SALOME

Ako si Salome isang dalagang naninirahan sa isang simpleng kubo at

may kakayahang manahi ng kasuotan. Sabi nila kalugod-lugod akong
tingnan sapagkat nasa akin ang kariktan ng kabataan, at taglay ko ang mga
matang marikit, ilong na katamtaman ang laki, at isang bibig na maliit,
subalit isang kagandahan na hindi agad umaakit ng paningin saunang
pagkakita.
Nasa dako ako ng pantalan habang nananahi kung saan kasama ko ang
mga mga itik, mga pabo, at mga kalapati na sinisimot ang mga butil ng
palay at mais na nakakalat sa isang lugar na tila patyo. Hinihintay ko ang
aking matalik na kaibigan na si Elias , kaibigan nga ba? Hindi, dahil higit pa
sa kaibigan ang tingin ko sa kanya.
Sa pagdating ni Elias nagliwanag ang aking mukha at nakaramdam ng
mumunting kasiyahan. Kwinento ni Elias ang tungkol sa kaniyang
pinuntahang pagdaraos ni Senor Ibarra kung saan akoy’ biglang
nakaramdam ng lungkot at napatungo nalamang habang tahimik na
lumuluha habang si Elias ay nakatitig sa ulap. Binasag ni Elias ang
katahimikan ng namaalam siyang aalis na ngunit nakita niya ang aking
pagluha at ninais na itanong kung bakit
Sumagot akong malapit na ang aking paglisan sa lupang aking
sinilangan at kinalakihan sapagkat ako ay uuwi na ng Mindoro kung saan
mamumuhay akong kasama ng aking mga kamag-anak at ng madali kong
mabayaran ang utang na naiwan ng aking namayapang ina.
Si Elias ay nanatiling nag-iisip pagkatapos ay hinawakan ang aking
kamay at puspusang nakatitig sa aking mga mata na nagtanong na bakit
ako’y parang umiiwas. Tumugon ako na kung dati’y gabi at umaga lamang
ang mahalaga sa akin ngayon ay mas higit ang hapon dahil sa oras na ito
kami ay laging magkasama.