Een inleiding tot de christelijke apologetiek

Paul Coulter
Over de auteur
Dr. Paul Coulter heeft een achtergrond in de geneeskunde en heeft ook diploma's in theologie en genetica. Na zijn
medische carrière te hebben verlaten, werkte hij zes jaar voor een kerk in Belfast en geeft nu fulltime colleges voor
het Belfast Bible College. Hij is gepassioneerd door het woord van God, de plaatselijke kerk en in verband met de
boodschap van de Bijbel aan de hedendaagse cultuur.
Bekijk alle bronnen van Paul Coulter

De term 'apologetiek' is afgeleid van het Griekse woord apologia. Hoewel het is afgeleid van hetzelfde woord als het
Engelse zelfstandig naamwoord 'verontschuldiging' en bijvoeglijk naamwoord 'verontschuldigend', is de betekenis
vrij aanzienlijk verschillend. In de oude Griekse wereld was een apologia een juridische verdediging van zichzelf,
vergelijkbaar met de toespraak die een hedendaagse advocaat van de verdediging namens hun cliënt doet. Het
betekende niet 'een spijtige erkenning van een overtreding of mislukking' (de Oxford English Dictionary-definitie van
'verontschuldiging'), maar een zorgvuldig beredeneerde verdediging van iemands overtuigingen of daden.
We zouden dan de christelijke apologetiek als volgt kunnen definiëren:
De taak om argumenten voor de waarheid en rationaliteit van het christendom en de onwaarheid en irrationaliteit
van alternatieven te ontwikkelen en te delen met als doel het geloof van gelovigen te versterken en niet-gelovigen
aan te sporen Christus te overwegen
De betekenis van deze definitie zal in dit artikel duidelijker worden, maar op dit punt is het belangrijk om te
benadrukken dat 'argument' in deze context verwijst naar een logisch, met redenen omkleed geval in plaats van naar
een argumentatieve stijl. Apologetiek omvat zowel het ontwikkelen als delen van argumenten - het is niet een louter
academische oefening uitgevoerd in een ivoren toren, maar een praktische betrokkenheid bij echte mensen en echte
problemen. Je zult ook opmerken dat er twee kanten zijn aan de argumenten die we proberen te ontwikkelen - een
positief argument voor het christendom en een negatieve zaak tegen alternatieve geloofsystemen. Bovendien zijn de
ultieme doelen van de apologetiek niet om slimme argumenten te ontwikkelen, maar om mensen te zien leiden naar
geloof en versterkt in hun geloof.
Wat zijn de oorsprong van apologetiek?
In de tweede eeuw na Christus, toen het christendom zich op een intellectueel niveau begon te engageren met de
Griekse filosofie en meer aandacht trok van de Romeinse samenleving, produceerde een aantal schrijvers
beredeneerde afweer van het christelijk geloof. Van deze Justinus-martelaar (ca. 100-165 n.Chr.) Is een niet-Jood uit
Samaria die bekeerd was nadat hij de waarheid had gezocht in talloze filosofieën en uiteindelijk stierf als een
martelaar in Rome, waarschijnlijk de bekendste en de belangrijkste. Deze schrijvers worden over het algemeen 'de
apologeten' genoemd. Hun geschriften tonen collectief drie belangrijke zorgen:
Het christendom verdedigen tegen valse beschuldigingen (bijvoorbeeld dat christenen atheïsten, seksueel immoreel
of kannibalen waren)
Om te argumenteren voor de waarheid van het christendom op basis van het feit dat het de oudtestamentische
profetie vervulde
Om te laten zien dat het christendom superieur was aan of voldaan aan Griekse filosofische ideeën
Andere eminente christenen uit deze periode minachten de aanpak van de apologeten. Tertullianus bekritiseerde
bijvoorbeeld Justin's gebruik van de Griekse filosofie en zei beroemd: 'Wat heeft Athene met Jeruzalem te maken?'
Dit meningsverschil blijft de evangelische christenen vandaag nog verdelen. Sommigen hebben een positieve
benadering van apologetiek, omdat ze geloven dat alle waarheid de waarheid van God is en dat het belangrijk is om
het christendom te verdedigen op het gebied van filosofisch debat, terwijl anderen wantrouwend staan tegenover
apologetiek en beweren dat we onze energie moeten steken in het verkondigen van het evangelie.
Interessant is dat alle drie de hoofdlijnen van argumenten aangevoerd door de apologeten van de tweede eeuw
precedenten vinden in het boek Handelingen in het Nieuwe Testament, waardoor Luke (of misschien Paulus, wiens
woorden hij optekende) de eerste geregistreerde christelijke apologeet was. Gerenommeerde bijbelgeleerde F.F.
Bruce schreef: [1]
Van de drie belangrijkste soorten christelijke verontschuldigingen in de tweede eeuw biedt Luke eerste-eeuwse
prototypen aan: verontschuldigend in relatie tot heidense religie (het christendom is waar, het heidendom is vals);
verontschuldigend met betrekking tot het jodendom (het christendom vertegenwoordigt de vervulling van het ware
jodendom); verontschuldigend met betrekking tot de politieke autoriteiten (het christendom is niet schuldig aan
enige overtreding van de Romeinse wet).
De apologetiek is dus ontstaan in het Nieuwe Testament (zie de volgende sectie over een bijbelse zaak voor de
apologetiek), die zich in de tweede eeuw verder ontwikkelde als reactie op de uitdagingen die we tegenkwamen
toen deze de culturele grenzen overschreed naar de Grieks-Romeinse wereld. Gedurende de geschiedenis van het
christendom is de apologetiek zich blijven aanpassen aan nieuwe culturele uitdagingen. Voor een kort overzicht van
de geschiedenis van christelijke apologetiek, inclusief profielen van de leidende figuren in de ontwikkeling van
moderne apologetiek, wordt de lezer verwezen naar het online artikel Een korte geschiedenis van apologetiek door
Kenneth D. Boa en Robert M. Bowman. [2] ]
Wat is het doel van apologetiek?
Apologetica wordt over het algemeen gezegd drie functies te hebben, hoewel men zich moet realiseren dat niet alle
christelijke apologeten accepteren dat alle drie de functies geldig zijn (sommigen zouden zeggen dat we niet moeten
proberen positieve argumenten voor het christelijk geloof te construeren, maar gewoon richten op het weerleggen
van beschuldigingen ertegen ) en er is aanzienlijke variatie tussen de verschillende apologetische scholen over welke
argumenten binnen elke functie moeten worden gebruikt:
1) Argumenten voor de waarheid van het christelijk geloof (rechtvaardiging / bewijs / positieve apologetiek)
Doel - laten zien dat het christendom redelijk / rationeel is. Met behulp van filosofische argumenten en bewijzen uit
de wetenschap, archeologie en geschiedenis om aan te tonen dat het christelijk geloof meer macht heeft dan welk
alternatief geloofssysteem dan ook om de wereld waarin we leven te verklaren en te interpreteren.
2) Argumenten die beschuldigingen tegen het christelijk geloof weerleggen (verdediging / negatieve apologetiek)
Doel - laten zien dat het christendom niet onredelijk / irrationeel is. Het verwijderen van bezwaren tegen het
christendom, bijvoorbeeld claims van tegenstrijdigheden in de Bijbel, alternatieve interpretaties van historisch en
wetenschappelijk bewijsmateriaal en misvattingen over het christelijk geloof.
3) Weerlegging van tegengestelde overtuigingen (overtreding)
Doel - laten zien dat niet-christelijke geloofsystemen onredelijk / irrationeel zijn. Richt zich niet op specifieke
aanvallen op het christendom, maar op het ondermijnen van de grondslagen van andere geloofssystemen.
de overredingskracht is het overkoepelende doel van de apologetiek
Sommige schrijvers voegen een vierde functie toe, namelijk overtuiging. Ze beweren dat apologetiek ook mensen
tracht te overtuigen om in de christelijke boodschap te geloven. Het is waarschijnlijk beter om de taak van
overreding te zien als het overkoepelende doel van apologetiek, met de drie functies hierboven die verschillende
delen erin spelen. Dit is een nuttige herinnering aan het feit dat apologetica alleen niet genoeg is - evangelisatie is
ook noodzakelijk.
Een andere manier om na te denken over het doel van apologetiek is na te denken over hoe het zich verhoudt tot
degenen die gelovigen zijn en degenen die geen gelovigen zijn. Apologetiek heeft tot doel zowel het geloof van de
gelovigen te versterken als obstakels voor geloof weg te nemen voor degenen die niet geloven.
Hoe verhoudt apologetiek zich tot evangelisatie?
Onder 'evangelisatie' wordt in het algemeen verstaan het delen van het goede nieuwsbericht (evangelie) over Jezus
Christus. Apologetiek wordt het beste gezien als pre-evangelisatie of als onderdeel van het proces van evangelisatie.
Het verwijdert barrières voor het geloof en bereidt de weg voor het zaad van het evangelie dat gezaaid moet
worden. Het is essentieel om apologetics niet strikt van evangelisatie te scheiden. Het is onwaarschijnlijk dat mensen
die intellectuele bezwaren hebben tegen het bestaan van God of de historiciteit van Jezus de boodschap van het
evangelie zullen ontvangen, en apologetiek zal helpen deze obstakels te verwijderen door een beroep te doen op
intellectuele redenering. Tegelijkertijd kan iemand intellectueel overtuigd zijn van de geloofwaardigheid en zelfs de
waarheid van het christelijk geloof, maar nog steeds geen christen zijn. Het evangelie spreekt niet alleen de geest
aan, het spreekt ook tot de emoties en, het belangrijkste van alles, tot de wil. Bekering vindt plaats wanneer geest,
hart en wil worden overgegeven aan God in berouw en geloof. Als zodanig is het vaak verstandig om het evangelie te
delen als we ons verontschuldigen.
Benaderingen van Apologetics
Er zijn veel verschillende manieren om de taak van apologetiek te benaderen en het is niet altijd gemakkelijk om
verschillende benaderingen te classificeren. Geen enkel classificatie-schema krijgt universele steun. Twee mogelijke
manieren om gemeenschappelijke benaderingen te classificeren zijn:
a) Afhankelijk van de benadering van het kennen van de waarheid over God (dat wil zeggen religieuze
epistemologieën)
Kan de waarheid over God door de menselijke rede worden ontdekt als reactie op observaties over de wereld
(empirisme), door een kritische inschatting van de inherente logica van verschillende geloofssystemen
(rationalisme), door alleen de Schrift (bijbels autoritarisme), door persoonlijke ervaring (mystiek) , of door een
combinatie van deze middelen? Het debat over deze verschillende manieren om de waarheid over God te
ontdekken, hangt af van ons geloof over:
God - is een grotere nadruk gelegd op Zijn transcendentie (het feit dat Hij boven ons weten staat) of Zijn immanentie
(het feit dat Hij Zich aan ons geopenbaard heeft en gekend kan worden).
Zonde - hoe heeft zonde invloed gehad op het vermogen van mensen om de waarheid over God te vatten (de
gevolgen van zonde op de geest worden de noetische gevolgen van zonde genoemd).
Verschillende accenten op Gods transcendentie en de noetische effecten van zonde leiden tot drie verschillende
uitgangspunten voor apologetiek, zoals de volgende tabel laat zien:
Noetische
Transcendentie Uitgangspunt voor Hoe kan God
gevolgen van Historische voorbeelden
van God apologetiek bekend worden?
zonde

De unieke christelijke Blaise Pascal; Søren

Grote nadruk op beide Geloof
ervaring van genade Kierkegaard; Emil Brunner

Bewijzen uit de natuur en Thomas Aquinas; Joseph

Minder sterk benadrukt Reden
historische bewijzen Butler; Dominic Tennant

Minder sterk Augustine of Hippo; Jean

Sterk benadrukt Schrift (Gods openbaring) Geloof en rede
benadrukt Calvin; Abraham Kuyper
b) Afhankelijk van de manier waarop argumenten worden geconstrueerd
Steven B. Cowan pleit voor een meer praktische classificatie van apologetische methoden op basis van
'onderscheidende manieren om de zaak voor te stellen voor het christendom, onderscheidende typen of
argumentatiestructuren'. [3] Hij identificeert vijf benaderingen:
1) Klassieke methode (bijvoorbeeld William Lane Craig, R.C. Sproul, Norman Geisler, Stephen T. Davis, Richard
Swinburne) Streeft ernaar het theïsme te vestigen door middel van natuurargumenten en vervolgens bewijzen te
presenteren om te bewijzen dat het christendom de juiste versie van het theïsme is. De meeste voorstanders van
deze methode beweren dat het geen zin heeft argumenten uit historisch bewijsmateriaal te presenteren totdat de
persoon een theïstisch wereldbeeld heeft omarmd, omdat ze deze altijd zullen interpreteren op basis van hun eigen
wereldbeeld.
2) Bewijsmethode (bijvoorbeeld Gary R. Habermas, John W. Montgomery, Clark Pinnock, Wolfhart Pannenberg)
Gebruikt zowel historische als filosofische argumenten, maar richt zich in de eerste plaats op historisch en ander
bewijs voor de waarheid van het christendom. Zal tegelijkertijd argumenteren voor theïsme in het algemeen en het
christendom in het bijzonder.
3) Cumulatieve casusmethode (bijv. Paul D. Feinberg, Basil Mitchell, CS Lewis, C. Stephen Evans) In plaats van de taak
als een formeel logisch argument te benaderen, beschouwt de zaak voor het christendom zich meer als de opdracht
die een advocaat in een wet formuleert rechtbank - een informeel argument dat bewijzen samenbrengt die samen
een overtuigend argument vormen waarmee geen enkele andere hypothese kan concurreren.
4) Presuppositionele methode (bijv. John M. Frame, Cornelius Van Til, Gordon Clark, Greg Bahnsen, Francis
Schaeffer) Benadrukt de noetische effecten van zonde in de mate dat gelovigen en ongelovigen niet genoeg
gemeenschappelijke basis delen voor de voorgaande drie methoden om te bereiken hun doel. De apologeet moet de
waarheid van het christendom veronderstellen als het juiste vertrekpunt voor apologetiek. Alle ervaring wordt
geïnterpreteerd en alle waarheid bekend door de christelijke openbaring in de Schriften.
5) Hervormde epistemologiemethode (bijvoorbeeld Kelly James Clark, Alvin Platinga, Nicholas Wolterstorff, George
Mavrodes, William Alston) Betoogt dat mensen veel dingen zonder bewijs geloven en dat dit volkomen redelijk is.
Hoewel positieve argumenten ter verdediging van het christendom niet per se verkeerd zijn, hoeft het geloof in God
niet de steun van bewijs of argument te hebben om rationeel te zijn. De focus ligt daarom meer op negatieve
apologetiek, verdedigend tegen uitdagingen voor theïstisch geloof.
Het door Cowan uitgegeven boek, getiteld Five Views on Apologetics (Zondervan, 2000) bevat hoofdstukken van
voorstanders van elk van deze vijf benaderingen, evenals reacties op elk hoofdstuk door de andere vier bijdragers.
Het is een nuttige, hoewel tamelijk technische poging om de overeenkomsten en verschillen tussen verschillende
benaderingen te tonen.
Een derde manier: vier methodieken
Hoewel ik het ermee eens ben dat de categorieën van Cowan zeer nuttig zijn, geef ik de voorkeur aan een indeling in
vier richtingen van benaderingen die wordt gebruikt door Kenneth D. Boa en Robert M. Bowman, die zowel de
epistemologie als de benadering voor het construeren van argumenten combineert. De vier methodologieën die ze
identificeren zijn Klassieke apologetiek, Bewijskundige apologetiek, Gereformeerde apologetiek en Fideïsme.
Het zou duidelijk moeten zijn dat drie van deze vier benaderingen identiek zijn aan die van Cowan: klassiek,
bewijskrachtig en gereformeerd. De 'cumulatieve casusmethode' van Cowan is een verschillende benadering van het
formuleren van argumenten, maar omdat het inzichten uit de klassieke en bewijskrachtige methoden samenbrengt,
is het niet strikt een aparte benadering van apologetiek. Cowan's vooronderstellingsmethode is grotendeels
ondergebracht onder Gereformeerde apologetiek in dit viervoudige schema (een zorgvuldige lezing van de
bovenstaande beschrijvingen zal aantonen dat ze veel gemeen hebben). De vierde benadering in het Boa en
Bowman schema, die niet wordt behandeld in de classificatie van Cowan, hoewel het deelt met sommige mensen
die Cowan zou classificeren als 'presuppositionalisten', is Fideism. Deze positie correleert met de eerste regel van de
tabel met religieuze epistemologieën, omdat het geloof identificeert als de enige manier om God te kennen en een
beroep doet op de christelijke ervaring van Gods genade als de enige geschikte basis voor apologetiek.
De volgende tabel, aangepast van Boa en Bowman, beschrijft de kenmerken van deze vier benaderingen van
apologetiek: [4]
Klassiek bewijskracht gereformeerd fideïstische
Basis Reden Feit Openbaring Geloof
Het formulier Rationeel Empirisch transcendentaal Paradoxaal
Anselm; Calvin; Thomas Luther;
voorlopers William Paley
Aquinas Reid Kierkegaard
C 20e C. S. Lewis; J. W. Montgomery; Cornelius Van Til; Karl Barth; Donald
voorstanders Norman Geisler Richard Swinburne Alvin Plantinga Bloesch
katholieken; Lutheranen;
Populair met Arminianen calvinisten
evangelicals neoevangelicals
We kunnen vrijelijk verschillende benaderingen gebruiken, afhankelijk van de situatie waarin we ons bevinden
In de praktijk is het niet altijd gemakkelijk om apologeten netjes in een methodologie te plaatsen, omdat veel
verschillende benaderingen gebruiken, afhankelijk van de vraag die voorhanden is. Het is waarschijnlijk het beste om
deze benaderingen te zien als hulpmiddelen in een toolkit of wapens in een arsenaal. We kunnen vrijelijk
verschillende benaderingen gebruiken, afhankelijk van de situatie waarin we ons bevinden. We komen terug op dit
idee in de sectie De dynamiek van de apologetische dialoog.
Gemeenschappelijke bezwaren tegen de taak van apologetiek
Christenen die sceptisch staan tegenover de waarde van apologetica werpen een aantal verschillende bezwaren op,
sommige gebaseerd op verzen uit de Bijbel en anderen gebaseerd op beperkingen van logica en apologetiek. Deze
bezwaren zijn over het algemeen gebaseerd op misverstanden over de bijbeltekst of het doel van apologetiek. In de
volgende lijst van bezwaren ben ik Norman Geisler [5] dank verschuldigd hoewel ik sommige wijzigingen in zijn lijst
heb aangebracht en zijn antwoorden aanzienlijk heb gewijzigd:
A) Bezwaren tegen de bijbel
1. De Bijbel hoeft niet te worden verdedigd
Teksten zoals Hebreeën 4:12 worden geciteerd om de bewering te ondersteunen dat de Bijbel op zichzelf krachtig is,
omdat het Gods levende woord is. Er wordt wel eens gezegd dat de Bijbel als een leeuw is - het hoeft niet te worden
verdedigd, maar wordt losgelaten. Het is waar dat de Schrift krachtig is om attitudes te veranderen en harten uit te
dagen, maar als iemand het niet serieus zal lezen of ernaar luisteren, kan het dit werk niet doen. Apologetiek kan
vaststellen dat het redelijk is om de Bijbel serieus te nemen, dus mensen open te stellen om te luisteren. Bovendien,
als de Schrift alleen ontketend zou moeten worden om haar werk te doen, dan zou de taak van onderwijzen en
prediken ook onnodig zijn en zou evangelisatie gereduceerd worden tot het louter doorgeven van teksten uit de
Bijbel. De Schrift beschrijft consequent mensen als het medium waardoor de waarheid van God wordt
gecommuniceerd naar andere mensen. De Bijbel en het evangelie dat het verklaart, is krachtig om houdingen en
levens te veranderen, maar het moet worden verkondigd, verklaard en verklaard: "Hoe ... kunnen zij een beroep
doen op degene waar ze niet in geloofden? En hoe kunnen ze geloven in degene van wie ze niet hebben gehoord?
En hoe kunnen zij horen zonder dat iemand tot hen predikt? "(Romeinen 10:14).
2. God kan niet gekend worden door de menselijke rede
1 Korinthiërs 1:21 zegt dat de wereld God niet kende door zijn wijsheid. Er wordt beweerd dat dit betekent dat het
geen zin heeft om mensen zover te krijgen dat ze rationele argumenten voor God accepteren. De context van 1
Korinthiërs 1 is echter niet het bestaan van God maar de acceptatie van de boodschap van het kruis. Die boodschap
kan niet door de natuurlijke rede alleen worden aanvaard - het is alleen maar logisch vanwege de speciale
openbaring van de Schrift en zoals de Geest verlicht (1 Korinthiërs 2:14). Elders echter, schrijft Paulus over bewijzen
in de natuur die wijzen op het bestaan van God en sommige van Zijn attributen, mensen achterlatend zonder
excuses (Romeinen 2: 12-15).
3. De natuurlijke mensheid kan de waarheid van God niet begrijpen
1 Korinthiërs 2:14 zegt: "De man zonder de Geest aanvaardt niet de dingen die van de Geest van God komen". Er
wordt geargumenteerd dat het daarom geen zin heeft hem uit te leggen. Merk echter op dat Paulus zegt dat deze
man ze niet accepteert (Grieks dekomai, 'verwelkom'), niet dat hij ze niet kan begrijpen. Niet-gelovigen verwerpen
het evangelie niet omdat het onlogisch is en ze kunnen niet begrijpen wat het betekent, maar omdat ze weigeren
om hun beweringen over hen te aanvaarden. Apologetiek tracht de boodschap duidelijk en rationeel uit te leggen,
zodat wanneer de Geest het hart van de persoon beweegt, zij klaar zullen zijn om de waarheid te aanvaarden. In
feite erkent een biddende benadering van apologetiek dat het werk van de Geest noodzakelijk is voor mensen om de
waarheid te ontvangen. De apologeet probeert niet de Geest te belemmeren of te vervangen, maar de agent van de
Geest te zijn om mensen tot Christus te brengen.
4. Zonder geloof kan men God niet behagen
Hebreeën 11: 6 zegt duidelijk dat geloof essentieel is om God te behagen, en sommige mensen suggereren dat dit
betekent dat de reden Hem niet goed is. Deze bewering zet een valse scheidslijn op tussen geloof en rede. Bijbels
geloof is geen blind geloof ondanks het bewijs, maar vertrouwen in iets dat als betrouwbaar aan de persoon is
geprezen. Het evangelie is een boodschap van God die beweert dat hij te vertrouwen is en apologetiek levert bewijs
dat die bewering ondersteunt. Geloof is een reactie van de persoon die de claim aanvaardt (of beter accepteert
degene van wie hij spreekt) en vertrouwt erop (of juister, in Hem) dan op zichzelf of een ander alternatief.
5. Jezus weigerde om tekenen te geven aan slechte mannen
Deze bewering komt voort uit Mattheüs 12:39, waar Jezus zegt dat een slechte generatie om tekenen vraagt. In het
volgende vers zegt Jezus echter dat één teken, het teken van Jona, wat Zijn opstanding betekent, zou worden
gegeven. Jezus presenteerde zijn wonderen als bewijs van zijn identiteit als de Messias en de Zoon van God
(Mattheüs 11: 4-5; Markus 2: 10-11; Johannes 14:11). Soms weigerde Hij wonderen te verrichten voor vermaak
(Lucas 23: 8) of vanwege ongeloof (Mattheüs 13:58), maar mensen zagen zijn wonderen en realiseerden zich dat zij
toonden dat Hij van God kwam (Johannes 3: 2), en de apostelen wees naar zijn wonderen (Handelingen 2:22) en
vooral zijn opstanding (Handelingen 2:32, Romeinen 1: 4, 1 Korinthiërs 15: 3 ev) als bewijs van zijn identiteit. De
juiste les om te leren van het voorbeeld van Jezus is niet dat apologetica verkeerd is, maar dat we
onderscheidingsvermogen nodig hebben om te weten wanneer we ons moeten uitspreken en wanneer niet.
6. Geef geen dwaas antwoord volgens zijn dwaasheid
Spreuken 26: 5 is de basis voor deze bewering, maar degenen die het nalaten het volgende vers te lezen, dat zegt dat
we een dwaas moeten beantwoorden aan zijn dwaasheid. Het punt van deze aangrenzende en schijnbaar
tegenstrijdige spreekwoorden is dat we wijsheid nodig hebben om te beslissen wanneer we een antwoord moeten
geven aan een "dwaas" (iemand die het bestaan van God afwijst, volgens Psalm 14: 1) en wanneer we dat niet
zouden moeten doen.
7. Apologetiek wordt niet in de Bijbel gebruikt
Als deze bewering bedoeld is om te zeggen dat de Schrift geen voorbeelden geeft van God die bewijs levert om
geloof te ondersteunen, dan is het gewoon verkeerd. Geisler wijst op de wonderen van Mozes (Exodus 4: 1-9), Elia (1
Koningen 18) en Jezus (Handelingen 2:22), evenals de manier waarop Paulus met mensen over Gods bestaan
redeneerde, zelfs met behulp van hun eigen filosofische en religieuze ideeën als uitgangspunt (Handelingen 17: 22-
31). De Bijbel biedt daarom duidelijke precedenten voor de taak van apologetiek, zelfs als deze niet het soort
gedetailleerde argumenten bevat die nodig zijn in de moderne apologetiek omdat het in een premoderne wereld is
geschreven, hoofdzakelijk voor gelovigen. Apologetica gaat vandaag door met het vinden van patronen in de Schrift.
B) Bezwaren van buiten de Bijbel
1. Logica kan ons niets over God vertellen
Deze verklaring is zichzelf aan het verslaan, omdat hij afhankelijk is van interne logica als basis voor zijn claim. Logica
is gewoon de manier waarop we feiten noemen en beweringen doen. In die zin is het onmogelijk om iets over God of
iets anders te zeggen zonder gebruik te maken van logica. Zoals Peter Kreeft en Ronald Tacelli schrijven: [6]
De meeste mensen minachten of negeren apologetics omdat het erg intellectueel, abstract en rationeel lijkt. Ze
beweren dat leven en liefde en moraliteit en heiligheid veel belangrijker zijn dan de rede. Degenen die op deze
manier redeneren hebben gelijk; ze merken gewoon niet dat ze redeneren. We kunnen niet nalaten het te doen, we
kunnen alleen voorkomen dat we het goed doen.
Ze verklaren de relatie tussen de taal van logica en argument en de realiteit van de wereld waarin we leven: [7]
We schrijven in termen, proposities en argumenten omdat we denken in concepten, oordelen en redeneringen; en
we doen dit omdat de realiteit waar we aan denken ook essenties, feiten en oorzaken omvat. Termen drukken
concepten uit die essenties uitdrukken. Stellingen drukken oordelen uit die feiten uitdrukken. En argumenten
drukken een redenering uit die oorzaken uitdrukt, echte 'omdat' en 'waarom'.
Omdat christenen geloven in een God die met menselijke taal spreekt, moeten we ons inzetten voor de overtuiging
dat taal de werkelijkheid op een begrijpelijke manier kan beschrijven. Hoewel we niet beweren dat we elke waarheid
kennen over de oorzaken, 'omdat' en 'waarom' van het universum, geloven we dat God ons naar Zijn beeld heeft
geschapen als rationele mensen die deze oorzaken kunnen begrijpen, 'omdat' en ' wat God ons heeft geopenbaard
door de ordening van de natuur, door zijn daden in de geschiedenis en door zijn woorden vastgelegd in de Schrift.
2. Logica kan het bestaan van niets bewijzen
Dit kan waar zijn, maar logica kan laten zien welke dingen mogelijk en onmogelijk zijn en zelfs of iets waarschijnlijk of
onwaarschijnlijk is. Logica kan daarom wijzen op het bestaan van God en de waarheid van het christendom, zelfs als
geloof nodig is om het uiteindelijk te omhelzen. We kunnen hetzelfde denken toepassen op relaties - logica kan ons
helpen beslissen of we geliefd zijn, maar het kan geen liefde bewijzen - liefde moet worden ervaren. Apologetiek
helpt mensen zo ver te krijgen dat ze een relatie met Christus kunnen aangaan. Een deel van het probleem met dit
bezwaar is dat dit afhangt van de definitie van 'bewijzen'. Zeer weinig of geen dingen in het leven kunnen echt
overtuigend worden bewezen door middel van logica, toch leven we alsof veel dingen waar zijn. Onze kennis van de
wereld hangt zowel van de ervaring als van de rede af. Beide zijn geldige manieren om de waarheid over onze
wereld te ontdekken.
3. Niemand wordt door apologetiek bekeerd
Het argument is ontoereikend, maar het betekent niet dat het niet nodig is
- J. Gresham Machen
Hoewel apologetiek zonder het evangelie niet genoeg is, is er voldoende bewijs dat God verontschuldigend bewijs
heeft gebruikt om mensen tot Christus te brengen. C.S. Lewis schreef dat: "bijna iedereen die ik ken die het
christendom in het volwassen leven heeft omarmd, is beïnvloed door wat hem op zijn minst een waarschijnlijk
argument voor het theïsme leek". [8] Getuigenissen van mensen als Frank Morrison en Augustine ondersteunen
deze bewering. Het is één ding om te argumenteren dat argumenten iemand niet kunnen laten geloven, maar heel
wat om te beweren dat argumenten geen rol spelen in het proces om iemand naar het geloof te brengen. In de
woorden van Gresham Machen: [9]
Maar omdat het argument ontoereikend is, betekent dit niet dat het niet nodig is. Wat de Heilige Geest doet bij de
wedergeboorte, is niet om iemand een christen te maken, ongeacht het bewijs, maar integendeel om de nevels uit
zijn ogen te verwijderen en hem in staat te stellen het bewijs bij te wonen.
Nogmaals, in de woorden van Peter Kreeft en Ronald Tacelli: "Argumenten brengen je misschien niet tot geloof,
maar ze kunnen je zeker weg houden van het geloof. Daarom moeten we ons bij de ruzie van argumenten voegen.
"[10]
Een bijbels geval voor de taak van de apologetiek
Een aantal passages in het Nieuwe Testament zijn van cruciaal belang om ons te helpen begrijpen waarom we ons
moeten bezighouden met apologetiek en hoe we dat moeten doen. We zullen elk van deze passages beschouwen in
de volgorde waarin ze in het Nieuwe Testament verschijnen, en schetsen principes voor apologetiek die daaruit
voortvloeien als we dit doen:
Handelingen 17: 1-4 - "Hij redeneerde met hen vanuit de Schriften, uitleggen en bewijzen ..."
Deze passage spreekt over Paulus 'activiteit in Thessalonika onder de Joden. Hij ging naar waar ze in de synagoge
waren en hij "redeneerde met hen vanuit de Schriften, verklarend en bewijzend dat de Christus moest lijden en
opstaan uit de dood". Paulus begon met wat deze Joodse mensen wisten, het Oude Testament, en probeerde hen
ervan te overtuigen dat de Messias moest sterven en opstaan, zodat hij hen vervolgens kon vertellen dat Jezus de
Christus was. Hij maakte een logische pleidooi voor het evangelie dat hij verkondigde en verwijderde de barrière in
hun gedachten die zei dat de Messias niet had kunnen lijden zoals Jezus deed. Het resultaat was dat sommigen
overtuigd waren en zich bij Paul en Silas voegden - hun overtuiging was een noodzakelijke voorloper voor hun
'samenkomst', wat conversie impliceert. Het woord vertaald "met redenen omkleed" is belangrijk omdat het dialoog
betekent. De argumenten van Paulus waren niet vooraf voorbereid en afgelost, ze ontstonden in de context van
interactie, vragen en debat. Dit is een belangrijke herinnering dat apologetiek een engagement is met mensen.
Hetzelfde woord wordt overal in Handelingen gebruikt om de benadering van Paulus in verschillende contexten te
beschrijven - in Athene zowel in de synagoge als op de markt (17:17), in Korinthe in de synagoge met Joden en
Grieken (18: 4) en in Efeze, eerst drie maanden in de synagoge en daarna dagelijks gedurende twee jaar in een
gehuurde collegezaal (19: 8-10).
Bijbelse apologetiek tracht mensen te overtuigen van de waarheid van het christendom, zodat zij in Jezus kunnen
geloven
Bijbelse apologetiek is geen theoretische oefening - het is een dialoog met echte mensen met echte vragen
Handelingen 17: 22-34 - "Hij heeft dit bewezen door hem uit de dood op te wekken"
In dit gedeelte van Handelingen vinden we Paulus in een overwegend heidense context. Zijn benadering van het
verkondigen van het evangelie is heel anders dan zijn benadering onder de joden eerder in het hoofdstuk
beschreven (zie hierboven). Bij de Joden en heidense godsvrees begon hij met de oudtestamentische geschriften die
hen bekend waren en die zij al als waar aannamen. In Athene was hij echter een van de heidenen die
ondergedompeld was in het Griekse denken. Zijn uitgangspunten bij het communiceren van zijn boodschap waren
daarom:
a) Griekse religie - hij gebruikte een standbeeld gewijd aan de "onbekende God" als een startpunt om uit te leggen
dat zij niet de enige ware God kenden die hen had geschapen. Hij had een breuklijn ontdekt in hun religieuze denken
- een onzekerheid over de ware aard en het aantal goden - en hij gebruikte dit steunpunt om hun wereldbeeld te
vernietigen.
b) Griekse filosofie - Paulus was voldoende bekend met de geschriften van Griekse filosoofdichters om er een te
kunnen citeren (vers 28). Hij was in staat om de waarheid te gebruiken in hun eigen geloofssysteem, hoe beperkt het
ook was, als een platform om de hele boodschap van God te verkondigen waarvan die waarheid deel uitmaakte.
Aan de hand van deze uitgangspunten bungelde hij vervolgens een haak voor hem - dat de enige ware God een
mens als rechter heeft aangewezen en dat het bewijs hiervan was dat deze man uit de dood was opgestaan (vers
31). Of Paul op dit punt werd geknipt door de tegenstand van een deel van zijn publiek (vers 32) of dat hij opzettelijk
zijn toespraak eindigde met een 'klif-hanger' bedoeld om verdere discussie uit te lokken, kunnen we niet zeker
weten. Het is echter belangrijk om op te merken dat hij de opstanding van Jezus presenteert als een belangrijk
verontschuldigend bewijs voor de waarheid van het christendom. Andere passages uit het Nieuwe Testament laten
zien dat dit vertrouwen in de opstanding als bewijs van Jezus identiteit centraal stond in de verkondiging van het
evangelie door de apostelen (zie Handelingen 2:32; Romeinen 1: 4; 1 Korinthiërs 15: 3 ev.)
Dit verslag van Paulus 'activiteit in Athene wordt soms bekritiseerd als een mislukking. Er wordt gesuggereerd dat
het een poging van Paulus was om een andere benadering te kiezen en dat omdat het onsuccesvol was, hij
terugkeerde naar zijn typische benadering op basis van de Schrift in de volgende stad die hij bezocht, Corinth
(Handelingen 18). Deze bewering is echter oneerlijk, aangezien sommigen, zij het 'een paar', van Paulus 'toehoorders
in Athene wel christen werden, inclusief ten minste één lid van de Areopagus (vers 34). Bovendien, zoals we zullen
zien wanneer we twee Corinthiërs 10: 3-5 beschouwen, heeft Paulus de rede gebruikt in zijn werk in Korinthe. De
kleinere reactie onder het publiek in Athene zal waarschijnlijk zijn geweest omdat het een minder ontvankelijk
zendingsveld was, een dat doordrenkt was van Griekse ideeën en daarom wiens mensen niet gemakkelijk werden
overtuigd. De verschillende benaderingen die Paulus in verschillende steden en contexten nam, zouden eigenlijk
moeten worden gelezen als een vaardige, apologetische benadering die de cultuur begreep en een
gemeenschappelijke basis vond om de mensen van de waarheid van het evangelie te overtuigen. Het is een
voorbeeld van hoe Paulus 'alle dingen voor alle mensen' werd, zoals hij de Corinthiërs vertelde die hij gewoonlijk
deed omwille van het evangelie (merk op dat hij hetzelfde onveranderde evangelie in verschillende culturen
contextualiseerde) zodat hij sommige mensen voor Christus kon winnen (1 Korinthiërs 9: 19-23). Apologetiek moet
werken vanuit een begrip van de cultuur en het wereldbeeld van de bereikte mensen. Het moet dan uitgaan van hun
huidige overtuigingen om een pleidooi te houden voor het christelijk geloof. Handelingen 17 is een nuttig bijbels
voorbeeld van positieve apologetiek in een interculturele context. De drie verschillende reacties van mensen in het
publiek van Paulus (verzen 32-34) wijzen ook op drie doelen van apologetiek:
Sommige sneer - apologetica probeert valse ideeën met waarheid te confronteren
Sommigen zeiden dat ze meer wilden horen - apologetica tracht mensen te interesseren in de aanspraken van het
evangelie
Sommigen geloofden - apologetica tracht mensen te overtuigen om in Christus te geloven
Opnieuw worden we eraan herinnerd dat apologetiek niet los kan worden gezien van evangelisatie en dat het niet
eenvoudig is om intellectuele debatten te winnen, maar om mensen te provoceren om het evangelie te overwegen
en uiteindelijk op Christus te vertrouwen.
Bijbelse apologetiek erkent de opstanding van Jezus als een belangrijk argument voor de waarheid van het evangelie
Bijbelse apologetiek vertrekt vanuit een begrip van het wereldbeeld van mensen om bruggen te slaan naar de
christelijke waarheid
Bijbelse apologetiek verwacht een reactie - het is gericht op confrontatie, oproept en overtuigt
Handelingen 26: 24-29 - "Wat ik zeg is waar en redelijk"
In Handelingen 26 maakt Paulus een juridische verdediging (een apologia, vers 2) tegen de beschuldigingen van de
Joden voor de Romeinse gouverneur Festus en koning Agrippa, de zoon van de Herodes Agrippa die had geregeerd
tijdens de bediening en uitvoering van Jezus. Nadat hij het evangelie aan Festus had uitgelegd, kon Paulus zeggen dat
zijn woorden zowel waar als redelijk waren - hij riep Festus op om naar zijn boodschap te luisteren, zowel omdat het
waar was, maar ook omdat het logisch was. Er was geen tegenspraak in Paulus 'gedachten tussen het evangelie en
de rede, hij verkondigde de boodschap van Jezus en gebruikte daarvoor goede argumenten. Apologetiek tracht aan
te tonen dat de christelijke boodschap waar is en dat deze redelijk is, zowel in termen van interne logische
samenhang als de kracht om de wereld en onze ervaring daarin uit te leggen. Tijdens dezelfde ontmoeting wendde
Paulus zich ook tot koning Agrippa, die aanwezig was, en vroeg hem of hij de profeten geloofde. Agrippa voelde dat
Paulus hem probeerde te 'overtuigen' om christen te worden. Een belangrijk verontschuldigend argument voor
Paulus, zoals we al zagen in Handelingen 17: 1-4, met name onder Joden, was het feit dat het christendom de
oudtestamentische profetie vervulde. Dit was ook een belangrijk argument voor de apologeten van de Tweede Eeuw
en dat geldt ook voor de moderne apologetiek.
Bijbelse apologetiek wil laten zien dat de christelijke boodschap zowel waar als redelijk is
Bijbelse apologetiek erkent de vervulde profetie als een belangrijke bewijslijn voor de waarheid van het evangelie
Romeinen 1: 18-20, 2: 14-15 - "wat kan er bekend zijn over God ... God heeft ... duidelijk voor hen gemaakt"
Deze passages zijn belangrijk omdat ze de basis leggen voor de klassieke benadering van apologetiek. Paulus spreekt
over twee soorten getuigenissen die zelfs beschikbaar zijn voor mensen die de Schrift of het evangelie niet kennen.
Dit zijn wat we algemene openbaring zouden kunnen noemen, omdat ze voor iedereen beschikbaar zijn, maar in
contrast staan met speciale openbaring (de Schrift en het evangelie) die slechts sommigen hebben gehoord. De twee
getuigen zijn:
a) Schepping (1: 18-20) Gods onzichtbare kwaliteiten, Zijn eeuwige kracht en goddelijke aard worden gezien in wat
Hij heeft gemaakt. Paulus beweert niet dat mensen alles kunnen weten wat God van de schepping kan weten, maar
dat sommige dingen over Hem bekend kunnen zijn. Het belangrijkste is dat het mogelijk en logisch is om van de
schepping te weten dat God bestaat, en we kunnen ook enkele dingen zeggen over hoe Hij is - hij moet bijvoorbeeld
intelligent, rationeel, krachtig en in staat tot relaties zijn. Dientengevolge zijn mannen "zonder excuses" (vers 20) als
ze nalaten het bestaan van God te erkennen. Deze zin is belangrijk omdat het het Griekse woord anapologētoi
vertaalt - letterlijk zijn ze "zonder een verontschuldiging" of "zonder verdediging". Paulus vervolgt in de rest van
hoofdstuk 1 om te beschrijven hoe de mensheid willens en wetens zijn kennis over God heeft opgegeven, door Hem
te vervangen door andere goden, met als gevolg dat God hen aan hun eigen verlangens heeft overgelaten die ze
zonder enige controle hebben achtergelaten naar elke soort van zondige gedrag.
b) Geweten (2:15) De vereisten van de wet zijn in hun hart geschreven. Nogmaals, Paulus zegt niet dat elk aspect van
Gods wet kan worden afgeleid uit het menselijk geweten of dat het een fool-proof gids is over wat goed en kwaad is.
Het geweten is door de zonde beschadigd en mensen kunnen zelfs hun eigen geweten verdoven door het
herhaaldelijk te negeren, maar toch betoogt Paulus dat het geweten als leidraad kan dienen in de moraal. Er is een
universele wet geschreven over het menselijk hart.
Op basis van deze verzen moeten we verwachten dat we bruggen kunnen slaan naar het christelijk geloof van de
waarnemingen van beide mensen over de wereld (wetenschap) en hun aangeboren gevoel voor moraliteit
(geweten). We kunnen argumenten voor Gods bestaan construeren door de erkenning van design in de natuur en de
ervaring van goedheid en schuld in het menselijk hart. Opgemerkt moet worden dat Paulus 'voornaamste zorg in
Romeinen 1-2 is om uit te leggen hoe de natuur en het geweten mensen verlaten zonder excuus en rechtvaardigt
God's rechtvaardige oordeel van alle mensen, maar het is nog steeds geldig om te concluderen uit wat hij zegt dat
deze middelen van' algemene openbaring 'kan mensen aanspreken op de waarheid van het evangelie.
Bijbelse apologetiek kan argumenten ontwikkelen voor Gods bestaan vanuit de aard van het universum en vanuit de
menselijke natuur
2 Korinthiërs 10: 3-5 - "We slopen argumenten ... en we nemen elke gedachte gevangen"
In deze verzen beschrijft Paulus zijn bediening in termen van oorlogvoering tegen spirituele bolwerken die de vorm
aannemen van argumenten en pretenties tegen de kennis van God. Dit biedt een basis voor aanstootgevende
apologetiek (het is zinvol om bolwerken actief te bestormen in plaats van een verdedigende houding aan te nemen),
hoewel het waarschijnlijk is dat dit niet de taak is van elke gelovige, maar een specifieke roeping van sommigen,
zoals Paulus, die God heeft pleitte voor dit doel. Het is essentieel om te onthouden dat apologetiek een spirituele
onderneming is, niet minder dan evangelisatie, en daarom moeten we het biddend en met zorg benaderen.
Bijbelse apologetiek maakt deel uit van een geestelijke oorlogsvoering tegen machten die vijandig tegenover God
staan - het moet omringd zijn door gebed
Bijbelse apologetiek op een hoger intellectueel niveau is een bediening die God toevertrouwt aan specifieke
individuen
Filippenzen 1: 7, 16 - "het evangelie verdedigen en bevestigen"
Paulus zit in de gevangenis omdat hij zich bezig heeft gehouden met het verdedigen van het evangelie (vers 17). Dit
proces omvat zowel het verdedigen als het bevestigen van de boodschap - duidelijk hield Paul zich bezig met zowel
defensieve als aanstootgevende apologetiek. Merk echter op dat het het evangelie is dat Paulus verdedigt en
bevestigt. Voor hem leidde de taak van apologetiek altijd naar het evangelie. We moeten apologetiek nooit van
evangelisatie scheiden, want het is het evangelie dat redt, niet alleen bewijskrachtige en filosofische bewijzen van
Gods bestaan en de historiciteit van Christus. We moeten proberen mensen naar de boodschap van het kruis te
leiden, de aanspraken van Christus en de implicaties voor hun leven.
Bijbelse apologetiek houdt in zowel het verdedigen van het evangelie tegen aanvallen en proactief bouwen aan een
pleidooi voor het evangelie
Bijbelse apologetiek moet altijd naar het evangelie leiden, want het is het evangelie dat redt
1 Petrus 3: 13-16 - "Wees altijd bereid om een antwoord te geven op de hoop die je hebt"
Deze passage biedt een stevige basis voor defensieve apologetiek (omgaan met vragen die mensen stellen), omdat
het gelovigen een antwoord biedt op degenen die hen vragen waarom ze zo'n hoop hebben. Het leert een aantal
belangrijke principes voor apologetiek. Ten eerste is apologetiek de taak van alle gelovigen, niet alleen van een
intellectuele elite - iedereen moet bereid zijn om een verdediging te geven. Ten tweede kunnen argumenten niet los
worden gezien van de kracht van een provocerende levensstijl - mensen zouden onze hoop moeten zien en ons
ernaar moeten vragen en ons goede gedrag zou de sterkste argumenten moeten zijn voor de waarheid die we
verkondigen. We moeten graag "goed doen" en dit houdt ook in dat we graag ons geloof met anderen delen. Ten
derde komt ons vertrouwen voort uit het weten dat Christus de Heer is (het citaat van Petrus uit Jesaja 8:12 in vers
14 van zijn brief identificeert Jezus feitelijk als de almachtige HERE) - angst voor Hem is het tegengif voor de angst
voor de mens. Ten vierde, onze houding in het engageren moet nederigheid zijn (niet vertrouwen op onszelf maar
op God) en de angst voor God ("respect" betekent in vers 15 echt eerbied voor God, niet respect voor de mensen die
ons vragen of voor hun overtuigingen, hoewel gepast respect is ook belangrijk in onze getuigenis volgens 1 Petrus
2:17).
Beschouw de volgende slogan van een apologetics-website:
Ontworpen om u te helpen uw buren te betrekken met hard bewijsmateriaal waarom de maatschappij niet kan
overleven zonder de christelijke waarheid, en waarom het inderdaad waar is. Het is van vitaal belang dat gelovigen
worden uitgerust in de strijd om de christelijke waarheid te verdedigen.
Het is moeilijk om te zien hoe deze taal hier in overeenstemming is met nederigheid. Moeten we echt "hard slaan" in
onze antwoorden en willen we echt "vechten om te verdedigen"? Natuurlijk beseffen we dat er een geestelijke strijd
gaande is (zie 2 Korinthiërs 10: 3-5), maar we moeten ons realiseren dat de vijand de spirituele krachten zijn die
mensen blind maken en verstrikken in plaats van de mensen zelf. We kunnen sterke argumenten gebruiken zonder
'hard' te slaan tegenover de mensen met wie we spreken. Peter Kreeft en Ronald Tacelli schrijven: [11]
Verontschuldigende argumenten zijn als militaire hardware ... In deze oorlogsvoering verdedigen we zowel rede als
geloof, want rede is de vriend van waarheid en ontrouw is onwaar. Bij het verdedigen van het geloof nemen we het
grondgebied terug van de geest die rechtmatig van ons is, of liever van God ... Maar de strijd is tegen ongeloof, niet
tegen ongelovigen ... Het doel van apologetiek is niet de overwinning maar de waarheid. Beide partijen winnen.
Deze passage helpt ons om enkele veel voorkomende barrières te overwinnen die christenen identificeren bij het
denken over evangelisatie en apologetiek:
Gebrek aan interesse:
a) Van hun kant - "iedereen die je vraagt" - onze verschillende levens zouden interesse in hen moeten wekken
b) Van onze kant - "als je gretig bent om goed te doen" - zouden we een verlangen moeten hebben om anderen te
zegenen door onze hoop te delen
• Gebrek aan onderscheidend vermogen:
a) Onze acties - "goed ... geweten ... gedrag" - we moeten een duidelijk geweten hebben om vertrouwen te hebben
in delen
b) Onze houding - "Wees niet bang voor hun angsten ... uw hoop" - reageren wij anders op de uitdagingen van deze
wereld?
• Gebrek aan vertrouwen - angst voor:
a) Afwijzing - "wees niet bang. Plaats liever Christus apart als Heer in uw harten "- voor wie zijn wij bang? Mens of
God?
b) Het fout doen - "met nederigheid" - we hoeven niet alle juiste antwoorden te hebben; we wijzen naar Christus,
niet naar onszelf
Bijbelse apologetiek op het niveau van uitleggen van de reden voor onze hoop is de taak van alle gelovigen - alles
moet voorbereid zijn
Bijbelse apologetiek is zinloos zonder een consistente christelijke levensstijl - onze hoop en goedheid is de grootste
verontschuldiging
Bijbelse apologetiek put vertrouwen uit de heerschappij van Christus - angst voor God elimineert angst voor de mens
Bijbelse apologetiek moet met de juiste instelling worden beoefend - nederigheid en afhankelijkheid van God
De dynamiek van apologetische dialoog
Apologetiek kan op veel verschillende niveaus plaatsvinden, van de zeer formele en intellectuele (bijvoorbeeld
debatten met vooraanstaande atheïstische denkers, presentaties in universiteiten en parlementen) tot de zeer
informele en minder strikt intellectuele. Veel van wat volgt in dit gedeelte gaat uit van de meer informele interacties
die elke gelovige zou moeten verwachten door het normale proces van het leven zoals beschreven in 1 Peter 3.
Apologe Michael Ramsden heeft gewaarschuwd dat: [12]
De verleiding bij apologetiek is om vaste antwoorden te bieden op gestelde vragen. Het kan handig zijn om een
structuur in gedachten te houden bij het omgaan met bepaalde problemen. Het is echter beter om inzicht te hebben
in hoe we effectief contact kunnen maken met mensen op een conversationeel niveau ... Apologetiek kan
mechanistisch worden. Hoewel de waarheid van het evangelie constant is, moeten we niet denken dat door het
herhalen van dingen die we in het verleden tegen andere mensen hebben gezegd, we automatisch hetzelfde
antwoord krijgen.
Het doel van deze paragraaf is na te denken over de dynamiek van een gesprek met een niet-gelovige. Gebaseerd op
1 Peter 3: 13-16 en op persoonlijke ervaring kunnen we de samenstellende delen van deze interactie beschouwen:
Een context
De context waarin een verontschuldigende uitwisseling plaatsvindt, is van vitaal belang voor de dynamiek van het
gesprek. Dit werkt op een aantal niveaus:
a) De relatie tussen de twee personen - hoe goed u de andere persoon kent en de aard van uw relatie zal van invloed
zijn op de manier waarop u omgaat en hoe direct en diep u denkt dat u kunt zijn. De dynamiek zal heel anders zijn
als u in gesprek bent met een naast familielid, een levenslange vriend, een buur, een informele kennis, een collega of
een persoon met wie u zojuist een gesprek hebt aangewakkerd.
b) De onmiddellijke situatie - afhankelijk van de plaats, tijd en sociale omgeving waarin u zich bevindt, kunt u meer of
minder vrijheid hebben om uitgebreid en op een persoonlijker niveau te praten. Overweeg het verschil tussen een
drukke kamer of twee mensen alleen in een woonkamer of het verschil tussen een feest en een begrafenis.
c) De bredere context - elke interactie gebeurt binnen een bredere sociale, culturele en historische context.
Gesprekken kunnen vrijer zijn in een open liberale democratie dan in een gesloten samenleving. Recente
gebeurtenissen in het nieuws kunnen de katalysator zijn voor een gesprek en zullen waarschijnlijk de manier waarop
het verloopt, informeren en vormgeven. Verschillende culturen zullen verschillende graden van informaliteit en
directheid waarderen en toestaan. Waar de sociale en culturele kloof tussen de twee partijen groter is, is vaak een
grotere gevoeligheid vereist.
Jij (de 'apologeet')
Je persoonlijke verhaal is de grootste verdediging van allemaal - verteld met nederigheid en oprechtheid is het
moeilijk om ruzie te maken
Een met hoop vervuld persoon die niemand anders dan Christus vreest en hun "goede gedrag" leeft, zodat iedereen
het met een goed geweten kan zien. Je persoonlijke verhaal is de grootste verdediging van allemaal - verteld met
nederigheid en oprechtheid is het moeilijk om ruzie te maken! Je hebt misschien het gevoel dat je niet de beste
persoon bent om met deze vraag of deze persoon om te gaan, maar jij bent de persoon die hier nu is en je moet
erop vertrouwen dat de situatie geen toeval is en dat God je zal gebruiken om te getuigen van Christus op dit
moment. Je moet het gesprek met vertrouwen in God benaderen, maar bescheidenheid over je eigen kunnen en je
begrip van de ander. Peter Kreeft en Ronald Tacelli geven een noodzakelijke waarschuwing over het belang van de
persoon van de 'apologeet' in een dialoog als ze dat zeggen: "een argument in de apologetiek, wanneer het in de
dialoog wordt gebruikt, is een verlengstuk van de redenaar. De toon van de ruger, oprechtheid, zorgzaamheid,
bezorgdheid, luisteren en respect zijn net zo belangrijk als zijn of haar logica - waarschijnlijk meer. "[13]
Een vragensteller
U moet overwegen met wie u spreekt. Van welke culturele en religieuze achtergrond komen ze? Welke ervaringen
hebben zij gehad die achter hun vraag schuil kunnen gaan of die hun perspectief op het christendom kunnen
beïnvloeden? Waar staan ze met betrekking tot het christelijk geloof (vijandig, onverschillig, geïnteresseerd,
uitgedaagd, vroeger gelovig, gelovig, twijfelend)? Het is ook de moeite waard om in dit stadium te bekijken welk
punt in het evangelieverhaal ze houden. Het zal meestal een van de volgende punten zijn:
God als Schepper (bestaat Hij?) / Zijn karakter (is Hij echt goed en liefhebbend?)
Menselijke zonde (zijn we echt zo slecht?) / Behoefte van God (kunnen we niet leven zonder God?)
Persoon van Jezus (Bestond Hij en wie was Hij?) En werk van Jezus (waarom stierf Hij en stond Hij echt weer op?)
Punt van bekering (zijn ze bereid en klaar om zich te bekeren en te geloven?)
Christen die geen zekerheid heeft (zijn ze overtuigd van Gods redding en verzekerd in Zijn liefde?)
Kenneth Boa en Robert Bowman suggereren dat verschillende benaderingen van apologetiek het meest waardevol
zijn voor mensen in verschillende stadia van deze reis naar geloof. Ze schrijven: [14]
Elementen van de fideistische benadering zijn het meest waardevol aan de uiterste uiteinden van het proces van een
persoon die intellectueel beweegt van ongeloof naar geloof. Dit komt omdat het fideïsme het sterkst is in het
omgaan met de persoonlijke of volitional dimensie van apologetische vragen. De gereformeerde aanpak is het
sterkst in het blootstellen van de irrationaliteit van ongeloof (van vitaal belang in het begin van het proces) en het
bevestigen van de exclusiviteit van de christelijke waarheidsaanspraken (van vitaal belang aan het einde van het
proces). De klassieke en bewijskrachtige aanpak is het sterkst in het verdedigen van specifieke waarheidsclaims die
in het midden van het proces worden ondervraagd.
De volgende tabel geeft aan hoe dit in de praktijk waarschijnlijk werkt:
Houding met
Dominante
betrekking tot Typische vragen / bezwaren Mogelijke verontschuldigende argumenten
benadering
geloof
Ongeïnteresseerd Het maakt mij niet uit of God Als God bestaat, is het belangrijk! [Pascal's
fideïsme
/ onwetend bestaat of niet. Wager] (F)
Is Jezus echt genoeg voor jou? (F)
Gereformeerde God is misschien echt voor jou,
Sceptisch
apologetiek maar hij is niet voor mij. Je leeft elke dag alsof God bestaat. (R)

Zonder God is er geen betekenis. (R)

Klassieke
Verward Hoe weet je dat er een God is?
apologetiek Geen ander wereldbeeld is logisch. (C)

Er zijn veel bewijzen. (E)

De verhalen in de Bijbel zijn
moeilijk te geloven.
Waarom moeten we in de God
Evidentialisme / van de Bijbel geloven?
Heeft specifieke
Klassieke
bezwaren Hoe weten we dat Jezus opstond
apologetiek
uit de dood?
Was Jezus niet gewoon een grote
profeet of een goede man?
Als God bestaat, is niets te moeilijk voor
hem. (C)
God vervulde de profetie en deed
wonderen. (E)
Het graf was leeg en mensen zagen Jezus.
(E)
Grote profeten en goede mannen beweren
niet valselijk God te zijn. (C)

Gereformeerde Waarom is het christendom de Gods beweringen in de Bijbel zijn exclusief -

Gevoel uitgedaagd
apologetiek enige waarheid? andere religies kunnen niet waar zijn. (R)

Ik zou het graag willen geloven,

Langdurige twijfels fideïsme Lees de evangeliën en leer Jezus kennen. (F)
maar ik weet het niet zeker.

OPMERKING - Letters tussen haakjes geven de verschillende apologetische benaderingen aan: (F) ideisme, (R)
eformed, (C) lassical, (E) vidential.
Een vraag
Zorg ervoor dat je goed hebt geluisterd naar wat ze zeggen in plaats van te veronderstellen dat ze hebben gezegd
wat je verwachtte of wilde horen. We zouden er goed aan doen acht te slaan op de wijsheid van Spreuken 18:13: "hij
die antwoordt voordat hij luistert - dat is zijn dwaasheid en zijn schande." Om effectief te zijn in de taak van
apologetiek moeten we leren goede luisteraars te zijn. Je zou ook kunnen overwegen wat er achter deze vraag
schuilt - waarom hebben ze het gevraagd? Is de vraag:
Een venster op iemands hart en geest, een roep om hulp en zin die voortkomt uit persoonlijke pijn en verwarring?
Een test om te zien of het je echt iets kan schelen en of je je geloof hebt doordacht?
Een rookgordijn bedoeld om af te leiden van het echte probleem dat hen uitdaagt?
Een valstrik om je in een zinloos betoog te trekken?
Wijsheid en onderscheidingsvermogen zullen nodig zijn om te beslissen wat er achter een vraag zit en dus hoe je
moet antwoorden. Denk bijvoorbeeld aan de vraag hoe een goede God lijden kan toestaan. De manier waarop je
reageert zal (of zou moeten) heel anders zijn, afhankelijk van het feit of de persoon pas net is overleden of onlangs
een slechte diagnose heeft gekregen of dat ze een cursus filosofie volgen, maar geen recent persoonlijk leed hebben
gehad.
Een antwoord
Peter noemt het een verdediging of een reden en hij roept ons op om voorbereid te zijn. Christenen zouden mensen
moeten denken. We moeten ook klaar zijn om te reageren of terug te komen naar de persoon met een antwoord als
we niet weten hoe. Er zijn enkele uitstekende bronnen beschikbaar om ons te helpen (zie de aanbevolen
meetwaarde). Het kan natuurlijk zijn dat we in eerste instantie niet reageren op de vraag met een 'antwoord'. We
kunnen van het voorbeeld van Jezus leren dat de eerste manier om te reageren het vaakst is met een andere vraag.
Vragen stellen kan een belangrijke manier zijn om:
Verduidelijk de vraag die ze stellen ("Bedoel je ...?")
Probe hun motivatie door te vragen ("Waarom denk je dat?"
Moedig ze aan om na te denken over wat ze vragen ("Ik heb me dat ook vaak afgevraagd en het doet me vragen ...
Wat denk je?")
Stel inconsistenties voorzichtig bloot in hun argumenten ("Als dat het geval is, betekent dat dan niet ...?")
Toon oprechte zorg voor hen en begrijp waar ze vandaan komen ("Is dat iets dat je persoonlijk hebt meegemaakt?")
Demonstreer onze nederigheid door niet als een professionele vraagbeantwoorder te handelen ("Ik zou het leuk
vinden om eerst te horen waar je zelf aan denkt.")
Het doel is om deel te nemen aan een gesprek in plaats van een 'argument' (hier het woord gebruiken in de
populaire betekenis van een verhitte uitwisseling in plaats van een logisch geval voor een punt te beschrijven) en het
belangrijkste verschil tussen beide is dat in een gesprek twee mensen luisteren naar elkaar terwijl ze in een ruzie
elkaar (of over) spreken. Gesprekken gaan naar meer begrip, terwijl argumenten richting grotere vervreemding gaan.

Christus
Degene die Heer is! We moeten altijd proberen om het gesprek terug te brengen. Ons doel zou moeten zijn om te
proberen de discussie in het evangelieverhaal te plaatsen. Onthoud ook dat het grootste verontschuldigende bewijs
voor het evangelie de opstanding van Jezus Christus is. Als we eraan denken dat Christus aanwezig is in de
verontschuldigende ontmoeting, moeten we biddend blijven en rekening houden met de onderliggende spirituele
strijd die we aangaan.
Conclusie
De bedoeling van dit artikel was om de christelijke lezer kennis te laten maken met apologetiek en op de een of
andere manier een onderwerp te demystificeren dat door veel christenen als intimiderend wordt ervaren. Ik heb
bewust geen gedetailleerde argumenten voor het bestaan van God of specifieke bezwaren tegen het christelijk
geloof opgenomen, omdat het mijn bedoeling was om te verdedigen waarom elke christen geïnteresseerd zou
moeten zijn in apologetiek en hoe elke christen zich kan verontschuldigen. dialoog. Voor meer informatie over de
onderwerpen die in dit artikel worden behandeld en vele voorbeelden van specifieke argumenten wordt de lezer
verwezen naar de Aanbevolen hulpbronnen die volgen.
Onthouden dat Christus aanwezig is in de verontschuldigende ontmoeting zou ons biddend moeten houden en
bewust moeten zijn van de onderliggende spirituele strijd die we aangaan
Samenvattend wil ik u, lezer, aanmoedigen om vrijmoedig te zijn in het delen van uw geloof en in contact te komen
met de vragen die mensen stellen. Deze vrijmoedigheid is niet gebaseerd op arrogantie, maar op een vertrouwen in
Christus als Heer en een vreugde in de levende hoop die Hij voor ons heeft gewonnen. Voor diegenen die een
bijzondere voorliefde hebben voor intellectuele argumenten, moedig ik je aan om God met "heel je verstand" te
blijven liefhebben, maar om zeker te zijn dat je nadenkt over de persoonlijke verhalen die achter de vragen liggen
die mensen stellen en waarin je wilt leven en delen Gods genade in uw houding en woorden. Laten we vooral God
blijven dienen met een zuiver geweten, zodat onze provocerende levensstijlen zullen provoceren en interesseren en
een zaak bieden die niet gemakkelijk kan worden bestormd. Moge onze levens, daden en woorden gevormd worden
door de liefde en waarheid die we in Christus Jezus hebben ontdekt. Mijn doel is om jou aan te moedigen en uit te
dagen zoals Paulus de Kolossenzen deed:
Het is mijn bedoeling dat ze in hun hart worden aangemoedigd en verenigd in liefde, zodat ze de volledige
rijkdommen van volledig begrip kunnen hebben, zodat ze het mysterie van God kunnen kennen, namelijk Christus, in
wie alle schatten van wijsheid en kennis. Ik vertel je dit zodat niemand je kan misleiden door goed klinkende
argumenten ... Dus dan, net zoals je Christus Jezus als Heer hebt ontvangen, blijf in hem leven, geroot en opgebouwd
in hem, versterkt in het geloof zoals je was geleerd en overvol van dankbaarheid. Zorg ervoor dat niemand je
gevangen neemt door holle en misleidende filosofie, die afhankelijk is van de menselijke traditie en de basisprincipes
van deze wereld in plaats van van Christus. Kolossenzen 2: 2-4, 6-8