The Prince Who Built the Snowman (Prince Series #4)

The Prince Who Built the Snowman

This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events

and incidents are either the products of the author's imagination or used
in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or
dead, or actual events is purely coincidental.
No part of this book may be reproduced or transmitted in any form or by
any means, electronic or mechanical, including photocopying, recording or
by any information storage and retrieval system, without written
permission from the author.
Plagiarism is a crime
This story is unedited, so expect typo graphical errors, grammatical
errors, wrong spellings and whatsoever errors. If you're looking for a
perfect story, don't continue reading this. Thanks!
Hi! Salamat po sa mga votes at comments. But please, kahit wag na lang po
magcomment kung about sa ibang story at ibang character ang sasabihin
nyo. Just be a silent reader :) Highly appreciated.
Nagsulat po ako ng story na walang binabastos na reader, please do the
same. Magbasa po tayo na walang binabastos na author. Maraming salamat
po! Happy reading!

Prologue
My prince held my hand with the sweetest smile on his face. Who would
thought that after a terrible fall in my life, someone would be there to
catch me?
I knew that moment, when he extended his warm hand on me... natagpuan ko
na ang prinsipeng hinihintay ko.
He's like a sun that could always produce warm and heat, kanyang mga
ngiti at matang nagniningning na siyang hinihiling ng mga katulad kong
naghihintay ng isang prinsipe.
"Ashanti Rose La Rosa, you're the prettiest." I smiled at him.
May mukha na akong ihaharap sa mga kapatid kong babae. They've been
bullying me for having no boyfriend, sa aming limang magkakapatid ay sa
akin lang walang pumipilang manliligaw, I was dubbed as the ugliest La
Rosa. But when I met Langston Samonte, he made me feel that I was the
prettiest.
Hinalikan niya ang likuran ng kamay ko. I blushed, he's also a gentleman.
Sa ilang buwan naming relasyon ay ni minsan ay hindi siya nagbigay sa
akin ng motibong nais niya humigit sa kamay ang maabot ng kanyang mga
labi.
Halos tumirik ang mga mata ng mga kapatid ko sa akin sa tuwing inihahatid
ako ni Lants sa bahay dala ang mamahaling sasakyan niya. Kung dati ay
halos insultuhin nila ako dahil wala man lang magkamali sa aking mayaman,
kilala at magandang lalaki para ligawan ako ngayon ay halos mamatay sila
sa inggit.
I was my mom's least favorite before, pero ngayong mas malaking isda ang
dinadala ko sa bahay bigla ako nitong naging paborito. My mom's clan was
known for women with great beauty, na nakakapag-asawa ng mayayaman at
kilalang lalaki sa alta Sociedad. Because she got pregnant by my father
who was just still a student before, nawala na ang pangarap ni Mama na
makapangasawa ng mayaman at kilalang lalaki, kaya sa amin siya bumabawi.
My sisters and I were exposed with that mind set, be beautiful, find a
suitable husband and soar high. Ano na nga lang ang magagawa namin sa
sandaling lahat kami ay may kilalang lalaking manliligaw? Anak lang naman
kami ng magandang si Alaska Miral La Rosa, ang kilalang modelo ng kanyang
kapanahunan.
"Lants, hijo!" natutuwang sabi ni Mama. She kissed me on cheeks and even
Lants. Ngumiti naman si Lants sa kanya.
"Tita, ipagpapaalam ko lang si Ashanti bukas."
"Oo naman! Saan ba kayo pupunta ng anak ko?"
"Sa mansyon po."
Namilog ang mata ni Mama at nagtaasan ang kilay ng mga kapatid ko sa
likuran.
"W-why naman hijo?"
Napakamot sa kanyang ulo si Lants.
"I know it's a bit awkward po, I want to invite her sisters too. To
assure you po na hindi ako gagawa—" naputol na ang sasabihin ni Lants.
"Of course, Lants! We'll join you! Papayag na si Mama." Sabat ni Ate
Aliyah.
I want to roll my eyes, ayoko silang kasama.
"Sure, why not, hijo? Ano ba ang meron?"
"It's a simple dinner. I'll just introduce Ashanti to my brother, he's
been curious about her." Nag-init ang pisngi ko lalo na nang sumulyap sa
akin si Lants at mas lumawak ang ngiti niya.
Lants told me that his brother was just his only family. At gusto niya na
akong makilala nito.
Ngayon taon lang bumalik sa Pilipinas ang mga Samonte, nakakarinig na rin
naman ako ng balita sa kanila lalo na sa kapatid niya na hinahangaan ng
nakararami dahil sa sipag at galing nito sa murang edad. Kung ganito na
kabait si Lants, sigurado akong hindi ko na kailangang kabahan sa kuya
niya.
"Is he single?" tanong ni Ate Ariana. Ang landi!
"Oh sorry, he's Autumn Stassi Olbes' boyfriend."
"Oh," sabay-sabay na sabi ng mga kapatid ko. Olbes does ring a bell,
isang malaking pamilya sa probinsiya ng Enamel, wala silang laban.
Nagpaalam na si Lants sa akin at kay Mama, sinabi niyang may susundo na
sa aming magkakapatid bukas. He'll just wait in their mansion.
I was excited when Lants' driver arrived at our doorsteps. My mom dressed
me so well that I could surpass my sisters' beauty ten times. Hinawi ko
ang buhok ko sa kanilang harapan nang pagbuksan ako ng driver ng pintuan,
nakakrus ang aking mga hita nang hinihintay ko na silang makasunod sa
akin.
"Hanggang ngayon nag-iisip pa rin ako kung paano ka nakabingwit ng isang
Samonte." Sabi ni Ate Aliyah, ang pinaka-inggetera kong kapatid.
"Hindi ko rin alam, I was the ugliest before. Sobrang gwapo ng boyfriend
ko, bakit kaya?"
Asar na asar sila sa akin hanggang sa makarating kami sa mansyon ng mga
Samonte.
And there, Langston Tirzo Uy Samonte was waiting for me with his bright
smile like a sun!
"Ashanti!"
"Lants..."
Hinawakan niya ang dalawa kong kamay bago niya binigyan ng pansin ang mga
kapatid ko.
"You may enter, I'll just talk to your sister." Nagawa niya pang kumindat
sa kanila.
"Come here..." hawak niya ang kamay ko at sinimulan niya akong hilahin
hanggang sa makarating kami sa garden nila.
"W-why are we here, Lants?"
Biglang humarap sa akin si Lants at dalawang kamay ko muli ang hinawakan
niya, nag-init ang pisngi ko nang kapwa niya ito halikan habang ang mga
mata'y nasa akin lang.
"You're the prettiest girl I've ever met, Ashanti... marry me..."
natulala ako sa sinabi niya.
What the hell? Marry him, agad? 'Di pa ako nakakatapos sa pag-aaral.
Could we just at least compromise for a while?
But when I looked into his eyes, my heart could melt in an instant. Kung
titigan ako ni Lants ay parang nag-iisa akong babaeng nakikita niya sa
mundong ito. He's staring at me with so much love...
"Y-yes..."
Lumawak ang ngiti niya sa akin. I expected our first real kiss but Lants
gave me his kiss on my forehead. Damn, I am engaged with a true
gentleman.
"Come here, my brother will be glad to meet you."
Lakad takbo kami ni Lants sa loob ng kanilang mansyon na magkahawak ang
mga kamay. I couldn't help but to blush when people stared at us.
"Lants... kinakabahan ako..."
Hindi agad kami nakalapit ni Lants sa kuya niya nang makita niyang may
kausap itong mga businessman.
I expected a matured version of Langston, but he's quite the opposite. If
my fiancé, Lants was a sun, his brother was a moon. He's too stiff, cold
and too serious!
Kahit napapalibutan siya ng higit na matatandang negosyante, hindi ito
nagawang paliitin ang kanyang presensiya, he could even overpower them.
The only similarities of the two brothers were their Chinese eyes. But
the other features were really opposite!
Bigla akong ginapangan ng kaba.
Habang nakikipag-usap siya at may hawak ng baso ng wine, pansin ko na
nakasuot siya ng gloves. What was that for?
"M-mabait ba talaga siya, Lants?"
"Of course. Don't worry, everything will be fine."
Hindi rin nagtagal ay natapos na ang pakikipag-usap nito sa mga
negosyante. Agad akong hinila ni Lants patungo sa kanya, and I awkwardly
smiled at him.
What was his name again?
"Kuya, meet my fiancé, Ashanti Rose La Rosa." His eyebrows automatically
crossed.
"What again, Langston?" he asked in his coldest voice.
"My fiancé." Humalik pa si Lants sa kamay ko sa harapan ng kuya niya niya
na mukhang namumutla na.
"Fiancé?" he repeated the word like it was some kind of insult for him.
Ipinakita ni Lants ang kamay ko na may engagement ring. I tried to
compose myself and greeted him.
"K-kuya..." I uttered nervously.
Humugot siya ng marahas na paghinga at mariin siyang tumitig sa kapatid
niya na nakangiti pa rin. Couldn't he just read the situation? Ayaw sa
akin ng kuya niya.
"Langston! You can't marry a woman you just met!"
That was when I've met a prince... a prince like a block of ice, a
snowman with a frozen heart.

Chapter 1
Meet
I doubled the speed of my bicycle as I shouted my frustration at the top
of my lungs.
"Urgh! Ayoko na!"
Tears stung in my eyes as I pedaled my bike. They were being too much,
couldn't they just leave me alone? I don't like their idea; I don't want
to fucking join the high society! I didn't dream of a big name using a
damn stepping stone!
What kind of stepping stone? A man. A fucking man!
My vision started to blurry but I continued to pedal my bike. I don't
want to stop, I just want to find some place away from them. Sawang-sawa
na ako sa kanila.
I couldn't help but to hate my parents and my siblings! Bakit ba kasi
sila gano'n? We could strive hard if we want to climb on top, bakit
kailangan ay umasa pa kami sa lalaki? Because it was my mom's frustration
until now?
Dahil kilala ang pamilya ni Mama na may magagandang dalaga at nakakapag-
asawa ng mayayaman?
How foolish!
Kilala ang mga Miral bilang lahi ng mga babaeng magaganda na kadalasang
nakakapag-asawa ng mga lalaking angat sa lipunan. But unluckily, my mom
got pregnant at hindi sa mayamang lalaki. Hindi pa nga tapos sa pag-aaral
noon si Papa nang mabuntis si Mama kay Ate.
My father was now an average employee in a certain company, he's a
manager. Pero iba pa rin kumpara sa mga napangasawa ng mga pinsan ni
Mama, mayayaman talaga.
And because she failed to hunt a man with a high name in society, she
dedicated herself to find her daughters a good catch. Bagay na
nararanasan namin ngayon ng mga kapatid ko.
Sa aming limang babaeng magkakapatid, ako lang ang pilit na hindi sumang-
ayon. I never attended a date or something that would match me to
someone, kahit ilang sermon na ang natatanggap ko.
Ashanti Rose Miral La Rosa is a woman who could create her own stones to
step further on her own future. At paninindigan ko ito.
Not that, binubugaw talaga kami? Because they tend to explained the
restrictions, pero parang gano'n na rin iyon.
But the other problem here was my sisters! Sobra na sila sa akin! They
even told me that I was the ugliest of us all, dahil wala lang akong
boyfriend! Like excuse me? I never liked the boys from my mother's
recommendation, but I am willing to entertain others, basta wala lang sa
listahan niya.
I have nothing against their relationship with their oh-so-yaman
boyfriends, wala na akong pake, and I am not bitter, dahil mahal na naman
daw nila iyong mga hilaw nilang mga boyfriend na araw-araw na lang
nakaparada ang sasakyan sa harap ng bahay.
But the thing here was...
I bit my lower lip, and I wiped the tears from my eyes. My sisters just
hit the home!
Oo na, ako na ang walang manliligaw! I am the ugliest! I am the
unattractive daughter! Ako na lahat! Sila na ang magaganda!
Masama bang magreklamo sa kanila na kung pwede ay sa malayo na lang
magparada ng sasakyan ang mga boyfriend nila at huwag mismong sa harapan
ng bahay namin? Sino ba ang nagwawalis ng harapan ng bahay?
Hindi ba't akong walang ini-entertain na lalaki at hindi na kailangang
matakot sa araw at mangitim dahil wala namang boyfriend?
And then... w-what? Babatuhin nila ako ng mga ganoong salita? Na kesyo
bitter daw ako? Hindi maganda kaya walang magkamali!
Kasalanan ko ba kung bakit ako lang ang morena sa aming magkakapatid,
kasalanan ko ba na hindi kasing laki ng dibdib nila ang dibdib ko?
Mga leche!
Dahil mas napabilis ang pagpedal ko hindi ko na na-control ang aking
bisikleta nang may madaanan akong humps. I tried to save myself from a
terrible fall, but it didn't work at all.
I landed painfully at the side of the road. Shit!
"How lucky!"
Pinunasan ko ulit ang aking luha habang nararamdaman ang sugat sa siko at
tuhod ko. Damn it! I have scratches now, mas pangit na 'ko! Sila na ang
magaganda.
"Yes, I am ugly! Ako na! Ang gaganda n'yo, grabe!" sigaw ako ng sigaw sa
kalsada.
Sinubukan kong tumayo pero napangiwi ako nang sumakit ang bewang ko,
masama ang bagsak ko.
Halos sabunutan ko na ang sarili ko sa pagkairita. Napakamalas ko talaga!
Kukunin ko na sana ang phone ko sa aking bulsa nang maalarma ako ng
makakita ng tumigil na sasakyan. Bakit siya tumigil?
Lumingon ako sa paligid, walang masyadong nagdadaan. We're not on
national highway, ano naman ang ginagawa ng isang magarang sasakyan sa
daang ito? Karamihan ay mga bisikleta lang ang dumadaan dito.
Nagpumilit akong tumayo, ano na lang ang mangyayari sa akin? Wala akong
laban kung may magbalak sa akin ng masama.
To save my pride, I stay put on my oh-so-comfortable seat. I snatched my
bag and pretended to look something inside it. Ramdam ko ang mga hakbang
niya patungo sa akin at pilit kong pinakakalma ang sarili ko, hindi ako
nag-aangat ng tingin sa kanya.
In my peripherical vision, I could recognize that it's a man.
"I don't need help! Padating na sila."
But he remained standing there. "But I can help you."
"May hinihintay na akong tulong, thank you."
"Okay, let's wait them."
Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya at wala sa sarili na akong nag-
angat ng tingin na siyang pinagsisihan ko. Dahil sa halip na mukha niya
ang sumalubong sa akin, sinag ng araw ang tumama sa mata ko.
The sunrays almost hugged his whole form that made him difficult to
visualize, I tried to covered my eyes to avoid the blinding ray of
lights, but it was a failure when the wind blows with his hair and the
tall tree that supposed to keep us protected with its shadows danced with
the whistle of nature.
I felt a sudden pang on my chest when he extended his right hand on me in
a very princelike way while his hair was swinging with the wind.
A prince...
"Hi, I am Langston Samonte. Can I wipe your tears?"
Umawang ang bibig ko, muling lumipad ang aking mga mata sa magara niyang
sasakyan.
Not a prince with a white horse or a fascinating carriage, but a prince
with an expensive car.
"What happened to you? May sumagi bang sasakyan sa'yo kanina? I'm sorry I
failed to remember the plate number of the car next to me, siya ba ang
sumagi sa'yo? I could still call and track it." Inilabas niya na ang
kanyang telepono.
A prince with connections...
Just one last thing, please... give me signs that he's already the prince
I've been waiting for. Wala sa listahan ni Mama, hindi ako itinulak sa
kanya at kami mismo ang nagkakilala.
"Hey, are you alright?" he squatted his body to meet my gaze.
And when he smiled in front of me, my heart just melted. A princelike
face, indeed.
A soft kind of prince. Brown hair, full lips, pointed nose, mesmerizing
eyes and warm smile like a sunlight.
He pouted his lips when he finally had a glimpse of me. "This is foul,
but you're so beautiful even with dried tears. How's that possible?"
Lumukso na ang dibdib ko sa huling salitang binanggit niya. I got the
last sign, he told me that I was beautiful.
"Can't you speak? Are you shock?" tanong niya. He seems so talkative.
Umiling ako sa kanya. "Good, are we going to wait still?"
"It's fine."
"Fine?" he playfully titled his head.
"They're not coming..."
He chuckled. "I knew you're lying. Come here, is it okay if I--" tumango
ako.
Tumabi siya sa akin, dapat ay aakbay ako sa kanya pero mabilis niya akong
binuhat ng walang kahirap-hirap.
"Your name, please?"
"Ashanti Rose..."
"Nice name, I'm new here in Enamel. Kakauwi lang namin ni Kuya, bata pa
kami nang huli kaming umuwi rito." Nanatili akong tahimik.
Hindi naman malaki ang Enamel, kadalasan ay kilala na ng mga tagarito ang
pinakamalalaki at mayamang pamilya, how come I was not informed about
this man?
"By the way, I am Langston Uy Samonte. Dumaan ako sa St. Luciana, I need
to transfer some files, saan ka napasok?"
Samonte?! Isa ito sa dalawang Samonte na kilalang-kilala sa Enamel? Shit!
Nito lang pumutok ang balita na umuwi na ang magkapatid at ngayon ay
buhat ako ng isa.
"S-sa Luciana rin."
"Wow, we're schoolmates. Ano'ng course mo?"
"BS Psychology."
"That's a good course."
"Thanks."
Isinakay niya ako sa unahan ng kanyang kotse bago niya ito isinara. Akala
ko ay iikot na siya patungo sa driver's seat pero nagtungo siya sa bike
ko at itinabi niya ito sa likuran ng puno.
Nang bumalik siya sa loob ng kotse ay muli niya akong nginitian.
"I'll send someone to pick-up your bike. Don't worry."
"Thank you."
"No problem."
Nang sandaling tumakbo na ang kotse niya, saka lang ako natauhan. Bakit
bigla na lang akong sumama? Bakit hinayaan ko lang siyang buhatin ako?
Why? Because he's handsome and princelike?
But he could be an evil thing hiding behind that mask...
I bit my lower lip.
"Should I bring you to clinic? Mukhang hindi maganda ang bagsak mo."
Umiling ako sa kanya.
"It's okay."
"Are you sure?"
"Yes."
"Saan nga pala kita ihahatid?" kumakamot siya sa kanyang ulo.
"La Rosa residence, sa ikatlong block kami sa White Rosella Subdivision."
"I'll open the window para makilala ka ng guard, baka hindi tayo
papasukin."
"Thank you."
"No problem."
When we arrived at home, ang lahat ng kotse ng mga boyfriend ng mga
kapatid ko ay biglang nagmukhang mga second hand nang ipinarada ni
Langston ang kanya.
Some of my sister's boyfriends were a bit shocked, especially when
someone carried me in a bridal position from an oozing luxury car.
Pansin ko na bahagyang nakakunot ang noo ni Langston nang makitang
karamihan sa nakasalubong naming lalaki na dapat ay aalis na ay nakatitig
sa kanyang sasakyan.
Of course, they're not aware who was this guy with me. Sa mata ng mga
boyfriend ng mga kapatid ko, ako iyong wala ng pag-asang may maghahatid
sa akin sa pag-uwi.
"Ashanti, I'm sorry about my car, kulang sa car wash." Langston said
innocently na inakalang pagiging madumi ng kotse niya ang dahilan kung
bakit nakatitig ang mga boyfriend ng mga kapatid ko.
When we're about to reach our main door, my mom swung it open. And she
gaped in amazement while waiting for me and this stranger.
"Hi, Mrs. La Rosa, nadaanan ko po si Ashanti sa tabi ng kalsada. She had
a terrible fall, I tried to convince her to send her to hospital but she
refused."
"W-who are you, hijo?"
"Oh, forgive my manners, Mrs. La Rosa. I am Langston Samonte po."
That was the beginning of it, my fairy tale like relationship with my
perfect prince charming.
I thought Langston and I would reach our happily ever after, I was the
princess and he's the prince. Niyaya niya na rin akong magpakasal, he
wouldn't just ask me to marry him kung hindi siya seryoso sa akin, pero
nang sandaling makilala ko ang kuya niya unti-unting naglaho ang lahat.
His bitter older brother.
"How much?" he asked with his stoned face.
"How much? What?" iritadong sagot ko sa kanya.
After that incident, "Langston, you can't marry a woman you just met."
Tinawanan lang siya ng kapatid niya at sinabing seryoso siya sa akin, but
his older brother's icy face didn't waver.
Nagulat na lang ako nang may humablot sa akin at hinila ako patungo sa
tagong parte ng kanilang mansyon.
"Name your price." Suminghap ako sa sinabi niya.
Akma ko na siyang sasampalin ng hawakan ng kamay niyang may gloves ang
palapulsuhan ko para pigilan ko.
"You are after our money, right, La Rosa?" hinila niya ako papalapit sa
kanya.
We're now inches apart, I could even feel his heavy breathing.
Suminghap ako sa sinabi niya. "I am after your brother; I love your
brother."
"Every woman loves my brother."
"But he loves me, iyon ang mahalaga." Dumiin ang hawak niya sa kamay ko.
I tried to use my other hand but it was painfully trapped again against
his tight grip. He pulled me forward towards him until I felt his cold
and shivering whisper.
"Let him go."
Could he just sing these words? Malapit na siyang maging si Elsa.
Hindi ako nagpatalo sa kanya at mariin kong sinalubong ang kanyang
malamig na mga mata.
"I won't, big brother..." I said to taunt him.
He looked wonderfully offended, kung ayaw niya sa akin hindi ako
magmamakaawa. I am after his brother not him.
"Hmm, I'll make you do it." He said, dignified.

Chapter 2
Threat
"Walang sundo? Ihatid na kita." Leiden Arellano winked at me.
I smirked and continued to walk. Hindi ko siya pinansin katulad ng lagi
kong ginagawa. He's too overconfident, rude and well a walking trouble.
Paulit-ulit ko itong ipinapasok sa isip ko sa tuwing lumalapit siya sa
akin. Isa siya sa kilalang apo ni Governor Arellano, isa sa tatlong
pinakamayayabang sa St. Luciana, isama na si White at Gilbert. Hanggang
ngayon ay hindi ko pa rin maintindihan kung bakit lagi siyang lumalapit
sa akin.
Not that he likes me or something, dahil nakikita kong kung sinu-sinong
babae ang kasama niya kapag nakakasalubong ko siya at talagang magaganda
at sexy kumpara sa akin.
It's just because he heard something years ago when I was talking with my
sisters before. Maybe that caught his attention or curiosity kung
itutuloy ko ba ang mga sinabi ng mga kapatid ko.
No way.
"Ashanti, listen to our mother. Try to get White Arellano's attention.
He's single." Muntik na akong masamid sa sinabi ni Ate Ariana.
Why to all people? White Arellano? Seriously? Kahit sinong may mata rito
sa St. Luciana, madaling malalaman na patay na patay si White Arellano
kay Autumn Olbes, like, duh? Besides, mapuputi ang gusto no'n.
"Ate, I can't. Hindi ako matitipuhan ni White, gusto niya mapuputing
babae. And he only got his eyes on someone else. And please... I hate
politics."
"What about the other Arellanos?" tanong ni Ate Aliyah.
"W-what? No." Giit ko.
"Yes, it's a no. Kung Arellano na lang din, mas mabuting iyong sa
paboritong apo." Sagot ni Ate Ariana.
Ngumiwi ako, I hate favoritism.
Sa huli iniwan ako ng dalawa kong kapatid mag-isa sa canteen. Buong akala
ko ay maitutuloy ko ang pagkain ko ng maayos nang may isang lalaking
naupo sa harapan ko. Tuluyan na akong nasamid nang makilala ko siya. He
grinned before giving me his unopened mineral water.
Pinangalahati ko iyon bago ako nakahinga nang maayos at magsalita sa
lalaking nasa harapan ko.
"Thanks..." I said.
"You're a La Rosa, right?"
Sa tanong niyang iyon, alam ko nang narinig niya ang pinag-uusapan naming
magkakapatid. He'd definitely think that the rumors were indeed true.
We're a family of social climbers which was partly true, shamefully.
"Yes, why?"
"I am my parent's favorite, does it count?" My eyebrows crossed.
Simula ng araw na iyon, ginawa ko ang lahat para iwasan si Leiden
Arellano, hindi ko gusto ang paraan ng una naming pagkakakilala sa isa't-
isa, lalo na at alam kong iisa lang ang tumatakbo sa isip niya sa tuwing
nakikita ako.
Social climber, and I hate it.
"No need, Arellano. Susunduin ako ni Lants."
Sumipol si Leiden sa sinabi ko. "Are you sure that he's serious on you?
Or--" sinadya niyang bitinin ang sasabihin niya.
I glared at him. "Don't judge me."
Itinaas niya ang dalawang kamay niya sa ere habang nakangisi sa akin. "I
am not judging you. You're just paranoid, La Rosa."
"Leave me alone." I said before turning my back on him. Hindi ko alam
kung iyong pang-aasar ni Leiden sa akin ang bumubuo ng buhay niya sa
araw-araw.
Hindi ko naman sinunod ng payo ng mga kapatid ko, why was he still
bothering me?
"Mas kilala naman kami sa mga Samonte." He said that made me stop.
Sinubukan kong lumingon sa kanya pero nakatalikod na siya at may tinawag
na pangalan ng babae.
I shrugged my shoulders. I checked my phone hoping for a text message
from my boyfriend, but I regretted reading the message. Hindi niya ako
maihahatid.
I sighed. I thought it was just an empty threat, but the older brother
was really serious about it.
"Let him go..." I couldn't help but to roll my eyes.
Masaya na sana kami ni Lants, he's a perfect boyfriend at wala nang
hahanapin sa kanya. Bitter lang talaga masyado ang kuya niya.
It's been two weeks when Lants, my handsome prince started to cancel our
dates. Since he's an honest guy, he told me that it was because of his
brother's task for him. And as an ideal girlfriend, I tend to answer his
calls with my angelic voice with an angelic answer.
"It's fine, I can wait. Ingat ka, and please tell your kuya, ingat din
siya." Sagot ko matapos niyang tumawag pagka-reply ko sa kanya.
"Pleas tell your kuya 'wag siyang bitter." Ulit ko nang masiguro kong
putol na ang tawag namin sa isa't-isa.
Hindi na ako nagagawang ihatid ni Lants sa bahay at kahit ang pagku-krus
ng landas namin sa campus ay mukhang impossible na rin. Our schedules
were damn conflicting!
Pinagbabantaan na yata siya ng magaling niyang kapatid na mukhang bloke
ng yelo. Sino ba ang hindi matatakot sa kanya sa sandaling tumitig na
siya? He's too cold and emotionless.
I sent Lants my message, and I invited him to dine with us tomorrow.
Madalas siyang kumain sa amin nang mga panahong hindi pa ako kilala ng
kuya niyang hilaw.
I thought he was done ruining my day, but my eyebrows automatically
crossed when I saw the villain of my fairy tale. Nasa harap siya ng gate
ng campus namin habang nakatayo sa tabi ng kanyang sasakyan. He's waiting
for someone.
Ano ba ang pangalan nitong mokong na 'to? Sinong hinihintay niya rito?
Kunot na kunot ang noo ko sa kanya nang ipagpatuloy ko ang paglalakad
papalabas ng gate, but our eyes suddenly met for no reason. I rolled my
eyes on him, samantalang siya ay inilipat ang tingin sa ibang direksyon
at nanatili sa kanyang pormal na pagkakatayo na parang hindi ako nakita.
Duh? Girlfriend ako ng kapatid mo, hindi ka man lang marunong bumati?
Kahit plastikan lang tayo?
"Kito!" awtomatiko akong napalingon sa boses ng babae sa likuran.
Lalong kumunot ang noo ko nang makilalang si Autumn Olbes iyon, may
pagyakap pa siya sa kapatid ni Lants.
Nang unang sabihin ni Lants na girlfriend ng kuya niya si Autumn hindi ko
masyadong napansin iyon, pero nang nagtagal bigla kong naalala si White
Arellano, hindi ba't sila lang ang laging magkapulupot ni Autumn Olbes sa
campus?
Hindi na ako nagulat nang naging sila ni White Arellano, hinihintay ko na
lang ang balita na mabuntis si Autumn Olbes dahil hindi na yata sila
naghihiwalay ni White Arellano, isa pa sobrang PDA na nila. Pero ang
nakapagpagulat sa lahat, bigla silang nagbreak at may bago ng boyfriend
itong si Autumn.
I saw how Lant's older brother moved his lips an inch, kung ngiti na ba
ang tawag doon. Hinawakan niya sa siko si Autumn at inalalayan niya itong
sumakay sa kanyang kotse, tumaas ang kilay ko.
I remembered how gentleman he was that night, he literally dragged me on
my wrist. Wow.
Maybe he noticed how intense my eyes on him, dahil lumingon siya muli sa
akin bago siyang umikot ng sasakyan. Nawala ang konting ngiti niya at
bumalik siya sa pagiging bloke ng yelo.
To annoyed him, I smiled brighter while waving my hand for
acknowledgement. He averted his eyes, and turned his back. At naiwan
akong nakasunod ang mga mata sa kotse niya laman si Autumn Olbes.
Suplado.
"Ano ka ngayon? Kaya pa?" I saw Leiden Arellano on my right side. I was
about to answer back when I heard someone from my left side.
"Shut up, Leiden." Napaatras ako nang makita si White Arellano sa tabi
ko.
"Hi, La Rosa..." Gilbert Arellano greeted me.
Seriously? Kailan pa ako nakilala ng tatlong Arellano na ito?
"Sino ang iboboto ng pamilya n'yo sa susunod na eleksyon, La Rosa?
Arellano o Olbes?"
"Hindi ko alam."
"Olbes family supported the Samonte's business, you know? Iyong
pinakamalaking sabungan dito sa Enamel. I assume your father is one of
their active customers?" That caught my attention. Hanggang ngayon ay
problema namin ang bisyo ni Papa.
Tumaas ang kilay sa akin ni Leiden nang makita niyang nakuha ang atensyon
ko rito.
"Ipapatanggal na ni Lolo ang sabungan kapag napunta muli sa amin ang
posisyon." Sabat ni White.
"Then my vote will be on your family."
"You should come with us, you know? Campaign, parade? House to house
visit and all."
Sabay sumipol si White at Gilbert Arellano sa sinabi ni Leiden.
"I'll think about it."
Simula ng araw na iyon, bigla na lang susulpot sa tabi ko ang tatlong
Arellano habang walang tigil si Leiden at Gilbert sa pang-aasar kay White
tungkol kay Autumn at sa kapatid ni Lants.
I don't know what made me agree. Natagpuan ko na lang ang sarili kong
kasama sa Walter Mart itong si Leiden habang naghahanap ng candy na
ipamimigay nila sa float parade para kampanya ng kanilang pamilya.
"Seryoso ba talaga sa'yo si Samonte? Masyado silang abala sa pagsuporta
sa mga Olbes, nakalimutan nang may girlfriend."
"We're engaged, Arellano." Inilabas ko ang singsing na ibinigay ni Lants
sa akin na ginawa kong pendant ng kwintas ko.
Hindi ako agad nakaiwas sa kanya nang hawakan niya ang singsing sa
kwintas ko, kunot iyong noo niya habang nakatitig dito.
"It's generic. I think I've seen this before."
Umirap ako sa kanya at inagaw ang singsing sa kanya. "Substance over
form, Arellano. Hindi iyon sa hitsura, it's the thought that counts."
"Kahit marami kayo?"
"What do you mean marami?"
Nagkibit balikat siya, nagpatuloy kami sa paghahanap ng candy nang makita
ko kung sino ang bagong pumasok sa Walter. Autumn and Lant's brother.
Agad kong hinila si Leiden para magtago, hindi ko alam kung bakit ko
biglang ginawa iyon. Pero mas gusto kong hindi mag-krus ang landas namin,
isa pa, baka kung anong isipin niya sa akin habang kasama ko si Leiden.
At gumawa siya ng rason para siraan ako sa kapatid niya.
"Why are we hiding?"
"The evil big brother is here, Leiden."
Hinila ko si Leiden sa likuran ng aisle na alam kong hindi sila
magpupunta. Narinig kong magkakaroon din ng parade ang mga Olbes at kung
tama ang hinala ko, narito rin sila para bumili ng ipamimigay sa tao.
Kahit sila na lang muna ang bumili ng candy.
But to our surprise, nagpunta sila ni Autumn sa mga school supplies kung
saan kami nagtatago ni Leiden, hindi tuloy kami makagalaw sa likuran
dahil siguradong makikita kami ng mga ito kapag naglakad kami papunta sa
ibang linya.
Shit.
Tahimik kaming nakikinig ni Leiden sa pag-uusap ni Autumn at ng kapatid
ni Lants, hindi ko akalain na may ibabait naman pala siya o talagang sa
akin lang masama ang ugali niya.
Nakailang taas pa ako ng kilay habang pinakikinggan si Samonte.
"Not a good idea. Sa'yo lang naman ito bagay ang glitters at feathers."
Hindi ko napigilang mapalingon sa likuran ko dahil sa lambot ng
pagkakasabi niya kay Olbes na siyang hindi ko akalain. At halos manlaki
ang mata ko nang makitang lalong naniningkit ang mata ni Samonte sa akin
sa maliit na espasyo ng mga ballpen sa lagayan nito sa pagitan linya
namin at sa kanila.
Shit!
Nauna siyang maglakad kay Autumn na walang kamalay-malay na agad din
sumunod sa kanya. Wala sa sarili akong napahawak sa patasan ng mga school
supplies dahilan kung bakit may narinig akong ballpen na nalaglag sa
kabilang linya.
"Now I got it. Ayaw sa'yo ng kapatid?" nang-aasar na tanong sa akin ni
Leiden.
"Shut up, Arellano."
Mas lalo akong kinabahan nang hindi na nagpaparamdam sa akin si Lants,
kung anu-ano na ang pumapasok sa isip ko, baka nalason na ng kapatid niya
ang kanyang utak kaya pinili na nitong lumayo sa akin at kalimutan ako.
I started to get paranoid.
"Are you two timing your boyfriend, Ashanti? Pansin ko na lagi kayong
magkasama ni Leiden." One of my sisters mentioned during our dinner.
"She's always with the Arellanos."
"It's because I'm supporting them this election. Ipapatanggal na nila ang
sabungan which is beneficial for our family, hindi na matutukso si Papa.
Hindi masasayang ang pera natin." Agad nasamid si Papa sa sinabi ko.
"W-what are you talking about, Ashanti? Hindi tayo pwedeng pumanig sa mga
Arellano, sa mga Olbes tayo boboto." Sabi ni Mama.
"B-but why? Sa mga Arellano tayo makikinabang."
"Anak, Keaton Samonte hired me. Ako na ang pumalit kay Mr. Olbes para
mamahala ng malaking sabungan dito sa Enamel. That's why if you noticed,
hindi tayo kapos ngayon, malaki ang kinikita ko sa pamamahala ng
sabungan."
Suminghap ako sa sinabi ni Papa.
"But Papa! Sabungan pa rin iyon, sugal... maraming pamilya ang
naapektuhan ng bisyong iyan, maraming anak ang sa halip na makakakain ay
dinadala ng ama sa sabungan ang pera. Can't you imagine that job?"
Sa huli, hindi ako pinakinggan ng buong pamilya ko. We're good having the
big money coming from Samonte's business, pero magandang negosyo ba iyon?
Ang sugal ay sugal.
Hindi ko napigilan ang sarili kong magpunta sa mansyon ng mga Samonte.
Lants was surprised to see me, pero sinalubong niya rin ako ng ngiti at
yakap.
I felt relieved. Akala ko ay wala na talaga kami, he told me that he was
sorry for his absence dahil sobrang busy raw talaga niya. And he was
actually about to surprise visit me tonight, naunahan niya lamang ako.
He invited me for a snack, dinala niya ako sa pool side, nando'n din ang
kapatid niya na prenteng nakakrus ang binti at saglit akong sinulyapan.
That's it, he hired my father to pissed me off. He made a background
check on me at inalam niya ang ayaw ko. Isa na doon ang sabungan ng
Enamel, I was once the president of anti-gambling club in this province,
nangalap pa ako ng napakaraming pirma para ipasara noon ang isang
sabungan, mukhang gagawin ko na naman ito ngayon.
Iniwan kami ni Lants, sinabi niyang siya ang mag-aayos ng kakainin ko.
"Thanks, Love." Kumindat sa akin si Lants.
"Don't scare her, Kuya."
Hindi sumagot ang kuya niya na lalong nagpainit ng ulo ko. Nang mapansin
ko na wala na si Lants, mas pinagsingkit ko ang mga mata ko sa kanya.
"Fire my father. Find a new manager."
He's wearing his unusual gloves again, bakit kapag si Autumn Olbes ang
kasama nito ay wala siyang gloves?
Hindi man lang siya lumingon sa akin. Huminga ako nang malalim, sumulyap
akong muli sa may dinaanan ni Lants para malaman kung malapit na siya
bago ako muling nagsalita sa kuya niya.
"If you tried to ruin our relationship again. I'll ruin yours. Let us go,
Samonte."

Chapter 3
Snowflakes
The election has ended. Isang hindi makakalimutang eleksyon sa kasaysayan
ng Enamel, malaking usapan na hindi lang sa loob ng bayan kumalat kundi
na rin pati sa mga karatig probinsiya.
Hindi maipagkakaila na iba talaga ang impluwensiyang hatid ng dalawang
naglalakihang pamilya ng Arellano at Olbes. Kung sabagay tuwing eleksyon
ay inaabangan na ang sagupaan sa pagitan ng dalawang pamilya, pero mas
malala ngayong taon.
Buong akala ko ay ito na ang pinakagugulat sa akin sa loob ng isang taon,
pero napakabilis ng mga pangyayari. Ang mga hindi ko inasahan na
mangyayari ay siya nang gumulat sa akin.
I pursed my lips. Pilit ko man hindi isipian ang mga naranasan ko nitong
mga nakaraang buwan, bumabalik pa rin. It was like part of my system, at
isa pa alam ko naman sa sarili ko na hindi ko rin iyon basta na lang
makakalimutan.
"Are you really sure?" he asked for the third time.
Mukha ba akong hindi sigurado sa kanya? I was determined since day one.
At ipinangako kong ipagpapatuloy ko ito, sa katunayan, marami na akong
nakalap na mga pirma mula sa iba't-ibang mga kabataan dito sa Enamel.
I even had an encouragement letter from Aurelia, Euphie and even Autumn
na may malaking koneksyon sa mga Samonte! I was glad that we shared the
same sentiments at ng ilang mga kababaihan dito sa Enamel.
Hindi ko sinagot si Leiden at pinagpatuloy ko ang ginagawa ko. All I need
to do was to pick a best date to proceed with the next plan. I need more
supporters na katulad ko ay may matigas na paninindigan. Mas matigas pa
sa mala-yelong mukha ni Keaton Samonte.
"Ashanti, do you hear me?" ulit ni Leiden.
Lumingon na ako sa kanya habang abala ang mga kamay ko sa pagbubuhol ng
plastic na yelo. Since it's summer, mabili ang yelo sa buong Enamel at
walang makakapigil sa akin magbenta.
I need money for my upcoming social project. At isa ito sa
pinagkakakitaan ko, iba pa rin kasi ang tubig na lumamig refrigerator
kaysa sa tubig na lumamig na nilagyan ng yelo. Well, sa tingin ko lang
naman.
"How many times are you going to ask me that question, Leiden?" akma ko
nang ihahampas sa kanya ang plastic ng yelo na may laman ng tubig nang
iharang niya ang mga braso niya para protektahan ang kanyang sarili.
"Sa tingin mo ay pakikinggan ka niya?" katwiran niya sa akin. Mukhang
gusto na namang makipagsagutan sa akin ng kamoteng Arellano na ito.
Hindi iilang beses ipinakita sa akin ni Leiden ang hindi niya pagsang-
ayon sa gagawin ko. He told me that it was just a waste of time and
energy, isa pa masyadong makapangyarihan ang mga Samonte para mapatumba
ng mga pirma lamang.
I raised their promised before, na sa sandaling manalo ang mga Arellano
sa eleksyon ang sabungan ang isa uunahin nilang tanggalin. But what now?
Bakit hanggang ngayon ay hindi pa rin ang mga ito kumikilos?
Was it because Samonte's could offer a good amount?
"It will take time, hindi agad-agad." Ito lagi ang isinasagot sa akin ni
Leiden na nagpapaikot lang ng aking mata.
"Makikinig siya dahil marami akong kakampi!" ngumuso si Leiden at
nagpatuloy siya sa paglalagay ng tubig sa plastic ng yelo at mabilis niya
iyong nabuhol.
"Or you're just doing this for revenge?" umawang ang bibig ko sa sinabi
niya.
"Up for revenge? Excuse me? This is for the community, sa katulad kong
anak na napupurwisyo!" napalakas na ang boses ko sa kanya.
How could he think of me like that?
"Not because Langston broke up with you?" My nostrils flared. Tuluyan
nang naputol ang pisi ko.
Kung dati ay halos bulaklak ang nakikita ko sa tuwing naririnig ko ang
pangalang iyon, ngayon ay tanging apoy na lamang.
Ilang beses ko bang kailangang sabihin sa kanya na huwag na huwag niyang
babanggitin sa harapan ko ang pangalang iyon? O kahit sinong walang
hiyang Samonte at ang ginawa nilang panggagago sa akin!
Hindi ko na napigilan ang sarili kong ihampas kay Leiden ang hindi ko pa
nabubuhol na plastic dahilan kung bakit nabasa siya ng tubig.
I walked out annoyed. Sino ba ang may sabi sa kanya na tumulong sa akin
na gumawa ng yelo? Sino ba ang may sabi sa kanya na sumunod-sunod siya sa
akin?
"What the hell, Ashanti!"
"What the hell ka rin!" I shouted back at him.
Hinabol niya ako at marahas niyang hinawakan ang braso ko. Pinaharap niya
ako sa kanya habang nag-iinit ang pisngi ko sa galit at matinding sama ng
loob.
Akala ko maayos na ako, akala ko madali ko lang makakalimutan iyon.
Langston was a prince-like kind of man, isang uri ng lalaki na pinangarap
ko, mabait, palangiti, magaang kasama at gwapo! Wala na akong hihilingin
pa sa kanya.
I thought I had a perfect relationship with him, na kaya kong ipagmalaki
sa lahat, na aabot na talaga sa kasalan. Umasa ako na hindi man lang ako
nahirapan sa paghahanap ng forever!
For the first time in my life, I'd learned to believe in fairy tales. Na
darating ang panahon na may prinsipe na magmamahal sa akin.
But what he did to me was unacceptable! I could be the most faithful
girlfriend in the world, pero niloko niya ako, pinaglaruan at pinaasa...
Ang dami niyang mahal na babae, ang dami niyang inalok ng kasal, prinsipe
siya ng sanlibutan! Tang ina nilang magkapatid!
Pinahid ko ang luha sa mga mata ko.
Sa pagkakataong ito si Leiden naman ang nakaawang ang bibig sa akin at
mukhang hindi inasahan na bigla akong iiyak.
"N-nahulog ka ba talaga sa kanya, Ashanti? It's just your ego. The
insults coming from your sisters, and the pressure coming from your
mother. He's a farce, you could easily identify that he's not sincere...
he's an idiot." Sunod-sunod na sabi ni Leiden na parang mas kilala niya
pa at mas nakasama ng matagal si Langston.
"Wala kang alam, Leiden!"
Sinubukan kong hampasin ang dibdib niya habang patuloy ako sa pag-iyak.
"I told you, if you want status... I am an Arellano..."
Napatigil ako sa paghampas sa kanya at napapadyak ako sa pagkairita sa
sinabi niya.
"S-status? Iyan ba talaga ang tingin mo sa akin? That I liked Langston
for that? That I am a traditional La Rosa? God! I've been trying my best
to keep my life away from my sick family's track. Iba ako, hindi ako
katulad nila..." nagsimula akong umiling sa harapan niya.
"But you're unconsciously doing it, Ashanti. You're competing with your
sisters without your mother's help. Pinapatunayan mo sa kanila na kaya mo
rin makahanap ng---" hindi ko siya pinatapos dahil sinimulan ko na siyang
itulak.
"Out! Leave me alone!"
Laking pasasalamat ko dahil kami lang ni Leiden ang nasa bahay.
Sa ilang buwan kong pagtulong sa kampanya ng mga Arellano, hindi na
nagugulat ang mga kapatid ko o si Mama sa tuwing kasama ko si Leiden,
they even had the idea that I cheated with him, kaya ako iniwan ni
Langston. I didn't even bother to reason out, wala na akong pake sa
kanila.
And since I was in a good family of actresses with an overly powerful
climbing ability in society, ang gagaling nilang i-plastic si Leiden sa
tuwing kasama ko kahit sa tuwing nakatalikod ito ay diskumpyado ang
kanilang mga mukha.
Sila ang isa sa malaking dahilan kung nararamdaman ko 'to. It's hard to
admit that Leiden was partly right, I was eager to find a prince, I was
desperate to fall in love, I was on search to find someone who was better
than my sisters' boyfriends, I'd made a wrong move, and it wrecked me,
big time.
In the end, I made a fool of myself.
"Ashanti, I am just trying to wake you up. I am not your enemy here." Mas
lalong dumiin ang paninitig ng mga mata ko sa kanya.
How sure was he? Until now his consistent existence in my life was a
mystery.
"Paulit-ulit ka na lang! Can't you just stop annoying me?! Hindi ko na
alam ang gusto mo! Tuwang-tuwa ka siguro dahil iniwan ako ni Langston?
Kasi may mapagti-tripan ka na naman? May tatawanan ka na naman? Do you
think it is a fun joke? Do you think-" sa pagkakataong ito ay ako naman
ang hindi niya pinatapos sa pagsasalita.
"I'm happy, yes! Because he's out! Wala nang panggulo! I like you! Can't
you see it? I'm being nice to you since then. But you blocked me from the
very beginning! Why? Because of what I've heard before? Iyon ba? Ikaw
lang naman ang nag-iisip na may issue ako do'n!" natulala ako sa mahabang
sinabi ni Leiden.
"W-what?"
"I like you, Ashanti." He said without even blinking his eyes.
What the fuck? What was that?
My forehead creased. My emotions started to crumble, from annoyance and
hatred to confusion and disbelief.
"H-how? W-why? I couldn't remember a certain thing that..." you could
possibly like me...
Ano na namang klase ng pang-aasar ang ginawa sa akin nitong si Leiden?
"I don't understand..."
Leiden sighed exasperatedly, he placed both of his hands on his waist and
leveled his eyes on mine.
"Ashanti, you're aware on how Dwight stalked and watched Autumn for
years. At ilang taon pa bago siya nagpapansin! Do you think I'll do the
same?"
I couldn't utter a word, all I did was to stare at him.
"Winter in Canada, it was December... we're neighbors... I used to
build-" I waited for him to finish his words but we were both
interrupted.
I heard the door opened. Our heads turned in same motion to see the
intruder, it was my sister, staring at us with her awkward look.
"H-hi?" she said hesitantly.
Naunang nakabawi sa akin si Leiden at tipid siyang ngumiti kay Ate
Aliyah. "Hey, Aliyah."
Agad bumaling sa akin si Leiden. "I need to go, see you tomorrow."
Tinalikuran niya ako at nagmamadali siyang lumabas ng bahay na parang
wala siyang sinabi sa akin na nakakagulat.
Was that even proper to confess to someone who was still suffering from
heartache?
"W-wait!" I called him, biglang humakbang ang aking mga paa hanggang sa
matagpuan ko ang sarili kong tumatakbo para habulin siya.
My sister just shrugged her shoulders as she witnessed the confuse look
on my face. I dashed towards the door and swung it wide open to call
Leiden's attention.
"Leiden! Y-you idioit, Arellano!" I called him with my huge voice.
His steps faltered and finally stopped.
I was expecting that he'd turn his face in front of me, but he stayed
there standing arrogantly, just like an almighty Arellano he was, waiting
for another pleading voice to call his attention.
He's a show off, as usual. A typical Arellano.
But that was not the point right now, it was his words... ang putol-putol
niyang salita na alam kong hindi magpapatulog sa akin sa sandaling
paalisin ko siyang hindi tinatapos ang dapat ay sasabihin niya.
"Winter in Canada... how did you know--" nakagat ko ang pang-ibabang labi
ko.
I grew up thinking about who was my snowman's creator. Who was that
little boy with a perfect hand?
Who was the mysterious boy who built my snowman?
Leiden tucked both of his hands in his pocket, and I unconsciously
stepped backward as he started to turn his face on me.
My hands balled in fist as my heart flutters unexpectedly. And for the
first time, my vision on him started to get clearer, it was like a thick
mist had started to brush off around him.
I bit my lower lip, did I just purposely remove the colors around him?
That I tend to disregard his existence because of what he'd heard about
me and my family?
But Leiden Arellano was not a prince. He's a villain, he's my villain.
Just like the first snowfall in winter, as the first snow drifted from
the sky with my bare hands waiting for it...
The time suddenly slowed down.
"Y-you're the one who-" my words were cut off when he finally showed his
grinning face.
He was my childhood mystery...
Leiden extended his right hand on me with his boyish grin, his signature
villainous' trick.
"Do you wanna build a snowman, Darling Snowflakes?"

Chapter 4
Palay
I heaved a deep sigh while looking at myself in front of the mirror. I
opened my small jewelry box, and picked my blue ponytail.
"You can do it, Asanti." I told to myself as my hands started to bun my
hair.
The most awaited day of my social community life has arrived. I shouldn't
let my months of preparation get wasted for nothing, my family might be
against this but that didn't stop me from fighting.
Sino pa ang magsisimula ng pagbabago kundi kaming mga kabataan na may
mata sa kinabukasan ng bayan? This might sound a political campaign or
something that I used to hear from cringy advertisements, but my
intention was sincere.
Gambling is illegal. And it should be stopped.
Isa pa, hindi ko yata kayang sikmurain na nabubuhay kami ng pamilya ko sa
katas ng negosyong sugal ang namamayani.
My father's job was good before, he could provide us our needs, and I was
already satisfied. Iyon naman kasi ang mahalaga, ang mabili ang lahat ng
pangangailangan. We could survive with that. But now's different, even if
we had the luxury of claiming our wants because of his new job (Samonte's
Cockpit Business) was that something we could be proud of?
"Ashanti, anong work ng Dad mo?"
"Oh, he's a manager."
"Finance Manager? Sales and Marketing Manager? Operation's Manager?"
"Ah... eh... Cockpit Manager..."
Nasabunutan ko ang sarili ko nang pumasok sa isip ko ang posibleng mga
tanong na makakasalubong ko. Until now I couldn't accept that my father
just tossed his good position as an Operation Manager to be a Samonte's
pet.
Hindi ko alam kung ano ang mismong trabaho ng Papa sa sabungang iyon,
pero ang sabungan ay sabungan, kailanman ay hindi gaganda ang imahe nito
sa akin.
Dahil sa mundo ng sugal, mas lamang ang talo sa panalo. Their business is
evil, and it should be stopped.
Itinuloy ko ang pagtatali ko ng buhok, and when I was already satisfied,
I glanced at myself for the final check and left my room confidently.
My family was against with this program, and I was really surprised
(super). I rolled my eyes when my sisters smirked at me in unison. I
swung the door open, and I was greeted by a well... handsome face... nito
ko lang napansin.
"Arellano..."
Sumipol siya nang pasadahan niya ng titig ang aking kabuuan. "I thought
you're going to wear a battle armor or something..."
I was wearing a simple black pants and white shirt with a print, be
happy. While he's wearing a white polo shirt and a khaki pants,
pinapaikot-ikot niya sa kanyang daliri ang susi ng kanyang kotse.
He told me that he'd drive me in front of Samonte's evil site, pero hindi
na raw siya lalabas, maghihintay na lang daw siya sa kotse hanggang sa
matapos ang pangwewelga namin. He's just a driver.
What happened after his confession? Nothing.
I thought everything would turn awkward, pero si Leiden ang tipo ng tao
na magaling magdala ng sitwasyon o tamang sabihin na magbasa ng emosyon
ng ibang tao. He acted as if nothing had happened, still the annoying
Arellano with his signature grin.
Gusto ko rin naman magtanong pa sa kanya, but I brushed the thought of
the snowman, the winter, the snow... the Christmas. I was looking forward
to crash the Samonte brothers into pieces.
"I don't need an armor, I am already clad with sensible words." He
prodded his lips.
"Hmm..."
"Let's go."
Nilampasan ko si Leiden na agad sumabay sa akin sa paglalakad.
"You know, one of my cousins was Langstons—" hindi ko pinatapos si Leiden
at tumitig ako sa kanya.
"I know. Even Autumn Olbes."
Leiden laughed. "He's crazy."
Nagpunta muna kami sa lugar kung saan matitipon ang mga kagaya kong
perwisyo ang tingin sa sabungan ng mga Samonte. I got almost thirty
members, na may iba't-ibang hinaing.
I couldn't help but to be overwhelmed, their efforts, visions and
beliefs... iisa talaga ang ipinaglalaban namin at higit naming
naiintindihan ang bawat isa. Kung ganito na karami ang mga kabataan na
gustong tumulong sa akin sa loob ng Enamel, ano pang klaseng tulong ang
matatanggap ko kung sa mga karatig-probinsiya ako nanghikayat?
The banners were ready, the megaphones, the flags and other materials
that would visualize our cause.
"Seems like they're all energetic." Leiden said as his eyes traveled
around the ladies packing up our things.
I bit my lower lip. I couldn't suppressed my happiness, kasi nakikita ko
sa mga mata nila, sa bawat patak ng pawis, sa kanilang magulong buhok, sa
mga kamay nilang may mga pintura ang determinasyon.
Hindi lang ako... marami kaming kabataan...
"I am so happy, Leiden..." I wiped my tears.
When I glanced at him, he quickly moved his gazed away from me. Pero alam
kong nakita niyang napaiyak ako.
"You are so pure..."
"But someone says that everything I'd prepared was part of my revenge,
what again? Pure?"
He shrugged his shoulders. "Partly pure, I guess?"
Kinuha ko ang isang malaking flag na may malaking stick na hawakan, bago
kami tuluyang umalis sa hide out, nagmadali akong tumuntong sa isang
maliit na lamesa at itinaas ang watawat ng aming samahan.
"Ano ang dapat iparasa?!"
Isa-isang nakuha ang atensyon ng mga kabataang kasamahan ko, kinuha rin
nila ang kanilang mga ginawang mga karton, watawat at mga banner.
"Sabungan! Sabungan! Sabungan ng mga Samonte!"
Para akong mas nabuhayan habang naririnig na hindi lang ako ang taong
gustong pabagsakin ang mga Samonte, napakarami namin at alam kong may
magagawa kami.
Ilang beses pa akong nagsisigaw bago ko ipasya na magsimula na kaming
bumiyahe patungo sa sabungan ng mga Samonte. Siniguro kong sarado ang
sabungan para walang ibang tao ang aabala sa amin, sa sandaling pumutok
na ang balitang may nagwewelga, ang dalawang Samonte mismo ang sasalubong
sa amin.
Kahit mainit ang panahon, walang makakapigil sa amin. Ilang sasakyan ang
nakaparada ngayon sa harap ng sabungan ng mga Samonte, nagbabaan na kami
na puro mga kababaihan.
"Ashanti, I'll wait you here. Good luck. Buti walang sabungan ang pamilya
namin." He chuckled.
I smiled. "Thank you, Leiden."
"Anytime." He winked at me.
Gumawa na kami ng posisyon at inihanda ko na ang malaking megaphone,
bilang lider kailangan ay buo ang loob ko. Hindi masasayang sa wala ang
araw na ito at wala nang haligi ng tahanan ang mabibiktima ng ganitong
uri ng bisyo.
We're here to fight for righteousness!
I stood proudly on a high rock, positioned my megaphone in front of my
mouth and fiercely stared at the entrance of Samonte's devilish site.
"Ano ang dapat ipasara!?" I shouted at the top of my lungs.
My colleagues answered in unison with the same intense as mine.
"Sabungan! Sabungan ng mga Samonte!"
"Sino ang nagbibigay ng bisyo sa ating mga ama!?"
"Samonte! Samonte! Samonte!"
"Ano ang nawawasak dahil sa bisyo?!" habang tumatagal ay mas lumalakas
ang boses ko dahil sa matinding galit.
"Pamilya! Pamilya! Pamilya!"
"Sinong ang nagwawasak ng ating pamilya?!"
"Samonte! Samonte! Samonte!"
"Sino ang nagbibigay ng bisyo sa ating ama?! Sino ang naninira ng
pamilya?! Sino ang humihila sa ating pamilya pababa! Sino ang mga
abusado!?"
"Samonte! Samonte! Ang mga walang hiyang Samonte!"
Hindi ko maiwasang humanga sa mga kasamahan ko dahil hindi man lang sila
magpakita ng pagod sa kalahating oras naming pagsigaw, alam kong sa mga
oras na ito ay nakarating na sa mga Samonte ang nangyayari sa harapan ng
sabungan nila at anumang oras ay darating na sila.
Walang nagpatinag sa amin hanggang mag-isang oras na kami at wala pa rin
bakas ng Samonte ang nagpapakita sa harapan namin.
We continued to shout and curse the Samontes' kahit abutin kami ng gabi
rito ay hindi kami mapapagod na iparating sa kanila ang perwisyong dala
ng negosyo nila sa napakaraming pamilya sa Enamel.
"Dapat ay hindi na hinahayaang---" natigil ang isisigaw ko nang may
dalawang malaking kabayo ang siyang umagaw sa atensyon ng lahat.
Two powerful stallions were gracefully running towards our commotion with
a great speed, at habang mas lumalapit ang mga iyon sa amin mas naaninag
ko ang nakasakay roon.
The Samonte brothers wearing their equestrian uniform. I heard gasps from
the crowd, katulad namin ay kapwa pawisan din ang magkapatid na Samonte
na mukhang nang sandaling malaman na may nagwewelga sa sabungan nila ay
nakalimutan nang sumakay ng kotse.
Langston's uniform was slightly crumpled, tanggal na rin ang ilang
butones at hindi na niya suot ang itim niyang sombrero. While his
brother, Keaton, even with sweat all over his face, he's still riding the
horse in his regal way. Walang gusot na uniporme, tanggal na butones at
magulong buhok.
Ipinilig ko ang ulo ko habang pinagmamasdan ang magkapatid. Hindi ito ang
oras para humanga sa magkapatid na naka-uniporme pa ng sobrang kapal, ang
init na nga ng panahon.
Sabay iginala ng magkapatid ang kanilang mga mata sa lahat ng kababaihan
na ngayon ay parang natigilan sa presensiya nilang dalawa. Muntik na
akong madulas sa batong tinutuntungan ko nang tumama sa akin ang mata ni
Keaton Samonte.
Mas lalong kumunot ang noo niya sa akin.
"I will call the police." He said calmly. Wow.
My grip tightened around the wooden stick. "Ano ang dapat ipasara!?"
Nabuhayan ang mga kasamahan ko sa aking pagsigaw, dahilan kung bakit mas
itinaas nila ang kanilang mga dalang watawat, banner at karton na may mga
nakasulat.
"Samonte! Samonte! Samonte!"
"Ano ang dapat ipasara?!"
"Samonte! Samonte! Samonte!"
Langston smiled awkwardly while still browsing my fiercely ladies, baka
naghahanap na naman siya ng pakakasalan.
Subukan niyang mag-alok ng kasal sa mga babaeng kasama ko, siguradong
itutusok sa kanya ng mga iyon ang mga stick ng kanilang mga watawat.
"Do you know business?" tanong ni Keaton sa amin.
Ang lakas ng loob niyang bumaba sa kanyang kabayo. He's still wearing his
black gloves while looking at us as if we're so idiot for him. He crossed
his arms in front of us, and his fingers were flinching. He's irritated.
"Do you know gambling?" sagot ko sa kanya.
Sasagot pa sana ako nang manlaki ang mata ko sa isang babaeng biglang
sumigaw na punong-puno ng galit.
"Mapang-abuso!"
But what made me caught off guard was her next action. Huli na bago ako
nakasigaw at pigilan siya. Nabato na niya si Keaton Samonte, humiling ako
na sana ay hindi siya tamaan dahil wala sa plano ko ang manakit ng tao.
But everything went so fast...
Akala ko ay nagawang makailag ni Samonte, pero nagawa siyang madaplisan
sa gilid ng noo niya. He didn't fall down or something, pero nakita kong
hawak na niya ang noo niya na nagdurugo.
"K-kuya!"
Langston ran towards his brother. Natulala na ako sa nangyayari lalo na
nang may sirenang umalingawngaw, inakala kong mga pulis iyon pero isang
truck ng bombero.
Huli na bago ako nakakilos, binomba kaming lahat ng malakas na tubig.
Some of the girls didn't want to retreat, pero ako na ang nagsabi na
tumakbo na sila dahil anumang oras ay may darating ng mga pulis.
This wasn't part of the plan, walang sakitan... walang ganito...
"Ashanti, let's go..." akma na akong hihilahin ng mga kasamahan ko nang
itaas ni Keaton Samonte ang kanyang kamay, natigil sa pagbomba ng tubig
ang mga bombero.
"Ashanti!"
Naalarma ang mga kasamahan ko at mabilis silang tumakbo sa likuran ko
para ilayo sa papalapit na Samonte sa akin, pero napako na ang mga paa ko
sa lupa at sa malamig na mga mata ni Keaton Samonte.
I heard a gasp from Langston, ngayon niya lang ako napansin.
Alerto rin ang mga bombero na nakaagapay sa kanilang amo. As a leader, I
shouldn't let them witness how scared I was. Shit.
Ilang beses na akong tinitigan ng mapanghusgang mata ni Keaton Samonte,
he looked at me before as a gold digger cockroach, a foolish girl, an
idiot, a low class and any other insults, na hindi ko akalain na
matatanggap ko.
Hindi niya na kailangang isalita pa ang mga iyon dahil nagsisigaw na ang
mga salitang iyon sa kanyang mga mata sa tuwing nagku-krus ang aming mga
landas.
But today, his eyes were intense...not to degrade me but to pulverize me.
He's too angry.... Na parang may lumalabas nang umuusok na yelo sa
kanyang mga mata.
Tumigil siya sa harapan ko, namulsa at hindi alintana ang nagdurugo
niyang noo.
"So... you're the leader..."
I gulped. "I am."
"La Rosa."
"S-samonte."
"Kuya..." tawag ni Langston sa kanya.
Hinawakan na rin ng mga kasamahan ko ang aking braso. I was afraid, yes.
Pero hindi ako aatras, sinimulan ko na ito.
"Mayaman ka na, gumawa ka ng negosyo na hindi nakakaagrabyado ng tao."
His lips curved. "Did I force them? Sapilitan ba ang pagpunta ng mga ama
n'yo sa sabungan ko?"
He asked proudly. Walang nakasagot sa amin, pero hindi niya ba inisip na
kung walang sabungan, walang matutukso?
Isa siyang malaking tukso.
"How about your dad?"
Umawang ang bibig ko. My father wasn't forced, and he accepted
wholeheartedly that insolent job.
Keaton Samonte's right fingers were drumming on his left arm as he waited
for my answer.
I started to panic, I need to answer him. Hindi ako pwedeng mawalan ng
salita sa harapan ng mga kasamahan ko at lalo na sa mala-yelo niyang
mukha.
Unang pumasok sa isip ko ang salitang manok. After all it was the reason
why we're all here.
"P-palay..." pilit kong inalala ang nabasa kong kasabihan hanggang sa
maalala ko na.
Pansin ko ang pagkunot ng noo ni Samonte nang sabihin ko ang salitang
palay.
"P-palay na ang lumalapit sa manok! Bakit hindi pa tutukain?! Of course,
your business tempted our fathers!"
Napuno ng katahimikan ang buong kapaligiran, umawang ang bibig ng tatlong
bumbero sa likuran, nakagat ni Langston ang pang-ibaba niyang labi at
narinig ko ang ilang tikhim ng mga kasamahan kong babae.
"Ah... eh, Ashanti..." I heard someone from the back.
Tapos noo kong hinarap si Keaton, totoo naman ang sinabi ko. I expected
him to retort quickly, but what he did really confused me.
With his teeth, he lazily removed the gloves in both of his hands while
stepping closer to me. His eyes traveled first behind me, and I felt the
hands on arms started to disappear.
I froze. I couldn't move until the tip of his forefinger tilted my head
to meet his icy gaze.
"That is a different—" his eyes wavered for a second. "Are you even aware
of that—" nanlalaki ang mga mata ko sa kanya.
He touched me with his bare hands, hindi pa ba ako nagiging yelo? Buhay
pa ba ako?
I thought the tip of his forefinger would last for another minute, pero
para siyang natauhan at inilayo niya ito sa akin. Inilagay niya ang
dalawa niyang kamay sa kanyang likuran at ilang beses kong nakita ang
paggala ng kanyang mga mata sa kabuuan ko.
This was when I noticed that my white shirt was soaking wet, and my blue
bra was damn visible. He turned around, and his disciples made the same
turn when they saw his icy face.
My fist balled. I was about to turn my back to join my colleagues when I
heard his final words.
"Palay nga..."

Chapter 5
Girl
"I thought you're smart, huh?" one of my friends asked me.
Tatlo silang nakaharap sa akin ngayon habang kapwa nakapamaywang, I
couldn't help but to cower myself on my seat while trying to avoid their
gazes.
That was because of too much emotion, hindi ko na naalala kung ano ang
totoong ibig sabihin ng kasabihang iyon. I was too desperate to overpower
him, that I used a term that would emphasize his hideous business.
Malay ko ba na iba ang ibig sabihin no'n!
"Ibang palay iyon, Ashanti!"
Napapikit ako nang magsalita ang isa ko pang kaibigan.
"He's an idiot if he'll treat those words in that way! I am not there to—
urgh!" Halos sabunutan ko ang sarili ko.
"Palay nga..." nagpaulit-ulit ang mga salitang iyon sa utak ko. The way
he pronounced it softly with mixtures of amusement and taunt towards me.
"Ano ang akala niya sa akin, lumalapit sa kanya dahil gusto kong
magpatuka sa ka kanya? Magsama sila ng kapatid niyang may kulang na
turnilyo sa utak!" hindi lang ako maging ang mga kababaihang kasama ko sa
pagwe-welga ay nanggigigil na rin talaga sa mga Samonte.
They treated us like we were some kind of dirt or nonsense, ilang linggo
na simula ng nagwelga kami pero parang walang nangyari. I did expect that
they would file a case against us or particularly to the leader which was
me, pero wala silang aksyong ginawa.
Sinabi lang sa akin Papa na tigilan ko na raw ang pangpe-peste sa mga
Samonte bago pa raw mawalan ng pasensiya sa akin si Keaton at ipakulong
na talaga ako.
"She's just bitter, kaya ganyan iyan. Move on, sister, ayaw na sa'yo ni
Langston." Sinong hindi mawawalan ng gana kapag ganito ang maririnig mo
sa hapag-kainina. My family was supposedly my supporters, pero sila pa
itong tumatalikod para tulungan ako.
Kung hindi magagawang mapabagsak ang sabungan sa pamamagitan ng welga,
isa na lang ang paraang dapat ay gawin ko. Someone should infiltrate
their business and spill its illegal actions to media.
Ang tanong, kung mag-apply naman ako sa mga Samonte, tatanggapin kaya
ako? Of course, tatawanan lang ako ni Keaton Samonte at baka sabihin
nitong isa na naman akong malaking palay.
"So what's the next plan?" tanong ni Lexie.
Kung siguro sa mata ng ibang tao, isang malaking kalokohan itong ginagawa
namin pero sa aming mga anak na ilang beses ng naperwisyo ng sabungan isa
itong malaking proyekto.
"Someone needs to infiltrate the Samontes."
"Who? Sa tingin mo ba ay hindi tayo pina-background check ni Samonte?
Siguradong blacklisted na tayo."
Pinagsalikop ko ang mga kamay ko. Naisip ko na rin iyon at hanggang
ngayon ay naghahanap ako ng paraan makapasok sa kanila.
Should I ask my father? Ngumiwi ako sa naisip ko. Alam ni Papa kung ano
ang dahilan para magustuhan kong magtrabaho sa mga Samonte, and he'd
definitely stop me from the very start.
"How about Samonte's friends? May kilala ba kayong malapit sa magkapatid
na iyon?" tanong ni Rica.
"You mean I should befriend Samonte's friends and ask for them to
recommend me?"
"Bingo." Rica and Lexie answered in unison.
"Olbes? Pero alam nilang nasa panig ako ng mga Arellano, at sino sa mga
Olbes ang lalapitan ko? Autumn's not around, nasa ibang bansa na iyon.
Yes, she supported me to fight against Samonte's business kahit malapit
siya sa mga ito, but to bother her again? Hindi biro ang pinagdadaanan
niya ngayon."
"Duh? Not the Olbes, ang magkapatid na De Mesa. Malapit din sa kanila ang
mga Samonte." Rica enlightened me.
I snapped my fingers.
"You mean, Nash and Kairo?"
"Bingo!"
**
Simula nang nag-usap kami ng plano ng mga kaibigan ko, hindi ko maiwasang
hindi mag-isip ng sunod na hakbang kahit nasa loob na ako ng campus.
"Ashanti, hindi kita maihahatid ngayong araw."
"Nah, it's okay. Hindi mo naman ako kailangang ihatid lagi, Leiden."
"Huh? Nanliligaw ako."
I snapped to my senses, and my eyes widened in front of him. "Seryoso ka
ba?"
"Oo."
Hindi ako makapagsalita, nag-iwas ako ng tingin sa kanya at nagpatuloy
ako sa paglalakad. Handa na ba akong magpaligaw?
What if this one is another Langston Samonte na pa-charming lang sa una?
Tapos may kulang na turnilyo rin pala?
"I am not yet ready, Leiden." I almost whispered.
"Alright, maybe when you're ready."
Malapit na kaming dalawa sa may gate ng campus nang mapansin ko ang
lalaking nakatayo rito na may hawak na bola.
Ngumisi ito at pinaikot sa kanyang hintuturo ang kanyang bola nang makita
si Leiden.
"Man, I've been dying to beat you again."
Bukod kay Dash Anthony Belo, si Kairo Lei De Mesa rin ang isa sa
pinakakilalang player ng basketball dito sa St. Luciana o maging sa buong
Enamel. It was a big news, when we heard his comeback.
Kung iisipin halos sa magkasunod na taon lang ang pagbabalik nila ng mga
Samonte.
Umakbay si Leiden dito at inagaw niya ang bola. Parang ngayon lang sila
nagkitang dalawa. I assumed; they're going to play basketball.
I need to befriend a De Mesa in order to infiltrate the Samonte. Leiden
must invite me to watch their game, shit, mali yata ang sinabi ko sa
kanya sa panliligaw. But I don't want to give him false hope or
something, sariwa pa ang panloloko sa akin ni Langston, and I don't want
to use him to forget something.
Maybe next time?
I was about to continue my walk when I heard Kairo's question. "You're
not going to introduce me to your girlfriend?"
"Aw, man, she's not my girlfriend. She just dumped me today."
"Aw, bad."
"Yeah, she's bad."
I glared at them, and they grinned at me.
"She's scary, Leiden."
"Yea, a bit. Do you want to watch?"
I was about to decline their invitation when my eyes caught my friends
not far away from us. They're giving me their thumbs up na parang
natutuwa sila na nagawa ko na agad ang una naming plano. But they were
all wrong!
"Come on, ako lang ang walang girlfriend na kasama. Kawawang Arellano na
'ko." Leiden softened his voice that made my decision waver. Seriously?
"Aw, sad." Nang-aasar na sabi ni Kairo.
"Niloloko n'yo ba akong dalawa?"
Hinakawan na ni Leiden ang kamay ko at basta niya na ako hinila papunta
sa sasakyan ni Kairo. I saw how my friends jumped in triumph.
Nasa shotgun seat si Leiden kaya ako lang ang nasa hulihan. They talked
about basketball stuffs, some Kairo's girls which made me smirk, and
other boys' stuffs na parang wala silang kasamang babae.
The car was filled by laughter, and as I listened to them, I noticed that
they had similar characteristics. Mahilig din magbiro si Kairo at madalas
ngumiti katulad ni Leiden, same birds do flock together.
"S-seriously? That's cool!"
"Yeah, hanggang ngayon natatawa pa rin ako. She's an awesome girl, you
know."
"You actually did that? That guy is a literal block of ice, mabuti hindi
sila naghabla." Nawala ang paninitig ko sa bintana, bakit parang pamilyar
na ang pinag-uusapan nila?
"You're close with them, right?" tanong ni Leiden.
"Well, we're close to everyone. Ayaw namin ng gulong pamilya, no offense,
Leiden."
"It's okay."
"Besides, bukod kay Belo, kalaro rin natin ang mga Samonte ngayon." My
eyes widened in surprise.
"W-what?"
"And the Ferells. Ahmed and Triton, I did invite Gilbert, too."
"How about—" di pinatapos ni Kairo si Leiden.
"I didn't invite the Olbes, wala rin naman kasi sila sa Enamel ngayon. At
alam kong hindi magkakaroon ng magandang laro kapag magkakampi o
magkalaban kayo. I'll just invite them next time, kapag kayo naman ni
Gilbert ang wala."
"Good to know." Sabi ni Leiden.
Pansin ko na sumulyap si Leiden sa akin sa rearview mirror, inirapan ko
siya bago ako muling tumanaw sa labas ng bintana.
After few minutes, we arrived at the court. May pa ngang mga estudyante
na hindi na nakapagpalit ng uniform para mapanuod ang mga kilalang lalaki
rito sa Enamel, idagdag pa ang mga Ferell.
Wala yatang teenager dito sa Enamel ang hindi nakakakilala sa kanila.
Taga-Enamel naman kasi talaga sila noon pa man, lumipat lang sila sa
Leviathan sa hindi ko alam na dahilan.
Bumaba na kami sa kotse, sinalubong si Kairo na kapatid niyang si Nash na
kasama na rin si Gilbert Arellano, he arched his brows on me, bago
sumipol at hinarap ang pinsan niya.
I heard Leiden asked for White, sinabi lang ni Gilbert na wala raw sa
mood.
"Let's go, Ashanti."
"Susunod na 'ko, bibili lang ako ng tubig."
"For me?"
"Eh?"
He prodded his lips before turning his back on me. "Sunod ka, ah?"
"Yes..."
Tumalikod na rin ang mga kasamahan niya sa akin at naiwan ako sa
kinatatayuan ko. Kinurot ko ang kamay ko para alisin ang mga mata kong
nakahabol sa likuran ni Leiden.
I shouldn't give him more attention. No to romantic things right now,
Ashanti. You're up to pulverize the Samontes, saka ka na lumandi.
Initially, my plan was to leave Leiden alone and go home. Hindi talaga
ako bibili ng tubig, wala akong hilig manuod ng basketball, at ayoko pang
makita ang mga Samonte. And I could ask Kairo's help without Leiden's
presence.
Pero hindi ko malaman kung bakit nakikita ko ang sarili kong bumibili ng
tubig. My grip tightened against the bottle, as I remembered how Leiden
smiled at me. Pero sa tuwing naiisip ko ang ngiti ni Leiden, pilit
nagsusumiksik ang mukha ni Langston, he was as kind and warm as him, ito
na naman ba ako? Isang marupok na babae?
No matter how I tried to deny it, may gusto akong malaman tungkol sa
kanya at sa mga sinabi niya sa akin, about the snowman and those winter
days.
Pero natatakot na ako...
Maybe this attention was part of my desperation, he was right, I always
tend to compete with my sisters. I subconsciously seek for someone's with
great name and status to prove something... na siya palang ayaw ko.
I came back to my senses when I heard a cry, I looked around to see what
happened until I saw a crying girl.
Hindi ako mahilig sa bata, I am not even friendly, pero naglakad ako
patungo sa kanya. For some reason, napatunayan ko na may pakielam pa pala
ako sa paligid ko.
"Hey, what happened?"
Ngayon ko napansin na hindi lang pala isa, may limang bata na nakapalibot
sa batang umiiyak. They're all trying to calm her, pero walang
nangyayari.
"What is wrong? Bakit siya umiiyak?" sabay-sabay nilang itinuro ang puno
na siyang nasa harapan namin.
I saw a balloon with a very strange design. Is that Queen Elsa from
Frozen? Such a famous character.
"Sobrang taas niya, h-hindi ko na siya maabot..." humihikbing sabi ng
batang babae.
Sumabit ang lobo sa sanga ng puno, kahit ako ay hindi ko rin ito maabot.
Should I climb up? Pero naka-uniporme ako. But I had my cycling shorts,
at mga bata naman iyong manunuod sa ibaba kung sakaling umakyat ako.
Tipid akong lumingon sa paligid, lahat naman ng mga tao ay abala ang ilan
pa nga ay halos mag-unahan na sa court, no one will notice an adventurous
girl who would try to be a heroic in front of these kids.
I shrugged my shoulders. Hinubad ko na ang blazer ng uniform ko at
binigay ko sa batang babae.
"I'll get it, kaya huwag ka nang umiyak."
"You'll climb up?"
"Yes."
Sa aming magkakapatid, lagi na lang akong sinasabihan na kakaiba. My oh
so wonderful sisters were known for being feminine, princess-like, beauty
queens at kung anu-ano pa. Sa katunayan, halos sila iyong mga candidate
sa iba't-ibang pageant sa university at tanging si Ashanti lang ang
hindi. Who would look at me as a princess? Na sa halip na suklay at
salamin ang hawakan ay gulong, plais screwdriver, wrench at duct tape ang
hawak para mag-ayos ng bisekleta?
No one ever looked at me as a girl. May pumansin nga na isa, maluwag pala
ang turnilyo. Masisisi ko ba ang sarili ko kung mahirapan na rin akong
paniwalaan si Leiden?
Nagsimula na akong umakyat, nagsigawan ang mga bata para i-cheer ako,
umiling lang ako at nagpatuloy. Hindi naman ako nahirapan umakyat dahil
sanay na rin ako, nang maabot ko na ang tali, lumawak ang ngisi ko at
tumingin ako sa ibaba.
I waved it in front of the kids.
"Ang galing!"
"Si Ate parang monkey!" ngumiwi ako sa narinig ko.
"Para siyang boy, ang galing niya mag-climb, naabot niya si Queen Elsa!"
Nagsimula akong magsisi na tinulungan ko ang mga batang iyon,
napabuntong-hininga na ako.
I was about to climb down, when I felt someone was watching me. I
narrowed my eyes to look around, and suddenly had an urge to bit my lower
lip when I saw someone.
Wala na sa nagtitinda ng mineral water ang mata niya, he's actually
watching me not so far from the tree with his knitted brows.
Keaton Samonte wearing his damn blue jersey.
Shit na palay!
I panicked, and it made me lose my damn control. I was out of balance!
Mahuhulog ako!
"Mahuhulog si Ate!"
Nagsigawan na ang mga bata, hindi dahil sa excitement kundi sa takot. Ang
lakas na kabog ng dibdib ko at mariin ang pagkakapikit ng mga mata ko,
nakakakapit ang isang kamay ko sa sanga ng puno habang hawak ko pa rin
ang lobo, pero ramdam kong unti-unti nang bibitaw ang kamay kong nasa
sanga, mahuhulog na akong tuluyan.
Mataas ang babagsakan ko!
I suddenly wished that I was a literal monkey, para magawan ko ito ng
paraan. I was still struggling in pain, sweat and nervousness when I
heard footsteps.
Ilang mura na nabulong ko sa sarili ko nang si Keaton Samonte iyon. He
had the audacity to looked calm, cool and composed, na parang wala siyang
nakikitang babaeng mahuhulog mula sa puno.
His footsteps were slow, hands were inside his pockets, and he glanced up
lazily, na parang naabala pa siya.
"Go away!" I shouted.
"Hmm...?" he spread his arms like he was going to catch me in his laziest
way.
"I said, go away!" nagpapatakan na ang pawis ko.
"Ate, sasambutin ka na ni Kuya..."
"Go away! Go away, Samonte!"
Bigla kong naalala ang una naming pagkikita ni Langston, I tried to push
him away but he did stay and helped me. But Keaton's different, nawala
ang pagkakalahad ng braso niya at ibinulsa niya na ulit ito.
Saktong pagtalikod niya ay bumigay na ang kamay kong nakahawak sa sanga,
hinintay kong masaktan ako, but all I felt was a fast breathing, and arms
shaking around me.
And when I tried to open my eyes, I was welcomed by a cold stare.
"What a reckless girl..."

Chapter 6
Green or Blue
"Put me down, Samonte!"
Madali siyang kausap dahil bigla niya akong binitawan sa lupa. What the
hell?
Sabay-sabay napangiwi ang mga batang nakapalibot sa amin nang makita nila
ang pagbagsak ko. Of course! Masakit iyon.
"S-seriously?!"
Hindi na ako pinansin ni Samonte, lumapit siya sa batang umiiyak kanina
at inabot niya ang lobo na akala ko ay hawak ko pa. He snatched it from
me!
"T-thank you po, Kuya!" masiglang sabi sa kanya ng bata na parang
nakalimutan na ang ginawa ko.
Excuse me? Ako iyong umakyat sa puno at kumuha!
"No problem." He said proudly.
My eyes widened in front of him. Ang kapag ng mukha niya! "T-teka, ako
ang—"
Hindi na ako hinintay ng mga bata sa sasabihin ko dahil nagtakbuhan na
sila papalayo sa amin ni Samonte.
Nanatili siyang nakatayo at nakapamulsa habang habol ang tanaw niya sa
mga bata.
"Y-you!"
He lazily turned his gaze on me. Inilabas niya ang kanang kamay niya mula
sa kanyang bulsa at tipid niyang itinuro ang kanyang sarili.
"Me?"
Pakiramdam ko ay lalong uminit ang ulo ko sa galawan niyang nakakaasar.
Iyon bang parang tamad na tamad siyang makipag-usap sa tao? Halos
sabunutan ko na ang sarili ko.
I had this urge to beat him! Sabunutan o kaya sipain sa tuhod. Isa siyang
malaking pang-asar!
Marahas akong tumayo at taas noo kong sinalubong ang kanyang malamig na
mga mata. Ganito ba lagi ang mata nito?
His eyes were always impassive. Expressionless, dull... ano pa ba? Parang
laging ang layo ng nararating at kung may marating man siguro sa lugar na
malamig, sobrang lamig.
Hindi na ako nagsalita pa sa kanya, nagsimula na akong maglakad para
lampasan siya. Kahit masakit ang pagkakabagsak ko ginawa ko ang lahat
para makapaglakad ako nang maayos.
When I was about to reach the gym, I heard another Samonte's voice.
"Kuya, wait!"
Nagpatuloy na akong pumasok at hindi pinansin ang magkapatid. Eksaktong
pagpasok ko palabas si Leiden.
"There you are! Akala ko ay tinakbuhan mo na 'ko." I rolled my eyes.
"Where's my water?"
Napamura ako sa aking isipan, nakalimutan ko na. Nang makita ni Leiden na
wala akong masabi ngumisi lang siya sa akin.
"It's okay."
Dinala ako ni Leiden sa bleachers na puro mga pinsan niyang babae ang
nando'n. They smiled at me, kaya ngumiti rin ako sa kanila. Kilala ang
mga babaeng Arellano sa pagiging bitchesa nila, kaya sinubukan kong
makisama sa kanila.
I was not trained to fight in a usual female fight. Iyong burn, toasted,
apply cold water to the burned area na lagi kong naririnig sa kaartehan
ng mga kapatid ko.
Basta nagpanting ang tenga ko, paduduguin ko ang nguso niya. Reckless
girl...
Ngumuso ako sa sinabi ni Samonte, a lot of people would say that I was
the reckless La Rosa of all, but remove the word girl.
"Ang gusto talaga ni Leiden sa babae iyong mga athletic type, noh?" rinig
kong sabi ng isa sa pinsan niya. Nagpa-plantsa pa yata siya ng buhok
manunuod lang ng basketball.
"Yeah, I noticed. Ano'ng sports mo?" tanong ng ikalawang Arellano.
Kung hindi ako nagkakamali ay sikat ang dalawang ito sa campus, iyon nga
lang hindi ako mahilig kumilala ng tao.
"I'm a cyclist, and few ball games. Hindi lang basketball." Sagot ko.
"Halata naman sa katawan mo. Ang tangkad mo rin." Kumento ng nagpa-
plantsa ng buhok.
I awkwardly smiled. Sa aming magkakapatid ako iyong pinakamatangkad (5'9
½), pinakamaitim(morena nga), payat at oo na maliit ang dibdib ko. Isa na
akong kawayan! Oo na!
I was not really a fan of physical appearance chitchat kaartehan. Nakaka-
bitter, oo na! These ladies could freely act as a princess, syempre hindi
sila matatangkad, they're cute and well... they're all so ladylike.
Kapag umakto ako ng gano'n baka biglang tumindig ang balahibo ng kaharap
ko. Sila na ang mga babaeng babae!
"So... kayo na ba ni Leiden?"
Agad akong umiling sa dalawang babae. "N-no... we're just friends."
They both giggled, cute way. Iyong namumula ang pisngi? Asar.
Sa court na ako nagbigay ng atensyon, dahil malapit sa entrance iyong
pwesto namin madaling marinig iyong usapan ng mga pumapasok.
"Your arms are trembling, what happened? Makakalaro ka ba?" My brows
automatically knitted. Kilala ko ang boses na iyon, si Langston.
Nakumpirma nga iyon nang makita ko ang magkapatid na Samonte. Nakapamulsa
iyong panganay habang si Langston naman ay kinakausap siya.
I was about to disregard them when Langston's words daunted on me.
Hinanap ng aking mata ang likuran ni Samonte, hindi ko man makita ang
literal na pangangatal ng braso niya dahil sa layo ng distansya namin,
ang marinig iyon mula kay Langston ay kumpirmasyon na ako ang dahilan
kung bakit nagkaproblema ang braso ng kapatid niya.
Did I tell him to help me? Kasalanan niya naman, e!
Nagsimula nang maglabasan ang mga maglalaro. Nagsigawan na rin ang mga
manunuod, sino ba naman ang hindi masisiyahan? Iyong sikat na sikat na
mga lalaki rito sa Enamel nasa iisang lugar, isama pa nila iyong mga
Ferell.
Belo, Triton, Ahmed, Kairo, Nash, Langston, Keaton, Leiden, Gilbert,
Troy, Nero, Owen at Aldus. Kung tutuusin kulang pa sila, wala pa ang mga
Olbes at si Villegas.
"Ang pogi n'yo po!" sigaw ng isang babae.
Hindi na ako nagulat nang makarinig ako ng pustahan sa likuran, iyong mga
dakilang tambay ng mga Enamel. I suddenly had an urge to place my bet.
Ang unang grupo ang first five ay sina Ahmed, Langston, Keaton, Nash at
Owen.
Ikalawang grupo naman ay sina, Belo, Kairo, Leiden, Troy at Triton.
Bangko muna sina Nero, Gilbert at Aldus.
Mas lalong nagkagulo ang buong court nang humilera na ang mga players.
Halos mahilo ako sa tindi ng sigawan ng mga babae. Match ang laban.
Sa unang grupo ang kilala kong magaling talaga ay si Nash at Owen, minsan
ay napanuod ko na rin si Ahmed, hindi rin naman siya basta player. Hindi
ko lang alam iyong dalawang Samonte, baka puro yabang lang.
Sumulyap muli ako sa braso ni Keaton, umirap ako. Bahala siya. Kasalanan
niya.
Habang sa ikalawang grupo naman, magaling talaga si Belo at Kairo. Simula
elementary ay kilala na sila sa basketball, magaling din daw si Leiden
dahil varsity rin sa university niya sa Manila, saglit akong sumulyap sa
dalawang maputi ng pangalawang grupo. Si Troy at Triton, puro pa-gwapo
lang siguro ang dalawang 'to.
Jump ball. Dalawang pinakamatangkad ng grupo ang nagpantay sa isa't-isa.
Si Leiden at Keaton. Nang sandaling pumito na ang referee, madaling
nakuha ni Leiden ang bola at ipinasa niya iyon sa point guard nila na si
Kairo. His teammates were heavily guarded, akala ko ay si Kairo na mismo
ang magda-drive ng bola papasok pero nang makita niya na libre si Troy ay
ipinasa niya na rito.
It was a clear shot, seriously, pero nagyabang pa iyong Ferell dahil ang
humarang sa kanya ay iyong pinsan niyang si Owen. Troy tried to
exhibition to annoy his cousin, pero sa huli naagaw ni Owen at naipasa
kay Langston.
Langston passed it to Ahmed then to Keaton. Wala nang nakaagaw pa kay
Keaton, that why the blue team got the first score.
Sigawan muli ang mga tao na parang hindi lang iyon basta basketball game,
live ba kami sa tv? May mga dalang tambol pa iyong iba.
Galit na galit si Triton kay Troy na tawa lang nang tawa, until his
teammates raised a substitution. Ibinangko na nila si Troy at pinalitan
siya ni Gilbert Arellano.
"Ang gwapo talaga niyang si Troy, noh? Kahit sobrang yabang." Rinig kong
sabi ng isang Arellano.
"Sayang nga lang, iyong si Nero ang laging nasa atin. Suplado naman
masyado."
Mas naging mainit ang laban nang sumunod na oras, halos hindi na malaman
kung sino talaga ang mananalo dahil hindi man lang naglalayo ang score ng
dalawang grupo.
Leiden's group were wearing green jersey. May few minutes break kaya nasa
mga bench silang lahat para uminom ng tubig. Muntik na akong mapatalon sa
kinauupuan ko nang magtama ang mga mata namin ni Leiden habang umiinom
siya ng tubig.
He smiled at me. But what made me blush (kung namumula talaga ang mga
morenang katulad ko) was his cute gesture. He imaginary dribbled a ball,
and he confidently threw the ball to me. Like I was some sort of a ring
or something—
I don't know how to possibly act with his well... pero bago pa man ako
mapahiya agad nakaharang ang isa sa pinsang babae ni Leiden at umakto
iyon na parang siya ang sumambot ng bola para sa akin.
"I got the ball for her, cousin! She's not into basketball daw kasi."
Ibinigay sa akin ng babaeng nagpa-plansta ng buhok ang bola ni Leiden na
gawa sa hangin.
Nagsimulang asarin ng lahat ng players ng green team si Leiden sa ibaba
dahil sa ginawa niyang iyon sa akin.
"Ang dami talagang alam ni Leiden..." I said in whisper.
Nang tumingin ako sa blue team, may ilan sa kanila ang naagaw ang
atensyon, sino ba naman ang hindi? Sobrang ingay talaga ng green team
dahil nando'n si Troy Ferell. Isa pa puro silent type iyong nasa blue
team si Langston at Owen lang ang kilala kong mahilig magsalita sa
kanila.
Nang magtuloy ulit ang laban, umabot ng walong puntos ang lamang ng blue
team at ilang minuto na lang ang natitira. Ilang beses pa akong nakarinig
sa unahan na hindi na raw iyon mahahabol ng green team.
Humataw sa huling minuto ang grupo nila Leiden. Napatayo na ang mga
Arellano sa tabi ko habang walang tigil sa pagcheer sa mga pinsan nila.
Lamang na ng dalawang puntos sila Leiden pero ang bola ay nasa blue team.
Ilang segundo na lang ang natitira, at na kay Keaton ang bola. Everyone
was expecting a three-point shot from him dahil nakaposisyon na siya
roon. I saw triumph from his teammates' faces. Simula nang nagsimula
silang maglaro hindi pa pumapalya ng pagtira si Keaton.
Nakita ko rin kung paano pinilit ng grupo ni Leiden na pigilan si Keaton
sa gagawin niya.
At sa isang iglap biglang natahimik ang buong court, hindi ko na napansin
na napatayo na rin ako.
Until I heard a long whistle from the referee. Bumagsak si Leiden at
Keaton, hindi niya nagawang ihagis ang bola.
"Intentional foul!"
"Madaya!" sigaw ng mga cheerers ng blue team.
Itinaas ni Leiden ang kanyang kamay nang tawagin ang kanyang numero.
Sinubukan ilahad ng ilang green team ang kanilang kamay para alalayan si
Keaton pero hindi niya iyon tinanggap.
"It's part of the game, duh? Strategy." Rinig kong sabi ng pinsan ni
Leiden.
Hindi ako masyadong pamilyar sa basketball rules kaya wala akong mabigay
na kumento.
"Kapag hinayaan niyang ma-shoot iyon ni Keaton at wala nang oras matatalo
sila. Pero kung i-foul iyon ni Leiden, Keaton's will have two free
throws, magtatabla ang score nila. Tuloy ang laban, ma-e-extend ng ilang
minuto."
Nagpatuloy ako sa panunuod ng laban, akala ko ay magagawang i-shoot ni
Keaton ang bola katulad ng inaasahan ng lahat. Pero sa dalawang free
throw ay walang nang pumasok.
Langston called for a substitution, akala ko ay magkakagulo pa dahil
parang ayaw lumabas ni Keaton but Aldus tapped his shoulder, he whispered
something before Keaton nodded.
I saw how a medic tried to approach Keaton Samonte pero tiningnan niya
lang iyon, napaatras ang taong nagmamagandang loob sa kanya at hindi na
sinubukang lumapit sa kanya.
Ilang beses kong sinabi sa sarili ko na wala akong kasalanan, na hindi
ako ang rason kung bakit gano'n ang nangyari sa kanya. It was his fault,
masakit na ang braso niya ay nagpilit pa rin siyang maglaro.
I tried to enjoy the whole game, pero kahit anong gawin ko ay parang
nakokonsensiya ako. Shit!
Leiden's group won the game. Troy Ferell even announced that his cousin's
will treat everyone for the celebration, akala ko ay siya ang manlilibre
dahil siya lang ang kakampi ng nanalo.
"Sama ka." Umakbay sa akin si Leiden na pawis na pawis. "Pinanuod mo
'ko?"
I nodded. "Ang galing."
"Ang tangkad ng girlfriend mo, Leiden." Ngumiti sa akin si Troy Ferell.
Iyong nakakatunaw ng babae. Sorry, sira na ang image niya sa akin. Puro
siya yabang.
"Hi, I'm Troy Ferell. You're so pretty naman." Tumaas ang kilay ni Triton
na nakaakbay sa kanya.
"He said the same words to Euphie. Hi, Ashanti, nakapag-deliver na 'ko ng
tubig sa inyo, 'di ba?" tumango ako.
"The sporty Ashanti. Kayo pala ni Leiden?" sabat ni Belo.
"Aw, manliligaw pa lang siya." Sabi ni Kairo sa isang tabi.
"Hey, stop pestering her." Hinila na ako ni Leiden para maunang maglakad
mula sa kagrupo niya.
Natigil kami sa paglabas nang makarinig kami ng pag-iyak. Hindi ko alam
kung bakit bigla akong kinabahan pero bakit parang pamilyar ang pag-iyak?
Nawala ang tawanan sa grupo nila Leiden at kapwa kami napalingon sa
batang umiiyak.
To my surprise, it was the same girl with her Queen Elsa balloon. Nasa
harap siya ng grupo nila Keaton.
"I'm sorry, Kuya. If 'di mo sinambot si Ate na kumuha ng balloon ko,
hindi mag-hurt ang arms mo. Dapat panalo kayo, e."
"Sinambot?" tanong ni Langston.
Gusto kong tumakbo nang lumingon sa akin ang batang babae. Mabilis niya
akong itinuro na parang isa akong kriminal.
"Si Ate! Siya! Sinambot siya ni kuya, tapos she'll cheer to another
group. Ang bad niya."
Nagsimulang magtawanan ang mga nasa likuran ko, si Leiden lang ang hindi
nagsasalita. Langston was also speechless, while his other teammates were
wearing an intrigue look.
But the tension was quickly diverted by this witty Ferell, and his
absolutely save by the bell words.
"Nagkakasambutan na po! Nagkakasambutan na. Akala ko ay bola lang ang
sinasambot?"

Chapter 7
Employment
Gusto kong tirisin ng buhay ang pahamak na batang iyon. Siya na nga ang
tinulungan ko para kunin ang kanyang lobo, ako pa ang nagmukhang
kontrabida.
And Keaton Samonte didn't even help me! Sadyang hinayaan niya akong
magmukhang masama!
"It's fine." He stiffly said, bago siya umalis at sundan ng kapatid
niyang baliw.
Kaya hindi tuloy ako makakain ng maayos. The Arellano girls were staring
daggers at me na parang isa akong manlolokong girlfriend sa pinsan nilang
si Leiden.
"Kung naglaro talaga ako ng buong quarter, baka tambak pa ang mga iyon."
Troy Ferell blurted out.
Hindi ko mapigilan ang pagngiwi ko. Seryoso ba talaga siya? Baka kung
hinayaan siyang maglaro ng mga kagrupo niya ay hindi na sila manalo.
Umiiling na lamang ang mga kasamahan niya, lalo na si Triton na mukhang
nagsasawa nang makarinig ng yabang ng kaibigan niya. Minsan ay gusto ko
na rin silang dalawang pag-umpugin, alam mo iyong laging inis ang mukha
ni Triton kay Troy? Pero lagi naman silang magkasama. Magkaakbay pa,
they're weird.
"Nag-init talaga ulo ko kanina, buti pinalabas n'yo sa court 'to." Siniko
ni Triton si Troy.
Buong green team ay sumama, akala ko ay si Troy talaga ang manlilibre
pero sa huli ay si Triton na ang naglabas ng kanyang wallet.
They also invited the blue team, hindi naman kasi sila magkakaaway dahil
sa court lang naman sila magkakalaban. But the Samonte brothers declined
the invitation because they already had their schedule after the game,
gano'n din daw si Ahmed habang ang tatlong natitirang Ferell ay hindi na
sumama dahil naba-badtrip daw sila sa mukha ni Troy. Si Nash lang ang
sumama na ngayon ay kausap ni Leiden.
Dinala kami ni Triton sa kilalang kainan sa Enamel, sikat ang lutong
bahay rito at madalas ay dinadayo talaga ng mga taga-malayo. It's a
restaurant na pang-masa.
"Hindi ka pa rin nagbabago, Troy." Tipid na sabi ni Nash.
"Still awesome?"
"Awesome, huh?" natatawang sabi ni Belo.
"Nero's always complaining about you kapag nando'n siya sa mansion." Sabi
naman ni Gilbert.
"Oo nga pala, kumusta na si White?" tanong ni Troy. "Hindi naman kasi
nagku-kwento si Nero."
"Worst." Sagot ni Leiden.
"I was about to ask the same question." Kibit balikat na sabi ni Kairo.
"Anyway! Ano ang gusto n'yo? Mag-order na kayo ng lahat ng gusto n'yo. I
got discount here, sa amin kasi sila kumukuha ng tubig."
Nagtawanan ang lahat sa sinabi ni Triton na puro business ang utak. May
lumapit na sa aming waitress at isa-isa na kaming nagbigay sa kanya ng
order.
Kung kanina iyong mga lalaki ang nangunguna sa usapan, ngayon ay namuno
na ang dalawang babaeng Arellano, kami lang kasing tatlo ang kasamang
babae. Nagsisi talaga akong sumama ako.
"So... what happened? Ano iyong sinambot kanina?" tanong ni Sherill
Arellano, narinig kong iyon ang tawag sa kanya ng mga pinsan niya.
"Narinig n'yo iyong sabi ng bata." Si Leiden ang sumagot.
"Ex mo pala si Langston?" si Melody Arellano naman ang nagsalita.
Seriously? Bakit kung magtanong sila sa akin ay may ginagawa akong
kasalanan?
"Y-yes..."
"Melody, Sherill." Seryosong tinawag ni Leiden ang pangalan ng mga pinsan
niya dahilan kung bakit hindi na nasundan pa ang mga tanong nila.
Tahimik na ako sa buong oras na kumakain kami, kung saan-saan na
nakarating ang usapan nila at maging si Sherill at Melody ay nakakasabay
na rin. Ilang beses akong isinasali ni Leiden pero agad din akong
nawawala sa usapan.
Nagyaya lang lumabas ng eatery si Triton nang sabihin niyang may mga
kakain pa at wala na ang mga iyong uupuan.
Unang nagpaalam si Gilbert Arellano, sumama na sa kanya si Sherill at
Melody na naniningkit pa rin ang mga mata sa akin. Nagpaalam na rin si
Nash at sinabing hindi na sasabay sa kapatid niya, sunod na humiwalay sa
amin si Triton at Troy na nagawa pang kumindat sa akin.
"Sometimes I want to strangle his neck." Bulong ni Leiden.
Ako, si Leiden at Kairo na lang ang natitira. Nagyaya si Leiden na
maglakad na lang muna raw kami sa plaza.
"Am I not third wheeling?"
"No." Halos sabay kaming sumagot ni Leiden.
"Sarap pa rin talaga rito sa Pilipinas. Akala ko ay malaking adjustment
pa ang gagawin namin ni Nash."
"Hindi na kayo babalik sa ibang bansa? I mean, are you going to stay here
for good?" si Leiden.
"Yeah."
"That's good, then."
"Ikaw, Leiden? Where are you going to work? Dito sa Enamel o sa Manila?"
"For now, dito muna ako sa Enamel. Alam n'yo naman na may problema pa sa
—"
"Hey, you don't need to mention it." Tipid na ngumiti si Leiden.
"Ikaw, Ashanti? Ano ang plano mo pagka-graduate? You could model, you
know."
"Huh? Niloloko mo ba ako, Kairo? Model? Tatawanan ka ng mga kapatid ko."
"I'm serious! Right, Leiden?"
Leiden prodded his lips. Hindi siya nakatingin sa akin at diretso lang
ang mga mata niya sa daan.
"Uhm...yeah."
"See? Napipilitan nga lang si Leiden, e. There's no way na mag-model ako,
baka mga kapatid ko pa." I waved my hand in dismissal.
"You mean, the La Rosa beauty queens? No offense, Ashanti. Pero iyong
beauty kasi ng mga kapatid mo ay nakakasawa kapag tinitigan ng matagal.
Yes, they're pretty, no doubt. Basta kapag tumitig ka sa kanila ng
matagal, bigla mo gusto maghanap ng iba." Ngumiwi ako sa mahabang sinabi
ni Kairo.
"Baka ikaw lang ang ganyan? 'Di ka makuntento sa pagtingin ng isang
maganda, gusto mo marami."
He laughed before jabbing Leiden's ribs through his elbow. "Leiden, help
me. Ang hirap i-compliment ni Ashanti."
"Ashanti's pretty but I don't recommend modelling."
"See?" sabi ko kay Kairo.
"You're lying, Leiden."
Akala ko ay may sasabihin pa si Leiden pero inakbayan na niya si Kairo.
"I think we need to do something else, hiwalay na kami, Ashanti. See you
tomorrow?"
"O-okay..." I looked at them awkwardly.
Tinalikuran na nila akong dalawa, nagkibit-balikat ako bago tumalikod din
at maglakad papalayo sa dalawa. Pero nakakailang hakbang pa lang ako ay
narinig kong tinawag ako ni Leiden.
"Ashanti!"
I thought he forgot something, but just like what he'd done at the court.
He playfully held a ball, but this time it wasn't a ball from basketball.
It was a volleyball, na alam niyang masasambot ko. Hindi ko alam kung
bakit kusang gumalaw ang mga kamay ko. I just found myself doing my ball
toss before I made an imaginary spike to return his gesture.
Nagulat din si Leiden sa ginawa ko kaya hindi niya iyon nasagot. In the
end he almost lost his balance, not because my ball hit him but his
friend Kairo kicked his legs.
"Aw, tinamaan ng bola."
Sabay kaming natawa ni Kairo. Pinagtaasan ko ng kilay si Leiden, at bago
ako tumalikod muli sa kanila pinaalala ko ang score namin.
"All one, Arellano."
**
"Any news?" salubong sa akin ng isa sa kasamahan ko na anti-Samonte nang
magkita-kita na naman kami.
I planned not to meet them for a week, pero hindi yata kaya ng konsensiya
ko. Ako ang pinakainaasahan ng lahat para maipasara ang sabungan ng mga
Samonte, pero ito at wala pa rin akong nagagawa.
Paano ba ako makakalapit sa kanila? Sa tuwing nagkukrus ang landas namin
ni Keaton Samonte ay mas lalong nadadagdagan ang galit niya sa akin.
Well, the feeling is mutual!
"I tried to convince my father, sabi niya ay susubukan niya raw akong
ipasok sa hacienda ng mga Samonte ngayong bakasyon. I might see something
there..." pagsisinungaling ko.
Hindi ko gustong mawalan ng pag-asa ang mga kasamahan ko. Ilang taon na
rin kaming pinepeste ng sabungan ng mga Samonte, ngayon pa ba kami susuko
na nagtutulong-tulong na kami?
"How about your record? Hindi ba iyon makikita ng mga Samonte? Sa tingin
mo ay hindi ka pa nila namumukhaan?"
"My father is close with Keaton Samonte." I lied again, hindi ko alam
kung hanggang saan ang samahan nila ni Papa.
But as what I've observed, Keaton trusted my father enough to give him
the power to run his whole cockpit business.
My initial plan was to befriend Kairo or Nash De Mesa para sila na ang
tumulong sa akin na makapasok sa mga Samonte, but after what happened...
Kairo's too close with Leiden, sa totoo lang ay hindi ko na gusto na
nalalaman pa ni Leiden ang mga kilos ko laban sa mga Samonte. He once
told me that I was just motivated to wreck them because of Langston's
idiocy, pero higit doon ang dahilan ko.
Leiden would try to help me, at ayokong mangyari iyon. May problema na
nga siya sa mga Olbes, tapos madadagdagan pa sa mga Samonte kung
magtatangka siyang tulungan ako? Ayokong mangyari iyon. Though, Samontes
loudly announced their support to Olbes family during the last election,
hindi naman nagkaroon ng sobrang laking issue sa pagitan ng pamilya nila.
Kaya wala akong ibang pagpipilian kundi humingi ng tulong kay Papa. How
could I convince him, anyway?
"They will sense trouble."
"J-just trust me." I said, very unsure.
Hindi ko na pinahaba pa ang naging meeting namin sa takot na may itanong
pa sila sa akin at wala na akong maisip na kasinungalingan pa.
Habang pauwi na ako sa bahay, nag-iisip na ako ng pwedeng sabihin kay
Papa. Dapat ay kaming dalawa lang ang magkausap, dahil sa sandaling
marinig na naman ng mga kapatid ko ang sasabihin ko, siguradong kung anu-
ano na naman ang maririnig ko.
Tamang-tama na kakapasok lang ni Papa sa kwarto nila ni Mama, I knocked
twice. Kunot na agad ang noo ni Papa nang makita niya na ako ang kumatok.
"What is it again, my dearest daughter?"
"Pa, na-realize ko na sobrang mali pala talaga iyong ginawa ko sa mga
Samonte." I tried to make my act more realistic. Kunwari ay halos hindi
ako makatingin sa kanyang mga mata.
I made me look so uneasy, fragile and about to breakdown. Na parang
sising-sisi talaga sa kanyang mga nagawa. Kahit sa totoo ay hindi ako
magdadalawang-isip na magwelga ulit sa harap ng sabungan ng mga Samonte.
"Good, akala ko ay paiiralin mo na naman ang katigasan ng ulo mo. I told
you that their family's now helping us, I need to return the favor."
"Pa, pwede kaya akong makabawi sa kanila? K-kasi baka dahil sa akin
magdalawang-isip sa'yo si Keaton Samonte. I made a bad impression,
nasaktan pa siya... do you think it's better if I do something for them?
Nahihiya na kasi ako sa mga nagawa ko." Pasulyap-sulyap ako kay Papa.
Naniningkit ang mga mata niya sa akin habang mas lumalakas ang kabog ng
dibdib ko. Of course, maghihinala pa rin siya sa mga sinasabi ko.
"At ano itong sinasabi mong pagbawi?"
"I could work for them? Tutal naman ay malapit na rin ang summer, I could
repent for my childish sins."
"And you're not planning of doing something crazy again?"
Marahas akong umiling sa kanya. "Of course not, Papa!"
"Kung hindi mo naman gusto ang ideya ko, Papa, hindi ko naman ipipilit. I
just tried to—"
"I'll try, gusto ko rin na matuto ka sa mga ginawa mo. You're not a child
anymore, Ashanti. Dapat ay alam mo na kung ano ang tama at hindi, you
should act as a lady, katulad ng mga kapatid mo."
A lady, huh?
"Opo..."
"Sasabihan kita kapag pumayag si Keaton. Just don't disappoint me this
time, okay?"
I nodded at him.
**
Hindi ako makapaniwala sa sinabi ni Papa, pumayag daw si Keaton Samonte.
He asked for my resume, and today's my interview!
Unang araw lang ng bakasyon ay pinatawag na agad ako. I don't know what
kind of work is waiting for me, but I dressed corporately. Kasi iyon ang
sabi sa akin ng pamilya ko na may iba't-ibang kumento sa posible kong
trabaho.
Sa hacienda kaya nila ako magta-trabaho? Please, huwag sa sabungan.
Maaga pa ako ng kalahating oras ng makarating sa mansion ng mga Samonte.
Sinabi ni Papa sa akin na may malaking opisina raw dito si Keaton Samonte
at dito niya raw isinasagawa ang pag-interview kung kailangan na talaga.
Wala ba siyang HR? Bakit siya ang kailangan mag-interview sa akin?
Ang katulong ang sumalubong sa akin, akala ko ay siya na rin ang
magdadala sa akin sa opisina nang humarang sa amin si Langston. Pinilit
ko ang sarili kong huwag umirap sa kanya.
"Hi, Ashanti," tumingin siya sa katulong. "Ako na Manang ang maghahatid
sa kanya."
Tumango si Manang at iniwan kaming dalawa. "I heard you're planning to
reconcile with my—"
"Yes." I smiled at him, forcefully.
He nodded enthusiastically. "That's nice."
Nagpatuloy kami sa paglalakad hanggang sa makapasok na kami ng magarang
masyon nila. Hindi ito ang unang beses na nakapasok ako sa loob ng
mansyon ng mga Samonte, pero hanggang ngayon ay humahanga pa rin ako.
Nanatili akong nakasunod kay Langston, hindi ko kasi siya sinasabayan
maglakad, naiinis lang ako. Akala ko ay magsisimula na kaming umakyat sa
mahaba at elegante nilang hagdan, pero nagulat ako nang bigla siyang
lumingon sa akin.
Not like his usual self, Langston's face right now was too different. Not
the light hearted, the innocent, the smiling idiot, and any other
annoying expression I'd used to admire.
"Ashanti, about our relationship... I just want to tell you that--" he
was cut off.
Kapwa kami napatingin sa itaas, sa pinanggalingan ng boses, sa dulo ng
mahaba at magarang hagdanan.
And there...with his icy cold face, Keaton Samonte. Wearing his blue long
sleeves, black slacks, and smart eyeglass.
"I don't tolerate flirtation under my employment, La Rosa."

Chapter 8
Secretary
"I don't tolerate flirtation under my employment, La Rosa."
I stopped myself from raising my brows. Flirtation? Wow. Naghahaplusan at
nagkikindatan ba kami rito ni Langston?
Hired na ba ako? Hired na? Under his employment, huh?
I had this urge to back out, to step outside this place and curse these
brothers to hell. Pakiramdam ko ay pinagti-tripan lang nila akong dalawa.
At the very first place, why would you give someone a chance to enter
inside your territory if that someone had a sort... well... a grudge on
you?
Nag-umpisa lang naman ako ng pagwe-welga sa harap ng malaking negosyo
nila. Keaton Samonte's not too dumb to just let me do what I want, he's
playing fire!
The Samonte brothers were up to something! Maybe they're going to use me
against their haters? That's not possible, kilala lang naman nila ako
bilang lider ng mga nagwe-welga sa kanila.
And Keaton Samonte as being the wicked man, would never sit down while
watching his enemy, of course he would to something to stop me, and
giving me this opportunity would make him aware of my plans.
Hindi ko alam kung ilang segundo ba ako nakatitig nang mariin kay Keaton
Samonte na nakakrus ang mga braso habang nakatanaw sa akin. Gusto ko na
siyang sagutin at isabotahe ang dapat gagawin ko.
But I should play with this bait.
"Well?"
Mahulog ka sana sa hagdan.
"Very well, Sir." I smiled at him before glancing at Langston. "If you
may excuse me, Sir."
Umirap ako kay Langston na umawang ang bibig sa akin, tumalikod naman si
Keaton Samonte kaya nagmadali na akong umakyat sa hagdan para sundan
siya.
Sa bawat hakbang ko sa mataas nilang hagdan, ilang mura na ang nausal ko
sa isip ko. I was wearing killer heels! My damn sisters forcefully
dressed me up na malayo sa gusto ko. I preferred slacks, but here I was
suffering with this pencil cut skirt.
I tried to complain, but my father insisted. Kaya wala akong nagawa,
dahil kung sa umpisa palang daw ay hindi na ako sumusunod sa tama, ano pa
ang gagawin ko sa sandaling si Keaton Samonte na ang may ipagawa sa akin?
Shit.
Not like I would stay here for long...
I was in the middle of brainstorming my most possible struggles for the
rest of my summer vacation, when I suddenly hit something... or should I
say my future boss.
Shit again.
Lumingon siya sa akin na nakakunot ang noo.
"S-sorry." I awkwardly said.
But the audacity of this icy face! Pinagpagan lang naman niya sa mismong
harapan ko ang balikat niya na nabangga ng mukha ko. Wow!
Kumuyom ang dalawa kong kamao, pero bago pa man naputol ang pisi ko
tinalikuran niya akong muli para buksan ang pinto.
I hesitantly stepped inside his office, it's basically a close room with
just the two of us. There's a lot of possibility that might happen
inside, at wala akong pagkakataong tumakbo kung may ibang mangyari.
I hastily scanned the room for a protection if anything happens, no
weapons found. Might ask the help of my killer heels.
Ingay ng pagsasarado ng pintuan ang namayani sa loob ng opisina.
"Sit."
Prenteng umupo si Keaton Samonte sa kanyang lamesa, hindi siya nakatingin
sa akin kundi sa pamilyar na papel na parang tamad na tamad pang bigyan
ng atensyon. My resume.
Kung kanina ay matinding inis at galit ang nararamdaman ko, ngayon ay
purong kaba. His office felt like an ice age, and my damn legs were
starting to get wobbly.
I gulped before I took more steps towards him. I sat on my given chair in
front of him. My hands were shaking on my lap as I struggled to look
confident in front of him.
Nasaan na ang tapang mo, Ashanti? This is just an interview!
"Tell me about yourself aside from being a gang leader." He bluntly said.
My fists balled on my lap as I calmed myself down. Did I expect him to be
gentle? He was hit by a stone, I caused ruckus in his business, and I
tried to seduce his brother for money.
"Before we go further with this interview, Sir, if you would still allow
it, I'd like to apologize for all the trouble. It's a shame for my
father, who you'd given an incomparable trust to have her daughter who--"
I was cut off when he raised his right hand in dismissal.
"Forgiven."
Pinigil ko ang sarili kong hindi siya sigawan. Sinungaling! He's really
up to something.
I was about to at least tell him my qualities, but the jerk just looked
straight into my eyes. "You're hired."
He stood up and formally fixed his unrumpled suit. Niloloko niya ba ako?
Ano ang sense ng interview niyang ito?
"S-seriously? Gano'n na lang? I can tell you my qualities and--" hindi ko
napigilan ang sarili ko. If he's really up to something could he just a
bit discreet for me not to notice?
"No need. I've seen enough. You will start today, and I have a meeting.
You'll be my new secretary."
My mouth hung open. His secretary! That means... lagi ko siyang
makakasama. Shit.
He looked at his wristwatch. "Let's go."
Hindi na ako nakapagsalita nang magsimula na naman siyang maglakad nang
mabilis palabas ng kanyang opisina. I quickly followed his steps, we were
on the foot of the stairs when Langston showed his innocent yet annoying
face.
"So...?" he titled his head to look at me from his brother's back.
"I'll be late tonight. Ms La Rosa is my new secretary."
"K-kuya!" Langston's voice was almost complaining. Too bad, I won't fall
again. Pag-umpugin ko lang silang dalawang magkapatid.
Hindi sumagot si Keaton dahil naglakad na ulit siya. Susunod na sana ako
nang biglang may humawak sa kamay ko.
"Ashanti... can we talk? I'm really---"
"Ms La Rosa!" my boss called.
I pulled my hands away from Langston. "Don't bother me, ex..."
His face was expressionless, not that I care.
May naghihintay ng driver sa itim nilang Lancer, sumakay si Keaton sa
likuran kaya bilang secretary dapat umupo ako sa unahan? And I don't
really want to sit with him.
Nasa biyahe na kami nang magsalita si Keaton sa mga gagawin ko.
"You will read all my emails and reply to them, fix my schedules, remind
me of my important meetings, familiarize my files, receive my calls, and
other basic secretarial tasks."
I tried to look enthusiastic. Kahit nagsisimula na akong tanungin ang
sarili ko kung ano ba 'tong pinasok ko.
"Sometimes I'll need you on weekends, don't worry I'll double your pay."
May iba pang pinaliwanag sa akin si Mr Samonte at pinilit ko ang sarili
kong intindihin ang lahat.
"Questions?"
"Nothing, Sir."
Isa lang ang inaasahan kong meeting pero halos sumuko na ako nang apat na
sunod-sunod pala iyon.
I wanted to resign immediately after that exhausting meetings.
"Sit at the back." Muntik na akong mapatalon kahit sobrang sumasakit na
ang paa ko nang marinig ko ang sinabi ng boss ko.
Because I've been trying to be a very effective employee, sumunod na lang
ako. Isa pa, baka sa unahan siya uupo. But then, he sat beside me.
He mentioned a certain restaurant.
"A-another meeting, Sir?"
"We will eat."
Muntik ko nang maalala na hindi man lang kami nagtanghalian, ano ba ang
oras na? May plano yata siyang patayin ako sa gutom.
Isinandal ko na ang sarili ko sa upuan habang nakatanaw ako sa bintana. I
was tired and lost, kung titingnan maganda na ang katayuan niya, bakit
kailangan niya pang panindigan ang sabungan na iyon?
He has a good image, a young bachelor with an empire. Hindi niya ba
naisip na nakakasira sa imahe niya ang sabungang iyon?
I had this feeling na hindi rin ako tatagal sa trabahong ito. Keaton
Samonte is too workaholic, kaya hindi na ako nagtataka kung bakit wala
siyang secretary ngayon. He could kill his secretary, isa araw palang ako
parang bibigay na ang katawan ko.
Yes, I was just sitting and listening in the entire time, but it was
still exhausting.
I should stop this childish plan, and get straight to the point.
"I know that you're not dumb, Mr Samonte." Hindi siya sumagot.
"I came here with the same reason."
"My brother."
Marahas akong lumingon sa kanya. "It's not your brother! Your business!
Wala na akong pake sa kapatid mo! Gusto kong ipasara mo iyon. Maraming
pamilya sa loob ng Enamel at sa karatig bayan ang nagkakaproblema dahil
sa negosyo mo!"
"I never heard anything from the local government."
"Of course, binibigyan mo sila ng katas!"
His mouth twitched with amusement. "Ano'ng katas?"
Suminghap ako sa sagot niya sa akin. I even saw how the driver glanced at
the rearview mirror.
Ito na naman siya! He's taking my words differently, the way he did with
my word palay.
"Convince me, then. Do something that will make me stop the operation of
that business."
"H-how?" he shrugged his shoulders.
"That's your problem, Miss La Rosa."
Nakarating kami sa isa sa kilalang restaurant dito sa Enamel. Mas lalo
akong nakaramdam ng gutom nang maamoy ko ang masasarap na luto nila.
Keaton Samonte ordered for us, hindi ko alam kung saan ako titingin kasi
magkaharapan kami at hindi man lang siya nagsasalita. Tama ang iniisip ko
umpisa pa lamang, he's aware of my plan but he let me.
The annoying part? He looked overly confident, and he's not even
threatened na baka bigla ko siyang isabotahe habang sekretarya niya ako.
It was like his hands were ready on my neck if I did something wrong.
Parang hinahayaan niya lang akong mag-isip na ikasasakit ng ulo ko,
habang siya pa-chill lang. Habang naghihintay kami ng pagkain, the waiter
went on our table to give us our wine.
Nang inalok ako, umiling agad ako. "Juice na lang."
Ramdam ko ang titig sa akin ni Keaton Samonte habang sumisipsip ako ng
orange juice. How should I start a conversation with him?
"So... what happened to your previous secretary? Pang ilan na ako?" I
secretly praised myself for starting a good question.
Sinumulan ko ulit sumipsip ng juice nang marinig ko ang sagot niya na
muntik nang makapagpasamid sa akin.
"Pregnant. You're the fifth secretary."
"Oh..."
Hindi naman siya ang nakabuntis kaya nakipag-break sa kanya si Autumn
Olbes?
"How about the others? The first, second and third?"
"They got pregnant."
"Oh..."
"I am not the father, if you're thinking of anything else."
"No way." Mariin akong umiling sa kanya.
"Good."
Namatay ulit ang usapan, gusto ko na lang gamitin ang phone ko habang
naghihintay ng pagkain pero hindi naman yata tama iyon.
It's too hard to make a conversation with the person you once assaulted.
Hindi man ako ang bumato sa kanya, isa pa rin ako sa malaking rason kung
bakit nangyari iyon.
Besides, hindi naman basta mawawala iyong inis ko sa kanya at sa ginawa
ng kapatid niya sa akin. But just what I've told him, it wasn't all about
the hatred they inflicted on me that moment they made me fool of myself.
Mas mahalaga ngayon ang pangako ko sa kapwa ko kabataan na hindi maganda
ang tingin sa kanilang sabungan. I should do something about it.
Keaton Samonte proposed a fair deal instead of my initial plan
(infiltrate and sabotage). Ang kailangan ko lang gawin ay kumbinsihin
siyang ipasara ang sabungan.
But how could I possibly do that?
Nang dumating na ang pagkain, bigla kong nakalimutan ang lahat ng naiisip
ko at hinayaan ang sarili kong mas bigyan ng atensyon ang kumakalam kong
sikmura.
We ate silently, hanggang sa mapansin kong tapos nang kumain si Keaton
Samonte. He staring at me again.
"Y-yes?" I asked him awkwardly.
"Nothing."
I don't have time to entertain his thoughts, ibinalik ko ang atensyon ko
sa pagkain hanggang sa mabusog ko.
Malawak na ang ngiti ko sa labi nang mabura ang gutom ko. While Keaton
Samonte's still watching me with his cold emotionless eyes.
Huminga ako nang malalim, kanina ko pa itong gustong itanong sa kanya at
hindi ako makakatulog mamaya kung hindi ko ito magagawang sabihin sa
kanya.
"Tell me... why? You could have hire someone better, hindi katulad
kong... well... you know what I mean."
Hindi muna siya sumagot sa akin. He called the waiter and asked for the
bill. Nang maiwan na lang kaming dalawa, muli siyang humarap sa akin.
"Hmm... I find you amusing, Miss La Rosa."

Chapter 9
Meetings
Amusing, huh?
Maniniwala na sana ako sa kanya, pero hindi ko pa nakakalimutan ang mga
salitaan ng kapatid niyang si Langston.
Those sweet words that made me believe that he was really my prince.
Mga paandar nitong magkapatid na ito, ang sarap talaga nilang pag-
untugin.
I faked my laughter. "Ikaw naman, boss... ano naman ang amusing sa akin
bukod sa pagiging gang leader?" I said trying to add humor.
His lips curved. It should be sir not boss, but I'd already decided to
call him that.
Ang boss kong lamig.
Hindi siya sumagot sa akin at hinintay niya na akong matapos kumain. Nang
makabalik kami sa kanilang mansyon, sumalubong sa amin si Langston.
"Overtime for the first day?" he asked his brother after glancing at me.
"You may go, Ms La Rosa."
"Oh, thanks, boss."
"I will expect you tomorrow."
I smiled at them. "Sure."
At tumalikod akong umiirap sa kanilang dalawa.
***
The first few weeks of being Keaton Samote's secretary was really a
living hell. His non-stop meetings all day was draining my whole system,
his consistent icy face, and his few words were all killing me.
Idagdag pa na hindi yata siya nagugutom, kaya natuto na akong magdala ng
biscuit sa bag ko na siyang kinakain ko kapag nauuna ako sa kotse niya
habang may kausap pa siyang mga businessman.
I glanced outside his car's window, may kausap pa rin siyang lalaki kaya
inabala ko muna ang sarili ko sa phone ko. I got a message from Leiden
and Farrah, our youth council president. According to her message, we
will be having a meeting for a certain fund raising, and our attendance
is a must. Lalo na't summer naman daw at walang mga pasok.
Hindi muna ako nagreply kay Farrah, I tried to file for a leave once,
pero hindi ako pinayagan ng boss kong lamig. Isa pa, he had a connection
with my father, kahit magsinungaling ako sa kanya na nagkasakit ako kahit
hindi naman pala, ako lang ang mapapahamak. Siya lang naman ang
kinakampihan ng sarili kong ama.
Nang buksan ko naman ng message ni Leiden, ako na ang nahiyang mag-reply
sa kanya, ilang beses na niya akong niyayang lumabas pero masyado puno
ang schedule ni Samonteng lamig kaya hindi ko mapagbigyan si Leiden.
He did even tell me that his invitation was a friendly date, kung
naiilang na raw ako sa kanya. Yes, I was annoyed with Leiden before, but
after being with him for quite some time, hindi naman pala siya kamoteng
hilaw.
He's cool. Isama pa ang bestfriend niyang si Kairo na parang corny ang
mga jokes.
Sumakay na ang boss kong si Samonteng lamig habang may kausap sa kanyang
telepono, pinatakbo na ni Kuyang driver ang sasakyan, hapon na at wala na
akong natatandaang susunod na meeting, nakahinga na ako ng maluwag.
Sa wakas makakauwi na ako.
Hinihintay ko na lamang matapos ang pakikipag-usap ni Samonte sa telepono
para sabihin na ibaba na lang ako sa may 7 -eleven nang unahan niya ako.
"By the way, Miss La Rosa, I need your presence tonight. We have an
immediate meeting and—" umawang ang bibig ko sa sinabi niya.
Sobra na! Puro overtime na ako! Kulang na ako sa tulog at kain!
Isusumbong ko na ang intsik na 'to sa DOLE!
"But boss---" he held his hand on air before he went back on his call.
My shoulders dropped. Bakit hindi ko magawang makatanggi sa kanya? Dahil
pagagalitan ako ni Papa at mangangatwiran na naman siya na wala naman daw
akong ginagawa sa bahay.
Nanlulumo akong bumaba sa sasakyan nang makarating kami sa mansyon nila,
as usual, sumasalubong sa amin ang kapatid niyang si Langston or si Kalas
(turnilyong kalas).
Minsan napapaisip ako kung paano nga ba ako nahulog sa kanya. Langston
Samonte seemed so unreal, siya iyong tipo na parang naka-default o naka-
program na. Well, pareho naman sila ni Keaton, iyong isa hindi ngumingiti
habang ito namang isa laging nakangiti.
"Overtime?"
Tumango ako sa kanya. Sinabayan niya akong maglakad habang nauna na sa
amin si Keaton na mga salitang konektado lang sa negosyo ang kayang
sabihin.
"Ba't ganyan ang kapatid mo? Hindi ba iyan nagugutom?" ngiwing tanong ko,
ramdam ko ang pagkalam ng sikmura ko.
"Just remind him."
"Really?"
How could I possibly do that? Pwede lang akong magsalita kapag tinanong
niya.
"I'll tell the maids to prepare the dinner." Langston winked at me.
"Wow, thanks!"
"Of course, everything for my ex." I rolled my eyes.
Habang tumatagal nagsisimula na rin mawala ang pagka-bitter ko kay
Langston, lalo na sa tuwing may nababalitaan akong may inalok na naman
siya ng kasal at mahal na mahal niya raw, then it would end as a fake
news. I just realized na marami naman pala kaming naloko. I'll just cheer
for them if they will plan something against Langston.
Sumunod na ako sa opisina ni Samonteng lamig, nakaupo na siya sa lamesa
niya habang nakaharap sa kanyang laptop. Naupo naman ako sa aking laging
pwesto, I opened my notebook, hold my pen and ready myself to jut
something down if he suddenly showered his non-stop business words. Sa
katunayan, ilang beses niya pa akong pinagalitan sa tuwing kulang iyong
mga nasusulat ko.
Sumandal na ako sa aking upuan habang pinagmamasdan si Samonteng lamig,
at wala sa sarili kong pinaglaruan ang di-pindot kong ballpen.
Bakit wala yata siyang eyebags? May skin routine ba siya? Iyong mata niya
sobrang naniningkit habang may binabasa sa kanyang laptop. Gusto ko nang
palakpakan ang sarili ko, hindi ko akalain na sa kabila ng mala-yelong
mukha ng boss ko, nakatagal ako ng isang Linggo.
I continued clicking my ballpen's tip on the lower part of my lips, when
I suddenly got his attention. I immediately averted my eyes away from
him, and pretended to stare at my notepad.
"Miss La Rosa, stop that."
I shakily answered his gaze, "W-what, boss?"
"Stop. That."
"Nagbabasa lang po ako ng notes."
"Not that. Your ballpen, stop that." Itinigil ko ang paglalaro sa ballpen
ko.
"This?" tipid kong iniharap sa kanya ang hawak kong ballpen.
"Yes. It's noisy, I can't concentrate."
Tumango na lamang ako, kalahating oras din ang hinintay ko bago magsimula
ang video conference. Nasa tabi niya ako habang nakikinig ng kanilang
usapan at isinusulat ang naririnig kong importante, nang matapos ang
meeting kulang na lang ay tumalon ako sa tuwa.
The door opened, Langston's bright smile greeted us with awesome news,
handa na raw ang pagkain sa baba. Sino ba naman ako para magpakipot pa?
Gutom na talaga ako. So I embraced the awkward scene for the foods.
Nasa puno ng lamesa si Keaton habang magkaharapan naman kami ni Langston.
"How's being my brother's secretary so far?"
Gusto kong ibato kay Langston ang plato, sa dami ng pwedeng itanong iyon
pa. Should I say enjoyable? Baka mabulunan ako sa kinakain ko.
"Good."
"Hmm... really?" Langston asked in humor.
"Are you expecting something else, Langston?" sabat ni Keaton Samonte.
"Nothing, brother."
The dinner lasted with Langston's questions. Tipid lang naman ang sagot
namin ng kapatid niya, siguro dahil wala sa amin ang gusto pang pag-
usapan ang trabaho.
"Kuya, ihahatid ko na si Ashanti. Gabi na." Paalam ni Langston kay Keaton
na paakyat na sa hagdan.
"Mang Rolly, will drive her home. We need to talk, Langston."
"Oh, okay."
**
Akala ko ay maganda na ang magiging umaga ko, pero nang magmulat ako sa
salubungin ng mukha ng mga kapatid kong sobrang gaganda, nasira ang umaga
ko.
"What?" agad kong sabi pag-upo ko sa kama.
"If you failed your attempt to the young Samonte, make it sure this
time."
"Seriously? Ano na naman ba kayo? Nagta-trabaho ako ng marangal. At wala
akong interes sa Samonteng lamig na iyon."
Bigla na lang dumamba sa akin ang mga kapatid ko at halos sabay-sabay
nilang niyugyog ang balikat ko na parang isang malaking kasalanan ang mga
sinabi ko.
"Ashanti, ang tagal mong walang bisa sa ating magkakapatid. You should
prove yourself now. Tinutuka ka na, tinutuka ka na ng mga Samonte."
Biglang umikot ang paningin ko nang marinig ang mga salitang iyon.
"Ano ako palay?! Palay?! Bakit ako tutukain!?"
Suminghap si Ate Aliyah at marahas niyang tinakpan ang bibig ni Ate
Ariana na parang may mga salita silang hindi dapat sinabi sa akin.
Naningkit ang mga mata ko at dahan-dahan ko silang pinasadahan ng
masamang titig.
"May hindi ba ako nalalaman dito?"
Agad silang umiling sa akin. Hindi na natuloy ang kung anumang sasabihin
nila dahil nagmadali na silang lumabas ng kwarto ko.
"Seriously? Agang-aga."
Huli ako ng limang minuto nang makarating ako sa mansyon ng mga Samonte,
naka-krus na naman ang mga braso ng boss kong lamig habang tinatapik-
tapik ng isang daliri niya ang kanyang braso.
"Boss—" he cut me off.
"I'll deduct it to your salary. I told you, I am not tolerating
tardiness."
"I'm sor—" pumasok na siya sa sasakyan at malakas niyang ibinagsak. Gusto
ko tuloy biglang pasabugin ang kotse niya.
It was the start of my hellish day, dahil nagsunod-sunod na ang
pagkakamali ko na mas nagpainit ng ulo ni Keaton Samonte.
"Miss La Rosa!" sigaw niya sa akin nang pumasok kami sa isang conference
room na walang tao. It was late when I realized that I'd sent wrong
emails, mali ang schedule na naibigay ko sa mga ka-meeting niya dapat.
"S-sorry, I didn't---"
I thought he's going to hit me, but as I opened eyes to see what
happened, I just found myself locked against his arms and the cold wall
behind me.
"Is this the sabotage? So you're still up to your damn childish act?"
mariin akong umiling sa kanya.
"No... boss..."
Nawala na iyon sa isip ko. I already agreed with his terms, I should
convince him. Ilang beses ko man naisip na pasabugin siya kasama ng kotse
niya, hindi na sumagi sa isip ko na magsabutahe sa trabaho.
"Should I report everything to your father?"
He knew my weakness, my father. I shouldn't let him down, I shouldn't let
my group down, nangako ako sa kanila. I will kill that insanely business
in good way.
Walang sabotahe na magaganap, ginagawa ko ang lahat ng kaya ko sa
trabaho, nagkataon lang na sobrang pagod na 'ko dahil sa schedule niya na
pang-pinetensya!
"This is not a sabotage, Mr Samonte... it was just a human error,
unintentional error." My eyes started to plead on him.
Gusto kong maniwala siya sa akin, gusto kong may magandang mangyari itong
lahat ng paghihirap ko, kung tatanggalin niya ako agad, mauuwi sa wala
ang lahat ng pagtitiyaga ko sa mala-yelo niyang ugali.
"J-just deduct it to my salary... po..."
"Deduction, eh?"
I slowly nodded at him. The distance between us was not helping! Bakit
ganito siya kalapit sa akin?
"It's not enough."
Suminghap ako sa sinabi niya. Para akong nanigas na yelo sa harapan niya
at nangangatal kong niyakap ang sarili ko. Nagsimulang kumunot ang noo
niya sa akin.
"Boss... hindi po ako palay... wag po..."
Napaatras si Keaton Samonte mula sa akin at nagkaroon kami ng malawak na
distansya.
"La Rosa! Y-you!"
Napapikit na ako habang hinihintay ang kasunod niyang sasabihin, pero ang
tanging narinig ko ay ang malakas na pagbagsak ng pinto.
Nag-alangan pa akong nagmulat, wala na nga ang si Samonteng lamig at
hindi niya sinabing tanggal na ako.
Ano ba ang ibig niyang sabihin? Hindi ba't siya mismo ang nagsabi noon sa
akin? Would he change the meaning of his words?
Naghihintay na ang kotse niyang gusto kong pasabugin, sasakay na sana ako
sa likuran nang hindi ko iyon mabuksan. Ilang beses ko pang kinatok ang
bintana, hindi man lang natinag ang boss ko.
Mga ilang minuto akong katok nang katok bago nabuksan ang unahan, doon
pala ako pinauupo sa tabi ng driver.
Hanggang sa matapos ang buong araw, hindi iilang beses na tinawag ni
Keaton Samonte ang pangalan ko na parang laging nagtitimpi.
Sasabak na naman sana siya sa isang meeting nang naglakas loob na ako. I
shouldn't tolerate this hunger strike forever, kung hindi man siya ang
mamatay, mauuna na ako.
I should remind him to eat, tulad ng sabi ng kapatid niya.
"Boss..."
Nawala ang maaliwalas niyang mukha sa kausap niya nang lumingon siya sa
akin. Saglit tumaas ang kilay niya.
Paano ko ba sasabihin?
Naiwan na si Keaton ng dalawang kausap niya na abala pa rin sa pag-uusap
habang patuloy sa paglalakad.
"Yes, Miss La Rosa? Interruption again?"
But Keaton Samonte misread my uneasiness, ilang beses siyang sumulyap sa
likuran ng dalawang lalaking kausap niya kanina.
Samonteng lamig thought that I was about to spill something confidential.
Patay na naman.
Hinawakan niya ang palapulsuhan ko at hinila niya ako sa may gilid na
walang makakarinig sa amin.
"Whisper it to me."
Gusto ko nang ngumiwi at sabihing hindi iyon, shit. Bakit ba puro
business ang nasa utak nito?
Bahala na. I immediately tiptoed, placed my right hand on his shoulder
and my other hand near his ear to cover.
"Boss... kain ka muna kaya?"
He immediately straightened his body, placed his hands on his waist, and
looked at me incredulously.
"Seriously! La Rosa!"

Chapter 10
Broken
"Seriously! La Rosa!"
Napapikit ako sa lakas ng sigaw niya sa akin. Kasalanan ba ang magutom?
Kung sanay siyang mag-hunger strike, huwag niya akong isasali sa
kalokohan niya. Kaya siguro sobrang yaman ni Samonteng lamig na 'to.
Kuripot. Kahit pagkain tinitipid.
Nakayuko ako at hindi sinasalubong ang malamig niyang mga mata habang
hinihintay pa ang anumang sasabihin niya sa akin.
"We are about to start the meeting and—"
"Boss, it's not good for your health. K-kanina pa po kayo hindi kumakain,
it is part of my job to inform you that." I told him with my voice full
of fake concern.
Kung gusto mo ikaw na lang ang magpakamatay sa gutom, ako na lang ang
kakain.
"This is important, Miss La Rosa—"
"Your health is more important, boss." Eww
Nag-alinlangan pa akong tumingin sa kanya, nakakunot na ulit ang noo niya
sa akin, kailan ba iyon tumuwid?
"Kahit ilang minuto lang, boss? We could still proceed to your meeting,
and I'll inform them to wait for you. This is my first time as a
secretary and I don't want to have a horrible start by allowing my boss
to collapse because of hunger." Pwede rin naman, kasalanan ko ba iyon?
His eyes were assessing me, I tried to look very sincere and dedicated to
my work until I heard him sigh.
"Very well. Inform them."
Tinalikuran na niya ako at nagsimula na siyang magtungo sa elevator. Yes!
I stuck my tongue out while trying to annoy Keaton Samonte's back. But
when he suddenly turned around, I immediately returned my angel-like face
secretary.
"Yes, boss?"
"What are you waiting for? Inform them!"
"Y-yes! Right away, boss!"
**
"W-what?!"
Lagi na lang highblood sa akin si Keaton Samonte, magsisimula na akong
magdala ng pineapple juice para sa kanya. Catapres, metropol o kung
anumang gamot sa highblood pressure.
"Yes. Isang oras na ang ibinigay nila sa atin."
"One hour!"
"Boss, kahit sila galing din daw po sa mga meeting. Everyone needs a
pause." I exaggerated clasped my hands in front of my face and smiled at
him warmly.
"So...let's eat muna, boss. Okay?"
"This is not a treat, Miss La Rosa. I'll deduct your meals to your
salary." Napangiwi ako sa sinabi niya. Ano nga ba ang aasahan ko mula sa
kanya? Kuripot ang mga instik.
Nang dumating na ang pagkain namin, nawala na ang atensyon at inis ko kay
Samonteng lamig. Tanging mga pagkain na lang ang nakikita ng mga mata ko.
I rubbed my palms together as my eyes wandered around the foods on the
table.
I couldn't even decide where to start. Gusto ko silang kaining lahat,
sino ba naman ang hindi magugutom sa sunud-sunod na meeting habang may
masungit na boss?
I didn't wait for Samonte's go signal, and I started to dig the foods.
Wala na akong pakialam sa kanyang mga matang alam kong nakatitig na naman
sa akin, ang mahalaga mabusog ako, lumakas at luminaw ang isip para sa
meeting mamaya.
He'd definitely ask me details kahit alam na naman niya! Maghahanap lang
ng dahilan para pagalitan ako.
Lahat ng pagkain na nasa lamesa ay tinikman ko at kung nagugustuhan ko
iyon, hindi ko na iniisip kung maubusan ko na si Samonteng lamig, salary
deduction, duh? Babayaran ko 'to.
"For a small body, you definitely eat a lot, Miss La Rosa." Natigil sa
ere ang kutsara na dapat ay isusubo ko at napatingin ako kay Samonte.
"Is it bad, boss?"
Para siyang natauhan sa tanong ko sa kanya at mukhang nagulat na may mga
salita siyang nasabi na umagaw sa atensyon ko mula sa pagkain.
I was waiting for his answer when his phone rang. Tumayo na siya at
naglakad na siya palayo habang may kausap sa telepono. Nagkibit-balikat
na lamang ako at nagpatuloy kumain.
Akala ko ay magiging maayos na ang lahat nang sandaling mabusog ako,
akala ko ay pinalampas na ni Keaton Samonte ang maling schedule na
ipinadala ko sa dapat niyang ka-meeting pero nagkamali ako. Samonteng
lamig turned worst.
"Miss La Rosa! I said coffee!"
"Y-yes, boss! Right away."
"Miss La Rosa, get me this file. Quick!"
"Coming!"
"Miss La Rosa, resend the email of Mrs. Hernandez. Now!"
"Copy!"
"Miss La Rosa! Phone call!" Tang ina mo! Nasa tabi mo na ang telepono!
Ako pa sasagot?!
Halos ilang beses na akong muntik nang madapa para lang tumanggap ng
tawag.
"Miss La Rosa, revise this email!"
"Okay, boss."
"Miss La Rosa, arrange a meeting with Mr. Bornea."
"Noted."
"Miss La Rosa, kindly call Miss Carnacion."
"Okay, boss."
"Miss La Rosa—" hindi ko na naintindihan ang sinabi niya. Puro na siya
Miss La Rosa! Kaya naman niyang gawin inuutos na niya lahat sa akin.
Tumayo na 'ko at nagsimula na akong maglakad palabas.
"Miss La Rosa, where are you going?"
Pilit kong pinigilan ang sarili kong hubarin ang high heels ko at ibato
sa mukha niya.
"I will pee, boss."
Walang salita siyang may itinuro sa kaliwang direksyon. I assumed he's
pointing his office personal rest room, it would be my first time to use
it. Dahil sanay ako sa ibaba gumagamit ng banyo dahil doon din iyong mga
tauhan nila.
"S-sa labas na lang po ako."
"Bahala ka." He answered without even raising his head.
Nagmadali na akong lumabas ng opisina niya at nang masarado ko na ang
pintuan, dalawang kamay ko ang iniharap ko doon. I raised my middle
fingers in front of his office door.
I silently made an act of kicking his door while cursing his name. Ang
tagal ko doon sa harap ng pintuan habang inilalabas ang sama ng loob kay
Keaton Samonte, buong akala ko ay mas gagaan ang pakiramdam ko dahil sa
mga ginagawa ko.
Pero isa iyong malaking pagkakamali, dahil sa hindi inaasahang pangyayari
biglang nabuksan ang pintuan. Huli na bago ko pigilan ang pagsipa ko sa
ere.
Because the imaginary Keaton Samonte just turned real in front of my eyes
with a surprised expression. Gulat na unti-unting napalitan ng hindi
maipintang mukha.
Tinamaan... nasipa ko ang kanyang kinabukasan...
Nawalan ng balanse si Samonteng lamig habang namimilipit sa sakit.
Napahawak ako sa aking bibig upang mapigilan ang malakas kong pagsigaw.
Nanlalaki ang mga mata kong nakatitig sa kanya habang hindi alam kung ano
ang dapat gawin.
"Oh my! Boss!" napaluhod na 'ko at hinawakan ko ang balikat niya.
"N-nabasag ko po ba?! Oh my god! Hindi ko po sinasadya! Help! Please help
us!" malakas na sigaw ko. Kailangan ba siyang dalhin sa hospital?
Halos maiyak ako habang pinagmamasdan ang nagawa ko kay Keaton Samonte.
Kung anu-ano na ang tumatakbo sa isip ko, baka tuluyan na niya akong
ipakulong, makakarating ito sa pamilya ko at kakalat sigurado sa buong
Enamel!
Ashanti La Rosa just broke Keaton Samonte's---
"Crazy woman!" sigaw niya sa akin.
"Hindi ko po sinasadya..."
Sinubukan ko ulit hawakan si Keaton Samonte pero tinabig na niya ang
kamay ko.
"You are fired!"
"B-boss, hindi ko po talaga—"
Hindi ko na natapos pa ang pangangatwiran ko dahil nagawa nang makagalaw
ni Samonteng lamig.
I was pinned between him and the cold floor. His harsh hands were on my
shoulders pressing me down, while his eyes were gazing me intensely.
"You are playing with me."
Suminghap ako sa sinabi niya. Bakit hindi siya maniwala na seryoso ako sa
trabahong ito? My intention was to convince him about that business, pero
hindi ibig sabihin nito ay hindi mawawala ng inis ko sa kanya.
But about the kick? It wasn't really my intention to kick him literally!
Marahas akong umiling sa harapan niya. Halos hindi ko na makita ang
singkit niyang mga mata dahil sa isinagot ko. His face was getting closer
that I could feel his heavy breathing.
Nawala ang kanang kamay niya sa balikat ko at pumagitan sa maliit na
distansya ng aming mga mukha ang kanyang hintuturo na nakatuwid na alam
kong pinagbabantaan ako.
"If my future—"
Agad akong umiling ulit sa kanya. "Boss, makakabuntis ka pa rin naman...
konting hilot lang daw po, narinig ko sa mga matatanda..."
I awkwardly looked into his eyes. Nagsisi ako, hindi na ako magugulat
kung bigla niya akong sakalin.
May sasabihin pa sana sa akin si Keaton Samonte nang may biglang humila
sa kanya upang ihiwalay sa akin. Marahas itinulak ni Langston ang kapatid
niya at galit na galit iyon na unang beses ko lamang nasaksihan.
"What the hell, Keaton! You are sexually harassing your secretary!"
susugod na sana si Langston sa sarili niyang kapatid nang agad akong
yumakap sa braso niya para pigilan siya.
"No. That's not it, Langston..."
"What?"
Umiling ako sa kanya. "There's no sexual harassment."
"But he's on top of you! Kuya naman! I thought you're—"
Tumawa ng pagak si Keaton, pinag-krus niya ang kanyang mga braso at
pinagtaasan ako ng kilay habang nagtatago sa likuran ni Langston.
"Drag her out, Langston. I am done with your game, Miss La Rosa. I hired
you to watch your ridiculous plans against me, but it was a wrong move.
I'll let you do whatever you want, and your father's influence will never
help you next time."
"B-boss..." gusto kong murahin ang sarili ko. Ang dami ko nang
pinaghirapan pero sa isang iglap ay bigla na lang nawala. That was
childish and it ruined everything!
"Tss, I said out. You're fired."
"What really happened?" nagtatakang tanong ni Langston.
Hindi ko na hinintay pa na may sabihin si Keaton Samonte sa akin,
nagmadali na akong lumabas ng opisina, napaluha na 'ko habang bumababa ng
hagdan. Narinig kong sumunod sa akin si Langston na walang ideya sa
totoong nangyari.
"Ashanti, wait!" naabot niya ang braso ko. Hindi ako lumingon sa kanya
pabalik sa halip ay pilit kong inaagaw sa kanya ang kamay ko.
"I was fired, Langston. Bitiwan mo na 'ko."
"Ano ba ang ginawa mo? It's very unusual for Keaton to fire you if—"
"I did something terrible! Oo na, mali naman talaga iyon."
Marahas kong inagaw kay Langston ang kamay ko at lakad takbo na ako para
makalabas na ng kanilang mansyon.
"Ihahatid na kita, Ashanti."
"No. Makakauwi na 'ko mag-isa, Langston."
"Just allow me. Hindi na 'ko magtatanong."
Hindi na ako nakapagprotesta nang hawakan ni Langston ang palapusuhan ko
at hilahin na ako patungo sa kanyang sasakyan. I tried to glance at their
mansion for the last time, but regretted it.
Nakatanaw sa may malaking bintana si Keaton Samonte habang naka-krus ang
mga braso, nang makita niyang lumingon ako ay tumalikod na siya at lumayo
na sa bintana.
Tinupad nga ni Langstong kalas ang sinabi niyang hindi siya magtatanong,
hinayaan niya akong manatiling tahimik sa buong biyahe. Nakailan na ang
tawag sa aking telepono pero hindi ko pa rin iyon sinasagot.
"It might be important, Ashanti."
Tipid akong sumulyap sa pangalan ng tumatawag, si Farrah iyon. Bigla kong
naalala ang meeting na sinasabi niya. Ayoko pa sanang makipag-usap kung
kanino man pero tulad nga ng sabi ni Langston baka nga importante.
"I'm sorry if busy ka talaga, Ashanti. I really need your presence this
weekend talaga, this won't be possible if the council is incomplete."
"I'll be there, sorry for my absence lately. Okay na ulit ako, I'll
definitely help you and the event." Narinig ko ang paghinga nang maluwag
ng kabilang linya.
Wala na akong rason para mawala sa mga meeting ng youth council, wala na
naman akog trabaho. Ang malaking problema ko na lamang ay kung paano ko
ito sasabihin sa pamilya ko.
"Okay, thanks, Ashanti."
Pinatay ko na ang telepono ko bago ako sumulyap kay Langston. "I want to
go somewhere else, hindi muna sa bahay. Siguradong pagagalitan nila ako."
"Oh, alright. Where do you want to go?"
"Hindi ko alam, Langston."
"Hmm... I have an idea. How about in Leviathan? Would you like to go?"
Tumango na lamang ako. Akala ko ay magagawa kong kumalma at kimkimin sa
sarili ko ang nangyari sa pagitan namin ni Keaton at sa mga kalokohan ko,
kaya hindi ko namalayan ay nasabi ko na rin kay Langston ang lahat.
Muntik na akong tumalsik sa windshield kung hindi lang ako nakasuot ng
seatbelt. I thought he's going to scold me and take his brother's side,
but all I heard was his laughter.
"What's funny? I was fired."
"No, not that. Shit! You really kicked his—" hindi matapos ang mga
sasabihin niya dahil sa kanyang pagtawa.
"Hindi ko naman sinasadya, Langston. That was an accident. Besides, I
already told him that he's still capable of—" lalong lumakas ang pagtawa
ni Langston.
"Of course, he'll get mad. My brother is still a virgin, ikaw ang unang
gumalaw sa kanya, Ashanti."
Ngumiwi ako sa sinabi niya. "That didn't sound right, Samonte."
He laughed at me. "Bininyagan mo pala si Kuya. That's epic."

Chapter 11
Sponsor
Malakas na halakhak ni Leiden Arellano ang lalong nagpakunot ng noo ko
habang nakatanaw sa mga batang naglalaro sa maliit na court.
"That was fucking epic, Ashanti!"
Umakbay siya sa akin na tawa nang tawa, marahas ko siyang itinulak
papalayo sa akin.
"Shut up. Oo na! Ako na ang jobless! Ako na ang gabi-gabing minumura ni
Papa, ako na ang laging iniirapan ng mga kapatid ko at ako na ang
disappointment! Masaya ka na?"
But this annoying Arellano couldn't stop laughing! Ano ba ang nakakatawa
doon? Oo, ilang beses ko nang inisip na sipain si Samonteng lamig pero
hindi naman ako umabot sa punto na doon sisipa. May awa pa rin naman ako.
Bakit naman kasi lumabas siya!?
"I am so proud of you!"
"Shut up, Arellano!"
"Gusto mo ba ng trabaho? I can hire you. You can be my secretary just
don't kick my balls, okay?"
"Tang ina mo."
Sumipol siya. "Ang lutong."
Tumayo na ako sa bleachers at humiwalay na kay Leiden. Gusto ko nang mag-
message kay Farrah, bakit ang aga yata ng oras na ibinigay niya sa akin
at ako pa lamang ang youth council na nandito?
"Hindi na makakabuntis 'yong si Samonte."
Biglang bumalik sa alaala ko iyong pamimilipit na reaksyon ni Keaton nang
masipa ko iyon. Hindi na ba talaga? Nakokonsensiya na 'ko.
"Hindi ba iyon madadaan sa hilot, Leiden?"
Muntik nang mahulog sa kanyang kinauupuan si Leiden sa tanong ko at muli
na naman siyang humalakhak ng malakas na pagtawa.
"What the—ano ang hihilutin, Ashanti? Holy shit! Paano hihilutin? Sa
bulag ba siya lalapit?" wala pa rin siyang tigil sa pagtawa, sa katunayan
ay hawak na niya ang tiyan niya sa katatawa.
Napapasulyap na 'yong mga bata na naglalaro sa amin dahil sa pagtawa ni
Leiden. I made a continuous circle near my ear to send them a message
that someone's getting crazy.
Sa sobrang asar ko lumapit na ako kay Leiden at pinaghahampas ko na siya
para tumigil siya sa pagtawa.
"Tumigil ka dyan, kamoteng hilaw ka!"
"Kamoteng what?" ngising tanong niya. Nagpahid na siya ng luha sa gilid
ng kanyang mata.
"Gago ka."
I was about to walked out when Arellano grabbed my wrist and pulled me on
his lap.
"Don't gago me, La Rosa. Nanggagahasa kaming mga Arellano. Pinaka-good
boy pa 'ko..." bulong niya sa akin.
Nanlaki ang mga mata ko at marahas akong humiwalay sa kanya. Muling
tumawa si Leiden Arellano na nakasandal na sa bleachers habang nasa
likuran ng ulo niya ang kanyang dalawang kamay.
Naningkit ang mga mata ko sa kanya. Nang makita niyang unti-unting
umangat ang kanan kong paa sa ere, nanlaki ang mga mata niya. Mabilis
nagtungo sa pagitan ng mga hita niya ang dalawang kamay niya para
protektahan iyon.
Agad siyang tumayo at dumistansya sa akin.
"Si Ashanti, hindi na mabiro! Not my balls, snowflakes."
Umirap ako sa pang-asar niyang mukha at tumalikod na 'ko. Eksaktong
dumating na rin si Farrah at ang ibang youth council.
Tulad nga ng sabi niya tungkol ang meeting namin sa isang sponsorship
event.
"The youth will gather the sponsors in the said event. We should please
them, yes, they already signed the sponsorship projects but we should
show them how thankful we are. Isa pa, malaki ang posibilidad na magsama
rin sila ng ibang negosyante na mahilig tumulong sa community. It is rare
to find sets of business people who are interested to help, kaya hindi
natin ito pwedeng palampasin."
Ngumuso ako habang nilalaro ang ballpen sa labi ko.
"So... this event is just the formality?" tanong ko.
"Yes, Ashanti. In public, it would be the sponsorship signing pero
matagal na naman talagang pirmado. Ayaw na sana ng mga sponsor ng
publicity, pero paano nga mahihikayat iyong future sponsors kung walang
publicity? So in order to attract attention and help us gain more funds,
pumayag na rin iyong mga sponsor natin."
Gusto kong humanga kay Farrah, hindi na nakapagtataka na kahit sa bata
niyang edad siya iyong na-elect na Youth Council President, it's not just
leadership that she possessed but also the power of her words. She's
still a student like me, pero matataas na tao na ang nakakausap niya.
Saglit sumagi sa isip ko na itanong kung sino iyong mga sponsor namin
pero nagbago rin ang isip ko. Para saan pa? Hindi ko rin naman talaga
kilala ang mga iyon. I could just participate.
"Nakalatag na ba ang program flow?" tanong ko.
"That's the reason of our meeting. Kasi hindi pwede na signing agad, we
should entertain them. Hindi naman kailangan na sobrang tagal na event
kasi mga busy rin iyong mga taong 'yon. All we have to do is to make them
feel that we are so pleased about them."
"Hey, galit ka pa ba?" katabi ko na ulit si Leiden.
Hindi naman siya Youth Council pero dahil mula siya sa pamilya na may
hawak ng buong Enamel malaya siyang nakakalapit sa mga ganitong meeting.
"Hey..."
Ginamit niya lang naman ang di-pindot niyang ballpen sa pisngi ko.
"Leiden, ayusin mo ang buhay mo. Uupakan na talaga kita."
"Ang taray."
Hindi na ulit nangulit si Leiden nang magpaliwanag ulit si Farrah at
humingi na siya ng suggestion sa amin. Nanatili akong tahimik at nakinig
na lamang dahil wala talaga akong maisip. Tumango na lang ako ng tumango
sa mga sinasabi nila, at huli na ang lahat nang tuluyan nang pumasok sa
utak ko ang sinang-ayunan ko.
"You mean all of us? Are you sure about it, Farrah?"
Lahat sila ay tumingin sa akin na parang may mali akong nasabi.
"Of course, Ashanti. Kakaunti na nga lang tayong babae. We can't make an
exemption or hire other dancers, mas may mga importante tayong dapat
pagkagastusan."
"But I can't dance, Farrah. Isa pa sobrang tangkad ko, kitang-kita ako."
Even in school co-curricular activities related with dancing I never
tried to participate if it's not required. "Hindi ako dancer, Farrah..."
Kumunot ang noo niya sa akin. I've been active with Farrah's activities
since I entered the youth council pero hindi ko yata talaga kaya ang
sumayaw. I could do sports but not dance.
Siniko ako ni Leiden. "Para ilang minuto lang naman. Don't worry, hindi
rin naman ang pinakamatangkad 'yong pinapanuod, nasa unahan lagi ang
pinapanuod ng audience."
Ang pagkaasar ko kay Leiden ngayong buong araw sobrang sukdulan na. Nang
sulyapan ko ulit si Farrah alam kong wala na akong pag-asa. She has the
final decision, siya pa rin ang presidente at kailangan ko iyong sundin.
"Alright, but don't expect too much. Hindi talaga ako sumasayaw."
"It's okay, may practice naman tayo."
***
"Again!"
Farrah clapped her hand as she instructed us the next dance step.
Nakailang mura ako sa aking isipan habang pinipilit ang sarili sa
pagsayaw. The thought that you were being forced to do something which
was against your will, it was really suffocating.
Ang sama kasi sa pakiramdam na gawin iyong bagay na alam mong wala ka
naman talagang pag-asa. But I should accept the fact that I have my
responsibilities that I need to fulfill as a youth council. At hindi ko
naisip na kasama roon ang pagsayaw.
Habang nagpapalit-palit kami ng formation kung saan lagi akong nasa gitna
dahil wala akong kapantay na kasing-tangkad ko, pumapalakpak si Leiden
Arellano. Gusto ko na siyang batuhin ng sapatos.
Minsan ay nakikita ko pa na ginagaya niya ang galaw ng kamay namin na
parang itinuturo niya sa akin ang dapat kong gawin, bakit hindi na lang
kaya siya ang sumayaw rito?
And what's the annoying part? The damn song! Matatanggap ko pa sana kung
medyo swag ang sasayawin namin, pero iyong pabebe? Pa-cute? Buti sila
maliliit na babae! Pero ako sobrang tangkad ko para sa pa-cute na sayaw!
Hindi bagay sa akin! Para akong kawayan na nagpapa-cute at trying hard.
Shit!
Sa buong preparation ng event namin hindi naging maganda ang mood ko,
sino ba naman ang matutuwa?
Ang lakas ng kabog ng dibdib ko umaga pa lang habang inaayos na ang
decoration ng covered court. Habang abala ako sa paggugupit ng ribbon
agad kong nakilala ang sumagi sa sulok ng mata ko.
Si Langston. Ano naman kaya ang ginagawa niya rito?
Ibabalik ko na sana ang paggugupit ko nang makita kong lumapit sa kanya
si Farrah, muntik ko nang mabitawan ang gunting na hawak ko dahil doon.
Holy shit. Hindi kaya...?
Napatayo na ako sa kinauupuan ko at mabilis kong hinanap ang Vice
President ng Youth Council.
"Pwede ko bang makita ang list ng sponsors natin?"
"Hindi mo pa kilala?"
Hindi na ako sumagot sa kanya dahil inagaw ko na agad ang listahan, at
halos mawalan ako ng malay ng mabasa ko ang pangalan niya.
He's one of our sponsors!
"Ashanti!"
Nanghihina akong napalingon kay Farrah, kasalukuyan na niyang katabi si
Langston na malawak na namang ngiti sa akin habang nakapamulsa.
"Y-yes?"
"Sinabi sa akin ni Langston na magkakilala kayo." Sasagot na sana ako na
maliit naman ang Enamel para hindi kami magkakilala, but the idiot
Langston Samonte ruined my plan.
"She's my ex-girlfriend."
"Oh..." namilog ang mata ni Farrah.
"Farrah, come here!"
Nawala ang atensyon ni Farrah sa aming dalawa dahil sa tumawag sa kanya.
Siguro ay nararamdaman na rin niya ang tensyon sa pagitan namin ni
Langston dahil agad din siyang nagpaalam.
"How are you?" tanong sa akin ni Langston na agad sumunod sa paglalakad
ko.
"I'm fine, nakakatulog na 'ko nang maayos simula ng tumigil ako sa
trabaho sa kuya mo."
"Oh? Si Kuya hindi pa... sumasakit pa rin yata."
Napalingon ako sa kanya. "Seriously?!"
He nodded. Nakagat ko ang pang-ibabang labi ko. There's a possibility
that I might trigger his anger again and it might affect our sponsorship.
Baka masira ko pa ang magandang plano ng Youth dahil sa kasalanan ko kay
Keaton Samonte.
Siguradong makikita niya ako sa performance. But I couldn't back out,
magagalit sa akin ang buong Youth Council.
What should I do now?
"But he really needs a secretary. He's killing himself."
"Ano ang gusto mong gawin ko? I was fired."
Nagkibit-balikat lang sa akin si Langston. "Hindi ko rin alam."
"So why are you here?"
"Just checking."
"Checking for what?"
Ngumuso siya habang gumagala ang kanyang mata sa paligid hanggang sa
tumama ang mga mata niya sa akin.
"See you later."
Hindi ko na siya sinagot, may natanggal na naman siguro iyon na turnilyo.
Nang kalahating oras na lang bago ang event, hindi na 'ko mapalagay lalo
na nang makita kong nakaupo na sa mahabang lamesa si Keaton Samonte
katabi ng mga ilan sa sponsors.
Sobrang plastic ng Samonteng lamig na iyon kung paano ngumiti at
makatango sa mga tao na parang totoong nag-e-enjoy siya sa pakulo ng
council. But deep inside he's in a hurry. Hanggang ngayon nga ay hindi pa
rin ako makapaniwala na isa siya sa mga sponsor.
Kuripot na instik siya, kaya nakakagulat na makita siyang nakaupo sa mga
ganito na may kinalaman sa pagkabawas ng kanyang pera.
Malakas yata ang radar ni Keaton dahil habang wala akong tigil sa pagpula
sa kanya, bigla na lang lumipad ang paningin niya sa akin habang pilit
akong nagtatago sa maraming tao.
He held my gaze intensely that the distance between us didn't bother.
Nawala lamang ang pagtitig namin sa isa't-isa nang may kumulbit sa akin
mula sa likuran.
She's one of my friends from Anti-Samonte movement group.
"Ashanti ano na ang balita?"
Natulala ako sa kaibigan ko, ano ang maisasagot ko sa kanya? I was fired
at wala na akong natitirang paraan para patigilin ang sabungan.
"Hey, Bea, ano ba ang nangyari?"
She looked overly stressed at hindi pa kumakain.
"Si Papa, Ashanti... pinagtulungan siya sa sabungan. Nanalo siya at
malaki na sana ang mauuwi sa bahay para sa amin, pero pinagtulungan siya
roon at inagaw ang pera. Sinubukan namin humingi ng tulong kay Keaton
Samonte kasi siya naman ang may-ari, siya ang may kapangyarihan... kasi
natakot na rin kami na maglabas ng reklamo dahil baka sa halip na tulong
ay maipit pa si Papa pero hindi man lang siya kumibo at pinansin... mga
abala raw kami..."
Nang makita ko ang pagpatak ng luha niya mas lalong sumiklab ang galit ko
kay Keaton Samonte, nawala ang konsensiya ko sa ginawa ko sa kanya dapat
ay mas higit pa roon ang ginawa ko.
Hinawakan ko ang kamay ni Bea.
"Babagsak din ang sabungan niya, gagawa tayong lahat at ako ng paraan.
Sobrang sama talaga ng ugali niya! Kaya kinakarma siya! Buti nga sa
kanya! Akala niya nagsisisi ako? Sisipain ko ulit kung bibigyan ako ng
pagkakataon."
"What are you talking about, Ashanti?"
Narinig ko ang sarili kong tumawa, klase ng pagtawa na parang may
naisahan ako.
"Nakabawi na tayo kay Keaton Samonte."
"P-paano?"
Dumiin ang kamay ko kay Bea at taas noo kong ibinalita sa kanya ang
pambawi namin kay Keaton Samonte.
"I kicked his balls! Akala niya makakabuntis pa siya? Never. Hinding-
hindi na siya makakabuntis—"
Natigil ako sa anumang sasabihin ko kay Bea nang makarinig ako ng
pamilyar na boses mula sa likuran ko. Natulala na si Bea na siyang nasa
harapan ko habang kusang nanigas ang buong katawan ko.
"Alright. I'll call you back, Mr. Rodriguez."
Hindi ko magawang lumingon sa likuran ko.
"How sure are you, Miss La Rosa?"

Chapter 12
Kiss
"How sure are you, Miss La Rosa?"
Nakaawang na ang bibig ni Bea habang nakatulalang nakatingin sa likuran
ko. Hindi ko na kailangan pang lumingon para makilala kung sino ang boses
na iyon.
Iisang tao lang naman ang kilala kong may kakayahang gumawa ng lamig sa
aking katawan sa pamamagitan lang ng titig niya. Hindi ko man nakikita
ang kanyang mga mata ngayon, ramdam na ramdam ko naman iyong parang
tumutusok sa likuran ko.
Siya lang naman ang taong nakilala ko na literal nang nakamamatay ang
titig. Sa ilang linggo ko ba naman na pagtatrabaho sa kanya, gusto ko
laging itago ang sarili ko mula sa kanya sa sandaling naningkit na iyong
instik niyang mata.
Bakit nandito na naman siya? Sinusundan ba ako nitong si Samonteng lamig?
Hindi ba at nakaupo lamang siya sa mahabang lamesa?
That was too far from here!
Nagsisi akong pinili ang likurang bahagi ng court para makipag-usap. A
simple escape here won't be possible. Bakit sa tuwing may gagawin o
sasabihin ako laban sa kanya ay lagi niya akong nahuhuli sa akto?
But I was always careful! O sadyang matalas lang ang kanyang pakiramdam?
"E-excuse me..." nangangatal na sabi ni Bea.
Nanlaki ang mata ko sa kanya nang akma na siyang lalampas sa akin.
Tanging doon lang naman sa posisyon ni Keaton Samonte ang daan.
"W-wait! Bea, pasabay!"
Yukong-yuko ako nang humarap nang sumunod ako kay Bea, nandoon pa rin si
Keaton Samonte, nakapamaywang ang isa niyang kamay habang iyong isa ay
abala pa rin sa pagpindot sa kanyang telepono.
He looked bored. Huminga ako nang malalim, makakalampas ako...
makakalampas ako.
Nakahawak ako sa likuran ni Bea habang paulit-ulit na nagdadasal sa aking
isipan na sana ay hayaan na ako ni Samonte. Pero nang sandaling malapit
na ako sa kanya ay iniharang niya sa mukha ko ang isa niyang kamay na
hindi man lang nag-aangat ng tingin mula sa kanyang telepono.
"Stay, La Rosa."
"W-what? Sta. Rosa?" I tried to play dumb but that didn't buy him. Sa
halip ay mas nanliit ang mata niya sa akin.
Nanatiling nakahara ang kamay niya sa akin at hindi ko pa rin inaalis ang
pagkakahawak ko sa damit ni Bea.
"Mr Samonte, I was fired by you."
"And?"
Marahas tinanggal ni Bea ang kamay ko sa likuran niya at halos tumakbo na
siya para iwan ako.
"Bea!"
Gusto ko siyang sigawan at sabihing isa siyang traydor. Pagkatapos niyang
subukang humingi ng tulong sa akin? At ngayong ako naman ang may
kailangan sa kanya ay hindi niya ako pinapansin?
Really! How fair was that?!
Pero hindi ako nagpatinag kay Keaton Samonte, I was about to leave him
behind when he suddenly used his ace against me. My father.
"Mr La Rosa..."
Muntik ko nang sabunutan ang sarili ko sa sobrang inis. I stomped my
foot, and I went immediately in front of him. I placed both of my hands
on my waist, held my head high and met his eyes.
"Yes, Mr Samonte?"
"Change of plans. You will report to me again by tomorrow." Hantaran na
akong umismid sa kanya, pinagkrus ko ang aking mga braso sa harapan niya.
"Hindi na! Magtitinda na lang ako ng yelo! Mas malaki pa ang kinikita
ko--" my words were interrupted by his unexpected frozen grip.
Keaton Samonte just dragged me away from the attention and pushed me
forcefully at the corner of the covered court's stage. In a snap, I just
found myself trapped again between him and another wall.
"Niloloko mo ba ako, Ashanti?"
That was the first time he called my name, and it felt weird.
"Or should I do something with that mouth of yours? Kung anu-ano ang
lumalabas..." namilog ang mga mata ko sa sinabi niya.
Ano ang gagawin niya sa akin?
Bago pa man may magawang hindi maganda sa akin si Samonteng lamig, agad
ko nang tinakpan ng dalawang kamay ko ang labi ko.
Tumaas ang kilay niya sa ginawa ko at tinanggal niya ang mga braso niyang
nagkukulong sa akin.
"You're expecting a kiss, huh?"
Ano pa ang gagawin niya? Hindi ba at iyon naman talaga ang nangyayari
kapag—mariin akong pumikit sa naiisip ko. Bakit naman kami makakarating
sa ganoon ni Keaton Samonte?
We're not the typical boss and secretary's story!
"I don't kiss second hand lips."
Tumuwid siya ng pagkakatayo at tinalikuran ako. Ang kapal ng mala-yelo
niyang mukha! Sa tingin niya ba ay naka-score sa akin iyong si Kalas?!
Iyong kapatid niyang may turnilyong kalas-kalas?
"Your brother never---" his footsteps faltered. Why would I broadcast it
on him?
"Never mind."
"Very well." Nagkibit-balikat siya habang nakatalikod sa akin.
Buong akala ko ay iiwanan niya na ako pero isa iyong maling akala.
Because Keaton Samonte, my icy-face boss with his elsa-like magical hands
cast a spell on me. It was like the moment he titled my face upward to
meet him, the ice from his fingertips started to spread all over my body.
It was like the time had frozen, including my body... and the only thing
warm and moving was his lips on mine.
It was just a brief kiss but life-shattering... did he just actually kiss
me? Iyong lalaking may-ari ng sabungan ay hinalikan ako?
"Kung hindi si Langston... ako... ako ang nakahalik," malamig ngunit
napakahinang bulong niya sa akin na nakapagpalambot ng tuhod ko.
"Remember to keep that mouth shut, Shanti."
"T-that is—" mariin ko siyang itinuro.
"Report to my office tomorrow, Miss La Rosa." He said while straightening
his suit, na parang kasalanan ko pa na nagusot iyon.
"Y-you—" he nodded.
"Don't be late."
What the hell?!
***
Wala sa sarili akong lumapit kay Farrah at sa iba pang youth council nang
masiguro ko na nakabalik na si Samonteng lamig sa kanyang upuan. Hindi ko
magawang sumulyap sa kanya dahil baka kung ano pa ang magawa ko sa kanya.
Should I poison his water?
Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin maproseso ang nangyari kanina sa
tagiliran ng stage, nangyari ba talaga iyon o dahil sa sobrang stress ko
at galit kay Keaton Samonte ay kung anu-ano na ang pumapasok sa isip ko?
Did he just kiss me?!
"Bakit hindi ka pa nagbibihis, Ashanti?" tanong ni Farrah na gumising sa
diwa ko.
"Magbibihis na ba?"
"Yes, para hindi na hassle mamaya. Ano ba ang nangyari sa'yo? Para ka na
namang wala sa sarili. We need you today, okay?"
"Oo naman. I'm sorry, Farrah."
"It's okay. Sige na, mag-ayos ka na. Pagkatapos magsalita ng dalawang
sponsor kayo na ang sunod."
Kung kanina ay para na akong masusuka sa kaba dahil sa gagawin namin na
performance, ngayon pakiramdam ko ay anumang oras ay mawawalan na 'ko ng
malay. Idagdag pa na isa si Keaton Samonte na sponsor at nasa gitna pa
talaga sng lamesa pumuwesto.
Very good!
"Should I video you?"
I rolled my eyes when Leiden suddenly appeared from nowhere with his
digital camera. Tapos na akong magpalit ng costume, hindi na rin naman
ako nagtagal dahil hindi ako marunong mag-ayos katulad ng mga kasamahan
ko.
"Stop that, Arellano!" iniharang ko ang kamay ko sa harap ng camera niya.
"Did you memorize the step? Kitang-kita ka pa naman."
"Stop reminding me."
Bahagya akong sumilip sa labas, mas lalo yatang dumami ang bilang ng mga
nanunuod. Kailan pa nagkaroon ng interes ang mga tao rito sa Enamel
tungkol sa mga community sponsorship?
"Bakit parang ang daming tao?" hindi ko na napigilan ang pagtatanong.
"Hindi ko rin alam. There's always a first time, Ashanti. Isa pa,
bakasyon ngayon walang masyadong ginagawa ang mga tao."
Bumalik ang atensyon ko sa mahabang lamesa, agad akong napaatras nang
hakbang nang muling magtama ang mga mata namin ni Samonte. Mukhang
napansin agad ni Leiden ang reaksyon ko.
"You never told me that one of the sponsors is your ex-boss."
"Ngayon ko lang din nalaman, Leiden. Kung alam ko lang, wala na ako
rito."
"That's really uncommon of him. Hindi mahilig sa mga ganito ang mga
Samonte, the only involvement they had before was during the election.
Samontes hate publicity, why now?"
"There's always a first time, Leiden." Ulit ko sa sinabi niya.
Hindi na ako lumabas sa pinagtataguan ko dahil hindi ko gusto ang suot ko
at wala sa isip ko ang magpagala-gala sa maraming tao na may corny na
costume na hindi naman bagay sa akin.
Ilang santo na ang natawag ko habang hinihiling na sana matapos na ang
araw na iyon. Ano ba naman ang naisip ko at pumayag ako na sumayaw?
Ipahihiya ko lang ang sarili ko!
Nang tawagin na ni Farrah na siyang host ang grupo namin, mas lalong
lumala ang pangangatal ng tuhod ko. Nagsigawan ang mga kalalakihan sa
buong covered court nang tuluyan na kaming makalabas lahat. Hindi na ako
mapakali kung saan ba ako dapat tumingin, sa sahig ba o sa bubong?
Napapikit ako nang mariin nang may marinig akong tumawag sa pangalan ko.
It was Leiden with never ending smile.
Nagsimula nang tumugtog ang music mas lalong gumawa ng ingay ang mga
manunuod dahil sa pamilyar na kanta na para lang talaga sa mga babae.
Pilit akong ngumiti sa harap ng mga tao kahit halos maligo na agad ako sa
aking sariling pawis.
Kahit na alam kong ikaw ay gusto ko
Bakit 'di pansin ang mga kilos ko
Na handa lagi magdurugo lang ang puso ko
Yeah! Yeah! Yeah!
I forcefully followed our cutie steps with minimal hand movement and
swaying hips. Sa bawat galaw ko ramdam ko ang pagtaas ng palda ko na
parang sa majorette, mabuti na lamang at mahaba ang medyas ko para takpan
ang ibang parte ng hita ko.
But that didn't calm me, dahil sa bawat galaw ko alam kong nakasunod ang
mga mata niya sa akin.
Nagpapalit-palit na kami ng formation, gusto ko nang umiyak dahil ilang
beses akong nadadala sa gitna dahil sa tangkad ko.
I tried my best not to look at him, dahil ayokong malaman ang reaksyon
niya sa pinaggagawa kong kalokohan but the next step didn't allow me to
avoid him any longer. When I slowly swirled my whole body with my hand
movement our eyes abruptly met again.
Keaton Samonte with his creased brows and his thumb quickly clicking his
pen. Parang anumang oras ay gusto niyang ibato sa akin iyon at patigilin
ako sa pagsayaw.
Yes, I was a terrible dancer. Pero ganoon ba talaga dapat ang
frustration? Kung hindi niya gusto ang pagsayaw ko dapat ay hindi na lang
niya ako pinanuod.
Oh, pag-ibig, Fortune Cookie
Kinabukasan maganda ang sinasabi, oh
Hey hey hey, kung gustong maging maswerte
Huwag mong kalimutang ngumiti
Hugis puso, Fortune Cookie
Paghirapan para gumanda ang bukas mo
Hey hey hey, hey hey hey
Ang huli namin gagawin ay mas lalapit kami sa lamesa para magpa-cute sa
audience, nakakailang hakbang pa lang ako papunta sa direksyon ng lamesa
nina Keaton at ng mga sponsor ay bigla siyang tumayo at tumanggap ng
tawag sa kanyang telepono.
After that dance number, Keaton didn't return to his seat until the end
of the program.
Tuwang-tuwa ang buong Youth Council nang matapos ang program. It was a
success. Ang lawak ng ngiti ni Farrah sa aming lahat nang sandaling
kumain kami ng sabay-sabay bago kami nagkahiwa-hiwalay.
Umakbay sa akin si Leiden kasama na niya si Kairo habang pauwi na kami.
"That's a good dance."
"Really? Hindi ba ako mukhang tuod doon?"
"Hey, you're cute..." sumabat si Kairo.
"Yeah, who told you? Kaya ka nga laging nasa gitna para may magdadala ng
grupo." Hinampas ko na ang braso ni Leiden.
"Whatever!"
"So wala ka na talagang summer job? Kung hindi mo gusto kay Leiden, I
have serious offer. May mga negosyo rin naman kami rito sa Enamel, we're
open for part-timers."
I liked Kairo's offer, mas gugustuhin ko yatang magtrabaho malayo kay
Keaton Samonte na nagsisimula na rin yatang mangalas ang turnilyo. Until
now I am still processing that kiss, was that even real?
"No, balik trabaho na ulit ako bukas."
"What?" tanong ni Leiden.
"I was hired back. Hindi naman ako pwedeng tumanggi, gusto ni Papa na
roon ako sa mga Samonte magtrabaho." And I have my other agenda...
Alam kong may ideya na roon si Leiden pero hindi ko na gustong ipaalala
pa. Nagkibit-balikat na lamang ako para hindi na humaba pa ang usapan.
Inihatid ako ni Leiden at Kairo sa bahay na umani na naman ng masasamang
kumento mula sa mga inggetera kong kapatid.
**
Humihingal pa ako nang makarating sa harap ng pintuan ng opisina ni
Samonteng lamig.
"Miss La Rosa, you're late!"
Agad kong binuksan ang pintuan at pumasok na doon nang salubungin niya
ako ng malakas niyang boses.
"S-sorry, boss—" hindi na niya gusto pang marinig ang sasabihin ko dahil
sinabi niya agad ang mga gagawin ko.
Walang pagbabago ang ugali niya sa buong maghapon, at walang tapusang
utos ang natanggap ko.
"Coffee. No sugar."
Mabilis akong tumayo at nagmadali akong pumunta sa pantry para ipagtimpla
siya ng kape. I tried to mimicked his icy face, and I grinned with
satisfaction after I'd seen myself almost a mirror of him in front the
window.
Nagdiretso na ako sa lamesa ni Keaton Samonte habang hawak ang tasa ng
kape, he's too serious in front of his laptop that he didn't even feel my
presence. But what made me stop while placing his coffee on his table was
his gentle whisper.
"Fortune cookie..."
Was that a whisper or my boss was singing?
Natigilan si Keaton Samonte at unti-unti siyang tumingin sa akin, gulat
ang ekspresyon niya.
I grinned at him. Last song syndrome, Samonteng lamig?
"I heard it, boss..."

Chapter 13
Cookies
I tried hard to suppress my laughter when I saw his epic reaction. Buong
akala ko ay uminit lamang ang ulo niya nang dahil sa performance namin.
But it seemed like the fortune cookie made an interesting twist.
"You heard what?" patay malisyang tanong niya sa akin.
Hindi niya ako maloloko. He was singing that song. Tinatamaan din naman
pala ng last song syndrome ang mga intsik na katulad niya.
"Hmm..." I playfully prodded my lips and didn't give him the
satisfaction.
Hinayaan ko muna siyang mas lalong mairita sa akin. I placed the black
coffee on his table, hinalo ko pa ulit iyon sa harapan niya para hindi
agada ko makalayo sa kanyang lamesa.
"Gusto mo pala iyon, boss? Well... the song is quite cute."
"What?" he continued with his pretention.
After placing his cup of coffee, I did something that would annoy him. I
wasn't the best dancer during our performance yesterday, but I could say
that I could perfect some of its dance steps, especially the hand
movement (kahit iyon lang).
I placed both of my hands in front of my stomach, and made a twisting
movement like I was trying to create a snow ball. Kung pamilyar ka sa
anime na Naruto para akong nagawa ng rasengan or kung sa Dragon ball
naman gumagawa ako ng hame-hame wave or whatever you call it. But to make
it simpler, nagmamasa na lang ng tinapay.
"What the hell are you doing, La Rosa?!"
"Fortune cookie, boss."
"What the—niloloko mo ba talaga ako?" napatayo na siya at mas lumapit sa
akin. Hindi na ako magugulat kung bigla niya akong sakalin.
I don't know why... but I think... I'm starting to love being his
annoying secretary. Sa kanya na nanggaling noon na hinayaan niya akong
magtrabaho rito dahil na rin sa sarili niyang interes. He wanted me near
him to watch my actions, I wanted to stay here to change his mind and
prove my point about his devilish business.
Bakit ko nga ba hahayaan ang sarili kong maging problemado lagi sa
trabahong ito at sa mga plano ko kung may paraan naman pala ako para
maging... well... masaya?
Asar talo pa naman pala itong si Samonteng lamig. While he's charming me
with his frozen moves, I'll try mine, too.
Kinagat ko ang pang-ibabang labi ko para pigilan ang pagngisi ko. Tumigil
ako sa pagmasa ng tinapay sa hangin at itinago ang dalawa kong kamay sa
aking likuran.
"Boss, wala naman masama ma-LSS..."
Pansin ko na may ilang ugat na lumabas sa sentido ni Keaton Samonte. "I
wasn't singing! I j-just want a... cookie. Right, contact a cookie
factory. Arrange a meeting."
Naupo na siya at nagsimulang magbuklat ng folder. Nanatili akong nasa
tabi niya habang kinukurot ang sarili para pigilan ang malakas na
pagtawa.
Anong klaseng palusot pa ang maririnig ko sa'yo, Keaton Samonte? Of
course, he wouldn't admit what I'd heard.
"A cookie factory, boss?"
"Yes, absolutely."
"Boss... we're fully load this week. And you don't need to go beyond
that, kakalimutan ko na lang po ang narinig ko."
"I w-wasn't singing! Ilang beses ko ba iyon sasabihin? I was t-thinking
of that p-project! Yes, a p-proposal." Nagkapili-pilipit na ang dila ni
Keaton Samonte.
"Boss, I told you, it's fine. Nauutal ka na sa pagtang—"
"Hindi ako ni-uutal!"
Ilang segundong mas lalong natigilan si Samonteng lamig nang marinig niya
ang sarili niyang dila na mas pumilipit sa pagtanggi sa akin.
Halos hindi na ako makahinga sa pagpigil ng pagtawa ko. "Alright, boss...
hindi ka ni-uutal."
Marahas na siyang tumayo at itinuro niya ang pintuan. "Out! Get out of my
office, La Rosa!"
"Copy, sir!"
Lakad-takbo ako patungo sa pintuan, pero bago ko pa man marating iyon ay
hindi ko mapigilang kantahin ang ilang lyrics.
"Oh pag-ibig fortune cookie... may project at proposal pala..."
"La Rosa!"
Mabilis ko nang binuksan ang pintuan at lumabas na ako. Tumakbo na ako
pababa ng hagdanan para agad makalayo sa opisina ni Keaton Samonte at
nang alam kong malaki na ang distansya ko mula sa pandinig niya hinayaan
ko ang sarili kong tumawa.
"Oh my god!" halos maluha ako sa kakatawa, nagpunta pa ako sa washroom
para ayusin ang sarili ko.
Ilang minuto akong tumatawa sa harap ng salamin pero hindi rin nagtagal
ay natigil ako nang mapagmasdan ko ang sarili kong repleksyon.
And the realization daunted me. I was laughing because of him! But I told
to myself that he's my least favorite person in the world, what actually
happened to me?
His kiss yesterday suddenly flashed in my memory. No...
Umiling ako nang maalala iyon. That was probably a ploy to confuse me
about my motive. Nagawa na iyon sa akin ni Langston, hindi imposible na
ganoon din si Keaton Samonte.
If he couldn't wring my neck as his secretary, he'd probably use the
other trick. Seduction. Cold and dangerous seduction.
Keaton Samonte is like a frozen cookie. Pero sabi nga sa mga kasabihan na
naririnig ko katulad ng palay.
Kung palay na ang lumalapit, bakit hindi pa tutukain?
May isa pa akong pinaniniwalaan. Walang matigas na tinapay sa mainit na
kape.
I grinned. Nang lumabas na ako ng banyo nakasalubong ko si Langston na
naliligo sa sarili niyang pawis, mukhang galing sa work-out.
Minsan napapa-isip ako, kung si Keaton Samonte halos magpakamatay na sa
mga negosyo nila, ano kaya ang ginagawa nitong si Langston sa buhay bukod
sa paninira ng buhay ng mga inosenteng babae?
"Hey, ex-girlfriend! Breaktime?"
"No. Pinalabas ako ng kuya mo, mainit na naman ang ulo."
"Really? You annoyed him again?"
"No way."
"Oh, okay. He'll call you again, hindi na kita aabalahin." I nodded at
him, pero bago pa man siya makalayo ay may naalala ako.
"Kalas!"
Nakakunot ang noo niya nang lumingon sa akin. "I mean... Langston. I have
a question, may alam ka ba na malapit na cookie factory rito?"
"Huh?"
"Or any biscuit factory?"
Saglit siyang nag-isip, akala ko ay wala akong makukuha sa kanya nang
magliwanag ang mukha niya.
"I remembered, ang mga Ferell... kung hindi ako nagkakamali si Troy
Ferell ang namamahala no'n. Try to ask Triton, kilala mo naman siya, 'di
ba? Iyong nagde-deliver ng tubig?"
"Of course, kilala ko sila." I rolled my eyes.
Hindi niya ba natatandaan na kasali ang mga iyon sa basketball kung saan
nanunod ako. Isa pa, wala yatang babae rito sa Enamel ang hindi
nakakakilala sa kanila. They're too famous!
Kalahating oras akong nasa labas ng opisina ni Keaton Samonte bago niya
ako pinatawag sa isa sa kanilang katulong.
Parang hindi man lang siya gumalaw roon sa kinauupuan niya, hindi ba siya
nangangalay?
"Boss...?"
"What?"
"I found a cookie factory."
"What?"
"A cookie factory."
"Why would you—" tumaas ang kilay ko.
"Where?"
"Leviathan, under Ferell Food Corp. Should I send them an email, boss?"
Alam ko naman na wala talaga sa plano ni Keaton Samonte ang magpunta roon
sa Leviathan at sa factory ng biscuit. But it was him who pushed me to
ride on his alibi.
"Yes."
Hapon na nang mag-reply sa e-mail ang Ferell Food Corp, actually I e-
mailed the Leviathan branch kasi iyon naman talaga ang mas malapit at
kilala namin iyong nagma-manage.
"Boss, they are willing to accommodate us daw. They gave us their
available time."
Ipinaliwanag ko sa kanya kung anong oras kami pupunta, the admin
explained that their boss (Troy Ferell) will personally escort us.
Tumango lamang sa akin si Keaton habang nagpapaliwanag ako.
After my explanation he immediately grabbed his phone and made a call, I
thought it was one of his business partners again but I was wrong.
"Good, I thought you're in Manila."
"Yes, I want to see different angle."
"It's okay. I don't need you there. I can handle your cousin. I know
you're busy, Aldus."
"That's given, did you expect something else? You idiot."
"You mean—holy shit. Really?"
Habang pinapakinggan ang pakikipag-usap ni Keaton Samonte kay Aldus
Ferell na sana ay naka-loud speaker para maintindihan ko, hindi ko
maiwasang mapatitig sa kanya. Buong akala ko ay business call lang ang
kaya niyang gawin sa telepono niya, but watching him right now I could
say that he's somewhat a normal guy naman pala.
"Alright, it's better. Thanks."
Nagulat pa ako nang saglit na tumawa si Keaton sa telepono. "Man, just be
careful. They bite."
Nang matapos na sa pakikipag-usap si Keaton at makita niyang pinanunuod
ko siya agad akong tumungo at nagkunwaring nagbabasa ng notes.
"We'll be early tomorrow. You may go now."
Mabilis akong kausap, inayos ko na agad ang gamit ko at nagpaalam na ako
sa kanya.
"Don't wear corporate attire tomorrow, Miss La Rosa. Casual will do."
Paalala niya sa akin bago ako tuluyang makalabas.
"Noted, boss."
**
Hindi ko naman tinanong si Keaton Samonte ng isusuot niya pero para
kaming may pinag-usapan dalawa. He's wearing a navy-blue polo shirt while
mine was a denim dress. Bumagay iyong mga damit namin sa isa't-isa,
idagdag pa na kapwa kami nakasuot ng shades. Pero tinanggal ko na iyong
akin nang makita kong nakasuot siya.
Walang sinabi si Samonteng lamig nang pinili kong umupo sa unahan ng
kotse, inabot pa kami ng biglaang traffic na hindi naman talaga madalas
nangyayari sa Enamel.
It was too boring, kaya ang tanging naisip ko para hindi ako antukin ay
magpatugtog sa stereo.
A wicked grin crept on my lips when I glanced at the rearview mirror.
Nakakapagtaka na walang kausap si Samonteng lamig, dahil nakapangalumbaba
lang naman siya habang nakatitig sa labas ng bintana.
I connected my phone to the stereo and played the hype song that would
make my day whole. I didn't appreciate this song at first, but after I
heard it from someone else who tried to denied its effect on him...
hmm... it's now my favorite.
"Stop the music, La Rosa."
Nagkunwari akong hindi siya naririnig at mas inagaw ko ang atensyon ni
Kuya driver na mukhang bored na rin sa traffic.
"Kuya, hindi ganyan. Ganito..." I instructed him the movement of his
hands na parang nagmamasa ng tinapay.
"Oh pag-ibig fortune cookie..." ulit ko habang ipinapakita ang perfect
movement ng kamay ko.
"Ah, naalala ko na. Sinasayaw rin iyan ng bunso ko."
I giggled. "Uso po iyan ngayon, kaya nga po tayo pupunta sa Leviatan
ngayon, maghahanap po tayo ng fortune cookie."
Keaton Samonte snorted at the backseat. "Hindi ba, boss?"
Nakakrus ang kanyang mga braso at hita habang iritadong nakatingin sa
akin.
"Do you want to walk your way to Leviathan, La Rosa?"
"Si boss... hindi na mabiro."
Hindi na niya ulit ako pinansin at sa bintana niya ibinuhos ang kanyang
atensyon. Tanghali na at tirik na tirik ang araw nang makarating kami sa
factory, sinabi ng security guard na may dinaanan lang daw ang boss nila
at babalik naman agad.
Sinalubong kami ng isang babae at sinabing sa loob na lang daw ng opisina
kami maghintay. Susunod na sana kami sa kanya nang makarinig kami ng
ingay ng isang sasakyan.
An expensive car made an exaggerated entrance like it was in some part of
an action movie.
"Ang payong!" sigaw ng babaeng nasa unahan namin. Bago pa man tuluyang
mabuksan ang pintuan ng mamahaling sasakyan ay nakaabang na ang
humihingal na security guard para mapayungan ang lalaking papalabas sa
sasakyan.
Troy Alvis Ferell, the CEO of Ferell biscuit factory Leviathan branch.
His million-dollar earring shined under the sunlight.
"Welcome, guests!"
Kulang na lang ay bigyan siya ng red carpet ng kanyang mga tauhan na
naging mas alerto sa kanyang presensiya. Ilang beses nagpabalik-balik ang
tingin ko kay Troy Ferell at Keaton Samonte, biglang nahiya ang kutis ko
sa kanilang dalawa.
Inilabas ko na rin ang payong ko, pilit akong tumingkayad para mapayungan
ko rin ang boss ko.
Keaton Samonte looked at me incredulously before pushed away my umbrella.
Si Troy Ferell ang unang naglahad ng kamay sa kanya. Tinanggap iyon ni
Keaton at ilang segundo silang nagsukatan ng titig ni Troy Ferell.
I could literally smell business. Well... Troy Ferell is known for being
crazy, a big joke or anything that would make someone's eye roll. But in
terms of business, his skills are absolutely a predator-like, laging
nanlalamang. He's a monster in business, kaunting kinang lang daw ng
hikaw niya at nagkamali kang kumurap, naisahan ka na.
I thought that information was a bit exaggerated, but the moment I felt
his presence with Keaton Samonte, I couldn't say more.
"Well? What caught your attention, Samonte?"
"Hype news about this branch."
"Oh?"
Sumulyap sa akin si Troy Ferell, we've met before but in different
circumstances. He smiled at me.
"A secretary, hmm..."
When we entered the office, we were greeted by few of Troy's office
staffs. Troy and Keaton will have their private meeting, so I don't have
any choice but to sit at the corner and wait for my boss.
Hindi ko alam kung bakit bigla akong kinabahan nang makitang pumasok na
si Troy Ferell sa kanyang mismong opisina, not that I don't trust Keaton
and his business skills, but Troy Ferell is known for his deceptions.
Bago pa man sumunod si Samonteng lamig kay Troy, I tried to call him.
"Boss..."
Lumingon siya sa akin. Sumulyap muna ako sa mga tauhan ni Troy Ferell,
lahat ang mga iyon ay nakatungo at abala sa kanilang mga trabaho.
I immediately returned my gaze to my boss, and his brows were furrowed as
usual. I didn't utter the words with sound, instead I mouthed it slowly
so that he could understand it, with my signature hand air bending (if
you're familiar with Ang the Avatar).
"Kung gustong maging maswerte
Huwag mong kalimutang ngumiti..."
Of course, Samonteng lamig didn't smile. But the corner of his lips moved
a few inches. I thought that was all... but before turning his back he
gave me few words, seriously it was supposed to be a harsh attack.
But my heart leaped strangely. "You're fired, Shanti."
And then he called one of Troy's staff. "Hey, would you please give my
secretary your best-selling cookies?"

Chapter 14
Sweet
Ilang cookies na ang natikman ko habang naghihintay sa meeting ni Keaton
Samonte at Troy Ferell. What took them so long?
Sineryoso ba talaga ni Samonteng lamig ang interes niya sa cookies para
lang pagtakpan iyong pagkanta niya? He's funny.
"Miss secretary, may gusto ka pa ba?" tanong ng pinaka-batang empleyado
ni Troy Ferell. Nangangatal pa ang boses niya sa akin na parang hiyang-
hiya.
Ilang taon lang yata ang tanda niya sa akin, he's probably twenty-four?
Nagtilian ang ilang mga babae at nang-asar muli ang mga lalaki sa pinaka-
batang empleyado na siyang nagtanong sa akin. He's single and the
youngest of the circle. Uso yata talaga ang mga pa-love team sa mga
kumpanya at dahil bata pa iyong lalaki na nagtanong sa akin at mukhang
wala pa siyang partner, ako ang nakita ng mga kasamahan nila.
Kanina pa kaming inaasar dalawa. Hindi naman ako kill joy at imposibleng
bumalik pa kami rito kaya hinayaan ko na lamang sila at sinakyan.
"No, it's okay. Hindi ko pa 'to nauubos."
"You should call her name. Stop the formality, Francis." Sabi ng isa sa
kasamahan niya.
I smiled uneasily. Hindi pa ba matatapos iyong si Samonteng lamig?
Kalahating oras muli ang lumipas, hindi pa rin lumalabas iyong dalawa.
Kung anu-ano na ang itinatanong sa akin ng mga empleyado ni Troy Ferell.
They're too nosy.
Ganito ba talaga sila sa kanilang mga bisita?
"Pero single?" tanong ng isang babae.
Lahat ng mga mata nila'y nakatitig sa akin. Kung kanina ay halos hindi na
sila mag-angat ng ulo sa presensiya ni Troy, ngayon ay para silang
nakawala sa hawla.
Hindi ba sila natatakot na baka biglang mabuksan ang opisina ng boss nila
at marinig ang katanungan nila?
"W-what?" tanong ko kahit narinig ko naman iyon ng malinaw.
Panibagong babae ang nag-ulit ng tanong sa akin. Bago pa magkaroon ng
pangatlo ay sumagot na ako. "Yes. I'm single..."
Tinapik ng mga lalaki iyong balikat ni Francis na nagmula ang pisngi nang
tumama ang mga mata namin. A timid type, huh?
Sumulyap muli ako sa pintuan ng opisina ni Troy Ferell, ano pa ba ang
pinag-uusapan nila roon? Tiningnan ko muli ang oras at nang mag-iisang
oras na ang ipinaghihintay ko, napabuntong-hininga ako.
Iginala ko na lamang ang aking mga mata sa kabuuan ng maliit na opisina
ni Troy Ferell.
Kahit nasabi na sa akin ni Langston na kilala si Troy na siyang
namamahala ng Leviathan branch, hindi naman ako nag-expect ng sobrang
develop na branch, tama lang siguro.
The main office has few employees, so the familiarity and the closeness
between them was not surprising, aside from that their tables were not
divided into cubicles so it won't be hard for them to chat all they want
(if Troy is not around).
Kung sabagay, I shouldn't expect too much about this branch, I even heard
that this branch was just established for Troy's benefit, as his training
ground.
Sana all mayaman katulad ng mga Ferell, kung gusto ng experience
magpapagawa na lang ng branch malapit sa bahay n'yo. Samantalang ako
ipinatapon ni Papa sa mga Samonte para magkaroon ng experience.
Akala ko ay sasagot na naman ako sa walang katapusang katanungan nila
nang biglang mabuksan ang pintuan. Not from the office but from the
entrance, a smiling face of another Ferell greeted us.
"Hi, everyone! This is Aldus Ferell, I will file a complaint to your
boss, nagka-LBM ako sa biscuit n'yo." Ngising sabi niya habang nilalaro
ang susi ng kanyang kotse sa kanyang daliri.
He slowly removed his shades in his model-like way. May commercial ba ng
Ray-ban ngayon?
"S-sir!"
Napatayo iyong mga empleyado ni Troy Ferell nang makita ang bago nilang
bisita. Tumango siya sa kanila.
"Please continue your work, baka i-review ni Troy ang CCTV camera at
makita niya na nag-aksaya kayo ng oras sa pagbati sa akin. That's
probably a salary deduction, kuripot iyon."
Mukhang naalarma naman iyong mga tauhan kaya nagsimula na silang umupo at
bumalik sa kanilang mga trabaho.
"Hey, you're Ashanti La Rosa, right? Keaton's secretary?" I nodded at
him.
Tumabi siya sa akin. "Nanuod ka ng game namin noon, right? You looked
familiar."
I want to give him an exaggerated look with the word wow, kasi paano niya
naman ako matatandaan? Nasa kalabang grupo ako kung hindi ako
nagkakamali, and they declined the invitation after the game to eat with
the winners dahil badtrip silang magpipinsan kay Troy.
Mga paandar din ng mga Ferell parang mga suman.
"Yes... nandoon nga ako."
Ngumuso siya sa sinabi ko. "Besides, hindi ko talaga nakakalimutan ang
mga cute."
Pinilit kong hindi ngumiwi. Para talaga siyang suman. "Oh... hindi
naman."
He chuckled, sumulyap siya sa opisina ng pinsan niya. "Kanina pa ba
sila?"
"Yes. One and a half?"
"Oh? Naglolokohan na lang ang dalawang iyan sa loob."
Tatayo na sana si Aldus Ferell nang mabuksan na ang pintuan, unang
lumabas si Samonteng lamig na agad tumama ang mata sa akin. His brows
automatically creased like I was some sort of an activation to make his
frown visible.
Sumunod sa kanya si Troy na agad tumaas ang kilay nang makita ang katabi
ko.
"Oh, pinsan! Why are you here? I never invited you."
"I invited myself. Well? What happened business geeks?" tanong ni Aldus
sa kanila.
Umakbay si Troy Ferell kay Keaton Samonte na hindi na nagsalita. "Why
don't you join us for dinner?"
Umawang ang bibig ni Aldus nang marinig iyon kay Troy na parang hindi
makapaniwala. "Are you sick?"
Ngumisi si Troy Ferell. "Of course, it's Aldus treat."
"I still have my plans to--"
"I cleared your schedule today, boss." I interrupted him.
Lalo yatang uminit ang dugo niya sa akin nang sabihin ko iyon.
"Then, it's settled. Let's go?"
Sobrang tahimik ni Keaton Samonte nang bumalik na kami sa sasakyan, hindi
na ako magugulat kung bigla niya akong bugahan ng apoy. Kailan baa ko
masasanay sa kanya? Lagi na lang siyang high blood sa akin.
"Boss, kung ayaw mo naman talaga pwede ka namang tumanggi sa kanila."
"How? You just told them that I am free."
Hindi ako nakasagot sa sinabi niyang iyon. Bakit ba mainit na naman ang
ulo niya? Based from his behavior with Troy a while ago the meeting went
well.
Nakarating na kami sa restaurant na sinabi ni Troy, they're already
waiting for us nang pumasok kami. Tumayo agad si Aldus at pinaghila niya
ako ng upuan.
"Thanks..."
Narinig kong sumipol si Troy at tipid na sumulyap kay Keaton. Aldus
called the waiter's attention when we're already settled.
"So... ano ang gusto mo, Miss La Rosa? Keaton?"
"You are giving my secretary your too much attention, Ferell." Kumento ni
Samonteng lamig.
"Eh? Bawal ba?"
"She's still in her work, if you're going to—"
"I am just being friendly, Keaton. Possessive boss, eh?"
I awkwardly looked at them. Mainit na kanina pa ang ulo ni Keaton, of
course he'd be mad right now. Maybe he's thinking right now that these
Ferell invited us because of me, based from Aldus' behavior and how he
acted towards me which was quite weird.
This dinner took my boss very precious time. Kaya ganyan na naman si
Samonteng lamig.
"Hey? Siguro nagugutom lang kayo. Right, Miss La Rosa?" sabat ni Troy.
"Yes..."
Sa wakas ay nabigyan na rin namin ng atensyon ang waiter na kanina pang
tahimik at hinihintay ang order namin. Since I am a food lover, I didn't
mind the presence of the boys even if I ordered a lot.
We were waiting for the foods when Troy Ferell opened another
conversation.
"Just tell me if you'll agree, Samonte."
"I'll think about it."
"Oh? But don't make me wait for long, I am not a patient man. Besides, as
what I've told you... there's someone else who received the proposal
first." Kumunot muli ang noo ni Keaton.
"Is this the expansion in Enamel?" sabat ni Aldus.
"Yes."
Unti-unti kong nahuhuli ang pinag-uusapan nila. He's planning to expand
their branch in our province, and probably he's asking Keaton to
supervise it. Pero nasa plano ba talaga iyon ni Keaton?
"Sino pa?" tanong ni Aldus.
"I sent the proposal to the Arellanos, to be more specific I contacted
Leiden. He told me that he's planning to stay in your province and start
helping their family." Suminghap ako sa sinabi ni Troy.
"Totoo?" halos hindi ako makapaniwala sa narinig ko.
That kamoteng hilaw has plans? Hindi halata!
"Let's talk about the contract next week, Ferell. I'll take the offer."
Lahat kami ay napalingon kay Keaton Samonte na kasalukuyan nang umiinom
ng tubig.
"Uhuh? Well played, cousin." I heard Aldus' whisper.
I saw how Troy's earring glint with the wide grin on his face. "Good
choice, Samonte."
Nakarating na ang pagkain namin, hindi na ako nakinig pa sa usapan nilang
tatlo at nagkaroon na ako ng sariling mundo. Minsan ay naririnig ko rin
tumawa sina Aldus at Troy, hinintay ko na gano'n din ang gawin ni Keaton
but he's too reserved.
But when I heard him curse, and softly chuckled after a certain statement
from Aldus my eyes automatically went on him. Nawala ang ngisi sa labi
niya nang makita niyang sumulyap ako sa kanya.
"By the way, it's your first time to hire a younger secretary. She's
about our age. New taste?" kumento ni Aldus.
So Keaton Samonte's previous secretaries are way older? Kung sabagay,
ilang taon ba ang tanda sa amin ni Keaton Samonte? He's twenty-four or
twenty-five, I think?
Isn't it unusual for an experienced businessman like him to have a deal
with these younger boys? I mean, well... Troy's just starting in business
world compared with Keaton, but I couldn't just underestimate this
Ferell, para saan pa ang mga usap-usapan sa kanya?
I was thinking about Troy Ferell's possible deception towards my boss,
but should I think it in other way around? Mas kilala lang talaga ang
pangalan Ferell kaya iba iyong epekto nila sa mga tao sa tuwing naririnig
ang kanilang pangalan na kakabit ay negosyo.
But Keaton Samonte could be categorized as a silent killer, his movement
could probably hide behind the shadows, unnoticed plans and a surprising
success.
"I'm tired of secretaries' getting pregnant."
Sabay natawa sina Troy at Aldus sa sagot ni Samonteng lamig.
"Seriously? As in lahat nabubuntis?"
"Yeah."
"Hindi naman..." sinadyang bitinin ni Aldus ang kanyang sasabihin.
"Shut up, Ferell."
Akala ko ay hindi na ako papansinin ng tatlong lalaki pero natigil sa
pagtawa si Troy Ferell, I waited for him to say something to tease my
boss again but it seemed like his attention was already diverted to me.
"How could you eat that lot?" humahangang tanong sa akin ni Troy Ferell
nang makita na hindi pa rin ako tumitigil sa pagkain.
"And you're not getting fat. Are you into gym, Miss La Rosa?" tanong ni
Aldus.
"I am into sports."
"Oh, that's good."
Tumikhim si Samonteng lamig at may itinanong siya muli kay Troy na siyang
nag-alis ng atensyon nila sa akin.
We spent almost two hours inside that restaurant before we bid our good
bye, kaiba ang ngisi ng dalawang Ferell kay Samonteng lamig bago ang mga
iyon tumalikod sa aming dalawa.
"La Rosa, sit at the back." I nodded at him.
Magkatabi kami sa likuran nang sasakyan nang tumakbo na iyon pauwi.
Pansin ko na hindi patungo sa mansyon nila ang kotse.
"Boss, may pupuntahan pa ba tayo?" nakatanaw na naman siya sa bintana.
"You're not familiar with this route?"
"M-may meeting pa po ba tayo?"
Walang kilalang businessman malapit sa amin na siyang posibleng maging
ka-meeting namin. Or did I miss a name again?
Agad akong ginapangan ng kaba sa dibdib nang dahil sa naisip ko. Pero
alam ko sa sarili ko na wala akong natatandaan na meeting ngayong gabi.
"Boss..."
Bumuntong-hininga siya at tamad na lumingon sa akin. "I am sending you
home."
Natulala ako sa sinabi niya. "W-what?"
"Or would you rather ask those Ferells to send you home?"
"Huh? Bakit naman nila ako ihahatid?"
Natigilan siya sa sagot ko at muli siyang tumanaw sa bintana.
"You hate me, I should hate you too." Sabi niya, mahina iyon pero narinig
ko. Buti naman ay alam niya.
We hate each other. Sino ba ang matutuwa sa boss na kuripot at laging
high blood?
Sumandal na ako nang maayos sa upuan at nagdasal na ako na sana ay
makarating na ako sa bahay.
I thought he would stay silent until we reached my home, but he asked me
something and it felt well... strangely weird and cute?
"Did you like it?" he asked while still staring at the window.
"Huh?"
Ano ba 'tong mga tanong sa akin ni Samonteng lamig na 'to?
"The cookies. Did you like it?"
Matamis naman...
"Y-yes... it's sweet."
"Hmm...okay."

Chapter 15
Cream
I couldn't help but feel weird. Akala ko ay nagkamali lamang ako ng dinig
nang sabihin niyang ihahatid niya ako, pero ngayong nasa mismong harap na
ako ng bahay mas lalo akong hindi makapaniwala.
Ano ba ang kinain nitong si Samonteng lamig kanina?
Hindi naman siguro niya ibabawas sa sweldo ko ang gasolina na nagamit sa
paghatid sa 'kin, 'di ba?
I have this ecstatic feeling to jump off the car already, but should I at
least say my goodbye or thanks?
Kailangan pa ba iyon? Parang wala na rin naman siyang pakielam sa akin.
I bit my lower lip and awkwardly glanced at him. I grimaced seeing his
usual icy position, crossed arms and legs with his unreadable mien while
staring outside the window. He looked like he'd been thinking about the
deep treasures beneath the Pacific Ocean.
Hindi ba't masama ang laging nag-iisip? It would take to someone's
insanity! Lalo na sa mga taong hindi masyadong nagsasalita at walang
pinaglalabasan ng mga iinisip.
Or...
My eyes widened when I suddenly remembered something, I thought he wasn't
serious about it. Pero ito na ba iyon? Ngayon na ba ang huling araw ko
talaga? Kaya ba hinahatid na niya ako?
He'd already fired me before his meeting with Troy Ferell. Shit!
Hindi pa rin ako bumababa ng kotse, pansin ko na nakailang sulyap na sa
akin ang driver pero nanatili akong hindi kumikibo. Gusto ko munang
malaman kung may trabaho pa ba akong babalikan o wala na talaga.
And this Keaton Samonte seemed so preoccupied that he didn't even notice
that his car had already stopped.
"Hmm... boss?"
Nakatingin pa rin siya sa bintana.
"Boss?"
Kung kulbitin ko kaya? I tried to raise my right hand to reach him and
get his attention, but my nervousness overwhelmed me. Ibinalik ko rin sa
kandungan ko ang kamay ko.
"Boss?"
Nagka-dysmenorrhea kaya siya? Nakakabingi ba iyon?
Huminga ako nang malalim at pilit kong tinanggal ang kaba ko sa dibdib. I
should ask him nicely, baka hindi ako pagbuksan ng pinto ni Papa kapag
nalaman niyang sinesante na naman ako ng Samonteng ito.
I tried to move closer to him, akma na akong kukulbit sa balikat niya
nang kusa siyang lumingon sa 'kin.
I froze with my widened eyes together with my forefinger that was about
to touch him. The distance between us was so awkward.
"Erm... boss..."
His brows creased, as usual, nothing new. He glanced at my forefinger on
air that made me realized my frozen position. I immediately returned to
my proper seat, then awkwardly smiled at him.
"What?"
"Am I f-fired po?"
Mas lalong kumunot iyong noo niya sa 'kin. "Should I fire you now?"
"N-no!"
Sumulyap siya sa likuran ko, doon niya lang napansin na nasa harap na
kami ng bahay ko.
"Go."
Isang salita lang iyon pero agad humawak ang kamay ko sa pintuan ng
kotse, gusto ko na talagang lumabas at makalayo mula sa kanya.
He's getting weirder and weirder.
Mabilis ko iyong binuksan, hindi ko na siya nilingon pa nang sandaling
makalabas ako pero alam ko na nasa likuran pa rin ang kotse niya dahil
hindi ko pa naririnig na umandar iyon.
Since I was born a stubborn, I stopped in midway and slowly looked back
at him. I didn't expect him to watch me because he's just my frozen boss,
but when my eyes veered back in his car, I just caught his window that
was starting to close.
And Keaton Samonte's car disappeared in the shadows.
**
It was Friday morning when I received a message from an unknown number.
Napabalikwas ako sa kama nang makita agad ang bungad ng message na iyon.
Miss La Rosa, do not report to work for three days starting today. I'll
see you on next week. – Keaton Tirzo Uy Samonte
Buong-buo ang pangalan ni lamig, ah? What happened to him? Napaka-
imposible naman yata na wala siyang gagawin sa loob ng tatlong araw na
walang kinalaman sa negosyo niya?
But I shouldn't complicate myself right now, ako na nga iyong binigyan ng
bakasyon. Bakit ko ba iisipin pa ang trabaho sa kanya?
Maganda ang ngiti ko nang umagang iyon. Sino ba naman ang hindi
masisiyahan sa araw na walang trabaho at walang boss na masungit?
Nagtungo na ako sa kusina, nasa akto na akong babati sa buong pamilya na
may kasamang malawak na ngiti nang matigil ako at makita na kapwa abala
ang lahat.
"Ano ang meron?"
All of them were packing our foods like we're about to go somewhere...
"Bakit n'yo binabalot ang mga pagkain?" sunod kong tanong.
Sabay umirap sa akin ang mga kapatid ko. Muli kong pinasadahan ng titig
ang mga suot nila, dahilan kung bakit nasagot ang sarili kong katanungan.
"Montenegro Hotel and Resort, sa Leviathan. Ikaw talaga, Ashanti, laging
huli sa balita." Ani ni Ate Ariana.
"Paano ko malalaman na may outing tayo? May trabaho ako."
They rolled their eyes in unison. Ngumiwi ako sa kaartehan ng mga kapatid
ko.
"Hindi ako sasama, may trabaho ako." I lied.
Tatalikuran ko na sana sila nang magsalita si Ate Aliyah. "Wala kang
pasok ngayon sabi ni Papa. Kahit kailan napaka-kj mo talaga, Ashanti."
Muntik ko nang makalimutan na alam nga pala ni Papa ang lahat ng
nangyayari sa trabaho ko. Of course, there's no way that I could I lie to
them when it comes to my work.
"Alright, may choice ba ako? I'll just prepare my things."
Akala ko ay tanging kaming pamilya lang ang pupunta sa resort pero
nanlumo ako nang makita na kasama pala iyong mga kalamay na boyfriend ng
mga kapatid ko.
Bakit kalamay? Kung saan-saan nakakarating ang mga kamay at hindi man
lang sinasaway ng mga kapatid ko! Very good!
Si Ate Aliyah na binubulungan habang himas ng boyfriend ang kanyang
balikat.
Si Ate Ariana na nakayakap na yata ang boyfriend na parang sila lang ang
nakasakay sa van.
At si Alissa na siyang bunso sa aming magkakapatid na may boyfriend na
pinaglalaro ang daliri sa kanyang leeg.
Nakailang mura na ako sa aking isipan.
Sana all kinakalamay ng boyfriend... kaso iyong boyfriend ko...Oh, wala
nga pala akong boyfriend.
Umismid ako habang nakatulala sa bintana, ako iyong naka-posisyon sa
likuran ng van habang nakikita ko sa unahan ang lahat ng kalandian ng mga
kapatid ko at ng mga boyfriend nilang puro mga kalamay na hilaw.
Si Mama at Papa naman ay may sarili ring mundo. Kaasar.
Nang makarating na kami sa Montenegro Hotel and Resort, gustong-gusto ko
nang humiwalay sa kanila. Hindi ko na yata kayang sikmurain ang mga
pangyayari.
Idagdag pa na todo outfit iyong mga kapatid ko na hindi man lang ako
sinabihan na magkakaroon kami ng outing. They're all wearing their
beautiful summer dress, with their fashionable shades and summer hats.
Samantalang ako, naka-rash guard na kulay gray at itim na shorts (plus my
motivating bamboo vital statistics).
Habang si Mama at Papa ang siyang kumakausap sa crew para maayos iyong
accommodation namin, walang tigil sa pag-pose ang mga kapatid ko habang
pahirapan iyong mga boyfriend nilang kalamay para sa pag-picture sa
kanila.
What's the worst? They made me their damn photographer!
Pilit kong kinalma ang sarili ko na hindi ibato sa kanila ang camera.
Lalo na kapag natatamaan ng sikat ng araw iyong kutis ng tatlo kong
kapatid? Sa halip na mangitim ay namumula sila.
Edi ako na ang negra, hindi sexy at hindi naka-dress! Duh?
When our place was settled, I did everything to get my presence away from
them, which I hardly succeed.
"I'll be quick! Enjoy! May titingnan lang ako saglit." I lied.
Malalaki ang hakbang ko para makalayo sa kanya at nang sandaling masiguro
kong wala na akong makikitang kapatid na kinakalamay, napahinga na ako
nang maluwag.
Ngayon ay mas nabigyan ko ng atensyon ang ganda ng kabuuan ng resort.
Hindi ko maiwasang humanga dahil bawat detalye at parte nito ay hindi
basta lamang.
There's no expectation vs reality thing here, dahil kung gaano kaganda ng
view ng resort na ito na siyang nakikita sa facebook ganoon din sa
personal. From the white sands, nourished coconut trees, well-maintained
rows of nipa hut, the hanging decorations that screamed festival vibe,
pools, and many more.
Montenegro Hotel and Resort is considered as one of the prides of the
Province of Leviathan, hindi nauubos ang mga dumadayong tao rito para
magbakasyon na siyang hindi na rin nakapagtataka.
Nakaapak na akong naglalakad sa buhangin at patuloy lang ako sa
paglalakad habang nagmamasid sa buong paligid. From the resorts
brandishing sides to the guests who were enjoying the whole place.
Saglit pa nga akong natigilan nang makita ko ang pamilyar na mukha ni
Kalas. He's standing near a nipa hut with his new target? Bumibili sila
ng buko juice. Pansin ko na may hawak nang singsing sa likuran niya si
Kalas na mukhang mag-aalok na ulit ng kasal.
Nakalas na naman siguro ang turnilyo ng isang iyon. Mabuti at may
naipapalit pa doon si Keaton?
Minsan napapaisip ako kung kailan talaga magsasama-sama iyong lahat ng
mga babaeng napag-tripan niya. Hindi na naman talaga ako bitter sa kanya,
sa katunayan ay minsan natatawa na ako, pero kung sigurong papipiliin
ako, hindi ako magdadalawang-isip na suportahan ang kababaihan.
I was about to disregard him when a realization hit me.
Kung nandito si Langston Samonte, hindi malayong mangyari na nandito rin
ang kapatid niya. Kapag minamalas ka nga naman, bakit sa dami ng pwede
nilang pagbakasyunan dalawa ay rito pa sa napili ng pamilya ko.
Nakailang sipa ako sa buhangan habang naglalakad dahil sa matinding inis
ko sa mga nangyayari, mula sa mga kapatid ko, sa kalamay nilang mga
boyfriend, kay Papa na bantay sarado ako sa trabaho at kay Mama na wala
man lang ginagawa para pagsabihan ang mga kapatid ko.
Paano kung mga mabuntis ang mga iyon?
"Nakakaasar ang araw na 'to! Grabe!"
Nagpatuloy pa ako sa paglalakad at hindi ko na namalayan na sobrang
napalayo na pala ako mula sa mga tao. I was about to turn my back when I
noticed someone not far from me.
He's alone as usual.
Did he actually rent this part of resort? Bakit walang magtangkang
lumapit sa parteng ito?
My boss, Keaton Samonte was sitting under a huge blue umbrella. He's half
laying on a beach bed with his aviators on.
Ito ang unang pagkakataon kong makita si Keaton Samonte na hindi naka-
pormal na damit bukod sa uniform niya sa basketball. Samonteng hilaw was
now laying topless with a book on his lap.
Dahil siya ang huling tao na gusto kong makita sa bakasyon ko, agad akong
tumalikod para lumayo sa kanya pero mukhang kailangan ko nang tanggapin
na sa tuwing nagkukrus ang landas namin ni Samonte puro kamalasan na lang
ang nararanasan ko.
Buong akala ko ay wala nang makakapunta rito para maabala ang boss ko na
kinatatakutan kong magising pero isa na naman iyong maling akala. Dahil
may lumipad na bola lang naman mula sa hindi ko malamang direksyon.
Ano ang binagsakan? O tamang sabihin na sino ang tinamaan?
Napapikit ako nang marinig ko ang malakas na pagtama ng bola sa kanya. He
was hit on his body but that was a surprise attack, nahulog siya sa beach
bed, nangatal ang tuhod ko nang marinig ang malutong niyang mura para sa
nagmamay-ari ng bola.
I saw the culprit; it was a little boy. He's about seven or eight years
old, sa takot niya kay Keaton ay mabilis na siyang tumakbo. Gusto ko
siyang tawagan o habulin para dalhin kay Keaton at sabihin na wala akong
kasalanan dahil siguradong ako ang sisihin niya pero nauna ang awa ko.
Sanay na ako sa mura ni Keaton Samonte at mas mabuting ako na lang kaysa
iyong inosenteng bata.
"Who the hell---" hindi natigil ni Samonteng lamig ang sasabihin niya
nang nagtama ang mga mata namin.
"You again?! Ano pa ang ibabato mo sa akin, La Rosa!?"
Umiling ako. "It's not me! Galing ang bolang iyan sa bata, he left!
Natakot na siya, tumakbo..."
He doesn't look convinced. "What do you want?"
"Huh?"
"Why are you here? Didn't you receive my message? I gave you three-day
vacation."
"Nabasa ko po. Actually, I'm in family outing right now."
"Here?"
I nodded.
"But since you're here, I have a job for you."
"What? Boss... this is coincidence. Hindi ko talaga alam na nandito ka."
"Find that boy. The owner of this ball." Malamig na sabi niya na alam
kong hindi magdudulot ng maganda sa bata at maging sa mga magulang niya.
"Boss... hindi naman niya sinasadya..."
"Find the boy or I'll fire you?"
"Huh? Gano'n agad? I am sorry, then. Ako na ang hihingi ng paumanhin para
sa bata. You'll just complicate things, nandito siguro ang pamilya ng
batang iyon para magsaya tapos..."
"La Rosa! Just follow my orders!"
"Boss... I can't..."
"Y-you! You are---"
Ngumiwi na ako. Ito na, "Fired na po ba ako?"
"S-salary deduction!"
Mukhang wala na akong suswelduhin dahil sa walang katapusang salary
deduction ni Keaton Samonte.
"Boss... wait lang, okay? I'll be right back."
Hindi siya sumagot sa akin, nagmadali na akong tumakbo at bumalik sa
cottage namin. May kinuha lamang ako sa bag ko at nang makita ko iyon ay
nagpaalam na ulit ako sa kanila.
"Saan ka pupunta, Ashanti?" tanong ni Mama.
"Sa may tabing dagat lang, Ma. Mabilis lang po ako."
Mariin tumitig sa akin ang mga kapatid ko na parang malaking kasalanan na
hindi ko sabihin sa kanila kung saan ako papunta, sinagot ko silang ng
irap.
Humihingal na ako nang makarating sa posisyon ni Keaton Samonte.
Nagdiretso ako sa beach bed niya at naupo roon.
"Look at this, boss? A good cream for swollen—"
"I will not use that."
I rolled my eyes. "Ginagamit ko ito kapag sobrang lakas ng tama sa akin
ng bola kapag naglalaro ako ng volleyball."
"Oh, come on! Baka pumaga ang mukha mo, boss..." binuksan ko na iyon at
naglagay ako sa daliri ko.
I tried to reach his face but he's too fast to stop me. Tinatabig niya
ang kamay ko.
"Saglit lang naman!"
"I don't want. I will fire---"
"Salary deduction! Salary deduction na lang, boss!" marahas kong ibinaba
ang dalawa niyang kamay at mabilis kong nilagyan ng cream ang mukha niya.
Natigil bigla sa paggalaw si Keaton Samonte habang marahan akong
naglalagay ng cream sa pisngi niya.
"It's nice, 'di ba?"
"I will deduct it to your salary."
"Akin naman 'tong cream, why deduction?"
"For touching your boss."

Chapter 16
Whisper
When the wind blew and my hair playfully laced with it, my fingertips
started to tingle as it touches his face. The cream should have a
soothing reaction on his face, but his expression turned into a freezing
point.
His eyes were like orbs of blazing ice that give shivers on my body. It
supposed to be the wind, but it was he who gives the greatest anchor for
this frozen vibe.
It was like my fingertips were trying to break an ice sculpture. I was a
sinful hammer that was trying to shatter it, but it was the hammer that
ended up broken.
What am I doing?
I felt like a captured prey that was starting to get coated by a block of
ice.
"Shanti..."
A frozen grip brought back my senses. He was now holding my wrist to stop
me from applying more cream on his face.
"Boss..."
I pulled my hand away from him, and I quickly stood from his beach bed,
my back was facing him to hide from embarrassment. Did I look at him that
long? How many minutes?
"Salary deduction."
Those two words made my confuse emotion waver, I turned at him with my
irritated eyes.
"Are you serious? This cream is mine!"
"Still a salary deduction."
"For touching you? I was merely concern, boss! You kissed me, remember?
You kissed me!"
My brain suddenly went fuzzy after that scandalous words. I was too
annoyed at him that I didn't have an opportunity to filter my words.
Silence overwhelmed us. I was standing, and he was sitting, yet our eyes
were still locked while trying to assess each other's expression.
I tried to battle with his eyes, but he was too expert on it that I
almost gave up. How could he make someone shivers with coldness in his
eyes, and at the same time, could send heat directly at heart?
Keaton Samonte, my damn boss, could make me froze and melt at the same
time. It frustrates the hell out of me.
The wind continued whistling, the waves never ceased from dancing, and
shadows and sunlight were witnessing this unnamed battle.
I was a bit stricken by my own words. I had a mental note after that
incident that I shouldn't think of that kiss anymore. It had no big deal.
But after I'd heard it from my own mouth, I'd realized that the thought
of my vicious boss who had stolen my first kiss was still lurking inside
my mind.
How could he cruelly deduct my salary if it was him who stole something
from me in the very first place?
He wasn't expecting that I'd be blurting out the word kiss, even I was a
bit staggered. But it came out already, and I would stand on that.
Akala ko ay tuluyan ko nang nakalimutan ang halik na iyon pero matapos
kong mas mapalapit ng ilang minuto sa mukha ni Samonteng lamig hindi ko
alam kung bakit bigla na namang naging sariwa ang insidenteng iyon.
That kiss was his threat to me when he heard how proud I was for ruining
his future by kicking his balls. I hit his patience at that time, and to
make it even between the two of us, he did something that I wouldn't undo
no matter how I tried.
"I can't remember..."
I gasped in disbelief. How could he?!
Paano niya makakalimutan iyon? He ambushed me at the side of the plaza's
stage, hindi niya ba alam ang kabang naramdaman ko noon sa takot na baka
may makakita sa amin?
"You are- gusto mo bang ipaalala ko sa'yo?!" I asked with my gritted
teeth.
My words were supposed to question his memory capability, but I saw how
his brows arched with amusement. I suddenly regretted my outburst.
That sounded so wrong! Bakit ba sa tuwing may sasabihin ako rito kay
Keaton Samonte ay biglang nagbabago ang mga kahulugan?
"How?"
Sumandal na muli siya sa beach bed at ibinalik niya ang kanyang atensyon
sa hawak niyang libro.
I scowled at him. "That was-"
Hindi niya na naman ako pinatapos katulad ng lagi niyang ginagawa sa
akin. Kumuyom na ang mga kamao ko at pilit kong pinipigilan ang sarili ko
na dambahan siya at sakalin ang leeg niya.
"Just to freshen you up, Miss Salary Deduction. The ball didn't hit on my
face, it's here..."
I gasped when Keaton Samonte casually pointed his abs... I mean his
stomach before he turned his attention back on his book. Pilit kong
inalala ang pangyayari kanina at napamura ako sa isipan ko nang maalala
na sa katawan lang nga siya tinamaan.
Ramdam ko ang biglang pag-iinit ng pisngi ko.
"B-but your face is a bit swollen, probably because of your fall..."
katwiran ko sa kanya.
"Uhuh? Are you sure, Miss La Rosa? Or you just want to--"
Bago pa man mas humaba ang usapan sa pagitan namin ni Samonteng lamig ay
nagpasya na akong umalis.
"To what?! Ayoko na rito! I am still on my vacation! Goodbye!"
I started marching away from him. Bakit ko nga ba binalikan pa 'tong
lamig na 'to? Dapat hinayaan ko na lang pumasa ang mukha niya, kung iyon
sana ang ginawa ko sana buo pa ang sweldo ko!
Hindi na ako lumingon pa sa kanya, hindi na rin naman niya ako tinawag.
Bakit naman niya ako tatawagin? Wala naman iyong pakielam.
Nang alam kong nakalayo na ako sa kanya, pinili kong umupo sa tabing
dagat na kakaunti pa rin ang mga tao. Hinayaan kong mabasa ang paa ko sa
bawat hampas ng maliit na alon.
As I watched the movement of the waves, I couldn't help but to let out my
frustrations.
"Salary deduction! Salary deduction! Puro na lang salary deduction! Sa'yo
na! Sa'yo na ang sweldo ko! Dapat talaga nagbenta na lang ako ng yelo mas
malaki pa ang kita kaysa mag-secretary sa instsik na iyon!"
Nagbibiro lang naman ako sa kanya kanina nang nilalagyan ko siya ng
cream. Pero sineryoso niya! Makatao ba iyon? I was merely concern, pero
ako pa ang napasama.
Napahilamos na ako sa sarili ko. Wala pa naman akong balak sa pera ko na
suswelduhin ko sa kanya, pero parang hindi naman yata tama na magkaroon
ako ng deduction dahil lang doon?
I felt like he's still playing with me. Parang hindi niya pa rin ako
sineseryoso sa trabaho ko sa kanya. Hindi pa rin ba niya nakikita na
pursigido na ako sa mga ginagawa ko? I was just trying my best to gain
his favor, para naman mas pakinggan niya ako sa gusto kong mangyari. But
Keaton Samonte's still looking at me as a big joke.
"Tutal maliit naman ang suswelduhin ko, bibili na lang ako ng kalamay!
Mas masarap naman yata ang kalamay na kinakain kaysa sa mga boyfriend na
kung saan-saan nakakarating ang kamay! Hmmp!"
Dapat ay nagsasaya ako ngayong bakasyon ko, pero bakit parang nagsama-
sama na ang lahat ng sama ng loob ko? From my sisters and their
boyfriends to my frustrations with work.
Dahil wala pa rin akong balak bumalik sa cottage namin, hinayaan ko ang
sarili ko na magreklamo ng walang katapusan sa harap ng dagat.
"Akala niya naman kung sino siya? Itinuro niya pa ang abs niya, akala
niya naman madadala ako sa pa-gano'n niya? Excuse me? May abs din ako.
Maghubad pa 'ko ng rash guard."
What was his point? Na ginawa ko lang palusot ang cream para hawakan
siya? Wow! Samonteng lamig! Ang gandang lalaki mo naman po.
"At iyong mga kalamay na boyfriend naman ng mga kapatid ko, grabe kung
makakapit! Kapag nabuntis nang maaga ang mga kapatid ko..." ngumuso ako
sa naiisip ako.
"Edi buntis! Buti nga!"
"Ikaw bitter?"
Marahas akong napalingon sa pamilyar na boses na siyang narinig ko. Itim
na salamin niya pa lang ang unang tumama sa paningin ko agad kong
nakumpirma ang hinala ko.
"What are you doing here?" tanong ko kay Aldus.
Just like my boss, he was just wearing his summer trunks. He's
confidently topless while flashing his perfectly flawless white skin. Edi
wow. Kayo na ang mapuputi.
"I was on my way to Keaton, magkasama ba kayo?"
"No. I'm on my vacation."
"Same vacation place?"
Kung alam ko lang na nandito si Samonteng lamig, hindi mo 'ko makikita
rito.
"Coincidence..."
"Oh, 'di ako naniniwala sa mga gano'n."
"Okay. Just go, Aldus."
I waved my hand to dismiss him. Agad niya naman iyong nakuha dahil
tumango siya sa akin at ngumiti.
"Alright, see you..."
Pagkatapos ko magmuni-muni sa tabing dagat napagpasyahan ko na magpatuloy
sa pag-ikot sa resort. Hanggang sa makarating ako sa may pinagkukumpulan
ang mga tao, at dahil wala pa naman akong balak bumalik sa cottage namin
para ma-bitter tulad ng sabi ni Aldus sumali na rin ako sa mga tao na
nando'n sa kumpulan.
Hindi naman ako nahirapan sumilip sa pinagkakaguluhan nila dahil
matangkad ako. Biglang nawala ang pagkainis ko sa mundo nang malaman ko
kung ano ang dahilan ng kaguluhan nila.
They're going to play beach volleyball! At lahat ay pwedeng sumali. It's
a mix player, magkakasama ang babae at lalaki. I immediately signed up,
dahil sa sandaling maglaro ako mas mailalabas ko ang frustration ko sa
lahat.
I really needed this.
Akala ko ay magsisimula na ang laro pero nag-anunsyo ang isa sa nagpa-
facilitate ng buong laro na mamaya pa raw hapon at isa pa, hindi pa pala
kumpleto ang mga players kaya wala rin akong pinagpilian kundi bumalik sa
cottage.
Nag-iisip na ako ng pwedeng sabihin sa kanila na ibang dahilan kung bakit
mawawala na naman ako mamaya nang matigilan ako sa paglalakad.
Naningkit ang mga mata ko nang makita si Aldus Ferell at Keaton Samonte
na nasa loob ng cottage kung saan nandoon ang mga magulang ko, ang mga
kapatid ko at ang mga kalamay nilang boyfriend.
Ano naman ang ginagawa ng dalawang iyon sa cottage namin?
I was about to retreat and hide away from them when I heard my mother's
voice.
"Ashanti! Kanina ka pa namin hinihintay!"
Mariin akong napapikit at pinigilan ko ang sarili ko na mapapadyak sa
sobrang inis sa lahat ng pangyayari. Kung akala ko ay magiging maayos na
ang pakiramdam ko ngayong araw matapos ko sabihin lahat sa harap ng dagat
ang frustrations ko at magkaroon ako ng biglaang laro, nagkakamali ako.
All of my frustrations in one place. Wonderful, right?
Mag-iisip pa sana ako ng pwedeng sabihin sa kanila kung paano ako aalis
ulit na hindi nila malalaman ang totoong dahilan, pero paano pa?
Kahit kailan ay hindi ko nagustuhan ang panunuod ng mga kapatid ko sa
akin kapag naglalaro ako ng volleyball. Why? Because instead of being
proud of me they're all sneering at me like it is actually a sin to play
volleyball. Baka maging dahilan pa sila para masira ang laro ko.
"Ma..."
Hindi na ako hinintay pa ni Mama na makarating mismo sa loob ng cottage,
nagmadali na siyang humakbang patungo sa akin at hinawakan niya ang braso
ko na may kasamang pisil.
"Bakit hindi mo naman inimbitahan ang boss mo at ang kaibigan niya na
sumalo sa atin? Napakarami nating dalang pagkain."
Kahit sa malayo ay nakikita ko ang naniningkit na mata ni Papa sa akin.
Even without words I could truly understand his message. Be nice to him.
"Akala ko po ay uuwi na sila..." pagsisinungaling ko.
My sisters were all snarling at me, siguradong hanggang langit na naman
ang inggit nila sa akin. Dalawang lalaki lang naman ang naghihintay sa
akin sa cottage, mabuti sana kung manliligaw ang mga iyan dapat nga lang
ay mainggit sila sa akin, pero alam ko sa sarili ko na hindi na maganda
ang paglapit ng mga 'to sa akin.
Halos itulak ako ni Mama sa tabi ni Samonteng lamig, tumayo naman bigla
si Aldus na siyang katabi niya lang kanina at sinabing tutulong daw siya
sa pag-barbeque ng mga boyfriend ng kapatid ko.
Huminga ako nang malalim. Tama ba na ganito ang nararamdaman kung
nagbabakasyon ko?
You're pressured? Nakabakasyon ka na nga.
"So... how's my daughter, hijo?"
Hindi pa man nakakasagot si Samonte sa tanong ni Mama ay may follow-up
question na agad siya.
"Hindi mo naman siguro pinapasakit ang ulo ng boss mo, Ashanti, 'di ba?"
I didn't glance at him. "Hindi naman, Mama..."
Hindi ko man nakikita ang mukha ni Keaton Samonte alam kong nakataas na
naman ang kilay niya sa akin.
Bakit? Totoo naman ang sinasabi ko, siya nga iyong nagpapasakit ng ulo
ko.
Akala ko ay may itatanong pa si Mama nang lumapit na si Papa sa kanya at
nag-abot ng maliit na kutsilyo.
"Oo nga pala... bakit hindi na natin kainin ang dala ng boss mo,
Ashanti?"
Saka ko lamang napansin ang isang hindi pamilyar na box sa ibabaw ng
lamesa. Napansin ko na sumulyap si Aldus mula sa labas bago ngumisi sa
akin.
At tuluyan na ngang ipinakita sa akin ni Mama ang laman no'n.
"My secretary's fan of kalamay, right, Shanti?"
Tipid na kumuha si Samonteng lamig ng maliit na piraso ng kalamay at
marahan niyang kinain iyon. Hindi ako sumagot sa kanya, sa halip ay
tahimik akong kumuha ng hiniwa-hiwa nang kalamay ni Mama.
While silently chewing the sweet taste of it, I couldn't help but to
timidly smile.
First one was a cookie... now kalamay.
Kung iyong mga kapatid ko kinakalamay ng mga boyfriend nila, my boss
literally gave me sweet kalamay. Hmm...
"Do you like it?" he casually asked the same question. My lips prodded,
and then I slowly nodded.
I knew that my parents' eyes were on us, and I don't want to give them
the wrong idea. Sadyang ganito lang talaga si Keaton Samonte para lumiit
ang ipasweldo niya sa kanyang mga empleyado.
I should feel annoyed, katulad ng nararamdaman ko kanina. But I couldn't
stop smiling.
Saan ba nakukuha ng intsik na 'to ang pa-cookies at kalamay niya? The
sponsors were both Ferell!
My problem was easily solved when Aldus Ferell got everyone's attention.
"Oh shit! Is that a whale?!"
Lahat ng nasa cottage ay tumanaw sa dagat maliban sa amin ni Keaton
Samonte. Instead of looking for a whale, my boss just leaned down on me
to whisper on my ear.
"Hmm... okay, but that's a deduction."
Hindi ko na siya hinayaan magbigay sa akin ng huling salita. Agad akong
humawak sa isang balikat niya habang ang isang kamay ko naman ay marahang
nakatakip sa tenga niya para bumulong ako sa kanya.
"Sige na, hindi na po ako magre-resign. Just deduct it to my salary, Mr.
Samonte..." I gave him a gentle push before I returned back on my proper
seat. Abala pa rin iyong mga tao sa cottage sa pagtanaw sa balyena na
sinasabi ni Aldus.
I thought that was it, but my heart beats went into somersault when I
felt his gentle hand on my ear, returning my gesture.
"Ni-bubulungan mo 'ko... that's bad..."

Chapter 17

Service
Para akong robot na unti-unting lumilingon kay Keaton Samonte matapos
marinig ang ginawa niyang pagbulong sa akin.
Tama ba ang pagkakarinig ko? Did he just... how should I call it?
"Balyena? Are you sure, hijo?" tanong ni Mama kay Aldus.
Narinig kong saglit na humalakhak si Aldus. "Namalikmata yata po ako...
damn my eyes..."
Hindi ko magawang lumingon sa mga nag-uusap ngayon tungkol sa balyena
dahil hanggang ngayon ay pilit kong hinahanap sa mukha ni Keaton Samonte
ang lalaking bumulong sa akin.
Bumulong ba talaga siya sa akin ng gano'n? Hindi kaya imahinasyon ko
lamang iyon?
He's still sitting composed and unmovable while watching his friend,
Aldus, and my confused family about the sudden appearance of a mysterious
whale (kung maniniwala ba talaga sila sa Ferell na iyon).
Kunot na kunot na ang noo ko habang mariin nakatitig kay Samonteng lamig.
I didn't mind if he'd noticed me staring intensely at him.
Ni-bubulungan...
Ramdam ko ang pag-iinit ng pisngi ko habang naririnig pa rin sa isipan
ang paglambot ng malamig na boses sa tenga ko.
That's him, right? Siya talaga ang bumulong sa akin.
Pero habang pinagmamasdan ko ngayon si Keaton Samonte, walang bakas sa
mukha niya na sinabi niya iyon sa akin. Ang malamig ngunit malambot na
boses na iyon ay parang mula sa isang batang paslit na nanunumbat, inapi
ngunit sinasadyang magpaawa para kumuha ng simpatya.
That's the sound of the voice. Cold yet sweet...like begging for a
cuddle.
A cuddle?!
Ako mismo ang napapailing sa mga naiisip ko. Probably that voice was part
of my stressed symptoms. Kung anu-ano nang boses ang naririnig ko.
How come that Keaton Samonte would sound like that?
I thought he would continue to pretend not to notice my presence, but
when he turned lazily at me, my confusion easily subsided.
"Yes, Ashanti?" he asked in his usual tone. A confirmation that the
whisper was not true.
"No... nothing..."
Gusto kong sabunutan ang sarili ko nang makaramdam ako ng panghihinayang.
Of course, that's an impossible word from him. Isa pa kung mangyari man
na biglang mabaliktad ang dila niya alam ko kung kailan lamang iyon,
kapag nagsisinungaling siya, or when our conversation is quite heated.
And I didn't see any point on why would he lie on something right now
that would twist his tongue.
Dahil nawala na rin ang atensyon nina Mama at Papa sa isinigaw ni Aldus
na balyena, nasa amin na namin ang kanilang atensyon.
"Ma, hindi ko pa nasabi. I'll be out later."
"Aalis ka na naman? Why can't you join us?
"Ma, may beach volleyball mamaya. I already signed my name, hindi ko na
babawiin. Besides, it's just a quick game naman at matagal na rin akong
hindi nakakapaglaro. Remember, we're here to enjoy and relax. Beach
volleyball is the key." Paliwanag ko.
Halos sabay umikot ang mata ng mga kapatid ko. Aasa pa ba ako na
susuportahan nila ako?
"How about your boss? You will not accommodate him?" tanong ni Mama.
Gusto kong sumagot ng "Excuse me?" hindi ba natatandaan ni Mama na nasa
bakasyon kami? Kung bigla mang sumulpot dito ang boss ko, hindi ko na
iyon kasalanan o lalong trabaho.
Isa pa, simula nang makita ko rito si Keaton Samonte hindi na naging
maganda ang takbo ng mga pangyayari.
"No, it's actually fine with me."
"See?"
Akala ko ay hahaba pa ang usapan nang biglang tumayo si Samonteng lamig.
"We should go."
Lumingon mula sa labas si Aldus. "Agad? Nakaano ka ba—" hindi natapos ang
anumang sasabihin niya sa halip ay ngumisi siya at sumulyap sa akin.
"Yes. Absolutely! We should go."
Hindi na ako tinapunan ng tingin ni Keaton Samonte, tipid siyang tumango
sa mga magulang ko at sabay na silang naglakad papalayo ni Aldus habang
nakaakbay sa kanya.
"Weird..." bulong ko.
Ngumuso ako at sumulyap sa naiwang kalamay. Wala sa sarili akong kumain
muli habang ramdam ko ang titig ng buong pamilya ko sa akin. Especially
my good for nothing sisters.
Nasa labas na ng cottage ang mga boyfriend nila at si Papa na ngayo'y mga
abala sa iniwan sa pag-iihaw ng barbeque.
"Improvement na ba iyon?" tanong ni Ate Aliyah.
"Do you think it has a meaning?" sunod ni Ate Ariana.
Nanatiling nakatitig sa akin si Alissa at Mama na parang pilit nilang
pinipiga ang ekspresyon ko mula sa mga nangyayari.
"What?" tanong ko.
Ngunit sa halip na sumagot sila sa akin ay pinagtaasan lang nila ako ng
kilay. "Behave, mga anak... hindi ko gusto iyan."
Tumayo na si Mama mula sa upuan na nasa harapan ko at nagsimula na siyang
maglakad. Nanatili akong nakaupo habang ngumunguya ng kalamay, sinundan
ko ng titig si Mama hanggang sa tuluyan na nga siyang nakalapit sa akin.
She gave me her motherly hug. Katulad ng yakap na ibinigay niya sa mga
kapatid ko nang nagdala sila ng boyfriend na mayaman sa bahay, yakap na
ibinigay niya sa akin nang kami pa ni Kalas.
That act summed up everything!
Kumalas ako ng yakap kay Mama at marahas akong tumayo. "Ma naman! He's
just my boss! Nagtatrabaho ako ng marangal! Please don't think about your
monkey business with him."
My sisters snorted. Bakit ba sunud-sunuran sila kay Mama? Gano'n na lang
ba talaga iyon? They wanted to just go with the flow? Hahayaan na lang ba
nila na gano'n na lang ang tingin sa amin ng mga taga-Enamel?
Gold diggers?
Sabihin na natin na mahal na talaga nila iyong mga kalamay nilang
boyfriend, but should a relationship be motivated first by money and
convenience? Hindi ba pwedeng pagmamahal muna?
Am I that sucker of romantic love story? Ganito na ba talaga ang
reyalidad? Pera muna bago puso?
"Kung hindi mo pinakawalan ang isa, 'di sana okay ka na? May pakinabang
ka pa. Sa halip ano ginawa mo? You almost ruined our father's job."
Kumuyom ang kamay ko sa sinabi ni Ate Ariana.
"Ruined? Sa tingin mo ba ay hindi iyon nangyari nang sandaling iwan niya
ang trabaho niya dati para sa—"
"Mas malaki ang kinikita ngayon ni Papa kumpara sa—"
"You think that's a good—"
"Tahimik! Nandito tayo para magsaya at hindi magtalo! Ariana, tumigil ka
na. At ikaw naman Ashanti..." lumapit muli si Mama at hinawakan niya ang
dalawa kong kamay.
"Make your mother happy... kahit minsan lang..." pilit kong pinakakalma
ang sarili ko. Ramdam ko ang pag-iinit ng dugo ko, nagagalit ako kay Mama
at sa paraan ng pagpapamulat niya sa amin sa mundong ito.
Nagagalit ako sa paraan ng pagpapakilala niya sa amin kung paano
makahanap ng ginhawa sa mundong ito. I wanted to shout at her that a
woman's power and success is not just about her beauty and grasp to a
powerful man's neck.
Hindi ganoon ang gusto kong tagumpay. Hindi ko iyon pinangarap, hindi ko
iyon kailanman gagawin para umasenso sa buhay. I want to be an
independent woman with tons of achievements that I would be proud of.
It's irritating to think that our mother's using us to mend her
frustration for years. Hindi ko kayang punan iyon at handa akong maging
hindi masunuring anak, kilalaning walang utang na loob at walang kwentang
anak para lang sirain ang nais niyang ihulma sa akin. I wouldn't use
myself as bait.
"Make you happy? Kahit ang kapalit no'n ay ang sarili kong kasiyahan?"
natigilan si Mama sa sinabi ko.
Bago pa man nila ako paulanan ng insulto ay nagsimula na akong umalis sa
cottage. Narinig ko pa ang ilang beses nilang pagtawag sa akin pero
pinili ko na iyong hindi pansinin.
I went straight to the volleyball court. Mamaya pa naman ang simula pero
pansin ko na marami na ang tao. I was about to walk to the committee
table when I spotted the two familiar figures.
I cursed under my breath. Ano naman ang ginawa nila rito? Couldn't they
leave me alone? Bakit kausap nila ang committee? Don't tell me...
Since Keaton Samonte has this overly powerful instinct, I wasn't startled
that much when he looked at his back, and when our eyes got locked again.
Mabilis lang iyon dahil ibinalik niya ang kanyang atensyon sa committee
na siyang kausap na rin ni Aldus.
Dahil may ilan na rin naman nagpa-practice sa loob ng court pinili ko na
tumayo sa isang tabi at tahimik na manuod sa mga naglalaro. Tapos na sa
pakikipag-usap iyong dalawa sa committee, sa katunayan ay kumaway na sa
akin si Aldus at nagsimula na silang maglakad patungo sa pwesto ko.
Sa sobrang init ng ulo ko sa pamilya ko, nakalimutan ko na na mainit din
ang ulo ko kay Keaton Samonte kanina.
"Mamaya pa ang game mo, 'di ba?" tanong ni Aldus.
I nodded.
"Ba't nandito ka na agad? Early bird?"
"Akala ko may mauunang maglaro." I lied.
Nasa pagitan namin ni Keaton Samonte si Aldus, nanatiling tahimik iyong
boss ko na nanunuod rin ng nagpa-practice na players.
"Sumali kami ni Keaton."
That confirmed my thoughts. "Pang-ilan ang game n'yo?"
"Kakampi mo kami, right, Keaton?" siniko niya sa tagiliran si Samonteng
lamig.
"Yes..."
"Really? Akala ko ay buo na ang line-up namin." Kumunot ang noo ko sa mga
committee na nasa lamesa.
Nagkibit-balikat si Aldus. "Nagulat nga rin kami ni Keaton, such a
coincidence!"
That word contradicted himself. Sa pagkakatanda ko kanina ay sinabi sa
akin ni Aldus na hindi siya naniniwala sa salitang coincidence.
Akala ko ay magagawa ko pang maghintay ng laro ko pero nang sandaling
pumatak sa akin ang bola, hindi ko maiwasang hindi pumalo nang malakas
para paliparin iyon sa kabilang side ng net. Nagsigawan ang mga tao sa
ginawa ko.
Someone even noticed me, one of my co-members in the volleyball team
during high school. Nathalia.
"Oh, my! Ikaw na ba iyan, Ashanti? Sobrang tangkad mo na! Ang laki ng
pinagbago mo, but you're still so pretty! Come, sali ka! Mamaya pa naman
ang start..." ngumiti ako bago ako nagmadaling pumasok sa court at sumali
na nga sa kanila.
"Good luck, Ashanti!" I heard Aldus' voice.
When I looked at them, Aldus was smiling while the other one was looking
grim.
"Boyfriend mo?" tanong ni Nathalia.
"No way!"
"So you're single?"
"Come on, Nat! Akala ko ba ay maglalaro tayo? Don't interrogate me!"
She chuckled. "Sorry, my bad. Hayan na ang bola!"
The rally had started, and it was refreshing after so many toxic days and
hours from family and work. I couldn't wipe the smile on my face as I
returned the ball with much force against our enemy. My laughter, shout
and even my jump of triumph lingered inside the whole court that I didn't
even mind the numbers of eyes watching us.
Iba talaga ang nagagawa ng bagay na alam mong masaya ka, nakakalimot ka
sa problema, galit at inis sa mundo. It was like you and your passion
conquering the world. Or to make it simple... you and your happiness.
Hindi lang babaeng players ang kakampi namin ni Nathalia, mayroon din
kaming mga players na lalaki. Agad kong nakilala si Michael dahil siya
iyong sumasalo ng mga sini-set kong bola. Ilang beses pa kaming nag-high
five sa isa't-isa nang sabay kaming nag-block sa net dahilan kung bakit
hindi nakapasok iyong pagpalo ng kalaban.
"Ashanti, dapat kanina ka pa sumali, you're my lucky charm. Wanna hang
out after the game?" kumindat siya sa akin.
I gave him a gentle punch on his right arm. "Nah, I have my next game..."
"What about after that next game?"
Since Michael and I were pre-occupied, we didn't notice the service of
the other team. It was late when we finally saw the movement of the ball,
it was a hard and sharp service, and all I did was to stare, it happened
so fast that all I could do was to look for the culprit from the other
side of the court.
Na siyang salarin kung bakit tumba ngayon sa buhangin si Michael na
dumudugo ang ilong dahil sa tama ng bola sa kanyang mukha.
My eyes widened when I saw the new players from the other court. Kailan
sila pumalit dalawa? They're too quick!
Aldus was grinning behind the net while his hands on his pocket, while my
boss, Keaton Samonte, was looking gloomy as usual, and when our eyes
locked again, my mouth hung open. He smirked at me.
I slowly looked at Aldus to ask a question, but he shrugged at me, giving
me a few words that confirmed someone's whisper did happen.
"Ni-aano mo kasi... 'yan nagalit..."

Chapter 18
Lamigin

"Ni-aano?" I asked, with my brows furrowed.

I waited for Aldus to answer, but what I've got from him was a slow nod
with a grin on his face.
I suddenly got annoyed. Ano ba ang problema ng dalawang tukmol na 'to?
Bakit ba sila biglang sumali? Buong akala ko ay magiging kakampi ko sila.
What is happening now?
"Sino ba iyon? Parang sinadya!" asik ni Michael.
I grimaced when I saw his face clearly. The hit of that ball was not
really good, kung hindi agad iyon lalagyan ng yelo or cream ay talagang
mamamaga.
"Michael, I have—"
"No, let's continue the game. Pang-asar iyang mga bagong sumali." He
wiped the remaining blood under his nose before he positioned himself
ready on court.
Sumulyap akong muli kay Keaton Samonte na handa na ulit para sa isang
service. Bakit ba ang init na naman ng ulo niya?
The players positioned themselves better while waiting for the service.
Si Aldus Ferell lang yata ang walang pakielam dahil pasipol-sipol lamang
siya sa likuran ng net.
Kung dati ay gusto ko laging pag-umpugin sina Keaton at Langston, gusto
ko na rin isama iyong si Aldus. Lalo na't napapadalas ko na siyang
nakikita na kasama ng boss kong lamig.
I couldn't help but noticed that most of Keaton Samonte's friends are his
complete opposite. Or iyong mga taong lagi niyang nakakasama, just like
his brother, Langston. Kung sabagay, ano nga naman ba ang mangyayari kung
pareho kayong magkaibigan na hindi masyadong nagsasalita? That would be
so boring.
Kaya siguro hindi na rin nakapagtataka na si Aldus ang kasama niya. Among
those Ferells, who are quite famous in this province, Aldus has the
friendliest smile, hindi mukhang suplado (like Nero and Tristan) and he
looked kind naman sa una.
But I knew that behind his innocent smiles are vicious thoughts! Hindi
ako maloloko ng mga Ferell, I'd heard a lot of rumors about them. Alam
kong sa Enamel sila nakatira noon, but they were actually kicked out.
Isinuka raw sila ng Enamel for some reasons, kaya nasa Leviathan na sila
ngayon naghahasik ng lagim.
Kay Michael na naman patungo ang bola pero sa pagkakataong iyon ay alerto
siya. He returned the ball successfully which made the crowd noise,
magagaling din talaga iyong mga players sa kalaban dahil hindi rin naman
nila hinayaan na maging puntos ang pagpalo ni Michael.
Aldus and Keaton had the good setting combination, na sa tuwing nasa
kanilang dalawa ang bola ay mas lumalakas ang sigawan ng mga tao. The
eyes of ton got their favorites, isama pa na parehong mestizo ang
dalawang iyon na sobrang mamula sa ilalim ng araw (edi wow talaga).
Palibhasa mga anak mayaman ang tukmol.
Si Aldus ang siyang laging nagse-set ng bola habang si Samonte naman ang
pumapalo na parang gustong ma-comatose ang sasalo. I tried to answer his
ball, nagawa ko naman iyon saluhin pero ramdam ko ang sobrang pananakit
ng braso ko. After that, the ball didn't fly around my easy access
anymore, sobrang layo na kahit takbuhin ko ay hindi ko na maabutan.
The fiery rally between our teams had started, the practice game turned
into a serious tournament. I wouldn't be surprised if there's a bet
around the court. The crowd doubled, the noise overwhelmed the whole
beach, the players were all heated, the scores were tight, and the sweats
on our faces proved that we're all not taking this game so easy.
Isama pa na halos lahat pala ng player dito ay sadyang naglalaro na ng
volleyball. Those who were trained well, kaya hindi na nakapagtataka na
halos lahat ay competitive at ayaw magpatalo.
Nang magkaroon ng time-out, iisang pwesto lamang ang pinuntahan namin na
para talaga pinag-usapan namin ang nangyayaring larong iyon. It happened
so fast that everyone was so challenge and on-heat to beat the opposing
team.
Siguro ay ganoon talaga kapag player ka talaga. You're about to crumble
into your fatigue, but the pressure and the feeling inside the court as
the ball fly in rally could make you forget about the tired muscles, hard
breathing, and intense sunlight on your skin.
It's usual for the players to share drinks in the same bottle, that's why
when Michael offered him his, I gladly accept it. Isa pa, uhaw na uhaw na
rin ako.
When you're thirsty being maarte is no good. Ayokong mauhaw.
I was in the middle of drinking his water when I wrongfully glanced at
the other side of the court. I caught his eyes again, for the nth time.
Keaton Samonte while holding his empty bottle of mineral water. Muntik ko
nang maibuga iyong tubig na iniinom ko nang makita si Aldus na parang
bata na nagbabanta sa akin.
You know when a kid caught you broke something from the kitchen? Let
say... nakabasag ako ng pinggan at si Aldus ang nakakita. His forefinger
was swinging forward to backward and vice versa.
Kulang na lang ay sabihin niya ang salitang, Hala ka...
Ano ba talaga ang problema sa akin ng dalawang iyon? Kanina pa sila!
"Ashanti..."
Kumunot ang noo ko nang makita na wala nang suot na rash guard sina
Nathalia at Maja, hinubad na nila iyon kaya kapwa na sila naka-sports
bra. Kaming tatlo lang ang babae sa grupo habang tatlo rin ang lalaki,
sina Michael, Albert at Neil.
I suddenly thought about removing my rash guard too. Parang pinagplanuhan
talaga na mapapasali ako sa laro dahil naisip ko talagang magsuot ng
sports bra. Hindi na rin naman bago sa akin ang sa pagsusuot nito dahil
madalas ay ganito ang suot ko sa tuwing may training ang volleyball girls
sa beach.
Isa pa, my body isn't the type of... how should I call it? An attraction?
Para sa akin lang naman, hindi masyadong pansinin iyong sporty type body,
most of the people appreciate the seductive type.
Hinubad ko na rin ang rash guard ko.
"Nat, may ponytail ka?" tanong ko habang pinagsasalikop ang buhok ko.
"Isa lang, gamit ko na." Itinuro niya ang nakatali niyang buhok.
Hindi kasi ako makapaglaro ng maayos kapag nakalugay ang buhok ko.
"What about rubber band na lang, meron ka?"
Lumingon sa akin si Michael na kanina pang nakatanaw sa posisyon nina
Keaton at Aldus. "You sure? Baka masira ang buhok mo."
"Nah, it's okay. Do you have?"
"Buti hindi ko itinapon. Gagamitin mo pala." He winked at me.
"Thanks, Michael..."
Bigla nang pumito ang referee. It wasn't a formal game kaya mahaba ang
time-out, isa pa sobrang napagod ang dalawang grupo, kita ko rin iyon sa
mukha ng aming mga kalaban.
I slowly approached the court while both of my hands were busy tying my
high, my teeth were biting the rubber band since both of my hands were
preoccupied.
"Tang inang sexy abs na 'yan, Ashanti!" rinig kong sabi ni Nathalia.
"Hmm...?" I turned to look at Nathalie with my hands still busy.
Tinanggal ko na ang isa kong kamay para kunin ang rubber band sa bibig ko
at sinimulan ko nang itali ang buhok ko.
"What?" I asked.
Kapwa nakatitig sa tiyan ko si Nathalia at Maja.
"Mag-damit, mag-damit... ang sabi ng boss..." pakantang sabi ni Aldus na
naka-posisyon na naman sa likuran ng net.
Si Keaton Samonte na naman ang service, akala ko ay papatak na naman iyon
kay Michael dahil parang kanina pa silang nagkakainitan kahit sa labas ng
court pero biglang nag-outside iyong bola.
One of the boys who've been shouting Nathalie, Maja and my name was
severely hit by a headshot.
Humalakhak ng malakas si Aldus nang matumba iyong lalaki. Most of the
eyes turned on him because of his unusual reaction, but he easily made a
quick alibi for it.
"Oh, sorry... my mate's ball control was funny! Keaton, ayusin mo!
Matatalo tayo!"
Kung hindi lang kayang dalhin ni Aldus ang kanyang sarili malamang ay
makakaramdam na siya ng pagkahiya sa sarili. Imagine having a friend with
no words, hindi siya sinagot ni Keaton Samonte dahil sumulyap lang iyon
sa kanya. No reaction.
Pero parang sanay na sa ganoon si Aldus, namulsa muli siya at sumulyap sa
lalaking tinamaan ng bola na pinalilibutan na ng mga taong tumutulong sa
kanya.
Aldus Ferell was trying not to grin. "Buhay pa kaya?" dinig kong tanong
niya sa kanyang sarili.
Inakala ng lahat na isang beses na outside ay ilang beses na nasundan.
Puro lalaki ang tinatamaan na kung hindi dugo ang ilong ay putok ang
kilay.
And what's the worst? Keaton Samonte had the audacity to looked composed
and unbothered with his unspoken words (nababasa ko sa mukha niya),
Pahara-hara kayo, that's not my problem anymore.
Nagsimula nang matakot iyong mga manunuod kaya sa tuwing na kay Keaton o
Aldus na ang bola lumalayo gumagawa na sila ng distansya sa court para
hindi na masaktan.
"Parang ang laki ng galit ni Samonte sa'yo, Michael. May problema ba kayo
niyan?" tanong ni Nathalia.
Hindi ko akalain na kilala niya si Samonteng lamig, hindi na ako nagulat
na kilala ng marami si Aldus, but my boss has been kept in his business
realm. To hear someone acknowledged him was a bit refreshing.
"Hindi ko alam, wala akong natandaan na nagkrus na ang landas namin."
"Oh, he's weird... but hot!"
I rolled my eyes. There's no way that I'd blurt out my employment on him.
Nagpatuloy ang laban, nakalamang kami ng ilang puntos sa kanila pero agad
rin silang nakahabol sa amin at tinambakan kami.
Nangangatal na ang mga tuhod ko habang habol ko ang aking mabigat na
paghinga. Naliligo na ako sa sarili kong pawis at maging ang mga braso
ko'y namamanhid na.
My body was in ducked position while both of my hands were leaning on
support from my thighs. My hairs were messy, sweats glistened around my
chocolate-brown skin, and to sum this everything up, I was nothing but
looked wrecked.
Nagkaroon ulit ng rotation, akala ko ay si Aldus na naman ang makakasabay
ko sa harapan ng net. But I suddenly want to cower down when I saw his
figure. Alam ko naman na walang silbi iyong net sa pagitan namin sa
paninitig niya sa akin pero bakit lagi na lang ganito?
Ano na naman ba ang ginawa ko?
Ang service ay magmumula sa grupo namin. Dapat ay roon ang atensyon
naming dalawa pero parang may sarili kaming laro at hindi ko alam kung
paano iyon sasagutin sa kanya.
"Ni... ni-aano ba kita?"
Sa pagkakataong iyon ay ako naman ang nautal sa pagtatanong sa kanya.
Ramdam ko ang paglandas ng pawis sa mukha ko. Nanulay iyon mula sa gilid
ng aking noo, sa gilid ng aking mukha hanggang sa makarating iyon sa baba
ko.
That small drop of my sweat playfully caressed my neck downward until it
reached my sports bra, then down to my... ang tagal naman maubos ng pawis
na iyon? Ang layo ng naabot.
But what was intriguing? Keaton Samonte's icy eyes and its own track.
That the volleyball net was not a hinder for his eyes to watch that
single drop of my sweat that traveled from my forehead down to my cleava—
oh, mayroon pala ako no'n?
I saw how his adams' apple moved slowly.
Suddenly, the ball flew harshly on air. Its shadow should have bothered
us, our bodies should have moved for an attack, but it was like the time
made another frozen time just between the two of us.
Natigil sa ere iyong bola, natigil sa sigawan ang mga manunuod, natigil
sa paggalaw ang mga manlalaro sa loob ng court, natigil ang paghampas ng
hangin sa mababaw na mga puno ng niyog at maging ang pagsayaw ng mga
alon.
Slowly, Keaton Tirzo Uy Samonte, my boss... gripped the net between us.
He pulled it down gently as his own sweat traveled down across his face
and with his fast movement, the net on his hands turned into his own
fishing net.
A quick and swift movement that made me pulled near him, paano niya
nasaklob sa akin ang net na iyon? Because I just found myself inside the
other side of the court, locked inside his arms and the volleyball net.
Malakas na sigawan ng mga tao ang mas umalingawngaw sa buong beach resort
nang magising ako sa reyalidad na nasa gitna pa rin kami ng laban.
Ibang laban.
Narinig kong sumigaw si Aldus mula sa hindi kalayuan.
"Ni-gagalit kasi, e... huli... pero ehem... kulong, literal."
Nag-init ang pisngi ko sa narinig kong iyon. Kulong nga ako sa pagitan ng
net sa likuran ko at ang mga kamay ni Keaton Samonte na nakahawak doon.
"K-Keaton..." I awkwardly called his name.
Hindi siya sumagot sa akin sa halip ay pinasadahan niya ng tingin ang mga
manunuod.
"We're out."
Just those few words and then he pulled me away from the grinning crowd.
Hindi ko maintindihan kung ano ang ikinikilos niya at kung bakit
hinahayaan ko siyang hawakan ako at hilahin ng ganito.
I just let him hold my hand and pull me with my lowered head. Until I
heard him whisper, o sadyang pinarinig niya sa akin.
"Dadamitan ko lang, baka lamigin... ko..."

Chapter 19
Breadstick
How could he say that I was feeling cold when all I could feel right now
was an utter warmth?
How could he give me those icy stares, yet my cheeks couldn't help but to
fluster?
How could he freeze the moment with his simple gesture like we were just
the only people in the world?
How could he hold my pulse with his back on me, whisking me away like a
prince who stole his princess from the crowd?
How could he act like a jealous boyfriend if all he could do was to
deduct my salary? (very odd, right?)
How could he make my pulse ran like a marathon when all he did was to
scowl at me?
How could he act like this and made me confused as hell?
How could he ignite hotness, yet I've first met him with his coldness?
How could he be so devastatingly handsome while mad?
Oh my gosh! Did I just admit that he's gwapo...? No way, walang gwapo
gwapo sa mga kuripot na instik na katulad niya.
I glanced at him again, on his back as he continued to pull me. I
couldn't help but feel dazed. Tang ina mo, Samonte... ang gandang lalaki
mo po.
I bit my lower lip to stop myself from praising him. He's not gwapo, he's
not. He's not... pero gwapo talaga e, tang ina niya na lang talaga.
The sunlight continued to glitter against our skin, his skin like a
crystal kissed glamour in the ocean, and mine as a chocolate bar slowly
melting with steam.
The sand continued to tingle against our feet, the waves of the ocean
danced with my brittle emotions, and my pulse was making its unusual
rhythm.
"S-Samonte... inaano ba talaga kita?" I tried to pull my hand away from
him, but his grip tightened.
Patuloy pa rin siya sa paghila sa akin. "Samonte..."
Wala akong natanggap na sagot sa kanya sa haba ng nilakad namin. We
stopped in front of a nipa hut that sells printed shirts.
Humarap sa tindera si Keaton na hindi man lang pinapakawalan ang kamay
ko. Ilang beses ko na iyong hinila pero mas lumalabas iyong ugat sa leeg,
noo at kamay niya kapag ginawa ko iyon.
He's so scary. Wala na talaga akong suswelduhin.
"Winter jacket." Ani niya.
Umawang ang bibig ko, saan siya bibili ng winter jacket sa isang resort?
Kamote ba siya?
"A-ano po, sir?" Kahit iyong tindera ay nanlaki ang mata sa kanyang
narinig.
"I mean... that one..." may itinurong shirt na blue si Samonte.
Dahil mukhang marunong lumanghap ng sitwasyon ang tindera o dahil kitang-
kita naman sa hitsura ng boss ko na mainit ang kanyang ulo, sobrang bilis
niyang kinuha iyong itinuro ni Keaton Samonte, kahit naman ako ay gano'n
din ang gagawin ko.
"D-damitan mo talaga ako? Resort 'to, of course—" he looked sternly at
me.
"Choose, then. Dadamitan o huhubaran?"
Hindi ako nakasagot sa tanong niya at natulala na ako sa mukha niya at sa
ilang bakat ng ugat sa kanyang noo na parang puputok na anumang oras.
Nang maibigay na sa kanya ang shirt ay tinanggal na niya agad iyon sa
lagayan. Pinakawalan na niya ang kamay ko at sinimulan niyang ipagsalikop
iyong damit na parang siya ang magsusuot sa akin.
"Don't run. Hahabulin kita."
Paano pa ako tatakbo sa sinabi niyang iyon?
"W-why are you acting like this to me?"
Ilang beses akong napalunok. Iyon na lamang ang tumatakbo sa isip ko
matapos ang larong naganap sa volleyball court kanina. He's been acting
so strange. His gestures were beyond being a boss.
Para siyang natauhan sa tanong kong iyon, he blinked thrice like he was
trying to process our situation and the shirt on his hands.
Instead of giving me an answer, he harshly shoved the shirt on my head.
"What the fuck!?"
Marahas ko iyong tinanggal at nang sisigawan ko na sana si Samonte ay
wala na siya sa harapan ko. He walking away from me.
"What the hell is that, Samonteng lamig!?" I shouted at him. Alam kong
narinig niya ako pero pinagpatuloy niya ang paglalakad.
Wala akong pinagpilian kaya tumakbo ako patungo sa kanya habang nagsusuot
ng t-shirt. I tackled his back with the weight of my whole body, dahil
hindi naman niya inaasahan ang atakeng iyon pareho kaming bumagsak dalawa
sa buhangin.
I heard him curse. "Get off me, Ashanti!"
Nakasubsob kasi siya sa buhangin habang ako naman ay nasa likuran niya.
Our position was awkward so I immediately followed him.
And the realization hit me. Simula yata nang makilala ko itong si Samonte
lagi na yata siya nasasaktan (literal). I could still remember when some
of my rally friends threw stone at him, pumutok yata ang kilay niya no'n?
When I epically kicked his balls, when a kid hit him a basketball, and
lastly this one.
Nanatili kaming nakaupong dalawa sa buhanginan. He's two hands were
supporting him at the back, and I just found myself sitting between his
legs. I arched my brows when he noticed our position, I crossed my arms
in front of him and held my head up high to answer his eyes.
Hindi siya pwedeng umalis nang hindi sinasagot ang tanong ko. He couldn't
act just like that without any explanations.
I am just his secretary with a lot of salary deductions. Paano kung
deduction pa rin ang suot kong 'to?
"Now tell me, Mr. Samonte..."
Nag-iwas siya ng tingin sa akin at sa dagat niya itinuon kanyang mga
mata. Pero pinanatili niya iyong posisyon naming dalawa.
"I will not deduct the shirt."
"Wow! Thank you very much! Ang dami kong mabibiling bigas. Nakakataba ng
puso."
"Good."
Muntik na akong mapamura. Hindi niya ba naiintindihan na sarcastic iyon?
Instik siya!
"Not that, Mr. Samonte... tell me, are you jealous of Michael?"
Marahas siyang lumingon sa akin. He looked at me incredulously. Hindi ko
rin alam kung saan ko kinuha ang lakas ng loob ko para tanungin iyon.
Pero hindi ba't iyon naman talaga ang ikinikilos niya kanina?
Or he could be part of the pa-fall boys. Akala mo type ka, 'di naman
pala. Sabagay iyong kapatid nga niya, nag-aalok ng kasal iyon pala fake
news lang. Dapat 'di na ako nagugulat kung gano'n din si Keaton Samonte.
"Excuse me, Miss La Rosa?"
Nagkibit balikat ako sa kanya. "Wala nang bawian, ah? This is not a
deduction."
Nauna na akong tumayo sa kanya na agad din naman niyang sinundan.
Pinagpagan ko ang katawan ko at gano'n din ang ginawa niya.
Hihiwalay na sana ako nang magsalita ulit siya. "Going back to the game?"
I snorted. "How? Kakahiya na. Akala siguro nila mag-on tayo."
Nagsimula na akong mag-inat ng aking mga braso habang nakatanaw sa dagat.
Makapag-swimming na lang kaya?
"But that was really weird... you shouldn't act like that. Kasi kung
marupok iyong babae, bibigay talaga. Pa-fall talaga kayong mga Samonte."
Tipid akong natawa. Lalo na nang maalala ko kung paano ako kiligin kay
Langston noon.
"You really did fall for my brother."
Hindi ako lumingon sa kanya. Na-inlove ba talaga ako kay Kalas? Maybe I
was just in love with the idea that someone gave an interest to me. Kasi
si Langston talaga iyong nagparamdam sa akin sa unang pagkakataon na
hindi ko kailangang gumaya sa mga kapatid ko para sabihing isa akong
babae.
That I don't need to act so feminine and classy to get an appreciation.
The feeling of satisfaction and contentment inside me were present. A
princely, perfect and, a sweet guy like him could easily cloud a woman
like me with a mist of fake love. Kung anumang ginawa sa akin ni Langston
Samonte, the pain that he had inflicted was not all about the heartache,
but my pride. Na iyong pinatunayan ko sa mga kapatid ko na makakahanap
ako ng lalaki na hindi katulad ng paraan nila ay hindi rin naman pala
magtatagal.
A farce slap to their faces. Ako pa rin iyong talunan, ako pa rin ang
walang nagawang mabuti sa pagiging matigas ng ulo ko.
I am in love with my principles to beat my sisters in getting a man
through my strange talents rather than beauty. The face would fade as
time passes by, but the intelligent mind, abilities, and will of a woman
never cease to yield, rather than those contours or concealers.
A woman's beauty has its peak, but a woman's mind is infinite.
Isang bagay na gusto kong laging isinasampal sa mga kapatid ko. At
sinasagot nilang bitter lang talaga ako dahil wala akong boyfriend.
Being pretty is not bad naman, iritado lang talaga ako sa mga kapatid ko
na sa tuwing makikita ko ay wala nang ginawa kundi magpaganda nang
magpaganda. Edi wow.
Sa sobrang layo na ng narating ng isipan ko hindi ko na nagawang sagutin
si Keaton Samonte. I thought he would leave my side, kasi iyon naman
talaga dapat ang gagawin niya pero iyon at magkatabi pa rin kami.
We're both pre-occupied while watching the waves of the sea.
"I'm hungry, nakakagutom talagang maglaro. Kain tayo, boss. KKB."
"Barbeque? That's BBQ, right?" he innocently asked. Pero halatang
nagtataka siya sa kanyang mukha.
I laughed. "No. It's not BBQ. KKB, that means, kanya-kanyang bayad. My
gosh!"
Hindi siya sumagot. Akala ko ay hindi na siya sasama pero pansin ko na
sinabayan na niya ako maglakad.
"I just noticed... you really eat a lot. But your body--" he stopped in
midway.
I grinned at him. "Yes! Sabi nga nila hindi ako tumataba."
Nagpatuloy kami sa paglalakad, nakapamulsa na siya habang nasa likuran
naman ang dalawa kong kamay. I was whistling a happy song while my heads
were busy looking for a good stall to eat.
"How about Aldus?"
"What about him?" mabilis niyang sagot.
"Hindi ba magkasama kayo? Baka hinahanap ka na niya."
"Not really..."
Habang naglalakad kami muntik na akong mapatalon sa tuwa nang may
madaanan kaming mas malaking nipa hut at pansin ko na mas maraming tao
roon.
"Oh gosh! Dito tayo!"
Lakad takbo ako para makarating doon, ilang beses ko pang kinawayan si
Keaton dahil sa bagal niya sa paglalakad.
Ibinigay sa amin ng isang service crew ang coupon.
"Eating challenge?" he asked.
I nodded at him. "Partner daw, e. Kahit ako na magbayad. I am always
competitive with this!"
Wala sa sarili kong hinila na si Keaton Samonte sa bakanteng upuan,
nakahilera na rin doon iyong mga magkakakampi. I was late to realized
that most of our competitors were couples. I don't care, though.
Kilala ang Montenegro Resort sa masasarap nilang pagkain lalo na sa
iba't-iba nilang seafoods. Isa pa, hindi biro iyong premyo. One-year free
accommodation! Na pwedeng magsama ng dalawa pa!
I heard birthday raw nang anak ng may-ari kaya maraming mga ganitong
event ngayon sa resort.
Nagsimula nang maglagay ng maraming pagkain iyong mga crew sa mahaba
naming lamesa. Naghugis puso ang mga mata ko habang inihehelera iyon sa
harapan ko.
When I turned to look at my boss, he quickly avoided his gaze on me. Nasa
harapan ko kasi siya, arte niya.
"Eat a lot, Samonte..." I winked at him.
One of the crews explained the mechanics. Unahan nga lang na maubos ang
pagkain, pero kakaiba iyong panghuli. May mahabang breadstick na siyang
sabay na kakainin ng magpartner.
Tumaas lang ang kilay ko. Everything's easy for me.
Bago kami kumain ay kumanta pa kami ng happy birthday para kay Patrick
Montenegro na kasama ng isang crew na sumilip sa event. He's a cute boy,
probably three to four years ang tanda ko sa kanya.
Nang sabihing magsimula na sa pagkain, wala na akong ibang nakita kundi
iyong mga nasa lamesa. Isama pa na talaga gutom na gutom na talaga ako,
lahat ng mahawakan ko ay mabilis ko lang nangunguya at nalulunok. Ilang
beses pa akong nakarinig ng paghanga ng mga tao sa pagkain ko.
Lalo na sa tanong na kung saan daw napupunta iyong mga kinakain ko. Nang
nangangalahati na iyong pagkain namin ni Keaton sa lamesa, naririnig ko
na inuubo na siya o kaya nasasamid sa pagkain.
Gusto ko siyang tawanan pero pinagtuunan ko pa rin ang pansin ang
pagkain. I glanced at him when he stopped from eating.
"Eat more..."
Umiling na siya. Namumutla na.
"Weak." Umirap ako at pinagpatuloy ko ang pagkain.
Nang marinig kong nagsisigawan na iyong mga tao sa dulo ng lamesa,
naalarma na ko. Isinubo ko na ang natitirang dessert bago ko hinagip
iyong breadstick.
"Samonte!"
"Shit, ayoko na. Ano'ng kain 'yan, La Rosa?"
Marahas akong umiling sa kanya. Tumayo na ako sa kinauupuan ko at
isinampa ko na ang isa kong hita sa lamesa. I pulled Keaton Samonte's
face for me to successfully stuck the break stick on his mouth.
"Don't move. I'll eat." Hinawakan ko na ang magkabilang pisngi niya
habang iyong mata niya ay pinauulanan na 'ko ng mura.
Lalong lumakas ang sigawan ng mga tao. Mas binilisan ko ang pagkain sa
breadstick pero nang marinig ko na parang nahuhuli kami, mas dumiin na
ang hawak ko kay Keaton. He probably felt that. Ayokong matalo.
Akala ko ay matatalo na nga kami, pero tumayo na rin si Keaton Samonte.
People got wilder when he cupped my face too. Kapwa na magkahawak ang
aming mga kamay sa isa't-isa habang gumagalaw ang aming mga labi para
maubos iyong breadstick.
And when we were an inch closer the last bite was from his... swiftly
brushing his lips against mine. Mariin akong napapikit nang humiwalay
siya sa akin.
He smiled at the crowd for the first time causing my heart to hammered
wild on my ribcage. Fuck.
"We won, Shanti..."
Nanatili akong nakatitig sa kanya at hinihintay na sabihin na may
deduction ako sa kanya. Nahawakan ko na naman ang boss ko.
Tumaas ang kilay niya nang mapansin ang pagkatulala ko. He slowly wet his
lips before looking at my eyes again.
From fortune cookies, kalamay, and now breadsticks... hmm... mukhang
marami pa akong ipapakain sa kanya...
"Salary deduction?" I asked hesitantly.
He looked at my lips again. "I think... I'll give you bonus this time."

Chapter 20
Invitation
Ilang beses akong napasulyap sa lamesa at kay Samonteng lamig habang
iniisip kung ano iyong nakain niya para sabihin niya ang salitang bonus.
"B-bonus? Bonus talaga? Hindi ikaw bawas akin sahod? Ikaw dagdag akin
sahod?"
Hindi makapaniwalang tanong ko gamit ang lengguwahe ng instsik na katulad
niya. Para mas malinawan siya sa tanong ko, baka umasa lang ako sa wala
kapag naniwala ako sa bonus na sinasabi niya.
Paano kung iba pala ang ibig sabihin ng bonus sa instik? Paano kung ang
ibig sabihin pala no'n ay isang buwan na thank you lang ang matatanggap
ko? But I suddenly had a second thought, hindi naman nagpapasalamat si
Samonteng lamig.
Kumunot ang noo niya sa akin. "Sha zi..."
"Huh?"
Ini-intsik na niya ba ako?
"Ikaw bigay talaga bonus?" ulit ko.
Mas lalong ko nang hindi naipinta ang mukha ni Keaton Samonte. I was just
asking for confirmation! Bakit umiinit na naman ang ulo niya?
"Nǐ chī cuò yào le ma?" iritadong tanong niya.
Malay ko sa sinasabi niya! "Huh? Ba't ka ba intsik nang intsik! Hindi ko
naman maintindihan, e!"
"Learn Mandarin, then! Go get our prize. Quick!"
"Wala ako sa tra—" nang mas lalong naningkit iyong mata niya wala na
akong nagawa. Hmmp. Ang hina naman kumain.
Akala niya ikaka-hot niya iyong pa-demure niya sa pagkain? Pabebe.
"Ito na po! Kukunin ko na ang premyo! Ang nice naman ni boss mag-talk ng
mandarin... so excited to learn your language."
"Stop being sarcastic, La Rosa."
Nagtungo na ako sa unahan, naghihintay na roon ang dalawang crew ng event
at iyong cute na si Patrick Montenegro.
"Hi!" I greeted him.
Mas matangkad ako sa kanya kaya bahagya siyang nakatingala sa akin. May
hawak na siyang envelope na naglalaman ng certificate na pwede akong
magpabalik-balik sa resort nila ng walang bayad sa loob ng isang taon.
Napaka-generous talaga ng may-ari ng resort na 'to!
"Congratulations, Miss...?"
"La Rosa..."
"Ah, yes! Nakalagay na nga pala rito 'yong name mo." Inabot na sa akin ni
Patrick Montenegro ang envelope.
Sinabi ng crew na magkakaroon daw ng picture-taking, tinawag ko si Keaton
dahil siya naman iyong partner ko, pero nagkunwari siyang bingi at wala
naririnig. Nakaupo lang at hindi ako pinapansin.
I awkwardly looked at Patrick and to his crews. "Sorry, masakit na kasi
tiyan niya."
Dahil ayaw talaga ni Samonteng lamig mag-picture, kami na lang ni
Patrick. Ilang shots lang naman ang kinuha, una ay iyong pagbibigay niya
ng certificate, tapos habang hawak ko iyon sa pareho kong kamay at ang
huli ay nang hinawakan ni Patrick ang bewang ko. He was pouting in front
of the camera when I looked at him startled.
Mga galawan niya, alam na kung saan patungo makalipas ng ilang taon. Kung
kasing edad ko siya o mas matanda sa akin ay baka magalit ako. But he's
still a little boy and cute! I'll let his slide.
Ngumiti ako kay Patrick na agad namula, pero nawala iyong atensyon namin
sa isa't-isa nang marinig kong tumayo na si Keaton Samonte.
"Are you done?"
"Yes!" ngiting sagot ko. Humarap akong muli kay Patrick. "Thanks..."
"Inform me if you'll come back, Ate..." he blushed.
"I will."
"With your workload?" ngumiwi ako nang pinaalala sa akin ni Samonteng
lamig ang trabaho ko.
"Psh... is this another Nero? Is he your boyfriend?" I rolled my eyes.
Humarap ako nang mas maayos kay Patrick para hindi makita ni Samonte ang
sagot ko.
"He's my boss, intsik kasi... alam mo na Spratly Islands and Scarborough
Shoal... masama talaga ugali..."
"Oh..."
"Yes... I should go..." I winked at him before I turned back and followed
my boss.
Lakad takbo ako para mahabol si Samonteng lamig na sobrang layo na ang
narating. I was hopping and whistling happily when I reached him.
Dahil sobrang good mood ako, wala na akong pakialam kahit mainit na naman
ang ulo niya. Nagawa ko pa ngang hantarang silipin ang iritado niyang
mukha habang malawak ang ngiti ko.
See? He's so gwapo na naman... mainit nga lang ulo. Hawakan ko kaya ang
tenga kung lalong magalit?
I softly chuckled with my thought. "Silly me..."
"Why are you looking at my ear?"
"Oh... hahawakan ko sana..."
"What?!"
Ngumisi lamang ako sa kanya. Hindi naman masamang asarin siya ngayon,
wala kami sa trabaho at siya itong nauna sa akin, acting like a jealous
boyfriend.
"Pero may bonus talaga ako?"
"I can't remember..."
"Makakalimutin ka naman, boss..."
"I just don't remember unnecessary things."
Hindi ko hinayaan na maputol ang usapan sa pagitan namin kaya kung ano na
lang ang unang pumasok sa isip ko ay iyon na ang lumalabas sa bibig ko.
"Oh, so... which one is better? Cookies, kalamay o bread—"
"Breadstick." Mabilis na sagot niya na hindi na ako ginawang patapusin.
Bago pa ako may sabihin ay bigla na siyang naubo. "I mean, cookies..."
"Sabi mo breadstick..." I grinned at him. "I know why..."
Iritadong tumaas ang kilay niya sa akin. "What? That I took advantage of
you?"
"Wala akong ni-sasabi..."
"Stop that."
"What? Sabi ni Aldus ni-aano raw kita..."
Kung tumitig sa akin si Keaton Samonte parang kaunti na lang ay sasakalin
niya ako.
"Stop flirting with me, La Rosa."
"Nauna ka, Samonte. Pretending like a jealous boyfriend in public!"
Ilang beses siyang lumunok at mariin kaming nagtitigan pero tulad nang
laging nangyayari siya iyong nanalo. "Gusto mo ng buko juice?"
"What?"
Tinapik ko ang braso niya. "Iinom lang ako ng buko juice. Una ka na."
Hindi ko na siya hinintay na sumagot dahil nagmadali na akong tumakbo
papalayo sa kanya habang tinatapik ang pisngi ko. Ano ba iyong ginawa ko?
Ang landi!
Humihingal pa akong naupo sa panibagong nipa hut, nakatalikod pa iyong
nagtitinda na may dalawang babaeng customer.
"Hi!" sabay na bati ng dalawang babaeng naka-bikini. Sana all, nakakasuot
ng bikini, iyong boss ko gusto pa akong magsuot ng winter jacket.
"Hi?" they looked familiar.
"Ikaw iyong kasama ni Keaton, 'di ba?" tanong ng babaeng naka-orange na
bikini.
Pilit kong inaalala kung saan ko sila nakita, hanggang sa unti-unting
rumehistro ang isipan ko ang mga mukha nila.
The maarte's in town! Sina August at Antonia. Friend sila ni Autumn at
siguradong issue sa kanila na kasama ko ang ex-boyfriend ng kaibigan
nila.
"Yes..."
Sabay ngumuso ang dalawang babae sa sagot ko. "Baka nag-iisip kayo, I am
his secretary..." I awkwardly said.
Pinakatitigan ako ng dalawang babae bago nila ibinalik ang atensyon sa
kanilang buko juice.
"Autumn failed to gahasa him..."
Nanlaki ang mga mata ko sa narinig ko salita. Tama ba iyon? Autumn tried
to—narinig kong tumawa iyong dalawa, siguro ay nang makita nila ang
reaksyon ko.
"Nakalaan talaga sa'yo. By the way, August, paano iyon? Autumn is
planning to take Keaton Samonte seriously when she come back."
Antonia snorted. "Are you sure?"
"Sabi niya..."
"Don't believe her. She's still into that Arellano."
Hindi ko na maintindihan ang sinasabi nila. Dumating na iyong buko juice
ko, akma ko n asana silang iiwanan nang pigilan nila ako.
"Girl, ang ganyang tipo ni Keaton Samonte, sobrang gentleman. Provoke
him, and tease him, saka iyan gagalaw. At siya iyong tipo na gusto
marahas ang babae... medyo harsh, parang gano'n...." mariin akong umiling
sa kanila.
"Nagkakamali kayo, secretary lang talaga ako. If I did hurt him... it
wasn't intentional."
"Oh!"
They both gasped exaggeratedly, they covered their mouths like they were
surprised, and scandalized.
Sabay nilang hinawakan ang magkabilang balikat ko.
"Masarap magmahal ang mga ganyang lalaki..." they leaned at me and
whispered something that made me blush as hell. "Virgin..."
"Kung tatanungin ako mas gusto ko siya kaysa kay White Arellano para sa
friend namin. But our dearest friend is badly smitten with that
smuggler."
Iling ako nang iling sa kanilang dalawa. Bago pa ako makarinig nang kung
anu-ano mula sa kanila ay nagmadali na akong umalis. It was late when I
realized that I'd left my buko juice!
Bakit ba sa dami nang mapupuntahan ko ay roon pa sa pugad ng Maarte's in
town.
Akala ko ay mag-iisa na 'ko nang makita ko na naman sa hindi kalayuan si
Keaton Samonte, dapat ay lalampasan ko na siya pero nakita niya na rin
ako. Agad humiwalay sa kanya si Aldus na may kasama nang dalawang babae.
Kaya wala akong pinagpilian kundi samahan na naman siya. At para mawala
sa isip ko iyong mga sinabi sa akin nina August at Antonia, ibinaling ko
na lamang ang atensyon ko sa hawak ko na envelope.
Nagpatuloy kaming dalawa sa paglalakad lamang, ilang beses ko pa
tinitingnan iyong pangalan ko sa certificate. Nag-iisip na tuloy ako kung
sino ang magandang kasama rito. Pwede siguro ako mag-stay rito kapag
walang pasok.
"You like this resort so much..."
"Sikat kaya ang resort na 'to, boss! Bakit 'di ka nga pala magpagawa ng
resort kaysa sa sabungan na iyan?"
"I just inherited that—" lumingon ako sa kanya. Hindi pa kami nagkakaroon
ng pag-uusap tungkol sa negosyo niyang iyon dahil hanggang ngayon ay
naghahanap pa rin ako ng tamang panahon para mas kumbinsihin siyang
ipasara iyon.
Maybe he saw the eagerness on my eyes that made him stop in midway. "I
will not close that."
"Wala pa naman akong sinasabi." Umirap ako sa kanya nang hindi na siya
nakatingin sa akin.
"I saw that."
Sa pagkakataong iyon ay wala muna akong isinagot sa kanya. Instead I
continued hopping and humming like a little girl with my hands on my
back, holding the brown envelope.
Nauna na ako ng ilang hakbang kay Keaton Samonte pero alam ko na
nakasunod pa rin siya sa akin. He's still walking stiffly with his hands
inside his pocket, typical Samonte's style.
Akala ko ay magpapatuloy ako sa paglalakad ng ganoon nang maisip kong
gusto ko pa rin sabihin sa kanya ang balak ko tungkol sa sabungang iyon.
I've been serious about that, kung hindi man ako makatulong sa laban sa
pagitan ng Pilipinas at China tungkol sa Spratly Islands and Scarborough
Shoal, at least I'd made a good choice to save Enamel from another
abusive Chinese.
Sino nga bang Ferell ang narinig kong nagsabi na China Town na raw ang
Enamel dahil puro intsik ang tao roon?
I grinned with my thoughts. Ngayon ko napagtanto na parang totoo nga ang
narinig kong iyon, karamihan sa mga kilalang pamilya sa Enamel ay may
lahing Chinese. Puro mga naniningkit pa ang mga mata!
But I think I've just met the sharpest eyes of them all. I turned and
stopped whistling and hopping when I noticed that the sun was setting. I
looked with awe when it started to cast a mesmerizing spell in the sea.
"Ang ganda, boss..."
I smiled, looking at it as the wind gently blew. "Yes..."
I turned to look for the same satisfaction on his face, but my boss was
startled with his eyes on me. He then turned his gaze somewhere behind
me.
My lips curved in amusement. Ibinalik ko ang mga mata ko sa dagat. "You
know it's not that bad to compliment people..."
"Excuse me, Miss La Rosa?"
"Nah, sabi ko gwapo ka sana kaso sinungaling ka..." I laughed and
continued hopping and whistling. "Uwi na 'ko, boss, hinahanap na 'ko
sa'min..."
"L-La Rosa, wait!"
Sa pagkakataong iyon ay ako naman ang nakunwaring hindi nakakarinig sa
kanya. The scene was too cute that I'd never imagined that I would be
part of it. There was a beautiful sunset, our shadows, the glittering
orange sea with its calmest waves, wind dancing with my hair, and a
Chinese prince on the tail (plus topless).
I've known him as a regal prince, kaya hindi ko inaasahan na ang sinabi
niya sa aking paghabol ay literal na mabilis na pagtakbo. As I hopped
happily, pretending not to notice him, his pace never changed.
"La Rosa!"
Tumigil na ako sa pagpapahabol sa kanya. I sweetly looked back at him as
I slowly swiveled my body with my hands still on my back, whispers of the
wind lingered around us.
His steps faltered with my sudden movement. His mind was close enough to
entertain my concern about his business, but I was just starting.
Mahaba pa ang bakasyon at kung may matutunaw na yelo, hindi iyon ang mga
pinagbibili kong yelo.
Someone who built a snowman himself. Someone with a frozen heart.
"I will continue to convince you, Keaton..." I stuck my tongue out that
made his small eyes widened.
I chuckled and turned my back again. "See you after two weeks, boss!"
I was about to continue my hopping and whistling when someone grabbed my
arm and made me face him. His face was flushed.
We already had a far distance, as I remembered. Not if.... Oh...he walked
in different pace. Mas bumilis. His chest was heaving heavily.
"Dinner. Let's have a dinner. I'll fetch you later."
I grinned. "Is that a deduction?"
"Oh god! Just say yes or no!"
"Deduction?"
He suddenly tilted my chin up to answer his gaze. "Stop teasing me."
"Yes... no... boss..." itinulak ko na siya at mas dumistansya ako.
"Should I wear a winter jacket tonight?"
He rolled his eyes. He turned his back and placed his hands inside his
pocket again. "You're pretty... but... oh you're really not pretty."

Hi, angels! I am so sorry for my late update. I hope you'll enjoy this
chapter! Happy New Year! I hope to continue my journey this 2020 with
you. Love lots!
Chapter 21

Brim Hat
I don't know how did it happen. I just found out that my sisters were all
informed about my dinner with my boss.
They all looked pressured like they were the invited ones. Halos hindi
sila magkaintindihan sa paghahanap ng mga damit at sapatos nila sa maleta
na ipahihiram sa akin.
Ilang beses umikot ang mga mata ko. Tatlong oras pa bago iyong dinner na
sinasabi ni Samonteng lamig. I could wear anything I wanted. Kung may
dala nga sila riyan na winter jacket, iyon na ang hihiramin ko.
"What's the fuss all about?!" I scowled at them.
It's just a dinner. Ano ba ang pinagkaiba no'n sa ginawa namin kanina?
Maybe the speed? Hindi na naman siguro ako dadalhin ni Keaton Samonte sa
isang fast eating challenge. I had this feeling that he's a bit
traumatized.
Para na siyang masusuka kanina, e.
Padabog akong naupo sa kama at pinagpatuloy ko ang paggamit ng google
translate ng mga salita. From Tagalog to Chinese, paano ko ba iyon ita-
translate? Hindi ko na tanda ang sinabi niya kanina.
"Pumili kayo ng hindi siya magmumukhang negra!" sabi ni Ate Aliyah na
siyang nangunguna sa kanila. Habang si Ate Ariana at Alissa ay halinhinan
sa pagpapakita sa kanya ng mga dress sa kanya.
"No, not that color! Alam mo naman na baduy magdala ng damit iyang si
Ashanti." Tumaas ang kilay ko.
"Huwag iyan! Hindi bagay! Wala naman korte ang katawan niya! Napapaisip
talaga ako kung kapatid natin siya." Mas tumaas na ang kilay ko.
"How about this?"
"Ano ba iyan? Bakit wala man lang bumagay riyan ka Ashanti?"
Ibinagsak ko na ang phone ko sa kama at pinagkrus ko ang mga braso ko
habang nakatanaw doon sa mga kapatid ko na iisipin kong nagkukunwari lang
tumulong sa akin maghanap ng susuotin para mapulaan lang ako.
"Ako na ang pipili ng damit ko! Hindi ko naman kayo pinatutulong.
Tumahimik na kayo riyan! Kayo na ang magaganda, mapuputi at sexy! Mga
leche!" nahiga na ako sa kama, nagkumot at nagsaklob ng kumot.
Pinagpatuloy ko ang pakikipag-usap sa google-translate. Ano ba ang
Mandarin ng leche? Leche rin madalas iyong boss ko.
Eksaherada silang suminghap tatlo sa harapan ko na parang hindi sila
makapaniwala na sasabihin ko iyon sa kanila.
Akala ko ay hahayaan na ako ng mga kapatid ko, pero narinig ko ang mga
yabag nila na patungo sa akin.
"Ashanti, we are just worried. This is your first date, right?"
napabangon ako agad sa sinabi ni Ate Ariana.
"Excuse me? Hindi iyon ang first date ko at hindi date ang magaganap
mamaya. It's a business dinner. Paano n'yo ba nalaman, mga tsismosa
kayo?"
"Sabi ni Mama, nagpaalam ka sa kanya, hindi ba?" sagot ni Alissa.
Napabuntong hininga ako. "Hindi iyon date. Kaya hindi ko na kailangan ng
magandang damit. Mag-rash guard na lang ako mamaya."
Nanlaki ang mga mata nila sa akin. "Dinner? Tapos rash guard? Ikaw ba,
Ashanti, ano ang ginagamit mo sa pagsalo ng bola kapag naglalaro ka ng
volleyball? Inuulo mo ba?"
"Minsan..."
Hindi na nakapagpigil ang tatlo kong kapatid at pinagtulungan nila akong
sabunutan.
"Shit! Get off me!"
Tinigilan lamang nila ako nang sumilip sa amin si Mama at sawayin kami
dahil baka raw magkasakit kami. Nagmatigas ako sa kanila na hindi ako
tatanggap ng tulong sa kanila sa pag-aayos pero gumamit na sila ng alas.
They called our Papa and they told him about my helpless case.
Dahil nakaawa nga naman daw ako, mabuti at naririto ang mga kapatid ko
para iligtas ako sa matinding kahihiya. Para akong nakakita ng tatlong
mangkukulam sa likuran ni Papa nang mga oras na iyon. Kaya wala akong
ibang pinagpilian kundi hayaan ang mga kapatid ko na paglaruan ang
hitsura ko.
"Maghilod ka nang maayos! Baka may itinatago ka pang puti." Kumuyom na
iyong dalawa kong kamao sa sinabi ni Ate Ariana.
Madali lang nila iyong nasasabi kasi maputi sila. Hindi naman ako maitim,
morena sabi, e!
Padabog akong naligo habang walang tigil ako sa pag-usal sa nabasa ko sa
google translate. "Shui che!"
I went out from the bathroom wearing a robe as instructed. Nakahanda na
ang upuan kung saan nila ako pagtutulungan habang malawak ang ngisi
nilang tatlo sa akin. Napansin ko na rin iyong isusuot ko na damit.
"Bakit sobrang iksi niyan? Hindi n'yo ba alam na malamig? May balabal ba
kayo?"
"Gentleman naman yata ang boss mo. Maybe he'll offer you anything
naman..." ngumiwi ako sa sinabi ni Ate Aliyah. Baka salary deduction pa.
Hindi na, maninigas na lang ako sa lamig.
Muli akong sumulyap sa dress na susuotin ko. It's quite cute, actually
but I doubt if it would suit me. I am not a cute size, though. It is a
different shade of pink, floral knot at the corner of V-neck, and with
ruffle trims. They even provided a brim hat. Gabi na, aanhin ko pa kaya
ang sombrero?
Nanatili akong nakaupo habang nakakrus ang mga hita at braso habang
mariin akong tinititigan ng mga kapatid ko.
"Pabebe vibe?"
"Nah, 'di bagay kay Ashanti."
"Fierce and seductive?"
"Nah, she'll ruin the vibe when she started eating."
"Pa-virgin?"
"Ah? Maiksi na ang suot niya."
"Excuse me? Ano na naman iyan! Sabi nang kahit wala na akong ayos!" halos
sabunutan ko na ang sarili ko.
"Serious look?"
"Err..."
"How about the bubbly vibe? I mean, gano'n naman talaga si Ate Ashanti.
She's funny. Gano'n na lang. Parang Mexicana na nagmamasyal lang sa
island. Let's just curl her hair, iyong medyo malilit?" sabi ni Alissa.
Wala akong naiintindihan sa pinag-uusapan nila. Kapag sinuklay ko na ng
isang beses ang buhok sa loob isang araw, okay na iyon.
Hindi na ako gumalaw sa upuan ko at hinayaan ko na ang mga kapatid ko na
gawin ang gusto nila. Ilang beses nang muntik bumagsak ang ulo ko habang
kinukulot nila ako.
"Hindi ako pwedeng ma-late, ayaw ng boss ko ng gano'n."
"Wait lang, Ashanti, malapit na." Nakayuko na ako at kanina pang
naglalaro ng phone habang tinatanggal na nila iyong nilagay nila sa buhok
ko.
"Konti na lang! Oh my! Ang ganda mo, Ate! Bagay pala sa 'yo ang curls na
ganyan."
"Eh?" hindi na sana ako maniniwala kay Alissa nang nag-angat ako ng
tingin sa salamin, at ilang beses pa akong napakurap sa sarili ko.
"Wow... I looked..." nagmukha akong mayaman. Hindi na ako mukhang
empleyado lang ng instik na iyon. Mukha na akong Mexicana na target
abusuhin ng isang Chinese, I mean, mukha na akong madam na nagbebenta ng
original na mga bag at sapatos, dahit magandang lalaki ang instik na iyon
(No, not really, this is not my boss we're talking about) gagamitin niya
iyon para akitin ako, iyon naman pala, ang balak niya ay gumawa ng
maraming Class A na bag at sapatos na binebenta ko.
Natawa na ako sa sarili kong naiisip.
"Sa wakas, gumanda rin! Magbihis ka na."
Tinulungan na rin ako ng mga kapatid ko na magbihis. Ten minutes bago ang
eksaktong oras ng dinner namin ay tumawag na ang instik, I mean... my
boss.
"Yes, boss?"
"Don't be late."
"Saan po ba? Sa lobby na lang po ba tayo magkikita?"
"Why? Would you like me to fetch you in your room, Miss La Rosa?"
"Pwede rin..." mahinang sabi ko.
"What?"
"I'll be there po."
Pinatay na niya ang tawag. Sungit.
Nang sabihin ko ang oras ng dinner sa mga kapatid ko, bigla na akong
nagsisi. Dahil sinabi lang naman nila sa akin na kailangan daw ay late
ako ng mga ten minutes. Oh my goodness!
"Padaanin n'yo na 'ko! Mamaya ay tatawag na iyong si Samonte!"
"Kahit five minutes na lang! Huwag mo gagamitin ang elevator hanggang
ground floor, hanggang second floor ka lang, maghagdan ka para tumingala
siya sa 'yo sa pagbaba mo." Ilang beses na akong napapangiwi sa
pinaggagawa sa akin ng mga kapatid ko.
I stomped my foot when I saw the time. "Six minutes late na 'ko!"
Nang mapansin ng mga kapatid na nagsisimula na akong ma-stress
pinagbigyan na nila ako. Akala ko ay hanggang doon na lang sa kwarto ang
panggugulo nila, pero sinabayan talaga nila ako sa elevator. They pushed
the second floor.
"Alright! Sige na!"
They giggled with excitement while my mind was uttering a different
curse. Bigla akong kinabahan nang lumabas na ako sa second floor, hindi
ko na naintindihan pa iyong mga pinagsasabi ng mga kapatid ko nang makita
ko na ang hagdan.
Ilang beses na akong napalunok nang makarating ako sa dulo, nakita ko na
agad sa ibaba si Samonteng lamig na naka-puting summer long sleeves (kung
iyon ba talaga ang tawag), brown pants, expensive wristwatch (for sure)
and a damn smart glasses! He's not gwapo, nagugutom lang siguro ako,
pero...erm... Tang ina niya na lang ulit, gwapo talaga. 'Di niya naman
naririnig.
But he doesn't look formal na minsan lang niya gawin. Hindi siya mukhang
negosyanteng instik, dahil mukha na siyang bakasyunistang instik sa mga
oras na ito.
Pero malayo pa lang alam ko na mainit na ang ulo niya. Why? Dahil nasa
baywang na niya ang isa niyang kamay at ilang beses na siyang sumusulyap
sa wristwatch niya.
Isa mexicana init ulo instik siya patay. Shui che!
Nangangatal ang kamay at tuhod ko habang humahakbang na ako pababa ng
hagdan, nakatalikod sa akin si Keaton Samonte na nakatuon ang mga mata sa
elevator. Nang nabuksan iyon at hindi ang sekretarya niya ang lumabas,
kinuha na niya ang phone sa kanyang bulsa at nang tumalikod na siya sa
elevator dahil sa matindi niyang pagkairita na kitang-kita sa salubong
niyang kilay, napaisip na ako kung paano ako mangangatwiran sa kanya.
Tumunog ang ringtone ng phone ko.
Oh pag-ibig fortune cookie
Kinabukasan maganda ang sinasabi, oh
Hey hey hey, kung gustong maging maswerte
Huwag mong kalimutang ngumiti
Unti-unting umangat ang paningin ni Keaton Samonte na kasalukuyan pa rin
nakapamaywang at may kunot na noo habang hinahanap ang pinanggalingan ng
kantang kanyang narinig.
I almost took my breath away when our eyes met. Gwapo na siya kapag hindi
nakatingin sa 'yo pero iba talaga kapag iyong instik niyang mga mata nasa
'yo na ang atensyon, bigla kong nakalimutan ang pang-aabuso ng mga instik
sa mga Pilipino, ang mga nasunugang bahay dahil sa mga made in china na
Christmas lights at mga laruang may toxic sa kalusugan ng mga bata. Iyong
mga mata ni Keaton Samonte nagdadala ng amnesia sa mga Mexicana na
katulad ko. And like what I used to do when he caught me doing some
stupid things (or mga kapalpakan sa trabaho) I gave him an awkward smile.
Hindi nawala ang titig sa akin ni Samonteng lamig at mukhang nakalimutan
na niyang patayin ang tawag kaya patuloy na tumutugtog ang fortune cookie
habang papalapit ako sa kanya.
Dahil naka-flats na ako, bahagya na akong tumakbo patungo sa kanya pero
agad rin akong tumigil nang maalala ko ang suot ko. I smiled awkwardly
again. Isinumping ko ang takas na kulot na buhok sa gilid ng tenga ko at
mabagal akong naglakad patungo sa kanya.
Tumigil na ako sa tapat niya habang nando'n pa rin ang kamay niya sa
phone niya na tumatawag sa akin.
"B-boss... your phone..."
"W-what?"
"Ang phone mo po..."
Hindi ko naman pinapatay ang phone ko, malapit na sa chorus.
Nang hindi pa rin ako nakuha ni Keaton Samonte, ipinakita ko na ulit sa
kanya ang dance step na parang nagawa na naman ako ng tinapay.
"What are you doing, Miss La--" bigla siyang natauhan at mabilis niyang
ibinaba ang phone niya at pinatay ang kanyang tawag sa akin.
Ngumisi ako. Pero nang lumingon siya sa akin para tingnan ang reaksyon
ko, agad ko iyong binalik sa pagiging seryoso.
"Why are you late?" ibinulsa na niya ang phone niya. Hindi nakaligtas sa
akin ang ilang beses na pagbaba-taas ng mga mata niya sa kabuuan ko.
I feel slightly confident. Minsan na lang ako purihin ng mga kapatid kong
mahilig akong pulaan, hindi pa ba ako maniniwala na maganda ako ngayong
gabi?
"Nakatulog po ako..."
"Oh, nakakakulot pala ang pagtulog..."
"Ngayon ko lang din na-discover, boss. So, saan po tayo?" nauna na akong
maglakad sa kanya.
Nagsimula na ulit akong maglakad habang tumatalon-talon, nasa likuran ko
pa rin ang dalawa kong kamay habang hawak ang sombrero ko.
"Boss, sabi ng mga kapatid ko isuot ko raw itong sombrero ko. Would I
look weird sa pupuntahan natin?" bigla akong humarap sa kanya kasabay
nang pagsusuot ko ng sombrero sa aking ulo. Sa pag-ikot ko may ilang
hibla ako ng aking buhok na napunta sa bibig ko, kaya hinipan ko iyon.
"Ops..." natawa na ako sa sarili ko. "So, boss..."
Natigil ako sa pagtawa nang makitang hindi na naglalakad si Keaton
Samonte at nahuli ko siyang lumunok nang ilang beses. Kunot pa rin ang
kanyang noo.
I gasped when I first heard his words.
"Fuck... Sweetheart... S-stop that..."

Chapter 22

Mexicana
I blinked a lot of times. Did he call me, sweetheart?
I tried to open my mouth to breathe a word, but I ended up closing it
again. If he really did call me that, didn't he supposed to act awkward
or something?
But look how handsome he was right now, with his brows crossed, cold
eyes, some signs of prodding veins on his temple, and his hands tightly
shut inside his pockets like he was about to strangle my neck if he'd not
strain it.
Did I just offend him or something? But he called me sweetheart! He
should be smiling, but look how devilishly hot he was with his 'mainit
ulo' look.
Since I wasn't sure if that endearment was really meant for me, I
awkwardly tried to look around and find a possible prospect for his
well... sweetheart.
My heartbeat skipped faster when I found no one. Shit!
What's with Keaton Samonte and his word 'Stop that'? I remembered the
same words when I was inside his office playing my ball pen.
"Well?" he said.
"W-what?"
He didn't wait for my answer, and he continued to walk, leaving me
behind. "W-wait lang!"
When I finally reached him at the entrance of the hotel, I expected that
he'd glance at me, and he would tell me something, but he pretended that
he didn't utter that word.
"Akala mo hindi ko narinig?" I said in my low voice, but audible enough
for him to hear.
Hindi siya sumagot sa akin at nagkunwari na naman siyang hindi ako
narinig. Magaling talaga magpatay malisya itong si Samonteng lamig.
Nanatili kaming tahimik dalawa ng mga ilang minuto nang mapansin ko na
tipid niyang iginalaw ang kanan niyang braso pero nanatili pa rin siyang
nakapamulsa. What is that?
Nagtataka akong sumulyap sa mukha niya na hindi naman nababago ang
ekspresyon. Gusto niya ba na humawak ako roon? Hmm.
Napanguso ako at tinanaw ko ang kasabayan namin na lumabas sa hotel,
nakasakay na sila sa beach cart, nandito pa rin kami ng boss ko na hindi
nagsasalita. Nasaan na ba iyong susundo sa amin? Kung hindi ako
nagkakamali ay may dadaan sa beach cart din kami sasakay na siyang
magdadala sa amin sa restaurant.
Sumulyap ulit ako sa kanya, ganoon pa rin ang posisyon ng braso niya.
Baka nangalay lang kaya binago niya ang posisyon ko. Pinili ko na
manatiling nakatayo at hindi gumalaw. Paano kung mali na naman ang
pagkakaintindi ko roon? Paano kung nag-iinat lang siya?
"Miss La Rosa."
"B-boss?"
Hindi siya nagsalita pero iyong galaw ng mata niya ang nag-utos sa akin
na humawak na nga ako roon sa braso niya. Kaya agad akong sumunod sa
kanya sa nangangatal kong kamay.
Tumikhim lang siya at hindi na naman nagsalita. This is so awkward!
Tatlong minuto na kaming nakatayo roon ni Samonte, hindi pa rin
dumadating ang sundo namin. Ilang beses na rin siyang tumitingin sa relo
niya.
"Lakarin na lang kaya natin, boss?"
"What?" pinasadahan na naman niya ako ng tingin mula ulo hanggang paa.
Isang minuto ulit ang lumipas na katahimikan lang ang namagitan sa aming
dalawa, hanggang sa tanggalin ni Samonte ang nakakawit kong braso sa
kanya at humarap siya sa akin.
"Tsk. Hindi na ba kayang ibaba ang damit na iyan? Bawal iyan sa
restaurant." Really? Pwede naka-bikini, bawal naka-dress?
"Oh..." iyon na lang ang sinabi ko dahil hindi ko na gusto pang lalong
uminit ang ulo niya.
Tipid kong hinawakan ang laylayan ng dress ko at sinubukan kong hilahin
ng konti. But it didn't turn out well. Nakalimutan ko na low V neck nga
pala ang dress ko kaya mas nakita ang konting cleavage ko.
"Ops..." I immediately covered my front using my brim hat.
"Fuck... I said stop that!" humiwalay siya sa akin, tinalikuran ako at
humakbang ng ilang beses habang nakapaywang at sinuklay ng dalawang kamay
niya ang kanyang buhok. He looked to frustrated.
"Inaano ba kita? Ikaw ang nagsabing hilahin ko!"
Mas naningkit ang mga mata niya sa akin. Humakbang siya pabalik sa akin
at hinawakan niya ang magkabilang braso ko. Bahagya siyang yumuko at mas
sinalubong niya ang mga mata ko.
"Stop seducing me, La Rosa."
"W-what? Bakit naman kita aakitin? H-hindi ka naman gwapo at h-hindi ako
attracted sa mga instik..."
"Yeah, yeah?" he said sarcastically.
Tinanggal ko ang mga kamay niya sa braso ko. Nakita ko na ang paparating
na beach cart na nasisigurado kong siyang sundo namin. I just saw the
grinning driver. Aldus Ferell.
"Mas type ko iyong mukhang inosente at hindi lagi salubong ang kilay."
"What?"
Hindi ko sinagot si Keaton Samonte dahil bumusina na si Aldus sa amin.
"Good evening, guests!"
Nang makita ako ni Aldus, sumipol siya at sumulyap kay Keaton na parang
may whistle language silang dalawa. Nakapaywang na humarap sa kanya ang
boss ko na mainit pa rin ang ulo.
Tiningnan niya pa ang kanyang wristwatch. "I'll call another cart. Sila
na lang ang pasakayin mo."
May itinuro siyang couple na katulad namin ay naghihintay rin ng sundo.
"Why? Nandito na nga ako. Ten minutes earlier than the given time."
"Just pick them up. Go."
"Uhuh? Alright. See you later, Ashanti." Kumindat muna sa akin si Aldus
bago niya pinaandar ang cart at nagtungo roon sa itinuro ni Samonteng
lamig.
Hindi rin nagtagal ay may dumating na cart. Hinayaan ko siya na alalayan
akong makasakay hanggang sa makaupo ako, at dahil pang-couple ang dala ni
kuyang driver sobrang lapit namin ni Samonte sa isa't isa.
Nang umihip ang hangin at muntik nang malipad ang sombrero ko, agad iyong
nahuli ni Samonte dahilan kung bakit ngayon ay naipit na naman kami sa
nakakaubos hiningang posisyon.
Ramdam ko ang biglang paglapat ng kamay niya sa mismong likuran ko para
maalalayan niya ako at hindi mahulog habang ang isa niyang kamay ay nasa
sombrero ko. Dahil sa sobrang lakas ng hangin, may ilan na namang hibla
ng kulot kong buhok na napapunta sa labi ko.
Gutom na ba ako at pati buhok ay kinakain ko na? Hindi ko magawang hipan
iyon dahil baka isipin niya na inaakit ko na naman siya. Kaya akma ko na
sanang tatanggalin iyon gamit ang aking kamay nang mabilis niyang
ibinalik sa ulo ko ang sombrero ko.
"Let me..." bulong niya.
Ramdam ko ang mas pagkabig niya sa likuran ko at ang marahang paghaplos
ng ilang daliri niya sa pisngi ko para hilahin ang ilang hibla ng kulot
kong buhok mula sa labi ko.
Ako naman ngayon ang paulit-ulit na nagmumura sa isipan ko dahil sa
ginawa niyang iyon sa akin. The gesture was too simple, but oh! Bakit
sobrang init ng kamay niya sa likuran ko?
"A-are you seducing me, Mr Samonte?"
"I think... that's my line."
Akala ko ay tatanggalin na niya ang isang kamay niya sa likuran ko nang
maramdaman kong lumipat na rin ang isa pa niyang kamay niya roon. Dahil
patuloy ang pag-ihip ng malakas na hangin, kapwa nag-angat ang dalawa
kong kamay para hawakan ang sombrero ko at hindi na iyon lumipad.
A tricky movement that would give him an access, both of his thumb
fingers were caressing my back.
"Y-you are seducing me! Ibinabalik mo lang sa akin ang ginagawa mo!"
itutulak ko na sana siya nang mas kinabig niya ako. Tinanggal niya ang
isa niyang kamay sa likuran ko para pigilan ang dalawang kamay kong
gumalaw mula sa sombrero ko.
"Hold it tight... lilipad..." he whispered as he pulled me closer to him.
"A-and you called me, sweetheart! Narinig ko! Don't pretend! Nadulas ka
na!"
"Huwag kang malikot. Masikip, Shanti..." nanlaki ang mga mata ko sa
sinabi niya.
"Iniiba mo ang usapan!"
"Mahuhulog ka, La Rosa. Ang galaw mo." Ramdam ko ang haplos ng daliri
niya sa likuran ko. Bakit parang minomolestiya na ako ng instik na 'to?
"Narinig ko iyon! You're dodging my—"
"Pinarinig ko talaga sa 'yo... I wouldn't say it, kung hindi ko gustong
marinig mo."
Napasinghap na ako sa sinabi niya. "W-what is this? What's with the
sudden turn of events?"
Tumaas ang kilay niya bago niya ako pinakawalan, tumuwid na siya ng
pagkakaupo at inayos niya ang damit niya na parang ginusot ko na naman.
"I don't know. You're a strange girl, I guess?"
Ngumuso ako at umayos na rin ako ng pagkakaupo. "Moody."
Akala ko ay mahihintay ko ang pagdating namin sa restaurant para makabawi
kay Keaton Samonte pero hindi ko na napigilan ang sarili ko. Lalo nang
sulyapan ko ulit siya sa kanyang madalas na posisyon. My super cold boss
regally sitting with his legs and arms crossed.
Naninigkit na ang mga mata ko sa kanya. Hindi pwede na ganoon na lang ang
gawin niya sa akin. He'd seduce me and then pretend as nothing happened,
akala niya ba ay manhid ako? I could see it through his eyes. Ilang beses
niyang pinaglandas ang mga mata niya sa akin. And he didn't even give me
any compliments? Samantalang ako, ilang beses ko na siyang pinuri sa isip
ko. Instik siya!
Alam kong alam niya na nakatitig na ako sa kanya, pero sa larangan ng
pagkukunwaring walang pakialam ay hindi ko siya matatalo. Akala niya
siguro ay hanggang titig lang ang kaya kong gawin.
Dahan-dahan kong mas inilapit ang mukha ko sa kanya, at dahil mas
matangkad siya sa akin ay mabilis kong inihawak ang isa kong kamay sa
balikat niya gaya ng ginawa ko dati sa kanya.
And I whispered something with my silly grin. "Sweetheart..."
I thought I had a successful attack, but I was wrong because I just
welcomed another dangerous attack.
Nawala na ang sombrero ko sa ulo at natagpuan ko na iyong nakaharang sa
harapan namin ni Keaton Samonte habang inaangkin niya ang mga labi ko.
His right hand was now pushing my head on him as he kissed me deeply.
Mulat na mulat ang mga mata ko habang ilang beses kong hinahampas ang
dibdib niya.
"Hmmp! Samonte!" marahas ko siyang itinulak pero ganoon pa rin ang
posisyon namin. Nasa ulo ko pa rin ang isa niyang kamay, nakaharang ang
sombrero sa unahan namin at magkalapit pa rin ang mukha namin sa isa't
isa.
Sobrang init na ng pisngi ko dahil sa nangyayaring ito. Hindi na rin ako
magugulat kung naririnig na niya ang tibok ng puso ko. This instik is
making me insane!
"Stop teasing me, La Rosa. Stop that. Kung ayaw mong--" sumulyap siya sa
labi ko, marahan niyang binasa ang kanya at sinalubong ang mata ko.
"That's the second! You don't just kiss a woman because she's your
secretary!"
"Sweetheart... I kissed my secretary because it's you. Shut up."
Umawang na ang bibig ko. "Y-you are flirting with me! Tapos—y-you're
impossible!"
"What do you want, a vacation, a double pay or triple pay?"
"B-binabayaran mo 'ko!? How could you—" tinakpan ko gamit ng isang kamay
ko ang labi ko habang ang isa'y nakahawak sa sombrero ko.
"You provoked me, La Rosa. Tahimik akong tao, ginulo mo 'ko."
Napatitig na lamang ako sa kanya dahil sa bawat bitaw niya ng mga salita
niya ay may kasamang diin at pagbabanta sa akin.
"You started breaking the ice. Do you think I'll build the same again?"
Nang hindi ako makapagsalita at nanatiling nakatitig lamang sa kanya ay
mas inilapit niya ang kanyang mukha sa akin. Hinila niya iyong kamay ko
na nasa labi ko at sinadya niyang saglit na sumayad roon ang labi niya
nang magsalita siya ulit.
"Sagot... naghihintay ako..."
"I d-don't know..." nangangatal na sagot ko.
"I'll build again, at nakakulong ka na roon. Wala nang gibaan, Shanti."
Iginalaw ko na ang ulo ko at iniwasan ko na ang kanyang mga mata, ngayon
ay nakaharap ako sa sombrero ko na nagtataklob sa aming dalawa habang
ramdam ko iyong matangos niyang ilong sa pisngi ko.
"What happened, La Rosa?" panunuya niya sa akin.
Ibubuka ko na sana ang bibig ko para sumagot sa kanya nang ramdam kong
sinadya niyang ihaplos sa pisngi ko ang tungki ng ilong niya.
I felt a sudden shiver down on my spine. Speechless. Ang landi niya...
Buong akala ko ay hindi na ako makakaalis sa nakakaubos hiningang
posisyon na iyon, nang may biglang nag-overtake sa aming beach cart.
"Oh, pag-ibig, Fortune Cookie... Pag nabuksan 'di mo na mapipigilan
'to... Come on come on come on come on baby..." malakas na sintonadong
kanta ni Aldus Ferell na may nagkabaliktad na mga lyrics ang nagligtas sa
akin.
Ibinaba na ni Keaton Samonte ang sombrero at kapwa kami napalingon doon
kay Aldus na nasa unahan na namin at panay ang kanta ng fortune cookie.
"Tsk."
Ibinalik na niya ang sombrero sa ulo ko at nabalot na naman kami ng
katahimikan. Ako naman ngayon ang nakakrus ang mga braso habang
nakatingin sa kanang direksyon. Hanggang ngayon ay hindi pa rin kumakalma
ang tibok ng puso ko. Instik talaga siya!
Akala ko ay hindi na siya magsasalita bago kami makarating sa restaurant
nang maramdaman ko na hinawakan niya ang ilang hibla ng kulot kong buhok.
"You're pretty tonight. I love the curls...teasing Mexicana..."

Chapter 23
Sa tabi
Sa wakas. Nakarating na rin kami sa restaurant. Akala ko ay hindi na ako
aabutin doon na tumitibok pa ng tama ang aking puso.
Keaton Samonte is unfair. How could he assault my heartbeats that simple
yet terrifying? How could he utter a few words but made me dumbfounded?
How could be so quiet but so damn attractive?
Nauna siyang bumaba at inilahad niya ang kamay niya sa akin para alalayan
ako. Dahil malakas talaga ang hangin, ang isang kamay ko ay nakahawak pa
rin sa sombrero ko na nasa ulo ko.
Nang makababa na ako ay hinayaan niya nang humiwalay ang kamay ko sa
kanya. Tinanggal ko na ang sombrero ko dahilan kung bakit ginugulo na
naman ng hangin ang kulot kong buhok.
"Ba't ba ang lakas ng hangin?" iritadong sabi ko habang naglalakad na
kami patungo sa restaurant.
"But I like the brim hat, very convenient."
Lumingon ako sa kanya. "Convenient, lagi ngang nalilipad---" huli na bago
ko naintindihan ang ibig niyang sabihin doon. Shit!
I rolled my eyes. "Convenient, huh?"
"Don't roll your eyes. I can still deduct your salary. I am your boss."
"Sweetheart, I can always roll my eyes to my boss because it's you." I
copied some of his line and gave him a wink.
Samonteng lamig crossed his brows as my beautiful smile didn't waver to
plaster in front of him.
Hindi na siya nagsalita pero tinanggal na niya sa pagkakabulsa ang kanan
niyang kamay. Saglit tumaas ang isa niyang kilay nang mas ibinuka niya
ang kanang braso niya. I knew that move, boss.
"H-hindi ako sanay, boss..."
Hindi niya tinanggap iyong sinabi ko dahil mabilis na pumulupot ang
kanang braso niya sa bewang ko at mas kinabig niya ako patungo sa kanya.
I thought it would be the same position just like what we had at the
hotel entrance. Hawak bewang na pala.
"Sasanayin kita..." bulong niya bago siya humarap sa crew ng restaurant
na malawak ang ngiti sa amin.
"Good evening, Ma'am, Sir..."
"I have a reservation. Keaton Samonte."
Nang banggitin niya ang pangalan niya parang may tumunog na emergency
signal sa utak ng crew na nasa harapan namin. "Very well, sir! We've been
waiting for you."
"Good."
Nang makapasok kami sa restaurant nadagdagan na naman ang paghanga ko sa
resort na ito. Montenegro Hotel and Resort is not your typical overhype
resort na maganda lang talaga ang pictures sa facebook at mga
advertisements, dahil bawat detalye rito ay wala napakaganda.
The lighting of the restaurant was not too bright, but not too dim. The
tables were mixtures of white and blue linens, and the chairs were
comfortable enough with its rattan made style. The walls on the first
floor were designed in small rock with some abstract painting hanging,
while there were plants and expensive vases on some sides.
The second floor offered a beautiful view that overlooked the sea as its
walls were glass made. Ngayon ko lang napansin na may mga upuan din pala
sa labas para sa mga tao na hindi yata nilalamig at gusto sa mahangin.
Pansin ko na konti lang tao rito sa second floor kumpara sa first floor,
kung hindi pa ako nagkakamali ay tatlong pares lang kami. Pinili ni
Keaton Samonte sa dulo kung saan may nakaharang pa na malaking column na
nagawa lang naman takpan ang pwesto namin ni Keaton Samonte kung
gugustuhin kaming silipin ng ibang guests.
Ang maaari lamang makakita sa amin ay iyong mga tao sa labas kung
gugustuhin nilang tumingala. Bakit naman nila gagawin iyon?
Bakit mo 'ko dinala sa dulo, Samonteng lamig?
Sa unang pagkakataon ay pinaghila niya ako ng upuan. Nagtataka na talaga
ako sa mga ikinikilos niya. Type ba nitong si Keaton ang mga Mexicana?
Hindi ba't mukha rin namang Chinese ang ex niyang si Autumn? Hmm.
"What's yours?"
Binuksan ko na rin ang menu, nang makita ko ang presyo halos manlaki ang
mga mata ko, naisip ko agad kung salary deduction ba ang mangyayari sa
akin nang bigla kong maalala na libre nga pala ngayong lahat ng instsik
na nasa harap ko.
Hinintay ko lang siyang matapos sa pagsasabi nang kanya nang ngumiti ako
sa waiter at sabihin ko lahat ng mga order ko na parang ilang buwan na
akong hindi na naman nakakain.
Ilang beses pang kumurap sa akin ang waiter na parang pilit ginigising
ang kanyang sarili kung tama ba iyong narinig niya. "That's all."
Halos madapa pa iyong waiter sa pagmamadali na makaalis sa table namin.
Siguradong mahaba-haba ang ipaghihintay namin ni Samonte.
"Do you drink wine?" tanong niya bago sumimsim ng alak na ang mata'y nasa
akin.
"Yes, of course." I lied. Hindi naman nakakalasing ang wine, kaya
naglakas loob akong uminom din sa harapan niya.
Hindi masarap. Nakakasuka. Ngunit ngumiti ako sa kanya. Trying hard
Mexicana.
"So... what is your plan after this, boss?"
He glanced outside, and he showed me his famous Keaton Samote sit,
crossed legs and both hands settled on his knees. Very formal and regal.
"You?"
Ilang beses akong napalunok, kinuha ko iyong wine at ni-straight kong
inom.
"Bakit ako? Boss... I just turned eighteen... this escalated too
quickly..."
Kumunot na naman ang noo niya at lumingon na siya sa akin. "I mean, what
about you?"
"Oh..." I awkwardly scratched my cheeks using my forefinger. Bakit naman
kasi hindi niya kumpletuhin ang sinasabi niya?
"After this summer? Balik aral na ulit ako. I want to graduate and help
my parents."
"Hmm... your Dad is a fine man, Shanti."
"Yes, he is..." pinagtrabaho mo lang sa sabungan. Buwiset ka pa rin.
"H-how about you, boss? What happened to your—" hindi ko tinuloy ang
tanong ko. It's a bit personal. "No, nothing."
"My parents?"
"It's okay, boss—"
"They died. Lumubog ang barko na sinasakyan nila."
Kung wala kami sa seryosong usapan baka tumawa ako. Anna and Elsa's
parents died because their ship sank in the middle of storm.
"Oh..."
"The reason why Langston and I were exposed earlier to our
responsibilities. They left an empire that we need to continue to build."
"Y-you have an empire but you're still holding that business..."
nilakasan ko na ang loob ko na sabihin iyon. Kahit hinawakan na niya ang
likuran at bewang ko, naalala ko pa rin naman kung bakit ako nagtatrabaho
sa kanya.
"Did you convince me enough, La Rosa?"
Umirap ako at umiling sa kanya. "I loved it when your eyes and lips are
conflicting. No wonder why La Rosa women are known for bewitching men."
That hit me. Simula nang nakulot ako at nagmukhang Mexicana, wala nang
ibang sinabi ang instik na nasa harapan ko kundi mga salitang kundi
tutunaw sa akin ay bigla na lang akong titindigan balahibo o kakapusin
ang hininga.
But not this one!
"Do you think I applied to be your secretary to bewitch you, Mr.
Samonte?" kumuyom ang mga kamay kong nakapatong sa lamesa.
"What? I mean--"
"Mr. Samonte! Hindi talaga kita inaakit. If our family has that cheap
background, ibahin mo 'ko! I could show you a powerpoint presentation
about the benefits that you'd gain after closing that business of yours!
Ganoon na ba talaga ang tingin ng mga tao sa amin?"
Tumayo na ako. "Uuwi na 'ko!"
"Hey... calm down, La Rosa. Saan ba nanggaling--" ang singkit na mata ni
Keaton Samonte ay bahagyang nanlaki nang makita niyang may luha sa mga
mata ko.
Matagal ko na iyong naririnig mula sa mga tao, pero bakit ang sama sa
pakiramdam kapag ganoon ang iniisip niya sa akin? After all my hardships?
Hindi niya ba nakikita ang pagpupursige ko sa tuwing nagtatrabaho ako sa
kanya?
Minsan lang ako magmaganda pero iba na iyong naiisip niya. Pare-pareho na
sila!
Maglalakad na sana ako at iiwan na siya roon mag-isa nang mabilis niyang
nahawakan ang kamay ko nang inakala ko na makakalampas ako sa kanya. When
he pulled me, he made sure that I would land on his lap. Captured.
"Hey... hey..." he cupped my face as my tears continued to flow.
"Sshhh... calm down..."
Umiiling ako sa kanya. "H-hindi nga kita inaakit. I don't know how, Mr.
Samonte. If you mistook my actions for that, I'm so sorry. Nakalakihan ko
nang bumulong sa mga kapatid ko kapag nang-aasar ako sa kanila at mahilig
akong magbiro lalo na kapag pikon iyong tao... teasing is different from
seducing at minsan lang ako magdamit ng ganito. I would prefer winter
jacket kasi malamig na talaga but my sisters forced me..."
Kinuha ko na iyong baso niya at ni-straight ko nang inom ang wine niya.
"Gusto ko lang tumulong pero hindi ganoon ang paraan na gagawin ko. Boss,
bakit mo ako ikinalong? Tatayo na ako." Humigpit ang dalawang braso
niyang nakapulupot sa akin.
Nasa ganoong tagpo kami ni Keaton Samonte nang may dumating na apat na
waiter habang may sulong na silang pagkain.
Our scene was too awkward, me on tears and Keaton Samonte with his arms
around my waist.
"Can you serve us later? Inaalo ko lang..." he glanced at me.
"R-right away, sir!"
Mas lalo akong nagutom nang nagmadaling umalis ang apat na waiter sulong
ang mga pagkain namin.
"Gutom na 'ko..."
"Wipe your tears first, nakayakap pa ako sa 'yo." Hindi niya pinansin ang
sinabi ko. Sinunod ko ang gusto niya at pinunasan ko ang sarili ko.
"I will let you eat if you're going to listen to me." Babalik na naman ba
kami sa panahong ginugutom niya ako?
I nodded at him. "First, I didn't want to give you that idea. Pinatapos
mo ba ang sasabihin ko kanina?
"But that was you'd told me when Langston and I—"
"Because I don't want you for Langston!"
"Oh... but for you?"
Tumaas kilay niya. "Too fast... what I mean about your contradicting
words and eyes, and how you bewitched me..." hindi na ako kumurap at
hinihintay ko na ang sasabihin niya.
"It's not how a known La Rosa in Enamel fool a man, it's how you
bewitched me in your own way. Own style..." inalala ko ang sinabi niya
kanina. Iyon talaga ang pagkakaintindi ko, gusto lamang lumusot nitong si
Samonteng lamig.
"You looked doubtful."
"Of course, I am..."
"You looked bewitching, Shanti... na gustong-gusto na kitang dalhin sa
tabi..." suminghap ako sa sinabi niya.
"B-bakit mo ako dadalhin sa tabi, boss? I-I just turned eighteen... ano
ang gagawin mo sa akin sa tabi?"
"That's what I meant, hindi mo ako niloloko. Ako iyong naloloko sa 'yo.
You made me talked, you made me flirt like this, and you made me talk
dirty and listened to Aldus!"
"Oh... my... is this confession, boss?"
"Can I just kiss you and not talk?"
Lumingon ako sa paligid, nasa malayo iyong apat na waiter pero pa-simple
silang nasulyap sa amin para sa tawag ni Keaton Samonte.
"Gutom na 'ko... at may mga nakatingin, boss..."
"Very well. Call them."
Inangat ko na ang kamay ko at kumaway ako sa apat na waiter na agad kong
kung nakuha ang atensyon.
"Okay na po! Naalo na niya ako." Sa sulok ng aking mga mata nakita ko ang
tipid na pagngiti ni Keaton Samonte pero nang sumulyap ako sa kanya ay
seryoso na naman ang mukha niya.
Hindi ako pinakawalan ni Samonteng lamig sa kandungan niya habang nagse-
serve ng pagkain ang mga waiter.
"You should make it permanent curls, La Rosa..." aniya nang hawakan niya
ang dulo ng buhok ko.
"Will I have a raise?"
"Hmm. Nevermind." Kuripot.
Habang nagbibigay sa akin ng kumento si Keaton Samonte napapansin ko
iyong tipid na pangisi ng mga waiter sa amin.
"Do you have a Mexican blood?"
"Kanina lang yata..."
Inikot niya sa daliri niya ang ilang hibla ng kulot kong buhok.
"Silly..."
"I should court you..."
Muntik nang mabitawan ng tatlong waiter iyong mga hawak nila dahil sa
sinabi ni Keaton. Mukha ba akong hindi kaligaw-ligaw? Nililigawan din
naman ang mga Mexicana, ah? Mga kamote rin siguro ang mga waiter na ito.
"Magpaalam ka muna kay Papa at Mama..."
Bigla akong napaisip, bakit nauna ang pagkalong ko, pagyakap niya,
paghawak sa likuran at bewang ko at paghalik bago manligaw? Napangiwi
ako.
"This will be my first time." Nanlaki ang mata ko at tumingin ako sa
kanya.
Nanatili nang naglalaro ang ilang daliri niya sa dulo ng buhok ko. "R-
really? What about Autumn?"
"Her? It's a different arrangement."
"G-ginusto mo rin siyang dalhin sa tabi?"
Nakarinig na kami ng pagkabasag ng plato. "S-sorry po!"
"Hey, man. Be careful." Yumuko sila kay Keaton na hindi niya pinansin at
sa akin muli ibinalik ang atensyon.
Nang makita niyang tumalikod na ang apat na waiter ay naramdaman kong
bahagya niyang hinila ang kulot kong buhok, sumayad iyong labi niya sa
tenga ko.
"Ikaw lang ang ginusto kong dalhin sa tabi... bawal ka nang bumulong sa
iba simula ngayon."

Chapter 24

Milk Tea
I thought the kalong would last until we've done eating, but Keaton
Samonte let me go. Not too disappointed, though. Kain is life.
"Boss, you should eat."
Nakailang subo na ako ng pagkain pero nakikita ko na ilang beses palang
siya sumusubo.
"You should eat a lot to build your stamina." Tumaas ang sulok ng labi
niya sa sinabi ko.
"Believe me. I have plenty of stamina, Shanti."
"That's good, then."
Katulad ng laging nangyayari, mas nauuna siya sa akin matapos kumain
habang hindi pa ako nangangalahati. Hindi na naman siya nagsasalita at
pinagmamasdan niya lamang ako.
It's awkward, kaya napipilitan akong kausapin siya kahit mas gusto ko
munang kumain. Abala talaga ang mga instik.
Nagsalin ulit ako ng wine. Ang mga Mexicana na katulad ko ay mataas ang
tolerance sa alak, besides, this is just a wine.
"Umiinom ka ba talaga, Shanti? Namumula ka na." I faked my laughter.
"Boss, sanay ako. Come on, typical Mexicana..."
"I see..."
"So... you're staying for good na, boss? Malaking balita nang bigla
kayong bumalik sa Enamel, isama pa na kasabay n'yo rin bumalik ang mga De
Mesa sa iisang taon."
"Yes."
"Hmm..."
"Tell me about Autumn, bakit kayo nag-break?" natigilan ako sa paghiwa ng
steak sa tanong ko. Shit. Bakit iyon ang lumabas sa bibig ko? Isinubo ko
agad ang steak at mabilis na uminom sa una kong nahagip na baso para agad
ko iyong malunok.
"Let's not talk about her."
"Oh, sorry... but..." bakit ba hindi ko mapigilan ang sarili ko?
Noong panahon na kami pa ni Langston ang naglolokohan, ilang beses ko
silang magkasama ni Autumn and they seemed nice. Hindi ba masama ang
magtaka?
Bumuntong hininga siya. "She's a nice girl. Very pretty. But we didn't
end up well."
"Nagtataka lang ako. We're so different, chinita siya, hindi sobrang
tangkad, sexy at maputi!"
"Are you jealous?"
"N-no! I am just curious. What's the sudden change of preferences?"
"Mas gusto ko na ang mga Mexicana..."
"You mean my curls? Nagpakulot din si Autumn tanda ko! Sa dulo. Gusto mo
ba ay mga kulot na babae?"
Nakita ko na muntik na siyang tumawa pero mabilis niyang kinuha ang tubig
at uminom siya.
"You're funny when you're—" sumulyap siya sa bote na wine na malapit nang
maubos. "Nevermind."
"You tell me..." sumubo ulit ako ng pagkain.
"It's not about the curls, La Rosa. Silly..."
Ngumuso ako at naghanap ulit ako ng pagkain, nagsimula akong hiwain ulit
iyon nang may naalala ako.
"Dalawa na pala ang manliligaw ko..."
"What?!"
I looked at him. "Si Leiden Arellano."
"Arellano na naman..." bulong niya.
Bigla kong naalala na naging ex din ni Autumn Olbes si White Arellano at
hiwalay na sila ngayon matapos ang eleksyon. Buong akala ko talaga ay
hindi makakatapos mag-aral iyong si Autumn dahil nabuntis ni Arellano.
Kaya nakakagulat na naging boyfriend niya pa si Keaton sa sobrang landi
nila White Arellano.
Speaking of them, kumusta na kaya ang tatlong kamonteng Arellano na iyon?
Hindi na nila ako ginugulo.
Nagpatuloy ulit ako sa pagkain pero ramdam ko na nakatitig na naman siya
sa akin. "But not this time..."
Natapos ako sa pagkain na halos walang itinira sa lamesa. Namamanghang
mga mata ng waiter ang sumalubong sa amin nang tawagin na sila ni
Samonteng lamig para sa bill.
"Do you want more, Shanti?"
Ngumisi ako sa kanya. "I'm full. Nahihiya naman ako, boss."
"That's all." Aniya sa waiter.
"Wait, milk tea kaya? Bakit parang biglang humina ang aircon nila? I want
to drink something cold."
"All right. Milk tea."
"S-sir, wala po kami—"
"You heard her."
"Right away, Sir! Milktea!"
May lumapit na rin sa amin na isa pang waiter dahil tinawag siya ni
Samonteng lamig para linisin ang lamesa namin. Nakatanaw na ako sa labas
habang nakapangalumbaba.
"Ganda talaga rito..."
"Yes."
"Dapat madalas sa mga lugar na ganito, boss. You know... para hindi ka
lagi stress sa trabaho mo."
"I'll try..."
"I can always join you."
"I will deduct it next time..."
"It's okay. Kaso walang hawak sa likuran at bewang ng Mexicana."
"Hmm...nevermind."
Ngumisi ako humarap sa kanya. "I am just kidding."
"You're such a simple girl, Shanti."
Hindi ako nagsalita at hinintay ko siyang sabihin pa ang gusto niyang
sabihin sa akin. "I mean... you're carefree, bubbly, wala kang arte sa
katawan, you eat a lot and you're not even bothered with judgmental eyes,
you're silly, you don't care about your appearance, you smile a lot, and
you're a tease but too innocent..."
"Very observant, boss... hmm..."
Dumating na ang isang waiter na parang hinihingal na, ibinigay niya sa
akin ang milk tea at nagpalapad sa ngiti ko.
"Thank you."
Bukod sa ibininayad ni Samonteng lamig kanina, binigyan niya pa ulit ang
waiter na nagbigay sa akin ng milk tea. Tip ba iyon? Ang laki, ah. Baka
bangungutin ang instik kong boss kapag nahimasmasan siya mamaya.
Lumabas na kami ng restaurant habang humihigop ako ng milk tea.
"Hindi ka ba nahihilo?"
Umiling ako sa kanya. "Maybe, you're just talkative..."
"What?"
Hindi siya sumagot sa akin. Pero pansin ko na ilang beses na siyang
sumulyap sa kamay ko, gusto niyang humawak ko pero pareho iyong abala,
ang isa ay nasa milk tea habang ang isa ay may hawak ng sombrero ko.
"I saw something there..." may itinuro siya sa akin na Nipa Hut na
nagtitinda ng mga sombrero. Nagtungo kami roon, eksakto na kaunti lamang
ang tao roon, kinuha niya sa kamay ko ang aking sombrero at humarap siya
sa lalaking nagtitinda.
"We need a chin strap."
"Saglit lang po ito, Sir."
"Good."
Naupo muna kami ni Samonteng lamig habang patuloy ako sa pag-inom ng milk
tea. Ramdam ko na paulit-ulit na pagsulyap niya sa akin na parang
hinihintay niya na may gawin ako.
Or maybe he wanted my milk tea?
"Do you want?"
Umiling siya. Hindi ako naniwala, kaya mas inilapit ko sa labi niya.
"Sige na. Masarap."
"Busog na 'ko."
"Sige na. Tikim lang, boss..."
"N-no—" hindi ko siya pinatapos dahil isinubo ko na sa kanya ang straw.
"Sip..."
Wala siyang pinagpilian kundi uminom ng milk tea. "See? Delicious."
Inagaw ko na sa kanya at pinagpatuloy ko na ang pag-inom. Apat na sago
iyong sabay-sabay kong nginuya habang nakaharap ako kay Keaton Samonte na
tipid rin ngumunguya ng sago.
I gave him a small smile, and when I was about to take another sip,
Keaton Samonte leaned at me and gave me a quick smack on my lips.
"Stop being adorable, Shanti..."
Tikhim ang kumuha sa atensyon namin ni Samonteng lamig, hawak na ng
lalaki iyong sombrero ko na may tali na.
"Stay..." tumango ako sa sinabi niya.
Sumunod siya sa lalaki na may hawak ng sombrero ko. Napahawak na ako sa
dibdib ko, hindi na mawala ang kaba ko. Hindi lang dahil sa paghalik-
halik niya sa akin kundi pati na rin sa sunud-sunod niyang panlilibre sa
akin, dahil baka sa sandaling matuwid ang buhok ko at mawala ang dugong
Mexicana ko ay bigla siyang mahimasmasan at i-deduct iyon lahat sa sweldo
ko.
Ubos na ang milk tea nang bumalik siya. Inilagay niya na sa ulo ko ang
sombrero at nang humangin at malaglag iyon ay sumabit lang sa leeg ko.
Hindi naman ako nasakal dahil manipis lang ang strap na ginamit.
Maghawak na ang kamay namin habang sabay kaming naglalakad. Sa sobrang
tahimik na naman niya, nagiging awkward na naman kami. Sa aming dalawa
ako talaga iyong dapat nagsisimula ng usapan.
"Are you sleepy? Ihahatid ka na kung inaantok ka na."
"No, hindi pa ako inaantok."
Muli siyang yumuko sa akin at mas inilapit niya ang mukha niya sa akin.
"Hindi ka na amoy alak, ang tapang ng ininom kanina..."
"Oh... kaya ba binilhan mo 'ko ng milk tea?"
Hindi siya sumagot at nagpatuloy kami sa paglalakad. Nakarating kami sa
parte ng beach na maraming nagsasayawan, may disco lights din at malakas
na music. Dahil pareho naman kami ni Keaton Samonte na hindi mahilig doon
ay nilampasan na lang namin.
Pinili namin na maupo na lamang sa buhangin habang nakatanaw sa dagat
pero sa sobrang lakas ng music ay naririnig pa rin namin iyon.
"You know why Langston---"
"Paging Keaton Samonte and his girl! Please join us here. Huwag muna
pupunta sa tabi, maaga pa mga kaibigan. Paging my friend, Keaton Samonte
and his girl. Isang Intsik at Mexicana!" malakas na boses ni Aldus Ferell
ang nang-agaw ng atensyon namin.
Nandoon pala iyon sa dinaanan namin na mga nagpa-party. Siya pa yata ang
dj. Akala ko ay hindi siya papansinin ni Samonteng lamig pero tumayo na
siya at inalalayan ako.
"Let's go, hindi titigil ang isang iyan sa pagbanggit sa pangalan ko."
"Oh..."
Kaya wala kaming pinagpilian kundi bumalik sa mga nagsasayawang mga tao.
When Aldus saw us, he gave us his wide grin. Nagmadali siyang bumaba ng
stage at may dalawa siyang hawak na bote ng alak na may magkaibang kulay.
"For Keaton and for his nililigawan..."
Aagawin sana sa akin ni Keaton ang binigay sa akin ni Aldus pero hindi
ako pumayag.
"I can manage."
"Mataas ang tolerance ng mga Mexicana sa alak!" sabi ni Aldus na mas
nagpataas ng kilay ko.
Nakita kong bumulong si Keaton kay Aldus pero pilit ko namang
pinakinggan. "Ginagatungan mo, may inom na nga..."
"Better! Now, allow me to get back to my work." Bago pa man napigilan ni
Samonteng lamig si Aldus na bumulong sa akin ay nagawa na niya.
"Ashanti...kapag dinala ka sa tabi, unahan mo. Sige ka, kapag
nahimasmasan iyan sa 'yo. Ubos sahod mo." Kumunot ang noo ko.
Ano ang ibig sabihin niya sa unahan ko?
Itinulak na siya ni Samonteng lamig habang tumatawa lamang siya. Inubos
na niya iyong alak niya at bago pa man niya agawin ang sa akin at ini-
straight ko na rin nang inom iyon.
Biglang nabago iyong music, mula sa rock at mabilis ay naging slow dance
na medyo may pagka-erotic. Sumipol sa microphone si Aldus at nagsimula na
siyang magsalita nang kung anu-ano roon na parang tinutukso niya ang mga
kalalakihan na gawin ang kanilang mga gusto.
Hindi aakalain na ang mukha niyang inosente ay kampon pala ng kadiliman.
Sino ba ang matinong tao ang manggagatong sa mga lasing na lalaki na
molestiyahin ang kanilang mga kapartner?
"Hahawak na iyan... tataas, baba... konting bilis mga p're... okay
everyone, kapag matigas na, maraming tabi sa resort!"
Hinawakan na ni Keaton Samonte ang magkabila kong pero kita ko ang ilang
beses na buka ng bibig niya na nagmumura na kay Aldus.
Ilang beses ko nang nakitang maging iritado si Samonteng lamig, pero mas
mainit na talaga ang ulo niya dahil sa pinaggagawa ni Aldus. When I
glanced at Aldus he was still smiling widely, ilang beses na siyang
tumango kay Keaton na parang pumapayag na siya sa sinasabi nito.
Tinanggal na niya ang kamay niya sa dalawang tenga ko. Hindi ko napigilan
ang sarili ko at tumingkayad ako sa kanya. I kissed his cheeks.
"Ang sweet mo, boss..."
Napalitan ang kanta, mula sa erotic ay naging slow dance na pwedeng
sayawan ng mga couple na hindi hahantong sa pagpunta sa tabi. Hindi ko na
tinanggal iyong kamay ko sa balikat niya habang ang kanya'y nasa bewang
ko.
Akala ko ay nasanay na ako sa mga titig niya sa akin, pero nang mas
matagal na iyon sa akin hindi ko na napiglan na mag-iwas ng tingin sa
kanya. Kailan ba naman ang nanalo sa pakikipagtitigan sa kanya?
Pero nang sandaling igalaw niya ang ulo niya para habulin ang mga mata
ko, muntik nang bumigay ang tuhod ko. Shit!
Nag-iwas ulit ako at tumingin ako sa kanan, but he followed me again with
his cold yet melting eyes. Tumingin ako sa kaliwa pero gano'n na naman
ang ginawa niya sa akin. Habol siya nang habol sa bawat galaw ko. It's
okay if it was just an eye movement, pero iyong marahang paggalaw ng ulo
niya na parang batang inaalo ako? Oh my gosh... nasaan na ba ang tabi,
Aldus Ferell?
"K-keaton, s-top that!"
"Meiyou..."
"What? Stop staring at me! Nahihiya na ko." Tinakpan ko na ang mukha ko.
But what made melt more was his sudden chuckle. Shit! Tumawa na si
Samonte! Mas kinabig niya ako at yumakap siya sa akin habang nakapatong
sa ibabaw ng ulo ko ang baba niya.
"Hey..."
Ramdam ko na yumuko na naman siya at marahang sinisilip ang mukha ko.
Hindi ko pa rin tinatanggal ang mga kamay ko sa mukha niya.
"Mexicanang lasang milk tea..." bulong niya.
Ngumuso ako nang hawakan niya ang dalawa kong kamay nang matanggal niya
iyon sa mukha ko ay agad akong mas lumapit sa kaya, tumingkayad ako at
inilagay ko ang dalawa kong kamay sa mata niya para takpan iyon.
"Don't look at me nga muna, Samonte!"
Napatili ako nang umangat ang katawan ko sa buhangin nang marahan niya
akong buhatin. Nandoon pa rin ang mga kamay ko sa mga mata niya pero
nakayakap ang mga braso niya sa bewang ko para hindi na ako mahirap
tumingkayad at abutin siya.
Natawa na ako sa posisyon namin. "I think... you're drunk now, Shanti..."
Mas lalo akong napanguso nang mas mapagmasdan ko kung gaano kagandang
lalaki si Samonteng lamig kahit may takip ang mata niya. Shit. Hindi ko
alam ang gagawin ko sa sandaling mahimasmasan siya at hindi na ako
mukhang Mexicana sa mga mata niya.
I glanced at Aldus. Ilang beses gumagalaw iyong kaliwanag kamay niya na
parang tinataboy kami ni Keaton. Ilang beses bumuka ang bibig niya.
"Go... go... himasin mo..." Bakit ko hihimasin!? Oh my goodness!
Tumawa siya nang makita ang reaksyon ko.
"What?" kumunot ang noo ko at pinakatitigan ko ang buka ng bibig niya.
"Go... go... bago mahimasmasan..." ilang beses akong napatango. Akala ko
ay may hihimasin ako.
I leaned closer to his ear and whisper something. "Boss, I have a
surprise for you. Iyon ay kung dadalhin mo muna ako sa tabi..."
"S-shit! You're drunk, Shanti! Ano ang inilagay ni—" tinanggal niya ang
kamay ko sa kanya at inamoy niya ang tapat ng labi ko.
"Fucking Aldus!"
Bago pa niya mapagbuhatan ng kamay si Aldus ay hinila ko na papalayo ang
Instik habang pinauulanan na niya ng mura ang inosenteng Ferell.
"Come...come, boss... let's travel the great wall of China!"

Chapter 25

Serenade
Binitawan ko na ang kamay niya nang alam ko na susunod na siya sa akin.
At ginawa ko iyong paborito kong paraan ng paglalakad. Patalon-talon ako
habang nasa likuran ko ang dalawa kong kamay na sinasabayan ng aking
pagsipol.
Hinayaan kong tangayin ng hangin ang kulot kong buhok.
"Shanti, I should send you home."
Ngumuso ako sa sinabi niya. "Malapit na tayo, boss..."
"Where?"
Pinagpatuloy ko pa rin ang pagtalon-talon at hindi man lang ako lumingon
sa kanya. Hindi ba't sinabi ko na sa kanya kung saan kami pupunta? Si
boss talaga makakalimutin na.
Maybe he's a bit drunk. Should I send him home?
"Sa Great wall of China!"
"Really? Here in Leviathan, huh?"
"What? Nasa Mexico tayo!" natatawang sabi ko.
"Oh, so the great wall of China is now located in Mexico..."
Lumingon ako ulit sa kanya. "Sino nagsabi?"
Bumuntong hininga siya. "Just bring me there, and let's get this done."
"Hmm. Sungit."
Nanatili siyang mabagal na naglalakad sa likuran ko habang patuloy pa rin
ako sa patalon-talon at pagsipol. Nang makita ko na ang hinahanap ko ay
tumigil na ako.
I almost jumped in excitement as I pinpoint the beautiful scenery in
front of my eyes.
"See? That's the great wall of China! Look, nilagyan pa nila ng ilaw ang
mga pader para 'di tayo madapa!" napapalakpak ako sa tuwa at ilang beses
na napatalon habang pinagmamasdan iyon.
Sinundan niya ng tingin ang itinuro ko sa kanya at kumunot agad ang
kanyang noo na parang hindi niya nakikita ang ganda ng great wall of
China.
"Shanti, you're just pointing the sea. And the lights? It's just the
swimming barriers. Come on, let's go..." inilahad niya na sa akin ang
kanyang kamay.
Unti-unti akong natigil sa pagpalakpak nang makita ang reaksyon niya.
Nakagat ko ang pang-ibabang labi ko at napaatras ako mula sa kanya. Ilang
beses akong umiling nang tinangka niya akong hawakan.
"Boss! Great Wall of China nga iyan!"
"You're drunk, Miss La Rosa."
"No! Y-you should appreciate my effort! Sobrang saya ko nang makita ko
iyan. I thought you'd be happy too! Kasi intsik ka, pinaghirapan iyan ng
mga ninuno mo." Akala ko ay mas maliliwanagan at mabibigyan man lang ako
ng ngiti ni Keaton Samonte pero mas lalong kumunot ang noo niya sa sinabi
ko.
"Let's go, Miss La Rosa. I'll get back to that fucking Aldus." Nang
subukan niya ulit hawakan ang kamay ko ay nagawa na niya iyon pero pilit
ko iyong binabawi sa kanya.
Mas lalo akong umiling sa kanya. "N-no... iwan mo na lang ako rito."
Sumulyap siya sa Great Wall of China bago niya ibinalik ang titig sa
akin. "What do you want? Lalakarin ba natin iyan?"
"No, let's just watch the beauty of it!" tuluyan ko nang naagaw ang kamay
ko sa kanya.
I saw how Keaton Samonte frustratingly combed his hair with both of his
hands as he speaks another language. Mandarin na naman siguro iyon.
"Ang ganda!" I said as I spread my arms to feel the cold wind of the
night while looking at the lines of the light of the wall.
"Pero lasing..."
Napalingon ako sa kanya, nakapamaywang na siya at nahuli ko siyang
nakakunot ang noong nakatitig sa akin, ngumuso siya at tumingin na sa
Great Wall of China.
"I mean... nakakalasing tingnan..."
Ngumiti ako sa kanya. "Yes."
Habang pinagmamasdan namin iyon ni Keaton Samonte, nagsimula na akong
magpaliwanag sa kanya ng history ng Great Wall of China sa abot ng mga
naalala ko.
"It is the longest wall in the world..."
"Kasing haba ng pasensiya ko."
Hinahayaan ko lamang siyang magbigay ng mga side comment hanggang sa may
itanong siya sa akin na muntik ko na ngang makalimutan kung hindi niya
lamang sinabi sa akin.
"What about your surprise, Mexican professor of Chinese history?"
"Yes! Muntik ko na makalimutan! Thank you for reminding me, Mr. Samonte."
Tipid siyang tumango sa akin.
I thought the Great Wall of China would make me fascinated as of the
moment, but when my eyes veered at him, with both of his hands inside his
pockets, three undone buttons on his polo, and his disheveled hair
playing with the wind. I couldn't help but stare at him, awestruck. Tang
ina, sobrang gwapo.
"Miss La Rosa..."
I almost jumped when I heard his voice calling me. Natulala na pala
talaga ako.
Bigla kong naalala ang ibinulong sa akin ni Aldus. Kailangan ko itong
gawin bago mahimasmasan ang boss ko at i-deduct niya sa akin ang lahat ng
ginastos niya sa gabing ito.
He told me that from now on, I shouldn't try to whisper to someone else's
ears. And I would gladly follow that. But I would make sure tonight, it
wasn't just my Mexican hair and my girly outfit would he be remembered.
Nagtungo na ako sa likuran niya. "Hey... where are—" hinawakan ko ang
magkabilang balikat niya mula sa likuran, tumingkayad ako para mas maabot
ko ang kanyang tenga.
"Stay... nandito lang naman ako sa likuran, boss..."
His body stiffened after he heard my whisper. "Diyan ka lang, boss..."
Mas inilapit ko ang katawan ko sa kanya at pinagpatuloy ko ang
pagtingkayad dahil kahit matangkad na ako ay higit pa rin siyang
matangkad sa akin. Ang mga kamay ko sa kanyang mga balikat ay unti-unting
gumapang mula roon patungo sa kanyang mga mata at tinakpan ko iyon.
Kusang dumikit ang katawan ko sa likuran niya na parang nakayakap na. I
giggled when he faltered.
"Mr. Samonte... can you see anything?" bulong ko sa kanya.
"You covered my eyes, Miss La Rosa. Tell me how..."
Iginalaw ko ang ulo ko at ipinuwesto ko ang mga labi ko sa kabilang tenga
niya. "How about now? Can you see anything?"
"Are you playing with me, Miss La Rosa?"
"No... I will not play with you, boss. Now, can you hear anything?" kahit
nakatakip ang mga kamay ko sa mga mata niya nahawakan niya ang ilang
hibla ng kulot na buhok ko.
"I get it now, La Rosa." He chuckled. Muntik nang bumigay ang tuhod ko
nang marinig ko na naman ang tipid niyang tawa.
"What can you hear? The sea breeze? Wind, music, waves? Tell me..."
nanatiling nakatakip ang mga kamay ko sa kanya.
"I can hear you, Shanti..." nakagat ko ang pang-ibabang labi ko nang
banggitin niya ang pangalan ko.
I was about to ask him another question nang hawakan na niya ang dalawa
kong kamay na nakatakip sa kanyang mga mata niya. "And I can feel you..."
Unti-unti niyang tinanggal ang mga kamay ko mula sa kanya at humarap siya
sa akin, tipid na umangat ang sulok nang labi niya nang makita niyang
hindi ko masalubong ang kanyang mga mata.
I was afraid, yes! Baka panaginip lang ito, na baka nga mahimasmasan na
siya at hindi totoo itong lahat ng nangyayari. Yes, this thing escalated
too quickly between the two of us. Pero ibang-iba ito kumpara sa mga
paandar sa akin ni Kalas.
Keaton wasn't princely, nice, and charming. He's something I couldn't
describe very well much with his piercing cold eyes, but it would break
my heart if this resort tryst is just a dream, a fantasy, and a product
of my wild imagination.
I hate him, yes. I entered his territory, hating him and his awful
business. But what on earth made me so smitten with my cold boss?
Sobrang sungit niya sa akin, laging mainit ang ulo at madalas ay mali ko
ang nakikita niya. Ano itong ginawa niya sa akin para makalimutan ko ang
galit ko sa kanya at sa sabungan? Buwiset siya.
Sa isang iglap ay nagkabaliktad ang posisyon namin dalawa. Siya naman
ngayon ang nasa likuran ko.
"Lasing na lasang milk tea..." biglang nagtindigan ang lahat ng balahibo
ko sa katawan nang siya naman ang bumulong sa akin.
"I am not d-drunk!"
Ginaya niya ang ginawa ko sa kanya kanina. Hinawakan niya ang magkabilang
balikat ko. "M-madaya ka! Akin naman na ano—"
Napasinghap ako nang mapaglaro niyang pinaglakad pataas mula sa mga
balikat ko ang ilang daliri niya patungo sa leeg ko. Hindi haplos iyong
ginawa niya, kundi parang batang paslit na naglalaro sa isang lamesa ng
kanyang mga daliri hanggang makaabot iyon sa pisngi ko at tuluyan na
ngang takpan ng mga kamay niya ang aking mga mata.
"B-boss!" hinawakan ko ang kamay niyang nakatakip sa akin.
"Keaton. Call me, Keaton, kapag nanliligaw ako..." dumiin ang
pagkakahawak ko sa kamay. Ganoon pala ang paraan niya ng panliligaw,
iyong palalakarin ang daliri sa balikat hanggang leeg. Shit!
"Now, what can you see, Shanti?"
Alam kong nakayuko na siya sa akin para magawa niya akong mabulungan. "A-
ano..."
Paano ko ba siya masasagot sa ginagawa niya sa akin? "What can you see?"
ulit niya.
Hindi ko pa rin magawang makasagot sa kanya. Nanatili kaming nasa ganoon
posisyon dahil hindi niya ako gustong pakawalan.
Nang muling umihip ang hangin mas lalong kinilabutan ang buong katawan
ko, hindi dahil sa lamig na dulot niyon kundi sa boses niya na hindi
lamang simpleng nagsalita sa akin.
He's singing!
Nobody knows
Just why we're here
Could it be fate
Or random circumstance
At the right place
At the right time
Two roads intertwine
Unti-unti na niyang tinanggal ang mga kamay niya sa mga mata ko pero
nanatili akong nakapikit habang pinakikinggan ang malamig niyang boses.
Ramdam kong hawak ng dalawang kamay niya ang ilang hibla ng buhok ko.
And if the universe conspired
To meld our lives
To make us
Fuel and fire
Then know
Where ever you will be
So too shall I be
And then his forefingers made a similar vertical stroke on my neck, and
it landed teasing on both strap of my summer dress. I cursed inside my
mind.
Habang ginagawa niya iyon sa akin, mas lalong lumalamig ang boses niya na
patuloy na nagpapalambot sa akin.
Why was he like this? He's so cold yet so gentle and soft. Dulo lang ng
daliri niya ang inihahawak niya sa akin, hindi siya sobrang madikit at
mahawak sa akin na bigla na lang may kamay sa hita, tagiliran at kung
saan mang parte ng katawan ko, kung gagawin man niya iyon nagpapaalam pa
siya o kaya'y hindi rin iyon nagtatagal, hindi rin siya masyadong
nagsasalita sa akin ng mga pinaririnig ng mga lalaki sa isang babae.
Mas madiin na ang pagkakakagat ko sa pang-ibabang labi ko habang patuloy
siya sa pabulong na pagkanta sa akin. Tang ina niya.
Close your eyes
Dry your tears
'Cause when nothing seems clear
You'll be safe here
Hindi ko na napigil ang sarili ko, marahas ko nang tinanggal iyong mga
kamay niya sa balikat ko at nagmadali akong maglakad papalayo sa kanya.
Sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko, sobrang init ng buong pakiramdam ko
at kung hindi pa ako kumawala sa kanya, baka may magawa ako sa kanya na
pagsisihan ko kinabukasan dahil sa matinding kahihiyan.
"S-stop! Stop right there, Keaton Samonte!"
Nakaabot na ang mga paa ko sa dagat dahil nararamdaman ko na ang malamig
na tubig, nakaharang ang isang kamay ko sa aking unahan para pigilan
siyang humakbang at sumunod sa akin.
"You hate my voice, then." Sabi niya habang nananatiling nakapamulsa.
Umiling ako sa kanya. "N-no! I loved it! Sobra! But... ang init, boss...
ang init... kahit ang lamig ng boses mo." Pinaypayan ko ang sarili ko
gamit ang sarili kong kamay.
I heard him curse with Aldus name. Inilahad niyang muli ang kamay niya sa
akin. "Let's go. Ihahatid na kita."
"Uuwi na lang ako mag-isa..."
Nang humakbang siya papalapit sa akin ay mas umatras ako. "Miss La Rosa."
Habang patuloy ako sa pag-atras, kumukunot na naman ang kanyang noo sa
akin. Ilang beses niyang tinawag ang pangalan ko na may kasamang
pagbabanta, ngunit hindi niya ako napigilan.
Huli na bago ko malaman na marami na pala ang nagawa kong pag-atras at
lampas na ng hita ko ang tubig. Nagmumura na si Samonte habang papalapit
sa akin.
Bago pa man niya ako naabot ay biglang humampas ang alon dahilan kung
bakit ako matumba at malubog sa tubig. Sa halip na takot ay ginhawa ang
siyang unang naramdaman ko dahil sa lamig ng tubig na tumalo sa pag-iinit
ng katawan ko.
Nang mawawalan ng ako ng hangin sa katawan, kusa na iyong umangat mula sa
tubig at natagpuan ko ang sarili kong nasa bisig ni Keaton Samonte na
ngayo'y basang-basa rin katulad ko.
Para kaming nasa sikat na Mexican telenovela. Ako si Marimar at siya si
Sergio.
"Sergio..." nanlaki ang mga mata niya sa akin habang naglalakad na siya
pabalik sa pangpang na buhat pa rin ako at nakatitig sa kanya.
"Who is fucking Sergio?!"
"Ako si Marimar..." sagot ko.
Kung kanina'y hangin ang yumayakap sa instik na salubong ang kilay,
ngayon naman ay tubig. Ang kanyang buhok na nagtutuluan, ang puti niyang
damit na ngayon ay bakat na sa kanyang katawan at ang galit niyang boses
na pinauulanan na ako ng mga salita na hindi ko maintindihan.
Iniyakap ko na ang mga kamay ko sa batok niya at inihilig ko ang sarili
ko sa dibdib niya habang patuloy siya sa paglalakad.
"Antok na 'ko... I'll sleep now, Mr. Samonte... I enjoyed the night. What
about you?" unti-unti ko nang ipinikit ang mga mata ko.
Ngumiti ako nang marinig ko ang tipid niyang sagot. "A bit..."

Chapter 26

Pag-alo
I heard voices. Alarmed familiar voices. Sinubukan kong alalahanin kung
saan ko unang narinig ang mga boses ngunit mas namayani ang antok at
panlalamig ko.
Mas isiniksik ko ang sarili ko sa dibdib ni Sergio na hanggang ngayon ay
buhat pa rin ako.
"Oh my gosh! Ano ang nangyari sa kanya? Come inside!"
Ramdam ko ang patuloy na paglalakad ni Sergio hanggang sa tumigil siya.
"Ibaba mo na lang siya sa kama. Kami na ang bahala sa kanya."
Bigla akong napamulat sa sinabi ng babae at mariin akong yumakap kay
Sergio nang akma niya akong ibababa sa kama.
"N-no! Don't leave me, Sergio..." mariin akong umiling sa kanya habang
mahigpit ang yakap ko sa leeg niya.
"S-Sergio?!" sabay na sigaw ng boses ng tatlong babae.
"Kilala mo ba iyang naghahatid sa 'yo? Si Keaton Samonte, ang boss mo!"
"Sergio, 'wag mo akong iwan sa kanila..."
"Anyare kay Ate Ashanti? Naglaro po ba kayo ng Marimar ng kapatid ko?"
rinig kong tanong ng batang boses.
"Your sister is insane. Remove her from me." Sagot ni Sergio na
nagpaangat ng mga mata ko sa kanya.
"W-what? Are you--" mas lalong kumunot ang noo niya sa akin, ang mga
kamay niya na nakabuhat sa akin ay nasa magkabilang tagiliran na niya at
kaya lamang ako nananatiling nakapulupot sa kanya ay dahil sa mga braso
kong nakasabit sa leeg niya.
"Sleep, Miss La Rosa."
Bigla nang nagpatakan ang mga luha mula sa aking mga mata. "A-are you
breaking up with me, Sergio?"
"Oh my gosh! Hilahin na natin iyang si Ashanting lasing! Nakakahiya na
ang kapatid natin!"
Nang akmang lalapit sa akin ang tatlong babae ay mas lalo kong hinigpitan
ang yakap kay Sergio na parang poste na lamang na nakatayo. Ipinulupot ko
ang mga hita ko sa bewang niya at mas pumulupot sa kanya ang mga braso
ko.
"No, pag-usapan natin 'to, Sergio. Sinabi mo sa akin na mahal mo 'ko,
mahal mo si Marimar..."
"What the—" nang hilahin na ako ng mga babae mula sa kanya at pumalag
ako, naramdaman ko na tumutulong na rin si Sergio, habang hila ako ng mga
babae ay tinatanggal n ani Sergio ang mga braso ko sa kanya.
"No... huwag mo akong ipagtabuyan!"
Ginawa ko ang lahat para hindi bumitaw sa kanya na halos hindi ko
pakawalan ang polo niya na huli kong nahawakan. Ngunit mas malakas silang
lahat sa akin, nabitawan ko pa rin si Sergio na iisang butones na lang
ang natira sa kanyang polo.
Nakaawang na ang labi niya, sabog ang kanyang buhok at may polo na
malapit nang masira habang nakatitig sa akin.
"Oh my gosh! Muntik mo nang gahasain ang boss mo, Ashanti! Nakakahiya
ka!"
"S-Sergio..." parang naalarma siya nang tawagin ko siya, agad niyang
tiningnan ang pintuan ng kwarto.
"I should go."
Hindi na niya hinintay ang sagot ng tatlong babae dahil nagmadali na
siyang umalis ng kwarto. Mas lalo akong napaiyak dahil doon. Bakit niya
ako iniwanan?
At habang iyak ako nang iyak, walang tigil sa pagtawa ang tatlong babae
na siyang kontrabida sa buhay ko. Bakit ba pamilyar sila?
"Ang baliw ni Ashanti, dapat hindi mo pinatakas. Nagkunwari lang kami na
tinutulungan siya, e. Mukha talaga siyang nagahasa!"
"Ang gwapo nga, Ate! Kahit hindi siya nagsasalita at nakatayo lang, pogi
talaga! Kakatuwa i-bully!"
"He liked our sister, trust me. Kahit gano'n reaksyon niya."
Natigil na ako sa pag-iyak at naniningkit ang mga mata ko sa tatlong
babae na nasa harapan ko.
"Who are you?" tanong ko.
"Gaga!"
**
I woke up with my head still spinning. I tried to remember what happened
last night, but all I could recall were blurry scenes and tattered
conversations.
I looked around to find my sisters or anyone that could help me deal with
this worsening headache, but no one seemed to care about a woman
suffering from a hangover.
I tried to get down on my bed, and I cursed the idiocy I made last night
that caused my head to spin like this. I couldn't even stand well!
Where should I start to recall? My boss invited me to dinner, and we had
this sort of... erm... was that even real or it was just part of the
alcohol side effects?
But as far as I remembered, that 'pag-alo' and 'I should court you' lines
happened right after I started drinking more wine. Right?
What really happened after that? Why couldn't I remember a thing?
When I was about to move again, trying to ask support from my bedside
table, the door suddenly opened. Ate Aliyah just greeted me with her
signature smirk with her crossed arms, her typical stunts when she's
about to confront me.
"Yes?"
"Maka-yes, yes ka riyan! Tanggap ka na namin, Ashanti kahit sobrang lakas
mong kumain. Pero uminom? Seriously? Akala mo ba ay malakas ang tolerance
mo sa alak?"
Napalunok ako sa salubong niya sa akin. Ito na ang kasagutan na nais kong
malaman. Ano ang nangyari kagabi? Baka naman sesante na talaga ako?
"W-what happened? Wala talaga akong matandaan."
"Of course! Ano ba iyong ininom mo at sobrang wasted mo? Mabuti na lamang
at mabait iyong si Samonte at inuwi ka niya nang matiwasay." Suminghap
ako sa sinabi niya.
"What do you mean by that?"
Umirap muna siya sa akin. "Buhat ka ng boss mo rito, tapos pareho kayong
basang-basa ng tubig."
"W-what?"
"Yes!"
"W-what else?"
Naningkit ang mga mata niya sa akin. "Hindi mo ba talaga naaalala ang mga
pinaggagawa mo?"
"Hindi ako magtatanong nang ganito kung naalala ko!"
"Well, hindi lang naman nakaalis ang boss mo rito ng gano'n kadali. Akala
naming lahat ay natutulog ka lang habang buhat ka niya, but when he was
about to put you down, bigla ka nang nagwala."
"You are kidding, right?"
"Mukha ba akong nagbibiro?" seryosong tanong niya sa akin. Hindi na ako
makasagot sa kanya kaya pinagpatuloy niya ang kahihiyan na ginawa ko.
"Sergio, huwag mo akong iwan. Iyan ang paulit-ulit mong sinabi kay
Samonte habang nakayakap ka sa kanya at ayaw mong bumitaw, literal ka
nang nakasabit doon sa katawan niya."
Mas lalong lumala ang pagsakit ng ulo ko at parang gusto ko na iyong
iumpog sa pader para pilit alalahanin ang eksenang iyon.
"This is a prank, right?"
Muli siyang umirap sa akin. "Nakakahiya ka. Alam mo iyong tao? Natulala
na habang kung anu-ano ang pinagsasabi mo sa kanya, na kesyo ikaw si
Marimar at siya si Sergio. At kung makikita mo kung paano ka makasabit sa
kanya? Laglag na iyong dalawa niyang kamay at hindi na nakahawak sa 'yo,
pero ang mga hita at binti mo ay mahigpit na nakapulupot sa kanya at ang
mga kamay mo ay 'di mapigilan."
Nakaawang na ang mga labi ko at tulalang-tulala na rin ako sa mga
sinasabi ni Ate Aliyah.
"Parang namolestiya, hindi parang nagahasa iyong tao sa 'yo, Ashanti.
Biruin mo, sobrang sabog ng buhok niya at halos tanggal na ang lahat ng
butones ng polo niya bago ka namin maihiwalay sa kanya. Hindi na
nakapagsalita nang maayos nang magpaalam sa amin."
"Oh my...H-hindi iyan totoo!" napatayo na ako mula sa kama. Bakit naman
gano'n ang nangyari? Baka isa na naman ito sa paraan ng mga kapatid ko
para sirain ang araw ko. Bakit naman hahantong sa muntik ko nang
mamolestiya si Samonteng lamig?
Umiiling na tumayo na rin si Ate Aliyah. "Iligo mo lang iyan, Ashanti.
Magbabad ka, at baka maalala mo na ang pinaggagawa mo. I never thought
that you have that kind of naughty behavior."
"No way!"
"Yes. But it's okay, Ashanti. Ariana and Alissa were also proud of you."
Nanlaki ang mga mata ko sa narinig kong iyon. "Hindi nga sabi totoo ang
mga sinabi mo!"
"Uhuh? Why not ask your boss, then? Iyon ay kung may trabaho ka pa pala.
Kung ako iyong boss mo, tanggal ka na. Sino ba naman ang matinong boss
ang tatanggap sa kanyang secretary na muntik na siyang gahasain?"
"Y-you are such a story teller, there's no way that—" nagkibit balikat
siya sa akin.
"Malay mo naman tanggapin ka, at magpatay malisya sa nangyari. Isa lang
ang ibig sabihin no'n, ginusto iyon ng boss mo. At gusto niyang ulitin
mo. Hindi mo agad sinabi sa amin, Ashanti na mas gusto mo ang malaki..."
"What the actual fuck, Aliyah!"
Tumawa siya sa reaksyon ko. "I mean, mas gusto mo pala ang mas matanda sa
'yo ng ilang taon kaysa sa kasing edad mo. Well..."
Halos sabunutan ko na ang sarili ko sa mga naririnig sa kanya, kaya sa
halip na may marinig pa ako na mas magpapasakit ng ulo ko ay nagmadali na
akong pumasok ng banyo, pabagsak ko na isinara ang pintuan pero rinig ko
pa rin ang pagtawa ng kapatid ko.
Ilang beses kong hinilampusan ang sarili ko at pinagmasdan ko ang sarili
ko sa salamin. Pilit ko man alalahanin ang mga sinabi sa akin ni Ate
Aliyah, hindi pa rin ipinakikita ng utak ko ang mga eksenang iyon.
Tatanggapin ko pa iyong mga natatandaan ko, dahil kaya kong panindigan
ang mga iyon at sagutin ang mga katanungan niya sa tuwing magkita kami
dahil nasa matinong pag-iisip pa ako noon, pero iyong naging si Marimar
na ako at siya si Sergio?
Tang ina. Bakit ko pa ba naisipan na uminom ng alak? Biglang pumasok sa
isip ko ang mukha ni Aldus Ferell at ang pinainom niya sa akin at kay
Keaton Samonte. Shit!
Nang marinig ko na lumabas na ng kwarto si Ate Aliyah ay nagmadali muna
akong lumabas at hinanap ko ang telepono ko. Tiningnan ko ang oras, mag
aalas dose na.
I immediately messaged my boss.
"Happy Lunch, boss! Thank you for sending me home last night. But did
something happen?"
Isang minuto akong nakatitig doon sa message ko sa kanya, inihiga ko muli
ang katawan ko sa kama at hinayaan ko ang sarili ko na tumulala sa
kisame, nang biglang mag-vibrate ang phone ko.
Akala ko ay si Keaton Samonte iyon, pero si Leiden ang nag-message sa
akin.
"I heard you're in vacation, wanna hang out?"
Gusto ko sana na pumayag sa kanya dahil matagal na rin kaming hindi
nagkikita, kung hindi ako nagkakamali ay abala na rin naman siya sa mga
responsibilidad niya sa kanyang pamilya.
"Pass. I'm with my family right now. I'll find time next time."
"Oh, okay. Enjoy!"
I spent the rest of my vacation with my family. Ilang beses kong
tiningnan ang telepono ko kung may reply si Keaton Samonte, pero hindi na
siya nagparamdam sa akin.
**
It was Monday morning when I felt my intense nervousness. Kung papasok pa
ba ako sa trabaho o hindi? Kung kukulutin ko pa ang buhok ko o hindi?
Sinubukan kong katukin ang pintuan ng tatlong kapatid ko na mga natutulog
pa habang may dala akong curler pero hindi nila ako pagbuksan ng pintuan.
"Please? Kulutin n'yo muna ako... Kahit saglit lang, dali na, baka ma-
late na 'ko."
Halos magmakaawa ako sa kanila na kulutin ang buhok ko pero wala man lang
pumansin sa akin. Padabog akong bumaba ng hagdanan at pinigilan ko lamang
ang sarili ko na hindi ibato iyong curler na hawak ko.
Wala akong pinagpilian kundi pumasok na tuwid ang buhok ko.
Lakad takbo na ako sa mansyon ng mga Samonte nang makasalubong ko si
Kalas na topless habang nagpupunas ng kanyang basang buhok.
"Good morning, ex!"
"Morning!"
Magpapatuloy pa sana ako sa pagmamadali sa opisina ni Samonteng lamig
nang mapatigil ako sa sinabi ni Kalas.
"Medyo mainit ang ulo ni Kuya, I don't know what happened to him, ilang
araw na siyang ganyan. Simula nang makita ko siyang parang nagahasa..."
he chuckled.
"W-what?"
"Nah, don't mind me. Just kidding."
Parang gusto ko nang bumalik sa bahay at huwag na lang magtrabaho sa
birong iyon. Halos marinig ko na ang malakas na pagtibok ng puso ko nang
makarating ako sa harap ng pinto ng opisina niya.
Huminga ako nang malalim at binuksan ko na iyon sa nangangatal kong
kamay, nakailang lagok ako ng laway bago ako nagkaroon ng boses para
bumati sa boss ko na nakatungo sa lamesa.
"G-good morning, Boss..."
"You're late, Miss La Rosa! I will deduct it to your salary!"
"Err... S-sorry po..."
Pinaikot niya ang ballpen na hawak niya sa daliri niya habang kunot noo
siyang nakatitig sa akin. "Why are you still standing there? Move!"
"Y-yes, boss!"
Kinuha ko na agad ang laptop na ipinagagamit niya sa akin at mabilis
iyong binuksan. Naupo na rin ako sa pwesto ko, gusto kong biglang umiyak
sa nangyayari.
Sabi na! It was just part of my damn dream! Bakit naman siya manliligaw
sa akin at bakit kailangan ko maniwala sa mga narinig kong sinabi niya na
siyang inakala kong totoong nangyari sa resort?
Walang pagbabago. Inulan ako ng iba't ibang e-mails, paper works at tawag
mula sa iba pa niyang mga empleyado. Hindi iilang beses niya akong sinita
dahil ang bagal ko raw gumawa ng ipinagagawa niya.
"Konting bilis, Miss La Rosa! Kulang pa ba ang bakasyon na ibinigay ko sa
'yo?"
"Saglit lang po, boss..."
Nang tumagal na ng fifteen minutes at hindi ko pa rin nase-send sa kanya
iyong file na pinagagawa niya bigla na siyang tumayo at tiningnan niya
ang ginagawa ko.
Mariin akong napapikit nang makita ang ekspresyon sa mukha niya, konti na
lang ay bubuga na siya ng apoy sa akin.
"Miss La Rosa! Hindi iyan ang ipinagagawa ko sa 'yo. This file! Not that
one!" iritado niyang itinuro sa akin ang file na nasa laptop ko.
"It's just a simple instruction!"
May tumakas nang luha sa mata ko, hindi ko na napigilan. Kanina niya pa
ako sinisigawan at pinag-iinitan! Ginagawa ko naman kung hanggang saan
ang kaya ko, hindi niya naman ako kasing talino na agad kong magagawa ang
gusto niyang gawin ko! Siyempre kailangan ko pang basahin nang maigi at
hindi katulad niya na isang pasada niya ay alam na!
Sumulyap siya sa relo niya. "I'll get it after lunch."
Iniwanan na niya ako sa opisina. Mabilis kong pinahid ang mga luha ko at
pinili kong huwag na lang kumain at tapusin ang pinagagawa niya sa akin.
Kumakalam na ang sikmura ko nang matapos ko na ang file, eksaktong
nabuksan ang pintuan, rinig ko ang boses niya na may kausap na naman sa
kanyang telepono. Tumingin ako sa oras, may fifteen minutes pa bago
matapos ang lunch.
Wala akong plano na tumingin sa kanya, pero kusa pa rin dinala sa kanya
ang mga mata ko. Hirap na hirap siya sa pakikipag-usap sa telepono dahil
nakakilik iyon sa balikat at kanang tenga niya habang may hawak ang
dalawa niyang kamay.
"I'll talk to you later." Sumulyap siya sa orasan na nakasabit. "I still
have fifteen minutes..."
Nagtungo siya sa tabi ko at ipinatong niya ang milk tea, cookies, kalamay
at bread stick sa harapan ko. Hindi ko iyon pinansin at nagkunwari akong
may gagawin pa sa laptop. Pagkatapos niya akong sigawan? Susuhulan niya
ako?
"Kumain ka na ba?" he asked. Paano ako kakain? Instik siya!
Hindi ko na napigilan at umiyak na ako sa harapan niya. "Paano ako
kakain, inaway mo 'ko? Sobrang init ng ulo mo sa akin, maayos naman ang
trabaho ko..."
"I'm sorry, I was just—"
"What?"
"Inaano kita, boss? Sigaw ka nang sigaw sa akin! Tapos ngayon aaluin mo
'ko? Susuhulan mo 'ko?!"
"Anong pag-alo ang gusto mong gawin ko? Parang kay Sergio, Marimar
Shanti? Did you take responsibility for your action, Miss? Alam mo ba ang
ginawa mo sa akin ng gabing iyon?"
My mouth hung open. That confirmed everything. "Did I really—"
"Yes. Try to do it again. You'll wake up in different room." Sumulyap
siya muli sa relo niya. "I still have five minutes left, hahayaan mo ba
akong manligaw o mamayang paglabas na?"
Minsan gusto ko nang isaboy sa kanya ng milk tea. Kuripot ng mga instik
kahit sa oras!
Umirap ako sa kanya. "Huwag mo na akong ligawan. Hindi kita sasagutin.
Hindi ko type ang mga instik."
Muntik na akong napatalon sa upuan ko nang hawakan niya ang ilang hibla
ng dulo ng buhok ko. Akala ko ay ginagawa niya lamang iyon kapag kulot
ang buhok ko.
"Hmm... I told you, I'm sorry... tell me, anong pag-alo ang gusto ng
Mexicana ko?"

Chapter 27
Honorable
Akala niya ay madadala ako sa mga paandar niyang paalo-alo? Hindi ko siya
pinansin sa natitirang limang minuto habang nakakrus iyong mga braso at
binti ko, ginaya ko lang naman ang posisyon niya sa tuwing mainit ang ulo
niya sa akin.
"Right." Sumulyap ulit siya sa relo niya. "I'll get back to you this
break time."
Maaalo ba ako ng landing limang minuto sa dami ng isinigaw niya sa akin?
Instik na hilaw 'to! May pa-Marimar at Sergio pa siya na nalalaman, gawa-
gawa niya lang siguro iyon.
Tumayo na siya at nagsimula nang maglakad patungo sa lamesa niya. I made
expressions at his back to at least release my annoyance at him, kahit
'di niya nakikita.
Pampalubag loob man lang sa akin. Pero dahil ipinanganak yata talaga
siyang may mata sa likuran, lumingon siya pabalik sa akin kaya nahuli
niya ang ekspresyon ng mukha ko at akma kong pagbato sa kanya ng kalamay
na hindi ko naman talaga ibabato.
Tumaas ang kilay niya sa akin at namulsa siya sa harapan ko. "Kapag ako
tinamaan niyan..." sinadya niyang bitinin ang anumang sasabihin niya.
Biglang bumalik sa mga alaala ko iyong mga salitang binitawan ko ng mga
panahong inis na inis ako sa mga kapatid ko at sa mga boyfriend nilang
madalas kong tawaging mga hilaw na kalamay.
Shit!
"Makakatikim ka sa akin ng kalamay..."
Umawang ang mga labi ko, natigil sa ere ang kamay ko na may hawak na
kalamay at nangatal ang buong katawan ko.
Sa talambuhay ko, hindi ko pa kailanman narinig naging banta ang salitang
kalamay, pero nang lumabas iyon sa bibig ni Keaton Samonte mas matindi pa
ang epekto niyon sa salitang kakagatin kita sa tenga.
"B-bakit ka naman tatamaan, boss? Nag-inat l-lang po ako..." pautal-utal
na sagot ko.
Tumaas ang sulok ng labi niya at muli niya akong tinalikuran. "Eat them,
I'll give you fifteen minutes."
Hindi na ako nakipagtalo sa kanya, kinuha ko na ang lahat ng pagkain na
ibinigay niya sa akin at nagmadali na akong tumayo para magtungo sa
pantry.
"Wala ka ng breaktime mamaya."
Napairap ako sa sinabi niya at pinili ko na lamang na hindi sumagot.
Nagtungo ako sa pantry na may nag-iinit na pisngi habang dama ang malakas
na kabog sa dibdib ko.
Nakatukod ang isang kamay ko sa lamesa habang ang isa'y nasa dibdib ko.
Naningkit ang mga mata kong tumanaw sa malabong pigura niya na nakaupo na
ulit sa kanyang lamesa mula sa salamin na nakapagitan sa amin.
Mabuti na lamang at naka-frost ang paligid ng salamin ng pantry para
hindi ko siya agad makita.
Naiinis ako sa sarili ko, bakit hindi tumagal ang inis ko sa kanya?
Kaunting salita niya lamang na kaswal na kaswal niya lang naman kung
sabihin sa akin, pero kung makaapekto sa akin ay parang ibinuhos na niya
ang lahat ng kaalaman sa pang-aakit.
Sobrang tipid niyang magsalita at sobrang tipid niyang gumalaw pero...
putang ina niya. Nakakapagmura na talaga siya.
Hindi naman ganito ang inaasahan ko. I won't deny the fact that it wasn't
hard to get attracted to him, he's handsome, hot and cold, and smart!
Kuripot at masama ang ugali, pero urgh...
Naupo na ako at sinimulan ko nang kumain ng mga ibinigay niya sa akin.
Pansin ko na marami pa ang sago ng milktea, at pinagbantaan pa siguro
niya ang magtitinda.
Exactly after fifteen minutes, I went outside the pantry. I returned to
my post and continued with my work. Sa takot na baka sigawan na naman
niya. Importante ang isang minuto sa mga instik na katulad niya.
The work process went smoothly at last. Hindi na niya ako nasigawan ulit
o kaya ay pinagalitan, pero hindi nabawasan iyong utos niya at pagkunot
ng noo niya kapag hindi ko agad nabibigay sa kanya ang file na
pinahahanap niya.
Exactly at five thirty-one pm, he casually stood from his seat, smooth
his business suit and turned his eyes on me. "I'll send you home."
I blinked a lot of times. How could he look so perfect like that with
tons of his workload? Hiyang-hiya naman ako na sabog kong buhok at stress
na stress na sa dami ng papel na pinapaayos niya sa akin.
"S-saglit lang, una ka na kaya?"
"Mauuna ako sa liligawan ko? Really." Ang dami mong pinapagawa sa akin!
Intsik na 'to! Wala naman bayad ang overtime ko.
"Five minutes. Tapusin ko lang 'to, boss."
"Right. I'll wait you outside. Faster." Demanding, huh?
Nang makalabas na siya sa opisina mas mabilis kong inayos ang mga papeles
niya. Nagtungo agada ko sa banyo at inayos ang sarili ko. Pupunta ba
talaga siya agad sa amin or should I delay it?
Handa na ba akong makita ang reaksyon ng buong pamilya ko kapag nalaman
nila na gusto talaga akong ligawan ni Keaton Samonte?
Kinakabahan na akong lumabas ng masyon, tumambad agad sa akin ang
magandang sasakyan ni Samonteng lamig na daig pa iyong unang dinala ni
Langston, lalong magmumukhang second hand ang sasakyan ng mga boyfriend
ng mga kapatid ko.
Kung dati ay gusto kong ipagyabang agad sa kanila si Langston, ngayon ay
nag-aalinlangan ako. Hindi dahil mas gusto ko iyong si Kalas kaysa sa
kapatid niya, kundi dahil gusto ko munang pakalmahin ang buong pamilya ko
at dahan-dahanin sila sa mga nangyayari.
Nanlalamig ang kamay ko nang sumakay na ako sa sasakyan niya.
"A-ano... Keaton..." mariin akong napapikit nang dahan-dahan siyang
gumalaw mula sa pwesto niya patungo sa akin.
Hahalik ba? Shit!
When I heard a click, I awkwardly smile and touched my buckled seatbelt.
Seatbelt lang pala, bakit naman kasi gano'n? 'Di na lang ako inutusan.
"Yes?"
"P-Pwede kaya na next time ka na lang pumunta sa amin?"
"Why?"
"Baka kasi magulat sila... Kasi alam mo naman na naging kami ni Kalas...
I mean ni Langston, tapos biglang ikaw naman ang manliligaw. Sasabihin
nila tinuhog ko kayong magkapatid."
"Tinuhog?"
Ako naman ang kumunot ang noo sa kanya. Bakit ba mahina sa mga kasabihan
itong si Keaton Samonte?
"Tinuhog, gano'n lagi ang sinasabi kapag nauugnay ang isang tao sa
magkapatid. Tinutuhog daw..."
"Tinuhog mo ba si Langston?"
Nanlaki ang mga mata ko sa kanya at mariin akong umiling. "No! Naging
kami, yes! But I was just confused! Hindi ko type iyong kapatid mo na may
nakakalas na--" turnilyo.
Itinigil ko dahil kapatid niya pa rin iyon. "Pero iba pa rin ang iisipin
ng mga tao sa akin..."
"Hmm. Alright. Saan kita ibababa?"
Mas lalo akong kinabahan, nagagalit ba siya sa akin? Paano ko ba
malalaman kung totoong galit na siya?
"G-galit ka ba?"
"No. Madali akong kausap. Just tell me if you're ready, just don't let me
wait for too long."
I awkwardly nodded at him. Sinabi ko sa kanya na ibaba na lang ako sa may
7-eleven at sasakay na lang ako sa tricycle. Hindi naman siya nakipagtalo
sa akin at sinunod niya ang gusto ko.
Hindi siya nagsasalita hanggang sa itigil niya ang sasakyan. "Thank
you..."
Bumaba na ako at nang akma ko nang isasara ang pinto saka ko narinig ang
boses niya. "Shanti..."
Hindi ako nagsalita at hinintay ko siyang ituloy ang sasabihin niya sa
akin. "About what you have said... hindi ko gusto na tinutuhog ako."
Napasinghap ako sa sinabi niya. "Hindi ko naman---" hindi ko na natuloy
ang pangangatwiran ko.
"Ako ang tutuhog. I'll see you tomorrow."
Tumaas na ang bintana ng sasakyan niya at iniwan niya akong tulala sa
harap ng 7-eleven habang iniisip kung anong paraan ng pagtuhog ang
sinasabi niya.
Ilang beses ko bang kakalimutan na hindi magandang magparinig ng
kasabihan kay Keaton Samonte?
Lumipas ang dalawang linggo na patuloy siya sa panliligaw sa akin tuwing
lunch break at sa fifteen minutes break namin sa umaga at hapon,
hinahatid niya rin ako lagi hanggang 7-eleven hanggang sa magpasya na ako
na sabihin na nga sa pamilya ko ang panliligaw niya.
Halos maiyak si Mama nang marinig iyon sa akin habang ang tatlo kong
kapatid ay kulang nalang ay pumalakpak sa sobrang galak. Kung kailan daw
kami dadalhin ni Keaton Samonte sa Singapore or Paris para mag get
together daw ang family namin. Edi wow.
"Pupunta siya rito bukas. Para magpaalam sa inyo, Mama, Papa..."
Pansin ko na walang imik si Papa simula nang sabihin ko ang panliligaw ni
Samonteng lamig habang iyong mga kapatid ko at si Mama ay parang tumama
sa lotto.
"Kakaiba rin ang type ng mga Samonteng iyon, gusto maiitim." Kumento ni
Ate Ariana.
Umirap ako sa kanya at sinalubong ko ang mata ni Mama. "Please, act
behave in front of him."
"Coming from you? Muntik mo na nga siyang gahasa--" tinakpan ni Ate
Ariana ang bibig ni Ate Aliyah, dahil walang nalalaman doon sina Mama at
Papa.
"Please? Ayoko na isipin ni Samonte na mukhang pera ang pamilya natin.
Utang na loob, gusto ko nang tanggalin ang masamang tingin na iyon ng mga
tao sa pamilya natin."
"Duh? Naiingit lang sila. Palibhasa, wala silang mga anak na magaganda na
nakakabingwit ng mga gwapo at mayamang mga lalaki. Mga tsismosang inggit
lang naman kay Mama ang nagpapakalat niyan sa Enamel, Ashanti."
Gusto kong sagutin si Ate Aliyah ng totoo ba? Pero dahil hindi ko gusto
na makita nina Mama at Papa na nag-aaway kami ay hindi ko na sinagot ang
sinabi niyang iyon.
"Sigurado ka na ba anak?" tanong ni Papa sa unang pagkakataon.
"Mukha naman siyang seryoso..." lagi pala siyang seryoso.
"Hindi ba at kakahihiwalay mo pa lamang sa kapatid niya? Hindi mo naiisip
ang sasabihin ng mga tao kapag nabalitaan na nagpapaligaw ka na naman sa
isang Samonte?"
"Hindi naman sila nagtagal, Papa. Isa pa, ang daming naging girlfriend ni
Langston Samonte rito sa Enamel, hindi na nila malalaman na kasama roon
si Ashanti." Sagot ni Ate Ariana.
"Ano ka ba, Steven? Hayaan mo na si Ashanti at nagdadalaga na ang anak
mo." Saway sa kanya ni Mama.
"It's just odd, hindi siya gusto ng anak mo nang magsimula siyang
magtrabaho sa kanya at halos ilang beses niyang gusto ipapatay iyong tao
dahil sa ngayong trabaho ko. Hindi naman kaya..."
Umiling ako kay Papa. "No... Inaamin ko na hanggang ngayon ay gusto ko pa
rin magsara iyong sabungan pero nangako akong sa ibang paraan ko siya
kukumbinsihin na isarado iyon."
Hindi na humaba ang usapan namin pero pansin ko ang malaking pag-
aalinlangan ni Papa na siyang ipinagtaka ko. Siya iyong problemado ng mga
panahong galit na galit ako kay Keaton Samonte, pero ngayong masasabi ko
na naging maganda ang relasyon namin siya itong parang hindi mapakali.
**
It was seven in the evening when a knock on our door interrupted us. My
sisters jumped excitedly, and they even perfected the curls of my hair
before they finally allowed me to went straight at the door.
I took a deep breath before I opened it. And there, wearing a simple gray
polo shirt and pants, expensive watch and a bouquet of roses on his right
hand.
"Good evening, Miss La Rosa."
"Good evening..."
His lips moved an inch when he saw my Mexicana look again. I opened the
door widely. "Welcome..."
My smile wouldn't have wavered, not until I saw someone from his back.
Bakit siya nandito?
"Aldus..." he smiled widely at me.
"Thank you for the invitation! Thank you very much."
I didn't invite him!
Nagtataka ang mga mata kong nagtungo kay Keaton pero parang hindi niya
nakuha ang ibig sabihin ng mga mata ko.
Dahil matatalino rin naman ang mga kapatid ko, sila ang nag-entertain kay
Aldus at inilayo nila iyon sa amin ni Samonteng lamig. Inabot na niya sa
akin ang mga bulaklak.
"Thank you..."
Pormal na bumati si Keaton kina Mama at Papa. Maganda naman ang
pagsalubong nila sa kanya at maging ng mga kapatid ko at nakarating kami
sa dining area na hindi pa nagkakaroon ng aberya.
Hindi muna nagtanong sila Mama at Papa sa pakay ni Keaton Samonte kahit
alam na naman nila iyon. Hinayaan muna nila kaming kumain at habang
ginagawa namin iyon, si Aldus ang nagdadala ng usapan.
Sinabi niya na matalik daw silang magkaibigan ni Keaton (na walang
kumento) at nagkwento rin siya kung paano sila nagkakilala. Dahil kilala
rin naman nina Papa at Mama si Don Ferell, hindi na rin sila nahirapan
makipag-usap kay Aldus kung tungkol sa lolo niya ang sinasabi niya.
Nang matapos na ang pagkain naming lahat, tumikhim na si Keaton na siyang
kumuha ng atensyon namin.
Alam ko na naman ang sasabihin niya pero bakit bigla akong kinabahan?
Hinawakan na niya ang kamay ko na nakapatong sa ibabaw ng lamesa, siya
kasi ang katabi ko at pinaggigitnaan namin siya ni Aldus.
"Balak ko sanang hingin ang—" humikbi na si Mama. At halatang-halata na
pag-arte iyon.
"Ang kamay ng anak ko...?"
Naluha-luha na rin sina Ate Aliyah at Ariana, maging si Alissa na parang
nagtatapat si Keaton Samonte na nabuntis niya ako. Kung hindi yata ako
ang pipikot kay Keaton ay ang buong pamilya ko.
Eksaheradong napatakip sa kanyang bibig si Aldus. Parang tanga.
"Pwede po ba?" he chuckled. "Manliligaw pa lang po ako. I'll stick to
traditional... I promise to respect your daughter just like a Chinese
honorable man."

Chapter 28

Debt

Pilit pinipigilan ng tatlo kong kapatid ang kanilang pagtili, si Mama ay

tuluyan nang naiyak na parang inihahatid na ako sa altar, habang si Papa
ay naiiling sa kanilang reaksyon.
I tried to compose myself that time and pretended like a demure Mexicana
with a calm yet blushing face.
Bakit naman kasi ganyan ang salitaan nitong si Samonteng lamig? May pa-
honorable pa siyang nalalaman.
Sa lahat ng intsik na nang-aangkin at nananakop ng teritoryo ay siya na
nga ang pinaka-honorable.
Ipapasakop ko na... ipapaangkin ko...
I bit my lower lip to stop my silly thoughts. Bakit ko naman ipapasakop
agad? Dapat manlaban muna naman ako. Ang Mexicanang katulad ko ay hindi
dapat basta na lamang bumibigay sa isang intsik.
Tumikhim si Aldus at nagkibit balikat. "Yes, it's good being honorable.
So happy that my friend is practicing that principle too. What are
friends for if we have different beliefs, right, Keaton?"
Wow. Honorable rin pala itong si Aldus na taga-Leviathan lang.
Kumunot ang noo ni Samonteng lamig, pero agad niya rin iyon inayos dahil
nasa harapan siya ng mga magulang ko.
Tumikhim si Papa at hanggang ngayon ay seryoso pa rin ang ekspresyon
niya. Sa totoo lamang siya ang inaasahan ko na unang masisiyahan sa
biglaang pagbabago ng ihip ng hangin sa pagitan naming dalawa ni Keaton
Samote. But my father's getting weirder.
"Kung liligawan mo ang anak ko, Mr. Samonte, dapat ay rito sa bahay."
"Of course. Gladly."
Alissa suddenly giggled that caught everyone's attention. "I'm sorry.
Bigla ko pong naalala iyong pagwewelga ni Ate Ashanti, it's so ironic na
nauwi rin sila ni Kuya Keaton sa ligawan."
Muntik ko nang ibato sa kapatid ko ang plato. Sa dami ng pwede niyang
sabihin, bakit iyong pagwewelga ko pa? At kailan ko siya pinayagan na
tawaging Kuya si Samonteng lamig?
Hindi man nagsalita si Mama, ang pandidilat ng kanyang mata sa kapatid ko
ang nagpatigil sa anuman pang sasabihin niya na makapagpapahiya sa akin o
maaaring maging dahilan ng pagdadalawang isip ni Keaton Samonte.
Hindi tuloy ako makatingin sa kanya.
"Paano ang trabaho ng anak ko sa 'yo? Hindi yata maganda na magpatuloy pa
siya sa kanyang trabaho kung magkakaroon kayo—"
Magsasalita na sana ako nang unahan na ako ni Mama. "Steven, ilang linggo
na rin naman ay matatapos na ang bakasyon ni Ashanti. Bakit kailangan pa
itigil ang kanyang trabaho? Hindi naman siguro gagawa ng bagay na hindi
natin magugustuhan si Keaton, 'di ba, hijo?"
Kung ibang tao siguro ako ay baka maniwala pa ako sa sinasabi ni Mama,
pero alam kong mas gugustuhin niya pa na gumawa ng bagay si Keaton na mas
makakapagpatali sa kanya sa akin.
He's a good catch for our family, at gagawin ni Mama ang lahat para kami
talaga ang magkatuluyan. Bagay na hindi ko gustong mangyari, kung
magtagal at mahantong kami ni Keaton sa matibay na relasyon, hindi ko
gusto na may bahid iyon ng ambisyon ni Mama.
"Of course. But if you're really bothered, I can let go of Shanti as my
secretary." Marahas akong lumingon sa kanya. Hindi pwede, alam niyang may
mga bagay pa rin naman akong gustong gawin at magagawa ko iyon habang
nagtatrabaho ako sa kanya.
"N-no..." hinawakan ko ang kamay niya sa ilalim ng lamesa.
My eyes were pleading at him. Yes, it's reasonable that a father would
feel worried about her daughter working with her suitor, but a fifteen
minutes flirting moment in the morning and afternoon couldn't just take
my innocence that fast.
Papayag ba naman ako na fifteen minutes lang? Tanggap ko nang kuripot ang
mga intsik na katulad niya, pero hindi ako papayag na magtitipid siya sa
akin sa lahat ng bagay.
Even a one-hour lunch break would not cause any harm. Hindi naman ako
papayag na magpalandi sa kanya na nagugutom ako. Keaton knew me too well
when it comes to the foods.
"Just trust my friend, shall we?" tinapik ni Aldus ang balikat ni
Samonteng lamig.
"LG wouldn't allow me to hang out with him if he's no good. Alam natin na
mga abusado ang mga intsik, pero iba itong kaibigan ko. He's honorable,
hindi siya kagaya ng ibang intsik diyan, na basta na lang nagdadala ng
babae sa tabi."
Mama pretended to smile, Ate Aliyah and Ate Ariana arched their brows,
Alissa's eyes sparkled dreamily, but my father continued with his
unreadable mien.
But I almost choked while looking at Aldus with my widened eyes. I felt
Keaton's hand tightened against mine. Paano hindi magiging ganoon ang
reaksyon namin dalawa?
Keaton Samonte, the honorable Chinese whispered at me once that he wanted
to bring me somewhere. Sa tabi... at ako lamang ang babaeng gusto niyang
dalhin doon.
Iyong mga mata namin ni Samonteng lamig nagkukunwari na lamang mga
kalmado pero ang totoo, gusto na namin sabay dalhin sa tabi si Aldus
Ferell at pagtulungang iuntog ang ulo sa pader.
Aldus Ferell smiled at us innocently.
"He will never take advantage of your innocent Ashanti, a kiss is too
sacred for every eldest son of a Chinese family. Hindi sila basta
humahalik sa babae, sa katunayan ay sa kasal pa nga iyon."
Kahit si Keaton Samonte na napapakunot na ang noo dahil mukhang kahit
siyang intsik ay walang nalalaman sa tradisyong sinasabi ni Aldus.
May Mexicana na bang nakapatay ng gate crasher?
"Of course, being honorable does mean a Chinese who avoids a woman on his
lap. Karamihan sa mga napapanuod ko na boss at secretary na telenovela,
laging ikinakandong ang babae tuwing breaktime! Hinding-hindi iyon
gagawin ni Keaton."
Inuulan na ng mura sa aking isipan si Aldus Ferell. Madalas iyong gawin
sa akin ni Samoteng lamig kapag break time. Gago nga yata itong Ferell na
'to at inilalaglag kami.
Pansin ko na mas lalo nang naniningkit ang mga mata ni Samonteng lamig at
nag-iigting na ang bagang niya, may ilan na rin akong nakikitang ugat sa
may noo niya. Kapag bigla niyang nasuntok si Aldus, ano kaya ang
magandang idahilan?
"And lastly, hinding-hindi niya gagawin na maagang tuhugin—oh I'm sorry,
I mean, he'll value wedding night. Gaya ng pinanghahawakan ko, ng mga
pinsan ko at ng lahat ng mga kaibigan ko, at isa na nga roon si Keaton."
Hindi ko akalain na sa sobrang tipid nga na magsalita ni Samonteng lamig
ay magsasama siya ng spokesperson na sobrang daldal na gugustuhin kong
sakalin ng sarili niyang dila.
"Indeed. Such a very supportive, right?"
Hindi na tumagal pa ng kalahating oras sina Keaton at Aldus, nagpaalam na
ang manliligaw ko at sinabing may biglaan siyang kailangang gawin.
Inihatid ko na sila sa main door ng bahay namin, nakasunod pa rin sa akin
sina Mama at ang tatlo kong kapatid. Yuyuko na sana sa akin si Keaton
para humalik sa aking pisngi pero nang tumikhim si Aldus ay agad siyang
tumuwid ng pagkakatayo.
Pakitang-tao 'tong si Aldus! Sa pagkakaalala ko siya pa ang magaling
manggatong doon sa resort ng kung anu-ano.
"Good night, I'll see you on Monday."
Tumango ako at nagpaalam na rin sila kina Mama at sa mga kapatid ko. Nang
tumalikod na ang dalawang lalaki sa amin, nakailang kirot ako sa
tagiliran mula kay Mama.
"Napakaganda mo talaga, anak!"
I rolled my eyes. Bago pa kami magtungo sa usapan tungkol sa kagandahan
ng mga La Rosa at sa kamandag na mayroon kami sa mga kilalang binata rito
sa Enamel, nagmadali na akong pumunta sa kwarto ko.
Nakagat ko na ang aking unan at itinaklob ko na sa sarili ko ang aking
kumot habang impit akong napapatili roon na may kasamang pagpadyak. Kahit
may malaking epal, hindi pa rin no'n maaalis ang kilig na pinaramdam sa
akin ni Keaton.
Ibang-iba sa naramdaman ko noon kay Kalas. I was blinded by my
competition with my sisters before, na nginitian lamang ako ay itinuri ko
na siyang aking prinsipe. I was too desperate to find my own match
without my mother's help, at nang makakilala ako ng lalaking ang tingin
sa akin ay isang prinsesang kailangan tulungan, akala ko ay ang pagtingin
ko sa kanya patungo na sa pagmamahal.
I was just confused, helpless and too desperate. Pero ngayong si Keaton
Samonte naman ang prinsipeng siyang kaharap ko, iyong nararamdaman ko ay
hindi pangangailangan, pakikipagkumpetensiya o may nais patunayan.
Muli akong napakagat labi, kailan ba ito nag-umpisa? Kailan ko siya
nakita na higit pa sa aking masungit na boss at lalaking mayaman na may-
ari ng sabungan?
Ang tagal kong nagpagulong-gulong sa kama bago ako tuluyang tinangay ng
antok at nakatulog na may ngiti sa mga labi.
**
It was Sunday when my mother appointed me to do our weekly grocery. Dapat
ay kasama ko si Alissa pero dahil mabuti akong kapatid at nakikita ko na
marami pa siyang projects sa school, sinabi ko sa kanya na ako na ang
bahala.
Habang may buhat akong basket at pumipili ng kape, may lalaking tumigil
sa tabi ko, at hindi ko na kailangang lumingon sa kanya para makilala
siya.
"Ashanti, long time no see."
"Leiden..."
I smiled awkwardly at him. "Kumusta?" he asked.
"Still the same, ikaw?"
Ngumuso siya habang pinagmamasdan iyong mga kape. "Gusto mo siguro talaga
ang white coffee? Ayaw mo ng brown coffee?"
Hindi ako nakasagot agad sa kanya. Bigla akong nakarinig ng pagtawa, nang
lumingon ako sa likuran ko ay naroon na si Gilbert Arellano na may hawak
na rin basket.
"Bakit 'di mo na lang diretsuhin, Leiden? Ang laki siguro ng galit sa
inyo ni Samonte? Pareho kayong inagawan ni Dwight."
"Shut up, Gilbert."
Kumuha ng maraming brown coffee si Leiden. "Maraming preservatives iyang
white coffee, Ashanti."
Muling tumawa si Gilbert. "Ano na, pinsan? Dalawa na kayo ni Dwight na
duguan?"
"Leiden, can we talk? Tatapusin ko lang mag-grocery."
It would be unfair for him, siya iyong unang nagsabi sa akin na gusto
niyang manligaw sa akin, pero hindi ko siya pinayagan at binigyan ng
pagkakataon, maliit lang ang Enamel, sigurado akong alam na niya ang
namamagitan sa amin ni Keaton.
"About what?" tanong niya.
Nagpipigil nang hindi tumawa si Gilbert. "Iyong ano..."
"Oh, don't bother. Hindi pa naman ako patay na patay sa 'yo. Just good
luck. I'm cool with your decision." Tipid siyang ngumiti sa akin.
Bumuka ang mga labi ko na parang may gustong sabihin, ngunit walang mga
salita at lumabas kaya muli ko iyong isinarado. His voice was so cold
despite the warm smile he in front of me.
"L-Leiden..."
Hindi ko alam kung bakit bigla akong nakaramdam ng kirot sa dibdib ko.
He's been good to me, wala siyang ibang ginawa kundi tulungan ako at
suportahan sa lahat ng gusto ko noon pa man. But when I met Keaton
Samonte, I suddenly brushed him off.
Gusto kong biglang maiyak. I don't want to lose Leiden, pero posible pa
ba iyon sa amin? Wouldn't it be awkward for us to hang out again like
what we used to?
Bago ako tuluyang iwan ng dalawa ay iniwan niya ako ng mga salita na
naging palaisipan sa akin hanggang sa makauwi ako sa bahay.
"Just don't crash the ice too deep, Ashanti. You'll be surprised. May mga
bagay na gugustuhin mong hindi na guhuin pa."
**
I tried not to think too much about Leiden's words, pero sa tuwing nag-
iisa ako ay iyon ang pumapasok sa isip ko. Hindi man niya sabihin sa akin
kung ano ang nais niyang iparating, alam ko na may kinalaman doon si
Keaton.
Hindi naman mahirap sa akin intindihin ang mga sinabi niya. May bagay pa
ba akong kailangan malaman kay Keaton na dapat ay hindi ko na bigyan pa
ng oras? Pero bakit alam iyon ni Leiden?
Leiden is a well-known Arellano, kilala ang pamilya niya sa probinsiyang
ito sa iba't iba nilang paraan para makuha ang kanilang mga gusto.
Everyone thought that they were once on the bad side, but after the
election, Arellanos had cleared their name. They might have their wicked
ways, but that wouldn't come to the point that they'll harm someone.
Kaya hindi basta magbibitaw ng mga ganoong salita si Leiden kung wala
iyong laman.
I was about to knock at my parent's door to tell them that I will leave
for work when I accidentally overheard their conversation.
"Alam mong nagtatrabaho lang ako sa kanila dahil sa malaki nating
pagkakautang, Alaska. But our daughter isn't part of our payment..."
"He is willing to wave our debts, Steven."
"By selling our own daughter? Sinabi ko na sa 'yo ang trabaho ng mga
Samonte..."

Chapter 29

Used
A payment for our debts? Gaano kalaki ang naging utang namin sa mga
Samonte para gawin akong pambayad ng mga magulang ko?
Sa aking pagkakatanda ay wala naman kaming malaking ari-arian na
naiipundar o kaya'y negosyo. Bakit humantong sa ganoon ang paraan ng
pagbabayad ng aming utang?
That Keaton Samonte! How dare him to accept me like I was some sort of
goods for barter?
I wiped the tears on my cheeks as the tricycle continued to move. I
should report to work today, and pretend that I still wasn't aware of the
truth.
That explains my father's reaction when he witnessed how Samonte started
to show his interest in me.
Maybe at first, it wasn't in his expectation that the rich and handsome
Samonte would take an interest in me, how could it be possible, anyway?
His least beautiful daughter would attract his big shot boss?
Akala ko ay si Mama lamang ang magiging problema ko pagdating sa pera,
pero halos pareho na sila ni Papa. If it wasn't all about our properties,
there's only one thing that would lead us to deep debt, his sinful hobby!
Gambling!
My whole body was shaking in anger, my heart was throbbing in pain, and
my tears couldn't stop falling. My mother's words continued to play in my
mind about Keaton's willingness to wave all our debt in exchange for me.
Was I that cheap?
Ganoon na ba kababa talaga ang tingin niya sa akin at sa pamilya ko?
Paninindigan na naman ba namin ang tingin ng buong Enamel sa mga La Rosa?
Na nakukuha lamang kami sa kinang ng salapi?
How could they live like that? People were looking at us with disgust,
and no matter how we proved our beauty and achievements, in the end,
they'll see us as beauty with a shovel behind their back, ready to dig
someone else's fortune.
I was thirty minutes late when I arrived at work. Sinigurado ko muna na
hindi niya ako mapapansin na umiyak.
Hindi naman maaari na bigla na lang akong umalis sa trabaho na walang
magandang dahilan. That would be very unprofessional. If Keaton and my
father had their transaction under the table, I don't care anymore.
Tatapusin ko na lamang ang ilang linggo ko rito habang kinukumbinsi siya
at gagawa ako ng paraan na siya ang umayaw sa akin.
"You're late, Miss La Rosa."
"I'm sorry. Just deduct it to my salary, boss." Tipid kong sagot.
I never looked at him and proceeded immediately to my post. I opened my
laptop and started reading his sent files.
I couldn't pretend to act sweet on him like what I used to. Every morning
I used to offer him a coffee or anything in the pantry, but I should
better stop myself, right? Bago ko pa isaboy sa kanya ang mainit na kape.
Hayop siya.
Alam ko na hindi naman siya magtataka agad dahil abala siya sa trabaho
pero sa sandaling mag-break time na kami at lumapit siya, baka ang laptop
na nasa harapan ko ang ibato ko sa kanya.
Muntik ko nang makalimutan na hindi nga pala pumapayag ang mga intsik na
hindi sila nababayaran sa utang at gagawin ng mga iyon ang lahat para
makabayad ang may utang sa kanila sa kahit anong paraan.
May pa "I should court you" pa siyang nalalaman. Hindi na lang niya
sabihin na, "Ikaw bayad akin utang iyo ama, piso isa kalong, piso isa
halik, ako tuhog bayad na utang."
"Tang ina mo!"
Malutong na mura ko sa harap ng laptop. Nawala ang mga mata ni Keaton
Samonte sa kanyang mga papeles at natigil sa ere ang kanyang pagpirma
dahil ngayon ay nasa akin ang kanyang atensyon na may kunot na noo.
"Sino ang kaaway mo?"
"Ah... erm... hallucination, boss..."
Nagtuloy siya sa pagpirma ng papeles. "Gigil na gigil ka..."
"Sino 'di gigil iyo intsik ka! Ikaw gusto ako tuhog tapos bayad utang
akin ama!"
"Oh, hindi naman, boss. Sino naman kagagalitan ko?"
"You tell me." Aniya na hindi nag-aangat ng tingin sa akin.
"Iyong mga pinagkakautangan ni Papa, naniningil na kasi."
Akala ko ay sa akin siya papanig pero nakita ko lamang siyang nagtaas ng
kilay, hinintay kong salubungin niya ang mata ko pero higit na mahalaga
iyong ginagawa niya.
"Malamang, ang utang binabayaran, Miss La Rosa."
"Paano kung walang pera?"
"Other properties, pwede rin na ipakulong ang Papa mo kung hindi siya
makabayad." Nanlaki ang mga mata ko sa kaswal na pagkakasabi niya.
"Oh my—"
Is it possible that he tried to blackmail my parents?
Ibinaba na ni Keaton Samonte ang ballpen niya at sumandal na siya sa
kanyang swivel chair. He crossed his legs, placed both of his hands on
his knees, and looked straight at me, Keaton Samonte's typical regal sit
to intimidate a Mexican woman.
"Tell me... do you want a loan from me, Miss La Rosa?"
Ibang-iba siya roon sa mga nababasa kong gwapong manliligaw. Sa halip na
sabihin niyang, "Don't think about the money! Think about us. I am
willing to spend all my fortune for you because you're the woman I want
to spend the rest of my life with..."
Ngunit ang sabi ng intsik kong manliligaw ko. "Do you want a loan from
me?"
Kakaiyak naman.
"No. Mababayaran din iyon ni Papa."
Nagkibit balikat siya at hindi na muling nagsalita. Nabalot ng
katahimikan ang buong silid at habang tumatakbo ang oras ay mas bumibigat
ang paghinga ko. Sa sandaling mag-break time, hindi ko na alam kung paano
ako makikipag-usap sa kanya na kung hindi magagalit ay iiyak sa kanyang
harapan.
Bakit ba ako nagugulat? Una pa lamang ay ganoon na ang tingin niya sa
akin, sa isang iglap ba ay maaalis ko ang paniniwala niyang iyon sa akin
at sa aking pamilya gayong iyon ang nakamulatan na ng mga tao sa buong
Enamel?
Na ang lahat ay madadala sa pera pagdating sa mga La Rosa.
Nang sumapit na ang break time, mabilis na akong tumayo at halos tumakbo
ako roon sa pantry. Narinig ko siyang tinawag ako pero nagbingi-bingihan
ako, nang sinubukan kong magtimpla ng kape ay nagkanda-tapon na iyon
dahil sa pangangatal ng kamay ko.
Narinig kong nabuksan ang pinto ng pantry. Shit.
Huminga ako nang malalim habang kunwari'y naghahalo ng kape. Nanatili ako
roon sa pwesto ko habang lumalapit na ang mga yabag niya patungo sa akin.
When both of his hands reached the table, arms locked around me, and his
lips leaned closer to my ear, my thoughts started to rattle.
"Patikim naman..."
Umiling ako na parang naiiyak, hindi ko maaaring hayaan na tikman niya
ako habang iniisip niya na pambayad lamang ako sa utang.
"N-no... boss... 'wag po. H-huwag mo 'kong tikman..."
He chuckled. "I mean the coffee... what were you thinking, Miss La Rosa?"
"Oh..."
Hindi pa rin siya umaalis sa likuran ko at nanatiling nakahawak sa lamesa
ang mga kamay niya. Paano niya titikman sa posisyon niya? Intsik siyang
gago siya.
"Isubo mo..."
Umawang ang bibig ko. "Ano ang isusubo ko, boss?"
Lumingon na siya sa akin at kunot na ang noo niya. "Iyong kutsara,
titikman ko nga kung tama ang timpa mo ng kape."
"Oh..."
Hinalo ko ulit ang kape at nagsalok ako ng konting kape roon at unti-unti
ko iyong inangat para isubo sa kanya.
Ilang beses akong napalunok nang lumapat ang labi niya roon sa kutsara na
hawak ko. Ano ba naman 'tong nangyayari sa buhay ko? Galit ako sa kanya,
pero ano ba naman 'tong nangyayari sa akin?
Siguradong nasa isip niya, "Isang tuhog, bayad utang."
Dapat ay inihahampas ko na sa kanya ang tasa, dapat isinasaksak ko na sa
kanya iyong kutsara pero ito ako at well... nagpapalandi sa kanya.
Nakakaiyak. Isa akong marupok na Mexicana.
"Bitter. No sugar?"
I blinked a lot of times. "Y-yes..."
"Hmm..." he glanced at his wristwatch. "Are you not feeling well?"
Umiling ako. "I'm fine."
"Really?"
Kinuha niya ang kape at inilayo niya iyon sa akin. Nang maramdaman ko na
humiwalay na siya sa akin ay humarap na ako para umalis pero nang gawin
ko iyon ay nahawakan niya ang bewang ko, at natagpuan ko na ang sarili ko
na nakaupo sa lamesa.
He trapped me inside his arms again, cornered by his gaze with my heart
drumming intensely on my ribcage.
"I could see your swollen eyes. You looked at me like you're about to
murder me, like what you used to when you were leading that commotion
before, and you're in pain. Tell me, sweetheart, did I do something
wrong?"
He leaned closer at me, but I averted his eyes. I tried to turn around
and look for something else, but he followed my head like he was some
sort of little boy who was trying to gain sympathy for his wrongdoing.
"Shanti..."
"H-hindi mo 'ko maaalo."
"Hmm..."
"I will file my resignation letter, Mr. Samonte."
"Do you think I'll accept that?"
"Bakit hindi? Ayoko nang magtrabaho sa 'yo. And please stop the
courtship. Ayoko na."
Hindi ko man nakikita, ramdam ko na mas dumiin ang pagkakahawak niya sa
lamesa sa paraan na hindi ako makakatakas sa kanya.
"What is wrong with you?"
"You tell me, Mr. Samonte." I copied his words.
"Tell me, La Rosa. Hindi ako marunong manghula."
"Really, huh? Hindi mo pa rin nakukuha? Sinabi ko na sa 'yo kanina, 'di
ba? I heard it, Keaton. Alam ko nang baon sa utang ang pamilya ko sa 'yo,
sa pamilya n'yo sa hindi ko maintindihang dahilan, and my parents are
willing to use me as their payment, and you are considering it, right?"
Nawala ang pagkakahawak niya roon sa lamesa at napatuwid siya ng
pagkakatayo. I saw how surprised he was.
Akala niya ba ay hindi ko malalaman? Marupok ako, inaamin ko pero matalas
ang pakiramdam ko. Kaya malaki ang ipinagtaka ko nang biglang lumipat si
Papa sa maganda niyang trabaho para lamang sa sabungang iyon, dahil may
malalim pala talaga iyong dahilan.
Was it just our family's debts or there's still something beneath that
hideous business? Kaya hindi siya magawang bitawan ni Samonte?
"Bakit hindi ka makapagsalita? Dahil totoo ang mga sinasabi ko? Gano'n ba
talaga kababaw ng tingin n'yong mga taga-Enamel sa pamilya namin? And now
that you have the grasps on my father's neck, wala siyang kalaban-laban
sa 'yo kundi sumunod sa gusto mo. You wanted someone to work with your
monkey business who are willing to take the risk to hide something in
there, kasi ano nga ba ang magagawa ng Papa ko? Lubog kami sa utang sa
inyo."
Naghalo-halo na iyong mga naiisip ko. Mula sag alit ko kay Keaton Samonte
simula pa lamang na bigla na lang umusbong ulit, sa mga narinig ko kina
Papa at Mama at maging sa sinabi ni Leiden.
"What else do you know?"
Mas lalong kumirot ang dibdib ko sa sinabi niya. He's confirming
everything that I'd said.
Mas nagtuluan ang mga luha ko sa harapan niya. "You brought my Papa into
illegal business? Nananahimik iyong pamilya namin Keaton."
"So?"
I harshly jumped from the table, and I used all my effort to pushed him
away from me.
"P-pinaglaruan mo 'ko..."
"No. Your parents feed you to a lion. Who am I to decline the food? My
initial plan was to court you like a normal guy wooing his girl and make
you my wife, sire an heir, and live happily with you. But you're too nosy
for me, Shanti."
"Fuck you, Samonte!"
Matalim siyang tumingin sa akin at sa isang iglap ay mariin ang mga kamay
niyang nakahawak sa aking magkabilang braso.
"What else do you know?!" mas madiin niyang tanong sa akin.
Sa unang pagkakataon ay binigyan niya ako ng titig na higit pa sa galit
na ipinakikita niya sa akin noon. This Keaton in front of me was a
different Keaton I knew.
"Bitawan mo 'ko! Magsusumbong ako sa pulis! Sasabihin kong may itinatago
ka roon sa sabungan! Na nangigipit ka ng mga tao! Na masama kang tao!
Kaya pala panig ka sa mga Olbes!"
"Shut up! I will kill your father! Your whole family!" nangatal ako sa
banta niya.
"Do you think the authority will believe on you? A La Rosa?" sarkastiko
niya akong tiningnan.
"Sa tingin mo magtatagal pa iyang kung anumang itinatago mo at ang
panggagamit mo sa tao? I will spill this to whole Enamel! Sa buong
Pilipinas!"
Keaton Samonte leaned on the counter and crossed his arms. "Try it, then.
Do you think the authority will believe in my rejected woman? Isang La
Rosa mula sa Enamel na hindi nakuha ang gusto sa akin at ngayo'y gumagawa
ng kwento?"
Umawang ang mga labi ko sa sinabi niya. Hindi ko akalain na maririnig ko
ang mga salitang iyon sa kanya.
"T-tama nga ang sinabi ni Lei—" mas lalong gumuhit ang galit sa kanyang
mukha. "Authority? Sa tingin mo ba'y lahat ng mga iyon ay panig sa 'yo?
Baka nakakalimutan mong sina Leiden—ang mga Arellano na ang may hawak ng
Enamel, tutulungan nila ako."
"Leiden Arellano, huh?"
Hindi ko na siya sinagot pa at nagmadali na akong humakbang papalayo sa
kanya. "Your silence or your father's life? Think, Ashanti. The feud
against Arellano and Olbes is now over. Gagawa ka na naman ba ng
panibagong gulo sa pagitan ng dalawang pamilya?"
Matalim akong tumingin sa kanya. "No wonder why you took the Olbes'
side... I should have listened to Leiden... hindi dapat ikaw... nagpaloko
ako. You're the villain, you're in the bad side..."
Nagmadali na akong lumabas ng pantry, kinuha ko na ang mga gamit ko at
akma na sana akong bubuksan ang pintuan nang marahas niya iyong itinulak
pasara. Marahas niya akong pinaharap sa kanya dahilan kung bakit nalaglag
ang mga gamit ko.
"Aalis na 'ko—"
He kissed me. Not sweet, not teasingly, and not with fluttering feeling
and not with the butterflies on my stomach. It was intense, harsh, and
full of anger.
I was crying when he released my lips. At isang malakas na sampal ang
ibinigay ko sa kanya.
"Fuck you, Samonte!"
"I am a better kisser than him. I have a lot of fortune than him, he's
not the favorite grandson. And--- but go on, tumakbo ka sa Arellanong
iyon!"
"And I will let him kiss me to erase everything about you!"
Mas nangatal ang buong katawan ko nang umangat ang mga kamay niya na
akala ko'y sasaktan ako ngunit hinawakan niyang muli ang mga braso ko at
mariin niya akong kinabig para mabulungan niya ako.
"Go on. As if I didn't use you to forget about Autumn."

Chapter 30

Caged
"Go on. As if I didn't use you to forget about Autumn."
Tuluyan nang napatid iyong pinipigilan kong emosyon simula nang batuhin
niya ako ng sunud-sunod na masasakit na salita.
Mula sa pagmamaliit niya sa akin at sa pangalang dinadala ko, ang
kakayahan ng boses ko laban sa boses niyang siyang makapangyarihan sa
bayang ito, at ang salitang kailanman ay hindi ko nais marinig mula sa
kahit sinong tao.
Ang maging panakip butas.
I bit my lower lip, and cried hopelessly in front of him. Ginamit lang
ako, naniwala ako sa mga kilos at mga salita niya. Nabaliw ako sa paraan
ng pagtitig niya kahit gaano man iyon kalamig.
Nangangatal na iyong mga labi ko, nag-iinit ang mga kamay ko, nais ko
siyang saktan, kalmutin ang mukha, gusto kong magpaulan ng mura pero sa
kabila nang tindi ng galit na nararamdaman ko, sobrang sakit at
nanghihina ako, na tanging ang kaya ko na lamang gawin ay sumandal sa
pinto para suportahan ang sarili ko.
Parang paulit-ulit sinasaksak iyong dibdib ko.
Our happy moments together were flashing in my memory, my laughter, his
touch, whispers, words, and even his kisses.
Para iyong nasa malinaw na salamin na unti-unting nagkakaroon ng bitak
hanggang sa tuluyan nang nabasag. Because everything was a farce, and a
trick to mend his wounded heart.
"H-how dare you!"
Humiwalay na siya sa akin at tinalikuran niya ako. Hindi na ako nag-
aksaya pa ng oras at pinilit ko ang sarili ko na lumabas doon sa opisina
niya.
I ran as fast as I could like it was a life and death run, and I didn't
bother to look back when I heard Langston called me.
Magsama sila ng kapatid niya!
Nang tuluyan ako makalabas doon sa gate ng mga Samonte, lakad takbo na
ako para lamang makalayo sa kanila.
Hagulhol na ako sa pag-iyak habang halinhinan ang dalawa kong kamay sa
pagpupunas ng mukha ko.
How many times did I try to compare Keaton to his brother? How many times
did I tell myself that he's different from him? That my emotions for him
were far way clear, deep, and unexplainable.
The happiness that I've found from him was not forced and obligatory, my
every approach for him wasn't desperate, I was genuinely smiling at him,
and every time that we're together all I could think was to allow him to
build a tall castle for us.
Gaya ng mga salitang ipinaniwala niya sa akin ng walang kahirap-hirap.
Bakit ganoon siya? Hindi man lang siya nahirapan na mapasailalim ako sa
kanya dahil lamang sa tipid niyang mga kilos at salita, ngunit hindi ko
akalain na madali niya rin akong maitutulak papalayo sa kanya.
Panakip butas lang naman pala ako. Sino ba ang totoong magkakagusto sa
akin? I wasn't pretty, not even an ideal girl, reckless, and nosy.
Magang-maga ang aking mga mata nang sumakay ako sa tricycle. Bakas pa kay
kuyang driver ang pagtataka, halos kilala na niya ako dahil ng mga
panahong hindi pa naman ako inihahatid ni Samonte ay sa kanyang tricycle
ako madalas sumakay.
"Sa may 7—"
"Hindi po. Doon po tayo sa may burol."
Sinabi ko sa kanya ang isang lugar sa Enamel na madalas kong tambayan sa
tuwing gusto kong mag-isa. It was a silent hill at the end of the Enamel
with a big tree atop on it, until now I wasn't aware of the name of that
tree, but as long as it could still give me a calm ambiance, I wouldn't
demand a name.
I heard it has a sister tree in Enamel. Parehong-pareho raw dahil nasa
tuktok din daw iyon ng burol matatagpuan. I wonder what was the story
behind those trees?
Alam ko na hindi lang ako ang nahihilig tumambay roon, minsan ay nakita
kong mag-isa roon si Rashid Villegas, isa na namang kilalang lalaki rito
sa Enamel.
I was thankful that the hill was empty of visitors today. Some people
would like to sit down under the tree, to feel the calmness of the place,
but as wild and reckless as I was, I tried to climb up the tree, sat on
its think branch, and look over at the beautiful scenery, from
bermudagrasses, butterflies, and dandelion petals fluttering around like
fairies.
I hope everything was like this beautiful scene. Genuine.
Katulad nito na naghahatid ng saya ngunit walang kapalit. At kung
magkaroon man ng pagkakataon na may mawala sa kanila, sila pa rin ang
papalit.
The replacement of a bermudagrass is only a bermudagrass.
The replacement of a butterfly is only a butterfly.
The replacement of the dandelion's attraction is another fluttering
dandelion.
And... a blue rose would never replace a yellow daisy.
Dapat naghanap na lang siya ng ibang gagamiting babae, bakit ako? Dahil
malaki naman ang pagkakautang ng pamilya ko sa kanya kaya hindi mahirap
sa kanyang paglaruan ako?
Hindi siya iyong nagulo, dahil sa ang totoo'y ako ang nanahimik at
inosente sa mga nangyayari. All I did was to help the people of Enamel
from his abusive business. Wala naman ako natatandaang ginawang masama sa
kapwa ko para maranasan ko ang ganitong sakit.
I lived my life helping others, I never thought of bad things toward
other people, I never wished for someone's failure, I always felt
satisfied, and no matter how sore people looked at us, I never yearned to
get back at them.
Masaya na naman ako noon, pero nang dumating ang mga Samonte kung anu-ano
na ang ipinararanas nila sa akin at sa pamilya ko.
I went home late. It was almost eight pm. I was so tired that all I
wanted was to dive on my bed and spend the rest of my vacation sleeping.
I was starting to think about the reasons for my parents when my steps
faltered when I saw his figure inside our living room, sitting like a
welcomed guest while wearing a business suit like he's about to close a
big deal.
"A-ano ang ginagawa niya rito?!"
My eyes turned to my parents, who were both sitting cowardly. My brows
creased incredulously, how dare him to manipulate my parents!
How dare him to treat us this small just because we had a debt on him?!
"Ashanti, anak, halika..." tawag sa akin ni Papa.
I looked at them, stunned. Ibinebenta talaga nila ako ng harapan sa
kanya?! Hindi ba nila alam na sa likod ng tipid na pagsasalita ng
Samonteng iyan ay may kakayahan din siyang dumurog ng puso ng isang babae
sa isang iglap?
"Is it because of our debts? Kaya kong magbayad sa kanya, makakapagtapos
din ako ng pag-aaral. Kahit habang-buhay na akong magbayad sa kanya ng
pagkakautang n'yo ay gagawin ko! Pero ang ibenta ako sa kanya sa utang na
hindi naman sa akin? Anak n'yo ako, Ma, Pa..."
Nanatiling nakaupo roon sa sofa si Keaton Samonte, nakakrus ang mga hita
at braso habang nagtatangis ang mga bagang.
"Make her sit." Malamig na sabi niya.
"Huwag mong utusan ang mga magulang ko!" sigaw ko.
Halos magmakaawa ang mga mata ni Mama sa akin habang iling ako nang
iling. Hindi ako papayag na mapapaikot niya ako sa kanyang mga kamay.
Sinabi niya na sa akin ang papel ko sa kanya at hindi ko iyon gustong
ipagpatuloy pa.
"Ashanti!" sigaw sa akin ni Mama.
"M-ama... hindi naman ako pambayad ng utang. Huwag n'yo naman akong
itulak sa kanya... kasi nahuhulog na 'ko sa kanya... pero hindi naman ako
iyong gusto niya. Ibang babae naman ang gusto niya... nasasaktan ako...
Mama, ayoko po..." patuloy ako sa pag-iling habang mariin na ang paghila
sa akin ni Mama.
"Mama, hindi n'yo ba nakikita kung gaano kaliit ng tingin ng taong iyan
sa atin? Na ang tingin niya sa akin, sa anak n'yo ay pambayad lang ng
utang. Parang awa mo na, Mama, kahit minsan naman intindihin mo iyong
nararamdaman ko, hindi ko gusto ang nangyayari..."
Hindi ko na magawang sumulyap kay Samonte at sa reaksyon niya sa mga
sinasabi ko. Nakita niya naman sa reaksyon ko nang sabihin niya ang mga
salitang iyon sa akin.
I was hurt, damn hurt. Na ngayong nakikita ko siya, gusto ko nang tumakbo
nang sobrang layo sa lugar na walang makakatawag sa pangalan ko, na
maging ang boses at pagmamakaawa ko'y hindi nila nakikita.
Bakas na bakas ang matinding takot sa mga nila, hawak ni Keaton Samonte
sa leeg ang mga magulang ko sa hindi ko maintindihang dahilan.
Pinaupo ako ni Mama sa tabi ni Papa, hinawakan niya ang kamay ko habang
hindi ako tumitigil sa pag-iyak at pag-iling.
"Now that your daughter learned the truth..."
Truth? Inakala niya ba talaga na higit pa roon sa mga sinabi ko ang
nalalaman ko? All I did was assumed, but he did confirm it. May ilegal
silang ginagawa ni Papa at natatakot siyang ikalat ko iyon. Pero ano
iyon? Bakit hinayaan ni Papa na madawit kami rito?
"I will take her."
"T-take me? Ibabahay mo 'ko? Ano na lang ang sasabihin sa akin—oh! Oo nga
pala, La Rosa nga pala ako. Madumi na ang tingin sa akin ng mga tao.
Bakit nga ba magtataka pa ako sa magiging trato mo sa akin?"
"You're already eighteen. I can marry you."
Hindi ito ang pinangarap kong proposal simula nang magdalaga ako. Hindi
sa ganitong paraan.
"W-what? No! Sobra- sobra na! Bakit hindi mo na lang ako ikama at nang
matapos na iyang tang inang utang namin?!"
"Ashanti!" sigaw ni Mama at Papa.
Bakit nandito pa siya? Bakit sumunod pa siya sa akin at nagawa niya pa
akong unahang makarating dito sa bahay para lamang masiguro niyang
masusunod ang gusto niya.
Dapat ay hinayaan niya na lamang ako. Matapos niya akong paulanan ng
masasakit na salita, alam ko sa sarili kong tapos na. Ayoko na sa kanya.
Hindi ko na kayang tumagal pa na makita siya.
Hindi na ako nagpapigil sa mga magulang ko. Kilala ako biglang La Rosa na
may pinakamatigas ang ulo at hindi ako papayag na ganito ang gawin nila
sa akin. Marahas akong tumayo at nanlilisik ang mga mata kong sinalubong
si Samonte.
"Do you think your threat to my parents will make me stop? Do you think
you can manipulate me like them? Think again, Samonte. Gigibain ko ang
pinakatatago mo at pagsisisihan mo ang panggagamit mo sa akin, sa mga
magulang ko..." hantaran akong nagpunas ng luha sa harapan niya.
Hindi man lang siya natinag sa mga sinabi ko at bumaling siya sa mga
magulang ko na ngayo'y wala man lang magawa para maipagtanggol ang
kanilang anak.
"I want her to move into my place by the first week of June. Kausapin
n'yo siya nang maayos." Sabi niya sa mga magulang ko na parang hangin
lamang ako roon sa harapan niya.
He opened his phone and he casually scroll it down. "I'll soon arrange
our civil wedding."
"Ano ang kapatan mong—" saglit nag-angat ng tingin sa akin si Keaton
Samonte.
"Ask your parents."
Mas lalong piniga ang puso ko nang hindi na makatingin sa akin ang mga
magulang ko. "Bakit ako? Apat kaming magkakapatid, bakit laging ako?"
"Ikaw ang gusto ko. Shut up, La Rosa. Cooperate."
Hindi ko na napigilan ang sarili ko at dinampot ko na iyong remote sa
center table at ibinato ko na iyon kay Keaton Samonte, tumama iyon sa
dibdib niya na hindi man lang nakapagpapitlag sa kanya.
"Ashanti!" sigaw ni Mama.
"Manloloko ka... pinaniwala mo ako sa lahat nang inakala ko. I thought
you're a--"
"A Prince?" he asked. "Yes, I was. I was willing to play a prince for
you, but you can't just stay in one place and do what I say. I tried to
woo you and give you a dream-like love story, hindi ba't iyon ang gusto
mo?"
Nanatili akong hindi nagsasalita. Iyong magagandang alaala namin na
magkasama, hindi ko na magawang isipin na hindi ako lubos na nasasaktan.
Ang hirap isipin na sa bawat ginagawa, sinasabi at ipinaparamdam niya sa
akin, pilit niyang kinalilimutan ang isang babae.
"I was planning to win you without getting involved the debt, pero ano
ang ginawa mo? It was all your fault."
Sarkastiko akong tumawa sa kanya. "Nasabi mo na sa akin, Samonte, don't
start giving me your flowery words again. Panakip butas lang ako... D-do
you think I'll let you take everything as easy as what you imagined? Do
you think that I'll give you my—"
Marahas na siyang tumayo at mariin niyang itinuro ang Papa ko. "Lumapit
ka sa Arellanong iyon, I will cut your father's head."
Bumaling siya kay Papa. "May maghahatid sundo sa kanya sa sandaling
magsimula ang kanyang klase. You will never talk with any of the
Arellanos. I have eyes to watch, Shanti."
"Sa sandaling nahawakan siya ng iba..." marahas umiling si Papa. "M-
makikinig siya sa akin..."
Sinalubong muli ni Samonte ang mga mata ko. "Wala nang Arellano ang aagaw
sa akin. Akin ka lang, La Rosa."

Chapter 31

Invitation
I thought I had the power against my parents or with that Samonte, but I
was wrong because no matter how I tried to stand against them, I would
just find myself helplessly following their orders. I wanted to appear
like the well-known hard-headed La Rosa, but I couldn't abandon my
parents choking around his powerful grasp. I knew that he had the trump
against my parents, which caused them to toss their daughter just like a
sack of rice.
I need to unravel it. I need to seek it, even if it caused playing with
an icy fire. Isang uri ng apoy na tanging si Keaton Samonte lamang ang
nakakagawa.
I tried to think about what had happened to us, and it was fast. One
moment, we were fine, but with a blink of an eye, it snapped in a three
hundred sixty degree swirl situation.
He's like a sleeping prince inside a huge bloke of ice, and I
accidentally made a crack on it that caused his wake. I broke the ice,
and the prince I thought I knew was somewhat just a part of a prince
hiding in his protective shell.
I triggered something in him that made him act like this, a possessive
jerk with a cut-throat attitude.
Sinabi ko sa sarili ko na kung gaano kasakit ang mga salitang binitawan
niya sa akin ay ganoon din ang ipararanas ko sa kanya. Hindi na niya
mababawi ang anumang sinabi niya at ang sakit na naramdaman ko nang
sandaling ipinamukha niya sa akin na ginamit niya lamang ako.
He's a fool. I should hate, and curse him that way he poorly treated me,
and my parents. But here I was, with my heart and brain contradicting
with one another.
His actions were so cold, his words were so sharp, yet his eyes radiated
warmth. He's harsh... but his gazes were like begging. He looked so
vulnerable, na sa halip na sundin ko iyong galit ko, ang pride ko at ang
lahat ng mga sinabi ko, mas pinili kong manatili sa tabi niya.
Hindi ko na siya maintindihan, para siyang biglang sumabog at hindi niya
alam kung paano niya uumpisahan ayusin ang sarili niya.
He's like a ticking bomb that was about to explode. At kailangan ko nang
alamin kung ano ang naging dahilan nito. Was it because of his ego
against the Arellanos? His illegal transactions with my father?
I don't care if he's keeping me just for his ego and trophy, I don't care
anymore if he's still in love with Autumn Olbes... because I am as
vulnerable as him. Inilagay ko na ang sarili kong siya na...
Siya at ako na... pero panakip butas lang pala ako.
Isang buwan na ang nakalipas nang magsimula ang klase, pinanindigan niya
ang mga sinabi niya sa mga magulang ko. Kung hindi man ako titigil sa
kanilang mansyon, hatid sundo naman ako sa campus.
I never had contact with the Arellanos or to any boys of the university,
at hindi ko alam kung paano niya napapagbantaan ang mga iyon na pupugutan
niya ng ulo sa sandaling lumapit sa akin.
Sumakay na ako sa sasakyan niya nang tumigil iyon sa harapan ko. Nagtungo
na ako sa likuran gaya ng gusto niya at pagbukas ko niyon ay prente
siyang nakaupo habang nakakrus ang kanyang mga hita at braso. Hindi man
lang siya lumingon sa akin.
"How's school?"
"Same."
"Same?"
"So far... I never heard a news about someone's massacre."
"Stop the sarcasm, La Rosa."
Yes, I'd stay with him like an idiot. But that doesn't mean that I'd act
as nothing had happened. I couldn't be sweet and bubbly with him with his
unpredictable attitude.
"Why? Totoo naman ang sinasabi ko, hindi ba? I am living in your cage.
Kinukulong mo 'ko sa mundo mo. Sa mundo mo na hindi mo naman gustong
ipakita sa akin. You are keeping me in the dark. Everything snapped in an
instant, and voila! I have a psycho fiancé or a boyfriend who is in love
with someone else..."
Hindi siya nakapagsalita sa sinabi ko. "A very promising setting, right?"
"At alam mo iyong hindi ko maintindihan? You're different. I couldn't
think of the logic, if you're into illegal business and you wanted to
protect me away from it, wouldn't it be better to push me away? Para
hindi na ako madamay? Pero iba iyong paraan mo Samonte, mas kinakabig mo
ako, at hinihila patungo sa 'yo. But you know what's the worst part? I
wasn't hurting because of the push, but the pull... you are keeping me
because you're afraid of your own damage.... Ginagamit mo 'ko..." tumulo
na ang luha ko.
I wanted him to disagree. I wanted him to clear his statement about
Autumn, I wanted him to tell me that it wasn't his intention to tell
those words, na nasabi niya lang iyon dahil sa matinding galit at ako
naman talaga at hindi si Autumn.
But he never breathes a word, and he remained silent until we arrived at
home.
Nanatiling naka-lock iyong kotse, kumuyom ang mga kamao ko sa upuan ng
sasakyan habang bumibilis ang tibok ng puso ko sa tindi ng galit sa
kanya. Hinayaan kong tumulo ang luha ko habang marahan siyang lumalapit
sa akin.
I stiffened when he gave me a quick kiss on my lips, and then I heard the
door unlocked.
"See you tomorrow."
Tumango ako sa kanya at nagmadali na akong tumalikod at tumakbong
lumuluha patungo sa bahay.
**
Every Saturday and Sunday, Keaton Samonte summoned me to his lair. Kung
dati ay trabaho ang dahilan kung bakit ako napunta roon ngayon ay para na
akong senyorita na pinagsisilbihan ng kanilang mga katulong.
Hindi na niya ako pinagtatrabaho pero gusto niya ay naroon ako sa kanyang
opisina at nakikita. Sabay rin kaming kumakain at tinatanong niya ang mga
gusto ko.
He's still the same Keaton in some aspects. But he's overly possessive!
In terms of physical contact, he's still the same gentleman. Kung
manunuod kami ng movie, kahit magkatabi kami sa sofa ay hindi gumagapang
ang mga kamay niya, hindi rin siya umaakbay o gumagawa ng bagay na
ikakabalisa ko.
Kapag good mood siya ay bigla na lang niya ako susubuan ng pop corn
habang nanunuod kami ng movie, tipid kong ibinubuka ang labi ko habang
nakataas iyong isang kilay niya.
"Ako rin..." aniya.
Sumunod ako sa gusto niya at sinubuan ko rin siya. "Mexicana..."
"Hmm...?" I awkwardly answered him.
Matagal na kaming hindi naglalambingan dalawa, dahil na rin siguro sa
madalas kaming magtalo at magsigawan. Pero simula nang pinili ko muna na
huwag na magtanong sa kanya at sumunod sa mga gusto niya, nagsisimula na
muling umayos ang samahan namin.
Kailangan ko ba muling hulihin ang loob niya para mapaamin siya sa gusto
kong malaman?
"I..."
"I... what?" ulit ko.
"Kailan ka ulit..." hindi na niya tinuloy ang sasabihin niya sa akin
dahil kinabig niya ako at mabilis na nabuhat. In his quick movement, I
found myself on his lap with his arms around me.
Hinawakan niya ang ilang hibla ng buhok ko gaya ng dati niyang ginagawa
sa akin. "Magpakalong ka na ulit sa akin, Shanti..." bulong niya.
Ngumuso ako. Siya kaya? Kinakalong din ba siya ni Keaton noon?
Hindi na lamang ako sumagot sa kanya at pilit akong nagpatay malisya at
nagkunwari na sa movie ang atensyon habang siya ay ramdam ko na sa akin
na nakatitig.
"K-keaton... baka makadating dito si Langston. I think I shouldn't..."
umiling siya.
"This is my place... this is our place... walang ibang makakapasok dito,
Shanti..." nanlamig ako sa sinabi niya na parang may ibang ibig sabihin
iyon.
I don't want to ruin our moment together, nagsisimula pa lamang kaming
maging maayos muli. Pero kaya ko bang patagalin ang sitwasyon namin na
ito? Hihintayin ko na lang ba na may bigla na lang sumabog sa aking
kasagutan na hindi magmumula sa kanya?
I should extract it from Keaton Samonte.
"Keaton, tell me please... I will not doubt you... makikinig ako...
susundin ko ang gusto mo basta sabihin mo lang sa akin ang dahilan kung
bakit bigla ka nang nagkaganito..."
Marahan ko nang hinawakan ang magkabilang pisngi niya at mariin kong
sinalubong ang mga mata niyang ilang beses nang nagtatago ng emosyon,
pero higit ko nang kilala iyon.
Dahil sa kabila ng lamig na nais niyang iparating sa mga titig niya ay
init na nais niyang ipaabot sa akin.
"I will listen to you, tatanggapin kita kung ano ka man. J-just tell me,
if you're into illegal. I... can accept you... and we will keep it a
secret together. Kung gaano man kabigat iyang dinadala mo, handa akong
tulungan kang buhatin iyon. Just please don't keep me in the dark like
this... tell me..."
I love you... na ginagawa ko ito para makalimutan mo siya nang tuluyan...
para ako naman. That this obsession of yours will become your love for
me, and not for your ego and assurance.
"I can't..." mariin akong napapikit sa sagot niya.
"Ano ang gusto mong gawin ko para sabihin mo sa akin, Keaton?" I almost
begged at him. I felt so frustrated, kahit anong subok ko ay hindi siya
natitinag sa desisyon niya.
"If you didn't tell me..."
"Now you're threatening me? Alam mong hindi ka na makakawala sa akin, La
Rosa." My fingers brushed his cheeks.
"Samonte, hindi ako nakakawala sa 'yo dahil hindi ako tuluyang
kumakawala. Hinahayaan ko ang sarili kong ikulong mo ako, because I am as
fool as you. You are not just pulling me for you, I am pushing myself to
you, Keaton kahit nasasaktan ako sa mga sinasabi at ikinikilos mo..."
It's hard to admit, but I am as obsessed as him. But it breaks my heart
because mine is a different obsession. It's not just him, but both of us
were a ticking bomb that was about to explode.
"Then, let's hold each other just like the old times, Shanti... wala kang
ibang narinig. You'll never get curious about what your father..."
umiling ako sa kanya.
Patuloy kong hinaplos ang mukha niya at idinikit ko na ang noo ko sa
kanya. "I can't... how can I act like nothing? Your sudden change, my
father is involved, my parents are both afraid of you... my..." ang dami
kong gustong sabihin sa kanya pero parang wala siyang naririnig.
Sa huli ay siya ang naghiwalay sa amin sa isa't isa, tumayo na siya at
nagpaalam siya sa akin na may gagawin siya sa opisina. Hindi ako sumunod
sa kanya at hinayaan ko siya hanggang sa sumapit ang gabi.
Rinig ko ang pagtuturuan ng mga katulong kung sino ang magdadala sa kanya
ng pagkain sa opisina, kapwa ang mga iyon takot sa kanya lalo na't nasa
loob na naman siya ng kanyang opisina. Kaya wala akong pinagpilian kundi
magprisinta sa mga katulong.
Isa pa, kailangan ko na rin umuwi at magpaalam sa kanya.
Nang buksan ko ang opisina niya ay patay ang ilaw. I was about to turn on
the light when I noticed that he was sleeping on his table. I placed his
foods on the center table before I sat on the chair across him.
Katulad niya ay marahan ko rin ipinatong ang ulo ko sa lamesa.
Pinagmasdan ko ang payapa niyang mukha habang natutulog at hinayaan kong
tanging ang kaunting sinag mula sa bahagyang nakabukas na bintana ang
siyang magmistulang aming liwanag.
Umihip ang hangin at sumayaw ang mga anino ng puno malapit sa kanilang
mansyon. Keaton's sleeping face glimmered in the night, like a peaceful
prince waiting for a wake-up kiss.
My eyes couldn't help but to tingle, no matter how unreasonable he was,
no matter how painful was his words, and no matter how he tried to deny
me, I couldn't just unlove him because of the pain.
Paano ba nangyari iyon sa akin? He was cold, rude, and bossy. He's
unreasonable. But my heart couldn't stop to beat rampantly because of
him.
I tried to whisper his name, but when I was about to move closer to him,
his eyes opened.
"K-Keaton..."
Siya na mismo ang lumapit at sabay naming ipinikit ang aming mga mata
nang maglapat ang aming mga labi. It was a very slow and light kisses
with our faces in opposites, but my heart felt like it was about to
explode.
Hinalikan niya ang noo ko matapos niyang ipatikim sa akin ang malambot
niyang labi.
"Dito ka na umuwi sa akin, Shanti..." suminghap ako sa sinabi niya. Hindi
na sana ako sasang-ayon nang hawakan niya ang isa kong kamay.
"We can delay the wedding until your graduation. It's okay. You'll stay
here with me, I want to see you every night and day. And if you're
worried about..." umalis na siya sa pagkakaubob sa lamesa, at ganoon din
ang ginawa ko habang hawak niya pa rin ang kamay ko.
He tenderly kissed my fingertips with his warm eyes on me. "I'll respect
you, sweetheart... You will walk on our wedding aisle virgin, I
promise..."

Chapter 32

Matigas sa tabi
The first time I've met Keaton Samonte, I already knew that he's a
manipulative man. Isang katangian na madalas nang makikita sa kagaya niya
na maagang namulat sa mga responsibilidad.
Sanay siyang naaayun lahat sa mga plano niya, mapa-negosyo iyon, kanyang
mga empleyado, sariling kapatid at maging sa akin.
Maganda na ang naging simula namin. We were the usual couple with endless
flirting sessions. Madalas na siyang ngumingiti, hindi na siya nag-
aalinlangang magsalita at naririnig ko na siyang tumawa.
I thought I melted the ice around him. Buong akala ko ay tuluyan ko nang
natanggal iyong matinding lamig sa buong pagkatao niya, isang bagay na
hanggang ngayon ay misteryo pa rin sa akin. Ngunit nang inakala kong abot
kamay ko na siya, kilala at maituturing na sa akin, ibang uri ng
pagkatunaw ang sumalubong sa akin.
I melted the thing he feared the most, which caused him to build an
enormous ice again. Makapal at matigas na yelo na ngayo'y hindi ko na
matibag.
Hindi ko na maintindihan ang mga emosyon ko, malaki ang parte sa pagkatao
kong nais manatili sa kanya at tulungan siya. But our push and pull
relationship is killing me slowly!
When he once told me that he's going to build a block of tall ice again,
and us together, hinintay ko iyon nang buong puso, pero ang ngayong
binubuo niya ay para lang sa kanya. There was an ice between us. Gusto
niya akong malapit sa kanya ngunit laging may nakapagitan pa rin.
Even in school, I couldn't help but think about Keaton. At isa lang taong
maaari kong makausap tungkol sa kanya.
"Hey..."
When Keaton Samonte started to act like a psychotic possessive boyfriend,
I never had an opportunity to talk even with his brother, Langston.
Kahit minsan nga ay hindi ko rin siya nakita sa bawat pagtigil ko sa
mansyon nila. It was like Keaton Samonte poisoned every man who would
think of coming near me. Maging sa loob ng campus, pakiramdam ko ay
nakamata siya sa akin.
I should find it creepy, I should run, and I asked for help. Pero alam ko
sa sarili ko na hindi ako ang nangangailangan ng tulong sa pagkakataong
ito.
My Keaton needs help. Sinasarili niya iyong problema niya at kung hindi
ako magmamadali na tulungan siya, mas sasabog pa siya.
Kahit nasasaktan na ako sa pakikitungo niya sa akin, sa mga salita niya
at kung paano niya ako ilang beses itinutulak papalayo upang mas
kilalanin siya, gagawin ko ang lahat para sa kanya.
"Langston..."
Ilang beses siyang nagpalingon-lingon bago pumasok ng classroom ko. Wala
na akong klase at umalis na iyong mga kaklase ko, nakiusap lang ako sa
isa sa mga dumaan kanina na natatandaan kong madalas kasama ni Langston
na kung maaari ay puntahan ako.
Based on his behavior right at this moment, he knew what was happening to
his brother. Alam niyang bantay sarado ako.
Niyaya ko siya na maupo, dahil ko yata kakayanin na manatiling nakatayo
sa magiging usapan namin.
I could see the beaded sweat on his forehead. He's nervous as well as I
was.
"Langston... I think your brother needs help. Psychologi--"
Umawang ang bibig niya. "He's not crazy!"
Umiling ako at hinagip ko ang mga kamay niya. "No. Hindi iyon ang ibig
kong sabihin. But can't you see? Alam mo ba ang ginagawa niya sa akin?"
Suminghap siya at nanlaki ang mga mata. "G-ginagalaw ka ni—"
"Oh gosh! No! He's still your gentleman brother... pero sobrang
possessive na niya at nasasakal na ako. Hindi ko rin gusto ang paraan ng
pakikitungo niya kay Papa..." he grimaced when I mentioned my father's
name.
"There's always a reason behind his behavior, right? Hindi siya
magkakaganito kung walang dahilan. Please tell me, Langston..."
Tinanggal niya ang mga kamay ko sa kanya. "I thought... you will handle
him well when I introduced him to you..."
Ako naman ngayon ang natigilan sa sinabi niya. "W-what?"
Langston laughed, and it was very unusual because his laughter right now
was far way different from those that I'd witnessed before. There's
always the warm and light on it, bagay na siyang naging dahilan kung
bakit nakuha niya ang atensyon ko. At ngayo'y tanging pagtulala at
pagtataka na lamang ang nagagawa ko.
He was the warm prince, while his brother's the cold one. But they
radiated the same presence, a villain.
Langston Samonte displayed his brother's signature gesture. He crossed
his legs and intertwined the fingers of his hands as he formally placed
it on the table between us.
"Didn't you get it already, Ashanti? I brought you to him. I pretended
that I liked you, and fed you to him."
Nang hindi siya makarinig ng sagot sa akin ay nagpatuloy siya. Ibang-iba
na siya sa Langston na nakilala ko.
"He finds it silly to think about your father's debt, but I was the one
who reminded Keaton about the importance of debt. So...I tempted him by
using you. Isn't it wise, eh? Hitting two birds with one stone. May utang
na nababayaran at nakakapagliwaliw si kuya habang abala siya sa
responsibilidad niya sa ilalim ng..."
Kumuyom ang mga kamao ko sa sinabi niya. Kung dati'y iniisip ko na baka
parte lamang ng paglalaro niya ang pag-aalok ng kasal sa mga babae,
ngayo'y nakumpirma kong may problema na nga talaga kay Langston.
They were the same, and I was trapped inside the world of these psychotic
brothers.
Akala ko ay si Langston lamang ang may problema sa pag-iisip, hindi ko
akalain na higit pa sa kanya si Keaton at sabay nilang kinukunsinte ang
isa't isa.
Samonte brothers were insanely crazy!
Ang inakala ko na siyang tutulong sa akin ay isang malaking baliw. How
could I think that Anna will betray Elsa?
"What are you?"
He devilishly grinned at me. "Let's say that... we're not in the good
side. Will you accept him?"
Tears stung my eyes. Nagsisimula na akong magtanong sa sarili ko kung
bakit nasangkot sa pamilya nila si Papa at kung anong klase ng utang ang
mayroon kami para pasakitin nila ang utak at puso ko.
Tumayo na si Langston na may kasamang pag-iinat. "You should accept him.
All of him, sister-in-law. Possessive? Of course, Samontes are
psychotically possessives."
Itinuon niya nang sabay iyong mga kamay niya sa lamesa at inilapit niyang
muli ang mukha niya sa akin.
"Pasalamat ka... panganay ang nahulog sa 'yo. Dahil mas grabe akong
mabaliw sa babae kumpara kay Keaton..."
Sasampalin ko na dapat siya nang mabilis niyang itinuwid ang pagkakatayo
niya.
"Answer me directly, Samonte!"
Unti-unti niya iyong inangat sa ere na may pormang parang baril. Itinapat
niya iyon sa aking noo.
"Follow his rules and do not trigger him much. Avoid filthy males around
you, because if you ruined his mood again, that would cause a delay in
our operation... o sabihin na natin mas lalong mabaliw si kuya ng dahil
sa pangingialam mo... Bang... pagsasabayin ko pa kayong mag-ama."
Hinipan niya ang hintuturo niya na parang may usok iyon ng baril.
And then he flashed his signature smile. "Kidding. Please do not mention
this to Keaton, he will kill me."
"This isn't love anymore..." kung nagkaroon nga ba ng ganoon.
"Eh? Are you sure?"
"You are both crazy!"
He shrugged his shoulders. "See you around, sister-in-law. Don't worry,
Keaton is true to his words. Nababaliw kaming mga Samonte pero may
paninindigan kami. He'll respect you."
Iniwan niya akong tulalang nag-iisa sa classroom at ang inakala kong araw
kung saan mas maliliwanagan ako ang siyang lalong nagpagulo sa sistema
ko.
My conversation with Langston confirmed that both of them have a problem.
It should have been my alarm bells to run and save myself from Keaton's
cage, but here I was, forcing my smile in front of him.
"How's your day?"
"Good. You?"
"It's good now that I see you." Magaan siyang humalik sa ibabaw ng noo
ko.
I convinced myself that I wouldn't use our family's infamous signature,
na kailanman ay hindi ko gagamitin ang emosyon ng isang lalaki para
makuha ang gusto ko.
But Keaton Samonte pushed me to embrace that awful way. Natigilan siya
nang bigla akong kumalong sa kanya.
"Pumapayag na 'ko..." bulong ko sa kanya.
"You'll live with me?"
I nodded at him. This time I was the one who initiated the kiss. Ibinigay
ko sa halik na iyon ang lahat ng emosyong kinikimkim ko sa lahat ng
nangyayari.
"But you should do something about the gossips..."
"Tell me who to kill then..." halos mangatal ako sa sinabi niya.
"No to killing."
"I'll drain them, then. Uubusin ko ang lahat ng ari-arian ng sisira sa
araw mo. I'll banish them in this province, tell me... gagawin ko."
Kung ganito na siya makapangyarihan, paanong hindi niya naagaw si Autumn
noon kay White Arellano? Paanong nasa ibang bansa ngayon si Autumn at
hindi nakakulong sa bisig ni Keaton?
"Next month ako lilipat..."
Ngumiti siya sa akin. If I couldn't break the ice in front, I would start
at the back. Kailangan ko siyang paniwalain na wala na akong pakialam sa
kung anumang itinatago niya sa akin.
I need to fool him to help him. At kung totoong nasa ilalim sila ng
masamang paraan, gagawin ko ang paraan para kumbinsihin siyang itigil na
iyon.
Nasa isang malaking sindikato ba siya? Gusto ko man iyong hindi isipin
pero lamang ang pinakamalapit na maging dahilan, lalo na't nadawit na rin
ang pangalan nila sa mga Olbes. Don Olbes was a confirmed drug lord na
napatay matapos ang isang ambush.
Ang tanging kailangan kong gawin, ay mas baliwin si Keaton Samonte, higit
sa kabaliwan niya sa responsibilidad na iniingatan niya.
Naramdaman kong hinawakan niya ang ilang hibla ng buhok ko. "You are not
thinking of manipulating me or something... La Rosa, right?"
I stiffened. Isiniksik niya ang sarili niya sa leeg ko at naglaro ang
tungki ng ilong niya roon. "Masama akong magalit..."
"N-no... kailan ba ako nanalo sa 'yo, Mr. Samonte?"
"Always, sa maraming bagay. Hindi mo lang iyon napapansin..."
Tumigil na ang sasakyan at nasa harap na pala kami ng bahay. Umalis na
ako sa pagkakakalong sa kanya.
"See you tomorrow..."
Hinayaan niya akong makababa ng sasakyan. Hindi niya pa ibinababa ang
bintana at nakatitig pa rin siya sa akin na parang ako na ang
pinakamagandang tanawin sa mundo.
"You caught my attention for a few seconds, but here I am, crazy about
you... forever..."
Sa kabila ng takot ko sa kanya, ilang salita ang lumabas sa mga labi ko.
"I love you..."
Kita ko ang pagkagulat niya sa sinabi ko, ngunit hindi ko na pinatagal pa
ang sarili ko sa kanyang harapan dahil nagmadali na ako patungo sa bahay.
**
Sinimulan ko na ang paraang inakala kong kailanman ay hindi ko gagawin,
lalo na sa lalaking mahal ko.
Tutunawin ko ang yelo at kasama niyon ay ang lalong pagkabaliw niya sa
akin.
Sa tabi ng malaking puno sa likuran ng kanilang mansyon...
"Keaton..." naglakbay na ang mga kamay ko sa dibdib niya, nasa lupa na
ang pag-itaas niyang damit habang nakatingkayad akong humahalik sa leeg
niya. Hindi siya humahawak sa akin. Matigas at hindi marupok.
Sa tabi ng refrigerator...
"Shanti..." my kisses went on his abs, but he pulled me up and he kissed
my lips again. "Silly girl..." matigas at hindi pa rin marupok.
Sa tabi ng lababo...
Sinadya kong mabasa kami ng tubig at mabasa iyong damit ko. Bumakat ang
panloob ko sa basa kong damit. Humiwalay siya sa akin at tumigil sa
paghalik. "Magpalit ka na ng damit, baka lamigin ka." Matigas at hindi pa
rin rumurupok.
Sa tabi ng bintana...
Nagkunwari akong mahuhulog habang nagpupunas ng bintana, dahil dadaan
siya ay agad siyang nakatakbo at sinambot ako. I kissed him, hanggang sa
kapwa na kami napaupo sa sahig.
Hinawakan ko na ang dalawa niyang kamay at isinuot ko iyon sa likuran ng
damit ko, sa tapat ng bra ko. "Remove it, boss..." tumango siya.
Patuloy kami sa pagpapalitan ng halik ni Keaton, ako na ang humila sa
kurtina sa takot na may makakita sa amin. Ramdam ko na hirap na hirap
siya sa pagtatanggal niyon. Ba't ang tagal?
Parang pinipindot niya lang iyon. Ano akala niya sa bra di pindot?
"Unhook it..."
"Oh..."
"Oh..." ulit ko. First time niya nga pala!
Sa lahat ng gwapo at possessive si Keaton Samonte lamang ang hindi
marunong magtanggal ng bra. Hindi na ako nagtataka na sa bawat punta
naming dalawa sa tabi ay siya ang namomolestiya.
Hindi niya talaga matanggal. "Ako na!"
Tatanggalin ko na sana iyon nang biglang may tumunog na telepono. "Oh,
business... continue cleaning the window." Humalik siya sa noo ko at
iniwan niya ako roon na nanggigigil sa kanya. Matigas at hindi pa rin
rumurupok.
Paulit-ulit iyong nangyayari. Hindi siya hahawak sa akin kung hindi ko
igagalaw ang kamay niya, naglalambing pa rin naman siya katulad ng dati
pero nang tumigil na talaga ako mismo rito sa mansyon nila siya ang
nagbibigay ng distansya sa amin.
Kasalukuyan na kaming kumakain ng almusal at mainit na ang ulo ko sa
kanya. Sinabi nina August at Antonia na mababaliw daw ang lalaki sa isang
babae kapag pinatikim.
Pero si Keaton Samonte ay ilang beses ko nang dinala sa tabi para
patikimin, hindi pa rin natutunaw at rumurupok. Matigas pa rin siya.
"Iba naman kasi ang pinatitigas ko!"
Natigil sa pag-inom ng kape sa Keaton at tumaas ang kilay niya.
"Pakasalan mo muna ako, babalikan natin ang maraming tabi ng mansyong
ito."

Hi, angels! I am really sorry for my late update! Haha. I've been veeery
busy these past few weeks! Huhu. I am currently editing my manuscript,
and I need to focus on it. So please bear with me. I'll try to continue
my regular updates by next month, hopefully. Hehe. But for now, just
expect one chapter for a week (sadly). Happy reading!

Chapter 33
Palm
Everything was fine during the past few weeks. Keaton never had his mood
swings, and his awesome brother continued to act like the same lose-crew
innocent smiling boy.
Kung titingnan ang magkapatid na Samonte, para lang silang normal na
magkapatid, mayaman, gwapo at pag-aagawan ng mga babae.
The one was too cold yet too handsome to resists, a typical CEO type with
his intimidating presence, while the other one was the happy go lucky
type with charms and sweetness that any woman could wish. Who wouldn't
volunteer to live inside the den of these princes?
But the problem here was, they were both mad. I wouldn't deny the fact
that I had a lot of attempts to hit their heads just to knock them off to
their senses.
Baka sa sandaling mabagok ang ulo nilang dalawa ay matauhan na sila sa
kanilang mga kalokohan.
This time I wasn't just staying for Keaton, but also because of his
brother. There should be someone who would brave against them to handle
their madness. But surely, a discreet way was the best to accomplish it.
I need to outsmart them by playing like a captured sheep inside the den
of the two deceiving lions.
Keaton's grip around me would tighten as I tried to struggle against him,
so to do the trick, I should appear as an obedient girlfriend/fiancé for
him to lower his guard.
Kaya ngayon ay sinusunod ko ang lahat ng gusto niya. But as I gave him
the rights for me, Keaton Samonte never steps beyond his boundaries. He
was still a gentleman boyfriend, and a kiss on my fingertips was the only
initiation he had for me since I started to live with him.
Halos lahat ng halik namin sa labi ay ako ang nagbibigay sa kanya ng
motibo.
"What is wrong with you, Langston?" tanong ni Keaton.
Kapwa na kami napapasulyap sa kapatid niyang si Kalas dahil kahit nag-
aalmusal lamang kami ay nakasuot pa rin iyon ng shades.
"Trying to hide my chinito eyes, you see, people are starting to avoid
me."
I grimaced. "Why?"
"Corona virus."
"Oh..."
Gusto ko sanang sagutin si Kalas at sabihin na ibang virus ang mayroon
silang magkapatid, pero pinili ko na tumahimik na lamang.
Matapos ang almusal ay nagpaalam na rin sa amin si Kalas dahil may
importante raw siyang gagawin kaya naiwan na naman kami ni Keaton.
"Do you have work today?" tanong ko kay Keaton.
"You."
"Oh..."
Keaton rolled his eyes. Inilahad niya sa akin ang kanyang kamay at
tinanggap ko iyon. We just exited the kitchen with our holding hands,
very romantic.
"K-Keaton... about sa tabi..."
"Shanti, don't start with me. I have my one word."
"Alright. Hindi naman iyon ang ibig sabihin ko, will you allow me to
finish my sentence first? Bakit ba parang palaging iyon ang iniisip ko na
sasabihin ko sa 'yo?"
He sighed. "Tabi... is a different word for us, Sweetheart..."
Ngumuso ako. Simula nga nang makilala ko si Keaton Samonte, nag-iba na
nga ang ibig sabihin ng salitang tabi sa akin. Ngunit kasalanan ko ba
iyon? Isa lang naman akong Mexicana na sinabihan niyang gusto niyang
dalhin sa tabi.
At ngayong nagpapadala na ako sa tabi, siya naman ngayon ang ilag na ilag
sa salitang iyon.
"Samahan mo na lang ako, Keaton."
"Where?"
Nang makarating kami sa sala ay nauna siyang naupo sa sofa, ilang beses
niya lang tinapik ang hita niya na agad kong nakuha ang ibig sabihin. Sa
tuwing kami lang ang naiiwan ni Keaton sa loob ng kanilang mansyon, lagi
niya akong kinakalong habang nag-uusap lamang kami.
See? Sana lagi siyang malandi na lang at hindi umiinit ang ulo.
Kumalong na ako sa kanya at iniyakap ko ang braso ko sa leeg niya.
"Salon. I like to make my curls permanent."
Tipid na umarko iyong isang kilay niya. "Eh? You want to trigger my
weakness..."
"Huh? Hindi ba't ikaw ang may gusto na kulot ako?"
"Of course, but not now." Bulong niya.
"Kasi magigiba ka na?"
"Are you really tempting me, Miss La Rosa?" pinaglaruan niya ang dulo ng
ilang hibla ng buhok ko.
I remembered what Antonia and August had told me about wringing a
dangerous man's neck. I should tease, tempt, and make him hungry about
me. So, the only thing that he could ever think was all about me. I
should use his possessiveness on me against him.
"I am not tempting you, Mr Samonte. Matagal ko na rin talagang balak
magpakulot."
"Matutuwid rin naman ang buhok mo kapag hinila ko..."
This time I gasped in front of him. Hinawakan ko gamit ng dalawang kamay
ko ang mga nag-iinit kong pisngi habang nakatitig sa kanya.
I looked scandalized in front of him after hearing his words.
"Mr Samonte... bakit mo naman hihilahin ang buhok ko? I never thought
that you like that type of posi—"
Hindi ko natapos ang sasabihin ko nang makaramdam na nga ako ng paghila
sa buhok ko. Ilang hibla lang ang hinila niya pero bahagya akong
napatungo dahilan kung bakit tumama ang noo ko sa noo niya.
A swift move from Keaton Samonte, everyone!
"I've been pulling your hair like this when you talked and acted so
silly. Anong klaseng paghila ang gusto ng Mexicana ko?" bulong niya sa
akin.
My initial plan was to make him crazy about me. I used all my known ways
to seduce him, but here he was, doing his effortless seduction by just
pulling a few strands of my hair.
Halos mangisay ako sa kilig sa kandungan niya nang bulungan niya ako.
Bigla kong nakalimutan na minsan ay lumuluwag din ang turnilyo niya
katulad ng kapatid niya at ngayo'y isa lamang siyang nakakakilig na
intsik na walang corona virus sa utak.
"Mr Samonte... ayoko nang hinihila ako, e... hindi naman nagpapahila ang
mga Mexicana na katulad ko..."
Sa panggigigil ko sa kanya ay kusa kong inangat ang dalawa kong kamay at
tinakpan ko ang mga labi niya. "Stop talking, tama na! Ikaw bad na
intsik! Ikaw sabi akin ikaw hintay kasal, bakit ikaw gusto hila akin
buhok?"
But what made my day lighten, and made me forget our situation was Keaton
Samonte's sudden laughter. It was loud and genuine that I could have
mistaken him as a normal boyfriend. Na walang problema at walang
itinatago sa akin na nakakatakot at nakakakaba.
Hindi ko mapigilan ang sarili ko na mag-isip sa kabila ng masasaya naming
pagsasama rito sa mansyon. Dahil alam ko sa sarili ko na may hangganan
ito.
Sobrang saya ko na kasama siya at umaasa na sana ay laging ganito na
lamang ang sitwasyon namin sa isa't isa, pero sa bawat tawa at saya,
nangangamba ako at natatakot na baka iyon na ang huli at wala nang
susunod pa.
How could this beautiful laughter of his made feel so happy and hurt at
the same time?
Hanggang ngayon ay tumatawa pa rin si Keaton, napahiga na siya sa sofa
habang nakatakip ang isang braso niya sa kanyang mga chinitong mga mata.
I was in awe while staring at him. Sobrang gwapong tumawa, tang ina. I
had this urge to grab my own heart to stop it from beating so fast. Ano
ba itong ginagawa sa akin?
"Can you laugh more? Can you smile more for me, Keaton?"
Inangat na niya ang braso niya at sinilip niya ako. "What?"
I smiled at him. "Intsik..."
He smirked. "Mexicana..."
He pulled me that made me land on his chest. Yumakap siya sa akin at
hinayaan niya akong napapangibabawan siya nang ilang minuto. "Saang tabi
ko hihilahin, Shanti?"
Nag-angat ako ng tingin sa kanya. "Keaton!"
He laughed again. I planned to make him anxious about my ways. At
palabasin na lagi siyang may balak sa akin, pero lagi na lang niyang
naibabalik sa akin ang mga paraan ko.
I want him to feel embarrassed, but here I was trapped with those words,
hila, and tabi. Alam kong darating din ang araw na maghihilahan kami ni
Keaton Samonte sa tabi (kapag hindi na siya nababaliw).
Ipinilig ko ang ulo dahil sa mga naiisip ko. Bakit ba simula nang
nakausap ko sina August at Antonia ay kung ano nang uri ng
pangmomolestiya kay Keaton ang ginagawa ko?
This was all against my Mexican virgin law!
"You've been my little tease since the first day I've met you, Shanti..."
at hindi ka pa rin bumibigay, buwiset na intsik ka.
"And...?" tanong ko.
"You're safer when your hair is straight. Curl your hair next time."
Hindi niya ba naiisip na sa sinabi niyang iyon ay mas may nagtutulak sa
akin na gawin ang hindi niya gusto?
He just laid his weakness. "You think I'll follow that?"
"No, because you're so stubborn." Matabang niyang sagot sa akin.
He really knew me too well. "Samahan mo na kasi ako, Mr Samonte!"
"Hmm... ako ang kukulot... ako rin ang tutuwid..."
"K-Keaton naman!" hinampas ko na ang dibdib niya.
"Ako hila sa tabi..." he mimicked the way I talked to him.
Tinakpan ko na ang bibig niya gamit ng dalawa kong kamay. Pero ramdam ko
pa rin ang pagtawa niya. Ano ba itong pinagsasabi ni Samonte sa akin?!
"Inaasar mo na 'ko, Mr Samonte! Natututo ka nang mang-asar!"
Umiling siya sa akin. But I could see how amused he was while watching my
reaction.
Nagsawa yata siya sa posisyon namin dalawa dahil sa isang iglap ay
mabilis niyang nabaliktad ang aming mga pwesto. He was now staring down
at me with his arms firm stood on both sides of my face. Nakatukod rin
iyong dalawa niyang tuhod habang nasa gitna ng mga iyon ang mga binti ko.
"I haven't kissed you today, right?"
Tumango ako. Bukod pala sa panata niya na hindi siya aatake sa akin kung
hindi ako ang unang magbibigay ng motibo, isa rin sa pinaninindigan ng
intsik na nasa harapan ko ay ang paghalik sa akin ng isang beses sa isang
araw at hindi na iyon lumalampas pa.
But I think having our position right now would break his second law.
Mukhang mananalo ako ngayon araw, Mr Honorable Chinese Man.
I smiled sweetly at him, and a radiance of triumph pictured perfectly on
my face.
Minsan na nga manalo rito kay Keaton, hindi pa ba ako magdidiwang?
"Yes?" I answered him.
I welcomed him, open arms. Akala ko ay maiisahan ko na talaga siya at
magigiba ko na ang isa sa mga panata niya. But I was wrong, Keaton
Samonte was way smarter than I'd expected.
At first, I took a breath because of too much anticipation. Dahil ito na,
nasa tabi na kami ng sofa at mukhang bumibigay na ang intsik na may
paninindigan.
But his new effective way to make his principle stand firmly was too
frustrating yet so heart-melting. How could he made me feel so frustrated
and so pleased at the same time?
It was just the tip of my nose that had felt his lips. And the rest was
just his palm, and his tender kiss on it like there wasn't a barrier
between us.
Kung iisipin dapat hindi na ako kikiligin at wala na akong nararamdaman
sa ginagawa niyang ito. He literally just kissed the back of his hand.
Pero nang sandaling lumapat iyon sa noo ko at nakapikit niyang hinalikan
iyon na parang sa akin lalapat talaga, napakagat labi na lamang ako para
pigilan ang impit kong pagtili.
Babae lang ako, Mexicana... na hindi pa kulot at may kahinaan din na
hindi kayang labanan.
He placed his palm on both sides of my cheeks and kissed me. Then it
traveled down on my neck, shoulder, and down to my chest. Dapat ay
maalarma na ako dahil umaabot na ang kamay niya at paghalik niya sa lugar
na hindi niya pa tinangkang lakbayin, but his hand was so tender, na sa
bawat galaw niyon ay hindi pagnanasa ang nararamdaman ko mula sa kanya.
Kundi respeto at...
Nawala na sa sistema ko iyong paglalaro sa kanya at kung naririnig man
niya ang pintig ng puso ko sa mga oras na ito, alam kong kilala niya kung
sino ang nag-iisang itinitibok niyon.
This scene between us should have sparkled with petals of dandelion or a
blinking red light that would make us look romantic, like what I'd used
to witness in some dramas, but what made this special was the moment his
palm covered my eyes.
I couldn't see anything, but I could hear his whispers. "I love you..."

Chapter 34
Monsters
The wind blew as he slowly strummed his guitar. My hat flew and continued
to swing as the chin straps around my neck extended. I let my curly hair
danced with the two hymns united together, his sad music and the wind
sympathizing with his emotion.
How could I feel so dreary in this romantic place with the man I loved?
He fixed his eyes on me. I tried to appear pleased and fascinated, but
there were times that our eyes betrayed us, he could see through my eyes
how conflicted I was. But like what he used to do, he pretended not to
notice and continued strumming his guitar.
I turned to look at the sea waves, and I smiled. It was calm and
relaxing. I hope it would continue to stay like this, silent and
unharmful. But I knew to the fact that as it prolonged its silence, the
more force it would burst out.
My Keaton was like the sea, calm outside but too aggravating inside. He
was like a ticking bomb that might explode at any moment. And lastly, a
block of ice that when I tried to decipher it would melt and change into
something else.
My emotions and thoughts were conflicted, afraid that when I tried to
help him in his fragile state, I might do something that would turn him
into a much worse state.
I wrapped my arms around my legs and hid my face behind my knees, as my
gaze never left the sea. I took a few grains of sands and stayed it on my
palm. I silently watched it slipped between my fingers and disappeared
with the wind.
How I wished that my prince isn't a block of ice locked in his world, but
a prince like sand with freedom and peace.
"You'll always stay with me, Shanti..." I turned to look at him again.
Hindi ako umalis sa posisyon kong nakayakap muli sa mga binti ko habang
nakatitig sa kanya.
I nodded at him.
As I spend more time with him, I realized that he's been looking for
someone to rely on, not just Langston, but a woman that would be willing
to wrap her arms around his no matter sharp his ice around him.
It wasn't Autumn, but me.
Ako iyong napili niyang pakitaan ng bagay na hindi niya kayang ipakita sa
iba. That behind his tough and intimidating personality was a fragile man
who wanted someone that would caress his hair when he's about to explode.
Paano ko masasagot ang problemang ito kung si Keaton din mismo ang siyang
kalaban ko?
Tumigil na siya sa pag-gigitara. Akala ko noon ay pagkanta lang ang kaya
niya, pero talaga palang hindi lang siya intsik na sobrang gwapo. He's
also talented.
Keaton Samonte is a wholesome boyfriend. From his physical appearance,
intelligence, talents and status. Medyo kalas nga lang din kung minsan,
but all in all kadala-dala pa rin talaga siya sa tabi.
"Pwede pahiram ng gitara? Ako naman."
Tumaas ang kilay niya. "Marunong ka?"
"Hindi... pero balita ko fast learner daw ang mga Mexicana. Teach me..."
"Never heard that news..."
"Narinig mo na ngayon, boss. Palibhasa puro Corona virus ang pinapanuod
n'yong balita ngayon ni Langston!"
Keaton rolled his eyes before he opened his arms to welcome me. I crawled
on our picnic mat and sat between his legs, his arms wrapped around me
with his guitar in front of me.
"Who wouldn't?"
Tipid akong natawa dahil nito lang isang araw ay narinig kong tumawag si
Aldus sa kanya at sinabi nito na saka na lang daw nila itutuloy ang lakad
nilang dalawa dahil pinagbawalan daw siya ng lolo niya na magtungo sa
Enamel dahil marami raw intsik dito.
"Hindi naman kita iniiwasan, ah?"
"Hindi dapat."
Hinawakan na niya ang kamay ko at tinuruan niya ako kung paano ang tamang
hawak ng gitara.
"Relax your fingers, Shanti..."
"Like this?"
"No... I said relax it."
"Teka, may alam akong itugtog, Keaton. Listen..."
"Really?"
Binitawan na nga niya ako at pinanuod niya ang gagawin ko. Hindi naman
talaga ako marunong at wala akong alam.
I am not a good singer or a musician, but I really love this song and I
wanted to sing it for him. Kahit mali pa ang pag-strum ng gitara ko.
I see your monsters
I see your pain
Tell me your problems
I'll chase them away
I'll be your lighthouse
I'll make it okay
When I see your monsters
I'll stand there so brave
And chase them all away
I wanted to let him know how I sincere I was to chase his monsters, and
his fears. Kung hindi niya iyon kayang gawin para sa sarili niya, ako ang
gagawa para sa kanya.
I'll fight the dark Keaton... I'll save him.
Kahit gaano kalamig...
Nang maintindihan ni Keaton ang kinakanta ko ay ipinatong niya ang
kanyang mukha sa balikat ko.
"I don't want you to fight for me. I just want you to stay beside me..."
Umiling ako. Kung hahayaan ko na ganito na lang kami, sandaling sumabog
siya hindi lang siya ang maapektuhan, pareho kami.
If he's afraid, I'll try to be braver. Kasi ganoon naman talaga ang
pagmamahal, kung ang isa sa inyo ay nanghihina, hindi mo siya pwedeng
sabayan at manghina rin sa harapan niya.
I would brave all his fears with my head held up high, and my heart
beating for him. Sa abot ng makakaya ko.
"Don't..." ulit sa akin ni Keaton.
Pero simula nang makilala ko siya, minsan ba ay nakinig ako sa lahat ng
sinabi niya? I was born stubborn. At hindi na iyon magbabago.
Keaton Samonte didn't let the lyrics linger on my lips. The guitar went
into silence, and everything seemed to stop. Our lips met, and no matter
how cold his eyes were, his words, and his personality, when I felt his
kisses, I couldn't ask for any softness in this world, but his lips
savoring mine.
Our one last kiss that I wished never lasted.
**
Maaga akong inihatid ni Keaton. Hindi niya binitawan ang kamay ko
hanggang sa makarating kami sa gate ng campus. He kissed my cheeks before
I ride off his car.
"I'll fetch you later. Be a good girl, seloso ako."
Ngumiti ako sa kanya. "Be a good boy rin."
Tipid lang na tumaas ang sulok ng labi niya bago niya itinaas ang bintana
ng sasakyan at umalis na sa harapan ko.
The class went perfectly fine. Lunch break nang makita ko sa canteen si
Kalas, isang malaking himala na wala siyang kasabay na babae o kaibigan
man lang, sa tuwing nakikita ko kasi siya ay lagi siyang kasama.
Baka nadiskubre na nilang isa siyang malaking Kalas. Malapad ang ngisi ko
sa kanya pero agad ko rin iyong itinago nang lumingon siya sa akin,
muntik ko nang makalimutan na may mga mata nga pala ang magkapatid na
Samonte sa kanilang likuran.
Mukha siyang bad mood. Until I finally realized his problem, muntik ko
nang makalimutan na bukod nga pala na Kalas siya ay isa siyang dakilang
intsik.
"Walang friends?" tanong ko sa kanya nang ilapag niya ang kanyang pagkain
sa tapat ko.
"Sabihin mo nga sa kanila na hindi ako nagpuntang China!" iritado niyang
binuksan ang sandwich niya.
Hindi naman kasi maipagkakailang intsik na intsik ang hitsura nilang
dalawa ni Keaton.
"Gano'n talaga, safety first."
Habang ngumunguya siya ng pagkain ay pansin ko na parang may hinahanap
siya. Ngumuso si Langston at mas iritado niyang kinagat iyong tinapay
niya kahit puno pa ang bibig niya.
"Even her? Hahabol-habol siya sa akin tapos... tss... she's not even my
taste."
"Oh..."
Tumingin siya sa akin. "Why?"
Ngumisi lamang ako at umiling sa kanya. Gusto ko man may malaman pa
tungkol sa magulong mundo ni Langston Samonte sa Kalas niyang pag-uugali
pero alam ko sa sarili kong may kailangan akong lubos na bigyan ng
pansin.
Hindi dumating ang professor ko sa last period kaya pinili kong magtungo
sa library ng Enamel.
"Hi, Shanti..." bati sa akin ni Farrah.
Hindi ko maiwasang humanga sa kasipagan ni Farrah, dahil bukod sa
pagiging Youth President ng bayan namin, hindi pa rin siya pumapalya sa
mga school activities at madalas ko pa siyang makita sa library.
"Hi, Farrah!"
Ngumiti siya bago siya nagpatuloy sa pagtingin sa mga libro. Habang
naglalakad ako sa section ng history, pansin ko na may isang lalaki roon
na may hawak ng libro pero nakatitig naman sa may shelves na bakante na
dahil sa tinanggal niyang libro.
I stared at him for a while. Hanggang makuha ko na kung ano o sino ang
pinagmamasdan niya. Bakit hindi pamilyar sa akin ang mukha ng
estudyanteng ito? Ngayon ko lang siya nakita sa library.
When he noticed me, he immediately straightened himself. Bumaba ang mata
niya sa librong hawak niya at nagpatuloy siya sa pagbubuklat. "Y-yes,
miss?"
Umirap ako sa kanya. "Stalker..."
Nagpatuloy ako sa paglalakad habang nakarating ako sa dulo kung saan
naroon ang maliit na conference room kung saan pwede tumigil ang mga
estudyante kung gusto nila ng privacy, lalo kung gagawa ng thesis at may
mga defense or exam.
Natuwa ako nang makitang bukas iyon, ibig sabihin ay walang tao. But my
smile wavered when I saw someone that I've been avoiding for a very long
time.
"L-Leiden..."
"Ashanti..."
"I'm sorry. Akala ko walang tao. Aalis na lang ako..."
Nang akala ko ay makakaalis na ako sa loob ng conference room, bigla
siyang nakatayo at naitulak ang pintuan. Nanlalaki ang mga mata kong
napasandal doon habang nakaharang ang dalawa niyang kamay sa magkabila ko
na siyang nagkukulong sa akin.
"L-Leiden... what are you doing?"
"It's alright, kahit hindi ako ang piliin mo, Ashanti. But please... not
him..." maybe he could see horror in my face.
"Leiden, pakawalan mo 'ko. Sisigaw ako... wala kang pakialam kung---"
"He's a ticking bomb! Lahat kaya niyang gawin kahit... masaktan ka. I can
see him just like..." pinilit ko siyang itinulak.
"Leiden, ano ba!?"
But as I tried to push him, Leiden made the biggest mistake that made me
curse him to hell. He forcefully kissed me.
"L-Leiden!" sigaw ko sa kanya matapos lumipad ang nag-iinit kong palad na
tumama sa kanyang pisngi.
"How dare you! Akala ko iba ka sa ibang mga lalaki—" umiling na ako at
pinahid ko ang luha sa pisngi ko.
"I'm sorry... I want to save you. White saved Autumn from him, I should
save you—"
"Shut up! Hindi mo kilala si Keaton! Hindi n'yo siya kilala!"
"And you do?"
Hindi ko na siya sinagot dahil tumakbo na ako at nagmamadaling lumabas.
Alam kong nakamata si Keaton sa akin at maaaring malaman niya ang
nangyari. Kahit binigla ako ni Leiden, hindi ko pa rin gustong dumating
sa puntong mauulit ang laban sa pagitan ng mga pamilya.
Kaya nagmadali na akong lumabas ng campus at tinawaga si Keaton bago pa
sa mga tauhan niya makarating ang nangyari. Pero agad na akong ginapangan
ng kaba nang hindi na siya sumagot sa tawag ko na agad niyang sinasagot.
Kalahating oras akong naghintay ng kotseng siyang sumusundo sa akin.
Nagmadali akong buksan iyon pero wala si Keaton sa loob, hindi pa man ako
tuluyang nakakapasok ay may humablot sa mga braso ko. Ang kaninang
maaliwalas na mukha ni Langston ay halos hindi ko na maipinta ngayon.
"What the fuck did you do?"
Nangatal ako sa tigas nang pagkakatanong niya. Nakarating na nga kay
Keaton.
"I... can explain..."
Pumiglas ako kay Langston at nagmadali na akong sumakay sa kotse. "Kuya,
pakibilisan po, please..."
Habang nasa biyahe ako, nangangatal na ang buong katawan ko, sobrang
lakas ng pintig ng puso ko sa kaba at natatakot ako sa pwedeng maabutan
ko.
Lakad takbo ako patungo sa loob ng mansyon ng mga Samonte nang marinig
kong tumutunog ang telepono ko.
I saw my mom's number. Hindi ko iyon sinagot at nagpatuloy ako sa
pagtakbo, wala sa sala si Keaton kaya nagmadali akong umakyat sa taas
patungo sa opisina niya.
Wala pa rin tigil sa pagtunog ang telepono ko kahit ilang beses ko na
iyong pinatay. Halos mapasigaw pa ako sa pagkairita dahil sa patuloy na
pag-iingay niyon. Napapadyak na ako sa inis at sinagot ko na iyon.
"Ma naman, may importante akong—" hindi ko na natapos ang sasabihin ko
nang marinig ko ang malakas na pag-iyak ni Mama.
Mas lalo akong niyakap ng matinding kaba. "Shanti... anak ang Papa mo..."
hindi pa man nasasabi lahat ni Mama ang mga salita, nanalangin na ako na
sana ay mali ang akala ko.
"Nabaril ang Papa mo... wala na ang Papa mo..."
Nabitawan ko na ang telepono ko at nanlalambot akong napatingin sa
pintuan ng opisina niya. Gusto ko man tumakbo sa kabila nang nanlalambot
kong tuhod, pinilit kong makarating sa pintuan at buksan iyon.
At tumambad sa akin ang eksenang nagpadilim ng paningin ko. I saw Keaton
Samonte in his wrecked state with my pictures spread on his table.
Litrato ko at ni Leiden na magkalapat ang mga labi at litrato ng isang
lalaking nakahandusay sa...
Napahagulhol na ako sa harapan niya.
Nag-angat siya ng tingin sa akin at kita ko ang takot sa mga mata niya.
"No... no... no... sweetheart, let me explain..."
Nagmadali siyang tumayo at halos matumba siya para lumapit sa akin.
"Huwag kang lalapit sa akin! You killed my father! Hindi mo man lang ba
hinintay ang paliwanag ko!"
"No... nagkakamali ka..."
Nagpumilit siyang lumapit sa akin pero nagmadali akong humawak ng bagay
na maaaring makaprotekta sa akin. Hinawakan ko ang vase at akma ko iyong
ihahampas sa kanya.
"Huwag mo akong lalapitan! Ibabato ko 'to sa 'yo! You killed my father!
You monster! Ginawa ko ang lahat ng gusto mo, minahal kita! Pero ano ang
tingin mo sa akin? Pag-aari na sa sandaling may magawang mali ay
tatanggalan mo ng bagay na mahalaga sa kanya? Tatakutin? Sawang-sawa na
'ko sa 'yo, Keaton at sa kabaliwan mo!"
Marahas kong itinuro sa kanya ang mga litrato ko. "No, you got it wrong,
Shanti..."
Hindi siya natakot lumapit sa akin at hindi niya inalintana ang vase na
ibinato ko sa kanya na marahas tumama sa kanya, nagawa niyang iharang ang
braso niya ngunit masyadong malakas ang pagkakabato ko na tinamaan pa rin
ang ulo niya.
I saw blood streaming down from his forehead.
Sa kabila nang pagkahilo niya ay pilit siyang lumapit sa akin at yumakap.
"Someone set this up, inilalayo ka nila sa akin. Inaamin ko may problema
ako. Papayag na ako, I will take medication, Shanti. You'll be there,
sasamahan mo 'ko. Sasabihin ko na ang lahat ng gusto mong malaman... ikaw
na ang masusunod, I will not cage you. I will give you freedom, pwede ka
nang umuwi, hindi ako mananakit ng ibang tao... I will let this slide,
kakalimutan ko ang nakita ko ngayon... dito ka lang. 'Wag mo kong iwan,
Shanti..." he said desperately.
He cupped my face and his eyes were begging for me to stay. "Maniwala ka
sa akin... I love you... so much... when I mentioned Autumn before? I was
just terribly jealous... walang ibang babae ang higit na ginusto ko kung
hindi ikaw... stay Shanti..."
Marahas kong tinanggal ang yakap niya sa akin. "Sawang-sawa na 'ko,
Keaton. I lost my father because of this madness! Ayoko na! Pakawalan mo
na 'ko!"
"I didn't kill your father!"
"Then, who? Sino?! Sino ang nag-iisang nagbanta sa ulo ng mga magulang
ko!?" natigilan siya sa sigaw ko.
"I didn't kill him..."
"Kung hindi ikaw... ano ang rason? Ipagkakaila mo ba sa akin na wala ka
pa rin koneksyon doon?"
Natulala na sa akin si Keaton. "Tapos na tayo, Keaton. Ayokong dumating
na pati ako mawala na rin sa sariling katinuan. Mababaliw na ako kasama
ka."

Chapter 35
Cries
My whole body was trembling, my eyes were blurry because of my endless
tears, and my thoughts were crumbling.
Hindi lang boses ni Mama iyong paulit-ulit kong naririnig kundi pati na
rin ang lahat ng mga sinabi ni Keaton. I couldn't process anything as of
the moment. Hindi na ako magugulat kung bigla na akong sumabog sa
kinauupuan ko.
My family and I were living happily before. I loved my father's job, my
mom, with her never-ending jealousy toward her relatives and my nosy
sisters and their annoying boyfriends. It was simple but fun. There were
no complications at all, no manipulation, threats, or fears.
But the moment I let a Samonte entered our life, it was like staring at a
beautiful mirror filled with memories of laughter and smile that started
to have a fracture. A small crack that turned into a huge one, causing
the mirror to break apart.
Mas lalong lumakas ang paghagulhol ko, hindi ko na inalintana ang
pagsulyap sa akin ng tricycle driver. May parte sa akin na gusto na agad
makarating sa bahay at damahayan ang pamilya ko, pero may malaking parte
rin na bumubulong sa akin na tumakbo at magpakalayo.
Hindi ko matanggap. Simple lang ang buhay ko at ng pamilya ko, hindi kami
mayaman gaya ng malalaki at kilalang pamilya rito sa Enamel at sigurado
akong wala naman kaming kaalitang mga pamilya, pero bakit kailangan namin
makaranas ng ganito?
Nang muling tumunog ang telepono ko ay agad ko iyong sinagot.
"Mama, malapit na po ako." Rinig ko sa kabilang linya ang paghikbi ni
Mama at ng mga kapatid ko.
"A-Anak... huwag ka munang umuwi. Bumalik ka muna sa mga Samonte..."
pakiramdam ko ay biglang tumaas ang presyon ng dugo ko sa narinig mula
kay Mama.
"Mama naman! Sino ang nag-utos sa 'yo na bumalik? Ang Samonteng iyon na
naman ba?!"
"Makinig ka muna sa akin, Ashanti. Diyan ka muna, inaayos pa lang
naman--" hindi ko na pinatapos si Mama at pinatay ko na ang telepono.
Napasigaw na ako sa sobrang galit sa lahat nang nangyayari. How could he
manipulate my mother in a situation like this? Bakit hindi niya na lang
ako pabayaan at pakawalan?
When I reached home, I almost tripped myself thrice. The tears, trembling
knees and my heart that was about to explode didn't bother me. But when I
finally entered my once warm home filled with painful flowers, dim
lights, and some familiar faces, I felt an utter cold.
Sobrang lamig...
I wrapped my arms around myself as the last thread of my strength lost
its power to hold on. I fell on the floor while staring blankly at the
white casket with my mom's arms on it hugging it tightly.
"Papa... P-Papa..."
Napansin na ako ng ilan sa mga kamag-anak namin. Inalalayan nila akong
makatayo at inakay nila ako patungo sa kabaong ni Papa. When my mom
noticed me, she immediately stood up and embraced me tightly.
Hindi mawala iyong mga mata ko sa kabaong habang nakayakap sa akin si
Mama. "Nagpaalam ka ba sa kanya?"
"May kinalaman ba siya rito?" malamig na tanong ko.
"Ashanti... anak..."
Nang tinanggal ni Mama ang yakap niya sa akin, sinimulan kong mas lumapit
kay Papa pero nang abot-kamay ko na siya ay biglang may humablot sa aking
mga braso.
Handa ko na sana iyong sigawan dahil sa ginawa sa akin, pero natigil ako
nang makitang ang dalawa kong kapatid iyon.
"Let's talk..."
"Mamaya na, Ate..."
"Marami tayong kamag-anak dito, huwag ka nang gumawa ng eksena rito,
Ashanti." Bulong sa akin ni Ate Ariana.
Mahigpit ang hawak ng dalawa kong kapatid sa akin nang hilahin nila ako
mula kay Mama, agad rin naman siyang sumunod sa akin na parang hindi niya
nagugustuhan ang paglapit sa akin ng mga kapatid ko.
"Kung anuman iyan, ipagpaliban n'yo na." Utos ni Mama.
"Mama, madali lang po ito." Sagot ni Ate Aliyah.
Tumango na lamang ako kay Mama para matapos na. "Babalik din po kami..."
Halos manakit ang mga braso ko sa paraan ng paghila sa akin ng mga
kapatid ko, nang makarating kami sa loob ng kwarto ko at ikandado nila
ang pintuan, bigla akong kinabahan, lalo na sa paraan ng paninitig nila
sa akin.
"This is all your fault, Ashanti. Ano na naman ang ginawa mo?"
Kumunot ang noo ko sa sinabi ni Ate Aliyah. "Anong ginawa ko?"
Sarkastiko silang tumawa sa harapan ko. "Wake up, sister! O sadyang tanga
ka lang? Simple lang naman ang gagawin mo, hawakan mo sa leeg ang
Samonteng iyon! What did you do? You let him killed our father!"
Hindi ako makapagsalita dahil hindi ko na alam ang sasabihin ko.
"Ashanti! Sumagot ka!"
"Ano ang isasagot ko?! Hindi ko na alam ang nangyayari! Hindi ko na alam
kung ano ang relasyong meron si Papa at ang mga Samonte at kung ano ang
dapat kong gawin! I've been trying my best to crack-" malakas na sampal
mula kay Ate Aliyah ang tumama sa akin.
Halos mamanhid ang pisngi ko sa sobrang lakas niyon. And when I looked at
them, both of my sisters were crying.
"Ashanti, did you cheat on him? Ano ang ginawa mo para magalit siya ng
gano'n? Kung sa akin lang sana siya nagkainteres, hindi na magkakaganito
ang lahat... hindi mamamatay si Papa..."
Napapatitig na lamang ako sa kanila. Simula pa lang ay alam kong parang
may itinatago sila sa akin, matagal na at base sa mga naririnig ko sa mga
oras na ito, nakukumpirma kong may higit silang kaalaman tungkol sa mga
nangyayari.
"Hanggang saan ang nalalaman n'yo?"
Tumitig sila sa akin na parang napakatanga ko. Kasalanan ko ba iyon
gayong pamilya ko sila at hindi nila sinasabi sa akin ang lahat?
"Gaga ka ba, Ashanti? Sa tingin mo sinong matinong magulang ang papayag
na ibahay ang kanilang anak ng babae ng isang lalaki? Ibinayad ka sa
utang nina Mama at Papa, dahil sa malaki nating pinagkakautangan sa mga
Samonte, ang kailangan mo lang naman gawin ay sumunod sa mga gusto niya,
pero ano ang ginawa mo?"
I swallowed the lump on my throat. I heard this before, and it still
pierced harshly deep in my soul. Keaton denied this, of course, who would
admit it, anyway?
"Those boyfriends of yours..." sinadya kong bitinin ang sasabihin ko pero
sa nakikita ko sa ekspresyon nila, nakumpirma na rin ang nasa isip ko.
Hindi lang ako, kundi ang mga kapatid ko ay naging pambayad utang na rin
sa naglalakihang pamilya. Paano iyon nagagawa nina Mama at Papa sa
kanilang mga anak?
"But we learned to love them, Ashanti..."
"Tao tayo... may buhay, sariling isip... bakit kailangang ganoon?"
"Shanti, listen..."
Marahas akong napahilamos sa sarili ko at matalim kong tinitigan ang mga
kapatid ko.
"Hiwalayan n'yo ang mga mapansamatalang lalaking iyan! Itatak n'yo sa
batong babayaran ko ang lahat ng utang ng pamilya natin! Are you all
insane?! Gusto n'yo bang habang-buhay nang ganyan ang tingin sa atin ng
buong bayang ito? Na ang mga La Rosa ay nagbabayad ng laman?! Gaano na
kababa ang tingin ng lahat sa atin? Gaano na kababa ang tingin n'yo sa
mga sarili n'yo? Gaano na kababa ang tingin sa inyo ng mga lalaking
iyan?!"
"Anong karapatang mong maglinis, Ashanti? Pare-pareho na tayo! Sa tingin
mo ba ay maloloko mo pa kami at sasabihin mong-"
"Wala pang nangyayari sa amin? Mabaliw kayo sa paniniwala n'yo. Malaki pa
ang respeto ko sa sarili ko sa kabila ng apelyidong nakakabit sa akin. I
will break this fucking curse! Kung hindi n'yo kayang putulin, ako! Ako
na ang magpapakamatay linisin ang madumi nating pangalan!"
"Wow! Coming from? Anong nangyari sa ginawa mo? You think walang
kinalaman ang hayop na Samonteng iyon kay Papa? Dahil sa pagmamatigas mo
sa kanya nangyari ang lahat ng ito!" sigaw ni Ate Aliyah.
Bigla nang nagdilim ang paningin ko sa mga kapatid ko at kusa nang
lumabas ang mga salitang kailanman ay hindi ko akalaing mailalabas ko sa
harapan ng mga kapatid ko.
"Ano ang gusto n'yo gawin ko? Gumaya sa inyo? Let him have me all night
and obey his every demand? Gano'n ba? Para bayad ang utang nating lahat?
I'll be the obedient whore?"
Magkasunod na sampal ang tumama sa akin. Nang mawalan ako ng balanse ay
mas itinulak pa nila ako dahilan kung bakit ako matumba at pilit nilang
inginungudngod ang labi ko sa sahig dahil sa mga sinabi ko.
Dumudugo na ang labi at ilong ko nang dumating si Mama para umawat sa
amin.
Napuno ng sigawan at iyakan ang buong silid. Marahas kong pinunasan ang
dugo sa mukha ko habang nagsusumigaw sa akin ang mga kapatid ko.
Habang pinagmamasdan ko ang sitwasyon namin, hindi ko na alam kung
maibabalik pa ba sa dati. Wasak na wasak na ang buong pamilya ko dahil sa
pagkamatay ni Papa na wala pa rin kumpirmasyon ang dahilan.
"We are about to kill each other, Mama. Baka gusto mo nang sabihin ang
lahat?"
"Ano pa ang sasabihin ni Mama? Alam naman natin ang lahat! Ginawa mo
lamang komplikado sa katigasan ng ulo mo." Sagot ni Ate Aliyah.
"Pambayad sa utang, Mama? Nag-anak ka lang ba para mawala ang utang n'yo
ni Papa?" diretsong tanong ko.
Inaasahan ko na ang kumpirmasyon kay Mama pero sa halip ay panibagong
sampal ang ibinigay niya sa akin.
"Sino ang nagsabi sa inyong pambayad kayo ng utang?!" malakas na sigaw
niya.
Ako naman ang tumawa ng sarkastiko. "Fuck this life!"
Hindi na ako nagpapigil sa kanila, gusto ko man balikan si Papa, pinili
ko na lamang umalis ng bahay at lumayo sa maraming tao. Pakiramdam ko ay
mas hindi ko kakayanin pang tumagal doon sa harap ng inakala kong mga
taong mayayakap ko sa ganitong sitwasyon.
Iisa lang ang lugar na alam kong mabibigyan ako ng pagkakataong mag-isa,
nagtungo ako roon sa burol at hinayaan ko ang sarili kong umiyak doon.
Yakap ko ang mga binti ko habang nakasubsob ang mukha ko sa aking mga
tuhod.
"S-sorry... sorry.... Hindi ko naman sinasadya..."
I could still see the pain in their eyes. Kahit madalas akong makipagtalo
sa mga kapatid ko, hindi kami dumating sa punto na magkakasakitan ng
pisikal, hindi ako kailanman nagbigay ng matalim na salita sa kanila na
tatapak sa pagkatao nila, pero hindi ko na napigilan ang sarili ko.
Mababaliw na ako sa mga nangyayari.
Hindi ko maintindihan si Mama, bakit parang hindi niya alam na alam na
may nalalaman ang mga kapatid ko? Ano na ba ang nangyayari?
"Ayoko na... sana bumalik na lang sa dati... ayoko na..."
Nang maramdaman ko na may pumatak ng tubig sa braso ko hindi ko iyon
pinansin, pero nang magsunud-sunod na iyon, napatingala na ako, hindi ko
na napansin na madilim na pala ang kalangitan.
I should run and look for a shelter, but I pretended that the heavy rain
didn't bother me at all, instead I tightened my arms around my legs and
stared blankly at the meadows.
I was feeling numb when I heard heavy footsteps beneath the pouring rain.
And there in front of me, Keaton Samonte and his wrecked state the same
as mine, heaving heavily with his eyes with relief when he finally saw
me.
Kabaliktaran ng nararamdaman ko sa mga oras na ito.
Agad akong napatayo sa harapan niya, hindi alintana ang panghihina at
lamig ng tubig na yumayakap sa akin.
It was not relief, but fear overwhelmed me. I saw the pain in his eyes
when he saw my reaction. Would he expect me to feel happy after seeing
the possible murderer of my own father?
"Huwag kang lalapit sa akin..."
"Shanti..."
"Utang na loob, tigilan mo na nga ako! Hindi na kita gustong makita! If
you're here because of that fucking debt? Or if you wanted to fool me
about that fucking love? Fuck off! Ayoko na Samonte! Ayoko nang madawit
sa pamilya mo! Gusto ko pang mabuhay, gusto ko pang humaba ang buhay ng
pamilya ko! Hindi ako bulag at tanga! Nagkanda leche-leche na ang pamilya
ko nang makilala kita!"
"I am not here for that fucking debts! Kailanman ay hindi pumasok sa isip
ko iyon nang lumapit ako sa 'yo..." nang humakbang siya ay agad akong
umatras.
"Huwag kang lalapit sa akin! Huwag mo akong hahawakan!" niyakap ko ang
sarili ko at natatakot akong tumingin sa kanya.
Nangangatal na rin ang mga labi ko sa sobrang lamig ng tubig.
"I love you, Shanti... we need each other right now..."
Umiling ako. "Nadidiri na 'ko sa sarili ko, Samonte... gusto kong ibalik
ang oras, sana hindi ko na lang hinayaan ang sarili kong mapalapit sa
'yo. I hate the kisses, touches... the hugs, the words... hinayaan kong
bumabang babae ako... pambayad... nagsisisi ako..."
"Have I ever looked at you like that? All I did was to look at you
lovingly, kissed you gently, hugged you tenderly, whispered you with my
love even if it was beyond my character, all I demanded was your love,
Shanti... trust..."
Umiling ako at tinakpan ko na ang tenga ko. "Ayoko na, Samonte..."
His adam's apple moved, and he nodded. I didn't hear his last words, but
I saw the slow movement of his lips before he turned his back on me and
walked under the rain. "I love you."

Chapter 36
Connections
I was motivated before, willing to do everything to save him, and solve
all the mysteries tangled with my father. I never thought of my feelings
first, and I didn't mind the sacrifices I'd made just save him from his
own cliff. But all of my efforts didn't wave all my fears, and it ended
up into a tragedy that I didn't even imagine.
An ending that wasn't part of any fairy tale.
The death of a king, my father, and the first man who made me feel like a
princess. The man who would have brought me in front of the altar to the
prince destined for me.
A prince who threated his life.
I felt a sudden shiver when I remembered that scene. Keaton and his
wrecked image, the photos scattered on the floor, and all his
possessiveness and manipulations the moment he entered our house with my
parents scared with his presence.
"Sorry, Papa... I failed to save you. I failed to save him... hindi ko na
alam ang gagawin ko." Bulong ko sa sarili ko.
I settled on my seat at the corner of the room, while watching the
passing relatives to visit my father's funeral.
I settled on my seat at the corner of the room, while watching the
passing relatives visit my father's funeral. Most of them tried to greet
me or nod as a simple acknowledgment, but I chose to disregard them.
Kung gusto nilang sumilip kay Papa, sumilip na sila. Wala na akong
pakialam sa kanila.
After what had happened, the outbursts, tears, blaming, and tragedies.
All I could feel right now was an utter cold and numbness.
Hindi ko na gustong mag-isip at maghanap ng mga kasagutan. Dahil sa
sandaling mangyari iyon, mababalik pa ba ang buhay ng aking ama?
Maibabalik pa ba ang kumpleto kong pamilya? Would this damn wound heal in
an instant after knowing the truth? Baka sa halip na ngayon na halos wala
na akong maramdaman dahil sa sunud-sunod na pangyayari ay bigla na naman
akong makaramdam ng matinding sakit na hindi ko na magawang kayanan.
My sisters never tried to approach me after our encounter. Hindi ko na
rin sinubukan lumapit sa kanila at mas pinili ko na umupo lagi sa isang
sulok at manuod sa malayo habang halinhinan ang mga kamag-anak namin sa
pagsilip kay Papa.
Tanging si Mama lamang ang nagkakaroon ng lakas ng loob lumapit sa akin
para mag-alok ng pagkain o inumin na madalas kong tanggihan.
I saw some Arellanos, sinubukan ni Leiden na lumapit sa akin pero
pinigilan siya ng mga pinsan niya na ipinagpasalamat ko. Hindi ko alam
kung anong magiging reaksyon ko sa sandaling lumapit siya sa akin.
Should I blame him? Did those pictures trigger Keaton? Were those
pictures the real cause of this tragedy? Wala na akong nalalaman.
Gusto ko na lamang matigil ang lahat ng ito, lumayo sa malalaking pamilya
at magkaroon ng simple at tahimik na buhay. Bahala na silang malalaking
pamilya, kung magpapatayan sila, magpatayan na sila! Kung gusto nilang
gumawa ng illegal? Magpakasaya sila.
I am done.
Nakakrus ang mga braso ko habang tulalang nakatitig sa unahan. Sa
sandaling mailibing si Papa, ano ba ang dapat kong gawin? Magsumbong sa
mga pulis? Sa mga nakatataas? Paano kung manipulado ang bayang ito ng
malalaking pamilyang iyon?
Buong akala ko ay tapos na ang alitan sa mga Arellano at Olbes, ngunit
mukhang panakip lamang iyon sa totoong gulo. It wasn't all about the feud
between the Arellanos and Olbes, but also the Samontes. Kaya ba ilang
taong nawala ang mga iyon sa Enamel?
Ano ang malaking koneksyon ni Papa sa naglalaking pamilyang ito?
Mariin akong napapikit nang matagpuan ko na naman ang sarili kong nag-
iisip ng kasagutan. Nasabi ko na sa sarili ko na didistansya na ako sa
problemang ito at gusto ko iyong panindigan sa abot ng aking makakaya.
Huminga ako nang malalim at pinagpatuloy ang pagmamasid sa paligid. Pero
ang siyang higit na nakaagaw ng pansin ko ay ang pagdating ng hindi ko
inaasahang grupo.
Aldus Ferell, his cousins and his famous grandfather. What are they doing
here?
My brows creased in confusion as my eyes followed them. I never heard my
father uttered something about this family, and it never occurred to me
that I'd think of my father connected to them.
Si Don Ferell ang siyang lumapit kay Mama, and my mother cried in relief
when he saw him like he was some kind of a blood-related family. The
Ferells sat quietly. Aldus looked around, and when his eyes met mine, he
whispered something to Troy before he stood up and walked towards me.
Simula kaninang umaga, siya lamang ang nagkaroon ng lakas ng loob umupo
sa tabi ko.
"Condolence..."
I nodded. "Hindi ko alam na kilala pala ni Papa ang Lolo mo..."
"My grandfather is quite friendly."
Hindi ako nagsalita at pinagmasdan ko lamang si Mama at si Don Ferell na
magkatabi at nag-uusap.
"Ashanti..."
"Aldus, if you're here to convince me about your best friend..."
"N-no... I am not here because of him. Sinamahan ko lang talaga si LG. Sa
kanya ko rin nalaman ang balita." Hindi pa rin ako lumilingon sa kanya.
Sinabi sa akin nina August at Antonia kung anong klaseng kaibigan ang mga
Ferell. He's here to monitor me for Keaton's information. Pinatunayan na
raw iyon nina Troy at Nero na ikinuwento sa akin ng dalawang babae.
"I wonder what was my father's connection with your grandfather, sa totoo
lang, nagugulat ako sa mga nalalaman ko. Ang dami pala naming koneksyon."
"I don't know. Nagulat nga rin ako."
Sa pagkakataong iyon ay lumingon na ako sa kanya. Sinubukan kong tingnan
ang reaksyon niya at hulihin ang pagsisinungaling niya, pero masyado
siyang magaling.
"I love him... but it isn't healthy anymore. Hindi na ako ang
makakatulong sa kanya, Aldus, sarili na niya."
Bumuntong hininga siya at sumandal sa upuan. "Maniwala ka man sa akin o
hindi, I haven't talked to him. Pero nakausap ko na si Langston, isa lang
ang gusto kong itanong sa 'yo, Ashanti. D-Did you accuse of him?"
Ilang segundo akong napatitig sa kanya. At bumalik sa mga alaala ko ang
mga salitang binitawan ko kay Keaton. I didn't utter a word, but Aldus
already got the answer.
Kasalanan ko ba na maging reaksyon iyon? Keaton, the love of my life,
threatened my parent's life not just once but twice!
Umiling sa akin si Aldus na parang ako ang may kasalanan ng lahat.
Aasahan ko ba na makikita niya ang posisyon ko? Ferells are always on the
side of their friends, laging kaming mga babae ang masama sa paningin
nila sa tuwing akala nila ay ang mga kaibigan lang nila ang nasasaktan.
"Wala akong kaibigang masama, Ashanti... and accusing him of something—"
napatayo na ako sa tindi ang galit na biglang sumabog sa dibdib ko.
"Wala kang alam!" sigaw ko na umagaw sa atensyon ng lahat ng tao.
Maging sina Mama at Don Ferell ay nasa amin ang atensyon. Mariin akong
napapikit dahil sa tensyong namuo sa loob ng chapel at kumuyom ang mga
kamao ko.
Mariin kong binigyan ng masamang titig si Aldus bago ako nagmadaling
umalis ng chapel at iwan ang lahat ng mga taong may iba't ibang
ekspresyon sa naging reaksyon ko, gulat, pangamba, lungkot at awa.
Hindi na ako bumalik sa chapel at nagpakita na lamang ako sa mga tao nang
ihahatid na si Papa sa kanyang huling natungan. Kung sina Mama at ang mga
kapatid ko ay wala nang tigil sa pag-iyak habang tinatabunan na ng lupa
ang kabaong ni Papa, nanatili akong walang kibo na may nakakrus na mga
braso.
Nanatili akong nakatayo sa harap ng puntod ni Papa habang unti-unting
lumiliit ang bilang ng mga tao, hinintay ko silang maubos lahat bago ko
inilagay ang puting rosas na kanina ko pang hawak.
Talaga palang nasa huli ang pagsisisi. I never had a proper bonding with
my father, all I did was to displease him when he was alive. At ngayong
wala na siya, saka ko lang inisip ang mga bagay na dapat nakapagpasaya sa
kanya.
The tears that I've been keeping since this morning, suddenly flow like a
river.
"Sabi ko na sa 'yo, Papa, magpakabait ka. Sabi ko sa 'yo, mag-aaral akong
mabuti. Ako ang mag-aahon sa atin sa kahirapan. Konting tiis na lang
naman, sinabi ko sa 'yo na ako na ang magbabayad ng mga utang na 'yan.
Konting hintay na lang, Papa... pero bakit sumali ka pa sa problemang
mayroon sila?"
"Letcheng sabungan iyan..." pinunasan ko na gamit ng mga braso ko ang mga
luha ko.
"Sa sandaling magkapera ako, pasasabungin ko na iyan..." habang umiiyak
ako, hindi ko mapigilan ang sarili kong tumawa sa mga sinasabi ko.
Hindi ko na alam kung ano at sino ang partikular na sisisihin ko.
"Bobombahin ko ang lahat ng sabungan dito sa Enamel, Papa. Makikita mo."
Iyak at pagtawa ang nangibabaw sa libingan. Hindi na ako magugulat kung
sabihin nilang nababaliw na ako.
"'Wag naman, hija. Marami rin naman ang swerte sa sabungan."
Muntik na akong mapatalon sa kinatatayuan ko nang may narinig akong
nagsalita. When I turned to look at him, I only had a glance of him. May
hawak siyang malaking paso na may puti at dilaw na bulaklak. Nilampasan
niya ako ng mga tatlong puntod sa unahan bago niya inilapag ang bulaklak
na hawak niya.
He looked familiar.
"Nagkita na po ba tayo?"
"Wala akong matandaan, hija. Pero naalala ko sa 'yo ang anak kong babae,
kasing edad mo siya. Galit na galit rin siya sa sabungan."
"Oh..." sino bang anak na babae ang matutuwa sa sabungan?
"Taga-rito po kayo?"
"Kung saan-saan lang..." he said with a shrug.
Pumitas siya ng puting bulaklak mula sa paso. "Mahal, pahingi muna ng
isa. Bibigyan ko lang si kumpare..."
"Kilala n'yo po si Papa?"
Tumango sa akin ang lalaki at naglakad na siya patungo sa akin. He looked
so utterly familiar, totoo ba na hindi pa kami nagkikita?
Humarap din siya sa lapida ni Papa at naglagay siya ng isang tangkay ng
bulaklak.
"Your father is a good man, hija..."
Sumang-ayon ako sa kanya. Nanatiling nakakunot ang noo ko habang pilit
inaalala kung saan ko ba siya nakita. Kung hindi ko man siya nakasalamuha
noon, siguro ay may kamukha siyang kilalang-kilala ko. At hindi ako
mapapalagay hangga't hindi ko nakukuha kong sino iyon.
I shouldn't tolerate a guessing game right now, but I knew that this
particular man wouldn't entertain my curiosity.
"Buong akala namin sa sandaling umalis na kami, babalik na sa dati. That
we would live normally, but we're already tied to it, hija. Na nadadamay
na pati ang mga pamilya namin." Naiiling na sabi niya.
"W-Who are you?" I asked, immediately got tired of guessing.
Tipid na ngumiti sa akin ang lalaki. "A friend..."
Tumalikod na siya sa akin at namulsa, pero agad ko siyang hinabol at
hinawakan ang kanyang braso.
"M-May alam ka po sa nangyayari... please tell me..." I said desperately.
Bigla kong itinapon ang lahat ng sinabi ko.
Of course, I am still hungry for the answers!
"I can't, hija. I am a coward. Hindi ako katulad ng Papa mo na matapang
at kayang harapin ang lahat. Dumalaw lang talaga ako, hindi ko akalain na
nandito ka pa." Tinanggal niya ang mga kamay ko sa braso niya at
nagpatuloy siya sa paglalakad papalayo sa akin.
Nanatili akong nakatayo, tulala at tanaw ang lumiliit na pigura ng lalaki
habang pilit nagsusumiksik sa akin ang imahe ng isang kaibigan na
nasisiguro kong kamukhang-kamukha ng lalaking iyon.
"It couldn't be... he is... Farrah's missing father..."
Umuwi akong pilit pinagdudugtong-dugtong ang lahat. From the Samontes,
Arellanos, Olbes, Ferells and Farrah's father.
Sila lang ba talaga ang may koneksyon sa isa't isa o maliit na parte pa
lang ito? May dahilan ba ang pag-alis ng mga Ferell sa Enamel? Ang
biglang pagkawala ng mga Samonte ng ilang taon? Ano ang koneksyon niyon
sa pagkawala ng tatay ni Farrah na siyang naging malaking eskandalo rin
noon?
I thought he was dead, but it turned out that he was hiding! At may
koneksyon siya kay Papa! May nalalaman siya!
Sa pag-iisip ko, hindi ko na namalayan ang sasakyang paparating at huli
na bago ako makatakbo at iwasan ang pagbangga nito sa akin.
The only thing I remembered was how my whole body swirled in an instant
as the darkness and pain overwhelmed my system.

Hi, angels! It's been a while. I am really sorry for my supeeer late
update! Huhu. Too busy these past few weeks. I'll try my to best to bring
back my old pace. I'd like to thank all of you for the consistent support
and love! And hey! We've reached 1 Million followers! Until now I
couldn't still believe it! Sa tuwing napapatingin ako sa number ng
followers natutulala pa rin ako!
I hope everyone is doing well. To all my readers in the Philippines,
please take care of yourself (doble ingat po). To all my OFW readers, I
hope the warmth of my stories make you feel happy. Ingat din po kayo!
You are my angels, and COVID-19 wouldn't stop us from seeing each other
in 2023.
Happy reading! Yes! I am back! Haha

Chapter 37
His Secret
I didn't expect his presence, and I never wished for him to come. I
pushed him away and wished that we never crossed paths, but why couldn't
I stop myself from hurting when I heard the news about him?
He went away to the place where he could find his first love.
I shouldn't think about his decision. I should be happy thinking about my
freedom. Magagawa ko na ang lahat ng gusto ko, hindi na ako mag-iisip
parati sa bawat kilos ko at lalong hindi na ako kakabahan na anumang oras
ay may sisigaw at magagalit sa akin.
Wala na akong matatanggap na pagbabanta at hindi ko na muling mararanasan
pa ang nakakasakal niyang pagmamanipula sa akin.
The moment I opened my eyes after the accident, I've been trying to
convince myself that I made the right decision. Tama iyong ginawa kong
pagtaboy sa kanya, hindi na maganda ang sitwasyon ng relasyon namin.
It's not healthy for us anymore, but my tears knew how to betray me.
Walang pasabi iyong bumuhos ng marinig ko ang balita na pumunta na siya
sa ibang bansa.
Sa parehong bansa kung saan naroon si Autumn. His first love. Dapat ay
pigilan ko ang sarili kong isipin ang naging desisyon niya. Dapat ay
hindi na ako nag-iisip na ngayo'y kapwa sila malungkot ni Autumn, umalis
ng bansa dahil sa parehong dahilan at naghahanap ng bagay na maaaring
makapagpalimot sa kanila.
Si Autumn na gustong lumayo kay White Arellano at si Keaton na
ipinagtabuyan ko.
Bumilis ang pagpindot ko sa remote at halos ibato ko na iyon nang wala
akong mapili na channel.
Autumn and Keaton is a good pair. Dahil bukod sa hindi malayo ang estado
ng kanilang mga pamilya, hindi man sinabi sa akin ni Keaton noon, pero
alam kong gustong-gusto siya ng mga Olbes para kay Autumn higit kay White
Arellano na hanggang ngayon ay kaaway ng kanilang pamilya.
"Ashanti, wala na tayong pera tapos sisirain mo pa ang remote ng
hospital." Sita sa akin ni Ate Aliyah.
Ilang buwan na ang nakakalipas simula nang ilibing si Papa pero hindi pa
rin nababago ang pakikitungo sa akin ng dalawa kong kapatid. Hindi man
nila sabihin sa akin, hanggang ngayon ay ako pa rin ang sinisisi nila.
Matapos ang libing, tatlong beses na akong nadadala sa hospital. Una ay
dahil sa nangyaring aksidente sa akin na halos dalawang linggo akong
nanatili rito, sumunod ay ang pagkakasakit ko at biglaang pagkawala ng
malay.
Ibababa ko na sana iyong remote nang biglang ipalabas sa tv ang Marimar.
Ilang beses akong napamura sa isip ko, nangangatal na ang kamay ko at
nang akma ko na talaga iyon ibabato sa tv, lumapit na sa akin si Ate
Aliyah at inagaw na ang remote sa akin.
"Tigilan mo na nga iyan!"
Pinatay na niya ang tv at naniningkit ang mga mata niya sa akin bago siya
bumalik sa kanyang upuan.
Hindi ko na naman kailangan na may bantay pa, pero si Mama ang nag-utos
kay Ate Aliyah kaya wala siyang mapagpipilian kundi samahan ako rito.
Pinili nina Ate Aliyah at Ate Ariana na hindi na lamang ako kausapin,
kaya nakapagtataka na ngayon ay kinakausap ako ni Ate Aliyah.
Siguro ay naubos na rin ang pasensiya. Talaga palang nakakaubos din ako
ng pasensiya kahit titigan lang ako.
"Stop it, Ashanti. Itigil mo na iyang kaartehan mo. Wala na si Papa at
hindi mo na mahahabol pa iyong si Samonte. Ikaw rin ang gumawa ng sarili
mong problema."
I blankly stared at her. "Ako ba talaga?"
Kumuyom ang mga kamay ni Ate Aliyah. Ilang beses marahas na nagtaas baba
ang dibdib niya habang pilit niyang pinapakalma ang kanyang sarili.
Tinapunan ko ng tingin ang nakalagay na bulaklak sa lamesa.
"Kanino galing?"
Hindi siya sumagot sa akin, pero hindi ko pa man nakikita kung kanino
iyon nakapangalan, nasisiguro kong mula iyon kay Leiden Arellano.
He tried to approach me after that kiss, but I never allowed him to come
near me. Alam kong hindi ko maaaring isipin na ang paghalik niya sa akin
ang siyang malaking dahilan ng lahat.
Isang parte lamang iyon ng totoong dahilan na hanggang ngayon ay
katanungan pa rin sa akin.
"Anong plano mo? We need to help our mother. Wala na si Papa na bumubuhay
sa atin."
"Kaya kong buhayin ang sarili ko. I can find a part time job? What about
you, Ate Aliyah? Would you rely on your boyfriend?"
"Fuck off, Ashanti! Kinakausap kita ng maayos. Naghahanap na rin kami ng
trabaho ni Ariana."
Bigla akong napalingon sa kanya. Ang mga kapatid ko na nasanay sa ginhawa
at sarap sa buhay ay magtatrabaho?
"Bakit parang gulat ka?"
"W-What job?"
Mas lalong naningkit ang mga mata sa akin ni Ate Aliyah na parang hindi
niya nagugustuhan ang iniisip ko.
"Trabahong marangal, Ashanti. Ayusin mo ang madumi mong isip."
"Masisisi mo ba ako? Pinanganak akong La Rosa..."
I saw how my sister bitterly smiled.
***
When I went back to school, I expected a huge scandal. Lalo na at tumigil
ako sa mansyon ng mga Samonte, dahil kahit walang nangyari sa amin ni
Keaton, bali-baliktarin man ang mundo madumi ng babae ang magiging tingin
sa akin ng mga tao. Idagdag pa na La Rosa ang apelyido ko, pero ang
inaasahan kong salubong sa akin ay kabaliktaran sa nararanasan ko.
Wala akong komplikasyon na nararanasan o mga mapang-matang mga titig na
siyang kinatatakutan ko. Karamihan pa nga sa mga nakakakilala sa akin ay
pag-aalala ang isinasalubong sa akin at hindi panghuhusga.
Ilang araw na rin akong pilit hinahabol ng mga Arellano. Sina Gilbert at
White Arellano ang siyang lagi kong nakikita na hinahanap ako at sa
tuwing nakikita nila ako, nagmamadali akong magtago sa maraming tao. Kung
maaari ay gusto ko ng umiwas mula sa malalaking pamilya ng bayan na ito.
Gusto ko na ng katahimakan malayo sa kanila.
Nasa rooftop ako ng building ng school at lumalanghap ng sariling hangin
nang marinig ko ang boses ng isa sa iniiwasan ko.
"White..."
Ngumisi siya sa akin. "Ang bilis mong tumakbo, La Rosa..."
"Nagtatago lang ako. Hindi ako tumatakbo."
Nagkibit balikat siya. Nag-abot siya sa akin ng coffee-in-can na agad
kong tinanggap.
"Why? Bakit n'yo ako hinahanap? Hindi n'yo ba naiintindihan ang gusto
kong mangyari? Hindi ko na gustong mapa-ugnay pa sa inyo... sa malalaking
pamilya... kung anuman ang naging koneksyon ni Papa sa kanila o sa inyo,
please... labas na ako roon, si Mama o ang mga kapatid ko..."
Kumunot ang noo sa akin ni White Arellano. "I don't care about it or
whatever you're talking about..."
"Huh? Hindi ka ba lumalapit sa akin dahil utos ni Leiden?"
Tumaas ang kilay niya. "Malaki na si Leiden. Kung may problema siya sa
'yo, hindi ako ang gagawa ng paraan. I am here because of Autumn."
"Huh? We're not friends..."
"Alam ko. Maaarte ang kaibigan no'n. I am here for a question."
"Hindi ko alam kung masasagot ko iyon."
"I don't trust Keaton Samonte. And I am not sure about Autumn's feelings
for me... tell me... nakasama mo na si Samonte. You spent a lot of time
with him... si Autumn pa rin ba?"
Gaano kagago ang kausap ko? Simula Enamel hanggang Leviathan ang haba.
Paano niya natatanong sa isang babae ang tungkol sa babaeng unang minahal
ng lalaking mahal niya?
"Sinundan niya si Autumn. I am still in a process of fixing everything...
he should stop triggering me. Tutuluyan ko na ang intsik na iyon..."
Nagpanting ang tenga ko sa sinabi ni White Arellano. How could he easily
say those words? Hindi niya ba alam kung gaano dapat sineseryoso ang mga
bantang iyon?
Wala siyang ipinagkaiba kay Keaton, palibhasa ipinanganak sila sa
makakapangyarihang pamilya at hindi na kaso sa kanila ang pagbabanta sa
buhay ng iba.
"Gaano kayo kadalas magbanta sa buhay ng tao? Ganoon na ba talaga kayo?!"
Sa halip na magulat ay mas dumiin ang mga mata niya sa akin. "Nagbabanta
lang kami kung..." nawala ang pagkabalisa sa mukha niya at lumapad ang
ngisi niya na parang nagkaroon siya ng magandang balita.
"I see... mukhang hahayaan kong humaba ang buhay ng intsik na iyon."
Tumalikod na siya habang kapwa nasa likuran na ng ulo niya ang kanyang
mga kamay.
"I really want you for my cousin, Ashanti. Matagal ka na rin gusto no'n.
But after what I've heard... sino nga ba sa pinsan ni Nero ang laging
kasama niyang si Samonte na iyan?"
Tumigil si White Arellano sa paglalakad at inisip niya muna. Hinayaan ko
siyang mahirapan kahit kilala ko na naman kung sino ang tinutukoy niya.
"Ah, si Aldus..." ilang beses siyang tumango bago tamad na kumaway sa
akin.
Akala ko ay matatapos na ang buong araw ko na tanging si White Arellano
lamang ang manggugulo sa akin.
Pero nang makita kong naghihintay sa tapat ng gate si Aldus Ferell na
parang binabati na ang lahat ng magagandang babae na dumadaan, mas lalong
nasira ang araw ko.
"Hey, Ashanti! Such a coincidence! Sabay ka na sa akin!" rinig kong sigaw
niya habang lakad takbo na ako. Alam kong nakasunod na siya.
Hindi ako naghintay ng ilang minuto bago niya nahawakan ang braso ko at
mapigilan sa pagtakas.
"Sige na. Sabay ka na sa akin..." ngumiti siya ng napakatamis sa akin na
mas lalong nagpainosente ng mukha niya.
"Bakit?"
"Let's just talk. You know... friends... ang tagal na natin hindi nag-
uusap."
"Are we friends, Aldus?"
He made an exaggerated shocked expression. "Harsh. We're friends,
Ashanti."
"Marami pa akong gagawin, Aldus. Just tell me what you want."
"Marami... but we're not going to talk about my wants. I am here for my
friend's want, and it is you."
Bumuntong hininga ako. Tumalikod na ako at nagsimulang maglakad ulit.
"Come on, Ashanti. I know that you're confused that time... yes Keaton
needs some time for himself first, pero kailangan ka pa rin niya. I heard
from Nero about White's cousin. Tang ina, maaagawan na naman ba kaming
mapuputi?"
Lumingon na ako kay Aldus. "Ako ba ay pinagloloko mo?"
He smiled at me innocently. "Okay. Fine! I'll stop kidding. Let me talk
to you seriously."
Mas malaki na ang hakbang niya at naunahan niya pa ako hanggang sa
makaharang na siya sa akin.
"First, walang alam si Keaton na kinakausap kita o hinaharangan ko ang
mga gagong gustong lumapit sa 'yo."
Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya. Paano niya nagawa iyon?
"See? I am a good friend. While the other Ferells? Mahilig silang
manlaglag. I'll skip the explanation about my effective guarding, because
it is still a secret. I am here for one reason, I want tell you a bit
about him..."
"Hindi ba't dapat ay siya ang magsabi niyan sa akin at hindi ikaw?"
"He's too stubborn and too afraid, Ashanti. But as soon as you've heard
me... maybe you'll understand. Yes, this is against his will. Pero sino
pa ang maglalakas loob? Langston is under him, hindi niya magagawang
hindi sundi ang kapatid niya. Yes, Keaton is my best friend, pero hindi
niya ako mapapasunod sa gusto niya."
"Ano ang mapapanghawakan ko na totoo ang lahat ng sasabihin mo sa akin?
Ano ang mapapala ko kapag nalaman ko?"
"Yan ang bagay na ikaw lang ang makakasagot, Ashanti. I saw how my
friend's eyes' glow during our short vacation. Akala ko ay hindi ko na
makikitang gano'n si Keaton, but your existence made him alive again."
Inilahad niya ang kamay niya sa akin. Hindi ko iyon tinanggap sa halip ay
sumunod na ako sa kanya hanggang sa makarating kami sa harap ng kotse.
Pinagbuksan niya pa ako ng pintuan at pinasakay niya muna ako bago siya
sumunod sa akin.
Ilang minuto kaming nanatiling tahimik ni Aldus habang nasa biyahe nang
makahanap ako ng sasabihin.
"Why are you doing this? What's with this effort? Kung hindi naman ito
hiniling sa 'yo ni Keaton."
Nagkibit balikat siya. "Pinanganak yata akong pakialmero."
"Not a good quality."
"Really? Hindi naman. Tumutulong kaya kami... masama ba iyon?"
"Hindi naman hiningi ang tulong mo... that's the problem."
"Should I wait for my friend to ask for help?"
Natigilan ako sa sinagot niya sa akin. Simpleng sagot lang iyon ni Aldus
at nakangiti pa siya nang sabihin iyon, pero nang sandaling lumapat na
iyon sa tenga ko parang sobrang bigat at laman ng mga salitang iyon.
"Ang mga Ferell na katulad ko, makakapaghintay sa kahit anong paraan...
sa altar... taon o kahit sa anong lugar na tagpuan..."
Kumunot ang noo ko nang biglang lumiko ang sinasabi niya. "But waiting
for a voiceless friend's in help is not part of it..."
Mas lalong dumiin ang titig ko sa kanya. How could he effortlessly
breathe those words?
"I first met Keaton Samonte when he had his third session with his
psychiatrist. Pareho sila ng doctor ni Troy noon. He was traumatized
because he's blaming himself for his parent's death..."
"W-What...? Pero sinabi niya sa akin na sa dagat..."
"They were ambushed, Ashanti. Keaton's parents were under illegal
business... and..."
Bigla akong nanlamig sa kinauupuan ko. "H-How old was he...?"
"Bata pa kami ni Troy noon, maybe six or seven? Keaton is just few years
older than us..."
"H-He's still a kid... and he's already exposed with..." kumuyom ang mga
kamay ko na nakapatong sa mga hita ko.
"H-He tried to set things right, Ashanti..."
Nahuhulaan ko na ang sasabihin ni Aldus at mahirap isipin na sa batang
edad niya ay nakaranas na siya ng ganoong mundo.
Huminga siya ng malalim, ramdam ko na rin ang tensyon sa pagitan namin ni
Aldus.
"He was the whistleblower..."

Chapter 38
Memories
Nang mga panahong nasa malapit ako sa kanya, hindi ko itatangging hindi
iilang beses kong naisip na posibleng may ibang mundong ginagalawan si
Keaton.
Lumaki man ako sa isang maliit na pamilya at namulat sa buhay na may
simpleng komplikasyon lamang, hindi noon nalimitahan ang kaalaman ko sa
ibang parte ng mundo.
There is always a black society, and groups made to fight them. Ang
malaman na maagang namulat sa ganoong mundo si Keaton ang hindi ko
magawang matanggap.
He was barely a kid, and he carried the pain for those long years until
now. How could he utterly stand tough, firm and formidable, after all
those years of silent pain?
And when he chose to breathe out his vulnerability and show it to someone
he expected that would embrace him, she pushed him away...
I pushed Keaton away.
Itinigil na ni Aldus ang kanyang sasakyan at hinayaan niya akong umiyak.
Ilang salita pa lang ang sinasabi niya sa akin pero ganito na ang
reaksyon ko.
He offered a box of tissue, and I immediately grab it and blow my nose.
Aldus knew how to read the situation. He chose to remain silent and
waited for me to calm down.
Nasa ganoong sitwasyon kami ng ilang minuto bago ako huminga nang malalim
at muling punasan ang luha ko.
I still have a lot of questions to ask. Alam kong limitado lang ang
pwedeng sabihin sa akin ni Aldus, but I would take this opportunity to
glimpse more about Keaton.
"T-That's explains his behavior..." mahinang sabi ko.
Tumango sa akin si Aldus.
"H-How did you know, Aldus? Sinabi niya ba? Ano ang naging reaksyon mo?
Ano ang ginawa mo para sa kanya?"
Sunud-sunod na ang tanong ko sa kanya.
"I only listened and stayed, Ashanti. May mga bagay na kailangan mo lang
pakinggan at wala ng ibang gawin kundi manatili. Besides, Keaton isn't
the first..." he softly chuckled.
Natigilan ako sa sinabi niya. At pilit kong inalala ang sinabi niya sa
akin kanina lamang, he mentioned Troy Ferell. Posible kaya na pareho rin
sila ni Keaton?
Mariin akong pumikit at hindi na pinakaisip ang mga bagay na dapat ay
hindi ko na iniisip pa.
"P-Paano naman ako makikinig, Aldus? Hindi siya nagpapaliwanag sa akin.
Napuno lang ako ng katanungan at takot sa lahat ng nangyayari. Paano ko
magagawang manatili kasama siya?"
Aldus bitterly smiled. "He chose not tell you because he's scared..."
"Aldus! Ako ang takot na takot sa nangyayari! I am scared of his
secrets..."
"Scared of him?"
Nangatal ang mga labi ko. Biglang bumalik sa alaala ko ang ginawa kong
ekspresyon ng makita ko siyang balisa sa paligid ng mga nagkalat na
litrato, nang habulin niya ako sa ilalim ng ulan at ang pangangatal ng
buong katawan ko ng makita siya.
"N-No..."
"No?"
I bit my lower lip to stop my sobs, but that didn't last until my tears
burst out again, palms cupping my face.
"Y-Yes... Aldus. I am scared of him. I blamed and pushed him away...
nakita niya kung gaano ako takot na takot sa kanya. I looked into his
eyes like he was a monster..."
Akala ko ay mawawalan na ng pasensiya sa akin si Aldus. He just
discovered how I terribly treated his wounded best friend. Pero
nanatiling kalmado si Aldus Ferell, nagawa pa niyang hawakan ang isa kong
kamay.
He smiled at me innocently.
Even with this heavy feeling, I couldn't help but feel conflicted. Lalo
na nang magmula iyong sinag ng papalubog na araw sa likuran ng bintana ni
Aldus.
Nagliliwanag si Aldus Ferell.
Nangungumpisal ba ako sa pari o kausap ko lang ang best friend ni Keaton
Samonte? Halleluia.
"Opo, Father..."
"W-What?"
Natauhan ako sa sinabi ko. Tinabig ko ang kamay niya sa akin. "'Wag kang
plastic, Aldus! Sige murahin mo na 'ko! Sisihin mo 'ko! M-Masisisi mo ba
ko?"
"Hindi kita sinisisi, Ashanti." Lumingon siya sa likuran niya. "Ang init
pala rito... wait."
Nilipat niya ng parking iyong sasakyan niya kung saan hindi na siya
nasisinagan ng araw. Nakaka-distract naman talaga.
"Nasaan na nga tayo?" tanong niya sa sarili. "Ah, yes. You're scared of
him? Of course. Nakakatakot naman madalas si Keaton."
I rolled my eyes. "I am not kidding, Aldus!'
"No. I am just lightening up the mood."
"Aldus, my questions are not just his past, but the connections from my
family."
Bumuntong hininga siya. "Iyan ang bagay na wala akong karapatan makisali,
Ashanti. I am really sorry. I have my limitations. I can only spill some
things about, Keaton na alam kong walang komplikasyong mangyayari kahit
ako ang magsabi. But those sensitive issues... I hope you understand..."
Hindi na ako nagulat ng sabihin niya ito.
"Sabihin mo sa akin kung bakit siya natatakot sabihin sa akin? Because I
might push him away? Baka hindi ko siya matanggap? Aldus, ilang beses ko
na iyong sinabi sa kanya na handa akong tanggapin siya kung ano siya..."
"Masisisi mo ba si Keaton kung natatakot siya? He was a whistleblower.
When he secretly reported to the authority his parent's illegal business,
they were immediately ambushed... he was traumatized..."
Hindi ko agad makuha ang ibig sabihin ni Aldus. Nanatili akong nakatitig
sa kanya habang pilit kong iniisip at pinauulit-ulit ang mga salitang
iyon.
Magsasalita na sana ako para sabihin sa kanyang hindi ko maintindihan
nang unti-unti nang nagliwanag sa akin ang kanyang mga salita.
"Y-You mean..."
Tumango muli sa akin si Aldus. "Natatakot siya na gawin ko rin ang ginawa
niya sa mga magulang niya? There is no way that I could..." hindi ko
nagawang ituloy ang mga sasabihin ko nang bumalik sa akin ang mga
panahong una pa lang kaming magkakilala ni Keaton.
I was motivated to put him down and stop the illegal business in Enamel.
Gusto ko nang matigil ang pang-aabuso at alam ni Keaton na iyon ang gusto
kong gawin sa unang pagtapak ko pa lang sa mansyon niya bilang kayang
sekretarya.
"You do? I heard that you're a righteous person, Ashanti. You're an
active activist. May pakialam ka sa nangyayari sa bayan itong at hindi ka
sang-ayon sa..."
"T-That means he still..." sa pagkakataong ito ay ako naman ang humawak
sa kamay ni Aldus.
"Tell me that he's already out, na matagal na siyang wala sa ganoong
mundo. That he's just being haunted by his past..." halos magmakaawa ako
kay Aldus.
"What if he still do? Isusumbong mo ba siya?"
"You're his friend, Aldus. Bakit hinahayaan mo siyang manatili sa
mundong..."
"He has his reason."
"Reasons he refused to fucking tell me! Paano ako gagawa ng desisyon kung
limitado ang nalalaman ko?! Hindi pwedeng sumunod ako sa lahat ng gusto
niya habang hindi ko alam ang totoong nangyayari... hindi lang naman si
Keaton ang may nararamdaman..."
"But he's more vulnerable, Ashanti..."
Hindi na ako muling nangatwiran sa kanya, dahil alam kong kahit ilang
beses akong magpaliwanag sa kanya hindi niya maiintindihan ang sitwasyon
ko.
Aldus Ferell would never be on my side.
Hinawakan ko na ang pintuan ng sasakyan. Mukhang hanggang dito na lamang
ang malalaman ko at wala na akong planong pahabain pa ang usapan namin
dalawa.
"I should go..."
Hindi ko na siya nilingon at binuksan ko na ang pintuan. Nagsalita lamang
siya nang isasara ko na dapat iyon.
"What will you do next?"
"Sa totoo lang, Aldus. Hindi ko na alam. Gusto kong mabuhay na ng normal,
kung anuman ang nalaman ko ngayon tungkol sa kanya at sa nakaraan niya,
nangangako akong mananatili iyong sekreto."
Muli siyang ngumiti sa akin, pero sa pagkakataong iyon alam kong hindi
totoong ngiti ang binigay niya sa akin.
"Keep your promise, Miss La Rosa. It's dangerous to disappoint me."
"Pinagbabantaan mo ba ako, Ferell?"
"A bit? Please don't tell it to Keaton. He'll kill me. Just be careful
and avoid boys. I am watching habang wala siya."
Akala ko ay mauuna akong umalis sa kanya pero mas nauna nang humarurot
ang kanyang sasakyan at naiwan akong tulala sa dinaanan niya.
I went home with a heavy feeling. I suddenly wished that my prince was
born in a different world. Not a leader like Elsa, a fighter outside but
too vulnerable inside, and lastly... I wished he stopped blaming himself
for his parent's death.
Hindi niya iyon kasalanan. I want to help him, pero hindi ko na alam kung
sa paanong paraan. May nararamdaman din naman ako at hindi ko maaaring
gawin ang kagustuhan niya at pasiyahin siya habang nangangamba ako.
It's a good decision that we have our space and time, we need to heal
separately, dahil kapwa kami may sugat na hindi maghihilom kung
mananatili kaming magkasama.
Dahil ngayon, napapagod na rin ako sa mabigat na nararamdaman ko at hindi
na nakabubuti sa akin kung hahayaan ko ang sarili kong maging ganito.
Keaton is the love of my life, but I still have my family. I have my
dreams in life, and I still have principles and promises to my father
that I want to fulfill.
Hindi ko iyon magagawa kung hahayaan ko ang sarili kong umikot sa
katanungan at sakit na alam kong mas lulubog lamang sa akin.
I should live my life again, try to start a new, build myself, heal my
wounds and see a new light.
I love him, and the time I spent with him. The kisses we shared his
touches and his whispers. I regretted the painful words I've said to him,
the stares I've shown him, and the way I pushed him.
Nagkamali ako at pinagsisihan ko iyon. I've done it at alam kong wala na
akong paraan para bawiin iyon.
We are now far away from each other, by fate or by our wrong decisions...
Kung darating ang pagkakataon na magkukrus muli ang landas namin. It
would be our hearts that would decide.
Mahal na mahal ko si Keaton pero hindi siya ang buong buhay ko.
I am a woman who could live without a man revolving around her.
Natagpuan ko ang sarili ko sa headquarters ng Youth Council. Naroon si
Farrah na may sinusulat sa kanyang notebook.
"Hi, Ashanti!"
"Hey..."
Nagtungo ako sa kusina, naghanap ng plastic ng yelo at nagsimula na akong
maglagay ng tubig ngayon.
Hinayaan ko munang umagos ang tubig sa mga kamay ko at nanatili akong
hindi ginagawa iyong plastic.
My life with him and memories of our happiness together was like water
confined in a plastic. I would freeze it and let it stay that way, and
when the time comes that I'd feel the thirst of him...
I would melt him again... no matter how cold... no matter how
emotionless.
Pinunasan ko na muli ang luha ko at tinawanan ko ang sarili ko. Sa dami
ng pwedeng maging kwento ko sa Disney ay iyong pinakamasakit pa! Dapat
nawala na lang ang sapatos ko, natusok ng karayom at hahalikan ng
prinsipe o kaya ay kumain ako ng mansanas at pagising ay ikakasal na.
Muli akong natawa sa iniisip ko at ipinilig ko ang sarili ko. Mas
binilisan ko na ang paglalagay ng tubig at pilit akong ngumiti.
Akala ko ay magagawang takpan ng agos ng ingay ng pag-iyak ko nang
maramdaman ko na pumunta na rin si Farrah sa kusina.
Instead of calming me, she stayed leaning on the wall while looking at
me. "It's okay to cry, Ashanti. Hindi naman kasalanan iyan... just don't
do it every day, okay? Lalo na kapag gumagawa ka ng yelo baka humalo."
This time I laughed genuinely.
"Cry now. Start a new tomorrow..."
Hinayaan ako ni Farrah na umiyak hanggang gabi ng araw na iyon. She's not
that close with me, pero simula ng araw na iyon naging malapit kami sa
isa't isa.
Umuwi ako sa bahay, hinanap ko agad si Mama at niyakap ko siya ng
mahigpit. Humingi ako ng tawad sa kanya dahil sa lahat ng sinabi ko na
siyang sinagot niya ng yakap, lumapit din ako sa mga kapatid ko at
paulit-ulit akong humingi sa kanila ng pasensiya.
Hindi ko masisimulan ang bagong buhay kung hindi ako magsisimula sa
pamilya ko.
Kasalukuyan na kaming magkakatabi nina Mama, sina Ate Aliyah, Ariana at
Alissa sa iisang kama.
"From now on, we'll start anew, and together, let's re-write our name..."
"Sa bato?" natatawang sabi ni Alissa.
"Sa hangin para rinig ng lahat." Sabi naman ni Ate Aliyah.
"Stars..." ngumiwi kami sa sinabi ni Ate Ariana.
"Ikaw, anak? Saan mo isusulat?" tanong ni Mama.
Ngumiti ako. "Something that possessed the oldest words and memories..."
inilagay ko ang braso sa mga kapatid ko at kay Mama. Mas isiniksik nila
ang kanilang katawan sa akin at itinaas nila ang makapal na kumot.
"Let's re-write our name on the water... the mirror of the memories..."

Chapter 39
The Planners
After three years...
Akala ko noon ay lagi ko nang maiisip ang lahat ng nagpagdaan ko kasama
siya at ang mga kasagutang pilit kong gustong sagutin noon, pero nang
sandaling mas binigyan ko ng atensyon ang pamilya ko at ang mga pangarap
ko, iyong sakit, pangamba at takot ay unti-unti nang natatabunan.
Napalitan ng bago at masasayang memorya siyang naging dahilan para higit
akong mabuo at magpatuloy sa buhay.
My relationship with my sisters went well. I never wished for their
relationship break-ups, pero ilang buwan din matapos namin ipangako sa
aming mga sarili na gusto naming gibain ang imahe ng mga babaeng La Rosa
buong Enamel, nabalitaan ko na lamang na wala na silang mga kalamay na
boyfriend.
I never voiced out that I was glad, pero kilala nila ako, kahit hindi ko
man iyon sabihin sa kanila, mas masaya ako na katulad ko ay mas
binibigyan na nila ng pansin ang kanilang mga pangarap na walang pagtapak
sa hagdanan ng iba.
La Rosa women can build their own stairs to climb up. Kung hindi man
ganoon ang tingin ng nakararami sa mga naunang La Rosa, kaming apat na
magkakapatid ang unang magmumulat sa kanila na iba kami sa kanilang
pinaniniwalaan.
It's been months when we had our new house. Hindi naman iyon kalakihan
kaya nagawa namin iyon mabili magkakapatid, lalo na't magaganda na rin
ang trabaho naming tatlo at si Alissa na ilang taon ay matatapos na rin
sa pag-aaral, hindi na rin naman namin problema ang tuition dahil sa
scholar siya.
Si Mama naman ay hindi rin tumigil sa pagtatrabaho kahit pinapatigil na
namin siya.
My mom's flower shop, La Rosa Blooms is now famous in Enamel. Hindi
iilang beses na napapahanga kaming magkakapatid sa malalaking kliyente
niya na nagagawa pang dumayo sa Enamel para lang sa flower arrangement ni
Mama.
Right now, I could finally say that my family is completely healed and
continually moving forward. Isang bagay na siyang ipinagmamalaki ko sa
nakalipas na tatlong taon.
Matapos ang nangyaring pag-uusap namin ni Aldus Ferell noon at ang ginawa
kong pag-iyak sa harap ni Farrah at ang pangangako namin magkakapatid sa
isa't isa, little by little, my hands were picking up my pieces.
Mga pirasong hindi lang para sa akin kundi sa buong pamilya ko.
I am completely happy and satisfied.
Marami rin nangyari sa loob ng tatlong taon, akala ko ay mararamdaman ko
ang presensiya ni Aldus dahil sa ginawa niyang pagbabanta sa akin pero
iyon na ang huli naming pagkikita, narinig ko rin ang balita tungkol sap
ag-alis ni Leiden at pagpapatuloy ng pag-aaral sa ibang bansa,
samantalang nanatili rito sa Pilipinas si Langston. Ilang beses ko siyang
nakakasalubong noon sa campus pero hindi man niya lang ako kinakausap o
tinitingnan man lang na parang wala kaming pinagsamahan. Hindi ko naman
iyon pinaka-isip dahil mas gusto ko pang ganoon ang pakikitungo niya sa
akin.
"Ashanti, magmerienda ka muna!" sigaw sa akin ni Ate Aliyah na lumabas sa
terrace na may dalang juice at tinapay.
Ibinaba ko muna iyong timba at ang hose bago ako nagmadaling pumunta sa
kanya.
She placed the tray of foods on the table before she threw a towel on me.
"Bakit hindi na lang kasi ipa-car wash? Nagpapakahirap ka pa na linisin
iyan. Sobrang tipid, Doc?" Ate Ariana rolled her eyes.
Natawa ako sa sinabi niya. "In the making... pinapalaki mo naman ang ulo
ko. At ang tagal pa ng proseso."
I am currently taking my master's degree, Major in Clinical Psychology,
and happily enjoying it.
Sabay na sila ngayong umirap sa akin. "Ang arte! Sinasanay na rin namin
ang sarili namin. We have a soon to be a doctor sister! At tsaka, hindi
ba at iyon na rin naman ang tawag sa 'yo ng mga pasyente sa clinic n'yo?"
"I am just an assistant." Pero totoong madalas ay iyon na rin ang tawag
sa akin ng mga pasyente na siyang nakakataba ng puso.
Tumabi na ako sa kanila at sinimulan ko na rin magmerienda. Sabay silang
tumanaw roon sa second hand ko na kotse na lilinisin ko.
"Hindi ka pa ba nakatipid, Ashanti? Sabi ko brand new car na lang ang
bilhin mo. Mahuhulugan mo naman iyon, bakit pinili mo pa rin ang second
hand na iyan?"
"Hindi naman ako maluho, mga ate. At tsaka, ang mahalaga ay masasakyan
ko."
Ngumuso lang sila sa akin. Nanatili kaming tahimik tatlo bago kami
nagsunud-sunod sa pagbuntong-hininga.
"Ang layo na ng narating natin..." mahinang sabi ni Ate Aliyah.
"Hindi pa rin ako makapaniwala hanggang ngayon..." dagdag ni Ate Ariana.
I smiled while watching the good view of the outside. Dati ay nasa sikip
na lugar lang kami, ngayon ay nagagawa na rin naman umupo sa terrace at
mag-usap ng walang problema.
"Sabi ko sa inyo... kakayanin natin..."
Si Ate Aliyah ay kasalukuyan nang nagtatrabaho sa isang kilalang airlines
at ngayon lang siya nagkaroon ng bakasyon, habang si Ate Ariana naman ay
nagsisimula ng umusbong ang pangalan sa showbiz na nagsimula sa maliit na
pagmo-modelo.
"It's because of you. Ginising mo kami." Sabay nilang isinandal sa
balikat ko ang mga ulo nila.
I just smiled again. I patted their heads, breathe the air happily, and
whispered my thoughts to my father. "I hope you're happy up there, Papa."
"By the way, may bumili na rin daw sa katabi nating bahay. Ibig sabihin
niyan, may magiging kapitbahay na tayo." Balita ni Ate Aliyah.
"Oh? Isang pamilya raw?" tanong ni Ate Ariana.
"No. Bagong kasal daw, mga foreigner. Iyon ang narinig kong sabi ng
security guard."
Napatingin ako sa katapat naming bahay. Mas malaki iyon sa bahay namin
pero hindi rin naman kalakihan kumpara sa iba pang bahay rito.
"Sana mababait naman ang magiging kapitbahay natin. Hirap din kapag
masasama ang ugali."
Tumango sila sa akin. Natapos akong magmerienda at hinayaan na nila akong
maglinis ng kotse.
It is a red Honda Civic fd 2006.
Inilagay ko muna iyong panali ng buhok ko sa labi ko bago ko pilit na
ipinusod ang buhok ko na maikli na naman at kulot. Hindi ko sana iyon
gagawing kulot pero nagpumilit talaga ang mga kapatid ko.
Nang mapagsalikop ko na ang buhok ko ay dali-dali kong kinuha ang panali
ko at itinali na iyon. Umikot ang mga mata ko nang may ilang hibla na
bumagsak sa mukha ko.
I annoyingly blew it upward, pero ilang beses ko iyon ginawa pero
bumabalik pa rin ang kulot na buhok sa mukha ko. Kaya binasa ko na lamang
ang parteng iyon ng buhok ko para dumikit siya sa nakapusod kong buhok.
"Ako pa rin ang nanalo!"
Kinuha ko na iyong hose at sinimulan ko ng basain ang kotse ko. Nakahanda
na rin naman ang sabon at basahan na siyang gagamitin ko.
Nasa kalagitnaan na ako ng paglilinis nang makita ko na sa malayo si
Alissa. Siya lang at ang boyfriend niya ang nanatiling matatag.
"Hi, ate!"
"Hey..."
Ngumiti sa akin ang boyfriend niya na si Jan Carlo. Tumango naman ako sa
kanya.
"Carlo, una ka na sa loob. May sasabihin lang ako kay Ate." Nahihiyang
sumulyap sa akin iyong kalamay na boyfriend na parang natatakot sa akin.
"Sige lang, Carlo. Una ka na. Importante yata ang sasabihin ni Alissa."
Hindi na siya nagsalita pa at nagpunta na sa loob ng bahay.
"Ano?"
"Ate, I got a news. May mga nagbabalik..."
Dumiin ang hawak ko sa hose. "Akala ko naman ay kung ano ang sasabihin
mo. Sige na, pumasok ka na sa loob."
"Hindi mo ba gustong malaman, Ate?"
"Come on, Alissa. Wala naman akong inaabangan na uuwi. Hindi naman uuwi
ang iba nating kamag-anak—"
"Kilala mo kung sino ang tinutukoy ko, Ate..."
"Alissa." Dumiin na ang pagtawag ko sa kanya.
"Ate, sinasabi ko lang para hindi ka na magulat. Uuwi na yata this week
si Keaton Samonte, tapos iyon si Leiden Arellano? Nakasalubong ko kanina.
Kinakamusta ka nga."
"Ikaw talaga, ang chismosa mo!"
"Naririnig ko nga lang, Ate. Alam mo naman na sikat na tao ang mga iyon
sa Enamel at crush pa ng ilan sa mga classmate ko. Siguro nakatanggap ka
rin ng invitation?"
My brows furrowed. "Invitation?"
"Uuwi na rin si Autumn Olbes. Iyong pinakasikat na babae sa St. Luciana
noon?"
"Oh..."
Hindi na muli nagsalita si Alissa at nagpaalam na sa akin. Ilang minuto
akong nablangko. Hindi ko alam ang dapat kong isipin o maramdaman sa oras
na iyon. Ilang taon kong iniligaw ang sarili ko at inabala sa ibang bagay
at hindi ko naisip na masyadong mabilis ang panahon at darating pa rin
ang pagkakataong ito.
Gabi nan ang magyaya si Farrah sa akin na magkape. Katulad ko ay masaya
na rin siya ngayon sa propesyon na kanyang tinatahak.
Hindi pa man ako nakakaupo ay may ibinigay na siya sa akin. "The
President of the Youth Council gave it to me... pinabibigay niya sa 'yo.
Sobrang daming invited, kilala mo naman si Autumn 'di---"
Hindi niya na nagawang ituloy ang sasabihin niya nang mukhang maalala
niya ang kaunting koneksyon ko kay Autumn. She's Keaton's ex-girlfriend.
At alam ni Farrah na nagkaroon kami ng relasyon ni Keaton.
Inamin man sa akin ni Keaton noon na hindi naging sila ni Autumn, sa mata
ng mga taga Enamel ay naging sila.
"Si Olbes..." tumango ako.
"P-Pupunta ka ba?" she asked hesitantly.
"I am not really a party person. Alam mo naman iyon, Ashanti. Pero may
kailangan akong puntahan doon, at hindi ko rin magawang tumanggi kina
August at Antonia. Alam mo naman na sa bayan ng Enamel, hindi magandang
maging kaaway ang dalawang iyon."
"Agree..."
It's Autumn welcome party, pero sina August at Antonia ang naghanda
niyon. Hindi naman masama ang naging relasyon ko sa dalawa kaya nahihiya
rin akong tumanggi.
"Siguro kahit magpakita na lang tayo saka tayo umalis agad? At least,
nakita nila tayo. Hindi rin ako sanay sa mga ganoon..."
"Same plan."
Agad rin niyang binago ang usapan namin at nagtungo sa trabaho. Halos
hindi na nga namin namalayan ang oras sa pagku-kwentuhan.
Hindi na sana kami maabalang dalawa nang may maiingay na pumasok sa
coffee shop. Nanlaki ang mga mata ko nang makilala ko ang mga iyon.
Sina White Arellano, ang apat na Ferell, Nero, Owen, Troy, Aldus at
Trition. Ano ang ginagawa ng mga kamoteng 'to rito?
Pansin ko na maging si Farrah ay kunot na kunot din ang noo habang
nakatitig kay Owen.
Lumampas sa amin iyong mga kamoteng taga Leviathan na may kasamang taga
Enamel. Nakaakbay pa sina Nero at Owen kay White na halos hindi na
maipinta ang mukha at ganoon din si Troy kay Triton na ilang beses
umiiling.
Alam mo iyong hindi mo naman naririnig ang pinag-uusapan nila parang may
binabalak na silang hindi maganda?
"Kami na nga sabi ni Triton ang bahala sa switch!" natatawang sabi ni
Troy Ferell.
"W-We should go..." halos sabay na sabi namin ni Farrah na kapwa namin
ikinagulat.
Bigla kaming nag-alangang tumayo ni Farrah ng piliin ng mga kamoteng
hilaw na iyon umupo sa tabi ng pwesto namin.
Ano ba ang pinag-uusapan nila? Gagawa na rin ba ng hardware company iyong
mga Ferell ay may switch na sinasabi itong si Troy?
Pareho kaming halos tumalikod na ni Farrah para hindi mapansin ng mga
iyon. Nasa akto na sana kaming tatayo nang nakarinig kami ng sipol.
Napamura na ako sa aking isipan.
"Hi, ladies!"
"Troy!" sabay siyang sinita nina White at Triton.
"Stop pestering them."
"Pamilyar..." sina Aldus at Owen naman ang nagsabay.
Tumango na kami ni Farrah sa isa't isa, kapwa na kami tumayo at handa ng
iwan iyong mga kamoteng hilaw nang sabay muli nagsalita sina Aldus at
Owen.
"Ashanti!"
"Farrah!"
Umasim ang mga mukha namin bago kami ngumiti ng pilit habang dahan-dahang
humarap sa mga lalaking nararamdaman kong may dalang hindi maganda.
"Such a coincidence, Aldus!"
"Such a coincidence, Owen!"
Salitang sabay nagpalingon sa amin ni Farrah sa isa't isa. Isa lamang ang
ibig sabihin niyon, hindi lang ako ang napurga sa salitang iyon ng isang
Ferell.
Sumipol ang dalawang natitirang Ferell na mukhang natutuwa sa nangyayari
habang sina White at Triton ay kapwa nakakunot ang mga noo.
"Are you close with them?" tanong ni White Arellano sa akin.
"You too?" tanong ni Triton kay Farrah.
Sabay kaming umiling magkaibigan. Tumayo na si Troy mula sa upuan niya at
lumapit siya sa amin.
"Maaga pa, ladies. Bakit hindi n'yo muna ako tulungang bawasan ang mga
barya ko? Come pick something sweets, my treat."
Umulan ng mura mula sa lamesa. Hindi ko alam kung gaano kabilis kumilos
si Troy dahil nasa gitna na namin siya ni Farrah habang nakahawak ang mga
kamay niya sa pagkabilang siko namin.
"Allow me to include you in my game plan..." mahinang sabi niya.
"W-What?" sabi ko.
"Huh? I said it's a good plan that we're here. I'm already familiar with
you both. I am a businessman, you see? I want to be your friend. You
might need me in the near future, at kailanganin ko rin ang tulong n'yo."
"With your money? Ano pa kailangan mo?" Farrah kidded.
"It's not all about the money, ladies. Now pick..." nakatitig na siya sa
mga cakes.
Sabay naming tinanggal ni Farrah ang kamay niya sa amin at itinuro namin
ang dalawang pinakamahal.
"Good." Sinabi niya sa counter ang order namin at binayaran na iyon.
"Keep the change."
Ang yabang!
Humarap siya sa amin at binigyan niya kaming dalawa ni Farrah ng
kakaibang ngiti. Una ko iyong nakitang ginawa sa akin ni Aldus.
"Utang n'yo ito. Sisingilin ko rin..."

Chapter 40
A neighbor and a new curtain
I don't know what made us stay with them or accept their invitation. The
infamous Troy Ferell and the whole gang in the same place does ring alarm
bells. And I am not outdated about the news regarding them.
Hindi ko iilang beses na narinig na sadyang sinuka na talaga sila sa
Enamel kaya sa Leviathan na sila nakatira, pero dahil marami pa rin
silang koneksyon dito, hindi pa rin sila tumitigil sa paghahasik ng
lagim.
They stood in unison together with White Arellano and Triton Montgomery.
They let us sat in the middle of the couch. Nang makaupo na kami ay sina
White at Triton ang kapwa tumabi sa amin ni Farrah na parehong
naniningkit ang mga mata sa mga Ferell.
Sino pa nga ba ang magtutulungan kundi kaming magkaka-bayan lang. Mas
mapagkakatiwalaan ko pa naman sina White at Triton kumpara rito sa mga
Ferell na parang laging may masamang binabalak.
I might consider myself insane for accepting Troy's invitation having a
clear idea about them. But my footsteps never faltered when the little
voice I tried to hide for years, suddenly hummed his name.
Lalo na ng makita ko si Aldus na inosenteng ipinakikita ang mga ngiting
minsan niyang iniharap sa akin.
How is he? Sa loob ba ng tatlong taon ay nagkakausap pa rin kayo? Did you
stay with him, unlike me?
Kahit kay Farrah ay nagtataka na rin ako. She's never been open about her
relationship. Pero ang magkaroon siya ng koneksyon sa isang Ferell na
hindi niya naman nababanggit?
There's someone else behind Owen Ferell. At alam kong sa mga oras na ito
ay may iisa kaming gustong gawin ni Farrah, ang makarinig ng balita mula
sa kanila.
Around this table is not all about cups of coffee but a battle of wits.
These gentlemen against us with their idea of us being a pawn in their
game.
I am not a licensed Psychometrician for nothing, and Farrah isn't a great
leader for trickery.
Sabay namin kinuha ni Farrah ang mga tasa namin at tipid kaming humigop
ng kape. Triton and White both looked worried, probably thinking about
hopeless lambs being lured by cunning lions.
"It's been a while, Ashanti. How are you? I like the hair..." panimula ni
Aldus.
"Thank you..." isang kang malaking plastic Aldus Ferell.
"So...?" pagpapatuloy niya.
Tipid akong ngumiti sa kanya. "I am fine. Ano nga pala ang ginagawa n'yo
rito? Parang ang layo ng coffee shop na 'to sa Leviathan." I faked my
laughter.
"Nah, nothing much. Just a short talk." Sagot ni Owen.
"Huh? It's rare. Bakit hindi sa mga bar?" sabat ni Farrah.
Sumipol si Owen. "We're allergic to those places. Minsan lang kami
nagagawi roon."
Nanatiling tahimik sina Triton at White na kapwa nakikinig lang sa aming
usapan, pansin ko na kapwa rin sila balisa na parang nasa ibang lugar din
ang kanilang mga isip.
Biglang tumikhim si Troy para kuhanin ang atensyon naming lahat. "So...
are you invited too?"
Nagkatinginan kami ni Farrah bago kami sabay na tumango. Troy Ferell
prodded his lips and his fingers drummed the table. He's thinking...
Sina Owen at Aldus ay kapwa lumapit kay Troy at bumulong sa kanya, ilang
beses siyang tumango bago siya ngumiti sa amin.
"May mga partners na ba kayo?"
My brows arch. It's starting. All I need to know is to analyze the
situation by their behavior, words, and actions.
Madali lang mabasa ang posisyon ng mga Ferell at ng dalawang katabi namin
ni Farrah. Troy Ferell is their leader, and they're here to help these
two. Though I don't have any idea how Triton was involved, I am pretty
sure about White Arellano. The party is all about Autumn Olbes, after
all.
These idiots are up to something. At kailangan nila ng babaeng mga
kasabwat na hindi nila nalalamang ginagamit sila. Too bad, these idiot
Troy Ferell picked the wrong girls.
"Never heard about the partner." Sagot ni Farrah.
"Ako rin. Besides, I am not sure kung makakapunta ako."
"Really? How about Tanya and August? Kilala n'yo ba ang dalawang iyon?
Hindi pa naman gusto ng dalawang iyon na tinatanggihan. Tanya's my ex, by
the way." Sabi ni Troy.
"Come on, Troy! She's not your ex." Iritadong sabi ni Owen.
"She'll kill you if she heard it." Dagdag ni Triton.
Sumulyap si White Arellano sa relo niya. "It's getting late, Nero. Baka
hanapin na sila sa kanila."
"We're not yet starting, Arellano." Saway ni Troy.
Ibinaba ni Farrah ang kanyang tasa. "I believed that you invited us for a
reason, right?"
"No. This is really a coincidence. But we're actually looking for two
Enamel girls."
"For?" tanong ko.
"We need accomplices. We've rarely received an invitation from those
girls. You see... hindi naging maganda ang break-up namin ni Tanya..."
sunud-sunod ang mura ng mga Ferell sa sinabi ni Troy.
"I'm a suspicious man, you see? Until someone leaked information about
the party. Tanya and August are going to trap us in a game. Are you aware
of those girls' tricks? In their every party, there's always a game. It's
either humiliation or money... once that you'd lose."
Hindi ko masisisi ang dalawang iyon. Hindi na rin labas sa kaalaman ko na
naging kapitbahay ni Tanya ang mga Ferell at ilang beses siyang
naperwisyo sa mga ito.
"A gamble?" tanong ni Farrah.
Iba talaga ang mayayaman. Bukod sa malaking gastos sa isang malaking
welcome party, they are willing to risk money and humiliation for just a
night.
"The game is all about?"
"It's a maze hide and seek." Sagot ni Aldus.
"Why are going to attend if you already have the idea about Tanya's
trap?" tanong ni Farrah.
"We'll run? No way, miss." Sabi ni Troy.
"Then play fair. There's probably a game mechanics and you will win the
game if you have the skills." Katwiran ko.
"We don't play fair, girls." Sagot ni Nero.
Hindi kami nagulat ni Farrah ng marinig iyon sa kanila. Wala ang usapang
ito kung marunong maglaro ng malinis ang mga Ferell.
"How sure are you that Farrah and I are willing to cooperate?"
"Don't pressure the girls, Ferells. Kung hindi nila gusto, pauwiin na
natin. I am really sorry about this." Naiiling na sabi ni Triton.
"I'll give you an offer that you wouldn't reject. That's it, girls."
Muling lumipad ang paningin namin ni Farrah kay Troy Ferell.
"What offer?"
"I heard about your businesses, girls. I could refer you to some of my
grandfather's clients..."
Kapwa kami natigilan ni Farrah sa sinabi ni Troy Ferell. My mother's La
Rosa Blooms will have its continuous development when we got more
clients, even Farrah's sister's business will have a good advantage
because of Troy Ferell's offer.
Troy Ferell, the devil and his infamous million-dollar earring.
Kumikinang daw iyon kapag nasa kanya na ang alas. At kasalukuyan na iyong
kumikinang sa mga mata ko ngayon.
Hayop. He got us.
"Don't worry. They will never know that you helped us."
"And your needed help is?" tanong ni Farrah.
"You'll just join the game. Kung hindi ako nagkakamali, apat pares lang
ang matitira. They planned to pair us with..." Troy Ferell rolled his
eyes.
"Gays..." sabay na sagot nina White at Triton.
Umasim ang mukha ng mga Ferell.
"So may nakuha na kayong dalawa pa?" tanong ko.
"Yes. Kaya mabuting nakasalubong na namin kayo. It's easy to explain,
dahil malapit naman kayo sa dalawa kong pinsan." Sabay tumango sina Aldus
at Owen.
Naghintay pa ako ng ilang detalye na sasabihin ni Troy Ferell, pero
sinabi niyang hanggang doon na lamang iyon.
"See you, girls..."
Tumango kami ni Farrah sa kanila at kapwa kami ngumisi sa paglabas namin
ng coffee shop.
"Sinong niloko nila? Hind nila ako makikitang sasali roon. Mga gago."
"Nakakasilaw talaga iyong hikaw niya, pero kuntento na ako na nagagawa ni
Mama na umunlad na walang tulong ng ibang tao. Let's tell Tanya and
August about their plans."
Nagtawanan lamang kami ni Farrah hanggang sa magkahiwalay na kami.
***
"Ate Ashanti, kakain na raw!" sigaw sa akin ni Alissa habang marahas na
kinakalampag ang pintuan.
"Give five minutes! Kakatapos ko lang maligo!"
"Alright! Bilisan mo, Ate. Gutom na kami."
Sa pagmamadali ko ay hindi agad ako nagbihis at hinayaan ang sarili kong
nakatapis. Kinuha ko na ang blower at agad itinapat doon ang kulot kong
buhok.
Dahil malapit sa maliit kong lamesa ang saksakan ay roon na ako
nagblower. Nakaharap ako sa repleksyon ko sa bintana habang ginagawa
iyon. Habang abala ako sa pagblower ng buhok ko, pansin ko na paru-paro
roon sa may kurtina.
Napangiti ako. Sabi nila kapag daw may malaking paru-paro sa bahay ay mga
namatay raw iyong kamag-anak na dumadalaw.
"Papa..."
Wala ako sa sarili akong napatayo at hindi ko na napansin ang pagsabit ng
tuwalya sa upuan dahilan kung bakit natanggal iyon sa pag-abot ko sa
paru-paro.
"Oh my goodness!" natatawang sabi ko ng mahubaran ako.
Lumipad na iyong paru-paro habang nakataas ang kanang braso ko. Huli na
bago ko maalalang nakahawi pala ang bintana at may kapitbahay na kami!
What the hell!
Hindi tuwalya kundi kurtina ang agad kong hinawakan at hinila ko iyon
para matakpan ang bintana ko.
Ilang beses kong minumura ang sarili ko habang binabalot muli ang sarili
ko. Sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko habang nangangatal ang kamay ko
sa paghawak muli sa kurtina.
Dahan-dahan kong hinawi iyon at sumilip para makita kung bukas ang ilaw
ng bintana ng kapitbahay namin, napahinga ako nang maluwag ng makitang
patay iyon.
Si Alissa rin ang nagsabi sa akin na kagabi lang ay lumipat na raw ang
foreigner na mag-asawa. Basta tsismis ay malakas ang sagap ng kapatid ko,
lalo na at close sila ng security guard ng subdivision na ito.
Matapos kong ayusin ang sarili ko ay bumaba na ako. Nakailang irap sa
akin sina ate dahil sa tagal ko.
"Nakita n'yo na ba ang kapitbahay natin?" tanong ni Mama.
"Gabi na rin silang lumipat. Iyong security guard lang siguro ang
nakakita sa kanila."
"Sino ang walang pasok sa inyo bukas?"
Nagkatinginan kaming magkakapatid. Kilala nila kung sino ang libre bukas
at ako iyon. Mukhang ako pa yata ang mauutusan ni Mama.
"Si Ashanti..."
"Si Ashanti na lang ang magdadala ng pagkain sa kanila. Dapat ay maging
mabait tayo sa magiging kapitbahay natin, para maganda rin ang pakisama
sa atin." Tumango kami sa sinabi ni Mama.
Wala namang kaso sa akin iyon.
"Pero paano kung masama ang ugali?" tanong ni Alissa.
"Bigyan natin ng perwisyo..." bulong ko na narinig nilang lahat.
"Ashanti!"
"I am just kidding. Don't worry. Sanay ako sa pakikipag-usap sa mga tao."
Sa tuwing sinasabi ko iyon, alam ng mga kapatid ko at ni Mama na seryoso
ako.
I was born to live in a beautiful world. A world built with different
colors of the human mind.
The next morning came, and I thought it was a normal day.
Sa tuwing matatapos akong mag-jogging ay nagdidilig muna ako ng mga
halaman sa maliit naming garden sa harap ng bahay. Para isang basa na,
basa na ng pawis at tubig, para liligo na lamang ako.
I was happily watering our flowers in front of our little garden when a
car suddenly stopped.
Hindi ko naman sana paapansinin iyon, pero tumigil mismo iyon sa likuran
ko. To be specific, in front of our house. Wala sa sarili akong lumingon
habang hawak ang hose na may sumisirit na tubig.
Mukhang makikita ko na ang bago naming kapitbahay.
Sa halip na sa kanang pintuan ang nabuksan ay sa kaliwa iyon nabuksan
dahilan kung bakit mas makikita ko ng malapitan ang bababa.
At halos matulala ako sa ganda ng babaeng bigla na lang lumabas sa
magarang kotse mula sa likuran.
Mexicana... tunay na mexicana.
Wala sa sarili akong napahawak sa peke kong kulot na buhok.
She sweetly smiled at me. "Hi... bagong lipat dito..." hindi niya natapos
iyong sasabihin niya nang may pamilyar na boses na nagsalita sa likuran
ng babae.
"Honey... you don't need to formally introduce---" muntik ko nang itapat
ang hose sa intsik na dumungaw mula sa likuran din ng kotse.
Mga foreigner nga...
"K-Keaton..."
"Miss La Rosa..." nagtungo sa hawak kong hose ang mga mata niya.
Hindi ko na nagawang makapagsalita at hindi ko na rin naintindihan ang
mga salitang sinabi ni Keaton sa babae, dahil bigla na lang iyon bumalik
sa loob ng kotse at tumango sa akin bilang pagpapaalam.
Bumukas ang gate nila at pumasok na ang sasakyan.
Bago pa ako lubos na mapahiya sa sarili ko ay nagmadali na akong pumasok
ng bahay.
Wala na ako nagawa buong maghapon at hindi pa rin ako makapaniwala sa
nakita ko. Kasal na si Keaton? Sila iyong sinasabi ni Alissa na mga
foreigner na sabi ng security guard?
Hindi ko sinabi sa mga kapatid ko o kay Mama kung sino ang nakita ko.
Balak ko na sana na hindi kumain ng hapunan nang kalampagin ako ni
Alissa.
Sinabi niya na naroon daw iyong legit na Mexicana, friendly raw at may
dalang pagkain para sa amin. Inunahan pa kami.
Nakikipagtawanan iyong legit na Mexicana kina Mama at Ate nang dumating
ako sa kusina. Ang dami niyang dalang pagkain, pero hindi man lang ako
nagutom tingnan iyon.
"I actually asked him... kung ano pa ang ibibigay. Akala ko ay hindi na
siya magsasalita. I am really sorry, hindi naman masama ang ugali niya.
Sobrang tahimik lang... at hindi mahilig makihalubilo..." kilala na ba
nila Ate kung sino ang tinutukoy ng legit na Mexicana na 'to na magaling
magtagalog?
"Shanti, anak! Si Catherine, kapitbahay natin." Ngumiti siya sa akin.
Kinuha niya ang paperbag na nasa tabi niya niya ipinatong niya iyon sa
ibabaw ng lamesa.
Hindi ko na sana iyon papansinin nang buklatin iyon ni Mama na
nakapagpatulala sa akin.
"Ang gagandang kurtina naman nito!"

Chapter 41
Covers
My initial plan was to pretend a good neighbor, a fake Mexicana with a
friendly attitude. Dapat nga ay bebeso pa ako sa kanya na parang
magkaibigan na ilang taon lang hindi nagkita.
Sino pa ba ang magiging magkaibigan na magkakapitbahay kundi mga kapwa
Mexicana lamang? Iyon nga lamang... siya ay legit at ako?
Napangiwi ako sa iniisip ko.
Sigurado naman ako na Mexicana ako noong nakaraang buhay ko at nagkaroon
ako ng manliligaw na intsik, hindi ko lang iyon sinagot dahil kuripot.
Hindi ako nahirapan kumbinsihin ang sarili kong bumaba at harapin ang
bisita, dahil hindi naman malaking bagay iyong halos pareho naming kulay
at tangkad, iyon nga lang tunay ang kulot niyang buhok.
It was really fine. Hindi ko naman talaga iyon masyadong pinaka-iisip.
Pero nang sandaling tumama ang mga mata ko sa sinabi ni Mama, hindi ko
alam kung paano ko papangalanan ang nararamdaman ko.
Honey na ang tawagan nila, may sarili na silang bahay at sila iyong
sinasabi ng security guard na bagong kasal na foreigners. Pero bakit may
kurtina?
Nakita niya baa ko kagabi o nagkataon lang? At kung nakita niya, bakit
kailangan niyang ipaalam sa akin? He could pretend.
What the fuck is going on?
"What's with the curtains? Mama, hindi ba parang nakakahiya naman sa
kanila? Marami pa tayong kurtina."
"No! It's okay. Kung hindi n'yo tatanggapin baka ipatapon niya 'yan sa
akin." Ilang beses umiling sa akin iyong legit na Mexicana.
"Your foods are enough. Hindi mo na kailangang magbigay ng kurtina."
Pansin ko na kapwa na nakakunot ang noo ng mga kapatid ko.
"Ano ka ba, Ashanti anak? It's okay. Narinig mo rin naman ang sinabi
niya, hindi ba?"
It's rare to receive curtains from your newly moved neighbor. Madalas
talaga ay pagkain, bulaklak o kaya ay mga pananim. Pero kurtina?
Makakapal na kurtina?
Niloloko ba kami ng legit na Mexicanang 'to?
Ano kaya ang magiging reaksyon ng pamilya ko sa sandaling malaman nila na
si Keaton Samonte ang kasama ng legit na mexicanang 'to?
Until now I wasn't really convinced if they were married. Dahil bukod sa
hindi ko man lang iyon nabalitaan, sa kabila ng kilalang pangalan ng mga
Samonte sa Enamel ay wala rin akong nakikitang wedding ring sa daliri ng
legit na Mexicana.
She's probably...
Bumuntong hininga ako at hindi na nakipagtalo. "Alright. Medyo nabaguhan
lang siguro ako... it's rare to receive a curtain..."
Saglit na natawa iyong legit na Mexicana. "Sorry if it feels weird. Lalo
kasing iinit ang ulo ng boss ko kapag hindi ko nailabas ang kurtinang
iyan..."
Muntik ko nang maibuga ang iniinom kong juice nang marinig ko ang
salitang boss.
"Huh? Boss?"
Kahit ang mga kapatid ko at si Mama ay nagulat din nang marinig iyon.
Muli siyang natawa. "Ano ba? Para kayong iyong security guard nitong
isang araw. I am just a secretary..."
"B-But... tinawag ka niyang..."
"Oh! Nagulat din ako nang tawagin ako ni boss sa unang pangalan ko. I am
Honey Catherine."
Siguro ay nagtataka na ang mga kapatid ko sa nagiging reaksyon ko, pero
wala na akong pakialam doon. Hindi ko maiwasang mapangisi, wala sa sarili
kong pinaglaruan ng ilang daliri ko ang dulo ng kulot kong buhok.
Honey pala... pero gusto akong kurtinahan. Siguraduhin niyang hindi
galing China itong ibinibigay niya sa akin.
Uminit ang ulo ko nang una kong makita ang kurtina, pero nang marinig ko
ang totoong pangalan ng legit na Mexicana, wala na akong pake kahit legit
pa siya.
"Thank you, Miss Catherine..."
"No problem."
"Uwian ka pala or diyan ka rin natutulog?"
"Oh, no! Susunduin din ako ng fiancé ko."
Ngumuso ako at tumango sa kanya. Gusto ko sanang may sabihin para sa boss
niya, pero baka makahalata ang mga kapatid ko kaya nanahimik na lang ako.
Hindi ko na ulit nakasalubong iyong bagong sekretarya at maging ang amo
niya, pero nakikita kong pumapasok sa gate iyong sasakyan niya.
Ilang araw na simula nang tinanggap ko iyong kurtina pero hindi ko naman
ginagamit. Bakit ko naman gagamitin?
Mas binilisan ko ang pagjo-jogging ko nang malapit na ako sa block namin.
Magtutuloy na sana ako sa pagpasok sa sarili naming gate nang maramdaman
kong parang may nanunuod sa akin.
Natigil ako at tumingin ako sa paligid, hanggang sa wala sa sarili akong
napatingin sa itaas, ang bintana na katapat ng sa kwarto ko. Nahuli ng
mga mata ko ang biglang pagbaba ng kurtina roon.
Naningkit ang mga mata ko. Sa halip na umalis sa posisyon ko ay nanatili
ako roon at hinintay na sumilip ulit ang tao sa likuran ng kurtina.
Pinagkrus ko ang mga braso ko at taas noo akong nakatitig doon. At wala
pa ngang ilang minuto ay nahawi na iyon.
Our eyes met.
Tumaas ang kilay ko at tipid akong ngumisi. Si Keaton Samonte ang
pinakama-pride na taong nakilala ko, kaya para mapagtakpan ang pagtatago
niya sa kurtina ay patay malisya siyang lumabas sa terrace ng kwarto
niya.
I thought it was always my turn, na magagawa ko siyang mapahiya dahil
ilang beses ko na siyang nahuhuli. Pero may paraan si Keaton Samonte para
laging isalba ang kanyang sarili. Hanggang sa ako na iyong mapahiya...
The scene was like a royal entrance. Bigla kong naalala si Elsa na
kumakanta ng let it go nang buksan niya iyong bintana. But Keaton's way
is so dangerous to stare...
Ilang beses akong napamura nang makita ko ang suot niya. Mr. Keaton Tirzo
Uy Samonte with his smart eyeglasses, disheveled hair, a book on his
right hand, while wearing a fucking blue robe with a knot which about to
lose. Tinamad pa yata siyang ibuhol iyon?
A Chinese (hopefully COVID-19 free) freshly from bath.
Nagtuloy siya sa paglalakad hanggang sa umabot siya sa balustre ng
terrace niya. He lazily leaned both of his arms on it, and casually
looked down on me. Dahil hindi nga nakabuhol ng maayos iyong suot niya,
kitang-kita ko ang matitipuno niyang dibdib.
D-Did he fucking work-out o hindi ko lang iyon nakita noon?
"No work?"
"Huh?"
Hinintay ko siyang magsalita ulit pero binuklat na niya ang librong hawak
niya. "How are you?" he asked.
"H-Huh?"
Tumayo na siya ng diretso at isinara ang libro gamit ang isang kamay,
nagkrus ang mga braso niya habang nakatingin pa rin sa akin.
Agad akong tumikhim at mabilis akong ngumiti sa kanya. Ashanti, calm
yourself.
"I'm good. You?"
"Good too."
Dahil ramdam ko na ang nagsisimulang pagka-awkward namin sa isa't isa,
nagpaalam na ako.
"I should go. It's good to see you again, Mr. Samonte."
"You too, Ms. La Rosa or Dra. La Rosa?"
Natigilan ako sa paglalakad nang marinig iyon mula sa kanya. Ilang beses
ko nang narinig mula sa kanya ang iba't iba niyang pagtawag sa akin noon.
Pero ngayong tinawag niya ako sa bagong tawag sa akin ng mga tao, ramdam
ko iyong biglang pag-iinit ng dibdib ko.
"N-Not yet..."
Ngumiti ako sa kanya. Tumalikod na ulit ako pero ramdam ko na nandoon pa
rin siya at pinagmamasdan ako.
"By the way, thank you for the curtains..."
Hindi ko na siya nilingon para makita ang reaksyon niya, pero alam ko na
narinig niya ako.
I had an urge to turn back when I heard his sarcastic laugh.
"Use it. Hindi iyon ang inilalagay sa tabi, La Rosa."
Akala ko ay mauuna pa akong makapasok sa kanya pero rinig ko na ang
pagpasok niya sa kwarto niya at ang malakas na pagbagsak ng pintuan.
My encounter with Keaton Samonte never pushed me to use his curtains.
Ilang beses ko na rin siyang nakikita sa tuwing wala akong pasok at
habang tumatagal ay mas kumukunot ang noo niya sa tuwing nagtatama ang
mga mata namin.
Typical Keaton Samonte, laging mainit ang ulo sa akin.
Nakakapagtaka nga na parang ako pa lang ang nakakaalam na isang Samonte
ang kapitbahay namin.
"Really? Maybe he's trying to win you back." Sabi sa akin ni Farrah.
"Hmm... I don't know. He can just approach me, 'di ba?"
"Maybe he's hesitant. Ikaw na rin ang nagsabi sa akin na ikaw ang
nagtulak sa kanya. Tatanggapin mo naman kung gusto niyang
makipagbalikan?"
"Lolokohin ko ang sarili ko Farrah kapag sinabi kong hindi. I still love
him, but before that he should be ready for my questions. I gave him
time, we gave each other time to heal... walang mangyayaring maganda sa
amin kung hindi namin aayusin iyong naiwan namin."
Tumango sa akin si Farrah.
"Kung ganoon ay wala pala kayong masyadong problema dalawa. All you need
to do is to talk..."
"I hope so... I will not initiate our conversation, Farrah. Hihintayin ko
siyang lumapit sa akin."
"You should..."
***
Tonight's the most awaited event. Hindi namin inagahan ni Farrah ang
pagpunta dahil wala naman kaming masyadong kilala roon.
Dahil kapwa kami naging abala nitong nakaraang araw, hindi na namin
nagawang sabihin kina Tanya at August ang balak ng mga Ferell. Naghiwalay
muna kami ni Farraha para hanapin ang magkaibigan at balaan sila sa plano
ng mga pasaway na taga Leviathan na iyon.
Nagsisimula nang dumami ang mga tao at hindi na ako magtataka kung bigla
akong matumba dahil sa halo-halong pabangong naamoy ko, idagdag pa ang
alak, patay buhay na ilaw at malakas na music.
Akala ko ay makakalampas ako sa kumpulan ng mga tao na walang magiging
problema ng may tumawag sa pangalan ko.
"Ashanti Rose La Rosa!"
Muntik nang mabuo ang pangalan ko sa pagtawag niya sa akin. "Kairo..."
Ini-straight niya muna ng inom iyong nasa baso bago niya iyon inilagay ng
walang kahirap-hirap sa dumaang waiter.
"Very unexpected! Sino kasama mo?"
"Farrah."
"Oh, the most popular Youth Council President in Enamel's history. Where
is she?" nanghaba ang leeg niya.
"Kairo, nakita mo ba sina Tanya at August?"
"Mamaya pa siguro sila. You know... siguradong kasama sila ng star ng
gabi."
Tumango ako. Magpapaalam na sana ako nang bigla niyang hawakan ang
balikat ko. "Have you met Leiden? You know... umuwi na rin—"
"Come on, Kairo! I am planning to surprise her."
Natigilan ako nang marinig ang pamilyar niyang boses mula sa likuran ko.
"Hey, how are you, darling snowflakes?" he whispered.
Hindi ko nagawang umalis sa posisyon ko nang maramdaman ko siya sa
likuran ko. Leiden playfully tilted his head and leaned down on my ear.
"L-Leiden..."
Sasalubingin ko na sana ang mga mata niya nang biglang may malamig na
bagay na lumapat sa kaliwang pisngi ko.
It was his glass filled with ice. Nawalan ako ng balanse at tuluyan na
akong napasandal sa dibdib niya, napahawak na ako sa pisngi ko na
nilapatan ng yelo. "Ang lamig, Leiden..."
He chuckled. "Malamig ba?"
Naningkit na ang mga mata ko at hinampas ko ang braso niya. "Leiden! Ang
daming alam!"
"I got to go, guys. Happy reunion!"
Naghe-headbang pa si Kairo nang talikuran niya kami. "He's already
drunk..."
"Yeah. Let him be, malaki na siya. What do you want? Ikukuha kita."
"Nah. Magba-bike pa ako."
"Seriously? You still have your bike?"
I rolled my eyes. "Malapit lang naman ang bahay ko rito. Should I use my
car?"
Sumipol siya sa sinabi ko. "Let's talk about Dra. La Rosa and her
success..."
"Bakit ganyan na ang mga tawag n'yo sa akin? Kanino mo narinig?"
Ngumuso siya, bago niya ako inakbayan. "Then tell me... why are you here?
Inuman ang lugar na 'to."
"I'm with Farrah. Uuwi rin naman kami agad. Kailangan lang namin
magpakita kina Tanya at August."
"Hmm..."
I was expecting an awkward reunion between us. Hindi naging maganda ang
paghihiwalay namin ni Leiden at hindi kami nagkaroon ng pag-uusap sa loob
ng tatlong taon, pero dahil likas na marunong magdala ng sitwasyon si
Leiden at sa magaan niyang ugali, hindi naging mahirap sa amin dalawa ang
kumilos at mag-usap ng parang sa dati.
And I am happy for that, unlike my situation with Keaton.
Natatakot ako na baka sa isang maling desisyon o kilos ay may biglang
mangyari na hindi ko gugustuhin.
"He's here, you know..."
Hindi niya man sabihin ang pangalan ay kilala ko na kung sino ang
tinutukoy niya. This is Autumn's welcome party after all.
"Have you met him?"
"Uhm... yes..."
Naagaw ang atensyon naming dalawa ni Leiden nang marinig namin ang
pamilyar na boses ni Autumn Olbes, agad iyong makikilala dahil sa arte ng
pagsasalita niya na nakilala noon pa man nang nangangampanya pa ang
pamilya niya sa tuwing darating ang eleksyon.
"Gosh, paano ba 'to?"
Hinanap ng mga mata ko kung saan ang pinanggalingan ng boses niya at
lumipad ang mga mata ko sa stage.
"Pull it."
My footsteps faltered when I heard his familiar voice. Naroon silang
dalawa sa stage at kasalukuyang natatabunan ng makapal na tela. Rinig ang
sunud-sunod na sigawan ng mga tao sa pangalan nila.
"Ang dilim! Nasaan ang dulo, Keaton!?" tumatawang sabi ni Autumn.
"I can't move, bumigat ka yata?" nawiwiling tanong niya. Kailanman ay
hindi ko narinig ang tonong iyon mula sa kanya.
"W-What?! Keaton naman..."
Bago pa man hawiin nina Keaton at Autumn ang makapal na tela mula sa
stage at tuluyan akong mabingi sa sigawan ng mga tao sa posible nilang
relasyon, kinabig na ako ni Leiden sa kanyang dibdib at tinakpan niya ang
mga tenga ko.
Nangangatal kong hinawakan ang mga kamay ni Leiden at halos magmakaawa
ako na may luha sa aking mga mata. "H-Huwag mo munang tatanggalin...
huwag muna... Leiden..."

Chapter 42
Maze
Leiden kept his hands on my ears as my tears pour on his shirt, but no
matter how he tried to block the noise with Keaton and Autumn's name
chanted by the crowd, it still penetrates deep and straight into my
fragile heart.
Tatlong taon ko itong pinangalagaan at inakalang magagawang pakalmahin sa
sandaling muli kaming magkita.
Akala ko ay ang una na naming pagkikita ang siyang magiging pinakamahirap
na sitwasyon na mararanasan ko sa pagitan ni Keaton. But I didn't expect
that I'd still experience this.
Hindi iilang beses na pinagselosan ko si Autumn noon. Napakarami ng rason
para pagselosan siya, akala ko noon ay mawawala na rin ito at lilipas
pero ang makitang magkasama sila ni Keaton ngayon, bigla akong nawalan ng
gana.
Hindi ko alam kung saan na ako magsisimula o kung may dapat pa ba akong
simulan? Babalikan ba talaga ako o nag-iilusyon lamang ako?
I weakly shook my head. "N-Naririnig ko pa rin, Leiden... naririnig ko pa
rin..."
Bakit hindi ko naisip na narito si Keaton at isa siya sa gustong
sumalubong sa pagbabalik ni Autum?
I don't know if he'd heard my voice. Dahil maging ako ay hindi ko alam
kong malakas ba iyon o mahina. Gusto ko na lang tumakbo at lumayo sa
lugar na iyon, pero natatakot ako na sa sandaling humiwalay ako sa dibdib
ni Leiden at tanggalin niya ang mga kamay niya ay mas maglinaw sa akin
ang mga salitang isinisigaw ng lahat.
Paglilinaw na wala na akong dapat asahan, na hindi na kami para sa isa't
isa, hanggang nakaraan na lang kami at sila talaga ni Autumn ang para sa
isa't isa.
"Tell me what to do, Ashanti... should I carry you? Itatakbo kita... tell
me..." I firmly closed my eyes and tried to focus on Leiden.
Tinanggal ko iyong kamay ko sa kamay niya at kapwa iyon kumuyom. Marahan
ko iyong ipinatong sa dibdib niya habang nanatiling nakasandal ang aking
noo.
"T-Tell me how to move on. Tell me how to be like him... umasa lang yata
ako, Leiden..."
This time, it was his chuckle that overwhelmed my ears. "How can I
possibly tell you how? Kung ako ay hindi rin magawa iyon..."
I thought Leiden's voice, hands, and chest would protect me from another
pain, but when the place got sputtered by a cold and colored liquid, I
accidentally pulled back away from him.
My mind was screaming of escape, my heart was whispering of surrender,
and my knees were trembling.
My mind was screaming of escape, my heart was whispering of surrender,
and my knees were trembling as my eyes witnessed and hear their voices
together while happily performing on stage with a famous seductive song.
When Autumn sat on his lap and tried to kiss him, one of my hands
automatically went to Leiden's shirt. Mariin iyong hinila ng ilang daliri
ko habang hindi ko maalis ang mga mata ko sa unahan.
"Umasa nga lang pala talaga ako..."
Nang pababa na ang mukha ni Autumn sa kanya, ramdam ko ang biglang
paghawak sa akin ni Leiden na parang hihilahin niya akong muli, pero sa
sandaling iyon iba ang humarang sa aking mga mata.
It was a tall cake.
Dahan-dahang sumilip sa akin ang lalaking may hawak nito at tipid siyang
ngumiti sa akin. Pamilyar siya at sigurado akong nakita ko na siya noon,
pero hindi ko matandaan kung saan.
"Sorry... hindi ko makita ang daan."
"I-It's okay..."
Tumango rin ang lalaki kay Leiden bago siya magpaalam at maglakad na ulit
dala iyong mataas na cake.
"He's not familiar. Taga Enamel ba iyon?"
"Nakita ko na siya. Hindi ko lang matandaan."
Kumunot ang noo ni Leiden at sinundan ng tingin ang lalaki. "Ang dami ng
bago rito sa Enamel..."
Nang sumulyap ako sa stage ay wala na roon sina Keaton at Autumn. Pero
agad ko rin nakita si Autumn sa isang lamesa na kasama ang mga Ferell at
pati na rin ang mga kaibigan niya.
"Gusto mo bang umuwi na, Ashanti? Ihahatid na kita."
"Tempting. But I need to look for Farrah. Sabay na raw kami uuwi."
"Alright. Should we look for her?"
Dapat ay nasa malapit siya nina August at Tanya dahil sila naman ang
hinahanap namin, pero bakit hindi ko makita ang kaibigan ko?
"Kumain ka na ba, Ashanti? Ano gusto mo?"
Umiling ako sa kanya. "Busog pa ako..."
"Seriously? Ano ba talaga ang dahilan ng pagpunta mo rito?" natatawang
sabi niya.
"May kailangan nga lang kaming sabihin ni Farrah kina August at Tanya."
"Hindi pwede sa ibang araw?"
"No."
"Is it controversial?"
Nanliit ang mga mata ko sa kanya. "Chismoso..."
He chuckled. "I am just curious. You and Farrah came all the way here."
Leiden tried to make our conversation casual, na parang hindi niya ako
nakitang umiyak at halos magmakaawa sa kanya kanina. He knew how to
lighten the mood around him, isang bagay na hinahangaan ko sa kanya.
Napapayag niya rin akong kumain at nakapag-usap kami ng tungkol sa iba't
ibang bagay habang lumilingon kami sa mga napapadaan, kung si Farrah ba
iyon.
"How about your sports? Still into volleyball?"
Naputol ang pag-uusap namin ni Leiden nang biglang namatay iyong ilaw.
Hinawakan niya ang kamay ko sa ibabaw ng lamesa habang kapwa namin
pinakinggan ang pagkakagulo ng buong paligid.
Ilang minutong nawalan ng ilaw at tanging ingay lang ng mga tao ang
narinig namin at nang sandaling mabuhay iyon, hindi ko alam kung bakit sa
direksyon ng mga nakahilerang cake nagtungo ang mga mata ko.
Together with that familiar guy who's still hiding behind the tallest
cake was Keaton Samonte and his eyes darting on our direction. Walang
tigil sa paglalagay ng cake iyong lalaking katabi ni Keaton sa hawak
niyang plato habang panay ang linga sa paligid.
Hindi ko na pinatagal pa ang mga mata ko sa kanilang direksyon, lalo na
ng makita ko si Aldus na papalapit sa kanila. Nang sumulyap ako kina
August at Tanya, kapwa pa rin sila mga abala.
"Leiden, are you familiar with their game?"
"Game?"
"May nakapagsabi sa akin na mahilig daw magpalaro sina August at Tanya sa
tuwing—"
"I've attended a few parties organized by them. Hindi nawawala ang mga
kakaiba nilang palaro. Do you want to join? They are generous about the
price. Sali tayo. What do you think is their game this time?"
Pansin ko na papalapit na sa direksyon namin si Aldus. May hawak siyang
maliliit na plato na may nakalagay na maliliit na cake na ipinamimigay
niya sa nadadaanan niya.
Nang sumulyap ako sa paligid ay may mga babaeng ganoon din ang ginagawa.
Sinisimulan na ba nila ang laro?
"Arellano? Aasa sa premyo?" natatawang tanong ko.
"Come on, it's good to claim a price. Lalo na kung pinaghirapan mo."
"Nakasali ka na rin sa laro nila?"
"Isang beses lang. It was fun."
"Hmm..."
Nasa kalagitnaa na kami ng pag-uusap ni Leiden nang may tumikhim sa tapat
ng lamesa namin.
Aldus Ferell with plates on his hands. "Forgive my intrusion, guests, ss
one of the committees..."
Isang malaking kasinungalingan. Hindi siya pipiliin nina August at Tanya,
siguradong inagawan niya ng mga plato ang isa sa mga babaeng namimigay
para magkaroon siya ng dahilan para makalapit sa akin.
He's here to assure my entry to the game.
"We'll join." Mabilis na sabi ni Leiden.
Wala na sana akong balak sumali sa larong iyon at hayaan ang mga Ferell
sa problema nila, pero ngayong kasama ko naman si Leiden, posible na siya
ang maka-partner ko.
Kinuha na ni Leiden iyong dalawang plato na may cake.
"Just like the same mechanics. You'll open the cake and read the
instruction inside."
Kapwa kami tumango ni Leiden. Tatalikuran na sana kami ni Aldus nang
biglang nagsalita si Leiden.
"By the way, Ferell..."
"Yes?"
"Thank you for helping White."
"Don't thank me. Si Nero ang tumutulong sa kanya."
Nagkibit balikat lamang si Leiden. Nang maiwan kami nagtataka akong
lumingon sa kanya.
"Thanks for?"
Umiling siya sa akin. "Only for gentlemen, Ashanti..."
"Oh..."
"Don't think too much. It's nothing."
Binuksan na namin iyong cake at binasa namin ang nakasulat sa maliit na
papel. Hindi na ako nagulat sa larong nakalagay dahil sinabi na iyon sa
amin ng mga Ferell.
"Hide and seek?"
Pumunta na sa unahan si Tanya at nagsimula na siyang magpaliwanag. Pili
lamang ang makakasali sa laro at iyon ay iyong nakatanggap ng cake na may
lamang note sa loob.
Hindi na ako nagtaka nang makita na mayroon iyong apat na Ferell. Gusto
ko pa ngang pumalaklak ng makitang parang gulat na gulat sila.
Siguro naman ay kahit hindi ko na sabihin kay Tanya ang plano ng mga
Ferell. All I need to do is not cooperate with them.
After Tanya's explanation, the game got clearer. The game has a time
limit. It's fine to enter the maze alone, but in the end, you need to
find a partner to come outside. It should be your opposite sex. The maze
is consisting of challenging obstacles and tricky notes to make it
difficult for the players to finish the game.
"Madali lang pala..." ilang beses tumango si Leiden.
"I made sure that the cakes were equally distributed, so don't worry
about finding no partner."
"I have a question, Tanya..." may nagtaas ng kamay.
"Is this simply a race? Unahan kung sino ang unang makakalabas at iyong
mahuhuli ang talo? I think it's a bit boring..."
Saglit na tumawa si Tanya. "Of course, our game has its twists! Your goal
is not just come outside, but to survive inside! Pwede kayong matalo sa
dalawang paraan, iyon ay kapag may nauna sa inyong makalabas at ang
pangalawa..."
Biglang natahimik ang lahat habang hinihintay ang sasabihin ni Tanya.
"Well, it's a surprise! Just good luck!"
Sunod na ipinaliwanag ni Tanya ang magiging premyo na siyang mas lalong
nagpalakas ng sigawan ng lahat, pero mas lalong lumakas ng sabihin nila
ang gagawin ng mga taluhan.
It was a dare from the hosts. At walang karapatan ang mga talunan na
tumanggi sa kanila.
Hinanap ng mga mata ko si Farrah pero hindi ko pa rin siya makita.
"I'll see you inside, Ashanti." Kumindat sa akin si Leiden.
Bawat note na nakuha namin sa cake, may nakalagay roon kung saang parte
ng maze magsisimula. If you already have your partner, you should double
your effort, find each other, survive and leave the maze together.
Pumunta na ako sa papasukan ko. Nanatili akong nakatayo roon habang
hinihintay ang sasabihin ni Tanya. Hindi rin nagtagal ay pumunta na rin
sa katabing daan si Aldus.
"Oh, such a coincidence!"
Umirap ako sa kanya at hindi siya pinansin, pero paglingon ko sa kaliwa,
isa na namang Ferell.
Magsasalita na sana si Troy nang unahan ko siya. "Find another partner.
May kasama na ako."
Sabay silang sumipol dalawa. Nagkaroon yata ng himala dahil hindi na ako
kinausap ng dalawang Ferell.
Maiksing pinakilala rin ni Tanya ang mga players. At hindi
maipagkakailang maraming nakakakilala sa mga Ferell, dahil sobrang lakas
ng sigawan kapag sila iyong nagsasalita sa mikropono. Si Troy lang ang
hindi niya nilapitan, na nakailang bulong dahil sa hindi pa rin daw
makapagmove-on sa kanya si Tanya kaya nagpapansin pa rin sa kanya sa mga
palarong ganito.
Nakailang ngiwi ako hanggang sa marinig ko ulit ang boses ni Tanya, may
isa raw nagback-out kaya kasalukuyan siya ngayon nagtatawag ng isa pang
lalaki na sasali. Hindi ko na sana iyon papansinin nang mapatili si Tanya
sa mikropono.
"Oh my goodness! May import tayo galing China! Keaton Samonte! I want you
call me, Senyorita... Oh la la la..."
Keaton chuckled on the microphone. "I think you're drunk, Tanya..."
"Come on, just introduce yourself! Hindi ka naman galing Wuhan, 'di ba?
Nakapag 15 days quarantine ka na ba?"
"I just want to try this game."
"August, give him his cake!"
Lumingon ako sa stage at pinanuod ko iyong pagslice ni Keaton sa cake. He
timidly pulled the note and read the instruction on the microphone.
"Entrance C."
Tumingin ako sa dadaanan ko. It's B. Si Troy iyong C. May error?
"C ka, Troy... pareho kayo ni Keaton?" tanong ni Aldus.
"Oo nga..." sagot ni Troy na nakatingala sa letter C na nadikit sa
papasukan niya.
"Sigurado ka ba C ka?" tanong ni Aldus.
Dumagundong na ang dibdib ko dahil sa pag-uusap ng magpinsang hilaw.
"Oh shit. O pala ito... may icing pa pala ng cake. Saan ang O?"
May itinuro si Aldus. "Sabi na. Mali talaga posisyon mo, pinsan."
"My bad..."
Umalingawngaw ang boses ni Tanya. "Troy! Bakit galaw ka pa ng galaw sa
pwesto mo?!"
"Sa O ako, Tanya. Lilipat lang ako. Nagpapapansin ka na naman sa akin..."
Buti na lang at hindi siya nabato ng mikropono. Ibinalik na lang ni Tanya
ang atensyon niya kay Keaton na ang mga mata ay wala na roon sa hawak
niyang note kundi sa akin.
"So... ano ang advantage mo sa ibang players, Keaton? Bukod sa marunong
ka kumanta ng Senyorita? Which way do you think will lead you outside?"
He playfully folded the small paper using his fingers while looking
straight into the Entrance B...
"Itatabi ko... I mean... dadaan na lang ako sa tabi."

Chapter 43
Patient and Doctor
The electric music, disco lights, and the liquors pouring like rain made
the whole place wilder.
Sa sobrang dami nilang pera ay ipinanliligo na nila ang alak.
"Good luck to us!" sabi agad ni Aldus nang makarating na si Keaton sa
posisyon ni Troy kanina.
Keaton Samonte joining in this weird game is very unusual for him. I've
been inside his world, and known him better, but to see him entered a
silly game without any assurance of a win-win situation...
I couldn't help but think deeply.
What is his big reason for joining this game?
I tried my best not to look on his side. I should focus myself on this
game, and not to someone else. I should remember what I'd witnessed a
while ago.
Dapat ay hindi na ako umasa pa. Ako ang pumili nito at matagal nang tapos
kung anuman ang mayroon sa amin. He's here because of Autumn.
At kung anuman ang sinabi niya kanina kay Tanya, siguradong hindi iyon
para sa akin o kung para sa akin man, malaki ang posibilidad na
sinusubukan niya lamang tingnan ang reaksyon ko. Maybe he wanted to
assess how regretful I was after all of the decisions I'd made between
us.
Bagay na hindi ko dapat isisi sa kanya. I should stop expecting that
something might happen between us again. Hindi na ako dapat umasa pa,
para hindi na ako masaktan sa anumang posibleng mangyari.
Diretso lang ang tingin ko sa unahan habang si Aldus ay pilit na
kinakausap si Keaton at kung anu-ano ang tinatanong na wala namang
kwenta.
Kaya kapwa sila nakatingin sa posisyon ko dahil nasa gitna nila ako.
"Nice song, man! Proud instructor here."
"Shut up, Aldus."
"Bakit ka nga pala sumali rito, Keaton? This isn't you! This is so
unexpected!" Aldus said exaggeratedly.
Gusto ko nang takpan ang tenga ko sa usapan nila ni Aldus Ferell. He's a
poor liar.
Kung sa paraan ng pag-arte at pagsasalita, kahit sino ang makakakita sa
kanya ay talagang maniniwala na gulat na gulat siya. Maging iyong
pagiging kasali nila sa larong ito ay parang hindi sila prepared, pero
dahil nabalaan na ako sa modus nilang magpipinsan, hindi nila ako
maloloko.
Hindi sumagot sa kanya si Keaton, sa halip ay tipid na siyang lumilingon
kay Aldus bago tumitingin sa unahan. Ginawa nila akong hangin sa pagitan
nilang dalawa.
"Pero mas proud ako sa itatabi, Samonte... paano ba iyon?"
Kumuyom na ang mga kamao ko sa pinagsasabi nitong si Aldus. Napalingon na
ako sa stage at tiningnan ko na si Tanya. Hindi niya pa rin ibinabaril
ang hawak niya na hudyat na pwede na kaming pumasok.
"Look straight, Ferell. The game will soon start..."
"Come on, I am just trying to ask some tips, Samonte. Alam mo naman na
inosente pa rin ako sa mga bagay na iyan..."
Nang marinig ko iyon, napalingon na talaga ako kay Aldus. Hindi na mawala
iyong ngiwi ko sa kanya at sa kasinungalingan niya.
"Are you drunk, Ferell?" sabat ko.
Ngumisi siya sa akin. "Hindi pa..."
Sinilip niya ulit si Keaton. "Tang ina mo, Keaton! Magsalita ka rin!"
"Huh?"
Hindi man lang lumingon si Keaton kay Aldus, nanatili siyang parang poste
sa posisyon niya habang nakakrus ang mga braso.
Hanggang ngayon ay nag-iisip pa rin ako kung paano tumagal ang friendship
nilang dalawa.
"Pero bati na kayo ni Ashanti? Hindi ko sinasabing ang ganda ng
pagkakakulot ng buhok niya... iyong gustong-gustong anuhin ng mga intsik
na galing Wuhan..."
"W-What is fucking wrong with you, Ferell?!" sita ko sa kanya.
"Bakit? Hindi ba't magkapitbahay kayo? Magkagalit pa rin?"
"Fuck off, Ferell!"
He chuckled. "Huwag pikon, Ashanti. Nagbibiro lang ako..." ngumuso pa
siya sa akin habang itinuturo ang lalaking nasa likuran ko.
"Kunwari bingi..." Aldus Ferell mouthed.
Akala ko ay hindi pa rin siya papansinin ni Samonte pero natigilan ako ng
sumagot siya. "What do you mean, anuhin? I am not from Wuhan. Gago."
"N-Niaano..." natatawang sabi ni Aldus.
Iyong dalawa kong kamao gusto nang lumipad sa mismong mukha ni Aldus
Ferell.
Magpapaulan pa sana ako ng mura nang muli ng nagsalita si Tanya.
"Ladies and gentlemen! Let's play Tanya & August's hide and seek with a
twist!" Tanya's loud overwhelmed us.
Nawala na ang atensyon namin kay Aldus at kapwa na tumingin sa harap ng
maze ang mga tao.
"Tang ina, ang daming tabi rito. Alam na this, Samonte! Rock and roll!"
"Shut up, Ferell."
Nauna na akong pumasok sa maze at hindi ko na pinakinggan pa iyong usapan
ng magkaibigan.
I should focus on the maze and its obstacle, on how to find my partner,
Leiden, and on how to leave this place unscratched.
Nang mga unang sampung minuto ay may mga players na nakakasalubong pa
ako, sumunod ay nakakarinig na rin ako ng mga sigawan at takbuhan na
parang may naghahabulan, biglang mamamatay iyong ilaw, may bubuhos na
malamig na tubig at lalakas ang music.
Wala akong ibang nagawa kundi magulat.
"L-Leiden..."
Habang patuloy ako sa paglalakad, sinimulan ko na rin tawagin ang
pangalan niya. Sinabi sa amin ni Tanya na hindi lang ito basta maze dahil
may iba't iba kaming pagdadaanan.
Bigla na akong kinabahan lalo na ng mas dumalas iyong pagpatay ng ilaw at
ilang sigaw ng mga babae.
"L-Leiden... where are you?"
Mas bumagal na iyong mga hakbang ko. Pinili ko na hindi na lamang lumiko
at diretsong daan ang tahakin ko, pero unti-unti akong nagsisi sa ginawa
kong iyon.
Lalo na ng makita ko kung sino ang kasalukuyang nasa harap ng puting
lamesa na may kausap na nakamaskarang babae.
Aldus and Troy Ferell were both shirtless. Yakap na nila ang kanilang
sarili dahil sa tindi ng lamig.
"Bakit hindi na tumama ang sagot mo, Troy? Mauubos ang damit natin, gago
ka!"
"Periodic table of elements? Third year highschool pa natin iyon pinag-
aralan! Matatandaan ko ba iyon?!"
Dahan-dahan akong lumapit sa kanila. Binasa ko iyong obstacle note na
nakapatong lamesa, kailangan ko lang bumunot doon sa fish bowl ng tanong,
sa sandaling sagutin ko iyon ng tama ay bibigyan ako ng mas madaling
direksyon ng committee na nakasuot ng malaking puting kumot, pero sa
sandaling magkamali ako ng sagot kailangan ko ilagay roon sa may
nagliliyab na apoy sa maliit na drum ang isa sa damit ko.
Eksaherada kong hinawi ang nagtatalong Ferell at bumunot ako sa fish
bowl.
"Such a coincidence, Ferells..."
"A-Ashanti!"
Kapwa na nangangatal iyong labi ng dalawa at maputla na ang mga mukha.
Tang ina n'yo!
Nang buksan ko iyong papel, agad akong napangisi dahil alam ko ang sagot.
Alam kong kapwa nakasilip doon ang mga nilalamig na Ferell.
"Ashanti, baka naman..."
Pinagtaasan ko lang sila ng kilay. Humarap ako roon sa committee na nasa
harap at sinabi ko sa kanya ang sagot.
"Fibonacci Sequence."
"Huh?"
"Of course, 'di n'yo iyon alam." Tumango sa akin iyong committee at may
inabot siyang papel sa akin.
"What the hell?! Ano ba iyong tanong na iyon?" sunud-sunod ang himutok ng
dalawa.
"Adios, Ferells!"
Sinunod ko iyong binigay na instruction doon sa note. Sana lang ay
nagagawa rin sumagot ni Leiden sa mga nadadaanan niya dahil imposible na
magkita kami kung isa rin siya sa nahuhubaran ngayon.
Hindi na ako nakadaan pa ng lamesa na may committee, pero iyong naging
problema ko ay ang malalaking lamok na halos hindi maubos sa pagkagat sa
akin.
"Tigilan n'yo na ang kakakagat sa akin!"
Iritado akong sumusunod sa malalaking lamok habang pilit iyong pinapatay.
Tatlo na iyong napatay ko na may dugo na talaga, ang dami ng nakuha sa
akin!
"Fuck off! Fuck off!"
Marahas na maglalapat na sana ang dalawa kong kamay nang may biglang
sumulpot sa harapan ko.
His movement was so swift and too silent. Hindi niya nga rin ako napansin
dahil ang atensyon niya ay sa daang dinadaan niya na parang may
tinatakasan siya.
Nakuha ko lang ang atensyon niya ng mapatay ko ang lamok. Magkadikit na
ang mga kamay ko na nakataas habang unti-unti siyang lumilingon sa akin.
Hindi ko inaasahan na makikita ko siyang wala na rin damit pang-itaas
katulad ng mga Ferell. Pero kaiba sa mga Ferell, basang-basa ang katawan
ni Keaton Samonte na may halong kulay asul na pintura.
Mariing nakakrus ang mga braso niya. Ito yata ang unang beses kong makita
na nilalamig ang isang Keaton Samonte.
Nanatiling nakataas ang mga kamay kong may patay na lamok habang kapwa
kami nagulat sa isa't isa.
Unti-unti niyang tinanggal iyong pagkakakrus ng braso niya at napapitlag
na lang ako nang maramdaman ko iyong malamig na daliri niya sa ilang
parte ng leeg ko at maging sa collar bone ko.
"M-May kagat---"
Mabilis kong tinabig ang kamay niya sa akin. "P-Pakagat?! Ano ang
karapatan mong kumagat—"
Tipid siyang ngumiti at binalik niya ang mga braso niya sa pagkakakrus.
Yumuko siya at bumulong sa akin. "Definitely my type... mga Mexicanang
bagong kulot at bingi..."
Napahugot ako ng paghinga sa sinabi niya.
Nilampasan na niya ako at nagsimula na siyang maglakad papalayo sa akin.
Nanatili akong nakatitig sa likuran niya habang nakakunot ang noo ko sa
kanya.
"Hindi ka ba susunod sa akin? Babasain ka nila ng tubig na may yelo kapag
diyan ka dumaan."
"A-Are you flirting with me, Samonte?"
"What do you think?"
"Hindi ako sasabay sa 'yo. May sarili akong daan."
"Tss..."
Akala ko ay makakalayo na ako sa kanya, pero nang kapwa kami nakarinig ng
ingay, mas narinig ko iyong mga yabag ni Keaton pabalik sa akin.
Mabilis niyang hinablot iyong braso ko at agad niya akong itinulak sa
pinakamalapit na tagong tabi.
"S-Samonte—"
"Tatabi tayo! Mababasa ka pa..." bulong niya.
Hinampas ko iyong dibdib niya at sinimulan kong gumawa ng ingay, pero
tinakpan ng kamay niya ang bibig ko.
Dinala niya ako sa pinakamalapit, makipot at madilim na tabi. Sa sobrang
liit ay kailangan pa namin umupo para tuluyan kaming matakpan ng anino.
Dahil hindi ako sumusunod sa gusto niya, agad niyang binago iyong
posisyon namin.
Nasa likuran ko na siya habang nakagapos iyong isang braso niya sa akin
at nakatakip ang isang kamay sa bibig ko. Unti-unti niya akong napaupo
kung saan kapwa na kami hindi makita.
Our position was so nostalgic. Lagi niya akong pinauupo sa pagitan ng mga
hita niya habang nakapulupot iyong mga braso niya sa akin.
Near the beach, under a beautiful tree, on the sands...
Nanatili kami sa ganoong posisyon habang pinapanuod na namin ang unang
babaeng biktima ng mga committee nina August at Antonia. Hindi lang
pagbabasa ng nagyeyelong tubig ang ginagawa, binubuhat din ang babae na
walang ibang ginawa kundi sumigaw hanggang sa makarinig ako ng anunsyo na
may inihagis na raw muli sa swimming pool.
"See?"
"Someone will carry you that way... hahawakan ka sa hita... sa bewang...
sa likuran..." bulong niya sa akin.
Nang masiguro niya na wala na ang posibleng makakarinig sa amin ay
pinakawalan na niya ang bibig ko.
"W-Why do you care? A-Ano ba kita? You should not join here. Dapat naroon
ka kay Autumn..."
Bigla kong naramdaman iyong noo niya sa balikat ko at ang paghigpit ng
yakap niya sa akin.
"I was just trying to make you jealous... I just want to know if..."
"Fuck you! Bitawan mo 'ko, Keaton! Ganoon na lang iyon? Paglalaruan mo
ang nararamdaman ko para masiguro mo ang sarili mo? Ganoon? Why are you
so selfish?!"
Biglang tumulo ang luha ko. "Y-You kissed her... you performed with
her... you flirted her in front of the crowd... pinili mo pang saktan ako
para malaman ang nararamdaman ko. Why are you still like that?"
"We did not kiss, I swear... kita iyon ng lahat ng taong naririto..."
Marahas ko siyang siniko. "Bitawan mo 'ko! I never liked your ways of
getting me, Keaton!"
"I'm sorry if I always lose my composure when it comes to you... na
biglang nawawala ang lahat ng plano ko sa tuwing malapit ka na. Biglang
nabablangko iyong utak ko sa tuwing ikaw na ang naiisip ko. Gusto ko na
lang hilahin ka ng hilahin papalapit sa akin... na wala ka ng ibang
kayang kakapitan kundi ako... I thought I would be able to control
this... Ashanti... lalong lumala... so help me, sweetheart..."
Mas lalong humigpit iyong mga braso niya sa akin at mas isiniksik niya
ang sarili niya sa leeg ko.
"It's wrong to run away from me. It's wrong to have your distance... mas
matinding gamutan ito, Shanti... heal me... do something about me..."
"K-Keaton..."
"You should not deny a patient, Dra. La Rosa..." mas lalong lumambot
iyong boses ni Keaton. Ang kaninang nanlalamig at nanginginig niyang
katawan ay bigla na lang umiinit.
"Welcome me home... kakauwi ko lang..." mas lalong lumambing ang boses
niya sa akin.
"K-Keaton, stop it..."
"You're so warm..." nakalmot ko iyong braso niya nang humalik siya sa
leeg ko.
"K-Keaton..."
Bawat bulong niya sa akin ay parang sasabog iyong puso ko. Keaton knew
how to hit my weakest point. Alam niya iyong mga salitang makapagpapanalo
sa kanya.
Nakagat ko na ang pag-ibabang labi nang tanggalin niya ang kanyang mga
braso sa akin. Naramdaman kong naglaro ang mga daliri niya sa dulo ng
kulot kong buhok at nang unti-unti niyang iyong hilahin dahilan kung
bakit ako napatingala sa kanya, mariing nagtama ang aming mga mata.
He tenderly played the tip of his nose against mine when his hands cupped
on my face. I could feel his warm and heavy breathing.
"Doktora... tabihan mo na ulit ako..."

Chapter 44
Exit
I was a fully pledged Mexicana in my past life, rejected a Chinese
businessman for being kuripot, and I wasn't marupok even with my
naturally curled hair.
Alam ko sa sarili ko na ilang beses na akong niligawan ng mga intsik at
napagod na ako sa pagtanggi sa kanila sa nakaraang buhay ko.
It was my past life's fault. Kung hindi siya tumanggi ng tumanggi noong
nakaraang buhay ko, sana'y hindi na ako pagod ngayong tumanggi sa isang
instik. Ngayo'y ubos na iyong kakayahan kong tumanggi sa isang intsik
dahil matagal ko na iyong ginagawa sa nakaraang buhay ko.
Isa lang naman akong Mexicana, bagong kulot, nakakulong sa bisig ng isang
intsik na pinaghihinalaang galing sa Wuhan at kasalukuyang nalulusaw sa
masikip at madilim na tabi...
Ilang beses akong napailing sa naiisip ko. Hindi ako marupok...
He used the way I hated the most. Maybe everything between him and Autumn
was just in the past, but using my emotion and another person to assess
me?
He even used his new secretary!
Pilit kong tinatabunan ang isip ko ng mga bagay na ginawa niyang hindi ko
nagustuhan simula ng dumating siya rito sa Pilipinas. Hindi ako natutuwa
at kailanman ay hindi sasang-ayon sa kanyang mga paraan.
I should let him know how opposed I am on his ways. Pero paano ko iyon
gagawin kung may bagong natutunan si Keaton Samonte mula sa Wuhan?
Kailan pa siya naging isang bata na parang ilang taong inapi at
kailangang aluin?
Hindi ko siya nagawang sagutin nang sabihin niyang kailangan niya ulit
matabihan. Paano ko ba iyon masasagot kung ganoon ang paraan ng
pagtatanong niya sa akin? Parang may halo iyong pangungunsensiya at sa
sandaling tumanggi ako ay isa na ako sa pinamakasalanang tao sa mundo.
And he keeps calling me Doktora!
I've met Keaton Samonte as a powerful, stiff, intimidating, and
formidable man. He was so cold, hard as a rock, and it was just his lips
that were soft.
Hindi ko akalaing lalambot at higit na lalambing ang mga salita niya sa
akin, na ang tangi ko na lamang nagagawa ay matulala sa maliit na siwang
ng tabing pinagtataguan namin at ang kaunting liwanag ng buwan.
Parang gusto ko na siyang aluin... aaluin ko na ang pasyente ko sa
tabi...
"Nilalamig na 'ko... binasa pa nila ako, Doktora..." humigpit iyong braso
niya sa bewang ko. At sinadya niyang iparamdam sa balat ko iyong
panlalamig niya dahil isinuot niya sa damit ko mula sa laylayan niyon
iyong pinakamaliit niyang daliri sa kamay.
Still the gentleman Keaton Samonte, hindi inilagay iyong buong kamay.
Ilang beses akong napamura sa isipan ko nang tuluyan nang ipatong ni
Samonteng literal na nilalamig iyong mukha niya sa kanang balikat ko.
Nakayakap ang isa niyang braso habang ang isa'y nakayakap sa pagitan ng
aking dibdib at leeg.
He was lazily playing the tips of my curly hair with his fingertips.
Wala na siya sa likuran ko kundi nasa tagiliran ko habang iyong mga binti
niya ay nakakrus na at kapwa nakulong sa akin.
Hindi ako magalaw sa ganoong posisyon namin. Para si Keaton isang batang
lalaki na binigyan ng laruan at ayaw nang magpahiram pa.
"K-Keaton..."
Ramdam na ramdam ko iyong maiinit niyang paghinga sa leeg ko. "Doktora,
will you allow me to play with your hair?"
Hindi ba at iyan na ang ginagawa mong intsik ka?!
Hindi ako makalingon sa kanya.
"Nilalamig ako, Shanti..."
Gusto ko na ulit siyang sikuhin pero paano ko iyon gagawin sa isang
pasyente?
"Kailan mo ako tatabihan? Nahihirapan na 'ko, Doktora..."
Nahihirapan na rin ako! Anong hangin ang nilanghap nitong si Keaton sa
Wuhan at bakit ganito na siya magsalita na parang aping-api?
"K-Keaton, hindi mo ako madadala sa ganito mo. Hindi ko makakalimutan ang
paraan mo! Alam mong ayaw ko ng ganoong paraan! You even used your own
secretary! May pa-honey ka pa! Nagdala ka pa ng tunay na Mexicana!"
Ako ang biktima rito at hindi siya! Bakit kung magsalita siya ay ako ang
masama sa aming dalawa?
"Her name is Honey, and she isn't a Mexican. She isn't my type, Shanti...
your hair is curlier, you are prettier... and..."
Lumingon na ako sa kanya dahilan kung bakit naglapat na naman ang tungki
ng mga ilong namin.
"W-What?"
Narinig ko naman iyong sinabi niya pero pilit kong pinakikita sa kanya na
hindi ako naapektuhan.
Pinaglaro niyang muli iyong mga ilong namin. But this time, Keaton
Samonte closed his eyes as mind got wider.
Sa mga napapanuod ko, kapag nasa madilim na lugar na iyong mga bida at
nasa isang sulok na silang dalawa, matinding halikan at hubaran na ang
nangyayari.
But Keaton Samonte's way is too different! Isang hinliliit niya lang
iyong nasa loob ng damit ko na nahihiya pang humawak sa balat ko, nayakap
lang ang bisig at binti, naglalaro lang sa dulo ng aking buhok at tanging
tungki lang ng ilong ang ginagamit sa akin.
Pero sobrang nakakapanghina...
"At hindi siya Mexicanang nabibingi... iyon ang gustong-gustong ko,
Doktora..."
Pakiramdam ko ay mauubos na iyong hangin sa buong katawan ko. Hindi ko na
napigilang mag-angat ng mga kamay at takpan ko na iyong mukha ko mula sa
kanya.
"S-Stop it, Samonte! Tigilan mo na iyan! A-Akala mo ay madadala mo ako sa
mga paganyan mong hayop na intsik kang galing Wuhan! Bitawan mo 'ko!
Pakawalan mo 'ko!"
He chuckled. Kapwa na nakayakap sa bewang ko iyong mga braso niya at mas
kinabig niya ako papalapit sa kanya. Nanatili akong nakatakip sa mukha ko
at sa tuwing nararamdaman ko ang panghinga niya sa likuran ng kamay ko ay
nag-iiwas ako.
Pero maglaro niya iyong sinusundan!
"I'll pursue you again, Shanti... alam kong ipagtutulakan mo ako at hindi
agad matatanggap. But I am ready to do everything to win you back...
hanggang sa hindi ka na mawala sa tabi ko..."
Hindi na ako nagsalita.
Halos paduguin ko na ang sarili kong mga labi nang maramdaman ko ang
mainit na labi ni Keaton Samonte sa likuran ng kamay kong nagtatago sa
mukha ko.
And when he finally blew his whisper, I almost took forgot how to breathe
properly.
"Magtatabi ulit tayo... tabing-tabi... Doktora..."
Nakawala lamang ako kay Keaton nang humiwalay siya sa akin. Sinabi niya
na mauuna na siya sa akin dahil totoong nilalamig na siya.
Itinuro niya pa sa akin ang tamang daan para hindi na ako makasalubong ng
pwedeng bumasa sa akin.
"I'll see you outside, Shanti."
Umirap ako sa kanya at hindi ako sumagot. Tumaas ang sulok ng labi niya
sa ginawa kong iyon.
I used to see him as formal and stiff. But after our encounter a while
ago, I never expected that I'd see him sexy and playful like this.
Ano ang ginawa ng Wuhan dito kay Keaton Samonte?
"Gusto ko iyan... mga doktorang umiirap... at kulot..."
Nang makarinig na naman ako ng ingay mula sa mga lamok na nagsisimula na
naman akong kagatin, hindi ko napigilan ang sarili kong pumatay niyon at
ilang hampas sa braso, binti at leeg ang ginawa ko sa sarili ko.
"Letche!"
Habang si Keaton Samonte ay prenteng nakakrus ang braso at hubad na hubad
ang dibdib. Bakit hindi man lang kumagat sa kanya itong napakaraming
lamok?
"Hindi ko gusto ang mga pasyenteng galing sa Wuhan. Go on, Samonte..."
"You do?"
"J-Just go! Umuna ka na!"
"Alright."
Tinalikuran na niya ako habang puro mura ako sa mga lamok na gustong-
gusto ang dugo ko.
"Ano ba ang problema ng mga lamok na 'to?!"
"Ganyan ang mga gustong-gusto kong Mexicana... iyong kinagat ng lamok..."
Nag-angat ako ng tingin kay Samonte na naglalakad pa rin naman papalayo
sa akin.
"I said stop it, Samonte!"
"I missed you... so much... heal me, please... You are my only cure,
Sweetheart..."
Natigil ako sa pagpatay ng lamok at napatuwid ako ng pagkakatayo habang
nakatitig sa likuran niya. Nakapamulsa siya at tanging kalahati na lang
ng katawan niya ang nakikita ko.
Hindi na niya hinintay ang sagot ko dahil nagpatuloy na siya sa
paglalakad hanggang sa maiwan ako roon mag-isa.
Akala ko sa sandaling maiwan ako roon mag-isa ay makakagalaw na ako agad.
Pero mas natigilan ako sa mga sinabi ni Keaton Samonte.
Bago kami magkita, sinabi ko sa sarili ko na hindi ko gagawing madali sa
kanya ang lahat. Yes, I was the one who pushed him away when he was ready
to explain, it was me who pushed him when he needed me the most, kung
tutuusin ay mas marami akong ginawang pagkakamali sa kanya dahil ang
tanging hindi niya lamang ginawa noon sa akin ay ang pagsasabi ng maaga
ng lahat ng mga dahilan niya.
Should I make things more complicated when he's now ready to tell me
everything and start a new?
Inaamin kong nasaktan ako sa lahat ng ginawa niya at paraan niya para
makuha ako. Pero ang lahat ng ginawa niyang iyon ay walang kakayahang
burahin iyong nararamdaman ko sa kanya?
I loved him so much...
Nagtuloy na ako sa paglalakad habang ang isip ko ay umiikot kay Keaton
Samonte. Natigil lamang iyon nang tumama ang mukha ko sa isang matigas na
bagay. Muntik na akong matumba kung wala lamang humawak sa kamay ko.
"Ashanti!"
"L-Leiden!"
"I've been looking for you! Akala ko ay isa ka na sa babaeng naitapon sa
pool. Hindi ka ba nababasa?"
Hindi katulad ng mga Ferell at ni Keaton, nakadamit pa rin si Leiden,
iyon nga lang ay basang-basa na rin siya ng tubig.
"Nakasagot ka?"
"Saan?"
Hindi na siya nakasagot nang kapwa kami nakarinig ng boses. Hinawakan na
niya ang kamay ko at nagmadali na kaming tumakbo dalawa.
"Ang galing mo sigurong magtago..." natatawang sabi niya habang sabay
kaming tumatakbo.
"S-Siguro..."
Wala akong ideya kung paano ko sasabihin kay Leiden ang paraan kung paano
ako nasa loob pa rin ng larong ito at hindi pa naihahagis sa pool.
Keaton secured me inside his territory. Paano ako mahahanap ng mga
committee na iyon?
Dahil mapamaraan si Leiden, hindi na kami naabutan ng mga nanghahabol sa
mga players. Kapwa pa kami napasigaw sa tuwa nang makakita na kami ng
liwanag sa unahan.
"Shit! Mananalo pa yata tayo, Leiden!"
Bago kami tuluyang makalabas sa maze ay agad akong binuhat ni Leiden,
hindi ko na nagawang makaangal at napatawa na lamang ako kasabay nang
pagsalubong sa amin ng mga taong naghihintay sa mga pares na makakalabas
sa maze.
"Congratulations, Ashanti and Leiden! Fourth pair survivors!"
Kapwa kami nadismaya ni Leiden nang malaman na pang-apat pa kami.
Naglakbay iyong mga mata ko sa mga pares na nauna sa amin. Wala pa roon
ang mga Ferell maging si Keaton.
Napasulyap ako sa daang nilabasan namin ni Leiden, nasaan na kaya ang mga
iyon?
Natutuwang kami hinila nina August at Antonia sa mga committee nila na
magpapaliwanag ng premyo namin. Wala naman talaga akong pakialam sa
inihanda nilang iyon at gusto ko na lamang matapos ang laro, pero matapos
iyong paghihirap ko, gusto ko na biglang kunin iyon.
"You can pick your prize!"
Nakanguso nang nakatingin si Leiden sa listahan. "What do you want here,
Ashanti?"
"How about a date? This one-day trip. Is it okay? Malapit lang."
Napatango ako sa sinabi niya. Sikat sa Enamel ang Montenegro Resort ng
Leviathan, pero may isang resort na rin ang pinag-uusapan sa Dumary.
Katulad ng Leviathan ay kalapit probinsiya rin iyon dito.
"Sure. Hindi pa ako nakakapunta riyan..."
"Alright. We'll pick this one." Sabi ni Leiden.
Nang sabay kaming nag-angat ng tingin ni Leiden, nag-uusap na sina August
at Tanya sa mahina nilang boses, para nga silang napatalon nang makita
nilang nasa kanila na ang atensyon namin.
Tanya awkwardly smiled. Lumapit siya sa amin at sinilip niya ang
itinuturo ni Leiden.
"Ano ang napili n'yo?"
"This..."
"Good choice." Humarap siya sa mga committee. "Kindly explain them the
whole details."
"Thank you, Tanya."
Kumindat siya sa akin. "It's part of the game."
Tinalikuran na niya kami at lumapit na siya kay August. "Hindi pa ba
time? Baka makalabas pa ang mga Ferell. Ipapagahasa pa natin ang mga iyan
sa mga—"
Hindi ko na narinig ang sinabi ni Tanya dahil nagtawanan na silang
dalawa.
Umiinom na kami ng kape ni Leiden at katulad ng iba ay nakabantay na kami
sa exit ng maze.
Nagka-count down na iyong mga tao at nagbubunyi na ang dalawang babae,
nang sunud-sunod nang lumabas sa exit ang mga Ferell na may kani-kanilang
ka-partner na babae.
Laglag ang mga balikat nina August at Tanya. Pero ang higit na
nakapagpakunot ng noo ko ay hindi ang mga babaeng nakuha nila, kundi ang
mga damit nina Aldus at Troy na suot nila.
Parehong-pareho iyon sa suot nila bago magsimula ang laro. Hindi ba iyon
nasunog?
"Shit!"
Hindi ko na napigilan iyong mura ko nang makitang lumabas si Nero Ferell
na may nakasampay na puting tela sa kanyang balikat at si Owen na may
hawak na timba, gaya ng hawak ng inakala kong nanghahabol sa akin.
Nagtatakang napatitig sa akin si Leiden. Kaya pala hindi hubad si Leiden!
Walang ganoon!
Aldus, Troy and the fake committee, Nero gave me the wrong direction! Sa
lugar kung nasaan si Keaton at hahabol si Owen para ma-corner ako!
Lumabas na rin si Keaton Samonte, nakapamulsa at bihis na bihis na parang
hindi nilamig kanina.
Nangangatal iyong kamay ko na may hawak ng tasa ng kape.
I was fucking set-up!

Chapter 45
Quarantine
It wasn't just Tanya and August who were boiling from anger. It wasn't
just them who wanted to boil those Ferells alive, including that Chinese
from Wuhan.
Halos ibato ko na sa direksyon nila iyong tasa ng kape na hawak ko. How
did they trick me like that?
Parang biglang naunat lahat iyong bagong kulot kong buhok.
At first, I was too confident that I would know if someone from them was
lying or acting. I was well informed about their ways and how they moved
in their wicked ways. Just like what happened a while ago, I could
identify when Aldus tends to exaggerate his actions.
Buong akala ko ay kalkulado ko na ang paraan ang pagkilos nila. Masyado
akong naging kampante na wala silang gagawin laban sa akin dahil buong
akala ko ay naririto sila laban kay Tanya.
But I was wrong, Ferells were here with their other business. Hindi man
inamin sa akin ni Leiden ang itinanong ko sa kanya, alam kong may
kinalaman iyon kina White Arellano at Autumn Olbes. Simula kanina ay
hindi ko na nakita ang anino ng dalawang iyon.
I am aware of their connection with some of the famous bachelors here in
Enamel. Kaya hindi na ako nagtataka kung bakit matindi ang galit nina
August at Tanya sa mga Ferell.
Mga pakialamero!
Paniwalang-paniwala ako na hindi sila makasagot doon sa tanong! Putlang-
putla sila at nanlalamig, sino ang hindi maniniwala roon? Isa pa, mas
maniniwala naman ako na hindi sila nakakasagot.
Napailing ako sa tindi ng pagkainis. I was tricked!
Nagpatulungan ako ng mga kamoteng iyon at ng intsik na galing Wuhan.
"Natutuwid na ang buhok ko! Natutuwid na!" hindi ko na napigilan ang
sarili kong sabihin iyon.
"Huh? Washable ba iyang pagkakulot mo?" inosenteng tanong ni Leiden.
Napangiwi ako. "N-No... bigla akong nagutom. Let's go..."
Nagsimula na akong tumalikod at sumunod na rin sa akin si Leiden. Hindi
ko na gusto pa na makarinig ng kayabangan mula sa mga Ferell, dahil
nakita ko lang naman si Troy Ferell na inagaw iyong mikropono kay Tanya.
"It was fun! Sobra kaming na-pressure ng mga pinsan ko! Akala namin ay
hindi na kami makakalabas. Too bad... sinuwerte yata kami. So, the dare
is too impossible..."
"Troy, 'di na kailangan ng speech."
Narinig ko ang pag-iingay ng mikropono sa biglang pag-agaw ni Tanya.
"But if you're too desperate to date me, it's okay, Tanya. Hindi mo na
ako kailangang pilitin matalo sa mga larong ganito. Just tell me. May
pinagsamahan naman tayo... j-just please move on."
"Tang ina mo, Troy Ferell! Someone, please remove this idiot in front of
me!"
Troy chuckled. "Wait! Pikon! Ako na muna mag-dj dito!"
"W-What? No!"
Pero hindi na nakaangal pa si Tanya nang mas lumakas ang sigawan. Bakit
mukhang dj yata sa nakaraang buhay iyang mga letcheng Ferell na iyan?
Maging si Leiden na naiiling at natatawa habang naririnig ang pagtatalo
nina Tanya at Troy.
"Bakit hindi na lang kaya ligawan ni Ferell iyang si Tanya?" rinig kong
sabi ng isang lalaki na kasabay rin namin ni Leiden sa pagkuha ng
pagkain.
Saglit na natawa si Leiden. "Impossible."
Naupo na kami habang nagkakagulo pa rin sa speaker.
"Bakit nga hindi, Leiden? Hindi ba't diyan naman talaga nagsisimula?"
"Huh? Hindi rin. Dapat pala matagal na? Hindi na talaga sila magkasundong
dalawa kahit noong dito pa nakatira ang mga Ferell. Besides, Tanya's too
in love with someone else. Ganoon din yata si Troy. Sa pagkakaalala ko ay
si Owen pa ang nanligaw diyan kay Tanya."
Napanguso ako. "Ay, talo-talo? Naririnig ko iyong mga sinasabi ni Troy.
Lagi niyang sinasabi na bet siya ni Tanya."
Nasamid si Leiden. "No way."
Tumaas ang kilay ko at umiling lang sa akin si Leiden. "I am not too
close with them, pero dahil kay White mas nakilala ko sila. It's
impossible for them to have that problem. Basta... they are good guys,
Ashanti. Good friends too, and too bad as enemies."
Napatango ako sa huling sinabi niya.
Akala ko ay magtatagal sa mikropo iyong si Troy, nag-anunsyo siya na
kailangan niya raw ng water break kaya si Aldus na naman ang dj. Hindi ko
pa nakakalimutan ang lahat ng lumalabas doon sa bibig niya nang huling
beses ko siyang narinig mag-dj.
It was a disaster!
"L-Leiden, I need to go somewhere..."
"Hmm? Do you want me to—" umiling ako.
Gusto kong magpunta roon sa lugar na hindi ko maririnig iyong mga Ferell.
Nasaan na ba talaga iyong si Farrah? Natapos na iyong laro ay hindi ko pa
rin siya nakikita!
Nagtataka man ay tumango na lamang sa akin si Leiden. Lakad takbo na ako
papalayo sa lamesa namin at nang sandaling lumingon ako pabalik sa kanya,
pansin ko na may lumapit na ilang babae sa lamesa namin.
He turned to look at me. I nodded at him. I even waved my hand to tell
him that it was okay. Kahit malayo siya ay nakita kong nagkibit balikat
siya, umakbay rin siya sa mga babae at mukhang hihilahin na siya sa dance
floor.
Nagsisimula na akong mag-dial sa aking telepono nang biglang may bumangga
sa aking unahan.
"Ouch!"
"A-Ashanti!"
"Farrah! Saan ka ba nagpunta?"
Hindi niya agad ako sinagot, sa halip ay lumingon siya sa likuran niya na
parang may tinatakbuhan siya.
"Something's wrong?"
"We need the crowd, Ashanti."
"Huh?"
Hinawakan na niya ang kamay ko at marahas niya akong hinila roon sa dagat
ng mga tao na kasalukuyang nagkakagulo sa dance floor.
"F-Farrah! Wait!"
"Please, Ashanti... just for a moment."
Nagtataka man ay hinayaan ko na siyang hilahin ako. Doon pa talaga kami
tumigil sa gitna na halos naghalo na ang amoy at pawis ng mga tao. Ramdam
ko na naman ang pinauulan nilang alak.
Eksaktong walang Ferell ang nakaupo roon sa stage para magpaulan ng
kabulastugan.
"What is wrong with you, Farrah?"
Hindi na niya ako sinagot. Sa halip ay walang kurap niyang tinatanggap
iyong mga baso ng alak na may iba't ibang kulay sa tuwing may nag-aalok
sa kanya.
Nagtatalon-talon na rin siya habang nakataas ang kamay. Sa sobrang dami
ng mga taong nagsasayaw, ilang beses na kaming nababangga ni Farrah.
Akala ko ay wala pa siyang inom kanina nang dalhin niya ako rito, pero
nagkamali ako. Bakit hindi ko agad siya naamoy?
"F-Farrah! Stop it! Baka hindi ka na makauwi niyan!"
Ilang beses kong pinigilan si Farrah sa pagtanggap niya ng iba't ibang
alak na inaabot sa kanya. I even tried to drink four to five glasses of
colored drinks just to stop her, but I just realized that it was a bad
move.
Bakit hindi ko na lang iyon itinapon at ininom ko pa?
Ngayon ay hindi lang si Farrah ang parang tutumba anumang oras, maging
ako ay umiikot na rin ang paniningin!
Minsan ay napapatalon na rin ako, napapataas ng kamay, napapasabay sa
pagkanta at napapataas ang kamay.
Shit! Matataas ang tolerance ng mga Mexicana sa alak!
"Give me that!" sabi ko sa lalaking may hawak ng kulay asul na alak at
mabilis ko iyong ininom. Eksaktong ganoon din ang ginawa ni Farrah.
We toast our glasses and giggled together. Sabay naming itinaas ni Farrah
ang mga kamay namin at nakisigaw sa music.
Hindi naman kami masyadong lasing, mas lasing yata itong mga taong nasa
paligid namin.
"Ashanti, ngayon ko lang napansin na mukha kang Mexicana! A-Are you a
Mexican?"
I laughed. Nahampas ko iyong balikat ni Farrah. "Ano ka ba!? Huwag mong
masyadong lakasan! I've been hiding it! Hindi talaga ako totoong La Rosa!
Mexicana talaga ako!"
Nanlaki ang mga mata ni Farrah. "Really? I knew it! I have a Mexican
friend!"
"Ikaw rin, Farrah! You looked haponesa!"
She blushed at hinampas niya rin ako sa aking balikat. "Do not tell to
anyone! Inililihim ko rin ito sa buong Enamel!"
Napasinghap ako sa sinabi niya at natakpan ko ang bibig ko. Gulat na
gulat ako, hindi ko akalain na may kaibigan akong haponesa!
"Oh my goodness! That's why you don't look like a Filipina!"
Naghawak kamay na kami ni Farrah at kapwa na kami nakangiti sa isa't isa,
ngayon ko masasabing mas nakilala na namin ang isa't isa.
"Kaya pala ang gaan ng loob ko sa 'yo, Farrah! Pareho tayong half-breed!"
"Yes, me too!"
Basang-basa na kaming dalawa ng pawis. Nakikipagtulakaran na rin naman
kami ni Farrah, minsan ay may nararamdaman kaming lumalapit sa amin, pero
hindi rin naman nagtatagal ay bigla ang mga iyong nawawala.
Nagkikibit balikat na lamang kami.
We were both in the middle of dancing and jumping with the crowd when I
heard the familiar voice of the dj.
"Boo!" sigaw ko habang may hawak ng bote ng alak.
I made my thumbs down to bash Aldus Ferell on stage, but his fans were
too much. Wala man lang makarinig sa akin kung paano ko murahin iyong si
Aldus Ferell.
Nagpunta pa siya sa pinaka-unahan ng stage habang kapwa nakabuka iyong
mga braso niya na para siyang sikat na performer. Hindi ba't magdj lang
siya? Para siyang mag-audition sa PGT, ah?
Ilang bes pa siyang umikot doon sa stage na sobrang straight ng braso,
nakataas noo, stomach-in at chest out.
"Ladies and gentlemen! DJ Aldus is back!"
Sigawan na naman iyong mga tao, lalo na ang mga kababaihan. Kami lang
yata ni Farrah ang walang pake sa kanya.
Natuloy kami sa pagsasaway dalawa. Isang Mexicana at Haponesa!
"Galing kumbento iyan! Pero DJ na ngayon! Oh yeah!" sigaw ni Troy na nasa
baba na ng stage. May hawak na rin siyang alak.
Akala ko ay makikita ko na rin sa kumpulan iyong ibang Ferell at maging
iyong intsik na galing Wuhan, pero ano nga ba ang aasahan ko sa kanya?
Hindi naman iyon mahilig sa mga ganito.
Siguro ay umuwi na iyon sa kanila.
Naupo na si Aldus doon sa pwesto niya kanina at nagpatugtog na siya.
Mabuti naman at wala siyang kabulastugan na pinagsasabi ngayon dahil
panay pagpapatugtog lamang siya.
Tuloy-tuloy na sana akong matutuwa sa mga Ferell dahil mukhang nagapagod
na sila sa mga kalokohan nila, nang may panibago na manang Ferell na
sumampa sa stage.
Kung paano umikot sa stage si Aldus kanina, ay ganoon din ang ginawa ni
Owen. Nakabuka rin iyong braso, taas noo, stomach in at chest out. Iyon
nga lang, may mic stand ng nakahanda sa unahan. Kakanta nga talaga!
"Ladies and gentlemen! Owen Ferell!" anunsyo ni Aldus na naghe-headbang
doon sa tagiliran.
"Good evening, Araneta!" sigaw ni Owen na lalong nagpagulo sa buong dance
floor.
Tang ina, anong Araneta?!
"Pinsan ko iyan! Dating audio porn star iyan, singer na ngayon! Love you,
Owen!" sigaw ni Troy na nakatoka yatang maging supporter ngayong gabi.
Muntik na kaming madagaanan ng mga tao ni Farrah dahil sa matinding
tulakan. Sa malayo ay nagwawala na si Tanya at kasalukuyan nang
pinipigilan ni August na hindi sugurin sa stage ang mga Ferell.
Bakit nga ba parang hindi na sila bisita sa nangyayari?
Akala ko ay mananatili kaming makakasabay ni Farrah, pero nang may
dumating na babae sa stage at sumabit sa braso ni Owen, hindi na namin
kinaya ni Farrah ang lakas ng mga tao.
Inasahan ko nang masasaktan kami ni Farrah sa mangyayaring pagbasak
namin, pero kapwa kami natigil. Both of our bodies were slightly bent us
someone's strong arms held our waists.
Kapwa kami napahawak ni Farrah sa braso ni Nero Ferell na ngayo'y naka-
suporta sa amin, marahan niya kaming inalalayan hanggang sa masiguro
niyang makakatayo na kami ng maayos.
Sisigawan ko na sana siya dahil sa ginawa niyang pagpapanggap kaninan
nang bigla niya kaming tinalikuran ni Farrah na parang walang nangyayari.
Namulsa siya at ilang beses nagpalinga-linga na parang may hinahanap.
Our bodies on fire, with full of desire
If you feel what I feel, throw your hands up higher
And to all the ladies around the world
Go ahead and muévete, muévete, muévete
Unang kumanta iyong babaeng ka-duet ni Owen, nakailang ikot iyong mata ko
nang makita iyong galaw ng kamay ni Owen sa likuran ng babae.
Sumasaway pa nga silang dalawa roon sa taas. It was too sexy! Nakailang
kagat pa ng labi si Owen Ferell dahilan kung bakit mas lalong nabaliw ang
mga babae rito sa dance floor.
Hindi ko na sana sila papanuorin nang wala sa sarili akong mapatingin
ulit sa stage nang umalingawngaw iyong malamig na boses ni Owen Ferell.
He's fucking singing a Mexican song!
It started when I looked in her eyes
I got close and I'm like "Bailemos", eh
La noche está para un reggaetón lento
De esos que no se bailan hace tiempo
Yo sólo la miré y me gustó
Me pegué y la invité: "Bailemos, eh?"
So now we dancing un Reggaeton Lento
Just get a little closer, baby let go
Hindi ko alam kung bakit bigla akong kinabahan nang marinig ang ibang
lengguwaheng iyon.
Lalo na nang nakita kong itinaas na ni Troy Ferell iyong kamay niya. Mas
hinapit ni Owen iyong bewang ng babae patungo sa kanya, hinawakan ni
Aldus Ferell ang mikropono.
"I think... we should..." hahawakan ko na sana iyong kamay ni Farrah nang
mapalingon ako sa likuran ko.
It was Nero Ferell with his bored look. Pero ang higit kong napansin sa
kanya ay iyong hawak niyang panyo at paulit-ulit niya iyong pinaiikot sa
ere na parang kumukuha siya ng atensyon.
"Quaran...gatin... kaga...tin! Quarantine! May nakapasok!" ano ang
sinisigaw ng gagong si Troy na iyon?
Umalingawngaw na naman ang makasalang boses ni Aldus Ferell.
"Boom, boom! Oh yeah! The DJ's on the mic again! Mexicana... Haponesa...
lashing na... Intsik... Arabo...'lam na..."

Chapter 46
Wuhan
To all kinds of quarantine, only Troy's Ferell announcement sounds
unsafe. It should be a statement that would put someone at ease, but the
moment I heard his annoying voice and his term, all I could see were
alarm bells in every direction.
Kailan pa naging tagalog ng quarantine ang kagatin? Hinayupak siyang
gagong siya!
I grabbed Farrah's wrists. I didn't feel safe in this place anymore. Lalo
na kung may isang Ferell sa likuran namin na parang isang wangwang.
I thought Nero Ferell would be different from them, after his effortless
help. But after I've seen his handkerchief as he waved it with his bored
look, my eyes almost blew up a fire.
Gagong 'to! May pahawak-hawak pa sa bewang namin ni Farrah!
"Let's go, Farrah!"
"W-What?"
Pinili ko na hantarang dumaan doon mismo sa harapan ni Nero Ferell at
marahas kong itinulak ang dibdib niya habang hawak ng isang kamay ko si
Farrah.
Hindi man lang natinag si Nero at tipid lang na tumingin sa akin.
"Over-tanned!"
Bigla siyang natigilan dahil sa sinabi ko at agad kumunot ang noo niya.
Natigil din iyong pagpapaikot ng panyo niya.
Umirap ako sa kanya bago ko siya sinagi at nilampasan habang hila si
Farrah.
"What the hell?! Pangalawa ka na!"
Hindi ko siya pinansin, kagat ko ang pang-ibabang labi ko habang malalaki
ang hakbang ko. Sino naman kaya iyong isa?
"Over-tanned? Hindi naman. Hot nga ni Nero!"
"Farrah! They are enemies! Have you heard Aldus' announcement? Maybe this
is their way to get even on us. Can you still remember our agreement with
them? We agreed to be their partners in the previous game."
Ilang beses tumango sa akin si Farrah.
Ngayon ko napansin na mas lalong dumami iyong tao, halos hindi na kami
makalabas ni Farrah dahil parang umiikot na lang kami.
"Oh..."
"Pero pinili ko si Leiden at hindi ka nagpakita. After our conversation
with them, we could easily read how particular they are with promises and
plans. They always wanted to get even. Tanya and August is a good
example. Hindi nila gustong magpalamang at maisahan, kaya hindi na ako
nagtataka na tayo ngayon ang mainit sa mata nila." Paliwanag ko kay
Farrah.
Isa pa natatandaan ko ang sinabi ni Leiden kanina lamang tungkol sa
kanila. Hindi magandang maging kalaban ang mga kamoteng ito.
"Oh my gosh!"
Natakpan na ni Farrah ang bibig niya nang mas pumasok sa isipan niya ang
lahat ng sinabi ko.
"That's it. They probably hired someone to do something against us."
Natigil na ulit kami ni Farrah sa gitna ng mga tao habang nagpapalinga-
linga ako.
We're trapped.
"That's too serious!"
"I cracked his signal message. Intsik at Arabo, Farrah..." napapailing na
sabi ko.
I still have my problem with Keaton and his travel history. Lalo na't
pinaghihinalaan talaga siyang nanggaling sa Wuhan. Pagkatapos ay may isa
pang intsik na ipinasok dito ang mga Ferell? Mga gago talaga sila.
"A-Arabo..." nanlaki ang mga mata ni Farrah.
Ilang beses siyang umiling sa akin. "A-Arabo... haponesa... ayaw Arabo...
ako benta niya... mura lang kapag balik...balik...
lingguhan...shingil..."
Mariin kong hinawakan ang kamay ni Farrah. "I-I will not allow that to
happen... I will save you..."
"B-Balik... balik... lingguhan shingil..."
Yumakap na ako ng mahigpit kay Farrah. "I will protect you, Farrah. S-
Sergio will save us..."
"S-Sergio?"
"He's my Mexican lover. He's not from Wuhan..."
"Hindi intsik? Hindi Arabo?"
"No..."
Farrah and I were having a heart to heart talk when I finally noticed
someone who's been watching and listening with our conversation. His
brows were crossed.
"Ilang bote na ang nainom n'yong dalawa?" lumapit na siya sa amin, pansin
ko na nakangisi na siya.
Nash Lei De Mesa, kapatid ni Kairo na best friend ni Leiden. Katulad ng
mga kilalang binata rito sa Enamel, nasisiguro ko na isa rin siya sa PUI.
Bakit pa puro singkit ang mga tao rito?
Habang papalapit siya sa amin, dahan-dahan kaming humahakbang ni Farrah
paatras. Nakaharang na ang kamay namin sa unahan.
"You're so funny, girls. Kayo ba iyong nasa announcement?" sinulyapan ako
ni Nash, tapos ay si Farrah.
He chuckled. "Mexicana at haponesa nga... may reward ba sa makakakita?"
"S-Stop it, De Mesa! Ire-report din kita!" sigaw ko.
"Huh?" lumingon siya sa unahan bago siya muling humakbang papalapit sa
amin ni Farrah at nagawa pa niyang mamulsa.
At kapwa nanlaki ang mga mata namin ni Farrah nang magsimula na siyang
magsalita.
"Ako 'di intsik pero ako kayo turo... ako shingil Ferells... sila bigay
akin pera..." itinaas na niya ang kamay niya na umagaw sa atensyon ng
lahat.
"They're here!"
Our middle finger saluted him before we ran as fast as we could. Parang
biglang nagkaroon ng buhay iyong dance floor dahil kung saan man kami
tumakbo ni Farrah ay wala pa rin kaming makitang labasan.
Panay pa rin ang pagkanta ni Owen Ferell, ang pagminsang pagsasalita ni
Aldus at ang pagsigaw-sigaw ni Troy.
"'Di lahat ng intsik galing Wuhan, iyong iba taga Enamel lang! Calling
the attention of all my Chinese friends here! Kayo sayaw lang diyan! Kayo
sagot DJ Aldus! Rock and roll! Mexicana... Haponesa... West wing..."
"Ohhh... west wing!" biglang dagdag ni Owen doon sa lyrics ng kanta na
hindi naman talaga kasali.
Sa dami ng pwede namin makabanggaan ni Farrah sa dance floor, puro pa mga
intsik na may koneksyon sa mga Ferell.
"W-Wait! Napapagod na 'ko! Let's rest!"
Kapwa na kami humihingal ni Farrah. "Kailan siya dadating, Ashanti? I
thought he'll save us..."
Ilang beses akong lumingon sa paligid. "He'll be here soon."
Iyong pagiging DJ ni Aldus, parang naging news anchor na siya. Tapos sa
tuwing may mga salita siyang gustong paulit-ulitin, ikinakanta naman ni
Owen.
Alam mo iyong pang-asar talaga? Ganoon sila.
"Mga mexicanang nagtatago talaga iyong gustong-gusto anuhin ng mga taga
Wuhan..."
Suminghap si Owen. "Oh... aanuhin naman, pinsan? Don't be so bold! May
mga underage yata rito!" plastic!
"Anuhin! Don't ask too much about it! Alam mong hirap tayo sa usapang
ganyan!" nagsigawan na iyong mga tao. Pagkatapos pala ng kantahan ay may
dirty conversation pala na ganito.
"Pero ano sa tingin mo ang mabilis, ang intsik o arabo?" tanong ulit ni
Aldus.
"What's the difference? Sila salita pareho... sila pareho habol babae..."
natatawang sagot ni Owen.
Biglang sumigaw si Troy Ferell. "Dapat iba tanong, pinsan! Kanino laki?"
Sabay napamura sina Owen at Aldus. Akala ko ay magulo na nang kumanta si
Owen na nakakagat labi, pero mas may igugulo pa pala nang sumigaw si
Troy.
Nag-iritan ang mga babae at nagsigawan ang mga lalaki. Umulan na naman ng
alak.
Inilayo na muna ni Owen ang mikropono sa labi niya para hindi marinig ang
paulit-ulit niyang mura, habang pulang-pula si Aldus sa kakatawa.
"A-Ano laki? Tang ina ka, Troy!" humalakhak ulit si Owen at hindi na niya
mapigilan.
Sinong matinong tao ang kukuha sa mga Ferell na maging host? Nasaan na ba
sina Tanya at August? Bakit hinahayaan na nilang magkalat ang mga Ferell
na 'to rito?
"Ano ba iyang intsik at arabo na iyan?!" sigaw ng isa sa mga sumasayaw na
natatawa na rin.
"Ti—" hindi natapos ni Troy ang sasabihin dahil s amalakas na batok na
tumama sa kanya.
"T-Tiwala sa sarili!" sigaw ni Triton na siyang nagtuloy sa dapat
sasabihin ni Troy.
Tumawa na naman sina Aldus at Owen.
"Alright! DJ Aldus, play the music again!"
"Right away!" sagot ni Aldus.
Bigla nang hinawakan ni Owen iyong stand ng microphone at dahan-dahan
niya iyong itinuro sa dagat ng mga tao.
"Oh yeah! Ito akin kanta para sa intsik at arabo hanap babae... para
ipakita ang ti—tiwala sa sarili... ako laki respeto inyo!"
Hawak na ni Farrah ang kanya ulo. "Nahihilo na 'ko, Ashanti. Ba't 'di ko
na maintindihan pinagsasabi nila?"
"Sila sira utak... akala siguro nila lasing na tayo! Hindi pa! Hindi pa!
Malinaw pa tayo mag-isip!"
Hindi na kami nagmadali ni Farrah sa pagkilos pero hindi kami nanatili sa
isang lugar.
"Nasaan na ba ang sundo mo?"
"I'll break up with him kapag nahuli siya!"
"Okay, everyone! Let's wave to the right!" anunsyo ni Owen. Sunud-sunuran
sa kanya iyong mga lasing dahil lahat sila ay nag-wave.
Halos mahilo ako nang paulit-ulit iyong sinabi ni Owen, hanggang sa
madala na kami ni Farrah ng mga tao.
"Ashanti!"
"Farrah!"
Magkahawak kamay kami ni Farrah, pero nang muling sumigaw si Owen ng wave
kusa nang nagbitaw iyong kamay namin dalawa at humalo na kami sa
magkaibang grupo ng mga tao.
"F-Farrah!"
Hahabulin ko na sana siya nang makakita ako ng mga singkit sa unahan.
Labag man sa loob ko ay lumikot ako sa ibang direksyon, pero hindi rin
nagtagal ay isang mahabang sipol ang narinig ko mula sa unahan.
"Haponesha... shinishigil na... shana hol..." sabi ni Aldus.
Hindi umabot sa akin ang balitang multi-lingual pala itong mga Ferell.
Hindi ko alam kung lasing ba sila o talagang katulad rin sila ni Kalas.
Kung kanina ay halos umilag na ako sa mababangga ko, ngayon ay wala na
akong pakialam kung may maitulak ako o masaktan. Hindi ko na nagawang
lumingon pa kung may mapapamura dahil sa marahas kong pagdaan.
When another instrumental music hovered all over the place, the people
got wilder. Lalo na ang mga kababaihan na nagkakasakitan na dahil sa
boses ni Owen Ferell na nagtatanggal ng butones ng kanya polo.
I couldn't deny the sexiness of his voice, especially the first few words
of the fucking Mexican song!
Cuando yo te vi
A mí se me paró el corazón, me dejó de latir
Quiero que estemos solo', por ti me descontrolo
Discúlpame, mi amor, por esta invitación
"Tang ina, pilipit na naman dila mo, Owen! Nakaka-proud!" sigaw ni Troy.
Kasama na siya roon sa grupo ng mga lalaki na sumasabay kay Owen sa
pagkanta kahit mali-mali naman ang lyrics.
Vámonos pa'l baño, que nadie nos 'tá viendo
Si no me conoces, nos vamos conociendo
Sé que suena loco, pero me gusta tanto
Estar un día más así yo no lo aguanto

There's something in his voice that could make all drunken people horny!
"I need to get out of here!" sigaw ko sa sarili ko nang makita ko na
marami nang magkakapares na kakaiba na iyong mga sinasayaw.
Everyone's starting to move intimately. Ano ba iyang kantang iyan?!
"Free condom kay Gobernor Ferell everyone!" sigaw ni Aldus.
Ilang beses kong ipinilig ang sarili ko.
"I am Ashanti Rose La Rosa! I am not Marimar! Nauunat na ang buhok ko!
Mexicana lamang ako noong nakaraang buhay ko!" pilit ko iyong itinatak sa
aking isipan habang naghahanap na ng daan palabas.
Vámono' a la luna, vámono' pa'l cine
Vamo' a darno' un beso que nunca se termine
Si quiere' algo serio, hay que ver mañana
Si somos novio' o somos pana'
Pilit kong tinakpan iyong tenga ko. There's evil in his song!
"I am Ashanti! I am Ashanti!"
"Everyone, wave to the right! To the left!"
Hindi ko iyon sinunod at nanatili akong bumubulong sa sarili ko na ako si
Ashanti. Pero walang nangyari sa kamay kong nakatakip sa tenga ko nang
makita ko ang pamilyar na pigura ng lalaki sa dulo.
Wala siya sa kumpulan ng mga taong nagkakagulo, nakahiwalay siya at
parang may sariling mundo. Nakapaywang siya habang pabalik-balik ng
lakad, ilang beses niya pang sinusuklay ang sarili niyang buhok at
napapasulyap doon sa unahan, nakikita ko sa buka ng mga labi niya ang
murang kanina pang umuulan sa mga Ferell.
"H-He's here... Sergio..."
Natigil din siya sa pagbalik-balik na paglalakad nang makita niya ako sa
gitna ng nagtutulakang mga tao. Nanatili siyang nakapamaywang habang
tulalang nakatitig sa akin.
"S-Sergio..."
"W-What—" muli siyang napamura at umiling.
Hindi na ako naglakad palabas ng dance floor dahil siya mismo ang
sumulong sa dagat ng mga tao para maabot ako.
He gently cupped my face in the middle of the ocean of drunken people.
"Akala ko 'di ka na darating..."
Ramdam kong humalik siya sa ibabaw ng ulo ko. Marahan ko siyang itinulak
at umiling sa kanya.
"H-hindi pa iyan nauunat... ako ito..."
Mariin siyang napapikit at saglit na kumunot ang noo nang sumulyap sa
unahan.
"Kulot pa rin... don't worry, M-Marimar..."
Ngumiti ako nang makilala niya ako. Ikinawit ko ang mga braso ko sa batok
niya at pinaglaro ko ang tungki ng ilong namin.
"Pumapatol na ako sa lasing na kulot... La Rosa..."
"You do?"
It wasn't his words, but his lips answered the question. As Owen Ferell's
seductively song intoxicated the whole place with fire and passion,
Keaton Samonte from China, no, he's Sergio from Mexico... lips turned
into virus... an incurable virus that I wanted to overwhelm not just my
lips, but my whole body.
We were both gasping for air when our lips parted. "S-Sergio... ba't
lasang Wuhan ka?"
He softly chuckled. When he carried me in a bridal position, I almost
took my breath away.
As he slowly walked away from the wild crowd, he continued to whisper me
his endearment with me.
"When everything's over, I'll give you what you want. Wuhan, you say?
Then Wuhan it is. Ako tikim Mexicana sa Wuhan..."

(SPG ba? Haha)

Chapter 47
3 AM Exercise
My arms were both stretched upward as my hands tried to grab the stars
scattered on the sky. It was too near, yet too far to reach. It was like
jewels inside an opened box that glimmered endless on the reflection of
my eyes.
I was like an infant who newly learned how to use her hands, happily
giggling as she tried to open and close it.
"They are so beautiful..."
My body was helplessly hanging on someone's arms as my legs started to
kick with excitement.
"I can't catch it! Why?"
"A-Ashanti, 'wag malikot! Mahuhulog ka na! Fixed your head, mababali na
iyan sa katitingala!"
I didn't bother to entertain the voice. Instead, I tried to catch the
stars again. But when I closed my hand, all I could have was my empty
palm.
"C-Catch it for me, please..."
He stopped walking and glanced upward. "See... they are so beautiful..."
I saw how his adam's apple moved slowly as his eyes wandered on the sky.
"I wish I could, Shanti. I wanted to give you everything... you know
that..."
My eyes suddenly lost interest in the sky and went to something that hit
my curiosity, and fingertips lightly traveled on his shoulders up to his
neck.
"Y-You swallowed the star..."
His brows automatically crossed, and his head shook. "Seriously..."
He continued to walk and ignored all the questions I asked him. "Give it
back, please... why did you swallow it?!"
Ilang beses na niyang tinabig iyong kamay ko. "Shanti! N-Nasasamid na
'ko!"
"Then give it back!"
He tried his best to make his eyes bigger to threaten me, but it didn't
work. Singkit pa rin ang mata niya.
"Shut up, La Rosa. I am starting to get mad."
"I am also getting mad, S-Sergio!"
Dahil na niya kayang palakihin iyong mata niya, mas pinasingkit niya na
lamang iyon habang iritadong nakatitig sa akin.
"I didn't fucking swallow it! And if I will swallow something, it's not a
fucking star!"
I gasped and covered my mouth. "Y-You will..."
Naalarma iyong mga mata niya sa naging reaksyon ko. "I-I mean... after
the wedding, of course..."
"Wedding?" I asked curiously. "Ikakasal ka na? You propose to someone
else? Who? I am Marimar, Sergio..."
"W-What the fuck?! I am speaking with Ashanti! You drunken woman!"
"What's with the wedding?" nalilitong tanong ko.
"It's because of your reaction! I promised it. I will wait, of course..."
"What reaction?"
Nang sinalubong niya ulit ang mga mata ko, halos hindi ko na maipinta ang
mukha niya. Ang hirap niyang kausap.
"W-When you covered your mouth and looked at me scandalized. I didn't
mean to..."
"You will swallow the moon?"
Umawang na ang bibig niya. "Ibabagsak na kita, Ashanti! You are so
drunk!"
"Hmm... sige ibagsak mo 'ko. Ikaw no more swallow me..."
We almost fell off the ground when he heard my words. "Shit..."
Tumigil na siya sa paglalakad at marahan niya akong ibinaba sa lupa. He
distanced himself away from me as I sat freely on the ground with my
knees hiding my face and my arms hugging my legs.
His hands were on his waist as he frustratingly looked at me. "Where
should I bring you?"
"You told me that we're going to Wuhan..."
He irritatingly combed his hair with his hands. "I loved the idea,
sweetheart. But not now, tell me where... should I bring you home? What
about to your friend's place?"
"You are rejecting me?"
"Of course not! I loved how those idiot Ferells helped me to have you
tonight, no matter how crazy their ways were. But I am not planning to
take advantage of you."
I nodded at him and closed my eyes. "Just don't bring me home. Amoy alak
ako... I am a mess. Sometimes I am Shanti, sometimes I am Marimar..."
"You're with someone, right? What is her name? Should I contact her?"
Gusto ko sanang sabihin sa kanya na posibleng nakikipagtawaran pa si
Farrah sa utang niya roon sa arabo na tinatakbuhan niya, pero sobrang
bigat na ng aking mga mata para magsalita.
All I could hear was his curses. "I want her sober. Pero bakit lagi mong
nilalasing sa tuwing ibinibigay mo sa akin, gago ka, Aldus!"
"I have no choice! I will take her home, and I don't need your cousin's
fucking free condom!"
Nang matapos siya sa pakikipag-usap naramdaman ko na umangat na muli ang
katawan ko. Mas isiniksik ko iyong sarili ko sa dibdib niya.
"I am sorry for pushing you away, Keaton..."
I felt a light kiss on the top of my head. "It's okay."
I was half-asleep when Keaton placed me inside his car. Akala ko ay
tuluyan na akong makakatulog doon, pero nanatiling buhay ang diwa ko sa
kabila nang umiikot kong pakiramdam.
"Welcome back, Samonteng lamig..."
Saglit siyang lumingon sa akin. "I missed it, the annoying endearment."
I giggled. "Did I ever call you that? I was too discreet in that term."
"Uhuh? I heard it a lot of times."
"But why still me, Keaton? You have years to look for someone else..."
"My eyes are too small to look for someone else, Shanti. My heart is
already coated by someone's ice..."
"Did I coat it enough, Keaton?"
"Too thick, Shanti."
Tipid akong ngumiti. "I am glad. I was too jealous to see you singing
with Autumn."
"Should I tell you my list of jealousy, Shanti?"
Umiling ako. "Who is your Senyorita?"
He chuckled. "Of course, you are my real Senyorita."
Saglit niyang itinigil ang sasakyan, lumapit siya sa akin at mabilis
akong hinalikan sa labi.
Nakarating na kami sa harap ng gate ng bahay niya. Saglit lamang akong
sumulyap doon sa bahay namin bago ako mariin pumikit.
Inalalayan ako ni Keaton bumaba pero dahil mas nahihirapan siya sa ganoon
ay binuhat niya na lamang ako. Nakarating kami sa loob ng bahay niya at
nagdiretso na kami sa kwarto.
"Is this your room?" tanong ko kahit hindi ko na naman nakikita ng maayos
ang kwarto.
"Yes. I'll sleep outside."
"I need to clean up, Keaton. Ang dumi na ng suot ko..."
Hinawakan niya ang dalawa kong balikat nang hawakan ko ang laylayan ng
damit ko. "No need. It's okay."
"I'll make your bed dirty."
"Ashanti Rose La Rosa, it's not my bed that..."
Ngumisi ako sa kanya. I cupped his face and softly kissed his forehead.
"You are still the same Keaton... my gentleman chinito..."
Itinulak na niya ako sa kama at kinumutan niya na ako. "Good night,
Shanti..."
***
"Come on, hide quickly!" sigaw sa akin ni Papa habang nakaharap sa
likuran ng pintuan si Ate Aliyah at nagbibilang hanggang dalawampu.
We were playing hide and seek. I could still remember how happy I was
when my father's touch was warm and so tender, his voice sounds like
music and his laughter rings like morning bells.
Mga panahon na ako, ang mga kapatid ko at Mama ang pinaka-importante sa
kanya. My childhood memories with him were the best and I wouldn't ever
trade it with any fortune in this word.
We were hiding behind the curtains. My little self was trying her best
not to laugh aloud as my sister Aliyah wandered her eyes around our small
house. Nanatiling nakalagay roon sa labi ni Papa ang kanyang hintuturo
para iparating sa akin na pigilan ko ang pag-iingay.
"Ang daya naman!" reklamo ni Ate Ariana nang mauna siyang makita ni Ate
Aliyah.
Unti-unting sumilip si Papa roon sa may kurtina para makita sina Ate pero
iyon na ang naging dahilan para mahuli siya.
"Huli, Papa!"
"Ang galing naman ng anak ko! Nakita agad si Papa!" lumabas agad si Papa
sa may kurtina at lumapit siya kina Ate para hindi agad ako makita.
Sumenyas pa nga siya sa akin na tumakbo, pero nang gawin ko iyon ay
nahuli narin ako ni Ate Aliyah.
"Mahal, mga anak! Merienda muna!"
"Tamang-tama, gutom na 'ko!"
Yumuko si Papa at inilahad niya ang likuran niya sa aming tatlo. Nag-
unahan kami roon sa likuran niya, dahil ako ang pinaka maliit sa amin,
lagi akong nahuhuli kaya sina Ate Aliyah at Ate Ariana ang nakakasakay sa
likuran ni Papa.
"Come here, Ashanti..."
Habang nakasakay sa likuran sina Ate, ako naman ang nag-iisang buhat ni
Papa.
"I love you, Papa..." I told him before I kissed his cheeks.
"You do?"
"Yes!"
Humalik din sa akin si Papa. "Huwag n'yo akong ipagpapalit sa iba, mga
anak! You should love your father first! Kahit may mga kabuteng sumulpot
diyan sa harap ng bahay natin!"
"What's kabute, Papa?"
Umiiling si Mama na inagaw ako mula kay Papa. "Si Papa ang drama, kung
ano-ano ang sinasabi sa mga bata."
I wanted to continue that dream. I wished to close my eyes again to see
my father and hear his voice again, to watch him laugh, and feel his
whole presence alive. It was a happy dream, but my eyes couldn't stop but
tear.
I missed him so much, and it hurts that even if my sisters, mother and I
were close to success, it wouldn't change the fact that our father
wouldn't enjoy it with us.
Bumangon ako at saglit na sumulyap sa orasang nakapatong doon sa ibabaw
ng lamesa. It was still 3AM in the morning. Napahilamos ako sa sarili ko.
Bakit ko kailangang magising ng madaling araw?
It took only few minutes before I realized that I wasn't inside my room.
Nasaan ako? Mariin akong pumikit at pilit inalala ang nangyari kagabi.
What happened after that maze game? Natatandaan ko pa na nag-uusap kami
ni Leiden, pero ang sumunod na mga pangyayari ay malabo na.
Is this Leiden's place?
Hindi muna ako bumaba sa kama, sa halip ay nahiga ulit ako at pilit
inalala ang mga sumunod na ng nangyari.
At first, I couldn't believe the scenes and conversations that were
flashing back on my mind, and all I did was to other endless curses to
myself.
Ano ba iyong ginawa ko? How could I let those words slipped on my tongue?
Bakit hinayaan ko ang sarili kong humantong sa ganoon? Ilang beses na
akong nakasali sa inuman kasama ang mga katrabaho ko noon, hindi rin biro
iyong mga naiinom ko pero hindi ako humahantong sa ganoon.
I can always bring myself together when I am with my colleagues. But why
every time that I had a beer in my system and Keaton was around, my
nerves were getting unruly and unhandy to the fact that I'd let myself
drown and build my own world of fantasies.
When I am with him, I didn't act reserved and composed, that I wasn't the
smart ass with her profession, but the Ashanti Rose La Rosa, the carefree
woman with her little happiness.
I hate the fact that I pushed him away because of doubt, but here I was,
fully trusting myself to him. Bumangon na ako at binuhay ko ang ilaw.
Gusto ko man bumalik sa pagtulog ay hindi ko na iyon magawa.
I didn't want to think about my dream's connection between my recent
situation. But as I tried to close my eyes, it continued to bother me.
It's been a while when I had a dream of my father. Bakit ngayon na
magkasama na kami ulit ni Keaton? It didn't mean a thing, right, Papa?
Naglakad-lakad muna ako hanggang sa mapatingin ako roon sa bintana.
Lumapit ako roon hanggang sa makita ko ang katapat na bintana nito. It
was my window, the same spot when my towel accidentally slipped from my
body.
Halos sabunutan ko ang sarili ko nang maalala iyon. Huminga ako ng
malalim at susubukang kalimutan na lamang ang nangyaring iyon nang bumaba
ang mga mata ko sa may tabi ng bintana.
There wasn't a table, but there's a chair.
A chair?!
Upuan sa gilid ng bintana! May throw pillow pa!
Mabuti sana kung nasa mismong tapat ng bintana ang upuan dahil baka
gustong tumanaw ng may-ari ng kwartong ito sa kanyang mga halaman sa
harapan, pero bakit nasa gilid?
Nakakahiya naman sa kanya at nangangalay siya.
Gagong intsik na galing sa Wuhan!
Bumilang ako ng isa hanggang sampu at pilit kong pinakalma iyong sarili
ko. Pero hindi iyon tumalab.
Biglang nag-init iyong ulo ko. Yes, it wasn't his fault. Ako naman talaga
iyong may kasalanan nang mahubaran ako! Pero ginawa niya talagang pwesto?
Gaano na siya katagal nagsa-sight seeing sa bintana bago ako mahubaran?
Sinabi sa akin ni Honey na matagal na palang umuuwi rito sa bahay na ito
si Keaton at nito lang inanunsyo.
Wala akong pakialam kahit madaling araw!
"Samonte!" sigaw ko.
Binuksan ko na iyong mga kwarto na nadadanan ko pero wala siya roon.
Sinabi ko sa sarili ko na uuwi na ako sa amin kapag hindi ko pa rin siya
nakita sa pintuang hawak ko.
At nang sandaling buksan ko ngayon iyon, inilahad sa aking mga mata si
Keaton Samonte na inaakala kong tulog na tulog.
The room I opened was a fully equipped fitness gym.
At 3 AM with everyone deeply asleep, Keaton Samonte's currently sweating
with his firm muscles, flexed arms, and legs, as he quickly does his
push-ups.
Bigla kong nakalimutan iyong dahilan ng pagpunta ko rito.
Nasaan na iyong orange juice at towel na dala ko?
As he made his ups and downs, I could hear his chant. Not numbers, but
some words...
"She's sleeping, calm down... calm down... calm down..."

Chapter 48
Sunrise
I've seen different kinds of crystals in my lifetime. From pieces of
jewelry which my sisters adored so much, sun rays beaming on the morning
waves, a garden filled with glittering droplets, a rainfall behind a
moistening window, and a series of stones beneath a wildly flowing river.
I thought I had seen enough, that my eyes were already satisfied with the
beauty that I've seen, but the moment I opened the door and took my first
few steps...
Without the sun rays nor the expensive jewelries, the rainfall or the
river. I could see crystals...
My man was beading with sweat as his firm muscles flickered thirst on my
throat. My hand automatically looked for something to hold, as our
reflection in front of the huge mirror dominated the whole presence of
the room.
With earphones on his ears and eyes completely closed, all I could hear
was just his voice, his fast breathing, and my beating heart.
I've witnessed Keaton Samonte in his different version, from his
intimidating formal attire, casual attire and even his sexiest, I thought
it was already his blue robe, but Samonteng lamig with a black Nike
running pants!
My head turned from left to right. Saan ko ba talaga nailapag iyong dala
kong juice at tuwalya?!
"K-Keaton..."
I was hesitant at first, but I called his name again. "Mr. Samonte..."
Hindi ako umaalis sa pwesto ko at nanatili akong nanunuod sa kanya. Akala
ko ay hindi niya pa rin ako narinig, pero saglit siyang tumigil.
Dumiin ang pagkakahawak ko sa hamba ng pintuan habang hindi nawawala ang
mga mata ko sa kanya. How could I possibly take off my eyes away from
that kind of body?
Lahat ng mga Mexicana may kahinaan... minsan mga taga-Wuhan intsik na
nagwo-work out tuwing alas tres ng madaling araw.
Ilang beses kong tinapik ang magkabilang pisngi ko. What were you
thinking, Shanti?
I waited for him to stop, but he just moved a bit. I saw how he shook his
head, and he continued with his push-ups.
"Mr. Samonte, naliligaw yata ako. Where's the bathroom?"
Hindi pa rin siya humarap sa akin pero inangat niya ang isang kamay niya
habang gamit niya pa rin ang isa sa pagpu-push up.
"There, Miss La Rosa."
He pointed a certain direction.
"Hindi mo ako haharapin? I have to ask you something."
"I am busy."
"Samonte, anong klaseng exercise iyan? It's 3 AM!"
"Go back to sleep, Shanti."
"No. Dito na lang muna ako. I'll wait for you to finish that."
Nang sabihin ko iyon ay hindi na siya nagsalita. Tinanggal na niya iyong
earphones niya at nagmulat na siya.
Naghanap ako kung saan nakalagay iyong towel niya pero nasa malapit lang
pala iyon.
I couldn't take my eyes off him, he's so sexy while walking! With those
sweat, damn abs and v fucking line!
Wala sa sarili kong pinaypayan ang sarili ko habang nakaupo ako roon sa
may upuan kung saan nakalagay iyong ilan sa mga gym accessories na hindi
yata niya nagagalaw.
Bigla kong naalala na wala nga pala akong juice na dala. May bigla lang
akong nakita sa kwarto kanina. I think I'm quite scared, and I wanted to
pee.
Naliligaw ako ngayon.
Ilang beses kong ibinulong iyon sa sarili ko. Baka kung ano pa ang isipin
ng intsik na 'to sa akin.
"My room has a bathroom, Shanti."
He's walking towards me as he slowly wiped the sweat on his shoulder. I
gulped twice. He's now wearing his thin half rimless eyeglasses.
"Huh? A-Ano... bigla akong nilamig hindi ko makita iyong remote ng
aircon. H-Hinanap na lang kita. S-Saan mo iyon inilagay?"
As he walked slowly, my eyes wandered from his handsome face, down to his
adam's apple, chest, fucking abs, sinful v-line... and...
Before I reached my goal, I suddenly felt his fingertips on my chin, he
tilted my face for our eyes to meet.
"I didn't open the aircon."
"H-Huh? H-Heater! Yes, I want to open the heater."
Tumaas ang kilay niya. "I want to eat. Do you?"
Nanlaki ang mga mata ko. "K-Keaton... no..." umiling ako sa kanya.
Bigla siyang nawala sa harapan ko dahil tinakpan niya ng tuwalya ang
mukha ko.
"Breakfast. What were you thinking, Miss La Rosa?"
Iritado akong tumayo at itinapon ko ang tuwalya. Wala na siya sa loob ng
gym at iniwan na niya ako.
"Keaton! May atraso ka pa sa akin!"
I grabbed his arm when he was about to get down the stairs. Kunot ang noo
niya nang humarap siya sa akin.
"Sleep again, Shanti. I think you're still drunk..."
"Huh? I saw something inside your room!"
"What?"
"The chair! Keaton, sinisilipan mo 'ko! I hate you! So that confirmed the
curtain?"
Tinanggal niya iyong kamay ko sa kanya. Bumaba na siya sa hagdan na
parang wala siyang balak pansinin ako. Dito talaga ako humanga sa kanya,
paano niya nagagawang kumilos lagi na parang walang pakialam?
"Why are you always like that? Why do you like to have this push or
pull?"
Nakarating na siya sa pinakababa ng hagdanan, pero tumigil siya ng
marinig ang sinabi ko. He looked up to meet my eyes again.
Sa kabila ng sitwasyon namin dalawa ngayon, hindi ko mapigilan alalahanin
iyong mga panahon na hindi pa ganito ang relasyon namin. I could still
remember how nervous I was when he was waiting for me in that lobby.
Sobrang gwapo niya noon kahit halata ang init ng ulo niya.
Who would think that my cold and stiff boss would fall in love with me?
He looked bored. He lazily placed his one hand on his waist, his
forefinger made a scratch on his left temple, before he gave me his hand
gesture.
"Come here..." he motioned, beckoning with a hand.
Sumunod na ako sa kanya at bumaba na ako sa hagdan. His hand immediately
grabbed me when I reached the last steps. He pulled me closer, and his
arms wrapped on my waist.
"My eyes are too small to peek, Doc."
Ngumuso ako. "Chinese are known for being liars."
His brows arched. "The last time I checked, I am a Mexican."
I rolled my eyes. "Come on, don't mention it, Kea--"
Hindi ko na natuloy iyong sasabihin ko nang may maramdaman ako sa baba. I
was about to look down when his fingers held my chin, and tilted my face.
"Doc... do you have any prescriptions for that?"
Pakiramdam ko ay biglang nagkaroon ng sampung heater sa pwesto namin ni
Keaton.
"P-Prescriptions..."
"Yes, you silly doctor."
"I can..." halos hindi na ako makalunok.
We're adults and we have our stable jobs. And we love each other...
"A good tumble on bed, Mr. Samonte."
"Really?"
Keaton Samonte didn't give me a chance to answer him back. He suddenly
lifted my body as I felt my back against the wall. He didn't give me a
chance to answer him back. He suddenly lifted my body as I felt my back
against the wall. No words had escaped on our lips but moans and sighs of
pleasure.
My arms were clinging on his nape, as his tongue dominated my mouth with
full search and marking, my whole body trembled, not of weakness but
begging...
Begging for more... I could feel him...
I could feel him, pressing... and about to dominate like his lips. It was
just our thin clothes in between that hindered us in this burnable dawn.
"Marry me when the sun rises..." he whispered.
"K-Keaton, it's okay to—"
When he thrust and made me feel him, still with our clothes on, my
thoughts suddenly rattled.
"Doc, marry me and do the prescription..."
"K-Keaton... you are tricking me! Intsik ka!"
"Come on, we're both killing each other waiting for this." Bulong ulit
niya.
"W-We can do it without—"
And he kissed me, but this time it wasn't harsher and dominating. How
could he easily switch his way of kissing in a short period of time?
When Keaton's not trying to be gentle, I could feel how my body's about
to burn, but when he's trying to please me and move softly, my body's
about to melt.
Sweet and tender...
"No. Marry me first, Doc."
Iniwanan niya akong nakasandal sa pader na parang ginahasa. Tinalikuran
na niya ako at prente siyang naglakad patungo sa kusina.
"K-Keaton Samonte! H-how dare you!"
Sa pagkairita ko sa kanya ay agad akong nagmadaling humabol sa kanya. I
jumped on his broad back and clung unto him. My legs encircled on his
abs, arms around his neck and my teeth on his left ear.
"W-What the hell, Shanti?! Are you still drunk?! Get off me!"
Ilang beses ko siyang niyugyog at hinampas sa kanyang balikat. "H-How
dare you seduced me and run?!"
Tinanggal ko iyong salamin niya at agad ko iyong itinaas.
"Give it back, Shanti."
"No. Mr. Samonte!"
"What do you want me to do? Give it back. Wala akong makita."
"Huh?"
I glanced at his face. "Sure? Malabo pala ang mata mo."
He smirked. "What's that eyeglass for, Doc?"
"Hindi ka naman nagsasalamin noon. Akala ko ay pandagdag lang sa pormahan
mong parang congressman."
"What the hell? Just give it back."
"So you're wearing contacts pala. Paano mo pa iyon nasusuot?" Nahihirapan
siguro siya, lalo na at sobrang singkit ang mata niya.
Mas yumakap ako sa leeg niya at ako na mismo ang nagbalik ng salamin
niya. "There!"
Humilig ako sa balikat niya at nagtuloy siya sa paglalakad. Hindi man
lang niya hinawakan ang hita ko para alalayan sa pagpulupot sa kanya,
hinayaan niya akong magpakahirap sumabit sa katawan niya.
"Mr. Samonte... you are so stiff. Akala ko ay bibigay ka na kanina." I
draw small circles on his cheeks using my forefinger.
Nakarating kami sa may refrigerator. Kumuha siya roon ng gatas at sa
kahon na siya mismo uminom.
"Ako rin..."
Tumigil siya sa pag-inom. May bakat pa nga ng gatas iyong itaas ng labi
niya.
"Here..."
Using his left hand, he let me drink the rest of the fresh milk. Nang
ihiwalay niya iyong kahon sa labi ko, alam kong katulad niya ay may
naiwan din gatas sa akin.
We didn't wait for a minute or asked for a signal. Iisa lang iyong
tumatakbo sa isip namin para tanggalin iyon.
Our lips met again.
Magkadikit ang mga noo namin nang kapwa kami magmulat at bahagyang
maghiwalay ang aming mga labi.
"Good morning, Doc..."
"Good morning, sweetheart."
He played the tips of our nose before he walked to the table. Tumalikod
siya roon para makaupo ako pero tumingin lamang ako.
"No. Buhatin mo ako."
"Ugh, masakit na ang katawan ko, Shanti."
Humigpit lang ang yakap ko sa kanya. "No."
Hindi siya nakipagtalo sa akin at hinayaan niya akong naroon sa likuran
niya. Bumalik na siya sa refrigerator, kumuha ng pagkain at isinalang na
niya iyon sa microwave oven.
"Bakit hindi ka na lang umamin sa akin, Keaton? Gaano katagal ka nang
sumisilip sa akin? How could you enjoy the view while fooling me around?
Ilang beses mo akong pinagseselos, intsik ka!"
"I am a busy person, Shanti. You're accusing me without any kind of
basis."
"You gave me the curtains! May upuan malapit sa bintana!"
"I don't like the style of the curtains. I told to my secretary to
dispose it, huli ko na ng nalaman na ibinigay pala sa inyo. You are
concluding too much, Doc."
"Pero hindi iyon ang ibig mong sabihin nang una kong sabihin sa 'yo ang
tungkol sa kurtina."
"Huh? I can't remember."
Nang tumunog na ang microwave oven ay binuksan na niya iyon. It's a ready
to eat meal, pansin ko na maraming ganoon ang loob ng refrigerator niya.
"Ganyan lagi ang kinakain mo?"
"Yes."
"Can't you cook?"
"I can cook. But I am a busy person."
Dahil nakasakay ako sa likuran niya, hindi nagawang umupo ni Keaton,
nakatayo siyang kumakain.
"Here..."
Bawat subo niya ng pagkain ay tinatanggap ko. Masarap naman, pero iba pa
rin iyong sadyang lutong bahay.
"Hindi ko alam na gusto mo palang sinusubuan, La Rosa."
Nagkibit balikat ako. "Depende sa isusubo sa akin, Mr. Samonte."
He chuckled. "Marry me, then..."
"Why are you always in a hurry, Keaton?"
"We've spent our three years apart. I don't want to waste more years
waking up without you. We can always do this every morning, you can
always cook for me, and we can have our little angels... you know how
much I tried to restrain myself from luring you in your sleep. But I
respect you so much... so please... help me hold this respect and oath of
mine..."
"If you're still planning to make me wait... don't seduce me... don't act
so silly. Stop being a tease... because no matter how this three years of
hunger of mine bothers me every night, I'll never break my rules.
Ikakasal ka sa aking birhen, Ashanti Rose."
Hindi ko alam kung bakit unti-unti nanghina iyong mga braso at binti kong
nakapulupot sa kanya.
Keaton's hot body is a knock out. His gestures are heart melting, but his
words will always be my sweet surrender.
Hindi mawala ang ngiti sa mga labi ko habang nakadikit ang noo ko sa
likuran niya. Unti-unting yumakap sa kanya ang mga braso ko.
"Yes. Marry me when the sun rises..."

Chapter 49
Visitor
"S-Shanti..."
There were a very few times that I'd heard Keaton Tirzo Uy Samonte
stammered, and I didn't expect that today was one of those days.
He gently held my arms wrapped around him as we silently feel each
other's warmth, and we stayed in the same position as our united beating
heart turned music in our ears.
"Don't you want to ask your questions first?"
I gently shook my head. "You can tell me after the wedding."
He's right. We've wasted our years apart. Pero magagawa ko bang sisishin
ang mga ginawa naming desisyon? Everything was a mess last three years
ago, and it would make a bigger complication if we pushed it too hard for
us.
"Are you sure?"
Bahagya kong inumpog sa likuran niya iyong noo ko. "It's you who keeps
insisting me the wedding! Are you having your second thoughts, Mr.
Samonte?" natatawang tanong ko sa kanya.
"I don't want you to regret your decision, Shanti."
"Should I feel it after the wedding?"
"No."
"Then, let's eat our breakfast. Mamanhikan ka na kina Mama at sa mga
kapatid ko."
"Alright."
Tinanggal na niya iyong braso ko sa kanya. Nakailang beses pang nag-inat
si Keaton bago siya nakaupo ng maayos, mukhang sobrang nangalay nga siya
sa pagbuhat sa akin.
Hindi na siya kumaha ng pagkain sa refrigerator at naghati na kami sa
pinainit niya kanina. Ilang beses ko pa iyong pinulaan dahil mas masarap
talaga iyong bagong luto.
"This is your late time eating this kind of food."
"Thanks." His thumb finger wiped the food crumbs on the side of my lips.
"Do you want to eat more?" umiling na ako.
"Busog na ako."
He nodded. "I'll just take a bath."
Iiwan na sana niya ako nang hawakan ko ang braso niya. "Paano ako? Iiwan
mo 'ko rito?"
"It's okay. It's your home. You don't need to look nicer."
"Ligo na rin ako rito."
Tumaas ang kilay niya. "Not here. Umuwi ka na sa inyo. Should I send you
home first?"
Ngumuso ako. "Katapat lang ang bahay ko. Ihahatid mo pa 'ko?"
"If you like it. Wait, I'll just get my shirt."
I waved my hand. "Kahit huwag na..."
Tumayo na sa kanyang kinauupuan si Keaton at napatili akong bigla nang
dalhin niya ako sa ibabaw ng lamesa. He set his arms on both sides to
trap me as his Chinese eyes gazed upon me.
"I like the way you drool at me, sweetheart. But I don't want to catch a
cold."
Nanghihina akong napatango at bigla akong napangiwi ng maalala ko ang
sitwasyon dito sa Enamel.
The virus started last three years ago. Nasugpo naman iyon matapos ang
ilang buwan, pero biglang bumalik ng mga unang buwan ng taong ito.
It's scary, yes. Pero maganda ang pamamalakad ng mga politiko rito sa
Enamel at hindi na gaanong problema.
In other words, Arellano's doing their best to make the province of
Enamel safe.
"B-Baka bigla ka nga palang ubuhin..."
"Yes."
"Pero hindi naman binabaril dito sa Enamel ang mga inuubong Chinese,
Keaton, ah?"
He rolled his eyes. "Stop teasing me, Shanti."
Tulad ng lagi niyang ginagawa, basta niya na lang ako iniiwan sa lugar
kung saan akala ko ay i-wu-wuhan na niya ako.
Tumingin ako sa nakasabit na oras. Fifteen minutes before 4 AM. Maaga pa
para umuwi.
"Tulugan pa sila, Keaton..."
"I'll just get my phone. I'll call Judge Perez."
"S-Saglit lang, Keaton. I have questions. You're a Chinese, right?"
Kumunot ang noo niya. "Yes. Not a Mexican."
"Okay lang ng ganito? 'Di ba may sarili kayong tradition?"
"Ah. That? Yes, I am a half-Chinese. But Langston and I don't practice a
lot of our traditions."
Magtatanong pa sana ako ng nagmadali na siyang umakyat sa hagdan. Ilang
minuto lang naman iyong hinintay ko dahil bumalik na siyang may
nakasampay na damit sa balikat niya.
Nagulat pa nga si Keaton ng nakita niya na naroon pa rin ako sa lamesa.
Inilahad niya ang braso niya sa akin para alalayan akong bumaba pero
umiling ako sa kanya.
He's still wearing his nike gym pants and his super-hot eyeglasses.
Nagdagdag lang siya ng mamahaling relo. Nakapamulsa ang isa niyang kamay
habang nakatungo na siya roon sa telepono niya.
"You never had a Chinese girlfriend?"
"I never had one. You are my first girlfriend."
"But Autumn... nabalita kaya na naging kayo."
Nag-angat siya ng tingin sa akin at napabuntong-hininga siya. "I admired
her, yes. But that's all. It's a different kind of admiration compared to
you, and it's just a rumor, Shanti."
Bumalik ang atensyon niya roon sa telepono. "Where's his number?"
"How different?"
"Hindi ko ginustong hilahin ang buhok niya. Hindi siya nabibingi..."
"And...?"
"Hindi ko siya ginustong itabi..."
He effortlessly said those words without even glancing me. Kinagat ko ang
pang-ibabang labi ko. Pilit kong pinigilan ang pagngiti ko. Bakit siya
ganoon? Paano niya ako pinakikilig na walang kahirap-hirap?
Nakatungo lang siya roon sa telepono niya na parang sinabi niya lang na
hindi niya napatay ang aircon.
"And she didn't ruin my plans..."
Biglang nawala iyong kilig ng sabihin niya iyon. "W-What? So, I ruined
your plans?"
"Yes."
Bumuka iyong mga labi ko at muli ko iyong itinikom dahil wala akong
masabi.
"I don't understand..."
"I planned to have a Chinese wife with good family background. She'll be
obedient, kind, and ideal to introduce in every business event. She'll
give me heirs, and she'll never meddle with my other affairs."
Even if he didn't specify his word affair, I already knew that it wasn't
all about women.
"A woman you can control."
"Indeed. So, fuck the plan. Gusto kong ikasal sa Mexicana."
Minsan ko lang marinig magmura si Samonteng lamig, pero bakit sa halip na
mairita ako kapag naririnig iyon, pakiramdam ko ay napapapitlag ako sa
kilig.
This is fucking weird.
"Damn you, and your words, Mr. Samonte."
Tipid lang siyang sumulyap sa akin. "I love you more, Doc.
Napagod sa pagtayo si Keaton sa paghahanap ng number ng judge na
tatawagan niya.
"Wala ba iyang search?"
"I never saved his number. I am trying to look for the previous
messages."
I rolled my eyes. Kinuha ko na iyong damit na nasa balikat niya, hindi
siya nagsalita at patuloy siya sa paghahanap doon.
He's in his crossed legs while his elbows in support with his other arm.
How could Keaton Samonte model a Nike running pants, an expensive Patek
Philippe watch, and an iPhone?
Marahan kong pinaglaruan iyong kulot kong buhok. He'll be my husband
soon, tang ina sobrang gwapo talaga.
"But we practiced some traditions to honor our mother..."
Tumango ako sa sinabi niya. Gusto ko sanang itanong pa sa kanya kung anu-
ano ang mga iyon pero pinigilan ko na ang sarili ko.
"So may bahay ka talaga sa Wuhan?"
"Planning to buy one."
I laughed. "Seriously?"
"I am serious. And don't worry about the traditions I've mentioned. All I
need to do is to burn some incense to inform my ancestors about my
incoming marriage."
Nanlaki ang mga mata ko. "May insenso ka rito?"
"Yes. I also need to ask some men in my family to fetch you. It should be
in even number."
"W-What? Bakit ang dami naman?"
"I don't have a lot of family members... si Langston lang. Maybe you have
a hint right now..." nag-alangan siyang sumulyap sa akin bago niya
ibinalik ang atensyon niya sa telepono.
Umawang ang bibig ko. "Y-You will ask them?"
Binilang ko na si Langston kasama iyong mga lasing na Ferell na iniisip
ko kung magigising ba para sa kasal mamaya.
"Kulang ng isa..."
"You know, Nash?"
Ang traydor na iyon. "Of course, galing Wuhan din yata iyon."
"I'll call them to fetch you. Maghihintay ako sa labas ng bahay n'yo. You
shouldn't look back when I already hold your hand."
Bigla akong nahilo sa pinagsasabi ni Keaton, ano nga ulit iyong sinasabi
niya na hindi nila masyadong ginagawa ni Langston ang tradisyon ng mga
intsik?
"Actually, we should have a tea time first. But since, this is a shot gun
marriage, I'll just bring tea bags later. They can drink it anytime."
Nakangiwi na ako kay Keaton. "Ano pa?"
"I should change the bed." Ilang beses siyang napailing ng sinabi niya
iyon.
"Bakit kailangan palitan?"
"It should be new."
Hindi umaalis ang mga mata niya sa hawak niyang telepono.
"Delivery?"
"No. Our bed shouldn't be touched by..." napahilamos sa kanyang sarili si
Keaton na parang may malaking problema siya.
"Ayaw mong hawakan ng iba? Paki-usap mo na lang kay Langston?"
"No. He's not..."
"Ako na lang ang bibili." Aniya.
Napapakamot na ako sa ulo ko. "Bakit kailangan na ikaw pa?"
"It's part of the tradition, Shanti. Only a virgin male is allowed to
touch our bed before the wedding night."
Muntik na akong mahulog doon sa lamesa at kusang napahawak iyong mga
kamay ko sa labi ko habang nakatitig ako kay Keaton.
"Y-You mean those three years... A-are you serious?!"
He lazily looked at me. "Worry not, Sweetheart. I know how..."
Inagaw na niya iyong damit na hawak ko at isinuot na niya iyon. "Let's
go."
Binuhat niya ako at inilapag. Binitawan niya muna ako bago siya kumuha sa
cabinet ng ilang balot ng tsaa.
"Hindi naman umiinom ng tsaa ang mga tao sa amin, Keaton."
"It's okay."
Exactly thirty minutes after four in the morning, Keaton and I were both
facing my mother and sisters with their messy hair and surprised
expressions.
"Hi, Mrs. La Rosa..."
Tumango si Keaton kay Mama at sa mga kapatid ko na ilang beses pa
kumurap. Binigyan namin sila ni Keaton ng oras para mag-ayos at nang
sandaling magharap-harap kami, pansin ko ang luha sa mga mata ni Mama.
"She's pregnant?"
"No!" sabay naming sagot ni Keaton.
Hinawakan ni Mama ang kamay ko bago siya muling sumulyap kay Keaton,
tipid muling tumango sa kanya si Keaton.
"I know that we never had a good history. Kung maaari ko lang iyon
baguhin ay gagawin ko. But there is no such thing as that. Instead, I
will do something that would surpass those bad memories. Mrs. La Rosa...
I want to marry you daughter po. I promise to make her happy for the rest
of my life."
My sisters used to admire Keaton before. Mga panahon na wala pang
nangyayaring malaking problema sa pamliya namin, pero nang sandaling
nagsunud-sunod iyon at iwan ko si Keaton. Hindi na naging maganda ang
kanyang imahe sa kanila, dahil hindi man lang daw nito ako pinaglaban.
I thought they would show their protests. Pero hindi iyon ang pinakita
nila sa akin, my sisters cried with happiness, nagawa pang tumili ni
Alissa.
"Congratulations, Shanti! You deserved to be happy!"
Lumapit na sa akin ang tatlo kong kapatid at yumakap sila sa akin, wala
na silang pakialam kay Keaton na nababangga na nila para lang magsumiksik
sa akin.
Napamasahe sa kanyang noo si Mama.
"Bakit naman sa madaling-araw n'yo naisipan dalawa? You could wait for
the morning."
Keaton smiled awkwardly. "Actually, we are planning to have our civil
wedding this morning."
Biglang nawala ang ngiti ng mga kapatid ko. "Teka! Hindi naman buntis si
Ashanti, 'di ba? Bakit nagmamadali?"
Sumulyap sa akin ang mga kapatid ko at si Mama. Hinahanap nila sa mukha
ko kung napipilitan ba ako o may ginawa sa akin si Keaton para mapapayag
ako ng madaliang kasal.
"I want to marry him soon. So, it's okay..."
"Ate, dapat engrande ang kasal mo." Sumbat sa akin ni Alissa.
"We can have a huge wedding, of course." Sabi ni Keaton.
"See? Magdoble lang ng kasal." Dagdag ni Ate Aliyah.
Humawak na ako sa kamay ni Keaton. "But I really wanted to marry him as
soon as possible. Please... support us."
My sisters rolled their eyes. "Of course!"
"Saan ang kasal?" tanong ni Mama.
Itinuro ko iyong katapat naming bahay. "Sa kapitbahay."
"W-What?"
I awkwardly smiled at them. "Keaton is our neighbor."
"What!?"
"Yes. Thanks for the welcome foods last time po." Keaton said politely.
"Binili mo iyang bahay na nasa tapat dahil sa kapatid ko. Am I right, Mr.
Samonte?" tanong ni Ate Aliyah.
"Yes."
Umirap ako kay Keaton at nagtawanan na lang sina Mama at ang mga kapatid
ko. Keaton excused himself when his phone rang. Kasabay niyon ay ang
biglang pagtunong ng doorbell.
"Let me."
Inunahan ko na ang kapatid ko patungo sa may pintuan, hindi ko na sinilip
kung sino iyon. I could feel that it was one of Keaton's groom's men.
At hindi na nga ako nagulat nang makita kong si Kalas iyon.
"K-Kalas!"
Iyong ngiti ko ay unti-unting naglaho nang makita ko ang ekpresyon niya.
Langston Tirzo Samonte looked conflicted and bothered. Pawis na pawis
siya na parang may tinakbuhan siya.
"Where's Keaton?"
"Nasa—"
"Langston."
Napalingon ako kay Keaton na nasa likuran ko na. I could see how his hand
trembled with the phone on it.
Huminga nang malalim si Langston.
"He's here."

Chapter 50
Sunrise
Seeing Langston's dim expression and Keaton's trembling hands, I knew at
that moment that the person who just arrived wasn't just an employee or
someone who they should take easy on.
There was only one time that I'd witnessed how conflicted these brothers
were. It was the day when my father died.
Sino ang taong ito at bakit ganito na lang ang dala niyang kaba sa
magkapatid na Samonte?
And for Pete's sake, it's just almost 5 AM!
Langston took his breath, and he gentle massage his right temple, as his
other hand went into his waist. "I know... I heard the news. But I am so
sorry... this is really urgent, Kuya."
Sa akin na mismo tumingin si Langston. Wala na ako sa sariling napatango.
I already promised myself that I'd bravely face Keaton's secrets, and I
will stick to him no matter what happens.
Isa na ang pagkakataong ito.
"S-Shanti..."
Lumingon akong muli kay Keaton. I forced a smile at him. "It's okay."
He nodded. Lumapit na siya sa akin at humalik siya sa noo ko. "I'll be
right back."
"Keep safe."
Muli siyang tumango, ramdam ko iyong pisil niya sa kamay ko bago niya ako
iwan at sumama kay Langston.
Kapwa nagtataka sina Mama at ang mga kapatid ko ng pumasok ako sa bahay.
"What happened?"
"Business."
Hinintay ko na magdagdag ng tanong ang mga kapatid ko na siyang inaasahan
ko na, pero hindi iyon ang ginawa nila at nanatili na lamang silang
tahimik.
Naupo ako sa sofa at napatulala na lamang ako roon. Biglang pumasok sa
isip ko iyong mga nangyari sa amin sa nakalipas ang tatlong taon.
I could still remember some scenes which gave me ideas that my mother had
an idea about Keaton's real business. Ganoon din sina Ate Aliyah at Ate
Ariana noon, na katulad ko ay agad nilang nagawang pagbintangan si Keaton
sa pagkamatay ni Papa.
Nagpaalam si Alissa na matutulog na lang ulit dahilan kung bakit kami na
lang apat nila Mama ang natira.
All those years, we never had a conversation about our father's death. It
was like a silent agreement between us. All we had to do was to strive
hard and become successful.
Pero hindi habang panahon ay maisasantabi namin ang bagay na iyon. We all
knew that our father was involved with something illegal that caused his
early death. It wasn't clear about Keaton's connection, but shouldn't I
hear another side of the story?
Siguro naman ay handa na si Mama at katulad ko ay hindi na rin napupuno
ng poot at galit ang emosyon ng mga kapatid ko.
Last three years ago, I blamed Keaton's love for me. My sisters blamed
me, and my mother blamed herself.
Now that we're all healed, and had years to breathe freely away from
pain, maybe this is really the right time to face those doors that we
refused to open last three years ago.
Hindi na ako nagulat nang sabay hawakan nina Ate Aliyah at Ate Ariana ang
mga kamay ko. They witnessed how I fell in love with Keaton, how I fought
the urge to fall for him, and how I tried to sabotage him before. Nakita
rin nila kung ilang beses akong lumuha sa kanya at kung ilang beses kong
tinawag ang kanyang pangalan sa loob ng tatlong taong iyon.
"A-Are you sure about this?" Ate Aliyah forced her smile.
I knew that their reaction a while ago was genuine. They were both happy
that I got my man back after all those years, but I knew that there's a
little voice screaming at the back of their minds who wanted to stop me
for a moment.
"Yes..."
Lumapit na rin sa amin si Mama. Katulad ko, alam kong naiisip na rin nila
na ito na iyong tamang panahon.
"I know this could be considered an overdue explanation... Shanti..."
tumango ako sa mga kapatid ko at pinisil ko ang kanilang mga kamay.
"I am sorry for blaming you or him. We made things more complicated
before, Shanti. Ariana and I tend to jump into the conclusion. Sa
kaunting narinig namin mula sa usapan nila Mama at Papa noon, nakagawa
kami agad ng konklusyon."
Kumunot ang noo ko. "What do you mean, Ate?"
"We heard some of their conversations..."
Sumulyap ako kay Mama, hinahayaan niya lang muna ang mga kapatid ko ang
magpaliwanag.
"We all knew that we had a bad history in this province, but little by
little with our efforts and dreams, those images are fading away. At
nagpapasalamat ako sa 'yo dahil ikaw ang nagsimula noon."
"Ano ang narinig n'yo sa usapan nila Mama at Papa? May koneksyon ba ito
sa tingin ng mga tao sa atin noon?"
Tumango ang mga kapatid ko sa tanong ko.
"We're aware about our debts and it wasn't our parent's idea, Shanti.
Aliyah and I insisted to help by means of..." hindi magawang ituloy ni
Ate Aliyah ang sasabihin niya pero hindi man niya tapusin, naiintindihan
ko na ang nais niyang iparating.
Our image in Enamel was a nightmare before.
Buong akala ko noon ay si Mama ang siyang may gustong lumapit kami sa mga
mayayamang lalaki. I thought she's been competing with her relatives.
"But I thought Mom has been..." umiling sina Ate Aliyah at Ate Ariana sa
akin.
"Every mother is willing to cover up everything for her children, for
them to don't look bad. Sa mata ng mga tao, sa mata mo at sa mga mata ng
mga mapanghusga, si Mama iyong ganid sa pera at desperadang magkaroon ng
mga mamanuganging mayayaman. She accepted all of those to cover us...
kahit ilang beses niya na kaming pinatitigil ni Aliyah makipag relasyon
sa mayayamang lalaki... kami ang nagdesisyon niyon... hindi kami
pinipilit ng mga magulang natin, Shanti..."
Bigla nang tumulo ang mga luha ko. All those years, inakala kong pagiging
maganda at mayaman lang ang nasa isip ng mga kapatid ko, that they wanted
to climb on top of society. Pero ang nais lang pala nila ay tumulong. Ano
ang ginawa ko ng mga panahong iyon? I almost believed that I am the
righteous La Rosa of all, na ako lang ang dumadaan sa tamang daan at ako
lamang ang may pangarap at paninindigan para sa pamilya.
But little did I know, my sisters that I believed knew nothing but make-
up were crawling their best to save our family.
"Then tell me who... kanino tayo nagkaroon ng malaking pagkakautang?"
"It's true that we had a huge debt, at ang malaki niyon ay sa mga
Samonte." Ngayon naman ay si Mama na ang nagsalita.
"We had an idea about the debts, Shanti. Pero hindi namin alam ni Aliyah
na sa mga Samonte iyon ng una. Kaya ng malaman namin iyon, niyakap na
namin iyong paraan na..."
"Paraan?"
"At first, we were glad that you caught Langston's interest."
Kaya pala kahit kailan ay hindi naging maganda ang tingin ng mga kapatid
ko kay Leiden. It was always that Samonte's that they wanted to target.
"I thought everything would be fine after you got his interest, but
something happened, right?"
Napairap ako. "He broke up with me."
"So, we came up with another plans." Hindi man nila sabihin iyon,
nalalaman ko na ang susunod nilang sasabihin.
"You tried to pushed me to Keaton..." tumawa ako ng pagak.
My sisters knew me too well! Dahil alam nilang hindi ako tutulad sa
kanila sa paraan ng pagtulong kay Mama at Papa, gumawa sila ng paraan
para ako na mismo ang lumapit sa mga Samonte sa sarili kong dahilan.
I was motivated before to put Keaton Samonte down. At iyon ang ginamit ng
mga kapatid ko para sumunod ako sa mga plano nila!
"You convinced our father about my secretarial position, right?" tumango
si Ate Aliyah.
Sinabi rin nila sa akin na sila ang nagpakaat sa iba pang mga kabataan
noon ng tungkol sa pagtutol sa sabungan ng mga Samonte. They used a
reverse psychology!
Buong akala ko ay hindi nila gusto ang mga ginagawa kong pagsalungat at
pagkuha sa atensyon ng mga Samonte, pero iyon naman pala ang totoong
gusto nila!
"Y-You deceived me..."
Biglang bumalik sa nakaraan ang ilang pagkikita namin ni Keaton sa hindi
magandang tagpo. I wouldn't forget that rally.
The rally that started it all.
"Ano ang naging kasiguraduhan n'yo na mawawala ang utang natin sa mga
Samonte sa sandaling mapalapit ako?" tanong ko.
"That is..." hindi natuloy ni Ate Aliyah ang sasabihin niya nang
magsalita si Mama.
"What is that debt all about? Bakit ngayon lang ulit naungkat? Bayad na
ba tayo? Nabayaran na ba ng tuluyan ang mga Samonte at ang iba? Bakit
wala man lang akong nalalaman dito?" sunud-sunod na tanong ko.
"Iyan ang katanungang hanggang ngayon ay hinihintay pa rin namin sagutin
ni Mama, Shanti. Pero sinabi niyang gusto niyang sagutin ito sa harapan
mo." Ani ni Ate Ariana.
Ngayon naman ay si Mama ang huminga ng malalim. "Please don't think about
the other debts, we're free now. Wala nang pinagkakautangan ang pamilya
natin."
"Others..." ulit ko.
Sinalubong ko ang mga mata ni Mama. "Pero meron pa rin iba... sa mga
Samonte ito, 'di ba? I saw the fear in your eyes before, Mama. Kayo ni
Papa nang sandaling sunduin ako ni Keaton noon at piliting magpakasal sa
kanya. I never liked that scene, at hanggang ngayon ay nahihirapan akong
balikan iyon. I love Keaton, but I will never like his way of speaking
with you that day. Pero may rason ba para maging ganoon ang pakikitungo
niya sa inyo?"
Kinagat ko ang pang-ibabang labi ko. I love my parents and Keaton, pero
hindi ko na gusto muling makita ang ganoong pangyayari. Alam kong kahit
may matinding rason si Keaton para magalit sa magulang ko, hindi pa rin
tama ang paraan ng pagsasalita niya noon.
But I am now willing to hear the both sides. This is all about our debts.
Dahil gustong makatulong ng mga kapatid ko sa mga magulang ko, inisip
nilang tungkol lang ito sa pera.
They were right about them jumping into the conclusion. Pero alam kong
ngayon na mas naliwanagan na sila, katulad ko ay nagkakaroon na rin sila
ng ideya na hindi lang ito tungkol sa pera.
"It's not about the money, but it's all about life..."
Humugot ako ng malalim na paghinga. Maging ang mga kapatid ko ay
nakatitig na rin kay Mama.
"The Samonte's never insisted a payment. Not until they came back."
"May koneksyon ba ito sa alitan sa pagitan ng mga Arellano at Olbes? Do
we have any connection with them?"
Alam kong matagal ng maayos ang hidwaan sa pagitan ng dalawang pamilya at
hindi na iyon katulad ng dati na laging kalat sa buong Enamel ang
kanilang mga engkwentro, pero hindi maalis sa isip ko na posibleng may
koneksyon din si Papa sa kanila.
Bumitaw na ako sa pagkakahawak sa mga kapatid ko at pinagdaop ko ang
sarili kong mga kamay. Namamawis na iyon dahil sa tindi ng kaba ko.
I should prepare myself.
"I want to tell you everything I know, Shanti. Pero ipinangako ko sa Papa
mo na mas ibibigay ko ang pagkakataon kay Keaton ang buong pagpapaliwanag
nito. Afterall, this is all about their long-time agreement."
"Long time agreement?"
Mas lalo na akong naguguluhan sa kanila.
"Matagal nang magkakilala ang Papa mo at si Keaton, Shanti. Kilala na
namin siya simula pagkabata niya..."
"O-Of course, kilala ang mga Samonte sa probinsiyang ito. Kahit sino ang
magkakakilala sa magkapatid na iyon." Sagot ni Ate Aliyah.
Umiling si Mama sa sinabi niya. "Something deeper, anak..."
"So you've met Keaton's parents?"
"Ang Papa mo..."
Napasinghap na ako at tinakpan na ng palad ko iyong mga bibig ko. Sariwa
pa sa akin ang impormasyong ibinigay sa akin ni Aldus noon.
Does it mean that Keaton and Papa are really involved with illegal
matters and it is still operating right now?
Pilit kong kinapa ang sarili ko. Totoo ba na kakayanin ko ang
katotohanan? If my conclusions were true, at katulad ni Papa ay sangkot
pa rin si Keaton sa illegal na gawain. What will be our life together?
Hindi ko yata kakayanin na sa tuwing aalis siya ay mangangamba ako na
baka hindi siya bumalik, na sa tuwing may maririnig akong tunog mula sa
mga sasakyan ng pulis ay agad pipintig ng malakas ang dibdib ko.
But I promised him that I'd love him no matter what I'd discover.
"But to tell you honestly, your father wants him for you, Shanti... kahit
ilang beses akong tumutol sa kanya."
Buong akala ko ay si Mama pa ang lubos na magtutulak sa akin kay Keaton.
Hindi na humaba ang usapan namin nila Mama nang sabay-sabay kaming
mapatayo dahil s amalakas na ingay sa labas.
A loud siren was hovering all over the whole subdivision. Naalarma ako
nang makitang sobrang liwanag na sa bintana pero hindi pa tuluyang
nagpapakita ang araw.
"K-Keaton!"
Napasigaw na ako at nagmadaling tumakbo sa labas ng bahay, agad humabol
sa akin ang mga kapatid ko.
"S-Shanti! No!"
Nakaapak na ako at patuloy ako sa pagtakbo patungo sa malaking bahay na
nilalamon na ng malaking apoy.
Ilang mga kalalakihan ang mabilis humarang sa akin para pigilan ang
pagpasok ko. "K-Keaton!" muling sigaw ko habang lumuluha.
Isang malakas na pagsabog ang halos nagpayuko sa lahat ng mga taong
nanunuod at mga bombero. Ilang beses pa iyong nasundan.
"H-He's not there! He's not there, umalis na siya. Wala iyong sasakyan
niya!"
Pero kusang bumigay ang tuhod ko nang sumigaw iyong isang bombero.
"Back-up! May mga tao sa loob!"
"This isn't the sunrise you've promised, Keaton..." bulong ko bago ako
tuluyang nawalan ng malay.

Chapter 51
Tired
"I want a snowman! I want a snowman! Hindi naman siya mukhang snowman,
e!" I started to have my tantrums.
"It's a snowman, can't you see?" He said as the carrot fell on the snow.
I sobbed. Kapwa na kami nakatingin doon sa nalaglag na carrot. "Nalaglag
na! Hindi ikaw magaling gumawa, e!"
The tall boy bent and picked up the carrot, and he hastily placed it in
the middle of his snowman's face.
I shook my head in front of him. "It's ugly... where is my playmate?
Bakit ikaw ang nandito?"
Ilang beses akong lumingon sa paligid para hanapin iyong batang lagi kong
kalaro.
"Where is he?" tanong ko ulit.
Napapikit ako nang biglang sinira ng matangkad na lalaki iyong snowman na
ginawa niya.
"Ano bang snowman ang gusto mo? Titirisin na kitang bata ka. Ang ingay
ingay mo."
Mas lalong bumilis iyong pag-iling ko sa harap ng matangkad na lalaki.
"K-Kuya, 'wag mo naman pong tirisin si Shanti... gusto ko lang naman ng
snowman."
Tumutulo na iyong luha ko habang inaaway ako ng matangkad na lalaki. He
looked so scary, para siyang iyong mga napapanuod ko sa tv na villains.
He's so thin, his hair is a mess, and his small eyes seem so tired. Para
siyang hindi na kumakain. Shanti's healthier than him.
Where are his parents? Nipapabayaan na siya.
"Then keep quiet! Can't you see? That is my house." Itinuro niya iyong
bahay na malapit sa amin.
"I can hear your noise. Nag-aaral ako. I should talk to your father."
Sumilip siya sa likuran ko.
My eyes widened. Mapapagalitan ako ni Papa. "N-No! Kuya... sorry na
po..." yumakap ako sa binti niya para pigilan ang paglalakad niya sa
bahay.
"Get off me!"
Ilang beses niyang iginalaw ang binti niya para tanggalin ang
pagkakayakap ko sa kanya.
Simula ng dumating kami dito sa malamig na lugar na ito, lagi nang busy
si Papa sa kanyang kwarto. Sa tuwing lalapit kami roon ay pinipigilan
kami ni Mama.
My Papa will scold me!
"I didn't pay him if this daughter of—"
"Kuya, sorry na po. 'Di na po uulit si Shanti. Don't go to my father..."
Bumagsak ako sa snow nang mas iginalaw niya ang kanyang binti. "Don't
call me Kuya, wala akong kapatid na maingay."
Nagkrus iyong mga braso niya at tinanaw niya ako habang nakatindig siya.
Hindi man lang ako tinulungan ng salbaheng lalaki at hinayaan niya akong
nakalugmok sa malamig na snow.
"When a heard more of your complaints, titirisin na talaga kita. Ayoko ng
maingay. Maliwanag?"
I nodded at him. Nagpapahid na ako ng luha sa harapan niya. "Good."
Tinalikuran na niya ako at nagsimula na siyang maglakad pabalik sa bahay
nila. My eyes went on the big carrot on the snow. Mabilis akong tumayo at
kinuha ko iyon, lakad takbo ako para maabutan si Kuyang matangkad.
"K-Kuya! Wait!"
Kunot na kunot ang noo niya nan ang lumingon pabalik sa akin. I cowered
in fear. He's so scary!
Nangangatal ang kamay ko habang inaabot sa kanya iyong carrots. "Sa 'yo
na lang, Kuya... this is good for the health."
"Nilaruan mo na iyan, tapos ibibigay mo sa akin?! Leave me alone, brat."
Bigla akong itinulak ng lalaki kaya bumagsak na naman ako sa snow.
But this time I didn't cry. Pinilit ko na hindi umiyak kahit iyak na iyak
na talaga ako. Nagpatuloy sa paglalakad iyong matangkad na lalaki.
Mabilis akong tumakbo patungo sa kanya at buong lakas kong ibinato sa
kanya iyong carrots.
Tama sa ulo niya.
"Yey!" napapalakpak ako sa tuwa.
Pero nawala rin ang pagkatuwa ko nang unti-unting lumingon sa akin ang
matangkad na lalaki.
"You..."
Bago niya pa ako abutan ay mabilis na akong tumakbo pabalik sa bahay. And
when I reached the door, I looked back and faced him. I made fun of my
face in front of him. I even stuck my tongue out to annoy him.
Ibinagsak niya iyong carrots na hawak niya at malalaki ang hakbang niyang
bumalik sa bahay nila.
Kapapasok ko pa lang sa bahay nang marinig ko si Ate Aliyah na
isinusumbong ako kay Mama.
"Mama, lumabas na naman si Shanti!"
"Why? It's okay naman. Basta 'wag daw ako lalayo."
Binuhat ako ni Mama at inayos niya ang magulo kong buhok. "Nakipaglaro ka
na naman ba sa bago mong kalaro?"
Umiling ako. "He's not around. But I met someone else. He's so tall..."
itinaas ko pa ang kamay ko.
Nanlaki ang mata ni Mama. "Shanti, I told you not to talk to strangers!
Paano kung dinala ka pala no'n kung saan?"
Sumilip si Mama sa bintana. "No. He's our neighbor."
Napatitig sa akin si Mama. "You mean... the house beside..."
Tumango ako. "He's very tall and thin. Maybe his mother doesn't cook for
him..."
"H-He went outside..." bulong ni Mama.
Ibinaba na ako ni Mama. "Aliyah, tulungan mo munang magpalit ng damit si
Shanti."
Hinawakan na ni Ate ang kamay ko, nang sinundan ko ng tingin si Mama,
nagmamadali siyang magpunta roon sa kwarto ni Papa kapag nagtatrabaho
siya.
Ibinalik ko ang atensyon kay Ate Aliyah. "Ate Aliyah, do you want to
build a snowman?"
"No."
***
Nakatulala ako sa harap ng picture frame kung saan kumpleto kami noon. It
was winter in Canada. When I was still a teenager, it had been a question
for me. How could my father afford a good vacation outside of the
country? Hindi naman kami mayaman noon at tama lang ang kinikita niya.
Pero ngayong alam ko na may iba pang koneksyon si Papa kay Keaton, unti-
unti ko nang napapagtagpi-tagpi ang lahat.
I guess the past that I remembered answered some of my questions. Masyado
pa akong bata noon at hindi alam ang nangyayari. Kaya hanggang ngayon ay
hindi rin ako makapaniwala na maaalala ko pa iyon. I almost mistook it as
a dream.
But when I asked my mother for confirmation, she later confessed that I
was right. Keaton was our neighbor, and we were in the same country at
that time because of him.
The only thing that I clearly remembered during that winter was our happy
moments. Isa na roon ay nang makilala ko si Leiden. Oddly, the Arellanos
had the same place and time for their vacation. A coincidence? I guess
not.
"Shanti, nakahanda na iyong pagkain." Sumilip mula sa pintuan ang kapatid
ko.
Dalawang linggo na ang nakakalipas simula nang may mangyaring sunog sa
kapitbahay. It was a trending news in the province of Enamel. Pero dahil
may kapangyarihan ang mga Samonte, ibang dahilan ang siyang kumalat.
It was just simple negligence and not sabotage.
What happened to Keaton Samonte? I don't fucking know.
When I first opened my eyes after I had my blackout, it was his name that
first came out from my lips. Agad ko siyang hinanap at halos mabaliw ako
sa kanya sa pag-aalala pero tanging si Langston lang ang naabutan kong
nakaupo sa kama ng hospital.
"Where's Keaton?"
He looked at me and his eyes were emotionless. "He's not here."
"Then, where? Tell me..."
"I can't, Ashanti."
Halos mangatal ang buong katawan ko sa sinabi niya, hindi ko na napigilan
ang sarili kong sumampa sa kama at mariin kong hinawakan ang mga balikat
niya.
"Where the fuck is he?! Tell me..."
"Damn it. He's safe! He just needed to go somewhere."
Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya. "At the times like this? Bigla
siyang mawawala? Hindi niya ba alam na halos mamatay ako sa pag-aalala sa
kanya? Hindi man lang siya tumawag sa akin? Hindi man lang siya nagsabi?"
Napahilamos si Langston sa kanyang sarili. "I know... I know... I am
sorry... it just that something happened... we're in the mess again."
Kumunot ang noo ko. "What's going on Langston? Nasaan siya?"
"I'm sorry... I'm sorry..."
Iyon lamang ang paulit-ulit na sinabi sa akin ni Langston dahilan kung
bakit umalis na ako sa kwartong iyon ng mas may mabigat na dibdib.
Bumaba na ako at kapwa na kami kumakain. Kung dati ay laging napupuno ng
ingay at tawanan ang paligid ng lamesa, ngayon ay pinakikiramdaman nila
ako.
Tanging ingay lang ng mga plato, kutsara at tinidor ang namamayani sa
amin.
"Shanti, kumain ka ng marami. Kailangan mo iyan..." mahinang sabi ni
Mama.
Hindi ako nagsalita pero ang traydor kong luha na ang sumagot sa kanila.
Huminga ako ng malalim at mabilis ko iyong pinunasan.
"It's okay..." hinagod ni Ate Ariana ang likuran ko.
Ibinaba ko na ang hawak kong kutsara at tinidor. Hinayaan ko na ang
sarili kong umiyak.
"B-Bakit ganoon siya? Binigyan ko na siya ng pangalawang pagkakataon.
Nangako na siya sa akin. Sinabi niyang hand ana siyang ibahagi sa akin
kung ano siya at ang mundong ginagalawan niya, pero bakit kailangang iwan
niya ako sa ere ng ganito? Bakit nakaya niya akong tiisin ng ganito?
Hindi niya ba alam kung gaano ako nasasaktan sa ginagawa niya?"
Nasapo na ng mga palad ko ang mukha ko. "This is too much, sobra na siya
sa akin..."
Lumapit na rin sa akin si Ate Aliyah at niyakap na niya ako. "Why is it
always like this? Nagagawa niya ba ito sa akin dahil alam niyang mahal na
mahal ko siya? At isang sabi niya lang sa akin bibigay agad ako?"
Hindi magawang makapagsalita ni Mama o ng mga kapatid ko. Hinayaan lang
nila akong patuloy na magsalita at umiyak sa harapan nila.
"Mama, nasasaktan na 'ko... nasasaktan na 'ko sa ginagawa niya. Alam kong
sa aming dalawa siya iyong mas kailangan ng tulong sa amin. Pero dapat
iniisip niya rin na kung kailangan niya ng tulong mula sa akin, bigyan
niya ako ng eksplanasyon..."
Si Mama naman ang humawak sa kamay ko. "Naiintindihan kita, anak. Ganyan
din ang naranasanan ko sa Papa mo. He tried to cast me away, para hindi
ako madamay at malayo ako sa kung anong kinatatakutan niya... but because
I loved him so much... I pushed myself... hindi ko hinayaang maramdaman
niyang nag-iisa siya."
"And he accepted you... he told you everything. Si Keaton, kahit sinabi
na niya sa akin na hand ana siyang sabihin sa akin ang lahat, alam ko,
ramdam ko na nag-aalangan pa rin siya. Hindi ko alam kung may tiwala ba
siya sa akin o mahal niya talaga ako..."
"He loves you, anak. Nakikita ko iyon sa kanya, pero tulad nga ng sabi
mo. Keaton Samonte is a complicated man. Kahit noong bata siya ay ganyan
na rin ang pagkakakilala ko sa kanya."
"Paulit-ulit ko lang po ba iintindihin? Paano naman po ako? He even
promised a wedding..." pagak akong tumawa.
Ilang linggo na ang nakalilipas pero kahit ang anino ng groom ay hindi ko
makita.
Dahil sobra na ang pagkahiya ko sa mga kapatid ko at kay Mama dahil sa
walang tigil kong pag-iyak, si Farrah na ang siyang pinakiusapan ko.
Sinamahan niya rin ako sa pagdalaw sa puntod ni Papa.
"Nakabalita ka na ba tungkol sa Papa mo?"
Hindi ko alam kung bakit hanggang ngayon ay hindi ko pa rin masabi kay
Farrah na nakita ko ang Papa niya rito sa puntod ni Papa.
Umiling siya sa akin. "Do you think he's still alive?"
Napalingon ako sa kanya. "Ikaw?" ibinalik ko sa kanya ang tanong.
"My father is a clever man. Alam kong hanggang ngayon ay buhay pa rin
siya at pinasasakit pa rin niya ang ulo ng mga pinagkakautangan niya."
She faked her laughter.
"What about you? May narinig ka na bang balita sa kanya?" Hindi man niya
pangalanan kung sino ang tinutukoy niya, nakikilala kong si Keaton na
iyon.
"Hindi ko na alam, Farrah. Akala ko magtutuloy-tuloy na kami... akala ko
magiging masaya na kaming dalawa..."
"Gano'n siguro talaga? Ang hirap magmahal sa mga lalaking may malaking
responsibilidad."
Muli akong humarap sa kanya. "Why? This someone of yours... katulad rin
ba siya ng lalaking mahal ko? May responsibilidad rin ba siyang
nahihirapang iwanan at hindi gustong ibahagi sa 'yo?"
"He needs to pick, Ashanti. Hindi siya maaaring pumili ng dalawa... ako o
ang responsibilidad niya..."
Napalunok ako sa sinabi niya. "Nakapili na ba siya?"
Umiling siya. "Pero hindi na niya kailangang sabihin sa akin. Bago ko pa
man itanong sa kanya, alam ko na ang isasagot niya. Ang sakit."
"Mukhang ayaw nila sa Mexicana at Haponesa..." biro ko. Nagtawanan kaming
dalawa, pero ilang saglit lang iyon dahil unti-unti rin iyong napalitan
ng luha.
Kapwa kami nagyakapan dalawa.
"Hintayin mo na lang siya, Shanti. Tell him straight how you feel about
this..."
Mas isiniksik ko ang sarili ko sa leeg ni Farrah. "How? Napapagod na 'ko.
Nagsasawa na 'ko..."

Chapter 52
Steal
Isang linggo na naman ang lumipas, pero kahit ang anino ni Keaton Samonte
ay hindi man lang nagparamdam.
Nakakahiya naman doon sa iPhone niya. May pa-iPhone pa siya, wala naman
yatang load o baka hindi maka-connect sa wifi. Nakakahiya naman sa
mamahalin niyang relo na isang malaking bahay na rito sa Pilipinas, hindi
man lang niya napansin na hindi lang oras ang lumipas simula ng sinabi
niyang babalik siya.
Bakit ba hindi na ako nasanay? Simula ng isilang ako rito sa mundo ay
scammer na iyong karamihan sa intsik na nakikilala ko.
Akala niya siguro ay madali na lang makababalik sa akin dahil gustong-
guto ko siya?
Ano ang tingin niya sa akin marupok? My ideal type of man is Mexican!
He's not even a Mexican, he's Chinese. Iyong parang si Sergio sa Marimar!
Nagayuma lang yata ako ng intsik na iyon at kung anong insenso ang
pinasinghot sa akin ng mga panahong nagtatrabaho ako bilang sekretarya
niya.
"Right! Hindi ako marupok at nagayuma ako! Pahihrapan ko siya sa
sandaling bumalik siya sa akin. Gago!"
I harshly closed the car's door.
I faced the entrance of Montenegro Hotel and Resort. My sisters told me
that I should unwind and think of something else.
Mas mabuti na rin siguro ito. Kahit ng mga panahong hindi pa kami
nagkikita ng scammer na iyon, matagal-tagal na rin simula ng hindi ako
nakapagpahinga.
Since I had already booked a reservation, and I have a friend inside the
management, I wasn't surprised about the welcome.
"Ashanti, welcome..." bati sa akin ni Patrick.
He's the son of this famous resort. I couldn't help but admire him.
Simula ng bata ay siya ay iminulat na siya sa mundo ng pagnenegosyo, sa
bawat pagpunta ko rito ay lagi ko siyang nakikita. Parang dito na nga
siya lumaki.
Oddly, I've seen him so small before, but right now, he's taller than me.
"Hi, Patrick!"
Simula rin ng mas tumangkad na siya sa akin, hindi na siya tumatawag sa
akin ng ate. Well, boys.
He walked towards me with a smile on his face, his right hand quickly
reached my waist as he gently leaned on me to bent a kiss on my cheeks.
"It's been a while, how are you?"
I rolled my eyes. "Nandito lang ako last few months ago."
"You do?" Nagkunwari pa siyang nagulat.
"It feels like a long time..."
Hinampas ko ang balikat niya. "Stop flirting with me, Patrick!"
He chuckled. "So, ikaw lang talaga?"
"Yes."
"May I?" hindi na ako nakapagprotesta nang agawin niya ang malaking bag
ko. Tumawag siya ng crew at pinadala na iyon sa kwarto ko.
Habang naglalakad kami patungo sa receptionist table, pansin ko na may
lalaki rin na nandoon pero wala sa babaeng nagsasalita sa harapan niya
ang atensyon, kundi sa amin ni Patrick.
Both of his arms were leaning on the table, but his whole attention was
on us. His brows were arched. Patrick stopped his stories when he noticed
that I was not listening and staring with someone else.
"Damn it. I forgot about him." Bulong niya.
Nagtuloy kami sa paglalakad hanggang sa makarating na nga kami sa harap
ng receptionist.
"I'm sorry, Ashanti. I wanted to accommodate you personally, but I have
urgent matters to attend to..."
Itinuro niya ang lalaking nasa harap namin. "Kanina ka pa, Gio?"
"Hindi naman."
Muling sumulyap sa akin ang lalaking may pangalang Gio. Nasisiguro ko na
mga kasing edad rin siya ni Patrick, pero mukhang suplado!
He lazily straightened his body, and he offered his hand on me. "Gio. So,
you're Patrick's new—I mean girlfriend?"
Tinanggap ko iyong kamay niya. Sasagot na sana ako nang si Patrick na ang
nagsalita. "She's just a friend."
Tumaas muli ang kilay niya. Binawi ko na ang kamay ko. "Go on, Patrick.
It's okay."
"Magtatagal ka naman dito, hindi ba?"
Tumango ako sa sa kanya. "But please... don't bother yourself. I know
that your crews will give me the best accommodation."
"But I insist. I'll be right back before you—"
Bago pa man matapos ni Patrick ang sasabihin niya ay panibagong lalaki na
naman ang lumapit sa receptionist table. Wearing his most innocent smile
and black sunglasses on his eyes.
"What's up, little boys?" tanong ni Aldus kina Patrick at Gio.
Sabay umasim ang mukha ng dalawang lalaki sa pagdating ni Aldus, kahit
ako ay sumama na ang pakiramdam. Ano na naman ang ginagawa ng alagad ng
intsik na iyon dito?
"Fuck off." Iritadong sagot ni Gio.
Hindi na siya sinagot ni Aldus sa halip ay lumampas ang tingin niya sa
akin. He exaggeratedly removed his sunglasses, blinked his eyes a lot of
times, and tried to make his face surprised.
Gulat na gulat si Aldus Ferell. "Such a coincidence, Ashanti!"
Nakakrus na iyong mga braso ko at tamad akong lumingon sa kanya.
"Tang ina mo."
His mouth hung open.
Umirap ako at tinalikuran siya. Narinig ko ang pagpipigil ng tawa ni
Patrick at nang hindi na niya iyon mapigilan bigla na lang siyang
sumigaw.
"I love you, Ate Shanti!"
Kumindat ako kay Patrick bago ako sumunod sa crew na maghahatid sa akin
sa room. Nang makarating na ako sa loob, hindi ko na rin mapigilan ang
sarili kong tumawa.
Aldus Ferell's expression was too epic!
Ano na naman kaya ang inutos sa kanya ng magaling na intsik na iyon at
may nakabuntot na naman sa aking alipores niya?
Gusto ko sanang kasama sina Mama, ang mga kapatid ko o kaya ay si Farrah
pero kapwa mga abala ang mga iyon, kaya wala akong mapagpilian kundi
magbakasyon mag-isa.
Humiga muna ako sa kama at tumalala ng ilang minuto roon. Would this
vacation effective? I knew that I'd enjoy my stay here, but at the end of
the day, there's no way that I would never think of him.
Binuksan ko ang phone ko at nagtingin ako ng message o tawag. Wala pa rin
akong natatanggap. But what caught my attention was this another name.
Leiden Arellano.
Yes, I've been unfair to him. Wala kaming matinong pag-uusap. Yes, I
never gave him false hope. Umpisa pa lang ay hindi na ako nagpaligaw sa
kanya at nilinaw ko sa kanyang hanggang magkaibigan lang kami, but was it
enough?
Dumapa na ako sa kama at nakatitig na ako sa number niya. Should I call
him?
We never had a proper conversation about what really happened last three
years ago. Unlike Keaton, Leiden is a very care free person, iyong mga
problema niya madali niyang nadadala at hindi niya hinahayaang kainin
siya. Katulad ng naging problema sa pagitan namin. I was expecting that
we'd be awkward with each other, after that unexplainable kiss and
confession, but Leiden made it too simple for us. Sinalubong niya ako at
hinarap na parang walang naging problema sa pagitan namin.
Binasa ko ang message niya. It was all about the prize in Tanya's game.
Tumaas ang sulok ng labi ko nang makita kung ano iyong premyo, mukhang
libre na naman ang magiging bakasyon ko.
It's a package deal vacation in Montengero Resort!
Humiga na muli ako at tinawagan ko na si Leiden. I think this is the good
time for us to settle everything. Yes, it's great that Leiden has that
kind of attitude, na kaya niyang isantabi ang problema at magpatuloy na
parang walang nangyari, pero darating pa rin ang punto na kailangan iyong
pag-usapan.
The hell with Aldus Ferell and his business with me! Kung anuman ang
makita niya at sabihin sa amo niyang intsik, wala na akong pake!
"Hey, Ashanti..."
"Leiden, I am sorry kung ngayon lang ako nakatawag."
"It's alright. I heard the news."
Bumuntong hininga ako. "Let's not talk about it. So, nabasa ko na ang
message mo. Sayang naman kung hindi nga natin gagamitin. Let's go?"
"Right now?"
"Are you busy? It's okay naman na—"
"No. I am free. Susunduin ba kita?"
"Huwag na. Nandito na ako. Gamitin na lang natin, sayang."
"You should have told me earlier, para masundo kita. Alright, I'll be
there."
"Ngayon ko lang din nabasa iyong about sa premyo."
He chuckled. "Those girls are generous, right?"
"Yes. Ingat ka, Leiden."
"Sure."
Nang matapos ang tawag ay nagmadali na akong bumangon. Binuksan ko na ang
bag ko at hinanap ang pwede kong masuot.
I almost curse when I saw my dresses. Si Alissa nga pala ang pumili ng
mga damit ko!
"Alissa! You—" halos sabunutan ko ang kulot kong buhok ng makita na
sobrang iksi at nipis ng mga iyon.
May labas ang balikat, likuran at hita. Of course, this is a beach resort
dapat ay ganito ang mga suot pero hindi naman sobrang exposed ang mga
damit na ginagamit ko.
Sinubukan kong tawagan ang kapatid ko, pero sinadya niya yata iyong
patayin para hindi siya makarinig ng mura sa akin.
Hinanap ko sa bag ko ang rash guard. Pwede na iyon, pero mas lalong nag-
init ang ulo ko ng makitang iba't ibang kulay ng bikini nang naroon.
"Letche!"
Napaupo na ulit ako sa kama. Kung bumili na lang kaya ako sa labas?
Sinipat ko ang relo ko, sabi ni Leiden ay mabilis lang daw siya.
But how should I wear those? May bantay akong nakapaligid sa labas.
Nanlaki ang mga mata ko sa iniisip ko. "W-What? Bakit naman ako
worried?!"
Marahas akong tumayo at pinagdadampot ko iyong pamatay na summer dress
ko.
"Isusuot ko 'to!"
Taas noo akong humarap sa salamin at itinapat iyon sa katawan ko. "I am
not bothered about his alipores."
Nagpalit na ako ng damit. I picked a red floral sexy strap V neck and
backless. Kung dati ay nagsusuot pa ako ng cycling shorts kapag nagsusuot
ako ng ganoon ka-iksi, hinayaan ko na lang na bikini na lamang ngayon.
"I am a liberated Mexicana! Yes! At hindi ako natatakot sa mga intsik!
Yes!" sabi ko sa sarili ko.
Dahil tamad akong magsuklay, hinayaan ko na lamang na magulo ang buhok
ko. Kung sa iba ay messy look na raw iyon, sa akin ay tinatamad look.
I applied lotion, used my small rattan bag and summer hat.
Bubuksan ko na ang pintuan nang mag-ring iyong phone ko.
"Hey, Leiden!"
"Hey, saan kita tatagpuin? Isang araw ka lang ba rito? The package
says---"
"Three days. It depends, baka busy ka na bukas?"
"Nah, it's okay. I actually need a vacation too. So, where are you?"
"Lalabas na ako sa hotel. Saan ka na?"
"Parking. Did you have your lunch?"
"Not yet..."
"Then let's take our lunch first."
"Alright. Sa lobby na lang tayo magkita, Leiden."
"Sure."
Nang inilagay ko na sa bag ko ang phone at sinimulan ko nang i-lock iyong
kwarto ko, ramdam ko na may taong nasa likuran ko.
Agad akong lumingon sa kanya. Hindi na ako nagulat na sa katapat ko
siyang kwarto.
"You are meeting with someone else?"
Ilang beses pinasadahan ng kanyang mga mata ang kabuuan ko. "Akala ko may
laro ka?"
Muli kong pinagkrus ang braso ko. "Mukhang nagkamali ang source mo
ngayon, Ferell."
Eksaherada akong umikot sa harapan niya. "Can't you see? I have a date."
Ginaya ko iyong lagi niyang ginagawang ekspresyon sa tuwing
nagkakasalubong kami ng hindi sinasadya.
"Oh my gosh! I slipped my damn tongue!" tinakpan ko iyong bibig ko habang
nanlalaki ang mga mata ko sa harap ni Aldus Ferell na nakangiwi na
ngayon.
Siguro ay nakikita na niya kung gaano ka-obvious ng salitang 'such a
coincidence' sa tuwing sinasabi niya iyon sa akin.
Ilang beses akong umiling sa kanya na kunwari ay takot na takot.
"Ako 'wag mo sumbong sa intsik... please... ako 'di naman magpapahalik at
hawak kapag wala nakatingin."
"What the—"
I sarcastically laughed in front of him. Ibinalik ko ang pagkakrus ng mga
braso ko.
"See you, Aldus..."
Tinapik ko ng ilang beses ang ang pisngi niya bago ko siya tinalikuran ng
ngiting tagumpay.
"Ashanti, you're such a witch! Pare-pareho kayong mga morena!"
Tipid akong lumingon sa kanya. "Pikon ka ngayon." Kumindat ako sa kanya
bago ako nagpatuloy sa paglalakad.
Isinuot ko na rin ang dala kong shades sa loob ng elevator. Nag-message
sa akin si Leiden na naroon na raw siya.
Tipid akong humarap sa repleksyon ko at isinumping ko ang takas na hibla
ng buhok sa mukha ko.
Nakakapagsuot lang ako ng ganito sa tuwing kasama ko ang mga kapatid ko
at pilit pa iyon. It's been a while when I put a little effort to make
myself pretty and sexier.
When the elevator dinged, my eyes automatically locked on him. He's
charmingly smiling in front of the receptionist.
Leiden Arellano casually wearing a navy blue sando showing his firm
muscles, khaki shorts, aviator and an expensive wristwatch.
Shit!
When he turned his attention on me, my footsteps faltered. His smiles
widened.
Nakatitig lang ako sa kanya habang papalapit siya sa akin dala iyong
isang tangkay na rosas.
"Hey..." he said.
"Hey..."
"You're so pretty, Ashanti. I wish I can steal you... too impossible,
right?"

Chapter 53
Plan
Isn't it wrong to imagine that my story would shift to something else?
From a princess surging in a winter breeze with my arm against it and a
long track leading to a tall ice castle, but a princess facing a prince
in the middle of spring with full of blooming flowers and colorful
butterflies.
Isn't it wrong to compare him to someone else? If Keaton Samonte is my
prince in winter, then Leiden Arellano is a prince in the spring, warm,
bright, and lively.
If I happened to fall in love in spring, wouldn't it be this difficult?
Would this heart of mine ache like this? Would I still wake up with tears
in my eyes, and would I be completely happy?
I was like a caught princess, conflicted to cross the two separate
worlds. There's a thin line on the ground which was waiting for my
decision.
I smiled at him before I started to continue my steps and walked towards
him.
"Thank you..." I answered as he handed me the rose.
"Nag-abala ka pa, Leiden."
Namulsa siya at mas lumawak ang ngiti niya habang nakatitig sa akin. "How
could you be so beautiful and looked worried at the same time?"
"Huh?"
"I can see it in your eyes." Inilahad na niya sa akin ang kanyang braso.
I awkwardly placed my arms on his. "Shall we? Where do you want to eat?"
"Seafoods."
"Alright. I missed to watch you eat."
I rolled my eyes. "Pinagtatawanan mo pa rin ba ang lakas ko sa pagkain?"
"Nah, it's cute. Until now, I am still in awe with your metabolism. Saan
mo inilalagay ang mga kinakain mo? Mas marami ka pang kumain sa akin."
While waiting in the lobby, as we looked for an electronic beach car, I
couldn't help but remember Keaton. He was still my boss during that time,
he was so cold yet, I really enjoyed that day.
I shook my head. I shouldn't think about him right now. Narito ako dahil
may dapat kaming pag-usapan ni Leiden at para maabala ako sa ibang bagay.
"Seriously?" rinig kong sabi ni Leiden.
Nang sundan ko ang tinitingnan niya ay awtomatiko na rin kumunot ang noo
ko. How could he quickly move so fast? Sa pagkakatanda ko ay nauna ako sa
kanyang bumaba.
Bakit naging driver na naman itong si Aldus Ferell?
"I'm sorry about that idiot—" nanlaki ang mga mata ko sa sinabi ni
Leiden.
"No, you don't need to worry. Ako ang—"
Pero mukhang wala na sa akin ang atensyon ni Leiden kundi kay Aldus
Ferell na naman. "Bakit ako ang nakikita ng mga gagong iyan?"
Napangiwi ako. "W-Why?"
"They are pushing a certain girl with me..."
"Oh my gosh, really? Sino?"
He shrugged. May tumigil ng electronic car sa harapan namin, sinabi ni
Leiden kung saang restaurant kami papunta.
"I already gave our coupons. You can refund your money at any moment,
Ashanti."
"Thanks, Leiden."
Nang nakarating kami sa restaurant na sinabi niya, hindi ko maiwasang
humanga. Matagal na akong nagpapabalik-balik dito sa Montenegro Resort
pero parang laging may mga bagong nadadagdag.
"Mayroon na rin pala sila nito? It's so nice."
A floating restaurant!
"Nagulat din ako na kasama sa coupon nila Antonia. Those girls don't know
where to put their money."
"Good evening, Sir, Ma'am! Welcome to Floating Plates!" Bumati sa amin
ang isa sa crew na naka-hawaiian shirt.
Leiden gently shoved the shell curtain for me. "After you, my lady..."
An overwhelming strum of guitar welcomed my first few steps. My eyes
wandered, and it landed on a reggae performer in front of a small stage
sitting on a primitive drum.
The ambiance of the whole place was too cozy, warm, and undeniably
fascinating! The lights were dim, fresh flowers in each table, the music
was lit, and even the crews were interesting!
This restaurant is far way different from the others in this resort.
Mostly are screaming of wealth and money. This one gives not just a
comfortable ambiance but also an addictive vibe that would convince
everyone to come back.
One of the crews guided us to our seats, gave us our menus and left us,
still fascinated with the place.
"I know that you'll love this place, Ashanti."
Ngumiti ako bago ako uminom ng colored juice na naka-straw na nakahanda
na sa lamesa.
"Yes."
"What do you want? Wanna try their best seller, Miss Appetite?"
Tumaas ang kilay ko. Pinagkrus ko ang mga hita ko bago ako humigop ulit
ng juice. It was sweet! "Sure..."
"Alright."
Leiden pinged the bell on our table. Hindi rin nagtagal ay may lumapit sa
amin na crew. Sa sobrang dami niyang sinabi parang hindi na makapaniwala
iyong crew.
"Anything else, sir?"
"That's all."
Nang maiwan kami ni Leiden ay humigop na rin siya ng juice. His brows
arched a little after tasting it.
"It's not a juice. This is Matini... 'di mo napansin?"
"Oh, really?"
Napatingin ako sa baso ko na malapit ng maubos ang laman.
"I think it's not matapang naman. Mataas naman ang tolerance ko sa alak.
It's okay."
Mas lalong tumaas iyong kilay ni Leiden. "Mataas ang tolerance..." rinig
kong bulong niya sa kanyang sarili.
He sounded so doubtful. Wala naman akong natatandaan na nawala ako sa
sarili ng mga panahong umiinom ako.
I am confident about my alcohol tolerance. At wala rin naman akong
naririnig na reklamo sa akin, kaya hindi na ako nag-aalala sa tuwing
umiinom ako.
Habang naghihintay kami ng pagkain kung anu-ano na iyong pinag-uusapan
namin hanggang sa maalala ko iyong sinabi niya sa akin tungkol sa babaeng
itinutulak sa kanya ng mga Ferell.
"So, tell me about this girl. Hindi naman basta magtutulak ng mga babae
ang mga Ferell ng babae, right? Kung supply na rin naman ng babae ang
pag-uusapan, siguradong sa Leviathan ay sa kanila pinakamarami."
Basta babae, hindi mauubusan ang mga kamoteng iyon. Hindi ko alam kung
ano ba ang nakita sa kanila ng mga babae, pero ako, hindi nila talaga
maloloko.
"Agree. But I don't have plans to take their idiocy. Many got caught and
became their victims, but I am not willing to take their traps."
Nangalumbaba ako sa harap ni Leiden. I suddenly got curious about this
certain girl. Taga- Enamel kaya siya or taga Leviathan?
"Hindi mo talaga type?"
Naningkit ang mga mata niya sa akin. "You know that I am still into
someone else... minsan taga Enamel siya, minsan taga Mexico." Natawa ako
sa sinabi niya.
Hindi man niya sinabi sa akin ng diretso kung sino iyon, hindi naman ako
manhid para hindi malaman na ako ang tinutukoy niya.
Ramdam ko ang biglang pagbigat ng tensyon sa pagitan namin.
Wala sa sarili kong kinuha ulit ang baso at inubos ko na ang laman niyon.
Huminga ako ng malalim at tumingin ako sa labas.
"I wish I could do something about this, Leiden. But this is not curable,
kahit anong gawin ko..." I looked at my own reflection in front of the
glass wall.
"Because you are not willing to be cured by someone else..." nakagat ko
ang pang-ibabang labi ko.
"Hindi iilang beses na inisip ko na kung ikaw iyong pinili ko, na kung sa
'yo ako nahulog hindi siguro ganito na nahihirapan ako at umaasa.
Nangangapa ako sa mga nangyayari. I fell in love with a very complicated
man."
Kahit ilang beses kong sabihin sa sarili ko na nagagalit ako sa lahat ng
ginagawa sa akin ni Keaton, at the end of the day, hindi ko magawang
patagalin iyong galit ko sa kanya.
I don't know if I could call myself foolish, pero parang ganoon na nga.
This might be because of my Mexican blood, marupok siguro talaga ang mga
Mexicana at hindi ko na kasalanan iyon.
I bit my lower lip. When things are getting deeper and complicated, I
tend to make it lighter and think of it as a joke, sort of like my escape
from my problems.
"We have our own complication, and I know how to keep mine. Besides, if I
wanted to convince a lady, I wouldn't show my weakness. Kung anuman ang
nakikita mo sa akin, Ashati, iyon lang ang gusto kong makita mo."
Ngumisi ako sa sinabi niya. "Indeed. Everyone has a skeleton inside their
closet."
Ilang minutong namayani ang katahimikan sa pagitan namin. Hindi ko alam
kung paano ko ipapasok sa usapan namin ang tungkol sa nangyaring halik sa
pagitan namin. It was the first time that Leiden used force on me.
"L-Leiden..."
Since he's the guy I knew how to read the atmosphere, he didn't make it
difficult for me.
"About what happened three years ago. I wanted to say sorry. I knew that
I scared the hell out of you because of that kiss, Ashanti. I was an
asshole."
Pinakatitigan ko siya at kinapa ang sarili ko. I was too mad at him that
time, pero ngayong lumipas na ang nakaparaming taon at ngayong kaharap ko
na ulit siya, hindi ko maramdaman iyong galit.
It's hard to be mad at him.
"It happened in the past, Leiden, but what I wanted to know was your
words..." nahihirapan akong tingnan ang mga mata niya.
I heard the version of Aldus about Keaton's past and my parents'
connection with him. Maybe this is the right time that I'll know his
connection with the Arellanos.
"You knew anything about him, right?"
"A bit? I went overboard during that day, Ashanti. I was too desperate to
steal you away from him. Kaya nasabi ko iyon."
"So those words were meant to give me doubts?"
"Yes. And I was glad that before I did something terrible, you gave me a
wakeup slap at hindi ko natuloy ang hindi ko dapat sabihin."
"So, I won't be getting any information from you now?"
Tipid na ngumiti si Leiden. "Would that make any difference? Maaagaw ba
kita? I already learned my lesson, Ashanti. I gave up. Besides, it's not
my right to tell you something about him. Nalinawan na ako."
Sa pagkakataong iyon si Leiden naman ang tumingin sa labas.
Muli akong huminga ng malalim. "So, this date is really meant for us to
have a proper closure..."
He softly chuckled. "I must say, it's a day for me to let go. Wala namang
tayo, ako lang iyong nagbaka sakali."
Hinawakan ko na ang kamay niya. "Leiden, I know that someday you'll meet
someone else. Someone that will love you... everything about you."
He weakly smiled. "I shouldn't expect too much..."
Dumating na ang pagkain namin at iyon na ang binigyan namin ng atensyon.
While we were enjoying the foods and music, I noticed other guests near
our table. Hindi naman ako kasama sa populasyon ng mga babae na matalas
ang mata pagdating sa sikat na mga Ferell, pero sa tuwing nakikita ko ang
isa sa kanila laging may bagay na nakakakabit sa kanila na talagang aagaw
sa atensyon ng mga tao.
Hindi ko alam kung kailan ako hahanga o maiinis kay Aldus Ferell. How
could he easily change his outfit and character?
Kung kanina ay driver siya, ngayon ay isa na siyang guest at may kasamang
sobrang sexy na babae. Saan na naman kaya niya nahila iyan?
When our eyes locked, instead of rolling my eyes, I slowly raised my
middle finger at the side of my chair. Siya lang iyong nakakita. Ilang
beses siyang nasamid.
I devilishly grinned before I turned my attention back at Leiden. Parang
timang talaga iyang si Aldus. I admired his loyalty for Keaton. Hanggang
ngayon ay hindi pa rin ako makapaniwala kung paano nag-click ang ugali
nila ni Keaton.
"Actually, Leiden, hindi lang ikaw ang dahilan kung bakit may isang
Ferell na umaaligid na naman dito."
"I know. I am aware of Keaton's connection with Aldus."
"Hindi ka ba naaasar sa mga asungot na iyan? Wala na yata silang magawa
sa buhay nila kaya nanggugulo sa mga taga-Enamel o baka wala silang
friends doon sa Leviathan." Nakangiwi akong lumingon sa pwesto nila
Aldus, gumagawa ng bilog bilog na drawing iyong daliri niya sa likuran ng
babae.
"Si White ang malapit talaga sa kanila. I was civil with them before,
pero pansin ko na napapadalas na rin na kasama ko sila. I told you they
are fun to be with, kahit mga gago."
Umiling ako sa sinabi ni Leiden at umirap na ako kay Aldus. "I will never
like them. Mga pakialamero."
Natawa ulit si Leiden. "Do you want to make a twist? Since I assumed,
we're done with our conflict, right?"
Muli akong sumulyap kay Aldus, bago humarap ulit kay Leiden. I could see
the wicked glint in his eyes.
"Yes. What's the plan, Mr. Arellano?"
Leiden slowly leaned at me, and whispered. "Let him report something that
would make his dearest friend run back to you..."

Chapter 54
Party
In Leviathan, the Ferells are known famous about their wicked ways. Na
kahit ilang taon na silang hindi nakatigil dito sa Enamel ay umaabot pa
rin dito ang mga balita tungkol sa kanila. Sa totoo lang ay nakakasawa na
rin sila, pero mukhang wala rin namang magagawa ang mga katulad ko dahil
extended home naman talaga ng mga Ferell na iyon ang Enamel.
I was hoping that someone might ban them away from our province. Pero
paano naman mangyayari iyon? Malakas ang kapit nila sa mga Arellano at sa
mga malalaking pamilya rito.
But in Enamel, we have our own version of trending boys. At iyon ay ang
magpipinsang mga Arellano. Well, marami rin naman talagang kilala lalo na
kung gwapo, galing sa malaking angkan at mayayaman. Ang pamilya ng mga
Villegas, Belo, Al-Muzaini, Montgomery, De Mesa, Samonte, Olbes at Ferry.
But White, Leiden and Gilbert Arellano are always on the top list.
Syempre, hindi pa rin naman mawawala sa tatlong iyon ang paghahari-
harian, of course, pamilya lang naman nila ang nagpapatakbo ng buong
Enamel.
It's just that these past few years, their troubles and ruckus had been
toned down, especially White Arellano, hindi iilang beses na nababalitaan
ko ang mga problema niya sa buong Enamel noon, pero ngayon ay halos wala
na akong nababalitaan sa kanya. Ganoon siguro talaga ang panahon.
As time goes by, people mature. Except those gang, hindi ko sinasabi na
taga-Leviathan silang mga gago silang pakialamero.
Nagsalubong pa ang mga mata namin ni Aldus, siya na ang unang nag-iwas sa
akin sa takot na makatanggap na naman siya ng dirty finger. Wala sa
sarili siyang uminom ng tubig habang walang tigil sa pagsulyap sa
telepono niya.
Ikaw tawag agad iyo amo?
My grin couldn't leave my face. Parang ang sarap sa pakiramdam na ako
naman ang makakabawi rito sa kulto ng intsik na iyon.
Hindi ko pa nakakalimutan ang ilang beses na panloloko nila sa aking mga
hinayupak sila, nasaan na iyong tatlo? Magtulong-tulong pa sila.
I always knew how to cover myself and make a composed mien, dahil iyon
ang pinag-aralan ko at iyon ang mundong ginagalawan ko. Pero pagdating
talaga kay Keaton at dito sa mga alipores niya, nawawala iyong ilang taon
kong pinag-aralan.
Kung sabagay, they don't need my professionalism.
But I knew that they need a psychologist, and I could say that I am the
perfect one to deal with them. Because in just one glance at them, I can
already diagnose the problem. Kalas.
Katulad ni Langston ay may nakakalas din dito lagi sa mga Ferell, lalo na
itong gagong Aldus na 'to at ang hinayupak niyang coincidence!
Umirap ulit ako kay Aldus kahit hindi na siya nakatingin sa akin at
humarap muli ako kay Leiden.
Mabuti na lang at mukhang hindi pa masyadong nabibilog ng mga Ferell
iyong utak nitong si Leiden, pero natatakot ako nab aka malapit na, si
Leiden na mismo ang nagsasabi na madalas na siyang sumama sa mga kultong
hilaw na iyon.
"Are you game, Ashanti?"
I blinked a lot of times. Sobrang layo na pala talaga ng naabot ng
iniisip ko.
"Of course. Paano ba?"
Ngumisi si Leiden. "We need to make it more realistic. We need a bit of
advice first. My cousin knows someone good with teasing."
"Huh?"
Leiden dialed his phone, and he called someone. Nanatili akong nakatitig
sa kanya habang hinihintay ang boses ng nasa kabilang linya.
"Leiden, what?"
"White, I need your help a bit. May ginagawa ka ba?"
"Wala. What is it?"
"Just wanna ask something, can you give me some way of your girl's
teasing way?"
"Autumn's maarte way? Huh? Why?"
"My friend here needs an advice. Hindi ko naman matatanong si Autumn,
right? And we're not close." Kung hindi ako nagkakamali ay nasa ibang
bansa pa rin si Autumn.
"How are you sure that I'll share it to you? Sino bang friend iyan?"
"White. This is Ashanti, please?"
Natigilan lang ng ilang minuto si White Arellano bago siya saglit na
natawa.
"Basta dapat lagi kang napipilitan... gano'n iyon. Dapat pinipilit ka sa
maraming bagay. Artehan mo... putok ugat sa noo niyang si Samonte. By the
way, how are you, cousin? Are you alright? Defeated, eh? Just accept
Ferell's offer, she's---" hindi na tinapos ni Leiden ang tawag niya kay
White at pinatay na niya iyon.
"So, that's it? Artehan at pipilitin lang kita?"
Natulala akong saglit kay Leiden habang nakangisi siya sa akin. "Paanong
pipilitin at aartehan?"
Naalarma ako nang nag-angat ng kamay si Leiden. "Aldus! I didn't know
that you're here!"
Tumayo na si Leiden mula sa pwesto namin at nagtungo siya roon sa pwesto
nila Aldus na parang ngayon niya lang napansin na naroon ang kamoteng
iyon.
Gusto kong palakpakan si Leiden, magaling din palang umarte itong
Arellano na 'to.
Bago pa ako tawagin ni Leiden at yayain na sumalo sa lamesa nila Aldus,
tumawag na ako ng waiter.
"Yes, Ma'am?"
"Give me your hardest drinks. Iyong tatalab talaga sa mga Mexicana?
Mayroon ba kayo no'n?"
"Mexicana po, Ma'am?" napalingon sa ibang direksyon iyong waiter na
parang naghahanap ng Mexicana.
Ilang beses kong hinawi iyong kulot kong buhok at inayos iyong dress ko.
Bulag ba 'to?
Tumikhim ako. "Mexican drink po, Ma'am?" ulit niya.
"Yes, for me..." itinaas ko iyong noo ko.
Saglit na umawang ang labi ng waiter. "Ay, Mexicana nga..." bulong niya
bago nagmadaling tumango sa akin.
"Right away, Ma'am! Akala ko po ay Pinay kayo! Ang galing n'yo pong
magtagalog!"
Tipid akong ngumiti. "Gracias..." isinumping ko ang kulot kong buhok.
Sumulyap ako sa lamesa nila Leiden, nag-uusap pa rin sila ni Aldus. Hindi
naman ako pinaghintay ng matagal ng waiter dahil agad siyang nakabalik sa
lamesa ko. Binigyan niya ako ng mataas na baso na puno ng colored drink.
"Hardest po 'yan, Ma'am. Mas lalo pong tutuwid ang tagalog n'yo!"
"Gracias..." ulit ko na may kasamang pagkindat sa kanya. Hindi na ako
nagsalita pa, lalo na at ilan lang ang nalalaman kong salitang pang-
Mexicana.
"Nagbabakasyon po kayo rito?"
I blinked again. Tumikhim ako bago ako muling ngumiti sa kanya. "Yes. I
just came here yesterday." I said in my most slang way.
Sabi ko na nga ba, hindi ako nagkakamali. Mexicana talaga ang nakaraang
buhay ko. Hindi ko mapigilan ang ngisi ko habang sinisimsim iyong alak.
"Ah, sige po. It's more fun the Phili--"
Magiging maayos na sana ang pagiging Mexicana ko kung hindi lang biglang
bumalik si Leiden.
"Ashanti, let's go. Mukhang mapapalaban ka roon sa kasama ni Aldus,
lumaki pala sa Mexico! Sabi ko iyong Mexicana na ka-date ko taga Enamel
lang, pero maganda naman ang pagkakakulot ng buhok."
Muntik ko nang maibuga ang iniinom kong alak sa biglang pagpasok nitong
si Arellanong hilaw. Gago naman, e!
I awkwardly smiled at the waiter. Tumayo na ako at sinalubong si Leiden
habang hawak pa rin iyong baso. Pumulupot na ang braso niya sa bewang ko
bago siya tipid na sumulyap sa waiter at sa akin.
"Do you need anything else?"
"Hmm... Nada..."
Kumunot ang noo niya. "What?"
Hinampas ko na ang balikat niya at bumulong ako sa kanya. "You blew up my
cover."
"Huh?"
"Nevermind."
Nakarating na kami sa lamesa at dahil mukhang nasanay na rin ako sa
galawan nitong si Aldus Ferell, agad nang lumawak ang ngiti ko ng
magsalubong ang mga mata namin.
Plastikan gaming kami nitong gagong 'to.
"Oh, Aldus, akala ko ay kahawig mo lang ang nakita kong pumasok dito.
Ikaw pala talaga iyan."
He sarcastically laughed. "Have a seat."
Pinaghila muna ako ni Leiden ng upuan bago siya naupo at tumabi sa akin.
Siya mismo ang humawak sa kamay ko at hinayaan niya iyong nakapatong sa
lamesa.
"It's odd to see you here, Leiden. I thought you're already dating
someone else."
Leiden chucked. "Kanino mo naman narinig iyon?"
Uminom ulit ng tubig si Aldus at sumulyap siya roon sa magkahawak naming
kamay ni Leiden.
"By the way, let me introduce you my date, Alejandra."
"Hi!"
Tinanggal ni Leiden ang pagkakahawak sa kamay ko at humalik siya sa kamay
ng babae bilang pagbati.
"Such a beautiful lady."
"Gracias..."
Muntik ko nang gayanin iyong pagsasalita niya, mabuti na lang at
napigilan ko ang sarili ko.
"Hi, Alejandra. I'm Ashanti..."
"Hey, Ashanti. I love your hair!"
"Oh, thank you..."
"So, ilang araw ka rito, Aldus? Pansin ko na napapadalas ka rito sa
Enamel."
"Depende."
"Depende saan?" tanong ko.
Biglang humilig sa akin si Leiden at nagsimula siyang bumulong sa akin.
"Let's start..."
Eksaherada akong gumalaw sa upuan ako. "Mamaya na, Leiden!"
Hinampas ko iyong balikat niya na kunwari ay natatawa.
"Sorry, I couldn't help it. Where are we again?" tanong ni Leiden.
Hindi na maipinta iyong mukha ni Aldus habang nanatiling nakangiti sa
amin iyong babaeng kasama niya na walang kaalam-alam.
"A-Are you two dating?"
Aldus' fingers were drumming on the table. Para na nga iyong nangangating
hawakan iyong telepono niya.
"Yes." Sagot ko.
"T-That fast?!"
"No. We're just getting to know each other, right?" sabi ni Leiden.
Biglang nag-init iyong pisngi ko nang akala ko ay kakagat sa akin si
Leiden, pero sa hangin lang naman tumama iyong labi niya.
Shit.
Nakita ko na iyon! I saw it somewhere! Pilit kong inalala kung saan ko ba
nakikita ang ganoong galawan, hanggang sa maalala ko na.
It was White's moves when he's flirting with Autumn Olbes. Lagi ko iyong
nakikita sa tuwing hantaran silang naglalandian sa corridor.
Nagsimula nang maging balisa si Aldus at nakakailang sulyap na talaga
siya sa telepono niya. Nakahilig na sa kanya ang babaeng kasama niya na
mukhang kinikilig habang pinapanuod kami ni Leiden.
"I like the foods here. Let's have a delivery mamaya sa room para may
makain tayo bukod--" sadyang binitin iyon ni Leiden.
Itinaas na ni Aldus ang kamay niya at tumawag siya ng waiter.
"Why don't you eat more? My treat. Kahit 'di na kayo magpa-deliver."
"Yes, sir?" tanong ng waiter na kausap ko kanina. Halos hindi na ako
makatingin sa direksyon niya.
Maayos na sana ang gracias ko kanina, kung hindi lang sinabi nitong si
Leiden na taga Enamel ako.
"Give us your best seller."
"Right away, sir."
Nang maiwan kami pansin ko ang paghinga ni Aldus ng malalim. "So, after
this do you plans? Hindi lang ito ang bago rito. Narinig ko ay may bagong
bukas na bar din dito. Wanna join? It's my treat."
"Ashanti?"
Bigla akong natigilan ng tanungin ako ni Leiden. Paano ko ba iyon
sasagutin? Ang sabi ni White, dapat ay lagi akong napipilitan.
Paanong napipilitan ba?
"Nakakahiya naman kung ililibre niya tayo..."
"Oh come on, it's okay."
"Sige na, we'll be quick..." naglaro ang ilang daliri ni Leiden doon sa
balikat ko at sa strap ng summer dress ko.
Pansin ko na nagpapahid na ng pawis iyong si Aldus Ferell. Of course,
he'll do something to prevent our way to a private room.
Alam kong kaunting-kaunti na lang ay hahawak na siya sa telepono at
magsusumbong doon sa intsik.
Marahas kong hinampas iyong braso ni Leiden. "Leiden, behave..."
Tumawa na iyong babae. "It's alright. Most of the time they can't resist
to play with our straps, it's really adorable and cute, right?"
Humawak pa iyong babae sa dibdib ni Aldus na nakailang beses ng uminom ng
tubig.
"Adorable... cute..." wala sa sariling ulit ni Aldus na nakatingin na
talaga sa kanyang telepono.
Nang umakbay muli sa akin si Leiden at mukhang may ibubulong na naman,
bigla ng tumayo si Aldus at hawak na niya ang telepono niya.
"Oh shit, man! I forgot to call one of our investors. Excuse me, I'll be
right back." Nagmadaling tumalikod na sa amin si Aldus. Nakakagat labi na
ako habang pinapanuod siyang balisa palabas ng restaurant.
"It's fake, right?"
"Huh?"
Nabaling ang atensyon ko kay Alejandra. "What?"
"I mean, you two. You are not lovers."
I was about to defend our cover-up when the woman waved her hand. "It's
okay. Seems like you've been waiting him to call, right?"
Sumulyap ako sa glass wall. Nakapaywang na ang isang kamay ni Aldus
habang may kausap sa telepono, may paghawak pa siya sa balikat na parang
ikinukwento na niya iyong nakikita niya sa amin ni Leiden.
Uminom muna si Leiden ng alak bago siya sumulyap kay Aldus.
"I think I'll be answering a punch sooner or later..." natatawang sabi
niya.
"Hmm... this sounds interesting. I assumed Aldus is calling another guy
that would—" itinuro niya si Leiden.
Leiden nodded.
"He's my run away fiancé."
"Oh, you're trying to make him jealous."
I awkwardly scratched my face. "Sort of..."
"This is nice, can I join? I promise, I will not tell it to Aldus..."
biglang hinawakan ni Alejandra iyong kamay ko.
"Let's go..."
"Where are we going?"
"Bikini Party."

Chapter 55
Cancelled
I straightened the bottle before I finally turned my attention in front
of my bikinis. I slowly licked my lips to savor the remaining Mexican
drinks as my eyes started to feel heavy.
"How about this one?" she asked.
I couldn't count anymore the bikinis that she'd shown me. Hindi lang
iyong mga bikini na dala ko kundi pati na rin iyong bagong bili niya.
I didn't expect that I would be having a new friend tonight. I even
thought that insecurities might kill with her presence, imagine, she's a
legit Mexican, while me? It was just my past life.
I thought she'd ruin my night just like her date, Aldus. But I just
realized that Alejandra is a nice woman, too bad, her taste isn't really
nice. Isa ng malaking patunay si Aldus Ferell.
"Are you okay? I think you should stop drinking--" iniwas ko iyong
panibagong bote ng alak sa kanya.
"Sorry, but I really need this."
"Oh, okay. So, which one?"
Napatitig ako sa kanya, napapaisip tuloy ako kung saan siya nakilala ni
Aldus, bakit naman siya nagpahila sa lalaking iyon?
I shook my head. I shouldn't think about my other frustrations. I should
focus my attention in front of me, picking the best bikini.
"I think it will not look good on me if there's so much design. Can you
see? My body is an athletic type."
She nodded and looked sternly at me. Akala ko ay susuko na siya at
sasabihin na walang babagay sa akin nang biglang magliwanag iyong mukha
niya.
"Oh, yes! I got something perfect for you!"
Umalis muna siya sa harapan ko at bumalik siya sa kanyang mga maleta.
Hindi talaga siya pumayag na hindi ako sumama rito sa loob ng kwarto
niya, mahigpit pa naman akong tumanggi dahil inakala ko ay nasa iisang
kwarto sila ni Aldus.
"Here! Pick one!"
Napatulala ako sa pinakita niya. Kaya ko ba talaga iyang isuot? Wala sa
sarili akong lumagok ng alak habang hindi ko inaalis ang mga mata ko roon
sa pinakikita niya sa akin.
"Which color? This melon orange or cherry red?"
Bigla akong nasamid dahilan kung bakit ilang beses kong hinampas iyong
dibdib ko para makahinga ako ng maayos.
Nang mahimasmasan ako ay muli akong uminom, kailangan ko nga talaga ng
lakas ng loob. I am used to wearing a sports bra, but this one is out of
my character! Kahit Mexicana pa ako.
It is a flat neckline bandeau top with a single spaghetti strap and an
80's style high waisted bottoms with a skimpy Brazilian cut. How did I
know it? Thanks to my fashion maniac sister, Alissa.
"Why not this melon orange? Since you're tanned it will look sizzling
hot."
"Huh?"
Ibinigay na sa akin ni Alejandra iyong bikini, kinuha niya pa iyong hindi
bukas na bote ng alak at siya na mismo ang nagbukas niyon. Akala ko ay
iinom siya pero inabot niya na iyon sa akin.
Parang kanina lang ay pinipigilan niya ako, ah?
"I'll pick mine too! Finish them already, Ashanti. The boys are already
waiting outside." Her prodded her lips towards my bottle.
I glanced at the phone. She was right, I received a message from Leiden.
He's asking if we'll take more time pa raw.
Dalawang bote pa iyong inubos ko bago ako tumayo at nagtungo sa banyo.
Ilang beses ko pang hinawi ng halinhinan ang kulot kong buhok.
"Ako si Marimar..." I suddenly heard myself singing.
I giggled. Mahihina lang ang nalalasing. Weaklings. Pero sa mga katulad
ko, pampalakas lang talaga ng loob iyong alak.
Pakanta-kanta na ako sa banyo habang naghuhubad at nang matapos na akong
makapagbihis, agad na akong lumabas mula roon.
Nagawa ko pang umikot kasabay ng paggalaw ng kulot kong buhok. "So, shall
we?"
"Wow! You look nice, Shanti! Perfect!"
"You too! You're sexier!"
Nakasuot naman ng itim na bikini si Alejandra. Kakaiba iyong design ng sa
kanya, para talaga sa mga babaeng malaki ang dibdib. She's wearing a
black O ring thong bandea swimsuit.
"Do you want to use this?"
"Ah, yes. Mamaya na lang ako maghuhubad." I accepted her white cardigan
lace. Isinuot ko muna iyon bago kami sabay na lumabas mula sa kwarto.
Sabay nang tumayo sina Leiden at Aldus nang marinig nila ang tawanan
namin, kapwa na rin sila walang suot pang-itaas.
Leiden's mouth hung open with his eyes of admiration, while the other one
looked like he just suddenly got bankruptcy news.
Napahilamos sa kanyang sarili si Aldus. Hindi ko alam kung paranoid na ba
talaga siya dahil mukhang nakakalimutan na niya na nakikita na namin ang
reaksyon niya o sadyang mas may lumuluwag na talaga.
"Mahabaging investor..." wala sa sariling sabi ni Aldus dahilan kung
bakit nawala sa akin ang mga Leiden.
"What?" tanong ni Leiden.
Tila natauhan si Aldus at agad niyang pinalitan ang nalugi niyang mukha
sa isang lalaking gandang-ganda sa kanyang nakita.
"Wow naman! Wow naman! Bigla kong nakalimutan ang pangalan ko sa
magagandang dilag na nakikita ko. Girls, you are gracing my eyes with
your unusual beauty..."
Lalapit na sana si Aldus kay Alejandra pero bigla siyang natigilan. Sa
halip ay umakbay siyang bigla kay Leiden na dapat ay lalapit na rin sa
akin.
"We're gentlemen..."
Aldus Ferell exaggeratedly waved his hand towards the door. "After you,
my ladies..."
Alejandra giggled. Hindi na niya tinanggal ang pagkakayakap sa braso ko
at sinunod namin ang gusto ni Aldus.
Nang nasa lobby na naman kami, hindi iilang guest ang sumulyap sa amin ni
Alejandra, kanya-kanyang ismid at tikhim sina Leiden at Aldus.
Pero hindi iyon tumalab sa bagong dating na grupo ng mga lalaki.
Patrick and his circle.
"Ashanti! Oh god! This is the first time..." nakailang taas baba ang mga
mata sa akin ni Patrick habang nanatili sa likuran niya iyong mga kasama
niya.
"C-Can we take a picture?" nahihiyang tanong ni Patrick na may pagkamot
pa sa ulo.
Sabay-sabay ngumisi iyong mga kasama niya sa likuran at kanya-kanyang
labas ng kanilang mga telepono.
"Sure. Why not--"
"Nakailang tikhim na 'ko, ah? Bingi?" tanong ni Leiden.
Napahampas na sa kanyang noo si Aldus. Namaywang ang isang kamay niya at
kinuha niya na rin ang telepono niya sa kanyang bulsa.
"Request back-up ba, Ferell?" biglang tanong ng isa sa mga kasama ni
Patrick sa likuran.
"Shut up, Villacorta."
"Leiden, it's okay. Patrick and I are friends."
"Chill." Dagdag ni Alejandra.
Sabay-sabay nagsipulan ang mga kaibigan ni Patrick nang pumagitna siya sa
amin habang ang mga braso niya ay kapwa na nakapulupot sa bewang namin.
"Seriously?" rinig kong sabi ni Leiden.
Walang tigil sa pagtawa iyong mga cameraman, habang nagrereklamo na si
Leiden at naririnig kong may kausap na naman sa kanyang telepono si
Aldus.
"Ano ba iyan? Mga photobomber! Arellano, Ferell, alis naman kayo riyan!"
Hindi na ako magtataka na baka patulan na ni Leiden ang grupo nitong si
Patrick. Ang lalakas din sa asaran.
Nang matapos na ang picture-taking, hindi agad umalis sa tabi namin si
Patrick.
"Thanks, girls..."
Nanlaki ang mga mata ko nang humalik si Alejandra sa pisngi ni Patrick.
Pansin ko na parang hindi yata aalis sa pwesto niya si Patrick kung hindi
ko rin iyon gagawin, kaya humalik din ako sa pisngi niya.
Sigawan ang buong grupo nila bago sila nagpaalam at magkagulo roon sa mga
pictures namin habang naglalakad papalayo sa amin.
"Kids..."
Napapailing na sabi ni Leiden.
"Bakit hindi ba kayo dumaan nina White at Gilbert sa ganyan?"
Leiden rolled his eyes. "Come on, we're better."
Nang makabalik na si Aldus, hindi na mawala ang kunot niyang noo.
Naghiwalay na kami ni Alejandra at kapwa na kami humawak sa mga braso ng
mga ka-date namin.
"Kumusta? Kaya pa? We're not getting started." Natatawang sabi ni Leiden.
Lumingon sa kanya si Aldus. "I am not starting yet."
Tumawa si Alejandra. "Why not enjoy the party and let your dear friend
handle the problem?"
Nagtatakang lumingon sa kanya si Aldus. "You knew?"
"Of course. I am Mr. Samonte's recent secretary, buntis na kasi iyong
mukhang Mexicana niyang sekretarya, si Honey."
Umawang ang bibig ko habang nakatulala kay Alejandra. "All this time... I
thought you're on my side..."
"Gagong iyon!" iritadong sabi ni Aldus na may pagsabunot sa kanyang
buhok.
Alejandra laughed. "He's not confident with you, Aldus. My boss needs
assurance that's why he sent me here."
Natawa na rin si Leiden. "That manipulative asshole."
"It's okay. I am no longer giving him an update and I didn't follow all
of his instructions."
"He will fire you." Agad kong sabi.
"I know. Ayaw niya rin kasi ng buntis na sekretarya."
"Y-You're pregnant?!"
Kapwa kami napatingin ni Leiden kay Aldus. "N-No! Hindi ako ang ama
niyan!"
Muling natawa si Alejandra. "I have a fiancé. He's a Mexican."
"So, what do we have here? A beautiful Mexicana in her past life, a sexy
pregnant secretary who is about to get fired by her boss so she sabotaged
him in return, oh well... a best friend that... well according to him,
wala masyadong bisa..."
"Fuck off, Arellano!"
"What do we do now? Tinawagan mo na ba, Aldus?" tanong ni Leiden.
"Fuck him, bahala na siya sa buhay niya. Sige na, Ashanti, magsasayaw ka
na riyan! Wala na akong pake."
"Well? It's a go signal!"
Hinila na ako ni Alejandra sa dagat ng mga tao na kung hindi naka-bikini
ay naka-swimming trunks lamang.
Tinanggal ko iyong kamay ko sa kanya. Alagad rin siya ni Keaton Samonte
at hindi ko siya dapat pagkatiwalaan.
"Ashanti, come on! Naniwala ka ba talaga agad sa sinabi ko? I am not his
secretary!"
"Stop fooling me around, paano mo nalaman na ayaw ni Keaton sa mga buntis
na sekretarya?!"
"Because Honey is my cousin! I just said that to ruin Aldus' plan.
Siguradong kagulo sila ng bestfriend niya sa sandaling dumating siya
rito."
Namilog ang mga mata ko sa kanya. How can she play this game so smoothly?
Hindi ko na alam kung kailan ako maniniwala sa kanya.
Akala ko nga ay hindi siya marunong magtagalog.
"Who are you?"
Tinapik niya ang pisngi ko. "Let's say... I am also a Mexican during my
past life. Sino ba naman ang magtutulungan? Tayong mga dating Mexicana na
lamang!"
Sa halip na mas lalong pahirapan ang sarili ko sa pag-iisip, sinunod ko
na lamang ang beat ng music. Ibang-iba talaga ang tugtog at sigla ko
kapag hindi Ferell ang dj.
"Are you really pregnant?" sigaw ko habang kapwa kami tumatalon-talon.
"No way! Part of the farce!"
Lumingon ako sa direksyon nila Aldus at Leiden na kapwa na nakaupo sa may
stool bar. May sarili na yata silang usapan.
Iisa lang ang pumasok sa isip ko. Kung hindi si Aldus ang totoong pakay
ni Alejandra, baka si Leiden?
It's impossible. Aldus wouldn't date Alejandra if she's the same girl.
This is weird. Patuloy kami ni Alejandra sa pag-inom, pagtalon at
pagsayaw.
Kumpara roon sa sayaw namin ni Farrah noon, hindi ako makakaramdam ng
kaba ngayon, siguro dahil wala akong naririnig na mga ulol na wala nang
ibang ginawa kundi magsenyasan na parang may totokhangin sila.
This party seems safe and nice. Dahil walang bahid ng mga walang hiyang
Ferell.
Tuloy-tuloy ang pagtatambol at gitara sa paligid. Nagagawa na rin namin
makisigaw ni Alejandra.
Pawis na pawis kami ni Alejandra lumapit sa may stool bar, pagbalik namin
ay wala na si Leiden.
"Where is he?"
"Dysmenorrhea yata. But he'll be back..." tamad na sagot ni Aldus. Hindi
pa man kami nakakaupo ni Alejandra ay may inihagis siyang card sa amin.
"Use it. Sayang. I planned to invite you, Alejandra. But I don't... you
know... I am still honorable... I am still into single women."
Alejandra giggled. "I got you there, Mr. Ferell."
"What is this card all about?"
"Overnight yacht experience."
Nag-init ang pisngi ko sa sinabi ni Aldus. Ibig sabihin kung hindi niya
talaga nalaman na buntis at may fiancé raw si Alejandra, talagang may
balak ang gago!
Kahit si Alejandra ay napatulala kay Aldus na tamad na umiinom ng alak.
Wala na talaga sa mood.
"Gagong Samonte iyon, pahirapan mo kapag nagkita kayo."
Ngumisi kami ni Alejandra at sabay naming tinapik iyong balikat ni Aldus.
Ramdam ko siya, after all of his efforts, malalaman niya na may iba na
palang kasabwat iyong tinutulungan niya.
Alejandra and I grinned when we turned our back.
Lakad takbo kami bago makarating sa yate, isang lalaki lang ang nag-
alalay sa amin at sinabi niya na handa na raw lumaot ang yate at huwag na
kaming mag-alala.
"Thank you po!"
Bago kami pumasok ay niyaya ko muna si Alejandra na magpunta sa likuran
ng yate dahil parang may naririnig akong nag-uusap doon.
"I heard something—" it was too late to stop my steps and pull Alejandra
back on the land.
"I already booked a flight to Wuhan, ikaw na muna ang bahala..."
Two pairs of frosty eyes welcomed us, and my knees almost buckled as his
stares went deeper and piercer.
Keaton Samonte, with his disheveled hair dancing with the wind, arms both
leaning backward on the railing and a bottle of beer on his hand and
Langston Samonte while facing the broad sea, slightly bent with his arms
also on the railing.
Tipid lang nakalingon sa amin si Langston, pero alam kong wala sa akin
ang atensyon niya.
Sabay dumiin ang pagkakahawak namin ni Alejandra sa isa't isa. Hindi
nagsalita iyong dalawang Samonte sa halip ay kapwa ang mga iyon uminom sa
kanilang mga bote pero sa amin dalawa nakatitig.
The air was too strong, but I couldn't breathe well.
"Cancel your reservation, Keaton."
"Planning."
Sabay itinapon ng magkapatid iyong mga boteng hawak nila. "Radio the
Captain, Langston. Full speed to Wuhan."

Chapter 56
Dream
The yacht continued to surge the ocean waves. The strong wind blew our
curly hair, and our hands clasped together tightened as the Chinese
brothers' eyes flickered, from coldness to fire.
I couldn't even move a bit. It was like the Samontes had cast a spell
that made us stop and freeze, like a frightened prey in front of the
predator.
I gulped twice. My heartbeats were rapidly drumming on my ribcage. I
shouldn't feel like this, right? I shouldn't feel nervous as hell.
I am still mad at him. It should be him that would feel intimidated.
I tried to glance back, but the only thing I could see were lights that
were getting smaller as the yacht continued to sail.
No escape.
Even Alejandra was quite abducted.
I thought the Samontes were about to attack us, but they remained
composed standing next on the railing. Langton's now busy speaking in his
woki-toki. But Keaton's eyes never cease to leave me.
After Langston's call with the captain, his attention immediately went on
us. He grinned. His famous evil grin, while Keaton Samonte stayed being
impassive.
"My..." he rubbed his palms together.
My brows narrowed when Langston licked his lips as his eyes wandered on
Alejandra's body. He's like a scammer Chinese who was about to buy his
favorite food.
"What do we have here, Keaton? Fresh deliveries. Hindi na ibinalot na
nagdeliver...pero pwede na..." Langston chuckled.
Nanatili lang tahimik si Keaton, nakakrus na iyong mga braso niya.
"Gago." Matigas na sabi ni Alejandra kay Langston.
"Darling... lessen the curse. Kami intsik ayaw mura, kami nanghihila..."
Pansin ko na may tumawag sa telepono ni Keaton, nakapamulsa ang isa
niyang kamay ng sagutin iyon.
I don't know if he did it on purpose, but the call was on a loudspeaker.
"Well? Seems like I successfully had a good job."
Bumitaw na ang kamay ko kay Alejandra at kumuyom iyon habang mariin ang
tingin ko roon sa telepono ni Keaton.
"Ipapa-good job kita, Aldus Ferell! Huwag na huwag ka magpapakita sa akin
sa Enamel! Gago ka!"
Narinig ko siyang tumawa sa kabilang linya. "Enjoy, Samontes! Hindi naman
sila masyadong lasing...pero konting inom pa, 'lam na."
"'Till next time, Ferell!" sigaw ni Langston.
"Just call me."
Pinatay na ni Keaton ang tawag at ibinalik na niya sa bulsa.
"Langston, let's eat."
Nanlaki ang mga mata namin ni Alejandra nang sabay nang humakbang
papalapit sa amin ang magkapatid na Samonte.
"T-This is ra—"
Pero biglang lumampas sa amin si Langston. "Darling, wala pa tayo sa
Wuhan. Excited much, e? Keaton, what's our dinner?"
Katulad ni Langston ay lumampas din sa akin si Keaton. "Check the
fridge."
Naiwan kami roon sa labas ni Alejandra na tulala. Mga gagong Samonte!
Ilang minuto kaming nagmatigas ni Alejandra at nanatili kaming nasa labas
kahit nangangatog na kami sa lamig, pero hindi rin nagtagal ay nagyaya na
ako sa loob.
"Tang ina, sobrang lamig na talaga."
Papasok na sana kami sa loob nang makasalubong namin si Langston na may
sulong na cart na may nakalagay na pagkain.
"Let's eat." Anyaya sa amin ni Keaton.
Hindi sana ako papayag pero rinig kong ini-lock ni Keaton iyong pintuan
para makapasok kami. Shit.
Kaya wala kaming pinagpilian kundi sumalo sa magkapatid na intsik. Sabay
pa nila kaming pinaghila ng upuan. Akala ko ay magiging maayos iyon pero
napatingin ako kay Alejandra na hindi na napigilan ang paghampas sa braso
kay Langston.
I heard it!
Alam ko iyong biglang hinila ang strap ng bra mo at tumama ulit sa
likuran mo?
"Oh my god! I am sorry, darling..."
Nakakunot ang noo ni Langston habang nakatitig sa kanang palad niya.
"Dumulas yata ang kamay ko?"
Narinig kong bumuntong hininga si Keaton sa likuran ko. Halos hindi na
maipinta iyong mukha ni Alejandra nang makaupo na ang magkapatid.
Alam kong katulad ko ay busog pa rin si Alejandra pero pinilit namin
kumain para mabaling ang atensyon namin mula sa lamig. Nakailang sulyap
na ako kay Alejandra na nasa unahan ko, katulad ko ay maputla na rin ang
labi niya. Habang ang magkapatid na Samonte naman ay kaswal na nag-uusap
lamang.
"I don't think so... how about our clients in middle east?"
"I'll take note of that." Sagot ni Keaton.
Nag-uusap na silang dalawa sa Negosyo habang lamig na lamig na kami ni
Alejandra.
Hindi ko na napigilan ang sarili ko. Lumingon na ako kay Keaton habang
nangangatal na ang katawan ko sa lamig.
"K-Keaton... ang lamig na..."
"Langston..." nagmamakaawa na rin si Alejandra.
Tipid lang lumingon sa amin ang magkapatid at sabay ang mga iyong uminom
ng wine.
"The melon orange bikini suits you well, Shanti. It's okay." Sarkastikong
sagot niya sa akin. Aba't hayop na intsik!
"Ang sexy n'yo nga, walang lamig lamig." Langston chuckled.
Ibinalik nila ni Keaton ang usapan sa negosyo hanggang sa umabot pa iyon
sa basketball at sa kung anu-ano habang nagyeyelo na sa lamig iyong hubad
naming katawan ni Alejandra.
Hinihipan ko na iyong dalawa kong kamay habang walang pake sa amin ang
mga Samonte.
"Mga gago." Bulong ko.
Kung kanina ay halos sasabog na ang puso ko sa kaba dahil sa muli naming
pagkikita ni Keaton, ngayon naman ay parang sasabog na iyon sa galit at
sama ng loob.
How dare he punish me like this? Siya ang may kasalanan, pero bakit
parang ako?
Nang marinig kong umiyak na si Alejandra, natigil na sa pagsasalita si
Langston.
"Hey..."
"Don't fucking touch me, buksan mo iyong pinto! Gago kayong magkapatid!"
Muling natawa si Langston. "Nilalamig na talaga. We should go first."
Dahil sobrang tagal na namin sa lamig ni Alejandra, hindi na niya
nagawang makapalag ng buhati siya ni Langston.
"Ikaw bikini pa po?" Langston playfully asked.
"Putang ina mo."
"Sweet." Tipid na sabi ni Langston.
Naiwan kami ni Keaton Samonte, hindi na ako nakatingin sa kanya habang
nakayakap ako sa sarili ko.
"Stop this fucking yacht! Uuwi na 'ko!"
Hindi siya nagsalita.
"Keaton! Uuwi na 'ko! Ibalik mo 'to sa pangpang! Dadalhin mo 'ko sa
Wuhan? Para ano?"
"I'm sorry... I left without—"
"Stop it! Ayoko na! Sawang-sawa na ako! Akala ko ay nagbago ka na!"
tumayo na ako at mariin kong sinalubong ang mga mata niya.
"I am here to reconcile. I just needed more time to prepare—"
"Prepare what?!"
Tumayo na rin siya at mabilis siyang nakalapit sa akin. He gently cupped
my cold cheeks. Itinulak ko ang dibdib niya pero agad namang nakahawak sa
bewang ko ang mga braso niya.
"Let's go inside."
Marahas kong tinanggal iyong mga braso niya sa akin bago ko siya
tinalikuran at nagmadali akong pumasok sa loob.
"Oh gosh!" sambit ko nang sandaling madama ko na iyong init ng heater.
"Huwag ka ng uulit. If you want to feel cold, just tell me right away. I
can make you cold."
"What?" iritado akong lumingon sa kanya.
"Ice cubes. Mouth. Work out before we reach Wuhan. The second door is my
cabin. You can put your dress on, Shanti."
Nakaupo na sa sofa si Keaton habang nakakrus na naman iyong mga binti
niya. Umirap ako sa kanya at pumasok na ako sa sinabi niya, agad ko iyong
ini-lock. Napansin ko agad iyong isang malaking paper bag, naroon nga ang
mga damit na kasya sa akin.
Damn prepared!
Buong akala ko ay naisahan na namin si Aldus Ferell, hayop na iyon, may
mas igagaling pa pala sa pag-arte!
Nang matapos na akong magbihis, ramdam ko pa rin iyong panlalamig ko.
Ikaw ba naman ang ibabad sa hangin sa gitna ng gabi?
Nang lumabas na ako, naroon pa rin si Keaton at prenteng nakaupo. Akala
niya siguro ay magiging marupok ako sa kanya?
Sinuswerte ka namang gagong intsik ka.
Naupo ako sa katabing sofa at nagkunwari na nanunuod rin ng tv. Bigla
siyang tumayo, pa-simple kong sinundan kung saan siya papunta, tumaas ang
kilay ko, marunong palang magtimpla ng kape 'tong intsik na 'to.
Nang pabalik na siya, sa tv ko ulit ibinalik ang atensyon ko. Ipinatong
niya sa center table sa harapan ko iyong tinimpla niyang kape.
"Ayoko."
"Hot chocolate?"
I waved my hand. "Hindi mo 'ko masusuyo, Keaton." Hindi na ako ang
marupok na nakilala mo. Kapag ang Mexicana, sobrang nalamigan, mahirap na
kaming lambingin.
At lalong hinding-hindi kami magpapahawak ni dulo ng daliri namin kapag
sobra kaming pinahanginan at nalamigan. Ganoon talaga ang mga Mexicana
noong kanilang nakaraang buhay.
Hindi kami marupok at basta na lang bumibigay. Mataas ang aming
paninindigan Yes, I am confident. Hanggang sa pinakadulo ng kulot kong
buhok.
"Oh my goodness! Urgh, ahh...Langston, hugutin mo muna! Ah... wait!
Hugutin mo muna sabi e!" malakas na sigaw ni Alejandra mula sa unang
kwarto.
Nanlalaki ang mga mata kong lumingon sa nakasaradong pintuan. What the
fucking fuck is that?
Biglang nag-init iyong pisngi ko at wala sa sarili kong kinuha iyong kape
na ibinigay sa akin ni Keaton at ininom iyon.
I could see in my peripherical vision how Keaton Samonte impatiently
scratched his left eyebrow.
Iyong panlalamig ko kanina bigla na lang naglaho dahil pinapaypayan ko na
gamit ng dalawa kong kamay ang sarili ko.
"See? Maiinitan ka rin..."
Nanlaki ang mga mata ko kay Keaton Samonte. "Excuse me? Mr. Samonte,
hindi ako nag-iinit, baka ikaw lang! Stop it! Kung anu-ano iyang iniisip
mo. Baka ina-unplug lang iyong tv kaya huhugutin."
"Miss La Rosa, what I mean was the coffee."
Umawang ang bibig ko at saglit akong natigilan. Sumulyap ako sa tasa ng
kape na malapit ko nang maubos. "Ah, yes..."
Tipid na tumaas ang kilay ni Keaton. "It's the only coffee that I can
offer, it has a high caffeine content. Baka hindi ka agad makatulog."
"It's okay."
"If you can't sleep, I'll join you."
"No, thanks. And please, ibalik n'yo na kami ni Alejandra. This is
kidnapping. This is against our will. Pinipilit n'yo kami..."
"Oh my god! Ahh... Langston..."
Pansin ko na nagpipigil ng ngisi si Keaton Samonte. Mariin akong
napapapikit. Can't they keep it down?!
"Kidnapping and against your will, alright. I'll take note of that. What
else?"
Hindi ko na napigilan ang sarili ko at marahas kong itinuro iyong pintuan
nila Langston.
"Hindi ba iyan sound proof?!"
Keaton chuckled. "You will not hear them if you're inside my room. Hindi
rin nakasarado ng maayos, I guess."
"I... I should sleep. Saan ka?"
Muling tumaas ang kilay ni Keaton. "Langston is sharing his room with his
guest. I should probably use the against the will--"
"Sa sofa na lang ako!"
Tumaas ang sulok ng labi ni Keaton. "Alright."
Malalaki ang hakbang ni Keaton at siya na mismo iyong nabukas ng pintuan.
Agad kong hinanap iyong sofa at naupo ako roon.
"Keaton, pahiram ng kumot at unan."
"This is kidnapping, right? Kidnappers are not gentle. If you want my
pillow and blanket, share my bed." Nanlaki ang mga mata ko nang maghubad
si Keaton.
"I'll just take my shower."
Nang tumalikod siya ay ginaya ko iyong sinabi niya ng walang tunog. Share
my bed, huh? Ano ang tingin mo sa akin, marupok?
Habang naliligo siya ay kinuha ko na ang isang unan sa kama niya,
inilagay ko iyon sa sofa at nahiga na ako. Sa sobrang pagod ko na rin
siguro, agad bumigat iyong talukap ng mga mata ko at mabilis akong
tinangay sa aking pagkakatulog.
I wanted to protest when I felt how Keaton Samonte's arms brought me on
his bed, but my tiredness overwhelmed me.
A gentle kiss on my head made me fell deeper into my sleep. "Good night,
sweetheart..."
***
I thought it was just a dream, a part of my censored fantasy and
adventure. Well, I am just an Eve, born with curiosity. Isa rin Mexicana
na sana ay kasama nga sa mga babaeng may paninindigan.
But couldn't I just pretend for a while? Mamayang umaga na lang ako
magagalit sa kanya... bati muna kami ngayong alas tres ng madaling araw.
Pwede naman siguro iyon.
Bukod sa may paninindigan, marunong din magpatawad ang mga Mexicana at
hindi na iyon maaalis sa akin.
My body was facing sideways. I could hear the sea breeze as it lingers on
the curtains, the clock was ticking, and my strap was slipping.
Nakakuyom na ang mga kamay ko sa ilalim ng aking unan. I could feel
Keaton's arms tightly hugging me and his legs wrapped on mine.
His lips were smoothly gracing my shoulders as one of his hands started
to wander on my stomach.
Para akong kakapusin ng hininga sa ginagawa niya at natatakot akong sa
sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko ay malaman niyang gising na ako.
"Sweetheart..."
I bit my lower lip. No. Huwag kang bibigay. Just feel him but no
response. Let him suffer!
Hinayaan ko siyang papakin ang balikat ko habang pinaninindigan kong
tulog ako, pero nang sandaling kumagat siya sa puno ng tenga ko napamulat
na ako.
Mabuti na lang at nakatalikod ako sa kanya.
He chuckled. Mas isiniksik niya ang kanyang sarili sa akin.
"Iyan ang mga gusto ko... Mexicana na bingi... at nagkukunwaring
tulog..."

Chapter 57
Snowman
I've known Keaton Samonte for being manipulative. Simula pa lamang ng mga
panahong nagtatrabaho ako sa kanya hanggang sa naging boyfriend ko siya.
His every plan is working the way he expects. Ganoon ko siya nakilala at
nabibilang lang siguro sa kanyang daliri iyong mga plano niyang hindi
nagtagumpay. Siguro dahil alam niya kung paano umatake sa iba't ibang
sitwasyong kinahaharap niya.
O tamang sabihin na alam niya kung saan ang kahinaan ko. I love him, I
really do. At sa tuwing lumalapit siya sa akin, inaamin ko na
nakakalimutan ko na ang lahat ng kasalanan niya.
I just want to lock him in my arms and coat him by my own ice. Uri ng
matigas na yelo na walang sinuman o anuman ang makatitibag kundi ako.
Gusto ko siyang ilayo roon sa mundong humihila sa kanya papalayo sa akin.
Kaya sa tuwing bumabalik siya sa akin, sa halip na itulak o manumbat sa
kanya, ito ang mga braso ko at handa siyang tanggapin muli.
Foolish? I guess I am foolish in terms of love.
I love him so much, and I hate myself for spoiling him too much. Sa
sobrang pagmamahal ko sa kanya at paulit-ulit na pagtanggap, alam kong
malaki ang posibilidad na mawalan ako ng kapangyarihan sa relasyon namin.
I should stop this. Yes, I should stop this game and face reality. I
shouldn't coat our real problem with the mist of silliness. Because at
the end of the day, we will still face the problems that we left three
years ago. And I should stop denying the fact that I am still afraid of
his reasons.
Alam kong kapwa kami takot. He's still afraid of my action after hearing
his side, and I am afraid of the realizations that I might hear from him.
We're both afraid of the outcome, and we're purposely diverting it to
something that would give us a break. Pero tama na siguro iyong takot,
pagpapanggap at pag-iisantabi ng mga problema.
Unti-unti akong gumalaw at hinarap ko si Keaton. We're both lying on the
bed sideways.
"Shanti..."
Iginalaw ko ang mga kamay ko at marahan kong hinawakan ang mukha niya. I
gently kissed his forehead.
"I love you..." bulong ko sa kanya.
Humalik ako sa tungki ng ilong niya hanggang umabot ako sa kanyang mga
labi. It was supposed to be smack, but when his lips moved and responded,
my eyes closed slowly, and together we allowed our emotions danced with
our own waves.
Nang bumaba ang halik niya sa leeg ko, kusang humaplos iyong mga kamay ko
sa kanyang buhok niya. silently watched the ceiling, thinking about what
will happen next.
Maybe Keaton noticed the sudden coldness of my reaction. He stopped, and
stared down on me. Mariin siyang napapikit at agad umalis sa pagkakadagan
sa akin.
Naupo siya sa kama at gumawa ng distansya sa akin. "I'm sorry..."
Nanatili akong nakahiga. Pinili kong tumalikod muli sa kanya at tumitig
na lamang doon sa kurtina na kasalukuyang nililipad ng hangin.
"I think we should stop this, Keaton... the stalling..."
He sighed. "Yes... I am sorry."
Bumangon na ako pero nanatili akong nakatalikod sa kanya. Sinubukan kong
pagsalikupin iyong magulong kulot kong buhok, pero hindi ko naman iyon
nagawa dahil maiksi pa ito.
"Tell me about the fire..."
"Someone tried to kill me, Shanti." Kumuyom iyong mga kamay ko. Pinili
kong manatiling nakatalikod at hayaan ang sariling makinig muna.
Keaton's face is a huge distraction.
"And you didn't even inform me? Kahit text man lang o tawag? Can't you
imagine how worried I was?"
"S-Shanti..."
Nang maramdaman ko na gumalaw iyong kama ay agad akong naalarma. Tumayo
na ako at nagtungo na ako roon sa may bintana. Nang masiguro ko na ang
distansya namin ay saka ako humarap sa kanya.
How dare him sleeping next to me just wearing boxers' shorts?!
Mariin akong pumikit. This is serious.
"Please, Keaton, we need to talk. No touching please. Kailangan na natin
pag-usapan 'to."
Simpleng malandi siya at marupok lang naman ako, ano ang laban ko? Gusto
ko nang may patunguhan ang pag-uusap naming ito.
We shouldn't coat it with anything else. I took a deep breath and met his
eyes.
"Alright." Tipid na sagot niya.
Kinuha niya iyong salamin niya na nakapatong doon sa lamesang katabi ng
kama, isinuot niya muna iyon bago sumandal sa headrest ng kama.
"Someone tried to kill me. I didn't call and contact you because I wanted
you safe." Panimula niya.
"That's it?! That's it?" napahilamos ako sa sarili ko. Wala ba siyang
tiwala sa akin? He could have informed me, hindi ba't mas mag-iingat ako
at magiging alerto kung may nalalaman ako?
Kumunot ang noo niya. "What do you mean that's it? Ashanti Rose Miral La
Rosa, your safety is my sanity."
Hindi ako nakasagot sa sinabi niya. "Mapuputol na ang huling pisi ng
katinuan ko, kung madadamay ka pa sa mundong sinisimulan ko nang
tanggalin sa buhay ko."
"I wanted to marry you that day, Sweetheart. I really do. I was too
desperate, hindi na kita gustong pakawalan. Gusto na kitang ikulong sa
buhay ko. I don't want to give you any chance to say no. But when an
unexpected news came, I suddenly got scared and doubted my decision. Tama
ba na binigla kita? Tama ba na alukin kita agad ng kasal gayong magulo pa
sa mundong gusto kong wala nang koneksyon sa akin sa sandaling maging
asawa na kita?"
Nanatili akong tahimik at hinintay ko pa ang mga sasabihin niya.
"That's why I distanced myself. Malayo sa 'yo, dahil alam ko sa sarili ko
na sa sandaling nasa malapit ka, bigla na lamang akong magdedesisyon at
pipilitin ka sa mga bagay na ako lang ang higit na makikinabang. I tried
to control myself to stop being unfair with you..."
"Keaton..."
"I fell in love with a very selfless woman. A woman who often wear masks
to cover her pain, a woman who used to absorb pain and smiles at people
in return, a woman who used to spread her arms around wounded hearts..."
he softly said.
Tila malulusaw ang puso ko sa mga salitang sinabi niya. I know how people
tried to use sweet words, but I could tell when it was genuine. Lalo na
kung si Keaton Samonte iyon.
Isinandal na ni Keaton ang ulo niya sa pader at bahagya na siyang
nakatingala habang nakatulala roon sa kisame.
"I know it is your profession, but I can feel how you double, no...
triple your effort for me. You're a gift, Ashanti... my priceless gift.
Hindi ko akalain na makakatanggap ako ng katulad mo sa kabila ng lahat ng
pinagdaanan ko. I feel like I didn't deserve you..."
Nanghihinang lumingon sa akin si Keaton, nanatili pa rin siyang
nakasandal at bahagya lamang gumalaw ang ulo niya para tanawin akong
nananatiling nakatayo at hindi na magawang makapagsalita.
"Look at you, sweetheart. Heavens, I am so lucky to have you."
Napahikbi na ako sa sinabi niya. Mariin kong inilagay ang dalawa kong
kamay sa likuran ko at pilit kong pinagsalikop ang mga iyon para lamang
pigilan ang sarili ko na lumapit sa kanya at yakapin siya ng mahigpit.
Kinagat ko iyong pang-ibabang labi ko.
"But Keaton...Isn't it unfair too? You left me hanging. Kahit kapakanan
ko pa ang iniisip mo ng sandaling bigla kang mawala, hindi ba dapat
binigyan mo lang ako ng ideya? Let's say you're afraid for my life and
your unfairness... but how about my feelings and assumptions for your
absence?" katwiran ko. Kahit saan ako lumingon ay pagkukulang at
pagkakamali ni Keaton ang nakikita ko.
"I know, I know... sweetheart..."
Keaton moved and sat on the edge of the bed. He offered his hand to me. I
shook my head and remained my distance away from him.
"But I would be more selfish if I didn't distance myself, Shanti.
Desperado na akong makasal sa 'yo. I even seduced you, na hindi ko na
naisip na may mga problema pa akong dapat ayusin. That everything is not
all about you and me."
Hindi na napigilan ni Keaton ang kanyang sarili. Tumayo na siya at
mabilis siyang nakalapit sa akin.
"K-Keaton, please..." I tried to push him, but that didn't make him move
a bit.
Hindi niya naman ako niyakap, hinawakan niya lamang iyong dalawa kong
kamay at ramdam ko ang pagsandal ng noo niya sa ibabaw ng ulo ko.
"I'm really sorry for all these years, Ashanti. For all my manipulative
decisions, for taking advantage of your big heart, for being unfair, for
thinking of myself first before you... for being selfish... for all the
pain that I have inflicted on you."
Nang sandaling sabihin na niya iyon, ang lahat ng kinikimkim kong sama ng
loob sa kanya, hindi ko na napigilan ang mas lalong pag-iinit ng mga mata
ko.
Kumuyom iyong mga kamay kong hawak niya. Pinakawalan niya iyon at
hinayaan niya akong simulang hampasin ang dibdib ko.
"Y-yes... that's it! How could you be so unfair! How could you be so
selfish all the time! Bakit paulit-ulit na ako na lang ang
nagpapasensiya?! Hindi mo ba alam na may puso rin ako? Yes, I am used to
absorb people's pain! Pero pati ba naman ang lalaking mahal ko ay iyon pa
rin ang ibibigay sa akin?! How dare you hurt me so much, Keaton Samonte!"
Mas lalong bumuhos iyong luha ko. Gusto ko na rin hawakan iyong dibdib ko
sa sobrang tindi ng pagkirot noon.
Simula ng dumating si Keaton, hindi ko kailanman inilabas iyong lahat ng
nararamdaman ko. I tried my best to cover it with laughter and smile. I
did my best to divert my attention, kasi malakas ako... hindi ako mahina.
Kakayanin ko naman, kasi nagawa ko na naman iyon noon, kaya ko rin naman
siguro ngayon.
But I just realized that we it explodes, it hurts like hell. Dapat hindi
kinikimkim at hindi isinasantabi. Now that everything is an open plate. I
wanted to spill everything, gusto ko na iyong ilabas lahat at wala nang
maiwang sakit sa akin.
"Sorry... I didn't know that in my will to pick up my pieces through you,
you've been breaking yourself for me..."
Wala akong tigil sa paghampas sa kanya. "I hate you for hurting me...
Keaton."
Hinayaan niya lamang akong hampasin siya ng sunud-sunod habang umiiyak,
hanggang sa mapagod ako at kusang sumandal ang noo ko sa dibdib niya.
"I hate you, yet I love you so much..."
Hinawakan niya ang mga balikat ko, marahan siyang yumuko at pinunasan
niya iyong mga luha ko.
"Thank you for loving me back, Shanti... no matter how broken I am."
Hinawakan niyang muli ang dalawa kong kamay at mariin niya iyong
hinalikan sa harapan ko.
Alam kong nag-uumpisa pa lang kami ni Keaton, ang pag-uusap na ito ay
wala pa sa kalahati ng lahat ng dapat naming pag-usapan. Pero ramdam na
ramdam ko na iyong bigat at sakit.
Kung maaari lang na lampasan na lang namin ito ni Keaton, that we could
go straight to our happy ending, pero imposible iyon. In every story
there is a process. Hindi basta magsasara ang libro na hindi nabubuklat
ang iba pang mga pahina.
"I distanced myself, doubted my decisions, and I was so damn scared that
I might overly take advantage of your love ... na baka habang kasal tayo,
bigla ka na lang maubos sa akin dahil wala na akong ibang ginawa kundi
pilitin kang ibigay sa akin lahat ng gusto ko..."
"Keaton..."
"While I'm away, I tried to clean my past. Pilit ko nang inaalis iyong
mga bagay na posibleng maglayo sa ating dalawa. I am really sorry for
leaving you without explanations. Ipinapangako kong hinding-hindi ko na
iyon uulitin pa, Ashanti."
Muli niyang hinalikan ang mga kamay ko.
"Hindi na kita pipilitin. From now on, I'll always give you a choice. I
will let you breathe, hinding-hindi ko na ipaparamdam sa 'yo ang
nakakasakal na pagmamahal ko. I'll try my best to be a better man for
you..."
Ako na mismo iyong nagpahid ng luha ko. "You are always my choice,
Keaton! Always..."
Ngayon naman ay siya ang mariin na napapikit. Humugot siya ng malalim ng
paghinga at hindi na niya napigilan kabigin ako at yakapin, kapwa
humahaplos iyong mga kamay niya sa buhok ko habang nakatingala siya at
nakatitig sa kisame.
"You've been building myself, Shanti, you know that? Just like the
snowman."
Nag-angat ako ng tingin sa kanya, mukhang hindi lang pala ako ang
nakatanda ng pangyayaring iyon. It's so odd that a simple snowman making
happened in the past had a quite symbolism with us right now.
"It's you who taught me how to build a better snowman. Kung paano buuin
ang sarili ko..." aniya.
Ngumiti ako at pinaglaro ang tungki ng aming mga ilong habang nanatiling
nakayakap ang kanyang mga braso sa akin.
"And how is that? Suplado mo po noon."
He chuckled. "The snowman should be built with consistent snow. But to
make it better, it should be added by an essential. I used a carrot for a
nose. Kailangan lagyan ng sustansya..."
"Then?"
Inilaro na rin sa akin ni Keaton ang ilong niya. "It's you..."

Chapter 58
Pawns
I didn't know that we would have an early confession. Literal na maaga.
Pero magagawa pa ba namin matulog muli ni Keaton? This is the right time
to settle everything.
Kapwa kami nakaupo sa kama at nakasandal sa headrest. I was just waiting
for him to continue.
"By the way, are you sure about the Wuhan, Keaton? Makakapasok ba tayo
roon?"
Minasahe ni Keaton ang kanyang noo. "About that... the yacht is still in
the Enamel coast. Umiikot lang tayo."
"What?"
"Are you disappointed?"
"Of course not!"
"We just picked a place where you and Langton's girl can't run."
"Napakagaling n'yo naman po!"
"Thank you." He casually said as if he didn't understand my sarcasm.
Namayani ang katahimikan sa pagitan namin ng ilang minuto bago ako
huminga ng malalim at muling humarap sa kanya.
"Keaton..."
Sa pagkakataong iyon ay siya naman ang huminga ng malalim.
"Aldus mentioned to me that he shared some part of my past during our
break-up." Tumango ako.
"Yes. It's true. The Samontes were involved with illegal businesses. My
parents together with our family in China..."
Kumunot ang noo ko. "You told me that..."
Umiling sa akin si Keaton. "We still have our relatives in China, but
Langston and I never acknowledge them."
"Then what made you decide? Sinabi sa akin ni Aldus noon na sa murang
edad mo ay pinili mong gawin iyong bagay na magtutulak sa mga magulang mo
para maku—"
"I was convinced by your father."
Nanlaki ang mata ko. "M-My father?"
"Your father was my Dad's right hand, Shanti. Siya iyong ilang taong
pinagkakatiwalaan ni Daddy."
Nakatulala na ako kay Keaton. Akala ko noon pa man ay babago pa lang
nakilala ni Papa ang mga Samonte, pero matagal na pala.
"Right hand..."
"But little did my father knows, his right hand was an actual asset, a
spy assigned to keep an eye on his business."
"What?" halos hindi ako makapaniwala sa mga naririnig ko. My Papa was a
spy? How the hell did it happen?
"It took years before your father actually gained my Dad's trust. I've
witnessed his struggles."
"Y-Years of spying?"
"Yes. Because it's not just my father, there are lots of connected
syndicate with us. At sa mga Samonte ang napili niyang lagyan ng butas."
Nakagat ko ang pang-ibabang labi ko.
"H-How did he convince you? They were your parents, Keaton. Hindi ba
naging mahirap sa 'yo na isuplong sila? May ginawa ba sila sa 'yo ng mga
panahong nabubuhay pa sila? Do you have any hatred from them?"
Dahil kahit baliktarin ang mundo, maging masama man ang iyong mga
magulang, may laging parte sa puso mo na handa silang panigan sa kahit
anong oras.
Umiling siya sa akin. "I loved my parents. Pero hindi ko ginusto ang
ginagawa nila. Human trafficking, aggravated assault, fraud, drug
manufacturing, theft..." napahilamos sa kanyang sarili si Keaton.
"Hindi iyon ang mundong gusto ko, Shanti. I wanted to live normal...
hindi na kailangang marangya kung may mga taong naaabuso. Langston's too
young to be exposed to that world... na mas lalong nagtulak sa akin na
gawin ang tama."
"Keaton..."
"Napansin iyon ng Papa mo, Shanti. He noticed how opposed I was with my
parent's business. Dahilan kung bakit lumapit siya sa akin at mas
kinumbinsi ako." Hinawakang muli ni Keaton ang kamay ko na tila kumukuha
siya sa akin ng lakas.
Ramdam na ramdam ko iyong mas lalong pagbigat ng tensyon sa loob ng
kwarto.
"I wanted to stop my parents. Iyon lang... hindi ko hiniling na mamatay
sila. I wanted to save them from hell, pero iyong mga sindikatong
konektado sa amin ang siya nang sumabotahe ng barkong sinasakyan nila.
Nakarating sa kanila ang posibilidad na maisiwalat ang lahat ng ilegal na
gawain ng mga Samonte na siyang magiging dahilan ng pagkahuli sa kanila.
They saved themselves by killing my parents."
Nagsisimula nang mangatal ang mga kamay ni Keaton.
"That was the beginning... nagsimula na akong mawala sa katinuan ko. And
I blamed your father for that. Kung hindi niya ako kinumbinsi, siguro
buhay pa ang mga magulang namin ni Langston... I know I was too
irrational during that time, pero gusto kong may sisihin, Shanti. Gusto
kong may sumbatan."
Hindi ko na magawang makapagsalita. Hindi ko akalain na ganito nga
kalalim ang naging koneksyon ni Papa sa mga Samonte, lalo na ang uri ng
trabahong mayroon siya na ngayo'y sinasabi sa akin ni Keaton.
Ito ba ang ibig sabihin ni Mama? Na sinubukan din ni Papa lumayo sa kanya
dahil sa mundong ginagalawan niya? Biglang sumagi sa isip ko ang mukha ng
Papa ni Farrah, may ipinahiwatig din siya sa aking ganito.
"But your father never left our side, Shanti, and you mother supported
him. Hindi ko man aminin, pero sila iyong tumayong magulang sa amin ni
Langston, bago ko pinagpasyahang mangibang bansa. I used the money left,
kahit labag sa loob ko. But before we left the country, I cursed your
father in front of his face... sinumpa ko sa kanyang babawi ako, babawi
ako sa kasalanang ginagawa niya sa akin. Aagawan ko rin siya ng taong
minamahal..."
That explains everything. Ang takot sa mga mata nina Mama at Papa nang
biglang dumating si Keaton para kunin ako sa bahay.
"In the end... my parents gave me to you, Keaton. Kahit labag sa loob ko
iyon, itinulak nila ako sa 'yo na wala man lang paliwanag."
"Not because they are afraid of me, but because they are afraid of my
mind that might kill myself. At alam ng mga magulang mo na ikaw na iyong
sagot ko... that it was not all about that bullshit childish curse...
dahil sa loob ng napakaraming taon... naghangad ulit ako... may ginusto
akong kuhanin at angkinin. Ikaw iyon, Ashanti..."
Sumisikip na iyong dibdib ko sa mga naririnig ko.
"Then tell me... why are you still involved? Ano itong may muntik nang
pumatay sa 'yo? What happened after the ship sank?"
"Marami ang nahuli, Shanti. Pero may ilan pa rin na hanggang ngayon ay
malaya pa rin..."
Napasinghap ako sa sinabi niya.
"You've been curious about the cockpit arena? Ang lugar kung saan mo
unang kinuha iyong higit kong atensyon. It's a place for a trap. Hindi
lang iyon basta sabungan, Shanti. It's place where the authorities could
start tracing the syndicate's track."
Umawang ang bibig ko. "You mean..."
"Yes. I've been helping someone to deal with the illegal activities. Siya
mismo ang gumagawa ng butas at ako lamang ang tumutulong sa kanya. He's
too good that he made my name too clean, na hindi man lang nadawit ang
pangalan ko sa kabila ng kaalamang sa akin nakapangalan ang sabungan."
"N-No way..."
Halos hindi makapaniwalang sabi ko.
"I've been helping the late ex-governor Olbes."
I folded my legs and hid my face on my knees. Kaya pala malaki ang
koneksyon ni Keaton sa mga Olbes simula umpisa.
"I was tied with their family, not because of Autumn, but my oath to
finish what I'd started years ago. Katulad ko ay may iisa kaming panata
ng dating gobernador."
"Oh my god..." nasapo ko na lamang ang bibig ko.
Hindi lingid sa kaalaman ko ang pinakamalaking eskandalo sa pagitan ng
mga Olbes at Arellano. Kaya ba may alam si Leiden tungkol kay Keaton?
Everything makes sense. From my parent's connection with Keaton's family,
his past, his reasons and all the behaviors of people around us.
"Because of Don Olbes' help, I tracked down the other tied syndicates who
sabotage my parents. Lahat sila ay isa-isa nang nahuhuli."
Habang nagtatagal ang usapan namin ni Keaton, unti-unting nagliliwanag
ang lahat. I had a hint about his connections with the Olbes, pero hindi
ko akalain na ganito kalalim.
Who would expect? Kahit sila ni Papa na akala ko noon ay simpleng boss at
empleyado lang ay may ganoon palang nakaraan.
It's really true, we couldn't just tell the story by just looking at the
front picture. Dahil sa bawat istory, may kanyang-kanyang bersyon ng
anggulo.
Gusto kong tawanan iyong rason ko ng mga panahong gustong-gusto kong
ipatumba iyong sabungan niya. Hindi ko alam kung huli na bang makaramdam
ako ng hiya sa kanya. My reason was too petty compared to him.
I laughed sarcastically. "I am such an idiot. Pinagtatawanan mo siguro
ako noon, Keaton."
Gusto kong sampalin ang sarili ko. Iyong mga panahon na akala ko iyong
pinaglalaban ko lang ang tama at ang paninindigan ko ang dapat siyang
manalo, may iba na palang pinaglalaban si Keaton.
I just realized how different our world.
"No. I never laughed at you, Shanti. I even admired you. I can understand
your advocate that time, but I have a bigger reason."
Kaya pala kahit ramdam kong mahal na mahal niya na ako at kaya na niyang
ibigay sa akin ang lahat, hindi niya pa rin ako mapagbigyang ipasara ang
sabungang iyon. Dahil nandoon ang simula ng pinaglalaban niya.
Kinagat ko muli ang labi ko.
"H-How about my father?"
Muling sumandal si Keaton at ilang segundo siyang tumitig sa kisame.
"I told him to stop helping me. Ilang beses ko nang sinabi na hindi ko
kailangan ang tulong niya. But your father keeps insisting, Shanti... I'm
sorry..."
Kilala ko si Papa, if he did those efforts for the Samonte brothers for
years, isa lang ang ibig sabihin niyon, itinuri niyang mga anak ang
magkapatid.
Si Keaton na rin ang nagsabi ng mga salitawang nabitawan niya noon. Alam
kong dadalhin iyon ni Papa kahit ilang taon na ang lumipas. And he would
do everything to help Keaton.
Gusto kong sisihin si Keaton gaya ng pagsisi ko sa kanya noon, pero tama
pa bang sisihin ko siya gayong alam ko ng konektado si Papa sa ibang
trabaho?
It wasn't just his vow to help Keaton and cope up with his guilt, but the
job itself that he'd successfully hidden from us for years.
"Keaton, tell me... saan nagtatrabaho si Papa?"
"I swear to God, Shanti. I don't have any idea." Lumaglag ang mga balikat
ko.
"So... these enemies... they are still lurking around." Mahinang sabi ko.
Lumingon ako kay Keaton. "Yes."
Umupo muli ako ng tuwid. Nanlalamig na ang mga kamay ko. Nagsisimula na
akong matakot. Hindi ko gustong dumating sa punto na magsimula na rin
akong matakot para sa buhay ni Keaton.
"Keaton, you can ask more help... natatakot ako."
He gently cupped my face. "I am here to protect you, Shanti." Umiling ako
sa sinabi niya.
"No. I am afraid for your life."
"Don't be..." humalik siya sa noo ko.
"May mga tao nang handang humarap sa kanila."
Nang marinig ko iyon ay agad ko siyang itinulak at nagsalubong ang mga
kilay ko. "This could be the same people from my father's work. Y-you are
lying to me, Keaton! Paano mo nalaman na may mga tao nang humaharap sa
kanila? Goodness! Please be honest with me this time... please do tell me
all." Nahihirapang sabi ko.
"Hey..." nang hawakan niya ang mga braso ko ay marahas ko na iyong
sinalag. Nahuhuli ko siya sa pagsisinungaling niya sa akin.
This is a serious problem! Hindi ko na gustong mangapa pa sa mga
nangyayari.
"Hey... Shanti... listen please. I am not aware of them, but someone told
me that they are moving."
"What? Hindi kita maintindihan, Keaton."
"This group is about to finish what we've started. Nangako ang grupong
ito kay Don Olbes na tatapusin ang kanyang nasimulan. Sila na rin ang
humahabol sa mga taong nagtangkang pumatay sa akin at kay Langston."
Mariin akong pumikit at umiling sa kanya. "How did you fucking know!?"
napataas na ang boses ko. Sinasabi niya sa akin na wala siyang nalalaman
tungkol sa grupong posibleng kasama si Papa, pero paano niya nasasabi ang
mga kaalaman ito sa akin?
"Someone who had a conversation with Don Olbes before he died."
"And this one is connected with this group?"
"Yes."
"Paano mo mapagkakatiwalaan ang taong ito, Keaton? Ano ang kasiguraduhan
mo na nakausap nga niya si Don Olbes? You can't just--" pinutol niya
iyong dapat ay sasabihin ko.
"I am sure of it. At alam kong hindi niya magagawang magsinungaling
tungkol doon..."
"Then, who?"
"Dwight Arellano. We are Don Olbes' pawns before he died fulfilling his
last mission in Enamel."

Chapter 59
Melt
I've been asking myself why among the Disney princesses, Elsa was my
favorite. Was it because she's the Queen? She's powerful, elegant, and
fearless, characters that made her different from the others, or maybe
because her story didn't focus on a prince destined to save her.
She's her kingdom's ruler, sought to be obeyed, destined to be on the
throne, and someone who couldn't show weakness but a source of strength.
She was pictured to be almost as perfect, but as the story continued to
unfold, as Elsa started to pursue her journey, it made me realized that a
life's conflict wasn't just all about the enemies, because it will always
start with you, to your own monsters.
I don't know if it was because of my intense love for Disney stories that
it made me compare with the man I loved. Hindi ko maiwasang isipin si
Keaton sa tuwing naalala ko si Elsa. Katulad niya ay hindi rin makikitaan
ng kahinaan ang lalaking mahal ko. He's always tough, intimidating, and
formidable. Kahit sino ay wala nang mag-iisip na may kahinaan siya.
But as I tried to melt him, after his years of coating it with thick ice
just like a snowman, all I wanted was to hug him tight the moment I saw
his vulnerability.
Hindi naman pala siya ganoon kalakas, hindi naman pala siya ganoon
katatag, nasasaktan din siya, lumuluha at nasusugatan. He's too fragile.
At ilang taon niya iyong dinala ng mag-isa.
Yes, his brother was there beside him. But just like Elsa, he wanted to
take care of Anna rather than being taken over by her little sister.
Ganoon si Keaton, dahil sa nagdaang mga taon, lahat ng desisyon niya ay
tinitimbang niya para kay Langston.
At isa na ngang malaking desisyon ay ang pagsuplong sa sarili nilang mga
magulang.
Mariin akong pumikit at hinayaan ko ang sarili kong payapang sumandal sa
ilalim ng puno.
If Leviathan was famous for its beach and resorts, the province of Enamel
was always proud of our gardens and forests. Lalo na ang kilalang burol
na siyang lagi kong pinupuntahan.
A beautiful hill with a mysterious tree on top of it. Maraming nagsabi na
sa sobrang tanda na ng punong ito ay nagawa na niyang saksihan ang iba't
ibang klase ng pagmamahalan na nabuo rito sa Enamel.
"Pero bago ka nabuo, ano ang kwento mo?"
Wala sa sariling tanong ko. Tumingala ako sa magandang puno na ngayo'y
nasisinagan ng araw at tinatangay ng banayad na hangin. Tumama ang ilang
sinag sa aking mukha dahil sa paggalaw ng mga sanga. Itinaas ko ang isa
kong kamay at hinarangan ko iyon at nang sandaling unti-unti kong
paghiwalayin ang mga daliri sumilay ang mga ngiti sa aking mga labi.
The sunlight, morning breeze, rustling leaves, and dancing flower petals
will always be my tranquility. No matter how I loved my sister's company,
my mother's soothing words, and Keaton's kisses, I will always find time
to be alone.
Gusto kong mag-isa, hindi dahil luluha ako at may gustong pagtaguan,
kundi dahil gusto kong yakapin ang sarili kong katahimik.
At last... I couldn't hear any painful noise.
Sa bawat galaw ng puno, sa bawat ihip ng hangin at bulong ng mga dahon...
dala'y musika.
This tree had witnessed our first heartache. Nasaksihan nito kung paano
ko ipinagtabuyan si Keaton at sinisi sa lahat ng nangyari sa akin at sa
buong pamilya ko.
"Will you allow me to wash those memories? Hahayaan mo ba akong dalhin
dito muli ang prinsipe ko?" saglit akong natawa sa sarili ko dahil sa
pakikipag-usap sa puno.
I am a woman of science, but I couldn't help but feel something else when
I'm under the shades of this tree, para itong buhay at sadyang nakikinig.
"Ilang prinsipe na ang nasaksihan mo? Si Keaton ba ang pinakamagandang
lalaki? Singkit din ba sila at may mamahaling relo?" biro ko.
Nang muling umihip ang hangin, nagawa na nitong tangayin ang kulot kong
buhok dahilan kung bakit ako napahawak doon. Pero ang higit na umagaw ng
atensyon ko ay ang piraso ng dahon na bumagsak sa ilong ko.
Kinuha ko iyon at muling tumingala sa puno, bahagya kong iwinagayway ang
dahon na hawak ko.
"I'll take that as a yes."
Kung sabagay, si Keaton naman talaga ang pinaka-gwapo sa mga taga Enamel.
Simpleng pagkrus lang ng braso niya, tapos na ang laban.
Mabilis na akong tumayo at pinagpagan ko na ang sarili ko. Pinagsalikop
ko iyong mga kamay ko sa aking likuran habang nakatalikod sa puno at
nakatanaw sa malawak na hardin na napupuno ng kulay berde at iba't ibang
kulay ng bulaklak.
After melting the ice, what will happen next? Would it be like this? A
place filled with greatest sceneries, or would I allow him to build
another ice now with me in the inside?
Ibinuka ko ang aking mga braso, ipinikit ang aking mga mata at dinama ang
buong paligid. Of course, I'll help him now.
Together, we'll build another kingdom, na hindi lang kanyang mga mata ang
nakatanaw kundi pati ang sa akin. At ipinapangako kong sa kanyang bawat
desisyon, nasa mga balikat niya ang aking mga kamay para suportahan siya.
Every frozen heart needs a melting touch.
Ngumisi ako at nagsimula nang bumaba sa burol. Ipinapangako sa sarili ko
na hinding-hindi ako mapapagod hawakan siya.
I bit my lower lip. Sa iba't ibang parte...
Umuwi na ako sa bahay at sinalubong ako ng mga kapatid ko.
"Where have you been?! Dapat tumulong ka rin dito!"
Kinuha nina Ate Aliyah at Ariana iyong mga braso ko habang dinadala nila
ako sa kusina.
"Sabi ko na sa inyo na hindi n'yo na kailangan maghanda. This is just for
the formality, hindi ba? Alam n'yo naman na matutuloy ang kasal kahit
walang bulungan."
Hinampas ni Mama ang braso ko. "Ano ka ba! Minsan lang ito, Ashanti! Sige
na, iharap n'yo na iyan sa lutuin. Marami pa tayong dapat gawin."
I rolled my eyes. "Ang mga Ferell lang naman ang kasama niya sa
pamamanhikan."
"Wala ba talaga silang kasamang mga intsik? Baka mapalaban si Mama ng
intsikan." Sabi ni Alissa na kumakain na ng ubas.
Ngumiwi ako. Iyong mga Ferell magagaling mag-Chinese talk. Sa tuwing
inaasar ako ni Keaton at nagsasalita siya ng ganoon, kinikilig ako at
natatawa. Maging si Langston sa tuwing naririnig ko ay natatawa ako, pero
kapag sa bibig ng mga Ferell ko naririnig, nag-iinit iyong ulo ko.
"Don't worry, wala raw talagang kasamang iba. Si Don Ferell pala..."
ngumuso muna si Mama bago siya napatango.
"Nang nasa pangangalaga pa ng Papa mo si Keaton, madalas ngang dumadalaw
si Don Ferell sa kanya kasama ang isang batang Ferell, iyon din ang
dahilan kung bakit naging malapit sa amin ang Don, Ashanti."
Tumango ako sa sinabi ni Mama.
Sinabi rin sa akin ni Keaton na bukod nga kay Papa na ilang beses niyang
itinulak at ang mga Olbes na siyang malapit sa kanya, ang mga Ferell
talaga ang masasabi niyang pamilya.
Niyaya niya raw ang mga Ferell na mabilis naman pumayag, si Aldus lang
daw ang nagpumilit na isasama nila si Don Ferell dahil dapat daw ay may
magpatanda sa pamamanhikan.
Matapos sa akin aminin ni Keaton ang lahat, hindi kasal ang siyang sunod
namin pinag-usapan. He told me that he wanted me to continue with my
goals, and he promised not to be demanding and become my distraction. He
was true to his words. When I was still taking my master's degree, he
seldom contacted me, and the weekend was just our sweetheart day.
Sa katunayan ay nauna pang ikasal sa amin sina Dwight Arellano at Autumn
Olbes, their wedding was dubbed as the Enamel's wedding of the year. Kung
sabagay, halos silang dalawa naman talaga ang laman ng balita sa loob ng
Enamel nitong nakaraang sunud-sunod na taon.
Napailing ako habang naghahalo ng bawang at sibuyas. Kung sabagay, bukod
sa mula naman talaga sila sa mga sikat na pamilya, sadyang ma-eskandalo
talaga ang dalawang iyon.
I could still remember how they flirted each other in the corridor. Kung
saan saan na nakakarating iyong kamay ni Arellano habang pahampas-hampas
lang si Autumn na halatanag gusto naman. Akala ko talaga ay hindi na
makakapagtapos ng pag-aaral noon si Olbes, but look at her right now?
Married and successful with her career.
Ang balita ko pa ay buntis na ulit si Autumn, dahil natatandaan kong
sinabi sa akin ni Leiden na muntik pa siyang hindi maging ninong dahil
ayaw raw pumayag ni Autumn dahil basher daw si Leiden noon ni Autumn.
"Kung sina Autumn at Dwight Arellano ang wedding of the year last year,
mukhang sa inyo naman ni Kuya Keaton ang usapan ngayong taon!" Alissa
said excitedly.
I waved the spatula. "I don't need recognition. Ang mahalaga ay ikasal
kami ng Kuya Keaton mo."
Umirap lang sa akin si Alissa. "But you deserve it! Kayong dalawa ni
Kuya, after all those years... kailangan n'yo talaga ng bonggang kasal."
Hanggang ngayon ay wala pa akong ideya sa gustong kasal ni Keaton, hindi
pa rin naman namin talaga iyon pinag-uusapan. Parang itong pamamanhikan
talaga ang magiging araw ng pagpaplano namin.
Nagkibit balikat na lang ako at binigyan ng pansin iyong lulutuin ko.
"Tapos magbaby na agad kayo ni Kuya Keaton para may pamangkin na 'ko na
sobrang cute."
Tumaas ang kilay ko. "Baby agad?!"
Biglang lumapit sina Ate Aliyah at Ate Ariana sa akin at sabay nilang
kinurot ang tagiliran ko.
"Ang arte! Gustong-gusto naman!"
Kinagat ko ang labi ko para pigilan ang pagtawa ko. "No way. I'm nervous,
you know?"
Muli nila akong kinurot. "Sagot namin ang suot mo!"
Nanlaki ang mga mata ko nang sabay kumindat ang mga kapatid ko. "Oh my
goodness..."
Sa tuwing dinadamitan ako ng mga kapatid ko, kailanman ay wala iyong
idinulot na maganda.
"After ng kasal, saan nga kayo pupunta?"
"Sa Wuhan. He bought a house there. Doon na muna kami ng isang buwan."
Muling tumango sa akin ang mga kapatid ko. Mabuti na lang at natapos na
rin iyong virus na siyang halos ilang taon naging problema ng iba't ibang
bansa.
Lumipas iyong mga oras na pagluluto at usapan tungkol sa amin ni Keaton
ang umikot sa aming magkakapatid kasama si Mama. The kitchen filled with
laughter, smiles, jokes and endless teasing with your family is something
a future bride would always cherish. Kasi roon ka na nasanay, lumaki at
nagkaisip.
Kahit gaano mo kamahal iyong lalaki, may mga bagay ka pa rin na mahirap
iwanan sa 'yong pamilya habang hindi pa kayo kasal. Yes, we could always
cook together like we used to. Pero hindi na ganoon kadalas o kaya ay
araw-araw.
Iyon kasi talaga ang madalas obligasyon ng mga babae. The man will bring
you to his home, to your new home, kung saan gagawa kayo ng sarili n'yong
pamilya.
Sa pagkakataong iyon, ang ilaw na siyang lagi mong tanaw sa imahe ng
iyong minamahal na ina noon ay siyang magiging sarili mong simbolismo. At
ipinapangako kong hinding-hindi ako mapapagod magliwanag habang nasa tabi
ko siya.
Hinuhubad ko na iyong apron nang marinig kong biglang tumunog ang aking
telepono. Nagtungo ako sa may lamesa at kinuha ko iyon.
I saw the familiar name of my co-youth council before. Iyong mga kasama
ko sa pagra-rally sa harap ng sabungan na pag-aari ng mga Samonte.
My eyes widened when I saw her message. Nabitawan ko na iyong telepono ko
at wala sa sarili na akong tumakbo palabas ng bahay.
Hindi na maganda ang nararamdaman ko sa mga ganoong balita. Pero siniguro
na naman sa akin ni Keaton na tapos na, hindi ba? Wala nang banta sa
buhay niya ni Langston, pero ano 'to?!
Nagtutuluan na ang mga luha ko habang nangangatal ang kamay ko sa
manibela ng aking sasakyan. Narinig ko pang sumigaw sa akin ang mga
kapatid ko, pero hindi ko iyon pinansin.
Pinaharurot ko na ang aking sasakyan hanggang sa makarating ako sa harap
ng sabungan.
"K-Keaton..."
Marahas kong binuksan ang pintuan ng kotse at nanghihina akong
napahakbang patungo sa harap ng nagliliyab na sabungan. Rinig ko na ang
malakas na sirena ng bombero at ang ingay ng mga taong nagdadatingan para
sumagap ng balita.
Panibagong sunog na naman...
"A-Ano na naman ito? Akala ko ba ay tapos na? Nasaan si Keaton?"
Wala sa sarili na akong humakbang papalapit sa entrance ng sabungan pero
marahas akong pinigilan ng mga tao roon.
"Nasa loob pa si Mr. Samonte!" sigaw ng isang bombero.
Marahas akong napalingon sa harap ng sabungan. "N-No! Keaton!"
Ilang beses kong hinampas iyong braso ng mga lalaking pumipigil sa akin
pero hindi nila ako hinayaang makawala sa kanila.
"My fucking fiancé is in there! Bitawan n'yo ako!"
Nakailang kurit at sigaw ako sa kanila habang panay ang pagsugpo sa apoy.
"K-Keaton!"
Kasabay ng muli kong pagsigaw ay ang pagbagsak ng malaking parte ng
sabungan dahilan kung bakit saglit na nahawi ang apoy.
Halos manlambot ang mga tuhod ko. Muling nagpatakan ang mga luha ko mula
sa takot at tuwa.
"Keaton..."
Between the deadly flames, collapsing building, shouting people, the
noise of the firetruck, and firefighters with their hose were the Samonte
brothers with their powerful stallion horses and equestrian uniform.
How could these brothers mount horses gracefully in the middle of a
chaos?
Nagpalakpakan ang mga tao at ang ilang mga bombero dahil natulungan
nilang bigyan ng daan ang magkapatid.
Keaton Samonte immediately went down from his white stallion horse and
ran into me with his royal blue equestrian uniform.
Mariin ko siyang sinalubong ng yakap.
"It's done, sweetheart. The place that started it all..." napamulat ako
kay Keaton at tumango siya dahil alam niyang naiintindihan ko ang ibig
niyang sabihin.
Sinadya nilang sunugin ni Langston ang sabungan.
Kapwa kami lumingon ni Keaton sa sabungan habang nanatilingan nakayakap
ang kanyang mga braso sa akin.
"His goal is still unknown, but I am glad that I was picked to be one of
his pawns..."
"In the midst of helping him, you'd learn how to melt..."
Keaton kissed my forehead. "I discovered where to melt... Mrs.
Samonte..."

Chapter 60
Teabags
Aside from Keaton's characteristics, there were lots of other
similarities between Frozen to him. It wasn't just his monsters and
demons from himself, the situation left for him, his responsibility for
Langston, their parent's death, but also how Keaton tried to set things
right.
Itinama nina Keaton at Langston ang lahat ng pagkakamaling ginawa ng mga
magulang nila gaya ng ginawa nina Elsa at Anna. It was all started with
their grandfather.
Biglang pumasok sa isip ko iyong lolo nina Keaton at Langston.
Ngumuso ako. Tama pa ba 'tong iniisip ko? But no one is too old enough to
think about the greatness of Disney stories. I am a huge fan! At tsaka
hindi naman masama ikumpara iyon sa lalaking para talagang si Elsa.
But Keaton never mentioned me about his grandfather. Would it be too
risky to ask? Hindi naman yata iyon Chinese dahil dito talaga sa Enamel
nagmula ang mga Samonte, nagkataon lang na nakabingwit ng intsik na babae
iyong Daddy ni Keaton.
Maybe at the right time, I'll have my courage to ask about it, or maybe
Keaton would share it with me.
Hindi naman talaga aabot doon ang isip ko kung hindi lang kami nag-usap
ni Keaton tungkol sa pagtulong niya kay Don Olbes. I heard a lot of
speculations about Don Olbes, sa buong Enamel at hindi maganda ang
naririnig ko. But Keaton cleared his name at sinabi niya sa akin ang mga
bagay na nagbigay linaw sa akin.
That Don Olbes is a kind of villain with the greatest story you will
love. Hindi pa man niya raw iyon buong naririnig, malaki ang paniniwala
ni Keaton na isa iyong kwento na hahangaan niya.
Isang uri ng kwento na nais lang ni Don Olbes na marinig ng iilang tenga.
"Do you think I'll hear his story?" tanong ko kay Keaton nang minsan
naming pag-usapan iyon.
"Probably not us, sweetheart. Parte lang tayo. It could be another Olbes
or Arellano..."
Nakapangalumbaba ako sa harap ng kwarto ng bintana ko habang pinapanuod
ang pagbagsak ng mga nyebe. Mag-iisang linggo na ang nakararaan nang
lumipad kami rito ng buong pamilya ko sa Canada.
The same place where I first met him during his weakest point. Ilang
beses ko pa ngang sinulyapan iyong mismong lugar kung saan kami nag-away
ni Keaton.
Akala nga namin ay ibinenta na iyon ni Papa matagal na, kaya malaki ang
tuwa namin ng malamang nasa amin pa rin ang pangalan at malaya pa rin
kami makakapunta rito.
Hindi natuloy ang pamamanhikan at sinabi namin ni Keaton na ipagpaliban
muna iyon. It was hassle, yes, dahil naghahanda na sina Mama at ang mga
kapatid ko, pero naintindihan naman nila iyong sitwasyon namin ni Keaton.
At tsaka hinayaan ko munang ayusin ni Keaton ang lahat ng kailangang
ayusin niya roon sa Pilipinas.
Pero ilang araw lang simula ng makarating kami rito sa Canada ay tumawag
si Keaton at sinabi na rito na raw siya mamamanhikan. Gusto ko sanang
tumutol sa kanya, lalo na't parang gagastos pa siya ng malaki at sobrang
maaabala pa iyong mga kasama niya. Pero hindi ko na iyon itinuloy,
mayaman nga pala si Keaton at wala akong pakialam kung maabala iyong mga
Ferell.
Biniro ko nga siya na pwede naman na wala ang pamamanhikan pero hindi
siya pumayag sa sinabi ko. He's a man of his words. Kaya alam ko na hindi
rin siya papayag.
Patuloy ako sa pagtanaw sa labas hanggang dumako ang isip ko roon sa
ilang pinag-usapan namin ni Keaton matapos iyong sunog na nangyari sa
sabungan.
Ako iyong tao na walang pakialam sa mga balita sa probinsiya ng Enamel,
lalo na sa mga nakaraan ng mga naglalakihang pamilya roon. But I couldn't
stop the curiosity in me about those powerful Dons.
Sila lang ba talaga? Olbes, Arellano, Ferell na ngayon ay nasa Leviathan
na, Almero na hindi masyadong pamilyar sa akin, silang apat lang ba
talaga o may mga makakapangyarihan pang lalaki sa kanilang mga
kapanahunan na ngayo'y may mga dugong nananalaytay na sa bawat kilalang
binata sa Enamel?
Hindi ko lubos maisip na sa liit na probinsiya ng Enamel ay may mga
misteryo pa rin palang nakatago roon. Sa likod ng mga kilalang mayayamang
pamilya at mga kilalang personalidad sa Enamel ay may mga malalalim na
kwento na gugustuhing marinig ng bawat tagaroon.
Alam kong hindi ko na dapat iyon isipin, pero masisisi ko ba ang sarili
ko? My future husband was involved.
Katok sa pintuan iyong umagaw sa atensyon ko.
"Come in!"
Sumungaw iyong ulo ni Ate Aliyah sa pintuan. "Yes?" tanong ko na nakataas
ang kilay.
Pumasok siya dala iyong isusuot ko mamaya. Ngayong gabi mismo ang sinabi
ni Keaton kung kailan sila mamamanhikan kasama ang mga Ferell, sinabi na
rin niya na mas mabuti rito sa Canada para wala nang umabala sa amin.
"Look at this! Simple lang pero virgin na virgin ang design!"
I rolled my eyes. "Seriously?!"
Itinapat niya iyon sa kanya. "Siguradong bagay sa 'yo 'to, Shanti. This
is the last time that we'll be fixing your outfit, kasi sa sandaling
ikasal ka na, hindi na papayag ang asawa mo na maglabas ka ng sobrang
balat! Napaka-conservative pa naman ng intsik na iyon!"
Hindi ko alam na sa kabila ng birong iyon na sinabi ni Ate Aliyah,
biglang kumirot iyong dibdib ko. I hate to hear the word last, but she
was partly right. Not that Keaton liked to control my fashion sense, but
of course, he loved to see my exposed skin alone.
Kusa na akong tumayo roon sa kinauupuan ko, lumapit na ako sa kapatid ko
at inagaw ko iyong damit na hawak niya. It's a short blue petal floral
neck- tie dress.
Itinapat ko rin iyon sa katawan ko at bahagya akong umikot na parang
isang batang babae na unang binigyan ng magandang bestida.
"Thank you. It's so beautiful, Ate..."
I saw how Ate Aliyah bit her lower lip. Ganoon din ako, sa isang iglap ay
niyakap niya ako ng mahigpit.
"You deserve this, Shanti. After all your hardship, masayang-masaya kami
na ikakasal ka na. Ikaw iyong nagmistulang pag-asa ng pamilya natin ng
mga panahong baong-baon tayo, kung wala ka, wala kami rito..."
Umiling ako sa sinabi ni Ate Aliyah. "No. Lahat 'to pinaghirapan natin
lahat. Nagtulungan tayong lahat para umasenso at hindi tayo makakarating
sa kung anuman ang meron tayo ngayon kung hindi tayo kumilos lahat.
Teamwork, Ate..."
"But you lit it first, Ashanti..." tinanggal ni Ate ang luha sa pisngi
ko.
"Tama lang sa 'yo kung ano ang ngayong propesyon mo. Dahil alam mo kung
paano tumunaw ng tao. You know how to point everyone's weakness and turn
it to their strength. You're the best psychologist that a patient could
ever have..."
"Ate naman..."
Hindi ko na mapigilan ang luha sa aking mga mata. Sobrang nakakataba ng
puso ang marinig iyon mula sa sarili mong kapatid. I've heard a lot of
praise from my patient's family and how grateful they were to me when
their loved ones had a successful recovery.
Sa kabila ng pagod, sa sandaling makarinig ka ng papuri mula sa
pinaghirapan mo, bigla mong nakakalimutan na napagod ka, minsa'y naisip
mong sumuko at gusto nang tumakbo. It's hard if you're in world filled
with unstable emotions. Dahil sa bawat pintig ng puso ng tao, kaagapay
niyon ay emosyon. Kaya malaki ang respeto ko sa mga taong nasa linya ng
aking propesyon.
While patients need nourishment, we, doctors sometimes need our own
nourishment too. A gentle appreciation would make our hearts healthy.
Pero ano ang pinakamasarap pakinggan? Papuring mula sa 'yong sariling
pamilya.
Hinawakan ni Ate Aliyah iyong mga kamay ko.
"I am the proudest Ate. Dahil itong mga kamay na ito, bago niya
natulungan ang napakaraming pasyente, kami ang unang natulungan. Keaton
Samonte is very lucky to have you, Ashanti. Sabihin mo sa akin kapag
sinaktan ka ng intsik na iyon, ibabalik natin siya mag-isa sa Wuhan!"
Napuno ng tawanan ang aking kwarto dahil sa sinabing iyon ni Ate, kapwa
na kami nagpupunas ng sarili naming mga luha.
"I will not allow him to hurt me again. I had enough..."
Ngumiti siya. "Good to hear that. Maligo ka na, tatawagan ko na si Alissa
at Ariana para ayusan ka."
"Thank you. Pero winter, ah? Ito talaga isusuot ko?"
Umirap sa akin si Ate Aliyah. "Mainit naman dito sa loob ng bahay. And
you can always wear a coat! Ano ka ba? Panindigan mo muna ang pagiging
Mexicana mo habang hindi ka pa niya natitikman..."
Nag-init ang pisngi ko sa narinig ko. "Ate Aliyah!"
She chuckled. "Namumula, eh? Alam kong gustong-gusto mo nang madiligan!
Ilang buwan na lang, Shanti." Napatayo ako sa kama nang kurutin niya na
naman ang tagiliran ko.
"Oh gosh! Stop that!"
Tumaas ang kilay niya. "Uhuh?"
Nang maiwan ako sa kwarto hindi mawala ang ngiti ko habang nakatitig doon
sa ibinigay na damit ni Ate. Pwede naman akong maging Mexicana araw-araw
kahit kasal na kami ni Keaton.
He'll love my curly hair. Besides, medyo mahaba na naman ang buhok ko,
iyon din naman ang gusto ni Keaton para raw may mahila siya.
Napasumping ako ng buhok ko habang nakaharap ako sa salamin. Ipinilig ko
ang ulo ko at pinili ko nang mag-ayos para sa panliligo.
Si Leiden siguro ang nagbalita kay Autumn Olbes Arellano na ikakasal na
kami ni Keaton dahil nagpadala siya sa akin ng mga bulaklak at gatas.
Ilalagay ko na sana sa refrigerator ang napakaraming kahon ng gatas nang
matigilan ako dahil sa note niya. Sa panliligo pala iyon.
Sa bokabularyo ko ay iniinom lang ang gatas. Iba talaga kapag anak
mayaman.
"Congratulations, Miss La Rosa! Make lots of princes. I have princesses.
Let's match them. By the way, use the milk and roses for bath. Freshly
from healthy cows and petals without caterpillar bites."
Natatawa akong napapailing habang naglalagay ng gatas doon sa bathtub.
Sinubukan ko munang tawagan si Keaton pero pinapatay na niya iyon,
umiiral na yata ang pamahiin niya bilang intsik.
Nang matapos ako sa paglalagay ng gatas ay ginamit ko na rin iyong
bulaklak na ibinigay sa akin ni Autumn.
For a while, I should reward myself a good set of relaxation. Dapat
talaga ay binibigyan ko ang sarili ko ng bakasyon, katulad nito.
Nang makapaghubad na ako at nagsimulang tumubog sa tubig, hinayaan ko ang
buong katawan kong damhin ang init noon kasabay ng pagpikit ng aking mga
mata.
Habang nagbababad ako, hindi ko maiwasang isipin ang lahat ng pinagdaanan
namin ni Keaton.
Our relationship started with hatred. Tamang sabihin na nagsimula lang
iyon sa akin, Keaton and I had different goals, but in our midst of
fulfilling it, we found ourselves holding each other's hands.
At dumating kami sa punto na may dalawang daan na kailangang tahakin.
Paths that we're not allowed to cross together, at sa nakalipas ng taong
iyon na makahiwalay kami at kapwa nakatanaw sa magkaiba naming mga
pangarap, mas lalo kaming nabuo bilang isang indibidwal na tao.
I just realized that when love is too much, a break is needed. A sudden
break to grow. Hindi man iyon aminin sa akin ni Keaton pero alam kong ng
mga taong magkahiwalay kami ay nagkaroon siya ng pagkakataong buuin siya.
Mas nagliwanag iyong daang tinatahak niya.
Because it was his own monsters at hindi ako ang dapat lumaban doon. He's
still a snowman who should be built by snow. Siya pa rin ang bubuo sa
sarili niya at ako lamang iyong magpapaganda sa kanya. He was right about
me as his nourishment, like a carrot on a snowman.
Kalahating oras lang ako nagbabad, mabilis kong inayos ang aking sarili
bago ako lumabas ng kwarto para tulungan sina Mama at ang mga kapatid ko.
Hindi na ako nagulat ng makitang ayos na ang lahat.
"Ang ganda ng future bride!"
Suot ko na rin iyong ibinigay sa akin ni Ate Aliyah at nagsuot lamang ako
ng coat. Hinala ako ni Alissa at pinaggitnaan nila ako kasama si Mama.
We took selfies.
"Akalain mo iyon? Si Ashanti ang inakala nating lahat na huling mag-
aasawa! But look at her now! Kasal na kasal na!" natatawang sabi ni Ate
Ariana.
"Ano ba?!"
Nagkakatuwaan na kaming magkakapatid habang hinihintay ang mga
mamamanhikan nang biglang tumunog ang doorbell.
"Oh my gosh! They are here!"
Pinagtulakan ako ng mga kapatid ko sa may pintuan. Bigla akong kinabahan
na parang iyon ang unang beses na lalabas kaming dalawa ni Keaton. It was
when he asked me for our first dinner. Ang unang araw kung kailan
nagkaroon ako ng dugong Mexicana.
"Kayo na lang kaya ang magbukas?"
"No way!"
Huminga muna ako ng malalim bago ako nagtungo sa harap ng pintuan.
Nangangatal na iyong kamay ko sa sobrang kaba!
Nang unti-unti ko na iyong buksan, inakala kong si Keaton na ang
sasalubong sa akin pero napatulala ako sa sumalubong sa akin.
It was Don Ferell wearing an 18th century gentlemen's coat, a tall hat
and a cane on his hand.
"Good evening, Mademoiselle. I am Keaton Samonte's guardian."
Napalunok ako. I was expecting a Chinese group, not a French! Kahit si
Troy Ferell na siyang nag-iisang kasama ng Don ay ganoon din ang suot.
Nasaan ba kami sa inaakasal nila?
Where's Keaton and the others?
"Nasaan po si Keaton?"
"Hindi mo ba kami papasukin muna, hija? Ang lamig na."
Agad kong nilakihan ang pagbubukas ng pintuan. "Come in po!"
"Thank you!"
Nang makapasok sila ni Don Ferell ay tinawag ko na ang atensyon ni Mama
para sabihin na narito na ang mga bisita. Pumasok na sa loob si Don
Ferell habang si Troy naman ay nanatili sa tabi ko.
He gave me a small paper bag. Hindi ko sana sisilipin iyon pero sinabi
niyang buksan ko. It was a tea.
"Pamahiin..." kibit balikat na sabi niya.
"Seriously?"
Hindi na ako sumagot kay Troy at lumabas na ako sa bahay, pinagsalikop ko
iyong coat ko dahil sa tindi ng lamig.
"Oh, pag-ibig, Fortune Cookie...Hey hey hey, kung gustong maging maswerte
Huwag mong kalimutang ngumiti. Hey hey hey... ganito ang dance steps,
bilisan n'yo baka maghanap na iyong si Ashanti."
Naagaw na ang atensyon ko dahil sa boses ni Aldus na sintonado na nga,
mali pa ang lyrics. Kasalukuyan niyang tinuturuan sina Owen at Langston
na mukhang nauuto niya habang si Nero naman ay hindi naman gumagalaw.
"Are you sure about this? Wala naman sinabi na ganito si Samonte." Sagot
ni Nero.
Nang eksaherada akong tumikhim sa tagiliran nilang apat at lumingon sila
nang sabay-sabay, nabuhayan ng loob si Nero, mabilis siyang lumapit sa
akin at nag-abot ng panibagong paper bag na may tsaa.
"Where is he?"
Malalaki ang hakbang ko at ako na mismo ang umagaw sa hawak nilang paper
bag.
"Nagpa-practice pa kami, Ashanti." Reklamo ni Aldus.
I rolled my eyes. "Whatever!"
"Nasa loob ng bahay si Kuya. Pwede na kayong magkita. The even number is
done." Sabi ni Langston.
"Thanks!"
Nagmadali akong tumakbo patungo sa kapitbahay namin, pero natigil din ako
nang makita ko ang anino ni Keaton doon mismo sa bintana na siyang ilang
beses ko nababato ng snow noong naglalaro ako.
It was his room's window.
Ibinaba ko muna ang hawak kong mga paper bag at sinimulan kong gumawa ng
mga bola na gawa sa yelo. Nang masiguro ko na marami na iyon, sinimulan
kong batuhin ang bintana ni Keaton.
It took three snowballs for him to notice me, and when he opened the
window, another snowball flew straight into his face.
"Opps! Sorry, boss!"
Kapwa nakatuon sa hamba ng bintana iyong mga kamay niya habang nakatungo
siya sa akin.
"Miss La Rosa!"
Ngumisi ako sa kanya. "I got the tea bags, sir. Ano po sunod?"
Hindi na sumagot sa akin si Keaton, dahil tumalon na siya mula sa kanyang
bintana. It only took a few minutes before he successfully tackled me on
the snow.
"Ako..." he said before claiming my lips.
Hinampas ko ang balikat niya. "Keaton!" I said between my laughter.
When he played the tip of his nose on mine, I suddenly forgot the cold
and my arms automatically wound on his nape.
"Do you want to build a---"
"Snowman?" pagtutuloy ko sa sasabihin niya.
He slowly leaned on my ears and whispered. "A baby snowman, wife..."
I hope you enjoyed reading Keaton and Shanti's story the way I enjoyed
writing it. It feels good to finish another story, and I actually got a
teary-eyed when I wrote some of Keaton's thoughts. He's so fragile. Thank
you for your endless support throughout the first installment of this
series, and as we continue to unfold their mysteries, I'll assure you
that you'll meet more princes with their most amazing version! Happy
reading! Btw, I am also planning to write the stories of the powerful
Dons of Enamel (First Generation).

Epilogue

The sirens of the police cars continued to ring in my ears. The clatters
of the phones, the turning papers of criminal works, chatters of
detectives, endless questions, an image of a surging storm, the big
waves, the lightning, explosions, and a sinking ship never ceased to stop
killing my mind.
"S-Stop it! Fucking stop it!" I shouted in pain.
I was in the corner of my darkroom, sitting with my folded legs, with my
hands tightly covering both of my ears. I couldn't stop the noise, and
it's getting worst as time goes by.
"S-Stop! S-top!" I tried to knock my head on the wall to stop the ringing
of my ears, but that made it worst.
Pictures of our parents in the middle of a storm with their out-strength
hands begging for help and calling my name.
I shook my head.
"I don't want you to die...Mom, Dad. I was just trying to save you and
Langston. He was too young... I just wanted to help..." I said between my
tears.
My whole body was trembling with fear and anger as the information I
heard from Secretary La Rosa started to flash on my head again.
"Your parents were sabotage, Keaton. Pinutol nila ang bakas na maari
namin magamit mula sa mga magulang mo. They betrayed your parents to save
their own life."
Hindi ko na alam kung sino ang paniniwalaan ko ng mga oras na iyon.
Was it staged? Paano kung ahensiya niya ang talagang pumatay sa mga
magulang ko? I shouldn't have listened to him. I shouldn't have betrayed
my parents!
"I'm sorry, Mom, Dad..." I muttered repeatedly.
I suddenly forgot about hunger, the feeling of tiredness, the sunlight,
and the people around me. As long as we're here in this far country away
from speculations, Langston is safe. I don't mind living in this room
filled with darkness and coldness of winter.
I was lying on the cold floor with my eyes fixed on the ceiling. How
would Langston accept that I was the reason why our parents died?
I am a cruel brother.
A sudden knock on the door interrupted me. I thought it was the maid and
her daily service of food, but when I heard another knock, my temper
suddenly emerged.
I was about to scold the maid when I heard Langston's voice. "Kuya, it's
snowing! Come out! Come out!"
I covered my eyes with my right arm. How could I face him? He was still a
kid, yes. But his innocence is killing me. "Go away, Langston!"
Days continued to pass, and Langston became more persistent.
"Kuya Keaton, it's snowing again! Come out! Come out!"
"Go away, Langston!"
And then another day. "Kuya Keaton, the snow is beautiful today! Come
out! Come out!"
"Go away, Langston! Bakit ang kulit mo?!"
And then another day again. "Kuya Keaton, ang daming snow today! It's so
cold outside! But I met a new playmate! She is secretary La Rosa's baby
girl! She's cute but she cries a lot! Come out!"
"Langston, tatamaan ka na sa akin! Go away!"
My brows crossed. Talaga sumunod rito iyong si La Rosa? Bumangon ako sa
pagkakahiga ko at sumilip ako sa bintana. I saw him while playing with
his daughters.
I smiled sarcastically. How could you smile and laugh when I suffered a
lot because of you?
Lumipas muli ang mga araw at hindi pumalya si Langston sa pagkalampag sa
pintuan ko.
"Keaton, do you want to build a snowman?"
I harshly stood up from my bed and walked straight in front of the door,
opened it, and looked down at my grinning brother.
Isang malakas na batok sa ulo ang ibinigay ko sa kanya. "Nasaan na ang
Kuya mo?!"
Instead of crying he just massaged his head. He held my hand and pulled
me away from my room. "Let's eat! I know you're hungry!"
Nanghina ako lalo sa sinabi ni Langston. My knees buckled, and I sank on
the floor. The months of hiding my tears wavered in an instant.
My arms were trembling as I embraced it around my brother's little body.
"I'm sorry, Langston... hindi ko naman sinasadya. I'm sorry, hindi ko
sinasadya..." paulit-ulit na bigkas ko habang umiiling sa kanya.
Hindi ko masabi sa kanya na wala na sina Mommy at Daddy, na kami na lang
at naiwan siya sa katulad kong may problema.
"I'm sorry, Langston... I'm sorry..."
When I felt his light pat on my head, my shoulders quivered, and my
breathing couldn't stable. "Hindi na naman masakit ang ulo ko, Kuya. The
pain didn't last long. Don't cry. You are the best Kuya in the world."
"Langston..."
That day, I tried to eat with him again. But my days inside my darkroom
didn't stop. Lalo na sa tuwing pumupunta roon si La Rosa para kumustahin
kami ni Langston sa mga katulong.
Talagang paninindigan niya ang pag-ako sa amin ni Langston? Nakakataba ng
puso.
Madalas akong nakahiga sa sahig at tulala sa kisame, pero nang araw na
iyon, naabala ako ng kalampag sa bintana ko. Hindi ko iyon papansinin ng
una pero nagsunud-sunod iyon.
I crumbled my hair in annoyance before I walked straight in front of the
window. Fuck, La Rosa and his disturbing family!
The little girl was busy playing her snowballs. May pinatatamaan siya sa
harap ng bintana ko at dahil hindi niya iyon matamaan ay sa bintana ko
tumatama. Siya ba iyong sinasabi ni Langston na kalaro niya?
Pareho silang pasaway ni Langston, ang sarap pag-umpugin.
Hindi ko siya pinansin at bumalik ako sa paghiga. She could break my damn
window! I will deduct it to her father's salary!
But as days passed, the little girl continued to ruin my silence. Lalo na
kung wala si Langston na kalaro niya at iyong isang batang lalaki.
Nakailang hampas ako ng unan sa kama nang marinig iyong pagsisimula niya
sa pag-iyak. Wala na nga siyang kalaro, umiiyak pa siya!
Marahas kong binuksan ang bintana at tumalon ako roon. Mabibigat iyong
hakbang ako sa snow at hindi ko na ininda iyong lamig hanggang tumapat
ako sa batang babae.
"You are too noisy."
Nang lumingon siya sa akin nanlaki pa ang mga mata niya pero agad rin
nawala iyong pagkagulat niya nang maalala niya ang kanyang problema.
I tried to help her for me to have my silence back, but all I got from
her was a flying carrot on my head.
Matapos ang engkwentro ko sa pasaway na batang iyon nakarating agad kay
La Rosa na lumalabas na ako ng kwarto ko.
"What is your plan, Keaton?"
"None of your business."
"Keaton, hijo..."
Marahas akong lumingon sa kanya. "Who are you? You are just a spy who
planned to kill my parents! You damn used me, asshole!"
Huminga siya ng malalim. "You are still young, Keaton. I did a mistake in
getting you involved, pero hindi kakayanin ng konsensiya ko na hayaan ka
na lang sa plano mo. You planned to inform the authorities with your
identity? Sa tingin mo ba ay buhay ka pa ngayon kung hinayaan kita?"
"So, instead, you brought me to some pets of your agency to narrate my
confession? Then, voila! I bet you got promoted. I wonder why are still
under this damn employment? Hindi ka ba sapat iyong nakukuha mo sa
trabaho mo?"
"It's not about the payment, Keaton! I don't need much money."
Kumuyom ang mga kamao ko at pinagkrus ko ang aking mga braso. "You don't
need to watch over us. Kung hindi ka mapigil, you can still ask for some
news. You don't need to live here for our sake. Langston and I will
continue to move forward here in Canada."
La Rosa was hesitant, but he sighed in defeat. "Always remember that you
still have a home in the Philippines."
When we're living in Canada, we still have our loyal attendants. Siniguro
ng mga magulang namin ni Langston na hindi kami basta maiiwan sa ere kung
may hindi magandang nangyari. Kami pa rin ang kilalang magkapatid na
Samonte na pinanganak para mabuhay ng marangya.
It was my first session with my psychologist when I met someone, his
innocent smile was too disturbing, na parang nakakaloko. Habang katabi ko
iyong katulong na siyang magsisilbing guardian ko, katabi ko rin iyong
bata na parang kasing edad ni Langston.
Wala ba itong kasama? Dahil mas matangkad ako sa kanya, pilit siyang
umuupo ng tuwid para mapantayan ako.
"What is your damn problem with me?" iritadong tanong ko sa kanya na
nakangiti pa rin sa akin. Siguro ay mas kailangan niyang maunang kausapin
ang doktor kaysa sa akin.
"I think I've seen you before... from the Philippines..."
Tumaas ang kilay ko. Pilipino pala ang batang ito.
"You're from?"
"From Enamel..."
I leaned on my chair and crossed my legs. "Such a small world. You're
with?"
Yumuko siya. "Troy is sick. He doesn't want to eat anymore. He's always
sad. LG's worried..."
"What is your family name?"
"Ferell! I am Aldus Ferell! You are?"
Kilala ko ang mga Ferell, sila iyong pinakakilalang pamilya sa Enamel.
Ano ang ginagawa nila rito sa Canada? Bakit ang layo ng inabot nila?
When the door opened, the familiar figure of a formidable man went out
with a kid on his arms. Nakasiksik sa leeg ng lalaki iyong batang
sinasabi ng katabi ko na hindi na rin kumakain.
"Let's go, Aldus..."
Hindi ako umalis sa upuan niya si Aldus. "What is your name?"
"Keaton..."
"Keaton what? I told you my surname."
"Keaton Samonte."
Doon ko naagaw ang atensyon ng matanda at mariin niya akong pinakatitigan
bago niya inilahad ang isa niyang kamay kay Aldus.
Hindi lang iilang beses na nagkakatabi kami ni Aldus sa upuan, katulad
siya ni Langston na madaldal at maraming kwento.
I could feel my slow recovery as I continued with my sessions. Pero iyong
pinsan niya ay wala pa rin pagbabago. Bumabati na rin sa akin si Don
Ferell at minsan ay kasama na rin ang ilan pa sa mga pinsan ni Aldus.
Minsan ay naawa na rin ako kay Don Ferell sa tuwing nakikita ko siya. He
looked so stressed and too worried about his grandson. Gusto ko sanang
magtanong kay Aldus pero masyado pa siyang bata roon.
But during my last session, good news happened. Kahit ako na hindi ko na
inasahang muling ngingiti ay napatayo nang lumabas si Don Ferell na akay
na si Troy Ferell na may sigla na sa mukha.
"Troy!" tuwang-tuwang bati ni Aldus.
"I will eat a lot! Because the doctor said I am handsome!" Troy proudly
said.
"You are well na!"
"Yes, yes!"
"It's your last day, right, Keaton?"
"Yes."
"Mukhang hindi ka na namin makikita rito. Troy still needs assistance."
Aldus tugged his grandfather's pants. "LG, Keaton invited us to his house
on weekend!"
Napamulat ako. Wala akong matatandaang inimbitahan ko sila. "I did?"
"Wow! That's great! Where is your address, hijo? Aldus call him Kuya, mas
matanda siya sa 'yo."
"No. He's just taller. We're both big boys."
Don Ferell chuckled. Muli siyang tumingin sa akin kaya wala akong ibang
pinagpilian kundi ibigay ang address ko.
"See you, Keaton." I nodded.
And that was the beginning of my close relation with the Ferells. Dahil
sa ilang taon namin pagtigil doon sa Canada, ang limang Ferell na lamang
at si Don Ferell ang siyang laging dumadalaw sa amin.
Yeas had passed. At marami kaming napagdaanang magkasama ni Langston. We
grew up independently, strong and powerful. I continued to build the
Samonte's empire through our grandfather's property. Habang iyong mga
kayaman na naipundar ng mga magulang ko mula sa ilegal ay pinanindigan
kong hindi galawin sa napakahabang panahon.
I thought everything would be fine and act according to my plans the
moment we return to the Philippines, but I caught Langston and his
secrets.
Isang malakas na suntok sa panga ang tumama sa kanya. Nanginginig iyong
kamao ko sag alit habang pinagmamasdan si Langston sa nakasalampak sa
sahig.
"What the fuck, Keaton?!"
"Are you damn contacting Don Olbes?!"
"I did."
"What the hell!"
"Fuck off, Keaton! Stop protecting me like I am still a damn kid without
his own mind!" pinunasan niya iyong dugo sa ilong niya.
"This is my business, Langston. Huwag ka nang makialam!"
"Stop being a noble, Keaton. Stop receiving daggers for me. Malaki na
'ko! May isip at alam ang nangyayari! I've been aware of our parent's
death! Anak din ako at gusto ko rin ng hustiya! You had enough of
suffering this alone. Tumigil ka na! I am here! Narito pa ako, Kuya..."
"Langston..."
"And please, stop damn blaming yourself because of their death! Dahil
kahit kailan ay hindi kita sisisihin doon! Hindi kita sisihin... hinding-
hindi. So stop moving alone and allow me to help this time... kasi pareho
tayong Samonte. Tayo na lang ang natitira para magtulungan."
Biglang tumayo si Langston at sinalubong niya ako ng isang malakas na
suntok sa aking mukha dahilan kung bakit ako naman ang natumba sa sahig
na may dumudugong ilong.
"That is for hitting me! Masakit? Of course, brother! I am no longer your
little brother. I am a grown man, Keaton. And I bedded a lot of women in
different position, nakaisa ka na ba?"
"Fucking Langston Samonte!"
"I'll book a flight to the Philippines. I'll look for a lot of girls,
alright? Dadalhin ko sa mansion, ikaw na ang bahala kung gusto mong
tikman."
When we came back to the Philippines, Langston started his career. Habang
abala ako roon sa pagtulong sa mga Olbes ay walang tigil sa pagdadala ng
babae si Langston sa mansion, iba't ibang klaseng babae.
"Wala pa rin ba?"
"Shut up, Langston. At itigil mo na iyang kalokohan mo. Gago ka."
Ngumisi siya. "Ang gaganda ng dinadala ko, Keaton. Basta kapag tinigasan
ka, pwede na iyon."
"Fuck off, Langston. Make sure to tightly seal that dick of yours! Hindi
ko gustong may batang mag-iiyak dito sa mansion."
"I met the Ferells. May bagong pinatayong pabrika yata ang mga iyon, kaya
marami silang pinamimigay."
"Factory?"
"Condom."
I cursed. "Langston!"
"I'll enroll today. Mag-aaral na akong mabuti para naman makapag-asawa
ako ng maganda, matalino at mayamang babae."
"Suit yourself."
I thought every girl would give me a similar reaction. Lalo na kapag
nahahalata ko iyong sadya nilang pag-akit sa akin sa tuwing hindi
nakatingin si Langston na wala naman pakialam.
But this certain girl was damn different. She looked genuine in front of
Langston, and she didn't seem bothered about my presence.
I flinched when she called me Kuya.
Kuya, huh?
If I bit your lip, will you still call me that way, miss? I later found
out that she was the daughter of my father's secretary. Isang La Rosa.
"She's so beautiful, Keaton. I think... I should—"
"What? She's too tall for you, Langston."
"Huh? Mas matangkad ako sa kanya."
"You liked mestizas, right? Pick new. Huwag iyong La Rosa na iyon. Hindi
ko gustong mauugnay tayong muli sa mga La Rosa."
"Alright. So, I'll break up with her?"
"Go on."
And yes, they broke up. Inayos ko ang nakasuot kong salamin habang
nakaupo ako sa aking lamesa.
"Mr. Samonte, I already checked her background." Binasa ko iyong ibinigay
sa aking papel ng imbestigador ko.
Tumaas ang kilay ko. I suddenly want to hire the father and play with the
daughter. Pero mukhang umaayon sa akin ang mga pangyayari.
Ashanti Rose Miral La Rosa fiercely clad with her gang. Tarpaulins,
megaphones, angry faces, old cars, and hateful messages against us.
Her face was lit with fire while covered with sweat. Was she angry about
my business, or it was partly because of their break-up?
Come on, sweetheart, my brother is a crazy ass. I suddenly want to teach
her to call me in another way rather than that bullshit kuya. Isa-isa
kong binasa iyong mga nasa tarpaulin nila. It was really good, but I have
important priorities, ladies.
I thought I could safely handle the scene, but it was a big mistake. The
riot started when someone threw a stone on my face that caused me to
bleed.
That woman! Gusto rin yatang may dumugo sa kanya!
I closed my eyes and massaged my temple. That word kuya keeps ringing on
my damn ear! And that movement of her lips...
Gusto kong paduguin... sa kagat... sa tabi.
Napatayo na ako sa swivel chair ko at namaywang akong humarap sa bintana.
I planned to let her pass, to forgot about this tiny curiosity about her,
it's a threat and I have more important things to do but that fucking
resume is a sin.
I called her father and informed her daughter's immediate interview.
"Ano itong nababalitaan ko, Keaton, my loverboy brother? Tumitigas na
ba?" tanong sa akin ni Langston sa loob ng opisina.
"Isang tigas pa, Langston. Ihahampas ko sa ulo mo iyang flower vase na
malapit sa 'yo."
"But Ashanti's a good girl, kung gusto mo naman talaga, Kuya..."
"Fuck off, she's just my secretary."
"Alright."
"Basta kapag nagkatigasan na, Kuya, nandito ang condom, ah?" naglagay sa
ilalim ng sofa si Langston, sa loob ng flower vase at sa may kurtina.
"Get out!"
"Pero kapag aatake ka, kunwari medyo concern pa ako. Para 'di tayo
halatang dalawa na inihain ko talaga siya sa 'yo."
"Shut up, Langston! Get the fucking out!"
I thought her being my secretary, will make her quite miserable. I want
to see her struggle and grunt in annoyance without any power to fight
back on me. She started it.
Ako ang may kapangyarihan at sekretarya ko lang siya, pero habang
lumilipas ang mga araw, ako iyong pinahihirapan niya sa maraming bagay.
She's actually good at work, but I never let her see that I was
impressed. Dahil sa tuwing lumilingon siya sa akin ay agad kong
ikinukunot iyong noo ko sa kanya.
Until suddenly her damn lips started to attract me again. A pen should be
use to write, not with those lips. My fingered drummed against my table
while looking at her.
Can I bite those lips and make it bleed and tell her it was part of her
job? Can I pull that hair of hers and... mas maganda siguro kung kulot
iyon at ang boss na ang tutuwid?
I choked with my imagination. Fuck off, Langston!
"Miss La Rosa, stop that!"
"W-What, boss?" she answered nervously.
"Nagbabasa lang po ako ng notes." Then fucking stop distracting me with
those lips!
"This?" iniharap niya sa akin ang kanyang ball pen.
"Yes. It's noisy. I can't concentrate." Have your damn break now before I
ravish you on the sofa, you insolent woman!
Ashanti Rose Miral La Rosa, my secretary continued to be a good employee
but a risk to my valued oath. Lagi kong sinasabi na kasalan ko at ginusto
ko iyon sa tuwing tumatalikod siya sa akin at magtitimpla ng kape.
Titigil ako sa pagsusulat o pagtitig sa laptop habang naroon sa mga binti
niya ang mga mata ko. Sumandal akong muli sa swivel chair at niluwagan
iyong kurbata ko.
I fixed my eyeglasses as my eyes continued to roam on her athletic
figure. Sinong hindi gugusto... hindi iilang beses na gusto kong hilahin
siya roon mismo sa loob ng pantry at...
Of course! I wanted to drink coffee with my secretary, a common employee
and employer relationship. Magtatabi kami... shit!! I mean... magkakape
kami.
Nang makauwi na siya, agad kong inutusan ang assistant ko na maghanda na
ng mahabang lamesa kung saan doon na magtitimpla ng kape Ashanti.
"Mr Samonte, okay na naman po—"
"Para hindi na agaw oras iyong paglalakad niya sa pantry. She has a lot
of work to do. Mas mabuti na riyan na siya magtimpla. And please kindly
change the coffee, gusto ko iyong matagal matunaw."
"Mas magiging matagal po—"
"Just do it."
And that's it. When I was starting to feel the tiredness of my workload,
I would immediately call her and ask for a coffee. Titigil ako sa anumang
ginagawa ko sa ibabaw ng lamesa at pagmamasdan siya habang tinutunaw
iyong kape. Tatlong beses ko iyong ginagawa sa isang araw.
When she's about to turn her face on me, I'd look down on my papers and
creased my forehead. Bitin.
"Here's your coffee, boss."
Hindi ako sumagot at hinayaan ko siyang bumalik doon sa pwesto niya. At
sa bawat pag-inom ko ng kape, hindi ako makatulog ng maaga.
It was all because of that brazen La Rosa.
We continued with our boss and secretary relationship, while she's
busying cursing and trash-talking me on my back, I am also busy with my
own once that she turned her back on me. We're even, La Rosa.
***
Hindi na ako nagulat ng malaman na nina Aldus at ng mga pinsan niya ang
interes ko kay Ashanti.
"My brother is still the famous gentleman of the group." Sabi ni Langston
habang may hawak na alak.
"Stop corrupting your brother's mind. Wedding night is sacred. You can
kiss her, kahit dulo lang ng daliri ang abutin mo o kaya ng buhok. Ilang
taon na akong ganoon, ang sarap sa pakiramdam." I scratched my eyebrow
when I heard Aldus.
Humalakhak si Langston. "Sacred your face!"
"It's the feeling. Kahit ako ay parang nakokonsensiya kapag napahawak ako
sa hita ng babae. I apologize quickly! Baka kasi isipin niya ay sinadya
ko. You know... accident... coincidence..." dagdag ni Owen.
I didn't expect a better word from these idiots.
"Gano'n talaga, minsan nadudulas iyong kamay natin. Hindi naman iyon
kasalanan, minsan kasi malakas iyong hangin." Sabi ni Troy.
Umiiling na lamang ako. "But seriously? It's better to wait, Keaton.
Hindi naman mahirap gawin iyon." Seryosong sabi ni Nero.
Napatitig ako sa kanya. Siguro sa kanilang magpipinsan ay siya ang
nagsasabi ng totoo.
"I'll take note of that."
Humalakhak si Aldus. "Kay Nero pa talaga!"
Sinubukan kong burahin sa isipan ko iyong mga napag-usapan namin ng mga
Ferell. To talk with them when you're in the middle of fantasizing a
woman is not a good idea.
I was waiting for her in the hotel lobby, and she's taking too much time.
Hindi niya ba alam na hindi magandang maghintay ang mga Samonte? I tried
to call her a lot of times, but she never picked up her phone.
But when I heard a familiar song, the fucking song that made me
embarrassed the other day, my head automatically turned until my eyes
landed her.
Sa pinakamagandang kulot na nasilayan ko. I imagined her in curly hair,
but to see her in an actual flesh? And not my imagination anymore...
I gulped, and I forgot about my phone. I didn't care if I stared too
much. Her strikingly Mexican beauty is something that would make me
forget about my goals in life.
Gusto kong hilahin iyong buhok niya at dalhin siya sa pinakamalapit na
tabi. I wanted to kiss those long legs of her that I've been dreaming
every night, pull that hair to claim her lips, and run my fingers on her
sexy spine.
I never saw her on backless, but my imagination surpassed reality. Lalo
na nang lumampas ang mga mata ko at nagtungo iyon sa salamin na kita ang
kabuuan ng hubad niyang likuran.
I wanted to stop pretending that I loved to drink coffee so much, and I
wanted to stare at her freely. I wanted to end my sleepless night
thinking about her if I can have her in the morning. I can wait, I have
patience and control. But kisses wouldn't ruin my code, touching wouldn't
destroy vow, and a little foreplay with her wouldn't break my rules.
I couldn't breathe. My heart was hammering fast. Nakalimutan kong
empleyada ko siya. But I will go insane if I do not claim her mine
tonight.
"Why are you late?" ibinulsa ko na ang telepono ko na muntik ko nang
maitapon.
"Nakatulog po ako..." Damn. How does she look on my bed with that hair?
"Oh, nakakakulot pala ang pagtulog..." sagot ko. Pilit kong hindi
ibinababa ang mga mata ko sa kabuuan niya. I wanted to look composed.
Nagkaroon pa kami ng palitan ng salita habang pilit kong pinakakalma ang
sarili ko. Pero nang sandaling mauna siya sa paglalakad sa akin.
Teasingly jumping with that short dress! Gusto kong murahin ang lahat ng
mga matang inagaw niya ang atensyon.
"Boss, sabi ng mga kapatid ko isuot ko raw itong sombrero ko. Would I
look weird sa pupuntahan natin?"
Nang sandaling humarap siya at nakasuot na ng sombrero at mapaglaro
niyang hinipan ang kulot niyang buhok, hindi ko na napigilan ang sarili
ko.
This Mexican girl will be mine no matter what. Pag-aari ng isang Samonte.
"Fuck... Sweetheart... S-stop that..."
Iyon na ang simula ng sarili kong pagkalunod sa isang La Rosa. Para akong
hindi mapakali sa tuwing hindi ko naririnig ang kanyang boses, hindi
kumpleto ang araw ko sa tuwing hindi niya tatawigin ang pangalan ko, para
akong magkakasakit kung hindi niya ako hahalikan at nagdidilim ang
paningin ko sa tuwing nalalapit siya sa iba.
Hindi iilang beses kong inisip na rito na lang siya sa mansion mag-aral.
Homeschooled. Bibigyan ko siya ng magandang kalidad ng edukasyon na higit
pa sa unibersidad na pinapasukan niya. She can study, learn and build her
dreams with me.
Walang ibang magkakainteres sa kanya at hindi siya makikipag-usap sa iba.
Shanti's too beautiful that she couldn't notice it. I have dark secrets,
na ngayo'y pinangangalagaan ko.
Gusto kong dumating sa punto na mahal na mahal ako ni Shanti na katulad
ko'y halos malunod na rin siya sa pagmamahal, nang sa ganoon kapag
dumating ang panahon na malaman niyang may mga bagay sa aking nakakabit
ay hindi maganda, mas lamang pa rin ang pagmamahal niya sa akin at hindi
niya ako iiwan.
But in the process of intensely loving her... she drowned and got tired
of me. Pagkalunod na gusto niyang umahon. Hindi tulad ng pagmamahal ko sa
kanya, na kahit gaano kalalim ang pagkalunod ay hindi ko nanaising
umahon.
Ashanti Rose Miral La Rosa gave me another light, na nagawa niya akong
bigyan ng panibagong silbi sa mundo. That I wasn't moving anymore because
I needed it, but waking up because I wanted it.
I was started to enjoy my life again because of her. Ramdam kong mahal
niya ako... her arms, smiles, kisses and caresses held my safe haven.
Handa na akong matunaw sa kanya, handa na akong harapin iyong parte sa
pagkatao ko na pilit kong ibinaon sa nakalipas na maraming taon.
Mahal na mahal ako ni Ashanti at tatanggapin niya ako, pakikinggan at
yayakapin. She's my sweetheart, my strength, and my new life. But it
seemed like the past had its own whipped to take back what I had done
with my parents.
Nagsunud-sunod iyong problema na hindi ko alam kung saan ko unang
ipapaliwanag sa kanya.
"I said fucking save him! Give him a fucking back-up!" sigaw ko sa mga
tauhan ko. Nangangatal ang mga kamay ko ng makita ang litrato ng ama ng
babaeng mahal ko na tadtad ng bala at wala nang buhay.
I told him to stop meddling my affairs! I told him to stop acting as my
own father! I told him to stop protecting me!
I was sorry about those words I said. Wala siyang kasalanan, hindi siya
ang may dahilan ng lahat! It was me and my damn pathetic acceptance!
Right at that moment, when I was still wrecked as fuck my love of my life
entered my messy room with her eyes filled with tears.
"Tang ina, wala na..." Ilang beses ko iyong bulong sa sarili ko. Pero
hindi ako sumuko.
Higit kitang mas kailangan ngayon, Shanti. I need you so much now,
sweetheart...
"No... no... no... sweetheart, let me explain..." nagpumilit akong
makarating sa kanya kahit alam kong anumang oras ay mawawalan ako ng
balanse.
"Huwag kang lalapit sa akin! You killed my father! Hindi mo man lang ba
hinintay ang paliwanag ko!"
"No... nagkakamali ka..."
My heart sank when she distanced herself to me. Humawak siya ng bagay na
pwedeng magprotekta sa kanya na parang anumang oras ay sasaktan ko siya.
Sweetheart, I will never ever hurt you...
"Huwag mo akong lalapitan! Ibabato ko 'to sa 'yo! You killed my father!
You monster! Ginawa ko ang lahat ng gusto mo, minahal kita! Pero ano ang
tingin mo sa akin? Pag-aari na sa sandaling may magawang mali ay
tatanggalan mo ng bagay na mahalaga sa kanya? Tatakutin? Sawang-sawa na
'ko sa 'yo, Keaton at sa kabaliwan mo!"
I felt a lump on my throat. Yes... I'm crazy... nababaliw na ako.
"No, you got it wrong, Shanti..."
Nang muli akong lalapit sa kanya, lumipad na ang vase na hawak niya sa
akin. It wasn't the force of that ceramic vase made me feel the intense
pain, but the fact that she's willing to hurt me because she's already
afraid of me. Hindi na niya ako pinaniniwalaan...
Kulang pa pala iyong pagmamahal ko sa kanya, hindi pa rin pala niya ako
pipiliin sa sandaling sumabog na itong pinakatatago ko.
Sa kabila nang panghihina ko pinilit ko pa rin siyang pigilan at pilit na
ipaniwala sa kanya na hindi ako. Niyakap ko siya ng mahigpit.
"Someone set this up, inilalayo ka nila sa akin. Inaamin ko may problema
ako. Papayag na ako, I will take medication, Shanti. You'll be there,
sasamahan mo 'ko. Sasabihin ko na ang lahat ng gusto mong malaman... ikaw
na ang masusunod, I will not cage you. I will give you freedom, pwede ka
nang umuwi, hindi ako mananakit ng ibang tao... I will let this slide,
kakalimutan ko ang nakita ko ngayon... dito ka lang. 'Wag mo kong iwan,
Shanti..."
I cupped her face. Nagmamakaawa na ako sa kanya. "Maniwala ka sa akin...
I love you... so much... when I mentioned Autumn before? I was just
terribly jealous... walang ibang babae ang higit na ginusto ko kung hindi
ikaw... stay Shanti..."
But she's determined to push me away. Ayaw na sa akin ng babaeng mahal
ko. Ayaw na niya...
"Sawang-sawa na 'ko, Keaton. I lost my father because of this madness!
Ayoko na! Pakawalan mo na 'ko!"
"I didn't kill your father!"
"Then, who? Sino?! Sino ang nag-iisang nagbanta sa ulo ng mga magulang
ko!?"
"I didn't kill him, please..."
"Tapos na tayo, Keaton. Ayokong dumating na pati ako mawala na rin sa
sariling katinuan. Mababaliw na ako kasama ka."
***
Three years away from her made me realize a lot of things. One is to
grow. When I was still young, I picked the darkest place to hide but
locking myself inside a small room with no words, light, sounds, and no
one to listen with you would just get things worst. Paraan na hindi ko na
naisip na tahakin. I looked forward and focused on the other good lights.
Hindi lang si Shanti iyong liwanag na dapat kilalanin ko, dahil may mga
bagay pa rin akong dapat bigyan ng higit na pansin.
I focused on our business, continued to help the authorities through Don
Olbes' strings and build myself more.
Maiksi lang ang tatlong taon kung hinayaan ko ang sarili kong tanging sa
negosyo lang at sarili ko ang nasa isip, pero hindi pa rin lilipas ang
gabi na hindi siya dadalaw sa isip ko.
Walang gabing nawaglit sa akin ang pinakamagandang kulot na nakita ko.
With her backless floral dress, flowing curly hair, a brimmed hat, and
her laughter while teasingly running away from me with laughter.
"Boss, Mr. Samonte..."
And when I went home, I was too determined to win her back. Hindi ko muna
ipinaalam na nakarating na ako sa Pilipinas. I bought a house near her at
pinili ko iyong kwarto na tanaw ko siya.
I always let my lights off when she's inside her room, combing her hair,
using her phone and laptop, reading books, and anything else that seemed
interesting.
Tipid kong hinahawi ang kurtina ko sa tuwing bukas na ang ilaw sa kwarto
niya. A glimpse of her would always make my day complete. Sa tuwing
umuuwi na siya at gabi na siyang pumapasok sa kwarto, inuutusan ko nang
pakawalan iyong mga aso at hayaan ang mga iyong gumala sa pagitan ng daan
namin.
Wala naman kaming kapitbahay dahil malayo kami sa nakakarami, pero
sinisigurado ko pa rin na walang mapapadaan at mapapatingala sa bahay
nila kahit imposible naman siyang makita.
"Boss, nasa labas na po ang mga aso."
"Good. Matulog na ka na, Mang Jun. Let my dogs wander."
"Sige po. Bubuhayin ko po ba ang ilaw n'yo, boss? Pundi po ba? Papalitan
ko?"
"No! Just sleep."
"Sige po."
Nang maisarado na ni June iyong pintuan ay sumilip na ako sa bintana ni
Shanti. Wala siya sa may bintana kaya sumandal muna ako sa pader, ilang
minuto akong naghintay bago ko siya nakitang nakatapis.
I gulped. Sumandal muli ako sa pader. I should stop this.
Hahakbang na sana ako pabalik sa kama nang bahagya ko ulit hawiin iyong
kurtina. "Sweetheart, you're so beautiful..."
I went straight inside the bathroom and had my cold bath. I should have
her as soon as possible.
When I was having my breakfast, I called Mang June. "Mang June, pakitaas
ng isang upuaan doon sa kwarto ko. I need it for my push-up."
Sa ilang gabi kong panunuod kay Shanti sa gabi, naging desperado na akong
lumapit sa mga Ferell.
"Oh, oh, oh! Fortune cookie gusto nang buksan, ang tanong gusto pa ba sa
'yo ipabukas... hey hey hey... iba na yata ang magbubukas. 'Wag kalimutan
ngumiti... ay iyak na lang pala..." kanta ni Aldus na may sariling lyrics
at sintinado.
"I don't care if she's dating that Arellano. Aagawin ko. I need help."
"Alright! Rock n roll!" sagot ni Aldus.
"Tamang-tama si White, malaki rin problema." Sagot ni Nero.
"It's easy. Buntisin. Tapos ang laban. Patayin ang switch ng ilaw.
Dukutin ang mga babae, 'lam na sunod. Kung wala kama, damuhan..." sagot
ni Owen.
Mariin akong pumikit. Bakit sa tuwing kailangan ko ng tulong nila ay
naabutan ko silang mga lasing? This isn't a good idea.
"That is kidnapping and rape." Sabi ko.
"Come on! Mapipilitan lang sila sa umpisa, pero papayag din ang mga iyan!
Ang grupo natin hindi sanay sa pilitan na ganyan. Triton, give me the
blueprint of Tanya's place. Nasaan ba ang transformer?" Troy Ferell
opened the flashlight of his phone.
"Don't worry about Leiden Arellano, Keaton. May babae na kaming nakahanda
sa kanya." Dagdag ni Nero.
"Nagkunwari pa akong nagdedeliver ng tubig mahanap ko lang kung saan ang
transformer na iyan, Troy! This isn't me! Shit." Umiiling na sabi ni
Triton.
"T, uminom ka na lang."
Buong akala ko ay hindi magkakaroon ng tagumpay ang plano ng mga Ferell
lalo na at kapwa sila mga lasing ng araw na iyon. But God, I was so
thankful that with those silly tricks, I got my Shanti back.
Kasal na lang ang hinihintay namin.
I thought we're on our way to married life. Dahil inakala kong tapos na
ang lahat, ngunit may mga humabol na ngayo'y nagbabanta sa amin ni
Langston.
Lumayo akong muli kay Shanti. Paglayo na alam ko sa sarili kong
panandalian lamang, gusto kong bumalik sa kanya na malinis at wala nang
malaking problema, kaya ipinangako ko sa sarili kong tatapusin muna ang
lahat bago siya dalhin sa altar.
Nakapamulsa si Dwight Arellano habang kapwa kami nakatanaw sa dagat.
Hindi ko akalain na siya ang makikita ko sa tagpuan.
"Sa totoo lang, hindi rin ako makapaniwala na isa ka rin sa tumutulong sa
kanya. Life is too ironic, right?" I could still feel his animosity
toward me. Kahit may anak na sila ni Autumn at nabalitaan kong buntis na
sa ikalawa.
"Just give me straight the message. I still have a fiancé waiting for
me." Tumaas ang kilay niya.
"Stop the bitterness, Arellano. I have Ashanti now."
Humalakhak siya. "Fuck off! I am not bitter. I just want to tell you to
stop worrying about the others. They're about to get traced. Ilang araw
na lang, hindi na kayo magagalaw ni Langston."
Napahinga ako ng maluwag. "How did you know?"
"Confidential, Samonte." Tinapik niya ang balikat ko. "By the way,
congratulations!"
Tumalikod na siya sa akin at nagsimula na siyang umalis. "Do you want to
join the game too?"
My brows creased. "What game?"
"Baby Marathon!"
***
What is the groom's most beautiful gift at his wedding? Of course, it is
his wife, dressed in a white gown as pure as her. Your heart will
continue to beat fast as your eyes stared at Your beautiful bride inside
the church, inside your home, inside your new room, and on your bed,
blushing demurely.
Ashanti Rose La Rosa Samonte, my wife, still intact with her long gown in
the middle of our bed, would cause my sudden cardiac arrest the moment
her arms strength and invited me.
I stilled myself on the edge of our king size bed as I slowly under the
buttons of my suit, threw my white long sleeves, removed my belt, my
pants until her eyes were answered by my longing desire the moment, she
showed her bronze skin on me. Tinakpan niya iyong bibig niya para pigilan
ang kanyang pagkagulat.
"M-made from Wuhan? Gosh, sweetheart, sa lahat ng gawang China iyan ang
gustong-gustong i-import ng mga kagaya kong Mexicana."
My brows arched as I crawled on our bed. When I finally pinned her down,
she giggled with excitement. She raised her arms upward and allowed me to
undress her like a big present. I was like a little kid who got his first
Christmas gift.
My forehead was beading with sweat as my fingers trembled with
excitement. Nanulay rin ang kanyang mga daliri sa bawat aking mga labi
bago iyon nagtuon sa aking mga salamin.
"C-Can you see me, husband?"
I grinned. "I got my lasik surgery for this wedding night, Marimar..."
Itinalang ko na sa ere ang huling tela mula sa Mexicana kong asawa.
"Keaton, be gentle..." she whispered as I showered kisses on her neck.
"Ilang taon na akong tabing-tabi, Mrs. Samonte..." her body arched with
desire when my mouth claimed one of her breasts.
"Keaton..."
"I love you, Ashanti... ikaw lang ang nag-iisang babaeng itatabi ko
habang nabubuhay ako..."
Ngumiti siya. "A virgin groom is also a bride's best gift. I love you,
Keaton..." Our lips locked with the burning incense of our love.
***
When my phone rang, and my wife's name registered on it. I almost jumped
just to pick it up.
"Yes, sweetheart? It's still early. Susunduin na ba kita?"
"Keaton, I'm too busy right now. Miss Nieva just called. Pumunta ka muna
sa school, masakit daw ang tiyan ni Wuhan."
"Oh, alright. Dadaan na ba kami riyan?"
"No. It's okay. Ako na lang."
"I insist, Ashanti. You're sensitive right now. Hintayin ka na lang
namin."
"Huh? Keaton, I am just one month pregnant! Masakit ang tiyan ng anak mo.
Just go home straight. I'll see you later. I love you."
"I love you."
Mabilis kong pinatakbo ang sasakyan hanggang sa makarating ako sa school
ni Wuhan, saglit pa akong natigilan nang makita ko si White Arellano. He
looked troubled.
"Hey..."
Saglit siyang nagulat. "Samonte! Ano ginagawa mo rito?"
"Picking up my kid. You?"
"Same."
Nang papasok na kami sa faculty room, kapwa kami nagulat nang malaman na
magkaklase pala ang anak namin. Both grade two. Bago ako makarating sa
clinic para kunin si Wuhan ay narinig kong pinagsasabihin niya iyong
babaeng anak niya.
"Araceli, stop bullying the other kids!"
"I didn't bully her, Papa! I just said that her adobo is mixing my Mama's
perfume! I smell adobo!" umiiyak na sabi ng kanyang anak na ang laki ng
ribbon sa ulo.
"Miss Nieve, may pang-bp kayo? Pineapple juice? Tumataas ang dugo ko.
Bakit sila nagmana lahat kay Autumn?!"
Naiiling akong lumabas sa faculty room ako nagtuloy na ako sa clinic.
Sinalubong ako ng nurse.
"Wuhan Tirzo's father?"
"Yes."
Itinuro nila ang pwesto ni Wuhan. Nang hinawi ko ang kurtina ay agad
siyang bumangon sa kama.
"Daddy!"
"What happened to you?" inayos ko ang pagkakasuot ng kanyang salamin.
"My stomach hurts."
Mas lalo kong pinasingkit ang mga mata ko sa kanya na parang hindi ako
naniniwala. Today is Ashanti's birthday, June 2.
And we pretended that we forgot it.
Ginaya rin iyon ni Wuhan na katulad ko ay singkit din. We both laughed. I
played my nose with his.
"Let's go. We'll buy flowers."
Madali lang namin dinaanan ang bulaklak dahil itinawag ko na iyon kanina.
Wuhan's busy with his stories while we're on our way to Ashanti's
clinic.
"She's so arte and always wears big colorful ribbons. Her father is
always in school. She's bullying the other kids."
"Really?"
"Yes!"
Tipid akong napailing. Hindi maipagkakailang anak nga nila ni Autumn ang
batang iyon.
When we arrived at the parking, I carried my son in my arm while the
other held a huge bouquet of roses. Marami ang nasabi na malaki ang
pagkakahawig namin ni Wuhan at tanging ang kulot niyang buhok ang naiba
sa akin.
I wondered why at first, dahil hindi naman talaga kulot si Shanti. But
then, I realized that Ashanti's mother has curly hair.
Ngumingiti iyong mga nakakasalubong namin sa tuwing nakikita kaming mag-
ama.
"Nasaan si doktora?" tanong ko sa receptionist.
Sasagot pa sana siya nang lumabas ang pinakamagandang kulot na doktor na
nasilayan ko.
"Mommy!"
"Sweetheart..."
Malalaki ang hakbang ko patungo kay Shanti. Her eyes immediately watered
and her hands covered her lips.
Sabay kaming yumuko ni Wuhan sa kanya at humalik sa kanyang pisngi.
"Happy Birthday, Mommy!"
"Happy Birthday, sweetheart..."
Wuhan clapped his hands. "There's another baby snowman coming!"
I kissed Wuhan. "Kuya snowman ka na..." bulong ko sa kanya.
Nagpalakpakan iyong mga tao sa narinig nilang balita. Natatawang naluluha
si Ashanti sa aming mag-ama.
"Akala ko nakalimutan n'yo na ang birthday ko..."
I kissed her forehead. "Sweetheart, your every detail is unforgettable to
me... to us... I love you..."