Obiekty płaszczyznowe

Plac miejski/podmiejski

Plac jest to wolna, niezabudowana przestrzeń miejska, zwykle w kształcie prostokąta lub kwadratu,
ograniczona zabudową, ulicami, zielenią, przeważnie wyłączona z ruchu pojazdów. Często plac
zdominowany jest przez charakterystyczną budowlę lub ich zespół (obiekty sakralne, gmachy
użyteczności publicznej, zamki i pałace), a w jego obrębie znajdują się zazwyczaj pomniki, kolumny,
fontanny, słupy ogłoszeniowe i inne obiekty małej architektury.

Większość placów miejskich jest miejscem koncertów, happeningów, demonstracji, wieców i innych
wydarzeń o charakterze masowym, może też pełnić funkcję targowiska lub parkingu.

Pierwsze place powstały w miastach około 6000 lat temu jako miejsca wymiany handlowej. Główne
place miast starożytnego Rzymu nosiły miano forum, natomiast Grecji – agory. W miastach
średniowiecznych centralny plac, przy którym znajdował się ratusz, sukiennice, waga miejska itp.
budowle i zbiegały się na nim główne drogi, nazywano rynkiem. Place publiczne w obecnej formie
wywodzą się z renesansowych miast włoskich.

Największym placem publicznym na świecie jest plac Tian’anmen w Pekinie, którego powierzchnia
wynosi 0,44 km².

Plac gwiaździsty – plac miejski, uformowany w kształcie gwiazdy. Szczególnie popularny rodzaj w
okresie końca XIX wieku, protoplastą dla tego typu rozwiązań był plac Gwiazdy w Paryżu.

Najbardziej znane place gwiaździste w Polsce to:

 plac Na Rozdrożu w Warszawie,

 plac Politechniki w Warszawie,
 plac Zbawiciela w Warszawie,
 rondo Solidarności w Łodzi,
 Rynek Nowosolna w Łodzi,
 plac Grunwaldzki w Szczecinie,
 Rynek w Krynkach (12 ulic),
 plac Powstańców Śląskich we Wrocławiu.