Minimalna efektywna skala (MES) to wielkość produkcji, po przekroczeniu

której nie następuje dalszy spadek przeciętnych kosztów całkowitych.P

Miarą geometryczną kosztu krańcowego jest tangens kąta utworzonego przez
oś OX i styczną do krzywej kosztu zmiennego.P
Miarą geometryczną kosztu krańcowego jest tangens kąta utworzonego przez
oś OX i półprostą wychodzącą z początku układu współrzędnych i łączącą
dany punkt na krzywej kosztu całkowitego z początkiem układu
współrzędnych.F
Możliwa jest sytuacja, w której firma osiąga dodatni zysk księgowy, a
jednocześnie przynosi straty ekonomiczne.P
Minimum kosztu krańcowego odpowiada punktowi przegięcia krzywej kosztu
całkowitego.P
Malejące przychody ze skali produkcji oznaczają spadek kosztów
przeciętnych.F
Miarą geometryczną przeciętnego kosztu całkowitego jest tangens kąta
utworzonego przez oś OX i styczną do krzywej kosztu całkowitego.F
Malejące przychody ze skali produkcji oznaczają spadek przeciętnych
kosztów zmiennych w krótkim okresie.F
Malejące przychody ze skali produkcji oznaczają spadek kosztów
przeciętnych.F

Wydatki poniesione przez przedsiębiorstwo na ogrzewanie i oświetlenie hali

produkcyjnej są przykładem kosztów stałych.P
W miarę wzrostu wielkości produkcji odległość pomiędzy krzywą przeciętnych
kosztów całkowitych i krzywą przeciętnych kosztów zmiennych zmniejsza
się.P
W długim okresie wszystkie koszty są zmienne.P
W miarę wzrostu wielkości produkcji odległość pomiędzy krzywą kosztów
całkowitych i krzywą kosztów zmiennych zmniejsza się.F
Wysokość przeciętnych kosztów stałych nie ma wpływu na wysokość kosztów
krańcowych.P
W krótkim okresie przedsiębiorstwo może zwiększyć swoje rozmiary.F
W długim okresie wszystkie koszty wykazują stałą tendencję malejącą.F
Wydatek poniesiony przez stolarza na zakup drewna do produkcji biurka to
przykład zmiennego kosztu produkcji.P
Wraz ze wzrostem wielkości produkcji przeciętne koszty stałe nie ulegają
zmianie.F

Koszty ekonomiczne są sumą kosztów księgowych i kosztów alternatywnych

dotyczących czynników wytwórczych wykorzystywanych w działalności
gospodarczej.P
Koszty, których wysokość jest identyczna w rozpatrywanych wariantach
inwestycyjnych, są nieistotne z punktu widzenia wyboru wariantu działania.P
Koszt całkowity może być równy kosztom stałym.P
Konsekwencją rosnących korzyści skali jest spadek kosztów przeciętnych w
długim okresie.P
Koszty ekonomiczne to różnica między niejawnymi kosztami alternatywnymi a
kosztami księgowymi.F
Koszty stałe nie są uwzględniane przy obliczaniu zysku całkowitego.F
Koszty księgowe to koszty explicite.P
Koszty stałe są charakterystyczne wyłącznie dla krótkiego okresu.P
Koszty księgowe są zawsze większe od kosztów ekonomicznych.F
Koszty związane z zakupem stali wykorzystywanej do produkcji samochodów
są przykładem kosztów stałych.F
Koszty alternatywne czynników wytwórczych to inaczej koszty niejawne,
nazywane również kosztami implicite.P
Koszt całkowity w długim okresie stanowi sumę kosztów krańcowych.P
Koszty utopione są nieistotne przy podejmowaniu decyzji.P
Koszt krańcowy rośnie, ponieważ rośnie cena czynnika wytwórczego, gdy
zwiększa się produkcja całkowita.F
Koszty całkowite w krótkim okresie przy zerowym poziomie produkcji są
równe kosztom stałym.P
Koszty księgowe to koszty, które obejmują wyłącznie wydatki ujawnione,
znajdujące swoje odzwierciedlenie w zapisach księgowych.P
Koszt zmienny dla zerowej wielkości produkcji wynosi zawsze zero.P
Koszty zawsze wyrażone są wartościowo, zatem w jednostkach
pieniężnych.P
Kształt krzywej długookresowych kosztów przeciętnych odzwierciedla
charakter przychodów ze skali produkcji.P
Koszty całkowite w długim okresie są równe kosztom zmiennym.P
Koszty utraconych możliwości to wydatki już poniesione, których nie można
odzyskać.F
Koszt krańcowy może być ujemny, o ile działa prawo malejących
przychodów.F
Krzywa długookresowych kosztów przeciętnych wykreślana jest dla danych
rozmiarów przedsiębiorstwa.F
Każda zmiana wielkości produkcji w porównaniu z technicznym optimum
produkcji oznacza wzrost kosztów całkowitych przypadających na jednostkę
wytworzonego produktu.P
Koszt krańcowy jest to przyrost kosztów całkowitych wynikający ze
zwiększenia nakładów zmiennego czynnika wytwórczego o jednostkę.F
Koszt krańcowy to iloraz zmiany kosztów całkowitych i zmiany wielkości
produkcji.P
Korzyściom skali musi nieuchronnie towarzyszyć zysk ekonomiczny.F
Koszt krańcowy to iloraz zmiany kosztów całkowitych i zmiany wielkości
produkcji.P
Koszt zmienny dla zerowej wielkości produkcji wynosi zawsze zero.P
Koszty alternatywne równe są utraconym dochodom, które można by uzyskać
w wyniku wykorzystania czynników wytwórczych w rozwiązaniach najlepszych
z odrzuconych.P
Koszty związane z zatrudnieniem pracowników ochrony są przykładem
kosztów zmiennych.F
Koszty niejawne nie mogą być uwzględniane w rachunku opłacalności
projektu, ponieważ o ich wysokości nie mogą dowiedzieć się akcjonariusze
przedsiębiorstwa ani urząd skarbowy.F
Kształt krzywej długookresowych kosztów przeciętnych odzwierciedla
charakter przychodów ze skali produkcji.P
Krzywe przeciętnego kosztu zmiennego i przeciętnego kosztu całkowitego nie
mogą się przecinać.P
Klasyczna teoria mikroekonomii wskazuje, że celem przedsiębiorstwa jest
maksymalizacja zysku całkowitego.P
Koszt zmienny w krótkim okresie równy jest sumie kosztów krańcowych.P
Koszty produkcji to wyrażony ilościowo ogół nakładów czynników
wytwórczych poniesionych przez przedsiębiorstwo na wytworzenie określonej
wielkości produkcji.F
Koszty zmienne rosną wraz ze wzrostem wielkości produkcji.P

Przeciętne koszty całkowite są iloczynem kosztów całkowitych i wielkości

produkcji.F
Funkcja przeciętnych kosztów całkowitych osiąga wcześniej swoje minimum
niż funkcja przeciętnych kosztów zmiennych.F
Gdy koszt alternatywny przewyższa zysk księgowy, przedsiębiorstwo notuje
stratę ekonomiczną.P

Jeśli tylko wzrostowi kosztów zmiennych towarzyszyć będzie odpowiedni

spadek kosztów całkowitych, to nie zmieni się położenie krzywej kosztów
krańcowych.F
W przypadku kapitału koszty alternatywne najczęściej są określane przez
wysokość odsetek, jakie otrzymałby jego właściciel z lokaty bankowej.P
Optimum techniczne możliwe jest do wyznaczenia tylko w krótkim okresie.F
Przeciętne koszty zmienne maleją, gdy koszty krańcowe są od nich
mniejsze.P
Przy danej wielkości produkcji nachylenie krzywych kosztu całkowitego oraz
zmiennego jest identyczne.P
Strata ekonomiczna oznacza, że przedsięwzięcie jest z ekonomicznego
punktu widzenia nieopłacalne.P
Przeciętne koszty całkowite są zawsze większe od przeciętnych kosztów
zmiennych.P
Od momentu, kiedy koszt krańcowy rośnie, rośnie też przeciętny koszt
zmienny.F
Zysk normalny wyznacza granicę opłacalności danego przedsięwzięcia.P
Optimum techniczne można wyznaczyć tylko w przedsiębiorstwie
produkcyjnym i usługowym, ale nie handlowym.F
Na skutek zwiększenia produkcji o jednostkę następuje taki sam przyrost
kosztu zmiennego co kosztu całkowitego.P
Różnica pomiędzy przeciętnym kosztem całkowitym a przeciętnym kosztem
stałym równa się przeciętnym kosztom zmiennym.P
Malejące przychody ze skali produkcji są konsekwencją działania prawa
malejących przychodów.F
Prawo malejących przychodów kształtuje krzywe kosztów, ale tylko w długim
okresie.F
Zwiększające się koszty stałe w procesie produkcji na skutek wzrostu stawek
ubezpieczenia budynków fabrycznych nie zmieniają położenia krzywej kosztu
krańcowego.P
Przedsiębiorstwo może wykorzystać korzyści skali poprzez zwiększenie
produkcji przy niezmienionej wielkości zakładu.F
Długookresowa krzywa kosztów przeciętnych przechodzi przez minima
krótkookresowych krzywych przeciętnych kosztów całkowitych.F
Jeśli koszt kolejnych jednostek zmiennego czynnika wytwórczego (np. cena
roboczogodziny) jest stały, to krzywa kosztów zmiennych musi być krzywą
liniową o dodatnim nachyleniu.F
Przy bardzo niskim poziomie produkcji koszty stałe są zawsze mniejsze niż
koszty zmienne.F
Przedsiębiorstwo ponosi koszty stałe nawet wtedy, kiedy nie produkuje.P
Prawo malejących przychodów nie wpływa na przebieg kosztów całkowitych.F
Techniczne optimum produkcji wyrażone jest graficznie przez punkt, w którym
krzywa kosztów krańcowych przecina krzywą przeciętnych kosztów zmiennych
w jej minimum.F

Jeżeli wzrosną ceny zmiennego czynnika wytwórczego angażowanego w

procesie produkcji, wówczas krzywa kosztu zmiennego przesunie się w górę,
zaś krzywa kosztu krańcowego nie zmieni położenia.F
Przy wielkości produkcji odpowiadającej technicznemu optimum produkcji
krzywa kosztów krańcowych osiąga minimum.F
Długookresowa krzywa kosztów przeciętnych jest obwiednią zbioru
krótkookresowych krzywych przeciętnych kosztów całkowitych.P
Przedsiębiorstwo osiąga zysk normalny, gdy zysk księgowy jest równy
niejawnym kosztom alternatywnym.P
Gdy przedsiębiorstwo osiąga zysk księgowy, przedsięwzięcie jest opłacalne.F
Płace pracowników administracji czy też czynsz za najem budynku to
przykłady kosztu zmiennego w przedsiębiorstwie.F
Ekonomia skali dotyczy korzyści, jakie przedsiębiorstwo czerpie ze
zwiększania wielkości produkcji.P
Dla pewnego przedziału produkcji malejące przeciętne koszty stałe stanowią
wystarczającą przeciwwagę dla rosnących przeciętnych kosztów zmiennych,
tak że maleją przeciętne koszty całkowite.P
Jeżeli koszt krańcowy jest rosnący, to koszty przeciętny całkowity też musi
rosnąć.F
Dopóki przedsiębiorstwo odnotowuje rosnące przychody ze skali produkcji,
dopóty koszt krańcowy nie zrówna się z kosztem przeciętnym.P
Funkcja kosztów całkowitych zarówno w krótkim, jak i długim okresie
przedstawia zależność między wielkością produkcji, a najniższym poziomem
kosztów, jakie trzeba ponieść na jej wytworzenie.P
Zysk ekonomiczny jest zyskiem jawnym, natomiast zysk normalny jest
zyskiem ukrytym.F
Gdy koszt krańcowy jest ujemny, maleje produkcja całkowita.F
Niekorzyści skali produkcji przejawiają się w spadku przeciętnych kosztów
produkcji.F
Dopóki koszt krańcowy jest niższy od kosztu przeciętnego, wzrost wielkości
produkcji prowadzi do spadku kosztów przeciętnych.P
Przedsiębiorstwo, zwiększając swoje rozmiary, przechodzi zazwyczaj od
malejących do rosnących przychodów ze skali produkcji.F
Długookresowa krzywa kosztów przeciętnych przedstawia minimalne
przeciętne koszty produkcji dla różnych wielkości zakładu.F
Techniczne optimum produkcji przypada dla takich rozmiarów produkcji, przy
których przeciętny koszt całkowity ich wytworzenia jest najniższy.P
Funkcja kosztów krańcowych jest rosnąca wówczas, gdy zaczyna działać
prawo malejących przychodów.P
Obniżenie kosztów odsetkowych od zaciągniętych przez przedsiębiorstwo
kredytów inwestycyjnych spowoduje przesunięcie w dół krzywych kosztu
stałego oraz przeciętnego kosztu całkowitego.P
Przy wyliczaniu kosztów całkowitych przedsiębiorstwo uwzględnia nie tylko
wydatki na czynniki produkcji, ale i niejawne koszty alternatywne.P
Im większa wielkość produkcji, tym mniejsze koszty stałe.F
Płaca pracowników wynagradzanych w systemie akordowym jest przykładem
kosztu stałego przedsiębiorstwa.F
Ceny czynników wytwórczych mają wpływ na wysokość kosztów
całkowitych.P
Gdy koszt krańcowy jest ujemny, maleje produkcja całkowita.F
Jeżeli koszt krańcowy jest rosnący, to koszty przeciętny całkowity też musi
rosnąć.F
Płaca pracowników wynagradzanych w systemie akordowym jest przykładem
kosztu stałego przedsiębiorstwa.F