Perfect Pleasures (SOON TO BE PUBLISHED)

by grysorange

=================

Perfect Pleasures

PROLOGUE

They say life is a bitch, but in my case, it has been a mixture of a bitch and
hell. Young and dumb, I followed everything that I desired but it gave me nothing
but shame. It destroyed me and I strived hard to get over it.

And then he came. His name screamed trouble. I tried to stay away but he somewhat
found a way to invade me. Despite the fact that my own desries could destroy me, I
gave in. The happiness, the pleasures he gave were nothing but perfection. Too good
to be true.

But everything has its end. Everything suddenly messed up, everything I worked
hard for went into a new direction. I thought we could work it out, but how can it
work out if it’s doomed from the start?

What will happen if my new life clashed with my past life?

I sighed as I recall all the memories; the perfect pleasures. I felt a familiar
feeling in my heart. I'm not supposed to feel this way.

I'm tired. I'm tired of waiting. I’m tired of fighting. I’m tired of running. I'm
tired of hurting. Sometimes I wonder if I was meant to be with someone else or just
meant to be alone.
I don't know.. I don't know anything anymore. What am I supposed to do now?

I just got hom from a short jog when my home phone rang. I immediately went
upstairs in my room to check who the caller was.

Mom(Ph) calling..

Upon seeing her name, agad kong pinindot ang answer at loudspeaker .

“Ma?” I greeted, still panting.

“Kakauwi mo lang ba, Maxine?”

I managed to put a smile on my face when she asked me that. “Yup.”

“Ikaw talaga. It’s your rest day, you should still be sleeping.” Aniya.
“Mama, free day ko nga ngayon edi I took the opportunity na na makapagexercise. I
haven’t had one yesterday, you know. Busy sa wedding boutique mo.” I said as I sat
on the bed.

“Oh? Tell me more.”

“Well, there’s this newly engaged couple that inquired yesterday. Buti na lang ate
and me are there. And then ayun, they decided to work with us. Apparently, the
wedding will be next month! That’s why we’re rushing things. So, we worked late
last night. But ate got most of the work. I only have to do the invitations and
tokens, anyway. We’re all exhausted that’s why me and Ate Jen decided to close the
main branch today.” I explained.

“Good, para makarelax kayo ng ate mo. Nasan ba sya?”

“Oh, umuwi sa boyfriend nya.” Bungisngis kong sabi.

“Ate mo talaga.” Natatawang sabi ni mama. "Oo nga pala, we booked you a flight
already at next week na iyon pero hindi pa namin nababayaran dahil heto nga,
inaalam pa namin kung okay lang ba sayo yun, anak. Ano sa tingin mo?" Dagdag nya.
“Or maybe you want to delay it for a while since you have a new wedding to fix?”

Ilang buwan ko na rin ito pinagisipan. Higit dalawang buwan na natapos ang
homeschool ko at okay na ako para sa college. Parang biglaan nga daw naman ako
magdecide na bumalik dahil sa mismong huling araw ng homeschooling ko ay tinawagan
ko sila para sa desisyon ko. I was a bit hesitant at first pero hindi naman habang
buhay na magtatago ako sa mga bagay bagay. Hindi yun pwede.

"Oo, ma. Next week's fine with me. Pakiscan na lang yung ticket at i-email nyo
sakin." Pagsang-ayon ko. “And no worries, I’ll make sure I’ll finish my part before
leaving ate. I can’t just run from her, she’ll give me endless phone calls again.”
I rolled my eyes upon saying that. She could really blow-up my phone when she’s
pissed, I swear! Anyways, that ate I am refering to is yung scholar ni mama sa
pinas na ngayon ay nagmamanage sa business dito.

"Sigurado ka na ba? Walang pumupwersa sayo na bumalik dito, Maxine. In fact,

napagusapan nga namin ng papa mo na dyan ka na lang mag-aral. Mas maganda at mas
maayos pa. Tapos ay mababantayan mo pa si Jemimah."

"Mama, I can't hide forever dahil forever din ako hahauntingin ng nakaraan. I have
to face it somehow.” I sounded sure.. but truth is, I am not.

“Alright, basta kahit ano mangyari, we will always be here.” And what mom said made
me smile. My family is all I have but then, it’s more than enough.

AN: The story that you will be reading right now is the revised version and NOT THE
BOOK VERSION. Yung book version po ay may mga bago. Hope y'all grab a copy! :)

=================

Chapter 1

CHAPTER 1

I almost jumped when my alarm suddenly starTed making noises. I took my phone under
my pillow and slid the screen to the left for it to stop. And goodness, I will
never put it in its full volume ever again, hindi lang diwa ko nagising eh,
eardrums ko basag din.
I hate the fact that I really need to use my alarm just to wake up as early as 5
am. Eh pano naman kasi, I need at least an hour and a half para mag-ayos ng sarili
and another hour para magbyahe papuntang school. Although 9 am pa naman ang klase
ko, gusto ko lang kasi talaga libutin yung school na pinasukan ko. I swear, after I
settle everything, unang una kong gawin ay ang maghanap ng apartment o kaya condo
malapit sa school.

“Maxine, baba ka na, di ka pa nagaalmusal baka malate ka na!” Narinig kong tawag
sakin ni Nanay Cora an almost an hour and a half later.

“Opo, nay! Nagbibihis lang.” Sagot ko sakanya habang hinihubad muli ang suot ko.
Kung bakit ba naman kasi ako nakabalik sa pagtulog after turning that freaking
alarm clock off.

Madli kong tinungo ang built-in closet ng kwarto ko at naghanap ng damit. Oo, built
in lang, hindi walk in, masyadong pangmayaman na iyon. Kinalkal ko ang laman ng
cabinet ko hanggang sa may nakita akong itim na t-shirt. Isinuot ko agad iyon.

“Pwede na to.” Bulong ko sa sarili ko tapos ay nagsuot ng flats. Madali ko ring

inabot ang bag kong nasa ibabaw ng makalat kong kama bago kumaripas ng takbo.

“Nay, alis na ko!” Hindi ko na hinintay pang sumagot si Nanay Cora dahil alam ko
namang papagalitan lang ako nun. Hehehe.

Nanay Cora has been my nanny since I was four. Yun din yung time na pumasok ako
bilang kindergarten, busy na kasi si papa noon sa pagiging doctor and si mama naman
nun inaasikaso yung sa maliit nyang boutique kaya kinailangan na ng magtitingin
sakin.
Nanay Cora has no other family, sadyang kami na lang talaga ang pamilya nya and I
love her, too. Don’t get me wrong, wala akong hinanakit sa parents ko, bagaman busy
sila sa trabaho, hindi nila nakaligtaan na ipakita sakin ang pagmamahal at pagunawa
nila. I have the best parents.

I sighed as I saw my school. Ilang beses ko na tong pinagisipan pero hindi pa rin
ako makahanap ng ibang dahilan kung bakit dito ko napiling mag-aral bukod sa andito
ang mga naging kaklase ko noong high school bago pa man ako lumipad sa US upang
maghomeschool ng dalawang taon. My friends are here, even my ex-friends.. I just
shrugged and made my way out of my car.

I tried my very best not to look bad today and not to look that I have really spent
some time preparing for this day, I should look normal, well not that normal but I
have to show them that I have changed.. at least a bit.

I roamed around the school since I'm an hour early for my first subject. Sinadya ko
talaga yun para makita ang mga magiging rooms ko at para na rin makakita ng
tatambayan sa dalawang oras kong vacant.

I went to my building and searched for the rooms. I wonder kung paano na mamaya.
Alam kong wala pang may alam ni isa na nakabalik na ako, even my friends. Pano nga
ba naman nila malalaman eh pinutol ko lahat ng nagkkonekta sakin at sa mga kaklase
ko noon. I never talked to anyone of them kaya ni hindi ko na rin sigurado kung may
kaibigan pa nga ako.

Funny how I chose this course dahil lang sa more than half ng mga kaklase ko ay eto
ang kurso. How did I found out? Sobrang saya ng adviser nila noong senior high kaya
pinost sa facebook na pareparehas ng course na inilagay sa college application form
for the entrance exam dito. It was on public kaya hindi ako nahirapan na istalk
sya.
Honestly, I just want to show them I've changed. Gusto ko lang talaga makita ang
reaksyon nila pag nakita na nila ako ngayon. Yun lang.. oh and yea, I just want
some closure para sa peace of mind ko. Hindi ko alam kung magsshift pa ba ako sa
gusto kong kurso matapos ang araw na to.

Mabigat ang loob ko na umalis sa building right after kong nahanap ang mga rooms.
Nakita ko naman ang gym, kung saan ako magaattend ng apat na PE class sa loob ng
apat na semester. Great. I rolled my eyes. But seriously, I kind of think it's pkay
for me to have PE classes, besides hindi naman na ako kagaya noon na tatamad tamad
na gumalaw paraaexercise. See? I did change a lot.

Sinunod kong puntahan ang library then I checked all the mini parks near my
building. I planned on going sa rooftop, balita ko kasi ay parang may mini garden
doon. I was so close, nasa huling batch na ako ng hagdan na tatahakin nang may
narinig ako.

“Dude, talaga? That freshie?” A guy’s voice asked.

“Yep.” Sang-ayon ng isa pang lalaki. Napataas bigla ang kilay ko. Eavesdropping is
bad, pero hindi ko magawang itigil ang pakikinig.

“She’s hot! Pero balita ko marami na daw nakagalaw doon.” Sagot naman ng isa pang
boses. Nagtawanan ang mga naguusap.

“Oh, she’s not that narrow but not that wide either. Okay na, nakakaraos naman.
Saktong sakto eh.” Ang boses na sumang-ayon kanina ang sumagot ulit. “Tara na, she
might be in the cafeteria now.”

Agad na namula ang pisngi ko nang narealize ko kung ano ang pinaguusapan nila.
Kumaripas ako ng takbo pababa ng hagdan, not minding kung naramdaman man nila na
may nakikinig sakanila.

My god! Sana lang di ako nahuli! Ganito bang tao ang makakasalamuha ko sa paaralan
na to?

When I checked my watch, 30 minutes na lang at maguumpisa na ang klase ko. I

decided na hanapin ang pinakamalapit na cafeteria upang makabili ako ng maiinom na
pwede kong dalhin sa klase. Hindi naman siguro bawal uminom habang nagkklase diba?
Gosh! I feel so tensed na pati ang pinakaobvious na bagay na iyon ay pinoproblema
ko pa.

Pagkahanap ko sa cafeteria, nakayuko akong kumakalkal sa bag ko upang ilabas ang

wallet at nagmamadali akong pumasok don upang bumili ng mango shake. Buti nga hindi
ako nadapa. Paalis na sana ako but then when I turned around, to my surprise, I saw
them.

Tessa was wearing her usual queen bee outfit gaya noon highschool only that this
time, it's more revealing. And as usual, she's with Scarlet and Britney, her two
wannabe queen bee friends.

Para akong napako sa kinatatayuan ko. I suddenly wanTed to run away and go back to
my quiet life in US, nanghina ako bigla. Pakiramdam ko nawala lahat ng inipon kong
lakas ng loob at pinagpaguran kong pagbabago sa loob ng dalawang taon nang nakita
ko kung gaano sya kaperpekto.

Tessa's straight black hair was shining as she walked to a vacant table. She just
looked to damn perfect kaya ako biglang nanliit sa sarili ko. Damn, after all the
hardships, I'm still a loser compared to her.

Not that I am not as competitive as her, it’s just that things made me feel like I
am nobody.

“Kilala mo ba yan? Freshman daw yan.” Narinig kong sabi ng babae na malapit sa
pwesto ko. Tinignan ko ang nagsalita at sinundan ang tingin nila. They were looking
at Tessa.

“Oo, pero ang chismis malandi daw.” Sagot ng kasama nya.

“Hindi ba halata sa suot? Kinabog pa nga ako!” Sabat naman ng bakla nilang kasama.

Napalunok ako. Kilala na pala si Tessa dito? Only that hindi ata maganda ang
reputasyon nya.

But seeing Tessa and her friends now, narealize kong walang wala pa rin ako kumpara
sakanila. For two years, ang naging motivation ko ay ang pagiisip na matalo o
matalbugan si Tessa hindi lang sa academics kundi sa pisikal din. Oo, may utak si
Tessa hindi kagaya ng ibang queenbees sa typical teenmovies na wala silang utak.
This is real life, anyway.

Inalis ko ang tingin ko sakanya upang tignan ang paligid, doon ko lamang napansin
na halos kakilala ko pala lahat ng tao sa cafeteria. They were my highschool
classes. Nakapagtataka na andito silang lahat sa cafeteria sa unang araw ng
pasukan.

As my eyes roamed around the area, a man running with a bouquet of roses caught my
attention as he shouTed Tessa's name. I saw Tessa was shocked. Agad na tumayo ito
nang nakalapit ang lalaki sa table nya.

"Tessa, please, I know you didn't mean that!" Parang may desperadong sabi ng lalaki
nang narating nya ang pwesto ni Tessa.

"Justin, please! Goodness! Hindi ka ba makaintindi?!" Tessa's irritaTed voice

filled the room, catching everyone's attention.

Napataas naman ang kilay ko.

"No, please, Tessa, alam ko confused ka lang and I am willing to give you time to
think just please let's work this out!" The guy was pleading. He was still holding
the bouquet ngunit mas mahigpit na ang hawak nya doon ngayon.

"My god! Alin ba sa wala na tayo at sa hindi kita sineryoso ang hindi mo
maintindihan?!" What Tessa said made everyone murmur. Halatang nagcchismisan na ang
mga ito. As if on cue, tumaas bigla ang dugo ko sa ulo ko, nabuhay ang pagkainis ko
sakanya at biglang naglaho ang insecurities ko. And she’s still the bitch that
thinks highly of herself.
"H-hindi.. b-but you.. were sweet at alam ko totoo iyon." The guy's voice cracked
at para bang hindi nya napapansin na masyado nang maraming mata ang nakatutok
sakanila. I suddenly felt sorry for him.

Kahit sa pwesto ko ay narinig ko ang naiiritang tugon ni Tessa. Then she grabbed a
plastic container - na may parehong design ng inumin ko - on the table at inalis
ang takip nun. Lumaki ang mata ko nang ibinuhos nya iyon sa lalaki. She was even
smirking!

"There, you believe me now?" Mapangasar na sabi nito. The guy's face was filled
with the color red fruit shake.

Hindi ko na napigil ang sarili ko, without thinking, I made big steps para lang
marating ang pwesto nila. Oh, forget about the peace talked I planned, sumusobra na
kasi si Tessa! And before the guy could speak again, I grabbed his arm and pulled
him behind me.

I heard some people gasped. Even Tessa and her two friends gasped as they realized
who I was. Pero agad din nakabawi si Tessa ng composure nya ngunit hindi naalis ng
nakataas nyang kilay ang inis ko.

"Sinong may sabi sayong pwede mong gawin iyan sa boyfriend ko?!" I shouTed before I
realized that the words came out of my mouth before I could regret it.

I heard how people gasp again. Tapos ay mahinang bulungan.

"Well, look who's back. My great loyal subject." She said with disgust. Pinigil ko
ang sarili ko sa kung anumang emosyon but I failed. I tried hard to look tough as
much as I could. "And what on earth are you saying? Yang lalaking yan? Boyfriend
mo? Oh come on! Dream on! Kelan pa nagkaroon ng isang boyfriend na school varsity
ang katulad mo?" Pangaasar nyang dagdag. “Ay oo nga pala, lahat ng akin, gusto mo
sayo rin.” Aniya tapos ay tumawa ang dalawang alipores nya.

Bahagya akong nagulat. School varsity? Kung ganoon nga, why would Tessa dump him?
Eh knowing her, mahilig sya sa mga taong maimpluwensya.

"Oh yes, I am so back. And before looking at me, why don't you look at yourself
first?" I sweetly smiled as I took my plastic container's cover and poured my mango
shake on Tessa. Nakita ko ang panlalaki ng mga mata nya pati ang mga kaibigan nya.
Bago pa man may mangyaring sabunutan, minabuti kong gumawa na ng escape plan. I
looked at Tessa with raised eyebrow and a smirk. "Let's go." I simply said at
hinatak ang kamay ng lalaki na nasa gilid ko.

Hindi ko binitawan ang mainit, may kaunting gaspang ngunit malambot nyang kamay.
Dinamay ko sya sa pagtakbo hanggang sa narating namin ang room para sa unang klase
ko. Hindi kagaya kanina na halos kakaunti ang tao sa paligid, ngayon ay marami na.

Hinihingal hingal akong tumigil. Ang sarap sa pakiramdam. Nagawa ko na magpakita

sakanila at nagawa ko pang labanan si Tessa. I felt relieved dahil kaya ko na pala.
Ni hindi ko napansin na nabitawan ko na ang kamay na hawak ko kanina kaya humarap
ako sakanya.

At ganoon na lamang ang gulat ko nang nakita kong ibang tao iyon.

=================

Chapter 2
CHAPTER 2

"Sino ka?! Bakit ka andito?!" Agad kong tanong nang makita kong walang red colored
na shake ang naitapon sa ulo nya, therefore, hindi sya ang taong dapat kong kasama.

"Why ask me that? Ang pagkakaalam ko, ikaw ang humila sakin." Nakabungisngis syang
nakatingin sakin habang ang mukha ko naman ay paniguradong hindi maintindihan. Ang
his voice really sounded so familiar! Parang narinig ko na sa kung saan. I just
shrugged the thought.

"Eh bakit ka sumama?! You could have stopped me! Dapat nagpumiglas ka!" Natataranta
kong sigaw. And I know nakukuha na namin ang atensyon ng lahat.

"Oo nga, dahil sa ngayon late na ako sa team practice at malamang 20 laps ang
ipapatakbo sakin ni coach. Well maybe I like how soft your hand is." Aniya kasabay
ng mapaglarong ngiti.

Ugh! Wala syang pinagkaiba sa mga typical na lalaki! Mayabang! Arogante!

Mapagmataas! Babaero! Gwapo! Maputi! Matipuno! Ugh, okay, shit. Remind me to regret
what I have just said.

"Ugh! Ewan ko sayo!" Naiirita kong sabi. I was about to turn my back upang tunguhin
ang pintuan ng room ko nang bigla syang nagsalita.
"So am I your boyfriend now?" Mapangasar pa nyang sabi habang hindi pa rin nawawala
ang mapanglaro nyang ngiti kaya mas lalo akong nakakairita.

"Hindi ikaw ang tinutukoy ko kanina." Mataray kong sagot.

"Pero ako ang hinila mo." Sagot nya pabalik. Talagang mas lalo akong naiirita
sakanya. "So, pwede bang malaman ang pangalan ng girlfriend ko? By the way, I am -
"

"Dylan!!!" Naputol ang sinasabi nya nang biglang may matinis at malakas na boses
kaming narinig.

Oh, lucky me, si Tessa pala iyon na ngayon ay papalapit sa kinatatayuan namin.
What's her business here? Nagtataka kong tanong nang maalala kong dito nga rin pala
ang klase nya. Great. Now I reject na sinundan ko ang kurso ng mga dati kong
kaklase.

Napansin ko ang paglingon ng lalaking kausap ko sa direksyon ni Tessa.

"Hey, Tessa." Nabigla ako sa narinig ko. He called Tessa? Magkakilala sila? Sya
yung tinawag ni Tessa? So Dylan ang pangalan nya?

"My god, babe! Why are you still with her?!" Naiinis nyang sabi nang makalapit sya
samin. I love seeing her pissed. Lihim na napataas ang sulok ng aking labi. "And
you, loser, bakit mo hinila ang boyfriend ko?! Malandi ka talaga!" Sigaw nya.

"Whoa, chil out, babe. I am nobody's boyfriend." Natatawang sabi ni Dylan na sya
namang ikinasinghap ni Tessa. That caught her off guard at otomatikong napalitan ng
saya lahat ng nararamdaman ko.
Burn, bitch! Sigaw ko sa isip ko.

"But you totally look.." paguumpisa muli ni Dylan, lahat kami ay inabangan ang
sasabihin nya. And I saw anticipation in Tessa's eyes, probably silently praying
not to humiliate her again. "..sticky and wet, just like when you're ready for me."
Dugtong nya.

Literal na napanganga ako sa sinabi nya. He just said that out loud! Inanunsyo
lamang nya na may nangyayari sakanilang intimate ni Tessa na para bang wala syang
pakialam sa mga nakakarinig.

Agad naman napabungisngis si Tessa na para bang nagustuhan pa nito ang sinabi ni
Dylan. Well, ano pa nga bang ieexpect sa isang kagaya ni Tessa?

"Wanna hangout? And take that sticky thing off you?" Dylan asked.

Nakita ko ang pagniningning ng mga mata ni Tessa.

"O-of course!!! I bet being wet and sticky isn't bad for the first day of school.
Isn't it, Maxine?" Aniya sabay baling sakin habang may mapanuksong ngisi.

Iniyukom ko ang mga kamay ko upang mapigilan ang natitira kk=ong pasensya. "Sure.
You're always wet and sticky for everyone, anyway. So no biggie, walang
pagkakaiba."
I wanTed to hear her comeback dahil sa nakita kong pagkaasar sa mukha nya but I
heard Dylan laugh. Bahagya akong nagulat sakanyang reaksyon. Isn't he supposed to
be defending Tessa since they are dating?

"Damn, you got it right, baby." Sabi nya sakin. With that, I wanTed so much to
laugh hard with him pero pinigil ko ang sarili ko sa pakiramdam ng pagkapanalo. It
wasn't my intention to please him, pagpapaalala ko sa sarili ko. Kaya minabuti ko
na lamang na ngumisi at tuluyang pumasok sa room.

And he called me ‘baby’. Ugh, why do I have to emphasize that anyway? Not that it
matters.

I sighed nang nakaupo ako sa isang bakanteng upuan sa pinakalast row, bukod sa
hindi gaanong mapapansin ang mga taong umuupo sa likod, makikita ko pa lahat ang
mga kaklase ko maging ang professor kung dito ako ppwesto.

When our first subject starTed, bilang freshmen students, kinakailangan naming
ipakilala ang mga sarili namin at ito ang pinakaayaw ko lahat.

“Uhh.. I’m Maxine Andrea Ventenilla Buenavista, 19.” Yan lamang ang naging kataga
ko sa bawat self introduction sa naunang tatlong subjects namin. Seriously,
makikilala din naman namin ang isa’t isa habang tumatagal. Sa bawat pagpapakilala
ko rin, ramdam ko ang mga mata na nakatutok sakin. Maybe they’re hoping na may
sabihin akong iba, probably kung anong nangyari sakin.
Tahimik kong inaayos ang mga gamit ko, wala pa naman kaming masyadong ginawa dahil
unang araw pa lang ng klase pero ni isa, wala pang nakikipagusap sakin maging yung
mga dati kong kaklase o kaya mga bago kong kaklase. This is awkward. Ayoko ng
ganito. Feeling ko mas maganda pang maging homeschooled.

“M-Maxine..” Napalingon ako sa pinanggalingan ng mahinhin na boses na iyon.

“R-roxy!” Masaya kong sabi sakanya. “Oh my god! I missed you, friend!” Akmang
yayakapin ko sya nang may kamay na humarang.

“Hep! Hep! Hep! Tingin mo ganun lang kadali yun?! Bigla kang umalis tapos two years
kang nawala ni isang salita wala man lang nanggaling sayo! Tapos babalik ka na lang
kung kelan mo gusto?!” Nanlaki ang mata ko sa mahabang litanya ni Faith sakin.

“Faaaaaaith!” Di ko pinansin lahat ng sinabi nya sakin dahil sobrang saya ko lang
talaga na makita silang dalawa kaya niyakap ko sila ng sabay. “Namiss ko kayo!” I
exclaimed as I set them free

After our madramang pag-uusap. Hinila ko sila palabas ng room at dinala sa

cafeteria. I told them na libre ko na lahat. Bungisngis naman ang dalawa. Faith and
Roxy aren’t really my main friends way back highschool. Kumbaga eh side friends ko
lang sila, but honestly, I felt the belongingness the day that I starTed spending
time with them. Even if that starTed turning my world upside down.

“So..” Roxy starTed, napatigil ako sa pagkagat ng vegetable salad na kinakain ko at

napatingin sakanya. “Vegetarian ka na?” She asked.

I laughed. “Oh no! Wala lang akong gusto sa mga pagkain.” Nahihiya kong sabi ang
panghuli.
“Anyare sayo?” Faith said while chewing her spaghetti.

Tuluyan kong binitawan ang hawak kong tinidor tsaka nagbuntong hininga. “Kumalat
ang scandal, my family saw it. Nagmigrate ako. Nagbagong buhay. Alam mo naman kung
gaano kaprotective sila daddy at mommy saming tatlong magkakapatid and sa
inaalagaan na rin nilang reputasyon.” Tipid kong kwento.

“Hindi kami kasama sa panibagong buhay mo, ganon?” Mataray na sabi ni Faith.

“Faith, ano ba! Alam mo kung gaano kabigat yung nangyari sakanya, why can’t you be
a little more understanding?!” Suway ni Roxy sakanya.

Faith just shrugged. May sama pa nga sya ng loob sakin.

“Okay lang, Roxy. I understand. Two years din akong walang paramdam eh.” Sabi ko na
lang upang maiwasan ang tensyon. “So.. bakit parang kalahati ata ng population ng
section natin noon ay nasa course na to?” I asked.

Nagkibit balikat lang ang dalawa.

“Eh, ikaw? Bakit napili mo ang course na to?” Balik tanong ni Faith.
I just stared at her. She could really read me. Am I that transparent?

She sighed. “Maxine, tell me, what the hell are you doing sa loob ng classroom na
ang tungkol sa negosyo?”

“May negosyo kami, remember?” Pagdadahilan ko na lang.

Napabuntong hininga na lamang sila ni Roxy. Why are they frustraTed dahil sa eto
ang kinuha kong kurso?

“Nasa ibang bansa na rin si Martin. He left a week after you did.” Biglang sagot ni
Faith.

“Hindi ko sya hinahabol!” Medyo napataas ang tinig ko.

“Okay, sabi mo eh.” Aniya bago muling sumubo.

“Gusto ko lang makita ang lahat.. I mean kung paano na ngayon, kung anong
mangyayari ngayong andito na ako. Gusto kong makita kung may pagbabago kay Tessa o
kung maapektuhan ba sya.” Honest kong sagot.

“Ewan ko sayo, Maxine.” Faith said.

Roxy just looked at me with an apologetic smile.

We were down on our second to the last subject nang may narinig akong malanding
tawa mula sa labas. Agad akong tumingin doon.

Tessa.

“Eeeeh! Sunduin mo ko mamaya after class, please?” Malandi nyang sabi dun sa lalaki
kaninang umaga. What’s his name again?

I saw the guy squeezed Tessa’s arm. Kinilig naman ang bruha. “I’ll see, babe. Baka
may basketball practice.” Natatawa nyang sagot.

“Pero, Dylan, masyado ka na magaling magshoot!” Malandi nya ulit na sagot. Oh, yea,
Dylan is his name.

“You got it right, babe.” Natatawang sagot ni Dylan. What Tessa did next sure
caught Dylan off guard. Simple lang naman – she grabbed Dylan’s head and raped his
mouth. LOL. Rape talaga dahil mukhang ayaw naman ni Dylan kaya nga mahina nyang
tinulak ito palayo. “Woah, babe. You’re too much.” Aniya sa nakakalokong ngiti.

“You’ll have more if you fetch me.” Mapangakit na sabi ni Tessa.

I just rolled my eyes at them. Eeeww, PDA.

Ibinalik ko ang atensyon ko sa dalawa kong kaibigan. Nagbalik kami sa

pagkkwentuhan.

We were really busy in our own worlds nang biglang dumating ang professor at
sinabing kailangan namin magpakilala.

Napabuntong hininga ako ng malalim nang turn ko na. Okay. This is it, again.

“Maxine Andrea Ventenilla Buenavista. 19.” Tipid kong sinabi. Okay na sana eh. Uupo
na sana ako ulit kaso biglang sumingit si Tessa.

“So, bakit ka nawala ng two years? And why show up now? Can you share your reasons
to us?” Nakangisi nyang sabi and I swear, kung wala lang kami sa loob ng paaralan,
kanina ko pa nahila hila ang mahaba nyang buhok.

“None of your business.” Plain kong sagot bago umupo.

She wasn’t able to answer me back pero nang tignan ko sya, nakamamatay ang titig
nya sakin plus nakayukom ang kamay nya. I could tell she’s really pissed and I
could only laugh at it.
“Loser.” She mouther.

Napataas ang kilay ko.

“Bitch.” I answered back.

I guess I’m going to love my course. Not.

=================

Chapter 3

CHAPTER 3

I sighed heavily bago ako lumabas ng kotse ko. It’s the fifth day of school.
Kailangan ko nanamang makipagtalasan ng dila kay Tessa. Ganito ba ang magiging
buong semester ko? I thought college is fun?

As I locked my car, I turend around to check the doors if they were really locked.
And to my surprise, pagkaharap na pagkaharap ko, nakita ko ang lalaking nagmamay-
ari ng katabi ng kotse ko. Ni hindi ko man lang napansin na may nagpark pala sa
tabi ko? Kanina eh wala yan.

“Hey.” He grinned. “It’s nice to see you, girlfriend.” Pangaasar nito. Hanggang
ngayon ba ay hindi pa rin sya makamove on sa nagawa kong paghila sakanya? My gosh!
Pang-apat na araw na ng pasukan pero ang memorya nya, nasa unang araw pa rin.

I just rolled my eyes at him tapos ay tuluyan na akong naglakad.

“Woah, why so snob, missy?” Narinig ko pang sabi nito. Sa sobrang inis ko ay
minadalian ko ang paglakad. “Hey, I don’t bite! Oh, I mean I do bite but in a yummy
way.” Manyak nitong tugon sa pinakapilyo nitong tono. And why the hell did he sound
like he’s just behind me?!

Lalo kong binilisan ang paglakad.

“Hey, dahan dahan lang naman!” Dagdag pa nito.

That’s it! Naiirita akong humarap sakanya and yes, tama nga ako! Sinusundan nya
ako!

“Unang una sa lahat, hindi hey ang pangalan ko. It’s Maxine. Pangalawa, wag mo
akong susundan kasi naiirita ako sayo!” Medyo pasigaw kong sabi. Akmang tatalikod
na uli ako ngunit ay sumagot sya.

“Is that your way of telling me your name? Nice. Now, you interest me, Maxine.”
Aniya pa sabay kindat.
“You know what – you.. you.. – Urgh!” Sa sobrang inis ko ay tuluyan na akong
tumalikod sakanya at maglakad papalayo. Pero iilang hakbang pa lamang ang nagawa
ko, naramdaman ko na lang na may humila sa braso ko – making me turn around.
Naramdaman ko ang pagkakakulong ko sa matikas na katawan at malaking bising.

“Kung magpapakamatay ka, wag mo ko idamay!” NArinig kong sigaw ng isang lalaki mula
sa akinbg likuran.

“Gago. Over speeding ka, nasa parking lot ka, lul!” Sigaw ng lalaking nakayakap
sakin. I looked at him and stared with disbelief. Muntikan na akong masagasaan, he
saved me. “Are you okay?” Tanong nya bigla nang sinaulong nya ang mga titig ko.

I was unable to answer back, hindi rin ako nakagalaw. Ayaw kong gumalaw. Hindi ko
maintindihan pero habang yakap nya ako, pakiramdam ko safe ako.

“I will let the admin know about that guy. I’ll make sure he gets his car pass
invalid. Okay?” Malumanay nyang sabi before letting go of me.

Nilunok ko ang laway ko. I am torn between my pride and my gratefulnes towards him.
He did save me, yes, but he is irritating and a playboy and a manyak and mayabang
and a whole lot more. I shut my eyes tightly and took a deep breath. “Thank you.” I
kind of shouTed immediately and then ran away afterwards.

Whew! I know it isn’t the proper way of saying thanks to someone who saved your
life but as I’ve said, I have a lot of reasons why I can’t just swallow mg pride
for that Dylan-whatever-his-name-is-guy. I don’t want my ego to get hurt too!
I was running until I’ve reached the floor for my class when I suddenly heard
Tessa’s laughter. “Wow! Nakakatakbo ka pala, Maxine? And you’re even wearing red!
You looked like a running longganisa!” She exclaimed and then everybody on the
floor laughed. Dammit! Di porke mas malaki ang bewang ko sakanya ng 2 inches ha!

Alright. Way to start the day. Una ay ang boyfriend daw nya, pangalawa naman ay
itong bruhang ito. Dahil sa pinagsama samang pagkairita ko sa mundo, I turned
around and faced her.

“Hindi kulay red ang longganisa, boba! Mag-aral ka nga muna ng colors bago ka
manginsulto. Imbyerna ka!” I shouTed loud enough, and boom, I heard louder
laughters from the others. Nakita ko ang pamumula ng mukha ni Tessa plus her bitchy
friends. A dose of her own medicine. Matapos nun ay tumalikod na ako tsaka tumawa
rin ng malakas.

When I reached our room, my mates clapped and cheered that what I did was really
good and it was a pretty fine comeback. Natawa raw sila. Nakitawa na lang rin ako
sakanila. I sat beside my two bestfriends, or maybe still ex-bestfriends dahil
parang may tampo pa rin sakin si Faith. And speaking of Faith, she was eyeing me as
I sat down.

“Is that how you wanTed to spend the rest of your college life? Gusto mong araw-
araw sa loob ng apat na taon ka makikipagsagutan kay Tessa?” Bigla nyang sabi. My
jaw dropped.

Roxy faced me too. “Maxine, namiss ka namin talaga at gusto ka namin maging kaklase
pero hindi yung ganito.”

I was unable to speak for a moment. I tried to find for the right words pero hindi
ko iyon nahanap.
“Bestfriend, college should be your stepping stone to your dreams. Hindi stepping
stone para ipahiya si Tessa.” Faith suddenly said. She called me bestfriend. It
means balik na ang pagkakaibigan namin, right? I was kind of relieved with what she
said pero hindi nun naalis sa isip ko ang nais nilang iparating.

Minabuti kong isipin ang mga sinabi nila. Iyon lang talaga ang laman ng isip ko sa
buong magdamag. Habang naglalakad ako papunta sa kotse ko sa parking area, sa
kamalas malasan ko, nakita kong nakasandal sa katabing kotse si Tessa habang kausap
nya ang boyfriend daw nya. Won’t this day get any better? I sighed.

Okay na sana eh, tahimik na, kaso nga lang kinailangan kong buksan ang kotse ko and
that sound caught their attention. When Tessa saw me, she immediately held Dylan’s
waist and then looked at me. What was that for? Like as if I like that guy. Duh. I
mentally rolled my eyes. And when I though na yun na lang yun, papasok na sana ako
sa kotse ko nang nagsalita si Tessa.

“Hey, Maxine.” She said. Nilingon ko sya. “I heard a student got his car pass
invalid dahil daw sayo? Muntikan ka na raw nya mabanga?” Aniya na may ngisi sa
labi. Napataas ang kilay ko. “My gosh naman this university. Dapat ang rights mo
bilang student ang naalis, imagine pag nabangga ka nya, wasak ang kotse nya and he
might even have died! I’m so glad di mo binunggo kotse nya.” Aniya sabay tawa ng
malakas. Another insulto from the queen bee. I sighed. And when I looked at Dylan,
his jaw was clenched and he was staring straight at me. Di ko na lang iyon pinansin
at pumasok na sa loob ng kotse ko.

My bestfriends were right. I should live my college life the way I want to see
myself in the future, and not the way I want to get even with those kind of people.
College life is about me and my future. Past is past anyway.
It’s settled, tomorrow, I will go here and shift to the course that I really like.

=================

Chapter 4

CHAPTER 4

So just like what I planned, I went to school the following day para asikasuhin ang
pagshift ko. My friends were right; college should be for myself and not for some
stupid revenge. Dapat ay talagang sinunod ko na lang ang gusto ko dati. I sighed.

Damn. Napamura ako agad sa isip ko nang makita ko kung gaano karaming tao. Maybe
late enrollees o kaya ay mga transferees o kaya at mga shifters din kagaya ko.
Nakakainis talaga! I should have just enrolled my desired course nung umpisa pa
lang, look what kind of trouble I am facing now. Ugh.

I lined myself up para sa assessment when I heard someone whistled beside me.
Syempre di ko pinansin dahil alam ko namang hindi ako sinisipulan nya. Sinong baliw
ang sisipol sa taong katabi mo na nga? Wala sana akong balak pansinin talaga iyong
katabi kong sipol ng sipol. Although gusto kong lumingon para sabihin sakanyang
nakakairita sya.

I took my phone out of my bag and then pretended that I was texting somebody – but
the truth is.. I opened my notes and decided to create a new one.
I typed.. Nakakairita tong katabi kong sipol ng sipol. Bwisit. Bwisit. Bakit kasi
may sumisipol? Pwede namang tawagin yung name ng tinatawag! Nakakairita.
Nakakairita. Nakakairita! Ang sarap sapakin! Nakakairita! Nakakairita! Nakakairita!

“Maxine.” I heard someone called from behind kaya iritado ko syang hianrap.

“Ano?!” Inis na tanong ko. Too late to turn my back now. Sana di ko na lang
pinansin! Isang asungot lang naman. Bwisit. At bakit ba nya ako tinawag? Close
kami?

“Wala, sabi mo kasi diba, pwede namang tawagin yung name ng tinatawag instead na
sumipol?” He answered and then he flashed his famous playful grin. Oh my god. He
obviously read what I was tying at sya yung sipol ng sipol at ako yung sinisipulan!

“Ewan ko sayo!” Iritado kong sagot sabay talikod. Seriously, nakakahiya. Ako pa
talaga ang nahiya. ‘Nak ng.. ugh!

“Hey chill out, babe.” Aniya tapos ay tumawa sya. I rolled my eyes at him kahit
hindi naman nya nakita, I wish he saw though, para naman marealize nyang hindi ako
natutuwa sakanya. Ang feeling feeling kasi. Plus the fact na boyfriend daw sya ni
Tessa. “Balak sana kitang tulungan para mapadali yung sadya mo dito. But I guess
you don’t want my help. So, yea, I’ll just leave.” Bigla nyang sabi tapos ay
naramdaman ko ang pag-lakad nya palayo.

Agad na nanlaki ang mga mata ko at humarap ako sakanya na may malaking ngiti.
“Talaga?!” But what the hell, I was a bit late dahil lumalakad na ito palayo. So I
made a mental rationalization: if I leave my spot and take a risk with him edi para
ko na rin sinabi na I trust him or I will just stay here and wait for my turn even
if it means I have to wait for at least an hour dahil mga pang nasa 50 lang naman
ako sa pila. Urrrrgggghhhh!!! Aaaaah!!! Basta! Bahala na!
Hinabol ko ang asungot na si Dylan na ngayon ay naglalakad na papalabas at nang
maabutan ko sya, hinarangan ko ang daanan nya. “Hep! Hep! Hep! Did I hear you
right? Tutulungan mo ako?” Yun agad ang tanong ko.

Bigla nyang itiniklop ang kanyang mga kamay sa kanyang braso. “Tsk tsk tsk, ganyan
ka pala, babe, kilala mo lang ako kapag may kailangan.” Nagsalubong ang kilay ko sa
sinabi nya. “It hurts.” Dagdag pa nya.

Akmang sasapakin ko na sana sya kaso ay bigla nyang hinarang ang kanyang kamay. “Oh
no! Not my face.” Aniya. “Of course I’ll help you.” He said as he fixed his
posture.

“Great! Tara na!” Tuwang sabi ko sabay hila sakanya.

“On one condition.” Pagpigil nya sakin.

Tumaas ang kilay ko. Condition? Ano naman kayang condition iyon? I was thinking
deeply kung ano iyon when he suddenly smirked. Nanlaki ang mga mata ko. There’s no
way I am giving myself to him! Aba! Virginity is the best gift nga diba sa
mapapangasawa ng isang babae and that is definitely not him!

“Ang bastos bastos mo talaga!” Nagwawala kong sabi habang pinapaulanan sya ng sapak
gamit ang mga hawak ko.

“Hoy! Hoy! Teka lang, ha!” Aniya sabay hawak sa dalawang wrist ko sabay lapit hila
ng katawan ko papalapit sakanya. “Sumusobra ka na ha, hahalikan na kita.” Aniya na
ikinalaki naman talaga ng mga mata ko kaya agad kong itinikom ang bibig ko. “Isa
pa, Maxine, hahalikan na kita.” Pagbabanta nya muli kaya agad akong pumikit ng
mahigpit sabay iling.
“Good. Now, for my favor..” Paguumpisa nya, still holding me close to him. Iminulat
ko ang isa kong mata upang tignan sya. “Say please.” Sabi nya. Tuluyang nagbukas
ang dalawang mata ko at nalaglag ang panga ko. When I felt relieved, dun lang ako
nagkaroon ng lakas upang itulak sya bahagya.

“Sus. Yun lang pala eh.” I said. “Okay, okay, Dylan, please help mo ko?” I said
nicely. He grinned. “Please?” Paguulit ko sabay ngiti.

“Ayun oh! Ang cute mo talaga!” aniya sabay pisil ng madiin sa pisngi ko.

“Araaaay!” Sigaw ko na paniguradong nakakuha ng atensyon ng mga estudyante.

Sasapakin ko na sana sya kaya lang ay hinawakan nya nanaman ang wrist ko. I rolled
my eyes at him.

“Tara na nga!” Aniya sabay hila sakin papunta sa isang bench sa gilid.

“Oh? Kala ko tutulungan mo ko? Bakit dito mo ko dinala? Niloloko mo lang ata ako
eh!”

“Woah! Chill, babe! You stay here and let me do the job.” Then he left me there
with my mouth wide open. Okay, what the hell happened?

Syempre sinundan ko sya ng tingin. At ayun, ang asungot na iyon tumakbo papunta sa
babaeng nagaasikaso para sa assessment. May binulong. Kitang kita ko ang malandi
ngiti ng babae sabay tango tapos ay kinuha ang form ko na hawak ni Dylan at may
inabot na kung ano tapos ayun, biglang iniwan ang pwesto nya sabay punta sa kung
saan. Tapos eto namang si Dylan, bumalik sakin.

“Give me 15 minutes and tapos na.” He declared. Tinaasan ko sya ng kilay. Babaero
talaga. “So, why do you suddenly changed your course?” He asked. Kumunot ang noo ko
sa tanong nya.

“Eh ano naman?”

“Hey, cool ka lang. Lagi mainit ulo mo.” Natatawa nyang sagot kaya tinignan ko sya
ng masama. “But I’m glad you’re shifting now.” Dagdag pa nya.

“BAkit? Para wala na kasagutan girlfriend mo?”

“Girlfriend?” Nagtataka nya biglang tanong tapos ay sabay kaming tumawa.

“Shit! Tessa should have heard that! I’d love to see her reaction!” Sabi ko sabay
tawa ulit.

“I take that you guys aren’t in good terms?” Muli nyang tanong na naging dahilan ng
pagtigil ko sa pagtawa.

“Wala ka na dun.” Irap kong sabi sakanya.

“Bakit ang sungit mo? Meron ka ngayon ano?” He teased na talaga naman ikinalaki ng
mata ko.

“Heh! BAstos! Naiinis kong sigaw sakanya. Bakit ba kasi ang tagal tagal naman ng
pagprocess ng papers ko para makalayo na ko sayo. Grabe.” Naiirita kong sabi. Tapos
ay bigla syang tumawa ng napakalakas. “Anong nakakatawa?” Tanong ko.

“Ikaw.” Sagot nya sabay tawa ulit at may kung anong hinugot sa bulsa. Class cards!
Ugh!

“Walangya ka talaga! Akin na nga yan!” Sigaw ko sabay agaw sakanya ng mga iyon.
Nakakainis talaga itong lalaking ito. Kanina pa pala okay ang enrollment ko tapos..
ay nako! Nang maagaw ko yun sa wala pa ring humpay na tumatawang asungot na si
Dylan, nagmadali na akong umalis.

I was alread a bit away from him when he shouTed. “Seriously, anong problema nyo ni
Tessa?” Chismoso talaga ang unggoy na yun!

Nilingon ko sya upang sagutin. “It’s for you to find out!”

=================

Chapter 5

CHAPTER 5
Makailang ulit akong nagbuntong hininga sa loob ng kotse bago ko napagdesisyunan na
bumaba. Halo halo na ang nararamdaman ko. This is it. Eto na talaga yung kursong
gusto kong kunin. I will have to start a new with new people. And above all, this
is a fresh start for me. Kahit naman sa iisang school pa rin kami ni Tessa, at
least magkaibang building at magkaibang course. The only downfall of my decision is
that hindi ko nanaman makakasama sila Faith at Roxy.

When I reached my room, naguumpisa na pala ang klase. I’m about five minutes late.
Great. Nasakin ang atensyom for sure. Kung bakit ba naman kasi ang tagal kong
nagpakalma sa loob ng kotse.

I knocked at the door and the professor automatically looked at me, pati na rin ang
mga estudyante. Lumapit sya sa pinto at inabot ko ang class card. He turned his
attention back to his class.

“Alright, time to meet our third new student for this day.” Aniya before gesturing
me to go in the middle front of the room and introduce myself.

He said third new student. Ibig sabihin ay hindi lang ako ang bago. I didn’t bother
to look around the room, sadyang nakafocus na lang ang mata ko sa sa gitnang bahagi
ng room without even maintaining an eye contact with them.

“Uhm, Maxine Andre Ventenilla Buenavista. 19.” Tipid kong sabi.

“So, miss Buenavista, you are a shifter?” Tanong ng professor.

“Yes, sir.” Sagot ko dito.

“Ano naman ang dati mong course?”

“Ah, business ad, sir.”

“Oh, from the business field to the medical field. Ang laki naman ng tinalunan mo.
Why did you shift, miss Buenavista?” Tanong pa nya.

I smiled at his question. “Somebody told me that college is about taking up what I
like and not about doing something for someone. That’s why I’m here, I’m following
what I want.”

“A smart choice and an honest answer from the second grand daughter and the middle
daughter of two well-known physicians.” He noTed. Napatingin ako sakanya. Kilala
nya si daddy? “I just hope you could give Dr. Fernando Buenavista and Dr. Enrico
Beunavista justice, miss Maxine.” Dugtong pa nito.

Hindi nakaligtas sakin ang munting reaksyon ng klase. My lolo has been a well-known
physician during his time and dad kept on telling us that lolo has inspired him to
do the same. Kaya nga si daddy ngayon ay isa sa board of judges ng isang malaking
hospital dito sa Pilipinas.

Tho nasa medical field si daddy, love had found a way para makapag-asawa sya ng
babaeng may hilig sa business. Well, hindi naman pure business, kasi si mommy
malaki rin ang interes sa pag-organize ng kung anu-anong event. She organized a
birthday party for my lolo before and that starTed her love affair with my daddy.
When my ate Jane was born, mom decided na sa isang event na lang magfocus –
weddings.
Siguro with the Buenavista’s influence sa society kaya medyo lumago ang business ni
mommy. May nagiisang branch na rin kami sa US. Hindi naman kami ganon kayaman
talaga but we have more than enough.

And now, my ate Jane is following mom’s footsteps. While Jemimah, our youngest, is
into music. Sya lang talaga ang magaling kumanta samin at talagang hands down naman
ako sakanya.

“I will, sir.” Pagsangayon ko dito.

“Alright, miss Buenavista, you could sit beside the two new students there at the
back.” Aniya sabay turo sa bandang dulo ng classroom na agad ko namang sinundan ng
tingin at dun, nalaglag ang panga ko. Namamalikmata ba ako? “Beside miss Faith
Mendoza and Rocco ‘Roxy’ Alcantara.” He said with emphasiz on ‘Roxy’.

It’s true then! Sila nga iyong kaibigan ko! Malaki ang ngiti kong naglakad patungo
sa gitna nilang dalawa.

“anong ginagawa nyo dito?” Halata ang kasiyahan sa bulong ko sakanilang dalawa.

“Edi following what we want.” Roxy said.

“Loko! Hindi nga?” Muli kong tanong.

“Oo nga, Max, wag kang assuming. Gusto namin to.” Faith reassured.

I rolled my eyes at them. “Whatever.” I said before giggling.

This is it then? College na nga talaga ako!

I wasn’t sure if I really wanTed to eat lunch. Alam ko kasing lunch break din nila
Tessa ngayon at malaki ang chance na magkita kami sa cafeteria. She might start a
scene again. I’m not afraid of her; it’s just that it’s getting tiresome.

Hindi na ako nahirapan na hanapin sila Scarlet, Britney at lalong lalo naman na si
Tessa. They were wearing their most revealing dresses. Well, para namang may
conservative silang damit. They were laughing so loud while flirting with.. ugh..
that Dylan guy and two other guys. And they obviously have all the attention.

Instead of staying longer in the cafeteria, nakipila na ako para makakuha ng

pagkain. Roxy and Faith didn’t bother talking aboyt Tessa’s PDA with Dylan. It’s
actually annoying.

“Grabe, nakuha nya agad si Dylan. Ang galing.” Narinig kong sabi ng babaeng nasa
harap ko.

“Hello? Ikaw ba naman magpakita ng kaluluwa.” Sabi ng kasama nya.

“Pwede rin pero maganda rin naman sya.” Depensa muli ng babae sa harap ko.

“Sabagay, kaya hindi na imposible kung buong varsity ng basketball team yung
naghahabol sakanya no.”

“At ang generous nya para pagbigyan lahat.” Sabi ng isa tapos ay sabay sila
nagtawanan kaya pati ako ay napatawa na rin. That was really funny! And very true.

“Ano sayo, miss?” The lady asked as she was wiping the plate with a table napkin.

“Ate, take out po ng spaghetti.” I answered.

“Wala ng styro. Dine in na lang. Kunin mo pa?” Aniya. Nalaglag ang panga ko sa
sinabi nya. No way! Ayoko kumain dito sa cafeteria habang nakikinig sa malakas na
landian ni Tessa at Dylan. Nakakairita. But then, hindi rin kami pwede kumain sa
labas dahil 35 minutes na lang ang natitira sa 45 minutes break namin. Ugh.

“Uy, kunin na natin, Maxine, wala ng ibang choice.” Sabi ni Roxy. Wala na akong
nagawa kundi ang tumango.

Akala ko nga lang dun na natapos ang kamalasan ko pero nang naghahanap na kami ng
table na maaring upuan, isa na lang ang bakante. At iyon ay ang katabing lamesa
nila Tessa. Pinili kong umupo sa upuan na alam kong matatalikuran sila.
Susubo pa lang sana ako nang narinig ko ang boses ni Dylan sa tabi ko. “Hi.”

Pakiramdam ko ay umurong ang sikmura ko sa katotohanang katabi ko sya. There is

actually no problem with Dylan, but the fact na involved sya kay Tessa lalo na
ngayon, yun ang iba ang dating sakin.

Pinili kong wag syang pansinin. I took a deep breath. Tapos ay balewala kong
isinubo ang pagkain ko.

“Dylan!” Faith exclaimed like as if she was welcoming him.

“Wow, ang snob ng kasama nyo ha.” He said.

Ako ba yun? Ako yun, ano?

“Pwede paupo?” Tanong pa nito.

“Ah..” Sabi ng dalawa. Hindi ko malaman kung gusto nilang pumayag o nalilito sila o
maaring nakikita nila si Tessa ngayon na masama ang tingin.

Nang nalunok ko na ang kinakain ko at nakainom na ako sa iced tea ko, dun lang ako
nagsalita. “May upuan ka na dun sa kabila.” Monotonous kong sabi.
“Oh? But I like it here.” Tila nangaasar pa nyang sabi sabay upo sa tabi ko.

“Dylan!” I heard Tessa’s irritating voice. Yan na nga ba ang sinasabi ko eh.

“See?” Taas kilay kong sabi kay Dylan.

“Babe, why are you hanging out with these faggits?!” Para bang hysterical na sabi
ni Tessa. “At kayong mga losers, bakit nyo nilalapitan si Dylan?!” Dagdag pa nito.

I wiped my lips with a table napkin bago ko tinignan si Tessa mula ulo hanggang
paa. “No wonder why Dylan would rather eat with us.” I said with a smirk.
“Nakakasuya ka kasi.” And that made her jaw drop. When I looked at Dylan, he
mouthed wow sabay pigil ng tawa.

Tinignan ko si Faith at Roxy na nalaglagan din ng panga. “Tara na, umay na rin ako
eh.” Yaya ko sakanila.

I was about to leave the area when I felt something cold was thrown at my back. And
what pissed me more is that, that freaking cool thing was starting to reach my
lower back. At amoy iced tea pa iyon!

“Bitch!” Tessa hissed.

When I looked at her, she looked like she was about to explode. I just pushed the
button, didn’t I?

“Slut.” I equally said.

What she did next caught me off guard, she pulled my hair and starTed screaming
that I am a flirt. Syempre insticnt ko ang depensahan ang sarili ko kaya
sinabunutan ko rin sya. God! I had never been this mad at her. Maganda rin pala to
nang mailabas ko lahat ng kinikimkim kong sama ng loob sakanya.

“Hey, stop!” Umalingawngaw ang sigaw ni Dylan nang nagawa nya kaming paghiwalayin.
She was gripping Tessa’s arm while my friends were on my side.

“Anong nangyayari dito?”

Halos lahat kami ay nagulantang nang narinig naming nagsalita ang isang lalaking
may malalim na boses. By the looks, halatang isa itong school official. Kung hindi
ito professor, marahil ay isang dean. Hindi naman siguro ito miyembro ng school
board ano? Malabo namang gumagala sa cafeteria ang isang board member.

Right? Tama?

Or maybe not.
Tessa and I were both bowing our heads as we were seaTed in front of the
University’s Secretary. Great. Sa dinamidami ng pwedeng makahuli samin, dapat
talaga member pa ng board. Just great.

“Here are your IDs.” Aniya nang nakaupo sya. “I had seen the CCTV footage. There
were no sounds and I could not possibly know your exact exchange of words but I saw
that that scene inside the cafeteria that had caused too much comotion was because
of a boy.” Seryoso nitong sabi. Pinili namin ni Tessa na wag sumagot.

“Miss Tessa Romero, being in line with the business course, you are ought to know
the proper behavior of a professional. And you, Miss Maxine Buenaventure, from a
prestigious family lined in the medical field, and being a nursing student, you
should be concerned with the psychological aspect of a person that is in a
relationship. Pinatulan mo pa ang ginawa ni Miss Romero ngayong alam mong natural
na magseselos sya.” Dagdag pa nito. Hindi ko na mabilang kung ilang saksak ang
binigay ko kay Dylan sa utak ko. This is all his fault.

“Both of you, this is your first warning that is why I am only giving you a verbal
warning. Let this happen again and I shall give your parents some writte warnings.
Let me remind you this, you are already college students, not highschoolers that
could act as immature as they can be. Act your age. Do you understand?” Mahaba pa
nitong litanya. “Do you understand?” Tanong nyang muli.

“Yes, sir.” Pabulong at sabay naming sabi ni Tessa without even looking at Mr.
Aljentera, the school’s executive secretary.

“Good. Dismissed.” Aniya.

Dahan dahan kaming tumayo ni Tessa. Nang nakalabas kaming dalawa sa loob ng opisina
ni Mr. Aljentera, nabigla ako nang nakita ko si Dylan na nakaupo sa nakahilerang
sofa roon.
“Dylan!” Tessa squealed.

Kaagad namang napatayo si Dylan nang narinig si Tessa

“Ikaw talaga, I know I got you worried, sorry. But you’re so sweet naman!” Aniya
sabay hila ng braso nito.

I rolled my eyes at them. Pinili kong lumakad papalayo sakanila dahil sa sobrang
inis ko. Kasalanan nilang dalawa to! Halos kakaumpisa pa lang ng klase may bad
record na ako, sa mismong member pa ng board!

“Maxine!” Medyo napatigil ako nang narinig kong tawagin ako ni Dylan. Shit!
“Maxine, teka lang!” Muli nyang sigaw kaya kumaripas ako ng takbo.

Nang nakalabas ako sa building na iyon ay nahirapan akong tumakbo! Napakaramig

estudyante ang nakaharang. Hindi rin nawala sa pandinig ko ang boses ni Dylan.
Won’t he just give up?!

“Maxine, I said wait!” Napatid ang hininga ko nang hapitin nya ang braso ko at
marahas nya akong iniharap sakanya, dahilan ng pagkawala kong balanse at
aksidenteng pagkuha ko ng suporta sa dibdib nya.

Nang naibalik ko ang tamang paghinga ko, tumingala ako at nakita ko syang nakatitig
sakin. I didn’t think twice, agad ko syang tinulak.

“A-ano bang kailangan mo?!” Naiirita kong sabi.

“Bingi ka ba? Kanina pa kita tinatawag at pinapatigil!” Sagot nito.

“Tanga ka ba?! Kaya nga ako di tumitigil kakatakbo kasi ayoko makipagusap sayo!”
Sabi ko tapos ay muli ko syang itinulak.

“What the hell is wrong with you?! At anong atraso ko sayo?!” Nagtataka nitong
tanong. “What the f-uck! I just wanted to ask how are you!” Pagalit pa rin nitong
sabi.

“Ah, talaga? May gana kang magtanong ng ganyan matapos mo akong ipahamak?”
Sarkastikong pagkakasabi ko. “Kasalanan mo lahat eh. Kung di mo ako nilapitan
kanina, edi sana walang away na nangyari sa pagitan ko at ng baliw mong
girlfriend!”

“Hindi ko sya girlfriend!” Giit nito.

“Tell that to that bitch that is so crazy over you.” I said. “You know what? Thank
you sa pagtulong mo sakin sa pagshift, pero honestly, I don’t want you around near
me. Lalo lang nagugulo yung magulo kong buhay na pinipilit kong ayusin eh.
Seriously, just stay away from me. Wag mo na akong lapitan dahil gulo lang ang dala
mo eh. Napapahamak ako.” Seryoso kong sabi. I saw how his facial expression changed
and I don’t want to give importance to it, ayokong magpaapekto at isiping may
dahilan iyon. I don’t want any part of him.

When he didn’t speak, I walked away.

=================

Chapter 6

CHAPTER 6

“Oh, ready ka na?” I asked Faith as I was grinning from ear to ear while fixing her
curly hair.

“Eh, nakakakaba!” Aniya.

“Wag kang kabagan, gaga! Kabog mo yung lahat ng contestants!” Roxy cheered.

“Ang gagaling kasi nila!” Maiyak iyak nitong sabi.

We had been pushing Faith to join the shcool’s annual singing contest over the past
years at eto nga ngayon, bumigay na sya. She has a good singing voice and I swear,
she would win this year’s competition. If that happens, I will be glad throwing a
party for her.
Imagine, tatlong taon na kaming college pero ni isa wala pa syang sinalihan na
school activity. She had been hiding in her nutshell all along. Well, Roxy had been
a member of the cheerdance club of the nursing department since first year, at ako
naman occassionaly napipili din ng nursing department para sumali sa ilang
comeptitions like quizbees.

Three years had gone by that fast. Naalala ko pa noong unang araw ng pasukan, hindi
pa nursing yung kurso ko noon eh. I was filled with hatred and the idea of getting
even with the bitches that made my life a living hell for quite sometime. Pag
naalala ko ang mga iyon, I feel so stupid. I had grown up so much more now. I’m
even 21 now.

“Next! Number 54!” Sigaw ng facilitator.

“Oh, ikaw na yun, gaga!” ExciTed na sigaw ni Roxy kay Faith habang tinutulak tulak
ito papatayo.

Syempre wala nang nagawa si Faith kundi ang pumunta sa harap ng mga judges.
Preliminary round pa lang naman ito kaya hindi ko maintindihan kung bakit sya
kabadong kabado.

“Ah, good.. uhm, good morning po.” Nahihiya nitong sabi.

“So, Faith?” One judge asked.

“Ah, yes po!” She answered.

“So, what do you have for us today?” Tanong ng isa pa.

“Uhm.. T-today.. This is Tadhana by Up Dharma Down.” Aniya. As if on cue, her song
starTed playing. OPM kasi ang required na kantahin sa preliminary round kaya puro
OPM songs ang kanina pa namin naririnig.

Before she starTed singing, she looked at us. Roxy and I both smiled and cheered at
her.

When she closed her eyes and starTed singing, we cheered a lot more. Pag dating sa
chorus, rinig namin ang pagsabay ng crowd. Some students starTed cheering for her
too.

“Ba't di pa patulan

Ang pagsuyong nagkulang

Tayong umaasang

Hilaga't kanluran

Ikaw ang hantungan

At bilang kanlungan mo

Ako ang sasagip sayo”

“Ang galing ni Faith!!!” I cheered.

“Si Dylan ba yun?” Tanong ni Faith. Did I hear that right?

“Ha?” Medyo hindi concentraTed kong tanong dahil ibinabalik ko ang tingin ko kay
Faith.

“Sila papa Dylan!” ANiya. I sure did hear that right.

Wtf! “Alis na ko!” Nagmamadali kong sabi kay Faith. I didn’t even give her the
chance to speak. Minadali kong umalis.

“Excuse!” Paulit ulit kong sabi sa mga nadadaanan ko without even minding if I am a
bit of violent.

Nang nakita ko ang ilang kaibigan ni Dylan, iniwasan ko sila. I didn’t see him and
that’s better.

Pinili kong dumiretso ng cafeteria at dun na lang hintayin ang dalawa. I know na
alam naman nilang dito ang punta ko. They wouldn’t be my bestfriends kung hindi
nila ito alam.

It was about ten minutes when I saw Faith and Roxy heading to me. See? Kaibigan ko
talaga silang dalawa.
“Ikaw, iniwan mo kami! Hindi pa ako tapos eh.” Tila may himig ng tampo ang tono
nito.

“Eh kasi naman..” Subok kong pagdadahilan ngunit agad din akong pinutol ni Roxy.

“Eh kasi andun si papa Dylan.”

“Naman, Maxine! Lagpas tatlong taon mo nang iniiwasan yung tao. Tsaka napakapetty
na nga ng reason kung bakit ka dumistansya.” Pikon na sabi ni Faith.

“True that! Hindi naman life and death situation ang meron sainyo noon ni papa
Dylan at Tessa. Ayaw bicthes lang.” Roxy said.

“Ang OA mo.” Faith said again. “Tsaka bakit ba hanggang ngayon iniiwasan mo pa rin?
The issue about Tessa and you died three years ago. Sus naman, napakabitter mo kay
Dylan. That boy didn’t even harm you.”

What they said was true. Aminado naman akong mababaw ang dahilan ng paglayo ko kay
Dylan. I just didn’t want to get in trouble. I knew he was Tessa’s and I don’t
wanna mess that up dahil mauulit nanaman ang nangyari noon.

Ever since the day I asked Dylan to stay away from me, Tessa didn’t bother me
anymore. Lagi na nga rin silang magkasama ni Dylan. I, on the other hand, didn’t
bother the two of them too. Iniwasan ko rin si Dylan.

Syempre nagkikita pa rin kami around the campus pero kapag may chance na magsasama
kami sa iisang lugar, agad akong umaalis. I don’t know. Nakakaparanoid lang and my
pride will be at stake. I asked him to stay away from me at kailangan kong
panindigan ang pagdedesiyon ko noon na wag syang kaibiganin.

“Ayoko ngang maulit yung dati. Tsaka sila pa ni Tessa ano.” Simpleng sabi ko.

“Sus! Anong sila? Baka nga hindi alam ni Dylan na boyfriend pala sya ni Tessa.
Haliparot yun eh!” Tawang sabi ni Roxy.

“Sinong haliparot? Si Dylan o Tessa?” Natatawang sabi pa ni Faith.

“Dalawa sila. Dami din kayang chix ni papa Dylan!”

“Alam mo yan.” Sabi ni Faith na ikinatawa naming tatlo.

=================

Chapter 7

CHAPTER 7
I hurriedly went downstairs for breakfast dahil baka malate ako. Lunes ngayon at
traffic panigurado. But I was surprised when I saw only mom and Jemimah was eating.

“Nasan si daddy?” Tanong ko sakanila bago ako umupo.

“Nasa hospital pa. He has to stay there for few more hours dahil may isang pasyente
syang tinututukan.” Sagot ni mommy.

“Oh, wow. Anong kaso day, my?”

“I wasn’t so sure. Alam mo namang hindi ako magaling sa linya nyo na yan. But it’s
brain relaTed.” Mommy said. Tumango na lang ako at kumain.

Nothing much had happened lately. Since It was really a boring and not so special
day aside from the surprise quizzes our three professors gave. Nakakasurprise
talaga.

“Alam nyo na ba ang chika?” Roxy starTed as we starTed eating our lunch.

“Chismosa ka talaga.” I teased.

“Sus, kunwari ka pa! For sure kapag nalaman mo kung kanino to magiging sobrang
interesado ka rin.” ANiya.

“Oh, sige nga, about kanino ba?” Paghahamon naman ni Faith.

Natigil ako sa pagsubo ng pagkain ko. When I realized that I looked so interesTed,
I tried acting normal again tho I knew it was a bit late.

“So?” Kunwaring tanong ko dito.

“Aysus, so daw! So your face!” Pangaasar nya. I looked at her and made some faces.

“Ano balita kay Dylan? Break na sila ni Tessa kaya one week na syang out of sight?”
Faith asked like as if she was really interesTed.

“Geyga!” Saway bigla ni Roxy. “Hindi rin sya umaattend ng practice. Eh halos
magkasabay lang practice ng basketball team sa cheering namin eh kaya alam ko kung
sinong present and absent. Boys kaya yan!” Malandi nyang sabi.

“Oh, malandi naman to. Dali na! Tell us more.” Pangungulit pa ni Faith. I chose to
ignore them and pretend that I am not listening at all.

“Ayun nga, ang chismis.. kaya hindi rin nagagalit sakanya si coach kasi
napakaacceptable ng reason nya. Nasa hospital daw kasi ang papa nya.” Aniya.
Napatigil muli ako at nang tignan ko sya ay ngumisi ito sakin tapos ay tumango. Oh,
I know what their minds are thinking but no, hindi ako concerned kay Dylan.
Nakakapagpabagabag lang talaga ng loob kapag alam mong may isang tao sa pamilya
ninyo ang hindi okay. Yun lang yun.

“Nabaril daw kasi sa ulo. Sa brain tinarget. Pero safe naalis na yung bala. Pero
coma pa rin.” Dagdag pa nito. “Pero hindi lang yan ang mega chismis ko ngayon!”

I just rolled my eyes at him.. or her.. whatever. Pinili ko na lamang na kunin ang
coke ko at uminom dito.

“ang hospital kung nasan si father dear nya ay.. ang hospital kung saan magduduty
si Maxine sa Thursday!”

Halos maibuga ko ang iniinom kong coke sakanya. Buti na lamang nga at napigilan ko.
Kaso nga lang, wth, halos lumabas na sa ilong ko! Ang pangit sa pakiramdam!

“Oh, bes! Okay ka lang?!” NAgaalalang tanong ni Faith.

Wala naman akong ibang nasagor kundi ang pag-ubo.

“Girl naman eh, masyado kang naexcite! Porke alam mong malaki ang chances na makita
mo dun si papa Dylan ha! Baka maging pasyente mo pa si father dear nya!” Tila ba
exciTed pa nito talanag sabi.
I glared at him and he just started laughing. Bruha talaga!

“Gaga! Feeling mo! Hindi ako exciTed, ano! At tsaka isa pa kahit naman na doon ako,
sa may surgical area kami ano! ICU kaya yung sa papa nya.” Kaswal kong sabi. Hindi
naman talaga ako affected sa katotohanan na may chances nga na magkita kami ni
Dylan dun.

So what nga naman diba kung andun sya? Yup. Wala lang yun.

=================

Chapter 8

CHAPTER 8

Pangalawang araw ko na dito sa surgical ward at so far, hindi ko pa nga naman

nakikita si Dylan. I don’t even know why I had been thinking about bumping with him
around here since Roxy told us that news.

Pero si daddy, lagi lagi kong nakikita. Afternoon to evening kasi ang shift namin
pareho. I get to eat with him kapag hindi sya gaanong occupied sa pasyenteng
binabantayan nya, or di kaya naman minsan ay sa office nya.

Nurses, my clinical instructor and my co-nursing students know that my father works
here. Pero wala namang special treatment na nangyayari. Pare-pareho kami ng
ginagawang trabaho. Why would i want special treatment? The reason why I’m here is
that I want to learn.

I was checking my patient’s chart when someone had hit the bell. Lahat kaming nasa
nurses’ station ay napatingin.

“Admission.” The staff nurse said as he was carrying his patient’s chart and a blue
basket.
“Oh, sinong na yung pangalawa sa list na magaadmit?” Ma’am Santos, our clinical
instructor asked.

“Ako na po, ma’am.” I answered.

Nilapitan ko iyong staff nurse kasama si ma’am Santos. The staff nurse starTed
endorsing his patient.

Edgar R. Sebastian. Suite ang kinuha nito. Kagagaling lang nyang ICU. He went for a
brain surgery a week ago at kahapon lamang nagising. They had monitored his
condition for 24 hours at lahat naman ay maayos na kaya bingyan na ng permiso na
mailipat na dito sa area namin. And oh, pasyente pala sya ni daddy. Baka ito yung
sinasabi na tinututukan talaga nya.
“Ah, ano daw cause ng brain surgery nya, sir?” Ma’am Santos asked the nurse.

“Ay, nabaril ho.” Sagot ng nurse habang inaabot ang mga gamot nito samin.

Saglit akong natigilan. Nabaril? Brain surgery? ICU?

Agad kong inisip kung ano ang last name ni Dylan but what the hell, I have no idea!
Hindi ko gaanong napagmasdan ang mukha ng pasyente kanina dahil nakikini ako ng
mabuti sa endorement ng nurse. Pero wala namang kasamang lalaki ang pasyente
kanina. Isang babaeng siguro ay kaedad lamang ni mommy ang kasama nya.

“Oh, miss Benavista, isulat mo na sa iyang mga binigay sayo na endorements tapos ay
puntahan mo na ang pasyente mo. Check his vitals agad agad and apply the proper
interventions.” Ma’am Santos said.
“Ah, ma’am.. ano kasi.. suite kasi eh. Ako pa rin ba dapat po? Okay lang po ba na
student nurse ang mag-asikaso sa mga pasyenteng nasa suite?” Medyo alanganing
tanong ko.

“Of course, miss Buenavista. Hayaan mo, tutulungan mo lang naman ang mga staff
nurse na magasikaso sa pasyente. It doesn’t necessary mean na sayo totally ang
care. You will just help them para sa ganoon ay dagdag sa experience mo.” She
answered nicely.

Agad kong ginawa ang dapat kong gawin.

Kabado akong naglakad patungo sa room ng pasyente. When I got in, nginitian ako ng
babae.
“Good pm, ma’am, sir.” Bati ko sakanila. “Ichecheck ko lamang po ang condition ni
sir.” Pagpapaalam ko.

“Go ahead, hija.” The nice lady said. “Student nurse ka?” She asked.

“Yes po, ma’am.” Medyo kabado kong sagot. But I tried really hard na wag ipahalata.

“Anong year mo na?”

“Third year po.” Sagot ko bago ko kuhanan ng BP ang pasyente.

“Sa school ka rin ng hospital na ito nagaaral?” Tanong nyang muli nang alisin ko
ang stethoscope sa tenga ko.

“Yes po, ma’am.” NAkangiti kong sagot. “!20/80 po ang BP ni sir. His other signs
are within the normal range din po, everything’s fine.” Magalang kong pagbibigay
alam sakanila.

“That’s great.” Nakangiting sagot ng pasyente.

“I’m glad you’re out of danger now, honey.” Sabi ng asawa nito sakanya sabay pisil
sa kanyang kamay. I could only smile at their sweetness. Parang si daddy at mommy
lang. Through the years, mahal pa rin nila ang isa’t isa. “Buti na lang at we had
the best doctor.” Dagdag pa nito.
“Oh, you might know his doctor, hija.” Sabi nyang muli sakin. Nang harapin nya ako
ay napansin kong nakatitig sya sa name plate ko. I was about to ask who was his
doctor kaya lamang ay nagsalita na ito. “Oh! Buenavista ka? Are you relaTed to
doctor Enrico Buenavista?” Tanong nya.

I grinned at her. “Daddy ko po.”

“Oh, wow! So ikaw pala ang apo ni Dr. Federico Buenevista? Ang galing! You
grandfather was my father’s doctor when he was still alive. And believe me, your
lolo had saved my father a lot of times already. It was sad when we found out that
your lolo passed away before my father does. And now, ang father mo naman ang
doctor ng asawa ko and you, his daughter, are my husband’s nurse.” Bakas ang
pagkamangha sa boses nito. Wow. Talagang wow. Their family must really believe my
lolo and daddy’s greatness in their very own profession.

“A great coincidence.” Singit ng pasyente.

“Or maybe destiny?” The wife joked at bigla akong nagulat. Destiny? Kanino? Bakit?
Oh my. Why do I feel like tama ang hinala ko kanina pa? No. Ugh.

Destiny? Walang desinty!

“Baka kilala mo ang anak namin, Maxine. Parehas kayo ng pinapasukan. Pero
magkaibang course kayo eh. He’s into business.” Aniya na mas lalong nakadagdag ng
kaba ko.

“P-po? Ah. Hehe.” Hindi maayos na sagot ko. “A-ano po bang pa-pangalan..” Hindi na
natapos ang tanong ko dahil may kumatok sa pintuan. Isang nurse na may dalang tray.

Heaven and Earth, thank you.

“Good evening, ma’am, sir. I have you meds po.” She said. Ngumiti ako sakanya at
maging sa mag-asawa.

“I’ll go ahead na po.” Pagpapaalam ko.

Nakahinga lang ako ng mabuti nang nakalabas na ako sa kwartong iyon.

=================

Chapter 9

CHAPTER 9
“Ma’am, ako pa rin po ba yung nurse ni Mr. Sebastian, yung kahapon po from ICU,
yung nasa suite po?” Tanong ko sa CI ko the following day bago magumpisa ang duty
namin.

“Hindi na. We need to turn the full service sa mga staff nurses. I just let you
experience how to look after a big time client.” She said nicely.

“Thank you, ma’am.” I answered. Nakahinga ako ng maluwag dun ha.

“Ay, hindi nyo na kukunin yung pasyenta dun, ma’am?” Singit ng isang nurse.

“Oo. Baka mamaya may hindi maiwasan na mangyari, ayoko naman mapahamak ang
estudyante ko and put my liscence at stake as well.” Propesyunal na sagot ni ma’am
Santos.

“Ay naku, sayang, Maxine. Andito yung anak na lalaki kanina ni Mr. Sebastian. Di mo
nakita, sayang!” Singit ng isa pang staff nurse.

“True, girl! Ang pogi kaya!” Sagot ng nurse kanina.

“Sayang, nakalimutan ko tanungin yung pangalan. Pero basta, matangkad, gwapo,

matangos at grabe talaga basta ang pogi!” Kilig na kilig na sabi ng isa pang staff
nurse.
And then it went on and on and on and on.. halos buong shift ay ganon ang
pinaguusapan, lalo na kapag nakikita nila ako. Sayang daw kasi. Baka nga daw
magustuhan pa ako nun kasi may itsura daw ako at ako pa ang nagalaga kay Mr.
Sebastian nang nailipat sya dito.

I sighed after doing my last interventions for my patient that night. Isang oras na
lang kasi at tapos na ang duty namin.

Hawak hawak ko ang mga nagamit kong bagay para sa ginawa ko habang papalabas ako.
The only thing left for me to do is to countersign my patient’s chart dahil
naibigay ko na sakanya ang kanyang gamot para sa oras na ito. Yun na lang naman ang
kulang.

I was about to leave the ward when one of the patient’s watcher stopped me and
asked if I could help her apply powder on her husband’s back. Pf course pumayag
ako. Pansamantala kong inilapag muna ang mga gamit ko sa ibabaw ng isang bakanteng
lamesa at nilapitan ang pasyente.

After doing what I had to, lumabas na ako ng ward. I was kind of curious dahil
malayo pa lang ay natatanaw ko na ang istura ng ibang nurses. They looked so happy.
Nag nakita ko sila ng malapitan, their faces were red! Parang kinikilig.

“Naku, Maxine! Sayang! Di mo nanaman nakita!” Di nakatiis na sabi sakin ng babaeng

staff nurse.

“Po?” NAlilitong tanong ko.

“Andito yung anak ni Mr. Sebastian kanina!” Pigil tili na sabi ng isa.
“Kakaalis lang nya mga two minutes ago!!!” The other one said. Nalaglag naman ang
panga ko sakanila. Shit. Ni hindi ko alam kung ano ang dapat kong maging reaksyon.

“Lagi kang late, girl!” Sabi ulit ng isa.

Wait.. so, it means andito sa hospital na ito yung anak nya?! And we afre on the
very same floor! I wasn’t really so sure what to feel. Kinakabahan ako na ewan.

For the few minutes, I decided to spend it with my classmates na tapos na rin
sakanilang gawain. Hindi ko mabilang kung ilang beses akong tumingin tingin sa
pintuan ng suite ni Mr. Sebastian at hindi ko rin maintindihan kung bakit ako
nagpapakastress sa anak nya. I don’t even have any idea who his son is.

Not long enough, my dad came to the nurses’ station with his suite. I heard him
saying that he would check Mr. Sebastian first bago kami umuwi. Hindi naman sya
nagtagal.

“Well, he wants to go home tomorrow.” Pagbabalita nito samin.

“Masyado pa yata maaga para umuwi sya, doc.” One nurse said.

“Yan din ang sinabi ko. I said it would be better kung dito muna sya sa ospital
para mamonitor but he insisTed na kailangan na nyang umuwi.” Nang sabihin ni daddy
iyon ay halata nag pagkalungkot ng mga nurses na may gusto sa anak ng pasyente.
“And that is hy I need you to make him sign this form. We need this para hindi
tayo mapahamak in case something bad happens to him. And also, explain why we need
him to stay here for another day.” Utos ni papa sakanila.
Oh.. so uuwi na sila bukas. Buti n alang at last day na ng duty ko ngayon this
week. Hay.

Wait, why am I so bothered about his son again?

=================

Chapter 10

CHAPTER 10

Sunday night will always be my family’s night. We get go shopping together until
the mall closes or spend the night together or play some board games or just like
now, we watched 3 movies since 4pm now and we’re down to the last one. Buti na lang
at 10 am pa ang unang klase ko bukas.

“Until what time ang class mo bukas, Maxine?” Mom suddenly asked.

“4, my.” Sagot ko habang hindi inaalis ang tingin sa TV.

“Great. Wag mo na gamitin ang sasakyan mo bukas. Your dad and I will just drop you
off to school. Then dad will pick you up after your class so your class so you
could be here earlier. Para saktong kasabay nyo na rin si Jemimah pauwi.” Aniya na
nakaagaw ng atensyon ko.

“Bakit, my? Anong meron?” Jemimah asked.

“One of my patient’s family just inviTed us for dinner.” Sabi ni daddy. Napataas
ang kilay ko.

“But I said, I think it would be better kung dito na lang sila kakain. I’d be glad
to cook for them. You know I missed preparing for events other than weddings.” Mom
said before eating popcorn.

“Pumayag sila, my?” My sister asked.

“Of course. Kaya nga they will be here tomorrow at 7 pm and I need the both of you
to be here right after your class.” Mommy said.

“Formal ba yun, my? What should i wear?” My 15 year old sister asked.

“Casual lang, anak.” Dad said.

I sighed. Looks like we have visitors tomorrow then. I have to cancel my meryenda
date with my two bestfriends.

“Ugh, di ako makakasama ngayon ha. I need to be home early. May bisita eh.” Sabi ko
sakanila habang nagaayos ako ng mga gamit ko.

“Ay, sakto! May practice din kasi kami for cheerdance eh.” Sagot ni Roxy.

“Looks like bukas na lang tayo magmeryenda?” Faith asked and then after that, we
all agreed na bukas na lang nga kami magmeryenda.

I was literally exploring the whole parking lot looking for my car when my phone
rang. Ugh, san ba ako nagpark?

I took a few steps more before taking my phone out of my pocket. It’s daddy.

“Dy?” Nagtatakang bati ko kay daddy habang lumilingon lingon at patuloy na

naghahanap ng kotse ko. Nasan na yun?

“Maxine, nasaan ka na?” Tanong nya. Nagtataka pa ako nung una but then I remembered
na susunduin nga pala nya ako ngayon and I didn’t bring my car. Shit!
“Yes, dy, papunta na po!” Nagmamadali kong pinatay at tinago ang phone ko sa bag
ko. Why did I forget that?! Ugh.

I was running but I stopped on my track when I saw a red hot sports car. Literal na
napa-nganga ako nang nakita ko yun. Oh god. Ang galing! But damn alright, this
isn’t the right time to drool over a fancy car.

When we got home, busy si mama sa pagluluto. She was almost done with her desert. I
guess we’re no help in the kitchen now. Jemimah and I helped mom fixingthe table
then after that, we starTed getting ready. Since dad said we’re going casual, I
chose to wear a casual dress. Hindi naman ganun ka-casual, talagang presentable pa.

It was 6:55 nang may narinig kaming nagdoorbell and that was when I starTed feeling
nervous. Bakit nga ba ako kinakabahan?

“Maxine!” NArinig kong tawag sakin ni mommy.

“Yes, my! Andyan na po!” I shouTed back.

When I was on my way down, nakita ko ang unti unting pagbukas ni nanay Cora sa
pintuan. I stopped going down nang nakita ko ang pamilyar na mukha. It was Mr.
Sebastian, sunod na pumasok ang kanyang asawa.

Nginitan ko sila. They starTed the greet and meet and I greeTed them the same way.
So, Rose Sebastian pala ang pangalan ng asawa ni Mr. Edgar Sebastian.
“Oh, my son is still outside. Pinapark lang ang sasakyan.” Mr. Sebastian said and
my tummy starTed feeling something weird again.

“And I thought hindi nyo sya kasama.” Dad said.

That was when we heard the doorbell again.

“Oh, ako na po!” My sister volunteered.

I watched my sister walked to the door and opened it. My heart literally starTed
beating faster, my breath was cut for a while until I saw him entered..

Dylan.

Hindi ko alam kung sakin lang ba or talagang awkward lang ang paligid.

“Dylan, anak. Halika dito.” Her mom called.

“Divine, Enrico, this is our one and only son, Dylan Luis.” Pagpapakilala kay
Dylan.
“Good evening po.” Magalang na sagot ni Dylan.

Hindi ko na sigurado kung ano pa ang itsura ko. Naipako na lang ako sa kinatatayuan
ko habang naninigas ang buong katawan. Bakit ba sobrang apektado ko naman ata?!

“I heard you go to the same school as Maxine?” My mommy asked.

“Yes, ma’am. In fact, we know each other.” Aniya sabay ngisi sakin ng nakakaloko.
Uh-oh. What is his game?

“Really? That’s great! Remember, Maxine, when I said you might know my son noong
nasa hospital pa tayo? Sayang, I didn’t had the chance to tell you his name edi
sana noon ko pa nalaman na magkakilala kayo.” Tita Rose said.

“Ah, oo nga po.” Wala sa huwisyo kong sabi.

“Since when did you know each other?” Tile interesTed na tanong ni mommy.

“Oh, we’ve been friends since her first year in school.” NAkangiting sagot ni
Dylan. Ang sarap lang alisin ng ngiti nya na yun!

“Ah, oo pala, graduating ka na pala ano?” Daddy asked.

“Yes, sir.” Magalang nitong sagot.

“Can we just all drop the formality? Call us tito and tita.” My mommy said.

“Dinner’s ready!!!” All of our heads turned to Jemimah. Dumiretso kasi sya sa
dining kanina matapos nyang buksan ang pintuan.

We all ate habang naguusap usap sila tungkol sa maga bagay bagay – hospitals,
mommy’s business, Sebastian’s business. Only son pala itong si Dylan and that their
family owns some business.

“You have a great home, Divine.” Tita Rose complimenTed.

“Thank you. Actually bago kami lumipat dito sa bahay, Jemimah and Maxine helped me
decide what to do sa interior.” Mom proudly said.

“Wow! I wish I have a daughter para may kabonding din ako. Alam mo na, Dylan and
his Dad.. naku, OP ako!” Tita Rose said at natawa naman kaming lahat.

“Ate and I will be glad to help you redesign your house, tita Rose!” MAsiglang
suggestion ni Jemimah. I swear, kung wala lang kaming bisita ngayon, kanina ko pa
to nasabunutan! What the hell is she saying!? Hindi ako ‘glad’ na magpunta sa bahay
nila!

“Oh! Oh! Really?” Tuwang tanong ni Tita Rose.

“Actually, magandang idea yan.” Mom said and I lost all my hopes.

“Are you sure okay lang ito, Divine, Jemimah, maxine?” ExciTed pang tanong ni tita
Rose.

All of them nodded. And when they did.. of course, I didn’t have any other choice.
Pumayag na rin ako.

After eating, they decided to stay in our living room for some talks, they were
drinking wine. Dapat ay kasama kami dun ni Dylan but both of our parents insiTed
that we should go somewhere else dahil daw usapang matanda ang paguusapan nila and
we’ll just get bored to deth.

“Bakit ka pa kasi sumama?!” Inis kong tanong sakanya.

“Whoa! Chill, Maxie.” Nakakaloko nitong sabi. “Hindi mo ba ako namiss?” Pangaasar
pa nito.

I glared at him. “And why would I miss you?!”

Tumawa muna ito ng mahina. “You know what, I’d like to think that you were just
jealous of Tessa. Selos ka kasi sya ang unang nakakuha sakin.”
“What?” TAas kilay kong tanong. “What’s your point?”

“Oh, simple lang. You like me.” Confident nitong sabi.

Nalglag ang panga ko at lalo akong nainis. Ang yabang naman! Ang feeling! Hindi ba
sinabi ko na noon na kaya ko sya gustong lumayo sakin kasi lagi akong napapahamak
eh!

“Ang kapal kapal ng mukha mo!” pikon kong sabi. Tinawanan lang nya ako. Sa sobrang
pagkainis ko sakanya ay pinili kong umakyat na lang ng kwarto. And hindi na ako
umalis hanggang sa nakaalis sila.

I was awaken by a knock on my door. “Maxine.” Narinig ko ang boses ni mommy.

Ugh. Nakatulog pala ako? Hindi ko namalayan yun ha. I lazily got out of my bed and
checked my clock. It’s 10:30 in the evening. Tamad kong binuksan ang pintuan.

“My?” I asked.

“Dylan said you’re not feeling fine kanina.” She said. Ano daw?

“ah, opo.”
“Okay ka na ba ngayon?

“Yes.” Sagot ko.

“Great. Halika na muna, aalis na sila.” She said sabay hawak sa braso ko.

Ano? Aalis pa lang sila? But it’s already 10:30 and I am feeling so sleepy to go
down. Halos wala na nga ako sa katinuan na naglakad patungo sakanila sa pintuan.

“Oh, Maxine, hija, magpagaling ka.” I heard tita Rose said. Tumango lamang ako
sabay salubong ng beso nya sakin.

“We’ll go ahead.” Pagpapaalam ng daddy ni Dylan.

“See you at school, Maxine.” I heard Dylan say. Dylan. Dylan? Oh! Dylan! And before
I could react, naramdaman ko na ang pagdampi ng kanyang labi sa noo ko. Oh my..
what did he do? What did he do at bakit bumilis ang tibok ng puso ko.

I was stunned with what had just happened. Hinalikan lang naman nya ako sa noo ko
sa harap ng mga magulang namin at sobrang bilis na ng takbo ng puso ko ngayon.
Nakatitig lamang ako sakanya habang pinapanood silang sumakay sakanilang sasakyan.
And my parents didn’t even say anything about it!

=================

Chapter 11

CHAPTER 11

I’d like to think that Dylan does not exist. Pero ang hirap. Ikaw ba naman, makita
mo ba naman sya palagi pagkalabas na pagkalabas mo pa lang sa building mo,
pagkapasok mo pa lang sa cafeteria o sa library at kahit sa gym! And during your
hospital duty, lagi syang dumadaan sa area nyo o kaya laging nakatambay sa may
parking lot ng hospital. My god! Every where! Buti nga sana kung simpleng nakikita
mo lang sya sa lahat ng pupuntahan mo sa school eh, pero hindi eh! Ngininisian ka
nya eh o kaya kinikindatan!

Ugh! The way he treats me changed ever since that dinner happened. Dati parang
balewala na lang kami sa isa’t isa tapos ngayon he’s acting really strange and I
hate it.

Two full weeks. Yes, two full weeks nya akong binubwisit ng ganyan. Pero ang mas
nakakabwisit ngayon, hindi kami lumabas nila mommy at daddy right after na
magsimba. Instead, we went buying some stuffs for decorating at binigla kaming
sabihan na ngayon daw kami magreredecorate ng bahay ng mga Sebastian.
My mouth literally fell open the moment mom said that. I tried protesting and
telling her that i got stuffs to do. But all she said was, “Walang apsok bukas ah?
Holiday.” Then my world crashed down.

“What a surprise! Halika kayo, pasok pasok.” Tita Rose gestured us as she was
really surprised. Parang kami lang ng kapatid ko na sobrang surprised. Tho, Jemimah
didn’t seem to have any problems.

“Kayo talaga, hindi man lang kayo nagsabi edi sana napaghandaan ko ang pagdating
nyo, kumpadre.” Tito Edgar said to my dad.

They continued chit chatting a bit as I looked around.

They have a great house, malayong mas malaki kumpara sa amin kahit na parehas na
dalawang palapag. Their house is more like sophisticaTed. I can’t like how Dylan
lives here eh parang basag ulo lang naman ang alam nun. I rolled my eyes with just
by the thought of him.

“Hey.” I got stratled when I recognized how close that husky voice was. I swear,
tumayo lahat ng balahibo ko. Sino ba namang hindi magugulat kung biglang bumulong
sayo yung taong iniisip mo?! Ugh!

“Oops, sorry.” Mapanloko nyang sabi. I stopped myself from violently hitting him
with the vase beside me. Bahay nila to, Maxine.

“Oh, ayan na pala eh!” Napalingon kaming dalawa sa pinanggalingan ng boses. We saw
my parents walking through the house, marahil ay naglilibot din. “Maxine found
Dylan.” Malaki ang ngiti ni Tita Rose habang sinasabi iyon.
“No, mom. I found her.” Tila makahulugang sabi ni Dylan. Our parents laughed a
little while my mom smiled really wide. I know what they were thinking and I don’t
like it!

“Hijo, why don’t you show Maxine what’s upstairs so that she could decide what to
do?” His dad suggesTed.

“Do what, dad?” Nagtatakang tanong ni Dylan.

“They are redecorating the whole house, son.” Tito Egdar answered and I swear, I
imagined how Dylan’s eyes twinkled and how his lips formed a smirk. Ang sarap
talaga nyang sapakin.

“Oh, sure!” Masiglang sabi nito. “Maxine, shall we?” Baling sakin ni Dylan.

I looked at my parents for approval, na sana hindi ko na lang ginawa, dahil agad
agad silang tumango. I sighed. Looks like I have to say to this then?

“Come on.” SAbi ni Dylan sakin sabay hila nang nakaapak ako sa pinakamataas na
baitang ng hagdan. Hinilia ako ng loko! Napakaungentleman! I don’t know how my
parents trusTed this guy!

“Hoy! Hoy! Hoy! San mo ko dadalhin ha! Ano yan!” Pilit pigil ko sakanya nang
napansin kong patungo sa isang pintuan nya ako hinila.

“Chill, babe.” Lokong sabi nito sabay bukas ng pinto at pilit na ipasok ako.

“A-ano ba! A-ayaw ko nga! S-sigaw ako ng r-rape! V-virgin pa ko, b-bata pa ako,
please!” Pagmamakaawa ko sakanya.

He turned his head and looked at me like as if I was joking and then he laughed
really hard. I was stunned. What? Why is he laughing?

“H-hoy!” Pagsuway ko dito.

“I’m sorry.” Aniya sabay tawa ulit. “Nakakatwa lang. I won’t rape you babe. I don’t
do woman without their consent.” Aniya sabay sabay sandal sa may pintuan. “I

will wait for you to go on your knees and ask me to take you.” Confident nitong
sabi. Pinamulaan naman ako agad ng pisngi.

“Asa ka!” I hissed.

“Oh, baby, I will make you beg.” Nakangisi nitong sabi. Nagulat na lang ako nang
nagsimula itong lumapit sakin, dahilan ng pagatras ko. “I will make you ask for
it.” He said with his husky voice. “I will make you scream my name.” Dagdag pa nito
habang papalapit ng papalapit sakin. I, on the other hand, seemed to have lost my
tongue. “I will make you mine.” Nang sabihin nya iyon sakin ay naramdaman ko ang
pader sa likod ko. Shit. Ang mukha nya rin ay unti unting lumapit sakin kasabay ng
pagbilis ng tibok ng puso ko at ang pagtindig ng balahibo ko na naging dahilan ng
pagpikit ko. “You will be mine.” I remained still as I was anticipating for his
next move. Until none.. nothing happened. “Parang ngayon, wala kang magawa kasi
alam kong apektado ka.”
Bigla akong napadilat sa narinig ko. Wtf? Was it true?! Did I look like I was
expecting for a kiss or something? And I did not stop him? Oh god, that was so
wrong!

When I got back to my senses, buong lakas ko syang itinulak papalayo. “A-ang kapal
mo!” Tapang tapangan kong sabi.

He just laughed at me. And instead of watching him laugh, pinili kong pumasok sa
kwarting biuksan nya.

Bumunga dsakin ang kulay cream na kwarto. Just like sa baba, sophisticaTed din ang
dating nito. Maliban na lang sa may ilang video games na nagkalat.

“Kwarto mo?” I asked.

Tumango ito sakin. “Come on, start redecorating.” Aniya.

Nalaglag ang panga ko. “What? Hindi kasali ang kwarto sa ireredecorate!” Pagtutol
ko sakanya.

“I don’t care. I want you to redecorate it.” Pagpilit nito.

“Ugh? No!” Matigas kong sabi sabay lakad papalabas sana but he caught my arm.

“Are you going to redecorate my room or I’ll tell your friends that we kissed?”
Mapanloko nitong sabi.

Sinubukan kong bawiin ang braso ko sakanya but he was so strong!

“We didn’t kiss!” Protesta ko.

“Oh, sure, we didn’t but I’ll still them them we did.” Nakangisi nitong sabi. “And
trust me, they will believe me instead of you.”

Napatigil ako sa pagpupumiglas nang narinig kong sinabi nya iyon.

“Ah, talaga? Pano mo nasabi? They are my bestfriends and they know me better.”
Confident kong sabi.

“They will believe me, right after seeing this.”

Nagtataka ako una sa gagawin nya ngunit ay bigla nya akong nilapitan kasabay ng
bahagyang pagkakahila sakin papalapit sakanya. And the next thing I know is that
something was twitching inside me. Something in my body was changing slowly as his
lips were sucking my neck. My knees suddenly went weak. Half of my mind was
protesting, the other half was still stunned.
Lips. Neck. Sucking.

Oh my god!

I immediately pushed him away when I realized what was he doing.

“You dog!” I hissed at him before running towards his life size mirror. And there,
I saw my neck with a hickey. A freaking hickey.

“What now, babe?” I glared at him.

“Manyak!” Galit kong sabi.

“Do my room or I will tell everyone about that hickey?” Mapanghamon nitong tanong.

Nagdabog ako at sinabihan sya ng kung ano ano. In the end, wala rin naman akong
magagawa. I asked him to hand me some papers, pencil and an eraser. I came up with
different ideas kaso halos lahat ay tinangghihan nya! And everytime I tell him how
he is pissing me off, lagi nang pinapaalala ang hickey ko!

We were brainstorming sa possible designs ng kwarto nya when we were interrupTed.

“Dylan?” We heard her mom.

“Mom?” He answered back.

“Is Maxine there?” She asked.

“Oh shit!” Nagpanic ako. Minadali kong inilugay ang buhok ko at pilit na tinakpan
ang hickey. Dylan was ust laughing at me! Nakakabwisit!

“Mom?” TAnong ni Dylan nang buksan nito ang pinto. Tita Rose was with my mom.

“Hi, are you guys busy?” Tanong ng mommy nito.

“Oh, she’s just trying to figure out what will she do with my room.” Casual na sabi
ni Dylan.

“That’s great!” Masayang sabi ni Tita Rose. “Oh, baba na muna kayo para
magmeryenda.” She then said before they turned their back at us.

Lalabas na sana ako ng kwarto kaya lamang ay hianrang nanaman ako ng walangyang
Dylan na ito.
“Not so fast, baby. Hindi pa tayo tapos sa kwarto ko.” He said with a smirk and all
I could do is to roll my eyes and then leave. Bwisit na Dylan.

=================

Chapter 12

CHAPTER 12

Wala namang nagbago sa school. Maliban na lang sa epal na Dylan na kapag lagi kong
nakakakasalubong ay lagi nyang tinuturo ang leeg nya! Baliin ko kaya iyon?!

“Can you stop?!” I hissed at him nang minsang hilain ko sya patungo sa parte ng
building namin na walang masyadong tao.

“Whoa! Hinila mo ako, hindi ako nagreklamo tapos ikaw pa magsasabi nyan?” Nakatawa
nyang sabi.

“Ugh!” FrustraTed kong sabi. “You’re annoying!”

“Then now I am annoying?” Sarcastic nyang sabi.

“Really annoying!” I commenTed.

“Well, your hair annoys me too. Can you tie that up? I love seeing your neck.”
Naitigilan ako sa sinabi nyang iyon at nagbalik sakin lahat ng nangyari kahapon.

“Stop!” Pagpapatigil ko sa kalokohan nya.

“Why, Maxine?” Tanong nya habang muli nanaman lumalapit sakin.

“Stop cornering me!” I hissed at him.

“Kaya ka nagpupunta sa corner?” When he asked me that, it was a bit late nang
narealize kong tama nga sya. I felt him lift my hair up, exposing my hickey. “I’m
not sure why but I love seeing my mark there.” MApangakit nitong sabi. “And I love
the idea of making you mine.” Dagdag nitong nakapagpalaki ng mga mata ko.

“Bastos!” Sigaw ko sabay tulak sakanya.

One thing’s for sure.

He is starting to creep me out.

No, what he is making me feel is creeping me out.

I was already on my way back to our room when suddenly the bitch grabbed me.

“Don’t touch me!” Walang pasensya kong sabi kay Tessa.

“Then don’t flirt with my man!” She suddenly said.

Napataas ang kilay ko. “What the hell are you saying?”

“Dylan!” Punong puno ng selos nyang pagkakasabi.

Natawa naman ako bigla. “Look, I am not interesTed at wala akong pakialam talaga.
You could have him all you want and I don’t care.”

“But he won’t leave you alone!” She cried.

“Edi sya ang pagsabihan mo, wag ako. Maybe it’s the other way around, maybe he’s
into me.” MApangasar kong sabi.

“You bitch!” Pikon nyang sagot.

“And one more thing, he is never yours to begin with.” Seryoso kong sabi.

It didn’t change at all, si Dylan pa rin panigurado ang pagmumulan namin ng gulo ni
Tessa. And it might revive dead issues. I sighed.

At nakalugay lang ang buhok ko maghapon. Ewan ko lang sa last subject. Major
subject na kasi yun and very strict ang professor.

“Miss Buenavista, I believe you alreadly know the policy. Tie your hair in a bun.”
At ayan na nga ba ang sinasabi ko.

I gulped. I looked at my friends gave them an awkward smile. Pinikit ko ang mga
mata ko habang unti unti kong itinataas ang buhok ko.

Narinig ko ang pagsinghap ni Roxy. Paniguradong nakita na nya ito. I felt Faith
move at suminghap din sya. Okay, now the two of them knows. I sighed. I will kill
Dylan for this!

“Hoy, bruha! Ano yan ha?!” Bulong sakin ni Roxy matapos kong magtali ng buhok.

“Wala no!” Deny ko.

“Sus, alam namin kung ano yun, Maxine.” Faith said.

“Wala nga.” Tipid kong sagot.

They bothered me the whole time at wala akong inamin kahit ano sakanila. Laking
pasasalamat ko na nga lang at wala si Dylan. Buti na lang talaga!

=================

Chapter 13

CHAPTER 13

I almost jumped when my alarm suddenly starTed making noises. I took my phone out
of my pocket and slid the screen to the left for it to stop. And goodness, people
were even looking at me already. Okay, this only means one thing: it’s about time
to head out on my last subject. Wala kasi si Faith ngayon, absent eh kasi may sakit
daw. And Roxy was busy the whole day sakanilang cheerdance practice.

A schoolday without them is boring.

Kokonti na lang ang tao rin ngayon, malamang, almost 7:00pm na eh. At ako naman, I
still have to be here until 8:30. Nakakastress.
When I entered the room, everybody was almost there except for one person. Looking
at my classmates, lahat sila kagaya ko na – mukhang haggard. Sabi ko nga,
nakakastress naman kasi talaga. Ikaw ba naman pumasok sa first class mo na 7:30 am
tapos 8:30pm ang last class mo? Kinabog pa ng mga college students ang ibang
employees.

Nang marating ko na ang pwesto ko, sakto namang dumating ang terror naming
professor. I wonder if our professors have workloads of 12hours a day, too. Lalo na
ito, terror pa man din sya, magdamag din kaya syang terror? Hindi ba sya napapagod?

I tried real hard to absorb what he was saying in front but I just can’t.
Nagsusulat lamang ako pero honestly, walang pumapasok sa utak ko. I don’t know. I
just feel drained today to the point na wala na akong energy makinig at umintindi.

"Please read pages 351-360. That's your reading assignment and we will also have
your graded recitation tomorrow for the said pages. That's it for today. Class
dismissed." Yan lang ang nagregister sa utak ko. I immediately fixed my things and
went out.

Halos pumalakpak ang tenga ko nung sinabi iyon ni Sir Martinez. This had been one
of the longest days of my life. Uhh. Ang boring talaga pag wala ang dalawang
bestfriend ko. I was a complete loner for the day.

Dali dali na kong pumunta sa parking lot para umalis. Pagkadating ko dun, nagtaka
ako kung kanino kaya yung nakapark sa tabi ng kotse ko.
Eto yung nakita kong kotse weeks ago. Luxury car, huh? Wow. Maaring mayaman ang may
ari ng kotseng to. Grabe lang, sinong regular na estudyante ang magkakaroon ng
ganitong kotse?

Hiyang hiya yung kotse ko na 3yrs pa lang tong kotseng to saken pero, heh, medyo
may topak na. Kaskasera nga daw kasi ako sabi ni mommy. Topak na nga to minsan
talaga but I can't have a new one. Dahil hindi naman kami ganun kapera and may
sentimental value ito sakin. First ever car a bigay nila eh.

Pagkapasok ko sa kotse ko, nilabas ko agad ang cellphone ko at tinawagan si Faith.

"Hello?", medyo namamaos pa nyang sabi

"Faith! I miss you!”

"Maxine? Hey, relax. I just had to stay at home today. Err.. cough and fever", then
umubo sya bigla

"You want me to drop some meds or foods there?"

"No need, Max. I'm feeling better. In fact, baka nga pumasok na ko bukas eh."

"Oh, okay. See you na lang bukas. Miss you! Get well, Faith."
"Thanks, bestfriend. Oh yea, could you send me your notes for today? And let me
know if we have homework, too. Send mo na lang sa facebook. Okay?"

Faith talaga. Napakasipag magaral. I rolled my eyes and told her that I'll let her
know everything she has to pagkauwi ko ng bahay.

After the call, naglabas ako agad ng extra t-shirt ko na medyo manipis ang tela na
halos see through na, at hinubad ang school uniform. Nakakairita kasi pag
nakaschool uniform ka maghapon. Ang init at pakiramdam ko pawisan na talaga. Di
naman heavy tinTed ang car ko, pero siguro naman walang makakakita since parking
lot naman to, and halos nasa pinakasulok ako, only that nasa tapat ako ng poste ng
ilaw. And kung may makakita man.. and so? Titignan lang naman eh. Di naman maagaw o
magagalaw. Right? Then I drove myself home.

I was almost half way sa bahay namin nung biglang magsimulang umulan ng may
kalakasan. My goodness. Habang nagdadrive ako, napansin kong parang medyo lumalabo
ata sa harapan ng sasakyan ko, fog? Huh? Oh shit! Umuusok ang sasakyan ko! Eto na
nga ba sinasabi ko eh!

Akmang itatabi ko pa lang sana ang sasakyan no pero biglang..

"WTH?! Bat tumigil??"

Sinubukan kong ipihit ang susi pero wala talaga, nagccreate lang ng loud noise ang
engine. Goodness! Kamalasan nga naman oh. Pag tingin ko sa palagid.. madilim. Uhh,
shit. Nasa may bandang hindi mataong lugar na nga pala ako. Ano ba yan! Dobleng
kamalasan! Agad kong nilabas ang phone ko sa bag ko and tinawagan si mommy.
"Maxine Andrea, nasan ka na ba?"

"Ma, I'm stranded. My car suddenly stopped and I can't make it work! And it's
raining!"

"Okay, I'm going to let Manong Berto fetch you. Tell me where exactly you are now."

Then I told my mom where I am.

"Okay, Maxine baby. Manong Berto's going to be there more or less 30mins. Wait and
lock your doors, Maxine."

"Thanks, ma."

"Take care. Call me when you need anything more. Okay?"

"Yup. Bye bye." Then I dropped the call.

30mins? Uhh.. matagal tagal pa yun. Nakakainis naman kasi na ulan to. Maybe if I am
staying at a dormitory or a condo or an apartment near the university, everything
would be less hassle but no, I don't feel like living alone.
Since matagal pa naman darating si Mang Berto, kumuha ako ng payong at lumabas ng
sasakyan. I need to check my engine. Di ako ganon kapamilyar sa mga kung ano anong
meron sa kotse pero may little knowledge naman ako. Okay, I told mom I won't go out
of the care pero I need to try, baka kasi maayos ko pa to.

Iniwan kong nakabukas ang head lights ng sasakyan and kumuha ako ng flashlight.
Paglabas ko ng sasakyan, halos matumba ako at malipad ang payong. Dammit! Malakas
pala ang hangin. Uhh. Tripleng kamalasan.

Tumakbo ako sa harapan at agad na binuksan ang kotse. Goodness. Di ko mahawakang

mabuti ang payong at flashlight. Pilit kong hinawakan ng maayos ang payong pero
biglang humangin uli ng malakas. Nilipad ang payong. Nababasa na ako pero
chinicheck ko pa rin ang makina. Buti na lang may poste ng ilaw dito malapit sa
kotse ko. Habang inaaninag ko ang mga makina, nakarinig ako ng busina at unti
unting pagdagdag ng liwanag.

Hay. Mang Berto! My savior! Tinignan ko ang pinanggagalingan neto pero uhh, hindi
naman namin kotse yun. Oh wait! Teka! Yung luxury car sa school park! Eto yun!
Tumigil sya sa may bandang tapat ko at biglang binaba ang bintana.

=================

Chapter 14

CHAPTER 14
"Hey, need help?"

Pamilyar ang boses nya pero di ko masyadong maaninag ang mukha nya. Siguro kasi
medyo madilim at nababasa ang mga mata ko.

"Uhh, yea. My car won't start"

Wait, taga-school naman siguro namin ito, diba? Maybe I could trust him? Di ko
inaasahan na bumaba din sya ng kotse nya and wala syang payong! Nilapitan nya ako
at tinignan ang makina ko.

"Stay here." And when he said that, dun ko sya nakilala.

“Ah, wag na!” Agad kong pagtutol. I will never ask for help galing kay Dylan! Not
ever!

“Sus, kunwari ka pa. Stay there.” Mayabang nyang sabi.

I hate his guts. I hate how he toys with all kinds of girls. I hate how he easily
let a girl believe that he actually likes her. I hate how girls like him. How could
he like him? He’s handsome, of course, incredibly sexy, undeniably hot. Okay, I am
complimenting him and hindi iyon maganda. But then.. kahit gano pa sya kaperpekto
physically, nakakabwisit ang kayabangan nya. Nakakabwisit ang pagiging malandi nya.
Nakakabwisit ang pagiging sikat nya. Nakakabwisit sya.

At nakakabwisit ang ginagawa nya sakin. Nakakabwisit at pinaparamdam nya sakin.

Still not moving, bumalik sya sa tabi ko. May dala pala syang tools. Wow. Boy
scout? He starTed fixing my engine. Siguro mga 10minutes din yun. Still not
impressed tho.

"There. Try to start your car", he said while grinning. I.. was caught by his
smile. Dun ko lang napansin ang mukha nya. Oh, his wet look. Hey, bakit ko iniisip
iyon?!

Snapping back to reality, I nodded at him and tumakbo sa kotse. Ayaw magstart.

"Hey, ayaw pa rin eh!" Sigaw ko. Alam kaya nya magayos ng kotse o nagpapaimpress
lang? Uhh, yabang talaga.

May ginawa ulit sya sa kotse ko habang ako nasa loob na lang. Bigla naman nagring
ang phone ko, oh, si mommy tumatawag.

"Ma?"

"Darling, are you okay? Kanina pa umalis si Mang Berto dito and he’ll be there in a
few.”
"Yes, ma. Don't worry, I'm fine. I'll just wait for him. Okay? Love you." Then
inend ko na ang tawag. Sakto naman sumigaw si Dylan.

"There, try again!"

Ipinihit ko mulu ang susi and.. OH GOD. THANK YOU, LORD! Umandar na ang kotse. Sa
sobrang tuwa ko eh, lumabas ako ng sasakyan at nilapitan sya.

"Hoy, thanks!" Alinlangan ko pang sabi.

"Nah, no big deal."

No big deal? Eh nabasa na sya. Dun ko lang napansin na nakawhite t-shirt lang din
pala sya. Oh. Napansin ko ang biceps nya, pati ang abs nya nakabakat sa shirt. This
guy's really hot. Ano kayang lasa nya - uhh, wait san galing yun?! WTF, Maxine! Get
a grip!

"Yea. And I guess I made you wet."

He laughed and answered me back, "Haha. Really? I guess ako ang nakapagpawet sayo,
Maxine."

Oh, I felt my cheeks turned red. Ano daw? Nakapagpawet sakin? Sa? Uhm, what? Double
meaning yun, diba?
“Well, it’s weird na nag-uusap tayo dito. Thanks again, Dylan Luis. I'll go ahead.”
I said as I hoped for an escape.

“Then where do you rather have us talking, Maxine?” Mapanlaro nyang tanong.

“Stop ha! Wag ka na sumunod nga! Umuwi ka na!” Suway ko sakanya.

Then I turned my back and naramdaman kong nagsimula na rin syang maglakad, sinundan
ako. Pero sa katangahan at kabulagan ko, di ko napansin na may harang pala. Shit,
yung payong ko. Ano to? Lumipad palayo tapos lumipad pabalik? Medyo napatumba ako,
buti na lang napahawak ako sa kotse. Pero mas nakakagulat yung pati sya muntikan
napatumba dahil sa nangyari sakin. Pero may isa pang nakakagulat. Nakadikit yung
katawan nya sa katawan ko and naramdaman kong may mahabang matigas sa bandang butt
ko. Oh goodness. I tried to move away pero medyo ginalaw ko ang katawan ko to feel
it. Isang move lang naman eh! God. This man sent me burning sensations! I have to
get out here.

Umayos kami ng tayo tapos lumingon ako sakanya. I said sorry and lumakad na papunta
sa kotse ko. When I was about to enter my car, hinila nya ako bigla at idinikit ako
sa sarili nya.

“You can’t be rude when saying good byes, Maxine.” He said with his whole voice. It
was damn low like a whisper pero buong buo ang boses nya. It sounded sexy and –
shit – before I could even think of anything else, I felt him invade my lips. He
kissed me hard.

The sensations he gave me, the burning desire I was feeling and his lips crushing
onto mine made me gave up. I gave up my pride, I gave up my principle. I simply
gave up because he successfully made me weak. Ganun ganun na lang, I kissed him
back.
My mind went blank as our lips exchanged kisses. Ni hindi ko naramdaman kung paano
nya ako nadala dito sa backseat ng kotse nya. All I know is that I am lying and
he’s on top of me while still not letting go of my lips.

I felt him untie my hair. Then I felt his one hand travel around my curves.

He stopped kissing my lips. His lips then went to my neck and then to my earlobe.

"Nice lace bra you have, Maxine.” He suddenly whispered.

=================

Chapter 15

CHAPTER 15

“Nice lace bra you have, Maxine.” Agad na nanlaki ang mga mata ko nang narinig kong
ibulong sakin ni Dylan iyon. Para bang nagising ako. I came back to my senses. Agad
ko syang itinulak na naging dahilan ng pagkauntog nya sa kotse nya.

“What the hell was that for?!” Inis nyang sabi sabay hawak sa likod ng ulo nya.

“Y-you! Manyak! R-rapist!” I called him names as I covered my wet body in his car.
“What?”

“S-sinamantala mo pagtulog mo sakin! I knew it! I shouldn’t have trusTed you!” I

kept on shouting.

“Hoy! Excuse me, ginusto mo rin yun! You even kissed me back! Gus-” I ran out of
his car and covered his mouth bago pa nya matapos ang sasabihin nya.

“Shut up!” I shouTed.

Inalis nya ang kamay kong nakatakip sa bunganga nya. “What the fuck, you crazy
woman! Bitawan mo nga ako!” Aniya.

Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi nya. Ano daw? Ako pa ang baliw? Crazy???

“Hoy ang kapal ng mukha mo!” Sabi ko sakanya sabay sapak. “Sinong baliw, ha?! Ako?
Ako pa?!” Paulit ulit kong sabi habang paulit ulit ko syang sinasapak.

“Get off me!” He kept on shouting habang inihaharang ang kanyang kamay sa kanyang
mukha.

Busy ako sa ginagawa kong pagbubugbog sakanya nang nakarinig kami ng malakas na
busina.
Mang Berto! My saviour!

Pareho kaming napatingin ni Dylan.

“Oh andyan na pala, buti na lang!” I heard him say. “Manong, kunin nyo na tong
baliw na to!” He then shouTed at Mang Berto.

Tinignan ko sya ng masama bago sinipa. Yep, sinipa. “Rapist!” Sabay tama ng tuhod
ko sa pagkalalaki nya. Buti nga sakanya, nararapat lang yun ‘no!

Dali dali akong tumakbo papunta sa loob ng kotse at dun ko ibinuhos ang lahat ng
tawa ko. He is the mighty babaerong Dylan and I just kicked his balls!

“Ma’am? Okay lang po ba kayo? Sinaktan po ba kayo ng lalaking iyon?” Bahagya akong
napatigil sa pagtawa nang nagsalita si Mang Berto. He looked worried.

“Ako? Nasaktan? Manong, baka hindi nyo nakikita na sya yung namimilipit sa sakit
ngayon.” Sagot ko tapos ay tumingin ako sa labas at nakitang nakahawak pa rin sya
‘doon’. Muli nanaman akong napatawa.

“Sigurado po kayo, ma’am? Hindi ko na po kailangang tumawag ng pulis?” At ngayon,

kay Mang Berto naman ako natawa.

“Nakuuuuu, manong, baka nga sya pa ang tumawag ng pulis!” I joked at napailing na
lamang si Mang Berto.

Oh, diba, sosyal. Di naman kami ganun kayaman pero afford naman ng parents ko ang
dalawa pang sasakyan – tig-isa sila – at isang driver para kay mama. That’s how dad
loves my momma. Very much pampered at alagang alaga. The kind of love girls are
dreaming for – even me.

I went home late and wet. Still wet – I mean, literally wet not the other ‘wet’
thing, and what the hell, bakit naman magkakaroon ng ganong epekto si Dylan sakin?
Tss. Nakita ko si mama habang paakyat ako ng kwarto. She said maligo na daw ako and
magbihis para makakain na and makatulog tsaka para daw di ako magkasakit. Mommy
talaga maalaga. Kahit busy sa work maalaga pa rin. Well, dad’s not home yet dahil
he’s on the afternoon shift, which is 3pm-11 pm.

After eating, dumiretso na ako sa kwarto ko to go on skype with Faith and Roxy to
tell them about today’s lessons and homework. After that short chit-chat with the
two of them, I starTed doing my stuff. I was halfway done with the reading
assignment Sir Martinez gave us when my phone suddenly rang.

It was a call from an unregistered number but I answered the call anyway.

“Hi, lacey.” I frowned when a familiar voice greeTed me with an unfamiliar name.
Lacey? Ako ba yun? Ugh, some calls me Maxie, not Lacey. Sino kaya to?

"Sino to?" yea, wala ng hello hello. He sounded familiar anyway. “At wrong number
ka ba? Hindi Lacey ang pangalan ko.”
"Yup, you’re Maxie and you have a lace bra. Nice.", I almost froze nung narinig ko
boses nya. Hindi ko naman maikakaila ang paginit ng pisngi ko. It’s just because of
the fact that he saw my lace bra and not because we kissed! Oh, we kissed!

But wait.. Where on earth did he get my number?! Is he some kind of a creep?
Stalker?! Or something?!

"San mo nakuha number ko?! Stalker!” Inis kong sabi.

"I have my ways", he said cooly and I could definitely tell that he’s smirking at
the moment.

"Tse! Manyak! Burahin mo nga number ko!” I demanded.

I heard him laugh on the other line. “No, baby.”

“Ugh! Can you stop?!” Iritable kong sabi dito.

“Not a chance, baby.” Tila mapangasar pa nyang sabi.

“Whatever! I’m ending this, you jerk! Wag ka nang tatawag!”

He laughed hysterically and I swear, kung malapit lang sya sakin baka nasuntok
suntok ko na sya at nasabunutan pa!

“Alright, baby, you go to sleep. Maaga pa kitang susunduin.” He said as soon as he

finished laughing.

Napataas naman ang kilay ko. “Anong sabi mo?”

“Good night, sweet lips.” And before I could even react with the endearment he just
used, he dropped the call. Aba!

I dialed his number and after the first ring, sinagot naman nya agad.

“Yes, baby? Missed me already?” Nakakaloko nitong tanong.

“Asa! You weren’t supposed to drop the call, jerk!” Inis kong sabi sabay patay ng
tawag. Hah! We’re even!

=================

Chapter 16
CHAPTER 16

DYLAN’S

I can’t stop myself from grinning like an indiot infrot of my friends. We are all
here at Jeff, one of my best buds, crashing his home. Ni hindi ko nga namalayan na
nakangiti pa rin ako hanggang sa makabalik ako sakanila na busy sa paglalaro ng
ps3.

“Dude, para kang tanga.” Nawiwirdohan na sabi sakin ni Ian, isa pa naming tropa.

“You came here in my house wet and asked for some clean clothes and now you look
like an idiot smiling.” Pag sang-ayon ni Jeff.

“I didn’t know bawal na pala ang ngumiti.” I snorTed at them sabay hagis ng chips
na kinuha ko sa kusina.

“Lul, sinong niloko mo?” Muling sabi ni Ian.

“Kumuha ka lang ng chips sa kusina, inabot ka pa ng 15 minutes. Bakit? Mahirap

buhatin yang plastic na 80% ng laman ay hangin?” Kyle, which is Jeff’s cousin,
said.
“At hawak mo ang cellphone mo.” Ian said at yun ang naging dahilan kung bakit sila
tumingin ng seryoso sakin like I had done something wrong.

“What?” Hindi makapaniwalang tanong ko.

“Ulol, gumawa ka pa ata ng milagro sa kusina ko!” Paratang ni Jeff sabay bato sakin
ng isang unan. Buti na lang ang nasalo ko kundi diretso sa mukha ko yun ah!

“Hoy!” Sigaw ko pabalik sakanya sabay bato din ng unan. “Hindi ko ginamit si
Mariang Palad!” Nakangisi kong sabi.

“Babae yan, ano?” Ngiting tagumpay na tanong ni Kyle.

“Babae? Sino? Si Tessa? Dude, hindi ka pa nauumay dun?” Tamad na sabi ni Ian.

“Mga, ulol. Hindi si Tessa. She’s annoying.” I lazily said as I returned to my seat
and took one of the controllers.

“And she’s your girlfriend.” Mapangasar na sabi ni Jeff.

“Hell no! She could have been my girlfriend, I mean I don’t have any problems about
that at first. She’s pretty, hot and good in bed. But she likes sharing herself to
everyone and it’s disgusting.” Seryosong sabi ko.
“Disgusting pero pinapatos mo pa rin.” Banat ni Ian.

“At kayo din.” Nakangising sagot ko sakanya na nagpatahimik sa lahat. Lahat sila ay
nanlaki ang mga mata. “Dude, come on, I know. Bros before hoes. She’s not my
girlfriend at the first place.” Kibit balikat kong sabi. Binuksan ko ang beer at
nagsimulang uminom.

“Are we supposed to say sorry?” Seryosong tanong ni Jeff. Halos maibuga ko na nag
iniinom ko.

Damn. It was hard to swallow that beer in my mouth. Nang nalunok ko na ito, tumawa
ako ng malakas.

“Why? I don’t care at all. Hindi ko sya syota. If she’s mine, then I won’t share
her and I could have had killed you when I found out you’ve been fucking her.”
Chill kong sabi.

“Right, bros before hoes, cheers!” sa pangunguna ni Ian, nagcheers kami. Sabay
sabay kaming natawa sa sarili namin but the fun didn’t last long.

“Dude, I’m really sorry. Akala ko kasi ay mageenjoy ka.. but.. I invited Tessa an
hour ago.” Apologetic nyang sabi. I didn’t even have the chance to curse him dahil
narinig na namin ang doorbell.

“Shit.” We all said in chorus kaya nagmadali akong nagtago sa built in closet ni
Jeff, at dahil may kaunting masisilipan naman, I saw how they panicked. Nagtulakan
pa nga sila sa kung sino ang magbubukas ng pintuan. AT dahil no choice, si Kyle na
ang nagpunta.
It didn’t take them long upang makabalik sa kwarto.

“So, where’s my boyfriend?!” She giggly said.

“Boyfriend?” Sabay sabay nilang tanong sabay tawa na parang ewan.

“Yes, duh? Dylan, duh?” MAarte nyang sabi habang nakapamewang.

“Duh, di mo naman sya boyfriend, duh, assuming ka lang duh.” Ian said as he
mimicket Tessa’s annoying voice.

“Eeeh!!” Pagiinarte na sabi ni Tessa sakanilang tatlo tapos ay nagdabog syang naupo
sa kama. At sa pag-upo nyang yun, nakita nya ang cellphone ko. Well, naramdaman
nyang naupuan nya tapos tinignan nya. “Ah! He’s here! Kayo talaga surprise pa
gusto nyo eh!” Parang tanga nyang sabi.

“Wala nga sya dito ngayon. Umuwi na sya kanina pa naiwan nya lang yan.” Tila ba
kalmadong sagot ni Jeff. Galing ng gago magsinungaling, mukhang convincing.

“No! He’s here! Hahanapin ko sya!” Pagmamaktol ni Tessa tapos ay nagsimula syang
tumayo.
Una nyang tinignan ang ilalim ng kama. Tapos ay tumayo sya at inisa isa ang mga
unan. Seriously? She didn’t think na kasya ako dun, right? Then she checked the
bathroom. After that, naglakad ito patungo sa tapat ng closet. Shit. She won’t find
me here, right? Hindi nya maiisip ito. She’s dumb.

“Aha!” She beamed when she opened the closet and saw me.

Alright, maybe not that dumb.

“Sabi na eh, andito ka pa and you just wanTed to surprise me!” Kinikilig nyang
sabi. My friends looked at her like she’s some kind of a joke. “Let’s go na, Dylan!
I’ll make you happy na!” MAlandi nyang sabi habang pinipilit halikan ang labi ko.

Marahan ko naman syang tinutulak. Pasalamat sya at babae sya kaya hindi ko sya
basta basta pwedeng itulak ng malakas. “Ah, no, actually, paalis na ako. May
emergency.” Pagdadahilan ko.

“But, honey!” PAguumpisa nito.

FrustraTed kong kinalas ang braso ko mula sa pagkakahawak nya at inihilamos ang
palad ko sa aking mukha. “Let me get this straight, Tessa, I am not your
boyfriend.” Seryoso kong sabi sakanya.

Saglit itong natigilan ngunit hindi nagtagal ay tumawa nanaman ito. Sya lang ang
tumawa. “Nagjojoke ka nanaman, honey eh!”

At dahil dun, sabay sabay kami ng mga kaibigan ko na napafacepalm. She can’t be
serious.

“What? Tell me you’re joking, Dylan!” Nagibang ekspresyon na sigaw ni Tessa.

“No.” May paninindigan kong sabi.

“But everyone at school knows that we’re together!” Naiiyak na nitong sabi.

“But we know better.” Kibit balikat kong sabi.

“Ugh! I hate you!” Aniya sabay hampas sakin ng bag nya.

“Whoa! Chill.” Natatawa kong sabi.

“Asshole!” Galit nyang sigaw.

“You could have me, sexy.” Nangaasar na sabi ni Kyle.

Agad naman nyang nilingon si Kyle tapos ay ambang tatapunan ng kanyang bag ngunit
ay nagbago ang isip nya. “You’ll pay for this! Kung sino ang ipapalit mo sakin,
she’ll pay for this!” nanggagalaiti nitong sabi bago padabog na umalis.
“Wow, threat kung threat.” Nangungutyang komento ni Jeff nang nakaalis si Tessa at
sabay sabay kaming nagtawanan. Girls really would say anything when they’re mad.

=================

Chapter 17

CHAPTER 17

MAXINE’S

Labag sa loob ko ang nagising nang hindi dahil sa alarm clock ko. Naramdaman ko ang
pagyugyog ni mommy sa balikat ko habang paulit ulit akong tinatawag.

“Maxine, ako ka ba, gising na.” I groaned at her. “Maxine!” Tawag nyang muli/

Marahan kong iminulat ang mata ko. “Anong oras na kasi?” Tapos ay kinapa ko ang
cellphone ko sa ilalim ng aking unan. 6 am? 6 am.. 6 am pa lang! “My, ang aga pa!”
It’s Thursday at hospital duty ko ngayon. 2pm-10pm pa naman ang shift ko. I could
still sleep until 11 am!

“Yung sundo mo nasa baba na, bumangon ka na dyan at baka malate pa kayong dalawa!”
Mommy said.
“Sabihin mo mamaya pa ako..” Nang napagtanto ko ang sinabi ni mommy, napabalikwas
ako agad ng bangon. “Sundo?! Sinong sundo?!”

“Wow, hindi ka naman exciTed, anak?” Panunukso ni mommy. “Si Dylan nasa baba na,
kumilos ka na dyan.” Sabi nya pa.

“Dylan? Dylan? Oh, si Dylan! Bakit sya andito, my?!” Hindi makapaniwalang tanong
ko.

Nagkibit balikat si mommy. “May usapan daw kayo eh.” Aniya na may mapanuksong
ngiti.

“Wala kaming usapan, my! At duty ko ngayon, my! 2 pm pa yun.” Pagmamaktol ko.

“Eh yun naman pala, anak. Bakit mo pinapunta ng ganito kaaga si Dylan? Ikaw talaga,
oo.” Mapangasar nyang sabi.

“Mommy, wala nga po kaming usapan.” Pagpupumilit ko ngunit ay nginisian lang nya
ako.

“Ikaw, denial ka. Oh, eh, sabihin na nga natin na totoo yang sinasabi mo, eh bakit
hindi ikaw ang magsabi nyan sakanya?” May halong pangaasar nyang sabi.
I sighed in defeat. Kahit kailan talaga ay hindi tayo mananalo sa ating mga
magulang. “Fine, fine.”

“Great!” Masayang sabi ni mommy. “Oh, go fix yourself muna bago mo sya puntahan.”
Kinikilig pa nitong sabi.

Pinanood ko si mommy na lumabas ng kwarto. She was in her usual morning get up.
Nakapangexercise sya. Routine na nila ni daddy ang magjog every morning eh.

I didn’t really bother fixing myself. Hilamos lang tsaka toothbrush. Tinali ko na
lang ang magulo kong buhok at ni hindi na nga ako nagpalit, nakapantulog pa rin
ako. Bakit ba? Para saan? Eh sasabihin ko lang naman kay Dylan na lumayas na sya at
isa syang malaking istorbo. Kung sana ay medyo late sya ng kaunti na dumating dito
edi sana hindi nya naabutan sila mommy. Kinulit tuloy ako para gumising.

“Ginagawa mo dito?” Yan agad ang bungad ko sakanya.

Agad naman syang tumayo at ngumisi. “Good morning, lacey.” Nangaasar nitong sabi. I
rolled my eyes at him. “Oh, start getting ready. Or ganyan ka papasok?”

Inirapan ko sya. “12:30 pa ako aalis dito. Inistorbo mo ang pagtulog ko. Isa kang
malas at salot. Makakalayas ka na.” Diresiretso kong sabi.

“ayun naman pala, 12:30 pa pala. Edi pwede pa tayo maghangout dito sa bahay nyo.”
Suggestion nya na ikinalaki ng mga mata ko.
“Wala ba kayong sariling bahay, ha?!” Naiirita kong sabi.

“Meron. Pero gusto ko nga dito sa bahay nyo. Eh gusto nga kita kasama.” Nalaglag
ang panga ko sa sinabi nyang iyon at nagsimula ang pagbabago sa tibok ng puso ko.
Ano ba to.

Umiling iling ako at nagbuntong hininga. “Bahala ka dyan.” Mataray kong sabi tapos
ay naglakad na ako patungong kusina. I found nanay Cora cooking breakfast.

“Good morning, nay. Ano pong ulam?” I asked habang nilalapitan ko sya.

“Ah, magfried rice ako, anak.” Sagot nya.

I was about to speak again when the jerk got in my way.

“Ah, sakto! Ako na po ang bahala dito. Matulog muna kayo, manang.” Aniya. Nalaglag
ang paga ko sa pinakita nyang kabaitan kay Nanay Cora ngunit hindi naman nawala sa
isip ko kung anoba ang tunay na kulay ng isang Dylan Sebastian.

“Hoy! Ano bang ginagawa mo? Pati si nanay Cora pinuweperwisyo mo!” Irita kong sabi.

“I just want to cook, baby.” Nakangisi nyang sagot habang inilalagay ang mga
nahiwang hotdogs.
“Wala ka bang sariling kusina, ha?” Pagtataray kong tanong.

“Naku, sir, ako na po dyan. Dun na lang kayo sa dining ni Maxine at maghintay.
Ipaghahain ko kayo agad.” Nahihiyang pagpapatigil ni nanay Cora kay Dylan. She is
making my nanay Cora uncomfy!

“Hindi na po, I got this, Manang.” Kindat nitong sabi pa. “Eh sa gusto kong
ipagluto ka eh.” Baling naman nya sakin. Natameme naman ako dun for a while. I
ehard how nanay Cora said thanks to Dylan and then excused herself. I bet
magpapahinga pa si nanay. Sabagay, she’s up too early at kasalanan iyon ni Dylan!
Dapat naman ay mga bandang 6 pa ng umaga magluluto si nanay pagkaganitong araw eh.

Inirapan ko ito. “Bahala ka dyan.” I murmured.

“Why don’t you go watch TV or something? I’ll call you when everything’s ready.”
Seryoso nitong sabi habang naghahanap ng kung ano sa ref namin.

I made a face at padabog na umakyat sa kwarto ko. I took one short blanket at isang
unan. Ugh! Gusto ko sana syang pabayaan mag-isa at bumalik sa pagtulog but I know
mom and dad would get mad at me. Pagbibintangan pa ako na pinapabayaan ko ang
bisita ko. Eh hindi ko naman bisita si Dylan, bwisita!

I went into our TV/entertainment room na nasa first floor din lang at inilapag ang
mga gamit ko doon bago ko padabog na binalikan si Dylan.

Pagkabukas ko ng pintuan sa kusina, I was about to shout at him but then I found
him naked under the apron. Alright, nakapants pa naman sya but what the hell, his
biceps are sexy! I didn’t want to drool so I gained my composure back.
“Hoy, unggoy!” Kunwaring sigaw ko dito. Nang napatingin sya sakin ay mas lalo ko
lang napatunayan kung gaano sya kahot sa apron namin! “Ma-ugh-manonood lang akong
tv!”

Aalis na sana ako ngunit bigla syang nagtanong. “Saan?”

“Sa TV room malamang!” Mataray kong sagot at bigla na akong tumalikod. I was about
to take a step when he asked me something again.

“Saan yun?”

“Bahala ka maghanap!” Tapos ay kumaripas na ako ng takbo patungo doon sa room. Ang
bilis ng tibok ng puso ko!

DYLAN’S POV

If you’re to ask me why I cooked for her, I’m not sure either. Fried foods lang
naman. I just felt like cooking for her. Matapos kong inayos ang mesa ay pinuntahan
ko na sya. Saan nga daw? TV room? Ang tangi kong gagawin na lang ngayon ay hanapin
kung saang lupalop sa bahay nila naroon ang TV room.

When I opened one of the doors, una kong nakita ang malaking TV. Well then, andito
na nga ako. And then I saw her sitting on the sofa. I was about to call her but I
ust realized that she didn’t even flinch when she heard the door. Pinili kong
pumunta sa harap upang icheck sya.

She’s asleep and I saw how uncomfortable her position was. Paano sya nakakatulog ng
ganito? Iling akong tumayo at tumungo muli sa kusina when I found their old maid
checking the table I prepared.

“Ah, manang.” Pagtawag ko sakanya.

“Nanay Cora na lang, hijo.” Nakangiti nitong sabi.

“Uhm, Nanay Cora, takpan na po muna natin yang mga pagkain o kaya ibalik sa loob.
Nakatulog alaga nyo eh.” Sabi ko habang binubuhat ang mga nakahain sa mesa.

“Ay naku, ako na dyan, hijo. Mabuti pa at doon ka na balikan mo na si Maxine at

mamaya na lang kayo kumain kasabay nila Enrico at Divine.” Aniya.

“Osige po, nanay Cora. Mauna na ho ako.” Pagpapaalam ko.

Pagkabalik na pagkabalik ko sa kinaroroonan ni Maxine, agad kong inayos ang kumot

na nakabalot sakanya at kinuha ang unan na nasa likuran nya. Ang babaeng ito
talaga, kumuha nga ng unan, hindi naman ginamit ng maayos.

I tried moving her gently upang maiwasan na magising sya. Hirap na hirap akong
umupo sa kaninang pwesto nya and when I was about to put the pillow on my lap para
may unan sya, bahagya syang nagising.

“Manyak!” She sleepily said.

I laughed a bit. “Sleep.” Utos ko sakanya habang pilit syang pinapaunan. It didn’t
take me long nang naramdaman kong konti na lang ang resistance nya. She’s a good
girl when she’s asleep.

Hindi ko na namalayan kung paanong pati ako ay nakatulog. Basta nang nagising ako,
agad kong tinignan ang orasan sa kamay ko. 10:45 na ng umaga. Balak ko na sanang
gisingin si Maxine kaya lang ay mukhang mahimbing pa ang tulog nya.

I smiled at her.

If I‘m going to ask myself why am I doing this, I don’t know the answer either. I
just love pissing her off and then doing nice things to her. Ang sarap nya saking
bwisitin.

I gently tapped her shoulder. Nang wala pa ring reaksyon ay nilakasan ko ang
pagpalo ko but then, wala pa rin. “Maxine, gising.” Sinabayan ko na ng pagtawag sa
pangalan nya ngunit wala pa rin talaga.

Pinilit kong tumayo kahit mahirap. She moved a bit nang umalis ako at bumaba ang
inuunan nya pero hindi nagising. Tulog mantika!
“Maxine.” Muli kong tawag pero wala talaga eh.

Inilapit ko ang bibig ko sakanyang tenga upang sigawan sana sya dun kaya lang ay
naout balance ako kasi naman nakakangawit ang maupo! Kaya ayun, sumubsob ako sa
pisngi nya ng medyo malakas. Lapat ang labi ko sa pisngi at medyo naiusog pa sya.

Hawak hawak ko ang gilid ng sofa, I was trying to fix my balance kaya lamang ay
bigla syang gumalaw paharap and that’s how her lips met mine. Ako pa nga yung gulat
eh. Pero ngumisi ako nang napagtanto kong medyo gising na ang babaeng ito at
pinipilit na lamang kunin ang tulog.

And just like what I thought, gulat nyang idinilat ang kanyang mga mata only to
find our lips pressed together. Hindi na nga ako nagtaka nang itulak nya ako.

Humalagpak ako ng tawa. “Well, good morning.” Nangaasar kong sabi.

Agad syang umupo ng maayos. “Manyak ka talaga!” Aniya sabay bato sakin ng unan na
sinalo ko naman.

“Ang hirap mo pala gisingin, choosy pa. Gusto pa ng halik.” Pangaasar ko pa rin
sakanya.

“H-hindi yan totoo!” Nahihiya nyang depensa.

“Oh, it’s true. Lahat na ng pagyugyog nagawa ko na sayo pero wala pa rin. Dun ka
lang nagising sa halik ko.” Nakangisi kong sabi.

“Jerk!” Aniya sabay bato ulit sakin ng isang unan tapos ay kumaripas na ito ng
takbo palabas.

“Dalian mo, kakain na tayo!” Natatawang sigaw ko pa sakanya.

=================

Chapter 18

CHAPTER 18

It was annoying how I spent my whole free time this morning with Dylan. It was
supposed to be a time for some real deep relaxation para sa sarili ko lang. Tapos
hinatid pa nya ako dito sa hospital! Kaya wala akong sasakyan ngayon dahil nga
susunduin nya ako mamaya.

And that kiss. Nakakainis! Ilang beses na nyang nahalikan ang lips ko! I hate it!
Hindi ko na mabilang kung nakailang sapak nga ako kanina sakanya dahil doon. And he
didn’t stop teasing me! Kahit noong nasa parking lot na kami nitong hospital, asar
lang sya ng asar! He wanTed a good bye kiss. Ayun, sapak ang naibigay ko. Dapat
lang sakanya iyon.
I thought my Monday, Tuesday and Wednesday will be normal.. but then, 4 am pa lang
nasa bahay na si Dylan! And he really did annoy me big time. Hindi nga lang iyon
tumigil don. Ang mas nakakainis ay iyong kasing bilis ng kidlat ang chismis.

Tessa’s eyes were on me again. Wala naman syang ginagawa pa sakin.. sa ngayon. But
I know she’ll get me one of these days and I have to talk to Dylan again and tell
him again that he is really ruining my life. OA naman pero I’m just really trying
to make extra precautions this time, ayaw ko lang maulit yung nangyari sakin noon.

“Huy, ano ka ba, Maxie? Kanina ka pa aligaga dyan!” Pagpuna sakin ni Roxy habang
lumilingon lingon ako sa paligid.

“Just making sure na walang asungot.” I answered.

“Asungot?” Faith asked.

“Oh shit. Speaking.” I said habang pinapanood ang grupo nila Dylan na papasok sa
cafeteria. I looked at Tessa’s group too. Halatang nagpreprepare si Tessa.
Magpapapansin nanaman sya kay Dylan, obviously. She’s irritating.

“What?” Sabay na tanong ng dalawa.

“Wala, let’s go!” Sabi ko sakanilang dalawa sabay hila patungo sa pila like as if
hindi ko nakita si Dylan. Both of them kept on asking me pero hindi ko sila
binibigyan ng matinong sagot.
“Maxine.” Nakailang mura rin ako sa loob loob ko nang narinig ko ang boses ng
asungot na iyon sa likod ko.

“Ah, ate, ito na bayad ko po. Keep the change! Sige, bye!” Nagmamadali kong sabi sa
cashier. Pagkatalikod ko naman, mukha ni Dylan ang bumungad sakin! It was so close.
Hindi naman sobra, edi sana natapon na yung tray na hawak ko diba kung sobra? Ah
basta! It was close at nakakaini! Nakakainis! Dapat pala ay hinila ko na lang sila
palabas.

“Hey, lacey.” Mapangasar nanaman nitong sabi.

Pinanlakihan ko na lang ito ng mata tapos ay tumungo na ako sa isang bakanteng

mesa. I just have to eat fast para makaalis din ako dito.

"Ano yun?" Pagtatakang tanong ni Roxy at Faith noong umupo sila sa harap ko.

"Kelangan talaga sabay kayo magsabi?"

"Di nga, ano yun, girl? Ano meron?" echuserang tanong ni Roxy.

Tinignan ko si muna si Faith bago sumagot. Nagkibit balikat lang sya. I know they
are my bestfriends but I just can’t tell them that the man I used to push away
before kissed me.. not just once but twice.
"Di ko nga alam dun eh.” Yea, kelangan play safe.

"May hindi ka sinasabi, Maxi." Tinignan ako mata sa mata ni Faith. I was about to
open my mouth noong biglang may nagsalita mula sa likod ko.

"Mind if I join?" Ano bang meron sa lalaking to at pasulpot sulpot?! Nakakairita! I

looked at him.

"Pwede ba! Hindi na mauulit yung nangyari kaya tigilan mo ako. And NO. Hindi pwede
makiupo!" Sigaw ko sakanya. Narinig ko naman ang pagsinghap ng dalawa kong kasama
sa sinabi ko.

Uhh-oh. Did I say that out loud? Bullshit! Di nga lang pala kami ang tao dito! For
sure narinig iyon ng iba dahil nararamdaman ko na ang mga tingin nila. I could even
feel Tessa’s death glares at me! Ano bang meron sa araw na ito at napakamalas?!

I saw him flash his grin. So talagang masaya sya sa sinabi ko samantalang ako eh
halos mamatay na sa hiya? My goodness! Ang kapal talaga ng mukha!

"Relax, babe. I just wanna join you for lunch." Tapos ay bigla syang umupo sa
bakanteng upuan sa tabi ko. Gustong gusto ko syang hampas hampasin ng libro ko kaso
nga lang ay bigla ba namang tumili ang dalawa kong kasama.

"OMG! Dylan is sitting with us! OMG!" Halos parang naghahyperventilate na

pagkakasabi ni Faith na tuwang tuwa ngayon sa kilig.
"Faith!" Suway ko sakanya. Di naman kasi nakakatuwa ang mga nangyayari ngayon. Eh
pinagtitinginan na kami ng lahat ng tao sa cafeteria. Tapos andyan pa si Tessa!
Gulo nanaman to for sure!

"This is so once in a lifetime! Pwede mo ba akong ipakilala kay Kyle?" With batting
eyelashes na pagkakasabi uli ni Faith kay Dylan. Kyle? Yung kaibigan ni Dylan?

"Sure, miss. Mamaya pagkalabas natin dito I'll make sure magkakilala na kayo." Then
he winked. Tapos tumingin sya saken. Oh, ano naman to? "And hindi ito once in a
lifetime."

Napatili naman sa kilig si Faith at Roxy. I rolled my eyes at them at inis na inis
na binalingan ng tingin si Dylan. "Pinagsasabi mo?!"

"Uy! Ano ka ba Maxi! Ayusin mo pakikipagusap kay papa Dylan!" suway sakin ni Roxy.
Teka! Ako ang kaibigan nya ha! Diba dapat sakin sya kampi?!

"Oo nga, babe. Wag ka na magsungit sakin." Aniya na may nakakalokong ngiti sa labi.

"Isa pang babe mo babatukan na kita!” Pagaangas ko sakanya. Padabog ko naman na

inayos ang gamit ko tsaka binalingan ang dalawa kong bestfriend.

“Whoa, chill!” Natatawa nitong sabi sabay subo ng baked mac na inorder ko.

“Hey, that’s my food!” Angil ko sakanya.

“Hmm.. kaya pala ang sarap.” Nakakaloko nitong sabi.

“Kadiri ka! May laway na ko dyan, sinubo mo pa! Umalis ka nga!” Bwisit na bwisit
kong sabi.

“What? Natikman ko naman na yun ah.” Confident nitong sabi.

Mula sa preipheral vision ko, kitang kita ko kung paano nalaglag ang panga ng
dalawang kaibigan ko. At ako? Nganga. He didn’t just say it.. did he?

“P-pinagsasabi mo?!” Tapang tapangan kong sabi.

“Oh? Nakalumutan mo na? Gusto mo ipaalala ko?” Nakangisi nitong sabi.

Agad ko namang kinuha ang tinidor ko at tinutok iyon sakanya. “Subukan mo!”

Tumawa naman ito. “Edi parang inamin mo na rin.” Aniya. I swaer gustong gusto ko na
sana syang saksakin at that time kaya lamang ay may lumapit sa table namin at
tinawag ang pangalan nito.

“Dylan, dude.” A tall guy with a spikey hair called.

“Oh, Ian.” Dylan greeTed him. “Sakto pala kayo eh. Kyle, this is Faith. Faith,
kilala mo na sya.” Dylan said with his casual tone.

“Hey.” Nakangising bati naman nung Kyle kay Faith.

“O-M-G.” Halos pabulong na nasabi ni Faith. “O-M-G talaga.” Sabi nyang muli.

“Faith, can you not?” Naiirita kong sabi.

“And this, as equally lovely as Faith, is Roxy.” Pag papatuloy ni Dylan. “And Ian
and Jeff.”

“O-M-G nga.” Si Roxy naman ang naamaze.

When she said that, dun ko lang narealize ang lahat. “O-M-G.” Napalingon ako kay
Dylan na nakataas ang kilay sakin. “Paano mo sila nakilala?!”

“I know everything about my girl.” Kindat pa nitong sabi sakin and my heart starTed
beating abnormal again.

“Nice.” Naagaw ni Ian ang pansin ko.

“Nice to finally meet the girl and the friends.” Jeff said with his smirk. Oh. He’s
pogi! They are all pogi naman. But Dylan is not, antipatikong asungot eh.

“What?” Pagtataka kong tanong.

“Dylan, we gotta go. Kailangan ko pang kunin yung kotse. Ayos na ata.” Kyle then
said.

“Sama ka?” Tanong ni Ian.

“Oh yea.” Dylan answered like as if may nakalimutan sya tapos ngayon nya lang
naalala. “I’ll leave, babe. Behave, I don’t like it when my girl goes bad with
anyone other than me.” Baling nito sakin and I swear I just lost my heart
somewhere.. at hindi lang yon! Ang hiya ko naman ay binalot din ako! What the hell.

“And I’m throwing a party tonight.” Sabi ni Kyle na nakaagaw ng atensyon namin.
“You should come.” Pagiimbita nya saming tatlo.

“Sure!” Sabay na sagot ng dalawa.

“Faith, Roxy!” Pagsuway ko sakanila.

“Great, I’ll pick you up around 9.” Sabi ni Dylan sakin.

“Hindi ako pupunta.” I raised my brow at him. “What? May pasok tayo bukas!”

“Says who? At ano kung may pasok bukas?” Paghahamon nito.

“Says me.” Nakataas kilay ko pa ring sagot.

“Oh, but your mom will surely say yes.” Pangaasar nito sakin bago umalis.

“Jerk! Don’t ever come back!” Inis na inis kong sabi sakanya nang nagsimula silang
lumakad papalayo.

At nang tatlo na lang kami sa table, Faith and Roxy were looking seriously at me.
“Okay what the hell was that?” Faith asked. And I chose to shut up.

=================

Chapter 19

CHAPTER 19
Tinotoo nga ni Dylan na sunduin ako ng 9 pm. Ako na rin ang nagpaalam kay mommy,
kesa naman si Dylan pa ang gumawa. Mamaya kung ano ano pang haka-haka ang mabuo sa
isip ng parents ko. I had a 1 am curfew. Grabe naman sila, 1 am pa. Baka nga mamaya
wala pang 11 ay nakauwi na ako.

I just have to greet Kyle a happy birthday. Yup, birthday nya kasi. At sa isang
high end bar gaganapin.

“What are you wearing that?” Yan agad ang bungad sakin ni Dylan nang nakapasok kami
sa kotse nya.

I looked at what I am wearing. High waist black pants, a camouflage corset and a
pair of black pumps. “What? Party sa bar, Dylan, you do not expect me to wear a
long gown or what, right?” Pagtataray ko dito.

“Go change.” Aniya.

Pinanlakihan ko sya ng mata. “What?”

“I said go change.” Madiin nyang sabi.

“No. Kaninang nasa loob ng bahay, hindi mo yan sinabi.” Inis kong sagot.
I saw how he clenched hi jaw and fists. Hah! You can’t make me do what you want,
Dylan. I always do things the way I like. Ilang segundo pa ay nagsimula itong
maghubad ng kanyang itim na leather jacket. “Wear this.” Aniya nang ibato nya iyon
sakin. I smelled his perfume and damn, lalo syang naging hot.

No, joke lang pala. Hindi sya hot with his plain white v-neck shirt that fits him
perfectly. Halatang halata ang magandang hubog nito ng katawan. How can he look so
hot with just that?

“Are you gonna wear that or just stare at me?” He snapped me back to reality.

I gulped. Inalis ko ang tingin ko sakanya.

“I.. Mamaya! Nasa kotse pa naman eh.” Iwas tingin kong sabi.

“Alright.”

Halos 45 minutes ang byahe papuntang bar. I was about to go down kaya laman ay
hinawakan nito ang braso ko.

“Wear it.” Seryoso nyang sabi

I rolled my eyes at him at iwinaksi ang pagkakahawak nya sa braso ko tapos ay
padabog na isinuot ang kanyang jacket.

“Good.” Kuntento nyang sabi.

I hate him. I hate his guts. I hate how he tries to invade me.

Pagkapasok namin sa loob ng bar ay dumiretso kami ng akyat sa 3rd floor. Nirentahan
pala ni Kyle ang buong third floor. Madaming tao.

“Here.” Dylan whispered as he held my hand. Hindi ako nagreklamo nang gawin nya
iyon kahit pa nagsisimula nanaman akong makaramdam ng kakaiba. We looked for his
friends habang magkahawak kamay. Hindi naman siguro mahahalata dahil may kadiliman
ang paligid and everyone is busy drinking, dancing and doing some other things.
Ugh.

“Kyle!” Tawag ni Dylan kay Kyle nang nakita nya ito. Hinigpitan ko naman ang
pagkakahawak ko sa kamay ni Dylan just because I might get lost in the crowd if
he’ll let go of my hand. That caught his attention at tumango ito sakin.

Hindi kami napansin ni Kyle dahil sa busy ito sa pakikipagusap sa dalawang babae at
isang lalaki kaya naman nang lapitan namin sya ay nabigla pa ito.

“Dude, Maxine!” aniya then Dylan and Kyle did that fist bump. “Hey, Max.” Baling
naman nya sakin.
“Happy birthday.” Medyo awkward kong sabi. We’re not close kaya parang ang off lang
sa pakiramdam na makiparty. Sabagay, kaya lang naman ako naimbitahan ay dahil kay
Dylan.

“Thanks. I’m glad you made it. Your friends are around there somewhere with Jeff
and Ian.” Masayang sabi nito.

“Alright, bro. We’ll catch you later. I just have to get her a seat and drink.”
Pagpapaalam ni Dylan. Tumango naman si Kyle. I smiled at him.

Hindi naman ako nahirapan na hanapin ang dalawa kong kaibigan. They were sitting,
drinking and laughing with Jeff and Ian sa isang half round table.

“Faith! Roxy!” Tawag ko sakanila. Dylan heard me kaya ito napalingon sakin. I
grinned at him at nginuso ko sila. He smiled at me tapos ay hinila nya ako patungo
dun.

We’re still holding each other’s hand and it’s the only thing about this night that
is not awkward. I don’t know.. it just feels normal. Malawak ang ngiti ko nang
narating namin ang lugar nila. But their grins were much wider.

“Level up?” Pangaasar agad ni Roxy sakin nang nakita nyang maghawak kamay kami ni
Dylan. Agad naman akong kumalas at umupo sa tabi nya.

“Gaga!” Natatawa kong sagot.

Dylan sat beside me and brought his lips near my ears. Akala ko ay kung ano ang
gagawin nya. Kumalabog bigla ang puso ko. Yun pala may ibubulong lang. “What do you
want to drink?” Tanong nito. I don’t know if it’s just me or his voice became
husky.

“A-anything you’ll have.” Wala sa sarili kong sabi.

When he left, dinagsa ako ng tanong nila Faith at Roxy, nakisabay rin sa pangaasar
ang dalawang kaibigan ni Dylan.

“Wala nga!” Honest kong sagot nang tanungin kung anong meron samin ni Dylan. Ano
nga ba? Wala naman, diba? It just happened that naging doctor ng daddy ni Dylan ang
daddy ko, at ako man ay naging nurse din nya ng isang araw. Yun lang naman. Maybe
he’s just grateful.

Nang nakabalik si Dylan ay kasama na nito si Kyle. We were already having fun and I
was already feeling more comfortable, and the awkward aura was already gone when an
unexpecTed visitor came to our table.

“Saya nyo ah? Pwedeng pajoin?” Nakangising tanong ni Tessa.

Natahimik ang apat na magkakabarkada. Tumayo ng sabay si Kyle at Dylan, pati na rin
si Jeff at Ian. I remain seaTed with my friends, hoping that Tessa won’t do
something crazy this night. It’s Kyle’s birthday at wala syang karapatang mangagaw
ng eksena!
“You are not invited.” Kyle said. “What are you doing here?” Dagdag nito.

“Chill, I just came to check my guy.” Aniya sabay lapit kay Dylan at akmang halik
dito nungit ay inilayo ni Dylan ang kanyang mukha sabay tulak sakanya papalayo.

“I am not your guy. How many times do I have to tell you that?” Matigas na sabi ni
Dylan sakanya. I then heard my two friends chuckled and that caught Tessa’s
attention.

Her face was already red. Hindi ko alam kung lasing na ba sya or dahil lang iyon sa
pagkahiya.

“Oh. And I just dropped by to intoduce my dear friend.” She said with a smirk while
looking at me. Nagtataka ko rin naman syang tinignan. It wasn’t long enough when I
realized who appeared beside her. “Guys, this is Martin.”

What is he doing here?

=================

Chapter 20

CHAPTER 20
Tumango si Martin sakanila and when our eyes met, a playful and sinful smirk was
formed on his lips.

“L-let’s dance! I-I wanna dance!” Natataranta kong sabi. Agad akong tumayo at
hinila si Dylan patungong dance floor.

Nakita ko kung paano gumuhit ang pagtataka sa mukha ni Dylan and I tried to brush
that away by dancing. I need to let the tension out in my system.

Damn that Tessa! She has gone too far this time. And damn Martin for continiously
ruining my system until now! I know that Tessa’s possibly doing this because of
this hot guy dancing in front of me, following the rhythm of my body. She probably
so pissed and jealous because I have Dylan’s attention and that he just dropped her
like a dirty kitchen cloth on the ground.

Nobody wants to be dropped just like that, but I know Tessa too well. She isn’t
making moves against me because she’s in love with Dylan. She’s just after the
whatever things they have. I can’t metion them because it makes me sick for unknown
reason. They aren’t in love with each other! Natatapakan lang ang pride and ego
nya.

But this time, I won’t just leave her alone. Nagawa ko na iyon dati because I was
too afraid that she’ll ruin me. Pero ngayon narealize ko na matagal na nya akong
sinira and I had tried enough to build myself once again. Siguro, this is the best
time for me to practice it. I’ll play with her games this time.

And for Martin, I’ll make him pay too.

I moved a bit closer to Dylan when I felt somebody’s hand lingering on my back.
Noong una ay nahirapan akong tignan ito. But then I found out that it was Martin.
Para bang automatic na yumakap ako sa leeg ni Dylan upang malayo kay Martin. Damn
him!

Diniin ko pa lalo ang sarili ko kay Dylan. He didn’t seem to mind at first, sa
katunayan nga ay patuloy lang din ito sa pagsayaw. But when he tried to wrap his
armd around my waist, doon nya natagpuan si Martin.

“She’s mine. Back off.” Malakas na sabi ni Dylan kaya maging ako ay napalayo kaunti
sakanya. Agad akong nakaramdam ng kaba.

“Oh, really?” Nakangising sagot ni Martin.

Dylan was about to say something pero pinigil ko iyon. Tinulak ko ang sarili ko
sakanya, hinawakan ko ang kanyang baba at hinalikan ang kanyang labi. It was harsh.
It only took him a second to answer back my kisses. I needed to do that to divery
his attention just because I don’t want a boxing scene, plus, I wanTed to show
Martin that I am Dylan’s. Technically, I am not his but whatever, I need to make
them all see that Dylan owns me.

As our kisses got deeper, I felt hotter as well. Siguro ay epekto na rin ng
alchohol. I felt his hands travel around my back. I heard some people teasing us.

“Let’s get out of here.” He whispered in between our kisses. At ako, para akong
wala sa sarili na sumunod sakanya.

Sa isang pintuan, may inislide syang car and when he opened it, unang bumugad sakin
ay ang luxurious na ayos ng isang CR. Ang sosyal ng CR ha, panghotel.

He pinned me on the wall and starTed kissing me again pero pinigil ko sya.

“B-baka may pumasok.” I said.

“Baby, this is a private restroom. And this is the only key.” Aniya sabay pakita
sakin ng hawak nyang card bago ako simulang halikan muli. We could here the music
playing outside dahil may speakers sa loob ng CR.

He was kissing me with the rhythm of Ciara’s Body Party. His kisses went down to my
neck while his hands traveled around my exposed thighs. He did some body miracles
while the song kept on playing which made everything sexier. I felt like I was
losing air as I felt his lips everywhere. He didn’t stop until I reached my climax.

Idiniin nya lalo ang katawan nya sakin habang hinihingal ako. He was doing that
para may support ako dahil maari akong mapaupo. Nangangatog pa rin ang tuhod ko sa
nangyari.

“Breathe, baby.” He whispered to my ear. Hinayaan kong isabit nya ang aking braso
sa kanyang balikat. Nang medyo maayos na ako ay nagsalita syang muli. “Come on,
babe, let’s fix you.” Aniya na ikinabigla ko.

When I looked at him, I saw lust in his eyes. Nahihiya kong iniwas ang titig ko
sakanya. “P-pero p-paano ka?”

He laughed lightly and then kissed me on my forehead. “Don’t worry about me. Come.”
Aniya sabay hila sakin sa harap ng salamin.

He watched me as I fixed myself. Wala lang, nakatitig lang sya sakin habang
nagaayos. I know I just gave him access sa katawan ko but I still feel damn shy.
Lalo na ngayon! My face looked like an apple sa sobrang pula.

“Ready? I’ll take you home, baaka maabutan ka pa ng curfew.” Aniya sabay hawak sa
kamay ko.

Magkahawak kamay kaming umalis sa club ni Dylan. We didn’t say our goodbyes. Sabi
nya ay tatawagan na lamang nya si Kyle. I didn’t give him the chance to talk about
what happened dahil nakatulog ako agad sa loob ng sasakyan nya. I must be really
tired.

=================

Chapter 21

CHAPTER 21

And so it really started. Yung meron kami ni Tessa noon, nagsimula nanaman ngayon.
It’s been two weeks since that party at simula noon, everytime na makikita o
makakasalubong ko sila, tatawa sila bigla. Binubwisit lang nila ako, I know, but it
still bothers me. Hindi naman ako nagbabackout sa inuumpisahan nila kaso nga lang
ay ang sarap talaga nilang sabunutan.

Dylan seemed not bothered about what was happening. Sa bagay, hindi ko rin naman
sinasabi sakanya. He doesn’t need to know. Bakit pa? Hindi naman kami. Oo nga at
sya ang dahilan ng muli naming banggaan ni Tessa but even before him, may past na
kami ni Tessa.
Wala namang nagbago samin ni Dylan, ganun pa rin ang routine namin lagi. Hatid
sundo sya sakin. Nakakailang halik na rin sya sakin. Puro nakaw na halik. Hindi na
rin naulit ang nnagyari sa party noong nakaraan. Minsan minsan ay ibinibring up nya
pero lagi ko syang pinapalo sa bibig.

“Don’t say bad words!” Ayan, kagaya ngayon, naguumpisa nanaman syang mangasar.

“What, babe? It was damn memorable!” Aniya habang tinutulungan akong magayos ng
kwarto nya. Yes, talagang pinupush through pa rin ni mommy ang pagtulong sakanila
mag-ayos. Kaya nga ilang Sundays na rin kami dito eh.

“Magtigil!” Suway ko sakanya habang inaayos ang bagong palit nyang bedsheet. Ako
mismo ang pumili sa mall. It looked so manly at bagay sa naisip kong theme ng
kwarto nya. Si Dylan agad ang unang pumasok sa isip ko upon seeing that sheet eh.

Napatili ako nang bigla nya akong hatakin sa bewang at daganan sa kama. Buti na nga
lang at natakpan nya agad ang bibig ko dahil kung hindi ay mas malakas na sigaw ang
napakawalan ko! Pilit kong inalis ang kamay nya sa bibig ko ngunit masyado syang
malakas and he was teasing me again with his playful smirk!

“KHDIUDHS” I mumbled.

“What?” Natatawa nyang tanong. Ugh!

“WHFIERVNEROKVCEW!” Pilit kong sabi.

“Di kita maintindihan.” Asar nyang muli. Ugh, just let me go, you jerk!

“JWOHFCEWCW” Muli kong sabi.

“Ah, you want me to let go of you?” TAnong nya. Tumango naman ako. I was actually
surprised nang bigla nyang alisin ang kamay nyang nakatakip sa bunganga ko. Only to
find out na balak pala nyang ipalit ang labi nya doon.

He starTed kissing me. Noong una ay tinutulak ko pa sya palayo but then, for
unknown reason, I just found myself kissing him back.

His hands traveled my lower part until he found my center. He gave me that
undeniably hot and sexy sensations. I pulled his nape and I voluntarily deepened
the kiss as he continued making me feel ecstacy.

“Dylan.” I mumbled his name in between our kisses as I reached my climax. I was
panting and while he was looking intently at me. I smiled at him. Naramdaman kong
dumampi ang labi nya sa leeg ko. It was a light and sweet kiss na lalong nagpangiti
sakin.

“Maxine.” He called without taking his lips against my neck.

“Hmm?” I lazily asked as I brushed my fingers to his hair.

“Be my girlfriend.” Sabi nya na nakapagpabigla sakin.

Sa sobrang bigla ko ay nasabunutan ko sya na naging dahilan ng pag-angat ng ulo
nya. Our eyes met and it had been hard for me to read his eyes. Ano daw?

“Nakadrugs ka ba?” Tanong ko. “Ah, adik ka.” Sabi ko. He was about to say something
again pero buti na lang at may kumatok sa pintuan.

“Ma’am, Sir, meryenda na ho sa baba.” We heard their maid say. Shit. Buti na lang!

Hindi ko na pinansin pa ang sinabi ni Dylan, I didn’t even wait for him. Sa halip
ay nauna na akong lumabas at bumaba patungong kusina where I found my parents
chatting. Jemimah wasn’t with us dahil may kailangan syang tapusin sa school. How I
wish na sana gumana din ang ganung excuse ko sakanila kanina.

After ng meryenda, pinili kong wag na bumalik sa kwarto ni Dylan. Maayos naman na
iyon. AYokong makulong kasama sya sa iisang lugar dahil alam kong may hindi
magandang mangyayari.

The following day, back to school nanaman. Akala ko that day would be the same kaso
ay walang Dylan na sumundo sakin. I checked my phone, expecting for an explanation
pero wala. I didn’t get a text from him, or kahit tawag. I didn’t bother asking him
din naman. Bakit? Kami ba? No. Right, of course not. He asked me to be his girl
yesterday and I said no.

Yun ba ang dahilan kaya wala sya ngayon? Right. Because he couldn’t get what he
wants from me, he’s dumping me. Pero hindi nga kami, so how could he dump me? Ugh!
Nasanay na ako sa set-up namin ni Dylan. Aba, nakakalibre din naman ako ng gas no.
Yun nga lang ay nahihirapan akong lumabas ng campus dahil wala akong dalang
sariling kotse. HAyaan ko na nga, at least I’m free today.

I was on my way to our building when I received a phone call from Faith.

“Nasa school ka na?” Tanong nya sa tono na parang natataranta.

“Yup, why?”

“Can you go to the library and borrow a book about Psychiatric nursing? I can’t
find my homework!” Aniya.

I rolled my eyes at her. “Alright. Pasalamat ka at 30 minsutes early ako ngayon.

Bye, see you!”

I sighed as I turned to a new direction. AT least hindi na ko mabobored na tumambay

sa room, right?

When I reached the library, kokonti lang ang tao. On going kasi ang classes ngayon
and that is a good thing, pangit din kasi pag maraming tao dito, bukod sa yung iba
eh nagiingay, yung iba naman ay nakikishare ng table. Inilapag ko ang gamit ko sa
isang bakanteng lamesa at tumungo sa section na relaTed sa nursing. Yun nga lang ay
nasa bandang dulo pa iyon.
I was looking for a good book when I heard something weird. Parang may kaluskos. Or
baka guni guni ko lang iyon? Nawala rin naman agad eh kaya ipinagpatuloy ko na lang
ang paghanap. But then, meron talaga eh!

"Ssshh"

Huh? Ano ba iyon? Dahil sa curiosity ko, sinundan ko ang mga narinig ko pang tunog
hanggang sa makaabot ako sa may last bookshelf at lalong lumakas ang mga tunog.
Sumilip ako sa pagitan ng mga libro.

"Martin.." ungol ng babae.

Biglang kumulo ang dugo ko sa nakita ko! A girl was leaning on the bookshelf while
Martin was doing something with her. Mga walang modo! Pati library di pinatawad!
Uhh!!! Sa sobrang inis ko ay dali dali akong lumabas ng library! Shit talaga ang
mga iyon!

But I suddenly stopped on my track when I realized something. School. Library.

Martin.

Holy shit! What the hell is he doing here?!

=================

Chapter 22
CHAPTER 22

Bangag akong naglakad papunta ng room. Hindi ko na nga rin nahiraman ng book si
Faith kaya pinakopya ko na lang sakanya yung homework ko. Martin.. andito sya. Sya
yung kanina sa library, hindi ba? Or namamalikmata lang ako? But what the hell..
no! Sya talaga yun. Pero ang tanong, why?

“Oy, Maxie!” I bliked as Faith called me.

“Ha? Ano?” Tanong ko.

“Okay ka lang?”

“Uhh. Yea.” Simpleng sagot ko.

Saktong dumating si Roxy kasabay ng professor namin. Nagmamadaling lumapit samin si

Roxy at umupo sa tabi ko.

“Bes!!!” Hinihingal pa nitong sabi.

“Oh? Problema mo?” Nagtatakang tanong ko.

“Ano, kasi.. may bago.” Yan lang ang nasabi nya dahil agad na kaming pinatayo ng
professor namin.

We just did a little prayer and a morning greeting and then pinaupo na kami.

“Maxine!” Natatarantang tawag sakin ni Roxy. Sasagot na nga sana ako kaso nagsalita
ulit si prof.

“Alright, before we proceed with today’s lessons, I’d like to announce na may bago
kayong kaklase.” Aniya.

Nagbulung-bulungan naman ang mga kaklase ko habang ako napataas lang ang kilay ko.
Sinong papasok sa ganitong timing? Three weeks na lang ay midterms na. At bakit pa
sya natanggap? Dapat hindi na, anong grades nya sa prelims?

Nang tignan ko si Roxy ay parang punong puno ng pagaalala ang mukha nito. Anong
problema ng baklitang to?

“Mr. Dela Vera, please come in and introduce yourself.” The professor said

Dela Vera. Dela Vera? Could it be..

Halos mapatid ang hininga ko nang nakita ko ang taong pumasok sa loob ng classroom
at naglakad patungong harapan. He was flashing his grin and was obviously making
some girls drool. If I were them, hindi ako maglalaway sa lalaking katulad ni
Martin. Napansin ko ang ginawa nyang paggala ng kanyang mga mata, like as if he was
looking for something.. or rather, someone.

And when our eyes met, he smirked at me before looking at our classmates again.

“Martin Dela Vera.” Simpleng sabi nito. Then he looked back at me. “Hi, Maxine.”
Tila nangaasar nitong sabi. And that was when my classmates turned their heads on
me. They were staring at me, probably waiting for my answer. Marahil nagtataka sila
kung bakit ako kilala ni Martin.

I looked away and took my notebook out of my bag instead. Buti na lamang at hindi
na pinatulan ng professor namin ang sinabi ni Martin. Pinaupo na nya ito sa isang
bakanteng upuan sa likod. I’m glad na malayo sya sakin.

Halos hindi naman ako makaconcentrate sa klase. Napansin iyon ni Faith at Roxy kaya
pag may pagkakataon ay hinahaplos nila ang likod ko o kaya ay tinatapik nila ako.
They know what’s happening inside me. Ano nga ba? Simple lang, nagrarambulan ang
buong sistema ko.

Matapos ang klase ay nagmamadali akong lumabas ng classroom. I didn’t even wait for
Faith and Roxy. Gusto ko lang makaalis ng campus. Para kasing lumiit bigla ang
malaking unibersidad na ito. I felt suffocaTed.

Mabilis kong tinahak ang daan nang biglang may humigit sa braso ko. Babawiin ko
sana ito kaya lamang ay bigla nya akong hinila patungo sa kung saan.

“Asshole, bitawan mo ako!” Pagpupumiglas ko sakanya pero mas lalo nyang hinigpitan
ang hawak sa braso ko.
“Ugh, tulong!” Desperada kong sabi sa mga madadaanan namin pero wala ni isang
nagtangka. “Aray ko, Martin! Ano ba! Ang sakit! Bitawan mo ako!” Reklamo ko sakanya
pero binilisan lang nito ang paglakad hanggang sa makarating kami sa pinakadulong
parte ng floor na iyon.

“H-hoy!” Kabado kong sabi nang buksan nito ang pintuan ng isang bakanteng
classroom. Hinila nya ako papasok at biglang pinasandal sa pader. Hinawakan nya ang
magkabilang palapulsuhan ko. Kinulong nya ako gamit ang bisig nya. He looked at me
like I was his prey. I swalloed hard upang takpan ang nararamdaman kong takot at
kaba. “L-lumayo ka sakin!” Pagbabanta ko.

“Why, baby? I just missed you.” Nakangisi nitong sabi. “You’ve changed. You’re
hotter.” Aniya tapos ay tangkang hahalikan nya ako sa aking labi ngunit iginilid ko
ang ang ulo. “Pakipot. Don’t tell me you didn’t missed me.” Aniya tapos ay
pwersahan nyang iniharap ang mukha ko sakanya. I was so damn scared when I saw the
devil’s eyes.

“T-tumigil ka! Ano bang gusto mo?!” Nagtatapangtapangan kong sabi.

“Oh, wala, gusto ko lang ipaalala sayo kung sino ako sayo.” Sagot nito sabay
marahas na halik sa labi ko.

Kadiri. Nakakadiri! Pinilit ko syang itulak ngunit dinidiin nya ang kanyang sarili
sakin. I attempTed to kick his balls ngunit ay inipi nya ang dalawang binti ko. I
had no other choice. I tried convincing myself to calm down.

Pero nakakadiri. I wanTed to bad to puke but I can’t because I’m trying to calm
down. When I was already a bit calm, I gave access to his tounge. Pero bago pa man
nya tuluyang maipasok ito ng buo, kinagat ko iyon ng madiin hanggang sa sya na
mismo ay nagtulak sa sarili nya palayo sakin.
“Ah! Shit!” Sigaw nito, halatang namimilipit sa sakit.

“Kadiri ka!” I shouted tapos ay nagmadali akong tumakbo palabas. I didn’t stop
running. Takbo lang ako ng takbo hanggang sa narating ko ang car park at
mabusinahan ng isang sasakyan. Shit!

DYLAN’S

I woke up late. Damn. Hindi ko nasundo si Maxine. I tried calling her pero hindi
nya sinasagot, she’s probably in class at nakasilent ang phone nya kaya hinayaan ko
na lang.

Nagmamadali kong pinatakbo ang sasakyan ko, at kahit nasa school ground na ako ay
wala akong pakialam. I just wanted to park my car already and give the flowers to
Maxine. I took my phone out of my pocket and dialed her number pero wala pa rin.

Busy ako sa pagbalik ng cellphone ko sa bulsa ko nang may biglang dumaan na babae.
Damn! Binusinahan ko ito ng malakas kasabay ng biglaang pagpreno ko. Shit! Hindi na
sana ako bababa ngunit pamilyar ang babae.

Putangina. “Maxine!”

When I got out of my car, nakaupo ito sa daanan. At umiiyak?

“Oh, shit. Maxine.” Tawag ko dito. Nang lapitan ko ito at hinawakan, tinabig nya
ang kamay ko.

“Dylan!” She suddenly cried my name nang nakita nyang ako ang nakatayo sa harap nya
tapos ay bigla nya akong niyakap

“Damn, baby, I;m sorry, I didn’t see you.” I whispered habang hinahaplos ang
kanyang likod. “Why are you crying? Did I fucking hurt you? Fuck, I’m sorry.”
Mahina ngunit madiin kong sabi sakanya. Naramdaman ko ang ilang beses nyang
pagiling habang binabaon lalo ang kanyang ulo saking dibdib.

“T-take me away.” Halos pabulong nyang sabi.

“What?”

“P-please..” Halata ang pagmamakaawa sa tinig nito.

Tumango ako at hinawakan ang kamay nya.

We were just quiet the whole ride. Buong byahe lang din magkahawak ang kamay naming
dalawa. Nakapagtataka nga dahil napakakomportable nun sa pakiramdam ko.
“Movie tayo.” She finally spoke nang napansin siguro nyang paikot ikot lang kami.
Eh paano naman, hindi ko alam kung saan ko sya dapat dalhin. Sinunod ko na lang ang
sinabi nya.

“Gusto mo kumain muna?” I asked when we got out of the car.

Ngumuso ito at umiling. Agad nyang hinawakan ang kamay ko nang nakarating ako sa
tabi nya. I enclosed mine to hers too. “Ice cream na lang tayo habang nanonood.”
Aniya.

AT gaya nga ng gusto nya, dumaan kami bumili ng ice cream. I let her choose a
movie. Drama ang napili nya. She said she always wanTed to watch that kaso ay
walang time. Buti nga daw at meron pa iyon sa sinehan, eh tatlong linggo na daw
itong showing doon.

As expecTed, kokonti na lang ang taong nanonood, halos nabibilang na lang sa

daliri. It was really dark inside. Hindi ako halos makaconcentrate sa movie dahil
kay Maxine lang ako nakatitig. She was damn licking that ice cream. At nasa
pinakadulo kami, at madilim at halos walang tao. Damn. Alam ba nya ang
pinaggagagawa nya sakin?

“Baka malusaw ako.” Nakangisi nyang sabi sakin nang nahuli nya akong tinitignan
sya. Tapos na rin pala syang kumain ng ice cream.

Umiling na lang ako. “Bakit ka nga pala umiiyak kanina?” Tanong ko.

Natigil sya tapos ay tinitigan nya lang ako ng matagal. “Ayaw ko pagusapan.” Ayun
lang ang sinabi nya tapos ay bumalik na sa panonood.
What made things harder for me is that may bedscene sa movie. Thing really got
harder, as in literal. Isinandal naman ni Maxine sakin ang ulo nya. Damn this! Nang
hindi na ako makatiis ay kinabig ko sya papalapit sakin at hinalikan sa labi.

Hindi sya nagreklamo. She kissed me back. It was a rough kiss. Nakapagtataka. She’s
not usually like this but fuck it, sino ba ako para tumanggi?

My lips went down to her neck as my hands starTed roaming around her body.
Nagpaubaya lamang ito sakin. I caressed her hidden wonders.

“D-dylan.” She whispered sexily as my palms were against her womanhood.

“Hush, baby.” Mahina kong sabi sakanya. Sya na mismo ang humalik sa labi ko.

Nangangapa ako kung itutuloy ko ba o hindi ang naiisip ko. I want her so bad but I
can’t make her feel like a cheap bitch. I slowly entered her with my finger. And
the only answer I got was a lip bite. Napangisi ako. I played with her until she
reached her satisfaction.

Hingal syang tumigil sa pakikipaghalikan sakin. I looked at her and I was satisfied
with what I did. She reached her climax for sure. Saksi doon ang nanlalagkit kong
palad.

“Be my girl, Maxine.” Proposal ko uli sakanya. Maybe there’s nothing wrong with
trying, right? I mean, I feel good around her and I won’t deny that I like her. It
has been a long time since I decided to get steady with someone. I’m taking chances
again this time.

She looked at me intently. Agad akong nakaramdam ng kaba. Bakit ba ako kinakabahan?
The hell, the Dylan Sebastian does not get nervous. But I can’t explain now how
Maxine’s decsion could make me lose my mind.

“Ligawan mo ko.” Aniya and I lost my mind.

=================

Chapter 23

CHAPTER 23
Hindi na ako pumasok after watching movie with Dylan. I just let him have access
sakin.. ulit.. and he asked me to be his girl again. Nakakaloko nga eh. Kung ano
ano na ang nagawa namin pero hindi naman kami. When he asked me to be his girl, I
was tempTed to say yes.

I have multiple reasons why.

First, lagpas sa normal na magkaibigan na ang nagawa namin.

Second, when I saw him yesterday after what happened between me and Martin, I found
comfort and protection.

Third, para kahit papaano ay may proteksyon ako laban kay Martin.
Fourth, to get even with Tessa.

Fifth, I like him.

Oh, yes, I do, I like him. Kaya pumayag akong magpaligaw eh. Yes, it was the main
reason, aside sa unang apat kong rason. I am using him, right? Masama pero
kailangan. Para sa sarili ko.

“Hey, ako na lang ang uuwi mamaya magisa ha. Kailangan ko iuwi yung kotse ko.”
Pagpapaalam ko sakanya nang sunduin nya ako.
“Alright. And I have my practice later for the upcoming basketball game.” Aniya.
Tumango lang ako. I smiled. Nakakakilig. Para kaming mag-jowa.

Although i was at peace during the ride, hindi naman mapakali ang buo kong pagkatao
nang makapasok ako sa room. Marami ng tao at andun na si Martin na nakangisi sakin.
My bestfriends were also there.

“Loka, ano nangyari sayo kahapon?” Nagaalalang tanong ni Faith.

“That asshole cornered me.” Inis kong sabi.

“Ha?! Ano!? Anong ginawa nya?!” Natatarantang tanong ni Roxy.

“Wala, forget it. I’m fine. Dylan just took me out on a date the whole day kaya
okay na ako.” Nakangiti kong sagot habang inaalala ko ang mga nangyari kahapon. Sa
kotse, sa sinehan.. sa sinehan.. oh my god!

“You’re blushing.” Faith said.

“Hindi ah!” I denied.

“Oo, namumula ka! Anong nangyari sainyo ni Dylan ha?!” Nangaasar na tanong ni Roxy.
Sasagot na sana ako nang biglang may isang bwisit na tumambad sa harapan ko. “sino
si Dylan?” Maangas nitong tanong. I just stared at him as I silently killed him in
my mind. “And sorry, girls, she isn’t turning red because of whoever that guy is.
Naalala lang nya ang nangyari samin kahapon. Hindi ba?” Nangaasar nitong sabi.

Narinig ko ang pagsinghap ng dalawa kong bestfriend. Sa sobrang inis ko ay napatayo

ako. I was about to slap him but our professor came.

“Oops, later, babe.” Aniya sabay kindat.

Nagtitimpi ako sakanya buong klase. I wanTed to bad ko kill him. Sobra. During our
break, kasabay ko ang dalawa kong bestfriend. As usual, Tessa was there and she was
looking at me. Nakita ko ang pag ngisi nito sakin.
Hindi na nga ako nagtaka nang bigla nya akong lapitan.

“Kamusta reunion?” Nangaasar nitong tanong. “Did you enjoy my gift?” Dagdag nito.

“Bruha ka talaga!” Si Roxy ang sumagot. Inirapan lang sya ni Tessa.

“I guess naenjoy mo nga ang gift ko.” Nakakaloko nitong tanong.

Nagtitimpi ako sakanya pero biglang nahagip ng mata ko si Dylan. He was holding a
bouquet of red and white roses. When our eyes met, nginitian nya ako. Ngunit nawala
din iyon nang napansin nyang si Tessa ang kausap ko. Binawi ko ang tingin ko kay
Dylan at mapangasar na tumingin kay Tessa.
“Sorry, iba ang naenjoy ko eh.” Pangaasar ko dito. Sinadya ko pang masagi sya
habang tinatahak ko ang daan patungo kay Dylan.

“Para sa pinakamagandang babae.” Yan agad ang bungad nya sakin sabay hatak sa
bewang ko papalapit sakanya and gave me a light peck on my lips.

“Swabe mo manligaw ha, kiss agad sa lips!” Kunwaring reklamo ko kahit na ang totoo
ay kinikilig ako.. at masaya dahil pusta ko halos mamatay na sa inis at selos at
galit si Tessa.

HE kissed me on my cheeks before handling me the flowers. “Ginugulo ka ba ni

Tessa?” He asked.
Umiling na lang ako sakanya. “Hayaan mo na yun.” I just can’t tell him yet. Sa
tamang panahon na. Sa ngayon, ayoko muna ng mahabang paliwanagan.

I couldn’t count how many times did Martin and Tessa tried to piss me off. Also, I
couldn’t count how many times did I made them feel as equally pissed as me
everytime Dylan would show the world how sincere he is to me. Two months na rin ang
nakalipas.

Guilt was running through my system but I just can’t stop the game yet. I like
Dylan so much pero hindi ko maalis sakin na hindi sya gamitin laban sa dalawa. I
needed to get even to them dahil ayokong mapagtulungan nanaman nila ako ng ganun
ganun na lang. One of these days ay alam kong bibigay na ako kay Dylan, masyado ko
na syang gusto and one of these days ay kailangan ko na rin aminin sakanya ang
totoo pero hindi ko pa kaya. Completely opening myself to him means opening
something that I had closed a long time ago.
 At dahil papalapit na ang intrams, napapadalas na ang pagdrive ko. Dylan is often
busy with his bball practices. Nakakamiss din naman na sakin sya laging busy. Ang
isang bagay na nga lang na consolation ko sa lahat ay ang pagiging busy din ni
Martin sa bball practice dahil player sya ng department namin and even Tessa was
busy dahil sumali sya sa cheerdance competition. Nabawasan din naman kahit papaano
ang kabwisitan sa mundo.

And now, dalawang oras na akong naghihintay kay Dylan sa library. I had been
calling him for so many times now pero hindi pa rin nya sinasagot. Sya kasi ang
maghahatid sakin pauwi ngayon dahil nga hanggang 6pm lang daw ang practice nya.
Pero ano ngayon? 7pm na!

Mangiyak ngiyak akong pumikit. Nakakainis! Bakit kasi naghihintay pa ako? Bullshit.
Ayoko namang pumunta sa gym dahil malaki ang chance na makita ko rin si Martin doon
ngayon. I tried calling him pero hindi pa rin nya sinasagot.

Padabog kong inayos ang mga gamit ko. Ni wala akong pakialam kung may naiinis
sakin. Naiinis din ako kaya dapat pantay pantay lang kaming lahat!
Pagkalabas ko sa library ay muli kong tinawagan si Dylan. And yes, finally, after
so many calls, sinagot nya!

“Dy-” but I was immediately cut off with a familiar voice.

“Hello, sino to?” I was stunned for a moment. That bitch. “Oops, Maxie.” Nasa tono
nito ang pangaasar.

“Bitch. Where is Dylan?” I Asked.

“Oops, he’s in the shower room.” Malandi nitong sabi. I swear I could kill Tessa
right now. “Sorry, hindi nya nasagot ang mga tawag mo. We are so busy here.” Aniya
na may pagdidiin sa salitang we.

“Bitch.” I hissed.

Tumawa ito ng napakalandi. “Oh, Maxie, honey, don’t be jealous. Dapat noon pa lang
nagback off ka na, you should have known that he will always be mine. Oops! Andito
na sya, gotta go.” And then the call ended.

Out of frustration, nagmadali akong naglakad paalis. When suddenly, may isang
demonyong humarang sakin.

“Heading home, babe?” TAnong nya. Amoy bagong paligo. He was chewing a gum too.
“Anong oras natapos ang practice nyo?” Madiin kong tanong.

“7 pm. Oh, let me guess, wala pa si boyfriend?” MApangasar nitong tanong. Imbes na
sagutin ay pinili kong magwalk out na lang. “When I left, wala ng practice at halos
sampu na lang ang tao doon. Including Tessa and your boy.” Pahabol pa nitong sabi.

Dun ko na hindi napigilan ang pagtulo ng luha ko. I am so sure Tessa and Martin
planned this. Pwede ring nagsisinungaling lang silang dalawa. I am so pissed at
Dylan, nagbitaw kasi sya ng salita na hindi nya napanindigan. But the thought na
baka nga may nangyayari sakanila ni Tessa, it kills me. Nagseselos ako.

The reason why I am crying right now? I love him. And the thought na meron syang
iba bukod sakin, hindi ko kinakaya.

=================

Chapter 24

CHAPTER 24
As expecTed, wala si Dylan kinabukasan upang sunduin ako. Hindi naman ako
magdedeny, nagexpect pa rin ako kahit papaano kagabi na itext or tawagan para
magexplain. Pero oo nga pala, bakit nya kailangan gawin yun? Hindi naman kami.

I went on with my bitterness for as good as one week. Cold ako sakanya at parang
wala lang naman iyon sakanya. And that hurts. Maybe we’re about to end kahit na
hindi pa kami nagsisimula.

At mas nakakaloka yung ganito, isang linggo akong bitter tapos haluan pa ng
pagkabwisit ko kay Tessa at Martin. I just don’t know what to feel anymore.

"Maxi, manonood ka ba ng game mamaya?" Tanong ni Andrea, isa kong kaklase.

Oo nga pala.. sports fest ngayong buwan. And may basketball game mamaya. Game nila
Dylan yun. Gusto ko bang pumunta?

"Ha? Ewan ko eh."

"Ano ka ba, required tayo dun. Kaya nga di pumasok si Sir Ed sa klase natin kasi
para daw manood tayo ng game na meron sa gym. Sayang points no. Tsaka maabsent pag
di pumunta, iccheck daw nya attendance eh."
Damn! Ayaw koooo. Ayaw ko kasi.. uhm.. mainit sa gym?

Nararamdaman kong may namumuong luha sa mata ko. Nakakainis! Oo, gusto ko sya.
Hell, mahal ko sya. Oo, namimiss ko sya. Pero ang hindi ko maintindihan, bakit
napapaluha ako ngayon.

"Ay, ganun? Osige. Punta ako. Sabay na lang ako sayo ha. Si Faith kasi andun na eh.
Facilitator eh." Sabi ko.

"Ayun! Osige, tara na."

Pagkadating namin sa gym ay halos fully packed na ang gym. Hinila naman ako ni
Andrea sa dalawang bakanteng upuan sa first row. Wow. Talaga? Walang nakaupo dito?
Nakapagtataka naman.

Tanaw na tanaw dito sa first row ang view mula sa ibaba. Meaning.. malinaw at
malapitan kong makikita si Dylan na maglaro.

Napakaingay ng gym ngayon. As usual, ganito naman talaga lagi basta nursing vs.
business ad ang maglalaban eh. Eto lagi yung dalawang napakacompetitive sa
departments. Si Martin din player ng department namin kaso ewan ko ba biglang di
sya pumasok ngayong araw eh.

Halos malaglag ang panga ko at lumabas ang puso ko sa sobrang bilis ng tibok nang
makita kong naglalakad ang team ng business ad. Si Dylan kasi ang unang nagpakita.
Dylan. Shit. Feeling ko naabnormal nanaman puso ko.

I feel happy just by seeing him pero the thought na may ginagawa silang
kababalaghan ni Tessa, ibang usapan na yun. I feel jealous and shitty.

Pasulyap sulyap sakin si Dylan habang naglalaro o kaya kada time out nila. Hindi
nya ko nginingitian, napakacold pa rin nyang tumingin, Di naman ito yung Dylan na
kilala ko ah. Bat ganun? Parang.. nakakalungkot.

Ikaapat na quarter na. Bakit kasi nagtie pa to eh! Nakaabot tuloy ng fourth
quarter. And now it's down to 10 seconds! Shit mananalo na kami! Yes!!! Lamang
kami by 2pts!

Nang biglang nasalo ni Dylan ang bolang ipinasa na para sa nursing team. Dali dali
syang tumakbo papunta sa court nila. Fuck. Bumibilis ang tibok ng puso ko! Di ko
tuloy maintindihan kung dahil ba sa kaba na baka manalo pa sila o sa excitement na
magagawa pa ni Dylan panalunin team nila. Fuck!

7.. 6.. 5..

Saktong 5 seconds left noong marating nya ang linya ng indicator para sa 3pt shoot.
Tinignan nya ko.. pero ang mas kinagulat ko ay noong ngumiti sya.. NGINITIAN NYA
KO! Binawi nyang mabiis ang tingin sakin sabay shoot ng bola..

And.. 3.. 2.. SHOOT! FUCK NASHOOT! They won ng isang punto!

I was too stunned! Una dahil natalo kami. Pangalawa dahil naipanalo pa ni Dylan
within 10secs ang team nila. Pangatlo dahil tinignan at nginitian nya ko bago
ishoot ang bola na para bang nagpapahiwatig na para sakin yon.

WOW. Tatayo na sana ako para umalis kaso biglang may nagsalita.

"MAY I HAVE YOUR ATTENTION PLEASE?"

Sabi ng nagsasalita, wow ha. Lakas ng volume ng speakers. Sus. Sasabihin lang ng
announcer na to na pulutin namin lahat ng kalat. Whatever. Akmang hahakbang na sana
ako kaso nanlamig ako sa kinatatayuan ko dahil sa sumunod na narinig ko.

"LOCK THE GYM'S GATE! MAXINE, DON'T LEAVE. TAKE A SEAT AND LISTEN FIRST!"

Lumingon ako at laking gulat ko noong nakita ko si Dylan sa gitna mismo ng court.
Anong pakulo to?

Ramdam kong tumigil ang paligid at lahat silang napalingon sakin sabay upo. Nahiya
naman ako kung di ako magparticipate diba?! Sinara ang gate ng gym para lang
tawagin ako?! Shempre makikiupo na rin ako para matapos na to at makaalis na ko
dahil 15mins na lang ay klase ko na!

"Bear with me. Di ko alam kung pano to umpisahan." Napatawa sya ng mahina sa
ginagawa nya. Humihingal pa rin sya, malamang pagod ito sa game.

Ano bang iniisip neto?

“MAXINE ANDREA.” He called. Hindi pa rin ako nagrreact sa nangyayari. Wait, teka.
Okay, hindi lang atensyon ko ang nakatutok kay Dylan, kundi lahat ng tao.

“Hindi na ako magpapaligoy ligoy pa, I like you and I want you.” Napalunok ako sa
sinabi nyang iyon. Huminga muna sya ng malalim tapos ay matamang tumingin sakin
bago nagsalita.

"Pwede ba kitang ligawan?"

Halos mahimatay ang katabi ko sa pagsigaw sa sobrang kilig. Ang mga tao rin
nagsipagtayuan at naghiyawan.

"Say yes!", narinig kong sabi ng iba

"Yes, go na girl!"

"Sagutin mo na!"

"Pumayag ka na, Maxine!"

Iba iba ang sinasabi ng mga tao pero iisa lang ang punto nila, yun ay ang pumayag
ako. Pero.. hindi ko alam. Handa ba ako? Gusto ko ba to? Walang duda sa feelings ko
sakanya. I had liked him for a long time and learned how to love him. Pero kaya ko
ba? The last time I fell in love was a disaster. It almost got me killed.
But that man isn’t Dylan. Pero paano kung maulit?

Pero gusto ko sya. Gustong gusto. Hell, mahal ko sya.

Tumahimik uli ang mga tao noong biglang nagsalita uli si Dylan.

"Smile and walk towards me if it's a yes. Stand and leave if it's a no." He said.

I took a deep breath. Sana hindi ako magkamali sa desisyon kong ito. Kelangan ko ng
suporta para sa bandang huli hindi ako magsisi.

Lord, help. Munting dasal ko.

Tumayo ako. Nakita kong napasinghap si Dylan. He's waiting. They are waiting. Bago
pa man magbago ang desisyon ko, agad na kong kumilos..

I turned my back on him.. and starTed walking away.

Naramdaman kong napasinghap ang karamihan, I even heard people's different

reactions. But no, I'll stay firm sa desisyon kong ito dahil ito ang alam kong
tama. Pero di pa lang ako nakakalayo ay bigla uli syang nagsalita.
"Fine." He said. Napatigil ako sa paglalakad.

Fine? Ganon? So, okay lang sakanya na hindi ko sya bigyan ng chance? Ganun naman
pala eh, so bakit pa nya kelangan gumawa ng engrandeng propo-

"It doesn't really matter if you'll say yes or no, anyway. I'll still court you
either-way. And I won't stop until you become mine again."

A smile formed from my lips. Pero di ko pa rin sya nililingon. Halos magrejoice ang
puso ko sa sobrang saya at kilig. Nararamdaman kong namumula ang pisngi ko. He
won't stop, eh? Tignan natin kung hanggang saan ka, Sebastian.

=================

Chapter 25

CHAPTER 25

And so he kept his words. Niligawan nya nga ako. Pero parang normal lang naman,
hatid sundo pa rin. Iniistorbo pa rin nya ako pag ang shift ko sa duty at hapon pa.
Movie marathon, some video games. Food trip. Shopping. Movies. Flowers. Chocolates.
Everything a girl could ask for.

Yun nga lang, ang hindi lang normal sa panliligaw nya ay yun bang everytime na
magkasama kami, lagi syang nagnanakaw ng halik! At lagi nya akong tinatanong kung
kelan ko daw sya sasagutin, kaya ayun, araw araw din syang basTed sakin. Ewan ko ba
kung bakit hindi pa sya nagsasawa.

“So, sinagot mo na?” Natigil ako sa pagsubo ng kinakain ko nang biglang may tumabi
sakin. Oh, believe me, my inital reaction was to stab him with my fork. First of
all, ayokong naiistorbo sa pagkain ko, kaya nga sa labas kami ng school kumain eh
para medyo tahimik tapos biglang may asungot na darating? Ugh. Second, masarap
talagang saksakin si Martin.

“Go away, Martin.” I lazily said.

“Oh, hindi pa. Dahil kung sinagot mo na, he should be sitting here beside you.”
Pangaasar nito. At isa pa yung Dylan na yun! MAgdamag na hindi ako tinetext right
after ko ulit syang basTedin!

“I swear I’ll use this fork to kill you right now, Martin.” Seryoso kong sabi but
he just laughed at me.

“My, my Maxine.” Aniya. Laking gulat ko na nga lang nang bigla nyang hawiin ang
nakalugay kong buhok.

Agaran ko rin namang tinabig ang kamay nya. “Get your filthy hands off me!” I
hissed.
“Chill, babe.” Ngisi nyang sabi.

“Look, I’m not really sure why are you doing this to me. Hell, I don’t even want to
know why you went here and enrolled the same course with me. But let me tell you
this, get lost.” Matapang kong sabi rito.

“Oh, I am sure enough that you know why. You’re mine and I’m claiming you again. At
yung Dylan na yun? He’s nothing but a trash.” May diin nitong sabi.

“You’re unbelievable.” I rolled my eyes at him and stood. Agad namang sumunod din
sila Faith at Roxy.

“Let’s see what will he say right after he sees your pretty little secret.” I
stopped on my track when I heard him say that. “Oh, so hindi pa nya alam.
Interesting.” NAkangisi nyang sabi. For a while, I was lost for words. But then,
ganun na lang ang gulat ko nang sinugod sya ni Roxy.

“Hoy, ikaw na lalaking walang kwenta! Aba, tigilan mo bestfriend ko ha! Kala mo ang
gwapo mo, kadiri ka!” Aniya. Nanatili lang ang ngisi ni Martin sa labi habang
nakatitig sakin.

“Roxy, tama na, uy!” Pigil sakanya ni Faith habang ako ay nakatulala pa rin.

“Hindi eh, sobra na to eh!” Roxy insisTed.

I looked at my friends. Nang tignan ko pabalik si Martin ay halata ang masama
nitong binabalak. I swallowed. My eyes starTed to be watery. I turned my back at
them and starTed running away.

No. No. No. It really can’t be.

I decided to spend the remaining time one of the school’s garden. Iniwan ko sila
Faith at Roxy na makipagtalo doon kay Martin. He frustrates me. I have to admit, he
is a threat hindi lang sakin kundi samin ni Dylan. Oh god. I am really scared of
what could that do to us. I am so scared na baka matapos kami agad kahit hindi pa
kami.

I love him. And speaking of Dylan, wala pa rin syang paramdam. I sighed. I suddenly
felt alone without him. Sagutin ko na kaya? Baka nagtatampo na sya dahil ilang
beses ko na syang nabasTed. Paano kung makawala pa?

I checked my phone and saw how many missed calls and texts I got from my two
bestfriends. 10 minutes before time, okay then, I guess I have to get going and
deal with Martin’s annoying face again.

Napakunot ang noo ko nung pagpasok ko ay may nakita akong nagkukumpulan na mga
babae sa isang upuan sa harap. Anong meron?

"Maxie!" Sigaw ni Faith na sya namang kinagulat ng mga babaeng kanina ay

nagkakagulo.
Hinila ako agad ni Faith papunta sa upuan ko. Well, magkatabi naman kami nitong si
Faith at alam ko naman ang daan papunta sa upuan namin diba so bakit nya ko
kelangan kaladkarin. Masakit ha!

Pagkalapag ko ng bag ko ay nakita kong nakatingin sakin yung mga babaeng yun. Bakit
tong mga to? Ano problema?

"Hey, Maxine, okay ka lang ba?" Nagaalalang tanong ni Faith.

"Huh? Oo naman. Ano ka ba!" Sagot ko. Nagaalala siguro sila dahil sa kanina. But I
know i can handle it well. I know I can.

"Settle down" Narinig na namin ang pagdating ng terror naming professor. Agad agad
naman na nagsitakbuhan paupo ang mga babae kanina.

Doon ko lang tinignan ang pinanggalingan nila. May flowers and chocolates. Wow,
valentine's day na ba? Swerte naman ng Haley na to! Haley, tama ba? Sya yung
nakaupo dun sa upuan na yun diba? Aalisin ko na sana ang tingin ko dun pero may
nakita akong pamilyar na card.. Isa itong cream card na may brick red na kulay sa
nakaimprenta dito at plain brick red sa likuran ang card..

Sebastian Corp?

Imposible. Calling card iyon ng Sebastian Corp. Hindi ako maaring magkamali. Iyon
ang calling card ng Sebastian Corp. Natatanging business card iyo na nakita ko sa
bahay na may brick red na kulay sa likod.
Pero paano magkakaroon ng calling card ng Sebastian Corp si Haley? Unless may
nagbigay sakanya ng flowers and chocolates na taga Sebastian Corp.

Dylan? No, erase erase. Ako ang liligawan nya diba? Pero diba dati nyang babae si
Haley? Hindi. Hindi. Nagsimula na magcheck ng attendance ang professor.

"Haley Adamson?" Walang sumagot kaya napatingin sya samin. "Haley Adamson? Absent?"

"Sayang naman absent si Haley, di nya makikita yung bigay ni Dylan sakanya."
Napalakas na sabi ng isa. Alam kong sinasadya nya iyon para marinig ko. Tinignan ko
syang matalim tapos ay nakita kong binatukan sya ng katabi nya.

DYLAN?! She said Dylan, right? Akala ko ako.. nagsawa na sya? Bigla kong ginusto na
tumakbo palabas at umiya ng umiyak. Gago talaga yang Dylan na yan! Hinawakan ni
Faith ang kamay ko tsaka umiling iling. Tumango lang ako.

Di ako papaapekto. Hindi ako papaapekto. Dammit! Sino bang niloko ko? Sinong tanga
ang nagmamahal pero hindi nagseselos?!

Dylan naman.. akala ko na akin ka? Napabunton hininga ako at tumingin sa labas.
Ayokong pumatak ang luha ko dito. Teka, bat ko ba yun iiyakan? Bat ko nga ba sya
iniiyakan?! Ah, disappoinTed lang ako. Oo, yun lang yun.

"You are fifteen minutes late again, mister."

Lahat kami ay napatingin sa pintuan. Martin. Napailing ang ulo ko. 15mins late?
Sana nagabsent na lang sya.

"Good morining din, ma'am." He grinned.

DYLAN’S

I checked my phone and I smiled upon reading Maxine’s five messages. Hindi ko pa
kasi sya tinetext mula nung binasTed nya ako nanaman. Nope, hindi naman ako
nagtatampo. I just want her to realize that I had already invaded her system. And
one more thing, I want to surprise her. Simple lang naman but I am actually running
out of ideas on how to make her feel special.

Special? Why, of course. She is special to me. I like her. There’s no denying. I
like her.

I didn’t attend my class before my 1 hour vacant. I decided to buy three long-
stemed red roses for Maxine. May kalayuan din kasi kaya kasama na yung traffic sa
pagestimate ng oras ko. I knew for a fact na walang maiiwang tao sa susunod na room
nila Maxine after her vacant and I’d like to take that opportunity para doon ilagay
ang bulaklak.

I was right about the traffic. It took me almost an hour to reach the place. I
immediately bought what I needed. Bago ako umalis, sinulat ko ang mga salitang
"have a great day ahead" sa isang business card ng Sebastian Corp. Wala na kasing
time para magprint pa ng love letter. Baka malate ako! Sana magustuhan to ni Maxine
at matuwa siya sa surprise ko.

Nagmamadali kong tinungo ang classroom nila. Pag dating ko dun, I realized na medyo
fail ang naisip ko. I do not know her seat. I straTed picking out some chair when
someone came in. He looked familiar. He’s the new student, hindi ba? Martin ata ang
pangalan? I often see him hanging out with Tessa. I wonder if they’re together?

“Great. Dude, can you help me out?” Yan na agad ang sinabi ko. Pasensya na lang but
I have no time for introductions. Konting minuto na lang at magsisidagsaan na
panigurado ang mga estudyante.

He was eyeing me for a while na ipinagtaka ko naman but then, ngumisi din ito
sakin. “Sure.” Kibig balikat nyang sabi.

I looked at my watch. “Ah, san ang upuan ni Maxine?” I asked.

He looked at what I was holding then back at me tapos ay ngumisi nanaman. The fck
is with him?

“Eto, dito sya nakaupo.” Aniya nang nakalapit sya sa upuan sa mismong tapat ng
teacher’s table.
Tumango ako at doon ko inilapag ang mga bulaklak. “Thanks. Please don’t tell
Maxine.” Ayun lang ang sinabi ko tapos ay umalis na ako.

“Ah, wait!” Pigil nya sakin bago ako makalabas ng room. Nilingon ko sya sandali.
“Martin, pare.” Pagpapakilala nya. Weird. Bakla ba to?

Tumango na lang ako sakanya. “Dylan.” Then I left. Weird.

After 2 boring hours, tapos na ang klase. Agad naman ako pumunta sa nursing
building para makita si Maxine. Nagtago ako sa kabilang room para hindi niya ako
makita. Paglabas niya, nakita kong hindi niya hawak ang roses na binigay ko. Kita
rin sa mukha niya ang pagkabadtrip at inis sa mukha niya. What the hell? She didn’t
like it? O baka naman dapat white rose ang binili ko?

Nang alam ko nang nakalayo na siya. Sinilip ko naman ang classroom nila. Gusto kong
makita kung iniwan niya yung regalo ko. Nakita ko isang grupo ng babae na
nagkukumpulan sa isang table kung san ko nilagay yung roses ang chocolates.

Maya maya pa ng lumapit ako lalo, I over heard their conversation.

"Oo talaga si Dylan Sebastian lang magiiwan nito! For sure exclusive ang business
card nila no"

"Oo nga, yun nga ang point pero.. bat naman nya iiwanan ng ganito si Haley?! Eh
diba si Maxine nililigawan nya?!"

"Aba, ewan ko ha. Pero diba nga sa mismong upuan ni Haley nakalagay tong mga to?

I've heard enough! Sinasabotahe ba ako nung lalaking iyon? Damn that man! Sino ba
sya? And why would he do that? Bakit nya ako sinabotahe? Sino ba sya sa buhay ni
Maxine?

And of all people, damn, dun pa talaga sa Haley na iyon. I daTed her before for
like a month. Why not? She was a perfect catch, the face and body. Pero no strings
attached. Maxine looked pissed kanina. Does it mean she’s jealous? Damn right, she
is! Hindi naman parang bitter ang itsura nya ano kung hindi sya nagseselos?

I have to find her fast cause I only have less than 30 minutes left. I need to
clarify the issue right away. Ang tanga ko rin kasi. Next time lalagyan ko na ng
pangalan kung para kanino yun.

Cafeteria agad kong pinuntahan dahil baka kasama niya lang si Roxy at Faith na
kumakain. And Bingo! Nakita ko agad sila ng mga kaibigan niya.

"Max we need to talk" Hinawakan ko ang braso niya, hihilahin ko na sana siya ng
bigla siyang kumawala.

"Sabihin mo na ngayon wala akong oras na gustong sayangin at may klase pa ako" she
replied. Napakacold. Wait, she's jealous. Di ko alam kung matutuwa ako o hindi. It
frustrates me, yes, pero tangina ang bakla kasi nakakakilig.
"Nagmamadali kasi ako kanina Max kaya hindi ko na nalagyan ng pangalan mo, and isa
pa sabi ni Martin na dun ka daw nakaupo kaya dun ko nilapag" nagmamadaling
paliwanag ko.

"Sa tingin mo maniniwala ako sayo? Si Martin? Oh please Mr. Sebastian. Next time na
pagtatakpan mo ang pangbabae mo, galing galingan mo naman ng excuse. Gawin mong
kapanipaniwala" Galit niyang sinabi sakin.

"But Max i'm tell---"

"Drop it. Ayoko ng makarinig pa sayo. Just so you know, Martin was 15 mins late
kanina. Roxy, Faith, kita nalang tayo pagkatapos ng klase niyo." And she turned her
back at me pero agad kong grinab ang braso nya

"Why is it so freaking hard for you to believe me, Maxine?! I told you I'll court
you no matter what! Tingin mo ganun ganun ko na lang ibbreak yung sinabi ko na
yun?! I even have the whole campus to justify that!" FrustraTed kong sabi.

"Why? You're really asking me why?!" Pasigaw nyang sabi sabay bawi sa braso nya
mula sa pagkakahawak ko. "Pano ko maniniwala sayo kung sinira mo agad yung binubuo
kong tiwala na dapat kong ibibigay sayo?"

I was so stunned. Galit ako sa sarili ko dahil di ko pinangalanan yung card. Galit
lalo ako kay Martin dahil sa kanya magkagalit kami ngayon ni Maxine.

"Pogi," sabi ni Roxy

“Ikaw ang bet namin ni Roxy, Dylan. Kilala namin si Martin. He might do something
bad but please, whatever happens, kay Maxine ka lang kakampi." Faith added. Gumaan
naman ang loob ko at nakuha ko na ang loob ng mga bestfriend ni Max. This is a good
start. Although parang may laman yung sinabi nya, isinantabi ko na lang iyon.

"Thanks guys! Makakaasa kayo na magiging mabuti sakin si Max. I reassured them.
"Sige may kelangan pa ako gawin" Paalam ko at pumunta ako para hanapin ang
putangina.

“Dylan!” I heard Ian called me. Nilingon ko sya and found Kyle and Jeff with him.

“Mamaya na, I have to do something.” Seryoso kong sabi.

“Ayos! Sama kami. We’re dead bored here. Walang chix.” Atubiling sagot ni Jeff.
Tinanguan ko sila sabay libot ulit ng mata ko. I need to find that dck.

I found him in one of the remote areas of the campus. Nakita ko si Martin na
nagyoyosi. Sinugod ko siya at sinuntok. Hinawakan nila braso ko at pinigilan ako sa
pananakit kay Martin.

"Pare ano ba, tama na" sabi ng tropa ko pero nauunahan parin ako ng galit.

"Ano pare?" Sabay punas ni Martin sa kanyang labi. “Problema mo?” Nakangisi nyang
sabi.

“Aba eh gago ka pala ha! Sino ka ba?” Nanggagalaiti kong tanong.

“Ah, yun ba. Ako, ako ang nagmamayari sa babaeng pilit mong kinukuha.” Aniya. Agad
naman akong nakawala sa mga kaibigan ko na naging dahilan ng ilang palitan namin ng
suntok ni Martin. Pucha. Natamaan nya rin ako sa mukha ah. Tarantado to.

“Tangina pare!” Sigaw sakin ni Ian sabay hila papalayo.

“Oh, ano? NAduduwag ka na ba?” May hamon at pangaasar na tanong ni Martin.

Ngumisi ako sakanya. "Nagbibiro ka ba? That's my way of saying..." I dusTed myself
off and continued, "May the best man win"

=================

Chapter 26

CHAPTER 26

Maxine’s

Hindi ko na muling nakita si Dylan after that encounter. I am not in the mood para
makita rin sya anyway. Nasaktan ako eh. Nagseselos kasi ako. I sighed. What if
sinagot ko na sya noon pa? What if nagsasabi naman pala sya ng totoo? What if
nagsisimula na nga si Martin na sirain kami?

Puro na lang what ifs.

I decided not to talk to Dylan the following day and the day after. Bale pangatlong
araw na to. I was so pissed. Hindi nga rin sya nag-abala na lapitan ako eh.

“Labas nga tayo mamaya.” Yaya ko kay Faith at Roxy as we were having our dinner
break. They both looked at me like as if I was joking. “What?”

“Uhm, una, 10 pm pa matatapos ang hospital shift natin.” Roxy said.

“Pangalawa, Sunday is your family day, hindi ba?” Faith added.

“Pangatlo, hindi ka nagpaalam sa parents mo.” Roxy then added again.

“Pang-apat, wala tayong dalang damit.” Si Faith nanaman.

“Lastly, kaya mo lang naman gustong magparty party ngayon dahil kay Dylan.” Roxy
rolled her eyes as she said that.
Inirapan ko lang silang dalawa. “I could call my parents that we are going to party
tonight. And we could find a store or a mall na open pa ng ganitong oras.
Imposibleng wala. And lastly, wala akong pakialam kay Dylan. Alright?” Then I
snapped at them.

In the end, they both agreed din naman. So, before we go back to our hospital
duties, I called my mom.

“Yes, moooom. Mag-iingat po kami. I’ll sleep at Faith’s place.” I told my mom.

“Osya, sige. Make sure you’ll be safe. Okay?” Paguulit nito. “Ah, si Dylan kasama
mo for sure? Good! Para mapanatag ang loob namin.” She said and I could even sense
her smile.

“Ah, ugh, sige na po. Balik na kong duty. Bye, ma. Love you!” I said and ended the
call. I sighed. Pati ba naman parents ko Dylan din ang bet?

At gaya ng napag-usapan namin, we went to find a boutique na open pa sa ganoong

oras. Grabe lang. Ang hirap nga maghanap. Sino ba naman ang bukas pa ng ganung
oras? Good thing at may natimingan kaming boutique na papasara pa lang kaya ayun
super last minute shopping.

I didn’t bother telling Dylan. Why would I? Kaya nga ako magliliwaliw eh, dahil
sakanya. Para mawala pagkabadtrip ko sakanya.

We then went to the nearest bar we saw. Ayos lang naman dahil 10 minutes lang yung
byahe papunta doon. It was almost 11 kaya naman madami dami na rin ang tao. People
were drinking, dancing and talking aloud.
Naghiwa-hiwalay din kaming tatlo after having a table. I went to the bar and
ordered some drinks.

“Hey, miss.” Someone called. Nang lingunin ko sya ay nakasuot ito ng fit na puting
v-neck shirt. And he looked so damn good. “alone?” He asked.

“Wala naman akong nakikitang katabi ko.” I playfully answered.

“Edi okay lang na samahan kita?” He asked.

Tumaas ang kilay ko. “You didn’t ask yet if I want your company.”

“I know you would.” Aniya sabay tawa. Sinabayan ko rin sya ng tawa. Nilibre nya ako
ng ilang drinks. We talked and talked until we both realized na hindi pa namin
kilala ang isa’t isa. “This might be a bit late but I’m Alex.” Pagpapakilala nito.

I laughed at him at inabot ko ang kamay nya. “Maxine.” We shaked hands. “Let’s
dance?” Aya ko sakanya. Pumayag naman sya. I was a bit tipsy already, alcohol was
kicking in kaya malakas ang loob ko. Besides, Alex looks harmless. Alright, he’s
sexy and I bet he wants to get in between my pants but I think he’s not the rapist
type of guy.

Hindi ko na namalayan kung nakailang sayaw kaming dalawa. Basta ang alam ko, when
we starTed dancing, marami pang tao. Hanggang sa ngayon, medyo maluwag luwag na.
Nagsiuwian na ba ang ibang tao? What time is it anyway? Nah, why would I care nga
pala? I came here to have fun ‘til the sun comes up. At nawala na nga sakin ang
epekto ng alak, goodness, I need to drink again later. I’m already sober!

“Woohooo!” I screamed dahil nagsimula uli mapuno ang dance floor. Alright! This is
really fun. Napansin ko din na medyo nalayo na ako kay Alex. When I saw him, he
wasn’t dancing alright, he was trying so hard to look for me but the lights were so
dim and there were girls twerking before him. I laughed. He looked silly!

“Ayy!” Muli akong napahiyaw nang may humili sakin. “Wow, wait lang!” I said while
laughing. I can’t see kung sino ang humihila sakin pero parang lalaki, mas malaki
kamay kesa sakin eh! “Wait nga, let me go!” Medyo iritado ko ng sabi.

We suddenly stopped sa hindi masyadong crowded area. Then he faced me. God of gods!
Holy shit! Dylan!

“Anong ginagawa mo dito?” I hissed at him.

“Ikaw ang dapat sumagot nyan.” Sagot nya. “We have to talk and we are not doing it
here.” aniya sabay hila uli sakin.

“Aray ko naman, Dylan!” I protesTed.

“Nagrereklamo kang hinihila kita pero wala kang reklamo habang kung sino sino ang
kinakasayaw mo!” Galit nitong sabi. Aba, ang kapal ha! Sya pa ngayon ang may ganang
magalit?! Tinulak ko nga. Pero yun nga lang, nahuli nya muli ang kamay ko at hinila
ulit ako.

“Wait lang, yung purse ko!” Pagdadahilan ko.

“Forget it, nasakin na!” Sagot nya habang hinihila pa rin ako papuntang kotse nya.
“Get in.” aniya habang nakabukas ang pintuan ng passenger’s seat. I just stared at
him. “I said get in, Maxine.” Utos nyang muli pero hindi ako nagpatinag. “You will
get yourself in o bubuhatin kita at ako mismo ang magpapasok sayo.” Seryoso nitong
sabi.

Ugh! I raised my hand in surrender. “Fine! Fine! Papasok na!”

=================

Chapter 27

CHAPTER 27

I didn’t ask where he was taking me, hinayaan ko lang syang magdrive but it was
obvious that he won’t take me home. I did not dare to ask, baka mamaya mainit pa
ang ulo nya eh. Ni hindi ko nga alam kung anong karapatan nyang magalit! Ako dapat
ang galit!

I fell asleep.

Nakatulog ako. At ngayon, nagtataka akong gumising sa ibabaw ng malambot na kama.

Pagkagising ko ay walang tao. Dylan. Right, Dylan took me here. Suot suot ko pa rin
naman ang damit ko kanina. God, I feel sticky. I went out to find Dylan. And ayun
nga, nakita ko sya sa kusina.

The place looked like a condo. Sakanya nga siguro ito.

I coughed. Okay that was scripTed but at least that caught his attention. He was
busy manipulating the coffee maker pala. He raised his brows when he saw me. “I..
uhm, I want to take a bath.” I said.
He sighed. “Open the lower drawer and you’ll find towels. And if you wnat to wear
my clothes, I have my shirts on the second closet.”

“Undies?” I asked. What a dumb question. I mentally pinched myself. Stupid.

“I don’t have panties.” Aniya tapos ay tinalikuran ako.

Ugh. I marched my way back to his room and opened his whole closet. I am so bad
with instructions eh kaya binuksan ko lahat. I took one plain white shirt and..
nothing. I don’t want to weat his undies! Paano kung may sperm?

The water felt good. Hindi ko alam kung gaano ako nagtagal sa loob ng shower room.
Pero pagbalik ko ay walang Dylan doon. I did not expect na meron syang blower kaya
naman yung nakita kong fan, yun ang ginamit ko sa pagpapatuyo ng buhok. Tuyo na ang
buhok ko’t lahat lahat pero wala pa ring Dylan na dumarating. Bahala ka sya. I know
this is the only room here.

I went back to his bed. Dumapa ako doon hanggang sa medyo dalawin ako ng antok.
Andun na eh. Andun na ko sa point na inaantok na at konting push na lang ay
makakatulog na ako. But then, I heard the door open. I didn’t move. Nanatili akong
nakapikit.

“Such a tease.” I heard him hissed. Natawa naman ako. So I have that effect on him,
huh? “But what the hell, I won’t sleep on the couch.” Sabi nitong muli. I was
trying real hard not to laugh. Omg. He is funny. As expecTed, naramdaman ko syang
tumabi sakin.

I remained still for a minute or two, binuksan ko ang isa kong mata at nakita kong
nakatalikod sya sakin. Too bad he was wearing a shirt. I’m such a tease, huh?

I traced his spine downwards. Napangisi na lang ako nang naramdaman ko ang
paninigas nga katawan nya.

“Maxine!” Suway nya sakin nang naabot ko ang pinakadulong bahagi ng spine nya.
Hinarap nya ako at nagtama ang mata namin. I saw different things in his eyes –
anger, passion, lust. I didn’t know what got through me but I pulled his head for a
kiss.

Unti-unting nagbago ang ayos namin. First I was on top of him while we were
kissing, then next thing I know, I was already beneath him naked and he’s already
topless too. Before I could even process things, I felt his lips kiss my neck down
to my naked chest. His hands cupped my exposed mounds. Until I felt his lips
replaced his one hand.

“Dylan,” I called. I wasn’t pretty sure if I wanTed him to stop or not. We are
going to do it, are we not? Tama ba to? Sakanya na ba? Before I could process a
thing again, his free hands were already caressing my thighs – outer to inner.

“Ah!” I felt how electricity traveled through me when his fingers touched me in
between. I pulled him up for a kiss but his fingers didn’t leave my spot. I
couldn’t kiss him properly. I was starting to get lost with his touch. I didn’t
even know how he managed to plant his kisses from my lips down to in-between.

“Dylan!” I cried his name. I had to admit, his kisses were damn powerful. He had
did this so many times before but it still feels great everytime. No decent girl
would let a guy just kiss her, I know, but it just so happened that I am in love
with this guy.

“Love, you are perfect.” He whispered. I looked at him as he had gone completely
naked. I gulped. Would it fit? “And I love you.”

Hindi ko alam kung saan ako mas mabibigla. Sa sinabi ko sa hapdi nang naramdaman ko
sya sakin?

“Uhh!” I moaned in pain when he starTed to move.

“Hush, love, just let me.” Aniya. He kissed me until my muscles relaxed. But when
he moved, ganun pa rin. It was really hella painful at first but the next few were
simply amazing.

“Ah, Dylan!” I screamed his name as pleasure starTed invading my being.

I was starting to lose myself when he suddenly stopped. Believe me, halos pati
kaluluwa ko ay tumakas! “Be my girl, Maxine.” Nagjojoke sya, hindi ba?

I looked at him. I was amused but he seemed serious. I was about to throw a punch
line on him when he starTed moving again and I couldn’t stop myself from moaning.
“Be. My. Girl.” Aniya muli kasabay ng ritmo ng galaw nya.

“Ah. Dylan!” I screamed. He frustrates me!

“What?” Hamon nito. He slowed down his pace then moved faster again. “Say yes.”
Aniya muli.

He was about to slow down again or worst, stop. No. No! No! “Fuck, yes! Yes,
Dylan!” I screamed on top of my lungs.

“That’s better.” Aniya then he starTed bringing back the pleasure. I was feeling
him wholehearTedly. What he was giving me was beyond intense. It was the bestest.
Until I surrendered everything and we both reached our climax.
He was panting as he moved beside me. He gestured for a hug. Niyakap ko sya. I was
up for cuddling but I was damn sleepy.

“I love you.” That was the last thing I heard before I drifTed to sleep

=================

Chapter 28

CHAPTER 28
I’ve been all smiles since our relationship started. Alam na rin sa school. Sino
bang hindi makakaalam? Hatid sundo nya ako, we walk hand in hand, eat together, he
would even steel a kiss out of nowhere! Shempre nakakakilig naman talaga pero
nakakahiya rin.

And Matin and Tessa. Hindi naman maiwasan ang masama at inggit na titig ni Tessa.
Si Martin from time to time eh nambwibwisit pa rin talaga sya but I am trying my
really best para hindi na lang sya pansinin. I sighed. Gusto kong sabihin kay Dylan
lahat kaya lang ay hindi ko alam. I am afraid na magbago ang tingin nya sakin.

“Hey, nakikinig ka?” I blinked twice when I heard his voice. Nang tignan ko ito ay
nakakunot ang noo nya.

“Ha? Ah, iniisip ko lang yung finals.” I lied.

“Sus. You’ll nail the tests for sure.” Aniya sabay halik sa pisngi ko. “So, san mo
gusto sa sembreak?” Tanong nya.

“Ano?” Tanong ko pabalik.

“Come on, babe, let’s go out on our break.” Aniya sabay subo sakin ng fries na
tinanggap ko naman.

“Ikaw bahala.” Sagot ko dahil wala naman akong maisip na lugar.

“Alright.” Masaya nitong sabi.

We were eating with our friends inside the cafeteria. Okay na sana eh kaso nga lang
biglang dumating si Tessa at ang alipores nya kasama si Martin. Nakatitig lang sila
samin. Seriously, hindi na lang sila kasi magmove on. Uso naman yun eh.

Laking pasasalamat ko na nga lang at natapos ang pagkain namin ng normal. Walang
eksena na nangyari. Yun nga lang halata talaga sa mga mata ni Tessa gusto nya akong
sabunutan. She’s still acts like a highschooler. Matagal na silang tapos ni Dylana
nd it was very clear na laro lang ang meron sakanila dati but until now, she’s
still acting like a bitter bitch who had her boyfriend stolen by another bitch.
Ugh. Seriously, she needs to grow up.

Dating gawi, todo iwas pa rin ako kay Martin sa klase.

“Alright. I will pair you into two, I need this activity done by the end of the
period.” Yan agad ang bungad ng professor namin. Napa-‘aww’ naman lahat dahil
walanh may gusto ng ganun na pairing. Maski naman ako, ayaw ko yun. How could you
work with someone you don’t like? I sighed.
“Alonzo, Amparo.” The professor starTed pairing.

“Bernardo, Andrada.”

“Dela Vera, Buenavista.” Halos malaglag ang panga ko at matigil ang paghinga ko
dahil sa narinig ko. Ano daw? “Dela Vera and Buenavista.” Paguulit nya nang
napansin nya siguro na walang tumatayo sa dalawang nabanggit. Damn! “Buenavista,
ano pang hinihintay mo?” Masungit nitong tanong sakin. When I looked at Martin
nakatayo na sya at malawak ang ngisi. Damn!

Labag sa loob akong lumapit sakanya. I wasn’t looking at him. Pero ramdam ko ang
kanyang titig at ngisi. He is loving this, isn’t he? Ugh! Of all people! Tinuon ko
ang pansin ko sa mga kaklase ko. Buti pa sila walang problema sa mga partners nila.
Nakinig na lang ako ng mabuti sa professor namin na nagdidiscuss kung ano ang
gagawin.
“Okay, you may start now. Failure to finist the activity as this period ends
automatically gets zero.”

“Maxine, we have to do the work.” Bakas ang pangaasar sa boses ni Martin. I took a
deep breath and glared at him. “Whoa! Come on, sugar, we got some stuffs to do.”
Aniya then he took the paper I was holding.

Binasa nito ang mga questions na nakasulat. He was basically answering them. Kaya
naman pala nya eh!

“Buenavista, wala na atang naitutulong dyan. Might as well give you zero.” I heard
the professor say. Damn!

“Sorry po.” Nahihiya kong sabi.

“Akin na nga iyan!” Agaw ko kay Martin.

“Tsk. Tsk.” Pangiinis ni Martin. “Let me help you, sugar.” ANiya tapos ay dumikit
sakin! The nerve! Isaksak ko kaya sakanya tong ballpen?! “Too bad, your lover can’t
see how comfy I am with you.” Asar nito.

“Shut up.” I hissed.

“Oops, wala sya dito para ipagtanggol ka.” Nakangisi nyang sabi. “Now I wonder if
ipagtatanggol ka pa nya kung malaman nya ang totoo.”
“I said, shut up!” Mahina ngunit madiin kong sabi.

“Pano ko kaya sasabihin?” Sa sinabi nyang iyon ay napatigil ako sa pagsulat.

Tinignan ko sya ng masama. “Mamaya kaya? Personal? Sulat? Hmm? Ano sa tingin mo?”
Nakakabwisit nyang tanong sakin.

“Back off, Martin.” Babala ko sakanya.

“O kaya ipapanood ko?” He said with a triumphant smile. Ramdam ko kung paano
nadrain ang mukha ko ng dugo. I suddenly felt cold. Nervous. Worried. Ipapanood?
Means? May copy sya? Oh god. May copy sya! That was a long time ago! “Oops, I guess
I just scared you.” Malawak ang ngiti nya sa labi nang napagtanto nya kung gaano
ako kabothered. Damn this guy and Tessa!

“Okay, pass you papers.” The professor soon then announced. Everybody, including
Martin, got up their seats and starTed passing their papers. I was left tehre
dumbfounded. Kung hindi pa ako kinalabit ni Faith at Roxy, malamang wala pa rin ako
sa sarili.

The two were bothere with my pairing with Martin. They kept on asking what happened
pero wala akong sinasabi. I was so scared. Really scared.

Since we have 15 minutes break before the next subject, tumakbo ako papuntang CR. I
said okay lang kahit wag na nila akong samahan. Kelangan ko lang mapag-isa. I need
to think.

Pero bago ko pa man marating ang CR, isang kamay na ang humila sa braso ko papasok
sa isang bakanteng classroom. Tessa.

“Aray ko! Bitawan mo nga ako!” Reklamo ko sakanya nang nakapasok kaming dalawa.
“Kulang pa yan, bitch!” Galit nyang sabi.

“Pwede ba, wag mo akong idamay sa bitterness mo!” Inis kong sagot.

“Wag kang magpakasaya ng sobra, Maxine. Hawakan mong mabuti si Dylan habang hawak
mo pa. Dahil sooner or later, sarili mong kagagahan ang tratraydor sayo.” Nakangisi
nitong banta sakin. I was about to say something pa pero umalis na lang ito bigla.
Binunggo pa ang braso ko.

Dammit. Hindi totoo ang sinabi nya, Dylan won’t leave me. I will tell him soon
enough, I swear.

=================

CHAPTER 29
CHAPTER 29

"Saan ba kasi tayo pupunta, Dylan? Kanina pa tayo nagbbyahe eh! Apat na oras na.
Ang sakit na nga ng pwet ko eh." Naiinip kong tanong sakanya.

"Secret." Nakangisi nyang sabi. Inirapan ko na lang sya at sinubukan ko uli

matulog.

Our sembreak starTed two days ago. Pinaalam nya ako sa parents ko na aalis kami
ngayon,w alang atubuli naman silang pumayag as long as aalagaan daw akong mabuti.
And now, God know where he's taking me. Ang totoo nyan ay two weeks ago ko pa sya
tinatanong kung san ba kami pupunta pero kung hindi 'secret' ang sagot nya ay
'surprise' naman, porke wala akong maisip na lugar na magandang puntahan eh. Basta
ang sinabi nya lang sakin ay magpack ako ng pang 3days and 2nights na trip and
bring some swimsuits too. So basically diba pupuntahan namin ay isang resort or
something?

Welcome to La Union..

"La Union?!" Napasigaw kong sabi

"What?" Gulat na tanong ni Dylan.

"'Welcome to La Union' sabi ng sign board! Are we in La Union?!"

He showed me his flashy grin bago nagsalita muli, "Welcome to La Union, baby."

OMG. Dinala nya ako sa isang probinsya! I can't believe it! First time ko
makarating sa isang probinsya and I'm with him. Ang saya!

Halos hindi ako nakatulog sa byahe dahil sa sobrang pagkaexcite ko. Pinagmasdan ko
ang paligid, so greeny! There are trees everywhere! Shempre hindi naman nawawala
yung mga some buildings din dito ano pero may mga puno talaga sa mga nadaanan
namin. Bihira kasi ako makakita ng street na may puno sa City eh. Ganda rin pala
talaga pag nagchange ka ng environment.

"Babe, I'm hungry." I lied. Gusto ko lang din masubukan ang mga pagkainan dito sa
La Union.

"Next fastfood resto I know is mga 10km away pa eh. Kaya mo pa ba?"
"Ha? Gutom na gutom na ko, babe! Hanap ka na lang dyan ng carenderia or kahit anong
kainan. I relly need to eat." Syempre kelangan diba kapanipaniwala ang acting ko.
Di pa naman ako talaga masyadong gutom, nakakaexcite lang din kasi makatikim kung
pano ba magluto ang mga ilocano. Preferably talaga eh gusto ko yung madadaanan
namin agad na kainan. Tipong parang lutong bahay ang datingan.

"Are you sure, Maxine?"

"What? Di ako choosy! Hurry up!" Nagtataka siguro to kung bakit parang biglaang
gusto ko kumain sa kung saan saan.

"Okay okay." Then after that ay binilisan pa nya konti ang speed. Ano ba to, bat
walang carenderia dito?
Hay, oo nga naman. Ano ka ba naman, Maxine, carenderia sa gitna ng bukid. Okay ka
lang? Tss. Yea, ang view namin ngayon ay isang bukid. Ang peaceful talaga ng lugar
na to.

"Dylan Dylan! Ayun oh! Restaurant!!!" Masaya kong sabi sakanya and agad agad naman
syang nagpunta dun. Oh, diba? Restaurant sa bukid. San ka pa makakakita nito?
Nakaka-wow talaga. And take note ha, not carenderia it's a restaurant.

Ang theme ng restaurand is uhm parang.. i don't know how to explain this. Parang
modern bahay kubo? The name, which is Kambak, is a bit weird and I do not know the
meaning pero mukhang masarap naman pagkainan ang place.

I went out of the car and inhaled fresh air. Nakangiting hinawakan ni Dylan ang
kamay ko. Pagpasok namin sa loob ay nafeel ko na agad ang aura ng probinsya. Modern
bahay kubo nga ito. An accommodating staff took our order.
"Babe, where exactly are we?" Tanong ko kay Dylan habang naghihintay kami ng
pagkain namin.

"Santo Tomas, La Union." He grinned at me. Akala ko ako lang exciTed dito, pati
pala sya mukhang exciTed.

"Where exactly are we going?" Takang tanong ko.

"Secret. Let's say we still have an hour or more, depende sa traffic, bago tayo
makarating dun."

When our food came, we rarely talked. Nilasap ko ang sarap ng luto ng mga taga La
Union. And God, I am full! Grabe. Sarap. Pagkatapos namin kumain, back on the road
again.
May mga busy parts din pala dito? Maybe town proper nila ito? Medyo parang traffic
kasi and dumami bigla buildings and houses and cars ang tricycles too! Oh and may
traffic lights! Cool. Parang city lang!

Dahil red pa lang ang ilaw, pinagmasdan ko ang paligid and I realized nasa tapat
pala kami ng simbahan. It's huge! And it's very.. classical? Antique? Teka pano ba
to sasabihin.. basta! Yung tipong unang tingin mo pa lang sa simbahan na to eh
masasabi mong matagal na tong nakatayo and matibay ito and susyal ang mga gamit
dito? I wish we could go in. Maybe yayain ko na lang si Dylan pagpauwi na kami,
right? I looked for a signboard para ma-google ko ito and magkaidea ako sa kung
anong nasa loob.

Oh, there! Uhm.. Agoo Basilica Church. Agoo? As in pronounced as 'Agu'?

"Babe, are we in Agu? I thought Santo Tomas ito?"

"Agu?" Nagtatakang tanong nito.

"Yea, Agu. Look at there oh! It says Agu Basilica Church!" I poinTed at the
signage. He laughed hysterically.

"What's funny?" I asked him, with matching taas ng kilay.

"You are. You're funny." Hindi pa rin sya tumitigil sa kakatawa. Wth is wrong with
him?!

"Hey! Ano nga kasi!!!" Niyugyog ko sya.

"Stop stop! Baka mamaya bigla ko mabitawan ang break, mabangga tayo sige ka!" Tapos
ay tumawa uli sya ng mahina. Inirapan ko lang sya ang umayos na sa ko sa
pagkakaupo.

"It's not Agu, babe. It's Ago-o. We're not in Santo Tomas anymore. Another town na
ito. Ago-o. Okay?"

"Ago-o." I repeaTed then he chuckled. Lakas talaga mangasar ng lalaking to! “Ago-o.
Ago-o. Ago-o.” I had fun repeating that word over and over.

After that ay di ko namalayang nakatulog na ko ulit. I don't know how long pero
pagdilat ko ng mga mata ko.. it's traffic.
"Uhh.. where are we?" Tanong ko agad kay Dylan.

"San Fernando City. We're few minutes away sa destination natin."

I nodded and asked again, "How long have I been asleep?"

"An hour, babe." Pagtingin ko sa orasan ng sasakyan, it's already 1:30 in the
afternoon.

Nasa San Fernando City daw kami. City..? City?!?!?!?!

"Where are we again?" Uli kong tanong sakanya.

"San Fernando City."

Hinampas ko sya sa braso na sya namang kinagulat nya.

"Aray! What was that for?"

"Why are we in a city?! Wala na tayo sa La Union?!” Medyo masamang loob kong sabi
sakanya.
"Hey hey! Relax! We're still in La Union. Geez. Former town to pero it has been
developed as a city. Chill." Aniya.

Oh.. hehehe. I starTed to freshen up. Siguro 30mins din nakaraan nung nakakita ako
ng signage saying we're in San Juan, La Union. So wala na kami sa San Fernando? I
continued fixing myself kaya di ko na napansin dinadaanan namin. Nagulat na lang
ako nung nagsalita sya.

"We're here." Takang taka naman ako kaya inilibot ko ang paningin ko. Naramdaman ko
rin ang malamig na hangin. There were some cars parked and may mga tao. I saw some
people and some foreigners wearing their swimwears.

May nakita rin akong sinage: Kahuna Beach Resort and Spa.

"Beach?" Nanlalaki kong matang tanong kay Dylan.

"Let's go." Aniya habang hawak ang kamay ko, pumasok kami sa isang resort siguro to
malamang.

"Good afternoon, sir." Lagkit ng tingin ng babae. Arte! Nairita ako sa tono ng
babaeng to na nasa lobby na to. Si Dylan lang binati nya! Hello? Kasama ako dito,
hello??

"Dylan Sebastian.” Agad na sabi ni Dylan.

“Ah, Rest House, sir?” The lady asked.

“Yes, please.” Sagot naman uli ni Dylan.

“Ilan po sila, sir?” MAlanding tanong nanaman ng babae. Isa na lang talaga
dudukutin ko na mata ng babaeng to!

“Oh, just me and my wife.” Dylan said sabay akbay sakin. Kita ko naman ang
pagkabusagot ng mukha ng babae. Yea, take that. I am his wife. Kilig

=================

Chapter 30

CHAPTER 30

"Follow me, sir, ma'am." One of the lobby boys said.

Ayun nga, sinundan namin ang lalaki. Rest house? May pinaparent silang room na rest
house? Wait, gulo ko ha. Pagkadating namin sa lugar, aba, oo nga no, parang rest
house type nga talaga! I love! Tinungo ko ang isang bintana kung saan kitang kita
ang magandang view ng dagat.

Wow. I've been to beaches before but so far, this is the best. Dagdag pa yung
maganda naming tinutuluyan ngayon. Ang galing!

Naramdaman ko bigla nag pagyakap ni Dylan sakin galing sa likuran.

"You like it here?" Tanong nya. I shivered nung naramdaman kong dumampi ang labi
nya sa batok ko.

"Yes. Thank you." Di man nya makita ang mukha ko ngayon, sana naramdaman nya ang
pag ngiti ko. Hinarap ko sya at I kissed him sweetly and passionately. Siguro dala
na rin to ng sorbang kasiyahan.

"Come on, you take a rest first and then mamayang malilim na tayo lumabas. I have
to fix something first, okay?" Tumango na lang ako and then nagtungo sa kwarto
without even asking kung saan sya pupunta.

Bandang 5pm na rin noong nagising ako dahil sa isang halik na dumampi sa pisngi ko
at sa malambing na bulong, "Wake up, sleepyhead. May pupuntahan pa tayo."

Hmm.. Dylan. Ang sarap pakinggan ng malambing nyang boses. Ngumiti lang ako sakanya
at hinalikan sya sa labi bago pumasok sa banyo at nagfreshen up.
"Maxine, may bistida sa ibabaw ng kama. Wear it. Lalabas lang ako sa front desk,
I'll see you there."

"'Kay." Sabi ko na lang bilang tugon.

Pagkalabas ko ng banyo, nakita ko ang puting dress sa ibabaw ng kama. Hmm. Simpleng
sleeveless wite dress lang ito na hanggang tuhod. Now, inayos ko ang sarili ko.
Nagapply ako ng nude make-up and halos parang natural lipstick. Sakto lang
pangbeach get-up.

Tinignan ko ang kabuuan ng sarili ko sa isang malaking salamin at labis na natuwa.

I look simple. Mula sa ayos ng buhok hanggang sa gamit ko sa paa, simple.

Gaya nga ng sinabi ni Dylan, nagkita kami sa front desk. He's wearing an almost
see-through long-sleeved polo top and a knee-length shorts. Sa ganung ayos nya
lang, he looks so damn gorgeous. Akalain nyo nga namang napakaswerte ko sa
boyfriend ko oh?

Akmang iccheck nya ang oras noong nahalata nya akong nakatayo sa di kalayuan. He
smiled.. hmm.. that smile. Nakangiti syang lumapit sakin at agad nyang hinawakan
ang kamay ko.

"Come, baka di na natin maabutan." Nakangiti nyang yaya sakin.

"Huh? Ang alin?" Sinagot nya lang ako ng isang ngiti. Namalayan ko na lang na nasa
may dagat na pala kami.
Sunset..

"Wow.." I was amazed.

"Lagi ako dito sa San Juan pag bakasyon. That sunset? Ang ganda, diba?"

"Yes.." Yun lang ang nasabi ko dahil sa sobrang pagkamangha. Ngayon ko lang
naappreciate talaga ang nature. Pati nga sunset eh ngayon ko lang nakita. And
sobrang naamaze ako. Napakaganda dito.

"Pero.. that's nothing compared to you. You're prettiest above all, Maxine. I'm so
drawn into you." Tapos ay naramdaman ko ang paghalik nya sa kamay ko.

Naramdaman nyo na ba yung parang sasabog ang puso nyo dahil sobra yung pagmamahal
na nararamdaman nyo? Yun bang umaapaw na yung pagmamahal kasi parang sobra pa sa
sobra yung nararamdaman mo? Yung pagmamahal na alam mong totoo talaga kaya gusto
mong maiyak sa tuwa? Eto yun eh, eto yung nararamdaman ko ngayon.

Umupo kami ni Dylan sa buhangin. Inakbayan nya ko habang nakapatong ang ulo ki sa
balikat nya. Pinagmasdan namin ang lumulubog na araw. Napakaganda talaga. Akala ko
sa movies lang dati to nangyayari, hindi pala.

Tahimik lang kami ni Dylan. No words spoken pero perfect na perfect.

"Come, may pupuntahan tayo." Noong medyo madilim na, dun lang nya ko niyayang
umalis.

Actually, di na ko talaga nagtanong kung anong meron. He won’t answer me anyway

kaya hinayaan ko na lang na dalhin nya ako sa kung saan.

Perfection.. yun ang unang impression ko noong nakita ko itong lugar..

Isang dinner table na nakaset up para sa dalawang tao ang nasa gitna ng buhanginan
at tanaw na tanaw ang dagat, dagdag pa rito ang mga makikinang na bituin sa langit.
Kasabay nito ay may mga taong tumutugtog ng violin.

"Romantic dinner date para sa isang magandang babae." Narinig kong bulong ni Dylan.
Napangiti naman ako sa sinabi nya at sa sobrang tuwa ko ay niyakap ko sya.

“Hey, relax, babe. Hindi pa nga lang naguumpisa eh nagtthank you ka na." Pabirong
sabi ni Dylan habang niyayakap ako pabalik.

Napakagentleman talaga ng boyfriend ko. Inalalayan nya pa kong umupo sa aking

upuan. Sumenyas sya bigla at hindi lang natagal ay may mga taong dumating sa aming
lamesa upang ihain ang pagkain.

Seafoods! Wow! Paborito ko ang seafoods! Lalo na yung mga crabs at hipon, sarap!!!
"Gusto ko sana mga steak ang ipakain sayo or something like that para mukhang
sosyal kaso sabi ni mommy masisira daw ang theme ng beach dinner kung hindi naman
seafoods ang ipapakain ko." Nahihiya pa nyang sabi.

Sabi daw nino? Ng mommy nya? OMG. Nakakahiya! So it means alam ng mommy nya ito?
Kakakilig naman ang effort ng lalaking to.

"Ano ka ba, paborito ko ang seafoods! Lalo na itong mga crabs!" Ipinakita ko
sakanya ang malalaking mga crabs.

Masaya kaming kumain and ang sarap sarap kumain ng kamay ang gamit! Feel na feel ko
talaga itong pagkain ko ng crabs, hipon, tahong at tilapia. Masaya kaming
nagtawanan ni Dylan habang kumakain.

"It's already 10, maybe we should go back. We have to sleep early, marami tayong
gagawin bukas." He said exciTedly.

"Hindi naman halatang planado mo lahat, no?" I chuckled.

And next thing I saw? Namula ang pisngi nya.

"Dylan Sebastian, are you blushing?!" Tapos ay tumawa ako ng tumawa.

"H-hey! Stop that! I-i am not b-blushing!" Defensive nyang sagot.

"Then why are you stammering?" Pangaasar ko.

"Ay, ewan ko sayo Maxine Andrea! Tara na nga!" Di ko talaga mapigilan ang pagtawa
ko kaya naman kahit na hinila na nya ko patayo at paalis sa lugar ay tawa pa rin
ako ng tawa.

"You're the sweetest." Then hinalikan ko sya sa pisngi noong napagod na ko sa

kakatawa. "Thank you for tonight, Dylan. It's the best." Buong puso kong sabi.

"Of course, anything for the finest lady." Tapos ay kinindatan nya ko habang
binubuksan ang pinto ng resthouse.

"Maliligo ka ba? Mauna na ko, ha? Kanina pa ko sa byahe nanlalagkit eh." Iritado
nyang sabi habang hinuhubad ang kanyang polo tapos ay hinagis ito sa kama. Of

all places, bakit sa kama pa?! My goodness.

Bago pa man ako makasagot sa sinabi nya at makareklamo sa ginawa nya, pumasok na
sya sa banyo. Tignan mo yun. Napaka talaga ng lalaking yun!

He has been on his sweetest form tonight. This surprise trip, the romantic date..
what more could he give? Eh, ako? What more can I give?
I suddenly frowned sa realization ko. Ang totoo kasi nyan, wala pa kong nabibiling
regalo sakanya, yun bang parang token of appreciation lang sana, kahit ganun lang.
Tanging pagmamahal ko lang talaga ang regalo ko sakanya ngayon. Hay..

Tanging pagmamahal ko lang. Wait.. wait a minute!

Tanging pagmamahal ko lang! Tama! Yun nga! Diba, ang the best naman talaga na gift
ay ang pagmamahal? That's it! I'm gonna make him feel how much I love him!

Dali dali kong nilabas ang aking ipad at isinaksak iyon sa speaker. Full volume din
ang peg para marinig nya sa banyo! Buti na lang at may kalayuan din talaga ang
pagitan ng mga resthouses na ito and malayo din mula sa hotel proper.

Hmm.. nasan ba dito.. ayun!!

Tonight(Best You Ever Had) by John Legend

Nakangisi ako habang unti unti kong binaba ang dress na suot ko, pati ang iba ko
pang suot ay hinubad ko rin bago pa ko pa ko pumasok ng banyo.

Umalingasaw sa paningin ko ang steam ng hot water galing sa shower. Nakita ko rin
ang halos silhouette na lang ni Dylan mula sa glass walls ng shower. Naghahum pa
ang gago. Natawa tuloy ako ng mahina.
Binuksan ko ang shower door and alam kong hindi nya iyon naramdaman. Very good.

Agad ko syang niyakap.

"Hey!" bigla nyang tugon.

"Shh." Tapos ay hinalikan ko sya sa batok nya. "Let me show you that I'm the best
you cpuld ever have."

Dahan dahan kong ginapang ang kamay kong nakayap sa bewang nya pababa sa kanyang
puson patungo sa kanyang pagkalalaki. I love how ready he is and how his body
responds to my touches. Sabay sa rhythm ng kanta. I heard him moan and that pleased
me.

"Max.."

"Hmm?"

Akala ko ay sasagot sya pero hinarap nya ko bigla and then he kissed me
passionately. Damang dama ko ang sensual touches nya. Hinaplos nya ang likod ko
tapos ay itinalikod nya ko sakanya at malambing na hinalikan ang leeg ko habang ang
dalawa nyang kamay ay nagexplore sa katawan ko.
"Uhm.." Mahinang ungol ko noong naramdaman ko ang kamay nya sa ibaba ko. Pinahawak
nya ako sa glass wall habang unti unti nyang pinaramdam sakin ang pagmamahal nya.

"Please.." bulong ko sakanya pagkatapos mismo ng kanta.

Hinalikan nya ako sa leeg and then di nagtagal ay naramdaman ko na sya sa loob ko.
He was slow and gentle, talagang parang pinaparamdam nya sakin ang bawat parte ng
pagkatao nya.

"Maxine.." Mahina nyang bulong pero kasabay nun ay ang pagbilis ng kanyang ritmo.

I moaned with pleasure, he chanTed my name. Halos katawan lang namin ang naguusap
sa pangyayaring iyon. We've had sex a couple of times already but tonight was
different. I don't know. Naninibago ako pero it's nice and overwhelming.

When I already felt the familiar feeling down there, I freed myself and Dylan did
the same too.

=================

Chapter 31

CHAPTER 31

I watched him walk towards me with his surf board. Basang basa ito dahil sa
kakaahon nya lang mula sa dagat. Siguro ay magiisang oras na rin syang nakabilad
doon habang ako naman ay andito lang sa ilalim ng puno ng niyog.

Pinagmasdan ko ang kabuuan nya habang naglalakad. Napakaperpekto talaga ng muscles

nito sa katawan. Ang wet look nya lalong nagpagwapo sakanya tapos naidagdag pa sa
hotness nya ang surf board. Di ko akalain na ganito pala kagwapo itong boyfriend
ko. I'm a lucky bitch.

Nabanggit sakin kanina ni Dylan na magdadalawang taon na daw sya since natuto syang
magsurf. Enjoy daw iyon and niyaya pa ko na subukan ko. But HELL NO! Ayoko.
Pakiramdam ko ay malulunod ako pag nagkamali ako.

I preferred to watch him from afar kesa magswim sa dagat, bukod kasi sa mainit,
medyo.. uhh.. medyo natatakot ako. Magaganda ang mga alon , napakaperfect para sa
surfing pero pakiramdam ko ay tatangayin nila ko papalayo sa gitna ng dagat.
Besides, tirik na tirik ang mga araw, mabilis pa naman ako umitim and busy sa
pagsurf si Dylan, baka hindi nya ko mabigyan ng pansin doon or kaya baka
makaistorbo pa ko sa ginagawa nya.

Malapad ang ngiti nya habang papalapit na sya sakin. Kinuha ko sa dala naming bag
ang twalya nya at iniabot iyon sakanya.

Akala ko ay kukunin nya sakin ang twalya pero bigla nya kong hinalikan sa pisngi at
tumabi sakin paupo.

Okay, now I'm wet! "Dylan! Magpunas ka nga muna."

"You should enjoy the beach, Max." NAkangisi nyang sabi.

"I am enjoying the beach." Irap ko sakanya.

"Para saan pa yang beach attire mo kung di ka rin naman maliligo sa dagat? Enjoying
the view ka lang naman eh, hindi naman enjoying the beach." Napailing sya at
napakamot ng ulo.

DYLAN'S POV

“Di.. uhm.. I don't know how to swim sa mga dagat. Oo naman, I’ve been in beaches
pero hindi talaga ako lumalangoy. I loved watching sharks when I was a kid until
dad joked na may sharks sa dagat. Nakalakihan ko na yung joke na yon and proven na
wala naman sa mababaw na parte, pero hindi maalis sa utak ko. Post traumatic,
probably. Sabi nila parang sa pool lang din pero wala namang alon sa pool ha!!!"
Nagulat ako dahil bigla nya kong hinampas. What was that for?

"You don't know how to swim sa dagat?" Ininda ko ang sakit ng hampas nya dahil I
was too amused sa confession nya. Who would have thought na ang isang Maxine Andrea
Buenavista ay hindi marunong lumangoy sa dagat dahil takot sya sa sharks? Really?
Sharks sa mababaw na parte ng dagat?

"Feeling ko na baka mamaya habang lumalangoy ako dyan eh may pating. DON'T LAUGH!"
Nahihiya nyang amin.

"Babe, isa lang.." Shit, di ko mapigilan.

"No!" Tapos ay hinampas nya uli ako.

"Please, babe." Namimilipit na ako dito dahil sa sobrang pigil ko sa tawa ko.

"Dylan!" Suway nya.

"Babe.."

"Hay, okay! Isa lang ha?!" Tapos ay nagcrossedarms syang humarap sa dagat.

"Ha.." Saglit akong tumigil dahilan upang makuha ko ang atensyon nya, lumaki naman
ang ngiti nya. Akala siguro nya ay hanggang dun na lang.

"...HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA" Humalagpak ako sa tawa dahil wala lang,

napakacute nya. HAHAHAHAHAH Akalain mo yun? Napakamatured ng babaeng to pero takot
pala? Ibang klase!

"Dylan!" Kinurot kurot nya ako pero hindi ako tumigil sa kakatawa.

Tumayo ako at nagsimulang tumakbo habang tawa pa rin ng tawa habang sya? Hayun,
naghahabol sakin at ready na manapak and mangurot. Napagod ako sa takbo at tawa na
ginagawa ko ng sabay kaya naman tumigil ako bandang shore. Of course, naabutan nya
ko at pinaliguan ng kurot at sapak.
"Aray ha!" Tawa pa rin ako ng tawa

"You're a mean boyfriend!!!" Nangigigil nyang sabi habang sinasabunutan ako

"Eh kasi my girlfriend doesn't know how to swim!" Pangaasar ko lalo na lalo pang
kinalakas ng mga sapak nya.

"Dylan!"

"Aray! Ouch! Wait nga, sige, ipapaanod kita sa mga alon. Aray! Para makain ka ng
pating!" Natatawa naman ako sa bayolenteng to. Pero ha, ang sakit na ng ginagawa
nya.

"Tse! Eh sa naka-" Naputol ang sinasabi nya at ginagawa nya sakin dahil bigla ko
syang niyakap.

See? I know how to keep her mouth shut. "Okay nga na may di ka pa alam gawin eh.
Kasi andito ako, tuturuan kita." Hinalikan ko rin ang noo nya.

"Talaga?" Napansin ko ang happiness sa mga mata nya noong tumingala sya. I nodded.

"Yun naman pala, eh!" Nagulat naman ako dahil bigla nyang inalis ang pagkakatali ng
buhok nya tapos ay hinubad ang suot nyang maxi dress.

Naknampucha!

Nakatwopiece na pula ang babae! Kitang kita na ngayona ng perpekto nyang curves at
mahahaba nyang legs. Halos lumuwa ang mga mata ko. Napansin ko rin sa gilid ng mata
ko ang mga di kalayuang lalaki na tumitingin ngayon kay Maxine.

"What the fuck are you doing?!" Hinablot ko sya papalapit sakin sabay yakap.

"Wait, teka nga! Dylan!" Pinipilit nyang kumawala.

"No! You are almost wearing nothing! Lahat ng mga lalaki dito pinagpapantasyahan ka
na ngayon!" Yumuko ako para pulutin ang suot nya kanina habang yakap ko pa rin sya
pero ay tinulak nya ako.

"NO! Edi magpantasya sila, sayo lang naman lahat ng nakikita nila eh. Besides, nasa
beach tayo! Kaya let's go! Teach me!"

What more can I do? Edi sumunod sakanya. Hinila na ko papuntang dagat eh.

Dalawang oras din kaming nagbabad sa tubig and now, medyo kaya na nyang lumangoy..
ng hindi natatangay. Natatawa pa rin talaga ako pag naalala ko yun.
"I am so proud of myself!" Nakangiti nyang sabi sakin tapos ay agad na kumapit sa
leeg ko. Nagyayakapan na tuloy kami dito sa dagat.

"So, hindi ka na takot sa alon?" I chuckled.

"Bad ka talaga, Dylan!" Tapos ay hinampas nanaman ako gamit ang isa nyang kamay.
"Pero, thank you, ha?" Then she kissed me.

Nagnod ako tapos ay niyaya ko na syang umahon. Lunch na rin kasi. Noong malapit na
kami sa dalampasigan, hinila ko sya agad at pinulot ang suot nya kanina.

"Hey, hey! Chill!" Natatawa nyang sabi.

"Bibili tayo mamaya ng pwedeng ipangtakip sayo.” I said in a serious tone. “Eh,
kasi naman baka mama-" Naputol ang sasabihin ko noong narinig kong may sumigaw ng
pangalan ko.

"Dylan!" That voice. I turned around to see who called me.

I saw a familiar figure that's walking fast towards me. Hindi ako nagkakamali. How
will I ever forget that black curly hair, that angelic face, that musical voice and
that.. amazing body?! Hell! No. Erase, I never saw her body.
Nung papalapit na sya ng papalapit, there's one thing I've realized..

She's back.

=================

Chapter 32

CHAPTER 32

MAXINE'S

I saw how their eyes met. I saw it. And I swear there was a connection.. not an
ordinary connection. It was something powerful.
I hate it. Ganon na ganon ako tignan ni Dylan.

I hate how it feels.

At ngayon? Heto, andito ako sa tapat ng salamin habang tinitignan ko kung bagay ba
sakin ang damit na suot ko. Kung bakit ba naman kasi pumayag pa si Dylan na
magdinner kami kasama sya. Aba, last day na namin dito bukas. Hindi ba mas maganda
kung kaming dalawa lang magkasama hanggang bukas? Nakakainis. This is supposed to
be private.

"Ready?" He asked kasabay ng pagtabi sakin sa salamin. Naramdaman kong pumulupot na

ang kamay nya sa bewang ko.

"Yea, but wouldn't it be better if dito na lang tayo?" Tapos ay hinarap ko sya at
kinabig papalapit sa mukha ko. Halos magdikit na ang mga labi namin. "Besides,
there are better things we could do." Ngisi ko sakanya.

He gave me a short peck on my lips bago ulit nagsalita. "Come on, babe. Solo mo
naman ako bukas. Pagbigyan na natin si Monica. It's been years since we last saw
each other."

I just sighed and nodded. Wala naman ako magagawa eh. Parang kanina, magisa nanaman
syang nagdesisyon tungkol sa dinner na to. Naalala ko pa talaga..
"Dylan!" Sabay kaming napalingon sa babaeng tumawag kay Dylan.

Noong una ay hindi ko talaga mawari kung sino ang sumigaw pero noong sinundan ko
ang tingin ni Dylan at halos malaglag ang panga ko sa nakita ko.

Isang babaeng nakasuot ng halos.. wala. Oo nga at maraming nakabikini dito pero
sya.. sya.. ewan ko ba parang kulang na lang talaga ay maghubad na sya.

Papalapit sya ng papalapit ngunit hindi ko pa rin sya namumukhaan.

"Dylan! Hey!" Masaya nyang bati noong halos dalawang metro na lang ang layo namin
sa isa't isa.

"Monica?" Halata ang pagdadalawang isip ni Dylan ngunit halata din ang kasihayan sa
tinig nito. Monica? Sino sya?

"Oh, goodness! Akala ko nakalimutan mo na ako!" agad namang pinulupot ng Monica na

yun ang sarili nya sa braso ni Dylan.

"Sira ka talaga." Tumawa na lamang si Dylan habang inaalis ang kamay nito sakanya.
Dapat lang! "So, you're back?"

"Ah, oo. 1 week na rin. What are you doing here? Diba dapat may pasok ka?" Grabe
lang. Makapagusap tong dalawang to akala mo wala silang kasama ah?
"Wala kaming pasok. And I'm here for a very short vacation with my girlfriend."
Proud nitong sabi sabay hawak sa bewang ko. Nakita ko naman ang pagkabigla ni
Monica. What's with them? Kakaiba ang pakikitungo nila sa isa't isa ha.

"Wow.. may girlfriend ka?" Hindi pa rin nasisira ang composure ng babae pero halata
mo ang pagkadismaya sa boses nito. Tinignan ko sya sa mata at nakita ko.. I know
she's hurt. Teka, sino ba sya?

"Oo naman. Isa lang." Biro ni Dylan habang hinahalikan ang tuktok ng ulo ko.

"Lucky." Ngiti ni Monica tapos ay ibinaling nya ang tingin nya sakin. "I'm Monica,
by the way." Inabot nya ang kamay nya.

"Maxine." I said politely habang tinatanggap ang kamay nya.

"We should catch up!" Pagbabaling muli ni Monica kay Dylan. "Dinner? My treat!
Masarap yung foods sa resto ng hotel na pinagtutuluyan ko ngayon eh. You might
wanna join me later? Dyan lang naman sa Kahuna!" Nakita ko pa ang spark ng mga mata
nya habang pinepersuade si Dylan.

"Great! Dun din kami. I guess, I'll just see you around later?" ExciTed na tugon ni
Dylan.

What about me? What's my say? Wala? Hindi pwedeng tumutol ako?
Magkahawak kamay kaming naglakad ni Dylan papunta sa hotel restaurant. Nasa malayo
pa lamang kami ngunit tanaw na tanaw ko na si Monica. Nakasuot sya ng hapit na
hapit na short red dress na para bang nagsasabing "fuck me". Hiyang hiya naman ako
sa suot ko. Parehas kami ni Dylan na nakashorts lamang at see through na pang-
itaas. Akala ko naman kasi diba beach theme ang dinner na to pero sya parang medyo
naligaw ata ang suot nya dito. Nasan ba ang bar? Ang pagkakaalam ko kasi isa lang
itong beach resto.

Naramdaman ko ang pagbitaw ni Dylan sa kamay ko upang salubungin si Monica. What

was that for? ExciTed lang masyado talaga sa Monica na yun, te?

"Dylan! I'm glad you guys made it!" Nakangiting bati ni Monica kay Dylan habang
nakipagbeso beso ito.

"Syempre, tatanggihan ko ba ang libreng dinner?" Pagbibiro ni Dylan.

"Maxine, right? Nice to meet you again." Halata naman sa boses nya na hindi nya
gusto ang idea na kasama ako sa dinner na ito pero nakapagtataka lang kung bakit
tong mga ngiti nya eh akala mo hindi plastic. Nginitian ko na lamang sya bilang
tugon.

Ibang klase! Boyfriend ko bineso beso, ako hindi?!

Masayang nagkkwentuhan ang dalawa habang ako eh feel na feel ko ang pagiging out of
place. Wow ha. Sana di na lang nila ko sinama, diba?
"I remember how you ran pa real fast noong nahuli ka ng school principal!" Sabi ni
Monica na dahilan ng malakas at masaya nanaman nilang pagtawa. Base sa mga kwentong
naririnig ko, matagal na pala magkakilala ang dalawang to.

"So, Maxine. Tell me, kamusta naman na boyfriend si Dylan ngayon?" Nakangiting
baling sakin ni Monica. Ngayon? Ano daw?

"He's.. perfect." I said shyly. Totoo naman talaga iyon, para sakin napakaperpekto
nya. Tinignan ko si Dylan at nakita kong ngumiti sya.

Saglit na natahimik si Monica ngunit ay nakabawi naman sya. "Well, you're lucky.
Swerte mo di mo sya naabutan na gago!" She said. Tang-inis! Bat ang landi ng
pagkakasabi nya nun?

"Like before kasi, goodness! He's so effortless and unromantic! Napakalandi pa. He
likes flirting with other girls kahit na kami pa and napakalibog! Minsan nga muntik
pa kami mahuli ng teac-"

"Monica!" Pagpapatigil sakanya ni Dylan.

"Oops, I'm so sorry. Ang daldal ko talaga!" Nakita kong tinakpan nya ang bibig nya.
"I have to go to the comfort room." Tapos ay tumayo sya.

"Max, I'm really sorry. Madaldal lang talaga kasi iyong si Monica." Agad na sabi
sakin ni Dylan pagkaalis na pagkaalis pa lang ni Monica.
"What is she to you?" Direktang tanong ko sakanya.

"She's.. well, she's my past. She's my ex. It's been five years since last kaming
nagkita and.. maybe masyado lang syang naexcite kasi nagkita kami ulit." Aniya.

"Sya lang ba o pati ikaw?" Duda kong tanong.

"Maxine!"

"Nevermind." Matapos nun ay dina ko umimik, kumain na lang ako ng kumain.

Pagkabalik ni Monica ay daldal pa rin ito ng daldal pero itong si Dylan ay medyo
tipid na sumagot. Naramdaman na kaya nya na nakakaramdam na ko ng selos at
pagkairita?

Past 11pm na noong nakauwi kami ni Dylan. Grabe din naman talaga sila magkwentuhan
ano? Halos ayaw na nga ata nila umalis eh, kung hindi ko lang sinabi na inaatok ako
malamang sa malamang andun pa rin kami. They even exchanged numbers! Para daw may
communication and mas makapagcatch up pa sila! Bwisit!

Dumiretso ako sa banyo at dali daling nahiga sa kamay matapos kong nagshower.
Naramdaman ko ang pagyakap sakin ni Dylan kasabay ng paghalik nya sa batok ko.
Dahilan na rin iyon upang maramdaman ko ang matigas na bagay na sumasagi sa bandang
likuran ko.

Hah! Hard on? I wonder if sakin ba yun o kay Monica na halos nakahubad na kanina sa
suot nito? Nakakainis! Naiirita talaga ako pag naalala ko sya. Everytime na naalala
ko kung gano sya mukhang kalandi nawawala ako sa mood.
Inalis ko ang kamay ni Dylan na nakayakap sakin at umusog papalayo sakanya. "I'm
tired. Not now." Cold kong sabi. I heard him sigh pero hindi na sya tumutol. Di
nagtagal ay nakatulog na rin ako.

=================

Chapter 33

CHAPTER 33

DYLAN'S

Hindi ko na alam kung ano pang mangyayari ngayon. Just when I thought everything's
fine, biglang nagclash ang past at present ko. Bakit kelangan bumalik ni Monica?
It’s been years. She was my first love, my first real girlfriend. Bad boy type pa
ako noon. She gets jealous, pero tinotolerate nya naman kapag may iba akong babae.
Her reason was ayaw nya akong mawala. That was when I realized that she really
loves me kaya ayun, in the end, natuto akong umayos sakanya. Too bad at hindi nya
iyon nakita, she left me beause she was fed up with me and my girls daw. I blamed
myself for that but then after a week, nalaman kong nasa abroad na sya dahil may
boyfriend syang may katandaan na mapera at may koneksyon sa media industry.

I’ve been really mad at her, masama ang loob ko kasi nasaktan nya ako ng sobra. I
though she could change me pero she made me worse. I’ve been dating different girls
weekly, been playing with them too.

Pero matagal na iyon eh. Nakalimot na ko. Or maybe that’s what I thought.

But seeing her again? Nagulo nanaman ang utak ko! Ayoko. I don't want to cheat.
Mahal ko si Maxine at alam kong loyal sya sakin.

Niyakap ko sya from behind noong humiga sya sa kama at sinadya kong iparamdam
sakanya ang nararamdaman ko. I know I found Monica so oozing hot kanina pero nung
agad kong narealize na may napakaganda at napakasexy akong girlfriend, everything
I’ve been feeling was always for my Maxine. I felt hot for Maxine. Alam kong
nagseselos sya kaya lalong naboost ang pagkalalaki ko. I want to make her feel na
sakanya lang ako.

But she turned me down. Lumayo sya sakin and wala na kong ibang magawa kundi
tanggapin na lang. 30mins din akong nakatulala sa kawalan habang himbing na himbing
na si Maxine sa pagtulog.
Naramdaman kong nagvibrate ang phone ko kaya naman agad ko itong binasa.

From: M

Dylan, we need to talk. PLEASE. Room 503. NOW. -Monica

Hindi na sana ako pupunta pero noong nakita kong naka-ALL CAPS ang please ni
Monica, I realized it must be something serious. In fact, I guess I owe her an
explanation and an apology, perhaps? And she has to give me that too.

Ingat na ingat akong bumangon sa kama at nagsuot ng beach pants at isang sando.
Ayokong magising si Maxine, ayokong malaman nya ito. Dahil nakasisiguro naman ako
na pagkatapos nito, hindi na ako lalamunin ng konsensya ko.

Dali dali akong naglakad patungo sa hotel. Pagkarating ko sa room nya, nakita ko
syang nakaupo sa sofa at nahawak ng wine glass. She's still wearing that dress. I
sighed. Why did I even find her sexy an hour ago? She looked like a slut in that
dress. I should have realized that first.

“Here.” She patTed the space next to her. Hindi ko sya sinunod.
“What is it?” I asked.

"Dylan.." Nabigla ako nang sunggaban nya ako ng halik. The hell is wrong with her!
Agad agad ko syang itinulak.

"Monica! What was that for?!" I asked as I wiped my lips.

She laughed bitterly. "I missed you, Dylan."

"But you can't just kiss me dahil lang sa namiss mo ko! I am in a relationship
now!" Galit kong sabi sakanya.

"I know.. but I just don't care! I've waiTed for this time to come, Dylan! Dahil
until now, ikaw pa rin ang mahal ko!" I wasn’t sure kung totoo ang sinasabi nya but
I just don’t care. I wanTed to hurt her so bad pero babae sya at hindi ako marunong
manakit ng babae.

"I love her, Monica." I honestly said.

"But you still love me, too." Pagpupumilit nito. "Ramdam ko at halata sa mga mata
mo."

I buried my face onto my palms. I should have know how desperate she is!
"Don't go near me, Monica! Let me clear this once and for all. Tapos na tayo. I am
over you. Hindi na kita mahal. Kung may naramdaman man siguro ako nung nagkita tayo
uli, wala yun kundi pagkabigla lang. I am not in love with you, Monica. I have
Maxine and I'm serious with her. Kung gano kita minahal noon.. wala pa yun sa
kalingkingan ng pagmamahal ko sakanya. Please, whatever plans you have, wag mo na
ituloy. Binabalaan kita." That’s it and then I left her there crying. I could only
pity her right now, pero hindi ko alam kung karapat dapat pa sya doon.

I was furious when I left Monica. Hindi ko akalain na gagawin nya iyon and I hate
myself dahil pinuntahan ko pa sya.

Agad kong nakita si Maxine na mahimbing sa pagkakatulog.

"Shit." I cursed dahil nakokonsensya ako. How could I leave this girl para sa
Monica na iyon? Damn me. Maaring nabulagan ako sa excitement at sa pagkabigla
kahapon sa unang beses na pagkikita muli namin ni Monica after 5 years. I thought
may feelings pa siguro dahil na rin sa sya ang pinakaunang babaeng sineryoso ko
pero matapos ng nangyari kanina, doon ko napatunayan na tanging pagkagalak na
lamang ang naramdaman ko sa muli naming pagkikita.

I felt the urge of hugging, touching and being inside Maxine right now kaya niyakap
ko sya ng mahigpit. Gusto ko syang maramdaman. "Maxine, please."

I cupped her breast and laking gulat ko noong naramdaman kong nagrespond ang
katawan nya. Damn this girl. Kahit tulog ay kinikilala pa rin ng katawan nya ang
paghawak ko.

"Even when you sleep, your body is mine, Maxine." I whispered near her ears habang
pinupunta ko ang kamay ko sa kanyang pagkababae. I massed it through her undies and
I felt something wet after a while.
"Uhh.." Hindi ko alam kung nanaginip ba ako o nagiilusyon lang pero parang narinig
ko ang munting ungol ni Maxine. Pero hindi pa rin naman sya gumagalaw.

O baka nagtutulog-tulugan?

My hands went inside her undies and laking gulat ko noong medyo nagpart ang kanyang
hita. She's awake! I know she is! Nagkukunwari lang syang tulog. I tried to put my
fingers in and I slowly moved it with rhythm and then doon ko naramdaman ang
mabigat nyang paghinga.

Napangisi ako dahil alam kong nagpipigil sya marahil sa nangyari kaninang dinner.

"Max, I am yours.” Muli kong bulong habang pilit na idinidiin ang katawan ko sa
katawan nya.

"Uhh.." Narinig ko muli ang kanyang pigil na ungol.

She's fighting it back, isn't she? But I have to make her surrender. I took her
from behind.

"Maxine.." I breathlessly said habang ginagalaw ko ang katawan ko. I though

magkukunwari na lang syang tulog hanggang sa matapos ito pero unti unti kong
naramdaman ang paghawak nya sa batok ko.
I moved faster as she continuously moaned with pleasure. Paulit ulit kong binaggit
ang pangalan nya hanggang sa pareho naming natamasa ang kaligayahan. Wala kaming
imikan pagkatapos nun, niyakap ko na lang sya ng mahigpit hanggang sa pareho na
kaming nakatulog. No words spoken and yet, I feel complete.

=================

ANNOUNCEMENT

Hi! I have a new story coming up! It's entitled Sold to the Mafia Boss!

What happens when an ordinary girl was bought by a mafia boss and later on
discovers the truth about her life.

Read and enjoy guuuyth!

;)

THANK YOU! Merry Christmas! *u*

=================

Chapter 34

CHAPTER 34

Alas nuebe na ng gabi nang makauwi kami ni Dylan dito sa Manila. Nakakapagod man
ang byahe, worth it naman.
We spent our last day sa province na kaming dalawa lang. Sight seeing, swimming,
surfing (syempre si Dylan lang yung nagsurf) and food trip magdamag. At shempre,
bago kami tuluyang umalis sa hotel, gumawa muna kami ng napakagandang memory sa
rest house na iyon. Alam na. Hehehe.

It was perfect.. napakasaya na kaming dalawa lang ni Dylan ang nandoon, pero
nagtataka rin ako kasi parang bula na nawala si Monica. Hindi ko na rin naman
tinanong kay Dylan kasi to be honest, wala naman talaga akong pakialam sa babae na
yun. Panggulo lang sya eh.

As much as I want to sleep over sa condo ni Dylan, he promised my mom na sa bahay

nya ko iuuwi. Nakakainis naman eh! I want to be with him. Uhh. Kahit na tatlong
araw ko syang kasama, I still want to be with him.

We spent the rest of our sembreak together. Minsan lumalabas kami para magdate
pero mas madalas yung andito kami sa bahay, may times din naman na dun ako
sakanila.

Back to school for the second semester, sabay kam ni Dylan na naglalakad patungong
cafeteria habang magkahawak ang kamay. May mga ibang tao pa rin talaga na di
maiwasan ang pagbulungan kami habang naglalakad. What's new? Ang tagal na namin ni
Dylan na ganito pero kung makapagreact naman eh akala mo bago pa lang kami.

Nasa may entrance pa lang kami ng cafeteria ngunit tanaw na tanaw ko na sila kasama
sya. Nanliit ang mga mata ko.
"What is she doing here?" Mahinang tanong ni Dylan na para bang parehas kami ng
naiisip. Medyo nagulat ako sa reaction nya although, pinagkibit balikat ko na
lamang ito.

Habang papalapit kami ng papalapit sa table na kinaroroonan ng mga kaibigan ni

Dylan, lalo kong naririnig ang kasiyahan sa mga tawa nila. Close pala sila?

"Oy, andito na pala hinitintay ni Monica eh!" Sigaw ni Jeff na nakakuha naman ng
atensyon ng mga nasa cafeteria.

Hinihindat daw ni Monica? Si Dylan? Why?

"Hey. Dylan!" Masayang bati ni Monica habang tumatakbo papalapit samin. Gusto ko
sanang hilain palabas si Dylan at sabihan si Monica na akin lang si Dylan pero
naramdaman ko ang mahigpit na pagpisil ni Dylan sa kamay kong hawak nya.

"What are you doing here, Monica?" He hissed. Is he mad? I'm confused.

"I'm just here to pay you guys a visit!" ExciTed nyang tugon bago sya bumaling
sakin. "Oh, you're here." She smirked. What the eff? "Let's go?!" Aniya sabay hila
sa kamay ni Dylan na nakahawak sa kamay ko.

My jaw dropped.
What the?

Nagbulong-bulungan ang mga tao sa paligid. Nakangisi naman si Tessa samin while
Martin was just looking at me. They are enjoying the scene! I swear, pag di ako
nakapagpigil dito baka mahila ko ang buhok ng babaeng iyon! Makakalbo ko sya!

"Maxine Andrea!" Naramdaman ko ang pagpatong ng kamay sa balikat ko kasabay ng

halos bulong na pagtawag sakin ni Faith. "Who is she?"

"A bitch." Maikling sagot ko habang hinihila si Faith papunta sa table nila.

Tinabihan ko si Dylan. Gustong gusto ko na talaga kalmutin ang mukha ng Monica na

to! At talagang katabi din nya si Dylan ha! Bwisit naman eh. Ayokong nasa gitna
namin si Dylan! Gusto ko ako ang nasa gitna nila. Uhh!

"So, kamusta bakasyon nyo?" Tanong ni Ian. I'm not sure kung ako or si Dylan ang
tinatanong pero ako na lang ang sumagot.

"Masaya. Perfect." Tipid kong sagot.

"Oh, yun nga! Dun ko actually unang nakita ulit itong si Dylan. I was there din
kasi sa beach tapos akalain nyo yun?! He's having his short vacation pala dun?"
Sabat ni Monica.
"Ah, yes. I remember. You showed up after namin magswimming ni Dylan. We're having
OUR short vacation. Surprise nya yun sakin for our the break kasi." Talagang
inemphasize ko yung OUR. Hah! I saw her clenched her jaw at si Dylan naman
napangisi sa sinabi ko.

If she's a bitch, I can be more than that. Siguro ay naramdaman na ng barkada ang
tensyon sa pagitan namin ni Monica kaya naman nagchange topic na lang sila. Buti
naman no! Dahil kung hindi.. nakooooo!!! Baka talagang masabunutan ko na yung
bruhang iyon!

15 mins. before my next class ay inihatid na ko ni Dylan sa classroom. Nagpaalam na

rin sya na pupunta na sa room nya since malapit na rin magumpisa ang klase nya.
Tumango ako at hinalikan sya sa pisngi bago ako pumasok sa room.

"PDA lang, te?!" Yan ang bungad sakin ni Faith.

"Oyy, inggit ka lang!" Sabi ko sabay halakhak

"Grabe! Kung inggit ako, ano na lang tawag mo kay Monica?!" Nangaasar nyang sabi.

Hindi na ko ako makaisip ng isasagot ko sakanya kaya sinabayan ko na lang ang

paghalakhak nya. Nasa kalagitnaan ng pagkaklase noong naramdaman ko ang pagvibrate
ng phone ko.
1 text message received.

From: Dylan

Babe, baka di kita maihatid mamaya. May aasikasuhin lang.

Kahit na sobrang terror ng professor namin ay nagawa ko pa ring ipuslit ang

pagtetext ko. Simple 'okay' lang naman yun eh kaya hindi mahirap.

"Faith! Sabay na tayo mamaya umuwi, ha? May gagawin pa kasi si Dylan eh." Sabi ko
kay Faith pagkatapos ng last class namin.

"Sure! Pero kelangan ko pa dumaan ng mall, I need to buy things para sa project ng
grupo namin. Wala pa naumpisahan eh. That okay?" Aniya habang nagaayos ng bag.

"Sakto, gutom na rin naman ako eh. Kain na rin tayo dun."
Gaya nga ng sinabi ni Faith, dumaan kaming mall at nagumpisang bumili ng
kakailanganin nya. After that, napagdesisyunan naming sa Mcdo na lang kumain since
mabilis ang service dun and kelangan na rin namin umuwi right after.

“Ay, teka, Faith! May bibilhin lang ako sa department store ha. Orderan mo na ako.
Mabilis lang ako.” Paalam ko sakanya.

I was busy looking for a nice watch nang biglang may tumabi sakin.

“Para kay Dylan?” Nakangisi nitong tanong. Inirapan ko sya. Akalain mo nga naman,
sa luwang ng mall, dito ko pa talaga makikita si Tessa. “Yep, sulitin mo na yan
dahil ramdam kong malapit na kayo matapos.” Sabi nito. I wanTed so much to tell her
about our short trip kaso nga lang ay bigla itong tumalikod at naglakad papalayo. I
got two bitched to deal with.

=================

Chapter 35

CHAPTER 35
2 weeks na rin since unang dumating si Monica dito sa Pilipinas. Everyday ako
nageexpect ng something crazy na mangyari pero sa ngayon wala pa naman. Hay. Buti
naman.

"Babe, mom asked kung makakapunta ka ba sa dinner mamaya." Dylan asked as he

drives.

"Uhm-hmm. You'll pick me up at 6:30m right?" Tumango lamang sya bilang sagot.

Last week pa ako nakakuha ng imbitasyon galing sa mommy ni Dylan. Family dinner daw
and I'm inviTed. Nakakaflatter kaya naman hindi ko nagawang tanggihan. Although,
nagkaharap harap na ang mga pamilya namin, di pa rin maalis sakin ang kabahan. Pano
kung bigla akong ayawan ng pamilya nya? Nakakafrustrate!
Gaya nga ng napagusapan, sinundo ako sa bahay ni Dylan ng saktong 6:30. Grabe!
Buong magdamag kong inayos ang sarili ko sa salamin upang masiguro na hindi papalya
ang itsura ko ngayong gabi. Ayoko talagang magkamali.

"Maxine, hija!" Bati sakn ng mommy ni Dylan tapos ay bineso beso ako.

"Hi po." Binati ko rin sya tapos ay inabot ang dala kong cake. "Ay, eto po pala, I
baked it for you po."
"Naku! Very thoughtful naman pala nitong girlfriend mo, Dylan!" Nagblush naman ako
sa sinabi ng mommy nya.

"I know, ma. Ipapasyal ko lang si Maxine sa kwarto ko. I’ll show her kung pano ko
inalagaan sng design nya. Tawagin nyo na lang kami kapag kakain na." Pagpapaalam ni
Dylan sakanya. Pero bago pa man makasagot ang mommy nya, hinila na nya ako
papaakyat. Agad nya ring inilock ang pinto ng kanyang kwarto habang siniil ako ng
halik.

"D-dylan" I said in between our kisses.

"Makes it hard for me not to take you. Damn that dinner." He broke free tapos ay
huminga syang malalim. I just laughed at him at pinagmasdan ng maayos ang kwarto.
"Dylan!" Hindi sya natinag sa pagsigaw ko, sa halip ay binuhat nya pa ako at
pinabagsak nya kaming dalawa sa kama.

Dali dali akong umayos paharap sakanya. Kaya ang pwesto namin? I'm on top of him.
Siguro kung may papasok dito malamang ang una nyang iisipin ay mag ginagawa kaming
milagro. It took me seconds before I realized na unti unti na palang bumababa ang
ulo ko upang halikan sya.

He gave me hot and passionate kiss. Naramdaman ko rin ang kamay nya sa dibdib ko,
maging ang paglabas nya nito mula sa itaas na parte ng damit ko ay ramdam ko rin.

Ibinaba ni Dylan ang mga halik nya sakin patungo sa nakaexpose kong dibdib.
"Ah - D-dylan." Gusto ko sana syang pigilan dahil baka mamaya maya ay tawagin na
kami ng mommy nya pero iba ang sinasabi ng katawan ko.

Nagulat ako dahil naramdaman kong humiwalay ang kanyang labi sa dibdib ko.

"If we don't stop now, baka hindi ko mapigilan. Baka hindi tayo makapagdinner."
Iiling iling nyang sabi.

"H-ha? O-okay. You're r-right." Nahihiya kong sabi. DAMN! Nakakahiya talaga dahil
ako ang naginitiate ng pangyayaring ito.

I ended up moving on his side. Ayokong nasa top nya ako dahil baka may mangyaring
hindi kanais-nais. Inayos ko ang sarili ko tsaka humiga sa tabi nya. Isiniksik ko
ang ulo ko sa kanyang leeg at mapayapang pumikit.

"I love you." Narinig kong sabi nya tapos ay hinalikan ang noo ko.

"I love you too." Mga ilang minuto rin siguro kaming nakahiga lamang ng ganun nang
biglang may kumatok sa kwarto.

"Sir Dylan, tawag na po kayo sa ibaba. Kakain na daw po."

Umayos ako ng pagkakahiga at bumaling sakanya only to find out na nakangiti sya
habang tumitigig sakin.
"What?" Tinaasan ko sya ng kilay.

"Wala lang. Hilig mo talaga ang sumiksik sakin, ano?" Nakangiti nyang sabi. Tapos
ay tumayo na sya. "Let's go?" Inilahad nya ang kamay nya sakin.

Tumango ako sakanya at iniabot ang kamay ko. Inalalayan nya akong tumayo tapos ay
muling hinalikan ang labi ko. One sweet kiss. “I wanna get you pregnant.” Sabi
nyang nakapagpabigla sakin. Ha? He just made me speechless.

Gaya nga ng sinabi ni manang kanina, bumaba na kami dahil kakain na. Magkahawak
kamay naming tinungo ang dining area nila pero parang halos naipako ako sa
kinatatayuan ko dahil sa nakikita ko.
"What is she doing here?" Tanong ni Dylan sakanila habang kami ay nakatayo.

"Dylan! I inviTed her. I thought baka sakaling masurprise and matuwa ka na andito
sya. You guys have been best friends since you were kids!" Masayang tugon ng mommy
nito.

She's there, sitting next to Dylan's mom. She's smiling widely habang nakatitig
samin.

"Monica." Hindi ko maintindihan ang tono ng pagbati ni Dylan. Para bang may halong
inis? Galit? Lungkot? Sakit? Hindi ko alam, hindi ko maintindihan at hindi ko iyon
nagugustuhan.
"It's nice to see you again, Monica." Ako na lamang ang bumati sakanya.

"You know each other?" Pagtatanong ng mommy ni Dylan samin.

"Ah, yes po. She showed up sa short vacation namin ni Dylan kaya nagkakilala na
kami." Nakangiti kong sabi.

"Really? Pumunta ka rin pala doon? Akala ko ba ay ayaw mo dahil gusto mo na lang
sorpresahin si Dylan pagkauwi nya? Ikaw talaga, Monica! Di mo natiis ang kaibigan
mo at talagang sinundan mo pa sila. Oh, sya, tara na, kain na. Dylan, Maxine, maupo
na kayo."

Nalaglag ang panga ko sa sinabi ng mommy ni Dylan. Sinundan? Ramdam ko ang ginawang
pagpisil ni Dylan sa kamay kong hawak nya.
Habang kumakain kami, masaya silang nagkkwentuhan. Kami ni Dylan, tahimik lang. I
thought this dinner will be about us. Hindi pala. It's all about Monica.

"So, saan ka ba tumutuloy ngayon nyan, Monica?" Tanong ng daddy ni Dylan na syang
nakaagaw ng atensyon ko.

"Hotel, tito." Narinig kong sagot nya.

"Hotel? Dear, dito ka na lang samin tutal ay parang pamilya ka naman na dito."
MAsiglang suhestyon ng mommy ni Dylan.
"Mom, I don't think that's necessary. May hotel naman na syang nakuha." Pagtutol ni
Dylan.

"Oh, come on! Dito ka na lamang, Monica. Cancel your hotel reservations." Giit ng
mommy ni Dylan.

"Tita, isn't it a bit -"

"Silly! Walang kaso iyon samin. Dito ka na lang din matulog ngayon, bukas ka na
lang bumalik sa hotel mo para sa mga gamit mo. No more buts!"

"O-okay po." Medyo di makapaniwalang sagot ni Monica.

=================

Chapter 36

CHAPTER 36

"Dito ka na lang matulog." Sabi ko kay Dylan na naging dahilan upang mapahinto sya
sa paglalakad papunta sa sasakyan nya.

Inihatid nya ko dito sa bahay pagkatapos ng family dinner at ng konting kwentuhan

sa bahay nila. And.. and knowing na andun si Monica, I don't want Dylan to be
there. Gusto ko dito sya sakin. Gusto ko akin sya. I don't want him near Monica.
And so, we spent the night together. We did the things we normally do. Everything
was normal and perfect.

I didn't mind spending time with Dylan magdamag. Ang kaso, may pasok kaming dalawa
kaya no choice kundi umuwi ng 5 am si Dylan para makapagready for school. Uhh, ayaw
na ayaw ko pa naman syang magtagal ngayon sa bahay nila dahil andun si Monica.
Monica nanaman. Nitong nakaraan, laging nasa eksena si Monica. I don't want her
near Dylan.

Sobrang attached? Hell yes. Sobrang attached ako sakanya.

It was 5pm the following day nang nakita ko si Dylan sa may corridor. He's waiting
for me.
"Tulog ka ulit sa bahay?" Pilya kong bungad sakanya.

Agad nyang kinuha ang mga gamit ko tapos ay inakbayan ako gamit ang libre nyang
kamay. "As much as I want to pero I have my major exam bukas. Yun nga lang ang
balak ko pasukan eh. I need to focus on that subject since next week pa naman ang
other exams ko kaya okay lang na magabsent siguro ako."

"Oh. Edi magreview ka ng maayos mamayang gabi, ha! No monkey business!" Pangungutya
ko sakanya.

Kinurot nya muna ang pisngi ko bago nagsalita. "Alam mo namang ikaw lang ang
business ko." Natatawa pa nitong sabi. "But no worries, I will pick you up bukas ng
umaga sa bahay nyo para madrop kita dito sa school"
"Babe! No need. Pwede naman akong magdrive." Pagtanggi ko sakanya habang inaalis
ang kamay nyang nakaakbay sakin upang mahawakan ko iyon.

"Are you sure? Pero gusto ko sa-"

"Babe, di na ko bata." I rolled my eyes at him.

Narinig ko ang pagbuntong hininga nya bago sya nagsalita uli. "Okay. Promise me
you'll call before you leave at tsaka pag andito ka na."

Binigyan ko ito ng isang matamis na ngiti at ginawaran ng isang matamis na halik.

"Promise." Bago pa man nya ako inihatid sa bahay, dumaan muna kami ng restaurant
para kumain ng dinner.
"Hey. baby." Halata sa tono ni Dylan ngayon ang kanyang pag ngisi. It's 10:30 am
and alam kong nasa bahay pa lang tong lalaki to at malamang sa malamang ay
nagrereview para sa exam nito mamayang 2:00.

"Dylan." Ngiti kong bati habang sumusubo sa spaghetti na inorder ko.

"Break mo na, diba? San ka kumakain ngayon?" He asked.

"Cafeteria. Ikaw, kumain ka na ba?"

"Hay. Mamaya na lang siguro. Brunch. Masyadong nakakastress itong mga lessons na
to." I heard him sigh.

"You should eat!" Pagpapagalit ko sakanya.

"Yes, babe. Later. Hey, can I call you back? I just have to check on something. May
mga missing notes kasi ata ako." Tila ba pagod nyang sabi.

"Uhm, okay. Take your time. I love you."

"I love you too."

Ngingiti ngiti naman akong bumaling kanila Faith and Roxy na kasama ko ngayon
kumain.

"Sipag talaga ng boyfriend mo, te." Ani ni Roxy.

"Why not pay him a surprise diba? Dalhan mo lunch!" Suggestion naman ni Faith.
Well, actually that's a pretty nice idea since wala naman kaming klase until 12:30
and maaga pa, so basically, marami pa akong oras.
"You know what, Faith? You are brilliant!" Pagkatapos kong sabihin iyon ay dali
dali kong kinuha ang bag ko at dumiretso sa parking.

I have decided to buy something for Dylan at sasamahan ko syang kumain. Aba,
syempre, ayoko naman mamatay sa stress ang boyfriend ko.

It was 11:15 nang marating ko ang bahay nila. Sinalubong naman ako ng isa sa mga
maids nila.

"Hi, manang! Si Dylan po?" Masiglang bati ko.

"Nasa study room po yata, ma'am. Di ko pa naman po kasi sya nakikitang lumabas doon
mula pa kaninang umaga." Aniya.

"Sige po. Tignan ko na lang po sya dun. Salamat."

Sa laki ng bahay nila, para bang wala na talagang nakatira dito. Nagkikita pa ba
sila dito? Uhh. And Monica.. right. Andito nga pala sya ngayon. Saang lupalop naman
kaya sa bahay na ito?

I tried to wash her out of my mind pero ay hindi ko magawa kasi I am really
bothered sa presence nya. Agad ko namang nakita ang study room nila. Didiretso na
sana ako sa pagpasok doon ngunit sa di pa lang kalayuan ay may naririnig na akong
natatalo sa loob ng kwartong iyon.

Nakaawang ng konti ang pintuan kaya naging dahilan na rin ng medyo malakas at
malinaw kong pagkakadinig sa pag-uusap na iyon.. at dahilan din upang makita ko ang
mga taong andoon.

"Dylan, please! Hear me out!" Namilog ang mga mata ko nang marealize ko kung
kaninong boses iyon. Monica.. and she's talking to Dylan?

Dahan dahan akong lumapit sa pintuan and yes, sila nga ang nandoon. Dylan is
sitting habang si Monica naman ay medyo malapit sa gilid nito at nakatayo.

Iniharap ni Dylan ang upuan nito kay Monica. "We have nothing to talk about."
Malamig na tugon nito sakanya.
"Oh, Dylan! I know may parte pa saiyo na gustong bumalik sakin!" She said
hysterically but Dylan just laughed at her.

"Nagpapatawa ka ba, Monica?" Iiling iling pa nitong sabi. "Sinasayang mo ang oras
ko. You could go now."

"Nung gabi.. nung gabi sa San Juan, pinuntahan mo ko when I asked you to go!" Halos
matumba ako sa narinig ko na iyon. Sya? Sya ang dahilan kung bakit umalis si Dylan
sa kalagitnaan ng gabi? Iniwan nya ko because that girl asked her to?

Pero akala ko yun na, akala ko dapat na kong masaktan sa narinig ko na iyon pero
mas lalo akong nasaktan sa sunod na sinabi ni Monica.
"You even kissed me. You kissed me back, Dylan."

=================

Chapter 37

CHAPTER 37

DYLAN'S POV.

"You even kissed me. You kissed me back, Dylan."

My jaw dropped. Oo nga at talagang inexpect ko na sasabihin iyon ni Monica sakin

pero hindi ko pa rin naiwasan ang magulat, magalit at mainis.

That's it! She pulled my last straw.

"Don't you dare!" Singhal ko sakanya nang nakatayo ako. Ayokong magalit o sumigaw
sa babae pero sa ganitong pagkakataon, ni wala na akong pakialam kung babae pa
itong kausap ko.

"Pinuntahan kita because I wanTed some closure! Gusto kong matapos lahat ng
namamagitan satin because I don't want you near me or near my girl. I didn't kiss
you, you kissed me! I did not damn kiss you back! I didn't go to you that night
because I chose you over her, I went to you because I choose Maxine over you or
over anyone else." I tried to lower down my tone sa panghuli kong sinabi.

Maxine.. mabanggit ko pa lamang ang pangalan nito ay nanghihina na ang tuhod ko.
That girl has my heart. Talagang mahal na mahal ko ito kaya ganito kalakas ang
epekto nya sakin maging ang pangalan nya.

"Liar!" Muli akong naibalik sa realidad nang sumigaw si Monica.

And next thing I know? She kissed me. Her lips were pressed onto mine. Bahagya man
akong nagulat, nasa maayos pa rin akong pag-iisip para itulak sya. Pero nang ginawa
ko iyon, naramdaman ko ang pagdiin nya ng kanyang mahahabang kuko sa pisngi ko.
Damn!

I felt how determined she is na ibukas ang bibig ko. Ramdam ko maging ang dila nya
sa labi ko. She's really trying hard to make me give up but I won't. Just when as I
was about to push her hard, the door swung open and Maxine.. Maxine was there.

She saw everything!

Now that was my cue that I really have to push Monica real hard. Maybe nagulat din
si Monica dahil nandoon si Maxine kaya nagawa ko itong maitulak palayo.

"Fuck!" I groaned as I held my cheeks. Nararamdam ko ang hapdi ng aking pisngi. I

even felt something flowing out from it! Tinignan ko ang mga palad ko at nakita
kong may mumunting dugo ito. Damn. Tapos ay kinakabahan akong tumingin kay Maxine.
I have to explain everything! "M-max, it's not what you t-think. I-i can e-ex-"

Pero hindi sya sakin nakatingin.

"You, out!" Mahina ngunit maawtoridad na utos ni kay Monica habang tinatapunan nya
ito ng nakakamatay na tingin.

Determination. That's the only thing I saw at Maxine's eyes when she shouTed at
Monica. Determinasyon na ipakita kung sino at ano ang pwesto nya sa sitwasyon.

Confusion and humiliation. Yan ang nakita ko kay Monica. Marahil ay nagtataka ito
kung bakit sakanya pa nagalit si Maxine instead sakin gayong nahuli nya kaming
naghahalikan. Oh, wait, hindi nga pala kami naghahalikan dahil ako ang hinalikan
and I didn't respond.

"I said out. O baka gusto mong hilain ko pa yang buhok mo at kaladkarin kita
palabas ng kwartong ito, Monica. Mamili ka." Mahinahon ngunit nakakatakot na sabi
ni Maxine.
I just heard Monica sobbed. Umalis ito sa study room na umiiyak and I just watched
her go. Naawa ako sakanya ngunit di rin maalis sakin ang makaramdam na sa wakas ay
wala na ito sa paningin ko. Pagkalabas ni Monica sa kwartong iyon, narinig ko ang
pagpihit at paglock ni Maxine sa doorknob.

"M-max." Shit! I am stammering!

"Narinig ko lahat. Hush now." Aniya habang lumalapit sakin tapos ay kinabig nito
ang ulo ko papalapit sakanya at pinunasan ang labi ko. "Ayokong may ibang hahalik
dito." Matapos nya iyong punasan, ginawaran nya ko ng malalim na halik. Noong una
ay talagang hindi ako kumilos. I was too stunned kaya ba nawala ako sa pag-iisip.

"Bakit ayaw mo ko halikan? Mas gusto mo sya?" Mapangakit na sabi nito. Bago pa man
nya ako mahalikan, ako na ang humalik sakanya.

One long steamy and hot kiss.

"Love me." She whispered in my ears.

And I did, I did love her. I made her feel the love I have for her. Inside my
study. Yes.
MAXINE’S

I was starring outside when I felt somebody kissed me on my cheeks.

"Dylan! Look at the road!" Saway ko sakanya. Eh pano, nagddrive ang loko tapos
pahalik halik pa sakin!

"What? Red light pa lang. Stop pa, meaning I could kiss you again." Aniya sabay
halik ulit sakin. Aba! Ang kulit kulit nga naman talaga oh!

"Oh, green na! go na!" Tapos ay hinampas ko sya uli sa braso dahil binubusinahan na
kami ng mga nasa likod namin! Malamang ay galing sa trabaho yung mga yun kaya atat
na umuwi. Tss. Eh pano, kasi kami ni Dylan hindi pa atat maghiwalay. HAHAHA.

"Can I sleep at your house again?" Malawak ang ngiti nyang nagtanong sakin.

"Heh! Naku, Sebastian, magtigil ka ha! No. The answer is no. Wala na si Monica sa
bahay nyo kaya dun ka na matulog! O kaya sa condo mo!" Litanya ko sakanya pero ang
totoo nyan, syempre gustong gusto ko na dun sya matulog samin! Haha. But no, hindi
pwede! Eh pano, mula nung isang araw tapos kanina.. uhm.. we kept on doing it.
Ayoko namang magsawa sya sakin.

"Damot. Sige na babe." Pagmamakaawa nya.

"Some other time, Dylan."

"Promise mo yan ha!" Tapos ay tinignan nya ako at saka ngumiti ulit ng malapad.

"Why don't we get married?" Out of the blue kong sagot and pinagsisihan ko yun!
Kung bakit naman kasi walang preno tong bibig ko minsan!

He didn't answer for a while, animo'y parang pinaprocess nya sa utak nya ang sinabi
ko.

"Hey, I know. Hindi ko naman sinabing agad agad. I'm just wondering if.. you..
uhm.. wanna get married with me.. or like you see me as your wife in the future.."
Nakayuko kong sabi.

Naramdaman ko ang paghawak nya sa baba ko at sapilitan itong hinarap sakanya. "I'll
marry you one day. I love you." Malambing ang tono nito kaya ramdam kong galing
iyon sa puso nya.

"I love you too." Sinuklian ko sya ng pinakasweet kong ngiti! My sweetest and
genuine smile. "Get your eyes back at the road!" Natatawang singhal ko sakanya nang
medyo matagal na kaming nagtititigan.

But it was a bit late.

Because the moment we turned our eyes back at the road, we were blinded with a
bright light and a screeching noise covered the place.

=================

Chapter 38

CHAPTER 38

Three days after..

COMATOSE.

=================

Chapter 39
CHAPTER 39

I woke up trying to clear my vision. It was a bit blurry but I know I'm being
surrounded by uhh-I don't know, everything's white.

"When will they wake up? It's been almost four days!" I heard someone shouting.

Uhh, wait, where am I and who's that? What the hell is going on? I tried to open my
eyes once more but everything's still blurry.

"Mrs. Buenavista, their vitals are stable now. Ang hindi ko lang po kayang bigyan
ng kasiguraduhan ay kung kelan sila magkakamalay. But everything's fine now. The
baby's safe."

That got my attention. I moved my head at the side and then I saw blurred figures.
I tried to call them but I felt a lump in my throat. Water, I need water. I tried
to voice it out but I failed.

"Thank goodness." Mom?

"U-uhm" I groaned. At last! I found my tiny voice. I closed my eyes again and then
I felt someone touched my hand.
"Maxine, anak!" Oh my.. it's mom! Why is she crying tho? And.. where am I? I closed
my eyes and tried to remember what hap- OH SHIT!

"Baby, are you okay?" I opened my eyes and saw my mother's worried face.

"Excuse me, I have to check her." Says someone.. uhm, a doctor, I guess?

Naramdaman ko ang ginawang pacheck sakin ng doktor. Matapos nya akong tignan,
sinabi naman nya na okay ako.

"W-water." Sabi ko kay mama na kumaripas ng takbo upang ikuha ako ng tubig.

"Baby, are you alright?" Tanong nya sakin habang iniinom ko ang tubig. Tumango lang
ako bilang sagot.

"Thank God at okay kayo ni Dylan. Don't worry anak, your baby's safe too." aniya
habang hinahaplos ang tyan ko.

I stiffened and starred at her. "B-baby?"

"Oh my.. you didn't know yet?" Alinlangang tanong ni mommy. Hindi ako agad
nakasagot dahil hindi ko naman talaga alam ang nangyayari. Naramdaman kong niyakap
ako ni mommy. "You're six weeks pregnant." Bulong niya sakin habang niyayakap ako.
My jaw dropped. I'm pregnant? "M-mommy.."

Six weeks pegnant and yet I didn't know? Pero pano? There were no signs at all. At
isa pa.. of course, hindi ako dinatnan.. pero kasi irregular ako kaya hindi ko
alam, hindi ko to ineexpect. Why won't I expect it nag naman, diba? Lagi namin yun
ginagawa and walang protection.

"Shh, baby, everything's gonna be fine." Pakiramdam ko ay secured ako sa ginagawang

yakap at haplos sakin ni mommy.

"Mom.. what happened?" Tanong ko sakanya. Agad itong umupo sa tabi ng kama ko at
hinawakan ang kamay ko.

"A-anak.. I don't think that's-"

"Mom, i have to know."

Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan ni mommy bago sya muli nagsimula.

"Naghahanda na ako para sa dinner dahil baka pauwi ka na tapos.. tapos.. may
tumawag sa bahay. A-at sinabing.. naaksidente ka kasama ni Dylan. Nagmadali kami ng
daddy mo dito. Parehas kayong nasa ER ni Dylan pero nauna kang inilabas. But you
were in coma! M-maxine I thought for a while na mawawala ka. Hindi ko kaya."
Naramdaman ko ang paghigpit ng hawak ni mommy sa kamay ko. Pinisil ko rin iyon para
iparating sakanya na kaya ko pa.
"A-and the doctor said you and your baby.. both of you are safe. Minor injury sayo.
Thank goodness sa seatbelt at sa airbag ng kotse ni Dylan." Tapos ay muli syang
napatigil.

"Mom, si.. Dylan. A-ano.."

Muling humugot ng malalim na hininga si mama bago nagpatuloy. "M-mas m-malala..

dahil sya yung nasa driver's seat.. bumangga kasi ng bahagya ang side nya sa
truck.. bahagya lang dahil nakabig ni Dylan ang manebela pero napakalakas ng
impact. H-he.. was 50:50 when we arrived. A-and may major injuries. He was in coma
too. He's not yet conscious but he's stable now."

Napapikit ako ng aking mga mata at napaiyak. Hindi.. hindi ko alam. Panaginip lang
ito lahat.. oh God. Four days na walang malay? May baby ako? 50:50 si Dylan? We
were in coma? We almost got killed.

"And the truck driver?"

"Nakulong. Lasing sya anak kaya napadpad sya sa lane nyo because he was drunk! I
swear he'll rot in hell!" Galit na sabi ni mommy habang umiiyak.

"I want to see Dylan, mom."

"Baby, baka hindi mo pa kaya. You're still weak!"

"No, kaya ko-" Naputol ang sasabihin ko nang biglang nagbukas ang pinto.

"Oh! MAxine! I'm really glad you're awake now." Bakas ang pagasa sa mga mata ni
mommy ni Dylan nang nakita nya akong may malay na. Agad nya akong niyakap at hindi
na napigilan pa ang mga luha na kanina pa nagbabadyang tumulo.

"I'm so sorry. Kung hindi sana ako nagpahatid.." Hagulgol ko

"Ssshh, it's not your fault. Wala may gusto nito." Aniya habang hinigpitan lalo ang
yakap sakin.

"T-tita, si Dylan.." Bumitaw sya sakin sa pagkakayakap at muli akong hinarap.

"Still unconscious.. pero baka magising sya baka maramdaman nyang gising ka na kaya
gigising na sya. And he would be glad pag nalaman nyang may baby na kayo!" Natutuwa
nyang sabi. Hay, I hope so too.

A day after kong magkamalay, I was discharged. And 2 days after I was discharged,
andito lang ako sa tabi ni Dylan. Magdamag ko syang binabantayan. They said I can't
stress out myself because it might affect the baby. But they don't understand!

Nasstress ako pag hindi ko nakikita si Dylan. I have to be with him. Kelangan ako
yung una nyang makita pagkagising nya.
I looked at my watch, it's almost 3pm. Ilang minuto na lang ay andito na ang mommy
at daddy ni Dylan galing work

I sat on the sofa and closed my eyes. I'm feeling a bit dizzy. I guess eto na yun,
pregnancy strikes in. Napahawak ako sa tummy ko. Hindi pa sya halata pero
nararamdaman kong meron nang maliit na bagay sa tyan ko na may buhay. Dalawa na
kami. I smiled to myself.

I'm almost half asleep when I heard a groan. Binuksan ko agad ang mukha ko and
looked at Dylan. No, hindi sya iyon. He's sleeping. I was about to close my eyes
again when I heard it again.

"Uhh.." I looked at Dylan and this time I saw his bothered face. Dali dali akong
tumabi sakanya at hinawakan ang kamay nya. He's awake!

"Dylan.. baby.." I whispered with hope as I kissed his forehead. I was about to
press the intercom button to tell them he's already awake but he held my hand
fiercely.

"Sino ka?! Bat ka andito?! Get away from me!" Then he pushed me hard enough para
mapaupo ako sa sofa.

=================

Chapter 40
CHAPTER 40

I sat dumbfounded outside his room.

Hanggang ngayon nanghihintay pa rin ako ng lalaking lalapit sakin at isang

cameraman na ifofocus sa mukha ko ang camera habang sasabihin ng isa, 'na-WOW! Mali
ka!' Ha-ha-ha. Dahil sa totoo lang, umaasa akong joke lang tong nangyari. Sana
nagjojoke si Dylan kanina habang tinatanong kung sino ako at kaninang pinapalayas
nya ako sa kwarto nya.

Hindi ko alam kung ano ang mas masakit, ang makita syang unconscious o ang malaman
na wala ako sa memorya nya. Pero pakiramdam ko mas doble yung naramdaman ko
kaninang nakaramdam ako ng kirot matapos nya akong itulak ng pagkalakas lakas. Not
just once, but thrice.

When they saw me sitting on the floor, gad akong inalalayan ng nurse upping itakbo
sa ER. Then I realized why, there were spots of blood. Ni hindi ko man lang iyon
naramdaman. All I felt was emotional pain and a bit of the physical pain.

I almost forgot, I have a baby. And it almost got killed. Now? Maselan na
pagbubuntis ang kinalalagyan ko. The next spotting would be no more less than
miscarriage. I was advised to take a rest but I am stubborn. I have to see Dylan.
Sya ang stress reliever ko.

That's why I'm here.. waiting. It's been more than an hour since nagising sya. More
than an hour since dinala ako sa ER at kinausap ng OB. More than one hour na rin
sila sa loob. And 15mins na rin akong andito naghihintay, ni hindi pa ako
nakapagpalit ng pants. Nakaputi pa man din ako.
"Maxine, darling.." Napalingon ako sa pagtawag sakin ng mommy ni Dylan habang
kasunod nito si Dr. Saavedra.

"Doc.. anong nangyari?" Yes, I am very eager to know. Dahil pakiramdam ko ay

mababaliw na ako.

"Miss Buenavista, please calm down. Makakasama sa baby. Let's take a seat, shall
we?" Paguumpisa nito. Agad naman kaming naupo. "He is more than okay now. Vitals
are now on their normal range, responsive din sya sa stimuli. But there's this one
thing.." He took a deep breath. I felt Dylan's mom's hand on my back na para ang
inaalalayan ako or something. "He has amnesia. Basing from his reaction kanina, and
from the questions I had him answered, his last memories are from 5 years ago."

I remained silent. I don't know what to say. Oo nga naman, he suffered from head
injury pero yung amnesia.. why didn't it cross my mind ever?

"F-for how long..?" I asked with a shaking voice.

"About that, we have to conduct several tests para malaman if what kind of amnesia
ang meron kay Mr. Sebastian and we have to give him therapies too that will help
him remember." Aniya saming dalawa ni tita.

"Don't worry, Maxine, we'll help Dylan remember." Paninigurado ni tita sakin.
"He's calm now. Pwede nyo na syang tignan."

Matapos ang pag-uusap namin na iyon, agad agad kaming pumasok ni tita sa loob. Then
there, I saw him and knowing that he can't remember me, it pains my heart.

Maaring naramdaman nya ang pagpasok namin kaya napatingin sya sa direksyon namin. I
froze as he stare at me. It was full of confusion. He raised his eyebrows at me.

"Ikaw nanaman? Who the hell are you?" Presko nitong tanong. "Are you one of my ex
girlfriends? We're done. Please, leave." Aniya na lalo kong kinagulat. So he
remembers himself that way? Pati pagiging faithful nya sakin nalimot nya. Oo nga
pala, para sakanya ngayon, he doesn't know me.

I trembled and I felt my knees weaken. Kung hindi ako makakakapit sa kung ano,
malamang ay mapapaupo ako.

"Dylan!" Suway ni tita sakanya habang inaalalayan ako. Maybe she saw my reaction.
"Respect your fiancee!"

Parehas kaming napatingin sa mommy nya dahil sa sinabi nya na iyon. Fiancee? Ha?

"Yes, Dylan. You’re engaged. You might not remember it yet because you have
amnesia. You don't even know the date today, do you?" Tila paghahamon na tanong
nito sakanyang anak.
"You're joking, right?" Di makapaniwalang tanong ni Dylan.

"It's 2013, Dylan." Sabi ng mommy nya habang inaalalayan ako papalapit sakanya.
Nakaramdam ako ng kaba dahil baka muli akong itulak nito. Napahawak ako agad sa
tyan ko like as if I could protect our baby sa ganitong paraan.

Nalaglag ang panga ni Dylan at muli nya akong pinagmasdan.

"She is not my fiancee! Pano ako magkakaroon ng fiancee na iba eh I'm planning to
ask Monica to marry me! She is my girlfriend!" Pasigaw nyang sabi.

I was taken aback. Pakiramdam ko ay mas masakit ang sinabi nya na yun kesa sa
pagkakatulak nya sakin kanina. Monica.. he remembers Monica. He thinks he's still
with Monica. What about his feelings tho? Pati ba pagmamahal nya sakin nawala?
Lahat ba bumalik kay Monica?

"She left you, Dylan! Respect Maxine! Goodness!" Sabi ng mommy na halatang nagulat
din sa sinabi ni Dylan. "Come, Maxine. Maupo ka sa sofa, makasama pa sainyo ng baby
mo." Aniya habang inaalalayan ako. Pero bago pa man kami makatalikod, muling
nagsalita si Dylan.

"Baby?" Nagtataka nitong tanong.

"Yes, you're going to be a father kaya umayos ka." Maawtoridad na sagot ng kanyang
mommy.
Inaalalayan pa rin ako ni tita habang naglalakad patungo sa sofa. I'm trembling,
hindi lang dahil sa nangyayari kundi dahil nakakaramdam ako ng mild pain sa bandang
tummy ko. God, no. I closed my eyes para igilin ang luha ko at pakalmahin ang
sarili ko but I heard Dylan speak.

"May buntis bang nireregla?" Aniya na syang nakaagaw ng atensyon naming dalawa.
Nilingon namin sya tapos ay tinignan ni tita ang bandang likod ko.

"My goodness, Maxine! Dinudugo ka! I need to call the doctor!" Hysterical nitong
sabi.

"Tita! I'm fine now. Kanina pa to. When.." Nagdalawang isip akong ituloy ito.
"Don't worry, nacheck na po ako ng OB." Yun na lamang ang sinabi ko.

"Are you sure?" Paniniguradong tanong nito sakin. Tumango lang ako bilang sagot.

We stayed there for almost 2hours. Halos di kami magusap ni Dylan. Tanging ang
mommy lang nito ang kumakausap sakin. Parang ang awkward..

"I'm sorry but I have to go. May emergency sa opisina. Maxine, would you mind
staying here for a while? Papupuntahin ko na lang si Manang Dora dito upang may
bantay si Dylan at para makauwi ka na rin. You need to rest. Ang baby nyo.."
Pagpapaalam nya sakin.

"P-po? Uhm. Yes, tita. Sige po, ako na po ang bahala and please do not worry about
me." Sagot ko.
"And you, young boy, umayos ka." Yun lang ang sabi nito kay Dylan and umalis na.

Ilang tahimik at nakakailang na minuto ang nakalipas nang magsalita si Dylan.

"Hey, Maxine, right?" Tanong nito na syang kinagulat ko. Tumango ako bilang sagot.
"Fiancee? Tss." Nakasmirk nyang sabi.

Yumuko ako upang pagtakpan ang mukha ko. AYokong umiyak pero alam kong konti na
lang ay tutulo na ang mga luha ko.

"Come here." Muli nyang sabi habang nginunguso ang upuan malapit sakanyang kama.
"Sit."

I obliged at pagkaupo ko pa lang ay napansin kong tinititigan nya na ako. Maaring

kinikilala nya ako. I didn't speak, I didn't even move. Nakipagtitigan lang ako.

"Ahh shit!" Sigaw nito at hinawakan nya ang kanyang sentido.

"D-dylan.." Nanginginig kong sabi.

"I can't.. I can't remember you. Pakana nyo ba to ni Mommy? Ikaw ba yung tinakda
nyang pakasal sakin?" What is he saying? "Ah, shit. Oo nga pala, di uso sa pamilya
ko arranged marriage. Who are you then?" Muli nitong tanong.

I guess chance ko na to para masabi ko sakanya lahat. "I'm Maxine. Your girlfriend.
I.. I'm sorry." Di ko na napigilan ang sarili kong luha. Yumuko ako at nagumpisang
umiyak. Damn.

"H-hey, why are you crying at ano ba! Don't cry. At anong sorry? Huy, wag ka
umiyak! Makakasama yan sa bata!" Natataranta nitong sabi habang hinahaplos ang ulo
ko.

Tumalon ang puso ko dahil sa inaalala nya ang bata. May pagasa pa! Tama!

"Dylan.. I-m s-sorry." Paghingi ko ng tawad sakanya, hinawakan ko rin ang kanyang
mga kamay. I thought for a while ay hihilain nya ito pero hindi. Hinayaan nya lang
ako. "M-maybe kung.. kung hindi kita pinuntahan sa bahay nyo.. hindi mo ko kelangan
ihatid and maybe.. hindi.. h-hindi ito mangyayari.. I'm really sorry." Hinalikan ko
ang kamay nya habang umiiyak pa rin ako. "I-i thought you're gonna die. B-but I k-
knew you're s-strong.." hindi ko na natapos pa ang gusto kong sabihin dahil sa
hinila nya ako papalapit saknaya.

He hugged me. Medyo mahirap ang pwesto pero niyakap nya ako. Magkayakap kami ngayon
and I felt him warm against me.

"I-I don't know.. I'm confused but I want to know. Help me." Bulong nito sakin
habang niyayakap ako ng mahigpit. Nararamdaman na kaya nya? "Tell me everything."

Kumalas ako sa pagkakayakap sakanya at tinignan sya. "H-ha?"

"Tell me how we starTed." Muli nyang sabi. Masaya akong tumungo habang hinihila
papalapit sakanya nag upuan.

"Ah, here!" Agad kong inilabas ang phone ko at pinakita sakanya ang gallery, puro
pictures namin iyon. Meron dun sa school, sa bahay nila, bahay namin, sa sasakyan
nya, sa probinsya, sa cafeteria at sa kung saan saan pa.

"Wow.. tayo to?" Nanlalaki ang mga mata nya habang pinagmamasdan ang pictures
namin. "We're.. sweet.." Kumento nito na syang nakapagpasaya sa puso ko. "How did
we meet?"

Nabigla ako sa tanong nya sakin at ramdam kong namula ang pisngi ko. "H-how did we
meet? G-gusto mo ik-kwento ko?" Nauutal ko pang sabi.

He laughed and pinched my cheeks. "You're cute. Ang pula mo!" PAngaasar pa neto na
syang ikinamula ng pisngi ko. "So, pano tayo nagkakilala?"

"H-ha?" Nakailang lunok din ako ng laway bago nagumpisa. "W-we were schoolmates.
Our first meeting didn’t turn out okay. M-medyo iniwasan kit but then, early this
year, well, one day, on my way home nasiraan ako and.. umuulan. I-i was checking my
engine when you showed up.. and y-you helped me and.." Natigil ako sa pagkkwento
nang maalala ko ang sumunod na pangyayari.

"And? Teka, inayos ang engine mo habang umuulan? I guess you're wet." Napalingon
ako sakanya at nakita ko ang pagngisi nya. Same smirk sa gabing iyon. Oh my Dylan.
"I mean, we're both wet dahil umulan. So, naayos ko ba kotse mo?"
"Ha? Yes.. nabasa tayo ng ulan at n-naayos mo ang kotse ko. T-tapos.." SHit! Bakit
ko pa ba dinugtungan!

"Tapos? What happened next, Maxine?" Tila ba ay alam nito ang kasunod na nangyari
dahil sa reaksyon nito sa mukha. Naramdaman ko ang malakas na tibok ng puso ko. "I
guess I kissed you." Nagulat ako sa sinabi nya. Hindi iyon tanong, isa iyong
statement.

"Naalala mo na?" Tila ba tumaas ang pagasa ko dahil sa sinabi nya. Naalala na nya!

"So, we kissed?" Tila gulat nyang sabi. False alarm lang pala ako. Ha-ha-ha.. ang
sakit.

"W-what?" Yun na lamang ang nasabi ko dahil sa sobrang pagkagulat ko.

"So, ano pa? Pano kita naging girlfriend?" Muli nitong tanong.

Ikinuwento ko sakanya lahat ng naalala ko kung paano naging kami, ang tungkol
sakanila ni Tessa, ang nangyari noong sembreak, pati ang kay Monica nakwento ko na
syang ikinagulat nya. Akala ko ay mahihirapan akong pakisamahan si Dylan dahil sa
ganitong kalagayan nya ngayon but I was wrong. Pakiramdam ko ay gusto nyang ibalik
sa normal ang lahat dahil napakacooperative nya.

Napatingin kaming dalawa sa pintuan nang nagbukas iyon.

"Maxine, manang Dora's here. Pwede ka na umuwi." Napatingin ako dahil sa sinabi ni
Dylan na yun. "Y-you have to rest and.. the baby.. baka mapano." Nabuhayan ako ng
loob dahil naramdaman ko ang pagaalala sa tono ng pananalita nito.

"O-okay." Tumayo na ako at kinuha ang bag ko. Muli ko syang nilapitan para
magpaalam na. Matapos kong magpaalam ay naglakad na ko papuntang pintuan pero bago
ko pa man iyon mabuksan, nagsalita uli si Dylan.

"Bukas ulit, ha?"

Nakangiti akong tumango sakanya. I know everything will be alright.

=================

Chapter 41

CHAPTER 41

I almost cursed when I saw what time is it! It's already 9am! Kaninang 8am pa ako
paniguradong hinihintay ni Dylan! I told him last night na andito na ako ng 8am but
what the hell! This goddamn traffic is eating my time!
Almost 9:30 na nang marating ko ang ospital. Ang akala kong tahimik na silid na
papasukin ko ay napakagulo.. at ingay.

"Maxine! You're here!" Boses ni Dylan ang nakaagaw ng atensyon ko.

"H-ha? Oo. Traffic kasi. Sorry." Paghingi ko ng paumanhin habang naglalakad

papalapit sakanya. "Hindi ko alam na pupunta pala kayo ngayon dito." Sabi ko sa mga
barkada nya.

"Surprise!" Nakangiting sagot ni Jeff

"Faith and Roxy are on their way here." Pagbibigay impormasyon ni Ian.

"Who are they?" Tanong ni Dylan na syang ikinagulat ko. Ha-ha. Oo nga pala, may
amnesia ang boyfriend ko.

Nagkatinginan kami ng mga kaibigan nya, nginitian ko lang sila upang malaman nila
na okay lang ako. Binalingan ko ng tingin si Dylan atsaka sumagot. "My bestfriends.
Kilala mo sila." Nakangiti kong sabi.

Bago pa man may makapagsalita ulit, bumukas ang pinto at niluwa nito sila Faith at
Roxy.
"Maxiiiiiiine!!!!" Nakakabinging tili ng dalawa habang niyayakap ako ng sobrang
higpit.

"H-hey! Not too tight! The baby might not breathe!" Natatarantang sabi ni Dylan na
syang nakakuha ng atensyon ng lahat. Oh great. Crap.

"BABY?!" Sabay sabay nilang sabi.

"Hehehehe." Yun lamang ang nasagot ko tapos ay tumango ako.

"OMG! Ninang ako!" Masayang sabi ni Roxy at muli akong niyakap.

"Hey! Wag mong yakapin si Maxine! Sino ka ba?!" Tila galit na sabi ni Dylan. Shit,
hindi pa nga pala alam ng dalawa.

"What? Ano bang drama mo, Dylan?" Sabat ni Faith.

"And you, sino ka?" Taas kilay din na tanong ni Dylan kay Faith.

Lalapit na sana si Faith sakanya upang sapakin ito pero pinigil ko sya. "H-he can't
remember." Mahina kong sabi. I bet the boys already knew kaya hindi na sila
nagreact unlike Roxy and Faith.

"WHAT?!" Sabay nilang sigaw bago muling binalingan ng tingin si Dylan.

"Can you please stop the shouting already and answer me who the hell are you!" Tila
naiirita nyang sabi sa dalawa. Hindi ako makasagot dahil nalilito ako.. pakiramdam
ko ay napahiya ako sakanila. Pathetic. Hindi ako nakikilala ng boyfriend ko at
buntis ako at ngayon hindi ko alam kung paano ihandle ang ganitong sitwasyon!
People will know of course that my boyfriend has amnesia and he can't remember me!
Rumors will spread and worse is baka hindi nya maalala ang feelings nya sakin at
makahanap sya ng iba!

"Dude, calm down. They are Faith and Roxy." Kalmadong sabi ni Jeff kay Dylan habang
kumakagat sa apple.

After what had happened, muling lumiwanag ang aura ng paligid. Nagusap usap kami na
parang nas agetting to know each other stage ulit kami at sinabi ng mga kaibigan
namin na tutulungan nila kaming ibalik ang dati.

I felt secured dahil alam kong may mga taong tutulong sakin kay Dylan but just when
I thought everything's under control, halos nagiba ang mundo ko sa isang tanong ni
Dylan.

"Where is Monica?"

Napatingin silang lahat sakin. Ipinagkibit balikat ko na lamang ang lahat.

"A-ah.. she went back to Paris." Si Ian ang sumagot.

"Went back?!” Tila ba may excitement sa tono ng pananalita ni Dylan. Eto nanaman
ako, nakakaramdam nanaman ng kirot sa puso.

"Yes." Ako ang sumagot at bago pa man may makapagsalita, tinuloy ko na ang
sasabihin ko. "And yes, I know her. Nakilala ko sya nung nagbakasyon tayo sa San
Juan. She was there too and we even had dinner together. She went back to Paris the
day we almost died." Dire-diretso kong sabi.

"Aahh, ganun ba? Oh well, siguro ay ittext o kaya ay tatawagan ko na lamang sya so
we could catch up." Masaya pa nyang sabi.

Monica! Monica! Right, dahil sa isip nya ngayon, si Monica ang girlfriend nya at
ako ay hindi nageexist! Hindi ko na halos makaya ang nararamdaman ko kaya naman
umalis ako sa kwarto nya at tumakbo palabas.

Ang sakit.

=================

Chapter 42

CHAPTER 42
2weeks.. 2weeks since nakalabas sya sa ospital and now balik na kami sa school. Ang
laki ng pagbabago sa relasyon namin ni Dylan.

"Hey, sabay tayo mamayang lunch?" Nakangiti kong tanong sakanya habang nagmamaneho
sya papuntang school namin. Ganun pa rin naman, hatid sundo pa rin sya skin.. Yun
nga lang hindi dahil gusto nya kundi dahil obligasyon nya. Nabanggit ko kasi
sakanya nung minsan na ganito talaga ang routine namin pag may pasok.

"Sure. Cafeteria?" Tugon nito na nakangiti rin habang nakatingin sa daan. Ewan ko
ba, para kasing hindi na genuine itong pinapakita nyang kasweetan. I feel like he'a
treating me like I'm one of his bitches. Yun nga lang ay medyo special ako dahil
buntis ako sa anak namin.

Pero sino ba naman ako para magreklamo, diba? I'll take what he could give me. It's
worth the shot anyway.

Speaking of my pregnancy, kailangan kong ipagbigay alam ito sa dean as soon as

possible so that I could drop my classes too. My parents were supportive about my
pregnancy and about me helping Dylan.

It was already lunch time pero hindi ko nakita si Dylan sa labas ng room kaya
dumiretso na lang ako sa cafeteria kasama si Roxy at Faith. Baka andun na sya.
Hindi pa rin nawawala ang titig ng mga tao sakin. Tss. Hindi makamove on sa
nangyaring aksidente pati na rin sa amnesia ni Dylan. Akala siguro nila ay iiwan
ako nito dahil lang sa hindi nya ako maalala. Tessa seemed to be happy with what is
happening too. That bitch. I swear I’d kill her.

"Babe!" Bati ko kay Dylan nang nakita ko sa cafeteria.

"Maxine." Aniya habang nakangiti. Sinalubong nya ako at sabay kaming naglakad
papunta sa table nila kung saan andun na rin ang kabarkada nya.

"Di kita nakita sa room eh kaya sumabay na lang ako sakanila Faith." Sabi ko, well
kaya ko lang naman sinabi iyon ay dahil gusto malaman ang dahilan kung bakit hindi
nya ako sinundo. Sa buong linggo kasi namin dito sa school ay lagi pa rin nya ako
sinusundo dun. Ngayon lang talaga hindi.

"Sorry, Max. Nawala sa isip ko. Let's go grab you some food?" Yun lang ang sinabi
nya.

Wala na akong nagawa kundi tumango.

"Pizza, spaghetti and fries." Sabi ko sakanya habang nakapila kami. Agaran naman
nyang sinabi iyon sa isang scool servant. "Strawberry shake." Pahabol ko pa dito.
"Grabe. Buntis ka nga." Natatawa pa nitong sabi. "Anything else?"

"Uhm, babe. Banana split." Nagaalinlangan kong sabi. Gahd! Alam ko walang ganun
dito sa cafeteria pero anong magagawa ko? Nagccrave talaga ako.

"Ha? Wala naman sila ganun eh." Kamot ulo nyang sabi.

"Eh.." Lumunok ako. Nagbabadyang tutulo na ang mga luha ko kaso pinipigilan ko ito.
Ayoko namang gumawa ng eksena dito! At ayoko rin naman umiyak dahil lang sa walang
banana split! Ayoko maging mababaw! "Sige na nga. Okay lang." Pilit akong ngumiti.

Nang nabayaran na namin ang pagkain ko, dumiretso na kami pabalik sa table.

Nakanguso ako habang hinahalo ko ang spaghetti.

"Oh, problema mong babae ka? Haba ng nguso mo." Sabi ni Faith. Nakakainis naman eh!
Bat pa nya pinansin?

"Wala ha!" Defensive kong sagot.

"Ano ka ba, girl! Dedeny ka pa eh ampanget mo na sa sobrang haba ng nguso mo!" Sabi
ni Roxy na naging dahilan ng pagtawa ng buong barkada. Maging si Dylan ay tumawa!

What?! Pangit na ako?!

Kinuha ko ang salamin ko sa loob ng bag at tinignan ang mukha ko. Oh my god! Ang
lapad ng mukha ko!

Di ko na napigil ang sarili ko na umiyak.

Unti unting tumulo ang luha ko. Gusto ko man itigil ito ay kusa pa rin talaga itong
tumutulo.

"Hey! Wag ka umiyak!" Natatarantang sabi ni Jeff

"Girl, joke lang naman yun!" Pati si Roxy ay natataranta na rin and parang
nakokonsensya.

"Uy, hala! Maxine. Come on, don't cry, here oh, kain ka na." Sabi ni Faith habang
pilit na sinusubo sakin ng fries

"Ayoko na yan! Nakakataba yan!" Iyak kong sabi. "I'm such a cry baby! Ang pangit ko
na lalo." Naiiyak ko pa ring sabi.
My goodness! Bakit ba ganito ako?!

"Will you stop?!” Iritadong singhal ni Dylan. I was sure enough na hindi lang ako
ang natahimik kundi ang lahat. Pati mga chismoso at chismosa. Pati si Tessa at
Martin. Wala akong ibang nagawa kundi ang umalis.

Buong maghapon akong wala sa mood. Masakit iyong ginawa nya kanina. Pero sinundo pa
rin nya ako at wala naman akong nagawa kundi sumama. I was actually waiting for him
to say sorry pero wala naman. We were silent sa byahe. Medyo inaantok na din naman
ako.

Pero bahagya akong nagising nang biglang tumunog ang cellphone ni Dylan.

"Ah, Max, could you please check it." Aniya.

Tumango ako bilang sagot tapos ay inabot ko ang backpack nito at inilabas ang
cellphone.

Missed call from Monica. Napakunot ang noo ko.

"Who's that?" Tanong nya. Sasagutin ko na sana sya kaso bigla itong tumunog muli.
1 text message received from Monica.

Hindi ako nagdalawang isip pa na buksan iyon.

From: Monica

Hi, Dy! Can't wait to see you tomorrow! xoxo

Nagkunot ang noo ko.

"You're talking to her?" Medyo mataas na tono kong tanong kay Dylan.

"Huh?"

"Monica."

"Uhh, yes? May problema ba dun?"

WHAT! MY GOODNESS! HINDI KO KINAKAYA ITO! NAKAKALOKA! Just when I thought masaya na
ngayon kaso bigla palang may ganito. Haha! Naguusap pa sila ng hindi ko alam.

"Since when?"

"What?"

"Kelan pa kayong naguusap ulit?"

"Nung bumisita sila Jeff sa ospital. Wait, ano bang problema mo?" May pagkahalong
irita na sa tono nito.

"My goodness! That bitch almost took you away from me! It's her fault bakit tayo
naaksidente!" Sigaw ko sakanya

"She is not a bitch!"

"She is a bitch!"

"Shut up, Maxine!"

Natigilan ako sa sinabi nya. Oh crap. He is defending her! Monica! Monica nanaman!

=================

Chapter 43

CHAPTER 43

Hindi kami nagimikan ni Dylan sa buong byahe. Parehas kaming natahimik matapos nya
akong sigawan.

Masakit yung kinakausap pa pala nya ang babaeng yun, masakit kasi nilihim nya
sakin, masakit dahil dinepensahan nya ito, masakit dahil hindi sya nagsorry pero
ang pinakamasakit ay yung maramdaman na sa buhay nya ngayon, ikaw yung saling pusa
at si Monica ang bida.

Hindi ko alam kung dala lang ba to ng pagbubuntis ko pero pakiramdam ko pagod na

kong ipilit ang sarili ko sakanya. Who knows, maybe the only reason why he's still
around is because of this child.

Pagkadating namin sa bahay ay hindi na akong nagdalawang isip pa na bumaba ng kotse

nya. Bukod sa masama ang loob ko sakanya, kelangan ko na magsuka!

My goodness. This pregnancy is so damn hard! Bukod sa napakatakaw ko at choosy ako

sa pagkain, ang bilis din ng moodswings ko, maging ang mga hormones ko laging
active! Tapos ang pinakapangit sa pakiramdam ay yung ganito, masusuka suka ako and
bullshit, nahihilo ako ng bahagya.

Letse naman oh.

Pagkarating ko sa kwarto ko, banyo ang una kong pinuntahan. Napakahirap mabuntis.

Pero mas mahirap kung yung ama ng anak mo ay di ka maalala.

I felt sleepy afterwards kaya naman iniiyak ko na lahat ng sama ng loob ko hanggang
sa makatulog ako. I hope bukas okay na ang lahat.

He didn’t pick me up. Nagdrive akong mag-isa. Ayaw nila dad pero mapilit ako. I
just made an excuse for Dylan. I said meron syang therapy. Kahit na ang totoo nga
ay hindi ko alam kung bakit nya ako hindi sinundo.

Sadly, hindi ko rin sya nakita maghapon. Tessa’s eyes were glued on me. Si Martin
nakakapanibago rin. Hindi nya ako kinukulit but his looks tell otherwise. They are
up to something, I could feel it.

I decided to surprise Dylan. Tama. I need to make it up to him. I went to their

house at nakita ko syang naglalaro lang ng video games. He smiled at me.
“Sorry.” Sabay naming sabi. Natawa din kami pareho.

“You don’t have to be sorry, ako dapat ang magsorry.” Aniya. “I’ve been a jerk.” He
said. Hindi ko na napigil pa ang luha ko. Dammit! Hirap magbuntis, masyadong
emotional. “Hush now, baby.” Aniya then he kissed me.

I missed his lips, yung ganitong halik nya. Hindi ko inakala na mahahalikan pa nya
ako. It felt good. Hindi ko na rin namalayan kung gaano kami katagal na
naghahalikan. Ang susunod na lang na namalayan ko ay nasa ibabaw ko na sya. His
eyes were filled with desire.

“Okay lang ba?” Nagaalalang tanong nito.

Tumango naman ako.

“I’ll be gentle.” He said before making his way inside me.

It was the same old passionate love making we did. Ganun pa rin. I couldn’t stop
myself from chanting his name over and over again. He made me reach cloud nine for
countless times.

“That’s the best sorry I ever had.” I whispered as we lay naked on his bed. He was
cuddling me. Parang normal lang, parang noon lang. Nararamdaman ko, maayos pa namin
ito. The Dylan who loved me isn’t gone, he is just hiding at kailangan ko lang na
palabasin sya. I could do it.
I tried not to be stressed. May remaining one week pa kasi ako sa school bago
maapprove yung pagdrop ko ng subjects. I just have to finish my preliminary exams.
Nalaman na din nila mommy at daddy ang kalagayan ko. Siguro sila ang nagsabi sa
parents ni Dylan kaya heto, andito sila ngayon sa bahay. Even Dylan is here.

Naging okay naman kami ni Dylan right after that intense thing we did sa loob ng
kwarto nya. Ganun ulit sa dati pero may mga pagkakataon na nababalewala nya ako.
But that is okay, alam kong nagaadjust pa sya.

Yun nga lang, hindi ko maiwasan na hindi masaktan. Kaya ba sya andito lang dahil sa
bata? Hindi nya ako maalala, yung feelings pa kaya nya para sakin?

Tinabihan ko si Dylan. Hindi lang naman to para sakin at sa anak ko, para na rin to
sa mga magulang namin na naniniwalang mahal pa rin ako ni Dylan. Masaya kaming
nagkkwentuhan lahat. Pansamantala kong hindi pinansin ang duda na nararamdaman ko.

"Teka, cr muna ako." Paalam ni Dylan.

Pinagpatuloy lang namin ang ginagawa naming katuwaan. Syempre hindi ko pa rin
pinapansin si Monica. Sadyang mga kaibigan lamang ni Dylan ang pumapansin sakanya.
Sampung minuto na ang nakalipas pero hindi pa rin bumabalik si Dylan kaya't
napagdesisyunan kong sundan sya.

Nabigla ako nang nakasalubong ko si Daddy.

"Dad? Nakita mo ba si Dylan?"

"Ah.. ha? Oo, nakasalubong ko kanina, andun ata sya sa banyo." Aniya tapos ay
lumakad na sya pabalik sa pool. Anong nangyari dun?

Ipagpapatuloy ko na sana ang pagpunta sa banyo ngunit si DYlan naman biglang

sumulpot din.

"Ang tagal mo ata?" Tanong ko sakanya.

"Sumama lang ang tyan." Ngiti nyang sagot na syang nakapagpataas naman ng kilay ko.
"Tara na?" Anyaya nya sakin tapos ay inakbayan ako. Wow. Inakbyan ako? Anong meron?

Nairaos ng maayos ang mini get together na iyon. Kahit pagod, nagpapasalamat ako
dahil medyo napawi ang stress na nararamdaman ko kahit pa nalaman kong laging
magkasama ang dalawa.

Bukas, isang linggo na lang ang pagtitiis ko sa stress na dala ng school works.

=================

Chapter 44

CHAPTER 44
Kinabukasan, ready na sana akong tawagin si Mang Berting para ihatid ako pero
laking gulat ko nang nakita ko kung sino ang naghihintay sakin sa ibaba.

"Dylan?"

"Ready?" Nakangiting tanong nito.

"Ha? Anong ginagawa mo dito?"

"Sinusundo ang girlfriend ko." Nakangiti pa rin sya. Naalala na kaya nya? OMG! Baka
naalala na nya!

"Ha? G-girl.. N-naalala mo n-na?" Umaasa kong tanong.

Bumagsak ang balikat nya at napalitan ang ngiti sakanyang mukha. " Hindi pa. I'm
sorry."

"It's okay. You don't have to pretend. Let's go?" Yes, he doesn't need to pretend
dahil mas masakit ang malaman na nagkukunwari lamang sya.
Nagulat ako dahil nakita ko syang nasa labas ng classroom namin nang lunch time.
Pero mas nakakagulat ay iyong may dala syang mga rosas.

"Pwede manligaw?" Diretsahan nyang tanong sakin.

Nalaglag ang mga panga ko sa sinabi nya. What? Anong nangyayari?

"Well, silence means yes." Natatawa nyang sabi habang inaabot sakin ang bulaklak

Nalilito ako sa nangyayari pero hindi ko maikakaila ang kilig and sobrang saya!
Nauntog na kaya ang ulo nito kaya natauhan?

Araw araw na ganun ang set up namin ni Dylan. Sa loob ng apat na raw, hatid sundo
ako lagi sakanya, tuwing break time naman ay kasama nya rin ako at ang nakakaloka
talaga ay every lunch time meron syang bulaklak para sakin! Para talaga syang
nanliligaw.

"Your tummy's a bit bulge now." Aniya habang hinahaplos ang hubad kong tyan.
Nakaside view ako sa salamin at walang suot na saplot samantalang sya ay nasa likod
ko na ganun dun, walang saplot.
Namula ang pisngi ko dahil.. uhm.. katatapos lang namin ulit. Sa loob din ng apat
na araw na kasiyahan, kami rin ay araw araw 'naglalambingan'. Blame my hormones!

"Sige na, magayos ka na. Baka hindi ko mapigil ang sarili ko at ilock ko tayong
dalawa dito sa kwarto ngayon. Baka magalala ang OB mo." Natatawa ngunit malambing
nitong sabi sakin habang hinahalikan ang leeg ko.

Tumawa lang ako sakanya tapos ay dumiretso na ako papuntang banyo. Matapos kong
naligo ay nagbihis na ko agad agad. Oo nga pala, may nakaschedule akong check-up
ngayon sa OB ko at kasama ko si Dylan, yep, nagabsent kami para dito.

Parang kelan lang nung huli kong check-up, hindi pa kami okay nun and now, andito
na sya ulit sa tabi ko. Maaring hindi pa nya maalala ang lahat pero sigurado akong
naguumpisa na rin nyang maramdaman yung pagmamahal.

Agad na natapos din ang check-up. Binati kami ng doktor dahil maganda daw ang takbo
ng pagbubuntis ko at wala na dapat ikabahala. Sinabi rin nya na bagay kami at
napakaswerte ko dahil supportive ang asawa ko. Kinilig naman ako sa salitang asawa.

"Oh, san na tayo?" Tanong nya bigla habang naglalakad kami papuntang parking lot.

"Mall? Gutom ako eh." Suggestion ko.

"Osige, tapos kung hindi ka pa pagod, magshop na rin kaya tayo ng gamit ng bata?"
Aniya na halatang exciTed na exciTed.
"Eh pero hindi pa natin alam kung babae o lalaki. Next check up pa ang ultrasound
ko."

"Edi yung pang unisex muna na gamit kunin natin, saka na yung iba." Malawak pa rin
ang ngiti nya sa mukha.

"Okay, fine." Natatawa kong sabi.

Gaya nga ng napag-usapan, nagpunta kami sa mall at saglit na kumain tapos ay

pintahan namin lahat ng infant stalls sa mall. Grabe! Sandamakmak na baby bottles
ang binili nya! Pati mga damit bumili na rin sya. Tawang tawa naman ako sakanya
kasi halatang mas exciTed pa sya sakin. Haha. If only we could be this happy
forever.

Matapos naming mamasyal ni Dylan ay inihatid nya na ako sa bahay.

"Uh, thanks." Nahihiya kong sabi bago bumama ng sasakyan.

"Ha?"

"For today." Tapos ay hinalikan ko sya sa labi bago tuluyang umalis.

=================

Chapter 45

CHAPTER 45

The following day, sinundo ako ulit ni Dylan. Last day of class ko na. ExciTed
akong magbreak since alam ko sasamahan nya ako but then he's nowhere to be found.
Kahit nga ngayong lunch time na ay wala pa rin sya.

I was busy looking for him nang nakasalubong ko si Tessa.

“Hey, enjoying much?” Nakangisi nyang tanong. Inirapan ko lang sya. “Oh, wag kang
masyadong mataray, Maxine. Today is the day.” Sabi pa nito na nakapagpalito sakin.
Ano daw?

“Finders keepers. Pag nahanap ko sya, magiging akin sya panigurado. Kaya ngayon pa
lang, good luck na sayo.” Aniya. Tumatawa itong umalis sa harapan ko.

Tuliro akong nagpatuloy sa paghahanap kay Dylan. Anong pinagsasabi ni Tessa kanina?
Isip ako ng isip hanggang sa makasalubong ko si Martin na nakangisi. Ang tingin nya
sakin ay para bang may kahulugan.
“Shit!” Napamura na lang ako nang naalala ko. They are going to tell Dylan, are
they not?! I have to find him!

I didn’t care kung may mga nabunggo akong tao. Ang importante mahanap ko sya!

"Hey, alam nyo ba kung nasan si Dylan?" Singit kong tanong habang kumakain kami ng
mga kaibigan nya sa cafeteria.

"Kanina nagpuntang parking lot, inaayos ata makina ng kotse nagkaproblema ata."
Sagot ni Jeff habang kumakain.

Ha? Nagkasira? EH okay pa naman yun kaninang umaga ah. Nevermind, I need to find
him! Agad akong nagmadali sa paglakad patungong parking lot. Sana hindi pa sya
nakikita ni Tessa o ni Martin. Shit talaga!

But my prayer wasn’t heard. Nakasalubong ko si Tessa papalabas ng parking area.

Nang nakit anya ako ay nginisian nya ako. Shit shit shit. Sa di kalayuan ay nakita
ko si Dylan. He was holding a phone, as if watching something.

Maluha luha akong naglakad patungo sakanya. He already knows.

“D-dylan..” Nanginginig kong tawag sakanya. Nnag nakita nya ako ay nagigting ang
kanyang bagang. “D-dylan..” Naiiyak kong tawag.
Agad nya akong nilapitan at hinawakan ng mahigpit ang braso ko tapos ay iniharap
sakin ang cellphone nya. There, I saw a video of a girl and boy kissing. They
weren’t naked or something but the boy’s hand were squeezing the girl’s private
parts. Worst, she was moaning and calling the guy’s name over and over.

“You’re a one dirty bitch.” He hissed. “I can’t believe that you are my
girlfriend.” Aniya sa galit na tono.

“N-nasasaktan ako!” I cried.

Pero lalo nyang diniinan ang pagkakahawak sa braso ko. “Tell me, ilan na ang
nakagalaw sayo? Si Martin, ako.. sino pa? I bet that child isn’t mine!” Mahina
ngunit madiin nyang sabi.

Buong lakas ko syang tinulak at sinampal. I was dumbfounded. He seriously said

that? Ang kapal nya! I can’t believe I am in love with a mad man.

It was awful. Nakakainis. Masama ang loob ko. Sobrang sama. I decided not enter my
last class. Wala na rin namang silbi. I will be leaving this school anyway. I
called our family driver para magpasundo at pinakiusapan kong wag na lang sabihin
kay mommy.

At nang dumating sya, agad na akong nagtungo sa parking area. Naalala ko nanaman
ang nangyari kanina. Hay. I starTed looking for our car. Kinalat ko ang mata ko sa
paligid.
What the fuck..

Sana hindi na lang dito nagpunta ang driver namin. Dahil nasasaktan nanaman ako eh.
I thought ang nangyari kanina na yun pinakamasakit, hindi pa pala.

Here I am standing while looking at Dylan and Monica kissing.

Nakasandal si Monica sa kotse habang nakakulong sya sa mga bisig ni Dylan. They are
kissing. Ibang iba sa eksena noon sa bahay nila Dylan dahil ngayon, he's responding
to her kisses. Akala ko napakasama ko ng tao dahil sa nangyari samin ni Martin pero
mas baboy pa pala sila sakin.

Martin and I were lovers when we were in highschool. Akala ko nga si Tessa talaga
ang gusto nya kay anagulat ako nang ligawan nya ako. We’ve been together for three
months. Nagkagusto ako sakanya. On our thrid month together, he asked for a kiss.
Iyon ang first kiss ko. Hindi ko alam na nirecord pala nya. He did kiss me, pero
meron pang iba. No, I didn’t give him myself.. well, maybe not totally. He did
things to me but my virginty wasn’t touched. Kumalat ang video, trinaydor nila ako
ni Tessa. Malaking eskandalo kaya napagdesisyunan ng pamilya ko na ilayo na lang
ako.

Agad akong umalis sa lugar. Tinawagan ko si Mang Berting para sunduin ako sa
harapan na lang ng school. Dumiretso ako sa bahay and once again, I'm hurt. I'm
crying because it hurts.

Umiyak lang ako ng umiyak hanggang sa hindi ko namalayang nakatulog na pala ako.
Halos 7 pm na rin nang nagising ako It was already dark outside. I was feeling
hungry kaya bumaba na ako without fixing myself and changing my school uniform.

Nakita ko naman sila mommy at daddy na nagkwekwentuhan. I kissed them both on their
cheeks. Hindi pa man ako nakakalayo sakanila ay nagulantang na ako sa tili ni
mommy.

“Dinudugo ka!” That was my cue to try to check my behind and there, nakita ko, may
dugo nga. Mangiyak ngiyak ko silang tinignan. Am I losing my baby?

Hindi ko na alam kung papaano kami nakarating dito sa hospital. Hindi naman ako
nakunan, spotting lang daw. Pero delikado na dahil hindi na ito ang unang spots ko.
The next time daw na mangyari ito ay baka hindi na makayanan.

I sighed as I sighed the waver. Ayoko kasing magpaconfine. I even asked my parents
not to tell Dylan about what happened.

“May problema ba kayo?” Dad asked.

I sighed again. “Dy, my, I need time and space.” Iyon lang ang sinabi ko.

“Sure, saan mo gusto tayo magbakasyon?” Mommy asked.

Umiling ako. “Ako lang po. Please?” I pleaded.

Napabuntong hininga na lang sila. Wala rin naman silang magagawa. Para sa ikabubuti
namin ng anak ko itong gagawin ko. I need to get away. Away from everything, from
everyone.

=================

Chapter 46

CHAPTER 46

I closed my eyes as the wind blew. Hmm.. very cool and refreshing. Muli akong
napatingin sa litratong hawak ko.

"Twins.." I whispered as I traced the outlines of the figures. I smiled. I touched

my swelling tummy. "Luis and Andrea" Bulong ko sa mga ito habang hinahaplos ko ang
malaki kong tyan.

And
And

And

I felt them kick!

"Luis.." I called. One kick from the right!

"Andrea.." And another kick from the left!

Hindi ko na napigilan ang pagtulo ng mga luha ko. Ganito pala ang pakiramdam.
Masarap. Masaya. Alam kong ilang beses ko nang naramdaman ang paggalaw nila pero
hindi ko pa rin mapigilan ang kasiyahan.

Apat na buwan na simula nang dumating ako sa lugar na to. Apat na buwan mula nang
iniwan ko ang buhay ko sa syudad. And my babies are now Seven months old inside me.
Twins pa sila! I am very blessed indeed.

Hindi ko masasabing nakalimot na ako pero I feel a lot better. Ang pag-let go ay
mahabang proseso, hindi ba? Maybe I did let go of him physically, pero yung
feelings? Andito pa rin. Buhay pa rin. Pano nga ba naman ako makakalimot kung etong
lugar na to ang pinuntahan ko. But I fell in love with San Juan, kahit pa napupuno
ito ng alaala namin ni Dylan. My parents bought a house for me here. Mas kampante
daw sila kesa magrent ako.
And hell! I am carrying his children, malamang hindi talaga sya basta basta maalisa
sa buhay ko.

I smiled bitterly as I let myself feel this familiar pain.

Yes, this pain. This familiar pain --

"ARAY! WHAT THE HELL!" Napasigaw ako habang hawak hawak ang kanang bahagi ng ulo
ko. Shit.

Patuloy lang ako sa paghawak ng ulo ko habang yung kabila naman ay pinupunasan yung
luha ko. Letse yan. Napakaganda ng pagdrama ko dito tapos bigla akong nabato sa
ulo!

"Miss! I'm so sorry. Hey, are you okay?" Nanlilisik ang mga mata kong napatingin sa
lalaking nagsasalita sa harap ko.

"Ikaw kaya ang batuhin ko ng.." Tapos ay nakita ko ang hawak nyang volleyball ball
na malamang ay pinulot na nya "..ng bola! Tingin mo magiging okay ka?!" Sigaw ko
sakanya tapos ay patuloy lang ako sa pagpunas ng natitira pang luha sa pisngi ko.

"H-hey! Wag ka umiyak! Miss, hindi ko sinasadya, okay?" Natataranta nyang sabi.
Lihim akong napangisi sa sinabi nya.

Well, payback's a bitch.

Ngumawa ako ng ngumawa at malamang sa malamang ay agaw ko na ang atensyon ng lahat.

Bwahahaha! "Ang sakit!" MAdrama ko pang sigaw habang hawak ko ang natamaan na parte
ng ulo ko.

"Miss, wag naman ganyan!" Aniya tapos ay hinawakan ang kamay kong nahawak sa ulo
ko.

"A-aray. My head." Nagkukunwari kong sabi sakanya. Syempre, kunwaring iyak pa

talaga ang ginagawa ko.

"Grabe naman, mga kabataan talaga kahit alam na may buntis sa paligid, hindi pa rin
nag-iingat."

"Dapat kasi matuto sila dumistansya sa buntis."

"Buti hindi sa tyan tumama, ano?"

Napangisi ako sa mga bulong na narinig ko. Well, sabi ko naman diba? Payback's a
bitch and I am a bitch.. kahit buntis.
"It really hurts." Mas convincing ko pang sabi.

Bigla nyang hinawakan ang kamay ko. Hahahaha. See? Ganyan na sya katakot kaya
ngayon icocomfort nya na ako! Ang galing ko talaga, hindi ba? Bwahahahaha!

But something unexpecTed happened..

"Yan, it should feel better now." Malambing nyang sabi habang nakalapat pa rin ang
labi nya sa noo ko.

I suddenly felt shivers run through my spine. That familiar sensation. And I didn't
how did it happened but felt him wrapped me in his arm as I hugged him tight. I was
crying.

No, I'm not acting, I'm not having my mood swings.. I'm just being emotional.
Because that kiss.. that brought back the memories I've wanting to forget.

"Hush now." Malumanay nitong sabi.

Siguro ay tianblan na din ako ng hiya kaya kumalas na ko sa pagkakayakap sakanya.

Pinunasan ko ang mga luha kong tumutulo. Uhh! Bakit kasi nilagay ko sa bag ko yung
panyo eh! Dapat lagi kong hawak hawak yun.
I blinked my eyes as soon as my tears were dried.

And then I saw a god.

Lol. Just kidding.

I'm just standing and staring right now at this adonis!

My goodness!

My goodness! At ang abs.. oohlala ~ Ay yay yay!

"Hey, are you okay now?" He snapped. Oh my god. Nakakahiya ah! Nakatitig lang pala
ako sakanya. Uhh.

"No." Poker face kong sabi.

"What? Masakit pa ba ulo mo? Itatakbo na ba kita sa ospital, miss?" Balik panic
nitong sabi.

Uto-uto talaga. Hehehe. "I'm hungry." Straight face ko pa ring sabi.

Bahagyang napataas ang kilay nya at halatang halata ang pagkagulo sa mukha nito.
"Huh?"

"I said I'm hungryyyy!"

"I know. I heard it. Kaya lang.. what is my concern sa bagay na yan?" Litong lito
pa rin nitong sabi.

"May kasalanan ka sakin at kelangan mo yun pagbayaran. I'm hungry and now you have
to feed me."

"Wait, what? Excuse me, miss, walang konek ang pagkakabato ko sayo ng bola sa
pagkagutom mo."

"Oo nga. Pero nga may kasalanan ka sakin! Kelangan mo bumawi. Paulit ulit?"
Naiirita kong tanong.

"Hindi pero connecTed ang ulo sa bituka!" Medyo naiirita na rin nyang sagot.

"Uhh! Bahala ka na nga! Edi wag! Pero pag ako natumba dito dahil sa gutom at sa
pagkakabato mo ng bola, ikaw may kasalanan! Pag nanganak ako ng wala sa oras, ikaw
may kasalanan! Konsensya mo yan!" Tapos ay naiinis kong pinulot ang mga gamit ko sa
buhangin at padabog na umalis.
"Ay, grabe yung lalaki. Di na naawa sa buntis." Narinig kong side comment ng isang
babae.

Hell! Hindi ako nagddrama ngayon. I could really feel angst against that man!
Grabe! Sya na nga may kasalanan, sya pa may ganang gumanon? Ang kapal!

Pero habang naglalakad ako, he kept on calling me. Sigaw ng sigaw ng 'miss' what
the eff. Lalo lang nakakairita!

"HOY MISS GANDA!"

"OH BAKIT BA?!" Medyo natatawa a naiirita kong sagot. Eh kasi tinawag nya ako ng
miss ganda eh. HAHAHAHA! Okay fine, hindi na ako nabbwisit sakanya.

"Oh, bat ka lumingon? Ikaw ba?" Sagot nya.

Halos mag-usok ang ilong ko sa galit! I swear! Kung hindi lamang ako buntis ngayon
ay kanina ko pa sya nasugod at nasakal dun! Binabawi ko na yung sinabi kong hindi
ako naiinis sakanya dahil ngayon, sukdulan hanggang pluto ang pagbwisit ko sa
lalaking yun!

"Ang sweet naman ng mag-asawang yan." Natatawang sabi ng isang lola na nanood pala
samin.

Eeewww! Hindi ko asawa ang kumag na iyon. Never! Out of frustration ay itinuloy ko
na lamang ang paglakad ko. Bwisit talaga. Sinabi ko ba kaninang gwapo sya? Well,
binabawi ko na rin!

=================

Chapter 47

CHAPTER 47

"Ajdkbjcfbsgebj"

"Huh? Anong sabi mo?"

"jHUgbbabaefhn"

"What? Hindi ko maintindihan, ate!"

"Opafjenbfhjabwfnajksf"

"Uhh! Ate! Kumakain ka nanaman ano? My goodness! Your mouth is so full. Nguyain mo
nga muna yang kinakain mo tapos lunukin mo bago ka magsalita. You are such a pig."
Mahabang litanya ng kapatid ko na halatang naiirita na.

I just rolled my eyes at her and secretly laughed as I ate my food.

"Jemimah Jillian, buntis lang ako! Hindi baboy. Okay?"

"Then don't act like one. Duh. What are you eating ba?"

"Well, just the usual." Sabi ko habang sumusubo ulit.

"Spaghetti. Nakailang order ka nanaman ba dyan?"

"Wala ka na dun." Natatawa kong sabi.

Ang bilis bilis talaga ng panahon, nung kakaumpisa pa lang ng pagbubuntis ko,
spaghetti na ang nilalamon ko, one and a half month ago nang nalaman kong twins ang
anak ko pero spaghetti pa rin ang paborito ko ngayon and now na walong buwan na
akong buntis, spaghetti pa rin ang nilalatakan ko.

And one month and a half ago na rin nang nabato ako ng bola at hindi pa binabayaran
ng lalaking may kasalanan ang utang nya! Hindi pa nya ako nililibre!
"Ate! Halos isang buwan na araw araw na spaghetti ang kinakain mo." Natatawang
reklamo nito sakin.

I pouTed at her kahit hindi nya naman nakikita. "Blame it all dito sa bagong
restaurant na to. Sarap ng spaghetti nila eh!"

One month ago kasi nang magbukas ang restaurant na ito. Dahil I heard na may
spaghetti silang pagkain dito kaya ayun, andito ako noong opening nila, pero
shempre hindi dun sa mismong program ha! Dami kayang tao. Maggagabi na nung pumunta
ako eh. Buffet style kasi nung first day. Php 250 lang eat all you can na eh
naglaway ako sa spaghetti tapos grabe lang sa sarap!

Naalala ko pa yung pinakamasayang memorya ko dito sa restaurant na to..

Grand opening nila ng lunch time, pupunta sana ako kasi natatakam na ako sa
spaghetti. I heard kasi na may spaghetti daw sila dito and that sa grand opening
nila buffet style pa, Php 200 lang tapos eat all you can na. Kaso naisip ko na
maraming tao ang siguradong pupunta kaya bandang dinner na nang napagdesisyunan
kong subukan ito.

And it's true! May spaghetti sila. Nakatatlong balik na ako sa spaghetti pero hindi
pa rin ako nakakaramdam ng pagkabusog kasi sobrang sarap talaga! Napakasarap.

I was eating happily when a fine waitress approached me.

"Ma'am" Napaangat ang ulo ko sa babaeng tumawag sakin. "Here's a free spaghetti
pack for you. That is good for 6 people. Enjoy your meal and thank you for dining
with us." pagpapatuloy nito.

Sa kabila ng pagkagulat at pagtataka ko ay nakuha ko pa naman magtanong. "Wait,

what?"

"It's from the restaurant owner himself, ma'am. He saw how you love to eat
spaghetti kaya natuwa si boss." Nakangiting pagpapaliwanag nito.

"OMG!" Napatayo ako sa tuwa at nayakap sya kahit pa may malaking harang sa bandang
tyan ko. Hehehe. "Pakisabi sa boss mo thank you ha! Ay, wait, nasan ba sya? Gusto
ko sya makausap!"

"Oh no, i'm sorry ma'am pero kasi kaalis lang ni boss."

"Eeeh, ganun ba? Osige, salamat talaga dito ha?"

I smiled with that very very very nice memory. Sa halos anim na buwan ko na dito,
yan siguro ang pinakamasayang nangyari sakin. Yan yung sobrang nakaramdam ulit ako
ng tuwa.

"Huy! Ate, still there?" I blinked back at the reality.

"Oh? What was that again?"

"Hay nako, di nakikinig. Lamon kasi ng lamon. Tss. Mom said na you have to call us
every now and then! And don't forget to update us sa kalagayan mo!" See? Sya pa
parring mas nagging ate saming dalawa. Once a week kung tawagan ako ng babaeng to
eh. Hindi ko alam kung sweet lang ba talaga to o inutusan lang ni mama. But mom
calls me almost everyday! So I guess concerned lang talaga sakin tong kapatid ko.
So sweet!

"Sure. Alam ko na yan." Tawa ko.

"Ate.."

"Hmm?"

"I have.. uhm.. I mean, you have to.." Saglit itong natahimik bago muli nagsalita.
"Oh well, nevermind. Matutulog na ako."

"Jemimah.. it's about him, isn't?" Funny. Matagal na ako dito at masaya ako sa
spaghetti pero the tought of him still breaks me apart. Hindi ako kayang ayusin ng
spaghetti. Ang sad.

"Ate.."

"Come on, what is it?"

"He is getting married. I'm sorry."

"Sus! Yan lang ba? Duh. Did you forget na yan ang reason kaya ako umalis? Ano ka
ba. It's nothing." Really? Ikakasal sila. Wow. It hurts.

"May date na, ate."

"Oh? When is their lucky date?" I sarcastically asked. Okay, ngayon halata na
talaga ang bitterness ko.

"2 years pa naman, ate. May chance ka pa." She joked. Tumawa pa nga eh. Sya lang
natawa. I didn't react. "Eh.. hehe.. joke? Sorry na!"

"Sira. I'm fine, you know. Hey, I got to go. Almost 8pm na. Kelangan ko na umuwi.
Please tell mom not to worry too much. Araw araw ba naman tumawag. I'm fine, I
could honestly really handle myself and my babies in me. Okay?" I tried to sound
cheerful but I know she got a hint of how hurt I am.. still. My voice almost
cracked. Without waiting for her response, I immediately ended the call.

They had set a date already, ibig sabihin talagang desidido na silang magpakasal
even if they know I'm pregnant with his child. They really are serious about their
relationship. Pero bakit dalawang taon pa?

I smiled bitterly at the spaghetti. Sayang naman to. Nawalan tuloy ako ng gana,
naalala ko kasi mukha ni Monica. Hay. Ipapabalot ko na lang to. Tss. Sayang talaga.
Ni hindi pa nakakalahati, panibagong order kasi to kaninang tumawag si Jemimah eh.
I looked around and tried to find a waiter, andito kasi ako sa pinakagilid umupo sa
tabi ng glass window para kitang kita ang view sa labas.

"Waiter!" Tawag ko sa lalaking nakatalikod sa may counter na para bang naghahanda

ng drinks.

He didn't turn around kaya I called him again.

"Excuse me, waiter!" Buti na lang at di na masyadong marami ang tao dito kasi gabi
na rin. Magsasara na nga to mamayang 8:30pm eh.

Still, he didn't look. He didn't bother. Wth? Anong klaseng waiter?

"Waiter!" I called him louder but he didn't even flinch!

Nakakapikon ah. Ano bang klaseng waiter ito?! Bago ata to eh, hindi kasi pamilyar
sakin ang likod nya. Uhh? Pero kahit na! Hindi excuse ang pagiging baguhan sa hindi
pagpansin sa customer.. lalo na pag buntis! Amp!

Because I am really irritaTed, nilapitan ko na ito.

"Excuse me, Mr. waiter. Kanina pa ako tawag ng tawag sayo pero hindi ka namamansin!
Ano bang klase kang waiter dito. My goodness. Gusto ko ipabalot yung natitira kong
spaghetti dun and also I would like to order a pack of spaghetti yung good for 4
people and then garlic bread. Take out. Hurry up, I need to rest. Kung bakit ba
naman kasi ikaw lang ang nakikita kong waiter ngayon. Bakit hindi mo gayahin mga
kasama mong iba? They are all friendly. Tss." Mahabang reklamo ko sakanya.

But then.. HINDI NYA KO PINANSIN! He didn't even bother to turn around! Ano bang
klaseng trabahador to? Napaka.. uhh!

Lumingon ako sa paligid and when I saw them still eating, pumasok ako sa counter. I
don't care kung bawal to. I need to talk to him because I need to have my
spaghetti!

"Hey, mister! Kanina pa kita kinakausap. Ano bang klaseng waiter ka!" See? Ni
parang walang narinig. Aba.

Nilapitan ko ito at bahagyang iniharap sakin. "Wai-.. what the hell! Ikaw?!"

"Ay, ako ba kinakausap mo?" He flashed a smirked nang makita nag reaksyon ko.

"You! Ikaw yung napakasamang lalaki na nambato ng bola sakin dati!" Hindi
makapaniwala kong sabi. "Tignan mo nga naman oh, akala ko masama ka lang tao dahil
nanakit ka ng buntis pero napakawalang modo mo rin pala. Anong klase kang waiter
dito, ha? Kanina pa kita tinatawag! I even told you na balutin ang spaghetti ko dun
tapos I want a pack of spaghetti that is good for four person and also, garlic
breads!"

Sa halip na sumagot ito ay tumawa lang ito ng pagkalakas lakas. Aba, ang gago
talaga ah!
"Hoy, anong nakakatawa? Bingi ka ba? Sabi ko, I need to have my orders now!"
Iritado kong sabi. Salamat sa hormones ng buntis at madali akong mairita.

"Ikaw. Nakakatawa ka kasi." Tumatawa pa rin ito.

"Aba, napakabastos mo ah! Isusumbong kita sa manager nyo. I need to talk to your
manager!" I demanded.

Para bang hindi ito natinag sa sinabi ko kaya patuloy lamang ang pagtawa nito. Ang
totoo nyan ay napipikon na ako and I really need my spaghetti!

"Makikita mo, malilintikan ka talaga sa boss mo! I'll tell your boss to fire you
dahil tatamad tamad ka and hindi mo ginagalang ang regular customer nyo! Dalhin mo
ko sakanya!"Asar na asar kong sabi.

"Ayoko nga. Bakit ko naman gagawin yun?" Pigil tawa nyang sabi.

"Because I said so!"

"Eh kung ayoko?"

"Edi ako maghahanap." Wika ko tapos ay tumalikod na ako. I even saw his jaw
dropped. Hah! Dapat na talaga syang kabahan ano because I am dead serious!
Pumasok ako sa isang malaking pintuan. Hah. Tama nga ako. Madaming mga pintuan pa
ang bumungad sakin. Mga offices. I smirked dahil malapit na ay makakaganti na ako
sa antipatikong lalaking iyon. Ha-ha-ha.

I walked towards the first door. "Supplies" I read.

I heard the main door open kaya tinignan ko kung sino iyon.

"Oh, ano yun? Scared now, aren't you?" Paghahamon ko sakanya tapos ay inirapan ko
ito at nagpatuloy sa paghanap ng tamang pinto.

Apat na pintuan ang nacheck ko nang marating ko manager's room. Hay sa wakas! I
looked at him and then smirked tapos.. WTH! He smirked back! I didn't mind
knocking, basta basta na lang ako pumasok.

"Don't you have manners?" Narinig kong sabi ng bwisit na lalaking to.

"As if ikaw meron." Irap na sabi ko sakanya tapos ay binalingan ko ang manager na
ngayon ay tulalang tulala. Malamang nashock dahil may isang buntis na customer na
hindi nya kilala ang biglang pumasok, diba? "I want to report your employee."

"Ha? Ma'am?" Puno ng pagtatakang tanong nito.

"I want this guy fired! He's so lazy at hindi ginagalang ang customer!" Galit kong
sabi habang nakaturo sa lalaking bastos na to na ngayon ay nakangisi pa! "What?
You're not gonna do it? Fine! I wanna talk to the owner of this place! Dalhin mo ko
sakanya!" NApipikon na demand ko kasi nakakabwisit talaga tong lalaking to! Uhh

"I-i can't do that ma'am." Tila ay natatakot ng babaeng manager na to na tantya ko

ay nasa late twenties na.

"Oh, I'll do it. Ako na magdadala sayo sakanya." Tila ba exciTed na sabi ng bwisit
na lalaki.

Napataas naman ang kilay ko dun. ExciTed kaya tong mafire? Baka ayaw nya dito?
Lumabas ako ng room at nang napakiramdaman kong nakasunod sya ay agad ko syang
hinarap.

"Oh? Ano pa tinatanga tanga mo? Let's go! Ayaw kitang kasama. Nakakairita
pagmumukha mo."

He just laughed at me bago nagsalita. "This way, ma'am." Nakangisi nitong sabi.

Narating namin ang pinakadulo ng pasilyo, may isang pintuan doon na may kalakihan.
Walang nakasulat na kahit ano sa pintuan nun. Eto ba office ng may-ari? Bakit wala
nakalagay? Pinagloloko ata ako ng gagong to eh.

Tinignan ko syang masama tapos ay nagkibit balikat lamang ito habang nakangisi pa
rin. Nakakabwisit talaga ang pagngisi ng lalaking to. Kala mo naman sobrang gwapo.
Uhh!

Binuksan nito ang pinto at agad tumambad sakin ang sala set na nasa gitna ng office
tapos ay may malaking transparent na office table din.
Pumasok ako sa loob.

Teddore Oliver LeFevre

CEO, LeFevre Foods Corp.

LeFevre, huh? Kilala ko ang pamilyang to. Sakanila rin pala to. Akalain mo yun,
sakop nila pati pala larangan sa pagkain. Wow ha. Of course I know them, I even met
the eldest of the three brothers, si Marcus Dominic LeFevre and that guy is
definitely a god. Mas pogi pa yun kay Dylan!

Teka, bakit walang tao dito?

"Where is he?" Tanong ko sa bwisit na lalaki.

He smirked and walked papunta sa office table and then there, he sat like a boss.
Psh! MAdadagdagan nanaman irereklamo ko. Bwahahaha!

"Hoy! Wala ka talagang modo ano? Pati ba naman upuan ng boss mo." Mataray at
napipikon kong sabi.

"You really are funny." Aniya tapos ay tumawa nanaman ito.

Pinagtaasan ko sya ng kilay bago muli nagsalita. "I NEED TO TALK TO YOUR BOSS!"
Okay, pikon na pikon na talaga ako sakanya kaya medyo galit at pasigaw na
pagkakasabi ko.

Maybe he realized how serious am I kaya naman ay naging seryoso na ang facial
expression nito at tumayo na mula sa pagkakaupo. Inayos pa nga nito ang suot nitong
shirt. Hah! See?! Talo sya! Nye nye nye nye.

But then, he offered his hand and said..

"Teddore Oliver LeFevre."

=================

Chapter 48

CHAPTER 48

Isinara ko ang nakanganga kong bibig. Sino bang hindi mapapanganga sa nangyayari?!

Kanina lang ay halos gumawa ako ng eksena dahil lang sa "waiter" na ito tapos
pinilip ko pa ang general manager na paalisin ito ot knowing na sya ang may-ari ng
restaurant na ito, and most importantly, he is a freaking LeFevre! He is from the
most powerful clan of business! Oh my god. Kill me!
"Why the hell are you crying?!" Napakurap ako dahil sa lakas ng boses nya. OMG. He
shouTed at me! "Hoy, wala akong ginagawa sayo kaya wag ka na umiyak!" Tila
frustraTed nitong sabi.

I touched my cheeks and damn, it is wet. Umiiyak nga talaga ako dahil.. dahil sa
nangyayari? What the hell talaga!

Ganito ba talaga pag buntis? Napakaemosyonal ko talaga! Para bang napahiya lang
naman ako sa lalaking nasa harap ko tapos umiyak na ako tapos ngayong pasigaw pa
sya magsalita, lalo akong naiiyak!

"H-hey.." Tawag nito sakin. Agad kong inalis ang mga kamay ko sa mukha ko upang
tignan sya. And I was shocked because his face is full of worries. "W-wag ka na
umiyak. Bibigyan kita ng spaghetti! One month supply pa oh! Basta stop crying!"
Wika nya tapos inihaplos nito ang kanyang kamay sa mukha. He is frustraTed!

My tears suddenly stopped from falling and a smile slowly formed into my lips. He
is giving me a month supply of free spaghetti! Yiieeee! What else could make me
cry?! Grabe lang! Sa sobrang tuwa ko ay nayakap ko ito despite of my very big
tummy! Oh babies, mommy's gonna feed you with spaghetti!

And he really did what he said. Araw araw syang dumadaan dito sa bahay ko para
ibigay ang daily supply ko ng spaghetti. He makes sure na talagang bagong luto ang
spaghetti na dinadala nya sakin.
Madali kong pinuntahan ang pintuan nang narinig ko ang doorbell. Syempre, sino pa
nga ba ang dadalaw sakin ng alas siyete ng gabi? Nakita ko ang nakapark nyang kotse
sa labas kaya nga ganito ako kaexciTed, diba?

"Theo!" Masiglang bati ko sakanya pagkabukas na pagkabukas ko pa lang ng pintuan.

"Hey there, pretty woman." Aniya sabay abot sakin ng dala nyang spaghetti. "May
fries din dyan." Pahabol na sabi nito. Napangiti ako ng maluwag tapos ay hinalikan
ko sya sa pisngi. Nakaugalian ko na rin naman na gawin yun kasi bukod sa mabait
sya, talagang naging matalik ko pa syang kaibigan. Yep, we became so close. So
close to the point na alam nya lahat lahat ng kwento ng buhay ko. Lahat lahat. At
sa sobrang close, minsan napagkakamalan na mag-asawa kami.

Pinapasok ko na sya sa loob tapos ay inihanda ko na ang lamesa. Yep, kahit naman
may restaurant sya ako ang kasabay nya sa dinner. Dito sya kumakain tapos
siansabayan pa nga namin ng panonood ng tv.

"Theo, kain na." Tawag ko sakanya. At wala pang sampung segundo, ayun, nakaupo na
agad. Basta talaga pagkain mabilis na mabilis kumilos itong si Theo. Kinabog nga
katakawan ko!

Habang kumakain kami ay napatitig ako sakanya tapos bigla kong naalala kung pano
kami nagkakilala. Salamat sa bolang tumama sakin ng araw na iyon kaya ngayon, heto,
may libreng spaghetti ako. Natawa ako sa sarili ko pero agad din napalitan iyon ng
lungkot. Napalakas ata ang buntong hininga ko dahil nagsalita bigla si Teddore.

"Oh, may problema ka? May masakit ba sayo? Maxine, tell me!" Natatarantang sabi
nito habang hinahaplos ang noo ko na para bang chinicheck kung may lagnat ako.
Napatawa ako bigla. "Sira! OA mo." Tawa kong sabi sabay hampas ng kamay nya na nasa
noo ko. "Last day na kasi to ng one month free spaghetti supply ko." Tila
nagtatampo kong sabi. I hope this works!

"Huy, ano ka ba. Iiyak ka nanaman ba, Maxine!" Natataranta nanaman nitong tanong.
Pinilit kong maluha para mas convincing! "Don't cry, hey!" Aniya.

Pero.. bingo! Tumulo na ang luha ko. Lagot ka ngayon, Teddore LeFevre.

"Maxine! Stop crying! Fine, fine! UnlimiTed na ang free spaghetti mo basta do not
cry, Maxine!" And double BINGO! See? I know his weakness! Hah! Sa loob ng isang
buwang pagkakaibigan namin, eto ang nadiscover ko sakanya - babaeng umiiyak ang
kahinaan nya. Oh, diba?

"Promise mo yan ha! BAit mo talaga, Theo! Dahil dyan, may gift ako sayo! Teka,
kunin ko sa ref!" ExciTed kong sabi. Ginawan ko kasi sya ng leche flan. Well, oo,
para sakanya talaga to pero alam kong ako din ang kakain nito.

Masaya kong kinuha ang pagkain pero bago pa amn din ako makabalik, nakaramdam na
ako ng pananakit, dahilan upang mahulog ang hawak ko.

"A-aray!" I shouTed in pain.

"M-maxine! Huy wag ka magbiro ng ganyan!" Tinignan ko si Theo na ngayon ay napatayo

nya. Damn this guy, mukha ba akong umaacting?!
"T-Theo! Manganganak na ata ako!"

And within a second, itinakbo na nya ako sa pinakamalapit na pribadong hospital,

Hindi pa nabasag ang tubigan ko but I know my labor had started. This is it.

=================

Chapter 49

CHAPTER 49

DYLAN'S POV

I stood still as I watched her approach the stage. As usual, she is a product of
etiquette. She looked stunning in her silver gown, she held her chin up high as if
she was trying to tell the world that she is on top, her lips swayed seductively
and her lips formed a sexy smile as she reached out for my hand.

She planned this night well. She made sure that tonight, she will be the one and
only girl who'll stand out among the rest and she had done a great job.

Well, why won't she want to stand out tonight when it's our engagement night? Diba?
Kaya hinayaan ko syang planuhin ang lahat.

Ang bilis. That's all I can say.

"What are you doing here?" Takang taking tanning ko kay Monica nang nakita ko syang
nakahiga sa kama ko. Kauuwi ko lang din kasi galing sa check-up ni Maxine sa OB-
Gyne nya tapos nagshopping pa kami para sa gamit ng baby.

"I was calling you the whole day pero your phone was unreachable kaya I decided to
wait for you here na lang." She playfully said as she sat on my bed.

"Here in my room?"

"Why not? Ginagawa ko naman to dati, diba?"

"Monica.." Pag-uumpisa ko. I really have to end things with her now. Noong araw na
nasa bahay ako nila Maxine, his dad talked to me. Lalaki sa lalaki. He told me
about the real condition of Maxine. I got worried and that was when I realized na
hindi na lang sa bata ako nagaalala kundi pati na rin kay Maxine. I don't remember
her but she became important to me in a short period of time. But then Monica's
with me and I felt like Monica's the one that I've been missing.
"What, baby?" She seductively said as she walked near me. I gulped. It's the same
fire that gets me well 5 years ago according to them pero pag andito si Monica, it
doesn't feel that long.

I inhaled sharply as she grabbed my hair and pulled me close to her. We were inches
apart and I won't lie, I'm starting to feel something. Damn! Sino bang hindi
makakaramdam ng ganito? She's wearing a tube top and a very short shorts and now
she's tring to seduce me! I closed my eyes tightly and then suddenly, Maxine's face
flashed.

Shit. What the fuck am I doing?!

Hindi ko sinasadyang maitulak ng malakas si Monica. Nabigla ako. When I saw

Maxine's face, agad akong naalarma. She's important to me now and we're having a
child. This is the right thing to do.

I looked at Monica who's face was full of confusion. "We have to end this." I said
firmly.

"What the hell are you saying?" Takang takang sabi nito.

"Maxine's pregnant."

"And we are engaged." Matamang sabi nito sakin.

"Wh-what?"

"You asked me to marry you five years ago." Aniya sabay pakita sakin ng kaliwang
kamay nya. There was an engagement ring. Nalaglag ang panga ko.

"H-how?"

"I said yes but you have to wait for me." Dagdag pa nito.

Hindi pa rin nawawala ang pagtataka ko sa sinabi nya. Wala akong maalala. Posible
ba na talagang nagpropose ako sakanya at tinaggap nya iyon? But then, why did she
leave?

"I told you to wait for me, Dylan and you said you will tapos I just found out
months ago na meron na palang Maxine, I was devastaTed and then one fateful day,
you suddenly remembered the love we had." Punong pagasa nyang sabi.

I don't understand. Wala talaga akong maalala pero puno ng pagdududa ang puso at
isip ko sa mga binitawan nyang salita.

"Leave." Yun na lamang ang nasabi ko. I need time to think.

"But Dylan!" Protesta nito!

"I said leave!" Sigaw ko pabalik sakanya. Mukhang nagulat ito kaya wala syang
nagawa kundi ang tumakbo palabas ng kwarto ko.

I was left alone dumbfounded.

The following day, sinundo ko si Maxine but I was out of myself. I felt loss. Hindi
ko alam kung napansin ba yun ni Maxine o hindi pero as much as possible, I don't
want her to have doubts.

Gumana naman ang pag-iwas ko kay Monica. Maxine and I shared four days of nothing
but happiness. I was happy with her. Not until a girl named Tessa went to me and
showed me Maxine’s secret.

She has a scandal. She was making out with her first boyfriend, Martin, na kaklase
pa nya. I was mad. I cannot remember anything and I starTed to believe that I might
really be inlove with Maxine and then that?

Nagalit ako, nakapagbitiw ako ng masasakit na salita.

Wala pang isang oras Monica called me and tapos ay nakita ko na lang sya bigla sa
harap ko
"What are you doing here?" Medyo naiinis kong sabi.

"Is that the proper way on how to greet your fiance?" Taas kilay nitong sabi but
then a playful smile appeared on her lips.

"Monica, leave."

"No." Tapos ay walang sabi sabi nyang hinila ako dahilan upang mapahawak ako sa
kotse. And next thing I know? She kissed me on my lips. I tried to pull away but I
felt her nails on my scalp. Damn this woman!

I didn't feel any electricity. I don't even feel like responding. She just kept on
pushing her tongue in my mouth pero ayaw ko. Then I suddenly had an idea.

I open my mouth not to give way to her tongue but to do the only thing that could
make her stop.

"Ouch! Curse you! Why did you bite me?!" She said angrily while holding her lower
lip.

I bit her ng sobrang diin para lumayo sya sakin. And I did it successfully. I
smirked and told her. "Leave."

The she turned her back on me.

I woke up the next day feeling nothing. But I knew for a fact that I have to say
sorry to her. Kaya pumunta ako sa bahay nila Maxine.

"Gago ka! I told you not to hurt my daughter!" Galit na galit na sabi ng ama ni
Maxine. Napahawak ako sa labi ko na ngayon ay dumudugo na. What the hell was that
for?!

"I told you to just stay away from her kung sasaktan mo lang sya but what?! Hindi
mo ginawa! You did not let her go and gave her false hopes tapos sasaktan mo sya!
Lumayas ka!" Galit nitong sabi sabay tapos sakin ng isang puting envelope. I saw
Jemimah and her mom standing behind her dad. I was confused.

Pagkapasok pa lamang ng daddy nito ay humingi na ng paumanhin ang mommy nila and
then Jemimah came close to me at inalalayan akong tumayo.

"Kuya I'm sorry." Maluha luha nitong sabi.

"Jemimah, what's happening?" Naguguluhang tanong ko habang niyuyugyog ko ang

balikat nito.

"K-kuya.." Tapos ay yumuko ito at pinulot ang papel at iniabot sakin. "I'm sorry."
Muli nitong sabi sabay takbo pabalik sa loob ng bahay nila.
I just watched her ran and shut the door. Kinakabahan kong binuksan ang sulat.

Dylan,

When you read this, it means I'm gone. Gone for good. I'm letting you go because I
love you and I want you to be happy. I love you that much. There's no reason for
you to stay with me.

I'm on my way to California. I'm having an abortion.

I love you but I can't keep the baby now it kills me because it reminds me of you.
I don't want you anymore in my life now. I love you but I'm hurting. I love you but
I'm starting to hate you.

I'm setting you free. I don't want you near me. I want you out of my life.

Good bye now. Go back to your old love, Dylan.

Maxine
"Baby, we have to set our wedding date already! We've been engaged for more than 5
years now!" Maarteng demand ni Monica. I was too busy driving to make her stop. Sa
wakas ay tapos na ang

"Ikaw bahala." Tipid na sabi ko.

"Sabi mo yan ha?!" Tila natutuwa pa nitong sabi.

"Whatever." Yun lamang ang lumabas sa bibig ko.

"What about next month?" Masiglang sabi nito.

At dahil dun, agad akong nagpark sa gilid ng kalsada. "Are you kidding me?!" Sigaw
ko sakanya.

"What? Sabi mo ako ang bahala, diba? I want us to get married next month!"

"No! 2 years!" I shouTed at her.

"What? Ang tagal!"

"Edi kumalas ka." Ngisi ko pang sabi. Damn. Sana makuha nya ang gusto kong
mangyari. I want this thing off!

"No! Bakit ba dalawang taon pa?! Is it because of her again, ha?! Hinihintay mo pa
rin ba si Maxine?!" Mas malakas na sigaw nito.

Agad kong hinigit ang braso nito ng napakahigpit. "Don't. Ever. Mention. Her.
Name." Galit at seryoso kong sabi.

Damn! It's been 5 fucking months and yet fresh na fresh pa lahat. Iniwan nya ako.
She killed our child. She fuckin killed my flesh and blood. Kung may nararamdaman
man ako sakanya ngayon? Galit at poot yun.

I was devastaTed when I ran away from their home. I wanTed to die. I really wanTed
to die right there and then. She said she loves me but she wants me out of her life
to the point that she had our child killed.

"A-aray! Nasasaktan ako, Dylan!" Tila naiiyak na sabi ni Monica. Alam kong mahigpit
na ang pagkakahawak ko sa braso nya kaya agad ko na rin iyong binitawan.

I tried to calm myself first bago nagsalita. "Gusto ko lang grumaduate bago kita
pakasalan." Pagrarason ko.

She looked at me tapos ay nagsalita syang muli. "Fine. But a month or two from now,
I want us to be engaged officially."
How could I forget that six long agonizing months? Anim na buwan since she ran away
and since she broke me. Nasaktan ako sa desisyon nya para sa anak namin. Maybe if
she didn't kill our child, baka ngayon nanganganak na sya.

I shook my head and tried to focus myself with this woman pressing her chest on my
shoulders. Kung hindi ako iniwan ni Maxine edi sana walang engagement party ngayon
na nagaganap samin ni Monica.

I've been rough and hard with Monica but then I've learned how to take chances. I'm
trying to give us another shot. Monica was so persistent on me. We became partners
daw aniya. Well, bed partners for me. I have no feelings for her. It's just that
she's here for me so ano pa nga ba, hindi ba?

=================

Chapter 50

CHAPTER 50

MONICA'S POV

I froze when he shouTed her name while we're making love, or para sakin love making
iyon pero alam ko at ramdam ko naman na para sakanya it's just pure sex. At that
point, I already knew he will remember everything now. Talo na ko sa laban na to.

But even before ako matakot para sa sarili ko, I became more scared and worried
because he kept on shouting that is head hurts. I didn't know what to do. Kung
dadalhin ko sya sa ospital ay malamang yun na ang huling beses na makakausap ko sya
dahil sa susunod, kay Maxine na ulit sya.

But I am not that evil. I cannot risk his condition.

Kung paano kaming nakarating dito sa ospital ay ni halos hindi ko na maalala. Hindi
ko na rin alam kung paano nagawang malaman ng parents ni Dylan ang nangyari.

The only thing I am aware of is that mag-iisang araw na akong andito at hanggang
ngayon ay tulog pa rin ito. His mom tried to be casual sa pakikitungo sakin but I
know she doesn't like me for Dylan at ngayon ay sakin sinisisi ang lahat ng
nangyayari.

How could they blame me? The only thing I did is to love Dylan more than anything
else.

Mamaya na lang ako papasok sa loob ng kwarto ni Dylan pag nakaalis na ang parents
nito. I can't face them. I feel guilty.

Tahimik lang akong nakaupo sa tapat ng kwarto na kinalalagyan ni Dylan nang

nagsipagtakbuhan ang mga health care team sa loob. Kinabahan ako kaya sumunod ako
sakanila.
I saw him.

He's awake!

Chinicheck lamang sya ng doctor at ng mga nurses.

I should be happy that he's awake now pero natatakot ako at kinakabahan, he's gonna
push me away now dahil sa sigurado akong alam na nito na peke ang lahat ng sinabi
ko tungkol sa engagement namin at babalik na ito kay Maxine.

"What are you doing here?!" Mahina ngunit galit na sabi ng mommy ni Dylan.
Napatingin naman ang lahat ng tao sakin.

I swallowed hard. I wasn't able to answer.

"I asked you, anong ginagawa mo dito? Umalis ka!" Galit pa rin ito sakin hanggang
ngayon.

"Don't just stand there. Lea-"

"Mom! She's my fiancee!" Halata ang pagkabigla sa mukha ng mommy at daddy ni Dylan.
Maging ako din ay hindi makapaniwala sa narinig ko. M-me? His f-fiancee? Hindi ako
nagaksaya ng panahon, nilapitan ko ito at akmang hahawakan ang kamay but even
before I could touch him, iniwas na nya ito sakin.

"Tuloy ang kasal." Isa pang sinabi nya na ikinabigla ng lahat ngunit ikinatuwa ko.

=================

Chapter 51

Chapter 51

After two years..

DYLAN'S POV

I felt her hold my hand as we walk, babawiin ko na sana iyon kaso binulungan nya
ako. "Can you at least pretend you're happy with me? This will be our interview and
the world would know it."

I glared at her at agad agad syang kinaladkad papasok ng elevator. I pinned her on
the wall and kissed her harshly.

"D-dy-" I didn't even gave her a chance to talk or to protest. I raised her shirt
and tugged her bra down then I cupped and massaged her breast while I was kissing
her. I could sense her pleading. She wasn't pleading for more, she was pleading for
me to stop and I don't want to stop. I suckled her nip and bit it. "A-ah! S-stop!
Please!" She shouTed, almost crying.

Medyo tinamaan ako ng konsensya kaya itinigil ko ang ginagawa ko. Without even
looking at her, inayos ko ang sarili ko.

I saw my reflection. They said nagbago daw ako mula ng maalala ko ang lahat. I
became a monster, they said. Can you blame me? Monica and Maxine did this to me. I
am miserable now.

I closed my eyes as I felt the familiar pain stinging in my chest. Pangalan pa lang
ni Maxine, bumabalik na lahat ng sakit.

Halos dalawang taon na ang nakalipas mula nang iwan nya ko, mula nang ipalaglag nya
ang anak namin. I hate her. Yun na lang ang nararamdaman ko sakanya - galit. Wala
na akong naging balita sakanya, at wala akong balak alamin kung nasan sya dahil sa
oras na makita ko sya, I might kill her with my bare hands.
Nauna akong lumabas ng elevator, ni hindi ko man lang hinintay ang fiancee ko.
Fiancee. I smirked at the word. I'm getting married in less than a month at ngayon,
kung ano anong pinauunalakan namin na interviews. Ewan ko ba dito kay Monica,
masyadong showy.

Naramdaman ko ang pagkapit nya sa braso ko. Napangisi ako. Ibang klase talaga ang
babaeng to, matapang at hindi sumusuko. Halos dalawang taon ko na syang fiance at
halos dalawang taon na akong naging magaspang sakanya pero hindi pa rin nya ako
iniiwan.

Hindi sa kalayuan ay nakita na namin ang lalaking hinahanap namin. Inihanda na nya
kami para sa gagawing interview.

"So, Mr. Sebastian, what are your thoughts about your upcoming wedding?" Tanong
nito habang nasa gitna kami ng mini stage ng studio.

"Well.. I'm smitten" Tipid na sagot ko at sinamahan ko pa ng ngiti.

Lie. It was a lie. I lied. Oo nga ta hindi naman talaga ako masaya dito sa
paparating na kasal ko but I thought of Maxine. She should know that I am not
affecTed already, she should know that I've moved on and I'm getting married. Gusto
kong malaman nyang masaya ako dahil ayokong magmukhang kawawa sakanya.

Oo, lahat ng interviews na ginagawa namin ay para rin kay Maxine. Noong una ay
ayoko pero naisip ko na makakatulong ito upang makarating kay Maxine ang estado ko
ngayon. I want her to feel and see what she lost.

Kinapa ko ang cellphone ko sa bulsa nang naramdaman kong nagvibrate ito. Katatapos
lamang ng interview namin at kasalukuyan kong hinihintay si Monica nang biglang may
tumawag sakin.

"June?" I asked.

"Sir, the LeFevres confirmed your business." Aniya. Si June ay lalaking sekretarya
ko. Dati syang kanang kamay ni papa ngunit dahil sa acting JCEO na ako ngayon ng
kumpanya namin ay naisipan nitong makakabuti kung si June ang maging assistant ko.

"Good. When and where?"

"Sir, it will be tomorrow at 6:00pm at their family owned restaurant in San Juan,
La Union."

Muntik na akong mabulunan sa sarili kong laway nang malaman ko kung saan iyon. San
Juan, La Union. Suddenly, biglang nagflash sa isip ko ang mga memorya namin ni
Maxine. I remembered how hot she is when she wore her bikini. I remember how we
shared our love that night. But the thought of being in love with her before
disgusts me now. How could I ever love a woman who doesn't have a heart? She killed
my child!
"Sir? Are you still there?" I snapped back to reality when June spoke.

"Ah, yes. Thanks, June."

San Juan, La Union..

=================

Chapter 52

CHAPTER 52

"Mama!" Two angels smiling at me as I opened my eyes. My heart was automatically

overwhelmed.

"Hmm?" I mumbled then I hugged them both. "Aga aga nyo naman nagising!" Patawa ko
pang sabi. Tabi tabi kasi kaming matulog na tatlo. Ako sa gilid, si Andrea sa gitna
and my baby Luis sa gilid pa katabi ng bolster pillow na ginawa kong harang para
hindi sya mahulog.

"Kiss mama" I cheerfully asked them and syempre, being sweet as they are, they both
kissed me sa lips.

"Rise and shine, sweetheart." Narinig ko ang pagbukas ng pintuan kasabay ng mga
salitang iyon.

My kids rushed to him and my eyes followed them. My brows raised when I saw what
he's wearing. "You look formal today."

"Business day." He shrugged tapos ay binuhat ang dalawang bata. "Tulog mantika ka
talaga. Nauna pa sayong nagising ang kambal." Aniya tapos ay lumapit ito sa kama.

Umupo ako. Hindi naman ako nahihiya sa itsura ko. Ano naman kung kagigising ko pa
lang? Maganda naman ako. Hahaha. Tsaka nasanay na rin ako. Sa loob ng halos
dalawang taon, laging ganito ang set up. Every morning syang andito.

Inilapag nya ang mga bata sa kama tapos ay nagbend ito sakin. "Good morning."
Aniya.

I just smiled at him and kissed him sa pisngi.

He's always been sweet simula noong nanganak ako sa kambal. Nakakatawa nga pag
naalala ko yung pangyayari na iyon.
"T-Theo! Manganganak na ata ako!"

And within a second, itinakbo na nya ako sa ospital.

Hindi pa nabasag ang tubigan ko but I know my labor had starTed. This is it.

Agad akong dinala sa labor room. Hindi pa naman talaga ako manganganak pero hindi
ko talaga kinaya yung sakit ng labor. OA na kung OA pero ganun talaga. Tsaka kasi
my contractions starTed around 11am pa nga ata. I handled the pain nung early stage
of labor ko but then hindi ko na kinaya ngayon kaya I let Teddore take me here.

I woke up at 11:50 pm para sana uminom ng tubig but then nakaramdam ako ng isang
matinding contraction pagkatayo na pagkatayo ko pa lang. I shouTed in pain and that
woke up Teddore na natutulog pala sa sofa ng room ko.

"What?! What?!" Natataranta nitong sabi. "Oh my.. your.. your.. water bag broke!"
Natataranta nitong sabi. Sinundan ko ng tingin ang kanyang mata and OMG talaga! It
just broke and I know I'm really gonna give birth now!

"Call the doctor, dumbass!" I shouTed at him nang nahalata ko na sa sobrang taranta
nya ay nakatunganga na lang sya sa basang sahig.
"Oh shit yes!" Mura nito na dahil kung bakit ako natawa. I laughed at him dahil
nakakatawa talaga sya.

Wala pang isang minuto nang dumating ang mga doctor and nurses. Agad agad nila
akonh tinakbo sa delivery room. I even saw Teddore buried his face sa palad nya.
Natataranta talaga sya. Feeling nya sya ang ama ha.

I stiffened a bit nang narealize ko ang isang bagay: I'm about to give birth to my
twins and their father is not with me because he's getting married to another girl.

I felt the familiar stinging on my heart again. Kelan ba ito matatapos?

Ang sakit na nararamdaman ko dahil sa papalapit na paglabas ng mga bata sakin at

ang sakit na nararamdaman ko dahil kay Dylan ang naging dahilan ng pag-iyak ko
ngayon.

"Push pa, misis!" The doctor said.

Misis. Okay na sana ang lahat kung misis na nga ako at asawa ko ang tatay ng kambal
pero hindi eh.

I pushed real hard and then I felt my insides being ripped apart. It hurts! It
really hurts! Another push and then I felt like something has been taken out from
me. Despite of my blurry vision because of my tears, I managed to see my first born
baby.
"Baby boy at 12:01:10 am November 11!" They announced.

Agad nilang nilapat ang bata sa dibdib ko habang pinupunasan ito.

"Okay, isa pa misis! The head is almost out! We need to make it fast, misis. The
placenta might be detached anytime now." Aniya. Naalarma ako sa sinabi nya. I know
the possible complications pag naalis na ang kapit ng placenta ko at nasa loob pa
ang baby girl ko.

I exerTed effort in pushing. Nararamdaman ko ang baby boy ko sa dibdib ko and

that's where I got all the strength.

"Baby girl at 12:01:30 am November 11!" I was relieved when they announced that my
girl's already out. Gaya ng kanina, pinatong nila ito sa dibdib ko.

"Congratulations, they are both healthy." Nakita ko ang ngiti sa labi ng nurse na
umaalalay sa babies ko. I smiled back at her then looked at my twins.

Early skin to skin contact.. parang kelan lang ay pinagaaralan pa namin to but now,
it's happening to me. I could feel my babies. Flesh to flesh.

I cried out of happiness.

I smiled at that sweet memory.

I thought that was the only memory wherein Dylan wasn't in my mind. Akala ko yun
lang yun.

Noong mga oras kasi na ibinalik ako sa private room ko at yung mga oras na nasa
nursery ang kambal ko, si Dylan nanaman ang nasa isip ko. I kept on thinking na
what if sya ang kasama ko at hindi si Teddore. My family rushed at San Juan when
they found out that I already gave birth. Naiinis pa nga si mama sakin kasi ang
sabi nya bakit daw a day after ko manganak, dun ko lang pinayagan si Teddore na
ipaalam sakanila na my babies are already out. Ewan ko ba. Maybe I just want to
keep my twins for a while. Yun bang kaming tatlo lang, with Theo of course kasi sya
ang naging taga bantay ko. It's Theo instead of Dylan. Dylan.. I might have been
happier if Dylan was with me.

First months with the babies were hard. I was struggling not because of the, but
because of my feelings. Every time na nakikita ko ang mga mata ng mga anak ko,
naalala ko si Dylan. They had his eyes. Those eyes that made me melt. Lagi akong
nakakaramdam ng sakit dahil dun. I want to get rid of Dylan but then I have his
twins. And their eyes are very much alike. Pakiramdam ko si Dylan ang lagi kong
tinititigan.

I've been though a lot. I been through hell.

It was my babies' 11 month when my world suddenly changed its perception. Hindi ko
alam kung paano nangyari pero parang one day I just woke up very exciTed because
Teddore's gonna be in our house to check on me and the kids. Noong araw na yun,
bigla kong narealize na si Teddore ang lagi kong kasama mula nung buntis pa ko. I
suddenly realized his efforts. I suddenly saw him.

Teddore has been a symbol of something new and fresh for me.
He has been a dad sa kambal ko. Noong first birthday party ng mga bata, pinasara
nya ang restaurant nya dahil dun ginanap ang party. He has been a father figure.

Akala ko nung una, yung mga bata lang yung inaalagaan nya but then, I was wrong.

Two months after their first birthday, Teddore asked me for a solo time with him. I
didn't refuse naman kasi magaan ang loob ko sakanya. Ipinagkatiwala na lang namin
yung kambal dun sa kuya Marcus nya and his personal assistant, Natalia. Marcus was
shocked when he saw me. Hindi ba nabanggit ko na dati na magkakilala kami ni
Marcus? We're not friends, parang acquaintance lang. Small world daw talaga.

"Oh, eto." Napatingin ako kay Theo nang iabot nya sakin ang puti nyang panyo.

"What?" Takang takang tanong ko.

"You wipe off your tears, ang pangit mo umiyak!" Nangaasar na sabi nito. Ano bang
klaseng kadate to?!

"Ang kapal mo!" Binatukan ko sya.

"Ssshhh!!!" Sabay sabay na sabi ng mga tao sa sinehan. Oh no. Napalakas ata
pagkakasabi ko kanina kay Theo.

"Ang ingay mo kasi!" Naramdaman ko ang bulong nito sa tenga ko. Chills went through
my spine. Damn. His voice was even.. husky!

I took a deep breath at inirapan sya.

Lately, I've been feeling something weird towards Teddore. I feel like I'm a
teenager again. He makes me happy. He really does.

And one thing I've realized today is that I don't think of Dylan more often na even
though lagi ko nakikita ang mga mata nya sa kambal ko, it doesn't pain me that much
already. Hindi na ganun kasakit. And it's because of Teddore. He is my hope and my
new.. i don't know. Basta!

"Ang iyakin mo pala." Natatawa nyang sabi.

"What? I'm not iyakin! Nakakaiyak lang talaga yung movie!" Padabog kong sabi habang
patuloy na naglalakad. Mas binilisan ko pa nga eh. Nakakahiya! Bakit kasi ako
umiyak sa movie yan tuloy sabi ni Theo iyakin ako.

Teka, bakit ba ko nahihiya?!

"Hoy! Maghintay ka nga!" Narinig kong sigaw nya. Tumakbo ako papunta sa escalator.

Dinig ko ang tawag nya sakin pero di ko pinapansin. Tatlong sakay pa ng escalator
at narating ko na ang groundfloor. Haggard kasi sa elevator, laging puno baka
maabutan pa ko ni Theo. Makita pa nyang nagbablush ako!

My goodness! I like him. I already like him. What's not to like? He's very sweet,
caring, thoughtful and a father figure! He really loves my kids! Bonus yung hot
looks nya. My goodness. Kinikilig ako dahil sa iniisip ko. Oh my god. Ang landi
kong ina!

I was still walking fast when I heard him shout. "Maxine! Maghintay ka nga!"

I looked at him and he's not that far naman pala. "Wag kang lalapit sakin! You said
I'm iyakin and I hate you!" Maluha luha kong sabi sakanya.

Hindi ko alam kung bakit ang bigat ng loob ko dahil sinabihan nya kong iyakin.
Feeling ko kasi inaasar nya ko kasi natatawa sya sakin. Pinagtatawanan nya ako
means he doesn't like me! Iyakin daw ako. Nakakafrustrate!

"I'm sorry! Can you wait and listen to me!" Sigaw pa nito habang habol pa rin ng
habol sakin.

Muli akong tumigil sa paglalakd upang harapin sya, nakita kong napatigil din sya.
He's closer to me now compare kanina. "I'm not iyakin! Maganda lang talaga yung
movie. Palibhasa ikaw manhid ka! Manhid ka!" Sigaw ko sakanya. Naiinis talaga ako
sakanya.
I turned my back at him when I heard him cursed. "Dammit!"

I want to walk away from him dahil I swear maiiyak na ko. Manhid sya. He can't see
I like him! Nakakainis!

I was about to take a step when I felt a hand grabbed my shoulders. Napaharap ako
dito and I saw Teddore. We're standing too close to each other and that made my
heart skip a beat.

"Hindi ako manhid, Maxine!" He hissed. Muli kong naramdaman yung chills. But this
time, mas malala dahil ngayon, damang dama ko ang init ng katawan nya sakin. "Dahil
kung manhid ako, hindi ko sana mararamdaman to!" And with that..

He kissed me passionately. And I kissed him back with the same intensity.

Natigil ang halikan namin nang marinig namin ang palakpakan ng mga tao sa paligid.
That was when I realized na nasa gitna kami ngayon ng mall. I blushed.

Pero another thing that surprised me more is when he whispered. "Mahal kita.
Please, let me make you feel that."
Right then and there, Teddore Oliver had changed something in me.

=================

Chapter 53

CHAPTER 53

"What are you smiling at?" Takang tanong nito nang tabihan ako sa kama.

"Secret." I playfully said.

"Tito! Food!" Sabi ni Andre kay Theo habang sumasabit ito sa likod nya. Hindi pa
diretso ang pananalita ng dalawa. Bulol pa o kaya naman ay paputol putol.

"Andrea! Magusot damit ni dada mo. Come here baby." Tawag ko dito. Agad naman akong
nilapitan nito.

"Mama, food." Naiiyak na sabi nito. Magsasalita pa sana ako nang biglang lumapit
din si Luis sakin at yumakap sa leeg ko. "Food mama!" Sabi din nito.
"Magkambal nga talaga kayo." I laughed at them. "Okay, mama will cook na. Stand up
na para makaluto na si mama ng food." I told them. Sumunod naman sila tapos ay
bumalik sa paglalaro sa kama.

"Come, I'll cook." Nakangiting sabi ni Theo.

"Huh? No. Look at you! Nakabusiness attire ka na ang everything, that might get
ruined. Papakainin na lang kita."

"Edi I'll change. Mamaya ko na ibabalik to. 10 am pa naman maguumpisa mga meetings
ko." Pagpapaliwanag nito.

Tumango ako bilang sagot tapos ay tinawag si Aling Minda, yung kasambahay namin.
"Aling Mindaaaa!" Malambing kong sabi kahit pasigaw.

"Yes ma'am?"

"Pakikuha naman po saglit mga bata dito oh."

Wala pang isang minuto ay kumatok na sa pintuan si Aling Minda tapos ay kinuha na
ang mga bata. My kids cheerfully went with her.
"Ikaw ha, gusto mo ko masolo!" Natatawang asar ni Theo sakin.

I felt my cheeks turned red tapos at kinurot ko ito. "Feeling!" Kinakabahan ko pang
sabi. Halos sampung buwan na mula nang nanghingi ito ng permiso sakin na manligaw,
sampung buwan na rin itong nanliligaw sakin. And 10 months.. I'm 10 month happy
now.

I won't deny that naiisip ko pa rin si Dylan and that kumikirot pa rin ang puso ko
pero hindi na ganun kagrabe. Maybe all I need is closure between us para I could
completely start a new life with Teddore.

I like Theo so much. And I'm on the verge of falling in love with him and giving
him myself.

Well, ilang beses na nagkaroon ng attempts si Theo, hindi naman ako tumututol kaya
lang every time na mag-uumpisa kami, laging may biglang mangyayari - if it weren't
the kids, mga phone calls naman nya sa opisina.

Naramdaman ko ang pag-iinit sa pisngi ko nang maalala ko yung mga attempTed make
out sessions namin. Ewan ko ba, kinikilig ako!

"Then why are you blushing?" Nangaasar pang sabi nito.

"Heh! Whatever. Take off your clothes now para mai-hanger ko. Baka magusot at
madumihan pa yan habang nagluluto ka." Sabi ko sabay irap sakanya.
He obliged. Tumayo na rin ako para kunin ang extra t-shirt nya sa cabinet ko. Hindi
naman nakapagtataka kung bakit may damit sya dito. Madalas kasi sya magovernight
dito lalo na nung ilang buwan pa lamang yung kambal.

Humarap ako sakanya para ibigay yung shirt nya pero napanganga ako nang makita ko
sya. He's half naked! Nasa harap ko na ngayon ang matipuno nyang katawan. He is
damn sexy! Bahagyang nanuyo ang lalamunan ko dahil sa nakikita ko.

"Oh? Give me my shirt, Maxine." He said.

Napalunok ako ng ilang beses bago ko sya tuluyang tinignan sa mata. Why is it so
hard for me to resist this temptation?

I handed him his shirt pero bago pa nya iyon mahawakan, kinabig na nya ako at
hinalikan.

"THEO!" Napatili ako dahil sa pagkabigla.

"You are damn beautiful." sabi pa nya bago tuluyang angkinin muli ang labi ko. I
didn't know how it happened pero nakahiga na ako sa kama and he is making me happy.
"You are perfect, baby." I kind of froze because of the endearment he said.

And because of that endearment, one face flashed in my mind. Dylan. Bigla akong
nakaramdam ng guilt. I felt like I was cheating. Na para bang I'm a cheap woman
dahil nakakaramdam ako ng kasiyahan and satisfaction with another man gayon mang
may anak na ako sa isang lalaki.
"Sweetheart, are you okay?" Naibalik ako sa sarili ko nang narinig ko ang boses ni
Theo. That warm voice once again starTed to embrace me. "Hey, don't cry. I'm sorry.
I'm sorry, sweetheart." Muling sabi nya

Dun ko lang narealize na umiiyak na nga pala ako. Damn this tears. Iniiyakan ko pa
rin si Dylan. Kelan ba nya ako tatantatanan?! I wanTed to cry and shout at that
moment but when I felt Theo's hand on my cheeks to wipe my tears away, that
familiar warmth that always makes me calm, that warmth that makes puts me at peace.

I cried even more because of the overwhelming feeling. How could I ever think of
Dylan while this man makes love to me? Hindi ako nagccheat kay Dylan, kay Theo ako
nagccheat.

Seeing how Theo cares for me makes my heart beat fast faster. I really want to let
Dylan go and to accept Theo completely.

He planTed a long soft kiss on my lips. Ang sarap sa pakiramdam na nakalapat lang
ang labi nya sa labi ko. It was as if everything's fine. This is what Theo makes me
feel. He makes me feel loved in every way. "I love you." He whispered after leaving
my lips just to kiss my forehead.

I smiled. I'm totally smitten.

Magkahawak kami ng kamay na bumaba.

"Food!" The kids shouTed.

"Oh, heto na babies. Dada will cook now. Okay?" He kissed my lips tapos ay tumakbo
papalapit sa mga batang nanonood ng Barney sa sala and he planTed kisses on their
heads.

I can't help but smile. He loves my kids and my kids love them back. Oh, diba?
What's not to love? Kaya nga hindi na ako nagtataka kung bakit ko sya gusto eh.

Sinundan ko si Theo sa kusina, naabutan ko syang nagmimix ng ingredients para sa

pancake. Paborito kasi ng mga anak ko ang pancakes tapos may eggs, hotdogs and
bacons. Oo na, sila na matakaw.

Inilabas ko ang isang tray ng itlog mula sa ref. "How do you like these eggs today?
The kids already had it fried last week." I said as I was remembering our 'family
day' last sunday.

"Beaten. Hardly beaten." He said while laughing. My cheeks automatically turned

red. "Go on, sweetheart, bate my eggs." Aniya habang nagaabot sakin ng dalawang
itlog.

Oh my gosh! Nararamdaman ko ang pamumula ng pisngi ko!

"Heh! Magtigil ka Theo ha!" Sabi ko sakanya habang binabatukan sya.

Tumatawa tawa lamang sya tapos ay bigla nya akong hinapit papalapit sakanya.
"You're blushing."
"I am not." Sabi ko tsaka pinulupot ang dalawa kong kamay sa leeg nya.

"Really?" Paghahamon na tanong nito habang nilalapit ang mukha nya sa mukha ko.

"Hmm hmm." I mumbled tapos ako na mismo ang nagkusang paglapitin ang mga labi
namin.

We were there at the kitchen, kissing very passionately when a little voice broke
our kiss.

"Mama" Little Luis and Andrea both called.

I automatically pushed Theo away. Nang narinig ko ang mga boses na iyon, naalala ko
bigla si Dylan. Pakiramdam ko ay binuhusan ako ng malamig na tubig. It was like as
if I was caught cheating. Nanghihina ang tuhod kong nilapitan ang dalawa.

Confusion was drawn all over their face. I felt really guilty. Pakiramdam ko lahat
ng nangyari samin ni Theo ay mali.

"A-ano yun babies ko?” I asked them. Hindi sila sumagot. They were just staring at
me.
I felt Theo walked towards us. Umupo sya upang mapantayan kami tapos ay inakbayan
ako at hinalikan sa ulo. There he goes again, washing away all my worries. I sighed
in contentment.

"Gusto nyo na foods babies?" He cheerfully asked the kids.

Nagbago bigla ang aura ng mukha nila. Biglang napalitan ng excitement. Theo really
knows how to handle my kids.

They both nodded and then I saw spark in their eyes. Those eyes. I washed away the
thoughts of Dylan.

"Go and watch Barney, behave ha! If you guys don't behave, I won't give you
yumyums!" Sabi pa ni Theo.

Nanlaki ang mga mata ng kambal sa sinabi ni Theo tapos ay agad agad silang tumakbo
pabalik ng sala. Natawa kaming dalawa ni Theo.

"Thank you." I sincerely said.

He just smiled and stood and offered his hand. At tulad ng ginagawa ko noon,
tinanggap ko iyon.

We ate happily na para bang isa kaming masayang pamilya. The kids were very much
contenTed and seeing them happy makes me happy too. I awe it all to Theo.

=================

Chapter 54

CHAPTER 54

It was 9:30 nang umalis si Theo para business meetings nito. Madalas sya sa
restaurant pero nitong huli, napapadalas na rin paghandle nya sa iba't iba pang
business ng pamilya nito pero kahit ganun, kami pa rin ang una sa priorities nito.
Maghapon magdamag kong inisip ang mga bagay bagay. Yung mga nangyari at napagusapan
namin ni Theo kanina, it sure will change things now. Pero hindi ko alam.. I know I
love Theo pero the thought of Dylan still affects me and it makes me feel that I am
cheating!

"Mama.. gusto ko tito." Nakalabing sabi ni Luis sakin. Almost 5pm na kasi pero
hindi pa rin umuuwi si Theo dito. Nasanay kasi ang mga bata na 4pm pa lang andito
na sya.

"Baby, tito Theo's busy. Let's just wait. Okay ba?"

"Nooooo!!!" This time around, si Andrea naman ang nagsalita. She's going to cry. Oh
my god! Ganyan talaga sya kaattached kay Theo.

"Mama, noooo!" Sabi rin ni Luis na ngayon ay nangigigil na. Ano ba tong mga anak
ko. Ako ang nanay nila pero pakiramdam ko ay handa nila akong awayin para lang sa
tito Theo nila.

"Okay okay. We'll take a bath and then we'll surprise tito Theo. Okay?" Sabi ko
sakanila ng nakangiti. They both jumped because of happiness. Si Theo talaga ang
kaligayahan ng dalawa.

I called Theo five times already pero ay hindi ito sumasagot. Baka busy talaga.
Nagdalawang isip tuloy ako kung pupuntahan namin sya sa restaurant. Dun lang naman
talaga yun mahahagilap dahil ang business meetings nya ay dun din nya talaga
ginagawa.

I was about to cancel our unexpected visit kaso ay biglang nagprotesta ang kambal
kaya wala na rin akong nagawa.

It was around 6:30 pm nang narating namin ang restaurant. Nang nakita kami ng staff
ay agad kaming pinapasok doon.
Tinahak namin ang daan papuntang conference room pero ang dalawa, masyado atang
exci dahil nagsitakbo sila papunta doon. Hindi naman mahirap buksan ang pintuan nun
kaya ayun, nakapasok sila. Sana lang ay hindi nakaistorbo ang kambal sa business
meeting ni Theo.

I opened the door nang sa wakas ay nasundan ko na sila. I saw Andrea and Luis now
sitting on Theo's lap as they laughed.

"They are cute." I froze as I heard that voice. Dun ko lang napagtanto na may isa
pa palang tao sa loob ng kwarto.

My heart was beating fast. Hindi ko inaasahan.. why is he here? Nang marinig ko ang
boses nya ay pakiramdam ko unti unting nabasag ang itinayo kong kapayapaan sa
sarili ko. Everything crushed down. Boses pa lang nya ay nanghihina na ako.
He's here. I wanted to cry. I wanted to run away towards him and tell him how
miserable he made me. I wanted to slap the hell out of hell so he could feel the
pain I felt when he chose Monica over me. I wanTed to hate him but I can't because
even if he caused me too much pain, there's still a part of me that couldn't just
let him go.

They are my kids. My kids!

"Thank you po." Naibalik ang tingin ko sa kambal nang nagsalita silang sabay.

"Nagsasalita pa kayo ng sabay. Kambal talaga. So, what are your name, little ones?"
Tanong nito sakanila.

Agad akong naalarma. My twins. I'm sure that when he finds out that they are his,
he would take them away and hindi yun pwede! I can't let him take away my life now.
Ayoko.

"Theo!" I exclaimed bago pa man magsalita ang kambal. I don't care if that will
catch Dylan's attention, ang importante ay hindi magkaroon ng idea si Dylan na mga
anak nya ang kaharap nya. Hindi pwede.

I successfully caught my kids' and Teddore's attention and.. even Dylan's.

I locked my gaze at Theo's. Ni hindi ko binalingan si Dylan. I don't want to look

at his eyes dahil ayokong manghina.

"Sweetheart." I was thankful dahil tinawag ako ni Theo ng ganun and that he spoke
kaya nadama ko ulit yung unti unting pagkalma ng pagkatao ko.
"Sorry, the kids barged in. They missed you." I said sweetly then I kissed his
cheeks. Lagi naman kaming ganito sa kahit sino pang tao ang kaharap namin o kahit
may nanonod samin. Natural na sweet kami sa isa't isa ni Theo.

The thing is.. si Dylan ang nanonood ngayon.

"Okay lang. I missed them too." Aniya tapos ay humarap ito sa direksyon ni Dylan na
naging hudyat din na kelangan ko na itong harapin.

Kumapit ako sa braso ni Theo ng mahigpit at humingan ng malalim bago lumingon

sakanya.
Kahit na alam kong andito sya, I was still caught off guard. I saw a god wearing a
black suit standing in front of me. He was equally perfect like Teddore. The only
difference is that Teddore is the god that keeps me at peace while Dylan is the god
that threatens my life, he scares me.

Seeing him staring emotionless at me made me feel a mixture of hate, guilt, sadness
and longing. I hate my self. How could I still long for him when he broke me two
years ago? How could I feel guilty when I know he chose Monica over me and that
he'll get married with her next month already! Of course, I know, it's all over the
news. And the ironic part is that, ang araw ng kasal nya is our kids' second
birthday.

"Mr. Sebastian, I would like you to meet Maxine, my -"

I cut of Theo's sentence. "Girlfriend." I said sabay lahad ng kamay ko sa kamay

nya. I know Theo was shocked dahil hindi ko pa naman talaga sinabi na sinasagot ko
na sya but I think this is the right time. When I saw Dylan, I am sure that this is
the right time to be Theo's girl. Call me selfish pero para sa mga anak ko to.
"Nice to meet you, Mr. Sebastian." I said cooly.
He eyed me and I'm sure he was shocked as well. I know him too much. Kahit pa
subukan nyang wag magpakita ng kahit ano, kabisado ko ang laman ng mga mata nya.
They are my kids' eyes too, and I stare at those eyes everyday.

"Maxine." That's all he said and then agad na tinaggap ang kamay ko. Mahina akong
napasinghap nang dumapo ang palad nya sa palad ko. It's been too long. Nang
naramdaman ko ang init ng palad nya ay muling nabuksan lahat ng sugat na tinapalan
na ni Theo.

Inalis ko kaagad ang kamay ko sa shake hands na yun because I could feel my eyes
tearing up. I need to get away.

"Theo, we'll go now. Gusto ka lang talaga makita ng mga bata. Hintayin ka na lang
namin sa bahay." I said. Well, it should sound casual pero naiilang ako dahil alam
kong andun si Dylan.
"Ha? Mamaya na. Sabay na lang tayo. Dito na rin kayo kumain. Dylan and I were about
to eat too." Aniya.

"Oo nga naman, Maxine. Why don't we eat together?" Napatingin ako kay Dylan na
ngayon ay titig na titig sakin. What the hell does he want?

Tumango na lang ako bilang pag-suko.

Hindi nagtagal ay dumating na ang pagkain sa conference room. It was awkward. I

tried to act normal but knowing that my kids, their father and my present lover are
in the same area, kinakabahan ako. Kinakabahan ako dahil pakiramdam ko ay sa isang
pagkakamali lang ng salita ng sasabihin ko o ng kilos ko ay baka mabuking ako.
Theo surely doesn't know whi Dylan Sebastian really is. My kids do not know them
either. Dylan doesn't know his kids are here now. Natatakot pero ako talaga dahil
baka mamaya ay titigan nilang mabuti ang kambal ko at mapagtanto nila na si Dylan
ang ama nila.

Bata pa lamang ang dalawa pero halata na ang phyiscal features na namana nila sa
ama nila. Kinakabahan ako.

I thought mapayapa na ang lahat pero nagimbal ako nang sabihin nilang isang linggo
pa si Dylan dito sa San Juan dahil sa inaayos nilang negosyo. Great. Theo and Dylan
are nor business partners! I know that kahit anong pagiingat at pagiiwas ang gawin
ko, in a way ay mabubuking din ang lahat. Ayokong mangyari iyon.

I want to be at peace. I want Dylan out of my life dahil ngayong nagbalik nya, he
made me question my inner peace, he made me question my decision about me and Theo
and I don't want to hurt Theo.
Inihatid kami ni Theo sa bahay. He stayed there for a while. Ayoko sana syang
pauuwiin dahil kelangan ko sya. I need to be at peace and sya lang ang
makapagbibigay nun pero hindi na ako naginsist. I know he still has a lot of
paperworks to do.

=================

Chapter 55

CHAPTER 55

Today is Dylan's last day dito sa San Juan. Successful ako sa ginawa kong pag-iwas
sa pagkrus ng landas namin sa loob ng anim na araw. Iniwasan namin ng mga bata na
pumunta ng restaurant, ni halos magkulong lang kami sa bahay. Nagrereklamo na nga
yung kambal eh pero dinadivert ko na lang atensyon nila. Maging si Theo din
nagtataka na sa pagkukulong ko sa bahay lagi na lang akong nagrreason out na
tinatamad ako.

I needed to get away from Dylan hindi lang dahil sa ayaw kong mabuko sakanya na may
anak kami pero para din maibalik ko ang sarili ko kay Theo. He's really sweet and
caring, napakaperpekto nito para sakin. Unti unti kong naibalik ang loob ko kay
Theo. Nasusuklian ko na ulit ang pinapakita nya saking pagmamahal. Pero that one
time we made love.. hindi na ulit nangyari iyon. I don't know why. Puro make outs
na lang nanaman. I'm afraid. Afraid that I'd feel guilty. Nakakasawa at nakakapagod
ang guiltyness na to kaya naman nang malaman kong huling araw na ni Dylan ngayon
dito, sobrang relieved ako.

Okay na sana eh. Kaso Theo insisted na sumama kami sa outing sa beach. Nakakailang
naman daw kasi kung sila lang ni Dylan ang lumabas. Nung una ay ayaw ko kaso nang
narinig ng dalawang bata ang salitang "swimming" aba ayun, napapayag na nila ako.

Kaya ngayon, here I am, wearing my two piece blue bikini and a see through thing is
wrapped around me but since nakahiga ako ngayon sa buhanginan, nakapatong sakin ang
isang manipis na tela, hindi nga lang see-through.

I was busy watching my twins play with Theo sa dagat. They're having fun and that
overwhelms me. Pero sandaling panahon lang yun dahil agad na nagalburoto ang puso
ko nang makita ko ang taong papalapit.

He's holding his board as he walks towards me. That perfect set of abs, that sexy
lips and that piercing eyes. I gulped. What the hell am I thinking?! I am actually
drooling over him. Hindi pwede!

I saw him smirked as he got closer. I should have worn my sun glasses dahil
sigurado akong nakita nya ang pagtitig ko sakanya.

"Like what you see?"

Namula ang pisngi ko dahil sa sinabi nya. Ngayon, eto na talaga yung tinatawag
nilang 'guilt'.

Pinili kong hindi sumagot at inirapan ko lamang ito.

"Maybe you remember the moments we shared." Dagdag pa nito habang naglalabas ng
twalya sa bag nya. Napanganga ako. So he could remember things now? Naalala na nya?
Kelan pa? Bakit hindi nya ako hinanap?
Ang kapal ng mukha! Right then and there, I wanted to scream at him dahil
napakayabang nya, napakapresko nya. Ni hindi ko alam kung bakit pa sya andito. He
should have ran away when he realized that I was here. Ang kapal kapal nya!

Dahil naguumpisa nang uminit ang ulo ko sakanya, padabog akong tumayo upang
maglakad paalis pero bago pa man ako makahakbang, muli nanaman syang nagsalita.

"Guilty, aren't you? Tell me, napapaligaya ka rin ba nya gaya ko? O sino ba kay
Martin, sakin at Theo ang gusto mo?"

Hindi ko na napigilan ang sarili ko. I can't imagine that he actually did insult
me. He is not the same Dylan I know. He has changed. He is not my Dylan anymore.

I wanted to say a lot of things. Gusto ko syang sumbatan for choosing some slut
over me. Gusto kong ipamukha sakanya that I survived without him and that my kids
are growing perfectly fine without their real father. I wanted to tell him how
happy I am with Theo but then, dahil sa sobrang bigat ng nararamdaman ko, I slapped
him hard and I walked away.

Little did I know that my tears started to fall before I could stop them.

One of the things I've realized is that he could still hurt me the same way he did
before.
~ ~ ~ ~ ~

DYLAN'S POV

I saw her lying on the sand alone. His man and, well I presume, their kids are
playing at the beach.

Their kids.

Their kids.

My heart leaped when the kids eyed me after entering the conference room. It was as
if I was starring with someone familiar but no, I don't know them. But one thing
that sure caught me off guard was when the girl I used to love and now that I hate
entered the room.

I thought that was already too much to handle for that day but then I found out
that they are together and those kids are theirs.

Theirs.

Nakaramdam ako ng galit dahil dun. I remember how she decided to kill our child
tapos ngayon may anak na sya sa iba. Didn't she want me in her life kaya ang dali
nyang magtapon ng inosenteng bagay? I gave her everything! I loved her! Tapos at
the end, papatayin nya ang dugo at laman ko.

Masama syang tao.

Simula noon, lahat ng naramdaman kong pagmamahal, nauwi lahat sa sakit at galit.
Lahat ng sugat na binigay nya halos dalawang taon ang nakalipas ay nabuksan. I
thought I will be able to close those wounds but seeing her happy with her man and
their kids makes me want to get my hands on her.

Galit na galit ako sakanya.

"Guilty, aren't you? Tell me, napapaligaya ka rin ba nya gaya ko? O sino ba kay
Martin, sakin at Theo ang gusto mo?"

And then, she slapped me. She slapped me hard. Napangiwi ako hindi dahil sa sakit
kundi dahil sa naging reaksyon nya sa sinabi ko. Tignan mo nga naman pag guilty,
talagang nagiging bayulente.

To be honest, hindi ko rin inaasahan na masasabi ko sakanya ang mga salitang iyon.
Nabigla ako nang nakita ko syang tumayo na nakasuot ng bikini at natatakpan ng
walang kwentang tela!

When I saw her wearing that, pakiramdam ko ay nagbago sya. She isn't the old Maxine
I know. She became a.. I hate to say the word but yes, she became like that. Yun
ang dahilan kung bakit bigla kong nabitawan ang mga salitang iyon. Nakakaloko kasi
isang katulad pala nya ang minahal ko dati.

But then I realized that she walked away wearing that piece of crap!

Muli akong nakaramdam ng inis. Ang babaeng yun wala na talagang itinatago! I can't
believe she turned like that!

=================

Chapter 56

CHAPTER 56

I walked away from him. I thought nung nasampal ko sya, yun na yun pero hindi eh.
Lumuluha nanaman ako dahil sakanya.

I rapidly wiped my tears away dahil ayoko na talaga syang iyakan.

I was busy cursing myself for letting him hurt me again when I felt somebody
grabbed my arm.

"Aray!" I shouted as I faced that person. Damn! Sya nanaman. Too late to turn my
back now. I was stunned pero hindi ko iyon ipinahalata.

"Wear that!" Aniya sabay bato sakin ng isang balabal. "Halos wala ka nang suot,
people here could see you almost naked!" Nagaalburoto nyang sabi.

Tinitigan kong maigi ang bagay na ibinato nya sakin. It was the one we bought
before we leave San Juan dati noong minsang dinala nya ako dito.

"Ano pang hinihintay mo?! Wear that!" Napakurap ako nang narinig ko ang halos sigaw
na nya.

I couldn't move. Hindi ko maabsorb ang nangyayari. Why is he acting like a

possessive boyfriend? Parang bumabalik ang dati kong Dylan. He's being
overprotective again. At itong balabal.. bakit ito nasakanya?

"Are you going to wear that, woman o baka gusto mong ako pa ang magsuot sayo?"
Nakaramdam ako ng pagbabanta sa tinig nya kaya dali dali kong isinuot iyon.

"There. Happy?" I tried to act cooly. Ayokong maipahalata sakanyang naapektuhan pa

rin ako nya. Bago pa sya makasagot ay tumalikod na ako at nagsimula ulit na
maglakad papalayo. I need space. I need air to breathe. I need to be away from him
dahil sa tuwing malapit sya sakin, sumisikip ang dibdib ko.
Tumakbo ako papalayo sakanya, tinungo ko ang mga anak ko na kasalukuyan pa ring
kasama ni Theo.

"Hi! Pasali?" I tried to be cheerful. I got their attention at dali dali namang
tumakbo papalapit sakin ang mga bata.

"Looks like some kids wanna play with their hot momma." Nakangising sabi ni Theo na
dahilan ng pagkapula ng pisngi ko. "But where did you get that thing tho?"

"H-ha? Ano, matagal na to sakin. Hindi mo lang nakikita kasi ngayon ko lang naman
ginamit." Pagdadahilan ko.

Tumango ito at nilahad sakin ang kamay nya, agad kong tinaggap iyon. I need
support, emotionally and physically.

It was 8pm nang sunduin kami ni Theo sa bahay. May maliit kasi na program ngayon sa
beach at niyaya ni Theo si Dylan na manood ng fire dancing kaya tuloy pati ako
kelangan pumunta.
Theo said para naman daw kasing ang awkward pag silang dalawa lang ang magkasama
mamaya. Baka daw pag-isipan silang mga magkarelasyon. I laughed at his imagination
pero naiinis pa din ako dahil para sakin, mas awkward ata kung kaming tatlo ang
magkakasama.

"Aling Minda, kayo na po muna bahala sakanila ha? Pakitimplahan na lang po ng gatas
pag nagutom tapos ay papanoorin mo na lang sila ng barney kapag umiyak. Pag
nagkaproblema tawagan nyo lang po ako ha?" Bilin ko sa katiwala ko sa bahay.

Hindi ko talaga plinanong isama ang mga bata ngayon dahil gabi na at malamig na sa
tabing dagat pero higit na mabigat na rason ko ay ang kagustuhan kong ilayo ang mga
bata kay Dylan. I'm afraid na baka matuklasan nyang mga anak nya ito.

He might take them away. Ayokong mangyari iyon. Tessa and Monica once took my
happiness at ayoko nanamang maulit iyon lalo na pag ang mga anak ko ang
nakasalalay, it would hurt me more. I will be devastated.

Magkahawak kamay kami ni Theo na naglakad. Hindi naman ito ang unang beses na
ginawa namin tong holding hands while walking pero parang ngayon, parang ang
awkward, parang nakakailang, parang may mali, dahil pakiramdam ko may mga matang
nakatitig samin ngayon at hindi ako sanay.

Pumasok kami sa isang open bar sa beach.

Agad kong iginala ang mga mata. It's as if on cue na kelangan ko sya makita.

It didn't take me long to find those familiar eyes. It was cold and full of anger.
Pero hindi sya nakatitig sakin, nakatitig sya sa kamay ko na hawak ni Theo.
Pakiramdam ko ay napaso ako sa mga tingin nya kaya agad kong binitawan ang kamay ni
Theo.
Theo looked at me with confusion. I shrugged my shoulders and aswered. "Mainit
kasi."

Lame excuse, I know, pero hindi naman na sya nagtanong. Tumango lamang ito at
hinanap na si Dylan. When he found him, pinuntahan namin ito.

"What are you taking?" Tanong ni Theo nang marating namin ito.

"Jack and Coke." Bahagya akong nanigas sa lamig ng tono nito. Theo didn't seem to
notice that.

"Great." Sagot ni Theo at nagorder din ng isa.

Matapos ng saglit naming oras sa bar ay umalis na kami upang manood ng fire dance.
Nasa gitna ang performer habang kami naman ay nakapabilog na nakapalibot dito.

Nasa kalagitnaan kami ng panonood nang biglang tumunog nag cellphone ni Theo. He
excused himself daw importante ang tawag.
Great. What could be more awkward?

"Why are you here?" Dylan asked in a cold tone out of nowhere.

Nang narinig ko ang boses nya, otomatikong nanlambot ang mga tuhod ko. Hindi ko
maintindihan ang sarili ko eh kung bakit ba hinahayaan ko ang sarili ko na
magpaapekto sa lalaking nanakit sakin.

I didn't answer.

"Of all places, why here, Maxine? Why did you choose to settle here in our place
with your new man?" He asked again.

I still chose not to answer.

"Wala ka na ba talagang natitirang hiya sa katawan mo kaya dito ka pa talaga

nagpalandi?" Aniya.

Bahagya akong nakaramdam ng kirot dahil sa sakit na nararamdaman ko sa mga sinasabi

nya pero I kept quiet. I wanted so much to scream at him and tell him how hurt I
was nang pinili nya si Monica pero ayokong ipakita sakanyang naapektuhan pa nya
ako.

"Dammit!" Napalingon ako sakanya dahil sa lakas ng mura nya. Great. Now he has
everybody's attention. But what's worse is he grabbed my arm and took me out of the
place.

"Dylan!" I hissed. Napalinga linga ako sa paligid upang tignan kung andun si Theo.
I don't want Theo to know that we know each other. "A-aray! Masakit, please!" I
begged him dahil sobrang higpit ng hawak nya sa braso ko tapos ang bilis pa nya
maglakad.

Pero imbes na itigil nya ang ginagawa nya, lalo pa nyang hinigpitan ang hawak sa
braso ko habang mabilis na naglalakad.

Tumigil kami sa madilim na parte ng lugar, may mga malalaking bato na syang
nagtatakip samin mula sa mga tao.

"What is your problem?!" Napasigaw kong tanong.

Hindi nya ko sinagot. He just looked at me, kahit madilim ay naaninag ko ang
kanyang mga mata. Hindi ko maintindihan kung ano ang meron, kung ano ang
nararamdaman nya.
Ang tanging alam ko na lang ay marahas na nya akong hinahalikan.

I tried hard to push him pero hinigit nya papalapit ang bewang ko sa katawan nya.
Pinagsusuntok ko ang dibdib nya pero hindi sya natinag.

Naiiyak na ako dahil sobrang sakit ng paghalik nya sakin. Pakiramdam ko ay dudugo
ang labi ko. It was too harsh.

"Fck! Kiss me back, woman!" He huskily hissed.

Shivers went through my spine not because of the chills brought by the beach but by
the way he ordered me.

Before I could protest, his lips crashed on mine again. I know I should push him
away, I should fight him but my senses gave in. I was lost in his kisses.

I never realized that I've been wanting his kisses for a long time now. I missed
him.

I kissed him back. I let myself pour out that mixed emotions I kept for two years.

"Ikaw." He said as he broke our kiss. He cupped my face. Tapos ay pinaglapat nito
ang mga noo namin bago muling nagsalita. "You are my problem. You frustrate me. You
confuse me. I hate you."
I was taken aback. I was confused. Ano bang pinagsasabi nya? Hindi ko maintindihan.

He let go of me and took a step back. "I hate you so much that I want you to
disappear." He said with anger.

He turned and started walking away.

A tear fell down from my face. Yung mga tanong ko sa sarili ko kung bakit hanggang
ngayon naapektuhan pa rin ako sakanya? Kung bakit nasasaktan pa rin ako?

I just got the answers tonight from that kiss.. I still love him. I never stopped
loving him.

=================

Chapter 57

CHAPTER 57

"Hey, are you okay?" The caught my attention when he poked my nose. Napakurap ako
ng tingin sakanya. "You're spacing out."

"I-i'm sorry. Napuyat lang ako kagabi sa kambal." Palusot ko. "What were you saying
again?"
Tatlong araw na mula nang makaalis si Dylan. I was kind of relieved dahil sa wakas
malalayo na sya sa mga anak ko pero I can't deny the fact that I miss him.

"Are you sure? Ilang araw ka ng ganyan. Nagaalala na ko." Aniya sa talaga nga
namang nagaalalang tono.

I felt guilty. He really cares for me, he loves me even samantalang ako.. I
couldn't give him all of me dahil hanggang ngayon, hindi ko pa rin nababawi ang
sarili ko sa isang tao.

"I am sure. So, ano na nga ulit kasi yun?" I tried to bring myself back.

"I said I'll be out of town for a week or two. I have to go to Manila, I need to
talk to Marcus at may iba pa akong aasikasuhin. I'm wondering if you wanna come
with me para naman makabisita ka sa mommy at daddy mo. It's been so long since you
guys saw each other." Kumalabog ang puso ko sa suhestyon nya.

Go back in Manila? The place I left two years ago. The place that made me
miserable. P-parang hindi ko pa ata kaya.

"I-i don't know, Theo." Napayuko ako.

Hinawakan nya ang baba ko upang maiangat ang ulo ko bago sumagot. "Maxine, you
can't forever stay away from Manila. Your life started there. No matter how that
place reminds you of something bad, it is still your home."
Theo could have been the perfect match for me. He understands me, he reads me too
well, he knows how to comfort me, he knows how to make me feel better, he makes me
feel safe and secured. It could have been him.

Marahan akong ngumiti at tumango. There might be no harm if I come home, diba? One
to two weeks isn't that long either, isn't?

"Alright. We'll leave tomorrow noon." Nakangiti nyang sabi.

"What will I do without you?" Maluha luha kong sabi. Totoo naman. Kung wala
sigurong Theo sa buhay namin ng mga anak ko ngayon, malamang ay hindi ko na
nakayanan dati pa ang sakit. I was really breaking but then he came and saved me.

He's my knight.

When we made love, it was real. He made me feel loved and I loved him back.
Everything seemed to be perfect. I learned how to love him back over the time that
we've been together. I didn't lie when I told him I love him. Hanggang ngayon
naman, mahal ko si Theo. But Dylan came back and then suddenly, the world that I
tried to build, broke down. Ginulo nanaman nya ako.

I love Theo but I love Dylan more but I am with Theo because me and Dylan couldn't
simply end up together.

"That's why you have to be with me." Nakangiti nyang sagot tapos ay inakbayan ako.
I felt his warmth and that really makes me feel safe. Pero masakit eh.

Hindi ko alam kung ano ang mas masakit - me being with him but not able to love him
back completely or me being with him means Dylan and I can't really end up
together.

Halos 6pm na rin nang makarating kami sa bahay namin sa Manila. Tuwang tuwa sila
mommy dahil sa talagang nasorpresa sila. Mom even joked that Theo enjoyed being
with me and my kids alone kaya pakiramdam nya ay pinagdadamot nya kami sakanila. I
blushed at her joke habang ang lahat ay tumawa.

"Your mom likes me." Mapanukso nyang sabi nang ihatid ko sya sa guest room na
pagtutuluyan nya. Pinilit kasi sya nila mommy and daddy na dito na lang magstay sa
bahay kaso ay tinaggihan nya dahil may mga business engagements syang kelangan
asikasuhin kaya sabi ni mommy kahit dito na lang sya magpalipas ng gabi muna dahil
delikado na bumyahe ng ganitong oras.

"Shut up." Nahihiya kong sabi. Nararamdaman ko nanaman kasi ang pamumula ng pisngi
ko. "Sige na, you go ahead and sleep. I know you're tired."

"You too. Dream of me." Malambing nyang sabi tapos ay dinampian ako ng halik sa
labi.

At first, I froze pero nang nakabawi ako ay nginitian ko sya bago ako tumalikod.
Pagpasok ko sa kwarto ay nakita ko si Aling Minda na binibihisan ang kambal ko.

"Sige na, nay Minda, ako na po ang bahala. Matulog na po kayo."

Tumango si Aling Minda bilang sagot tapos ay lumabas na ng kwarto.

Binihisan ko ang kambal. Medyo nahirapan pa nga ako kasi ang kukulit nila. They
were playing o di kaya naman ay pinapaulanan ako ng halik. My kids are the best,
they are the sweetest.

Matapos kong isuot ang pajama ni Luis ay tumakbo ito papasok sa walk in closet ko.
Hahabulin ko sana ito kaya lang ay kelangan ko pang suklayin ang buhok ni Andrea.

I was busy adoring my little girl's straight black hair when I heard Luis shouted.

"Mama! Mama!" Tapos ay nakita ko itong tumatakbo papalapit samin habang may hawak
hawak. "Papa!" Natutuwa nyang sabi.

Agad kumaripas ng takbo si Andrea papunta sa kambal nya. Inagaw nito ang hawak na
bagay ni Luis tapos ay agad itong napangiti at napasigaw. "Papa!"
Naramdaman ko ang malakas na kabog ng puso ko dahil sa reaksyon ng kambal at dahil
na rin sa mukhang alam ko na kung ano ang nahanap ni Luis sa walk-in closet ko.

Nanginginig ko silang nilapitan upang makita ang bagay na iyon.

And I was right. Masayang litrato. It was me and Dylan.

“No.” Agad kong sagot. “This is not papa.” I lied. Nakita ko ang lungkot sa mga
mata nila. I sighed. I don’t know until when will I keep l lying pero kailangan.
Pinili ko na lang na patulugin ang dalawa. Hoping that they will forget about their
papa when they wake up.

We were eating our breakfast when Theo came. Ever since na sa hotel na tumitira si
Theo ay araw araw syang pumupunta dito, every morning and after his work. He's
still the sweetest Theo I know.

I sighed as the thought of not being able to love him back pains me.

"Good morning." Bati nito saming lahat sabay halik sa pisngi ko bago.

"Oh, hijo, upo ka na and eat." Masiglang anyaya ni mama kay Theo.
"I think alam ko na kung bakit lagi ka dumadaan dito every morning." Sabi ko
sakanya nang makaupo sya.

"Oh, ano?" Nakangiti nyang sagot.

"Free breakfast!" I joked and we all laughed.

"Can't resist, masarap luto ni tita." Sabi pa nito. Sus! Akala mo naman hindi
masarap ang luto nya. My goodness. Pahumble to talaga eh. "Plus, I have to see you
and the kids para naman hindi maging heavy ang araw ko." Aniya.

Otomatiko akong namula. Ang aga aga nyang bumanat! Okay, I won't deny na kinikilig
din naman ako.

"Gutom lang yan." Naiiling na natatawa ko pang sabi.

"Where are the kids?" He asked.

"Tulog. Mamaya ko na lang sila papakainin ng breakfast, we had this movie marathon
kagabi kasi mapilit sila talaga kaya ayan, puyat na puyat at tulog mantika pa." I
smiled at the thought of our family bonding last night.
If only things could be that simple always. I have to keep on diverting their
attention dahil hindi sila titigil sa kakapilit na ang lalaki sa nakita nilang
picture two days ago ay ang papa nila - which is true - pero ayoko.. lalo na ngayon
na hindi malabong magkita kami ni Dylan dito sa Manila. Marerecognize ng mga bata
si Dylan at baka magkabukingan.

Selfish na kung selfish but I don't want to lose my kids. Sila yung nagsilbing
inspirasyon ko para mabuhay noong pinili ni Dylan si Monica. He might take them
away from me pag nalaman nya ang totoo.

"Maxine, hija, why don't you go out today? Ipasyal mo ang mga bata. Ano pang silbi
ng pagbalik nyo dito sa Manila kung magkukulong lang kayo?" Biglang sabi ni daddy.

"Dad, we're fine na dito lang sa bahay." Sagot ko naman. Okay, iniiwasan ko si
Dylan kaya ikinukulong ko ang mga anak ko dito.

Am I a bad mother now? I feel bad dahil parang inaisolate ko ang mga bata.

Theo cleared his throat kaya naman naagaw nito ang aming atensyon. "Actually
tito.." paguumpisa nya. Nakita kong uminom pa ito ng tubig bago muling nagsalita.
And he looked so tense! "I am planning to invite Maxine to be my date on the
upcoming annual party of AWE global the day after tomorrow. I've been invited since
we are closing a deal kaya naman naisipan kong isama si Maxine."

Nakatitig lang ako sakanya. He's asking me to be his date sa isang business party.
I wanted to say no. Mataas ang chances na andun si Dylan o ang kahit na sino sa
pamilya nila. Maliit lang ang mundo ng mga malalaking kumpanya!

I was about to say no but then my father spoke.

"Oh great! I was invited too since kumpare ko ang isa sa board of members nun, but
I have a strict schedule to comply with and I cannot let your mother attend that
ball alone. Maxine could represent us." He said cheerfully.

"W-what?! No!" Protesta ko.

"No?" Napalingon ako agad kay Theo. Disappointment was written all over his face.
Agad naman akong naguilty

"Yes! I mean, no! Yes!" Natataranta kong sabi.

"Come on ate, if you're thinking about the kids, andito naman ako. I could ask
Michael to come over para may kasama kami na mag-alaga sakanila. It's not like as
if matagal kang mawawala." Litanya ni Jemimah

I sighed. As if naman may magagawa pa ako diba? "Of course, I'll go."

I've decided to go to the mall para ipasyal ang kambal tsaka para makabili na rin
ako ng pwedeng isuot mamaya sa party. Biglaan naman kasi ang pagpunta ko dun kaya
wala na kong oras pa para makapagpagawa ng gown.

I took Jemimah with me and inimbitahan naman nito ang boyfriend nyang si Michael. I
didn’t even know she has a boyfriend! I’ve been missing things so much lately. Hay.

Luis, being the mama's boy that he is, sya ang magdamag na nakahawak sa kamay ko
while Andrea was with her tita Jemimah and tito Mike all the time. Kung saan saang
boutiques kami pumasok. At the end, I bought a gold gown one shoulder style. Hapit
sa bandang itaas ang gown while from my hip downwards ay unti unti ang pagluwag
nito. I really loved the gown, instinct ko na nga mismo ang nagsabi na yun na ang
kunin ko.

Next is the shoes, bumili ako ng four inches high gold stiletto. Hindi naman ako
mahilig sa gold ano?

I silently laughed at myself. Why won't I dress up? Eh matagal na panahon na rin
since nagayos ako ng sarili ng ganito.

"Gusto ko play!" Hinila hila ni Luis ang kamay kong hawak nya tapos ay tinuro ang
isang playground sa loob ng mall. Ang babies ko, bulol pa talaga.

"Okay okay." Natutuwa kong sabi.

Luis and Andrea then ran towards the playground habang ako naman ay nagbayad tapos
ay naghanap ng magandang pwesto.

"Ate.." Nagaalinlangang tawag sakin ni Jemimah.

"You could go, this is your date day kaya you guys go. I can manage." Sabi ko agad
sakanya.
Tila nagliwanag naman ang mukha nito tapos ay hinalikan ako sa pisngi at nagpaalam
na. I watched them walk away hand in hand. They are so young and in love. Parang
ako lang noon with Dylan. I shook my head out of that thought. Why do I keep on
thinking about him? Uhh! I hate myself.

Binalik ko ang tingin ko sa mga anak ko. Napangiti ako bigla nang nakita ko silang
masayang naglalaro. Luis, being the kuya, lagi nyang inaalalayan ang kapatid nya.
That's how much he loves her. I always tell him na dapat ang babae nyang kapatid,
lagi nyang minamahal at hindi hinahayaan. Baby pa nga lang sila nun ganun na lagi
ang sinasabi ko ang nakakatuwa ay para talagang naiintindihan na nya ang gusto kong
iparating kaya mula nang natuto silang magsalita, maglakad at maglaro, lagi nyang
inaalalayan ang kapatid nya.

Ayoko sanang umalis but my bladder is really full kaya naman tumayo ako upang
magpunta sa CR. Safe naman ang mga bata dun dahil bukod sa maraming parents ang
nandun, marami ding staff na nagbabantay sa mismong playground.

I was on my way back when I accidentally saw two people in front of the
playground's information desk. Bahagya akong gumilid upang hindi nila ko makita.
Nakakainis! Dapat napansin ko na sila kanina pa! Kaya eto, medyo malapit ako
sakanila. Uhh!

My heart went crazy. But what are they doing here?

Shit. Pumasok sa isip ko bigla ang kambal. They might see him! And worse is may
kasama itong babae! Nagpapanic na ako at hindi na ako makapagisip ng maayos nang
biglang may batang babae ang sumigaw.
"Play!" Napalingon ako dito at laking gulat ko nang lumapit ito kay Monica tapos ay
niyakap ang binti nito. She's a girl na parang kaedad lamang ng kambal ko.

"No, baby. It's getting late. We have to take you home." Sabi nito sa malambing na
boses. My jaw dropped.

"Play!"

"What about some ice cream, princess? I will buy you ice cream na lang tapos ay
uuwi na tayo and then we'll play." Of all the things I'm seeing and hearing right
now, ang sinabi ni Dylan na iyon ang talagang nakasakit sakin.

"Yehey!" The litte girl rejoiced then Dylan carried her.

I was stunned and unable to react for a while. I saw them walk away - Dylan
carrying the little girl while Monica's holding his waist.

They looked so happy and in love. Akala ko masakit na yung alam kong ikakasal sila
pero mas masakit pa pala to, they have a kid. May anak din sila. Napalingon ako sa
loob ng playground at nakita ko ang mga anak kong masayang naglalaro.

Walang ano ano ay napaluha ako.

I'm so sorry, babies. Your daddy has a princess now.

For the nth time, I got my heart broken by Dylan.

I had to blink thrice para lang ibalik sa normal ang paningin ko. My vision got
blurry because of the tears.

I immediately called my kids so that we could leave the mall. Bahala na si Jemimah,
di naman siguro sya papabayaan ni Mike. I just need to take my kids out of this
place bago pa muling magkasalubong ang mga landas namin. They will recognoize
Dylan's face and might call him "papa" then magtaka pa sila kung bakit may ibang
babaeng kasama ang papa nila and worse is may bata itong karga karga. I don't want
my kids to get hurt.

Agad agad naman silang lumapit kaya naman nagmadali na rin akong kumilos. We were
at the ground floor when I accidentally bumped into someone that made my heart
jump.

"MAXIE!!!" they both said in chorus.

My eyes went wide open when I realized who they were.

"Bruha ka! Kelan ka pa nagbalik?!" Tuwang tuwa na sabi ni Roxy sakin.

"Omg! Eto na ba mga babies mo? My goodness! They are big now!" Singit ni Faith
habang sinusubikang hawakan si Andrea but then my Andrea got scared.
"Gaga! Two years ba naman na nawala!" Bigla naman napatakip ng bunganga si Roxy
matapos nyang sabihin yun.

Napangiti na lang ako bigla. My two bestfriends are now in front of me and I just
realized how much I missed them. I hugged the both of them na halata namang
ikinagulat nila.

"Mama!" Naputol lang ang yakapan namin nang marinig namin ang boses ng dalawa kong
anak. When I looked at them, parehas silang mukhang nagtataka.

"Kids.." Yumuko ako sakanila hanggang sa magkapantay na kami. "This is your tita
Faith and your tita Roxy." I smiled at them.

Tinignan ng kambal ang dalawa and then after a while, nakita ko na silang ngumiti
sa dalawa at yung dalawa naman? Ayun, tuwang tuwa. Ang cute daw nila. They tried to
persuade me pero tumanggi ako, I told them na kelangan na naming umuwi. Hindi ko
sinabi ang totoong dahilan dahil ayaw ko na mabuksan ang topic na yun. Laking
pasasalamat ko nga dahil hindi nila naisip na banggitin ang pangalan ni Dylan.

It's not just the kids that I have to take away from him. I need to take myself
away from him too. It's not safe. It's unhealthy and destructive.

=================

Chapter 58
CHAPTER 58

Alam kong kasasabi ko lang nung isang araw na ilalayo ko ang sarili ko sakanya pero
what the hell, hindi ko pwedeng takasan ang party na to. I could sense na andito
sya ngayong gabi. And why not? Business world here in the Philippines isn't that
big, anyway.

Hindi muna ako agad na lumabas ng kotse nang maipark na ni Theo ang sasakyan.
Makailang breathing exercise pa ang ginawa ko dahil sa sobrang kabado ako. Pano
kung andun nga sya sa loob? What will I say? What will I do?

Theo offered his arm, I grabbed it. Kelangan ko ng suporta ngayon. Ang cute nga
naming dalawa, nakagold tie sya. Matchy matchy! We look like a real couple, only
that hindi naman talaga. Someday, I have to tell him the truth about me and Dylan.
Someday I have to make a choice.

While we were having our drinks and some small talks with businessmen, I saw a
slender figure. Hindi ko alam kung namalikmata lang ba ako but I saw her stare at
me and when she realized I looked at her direction, she glared at me.

Napahigpit ang hawak ko sa wine glass nang nahalata kong papalapit pala silang
dalawa. Idinikit ko ang sarili ko kay Theo. I didn't know if nahalata nya but I
don't care. Right now, all I care about is going to the comfort room.

Sucks. Pero ang alam ko yun ang safest move. I just have to make an excuse dahil
wala na akong maisip na iba pang paraan.

I need to get away from him.

Tahimik kong pinagmamasdan ang sarili ko sa salamin. Buti na lang at solo ko ang
magarang comfort room, masyado atang busy ang mga tao sa labas.

Or maybe that's what I thought until a girl entered the room - or should I say a
bitch.

"Well look who's back." Nakangising bungad nito sakin.

"Well, the goddess is." Kahit na bitter ako sa relasyon at nalalapit na kasal nila
ni Dylan, hindi pa rin talaga maalis ang pagkabwisit ko sa ugali ng babaeng to.

"What? But I never left." She said equally with a smirk on her face.
"I said goddess, not devil." I smirked back at her.

"Tignan mo nga naman ang mga talunan, talagang nagiging palaban." Natatawa pa
nitong sabi.

"Tignan mo nga naman ang mga taong walang hiya, lalong kumakapal ang mukha." Bawi
ko sakanya.

Bigla kong naramdaman ang mahigpit nyang hawak sa braso ko at marahas akong hinarap
sakanya tapos ay tinignan ako mula ulo pababa.

"Look at you, kawawa kang nilalang. Dapat nakita mo na akong threat the moment you
saw us reunite in San Juan. You should have marked your territory properly, kaya
yan, naagawan ka, nawalan ka. See? Ako ang pinili nya." she said like as if she's
disgusted to see me.

"Well, look at you, a desperate bitch." I said and then before she could say
anything, lumakad na ko palayo. Hah! Hindi lang yun! Binunggo ko pa talaga sya.
Kulang pa yun!

“He remembers you now!” Pahabol pa nito. “But he can’t remember the feeling
anymore.” She said with a triumphant voice. She’s already getting into my nerves!

I faced her and I looked at her with a smirk. “Sorry, honey, but he can’t remember
anything about you too.” Nakita ko ang pagpula ng pisngi nya. Hah! Totoo naman.
Dylan might hate me, he might be marrying this bitch but I know for a fact that he
is not in love with her. He only stays with her because of.. that kid I saw.. anak
nila. Yes. Kaya pantay lang kami.
Huminga akong malalim pagkalabas ko ng comfort room. I scattered my eyes around to
find Theo and when I saw him, I took a deep breath again and composed a fake smile.
I tried to walk with poise kahit ang totoo nyan ay nagmamadali na talaga ako na
makapunta sakanya, pakiramdam ko kasi na-suffocate ako sa loob ng CR.

Thank goodness at hindi na nya kasama si Dylan, ibang businessman na yung kausap
nya.

It was around 8:30pm when the program started. Few speeches were delivered and then
there was this certain international artist na nagperform. The part continued,
dance floor had been opened.

"May I take you to dance?" Napalingon ako sa taong nagtanong.

Flashy. His smile is very flashy. I felt my heart skip a beat dahil talaga nga
namang napakagwapo ng nilalang na to.

"Always." I said tapos ay tinanggap ko ang kamay nya.

"You are as beautiful as ever." Panimulang sabi ni Theo nang nakarating kaming
dalawa sa dance floor. He held my waist at ako naman ay iniyakap ko ang mga kamay
ko sa batok nya.
"Bolero ka talaga as ever." Make face kong sabi

"Kahit pa magwack face ka dyan, maganda ka pa rin talaga." Nakangiti nitong sabi.

I felt safe and secured dahil sa ngayon ay halos kayakap ko na si Theo. Pakiramdam
ko pag andito sya, hindi ako magagawang saktan ni Monica o di kaya ni Dylan. Yun
bang parang may malaking pader na nakaharang sakin sa reality.

And I love that feeling.

But it didn't last long.

Nang patapos na ang kanta, naputol ang pagsasayaw namin ni Theo.

"May I have the next dance?"

=================

Chapter 59

CHAPTER 59
"May I have the next dance?"

We both looked at whoever said that. Although alam ko naman na kung sino yun. Boses
pa lang, I knew it was him kaya muli nanamang nabulabog ang puso kong kanina lang
ay tahimik.

"It depends with the lady." Theo said na para syang naging teritorial.

Binaling sakin ni Dylan ang tingin nya. "Can I?"

I wanted to say no. I wanted to run away. I wanted to hide from him. But then I saw
something in his eyes. I saw pleading and longing. I felt like I owe him the dance.
And that was when I found myself nodding at him.

Theo gave me away and Dylan took me.

"Ingatan mo yan." Theo said. I would think na may gustong iparating si Theo kay
Dylan pero imposible naman yun, he doesn't know what's my real relationship with
Dylan.

I felt thousands of volts run through my entire body. Akala ko mapaparalyze na ko,
akala ko mamatay na ko dahil sa sobrang lakas ng impact ng pagdikit ng balat namin
ni Dylan.

He held my waist, gaya ng ginawa ni Theo, only that Dylan held me tighter and
closer. I was shocked but I managed to wrap my arms around his nape. I had a chance
to smell him dahil sa sobrang lapit na namin. He pulled me closer kaya naman ang
katawan namin ay sobrang magkadikit na.

My heart was really beating faster and I thought it might run out of my chest.
Kinakabahan ako but on the other hand, I felt something familiar. I felt like I was
home.

"Can we talk?" Paguumpisa nito.

Muli kong naramdaman ang takot at kaba sa dibdib ko.

"Please?" He added. He said please! Maybe he really wanted to talk to me.

I was looking at another direction, I can't look at him dahil natatakot ako. But I
sighed and nodded.

"You are still as breathtaking as ever, Max."

Nakaramdam ako ng kilig dahil sa sinabi nya sakin and he even called me by the name
he gave me. He complimented me. Hell! He said I was still as breathtaking as ever!
Does it mean that he did really find me pretty mula noon?
I suddenly blushed and I hate it. Kinikilig ako sa taong nanakit sakin.

"Thank you." I said while trying hard not to stammer.

"Are you happy?" He suddenly asked.

I was caught off guard that's why napatigil ako sa paggalaw. I froze.

"W-what?" Damn. I'm already stammering.

"Are you happy?" I tried sensing if remorse or anger or hatred was present in his
voice but there was none. It wasn't a cold question, it was as if he asked it
because he really wants to know it. I felt like he asked it because it hurts him to
see me smile with someone else. Ayaw kong magassume but a part of me wishes na yun
nga yung dahilan.

I thought of how hurt I was when he couldn't remember me. I thought of how he
looked for Monica when I was there with him all along. I thought of how he
pretended to at least care for me and the baby when truth is that he chose to get
married to Monica over us. I thought of how devastated I was when I spent my
pregnancy alone. I thought of the times I wished he was with me every time I had
troubles with our twins. As I thought of that things, I wanted to tell him that I
am not happy because up to now, it still hurts.

But then, faces of my kids flashed through my mind. I remembered their smiles and
laughs. I remembered how sweet their kisses are. I remembered how they love each
other and I remembered that they are indeed a product of love. I suddenly felt
happy.
I took a deep breath and smiled. "Yes, I am happy."

I decided to look at him and I wasn't so sure if it was the right thing to do.

Nagtama ang mga mata namin. I was drowned in too much loneliness na nakita ko
sakanya. Unti unting nawala ang mga ngiti ko sa labi. Pakiramdam ko, nakain din ako
ng kalungkutan nya.

"Why?" He asked. I just stared at him. "Why did you leave, Maxine?"

"And why not?" I managed to say.

"I was picking up every missing piece of my life, I was trying to put them in
places so I could figure out who really I was before I lost my memory. That time..
that was the time where I needed you most, Maxine. You could have been the answer
to my questions. You could have built me up again. But things happen, we could have
done something but you left. You left when I we needed to fix thing, when I saw
life's happier when you're around. And the worst part is you got rid of our child.
Our flesh."

I swallowed real hard para lang hindi matuloy ang nagbabadyang luha sa mga mata ko.

"I hated you then. I spent almost two years feeling nothing but hatred for you. I
forgot to feel any other emotions because I drowned myself from hating you. But
then I saw you.. I saw you with another man. Akala ko galit lang ako sayo but when
I saw how your eyes twinkled when you looked at him, dun ko naramdaman yung sakit.
Pero ang pinakamasakit? Yung nakita kong masaya ka kasama ng kambal nyo. Why,
Maxine? I thought you don't have to have kids, pero bakit? You killed ours tapos
yun pala meron kang anak sa iba."

I was really trying hard not to cry. Ayokong ipahalata sa mga tao ang tunay na
relasyon namin ni Dylan. Natatakot ako na baka nga marinig nila ang paguusap namin
pero halos bulong na lang ang ginagawa nya, maybe that's my only consolation sa
paguusap na to.

"D-dylan.." I hate myself. I hate myself for not knowing what to say and what to do
next but I hate myself even more because I am hurting him.

"I miss you." He started again. Shivers then ran through my entire body. He pulled
me closer. "When I saw you, nabuhay ako. I suddenly realized what I was missing. I
should hate you but I can't deny the fact that I want you."

Gusto kong magtatalon sa tuwa. Pakiramdam ko ay nanalo ako sa loto dahil sa mga
sinabi nya. But what he said next really caught me off guard.

"I want you in bed with me." Daig ko pa ang mabuhusan ng malamig na malamig na
tubig. "Do you remember how hot we are when we share the same bed? I miss having
you, Maxine. I miss your warmth. I miss how your hands caress my body. I miss how
you sound. I miss how you scream my name. I miss how you want me. I miss how you
send me to ecstasy. Did you forget how that feels already? Did you forget how your
body aches for me? Did you forget how you surrender yourself to me? Did you forget
how I could completely make you lose control? Well, baby, I didn't."

I felt my hormones raging. My cheeks are even turing warm and red now. I should
push him away dahil sa totoo lang, para nya kong binabastos but my body betrayed
me. I felt the same sensation run in me. I felt how thirsty I am for him. I felt
how much I miss and need him and I hate it. I don't want to give myself to him but
my body tells me too.
My heart even dictates me to surrender myself to him.

"And you don't have any idea how much I am trying to control myself right now from
taking you. I want to kiss you, Maxine. I want to taste your sweet lips." He
seductively whispered.

"Kiss me."

=================

Chapter 60

CHAPTER 60

"Kiss me." I said.

Inilayo nya ang mukha nya sa mukha ko upang pagmasdan kung nagsasabi ba ako ng
totoo. I saw his eyes twinkled. Para bang nagbago talaga ang facial expression nya.
He looked.. uhm, happy?
He was about to speak again when he heard gun shots.

1..

2..

3.. gunshots.

"DAPA!" Napalingon ako sa pinanggalingan ng boses na iyon. I saw big men with
armalites. Pormadong pormado sila na para bang handa silang pumatay anytime.

"DAPA SABI!" Sigaw ng isang maskuladong lalaki.

Dahil sa takot at sobrang kaba, lahat kami ay napadapa.

"Shh.. relax." I heard Dylan whispered.

That was the only time when I realized na ang higpit pala ng pagkakahawak ko sa
braso nya. Para akong linta kung makakapit sakanya. I could even feel my cold
sweats run down my face.

I was so scared. So damn scared.

Lalo na nung nakita ko ang dalawang dambuhalang lalaki na papalapit sa direksyon
ko.

Wala lang naman siguro yun diba? Maybe babantayan lang nila kami para hindi kami
tumayo or something diba? Oo, tama. Yun lang yun.

But.. ahh shit!

One of them grabbed me in the arm. Lalong napahigpit ang kapit ko kay Dylan. I was
even already shouting for help.

"Tumigil ka!" Sigaw ng isang lalaki hindi sakin kundi kay Dylan. That was when I
saw him trying to push the big guy away from me. He was trying to throw punches at
him but the other guy pushed him away at tinutukan pa ito ng baril na naging
dahilan ng pagalarma ng mga tao sa paligid.

"Dylan!" I shouted in horror.

"Tumahimik kayo!" Nakakatakot na sigaw ng lalaking nakahawak sa braso ko. "Sasama

ka sakin. At kayong lahat, wag kayong magkakamaling sumunod o gumawa ng katangahan
dahil hindi ako magdadalawang isip na pasabugin ang bungo ng babaeng to!" Natakot
ako para sa sarili ko.

"At ikaw! Subukan mong manlaban, sisiguraduhin kong hindi na tataga ng sampung
segundo ang buhay mo!" Baling sakin ng lalaking malaki ang katawan. Hindi ako halos
nakakilos. Nalaman ko na lang na kinakaladkad na pala ako palabas ng venue. I'm
gonna die. My kids! Shit.

"HOY! DALIAN MONG MAGLAKAD DYAN! LINTEK!" Nagulantang ako sa biglang pagsigaw ng
lalaking nakahawak sa braso ko. Ramdam na ramdam ko ang takot sa sarili ko kaya
naman halos hindi na ako nakagalaw nang sumigaw pa ito.

"PUCHA!" Mura nya muli tapos ay naramdaman kong binuhat nya ako na parang sakong
nakapasan sa balikat nya.

"Let me go!!!" Protesta ko nang sa wakas ay nahanap ko na ang sarili ko. "Ibaba mo
ako! Bitawan mo ako!"

"Manahamik ka nga!" Sigaw nito pabalik.

"Pakawalan mo ako! Tulong tulong!!!!" Muli kong sigaw.

"TANGINA PAG DI KA NANAHIMIK DI AKO MAGDADALAWANG ISIP NA PATAYIN KA!" Galit na

sabi nito na naging dahilan ng pagtigil ko. I sobbed. Wala akong takas. Malalaki
silang tao at napakaraming baril. Kung susubukan kong kumawala o gumawa ng
katangahan, hindi sila magdadalawang isip na barilin ako.

Tahimik akong naiyak dahil sa sobrang takot. Nagulat na lamang ako nang bigla akong
ibaba ng lalaki. Hindi ko yun inaasahan kaya naman na-out of balance pa ko. Gusto
ko syang sigawan dahil napakabastos at napakasama nyang tao pero hindi ko magawa.
"Sakay." Utos pa nito sabay nguso sa isang likod ko. Agad kong sinundan ng tingin
ang nginuso nya.

And what I saw just shocked me and made my blood drain out of me. Nakahandusay sya
sa sahig ng van at halatang walang malay. But what scared me more is that nakita
kong may umaagos na dugo mula sa ulo nito.

"THEO!" I screamed and then I ran towards him.

DYLAN'S POV

One moment it was perfect, I was holding her in my arms, I felt her warm body
towards me and it felt perfect and then next is that things suddenly turned bad. I
was actually telling her how miserable I had been when she left me. I didn't want
to ruin that perfect moment but then, I felt so hurt when I realized somebody owns
her now.

Then the next thing I know, some guys kidnapped her. I tried saving her pero
tinutukan ako ng baril. They threatened me and all the people inside this hall.

Hindi ako duwag. I just realized that if I want to save the woman I love, I have to
be smart. Hindi padalos dalos. And yes, yup pa nag isa kong narealize ngayong gabi.
I still love her.

Mahal ko pa rin kahit gano kasakit yung nagawa nya. Mahal ko pa rin sya kahit
binasag nya buong pagkatao ko. I want to hate her but I ended up loving her more.

"D-dylan!" Agad akong napalingon sa babaeng nangiginig ang boses na lumapit sakin
tapos ay niyakap ako bigla. "I was so scared! Akala ko kukunin ka na nila! I
thought they're gonna kill you! Bakit mo pa kasi nilapitan si Maxine eh! Malas
talaga sya! Salot talaga yun! Bumalik lang sya and then now look kung anong
nangyayari satin!"

Hindi ko na napigilan nag sairli ko. I grabbed her arms tsaka inlayo sya sakin.
"D-dylan, m-masakit!" She almost cried tsaka lamang ako natauhan at binitawan ko
sya.

"Don't you talk about her like that!" Mahina kong sabi sakanya.

"What?! But look what happened! You almost got killed because of her! If I know may
lalaki sya tapos naghihiganti ngayon yung lalaki kasi pinagpalit sya sa mas maya-"

"Shut up!" Marahas kong sigaw. I didn't care kung may nakakarinig o nakakasaksi man
ngayon ng nangyayari samin but this is too much! "What have you done again,
Monica?!"

"Wh-what?!" Ninenerbyos nyang tanong.

"That guy who took Maxine, he was your former body guard. Now, I'm asking you
again, what have you done this time?"

"I-i.. hi-hindi ko alam si-sinasabi mo!" Hysterical ngunit nangangatog nitong sabi
sakin.

"Nung una, pinalagpas ko panghihimasok mo samin, but this time, Monica, I won't." I
said as I turned my back away but then she grabbed my arm immediately.

"But I am your fiance! Ako dapat kampihan mo! We are getting married!" She shouted.
I could sense that people are really watching us right now at alam kong may mga
media dito.

We might be at the tabloid tomorrow morning, or baka hot issue na kami. But I don't
care anymore.

"There will be no wedding. I quit."

=================

Chapter 61

CHAPTER 61

MAXINE'S POV

"Oh, god! Theo, wake up!" Naluluha kong sabi habang niyuyugyog ko ang balikat nya.
Nanatili syang walang malay habang patuloy na umaagos ang dugo mula sa balikat
nito. Tama ito ng barili.
"Theo!" Naiinsi kong sigaw dahil hindi sya umiimik. Alam ko namang hindi
nakamamatay ang tama ng baril sa kaliwang balikat dahil sa malayo ito sa organs but
hell napakaraming dugo na ang nawala at maaring yun ang ikamatay nya.

"Theo, please. Don't scare me. Wake up!" Frustrated kong sabi habang pinapakinggang
ang heart beat nito, I even gave him CPR pero wala pa rin. He stayed unconscious.

"Tabi!" Halos malaglag ang puso ko sa sahig sa sobrang pagkagulat ko sa pagsigaw ng

lalaki sa likuran ko, hindi pa ito nakuntento kayta binuhat ako papalayo kay Theo.

"Let me go! Theo! Please!" Pagmamakaawa ko habang umiiyak ako.

"Nakakarindi ka talagang babae ka! Wag kang OA! Aayusin lang yang lalaki mo. Iuupo
lang yan sya sa upuan para makatabi mo." Sabi ng isang lalaki na tila ba ay
nasisiyahan pa sa nakikita nyang nangyayari.

What kind of people are they?

Hindi na ako sumagot, nanatili akong umiiyak hanggang sa bigla nya akong inupo sa
tabi ni Theo. Automatic na napayakap ako kay Theo dahil sa sobrang takot ko.
"Oh, dalawa na lang kayo dito ni Boy, dun kami sa kabilang van. Kaya nyo naman yang
dalawa na yan, diba?" Narinig kong sabi ng isang lalaki sa isa pa.

"Babae lang yan tsaka lalaking walang malay. Iniinsulto mo ba ko? Gago ka ba?"
sagot naman ng isa, marahil sya yung tinawag nyang Boy.

Tumawa silang lahat ng malakas. "Osya, sige, maghanda na kayo at aalis na tayo."

Tapos ay lahat sila ay nagsipasok na sa isang van na kulay pula habang ang dalawa
naman ay pumasok sa van na kinaroroonan namin. Isang driver at isang bantay. I
thought of ways on how to escape them since dadalawa lang naman sila but I gave up.
Sa kalagayan namin ni Theo ngayon, imposible ang makawala sa mga lalaking armado.

Nagsimula nang umandar ang van papaalis ng building. Isa pang nakakapagtaka at
nakakapanlumo ay yung kanina pa kami dito sa parking lot ng building ngunit wala
man lang nakaisip na maghanap samin matapos ang nangyari sa party kanina. Nalilito
ako sa nangyayari.

Theo was bleeding real hard at hindi na biro ang nawawalang dugo sakanya. He is
getting pale and his skin is already cold and clammy.

Not minding where the hoodlums are taking us, I grabbed the hem of my long gown and
ripped a part of it. Tinalian ko ang sugat ni Theo upang kahit papaano ay mabawasan
ang bleeding.
"Uhh.." Nakarinig ako ng mahinang ungol mula kay Theo nang natapos kong itali ang
natitirang tela.

"Theo?!" I exclaimed.

"Oh, gising ka na?" Napalingon samin bigla ang lalaking tinawag na Boy. Napatingin
ako sakanya, nasilayan ko ang ngisi nya sa mukha.

Binalikan ko na lamang ng tingin si Theo at ganun na lang ang tuwa ko nang nakita
kong unti unting nagbubukas ang mga mata nito.

"Oh god, Theo! You're awake!" Nasisiyahan kong sabi habang hinahaplos ko ang noo
nito.

Isang impit na ungol lamang ang tinugon nito sakin tapos ay hinawakan nito ang
balikat nyang may tama ng bala.

"Shh.." Di ko na alam kung anong gagawin at sasabihin ko sakanya. Gusto kong

sabihin na magigin okay lang sya pero maski ako sa sarili ko nagdududa na magiging
okay din ang lahat.

"Hospital.. kelangan natin syang dalhin sa hospital!" Sigaw ko sa dalawa.

Tawa ang sinagot nila sakin. "NAhihibang ka na ba, miss? Edi kami ang napahamak."
Aniya tapos ay muli silang tumawa.
"Bayaan mo yan dyan, kung mamatay edi mamatay, mabuti pa nga yun." Sabi nung Boy
tapos ay napuno nanaman ng halakhak ang van.

"Shit." Napalingon ako kay Theo dahil sa pagmumura nito.

"Theo!"

"Mga tarantado!" Sigaw nito sa mga lalaki.

Lumingon samin ang lalaking si Boy. "Gago! Wala ka na ngang laban ang yabang mo pa!
Sana tinuluyan na kita!" Aniya na parang nanggagalaiti ito sa galit.

Magsasalita pa sana uli si Theo nang biglang nagring ang cellphone ng driver.
Nakita kong hinugot nya ito mula sa bulsa nya upang tignan kung sino iyon.

"Si Roger. Ikaw na makipagusap." Aniya sa kasama nya sabay abot ng cellphone

"Wag na. Iloudspeaker mo na lang. Papansin lang yan." Sagot ni boy.

"HOY MGA GAGO! NASAN KAYO!" Yun agad ang sumalubong mula sa kabilang linya ng
sagutin ng driver ang tawag.

"Papuntang hideout malamang." Pilosopong sagot ni Boy. Nagtawanan pa silang dalawa

ng driver.

"Anak ng puta! Naligaw kami!" Frustrated na sigaw ng nasa kabilang linya.

"Mga gago! Alam nyo namang ayaw ni boss ng nalelate! Dalian nyo maghanap ng daan
pabalik!"

"Yun na nga! May nakasunod saming lalaki kaya kami naligaw. Tangina. Dalawang kotse
yung nakasunod kanina satin. Sinubukan naming iligaw pero yung isa sumunod samin
yung isa nasundan ata kayo!" Aniya.

Nabuhayan ako ng pag-asa sa narinig ko.

"DEPUTA!" Mura nung Boy. "Malilintikan tayo kay boss!" Sigaw pa nito.

Tahimik akong nagusal ng pasasalamat dahil ngayon, malaki ang chance na makatakas
kami. Pinisil ko ang kamay ni Theo na kanina ko pang hawak hawak.

"TANGINA SINO BANG GAGO ANG SUMUNOD?!" Galit na sigaw ng driver.

"Manahimik ka! Magmaneho ka lang dyan at bilisan mo para makarating tayo kay boss
bago pa dumating yung sumu-"

Lahat kami ay nagimbal nang biglang may bumangga sa van mula sa likuran.

"Putangina!" Mura ng dalawa. I looked at Theo's face at laking gulat ko nang nakita
ko itong nakapikit ngunit nakangisi.

Isa pang malutong na mura ang pinakawalan ng dalawa nang may bumangga ulit sa
sinasakyan naming van. This time, sa gilid sa side ko ang binangga. I can't help
but feel tensed and scared. I wanted to scream pero bago ko pa nagawa yun, naunahan
na ko ng isa pang sigaw mula kay Boy.

"TANGINA MO!" Sigaw nya habang binababa ang bintana upang paputukan ng baril ang
bumangga samin.

I felt scared when he did that pero ang mas kinatakot ko pa ay ang ginawang
pagsagot ng bumabangga sa bawat putok nito ng baril.

Oh my god. What the hell is happening?! Nagbabarilan sila at what the hell! Maaring
kami ni Theo ang mabarilan! Hindi ko alam kung gusto ba talaga kami iligtas ng
taong sumunod samin o gusto nyang lalo kaming ipahamak!

"MAXINE!" Dylan?

"MAXINE! ANSWER ME! DAMMIT!" Dylan??

"DYLAN!" I cried out loud. Oh my god! It's Dylan! Naramdaman ko ang lalong pagbilis
lalo ng tibok ng puso ko. He's here!

Hindi ko maintindihan ang nararamdaman ko. Masaya ako kasi nandito sya. Kinabahan
ako. Natakot ako pero hindi para sasarili ko kundi para sakanya.

"MAXINE!" Sasagot na sana ako kaso nagpaputok muli ng baril ang armadong lalaki na
kasama ko. "FUCK!" He shouted.

"DYLAN!" Naiiyak kong sabi. Balak ko na sanang sapakin ang lalaking nagpatama ng
baril kay Dylan pero naramdaman ko ang mahigpit na hawak sakin ni Theo.

Tinignan ko sya at umiling sya sakin. Huminga akong malalim at muling sumandal. I'm
crying again. Nakakainis!

"Open the door." Bulong ni Theo sakin. I looked at him. Anong ibig nyang sabihin?
"Unlock the door and open it." Utos pa nito.

"W-what?" Mahina kong sagot.

"Do it." Muli nyang bulong. Pasimple kong inunlock ang pintuan tapos ay dahan dahan
kong binuksan. But what the hell! Imposibleng hindi ako mapapansin ng dalawang
banta namin.
And, see? I'm right! "HOY ISARA MO YAN!" Sigaw nito sakin but I ignored him dahil
nakita ko si Dylan.

"MAXINE!" Sigaw nito nang makita ako.

"When I say jump, you jump!" Sigaw naman ni Theo. Napalingon ako sakanya.

"WHAT?!" Tanong ko sakanya. Is he insane?!

"HOY TUMAHIMIK KAYONG DALAWA!" Sigaw ng driver samin. Naramdaman ko ang lalong
pagbilis ng pagpapatakbo ng van na sinasakyan namin.

"Fuck, just jump, Maxine!" I heard Dylan shout. Nakabukas na rin ang pintuan nito
sa driver's seat. Is he expecting me to jump over there?! What the hell! and there
is no way I will jump! I will die!

"Maxine! Talon!" Theo shouted too.

"HOY! UMAYOS KANG BABAE KA!" Naramdaman ko ang pagsabunot sakin ng lalaking si Boy.
Naramdaman ko rin ang pagtutok nya ng baril sa ulo ko.

"Oh my god!" Tili ko habang umiiyak.

"SHIT!" Theo cursed kasabay ng pagputok ng isang bala ng baril.

=================

Chapter 62

CHAPTER 62

I thought I was about to die. Akala ko talaga mamatay na ko.

Unti unti kong pinakiramdaman ang sarili ko, hinintay kong maramdaman ko ang sakit
ng pagkakabaril, hinintay kong amramdaman ang mainit na likidong dadaloy mula sa
ulo ko, inabangan ko ang pagtumba ko at ang unti unting pagsara ng mga mata ko.

But it never came.

The only thing that happened was the man's grip has loosened, giving me the chance
to see what really happened.

I turned my head around only to see his head squirting with blood. I stared at him
with horror. He is dead! Of course he is! Sinong mabubuhay pa matapos barilin sa
ulo?!

"MAXINE!" Halos mapalundag ako at halos lumabas ang puso ko sa dibdib ko nang may
sumigaw sa pangalan ko.

I looked at him and I him holding a gun. How and where did he get that? Paanong
nangyari ito? Tinignan lang ako nito panandalian tapos ay agad na niyakap ang
ulunan ng lalaking nagmamaneho sa van na sinasakyan namin. Tinutukan nya ito ng
baril. He looked so furious and I was scared at him.

"Ititigil mo pagpapatakbo o papasabugin ko sentido mo?"

Nakita kong nanlaki ang mga mata ng lalaki. He immediately stopped the van,
muntikan pa nga akong sumubsob.

"Leave." Baling nya sakin.

"T-THEO!"

"I said leave, Monica! Just do it!"

"P-pero.."
"Maxine!" Narinig ko ang pagtawag ni Dylan. Niligon ko ito. Nakatayo na ito sa
labas ng kotse nya na katapat na ngayon ng van namin.

Binalik ko ang tingin ko kay Theo. "I won't go without you."

"Just go, Maxine!" Bahagyang sigaw pa nito.

"Tara na." Naramdaman ko ang paghawak ni Dylan sa pulso ko. I fought the urge of
looking at him and coming with him. I was so scared and I swear I just wanna leave!
Pero hindi kakayanin ng konsensya ko na iwanan si Theo.

"No!" I protested.

Sasagot na sanag muli si Theo nang biglang umalingasaw ang nakakatakot na tawa ng
lalaking driver. "AKALA NYO BA MATATAPOS NA? HAHAHAHAHA! KINALABAN NYO ANG
KAMATAYAN!" Dagdag pa nito.

What happened next was the least thing I expected. Inapakan ng driver ang break
dahilan upang umandar ang kotse.

But then again, something caught me off guard.

Why?

Because the next thing I know, nakayakap na si Dylan sakin.

Nagawa nya kong hilain palabas ng kotse. Kaya heto sya ngayon, yakap yakap ako.
Kung paanong hindi sya natinag sa pagkakatayo nya sa lakas ng impact ng hila nya
sakin ay hindi ko alam. Pero iisa lang ang alam ko..

Having him hold me like this makes me feel like I'm safe.

"Hush now, you're safe." Aniya. Ni hindi ko na nga namalayan na umiiyak na pala
ako. Hindi ko alam kung dahil sa takot o dahil sa wakas, yakap yakap na nya ako
ulit.

Everything seemed to be perfect, I thought.. until we heard gunshots and what the
hell! Natamaan ang kotse ni Dylan! We looked at where it came from and shit, yun
yung van na isa kanina!

"Shit! Nakasunod ang gago!"

Dylan didn't give me the chance to speak, basta na lang nya ko hinila papasok sa
kotse. He drove real fast habang pinapaputukan kami. Ninenerbyos ako sa nangyayari
pero mas ninerbyos ako nang nakit ako ang balak nyang gawin.
"May baril ka rin!" I screamed.

"Hold on." Aniya bago ibinaba ang bintana upang paputukan sila pabalik.

Napayuko ako sa sobrang takot. Sunod sunod na barilan ang narinig ko. Inipit ko ng
husto ang tenga ko upang walang marinig. Gusto kong balewalain lahat pero useless,
nakakatakot ang malalakas nilang palitan ng putok.

"I told you to leave!" Napaangat ako ng ulo ko ng marinig ko ang boses ni Theo.

"THEO!" I shouted almost crying.

"Leave! Itakas mo si Maxine dito, ako na ang bahala." He said and even before I
could speak, pinaandar ni Dylan ng mabilis ang kotse.

"What the hell! Ibalik mo! Theo! Theo needs us!" I cried habang pinagpapalo ko sya
sa braso nya.

Nang hindi sya sumagot ay paulit ulit ko itong pinalo. "Dylan! Ano ba! Kelangan
tayo ni Theo!" Sigaw kong muli.
"MAXINE! Ano ba! Just shut up! Okay? Shut up!" Sigaw nito pabalik sakin. I was
startled. I wanted to cry and cry because we left Theo and Dylan shouted at me.
Narindi na sya siguro.

Pinili ko na lang na itikom ang bibig ko. Hinayaan ko na lang din sya magmaneho
hanggang sa unti unti akong nakatulog.

I woke up with a soft tap on my cheeks.

"Max, wake up, honey. You're home." Unti unti kong idinilat ang mata ko at agad na
nasalubong nito ang malumanay na mata ni Dylan.

Inayos ko ang sarili ko bago nagsalita. "Uhh.. Thanks."

"For what?" Sagot nito.

"For dropping me home."

"Says who?"

I looked at him with frustration.

"I am not dropping you home. I brought you here to take your kids and pack your
things. We are going somewhere else." He said.

My jaw dropped. What? Aalis? Kami? Me? Kids? Him?

"HELL NO!" Kabadong sigaw ko.

Nagtaas ito ng kilay sakin. "And why is that?"

"B-because! Iit's my life and they are my kids! I am the mother kaya ako ang dapat
na magdesisyon sa mga anak ko at sa sarili ko!" I hystrically said.

Napansin ko ang paghigpit ng hawak nya sa manibela. "You don't have a say on this.
Pag sinabi kong gagawin mo yun, gagawin mo." Aniya.

"NO! Mga anak ko ang pinaguusapan dito."

"SHUT UP, MAXINE! Look, may mga lalaking gustong kumuha sayo and worse is alam nila
kung san ka nakatira at alam nila ang tungkol sa mga anak mo. And the worst part?
They could kill you and your kids! Isusugal mo ba yun?! Kasi ako, hindi!" Natameme
ako sa sinabi nya.

Damn. Bakit kelangan may punto lahat ng sasabihin nya?! He thought of that! Inisip
nito ang mga posibilidad na mapahamak ako o ang mga anak ko pero ako.. shit! I've
been to comfortable and confident na nakatakas ako sa mga lalaking iyon ni hindi ko
naisip na baka balikan nila ako at madamay ang mga anak ko and even my parents and
Jemimah!

“Sila mommy..” I whipered.

“I already had thier flights arranged.” He said. I looked at him with confusion.
“We are not going with them, mabuti na yung hiwahiwalay para mahirap hanapin.”

I remained quiet for a while. Kung tutuusin, may point sya.

"Let's go." Napatingin ako sakanya.

"H-ha?"

"I will help you carry your kids and pack your things, Maxine. Tingin mo ba
makakaya mo lahat yun ng ikaw lang? It will take us an hour." Sabi nito bago bumaba
ng sasakyan.

I was left with no choice kaya bumaba na rin ako.

Ingat na ingat kaming pumasok sa loob ng bahay. Pagpasok namin sa kwarto ay nakita
kong peaceful na natutulog ang kambal kasama ang taga-alaga nila.

"Nay, gising na po. Ako na ang bahala sa kambal." Gising ko dito. Tumango naman ito
tapos ay naglakad na palabas. She didn't even see Dylan, I guess, dahil tuloy tuloy
ang paglakad nito palabas ng kwarto. She was half asleep siguro.

"I-i will pack our things. Ilang araw tayo mawawala?" Baling ko kay Dylan.

"Pack as many as you could. Who knows when kung kelan tayo babalik."

I nodded as I went to my walk in closet. Madali kong inempake ang mga damit namin.
Tig-iisang maleta kami, ang mga bottles nila and milk formulas with our necessities
ay nakaseparate. Four big luggages all in all.

Paglabas ko sa walk in closet, I saw Dylan staring at my kids. They were peacefully
sleeping while their father watches them. Little did they know that that sight is
perfect.

"Dylan.." Mahinang sabi ko. He looked at me and I saw sadness in his eyes. I can't
help but to feel sorry for him.. sorry for what I did to him years ago.
"They.." Umpisa nito. Kinabahan ako sa sasabihin nya ngunit hindi ko ito pinutol.
"Nevermind. Okay na ba? I'll carry the bags. Dadalhin ko muna sa kotse then I'll be
back para may kasama kang magbuhat sa mga anak.." He paused. "..anak mo."

Bago pa ako makasagot ay kinuha na nito ang apat na maleta tapos ay bumaba.
Pinakiramdaman ko ang mabilis na pagtibok ng puso ko.

Dylan.. Dylan.. Dylan..

Wala pang sampung minuto ay nakabalik na si Dylan, nakapaghilamos na rin ako at

nakapagbihis na rin ng komportableng damit.

"Let's go?" Tanong nito.

I nodded. Lumapit ito sa higaan tapos ay binuhat si Luis.

"Damn. How heavy you are, little buddy." He said giggly.

I happily smiled with what I am seeing right now. Bago pa man makaramdam si Andrea
na wala na ang kakambal nya sa tabi nya ay binuhat ko na rin ito.

Nang makarating kami sa living room ay nagiwan ako ng sulat doon bilang pamamaalam
sakanila na nagbakasyon lamang kami ng kambal. I don't want them to get worried.
Sasabihan ko na lamang si Theo na sakyan ang dahilan ko sakanila mommy. Speaking of
Theo.. I hope he's okay.

Inilagay namin ang kambal sa backseat, of course I have to stay with them. Tahimik
lang ang byahe. Ang kambal ay mahimbing pa rin ang tulog.

"Where are we going?" Out of the blue kong tanong.

"Just sleep, Maxine. And when you wake up, I'll make sure na wala ka ng takas."

=================

Chapter 63

CHAPTER 63
I woke up with the sun's ray on my face. Unti unti kong dinilat ang mga mata ko.
Umaga na pala. "Uhh.."

I almost cursed myself for letting out a small moan. I almost forgot na nasa loob
nga pala ako ng kotse ni Dylan! And kasama ko pa ang mga anak ko. Oh my.. agad agad
kong nilingon ang dalawa at laking pasasalamat ko talaga nang nakita kong tulog na
tulog pa rin sila.

"Good. You're awake." Narinig kong sbai nya. Realizing that I slept and woke up
having Dylan near me makes me want more of him. If only I could do that with him
beside me. I silently sighed before looking outside.

Puro yate ang nakikita ko sa labas! "Where are we going???" Alarmang tanong ko
sakanya.

"Away."

"Dylan!" I shouted. And that was the worst thing I have ever made! Nagising bigla
ang kambal at talagang sabay pa silang nagmulat ng mata. Oh, great.

"Mama!" Sabay nilang sabi.

"I'm here." Sabi ko habang hinahaplos sila pareho. Their eyes wandered at malamang
sa malamang narealize nilang wala sila sa kama at lalong lalo na wala sa kwarto.
"Gutom akuuuu. Milk!" Naiiyak na sabi ni Andrea. Kumaripas ako ng pulot sa handbag
ko na pinaglagyan ng gatas and diapers nila. I mentaly cursed myself for not having
a prepared milk for them kaya ngayon eto, kelangan ko magtimpla. My gosh.

DYLAN'S POV

I saw them from the rear view mirror. Nagpprepare ng gatas si Maxine para sa kambal
nyang bagong gising. Napangiti ako sa sarili ko nang makita ko ang lalaki nyang
anak na nakakunot ang noo at nakafist ang dalawang kamay. Marahil ay inaantok pa
ito. Parang ako lang. Lagi din kasing nakakunot ang ulo ko pag nagigising ako dahil
sa ingay o istorbo, lagi rin akong nagfifist ng kamay kapag gusto kong bawiin ang
tulog ko pero hindi ko magawa. I saw myself in him.

Sayang. They are not my kids. Baka nangyaring ganun lang talaga ang habit ng ibang
bata, hindi ba?

I smiled wryly.

Pinark ko ang kotse ko sa gilid kung saan nakita ko ang isang tauhan namin. I
looked at the backseat before leaving. Ni halos hindi ata napansin ni Maxine na
nakahinto na ang kotse. Masyado syang busy sa pagtimpla ng gatas. I went out and
gave my keys sa tauhan namin bago ko binuksan ang pintuan ng backseat.

As I opened the door, a pair of eyes opened and stared at me. I felt something
familiar, yun bang parang matagal ko nang nakita ang mga mata na iyon.
"PAPA!" The little guy suddenly shouted. Bahagyang nanlaki ang mga mata ko. Sa
pagsigaw ng abatang iyon, naagaw ang atensyon ni Maxine. When I took a glance at
her, nagulat ako dahil para syang naubusan ng dugo at higit pa dun, halata ang
pagkagulat sa mukha nito.

"Papa!" This time, it's the little girl. I looked at her and I saw her big grin.
Her face was full of happiness, she looks like her mom. They are very much alike.

"Luis! Andrea!" Suway ni Maxine dito.

Tila ba parehas kaming nabigla. Luis? Andrea? She named her twins as Luis and
Andrea?

"Luis? Andrea?" I said in confusion.

"Yes, papa???" Sabay na tanong ng kambal.

"Kids, behave! Nakakahiya kay Tito Dylan nyo, you behave!" Saway ni Maxine sa
kambal.

Tingnan ko si Maxine, hindi sya makatingin sakin ng diretso. I don't know what to
think and feel!
She named her kids after our names! Maxine Andrea and Dylan Luis! Hindi ko
maintindihan kung nangiinsulto ba sya o ano. Of all the possible names she could
come up to, bakit kelangang pangalan pa namin?! Why? When at the first place, she
got rid of our child at ngayong nagkaanak sya sa ibang lalaki, ang napili nyang
ipangalan ay ang pangalan naming dalawa!

Damn!

"Papa! Buhat!" Napatingin ako kay Andrea. Her face.. napakaganda at napakaamo.
Talagang nakikita ko si Maxine sakanya.

Holding my breath and stopping myself from feeling soft towards her twins, I looked
at Maxine and told her coldly, "Fix yourself and your kids then follow me. We'll
leave soon." Then I turned my back on her.

I didn't want to do that. Truth is gusto kong buhatin ang kambal, I want to know
the feeling of carrying a child but Maxine took that chance away. But when I saw
her kids, hindi galit o bitterness ang naramdaman ko, my heart even felt happy and
warm. The reason? I don't know. Marahil dahil alam kong masaya si Maxine. Simula pa
lang naman nung una, kaligayahan ni Maxine ang nangunguna sakin.

Tinungo ko ang yate na pag-aari ko. Wala naman sana akong ganito eh, kung hindi
lang.. hay. I sighed at the memory.

"Dylan! Tamang tama ang dating nyo. She's ready to board." Nakangiting bati sakin
ng matanda.
"Thanks, uncle, maasahan ka talaga." Sinuklian ko ang ngiti nya.

"And the island, well, as usual, it's always ready." Aniya. "Why are you here
again, anyway? Hindi ba't dapat next month ka pa andito? Eh kakapunta mo nga lang
sa isla mo last week."

I was about to speak kaso ay parehas kaming napalingon ni uncle sa may bukana ng
yate. "Dylan?"

"Ah, I guess I already know." Tukso sakin ni Uncle nang kanyang nakita si Maxine at
ang dalawang bata.

Hindi ko binigyang pansin ang panunukso nya, sa halip ay nilapitan ko si Maxine at

binuhat si Luis upang maalalayan silang pumasok sa yate. "Uncle Ronald, this is
Maxine. Maxine, this is Captain Ronald, my uncle."

"Finally making your wife see your gi-" pinutol ko ang balak sabihin ni uncle. Damn
this old man!

"Uncle!"

"Okay, okay, silly me. Bakit nga ba ang spoiler ko?" Aniya sabay tawa. "So, paano
ba iyan, I have to go now. May byahe pa ako. Maxine, it's nice to finally meet
you." Blaing nito kay Maxine bago halikan ang kamay nito. Bakit kelangan pang
halikan!
"Nice kids you have. Ang galing mo pala, Dylan, you are a shooter! Kambal agad?
Sebastian ka talaga." Natatawa pa nitong sabi. Ano pang pinagsasabi ng matandang
to? "Kamukhang kamukha mo yang lalaki." Aniya tapos ay tinapik ang balikat ko bago
umalis.

I was about to put Luis down ngunit nang ibaling ko ang tingin ko sakanya,
nakatitig ito sakin.

I felt my heart race sa hindi ko malamang dahilan. I got the chance to stare at his
face this close. Nang tignan ko ang mata nya, bahagya akong nagitla dahil nahuli ko
itong nakatitig sakin. Tila ba ay nagsukatan kami ng titig.

You know what's weird? It is when I thought that I saw that pair of eyes somewhere.
It looks so familiar. Para bang nakita ko na sya, hindi lang isang beses kundi lagi
lagi. I can't understand. It's like I could see my reflection.

"PAPA!" Luis shouted as he hugged me tightly. Shit.

=================

Chapter 64

CHAPTER 64
DYLAN'S POV

"Luis! Ikaw talagang bata ka, gutom ka nanaman no?" Naagaw ni Maxine ang atensyon
naming dalawa ni Luis.

Pilit na kinuha sakin ni Maxine si Luis. Inilapag na pala nito si Andrea na ngayon
ay nakatitig sakin. Her eyes are much more like her mothers. Ang cute ng batang
ito, para talagang little version ni Maxine.

Only that.. gone is her cheerful face, she looks weary now. Seeing her like that
makes me want to carry and cuddle her. I was about to do that but she ran and hid
behind her mother when she probably realized what I was about to do.

Bahagya akong nanlumo dahil sa para bang ayaw nito sakin.

"I-i am sorry. Andrea's.. she's shy. Mahiyain." Paumanhin ni Maxine.

Lie. She isn't a shy type. She probably got offended for what I did earlier sa
kotse. I ignored her pleading, I spoke coldly in front of them. She might have been
scared and I feel like a shit for acting that way.

"It's okay. May kwarto sa banding kanan, you could stay there. It might take us an
hour to reach the island. Depende sa panahon. I will call you if we're already
near. May mga pagkain sa kusina in case na magutom kayo ng mga bata. I will be on
deck." Dire-diretso kong sabi sakanya.
Napagpasyahan na nila Maxine na tumungo sa kwarto. I took a deep breath before
sailing. Hindi ito ang usual speed ko, it's a bit slower this time. Maaring umabot
kami ng isa't kalahating oras o dalawa bago makarating sa isla.

Reason?

I just want to have them alone. Hindi man kami magusap usap, at least alam kong
andito sila sa puder ko.

45 mins have passed at makakalahati pa lamang namin ang daan, I've gone slower
compared kanina kaya ngayon ay sigurado akong dalawang oras ang aabutin namin sa
byahe na to. I have already notified my uncle at shore and even my people at the
island. I don't want them to get worried.

Nagugutom na rin ako, pero wala naman akong kasama na pwedeng magtake over dito at
wala din akong dalang pagkain.

Crap. Sana kumuha ako ng pagkain sa kusina. I don't want to stop the trip too,
mabagal na nga kasi ang pagpapaandar ko tapos ititigil ko pa pansamantala, baka
makahalata na sila Maxine.

Speaking of Maxine, nakakain na kaya sila? I hope so, hindi pa sila nagaalmusal eh.
Bahagyang natigil ang pagiisip ko nang makarinig ako ng katok sa pinto. Who could
that be?

"Yes?"

"Dylan? Can I come in?" Nagharumentado ang puso ko nang narinig ko ang boses na
yon. Crap. Why didn't I expect na sya yung kumatok? Eh wala naman kaming ibang
kasama dito!

"S-sure." At narinig ko ang pagbukas ng pinto. Nilingon ko sya ng bahagya. "I-is

there something wrong?"

"Ah, wala. You might want to eat. Wala pang kumakain satin kanina and I cooked some
breakfast." Nakangiting sabi nito sakin. Naamoy ko bigla ang gamit nitong sabon,
nakaligo na sya. Nakabihis na rin ito ng simpleng puting bistida na may manipis na
tela at hanggang tuhod nya ang haba nito.

"You guys go ahead. Sa isla na lamang ako." Sagot ko tapos ay bumaling muli sa
daan. Lumunok ako upang pigilan ang sarili ko sa kung ano man ang nararamdaman ko.

"Come on, tama na muna yan. Baka mamaya mahimatay ka sa gutom, di ko alam
magpatakbo ng yate!" Biro pa nito.

Damn. How could she act all so natural habang ako ay di malaman kung paanong self
control ang gagawin ko upang mapigilan lang ang sarili ko sa gusto kong mangyari!
"Alright. Mauna ka na sa kusina, magaayos muna ako." Kontrolado kong sabi. When she
left, I let out a great sigh. Damn her! Isn't she aware of what I feel towards
her?! Gahibla na lamang ang natitira kong self control!

After putting everything on stand by, I went to my room that is adjoined here in
the control area. Madali akong naligo at nagbihis.

Pagkapunta ko sa kusina, tumambad sakin si Maxine na naghahain ng pagkain habang si

Luis naman ay inaalalayang umupo si Andrea. Nilapitan ko sila at binuhat si Andrea
bago kumuha ng dalawang magkapatong na upuan.

"Here you go, princess. You are so small para sa upuan na iyon." When I looked at
her, I saw how amazed she was.

"Thank you po!" Masaya pang sabi nito sakin at hinalikan ako sa pisngi.

"Papa ako din!" Sigaw ni Luis habang hinihila ako. Gaya ng kay Andrea, ginawa ko
rin iyon kay Luis.

"Nakakahiya naman sa tito Dylan nyo!" I looked at Maxine at gaya ng dati, lagi
itong parang mahihimatay anytime. Why is she always like that pag malapit ako sa
mga anak nya?

"Hey, are you okay?" Nagaalalang tanong ko dito.

"H-ha? O-oo naman! Let's eat?" Yaya nito tapos ay umupo na.

MAXINE'S POV

Never in a hundred years na naisip ko na maari pang mangyari samin to. Dati puro
imaginations lang na makumpleto kami pero heto, magkakasama na kaming kumakain
ngayon. Yun nga lang, they don't have any idea na talagang isa kaming kumpletong
pamilya.

Matapos kumain ay dali daling nagtungo pabalik ng kwarto ang kambal marahil ay para
maglaro. Mabuti rin iyon para makapaligpit na ko ng pinagkainan namin.

"Here, let me help you." Bahagya akong nagulat nang nagprisinta si Dylan.

"H-ha? Wag na! I can do it. Simple lang naman ito."

"No, tulungan na kita. You already prepared food, dapat nga ako na dito. Fair
share, you know." Nakangiti nitong sabi.
Yan nanaman sya, flashing his sexy grin. I let him do whatever, hinayaan ko itong
tumulong sakin. Patapos na kami nang naisipian kong magtanong.

"Nabanggit mo kanina yung sa isla.." I started

"Ah, yes. That is mine kaya wala tayong kasama dun."

"But for how long are we going to hide?"

He sighed. "I don't know, perhaps hanggang sa mahuli ang mga gumawa noon sayo."

"What? No! We have to be back in San Juan after next week!" Natataranta kong sabi.
Damn! I can't live with him with the kids sa mahabang panahon. I just can't!

What he did next really surprised me. Ni hindi ko nga namalayan kung paanong ganun
sya kabalis na nakarating sa pwesto ko and now nakasandal na ko sa ref.
"Dammit, Maxine! Why can't you even pretend that you're happy to be with me?! Kasi
ako, that's what I fcking feel!" Sabi nito habang nakatitig lamang sa mata ko.

I felt my heart beat faster. And hell, I even felt butterflies in my tummy! Para
bang nakuryente ang buong katawan ko kaya naman ngayon gising na gising ang sistema
ko. He just said he is happy to be with me!

"D-dylan.." kung anong idudugtong ko ay hindi ko alam.

"And I am trying real hard not to kiss you but then here you are, ever so tempting.
Maxine, I'm sorry but I can't keep myself away from you." And with that, he claimed
my lips.

Shocked, yes, I was shocked, but feeling his lips onto mine made me weak. I gave
up. I was lost with his kisses that's why I gave in.

I kissed him as passionately as he kissed me. I gave my heart out, sa puntong iyon,
puso ko ang kumokontrol sa bawat halik na binibigay ko. I didn't realized I teared
up because of the overwhelming feeling he kept on giving me.

Pakiramdam ko, we were just feeling the same.

"Please, Maxine. Kahit ngayon lang. Even just for a week, be mine." He whispered
when he ended our kiss.
For the first time in two years, I'm gonna do what I really wanted to do.

I claimed Dylan's lips and said. "Yes."

Napatingin kaming tatlo ng kambal sa pintuan nang kumatok si Dylan. "Pwede

pumasok?" Pagpapaalam pa nito.

"Papa pasok ka!" Excited na sabi ni Andrea. Kung kaninang umaga ay parang natakot
pa si Amdrea sa ama nya, ngayon ay halatang sabik na sabik na ito sakanya.

At gaya ng inaasahan, iniluwa ng pinto ang isang Dylan na napakatikas. He really

looks like he's one of a hell god! And I just want to kiss him the whole day and
make love with him. Namula ang pisngi ko at agaran kong iwinaglit sa isip ko ang
bagay na iyon.

"Hi, you guys ready? We're here." Nakangiting sabi nito sakin bago tuluyang pumasok
sa kwarto at binuhat si Andrea pati ang nakita nitong baby's handbag. He looks like
a hot father! Damn!
Tumambad sakin ang isang malawak na bahay sa gitna ng isla. Literal na breathtaking
ang isla pero ang bahay? It made the place even more perfect!

Nilibot kami ni Dylan sa bahay, meron itong limang kwarto, nakilala ko din ang mag-
asawang katiwala ng bahay. Biniro pa nga nila ako na sa wakas daw ay naiuwi na ako
ni Dylan at napakita na nya ang sorpresa nito saking isla para sana sa araw ng
kasal namin. Gustuhin ko mang kiligin pero hindi ko nagawa.

Bakit nga naman ako kikiligin? Dinala lang ako ni Dylan dito upang malayo sa
panganib, kay Monica talaga ang lugar na to. Bisita lang ako dito.

I smiled bitterly. Hindi na lamang ako nagbigay ng komento sa sinabi nilang iyon.
Mabuti na lamang at si Dylan ay naunang naglakad kasama ng mga bata kaya hindi nya
iyon narinig. I don't want to spoil our mood right now.

Gaya nga ng sabi ni Dylan, I am his and he is mine exclusively kahit habang andito
lang kami sa isla.

Dahil halos tanghalian na nang dumating kami sa isla, Manang Delia (yung katiwala)
prepared us our lunch already. Sabay sabay kaming lahat kumain maging si Manang
Delia at ang asawa nitong si Manong Delfin.

Matapos iyon ay nagkayayaan kaming magpunta sa baybayin, shempre naligo din kaming
apat sa dagat. Kung hindi lang complicated ang sitwasyon ay masasabi kong
perpektong pamilya na kami ngayon.
Bandang 9pm pa lamang ay napatulog ko na ang kambal, hindi naman ako nahirapang
gawin iyon sapagkat alam kong pagod sila. Pero ako.. namamahay ata ako kaya naman
napagdesisyunan kong lumabas muna sana upang maglakad lakad sa baybayin.

Pero saktong paglabas ko ng kwarto ay ang paglabas din ni Dylan.

"Can't sleep?" Aniya habang naglalakad papalapit sakin.

Heto nanaman ako, nagwawala nanaman ang puso ko. "Y-yea. Magpapahangin s-sana ako."

"Great. Samahan kita? Balak ko din sana eh." Sabi nito sabay hila sa kamay ko.

We were silently walking hand in hand along the shore as the cold wind kissed my
skin.

"I didn't know may isla ka pala." Pag-uumpisa ko ng topic.

"Kabibili ko lang two years ago." Sagot nito.

"Ah, bakit?"

"For someone." Matipid na sagot nito habang pinisil nito ng madiin ang kamay ko.

I pushed all the bad vibes away. Nagsisi ako at tinanong ko pa iyon. Of course he
bought the island for someone, of course he did that for Monica. Malamang ay regalo
nya to para kay Monica sa honeymoon nila.

Honeymoon nila. Shit! The thought of them kissing under the moonlight, sharing one
bed, touching each other's skin, shouting and moaning each other's names makes me
want to strangle them both.

And what the hell! Naiisip ko pa lamang na dito nila sa isla gagawin iyon, I.. I..
uhh.. nadedemonyo na ko! And I don't really care what's gonna happen next.

The only thing I know is that I want to claim what is rightfully mine, kahit ngayon
lang.

Binitawan ko ang pagkakahawak ko sa kamay ni Dylan na naging dahilan ng pagtingin

nya sakin. I grabbed his head and claimed his mouth. Surely he was taken aback but
I didn't stop from kissing him. Pinagpatuloy ko ang paghalik ko sakanya hanggang sa
bumigay na rin sya. He hugged me by the waist and pulled me closer to him. I
already felt his arousal poking at my tummy.
He feels the same way!

"Love me." I said in between our kisses. He lift me up the ground. I embraced my
legs on his hips as we continued to kiss passionately.

Hindi ko alam kung paano kami nakapasok dito sa kwarto, basta ang alam ko lang ay
nilapag na nya ako sa malambot nyang kama.

He started taking his clothes off habang hinahalikan ako. When he was already fully
naked, he started removing my clothes.

Pinahiga nya ako sa kama. Unti unting bumaba ang halik nito sa leeg ko patungo sa
dibdib. Kung kanina lamang ay nakasuot pa sakin ang undies ko, ngayon ay hubad na
hubad na ako. I saw desire in his eyes as it roamed around my body.

"You are still as perfect as ever, Maxine."

After a long while, ngayon ko na lamang sya naramdaman and it was damn perfect.

"Ah, Dylan!" I moaned.

"You're still my sweet girl." Ni hindi ko halos alam kung saan banda ko ibabaling
ang ulo ko. I savored the moment until I felt that something is finally building up
inside me.

"Oooh, Dylan!" I cried even more.

Ganun ganun na lamang ang kabaliwang naramdaman ko nang ipasok ni Dylan ang kanyang
daliri. He started playing with me. Minute by minute, he went faster. "Come on,
sweetheart, let it go." He said before kissing my womanhood again.

And with that, I came.

He landed on top of me and kissed me fully on my lips. I got to taste myself but I
didn't mind.

"More?" He playfully asked.

"Uhm hmm." I said.

He positioned himself again but even before he could enter me, his phone rang. I
thought he was gonna ignore it but he didn't. Sabagay, baka nga naman emergency
call.

I let him take his phone na nasa bedside table lang naman and even before he could
answer the call, I grabbed it from him.

I read Monica's name on the screen.

Damn. His fiancee's calling!

But what the hell, he is mine right now. I'd worry about the consequences later on.
I looked at Dylan and let him see how I turned off his phone. "When you are with
me, you are mine completely."

And with that, dali dali ko syang hinila at dinaganan sa kama. I immediately
grabbed his hardness as I pushed myself against him, making me now feel the same
sensation I've felt two years ago.

"Oh, shit, Maxine!" He groaned. Napangisi ako habang nakapikit dahil sa reaksyon
nito.

Pero laking gulat ko na lamang nang bigla nyang pagbaliktarin ang pwesto namin.

"And you are just equally mine." Bulong nito sa tenga ko bago nagsimulang gumalaw.
First was a slow phase pero habang tumatagal ay bumibilis ang galaw nito. He moved
dearly, sinundan ng katawan ko ang bawat galaw nya and it made me realize that our
bodies were really made for each other.

As the familiar sensation stared to build up in me, my tears fell because I

realized that after a long time, I am once again lost within this perfect
pleasures.

=================

Chapter 65

CHAPTER 65

Nauna akong nagising kay Dylan. Talagang nagdahan dahan ako sa pag bangon dahil
ayaw ko syang maistorbo since 7 am pa lang naman ng umaga.

I went to my kids and I am so thankful dahil tulog pa sila, hindi nga siguro nila
naramdaman na wala ako sa tabi nila kagabi.

Last night.. last night had been so wonderful. It was perfect. When our bodies met,
it felt like it was the most wonderful sensation I would ever feel. I blushed at
the thought dahil umagang umaga pa lang ay naapektuhan nanaman ako ng mga alaala ng
kagabi.
I started cooking right after wandering if what's available to cook. I was busy
frying the rice nang biglang narinig ko ang boses ni Dylan.

"Max?"

He's awake? I looked at the clock and it's only 8:00 am! Ang aga nya ata magising?

"Maxine? Dammit, woman! Where the hell are you?!" Sigaw nitong muli. Why is he even
shouting? And parang galit pa sya.

"Hey, I'm down here!" Sigaw ko.

"Maxine, ikaw ba yan? Shit! Nasan ka ba?"

Seriously, ano bang problema ng lalaking to? "Down here! Sa kusina!" I shouted
louder.
Nagkibit-balikat na lamang ako nang hindi na ito sumagot pabalik. Baka nasa kwarto
na uli nya ito at natulog.

"Aaaaay!" Sigaw ko nang biglang may yumakap sa bewang ko habang hinahalo halo ang
fried rice na niluluto ko. "Dylan! I am cooking!"

"I woke up and you weren't beside me, I thought my world's going down again. I was
so scared." aniya sabay yakap ng mas mahigpit sakin habang isinisiksik nito ang ulo
nya sa leeg ko.

I felt a warm hug around my heart. Yun bang parang matagal nang hinahanap hanap ng
puso ko. Dylan is the only one that could make me feel that. Hinarap ko ito at
hinawakan ng magkabilang kamay ko ang mukha nya.

"I will never leave, unless you tell me to." Sabi ko sakanya bago ko sya masuyong
hinalikan.

"Never would I ask you to." Aniya before breaking the kiss. "Cooking breakfast?"

"Ay hindi, baka dinner?" I joked as I turned my back on him para patayin ang apoy
ng stove.

"Ah, ganon?"
"Oo, gan- ayyy! Dylan ano ba!" Tili ko nang naramadaman ko ang pagakyat ko sa
sahig. "Put me down!" Tili kong muli nang binuhat nya ako.

Inilapag nya ako sa ibabaw ng lamesa.

"Ano nga ulit yon, you're cooking breakfast?" Malokong tanong nya habang inilalapit
nya ang mukha nya sa mukha ko.

I blushed. I tried to avoid his face dahil kinikilig ako! "O-oo na! Breakfast nga
oh!"

"You're blushing." Aniya habang papalapit ng papalapit ang mukha nya. I thought
he's gonna kiss me but no, inilapit nya ang mukha nya sa tenga ko.

"D-dylan.." Naramdaman kong hinalikan nya ang earlobe ko pababa sa leeg ko.

He pressed his body on me kaya naman naramdaman ko ang pagkalalaki nya sa gitna ko.
"Feel what you do to me?" Muli nitong sabi bago ako hinalikan sa labi.

I don't know how it all happened so fast, kanina lamang ay halos mapahiga na ako sa
lamesa dahil sa pag-iwas ko sakanya tapos ngayon naman ay nakapulupot na ang mga
braso ko sa leeg nya. We were kissing so passionately.

"B-baka may makakita." Sabi ko nang putulin ko ang halikan namin.

"Wala ang mag-asawa pag ganitong oras, nasa bayan sila namamalengke." Paliwanag
nito.

Dahil sa sinabi nyang iyon ay agad ko itong hinalikan muli but he broke our kiss.
With confusion, I looked at him.

"Baka magising ang mga bata." Sabi nito.

I chuckled before grabbing his head by his hair at inilapit ang mukha nya sa mukha
ko. "Then let's make it fast, let's enjoy this while it lasts."

And with that, sya na ang humalik sakin.

"Uhmm." I can't help but moan when I felt his hands caressing my private parts. He
lowered his kisses to my neck. "D-dylan.."

"You make me feel crazy, baby." He said before letting go of me to remove his
clothes. I swallowed hard when I saw his bare chest and his abs plus his hardened
member!

Nakita ko itong ngumisi nang napansin nyang nakatitig ako doon. I blushed. Dammit!
Why do I always have to look stupid?

He kissed me passionately. "P-please." I begged.

"Please what?"

"D-dylan.." I moaned louder.

"Say it, baby." he said huskily.

"L-love me."

I felt his hardness in me. He was rough and wild but I didn't feel like as if I was
being violated. Why would I ever feel that way, anyway? He will always be my
perfect pleasure.

I moaned and closed my eyes when I felt that I was about to explode. Maaring
naramdaman nya rin iyon kaya lalo pa nyang binilisan ang pagkilos.

"Look at me, baby." He said. "Open your eyes."

At first I was hesitant but when he bit my earlobe, I opened my eyes at dun nya
sinalubong ang titig ko. He was looking as intensely as I was looking at him. We
were both full of lust and passion, and perhaps love. I wish..

I pushed all the bad vibes away and concentrated on his intense look. As I let
myself feel him, I.. came with content.
Napahiga na ako ng tuluyan sa lamesa habang nasa ibabaw ko si Dylan. We were both
panting. He was all naked habang ako naman ay meron pang suot na pang-taas. Maybe
if things were different, mukha kaming naghahoneymoon.

I softly giggled at the idea.

"Why are you laughing?" He asked and them rose up his head to look at me.

I smiled at him at masyuong hinaplos ang buhok nito. "I missed you."

I wanted to shout at myself for letting him know that pero anong magagawa ko? My
emotions are too strong right now at kahit anong self control ang gawin ko ay hindi
ko iyon mapipigilan.

"Not as much as I missed you." Masuyong sabi nito bago ako halikan ng matagal sa
labi ko.

If only we could stay like this forever.. but we couldn't. I sighed.

"I think I better cook now, baka magising na ang mga anak mo." Words came out
naturally from my mout and I blame myself for being so madaldal and out of control
when it comes to Dylan! Shit! Anak mo.. shit!

"What did you say?" Napatingin ito sakin.

"H-ha? I-i said baka magising na ang mga a-anak.. k-ko." I tried to hide my
nervousness pero parang hindi ata iyon halata. Bullshit!

"Just what I heard." aniya tapos ay tumayo na ito at inabot sakin ang kamay nya.
Kinuha ko naman iyon.

We fixed ourselves and the table. We just did it on a kitchen table! OMG! Well,
nagawa naman na namin iyon sa study table, so basically, second time na namin sa
ibabaw ng lamesa pero ewan ko ba. Namumula pa rin ako pag naiisip kong ganito kami
ka.. uhm.. kinky? Naughty? Ugh! Dylan's such a monster!

Tinulungan ako ni Dylan magluto. Sya ang nagprito ng eggs and hotdogs, gumawa din
kami ng pancakes, tapos ako ang nagluto ng corned beef.

Saktong saktong nagaayos kami ng pinaglutuan nang dumatinga ng mag-asawang

caretaker. Nagprisinta silang magligpit ng mga gamit at mag-ayos ng lamesa kaya
naman napagdesisyunan namin ni Dylan na gisingin na ang mga bata.
When we entered their room, nakayap ang kambal sa isa't isa habang nakadantay din
ang mga paa nila.

"No doubt that they are twins." Napatingin ako kay Dylan na ngayon ay may malaking
ngiti.

"True." I agreed.

Lumapit kami sa kama at dahan dahan kong ginising si Andrea. "Wake up now,
princess."

Nagpout ang labi nito pero nanatiling tulog kaya si Luis na lamang ang ginising ko.
"Baby boy, gising na, may food na."

But then again, same thing, nagpout din lang ito.

"Tulog mantika." Bulong ko. "Ang haba na kaya ng tulog nila! It's almost 9 am!"
Mahinang reklamo ko.

"Why are you whispering eh diba ang agenda naman ay gisingin sila?" Dylan giggled.
"Let me try." Aniya tapos ay tumabi sa pwesto ni Dylan.

Hinaplos nya ang tuktok ng ulo ng dalawa bago nagsalita. ""Rise and shine,
sleepyheads!" Aniya sa malakas ngunit masiglang boses.
And with that.. the kids opened their eyes!

"Papa!" They said in chorus at dali daling tumayo upang mayakap si Dylan.

"How did you do that?" Amazed na sabi ko. Never in my life I made them wake up as
fast as that! Pahirapan pa kung ako ang manggising sakanila.

"Maybe they are excited to see their papa." Sagot nito sa pabirong tono habang
sabay na nilalambing ang dalawa.

I froze with what he said. Did he mean those or sinasakyan lamang ang sinasabi ng
kambal tungkol sa pagtawag nila dito ng papa?

I composed myself again bago ko sila niyayang kumain na sa baba. Dylan carried
Andrea while I have Luis. Pagkaupo pa lang na pagkaupo sa lamesa ay naghanap na
sila agad ng gatas. Nagulat pa nga ako nang may makita na akong gatas sa ibabaw ng
lamesa.

"Ah, bilin po ni Sir Dylan kahapon." Sabay na sabi ng mag-asawa.

"I hope you don't mind." Sabi agad ni Dylan bago pa ko makasagot sa sinabi ng mag-
asawa.

"Not at all." Masuyo kong sabi.

Masaya kaming kumain habang sinusubuan ni Dylan si Andrea habang ako naman kay
Luis.

This is not a bad start for our second day here at his island. Well, this is
actually a perfect start!

After the kids ate, nagyaya sila agad na pumunta sa may bakuran ng bahay. May pool
kasi doon at may malawak pang space na pwede nilang paglaruan.

"So what are the plans for today?" Tanong ni Dylan sakin habang nakangiting
pinapanood ang kambal na maghabulan.

"I.. uhm.." Malalim akong nag-isip pero wala talagang pumasok sa isip ko kahit isa.

"Can't think of anything else?" Tudyo nito sakin.

"As if you have something in mind!" Natatawa kong sabi.

"Well.. yes." Tapos ay lumingon ito sakin.

"Ano yun?"

"When I was a kid, I always wanted to have a puppy, but I never had one dahil nung
bata ako ay sakitin ako and mom used to tell me that maari lang akong magkasakit
lalo dahil sa aso." Pagkwento nito.

"And..?" Nagtatakang tanong ko. Anong konek ng throwback story nya sa pwede naming
gawin ngayong araw?

"Punta tayong bayan." Aniya. Bago pa man ako makasagot ay tumakbo na ito at
nakipaglaro sa dalawang bata.

Gaya nga ng sinabi ni Dylan, nagpunta kaming apat sa bayan gamit ang yate nito. Ang
bayan pala na sinasabi nya eh yung pinanggalingan din namin nung isang araw. My
gosh, akala ko may isa pang isla malapit samin tapos yun ang "bayan" kaya nagtataka
ako kung pano ba namumuhay ang mga tao sa lugar na ito kung ganon nya. But then
again, isang ignorante lang talaga ako.

Hawak kamay namin ang kambal habang naglilibot sa palengke. Tuwang tuwa ang mga
bata sa nakikita nila sa paligid. Kahit naman sa San Juan, pag namamasyal kami nila
Theo ay ganito rin sila kasaya, mahilig kasi silang mamasyal.
I suddenly thought of Theo. Kamusta na kaya sya? Sa totoo lang ay kating kati na
akong tawagan si Theo pero ayokong i-spoil ang kung anong meron samin ni Dylan
ngayon. Everything seems to be perfect. Okay lang naman siguro kung isang linggo
akong mawawala sa tunay kong mundo, hindi ba?

I'm so sorry, Theo.

Dylan bought toys for the twins. Halos lahat ata ng ituro nila ay binibili ni
Dylan. Imagine how Dylan would be as a father, talagang magiging spoiled ang mga
anak nito sakanya.

"We're here." Sabi ni Dylan.

Tumaas ang kilay ko nang napagtanto kong nasa pet shop kami. "Why are we here?"

"Dooooogs!!!! Aw aw aw!!!" Tumabko agad si Luis sa isang kulungan ng aso at nilaro

iyon.

"Luis, watch out!" Kabadong sabi ko. I looked at Dylan na ngayon ay ang laki lamang
ng ngiti habang pinapanood si Luis makipalaro sa aso. "Dylan! MAke Luis stop! Baka
makagat sya ng aso!"
I was being hysterical pero what the hell! Ayokong magkarabies ang baby boy ko!

"Don't worry, misis, complete ang vaccines ng mga aso namin dito. Rest assured that
your kids are safe." Nailipat ang tingin ko sa lalaking nagsalita. "I'm Carlo, shop
owner. And this is my wife, Maris." Pagpapakilala nito samin.

Andrea had let go of my hand and went to her brother kaya naman ngayon ay dalawa na
silang naglalaro. Even before I could correct what Carlos said about me being
misis, nagsalita na si Dylan.

"I'm planning to buy a puppy for the kids. Ano bang maibibigay mo sakin?" Dylan
asked.

Pinanlakihan ko ito ng mata. He's gonna buy my kids a puppy!

"Oh, here! Ang daming cute ang very friendly and playful puppies." Tuwang sabi ni
Maris bago pumunta sa loob na parte ng shop. I grabbed my kids at sinundan ang
tatlo.

There were really a lot of dogs but then, may isang puppy na talagang nakaagaw ng
pansin ng kambal.

"Cuuuute!" Andrea rushed to the Chow Chow pup and then followed by Luis.

"That's a one and a half month old chow chow. His name's Achi." sabi ni Maris.
"Papa, I want this!" Gigil na sabi ni Luis habang pinapadila nito ang palad nya sa
aso.

"Luis, behave!"

"Relax, misis, that dog won't bite them. Just take a look at them, mukhang gusto na
nila ang isa't isa." said Carlos.

I just sighed in defeat. Ano pa nga bang magagawa ko? Sa bandang huli ay napapayag
na nilang akong ibili ng aso ang kambal. They looked so happy nang saglit na
pakawalan ang asong su Achi.

After fixing all the documents needed and then some of Achi's things and after some
notes and lessons we had to know, nagpaalam na kaming umalis.

"I hope you will all have a good time with Achi." Sabi ni Maris.

"Oh, we will." Natatawang sabi ni Dylan habang buhat buhat ang kulungan ni Achi.
"Sige, we'll go ahead. It's almost 5pm and papalaot pa kami sa dagat."

"Oh, you live at the island? Ikaw pala ang nakabili noon." said Carlo.
"Nakakakilig naman kayo! You must have bee really happy, misis." Pang-aasar ni
Maris sakin. There they go again sa misis thingy!

"Yea. You could say that." Sakay ni Dylan sa pinagsasabi ng dalawa.

"Osya, baka gabihin pa kayo. Take care. Kids, enjoy Achi. Okay?" Bilin ni Carlo sa
kambal ko. "Kamukhang kamukha mo yung lalaki, Mr. Sebastian." Baling nito kay Dylan

My heart raced. Ayoko ng ganito. Yun bang sasabihin ang similarities nilang dalawa
ni Luis. Damn. Baka makahalata si Dylan at mabuking ako ng wala sa oras!

But what made my heart race even faster is when Dylan wrapped his arms around my
waist before saying..

"I know, mana sa ama eh."

Oh my god.

=================

Chapter 66

CHAPTER 66

Down to our third day here..

Halos isang oras ko nang hawak hawak ang cellphone ko at kung nakakatunaw lamang
ang tingin, kanina pa siguro to tunaw.

10:30 na rin ng gabi, malamang kanina pa ako hinihintay ni Dylan. Napagusapan kasi
namin kanina na dapat bago mag10, andun na ako. Kanina pa naman tulog ang mga bata
eh, 9:30 pa nga lang mahimbing na ang tulog nila dahil na rin siguro sa sobrang
pagod sila sa kakalaro kay Achi.
Huminga muna akong malalim bago ko hinanap ang numero ni Theo sa contacts ko. Oo,
tatawagan ko na talaga sya. Baka kasi nag-aalala sya lalo na sa mga kambal. Kanina
nga ay panay na din ang tanong sakin ng dalawa kong anak kung bakit wala dito si
Theo. Buti na lang at nataon na hindi namin kasama si Dylan, nasa may garden kasi
kami nun and Dylan.. well, he's nowhere to be found nung mga oras na yun.

"Maxine?!"

"Theo!"

Hearing his voice made me feel so excited. Hindi ko ba alam pero namiss ko syang
kasama. Siguro nga ay dahil nasanay ako na sya ang kasama ko araw araw.

"Ano? Kamusta ka? The kids? Inaalagaan ka ba dyan? Tell me the truth dahil hindi
ako magdadalawang isip na kunin ka dyan ngayon din!"

I chuckled with his sweetness. Pero teka.. ano daw?

"What? Don't tell me, Theodore, you freaking know where the hell am I and who am I
with!"

"Maxine, I have to know everything about you. It drives me crazy, knowing that you
are not here, it really drives me crazy kaya kelangan ko syang kausapin tungkol sa
kalagayan mo."

What he said made my heart melt. But I am frustrated dahil all this time, he knows!
He freaking knows kung ano ang nangyayari sakin habang ako ay halos mabaliw na sa
kakaisip kung nag-aalala ba ito sakin!

"I want to go back.." I said. It's not because that I don't want it here, it's not
because I don't want to be with Dylan.. it's because I'm afraid..

Takot akong mabuking ni Dylan. Napakadami ng signs, napakadami ng bagay na

nakapapagpahiwatig ng relasyon ni Dylan sa mga anak ko and I am damn scared that he
might find out.

Ayoko.

Selfish na kung selfish but I want my kids to be mine alone. And in fact, he's
gonna get married soon. What's the use diba na malaman pa nya? He's gonna have his
own family.

"Sweetie, I want you back too but it's not yet safe here." Aniya sa malungkot na
boses.

"Theo, who are they? Yung mga kumuha satin, sino sila?" I asked.

"We are still working on that, kaya nga hindi pa ligtas dito."
"I miss you." Well, it's true. I miss Theo. I miss the one I could grip on sa mga
oras na nalilito, nawawala at natatakot ako. Lately, sa piling ni Dylan, nawawala
ko nanaman ang sarili ko sa katinuan, unti unti nanaman akong naliligaw at ayoko na
ulit mangyari iyon.

"I miss you more. Why don't you sleep? It's already late. I have a feeling na tulog
na ang kambal kaya samahan mo na sila." he said sweetly.

"Yes, boss." I smiled like as if makikita naman nya ang mga ngiti ko.

"Good night. Happy dreams, Max."

"Good night, Theo. Happy dreams." I sleepily said before ending the call.

I stared at the ceiling for a long time until I decided to go to Dylan's room.
Magdadahilan na lang ako dito na natagalan ako sa pagpapatulog sa kambal. Maybe
he'd bite that.. well, I hope so.

Hindi ko maipaliwanag pero ang bigat ng pakiramdam ko habang naglalakad. Oo nga at

nakakaramdam ako ng kaba at pagka-excited dahil again, makakatabi ko nanaman sya sa
pagtulog.
And more importantly, he'll make love to me.

Yes, weird, pero sa mga oras na yun, pakiramdam ko ay mahal pa rin nya ako. Kaya
nga willing kong binibigay ang sarili ko sakanya dahil even for a short time, I
want to pretend, I want to make myself believe that he is still in love with me.

Desperate? Pathetic?

Yes and yes! But I don't care. Gusto ko lang sumaya kahit konti lang.. bago pa sya
tuluyang maitali sa iba.

Images of him getting married with Monica pains me. Ayaw ko na sanang isipin pero I
need to accept the fact that he's having his wife soon at ang role ko lang ngayon
ay bed warmer nya.

Ewan ko ba sa sarili ko.. naliligaw nanaman nga ako.

I turned the doorknob only to find out that it is locked. I tried again and again
and again pero lock talaga.

"Dylan.." I called but ten seconds had passed, he didn't answer kaya I decided to
call him again pero gaya ng kanina, hindi nya pa rin sinagot.

I went back to my kids' room at napagdesisyunan na dun na lang matulog.

Nagising ako dahil sobrang nasisilaw na ang mata ko sa sobrang liwanag. I grabbed
my phone under my pillow para icheck ang oras.

WTH! 10:30 na ng umaga!

Nilingon ko ang pwesto ng mga bata pero wala sila! Nagpanic ako kaya sinuot ko agad
ang robe ko at dali daling lumabas not even minding na nakasuot ako ng manipis na
satin sleepwear.

"Luis! Andrea!" I kept on shouting pero walang sagot.

Damn! Nasan na ba sila? Maski nga si Dylan at yung mag-asawang care taker ay hindi
ko makita!

Nilibot ko ang buong bahay but still, no marks of them until I reached the garden.
There, I saw them playing with Dylan ang Achi. Parang sweet family lang talaga.

One of the reasons why ayokong amimin sakanila ang totoo ay dahil sa ganito..
nagiging masyadong attached ang bata sa ama nila at natatakot ako na baka sa oras
na kelangan na umalis ni Dylan o kami, baka masaktan ang mga anak ko and I cannot
take that. Hindi ko kaya.
"Mama!" Andrea shouted and ran towards me nang mapansin nya ako, sinundan naman sya
agad ni Luis. Yumuko ako para mahalikan nila akong dalawa then they grabbed my hand
at pinaupo sa mga benches doon. Napansin kong may pagkain na nakahain sa lamesa.

May breakfast na? Kumain na sila? Hindi ako ginising ni Dylan?

I looked at Dylan hoping that I could ask him why he didn't wake me up but to my
surprise, he wasn't looking at me.

"Bat di mo ko ginising? Edi sana ako na naghanda ng breakfast." I tried to start a

convo.

He shrugged his shoulders before answering. "Masarap ang tulog mo eh." But he
didn't look at me.

I was about to say something more nang bigla syang umalis sa pwesto nya at
pinuntahan ang kambal. Medyo nagulat ako sa ginawa nya. Anong nangyari dun?
Ipinagkibit balikat ko na lamang iyon at kumain na lang.
It was 5:00pm nang napagdesisyunan namin na dalhin ang mga bata sa baybayin. The
kids said that they wanna build a castle kaya naman dinala namin sila dun para
maglaro.

Hindi ko pero maintindihan dahil maghapon akong hindi kinikibo ni Dylan. Kinakausap
naman nya ako pero yung mga importanteng bagay lang o di kaya naman ay pag may
tinatanong ako. Pero alam ko talaga na iniiwasan nya ako at hindi ko alam kung
bakit.

Naiinis ako sakanya dahil ginaganito nya ako. Pagkausap o kalaro nya ang kambal,
ang saya nya at ang ganda ng mood nya pero pag ako na ang kaharap nya, wala na,
bigla syang nagiging cold. Damn him.

"Yuck! Ligo ako papa!" Napalingon ako sa direksyon ni Dylan at Luis. Nakasalampak
silang dalawa sa buhangin habang gumagawa ng sand castle na kanina pa hindi mabuo
buo.

"Ligo ligo!" Sigaw ni Andrea na kumawala ng hawak sakin upang pumunta sa dalawa
kaya hindi ko tuloy natuloy ang pagipit sa buhok nya.

"Alright." Dylan said while laughing.

Nagtaas naman bigla ang kilay ko. "No. Wala na pwede magswim, it's almost 6pm."
Sabi ko.
"Mama!" My twins cried.

"No buts."

"Mama!" Luis shouted at me na para bang nanggigigil na.

"Luis, I said no." Kalmado ko lang na sabi.

"Mama!" Andrea cried.

"Isa, wag matigas ang ulo. It's already late." I said while trying to get Andrea
but I was taken aback dahil may isang kamay na humawak sa braso ko at kumaladkad
sakin palayo.

"Manang, kayo na ang bahala, wag mo silang hayaan pumunta sa malalim!" Dylan
shouted as he continuously dragged me.

Akala ko pagkapasok namin sa bahay ay bibitawan na nya ako pero hindi pa rin!

"Dylan! Let go of me!" I protested pero lalo lang nya hinigpitan ang hawak nya
sakin at patuloy akong kinaladkad paakyat ng hagdan.

"Nasasaktan ako! Bitawan mo ako baka madapa ako!" I shouted

"Dammit, shut up!" He shouted. Bahagya akong nagulat at natakot dahil sa lakas at
tindi ng sigaw nito. That made me shut up. Nagbabadya ang mga luha sa mata ko pero
pinigil ko iyon.

Ipinasok nya ako sa kwarto nya. He locked the door while holding my arm.

"Let me go! Ano bang kelangan mo!" Naiirita kong tanong.

Humarap sya sakin at nagulat ako sa tingin na itinapon nya sakin. "Why can't you
let me be a father to them kahit sa maikling panahon lang!" He shouted.

My mouth dropped. My mind hanged. My body froze. W-what did he say?

"Dammit, Maxine! Yes, I know!" Aniya tapos ay binitawan ang braso ko.

I was unable to move and to speak but my tears started falling.

"Fck! Don't just stand there and cry, Maxine! Tell me why did you fcking hide the
truth from me!" he was still shouting.

"I-i.. I-i.. p-pano mo n-nalaman?" Nanginginig kong tanong.

He laughed bitterly and then threw me a scary look. "I am not stupid!" He hissed.
"Hindi ako manhid para hindi maramdaman! Hindi ako bulag para hindi iyon makita at
hindi ako tanga para hindi iyon malaman!"

"I-i'm sorry." I sobbed.

"Sorry? Two fcking years! Dalawang taon ang pinagdamot mo tapos sorry?! And now
that I have a chance to be a father to them, pinagdadamot mo pa! I missed the first
two years of their lives, Maxine and your sorry cannot bring back that lost time!"
Sigaw nito sakin. I looked at him and I saw how pained and frustrated he was.

Pakiramdam ko gumuguho na ang mundo ko.

"Si Theodore LeFevre ba?" Tanong nito. I looked at him with confusion. "Sya ba ang
dahilan?!" Pasigaw nitong tanong habang mahipit muling hinahawakan ang braso ko.

"A-aray!" I winced dahil sobrang mahigpit ang hawak nito sa braso ko! It feels like
magkakapasa pa ata ako dahil sa hawak nya.

"Answer me! Lalaki mo ba sya?!" Sigaw nitong muli.

"H-hindi!" I lied. Or partly lied. Theo.. he's my superman, yes. But.. I-i honestly
don't know kung ano ba talaga kami. And I don't want Theo to be involved with
issues with Dylan.

"Fck, yes! Dapat lang. Dahil mula noon, hanggang ngayon, you are all mine, Maxine."
He said before harshly claiming my lips.

Nanlaki ang mga mata ko sa ginawa nya. Napakabrutal ng halik na iyon. I tried
pushing him away but he caught my hands and pinned me on the wall. Damn him!

Natakot ako. Natatakot ako sa ginagawa nya pero nanaig ang galit ko.

I wanted to get away from him but I felt helpless. Unti unting bumigay ang mga
tuhod ko habang patuloy na umaagos ang mga luha ko. My lips remained closed as he
kept on trying to make me respond.

"Sht, baby, stop fighting." he whispered against my lips. He let go of my hands and
he slowly wiped my tears away before claiming my lips again.

Hindi ko alam kung bakit at papaano akong sumagot sa mga halik nya. Namalayan ko na
lang ang pagbuhat nya sakin papunta sa kama nya without breaking the kiss.
We kissed for no-one-knows-how-long until I felt his lips move down to my neck.

"You have the most perfect eyes, lips, and curves. I love everything I see and feel
about you." He said as he was kissing my neck.

When was the last time I felt his touch? Why did everything seemed to happen just
yesterday? Why did things feel like nothing's wrong? How could he make me feel
whole again with just one touch?

I have no idea how things went this far. Last time I checked, I hate him. He does
not deserve me. But I find it ironic how sensations betray my emotions. I am
supposed to loathe him.

I closed my eyes as desire drowned me. I felt my heart jump with happiness.

"Marry me."

I opened my eyes and saw him looking at me. I saw how sincere he was. It felt like
he was letting me see his soul. But I closed my eyes again. I want to take it slow,
I want to think about things first. I was about to tell him my decision when I felt
his two fingers slide inside me.

"Ahhh!" I moaned with pleasure. Goddamn! I was taken by surprise and it felt good.

"Answer me, Maxine." Then he moved faster.

"Baby.. ahhh. Shit. Oh goodness. More!" I said and he complied.

"Marry. Me." He said as he inserted his third finger. I felt full. He was doing me
with his fingers. His expert fingers. "Maxine, marry me." I didn't answer. I tried
to concentrate on the familiar sensation building up. I'm coming.. or.. almost
coming. He slid out his finger and I opened my eyes. Wtf?

He grinned at me and inserted his one. I groaned out of frustration. "I need you in
me", I said desperately. He didn't answer me, he added his second finger instead.
"Faster." I moaned.

He did make it faster then stopped again.

"Fuck you! Don't stop!" I felt his third finger move in me. Oh yes, he's doing it
again.

"Yes, baby. Yes. Oh. More!" I shouted.

"Marry me, Maxine"

"Fuck me!" I said with pleasure and frustration. I was desperate. Desperate to feel
him and his love.

"Tell me you'll marry me, Maxine" he made his fingers go deeper and faster. "Answer
me, Maxine!"
Oh my god. It's good. He was going faster and hella deeper. "MARRY ME MAXINE!"

"Yes! Oh, yes!!!" I shouted. I felt him grin. I knew he was happy. I knew because
he really did gave me a great finger and even made me come. Damn him! Damn him and
his ways! I panted as I had reached cloud 9. Did I say yes? Fuck, no.

But wait, I could still backout, can't I? Not because I said yes means we could
pursue things, right? I don't have any obligations for him anyway! I'm not his
girl. Duh. I am not his girl. Definitely NOT! Yea, that's it. I'll take my words
back and leave the hell out of him. I can't be with this guy! Paano si Theo? Theo
has always been with me, ayokong suklian sya ng ganito.

Maybe he felt I was suddenly uneasy. "I know what you're thinking and no, you can't
run away from me."

=================

Chapter 67

CHAPTER 67

DYLAN'S POV
She said yes. She really said yes. Alam kong super lame ng proposal ko but she said
yes. Maaring napilitan o nadala lamang sya sa tensyon na nangyayari samin but she
said yes. No matter how it happened, she said yes.

"I-i am not going to r-run away, Dylan." She said, well not reassuringly pero
panghahawakan ko ang mga iyon.

"I will not let you run." Sagot ko naman bago sya muling hinalikan.

She moaned in between our kisses nang hawakan ko sya sa ibaba nya. She's ready for
me. I hurriedly removed my clothes as we continued kissing. Agad kong pinasok ang
kanina pang nakatayo na pagkalalaki ko sa kanyang pagkababae. I kissed her
passionately as I felt her wetness.

We made love twice, and when she reached ecstasy, I was suprised ng mag orgasm
siya. It was my first time to see her like that.

"Well, Mrs Sebastian, looks like you enjoyed this night way more that I expected" I
teased sabay kiss sa neck niya.

Gumanti naman siya ng isang matamis na ngiti at humalik sa aking labi.

"Sira ka talaga, Mr Sebastian. Let's go fetch the kids?" Nagayos na kami pareho
para sunduin ang mga bata. Hinawakan ko ang kamay ni Maxine habang naglalakad kami
papunta sa kanila.
It took me two years to finally hold my love's hand. I know she took away my kids'
first two years from me but I couldn't make myself be angry with her. Ang gusto ko
lang ngayon ay makasama na sya pati ang dalawa kong anak.

"I'm sorry for taking Luis and Andera's first two years from you. It's the most
important part of their lives and yours too but I took it away. I was selfish." She
suddenly said while we were walking.

"Did you read my mind? I didn't know you turned as a mind reader?" Natatawa kong
sabi. That topic would just make everything be negative again at ayokong mangyari
iyon. I know we have to talk about it pero wag muna ngayon. Whatever her reasons
are, next time ko na lang aalamin. I just don't want to spoil this moment.

"Sira!" Natatawa na din nitong sabi.

Napakunot ang noo ko nang iniangat nito ang kaliwang kamay nya na hawak ko tsaka
ito tinignan. She then frowned.

"Hey, problem?" Nagaalalang tanong ko. Didn't she like how perfect our hands fit?

She stopped from walking tapos ay humarap sakin habang hawak pa rin ang kamay ko.
"Where's my ring?" Kunot noo nitong tanong with matching pout pa.

My frown then turned into a grin. "Sorry, biglaan yung proposal eh, next time na
yung singsing." I joked as I pinched her nose with my free hand.
"Daya!" She stomped her feet bago tumawa.

"Mama!! Papa!!" malayo palang ay natanaw na kami ni Luis.

"Enough na kids, madilim na. Let's go inside para makapagbanlaw na kayo at makakain
na tayo." malambing na utos ni Maxine.

Agad umahon si Luis at tumakbo papunta samin.

"Wag na tumakbo, madapa kayo ha?"

Tila ba hindi narinig ni Andrea ang sinabi ko at nagpatuloy sa pagtakbo. Gigil na

gigil siyang tumakbo na para bang lilipad na siya sa sobrang bilis. Nagulat ako ng
bigla siyang nadapa sa buhanginan at nagdugo ang tuhod niya. Agad akong tumakbo
para buhatin ang umiiyak kong anak.

"Oh sabi naman ni papa wag tumakbo di ba" I kissed her forhead.

"Di po rinig ko papa" she sobbed.

"Oh wag na umiyak gagamutin nalang natin okay?" Maxine calmly said.

Andrea nodded as she wiped her tears away using both of her hands.

Matapos namin paliguan ang mga bata at magamot si Andrea, nagpunta na kami sa
kitchen. Naghain na ng pagkain si manang dahil baka daw gutom na ang mga bata.
Nakakatuwa nga dahil talagang kaming dalawa ang nagpaligo sa kambal. Kaya ayun,
basang basa kami ni Maxine pagkatapos kaya kinailangan na rin namin maligo. Plus,
we smell like sex.

Oy, pero, teka, hindi kami sabay naligo. Wala kasi magbabantay sa mga bata. Malas.

Habang kumakain kami, pumasok si manang sa kusina.

"Aba, Dylan, hijo, may perya ngayon sa bayan ah. Fiesta. Baka gusto nyo mamasyal
dun mamaya." She suggested.

"What's perya?" Luis asked attentiveley. Nang tignan ko ang dalawa kong anak ay
talagang naghihintay sila ng sagot ko. Aba, tignan mo nga naman ang mga anak ko,
bata pa lang ay usisero at usisera na. Hahaha!
"It's a pretty fun place, darling." Maxine answere.

"Eh, punta!" Andrea said.

"Papa we want to go perya" sabi nila in chorus.

"Oh mama, punta daw tayo perya." sabi ko kay Maxine na agad namang napaoo. We asked
manang to prepare our things and sailed to town.

Pagpasok na pagpasok pa lamang namin sa perya ay halos magningning na ang mga mata
ng anak ko.

Napakaraming tao at masaya ang paligid. Madaming ilaw na makukulay kaya naman
enjoy na enjoy ang dalawa sa pag nood. Ang laki ng ngiti nilang dalawa na kinatuwa
rin naman ng kanilang ina. They looked so happy, nakakataba ng puso. Sana ganito
kami palagi.

Lumingon lingon ako sa paligid at nang nakita ko ang gusto ko, sinabihan ko si
Maxine. "Stay here with the kids, I'll be right back." and even before she could
answer, kumaripas na ako ng takbo.

Bumili ako ng tickets para sa ferris wheel.

Ferris wheel.. I grinned to myself habang naglalakad pabalik sa mag-iina ko.

"San ka ba galing?" Bungad na tanong sakin ni Maxine.

Tinaas ko ang kamay ko na may hawak ng tickets. Nakita kong nanlaki ang mga mata
nya nang mabasa kung ano ang nakasulat doon.

"Dylan!" She almost screamed.

"What?" I asked innocently.

"What are those?!"

"Uhm, tickets?" I tried to stop myself from laughing.

"Tickets for ferris wheel?! You want me to die?!" Hysterical na tanong na nito. My
kids are just watching her. They both looked amazed dahil sa reaction ng nanay
nila.

"I don't know what are you saying." Sabi ko. "Let's go?" I said to our kids.
Hinawakan ko na ang kamay ng dalawa at madaling tinungo ang ferris wheel.
Pagkatalikod na pagkatalikod pa lang namin ng kambal ay narinig ko na ang protesta
ni Maxine.
"I am not going there!" Inis nitong sabi. Hindi ko na mapigilan ang mapangisi. The
kids giggled too! Para bang naintindihan nila na niloloko ko lamang ang kanilang
mama. Nang hindi ko sinagot ang sigaw ni Maxine ay narinig ko nanaman ito. "Ugh!
Fine!"

Lumawak ang ngiti ko sa mukha.

"Let's go?" I said to them. Hindi pa rin maipinta ang mukha ni Maxine habang ang
kambal ko ay halos hilain na ako dahil sa sobrang pagkaexcite.

Kandong ko silang dalawa ng makapasok na kami sa loob ng tube.

Habang paaakyat na kami sa tuktok. Napansin ko na nakapikit lang mata ni Maxine na

parang nagdadasal at sobrang higpit ng hawak sa baras na akala mo may magnanakay sa
tube na sinasakyan namin.

"Kaya naman pala ayaw ni mama eh. She's afraid of heights!" biro ko.

"Shut up, Dylan di yan totoo. Tinatawanan tuloy ako ng mga anak mo" pikon na sinabi
ni Maxine sabay palo sa braso ko.

Saktong sakto ng biglang huminto ang tube namin sa pinakatuktok ng ferris wheel.

"Sige nga tingin ka?" sabay nginuso ko sa labas. Ang kambal naman ay nakikisakay na
trip ko ang mama nila.
They kept chanting "mama look" kaya naman nagtapang tapangan ang mama nila.
Tumingin siya sa labas sabay naman na inuga ko ang tube. Tuwang tuwa ang mga bata
na nakatingin at parang dinuduyan habang napasigaw naman si Maxine habang
nakapikit.

"DYLAAN TUMIGIL KA SA PAG UGA TATAMAAN KA SAKIN PAG BABA NATIN". I couldn't stop
laughing at siya naman di siya tumigil na magsisigaw dahil pinabayaan kong tumingin
sa baba ang dalawa.

Both of them were so amazed sa nakikita nila sa labas habang ang mama naman nila ay
mamutla na sa sobrang takot.

"Cute mo" I said, na kinagulat ko rin dahil lumabas ang mga salitang yon out of
nowhere. I saw her cheeks turn red.

She opened her left eye para tignan ako. I grinned dahil natutuwa ako sa kanya. She
smiled back. Hinila ko naman siya papalapit sakin at nilapat ang ulo niya sa dibdib
ko.

"Wag ka matakot," I reassured her. "I got you." Sabay kiss sa ulo niya.

Pagbaba namin sa ferris wheel. Napakahyper ng dalawang bata. They were hoping and
jumping. Sinundan lang namin sila habang nakaakbay ako kay Maxine. Kaya pala hyper
sila. Nakakita sila ang cotton candy. Binili ko naman sila. Tigisa. Ang saya nila
kumain. Nagshashare sila dahil pink cotton candy ang kay Andrea at blue naman ang
kay Luis. Little do they know na pareho lang ang lasa kahit magkaiba ng kulay.

"Horsey!" naagaw ni Luis ang attention ko. Lalo na ng paulit ulit nila sinasabi ni
Andrea ang horsey. I figured na they were talking about the carousel kaya sinakay
rin namin sila dun.

After the ride, naglakad lakad muna kami habang kumakain ng burgers. Hati lang ang
kambal sa isang burger dahil hindi naman nila mauubos.

Habang naglalakad lakad kami ay napahinto si Andrea sa paglalakad. She complained

about her knee. Masakit na daw. Nakita kong paiyak na siya. Bago pa man tumulo ang
luha ng aking anak, binuhat ko siya at pinasakay sa batok ko.

"Oh hold tight, my princess." Napalitan ng ngiti ang mukha ni Andrea.

Nakita kong lumipat ang malungkot na mukha kay Luis na nakatingin lang sa lapag.

"What's wrong sweetheart?" Maxine asked him.

"Wow, taas Andrea. Ako mababa." bakas sa mukha ni Luis ang inggit.

Binuhat siya ni Maxine. "There you go, little boy. Si mama muna buhat sayo ng like
this lang ha? Di kaya ni mama yung ganun eh. Only papa could do that. Pero mamaya,
promise na ikaw naman kay papa, okay? Then si Andrea naman sakin. Okay ba yun,
little boy?" She asked habang hinalikan sa pisngi si Luis.
"Opo!" He sang happily. Narinig ko din naman na tumawa is Andrea mula sa tuktok ko.

Gusto maglaro ng dalawa ng games. Nakita kasi nila yung mga stalls na pwede
paglaruan. What caught Luis' eyes is the basketball stall. May pinagmanahan ang
anak ko. Hehe.

"Mama i want to play that" sabay turo sa stall.

Maxine let him play pero hindi niya mashoot and he's starting to get disappointed.
So I took him from her at nag palit kami. Sinakay ko sa batok ko si Luis.

"There you go big guy, ready to shoot some hoops?" He smiled in reply.

"Galing papa?" Gulat na tanong ni Andrea.

"Oo naman magaling ako magshoot, di ba mama?" sabay kindat kay Maxine.

Pinanlakihan ako agad ng mata ni Maxine kaya natawa ako. Grabeng nanay talaga si
Maxine! Nakakaamze sya, nakakatuwa talaga.
Inexplain naman nito na dati akongbasketball player sa school namin. The kids were
so amazed. With my help, luis scored 5 points. He was so happy dahil may premyo
kapag nameet mo ang target.

Sadly, we were 45 points short to getting the small teddy bear the two of them
wanted. So I told Luis, that I'll get it for the two of them. Naglaro ako ang got
200 points. More that enough para sa big fluffy teddy bear. Sobrang saya ng dalawa
kaya naman tuwang tuwa rin ako.

"Thank you, papa!" They said in chorus tapos ay sabay nilang niyakap ang bear noong
kaabot ko pa lamang.

"Hey, easy!" NAgaalalang sabi ni Maxine nang mapansin nitong mas malaki pa ang bear
sakanilang dalawa. They looked so cute and happy habang patuloy na niyayakap ang
bear.

It was getting late and the kids looked satisfied and really happy. Pero pahikab
hikab na sila. Niyaya ko na si Maxine na iuwi na ang dalawa para makapagpahinga na.
Buhatko silang dalawa at pare silang nakasiksik sa leeg ko.

Bago pa man kami makaratingsa yate ay nakatulog na ang dalawa. Binigay ko na sila
kay Maxine para maihiga sila saglit habang pinaandar ko na ang yate.

I was busy driving the yacht kaya nagulat ako ng biglang may yumakap sakin mula sa
likod. Napakahigpit ng yakap niya.

"Salamat sa gabing to. I love you". Hinawakan ko ang malambot niyang kamay at
hinalikan ito.
Para sakin, this is the most perfect night sa buong buhay ko.

"I love you, too"

Damn yes, the first exchange of iloveyous after two long years.

=================

Chapter 68

CHAPTER 68

"Yieeeee!" Halos namula na parang kamatis ang pisngi ko lalo na nang marinig ko ang
hiyawan ng dalawa kong anak.
"Dylan!" Kunwaring suway ko kay Dylan kahit ang totoo nyan ay halos mamatay matay
na ko sa sobrang kilig!

Inililigpit ko ang mga gamit namin dahil napagplanuhan namin na mag-picnic sa

tabing dagat. As in talagang sa ilalim ng coconut tree kami kumain. Si Dylan ang
nagluto ng lahat ng pagkain namin, si manang naman ay nagbake din ng brownies na
talagang gustong gusto ni Andrea tapos ako naman ay nagalaga sa kambal at nagayos
ng dadalhin namin dito. As if naman ang layo layo sa bahay eh halos 5-10mins walk
nga lang! Kumain kami, nagswimming at nagpicture taking. And even Achi played with
the twins too! Kaya ayun, medyo nabasa si Achi at nadikitan ng buhangin.

At heto nga, habang nagaayos ako ng mga gamit ko dahil sa pagaakala kong nasa dagat
pa ang mag-aama ko, laking gulat ko na lang nang buhatin ako ni Dylan at itapon sa
dagat! Oo, itapon talaga! Buti na lang at di bumagsak ang pwet ko sa lapag dahil
medyo malalim din naman ang pinagtapunan nito sakin.

And then there, nang makaayos ako ay bigla akong hinalikan sa labi! Kaya ayun,
rinig na rinig ko ang tili ng kambal. Napalingon ako sakanila, kitang kita ko kung
paano ubusin ni Andrea ang natitirang browines habang si Luis naman ay pinapapak
ang fried chicken.

"Happy?"

Nilingon ko ito at hinalikan sa labi. "Very." I smiled at him.

"I love you." He whispered.

"I love you too." I answered back.

Hinalikan nya ako bigla sa labi at kinabig nito ang bewang ko dahilan upang madikit
ang katawan ko sakanya.

I momentarily opened my eyes as my mouth stopped from responding to his kisses.

"You.. YOU!" Di makapaniwalang sigaw ko sakanya.

He just laughed at me and claimed my lips once again.

"Let's go somewhere deeper." He whispered huskily.

"Ugh.. no. Ayoko sa tubig! Pano pag mapasukan ako?!"

And again, tinawanan muli ako nito kaya naman hinampas hampas ko sya. "Fine fine!
Not here! Mamayang gabi na lang." He grinned.

"Ugh! Pervy!" Natatawang asar ko dito. "Tara na, we need to dry the kids now. Baka
magkasakit na sila. It's almost 5."
Matapos nun ay umahon na kaming dalawa. We were on our way back sa bahay nang
biglang nagsalita si Luis.

"Mama! Ligo Achi?"

"Opo! Yuck Achi! Baho." Andrea added.

Saglit akong napatingin kay Achi and gaya nga ng sinabi nila, that chow chow is
really dirty! Puro buhangin na ang mabalahibo nitong katawan.

"Alright, papaliguan natin si Achi." Dylan answered for me.

Gaya nga ng napagusapan, pinagliguan naming apat si Achi. The kids were so happy
habang pati sila ay nababasa ng tubig mula sa hose.

"Achi, wiggle!" Ani ni Luis habang pinapakita kay Achi kung paano magwiggle.

"Ganito Achi oooooohhh!!!!" Pati si Andrea ay gumaya na rin.

Tawa lang kami ng tawa ni Dylan habang hinahayaan silang dalawa na makipaglaro kay
Achi habang pinapaliguan namin sila.

"Birthday namin! Ano gift?" Out of nowhere na tanong ni Luis.

Nilingon ako ni Dylan na nakakunot ang noo. Oh yea, hindi ko pa pala nasasabi.

"November 11." Bulong ko dito.

Nang muli kong tignan ang mukha nito ay napalitan na ng pagkagulat ang kaninang
nakanoot nyang noo.

"That was our engagement party." Biglang sabi into.

"Ugh.." Dismayado kong sabi.

"Maybe that's why I gained back my memory that day too." Malapad na nag ngiti into
sa mukha. Naramdaman ko ang paghatak nya sakin upang mahalikan ang gilid ng noo ko.
"That's three days away. Anong plano?"
"Uhm.. T-theo p-planned a party f-for their b-birthday." Di ko alam pero para
kasing ang hirap pagusapan si Theo. I mean.. it's awkward for me.

"Cancel that. You are mine. The twins are mine. Mine alone. Wala nang iba. We will
have our private party here. Yung tayo lang." Aniya na para bang isa akong
empleyado na inuutusan nya. He's too bossy. And possessive.

Tumango lamang ako bilang sagot dito.

I need to end whatever I have with Theo, right? I need to talk to him as soon as
possible.

"Tell me, sweetheart." He whispered habang nakasiksik sya sa leeg ko.

"Hmm?"

"Tell me you love me."

Saglit na napakunot ang noo ko pero napalitan din iyon ng ngiti. "You love me." I
chuckled.
He bit my neck bago muli sumagot. "Aayusin mo o bibigyan kita ng maraming kiss
marks?" He dared.

"What? Sinabi ko lang naman yung gusto mo marinig!" Di ko na napigilan ang tumawa.

Magkasama kami ni Dylan ngayon sa kwarto nya. Well, we immediately moved here after
naming napatulog ang kambal.

He then groaned bago ako pinatungan at hinalikan ng masuyo sa labi.

"I love you." I broke up the kiss.

He kissed me more passionately right after hearing those words.

"Now, tell me, did any other guy touched you while we're not together?" Biglang
tanong nito habang nakalapat ang labi nya sa labi ko.

Shock was written all over my face. My blood drained. I froze. And it took me
almost 10 seconds bago makasagot. Touched? Well, Theo and I cuddled and made out a
few times.. considered ba yun?

"H-ha?" That's all I managed to say.

"I guess that confirms it." Dismayadong sagot nito. Napangisi man ito nung una but
then, sadness, pain and disappointment were written all over his face.

"D-dylan.." Dammit! Why didn't just deny it! And why did I sleep with Theo before!
Alam ko na nung mga oras na yun ay para bang yun ang pinakatamang gawin dahil akala
ko ay wala na si Dylan sa buhay ko but then.. eto, kami na ulit and I know I fucked
up bigtime.

Umupo ito at tumayo.

"D-dylan!" I almost shouted.

"What?" He asked coldly.

"Sleep, Maxine. Mgapapalamig muna ako ng ulo."

"D-don't leave." Pagsusumamo ko.

"Sleep." That's all he said before shutting the door.

Naiyak ako dahil alam kong napakamali ng nagawa ko noon. But what the hell, I also
fell in love with Theo that time. Akala ko talaga tapos na ang samin ni Dylan kaya
nagdesisyon akong ibigay sakanya ang sarili ko. Who would have thought na
magkakabalikan pa kami?

Now I feel dirty and unfaithful.

Halos isang oras na ang nakalipas pero hindi pa rin bumabalik si Dylan. Isang oras
na rin pala akong umiiyak. Pakiramdam ko ay mugtong mugto na ang mga mata ko.

I feel so scared. Really scared. Pakiramdam ko ay nandidiri sakin si Dylan ngayon.

It feels like nadudumihan sya sakin at iiwan nya ako. No. I can't let that happen.

And then.. I fell asleep because of too much crying.

When I woke up, wala pa rin si Dylan sa tabi ko. At dahil dun, naiyak ako. Pero
naamoy ko sa unan ang amoy nya. He slept with me last night! Bakit hindi ko pero
naramdaman iyon? Bakit hindi ako nagising?

I pushed all my negative thoughts. He slept beside me last night at sapat na iyon.
I decided to prepare an extra special breakfast for him and I'll make this day a
memorable one. Besides. 2 days na lang at birthday na ng kambal namin at ayoko
naman na hindi kami magkasundo sa mismong araw na iyon.

Pagbaba ko sa kusina ay may narinig akong parang nagluluto. I walked faster patungo
sa kusina hoping that it's Dylan.
But no..

"Manang?"

She turneda round para makita ako. "Oh, ano yun, hija?"

"Uhm.. si Dylan po?"

"Ay nako. Maaga bumyahe. May aasikasuhin lang daw. Bilin nya na ipagluto ko kayo ng
mga bata. Malapit na rin naman ito matapos kaya gisingin mo na ang mga bata."

Tumango na lang ako bilang sagot.

I was on my way upstairs nang maagaw ng atensyon ko ang isang bulto ng babae na
nakatayo sa main door ng bahay.
"Monica." I said firmly.

"The one and only." She smirked.

"What are you doing here?" Patibayan ba to ng loob? Ang kapal naman ng mukha ng
babaeng to.

Natawa ito. "At ako pa talaga ang makapal ang mukha?"

"Bakit, hindi ba?" Pantay na sagot ko dito.

Umayos ito ng porma at inilibot ang mata nito sa buong bahay bago muling nagsalita.
"So, tama nga ang kutob ko. Dito sa bahay na to inuuwi ni Dylan ang kabit nya."

"Excuse me?"

"Kabit. Kerida. Mistress. Maxine." Aniya at ngumisi pa talaga nang banggitin nito
ang pangalan ko.

"Really? Balita ko kasi umurong sa kasal nyo si Dylan." Paghahamon ko dito.

Muli itong tumawa ng malademonyo. "Of course not!" Tinaas nito ang kaliwang kamay
nito, agad kong naintindihan ang pahiwatig nito. "We are still engaged, Maxine and
we are supposed to get married next week. Busy akong naghahanda sa kasal naming
dalawa tapos andito lang pala sya sa malanding kabit nya."

"Nababaliw ka na."

Nangibabaw muli ang nakakatakot nitong tawa. "Didn't you know? He bought this
island for me. Nalaman namin ang islang to dahil sa isa nyang kasyoso sa negosyo.
He bought this for our honeymoon. He bought this for us." Nakangisi nitong sabi.

“You are still the same stupid girl. Hay, salamat sa Tessa at Martinna iyon,
madaling utuhin kaya ayan, napasakin si Dylan. And then Dylan found out about that
when he gained back his memory pero wala syang ginawa kasi mahal nya ako eh.”
Malawak ang ngiti nya sa labi. Ang sarap sirain ng mukha nyang parang coloring
book!

"So tell me, pano mo nasisikmurang dito makipag lampungan when you know that one
day, we'll live here and spend some sexy time here?"

Hindi ko lubusang maprocess sa utak ko ang mga sinasabi nya. What I've heard.. it's
too much. Nanlilingid na ang mga luha ko.

"We are getting married, Maxine. Hindi yun mababago. Pinatulan ka lang nya dahil
gusto ka nyang gantihan. You've hurt his ego and he wants to earn it back by making
a revenge. You're his past time. His bed warmer. Kung may delikadesa ka pa, you'll
leave.. NOW." Mabibigat ang mga salitang binitiwan nito.

And despite the fact that I am really hurt right now at talagang hindi ko na
nakakaya ang mga sinasabi nya, I managed to form a smirk and hit her something that
could hurt her ego. "Maybe you can't keep his bed warm, that's why I'm here. Maybe
all this time, I'm a better fuck."

Then I turned my back and hurriedly went to my children's room. I woke them up. I
grabbed my bag, which contains my most important things. I didn't bother packing
our things. Ang importante lang sakin ngayon ay makaalis sa lugar na to.

They were asking me kung san sila pupunta, I just made an excuse, sabi ko ay
pupuntahan namin ang papa nila. I almost cried pero pinigilan ko iyon.

I won't cry habang nasa paligid lang si Monica and I won't cry right in front of my
kids.

Nang makababa kami, nakita ko ang gulat na titig ni Monica samin. Oh, yea, she
doesn't know.

"Naghihintay ang yate ko sa labas, you could use that and oh, please tell my
captain na hindi na nya ako kelangan balikan, I'll live here." Ngisi nito samin.

I opened the door pero bago ako tuluyang makalabas ng bahay ay nilingon ko ito at
muling nagsalita. "And oh, Monica? One thing I have that you don't? Twins with your
fiance." With that.. I left the island with a broken heart.. again.

=================

Chapter 69
CHAPTER 69

DYLAN'S POV

I was frantic when she told me her and Theo. Fuck that! I wasn't just frantic, I
was furious at the same time!

It wounded me.

Just the thought of her kissing somebody else's lips kills me. I own her. Body,
mind and soul. I. OWN. HER.

Ayokong makagawa ng pagkakamali kaya minabuti kong umalis at magpahangin na lang. I

hate seeing her cry and hurting her, but damn, I was hurt too! And for the nth time
around, I cried because of her.
If only I could jump into our bed and cuddle until the pain subsides pero hindi eh,
imposible.

Sinubukan kong burahin ang mga imahe ni Maxine at ng LeFevre na iyon sa isipan ko
pero hindi ko magawa. Damn that Theodore LeFevre!

It was 2:30 a.m when I decided to go back kaya lang ay ng halos trenta minutos na
akong nakahiga habang nakatitig sa mukha ni Maxine ay hindi pa rin ako madalaw
dalaw ng antok.

"Did you really wanted me out of your life that you let yourself be with another
man?" my voice cracked when I asked her as she sleeps.

I closed my eyes to stop my tears from falling but then, I saw Maxine and Theo hand
in hand while smiling.

Damn.

I got up from bed and took my keys. I managed to leave a note for Manang, saying
that she should cook breakfast for my family and that if ever Maxine asks where am
I, sabihin na lang nya na may aasikasuhin ako.
Wala pang alas kwatro ng umaga ay nasa lupa na ako, hindi na ako nagaksaya ng oras,
agad akong bumyahe. Nangangati na ang kamay ko. I need to get this thing out of me.

I didn't waste any second, bumaba na agad ako ng sasakyan pagkapark ko sa building
ng isang condominium na pagmamayari ng pamilya namin. I asked for room 1510's card
key. Dahil kilala ako ng mga tao sa front desk, agad nilang binigay sakin ang
hinihingi ko.

Nilibot ko agad ang silid na iyon pagkapasok na pagkapasok ko pa lamang. When I

didn't see him in the living room or in the kitchen, pinasok ko na ang kwarto. And
he's sleeping.

I grabbed him at halata ang pagkagulat sa mukha nito. Sino nga bang hindi magugulat
kung bigla ka na lamang hihilain sa kama habang natutulog pa?

And before he could ask "what the hell did I do", I punched him hard on his face
making him fall to the floor.

"What the hell, man?!" He shouted as he was holding his jaw.

"That's for sleeping with my girl!" I shouted before grabbing him up again.
Tinulak nya ako. "Putangina! Ano bang pinagsasabi mo?!"

"You slept with Maxine!" Sabi ko. Akmang susuntukin ko ulit sya kaso ay nakaiwas
sya.

"Maxi.. Ano bang problema mo? As far as I know, si Monica ang fiance mo! Hindi ba't
magpapakasal na kayo?! Stop giving me all these shits, Dylan." Depensa ni Theo.

"Tangina! Wag mo nga akong gaguhin. LeFevre ka. Di na ako magugulat kung alam mong
ako ang ama ng kambal. Ako ang ama ng kambal ni Maxine!" galit kong sagot. This guy
is really pissing me off.

Nanliksi ang tingin ni Theo sakin. "Ikaw? Ikaw ang nanakit kay Maxine? Di mo ba
alam na 2 taon. 2 taon siya naghirap. 2 taon siya nasaktan. Hindi siya makamove on
sayo. Tinulungan ko siya. Tinulungan ko siya na kalimutan ka. Tapos isang araw,
bigla ka nalang susulpot na parang kabute. I cursed the man who hurt her tapos ikaw
pala yun?!" nagulat ako ng bigla akong sinapak sa panga. Sa sobrang lakas ng
pagsapak ay ako na ang napaupo sa sahig. Hindi ko alam pero mas nasasaktan ako sa
naririnig kong pinagdaanan ni Maxine kesa sapak ni LeFevre.

"GUMISING KA SEBASTIAN!! Imulat mo yang mata mo at palawakin mo ang isip mo. Ikaw
yung lalaki na kinuwento sakin ni Maxine habang umiiyak siya. Hindi mo nakita kung
anon sakit ang pinagdaanan niya at pilit niyang tinago sa mga anak niya. Sa mga
anak mo. Dahil ayaw niyang malaman ng mga anak mo na yung tatay nila eh pinili ang
kabit niya at magpapakasal ngayon sa ibang babae! Isaksak mo sa kokote mo. Nagawa
namin yun ni Maxine dahil pagod na siyang masaktan. Pagod siyang ng umiyak." Pag
papatuloy niya habang tumatayo.

Habang naririnig ko ang mga salitang lumalabas sa bibig ni Theo, di ko mapigilan

mapaisip at mapaluha. What have I done? I'm angry at her for sleeping once with
another gu. Samantalang ako, I slept with Monica for... I can't remember how many
times. Natahimik lang ako habang sinusumbat ni Theo sakin ang katotohanan.
"Kahit 2 taon ko lang nakasama si Maxine, minahal ko siya. Pero alam ko sa sarili
ko.... Alam ko sa sarili ko na hindi ko matatapatan ang pagmamahal mo sa kanya.
Alam ko rin na kung dalawa tayong nandito para sa kanya, mahihirapan siya mamili.
Alam ko rin na ikaw ring ang pipiliin niya" mahinahong sabi ni Theo sabay binato
ang card key sakin at binuhat ang kanyang bagahe. "Take care of her, and the kids.
Be a good father to them. That's what Maxine dreams of. A complete family"

Pero bago sya umalis, may sinabi muna syang napakaimportante. “Wag mo nang
alalahanin yung kidnapping, I have the goons already, ako na ang bahala sakanila.
Just worry about Maxine and your kids.

And with that, Theo left the room.

"Anong dahilan mo, LeFevre?" I murmured to myself.

After reality had hit me hard, napuno ang utak ko ng iba't ibang ideya kung paano
hihingi ng tawad kay Maxine. I had done a lot of damage and I can't think of a
perfect way para matapatan lahat ng pananakit at pagkukulang ko sakanya!

This is so frustrating!

Pero sa bandang huli ay napagdesisyunan ko na, uumpisahan ko ang pagbawi sakanya sa

pamamagitan ng simpleng actions lang. I will take care of her from now on.
I was damn excited nang marating ko ang isla. I wanna kiss her and pamper her.
Nagmadali akong naglakad patungo sa bahay but then, pagkabukas ko pa lamang ng
pinto, I saw an uninvited guest.

"Monica." I said through my gritted teeth.

=================

Chapter 70

AN: Next update will be the final chapter na and then the next after that will be
the epilogue. Hopefully, matapos na ang PP this week. Thank you guys for reading PP
up to this point.

Magkita kita tayo ulit sa LeFevre Series: Sold to the Mafia Boss.

CHAPTER 70

DYLAN'S POV

Nanginginig ang kamay ko habang nagmamaneho. Mabigat ang puso ko na tumatahak sa

daan. Dahil sa nararamdaman kong mabigat pati na rin ang malunkot na tugtugin sa
radyo, di ko na napigilan muli ang pagtulo ng luha ko.

Halo halo ang nararamdaman ko.

Galit kay Monica dahil sa labis na ginawa nitong paninira sakin at sa pamilya ko.

Inis kay Maxine dahil lagi syang umaalis, lagi syang nangiiwan.

At higit sa lahat, pagkamunhi sa sarili ko dahil sa mga nagawa kong pananakit kay
Maxine.

But damn, why does she has to go away everything something bad happens? Why can't
she just wait for me?

Muli, sinisi ko si Monica sa lahat ng nangyayari samin ngayon.

Humigpit ang hawak ko sa manibela, maging ang pagtapak ko sa gas ay dumiin.

I don't care how fast am I running now, I don't care kung habulin man ako ng mga
pulis, and hell, I don't care kung may madisgrasya man ako.

I need to go to Maxine.
And I need to freaking forget what happened earlier...

"Monica," I said through my gritted teeth.

She turned around and a smirk formed on her lips. "The one and only, love."

Papalapit na ito sakin nang magsalita muli ako. "Anong ginagawa mo dito? At pano mo
nalaman ang pamamahay ko na to?"

Ngumisi lang ito habang patuloy na naglalakad patungo sakin. "You think I won't
find out? I am not stupid, Dylan. I know you are bedding your misstress." She
hissed at the last word.

"Maxine has never been my mistress. She had always been my woman." I equally said.

This time, nakarating na sya sakin at akmang yayakapin ako ngunit ay lumakad ako
palikod.

"Ouch. Is that how you welcome your fiance? Didn't you miss me? Come on, I've been
wanting you in bed since last week, I need you to warm me up." She said
seductively. But I wasn't seduced, I was disgusted.
"Get out." I said firmly.

"Wag ka na pakipot, Dylan. Wala na ang mga istorbo." She added.

Bahagyang kumunot ang noo ko sa sinabi nya but when I realized what she meant, I
ran upstairs. I checked our room, she wasn't there. A little bit of panic built up
in me. And when I checked our kids' room, they weren't there! I opened the closet
and found their clothes pero may nawawala - ang handbag ni Maxine. It has her
important things there. Damn!

I know she went away! Naglayas, iniwan nanaman ako. Bullshit! This is all bullshit!

Tumakbo ako papunta sa baba and when I saw Monica's devilish smile, hindi na ko
nagdalawang isip na hatakin ang braso nya. I didn't care if it's painful! "What
have you done?!"

"Let go of me!" Aniya habang pilit na hinihila ang braso nya at habang sinusubukan
akong suntukin sa dibdib

"I said what have you done!" Muling tanong ko habang pahigpit ng pahigpit ang hawak
ko sakanya

"I did what I had to!" Sagot nito

"That's bullshit!" Muling sagot ko at patulak kong binitawan ang braso nya dahilan
na mapaupo sya sa sofa

"What's with her, huh?! Anong meron sakanya at sya lagi ang pinipili mo?! What does
she has that I don't?! I could fucking give you twins, too, Dylan! I could warm
your bed! I could be the better fuck!" Hysterical na sigaw nito.

"I love her!" Sagot ko.

"But I love you more!" Sigaw din nito.

Bahagyang lumambot ako nang nakita kong umiiyak na ito.

"Please.." Aniya habang tumatayo at humahakbang papalapit sakin. I was surprised

when she kneeled in front of me and hugged my thighs. "Please, Dylan. AKo na lang.
I could love you more than her. I will give you everything that you want. I swear,
I will you everything." Pagmamakaawa nito habang umiiyak na nakayap sakin.

"Tayo." I firmly said habang pilit na bunubuhat ang braso nito paakyat pero ayaw
nya magpatinag. I sighed. "Monica.. it has always been her. And it will always be
her. The way you love me.. it isn't health anymore.. not healthy for you and for
us. Sinisira mo na hindi lang ang buhay ko at buhay namin ni Maxine kasama ang mga
bata kundi pati ang sarili mo. If you won't let it go now, you will self-destruct."
Pilit kong pinapaunawa sakanya ang sitwasyon.

Naramdaman ko ang pag-iling nito. "N-no. P-please. I want you. Ako na lang,
please." Pagmamakaawa pa rin nito.
"The way I love Maxine and the way you love me is very indifferent. Monica, mahal
ko sya at gagawin ko ang lahat para maiayos ang buhay nya. Ikaw.. mahal mo ako at
ginagawa mo ang lahat para masira ako. Nakikita mo ba?"

"B-but she let you go! She left you again! She is weak! Ako, matatag ako! I am the
right girl for you, Dylan!" Dagdag pa nito.

"She left me again because you destroyed us again."

Naagaw ng sinabi kong iyon ang kanyang atensyon. Napatingin ito sakin.

"Yes, I know what you did two years ago. I know the trick you pulled." Sinubukan
kong maging mahinahon but I failed.

This time, tumayo na ito at pilit akong niyakap. "I-i'm sorry! I-i only did t-that
b-because I-i love you and h-hindi ko kaya mapunta ka sa iba!"

Marahan ko syang tinulak at lumuhod sa harap nya. Narinig ko ang pagsinghap nya. I
sighed. "Monica, I'm tired. I'm tired of living everyday without Maxine. Let us be.
Set me free. Set yourself free. I love her, Monica. And there will be somebody else
out there that would love you the way you want me to. Please, let me be with
Maxine."

"I-i.." Nangingig ang boses nya. I thought she would say something. Akala ko
magmamatigas pa sya but I was surprised when she walked away. She ran.
I saw her grab manong papunta sa munting bangka na nasa dagat. She's going home.
Finally.

Nang naiayos ko na ang sarili ko, napagdesisyunan kong puntahan na agad si Maxine
sa bahay nila. That's the only place she'll run, too.

Theo left. Maxine has nothing aside from her family and me pero sa ngayon ay alam
kong imposibleng sakin sya pupunta.

Dalawang oras matapos ang byahe ay natunton ko na ang bahay ng mga Buenavista.

Two years ago nang huli akong makaapak sa pamamahay na ito. Two years ago, I got
nothing but a letter of goodbye that almost killed me. And now, I am back, hoping
na sana this time around, andito sya.

Bago ko pa man mapindot ang doorbell ng bahay, nakita ko nang papasugod ang daddy
ni Maxine.

"What are you doing here?!"

"I came here for the same reason two years ago, sir. I am here for Maxine."
Nang akala ko ay sasagot sya, isang malakas na suntok ang natanggap ko sa aking
mukha.

"Hindi ka na nakuntento noon! You had hurt her before and now bumalik ka at
sinaktan ulit ang anak ko! Who the hell you think you are para saktan ang anak
ko?!" Galit nitong sabi habang kinukwelyuhan ako.

"Dad!" Narinig kong sigaw ng mommy ni Maxine.

"I love her, sir." Naramdaman ko ang pagluwag ng hawak nya sa kwelyo ko. "What
happened before.. pareho kaming biktima, gaya ngayon. Pero noon I was a coward,
natakot akong hanapin sya at harapin. But now, I can't let her go. I can't let my
family go."

Tuluyan akong binitawan ng tatay ni Maxine. Dinaluhan sya ng kanyang asawa at pilit
na pinahinahon.

"Ma'am, sir, I need to talk to you daughter.. please.." My voice almost cracked.

"She left." Malungkot na sabi ng mommy nito.

"P-po?" Naiiyak kong tanong.

"San Juan." Her father said.

Ni hindi ko na nagawang magpaalam sakanila. Right after hearing where she's hiding
ay agad na akong bumyahe.

Damn, Maxine.

Monica finally let me go but then, Maxine ran away again.

Gabi na nang marating ko ang bahay ni Maxine sa San Juan.

Umiling ako nang naalala ko ang una naming pagkikita. Who would have thought na all
along ay dito lang pala sya nagtatago?

"Maxine." Sigaw ko habang kinakatok ang pinto.

"Maxine!" Kinalabog ko na ang pintuan pero wala pa ring sumasagot.

"Open the damn door, Maxine! I know you're in there!" Akmang susuntukin ko na sana
ang pintuan para mabuksan ito pero nabitin ang kamay ko sa ere nang bumungad ang
mukha ng pinakamamahal ko mula sa pintuan.

"What are you doing here?" She asked coldly.

Agad ko syang niyakap. I missed her. Damn! Wala pang isang araw na nahiwalay sya
sakin, namiss ko na sya agad.

"Dylan!" Bahagyang nagulat ako nang sigawan at itulak nya ako palayo.

"Ano bang ginagawa mo dito?! You shouldn't be here!" Sigaw pa nito uli at akmang
isasara ang pintuan pero pinigilan ko ito. "Ano bang problema mo?!" She shouted
again habang naglalakad ng padabog papasok ng bahay.

I followed her.

"Dun ka sa mapapangasawa mo! Hindi dito! Hindi sakin!" Her voice cracked sa huli
nitong sinabi.

"Why do you keep on leaving?" I asked her in a defeated tone.

"Why do you keep on choosing her over me?" She asked sadly.
"I didn't chose her!"

"Yes, you did! Two years ago! You chose her over me, Dylan. You knew I was pregnant
pero ano?! You asked her to marry you." Naluluha na nitong sabi.

"Maxine, baby. It's not like that. Let me ex-"

"Dylan, I'm tired." Umiiyak nitong sabi.

"No. No, baby. Listen to me." I was about to step forward so I could hug her but
she stopped me.

"I give up." Sumusuko nitong sabi.

"Dammit, Maxine! Damn you!" Hindi ko na napigilan pa ang sarili ko mula sa

pagsigaw. "Lagi kang umaalis! Lagi kang nangiiwan! Masabihan ka lang ng kung ano
ano, nagdedesisyon ka na agad! Ni hindi mo man lang isipin kung totoo o hindi yung
mga nasasagap mo!"

Humahagulgol na sya. I don't want to see her crying but damn, I am as equally hurt
as her and kagaya nya, napapagod din ako.

"The problem with you is wala kang tiwala sakin. Mas pinapaniwalaan mo yung nasa
paligid mo kesa sakin. Ni hindi mo ko magawang kausapin tungkol dun. You keep on
running away." Umiiyak ko na ring sabi.
"Two years ago, when you left me.. si Monica ang may gawa nun diba?"

"She said you're getting married!"

"Goddman, we are! What the hell, Maxine! I am not stupid to ask her in marriage
when I know you're pregnant with my child! Nung ilang buwan ang lumipas, ni hindi
ba sumagi sa isip mo kung bakit wala ka pang nababalitaan sa media na ikinasal na
kami ni Monica?! Ni hindi ba sumagi sa isip mo na kaya hindi pa ako natatali
sakanya ay dahil hindi sya ang gusto kong mapangasawa?!" Pagtataas ko ng boses.

"And now, may sinabi ulit sya sayo and you fucking believed her again. Sa tingin mo
hindi ako napapagod? You keep on leaving. Why can't you just stay? Why can't you
just trust me? You're a coward. Duwag ka. Nasaktan ka sa mga narinig mo kaya ka
naduwag alamin ang totoo. You let yourself suffer from misery dahil duwag ka. You
let our kids grow without me dahil naduwag ka. Kung napapagod ka, napapagod din ako
kakahabol. But guess what? Hindi ako kasing duwag mo."

After voicing out what I feel, akala ko ay okay na. I thought eto na yung tipong
magiging okay na kami. Akala ko ay mauuwi na to sa mainit na yakap at halik. But
for the nth time, she ran away. She ran upstairs without even saying a thing.

Napailing akong naupo sa sofa. Inihilamos ko ang palad ko sa mukha ko. Nagbabadyang
tumulo muli ang mga luha ko nang nakita ko ang isang bagay sa ibabaw ng lamesa.
Suddenly, and idea came.

Kinuha ko ang bagay na iyon at hinanap ang numero na kelangan ko.

"Hello? Ate?"

"Jemimah."

"K-kuya Dylan?!"

"I need your help."

She might keep on running away and I might get tired of chasing her but I won't
stop at any point. She is mine and mine alone. Whether she likes it or not, she'll
end up with me

=================

The Final Chapter

ANDREA'S STORY IS UP! Check my profile. 14 days.

THEO'S STORY IS UP! Check my profile. The LeFevre Mafia: Owned by the Other Mafia
Boss.
CHAPTER 71

MAXINE'S POV

I've been crying non-stop since I left his island. Nang nakalayo kami ng kambal sa
isla ay agad kong tinawagan sila mommy upang magpadala ng susundo samin. I told
them where we were. It didn't matter if we had to wait for another hour para sa
sundo, I just want to get out from his place.

His place.. or maybe their place. Napangisi ako sa katotohanan. To think na dati ay
halos isipin ko na lugar naming dalawa yun ni Dylan. It had never been our place.

He just took me there to be his bed partner, maybe napilitan syang isama nung una
ang kambal but he had no other choice than to deal with it.

But then again, napaisip ako.. ganun pa rin ba ang naisip nya nang nalaman nya na
anak nya ang kambal? Did he really love them? O pakitang tao lang? Yung mga
pinaramdam nya sakin sa isla, totoo kaya yun?
He even said he loves me.

Sana naman totoo yun. Kahit yun lang.

Ipinikit ko ang mga mata ko nang mapatulog ko ang mga bata. Pagkarating namin dito
sa San Juan ay agad silang nakaramdam ng antok. Pagod siguro sa byahe.

Nagbabadya nanamang tumulo ang mga luha ko pero pinigilan ko ito. The fact that
we're not with Dylan hurts me like hell. Isang linggo pa lang naman ang nakalipas
mula ng makasama ko ulit sya pero ganito nanaman sya kasakit, ay hindi pala, mas
masakit to eh.

Ang daming nangyari sa loob ng isang linggo. Muntik akong makidnap, dinala ako ni
Dylan sa isla kasama ang mga bata, may nangyari samin ni Dylan, nalaman nya ang
totoo tungkol sa mga anak nya, my kids loved their father so dearly kahit saglit pa
lamang sila magkakilala, we had our exhcange of iloveyous, he asked me to marry
him.. oh yea, I'm his fiance, pero kabit nga lang. So I'm basically the mistress
fiance. I laughed bitterly.

And now, kaming tatlo na lang ang nandito. I need a friend.

I grabbed my phone and dialed Theo's number. I need him right now. Marami akong
gustong isumbong sakanya. And I have to say sorry. At higit sa lahat, I need to
tell him everything about me and Dylan. He doesn't deserve a cheating girl like me.
He needs to know the truth.
And as for me.. I need to let Theo go dahil noon pa man, nakakulong na ang sarili
ko kay Dylan.

Nakailang dial na ako ng number ni Theo, hoping that magriring na iyon pero ilang
beses na rin akong nabigo.

"The number you have dialed is unattended or out for coverage area, please try
again later."

Wala sa loob na ibinato ko ang cellphone ko sa sahig.

Damn this life! Ayoko na talaga. Nakakapagod ang ganito.

Nang maiayos ko ang sarili ko ay pinulot ko ang cellphone ko na kaninang binato ko.
Bago pa man ako makatayo mula sa pagkakapulot ay narinig ko ang isang pamilyar na
boses.

"MAXINE!" Halos maiyak ako nang marinig ko ang boses ni Dylan.

"MAXINE!" He shouted again, dali dali akong tumakbo sa baba. Inilapag ko ang
cellphone ko sa lamesa dahil sa takot na baka maibato ko sakanya yun oras na makita
ko ang pagmumukha nya.

Nilapitan ko ang pintuan na nanginginig.

"OPEN THE DAMN DOOR, MAXINE! I KNOW YOU'RE IN THERE!" He shouted furiously.

Huminga ako ng malalim bago ko tuluyang ipihit pabukas ang pinto.

Nanlaki ang mata ko nang nakita ko ang kamao nyang nakaambang sumuntok. Shit! I
thought for a second na mukha ko ang tatamaan but gladly, he saw me.

Sinubukan kong pigilin ang sarili ko na sugurin sya ng yakap. I know I'm hurt dahil
sa kasinungalingan nya but I miss him badly!

"What are you doing here?" I asked him.

What he did next caught me off guard.

He hugged me.
As much as I wanted to hug him back, ayokong ipakita sakanya na kaya nanaman nya
akong lokohin. I don't want myself to be on his mercy again!

"Dylan!" Sigaw ko sabay tulak sakanya.

"Ano bang ginagawa mo dito?! You shouldn't be here!" I shouted as I tried to close
the door pero iniharang nya ang kamay nya. "Ano bang problema mo?!" I shouted
habang naglakad papasok ng bahay. If we're gonna make a scene, ayokong sa labas
kaya mabuti na andito na kami sa loob ng bahay.

"Dun ka sa mapapangasawa mo! Hindi dito! Hindi sakin!" Damn my voice for cracking.
He might be thinking now na naiiyak ako. Hell, no! I won't give him that
satisfaction.

"Why do you keep on leaving?" He asked in a tired tone. Are you giving up now,
baby?

"Why do you keep on choosing her over me?" I asked with as equally tired as his
tone.

"I didn't chose her!"

"Yes, you did! Two years ago! You chose her over me, Dylan. You knew I was pregnant
pero ano?! You asked her to marry you." Ni hindi ko na mapigilan ang unti unting
pagbuo ng luha ko.

"Maxine, baby. It's not like that. Let me ex-"

"Dylan, I'm tired." Hindi ko na talaga napigilan ang pagiyak ko.

"No. No, baby. Listen to me." He was about to come closer but I stopped him.

"I give up." Sumusuko kong sabi.

"Dammit, Maxine! Damn you!" I was kind of surprised when he shouted. "Lagi kang
umaalis! Lagi kang nangiiwan! Masabihan ka lang ng kung ano ano, nagdedesisyon ka
na agad! Ni hindi mo man lang isipin kung totoo o hindi yung mga nasasagap mo!"

Sa sinabi nyang iyon ay mas lalo akong napahagulgol.

"The problem with you is wala kang tiwala sakin. Mas pinapaniwalaan mo yung nasa
paligid mo kesa sakin. Ni hindi mo ko magawang kausapin tungkol dun. You keep on
running away." He had a point and yes, nasaktan ako lalo dahil totoo ang sinabi
nya. I don't trust him.

"Two years ago, when you left me.. si Monica ang may gawa nun diba?" he asked.

"She said you're getting married!" I reasoned out.

"Goddman, we are! What the hell, Maxine! I am not stupid to ask her in marriage
when I know you're pregnant with my child! Nung ilang buwan ang lumipas, ni hindi
ba sumagi sa isip mo kung bakit wala ka pang nababalitaan sa media na ikinasal na
kami ni Monica?! Ni hindi ba sumagi sa isip mo na kaya hindi pa ako natatali
sakanya ay dahil hindi sya ang gusto kong mapangasawa?!" Halos mapatid ang hininga
ko nang nabanggit nya ang pagbubuntis ko sa mga anak namin. My kids are upstairs, I
almost forgot! Ayoko magising sila at maabutan na nagtatalo kami ng ama nila.
Ayokong magtanong sila dahil hindi pa ako handang putulin ang panandalian nilang
kasiyahan.

"And now, may sinabi ulit sya sayo and you fucking believed her again. Sa tingin mo
hindi ako napapagod? You keep on leaving. Why can't you just stay? Why can't you
just trust me? You're a coward. Duwag ka. Nasaktan ka sa mga narinig mo kaya ka
naduwag alamin ang totoo. You let yourself suffer from misery dahil duwag ka. You
let our kids grow without me dahil naduwag ka. Kung napapagod ka, napapagod din ako
kakahabol. But guess what? Hindi ako kasing duwag mo."

Hindi ko kinaya lahat ng mabibigat na sinabi nya. All he said were true. Tagos sa
puso. Natamaan talaga ako.

And now, nandito na ako sa tabi ng kambal kong anak. I have no idea kung umalis na
ba si Dylan o nasa baba pa. He said he's not gonna give up and that pains me more.

Nakakainis ako, diba? Gusto ko ako yung piliin nya at ipaglaban nya and now that
he's already doing it, ako pa yung lumayo.

No, it's not because ayoko o di naman kaya ay nagiinarte ako. It's just that..
everything that he said earlier made me realize how breakable my trust for him is.
I didn't even think about his side, I didn't mind finding out the truth bago
tumakbo, tumatakas lang ako palagi dahil ayokong masaktan lalo, kahit na ang totoo
nyan eh mas lalo akong nasasaktan sa bawat paglayo ko. At dahil nagawa nyang
ipamukha sakin lahat ng mali ko, nahiya ako hindi lang sakanya kundi sa sarili ko
rin.

I've been selfish and yet Dylan's still there kaya mas lalo akong nahihiya.

I want to be with him pero natatabunan na ako ng hiya.

That's my problem.

Wala na akong Monica na iisipin, sarili ko na lang ang kalaban ko ngayon.

I didn't expect myself to wake up this early. 7:00 am pa lang. Ugh. Oh well, it
should be a great day, isn't it? It's my kids' second birthday.

Yea, the supposed to be their first birthday with their father. I grimaced at
myself. Eto nanaman, ang aga aga eh puro kadramahan.

Speaking of which, I wonder if he left last night. Sabi nya he won't stop until he
gets me and my twins back, right?
I shook my head. Kaligayahan muna ng mga bata ang iisipin ko ngayon.

Pagbaba ko ng hagdan ay agad akong sumilip sa sofa. He's not there. I felt a pang
of disappointment. I should really stop thinking about him muna. Sa mga bata muna
ang atensyon ko.

I went to the kitchen para icheck kung meron bang pwedeng lutuin. Ugh. It's been
almost 2 weeks nang umalis kami kaya pakiramdam ko nga eh walang maluluto pero
gusto ko pa rin magbakasakali.

But before opening the refrigerator, may sticky note na nakadikit dito.

Good morning, sunshine. I went out to buy something to cook. Kiss mo na lang ako sa
mga bata pagkagising nila, okay? I'll be back ASAP. :)

Kumalabog ang puso ko. Who could have left the note?

Dylan? Oh gosh! Dylan didn't leave kagabi! He slept on the couch and probably woke
up early to cook at nang nadiscover nito na walang pagkain, he went out to buy.
Napangiti ako sa naisip ko.

This is it, eto na ang talagang magiging simula namin bilang pamilya.

Malaki ang ngiti kong tinatahak ang living room para makabalik ako sa mga anak ko
nang biglang nagbukas ang pinto.

"Dy-" Napatid ang excitement ko nang di inaasahan na tao ang bumungad doon.

"Oh, ate? Gising ka na pala? Did you see my note? My gosh ha! Kagagaling ko lang
from Manila and ang bumungad saken eh bakante mong ref!" Walang preno nitong sabi
habang dirediretsong naglalakad patungong kitchen.

"K-kelan ka pa dumating?" I tried to hide my disappointment.

"Kaninang around 6 am lang. Why?" Tanong nito habang naglalabas ng mga pinamili
nya.

"W-wala ka bang nakitang ibang tao dito?" Napalingon ito sakin at bahagyang kumunot
ang kanyang noo.
"Wala. Bakit? Dapat ba meron?" Nakangisi na sya sa huling tanong nya.

Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi nya. "H-ha? W-wala ah! Aakyat muna ko. G-gisingin
ko na ang kambal!" Natataranta kong sabi.

Minadali ko ang pagpasok sa silid ng kambal and when I got in, habol hininga nag
ginawa ko. Shit. Muntikan na ang mahuli! But wth, Dylan's not here. He didn't sleep
here tonight. Saan kaya sya nagpunta matapos namin magkasagutan kagabi?

Did he leave already?

Maybe he got tired.

I washed myself and tried to push away all the bad thoughts I have, It's my kids'
day at hindi ito ang tamang panahon para magisip ng masama.

We spent the whole afternoon watching movies and eating. Ang kambal ko ay paminsan
minsan ding nakipaglaro kay Jemimah.
"Why are you here anyway?" I asked her habang binabantayan namin ang kambal kong
nakatulog na sa sofa marahil sa sobrang pagod.

"And why not? Birthday ng mga pamangkin ko no!" Natatawa nitong sabi.

"Yun lang?" Nakataas kilay kong tanong.

"Yea, dapat ba may iba pang rason?" Nakangisi nitong bawi sakin.

"Wala ah!"

"So, ano balak mo sa birthday ng mga anak mo ngayon?"

"Ewan. Probably mamayang gabi kain na lang tayo sa labas? This is not the way it's
supposed to be pero anong magagawa ko? Eh ganito nga bigla ang nangyari." Natatawa
kong sabi kahit na sa totoo lang ay kanina pa ako nasasaktan.

Birthday ng kambal at 6pm na ng gabi pero wala pa rin ni isang sign ni Dylan. No
texts, no calls, ni hindi man lang din pumunta dito.

"Buti na nga lang hindi hinahanap ng kambal ang ama nila." Dagdag ko.

"Hmm.. I wonder why." Makabuluhan nitong sabi. Napataas ang kilay ko sa sinabi nya.
"May palabas ata dyan sa labas mamayang 7 eh. Punta tayo ha!" Masigla nitong sabi
tapos ay yumuko ito at may dinampot na isang paper bag. "Here, nabili ko yan on the
way papunta dito. Yan suot mo ha! Ikaw una ko naisip dyan eh. I have a dress din,
kaya lang floral print. Ligo na ko. Ikaw din!" Tapos ay kumaripas na ako ng takbo.

Nakapagtataka ang kinikilos ng kapatid ko ngayon but I just shrugged it off. What
might happen, anyway?

Gaya ng napagusapan, lumabas kami ni Jemimah kasama ang mga bata bandang alas-siete
ng gabi para sa palabas daw ngayon. May program ba dito sa tabing dagat ngayon? Di
naman fiesta ah?

Nang makarating kami ay ang halos di na mahulugan ng karayom ang lugar. Ang daming
tao. May mga nagfa-fire dance din. Naalala ko nung huling gabi na nanood ako ng
fire dance, kasama ko nun si Dylan dahil sa iniwan ako ni Theo para sa isang phone
call. I remember how angry he was. That was the night he first kissed after almost
2 years. It was a rude kiss that's meant to punish me but still, I lost myself in
it, I even wanted more.

We watched some other shows pa, aside kasi sa fire dancing ay may tumugtog din na
banda. Hindi ko talaga alam kung ano ang meron at parang fiesta ata kung makapag
celebrate ang mga tao. Dagdag pa dito ang isang malaking LCD screen na nakadisplay.
May palabas ba? Or program?

Rock and pop songs were stopped being played by the band now. Mellow music na ang
sumunod.
The weight

Of a simple human emotion

Weighs me down

More than the tank ever did

The pain

It's determined and demanding

To ache, but I'm okay..

I closed my eyes as they played the song. I suddenly remembered Dylan. I know I
told myself not to think about him for today pero pano ko gagawin iyon kung sa
bawat kilos ko eh sya ang naalala ko?

And I don't want to let this go

I don't want to lose control

I just want to see the stars with you

And I don't want to say goodbye

Someone tell me why

I just want to see the stars with you

When i opened my eyes, bumungad sakin ang dalawang anghel na bunga ng pagmamahalan
namin ni Dylan.The kids seemed to enjoy this thing themselves. Aliw na aliw sila.
When I looked at them with their tita Jemimah, dun ko lang napansin ang
pagkakaparehas nila ng soot.

They're wearing clothes with floral design. Talagang match pa ang gusto nila ha?
Natatawa akong umiling sa sarili ko.

You lost, a part of your existence

In the war, against yourself

Oh, the lights,

They light up in lights of sadness

Telling you, it's time to go

The band were pretty good. Napakagaling ng boses nila. Very soothing, no wonder why
nadadala ako ng kanta nila ngayon. Habang pinapanood ko sila, napansin ko na
nakafloral print din sila na may puting shorts.

Floral day ba ngayon?

"Ate, samahan ko lang dalawa sa CR." Biglang paalam ni Jemimah.

And I don't want to let this go

I don't want to lose control

I just want to see the stars with you

And I don't want to say goodbye

Someone tell me why

I just want to see the stars with you

At bago pa ako makasagot sa tanong nya ay umalis na ito kasama ang kambal ko. When
my eyes followed her, nakita ko ang mga tao na pareparehas na nakafloral print ang
mga damit.

Ako lang ang nakaputi.

Then the light went off. And there were no light, literally. Not even a fire or
something. It was dark. And the only thing we could hear is the song being played
by the band and the waves from the sea.

Don't give it up just yet stay grand

For one more minute, don't give it up just yet

Stay grand

Then the next thing happened was, the music trailed off. For a second, tahimik ang
paligid.
Di ko maintindihan ang sarili ko. Bumilis bigla nag tibok ng puso ko. Para bang
nasesense ko na may mangyayari but I wasn't so sure kung ano iyon.

After a short silence, I saw a light flashing from the giant LCD screen.

Nalaglag ang panga ko ng isang nakangiting lalaki ang bumungad dito.

"Magandang gabi, Dylan." Bati ng isang host.

"Good evening, Tito B." Nakangiti nitong sabi. "And sa nanonood ngayon sa buong
Pilipinas, magandang gabi." Narinig kong nagpalakpakan ang mga tao sa pinapanood
ko. Naagaw ang pansin ko ng lugar na kinaroroonan nila. It looked so familiar but I
just can't point out kung saan ko ba iyon nakita.

"So.. Dylan, tell me, handa ka na bang sabihin ang totoo sa lahat?"

Ngumiti si Dylan sa camera. "Oo."

"Totoo bang hindi na tuloy ang kasalan nyo ng socialite mong fiance?"
"Yes."

"Maari bang malaman kung bakit?"

"LEt's just say that we didn't work out."

"And why didn't you guys work out?"

"Because I was meant to work things out with another person and I believe that
she's meant for someone else, too." Sagot ni Dylan.

Napasinghap ako.

"Tell me more about this very controversial love of yours." Paguusisa ng host.

"Well.. we met in the most unexpected way, we even started our relationship out of
the blue, para bang nagmamadali but what can I do? Tinamaan ako the first time we
talked." Tumawa pa ito ng mahina. "And then like some normal relationships, we had
our ups and downs until sa di na kami halos nakaahon sa pagkakalubog but then, we I
found my way back to her and then the rest is history." Nakangiti nitong sabi.

"Wow. You sound so.. in love!" Kumento ng host

"I am. Very." Sagot naman ni Dylan.

Hindi ko na napigil ang pagtulo ng luha ko. He didn't mention my name but he just
declared on national television that he loves me!

"Do you have anything to say to her, tho?" Tanong muli ni Tito B.

"Actually, yes." Aniya.

And then.. the screen blacked out. Napanganga ako. Natigil ang iyak ko. Pinunasan
ko ang luha ko. Gusto kong magwala at kausapin ang nagooperate. Lalakad na sana ako
nang napansin ko ang pagilaw ng isang spot light.

No, dalawang spot light!

Isa ay mula sa gilid kong restaurant ni Theo na halos sampung metro ang layo mula
sakin at ang isa ay..

sakin..
Napahawak ako sa bibig ko nang unti unti kong naaninag kung sino ang lumalapit
sakin.

"Maxine, marami akong gustong sabihin." Aniya habang papalapit sya sakin.

"Maxine." Muli nitong sabi nang maabot nya ako.

"I remember the day more than two years ago kung paano tayo nagkakilala. Hinila mo
ako dahil akala mo ako yung ‘boyfriend’ mo." Natawa ako at ang mga tao sa paligid
sa sinabi nyang iyon.

"Loko!" Pinalo ko ng mahina ang braso nya.

"But I didn't know you have the capability of captivating my eyes and mind. Ever
since that day, hindi ka nawala sa isip ko and that was when I realized that you
have the capability of owning me without even wanting me. But then, things happened
kaya bigla bigla kang lumayo."

He paused for a while and continued.

"But when you became mine, I started falling deeply in love with you. We were so
happy, I was so happy dahil mahal mo rin ako. Until one day, something bad
happened. I almost died, my memory of us were gone.. but you stayed. And we were
blessed with twins. Pero hindi pa dun natapos ang lahat, you left.. and when you
left, my world crashed down." Umiiyak na nitong sabi. Ni hindi ko namalayan na pati
pala ako ay umiiyak na rin.
"When I gained my memory back, halos kamuhian ko ang sarili ko dahil nagawa kita
kalimutan kahit pa hindi ko ginusto. But I found my way back.. I found you and when
I did, nabuhay ang dati kong pagkatao. Pero agad din itong namatay nang nakita kong
masaya ka na sa iba. Pero pinangako ko sa sarili ko na ipaglalaban kita. Hindi na
kita hahayaan pang makawala at nang nagkaroon nga ako ng pagkakataon, binuhos ko
ang sarili ko para mabawi kita. Itinaya ko uli ang sarili ko para makasama kita.
Pero hindi na nga ata natapos tapos ang problema dahil for the second time, you
left me."

Hindi ko na napigilan ang sarili ko na humagulgol, I didn't even care kung maraming
nakakakita sakin ngayon.

"PERO.. Pero naalala mo yung sinabi ko kagabi nung nahanap ulit kita? Hindi kita
susukuan kasi mahal kita. Kaya andito ako ngayon, sa harapan mo at ng maraming tao
para patunayan na hinding hindi ako titigil na habulin ka."

I almost dropped my jaw when he kneeled down in front of me.

"Maxine Andrea Buenavista, marry me, spend your lifetime with me, live with me."

Without further ado, hinila ko sya pataas at hinalikan sa labi tapos ay niyakap ko
sya ng mahigpit. "Yes." Bulong ko.

Kumalas ito sa pagkakayakap at muling nagsalita gamit ang microphone na hawak nya.
"She said YES!" Natatawa nitong sabi.

Tumawa ako habang nagpalakpakan ang crowed.

"Oh." Nagataka ako nang inabot nya sakin ang panyo nya. Tinaasan ko ito ng kilay.
"Punasan mo luha at sipon mo na tumutulo, this is live on national television."

"You!" Nanlaki ang mga mata ko sakanya sabay hablot sakanya ng panyo. Agad kong
pinunasan ang mukha ko. "Sana sinabi mo agad!" Napipikon kong sabi

"Edi hindi na surprise!" Aniya habang tumatawa. Nabigla naman ako nang hinapit nya
ako papalapit sakanya sabay halik sa noo ko. Here." Aniya habang bahagya nitong
nilayo ang katawan nya sa katawan ko upang makuha ang kaliwang kamay ko nang hindi
inaalis ang isa nitong kamay sa bewang ko. "Your ring."

Napangiti ako nang maisuot nito sa daliri ko ang singsing.

"And, darling?" Paguumpisa muli nito. Tinignan ko sya. "I still have another
surprise for you." Bulong nito.

"Huh?"

Hindi na sya sumagot. Sa halip ay hinila nya ako papunta sa mini stage na nakaset-
up.

"Paging Mayor Ortiz." Aniya sa microphone.

"Dylan?" Nagtatakang tanong ko.

"Andito!" Sigaw ng isang lalaking mukhang nasa early 50s niya.

"Sorry, baby. Next time na yung engrandeng wedding, promise. I just can't wait any
longer! You have to be mine already!" Aniya habang hinahatak ako sa pinakagitna ng
stage.

"What?"

"Civil wedding muna, hija." Sabi ni mayor na malaki ang ngiti.

"What?!" Gulat kong tanong kay Dylan.

"You just said yes! Now, mayor, marry us." Excited nitong sabi.

"H-hindi pwede!" Tutol ko.

"But you just said yes!" Halos natawa naman ako sa tantrums nya.

"P-pero wala tayong witnesses!"

"Yan ang crowd oh!" Sigaw nya sabay turo sa mga tao sa paligid. "Or if you want,
parents mo at parents ko din pwede. They are here anyway."

Nalaglag ang panga ko at sinundan ko ang tingin nya.

There I saw my mom and his mom wiping their tears while our dads were giving him a
"good job" sign.

"Oh edi, tara na!" I said approvingly.

Happiness, at last.

=================

Epilogue 1

AN: Yes, EPILOGUE 1 pa lang to kasi may EPILOGUE 2 pa. :)

AND PLEASE JOIN MY FB GROUP. https://www.facebook.com/groups/520849081375015/ OR

CLICK THE EXTERNAL LINK. SEE YOU GUYS THERE! ;)

ANDREA'S STORY IS UP! Check my profile. 14 days.

THEO'S STORY IS UP! Check my profile. The LeFevre Mafia: Owned by the Other Mafia
Boss.

EPILOGUE
“Ate! Stop biting your nails!” Iritadong suway sakin ni Jemimah.

Nagulat ako sa sigaw nya kaya tiigil ko agad ang pagkagat kagat sa kuko ko.

“What can I do? I’m nervous, Jemimah!” I cried.

“Oh my god! Ate please, don’t cry, hey! Nasira na nga lipstick mo pati ba naman buo
mong make up eh sisirain mo pa. Do you wanna look ugly on your wedding day, ate?!”
Frustrated nitong sabi habang nilalabas ang binaon nyang make up kit. “Here, let me
fix you.”

“That is kung may matutuloy pa ba na wedding.” Nanginginig kong sabi. I’m really
trying so hard not to sob.

“Ate, you should stop being negative! Ano ka ba naman.” Aniya.

“Pano kung pag dating natin sa simbahan eh wala na sila? Pano kung wala na sila
dun? What if Dylan leaves?! Mamatay ako, Jemimah!” Sabi ko habang nilalagyan nya
ako ng powder malapit sa mata ko. Ibinaling ko ang tingin ko sa driver. “Kuya,
matagal pa ba?”
“Naku ma’am, mga ilang minuto pa po, traffic po kasi. Wag po kayo magalala ma’am
sigurado akong hindi tatakbo si sir Dylan.” He answered with a reassuring smile.

Hindi ko talaga naalis alis sa katawan ko ang kaba. Hindi dahil sa ikakasal na ako
at magiging ganap na akong Mrs. Sebastian kundi dahils a sobrang traffic at kanina
pa kami dito, baka nga nagsialisan na ang mga tao doon! Hindi ko na alam ang
gagawin ko pag nawala pa sakin si Dylan. Ayan nanaman, nagbabadya nanaman ang luha
ko. Agad akong huminga ng malalim upang mapigilan ang nalalapit kong pag-iyak.

“Ate, we have to go sa prepared room for you dito sa simbahan. We still have to
get you fixed.” Jemimah said as we reached the church. Laking pasasalamat ko nang
nakita ko ang maraming tao sa simbahan. Pero gaya nga ng sabi ni Jemimah, kelangan
pa nila akong ifinal retouch bago magsimula ang kasal. We’re even 30mins early para
talagang mapaghandaan nila ang event na ito. Maging ako man, I want this to be
smoothly perfect.

Sa bandang likod ng simbahan kami ibinaba at dumaan kami sa hallway na kung saan ay
hindi kami makikita ng mga tao. Upon reaching the room, nagsimula silang ayusan
akong muli. Kinakabahan akong pasulyap sulyap sa antigong orasan na nakasabit sa
dingding.

Kinse mintuos na lamang ay kasal ko na. I was waiting impatiently when I heard a
knock.
“Pasok.” I said abang nakatalikod.

“Maxine..” breathlessly said by someone.

I hurriedly faced him. Halos mangiyak ngiyak ako dahil matapos ang mahabang
panahon, he showed up.

“Theo.” Ni hindi ako nagdalawang isip na tumakbo papalapit sakanya just to hug him.

“Hey, dahan dahan, pretty girl. Baka magusot wedding gown mo.” He joked bago ako
yakapin. “I missed you.”

What he said made my tears fall. “I missed you too.” Pabulong kong sabi.

“Huy! Wag ka ngang iiyak! Baka yang make up mo masira! Hindi ko alam magmake up
ha!” He said while laughing.

Tinignan ko sya at sumabay sa tawa nya. Mahinahon kong pinahid ang mga luha kong
tumulo na.

“Where have you been? Bigla kang nawala.”

“He sighed before answering me. “May inasikaso lang akong sobrang importanteng
bagay.”

“Mas importante pa sakin?” I pouted. “But I am your bestfriend!” I almost cried.

He showed a sad smile. I almost cursed myself for reacting that way. We became
lovers! I am so insensitive.

“Alam mo namang ikaw an pinakaimportante sakin. That’s why I had to fix things.”
Aniya. Medyo naguluhan ako but I chose not to ask further more.

“T-theo.. I’m sorry.” I swallowed the lump on my throat before starting to speak
again. “I’m really sorry, Theo. I tried. I tried real hard but when he came back, I
realized I’d always fail no matter how hard and how many times I try.” I felt
guilty but I know he deserves to know everything.

He hugged me. Sobrang higpit and hugged him back equally. “I know, Maxine. I know
how hard you tried, I was there, remember? And I know when you told me before that
you loved me, I knew it was real. Even if saglit lang yun, alam kong totoo yun and
that’s the happiest part.”

Lalo kong hinigpitan ang yakap ko kay Theo. He’s a good man, a perfect gentleman.
Swerte ang babaeng magiging asawa nya, it’s just that.. it’s not me because I am
meant to be with someone else. As much as I want to love Theo back, I cant.. dahil
simula pa lang, hindi ko na nabawi ang puso ko kay Dylan. I want to give Theo what
he deserves that’s why I’m setting him free.

“Find someone that will make you more than happy, Theo.” Sabi ko sakanya.
Kumalas sya sa pagkakayakap sakin at nginitian ako. “I will.”

“You deserve all the happiness in the world.” Ngiti kong sagot sakanya.

“And you, too. Kaya nga kelangan mo na magretouch dahil limang minuto na lang
maguumpisa na ang kasal mo.”

Agad akong napatingin sa orasan at totoo nga, limang minuto na lang! Muli kong
tinignan at niyakap si Theo bago ako magayos ulit ng aking sarili.

“Thank you for everything. You will always have a special spot in my life, Theo.” I
murmured.

“You will forever have a special spot in my heart, Maxine.” He whispered and then
kissed me on my cheeks before finally letting go of me.

Without looking back, hinayaan kong umalis si Theo sa loob ng silid na yun even if
it means that we might not see each other again. But I guess that’s how it works.
We both have to let go of each other because we are not meant to be.

Inayos ko ang sarili ko at inihanda ko ang loob ko upang harapin ang taong matagal
ko ng mahal, ang taong nakatakda talaga para sakin.

=================
IMPORTANT

Epilogue 2 of PP will be posted after my final tests, probably by the second week
of April.

For now, please do read Sold to the Mafia Boss. It's under the The Lefevre Series I
am currently working on. STTMB is a story about Marcus LeFevre(bother of Theo
LeFevre).

ANDREA'S STORY IS UP! Check my profile. 14 days.

THEO'S STORY IS UP! Check my profile. The LeFevre Mafia: Owned by the Other Mafia
Boss.

And thank you very much sa nagbasa ng PP. I love you all. Sana ma-love nyo din ang
LeFevre Series. :)

And I am very much aware na madami talaga flaws and kulang sa PP, daming di naclear
and churvaness kaya naman, I'll start editing it. :D Maaring may baguhin at idagdag
pero konti lang para hindi magulo ang takbo ng story. Thank you sa comments and
opinions and suggestions, I really considered them kaya I decided to make little
changes sa PP without affecting its flow. Thank you guys!

Anyways, COMMENTS, OPINION, SUGGESTIONS AND QUESTIONS WILL BE ENTERTAINED, just

leave a comment and I'll answer them one by one. Thank you! <3

=================

Epilogue 2

PLEASE JOIN MY FB GROUP:

https://www.facebook.com/groups/520849081375015/

Or simply click the external link. Thank you. See you guys there!

ANDREA'S STORY IS UP! Check my profile. 14 days.

THEO'S STORY IS UP! Check my profile. The LeFevre Mafia: Owned by the Other Mafia
Boss.

Dylan's POV

"Oh mag ingat kayong dalawa sa first day of school niyo ha? Big girl and big boy na
ang mga babies ko grade 1 na. Andrea wag sasama sa strangers. Remember what papa
told you about candies and strangers. And Luis, wag kakalimutan ang bilin ni papa."
I reminded them both and handed them their backpacks. Ang tagal naman ni Maxine sa
school office! Di ko pa tuloy maiwan ang mga bata.

"Yes papa, I wont let anyone bully my sister. And di ko po siya babayaan." Luis
replied, feeling like he is an older brother to Andrea when in fact, Maxine told me
he's only older by 20 seconds!

Binuhat ko si Luis.

"That's my boy. Mana ka talaga kay papa." I proudly said and whispered "Hindi kay
mama" He laughed and gave me a high five as though as he agrees with me.

Nabaling naman ang attention ko sa prinsesa ko na malapit na umiyak at para bang

nakayakap ng mahigpit sa legs ko. "Oh honey what's wrong? Are you scared?" I asked
in a very comforting voice.

Buhat ko na silang dalawa ngayon. Buti nalang hindi sila mabigat like Maxine!
Hahahaha.

"Yes papa. Takot po ako baka wala akong friends dito tsaka po ibully ako. Pwede po
bang dito nalang kayo ni mama hanggang matapos po ang school?" Umiiyak niyang
paliwaganag.

"Andito naman si Luis. Don't worry, baby. Di ka niya papabayaan. Atsaka tinuruan ko
yan ng karate eh!" I laughed then planted a kiss on her forehead.

"Oh bakit umiiyak ang baby girl? Nagaway nanaman ba kayo ni kuya?" Nilingon ko ang
pinanggalingan ng boses na iyon. She's walking with poise kahit na malaki na ang
tyan nito at kahit na doble na ang katawan nya compared before. Halata ang
pagaalala sa mukha nito. She's always like this, she's always soft when it comes to
our kids.

Pero pag dating sakin, she's a tiger!

She isn't tame pag dating sakin, lagi syang nagrrage, lagi akong inaaway o
sinusungitian, which I find cute and attractive.
"No mama!! Di ko po siya inaaway. Takot lang po siya sa school." Luis trying his
best to look innocent.

"Anak kong maganda, wag ka na matakot. Remember what mama said? Talk to your
classmates, be nice and make friends with them. Halika na, kiss na kay mama. And
then pumunta na kayo sa classrooms niyo baka malate pa kayo. Kuya, ikaw din kiss
na."

She kissed our children and I did the same. Binaba ko na ang kambal para makapunta
na sila sa classroom.

"Mama, they won't bully me, diba po? Hindi nila ako aaway?" Andrea asked

"Yes, of course, baby. Bakit naman nila aawayin ang princess ko? Eh ang bait bait
and pretty like mama!" Maxine laughed to comfort Andrea.

When my little princess heard that she's as pretty as her mama, her eyes twinkled.
Talagang gustong gusto nya na nasasabihan na magkasing ganda sila ng mama nya.
Hindi lang talaga si Maxine ang malambot sa mga bata, even the kids are very soft
and sweet when it comes to t heir mother.
Samantalang sakin ay hindi, they always play their stubbornness on me and their
pacute tactics. Maxine blames me for that, masyado ko daw kasi pinapamper. Like pag
umiiyak sila, lagi ko sinusuhulan. Unlike Maxine, pag nagkamali o umiiyak ang mga
bata, pagsasabihan nya ang mga ito in a sweet way until they learn their lessons.

"And remember to smile, princess. It's your first day!" Nakangiting sabi ni Maxine.

Nahimasmasan na si Andrea at nangibabaw na ang excitement ang nararamdaman niya.

The twins nodded and bid us goodbye sabay takbo papasok sa room nila, pero hindi pa
man nakakalayo ang kambal ay tumakbo ito pabalik sa amin na parang may nakalimutan.

"Naforgot namin ang kiss!!" They said in chorus.

"But we already kissed you both." Sagot ni Maxine na halatang confused din.

"Si baby di pa namin na kikiss." tinuro ni Andrea ang tyan ni Maxine at

nagbungisngis naman si Luis.

I laughed at them.

Binuhat ko ang dalawa hanggang maabot na ng mukha nila ang tyan ng kanilang mama.
They both looked so happy nung makakiss na sila kay bunso.
I can say na kahit hindi pa nakakalabas si Warren, mahal na mahal na siya ng
kambal. Pati narin kaming dalawa ni Maxine. She is 6 months pregnant.

We stayed outside their room for 30mins para lang makasiguro na wala na problema sa
admission nila sa school. After that, we walked hand in hand out of the campus.

Nang makarating na kami sa kotse, binuksan ko na ang sasakyan para makapasok si

Maxine at sinuot ko na ang seatbelt sa kanya.

"I'll tell you something you don't know yet." Nagopen ako ng topic to past time
habang pinapainit ko ang makina ng kotse.

Bigla syang umayos ng upo at humarap sakin. "Meron pa kong hindi alam?" Natawa
nitong sagot. "Ano yun?" She asked.

Tatlong taon na kaming kasal pero malakas pa rin talaga ang epekto nya sakin. Every
waking day of my life, lalo akong nahuhulog sakanya. She's my angel, she's my light
in the dark, she's the gravity that pulls me, she's my blessing in disguise.

Who would have thought that we'll end up together? Ang dami naming downs noon. Puro
heartaches na akala ko ay hindi na matatapos.
I remember myself almost wanting to die dahil lamang sa sobrang pangungulila
sakanya.

"Tessa and Martin are still unemployed. I d." Pagamin ko.

"Huh?” Kumunot ang noonnya at tumaas ang isa nyang kilay.

"I destroyed them.” I said grinning.

"You what?!" Di makapaniwalang tanong nito.

She blushed. Ang ganda nya lang magblush talaga.

MAXINE’S POV

We did nothing much that morning, nagkwentuhan lang kami and watched television
until I fell asleep. Hindi ko nga namalayan na sa entertainment room na kami
nakatulog.

"What time is it?" I murmured as I saw him staring at me. Weird but I love it when
he stares at me.
"It's 1, baby." He said and then planted a kiss on my lips. "Wake up now, kakain na
tayo, baka malipasan ka ng gutom at pati yang si baby Warren natin sa loob mo eh
magutom din." Aniya.

"I had a dream." Paguumpisa ko ng kwento nang akmang tatayo na sana sya.
"Napanaginipan ko yung araw na.. umalis ako." She said

Di sya sumagot.

"I saw you reading the letter I made. I saw you cry." I continued.

"Why did you write that letter, anyway? Why did you lie?" He asked as he hugged her
tight. Maybe he sensed that I was about to cry.

"I-i was so hurt with what happened. Kaya I-i lied. I-i want to hurt you the same
way. I want you to feel the feeling of losing someone so important. A-at natakot
ako na b-baka lalo lang mapahamak ang mga bata sa tyan ko." With that, I started
sobbing.

"Hush now, baby." He said as he kissed my forehead. "It's done. Tapos na tayo sa
heartaches. We now have each other and we have a lifetime to prove the love that we
have." I nodded. "Now, get up so that we could eat. We still have to pick up the
kids at 3:00."

"Can we eat here? I wanna watch our wedding video while we eat." Pagsusumamo ko.
"Uhm, okay but first.. akyat muna tayo sa kwarto?” Aniya. Tinaasan ko sya ng kilay.

“Bakit pa?” Nagtataka kong tanong.

“Basta. Tara na.” Sabi nito tapos ay inalalayan ako hanggang sa makaakyat kami pero
nang nasa tapat na kami ng kwarto, tinakpan nya ang mata ko.

“Huy!” Nagulat kong suway. I tried removing his hands kaso nga lang ay mapilit ito.

“Wait, baby. Just walk.” Bulong nito sakin. I did what he said. Ginabayan naman nya
ako sa paglakad.

“Alright. Now, open your eyes.” Utos nya nang natanggal na nya ang kamay nya.

When I opened my eyes, nabigla ako.

Our white sheet was covered with red rose petals. It was too sensual, sensual yet
sweet. The sheets weren’t that fixed and that made it more look sensual.

“Wow..” I amazingly said. “P-pano..?” Tanong ko.

“You were sleeping so yea.. surprise.” Sabi nito. “There’s more, go on, lapit ka.”
Sabi nya na agad ko namang sinunod.

My instinct told me to look through the wrinkled parts of the sheet. At sa

pinakagitnang bagahi ng kama, I saw a necklace. It was a platinum necklace with a
pendant of two circles, a smaller circle studded with diamonds is enclosed in a
bigger but plain circle.

“Happy anniversary.” Bulong nito sakin sabay halik sa batok ko. Maluha luha ko
syang hinarap.

“Happy anniversary.” I kissed him on his lips. I didn’t expect this. I looked at
the necklace tapos ay inabot ko iyon sakanya. He got my point.

Muli akong tumalikot at hinayaan syang isuot iyon sakin. “Bakit ganito pendant?” I
asked.

“Hmm? Those circles are us, baby.” Aniya. “The love we have, actually. That smaller
circle is the love you have for me, I know it’s unending.” Sabi pa nito. Nang
naramdaman kong tapos na nyang ikabit iyon ay muli akong humarap sakanya. “And this
bigger circle is what I feel for you. I love you more than you love me and I will
protect you endlessly.”

With the love i have for him, I gave him a sweet kiss.. that eventually led into
another. For the nth time, even with our little angel inside me, he made me feel
the prefectly pleasures of the love that we share.
And only him could make me feel those perfect pleasures.

LEFEVRE SERIES IS NOW ON GOING. CHECK IT ON MY PROFILE.