Mglebi 5 - Gocha Manvelidze

www.evpatori.
ge
გოჩაგოჩაგოჩაგოჩ
ა მანველიძე
მანველიძე
მგლები
მგლები
მგლები
მგლები 5
(უკანასკნელი
უკანასკნელი უკანასკნელი
უკანასკნელი ქურდი
ქურდი ქურდი ქურდი)
საგამოძიებო სამსახურის უფროსმა აუჩქარებლად ჩაიკითხა

მიმართვა და მკაცრი ტონით ჰკითხა რიბკინს:
– რას ნიშნავს ეს?!

– მე მოვითხოვ სასამართლო სამედიცინო ექსპერტის მიმართ
მოკვლევის დაწყებას, – უპასუხა გამომძიებელმა.
– და, რას მიიღებ მაგით?
– მონაცემებს, რომელთა საფუძველზეც აღიძვრება სისხლის

სამართლის საქმე.
– რომელსაც შენ სტახანოვური ტემპებით გამოიძიებ და

საბრალდებო სკამზე დასვამ ექსპერტიზის ხელმძღვანელს?!
– ისეთი მიამიტი არ ვარ, ექსპერტიზის ხელმძღვანელობის ციხეში

გასტუმრებას რომ ვგეგმავდე. მისთვის სამსახურიდან
გათავისუფლებაც საკმარისი სასჯელი იქნება, – უპასუხა რიბკინმა.
– მაინც, რა ბრალდებას უყენებ, რისთვის დავიწყოთ მოკვლევა? –

ჰკითხა სამსახურის უფროსმა.
– გამოძიებისთვის გადამწყვეტი მნიშვნელობის მქონე

ნივთმტკიცებების განადგურების გამო, – ოფიციალურად
წარმოთქვა რიბკინმა.
– რას გულისხმობ?
– ექსპერტიზის ხელმძღვანელის განკარგულებით,

გამოკვლევაზე წარდგენილ გვამს კრემაცია ჩაუტარდა – იმ
გვამს, რომელიც, სავარაუდოდ, გეგეშიძეს ეკუთვნოდა.
– და, რაა ამაში კანონსაწინააღმდეგო? – გაუკვირდა სამსახურის

უფროსს, – სხვა რა უნდა გაეკეთებინათ, სუვენირად ხომ არ
დაიტოვებდნენ გეგეშიძის მძორს?!
– მაპატიეთ, ნიკოლაი პეტროვიჩ, მაგრამ, თქვენი ირონია

უადგილოდ მეჩვენება! – უკმაყოფილოდ ჩაილაპარაკა
რიბკინმა.
– რა გეჩვენება უადგილოდ? – მკაცრად ჰკითხა სამსახურის

უფროსმა.
– ჩვენ ვსაუბრობთ პიროვნებაზე, რომელიც ეჭვმიტანილია

უშიშროების ფედერალური სამსახურის თანამშრომლის
მკვლელობის ორგანიზებაში. ამას დაუმატეთ რუსეთში,
უკრაინასა და საქართველოში ჩადენილი მკვლელობები.
პრაქტიკულად ჩვენ სერიულ მკვლელთან გვაქვს საქმე!
– გვქონდა!.. – შეუსწორა სამსახურის უფროსმა, – ამჟამად გეგეშიძე

ჯოჯოხეთში იმყოფება. ექსპერტიზა კი კანონმდებლობის მოთხოვნის
შესაბამისად მოქმედებდა – განახორციელა ყველა სავალდებულო
პროცედურა და მოახდინა გვამის კრემაცია.
– ექსპერტიზამ გვამის კრემაცია კი არა, ნივთმტკიცებების

განადგურება მოახდინა! – უკმაყოფილოდ შენიშნა რიბკინმა.
– კეთილი, შენი აზრით, როდემდე უნდა შეენახათ გვამი?
– ვიდრე მისი იდენტიფიკაცია არ მოხდებოდა!
– უცნაური კაცი ხარ, – გაეცინა სამსახურის უფროსს, – ცოტა ხნის

წინ მითხარი, ექსპერტიზამ გეგეშიძის გვამის კრემაცია მოახდინაო.
ახლა კი მეუბნები, რომ ის იდენტიფიცირებული არ იყოო!
– იმაზე, რომ გვამი მართლაც გეგეშიძეს ეკუთვნოდა, მხოლოდ ირიბი
მტკიცებულებები მიუთითებს, კერძოდ, აწ გარდაცვლილი ვალერი
რიჟკოვის ერთობ ბუნდოვანი განმარტება. საუბრისას მან მითხრა,
რომ გეგეშიძე მანქანით გაიქცა. გაქცევისას ის გადააწყდა ჩეჩენი
კრიმინალის, გამზათის დაჯგუფების წევრებს. მათ შორის მოხდა
შეტაკება, ურთიერთსროლისას კი მანქანა აფეთქდა და გეგეშიძე
დაიღუპა.
– რა გეჩვენება ამაში ბუნდოვანი? ჩემის აზრით, ყველაფერი

ნათელია – გეგეშიძე თავისნაირ ავაზაკებს ემსხვერპლა, –
მშვიდად თქვა სამსახურის უფროსმა.
– რიჟკოვის განმარტებას ოფიციალურ ჩვენებად არავინ

ჩათვლის. მე ხომ მისი დაკითხვა ვერ მოვასწარი – ის
პროკურატურიდან გასვლისთანავე მოკლეს!
– მაგაზე ნუ ღელავ. მთავარია, შენი ხელმძღვანელობა როგორ

შეაფასებს წარმოდგენილ მასალებს, მე კი შენ ბოლომდე გენდობი.
შეგიძლია, საქმეს შენი ახსნა-განმარტება დაურთო.
– მაგრამ, მე არ მჯერა, რომ გეგეშიძე დაიღუპა!
– რა გაძლევს ამის საფუძველს?
– რიჟკოვის მკვლელობა! – სწრაფად თქვა რიბკინმა – გეგეშიძის

გარდა, ვერავინ გაბედავდა პროკურატურის წინ „ეფესბეს” ოფიცრის
დემონსტრაციულად მოკვლას – ეს ხომ პირდაპირი გამოწვევაა! მან
გვაგრძნობინა, რომ ნებისმიერ ჩვენგანს გაუსწორებს ანგარიშს.
– ამ საკითხს მოგვიანებით ისევ დავუბრუნდებით. ბუნებრივია,
რიჟკოვის მკვლელობა გაუხსნელი არ დარჩება. ახლა კი ერთ
კითხვაზე მიპასუხე: შენი აზრით, რიჟკოვის მკვლელობა პირადად
გეგეშიძემ ჩაიდინა?
– არა, – თავი გაიქნია რიბკინმა, – მე მკვლელობის

თვითმხილველებს ამოსაცნობად გეგეშიძის ფოტოსურათები
წარვუდგინე და მათ განაცხადეს, რომ თავდასხმა სლავური
გარეგნობის მამაკაცმა განახორციელა. მაგრამ, ამაში არაფერი
მეჩვენება უცნაური – გეგეშიძის ბანდაში რამდენიმე ათეული
თავზეხელაღებული მკვლელია.
– სწორედ ამის მოსმენა მინდოდა, – კმაყოფილებით თქვა სამსახურის

უფროსმა, – გეგეშიძის ბანდა ყოველთვის გამოირჩეოდა
შურისმაძიებლობით და ის არასდროს ასხვავებდა ერთმანეთისგან
კრიმინალებსა და ხელისუფლების წარმომადგენლებს. სხვათა შორის,
ამ ბანდას უკრაინაში რიჟკოვზე მაღალი თანამდებობის პირებიც ჰყავს
მოკლული!
– თქვენ მიგაჩნიათ, რომ რიჟკოვი გეგეშიძის ბანდის წევრებმა

მოკლეს და პირადად მას არაფერი აკავშირებს ამ თავდასხმასთან?!
– მართალი ხარ, სწორედ ასე ვთვლი. გეგეშიძე დაიღუპა, მისმა

მიმდევრებმა კი ჩათვალეს, რომ ეს რიჟკოვის დამსახურებით მოხდა
და შურისძიების მიზნით დაესხნენ თავს – ლოგიკურია?
– დიახ და საკმაოდ დამაჯერებლადაც ჟღერს, მაგრამ, ეს მაინც ვერ

ხსნის გეგეშიძის გვამის ნაჩქარევ კრემაციას.
– ისევ კრემაცია, – ამოიოხრა სამსახურის უფროსმა, – გთხოვ,
იგორ, ნუ დავიწყებთ თავიდან!
– კეთილი, ოღონდ, ერთი პირობით – ლოგიკური ახსნა მიეცით

ექსპერტის საქციელს.
– იგორ! – ხმა გაიმკაცრა სამსახურის უფროსმა, – მგონი, დაგავიწყდა,

ვის კაბინეტში იმყოფები! მე არ მევალება ექსპერტიზის
ხელმძღვანელობის გადაწყვეტილებების შეფასება და
ახსნა-განმარტებების გაცემა. გადაწყვეტილებების მიღებისას
ვეყრდნობი მხოლოდ იმ მონაცემებს, რომლებსაც შენ წარმომიდგენ.
შენ მიერ მოპოვებული მონაცემები კი ასეთია:
გეგეშიძე დაიღუპა, ხოლო ექსპერტიზამ განახორციელა მისი გვამის

კრემაცია და ამით ყველაფერი დამთავრდა. მე ვერ ვხედავ საქმის
ძიების პერსპექტივას. მით უმეტეს, ექსპერტიზის ხელმძღვანელის
მიმართ მოკვლევის დაწყების საჭიროებას.
– ვერ დაგეთანხმებით, ნიკოლაი პეტროვიჩ. მე ხომ ექსპერტისთვის

რაიმე განსაკუთრებული არ მითხოვია, მხოლოდ გვამიდან
გენეტიკური მასალის აღება შევთავაზე, რაც მომავალში გვამის
იდენტიფიკაციის შესაძლებლობას მოგვცემდა!
– რატომ აიკვიატე, რომ გეგეშიძე ცოცხალია?
– ჩვენ გვაქვს გვამი და, სავარაუდოდ, ის გეგეშიძეს ეკუთვნის, მაგრამ,

ექსპერტიზა ვერ ამტკიცებს ამას. გვამი ისეა დამწვარი, რომ მისი
ვიზუალურად ამოცნობა შეუძლებელია. ამასთან, ექსპერტიზა ვერც
იმას ადასტურებს, რომ გვამი სხვა პიროვნებას ეკუთვნის. რჩება
მხოლოდ ერთი გზა – გენეტიკური ანალიზი. სწორედ ამ საკითხის
შესათანხმებლად შევხვდი ექსპერტიზის ხელმძღვანელს და გვამიდან
გენეტიკური მასალის აღება ვთხოვე. მან პირობა მომცა, რომ ასეც
მოიქცეოდა, ჩემი წამოსვლის შემდეგ კი სასწრაფო განკარგულება
გასცა, მოეხდინათ გვამის კრემაცია. რას მივაწერო ეს, ნიკოლაი
პეტროვიჩ?
– შენი აზრით, რასთან უნდა შეედარებინათ გვამიდან აღებული

მასალები?
– შედარებისთვის აუცილებელ მასალას გეგეშიძის

ქალიშვილისგან, ნატო გეგეშიძისგან მოვიპოვებდი. ასეთი
ექსპერტიზა ზუსტი დასკვნის მიღების შესაძლებლობას
მოგვცემდა.
– გეგეშიძის ქალიშვილის ადგილსამყოფელი თუ იცი?
– სავარაუდოდ, ის გერმანიაში, მის დედასთან, ვანდა ანსბახთან უნდა

იმყოფებოდეს.
– მისი დედა გერმანიის მოქალაქეა?
– დიახ.
– და როგორ გგონია, შეძლებდი გეგეშიძის ქალიშვილის დათანხმებას

ექსპერტიზაში ნებაყოფლობით მონაწილეობაზე?
– სავარაუდოდ, ის უარს იტყოდა ექსპერტიზაში მონაწილეობაზე,

მაგრამ, მე მაინც შევძლებდი საჭირო მასალის არაოფიციალურად
მოპოვებას. ამისთვის თმის ღერი ან ფრჩხილის ფრაგმენტიც
საკმარისი იქნებოდა.
– ტყუილად გქონდა იმის იმედი, რომ მსგავს ავანტიურაში

ჩამითრევდი. საერთაშორისო სკანდალებიღა გვაკლია!
– საქმის მნიშვნელობიდან გამომდინარე...
– არავითარი „მნიშვნელობიდან გამომდინარე”! – ხაზგასმით

წარმოთქვა სამსახურის უფროსმა, – კანონმდებლობის ჩარჩოებში
თუ ვერ ეტევი, გირჩევ, სხვა სამსახური მოძებნო – სამომავლოდ
გაითვალისწინე!
– ახლა აღარ ღირს ამაზე ლაპარაკი. გვამი აღარ არსებობს და

მასთან ერთად ექსპერტიზის შესაძლებლობაც დაიკარგა, –
რიბკინმა ახლოს მიუწია სამსახურის უფროსს მოკვლევის
დაწყების დადგენილება, – იმაზე კი, თუ რატომ მოხდა ეს, თავად
ექსპერტებმა უნდა გაგვცენ პასუხი.
– დაივიწყე, – სამსახურის ხელმძღვანელმა გულგრილად

მოჭმუჭნა დადგენილება და სანაგვე ყუთისკენ მოისროლა.
– ესე იგი...
– შენ სწორად გამიგე – მოკვლევას არ დავიწყებთ. ვერ ვხედავ

საამისო საფუძველს და, უფრო მეტიც, მიმაჩნია, რომ ექსპერტიზის
ხელმძღვანელი სწორად მოიქცა, არაოფიციალური გზით
მოპოვებული მასალების საფუძველზე ის დასკვნას ვერ გასცემდა.
– მე სხვა ვერსია მაქვს: ექსპერტიზის ხელმძღვანელი ვიღაცის

ინტერესების სასარგებლოდ მოქმედებდა. მან შეგნებულად
გაანადგურა გვამი, რათა არ მომხდარიყო მისი იდენტიფიცირება.
– და, ვის ინტერესებს იცავდა, შენი აზრით, ექსპერტი? – ჰკითხა

სამსახურის უფროსმა.
– არ ვიცი. მხოლოდ ერთი რამ შემიძლია, ვივარაუდო: მისთვის უარის

თქმას, ექსპერტიზის ხელმძღვანელმა ჩემთან, განსაკუთრებით
მნიშვნელოვან საქმეთა გამომძიებელთან დაპირისპირება ამჯობინა.
სამსახურის ხელმძღვანელმა უკმაყოფილოდ გაიქნია თავი.
– კმარა, იგორ! ეტყობა, გადაიღალე. ახლა შენთვის ყველაზე

კარგი დასვენება იქნება. რას იტყვი ორიოდ კვირით სოჭში
გამგზავრებაზე?
– შვებულებას მთავაზობთ? – გაუკვირდა რიბკინს.
– ჰო... დაისვენე.
– საქმე? – რიბკინმა საქაღალდეს მიაპყრო მზერა.
– რაც შეეხება საქმეს... – სამსახურის უფროსი მცირე ხნით ჩაფიქრდა

და მერე განაგრძო, – გეგეშიძის მიმართ ყველაფერი გარკვეულია. ამ
მიმართულებით ძიების გაგრძელებას აზრი არ აქვს. რიჟკოვის
მკვლელობის ფაქტი ცალკე საქმედ გამოიყოფა, თუმცა, ამას შენთვის
მნიშვნელობა აღარ აქვს. რიჟკოვის საქმეს სხვა გამომძიებელს
გადავცემ, შენ კი შვებულებიდან დაბრუნების შემდეგ ახალ საქმეს
მიიღებ.
– ასე აპირებთ საქმიდან ჩემს ჩამოშორებას?! – დაუფარავი ბრაზით

წამოისროლა რიბკინმა, – სიმართლე გითხრათ, მე სრულიად სხვა
ახსნა მივეცი მომხდარს – ჩავთვალე რომ ექსპერტიზა გეგეშიძემ
მოისყიდა, ან, უბრალოდ, შეაშინა. ახლა კი ვხვდები, რომ გვამის
განადგურება თქვენს ინტერესებშიც შედიოდა!
– ხომ არ შეიშალე?! – მზერა გაეყინა სამსახურის უფროსს, –

ხვდები, რომ ასეთი სიტყვებისთვის, შემიძლია, სამსახური
დაგატოვებინო?!
– მემუქრებით?!
– არა, იგორ, დამიჯერე, მე შენთვის ცუდი არ მინდა. პირიქით,

მომწონს კიდეც შენი პირდაპირობა, მაგრამ, ჩვენს საქმიანობაში
მოქნილობა უფრო მეტად ფასობს.
– არა, ნიკოლაი პეტროვიჩ, ამ შემთხვევში თქვენი თეორია ვერ

იმუშავებს. ვერ ვხვდები რით დაიმსახურა გეგეშიძემ თქვენი
კეთილგანწყობა, მაგრამ, პირობას გაძლევთ, რომ ამ საქმეს არ
მოვეშვები. ის თუ წარმოგიდგენიათ, რამდენი ადამიანისთვის
გამოგაქვთ განაჩენი, გეგეშიძის მიმართ ძიების შეწყვეტით?! მე
საკმაოდ კარგად შევისწავლე მისი წარსული და, დარწმუნებული ვარ,
რომ ის არ შეჩერდება. საპატიმროს გარეთ მისი ყოფნა თავისთავად
ნიშნავს ახალ სისხლისღვრას.
– რამდენი ხანი მუშაობდი მის საქმეზე? – მოულოდნელად

ჰკითხა სამსახურის ხელმძღვანელმა.
– რამდენიმე თვე, – უხალისოდ უპასუხა რიბკინმა.
– და, რას მიაღწიე იმ რამდენიმე თვეში, რამდენით მიუახლოვდი

გეგეშიძეს? იმ დროს, როდესაც შენ კაბინეტში იჭყლეტდი ტვინს,
ის მშვიდად განაგრძობდა საქმიანობას. შეგახსენო რამდენი
ადამიანი შეიწირა მისმა თარეშმა?
– არ არის საჭირო, მე კარგად ვიცნობ სისხლის სამართლის

საქმეს.
– სხვათა შორის, მე ერთხელაც არ გამომითქვამს საყვედური შენი

უნაყოფო მუშაობის გამო!
– ჩვენ გვქონია საქმეები, რომლებსაც ორი, სამი წელი

ვიძიებდით, – შენიშნა იგორმა.
– გვქონია, მაგრამ, იმ საქმეების ძიებისას შენ უყოყმანოდ

ასრულებდი ჩემს მითითებებს და მე არ ვაპირებ ამ წესის შეცვლას, –
ამ სიტყვებთან ერთად სამსახურის ხელმძღვანელმა საქაღალდე
მაგიდის უჯრაში შეინახა! – წასვლისას კადრების განყოფილებაში
შეიარე და უთხარი, რომ შვებულებაში გასასვლელი საბუთები
მოგიმზადონ.
– განცხადებაც ხომ არ დავწერო სამსახურიდან საკუთარი

სურვილით გათავისუფლებით მოთხოვნით?!
– ჯერჯერობით არ არის საჭირო, – მშვიდად უპასუხა

სამსახურის ხელმძღვანელმა.
– ჩემთვის გეგეშიძე თავზეხელაღებული, ცივსისხლიანი მკვლელია,

რომელმაც სავსებით დაიმსახურა სიცოცხლის ბოლომდე საკანში
ჯდომა. მაგრამ, დროდადრო მეჩვენება, რომ ის სამართლიანად
იქცეოდა! – ცივად ჩაილაპარაკა რიბკინმა და სწრაფი ნაბიჯით წავიდა
კარისკენ.
***
დიმიტრი გრომოვის სამუშაო ოთახში ჩვეული არეულობა სუფევდა:

მაგიდაზე დასტებად ელაგა ჟურნალ-გაზეთები, წიგნები, სხვადასხვა
გამოცემიდან ამოჭრილი სტატიები. კომპიუტერის მონიტორსა და
კლავიატურას შორის სიგარეტის ნამწვავებით სავსე საფერფლე იდო.
მაგიდის ერთ მხარეს – პრინტერი, მეორეს კი სუფთა ფურცლების
შეკვრა იკავებდა.
– როგორ მუშაობ ამ ბარდაკში? – რიბკინმა უკმაყოფილო მზერა

მოავლო მაგიდას და მასპინძელს გახედა.
– ეს ბარდაკი კი არა, შემოქმედებითი ქაოსია. ძალიან გთხოვ,

ნურაფერს ახლებ ხელს, – აჩქარდა დიმიტრი, როგორც კი
სტუმარმა გაზეთების დასტის გვერდზე გაწევა მოინდომა, –
უკეთესი იქნება, თუ მაგიდისგან მოშორებით, სავარძელზე
დაჯდები...
რიბკინი ახალი გადასული იყო პროკურატურაში, როდესაც დიმიტრი

გაიცნო. ახალ თანამდებობაზე დანიშვნისას ხელმძღვანელობამ
საგანგებოდ გააფრთხილა, თავი შორს დაეჭირა სკანდალური
სტატიებით ცნობილი ჟურნალისტისგან. რიბკინმა ყურად იღო
გაფრთხილება და მუდამ ცივად ხვდებოდა პროკურატურაში მისულ
ახალგაზრდას. მათ დაახლოებას საგამოძიებო სამსახურში მომხდარმა
ინციდენტმა შეუწყო ხელი. ერთ-ერთი საქმის ძიებისას, ჯგუფის
ხელმძღვანელმა იგორის შევიწროება სცადა, მაგრამ ის არ შეეპუა
ძალადობას. საგამოძიებო ნაწილის ხელმძღვანელობამ არ მოიწონა
ახალბედა გამომძიებლის თავნებობა და მისი სამსახურიდან
გათავისუფლება გადაწყვიტა. მაგრამ, ვიდრე გადაწყვეტილებას
სისრულეში მოიყვანდნენ, საქმეში დიმიტრი ჩაერთო. იგორისთვის
დღემდე უცნობი იყო, საიდან შეიტყო ჟურნალისტმა საგამოძიებო
სამსახურში არსებული დაპირისპირების შესახებ, თუმცა, მისმა მწვავე
სტატიამ ყველაფერი შეცვალა – მოვლენები საპირისპირო
მიმართულებით განვითარდა და სამსახური იგორის ხელმძღვანელმა
დატოვა. ამ შემთხვევის შემდეგ იგორი და
დიმიტრი თავისთავად დაუახლოვდნენ ერთმანეთს, რაც მალე

მეგობრობაში გადაიზარდა.
– დაღლილი მეჩვენები, – დიმიტრიმ ყურადღებით შეათვალიერა

სტუმარი, – ჩაის დალევ? მაცივარში ლუდიც მაქვს.
– რამე უფრო მაგარიც ხომ არ მოიძებნება შენს მაცივარში? –

ჰკითხა რიბკინმა.
– არაყი გინდა? – გაუკვირდა დიმიტრის. იგორი ძალიან

იშვიათად სვამდა სპირტიან სასმელს.
– ჰო.
– ესე იგი, ცუდადაა საქმე, – ჩაილაპარაკა დიმიტრიმ და

სამზარეულოს მიაშურა.
ორიოდ წუთში მასპინძელი ოთახში დაბრუნდა, ჟურნალების

მაგიდაზე არყის ბოთლი და ჭიქები დააწყო, იგორის პირისპირ
დაჯდა და ჰკითხა;
– რა შეგემთხვა?
– მგონი, სამსახურიდან წასვლა მომიწევს.
– შენით გინდა წამოსვლა თუ გათავისუფლებენ? – ჰკითხა

დიმიტრიმ.
– ჩემით თუ არ წამოვედი, გამათავისუფლებენ.
– და, იმედი გაქვს, რომ ისევ ჩემი დახმარებით შეინარჩუნებ

სამსახურს?
– არა... მაგის არც იმედი მაქვს და არც სურვილი. უბრალოდ,

ჩუმად ყოფნას არ ვაპირებ.
– ასეთი რა გაქვს სათქმელი? – უმალ დაინტერესდა დიმიტრი.
– გახსოვს, სამი წლის წინ, პიტერში, სინთეტიკური ნარკოტიკის –

„ალიგატორის” მწარმოებელი ლაბორატორია რომ აღმოაჩინეს?
– რა თქმა უნდა. გახმაურებული საქმე იყო, – დაუდასტურა

– იმ საქმეში ერთი ქართველი კანონიერი ქურდი ფიგურირებდა,

გეგეშიძე....
– მგელო?
– კარგად ხარ ინფორმირებული, – შეაქო იგორმა.
– პურის ფულს მაგით ვშოულობ. როგორც მახსოვს, მაშინ

გეგეშიძე აიყვანეს, მაგრამ, გაქცევა მოახერხა.
– მართალი ხარ, „კრესტებიდან” გაიქცა, – დაუდასტურა იგორმა.
– მაგრამ, შენ ხომ არაფერი გაკავშირებდა იმ საქმესთან?
– მაშინ არ მაკავშირებდა, ახლა კი... – რიბკინმა ჭიქა არყით შეავსო,

სულმოუთქმელად გამოცალა და ლაპარაკი განაგრძო: – ერთ
ჩანაწერს მოგასმენინებ და დანარჩენი შენ თვითონ გადაწყვიტე.
– სისხლის სამართლის მასალაა?
– არა, პირადი საუბარია. ამ ჩანაწერის არსებობის შესახებ არავინ

იცის. გარწმუნებ, ბევრისთვის ნამდვილი შოკი იქნება მისი გახმაურება,
– უპასუხა რიბკინმა და მაგიდაზე დიქტოფონი დადო.
იგორი მაშინვე მისწვდა დიქტოფონს, ჩართო და მოსასმენად

მოემზადა.
ორიოდ წამში ოთახში რიჟკოვისა და რიბკინის საუბრის ხმა

გაისმა:
– სხვანაირად არ შეგეძლო ჩემთან შეხვედრა? რაში დაგჭირდა ჩემი

სამსახურის ამ საქმეში ჩარევა?!
– სამსახურის საქმეში ჩარევაში რას გულისხმობ? – ჰკითხა

იგორმა.
– უწყებას, რომელიც სამსახურში გამომიგზავნე. შეგეძლო, პირადად

დამკავშირებოდი. თუ, ფიქრობ, რომ უარს გეტყოდი შეხვედრაზე?!
– მე შეხვედრაზე კი არა, დაკითხვაზე დაგიბარე!

– ცეცხლს ეთამაშები, იგორ, არ დაგავიწყდეს, ვისთან გაქვს
საქმე!
– სწორედ მაგის გარკვევას ვცდილობ ამდენი ხანია! მე არ

მაინტერესებს ის გულის ამაჩუყებელი ამბავი, რომელიც შენს
ხელმძღვანელობას გააცანი. პირდაპირ გკითხავ: რატომ მოკალი
რუსლან ტარბა? – თქვა რიბკინმა.
– რა?! პროვოკაციას მიწყობ?! – ხმას აუწია რიჟკოვმა.
– ვალერი, შენ კარგად მიცნობ და ხვდები, რომ ასეთ კითხვას

უსაფუძვლოდ არ დაგისვამდი!
– შენც კარგად მიცნობ და უნდა ხვდებოდე, რომ ასეთი კითხვა არ

უნდა დაგესვა!
– კარგი, იყოს ასე, მაგრამ, მაშინ, სხვანაირად მოგვიწევს საუბარი.

ერთ ჩვენებას წაგიკითხავ... გაითვალისწინე, რომ ეს სისხლის
სამართლის საქმის მასალებია... მაშ, ასე: „სროლა მიწყნარებული არ
იყო სამალავიდან სახეგასისხლიანებული მამაკაცი რომ დავინახე.
სასტუმროსკენ მორბოდა. ვიფიქრე, დავეხმარები-მეთქი, მაგრამ,
ხელში პისტოლეტი დავუნახე და ამან შემაშინა. იმ მამაკაცმა ახლოს
ჩამიარა. მან ვერ შემნიშნა, მაგრამ, მე შევძელი მისი შეთვალიერება.
ეს კაცი ვალერი რიჟკოვი იყო....”
– გილოცავ, – რიჟკოვმა თეატრალურად დაუკრა ტაში, – მაგრად

გიმუშავია. ასე განაგრძე და მალე რომელიმე პროვინციული
გამომძიებლის თანამდებობას მიაღწევ.
„როგორც კი რიჟკოვი სასტუმროში შევიდა, – ჩვენების კითხვა
განაგრძო რიბკინმა, – კიდევ ორი მამაკაცი შევნიშნე. იმავე მხრიდან
მორბოდნენ, საიდანაც რიჟკოვი მოვიდა. ერთს პისტოლეტი ეჭირა,
მეორე უიარაღო იყო. ამ დროს საპირისპირო მხრიდან კიდევ ორნი
გამოჩნდნენ. უიარაღომ მათ დაუყვირა – გაიქეცითო!.. პისტოლეტიანი
და ის ორნი იქვე მდგარი მანქანისკენ გაიქცნენ. მანქანა მაშინვე დაიძრა
ადგილიდან და მოსახვევში მიიმალა. წამის შემდეგ გაისმა აფეთქების
ხმა...”
– დავიღალე, იგორ, – შეაწყვეტინა რიჟკოვმა, – მე ვიცნობ მაგ

მასალებს, რა საჭიროა გამეორება?
– არა მგონია, ამ ჩვენებას იცნობდე... გავაგრძელოთ: „სროლა

აფეთქებისთანავე შეწყდა. ცოტა ხანში სასტუმროდან რიჟკოვი და
კიდევ ორნი გამოვიდნენ, იქაურობა მოათვალიერეს და
მოსახვევისკენ წავიდნენ, სადაც მანქანა იწვოდა. ამ დროს მოსახვევს
კიდევ ერთი მამაკაცი გამოსცდა, მგონი, დაჭრილი იყო, რადგან,
ბარბაცით მოდიოდა და რამდენიმე ნაბიჯის შემდეგ ჩაიკეცა.
რიჟკოვი მაშინვე იმ მამაკაცთან მივიდა. სიტყვები არ მესმოდა,
მაგრამ, ჩემამდე რამდენჯერმე მოაღწია ყვირილმა, მერე კი
რიჟკოვმა დაჭრილს ცემა დაუწყო – რამდენჯერმე ჩაარტყა, ბოლოს
კი პისტოლეტის ლულა მიაბჯინა შუბლზე და გაისროლა. ნანახმა ისე
შემაშინა, რომ მაშინვე უკან გავფოფხდი და, როგორც კი ტყემდე
მივაღწიე, გავიქეცი”... – რას იტყვი ამაზე?
– უაზრო ბოდვაა და მეტი არაფერი, – მშვიდად უპასუხა

რიჟკოვმა, – ვინ მოგცა ეგ ჩვენება?
– ავტოსადგომის დარაჯმა. ამასთან ერთად, მან ფოტოსურათზეც

ამოგიცნო – დაადასტურა, რომ სწორედ შენ ესროლე რუსლან
ტარბას.
– გაგიჭირდება. მხოლოდ ერთი მოწმის ჩვენებით ვერაფერს

დაამტკიცებ! მაგ ჩვენებით რომელიმე დიშოვკასთან მართლაც
გაქაჩავდი, მაგრამ, ჩემნაირ კაცს ვერაფერს დააკლებ!
– ცდები, ვალერი, მე სხვა მოწმეებიც მყავს.
– ვინ? – მექანიკურად ჰკითხა რიჟკოვმა.
– ოპერატიული ჯგუფის წევრები, რომლებსაც შემთხვევის

ადგილზე მოუწიათ მუშაობა და, თავად რუსლან ტარბა!..
– რა?! – რიჟკოვი აშკარად დაიბნა, – გადარჩა?!
– საოპერაციო მაგიდაზე გარდაიცვალა, მაგრამ, რაღაცის თქმა

მაინც მოასწრო!
– რა თქვა?
– ერთი წინადადება, მაგრამ, ის სრულიად საკმარისია

საბრალდებო სკამზე შენს დასასმელად!
– იგორ, რად გინდა ამის გახმაურება?.. ყველაფერი დამთავრდა:

გეგეშიძე მკვდარია. აღარც ნეჯეთი, ტარბა და გამზათი იტყვიან
რამეს. ჯობია მეგობრებად დავრჩეთ. დარწმუნებული იყავი, რომ მეც
შემიძლია სამაგიეროს გადახდა. შენ შეძლებ ყველაფრისთვის სხვა
ელფერის მიცემას... ვინ იყო ტარბა? – დიშოვი ინფორმატორი,
რომელიც თავის გაუმაძღრობას გადაჰყვა. არ ღირს იმ ნაბიჭვრის
გამო „ეფესბეს” გადამტერება!
– შენ წარმოიდგინე, რომ ცალ ფეხზე მკიდია ტარბაც და

დანარჩენი ნაბიჭვრებიც!
– მაშ, ვისი ინტერესი გაქვს?
– შენი! – ცივად მოსხიპა რიბკინმა, – შენ დაამკვიდრე აფხაზეთში

არაბი ნაბიჭვარი, რომელიც ჩეჩნეთში ჩვენს ჯარისკაცებს ყელს
სჭრიდა!.. შენ შექმენი სოხუმში ნარკობარიგების ოაზისი და შენვე
ქმნიდი ახალ ნარკოტრასას –
განა ეს საკმარისი არ არის?! საკმარისიცაა და უფრო მეტიც,

მაგრამ, ეს ყველაფერი არ არის – შენ მე გადამაგდე!
– გადაგაგდე?! – გაიკვირვა რიჟკოვმა.
– გეგეშიძის სანაცვლოდ შენ, ნეჯეთის ხელშეუხებლობა მოითხოვე!

მაშინ არაფერი ვიცოდი ნეჯეთის საქმიანობისა და მოქმედი
ნარკოტრასის შესახებ. ეს რომ მცოდნოდა, ვერაფრით ვერ
დამითანხმებდი თანამშრომლობაზე. მაშინ ჩავთვალე, რომ ნეჯეთის
სახით, „ეფესბეს” ინფორმატორს იცავდი და ამიტომაც დაგყევი.
მაგრამ თურმე, სრულიად სხვა გეგმები გქონია. შენს ინტერესებში
საერთოდ არ შედიოდა გეგეშიძის აყვანა. მხოლოდ დროის გაწვევა
გინდოდა და მანამდე აპირებდი გეგეშიძის თავიდან მოშორებას, სანამ
მე მის აყვანას შევძლებდი!.. მართალი ვარ თუ არა?!
– არა, ცდები, იგორ!
– მაგას სასამართლო გაარკვევს!

– ესე იგი, ვერ შევთანხმდით?
– გამორიცხულია! გამოუცდელი ღლაპი არ ვარ და იმასაც ვხვდები,

რომ ასე იოლად არ მოხვდები საბრალდებო სკამზე. „ეფესბე”
სისხლის უკანასკნელ წვეთამდე იბრძოლებს შენთვის და მუნდირის
ღირსების შენარჩუნებისთვის, მაგრამ, არ გირჩევ ამ გზით წასვლას –
ეს შენვე გავნებს!
– რატომ?
– მე შენთვის ყველაფერი არ მითქვამს... ტარბამ შენთვის რაღაცის

გადმოცემა მოითხოვა – მისი ბოლო სიტყვები იყო: „მე რიჟკოვმა
მომკლა, მაგრამ, თვითონაც დიდხანს ვერ დატკბება სიცოცხლით!...
სისხლი სისხლის წილ!..“ – ეს გეგეშიძის მუქარაა და, ის, მკვდარი თუ
ცოცხალი, მაინც შეასრულებს სიტყვას!..
– და, რა ამით?
– შენთვის ციხე ყველაზე მშვიდი სამყოფელი იქნება. მე კარგად

შევისწავლე გეგეშიძის წარსული და, შენს ადგილზე უფრო
სერიოზულად მოვეკიდებოდი მის მუქარას!
– გეგეშიძე მკვდარია! – ავად წამოისროლა რიჟკოვმა.
– მისი ხალხია ცოცხალი!
– შენი ლოგიკით, იმ ავაზაკებს მთელი ცხოვრება ციხეში უნდა

ვემალო?!
– არა, ამისთვის ორი წელიც გეყოფა. ამ დროის განმავლობაში

გეგეშიძის ბანდას ბოლოს მოვუღებთ, შემდეგ კი შეძლებ ციხიდან
ცხვირის გამოყოფას.
– საინტერესო წინადადებაა, მაგრამ, მე მაინც უარს ვიტყვი!
– ესე იგი, ჩვენების მოცემასაც არ აპირებ?
– მე უკვე გითხარი სათქმელი!
– მაინც მოგიწევს ამის გაკეთება!
– სცადე!..
ჩანაწერი შეწყდა. ოთახში ხმადაბალი შიშინის ხმა გაისმა.
დიმიტრიმ დიქტოფონი გამორთო და იგორს ჰკითხა:
– ეს ის პოლკოვნიკი რიჟკოვია, პროკურატურის წინ რომ

მოკლეს?
– ისაა. ამ საუბრიდან ხუთი წუთიც არ იყო გასული, კეფაში

ტყვია რომ დაახალეს! – უპასუხა იგორმა.
– და, მის მკვლელობაში გეგეშიძეა ეჭვმიტანილი?
– საქმე უფრო რთულადაა და მე ამის დამტკიცებას ვცდილობ, ჩემი

ხელმძღვანელობა კი მიმტკიცებს, რომ გეგეშიძე დაიღუპა. შეგონებამ
რომ არ გაჭრა, შვებულებაში გამისტუმრეს და საქმე სხვა
გამომძიებელს გადასცეს.
– საინტერესოა... – დიმიტრი დიქტოფონს მისწვდა და ჩანაწერის

გადახვევა დაიწყო, რათა თავიდან მოესმინა საუბარი.
– მაგრამ, გაფრთხილებ, დიმა: ძალიან სახიფათო საქმეა. ვისაც ამ

საქმესთან უშუალო შეხება ჰქონდა, ყველა დაიღუპა.
– ნუ პანიკობ. ხომ გითხარი, ამით ვშოულობ პურის ფულს, –

გაიცინა დიმიტრიმ და ჩანაწერი ჩართო.
***
სტუმრები ნელ-ნელა იყრიდნენ თავს აგარაკზე. პირველი ვოვა

ჩუმაკოვი და დემიანი მოვიდნენ, შემდეგ – ჯაბა. ბოლოს „ვერშინას”
ადვოკატმა, ვასილიჩმაც შემოაღო სასტუმრო ოთახის კარი.
– ყველა აქ ვართ, შეგვიძლია, დავიწყოთ, – თქვა ლუკამ,

როგორც კი სტუმრები მაგიდას შემოუსხდნენ, – ჯერ შენ
მოგისმენთ, ვასილიჩ, რა ვითარებაა კიევში?
– სახარბიელოს ვერაფერს ვიტყვი. კიევი ძალიან გააღიზიანა

ნოვაკის დაღუპვამ.
ნოვაკის ხსენებამ ლუკას ცოტა ხნის წინ განვითარებული მოვლენები

გაახსენა. ნოვაკი „ვერშინის” დამფუძნებლის, ელია ბუკოვსკის ახლო
მეგობარი იყო. მათი ცხოვრება ძალიან ჰგავდა ერთმანეთს. ლუკამ
ორივე ერთ პერიოდში გაიცნო. იმ დროისთვის ისინი ყველასთვის
შეუმჩნეველი, რიგითი ფინანსისტები იყვნენ. ლუკას დახმარებით ელიამ
„ვერშინა” დააფუძნა, რომელიც მალე მსხვილ კომპანიად გარდაიქმნა.
მოგვიანებით კი, „ვერშინის” საბანკო ანგარიშების მეშვეობით, ნოვაკმა
ხელისუფლების უმაღლესი ეშელონებისკენ გაიკვლია გზა და
პრეზიდენტის მრჩევლობასაც მიაღწია. ამასთან, ის კურირებდა
შინაგან საქმეთა სამინისტროსაც. ასეთი ურთიერთობა ორივე
მხარისთვის მომგებიანი იყო. შინაგან საქმეთა სამინისტროს
კურატორისა და პრეზიდენტის მრჩევლის მფარველობა საგრძნობ
უპირატესობას ანიჭებდა „ვერშინას” კონკურენტებთან
ურთიერთობისას. თავის მხრივ კი, ნოვაკი, მხარდაჭერის სანაცვლოდ
თავისი საბანკო ანგარიშების შევსების შესაძლებლობას იღებდა. გარდა
ამისა, ნოვაკის უშუალო ჩარევით, ლუკას ძებნა მოეხსნა. უკრაინის
შინაგან საქმეთა სამინისტრომ ის დაღუპულად გამოაცხადა, რაც მას
მშვიდად ცხოვრების შესაძლებლობას აძლევდა. მაგრამ, ნათქვამია,
არაფერი გრძელდება უსასრულოდ: რამდენიმე წლის
შემდეგ, ელიამ ჩათვალა, რომ ლუკა და მისი მეგობრები ზედმეტ

ტვირთად აწვნენ „ვერშინას” და მათი თავიდან მოშორება გადაწყვიტა.
ეს უდიდესი შეცდომა იყო, რასაც იგი თავად შეეწირა. ელიას დაღუპვას
არაფრით უმოქმედია ნოვაკისა და „ვერშინის” ურთიერთობაზე.
კომპანიას დირექტორთა საბჭო ხელმძღვანელობდა. ნოვაკი კი კიევში
ლობირებდა მის ინტერესებს. მაგრამ, სიმშვიდე დროებითი აღმოჩნდა.
ელიას დაღუპვა სამაგალითო არ გამოდგა ნოვაკისთვის და, თავის
გავლენაში დარწმუნებულმა, იგივე შეცდომა დაუშვა – ლუკასთან
დაპირისპირებულ, რუსეთის „ეფესბეს” პოლკოვნიკს, ვალერი რიჟკოვს
მიემხრო. მისი აზრით, რიჟკოვს ყველა შესაძლებლობა გააჩნდა
გეგეშიძის დასამარცხებლად. სავარაუდოდ, ეს დაპირისპირება ლუკას
სიკვდილით, ან კიდევ, – საკანში სამუდამოდ გამოკეტვით უნდა
დასრულებულიყო, რაც მას „ვერშინაზე” გავლენის გაზრდისა და,
საბოლოოდ, მისი მითვისების შესაძლებლობას მისცემდა. მაგრამ,
იმედი ამაო აღმოჩნდა: რიჟკოვი და მისი დაჯგუფების წევრები
დამარცხდნენ, თავად რიჟკოვი საიქიოში გაემგზავრა და
დაპირისპირებას შეეწირა ნოვაკიც. თუმცა, მის დაღუპვასთან ერთად,
„ვერშინამ” დაკარგა გავლენიანი მხარდამჭერი, რომელიც წლების
განმავლობაში იცავდა კომპანიის ინტერესებს. სწორედ ამ საკითხის
მოსაგვარებლად იმყოფებოდა „ვერშინის” ადვოკატი კიევში.
– ეს მოსალოდნელიც იყო. კიევი ასე ადვილად არ შეურიგდებოდა

შინაგან საქმეთა სამინისტროს კურატორის დაღუპვას, –
ადვოკატს მიუბრუნდა ლუკა.
– მე სხვა შეფასებას მივცემდი მათ რეაქციას, – უპასუხა

ვასილიჩმა.
– რა შეფასებას?
– გასაგებია, რომ ასეთი თანამდებობის პირის დაღუპვა, თავისთავად,

გააღიზიანებდა კიევს. იქ ყოფნისას არაერთი მუქარის მოსმენა
მომიხდა: ყველას დაჭერა-გაციმბირება, „ვერშინის” საქმიანობის
შეჩერება, ანგარიშების გაყინვა, ჩაძირვა, ჩამარხვა და ასე შემდეგ...
მაგრამ, ეს მხოლოდ ზედაპირული რეაქციაა და მეტი არაფერი.
რეალურად, კიევს სხვა რამ აშფოთებს – ისეთი კომპანიისა და ხალხის
არსებობა, რომელსაც ხელისუფლება ვერ აკონტროლებს. პირველ
ყოვლისა კი, ეს შენ გეხება!
– კაცუბას შეხვდი? – ჰკითხა ლუკამ.
რომან კაცუბა უკრაინის რადის დეპუტატი იყო, რომელიც

უშუალოდ „ვერშინისა” და ნოვაკის ხელშეწყობით მოხვდა
საკანონმდებლო ორგანოში.
– შევხვდი... ცდილობდა, არ შემემჩნია, მაგრამ, მართლაც

შეშინებულია. კიევში ახლოს არ გამიკარა, ქალაქგარეთ,
მიყრუებულ აგარაკზე შემხვდა.
– რას ერჩი? სწორად მოქცეულა. მისი კომპრომეტირება ჩვენ
თვითონ არ გვაწყობს.
– სიფრთხილე და შიში ძალიან განსხვავდება ერთმანეთისგან.

ფრთხილი – გონებით მოქმედებს. მშიშარა – ემოციით, – შენიშნა
– ოჰო! შენ ფსიქოლოგიც ყოფილხარ! – გაეცინა ლუკას.
– ასეთ ვითარებაში „ვერშინას” ფსიქოლოგი უფრო გამოადგება,

ვიდრე ადვოკატი!..
– რას უნდა ველოდოთ კიევიდან? – განაგრძო ლუკამ.
– ოფიციალურად, ნოვაკის დაღუპვაში შენ არავინ გადანაშაულებს.

თავის დროზე, უკრაინის შინაგან საქმეთა სამინისტრომ დაღუპულად
გამოგაცხადა და ძებნაც შეაჩერა. ახლა სამინისტრო თავის
გადაფურთხებულს ვეღარ ალოკავს. უნდათ თუ არა, შენ
ხელისუფლებისთვის მკვდარი ხარ. თანაც, სულ ცოტა ხნის წინ
რუსეთის, უკრაინისა და საქართველოს პროკურატურებმა ერთობლივი
საგამოძიებო ჯგუფი შექმნეს. მე მხოლოდ ნაწილობრივ ვიცნობ
ჯგუფის მუშაობის დეტალებს, მაგრამ, უეჭველად ვიცი, რომ უკრაინის
პროკურატურა თავგამოდებით ამტკიცებდა, რომ შენ მოკვდი. გარდა
ამისა, ნოვაკი რუსეთში დაიღუპა და, აქედან გამომდინარე, ძიებაც
რუსულმა პროკურატურამ უნდა ჩაატაროს. თუმცა, ეს შეღავათს მაინც
არ მოგვცემს. სიმართლე რომ გითხრა, მერჩივნა კიდეც, გამოძიება
უკრაინას ჩაეტარებინა. ჩვენი კავშირებით შევძლებდით უკრაინის
პროკურატურასთან საერთო ენის გამონახვას. რუსებს ასე მარტივად
ვერ მივუდგებით.
– შენ საქმის ოფიციალურ მხარეზე საუბრობ. რას უნდა
ველოდოთ არაოფიციალურად? – საუბარში ჩაერთო ვოვა
ჩუმაკი.
– კიევში გრძნობენ, რომ ეს საქმე უხმაუროდ ვეღარ მოგვარდება.

ნოვაკთან ერთად მათი „ეფესბეს” პოლკოვნიკი, რიჟკოვიც დაიღუპა.
მათთვის ამ საქმის გამოძიება პრინციპული საკითხია. ისინი არ
შეჩერდებიან, ვიდრე რიჟკოვის მკვლელს საკანში ან სამარეში არ
გაისტუმრებენ. უკრაინის პროკურატურას თავისთავად მოუწევს
გამოძიებაში ჩართვა და რუსებთან თანამშრომლობა. ასეთ ვითარებაში
კაცუბა ვერაფრით დაგვეხმარება. რუსებს უკრაინულ რადაში ბევრად
მრავალრიცხოვანი და გავლენიანი მხარდამჭერები ჰყავთ. ისინი
ყველაფერს გააკეთებენ, რათა რუსები კმაყოფილები დაბრუნდნენ
მოსკოვში. კიევი თავისთავად აღმოჩნდება არჩევნის წინაშე: მან ან
უნდა გაანადგუროს „ვერშინა” და მასთან ერთად ყველა, ვინც ამას წინ
აღუდგება, ან კიდევ, დაუპირისპირდეს რუსეთს და ამით დაიმსახუროს
მკვლელების მფარველების იარლიყი. თანაც, გაითვალისწინეთ, რომ
ყოველივე ეს მოახლოებული არჩევნების ფონზე ხდება. არა მგონია,
რომელიმე უკრაინელ პოლიტიკოსს კრიმინალების მფარველის იმიჯით
სურდეს საზოგადოების წინაშე წარდგომა. პირიქით, ჩვენ ისე
გაგვემიჯნებიან, როგორც კეთროვნებს. ბევრი კი სასწრაფოდ
მოირგებს კანონიერებისთვის მებრძოლის მანტიას და ჩვენს მოშთობას
შეეცდება. ასე რომ, იმაზე ლაპარაკი, თუ რას აირჩევს კიევი,
ზედმეტად მიმაჩნია.
– ესე იგი, უკვე გამოგვიტანეს განაჩენი? – თქვა ლუკამ.
– ჯერჯერობით არა. კიევი მოლოდინის რეჟიმშია, მოსკოვს

უთმობს პირველი სვლის გაკეთების უფლებას, ჩვენ კი
თავისებურ ულტიმატუმს გვთავაზობს.
– კიევს შეუძლია, შეურიგდეს „ვერშინის” არსებობას, რადგან

ბევრისთვის ის მაინც ჩვეულებრივ კომპანიად რჩება, მაგრამ, შენ
სამუდამოდ უნდა დატოვო უკრაინა. კაცუბამ მაგრძნობინა, რომ
შინაგან საქმეთა სამინისტრო არასდროს დაუშვებს რუსების მიერ შენს
ცოცხლად აყვანას. მათ თავზარს სცემს მოსკოვში გამართული
საჩვენებელი სასამართლო პროცესის პერსპექტივა, რომელზეც შენ
ბრალდებულის რანგში წარდგები! შენ თუ წახვალ კიევი „ვერშინას” არ
გაანადგურებს!
– ემიგრაციაში მგზავნიან? – გაეღიმა ლუკას.
– მე ასე არ ვიტყოდი, – თავი გაიქნია ვასილიჩმა, – ემიგრანტს აქვს

უკან დაბრუნების შანსი, შენ კი ამის შესაძლებლობას არ
გიტოვებენ!
– რატომ ჰგონიათ, რომ უკრაინა ასე ძვირფასია ჩემთვის? მე აქ

სახლიც კი არ გამაჩნია. ერთადერთი, რაც აქაურობასთან
მაკავშირებს, მეგობრები და წასული მეგობრების საფლავებია, –
ლუკამ სიგარეტს მოუკიდა და ღრმა ნაფაზი დაარტყა, – ისე,
მოულოდნელი არაფერი მომხდარა. თავიდანვე ვიცოდი, რომ ნოვაკის
სიკვდილი კიევთან ურთიერთობას სამუდამოდ გაგვიფუჭებდა,
მაგრამ, ეს მაინც ღირდა იმად.
– რა გადავცე კაცუბას? – ჰკითხა ვასილიჩმა.

– ნუ დავაჩქარებთ მოვლენებს. ვინაა გარანტი, რომ კიევი
პირობას შეასრულებს და ჩემი წასვლის შემდეგ არ
გაანადგურებს „ვერშინას”?
– ამას გარანტი არ სჭირდება. „ვერშინას” არ დაუხოცავს ნოვაკი და

რიჟკოვი და რუსებიც მისი საბუღალტრო დოკუმენტაციის
შესამოწმებლად არ ჩამოვლენ უკრაინაში. კომპანია ვაჭრობის
საგანია. ხომ იცი, ყველა ვიგინდარა თავისი საზომით ზომავს.
ვიღაცას მიაჩნია, რომ „ვერშინას” ვერ შეელევი და მას გადააყოლებ
თავს.
– „ვერშინა” უბრალოდ კომპანია არ არის. შენ კარგად იცი, რა ფასი

გავიღეთ მის ფეხზე წამოსაყენებლად. რამდენი ჩვენი მეგობარი
შეიწირა ამ საქმემ. „ვერშინას” მართლაც გადავაყოლებდი თავს,
მაგრამ, ამით ჩვენს მტრებს კომპანიის განადგურების საბაბს
მივცემდი და ისევ საერთო საქმეს ვავნებდი. წეღან შენ კარგი რამ
თქვი: ფრთხილი კაცი გონებით წყვეტს, მშიშარა კი – ემოციით. შენს
ნათქვამს ერთ სიტყვას მეც დავამატებ – ემოციით გოიმი წყვეტს.
ახლა არავის გვაქვს გოიმებივით ავარდნის უფლება. მთავრობას
მარტო ქაჯები ეომებიან. თუ უნდათ, რომ წავიდე, წავალ. ამით
თავსაც შევინარჩუნებ და „ვერშინასაც”.
– გავაგებინო კაცუბას?
– არ არის საჭირო, ამას ოლქის მოლიციის უფროსი გააკეთებს.

ბოლო ხანებში „ვერშინასთან” ურთიერთობამ მასაც პრობლემები
შეუქმნა. ეგ კაცი კი ჩვენ კიდევ გამოგვადგება. ვიფიქროთ
მომავალზე, მივცეთ პოპოვს თავის
ხელმძღვანელობასთან მუქთა აჩკოს ჩაწერის საშუალება. დაე, მას
მიაწერონ ჩემი აქედან გასახლება.
– ვინ უნდა გადასცეს ამის შესახებ პოპოვს? – ჰკითხა

– შენ... შენ და პოპოვი ყოველთვის კარგად უგებდით ერთმანეთს.

ურჩიე, მცირე ხმაური მოაწყოს. „ვერშინის” ერთი- ორი ოფისიც
გააჩხრეკინეთ. ეფექტისთვის, შეუძლია, ცოტა გაისროლოს კიდეც.
მოკლედ, ხვდები, რასაც ვგულისხმობ.
– ვხვდები, – თავი დაუქნია ვასილიჩმა.
– ჰო... თან, გადაეცი, რომ რუსების ჩამოსვლას ნუ დაელოდება,

მოვლენებს დაასწროს. ეს კიევსაც მოეწონება – რუსებთან სათქმელი
გაუჩნდებათ, რომ მათი მოთხოვნის გარეშეც ავიწროებენ
კრიმინალებს.
– გასაგებია... კიდევ რა გადავცე პოპოვს?
– მეტი არაფერი. საჭირო თუ გახდა, ჩვენ თვითონ

დაგიკავშირდებით, – უპასუხა ლუკამ და ვოვას მიუბრუნდა, – ჩუმა,
შენ და დემიანი ხარკოვში ვასილიჩთან ერთად დაბრუნდებით. ჩვენს
ხალხს გადასცემთ, რომ ფრთხილად იყვნენ. არავითარი
შეხლა-შემოხლა და რაზბორკები. გზაზე მოძრაობის წესებიც კი არ
უნდა დაარღვიონ. ნუ მისცემთ მილიციასა და პროკურატურას
ვინმეს აგდების მიზეზს. ხომ ხვდებით, რომ ყოველი თქვენგანი
გამადიდებელი შუშის ქვეშ ეყოლება მთავრობას!..
***
დიმიტრი აუჩქარებლად ფურცლავდა რიბკინის მოტანილ

საქაღალდეს. დროდადრო ჩერდებოდა, ფურცელზე ჩანიშვნებს
აკეთებდა და ისევ კითხვას განაგრძობდა. ბოლოს საქაღალდე
გვერდზე გადადო და რიბკინს მიუბრუნდა:
– აქ ყველაფერი არ არის. ზოგიერთ მოვლენაში კავშირს ვერ

ვხედავ.
– სისხლის სამართლის საქმეს სრულად ვერ მოგცემდი. იქ

დოკუმენტების ნაწილი გასაიდუმლოებული იყო.
– რიჟკოვის ფიგურიდან გამომდინარე?
– ჰო... საქმეში არსადაა მოხსენიებული, რომ ის „ეფესბეს”

პოლკოვნიკი იყო, – უპასუხა რიბკინმა, – მისი რეალური სამსახური
ბევრს გაუჩენდა საფიქრალს. ოფიციალურად ის ეკონომიკის დარგში
აფხაზეთის პრეზიდენტის მრჩეველი იყო. მასთან დაკავშირებულ
მონაცემებს ვერ მოგცემდი. წინასწარ ვიცი, რა ხმაურსაც გამოიწვევს
ამ საქმის პრესაში მოხვედრა. არ მინდა, ვინმეს ჩემი საიდუმლო
მასალების გაცემაში დადანაშაულების შესაძლებლობა მივცე,
– ვითარებაში მაინც ხომ გამარკვევ?
– რა თქმა უნდა. მკითხე, რაც გაინტერესებს.
– ერთი რამ ვერ გამიგია, – განაგრძო დიმიტრიმ, – ჩანაწერში რაღაც

ნარკოტრასაზეა საუბარი. ამ მასალებში კი არაფერია ამის შესახებ.
– ნარკოტრასასთან დაკავშირებულ მასალებს სისხლის
სამართლის საქმეშიც ვერ ნახავ.
– რატომ? – გაუკვირდა დიმიტრის.
– ასეთი მძაფრი საქმე არასდროს მქონია. მოვლენები ისე სწრაფად

ვითარდებოდა, რომ მიდევნებას ვერ ვასწრებდი. წარმოიდგინე, მთელი
ძიების განმავლობაში, ერთი ეჭვმიტანილის აყვანაც კი ვერ მოვახერხე,
შემთხვევის ადგილზე მხოლოდ გვამები მხვდებოდა – ზოგან ერთი,
ზოგან სამი, ზოგან – უფრო მეტიც. აქედან გამომდინარე, ვერავის
დაკითხვა ვერ შევძელი. რაც შეეხება ნარკოტრასას, მონაცემები მის
შესახებ ძიების დასასრულს გაჩნდა, მაშინ, როდესაც საქმეში არაბი
ტერორისტის, ნეჯეთის ფიგურა გამოიკვეთა. ჩემთვის სრულიად
მოულოდნელი იყო ამ პიროვნებაზე გასვლა. ვერაფრით ვხვდებოდი რა
ესაქმებოდა ტერორისტს, რომელიც ჩეჩნეთში იბრძოდა, „ეფესბეს”
პოლკოვნიკის სიახლოვეს. ძალიან გვიან გავარკვიე, რომ მათი საერთო
ინტერესი ჰეროინის კონტრაბანდა იყო. საქმის ორგანიზების თაობაზე
მხოლოდ ზოგადი წარმოდგენა მაქვს, მაგრამ, საერთო სურათის
დახატვა მაინც შემიძლია: ნეჯეთი ნარკოტიკის აფხაზეთამდე
ჩამოტანაზე იყო პასუხისმგებელი. ტვირთი შემდეგი მარშრუტით
მოძრაობდა. ავღანეთი, ტაჯიკეთი, რუსეთი, ჩრდილოეთ კავკასია;
დანიშნულების ადგილი – აფხაზეთი, აფხაზეთიდან კი ჰეროინის
უდიდესი ნაწილი საქართველოში ხვდებოდა. ნარკოტრასასა და
კონტრაბანდაში ჩართულ კურიერებს რიჟკოვი მფარველობდა.
კონტრაბანდის ორგანიზატორებს ფუნქციები მკაცრად ჰქონდათ
განაწილებული. ფაქტობრივად, ისინი გასამხედროებულ

ორგანიზაციას წარმოადგენდნენ. შავ სამყაროსთან ურთიერთობის
გასარკვევად კი საქმეში ორი აფხაზი კანონიერი ქურდიც იყო
ჩართული – ჩაჩბა და გუმბა.
– ჰო... ეს მომენტიც ბუნდოვანია. მაინც, რა მიზეზით

დაუპირისპირდა გეგეშიძე რიჟკოვს? – ჰკითხა დიმიტრიმ.
– ეს უკვე საქართველოს მთავრობის დამსახურებით მოხდა.

ქართველების ხელშეწყობით, მოსკოველმა საქმოსნებმა, თათეოსიანმა
და ბიკოვმა, აფხაზეთში ბიზნესის წამოწყება სცადეს და საქმის
მფარველობისთვის, რიჟკოვის მოკავშირეს, აფხაზ კანონიერ ქურდს –
ჩაჩბას მიმართეს. ჩაჩბამ ალღო ვერ აუღო საქმეს – მან თათეოსიანი
ჩვეულებრივ ბიზნესმენად ჩათვალა და საქმიდან გარკვეული წილის
სანაცვლოდ მფარველობა აღუთქვა. მაგრამ, რიჟკოვმა მალე გაარკვია,
რომ სომეხი ბიზნესმენი საკუთარი ნარკოტრასის ორგანიზებას
ცდილობდა. ამ გზით, ნარკოტიკები საპირისპირო მიმართულებით –
საქართველოდან აფხაზეთში უნდა გაეტანათ. ბუნებრივია, რიჟკოვი
არასდროს დაუშვებდა ამას. მისი განკარგულებით, ჩაჩბამ და გუმბამ
თათეოსიანსა და ბიკოვს ბიზნესი აახიეს და აფხაზეთიდან გააძევეს,
მაგრამ, იმ დროისთვის ბიზნესმენებს საქმეში უკვე ჩადებული ჰქონდათ
თითქმის ნახევარი მილიონი დოლარი და ამ თანხის უკან დაბრუნება
მათ გეგეშიძის დახმარებით გადაწყვიტეს.
– ეს იყო კონფლიქტის მიზეზი?
– მხოლოდ ეს არა. გეგეშიძეს თათეოსიანი და ბიკოვი

წვრილფეხობად მიაჩნდა. ის არასოდეს ჩაერეოდა მათ საქმეში.
მაგრამ, საქართველოში მისი შვილი და საყვარელი აიყვანეს
მძევლებად და მათი დაბრუნების სანაცვლოდ მოსთხოვეს
თათეოსიანისა და ბიკოვის პრობლემის მოგვარება.
– არცთუ ისე დიდი საქმეა ორი ადამიანის სანაცვლოდ, –
ჩაილაპარაკა დიმიტრიმ.
– გააჩნია ვისთვის. სხვას, შესაძლოა, მართლაც ეცადა ამ საკითხის

მოგვარება, მაგრამ, გეგეშიძე სრულიად განსხვავებული
კრიტერიუმებით აფასებს ვითარებას. ის სხვა გზით წავიდა – მოიქცა
ისე, როგორც მუდამ იქცეოდა და რისთვისაც უწოდეს „მგელო“. მან
იარაღს წამოავლო ხელი და ომი გამოუცხადა ყველას, ვინც კი
არასწორად მოიქცა მასთან მიმართებაში. სიმართლეს გეტყვი,
დიმიტრი, თხუთმეტი წელი გავატარე საგამოძიებო სამსახურში,
მაგრამ, მსგავსი არაფერი მინახავს. არ მინახავს ადამიანი, რომელიც
ასე სასტიკად მოჰქცეოდეს მოწინააღმდეგეებს. ძიებამ დღემდე ისიც
კი ვერ დაადგინა, თუ რამდენი ადამიანი შეეწირა გეგეშიძის შმაგ
ბუნებას. თუმცა, მეორე მხრივ, უნდა ვაღიარო, რომ პირველი
გასროლა მისი მხრიდან არ მომხდარა. გეგეშიძის თხოვნით, ჩაჩბასა
და გუმბას მისი მეგობარი, როსტოველი კანონიერი ქურდი, ვოლინა
შეხვდა. შეხვედრა შეხლა-შემოხლაში გადაიზარდა და შემდეგ დაიწყო
სროლა. შეტაკებისას დაიღუპნენ ვოლინა და აფხაზი ქურდი გუმბა.
აფხაზებმა, რომლებიც გუმბას დაღუპვაში გეგეშიძეს
ადანაშაულებდნენ, ძალიან უცნაურად იძიეს შური – დახოცეს
თათეოსიანი და
ბიკოვი. გულხელდაკრეფილი არც გეგეშიძე მჯდარა – მის საპასუხო

დარტყმას ემსხვერპლა ათზე მეტი პიროვნება, მათ შორის ჩაჩბაც,
ნეჯეთიც და რიჟკოვიც. სავარაუდოდ, მანვე მოკლა უკრაინის შინაგან
საქმეთა სამინისტროს კურატორი ნოვაკი. მაგრამ, მისი მკვლელობის
მოტივი ჩემთვის უცნობია. ისინი, ვინც ჩამოგითვალე, საკვანძო
ფიგურები იყვნენ. წვრილფეხობის სტატისტიკა საერთოდ ამერია და
დაღუპულთა ზუსტი რაოდენობის დადგენა დღემდე ვერ შევძელი.
დაღუპულთა საერთო რაოდენობა ათსა და თხუთმეტს შორის
მერყეობს და, დარწმუნებული ვარ, რომ ერთ ამდენ დაღუპულს ვერც
კი მივაკვლევთ!
– მსგავსი არაფერი მსმენია, – გაოცებით ჩაილაპარაკა

– და, ყოველივე ამის შემდეგ, მე არ მომცეს გეგეშიძის სავარაუდო

გვამის იდენტიფიცირების შესაძლებლობა. გენეტიკური
ექსპერტიზის ჩატარების მოთხოვნისთანავე გაანადგურეს გვამი და
გეგეშიძე დაღუპულად გამოაცხადეს. როცა ამაზე პროტესტი
გამოვთქვი, საერთოდ ჩამომაშორეს ძიებას და დამცინავად
შემომთავაზეს სოჭში დასვენება!
– მიგაჩნია, რომ პროკურატურა თავადაა დაინტერესებული

საქმის გაყალბებით?
– დაინტერესებულია, მაგრამ, ის მხოლოდ ბრძანებას ასრულებს.

დარწმუნებული ვარ, რომ ყოველივე ამის უკან „ეფესბე” დგას, –
უპასუხა რიბკინმა.
– რაში მდგომარეობს ეს ინტერესი?
– ძიებას ნარკოტრასაზე და მის ძირითად ორგანიზატორებზე გასვლა

შეუძლია. ნებისმიერი ბრიყვიც კი მიხვდება, რომ რიჟკოვი საკუთარი
ინიციატივით არ მოქმედებდა. ვიღაცის ხელში ისიც პაიკი იყო, –
უპასუხა რიბკინმა, – ეს ტრასა იმდენად მნიშვნელოვნად მიაჩნიათ, რომ
მის შესანარჩუნებლად გეგეშიძისნაირი მკვლელის თავისუფლებაზე
დატოვებაზეც კი მიდიან!
– რატომ არიან დარწმუნებულები, რომ გეგეშიძე საფრთხეს აღარ
წარმოადგენს?
– იმიტომ, რომ მას აღარ აქვს საამისო მიზეზი. მან ხომ ყველაფერს
მიაღწია, რაც სურდა: დაიბრუნა შვილი და საყვარელი და, ამასთან
ერთად, დასაჯა ყველა, ვინც კი მის წინააღმდეგ მოქმედებდა. რაღა
უნდა მოიმოქმედოს ასეთ ვითარებაში? უნდა გაერიდოს ყველას და
გამარჯვებით დატკბეს. მით უმეტეს მაშინ, როდესაც რუსეთის
პროკურატურა მას დაღუპულად აცხადებს. გონიერი ადამიანი ასეც
მოიქცეოდა, ის კი ნამდვილად არ არის სულელი. პირიქით.
თავზეხელაღებულობასთან ერთად, ღმერთმა მახვილი გონებაც უბოძა!
– იგორ, იმას თუ ხვდები რა მოჰყვება ამ საქმის პრესაში

გამოჩენას?
– ვხვდები და ამიტომაც მოვედი შენთან.
– არა... ვერ ხვდები, – თავი გაიქნია დიმიტრიმ, – ასეთ მასალაზე

ნებისმიერი ჟურნალისტი იოცნებებდა. უფრო მეტიც, შესაძლოა,
ცხოვრებაში მხოლოდ ერთხელ მომეცეს ასეთ საქმეზე მუშაობის
შესაძლებლობა, მაგრამ...
– რა – მაგრამ? – აჩქარდა რიბკინი.
– მე ვერ ვისარგებლებ შენი მდგომარეობით: შენ გაღიზიანებული

ხარ, არ ეთანხმები ხელმძღვანელობის გადაწყვეტილებას და საქმის
გახმაურებით გინდა სამაგიეროს გადახდა. მაგრამ, იმას მაინც უნდა
ხვდებოდე, რომ ეს საქმე სამუდამოდ დაუსვამს წერტილს შენს
კარიერას. შენ ვეღარასოდეს დაუბრუნდები საგამოძიებო საქმეს!
– ერთხელ შენმა სტატიამ სამსახურიდან გათავისუფლებას
გადამარჩინა.
– იგივე აღარ განმეორდება, იგორ ის სრულიად სხვა საქმე იყო.
იგორი მცირე ხნით ჩააცქერდა სახეში, შემდეგ მაგიდიდან

საქაღალდე და დიქტოფონი აიღო და თქვა:
– შენი გადასაწყვეტია, დიმა, მე ვერაფერს დაგაძალებ. უბრალოდ

გეტყვი: შენ თუ ხელს არ მოჰკიდებ ამ საქმეს, სხვა ჟურნალისტს
მოვძებნი!
– კარგი კარგი ნუ ბრაზობ, – შემრიგებლურად თქვა დიმიტრიმ.
– ასე ჯობია, – კმაყოფილებით ჩაილაპარაკა რიბკინმა,

საქაღალდე და დიქტოფონი მაგიდაზე დააბრუნა და
სავარძელში ჩაეშვა.
*** ლუკამ აგარაკის კარამდე მიაცილა ხარკოვში მიმავალი

ვასილიჩი, ვოვა და დემიანი და მაშინვე ჯაბას მიუბრუნდა:
– რა მოხდა, რატომ ხარ დაღვრემილი, ასე გეწყინა კიევის

ამბები?
– კიევს მოევლება, – ყრუდ ჩაილაპარაკა ჯაბამ.
– რამე ხომ არ გაარკვიე? – ლუკამ უმალ იგრძნო, რომ ჯაბა

უსიამოვნო ცნობით იყო მოსული.
– გავარკვიე, საქართველოში გაგვასწრო.
– საქართველოში... – მექანიკურად გაიმეორა ლუკამ და

ჩაფიქრდა.
ბოლო ერთი კვირის განმავლობაში ჯაბა მუხლჩაუხრელად ეძებდა

ეკას, რომელიც ღამით გაუჩინარდა აგარაკიდან. ერთადერთი, ვისაც
ეკა წასვლის წინ ესაუბრა და ჩანაფიქრიც გაუმხილა, ნატო იყო, მაგრამ
გოგონამ მისთვის მიცემული პირობა არ დაარღვია და არაფერი
უთხრა მამას. დილით კი უკვე გვიან იყო. ლუკას ხალხმა
საგულდაგულოდ გაჩხრიკა მთელი ქალაქი, თუმცა, ეკას კვალს ვერსად
მიაგნო. ახლა კი ირკვეოდა, რომ ის საქართველოში
გამგზავრებულიყო.
– საქართველოში... იქნებ ეს მისთვის უკეთესიც იყოს? თბილისში

მშვიდად იგრძნობს თავს – იქ ჰყავს ოჯახის წევრები, მეგობრები, აქვს
სამსახური... – ლუკა გაჩუმდა. იგრძნო, რომ მისი სიტყვები
არარეალური იყო. თბილისში დაბრუნება ეკას
სიმშვიდეს ვერ მიანიჭებდა, მით უმეტეს, მაშინ, როცა ის

ფეხმძიმედ იყო.
ლუკა, ის დააპატიმრეს... – მძიმედ წარმოთქვა ჯაბამ.
– დააპატიმრეს?!
– ჰო, სახლში მისვლაც კი არ აცადეს, აეროპორტშივე აიყვანეს.
– პრეზიდენტის პრესსამსახურის თანამშრომელი აეროპორტში

დააპატიმრეს?! – ლუკას ამის წარმოდგენაც კი გაუჭირდა.
– ეკა პრესსამსახურის თანამშრომელი შენთან შეხვედრამდე იყო.
– რისთვის, რა ბრალდებით?!
– ეკამ შეცდომა დაუშვა. იმდენად არ სურდა, მისი კვალისთვის

მიგვეგნო, რომ „შეკეთებული” პასპორტით გადაფრინდა
საქართველოში!
ლუკას უმალ გაახსენდა რუსეთის მოქალაქის პასპორტი, რომელიც

ეკატერინა სმირნოვას სახელზე იყო გაცემული. ამ პასპორტით ეკამ
ლუკასთან და ნატოსთან ერთად იმგზავრა საქართველოში. მაშინ
გააფრთხილეს კიდეც, რომ, თუ თათეოსიანისა და აფხაზი ქურდების
დავაში არ ჩაერეოდა, ეკას საზღვრის ყალბი პასპორტით გადაკვეთის
ბრალდებით გაასამართლებდნენ. მაშინ ლუკამ ეს მხოლოდ მუქარად
ჩათვალა, მაგრამ, მაინც გააფრთხილა ეკა, მოეშორებინა „დამწვარი”
საბუთი, მან კი არ შეისმინა... შესაძლოა, მაშინვე ჰქონდა
გადაწყვეტილი თბილისში დაბრუნება და ამ შემთხვევისთვის შეინახა
პასპორტი.
– კიდევ რა იცი?
– ეკას ახლობლებმა სცადეს იზოლატორიდან მისი გამოყვანა,

საქმეში ვიღაც-ვიღაცეებიც ჩარიეს, მაგრამ, არაფერი გამოუვიდათ
– „ძაღლები“ არავის იკარებენ.
– ნაბიჭვრები! საიდან შემომიარეს!.. – კბილები გაახღჭიალა

ლუკამ, – მე ვერ მომწვდნენ და ეკაზე ანთხევენ ბოღმას!
– რაღაც უნდა გავაკეთოთ, ლუკა. ეკა ისედაც ცუდად იყო, ასეთ
მდგომარეობაში კი დიდხანს ვერ გაქაჩავს. ახლა მისთვის ყოველი დღე
წელიწადს უდრის. ვინმე უნდა მოვძებნოთ. ისეთი კაცი უნდა
მივაგზავნოთ ძაღლებთან, ვისაც უარს ვერ ეტყვიან.
– არა მგონია, რამე გამოვიდეს. მაგის შანსი რომ ყოფილიყო, მისი

ახლობლები უკვე გამოიყვანდნენ იზოლატორიდან... სხვა გზა უნდა
მოვძებნოთ!
– რომელი გზა? – სწრაფად ჰკითხა ჯაბამ.
– არ ვიცი... ჯერჯერობით ვერაფერს გეტყვი, მაგრამ, რამეს

მოვიფიქრებ, – უპასუხა ლუკამ, შემდეგ მობილური ამოიღო
ჯიბიდან და სწრაფად აკრიფა ნომერი.
***
მურთაზ ჯღარკავა უხალისოდ ეცნობოდა სისხლის სამართლის საქმის

მასალებს. ინტუიცია ჰკარნახობდა, რომ უახლოესი მომავალი კარგს
არაფერს უქადდა. თანაც, მას უკვე ჰქონდა ასეთი საქმის წარმოების
მწარე გამოცდილება. იმ დღიდან მრავალი წელი იყო გასული.
მიუხედავად ამისა, მურთაზს
ძალიან კარგად ახსოვდა საქმის ყოველი დეტალი. საქმისა, რომელიც

პროკურატურიდან მისი დათხოვნის მიზეზი გახდა.
მაშინ ის ახალბედა გამომძიებელი იყო. პროკურატურაში ერთ წელზე

ოდნავ მეტი ჰქონდა გატარებული, როდესაც გამოსაძიებლად ვაკის
პარკში მომხდარი მკვლელობის საქმე მისცეს. ერთის შეხედვით საქმე
მარტივი იყო – არასრულწლოვნების ჩხუბი, რომელიც დანის ტრიალში
გადაიზარდა, რასაც ერთ-ერთი არასრულწლოვნის დაღუპვა მოჰყვა.
პრინციპში, საქმეს არც სჭირდებოდა გამოძიება, მურთაზს შემთხვევის
ადგილზევე დახვდა ყველაფერი, რაც ძიებისთვის სჭირდებოდა:
გარდაცვლილი, მკვლელობის იარაღი, მკვლელობაში ეჭვმიტანილი,
ჩხუბში მონაწილე არასრულწლოვნები და მოწმეები, რომლებმაც
დაინახეს, როგორ მისდევდა მკვლელობაში ეჭვმიტანილი მის
თანატოლ ახალგაზრდას სისხლით მოსვრილი დანით. მას მხოლოდ
რამდენიმე პროცესუალური მოქმედება უნდა განეხორციელებინა:
დაეკითხა ეჭვმიტანილი და დაზარალებულები, მოწმეები; შეედგინა
აუცილებელი დოკუმენტაცია და საქმე სასამართლოსთვის გადაეცა.
მაგრამ...
ერთ-ერთი დაზარალებული, ის, რომელსაც ეჭვმიტანილი დანით

ხელში მისდევდა, მისი უშუალო ხელმძღვანელის, ვახტანგ ჭკუასელის
ვაჟი აღმოჩნდა. ამასთან, საქმის ზოგიერთი დეტალი იმაზე
მიუთითებდა, რომ მკვლელობა სწორედ მან ჩაიდინა. მურთაზისთვის
თავიდანვე გასაგები იყო, რომ ჭკუასელი არასდროს დაუშვებდა
შვილის საბრალდებო სკამზე მოხვედრას. მაგრამ, პროკურორის
გადაწყვეტილება მისთვის
სრულიად მოულოდნელი აღმოჩნდა. მურთაზი სხვა გზით გეგმავდა

ჭკუასელის შთამომავლის გადარჩენას – მკვლელობა დანაშაულში
ოფიციალურად ეჭვმიტანილს, ლუკა გეგეშიძეს უნდა ეღიარებინა.
მაგრამ, მურთაზს მაინც გადაჭარბებულად ეჩვენებოდა საქმის
განზრახ მკვლელობის მუხლით დახურვა. ასეთ შემთხვევაში,
სასამართლო გეგეშიძეს მაქსიმალურ სასჯელს მიუსჯიდა. ჭკუასელის
ვაჟის გადასარჩენად გეგეშიძის გაუფრთხილებლობით ან სულიერი
აღელვების ნიადაგზე ჩადენილი მკვლელობის ბრალდებით
გასამართლებაც საკმარისი იქნებოდა, ამ ბრალდებით სასამართლო
სამ ან ოთხ წელზე მეტს არ მიუსჯიდა. მურთაზის აზრით, საქმის
ასეთი დასასრულით ყველა კმაყოფილი დარჩებოდა. ჭკუასელი თავის
ვაჟს საბრალდებო სკამზე აღმოჩენისგან იხსნიდა. გეგეშიძე ათის
მაგივრად სამი წლით მოხვდებოდა საპატიმროში, თავად მურთაზი კი...
მურთაზი კი, ოფიციალურად საქმის მოკლე ვადაში გახსნისთვის,

დოსიეში კიდევ ერთ ქულას ჩაიწერდა. ხოლო, არაოფიციალურად,
ჭკუასელი უყურადღებოდ არ დატოვებდა ახალბედა გამომძიებელს,
რომლის დამსახურებითაც ჩაიფარცხებოდა ეს საქმე და, ვინ იცის,
იქნებ, სულ მალე, მურთაზი სხვა კაბინეტშიც გადაბარგებულიყო.
მაგრამ, აღმოჩნდა, რომ პროკურორს სხვა გეგმები ჰქონდა – მან
პირდაპირ მოსთხოვა გამომძიებელს საქმის განზრახ მკვლელობის
მუხლით დახურვა.
– რისთვის?! – გაოცებით წამოსცდა მურთაზს განკარგულების

მოსმენისას, – საქმისთვის გეგეშიძის ერთი ფრაზაც კმარა: „ჰო,
დანა ჩემია!..“ სამწლიან სროკზე წავა და ამით დამთავრდება

ყველაფერი. რაც უფრო მეტი იქნება „სროკის” პერსპექტივა, მით
უფრო ძნელი გახდება მისი დაყოლიება!
– დიდხანს აპირებ საგამოძიებოში მუშაობას? – დამცინავად

ჰკითხა ჭკუასელმა.
– ვაპირებ.... – ჩაიბურტყუნა მურთაზმა.
– ჰოდა, თუ აპირებ, ერთი რამ დაიმახსოვრე: ფიქრობს სხვა, ამ

შემთხვევაში – მე! და აკეთებ შენ! – მკაცრად თქვა ჭკუასელმა.
– გასაგებია, მაგრამ... მე მგონი, არ ღირს იმ ბიჭის ასე დაგრუზვა.
ახლა მთავარია, საქმე დაიხუროს...
– მორჩი! – მკაცრად წამოისროლა ჭკუასელმა, – გეგეშიძე პოლნი

კატუშკით წავა სროკზე. ეს საქმე ყველასთვის სამაგალითოდ უნდა
იქცეს. ყველამ უნდა იგრძნოს, რომ ჩვენ არ დავუშვებთ მკვლელების
პარპაშს!
„ეშინია. გეგეშიძის საკანში გამოკეტვით სურს თავისი შვილის დაცვა, –

გაიფიქრა მურთაზმა, – მაგრამ, რა ჩემი საქმეა. ახლა თუ გავჯიუტდი,
საქმეს ჩამომართმევს და გეგეშიძეს სხვა გამომძიებლის ხელით
გამოამწყვდევს საკანში, შემდეგ კი ჩემთვისაც მოიცლის და, ვინ იცის,
იქნებ უმუშევარიც დამტოვოს“.
– გასაგებად აგიხსენი ვითარება? – ჰკითხა ჭკუასელმა.
– ყველაფერი გასაგებია, – თავი დაუქნია მურთაზმა.
– კეთილი. მაშინ, საქმეზე გადავიდეთ, – ამ სიტყვებთან ერთად

ჭკუასელმა საქაღალდე გადაშალა და სისხლის სამართლის საქმის
მასალები გადაათვალიერა, – ისე, სულ ტყუილად წუწუნებ,
ნებისმიერი გამომძიებელი ინატრებდა ასეთ საქმეს.
დაზარალებულები და მოწმეები უჩვენებენ, რომ მკვლელობა
გეგეშიძემ ჩაიდინა. გამართული ჩვენებებია. ასეთ ჩვენებაში ეჭვს არც
ერთი მოსამართლე არ შეიტანს; გაქვს მკვლელობის იარაღიც.
თავისუფლად შეგიძლია საქმის დახურვა და სასამართლოსთვის
გადაცემა.
– საქმეს ერთი რამ აკლია.

– გეგეშიძის აღიარებას გულისხმობ?
– თავისთავად, – თქვა მურთაზმა, – მძიმე მუხლია. აღიარების გარეშე

სასამართლო დამატებით ძიებაში დააბრუნებს საქმეს, ეს კი არავის
გვაწყობს.
– არ გვაწყობს, – დაეთანხმა ჭკუასელი, – გეგეშიძეს უკვე

ესაუბრე ამ საკითხზე?
– ჯერჯერობით ოფიციალურად არ დამიკითხავს. ტვინის შერყევა

აქვს. თანაც, დავით ნუცუბიძე ახლოს არ მაკარებს, – ლუკას
ადვოკატი გაიხსენა მურთაზმა, – პირდაპირ დამემუქრა: ჩემ გარეშე
რომ დაკითხო, გიჩივლებო.
– ახლა ნუცუბიძის გადამტერება არ ღირს. კარგად ვიცნობ,

ნათქვამს უკან არ წაიღებს და ბოლომდე იბრძოლებს.
– მეორე მხრივ, გეგეშიძეც არ აღიარებს მკვლელობას.
– აღიარებს... მასზე უარესებისთვის დამიხერხავს რქები! – ბრაზით

თქვა ჭკუასელმა, – მოდი, ერთ რამეზე შევთანხმდეთ: აღიარების
საკითხს მე მოვაგვარებ, შენ კი ნუცუბიძესთან გაარკვევ
ურთიერთობას. თანახმა ხარ?
– თანახმა ვარ, – ყოყმანით უპასუხა მურთაზმა, თუმცა, ვერ

მიხვდა, როგორ უნდა მიეღო ჭკუასელს გეგეშიძის აღიარება
გამომძიებლის გარეშე.
შემდგომი მოვლენები ელვის სისწრაფით და, ამასთან ერთად,

მურთაზისთვის ერთობ არასასურველი მიმართულებით განვითარდა:
ჭკუასელის ბრძანებით, გეგეშიძე საგამოძიებო იზოლატორიდან
წინასწარი დაკავების საკანში გადაიყვანეს და ოპერატიულ
აგენტებთან ჩასვეს. მურთაზმა არ მოიწონა პროკურორის
გადაწყვეტილება. ეს კანონის აშკარა დარღვევა იყო –
არასრულწლოვანი გეგეშიძის ასაკოვან პატიმრებთან, მით უმეტეს –
ინფორმატორებთან ყოფნა არ შეიძლებოდა. გარდა ამისა, მურთაზი
ვერავის აუხსნიდა, რატომ გადაიყვანეს პატიმარი „კაპეზეში”. მისი
დაკითხვა ხომ საგამოძიებო იზოლატორშიც შეიძლებოდა. მაგრამ,
ჭკუასელმა მოსმენაც არ ისურვა.
– ორი, მაქსიმუმ, სამი დღე მოითმინე, ამ დროში ნუცუბიძე მაინც

ვერაფერს მოასწრებს. სანამ ის სამინისტროდან პროკურატურაში
სიარულით იქნება დაკავებული, გეგეშიძე მკვლელობას აღიარებს,
შემდეგ კი, ადვოკატი კი არა, მამაზეციერიც ვეღარ უშველის! –
დაამშვიდა ჭკუასელმა.
მაგრამ, პროკურორის მოლოდინი არ გამართლდა. გეგეშიძემ

ყველასთვის მოულოდნელი ნაბიჯი გადადგა: მომდევნო შეხვედრისას
მურთაზს სამუშაო ჩანთიდან ჯაყვა მოჰპარა, შემდეგ კი იმ ჯაყვით
ერთ-ერთი თანამოსაკნე ინფორმატორი მოკლა, მეორე კი დაასახიჩრა.
გამომძიებელი თავად გაება მახეში, რომელიც არასრულწლოვან
პატიმარს დაუგო. ახლა მას უნდა გაეცა პასუხი კითხვაზე, თუ რა
მიზეზით გადაიყვანა გეგეშიძე სამძებრო იზოლატორიდან „კაპეზეში”.
ამ კითხვაზე მურთაზს პასუხი არ ჰქონდა. გეგეშიძე ჭკუასელის
სურვილით გადაიყვანეს „კაპეზეში”, მაგრამ, ის საქმეში ჩარევას აღარ
აპირებდა. როგორი უცნაურიც არ უნდა ყოფილიყო, პროკურორი
კმაყოფილი დარჩა მომხდარით. მას მხოლოდ ერთი მიზანი
ამოძრავებდა – გეგეშიძე რაც შეძლება დიდი ხნით გამოემწყვდია
ციხეში. სწორედ ამისთვის სჭირდებოდა მისი აღიარება. ერთი
თანამოსაკნის მოკვლისა და მეორის დასახიჩრების შემდეგ კი
აღიარებამ ყოველგვარი მნიშვნელობა დაკარგა. ნებისმიერი
მოსამართლე გეგეშიძეს ახლა უკვე უყოყმანოდ გამოუტანდა
მაქსიმალურ სასჯელს.
როგორ დამთავრდებოდა გეგეშიძის საქმე და რამდენს მიუსჯიდა

სასამართლო, მურთაზს საერთოდ არ აღელვებდა. ახლა მას სხვა
საფიქრალი ჰქონდა: პროკურატურამ ის დაადანაშაულა „კაპეზეში”
მომხდარ ინციდენტში და მის წინააღმდეგ მოკვლევაც დაიწყო.
არავის სჯეროდა, რომ გეგეშიძემ მას მოჰპარა ჯაყვა. პირიქით,
ყველა დარწმუნებული იყო, რომ მან არასრულწლოვანი ეჭვმიტანილი
შეგნებულად ჩასვა ინფორმატორებთან, შემდეგ კი ჩანთიდან ჯაყვის
მოპარვის საშუალება მისცა. საბოლოოდ, მურთაზის დაუდევრობას

მიაწერეს და ეს ყველაზე მსუბუქი დასკვნა იყო, რომლითაც
შეიძლებოდა დამთავრებულიყო მოკვლევა. მაგრამ, მურთაზის
სამსახურიდან გასათავისუფლებლად ასეთი მსუბუქი დასკვნაც
საკმარისი აღმოჩნდა.
– ესაა თქვენი პირობა?! – მურთაზი გააფთრებული შეუვარდა

პროკურორს კაბინეტში და მაგიდაზე მისი სამსახურიდან
გათავისუფლების ბრძანება დააგდო, – მე გაფრთხილებდით, არ ღირს
გეგეშიძის კაპეზეში გადაყვანა-მეთქი!
ჭკუასელმა მშვიდად გადახედა ბრძანებას და მერე უპასუხა:
– ესე იგი, მაფრთხილებდი...
– ჰო, გაფრთხილებდით! ვატყობდი, რომ აღიარებაზე არ

გამოგვყვებოდა!
– ატყობდი და იარაღი ჩაუგდე ხელში! – ხმას აუწია ჭკუასელმა, –

ისე, მიკვირს, იმ ნასედკის მაგივრად შენ რომ არ გამოგჭრა ყელი!..
მურთაზი შეცბა. ჭკუასელმა ზუსტად ის უთხრა, რაზეც თავადაც

არაერთხელ უფიქრია: ვინ შეაჩერებდა გეგეშიძეს, მასზე
თავდასხმა რომ გადაეწყვიტა? საამისო მიზეზი კი ნამდვილად
ჰქონდა.
– რას ითხოვ ჩემგან, რისთვის მომიტანე ეს ბრძანება? – განაგრძო

ჭკუასელმა.
– როგორ თუ რას ვითხოვ?! გაიკვირვა მურთაზმა, – იმ

ნაბიჭვრის გამო უმუშევარი დავრჩე?!
– შენ იმ ნაბიჭვრის კი არა, საკუთარი უთავბოლობის მიზეზით დარჩი

უმუშევარი. საერთოდ რა ესაქმება საგამოძიებოში კაცს, რომელსაც
თექვსმეტი წლის მალალეტკამ მოჰპარა დანა?! პირდაპირ გეტყვი:
შენს ადგილას რომ ვიყო, თვითონვე არ მოვინდომებდი სამსახურში
დარჩენას. ასეთ შეცდომას პროკურატურაში არ ივიწყებენ!
– ესაა თქვენი საბოლოო პასუხი?
– შენ წარმოიდგინე, რომ არა.
– დამეხმარებით? – სწრაფად ჰკითხა მურთაზმა.
– რა თქმა უნდა, მაგრამ, ახლა არა, რამდენიმე თვე უნდა მოიცადო,

– თავი გაიქნია ჭკუასელმა, – საქმე ძალიან გახმაურდა. მართლაც
ბევრი სისხლი დაღვარა იმ ნაბიჭვარმა. დანა შენთვის რომ არ
მოეპარა, კიდევ მოვახერხებდი რამეს, მაგრამ, ახლა – ვერა. ცოტა
ხანს მოვიცადოთ, მანამდე სასამართლოც ჩაივლის, რამდენიმე
თვეში გეგეშიძე აღარავის ემახსოვრება და შენც დაბრუნდები
სამსახურში.
ორ თვეში ჭკუასელმა პირობა არ შეასრულა. არც მომდევნო ორი თვის

გასვლის შემდეგ გახსენებია შერისხული გამომძიებელი. მურთაზი
მიხვდა, რომ პროკურორს მისი საქმე აღარ აინტერესებდა და თავისი
კავშირებით სცადა სამსახურში აღდგენა. საბედნიეროდ, გეგეშიძე
მართლაც მივიწყებოდა პროკურატურას – მისთვის აღარავის
შეუხსენებია წარსულში
მომხდარი უსიამოვნება. მაგრამ, თურმე, გეგეშიძე თავად არ აპირებდა

იმ სამყაროს დავიწყებას, რომელიც ასე უსამართლოდ მოექცა. მისი
შმაგი ბუნება ვერც სასამართლოს განაჩენმა დააოკა, ვერც ციხის
კედელმა და ვერც მომავალი პასუხისგების შიშმა – გასამართლებიდან
ერთი წელიც არ იყო გასული, როცა ის კოლონიიდან გაიქცა, გაქცევის
მეორე დღეს კი თავს დაესხა და მძიმედ დაჭრა ჭკუასელის ვაჟი.
საბედნიეროდ, ის თავდასხმის ადგილზევე დააკავეს და ისევ საკანში
მიუჩინეს ადგილი. მაგრამ, მისი გამოჩენა საკმარისი აღმოჩნდა
მურთაზის საქმის გადასახედად. და მას უკვე მეორედ უთხრეს უარი
სამსახურში დაბრუნებაზე. თუმცა, ჭკუასელებისთვის გეგეშიძესთან
დაპირისპირება ბევრად უფრო მძიმე შედეგით დასრულდა: სკოლის
ასაკში, ერთ ჩვეულებრივ დაბადების დღეზე გაღვივებულმა მტრობამ
მაინც იჩინა თავი და მომდევნო შეხვედრისას გეგეშიძემ ჭკუასელის
ვაჟი მოკლა.
მას შემდეგ მრავალი წელი გავიდა. მურთაზმა მაინც მოახერხა

პროკურატურაში დაბრუნება და მთელი ამ დროის განმავლობაში ის
ერთხელაც აღარ შეხვედრია გეგეშიძეს. მის შესახებ მხოლოდ ის
იცოდა, რომ ოფიციალურად დაღუპულად ითვლებოდა,
არაოფიციალურად კი, გაგონილი ჰქონდა, რომ გეგეშიძე თავს
უკრაინას აფარებდა და საქართველოში ჩამოსვლას ვეღარასოდეს
გაბედავდა. მიუხედავად ამისა, მურთაზმა მაინც ვერ მოიშორა
წლების წინ აკვიატებული შიში: როგორც ადრე, ახლაც ეჩვენებოდა,
რომ, ადრე თუ გვიან, გეგეშიძე მის არსებობას გაიხსენებდა და...
ის დღე ჩვეულებრივად დაიწყო: ტრადიციული თათბირი

განყოფილების ხელმძღვანელის კაბინეტში, მოხსენებები ძველ
საქმეებზე, ახალი დავალებების განხილვა. თათბირის დასასრულს კი
განყოფილების ხელმძღვანელმა დარჩენა სთხოვა და, როგორც კი
მარტონი აღმოჩნდნენ, საქაღალდე გაუწოდა – ამ მასალებს
გადახედეო.
„რაღა მე შემარჩია ამხელა განყოფილებაში, – უკმაყოფილოდ

გაიფიქრა მურთაზმა, – სამი საქმე ერთად მიმყავს და ორ საქმეზე
სასამართლოში მიწევს პროცესზე ყოფნა. ახალი საქმე ხელს შემიშლის
მუშაობაში. მერე ისევ მე უნდა მომდგნენ საყვედურებით, საქმის
წარმოების ვადებს არღვევო!“
– ვიცი, რასაც ფიქრობ, – განყოფილების ხელმძღვანელს არ

გამოჰპარვია მისი უკმაყოფილო გამოხედვა, – ამქვეყნად არ
მეგულება გამომძიებელი, რომელსაც ახალი საქმის დამატება
უნდოდეს, მაგრამ, რა ვქნა, შენც კარგად იცი, რა პირობებში
გვიწევს მუშაობა... არ გაგიჭირდება, რთული საქმე არ არის,
გამოძიებაც კი არ დაგჭირდება.
– რა საქმეა? – საქაღალდეს დახედა მურთაზმა.
– ისეთი არაფერი... საზღვრის ყალბი პასპორტით გადმოკვეთა.
– ასეთ წვრილმანზე უნდა მომაცდინოთ?! ამას ხომ... – უკმაყოფილოდ

წამოიწყო მურთაზმა და მაშინვე გაჩუმდა, რადგან, საქაღალდის ყდაზე
ამოკითხულმა გვარმა თავზარი დასცა. ეკა ნუცუბიძე გეგეშიძისა და
ჭკუასელის ვაჟის თანაკლასელი იყო. სწორედ მის დაბადების დღეზე
მოხდა დავა,
რომელიც შემდგომ ჩხუბსა და მკვლელობაში გადაიზარდა.

ამასთან, ეკას მამა იყო ის ადვოკატი, რომელიც გეგეშიძეს
იცავდა.
– რა მოგივიდა, ცუდად ხომ არ ხარ? – განყოფილების

ხელმძღვანელმა უმალ შენიშნა მის სახეზე მომხდარი
ცვლილება.
– როდის დააპატიმრეს? – მურთაზი მძიმედ დაეშვა სკამზე.
– ორი დღის წინ.
მურთაზი წამით ჩაფიქრდა და შემდეგ თქვა:
– ამ საქმეს ვერ ავიღებ!
– რატომ? – მოიღრუბლა განყოფილების ხელმძღვანელი.
– ვერ ავიღებ, – მექანიკურად გაიმეორა მურთაზმა.

– გასაგებია, მაგრამ, მიზეზი უნდა ამიხსნა.
– მამამისს კარგად ვიცნობ, ჩვენი კოლეგაა.
– ეგ მეც ვიცი, მაგრამ, რა ვქნათ, როგორ მოვიქცეთ?

ოფიციალურად ჩავწეროთ კონსტიტუციაში, ყველა იურისტის შვილი
პასუხისმგებლობისგან გათავისუფლებულიაო?! ეკა ნუცუბიძე
იმხილება საზღვრის ყალბი პასპორტით გადმოკვეთაში და შენ,
როგორც გამომძიებელმა, უნდა გამოიძიო ეს საქმე! რაა აქ
გაუგებარი?
– ძალიან მარტივად მიხსნი ვითარებას, გურამ. განყოფილებაში ოცზე

მეტი გამომძიებელია და ეს საქმე ჩემთან შემთხვევით ვერ
მოხვდებოდა.
– კარგი.... ჩანს, შენც ხვდები, რაშიცაა საქმე, – გურამი დაჯდა,

სიგარეტს მოუკიდა და ლაპარაკი განაგრძო: – ამ საქმის შენთვის
გადმოცემა მე არ გადამიწყვეტია. სახელები და თანამდებობები
გჭირდება?
– არა... ისედაც ვხვდები, – ყრუდ ჩაილაპარაკა მურთაზმა.
– ნაღდად ვერ ვხვდები, რამ გააგიჟა ეს ქალი? წესიერ ოჯახში

გაზრდილი, წესიერი გოგო როგორ გადაეკიდა ქურდსა და მკვლელ
გეგეშიძეს?.. იმ არაკაცის მიზეზით მიატოვა სერიოზული
სამსახური...
– ესე იგი, არ შევმცდარვარ, – ამოიოხრა მურთაზმა.

– ჰო, არ შემცდარხარ. ნუცუბიძის ინტერესი არავის აქვს, ჩვენ
გეგეშიძე გვჭირდება.
– ჩემი ხელით გინდათ მაგ ეკლის ამოძირკვა?
– ეს მარტო შენი საქმე არ არის. ნუ გეშინია, ერთად ვიმუშავებთ.
– გეტყობა ახალი კაცი რომ ხარ პროკურატურაში. მარტო კოდექსისა

და კანონების ფრიადზე ცოდნა არ არის საქმე. ვიდრე ამ საქმეს
მოჰკიდებდი ხელს, მისი დოსიესთვის უნდა გადაგეხედა, – შენიშნა
მურთაზმა.
– გეგეშიძის საქმეზე ერთი და ორი გამომძიებელი კი არა, მთელი

ჯგუფები მუშაობდნენ. მათგან ზოგი უმუშევარი დარჩა, ზოგი
სასაფლაოზეა, ზოგს კი საფლავიც არ ეღირსა. დღემდე ვერ გაარკვიეს,
სად გააქრო ის ხალხი იმ მკვლელმა.
– მე კარგად გავეცანი გეგეშიძის დოსიეს და იმ დასკვნამდე მივედი,

რომ ეს პიროვნება სასწრაფოდ უნდა შევაჩეროთ. მან უკვე
დაკარგა კონტროლი და ყოველი დანაშაულის შემდეგ უფრო
აგრესიული და თავზეხელაღებული ხდება.
– თუ ეს საქმე გეგეშიძეს ეხება, რა შუაშია ნუცუბიძე? – განაგრძო

მურთაზმა.
– ჰო, საქმეს დავუბრუნდეთ... ჩვენი მონაცემებით, გეგეშიძე

გარკვეული პერიოდის წინ ეკა ნუცუბიძესთან და თავის შვილთან
ერთად უკრაინიდან ჩამოვიდა საქართველოში. სამივეს ჰქონდა
უკრაინის მოქალაქეობის დამადასტურებელი ყალბი პასპორტები.
შემდგომ ისინი ისევ გაემგზავრნენ საქართველოდან, მაგრამ, მათი
საქართველოდან გასვლა არც ერთ საბაჟოზე არ დაფიქსირებულა. ორი
დღის წინ კი, ნუცუბიძე იმავე ყალბი პასპორტით ცდილობდა
საქართველოში შემოსვლას.
– პასპორტის სიყალბე საბაჟომ დაადგინა? – ჰკითხა მურთაზმა.
– არა, პასპორტი ძებნაში იყო გამოცხადებული. უბრალოდ, საბაჟომ

დააკავა პიროვნება, რომელიც იმ პასპორტით სარგებლობდა.
მოგვიანებით გაირკვა, რომ დოკუმენტი ყალბი იყო.
– ერთი რამ ვერ გამიგია: მე კარგად ვიცნობ მის ოჯახსაც და

თავად ეკასაც. კარგი ჟურნალისტი იყო, რამდენიმე წელი
გაზეთის რედაქტორად იმუშავა, შემდეგ პრეზიდენტის
პრესსამსახურში გადაიყვანეს.
– რა მნიშვნელობა აქვს მის წარსულს? – შეაწყვეტინა გურამმა, –

მართალი ხარ, მშვენიერი კარიერა ჰქონდა, მაგრამ ყველაფერს
მიაფურთხა და იმ მკვლელს გაეკიდა.
– არა, არა, – თავი გაიქნია მურთაზმა, – მე სხვა რამ ვიგულისხმე.

ნუცუბიძეებს იმდენი ნაცნობ-მეგობარი მაინც ჰყავთ თბილისში, ეკა
ციხეში რომ არ გააჩერონ. ვის და რა ინტერესი აქვს მისი საკანში
გამოკეტვის?
– ანუ, შენ გაინტერესებს, რას ელიან შენგან?
– ჰო – ესეც მაინტერესებს.
– განსაკუთრებულს არაფერს. არსებობს ოპერატიული ინფორმაცია,
რომ ნუცუბიძე გეგეშიძესთან იმყოფებოდა. რისთვის ჩამოვიდა
საქართველოში – უცნობია. შესაძლოა, პირად საქმეებზე, შესაძლოა –
გეგეშიძის დავალებას ასრულებს და ამას შენ გაარკვევ. მაგრამ,
ოპერაციას სხვა მიზანი აქვს: დარწმუნებულები ვართ, რომ გეგეშიძე
მასთან ურთიერთობის დამყარებას შეეცდება. შესაძლოა, მისმა
თბილისელმა ნაცნობებმა პროკურატურასთან საერთო ენის
გამონახვა სცადონ. მოკლედ, ჩვენ გვჭირდება ნებისმიერი
ინფორმაცია, რომელიც გეგეშიძის ადგილსამყოფლის გარკვევაში
დაგვეხმარება. ყველაზე კარგი იქნება, საქართველოში

ჩამოსვლაზე თუ დავიყოლიებთ.
– აქ ჩამოსვლაზე?! – შიშით გახედა მურთაზმა.
– კარგი რა, მურთაზ! – გაღიზიანდა გურამი, – არ გვეკადრება

პროკურატურის თანამშრომლებს კრიმინალზე და მკვლელზე ასე
ლაპარაკი!
– არა მგონია, აქ ჩამოსვლა გაბედოს, ამისთვის

განსაკუთრებული მიზეზი უნდა ჰქონდეს.
– ეკა ნუცუბიძე უმნიშვნელო მიზეზი გგონია?
– როგორც წესი, გეგეშიძის ყაიდის კრიმინალები ძალიან

გულგრილები არიან საყვარლების მიმართ.
– გეთანხმები, – თავი დაუქნია გურამმა, – მაგრამ, მისი დოსიეს

გაცნობისას ზოგიერთი საინტერესო მონაცემი ვნახე: მას
ახლგაზრდობიდანვე განსაკუთრებული დამოკიდებულება ჰქონდა
ნუცუბიძესთან; ციხეშიც მის დაბადების დღეზე მომხდარი ჩხუბის
გამო მოხვდა; ძიების დროს და სასამართლოზეც ნუცუბიძის მამა
იცავდა. შემდგომი პატიმრობისას იცავდა უკვე ჟურნალისტი
ნუცუბიძე. ჭკუასელის მკვლელობისას კი ნუცუბიძე მის გვერდით
იმყოფებოდა და ეს უბრალო სასიყვარულო ურთიერთობა არ არის.
ხანდახან მეჩვენება, რომ ისინი საყვარლები კი არა, პადელნიკები
არიან.
– შენ ახლოს არ იცნობ ნუცუბიძეს. გეგეშიძემ აუბნია გონება,

თორემ დანარჩენში...
– ვიცი, ვიცი... დიშოვკას არავინ აიყვანდა პრეზიდენტის

პრესსამსახურში.
– ერთი რამ ვერ გავიგე, გურამ, – განაგრძო მურთაზმა, – მე

ჩვეულებრივად ვიმუშავებ ნუცუბიძესთან, მაგრამ, როგორ
გავალ ამით გეგეშიძეზე?
– შენ ამას არავინ გავალებს. უბრალოდ, იმოქმედე ძიების

ინტერესებიდან გამომდინარე. ნუცუბიძესა და მის ახლობლებს
აგრძნობინე, რომ მათი ავტორიტეტი და პროკურატურაში
მისვლა-მოსვლა ეკას პატიმრობისგან ვერ იხსნის. შექმენი ვითარება,
რომელშიც გეგეშიძის ამოქმედება გარდაუვალი გახდება, დანარჩენს
კი სამინისტრო მოაგვარებს: ისინი კონტროლს დააწესებენ
ნუცუბიძისა და გეგეშიძის ყველა ახლობელზე და, თუ გეგეშიძე სადმე
გამოჩნდა, აქტიურ მოქმედებაზე გადავლენ.
– რატომ არიან დაინტერესებულები გეგეშიძით. ასე იყო თუ ისე,

სროკები მოიხადა და აქაურობას გაეცალა. თუ ასე აწუხებს უკრაინას,
თავად აიყვანონ.
– საქართველოს გაეცალა!.. არ გამიხდა „მურტალო”?! რა

მნიშვნელობა აქვს, სად იქნება? ეგეთი ტიპი ყველგან უნდა იჯდეს –
ეს, ოფიციალურად; არაოფიციალურად კი... არსებობს ოპერატიული
ინფორმაცია, რომ ძალიანაც არ იკავებდა თავს საქართველოში
ჩამოსვლისგან და ამის დასტურად ბოლო
მონაცემებიც კმარა. ისე გათავხედდა, რომ შვილთან და საყვარელთან

ერთად გაბედა ჩამოსვლა. შენ წარმოიდგინე, ქალებთან ყოფნის დროს
რომ ბედავს ამდენს, მარტო ან თავის პადელნიკებთან ერთად რაზეა
წამსვლელი. რასაც ახლა გეტყვი, საიდუმლო ინფორმაციაა და ამ
კაბინეტის კედლებს არ უნდა გასცდეს. ოპერაციის საბოლოო მიზანი
მეც არ ვიცი. მხოლოდ ის მითხრეს, რომ მის მიმართ ერთობლივი
ოპერაცია მიმდინარეობს.
– უკრაინელებთან ერთად? – ჰკითხა მურთაზმა.
– არა მხოლოდ უკრაინელებთან, მაგან რუსებსაც გაუჩინა თავის

სატკივარი და ისინიც ჩართულები არიან საქმეში. ასე რომ, მოჰკიდე
ხელი საქმეს და იმუშავე. შინაურულად გეტყვი, რომ შენზე დიდ
იმედებს ამყარებენ.
– მეც შინაურულად გეტყვი: მერჩივნა, სხვას ემუშავა ამ საქმეზე!
– ასე როგორ დაგაფრთხო ერთმა კრიმინალმა? – გაეცინა გურამს.
– ჩემი და მაგის შეხვედრა ყოველთვის ცუდად მთავრდებოდა. დღემდე

მახსოვს ის დილა, მისი საქმე რომ მომცეს. ზუსტად შენსავით
მელაპარაკებოდა საგამოძიებოს უფროსი: კანფეტივით საქმეა,
გამოძიებაც არ სჭირდება, მოწმეები არიან, მკვლელი აყვანილია,
მკვლელობის იარაღი ამოღებულია, შენ მარტო საქმის გაფორმება და
სასამართლოსთვის გადაცემა დაგრჩაო. იმ საქმის გაფორმებამ კი
ორჯერ დამტოვა სამსახურის გარეშე.
– ჰოდა, ხომ გაგიგია, ღმერთი სამობით არისო. ჩავამთავროთ ეს

საქმე და, პირობას გაძლევ, რომ გეგეშიძეს ვეღარასოდეს შეხვდები, –
გაიცინა გურამმა და საქაღალდე ახლოს მიუწია.
***
შავი „მერსედესი” თითქმის უხმაუროდ, მძიმე ტაატით მოახლოვდა და

მის გვერდით შედგა. მანქანაში მუქი ფერის ლაბადებში გამოწყობილი,
ორმოციოდე წლის ორი მამაკაცი იჯდა. ნიკოლაიმ ისინი სახლიდან
გამოსვლისთანავე შენიშნა. მოეჩვენა, რომ მამაკაცები მას
უთვალთვალებდნენ, რადგან, სადარბაზოდან გამოსვლისას
ერთ-ერთმა მგზავრმა მძღოლს მასზე მიანიშნა. ამის შემჩნევისას
ნიკოლაიმ ინსტინქტურად მოსინჯა უბეში პისტოლეტი და სწრაფი
ნაბიჯით წავიდა იქვე მდგარი თავისი მანქანისკენ. „მერსედესი”
მაშინვე ადგილიდან დაიძრა და უკან მიჰყვა. ნიკოლაი მაშინვე
შებრუნდა, პისტოლეტზე დამცველი გახსნა და დაჟინებული მზერით
ჩააშტერდა მძღოლს. დაუპატიჟებელი სტუმრების საქციელი
უცნაურად ეჩვენებოდა, მაგრამ ინსტინქტურად გრძნობდა, რომ მათ
ავი განზრახვა არ ამოძრავებდათ. ამასობაში „მერსედესის” მინა
დაეშვა და მძღოლმა მშვიდად თქვა:
– ნუ ღელავთ, ნიკოლაი პეტროვიჩ. ჩვენ ბორის მიხაილოვიჩის

თანამშრომლები ვართ.
– მალიშევის?! – გაოცებით ჰკითხა ნიკოლაიმ.

– დიახ, – დაუდასტურა მძღოლმა.
– რისთვის გამოგგზავნათ ბორისმა?
– მასთან უნდა მიგიყვანოთ.
– რაო?! – ბრაზით წამოისროლა ნიკოლაიმ, – ჩემთან შეხვედრა თუ

უნდა, თავად შემითანხმდეს!
პასუხად მამაკაცმა მობილური ტელეფონი ამოიღო, თითების

სწრაფი მოძრაობით აკრიფა ნომერი და მას გაუწოდა. ორიოდ
ზუმერის შემდეგ, ყურმილიდან მალიშევის ხმა გაისმა:
– გამარჯობა, ნიკოლაი. გადმოგცეს ჩემი დანაბარები?
– რას ნიშნავს ყოველივე ეს?! – უკმაყოფილო ტონით თქვა

ნიკოლაიმ.
– იმას, რომ სასწრაფოდ უნდა შემხვდე! – მბრძანებლურად

უპასუხა მალიშევმა.
– ამისთვის არსებობს ტელეფონი. შეგეძლო, დაგერეკა და

წინასწარ შეგეთანხმებინა შეხვედრა.
– ამჯერად ყველა ფორმალობის გვერდზე გადადება მოგიწევს!
– რამე ხომ არ გეშლება, ბორის?! დაგავიწყდა, ვის ელაპარაკები?! შენი

კანტორის ოპერი ხომ არ გგონივარ?!
– ჩემი კანტორის ოპერი რომ იყო, ხელბორკილდადებულს

მოგიყვანდნენ ჩემთან, მაგრამ, ვიცი ვინც ხარ და ამიტომაც
გამოგიგზავნე მანქანა!
– კარგი, შეგხვდები, მაგრამ, სხვა დროს. ახლა ძალიან

დაკავებული ვარ. თათბირზე მელიან. როგორც კი
გავთავისუფლდები, დაგიკავშირდები და შეხვედრის დროსა და

ადგილზე შეგითანხმდები, – უპასუხა ნიკოლაიმ.
– კოლია... კოლია... – ირონიით ჩაილაპარაკა მალიშევმა, –

ამდენწლიანი ურთიერთობის შემდეგ მაინც ვერ ისწავლე ჩემი წესები?
მე შენ კი არ გეპატიჟები, მე გიბრძანებ და, თუ ახლავე არ ჩაჯდები
მანქანაში, ბიჭები საბარგულში ჩაგტენიან და ისე მოგიყვანენ ჩემთან!
ნიკოლაიმ შეფარული მზერა ესროლა მანქანაში მყოფთ. მათმა

გამოხედვამ აგრძნობინა, რომ მალიშევი არ აჭარბებდა. ისინი
მხოლოდ საუბრის დასასრულს ელოდნენ, შემდეგ კი...
– კარგი, ბორია. შეგხვდები, – შემრიგებლურად თქვა ნიკოლაიმ,

მობილური ტელეფონი გათიშა და მანქანაში ჩაჯდა.
„მერსედესი” დიდი სისწრაფით მიუყვებოდა მოსკოვი-მინსკის საგზაო

მაგისტრალს. ნიკოლაის წარმოდგენა არ ჰქონდა, სად მიდიოდნენ,
მაგრამ, თანამგზავრებისთვის არაფერი უკითხავს – იცოდა, რომ
ისინი მაინც არაფერს ეტყოდნენ. თანაც, თავიდანვე ხვდებოდა, რომ
ასეთი საუბრის შემდეგ მალიშევი თავის სამუშაო კაბინეტში არ
მიიწვევდა.
„მაინც რა უნდა. რამ გააცოფა ასე? არადა, ნამდვილად გაშმაგებული

იყო. გარკვეული უთანხმოებები ადრეც გვქონია, მაგრამ, არ მახსოვს,
მალიშევს ასე მოემართოს ჩემთვის“, – ფიქრს მიეცა ნიკოლაი.
ისინი ერთი კვირის წინ, პროკურატურაში შეხვდნენ

ერთმანეთს. როგორც ყოველთვის, მალიშევს თავი
თავისუფლად ეჭირა: ხუმრობდა, მდივან გოგონებს რამდენიმე

ანეკდოტიც მოუყვა და გულიანადაც აცინა. იმ წუთებში ის სრულიად
არ ჰგავდა უშიშროების ფედერალური სამსახურის პოლკოვნიკს,
მაგრამ, ნიკოლაიმ კარგად იცოდა, რომ ამ ელეგანტური კოსტიუმის,
„ჯაგერის” ფირმის ოქროს საათისა და ბრილიანტისთვლიანი ბეჭდის
მიღმა იმალებოდა საიდუმლო განყოფილების ხელმძღვანელი,
რომელიც შიშის ზარს სცემდა მრავალ ადამიანს.
– ეს რა გოგონები გყოლიათ პროკურატურაში, ნიკოლაი! – თვალი

ჩაუკრა მდივანი გოგონების გარემოცვაში მყოფმა მალიშევმა, –
ადრე რომ მცოდნოდა, დაუფიქრებლად მივატოვებდი სამსახურს
და თქვენთან გადმოვბარგდებოდი. იქნებ, ახლაც არ იყოს გვიან?!
თქვენ რას იტყვით, გოგონებო?
– ხუმრობთ, ბორის მიხაილოვიჩ. თითქოს არ ვიცოდეთ, როგორი

ქალები გყავთ სამსახურში, – პასუხობდნენ გოგონები.
– არა, ღმერთმანი, – მალიშევმა სასწრაფოდ გადაიწერა

პირჯვარი, – ერთი გაჩვენათ, ვისთან მიწევს მუშაობა!
კომპიუტერის მოხმარებაც კი არ იციან, ძველებურად
საქაღალდებიით მიდი-მოდიან. წარმოიდგინეთ ქალი, რომელიც
ქაღალდის სუნის დასაფარად სუნამო „კრასნაია მოსკვას”
ხმარობს და, თავადაც მიხვდებით რა პირობებში მიწევს
მუშაობა!
ნიკოლაის გულიანად გაეცინა ამ სიტყვებზე. მალიშევი სიმართლეს
ამბობდა, მას მართლაც ასეთი მდივანი ჰყავდა – აგრაფინა
პავლოვნა. „ეფესბეში” მის ზურგსუკან
ჩურჩულებდნენ, რომ ჯერ კიდევ ლავრენტი ბერიას დროს

მუშაობდა უშიშროების სამსახურშიო.
– აი, ხედავთ? ნიკოლაი პეტროვიჩიც იცინის, პროკურატურა კი

მოკლებულია იუმორის გრძნობას. ესე იგი, სიმართლე მითქვამს.
მორჩა, გადაწყვეტილია, ახლავე შევუთანხმდები ნიკოლაი პეტროვიჩს.
იმედია, კარისკაცად მაინც მიმიღებს. დროებით, გოგონებო, –
მალიშევმა მკლავი გამოსდო ნიკოლაის და დერეფნის გასწვრივ
გაიყოლა, – კარგი ამინდია, პეტროვიჩ. რას იტყვი, სუფთა ჰაერზე ხომ
არ გავიაროთ?
ნიკოლაი მიხვდა, რომ მალიშევს სერიოზულ საკითხზე სურდა

საუბარი. ის ხელმძღვანელობდა დევიზით: „თანამედროვე
აღჭურვილობით ნებისმიერი სათავსოს მოსმენა შეიძლება, მაგრამ
ჯერჯერობით ვერავინ ახერხებს მთელი ცისქვეშეთის გადაქოთებასო”.
მიხვდა თემასაც – ვალერი რიჟკოვი, რამდენიმე დღის წინ
პროკურატურის შესასვლელთან მოკლული „ეფესბეს” პოლკოვნიკი.
მისი მოლოდინი გამართლდა: როგორც კი ისინი უახლოეს სკვერში
აღმოჩნდნენ, მალიშევმა სწორედ მასზე წამოიწყო საუბარი.
– რა ეტაპზეა ვალერის მკვლელობის საქმის გამოძიება?
რიჟკოვის საქმის მიმართ „ეფესბეს” დამოკიდებულებამ თავიდანვე

საგონებელში ჩააგდო ნიკოლაი. მის დაღუპვამდე საქმეს
პროკურატურის განსაკუთრებით მნიშვნელოვან საქმეთა
გამომძიებელი, იგორ რიბკინი იძიებდა. ძიების მასალებით რიჟკოვი
თავად იმხილებოდა ნარკოვაჭრობასა და შავ სამყაროსთან
ურთიერთობაში. მას საქმიანი ურთიერთობა
ჰქონდა აფხაზ კანონიერ ქურდებთან – ჩაჩბასა და გუნბასთან და ჩეჩენ

კრიმინალთან გამზათთან. გარდა ამისა, „ეფესბეს” აწგარდაცვლილი
პოლკოვნიკი მხილებული იყო ახლო კავშირში არაბ ტერორისტ
ნეჯეთთან, რომელიც აქტიურად მონაწილეობდა ჩეჩნეთის ომში.
თუმცა, ამას განსაკუთრებით არ გაუკვირვებია რიბკინი და ნიკოლაი.
მათ მიაჩნდათ, რომ რიჟკოვის ასეთ კომპანიაში აღმოჩენა მის
სამსახურებრივ საქმიანობას უკავშირდებოდა, ანუ, ის „ეფესბეს”
დავალებას ასრულებდა. მაგრამ, შემდგომ განვითარებულმა
მოვლენებმა ყველაფერი თავდაყირა დააყენა. რიჟკოვს მარტივი
განმარტებით შეეძლო მის მიმართ ძიების შეჩერება – საკმარისი იყო,
ეთქვა: „ვმოქმედებდი სახელმწიფოს ინტერესებიდან გამომდინარე,“ –
მორჩა და დამთავრდა, მას აღარავინ დაუსვამდა ზედმეტ კითხვებს –
როგორც წესი, პროკურატურას არ უყვარდა „ეფესბეს” საქმეებში
ცხვირის ჩაყოფა. მაგრამ, ამის ნაცვლად, რიჟკოვი ღია შეტევაზე
გადმოვიდა და უცერემონიოდ დაემუქრა გამომძიებელ რიბკინს, რომ,
თუ ძიებას არ შეაჩერებდა, მასაც დაღუპული კრიმინალების გზას
გაუყენებდნენ. საბედნიეროდ, მან ვერ მოასწრო დანაპირების
სისრულეში მოყვანა – ის საუბრის დასრულებიდან ათი წუთის შემდეგ,
პროკურატურიდან გასვლისას მოკლეს. დაუწერელი კანონებით
მომხდარის შემდეგ სისხლის სამართლის საქმე „ეფესბეს” უნდა
გამოეთხოვა. რაც არ უნდა მომხდარიყო, უწყება თავად უნდა
დაინტერესებულიყო თავისი თანამშრომლის დაღუპვის გარემოებებით,
განსაკუთრებით, იმ შემთხვევაში, როდესაც საქმე მაღალი რანგის
ოფიცერს ეხებოდა. მაგრამ,
ნიკოლაის გასაოცრად, „ეფესბეს” პროკურატურისთვის მსგავსი
მოთხოვნით არ მიუმართავს. პირველი „ეფესბეშნიკი,” რომელიც
საქმით დაინტერესდა, მალიშევი იყო. თანაც მან ამ საქმეზე
საუბრისთვის პროკურატურის ან „ეფესბეს” რომელიმე კაბინეტი კი
არა, ნაყინით სახემოსვრილი ბავშვებით სავსე სკვერი შეარჩია.
– ჯერჯერობით ვერაფრით დავიტრაბახებთ. მიმდინარეობს

ნივთმტკიცებების შეგროვებისა და შეფასების პროცესი.
უახლოეს...
– რად გინდა ეს ოფიციალური ტონი, კოლია?
– შეაწყვეტინა მალიშევმა, – ჩვენ ხომ თათბირზე არ ვართ.

ვისაუბროთ, როგორც მეგობრებმა.
– კონკრეტულად რა გაინტერესებს? – ჰკითხა ნიკოლაიმ.
– შენ ხომ ხვდები, რომ რიჟკოვის მკვლელობის საქმე

განსაკუთრებულ აღრიცხვაზეა აყვანილი.
– თავისთავად, – თავი დაუქნია ნიკოლაიმ.
– არსებობს ვერსია, რომ მკვლელობა ქართველმა კრიმინალმა,

ვინმე გეგეშიძემ დაუკვეთა.
– ძიების მასალები ამაზე მიუთითებს.
– რა მონაცემები გაქვთ გეგეშიძის შესახებ? – განაგრძო

მალიშევმა.
– ერთობ ბუნდოვანი ვითარება შეიქმნა. შემთხვევის ადგილზე სამი
დამწვარი გვამი აღმოაჩინეს. სავარაუდოდ, ერთ-ერთი მათგანი
გეგეშიძე უნდა იყოს, მაგრამ, ამას მხოლოდ
სასამართლო-სამედიცინო ექსპერტიზის ჩატარებით დავადგენთ.
მალიშევმა რამდენიმე ნაბიჯი უხმოდ გადადგა, სიგარეტს

მოუკიდა, ღრმა ნაფაზი დაარტყა და ლაპარაკი განაგრძო:
– შენი გონიერების იმედი რომ არ მქონდეს, ამ საქმეზე საუბარს არ

დავიწყდები. ერთი დელიკატური საკითხი უნდა მოვაგვაროთ, კოლია.
– რა საკითხი?
– მე მგონი, ორივეს საკმაო გამოცდილება გვაქვს იმ დასკვნის

გამოსატანად, რომ გეგეშიძე არ დაღუპულა.
– ვარაუდის დონეზე თუ დაგეთანხმები. მე იურისტი ვარ, ბორია და,

ვითარებას მხოლოდ ფაქტებით ვაფასებ. შესაძლოა, გეგეშიძე
მართლაც დაიღუპა, შესაძლოა – არა. ისე, დაღუპვა მისი სიცოცხლისა
და „მოღვაწეობის” ლოგიკური დასასრული იქნებოდა. ისტორიას არ
ახსოვს კრიმინალი, რომელმაც სისტემასთან დაპირისპირებას გაუძლო.
სახელმწიფო მანქანამ, რომელსაც დღესდღეობით მე და შენ
წარმოვადგენთ, ცნობილ რუს კრიმინალებს, ლეონიდ პანტელეევსაც
და ძმებ გრაჩებსაც მოუღო ბოლო და იგივე მოელის გეგეშიძესაც.
– შენ თქვი – მოელის! – შენიშნა მალიშევმა, – ანუ, შინაგანად

მაინც ცოცხლად მიიჩნევ მას.
– მე უკვე გითხარი: ვხელმძღვანელობ ფაქტებით და მხოლოდ
ფაქტებით.
– ეს არის ის დელიკატური საკითხი, რომელზეც მინდა საუბარი.
– ყურადღებით გისმენ, – გახედა ნიკოლაიმ.
– მე შემოგთავაზებ მოვლენების განვითარების ორ ვარიანტს:

პირველი – გეგეშიძე მკვდარია. ასეთ შემთხვევაში, რა დარჩენია შენს
გამომძიებელს? მას მიაწერს „ეფესბეს” ოფიცრის მკვლელობას და
ეჭვმიტანილის დაღუპვის მოტივით დახურავს საქმეს. მეთანხმები?
– თავისთავად. ექსპერტიზა რამდენიმე დღეში გადმომცემს დასკვნას

და, თუ დადასტურდა, რომ გეგეშიძე მკვდარია, საქმე დაიხურება, –
უპასუხა ნიკოლაიმ.
– მეორე ვარიანტი – გეგეშიძე ცოცხალია.
– ასეთ შემთხვევაში, ძიება ავტომატურად გაგრძელდება. ჩვენ

მანამდე არ შევჩერდებით, სანამ ის საბრალდებო სკამზე არ
აღმოჩნდება.
– არა!.. ასეთ შემთხვევაში დავუბრუნდებით პირველ ვარიანტს. შენი

გამომძიებელი მას დაღუპულად გამოაცხადებს და... დანარჩენი უკვე
გითხარი.
– კი მაგრამ... – ნიკოლაის სუნთქვა შეეკრა მღელვარებისგან.

მალიშევი ღიად სთავაზობდა მისივე კოლეგის მკვლელობის
დაფარვას.
– არ გვინდა ემოციები, პრაგმატულად მივუდგეთ საკითხს.
ობივატელისთვის მნიშვნელობა არ აქვს, ცოცხალია თუ არა
გეგეშიძე, მისთვის მთავარია, რას ვეტყვით ჩვენ!.. ჩვენ კი
ვეტყვით: „ცუდი“ მკვდარია. იძინეთ მშვიდად!..
– არ ვიცი, როგორ საზღვრავს „ეფესბე” საკუთარი მოქმედების

პრინციპებს, მაგრამ, ჩემთან, პროკურატურაში, ასეთი საკითხების
მიმართ სრულიად სხვა მიდგომა გვაქვს! – ცივად წარმოთქვა
ნიკოლაიმ.
– ჩვენი უწყებები მხოლოდ ერთი – სახელმწიფოს ინტერესების

დაცვის პრინციპით მოქმედებენ! – მშვიდად დაუბრუნა მალიშევმა.
– და სახელმწიფოს ინტერესებში შედის რამდენიმე ადამიანის

მკვლელობაში ეჭვმიტანილის ხელშეუხებლობა?! – გაოცებით
ჰკითხა ნიკოლაიმ.
– მე არ მითქვამს ხელშეუხებლობა, უბრალოდ, გარკვეული

პერიოდის განმავლობაში ის ოფიციალურად გარდაცვლილად უნდა
ირიცხებოდეს.
– რამდენ ხანს უნდა გაგრძელდეს ეს „გარკვეული პერიოდი”?
– ოპერაციის მოთხოვნილებებიდან გამომდინარე, – უპასუხა

მალიშევმა.
– რა მოხდება შემდეგ?
– განსაკუთრებული არაფერი. რეალობას სტატისტიკური

მონაცემების მიხედვით შევასწორებთ. თუ სტატისტიკურ
აღრიცხვაში გეგეშიძე გარდაცვლილთა სიაში იქნება

მოხსენიებული, ის მოკვდება კიდეც!
ნიკოლაი ჩაფიქრდა. ის ვერ ხვდებოდა, რატომ უნდა ყოფილიყო

„ეფესბე” გეგეშიძის გარდაცვლილად გამოცხადებაში
დაინტერესებული. ამაზე კითხვის დასმა, უბრალოდ, სისულელედ
ეჩვენებოდა. მაგრამ, ერთი რამ ნამდვილად გასაგები იყო: მალიშევმა
საუბრის დასაწყისშივე უთხრა, რომ ეს საქმე განსაკუთრებულ
აღრიცხვაზე იყო აყვანილი. ეს კი იმას ნიშნავდა, რომ მალიშევი თავისი
სახელით არ ელაპარაკებოდა. ის დავალებას ასრულებდა. ვისგან უნდა
მიეღო მას ასეთი დავალება? – ამის გაფიქრებისას ნიკოლაის ტანში
ჟრუანტელმა დაუარა. მას მხოლოდ რამდენიმე ადამიანი ეგულებოდა,
რომლებიც მალიშევს ასეთ დავალებას მისცემდნენ.
– მაინც, რას ელით ჩემგან? – ფიქრს მოსწყდა ნიკოლაი.
– განსაკუთრებულ არაფერს. „ეფესბე” არ ჩაერევა

პროკურატურის საქმიანობაში, მით უმეტეს, მაშინ, როდესაც ჩემი
უწყება შენს სამსახურს ოფიციალური თხოვნით ვერ მიმართავს.
ჩვენ უფრო მარტივ გზას ვირჩევთ – ასე დროსაც ნაკლებს
დავხარჯავთ და ენერგიასაც. საქმეს შენი გამომძიებელი, იგორ
რიბკინი იძიებს. შენ, როგორც განყოფილების უფროსი და მისი
უშუალო ხელმძღვანელი, მითითებას მისცემ, რომ შეწყვიტოს
საქმე. მოტივზე უკვე ვისაუბრეთ, დანარჩენს კი ჩვენს თავზე
ვიღებთ.
– დანარჩენში რას გულისხმობ? – ჰკითხა ნიკოლაიმ.

– გარკვეული პერიოდის შემდეგ სტატისტიკის გასწორებას.
– ერთი რამ მინდა გკითხო: „ეფესბეს” შეუძლია ძიებისთვის

გამოითხოვოს საქმე. დარწმუნებული იყავი, რომ სიხარულით
გადმოგცემთ. რატომ არ აკეთებთ ამას?
– მოდი, ასე აგიხსნი: გამთენიისას ერთი მამაკაცი გვარიანად

მთვრალი და პომადით მოსვრილი დაბრუნდა შინ. გაშმაგებული
მეორე ნახევარი ეკითხება: სად ბრძანდებოდი, ვაჟბატონოო?!
მამაკაცმა უპასუხა: ძალიან დაღლილი ვარ, ძვირფასო, და, მოდი,
შენ თვითონ მოიფიქრე, სად ვიყავი მთელი ღამეო. დაახლოებით
იგივე ვითარებაში ვიმყოფებით ჩვენც.
„გასაგებია. ჩვენი „ყოვლისშემძლე” სპეცსამსახური

პასუხისმგებლობას გაურბის. ისინი რაღაც არაოფიციალურ
ოპერაციას ატარებენ, მაგრამ, საკუთარ ძალებში დარწმუნებულები
არ არიან და წარუმატებლობის შემთხვევაში ჩვენ უნდა გვაქციონ
განტევების ვაცებად: ჩვენ შეგვაწმენდენ ხელს – განაცხადებენ, რომ
საქმეს ჩვენ ვიძიებდით და, აქედან გამომდინარე, ყველაფერზე ჩვენ
ვაგებთ პასუხს,“ – გაიფიქრა ნიკოლაიმ.
– რაზე ჩაფიქრდი, კოლია? – ჰკითხა მალიშევმა.
– რიბკინი პრინციპული გამომძიებელია. ის ძალიან დიდხანს

დასდევდა გეგეშიძეს და ასე იოლად არ დათმობს ეშაფოტზე მისი
აყვანის შესაძლებლობას, – უპასუხა ნიკოლაიმ.
– როგორც გავიგე, შენ თანახმა ხარ და მხოლოდ გამომძიებლის

საკითხია მოსაგვარებელი!
– შესაძლოა... უბრალოდ, ვითვალისწინებ იმას, რაც შეიძლება

მოჰყვეს ჩემს უარს.
– ხედავ, რა მარტივია შეთანხმება, როცა გადაწყვეტილებას

ემოციის გარეშე იღებ?! შენი გამომძიებელი ამ აზრს არ
იზიარებს?
– ვშიშობ რომ არ იზიარებს.
– მაშინ, შენ უნდა დაეხმარო სწორი გადაწყვეტილების მიღებაში – ეს

ხომ ძალიან მარტივია. თუ გაჯიუტდა, საქმე სხვა, შედარებით საღად
მოაზროვნე გამომძიებელს გადაეცი.
– ეს უკვე დეტალებია, მაგრამ, რა მოვუხერხო სასამართლო-

სამედიცინო ექსპერტიზის დასკვნას? გვამები უკვე
ექსპერტიზაზეა წარდგენილი. თუ ექსპერტმა დაასკვნა, რომ
გეგეშიძე მანქანაში არ დამწვარა, გარდაცვლილად მისი
გამოცხადება აღარ მოხერხდება.
– დასკვნა არ იქნება, – მშვიდად თქვა მალიშევმა.
– როგორ თუ, არ იქნება?! – გაუკვირდა ნიკოლაის.
– ექსპერტიზამ უკვე გაანადგურა სამივე გვამი. მათ დღეს

კრემაცია ჩაუტარეს.
– უკვე ჩაუტარეს თუ ჩაუტარებენ?
– უკვე ჩაუტარეს.
– ესე იგი, როცა პროკურატურაში მოხვედი, უკვე იცოდი ამის
შესახებ?
– თავისთავად... „ფირმა ვენიკი ნე ვიაჟეტ!..“ – პროფესიული

ჟარგონით უპასუხა მალიშევმა, – საწყენად ნუ მიიღებ ამას.
დამეთანხმე, რომ შენც გაგიმარტივე ამოცანა. ოფიციალურად
გეგეშიძე მკვდარია, გვამიც აღარ არსებობს – ვინ არ დაეთანხმება
ძიების ასეთ ვითარებაში შეწყვეტას? რა თქმა უნდა, იმ შემთხვევის
გარდა თუ გეგეშიძე წითელ მოედანზე არ მოაწყობს საპროტესტო
აქციას – ვინ მოგცათ ჩემი მკვდრად გამოცხადების უფლებაო. მაგრამ,
არა მგონია, მას ასეთი მიზნები ამოძრავებდეს!
– ყველაფერი უჩემოდ მოგიგვარებია, – ჩაილაპარაკა ნიკოლაიმ.
– მართალი ხარ. ხედავ, რა უსამართლოა ცხოვრება?! – ჩვენ

ვწვალობთ, ვაგვარებთ საჭირბოროტო საკითხებს, დაფნის
გვირგვინი კი სხვას ერგება. ამ შემთხვევაში – შენ და შენს
გამომძიებელს. რა გენაღვლება, ნიკოლაი, დატკბი ცხოვრებით.
რიბკინს მადლობა გამოუცხადე პირად საქმეში შეტანით –
ახალგაზრდა კაცია, ყველაფერი წინ აქვს და სამომავლოდ
გამოადგება. შეგიძლია, პრემიით წაახალისო და რიგგარეშე
შვებულებაშიც გაუშვა. თანაც, ნუ დაიტანჯები იმაზე ფიქრით, თუ რა
წვალებით მომიწევს ამ საქმის მოგვარება.
– მაინც, რა ვადებში წარმოგიდგენია ძიების შეწყვეტილად

გამოცხადება?
– ჩემთვის მთავარი შენი თანხმობა იყო და ამისთვის გულწრფელად

გიხდი მადლობას. რაც მთავარია, ერთმანეთს გავუგეთ და ჩვენი
პოზიციები შევაჯერეთ. დანარჩენი მთლიანად შენთვის მომინდვია. მე
მხოლოდ ერთ რჩევას მოგცემ: მოდი, ყველაფერს რეალისტური სახე
მივცეთ – ნუ დავარღვევთ ვადებს. დაე, რიბკინმა სრულფასოვანი
მოკვლევა ჩაატაროს და დამაჯერებელი საბაბი მისცეს ძიების
შეწყვეტას. მე არსად მეჩქარება, ჩემი გეგმა ძიების შეწყვეტის გარეშეც
ვითარდება. დანარჩენი კი დროის საკითხია...
– კეთილი... კიდევ რამე ხომ არ დაგვრჩა შესათანხმებელი? –

ჰკითხა ნიკოლაიმ.
– მხოლოდ ერთი რამ: შეთანხმება უნდა აღვნიშნოთ. სიმართლეს

გეტყვი, მართლა მომეწონა თქვენი სამდივნოს გოგონები. სადმე
ხომ არ...
– არა, არა... – აჩქარდა ნიკოლაი, – სხვა დროისთვის გადავდოთ.
– კეთილი, – უპასუხა მალიშევმა და შეთანხმების ნიშნად ხელი

ჩამოართვა.
ნიკოლაის ერთობ არ მოსწონდა ვითარება, რომელშიც აღმოჩნდა.

უფრო მეტიც – სულს უხუთავდა საკუთარი უსუსურობა. მაგრამ,
გამოცდილება ჰკარნახობდა, რომ მალიშევის პირობების მიღება
ჯობდა მასთან დაპირისპირებას. ყველაფერი იმაზე მიანიშნებდა, რომ
„ეფესბეს” მტკიცედ ჰქონდა გადაწყვეტილი სისხლის სამართლის
საქმით მანიპულირება და ის თავის მიზანს ნებისმიერ შემთხვევაში
მიაღწევდა. აქედან
გამომდინარე, ეს საკითხი მისთვის უკვე გადაწყვეტილი იყო. რჩებოდა

მხოლოდ ერთი საქმის მოგვარება – ძიების შეწყვეტა და გეგეშიძისა და
მასთან დაკავშირებული უსიამოვნო ისტორიის დავიწყება. მაგრამ,
მისთვის მოულოდნელად, რიბკინი შეეწინააღმდეგა – უარი თქვა
ძიების შეწყვეტაზე; უფრო მეტიც, სასამართლო-სამედიცინო
ექსპერტიზის წინააღმდეგ მოკვლევის დაწყება მოითხოვა.
გამომძიებლის მოულოდნელ გაჯიუტებას მალიშევისთვის გარკვეული
სირთულეების შექმნა შეეძლო, რაც თავად ნიკოლაის არ სურდა.
მალიშევი სიტყვის კაცი იყო. თავადაც არასდროს არღვევდა მიცემულ
პირობას და სხვებისგანაც იმავეს მოითხოვდა. ვითარებას ისიც
ამძაფრებდა, რომ ნიკოლაის არ შეეძლო, გამომძიებლისთვის ეთქვა,
ძიება „ეფესბეს” სურვილით უნდა შევწყვიტოთ და ამის რეალური
მიზეზი მეც არ ვიციო. ბუნებით სამართლიანობისმოყვარული რიბკინი
ამას არ შეურიგდებოდა და, შესაძლოა, საჩივრით გენერალური
პროკურატურისთვის მიემართა. საბოლოოდ, ნიკოლაის მაინც მოუწია
იმის გაკეთება, რაც ყველაზე ძალიან არ სურდა – რიბკინს იძულებით
ჩამოართვა საქმე და წარმოებისთვის სხვა გამომძიებელს გადასცა.
ძიების შეწყვეტის დადგენილების ნახვისას მალიშევს უმალ მოხვდა
თვალში უცხო გვარი.
– რიბკინი? – მხოლოდ ერთი სიტყვით მიმართა ნიკოლაის.
– რა მნიშვნელობა აქვს გვარს? მთავარი ისაა, რომ ძიება შეწყდა, –

უპასუხა ნიკოლაიმ.
– აქვს...
– გამომძიებლების უმრავლესობა მტკივნეულად აღიქვამს საქმიდან

ჩამოშორებას, იგორმა კი არნახული ენერგია შეალია ამ საქმეს.
– ესე იგი, წინააღმდეგი იყო? – ჰკითხა მალიშევმა.

– წინააღმდეგი იყო, მაგრამ, მაინც დავიყოლიე.
– დარწმუნებული ხარ, რომ რიბკინი პრობლემებს არ შექმნის?
– აბსოლუტურად. მასზე მე ვარ პასუხისმგებელი.
მალიშევი მცირე ხნით ჩააცქერდა თვალებში და შემდეგ თქვა;
– კეთილი, ნიკოლაი, გენდობი...
„მერსედესმა” უკან მოიტოვა კორომში წამოჭიმული აგარაკები და

მწვანედ მოლივლივე ტბის პირას შედგა. ტბის სიახლოვეს ორი შავი
„ბლაზერი” იდგა, იქვე ტრიალებდნენ მალიშევის მცველები. თავად
მალიშევი ნავმისადგომზე იდგა და მშვიდად აბოლებდა სიგარეტს.
ნიკოლაი მიპატიჟებას აღარ დალოდებია, მანქანიდან გადავიდა და
სწრაფი ნაბიჯით გაემართა ნავმისადგომისკენ.
– რა მოხდა, ბორია? რას ნიშნავს ეს ყველაფერი?! – ბრაზნარევი

ხმით წამოიწყო ნიკოლაიმ მალიშევთან მიახლოებისას.
მას არაფერი უთქვამს. ლაბადის ჯიბიდან ორად გაკეცილი

გაზეთი ამოიღო და გაუწოდა.
– რა არის ეს? – დაიბნა ნიკოლაი, – გაზეთის წასაკითხად

მომიყვანე აქ?!
– გაზეთის არა, მხოლოდ ერთი სტატიის! – უპასუხა მალიშევმა, –

პირველი გვერდი ნახე!
ნიკოლაიმ გაზეთი გაშალა და უმალ თვალში მოხვდა მეწამული და

შავი ასოებით დაბეჭდილი სათაური: „რვაფეხა“ რუსულად – ანუ,
როგორ უზრუნველყოფს რუსეთის პროკურატურა ქართველი
კრიმინალური ავტორიტეტის ხელშეუხებლობას”.
ნოკოლაის თვალები აუჭრელდა. ხელი, რომელშიც გაზეთი ეჭირა

უღონოდ ჩამოუვარდა ძირს.
– შენ კი პირობა მომეცი, რომ რიბკინი პრობლემებს არ

შემიქმნიდა! – ავად გამოსცრა მალიშევმა და მისკენ დაიძრა.
***
ღამით აგარაკიდან წასვლა ყველაზე მძიმე გადაწყვეტილებად

ეჩვენებოდა ეკას, მაგრამ, იმასაც გრძნობდა, რომ აღარ გააჩნდა იქ
დასარჩენი ძალა. არადა, როგორ კარგად იწყებოდა ყველაფერი. ცოტა
ხანს თვითონაც კი ირწმუნა, რომ ამიერიდან ლუკას ვეღარავინ
წაართმევდა – ვერც ციხე, ვერც ქურდები და ვერც მის ცხოვრებაში
საიდანღაც შემოჭრილი ქალი. მწარედ ნანობდა, რომ ლუკას არ
გადააფიქრებინა საქართველოში გამგზავრება. გრძნობდა, რომ ეს
საშიში იყო. საშიში იყო მისთვის, ნატოსთვის და, განსაკუთრებით –
ლუკასთვის. მაგრამ, მაინც ვერ მოერია თავს. უცნაური გრძნობა
იპყრობდა იმის გაფიქრებაზე, რომ ლუკასთან ერთად დაბრუნდებოდა
საქართველოში. ეჩვენებოდა, რომ ამით დაიბრუნებდა დაკარგულ
წლებს – იმ წლებს, რომლებიც ლუკასგან შორს
გაატარა. მაგრამ, ყოველივე ეს მირაჟი, მიუღწეველი მიზანი აღმოჩნდა.

საქართველოში ჩასვლით მისთვის ნამდვილი ჯოჯოხეთი დაიწყო: ლუკა
ფოთში ჩასვლისთანავე დაშორდა მას და ნატოს. მიზეზი არ აუხსნია,
თუმცა, ეკას ეს უცნაურად არ მოსჩვენებია – ასეთი იყო ლუკას
ყოველდღიურობა: მოულოდნელად გაქრებოდა და შემდეგ ასევე
მოულოდნელად გამოჩნდებოდა.
თბილისამდე უცხო მანქანით, უცხო ხალხის გარემოცვაში იმგზავრეს.

შავსათვალიან, ბრგე მამაკაცებს ზედამხედველებივით ეჭირათ თავი.
ფოთიდან გამომგზავრებისას მათ გააფრთხილეს, ნატო
დაემშვიდებინა და მისთვის აეხსნა, რომ ლუკას მეგობართან
მიემგზავრებოდნენ. ეკა იძულებით დაჰყვა მათ ნებას – შიშობდა, რომ
ზედამხედველებს რამე არ დაეშავებინათ ნატოსთვის.
იმავე საღამოს ისინი ტაბახმელის განაპირას მდებარე, მაღალი

კედლით გარშემორტყმულ აგარაკზე აღმოჩნდნენ. ნატომ ჩათვალა,
რომ ეკა მის დამტყვევებლებთან შეთანხმებით მოქმედებდა და მასთან
ურთიერთობა შეწყვიტა. ასე აღმოჩნდა ეკა ორცეცხლშუა. ერთი მხრივ,
საპატიმროდ ქცეული აგარაკი და ზედამხედველები აშინებდნენ, მეორე
მხრივ – ოთახში, სრულ მარტოობაში გამოკეტილი ნატო. ამასთან
ერთად, მან კვლავ არაფერი იცოდა ლუკას შესახებ. ერთადერთი, რაც
ძალას აძლევდა, მეზობელ ოთახში გამოკეტილი ნატო იყო. ის რომ
არა, ასეთ ჯოჯოხეთს დიდხანს ვერ გაუძლებდა. შემდეგ კი წარსულის
აჩრდილები საშინელებათა ფილმის კადრებივით ცვლიდა ერთმანეთს...
აგარაკზე მოულოდნელად ატყდა სროლა – ავტომატის ჯერი

რამდენჯერმე გაისმა. მერე ვიღაცამ განწირული ხმით იყვირა. ისევ
სროლა, ყვირილი, მომაკვდავების ხრიალი... ოთახები, დერეფნები
და კიბეები გვამებით, სისხლის გუბეებითა და მასრებით დაიფარა...
უცნობმა ნიღბიანებმა ის და ნატო მანქანაში ჩასვეს და სასწრაფოდ

გაარიდეს აგარაკს. მოგვიანებით გაირკვა, რომ ისინი ახალი
ზედამხედველები იყვნენ. საკუთარი უსუსურობის შეგრძნებამ ცრემლი
მოჰგვარა ეკას. როდემდე უნდა ეთამაშათ მათი ბედით უცნობ და
სასტიკ ადამიანებს? როდის უნდა დამთავრებულიყო ეს ყველაფერი?
როდემდე ეყოფოდათ ძალა მას და ნატოს?.. როდემდე?
მაგრამ, მანამდე ძალიან შორს იყო. ჯერჯერობით დამთავრდა ერთი

და დაიწყო სხვა ჯოჯოხეთი.
...თვალის ერთი შევლებით, ქალი ძალიან ლამაზი მოეჩვენა:

ტანმაღალი იყო, შესანიშნავი აღნაგობით, ლამაზი სახით; ქერა თმა
ნატიფ მხრებზე სცემდა, მაგრამ თვალები?!. ყინულივით ცივი,
გულგრილობით სავსე ცისფერი თვალები ჰქონდა.
მოეჩვენა, რომ სადღაც ენახა ეს ქალი. შემდეგ მიხვდა, რომ

ნატოს აგონებდა და მიხვდა, ვინც უნდა ყოფილიყო.
ვანდა ანბახი – გერმანელი ქალი, რომელმაც დაბადებისთანავე

მიატოვა ნატო. მიატოვა უსუსური, მაშინ, როდესაც ყველაზე მეტად
სჭირდებოდა დედა. მაგრამ, დაუბრუნდა ასევე უსუსურს, როდესაც
ისე ძალიან სჭირდებოდა დედა.
ძალზე მტკივნეული იყო მისთვის ლუკასა და ვანდას შეხვედრის ნახვა.

ვერც კი წარმოედგინა, რომ ასე შეხვდებოდნენ ერთმანეთს ქალი და
მამაკაცი, რომლებსაც ოცი წლის ქალიშვილი ჰყავდათ. მკვდარი,
უემოციო, გაყინული იყო მისი მისალმება, ისეთივე, როგორც
გერმანელი ქალის თვალები.
ის ღამე სახით ბალიშში ჩარგულმა, ტირილით გაატარა. ჯოჯოხეთი,

რომელიც ასე აშინებდა, სადღაც შორს დარჩა, მაგრამ, გრძნობდა, რომ
იწყებოდა ახალი – სხვა, აქამდე შეუცნობელი. ნათლად გრძნობდა,
რომ ის ვერ შეძლებდა ლუკას გვერდით ცხოვრებას. რომც
მოენდომებინა, საამისოდ ძალა არ ეყოფოდა, რადგან ეს უზარმაზარ
ენერგიას მოითხოვდა. ადრე თუ გვიან თავისით გამოიფიტებოდა და,
თუ დროულად არ გაეცლებოდა, დაიღუპებოდა. ეს შეუძლებელი იყო,
მით უმეტეს მაშინ, როდესაც მკერდის ქვემოთ ახალი სიცოცხლის –
მისი და ლუკას შვილის გულის ფეთქვას გრძნობდა. როგორ, რა
საშუალებით უნდა დაეცვა ის? მხოლოდ ერთით – ლუკასგან შორს
ყოფნით. ამით მასაც გადაარჩენდა, საკუთარ თავსაც და ლუკასაც...
აგარაკი დილით დატოვა. თან ტანსაცმლისა და ფულის მეტი

არაფერი წაუღია. იცოდა, რომ აგარაკზე მალე შეიტყობდნენ მის
გაუჩინარებას და ძებნას დაუწყებდნენ. ასე ჩუმად წასვლის შემდეგ კი
ლუკას მზერას ვეღარ გაუსწორებდა. ამიტომაც, აღარ გამოუცდია
ბედისწერა. პირველივე შემხვედრი ტაქსი გააჩერა და სასწრაფოდ
აეროპორტში მიყვანა სთხოვა.
შუადღეზე უკვე თვითმფრინავში იჯდა. ორი საათის შემდეგ კი,

თვითმფრინავი თბილისის აეროპორტში დაეშვა. სანუკვარ
დასვენებამდე სულ ცოტა ხანი რჩებოდა.. საბაჟოს გავლა, ტაქსი,
სანატრელი ბინა...
„ლუკას დავუკავშირდები. ვინ იცის, როგორ დამეძებს. ბოდიშს

მოვუხდი და ყველაფრის ახსნას შევეცდები, – ფიქრობდა საბაჟოსკენ
მიმავალი ეკა, – მაგრამ, არა, ახლა საამისო ძალა არა მაქვს.
დავისვენებ, ღონეს მოვიკრებ და შემდეგ დავურეკავ“.
– გამარჯობა კეთილი იყოს თქვენი ჩამოსვლა საქართველოში, –

ღიმილით მიესალმა დახლს მიღმა მყოფი, ლამაზ უნიფორმაში
გამოწყობილი გოგონა, – თქვენი საბუთები...
ეკამ ხელჩანთაში ჩააბრუნა მობილური ტელეფონი და პასპორტი

გაუწოდა. გოგონამ ყურადღებით დაათვალიერა პასპორტი,
კომპიუტერის კლავიატურაზე სწრაფად აკრიფა მონაცემები,
მონიტორს წამით ჩააცქერდა, შემდეგ მიუბრუნდა და ჰკითხა:
– შეგიძლიათ, ზუსტად მითხრათ თქვენი ვინაობა?
– ეკა ნუცუბიძე, – უპასუხა მექანიკურად.
– ნუცუბიძე?!
– დიახ... უკაცრავად... – ეკა უხერხულად გაჩუმდა. მას მხოლოდ ახლა

გაახსენდა, რომ ეკატერინე სმირნოვას სახელზე გაცემული უკრაინის
მოქალაქის პასპორტი ჰქონდა.
გოგონას აღარაფერი უთქვამს. შებრუნდა და თავისთან

მებაჟისუნიფორმიანი მამაკაცი მიიხმო...
თითქოს დამთავრდა უკან მოტოვებული ჯოჯოხეთი, მაგრამ,

დაიწყო ახალი – აქამდე სრულიად უცნობი და საზარელი...
***
მალიშევი ყელში სწვდა ნიკოლაის, ძლიერად შეაჯანჯღარა და

ბრაზით უყვირა;
– წაიკითხე! ყურადღებით წაიკითხე, რაზეა საუბარი მაგ

სტატიაში!
ნიკოლაიმ გაჭირვებით მოთოკა თავი, როგორც იქნა

მღელვარებისგან აკანკალებული ხელი გააჩერა და კითხვას
შეუდგა.
სტატია მცირე პროლოგით იწყებოდა. მასში თითქმის სიტყვასიტყვით
იყო აღწერილი მისი და იგორ რიბკინის პროკურატურაში შემდგარი
საუბარი; ის, თუ როგორ სთავაზობდა ნიკოლაი გამომძიებელს
გეგეშიძის დაღუპულად გამოცხადებას და ძიების შეწყვეტას. შემდეგ
მოდიოდა სისხლის სამართლის საქმესთან დაკავშირებული
მონაცემები. სტატიის ავტორი ნიკოლაისთვის კარგად ცნობილი
ჟურნალისტი, დიმიტრი გრომოვი იყო. სტატიაში რიბკინი საერთოდ
არ იყო ნახსენები, მაგრამ თავისთავად გასაგები იყო, რომ ამ მასალას
გრომოვს სხვა ვერავინ მიაწვდიდა. ვინმეს სისხლის სამართლის
მასალები რომ მოეპოვებინა, მაინც არაფერი ეცოდინებოდა
ნიკოლაისა და რიბკინის საუბრის დეტალების შესახებ.

Mglebi 5 - Gocha Manvelidze

Uploaded by

Document Information

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Mglebi 5 - Gocha Manvelidze

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

www.evpatori.

საგამოძიებო სამსახურის უფროსმა აუჩქარებლად ჩაიკითხა

– რას ნიშნავს ეს?!

– და, რას მიიღებ მაგით?

– მონაცემებს, რომელთა საფუძველზეც აღიძვრება სისხლის

– რომელსაც შენ სტახანოვური ტემპებით გამოიძიებ და

– ისეთი მიამიტი არ ვარ, ექსპერტიზის ხელმძღვანელობის ციხეში

– მაინც, რა ბრალდებას უყენებ, რისთვის დავიწყოთ მოკვლევა? –

– გამოძიებისთვის გადამწყვეტი მნიშვნელობის მქონე

– ექსპერტიზის ხელმძღვანელის განკარგულებით,

– და, რაა ამაში კანონსაწინააღმდეგო? – გაუკვირდა სამსახურის

– მაპატიეთ, ნიკოლაი პეტროვიჩ, მაგრამ, თქვენი ირონია

– რა გეჩვენება უადგილოდ? – მკაცრად ჰკითხა სამსახურის

– ჩვენ ვსაუბრობთ პიროვნებაზე, რომელიც ეჭვმიტანილია

– გვქონდა!.. – შეუსწორა სამსახურის უფროსმა, – ამჟამად გეგეშიძე

– ექსპერტიზამ გვამის კრემაცია კი არა, ნივთმტკიცებების

– კეთილი, შენი აზრით, როდემდე უნდა შეენახათ გვამი?

– ვიდრე მისი იდენტიფიკაცია არ მოხდებოდა!

– უცნაური კაცი ხარ, – გაეცინა სამსახურის უფროსს, – ცოტა ხნის

– რა გეჩვენება ამაში ბუნდოვანი? ჩემის აზრით, ყველაფერი

– რიჟკოვის განმარტებას ოფიციალურ ჩვენებად არავინ

– მაგაზე ნუ ღელავ. მთავარია, შენი ხელმძღვანელობა როგორ

– მაგრამ, მე არ მჯერა, რომ გეგეშიძე დაიღუპა!

– რა გაძლევს ამის საფუძველს?

– რიჟკოვის მკვლელობა! – სწრაფად თქვა რიბკინმა – გეგეშიძის

– არა, – თავი გაიქნია რიბკინმა, – მე მკვლელობის

– სწორედ ამის მოსმენა მინდოდა, – კმაყოფილებით თქვა სამსახურის

– თქვენ მიგაჩნიათ, რომ რიჟკოვი გეგეშიძის ბანდის წევრებმა

– მართალი ხარ, სწორედ ასე ვთვლი. გეგეშიძე დაიღუპა, მისმა

– დიახ და საკმაოდ დამაჯერებლადაც ჟღერს, მაგრამ, ეს მაინც ვერ

– კეთილი, ოღონდ, ერთი პირობით – ლოგიკური ახსნა მიეცით

– იგორ! – ხმა გაიმკაცრა სამსახურის უფროსმა, – მგონი, დაგავიწყდა,

გეგეშიძე დაიღუპა, ხოლო ექსპერტიზამ განახორციელა მისი გვამის

– ვერ დაგეთანხმებით, ნიკოლაი პეტროვიჩ. მე ხომ ექსპერტისთვის

– რატომ აიკვიატე, რომ გეგეშიძე ცოცხალია?

– ჩვენ გვაქვს გვამი და, სავარაუდოდ, ის გეგეშიძეს ეკუთვნის, მაგრამ,

– შენი აზრით, რასთან უნდა შეედარებინათ გვამიდან აღებული

– შედარებისთვის აუცილებელ მასალას გეგეშიძის

– გეგეშიძის ქალიშვილის ადგილსამყოფელი თუ იცი?

– სავარაუდოდ, ის გერმანიაში, მის დედასთან, ვანდა ანსბახთან უნდა

– მისი დედა გერმანიის მოქალაქეა?

– და როგორ გგონია, შეძლებდი გეგეშიძის ქალიშვილის დათანხმებას

– სავარაუდოდ, ის უარს იტყოდა ექსპერტიზაში მონაწილეობაზე,

– ტყუილად გქონდა იმის იმედი, რომ მსგავს ავანტიურაში

– საქმის მნიშვნელობიდან გამომდინარე...

– არავითარი „მნიშვნელობიდან გამომდინარე”! – ხაზგასმით

– ახლა აღარ ღირს ამაზე ლაპარაკი. გვამი აღარ არსებობს და

– დაივიწყე, – სამსახურის ხელმძღვანელმა გულგრილად

– შენ სწორად გამიგე – მოკვლევას არ დავიწყებთ. ვერ ვხედავ

– მე სხვა ვერსია მაქვს: ექსპერტიზის ხელმძღვანელი ვიღაცის

– და, ვის ინტერესებს იცავდა, შენი აზრით, ექსპერტი? – ჰკითხა

– არ ვიცი. მხოლოდ ერთი რამ შემიძლია, ვივარაუდო: მისთვის უარის

სამსახურის ხელმძღვანელმა უკმაყოფილოდ გაიქნია თავი.

– კმარა, იგორ! ეტყობა, გადაიღალე. ახლა შენთვის ყველაზე

– შვებულებას მთავაზობთ? – გაუკვირდა რიბკინს.

– საქმე? – რიბკინმა საქაღალდეს მიაპყრო მზერა.

– რაც შეეხება საქმეს... – სამსახურის უფროსი მცირე ხნით ჩაფიქრდა

– ასე აპირებთ საქმიდან ჩემს ჩამოშორებას?! – დაუფარავი ბრაზით

– ხომ არ შეიშალე?! – მზერა გაეყინა სამსახურის უფროსს, –

– არა, იგორ, დამიჯერე, მე შენთვის ცუდი არ მინდა. პირიქით,

– არა, ნიკოლაი პეტროვიჩ, ამ შემთხვევში თქვენი თეორია ვერ

– რამდენი ხანი მუშაობდი მის საქმეზე? – მოულოდნელად

– რამდენიმე თვე, – უხალისოდ უპასუხა რიბკინმა.

– და, რას მიაღწიე იმ რამდენიმე თვეში, რამდენით მიუახლოვდი