. dogm. Dei Verbum, DV 8: AAS 58 (1966) 821.

79 Sic communicatio Sui Ipsius, quam Pater per Suum Verbum in Spiritu Sancto effecit,
praesens atque activa permanet in Ecclesia: « Deus, qui olim locutus est, sine
intermissione cum dilecti Filii Sui Sponsa colloquitur et Spiritus Sanctus, per quem viva
vox Evangelii in Ecclesia, et per ipsam in mundo resonat, credentes in omnem
veritatem inducit, verbumque Christi in eis abundanter inhabitare facit »(48).
(48) Concilium Vaticanum II, Const. dogm. Dei Verbum, DV 8: AAS 58 (1966) 821.