Performance Task

You might also like

Download as pdf or txt
Download as pdf or txt
You are on page 1of 3

THE

PERFORMANCE
TASK
IN
SCIENCE

Submitted by: Beatriz


Navarro
Submitted to: Larjay
Deliguin
Observation about the
Interviewee Experiences
surroundings
" nasa school kami bigla kami "sobrang dilim panay bagsak ng
NAME:
pinauwi kasi dumilim yung paligid, ashes, daming nahuhulog na bato
Rebecca Navarro
9 am pa lang pero ang dilim na, panay lindol pa.'
AGE: nung papunta kami evacuation
40 panay ang lindol maraming namatay
SIGNATURE: mga naipit na tao, sobrang takot
kami non nila mommy/lola mo tsaka
yung paghawak ko kay mommy/lola
mo sobrang higpit kasi takot na
takot na ako buong katawan ko
nginig tsaka nawala pa si tita mo
non mas lalo kaming kinabahan buti
na lang nahanap namin siya, alam
mo nagtiis kami na wala kaming
makain at mainom non"

" bata pa ako nito, lumilindol that " maraming nasira na building sa
time habang lumilikas kami bandang olongapo tsaka makikita
NAME: mo padilim nang padilim yung
Rodeliza Vergara papuntang evacuation,
nagtatakbuhan yung mga tao, paligid habang papunta kami sa
AGE: evacuation, sobrang dilim talaga."
hawak hawak ako ni mommy/lola
39
mo non tapos bigla akong
SIGNATURE: nahiwalay kung sino sino na lang
kinapitan ko non habang iyak ako
nang iyak hanggang sa mapunta
ako sa evacuation ng olongapo, don
ko sila nakita sila mommy/lola."

" pumutok yan nasa manila ako, " sobrang dilim, yung mga bubong
1991, umuwi ako agad kasi puro putik nagiba na rin yung mga
nagaalala ako sa mga anak ko bubong sa sobrang bigat ng putik,
NAME: tsaka kay lola mo toyang pero yung iba nag collapse na yung
Rogelio DelaRosa hanggang olongapo lang ako kasi bahay tsaka yung daanan hindi na
papuntang caste bandang norte makita, sa bandang sanma at caste
AGE:
74 wala na mga sasakyan nagsi-alisan sa barangay buhawin at lawag
na, sinubukan kong umuwi para lumubong na kinain na ng tubig
SIGNATURE:
matulungan ko mga anak ko at si tapos ang nakita na lang yung tore
nanay pero kita ko takbuhan na ng simbahan."
mga tao tsaka nalaman ko na
nagpupuntahan na sila papuntang
olongapo, nung nasa evacuation na
ako hinanap hanap ko sila, naka
ilang tanong ako baka nakasabay
nila sila, sobrang bigat sa
pakiramdam kasi ang akala ko
hindi ko na sila makikita pero buti
na lang nakita ko sila habang
naglilibot ako don tsaka umiyak
ako non eh."
During the interview, i can feel what they feel because just by the tone
of their voice you can already feel it and listening to their experiences
is so interesting and sad at the same time. Imagine how hard they
suffer on the volcanic eruption which is the mt.pinatubo volcano
eruption, they saw the people who were scared, cried, and died in that
incident and im sure u feel the sadness or the frustration of the people
too. But even though they experienced that they were still able to
survive and they took back the things they lost using their hardship
and trust in themselves in short they didn't lose hope. We all know
that mt.pinatubo is a very dangerous volcano in the Philippines so let's
just hope that what happened before will not happen again. And, what
I'll say is not just for me but for all of us that whenever you're feeling
down or you think you're about to give up always remember that
everything will be okay not for now but soon, you'll get through all
these hardships that are in your way right now and no matter how
difficult the situation is, you can do it or you can still handle it like
just what they did and that is what I've just learned to them.

THANK YOU !

You might also like