Paweł Cecot 2CT

Wypowiedź argumentacyjna - Konrad Wallenrod

"Czy warto poświęcić prywatne szczęście dla dobra ogółu?"

Szczęście to uczucie, którego każdy chce doznać. Powoduje ono uśmiech

oraz umila nam życie. Popatrzmy na aktualny nasz świat, mamy dostatek żywności i
artykułów w sklepie, internet który upraszcza o wiele bardziej codzienność, szybkie
samochody oraz pociągi. Czego by chcieć więcej? No właśnie kiedyś tak nie było.
Na świecie co chwile wybuchały wojny, nie było takiego dużego asortymentu pod
ręką. Ludzkość nie myślała o tym kto wygra jutrzejszy mecz piłkarski lub jak prosto
zarobić tysiące, a nawet miliony pieniędzy. Ludzie myśleli o państwie. Patriotyzm w
tamtych czasach to była podstawa, mało kto nie chciał stawić się w obronie swojej
nacji. Tamtejsza ludzkość różniła się od dzisiejszej, a patriotyzm stawiano nad dobro
prywatne co postaram się udowodnić.
Pierwszym argumentem potwierdzającym powyższą tezę jest historia
Konrada Wallenroda, bohatera powieści o tej samej nazwie autorstwa Adama
Mickiewicza.
Konrad był litwinem, który szukał zemsty. Na kim? Oczywiście na jednych z
największych wrogów Litwy, czyli Krzyżakach. Uwięzili bowiem oni jego ukochaną
oraz on sam chciał walczyć za Litwę i pokonać najeźdzców. Podstępem dostał się
więc w ich szeregi zostając mistrzem krzyżackim. Na miejscu knuł z Witoldem, jak
podstępnie pokonać agresora. Ostatecznie Konrad postanawia wyjść z wojskiem w
głąb Litwy i skazać ich w ten sposób na śmierć. Odwróciłoby to losy wojny. Po
podstępnym wysłaniu wojsk na pewną śmierć, Wallenrod wraca do państwa gdzie
zostaje zdemaskowany. Momentalnie zostanie skazany na śmierć. Bohater wypija,
jednak truciznę i nie daje dokończyć wyroku.
Konrad Wallenrod został w ten sposób bohaterem tragicznym, który poświęcił swoje
życie oraz szczęście tylko po to, by Litwa mogła pokonać najeźdzców zza Niemenu.
Mickiewicz był ogromnym patriotą. Należał bowiem do towarzystwa filomatów i
filaretów oraz pisał utwory o charakterze patriotycznym, np “Reduta Ordona”.
Kolejnym argumentem potwierdzającym słowa, użyte na początku wypowiedzi
jest historia bohaterów “Kamieni na Szaniec”, Aleksandra Kamińskiego. Książka
opowiada o trzech przyjaciołach - Janie Bytnar, Aleksym Dawidowski oraz Tadeuszu
Zawadzkim. Każdy z tych chłopców wiódł spokojne, a zarazem szczęśliwe życie.
Mieli plany na przyszłość, ale wszystko pokrzyżowała wojna. Szybka inwazja
hitlerowskich Niemiec, spowodowała upadek Polski poraz kolejny w historii. Co
prawda młodzi chłopcy przeżyli kampanię wrześniową i mogli kontynuować swoją
codzienność, jednak nie chcieli pozostawić państwa w potrzebie. Postanowili działać
z ukrycia i sabotować Niemców. Chcieli walczyć za wolną i niepodległą Polskę.
Nawet im to wychodziło. Do czasu aż okupanci znaleźli informację na temat miejsca
zamieszkania “Rudego” (Jana Bytnara). Przyjaciele owego bohatera postanowili
przeprowadzić ogromną operację odbicia kolegi. Niestety podczas akcji zostaje
postrzelony w brzuch Alek (Aleksy). Rana jest bardzo poważna i pomimo wykonanej
operacji Dawidowski umiera. Krótko po nim umiera Rudy, na skutek zakatowania w
areszcie. Dłuższy czas po tym umiera, także Tadeusz. Ostatni z tej trójki ginie w
ataku na posterunek żandarmerii niemieckiej we wsi Sieczychy. Młodzi ludzie
postanowili walczyć za Polskę, a nie siedzieć w domach i próbować przeczekać
konflikt. W tym okresie w Polsce działało ogrom ugrupowań, które chciały zaszkodzić
Niemieckiemu okupantowi. Danuta Siedzikówna czy Witold Pilecki to kolejne
postacie, ważne w historii polskiego ruchu antyniemieckiego. Oni walczyli za
przyszłość tego państwa, by nie upadła kultura i państwowość polska. Poświęcili
swoje szczęśliwe życie, nie obchodziło ich to czy umrą, czy nie, po prostu chcieli
wolnej i demokratycznej Polski.
Uważam że powyższe argumenty wystarczająco potwierdzają moją tezę i
wyczerpują podany temat. Patriotyzm powinien być brany za priorytet. Walka w
obronie państwa, religii, kultury oraz języka powinna być stawiana na pierwszym
miejscu, nad wszelkimi marzeniami. Co prawda marzenia to także ważny element
życia, ale co człowiekowi z nich jeśli musi żyć w obcym państwie lub na emigracji.
Zawsze pozostanie ta tęsknota i chęć powrotu. Czasy się zmieniają, granice coraz
bardziej się zacierają, a ludzie mogą żyć gdzie chcą. Nie wszyscy jednak chcą
pokoju. Są państwa oraz osoby, które chcą innym odebrać ich pokój, szczęście oraz
zrujnować ich przyszłość. Spójrzmy chociażby na taką Ukrainę, Rosjanie niszczą
spokój i zabijają cywilów. Podsumowując, zdecydowanie warto poświęcić się dla
dobra ogółu. Możemy poświęcić nasze życie i szczęście tylko, aby przyszłe
pokolenia mogły żyć w normalnej Polsce. Takie poświęcenie możemy, także
zachować w codziennym życiu. Pomóc bezinteresownie biedniejszym, wytłumaczyć
kolegom jakieś zadanie z matematyki. To są tylko dwa przykłady, a takich zachowań
jest niezliczenie wiele. Nie bądźmy egoistami i pomóżmy bezinteresownie bliźniemu.