Genreanalyse recensies

Sex Education:

Het is een goede recensie maar de hele serie wordt beschreven van begin tot einde. Er wordt al
redelijk wat verklapt en er is meer informatie over de inhoud dan een mening. Wel een breed gebruik
van adjectieven.

Standpunt = De grote sterkte van de reeks is dan ook dat ze taboes onder woorden brengt en toont hoe
hyperpersoonlijke onzekerheden net universeel zijn.
Argument = verhaal van Aimee; de openheid van de personages is louterend en toont dat inclusieve
storytelling niet enkel een nichepubliek aanspreekt.
Stanpunt =doorleeft en oprecht gevoel
Argument = input van experten en ervaringsdeskundigen
Standpunt en argument bevinden zich meestal in dezelfde zin.

Wil:

Citaten en mooie uitspraken zoals ‘waar nazi’s de plak zwaaien’. Woordspelingen en alliteraties maken
het een aangename tekst. Duidelijke mening door het gebruik van adjectieven.
In het begin: standpunt = ambitieus en beklijvend
Later in de tekst: onderbouwde argumentatie = dat er veel getalenteerde Vlaamse acteurs in
meespelen, het onderwerp gaat over wat ons mens maakt..
Beckam:
Heel negatief, er zijn alleen maar negatieve elementen. Woorden zoals ‘slecht’, ‘kille bimbo’, ‘dwaas’.
Het lijkt wel alsof de schrijver boos is. Niet goed opgebouwd.
Duidelijk standpunt eerst en argumenten volgen.
“Dat komt vooral omdat Beckham zelf zijn strijd tegen ouderwetse coaches, scheldende hooligans en
vervelende paparazzi niet beklijvend kan navertellen. Daarvoor is hij te slecht ter taal en mist hij het
nodige aplomb.”
Niet echt onderbouwd, is eerder een mening. ‘slecht’ is vaag

a. Identificeer de standpunten en argumenten van de schrijver.

b. Hoe zijn de argumenten geordend?

Eerlijk en hilarisch: ‘Sex Education’ bereikt zijn

climax in slotseizoen
Met een wervelend slotseizoen bereikt Sex Education deze week zijn climax. De Netflix-
hit over de seksuele en amoureuze zoektocht van jongeren bewijst dat tienerreeksen
soms het ideale platform zijn om de grote levensvragen te stellen. ‘Voor adolescenten
voelt alles aan als een kwestie van leven of dood.’
Voor sommige tieners is oogrollen een olympische discipline en bij de start
van Sex Education wordt duidelijk waarom protagonist Otis Milburn erin uitblinkt. De
stuntelige tiener probeert zijn puberteit te doorworstelen zonder veel aandacht naar zich toe te
trekken, maar dat is buiten zijn moeder Jean gerekend. De vrouw is een populaire
sekstherapeut die geen blad voor de mond neemt. Vol goede intenties probeert ze met haar
verlegen zoon over intimiteit te praten, al ziet ze niet in dat haar openheid hem net wegduwt.
Alles verandert wanneer Otis op een blauwe maandag zelf seksueel advies geeft aan een
medescholier die niet kan klaarkomen. Plots geldt hij als dé sekstherapeut van de Moordale
Secondary School, die in een troosteloos en fictief stadje in het Verenigd Koninkrijk ligt.
Samen met zijn beste vriend Eric en zijn eeuwige oogappel Maeve verkent hij het mysterieuze
labyrint dat seksualiteit is. Van vaginisme tot een alienfetisj: werkelijk alles passeert de revue
en wordt met een opmerkelijke vanzelfsprekendheid behandeld. Samen met de taboes
verdwijnen ook de onzekerheden van de personages en loert de maturiteit om de hoek. Moraal
van de reeks: enkel open communicatie maakt de puberteit draaglijk.
Sex Education is een komische dramareeks, maar de problemen van de tieners worden niet
zomaar weggelachen. De clou van de grappen ligt telkens bij de ongemakkelijke situaties die
uit twijfels voortkomen en dat is in grote mate de verdienste van de fijngevoelige schrijfster
Laurie Nunn. Zij had amper ervaring toen ze de reeks eind 2017 aan Netflix verkocht, al wist
ze meteen dat de middelbare school een ideale setting was om het over thema's als seksualiteit
en identiteit te hebben. “Voor adolescenten voelt alles aan als een kwestie van leven of dood.
Hun angst is zo krachtig”, vertelde ze daarover aan The New York Times. “Als schrijver geeft
je dat veel om mee te spelen omdat alles aan de oppervlakte ligt.” Oudere kijkers kunnen zich
herkennen in de universele vragen waar de tieners mee zitten, maar voor jongeren heeft de
reeks ook een educatieve waarde. Terwijl sommigen badend in het zweet wakker worden bij
de gedachte dat hun kinderen vier uur les over seks en gender zouden krijgen,
toont Sex Education dat die thema's een onuitwisbaar deel uitmaken van álle levens. Het
doodzwijgen leidt enkel tot hypocrisie en schaamte.
Progressieve utopie
In het slotseizoen van de serie kiezen de schrijvers voor een licht afwijkend pad. De Moordale
Secondary School is verkocht en de personages verkassen daarom naar een instelling die uit
een progressieve utopie lijkt te komen. Voor de gevel van het Cavendish Sixth Form College
wappert de regenboogvlag 365 dagen per jaar en het mentaal welzijn van scholieren primeert
op studieresultaten. Wanneer er tussen alle yogasessies door al eens klassiek lesgegeven
wordt, hebben docenten het vooral over kunst. Bovendien is er al een andere sekstherapeut op
de campus, wat tot grote conflicten met Otis leidt. In de marge van het centrale conflict tussen
die twee personages worstelen de nevenpersonages met intiemere besognes. Eric zoekt uit of
hij zijn homoseksualiteit en zijn religieuze achtergrond met elkaar kan verzoenen, de non-
binaire student Cal moet een nieuwe puberteit doormaken nu die testosteron inneemt en
Maeve zoekt uit of ze in een langeafstandsrelatie kan aarden. Het zijn gevoelige onderwerpen
die de reeks andermaal met de nodige zorg aansnijdt, al is de verrassing van de formule
ondertussen grotendeels weggeëbd.

Inclusieve storytelling
Het vierde seizoen betekent het einde voor Sex Education en de reeks laat een aanzienlijke
erfenis achter. Niet alleen omdat acteurs als Ncuti Gatwa (Eric) en Emma Mackey (Maeve)
dankzij de serie uitgroeiden tot wereldsterren, maar ook Nunn en haar team de lat voor andere
tienerreeksen hoger legden. De grote sterkte van de reeks is dan ook dat ze taboes onder
woorden brengt en toont hoe hyperpersoonlijke onzekerheden net universeel zijn. Van de
naïeve Aimee die zich na een aanranding op de bus opnieuw moet leren openstellen tot de
verlamde Isaac die intimiteit op een andere manier beleeft: de openheid van de personages is
louterend en toont dat inclusieve storytelling niet enkel een nichepubliek aanspreekt. Dat de
makers voor hun scenario's input vroegen aan ervaringsdeskundigen en experten, zorgt ervoor
dat de reeks meer doorleefd en oprecht aanvoelt. Het is een vorm van precisie die het geheel
naar een hoger niveau tilt.
Niet alle verhalen in het vierde seizoen van Sex Education zijn even urgent en de
ensemblecast is onderhand wat te groot om alle personages eer aan te doen, maar de reeks
kent een verrassende en ontroerende ontknoping. Wanneer alle doldwaze verhalen over
kalverliefdes en seksueel overdraagbare aandoeningen vergeten zijn, zal de Netflix-hit dan
ook vooral herinnerd worden voor hoe ernstig ze haar publiek nam. Door het belerende
vingertje achterwege te laten en te luisteren naar de vragen van tieners, maakte Nunn een
reeks die boeiender is dan alle lessen seksuele opvoeding die op school gegeven worden.

‘Wil’ toont de collaborateur in ieder van ons.

Wegkijken op eigen risico
Met Wil verfilmt Tim Mielants ambitieus en beklijvend de gelijknamige bestseller van
Jeroen Olyslaegers. Die gaat over een jonge hulpagent in het Antwerpen van 1942,
schipperend tussen verzet en collaboratie. Maar net zo goed over de tweezak in ieder
van ons.
Van: Tim Mielants
Met: Stef Aerts, Matteo Simoni, Annelore Crollet, Dirk Roofthooft, Kevin Janssens, Koen De
Bouw, Jan Bijvoet, Els Dottermans, Jan Decleir, Gene Bervoets, Frank Vercruyssen, Sofie
Decleir

‘k Zag twee beren, brooikes smeren. O, dat was een wonder.

Antwerpen, 1942. De Koekenstad is een bezette stad. Een batterij hulpagenten heeft er
anderhalve week opleiding op zitten. Een finale peptalk door hun overste (Jan Bijvoet) moet
hen klaarstomen voor de realiteit van de straat. De bezette straat dus, waar nazi’s de plak
zwaaien.
De deur gaat dicht alvorens ze nog een officieuze boodschap meekrijgen - in zang. Met
geheven kin zet hij dat befaamde kinderriedeltje in. ‘Zingt maar mee.’ Vol ongeloof, lacherig
kijken die snaken naar elkaar, zingen ze bedeesd. Tot die laatste zin komt, die ze ‘heel goed in
hun bolleke moeten steken.’
Hi-hi-hi. Ha-ha-ha. ‘k stond erbij en ik keek ernaar.
Met dat beklemmende tafereel opent Wil, een historische film met een tijdloze lading over
trouw en verraad, over angst, lafheid en heroïsch verzet – hier in oorlogscontext. ‘Iedereen
heeft altijd een oordeel klaar’, zegt Wilfried Wils in de voice-over, ‘en het is altijd achteraf’.
Het verhaal is dat van Wils (de rol van Stef Aerts), een jonge hulpagent in Antwerpen, net als
zijn kameraad Lode (Matteo Simoni). De twee zijn amper de straat op of een nazi-overste
vordert hen voor een huiszoeking bij een Joods gezin. Moeten die nazi’s dan niet minstens per
twee zijn? Ze gaan erin mee en al snel loopt het uit de hand. Die Duitse bruut kan het niet
navertellen.
Het verstopte lijk en hoe ze beiden proberen dat voorgoed te laten verdwijnen, wie ze daarbij
om hulp vragen, laat meteen zien hoe verschillend ze in die oorlog staan. En dat is nog maar
het begin van deze ambitieuze, Belgische productie.

Moreel moeras
Met Wil adapteert Tim Mielants de gelijknamige, bejubelde oorlogsroman van Jeroen
Olyslaegers uit 2016. Dat was er geen van bloedige veldslagen en strijdgewoel. De schrijver
dook in het morele moeras van het Antwerpen van toen. Hij belichtte een donker, al te vaak
onder het tapijt geveegd hoofdstuk door het aandeel van lokale agenten bij de deportatie aan
te kaarten. Hoe ook de notabelen en intellectuele flaminganten van die tijd verzeild raakten in
de collaboratie.
Het is nog maar de tweede film van Mielants, vier jaar na De Patrick. Toen vertolkte Kevin
Janssens een simpele ziel op een nudistencamping, helemaal in de ban van zijn
kwijtgespeelde hamer. Janssens schittert deze keer in een prominente bijrol als een van de
minst betrouwbare, meest verachtelijke sujetten van het korps.
Zo loopt het in de film vol met talent uit de bovenste schuif van de Vlaamse acteerwereld, dat
zich nu laat opmerken in imposante kleine rollen. Jan Decleir en Els Dottermans komen
voorbij, naast Gene Bervoets, Frank Vercruyssen en Sofie Decleir. Koen De Bouw heeft aan
een blik (en een wilde coiffure) genoeg om een heel leven te verbeelden als Lodes vader. Het
meest kleurrijk springt Dirk Roofthooft in het oog als Nijdig Baardje, die met Franse tongval
en vette sigaar illustreert hoe schaamteloos collaboratie zich kan etaleren.
Het zijn weliswaar de twee vrienden om wie het draait, en dan in de eerste plaats om Wil,
zoals Wilfried kortweg heet, een jongeman die schippert tussen verzet en collaboratie. Tussen
heroïek en zelfbehoud. De wil om het juiste te doen is er, maar er je leven voor riskeren is nog
wat anders.
Theateracteur Stef Aerts is bij het brede publiek bekend van de reeks Callboys en enkele
filmrollen (Belgica, Welp). Dat hij net zo goed een verhaal kan dragen, dat hij in zijn
vertolking de nuance kan leggen die Wilfried tot een herkenbare tweezak maakt, verbaast niet.
Aerts is een acteur met het talent voor ambigue karakterrollen. Aan zijn zijde laat Matteo
Simoni zien dat geen register hem vreemd is. Na enkele ongetemde vertolkingen is hij nu
ingetogen niet minder sterk.
De cast is indrukwekkend, maar finaal is het de minst ronkende naam die iedereen van het
doek speelt: Annelore Crollet, bekend van de planken, is onontkoombaar als Yvette, Lodes
zus en de vrouw aan wie Wilfried zijn hart verliest. Crollet is radicaal en doorleefd in haar
vertolking, zoals Yvette dat is in haar overtuiging. Een talent als een oerkracht.
Broederlijk naast elkaar
Dat Mielants moeiteloos een groots opgezette productie als Wil te baas kan, verrast niet.
Internationaal zette hij zich op de kaart met zijn regiewerk voor bejubelde reeksen
als Peaky blinders en Legion. Nu brengt hij Antwerpen in beeld als een stad op losse
schroeven. Met een zuinige score zet Geert Hellings, gitarist en componist, die ontreddering
en verdeeldheid bijkomend onder spanning.
Boekverfilmingen worstelen al eens met hun bronmateriaal, maar niet Wil. Dat een roman
andere wetmatigheden volgt dan een scenario, hoeft niemand Carl Joos (De zaak
Alzheimer, The broken circle breakdown) uit te leggen. Roman en film wedijveren hier niet
met elkaar, ze kunnen broederlijk zij aan zij bestaan.
Het zou comfortabel zijn om Wil te kunnen wegzetten als een historische film. Zo hoef je het
universele dilemma niet te erkennen. De razzia’s van toen zijn nochtans onze omgang met
bootvluchtelingen vandaag. Met het niet willen zin van de klimaatramp die zich voltrekt. In
onze verbolgenheid over de verraders van toen schuilt enkel hypocrisie. Want collaboreren
wij niet dagelijks even goed met onze eigen lafheid, met het gemak waarmee ons hoofd zich
de andere richting uit laat draaien?
Hi-hi-hi. Ha-ha-ha. ‘k stond erbij en ik keek ernaar.
Wil gaat over wat ons mens maakt, met alle tekortkomingen en uitvluchten die daar deel van
zijn. Het is een beklijvende film als een nietsverhullende spiegel, meeslepend en
confronterend. Wegkijken op eigen risico.

‘Beckham’: een mooi maar slecht verteld sprookje

Van working class jongen tot voetbalgod: het verhaal van David Beckham is een
sprookje dat roept om een eigen documentaire. Netflix sprong in het gat, maar wat leren
we bij over Beckham?
‘Je denkt dat je Beckham kent, maar je hebt geen idee.’ Met deze slagzin zet Netflix zijn
nieuwe vierdelige documentaire over het leven en werk van David Beckham in de markt. Wie
dacht dat hij slechts een dwaas reclamepaneel op noppen was, getrouwd met een kille bimbo,
zou dus bedrogen uitkomen.
Ik, altijd goedschiks, wilde mijn eventuele dwaling herzien en het zou sowieso genieten
worden van hoe Becks in het theatre of dreams zelfs de meest uitgeslapen doelwachters in de
luren legde. Bovendien werd de reeks geregisseerd door de wonderlijke Fisher Stevens,
Oscarwinnaar met zijn dolfijnendocu The cove (2013), en acteur in Succession en zowat alle
films van Wes Anderson. Op voorspraak van Leonardo DiCaprio zou Beckham dit project aan
Stevens hebben toevertrouwd. Nu onder meer Michael Jordan (The last dance),
Schwarzenegger (Arnold), Taylor Swift (Miss Americana) en binnenkort ook Robbie
Williams een digitale hagiografie kregen, kon de uitvinder van de voetbaldiadeem niet
achterblijven.
Zoals gebruikelijk bij dit genre krijgen ook de makers van Beckham ruim toegang tot
privémateriaal. De documentaire toont unieke beelden van de jonge David en genoeglijke
tafereeltjes in ‘Beckingham Palace’. De getuigen komen uit de meest diverse sectoren, van de
legendarische coach Alex Ferguson tot de stijlgoeroe Anna Wintour.
Beckhams verhaal is natuurlijk een sprookje: een working class knul die het dankzij zijn
bezeten vader tot wereldster schopt en onderweg met een glamourprinses als Victoria trouwt.
Het kan haast niet mooier, en toch word je van Beckham niet echt warm. Dat komt vooral
omdat Beckham zelf zijn strijd tegen ouderwetse coaches, scheldende hooligans en
vervelende paparazzi niet beklijvend kan navertellen. Daarvoor is hij te slecht ter taal en mist
hij het nodige aplomb. Posh doet het niet veel beter: ‘de meisjes haalden mij uit mij’, zegt ze
als ze wil uitleggen hoe ze pas bij de Spice Girls haar remmingen van zich afschudde.
Diepgang is in Beckham alleen te vinden in diens lange bal. Gelukkig is er nog Stevens, die
interviewt met een felle, New Yorkse geldingsdrang. De clash met Beckham, stamelend en
benepen, werkt soms geestig.
Uiteindelijk valt Beckham tussen twee stoelen. Zo begint zelfs de onbehouwen mandekker
Rio Ferdinand plots over mode te praten. Dat is zowel voor sportliefhebbers als voor
glamourfans problematisch, al kan de spagaat tussen iconische voetbalmomenten en nineties
gossip misschien koppels met uiteenlopende interesses overtuigen om samen te kijken, en wie
weet, dichter bij elkaar brengen.
Wie op de beloofde onthullingen zat te wachten, moet het uiteindelijk doen met hoe Beckham
een erg ordelijke mens blijkt. Dat Victoria en hij voor het eerst kusten in een parkeergarage
hadden ze eerder al eens opgebiecht. Mijn indruk van Posh and Stupid Spice bleef
onveranderd.