Amelia Ciurzyńska, praca wos

Łamanie praw człowieka we współczesnym świecie

Każdy człowiek posiada wolną wolę, a co się z tym wiążę wolność i prawa.
Wynikają z zasady poszanowania godności ludzkiej i są nienaruszalne. Prawa te
są zapisane krajowych i międzynarodowych dokumentach. Są one
powszechne, przyrodzone, nienaruszalne i niezbywalne oraz stanowią
podstawę do zachowania pokoju na świecie.
We współczesnym świecie, nawet najbardziej demokratyczne państwa
dopuszczają się do łamania praw człowieka. Gdy wydarzy się taka sytuacja w
państwach demokratycznych obywatele mogą zgłosić się do odpowiednich
służb (np. Rzecznik Praw Obywatelskich) , które zajmą się ukaraniem sprawców
oraz zapewnią odszkodowanie. Sytuacja wygląda inaczej w państwach
niedemokratycznych lub biednych, na przykład w państwie totalitarnym, gdzie
obywatele w praktyce nie mają prawa głosu, a za jakiekolwiek próby jego
uzyskania mogą zostać na przykład pozbawieni życia.
Zwykle do naruszeń praw człowieka dochodzi z powodu konfliktów zbrojnych,
braku szacunku do drugiego człowieka- dyskryminacji i rasizmu oraz
funkcjonowania systemów totalitarnych i autorytarnych.
Przejawy naruszeń praw człowieka są bardzo różne. Objawiają się na przykład
ograniczeniem wolności słowa, ludobójstwem, handlem ludźmi,
prześladowaniami czy dyskryminacją.
Przykładowe kraje, w których prawa człowieka są łamane: Brazylia, Kuba, Korea
Północna, Arabia Saudyjska, Chiny, Rosja, Meksyk, Birma, Bliski Wschód, Turcja,
Izrael, Tajlandia, Wenezuela, Irak, Afganistan oraz Afryka.

Prawa człowieka w Południowej Afryce:

Południowa Afryka ma liberalną konstytucję, która chroni wszystkie

podstawowe swobody polityczne. Odnotowano tam jednak wiele przypadków
represji politycznych i gróźb, które bardzo naruszały konstytucję. Organizacja
„Human Rights Watch” uważa, że w miały tu miejsca liczne próby ograniczania
wolności słowa.
Tortury i nieludzkie traktowanie są na porządku dziennym w Południowej
Afryki. Policja regularnie stosowała niedozwolone metody przesłuchań, na
przykład bicie czy rażenie prądem. Służby bezpieczeństwa dopuszczały się m.in.
używania elektrowstrząsów jako tortur. Na szczególne niebezpieczeństwo
niehumanitarnego traktowania narażeni byli imigranci. W samym 2010 roku
zanotowano 97 przypadków śmierci aresztowanych z powodu stosowania
tortur i nieludzkiego traktowania, jak również 860 w efekcie interwencji policji
wobec osób na wolności. Warunki w więzieniach i miejscach zatrzymań nie
spełniały minimum międzynarodowych standardów. Więźniowie doświadczali
skrajnie wysokiego przeludnienia, ciągłej przemocy zarówno ze strony
współosadzonych, jak i strażników.
Przemoc ze względu na płeć i orientację seksualną oraz ochrona praw

Przemoc wobec kobiet miała w RPA charakter masowy. W samym 2010

roku miało miejsce ponad 60 000 przypadków gwałtów i przemocy w
rodzinie. Według raportu Action Aid prawie co druga kobieta w tym kraju
była, jest lub będzie przynajmniej raz zgwałcona w ciągu swojego życia.
Południowa Afryka uważana jest za kraj tolerancyjny wobec mniejszości
seksualnych, w którym osoby homoseksualne mogą liczyć na wsparcie
nawet ze strony religijnych przywódców, takich jak arcybiskup Desmond
Tutu. Kraj nie jest jednak w zupełności wolny od homofobii.

Ksenofobia

Choć polityka apartheidu po 1994 roku stała się w tym kraju historią, to
nieprzerwanie miały miejsce naruszenia praw człowieka obcokrajowców
migrujących do Południowej Afryki i osiedlających się w tym kraju.
Dochodziło do niszczenia własności i ograbiania sklepów w zamieszkach
skierowanych przeciw ludziom innych narodowości. Odnotowano
zorganizowaną przemoc wobec imigrantów ze strony
południowoafrykańskiego rządu zwłaszcza podczas mistrzostw świata w
piłce nożnej, gdy tysiące ludzi zmuszono do przeniesienia się w inne miejsce
zamieszkania. W 2009 roku dochodziło do masowych deportacji
obywateli Zimbabwe szukających schronienia, pracy i lepszych warunków
życia w Południowej Afryce, zostały one jednak częściowo wstrzymane przez
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych w drugiej połowie 2010 roku.

Prawa człowieka na Kubie

Prawa człowieka na Kubie są notorycznie łamane. Władzę w kraju od 1959r.

sprawuje Komunistyczna Partia Kuby. Na czele partii stanął Fidel Castro,
który do 2006r. sprawował władzę, a władzę po nim przejął jego brat Raúl.
Pomimo łamania praw człowieka, Kuba pod rządami Raúla Castro
 liberalizuje politykę Kuby (np. pracując nad legalizacją związków
homoseksualnych w 2008r., wypuszczając 50 więźniów politycznych w 2010
roku czy też liberalizując prawo do podróżowania w 2011). Na Kubie często
dochodzi do głodówek opozycjonistów lub protestów przeprowadzanych
przez organizację Kobiety w Bieli.

Protest Kobiet w Bieli

Wolność słowa

Wolność słowa jest ograniczona na mocy tzw. Ustawy 88. 10 grudnia 2008 roku
aresztowano setki Kubańczyków, którzy próbowali uczcić 60. rocznicę
uchwalenia praw człowieka. Pisarz Orlando Luis Pardo otrzymał zakaz
publikacji swojej książki „Nużący dom” zawierającą serię opowiadań przeciwko
komuniźmie na Kubie. Obok zakazu publikacji książki oraz promocji książki
(miała odbyć się w La Cabana, gdzie Che Guevara zamordował więźniów w
1959 roku) Pardo otrzymywał regularnie pogróżki. Pomimo pogróżek, Pardo
przekazał treść książki zaprzyjaźnionym blogerom, którzy następnie
opublikowali ją na swoich blogach. Wielokrotnie karanym zespołem
muzycznym, który w swoich tekstach krytykował politykę Kuby, jest Porno para
Ricardo.

W tym regionie, wielu obrońców praw człowieka poniosło śmierć. Polityczna

opozycja również jest atakowana i odmawia się jej członkom sprawiedliwego
procesu. W więzieniach panują skandaliczne warunki sanitarne, a także stosuje
się represje, przez co narażone jest zdrowie i życie osadzonych . Osoby
bezdomne są wywożone z miast i rozstrzeliwane.
 Prawa człowieka w Korei Północnej

Prawa człowieka w Korei Północnej opierają się na konstytucji (obecną wersję

przyjęto w 2016 roku). Według organizacji zajmujących się prawami człowieka
(m.in Amnesty International, Freedom House, Human Rights Watch), Korea
Północna stale łamie prawa człowieka. Według Organizacji Narodów
Zjednoczonych, Korea Północna łamie prawa człowieka na masową skalę w
sposób systematyczny i zorganizowany. Koreę Północną oskarża się m.in. o
ograniczanie dostępu do pożywienia, przetrzymywanie obywateli w obozach
koncentracyjnych, stosowanie tortur, masową dyskryminację całych grup
ludności i nieuzasadnione aresztowania.
Niezwykle trudno jest precyzyjnie ustalić, w jakim stopniu przestrzegane
są prawa człowieka w Korei Północnej, a związane jest to z panującą w kraju
atmosferą powszechnej nieufności oraz zamkniętym charakterem państwa.
Rząd Korei Północnej stwarza duże utrudnienia przed obcokrajowcami
starającymi się o pozwolenie na wjazd na terytorium państwa oraz monitoruje
wszelką aktywność tych, którym zostaje udzielona taka zgoda. Pracownicy
organizacji pomocy humanitarnej również są obiektem stałej inwigilacji i nie
mają dostępu do miejsc i regionów, w których rząd nie życzy sobie ich
obecności. Obywatele Korei Północnej nie mogą swobodnie opuszczać swojego
kraju, dlatego też dokumentacja stanu praw człowieka jest gromadzona
głównie na podstawie relacji zebranych od uchodźców i uciekinierów.
Pomimo trudności z zarysowaniem przejrzystego, całościowego obrazu sytuacji
wewnętrznej kraju, bezsporny pozostaje fakt, że rząd kontroluje praktycznie
każdą działalność, która ma miejsce na terytorium Korei Północnej. Obywatele
nie mogą w sposób wolny wyrażać swoich opinii, a ci, którzy krytykują reżim,
narażeni są na surowe represje. Wszystkie działające media znajdują się pod
ścisłą kontrolą rządu i spełniają przede wszystkim funkcję tuby propagandowej
administracji Kim Dzong Una.
Kim Dzong Un
 Prawa człowieka w Chińskiej Republice Ludowej

Prawa człowieka w Chińskiej Republice Ludowej są nagminnie łamane w opinii

większości rządów krajów zachodnich i organizacji pozarządowych. Nie zgadza
się z tym rząd chiński, który twierdzi, że prawa człowieka w Chinach nie są
łamane.

Wolność słowa
Chociaż konstytucja gwarantuje wolność wypowiedzi, rząd chiński regularnie
przeprowadza aresztowania tych, którzy są krytyczni wobec niego. Większość z
największych mediów jest prowadzona bezpośrednio przez rząd, reszta jest
ściśle kontrolowana. Chińskie prawo zabrania popierania dążenia do
niepodległości i samostanowienia terytoriów pod jurysdykcją Pekinu, jak
również kontestacji monopolu KPCh w rządzeniu państwem. Dlatego
odniesienia do niektórych kontrowersyjnych wydarzeń (takich jak Protesty na
placu Tian’anmen w 1989) i ruchów religijnych w Internecie oraz w wielu
publikacjach są blokowane.

Kara śmierci
Chiny są światowym liderem w zakresie stosowania kary śmierci. Od 2009 roku
Chiny nie podają do wiadomości publicznej informacji o wykonywanych na
terenie państwa wyrokach śmierci – dane te są traktowane jako tajemnica
państwowa. Według raportów liczba egzekucji w Chinach regularnie spada.
Według Amnesty International w latach 2014–2018 dokonano co najmniej 931
egzekucji (podczas gdy rząd chiński umieścił w państwowej bazie danych 85
egzekucji).

Wolności polityczne
Chiny są znane z braku tolerancji wobec jakiegokolwiek sprzeciwu wobec rządu.
Grupy dysydentów są rutynowo aresztowane i więzione, często przez długi
okres i bez procesu. Przypadki tortur i pracy przymusowej są szeroko
komentowane. Wolność zgromadzania się i stowarzyszania się jest niezwykle
ograniczona.

Dyskryminacja mniejszości etnicznych

Na porządku dziennym jest rasizm i gorsze traktowanie ludzi należących do
mniejszości etnicznych. Zwłaszcza wobec
mniejszości ujgurskiej i tybetańskiej wprowadzane są silne środki kontroli,
arbitralne aresztowania, restrykcyjnie jest też przestrzegana polityka jednego
dziecka, doprowadzana do skrajności w postaci przymusowych aborcji,
zabijania noworodków i przymusowego sterylizowania kobiet należących do
mniejszości. Według wielu obserwatorów międzynarodowych, celem władz
chińskich jest ludobójstwo kulturowe i ekspresowa sinizacja wszystkich
mniejszości w celu wyeliminowania jakichkolwiek tendencji separatystycznych.

Demonstracja obrońców praw człowieka w San Francisco, 2008, przed Letnimi

Igrzyskami Olimpijskimi w Pekinie.