სასტიკი რეალობა ყველაზე მწვავედ ირეკლება ბავშვის სულიერ სამყაროში.

ადრე ბავშვები თუ დროის უმეტეს ნაწილს ეზოში ატარებდნენ,ეხლა ეს

პერიოდი მნიშვნელოვნად შემცირებულია და დროის უმეტესი ნაწილი
ეზოს მაგივრად რეალობისგან თავის დაღწევამ შეცვალა.ბავშვები
ადამიანები არიან, რომელთა გონება,აზროვნება,ჯერ არ არის
ჩამოყალიბებული იგი თანდათან ყალიბდება.ხშირად ბავშვები ნაადრევად
იაზრებენ კონკრეტულ მომენტს მაგალითად,ოჯახში მომხდარი ძალადობის
მსხვერპლი ან მომსწრე ბევრი ბავშვია რომელიც კონკრეტულ რეალობას
აღიქვამს და ესმის ან სიმართლე ან გაუაზრებლობა რადგან
დაბნეუკობისას,ნერვიულობისას მათი პატარა გულები ვერუძლებენ ამდენს
ბავშვის სულიერ სამყაროში ეს ყოველივე ძალიან რთულად ირეკლება და
რჩება მათ გონებაში.ომი ეს ხომ ყველაზე რთული საკითხია,ვერც მშობლები
ეხმარებიან ბავშვებს და ვერც თავიანთი თავები,როგორ გინდა გაექცე მწარე
რეალობას ან გაიაზრო ის მომენტი ყველა თავისი თავის საშვეკად
განწირულად რომ კივის ან გადარჩენისთვის იბრძვის,ეს ყოველივე
ბავშვებისთვის ძალიან ცუდი დასანახია.მაგალითად გავიხსენოთ ოთარ
ჭილაძის პოემიდან ნაწყვეტი,,სინათლის წელიწადი”,ომია ბავშვს უჭირს
იმაზე ფიქრი დარჩენით ,რომ დაიღპება,მამამისი ლოგინად
ჩავარდნილია,დედა კი ეცოდება მამასთან ერთად სამი შვილით როგორ
უნდა უშველოს მათ.წინასწარ იაზრებს შიშის,შიმშილის გრძონბას ,
უკვირდება ადამიანებს რომლებიც გაუაზრებლად და შიშისაგან
დაუნდობლად ქცეულნი როგორ კრავენნხელს მას კი ყელში გაჩხერილი
ბურთულა არასვენებს რადგან ბავშვია 10 წლის ბავშვი და მას ხომ ეს
ურთულესი წამი არასდროს გაუვლია ,,და ყველაფერი
თავს იყრის ერთად, რაც განვიცადე
ათი წლის ბავშვმა”. სწორედ ეს არის პატარა ბავშვს წარსულსა და
დღევანდელ დღეს უწევს დაძლიონ ეს სირთულე, როგორც სარკე ირეკლავს
მზის სხივს ,ისე ირეკლავს ამ ყოველივეს ბავშვის სულიერი სამყარო.