«επικαλούμενοι ακόμη και το αρχείο της Βουλής σχετικά με τα

τηλεγραφήματα Βενιζέλου-Κωνσταντίνου περί της απελευθερώσεως της

Θεσσαλονίκης, όπως και δηλώσεις του ίδιου του Βενιζέλου για το αν η
Θεσσαλονίκη ανήκει στους Εβραίους ή τους Έλληνες και το έως που φτάνουν
τα όρια της Ελλάδος (δλδ ότι ο Βενιζέλος δήλωσε ότι φτάνουν μέχρι τον
Αλιάκμονα και όχι παραπέρα), ότι ο Βενιζέλος δεν ήθελε τον ΕΣ να μπει στη
Θεσσαλονίκη αλλά να κινηθεί προς το Μοναστήρι (το αντίθετο δηλαδή από ότι
λέει η σημερινή επίσημη ιστορία) και βρέθηκε προ τετελεσμένων όταν ο
διάδοχος μπήκε στη Θεσσαλονίκη. ΑΝ αυτό πράγματι αληθεύει, και για όσους
δέχονται πως ο Βενιζέλος ήταν Εβραίος (άλλοι δημοσιεύουν ακόμη και
φωτογραφίες από το σπίτι της οικογένειας του στην Κρήτη με το άστρο του
Δαβίδ στο διάκοσμο του μπαλκονιού), τότε αυτό δεν έρχεται σε αντίθεση με
όσα αναφέρεις στο παρόν βίντεο πως τα εβραϊκά εμπορικά συμφέροντα δεν
ήθελαν την επέκταση της Ελλάδος σε βάρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας
(είναι και βασικό εμπορικό λιμάνι η Θεσσαλονίκη..!) (..και ομολογουμένως
αυτά τα συμφέροντα απ ότι φαίνεται ικανοποιήθηκαν τελικά τον Αύγουστο
του 1922. Όσο το δυνατόν, μετά απ ότι έγινε στους Βαλκανικούς).

με το αν και κατά πόσο ο Βενιζέλος εναντιώθηκε/ κυνήγησε Εβραίους της

Θεσσαλονίκης: και ο Χίτλερ έκανε ολοκαύτωμα (με αποτέλεσμα βέβαια,
παρεμπιπτόντως, μετά τη λήξη του πολέμου να προκύψει εβραϊκό
κράτος…ενδιαφέρουσα παρατήρηση αν μη τι άλλο..!) αλλά ποιός ήταν
πράγματι ο παππούς (ο ένας εκ των δύο) του (κάτι που και ο ίδιος αν δεν κάνω
λάθος δε ήθελε να βγει παρά έξω και κατά αρκετούς μέχρι και σήμερα
θεωρείται ολίγον άγνωστο);;;;!!! Άρα τι ακριβώς έκανε πράγματι κυνηγώντας
τους;;»
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος για τη σχέση Ελληνισμού – Ορθοδοξίας

Με αφορμή τη συζήτηση που διεξαγόταν στην Β΄ Συντακτική συνέλευση των

Κρητών, στα 1906, για τις σχέσεις της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας με
την Κρητική Πολιτεία και περί του όρου «επικρατούσα θρησκεία» στο
Σύνταγμα, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, στο πλαίσιο της διαφωνίας του με τον Ι.
Λεκανίδη, αναφέρεται στις έννοιες της ανεξιθρησκίας και του
φιλελευθερισμού και διατυπώνει τις σκέψεις του για τη σχέση Ελληνισμού και
Ορθοδοξίας.

Από τα πρακτικά της Β΄ Συντακτικής συνέλευσης των Κρητών, 28 Οκτωβρίου

1906.

Πηγή: ΓΑΚ, Επίσημος Εφημερίς της Κρητικής Πολιτείας, σειρά #008,

φάκελος #004, έγγρ. 114-115.
Στην έντονη συζήτηση που διεξήχθη ο Ελευθέριος Βενιζέλος τόνισε μεταξύ
άλλων τα εξής:
«…Ο κύριος Λεκανίδης κηρύττει ότι είναι φιλελεύθερος διότι είναι ορθόδοξος,
εγώ έχω καθήκον να διακηρύξω ότι είμαι φιλελεύθερος διότι είμαι Έλλην. H
ελευθεροθρησκεία είναι αρετή ιδιάζουσα κατ’ εξοχήν εις το Ελληνικόν Έθνος
[…] Αν λοιπόν υποστηρίζωμεν την άκραν, την άνευ σκιάς τινός
ελευθεροθρησκείαν, ημείς ήμεθα συνεπείς προς τον εθνισμόν ημών και προς
την θρησκείαν ημών· αλλ’ έχω να διαμαρτυρηθώ κατά της αντιλήψεως του
αξιοτίμου πληρεξουσίου Σφακίων, κατά της αντιλήψεως ότι ο Ελληνισμός
ταυτίζεται προς την έννοιαν της Ορθοδοξίας· ο Ελληνισμός προϋπήρξεν
αιώνας όλους πριν ή εμφανισθή ο Χριστός κομίζων το Ευαγγέλιον της
σωτηρίας. Η έννοια λοιπόν του Ελληνισμού δεν δύναται ποτέ να ταυτισθή με
την έννοιαν της Ορθοδοξίας».

Σε επόμενες απαντήσεις του ανέφερε:

«Είπον ότι ο Ελληνισμός υπήρξεν αιώνας όλους προ του Χριστιανισμού και
προσθέτω ακόμη ότι η λαμπροτέρα περίοδος του ελληνικού πολιτισμού είναι
ατυχώς η αρχαιοτέρα. Ο Ελληνισμός ο καταυγάζων δι’ ανεσπέρου φωτός και
ημάς τους νάνους απογόνους δεν είναι ο πρόσφατος, δεν είναι ο Χριστιανικός
Ελληνισμός, αλλά ο Ελληνισμός των εθνικών χρόνων.»

«Ο Ελληνισμός δεν δύναται να ταυτιστεί προς τον Χριστιανισμόν· ο

Ελληνισμός είναι ο παρασκευάσας τον κόσμον προς αποδοχήν του
Χριστιανισμού».

«Την γλώσσαν, η οποίαν δεν είναι στοιχείον της θρησκείας αλλά στοιχείον του
εθνισμού μας. Δεν δύναμαι λοιπόν να εννοήσω πώς άνδρες κατ’ εξοχήν
φιλελεύθεροι, είναι δυνατόν να πιστεύουν τας δύο αυτάς εννοίας και να σας
λέγουν ότι η έννοια του Eλληνισμού ταυτίζεται προς την έννοιαν της
Ορθοδοξίας, ενώ δεν υπάρχουν ίσως δυστυχώς δύο τόσον αντίθετοι προς
αλλήλας όσον είναι σήμερον η έννοια του Eλληνισμού προς το επικρατούν
μέρος της Ορθοδοξίας. Εάν είμεθα 100.000.000 οι Ορθόδοξοι, δυστυχώς όλοι
οι Έλληνες είμεθα 8.000.000 όλοι, δεν ημπορούμεν δε να έχομεν ουδένα
ταυτισμόν εθνικόν προς το υπόλοιπον του ορθόδοξου πληρώματος […] Δεν
αρνούμαι ότι η ορθόδοξος θρησκεία υπήρξεν η κιβωτός, εντός της οποίας
πολλάκις εσώθη ο Ελληνισμός, αλλά δεν είναι το μόνον, το οποίον διακρίνει
τον Ελληνισμόν. Τον Ελληνισμόν χαρακτηρίζει κάτι τι άλλον υψηλότερον και
ευγενέστερον. Ο Ελληνισμός είναι ιδέα, της οποίας ο ευγενέστερος σκοπός
είναι να διαλύη τα σκότη και να ανοίγη δρόμον προς την ελευθερίαν και τον
πολιτισμόν».
Μια “αιρετική” άποψη για την “κόντρα” Βενιζέλου – Κωνσταντίνου πριν την
απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης

Εν όψη της επετείου της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης στις 26

Οκτωβρίου θα ξαναβάλω μια παλαιότερη ανάρτηση προς αποκατάσταση των
ανακριβειών που ακούγονται κάθε χρόνο:

Τον Οκτώβριο του 1912 έγινε ο Α’ Βαλκανικός Πόλεμος, που για την Ελλάδα
διήρκεσε ως τον Μάρτιο του 1913, στη Μακεδονία και την Ήπειρο, μιας και η
Τουρκία δεν δέχθηκε να ικανοποιήσει το αίτημα των Βαλκανικών Χωρών για
περισσότερη αυτονομία στους υποδουλωμένους κυρίως χριστιανούς.

Ο Ελληνικός Στρατός με Αρχιστράτηγο τον Κωνσταντίνο και τον Υπασπιστή

του Βενιζέλου, τον Μεταξά, πανταχού παρόντα (υπέγραψε μεταξύ άλλων το
Πρωτόκολλο παράδοσης του τούρκικου στρατού της Θεσ/νίκης),
απελευθέρωσε διαδοχικά τις πόλεις της Ελασσόνας, Κοζάνης, Κατερίνης,
Βέροιας, Γιαννιτσών, Θεσσαλονίκης, Φλώρινας, Καστοριάς και Κορυτσάς στο
Μακεδονικό μέτωπο, ενώ στην Ήπειρο απελευθέρωσε τις Φιλιππιάδα,
Πρέβεζα, Χιμάρα, Παραμυθιά, Μπιζάνι, Ιωάννινα, Κόνιτσα, Αγ. Σαράντα,
Τεπελένι.

Η επίσημη ιστορία των σχολικών βιβλίων μας λέει ότι η Θεσσαλονίκη

καταλήφθηκε μετά από πιέσεις και απειλές του Βενιζέλου προς τον
Κωνσταντίνο, ο οποίος αρχικά ήθελε να κατευθυνθεί προς το Μοναστήρι και
να συναντήσει τον Σέρβικο Στρατό. Πχ. στο σχολικό βιβλίο Ιστορίας Γ’
Γυμνασίου για τους καθηγητές, στη σελ. 84, αναφέρεται σαν πρόσθετο
υποστηρικτικό υλικό το εξής:

1. Η διαμάχη Βενιζέλου-Κωνσταντίνου για την κατάληψη της Θεσσαλονίκης

[…] Ο Βενιζέλος έλεγε προς τον Κωνσταντίνον, σταθμεύοντα εις Κοζάνην:
«Αναμένω να μοι γνωρίσετε την περαιτέρω διεύθυνσιν, ην θα ακολουθήση η
προέλασις του στρατού Θεσσαλίας. Παρακαλώ μόνον να έχετε υπ’ όψιν ότι
σπουδαίοι πολιτικοί λόγοι επιβάλλουσι να ευρεθώμεν μίαν ώρα ταχύτερον εις
την Θεσσαλονίκην.
(Υπογραφή) υπουργός Στρατιωτικών Βενιζέλος».
[…] Παρ’ όλα ταύτα, ο Κωνσταντίνος ειδοποίησε τον Βενιζέλον ότι:
«Ο στρατός δεν θα οδεύση κατά της Θεσσαλονίκης. Εγώ έχω
καθήκον να στραφώ κατά του Μοναστηρίου, εκτός αν μου το
απαγορεύετε».
Και ο πρωθυπουργός απήντησε: «Σας το απαγορεύω!»
Ο Βενιζέλος βλέπει ότι η Θεσσαλονίκη χάνεται δια την Ελλάδα. Την νύκτα
της 24 προς 25 Οκτωβρίου, μετά τας ειδήσεις περί της βουλγαρικής
προελάσεως, ο πρωθυπουργός κατελήφθη υπό πραγματικής αγωνίας. Μη
δυνάμενος να επηρεάση άλλως τον Διάδοχον, τηλεφωνεί μετά το
μεσονύκτιον προς τον βασιλέα Γεώργιο […] Ο πρωθυπουργός διατάσσει
να τον εξυπνήσουν και να του ανακοινώσουν τα επόμενα, με την παράκλησιν
όπως τα διαβίβαση εις τον υιόν του, προσθέτων την πατρικήν αυτού φωνήν:
«Σας καθιστώ προσωπικώς υπεύθυνον διά την βραδύτητα με την οποίαν
διεξάγετε τας επιχειρήσεις, αι οποίαι κινδυνεύουν να φέρουν τους Βουλγάρους
πρώτους εις Θεσσαλονίκην».
[…] Και μετά το μήνυμα τούτο, ο Κωνσταντίνος εξηκολούθησεν ενεργών
σύμφωνα προς ό,τι ενόμιζεν ανάγκην της στρατιωτικής καταστάσεως.
[…]Ο Βενιζέλος εις Αθήνας υπέθετεν ότι το απόγευμα της 25ης ο Ελληνικός
στρατός θα κατελάμβανε την Θεσσαλονίκην. Αντί τούτου μανθάνει
διαπραγματεύσεις και προθεσμίας. Η ανησυχία του μεταβάλλεται εις
απόγνωσιν.
Ολόκληρος η πολιτική του καταρρέει. Τα αυριανά σύνορα της Ελλάδος θα
μείνουν εντεύθεν του Αξιού. Υπό το κράτος των συναισθημάτων αυτών
στέλλει προς τον Κωνσταντίνον την εξής βιαίαν τηλεγραφικήν
διαταγήν:
«Αρχηγόν στρατού: Παραγγέλεσθε να αποδεχθήτε την
προσφερομένην υμίν παράδοσιν της Θεσσαλονίκης και να εισέλθετε
εις ταύτην άνευ χρονοτριβής. Καθιστώ υμάς υπεύθυνον διά πάσαν
αναβολήν, έστω και στιγμής.
(Υπογραφή) υπουργός Στρατιωτικών Βενιζέλος».
[…] Ο Κωνστ·ντίνος εξουσιοδότησε τους αξιωματικούς του
επιτελείου του Δούσμανην και Μεταξάν να μεταβούν εις
Θεσσαλονίκην διά να υπογράψουν τα πρωτόκολλα της παραδόσεως.
Αι σχετικαί διατυπώσεις έληξαν την 11 η νυκτερινήν.
Γ. Βεντήρης, Η Ελλάς του 1910-1920, Ίκαρος, Αθήν· 1970, τόμ. 1, σ. 119-121.

Αυτή η εκδοχή περιλαμβάνει πέντε ψέματα:

1. Από κανένα ιστορικό αρχείο δεν προκύπτει ανταλλαγή
τηλεγραφημάτων για το προς τα που θα κατευθυνθεί ο Στρατός. Πόσο
μάλλον τα γελοία περί «Σας το απαγορεύω». Αυτή η ανταλλαγή των δήθεν
τηλεγραφημάτων αναφέρεται μόνο από τον Βενιζέλο στην ομιλία του
στη Βουλή στις 12 Αυγούστου 1917, όταν είχε επιστρέψει από την
Θεσσαλονίκη σαν Πρωθυπουργός και ο «Εθνικός Διχασμός» βρισκόταν
στην οξύτερή του φάση. Σε «Πολεμική Έκθεση του ΓΕΣ» που εκδόθηκε το
1932 (επί Πρωθυπουργίας Βενιζέλου για να μην θεωρηθεί ότι η πηγή
προέρχεται από αντιπάλους του…), για τους Βαλκανικούς Πολέμους
αναφέρεται ότι «Δεν ανευρέθη η αναφορά του ΓΕΣ ότι ο Στρατός θα
κατευθυνθή προς Μοναστήριον, ούτε και η Διαταγή του Υπ.
Στρατιωτικών, όπως στραφή προς Θεσσαλονίκην…»
2. Στην Μακεδονία τότε πολεμούσαν δύο στρατιές. Η μία
κατευθύνονταν μέσω Κατερίνης, Βέροιας και Γιαννιτσών προς
Θεσσαλονίκη και η άλλη μέσω Φλώρινας προς Μοναστήρι. Άρα ο
Στρατός κινούνταν ταυτόχρονα σε δύο μέτωπα και δεν υπήρχε
περίπτωση ο Κων/νος να βαδίσει προς Μοναστήρι κλπ. ανοησίες.
Απόδειξη αυτού και το απόκομμα εφημερίδας της εποχής που περιγράφει τις
μάχες που διεξάγονταν στην περιοχή της Φλώρινας, τις μέρες της κατάληψης
της Θεσσαλονίκης.
3. Λέει το σχολικό βιβλίο, ότι «Την νύκτα της 24 προς 25
Οκτωβρίου…τηλεφωνεί μετά το μεσονύκτιον προς τον βασιλέα
Γεώργιο». Το τηλεφώνημα στην πραγματικότητα έγινε μια μέρα
αργότερα, τη νύχτα της 25 προς 26 Οκτωβρίου και συγκεκριμένα στις 26
Οκτωβρίου 1:00 π.μ. όπως προκύπτει και από τα δημοσιεύματα της 27ης
Οκτ.1912 (που περιγράφουν τα γεγονότα της 26ης Οκτ.). Όπως φαίνεται και
από το δημοσίευμα το τηλεφώνημα δεν έγινε για να πιεστεί ο Διάδοχος να
κινηθεί ταχύτερα αλλά για να διασταυρώσει ο Βενιζέλος ότι όντως είχε
καταληφθεί η Θεσσαλονίκη μιας και μερικές ώρες πριν είχε πάρει
ανεπίσημο τηλεγράφημα από τον Γιδά, που έλεγε ότι η πόλη είχε
καταληφθεί από τον Κων/νο. Και ήθελε να το διασταυρώσει για να
μπορεί να αρχίσει και επίσημα να δέχεται συγχαρητήρια όπως
μπορείτε να δείτε και στο απόκομμα της εφημερίδας.
4. Λέει το σχολικό βιβλίο ότι το τηλεφώνημα έγινε «μετά τας ειδήσεις περί της
βουλγαρικής προελάσεως» ενώ “η ιστορία βρίθει αναφορών ότι οι
Βούλγαροι ήταν έξω από την Θεσσαλονίκη” και στο τσακ την
καταλάβαμε πρώτοι. Και αυτό είναι ψέματα μιας και οι Βούλγαροι στις 22
Οκτωβρίου είχαν καταλάβει την Ξάνθη ενώ την μέρα που εμείς ήμασταν
έξω από την Θεσσαλονίκη αυτοί καταλάμβαναν την Δράμα!

5. Λέει αληθώς ότι ο Βενιζέλος έστειλε το γνωστό τηλεγράφημα 80200

στον Κων/νο ζητώντας του επιτακτικά να αποδεχθεί «την
προσφερομήνην υμίν παράδοσιν της Θεσσαλονίκης» αλλά αφήνει να εννοηθεί
ότι το έστειλε στις 25 Οκτωβρίου και δεν λέει ότι το έστειλε ξημερώματα
της 27ης Οκτωβρίου στις 2:30 π.μ.. όταν η πόλη είχε καταληφθεί από
την προηγούμενη μέρα!!! Παρακάτω θα αναφέρω γιατί το έστειλε παρόλο
που όπως έγραψα πιο πάνω, ήξερε ότι η πόλη είχε καταληφθεί…και θα
αναφέρω γιατί το επόμενο πρωί έστειλε τηλεγράφημα και ζητούσε να μην
παραδοθεί αυτό που έστειλε τη νύχτα, δηλ το 80200 και τι του απάντησε ο
Κων/νος.

Σε πιο πονηρές εκδόσεις της ιστορίας, γι’ αυτούς που το μυαλό τους ήδη έχουν
σχηματίσει την εικόνα του «Απελευθερωτή» της Θεσσαλονίκης Βενιζέλου,
όπως αυτής της Γ’ Λυκείου και συγκεκριμένα πάλι στο βιβλίο του καθηγητή
γράφονται τα εξής:
«Η Κυβέρνηση, μη έχοντας ακόμη πληροφορηθεί την υπογραφή του
πρωτοκόλλου για την παράδοση της Θεσσαλονίκης (σημείωση: έγινε
στις 23.00′ της 26ης Οκτωβρίου), λόγω δυσχερειών στα μέσα
επικοινωνίας, ανησυχούσε μήπως οι Βούλγαροι προλάβουν και
καταλάβουν πρώτοι την πόλη. Για το λόγο αυτό ο Πρωθυπουργός
απέστειλε στις 02.30 της 27ης Οκτωβρίου προς τον Αρχιστράτηγο το
παρακάτω τηλεγράφημα, με το οποίο τον διέτασσε να αποδεχθεί χωρίς καμία
αναβολή την παράδοση: “Αρχηγόν Στρατού
Αρ. 80200. Παραγγέλλεσθε ν’ αποδεχθείτε την προαφερομένην υμίν
παράδοσιν της Θεσσαλονίκης και εισέλθητε εις αυτήν άνευ τινός
αναβολής. Καθιστώ Υμάς υπεύθυνον διά πάσαν αναβολήν έστω και
στιγμής.
Αθήναι 27-Χ-12 ώρα 2.30′ π.μ. Πρωθυπουργός Βενιζέλος.

Λίγο αργότερα όμως, την ίδια ημέρα, του γνωστοποιήθηκαν οι

σχετικές αναφορές του Αρχιστράτηγου και έδωσε αμέσως εντολή να
ανακληθεί η προηγούμενη διαταγή του, επειδή δεν ανταποκρινόταν
πλέον στην κατάσταση. Η διαταγή όμως αυτή είχε ήδη φτάσει στο Γενικό
Στρατηγείο και όταν έλαβε γνώση της ο Αρχηγός Στρατού, συνέταξε ο
ίδιος την παρακάτω απάντηση, η οποία όμως τελικά δεν
διαβιβάστηκε, γιατί στο μεταξύ ενημερώθηκε για την ακύρωση της διαταγής
που προκάλεσε την αιτία της απαντήσεως αυτής.

‘Συναισθάνομαι πλήρως την ευθύνην ήν φέρω και παρακαλώ εις το εξής να μη

μοι υπομιμνήσκηται τούτο δι’ οιανδήποτε υπόθεσιν. Εάν ώφειλον ή ου να
παραδεχθώ την παράδοσιν της Θεσσαλονίκης ήμην ο μόνος αρμόδιος να
κρίνω ευρισκόμενος επιτόπου και επιβάλλων τους όρους. Απόδειξις δε το
επιτευχθέν αποτέλεσμα.

Κωνσταντίνος “. Το πρωί της ίδιας ημέρας, 27 Οκτωβρίου, οι αντιπρόσωποι

του Έλληνα Αρχιστράτηγου στη Θεσσαλονίκη υπέγραψαν με τον Αρχηγό του
Τουρκικού Στρατού συμπληρωματικό πρωτόκολλο με το οποίο ρυθμίζονταν
διάφορες λεπτομέρειες που αφορούσαν την παράδοση του Τουρκικού
Στρατού και την κατάληψη της Θεσσαλονίκης. […] Τις μεσημβρινές ώρες
εισήλθε στη Θεσσαλονίκη το Απόσπασμα Ευζώνων με τμήμα Ιππικού και
κατευθύνθηκε στους εκεί στρατώνες.
Γενικό Επιτελείο Στρατού / Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού, Επίτομη Ιστορία
των Βαλκανικών Πολέμων 1912-1913, Αθήνα 1987, σ. 62»

Εδώ λοιπόν οι παραχαράκτες της ιστορίας παραδέχονται ότι ο Κων/νος δεν

μπήκε στη Θεσ/νίκη μετά από πιέσεις του Βενιζέλου, αλλά πάλι δεν μπορούνε
να αποφύγουν τα ψέματα προκειμένου να συντηρήσουν τον μύθο του
Βενιζέλου.

Το ότι ο Κων/νος έστειλε την απάντηση, που αυτοί λένε ότι δεν εστάλη τελικά,
φαίνεται από την «Πολεμική Έκθεση του ΓΕΣ» του 1932. Λοιπόν τα
γεγονότα έχουν ως εξής:

Στις 26.10.1912 στις 4:05μ.μ. ο Βενιζέλος στέλνει τηλεγράφημα προς

την V Μεραρχία Κοζάνης

στο οποίο λέει «Ταύτην στιγμήν ελήφθη τηλεγράφημα εκ τηλεγραφείου Γιδά

(Σ.Σ. εκεί ήταν το Αρχηγείο του Κων/νου) αγγέλον κατάληψιν Θεσσαλονίκης
παρ’ ημετέρου στρατού…» άρα το απόγευμα της 26ης Οκτωβρίου ξέρει
ότι η Θεσσαλονίκη έχει καταληφθεί. Μετά από 10 ώρες στις 27.10.1912, στις
2:30π.μ. στέλνει τηλεγράφημα (αρ.80200)
προς Κων/νο και του ζητάει να αποδεχθεί τούς όρους παράδοσης των
Τούρκων και να τελειώνει, ενώ ξέρει ότι η πόλη έχει καταληφθεί…στις
27.10.1912 στις 8.20π.μ.

ενημερώνεται και επίσημα ότι η Θεσσαλονίκη κατελήφθη και ο

Βασιλιάς κατευθύνεται προς την πόλη. Μετά από καθυστέρηση 6 ωρών και
αφού κατάλαβε ότι θα γινόταν ρόμπα, μιας και οι εφημερίδες είχαν
κυκλοφορήσει και μιλούσαν για κατάληψη της Θεσσαλονίκης και ότι ο
Βασιλιάς κατευθύνονταν προς την πόλη
στις 2μ.μ. ζητάει να μην κοινοποιηθεί στον Κων/νο το τηλεγράφημα
80200 που έστειλε τη νύχτα
«μιας και δεν ανταποκρίνεται πια στις περιστάσεις». Αυτό όμως είχε δοθεί
ήδη και ο Κων/νος του απάντησε δεόντως

. Όλα αυτά όπως είπαμε σύμφωνα με Έκθεση του Υπ. Στρατιωτικών του 1932
όταν στην εξουσία ήταν ο ίδιος ο Βενιζέλος…

Αυτό όμως είναι το λιγότερο μπροστά στο επόμενο. Ενώ λοιπόν μας
πιπιλίζουν το μυαλό ότι ο Βενιζέλος πίεσε τον Κων/νο να κατευθυνθεί και να
καταλάβει την Θεσσαλονίκη παρακάτω δείτε το τηλεγράφημα του
Βενιζέλου προ τον Κων/νο από τις 25 Οκτωβρίου όταν ο Κων/νος
βάδιζε προς Θεσσαλονίκη, όπου του ζητάει να στείλει μια Μεραρχία
στα Σέρβια, στην Κοζάνη, προφανώς για να ενισχυθεί η Στρατιά που
κατευθύνονταν προς Μοναστήρι!!!

Η πλήρης παραχάραξη της ιστορίας λοιπόν, μιας και ενώ

σήμερα μαθαίνουμε ότι δήθεν ο Βενιζέλος «απαγόρευσε» στον
Κων/νο να βαδίσει προς Μοναστήρι,

η πραγματικότητα είναι ότι ο Βενιζέλος ζήτησε να φύγει μια

Μεραρχία από αυτές που ήταν έξω από την Θεσσαλονίκη και να πάει
στην Κοζάνη!!!

Ποιος ζήτησε λοιπόν να φύγει στρατός από την Θεσσαλονίκη και να

πάει στην Κοζάνη και γιατί;

Ο λόγος μάλλον προφανής…δεν θεωρούσε ότι έπρεπε να ασχοληθεί ο

Ελληνικός Στρατός με την «Εβραιούπολη», όπως την αποκαλούσε
χαρακτηριστικά, άσχετα αν μετά το κύμα ενθουσιασμού που προκάλεσε η
κατάληψη της πόλης εκμεταλλεύτηκε με επιτυχία το γεγονός και σήμερα
παρουσιάζεται σαν απελευθερωτής της πόλης…

Η ιστορική αλήθεια λοιπόν όπως περιγράφεται και στις εφημερίδες της

εποχής
είναι ότι μετά την μάχη των Γιαννιτσών στις 22 Οκτωβρίου ο Κων/νος
με τον Στρατό κατευθύνθηκαν προς την Θεσσαλονίκη, καταδιώκοντας
τα υπολείμματα του Τούρκικου Στρατού

. Οι εφημερίδες μιλούσαν για παράδοση από τις 24 Οκτωβρίου

και μάλιστα είχαν και έτοιμες τις εκδόσεις μια βδομάδα πριν την κατάληψη
της πόλης. Όταν ο Ελληνικός Στρατός βρισκόταν έξω από την πόλη οι
Βούλγαροι καταλάμβαναν τη Δράμα.
 Ο Βενιζέλος αγνοούσε τη νίκη!

Ο Βενιζέλος αγνοούσε τη νίκη! ΣΠ. ΚΟΥΖΙΝΟΠΟΥΛΟΣ Ανέκδοτα έγγραφα από το

αρχείο του υπουργείου Εξωτερικών, μαρτυρίες και άλλα ντοκουμέντα αποκαλύπτουν
ότι η κυβέρνηση του Ελευθέριου Βενιζέλου είχε ενημερωθεί από τον διάδοχο του
θρόνου Κωνσταντίνο για το μέγιστο γεγονός, την παράδοση πριν από 90 χρόνια της
Θεσσαλονίκης από τους Τούρκους στον ελληνικό στρατό, τον Οκτώβριο του 1912, με
καθυστέρηση 45 ωρών.

Ανέκδοτα έγγραφα από το αρχείο του υπουργείου Εξωτερικών, μαρτυρίες και άλλα
ντοκουμέντα αποκαλύπτουν ότι η κυβέρνηση του Ελευθέριου Βενιζέλου είχε
ενημερωθεί από τον διάδοχο του θρόνου Κωνσταντίνο για το μέγιστο γεγονός, την
παράδοση πριν από 90 χρόνια της Θεσσαλονίκης από τους Τούρκους στον ελληνικό
στρατό, τον Οκτώβριο του 1912, με καθυστέρηση 45 ωρών. Πού οφειλόταν αυτή η
μεγάλη καθυστέρηση; Προφανώς στο γεγονός ότι ο αλαζονικός και υπερόπτης
Κωνσταντίνος είχε εξοργισθεί από τις εντολές του Βενιζέλου να αλλάξει την πορεία
του και αντί του Μοναστηρίου να σπεύσει για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης,
προτού προλάβουν να εισέλθουν σε αυτήν τα βουλγαρικά στρατεύματα. Το
περιστατικό αυτό ίσως αποτελεί και την απαρχή του εθνικού διχασμού, τον οποίο
τόσο ακριβά πλήρωσε τα επόμενα χρόνια η χώρα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι την ώρα που ο Κωνσταντίνος απαξιούσε να ενημερώσει

έγκαιρα τον Βενιζέλο για το χαρμόσυνο νέο, η σχετική είδηση μέσω των
τηλεγραφημάτων από τη Θεσσαλονίκη ξένων ανταποκριτών αλλά και του
ευσυνείδητου τηλεγραφητή της κωμόπολης Γιδά (Αλεξάνδρεια) έφθανε στην
πρωτεύουσα, με συνέπεια χιλιάδες Αθηναίοι να κατακλύσουν την πλατεία
Συντάγματος. Σύμφωνα όμως με τις εφημερίδες της εποχής, όταν μια αντιπροσωπεία
του Εμπορικού Συλλόγου Αθηνών επισκέφθηκε τον πρωθυπουργό προκειμένου να
τον συγχαρεί για την απελευθέρωση της πρωτεύουσας του μακεδονικού Ελληνισμού,
ο Ελ. Βενιζέλος αρνήθηκε να δεχθεί τα συγχαρητήρια «επί τω λόγω ότι εστερείτο
επισήμου ειδήσεως, τηλεγραφήματος δηλαδή του διαδόχου ή του Βασιλέως περί
καταλήψεως της Θεσσαλονίκης», όπως έγραφε η εφημερίδα «Χρόνος».

* Η ιστορία της πρώτης είδησης

Ο τρόπος ελλιπούς ενημέρωσης, αποτελεί ένα ακόμη δείγμα της έλλειψης

συνεννόησης που υπήρχε μεταξύ του διαδόχου Κωνσταντίνου και της κυβέρνησης,
καθώς και της μη ενημέρωσης που είχε από τα πεδία των μαχών ο πρωθυπουργός
της χώρας και ταυτόχρονα υπουργός Στρατιωτικών Ελευθέριος Βενιζέλος.

Είναι χαρακτηριστικό ότι όλες οι αθηναϊκές εφημερίδες δεν είχαν καμία είδηση στα
φύλλα τους το Σάββατο 27 Οκτωβρίου σχετικά με την πορεία του στρατού μας προς
τη Θεσσαλονίκη και αυτό επειδή στερούνταν σχετική επίσημη πληροφόρηση. Οι
εφημερίδες της ημέρας εκείνης θεωρούσαν μεν βέβαιη την είσοδο του ελληνικού
στρατού στην πρωτεύουσα της Μακεδονίας, περιορίζονταν όμως στη δημοσίευση
μιας λακωνικής ανακοίνωσης του υπουργείου Στρατιωτικών και επιδίδονταν – όπως
συνήθως συμβαίνει όταν απουσιάζει η επίσημη ενημέρωση – στη διατύπωση
διαφόρων εικασιών, αποδίδοντας ορισμένες την πλημμελή ενημέρωση που είχαν
κυβέρνηση και δημοσιογράφοι στον… καιρό!

«Καθ’ όλην την ημέραν χθες ουδεμία νεωτέρα πληροφορία ανεκοινώθη υπό της
κυβερνήσεως εν σχέσει προς την είσοδον του Ελληνικού στρατού εις την
Θεσσαλονίκην» έγραφε στις 27 Οκτωβρίου η εφημερίδα «Εμπρός» του Δ.
Καλαποθάκη.

Η ανακοίνωση του υπουργείου Στρατιωτικών, που εκδόθηκε στις 5 το απόγευμα της

26ης Οκτωβρίου, ανέφερε: «Καθ’ ο τηλεγραφεί το τηλεγραφείον Γιδά προς το
τηλεγραφείον του υπουργείου, η Α.Μ. ο Βασιλεύς ευρισκόμενος εν Γιδά έλαβε την
μεσημβρίαν της σήμερον 26 Οκτωβρίου σημείωμα της Α.Β. Υψηλότητος του
Διαδόχου, δι’ ου ηγγέλθη τη Α.Μ. η κατάληψις της Θεσσαλονίκης παρά του
Ελληνικού στρατού. Η Α.Μ. δι’ εκτάκτου αμαξοστοιχίας ανεχώρησεν εκ Γιδά εις την
Θεσσαλονίκην». Αλλά εκείνη την ώρα βεβαίως δεν είχαν εισέλθει ακόμη τα ελληνικά
τμήματα στην πόλη, ενώ συνεχίζονταν οι διαπραγματεύσεις με τον Ταχσίν πασά. Τι
ακριβώς συνέβαινε λοιπόν; Δικαιολογημένα στην Αθήνα η κοινή γνώμη ήταν
ανήσυχη.

«Εκτός του τηλεγραφήματος όπερ διεβιβάσθη εκ Γιδά, η κυβέρνησις άλλην επίσημον

πληροφορίαν περί της καταλήψεως της Θεσσαλονίκης δεν είχε, πληροφορίαν
προερχομένην εκ του αρχηγείου του εν Μακεδονία στρατού» έγραφε στην πρώτη
της σελίδα στις 27 Οκτωβρίου η «Ακρόπολις». Συμπεραίνοντας ότι «συνεπώς μη
δυναμένη κι επισήμως να επιβεβαιώση την είδησιν η κυβέρνησις δεν εδέχθη και
συγχαρητήρια επί τη καταλήψει της Μακεδονικής Μητροπόλεως».

Οπως προκύπτει και από τα αντίγραφα των εγγράφων που διασώζονται στο αρχείο
του υπουργείου Εξωτερικών, ο Βενιζέλος ενημερώθηκε επισήμως με τηλεγράφημα
από τον Κωνσταντίνο για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης πολλές ώρες μετά
την υπογραφή της παράδοσης. Το σχετικό τηλεγράφημα του διαδόχου προς τον
πρωθυπουργό, που καταχωρίστηκε με αριθμό αφίξεως 187, φαίνεται ότι στάλθηκε
από το τηλεγραφείο Θεσσαλονίκης στις 8 μ.μ. της 28ης Οκτωβρίου και αρχίζει ως
εξής:

«Χθες παρεδόθη Θεσσαλονίκη και τουρκικός στρατός εις εμέ διά πρωτοκόλλου
υπογραφέντος την 26 Οκτωβρίου και την 11 μ.μ., παρά αρχηγού τουρκικού στρατού
και αντιπροσώπων μου».
Το επόμενο τηλεγράφημα του Κωνσταντίνου προς τον Βενιζέλο, για ενημέρωση της
κυβέρνησης σχετικά με τις κινήσεις του βουλγαρικού στρατού προς τη μακεδονική
πρωτεύουσα, διαβιβάστηκε τρεις ώρες αργότερα, στις 11 μ.μ. της 28ης Οκτωβρίου
1912. Αγνωστο όμως γιατί καταχωρίστηκε στο υπουργείο Εξωτερικών με αριθμό
αφίξεως 185.55. Ενώ το πρωτόκολλο παράδοσης της Θεσσαλονίκης από τον τουρκικό
στρατό που είχε συνταχθεί στα γαλλικά έφθασε στο υπουργείο Στρατιωτικών στην
Αθήνα στις 12 το μεσημέρι της 30ής Οκτωβρίου 1912, περίπου 56 ώρες αργότερα
από το τηλεγράφημα του υποστράτηγου Πάλλη προς τον πρωθυπουργό, με το οποίο
τον ενημέρωνε για την άφιξη του βασιλιά στην απελευθερωμένη Θεσσαλονίκη.

Πού οφειλόταν αυτή η καθυστερημένη ενημέρωση της κυβέρνησης από τον

Κωνσταντίνο για ένα υψίστης εθνικής σημασίας γεγονός, όπως ήταν η είσοδος των
ελληνικών στρατευμάτων στη μακεδονική πρωτεύουσα; Μήπως στις δυσκολίες που
υπήρχαν στις τηλεπικοινωνίες της εποχής; Ή μήπως στην ψυχρότητα που είχε
αρχίσει να δημιουργείται στις σχέσεις του πρωθυπουργού της χώρας με τον
αρχιστράτηγο Κωνσταντίνο, λόγω ίσως και της επιτακτικότητας με την οποία ο
Βενιζέλος ζητούσε από τον διάδοχο να αλλάξει το αρχικό του σχέδιο και να βαδίσει
κατά της Θεσσαλονίκης; Δεν αποκλείεται να φταίνε και τα δύο. Ισως πάλι να
συνέβαινε το δεύτερο, δεδομένου ότι, όπως σημειώνει ο Βεντήρης, «από της
επομένης του Σαρανταπόρου επήλθε διάστασις Κωνσταντίνου και Βενιζέλου». Ο
ίδιος επισημαίνει παράλληλα ότι «η θριαμβευτική προέλασις εις την μητρόπολιν της
Μακεδονίας συνωδεύετο από περιστατικά, τα οποία προανήγγελλαν περιπετείας,
συμφοράς, εμφύλιον ανταγωνισμόν».

Πάντως, μπορεί από το τηλεγράφημα να προκύπτει ότι υπήρξε πολύωρη

καθυστέρηση στην επίσημη ενημέρωση της κυβέρνησης για την απελευθέρωση της
Θεσσαλονίκης, η σχετική είδηση όμως έφθασε στην πρωτεύουσα λίγο μετά την
υπογραφή της συνθηκολόγησης από τον Ταχσίν πασά, χάρη στην ευσυνειδησία ενός
άγνωστου τηλεγραφητή μιας μικρής μακεδονικής κωμόπολης. Είδηση η οποία
φαίνεται ότι είχε προκαλέσει αναστάτωση στην Αθήνα, δεδομένου ότι προερχόταν
από ανεπίσημη πηγή.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ που δημοσιεύθηκε στις 28 Οκτωβρίου 1912 στον «Χρόνο»

καθώς και σε άλλες αθηναϊκές εφημερίδες, το πρώτο ανεπίσημο τηλεγράφημα με το
χαρμόσυνο νέο για την υπογραφή της συνθηκολόγησης των Τούρκων εστάλη από
τον τηλεγραφητή του τηλεγραφείου του Γιδά (Αλεξάνδρεια) Ημαθίας, ο οποίος στις
4.40 τα ξημερώματα της 27ης Οκτωβρίου κατόρθωσε να επικοινωνήσει με το
τηλεγραφείο της Λάρισας, το οποίο στη συνέχεια αναμετέδωσε τη σχετική είδηση
στην Αθήνα.

* Ενας ευσυνείδητος τηλεγραφητής

Μόλις ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος πληροφορήθηκε για το τηλεγράφημα

αυτό, έσπευσε διά του τηλεγραφείου του υπουργείου Στρατιωτικών να ζητήσει από
τον τηλεγραφητή του Γιδά περισσότερες πληροφορίες.

«Τότε ο τηλεγραφητής Γιδά» σημείωνε ο «Χρόνος» «μετέδωσεν όλας τας

πληροφορίας αι οποίαι μετεδόθησαν διά του πρώτου ανακοινωθέντος. Οτι δηλαδή ο
Βασιλεύς έλαβε περί την μεσημβρίαν σημείωμα του διαδόχου, αναγγέλλοντος ότι
κατελήφθη η Θεσσαλονίκη παρά των ελληνικών στρατευμάτων. Ο τηλεγραφητής
Γιδά προσέθεσεν ότι ο Βασιλεύς δι’ εκτάκτου αμαξοστοιχίας αναχωρεί προς
Θεσσαλονίκην. Την ανακοίνωσιν του τηλεγραφήματος τούτου επηκολούθησαν οι
γνωστοί πανηγυρισμοί, τους οποίους εμετρίασεν η επιφυλακτικότης του
πρωθυπουργού κ. Βενιζέλου, αρνηθέντος να δεχθή τα συγχαρητήρια της επιτροπής
του Εμπορικού Συλλόγου, επί τω λόγω ότι εστερείτο επισήμου ειδήσεως,
τηλεγραφήματος δηλαδή του διαδόχου ή του Βασιλέως περί καταλήψεως της
Θεσσαλονίκης».

«Τηλεγράφημα δε τοιούτον δεν είχε ληφθή μέχρι του μεσονυκτίου, ότε ο κ.

πρωθυπουργός ευλόγως ανησυχών ανεζήτησε και πάλιν τον τηλεγραφητήν Γιδά διά
να επιβεβαιώση την είδησιν. Ο τελευταίος ούτος, μέσω του τηλεγραφείου Λαρίσης
επληροφόρησε τον κ. Πρωθυπουργόν, εξηγών το πρώτον τηλεγράφημά του, ότι δεν
υπήρχεν επίσημος είδησις περί καταλήψεως της Θεσσαλονίκης και ότι ο Βασιλεύς
διενυκτέρευεν εν Γιδά».

Υστερα από αυτό, προστίθεται στο ρεπορτάζ της εφημερίδας, ο Βενιζέλος ζήτησε να
κληθεί εσπευσμένα στο υπουργείο Στρατιωτικών ο αρχηγός του Στρατιωτικού Οίκου
του Βασιλέως, υποστράτηγος Πάλλης, από τον οποίο ζητήθηκαν εξηγήσεις για τις
πληροφορίες του τηλεγραφητή της κωμόπολης Γιδά.

«Ο κ. Πάλλης» συνέχιζε το ρεπορτάζ του «Χρόνου» «έδωκεν εις τον κ.

Πρωθυπουργόν τας πληροφορίας, αίτινες περί την 3ην πρωινήν ανεκοινώθησαν
παρά της κυβερνήσεως. Κατά τας πληροφορίας ταύτας, ο Βασιλεύς ειδοποιήθη
πράγματι παρά του διαδόχου διά σημειώματος περί επικειμένης παραδόσεως της
Θεσσαλονίκης και την πρωίαν της Παρασκευής (σ.σ.: 27 Οκτωβρίου 1912) εξέδραμε
σιδηροδρομικώς μέχρι του Αξιού, οπόθεν επέστρεψεν άπρακτος, μη κατορθώσας να
μάθη τι σχετικόν περί της καταλήψεως της Θεσσαλονίκης».

Από την ίδια, τέλος, εφημερίδα μαθαίνουμε ότι το τηλεγράφημα του αρχηγού του
στρατιωτικού γραφείου του βασιλιά προς τον Βενιζέλο, με το οποίο ο πρωθυπουργός
ενημερωνόταν από τον Πάλλη για το σημείωμα που ο διάδοχος είχε στείλει στον
βασιλιά-πατέρα του, είχε διαβιβασθεί στις 8.20 το πρωί της 27ης Οκτωβρίου,
παρελήφθη δε στις 1.15 το μεσημέρι της ίδιας ημέρας. Το σημείωμα με το οποίο ο
αρχιστράτηγος έστελνε στον Γεώργιο το χαρμόσυνο νέο έλεγε:

«Προς την Α.Μ. τον Βασιλέα,

Χθες την εσπέραν υπεγράφη εν Θεσσαλονίκη σύμβασις παραδόσεως του τουρκικού

στρατού της πόλεως και του Καραμπουρνού. Ο τουρκικός στρατός δυνάμεως 25.000
ανδρών καταθέτει τα όπλα αποκαθιστάμενος αιχμάλωτος. Οι αξιωματικοί θα
τηρήσωσι τα όπλα των παραμένοντες ελεύθεροι επί τω λόγω της τιμής αυτών, ότι δεν
θα λάβωσι μέρος εις τον παρόντα πόλεμον.

Κωνσταντίνος Διάδοχος»

Χρειάστηκε να περάσουν άλλες 30 ώρες ώσπου να φθάσει το τηλεγράφημα του

Κωνσταντίνου για την επίσημη ενημέρωση της κυβέρνησης και του ελληνικού λαού
που αδημονούσε.

«Το Βήμα» φέρνει στο φως δύο απόρρητα έγγραφα από τα αρχεία του υπουργείου
Εξωτερικών, τα οποία δείχνουν την προετοιμασία που γινόταν από τις ελληνικές
αρχές εν όψει της επικείμενης προέλασης του στρατού μας για την απελευθέρωση
των κατεχόμενων από τους Τούρκους εδαφών στα βόρεια της χώρας.

Το πρώτο έγγραφο (αριστερά) είναι ένα κρυπτογράφημα του υπουργείου

Εξωτερικών προς το Γενικό Προξενείο της Ελλάδος στη Θεσσαλονίκη, που εστάλη
στις 2 Οκτωβρίου 1912 με υπογραφή του Λ. Κορομηλά και ζητεί να ενημερωθεί η
Επιτροπή της «Οργάνωσης Θεσσαλονίκης» ότι πρόκειται να αφιχθεί στην πόλη ένας
έλληνας πράκτορας, ο Ιωάννης Παρμενίδης, που είχε όμως αγγλική υπηκοότητα,
«εις ον θα δίδωσι πληροφορίας στρατιωτικάς και άλλας, ίνα διαβιβάζετε ταύτας
ημάς, τηλεγραφικώς δι’ Αγγλίας». Και το κρυπτογράφημα καταλήγει ότι το άτομο
αυτό «είναι άνθρωπος πάσης εμπιστοσύνης». Το δεύτερο κρυπτογράφημα είναι μια
απόρρητη αναφορά προς το υπουργείο Εξωτερικών από άγνωστο αποστολέα, που
εστάλη στις 24 Σεπτεμβρίου 1912, δηλαδή περίπου ένα μήνα πριν από την προέλαση
του ελληνικού στρατού, και ενημερώνει ότι σε όλη τη λίμνη των Γιαννιτσών
υπάρχουν περί τις 200 πλάβες (βάρκες) οι οποίες μπορούν να χρησιμοποιηθούν
όλες.