Date and Time: Wednesday, 1 November 2023 8:38:00AM MYT

Job Number: 209420113

Document (1)

1. Ganesan a/l Muniandy lwn Pendakwa Raya

[2018] MLJU 1222
Client/Matter: -None-
Search Terms: bail cancer
Search Type: Natural Language
Narrowed by:
Content Type Narrowed by
MY Cases -None-

| About LexisNexis | Privacy Policy | Terms & Conditions | Copyright © 2023 LexisNexis
 GANESAN A/L MUNIANDY v PP
CaseAnalysis
| [2018] MLJU 1222

Ganesan a/l Muniandy lwn Pendakwa Raya

[2018] MLJU 1222
Malayan Law Journal Unreported

MAHKAMAH TINGGI (IPOH)

CHE MOHD RUZIMA H
PERMOHONAN JENAYAH NO AA-45JT-12-05 TAHUN 2018
5 September 2018

Charan Singh a/l Katar Singh (Noorfarihah bt Arshad bersama beliau) (Nurul & Charan) bagi pihak pemohon.
Badius Zaman bin Haji Ahmad (How May Ling bersama beliau) (Timbalan Pendakwa Raya) bagi pihak
pendakwa raya.

Che Mohd Ruzima H:

ALASAN PENGHAKIMAN Pendahuluan

[1]Ganesan a/l Muniandy (pemohon) menghadapi tuduhan di bawah subseksyen 130V(1) Kanun Keseksaan dan
telah ditahan tanpa dibenarkan jaminan di Penjara Taiping di bawah Akta Kesalahan Keselamatan (Langkah-
Langkah Khas) 2012 (SOSMA) sementara menunggu perbicaraan. Melalui Notis Usul ini, pemohon memohon
supaya mahkamah menggunakan kuasa budi bicara untuk melepaskannya dengan satu jaminan sementara
menunggu perbicaraan di atas alasan bahawa pemohon sedang uzur.

[2]Pendakwa Raya (responden) membantah permohonan pemohon.

Alasan Permohonan Pemohon

[3]Permohonan disokong oleh satu afidavit sokongan yang diikrarkan pemohon pada 31.5.2018. Di perenggan 5
dan 6 Afidavit Sokongan, pemohon mengikrarkan perkara berikut:

5. Saya telah disahkan mengidap penyakit kanser paru-paru atau lebih teliti sebagai “advance lung cancer
(adenocarinoma of lung with brain, bone, pleural and pericardial metastasis)? yang mana saya sedang menjadi subjek
kepada satu ujian klinikal yang mana perhatian secara serius dan teliti perlu diberikan kepada saya yang jelasnya fasiliti
penjara tidak mungkin cukup bagi memberikan rawatan yang teliti kepada saya lebih-lebih lagi penyakit ini sudah berada di
tahap empat (yang mana satu salinan rekod perubatan daripada Hospital Pulau Pinang yang bertarikh 10.2.2018 dikepilkan
dan ditandakan sebagai Eksibit B)

6. Sehubungan dengan itu, saya perlu dimasukkan ke dalam wad Hospital Pulau Pinang dengan kadar yang segera untuk
rawatan kerana berdasarkan kepada pengetahuan saya, penyakit ini adalah penyakit kronik yang boleh mengancam
nyawa saya, lebih-lebih lagi apabila saya adalah kanser yang sangat “advance? atau merebak dengan cepat.

[4]Bagi menyokong pernyataannya, pemohon telah mengemukakan 3 dokumen iaitu Laporan Perubatan bertarikh
10.2.2018, surat ‘ASCEND 8’ bertarikh 30.1.2018 dan satu Memo juga bertarikh 30.1.2018 yang dikeluarkan Dr.
Ong Choo Khoon, Pakar Perunding Pulmonologist, Jabatan Respiratori, Hospital Pulau Pinang.
 Page 2 of 7
Ganesan a/l Muniandy lwn Pendakwa Raya
....

[5]Berdasarkan kepada keadaan pemohon tersebut, mahkamah boleh menggunakan kuasa budi bicara
membenarkan satu jaminan di bawah perenggan 13(2)(c) SOSMA.
Bantahan Responden

[6]Secara ringkasnya, hujahan Timbalan Pendakwa Raya (TPR) banyak bergantung kepada hakikat kewujudan
SOSMA itu sendiri semasa membantah permohonan jaminan pemohon. Dihujahkan bahawa SOSMA adalah satu
perundangan yang bersifat ‘hybrid’ kerana mempunyai elemen pencegahan dan tatacara yang membolehkan
hukuman berbentuk punitif dikenakan ke atas pesalah yang melakukan kesalahan keselamatan yang disenaraikan
di bawah Jadual Pertama SOSMA. TPR merujuk kepada Perkara 149 Perlembagaan Persekutuan dan ucapan
YAB Perdana Menteri semasa pembentangan rang undang-undang SOSMA. Turut dirujuk ucapan Menteri dan
Timbalan Menteri di Jabatan Perdana Menteri semasa perbahasan rang undang-undang tersebut di Dewan Rakyat.

[7]Berhubung permohonan jaminan di bawah perenggan 13(2)(c) SOSMA, TPR berhujah bahawa jaminan yang
hendak ditawarkan kepada pemohon oleh mahkamah adalah tertakluk kepada suatu permohonan dari Pendakwa
Raya. Keputusan Mahkamah Tinggi di dalam kes-kes PP v Lee Ngan Chea [2015] 6 CLJ 117 dan Ooi Chee Tiong
v PP [2016] 2 CLJ 678 dirujuk. Selain itu, keputusan Mahkamah Rayuan di dalam kes PP v Yazid Sufaat & Ors
[2014] 2 CLJ 670 turut dirujuk.
Dapatan Mahkamah

[8]Pada asasnya, kuasa budi bicara mahkamah untuk membenarkan suatu jaminan kepada orang yang kena tuduh
bagi kategori kes-kes yang tidak boleh dijamin telah diperuntukkan di bawah s 388 Kanun Tatacara Jenayah (KTJ)
seperti mana berikut:

388. xWhen person accused of non-bailable offence may be released on bail

(1) When any person accused of any non-bailable offence is arrested or detained without warrant by a police officer or
appears or is brought before a Court, he may be released on bail by the officer in charge of the police district or by that
Court, but he shall not be so released if there appears reasonable grounds for believing that he has been guilty of an
offence punishable with death or imprisonment for life:

Provided that the Court may direct that any person under the age of sixteen years or any woman or any sick or infirm
person accused of such an offence be released on bail.

[9]Kuasa budi bicara mahkamah membenarkan jaminan di bawah KTJ telah dikupas Augustine Paul H (beliau
ketika itu) di dalam keputusan kes Public Prosecutor v Dato’ Seri Anwar Bin Ibrahim [1998] 4 MLJ 481 seperti
mana berikut:

Before embarking on a consideration of the merits of the application, it is first necessary to advert to the law relating to bail.
This area of the law is governed by ss 387, 388 and 389 of the CPC. Section 387 of the CPC deals with bailable offences.
Where a person is charged with a bailable offence, he is entitled to be released on bail as of right (see PP v Dato’ Mat
[1991] 2 MLJ 186; Sebastian v PP [1968] 2 MLJ 214; R v Lim Kwang Seng & Ors [1956] MLJ 178 (refd); Bakshi Sardari
Lal v Supt, Tehar Central Jail [1968] Cr LJ 675 (refd); Ratilall Bhanji Mithani v Assistant Collector of Customs AIR 1967
SC 1939 (refd)). Section 388 of the CPC deals with non-bailable offences. In the case of such offences, bail is at the
discretion of the court (see Lim Kiap Khee v PP [1988] 1 MLJ 198 (refd)). Section 389 of the CPC empowers the High
Court to, inter alia , direct that any person be admitted to bail. This power is also exercisable at the discretion of the court
(see PP v Zulkifflee bin Hassan [1990] 2 MLJ 215 (refd)). The discretion to grant or not to grant bail must, however, be
exercised judicially (see Re KS Menon [1946] MLJ 49 (refd)). As Das J observed in Sagri Bhagat & Ors v State of Bihar
AIR 1951 at p 497, the difficulty in laying down a formula of universal application in exercising this discretion is that the
consideration will vary from case to case and it cannot be confined within the framework of a cut and dry formula. In PP v
Wee Swee Siang [1948] MLJ 114, Callow J set out the following factors which the court may take into consideration when
granting or refusing bail:
 Page 3 of 7
Ganesan a/l Muniandy lwn Pendakwa Raya
....

(1) whether there was or was not reasonable ground for believing the accused guilty of the offence;

(2) the nature and gravity of the offence charged;

(3) the severity and degree of punishment that might follow;

(4) the danger of the accused absconding if released on bail;

(5) his character, and standing;

(6) the danger of the offence being continued or repeated;

(7) the danger of the witnesses being tampered with;

(8) opportunity to the accused to prepare the defence; and

(9) the long period of detention of the accused and probability of further period of delay.

The list is not exhaustive (see Che Su bte Daud v PP [1978] 2 MLJ 162). Thus in Yusof bin Mohamed v PP [1995] 3 MLJ
66, Abdul Malik Ishak J added the larger interest of the public and the country as a whole to the list of factors to be
considered in making a decision on an application for bail (see also State v Jaspal Singh Gill AIR 1984 SC 1503). It is the
net result of all the considerations for and against the accused which must ultimately decide the matter (see Che Su bte
Daud v PP [1978] 2 MLJ 162 (refd)). It must be observed that the jurisdiction must be exercised properly because it will
affect the doctrine of presumption of innocence of the accused which underlies a criminal trial. However, as Bail: Law and
Practice by MR Mallick (2nd Ed) says at p 193:

But the fact that the accused is presumed to be innocent till the guilt is proved against him beyond all reasonable
doubt is not a relevant consideration for grant of bail. Pre-trial detention in itself is not an evil, nor opposed to the basic
presumption of innocence.

In support, the learned author referred to State v P Sugathan [1988] Cr LJ 1036 where CS Nair J said:

In some quarters, a feeling seems to exist that the object of criminal law is to protect the rights of the accused and that
the criminal justice system is envisioned as a sentinel of the rights of the accused. It is not so. The law is the sentinel
of rights, of the society and of the individual. The rights of the criminal defendant will be as zealously guarded, as the
cause of public justice. Pre-trial detention in itself is not an evil, nor opposed to the basic presumption of innocence.
Pronouncements of the Supreme Court have recognized the importance of effective investigation, as much as the
rights of the accused.

[10]Namun begitu, bagi kesalahan di bawah undang-undang yang secara khusus melarang jaminan, peruntukan
undang-undang khusus tersebut mengatasi kuasa budi bicara mahkamah di bawah KTJ. Mahkamah Persekutuan
melalui keputusan Raja Azlan Shah (Almarhum baginda ketika itu) di dalam kes Public Prosecutor v Chew Siew
Luan [1982] 2 MLJ 119 semasa memutuskan isu jaminan di bawah Akta Dadah Berbahaya 1952 telah
menyatakan:

Now, the Criminal Procedure Code (F.M.S. Cap. 6) which came into force on 1.1.1927 is an enactment regulating criminal
proceedings in general in the former Federated Malay States. ...

The Dangerous Drugs Act 1952 (Revised - 1980) is an Act specifically designed to regulate the importation, exportation,
 Page 4 of 7
Ganesan a/l Muniandy lwn Pendakwa Raya
....

manufacture, sale and use of, inter alia, dangerous drugs, and “to make special provisions relating to the jurisdiction of
courts in respect of offences thereunder and their trial, and for purposes connected therewith?. In other words, the Act is in
substance a special law passed by Parliament in derogation of the rights of a person concerning the granting of bail in an
otherwise ordinary case. We further note in particular that section 41B of the Act is an entirely new section introduced by
the Dangerous Drugs (Amendment) Act, 1978 (Act A426) and became operative on 10.3.78. Generalibus specialia
derogant is a cardinal principle of interpretation. It means that where a special provision is made in a special statute, that
special provision excludes the operation of a general provision in the general law. (See also Public Prosecutor v Chu Beow
Hin [1982] 1 MLJ 135 137). The provisions of section 3 of the Criminal Procedure Code which counsel for the respondent
seeks to rely on has no relevance whatsoever to the matter in issue before us.

It would be erroneous to apply expressions used and provisions made in one statute to another and entirely different one in
complete disregard of the latter’s express stipulations in the light of its specific purpose and object.

On the other hand, it is a sound, and, indeed, a well-known principle of construction of a statute that the purport of words
and expressions used in a legislative measure must take their colour from the context in which they appear. We do not
therefore agree with the learned judge that it is open to a court to subject the express provisions regarding bail in section
41B of the Dangerous Drugs Act to the provisions relating thereto in the Criminal Procedure Code. The provisions
regulating the granting of bail under the Dangerous Drugs Act must be construed in the context of that Act and not in that of
the Criminal Procedure Code and to that extent the general provisions of the Criminal Procedure Code must ex necessitate
yield to the specific provisions of section 41B of the Dangerous Drugs Act in that regard. ... (penekanan ditambah)

[11]Berbalik kepada permohonan pemohon, peruntukan berkait dengan ikat jaminan di dalam SOSMA telah secara
jelas dinyatakan di bawah s 13 seperti mana berikut:

Jaminan

13.

(1) Jaminan tidak boleh diberikan kepada seseorang yang dipertuduh atas kesalahan keselamatan.

(2) Walau apa pun subseksyen (1) -

(a) seorang yang berumur di bawah lapan belas tahun;

(b) seorang wanita; atau

(c) seorang yang sakit atau seorang yang uzur,

yang dipertuduh atas suatu kesalahan keselamatan, selain suatu kesalahan di bawah Bab VIA Kanun Keseksaan
[Akta 574], boleh dilepaskan dengan jaminan tertakluk kepada suatu permohonan oleh Pendakwa Raya supaya
peranti pengawasan elektronik dipasangkan kepada orang itu mengikut Kanun Tatacara Jenayah.

[12]Ini bermakna, SOSMA ada peruntukan khusus berkait dengan jaminan bagi orang yang dituduh di bawah
kesalahan keselamatan. Oleh itu, prinsip tafsiran secara generalibus specialia derogant adalah terpakai. Walau
bagaimana pun, jika diteliti peruntukan SOSMA berkait dengan jaminan bagi orang yang dituduh dengan kesalahan
keselamatan, ianya tidak jauh bezanya jika dibandingkan dengan KTJ. SOSMA masih mengekalkan kuasa budi
 Page 5 of 7
Ganesan a/l Muniandy lwn Pendakwa Raya
....

bicara mahkamah bagi membenarkan jaminan kepada 3 kategori orang seperti mana yang dinyatakan di bawah
subseksyen 13(2). Yang berbeza, hanyalah wujudnya peruntukan berkait dengan pemakaian peranti pengawasan
elektronik (PPE).

[13]Berdasarkan kepada peruntukan undang-undang yang mantap tersebut, permohonan pemohon diteliti. Setelah
meneliti dan menimbangkan penghujahan kedua-dua belah pihak, adalah didapati bahawa terdapat 2 isu utama
yang perlu diberikan pertimbangan. Pertamanya, sama ada pemohon dapat membuktikan bahawa dia tergolong di
dalam kategori mana-mana orang yang dinyatakan di bawah subseksyen 13(2) SOSMA dan keduanya, sama ada
mahkamah ada kuasa budi bicara yang tidak terhad membenarkan jaminan di bawah SOSMA.

[14]Bagi isu pertama, pemohon telah menyatakan bahawa dia adalah seorang pesakit kanser tahap 4 dengan
melampirkan surat-surat dari pakar perubatan di Hospital Pulau Pinang di dalam afidavit sokongannya. Doktor
pakar mengesahkan bahawa pemohon sedang dirawat untuk ‘advance lung cancer with brain metastasis’. Dengan
kata lain, kanser paru-paru yang dialami pemohon telah pun merebak ke otak, suatu keadaan yang menunjukkan
bahawa penyakit tersebut sudah berada di tahap berbahaya kepada pesakitnya dan memerlukan rawatan berkala.

[15]Keadaan pemohon yang sedang sakit tersebut tidak disanggah pihak responden. Tidak ada satu pun
keterangan di dalam afidavit jawapan pihak pemohon yang menyatakan sebaliknya. Apa yang ada hanyalah
kenyataan bahawa pemohon boleh dirawat pegawai perubatan yang bertugas di penjara dan pihak penjara boleh
membawa pemohon ke mana-mana hospital pilihannya untuk mendapatkan rawatan susulan, itu sahaja.

[16]Oleh itu, berdasarkan keterangan afidavit, nyatalah pemohon telah berjaya menunjukkan bahawa dia sedang
sakit dan memerlukan rawatan berkala. Pemohon adalah tergolong di dalam kategori orang yang dinyatakan di
perenggan 13(2)(c) SOSMA.

[17]Persoalan seterusnya, sama ada mahkamah ada kuasa budi bicara yang tidak terhad bagi membenarkan
jaminan di bawah subseksyen 13(2) SOSMA atau pun budi bicara tersebut terhad hanya jika ada permohonan
daripada pihak responden untuk pemakaian PPE sahaja seperti mana yang telah diputuskan di dalam kes PP v
Lee Ngan Chea (supra) dan Ooi Chee Tiong v PP (supra).

[18]Di dalam kes PP v Lee Ngan Chea (supra), Mahkamah Tinggi Kangar memutuskan:

[25] Mahkamah ini bersetuju dengan hujahan peguam OKT yang terpelajar iaitu berpandukan fakta usia OKT ianya
termasuk dalam “seorang yang uzur?. Mahkamah ini menyerahkan kepada kebijaksanaan TPR yang terikat dengan
peruntukan pemasangan peranti pengawasan elektronik yang buat masa ini belum digubal dalam KTJ.

[26] Mahkamah ini berpendapat dalam kes Manickam & Ors (supra) ianya melibatkan kesalahan biasa atau dalam konteks
perbahasan YB Dato’ Seri Mohamed Nazri Abdul Aziz kesalahan s. 395 Kanun itu termasuk dalam ‘criminal offences’ yang
boleh dijamin. Sebaliknya kesalahan yang dilakukan oleh OKT termasuk dalam ‘kesalahan keselamatan’ dan ianya secara
jelas membataskan budi bicara mahkamah dalam hal jaminan melainkan TPR yang terpelajar tertakluk kepada peranti
pengawasan elektronik. Mahkamah ini berpendapat dalam kes Manickam & Ors (supra) ianya merungkai persoalan budi
bicara mahkamah ini di bawah s. 388 dan s. 389 KTJ yang membenarkan jaminan.

[27] Kesimpulannya, berdasarkan alasan-alasan yang dihuraikan di atas, mahkamah ini berpendapat peruntukan di bawah
s. 13(2) Akta itu tidak memberikan budi bicara kepada mahkamah ini untuk membenarkan permohonan jaminan atas OKT
yang menghadapi ‘kesalahan keselamatan’. Walaupun begitu, mahkamah ini bersetuju OKT termasuk dalam “seseorang
yang uzur? berpandukan usianya bagi maksud peruntukan s. 13(2)(c) Akta itu. Parlimen telah memberi budi bicara kepada
TPR dalam hal jaminan sebegini dan tertakluk kepada pematuhan peranti pengawasan elektronik yang ditetapkan dalam
KTJ. (penekanan ditambah)
 Page 6 of 7
Ganesan a/l Muniandy lwn Pendakwa Raya
....

[19]Sementara itu di dalam kes Ooi Chee Tiong v PP (supra), Mahkamah Tinggi di Alor Star pula memutuskan:

[25] Again, upon careful reading of s. 13(2) of SOSMA, I am of the opinion that the application by the Public Prosecutor for
the accused to be attached with electronic monitoring device is a pre-requisite before the court can decide whether or not to
grant bail to the accused. This is regardless of who initiated the application for bail, either the accused person or the Public
Prosecutor.

[26] Once such application is made by the Public Prosecutor, the court now has the discretion of either to refuse bail, or to
allow bail with or without the order for the attachment of the electronic monitoring device.

[27] In the present case, since the DPP took the expected path of objecting to this application and not applying for the
attachment of electronic monitoring device on the accused, the court is therefore bound by the clear and strict provision of
the law. The provision must be given its ordinary meaning even though it may seem to be immoral or unjust. (See Hari
Bhadur Ghale v. PP (supra), Public Prosecutor v. Sihabduin Hj Salleh & Anor [1981] CLJ 39;; [1981] CLJ (Rep) 82;;
[1980] 2 MLJ 273, and Tan Weng Chiang v. Public Prosecutor [1992] 4 CLJ 2094;; [1992] 1 CLJ (Rep) 324;; [1992] 2 MLJ
625). (penekanan ditambah)

[20]Jelasnya, kedua-dua keputusan kes tersebut mengehadkan kuasa budi bicara mahkamah di dalam
memberikan jaminan walau pun telah dibuktikan bahawa pemohon adalah mana-mana orang yang dikategorikan di
bawah subseksyen 13(2) SOSMA. Diputuskan bahawa kuasa budi bicara mahkamah adalah terikat dengan
permohonan pemakaian PPE oleh Pendakwa Raya. Tanpa adanya permohonan tersebut, mahkamah tidak ada
budi bicara untuk membenarkan jaminan.

[21]Dengan segala hormatnya, mahkamah ini tidak bersependapat dengan kedua-dua keputusan tersebut. Secara
asasnya, jika mana-mana undang-undang tidak menetapkan apa-apa peruntukan tentang jaminan, peruntukan am
di bawah KTJ adalah terpakai. Sebaliknya, sekiranya ada peruntukan jaminan di dalam mana-mana undang-
undang khusus, peruntukan tersebut hendaklah terpakai.

[22]Berpandukan kepada prinsip asas tersebut, peruntukan s 13 SOSMA diteliti. Peruntukan subseksyen 13(1)
adalah jelas, iaitu seseorang yang dituduh atas kesalahan keselamatan tidak boleh dibenarkan jaminan kecuali
bagi mana-mana orang yang kategori dinyatakan di bawah subseksyen 13(2). Seorang yang berusia di bawah
lapan belas tahun, seorang wanita atau seorang sakit atau uzur, selain daripada mereka yang dituduh di bawah
Bab VIA Kanun Keseksaan, boleh dilepaskan dengan jaminan tertakluk kepada suatu permohonan oleh Pendakwa
Raya supaya PPE dipasangkan kepada orang itu mengikut KTJ.

[23]Persoalannya, adakah kuasa budi bicara mahkamah membenarkan jaminan di dalam kes keselamatan terhad
semata-mata hanya kerana adanya perkataan-perkataan ‘tertakluk kepada suatu permohonan oleh Pendakwa
Raya supaya PPE dipasangkan kepada orang itu’ di dalam peruntukan subseksyen 13(2) SOSMA? Mahkamah ini
berpandangan bahawa perkataan-perkataan tersebut langsung tidak menjejaskan kuasa budi bicara hakim yang
memutuskan permohonan jaminan di bawah SOSMA sekiranya peruntukan tersebut dibaca secara keseluruhan.

[24]Jelasnya, peruntukan subseksyen 13(2) dimulakan dengan kenyataan pengecualian melalui penggunaan
perkataan ‘walau apa pun’. Setelah menyenaraikan kategori orang yang layak mendapat pengecualian selain
daripada orang yang dituduh di bawah Bab VIA Kanun Keseksaan, perkataan-perkataan yang menyusul selepas
itu adalah ‘boleh dilepaskan dengan jaminan’. Selepas itu, barulah wujud kemudiannya perkataan-perkataan
‘tertakluk kepada suatu permohonan oleh Pendakwa Raya supaya PPE dipasangkan kepada orang itu’.

[25]Dari pembacaan secara harfiah atau literal ke atas peruntukan tersebut, sudah tentulah menggambarkan niat
penggubal undang-undang untuk memberikan kuasa budi bicara kepada mahkamah memberikan jaminan kepada
3 kategori orang yang dinyatakan di perenggan 13(2)(a), (b) atau (c) SOSMA. Sekiranya terdapat permohonan
 Page 7 of 7
Ganesan a/l Muniandy lwn Pendakwa Raya
....

daripada PR untuk pemasangan PPE, barulah timbul tanggung jawab untuk mahkamah mengambil kira
permohonan tersebut semasa menentukan syarat-syarat jaminan yang perlu dikenakan ke atas yang memohon
jaminan di bawah SOSMA.
Keputusan

[26]Berdasarkan kepada alasan-alasan tersebut, mahkamah ini menggunakan kuasa budi bicara untuk
membenarkan jaminan ke atas pemohon setelah pemohon berjaya membuktikan bahawa dia adalah tergolong di
dalam kategori orang yang dinyatakan di perenggan 13(2)(c) SOSMA. Oleh kerana tidak ada permohonan daripada
Pendakwa Raya untuk mengenakan pemakaian PPE ke atas pemohon, mahkamah memutuskan untuk
melepaskan pemohon dengan jaminan RM15,000.00 yang disediakan oleh 2 orang penjamin. Sebagai syarat
tambahan, pemohon dikehendaki melaporkan diri di Balai Polis Kampar, Perak setiap 2 minggu sekali dan
menyerahkan pasport antara bangsanya kepada mahkamah untuk simpanan sehingga selesai perbicaraan.
Nota:

Semasa pendengaran permohonan, mahkamah ini telah dimaklumkan bahawa Mahkamah Rayuan telah
membenarkan jaminan ke atas Tamil Selvam a/l Letchumanan, iaitu salah seorang daripada orang yang dituduh
bersama-sama dengan pemohon melalui rayuan No. A-05-246-04/2008 di atas alasan yang sama, iaitu di bawah
perenggan 13(2)(c) SOSMA.

End of Document