Nie ma większej miłości niż matczyna…

gdyż relacja z dzieckiem zaczyna się około 9 miesięcy przed

narodzinami. Matka dzieli z nim swoje ciało aż do porodu. Decyduje się
wydać potomstwo, zdając sobie sprawę z tego jak wielkie jest to
poświęcenie. Jako przykład posłużę się mitem o Demeter i Korze z
Mitologii Jana Parandowskiego. Kiedy Kora zerwała kwiat narcyza
została porwana do Hadesu. Demeter była tak zrozpaczona, że wpłynęło
to na całą przyrodę. Drzewa i łąki obumarły. Aby powstrzymać to
zjawisko Kora była na ⅔ roku wypuszczana z podziemi, aby mogła
zobaczyć się z matką. Wtedy przyroda rozkwitała, zaś kiedy dziewczyna
wracała natura ponownie marniała pod wpływem tęsknoty Demeter.

Fatum jest jak klątwa, od której nie da się uciec, nawet jeśli pozna
się swoje przeznaczenie…
gdyż czasami w życiu ludziom coś jest przypisane. Bez względu na to
jak bardzo będą próbowali oszukać los nie uda im się to. Pozostaje
jedynie pogodzić się z przeznaczeniem. Jako przykład posłużę się
mitem o rodzie Labdakidów. Przeznaczeniem Edypa było to, iż miał on
zabić swojego ojca i spłodzić czwórkę dzieci z własną matką.
Mężczyzna, aby do tego nie dopuścić postanowił uciec z Koryntu i udać
się do Teb. Po drodze zaatakowała go grupa nieznajomych. W obronie
zabił ich. Na miejscu grasował sfinks, za którego zgładzenie nagrodą był
ślub z Jokastą. Edyp rozwiązał jego zagadkę, a potwór skoczył w
przepaść. Później mężczyzna przekonał się, że podczas podróży
jednym z ludzi, których zabił był jego ojciec, czyli Lajos, zaś Jokasta, z
którą się ożenił i miał dzieci jest jego matką.

Labirynt jest drogą poznania siebie…

gdyż, aby go pokonać musimy poświęcić wszystko, a nawet swe życie.
Jest to wyzwanie, w którym można sprawdzić jak silnym psychicznie
oraz fizycznie człowiekiem się jest. Jako przykład posłużę się mitem o
Tezeuszu i Ariadnie. Tezeusz przed wejściem do labiryntu był
młodzieńcem, który pragnął miłości i uwagi ludu. Zaś kiedy musiał
stoczyć walkę z Minotaurem a przede wszystkim z sobą samym zmienił
się. Pokonanie potwora dało mu poczucie własnej siły. Stał się dla siebie
wartościowy.

Mity są metaforą ludzkiego losu…

gdyż wiele ludzkich działań jest skazanych na porażkę mimo
podejmowanych wysiłków. Człowiek nie jest w stanie oszukać śmierci,
co obrazuje mit o Syzyfie. Mężczyzna został ukarany za zdradzenie
tajemnicy Zeusa. Bóg śmierci miał go zgładzić, lecz został uwięziony.
Ludzie na ziemii przestali umierać, dlatego Ares wyruszył uwolnić
Tanatosa. Gdy to uczynił, bóg zabił Syzyfa. Zaś ten przed śmiercią
poprosił żonę, by ta nie grzebała jego ciała. Kiedy znalazł się w Hadesie
skarżył się bardzo na swą małżonkę. Został wypuszczony, aby wyjaśnił z
nią sprawy pochówku i wrócił do podziemia. Jednak Syzyf oszukał
bogów i chodził po ziemii kilka lat, aż został ponownie ukarany. Jego
zadaniem było wtoczenie głazu na górę. Za każdym razem kiedy był
blisko dokonania tego kamien ssuwał się i musiał zaczynać pracę od
początku.
W literaturze można odnaleźć różne wizje zaświatów…
gdyż jest wiele religii spotykanych w książkach. Można wierzyć w wielu
bogów a także w istnienie tylko jednego. Często zaświaty dzielą się na
kilka krain. Przykładem są wierzenia greckie, o których dowiadujemy się
z mitologii. Dusze musiały przedostać się przez rzekę Styks, czyli
granicę pomiędzy światem żywych a umarłych. Przewożone były łodzią
przez Charona, który musiał odebrać odpowiednią opłatę. Wewnątrz
Hadesu mieszkały wszystkie nieszczęścia, jakie trapiły ludzi. Zmarli
trafiający do Hadesu poddawani byli ocenie i trafiali na odpowiedni
poziom krainy. Źli ludzie trafiali do Tartaru, niczym nie wyróżniający się
szli do Erebu, a dobrzy żyli na Polach Elizejskich.