3.

Spektrofluorymetryczne oznaczenia ryboflawiny metodą dodatku wzorca

1. Wstęp

Ryboflawina, nazywana również witaminą B2 w organizmie człowieka pełni funkcję witaminy, której
niedobór może powodować zaburzenia w funkcjonowaniu układu nerwowego oraz stany zapalne błon
śluzowych. Jest zaliczana do witamin z grupy B, gdyż jest prekursorem dwóch ważnych koenzymów i
jest rozpuszczalna w wodzie. Jest degradowana przez promieniowanie UV. Ryboflawina bierze udział w
procesach utleniania i redukcji, współdziała w prawidłowym funkcjonowaniu układu nerwowego,
współuczestniczy z witaminą A w prawidłowym funkcjonowaniu błon śluzowych, dróg oddechowych,
śluzówki przewodu pokarmowego, nabłonka naczyń krwionośnych i skóry, uczestniczy w przemianach
aminokwasów i lipidów. Odgrywa również ważną rolę w funkcjonowaniu narządu wzroku.

Metodę dodatku wzorca (ang. Standard addition method) stosuje się w oznaczeniach ilościowych, gdy
do oznaczenia pozostaje wiele próbek różniących się składem matrycy, która dodatkowo jest złożona
lub nieznana (np. krew, osady rzeczne, surowica).

Podstawowe warunki - wprost proporcjonalna zależność rejestrowanego sygnału od stężenia oraz

sygnał ślepej próby jest zerowy.

Oznaczenie metodą dodatku wzorca polega na:

• dodawaniu do próbki przeważnie zaniedbywalnie małej objętości wzorca analitu. Dodatek ten
może być pojedynczy lub wielokrotny
• matryca wzorca powinna mieć identyczny skład jak matryca próbki
• pomiar wykonuje się kolejno dla próbki lub roztworu próbki o nieznanym stężeniu, a następnie
po każdorazowym dodatku znanej ilości roztworu wzorcowego
• po tak wykonanym eksperymencie znane są jedynie różnice stężeń, a nie jest znana
bezwzględna wartość stężenia w próbce.
Sygnał analityczny

Punkty uzyskane po
dodatkach wzorca

Nieznane stężenie Próbka bez dodatku wzorca

próbki

Stężenie dodanego analitu

Obliczanie stężenia nieznanej próbki:

xm = -a/b,
gdzie a, b to współczynniki funkcji kalibracyjnej y = bx+a

2. Cel ćwiczenia

Oznaczenie zawartości ryboflawiny (wit. B2) metodą dodatku wzorca w próbkach otrzymanych
od prowadzącego.

3. Szkło i odczynniki
• Kolbki miarowe
• Pipety
• Kuweta
• Ryboflawina

4. Wykonanie ćwiczenia
1. Sporządzić roztwór wzorcowy ryboflawiny
2. Zmierzyć fluorescencję matrycy próbki otrzymanej od prowadzącego
3. Zmierzyć fluorescencję próbki otrzymanej od prowadzącego
4. Do próbki badanej dodać pierwszą porcję wzorca i zmierzyć fluorescencję
5. Do próbki badanej dodać drugą porcję wzorca i zmierzyć fluorescencję
6. Do próbki badanej dodać trzecią porcję wzorca i zmierzyć fluorescencję
7. Zapisać wyniki pomiarów

5. Sprawozdanie

W sprawozdaniu należy krótko opisać wykonywane ćwiczenie, zamieścić tabelę z wynikami, wykreślić
krzywą z pomiarów oraz wyznaczyć równanie krzywej. Na podstawie równania należy obliczyć stężenie
ryboflawiny w badanej próbce i podsumować stosownymi wnioskami.

Literatura:

1. Andrzej Cygański, Metody spektroskopowe w chemii analitycznej, PWN, Warszawa, 2002.

2. D. Kealey, P.J. Haines, Krótkie wykłady. Chemia Analityczna, PWN, Warszawa 2005.