Szachowy boks, szachoboks (ang.

chess
boxing) – dyscyplina sportowa, będąca
połączeniem walki bokserskiej z partią
szachową. Idea szachowego boksu została
rozpowszechniona przez holenderskiego
performera Iepe Rubingha[1][2]. To, co
początkowo uważano za sztukę, szybko
przekształciło się we w pełni rozwinięty
sport[3]. Szachowy boks jest szczególnie
popularny w Niemczech, Wielkiej Brytanii,
Indiach i Rosji.

Zasady
W pojedynku szachowego boksu zawodnicy
rozgrywają 11 rund: 6 grając w szachy, zaś 5
boksując. W rundach nieparzystych rozgrywane
są pojedynki szachowe, a w parzystych –
bokserskie. Jedna runda szachowa trwa 4,
natomiast bokserska 3 minuty. Obaj zawodnicy
mają do dyspozycji po 12 minut na swoich
szachowych zegarach. Pomiędzy rundami
następują 1-minutowe przerwy, w których
uczestnicy pojedynku zakładają (bądź zdejmują)
rękawice bokserskie, a na ring wstawiany (bądź
zdejmowany) jest stolik z szachownicą.

Pojedynek zakończyć się może poprzez:

zamatowanie przeciwnika (szachy),
przekroczenie dopuszczalnego czasu gry
(szachy), poddanie się (boks lub szachy), nokaut
(boks) bądź decyzję sędziego (boks). Jeśli partia
szachowa zakończy się remisem, wygrywa
zawodnik, który uzbiera więcej punktów w
boksie, jeśli zaś w tej dyscyplinie sędziowie
również wskażą remis, zwycięzcą zostaje gracz
posiadający w partii szachowej czarne bierki.

Historia
Koncepcję szachowego boksu stworzył w roku
1992 Enki Bilal, francuski twórca komiksów,
który wykorzystał ją w swojej graficznej
powieści Zimny Równik.

W roku 2003 powstała Światowa Organizacja

Szachowego Boksu (ang. World Chess Boxing
Organisation, WCBO), której motto brzmi „walki
toczą się na ringu, wojny toczą się na planszy”
(ang. Fighting is done in the ring and wars are
waged on the board). Rozegrane w tym samym
roku pierwsze mistrzostwa świata przyniosły
zwycięstwo Holendrowi Iepe Rubinghowi,
jednemu z założycieli WCBO[4]. W roku 2005
odbyły się pierwsze mistrzostwa Europy, w
których zwyciężył Tichomir Ticzko z Bułgarii[5],
natomiast dwa lata później rozegrano kolejne
mistrzostwa świata, zakończone triumfem
Niemca Franka Stoldta, który swojego
przeciwnika (Amerykanina Davida Depto)
zamatował w VII rundzie[6]. W lipcu 2008 r. w
Berlinie Frank Stoldt stracił mistrzowski tytuł na
rzecz Rosjanina Nikołaja Sażyna[7].

Do najlepszych polskich zawodników

szachoboksu należy Paweł Dziubiński, który w
2006 r. pokonał w Nantes Franka Stoldta, ale
pomimo tego nie został zaproszony do
rozegranych w 2007 r. mistrzostw świata[8].

Szczegółowe wymagania i szkolenie

Szachobokser musi posiadać duże umiejętności
zarówno w szachach jak i boksie, aby móc
konkurować w profesjonalnej walce o szachy.
Obecne minimalne wymogi dotyczące walki w
Chess Boxing Global zawierają ocenę Elo 1600 i
zapis odbytych co najmniej 50 amatorskich
turniejów w boksie lub innych podobnych
sztukach walki. Jednym z decydujących
czynników jest to, że zawodnicy muszą przede
wszystkim trenować szybkie szachy, ponieważ
wymagania w nich stawiane są inne niż w
klasycznej grze szachowej. Szachoboks to nie
tylko umiejętne opanowanie obu sportów, ale
przede wszystkim umiejętność opanowania
stałego przechodzenia z pełnego sportu
kontaktowego do sportu stawiającego na
myślenie, runda po rundzie. W celu wyszkolenia
tych umiejętności, stosuje się specjalistyczne
szkolenie w zakresie szachów i boksu, w którym
treningi interwału fizycznego są łączone z grami
w szachy typu blitz lub speed. Dzięki temu
gracze dostosowują rytm gry w szachy.
PREZĘTACJA WYKONAWCY : MAJA GOŁĄBEK ,
PATRYCJA OLĘDZKA , JULJA ERBST