Blokada Berlina

Po zakończeniu II wojny światowej Niemcy znaleźli się pod okupacją ZSRS, Stanów
Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii i Francji. Stosunki ZSRS i aliantów pogarszały się.
ZSRS obawiało się, że straci kontrolę nad Niemcami, dlatego w nocy z 23 na 24
czerwca 1948 założono blokadę Berlina. Stalin myślał, że dzięki temu alianci się
wycofają. Blokada polegała na odcięciu dostaw energii elektrycznej, szlaków
komunikacyjnych w Berlinie. Mocarstwa zachodnie nie mogły tego tak zostawić,
dlatego przystąpiły do budowy mostu powietrznego. Na początku wykorzystywano
go na mała skalę. Amerykanie swoje działania określili mianem operacji Vittles,
Brytyjczycy – operacją Plainfare. Blokada trwała 11 miesięcy. Zakończyła się
porażką ZSRS. Oficjalnie skończyła się ona 12 maja 1949 (loty w ramach mostu
powietrznego odbywały się jeszcze przez kilka miesięcy). W czasie trwania blokady
w ramach mostu powietrznego odbyło się 278 228 lotów, a wypadkach lotniczych
zginęło ok. 80 pilotów. 16 kwietnia 1949 dostarczono rekordową ilość 13 tys. ton
ładunków przy 1400 lotach. Skutkiem blokady Berlina, było jego osłabienie, co
doprowadziło do podziału Berlina i Niemiec. W 1949 na obszarach okupacyjnych
Niemcy za zgodą aliantów powołali Republikę Federalną Niemiec (RFN) - państwo
demokratyczne. Miesiąc po utworzeniu RFN sowieci w swojej strefie okupacyjnej
utworzyli Niemiecką Republikę Demokratyczną (NRD). Wbrew nazwie nie był to kraj
demokratyczny, lecz komunistyczny całkowicie zależny od ZSRS. Od tej pory Berlin
był podzielony na części. Wschodnia część - stolica NRD; zachodnia część -
oddzielne terytoria okupacyjne Stanów Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii i Francji
(enklawa); RFN.