ตอนที่ 1 ขอแสดงความยินดี

ทวีปเทียนหลัน จักรวรรดิเทียนชิง นครจิ่วเหยา

ด้วยเพราะเป็ นนครหลวงแห่งจักรวรรดิเทียนชิง นครจิ่วเหยาจึงมี
พื้นที่ไม่รู้จบ ที่โด่งดังคือขุนเขาจิ่วเหยา
ในเทือกเขาจิ่วเหยานั้นประกอบไปด้วยอสู รกายนานาชนิด รวมทั้ง
ยังมีพืชสมุนไพรยาอายุวฒั นะอันนับไม่ถว้ น มันเป็ นสิ่ งดึงดูดผูฝ้ ึ กตน
นับไม่ถว้ นให้มารวมตัวกัน
ตามข่าวลือ กล่าวกันว่ากระทัง่ มีโบราณวัตถุลึกลับคงอยู่
บนกําแพงเมืองซึ่งสู งกว่าสามสิ บเมตร ที่พบเห็นเบื้องล่างคือร้านรวง
และถนนคนเดินซึ่งพลุกพล่าน
ภาพฉากอันยิง่ ใหญ่แม้เป็ นจักรวรรดิเทียนชิงก็ยงั ไม่อาจพบเห็นได้
โดยง่าย!
กระนั้นในภาพฉากอันยิง่ ใหญ่ตระการตา มันมีตรอกเล็กในเมืองทาง
ตะวันออก ที่แห่งนั้นมีร้านเปล่าเปลี่ยวตั้งอยู่
แม้นครจิ่วเหยาค่อนข้างพลุกพล่าน ทว่าสถานที่ต้ งั ร้านนี้อยูค่ ่อนข้าง
ไกลห่าง ดังนั้นจึงเป็ นปกติที่ผคู ้ นจะไม่สญ
ั จรมาทางนี้
เวลานี้ชายหนุ่มเจ้าของร้านกําลังนัง่ ด้านหลังโต๊ะพร้อมเท้าคาง แม้
มองถนนด้านนอก ทว่าดวงตานั้นไม่ได้จบั จ้องใดเป็ นพิเศษ มันราว
กับเป็ นการเหม่อมอง
เจ้าของร้านมีนามว่าลัว่ ฉวน ผูซ้ ่ ึงเดิมเป็ นนักศึกษามหาลัยธรรมดา
แต่แล้วเขากลับจบชีวติ กลางดึกจนต้องพลิกผันมาอยูโ่ ลกนี้อย่างไม่
คาดคิด
กล่าวถึงตรงนี้ นี่กเ็ ป็ นเวลาเกือบเดือนแล้วที่ลวั่ ฉวนเดินทางมายังโลก
ใบนี้ และได้เป็ นเจ้าของร้านที่ซ่ ึ งผูค้ นแทบจะไม่เหยียบย่างเข้ามา
“ระบบเจ้าของร้านสุ ดแกร่ งเชื่อมโยงสําเร็ จ! ระบบรักษาความปลอดภัย
ทําการติดตั้ง! ตอนนี้ถือโอกาสรับชมสิ นค้าในร้านดีหรื อไม่?”
ทันใดนี้เองที่น้ าํ เสี ยงเฉยชาไม่อาจบ่งบอกเพศได้ดงั ในหัวของลัว่ ฉวน
อย่างกะทันหัน สภาพแวดล้อมภายในร้านกลายเป็ นแปรเปลี่ยน สิ่ งของ
ในร้านเดิมพลันเลือนหาย
โต๊ะ ผนัง และสิ่ งอื่นทั้งหลายต่างถูกแทนที่ดว้ ยวัสดุโลหะสี ขาวเงิน
และแก้ว ภาพขณะนี้แทบไม่ต่างอะไรกับนิยายวิทยาศาสตร์สมัยใหม่
ลัว่ ฉวนถอยเท้า จากนั้นนํ้าตาจึงหลัง่ ออก
เป็ นเวลาหนึ่งเดือนเต็ม ในที่สุดเขาก็ผา่ นการทดสอบพื้นฐาน!
แต่สิ่งที่กล่าวนั้น อะไรคือเจ้าของร้านสุ ดแกร่ ง?
แม้ยงั เกิดความสงสัย ลัว่ ฉวนก็พยักหน้ารับพร้อมเผยสี หน้าเช่นเดิม
“เปิ ดใช้งาน!”
เสี ยงดังขึ้น ลัว่ ฉวนรู ้สึกราวกับวิญญาณตนเองพลุ่งพล่าน สภาพแวดล้อม
กลับกลายเป็ นแปรเปลี่ยน
ลัว่ ฉวนหันมองรอบ ก่อนจะทราบว่าเป็ นห้วงมิติซ่ ึงมีแต่ความมืดมิด
อันไร้สิ้นสุ ด
ที่เบื้องหน้า มันคือเครื่ องสุ่มโชคขนาดใหญ่
“ขอท่านเดินเครื่ องด้วย” เสี ยงจากระบบดังภายในจิตใจของลัว่ ฉวน
จากนั้นเขาจึงกล่าวเสริ ม “การเดินเครื่ องสามารถควบคุมด้วยจิตใจ”
ลัว่ ฉวนทราบเรื่ องดี ขณะนี้จึงจับจ้องไปยังเครื่ องสุ่ มโชค
เพียงคิด “ใช้งาน” ภายในใจ เครื่ องสุ่ มโชคขนาดใหญ่จึงเริ่ มหมุน
อย่างเชื่องช้า ไม่นานนักวงล้อเสี่ ยงโชคจึงกลายเป็ นพล่ามัว
“หยุด!” หลังผ่านไปครู่ ลัว่ ฉวนจึงตัดสิ นใจออกคําสัง่ อยูภ่ ายใน วง
ล้อสุ่ มโชคที่หมุนอยูจ่ ึงเริ่ มช้าลง
ขณะนี้ยงั ไม่อาจทราบว่าสิ่ งที่ได้รับคืออะไร
ด้วยสายตาคาดหวังของลัว่ ฉวน ไม่ชา้ วงล้อนั้นจึงหยุดลง และตัว
บ่งชี้ปรากฏอยูบ่ ริ เวณพื้นที่สีเหลือง
“ขอแสดงความยินดีต่อเจ้าของร้าน ท่านชนะได้รับโคล่า เส้นทาง
การซื้อโคล่าของท่านได้เปิ ดขึ้นแล้ว”
โคล่า? นี่ไม่ใช่เรื่ องล้อกันเล่นหรอกมั้ง?
ภายใต้สีหน้าลําบากใจของลัว่ เฉิน พริ บตานี้แสงพลันสว่างวูบต่อ
หน้า เขากลับคืนสู่ ร้านแล้ว
ทว่าร้านไม่ใช่เช่นเดิมก่อนหน้า แต่มนั กลับเรี ยงรายด้วยลังบรรจุขวด
โคล่าเรี ยงราย
 ตอนที่ 2 : บัพ ไร้ เทียมทาน
ที่ดา้ นล่างขวดโคล่า มันมีราคาเขียนเอาไว้วา่ สิ บผลึกวิญญาณ
ได้เห็นราคา คิ้วลัว่ ฉวนก็อดไม่ได้ที่จะคิ้วขมวดมุ่น
เป็ นที่ทราบกันดีภายในจักรวรรดิเทียนชิง ผูค้ นส่ วนใหญ่จะใช้
เหรี ยญทองแดง เหรี ยญเงิน และเหรี ยญทอง ส่ วนอัตราแลกเปลี่ยน
แต่ละระดับจะเป็ นสิ บแลกหนึ่ง
ผลึกวิญญาณมักใช้เป็ นหน่วยเงินที่ผฝู ้ ึ กตนเลือกใช้ ตัวมันจะอัดแน่น
ด้วยพลังงาน และหนึ่งผลึกวิญญาณสามารถแลกเปลี่ยนได้เป็ นสิ บ
เหรี ยญทอง
หนึ่งเหรี ยญทองมีมูลค่ามากพอทําให้ตระกูลคนเดินดินอิ่มท้องไปทั้ง
เดือน ดังนั้นหนึ่งผลึกวิญญาณย่อมจินตนาการถึงความมหาศาลได้
“ระบบ มูลค่านี้ไม่ผดิ งั้นหรื อ?” ลัว่ ฉวนคิดอยูค่ รู่ จึงเอ่ยถามนํ้าเสี ยง
จริ งจัง
“ผลิตภัณฑ์ของระบบนั้นมีมูลค่าโดยเหมาะสม ดังนั้นไม่มีทางเกิด
การบิดเบือนราคา ด้วยเพราะเป็ นครั้งแรกที่เจ้าของร้านตั้งคําถามต่อ
ระบบ เช่นนั้นครั้งนี้จึงเพียงกล่าวเตือน” ระบบกล่าวตอบมา
ลัว่ ฉวนถึงกับพูดกล่าวไม่ออก
หลังสิ้ นเสี ยงระบบ ข้อความที่เกี่ยวข้องกับโคล่าเหล่านี้จึงปรากฏใน
จิตของลัว่ ฉวน
“โคล่าธรรมดา วัตถุดิบหลักคือนํ้าแร่ พ้นื ฐานใช้ผสม หลังดื่มเข้าไป
แล้ว มันจะช่วยฟื้ นฟูอาการบาดเจ็บไม่ถึงชีวติ โดยทันที”
พิจารณาเนื้อหาที่ระบบมอบให้ ลัว่ ฉวนจงอดไม่ได้ที่จะเผยดวงตา
เบิกกว้าง
ฟื้ นฟูอาการบาดเจ็บไม่ถึงชีวติ นี่ไม่ต่างอะไรกับได้รับเพิ่มอีกหนึ่ง
ชีวติ !
เมื่อต่อสู ก้ บั ผูค้ นด้วยกันเอง และเมื่อทั้งสองฝ่ ายใช้พลังกันจนหมด
สิ้ น เมื่อนั้นเพียงนําขวดโคล่านี้ออกมา ผลลัพธ์ที่ได้จะกลับกลายเป็ น
พลิกผัน!
และแม้ลวั่ ฉวนไม่ทราบว่านํ้าแร่ วญ
ิ ญาณผสมคืออะไร แต่เพียงชื่อก็
ไม่ใช่ธรรมดาแล้ว!
ทดลองดื่มดูก่อนจะดีไหมนะ?
ความคิดบังเกิดขึ้น ลัว่ ฉวนจึงนําขวดโคล่าออกมาจากด้านหลังโต๊ะ
รับรอง
ฝาขวดเปิ ดออก เสี ยง “ซ่า” ดังตามพร้อมแก๊สจํานวนมากที่ทะลักออก
“ก็ไม่เห็นมีอะไรพิเศษ!” ลัว่ ฉวนขมวดคิ้วพึมพํากับตนเอง “ทดสอบ
รสชาติก่อน”
“รสโคล่า หวานตามปกติ”
จิบไปอึกหนึ่ง ลัว่ ฉวนจึงทําการประเมิน
“ไม่เห็นได้ผลอะไร?” รอคอยอยูพ่ กั หนึ่ง มันไม่มีการตอบสนองใด
ต่อร่ างกาย ลัว่ ฉวนอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“เจ้าของร้านเป็ นคนธรรมดา และร่ างกายไม่ได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นจึง
ไม่มีความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นกับร่ างกาย” ระบบตอบกลับมา หาก
พิจารณาให้ดีจะพบว่าเป็ นการกล่าวอย่างเสี ยมิได้
ลัว่ ฉวนถึงกับพูดกล่าวไม่ออก
“สําหรับเจ้าของร้านนั้นสามารถใช้งานสิ นค้าภายในร้านได้โดยไม่มี
ค่าใช้จ่าย” เสี ยงระบบดังขึ้นต่อเนื่อง
ลัว่ ฉวนทราบดีวา่ มันเป็ นผลประโยชน์ที่ทางระบบมอบให้
“ภารกิจมือใหม่ปรากฏ ขายผลิตภัณฑ์ชิ้นแรกให้ได้ ระยะเวลาคงเหลือ
หกวัน ยีส่ ิ บสามชัว่ โมง ห้าสิ บเก้านาที รางวัลคือโอกาสในการสุ่ มโชค”
จากนั้นหน้าต่างสี น้ าํ เงินจึงปรากฏที่ตรงหน้าลัว่ ฉวน
ระบบเจ้าของร้านสุ ดแกร่ ง
เจ้าของ : ลัว่ ฉวน
สถานะ : เจ้าของร้านหนึ่งดาว
การฝึ กฝน : ไม่มี
อัตราหุน้ ส่ วนปัจจุบนั : 10%
ภารกิจมือใหม่กาํ ลังดําเนิน…
การประเมินผล : สําหรับไก่อ่อนในหมู่ไก่อ่อน ไม่ใช่วา่ เจ้าของร้าน
ต้องเร่ งรี บเพิ่มกําลังหรอกหรื อ?
รับชมข้อมูลเบื้องหน้า ลัว่ ฉวนผูซ้ ่ ึงอ่านนิยายระบบมากหลากหลาย
ขณะนี้จึงไม่เกิดความประหลาดใจแม้แต่นอ้ ย
แต่การประเมินผลบรรทัดสุดท้ายมันคืออะไรกัน?
ระบบที่กาํ ลังดําเนินอยูอ่ ย่างไรเล่า!
ลัว่ ฉวนรับชมข้อมูลที่หน้าต่างก่อนจะถาม “ระบบ ตัวฉันก็แค่คน
ธรรมดา ดังนั้นต้องมีอะไรปกป้องตัวเองด้วย! จะเกิดอะไรขึ้นถ้ามี
คนมาสร้างปัญหาภายในร้านกัน?”
ระบบจึงอธิบายกลับมา “ระบบได้ติดตั้งระบบรักษาความปลอดภัย
แก่ร้านค้า และเจ้าของร้านจะไร้เทียมทานภายในระยะสิ บกิโลเมตร
จากร้านค้า”
ไร้เทียมทาน? นี่มนั บัพชั้นเลิศ! ลัว่ ฉวนเผยสี หน้าพึงพอใจ
 ตอนที่ 3 : ลูกค้ าคนแรก
เวลาผ่านไปอย่างเงียบงัน เพียงพริ บตาก็ผา่ นไปแล้วถึงห้าวัน
ที่ทางเข้าร้าน ลัว่ ฉวนกําลังนอนเอกเขนกที่เก้าอี้หินที่ดูคล้ายสบาย
ทว่าก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจขณะมองฝูงชนที่ตรอกด้านนอก
ห้าวัน! เป็ นเวลาห้าวันแล้วที่เขายังขายโคล่าไม่ได้เลยสักขวด!
แต่วา่ มันไร้ซ่ ึงทางเลือกอื่นใดแล้ว ร้านแห่งนี้เปิ ดอยูใ่ นตรอกซึ่ งไกล
ห่าง ดังนั้นไม่แปลกที่จะไม่มีลูกค้าโผล่มาแม้สกั คน
ตอนนี้ฟ้าก็พลบคํ่าแล้ว ด้วยดวงตะวันกําลังใกล้ลาลับขอบฟ้า ลัว่ ฉวน
จึงมองไปด้วยสายตาที่อบั จน
ดูเหมือนว่าวันนี้กไ็ ร้ซ่ ึ งลูกค้าเช่นเคย
แต่ขณะเขาคิดลุกขึ้นไปปิ ดประตูร้าน เสี ยงอ่อนนุ่มพลันดังขึ้นจาก
ในตรอก
“เปิ ดร้านในตรอกเล็กจ้อยแบบนี้ เถ้าแก่ช่างน่าสนใจไม่นอ้ ย!”
เด็กหนุ่มชุดดําคนหนึ่งก้าวเดินเข้ามาในร้านพร้อมกล่าวคํา
พบเห็นคนหนุ่ม ภายในใจลัว่ ฉวนพลันเกิดความยินดี ในที่สุดกิจการ
ของเขาจะได้เริ่ มขึ้นแล้ว
“ก็เป็ นดังที่วา่ ของดีแม้อยูใ่ นตรอกลึกย่อมไม่หวัน่ เกรงใด ตราบเท่าที่
สิ นค้าดีพอ กิจการย่อมดําเนินต่อไปได้” ลัว่ ฉวนพิจารณาชายหนุ่ม
สี หน้าขณะนี้ยงั คงเรี ยบนิ่งและตอบคํากลับ
ได้ยนิ คํากล่าว ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะนิ่งงันเพราะลัว่ ฉวนพูดกล่าว
อย่างปกติธรรมดา
“ของดีแม้ขายในตรอกลึกย่อมไม่หวัน่ เกรง กล่าวได้ดี! ไม่นึกเลยว่า
เถ้าแก่จะเป็ นชายผูม้ ากโวหารเช่นนี้! ให้ปู้หลี่เกื๋อผูน้ ้ ีเป็ นสหายด้วย
แล้ว!”
ปู้หลี่เกื๋อดวงตาเป็ นประกาย กล่าวคําออกอย่างระมัดระวังพลาง
หัวเราะ
หากเป็ นคนทัว่ ไปได้ยนิ นามนี้ เช่นนี้ยอ่ มต้องตกตะลึง เพราะ “ปู้”
คือสกุลของขุนนางใต้แห่งจักรวรรดิเทียนชิง และนครจิ่วเหยานี้หา
ได้มีผใู ้ ดสกุลปู้ไม่
เพราะเหตุน้ ี ตัวตนของชายหนุ่มนามปู้หลี่เกื๋อจึงเป็ นที่เปิ ดเผย อีก
ฝ่ ายคือนายน้อยแห่งบ้านตระกูลขุนนางใต้!
ลัว่ ฉวนเพียงเพิ่งมาถึงโลกแห่งนี้เป็ นเวลาเพียงหนึ่งเดือน ดังนั้นจึง
ไม่ทราบเรื่ อง
“หากเป็ นเช่นนั้น ไฉนไม่เข้ามารับชมสิ นค้ากันก่อน?” ลัว่ ฉวนกล่าว
ออกด้วยนํ้าเสี ยงปกติเช่นเคย
“แน่นอนอยูแ่ ล้ว” ปู้หลี่เกื๋อพยักหน้ารับพร้อมเผยยิม้ “เถ้าแก่ช่าง
น่าสนใจ ของที่ขายย่อมไม่เลวอย่างแน่นอน!”
ขณะพูดคุย ปู้หลี่เกื๋อก็เดินเข้าร้านมาแล้ว
รับชมของประดับภายในร้าน ดวงตาปู้หลี่เกื๋อพลันต้องเกิดความ
ประหลาดใจอย่างไม่อาจปิ ดบัง
ด้วยฐานะบุตรแห่งขุนนางใต้ ปู้หลี่เกื๋อย่อมมีความรู ้ไม่ใช่นอ้ ย ทว่านี่
เป็ นครั้งแรกที่ได้เห็นร้านค้าเช่นนี้
เครื่ องแก้วอันบริ สุทธิ์ซ่ ึ งควรจะมีแต่โรงประมูล ขณะนี้มนั อยูใ่ น
ร้านค้า และเพียงวางบนโต๊ะขายสิ นค้าและตามชั้น นี่ไม่ผดิ หลักการ
จนเกินไปหรื อ?
เป็ นที่ทราบกันว่ากฎเกณฑ์การขายสิ นค้าแห่งจักรวรรดิเทียนชิง
เครื่ องแก้วเป็ นสิ่ งมูลค่าสู งลํ้า เป็ นสิ่ งที่ขนุ นางชั้นสู งจะซื้ อหา กระทัง่
ผูฝ้ ึ กตนยังคิดต้องการ
“เถ้าแก่ร้านผูน้ ้ ีพ้นื เพเป็ นอย่างไรกันแน่?” ดวงตาปู้หลี่เกื๋อมองที่
ลัว่ ฉวน ความสงสัยภายในใจกําลังพลุ่งพล่าน
“สิ่ งของในร้านมีแค่ที่บนชั้นทางด้านนั้น ขอเชิญรับชมดู” ลัว่ ฉวนชี้
ไปทางชั้นวางขวดแก้ว
ได้ยนิ คํากล่าวปู้หลี่เก๋ อจึงดึงสติกลับคืนมาได้ จากนั้นจึงค่อยก้าวเดิน
ไปยังชั้นที่มีขวดโคล่าซึ่งลัว่ ฉวนชี้เรี ยงราย
“หนึ่ง สอง สาม…”
ลัว่ ฉวนเริ่ มนับภายในใจอย่างเงียบงัน
ไม่นานนัก ปู้หลี่เก๋ อจึงอุทานเสี ยงที่ลวั่ ฉวนคาดคิดว่าควรจะได้ยนิ
“นี่มนั อะไรกัน?!”
หลังได้เห็นข้อความบ่งชี้ถึงโคล่าบนชั้น ดวงตาปู้หลี่เกื๋อจึงเบิกกว้าง
สี หน้ายามนี้กลับกลายหิ วกระหาย
“ฟื้ นฟูอาการบาดเจ็บไม่ถึงชีวติ เถ้าแก่คิดล้อเล่นกันหรื อ?” ปู้หลี่เกื๋อ
อดไม่ได้จนร้องอุทานออก
 ตอนที่ 4 : นํา้ แห่ งความสุ ข
“คิดว่าข้าขายของปลอมหรื อ?” ลัว่ ฉวนกล่าวด้วยนํ้าเสี ยงจริ งจัง
ปู้หลี่เกื๋อจับจ้องลัว่ ฉวนพลางพิจารณา จากนั้นจึงส่ ายศีรษะ
“แต่ผลลัพธ์ที่ได้น้ ีชวนสะพรึ งเกินไป มันยากจะเชื่อ!” ปู้หลี่เกื๋อยัง
อดไม่ได้ที่จะกล่าวคําเช่นนี้ออก
“ของดียอ่ มมีมูลค่า ตัวข้าย่อมไม่ถูกหลอกเช่นนี้”
เพื่อให้สาํ เร็ จงานจากระบบ ลัว่ ฉวนจึงไม่คิดอยากปล่อยลูกค้าดูมี
ฐานะผูน้ ้ ีไปโดยเปล่า
ด้วยอีกฝ่ ายเป็ นนายน้อยแห่งบ้านขุนนางใต้ ปู้หลี่เกื๋อย่อมมีเงินทอง
ให้ใช้สอยและตัดสิ นใจด้วยตนเองได้
ปู้หลี่เก๋ อนําขวดโคล่าออกจากชั้นวาง จากนั้นจึงเร่ งรี บนําสิ บผลึก
วิญญาณวางบนโต๊ะ
ลัว่ ฉวนพยักหน้ารับ จากนั้นจึงโบกมือ สิ บผลึกวิญญาณหายวับกลาง
อากาศ
พบเห็นเช่นนี้ ปู้หลี่เก๋ อจึงเกิดความประทับใจต่อลัว่ ฉวนเพิม่ อีกไม่
น้อย อีกฝ่ ายอย่างไรก็เป็ นเจ้าของร้านที่น่าสนใจ
“ขอแสดงความยินดีต่อเจ้าของร้านที่สาํ เร็ จภารกิจมือใหม่ ท่านได้รับ
โอกาสสุ่ มโชค” ระบบกล่าวคําขึ้นในใจของลัว่ ฉวน
“ลืมบอกไป โคล่านี้เป็ นเครื่ องดื่ม”
เพราะสําเร็ จภารกิจของระบบ ลัว่ ฉวนจึงค่อนข้างอารมณ์ดีที่จะบอก
กล่าวต่ออีกฝ่ าย
“เครื่ องดื่ม?” ปู้หลี่เกื๋อรับคําอย่างนึกทึ่ง
กับผลลัพธ์เช่นนั้น เพียงบอกให้ดื่มก็ได้แล้วอย่างนั้นหรื อ?
ในโลกใบนี้ มันมียาวิเศษมากมาย เหล่านั้นต่างเป็ นยานํ้าที่ผา่ นการ
ปรุ งอย่างพิถีพิถนั ทว่าปู้หลี่เกื๋อไม่เคยได้ดื่มอะไรที่มีสรรพคุณชวน
สะพรึ งเช่นนี้มาก่อน
สําหรับครั้งนี้ ปู้หลี่เกื๋อเพียงรู ้สึกว่าเสี ยเล็กน้อยเพื่อทดลองก็ไม่
เสี ยหายอะไร
“แค่ดื่ม” ลัว่ ฉวนพยักหน้ารับ “บิดเปิ ดฝาและดื่มลงไป”
ขณะลัว่ ฉวนกล่าว เขายังทําท่าทางเปิ ดฝาขวดโคล่าให้ปู้หลี่เกื๋อเป็ น
การสาธิต
จากนั้นเสี ยง “ซ่า” จึงดังตาม ลัว่ ฉวนเปิ ดขวดโคล่าและดื่มไปครึ่ งขวด
พริ บตานี้คลื่นความเย็นอันสุ ขสบายจึงแผ่ขยายจากปากสู่ ทอ้ งก่อน
จะแผ่ซ่านไปทั้งร่ างกาย
โคล่าก็ตอ้ งดื่มตอนที่เย็น!
“แค่น้ นั ?”
ได้ทราบการสาธิตจากลัว่ ฉวน ปู้หลี่เกื๋อจึงบิดเปิ ดฝาขวดโคล่าพร้อม
เร่ งรี บจิบทดลอง
อย่างไรแล้วโคล่าก็มีอีกนามหนึ่งว่านํ้าดํา ดังนั้นปู้หลี่เกื๋อจึงอดไม่ได้
ที่จะคิดว่ารสชาติตอ้ งไม่ดีเป็ นแน่
“วิเศษ!”
แต่แล้วเมื่อโคล่าเข้าปาก ดวงตาปู้หลี่เกื๋อจึงเบิกกว้าง
ฟองอากาศกําลังระเบิดภายในปากของเขา ความเย็นได้แผ่ซ่านกระจาย
ทัว่ ร่ างกายผ่านลําคอ ปู้หลี่เก๋ ออดไม่ได้ที่จะสะท้านไปทั้งกาย
“โคล่างั้นหรื อ เหตุใดอร่ อยได้เพียงนี้กนั ? เป็ นข้าไม่เคยดื่มนํ้าวิเศษ
เช่นนี้มาก่อน!”
ใบหน้าปู้หลี่เก๋ อเผยความตื่นตะลึงไม่รู้จบ กระทัง่ ดวงตายังเผยซึ่ ง
ความหลงใหล
กับนายน้อยแห่งบ้านตระกูลขุนนางใต้ หากวันนี้ไม่มาเยือนตรอก
อันไกลห่างเช่นนี้ ก็เกรงว่าทั้งชีวติ อาจไม่ได้รู้จกั กับโคล่า เครื่ องดื่ม
เช่นนี้ถึงกับมีในโลกด้วยอย่างนั้นหรื อ?
ลัว่ ฉวนเผยยิม้ ภายใน นี่จึงเป็ นอํานาจของนํ้าแห่งความสุ ขที่ทาํ ผูค้ น
อ้วนท้วนอย่างแทบจะเสพติดกันในอีกโลก นับประสาอะไรกับคนที่
เพิ่งได้ลิ้มรสเป็ นครั้งแรก?
“ร่ างกายเรา? แล้วอาการบาดเจ็บ…”
ปู้หลี่เกื๋อค่อยได้ตระหนักถึงความเปลี่ยนแปลงภายในร่ าง ใบหน้าจึง
ต้องแปรเปลี่ยนไปอีกครั้งหนึ่ง
ด้วยฐานะบุตรแห่งขุนนางใต้ ปู้หลี่เก๋ อถูกลอบสังหารเมื่อหลายเดือน
ก่อน แม้รักษาชีวติ รอด ทว่าบาดแผลที่ได้รับจากเหตุการณ์น้ นั ยาก
รักษา!
เหตุการณ์ครั้งนั้นทําขุนนางใต้โกรธเกรี้ ยว เมื่อกลับถึงนครจิ่วเหยา
เขาจึงออกสื บหาคนร้ายอยูเ่ ต็มสัปดาห์ ทว่าผลลัพธ์คือไม่อาจพบเจอ
ตัวคนก่อการ
แต่แล้วหลังจากได้ดื่มโคล่าเข้าไป อาการบาดเจ็บอันดํามืดที่ยากรักษา
กลับเลือนหายในพริ บตา เช่นนี้จึงเป็ นการเปิ ดขอบฟ้าใหม่แก่ปู้หลี่เก๋ อ
ราวกับตัวเขาได้รับรู ้เรื่ องราวเหนือความคาดคิดเข้าให้แล้ว
“โคล่า เมื่อดื่มเข้าไปแล้วจะช่วยรักษาอาการบาดเจ็บไม่ถึงตายทั้งหมด”
ลัว่ ฉวนพูดกล่าวถึงสรรพคุณของโคล่าด้วยนํ้าเสี ยงเรี ยบเฉย
“เกินคาดนัก ถึงกับเป็ นเรื่ องจริ ง…” เสี ยงถอนหายใจดังออก ปู้หลี่เก๋ อ
ไม่อาจปิ ดซ่อนความแตกตื่น
เดิมเขาคิด ว่าสรรพคุณของโคล่าที่ได้รับมันเกินเลยไปมาก
ทุกอาการบาดเจ็บที่ไม่ถึงชีวติ จะรักษาหายในทันที เกรงว่าจะมีแต่ยา
ระดับสู งสุ ดจึงสามารถทําได้ และแม้ทาํ ได้กไ็ ม่มีทางได้ผลลัพธ์
ทัดเทียมกันนี้ แต่แล้วราคาที่อีกฝ่ ายเสนอขายกลับเป็ นเพียงสิ บผลึก
วิญญาณ?
 ตอนที่ 5 : กฎของร้ าน
“เถ้าแก่ ขอข้าซื้อโคล่าอีกสิ บขวด!”
ปู้หลี่เก๋ อดื่มโคล่าที่เหลือในขวดจนหมด หลังปาดเช็ดคราบที่ปาก
เขาจึงตะโกนต่อลัว่ ฉวนด้วยความตื่นเต้นยินดี
เพียงสิ บผลึกวิญญาณสามารถซื้อเครื่ องดื่มวิเศษเช่นนี้ กล่าวได้วา่ ถูก
เกินไป!
ลัว่ ฉวนส่ายศีรษะ “ต้องขออภัย ลูกค้าหนึ่งท่านสามารถซื้อได้เพียง
หนึ่งขวดต่อวันเท่านั้น”
นี่คือกฎของร้านค้าที่ทางระบบเพิ่งบอกต่อลัว่ ฉวน
“เพราะอะไรกัน?” ปู้หลี่เกื๋อเผยสายตาเหม่อมอง
“เป็ นกฎของทางร้าน” ลัว่ ฉวนกล่าวคําราบเรี ยบ
“เช่นนั้นก็ได้!”
ได้เห็นสี หน้าลัว่ ฉวน ปู้หลี่เก๋ อจึงทราบว่าไม่มีช่องว่างให้เจรจา
ดังนั้นจึงต้องถอนหายใจอย่างอดกลั้น
หลังกวาดสายตามองขวดโคล่าบนชั้นวาง ปู้หลี่เกื๋อจึงบอกลากับลัว่
ฉวนก่อนจะออกจากร้านไป
พบเห็นปู้หลี่เกื๋อกลับไปแล้ว ลัว่ ฉวนจึงถอนหายใจโล่งอกอยูภ่ ายใน
ภารกิจมือใหม่ในที่สุดก็สาํ เร็ จ
“ขอแสดงความยินดีแก่เจ้าของร้านที่สาํ เร็ จภารกิจมือใหม่ ตาม
อัตราส่ วนแบ่งหุน้ ท่านจะได้รับค่าตอบแทน ต้องการเริ่ มเสี่ ยงโชค
เลยหรื อไม่?” เสี ยงของระบบดังขึ้นมา
ลัว่ ฉวนพยักหน้ารับ จากนั้นทุ่งดอกไม้จึงปรากฏที่เบื้องหน้า มันคือ
ห้วงมิติวเิ ศษ
“สัตว์เซียน อาวุธสิ บดาว วิชายุทธ์ระดับเทพ…”
รับชมวงล้อเสี่ ยงโชคขนาดใหญ่เบื้องหน้า ลัว่ ฉวนจึงภาวนาอยูภ่ ายใน
ผ่านไปครู่ วงล้อจึงหยุดหมุน เข็มนั้นชี้ไปยังพื้นที่สีแดง
“ขอแสดงความยินดีแก่เจ้าของร้านที่ได้รับแท่งเครื่ องเทศ เส้นทาง
การซื้อขายแท่งเครื่ องเทศเปิ ดออกแล้ว” เสี ยงของระบบดังขึ้นภายใน
ใจของลัว่ ฉวน
เมื่อกลับสู่ ร้านน้อยอีกครั้ง ลัว่ ฉวนจึงอดไม่ได้ที่จะผิดหวังขณะ
รับชมเครื่ องเทศซึ่งปรากฏในกล่องบรรจุ
“ระบบมันมีปัญหาอะไรกัน? ทําไมถึงให้แต่ของประหลาดพวกนี้มา
ขาย?” ลัว่ ฉวนอดไม่ได้ที่จะบ่นอุบ
“กรุ ณาอย่ากล่าวว่าร้ายระบบ ไม่เช่นนั้นทางระบบมีอาํ นาจยึดคืน
รางวัลและหุน้ ส่ วน” เสี ยงของระบบพลันดังขึ้นในใจของลัว่ ฉวน
แม้ความลับภายในใจยังถูกทราบได้ ลัว่ ฉวนอดไม่ได้ที่จะหน้าแดงกํ่า
ก่อนจะกระแอมไอสองครั้ง
“ระบบ ตัวฉันก็ได้แต่พดู จาไม่ดีลบั หลังนัน่ แหละน่า!” ลัว่ ฉวนกล่าว
ทักท้วง
ครั้งนี้ระบบไม่ตอบกลับ
“ไม่พดู ก็ไม่พดู ” ลัว่ ฉวนพึมพํากับตัวเอง จากนั้นจึงเรี ยกหน้าต่าง
ระบบขึ้นมา
“ระบบเจ้าของร้านสุ ดแกร่ ง”
เจ้าของ : ลัว่ ฉวน
สถานะ : เจ้าของร้านหนึ่งดาว
การฝึ กฝน : ระดับหนึ่ง
อัตราหุน้ ส่ วนปัจจุบนั : 10%
การประเมิน : เริ่ มขึ้นอย่างยากลําบาก หนทางเบื้องหน้ายังอีกไกล
คนหนุ่มต้องพยายามให้มาก!
“พลังอยูร่ ะดับหนึ่งแล้ว? ระบบ นี่มนั เรื่ องอะไรกัน?” ลัว่ ฉวนเอ่ย
ถามด้วยความสงสัยขณะมองความเปลี่ยนแปลงที่หน้าต่างข้อมูล เขา
รู ้สึกได้ถึงพลังงานที่ปรากฏภายในร่ าง
ที่ทวีปเทียนหลันแห่งนี้ ผูฝ้ ึ กตนกล่าวได้วา่ เป็ นคนปกติทวั่ ไป
นอกจากนี้แล้วยังมีผฝู ้ ึ กสอนแก่ผฝู ้ ึ กตน เหล่านั้นมีวธิ ีการฝึ กฝนที่ซ่ ึง
ไม่ค่อยเป็ นที่นิยมเท่าใดนัก
แต่ในส่ วนของพลัง พวกเขาส่ วนใหญ่น้ นั แบ่งออกกันอย่างชัดเจน
เท่าที่ลวั่ ฉวนทราบ พลังคือขอบเขต มันแบ่งออกเป็ นหลอมกาย
สัมผัสวิญญาณ โชคชะตา จิตวิญญาณ คืนต้นกําเนิด ทดสอบเต๋ า
ราชัน และนักบุญ แต่ละขอบเขตแบ่งออกได้เป็ นเก้าระดับ
ที่ลวั่ ฉวนสงสัยก็คือเหตุใดตนเองถึงมีพลังได้?
หรื อเป็ นเพราะสําเร็ จภารกิจมือใหม่? แต่ระบบไม่ได้กล่าวถึงว่าจะ
ได้พลังเป็ นรางวัลแต่อย่างใด
“เมื่อเจ้าของร้านขายสิ นค้าได้ ระดับการฝึ กฝนจะเพิ่มขึ้นอย่างมีนยั
ยะ และอัตราส่ วนนั้นจะข้องเกี่ยวกับระดับดาวเจ้าของร้าน” เสี ยง
จากระบบดังขึ้นในใจของลัว่ ฉวน
 ตอนที่ 6 : ผลิตภัณฑ์ ใหม่
“ระดับพลังของเจ้าของร้านเกี่ยวข้องกับปริ มาณผลึกวิญญาณที่ได้รับ
ระบบผลึกวิญญาณจะได้รับก็หลังจากเจ้าของร้านทําธุรกรรม และ
เมื่อนั้นจะส่ งตรงเข้าสู่ พ้นื ฐานการฝึ กฝนพลังวิญญาณเจ้าของร้าน
ตามแต่ละระดับพลัง” เสี ยงอันจริ งจังของระบบดังภายในใจลัว่ ฉวน
“เจ้าของร้านขณะนี้คือเจ้าของร้านหนึ่งดาว และมีอตั ราหุน้ ส่ วนที่
หนึ่งในสิ บ เมื่อระดับดาวเพิม่ ขึ้น เมื่อนั้นสิ ทธิ์การเข้าถึงจะคลายออก
และอัตราหุน้ ส่ วนจะเพิ่มขึ้น”
ลัว่ ฉวนนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย เพราะผลึกวิญญาณถึงกับใช้งานเช่นนี้ได้!
แต่พอคิดให้ดีแล้ว นอกจากเป็ นเงินตราแล้ว ผลึกวิญญาณเดิมยังเป็ น
สิ่ งที่ผฝู ้ ึ กตนต้องการ
ตัวระบบก็เพียงช่วยลัว่ ฉวนให้การฝึ กฝนคืบหน้าได้
“ก็ไม่เลว ไม่ใช่หมายความถึงยิง่ ขายได้มากก็แข็งแกร่ งงั้นหรื อ?” ลัว่
ฉวนอ้าปากเล็กน้อย จากนั้นดวงตาจึงเริ่ มเป็ นประกาย
“พัฒนาสู่ ข้ นั ที่สองต้องใช้หนึ่งร้อยผลึกวิญญาณ ขั้นที่สามใช้หนึ่ง
หมื่นผลึกวิญญาณ และขั้นที่สี่ใช้หนึ่งแสนผลึกวิญญาณ” เสี ยงระบบ
ตอบกลับมา
ลัว่ ฉวนถึงกับพูดกล่าวไม่ออก
คล้ายว่าเส้นทางสู่ ความแข็งแกร่ งจะยังอีกยาวไกล
ถัดจากนั้น ระบบจึงอธิบายเรื่ องราวพื้นฐาน ลัว่ ฉวนจึงได้ทราบว่า
ขั้นแรกนี้มนั หมายความถึงอะไรของโลกใบนี้
“แล้วระดับดาวคืออะไร?”
“เจ้าของร้านสามารถสําเร็ จภารกิจเพิ่มดาวพิเศษได้ ซึ่งทางระบบจะ
เป็ นคนกําหนดอัตราที่ได้รับ” ระบบตอบกลับมา “ภารกิจเพิ่มดาว
พิเศษนั้นจะได้รับก็ต่อเมื่อระบบประเมินผลแล้วว่าเจ้าของร้านผ่าน
ระดับมาตรฐาน”
ด้วยเสี ยงถอนหายใจ ลัว่ เฉินเผยสี หน้าคาดหวังต่ออนาคตของตน
เขานําเอาแท่งเครื่ องเทศออกมา ข้อมูลเกี่ยวข้องสําหรับใช้แนะนําจึง
ปรากฏภายในใจ
“แท่งเครื่ องเทศ เมื่อกินเข้าไปแล้วจะสามารถเพิ่มพลังงานในร่ างกาย
เล็กน้อยในระยะเวลาหนึ่ง สามารถใช้งานรวมกันได้หา้ ครั้ง ไม่อาจ
ใช้เกินกว่านั้นได้ ระยะเวลาคือหนึ่งนาที มูลค่าหนึ่งร้อยผลึกวิญญาณ”
สี หน้าลัว่ ฉวนไม่แปรเปลี่ยน จิตใจยังคงสงบ ตัวเขามีภูมิตา้ นทานต่อ
ของประหลาดที่ระบบเสนอให้ไม่ใช่นอ้ ยแล้ว
ลัว่ ฉวนรู ้สึกคิดอยากทดลองทราบผลของแท่งเครื่ องเทศนี้ดู
ห่อเครื่ องเทศถูกแกะออก กลิ่นอันคุน้ เคยเข้าปะทะเต็มจมูก
เพียงนําแท่งเครื่ องเทศจรดปาก ลัว่ ฉวนรู ้สึกถึงเพียงแต่ความร้อนแรงที่
ภายในช่องปาก
เฮ้อ!
เขาถอนหายใจเสี ยงเบา จากนั้นความประหลาดใจจึงฉายผ่านดวงตา
ในห้วงการรับรู ้ของลัว่ ฉวน พลังงานจํานวนหนึ่งภายในร่ างได้
แข็งแกร่ งขึ้นหลังกินแท่งเครื่ องเทศเข้าไป!
“กลิ่นแรงมาก!”
ลัว่ ฉวนพยักหน้าพร้อมติชม จากนั้นจึงนําแท่งเครื่ องเทศที่เหลือ
ทั้งหมดเข้าปาก
เมื่อพิจารณาอย่างถี่ถว้ น ลัว่ ฉวนจึงพบว่าพลังงานภายในร่ างกลับคืน
เป็ นปกติหลังผ่านไปหนึ่งนาที
และ… และมันก็ไม่มีอะไรจากนั้นอีกแล้ว
“ระบบ มันมีผลข้างเคียงหรื อไม่?” ลัว่ ฉวนเอ่ยถามด้วยความสงสัย
เท่าที่จาํ ได้ วิธีการในนิยายคือมันสามารถเพิ่มกําลังได้ชวั่ ครู่ และมัน
จะส่ งผลข้างเคียงเป็ นอาการบาดเจ็บแก่ร่างกาย
“ผลิตภัณฑ์ของระบบไม่มีผลข้างเคียง นอกจากนี้แล้วกรุ ณาอย่าเทียบ
เปรี ยบผลิตภัณฑ์ของระบบกับเศษขยะที่ท่านรู ้จกั ” ระบบตอบกลับมา
ลัว่ ฉวนจึงพยักหน้ารับ
ด้วยเพราะไม่มีผลข้างเคียง ดังนั้นมันจึงเป็ นวัตถุที่น่ากลัว
“ส่ งมอบภารกิจ จําหน่ายโคล่าหนึ่งร้อยขวด และแท่งเครื่ องเทศหนึ่ง
ร้อยแท่ง รางวัลคือโอกาสได้รับการเสี่ ยงโชค สถานะปัจจุบนั : โคล่า
0/100 และ แท่งเครื่ องเทศ 0/100”
ระบบได้แจ้งบอกต่อลัว่ ฉวนดังภายในใจ
ขณะนี้เองที่ฟ้าเริ่ มมืดลงแล้ว ผูค้ นซึ่ งสัญจรก็เริ่ มน้อยลง แสงสว่าง
ในนครจิ่วเหยาก็หม่นลง ไม่ชา้ จึงถูกแทนที่ดว้ ยแสงดาว
หาวไปครั้งหนึ่งจึงรู ้สึกง่วงงุน ลัว่ ฉวนปิ ดประตูร้านก่อนจะขึ้นไป
ชั้นสอง เมื่อชําระกายเรี ยบร้อยจึงค่อยขึ้นบนที่นอน
ปู้หลี่เกื๋อที่ออกจากร้านของลัว่ ฉวน ตัวเขามุ่งตรงกลับคฤหาสน์ขนุ
นางใต้
แม้เป็ นเวลานี้ ปู้หลี่เกื๋อก็ยงั คงมีความรู ้สึกอร่ อยที่ติดค้างของโคล่า
ในปาก บาดแผลสี ดาํ ตามร่ างกายที่เคยมีเลือนหายไปหมดสิ้ นแล้ว
ดังนั้นตลอดทางเขาจึงเผยยิม้ เป็ นครั้งคราว
แน่นอนว่าเหล่าข้ารับใช้ในคฤหาสน์ตอ้ งให้ความสนใจ ทว่าพวกเขา
ก็รู้ตวั ดีเรื่ องต้องถอยหลังและโค้งกายให้แก่ปู้หลี่เกื๋อที่เดินผ่าน
นับเป็ นโชคดีที่ปู้หลี่เกื๋ออารมณ์ดีเกินจะกล่าว ตัวเขาหาได้ใส่ ใจ
เรื่ องราวเล็กน้อยไม่
เมื่อปู้หลี่เกื๋อไปลับสายตาแล้ว บรรดาข้ารับใช้ต่างรวมตัวกันพูดคุย
กันเสี ยงเบา
“นายน้อยวันนี้เป็ นอะไรไป? น่าแปลกนัก!”
“ใช่แล้ว! โดยเฉพาะสี หน้านัน่ นี่ออกจะแปลกเกินไปแล้ว!”
“พวกเจ้า ภาพลักษณ์นายน้อยอันหล่อเหลาของข้าพังทลาย
หมดแล้ว…”
 ตอนที่ 7 : ปู้ฉืออี
เมื่อกลับถึงห้อง ปู้หลี่เกื๋อจึงไม่ได้ตระหนักถึงสายตาแปลกประหลาด
จากผูอ้ ื่นตลอดทาง ตัวเขายังคงจมกับความสุ ขสมของตนเอง
ปู้หลี่เกื๋อคือนายน้อยแห่งคฤหาสน์ขนุ นางใต้ เป็ นปกติที่จะมีกาํ ลังดี
เยีย่ ม ตัวเขานั้นอยูร่ ะดับสัมผัสขั้นที่แปด และอยูห่ ่างจากขั้นที่เก้า
เพียงแค่หนึ่งก้าวเท่านั้น!
ทว่าเป็ นเพราะอาการบาดเจ็บภายในที่ไม่อาจรักษา ดังนั้นจึงเป็ นไป
ไม่ได้ที่จะก้าวหน้า
แต่แล้วหลังได้ดื่มโคล่าที่ซ้ือจากร้านของลัว่ ฉวน ไม่เพียงอาการ
บาดเจ็บถูกรักษา แต่พลังวิญญาณในร่ างได้กลับคืนสู่ สภาวะขีดสุ ด
ดังนั้นความก้าวหน้าทางระดับพลังก็เพียงอยูท่ ี่เวลา!
“อีกเพียงก้าวเดียวเราจะก้าวหน้าสู่ ระดับสัมผัสวิญญาณขั้นที่เก้าได้
แล้ว!”
ดวงตาปู้หลี่เกื๋อเผยประกาย เขาตัดสิ นใจได้แล้ว
ตัวเขานัง่ หลับตาลงทําสมาธิ คลื่นความผันแปรของออร่ าเริ่ มปรากฏ
จากกาย
ไม่นานจากนั้น ราวกับเสี ยงปริ แตกดังขึ้น ร่ างกายปู้หลี่เก๋ อจึงสะท้าน
ดวงตาค่อยลืมขึ้น มันราวกับฉายออกซึ่ งแสงสว่างวูบ
ขณะเดียวกันนี้ลมหายใจของเขาจึงเริ่ มมัน่ คง ฝ่ ามือเหยียดออก พลัง
วิญญาณจึงไหลเวียนออกมา
รับรู ้ถึงพลังวิญญาณภายในร่ างที่เพิ่มขึ้นหลายเท่า ปู้หลี่เกื๋อต้อง
สะท้านไปครู่ หนึ่ง ไม่ชา้ เขาจึงเผยยิม้ และหัวเราะออก
“ฮ่าฮ่า นายน้อยผูน้ ้ ีถึงกับก้าวหน้าสู่ ขอบเขตโชคชะตาได้!”
เพราะสภาพที่ดีพร้อม ปู้หลี่เกื๋อจึงสามารถผ่านขอบเขตสัมผัส
วิญญาณระดับที่เก้า มุ่งตรงเข้าสู่ ขอบเขตโชคชะตาได้โดยตรง!
“ปู้หลี่เกื๋อ นี่เจ้ามาทําบ้าอะไรที่นี่!”
ความสุ ขคงอยูไ่ ด้ไม่นาน ประตูที่เปิ ดอยูพ่ ลันต้องเปิ ดออก เสี ยงหนึ่ง
ได้ดงั ขึ้น อีกฝ่ ายเป็ นสตรี เรื อนร่ างงดงามเดินเข้ามาในห้อง
สตรี ผนู ้ ้ ีสวมใส่ ชุดสี ขาวเรี ยบง่าย ดวงตาสุ กสว่าง พร้อมทั้งเผยฟันขาว
เส้นผมยาวดําขลับนั้นปล่อยยาว มันสะท้อนซึ่ งประกายเป็ นครั้ง
คราว นางคือโฉมงามที่น่ารับชมผูห้ นึ่ง
“พี่หญิง ท่านอยูที่นี่เอง!”
พบเห็นผูม้ าเยือน ปู้หลี่เกื๋อจึงเผยยิม้ แย้ม
รับชมน้องชายตนเอง ปู้ฉืออีจึงเผยดวงตาที่อดกลั้น
“วันนี้เจ้าไปยังนครจิ่วเหยามาใช่หรื อไม่ พบเจอทางรักษาแล้วหรื อ?”
ปู้ฉืออีกล่าวถามด้วยนํ้าเสี ยงเรี ยบเฉย
การตระเวนไปทัว่ นครจิ่วเหยาเพื่อค้นหาทางรักษา นัน่ ถือเป็ นเรื่ อง
ที่ปู้หลี่เกื๋อทําเป็ นประจําอยูแ่ ล้ว
แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนเช่นทุกครั้ง ปู้หลี่เกื๋อพยักหน้ารับ “ข้าได้พบแล้ว”
“ข้าพบเจอวิธีรักษาแล้ว อย่าได้ห่วงหลี่เกื๋อไป อาการบาดเจ็บไม่ชา้ ก็
หายดี”
ปู้ฉืออีที่ตอนแรกคิดกล่าวปลอบ แต่แล้วยามนี้ถึงกับได้คาํ ตอบเกิน
คาดว่ารักษาหายแล้ว สายตานั้นจับจ้องปู้หลี่เกื๋อไม่วางตา
“ว่าอะไร? นี่เจ้าหาทางรักษาได้แล้ว?!”
“ถูกต้อง!”
ปู้หลี่เกื๋อหัวเราะรับ จากนั้นจึงรวบรวมพลังวิญญาณไว้ที่มือ บอล
แสงพลังวิญญาณจึงปรากฏจนมองเห็นได้ดว้ ยตาเปล่า มันเผยแสง
สุ กสว่างเล็กน้อยออกมา
ออร่ าที่สมั ผัสได้จากร่ าง มันคือเอกลักษณ์ของขอบเขตโชคชะตา!
“ออร่ าสู่ นอกร่ างกาย? นี่เจ้าถึงกับก้าวหน้าถึงขอบเขตโชคชะตาแล้ว?!”
ความประหลาดใจยามนี้ฉายชัดผ่านใบหน้างดงามของปู้ฉืออี
ไม่กี่เดือนก่อน เพราะบาดแผลทมิฬที่มือสังหารฝากเอาไว้ ระดับการ
ฝึ กฝนของปู้หลี่เกื๋อจึงไม่อาจคืบหน้า
เพราะสาเหตุน้ ี ขุนนางใต้จึงได้คน้ หายาวิเศษมากมายเท่าที่จะสามารถ
ทว่าไม่มีใดในพวกมันที่ช่วยรักษาบาดแผล ดังนั้นสุ ดท้ายแล้วจึงได้
แต่จาํ ยอมรับ
“หลี่เก๋ อ คงไม่ใช่เจ้าทําลายรากฐานการฝึ กฝนตนเองเพราะไม่อาจ
คืบหน้า จากนั้นจึงใช้วธิ ีการลัดอะไรบางอย่างเพื่อก้าวหน้ารวดเร็ ว
เพียงนี้กระมัง?” ใบหน้าปู้ฉืออีเผยความเย็นเยียบ นางกล่าวออกด้วย
นํ้าเสี ยงลุ่มลึกขณะครุ่ นคิด
“พี่หญิง ข้าหรื อจะเป็ นคนไร้เหตุผลเช่นนั้น?” ปู้หลี่เกื๋อไม่ทราบว่า
ควรกล่าวอะไร ขณะนี้จึงสลายกลุ่มก้อนพลังวิญญาณ
ปู้ฉืออีพยักหน้าว่านางคิดเช่นนั้น
ปู้หลี่เกื๋อถึงกับพูดกล่าวไม่ออก
“พี่หญิง ท่านเป็ นพี่ขา้ นะ คิดอย่างนั้นได้อย่างไร!” ปู้หลี่เก๋ อแทบ
คลุม้ คลัง่ ต่อความคิดของนาง
 ตอนที่ 8 : เจ้ าของร้ านพยายามเข้ า
“อย่าได้เก็บงํา เร่ งรี บบอกมาได้แล้วว่าเกิดเรื่ องอะไรขึ้น”
รับชมท่าทีของปู้หลี่เกื๋อ ปู้ฉืออีอดไม่ได้ที่จะยิม้ บางให้และกล่าวคํา
เบา
เพราะน้องชายของนางหายจากบาดแผลทมิฬ ปู้ฉืออีจึงอารมณ์ดี
ไม่ใช่นอ้ ย
จากนั้นปู้หลี่เกื๋อจึงบอกเล่าเรื่ องซื้อโคล่าจากร้านของลัว่ ฉวน
“เจ้าหมายความถึง ที่รักษาบาดแผลทมิฬได้ และยังก้าวหน้าสู่ ขอบเขต
โชคชะตาได้ ทั้งหมดนี้กเ็ พราะโคล่าขวดหนึ่งอย่างนั้นหรื อ?”
ปู้ฉืออีเลิกคิว้ งดงามขึ้นเล็กน้อย ริ มฝี ปากเผยยิม้ ออก
ทว่าปู้หลี่เกื๋อไม่ทนั ได้ตระหนักถึงบรรยากาศที่แปรเปลี่ยน เขาพยัก
หน้ารับพร้อมดวงตาเผยความตื่นเต้นยินดี “เพียงสิ บผลึกวิญญาณ!
โคล่าหนึ่งขวดนัน่ ขายเพียงสิ บผลึกวิญญาณเท่านั้น! มันทําให้ขา้
สงสัยด้วยซํ้าว่าเจ้าของร้านขาดทุนอะไรหรื อไม่!”
“โห? เช่นนั้นทําไมไม่ซ้ือหามาให้มากกว่านี้?”
“หากไม่มีกฎของร้านที่ให้หนึ่งคนซื้อได้เพียงหนึ่งขวดต่อวัน เช่นนั้น
ข้าคงกวาดมาหมดร้านแล้ว!” ปู้หลี่เกื๋อกล่าวออกด้วยความไม่ยนิ ดี
“เป็ นเช่นนี้…” ระหว่างพูดกล่าว นิ้วเรี ยวของปู้ฉืออีจึงคว้าจับที่ใบหู
ของปู้หลี่เกื๋อ จากนั้นมือจึงบิดมันเล็กน้อยก่อนจะแค่นเสี ยงกล่าวคํา
“เจ้ากล้าหลอกลวงพี่หญิงคนนี้หรื อ? สิ บผลึกวิญญาณซื้อหาโคล่า
หนึ่งขวดที่ให้สรรพคุณวิเศษเพียงนั้น นัน่ มันดีเสี ยยิง่ กว่ายาวิเศษใน
คฤหาสน์แห่งนี้ดว้ ยซํ้า!”
ด้วยหูที่เจ็บปวด ปู้หลี่เกื๋อจึงได้แต่ร้องออกทั้งนํ้าตา
ความจริ งก็กล่าวไปแล้ว ไฉนจึงยังไม่เชื่อ?
“พี่หญิง ไฉนข้าจึงต้องโกหก ที่กล่าวล้วนเป็ นเรื่ องจริ ง!”
พบเห็นพลังที่มือของปู้ฉืออียงิ่ มายิง่ รุ นแรง ปู้หลี่เกื๋อจึงยิง่ ร้องดัง
“ยังคิดกล้าพูดปดกับข้าหรื อ?”
“เป็ นเรื่ องจริ ง! ขอสาบานต่อฟ้าดินเลยก็ได้!”
ปู้หลี่เกื๋อถึงกับกล้าสาบานต่อฟ้าดินแล้ว
“ในเมื่อกล่าวเพียงนี้ ข้าก็จะเชื่อไปก่อน” ปู้ฉืออีปล่อยมือจากใบหู
ปู้หลี่เกื๋อ
ปู้หลี่เกื๋อจึงถูไถใบหูตนเองด้วยความอับจน
“พรุ่ งนี้พาข้าไปยังร้านแห่งนั้น เจ้าของร้านผูล้ ึกลับนัน่ น่าสนใจนัก”
ปู้ฉืออีหรี่ ดวงตาพลางกล่าว
เช้าตรู่ วนั ถัดมา
ลัว่ ฉวนวันนี้เปิ ดร้านแต่เช้า ก่อนจะไปนอนเอกเขนกที่เก้าอี้หินรับ
แสงตะวันอันอบอุ่นที่สาดส่ อง ทั้งนี้เขายังพูดคุยกับระบบไปเรื่ อย
ภายในใจ
“ระบบ ขอฉันพูดอะไรหน่อย ภารกิจที่ให้มามันไม่สมเหตุสมผล
เกินไป ขายโคล่าหนึ่งร้อยขวด กับขายแท่งเครื่ องเทศหนึ่งร้อยแท่ง
ภายในหนึ่งเดือน นี่คิดถึงความจริ งบ้างหรื อไม่วา่ ร้านนี้มีผคู ้ นเข้ามา
น้อยเพียงใด?”
“เจ้าของร้านต้องพยายามแล้ว”
“ระบบไม่มีระบบช่วยเหลืออะไรเลยหรื อ? อย่างเช่นโฆษณาร้าน
อะไรทํานองนี้?”
“เจ้าของร้านต้องพยายามแล้ว”
“ระบบ นี่แกพูดอย่างอื่นเป็ นหรื อไม่?”
ครั้งนี้ระบบเงียบรับ
ลัว่ ฉวนจึงได้แต่เงียบตาม
“เถ้าแก่ พวกเราแวะมาอีกแล้ว!”
สายตาจึงหันมองทางเข้าร้าน ใบหน้าปู้หลี่เกื๋อปรากฏแก่สายตาลัว่ ฉวน
ข้างกายเป็ นสตรี ที่มีดวงตาสุ กสว่างพร้อมเผยฟันขาวยิม้ แย้ม เส้นผม
สี ดาํ ของนางประหนึ่งสายนํ้าราบเรี ยบสี ดาํ ตกลงมา นางราวกับเซี ยน
ในแดนดิน
ปู้ฉืออีขมวดคิ้วขณะมองที่ร้านด้านหลังลัว่ ฉวน
ร้านเปิ ดในตรอกไกลห่าง ป้ายร้านมีอกั ษรเขียนไว้เพียง “ร้านต้นตํารับ”
นอกจากนี้ไม่วา่ รับชมอย่างไร เจ้าของร้านก็หาได้น่าเชื่อถือไม่
ปู้ฉืออีจบั จ้องลัว่ ฉวน จากนั้นจึงตั้งข้อสงสัยว่าที่ปู้หลี่เกื๋อพูดกล่าว
นั้นเป็ นจริ งหรื อไม่
“เป็ นเถ้าแก่ร้านนี้หรื อ?” ปู้ฉืออีเผยเสี ยงกังวานประหนึ่งระฆังเงิน
ลัว่ ฉวนเพียงพยักหน้ารับ “ถูกต้องแล้ว”
 ตอนที่ 9 : รับแท่ งเครื่ องเทศเพิม่ หรื อไม่ ?
ปู้ฉืออีหยุดพูดกล่าว จากนั้นจึงเดินวนไปรอบร้าน ปู้หลี่เกื๋อจึงเร่ งรี บ
เดินตามติด
ซึ่งก็เป็ นดังที่ลวั่ ฉวนคาดการณ์ไว้ หลังพบเห็นการตกแต่งภายในร้าน
ปู้ฉืออีจึงเป็ นเฉกเช่นเดียวกับปู้หลี่เกื๋อก่อนหน้านี้ ร่ องรอยความ
ประหลาดใจฉายชุดผ่านดวงตางดงามคู่น้ นั
“เครื่ องแก้วอันบริ สุทธิ์กลับวางไว้บนชั้นเช่นนี้ ร้านเล็กจ้อยแห่งนี้
ไม่ธรรมดา”
“ของทุกอย่างบนชั้นสามารถหยิบด้วยตนเองได้” ลัว่ ฉวนหาวพลางชี้
สิ่ งของภายในร้าน
จากนั้นจึงคล้ายคิดอะไรขึ้นได้ เขากล่าวเสริ ม “ว่าไปแล้ว ร้านของ
เราเพิ่งมีแท่งเครื่ องเทศมาใหม่ สนใจลองรับชมดูได้”
“แท่งเครื่ องเทศ?”
ปู้หลี่เก๋ อเผยอาการสนใจ ดวงตานั้นกวาดมองทั้งร้าน ไม่ชา้ จึงได้
เห็นกล่องใส่ บรรจุภณั ฑ์สีแดงจํานวนมาก
“พี่หญิง ทางนั้น ไปรับชม!” ปู้หลี่เกื๋อไม่ปิดซ่อนความตื่นเต้นยินดี
ฝี เท้าเร่ งรี บก้าวเดินนําหน้าปู้ฉืออี
โคล่ายังให้ผลลัพธ์ชวนสะพรึ ง อย่างนั้นแท่งเครื่ องเทศที่เพิ่งมาใหม่
จะเป็ นเช่นไร?
เพราะช่วยไม่ได้ที่ปู้หลี่เกื๋อลากไป ดังนั้นปู้ฉืออีจึงเผยสี หน้าเรี ยบเฉย
เดินตามไปยังกล่องบรรจุผลิตภัณฑ์สีแดง
“แท่งเครื่ องเทศ เมื่อรับประทานเข้าไปแล้วจะช่วยเพิ่มพลังงานใน
ร่ างกายระดับหนึ่งในระยะเวลาชัว่ ครู่ สะสมรวมได้หา้ ครั้ง ไม่อาจใช้
งานจนพลังเกินขอบเขตได้ ระยะเวลาหนึ่งนาที มูลค่าหนึ่งร้อยผลึก
วิญญาณ”
ริ มฝี ปากแดงของปู้ฉืออีเปิ ดกว้างยามได้อ่านสรรพคุณของแท่ง
เครื่ องเทศ
คนทั้งสองต่างมองหน้ากันเองและเงียบไป กระนั้นก็ได้เห็น ว่า
ดวงตานั้นเผยออกซึ่งความตื่นตะลึง
ปู้ฉืออีดึงสติกลับคืนรวดเร็ ว นางคว้าห่อแท่งเครื่ องเทศขึ้นมาถาม
ต่อลัว่ ฉวน “เถ้าแก่ ไม่ทราบว่าผลลัพธ์ของแท่งเครื่ องเทศนี้เป็ นดัง
คํากล่าวอ้างหรื อไม่ มันทําข้าสงสัยว่ามีผลข้างเคียงใดหรื อไม่?”
ตามที่ปู้ฉืออีได้อ่านมา แท่งเครื่ องเทศสามารถเพิ่มพลังให้แก่ผคู ้ นใน
ชัว่ ระยะเวลาหนึ่ง เช่นนั้นมันสมควรต้องมีผลข้างเคียงร้ายแรง
ด้วยเหนือความคาดคิดของผูใ้ ด ลัว่ ฉวนส่ ายศีรษะก่อนจะเผยคําตอบ
เฉยชา “ผลลัพธ์เป็ นดังคําอธิบาย หากไม่เป็ นตามนั้นเชิญพังร้านได้
ส่ วนผลข้างเคียงนั้น… ไม่มี”
ไม่มี?
เป็ นที่ทราบกันว่าโดยปกติแล้วหากสามารถทําให้ศกั ยภาพผูค้ น
เพิ่มขึ้นได้ ไม่วา่ จะเป็ นเม็ดยาหรื อวิธีการลับอันใด เช่นนั้นย่อมต้อง
มีผลข้างเคียงบ้างไม่มากก็นอ้ ย
แต่แล้วขณะนี้เจ้าของร้านเล็กจ้อยได้กล่าว ว่าแท่งเครื่ องเทศนี้ไร้ซ่ ึ ง
ผลข้างเคียง ไม่วา่ เป็ นผูใ้ ดก็ตอ้ งให้ความสนใจจนเกิดความสงสัยขึ้น
“หลี่เกื๋อ เจ้านําผลึกวิญญาณมาด้วยเท่าใด?” ปู้ฉืออีหนั กลับมากล่าว
ถาม
ปู้หลี่เกื๋อถอยเท้า จากนั้นจึงตอบคํากลับ “ข้าพกมาหนึ่งร้อยผลึก
วิญญาณ”
“ทําได้ดี” ปู้ฉืออีพยักหน้ารับก่อนเผยรอยยิม้ ปรากฏ
จากนั้นด้วยมือโบกเล็กน้อย แหวนสี ขาวเงินจึงปรากฏในฝ่ ามือนาง
ปู้หลี่เกื๋อมองอยูค่ รู่ จากนั้นจึงเร่ งรี บรับชมฝ่ ามือตนเอง นํ้าเสี ยงดัง่
อยากร้องไห้ทว่าไร้น้ าํ ตา “พี่หญิง นัน่ แหวนมิติขา้ …”
แหวนมิติคือสิ่ งหายากในทวีปเทียนหลัน ภายในของมันคือมิติใช้เก็บ
สิ่ งของ พื้นที่ของมันกว้างใหญ่เกินกว่าขนาดภายนอกจะอธิบายได้
แน่นอนว่าราคาย่อมสู งลํ้าเช่นกัน
เท่าที่ลวั่ ฉวนทราบ มูลค่าของแหวนมิติที่กว้างสักหนึ่งลูกบาศก์เมตร
มูลค่าอย่างน้อยก็หลายพันผลึกวิญญาณ แต่หากมันมีขาย เช่นนั้น
มูลค่าก็แทบไม่อาจประเมินได้
จากที่เห็น สถานะของปู้หลี่เกื๋อและปู้ฉืออีอย่างไรก็ไม่ธรรมดา
กระนั้นลัว่ ฉวนเพียงสงสัยเล็กน้อย เขาไม่คิดนําสถานะของคนทั้ง
สองมาใส่ ใจ
“หนึ่งร้อยผลึกวิญญาณ ใช้ซ้ือขวดโค้กกับแท่งเครื่ องเทศนัน่ ”
หลังจากปู้ฉืออีหยิบห่อแท่งเครื่ องเทศและขวดโคล่าออกจากชั้นแล้ว
นางจึงก้าวเดินไปทางลัว่ ฉวนและกล่าว ขณะเดียวกันนี้ยงั นําผลึก
วิญญาณกองหนึ่งออกจากแหวนมิติ
ลัว่ ฉวนพยักหน้ารับ จากนั้นจึงเก็บผลึกวิญญาณที่ได้รับมา
“พี่หญิง ท่านคิดทดสอบเลยหรื อไม่?”
 ตอนที่ 10 : กินเข้ าไป!
รับชมแท่งเครื่ องเทศและโคล่าในมือปู้ฉืออี ปู้หลี่เกื๋อจึงต้องลอบ
กลืนนํ้าลาย
เขายังจําได้ชดั เจนถึงความอร่ อยลํ้าของโคล่าที่ดื่มไปเมื่อวาน ทั้งยัง
ไม่ลืมเลือนความรู ้สึกเย็นและฟองที่แตกออกในปาก!
ปู้ฉืออีพยักหน้ารับพลางเดาะลิ้น “จ่ายไปแล้วกว่าหนึ่งร้อยผลึก
วิญญาณ ก็ตอ้ งทดลองดูวา่ คุม้ ค่าเงินหรื อไม่”
ปู้หลี่เกื๋อเผยสายตาเว้าวอน ปู้ฉืออีค่อยฉี กห่อแท่งเครื่ องเทศออก
ทันใดนี้เองที่กลิ่นเครื่ องเทศหอมฟุ้งกระจายต่อโสดประสาทคนทั้ง
สอง
ภายในห่อคือแท่งเครื่ องเทศ มันมีสีแดงมันวาวสะท้อนแสง
ภายในห่อมีเพียงแค่หนึ่งแท่งเครื่ องเทศเท่านั้น!
แรกพบเห็น ลัว่ ฉวนยังอดสงสัยว่าระบบจงใจลดนํ้าหนักของแท่ง
เครื่ องเทศหรื อไม่
ปู้ฉืออียดื สองนิ้วเข้าไปคว้ามันออกมา นางลังเลอยูค่ รู่ หนึ่งก่อนจะส่ ง
เข้าริ มฝี ปากสี แดงภายใต้สายตาจับจ้องของปู้หลี่เกื๋อ
เสี ยงเคี้ยวดังเบา กลิ่นหอมของเครื่ องเทศฟุ้งกระจายภายในปากของ
นาง
ถัดจากนั้นจึงราวกับกลุ่มก้อนอัคคีเพลิงปรากฏในช่องท้อง มันร้อน
วูบทัว่ ทั้งร่ าง พลังวิญญาณภายในกายของนางขณะนี้พลุ่งพล่าน
ภายใต้ความร้อนแรง
“อืม อร่ อย!”
ปู้ฉืออีหรี่ ดวงตาเล็กน้อยก่อนประเมินผล
“พี่หญิง เป็ นอย่างไรบ้าง?”
ปู้หลี่เกื๋อพบเห็นสี หน้าของปู้ฉืออียามนี้พลันต้องกลืนนํ้าลายคิด
อยากกินตาม
ปู้หลี่เกื๋อเกิดนึกเสี ยดาย ว่าทําไมตนเองจึงไม่นาํ ผลึกวิญญาณมาให้
มากกว่านี้
“อร่ อยมาก!” ปู้ฉืออีอเร่ งรี บตอบคํา
“ผลลัพธ์ที่ได้เป็ นดังเถ้าแก่วา่ กําลังข้าตอนนี้คือขอบเขตจิตวิญญาณ
ระดับที่หก!” รับรู ้ถึงพลังวิญญาณภายในร่ าง ปู้ฉืออีจึงอดไม่ได้ที่จะ
ยินดีอยูภ่ ายใน
ด้วยฐานะธิดาแห่งขุนนางใต้ ปู้ฉืออีที่มีรูปโฉมงดงามจึงเป็ นหนึ่งใน
หญิงงามแห่งนครจิ่วเหยา เป็ นผลให้คนหนุ่มทั้งหลายต่างหวังจะได้
ครองนางสวรรค์ในใจผูน้ ้ ี
และแม้นางเป็ นสตรี ทว่ากําลังหาได้อ่อนด้อย ตัวนางขณะนี้คือ
ขอบเขตจิตวิญญาณระดับที่หา้ !
ด้วยระดับการฝึ กฝนเช่นนี้และอายุเท่านี้ แม้เป็ นทัว่ ทั้งจักรวรรดิ
เทียนชิงยังหาได้ยาก!
“ได้ยนิ ว่าแท่งเครื่ องเทศและนํ้าดําอ้วนท้วน… แค่ก แค่ก หมายถึง
โคล่านั้นเข้าคู่กนั ได้ดีเยีย่ ม!” ลัว่ ฉวนกล่าวออกได้ถูกจังหวะ
ปู้ฉืออีพยักหน้ารับ จากนั้นจึงบิดเปิ ดขวดโคล่าพร้อมจิบลงไป
ดวงตาของนางเบิกกว้าง ริ มฝี ปากนั้นจิบอีกหนึ่งอึก จากนั้นจึง
กระดกต่อจนหมดทั้งขวด
เพียงไม่นาน ขวดโคล่าจึงกลับกลายเป็ นว่างเปล่า
“เอิ๊ก…”
เสี ยงเรอออกดังพร้อมใบหน้าแดงกํ่าของปู้ฉืออี
สี หน้าของลัว่ ฉวนยังไม่แปรเปลี่ยนใด ทั้งยังสงบใจได้แม้อยูต่ ่อหน้า
โฉมงามที่ชายหนุ่มทั้งเมืองหมายปอง
“หลี่เก๋ อ ไปกันได้แล้ว” นางพยักหน้ารับให้แก่ลวั่ ฉวน จากนั้นจึงนํา
ปู้หลี่เก๋ อที่น้ าํ ลายสอออกจากร้าน
“ขอบคุณที่มาอุดหนุน ร้านของเรายินดีตอ้ นรับทุกเมื่อ” ลัว่ ฉวนพยัก
หน้ารับพร้อมเผยคํากล่าวทิ้งท้าย
“พี่หญิง กินเข้าไปแล้วเป็ นอย่างไรบ้าง?” ทันทีที่กา้ วเดินพ้นจากร้าน
ปู้หลี่เกื๋อจึงถามออกด้วยสี หน้าคาดหวัง
ปู้ฉืออีหนั มองกลับไปทางร้าน ดวงตางดงามของนางเปี่ ยมแน่นด้วย
ความไม่เข้าใจ “ข้าเองก็ไม่นึก ว่าเจ้าสองสิ่ งนั้นจะเป็ นดังสรรพคุณ
กล่าวอ้าง”
“ตอนนี้เชื่อแล้วใช่หรื อไม่วา่ ข้าไม่ได้โกหก?” ปู้หลี่เก๋ อยืดอก
ปู้ฉืออีพยักหน้ารับก่อนจะกล่าว “เชื่อแล้ว แต่กย็ งั อดไม่ได้ ว่าเถ้าแก่
ร้านผูน้ ้ นั มีจุดประสงค์ใดจึงมาเปิ ดร้านในนครจิ่วเหยาแห่งนี้?”
ปู้หลี่เก๋ อโบกมือตอบก่อนจะกล่าวอย่างเฉยชา “พี่หญิง ท่านห่วงหา
เรื่ องนี้ไปทําอะไร ซื้ อหาจากร้านได้กเ็ พียงพอแล้วไม่ใช่หรื อ?
สถานะและกําลังของเถ้าแก่เกี่ยวข้องอันใดกับพวกเรา?”
ทราบคําตอบไร้ความนึกคิดของปู้หลี่เก๋ อ ปู้ฉืออีจึงนิ่งไปครู่ ก่อนจะ
ผลักน้องชายและหัวเราะ “นัน่ ก็จริ ง ตราบเท่าที่ซ้ือของจากในร้าน
ได้ เรื่ องอื่นก็ไม่ตอ้ งสนใจอะไรแล้ว”
 ตอนที่ 11 : ยินดีต้อนรับทุกเมื่อ
หลังจากที่สองพี่นอ้ งปู้ออกไปแล้ว ลัว่ ฉวนจึงกลับมานัง่ นอนอาบไล้
แสงตะวันต่อ
แต่แล้วคล้ายวันนี้มีโชค รอคอยเพียงไม่นานเสี ยงกระดิ่งร้านจึง
กระทบโสดประสาทลัว่ ฉวน
“เถ้าแก่ร้านใช่หรื อไม่?”
ลัว่ ฉวนลืมตาขึ้น ที่พบเห็นตรงหน้าคือสตรี หุ่นเย้ายวนในชุดสี ดาํ
โค้งเว้าตามเรื อนร่ าง
เส้นผมสี ดาํ ยาวนั้นมัดไว้เป็ นหางม้าเผยท่าทีอาจหาญ
“จุ๊ จุ๊ ร้านต้นตํารับ ชื่อนี้ช่างกล้าใช้นกั !” รับชมป้ายทางเข้าร้าน สตรี
ผูน้ ้ ีจึงกล่าวคําติชมออกมา
ลัว่ ฉวนเผยสี หน้าเรี ยบเฉยไม่ตอบคําใด
อาจด้วยเพราะเบื่อแล้ว สตรี ผนู ้ ้ นั จึงขมวดคิ้ว “ข้าถามว่าใช่เถ้าแก่
หรื อไม่ ไฉนจึงยังไม่ตอบ?”
ลัว่ ฉวนในที่สุดจึงต้องกล่าวคําขึ้นเสี ยงเบา “ใช่ ไม่ทราบว่าคิดซื้ อหา
อะไร?”
“ยารักษาหรื ออะไรทํานองนั้น ในเมื่อเรี ยกหาตนเองเป็ นร้าน เช่นนั้น
คงมีของเหล่านั้นกระมัง?” สตรี ตรงหน้าครุ่ นคิดไปครู่ ก่อนจะกล่าว
ตอบ
ชายขอบของนครจิ่วเหยา มันมีเทือกเขาจิ่วเหยา ที่แห่งนั้นมียาวิเศษ
อสู รกาย และสัตว์ร้ายมากมาย เป็ นปกติที่ผฝู ้ ึ กตนจํานวนมากจะมา
อาศัยอยูแ่ ถบนี้ เว่ยฉิงจู่กเ็ ป็ นหนึ่งในนั้น
ลัว่ เฉิ นพยักหน้ารับพร้อมตอบ “ไม่มี”
เว่ยฉิงจู่กลายเป็ นเงียบงัน
ขณะเว่ยฉิงจู่คิดกลับไป คําของลัว่ ฉวนกลับทําให้นางต้องชะงัก “ยา
นั้นไม่มี ทว่าที่ขายนั้นดีกว่าที่กล่าวถามถึง”
“เถ้าแก่นอ้ ยคุยใหญ่โตแล้ว!” เว่ยฉิงจู่อดไม่ได้จนหัวเราะออกยามได้
ทราบคําของลัว่ ฉวน จากนั้นนางค่อยเผยยิม้ “แต่กถ็ ือว่าทําให้ขา้
สนใจว่าในร้านนี้ขายอะไร”
ขณะพูดกล่าว นางก็เดินเข้ามาในร้านเรี ยบร้อยแล้ว
ก็เป็ นดังลัว่ ฉวนคาดไว้ เว่ยฉิงจู่อุทานร้องดังเหมือนผูค้ นก่อนหน้า
“นี่มนั อะไรกัน! ร้านนี้ถึงกับมีแต่เครื่ องแก้ว! เถ้าแก่ไฉนรวยเช่นนี้
ได้!”
ลัว่ ฉวนเบะปากอยูภ่ ายในทว่าไม่ตอบคําใดกลับ
ในโลกแห่งนี้ ขวดแก้วถือเป็ นสมบัติกระมัง?
เว่ยฉิงจู่สูดลมหายใจเข้าลึก นางสะกดความตื่นเต้นที่อีกฝ่ ายรํ่ารวย
ล้นพ้นไว้ภายใน จากนั้นจึงเริ่ มสํารวจรับชมสิ นค้าภายในร้าน
เพียงกวาดสายตารับชม ครั้งเดียวก็เกินพอให้นางตื่นตะลึงได้
“โคล่านี้ถึงกับมูลค่าสิ บผลึกวิญญาณ! และแท่งเครื่ องเทศนัน่ ราคา
ถึงกับตั้งหนึ่งร้อยผลึกวิญญาณ! เถ้าแก่คิดกรรโชกทรัพย์ผอู ้ ื่นแล้ว!”
เว่ยฉิงจู่กล่าวออกอย่างโกรธเคืองพร้อมจับจ้องลัว่ ฉวน
ลัว่ ฉวนยังคงนิ่ง เขาเพียงกล่าว “ของดีที่ขายในร้านนี้มูลค่าสมราคา
แล้ว และป้ายราคาย่อมไม่ใช่การติดโดยส่ งเดช”
หลังได้ทราบคําของลัว่ ฉวน เว่ยฉิงจู่จึงกล่าวตอบโต้ “วาจาไร้สาระ
นี่นบั เป็ นครั้งแรกที่ขา้ พบเจอคนเช่นเถ้าแก่ในนครจิ่วเหยา!”
ลัว่ ฉวนส่ ายศีรษะ “รับชมสรรพคุณเบื้องล่างผลิตภัณฑ์เสี ยก่อน”
“สรรพคุณ?”
เว่ยฉิงจู่ขมวดคิ้วสงสัย เมื่อครู่ นางได้ตระหนักถึงราคาสิ นค้า ทว่ายัง
ไม่ได้อ่านสรรพคุณดังที่ลวั่ ฉวนกล่าวบอก
เว่ยฉิงจู่คิดไปครู่ จากนั้นจึงเดินเข้าไปใกล้ช้ นั วาง สายตากวาดมอง
พิจารณาสรรพคุณของแท่งเครื่ องเทศและโคล่า
อ่านเรี ยบร้อย เว่ยฉิ งจู่จึงอดไม่ได้ที่จะสะท้านเฮือก
หากสรรพคุณเป็ นจริ ง เช่นนั้นราคาก็สมควรแก่การขายแล้ว!
“เถ้าแก่ สรรพคุณเหล่านี้ของจริ งใช่หรื อไม่?” เว่ยฉิ งจู่ยงั ไม่คิดเชื่อ
ลัว่ ฉวนจึงกล่าวตอบ “ย่อมไม่มีการโกหกใด”
“ดี เช่นนั้นข้าซื้อ!” ด้วยกัดฟันแน่น เว่ยฉิ งจู่จึงตัดสิ นใจซื้อหา
“ขอบคุณที่อุดหนุน ทั้งหมดหนึ่งร้อยผลึกวิญญาณ” ลัว่ ฉวนในที่สุด
ค่อยเผยรอยยิม้ ทางการค้าออกมา
เว่ยฉิงจู่หยิบขวดโคล่าและแท่งเครื่ องเทศ จากนั้นจึงนําไปหนึ่งร้อย
ผลึกวิญญาณวางไว้ที่โต๊ะ
เมื่อลัว่ ฉวนกําลังจะรับผลึกวิญญาณไว้ เว่ยฉิงจู่กลับยืน่ มือไปขวาง
ด้านบนผลึกวิญญาณ
ลัว่ ฉวนหันมองเว่ยฉิงจู่ดว้ ยความสงสัย
“เถ้าแก่ หากสรรพคุณไม่เป็ นตามกล่าวอ้าง…”
อย่างไรแล้วก็ไม่ใช่ทุกคนจะรํ่ารวยเฉกเช่นปู้หลี่เกื๋อ หนึ่งร้อยผลึก
วิญญาณอย่างไรก็ถือว่าแพงมากลํ้าสําหรับเว่ยฉิ งจู่
ลัว่ ฉวนเพียงกล่าวคําเบา “ร้านของเรายินดีตอ้ นรับทุกเมื่อ”
 ตอนที่ 12 : อสู รหมาป่ าสี ม่วง
เว่ยฉิงจู่กลับไปแล้ว ลัว่ ฉวนจึงเปิ ดหน้าต่างระบบ
“ความคืบหน้า : โคล่า 2/100 แท่งเครื่ องเทศ 2/100”
รับชมข้อมูลที่แสดงผล ลัว่ เฉินจึงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ
จากความคืบหน้าตอนนี้ นัน่ หมายความถึงเป็ นงานที่ตอ้ งใช้เวลาอีก
นานกว่าจะสําเร็ จได้
เว่ยฉิงจู่ที่ออกจากร้านต้นตํารับ นางมุ่งหน้าไปยังประตูตะวันออก
ไม่นานจากนั้น สตรี อีกสองคนจึงเผยตัวออก ทั้งสองรู ปลักษณ์
คล้ายคลึงเว่ยฉิงจู่
สตรี ท้ งั สองนามว่าซ่งฉิวหยิง่ และหลินว่านฉวง พวกนางได้เป็ น
มิตรสหายกับเว่ยฉิ งจู่ครั้งเจอกันที่เจือกเขาจิ่วเหยา
“พร้อมหรื อยัง?” ซ่งฉิ วหยิง่ เผยยิม้ บาง “ได้ข่าวใหม่มา เหยือ่ ของ
พวกเราคราวนี้เป็ นอสู รหมาป่ าสี ม่วง ขอบเขตจิตวิญญาณเลยนะ”
แต่แล้ว สี หน้าของเว่ยฉิ งจู่และหลินว่านฉวงกลับต้องแปรเปลี่ยน
อสู รหมาป่ าสี ม่วงมีชื่อเสี ยงว่าร่ างกายทั้งตัวเป็ นสี ม่วง พลังป้องกัน
ของมันสู งส่ ง ทั้งยังมีกาํ ลังถึงขอบเขตจิตวิญญาณเมื่อเติบโตเต็มวัย
ด้วยกําลังของคนทั้งสามนั้นคือขอบเขตโชคชะตา และเว่ยฉิงจู่คือผู ้
แข็งแกร่ งที่สุด นางคือขอบเขตโชคชะตาระดับที่แปด
“ฉิวหยิง่ อสู รหมาป่ าสี ม่วงนั้นพวกเราสามคนล่าไหวหรื อ?” เว่ยฉิ งจู่
ขมวดคิ้ว
ซ่งฉิวหยิง่ จึงเผยยิม้ ก่อนจะส่ ายศีรษะ “น้องฉิงจู่ ข้าทราบดีวา่ พวกเรา
มีกาํ ลังกันเพียงใด”
กล่าวถึงตรงนี้ ซ่งฉิวหยิง่ จึงหันมองรอบ จากนั้นจึงกระซิ บบอกคน
ทั้งสอง “ครั้งนี้เหมือนว่าอสู รหมาป่ าสี ม่วงนัน่ ได้รับบาดเจ็บ เพราะ
อาการบาดเจ็บจึงทําให้ขอบเขตร่ วงหล่นจากจิตวิญญาณสู่ ขอบเขต
โชคชะตาระดับที่แปด!”
หลินว่านฉวงจึงหรี่ ดวงตาเล็กน้อย นางพยักหน้ารับ “แน่ใจนะว่า
ขอบเขตโชคชะตาระดับที่แปด? เช่นนั้นก็ควรค่าทดลองดู! น้องฉิวจู่
ตัดสิ นใจก็แล้วกัน!”
รับชมคนทั้งสองเสนอความเห็น เว่ยฉิงจู่จึงคิดไปครู่ ก่อนพยักหน้า
รับ “หากเป็ นเช่นนั้นก็มีแต่ตอ้ งทดลองดูกนั แล้ว!”
……
ณ ส่ วนลึกของป่ าหนาทึบในเทือกเขาจิ่วเหยา มันมีเสี ยงหอนร้องดัง
ขึ้น
ที่ไม่ไกลจากต้นเสี ยง ขณะนี้ร่างทั้งสามกําลังรุ กคืบอย่างระแวดระวัง
“เพราะอะไรกัน ระหว่างทางรู ้สึกว่าสัตว์อสู รมันมีแต่จะเพิม่ มากขึ้น
นี่พวกเราตอนนี้อยูไ่ กลห่างจากอสู รหมาป่ าสี ม่วงเพียงใดกันแล้ว?”
เว่ยฉิงจู่เอ่ยถามเสี ยงเบา
“ไม่ไกลมาก ใกล้แล้ว” ซ่งฉิวหยิง่ ตอบกลับเสี ยงเบา
ด้วยจมูกสู ดดม ดวงตาของหลินว่านฉวงจึงเผยประกาย “มีกลิ่น
เลือด!”
ไม่นานนัก ที่ป่าหนาทึบเบื้องหน้า มันปรากฏสัตว์อสู รหมอบคลาน
กับพื้น
สัตว์อสู รตัวนี้ขนาดราวหลายเมตร แผ่นหลังของมันประกอบด้วย
ผลึกแก้วซึ่งส่ องแสงสี ม่วง
ที่ตอ้ งตาที่สุดคือท้องของมันที่เกิดบาดแผล ขณะนี้แม้มองด้วยตา
เปล่ายังแทบพบเห็นอวัยวะภายในร่ าง!
“เหมือนว่าอสูรหมาป่ าสี ม่วงจะบาดเจ็บอยูจ่ ริ ง” เว่ยฉิงจู่กล่าวกระซิบ
“เมื่อเปิ ดศึก เช่นนั้นทําเหมือนเดิม ฉิวหยิง่ และข้าโจมตี ว่านฉวงคอย
หาโอกาสแทรกแซง”
ซ่งฉิวหยิง่ และหลินว่านฉวงต่างพยักหน้ารับ
“ไป!”
ตามคําสัง่ การของเว่ยฉิงจู่ คนทั้งสามขณะนี้ต่างแทบหยุดลมหายใจ
การโจมตีของพวกนางประหนึ่งดาบคมกริ บเข้าปะทะใส่ ร่างอสู ร
หมาป่ าสี ม่วง
โฮก!
ด้วยรับรู ้ถึงวิกฤต อสู รหมาป่ าสี ม่วงที่นอนกับพื้นกลายเป็ นลืมตาตื่น
พร้อมคํารามออกเสี ยงดัง
“สําเร็ จแล้ว!” เว่ยฉิงจู่โพล่งเสี ยงดังออก
อาวุธของนางคือดาบยาวสี เขียวเข้ม มันกําลังทอประกายด้วยแสงเจิด
จ้า!
ความเร็ วของหมาป่ ามีจาํ กัดเพราะบาดเจ็บ การโจมตีของเว่ยฉิงจู่น้ นั
พุง่ ตรงเข้าปะทะเต็มที่!
ตึง!
เสี ยงแตกหักดังขึ้น ด้ามดาบยาวได้เข้าปะทะกับผลึกสี ม่วงที่ดา้ นหลัง
แต่กลายเป็ นว่าที่โดนสะท้อนกลับคือผูล้ งมือโจมตี!
“แข็งแกร่ งมาก!” เว่ยฉิ งจู่หนักใจไม่นอ้ ย ขณะนี้ถอยหนีเพื่อหลบ
เลี่ยงอสู รหมาป่ าสี ม่วงที่คิดเข้ากัด
“สัตว์หน้าขน ทางนี้!” ขณะนี้เองที่น้ าํ เสี ยงโกรธเคืองดังจากใกล้เคียง
ฝ่ ามือของซ่งฉิวหยิง่ พลันทอประกายด้วยแสงสี ทอง จากนั้นนางจึง
ต่อยหมัดเข้าใส่ หน้าท้องของอสู รหมาป่ าสี ม่วงอย่างเต็มแรง
 ตอนที่ 13 : สิ่ งทีเ่ รียกว่ าโคล่ า
โฮก!
ในพริ บตา อสู รหมาป่ าสี ม่วงจึงคํารามออกเสี ยงดัง ผลึกสี ม่วงที่แผ่น
หลังของมันขณะนี้กาํ ลังทอประกายอย่างรุ นแรง
“ฉิวหยิง่ ระวังด้วย!” พบเห็นเช่นนี้ เว่ยฉิงจู่จึงต้องร้องอุทานออก
อาวุธของหลินว่านฉวงคือแส้ยาว ขณะนี้มนั ยับยั้งขาหน้าของอสู ร
หมาป่ าสี ม่วงไว้ได้ทนั ท่วงที
ซ่งฉิ วหยิง่ ต้องลอบถอนหายใจโล่งอก ขณะนี้คิดถอย แต่แล้วเสี ยง
หนึ่งพลันดังผ่านอากาศปรากฏที่ดา้ นหลังของนาง!
ฉัวะ!
เสี ยงเลือดและเนื้อถูกฉีกกระชากออก หางผลึกสี ม่วงได้ทะลวงผ่าน
หัวไหล่ของซ่งฉิวหยิง่ เป็ นผลให้นางต้องกรี ดร้องออกอย่างเจ็บปวด!
พริ บตานี้คราบเลือดสี แดงฉานจึงย้อมชุดนาง!
“ฉิวหยิง่ !”
เว่ยฉิงจู่และหลินว่านฉวงต่างร้องออกเผยดวงตาแดงกํ่า
หลินว่านฉวงโบกสะบัดแส้ยาวในมือนางเพื่อรั้งอสู รหมาป่ าสี ม่วง
เอาไว้ นี่จึงเป็ นการเปิ ดโอกาสให้เข้าช่วยเหลือซ่งฉิวหยิง่
เว่ยฉิงจู่สูดลมหายใจเข้าลึก นางนําเอาห่อแท่งเครื่ องเทศออกมา ฉี ก
มันออกพร้อมกัดเข้าปากอย่างไม่รีรอ
“แท่งเครื่ องเทศ! ขอให้เถ้าแก่คนนั้นพูดจริ งด้วยเถอะ!”
พริ บตาจากนั้น ใบหน้าเว่ยฉิงจู่จึงแดงกํ่า พลังวิญญาณรุ นแรงปะทุ
ออกจากกายนาง ขณะนี้นางกลับกลายเป็ นขอบเขตโชคชะตาระดับ
ที่เก้า!
“ของจริ ง!” เว่ยฉิงจู่รู้สึกถึงพลังวิญญาณในร่ างที่แข็งแกร่ งขึ้น ภายใน
ใจต้องบังเกิดความยินดี
“รับความตาย!”
ร่ างนั้นกลับกลายเป็ นภาพติดตา เว่ยฉิ งจู่ปรากฏตัวข้างอสู รหมาป่ าสี
ม่วงในพริ บตา พร้อมกันนี้ดาบในมือได้ตวัดออกสับฟันลง
เพียงพริ บตา ร่ างของอสู รหมาป่ าสี ม่วงจึงแข็งค้าง ดวงตาของมันเผย
ออกซึ่งความรู ้สึกว่าเรื่ องราวไม่สมควรเป็ นไปได้
มันไม่อาจเข้าใจ ว่าไฉนกําลังของมนุษย์ตรงหน้าถึงพุง่ พรวดได้อย่าง
กะทันหันเพียงนี้
นํ้าพุเลือดกระเซ็นออกจากลําคอของอสู รหมาป่ าสี ม่วง หัวใหญ่โต
นั้นร่ วงหล่น ร่ างล้มลงแน่นิ่งกับพื้น
“ฉิวหยิง่ รี บดื่มนี่เร็ วเข้า!” เว่ยฉิงจู่ส่งโคล่าให้ซ่งฉิวหยิง่ ที่ยงั คง
อาการตื่นตระหนก
หลังปรับลมหายใจแล้ว นางค่อยรับชมบาดแผลที่ไหล่ของซ่งฉิว
หยิง่ ซึ่งถูกรักษา ดวงตาของสตรี ท้ งั สามขณะนี้มีแต่อาการตื่นตะลึง
เผยให้เห็น
อาการบาดเจ็บนี้ไม่ใช่นอ้ ย แม้ได้ยาวิเศษช่วยเหลือก็ยงั ต้องใช้เวลา
นับเดือนเพื่อรักษา
ขณะนี้ผา่ นไปเพียงไม่กี่ชวั่ ลมหายใจ ต่อหน้าต่อตาคนทั้งสาม
บาดแผลเสมือนไม่เคยเกิดขึ้น นี่มนั ยาจากตลาดมืดอันใด?
“น้องฉิงจู่ นี่ให้ขา้ ดื่มอะไรไป?” ซ่งฉิ วหยิง่ กล่าวออกอย่างที่ตนเอง
ยังแทบไม่เชื่อ “แล้วเมื่อครู่ น้ นั กินอันใดเข้าไป พลังวิญญาณถึงกับ
พุง่ ทะยานได้เพียงนั้น!”
นึกย้อนกลับไป เว่ยฉิงจู่จึงค่อยจําได้วา่ ลัว่ ฉวนบอกกล่าวว่าสิ่ งนี้คือ
อะไร “นี่คือโคล่า…”
……
สามวันให้หลัง
ก็เหมือนเฉกเช่นทุกวัน ลัว่ ฉวนจะนอนอาบไล้แสงตะวันบนเก้าอี้
หิ นที่หน้าทางเข้าร้าน
“เถ้าแก่อาบแดดอีกแล้ว!”
เสี ยงอันคุน้ เคยดังขึ้น เสี ยงนี้คุน้ เคยขนาดไม่ตอ้ งคาดเดา ปู้หลี่เกื๋อมา
เยือนอีกครั้งแล้ว
ตลอดช่วงหลายวันมานี้ ปู้หลี่เกื๋อมาเยือนร้านลัว่ ฉวนทุกวีว่ นั ทั้งยัง
ซื้อหาขวดโคล่าและแท่งเครื่ องเทศติดไม้ติดมือไปตลอด
ลัว่ ฉวนย่อมยินดี อย่างไรลูกค้าก็คือผูน้ าํ เงินทองมาให้
ทว่ามีสิ่งหนึ่งที่ทาํ เขาไม่ค่อยพอใจ คือปู้หลี่เกื๋อมาที่นี่หลายครั้งแล้ว
แต่กลับไม่นาํ ลูกค้าอื่นมาเยีย่ มเยือนร้านด้วย
พี่สาวของปู้หลี่เกื๋อ ปู้ฉืออีน้ นั ไม่มาเยือนหลายวันแล้ว ลัว่ ฉวนไม่ใช่
คิดอยากพบเจอโฉมงาม ทว่าคิดอยากขายโคล่าและแท่งเครื่ องเทศ
ให้มากกว่านี้!
ทว่าจากมุมมองของปู้หลี่เกื๋อ ร้านของลัว่ ฉ้วนนั้นน้อยคนแทบรู ้จกั
หากให้ผคู ้ นมากมายทราบเรื่ องแล้วสิ นค้าหมดขึ้นมาจะเป็ นอย่างไร?
ถึงตอนนั้นเขาก็ไม่มีแท่งเครื่ องเทศและโคล่าให้ดื่มกินแล้ว!
“ทุกอย่างบนชั้น ไปหยิบด้วยตนเอง จําเอาไว้วา่ วางผลึกวิญญาณไว้
บนโต๊ะก่อนออกจากร้านด้วย” ลัว่ ฉวนกล่าวออกอย่างที่แทบไม่คิด
เปิ ดตารับชม
“แน่นอน!”
ปู้หลี่เกื๋อตอบสนองทันควัน ขณะนี้เข้าไปคว้าหยิบแท่งเครื่ องเทศ
พร้อมขวดโคล่า จากนั้นจึงวางผลึกวิญญาณไว้บนโต๊ะ
“ให้มนั ได้อย่างนี้ ดื่มนํ้าสุ ขสันต์นี่ทุกวันไม่ต่างอะไรกับขึ้นสวรรค์!”
หลังดื่มโคล่าจนหมดขวดใหญ่ ปู้หลี่เกื๋อก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ
นาม “นํ้าสุ ขสันต์” นั้นเป็ นลัว่ ฉวนกล่าวออกไปโดยไม่ต้ งั ใจก่อน
หน้า และปู้หลี่เกื๋อที่หูดีได้ยนิ เข้าจึงจดจําและนํามาเรี ยกตาม
 ตอนที่ 14 : ขอซื้อทั้งร้ าน!
“พูดเลยนะเถ้าแก่ กับร้านขายของแบบนี้ ไม่คิดว่ามีของแค่สองอย่าง
มันน้อยเกินไปงั้นหรื อ?”
หลังกินโคล่าและแท่งเครื่ องเทศเรี ยบร้อย ปู้หลี่เกื๋อจึงอดไม่ได้ที่จะ
กล่าวคําออก
แท่งเครื่ องเทศและโคล่าทั้งอร่ อยและมากประโยชน์ ทว่ามีบาดแผล
ของปู้หลี่เกื๋อนั้นมีเพียงหนึ่งและรักษาหายดีแล้ว ดังนั้นที่กินไปจึง
เป็ นความชอบส่ วนตัว!
เจ้าของร้านไม่ทราบว่ามีผลิตภัณฑ์ขายน้อยมีปัญหาอะไร และมี
ผลิตภัณฑ์ขายมากกว่านี้จะได้อะไร?
ลัว่ ฉวนจึงอดไม่ได้ที่จะกลอกตามองต่อคําถามของปู้หลี่เกื๋อ
ทว่าคําเหล่านั้นก็ได้เพียงคิดในใจ กล่าวออกจึงต้องเปลี่ยนคําพูด
“ผลิตภัณฑ์ใหม่จะมีในไม่ชา้ ”
“นี่เถ้าแก่พดู แบบนั้นมาสามครั้งแล้วนะ” ปู้หลี่เกื๋อบุย้ ปาก
ลัว่ ฉวนไม่ตอบคําใดกลับแล้ว
หลังพูดกล่าวสัพเพเหระกับลัว่ ฉวนไปพักหนึ่ง ปู้หลี่เกื๋อจึงกลับออก
จากร้านไป
และขณะนี้เองที่รถลากหรู หราจึงค่อยเคลื่อนเข้าสู่ ดา้ นในนครจิ่วเหยา
จากทางประตูตะวันออก
รถลากนี้ใช้กิเลนต่างม้า กล่าวได้วา่ น่าเกรงขามแก่ผพู ้ บเห็น
กิเลนคือสายเลือดของมังกรแห่งตํานาน กล่าวขานกันว่ากําลังนั้น
ทัดเทียมขอบเขตโชคชะตาเมื่ออยูว่ ยั กําลังเติบโต!
ผูฝ้ ึ กตนและประชากรเมืองตามทางต่างต้องหลบเลี่ยงเส้นทางและ
มองตาม
ที่ตรงด้านหน้ารถลาก มันมีสญ
ั ลักษณ์อนั ต้องตาประดับเอาไว้ เป็ น
ดวงจันทราสี เงิน
ผูค้ นของนครจิ่วเหยาหาได้แปลกใจไม่ เพราะนี่คือตราของตําหนัก
จันทราสี เงิน!
ตําหนักจันทราสี เงิน เป็ นหนึ่งในขั้วอํานาจใหญ่ซ่ ึ งอยูใ่ กล้จกั รวรรดิ
เทียนชิง กระทัง่ ว่าทรงอํานาจเสี ยยิง่ กว่าจักรวรรดิเทียนชิง!
“ชิชิ ไม่นึกเลยว่านายน้อยผูน้ ้ ีจะต้องมาเยือนสถานที่เช่นนครจิ่วเหยา”
“จ้าวตําหนักกล่าวเอาไว้ พวกเราเพียงมาหาสถานที่พาํ นัก กําลังของ
จักรวรรดิเทียนชิงช่วงนี้ดีเยีย่ ม หวังว่านายน้อยจะเก็บงําตัวตนไว้”
“ข้าทราบแล้ว ข้าทราบ…”
นัน่ คือบทสนทนาภายในรถลาก
รับชมรถลากเข้าสู่ ในเมือง ทหารยามที่ประตูเมืองจึงออกคําสัง่
เคร่ งเครี ยด “เร่ งรี บรายงานต่อองค์เหนือหัว คนของตําหนักจันทราสี
เงินต้องการเข้านครจิ่วเหยา!”
“รับทราบ!”
……
ขณะมองฝูงชนผ่านทางหน้าต่างของรถลาก สายตาของชายหนุ่มใน
รถลากนั้นเผยออกแต่ความรังเกียจเดียดฉันท์
รถลากเคลื่อนตัวผ่านตรอกแห่งหนึ่ง เมื่อชายหนุ่มได้เห็นสภาพ
ภายในตรอก ดวงตานั้นพลันต้องเผยประกาย
“หยุด!”
ด้วยเหตุน้ ีรถลากจึงหยุดชะงักโดยทันที
“จ้าวตําหนักน้อยมีอะไรหรื อขอรับ?” ชายชราผูบ้ งั คับรถลากพลัน
เปิ ดหน้าต่างถามด้วยความงุนงง
“จุ๊จุ๊ ถึงกับเปิ ดร้านในสถานที่เช่นนี้ ให้ขา้ รับชมหน่อยแล้ว”
นายน้อยผูน้ ้ นั ก้าวเดินลงจากรถลาก จากนั้นจึงเดินเท้าต่อไปในตรอก
ข้ารับใช้ชราจึงเร่ งรี บตามติด
ไม่ชา้ ชายหนุ่มจึงมาหยุดตรงหน้าร้าน
“ร้านต้นตํารับ!”
หลังได้เห็นชื่อร้าน ชายหนุ่มจึงชะงักไปครู่ แต่ไม่ชา้ รอยยิม้ เหยียด
หยันก็ปรากฏ “เหอะ วาจาใหญ่โตนัก!”
จากนั้นสายตาจึงหันมองไปทางลัว่ ฉวนที่นอนเอกเขนก ด้วยรับรู ้ถึง
ตัวตน กระนั้นกลับไม่ทราบความผันแปรทางพลังวิญญาณ เขาส่ าย
ศีรษะอย่างผิดหวัง “ก็แค่คนทัว่ ไป”
แต่สาํ หรับคนธรรมดาที่ใช้ชีวติ สามัญเช่นนี้ ก็ถือได้วา่ เลือกเส้นทาง
ได้ชาญฉลาด
แต่แล้วขณะคนหนุ่มหันสายตากวาดมองภายในร้าน นัยน์ตานั้น
พลันต้องหดแคบลง
“เครื่ องแก้ว! ทั้งยังเป็ นแก้วสี สนั งดงาม!”
สี หน้าชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะเผยออกซึ่ งความยินดี
ขณะนี้เขารู ้สึกว่าการมาเยือนที่แห่งนี้กม็ ีโชคอยูบ่ า้ งเช่นเดียวกัน!
แม้เครื่ องแก้วเป็ นเพียงสิ่ งของทัว่ ไป ทว่ารู ปลักษณ์ของมันวิจิตร
บรรดาผูร้ ่ าํ รวยและผูฝ้ ึ กตนต่างก็รักชอบได้ครอบครองพวกมัน
หากเป็ นแก้วอันบริ สุทธิ์เช่นนี้ ขนาดเพียงฝ่ ามือย่อมมีมูลค่าทัดเทียม
หลายร้อยผลึกวิญญาณ!
หากสามารถได้รับเครื่ องแก้วทั้งร้านแห่งนี้ เช่นนั้นก็ไม่ตอ้ งห่วงหา
เรื่ องการอวดรํ่ารวยในภายหน้าอีกต่อไป!
“ตื่นได้แล้ว ข้าขอซื้อทั้งร้าน!” ชายหนุ่มตะโกนบอกกล่าวกับลัว่ ฉว
นเสี ยงดัง
 ตอนที่ 15 : มีเท่ าไหร่ ซื้อหมด!
ได้ยนิ เสี ยงกระทบโสดประสาท ลัว่ ฉวนจึงค่อยลืมตาตื่น ที่พบเห็น
คืออีกฝ่ ายเป็ นชายหนุ่ม
อีกฝ่ ายสวมใส่ ชุดสี ดาํ ทั้งยังถือพัดและเผยกระเป๋ าออกให้เห็น
กําลังของชายชราที่อยูข่ า้ งกายก็ไม่ใช่เล่น
หรื อจะเป็ นบุตรของผูม้ ีอาํ นาจ?
ลัว่ ฉวนได้แต่คาดเดาภายในใจ
“ไม่ขาย” ลัว่ ฉวนส่ ายศีรษะพร้อมกล่าวคําเสี ยงเบา
“หนึ่งร้อยผลึกวิญญาณ!”
ในดวงตาของชายหนุ่ม อีกฝ่ ายตรงหน้าก็แค่สามัญชน ไป่ หลิงจิ่ง
อย่างไรก็ร่ าํ รวยเงินทองอย่างที่ชีวติ นี้อีกฝ่ ายไม่มีทางหาได้
ลัว่ ฉวนเงียบไป ทว่าพิจารณาจากอาการคิ้วขมวดเล็กน้อย เห็นได้ชดั
ว่ากําลังอดกลั้นอยู่
“หนึ่งพันผลึกวิญญาณ!”
ชายหนุ่มพูดกล่าวอีกครั้งพร้อมเพิม่ ราคาอย่างเท่าทวี!
ลัว่ ฉวนยังคงนิ่งเฉยต่อชายผูไ้ ม่ทราบว่ามีหวั นอนปลายเท้าเช่นไร
ทั้งยังคงหลับตานอนอาบแสงตะวันต่อไป
พบเห็นเช่นนี้ ชายหนุ่มจึงคิดอะไรขึ้นได้ ร่ องรอยความเหยียดหยัน
ปรากฏที่ใบหน้า
“เถ้าแก่ นี่หรื อเรี ยกว่าร้าน? ไฉนจึงไม่มีผลิตภัณฑ์อื่นใดอีก?” ชาย
หนุ่มหันมองรอบร้านและจึงกล่าว
“ทุกสิ่ งอย่างในร้าน มีกเ็ ท่าที่เห็น” ลัว่ ฉวนกล่าวออกในสภาพไม่คิด
ลืมตาขึ้นมาเสวนา “จริ งด้วย หลังซื้ อสิ นค้าแล้วให้นาํ ผลึกวิญญาณ
วางไว้บนโต๊ะ หนึ่งคนสามารถซื้อได้เพียงอย่างละหนึ่งชิ้นเท่านั้น…”
ด้วยเพราะท่าทีของลัว่ ฉวน ชายหนุ่มจึงยิง่ โกรธเคืองอยูภ่ ายใน
สายตานั้นจับจ้องลัว่ ฉวนเย็นเยือก มันราวกับมองคนตายผูห้ นึ่ง
“ฝูปั่ว เข้ามารับชม!”
ชายหนุ่มเรี ยกหาข้ารับใช้เฒ่าชราที่ดา้ นหลังให้กา้ วเดินเข้ามาในร้าน
ฝูปั่วพิจารณารอบด้าน พบว่าร้านนี้ไม่มีอะไรผิดแปลก
“โคล่า? แท่งเครื่ องเทศ? นี่มนั ร้านขายอะไรกันแน่?”
รับชมสิ่ งของภายในชั้นวางแก้ว ชายหนุ่มจึงก้าวเดินไปรับชมด้วย
ความสงสัย
พบเห็นสรรพคุณกํากับไว้ รอยยิม้ เหยียดหยันจึงเผยออก
“เถ้าแก่ สรรพคุณเหล่านี้อุปโลกน์ข้ ึนงั้นหรื อ? สามารถฟื้ นฟูอาการ
บาดเจ็บทุกชนิด เพิ่มระดับพลังและสะสมรวมได้หา้ ครั้งอย่างนั้น
หรื อ เหอะ เท่าที่ขา้ ทราบ เม็ดยาระดับสู งยังไม่อาจทําเช่นนี้ได้!”
“จริ งหรื อไม่น้ นั ทดลองดูกท็ ราบเอง” ลัว่ ฉวนกล่าวตอบด้วยนํ้าเสี ยง
เหนื่อยหน่าย
ชายหนุ่มหรี่ ดวงตาลงเล็ก จากนั้นจึงนําห่อแท่งเครื่ องเทศออกจาก
ชั้นวางและมอให้ชายชราด้านหลัง
“ฝูปั่ว ทดสอบดูวา่ จริ งหรื อไม่”
ชายชรานามฝูปั่วผูน้ ้ ีคือขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับที่หา้ ดังนั้นไม่วา่
พิษใดในโลกหล้าย่อมไม่กลัวเกรง
ฝูปั่วพยักหน้ารับก่อนจะรับแท่งเครื่ องเทศไว้
ห่อถูกฉีกออก กลิ่นหอมเตะจมูกจึงฟุ้งกระจาย
“กลิ่นนี่?!”
ไม่เพียงแต่ชายหนุ่ม แม้กระทัง่ ฝูปั่วยังอดไม่ได้ที่จะเผยดวงตาเบิก
กว้างเล็กน้อย
เพราะกลิ่นนี้มนั ค่อนข้างเย้ายวน
เมื่อนําแท่งเครื่ องเทศออก ฝูปั่วจึงไม่ลงั เลที่จะกัดกิน
เพียงแท่งเครื่ องเทศเข้าถึงภายในปาก มันพลันร้อนประหนึ่งอัคคี
เพลิง ความรู ้สึกนี้ถึงกับทําฝูปั่วอดไม่ได้ที่จะคิดอยากลิ้มลองมันอีก
แต่แล้ว เขาค่อยจดจําสิ่ งที่ชายหนุ่มเพิ่งกล่าวได้ ดังนั้นจึงทําการกิน
ทั้งแท่งเครื่ องเทศเพื่อทดสอบ
“ว่าอย่างไร?”
ไม่กี่อึดใจ พลังวิญญาณอันรุ นแรงจึงทะยานผ่านในร่ างเฒ่าชรา!
ดวงตาฝูปั่วเบิกกว้างในฉับพลัน ขณะนี้คนทั้งสองต่างตื่นตะลึงอย่าง
ไม่อาจเก็บอาการไว้ได้
มันกลายเป็ นว่าเถ้าแก่นอ้ ยที่นอนเอกเขนกอยูบ่ นเก้าอี้หิน ขณะนี้ได้
ลืมตาขึ้นมารับชมเรื่ องราวแล้ว
“เป็ นอย่างไรบ้าง?”
ชายหนุ่มกล่าวถามฝูปั่วด้วยลมหายใจสู ดลึก
ฝูปั่วพยักหน้ารับ
หัวใจชายหนุ่มขณะนี้อดไม่ได้จนเต้นครึ กโครม
สรรพคุณเช่นนี้ถึงกับมีอยูจ่ ริ ง
หากแท่งเครื่ องเทศเหล่านี้สามารถซื้ อกลับทั้งหมดสู่ ตระกูล เช่นนั้น
ศักยภาพการต่อสู ข้ องทั้งสํานักย่อมเพิ่มขึ้นได้อย่างมหาศาล!
“เถ้าแก่ ข้าขอซื้อแท่งเครื่ องเทศนี่หมดทั้งร้าน! โคล่านัน่ ก็ดว้ ย!”
ชายหนุ่มไม่อาจสะกดกลั้นความยินดีไว้อีกต่อไป ขณะนี้จึงตะโกน
ร้องบอกต่อลัว่ ฉวน
แม้สรรพคุณของโคล่ายังไม่ได้ผา่ นการทดสอบ ทว่าชายหนุ่มมัน่ ใจ
เปี่ ยมล้นแล้วว่ามันเป็ นเรื่ องจริ ง
 ตอนที่ 16 : ฝากความประทับใจ
กับของอันยอดเยีย่ มเช่นนี้ขายเพียงแค่หนึ่งร้อยผลึกวิญญาณ ราคานี้
มันถูกจนเกินไป!
กับชายหนุ่มที่เผยท่าทีเหลือเชื่อ ลัว่ ฉวนจึงได้แต่ส่ายศีรษะพลาง
กล่าวคําเบา “กฎของร้านเรา หนึ่งคนสามารถซื้ อสิ นค้าได้อย่างละ
ชิ้นต่อวัน”
ชายหนุ่มจึงขมวดคิว้ ตอบ “หากข้าให้ราคาเป็ นสองเท่าจะว่าอย่างไร?”
ชุดโคล่าและแท่งเครื่ องเทศที่ราคาสองร้อยผลึกวิญญาณ กล่าวได้วา่
ทําผูค้ นดวงตาเบิกกว้างได้
ลัว่ ฉวนส่ายศีรษะ จากนั้นจึงเงยหน้าราวสี่ สิบห้าองศารับชมบน
ท้องฟ้า กล่าวกันว่าบุคคลที่มีชื่อเสี ยงมักคิดว่าโลกหมุนรอบตนเอง
“อันที่จริ ง ข้าไม่ได้สนใจผลึกวิญญาณอะไรนัน่ ”
เมื่อชายหนุ่มได้ยนิ คํากล่าว เขาจึงสะท้านไปครู่ หนึ่ง จากนั้นจึงเผย
ออกซึ่งความโกรธพร้อมเสี ยงหัวเราะ
“เหอะ กล่าวได้ดี! กล่าวได้ดีเยีย่ ม!” ดวงตาของชายหนุ่มเผยความ
อหังการ “ให้ขา้ บอกต่อเจ้า ไม่เพียงแต่แท่งเครื่ องเทศและโคล่านัน่
แต่ร้านนี้ขา้ ก็คิดซื้ อ!”
“จําไว้ให้ข้ ึนใจว่าร้านนี้ไม่ขาย!”
“หากไม่ใช่เพราะนครจิ่วเหยา ชีวติ เจ้าวันนี้ไม่มีทางรอดพ้น!”
“ตอนนี้ขา้ ยังอารมณ์ดี เร่ งรี บไปเสี ย!”
ชายหนุ่มหันมองทางลัว่ ฉวนด้วยสายตาเย็นเยือก ริ มฝี ปากนั้นเผยยิม้
เหยียดออก
ในมุมมองของเขา ลัว่ ฉวนสมควรไปเจอของเหล่านี้ในถํ้าที่ผฝู ้ ึ กตน
เหลือไว้และจึงนํามาขาย
กับทวีปเทียนหลันแห่งนี้ เรื่ องราวดังกล่าวหาได้แปลกอันใดไม่
เพราะเรื่ องราวมันเห็นกันอย่างชัดเจน เถ้าแก่ร้านถึงกับไม่ทราบ
ราคาสิ นค้าที่ขายถูกจนเกินไป
ทางด้านฝูปั๋ว เขายังคงยืนเงียบด้านหลังชายหนุ่มโดยไม่เคลื่อนไหว
ใด
กระนั้นก็เห็นได้ชดั ว่าหากลัว่ ฉวนเผยท่าทีเพียงเล็กน้อย ฝูปั๋วก็
พร้อมจะลงมือโดยทันที!
“ประตูอยูท่ างนั้น ขอเชิญออกจากร้านแล้ว” ลัว่ ฉวนชี้ไปทางประตู
พร้อมกล่าวอย่างเฉยเมย
เชิญ… ออกจากร้าน?
ได้ยนิ คําของลัว่ ฉวน ชายหนุ่มจึงอดไม่ได้ที่จะนิ่งงัน เห็นได้ชดั ว่า
เขาไม่เข้าใจคํากล่าว
แต่หลังสู ดลมหายใจอยูค่ รู่ หนึ่ง ในที่สุดเขาจึงได้เข้าใจ
เถ้าแก่ร้านกําลังไล่ลูกค้า!
ชายหนุ่มสู ดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะกล่าวคําเสี ยงเย็น “วันนี้ แม้
ทหารรักษาการณ์แห่งเทียนชิงมาที่นี่ ชีวติ เจ้าก็ไม่มีทางอยูร่ อดพ้น!
จงไปกล่าวโทษที่ยวั่ ยุผซู ้ ่ ึงไม่ควรยัว่ ยุ! รับความตาย!”
เสี ยงดังกล่าวจบ แสงสี เงินจึงปกคลุมที่รอบหมัดของชายหนุ่มพร้อม
พุง่ เข้าโจมตีตรงใส่ ศีรษะลัว่ ฉวน
คลื่นพลังวิญญาณทะยานออก กําลังของชายหนุ่มตรงหน้า อย่างน้อย
ก็ขอบเขตโชคชะตาระดับที่เก้า!
พิจารณาจากสี หน้าท่าทางอีกฝ่ าย เห็นได้ชดั ว่าเจตนาสังหาร
ลัว่ ฉวนขมวดคิ้ว
ชายผูน้ ้ ีถึงกับกล้าก่อเรื่ องในร้าน?
ก่อนหน้าเคยมีกล่าวถึงโดยระบบ ทว่าเขายังไม่เคยทดสอบด้วย
ตนเอง ขณะนี้ชายหนุ่มถือเป็ นตัวอย่างทดลองอันดีเยีย่ ม
พบเห็นลัว่ ฉวนไม่ไหวติง ชายหนุ่มพลันเกิดความรู ้สึกสังหรณ์ลาง
ร้ายอย่างไม่ทราบสาเหตุ
ตูม้ !
เมื่อหมัดชายหนุ่มเกือบเข้าปะทะกับลัว่ ฉวน เสี ยงอื้ออึงจึงบังเกิดขึ้น
ชายหนุ่มเพียงรู ้สึกว่าต่อยเข้าใส่ กาํ แพงซึ่ งไม่อาจมองเห็น และตัวเขา
ไม่อาจเข้าไปใกล้กว่านั้นได้
พร้อมกันนี้ เสี ยงปริ แตกพลันดังออกจากแขนของชายหนุ่ม
เถ้าแก่ร้านตรงหน้ายังไม่ไหวติงใดด้วยซํ้า!
“ทราบหรื อไม่วา่ ก่อปัญหาในร้านแห่งนี้ตอ้ งจ่ายด้วยอะไร?” ลัว่ ฉวน
กล่าวคําเสี ยงเบาขณะสบสายตาชายหนุ่ม
อีกฝ่ ายเพียงรู ้สึก ว่าร่ างกายถูกยับยั้งไว้โดยพลังที่ไม่อาจมองเห็นจน
ไม่สามารถขยับตัวได้
เหงื่อกาฬไหลหลัง่ ท่วมหน้าผากชายหนุ่มแล้ว ครึ่ งหนึ่งเพราะเจ็บปวด
อีกครึ่ งหนึ่งเพราะหวาดกลัว
“ฝูปั๋ว!”
ขณะนี้ชายหนุ่มไม่คิดลังเล นํ้าเสี ยงกล่าวตรงเรี ยกหาชายชราให้
ช่วยเหลือ
หากสามารถต้านรับได้เช่นนี้ นัน่ หมายความถึงเถ้าแก่ร้านตรงหน้า
อย่างน้อยก็อยูข่ อบเขตทดสอบเต๋ า หากเป็ นเช่นนั้นเขาก็ไม่มีทาง
รับมืออีกฝ่ ายได้!
 ตอนที่ 17 : เป็ นกฎของทางร้ าน
“อวดดีนกั ! บังอาจทําร้ายนายน้อย!”
ชัว่ ขณะที่ชายหนุ่มส่ งเสี ยงเรี ยก รัศมีพลังวิญญาณอันชวนสะพรึ งจึง
ทะลักจากร่ างฝูปั๋ว พริ บตานี้ร่างนั้นพลันเลือนหายในพริ บตา
เมื่อปรากฏขึ้นอีกครั้งก็พบว่าอยูข่ า้ งกายชายหนุ่มแล้ว
ที่อีกฝ่ ายลงมือก่อนคือคุม้ กันชายหนุ่ม ฝูปั๋วยังคงอาการสงบและ
เลือกสิ่ งที่ควรกระทําก่อนได้อย่างถูกต้อง
สําหรับเขาแล้ว ชีวติ ของชายหนุ่มสําคัญกว่าอื่นใด!
ฝูปั๋วยืน่ มือออกพร้อมคว้าหัวไหล่ของชายหนุ่มผูน้ ้ นั เอาไว้!
และขณะนี้จึงคิดส่ งร่ างเด็กหนุ่มออกไปให้พน้ ระยะต่อสู !้
แต่แล้วสี หน้านั้นพลันต้องแปรเปลี่ยน เพราะได้ทราบแล้วว่าเจอ
ปัญหาร้ายแรงเข้า!
ร่ างของชายหนุ่มไม่อาจขยับไปไหนได้!
แม้เป็ นขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับที่หา้ ก็ยงั ไม่อาจสร้างความสะท้าน
สะเทือนแก่เถ้าแก่หนุ่มตรงหน้าได้!
หรื ออีกฝ่ ายจะมีกาํ ลังเหนือลํ้ายิง่ กว่าอย่างมหาศาล?
ชัว่ ครู่ น้ ีความรู ้สึกหวาดกลัวพลันเกิดภายในใจของฝูปั๋วอย่างที่ไม่เคย
เกิดมาก่อน ทว่าความรู ้สึกนั้นไม่อาจเผยออกได้
งานของเขาคือปกป้องชายหนุ่มผูน้ ้ ีเอาไว้ หากเกิดอันใดผิดพลาดขึ้น
เช่นนั้นผลลัพธ์ที่ได้คือความทรมาน!
“หัตถ์สีเงิน!”
ฝูปั๋วแปรเปลี่ยนเป้าหมายส่ งหัตถ์เข้าปะทะกับลัว่ ฉวน
หากเทียบเปรี ยบกับชายหนุ่มก่อนหน้า ก็ไม่ทราบแล้วว่าอีกฝ่ ายชวน
สะพรึ งกว่าเพียงใด
มุมขอบของหัตถ์ที่ส่งออกมานี้เผยรอยปริ แตกสี ดาํ เล็กน้อย ทั้งหัตถ์
นั้นลุกโชนด้วยแสงสี เงินส่ องสว่าง!
“ช้าไป”
ด้วยไม่มีผใู ้ ดคาดคิด นํ้าเสี ยงเบาค่อยของลัว่ ฉวนได้ดงั ขึ้นที่ขา้ งกาย
ชายชรา
ฝูปั๋วร่ างแข็งค้าง
ตัวตน “ลัว่ ฉวน” ที่อยูเ่ มื่อครู่ ค่อยกระจายหาย มันคือภาพติดตา!
ขณะนี้เองที่ฝ่ามือของลัว่ ฉวนประทับเข้าที่หวั ไหล่ของฝูปั๋ว พลัง
วิญญาณอันชวนสะพรึ งจึงทะลักออกอย่างคลุม้ คลัง่ !
เสี ยงดังบังเกิด สี หน้าฝูปั๋วแปรเปลี่ยนเป็ นแข็งค้าง
เพียงอึดใจหนึ่ง สายลมเย็นเยือกจึงพัดพาเข้ามาจากภายนอก
ร่ างของฝูปั๋วคล้ายตากอากาศมานานนับปี ไม่ถว้ น ร่ างนั้นแปรเปลี่ยน
เป็ นฝุ่ นควันก่อนจะสลายหาย
“เจ้า! เจ้ากล้าดีอย่างไรสังหารฝูปั๋ว!”
ชายหนุ่มที่รับชมอยูโ่ ดยตลอด เวลานี้ที่ทาํ ได้คือเผยสี หน้าแตกตื่น
ออกมา
เพียงสัมผัสเบามือ ฝูปั๋วผูซ้ ่ ึงมีระดับการฝึ กฝนสู งส่ งถึงกับตกตายใน
พริ บตา เถ้าแก่ร้านผูน้ ้ ีแข็งแกร่ งเพียงใดกัน?
หรื อจะเป็ นทดสอบเต๋ าระดับสู งสุ ด? หรื อจะเป็ นราชัน? หรื อบาง
ที… อาจเป็ นถึงนักบุญที่ตาํ นานกล่าวขาน?
ชายหนุ่มแทบไม่กล้าคิดอื่นใดอีก ตัวเขาขณะนี้ได้สาํ นึกเสี ยใจที่เข้า
มาในตรอกแห่งนี้อย่างไม่ทราบดีชวั่
อย่างไรแล้ว เมื่อผูค้ นตระหนักได้ถึงชีวติ ที่เข้าใกล้ความตาย
บ่อยครั้งจะตอบสนองอย่างเกินคาดคิด และชายหนุ่มที่อยูต่ รงหน้าผู ้
นี้กเ็ ป็ นเช่นเดียวกัน
เมื่อได้เห็นลัว่ ฉวนจับจ้องมองมา ชายหนุ่มจึงสู ดลมหายใจเข้าลึก
และสงบใจเท่าที่จะทําได้
“ผูอ้ าวุโส ผูน้ อ้ ยผิดพลาดไปแล้ว ให้ขา้ ได้ชดใช้แก่ท่าน…” ชาย
หนุ่มกล่าวออก
ลัว่ ฉวนยังคงไม่เคลื่อนไหว นํ้าเสี ยงราบเรี ยบกล่าวคําออก “คนเช่น
พวกเจ้าคิดทําอะไรมักทํา ร้านของเรามีกฎเกณฑ์ และผูท้ ี่กล้าสร้าง
ปัญหาในร้านต้องชดใช้ดว้ ยชีวติ ”
คํากล่าวนี้ มันคือการตัดสิ นโชคชะตาของชายหนุ่ม
รับฟังคําแล้วชายหนุ่มจึงไม่อาจสงบใจลงได้อีก สี หน้ายามนี้เผยออก
แต่ความหวาดกลัว
“ไม่ได้! เจ้าไม่อาจสังหารข้า! ไม่ทราบหรื อว่าข้าคือใคร? นี่คือนาย
น้อยแห่งตําหนักจันทราสี เงิน!”
“หากสังหารข้า เช่นนั้นบิดาข้าจะไม่ละเว้นเจ้า!”
“ไม่สิ! หากแน่จริ งก็จงฆ่า…”
ลัว่ ฉวนไม่สนใจฟังจนจบคํา ฝ่ ามือซึ่งทอประกายแสงขณะนี้ร่วง
หล่นลงประทับที่ชายหนุ่มแล้ว
“โห?”
ลัว่ ฉวนต้องเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
ไม่เหมือนดังก่อนหน้า จี้หอ้ ยคอหยกที่ขอ้ มือของชายหนุ่มพลันเผย
รัศมีแสงเจิดจ้าต้านรับฝ่ ามือของลัว่ ฉวนเอาไว้
พร้อมกันนี้ มันยังมาพร้อมลมหายใจอันชวนสะพรึ ง
“ฮ่าฮ่าฮ่า!”
พบเห็นทั้งร่ างได้รัศมีแสงคุม้ กันเอาไว้ ชายหนุ่มจึงเผยเสี ยงหัวเราะ
ดังออก ดวงตาขณะนี้กลายเป็ นหยิง่ ผยองยามมองที่ลวั่ ฉวน
“เศษเสี้ ยววิญญาณของบิดาข้าคงอยูใ่ นจี้หอ้ ยคอหยกนี้ ดังนั้นเจ้าจึง
ไม่อาจสังหาร!”
“บิดาข้าคือขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับสู งสุ ด เจ้าจงรับความตาย!”
ขณะเดียวกัน แสงส่ องสว่างจากจี้หอ้ ยคอจึงนําร่ างชายหนุ่มเคลื่อน
ออกสู่ นอกร้าน
เศษเสี้ ยววิญญาณภายในจี้หอ้ ยคอ มันมากพอที่จะทําให้จา้ วตําหนัก
จันทราสี เงินคุม้ กันชายหนุ่มเอาไว้ได้
ชายหนุ่มถึงกับลืมเลือนที่หวาดกลัวลัว่ ฉวน ภายในขณะนี้เผยซึ่ง
ความยินดี
เพราะมัน่ ใจถึงกําลังของบิดาตนเอง ชายหนุ่มจึงลืมเลือนไปว่าอึดใจ
เมื่อครู่ ยงั หวาดกลัวลัว่ ฉวนเป็ นล้นพ้น
กับผูท้ ี่บาดเจ็บ ยามเมื่อรักษาหายเหลือแต่แผลเป็ น บางครั้งก็มกั จะ
ลืมความเจ็บปวดที่เคยเกิดขึ้น…
 ตอนที่ 18 : ไร้ เทียมทาน
“น่าสนใจ”
พบเห็นเช่นนี้ ดวงตาลัว่ ฉวนจึงเผยความสนใจออกมา
เขาทราบว่าจี้หอ้ ยคอหยกไม่อาจทําให้ชายหนุ่มหลบหนี ทว่าก็ยงั
นําพาสู่ สถานที่อนั ปลอดภัยได้
เวลาเดียวกันนี้ จิตของอีกฝ่ ายจึงพุง่ เป้ามาที่ลวั่ ฉวน
“ผูใ้ ดกล้าทําร้ายบุตรข้า!”
เสี ยงรุ นแรงตะโกนดังด้วยโทสะ จี้หอ้ ยคอหยกที่ขอ้ มือชายหนุ่ม
ขณะนี้มนั เผยแสงสุ กสว่างสี ขาวเงินพุง่ ตรงลงจากฟากฟ้า ก่อนที่
ลําแสงนั้นจะแปรเปลี่ยนเป็ นร่ างขนาดนับพันเมตร!
โลกหล้าถึงกับต้องแปรเปลี่ยนสี สนั !
สภาวะนี้เข้าปกคลุมทั้งนครจิ่วเหยาแทบจะในทันที บรรดาสามัญชน
นับไม่ถว้ น รวมถึงผูฝ้ ึ กตนทั้งหลายต่างมองตัวตนบนฟากฟ้า สี หน้า
ของพวกเขาแปรเปลี่ยนอย่างมหาศาล
“ออร่ าชวนสะพรึ งนัก ผูอ้ าวุโสท่านใดมาเยือนนครจิ่วเหยา?”
“ข้ายามนี้อยูข่ อบเขตจิตวิญญาณ แต่แล้วภายใต้แรงกดดันนี้ยงั แทบ
ไม่อาจหายใจออกได้! ตัวตนใดกันที่เผยตัวออกเช่นนี้!”
“ไม่ตอ้ งกังวลไป นครจิ่วเหยาคือนครหลวง ด้วยอาคมป้องกัน แม้
เป็ นปรมาจารย์กไ็ ม่อาจทําลายได้…”
เวลาเดียวกันนี้เอง
ที่พระราชวังหลวงนครจิ่วเหยา
คิ้วเรี ยวคมประดุจดาบขององค์จกั รพรรดิพลันเลิกขึ้น ชายในชุด
มังกรสี เหลืองพลันเบิกตากว้าง
ผูน้ ้ ีคือจักรพรรดิแห่งจักรวรรดิเทียนชิง จักรพรรดิผยู ้ งิ่ ใหญ่นามว่า
จี้อ๋ ูฮุย!
ระดับการฝึ กฝนของอีกฝ่ ายคือขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับที่เก้า!
จี้อ๋ ูฮุยรับชมภาพลวงตาบนฟากฟ้าจากระยะไกลห่าง สี หน้าเผยออก
ซึ่ งความเคร่ งเครี ยด
“ฉู่หยางผิง? ไฉนภาพฉายจิตวิญญาณชายผูน้ ้ นั มาที่นี่?”
“กราบทูลองค์เหนือหัว ทหารรักษาการณ์ได้รับรายงานว่าจ้าวตําหนัก
น้อยฉู่หยุนเฟยแห่งตําหนักจันทราสี เงินมาเยือนนครของเราขอรับ”
ด้านหลังจี้อ๋ ูฮุย คือชายชราเส้นผมสี ขาวเทาในชุดขาวที่กล่าวคําตอบ
ชายชราผูน้ ้ ีดูธรรมดา หาได้แปลกอันใดจากสามัญชนทัว่ ไปไม่
แต่หากพิจารณาให้ดี ดวงตานั้นจะเปรี ยบดังหลุมดํา มันแทบจะกลืน
กินจิตใจผูค้ นที่จอ้ งมองได้!
“ฉู่หยุนเฟย? เหอะเหอะ เหมือนว่าฉู่หยางผิงจะพลาดจากสิ่ งนั้นที่
เทือกเขาจิ่วเหยาเสี ยแล้วกระมัง” รอยยิม้ อ่อนจางปรากฏที่ใบหน้าจี้อ๋ ู
ฮุย
“เป็ นเรื่ องที่ดี เหมือนว่าฉู่หยุนเฟยไปยัว่ ยุผแู ้ ข็งแกร่ งจนดึงดูดความ
สนใจจากทางด้านเทือกเขาจิ่วเหยาได้ หากถูกสังหารเช่นนี้ พวกเราก็
คงไม่อาจรองรับเรื่ องราวได้ไหวขอรับ”
“เหล่าไป่ รบกวนเจ้าแล้ว”
เหล่าไป่ พยักหน้ารับ ร่ างนั้นพลันต้องเลือนหายในพริ บตา!
“คนแล้วคนเล่าที่ถูกฉีกกระชากออกเป็ นชิ้น ก่อนก่อการอันใดช่าง
ไม่รู้จกั ประมาณกําลังตนเอง…”
ด้วยสายตามองทางนครหลวง นํ้าเสี ยงเบาค่อยของจี้อ๋ ูฮุยได้กล่าว
ออก…
“ภาพฉายจิตวิญญาณงั้นหรื อ? ต้องกล่าวเลยว่าอวดโอ่ได้ดีนกั ”
ลัว่ ฉวนอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจพลางมองร่ างใหญ่โตที่ดา้ นบน
ลัว่ ฉวนคือผูอ้ ยูใ่ กล้ภาพฉายจิตวิญญาณมากที่สุด และแรงกดดัน ณ
ที่แห่งนี้ยอ่ มเกินผูใ้ ดคาดคิดได้ถึง
แต่แล้วขณะนี้ลวั่ ฉวนกลับยังเผยสี หน้าอันสงบ ความกดดันใดหาได้
มีไม่
นี่คือผลแห่งบัพไร้เทียมทานที่ระบบมอบให้
ลัว่ ฉวนเชื่อ ว่าตราบเท่าที่อยูภ่ ายในระยะสิ บกิโลเมตรจากร้าน แม้
เป็ นนักบุญแห่งตํานานก็ไม่อาจต่อยเขาได้แม้สกั หมัด
ไร้เทียมทาน บางครั้งก็เป็ นผูเ้ ปล่าเปลี่ยวเดียวดาย…
“ท่านพ่อ มันไม่เพียงแต่สงั หารฝูปั๋ว แต่ยงั คิดอยากให้ขา้ ตาย!”
ที่อยูใ่ กล้เคียง ฉู่หยุนเฟยชี้นิ้วใส่ ลวั่ ฉวนพร้อมตะโกนเสี ยงดัง ทว่า
ไม่กล่าวถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าที่กระทําไว้จนเกิดเรื่ อง
ฉู่หยางผิงที่เป็ นภาพฉายขนาดใหญ่ยกั ษ์กม้ มองลง ลัว่ ฉวนที่อยูใ่ น
ร้านจึงไม่ต่างอะไรกับมดปลวก
“ตาย!”
นํ้าเสี ยงเฉยชากล่าวออก มันเป็ นการประกาศถึงโชคชะตาของลัว่ ฉวน
ท้องฟ้ากลายเป็ นดํามืดปกคลุม ดวงจันทราสุ กสว่างเผยตัวออก
ดวงจันทราสุ กสว่างเบียดเบียนดวงตะวันที่อยูไ่ กลห่าง จากนั้นสาย
ลมรุ นแรงพร้อมพัดพาทําลายล้างจึงกวาดต้อนออกมา!
 ตอนที่ 19 : จันทราสี เงิน
วูบ!
แสงจันทราสี เงินสาดส่ อง ลําแสงพุง่ ตรงเข้าหาลัว่ ฉวน!
สถานที่ซ่ ึงลําแสงพาดผ่าน ห้วงมิติจะผันแปร ทั้งยังระเบิดออกซึ่ง
พลังวิญญาณ
“แสงสวรรค์จนั ทราสี เงิน? ฉู่หยางผิงบ้าไปแล้วหรื อไร?!”
ชายชราผูเ้ ดินทางจากพระราชวังขณะนี้แตกตื่นยามได้พบเห็น ร่ าง
นั้นเร่ งรี บนําเอาผนึกหยกออกจากแขนเสื้ อ
ลัญจกรหยกคือมหาอาคมคุม้ กันนครจิ่วเหยา!
ด้วยพลังวิญญาณยิง่ ใหญ่ของเหล่าไป่ ที่ถ่ายเทเข้าใส่ ทัว่ ทั้งนครจิ่ว
เหยาจึงถูกปกคลุมในพริ บตา
กําแพงรอบด้านขณะนี้ลุกโชนด้วยแสงสี ทองอ่อนจาง ทั้งยังมีเสี ยง
มังกรร้องคํารามดังขึ้นที่ภายในนครหลวง
ตราแสงสี ทองได้ควบแน่นขึ้นกลางอากาศพร้อมปกคลุมทั้งนครจิ่ว
เหยาเอาไว้
กระนั้นความเร็ วการควบแน่นนี้ยงั เห็นได้ชดั ว่าช้าเกินไป มันไม่อาจ
ปกคลุมถึงสถานที่ซ่ ึงลัว่ ฉวนอยูไ่ ด้ทนั เวลา
ขณะนี้เองที่ลาํ แสงได้พงุ่ ทะยานถึงตรงหน้าลัว่ ฉวนแล้ว!
ด้วยอยูใ่ กล้เคียง ฉู่หยุนเฟยจึงเผยสี หน้าตื่นเต้นยินดีคิดหัวเราะดัง ๆ
ออกมา
เป็ นเพียงเถ้าแก่ร้านคิดสังหารตนอย่างนั้นหรื อ? ช่างอวดดีเกินไป
แล้ว!
ท้ายที่สุด ชีวติ นั้นก็ไม่อาจรักษาเอาไว้ได้!
แต่แล้วขณะคิดได้เห็นภาพฉากที่ควรเกิด สี หน้าของฉู่หยุนเฟยจึง
ต้องแปรเปลี่ยนเป็ นแข็งค้าง เสี ยงหัวเราะต้องกลายเป็ นกลืนลงลําคอ
อย่างแห้งผาก
ด้วยเพียงมองเส้นแสงที่พงุ่ เข้าหา ลัว่ ฉวนเพียงยืดนิ้วออกต้านรับที่
เบื้องหน้า
ลําแสงนั้นพลันต้องหยุดชะงักกลางอากาศในพริ บตา ราวกับมันมี
ฟากฟ้าที่ไม่อาจมองเห็นขวางกั้นเอาไว้ และมันไม่มีทางที่จะคืบหน้า
ไปกว่านี้ได้อีก!
ผูค้ นล้วนทราบว่าฉู่หยางผิงอยูข่ อบเขตทดสอบเต๋ าระดับสู งสุ ด และ
ที่ใช้งานออกคือแสงสวรรค์จนั ทราสี เงินแห่งตําหนักจันทราสี เงิน
แม้กระทัง่ ผูฝ้ ึ กตนขอบเขตพลังเดียวกันยังไม่กล้าต้านรับเอาไว้!
แม้เป็ นเพียงภาพฉายจิตวิญญาณ กระนั้นดวงจันทราสี เงินบนฟากฟ้า
ก็ครอบครองพลังอํานาจอันสุ ดหยัง่ !
แต่แล้วนี่คืออะไร?
เถ้าแก่หนุ่มคนหนึ่งถึงกับต้านรับไว้ได้ประหนึ่งไม่ได้รุนแรงอะไร
นัก!
ทันใดนี้เองที่สงั หรณ์ลางร้ายหวนคืนสู่ ภายในใจฉู่หยุนเฟย
เป๊ าะ!
ลัว่ ฉวนดีดนิ้ว เสี ยงปริ แตกดังสะท้อนขึ้นผ่านฟากฟ้าเบื้องบน
ที่ดงั ตาม คือเสี ยงระเบิดแตกหักอันกึกก้อง
ลําแสงที่เข้มข้นขณะนี้เผยให้เห็นซึ่งรอยปริ แตก จากนั้นพวกมันจึง
ระเบิดกลายเป็ นจุดแสงกลางฟากฟ้าประหนึ่งภาพฝัน
ที่อยูก่ ลางอากาศเบื้องบน ฉู่หยางผิงขมวดคิว้ เล็กน้อยขณะมองที่ลวั่
ฉวน ผูซ้ ่ ึงเมื่อครู่ สลายการโจมตีของเขาได้อย่างง่ายดาย
ทันใดนี้ลวั่ ฉวนจึงลงมือ ฉู่หยางผิงไม่อาจตระหนักได้ถึงเศษเสี้ ยว
พลังวิญญาณแม้เพียงนิด เรื่ องนี้ยงิ่ ทําเขาฉงนใจเป็ นที่สุด
พริ บตานี้ ฉู่หยางผิงจึงพบเห็นเครื่ องแก้วภายในร้านของลัว่ ฉวน
ดวงตานั้นพลันต้องหรี่ เล็กลง
หรื อร้านอันเล็กจ้อยแห่งนี้จะมีอาคมประทานพรคงอยู?่
ผูซ้ ่ ึงได้รับประทานพร คิดลงมือโจมตียอ่ มเป็ นเรื่ องง่ายดาย และค่าย
อาคมระดับนี้ไม่ใช่ต่าํ ต้อย
ดวงตาของฉู่หยางผิงถึงกับเผยออกซึ่งความละโมบคิดครอบครอง
“ไป!”
นํ้าเสี ยงเฉยชาตะโกนดังออก จันทราสี เงินบนฟากฟ้าพลันส่ องสว่าง!
ลําแสงนับร้อยควบแน่นบังเกิด เหล่านั้นล้วนโจมตีใส่ นครจิ่วเหยาที่
เบื้องล่าง แรงกดดันครั้งนี้มนั มากพอให้ทาํ ลายฟากฟ้าแดนดินจน
หมดสิ้ น!
“ขอจ้าวตําหนักฉู่มีเมตตาแล้ว!”
พบเห็นเช่นนี้เหล่าไป่ จึงร้องออกด้วยอาการตื่นตระหนก
ขณะนี้ค่ายอาคมคุม้ กันยังไม่ทาํ งานถึงขีดสุ ด หากการโจมตีระดับ
นั้นร่ วงหล่นเข้าใส่ นครหลวง ก็เกรงว่าส่ วนใหญ่ของนครจิ่วเหยาจะ
กลายเป็ นเถ้าธุลีปลิวหายในพริ บตา!
รับชมสิ่ งที่เกิดขึ้นบนฟากฟ้า ประชากรของนครจิ่วเหยาต่างสะท้าน
ในหัวใจ
“สวรรค์โปรด! การโจมตีเช่นนั้นถึงกับต้านรับไว้ได้! หากเป็ นพวก
เราคงตกตายกันไปแล้ว!”
“ช่างอยุติธรรมนัก! ไฉนสามัญชนเช่นพวกเราจึงไร้ซ่ ึงพลังเป็ นไก่
อ่อนปวกเปลี้ยเช่นนี้กนั !”
“เหอะ! นี่กเ็ ป็ นกฎของผูฝ้ ึ กตนหรื อไม่ใช่? ชีวติ นั้นก็เหมือนต้นหญ้า
มันไม่มีอะไรมากไปกว่านั้นแล้ว…”
แม้ได้ยนิ ทว่าฉู่หยางผิงเมินเฉยต่อเหล่าไป่ ดวงตาที่เผยผ่านภาพฉาย
จิตวิญญาณนั้นเฉยชา
ในสายตาของเขา ชีวติ ของผูค้ นเหล่านั้นในนครจิ่วเหยาไม่ต่างอะไร
กับมดปลวก
 ตอนที่ 20 : ผู้ใดใช้ ให้ เจ้ ามัน่ ใจเช่ นนี?้
“ตําหนักจันทราสี เงิน! ช่างทรงอํานาจนัก!”
ใบหน้าของลัว่ ฉวนท้ายที่สุดจึงค่อยเผยความแปรเปลี่ยนออกมา
ดวงตาขณะนี้เผยออกซึ่งประกายเย็นเยียบ
เขาไม่กล้ากล่าวว่าฉู่หยานผิงคิดอยากให้ตนตกตายเลยหรื อไม่ และ
อีกฝ่ ายคล้ายไม่กงั วลต่อความปลอดภัยของนครจิ่วเหยาอีกต่อไปแล้ว
“ตามกฎของร้านต้นตํารับแห่งนี้ ผูใ้ ดกล้าคิดร้ายต่อร้านมีชะตาต้อง
ตาย!”
เสี ยงนี้ไม่ดงั ทว่าก้องผ่านไปทัว่ ทั้งนครจิ่วเหยา
ผูค้ นนับไม่ถว้ นต่างได้ยนิ เสี ยงนี้ สี หน้าพวกเขาล้วนเผยออกซึ่ง
ความฉงนและสงสัย
พวกเขาไม่อาจจินตนาการได้ถึง ว่าภายใต้ฟากฟ้าที่ภาพฉายจิต
วิญญาณปกคลุมเช่นนี้ จะถึงกับมีคนกล้ากล่าวถ้อยคําเหล่านี้ออกมา
กระนั้นเมื่อคิดอีกทางหนึ่ง ก็ไม่ใช่ยากคาดเดาว่าเสี ยงนี้เป็ นศัตรู ของ
ภาพฉายที่ปรากฏอยูบ่ นฟากฟ้า!
คฤหาสน์ขนุ นางใต้
ภายใต้ภาพฉายจิตวิญญาณของฉู่หยางผิง ทั้งนครจิ่วเหยาจึงตกอยูใ่ น
ความแตกตื่น สถานที่แห่งนี้เองก็ไม่ใช่ยกเว้น
ผูค้ นในคฤหาสน์ขนุ นางใต้ต่างรับชมที่ภาพฉายจิตวิญญาณบน
ฟากฟ้าไกลด้วยสี หน้าอันหนักอึ้ง พวกเขาแทบไม่กล้าคิดว่าถัดไปจะ
เกิดเรื่ องราวใดขึ้น
“เสี ยงนี้? เถ้าแก่ง้ นั หรื อ?!”
ทว่าเมื่อเสี ยงสนทนาโต้เถียงดังให้ได้ยนิ ปู้หลี่เกื๋อจึงอดไม่ที่จะเผย
อาการตื่นตะลึงออกมา
“ต้องใช่แน่” ปู้ฉืออีพยักหน้ารับเบา ร่ องรอยความประหลาดใจฉาย
วาบผ่านดวงตาของนาง
นางไม่อาจจินตนาการได้ถึง ว่าเถ้าแก่ผลู ้ ึกลับนั้นยัว่ ยุตวั ตนเฉกเช่น
ขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับสู งสุ ดได้เช่นไร
พิจารณาจากออร่ าที่เรื องรองผ่านภาพฉาย ก็เกรงว่าแม้เป็ นจักรพรรดิ
เทียนชิงจี้อ๋ ูฮุยก็ดอ้ ยกว่าแล้ว
“หวังว่าเถ้าแก่คงไม่เป็ นไร ไม่เช่นนั้นโคล่าและแท่งเครื่ องเทศนัน่ คง
ไม่มีให้ซ้ือแล้ว!” ปู้หลี่เกื๋อภาวนาดังออก
ปู้ฉืออีถึงกับพูดกล่าวอันใดไม่ถูก
ที่โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งทางตะวันออกในเมือง
หลังกลับจากขุนเขาจิ่วเหยาแล้ว เว่ยฉิงจู่และคณะจึงมาพักเก็บตัวกัน
อยูท่ ี่นี่
วัตถุดิบซึ่งได้รับจากอสู รหมาป่ าสี ม่วงนั้นแพงลํ้า ดังนั้นพวกนาง
ยามนี้จึงมีผลึกวิญญาณจํานวนมากในครอบครอง
“เสี ยงนี้ไม่คล้ายเถ้าแก่ผนู ้ ้ นั เกินไปหรื อ?”
เว่ยฉิ งจู่และคณะต่างโดนผลกระทบของพลังกดดันเช่นเดียวกัน สี
หน้าพวกนางขณะนี้ตอ้ งแปรเปลี่ยนเมื่อได้ยนิ เสี ยงที่ดงั ก้องราวกับ
อยูข่ า้ งใบหู
“เถ้าแก่ร้าน? นัน่ ใช่ร้านที่นอ้ งฉิงจู่ซ้ื อแท่งเครื่ องเทศและโคล่ามา
หรื อไม่?” ซ่งฉิวหยิง่ กล่าวถามอย่างใคร่ รู้
หลังได้ดื่มโคล่าไป อาการบาดเจ็บของนางจึงหายดีแทบในพริ บตา
เช่นนั้นนางจึงสนใจโคล่าที่ร้านของลัว่ ฉวนขาย
เว่ยฉิ งจู่พยักหน้ารับ
“เถ้าแก่ผซู ้ ่ ึงขายของเช่นนั้นได้ อย่างไรก็ไม่มีทางเป็ นตัวตนสามัญ
หรื อจะเป็ นยอดฝี มือซ่อนเร้น?” หลินว่านฉวงครุ่ นคิด “หากมีเวลา
เช่นนั้นน้องฉิงจู่ควรพาพวกเราไปยังร้านแห่งนั้นหน่อยแล้ว”
“ไม่มีปัญหา” โดยไม่คิดอะไรมาก เว่ยฉิงจู่กล่าวรับคํา
ด้วยอยูภ่ ายในค่ายอาคมแห่งนครจิ่วเหยา ผูค้ นจึงไม่กงั วลอันใดมาก
นัก
ตามข่าวลือกล่าวขาน สัตว์อสู รขอบเขตครึ่ งราชันได้ปรากฏตัวเมื่อ
หลายร้อยปี ก่อน และครั้งนั้นเป็ นมันที่บุกอย่างมุทะลุเข้าหานครจิ่ว
เหยา
ทว่าด้วยต้องเผชิญหน้ากับค่ายอาคมคุม้ กันแห่งนครจิ่วเหยา สัตว์
อสู รขอบเขตครึ่ งราชันนั้นไม่อาจบุกฝ่ าเข้ามาได้
แม้พลังอํานาจของภาพฉายจิตวิญญาณจะชวนสะพรึ ง กระนั้นมันไม่
มีทางทัดเทียมขอบเขตครึ่ งราชัน
อีกทางหนึ่ง เมื่อได้ยนิ คํากล่าวของลัว่ ฉวน ฉู่หยางผิงจึงเผยเสี ยง
เหยียดหยัน “วาจาที่อวดดี!”
ด้วยถูกยัว่ ยุเพียงนี้ เขาเชื่อว่าแม้เป็ นขั้วอํานาจใหญ่ที่มีขอบเขต
ทดสอบเต๋ าระดับที่เจ็ดหรื อแปด ตนก็ยงั พร้อมจะปั ดเป่ าพวกมัน
เหล่านั้นให้เป็ นเถ้าธุลีได้!
แต่แล้วเถ้าแก่หนุ่มตรงหน้าผูน้ ้ ีกลับกล่าววาจาอย่างไม่ยหี่ ระ นี่จึง
เป็ นการเผยถึงอํานาจอันแข็งแกร่ งทางอ้อม
“ไม่ทราบว่าเจ้าเอาความมัน่ ใจนี้มาแต่ใด?”
เสี ยงถอนหายใจเบาได้ดงั ขึ้น
ด้วยเหตุผลใดไม่อาจทราบ ฉู่หยางผิงพลันรู ้สึกถึงสังหรณ์ลางร้ายที่
ภายใน
กระนั้นมันก็เป็ นเพียงเศษเสี้ ยวอันเล็กจ้อยจนลืมเลือนในพริ บตา
ด้วยไม่คิดเชื่อจึงลงมือ เขาไม่คิดว่าเถ้าแก่หนุ่มตรงหน้าจะมีทางยืน
หยัดต้านรับ
ครั้งนี้เองที่ลาํ แสงนับร้อยสายได้ปรากฏบนฟากฟ้าเหนือร้านค้าอัน
เล็กจ้อย
 ตอนที่ 21 : วิชาขัดสวรรค์ สะท้ านดวงดาว
“จงหยุดนิ่ง!”
เสี ยงเบาค่อยเผยออก มันราวกับพลังวิเศษอันไร้ขีดจํากัด ห้วงมิติ
และเวลาถึงกับถูกจองจํา!
ลัว่ ฉวนยกมือขึ้นพร้อมชี้ออกไปยังความว่างเปล่า
กึก กึก กึก…
เสี ยงอันสดใสดังขึ้น มันราวกับบทเพลงอันแสนวิเศษที่เข้าปะทะ
กลางใจผูค้ น
ทุกครั้งที่เสี ยงดนตรี ดงั ลําแสงจะระเบิดออกกลางฟากฟ้า
“ได้อย่างไรกัน?!”
ที่อยูไ่ ม่ไกลห่าง ฉู่หยุนเฟยเผยออกซึ่งความหวาดกลัว
ภาพฉายจิตวิญญาณของฉู่หยางผิงส่ งคลื่นความผันแปรออกมา เห็น
ได้ชดั ว่าตัวเขาไม่คาดคิดว่าการโจมตีของตนจะถูกสลายหายง่ายดาย
เช่นนี้
“อย่าได้สร้างเรื่ องให้ยงุ่ ยาก”
เพียงครู่ ลมหายใจ ลําแสงทั้งหมดสลายหายแตกกระจาย ลัว่ ฉวนส่ ง
สายตามองทางภาพฉายจิตวิญญาณของฉู่หยางผิงบนฟากฟ้า
ฉู่หยางผิงพลันต้องสะท้านขึ้นในหัวใจ
ลัว่ ฉวนทําท่าคว้าจับ และดวงจันทราสี เงินนั้นแรกเริ่ มเพียงลอยค้าง
ในฟากฟ้า ขณะนี้มนั สัน่ เทิ้มแล้ว
ฉู่หยางผิงเผยสี หน้าแปรเปลี่ยนรุ นแรง เพราะเขาทราบว่าตนสู ญเสี ย
การควบคุมจันทราสี เงินที่อญั เชิญออกมาแล้ว!
อัญเชิญจันทราสี เงิน เคล็ดวิชาระดับสู งแห่งตําหนักจันทราสี เงิน
ขณะนี้กาํ ลังเผชิญเรื่ องราวเกินผูใ้ ดคาดคิด
จันทราสี เงินสู ญเสี ยการควบคุม การโจมตีอนั ยิง่ ใหญ่ของฉู่หยางผิง
ไม่อาจใช้งานได้อีก!
ยิง่ ไปกว่านั้น สายตาของอีกฝ่ ายยังเผยซึ่งความหวาดกลัว จันทราสี
เงินที่ควรเป็ นเสมือนมายา ขณะนี้ได้ถูกทําให้กลายเป็ นมีตวั ตนวัตถุ!
“วิชานี้ ขอตั้งชื่อว่าขัดสวรรค์สะท้านดวงดาว!”
เสี ยงเบาเผยออกดังให้ได้ยนิ
ลัว่ ฉวนตั้งชื่อวิชาซึ่ งตนจดจําได้จากชีวติ ก่อนหน้า
จันทราสี เงิน ขณะนี้แข็งค้างอยูก่ ลางฟากฟ้า ขนาดของมันยิง่ มายิง่
ใหญ่โต
กล่าวให้ถูกต้องยิง่ กว่า คือจันทราสี เงินนั้นกําลังเคลื่อนคล้อยเข้าใกล้!
แรงกดดันชวนสะพรึ งบดขยี้ลงสู่ นครจิ่วเหยาที่เบื้องล่าง ภาพฉายจิต
วิญญาณของฉู่หยางผิงที่อยูก่ ลางอากาศคือตัวตนแรกที่ตอ้ งแบกรับ!
ภาพฉายจิตวิญญาณ มันก็เปรี ยบดังเครื่ องฉายภาพยนตร์คุณภาพตํ่า
ขณะนี้เกิดคลื่นแทรกซ้อนจนสว่างวูบวาบสลับดํามืด
ขณะเดียวกันนี้เองที่ค่ายอาคมคุม้ กันนครจิ่วเหยาทํางานเต็มกําลัง โล่
แห่งแสงพลันเข้าปกคลุมทั้งเมือง
นับเป็ นโชคดีที่ภาพฉายจิตวิญญาณนั้นไม่ได้อยูภ่ ายใต้การคุม้ กัน
ของค่ายอาคม
ค่ายอาคมประจําเมืองเผยตัวออก ประชากรแห่งนครจิ่วเหยาอดไม่ได้
ที่จะสัน่ กลัวขณะรับชมจันทราสี เงินซึ่งร่ วงหล่นลงมา!
มนุษย์ผใู ้ ดจะมีกาํ ลังต้านทานอํานาจแห่งฟ้าดินเช่นนี้ได้?!
“ถึงกับลงมือได้ชวนสะพรึ งเพียงนี้? หรื อจะมีผยู ้ งิ่ ใหญ่อยูใ่ นนครจิ่ว
เหยา?”
“ที่น่าหวัน่ เกรงยามนี้ คือค่ายอาคมคุม้ กันนครจิ่วเหยาจะหยุดยั้งการ
โจมตีนนั่ ได้หรื อไม่? ครั้งนี้พวกเราอาจต้องตกตายกันแล้ว!”
“นี่เป็ นศึกระหว่างทวยเทพแล้ว ไฉนจึงดึงสามัญชนไปข้องเกี่ยว…”
ผูค้ นนับไม่ถว้ นเริ่ มเผยความขมขื่นผ่านทางสี หน้า
ใจกลางนครหลวง
จักรพรรดิแห่งเทียนชิง จี้อ๋ ูฮุยพลันต้องลุกขึ้นยืน สายตาจับจ้องดวง
จันทราสี เงินที่อยูบ่ นฟากฟ้าไกลห่าง ใบหน้าของผูส้ ู งศักดิ์ยามนี้ไม่
อาจสงบใจลงได้อีกต่อไปแล้ว
“พลังเช่นนี้… เกรงว่าจะเหนือลํ้าเสี ยยิง่ กว่าขอบเขตทดสอบเต๋ า ไม่
นึกเลยว่านครจิ่วเหยาจะมีผแู ้ ข็งแกร่ งเช่นนี้คงอยู่ นึกว่าจะมีตวั ตน
เช่นนั้นอยูแ่ ต่ภายในเทือกเขาจิ่วเหยาเสี ยอีก”
“คงได้แต่ตอ้ งคาดหวังแล้ว ว่าผูอ้ าวุโสท่านนั้นจะยั้งมือ ไม่เช่นนั้น
นครจิ่วเหยาคงได้จบสิ้ น…”
คําเมื่อกล่าวจบ ความขื่นขมก็ปรากฏผ่านทางสี หน้า
แม้วา่ จักรวรรดิเทียนชิงจะเลิศลํ้าในสายตาของสามัญชน ทว่าจี้อ๋ ูฮุย
ทราบดีแก่ใจว่าทวีปเทียนหลันกว้างใหญ่เพียงใด จักรวรรดิเทียนชิง
ก็เปรี ยบดังดาวน้อยในหมู่ดาวอันกว้างใหญ่ไพศาล
ฉู่หยางผิงหันมองที่ดวงจันทราสี เงินซึ่ งร่ วงหล่นจากฟากฟ้า ภายใน
ขณะนี้ตื่นตระหนกเป็ นล้นพ้น!
อันตราย!
อันตรายเกินไปแล้ว!
จันทราสี เงินที่เคลื่อนคล้อย มันทําให้เขาได้ตระหนักถึงวิกฤตชีวติ ที่
เข้าใกล้ความตาย!
 ตอนที่ 22 : การตัดสิ นใจของตําหนักจันทราสี เงิน
แม้เรื่ องราวเป็ นเช่นนี้ ทว่าฉู่หยางผิงไม่อาจหลบหนี เพราะตัวเขาได้
ตกเป็ นเป้าของพลังแห่งดวงจันทราสี เงินแล้ว!
จันทราสี เงินนั้นรวดเร็ ว เพียงพริ บตาก็เผยออกซึ่งเส้นทางเคลื่อน
คล้อยที่มีอคั คีเพลิงลุกโชนเป็ นทางอยูเ่ หนือศีรษะของฉู่หยางผิง!
อํานาจชวนสะพรึ งสะกดลงมา ค่ายอาคมคุม้ กันนครจิ่วเหยาขณะนี้
แทบจะมองเห็นได้ดว้ ยตาเปล่า!
ด้วยฐานะจ้าวตําหนักจันทราสี เงิน เขาคือยอดฝี มือของขั้วอํานาจใหญ่
ที่ขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับสู งสุ ด ดังนั้นตัวเขาจึงไม่อาจหลบหนี
และตัวฉู่หยางผิงก็ไม่อาจต้านรับการลงมือครั้งนี้ไว้ได้!
ภาพฉายจิตวิญญาณขนาดกว่าพันเมตรของฉู่หยางผิงตัดสิ นใจลงมือ
แขนขนาดยักษ์ชูข้ ึน มันราวกับคิดคํ้ายันดวงจันทราสี เงินซึ่ งร่ วงหล่น!
ขนาดของดวงจันทราสี เงินนั้นกว้างใหญ่ไพศาล ภาพฉายจิตวิญญาณ
ขณะนี้ไม่ต่างอะไรกับหนอนที่คิดคํ้ายันต้นไม้ใหญ่!
ตูม้ …
เสี ยงดังสนัน่ บังเกิด ผูค้ นนับไม่ถว้ นแห่งนครจิ่วเหยาต่างหวาดกลัว
จนแทบสิ้ นใจ
แสงสุ กสว่างสี เงินทะลักล้นออกจากดวงจันทราสี เงิน คลื่นพลัง
ทําลายล้างเริ่ มแผ่กระจายออกทัว่ ทิศ
แทบจะในทันทีน้ ี แขนของภาพฉายจิตวิญญาณได้ระเบิดออก ห้วง
มิติที่ต้ งั อยูบ่ ริ เวณนั้นจึงเริ่ มบิดเบี้ยวเพราะแรงกดดันอย่างมหาศาล
สรรพสิ่ งจึงเลือนหาย!
สรรพสิ่ งเลือนหาย!
ห้วงมิติรอบด้านแตกสลายกลายเป็ นไม่อาจมีสิ่งใดคงสภาพอยูไ่ ด้!
พื้นที่อนั ดํามืดปรากฏขึ้นบริ เวณที่ดวงจันทราสี เงินเข้าปะทะกับแขน
ยักษ์เมื่อครู่ !
แน่นอนว่าเรื่ องราวไม่ใช่จบที่ตรงนี้ ทว่าเป็ นเพียงเพิ่งเริ่ มต้น
ดวงจันทราสี เงินคล้ายยังไม่สิ้นแรง การเคลื่อนคล้อยยังคงดําเนินอยู่
ทว่าภาพฉายจิตวิญญาณของฉู่หยางผิงไม่อาจต้านรับได้อีกต่อไป
แล้ว ใบหน้าอีกฝ่ ายขณะนี้ถึงกับแตกสลายออกเป็ นเศษซาก!
แม้เป็ นเช่นนั้น เรื่ องราวเหล่านี้ไม่ได้เกี่ยวข้องใดกับผูค้ นของนครจิ่ว
เหยา
เพราะขณะนี้ ที่พวกเขาต่างสนใจคือดวงจันทราสี เงินที่ยงั เคลื่อน
คล้อยเข้ามาใกล้!
“ออกไปให้พน้ ทาง”
เสี ยงเบาเผยออกดังให้ทุกผูค้ นได้ยนิ
เสี ยงนี้ไม่ใช่ดงั ทว่าสะท้อนดังทัว่ ทั้งนครจิ่วเหยา
มันราวกับวาจาสิ ทธิ์ ดวงจันทราสี เงินนิ่งค้างกลางอากาศ
เพียงชัว่ ลมหายใจ มันได้แปรเปลี่ยนเป็ นพลังงานกระจายหายวับ
ณ ตําหนักจันทราสี เงิน โถงประชุมใหญ่
วันนี้ คณะผูอ้ าวุโสแห่งตําหนักจันทราสี เงิน รวมถึงศิษย์เอกทั้งหลาย
ต่างมารวมตัวกัน ที่เบื้องหน้าคือบุคคลที่ทุกฝ่ ายคุน้ หน้าเป็ นอย่างดี
เป็ นฉู่หยางผิงที่เพิ่งปรากฏตัวผ่านภาพฉายจิตวิญญาณที่นครจิ่วเหยา
การรวมตัวกันวันนี้ ก็เพื่อบุกเข้าสู่ เทือกเขาจิ่วเหยา
ระหว่างการสนทนา สี หน้าของฉู่หยางผิงได้แปรเปลี่ยนอย่างมหาศาล
กระทัง่ ว่ากระอักเลือดออกเซ็นซ่าน
สี หน้าที่อหังการแต่เดิมกลายเป็ นซีดเผือด ออร่ าภายในร่ างต้อง
แปรปรวน
“จ้าวตําหนัก!”
“ท่านจ้าวตําหนัก!”
“เกิดเรื่ องอันใดขึ้น?!”
……
ผ่านไปครู่ ฝูงชนจึงค่อยอุทานเผยออกซึ่งความวุน่ วายอึกทึก
ใบหน้าของฉู่หยางผิงเย็นเยียบ “เศษเสี้ ยววิญญาณในจี้หยกที่ขา้ มอบ
ให้หยุนเฟยไว้แตกดับไปแล้ว”
คําเพียงกล่าวออก สี หน้าทุกผูค้ นจึงต้องแปรเปลี่ยน
ถึงกับทําให้เศษเสี้ ยววิญญาณของฉู่หยางผิงแตกดับได้ เช่นนั้นย่อม
ต้องเป็ นผูเ้ ก่งกาจมากลํ้า!
ขณะนี้เองที่สตรี ผหู ้ นึ่งพลันโพล่งเข้ามาในห้องโถง สี หน้าของนาง
เผยซึ่งความตื่นตะลึง
“ไม่ดีแล้ว ดวงไฟแห่งชีวติ ของหยุนเฟยหายไปแล้ว!”
สตรี ผนู ้ ้ ีคือภรรยาของฉู่หยางผิง ดวงตาของนางเผยซึ่ งความขื่นขม
“ว่าอะไรนะ!”
ฉู่หยางผิงตื่นตะลึงยามได้ทราบความ ดวงตาขณะนี้หมองหม่นก่อน
ร่ างจะทรุ ดลงกับพื้น
แม้ฉู่หยุนเฟยเป็ นคนอารมณ์ร้อนและดื้อรั้น กระนั้นไม่วา่ อย่างไรก็
เป็ นสายเลือด ดังนั้นทุกวีว่ นั พวกเขาจึงปรนเปรออีกฝ่ ายอย่างเต็มที่
ครั้งเศษเสี้ ยววิญญาณของเขาแตกดับ ฉู่หยางผิงก็คาดเดาได้แล้วว่าฉู่
หยุนเฟยเผชิญหน้าศัตรู ที่แข็งแกร่ ง
กระนั้นก็หาได้คาดคิดไม่ ว่าเพียงระยะเวลาอันสั้น สายเลือดเพียง
หนึ่งเดียวของตนจะถูกสังหารที่นครจิ่วเหยา!
ใบหน้าฉู่หยางผิงเย็นเยียบ พลังวิญญาณอันชัว่ ร้ายบังเกิดขึ้นทัว่ ทั้ง
ร่ าง ผูค้ นรอบด้านต่างไม่กล้าพูดกล่าวเพราะเกรงว่าจะไปสะกิด
อะไรเข้า
แม้ไม่ทราบว่าเกิดเรื่ องราวใดขึ้น ทว่าฉู่หยางผิงทราบดีถึงสถานที่ซ่ ึง
เศษเสี้ ยววิญญาณของตนแตกดับที่นครจิ่วเหยา
“ส่ งถ่ายคําสัง่ ออกไป ผูอ้ าวุโสทั้งหมดในตําหนักให้เดินทางไปนคร
จิ่วเหยาพร้อมกับข้า! เรื่ องราวที่เกิดขึ้นจี้อ๋ ูฮุยต้องมีคาํ ตอบ!”
ฉู่หยางผิงออกบัญชาการด้วยตนเอง
“จ้าวตําหนัก เทือกเขาจิ่วเหยานั้นสําคัญยิง่ ยวด หากเดินทัพสู่ นครจิ่ว
เหยา ข้าเกรงว่า…”
ชายชรากัดฟันแน่น เป็ นเขาไม่อยากกล่าวทว่าก็ตอ้ งกล่าว
“ไม่เป็ นไร ข้าจะรับผิดชอบผลที่ตามมาเอง!”
ครั้งนี้ ฉู่หยางผิงสู ญเสี ยความนึกคิดเพราะโทสะ เรื่ องอื่นใดมีหรื อ
เขาจะสนใจ?
ยิง่ ไปกว่านั้น ตําหนักจันทราสี เงินอย่างไรก็เป็ นเพียงแนวหน้าบุกเข้า
ไป นอกจากนี้สถานการณ์ทางด้านเทือกเขาจิ่วเหยาเพียงเพิ่งเริ่ ม ทว่า
เรื่ องราวที่กาํ ลังจะดําเนินนี้ มันต้องทําให้ขนาดครึ่ งทวีปเทียนหลัน
ต้องสะท้านสะเทือน
 ตอนที่ 23 เหล่ าไป่ เข้ าร้ าน
“ขอบคุณผูอ้ าวุโสที่เมตตา!”
พบเห็นจันทราสี เงินเลือนหายกลางอากาศ เหล่าไป่ จึงปาดเช็ดคราบ
เหงื่อกาฬจากหน้าผาก จากนั้นจึงประสานมือให้แก่ลวั่ ฉวน
ลัว่ ฉวนเพียงพยักหน้ารับบางเบา
แม้เขายังไม่ได้ออกไปนอกร้านจากศึกเมื่อครู่ กระนั้นก็สมั ผัสได้วา่
ชายชราตรงหน้าคือผูท้ ี่เปิ ดม่านอาคมคุม้ กัน
จากมุมมองของเขา ตัวตนของชายชราในนครจิ่วเหยาย่อมไม่ต่าํ ต้อย
บางทีอาจต้องเกี่ยวกับทางราชวงศ์
สําหรับร้านที่เปิ ดในนครจิ่วเหยา อย่างไรก็ตอ้ งโอนอ่อนต่อทาง
ราชวงศ์บา้ ง
ลัว่ ฉวนไม่คิดสนใจเหล่าไป่ อีก ขณะนี้เดินกลับไปนอนเอกเขนกที่
หน้าประตูอีกครั้งหนึ่งแล้ว
ทว่ามีเรื่ องหนึ่งที่ลืมกล่าวถึง ฉู่หยุนเฟยเมื่อครู่ ได้แปรเปลี่ยนเป็ นเถ้า
ธุลีเลือนหายครั้งดวงจันทราสี เงินร่ วงหล่นแล้ว อย่างไรเมื่อครู่ กม็ ีแต่
พลังงานอันรุ นแรงผันแปรอัดแน่น ดังนั้นอีกฝ่ ายที่เป็ นเพียงขอบเขต
สัมผัสวิญญาณจึงไม่อาจต้านรับ
ท่าทีของลัว่ ฉวนเป็ นผลให้เหล่าไป่ ต้องตกอยูใ่ นภวังค์
หลังพิจารณาอีกครั้งอย่างถี่ถว้ น เหล่าไป่ จึงกัดฟันเดินเข้าไปในร้าน
ของลัว่ ฉวน
กับบุรุษทรงอํานาจซึ่งเปิ ดร้านในตรอกไกลห่างผูค้ นในนครจิ่วเหยา
นอกจากปลื้มปิ ติภายในใจแล้ว เหล่าไป่ ยังต้องรู ้สึกหวาดกลัวอยูท่ ี่
ก้นบึ้งหัวใจ
กับเถ้าแก่ร้านที่มีตวั ตนเฉกเช่นนี้ หากมีคนของทางการเข้ามาสร้าง
ปัญหาให้ละก็…
ไม่นึกถึงความเป็ นไปได้น้ นั จะดีเสี ยกว่า!
กระนั้นก็ตอ้ งกล่าว ว่าการที่มีบุคคลแข็งแกร่ งเพียงนี้มาเปิ ดร้านที่
นครจิ่วเหยา ทว่าทางราชวงศ์กลับไม่ทราบเรื่ อง นับว่าเป็ นเรื่ องราว
แปลกประหลาดจนเกินไป
“ร้านต้นตํารับ… ต้นตํารับ… วาจาใหญ่โตนัก!”
พบเห็นป้ายที่ทางเข้าร้าน เหล่าไป่ จึงหันมองที่ลวั่ ฉวนด้วยความนับ
ถือใจ
นี่จึงเป็ นผูม้ ีกาํ ลังอย่างแท้จริ ง
หากเป็ นสามัญชนเปิ ดร้านและตั้งชื่อเช่นนี้ อย่างนั้นก็ถือเป็ นการคุย
โตแล้ว!
“ผูอ้ าวุโส”
เหล่าไป่ เรี ยกหาลัว่ ฉวนด้วยความสุ ภาพ
ลัว่ ฉวนที่นอนเอกเขนกพลันโบกมือกล่าวคําเบา “ข้าจึงไม่อาวุโส
นามลัว่ ฉวน เรี ยกหาเป็ นเถ้าแก่กพ็ อ”
“ทราบแล้ว ทราบแล้ว!” เหล่าไป่ เร่ งรี บรับคํา
เขายังทราบว่าตัวตนทรงอํานาจที่ซ่อนเร้นตัวตนมักแปลกประหลาด
เช่นนี้ เถ้าแก่ร้านเช่นลัว่ ฉวนยิง่ หาได้ยาก
“ข้าคือผูอ้ ุทิศตนให้แก่ราชวงศ์ นามว่าไป่ หง ขอทราบได้หรื อไม่วา่
เถ้าแก่คิดทําอะไร?”
เหล่าไป่ พิจารณาไปครู่ หนึ่งก่อนจะถามอย่างระมัดระวัง
ความนับถือ?
ลัว่ ฉวนมองทางเหล่าไป่ ด้วยความสงสัย
อย่างไรแล้ว ด้วยเพราะเป็ นขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับที่แปด กําลัง
อีกฝ่ ายอย่างไรก็ยอดเยีย่ ม…
ขณะนี้ยอดฝี มือขอบเขตทดสอบเต๋ าเพียงต้องตาลัว่ ฉวนอยูบ่ า้ ง เขา
ไม่ทราบว่าควรรู ้สึกอย่างไรต่อชายชราผูน้ ้ ีดี
“ก็ไม่ทาํ อะไร” ลัว่ ฉวนโบกมือตอบกลับอย่างเฉยชา
ลัว่ ฉวนไม่คิดสนใจอีกฝ่ าย ทว่าไปสนทนากับระบบอยูภ่ ายในใจ
ลัว่ ฉวน : “ระบบ หากขอให้บุคคลอื่นช่วยโฆษณาร้านในนครจิ่ว
เหยาได้หรื อไม่?”
ระบบ : “ไม่ได้! เจ้าของร้านต้องเชื่อมัน่ ในตนเอง ภารกิจที่มอบให้
ต้องสําเร็ จงานด้วยกําลังของตนเอง!”
เช่นนี้ลวั่ ฉวนจึงไร้ซ่ ึ งคําจะกล่าว
พบเห็นลัว่ ฉวนไม่สนใจตนเอง เหล่าไป่ จึงหันสายตามองภายในร้าน
เหล่าไป่ ค่อนข้างสงสัย ว่าร้านที่เปิ ดโดยผูแ้ ข็งแกร่ งนั้นขายอะไร
หลังจากได้เห็นเครื่ องแก้วหลากสี สนั ภายในร้าน ดวงตาเหล่าไป่
พลันต้องเบิกกว้างตื่นตะลึง
กระนั้นเมื่อนึกถึงกําลังของลัว่ ฉวน เขาก็เข้าใจว่าเป็ นปกติธรรมดา
กับตัวตนเช่นนี้ มีเครื่ องแก้วหลากสี สนั มากมายแทบไม่นบั เป็ นเรื่ อง
ใหญ่แต่อย่างใด
หลังพิจารณาอย่างถี่ถว้ น เหล่าไป่ จึงกล่าวคําถามต่อลัว่ ฉวน “เถ้าแก่
ขอข้ารับชมสิ นค้าได้หรื อไม่?”
ลัว่ ฉวนที่กาํ ลังสนทนากับระบบอยูภ่ ายในใจ ขณะนี้หนั กลับมา
สนใจทางด้านนี้พร้อมพยักหน้ารับ “เชิญดูตามสบาย”
และลัว่ ฉวนคล้ายตระหนักอะไรขึ้นได้
แม้ไม่อาจใช้เหล่าไป่ โฆษณาร้านของตนเองโดยตรง ทว่าใช้วธิ ีการ
ทางอ้อมเพื่อให้อีกฝ่ ายรู ้จกั ผลิตภัณฑ์ของร้านและนําไปพูดกล่าว
ปากต่อปากได้!
 ตอนที่ 24 จํากฎของร้ านไว้ ให้ ดี
เมื่อเข้ามาในร้าน รับชมสรรพคุณของโคล่าและแท่งเครื่ องเทศบน
ชั้นวาง เหล่าไป่ จึงอดไม่ได้ที่จะสะท้านลมหายใจดังเฮือก
สิ่ งที่ให้ผลลัพธ์เช่นนี้ถึงกับนํามาขาย ทั้งยังราคาเพียงหนึ่งร้อยผลึก
วิญญาณ ให้กล่าวออกมานั้นราคานี้มนั ต่างอะไรกับให้โดยไม่มี
มูลค่า?!
สายตาพลันต้องหันมองลัว่ ฉวนที่ประตูทางเข้า เหล่าไป่ ขณะนี้
พยายามสะกดความสงสัยไว้ภายใน
ตัวตนทรงอํานาจเช่นนี้ มีของเช่นนี้วางขายก็ไม่ใช่เรื่ องน่าประหลาด
ใจแต่อย่างใด!
ส่ วนว่าสรรพคุณของโคล่าและแท่งเครื่ องเทศเป็ นจริ งหรื อไม่น้ นั …
เหล่าไป่ ไม่คิดมีขอ้ สงสัย!
ตัวตนผูแ้ ข็งแกร่ งย่อมมีความถือดี เหล่าไป่ ไม่เชื่อว่าลัว่ ฉวนจะเบื่อ
หน่ายขนาดมาหลอกลวงผูอ้ ื่นเช่นนี้
“เถ้าแก่ ขอข้ารับประทานแท่งเครื่ องเทศที่นี่ได้เลยหรื อไม่?” เหล่า
ไป่ กล่าวถามต่อลัว่ ฉวน มือนั้นขณะนี้คว้าห่อแท่งเครื่ องเทศออกจาก
ชั้นวาง
“เชิญเลย” ลัว่ ฉวนตอบกลับมาอย่างเนิบนาบ
หลังแท่งเครื่ องเทศอยูใ่ นมือ เหล่าไป่ จึงนําสิ บผลึกวิญญาณอกจาก
แหวนมิติไปวางไว้ที่โต๊ะรับชําระ
มือนั้นค่อยฉีกห่อแท่งเครื่ องเทศ กลิ่นหอมจึงเตะจมูกเข้าโดยพลัน
ร่ องรอยความประหลาดใจฉายชัดผ่านดวงตาเหล่าไป่ ตัวเขาพบเจอ
ยาวิเศษช่วยเพิม่ กําลังในระยะเวลาอันสั้นมาก็มาก ทว่าไม่เคยได้พบ
เจอยาใดที่หอมกลิ่นเครื่ องเทศเย้ายวนผูค้ นเช่นนี้มาก่อน
เหล่าไป่ กลืนนํ้าลาย จากนั้นจึงนําแท่งเครื่ องเทศที่สีแดงมันวาวออก
จากห่อ ปากนั้นยืน่ เข้าไปกัดอย่างไม่คิดลังเล
“กลิ่นนี่…”
ดวงตาเหล่าไป่ เบิกกว้างประหนึ่งได้รู้แจ้ง
มันราวกับอัคคีเพลิงเบ่งบานภายในช่องปาก พลังวิญญาณทั้งร่ างกาย
ขณะนี้โคจรเร็ วรี่
มันเป็ นการเพิ่มความเร็ วโคจรพลังขนาดพบเห็นได้ดว้ ยตาเปล่า
เพียงแค่ไม่กี่ลมหายใจ ตัวเขาจึงได้เข้าถึงระดับที่เก้า!
ดวงตานั้นหลับลงพร้อมพิจารณาถึงความเปลี่ยนแปลงทางวิญญาณ
ในร่ างกาย เมื่อได้สติกลับคืน เหล่าไป่ จึงเบิกตากว้างพร้อมสู ดลม
หายใจเข้าลึก
หนึ่งนาที!
พลังวิญญาณของระดับที่เก้านั้นคงอยูเ่ ต็มชัว่ ระยะเวลาหนึ่งนาที!
หลังสิ้ นฤทธิ์ของแท่งเครื่ องเทศ เหล่าไป่ ก็ไม่พบว่าร่ างกายจะเกิด
ความผิดปกติอนั ใด
ด้วยเพราะอุทิศตัวแก่จกั รวรรดิเทียนชิง เหล่าไป่ นึกถึงกองทัพขึ้นมา
หากเจ้าสิ่ งนี้ถูกนําไปใช้ในกองทัพได้ละก็…
ราคาของมันแทบไม่นบั เป็ นอะไรสําหรับเหล่าไป่ ทว่าหากเทียบ
ผลลัพธ์ที่ใช้ได้กบั กับกองทัพ เช่นนั้นก็ชวนสะพรึ งแล้ว
อย่างไรแล้วหากมีแต่ระดับเบื้องบนของกองทัพที่ใช้งานได้ มันก็
มากพอที่จะเสริ มความแข็งแกร่ งโดยภาพรวมได้อย่างมหาศาล!
ที่ทวีปเทียนหลันแห่งนี้ กําลังถือเป็ นสิ่ งที่ควรค่าแก่การยกย่อง
ผูฝ้ ึ กตนแข็งแกร่ งย่อมเป็ นหนึ่งต้านร้อยได้ และระดับแม่ทพั ของ
กองทัพก็เป็ นเช่นเดียวกันนั้น
แม้ยงั ไม่ได้ทดลองโคล่า เหล่าไป่ ก็เชื่อหมดใจแล้วว่าข้อมูลที่ทราบ
ไม่มีใดผิดพลาด
“เถ้าแก่ แท่งเครื่ องเทศและโคล่าในร้านนี้พอจะขายเป็ นเสบียงทัพแก่
จักรวรรดิเทียนชิงในปริ มาณมากได้หรื อไม่?”
เหล่าไป่ กําลังตื่นเต้นยินดี เพราะตนสามารถเพิ่มพูนพลังได้ในพริ บตา
ของเฉกเช่นนี้กล่าวได้วา่ หายากมากลํ้า
ทว่าคําของลัว่ ฉวนก็ตอ้ งทําเหล่าไป่ ผิดหวัง
“ร้านของรามีกฎ หนึ่งคนสามารถซื้อหาของได้อย่างละชิ้นต่อวัน
เท่านั้น”
นี่เป็ นครั้งที่สองของวันที่ลวั่ ฉวนกล่าวคํานี้ออก
“ข้าทราบแล้ว! เป็ นข้าละอายนักที่ถามเช่นนั้นออกไป”
เหล่าไป่ ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ภายในมีแต่ความเสี ยดายไม่รู้จบ
แต่แล้วเขาก็โล่งใจ เพราะดูลวั่ ฉวนไม่คล้ายใส่ ใจที่ตอ้ งกล่าวอันใด
มากนัก
หากจักรวรรดิเทียนชิงได้เสบียงทัพเหล่านี้ เช่นนั้นร้านจะยังเปิ ดขาย
ไปทําอะไร?
คําตอบก็เห็นกันได้อย่างชัดเจน
ในมุมมองของเหล่าไป่ กฎของร้านลัว่ ฉวนนี้แปลกและไม่ค่อย
ธรรมดา
นอกจากนี้เจ้าของร้านยังมาเปิ ดกิจการในนครจิ่วเหยา ผลประโยชน์
ที่มีต่อจักรวรรดิเทียนชิงอย่างไรก็ตอ้ งย้อนกลับเข้ามาหาตัวร้าน
 ตอนที่ 25 พรสวรรค์
ในความเป็ นจริ ง ทุกครั้งที่ลวั่ ฉวนกล่าวคําเหล่านี้ออก ภายในใจของ
เขาก็เจ็บปวดไม่ใช่นอ้ ย
แม้สีหน้าภายนอกยังคงเรี ยบเฉย ทว่าหากพิจารณาให้ถี่ถว้ น จะพบว่า
แววตาของลัว่ ฉวนเผยความลําบากใจออกมา
หากได้ร่วมการค้ากับจักรวรรดิเทียนชิง เช่นนั้นหนึ่งวันจะขายได้
เพียงใด?
เพียงแรกเริ่ มก็สมควรได้รับนับแสนผลึกวิญญาณแล้วด้วยซํ้า!
ตามส่ วนแบ่งหนึ่งในสิ บสําหรับเจ้าของร้านหนึ่งดาว นัน่ หมายความ
ถึงเขาจะได้รับส่ วนแบ่งหนึ่งหมื่นผลึกวิญญาณในทุกวัน!
ช่างน่าปวดใจ!
ช่างรวดร้าวนัก!
“บุรุษผูซ้ ่ ึ งมีชะตาให้เป็ นเจ้าของร้านสุ ดแกร่ ง เจ้าของร้านต้องไม่
ละโมบในเงินตรา!”
ด้วยจังหวะเวลาอันพอเหมาะ ระบบเผยตัวออกกล่าวคําแนะนําแก่ลวั่
ฉวน
ลัว่ ฉวนจึงได้แต่หวั เราะรับ
หลังจากนั้น เพราะได้กินแท่งเครื่ องเทศเข้าไปแล้ว เหล่าไป่ จึงซื้อหา
โคล่าอีกขวดหนึ่ง
กระนั้นยามจ่ายผลึกวิญญาณออก เหล่าไป่ กลับรับรู ้ได้ถึงอารมณ์ของ
ลัว่ ฉวนที่ไม่ค่อยดีเท่าใดนัก เป็ นผลให้เขาต้องเร่ งรี บเผ่นหนีออกจาก
ร้านเสี ยก่อน
พระราชวังนครหลวง
จี้อ๋ ูฮุยรับชมชายชราผูซ้ ่ ึงเดินทางกลับมาถึงด้วยใบหน้าใคร่ สงสัย
ไม่เกินเลยหากจะกล่าวว่าก่อนหน้านี้เพียงไม่นาน ทั้งนครจิ่วเหยา
ต้องประสบชะตากรรมเกือบล่มสลาย
“เหล่าไป่ เกิดเรื่ องราวใดขึ้น? บอกเล่าให้ขา้ ได้ทราบ”
เหล่าไป่ เผยยิม้ ขื่นขม จากนั้นจึงบอกเล่าต่อจี้อ๋ ูฮุยถึงเรื่ องราวที่เกิดขึ้น
หลังจากได้ยนิ ถึงอํานาจอันลึกลับที่ซุกซ่อนในนครหลวงที่มาเปิ ด
ร้านค้าอยู่ จี้อ๋ ูฮุยจึงอดไม่ได้ที่จะร้องออกพลางหัวเราะ
“ผูอ้ าวุโสท่านนี้กน็ ะ…” หลังได้ทราบเรื่ อง จี้อ๋ ูฮุยจึงพยักหน้า จากนั้น
จึงกล่าว “เป็ นคนที่มีเอกลักษณ์เสี ยจริ ง”
“องค์เหนือหัวกล่าวได้ถูกต้องแล้ว บรรพบุรุษท่านนั้นไม่ใช่แข็งแกร่ ง
แล้วอหังการ ทว่านี่เป็ นเพียงข้าคาดเดา ตัวเขานั้นสมควรข้ามผ่าน
ขอบเขตทดสอบเต๋ า และได้กา้ วสู่ ขอบเขตราชันอันเป็ นตํานานกล่าว
ขานแล้ว!” เหล่าไป่ เผยคําออก
“ขอบเขตราชัน…”
จี้อ๋ ูฮุยกลายเป็ นเงียบงัน สี หน้าอับจนเผยออก
แม้จกั รวรรดิเทียนชิงกว้างใหญ่ ผูแ้ ข็งแกร่ งที่สุดนั้นยังคงอยูเ่ คียงข้าง
จักรพรรดิแห่งเทียนชิงยังเป็ นขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับที่เก้า
แน่นอนว่าจักรวรรดิเทียนชิงคงอยูม่ ายาวนานนับหมื่นปี แล้ว อย่างไร
ก็ตอ้ งมีเบื้องลึกเบื้องหลัง
“ในเมื่อผูอ้ าวุโสท่านนั้นเปิ ดร้านในตรอกไกลห่าง ทั้งยังมีกฎอันซับซ้อน
ภายในร้าน ข้าก็คาดหวังให้ไม่มีผคู ้ นมากมายไปรบกวนสร้างปัญหา
ให้”
จี้อ๋ ูฮุยขมวดคิว้ พลางคาดเดา
“เหล่าไป่ ข้อมูลที่ผอู ้ าวุโสท่านนั้นเปิ ดร้านภายในนครจิ่วเหยา เรื่ อง
นี้ตอ้ งเหยียบไว้ให้มิด!”
เหล่าไป่ พยักหน้ารับเห็นพ้อง
หากลัว่ ฉวนทราบการตัดสิ นใจของคนทั้งสอง ก็เกรงว่าตัวเขาจะ
กระอักเลือดออกมาคําโตแล้ว
เพราะที่เขาคาดหวัง คือให้ผคู ้ นในนครจิ่วเหยาได้ทราบว่าร้านนี้มี
ตัวตนคงอยู่
ของมีดีในตัว แต่แล้วเพียงไม่กี่คาํ ของคนเพียงหนึ่ง กลับตัดสิ นใจให้
สกัดข้อมูลของร้านนี้ไว้ทุกวิถีทาง!
คนทั้งสองกล่าวได้วา่ ทําได้ยอดเยีย่ ม…
“ว่าไปแล้ว…” เหล่าไป่ คล้ายเพิ่งนึกขึ้นได้ ขณะนี้นาํ ขวดบรรจุ
ของเหลวสี ดาํ ออกมาจากแหวนมิติ
“นัน่ คืออะไร?” จี้อ๋ ูฮุยกล่าวถามด้วยความสงสัย
“เป็ นของที่ขายในร้านบรรพบุรุษท่านนั้น นามว่าโคล่าขอรับ” เหล่า
ไป่ กล่าวอธิบาย “ตามสรรพคุณที่เขียนเอาไว้ เมื่อดื่มเข้าไปแล้วจะ
รักษาอาการบาดเจ็บไม่ถึงตายได้โดยทันที!”
“ทว่ามูลค่าของโคล่านี้ค่อนข้างถูก เพียงแค่สิบผลึกวิญญาณเท่านั้น”
“ว่าอะไรนะ?!” ดวงตาจี้อ๋ ูฮุยพลันต้องเบิกกว้าง
จักรวรรดิเทียนชิงทรงอํานาจ นครจิ่วเหยาอยูใ่ กล้เคียงเทือกเขาจิ่ว
เหยา ดังนั้นมันจึงมียาวิเศษจํานวนนับไม่ถว้ นปรากฏในธรรมชาติ
ทว่าที่เป็ นเช่นแท่งเครื่ องเทศและโคล่า เทียบกับผลลัพธ์ที่ได้แล้ว
เช่นนี้ไม่อาจหาที่ใดได้อีก
“บุตรแห่งบ้านตระกูลขุนนางใต้ถูกลอบสังหารเมื่อหลายวันก่อน
ไม่ใช่หรื อ? ได้ยนิ มาว่ามีบาดแผลทมิฬซ่อนเร้นไม่อาจรักษา เช่นนั้น
ส่ งโคล่าขวดนี้ไป”
จี้อ๋ ูฮุยปราดเปรื่ อง เขาหาทางทดสอบสรรพคุณของโคล่าขวดนี้ได้
แทบจะในทันที
 ตอนที่ 26 รางวัลจากระบบ
ใช้จ่ายเพียงแค่สิบผลึกวิญญาณก็สามารถซื้อใจขุนนางใต้ได้ใน
พริ บตา กล่าวได้วา่ จักรพรรดิจ้ ีอ๋ ูฮุยนั้นปราดเปรื่ องอย่างยิง่
กระนั้นที่เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อน คือลูกค้าคนแรกของร้านลัว่ ฉวน
จะเป็ นปู้หลี่เกื๋อ!
เหล่าไป่ พยักหน้ารับเห็นพ้อง
ทว่าจี้อ๋ ูฮุยเห็นเขาดูลงั เล คิดคล้ายจะกล่าวอะไรออกมาทว่าไม่กล่าว
“เหล่าไป่ ยังมีอื่นใดอีกหรื อไม่?” จี้อ๋ ูฮุยเผยยิม้ กล่าวถาม
เหล่าไปจึงมองที่จ้ ีอ๋ ูฮุยก่อนจะกล่าว “บอกกล่าวต่อองค์เหนือหัว ขอ
ท่านได้อย่าโกรธเกรี้ ยว”
“ฮ่าฮ่าฮ่า…”
จี้อ๋ ูฮุยกลายเป็ นหัวเราะรับ “เหล่าไป่ มีอนั ใดจงกล่าวต่อจักรพรรดิผู ้
นี้ อย่างไรข้าก็ยงั เป็ นข้า”
เหล่าไป่ จึงกล่าว “ผูอ้ าวุโสท่านนั้นได้สงั หารจ้าวตําหนักน้อยฉู่หยุน
เฟย ผูซ้ ่ ึงเป็ นสายเลือดตรงของตําหนักจันทราสี เงินที่นครจิ่วเหยา
แห่งนี้”
จี้อ๋ ูฮุยกล่าวไม่ออก
“เรื่ องนี้…”
เมื่อดึงสติกลับคืนมาได้ จี้อ๋ ูฮุยจึงต้องสู ดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะรู ้สึก
ปวดหัวอย่างมากลํ้า
ตอนนี้เขาค่อยเข้าใจ ว่าเหตุใดเหล่าไป่ จึงกล่าวคําเช่นนั้นก่อนจะ
บอกเล่าออกมา เรื่ องเช่นนี้ได้ทราบมีผใู ้ ดบ้างไม่ปวดเศียรเวียนเกล้า?
จ้าวตําหนักน้อยแห่งตําหนักจันทราสี เงินตกตายที่นครจิ่วเหยา แม้
ไม่ใช่โดยคนของจักรวรรดิเทียนชิง อย่างไรเรื่ องนี้กไ็ ม่รอดพ้นความ
รับผิดชอบ
ทว่าผูซ้ ่ ึงลงมือเป็ นผูอ้ าวุโสระดับชวนสะพรึ ง จี้อ๋ ูฮุยแทบไม่ทราบว่า
จะไปสะสางเรื่ องนี้อย่างไร
หลังคิดไปครู่ หนึ่ง จี้อ๋ ูฮุยจึงรู ้สึกว่านี่มนั เป็ นเผือกร้อนยากจะโยนออก
“ช่างมัน” จี้อ๋ ูฮุยถอนหายใจ “จ้าวตําหนักน้อยแห่ งตําหนักจันทราสี เงิน
ตกตายที่นครจิ่วเหยา ตาเฒ่าฉู่หยางผิงคงไม่ปล่อยวางเป็ นแน่ ทว่า
จักรวรรดิเทียนชิงของข้าก็ไม่ใช่ที่ให้พวกมันก่อการได้ตามใจชอบ!”
“หากพวกมันกล้าก่อการที่นี่ ข้าก็ไม่ลงั เลที่จะเปิ ดค่ายอาคมคุม้ กัน
ใหญ่อีกครั้งหนึ่ง!”
“องค์เหนือหัว…”
การศึกก่อนหน้าจบสิ้ นไปแล้ว ความวุน่ วายไม่มีใดอีก ท้องฟ้า
ขณะนี้กระจ่างโล่ง
ประชากรแห่งนครจิ่วเหยาต่างถอนหายใจโล่งอก เพราะวิกฤตเบื้อง
หน้าของพวกเขาเพิ่งผ่านพ้น
แม้เกือบทุกผูค้ นได้เห็นภาพฉากอันตระการตาก่อนหน้า ทว่าพวก
เขาไม่ทราบเรื่ องลัว่ ฉวน ผูซ้ ่ ึ งเป็ นเจ้าของร้านแห่งหนึ่งในตรอกซึ่ง
ตั้งอยูท่ างตะวันออกของเมือง
“น่าอึดอัดนัก อยากได้เครื่ องฉายภาพจิตวิญญาณนัน่ บ้างจริ ง เจ้าสิ่ ง
นั้นเอามาทําประโยชน์ได้หลากหลาย!”
ที่บนเก้าอี้หิน ลัว่ ฉวนกําลังบ่นพลางนึกเสี ยใจขณะนึกถึงเรื่ องราว
ก่อนหน้าที่เกิดขึ้น
ลัว่ ฉวนมัน่ ใจ ว่าหากมีมนั จะทําให้เขาโฆษณาร้านได้อย่างง่ายดาย!
“ระบบ” ลัว่ ฉวนเรี ยกดังภายในใจด้วยอารมณ์เหนื่อยหน่าย
“เจ้าของร้านมีอะไรหรื อ?” เสี ยงระบบดังตอบกลับ
“ฉันไล่คนก่อเรื่ องในร้านออกไปแล้ว ไม่คิดจะมอบการสุ่ มโชคหรื อ
รางวัลจากทางระบบอะไรสักหน่อยเลยหรื อยังไง?” ลัว่ ฉวนเอ่ยถาม
ระบบเงียบงันไปครู่ หนึ่ง จากนั้นจึงกล่าวตอบ “รางวัลนั้นถูกส่ งออก
ไปแล้ว ขอให้เจ้าของร้านตรวจสอบด้วย”
เดิมลัว่ ฉวนคิดว่าจะได้รับคําตอบไร้เยือ่ ใยจากระบบ ที่ไม่คาดคิดคือ
จะได้รับคําตอบเช่นนี้กลับมา
“ดีเลย สมแล้วที่เป็ นระบบที่เข้าใจฉันดีที่สุด!” ลัว่ ฉวนอดไม่ได้จน
โพล่งคําออก
ทว่าระบบไม่ตอบคําใดกลับมาแล้ว
แต่ลวั่ ฉวนไม่คิดสนใจแต่อย่างใด
กับผูค้ น รางวัลย่อมเป็ นสิ่ งล่อตาล่อใจยิง่ กว่า
“ทักทายเถ้าแก่!”
เสี ยงอันคุน้ เคยดังขึ้น
และถ้อยคําก็ช่างคุน้ เคย
ลัว่ ฉวนทราบว่าผูใ้ ดมาเยือน ดังนั้นจึงไม่คิดลืมตารับชม
เสี ยงเปิ ดขวดดัง ร่ างของปู้หลี่เกื๋อจึงปรากฏตรงสายตาลัว่ ฉวน
รับชมปู้หลี่เกื๋อสักเล็กน้อย ลัว่ ฉวนจึงเมินเฉย
กระนั้นปู้หลี่เกื๋อไม่เก็บมาใส่ ใจ เขาเร่ งรี บกล่าวคําถาม “เถ้าแก่ ก่อน
หน้านี้ลงมือไปใช่หรื อไม่?”
“เป็ นผูม้ ีดวงตามืดบอดคิดทําลายร้านแห่งนี้ ดังนั้นจึงสังหารทิ้งไป
แล้ว” ลัว่ ฉวนตอบคําเบาราวกับเพิ่งถอนวัชพืชหน้าร้านไป
 ตอนที่ 27 สุ่ มโชคพิเศษ
สังหารไปแล้วก็ถือว่าดี!
ปู้หลี่เกื๋อเพียงรู ้สึกพูดกล่าวไม่ออกไปครู่ กระนั้นก็ไม่ได้ต่อว่าเรื่ องนี้
แต่อย่างใด
เพียงพิจารณาจากความเข้มข้นของภาพฉายจิตวิญญาณ อีกฝ่ ายสมควร
เป็ นขั้วอํานาจใหญ่ที่แข็งแกร่ งสุ ดหยัง่
แต่แล้วผลลัพธ์ออกมาเช่นไร?
เผชิญหน้ากับเถ้าแก่ เก่งกาจสุ ดหยัง่ ก็ตกตายประหนึ่งมดปลวก
ปู้หลี่เกื๋อพิจารณามองลัว่ ฉวน ผูซ้ ่ ึงขณะนี้ประหนึ่งเป็ นปลาตากแห้ง
บนเก้าอี้หิน เขาค่อยได้เข้าใจความจริ งที่วา่ ภายนอกนี้ไม่อาจตัดสิ น
อะไรได้
เถ้าแก่ที่ดูใจดีโอบอ้อม กระนั้นกลับไม่เผยเมตตายามต้องลงมือ!
แม้มาหลายครั้งก็ยงั เดินเล่นวนทัว่ ร้าน ขณะนี้กซ็ ้ือหาโคล่าและแท่ง
เครื่ องเทศเหมือนเช่นเคย
แน่นอนว่าทุกครั้งนั้นหมายความถึงผลึกวิญญาณในแหวนมิติจะ
เลือนหายไปหนึ่งร้อย
หากเป็ นผูฝ้ ึ กตนทัว่ ไป ใช้จ่ายทุกวันเช่นปู้หลี่เกื๋อก็คงถังแตกกันไป
หมดแล้ว
ทว่าปู้หลี่เกื๋อไม่ยหี่ ระ เพราะเขาคือบุตรแห่งขุนนางใต้
ผูค้ นบางครั้งก็ถือกําเนิดบนเส้นทางที่อนาคตโรยด้วยกลีบกุหลาบ
“เถ้าแก่ เมื่อใดร้านจึงมีผลิตภัณฑ์ใหม่เข้ามาขาย นี่มีแต่สองอย่างนี้
มาตลอด ข้าก็เริ่ มเบื่อเล็กน้อยบ้างแล้ว”
รับฟังเช่นนี้ ลัว่ ฉวนจึงพูดกล่าวไม่ออกไปชัว่ ขณะ แต่ไม่ชา้ ก็เผย
ความยินดีผา่ นทางสี หน้า
เบื่อแล้ว? แม้อร่ อยก็เบื่อแล้ว?
เมื่อนึกถึงโอกาสที่ระบบกล่าวไว้วา่ จะให้สุ่มโชคก่อนหน้า ลัว่ ฉวน
จึงกล่าวตอบ “ผลิตภัณฑ์ใหม่จะมาในไม่ชา้ ”
“จริ งหรื อ?!”
ดวงตาปู้หลี่เกื๋อเบิกกว้างพร้อมเผยอาการตื่นตะลึง
เขาก็เพียงถามไปเรื่ อย หาได้คาดคิดไม่วา่ เถ้าแก่ร้านกําลังจะนํา
ผลิตภัณฑ์ใหม่มาออกขาย
เวลานี้จึงอดไม่ได้ที่จะเกิดความคาดหวังว่าเป็ นอะไร? แล้วรสชาติจะ
อร่ อยได้เพียงใด?
ถัดจากนั้นเขาจึงค่อยเดินกลับออกจากร้านไปด้วยอารมณ์ยนิ ดี
เพียงพริ บตาฟ้าก็มืดแล้ว
เมื่อกลับเข้ามาในร้าน ลัว่ ฉวนจึงสู ดลมหายใจลึกก่อนจะเปิ ดหน้าต่าง
ระบบ
ม่านแสงสว่างสี น้ าํ เงินปรากฏที่เบื้องหน้า
ซึ่งไม่เหมือนดังก่อนหน้า ข้อความใหม่ได้ปรากฏอยูด่ า้ นล่างม่าน
แสง “มีโอกาสสุ่ มโชคพิเศษหนึ่งครั้ง”
สุ่ มโชคพิเศษ? มันแตกต่างจากสองการสุ่ มโชคก่อนหน้านี้อย่างไร?
ความสงสัยนี้ยงั ไม่ได้รับคําตอบ การสุ่ มโชคธรรมดาในห้วงมิติพิเศษ
ก็ถือว่าไม่ธรรมดาแล้ว ดังนั้นอะไรคือการสุ่ มโชคพิเศษ?
ลัว่ ฉวนอ้าปากกล่าวออก “ระบบ เริ่ มการสุ่ มโชคพิเศษ”
เคร้ง!
เสี ยงระฆังดังขึ้น ลัว่ ฉวนพลันต้องก้าวถอยหลัง
เขาได้เห็นสิ่ งที่เป็ นต้นตอของเสี ยง กระนั้นก็ยงั อดไม่ได้ที่จะเผยสี
หน้าโง่งมออกมา
แก้วใสที่ซ่ ึงมีลูกบอลอยูภ่ ายในปรากฏ มันมาพร้อมปุ่ มบิดสี แดงที่อยู่
ตรงหน้า
นี่ไม่ใช่ตูก้ าชาหรอกหรื อ?!
“ระบบ นี่มีระบบกาชาด้วยหรื อยังไง?” ลัว่ ฉวนกล่าวถามอย่างเหม่อ
ลอย
ทว่าที่เขาทําได้กเ็ พียงแต่บ่นไปเรื่ อย
ระบบตอบกลับมา “เจ้าของร้านเข้าใจถูกต้องแล้ว”
ลัว่ ฉวนถึงกับพูดกล่าวไม่ออก
หลังพิจารณาสภาพตูก้ าชา ลัว่ ฉวนจึงบิดที่ปุ่ม
ทันใดนี้เองที่เครื่ องกาชาจึงส่ งเสี ยง ‘ครึ ก ครื น’ ดังเป็ นการทํางาน
เพียงไม่นานนัก เสี ยง ‘แกร๊ ก’ พร้อมลูกบอลสี น้ าํ เงินจึงร่ วงหล่นลง
มาจากช่องทาง
“ขอแสดงความยินดีแก่เจ้าของร้านที่ได้รับผลิตภัณฑ์พิเศษ ไวน์หยก”
“ไวน์หยก เป็ นสิ่ งที่ได้รับจากนํ้าพุแห่งชีวติ คุณสมบัติช่วยคืนความ
อ่อนเยาว์ และเป็ นอมตะขนาดที่ตอ้ งแสวงหาความตาย! มูลค่าขวดละ
หนึ่งแสนผลึกวิญญาณ”
“เพิ่มเติม ต้องเติมไวน์หยกทุกเจ็ดวัน”
สุ่ มของออกมาได้ ตูก้ าชาจึงเลือนหาย
ลัว่ ฉวนมองพิจารณาขวดหยกเย็นเยือกในมือ ทั้งนี้ยงั อดไม่ได้ที่จะอ้า
ปากค้าง
ขวดหยกนี้ให้ความรู ้สึกอบอุ่นและเปี ยกชื้น มันมีพลังวิญญาณอัดแน่น
เป็ นประกายอยูภ่ ายใน สิ่ งนี้ไม่ใช่ของธรรมดา
แล้วไวน์หยกข้างในคืออะไร?
มันไม่เหมือนดังโคล่าที่ช่วยฟื้ นฟูอาการบาดเจ็บ แต่ไวน์หยกคือการ
ฟื้ นคืนชีวติ !
การมีชีวติ นัน่ จึงเป็ นหลักการพื้นฐานของการเอาตัวรอดของสิ่ งชีวติ
 ตอนที่ 28 คํา่ คืนเมื่อฝนร่ วงโรย
สาเหตุวา่ ทําไมมนุษย์จึงต้องเจ็บปวดจากการเกิด แก่ เจ็บ และตาย
นัน่ ก็เพราะสังขารของร่ างกายนั้นไม่เที่ยง
หากมีกาํ ลังวังชาอยูต่ ลอด คิดมีชีวติ ยืนยาวก็ไม่ใช่การฝันเฟื่ อง!
ในมุมมองของลัว่ เฉิน คําที่เขียนตามอย่าง “อมตะจนกระทัง่ ร้องขอ
ความตาย” นั้นไม่ใช่การกล่าวเกินจริ ง
จากมุมมองของเขา ไม่เกินเลยนักที่จะเรี ยกของสิ่ งนี้วา่ ไม่แก่ไม่ตาย!
ส่ วนด้านราคานั้น…
อย่างไรแล้ว หากพิจารณาถึงผูฝ้ ึ กตนกว่าเก้าในสิ บย่อมต้องการ
ครอบครองมัน
หนึ่งแสนผลึกวิญญาณ มันมากพอที่จะให้ผรู ้ ่ าํ รวยระดับคืนต้น
กําเนิดนับจ่ายใช้สอยได้!
“ชงงั้นหรื อ? ไม่ใช่มนั บอกว่าเป็ นไวน์ไง?”
รับชมสรรพคุณที่ระบบให้ไว้ ลัวฉวนจึงเกิดความสงสัยอยูบ่ า้ ง
หลังจากลังเลไปครู่ หนึ่ง ลัว่ ฉวนจึงตัดสิ นใจ
เรื่ องดีที่ควรกระทํา คือเจ้าของร้านควรต้องทดลองสิ นค้าที่ขายใน
ร้านก่อนผูอ้ ื่น
นอกจากนี้แล้วมันยังเป็ นผลประโยชน์ที่ระบบมอบให้แก่เจ้าของ
ร้าน ดังนั้นจึงไม่จาํ เป็ นต้องจ่าย ดังนั้นกินไปก็เหมือนได้เปล่า
ด้วยสู ดลมหายใจเข้าลึก ลัว่ ฉวนจึงค่อย ๆ เปิ ดฝาขวดหยกเย็นออกมา
ไม่ทราบว่าเมื่อใดกันที่กลิ่นหอมเย็นอ่อนฟุ้งกระจายทัว่ ทั้งร้าน
กลิ่นนี้มนั ชวนให้สดชื่น ลัว่ ฉวนเวลานี้คล้ายรู ้สึกอยูภ่ ายในผืนป่ าอัน
กว้างใหญ่
หลังสัมผัสถึงกลิ่นหอมอ่อน ขณะนี้จึงตามมาด้วยกลิ่นผลไม้เตะจมูก
กลิ่นผลไม้นบั ร้อยและโสมต่างผสมปนเปเข้าด้วยกันอย่างไร้ซ่ ึ ง
ความขัดแย้ง มันเป็ นกลิ่นที่ดึงดูดและเย้ายวน
ท้ายที่สุด กลิ่นหอมอ่อนของไวน์จึงเข้าปะทะ ด้วยลัว่ ฉวนสู ดดมอยู่
ครู่ หนึ่งจึงรู ้สึกคล้ายมัวเมา
ไวน์ภายในขวดนั้นกระจ่างชัดและโปร่ งใส มันสะท้อนแสงประหนึ่ง
ภาพฝัน
แม้วา่ ลัว่ ฉวนไม่ใช่ผรู ้ อบรู ้เรื่ องไวน์ กระนั้นก็เข้าใจว่าของเหลวอัน
งดงามนี้คือไวน์ประเภทหนึ่ง
ด้วยเทไวน์ในขวดสู่ แก้วหยกเย็นเยียบที่ตระเตรี ยมไว้ก่อนแล้ว
ขณะนี้กลิ่นหอมอ่อนของไวน์จึงฟุ้งกระจายทัว่
ลัว่ ฉวนยกแก้วไวน์ข้ ึนเล็กน้อยก่อนบรรจงจิบอย่างละเมียดละไม
ของเหลวเมื่อเข้าปาก กลิ่นหอมของผลไม้จึงระเบิดออกทัว่ ทั้งร่ าง
มันมาพร้อมความรู ้สึกเย็นอ่อนโยนที่ชวนให้สบาย…
ผ่านไปครู่ หนึ่ง ลัว่ ฉวนจึงค่อยรู ้สึกว่ามันได้ไหลเวียนไปทั้งร่ างกาย
ขณะนี้รู้สึกราวกับอาบแช่อยูใ่ นไวน์
“ไวน์ที่ดี!”
ลัว่ ฉวนอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเมื่อถ้วยไวน์แห้งเหื อด
ภาพตัดกลับมาที่ประชากรในนครจิ่วเหยา
ที่ทางเข้านครจิ่วเหยา ทุกผูค้ นยามนี้ต่างได้กลิ่นหอมของไวน์ที่ลอย
ผ่านอากาศโดยไม่ทราบต้นตอที่มา
“ไวน์อะไรกันหอมได้เพียงนี้?”
“หากได้จิบแม้สกั หยด ชีวติ นี้กค็ งไม่มีใดให้เสี ยดายแล้ว!”
เกือบทุกผูค้ นต่างรักชอบดื่มของมึนเมา ขณะนี้ภายในใจได้แต่หลงใหล
ไปกับมัน
เห็นได้ชดั ว่าหากได้ดื่มสักครั้งคงเป็ นเป้าหมายหนึ่งในชีวติ ของพวก
เขาเหล่านี้
หนึ่งแสนผลึกวิญญาณ มูลค่าเพียงนี้เกรงว่าจะมีแต่ผฝู ้ ึ กตนที่ร่ าํ รวย
จะสามารถจ่ายออกได้
ซ่า!
เสี ยงสายฝนร่ วงโรยพร้อมฟ้าที่เริ่ มคํารามดัง
เสี ยงฝนยิง่ มายิง่ เด่นชัด
สายฝนได้โรยราลงมาแล้ว
หลังเก็บขวดเรี ยบร้อย ลัว่ ฉวนจึงขยับเก้าอี้ไปนัง่ บริ เวณใกล้ทางเข้า
ร้านเพื่อรับชมสายฝนที่โปรยปราย
สายฝนไหลริ น มันมาพร้อมอากาศที่เย็นตัวลง
รับชมสายฝนผ่านทางหน้าต่าง หยดแล้วหยดเล่า จนกระทัง่ เกิดขึ้น
เป็ นแอ่งนํ้าขัง
ขณะนี้เขารู ้สึก ว่าราวกับนี่ไม่ใช่ความจริ ง
โลกยังคงดําเนินไป
มีคนกล่าวเอาไว้ ว่าวันฝนพร่ างพรายนั้นจะเป็ นการขุดเอาความทรง
จําของผูค้ นออกมา
ด้วยลัว่ ฉวนที่เปิ ดใจสงบอยูเ่ พียงผูเ้ ดียว จึงอดไม่ได้ที่จะเกิดความนึก
คิดหลากหลายขึ้นภายใน
เขามาอยูท่ ี่โลกแห่งนี้ได้หนึ่งเดือนแล้ว จึงคิดสงสัยได้ทราบว่า
ดวงดาวสี ครามเดิมที่เคยอยูน่ ้ นั ยามนี้เป็ นอย่างไรบ้าง?
เพื่อนฝูงจะโศกเศร้ากับการจากไปอย่างกะทันหันของเขาหรื อเปล่า?
ตัวเขาเป็ นเด็กกําพร้า อย่างนั้นแล้วจะมีหลุมฝังศพหรื อไม่?
ชีวติ ผูค้ นก็เปรี ยบดังตะเกียง บางครั้งคงอยูไ่ ม่นานก็แตกดับเลือน
หาย มันคือตัวตนหนึ่งที่เลือนหายไปจากดวงดาวสี ครามอันงดงาม
แห่งนั้น…
 ตอนที่ 29 เหยาซื อหยาน
เส้นขอบฟ้า
มวลเมฆดํามืดหนาทึบ สายฟ้าที่มว้ นตัวเคลื่อนผ่าน
ภายใต้โลกหล้าอันงดงามใบนี้ มันมีสตั ว์อสู รนับไม่ถว้ นในเทือกเขา
จิ่วเหยา เหล่านั้นล้วนซ่อนตัวด้วยเกรงว่าจะเปิ ดโอกาสให้ศตั รู พบเห็น
ภายในมวลเมฆหนาทึบบนฟากฟ้า มันมีร่างสี ดาํ ที่วบู ไหว
ทุกสถานที่ซ่ ึงผ่าน ห้วงมิติน้ นั จะปริ แตกออก!
เวลาเดียวกันนั้น ทางด้านหลังที่เคลื่อนผ่านจะเกิดเป็ นร่ างจํานวน
มากประหนึ่งเงาตามติด
“เหยาซือหยาน กับขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับที่หา้ ยังปล่อยให้หลบหนี
ไปได้ ตาเฒ่านัน่ มีชีวติ หลายร้อยปี เสี ยเปล่า!”
“เหยาซือหยาน ตอนนี้เผ่าพันธุ์สตั ว์อสู รไม่สามารถปกป้องตนเองได้
แล้ว เช่นนั้นคิดหรื อว่าจะมีผใู ้ ดมาช่วยเหลือเจ้าได้?!”
“เหยาซือหยาน คว้าเอาไว้ ข้าอุทิศร่ างนี้ให้แก่เจ้า!”
……
เสี ยงร้องบังเกิดที่ดา้ นหลัง
นามเหยาซือหยานมีชื่อเสี ยงโด่งดังในจักรวรรดิเทียนชิงและพื้นที่
ใกล้เคียง
ตํานานกล่าวขาน ว่านางคือบุคคลแรกในลําดับมือสังหารที่ปลิดชีวติ
ไปนับไม่ถว้ น หรื ออาจกล่าวได้วา่ เป็ นราชันสังหาร
ทว่านางยังมีอีกตัวตนหนึ่ง!
นัน่ ก็คือราชวงศ์สตั ว์อสู รแห่งเทือกเขาจิ่วเหยา!
สัตว์อสู รส่ วนใหญ่ที่เพิ่งฝึ กฝน พวกมันจะเริ่ มโดยการฝึ กฝนแก่น
ภายใน
สําหรับมนุษย์แล้ว แก่นภายในดังกล่าวของสัตว์อสู รสามารถนํามาใช้
ได้หลากหลาย
พลังวิญญาณอันรุ นแรงที่อดั แน่นของแก่นภายในไม่ใช่อะไรที่มนุษย์
สามารถขัดเกลาขึ้นมาได้ ไม่เช่นนั้นหนทางเดียวที่รอคอยคือร่ าง
ระเบิดและตกตาย
ดังนั้นมนุษย์จึงหาทางได้รับซึ่งแก่นภายในของสัตว์และอสู รทั้งหลาย
พวกมันเหล่านั้นจะถูกนําไปบํารุ งเลี้ยงร่ างกาย หรื อไม่กน็ าํ ไปสร้าง
เป็ นอาวุธวิญญาณ
สัตว์อสู รระดับสู งเพียงใด แก่นภายในร่ างของมันก็ยงิ่ ทรงอํานาจ
มากเท่านั้น
เหยาซือหยานกัดริ มฝี ปากแดง ใบหน้าของนางเผยซึ่ งความเย็นเยียบ
ในภารกิจลอบสังหารเมื่อหลายเดือนก่อน นางถูกเปิ ดโปงตัวตนว่า
เป็ นหนึ่งในเผ่าพันธุ์สตั ว์อสู ร
สัตว์อสูรขอบเขตทดสอบเต๋ าสามารถแปรเปลี่ยนร่ าง และแก่นภายใน
ถือเป็ นสมบัติอนั ยิง่ ใหญ่ที่แทบไม่อาจหาพบได้โดยง่าย!
หลายวันก่อน เหยาซือหยานในที่สุดก็ขา้ มผ่านขอบเขตทดสอบเต๋ า
ระดับสู งสุ ด ข้ามผ่านทัณฑ์สายฟ้าและก้าวขึ้นสู่ ขอบเขตราชัน!
ผูใ้ ดทราบกัน ว่าสัตว์อสู รจะสามารถข้ามผ่านทัณฑ์สายฟ้าที่แสน
อันตรายต่อชีวติ ได้!
ทว่าขณะที่เหยาซือหยานเพิ่งข้ามผ่านทัณฑ์สายฟ้า นัน่ คือช่วงเวลาที่
อ่อนแอ ยอดฝี มือผูอ้ ื่นขอบเขตทดสอบเต๋ าได้จดั ตั้งหน่วยออกล่านาง
ที่บาดเจ็บหนัก!
เรื่ องการข้ามผ่านทัณฑ์สายฟ้าที่รุนแรง เหยาซือหยานไม่เคยบอก
กล่าวต่อเหล่ามนุษย์
หรื อก็คือ ในเผ่าพันธุ์สตั ว์อสูรมีผทู ้ รยศ!
เพราะเรื่ องนี้ จึงเป็ นผลให้ดวงตาของนางวาวโรจน์ดว้ ยโทสะ!
ครื น!
ทันใดนี้แสงส่ องสว่างสี ทองจึงวาบผ่าน
เหยาซือหยานไม่หลบเลี่ยง ทว่ารับการโจมตีโดยตรง
ร่ างนั้นถูกปะทะอย่างรุ นแรง ริ มฝี ปากต้องกระอักออกซึ่งโลหิ ตสี
ม่วงฟุ้งกระจาย
แสงสี ทองวกกลับ หากพิจารณาให้ดี เช่นนั้นจะทราบว่าภายในคือ
ถ้วยสี ทอง!
“อมิตาพุทธ”
นักบวชรู ปหนึ่งซึ่ งมีรูปลักษณ์แปลกประหลาดได้เคลื่อนผ่านอากาศ
พร้อมรับถ้วยทองคําในอ้อมแขน ชุดสี แดงเข้มนั้นพลิ้วไหวกับสาย
ลมราวกับเลือดที่แห้งกรัง!
“ไม่นึกเลยว่าอสู รนักบวชอู๋เซี่ยงที่โด่งดังจะลงมือ”
เหยาซือหยานปาดเช็ดคราบเลือดจากมุมปาก รอยยิม้ เย้ยหยันเผยชัด
ผ่านใบหน้าที่งดงามนั้น
“แก่นอสู รขอบเขตราชันถือว่าเป็ นสิ่ งหาได้ยากมากลํ้า”
รอยยิม้ โฉดชัว่ ปรากฏที่ใบหน้าอู๋เซี่ยง ริ มฝี ปากนั้นแลบลิ้นเลียออก
อสู รนักบวชผูน้ ้ ีมีชื่อเสี ยงโด่งดังในทวีปเทียนหลัน กําลังนั้นคือ
ขอบเขตราชันระดับที่สอง!
เผชิญหน้ากับตัวตนขอบเขตราชัน บุคคลทั้งห้าที่ขอบเขตทดสอบ
เต๋ าจึงชะงัก เหยาซือหยานค่อยสู ดลมหายใจเข้าลึกได้ แววตาของ
นางเผยการตัดสิ นใจอันเด็ดเดี่ยว
“ไม่ดีแล้ว! รี บถอย!”
รับรู ้ถึงพลังงานผันแปรคิดหลบหนีจากเหยาซื อหยาน อู๋เซี่ยงจึงเผยสี
หน้าแปรเปลี่ยน!
มีแต่ผอู ้ ยูข่ อบเขตราชันเช่นเขาจึงทราบว่าชีวติ ของสัตว์อสู รราชวงศ์
นั้นทําอะไรได้ นัน่ ก็คือหากเทียบเปรี ยบด้านกําลัง ราชวงศ์น้ นั สามารถ
โจมตีได้เหนือกว่าระดับปัจจุบนั ของตนเอง!
แก่นอสู รที่คล้ายหยกสี ม่วงปรากฏจากปากของเหยาซือหยาน มัน
เบ่งบานออกซึ่ งคลื่นพลังทําลายล้างเจิดจ้า
ตูม้ !
ห้วงมิติถูกฉีกกระชาก ความว่างเปล่าอันแปรผันได้บงั เกิด
ในพริ บตานี้ ผูไ้ ล่ล่าทั้งห้าที่ขอบเขตทดสอบเต๋ าไม่ตกตายก็เลือน
หาย ร่ างเหล่านั้นปะทุออกซึ่ งพลังวิญญาณอันรุ นแรงชวนสะพรึ ง!
ชุดนักบวชถูกฉี กกระชาก ถ้วยสี ทองเร่ งรี บนําหลบซ่อน ร่ างนั้นถูก
ความว่างเปล่าที่ผนั แปรดึงดูดเข้าไป!
ขณะนี้เองที่แก่นอสู รจึงหม่นแสงลง
เมื่อเหยาซือหยานถูกกลืนกินหายตามเข้าไป ใบหน้างดงามของนาง
กลายเป็ นซีดขาว ออร่ าที่ร่างนั้นเริ่ มเหื อดแห้ง เป็ นนางร่ วงหล่นลง
ไปอย่างไม่อาจต่อต้าน
เส้นผมยาวของเหยาซือหยานพลิ้วไหวกลางอากาศ ภายในใจของ
นางมีแต่ความโศกเศร้า ที่ทุกสิ่ งคล้ายต้องจบสิ้ นที่นี่และวันนี้…
 ตอนที่ 30 แขกไม่ ได้ รับเชิญจากฟากฟ้ า
ลัว่ ฉวนยังคงนอนเอกเขนกที่ทางเข้าร้านรับชมมวลเมฆสี ดาํ บน
ฟากฟ้าด้วยสายตาสงสัยต่อสภาพอากาศ
ก่อนหน้านี้เขาได้เห็นแสงสว่างสี ม่วงวาบผ่านหมู่เมฆสี ดาํ กล่าวได้
ว่าเป็ นภาพอันงดงาม
เป็ นลัว่ ฉวนไม่ทราบ ว่าก่อนหน้าที่ฟากฟ้าเบื้องบนเกิดเรื่ องใดขึ้น
เพราะระยะความแข็งแกร่ งของเขาจํากัดไว้ที่สิบกิโลเมตรจากร้าน
“หื อ? นัน่ อะไร?”
ลัว่ ฉวนอุทานคําเบา
เพราะเขาได้เห็นจุดสี ดาํ ขนาดเล็กร่ วงหล่นจากฟากฟ้าอย่างรวดเร็ ว
และจุดที่น่าจะเคลื่อนคล้อยลงมา ก็น่าจะเป็ นตรงที่เขาอยูน่ ้ ี
จุดสี ดาํ เข้ามาใกล้ ลัว่ ฉวนจึงตื่นตระหนก
เพราะนัน่ คล้ายว่าจะเป็ นสตรี ผหู ้ นึ่ง…
สตรี ผนู ้ ้ นั สวมใส่ ชุดสี ดาํ ดวงตาหลับ ทั้งร่ างมีแต่บาดแผลปกคลุม
แน่นอนว่าที่ชวนต้องตาที่สุดคือเส้นผมยาวสี ม่วงของนาง
ทว่าเหนือสิ่ งอื่นใด ไฉนจึงมีสตรี ร่วงหล่นจากฟากฟ้า?
หรื อแสงสว่างสี ม่วงที่เกิดขึ้นในมวลเมฆสี ดาํ นั้นข้องเกี่ยวกับนาง?
แม้เกิดคําถามมากมายภายในใจ กระนั้นลัว่ ฉวนก็ไม่คิดให้อีกฝ่ ายตก
ตาย
ลัว่ ฉวนก้าวเดินออกก่อนร่ างจะเลือนหายจากหน้าร้านในพริ บตา
ก่อนที่จะปรากฏอีกครั้งก็กลางอากาศแล้ว
สายฝนยังคงโปรยปรายลงมาต่อเนื่อง ทว่าลัว่ ฉวนกลับไม่เปี ยก
เพราะหยดนํ้าฝนแม้เพียงเม็ด!
ขณะเดียวกันนี้ ร่ างของสตรี ที่ร่วงหล่นจึงมาถึงตรงหน้าลัว่ ฉวน
เขาจึงยืดมือออกเข้าไปคว้ารับนางเอาไว้
อย่างกะทันหัน สี หน้าลัว่ ฉวนพลันต้องแปรเปลี่ยน
ที่มือของเขา มันเผยเสี ยง ‘แกร๊ ก’ ดังออกมา
แม้ไม่บาดเจ็บ กระนั้นก็อดไม่ได้ที่จะชะงัก
แน่นอนว่าแม้มีบพั ไร้เทียมทานจากระบบ มันก็ยงั ไม่ใช่ไร้เทียมทาน
โดยตลอดเวลา
ก่อนหน้านี้เขายืน่ มือออกไปอย่างไม่คาดคิด นัน่ คือการใช้กาํ ลังของ
ขอบเขตจิตวิญญาณ
อย่างไรแล้วร่ างที่เคลื่อนคล้อยก็ตอ้ งมาพร้อมแรงเฉื่อยที่รุนแรง
กล่าวว่าร่ างมนุษย์เพิ่งร่ วงหล่นสู่ ออ้ มแขนของเขาก็วา่ ได้
ลมหายใจของสตรี ตรงหน้าติดขัด ใบหน้านั้นซีดเผือด ลัว่ ฉวนจึงพา
นางเข้าไปในร้านโดยไม่คิดใดให้มากความ
จากนั้นจึงค่อยวางร่ างของนางลงบนเตียงอย่างเบามือ จากนั้นจึงเริ่ ม
พิจารณาสภาพร่ างกายของนาง
ด้วยเพราะอะไรไม่ทราบ เพียงมองครั้งแรกก็ทาํ เขาตื่นตะลึงได้
อาการบาดเจ็บภายในของสตรี ตรงหน้า มันเกินกว่าที่ลวั่ ฉวนคาดคิด
เอาไว้มาก
อวัยวะภายในทั้งห้าเคลื่อนอยูผ่ ดิ ตําแหน่ง และยังมีอาการบาดเจ็บ
รุ นแรงที่ภายในอย่างสาหัส
เส้นโคจรพลังถูกขัดขวาง พลังวิญญาณอุดตันและคลุม้ คลัง่
นางเสี ยเลือดมากเกินไป กระดูกยังแตกหักหลายสิ บท่อน
แม้เป็ นผูฝ้ ึ กตนขอบเขตทดสอบเต๋ าบาดเจ็บเพียงนี้ อย่างน้อยก็ตอ้ งมี
ไข้ข้ ึนสู ง
แต่แล้วพลังงานสี ม่วงแปลกประหลาดได้ปรากฏจากร่ างของนาง
มันกําลังเข้าซ่อมแซมและสะกดอาการบาดเจ็บเอาไว้
แน่นอนว่าอาการบาดเจ็บเหล่านี้ไม่มีทางรักษาหายได้ทนั เวลา
ลัว่ ฉวนประหลาดใจที่ได้ทราบ ว่าที่สตรี นางนี้ไม่ได้สติกเ็ พราะร่ างกาย
ขาดซึ่งเรี่ ยวแรงและกําลัง!
สตรี นางนี้เพียงสวมใส่ ชุดสี ดาํ เรี ยบง่าย ผิวสี ขาวที่เผยออกของนางก็
เพราะเสื้ อผ้าฉีกขาดเป็ นบางส่ วน
ร่ างนั้นเพรี ยวบางและงดงาม
ด้วยสภาพนอนบนเตียงเช่นนี้ยงิ่ น่าเวทนา
แม้เป็ นดาวเคราะห์สีครามของชีวติ ก่อนหน้า ต่อให้ศลั ยกรรมมากมาย
เพียงใด หรื อแตกแต่งด้วยเครื่ องสําอางเพียงใด มันก็ยงั ยากหาผูง้ ดงาม
เทียบเท่านางได้!
ไม่มีทาง! สตรี งดงามเช่นนี้ไม่เคยพบเจอมาก่อนที่ดวงเคราะห์สีคราม
ใบนั้น
นางราวกับเซี ยนร่ วงหล่นจากฟากฟ้าสู่ แดนดิน
“คล้ายนางจะเยาว์วยั กว่าเราเสี ยอีก!” ลัว่ ฉวนมองพิจารณา “ทั้งยังดูดี
รู ้สึกผิดนัก… น่าเสี ยดาย…”
และคํากล่าวอันไร้สาระจึงพล่ามต่อไป
ขณะนี้เองที่ลวั่ ฉวนได้ตระหนักว่ามีสิ่งผิดปกติ
เขานึกย้อนถึงเรื่ องราวที่มวลเมฆสี ดาํ ด้านบน จากนั้นจึงเป็ นสตรี ผนู ้ ้ ี
ร่ วงหล่นจากฟ้า
หรื อจะเป็ นนางที่ลงมือด้านบนแห่งนั้น?
ลัว่ ฉวนจึงเริ่ มจินตนาการอยูภ่ ายใน
เป็ นไปได้วา่ โฉมงามที่ดูอ่อนแอนางนี้ แท้จริ งแล้วคือยอดฝี มือที่
ซ่อนเร้น
ลัว่ ฉวนคิดว่ามันมีความเป็ นไปได้สูงพอควร
หลังจากครุ่ นคิดอยูพ่ กั หนึ่ง ลัว่ ฉวนจึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะกับตนเอง
ต่อให้นางแข็งแกร่ งล้นฟ้า เช่นนั้นมีหรื อจะสู งส่ งกว่าได้เมื่ออยูใ่ น
ร้านแห่งนี้แล้ว?
 ตอนที่ 31 ช่ วยชีวติ
สําหรับผูค้ นส่ วนใหญ่ สตรี ที่บาดเจ็บคือผูไ้ ร้ซ่ ึ งเรี่ ยวแรง
ทว่าด้วยฐานะเจ้าของร้านต้นตํารับแห่งนี้ ปัญหาดังกล่าวลัว่ ฉวน
สามารถแก้ไขได้ง่ายดาย
ด้วยเพียงการเดินลงไปหยิบขวดโคล่าจากชั้นวางที่ดา้ นล่าง จากนั้น
จึงป้อนให้สตรี ที่อ่อนแรงได้ดื่มโดยตรง
ส่ วนผลลัพธ์ของการดื่มโคล่านั้น คงไม่ตอ้ งกล่าวถึงแต่อย่างใด
บาดแผลที่ร่างกายนั้นเริ่ มฟื้ นฟูดว้ ยอัตรามองเห็นด้วยตาเปล่าเพียง
ชัว่ ลมหายใจ กระทัง่ แผลเป็ นก็ไม่หลงเหลือไว้ให้พบเห็น
กระดูกที่หกั ก็กลับคืนสภาพดังเดิมพร้อมผสานกับกล้ามเนื้อโดย
สมบูรณ์จนเกิดเสี ยงก๊อกแก๊กภายในร่ าง
คิ้วของสตรี ผนู ้ ้ ีเริ่ มขมวดเล็กน้อย คิดว่าเป็ นเพราะนางทราบเรื่ องที่
ความเจ็บปวดในร่ างกายเลือนหาย
ทว่านางยังไม่ตื่น เพราะนางยังขาดซึ่งเรี่ ยวแรง
หากเป็ นเมื่อหลายวันก่อน ลัว่ ฉวนคงไม่ทราบว่าสถานการณ์น้ ีควร
ทําอย่างไรต่อดี
ทว่าเมื่อครู่ น้ ีเองที่เขาเพิ่งได้รับไวน์หยก
ในสถานการณ์เช่นนี้ที่ตอ้ งการคืออะไร?
นัน่ ก็คือการฟื้ นคืนกําลังให้แก่ชีวติ
ลัว่ ฉวนอดไม่ได้ที่จะสงสัย ว่าระบบได้คาดการณ์ถึงเรื่ องที่เขาจะ
ช่วยสตรี ผนู ้ ้ ีในคํ่าคืนนี้ จึงเป็ นผลให้เขาได้รับไวน์หยกมา
นํ้าหมักผลไม้เริ่ มออกฤทธิ์ กําลังวังชาจึงเริ่ มแผ่กระจายสู่ ทวั่ ร่ างของ
สตรี ที่นอนอยู่
แก้มของนางแปรเปลี่ยนเป็ นสี แดง ไม่วา่ ผูใ้ ดรับชมต่างก็ตอ้ งกล่าว
ว่างดงาม
ขณะลัว่ ฉวนคิดให้นางดื่มไวน์หยกเป็ นแก้วที่สอง คิ้วนั้นพลัน
กระตุกพร้อมลืมตาตื่นขึ้น
ดวงตาสี ม่วงงดงามกําลังจับจ้องที่ลวั่ ฉวน
เส้นผมและดวงตาสี ม่วง ไม่วา่ มองอย่างไรก็ผดิ ธรรมชาติของมนุษย์
ทว่าลัว่ ฉวนเป็ นใคร?
เขาคือผูท้ ี่ผา่ นดวงดาวสี ครามมายังต่างโลกแห่งนี้!
ลัว่ ฉวนเคยเป็ นนักศึกษามหาวิทยาลัย เขาย่อมทราบเรื่ องความแตกต่าง
ทางชาติพนั ธุ์
สตรี ตรงหน้าก็แค่อาจจะมียนี ส์ที่พิเศษ
ลัว่ ฉวนและนางต่างมองหน้ากันเอง
เวลาผ่านไปทั้งคู่กย็ งั คงเงียบงัน
ลัว่ ฉวนรู ้สึกคันที่หวั ใจทว่ายากเกาได้ สถานการณ์เช่นนี้เขาควร
กล่าวอะไร?
พอดีเป็ นเถ้าแก่ร้านนี้ เพราะฝนตกจึงเบื่อไปเหม่อมองภายนอก แล้ว
ก็พบนางร่ วงหล่นจากฟ้าเลยช่วยเอาไว้?
ไม่วา่ พูดกล่าวทางไหน มันก็คล้ายดูไม่ดีใช่หรื อไม่?
ผูอ้ ื่นไม่ทราบ ทว่าเวลานี้ภายในใจเหยาซื อหยานนั้นคลุม้ คลัง่ ประหนึ่ง
เกิดพายุข้ ึน
การโจมตีก่อนหน้าเป็ นนางต้องใช้แก่นอสู รพร้อมเรี่ ยวแรงกายใจ
หมดสิ้ น กําลังของทั้งกายนางคือเหื อดหายไม่หลงเหลือ!
แต่ตอนนี้เล่า?
ไม่เพียงแต่อาการบาดเจ็บหายดี แต่กาํ ลังวังชายังกลับมาเต็มเปี่ ยมจน
แทบล้น?!
นอกจากนี้ ดวงตาของนางยังหันมองที่ไวน์หยกในมือของลัว่ ฉวน
ความตื่นตะลึงในสายตาของนางแทบไม่อาจเก็บไว้ได้มิด
ด้วยกําลังวังชามากล้นเพียงนี้ เกรงว่านํ้าพุแห่งชีวติ ของราชวงศ์สตั ว์
อสู รจะยังไม่อาจเทียบเปรี ยบได้ดว้ ยซํ้า
เรื่ องราวนั้นชัดเจน บุรุษลึกลับตรงหน้าได้ช่วยรักษานางเอาไว้
หากเทียบเปรี ยบกับมนุษย์ สัตว์อสู รส่ วนใหญ่น้ นั สัตย์ซื่อมากกว่า
ไม่เกินเลยนักที่จะกล่าวว่าเหล่านั้นอยูร่ ่ วมด้วยกันได้ดีกว่ามนุษย์ที่
ชอบขัดแย้งกันเอง
“ขอบคุณที่ช่วยชีวติ เล็กจ้อยนี้เอาไว้”
เหยาซือหยานสู ดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะกล่าวออกด้วยความจริ งจัง
เมื่อกล่าวออกไปแล้ว นางจึงรู ้สึกสับสนอยูเ่ ล็กน้อย
ตามปกตินางคงต้องหาทางตอบแทนความเมตตาของลัว่ ฉวน ทว่า
ตอนนี้แม้แต่อาการบาดเจ็บและกําลังของนางยังฟื้ นคืนกลับมา กระนั้น
ระดับการฝึ กฝนได้เสี ยหายไปแล้ว นางไม่ทราบว่าเมื่อใดจึงสามารถ
ฟื้ นคืนสู่ ขอบเขตราชันได้อีกครั้ง อย่างไรแล้วอสู รนักบวชอู๋เซี่ยงผูน้ ้ นั
ก็ตอ้ งมาล่านางอีกครั้งเป็ นแน่
ขณะนี้นางกําลังครุ่ นคิดถึงความวินาศตั้งแต่ถือกําเนิด ภายในก็อด
ไม่ได้ที่จะเกิดความอับจนขึ้นมา
ทว่าลัว่ ฉวนหาได้ทราบเรื่ องหรื อคิดสนใจแต่อย่างใดไม่
เขาเพียงพยักหน้ารับ “ไม่เป็ นไร อันที่จริ งเจ้าร่ วงหล่นจากฟ้าลงมา
ที่นี่ ข้าก็เลยช่วยไว้เท่านั้น”
จากนั้นลัว่ ฉวนจึงครุ่ นคิดไปพักหนึ่งก่อนจะกล่าว “ขอแนะนําตัว ข้า
คือเถ้าแก่ร้านแห่งนี้ นามลัว่ ฉวน เรี ยกหาเป็ นเถ้าแก่ลวั่ ก็ได้”
ด้วยความลังเลเล็กน้อย เหยาซือหยานตอบคํากลับ “นามข้าเหยาซือ
หยาน”
ราวกับคนทั้งสองไม่ใช่ประเภทช่างพูด ดังนั้นบรรยากาศจึงกลับ
กลายเป็ นอึดอัดไปชัว่ ขณะหนึ่ง
 ตอนที่ 32 ระบบไม่ ใช่ ตลาดสด
ไม่ชา้ ความเงียบงันจึงคลายออก
โครก
เสี ยงอันน่าอับอายดังขึ้น ใบหน้างดงามของเหยาซื อหยานกลับกลาย
เป็ นแดงกํ่า
ตอนนี้นางค่อยจดจําได้ ว่าหลายวันแล้วที่ผา่ นพ้นทัณฑ์สายฟ้าก่อน
เผชิญเหตุการณ์หลบหนี
และตลอดระยะเวลานั้นนางไม่ได้มีอะไรตกถึงท้องเลย
แม้เป็ นผูฝ้ ึ กตนที่ใช้พลังวิญญาณจากฟ้าดินดํารงชีพ กระนั้นก็ไม่ใช่
ว่าจะเป็ นเช่นนั้นได้โดยตลอด
และด้วยอาการบาดเจ็บของเหยาซือหยานหายดีแล้ว ทว่าจิตใจยังคง
อ่อนแรงและไม่มีทางฟื้ นคืนได้โดยง่าย
“หิ วหรื อ?”
ลัว่ ฉวนมองสตรี ที่เขินอายตรงหน้าก่อนจะกล่าวถามตรงไปตรงมา
เหยาซือหยานเพียงพยักหน้ารับด้วยใบหน้าแดงกํ่า หากยังจะกล่าว
ถามยํ้าว่าหิ วหรื อไม่ เช่นนั้นก็คงเป็ นเรื่ องเสี ยมารยาทแล้ว
ด้วยถอนหายใจออก ลัว่ ฉวนจึงตัดสิ นใจ
“รอที่นี่ เดี๋ยวไปหาอะไรมาให้กิน”
ถัดจากนั้น ลัว่ ฉวนจึงไปยังครัวภายในร้าน
ก่อนหน้านี้ลวั่ ฉวนก็มีปัญหาด้านการกิน ทว่าก็มกั แก้ไขได้โดยการ
กินที่ภตั ตาคารใกล้เคียง
อย่างไรแล้วปู้หลี่เกื๋อก็แวะเวียนมาทุกวีว่ นั ลัว่ ฉวนก็ไม่ใช่คนตระหนี่
ถี่เหนียวอะไร
ส่ วนแบ่งหนึ่งในสิ บจะเป็ นของเจ้าของร้าน ลัว่ ฉวนจึงขอให้ระบบ
ถอนส่ วนแบ่งหนึ่งในสิ บออกมา
รับชมห้องครัวทันสมัย ลัว่ ฉวนจึงอดไม่ได้ที่จะเผยยิม้
ช่วงวันเปิ ดร้านเขาไม่เคยทําอาหารเอง แต่เลือกไปยังภัตตาคาร
ใกล้เคียงเพื่อความสะดวก
ซึ่งเขาก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าวันต้องทําอาหารเองจะมาถึงเร็ วขนาดนี้!
ลัว่ ฉวนเคยสงสัยว่าระบบทราบอนาคตหรื อไม่ ดังนั้นจึงมีการ
จัดเตรี ยมห้องครัวเอาไว้เช่นนี้
“ช่างมัน ทอดไข่กบั มะเขือเทศก็แล้วกัน จากนั้นก็บะหมี่สกั ชาม”
ลัว่ ฉวนที่ตดั สิ นใจได้จึงถอนหายใจก่อนจะลงมือ
ที่ทวีปเทียนหลันแห่งนี้ มันไม่มีพืชพรรณที่เรี ยกว่ามะเขือเทศ
“ระบบ เปลี่ยนเป็ นมะเขือเทศสองลูกและไข่สองฟอง” ลัว่ ฉวนกล่าว
ภายในใจ
“ขอท่านจดจําไว้วา่ ระบบคือระบบร้านค้าสุ ดแกร่ ง ไม่ใช่ระบบร้านค้า
ตลาดสด!” เสี ยงที่คล้ายไม่พอใจของระบบดังตอบกลับมา
“รู ้แล้วน่า” ลัว่ ฉวนพยักหน้ารับ “รี บเอามะเขือเทศกับไข่มาได้แล้ว”
ระบบถึงกับกล่าวต่อไม่ถูก
ท้ายที่สุดระบบจึงไปหามะเขือเทศและไข่มาให้ลวั่ ฉวน
แน่นอนว่าเขายังไม่ลืมบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ป
ผ่านไปครู่ กลิ่นหอมจึงค่อยลอยโชยมาจากครัว
“กินได้เลย” ลัว่ ฉวนนําบะหมี่พร้อมไข่ดาวมะเขือเทศมาให้เหยาซื อ
หยาน
อาหารที่ลวั่ ฉวนทําอย่างไรก็ไม่มีทางเทียบเท่าพ่อครัวชื่อดัง ทว่าใน
สายตาของเหยาซือหยาน มันไม่ต่างอะไรกับอาหารเลิศรส
หากหิ วโซ เช่นนั้นแม้เป็ นหมัน่ โถวก็บอกว่าหวานได้ นี่จึงเป็ นความ
จริ งอันเป็ นนิรันดร์
“ขอบคุณ” เหยาซือหยานกล่าวคําเสี ยงเบา
สภาพจิตใจของนางขณะนี้กาํ ลังขึ้นลง
มันเป็ นเรื่ องง่ายที่จะเข้าถึงผูค้ นที่อบั จนหนทางเช่นนางตอนนี้
แต่ถึงอย่างไรลัว่ ฉวนก็คล้ายไม่รู้ความ กล่าวได้วา่ เขาเป็ นโสดมาแล้ว
ถึงสองชีวติ ดังนั้นจึงไม่ทนั ตระหนักถึงสายตาของนาง
เหยาซือหยานยังคงไม่ขยับ และเขาก็ไม่ใช่คนที่ใส่ ใจมารยาทบน
โต๊ะอาหาร ดังนั้นจึงเป็ นฝ่ ายเริ่ มกินไข่ดาวมะเขือเทศพร้อมบะหมี่
ก่อน
ทั้งสองเมื่อกินจนอิ่มเรี ยบร้อย ลัว่ ฉวนจึงค่อยลุกขึ้นเก็บกวาด
“ห้องอาบนํ้าอยูท่ างนั้น คืนนี้พกั ที่นี่กไ็ ด้ ขอตัวก่อนแล้ว”
ถัดจากนั้นเขาจึงออกจากห้องไป
ที่ลวั่ ฉวนช่วยเหลือเหยาซื อหยานเอาไว้กเ็ พราะทําตามใจชอบ
ขณะนี้เขาเองก็ไม่ทราบว่าควรทําอย่างไรต่อดี
รับชมลัว่ ฉวนออกไปแล้ว เหยาซือหยานจึงกัดริ มฝี ปากอย่างที่คิด
กล่าวทว่าไม่กล่าวคําใดออก
ลัว่ ฉวนที่เข้ามาในชีวติ เป็ นผลให้ใจที่เกลียดชังมนุษย์เป็ นล้นพ้น
ของเหยาซือหยานต้องแปรเปลี่ยน
ในสายตาของเหยาซือหยาน ตัวตนของลัว่ ฉวนคือยอดบุรุษที่ซุกซ่อน
ตัวตนในเมืองใหญ่
นางขณะนี้คล้ายได้ทราบกระจ่าง ว่ามนุษย์กย็ งั มีสิทธิ์คบหาเป็ น
สหายกับสัตว์อสู รได้
ถูกต้องแล้ว
เหยาซือหยานทราบดี ว่าลัว่ ฉวนนั้นทราบตัวตนสัตว์อสู รของนางแต่
แรก
อย่างไรเส้นผมและนัยน์ตาสี ม่วงก็ไม่ใช่เรื่ องปกติสาํ หรับเผ่าพันธุ์
มนุษย์
นัน่ จึงเป็ นสาเหตุวา่ ทําไมครั้งเหยาซือหยานเป็ นมือสังหาร นางจึง
ต้องสวมใส่ ชุดสี ดาํ ปกปิ ดทั้งร่ างกายไว้โดยตลอด
 ตอนที่ 33 สิ นค้ าใหม่
ฟ้ามืดยามคํ่าคืน
สายฝนยังคงโปรยปรายรุ นแรงส่ งเสี ยงดัง ทว่าในร้านไม่มีเสี ยงใดที่
เล็ดรอดเข้ามา
กล่าวได้วา่ ระบบได้แปรสภาพร้านแห่งนี้ จึงเป็ นผลให้เสี ยงที่ไม่ควร
ได้ยนิ ไม่อาจดังเข้ามาได้
เมื่อกลับถึงห้องแล้ว ลัว่ ฉวนจึงนอนลงบนเตียง และไม่ชา้ จึงผล็อย
หลับไป
ช่วงเวลานี้เหยาซือหยานนอนอยูบ่ นเตียง นางกําลังครุ่ นคิดบางสิ่ ง
บางอย่างอยูภ่ ายในใจ
ผ่านไปพักหนึ่ง สุ ดท้ายนางค่อยหลับใหล…
วันถัดมา
ลัว่ ฉวนลุกขึ้นจากที่นอนพลางหาวยาว
หน้าต่างเมื่อเปิ ดออก อากาศสดชื่นหลังฝนจึงเข้ามาช่วยให้ความสด
ชื่น
เป็ นอีกหนึ่งวันที่งดงาม
หลังล้างหน้าเรี ยบร้อย ลัว่ ฉวนจึงค่อยลงไปยังชั้นล่างเพื่อเปิ ดประตู
ร้าน
ซึ่งไม่เหมือนดังปกติ เมื่อได้พบเห็นภายนอกประตูร้าน ลัว่ ฉวนจึง
อดไม่ได้ที่จะเผยอาการตื่นตะลึง
เพราะที่ภายนอกของร้าน ถึงกับมีสตรี สามคนมารอร้านเปิ ดอย่าง
เงียบงัน
หนึ่งในนั้นลัว่ ฉวนยังจดจําได้ เป็ นเว่ยฉิงจู่ที่ซ้ือสิ นค้าจากร้านเมื่อไม่
นานมานี้
“อรุ ณสวัสดิ์เถ้าแก่!” เว่ยฉิงจู่เผยยิม้ “นี่สหายข้าเอง ซ่งฉิ วหยิง่ และ
หลินว่านฉวง”
ซ่งฉิวหยิง่ และหลิงว่านฉวนต่างกล่าวทักทายต่อลัว่ ฉวน พร้อมกันนี้
พวกนางยังลอบสํารวจมอง
ตามที่คาดเดา เถ้าแก่ผลู ้ ึกลับนี้เป็ นผูแ้ ข็งแกร่ งซ่อนเร้นในนครจิ่ว
เหยาที่สร้างเรื่ องราวอึกทึกเมื่อวานนี้
แต่แล้วตอนนี้เป็ นอย่างไร?
พบเห็นลัว่ ฉวนอยูด่ ี ทั้งสองแทบไม่คิดเชื่อสายตา
หากแข็งแกร่ งจริ ง เช่นนั้นไฉนจึงยังเยาว์ เหตุใดจึงยังหนุ่มยิง่ กว่า
สาวสวยเฉกเช่นพวกนาง?
ทว่าสงสัยก็ได้แต่สงสัย คํานั้นไม่อาจกล่าวถามออกมา
“ต้องขอบคุณโคล่าที่เถ้าแก่ขายให้วนั ก่อน” ซ่งฉิ วหยิง่ กล่าวขอบคุณ
จริ งจัง “หากไม่มีโคล่านัน่ ก็เกรงว่าตัวข้าคงบาดเจ็บจนตอนนี้ยงั ไม่
อาจเดินเหิ นได้”
ลัว่ ฉวนจึงส่ ายศีรษะรับคําเสี ยงเบา “อย่าได้ขอบคุณไป ข้าก็เพียงเถ้า
แก่ร้าน”
เพียง… เถ้าแก่ร้าน…
เถ้าแก่ ผูใ้ ดกันเชื่อคําพูดของท่าน?
ผ่านไปครู่ หนึ่ง คณะคนทั้งสามของเว่ยฉิงจู่จึงหันมองกันเอง ขณะนี้
แต่ละคนต่างเผยสี หน้าแข็งค้าง
“เถ้าแก่ ครั้งล่าสุ ดที่มาในร้านมีเพียงสิ นค้าสองอย่าง วันนี้มีใหม่
หรื อไม่?” เว่ยฉิงจู่กล่าวถามด้วยความสงสัย
ด้วยเพราะชื่อว่าร้านค้า ดังนั้นมีของขายแค่สองอย่างนั้นไม่ผดิ แปลก
เกินไปหรื อ?
ลัว่ ฉวนพยักหน้ารับ จากนั้นจึงหันกายไปทางด้านหนึ่ง “แน่นอน มี
สิ นค้าเข้าใหม่พอดี เชิญเข้ามาก่อน”
ด้วยเหตุน้ ีคนทั้งสามจึงเข้ามาในร้าน
แน่นอนว่าเมื่อซ่งฉิวหยิง่ และหลินว่านฉวงได้พบเห็นภายในร้าน
พวกนางแทบจะต้องเผยดวงตาเบิกกว้างตื่นตะลึง
เครื่ องแก้วอันงดงามมีมากมาย กระทัง่ ชั้นวางสิ นค้ายังเป็ นเครื่ องแก้ว!
แต่พอคิดถึงเจ้าของร้านให้ดี เช่นนั้นเรื่ องราวก็ไม่น่าผิดแผกอันใด
หากร้านนี้ที่เปิ ดโดยผูแ้ ข็งแกร่ งไม่มีอะไรพิเศษ นัน่ จึงแปลกกว่า
ไม่ใช่หรื อ?
“ทางนี้ นี่เป็ นแท่งเครื่ องเทศและโคล่าที่ซ้ือไปก่อนหน้านี้”
เว่ยฉิงจู่หยิบสิ นค้าออกจากชั้นวางในร้านก่อนจะชี้ให้สองมิตรสหาย
ได้รับชม
“แท่งเครื่ องเทศ โคล่า หากผลลัพธ์ไม่ได้เห็นกับตาตัวเองก็คงไม่เชื่อ
แน่” หลินว่านฉวงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา
“หากมีแท่งเครื่ องเทศและโคล่าติดตัวไว้บา้ ง จะกล่าวว่ามีอีกชีวติ
สํารองก็ไม่เกินเลย” ซ่งฉิ วหยิง่ พยักหน้ารับ
ตัวนางได้ประสบกับตนเองแล้ว ว่าโคล่านั้นรักษาอาการบาดเจ็บได้
น่าทึ่งเพียงใด
“สิ นค้าใหม่ที่เถ้าแก่กล่าวถึงคืออะไรหรื อ?”
ขณะนี้เองที่สายตาของเว่ยฉิงจู่ตอ้ งหันมองไปทางขวดหยกเย็นสี ขาว
ข้างชั้นวาง
มันไม่เหมือนกับโคล่าและแท่งเครื่ องเทศ ขวดหยกสี ขาวอันเย็น
เยือกนี้มีเพียงหนึ่ง ทั้งยังดูพิเศษอย่างยิง่
สตรี ท้ งั สามต่างมาหยุดยืนตรงหน้าขวดหยกเย็นเยือกสี ขาว จากนั้น
สายตาจึงเริ่ มอ่านสรรพคุณที่ดา้ นล่าง
 ตอนที่ 34 เถ้ าแก่เนีย้
สิ่ งที่พบเห็นเบื้องหน้าสายตา ไม่ทราบแล้วว่าพวกนางทั้งสามคนจะ
ตื่นตะลึงอันใดก่อน
“นะ… หนึ่งแสนผลึกวิญญาณ?!”
เว่ยฉิงจู่เผยริ มฝี ปากกระตุกแรง
กับราคาเช่นนี้ ต่อให้นางขายตัวเองเป็ นทาสก็ยงั ไม่น่าพอ
นางแทบคิดอยากกล่าวตะโกนออก นี่มนั บ้าอะไร! ทว่าไม่อาจกล่าวได้
“เถ้าแก่ เห็นว่าพวกเราหรื อผูค้ นในเมืองนี้จะจ่ายกันไหวหรื อ?”
ซ่งฉิวหยิง่ หันมองทางลัว่ ฉวนที่อยูใ่ กล้เคียง นางอดไม่ได้จนกลอก
ตามอง
“ไวน์หยก? นํ้าพุแห่งชีวติ ? สองชื่อนี้ช่างคุน้ เคยนัก” หลินว่านฉวง
ครุ่ นคิด “แต่ที่ช่วยเสริ มกําลังวังชานี้ไม่เคยได้ยนิ …”
ขณะนี้เองที่หลินว่านฉวงพลันนึกอะไรขึ้นมาได้ ดวงตาของนางเบิก
ออกกว้างก่อนจะสู ดลมหายใจเข้าลึก
“ว่านฉวง เป็ นอะไรไปแล้ว?” เว่ยฉิงจู่โพล่งเสี ยงเอ่ยถาม พบเห็น
อาการของหลินว่านฉวง ขณะนี้นางจึงยิง่ สับสน
หลินว่านฉวงอดไม่ได้ที่จะเผยยิม้ ออก นางทราบแล้วว่าสายตาตนเอง
เมื่อครู่ คบั แคบเพียงใด
“พิจารณาดู จะเกิดอะไรขึ้นหากยอดฝี มือขอบเขตคืนต้นกําเนิดหรื อ
ทดสอบเต๋ าเฒ่าชราเกินกว่าจะก้าวหน้าได้?” หลินว่านฉวงเอ่ยคําถาม
“ว่าอะไร? ก็ตอ้ งหมดซึ่ งเรี่ ยวแรงแห่งชีวติ และตกตายตามกาลเวลา!”
เว่ยฉิงจู่กลอกตาตอบคําถามอันเรี ยบง่ายนี้
ซ่งฉิ วหยิง่ พยักหน้าเห็นพ้อง
ผูฝ้ ึ กตนทุกคนล้วนทราบคําตอบของคําถามนี้ดีอยูแ่ ล้ว
แต่ประเดี๋ยว…
หมดสิ้ นเรี่ ยวแรง?
ฟื้ นคืนกําลังแห่งชีวติ ?
หากเป็ นเช่นนั้น ไม่ใช่หมายถึงขวดหยกตรงหน้านี้คือการยืดชีวติ
หรอกหรื อ?
ชัว่ ขณะนี้ที่เว่ยฉิงจู่และซ่งฉิวหยิง่ ต้องมองไวน์หยกด้วยมุมมองใหม่
ไวน์หยกอยูใ่ นขวดหยกนี้? พวกนางถึงกับดวงตามืดบอดไม่ทราบ
สรรพคุณของมัน!
หากยอดฝี มือผูซ้ ่ ึงใกล้หมดอายุขยั ได้ทราบว่าร้านแห่งนี้มีสิ่งช่วยยืด
ชีวติ เช่นนั้นพวกเขาไม่พร้อมใจกันแห่มาหรื อ?
และราคาหนึ่งแสนผลึกวิญญาณนั้นแพงหรื อไม่?
คําตอบคือแพงอย่างมหาศาล!
ทว่าสําหรับผูค้ นเหล่านั้นที่ชีวติ ใกล้มอดดับ ไม่วา่ แพงเพียงใดย่อม
สามารถนําออกมาจ่ายได้!
ไม่วา่ ผลึกวิญญาณสําคัญเพียงใด แต่มีหรื อจะสําคัญยิง่ กว่าชีวติ ได้?!
กับเวลาที่ยดื ออกไปได้ เพียงเรื่ องนี้กพ็ ร้อมสร้างความวุน่ วายแก่นคร
จิ่วเหยาในภายหน้าแล้ว
“เถ้าแก่ สรรพคุณที่เขียนนี้ยงิ่ ใหญ่เกินไปแล้ว!”
เว่ยฉิงจู่เผยยิม้ เก้กงั
ลัว่ ฉวนกลายเป็ นไร้ซ่ ึงคําพูดกล่าว
แล้วมันมีปัญหาที่ตรงใด?
ลัว่ ฉวนเชื่อ ว่าภายหน้าเขาจะสุ่ มโชคได้ของที่ดีกว่าไวน์หยกนี้มา
ด้วยซํ้า!
เพียงคิดก็ไม่ทราบแล้ว ว่าถึงตอนนั้นทวีปเทียนหลันจะแปรเปลี่ยน
เป็ นเช่นไร
เพียงแค่นึกคิดถึงอนาคต มันก็ทาํ เขาตื่นเต้นไม่ใช่นอ้ ยแล้ว!
ตึก ตึก ตึก~
เสี ยงฝี เท้าพลันดังใกล้เข้ามา
เว่ยฉิงจู่และคณะต่างหันมองทิศทางต้นเสี ยง พวกนางต่างอดไม่ได้ที่
จะเผยอาการตื่นตะลึง
นางพบเห็นสตรี ผหู ้ นึ่งก้าวเดินลงบันไดมา
สตรี ผนู ้ ้ ียงั ไม่สูงวัย สวมใส่ ชุดสี ดาํ กระนั้นก็ไม่อาจปิ ดบังรู ปลักษณ์
อันวิจิตรของนางไว้
ใบหน้าของนางงดงามประหนึ่งเทพเซี ยน
แน่นอนว่าที่ตอ้ งตาที่สุด ยังคงเป็ นเส้นผมและดวงตาสี ม่วงคู่น้ นั
เว่ยฉิงจู่และคณะบ่อยครั้งออกล่าสัตว์อสู รในเทือกเขาจิ่วเหยา ดังนั้น
จึงคุน้ เคยกับตัวตนเช่นนี้ดี
นอกจากนี้พวกนางทั้งสามยังทราบความลับที่ผฝู ้ ึ กตนทัว่ ไปไม่อาจ
ทราบ
เส้นผมและดวงตาสี ม่วง มันหมายความถึงสัตว์อสู รราชวงศ์!
ด้วยสัญชาตญาณของคนทั้งสามที่มีมาเนิ่นนาน ขณะนี้พวกนางแทบ
คิดสู อ้ อก
ทว่าเมื่อคิดว่าเจ้าของร้านคือตัวตนทรงอํานาจแข็งแกร่ ง สัตว์อสู ร
ราชวงศ์ในร้านก็ไม่คล้ายจะเป็ นเรื่ องใหญ่อะไร
ทว่าสตรี นางนี้ได้กา้ วเดินลงมาจากชั้นสอง และชั้นสองนัน่ ก็เป็ น
ส่ วนพักอาศัยของเถ้าแก่…
ไม่วา่ มองจากมุมใด สตรี ผนู ้ ้ ีกไ็ ม่น่าคิดเห็นเป็ นอื่นได้แล้วกระมัง?
“ยินดีที่ได้พบเถ้าแก่เนี้ย!”
เว่ยฉิงจู่และคณะต่างหันมองกันเองก่อนจะเผยคําออกมาพร้อมกัน
เถ้าแก่เนี้ย?!
เดิมเหยาซือหยานเพียงเดินลงจากบันได ทว่ายามนี้แทบจะร่ วงหล่น
กลิ้งลงมายามได้ยนิ คําเรี ยกหา
ลัว่ ฉวนเผยสี หน้าแปรเปลี่ยน นี่มนั … ไม่น่าสนุกเกินไปแล้วหรื อ?
คนทั้งสามช่างกล่าววาจาได้น่าสนใจ!
ทว่าเหยาซื อหยานไม่ใช่ อย่างไรนางก็เป็ นสตรี
ใบหน้าของนางเผยเมฆหมอกสี แดงเรื่ อปรากฏ กระทัง่ ใบหูยงั ต้อง
แดงกํ่าเผยออก
 ตอนที่ 35 วันนีร้ ้ านช่ างวังเวง
อย่างไรแล้วเหยาซือหยานก็คือผูเ้ ดินทางทัว่ ทั้งทวีปเทียนหลัน ไม่ชา้
นางค่อยสงบใจลงได้
“เข้าใจผิดแล้ว ข้าเพียงเป็ นสหายของเถ้าแก่ และก็เพียงแวะมาพัก
ค้างคืนที่นี่” เหยาซือหยานเผยยิม้ รับ
“โอ้ เป็ นเช่นนี้ พวกเราเข้าใจดี!”
เว่ยฉิงจู่เผยยิม้ พร้อมกันนี้ยงั ขยิบตาให้แก่ลวั่ ฉวน
เหยาซือหยานถึงกับพูดกล่าวไม่ออก
“เมื่อคืนหลับสบายดีหรื อไม่?” ลัว่ ฉวนทราบว่าขณะนี้ตนต้องกล่าว
อะไรบ้าง
เมื่อนึกถึงเรื่ องราวยามคํ่าคืน ดวงตาของเหยาซื อหยานจึงคล้ายปรากฏ
เป็ นคลื่น
“ดีเยีย่ ม ขอบคุณเถ้าแก่ที่ดูแลห่วงหา” เหยาซือหยานกล่าวขอบคุณ
อย่างจริ งจัง
ลัว่ ฉวนเพียงพยักหน้ารับเบา
“ร้านนี้ออกจะวังเวงไปบ้าง” ลัว่ ฉวนกล่าวกับตนเอง
ลัว่ ฉวนรู ้สึก ว่าหากยังปล่อยให้วงั เวงเช่นนี้ต่อไป อย่าว่าแต่หนึ่งเดือน
ต่อให้เป็ นสามเดือนก็ไม่อาจสําเร็ จภารกิจที่ระบบมอบให้ได้!
กล่าวถึงตรงนี้ หลังจากชายชราผูน้ ้ นั กลับสู่ พระราชวังหลวงเมื่อวาน
อีกฝ่ ายสมควรต้องพูดกล่าวบอกเล่าต่อจักรพรรดิเทียนชิงกระมัง?
นี่กผ็ า่ นมาหนึ่งวันแล้ว ไฉนจึงยังไม่มีราชวงศ์ผใู ้ ดเสด็จมาเยือน?
เว่ยฉิ งจู่เผยสี หน้าฉงน
ซ่งฉิ วหยิง่ ก็เผยสี หน้าฉงนเช่นกัน
หลินว่านฉวงก็มีสีหน้าฉงน
แม้เหยาซือหยานมองทางลัว่ ฉวนด้วยความสงสัย ทว่าไม่เข้าใจสาเหตุ
ถึงคําที่กล่าวออกเหล่านี้
“เถ้าแก่พดู กล่าวถึงอะไรหรื อ?” เหยาซือหยานเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“ร้านนี้วงั เวงไปบ้าง” ลัว่ ฉวนกล่าวอีกครั้งด้วยสี หน้าเรี ยบเฉย
ครั้งนี้เว่ยฉิงจู่จึงค่อยตระหนักอะไรขึ้นได้
หากวันนั้นไม่ใช่เพราะนางเบื่อจนเดินเที่ยวเล่นไปเรื่ อย เช่นนั้นก็ไม่
มีทางได้พบร้านอันลึกลับในตรอกเช่นนี้
และวันนี้ กล่าวได้วา่ ร้านต้นตํารับก็เป็ นเหมือนเช่นเคย ที่ไม่ค่อยมี
ลูกค้ามาเยือน…
“เถ้าแก่อย่าได้กงั วลไป! พวกเราย่อมช่วยพูดกล่าวแนะนําร้านให้แน่!”
เว่ยฉิงจู่ตบอกรับคําอย่างเป็ นมัน่ เป็ นเหมาะ
“ถูกต้องแล้ว เถ้าแก่อย่าได้ห่วงไป พวกเราย่อมชักชวนลูกค้ามาให้
มากกว่านี้!” ซ่งฉิวหยิง่ และหลินว่านฉวนต่างเผยยิม้ รับ
ลัว่ ฉวนจึงพยักหน้ารับอย่างไม่แปรเปลี่ยนสี หน้า
ระบบกล่าวว่าไม่อาจขอให้ผอู ้ ื่นโฆษณาร้านแทน เช่นนั้นผูอ้ ื่นเต็มใจ
ช่วยก็เป็ นอีกเรื่ อง
นับเป็ นโชคดีที่ระบบไม่ได้โต้แย้งอะไร ความพยายามครั้งนี้ของลัว่
ฉวนสําเร็ จได้ดว้ ยดี
“เถ้าแก่” เว่ยฉิงจู่เลิกคิ้วขึ้นขณะมองลัว่ ฉวน
ลัว่ ฉวนจึงเผยสายตาสงสัยถามกลับ
รู ้วา่ ตนเองหล่อเหลา ทว่านางคงไม่ได้หลงเสน่ห์กระมัง?
พบเห็นลัว่ ฉวนไม่ตอบสนอง เว่ยฉิงจู่จึงเกิดร้อนใจ
“แค่ก แค่ก” เว่ยฉิงจู่กระแอมไอเสี ยงเบา “เถ้าแก่ ในเมื่อพวกเรา
กล่าวว่าจะโฆษณาร้านให้แล้ว เช่นนั้นพอจะมีส่วนลดอันใดให้บา้ ง
หรื อไม่?”
ลัว่ ฉวนจึงเหม่อมองเว่ยฉิงจู่ ดวงตานั้นหมายความถึง “ความคิดนี้คือ
อะไร” ออกมา
ท้ายที่สุด เว่ยฉิงจู่กไ็ ม่อาจรี ดเร้นส่ วนลดใดจากลัว่ ฉวนได้
แต่เมื่อทั้งสามกลับออกไป ต่างก็ซ้ือหาขวดโคล่าและแท่งเครื่ องเทศ
ติดไม้ติดมือ จึงเป็ นผลให้ลวั่ ฉวนวันนี้ได้ผลประกอบการมาสามร้อย
สามสิ บผลึกวิญญาณ
ส่ วนทางด้านไวน์หยกนั้น ผูอ้ ื่นคงได้เพียงแต่รับชม
เหยาซือหยานยังคงยืนนิ่งที่เดิมอย่างเงียบงันโดยไม่กล่าวออกซึ่งคําใด
ตั้งแต่ตื่นขึ้นจากอากาศสาหัสเมื่อคืน เหยาซื อหยานจึงค่อนข้างสงสัย
ในตัวตนของลัว่ ฉวน
บุรุษแข็งแกร่ งมากล้นเพียงนี้ไฉนจึงซุกซ่อนอยูท่ ี่นครจิ่วเหยา?
ทั้งยังดูเป็ นยอดฝี มือผูล้ ึกลับ
และเหยาซือหยานก็ไม่อาจสัมผัสถึงออร่ าพลังวิญญาณใดจากร่ างลัว่
ฉวน มันจึงเป็ นผลให้นางไม่อาจคาดเดาอื่นใดได้
หากทราบว่าเหยาซือหยานคือขอบเขตราชันระดับที่หนึ่ง เช่นนั้น
อย่างไรก็คงไม่มีทางรักษานางให้ แต่ดว้ ยรักษา นัน่ ไม่ใช่หมายความ
ถึงกําลังของลัว่ ฉวนเหนือลํ้ายิง่ กว่าขอบเขตราชันหรอกหรื อ?
เป็ นไปได้วา่ ชายตรงหน้าคือขอบเขตนักบุญแห่งตํานานที่กล่าวขาน
กันถึง?
คิดถึงตรงนี้ สายตาของเหยาซือหยานที่มองต่อลัว่ ฉวนจึงต้องแปร
เปลี่ยนไป
 ตอนที่ 36 ร้ านยังขาดเสมียน
“แล้วถัดจากนี้คิดทําอะไรต่อ?” ลัว่ ฉวนกล่าวถาม ขณะสายตามอง
ไปยังเหยาซือหยาน
ทําอะไรต่อ?
ได้ยนิ คําของลัว่ ฉวน เหยาซือหยานจึงอดไม่ได้ที่จะครุ่ นคิด
ขณะนี้ตวั ตนของนางถูกเปิ ดโปงออกแล้ว นัน่ หมายความถึงไม่อาจ
ไปรับงานลอบสังหารได้อีก
ทั้งนี้ในเผ่าพันธุ์สตั ว์อสู รยังมีผทู ้ รยศ นัน่ ไม่ใช่สถานที่อนั ดีให้กลับไป
และตอนนี้โบราณสถานในเทือกเขาก็ใกล้เปิ ด ความสงบของเทือกเขา
จิ่วเหยาจะไม่มีทางคงอยูไ่ ด้นาน
ผ่านไปครู่ หนึ่ง เหยาซือหยานจึงคิดไม่ออกว่าควรทําอะไรดี
รับชมสภาพเหยาซือหยานเวลานี้ ลัว่ ฉวนจึงคาดเดาโดยคร่ าวว่านาง
ยังไม่มีที่ไป
“ขอมอบภารกิจ บุรุษผูซ้ ่ ึงคิดเป็ นเจ้าของร้านสุ ดแกร่ ง เจ้าของร้าน
หรื อจะขาดเสมียนได้? ขอให้เจ้าของร้านรับสมัครเสมียนประจําร้าน
ต้นตํารับ รางวัลคือการสุ่ มโชค”
ราวกับรู ้เวลา ระบบที่เงียบหายไปนานในที่สุดก็เริ่ มพล่ามมอบภารกิจ
ให้
รับสมัครเสมียนประจําร้าน?
สายตาจึงหันมองทางเหยาซื อหยานที่ตรงหน้า ลัว่ ฉวนจึงทราบกระจ่าง
คล้ายว่าระบบได้คดั เลือกคนเข้าสมัครตําแหน่งราวฟ้าประทานมาแล้ว!
เหยาซือหยานที่ขณะนี้หายดี นางส่ ายศีรษะและจึงตอบคําเสี ยงเบา
“ข้ายังไม่ทราบ”
ลัว่ ฉวนครุ่ นคิดไปเล็กน้อยและจงกล่าว “ที่ร้านยังขาดเสมียน คิด
อยากลองทําดูหรื อไม่?”
“ตรวจสอบ!”
ชื่อ : เหยาซือหยาน
สถานะ : สมาชิกราชวงศ์สตั ว์อสู ร อยูใ่ นทําเนียบนักฆ่าอันดับหนึ่ง
การฝึ กฝน : ขอบเขตราชันระดับที่หนึ่ง
ด้วยลัว่ ฉวนจับจ้องที่เหยาซือหยาน หน้าต่างข้อมูลจึงปรากฏให้เขา
ได้เห็นลอยอยูข่ า้ งกายของนาง
รับชมข้อมูลเช่นนี้ มันแทบไม่ต่างอะไรกับเล่นเกมออนไลน์อยู่
คนของราชวงศ์สตั ว์อสู ร…
ลัว่ ฉวนครานี้ค่อยได้เข้าใจเรื่ องราว
นัน่ ไม่ใช่หมายความถึงเหยาซื อหยานแท้จริ งเป็ นอสู รจําแลงกายมา
หรอกหรื อ?
กระนั้นลัว่ ฉวนก็เพียงแปลกใจ เรื่ องดีคือชีวติ ก่อนหน้านี้ของเขาอยู่
ประเทศจีน ดังนั้นอะไรแปลกประหลาดล้วนไม่สะทกสะท้าน
กับเรื่ องราวเหนือธรรมชาติอย่างปี ศาจหรื ออสู รจําแลงกายเป็ นมนุษย์
สําหรับเขามันไม่ได้แปลกแต่อย่างใด
อันที่จริ งเขาค่อนข้างชื่นชอบด้วยซํ้า
แต่ยงั มีเรื่ องหนึ่งที่คาใจ เขาไม่ทราบว่าอะไรคือทําเนียบนักฆ่า ทว่า
ฟังดูแล้วไม่ค่อยดีเท่าใดนัก
นอกจากนี้ระดับการฝึ กฝนของนางยังแข็งแกร่ งมากลํ้า นางถึงขั้นมี
กําลังที่ขอบเขตราชัน
ลัว่ ฉวนเปรยสายตามองเหยาซือหยานด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย
ขณะนี้เองที่ระบบได้พดู ขึ้น “ตัวตนของบุคคลนี้ตรงตามเงื่อนไข
แนะนําให้เจ้าของร้านรับตัวนางไว้เป็ นเถ้าแก่เนี้ย”
ลัว่ ฉวนถึงกับพูดกล่าวไม่ออก
ระบบคล้ายเปลี่ยนนิสยั ไป!
ระบบที่ใสซื่อบริ สุทธิ์ได้เลือนหายไปที่ใดแล้ว!
ระบบจึงตอบกลับด้วยเสี ยงหัวเราะ
ลัว่ ฉวนได้แต่ตอ้ งเมินเฉย ฝ่ ามือพลิกกลับ กระดาษเปล่าจึงปรากฏ
กลางอากาศ
มันราวกับมีปากกาล่องหนเขียนอยู่ ลายเส้นสี ดาํ เริ่ มปรากฏบนกระดาษ
สี ขาว
นัยน์ตาของเหยาซือหยานหดแคบ นางเผยร่ องรอยความหวาดกลัว
มันก็เพียงแค่กระดาษ ทว่านางสัมผัสได้ถึงพลังแห่งกฎเกณฑ์ที่เหนือ
ลํ้า!
ลัว่ ฉวนส่ งกระดาษขาวให้เหยาซือหยานและจึงกล่าว “นี่คือหน้าที่
ของเสมียนที่ตอ้ งทํา หากตกลง เช่นนั้นหยดเลือดลงบนกระดาษนี้
เป็ นการยอมรับ”
เหยาซือหยานไม่คิดปฏิเสธแต่อย่างใด เมื่อรับกระดาษมาแล้วจึง
พิจารณาอ่านอย่างถี่ถว้ น
แม้นางไม่เข้าใจถ้อยคําทั้งหมดบนกระดาษสี ขาว ทัว่ ก็เข้าใจโดย
ภาพรวม และมันก็ทาํ ให้นางประหลาดใจไม่นอ้ ย
เนื้อหานั้นไม่ได้ซบั ซ้อน เพียงกล่าวถึงหน้าที่ของเสมียนประจําร้าน
ต้นตํารับแห่งนี้กเ็ ท่านั้น
เหยาซือหยานลังเลไปเล็กน้อย จากนั้นจึงยืน่ ปลายนิ้วไปประทับ
หยดเลือดสี ม่วงจึงเผยออกจากปลายนิ้ว
เมื่อพิจารณาให้ดี จะพบเห็นได้วา่ มันมีประกายแสงดาวคงอยูท่ ี่ภายใน!
โลหิ ตเช่นนี้ จะมีกแ็ ต่ผทู ้ ี่เป็ นสายเลือดอันบริ สุทธิ์ของราชวงศ์สตั ว์
อสู รเท่านั้น!
ลัว่ ฉวนยังคงรับชมเรื่ องราวเงียบงันด้วยสี หน้าเรี ยบเฉยเหมือนเช่นเคย
 ตอนที่ 37 เหยาซื อหยานตกตะลึง
เลือดเมื่อหยดลงบนกระดาษสี ขาว จึงฝากไว้ซ่ ึ งรอยประทับสี ม่วง
จากนั้นกระดาษขาวจึงเริ่ มสัน่ แสงสว่างจึงปรากฏออกมา
พริ บตาถัดมา มันจึงเปลี่ยนเป็ นลําแสงเข้าปกคลุมทั้งร่ างเหยาซือหยาน
เหยาซือหยานถึงกับต้องก้าวเท้าถอย
กระนั้นนางก็ได้ทราบ ว่าไม่มีความผิดปกติใดเกิดขึ้นกับร่ างกาย
ที่เปลี่ยนไปคือความรู ้สึกของร้านแห่งนี้
มันคือความรู ้สึกอันประหลาด ด้วยอยูท่ ี่นี่ เหยาซือหยานรับรู ้ได้ถึง
ความสงบที่เกิดในจิตใจ
มันราวกับนางเป็ นเด็กที่ได้ผอู ้ าวุโสคอยปกป้อง
“สัญญาได้ลงนามสําเร็ จเรี ยบร้อย! ขอแสดงความยินดีต่อเจ้าของร้าน
ที่ได้รับเสมียนคนแรก รางวัลถูกจัดส่ งแล้ว ขอให้ตรวจสอบด้วย!”
“ตรวจพบว่าบุคคลนี้มีตาํ แหน่งไม่ตรงกับที่แนะนํา”
“ชื่อเหยาซือหยาน สถานะเสมียนร้านต้นตํารับ คําเรี ยกหาที่แนะนํา
คือเถ้าแก่เนี้ย”
“ท่านต้องการเปลี่ยนแปลงใดหรื อไม่?”
ข้อความเป็ นชุดดังจากระบบที่ภายในใจของลัว่ ฉวน
ระบบนี้คล้ายยินดีออกนอกหน้าเกินไปหรื อไม่?
“ไม่เปลี่ยน” ลัว่ ฉวนตอบกลับภายในใจ
“ตําแหน่งที่แนะนําไม่เหมาะสมกับตําแหน่งปัจจุบนั ขอให้เจ้าของ
ร้านยืนยันอีกครั้งหนึ่ง”
“ยืนยัน”
ลัว่ ฉวนได้แต่กลอกตาอยูภ่ ายใน
“ยืนยันสําเร็ จ ขอยํ้าให้ทราบ ตําแหน่งของเหยาซือหยานสามารถ
ปรับเปลี่ยนได้ทุกเมื่อ”
ลัว่ ฉวนถึงกับพูดกล่าวไม่ออก
พบเห็นสี หน้าลัว่ ฉวนแปรเปลี่ยนไปมา เหยาซือหยานจึงเอ่ยถามด้วย
ความสงสัย “เถ้าแก่เป็ นอะไรไปแล้ว?”
ลัว่ ฉวนจึงส่ ายศีรษะตอบ “ไม่มีอะไร ยินดีดว้ ยที่เป็ นเสมียนประจํา
ของร้านต้นตํารับแห่งนี้แล้ว”
เหยาซือหยานจึงพยักหน้าเผยยิม้
นางไม่ทราบว่านานเพียงใดกันแล้ว ที่ตวั นางไม่ได้มีความยินดีบงั เกิด
ขึ้นภายในใจเช่นนี้
บางที การเป็ นส่ วนหนึ่งของร้านแห่งนี้อาจดีกว่าที่คาดคิด
เหยาซือหยานอดไม่ได้ที่จะคิดเช่นนี้อยูภ่ ายใน
“จริ งด้วย” ลัว่ ฉวนคล้ายนึกอะไรขึ้นมาได้ “ไม่ใช่มีบาดแผลที่มือ
หรอกหรื อ? เปิ ดโคล่าสักขวดดื่มเอาก็แล้วกัน”
โคล่า?
เหยาซือหยานสับสนเล็กน้อย เพราะนางไม่ทราบว่าโคล่าคืออะไร
“เกือบลืมบอกเรื่ องนี้ไป” ลัว่ ฉวนชี้นิ้วไปยังชั้นแก้วภายในร้าน
“ตอนนี้ท้ งั ร้านมีสินค้าอยูส่ ามอย่าง โคล่า แท่งเครื่ องเทศ และไวน์
หยก”
“ไวน์หยกน่าจะเคยได้เห็นกันไปแล้ว เมื่อคืนที่ดื่มไปนัน่ แหละ”
เมื่อคืน… ดื่มไวน์หยก?
เหยาซือหยานพลันนึกขึ้นได้ ว่าเมื่อคืนที่สะดุง้ ตื่น นางได้เห็นลัว่
ฉวนกําลังนําขวดหยกมาให้ดื่ม
และ เมื่อวานเขานําสิ นค้ามูลค่าหนึ่งแสนผลึกวิญญาณมาให้ดื่ม?
เหยาซือหยานคือสัตว์อสู ร แม้อยูข่ อบเขตราชันก็ยงั อดไม่ได้ที่จะเกิด
ความหนักใจ
“ไม่ตอ้ งกังวลไป เพราะเป็ นเสมียนประจําร้านแล้ว ดังนั้นผลประโยชน์
ที่ได้รับคือไม่ตอ้ งจ่าย” ลัว่ ฉวนกล่าวออก
สัญญาที่ลงนามไปก่อนหน้านี้ กล่าวว่าเมื่อลูกจ้างตกอยูใ่ นอันตราย
ถึงชีวติ เช่นนั้นจะสามารถใช้งานสิ นค้าในร้านได้โดยไม่มีเงื่อนไข
เสมียนประจําร้านสามารถใช้งานสิ นค้าในร้านได้โดยไม่มีค่าใช้จ่าย
ส่ วนว่าสิ นค้าในร้านจํากัดขอบเขตถึงเพียงใด ลัว่ ฉวนก็ไม่ทราบแล้ว
อย่างไรทั้งร้านตอนนี้กม็ ีสินค้าเพียงแค่สามอย่าง
ผลประโยชน์เช่นนี้ค่อนข้างคล้ายเจ้าของร้านอย่างลัว่ ฉวน ทว่าก็มี
ส่ วนที่แตกต่างอยูบ่ า้ ง
ลัว่ ฉวนกล่าวต่อ “แท่งเครื่ องเทศและโคล่า ก็คือที่พวกเว่ยฉิงจู่ซ้ือหา
ไปเมื่อครู่ น้ ี สิ นค้าสองประเภทนี้ไม่มีวนั หมด ส่ วนสรรพคุณก็ตามที่
เขียนไว้ดา้ นล่างชั้นสิ นค้า หากสงสัยก็ไปอ่านได้”
“สําหรับค่าจ้างนั้น…” ลัว่ ฉวนคิดไปครู่ ก่อนจะกล่าว “สําหรับตอนนี้
เอาเป็ นรับโคล่ากับแท่งเครื่ องเทศหนึ่งชุดต่อวันก็แล้วกัน แน่นอนว่า
ค่าพักอาศัยอะไรก็ไม่มีค่าใช้จ่าย”
เหยาซือหยานพยักหน้ารับ
เช่นนี้ สัตว์อสู รชนชั้นราชวงศ์จึงได้กลายเป็ นเสมียนน้อยประจําร้าน
ของลัว่ ฉวน
ถัดจากนั้น เหยาซือหยานจึงเดินไปยังชั้นวาง และเริ่ มศึกษาทราบ
ข้อมูลของสิ นค้าที่วางจําหน่าย
เพียงครู่ หนึ่ง ร่ างของนางถึงกับต้องแข็งค้างยามเมื่ออ่านคําบรรยาย
สรรพคุณ
ราคานั้นเพียงสิ บผลึกวิญญาณ แต่กลับสามารถฟื้ นฟูอาการบาดเจ็บ
ไม่ถึงตายได้เพียงแค่ดื่มเข้าไป
ส่ วนทางด้านราคาหนึ่งร้อยผลึกวิญญาณ แท่งเครื่ องเทศสามารถ
เพิม่ พูนกําลังได้ระดับหนึ่งในระยะเวลาอันสั้น
และที่ชวนตื่นตะลึงที่สุดคือไวน์หยกที่นางได้สมั ผัสมาแล้ว ส่ วน
ราคานั้นไม่กล่าวถึงจะดีกว่า…
เหยาซือหยานเชื่อ ว่านางคือผูค้ งอยูใ่ นทวีปเทียนหลันมาอย่างยาวนาน
หลายเรื่ องราวนางรอบรู ้เป็ นอย่างดี
แต่แล้วขณะนี้ นางรู ้สึกเสมือนกบที่ไม่เคยออกนอกกะลาไปรับรู ้ถึง
โลกภายนอก…
 ตอนที่ 38 เจียงเฉิงจวิน
สิ นค้าแม้ราคาแพง ทว่าก็ตอ้ งดูสรรพคุณของมันด้วย
ในมุมมองของเหยาซือหยาน มันแทบไม่นบั เป็ นอะไร!
กระนั้นเมื่อนางคิดถึงตัวตนของลัว่ ฉวน ที่เป็ นถึงยอดฝี มือไร้ผตู ้ า้ น
ขนาดนางไม่อาจหยัง่ ถึงได้ ดังนั้นจึงโล่งใจ
เถ้าแก่ แม้น่าสนใจไปบ้างแต่กเ็ ป็ นเรื่ องธรรมดา
ขณะนี้เหยาซือหยานเมินเฉยต่อความจริ งที่วา่ นางเองก็เป็ นยอดฝี มือ
ภายในร้านแห่งนี้ ด้วยเหยาซือหยานเป็ นเสวียน ลัว่ ฉวนจึงไปนอน
เอกเขนกรับแสงตะวันที่ใกล้ประตูทางเข้า
ชีวติ ช่างเรี ยบง่ายสุ ขสบายได้เพียงนี้
“พี่หญิง บอกต่อท่าน เมื่อวานเถ้าแก่กล่าวว่าวันนี้จะมีสินค้าใหม่เข้า
ร้าน!”
ระหว่างทาง ปู้ฉืออีและปู้หลี่เกื๋อกําลังเดินพลางพูดคุยด้วยสี หน้า
ตื่นเต้นยินดี
ปู้ฉืออีน้ นั ไม่พดู กล่าว เพียงแต่ปล่อยให้นอ้ งชายได้พดู
กล่าวได้วา่ น้องชายของนางหลงใหลในร้านค้าแห่งนั้นหมดหัวใจ
แล้วกระมัง?
แต่กต็ อ้ งกล่าว ว่าของที่ร้านแห่งนั้นรสชาติยอดเยีย่ ม สรรพคุณก็ยอด
เยีย่ ม
เมื่อนึกย้อนกลับไป ปู้ฉืออียงั รู ้สึกได้ถึงความน่าตื่นตะลึงที่มีไม่ขาด
แน่นอนว่าสําหรับสตรี เช่นนาง ไม่ใช่บ่อยครั้งจะออกมาเดินเที่ยวเตร่
อย่างปู้หลี่เกื๋อ ดังนั้นหลายวันมาแล้วที่นางไม่ได้มาเยือนร้าน
“หลี่เกื๋อ คิดว่าสิ นค้าใหม่ของเถ้าแก่จะเป็ นอะไร?” ปู้ฉืออีกล่าวถาม
“ข้าหรื อจะทราบได้?” ปู้หลี่เกื๋อโบกมือตอบรับ “กับผูแ้ ข็งแกร่ งเช่น
เถ้าแก่ จะมีของประหลาดอะไรออกมาก็ไม่น่าแปลกใจแล้ว!”
ปู้ฉืออีพยักหน้าเห็นพ้อง
มันราวกับ… นางยอมรับแต่ความจริ งที่เกินจะเชื่อได้…
ด้วยรู ปลักษณ์ของคนทั้งสอง ไม่วา่ จะทั้งปู้ฉืออีหรื อปู้หลี่เกื๋อ เดิน
บนถนนนั้นมีแต่จะดึงดูดผูค้ นให้รับชม
อย่างไรโฉมงามก็เป็ นตัวตนดึงดูดสายตาผูค้ นอยูแ่ ล้ว
“ฉืออี ไฉนวันนี้ออกจากบ้านได้?”
ขณะนี้เองที่เสี ยงหนึ่งพลันถามพร้อมหัวเราะคิกคัก
ที่ตน้ เสี ยง เป็ นบุรุษในชุดขาวถือพัดก้าวเดินมาพร้อมใบหน้ายิม้ แย้ม
เจียงเฉิงจวิน เป็ นบุตรของขุนนางซ้าย
แม้สถานะยอดเยีย่ ม ทว่าเจียงเฉิงจวินไม่ใช่เหมือนผูอ้ ื่นที่ใกล้เคียง
ไม่เพียงแต่หล่อเหลา ทว่าระดับการฝึ กฝนยังดีเยีย่ ม
ดังนั้นสตรี ท้ งั หลายจึงพร้อมจะตั้งครรภ์คลอดบุตรธิดาให้แก่เจียงเฉิ ง
จวินอย่างยอมศิโรราบ
แน่นอนว่า ปู้ฉืออีไม่มีทางเป็ นหนึ่งในนั้น
เกือบทุกผูค้ นในนครจิ่วเหยาทราบว่าเจียงเฉิงจวินเกี้ยวพาต่อปู้ฉืออี
มายาวนานแล้ว
กระนั้นนางไม่คล้ายเล่นด้วย ราวกับนํ้าบ่อไม่ยงุ่ กับนํ้าโคลน
ไม่วา่ จะด้วยทั้งกําลังหรื อตัวตนของปู้ฉืออี เจียงเฉิ งจวินไม่อาจบีบ
บังคับนางได้
ด้วยสายตามองที่เจียงเฉิงจวิน ปู้ฉืออีจึงทําเมินเฉย
กับบุรุษที่ไล่ตามตนเองไม่เลิกรา ปู้ฉืออีถือว่ามีน้ าํ อดนํ้าทนมากแล้ว
“เจียงเฉิงจวิน ยอมรับเสี ยเถอะ เจ้าหรื อคู่ควรกับพี่หญิงของข้า? จง
กลับไปบ้านและส่ องกระจกดูตนเองเสี ยบ้าง!”
ปู้หลี่เกื๋อตบที่ไหล่เจียงเฉิงจวินพร้อมเผยท่าทีหยอกล้อ
กาลก่อนหน้า เพราะอาการบาดเจ็บซ่อนเร้น การฝึ กฝนของปู้หลี่เกื๋อ
จึงไม่กา้ วหน้า
ทว่าตอนนี้ตวั เขาได้กา้ วตรงสู่ ขอบเขตโชคชะตา เจียงเฉิงจวินส่ ง
สายตาไม่พอใจที่ถูกตบไหล่
ขณะคนทั้งสองก้าวเดินไป เจียงเฉิงจวินจึงค่อยได้สติ
ตัวเขาไม่คิดเชื่อ ว่าปู้หลี่เกื๋อจะกล้ากล่าวคําเช่นนั้นกับตนเองต่อหน้า
สาธารณชน
“หรื ออาการบาดเจ็บของมันหายดีแล้ว?”
เจียงเฉิงจวินเผยคิว้ ขมวดพร้อมครุ่ นคิด
ผ่านไปครู่ เจียงเฉิ งจวินจึงทราบว่าเรื่ องราวไม่น่าเป็ นไปได้
“ปู้ฉืออีออกมาภายนอกเช่นนี้ วันนี้มีเรื่ องอันใดกัน?”
รับชมแผ่นหลังคนทั้งสองเดินไปไกลห่าง เจียงเฉิงจวินจึงตัดสิ นใจได้
ฝี เท้านั้นก้าวเดินตาม เขาคิดอยากทราบว่าคนทั้งสองคิดไปทําอะไร
และที่ใด
“เถ้าแก่ เถ้าแก่กล่าวว่าวันนี้จะมีสินค้าใหม่!”
เสี ยงปู้หลี่เกื๋อดังกระทบโสดประสาท ลัว่ ฉวนจึงลืมตาตื่นขึ้น
ที่ทางเข้าร้าน เป็ นสองร่ างอันคุน้ เคย ปู้หลี่เกื๋อและปู้ฉืออี
กับลัว่ ฉวน ผูซ้ ่ ึงเป็ นยอดฝี มือซ่อนเร้น ปู้ฉืออีจึงไม่เผยท่าทีเย็นเยือก
ดังเช่นที่เผยต่อผูอ้ ื่น
เพียงปู้ฉืออีเผยยิม้ บางให้ลวั่ ฉวน มันก็ราวกับมีกลิ่นดอกไม้หอมฟุ้ง
มันเปรี ยบดังโลกหล้าได้ถูกรอยยิม้ นี้บดบังเอาไว้
 ตอนที่ 39 เจ้ าเป็ นราชวงศ์ สัตว์ อสู ร!
ขณะนี้เองที่เจียงเฉิ งจวินติดตามมาถึง ด้วยซ่อนตัวภายในตรอกจึง
พบเห็นเหตุการณ์ท้ งั หมด
ได้เห็นปู้ฉืออีเผยยิม้ เจียงเฉิ งจวินจึงนิ่งงันไปวูบ
ทันใดนี้ ความรู ้สึกถึงวิกฤตอันแรงกล้าได้ปรากฏขึ้นในหัวใจ
“ชายคนนั้นเป็ นใคร? ปู้ฉืออีที่มกั เย็นเยือกต่อผูอ้ ื่นถึงกับเผยยิม้ ให้?
นี่เราฝันไปหรื ออย่างไร?”
คําถามมากมายประดังภายในใจของเจียงเฉิ งจวิน สายตานั้นมองลัว่
ฉวนด้วยความอาฆาต
อีกฝ่ ายเป็ นคู่แข่งที่อนั ตราย!
ลัว่ ฉวนยังคงสงสัย ว่าเหตุใดจึงมีชายมายืนจ้องมองตนเองด้วยสี หน้า
ไม่ชอบใจ
“เจียงเฉิงจวิน เจ้ามีธุระอะไร?”
ปู้ฉืออีมองจับจ้องที่เจียงเฉิงจวินด้วยคิว้ ขมวด กระนั้นกล่าวถามออก
ด้วยเสี ยงหวาน
“จริ งด้วย! เจียงเฉิงจวิน ไฉนจึงติดตามพวกเรามาถึงที่นี่?” ปู้หลี่เกื๋อ
เผยความไม่พอใจ
หากให้กล่าว เจียงเฉิงจวินมีระดับการฝึ กฝนที่ค่อนข้างดีไม่นอ้ ย
รอยยิม้ บางจึงเผยที่ใบหน้าหล่อเหลานั้น พัดในมือพลันโบกสะบัด
พร้อมเผยยิม้ “ฉืออี เจ้าอยูท่ ี่ใด ไปที่ใด ข้าก็เพียงสงสัยอยากรู ้ ว่า
อะไรดลใจให้เจ้ามายังตรอกแห่งนี้”
“ตอนนี้กไ็ ด้เห็นแล้ว ดังนั้นเชิญกลับไปที่ทางของเจ้า” ปู้ฉืออีกล่าว
อย่างไม่ไว้หน้า
สี หน้าของเจียงเฉิงจวินจึงแข็งค้าง กระนั้นก็ไม่คิดจากไปที่ใด
พิจารณาจากสถานการณ์ ตอนนี้ไม่อาจใช้กาํ ลัง และตัวเขาเพียงลําพัง
ก็ไม่น่าทําอะไรได้
ดังนั้นลมหายใจจึงสู ดเข้าลึก โทสะภายในจึงถูกสะกดข่มเอาไว้
จากนั้นจึงเผยรอยยิม้ ประดับใบหน้า
ลัว่ ฉวนที่พบเห็นยังต้องแปลกใจ
หรื อนี่ที่จะเรี ยกว่าคนติด… แค่ก แค่ก หมายถึงสตอล์กเกอร์?
เจียงเฉิ งจวินหันเหเปลี่ยนเรื่ อง “แค่ก แค่ก ตัวข้าไม่คิดเลยว่าจะมีร้าน
มาเปิ ดอยูใ่ นตรอกไกลห่างเช่นนี้ ถือว่าน่าสนใจ”
ลัว่ ฉวนเพียงเฉยและไม่คิดตอบแต่อย่างใด
เจียงเฉิงจวินไม่ได้รับการตอบสนองใด ดังนั้นภายในจึงโกรธ ทว่า
ภายนอกยังคงปกติ เขาคิดอยากหาทางระบายโทสะที่มีออก
“สิ นค้าใหม่เพิ่งเข้าร้านพอดี” ลัว่ ฉวนกล่าวกับสองพี่นอ้ ง
“ให้มนั ได้อย่างนี้! เถ้าแก่ถือว่าพูดจริ งทําจริ ง!” ปู้หลี่เกื๋อเผยรอยยิม้
ฉีกกว้าง
กล่าวถึงตรงนี้ เขาก็อดใจไม่ไหวพร้อมลากปู้ฉืออีเดินเข้าร้านไป
รับชม
“พี่! วันนี้ขา้ นําผลึกวิญญาณมามาก! ให้ขา้ เลี้ยงท่านด้วยแล้ว!”
“ตามเจ้าว่า”
“ได้เลย! บุรุษกล่าวแล้วไม่คืนคํา”
เจียงเฉิงจวินหันมองทางลัว่ ฉวนที่ยงั นอนเอกเขนกบนโต๊ะ จากนั้น
จึงมองเข้าไปภายในร้าน
สายลมเย็นเยือกพัดผ่าน ครู่ หนึ่งเขาจึงรู ้สึกอับอายที่โดนทิ้งให้เคว้ง
กระนั้นเมื่อสงบใจลงได้ เขาจึงก้าวเดินตามเข้าสู่ ดา้ นในร้าน
ลัว่ ฉวนไม่คิดห้ามปรามแต่อย่างใด ด้วยเป็ นเถ้าแก่ มีลูกค้าเพิ่มก็ถือ
เป็ นเรื่ องดี
แน่นอนว่า ลูกค้านั้นจะต้องทําตามกฎของร้านอย่างเคร่ งครัดด้วย
เวลาเดียวกันนี้เจียงเฉิ งจวินจึงยังมีความสงสัย
บทสนทนาระหว่างปู้ฉืออีและปู้หลี่เกื๋อเมื่อครู่ ค่อนข้างดัง แต่แล้ว
ทันทีเมื่อเข้าไปในร้านกลับไม่มีเสี ยงใดเล็ดรอดออกมา
จนกระทัง่ ตอนนี้ตวั เขาเองก็เดินเข้ามาในร้าน
“ยินดีตอ้ นรับ!” เสี ยงอันน่ารับฟังได้ดงั ขึ้น
เสี ยงนี้คล้ายมีมนต์สะกดให้ผคู ้ นต้องสดับรับฟัง
ที่ตรงหน้าสายตา เป็ นสตรี เส้นผมและดวงตาสี ม่วง
หากกล่าวว่าปู้ฉืออีงดงามแล้ว เช่นนั้นสตรี ตรงหน้าผูน้ ้ ีจะยิง่ เป็ น
ประหนึ่งเทพเซียนจุติมายังโลก
งดงามและสู งศักดิ์ ทั้งยังเผยร่ องรอยความเดียงสา
“ไม่ใช่!” เจียงเฉิงจวินดึงสติกลับคืน สี หน้าพลันต้องแปรเปลี่ยน
“เส้นผมและดวงตาสี ม่วง นี่เป็ นสัตว์อสู รชนชั้นราชวงศ์แห่งเทือกเขา
จิ่วเหยา!”
ด้วยฐานะบุตรแห่งขุนนางซ้าย เจียงเฉิ งจวินจึงอ่านตํารามามาก ทํา
ให้เขาทราบเรื่ องขุนเขาจิ่วเหยาดีกว่าผูฝ้ ึ กตนทัว่ ไป
เป็ นผลให้เขาได้เข้าถึงและทราบข้อมูลหายากเช่นนี้ดว้ ย
นอกจากนี้ เหยาซือหยานยังต่างจากสามัญชนอย่างสิ้ นเชิง จึงเป็ นผล
ให้เจียงเฉิ งจวินคาดเดาตัวตนของนางได้แทบจะในทันที
 ตอนที่ 40 เหตุใดพวกเจ้ าไม่ แปลกใจ?
“สัตว์อสู รราชวงศ์?”
ได้ยนิ คําของเจียงเฉิงจวิน ปู้หลี่เกื๋อและปู้ฉืออีต่างหันมองเหยาซื อ
หยานด้วยความตื่นตะลึง
ก่อนหน้านี้ คนทั้งสองเพียงรู ้สึกว่าเหยาซื อหยานมีรูปลักษณ์แปลก
ไปบ้าง แต่ยามนี้ค่อยได้ตระหนักเมื่อเจียงเฉิงจวินกล่าวคําออก
คนทั้งสองไม่ทราบเรื่ อง และนี่ถือเป็ นการได้เห็นราชวงศ์สตั ว์อสู ร
เป็ นครั้งแรก
ทว่าเมื่อได้ยนิ การเอ่ยถึง ดังนั้นจึงทราบว่าข้องเกี่ยวกับสัตว์อสู ร
เพียงคิดก็ทราบได้ ว่าสัตว์อสู รระดับสู งนั้นสามารถจําแลงกายเป็ น
มนุษย์
แต่หากคิดไปจนถึงตัวตนของลัว่ ฉวนแล้ว…
สัตว์อสู รราชวงศ์แล้วอย่างไร?
เรื่ องนี้มีอะไรแปลกประหลาด?
มันก็ปกติไม่ใช่หรื อ?
พบเห็นสี หน้าเฉยชาของคนทั้งสองข้างกาย เจียงเฉิงจวินจึงยิง่ ร้อนใจ
สัตว์อสู รราชวงศ์!
กับตัวตนเช่นนี้ปรากฏในนครจิ่วเหยาจะไม่แสดงความตื่นตกใจเลย
หรื อ?!
ผ่านไปครู่ เจียงเฉิ งจวินจึงตั้งคําถามต่อชีวติ ตนเองแล้ว
สําหรับผูฝ้ ึ กตนทัว่ ไป เผชิญหน้าสัตว์อสู รไม่ต่างอะไรกับเผชิญหน้า
ภัยอันตรายร้ายแรง
ทั้งสองฝ่ ายบ่อยครั้งมักเสี่ ยงชีวติ เป็ นตายเข้าหํ้าหัน่
ราชวงศ์สตั ว์อสู ร และยังสามารถจําแลงกายมาได้…
ผลลัพธ์กเ็ ป็ นตัวตนดังที่เห็นตรงหน้า
อย่างไรแล้วนครจิ่วเหยาก็มีผฝู ้ ึ กตนมากมายมหาศาล เหล่านั้นต่างออก
ล่าสัตว์อสู รในเทือกเขาจิ่วเหยากันแทบจะเป็ นเรื่ องในชีวติ ประจําวัน
แล้วด้วยซํ้า
ระหว่างทั้งสองฝ่ าย บทเหยือ่ และผูล้ ่านั้นสลับกันไปมาโดยเสมอ
อย่างไม่รู้จบ
แต่ขณะนี้ เจียงเฉิงจวินรู ้สึกราวกับตนเพิ่งพบเจอความจริ งของโลก
สัตว์อสู รก็ไม่ใช่คล้ายจะน่ากลัวดังตํารากล่าวอ้างเสมอไป…
“เป็ นเสมียนร้านนี้หรื อ?” ปู้ฉืออีสงสัยในประเด็นนี้มากกว่า
เหยาซือหยานพยักหน้ารับเผยยิม้ “ถูกต้องแล้ว นี่เป็ นวันแรกที่ทาํ งาน”
“เช่นนั้นข้าขอถาม สัตว์อสูรเมื่อจําแลงกายแล้วจะงดงามเช่นนี้เหมือนกัน
หมดเลยหรื อไม่?” ปู้หลี่เกื๋อเอ่ยถามเสี ยงเบา
ปู้ฉืออีถึงกับนิ่งค้าง…
ขณะนี้ปู้ฉืออีคอ่ ยได้เข้าใจใหม่ ว่าน้องชายตนเองนั้นตํ่าตมได้เพียงใด
กระทัง่ เหยาซือหยานยังชะงักงันไปครู่ จากนั้นคล้ายนางครุ่ นคิดเป็ น
จริ งเป็ นจัง และไม่ชา้ จึงส่ ายศีรษะตอบ
“สิ นค้าใหม่อยูท่ ี่ช้ นั ทางด้านนั้น” เหยาซื อหยานเลือกที่จะชี้นิ้วและ
กล่าว
รับฟังบทสนทนาของกลุ่มคน เจียงเฉิ งจวินจึงรู ้สึกคล้ายตนอยูค่ นละ
โลก
เวลาเดียวกันนี้ สายตาของเขาจึงค่อยหันมองสิ่ งของภายในร้าน
เฮือก!
เจียงเฉิงจวินอดไม่ได้จนสะท้านเสี ยงหายใจดัง
ด้วยเครื่ องแก้วหลากสี สนั และบริ สุทธิ์มากมาย กระทัง่ พระราชวัง
หลวงยังไม่อาจประดับตกแต่งหรู หราถึงเพียงนี้ได้
เช่นนั้นเถ้าแก่ร้านผูน้ ้ ีเป็ นใคร?
หรื อจะเป็ นผูท้ รงอํานาจที่ซุกซ่อนตัว?
ขณะนี้เจียงเฉิงจวินจึงคิดอะไรขึ้นได้ สี หน้านั้นกลายเป็ นต้อง
แปรเปลี่ยนอย่างมหาศาล
เมื่อวาน ภาพฉายจิตวิญญาณได้ปรากฏในนครจิ่วเหยา มันราวกับ
โจมตีมาตรงบริ เวณใกล้เคียงนี้
หรื อจะเป็ นเรื่ องบังเอิญ?
พบเห็นลัว่ ฉวนนอนอาบแสงตะวันที่หน้าประตู เจียงเฉิ งจวินจึงลอบ
กลืนนํ้าลาย
ด้วยฝี เท้ากันแข็งเกร็ ง เจียงเฉิงจวินแทบไม่กล้าเคลื่อนไหวหนักเท้า
เขาค่อย ๆ ย่องเข้าไปข้างกายปู้หลี่เกื๋อ
พบเห็นเจียงเฉิงจวินเข้ามาใกล้ ปู้หลี่เกื๋อจึงต้องเผยสี หน้างงงัน
“นายน้อยเจียง เมื่อครู่ ไม่ใช่อวดดีเป็ นล้นพ้นหรื อ? ตอนนี้ไฉนเป็ น
เช่นนี้ได้?” ปู้หลี่เกื๋อราวกับตระหนักรู ้ได้
หากเป็ นปกติ ปู้หลี่เกื๋อกล่าวคําเหล่านี้ออก เจียงเฉิงจวินคงตอบโต้
แทบทันควัน
กระนั้นเวลานี้ไม่ใช่ เรื่ องราวได้แตกต่างออกไปแล้ว
“ปู้หลี่เกื๋อ เถ้าแก่ร้านนี้ใช่ยอดคนลึกลับจากเหตุการณ์เมื่อวานหรื อไม่?”
ด้วยลอบมองทางลัว่ ฉวน เจียงเฉิงจวินจึงลดเสี ยงเบาด้วยเกรงว่าลัว่
ฉวนจะได้ยนิ เข้า
ดังผูค้ นทราบ ตรอกซอยแห่งนี้ค่อนข้างอยูไ่ กลห่าง เป็ นผลให้ร้านนี้
ลึกลับ
เสี ยงเบาค่อยเช่นนี้ มันแทบไม่ต่างอะไรกับพูดตรงใส่ หูลวั่ ฉวน
หลังศึกใหญ่เมื่อวาน แทบทั้งนครจิ่วเหยาจึงคาดเดาว่ามีตวั ตนทรง
อํานาจคงอยูท่ ี่ภายในเมือง
นอกจากนี้ หลังจากเหล่าไป่ ที่สงั กัดราชวงศ์ออกมากางปราการคุม้
กัน เรื่ องราวกลับเงียบหายไร้ร่องรอย ในนครหลวงหาได้มีข่าวคราว
เรื่ องนี้แต่อย่างใดไม่
ผูค้ นจึงยิง่ มายิง่ สงสัย
เห็นได้ชดั ว่าเรื่ องราวถูกทําให้ลึกลับและไม่คิดให้กระจายออกสู่ วง
กว้าง
“หากกล้าสร้างปัญหาที่ร้านนี้ เช่นนั้นชีวติ หาไม่ องค์เหนือหัวยังไม่
กล่าวคําใด” ปู้หลี่เกื๋อเผยยิม้ แย้ม
รับฟังคํากล่าว เจียงเฉิงจวินจึงต้องหลัง่ เหงื่อกาฬออกรุ นแรง
ด้วยคิดจะกลับไปแจ้งต่อบิดาถึงข่าวคราว ที่วา่ ร้านแห่งนี้มีสตั ว์อสู ร
ราชวงศ์คงอยู่ ขณะนี้หากปริ ปากออกไปคงไม่ต่างอะไรกับคนตาย!
นับเป็ นโชคดีที่เพียงแค่คิดและยังไม่ได้ลงมือแต่อย่างใด
ผ่านไปครู่ หนึ่ง เจียงเฉิงจวินจึงค่อยพอใจที่ตนเองฉลาดพอจะหา
ข้อมูลก่อนลงมืออย่างโง่งม
 ตอนที่ 41 เป็ นเช่ นนี้
“เถ้าแก่เคยกล่าวว่าอยากเป็ นเพียงเถ้าแก่ธรรมดา เจ้าเข้าใจใช่หรื อไม่?”
ปู้หลี่เกื๋อเผยคํากล่าวอย่างพอเหมาะพอเจาะแก่จงั หวะ
ลัว่ ฉวนผูซ้ ่ ึงนอนเอกเขนกหลับตาอยูต่ รงประตู ขณะนี้ค่อนข้างพอใจ
ต่อบทสนทนา เด็กน้อยปู้หลี่เกื๋อนี้กล่าวว่าใช้ได้!
“เพียงอยากเป็ นเถ้าแก่ธรรมดา?” เจียงเฉิงจวินขมวดคิ้วพลางครุ่ นคิด
ตาม จากนั้นดวงตาจึงเผยประกายพร้อมพยักหน้ารับ
“เข้าใจแล้ว! เข้าใจแล้วอย่างกระจ่างแล้ว!”
เหยาซือหยานที่อยูด่ า้ นหลังโต๊ะกลอกตามองขณะลอบฟังบทสนทนา
คนทั้งสอง
โลกมนุษย์น้ ีช่างซับซ้อน
“แล้วร้านนี้ขายอะไรกัน?” เจียงเฉิงจวินกล่าวถาม
“ก็มีแท่งเครื่ องเทศ จากนั้นจึงเป็ นโคล่า สรรพคุณนั้นมีเขียนไว้ที่
ด้านล่างแล้ว” เหยาซือหยานกล่าวบอก
เจียงเฉิงจวินพยักหน้ารับ จากนั้นจึงไปอ่านสรรพคุณอย่างจริ งจัง
สองพี่นอ้ งสกุลปู้ต่างมองที่เจียงเฉิ งจวินด้วยใบหน้าเผยยิม้
ก็เป็ นดังที่คาดไว้ หลังอ่านครบถ้วน ใบหน้าหล่อเหลาของเจียงเฉิ ง
จวินจึงเผยซึ่งความตื่นตะลึง
“นี่… ฟื้ นฟูอาการบาดเจ็บไม่ถึงตายได้โดยตรง และเพิ่มกําลังแก่ผคู ้ น
เกรงว่าเม็ดยาระดับสู งยังไม่อาจให้ผลลัพธ์เช่นนี้ได้ดว้ ยซํ้า” เจียงเฉิ ง
จวินกล่าวออกอย่างไม่คิดเชื่อ
“ถูกต้องแล้ว!” ปู้หลี่เกื๋อพยักหน้ารับ “อย่าได้นาํ สิ นค้าของเถ้าแก่ไป
เทียบเปรี ยบกับเม็ดยาเศษเดนเหล่านั้น พวกมันไม่คู่ควรให้กล่าวถึง!”
เจียงเฉิงจวินพยักหน้ายอมรับ
ที่กล่าวนัน่ ก็จริ ง!
“นอกจากนี้แล้ว สิ นค้าของร้านเถ้าแก่ยงั ไม่เพียงแต่สรรพคุณเลิศลํ้า
ทว่ารสชาติกย็ อดเยีย่ ม! แม้เป็ นอาหารของครัวหลวงก็ยงั ไม่อาจเทียบ!”
ปู้หลี่เกื๋อกล่าวออกเสี ยงเบา
“จริ งหรื อ?!” ดวงตาเจียงเฉิงจวินเผยประกาย
“จริ ง!”
ด้วยเมินเฉยคนทั้งสอง ปู้ฉืออีหนั ไปมองชั้นวางสิ นค้าใหม่ ขวดหยก
เย็นนั้นต้องตานางเป็ นอย่างยิง่
“ไวน์หยก หมักด้วยนํ้าพุแห่งชีวติ ฟื้ นคืนความเยาว์วยั เป็ นอมตะ
ขนาดร้องขอความตาย!”
ดวงตาปู้ฉืออีเบิกกว้างด้วยอาการตื่นตะลึง
เป็ นอมตะขนาดต้องร้องขอความตาย หากของเช่นนี้ไม่ใช่ปรากฏใน
ร้านแห่งนี้ ปู้ฉืออีจะไม่มีทางเชื่อสรรพคุณนี้เป็ นอันขาด
ด้วยเพราะมันวางขายในร้านแห่งนี้ ดังนั้นคําอธิบายจึงสมควรเป็ น
จริ ง!
ปู้ฉืออีมองตํ่าลงไปยังราคาของไวน์หยก
“นะ… หนึ่งแสนผลึกวิญญาณ?!”
นางคือธิดาแห่งบ้านขุนนางใต้ แม้เป็ นนางก็ยงั อดไม่ได้ที่จะสะท้าน
ยามพบเห็นราคา
ต้องขออภัย นี่ไม่แพงเกินไปหรื อ!
“พี่หญิง นัน่ หรื อสิ นค้าใหม่ที่เถ้าแก่กล่าวถึง?” ปู้หลี่เกื๋อเดินเข้ามา
ใกล้พร้อมถามด้วยความใคร่ รู้
เจียงเฉิงจวินจึงตามติด “ให้ขา้ รับชมหน่อย…”
หลังจากได้อ่านเนื้อความ สี หน้าคนทั้งสองจึงแปรเปลี่ยนไปไม่ต่าง
กับปู้ฉืออี
“อืม พี่หญิง เรื่ องนี้ตอ้ งหารื อ ถึงเรื่ องที่ขา้ บอกก่อนหน้าว่าจะเลี้ยง…”
ปู้หลี่เกื๋อเผยยิม้ ขื่นขม
หนึ่งแสนผลึกวิญญาณ แม้เป็ นยอดฝี มือขอบเขตจิตวิญญาณก็คง
นํามาใช้จ่ายไม่ได้โดยง่ายกระมัง?
ปู้หลี่เกื๋อเมื่อกล่าวออก สายตาจึงหันมองลัว่ ฉวนทางประตู สายตานี้
เผยความลุ่มลึก
เจียงเฉิงจวินต้องกระแอมไอออกมา “อะแฮ่ม รู ้สึกว่าแท่งเครื่ องเทศ
และโคล่านั้นเหมาะสมแก่ขา้ แล้ว ไวน์หยกนี้หาได้จาํ เป็ นแต่อย่างใด
ไม่”
“กฎของร้านแห่งนี้ หนึ่งคนสามารถซื้ อหาสิ นค้าได้อย่างละชิ้นต่อ
วัน” เหยาซือหยานกล่าวออกเสี ยงใส
ทางด้านปู้ฉืออีและปู้หลี่เก๋ อหาได้เผยสี หน้าแปรเปลี่ยนแต่อย่างใด
ทั้งสองทราบเรื่ องนี้ดีอยูแ่ ล้ว
“ร้านนี้มีกฎด้วยงั้นหรื อนี่?” เจียงเฉิ งจวินสะท้านไปครู่ ก่อนจะพยัก
หน้ารับ “ทราบแล้ว”
เช่นนั้นคนทั้งสามจึงซื้อหาแท่งเครื่ องเทศและโคล่าหนึ่งขวดคนละ
ชุด จากนั้นจึงไปจ่ายผลึกวิญญาณ
หลังจากแอบมองปู้หลี่เกื๋อ เจียงเฉิงจวินจึงบิดเปิ ดฝาขวดตามก่อนจะ
ยกกระดก
ในพริ บตานี้ ความรู ้สึกเย็นซ่านจึงพุง่ ทะยานแผ่ทวั่ ทั้งร่ าง
ฟองนับไม่ถว้ นได้ระเบิดออกภายในปาก เป็ นผลให้เจียงเฉิ นจวิน
ต้องเผยดวงตาเบิกออกกว้าง
 ตอนที่ 42 สรรพคุณซ่ อนเร้ นของแท่ งเครื่ องเทศ
“เย็นดี!”
ปู้หลี่เกื๋อที่ดื่มโคล่าไปครึ่ งขวด ขณะนี้อดไม่อยูจ่ นผ่อนลมหายใจออก
ส่ วนทางด้านปู้ฉืออี นางขณะนี้สาํ รวม
ถัดจากนั้นคนทั้งสามจึงฉีกห่อแท่งเครื่ องเทศพร้อมลิ้มรสชาติอนั
ยอดเยีย่ ม
รับชมสี หน้าแต่ละคน เหยาซือหยานจึงเผยความสงสัย
เจ้าสิ่ งนั้นอร่ อยเพียงนั้นเลยหรื อ?
โคล่าและแท่งเครื่ องเทศถือว่าราคาไม่สูงมากนัก และกินหมดได้ใน
ระยะเวลาอันสั้น
รับรู ้ถึงพลังที่พลุ่งพล่านภายในร่ างที่ค่อยสงบลง อารมณ์ของคนทั้ง
สามจึงดิ่งลงตาม
“รู ้สึกว่าหากได้กินแท่งเครื่ องเทศมากกว่านี้ บางทีอาจเข้าถึงขอบเขต
จิตวิญญาณระดับที่หกได้!” ปู้ฉืออีรับชมฝ่ ามือตนเองพลางกล่าว
ลัว่ ฉวนเมื่อได้ยนิ คํา เขาจึงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ระบบ แท่งเครื่ องเทศนั้นมีคุณสมบัติช่วยให้ผอู ้ ื่นก้าวหน้าได้ดว้ ย
หรื อ?” ลัว่ ฉวนถามอยูภ่ ายในใจ
“แท่งเครื่ องเทศเพียงช่วยให้กา้ วหน้าได้ชวั่ ระยะเวลาหนึ่ง กระนั้น
ประสบการณ์ที่ได้รับยามระดับพลังเพิ่มขึ้น นัง่ จึงทําให้ง่ายแก่การ
ก้าวหน้าได้ ยิง่ ขอบเขตพลังตํ่า สรรพคุณนี้จะยิง่ เผยอย่างเด่นชัด”
ระบบกล่าวตอบกลับมา
“แท่งเครื่ องเทศมีส่วนช่วยเหลือให้กา้ วหน้าได้จริ ง” เสี ยงของลัว่ ฉวน
ดังให้คนทั้งสามได้ยนิ “นัน่ เป็ นสรรพคุณลับ”
“วิเศษนัก! เช่นนั้นนับจากนี้ทุกวันข้าจะแวะเวียนมาโดยตลอด!”
เจียงเฉิงจวินกล่าวออกด้วยดวงตาแน่วแน่
ปู้หลี่เกื๋อเบะปากรับ “เหอะ ข้ามานานต่อเนื่องกันไม่ใช่นอ้ ยแล้ว”
“เกือบลืมไป เถ้าแก่ เช้าวันนี้องค์เหนือหัวได้ส่งขวดโคล่ามาให้
ทางการได้มาซื้อหาจากทางร้านไปหรื อ?” ปู้หลี่เกื๋อที่เพิ่งนึกขึ้นได้
จึงกล่าวถาม
ซื้อโคล่าไป?
ลัว่ ฉวนคิดอยูค่ รู่ ที่นึกออกก็มีเพียงชายชราคนเมื่อวาน
เขากล่าวว่าเป็ นผูอ้ ุทิศตัวให้ราชวงศ์อะไรทํานองนี้กระมัง?
ลัว่ ฉวนจึงพยักหน้ารับ “ใช่ บุคคลที่ซ้ื อไปนามว่าไป่ หง”
ขณะนี้เขาจึงรู ้สึกว่าเรื่ องราวชวนขบขัน
จักรพรรดิแห่งจักรวรรดิเทียนชิงที่ไม่เคยพบเจอ ขณะนี้ถึงกับรู ้จกั
กันทางอ้อมเสี ยได้
ด้วยเห็นปู้หลี่เกื๋อคิดอยากกล่าวอะไรออก ลัว่ ฉวนจึงเผยคํา “แน่นอน
ว่ากฎของร้านไม่มีผใู ้ ดละเมิดได้”
ตัวตนของคนทั้งสามที่ยนื ตรงหน้า เหล่านี้ลว้ นเป็ นมันสมองในภาย
หน้าของจักรวรรดิ
ด้วยถ้อยคําของลัว่ ฉวน จึงคาดเดาได้วา่ ทางราชวงศ์คิดกระทําแล้ว
แต่เป็ นลัว่ ฉวนปฏิเสธออกไปอย่างไร้เยือ่ ใย
หากเป็ นผูฝ้ ึ กตนทัว่ ไป ทางราชวงศ์อาจบดขยี้ไปเรี ยบร้อย กระนั้น
ตัวตนของเถ้าแก่ผนู ้ ้ ีไม่อาจยุง่ เกี่ยวได้โดยง่าย
นี่หรื อผูท้ รงอํานาจที่แท้จริ ง?
จากนั้น ความปรารถนาต่อกําลังอันแข็งแกร่ งจึงพุง่ ทะยานอยูภ่ ายใน
ใจคนทั้งสาม
บอกลาลัว่ ฉวนเรี ยบร้อย คนทั้งสามจึงกลับออกจากร้านไป
เหยาซือหยานหันมองทางลัว่ ฉวน นางคิดกล่าวทว่าลังเล
ลัว่ ฉวนคาดเดาความคิดเหยาซือหยานได้ “ค่าจ้างรายวันของวันนี้
ตามที่ตกลงก็คือแท่งเครื่ องเทศและโคล่า”
เหยาซือหยานจึงเผยยิม้ ยินดี “เถ้าแก่ช่างรู ้ใจ!”
ถัดจากนั้น นางจึงเดินไปหยิบสิ นค้าจากชั้นวางด้วยตนเอง
ตั้งแต่ที่คนทั้งสามพูดคุยกัน เหยาซือหยานก็สงสัยตั้งแต่ได้กลิ่น
จนกระทัง่ พบเห็นอาการของแต่ละคน
เหยาซือหยานไม่ทราบว่าลัว่ ฉวนให้นางได้ดื่มโคล่าไปขวดหนึ่งแล้ว
เมื่อคืน
ด้วยมือบิดเปิ ดฝาขวด ความเย็นเยือกจึงแผ่ซ่านเข้าที่ใบหน้า
เหยาซือหยานไม่ลงั เล ริ มฝี ปากนั้นจรดปากขวดโคล่ายกดื่มโดยทันที
“อึก…”
มันราวกับเป็ นประสบการณ์ที่นางไม่เคยได้พบเจอมาก่อน ดวงตาสี
ม่วงคู่น้ นั ต้องเบิกออกกว้าง
เหยาซือหยานจึงได้เข้าใจ ว่าเหตุใดคนทั้งสามจึงเผยท่าทีเช่นนั้นกัน
ออกมา
มันเป็ นเพราะโคล่านี้อร่ อยเลิศลํ้า!
ดื่มโคล่าจนหมดขวด เหยาซื อหยานจึงเผยสายตาหันมองไปทางแท่ง
เครื่ องเทศในมือ
สําหรับสัตว์อสู ร แม้จาํ แลงกายได้ ก็ไม่ใช่วา่ เคยได้ลิ้มรสทุกสิ่ งอย่าง
ของมนุษย์
แต่นี่คือสิ นค้าที่ขายภายในร้านแห่งนี้ ดังนั้นมันย่อมต้องพิเศษ
นิ้วมือเริ่ มฉีกห่อแท่งเครื่ องเทศ กลิ่นหอมโชยออกมา นํ้าลายภายใน
ปากของนางต้องกลืนดังอึกใหญ่
เหยาซือหยานกลืนนํ้าลายก่อนจะกัดกินเข้าที่แท่งเครื่ องเทศ
ขณะนี้ดวงตาพลันต้องเผยประกาย ริ มฝี ปากได้กดั เข้าไปคําแล้วคํา
เล่า…
“หื อ? หมดแล้ว?”
รับชมห่อขนมที่วา่ งเปล่าในมือ เหยาซือหยานแทบไม่เชื่อว่าตนเอง
กินไปหมดแล้ว
แค่เพียงทดสอบรสชาติเอง ไฉนมันหายไปหมดทั้งแท่งได้กนั ?
หรื อเพราะมันน้อยเกินไป?
“เป็ นอย่างไรบ้าง?”
พบเห็นเหยาซือหยานนิ่งค้างไปครู่ ใบหน้าลัว่ ฉวนจึงเผยยิม้ ที่ยากจะ
พบเห็นออกมา
“อร่ อยนัก! สรรพคุณที่ได้ยงั ยอดเยีย่ ม!”
เหยาซือหยานกล่าวอย่างหนักแน่น
ขณะเดียวกันนี้ ภาพของลัว่ ฉวนภายในใจของนางยิง่ มาก็ยงิ่ ลึกลํ้าจน
แทบไม่อาจหยัง่ ได้ถึง
 ตอนที่ 43 บะหมีก่ งึ่ สํ าเร็จ
เวลาไหลผ่านรวดเร็ ว เพียงพริ บตาหนึ่งวันก็ผา่ นพ้น
หลังจากพวกปู้หลี่เกื๋อทั้งสามกลับไปแล้ว ที่ร้านก็ไม่มีแขกมาเยือน
อีก
ส่ วนเรื่ องอาหารการกินของวันนี้…
เพราะเหยาซือหยานปรากฏตัวขึ้นในร้าน และเพราะนางไม่สนใจ
โลกมนุษย์ ดังนั้นลัว่ ฉวนจึงต้องไปซื้อหาจากโรงเตี๊ยมที่ภายนอกมา
ภายใต้ฟ้ามืดมิด คนทั้งสองกลับมาถึงยังห้องพักในร้าน
“ระบบ ยังมีสิทธิ์สุ่มโชคเหลืออยูห่ รื อไม่?” ลัว่ ฉวนเรี ยกระบบภายในใจ
“เจ้าของร้านได้สาํ เร็ จภารกิจจ้างเสมียนประจําร้าน จึงได้รับสิ ทธิ์การ
สุ่ มโชค” ระบบตอบกลับมา “ต้องการสุ่ มโชคเลยหรื อไม่?”
“เอาเลย!”
แสงสว่างวูบปรากฏที่ต่อหน้า เป็ นอีกครั้งที่ลวั่ ฉวนมาอยูใ่ นมิติ
แปลกประหลาด
สายตาเขาหันมองเครื่ องสุ่ มโชคที่อยูต่ รงหน้า จากนั้นจึงสัง่ ให้มนั
“เริ่ ม” ด้วยความคิด
วงล้อสุ่ มโชคเริ่ มหมุนรวดเร็ ว ภาพของรางวัลทั้งหมดกลายเป็ นพร่ ามัว
“หยุด!”
หลังสู ดลมหายใจเข้าลึก ลัว่ ฉวนจึงกล่าวคําเสี ยงดัง
“ไม่รู้วา่ รอบนี้จะได้ของดีไหม คงไม่ใช่อะไรที่คล้ายเครื่ องเทศกับโค
ล่าแล้วมั้ง?”
ได้เห็นวงล้อหมุนช้าลงทีละน้อย ลัว่ ฉวนจึงอดไม่ได้ที่จะมีความคิด
เช่นนี้อยูภ่ ายใน
แม้วา่ สรรพคุณของโคล่าและแท่งเครื่ องเทศจะเป็ นระบบมอบให้
แต่ลวั่ ฉวนก็รู้สึกว่ามันแปลกมาโดยตลอด
ท้ายที่สุดวงล้อจึงหยุดลงพร้อมเข็มชี้ที่บริ เวณสี ทอง
“ขอแสดงความยินดีแก่เจ้าของร้านที่ได้รับบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จ เส้นทาง
การซื้อบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จได้เปิ ดออกแล้ว!”
แสงสว่างปรากฏวูบต่อหน้า ลัว่ ฉวนกลับมายังห้องตนเอง
“ระบบ ขอถามอะไรหน่อย ที่ทาํ อย่างนี้เพราะต้องการอะไร?” ลัว่ ฉวน
กล่าวถามจริ งจัง
ระบบจึงตอบกลับ “เหตุใดเจ้าของร้านจึงถามเช่นนั้น?”
ลัว่ ฉวนสูดลมหายใจเข้าลึกและจึงกล่าว “โคล่า แท่งเครื่ องเทศ บะหมี่
กึ่งสําเร็ จ ของพวกนี้มนั ไม่เหมือนโรงอาหารไปหน่อยหรื อ นี่มนั
หมายความว่ายังไงกันแน่?”
ระบบเงียบงันไปครู่ หนึ่ง จากนั้นจึงตอบกลับ “วงล้อสุ่ มโชคนั้นจะ
หมุนและหยุดตามคําสัง่ ของเจ้าของร้าน เรื่ องนี้ไม่มีทางแทรกแซง
ได้”
ลัว่ ฉวนคิดอยากกล่าว แต่ขณะนี้เองที่หน้าต่างข้อมูลได้ปรากฏขึ้น
ภายในใจ
“นี่คือความน่าจะเป็ นที่ระบบจะสุ่ มออกให้ ขอเจ้าของร้านตรวจสอบ
ให้ดี”
ตรวจสอบบ้านเอ็ง!
ลัว่ ฉวนอดไม่ได้ที่จะโกรธเกรี้ ยว
แต่เพียงรับชม ลัว่ ฉวนจึงทราบว่ามีสินค้านับร้อยล้านอย่างในตาราง
ระบบ
และความเป็ นไปได้ที่สินค้าอื่นจะออกนั้น มันคือจุดทศนิยมและ
ตามด้วยศูนย์จาํ นวนมาก
ส่ วนว่าทําไมของทั้งสามสุ่ มออกมาได้น้ นั …
โอกาส… มันเป็ นไปได้ขนาดนี้เลยหรื อ?
ลัว่ ฉวนสูดลมหายเข้าลึกพร้อมสงบจิตสงบใจ
ใจเย็น! ใจเย็น!
สําหรับบุคคลที่จะเป็ นเจ้าของร้านสุ ดแกร่ ง มันไม่ควรขายแต่โคล่า
แท่งเครื่ องเทศ และบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จ แต่ควรจะเป็ นอะไรที่ยงิ่ ใหญ่กว่า
นั้นไม่ใช่หรื อยังไง?
แล้วดูความยากที่ตอ้ งเผชิญนี้!?
ตระหนักได้ถึงอารมณ์ของลัว่ ฉวนที่แปรเปลี่ยน ระบบจึงส่ งข้อความ
หาลัว่ ฉวนราวกับรู ้จงั หวะ
“บะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ป เมื่อกินเข้าไปแล้วจะช่วยเพิ่มความเร็ วการฝึ กฝน
สิ บเท่า ระยะเวลาคงสภาพหนึ่งชัว่ โมง มูลค่าสิ บผลึกวิญญาณ”
“ในเมื่อบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จเป็ นอาหารที่ตอ้ งปรุ ง ดังนั้นร้านจึงจะเริ่ มการ
ปรับเปลี่ยน”
“การปรับเปลี่ยนร้านเสร็ จสมบูรณ์ เครื่ องกดนํ้าร้อนถูกเพิ่มสู่ ภายใน
ร้านพร้อมนํ้าพุแห่งชีวติ มูลค่าการใช้หนึ่งครั้งราคาหนึ่งร้อยผลึก
วิญญาณ”
“ข้อแนะนํา บะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปส่ งผลหลังจากแช่ในนํ้าร้อนจากเครื่ อง
ของทางร้านเท่านั้น”
ลัว่ ฉวนถึงกับพูดกล่าวไม่ออก
“ระบบ คิดว่านี่มนั สมเหตุสมผลหรื อ”
“ขอเจ้าของร้านพยายามให้ดีต่อไป”
สุ ดท้าย ลัว่ ฉวนก็ยงั พูดคุยกับระบบไม่รู้เรื่ องเช่นเคย
วันถัดมา ช่วงเช้าตรู่
นาฬิกาชีวติ เป็ นตัวปลุกลัว่ ฉวน หลังอาบนํ้าชําระกายเรี ยบร้อย เขา
จึงมุ่งหน้าไปยังห้องของเหยาซื อหยาน ขณะนี้นางออกมาแล้ว
“อรุ ณสวัสดิ์เถ้าแก่” เหยาซื อหยานกล่าวทักทาย
ลัว่ ฉวนพยักหน้ารับ “อรุ ณสวัสดิ์”
คล้ายเพิ่งนึกขึ้นได้ ลัว่ ฉวนคิดว่าสมควรต้องบอกต่ออีกฝ่ ายให้เตรี ยม
รับเรื่ องราว
“วันนี้ในร้านมีสินค้าใหม่เป็ นบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ป ในร้านเลยปรับ
เปลี่ยนเล็กน้อย และใช้เครื่ องตรงนั้นเติมนํ้าร้อน หนึ่งครั้งคิดราคา
หนึ่งร้อยผลึกวิญญาณ”
 ตอนที่ 44 โจวหู่
ถัดจากนั้น ลัว่ ฉวนจึงออกไปซื้ออาหารเช้า
เหยาซื อหยานดูงุนงง
ร้านเปลี่ยนแปลงไป? มีสินค้าใหม่?
ไม่ใช่วา่ เถ้าแก่ร้านก็นอนหลับในห้องตลอดคืนหรอกหรื อ? อย่างนั้น
เอาเวลาจากที่ไหนไปปรับปรุ งร้านกับรับของเข้าร้าน?
หลังจากคิดไปพักหนึ่ง เหยาซื อหยานก็ไม่คิดใดอีก ขณะนี้เพียงสนใจ
แต่สิ่งที่ตอ้ งทําจะดีกว่า
นางเดินลงจากบันไดไปจึงพบเห็นว่าเป็ นดังที่ลวั่ ฉวนกล่าวไว้
ที่มุมหนึ่งของร้าน มันมีอะไรสักอย่างที่เป็ นสี ขาวเงินน่าจะทําจาก
โลหะตั้งเอาไว้
ที่ตวั วัตถุมนั มีป้ายโลหะแกะสลักเอาไว้วา่ ‘เครื่ องทํานํ้าร้อน’
เครื่ องทํานํ้าร้อน?
เหยาซือหยานก็ยงั ได้แต่สงสัย เครื่ องจักรนี้จะปล่อยนํ้าร้อนออกมา
ได้เองอย่างนั้นหรื อ?
เถ้าแก่ร้านแห่งนี้ชวนน่าทึ่งเกินไปแล้ว ถึงกับสามารถหาของประหลาด
เช่นนี้มาได้
แน่นอนว่าเหยาซือหยานยังไม่ลืมเรื่ องบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปที่ลวั่ ฉวน
บอกเอาไว้
“ไอ้นี่สินะ?”
เหยาซือหยานมองถ้วยที่ต้ งั เรี ยงเป็ นแถวบนชั้น สายตานั้นเผยความ
สงสัย
“ราคาสิ บผลึกวิญญาณ? ก็ไม่แพง… เอาไว้ก่อน ไว้ค่อยถามตอนเถ้า
แก่กลับมาก็แล้วกัน”
ไม่นานจากนั้น ลัว่ ฉวนจึงนําอาหารเช้ากลับมาเพือ่ รับประทานพร้อม
เหยาซือหยาน
แน่นอนว่าคนทั้งสองยังนําแท่งเครื่ องเทศมาเป็ นอาหารด้วย
หลังกินดื่มเรี ยบร้อย ลัว่ ฉวนจึงไปใช้ชีวติ อันสุ ขแสนสบายต่ออีก
ครั้งหนึ่ง
ทว่าสิ่ งหนึ่งเหนือคาดคิด วันนี้ความสงบคงอยูไ่ ด้ไม่นาน
“ที่นี่หรื อ? ไม่ยกั รู ้วา่ แถวนี้มีร้านอยูด่ ว้ ย”
“สมควรเป็ นที่นี่ เว่ยฉิงจู่กล่าวว่าอยูใ่ นตรอก นี่กเ็ ป็ นร้านเดียวที่มีแล้ว”
“ต้องใช่แน่! รับชมดู ว่ามีเถ้าแก่เป็ นประหนึ่งปลาตากแห้งนอน
อาบแดดตรงประตู ต้องเป็ นที่นี่แล้ว…”
พบเห็นห้าผูฝ้ ึ กตนสวมใส่ ชุดเกราะอ่อนสี แตกต่างกันกล่าวถึง ลัว่ ฉวน
จึงเผยสี หน้าดํามืด
เถ้าแก่ปลาตากแห้ง? เว่ยฉิงจู่เรี ยกหาตนเช่นนั้นหรื อ?
เขาไม่คาดคิด ว่าสตรี งดงามเช่นนั้นจะกล้าตั้งชื่ออันเลวทรามนี้ให้
ทว่าเว่ยฉิงจู่กไ็ ม่ได้โกหก เพราะนางชักชวนคนมาที่ร้านแล้ว
สิ่ งหนึ่งที่ตอ้ งกล่าว คือเว่ยฉิงจู่ ซ่งฉิวหยิง่ และหลินว่านฉวงต่างก็มี
รู ปลักษณ์ที่ดี ดังนั้นหน่วยที่ท้ งั สามคนตั้งขึ้นจึงมีชื่อเสี ยง ผูส้ ญ
ั จรใน
เทือกเขาจิ่วเหยาต่างรู ้จกั พวกนางดี
แน่นอนว่าผูฝ้ ึ กตนเหล่านี้กม็ ีชื่อในนครจิ่วเหยา พวกเขาคือทหาร
รับจ้าง
นอกจากออกล่าสัตว์อสู รค้นหาวัตถุดิบวิเศษแล้ว พวกเขายังรับงาน
จิปาถะอื่นอีกหลายอย่าง
“ข้าเป็ นเถ้าแก่ร้านนี้เอง” ลัว่ ฉวนลุกขึ้นยืนพร้อมเผยรอยยิม้ การค้า
ไม่เหมือนอย่างสองพี่นอ้ งปู้ คนทั้งห้าเผยออร่ าอันรุ นแรง เห็นได้ชดั
ว่าเป็ นผูผ้ า่ นประสบการณ์เป็ นตายมานับครั้งไม่ถว้ นแล้ว
นอกจากนี้ เมื่อลัว่ ฉวนพิจารณาอยูค่ รู่ หนึ่ง บุรุษศีรษะล้านที่ยนื ด้านหน้า
นั้นสมควรเป็ นหัวหน้าของคนกลุ่มนี้
ชายศีรษะล้านนามว่าโจวหู่ เป็ นผูฝ้ ึ กตนขอบเขตโชคชะตาระดับที่
เก้า กล่าวได้วา่ เป็ นยอดฝี มือในหมู่ทหารรับจ้าง
โจวหู่หนั มองทางลัว่ ฉวน ทว่าก็ไม่คิดตัดสิ นอีกฝ่ ายเพราะความ
เยาว์วยั แต่อย่างใด
สาเหตุกเ็ พราะเว่ยฉิ งจู่ได้กล่าวยํ้าเอาไว้
“อย่าได้คิดร้ายต่อร้านแห่งนั้น ไม่เช่นนั้นแม้เป็ นจักรพรรดิเทียนชิงก็
ไม่อาจรักษาชีวติ พวกเจ้าไว้ได้!”
ทหารรับจ้างหลายต่อหลายคนต่างไม่คิดเชื่อยามได้ยนิ จักรพรรดิ
เทียนชิงถือเป็ นผูใ้ ด?
นัน่ คือยอดฝี มือทรงอํานาจขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับที่เก้า มีหรื อเถ้า
แก่ร้านตัวจ้อยจะเทียบเปรี ยบได้?
กระนั้นโจวหู่จดจําได้ข้ ึนใจ เขาทราบดีวา่ มีชีวติ อยูบ่ นความระวังนั้น
ถือเป็ นเรื่ องดีที่สุด
โจวหวูก่ ล่าวออก “เถ้าแก่ ได้ยนิ จากเว่ยฉิงจู่วา่ ที่ร้านมีเครื่ องเทศกับ
โคล่างั้นหรื อ?”
ลัว่ ฉวนจึงตอบรับ “มี”
ถัดจากนั้นเขาจึงหลับตาลงอีกครั้ง ก่อนจะนอนอาบไล้แสงตะวัน
อย่างสุ ขสบายเหมือนเช่นเมื่อครู่
 ตอนที่ 45 ขอซื้อทั้งหมดนี่!
โจวหู่พยักหน้ารับ จากนั้นจึงบอกกับคนทั้งสี่ ดา้ นหลังให้เข้าไปใน
ร้าน
“นี่ตาฝาดหรื อ ร้านนี้ถึงกับประดับด้วยเครื่ องแก้ว?!”
“ตอนนี้ค่อยเชื่อคําที่พวกเว่ยฉิงจู่พดู แล้ว ถึงกับมีเครื่ องแก้วหลากสี สนั
และบริ สุทธิ์เพียงนี้ แม้เป็ นพระราชวังหลวงยังอาจไม่มีมากมายเท่านี้”
เมื่อเข้ามาในร้านแล้ว กลุ่มคนถึงกับแทบดวงตามืดบอดเพราะเครื่ อง
แก้ว
“ยินดีตอ้ นรับ คิดซื้อหาอันใดดี?”
เสี ยงหวานกล่าวให้การต้อนรับ
โจวหู่และคณะจึงหันมองไปทางต้นเสี ยง แต่แล้วฝี เท้านั้นกลับต้อง
ชะงักถอยหลัง
สตรี ผมู ้ ีเส้นผมและดวงตาสี ม่วงได้ยนื อยูด่ า้ นหลังโต๊ะรับรอง ใบหน้า
นั้นกําลังเผยยิม้ แย้มให้
สตรี ผนู ้ ้ ีไม่ใช่เฒ่าชรา ทว่าเยาว์วยั เฉกเช่นเถ้าแก่ร้าน
หรื อจะเป็ น… เถ้าแก่เนี้ย?
ท่ามกลางคนกลุ่มนี้ แข็งแกร่ งที่สุดคือโจวหู่ที่อยูข่ อบเขตโชคชะตา
ระดับที่เก้า
เพราะขอบเขตพลังตํ่าต้อยกว่า ดังนั้นจึงเป็ นปกติที่จะไม่ทราบตัวตน
ของเหยาซือหยาน
“เถ้าแก่เนี้ยของร้านนี้หรื อ?” โจวหู่กล่าวถามด้วยความสงสัย
สี หน้าของเหยาซือหยานตอนนี้จึงค่อยแข็งกระด้าง
แม้เป็ นครั้งที่สองแล้วที่ถูกผูอ้ ื่นเรี ยกหาเป็ นเถ้าแก่เนี้ย เหยาซือหยาน
ก็ยงั คงไม่ชิน
นางส่ ายศีรษะก่อนจะเผยยิม้ “เป็ นเพียงเสมียนของร้าน”
ได้ยนิ ดังนี้ คนทั้งห้าจึงหันสายตามองทางลัว่ ฉวนที่ประตูร้าน
เสมียนสาวสวยงดงามเช่นนี้ เถ้าแก่ไม่ทราบว่าคิดอันใดอยูก่ นั แน่
โจวหู่ตอบสนองรวดเร็ ว เขากระแอมไอเสี ยงเบาก่อนจะแปรเปลี่ยน
เรื่ องสนทนา “พวกเรามาเพื่อซื้ อแท่งเครื่ องเทศและโคล่า”
นามแท่งเครื่ องเทศและโคล่า ก็เป็ นกลุ่มคนได้ยนิ จากเว่ยฉิงจู่
เหยาซือหยานพยักหน้ารับ จากนั้นจึงชี้ไปทางด้านในร้าน “เหล่านั้น
อยูต่ รงนั้น และทางร้านเราเพิ่งมีสินค้าใหม่ เป็ นบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ป
ทางด้านนั้น เชิญไปรับชมได้ตามสะดวก”
บะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ป?
เมื่อได้ยนิ ชื่ออันแสนแปลกประหลาด โจวหู่และคณะจึงเหม่อไปครู่
พวกเขาไม่ทราบด้วยซํ้าว่าแท่งเครื่ องเทศและโคล่าคืออะไร แต่แล้ว
ตอนนี้มีเพิม่ มาใหม่อีกหนึ่งอย่าง
หรื อจะเป็ นชื่อของยาวิเศษ?
ด้วยความสงสัย คนทั้งห้าจึงไปยังชั้นวางพร้อมพิจารณาเนื้อหาที่
เขียนบรรยายเอาไว้
หลังอ่านครบถ้วน คนทั้งห้าจึงต้องสู ดลมหายใจเข้าปอดลึก สี หน้า
แต่ละคนล้วนแตกตื่นเสี ยยิง่ กว่าตอนได้เห็นเครื่ องแก้วครั้งเข้าร้าน
เสี ยอีก!
“ทราบแล้วว่าเหตุใดเว่ยฉิงจู่และผูอ้ ื่นถึงสามารถสังหารอสู รหมาป่ า
สี ม่วงได้…” โจวหู่พึมพํากับตนเอง
“หัวหน้า พวกเราซื้ อดีหรื อไม่?”
“เครื่ องเทศราคาหนึ่งร้อยผลึกวิญญาณ โคล่าราคาสิ บผลึกวิญญาณ
บะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปก็ราคาสิ บผลึกวิญญาณ เหล่านี้ค่อนข้างแพงไป
บ้าง!”
“ผายลม! ผลลัพธ์เช่นนี้กล่าวว่าแพงงั้นหรื อ? นี่ไม่ต่างอะไรกับให้
เปล่าด้วยซํ้า?!”
“อย่าได้โกรธแล้ว ขอระงับโทสะ ข้าหมายความถึง…”
คนทั้งสี่ ต่างเผยยิม้ เก้กงั สุ ดท้ายจึงหันสายตามองไปทางโจวหู่
เพราะโจวหู่คือผูต้ ดั สิ นใจ
โจวหู่หนั มองทางสี่ คนก่อนจะหัวเราะออก “น้องชายทั้งหลาย คิด
ถามงั้นหรื อ? ซื้อสิ !”
“ลูกพี่ใจกว้างนัก!”
“ฮ่าฮ่า ลูกพี่อย่างไรก็ใจกว้างเสมอ”
ได้ยนิ คําชม โจวหู่จึงอดไม่ได้ที่จะเผยยิม้
มันเป็ นเพราะพวกเขาไม่ตระหนี่ถี่เหนียวต่อกัน ดังนั้นพี่นอ้ งกลุ่มนี้
จึงสามารถร่ วมหน่วยกันได้ดว้ ยดี
“แต่ละคนให้ซ้ื อโคล่าห้าขวด บะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปห้าถ้วย และหนึ่ง
แท่งเครื่ องเทศก็แล้วกัน”
หลังพูดคุยกันเสี ยงเบาอยูค่ รู่ หนึ่ง โจวหู่จึงตัดสิ นใจจํานวนที่จะให้
ซื้อหา
ส่ วนไวน์หยกนั้น พวกเขาทําได้เพียงแต่เมินเฉยต่อมัน
กับราคาหนึ่งแสนผลึกวิญญาณ ต่อให้ขายคนทั้งห้าเป็ นทาสก็ยงั ไม่
พอซื้อ!
“ต้องขออภัย ร้านของเรามีกฎอยู่ หนึ่งคนสามารถซื้อสิ นค้าได้อย่าง
ละชิ้นต่อวันเท่านั้น”
เสี ยงหวานของเหยาซื อหยานดังขึ้นอย่างถูกจังหวะ
“ว่าอะไร? มีกฎเช่นนั้นด้วย?” โจวหู่อดไม่ได้ที่จะนิ่งงันไปยามได้
ทราบคํา
สี หน้าของคนทั้งสี่ กห็ าได้แตกต่างกันเท่าใดนัก
ไม่วา่ เป็ นร้านใดในโลก กฎเกณฑ์เช่นนี้ไม่คล้ายเคยได้ยนิ มาก่อน
 ตอนที่ 46 เถ้ าแก่ควรบอกแต่ แรก!
เหยาซือหยานพยักหน้ารับ “เป็ นกฎของทางร้าน”
“ตามนั้นก็แล้วกัน” โจวหู่ไหวไหล่อย่างช่วยไม่ได้ “งั้นซื้อหาคนละ
หนึ่ง แบบนี้กช็ ่วยประหยัดผลึกวิญญาณได้ไม่นอ้ ย”
จากนั้นคนทั้งห้าจึงซื้ อโคล่าหนึ่งขวดพร้อมแท่งเครื่ องเทศ รวมถึง
บะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ป จากนั้นค่อยเดินไปหาเหยาซือหยานและจ่ายค่า
สิ นค้า
“หื อ? นี่อะไร?”
โจวหู่ได้ตระหนักยามนี้ ว่ามันมีเครื่ องจักรสี ขาวเงินตั้งอยูม่ ุมหนึ่ง
นํ้าเสี ยงต้องกล่าวถามด้วยความสงสัย
“สิ่ งนี้เรี ยกว่าเครื่ องทํานํ้าร้อน” เหยาซือหยานอธิบาย
กล่าวถึงตรงนี้ เหยาซือหยานจึงหันไปขอความช่วยเหลือจากลัว่ ฉวน
นางทราบก็เพียงชื่อ ส่ วนที่เหลือลัว่ ฉวนยังไม่ได้บอกอันใดกับนาง
“เครื่ องทํานํ้าร้อน ชื่อก็บอกแล้ว ในเครื่ องนัน่ ก็มีน้ าํ ร้อน”
จากภายนอกร้าน เสี ยงเบาค่อยของลัว่ ฉวนส่ งผ่านเข้ามา
“ใส่ น้ าํ ร้อนกับบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จ จากนั้นสรรพคุณที่ได้คือเพิม่ ความเร็ ว
การฝึ กฝน”
สี หน้างงงันของคณะโจวหู่เผยออก
ต้องใช้ดว้ ยกัน? อะไรคือใช้ดว้ ยกัน?
ลัว่ ฉวนจึงถอนหายใจ
นี่จึงเป็ นข้อเสี ยของต่างโลก ผูค้ นที่นี่ไม่มีความรู ้วา่ บะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ป
นั้นต้องรับประทานอย่างไร
ฝี เท้าก้าวเดินไปทางชั้นวาง ลัว่ ฉวนคว้าบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปมาถ้วยหนึ่ง
จากนั้นฉีกเปิ ดถ้วยอย่างชํานาญ ก่อนที่จะโรยผงเครื่ องปรุ ง และค่อย
นําส้อมออกจากถ้วย
บะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปถูกนําไปวางจุดปล่อยนํ้าของเครื่ องทํานํ้าร้อน
จากนั้นนํ้าเดือดพร้อมไอนํ้าจึงไหลริ นออกมา
“ก็แค่น้ ี รอสักห้านาทีกไ็ ด้แล้ว” ลัว่ ฉวนกล่าวพลางปิ ดฝาถ้วยบะหมี่
กึ่งพร้อมส้อมวางไว้ดา้ นบน
ขณะนี้เองที่เขาเพิ่งนึกขึ้นได้วา่ เหมือนมีอะไรไม่ถูกต้อง
“เป็ นอะไรกันไป? ไฉนทําสี หน้าแบบนั้น?”
ไม่เพียงแต่โจวหู่ ทว่าเหยาซือหยานก็ยงั เผยอาการตื่นตะลึง
“เถ้าแก่ นํ้าที่ออกจากเครื่ องทํานํ้าร้อนเมื่อครู่ น้ ี…”
หลังกลืนนํ้าลายอึกใหญ่ เสี ยงเหยาซือหยานจึงสัน่ เครื อ
“ก็แค่น้ าํ พุแห่งชีวติ ทัว่ ไป” ลัว่ ฉวนตอบกลับอย่างเฉยชา
“นํ้าพุ… นํ้าพุแห่งชีวติ ทัว่ ไป?!”
เหยาซือหยานคิดอยากกระอักออกเป็ นเลือด
นํ้าพุแห่งชีวติ มันคือนามของนํ้าพุซ่ ึงลํ้าค่าที่สุดของราชวงศ์สตั ว์อสู ร
ก่อนที่จะเกิดวิวฒั นาการขึ้น มันประกอบด้วยออร่ าอันหนาแน่นที่ไม่
ทราบว่าเหนือลํ้ากว่ายาวิเศษไม่รู้กี่เท่าต่อกี่เท่า
ในหมู่ผฝู ้ ึ กตนนั้นเป็ นสิ่ งยากพบเห็น และทุกครั้งที่มนั ปรากฏ ส่ วน
ใหญ่จะต้องเผยตัวในโรงประมูล
เพียงหนึ่งหยดก็มูลค่าหลายร้อยผลึกวิญญาณแล้ว
“อยากได้น้ าํ ร้อนหรื อ?” ลัว่ ฉวนหันไปกล่าวถามคณะของโจวหู่
“แน่นอน!”
คนทั้งห้าตอบพร้อมกันโดยไม่คิดลังเล
เหยาซือหยานจึงมองที่ดวงตาของลัว่ ฉวนคล้ายคิดตําหนิ กระนั้นที่
ได้รับตอบกลับคือไม่สนใจ
อย่างไรที่นี่นางก็เป็ นเสมียน ส่ วนอีกฝ่ ายนั้นเป็ นเถ้าแก่
“บะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ป ใช้บริ การเครื่ องทํานํ้าร้อนครั้งหนึ่งมูลค่าหนึ่ง
ร้อยผลึกวิญญาณ” นํ้าเสี ยงลัว่ ฉวนกล่าวเนิบนาบ
“เถ้าแก่ ของแบบนี้กค็ วรขายพร้อมกันแจ้งราคาทีเดียว!”
โจวหู่หนั มองทางลัว่ ฉวนด้วยสี หน้าจริ งจัง เป็ นเขารู ้สึกว่าเรื่ องนี้
คล้ายถูกหลอกลวงเข้าให้
ทว่านํ้าพุแห่งชีวติ ที่ตอ้ งใช้ใส่ กบั บะหมี่ก่ ึงสําเร็ จนี้ อย่างไรก็มีมูลค่า
ที่ตอ้ งจ่าย
ไม่กี่นาทีถดั จากนั้น คนทั้งห้าจึงต่อแถวเรี ยงรายตรงประตูหน้าร้าน
แต่ละคนต่างถือถ้วยบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ป
ลัว่ ฉวนรับชม ไม่ทราบว่าเพราะอะไร แต่ภาพฉากเช่นนี้ชวนแปลก
ตากับสถานที่อยูบ่ า้ ง
คณะของโจวหู่เปิ ดฝาถ้วยบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ป จากนั้นไอนํ้าจึงเข้า
ปะทะกับใบหน้าคนทั้งห้า
ไม่เพียงแต่อดั แน่นด้วยพลังวิญญาณ ทว่ายังมีกลิ่นหอมอันพิเศษที่ทาํ
ให้จิตใจต้องหวัน่ ไหว
ทั้งห้าคนต่างมองกันเอง จากนั้นจึงร่ วมกันลิ้มรสอาหารจากต่างโลก
ทันใดนั้น เสี ยงสู ดเส้นบะหมี่จึงดังได้ยนิ ทัว่ ทั้งตรอก…
ทางด้านเหยาซือหยาน บะหมี่ก่ ึงสําเร็ จที่ลวั่ ฉวนต้มเมื่อครู่ มอบให้
นาง ขณะนี้กก็ าํ ลังซดนํ้าลิ้มรสอยู่
ลัว่ ฉวนนั้นคิดเป็ นอื่น ชีวติ ก่อนหน้านี้ของตนไม่ทราบว่ากี่ครั้งกันที่
ต้องพึ่งพาบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปเพื่อรอดชีวติ สําหรับตอนนี้ เขาไม่คิด
อยากนึกถึงเรื่ องราวเหล่านั้นสักเท่าใดนัก…
 ตอนที่ 47 ข้ าคือลูกค้ าคนแรกของร้ าน!
“นี่มนั กลิ่นหอมอะไรกัน?”
ปลายจมูกปู้หลี่เกื๋อกระตุก สี หน้ายามนี้เผยซึ่งความสงสัย
ที่ขา้ งกายขณะนี้ เป็ นเจียงเฉิ งจวินเดินติดตาม
วันก่อนยังเห็นชัดว่าไม่ถูกกัน วันนี้ท้ งั สองกลับมาร้านลัว่ ฉวนพร้อม
กันประหนึ่งมิตรสหาย
“หรื อจะเป็ นเถ้าแก่มีสินค้าใหม่มาขายอีกแล้ว?”
ดวงตาเจียงเฉิ งจวินเป็ นประกาย ได้คาดเดาเช่นนี้ยงิ่ ทําเขาตื่นเต้น
“เป็ นไปได้!” ปู้หลี่เกื๋อพยักหน้ารับเห็นพ้อง
คนทั้งสองที่เพิง่ เดินเข้าตรอกมาเผยความตื่นเต้นยินดี ไม่ชา้ จึงได้พบ
เห็นชายทั้งห้านัง่ เรี ยงรายกันตรงหน้าร้าน
แน่นอนว่า ลัว่ ฉวนเองก็นอนเอกเขนกรับแสงแดดเหมือนทุกวัน
“พี่ปู้ รับชมของในมือนัน่ ” เจียงเฉิ งจวินชี้ไปยังถ้วยบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จ
ในมือพวกโจวหู่ นํ้าลายพลันต้องกลืนดัง
ยามนี้เองที่กลิ่นหอมอันเป็ นเอกลักษณ์ลอยผ่านอากาศ มันเย้ายวน
ให้ผคู ้ นต้องเดินตาม
“เถ้าแก่นี่นะ มีสินค้าใหม่เหตุใดไม่บอกพวกเราบ้าง” ปู้หลี่เกื๋อบ่นออก
“เถ้าแก่ นี่สินค้าใหม่หรื อ?”
คนทั้งสองจึงเดินไปทางลัว่ ฉวนพร้อมถามด้วยความสงสัย
ลัว่ ฉวนจึงพยักหน้ารับ “ถูกต้องแล้ว”
“พี่ซือหยาน พวกเราขอซื้อบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จ แท่งเครื่ องเทศ รวมถึง
โคล่าด้วยอีกหนึ่งขวด!”
เมื่อทั้งสองเดินเข้ามาในร้าน ที่ได้เห็นคือเหยาซือหยานกําลัง
รับประทานบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จซ่อนตัวอยูห่ ลังโต๊ะรับเงิน
“ไปหยิบเอาเอง จากนั้นค่อยมาจ่ายผลึกวิญญาณที่ตรงนี้” เหยาซือ
หยานกล่าวก่อนจะละสายตาไป
ถัดจากนั้น ทั้งสองคนจึงค่อยเดินไปยังชั้นวางบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จ
“นี่! ถึงกับเพิม่ ความเร็ วการฝึ กฝนสิ บเท่าในหนึ่งชัว่ โมง! ของในร้าน
เถ้าแก่ไม่เคยทําผิดหวังเลย!”
พบเห็นสรรพคุณของบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จ ปู้หลี่เกื๋อจึงอดไม่ได้ที่จะสู ด
ลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่
หากได้กินบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จนี้ทุกวีว่ นั และฝึ กฝน เช่นนั้นปัญหาเรื่ อง
พรสวรรค์กแ็ ทบไม่นบั เป็ นอะไร คิดก้าวสู่ ขอบเขตจิตวิญญาณย่อม
ไม่ใช่เรื่ องยาก
“พี่ปู้ พบเห็นที่หา้ คนนั้นรับประทานก่อนหน้า เหมือนว่าต้องใช้น้ าํ
ร้อนด้วย” เจียงเฉิงจวินนึกย้อนก่อนจะขมวดคิว้ กล่าวออก
“นํ้าร้อน?” ปู้หลี่เกื๋องงงัน
ได้ยนิ บทสนทนาคนทั้งสอง เหยาซื อหยานจึงชี้ไปยังเครื่ องทํานํ้า
ร้อนที่มุมหนึ่ง “นํ้าร้อนอยูท่ างด้านนั้น ใช้งานหนึ่งครั้งจ่ายหนึ่งร้อย
ผลึกวิญญาณ”
ทั้งปู้หลี่เกื๋อและเจียงเฉิงจวินต่างพูดกล่าวกันไม่ออก
ฉาวโฉ่!
นี่คือความคิดของคนทั้งสอง
ไม่กี่นาทีถดั จากนั้น เจียงเฉิ งจวินและปู้หลี่เกื๋อจึงไปนัง่ รับประทาน
บะหมี่ก่ ึงสําเร็ จอยูท่ ี่หน้าร้าน
ขณะนี้ความเสี ยดายค่านํ้าร้อนนั้นไม่ปรากฏในสายตาและสี หน้าคน
ทั้งสองอีกต่อไป
ล้อกันเล่นหรื อไร นํ้าพุแห่งชีวติ ถูกนํามาต้มเป็ นนํ้าร้อนและขายเพียง
หนึ่งร้อยผลึกวิญญาณ นี่มนั ต่างอะไรกับสิ นค้าให้โดยเปล่า?!
“พวกเจ้าได้ทราบเรื่ องร้านนี้จากเว่ยฉิ งจู่กระมัง?” โจวหู่กล่าวถาม
ด้วยความสงสัยต่อคนทั้งสอง
แน่นอนว่าก็แค่การชวนพูดคุยไปเรื่ อย
บรรยากาศอันสู งศักดิ์จากคนหนุ่มทั้งสองไม่ใช่อะไรที่ทหารรับจ้าง
จะมีได้ เสื้ อผ้าและร่ างกายยังสะอาดเอี่ยม นี่จึงเป็ นการเผยซึ่งความ
แตกต่าง
เว่ยฉิงจู่? น่าจะเป็ นลูกค้าของเถ้าแก่ ปู้หลี่เกื๋อคิดเช่นนี้อยูภ่ ายใน
“ไม่ใช่ เป็ นข้าพบร้านนี้ดว้ ยตนเอง” ปู้หลี่เกื๋อส่ ายศีรษะพร้อมกล่าว
ตอบ “หากจะกล่าว ข้าคือลูกค้าคนแรกของร้านแห่งนี้!”
กล่าวถึงตรงนี้ ปู้หลี่เกื๋อจึงเผยความภาคภูมิจนแทบยืดอก
“เป็ นเช่นนี้” โจวหู่เพียงพยักหน้ารับ
“พี่ปู้ นี่ท่านหาร้านนี้เจอได้อย่างไร?” เจียงเฉิ งจวินเกิดความสงสัย
“บ่ายวันนั้นในช่วงที่ดวงตะวันใกล้จะลาลับฟ้า…”
ปู้หลี่เกื๋อนึกย้อน จากนั้นจึงเติมแต่งเรื่ องราวที่เกิดขึ้นในวันนั้น
ผูค้ นต่างตั้งใจรับฟังคําอวดโอ่ของปู้หลี่เกื๋อ เพราะพวกเขาต่างก็สงสัย
ต่อร้านต้นตํารับแห่งนี้
 ตอนที่ 48 ข่ าวคราวจากโบราณสถาน
ผ่านไปไม่กี่นาที หัวข้อสนทนาจึงเปลี่ยนไปเรื่ องเทือกเขาจิ่วเหยา
และนครจิ่วเหยา
“เฮ้อ ช่วงนี้เป็ นทหารรับจ้างเจอแต่งานยาก” โจวหู่ถอนหายใจ “สัตว์
อสู รในเทือกเขาจิ่วเหยาเป็ นอะไรไปก็ไม่รู้ ก่อนหน้าพวกมันไม่ได้
คลุม้ คลัง่ ขนาดนี้ หรื อว่าส่วนลึกของเทือกเขาจะเกิดอะไรขึ้น พวก
สัตว์อสู รช่วงนี้ถึงกับเริ่ มออกมานอกเทือกเขากันแล้ว”
“เพราะอะไรกัน?” ปู้หลี่เกื๋อขมวดคิ้ว
“ไม่ทราบเช่นกัน” โจวหู่เผยรอยยิม้ ขื่นขมตอบกลับ
เจียงเฉิงจวินที่อยูด่ า้ นข้างจึงครุ่ นคิด “หากตระหนักถึงอะไรได้ ก็คง
เป็ นช่วงนี้มีผฝู ้ ึ กตนแปลกหน้าในนครจิ่วเหยาเพิ่มมากขึ้น และเรื่ อง
ยอดฝี มือลึกลับที่สูก้ นั เมื่อวันก่อน…”
เจียงเฉิ งจวินคล้ายเพิ่งนึกได้ ว่ายอดฝี มือลึกลับที่กล่าวถึงนั้นอยูใ่ กล้
กว่าที่คิด
สายตาจึงหันมองทางลัว่ ฉวนด้วยควาระวัง จากนั้นจึงค่อยโล่งใจที่
อีกฝ่ ายไม่เผยความผิดปกติใด
“หรื อจะเป็ นเพราะเทือกเขาจิ่วเหยาให้กาํ เนิดสมบัติใดขึ้นมา?” คน
หนึ่งได้ต้ งั ข้อสงสัย
เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ ผูค้ นจึงเงียบไป
ผ่านไปครู่ หนึ่งโจวหู่จึงค่อยทําลายความเงียบ
“มีสมบัติอะไรโผล่ออกมาเกี่ยวข้องอันใดกับพวกเรา? เมื่อใดฟากฟ้า
ร่ วงหล่นค่อยคิดมาก ตอนนี้อย่าได้คิดอะไรกันมากมายแล้ว!”
ได้ยนิ คําของโจวหู่ ผูค้ นที่น้ ีจึงได้แต่เผยยิม้ ขื่นขมตอบรับ
แต่กต็ อ้ งกล่าว ว่าคําเหล่านี้สมเหตุสมผล
สนทนากันไปพักหนึ่ง คณะโจวหู่ท้ งั ห้าคน เจียงเฉิ งจวิน รวมถึงปู้
หลี่เกื๋อต่างเข้าไปทักทายลัว่ ฉวนก่อนจะกลับกันไป
บะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปช่วยเพิ่มพูนความเร็ วการฝึ กฝนได้หนึ่งชัว่ โมง
พวกเขาจึงไม่คิดปล่อยให้พวกมันต้องสู ญเปล่า
ความสงบกลับคืนสู่ ร้านอีกครั้งหนึ่ง
“ซือหยาน ทราบหรื อไม่วา่ เทือกเขาจิ่วเหยาเกิดเรื่ องใดขึ้น?” ผ่านไป
พักหนึ่ง ลัว่ ฉวนจึงกล่าวถามต่อเหยาซือหยานที่หลับตาฝึ กฝนอยู่
ด้านหลังโต๊ะรับเงิน
เหยาซื อหยานลืมตาตื่นขึ้น ดวงตาสี ม่วงเผยแสงทอประกายออก
นางพยักหน้ารับ “มีโบราณสถานแห่งหนึ่งถือกําเนิดขึ้น”
โบราณสถาน?
ได้ยนิ คําแปลกประหลาดเช่นนี้ ลัว่ ฉวนจึงหันมองทางเหยาซือหยาน
ด้วยความงงงัน
เหยาซือหยานจึงอธิบาย “เทือกเขาจิ่วเหยากว้างใหญ่ไร้สิ้นสุ ด กล่าว
ได้วา่ เกือบปกคลุมทั้งทวีปเทียนหลัน นครจิ่วเหยาก็เพียงแค่เมืองที่
อยูใ่ กล้เทือกเขาจิ่วเหยามากที่สุด”
“ที่เทือกเขาจิ่วเหยา มันมีสตั ว์อสู รมากมายนับไม่ถว้ น รวมถึงโอกาส
และสมบัติให้ฉกฉวย โบราณสถานนัน่ ก็เช่นกัน”
“ข่าวลือว่าโบราณวัตถุน้ นั เป็ นสิ่ งที่เหลือไว้โดยสํานักทรงอํานาจที่
ไม่ทราบที่มาที่ไป”
ลัว่ ฉวนจึงพยักหน้ารับ เขาค่อยทราบเรื่ องราวขึ้นมาบ้าง
“ว่าไปแล้ว เจ้าไม่ใช่ราชวงศ์สตั ว์อสู รหรอกหรื อ? โบราณสถานถือ
กําเนิดขึ้นเช่นนี้ควรสําคัญกับเจ้าไม่ใช่หรื อไร?” ลัว่ ฉวนกล่าวถาม
รับฟังคํากล่าว ใบหน้างดงามของเหยาซือหยานจึงเผยโทสะ
ทว่าเมื่อพบเห็นสายตาลัว่ ฉวน โทสะของนางพลันต้องมลายหาย
พร้อมสงบใจลง
เหยาซือหยานส่ ายศีรษะก่อนจะถอนหายใจเบา “ภายใต้ผลประโยชน์
มนุษย์หรื อสัตว์อสูรล้วนเป็ นเช่นเดียวกัน แม้ไม่ใช่เพราะเปิ ดโบราณ
สถานและถูกทรยศหักหลัง อย่างไรตัวตนข้าก็ถูกเปิ ดโปงอยูด่ ี”
ลัว่ ฉวนเงียบไปครู่ หนึ่ง เขาทราบว่าได้ถามสิ่ งที่ตกค้างในใจเหยาซื อ
หยานเข้าให้แล้ว
“ต้องการให้ช่วยหรื อไม่?” ลัว่ ฉวนคิดไปครู่ ก่อนจะกล่าวถามอย่าง
จริ งจัง
นางคือเสมียนประจําร้าน ด้วยเผชิญเรื่ องราวยากลําบาก ในฐานะ
เถ้าแก่ร้านย่อมต้องช่วยคลี่คลาย
ใช่ นี่เป็ นเรื่ องปกติที่เถ้าแก่ร้านควรทํา!
ลัว่ ฉวนคิดเช่นนี้ภายในใจ
ได้ยนิ คําของลัว่ ฉวน เหยาซือหยานจึงเผยสี หน้าจริ งจัง
นางนิ่งงันไปครู่ จากนั้นจึงเผยยิม้ ลัว่ ฉวนอดไม่ได้ที่จะตื่นตะลึงยาม
รับชม
“ชีวติ ตอนนี้กด็ ีแล้ว อดีตนั้นปล่อยให้มนั ได้ผา่ นพ้นไป…”
 ตอนที่ 49 อนาคตของร้ าน
รับชมรอยยิม้ บนใบหน้าเหยาซือหยาน ลัว่ ฉวนจึงรู ้สึกราวกับว่าเรื่ องนี้
อย่างไรก็ตอ้ งช่วยนางให้คลายปมออก
ผ่านการนิ่งงันไปครู่ หนึ่ง ลัว่ ฉวนจึงคิดตัดสิ นใจ
เขาเดินกลับขึ้นชั้นบน จากนั้นจึงกลับลงมา ในมือถือกระดานสี ขาว
ขนาดใหญ่มาด้วย
“เถ้าแก่คิดทําอะไรหรื อ?” เหยาซื อหยานกล่าวถาม
“เขียนกฎของร้านแห่งนี้ลงไป เช่นนั้นจะได้ไม่ตอ้ งกล่าวทุกครั้งที่
ลูกค้าสอบถาม” ลัว่ ฉวนกล่าวบอก
“ยอดเยีย่ ม” เหยาซือหยานพยักหน้ารับ จากนั้นจึงรับกระดานสี ขาว
จากมือลัว่ ฉวน “เถ้าแก่ ให้ขา้ เขียนเอง!”
ลัว่ ฉวนตอนแรกคิดเขียนเอง กระนั้นตอนนี้ส่งให้เหยาซือหยานแทน
ครุ่ นคิดอยูพ่ กั หนึ่ง ลัว่ ฉวนจึงกล่าวเสริ ม “เขียนกฎลงไปสามข้อ”
“สิ นค้าภายในร้านสามารถซื้ อได้คนละชิ้นต่อหนึ่งอย่างต่อวัน”
“ห้ามสร้างปัญหาในร้าน หากลงมือต้องรับความเสี่ ยงด้วยตนเอง”
“สิ นค้าในร้านไม่มีการลดราคา”
“เรี ยบร้อยแล้วเถ้าแก่!”
เหยาซื อหยานเขียนไปครู่ จึงเรี ยบร้อย อักษรสี ดาํ ทั้งสามแถวเรี ยงราย
งดงามบนกระดานสี ขาวแผ่นนี้
“นําไปแขวนเลย” ลัว่ ฉวนพยักหน้ารับ
เวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่า ชีวติ ดําเนินไป ความเปลี่ยนแปลงก็เกิดขึ้น
ในนครจิ่วเหยา
เพียงพริ บตาจึงผ่านพ้นไปหนึ่งสัปดาห์
ระหว่างช่วงเวลานี้ นอกจากลูกค้าประจําทั้งสองคนแล้ว คณะของ
โจวหู่และเว่ยฉิงจู่กม็ าเยือนเป็ นประจําเช่นกัน กล่าวได้วา่ ทั้งสอง
แวะมาเยีย่ มเยือนร้านแทบทุกวัน
ทางด้านปู้ฉืออีเวลานี้กม็ าเยือนที่ร้านบ่อยครั้ง เพราะนางต้องการ
สรรพคุณของบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จไปใช้เพื่อฝึ กฝน
ความเร็ วการฝึ กฝนเพิ่มขึ้นสิ บเท่า แม้คงอยูไ่ ด้หนึ่งชัว่ โมง แต่เทียบ
กับผลลัพธ์พยายามอย่างหนักทั้งวันได้!
และวันนี้เองที่ลวั่ ฉวนได้สาํ เร็ จงานที่ระบบมอบหมายให้!
“ระบบเจ้าของร้านสุ ดแกร่ ง
เจ้าของร้าน : ลัว่ ฉวน
ระดับ : เจ้าของร้านหนึ่งดาว
การฝึ กฝน : ระดับที่สอง
อัตราส่ วนปัจจุบนั : 10%
ภารกิจที่ดาํ เนิน : โคล่า 100/100 แท่งเครื่ องเทศ 100/100
รางวัล : รับโอกาสสุ่ มโชค”
ระดับที่สองภายในหนึ่งสัปดาห์ กําลังของลัว่ ฉวนได้เพิม่ ขึ้นจาก
ระดับที่หนึ่งเป็ นระดับที่สองแล้ว
หากบรรดาผูฝ้ ึ กตนแห่งทวีปเทียนหลันทราบ เช่นนั้นคงแตกตื่นกัน
ยกใหญ่
ในเวลาเพียงสองสัปดาห์ จากสามัญชนทัว่ ไปได้กลายเป็ นขอบเขตที่
สอง นี่กล่าวได้วา่ เป็ นความเร็ วยากกระทําได้!
กระนั้นลัว่ ฉวนไม่คิดสนใจแต่อย่างใด ก็แค่ระดับที่สองไม่ใช่หรื อ?
อย่างไรมันก็ดาษดื่นจนกว่าจะถึงระดับที่หก
“ระบบ เริ่ มการสุ่ มโชค” ลัว่ ฉวนกล่าวอยูภ่ ายใน.0
แสงจึงสว่างวูบที่ตรงหน้า ลัว่ ฉวนปรากฏในห้วงมิติสุ่มโชคอีกครั้ง
หนึ่ง
ทว่าครั้งนั้นแตกต่างออกไป เพราะระบบถึงกับเผยเสี ยงรบกวน
“เพราะจํานวนการสุ่ มโชคของเจ้าของร้านถึงสี่ ครั้ง ขอให้เลือกทิศ
ทางการพัฒนาร้านต้นตํารับด้วย”
“ทิศทางการพัฒนา?” ลัว่ ฉวนเกิดสงสัย “ระบบ อธิบายให้มากกว่านี้”
“ด้วยเพราะถูกเรี ยกว่าร้านค้า ดังนั้นจึงต้องมีสินค้าขายมากมาย และ
สิ นค้าต้องแบ่งออกเป็ นหมวดหมู่ การฝึ กฝน การพักผ่อน การอาหาร
และการบันเทิง… ทางเลือกของเจ้าของร้านจะส่ งผลต่อเส้นทางใน
อนาคตของร้านต้นตํารับ”
ลัว่ ฉวนพยักหน้ารับ โดยรวมถือว่าทราบกระจ่าง ทว่าก็แปลกใจอยู่
เช่นกัน
เหมือนว่าเจ้าของร้านเช่นเขาก็มีอนาคตที่ตอ้ งกําหนดเองด้วย
หากฟังจากระบบ ภายหน้าร้านต้นตํารับจะกลายเป็ นศูนย์การค้า
สิ นค้านานาชนิดนับไม่ถว้ น!
ด้วยคิดอยูพ่ กั หนึ่งลัว่ ฉวนจึงตัดสิ นใจ
“ระบบ ตอนนี้ขอเลือกการฝึ กฝน”
ทวีปเทียนหลัน ทุกสิ่ งอย่างคือผูฝ้ ึ กตน ดังนั้นจึงเป็ นเรื่ องปกติที่จะ
เลือกเส้นทางแห่งการฝึ กฝน
“การเลือกสําเร็ จเรี ยบร้อย! เจ้าของร้านสามารถเริ่ มการสุ่ มโชคได้
แล้ว”
เสี ยงดังขึ้น ลัว่ ฉวนทราบตอนนี้วา่ วงล้อสุ่ มโชคนั้นมีขนาดเล็กลง
ส่ วนว่ารางวัลเป็ นอะไรบ้างนั้นก็ไม่ทราบเช่นเคย
 ตอนที่ 50 ดื่มดํา่ กับเกมเสมือนจริง
ลัว่ ฉวนรับชมที่วงล้อสุ่ มโชค จากนั้นจึงสัง่ ให้มนั เริ่ มหมุน
วงล้อหมุนออกเร็ วรี่
เพียงไม่กี่ชวั่ ลมหายใจ ลัว่ ฉวนจึงสัง่ ให้หยุด
วงล้อสุ่ มโชคหยุดลงเชื่องช้าง ตัวบ่งชี้หยุดตรงพื้นที่สีน้ าํ เงิน
“ขอแสดงความยินดีต่อเจ้าของร้าน ที่ชนะได้รับเกมเสมือนจริ ง
หอคอยแห่งการทดสอบ”
“ร้านเริ่ มทําการปรับแต่งใหม่ ระยะเวลาแล้วเสร็ จหกชัว่ โมง”
เกม?
ได้ยนิ เสี ยงระบบเอ่ยออกมา ลัว่ ฉวนจึงเกิดนึกสงสัยว่าได้ยนิ อะไร
ผิดไปหรื อไม่
เล่นเกม = ฝึ กฝน?
ระบบ ลัว่ ฉวนผูน้ ้ ีอ่านหนังสื อมาเยอะแยะ อย่าได้ลอ้ กันเล่นแล้ว
นับเป็ นโชคดีที่ต้ งั แต่สุ่มโชคครั้งก่อนหน้าก็เตรี ยมใจไว้ระดับหนึ่ง
แล้ว ดังนั้นครั้งนี้จึงไม่แปลกใจแต่อย่างใดนัก
เหมือนว่าระบบคาดเดาความคิดของลัว่ ฉวนได้ คําจึงกล่าวออก “ผูท้ ี่
เล่นเกมหอคอยแห่งการทดสอบ ค่าประสบการณ์ที่ได้รับจะกลับคืน
สู่ ร่างผูเ้ ล่น”
ลัว่ ฉวนถึงกับพูดกล่าวไม่ออก
ระบบนี่มนั ออกจะเกินไปแล้ว!
เพียงเล่นเกมก็ทาํ ให้ผคู ้ นแข็งแกร่ งขึ้นได้ ลัว่ ฉวนจึงแทบคิดอยากจะ
บอกว่าระบบนี้ฉาวโฉ่เกินไปแล้ว
ขณะนี้ลวั่ ฉวนเกิดความสงสัยเต็มอกต่อเกมที่เรี ยกว่าหอคอยแห่งการ
ทดสอบ
กลางดึก ยังเหลือเวลาอีกหกชัว่ โมงจึงปรับแต่งร้านใหม่เสร็ จสิ้ น ลัว่
ฉวนจึงได้แต่ตอ้ งรอคอยวันพรุ่ งนี้
คํ่าคืนผ่านไปอย่างรวดเร็ ว
เพียงพริ บตาฟ้าก็สางกลายเป็ นเช้าตรู่ ของวันใหม่แล้ว
หลังล้างหน้าเล็กน้อย ลัว่ ฉวนจึงเดินลงบันไดมาด้วยความตื่นเต้น
และขณะนี้เองที่เหยาซือหยานก็ออกจากห้องเช่นกัน
นางหันมองแผ่นหลังลัว่ ฉวนที่เดินลงบันไดไป สี หน้านั้นเผยออกซึ่ง
ความสงสัย
“ทําไมเหมือนรู ้สึกได้ ว่าเถ้าแก่วนั นี้ดูอารมณ์ดี…”
ผูค้ นที่มาเยือนล้วนทราบว่าตัวตนของลัว่ ฉวนประหนึ่งเทพที่ไม่เคย
ยิม้
แต่วนั นี้น้ นั แตกต่างออกไป
ครุ่ นคิดอยูพ่ กั หนึ่ง เหยาซื อหยานจึงหยุดคิดมาก จากนั้นจึงเข้าห้องนํ้า
ไปชําระกายให้เรี ยบร้อยเพื่อรับวันใหม่
อีกทางหนึ่ง ลัว่ ฉวนที่ลงมายังร้านชั้นแรก เขาต้องตื่นตะลึงกับสิ่ งที่
เผยให้เห็นตรงหน้า
ภายในร้าน ชั้นวางว่างเปล่าทั้งหลายเลือนหายไปแล้ว
ที่บนกําแพงหันไปทางประตูร้าน มันปรากฏเป็ นหน้าจอขนาดใหญ่
การเปลี่ยนแปลงภายในร้านระดับสะท้านสะเทือนต่อมความคิดได้
เกิดขึ้น เพราะที่ร้านมันปรากฏที่นงั่ นับสิ บเรี ยงราย
และตรงที่นงั่ มันจะมีหมวกสี ขาวเงินวางเอาไว้
ตรงหน้าที่นงั่ คือหน้าจอ มันสําหรับใช้แสดงผลของเกมที่เล่น
ไม่วา่ มองอย่างไร ร้านเล็กแห่งนี้กไ็ ม่น่ายัดของเช่นนี้มาได้
แต่สาํ หรับร้านต้นตํารับแห่งนี้ เพียงที่นงั่ นับสิ บก็ไม่ได้ทาํ ให้ดูแออัด
แม้แต่นอ้ ย
หากสํานักที่คงอยูม่ ายาวนานได้พบเห็นสิ่ งนี้ พวกเขาคงพร้อมใจกัน
ตื่นตะลึง
เพราะปรากฏการณ์ภายในร้าน มันถูกควบคุมเอาไว้ดว้ ยพลังแห่งมิติ!
บางทีอาจเรี ยกมันว่าค่ายอาคมมิติควบคุมพื้นที่
“เถ้าแก่ พวกนี้คืออะไรกัน?”
เหยาซือหยานก้าวเดินลงจากชั้นที่สอง ที่พบเห็นคือร้านเปลี่ยนแปลง
อย่างมหาศาล ดังนั้นนางจึงกล่าวถามด้วยความสงสัยใคร่ รู้
“เกมเสมือนจริ ง” ลัว่ ฉวนตอบ
เหยาซือหยานชะงักฝี เท้า
นางไม่ทราบว่ามันคืออะไร
“เดี๋ยวเล่นให้ดู”
ลัว่ ฉวนกล่าวคํา จากนั้นจึงไปนัง่ พร้อมสวมใส่ หมวกโลหะ
ทันทีที่สวมหมวกโลหะ ลัว่ ฉวนจึงรู ้สึกได้ถึงจิตสํานึกที่หลุดพ้นจาก
ร่ างกาย ขณะนี้ได้เข้าสู่ พ้นื ที่สีดาํ อันไม่คุน้ เคย
พร้อมกันนี้ร่างกายลัว่ ฉวนจึงเริ่ มก่อตัวขึ้น
ความแตกต่างคือร่ างกายนี้ไม่มีพลังวิญญาณแต่อย่างใด เป็ นร่ างกาย
ของมนุษย์ทวั่ ไป
“ตรวจสอบพบว่าผูเ้ ล่นเข้าใช้งานเป็ นครั้งแรก ต้องการสร้างบัญชีผู ้
เล่นหรื อไม่?”
เสี ยงระบบที่น่าจะเป็ นของเกมได้ดงั ขึ้น
พร้อมกันนี้ หน้าต่างข้อความจึงปรากฏในมิติสีดาํ พร้อมอักษรส่ อง
สว่าง
มันมีสองตัวเลือกเผยให้เห็น
“สร้าง” และ “ไม่สร้าง”
 ตอนที่ 51 เติมเงิน
ในสายตาของเหยาซือหยาน ขณะนี้กาํ ลังมองร่ างลัว่ ฉวนที่ปรากฏ
บนหน้าจอตรงหน้า
“อาวุธวิญญาณวิเศษงั้นหรื อ? แต่ทาํ ไมถึงได้มีความผันแปรทางพลัง
วิญญาณน้อยนิด?”
เหยาซือหยานขมวดคิว้ พลางครุ่ นคิด
ไม่วา่ เหยาซือหยานครุ่ นคิดเพียงใด นางก็ไม่อาจตระหนักทราบถึง
สิ่ งที่มาจากต่างโลกได้
ในมิติอนั มืดมิด ลัว่ ฉวนเลือกคําตอบ “สร้าง”
แสงว่างวูบปรากฏตรงหน้า ลัว่ ฉวนได้ปรากฏตัวบนทุ่งหญ้ากว้าง
ใหญ่
สายลมเย็นเข้าปะที่ใบหน้า อากาศพร้อมกลิ่นหอมของผืนแผ่นดิน
และหญ้าเข้าเตะจมูก
“หอคอยแห่งการทดสอบเปิ ดแล้ว ปัจจุบนั อยูช่ ้ นั ที่หนึ่ง”
“โหมด : ง่าย”
“ขอบเขตพลัง : ไม่มี”
พร้อมกันนี้ หน้าต่างโปร่ งแสงขนาดเล็กจึงปรากฏที่มุมขวาบนหาง
ตาของลัว่ ฉวน
มันคล้ายเป็ นหน้าต่างข้อมูลจากระบบ
ซึ่งประกอบด้วยชื่อตัวละคร เลเวล และแถบค่าประสบการณ์
ั ลักษณ์รูปร้านค้าขนาดเล็กกอยู่
ที่มุมของหน้าจอ มันมีสญ
“ท่านต้องการเริ่ มท้าทายเลยหรื อไม่?”
“เริ่ ม”
อู๋ว!์
เสี ยงหอนร้องของหมาป่ าพลันดังขึ้น กล้ามเนื้อลัว่ ฉวนกลายเป็ นตึง
เครี ยดขึ้นมา
ในสายตาขณะนี้ มันปรากฏเป็ นร่ างหมาป่ าขนาดกว่าสามเมตรพุง่
ทะยานมาจากพื้นที่ใกล้เคียง
ร่ างนั้นกระโดดพรวดผ่านทุ่งหญ้าพร้อมทะยานเข้าหาลัว่ ฉวน
ทางด้านลัว่ ฉวนไม่คิดอยูเ่ ฉย ขณะนี้ออกวิง่ หลบหนีทนั ทีที่เห็นหมา
ป่ ายักษ์
เรื่ องราวชวนขําขัน คือขณะนี้ตวั เขาครอบครองร่ างธรรมดา ดังนั้น
หากเอาชนะหมาป่ ายักษ์ตวั นี้ได้กแ็ ปลกเกินไปแล้ว!
ทว่าสองขามีหรื อจะหนีพน้ สี่ ขา
เพียงไม่กี่ชวั่ ลมหายใจ ร่ างหมาป่ ายักษ์จึงเข้าตะครุ บลัว่ ฉวน จากนั้น
กลิ่นเหม็นปากของหมาป่ ายักษ์จึงตามมา!
ลัว่ ฉวนเสี ยชีวติ
ข้อความปรากฏขึ้น ทั้งโลกกลับคืนสภาพเดิม หมาป่ ายักษ์เลือนหาย
ร่ างคนตายก็เลือนหาย
ลัว่ ฉวนกลับมาปรากฏในสถานที่เดิมอีกครั้งหนึ่ง
“สมจริ งมาก”
ลัว่ ฉวนใช้นิ้วจรดคางตนเองก่อนจะประเมินสถานการณ์
เมื่อครู่ เขารับรู ้ได้ถึงความตายอย่างเด่นชัด
ความสามารถทางกายภาพเท่าคนทัว่ ไป และที่นี่ไม่ตอ้ งห่วงเรื่ องเป็ น
หรื อตายแต่อย่างใด
เฮ้อ…
เพียงแค่นึกก็ชวนหวาดกลัวแล้ว
ทว่าสําหรับผูฝ้ ึ กตน นี่ไม่ใช่สิ่งวิเศษเลยหรอกหรื อ?
แน่นอนว่าสิ่ งที่ตอ้ งจ่ายคือความรู ้สึกเสี่ ยงชีวติ !
หากปรารถนาเคี่ยวกรําร่ างกายและจิตใจ สภาพแวดล้อมอันปลอดภัย
แต่แบกรับความเสี่ ยงต่อชีวติ ได้ สถานที่เช่นนั้นมีที่ใดในโลก?
ขณะนี้มีแล้วที่ร้านต้นตํารับ!
เมื่อครู่ ที่เลือกเล่นคือโหมดง่าย ดังนั้นจึงสมควรมีโหมดที่ยากกว่า
พร้อมให้ทา้ ทาย
“ระบบ มันมีโหมดอื่นให้เล่นไหม?” ลัว่ ฉวนกล่าวถาม
“มี โหมดการท้าทายหอคอยแห่งการทดสอบแบ่งออกเป็ นเจ็ดประเภท
นามเรี ยงตามลําดับดังนี้ ง่าย ทัว่ ไป ยาก ฝันร้าย นรก และอเวจี”
ลัว่ ฉวนถึงกับพูดกล่าวไม่ออก
โหมดง่ายที่เล่นไปเมื่อครู่ กแ็ ย่แล้ว ยังจะมีที่ยากยิง่ กว่านี้อีกหลาย
ระดับเลยงั้นหรื อ?
เพียงแค่คิด ลัว่ ฉวนก็ตดั สิ นใจแล้วว่าจะไม่สนใจมันอีก
หางตาของลัว่ ฉวนหันมองทางสัญลักษณ์ร้านค้าในแถบหน้าต่าง
คําสัง่ จากนั้นจึงกดที่ปุ่มนั้นลงไป
ฉับพลันหน้าต่างขนาดใหญ่จึงปรากฏที่ต่อหน้า
รับชมเนื้อหาที่แสดงให้เห็น มุมปากลัว่ ฉวนจึงอดไม่ได้ที่จะกระตุก
หน้าต่างนี้แบ่งออกเป็ นสองส่ วน
เป็ นอาวุธและระดับการฝึ กฝน
สิ่ งสําคัญคือมันสามารถปลดใช้งานได้เพียงเติมเงินเข้าระบบเกม!
“หากินเก่ง!”
ลัว่ ฉวนเพียงคิดอยูภ่ ายใน ทว่าไม่ได้กล่าวออกมา
กระนั้นระบบกลับเผยคําอธิบาย
“เมื่อผูเ้ ล่นเข้าสู่ หอคอยแห่งการทดสอบ ที่แห่งนั้นสามารถใช้งาน
อาวุธอันหลากหลาย และสามารถได้รับประสบการณ์ของพลังที่
ขอบเขตสู งยิง่ กว่า และมีค่าใช้จ่ายเป็ นผลึกวิญญาณไม่มากนัก”
“ระดับการฝึ กฝน จะเพิ่มกําลังขึ้นเกินกว่าขอบเขตกําลังปัจจุบนั ได้ก็
ต่อเมื่อจ่ายด้วยผลึกวิญญาณ”
ลัว่ ฉวนพยักหน้ารับ หลังทราบเนื้อความจากระบบ เขาจึงไม่คิดว่ามี
อะไรผิดแปลก ทั้งยังเห็นด้วย
ความเป็ นจริ งก็คือ โลกนี้มีอะไรที่ไร้ซ่ ึ งค่าใช้จ่าย ผลึกวิญญาณ
สามารถหาเก็บได้ตามข้างทางหรื อ?
นี่มนั เรื่ องปกติจะตายไป!
 ตอนที่ 52 ผลิตภัณฑ์ ใหม่
ที่อีกฟากหนึ่ง เหยาซือหยานกําลังรับชมลัว่ ฉวนบนภาพหน้าจอซึ่ ง
ถูกหมาป่ ายักษ์สงั หารด้วยความกังวล
ทว่าพอได้เห็นลัว่ ฉวนฟื้ นคืนชีพอีกครั้งในอึดใจ นางค่อยโล่งอก
“หรื อสิ่ งนี้จะทําให้ผคู ้ นหาประสบการณ์การต่อสู ก้ บั สัตว์อสู รได้?”
เหยาซือหยานอดไม่ได้ที่จะคาดเดา
และก็กล่าวได้วา่ นางคาดเดาถูกต้องเสี ยด้วย
ที่หอคอยแห่งการทดสอบ ลัว่ ฉวนเลือกถอนตัว
สัมผัสถึงร่ างกายเบาราวขนนกได้อีกครั้ง เขาค่อยรู ้สึกว่ากลับสู่
ร่ างกายแล้ว
“เฮ้อ”
ลัว่ ฉวนต้องสู ดลมหายใจเข้าลึกยามถอดหมวกโลหะ
ในดวงตาขณะนี้ยงั คงเผยความสับสนเล็กน้อย
ก่อนหน้านี้ยงั อยูท่ ี่ทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่ ถัดจากนั้นอึดใจจึงกลับสู่
ร้าน ลัว่ ฉวนรู ้สึกราวกับฝันไป
“เถ้าแก่ เมื่อครู่ หลังสวมใส่ หมวกโลหะนัน่ พบเห็นเป็ นภาพดังที่ขา้
เห็นหรื อ?”
เหยาซือหยานชี้ไปทางหน้าจอและหมวกโลหะพร้อมกล่าวถาม
ลัว่ ฉวนพยักหน้ารับและอธิบาย “นี่คือหมวกแสดงภาพเสมือนจริ ง
และนัน่ ก็เป็ นจอแสดงผลสิ่ งที่เห็น”
เหยาซือหยานพยักหน้ารับ “เป็ นสิ นค้าใหม่ของทางร้านเราหรื อ?”
ครุ่ นคิดไปพักหนึ่งลัว่ ฉวนจึงค่อยกล่าวตอบ “กล่าวแบบนั้นก็ได้ เมื่อ
สวมใส่หมวกโลหะนี้แล้ว เมื่อนั้นจะเข้าสู่ ในเกมที่เรี ยกว่าหอคอยแห่ง
การทดสอบ ที่นนั่ สามารถต่อสู ้ ประสบการณ์ที่ได้รับจะย้อนกลับมา
หาร่ างจริ ง”
เหยาซื อหยานถึงกับสะท้านไปครู่ หนึ่ง สี หน้าของนางเผยออกว่าไม่
คิดเชื่อ
แม้นางไม่เข้าใจคําของลัว่ ฉวนโดยทั้งหมด กระนั้นนางก็ฉลาดมาก
พอที่จะจับใจความสําคัญและสรุ ปภาพรวมออกมาได้
เล่นเกมและจะแข็งแกร่ งขึ้น
เหยาซือหยานรู ้สึกว่าเรื่ องราวชวนขบขัน การฝึ กฝนมีหรื อง่ายดาย
เพียงนั้น?
“ทดลองดูได้” ลัว่ ฉวนกล่าวเสี ยงเบา “ไม่มีค่าใช้จ่ายใด”
“ไม่มีค่าใช้จ่าย?” เหยาซือหยานรับคําอย่างนึกทึ่ง
ด้วยเพราะเป็ นเสมียนประจําร้าน เหยาซือหยานจึงทราบว่าลัว่ ฉวนมี
กฎของร้านที่ตอ้ งเข้มงวด และไม่เคยมีใดที่เป็ นการยกเว้น
หากเป็ นเพราะนางจึงทําให้ลวั่ ฉวนต้องละเมิดกฎ เหยาซือหยานก็อด
ไม่ได้ที่จะรู ้สึกเสี ยใจ
“แน่นอนอยูแ่ ล้ว” ลัว่ ฉวนพยักหน้ารับ “ครั้งลงนามสัญญาจ้างงาน
ก่อนหน้านี้ เนื้อหากล่าวไว้วา่ เสมียนประจําร้านสามารถใช้งาน
สิ นค้าไม่หมดไปภายในร้านได้โดยไม่มีค่าใช้จ่าย”
เหยาซือหยานค่อยได้ตระหนัก
“ยอดเยีย่ ม เช่นนั้นหมวกโลหะนี้ใช้งานอย่างไร?”
เหยาซือหยานค่อนข้างสนใจครั้งรับชมลัว่ ฉวนเล่นเกมเมื่อครู่ ขณะนี้
ร่ างพลันนัง่ ลงที่เก้าอี้พร้อมกล่าวถามวิธีใช้งานหมวกโลหะด้วย
ความตื่นเต้น
นางราวกับเด็กสาวเพิง่ ได้รับของเล่น
“สวมหมวกโลหะเข้าที่ศีรษะ จากนั้นผ่อนคลายจิต…”
ด้วยคําแนะนําของลัว่ ฉวน เหยาซือหยานจึงสวมหมวกโลหะและ
สงบใจลง
ผ่านไปชัว่ ลมหายใจ เหยาซื อหยานจึงรู ้สึกถึงจิตใจที่ลอยออก
นางประหลาดใจเล็กน้อย ขณะนี้พบว่าตนเองอยูใ่ นห้วงมิติดาํ มืด
แล้ว
“ตอนนี้เป็ นพื้นที่เริ่ มต้น ก่อนอื่นคือต้องลงทะเบียนสร้างบัญชีผู ้
เล่น…”
เสี ยงของลัว่ ฉวนดังเข้ามา เรื่ องนี้ทาํ เหยาซือหยานต้องโล่งใจได้บา้ ง
หมวกแสดงภาพเสมือนจริ งเป็ นระบบจัดหามาให้ มันไม่เพียงแต่ทาํ
ให้ผคู ้ นดื่มดํ่ากับโลกเกมเสมือนจริ ง แต่ยงั ทําให้รับรู ้ถึงสิ่ งที่เกิดขึ้น
ภายนอกได้ดว้ ย
แน่นอนว่าหากไม่ตอ้ งการรับรู ้ ตัวเลือกปิ ดก็มีให้ใช้งาน
ถัดจากนั้น ด้วยลัว่ ฉวนให้คาํ แนะนําโดยตลอด เหยาซือหยานจึงไป
ปรากฏตัวที่ทุ่งหญ้าชั้นแรกของหอคอยแห่งการทดสอบ
 ตอนที่ 53 เถ้ าแก่เก่งเกินไปแล้ ว!
“นี่หรื อเกมภาพเสมือนจริ ง? ไม่เห็นจะต่างกับความเป็ นจริ งแม้แต่
น้อย!”
เหยาซือหยานมองทุ่งหญ้าที่อยูเ่ บื้องหน้า ขณะนี้ใบหน้างดงามเผย
ซึ่งความตื่นตะลึง
“ระวังตัวด้วย การโจมตีจะเริ่ มในไม่ชา้ ”
ลัว่ ฉวนกล่าวเตือนได้ถูกจังหวะ เป็ นผลให้เหยาซือหยานดึงสติกลับคืน
มาทันท่วงที
ขณะนี้เหยาซือหยานคือผูไ้ ร้ซ่ ึงระดับการฝึ กฝน เป็ นเพียงบุคคลธรรมดา
กระนั้นก็ไม่ใช่เหมือนลัว่ ฉวน เหยาซือหยานเผยมีดสี ขาวเงินปรากฏ
ในมือ
นางนํามันมาจากร้านค้า
ตัวมีดโค้งสะท้อนซึ่งแสงสะท้อนดวงตะวันทว่าเย็นเยือก
ลัว่ ฉวนจับจ้องใกล้ชิดที่หน้าจอแสดงผล เหยาซื อหยานกําลังยืนบน
ทุ่งหญ้าพร้อมมีดในมือ หากปรับมุมสักเล็กน้อย เช่นนั้นคงเป็ นภาพ
อันงดงามวิจิตร
“มาแล้ว”
ริ มฝี ปากเหยาซือหยานเอ่ยคําออกราวพึมพํา
พร้อมกันนี้เสี ยงหอนของหมาป่ าจึงดังขึ้น
หมาป่ าร่ างยักษ์ขนาดตัวยาวสามเมตรปรากฏพร้อมทะยานเข้าใส่
สี หน้าเหยาซือหยานยังคงไม่แปรเปลี่ยน ทว่าร่ างนั้นเลือนหาย
ประหนึ่งภูตผี
เอวของนางโค้งในองศาอย่างที่มนุษย์ไม่อาจกระทําหลบเลี่ยงการ
โจมตีของหมาป่ ายักษ์อย่างง่ายดาย
พร้อมกันนี้ ร่ างนั้นจึงพุง่ ทะยานผ่านทุ่งหญ้า
มีดในมือของนางสับฟันออก มันเผยซึ่งเสี ยงกรี ดผ่านอากาศ!
เหยาซือหยานมุ่งตรง สี หน้ายังคงสงบ เส้นผมสี ม่วงนั้นพลิ้วไหวกับ
สายลม
ตึง!
เสี ยงวัตถุหนักร่ วงหล่นกับพื้นดังก้อง
เวลาเดียวกันนี้เอง ที่ร่างของหมาป่ ายักษ์ลม้ กับพื้นก่อนจะแยกออก
เป็ นหลายท่อน!
เหยาซือหยานไม่คิดหนีแต่แรกแล้ว ทว่าเพียงหลบในชัว่ ระยะเวลา
อันใกล้ชิด จากนั้นจึงลัน่ การโจมตีปลิดชีพหมาป่ ายักษ์ในพริ บตา!
ขณะนี้เองที่หมาป่ ายักษ์อีกสามตัวปรากฏ!
สี หน้าของเหยาซือหยานยังไม่แปรเปลี่ยน นางกระชับด้ามมีดในมือ
แน่น
แม้โจมตีหรื อหลบเลี่ยง ความงดงามของนางยังคงเฉิดฉายประหนึ่งผู ้
สู งศักดิ์
หากให้กล่าว ยามเมื่อรับชมเหยาซื อหยานสังหารหมาป่ ายักษ์ตวั แรก
หางตาของลัว่ ฉวนอดไม่ได้ที่จะกระตุก
หมาป่ ายักษ์ที่สงั หารเขาได้ ขณะนี้เหยาซือหยานสังหารพวกมันแทน
แล้ว
ความแตกต่างระหว่างกันไฉนจึงกว้างใหญ่?
ผ่านไปครู่ ลัว่ ฉวนค่อยรู ้สึกถึงความร้อนใจ
มันเป็ นความอึดอัดที่ไม่อาจเก่งกาจกว่าเสมียนประจําร้านได้
“เถ้าแก่ เจ้านี่วเิ ศษนัก! ภายในนี่ไม่ใช่โลกจริ งหรื อ?”
ขณะนี้เหยาซือหยานถอดหมวกโลหะออกแล้ว ใบหน้างดงามนั้นเผย
ความตื่นเต้นยินดี
“ระบบ หอคอยแห่งการทดสอบถือว่าเป็ นโลกพิเศษได้หรื อไม่?”
ลัว่ ฉวนกล่าวถามภายในใจ
ภาพในเกมนั้นสมจริ งเกินไป
มันถึงกับทําให้ผคู ้ นต้องสงสัยว่าเป็ นเพียงเกมจริ งหรื อ?
“จากความเข้าใจที่เจ้าของร้านมีต่อโลก กล่าวเช่นนั้นก็ได้” ระบบ
ตอบกลับมา
ลัว่ ฉวนถึงกับพูดกล่าวไม่ถูกกับคําตอบแบบขอไปที
ราวกับขณะนี้ระบบเลือกที่จะเย็นชาใส่ ตวั เขา
ลัว่ ฉวนมองไปทางเหยาซือหยานก่อนพยักหน้าให้ “ใช่ คิดเช่นนั้นก็
ได้”
ได้ทราบคําตอบของลัว่ ฉวน นางจึงมองที่ดวงตาของอีกฝ่ ายด้วย
ความสงสัย
เถ้าแก่แข็งแกร่ งเพียงใดถึงกับสร้างโลกอีกใบขึ้นมาได้?
“ตอนนี้ไปซื้ออาหารเช้าก่อนแล้ว ฝากดูแลร้านด้วย”
กล่าวคําจบลัว่ ฉวนจึงออกจากร้านไป
เหยาซือหยานคิดอยูค่ รู่ หนึ่ง จากนั้นจึงเข้าหอคอยแห่งการทดสอบ
อีกครั้ง
ที่นางผ่านมาได้เมื่อครู่ มันก็เพียงโหมดง่ายของชั้นแรกเท่านั้น
นางคิดอยากทดลองเล่นโหมดปกติดูบา้ ง
โหมดง่ายนั้นเป็ นเพียงหมาป่ า อย่างนั้นโหมดปกติจะเป็ นอะไร…
เพราะข่าวคราวเรื่ องโบราณสถานในเทือกเขาจิ่วเหยาถูกเปิ ดเผยออก
ในช่วงวันนี้ในนครจิ่วเหยาจึงมีผคู ้ นแปลกหน้ามาเยือนมากขึ้น
ผูฝ้ ึ กตนทั้งหลายต่างมุ่งเน้นไปกันที่นครจิ่วเหยา ส่ วนใหญ่ต่างเป็ นผู ้
อหังการอวดดี จึงเป็ นผลให้ในเมืองต้องเกิดความขัดแย้งปะทุอย่าง
ไม่วา่ งเว้น
 ตอนที่ 54 สถาบันวิญญาณเมฆา
เพราะเรื่ องราวความวุน่ วายภายในเมือง จักรพรรดิเทียนชิงจึงต้อง
ปวดเศียรเวียนเกล้าอย่างอับจน
กฎหมายไม่อาจใช้ยบั ยั้งผูฝ้ ึ กตนเหล่านี้ได้เลยหรื อ?
หากยังควบคุมไม่ได้ ก็เกรงว่าจักรพรรดิจะขาดซึ่ งความศักดิ์สิทธิ์แล้ว
นับเป็ นโชคดีที่มีสาํ นักทรงอํานาจคอยห้ามปราม ไม่เช่นนั้น
สถานการณ์คงเลวร้ายกว่านี้
ที่ประตูเมืองตะวันออก
ช่วงหลายวันมานี้ผฝู ้ ึ กตนยิง่ มายิง่ เข้าออกเมืองกันหนาแน่น
กระนั้นวันนี้แตกต่างออกไป
“ไม่นานมานี้ผฝู ้ ึ กตนมาเยือนนครจิ่วเหยากันมากขึ้น ทั้งสัตว์อสู ร
ภูตผี รวมถึงอสรพิษทั้งหลายต่างมารวมตัวกัน”
“ก็ตอ้ งเป็ นแบบนั้นอยูแ่ ล้ว นัน่ โบราณสถานเชียวนะ! ตราบเท่าที่
หยิบฉวยสิ่ งที่ฝักฝ่ ายใหญ่ไม่ตอ้ งการมาได้ เพียงแค่น้ นั ก็มากพอทํา
ให้พวกเราทะยานขึ้นฟ้ากันได้แล้ว!”
“หื อ? รับชมด้านบน คล้ายมีอะไรกําลังมาเยือน!”
“อะไรที่วา่ คืออะไร? ดื่มหนักไปงั้นหรื อ?”
“เร่ งรี บรับชม มันเข้ามาใกล้แล้ว!”
……
ด้วยค้นพบบางสิ่ งบางอย่าง บรรดาผูฝ้ ึ กตนที่ประตูเมืองต่างแหงน
หน้ามองขึ้นฟ้า เสี ยงร้องอุทานดังออกจากปากผูค้ น
หากมองตามสายตาผูฝ้ ึ กตนเหล่านี้ ที่พบเห็นคือจุดสี ดาํ ซึ่ งปรากฏ
บนฟากฟ้าไกลห่าง
แต่เพียงชัว่ ครู่ จุดสี ดาํ เหล่านั้นกลับขยายขนาดใหญ่ข้ ึน พวกมัน
กําลังพุง่ ทะยานผ่านอากาศมาทางด้านนี้
การปรากฏของจุดสี ดาํ เป็ นผลให้ผฝู ้ ึ กตนยิง่ มารวมตัวกันรับชม
เหล่านี้คือวิหคอสูรอัคคีทอง ขนาดตัวพวกมันยาวนับร้อยเมตร
อัคคีเพลิงสี แดงฉานเผยชัดที่บนร่ าง ด้วยเพราะความร้อนสู งจึงเป็ น
ผลให้การมองเห็นต้องบิดเบี้ยว
“วิหคลึกลํ้าอัคคีทอง สัตว์อสู รหายากที่มีกาํ ลังทัดเทียมยอดฝี มือ
ขอบเขตทดสอบเต๋ า กล่าวกันว่าพวกมันครอบครองเลือดหงส์อมตะ!”
“เหล่านี้ตวั ใหญ่นกั พวกโตเต็มวัยอย่างนั้นหรื อ?”
“ยังไม่ใช่ แต่กค็ ล้ายไม่ไกลห่างเท่าใดนัก…”
“วิหคลึกลํ้าอัคคีทองเป็ นสัตว์อสู รหายากมากลํ้า ทั้งทวีปเทียนหลัน
ปรากฏตัวนับครั้งได้ ที่ทราบก็เพียงสถาบันวิญญาณเมฆาได้รับไข่
วิหคเหล่านี้จากโบราณสถานเมื่อหลายสิ บปี มาแล้ว…”
เมื่อผูค้ นได้ตระหนักว่าเป็ นวิหคอสูร สี หน้าพวกเขาต่างเผยซึ่ งอาการ
ตื่นตะลึง
“หรื อจะเป็ นวิหคลึกลํ้าอัคคีทองตัวจริ ง?”
“เดี๋ยว! รับชมที่แผ่นหลังพวกมัน มีคนยืนอยู!่ ”
“ล้อกันเล่นหรื อ? จะเป็ น… เดี๋ยวนะ? เรื่ องจริ งหรื อนี่!”
……
ขณะที่วหิ คลึกลํ้าอัคคีทองใกล้มาเยือนนครจิ่วเหยา สายลมกระโชก
จึงพัดผ่านใบหน้าผูค้ นประหนึ่งคมมีดเชือดเฉือน
พวกเขาทราบกระจ่างชัดถึงแรงกดดันอันมหาศาลที่พวกมัน
ปลดปล่อยออก ผูค้ นยามนี้ต่างได้แต่หวาดกลัว
ทหารยามคุม้ กันประตูเมืองต่างกระชับอาวุธพร้อมจับจ้องฝูงวิหคที่
ใกล้เข้ามา พวกเขาไม่กล้าเคลื่อนไหว กระทัง่ ว่าหวาดกลัวด้วยซํ้า
กระนั้นที่ตอ้ งตาที่สุด คือร่ างกว่าสิ บคนที่ยนื อยูบ่ นแผ่นหลังของ
วิหคลึกลํ้าอัคคีทอง
เหล่านั้นเป็ นสตรี ยงั เยาว์ พวกนางต่างสวมใส่ เสื้ อผ้าหรู หรางดงาม
คาดการณ์โดยคร่ าว กําลังอ่อนด้อยที่สุดคือขอบเขตโชคชะตาระดับ
สู งสุ ด!
หากต้องใช้คาํ หนึ่งอธิบายกองกําลังนี้ ก็คงมีเพียงหนึ่งเดียว
เหนือลํ้ายิง่ นัก!
กลุ่มคนยังเยาว์เหล่านี้มีผนู ้ าํ อยูส่ องคน
หนึ่งในนั้นเป็ นบุรุษที่เผยใบหน้าเย็นเยือกในชุดสี ดาํ อันแข็งแกร่ ง
อีกหนึ่งเป็ นสตรี เยาว์วยั ใบหน้าอ่อนโยนในชุดสี ม่วง
ที่อกเสื้ อของกลุ่มคนเหล่านี้ต่างมีตราเช่นเดียวกันประดับเอาไว้
มันคือรู ปเมฆสี ขาวบริ สุทธิ์!
นี่คือตราของสถาบันวิญญาณเมฆา!
สถาบันวิญญาณเมฆา ก็เป็ นดังชื่อกล่าวไว้ มันคือสถานที่สาํ หรับ
ฝึ กฝนผูฝ้ ึ กตนเยาว์วยั
สถาบันนั้นแตกต่างจากสํานัก
เข้าร่ วมสํานัก เช่นนั้นต้องทําตามสํานักสัง่ การอย่างเข้มงวดเพื่อ
อนาคต
ส่ วนสถาบัน เมื่อรํ่าเรี ยนจบสิ้ นแล้วก็ไม่มีพนั ธะใดต่อกันอีก
กระนั้นผูค้ นก็ไม่ใช่ไร้ความผูกพันธ์กนั เสี ยดังคํากล่าว
หากคิดถึงความรู ้สึก นักศึกษาจากมหาวิทยาลัยยังคิดกลับบ้านเกิด
นําความรู ้จากมหาวิทยาลัยพัฒนาสู่ ชุมชน
ในเมื่อเป็ นสถาบันที่มีพ้นื เพยาวนานถึงนับร้อยหรื อพันปี เช่นนั้น
เบื้องลึกเบื้องหลังยิง่ ต้องชวนสะพรึ ง…
สถาบันวิญญาณเมฆาคือหนึ่งในนั้น เป็ นตัวตนแข็งแกร่ งทรงอํานาจ
ที่ท้ งั ทวีปเทียนหลันต้องรู ้จกั
 ตอนที่ 55 ร้ านทีเ่ ปลีย่ นไป
เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ศิษย์ของสถาบันเป็ นนกที่อยูใ่ นกรง ทุกปี อาจารย์
ของสถาบันจะออกนําคณะศิษย์สู่หลากหลายสถานที่เพือ่ หาประสบการณ์
และการเปิ ดออกของโบราณสถานในเทือกเขาจิ่วเหยาก็เป็ นโอกาส
อันดี!
ด้วยสองอาจารย์นาํ คณะ บุรุษนั้นนามหยิงอู๋จ้ ี สตรี น้ นั นามว่ามู่หรง
ไห่เถิง
กําลังของคนทั้งสองนั้นยอดเยีย่ ม ถึงกับเป็ นผูฝ้ ึ กตนขอบเขตทดสอบ
เต๋ าระดับที่เก้า!
นอกจากรับหน้าที่นาํ คณะศิษย์ออกหาประสบการณ์แล้ว สถาบัน
วิญญาณเมฆาย่อมไม่คิดเดินทางสู่โบราณสถานโดยกลับไปมือเปล่า!
กลุ่มคนทะยานลงจากแผ่นหลังวิหคลึกลํ้าอัคคีทอง จากนั้นจึงมุ่งหน้า
มาทางนครจิ่วเหยาที่ผฝู ้ ึ กตนรวมตัวกันอยู่
ทหารยามหน้าประตูไม่คิดกล้าเข้าขวางจึงปล่อยให้กลุ่มคนได้เข้าเมือง
นี่คืออํานาจอันเกรี ยงไกร!
วิหคลึกลํ้าอัคคีทองเผยเสี ยงร้องออก ปี กนั้นสยายกว้างพร้อมทะยาน
บินมุ่งหน้าสู่ เทือกเขาจิ่วเหยา
สําหรับพวกมัน เทือกเขาจิ่วเหยาคือสถานที่อนั ดีสาํ หรับใช้พกั อาศัย
“ไม่คิดเลยว่าสถาบันวิญญาณเมฆาเองก็มาด้วย!”
“โบราณสถานครั้งนี้คงคึกคักน่าดู!”
“อย่าเพิ่งถอนใจไป! ไปต่อแถว! พวกเรายังต้องเข้าเมือง…”
เมื่อเข้ามาในเมืองแล้ว คณะคนของสถาบันวิญญาณเมฆาจึงมุ่งหน้า
สู่ โรงเตี๊ยมที่ใหญ่ที่สุดในเมือง หอจันทราเมรัย
ตามปกติแล้วศิษย์เหล่านี้ไม่ใช่พกั อาศัยในโรงเตี๊ยมโดยตลอด หลัง
ได้ทราบเรื่ องจากหยิงอู๋จ้ ีและมู่หรงไห่เถิง กลุ่มคนจํานวนหนึ่งจึง
ออกจากหอจันทราเมรัยอย่างเงียบงัน
……
ปู้หลี่เกื๋อและปู้ฉืออีต่างเดินมาถึงยังซอยเปล่าเปลี่ยว ภาพฉากอัน
คุน้ เคยกลับไม่คุน้ เคย
“แปลก เถ้าแก่ไปไหนแล้ว? ไฉนวันนี้ไม่มานอนอาบแดด?” ปู้หลี่
เกื๋อเกาศีรษะอย่างนึกสับสน
เพียงเถ้าแก่ร้านไม่ได้มานอนอาบแดดหน้าประตูกถ็ ือเป็ นเรื่ อง
ผิดปกติ!
“หรื อในร้านมีสินค้าใหม่?” ปู้ฉืออีต้ งั ข้อสงสัย
ปู้หลี่เกื๋อพยักหน้าเห็นพ้อง จากนั้นจึงเผยความคาดหวัง “เป็ นอย่าง
นั้นแน่! พี่หญิง เร่ งรี บเข้าไปในร้านรับชม!”
เมื่อคนทั้งสองเข้าสู่ ดา้ นในร้านต้นตํารับ สิ่ งแรกที่ได้เห็นคือความ
เปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ภายในร้าน
สิ่ งแรกที่ตอ้ งตาคือแผ่นสี ดาํ ขนาดใหญ่หนั มาทางประตู
ชั้นวางทั้งหมดในร้านทางด้านขวาหายไป พวกมันถูกแทนที่ดว้ ยที่นงั่
ทั้งยังมีหมวกโลหะตั้งเอาไว้เคียงข้างที่นงั่ เหล่านั้น พร้อมแผ่นสี ดาํ ที่
ประดับเอาไว้ตรงหน้า
เถ้าแก่และเหยาซื อหยานกําลังนัง่ บนเก้าอี้คนละตัวและสวมใส่
หมวกโลหะ
ที่แผงอะไรสักอย่างเบื้องหน้า มันปรากฏร่ างคนสองคน
เหยาซือหยานกําลังสังหารสัตว์อสู รนานาชนิดในเวลาอึดใจ
ส่ วนเถ้าแก่น้ นั ถูกสัตว์อสู รหลากหลายสังหาร…
เดี๋ยวสิ ? นี่คล้ายไม่ถูกต้องแล้ว!
ไม่ใช่เถ้าแก่ร้านเป็ นยอดฝี มือสุ ดยอดงั้นหรื อ?
ไฉนความแตกต่างระหว่างคนทั้งสองจึงได้มากมายเพียงนี้?
สาเหตุคงมีหนึ่งเดียว นัน่ ก็คือสัตว์อสู รที่เถ้าแก่สูอ้ ยูด่ ว้ ยนั้นแข็งแกร่ ง!
ปู้หลี่เกื๋อและปู้ฉืออีคิดเช่นนี้อยูภ่ ายใน
“ผลิตภัณฑ์ใหม่ของทางร้านหรื อ?” ปู้หลี่เกื๋อรับชมด้วยความสงสัย
ของใหม่! แม้เป็ นบุตรแห่งขุนนางใต้กไ็ ม่เคยเห็นอะไรคล้ายคลึงเช่นนี้
หรื อจะเป็ นอาวุธวิเศษที่สร้างขึ้นเป็ นพิเศษ?
เถ้าแก่เก่งกาจเกินไปแล้ว!
ปู้ฉืออีไม่ใช่อย่างปู้หลี่เกื๋อ นางมองมากกว่านั้น
ปู้ฉืออีขมวดคิ้วเล็กน้อยพร้อมหันมองภายในร้าน “รู ้สึกว่าพื้นที่ใน
ร้านมันกว้างขึ้นหรื อเปล่า?”
ปู้หลี่เกื๋อพอได้ยนิ คําจึงหันมองและพยักหน้ารับ “เหมือนจะเป็ น
อย่างนั้น”
ถัดจากนั้น ปู้หลี่เกื๋อจึงเร่ งรี บเดินออกไปนอกร้าน
ขณะที่ปู้ฉืออีไม่ทราบว่าปู้หลี่เกื๋อคิดทําอะไร นางจึงตามออกไป
นอกร้านด้วย
“หลี่เกื๋อ นี่ทาํ อะไร?” ปู้ฉืออีกล่าวถาม
“ก็ตอ้ งยืนยันน่ะสิ !” ใบหน้าปู้หลี่เกื๋อเผยสี หน้าจริ งจัง
 ตอนที่ 56 ก็เกมยังไงล่ ะ
“พี่หญิง จากที่สาํ รวจดู พื้นที่ภายในร้านนั้นกว้างกว่าที่เห็นภายนอก!”
ปู้หลี่เกื๋อกล่าวออกอย่างมัน่ ใจ
“เหมือนว่าจะเป็ นเช่นนั้นจริ ง” ปู้ฉืออีพยักหน้ารับจริ งจัง
ก่อนหน้านี้นางเพียงคาดเดา กระนั้นตอนนี้ได้เห็นถึงความแตกต่างที่
ไม่สมดุลแล้ว
“ได้ยงั ไงกัน?” ปู้หลี่เกื๋อเผยความสงสัย
“เถ้าแก่ร้านสมควรมีค่ายอาคมห้วงมิติ!” ปู้ฉืออีกล่าวออกด้วยความ
มัน่ ใจ
“หากเถ้าแก่มีจริ งก็ไม่แปลก เรื่ องนี้มีอนั ใดให้ตกใจกัน?” ปู้หลี่เกื๋อ
เบะปากกล่าวออกอย่างเฉยเมย
ปู้ฉืออียงั อดไม่ได้ที่จะสะท้านยามได้ยนิ
คํากล่าวนี้สมเหตุสมผลแล้ว…
ค่ายอาคมห้วงมิติถือเป็ นสิ่ งหาได้ค่อนข้างยากในทวีปเทียนหลัน
มีแต่สาํ นักอันทรงอํานาจมีพ้นื เพยิง่ ใหญ่จึงครอบครองค่ายอาคม
ห้วงมิติที่ส่งต่อมาจากยุคโบราณ
แต่หากเถ้าแก่ร้านจะมีค่ายอาคมห้วงมิติบา้ ง มันก็ไม่เห็นจะเป็ นเรื่ อง
แปลก
“อยูท่ ี่นี่เอง”
ลัว่ ฉวนตระหนักได้แต่แรกแล้วว่ามีแขกสองคนมาเยือน
ตอนนี้จึงถอดหมวกโลหะออก ภาพบนหน้าจอจึงเลือนหาย
“เถ้าแก่ นี่ของใหม่ในร้านหรื อ?” ปู้ฉืออีกล่าวถาม
ลัว่ ฉวนพยักหน้ารับ “ถูกต้องแล้ว นี่คือเกมเสมือนจริ งที่เรี ยกว่า
หอคอยแห่งการทดสอบ”
สองพี่นอ้ งต่างมองหน้ากันเอง ความสงสัยฉายชัดผ่านสายตา
เกม?
โลกนี้มีอะไรที่ชื่อว่าเกมด้วยงั้นหรื อ?
ขณะนี้เองที่เหยาซื อหยานซึ่งนัง่ ข้างเคียงถอดหมวกโลหะออก เส้น
ผมสี ม่วงยาวจึงร่ วงหล่นลู่ไปกับแผ่นหลัง
“เถ้าแก่ เกมนี้มนั ของจริ งแล้ว! ไม่เห็นว่าจะแตกต่างอะไรกับของ
จริ งเลย!”
เหยาซือหยานหันมองทางลัว่ ฉวนด้วยความตื่นเต้นยินดีพร้อมกล่าว
ออก
ลัว่ ฉวนพยักหน้ารับ จากนั้นจึงกล่าวถาม “นี่ข้ ึนไปได้กี่ช้ นั กันแล้ว?”
“ยังอยูท่ ี่ช้ นั แรก” เหยาซื อหยานยิม้ เขินอาย “ทว่าโหมดง่ายของชั้น
แรกผ่านหมดแล้ว ตอนนี้เป็ นโหมดปกติ”
“แล้วเถ้าแก่ล่ะ?”
เหยาซือหยานมองทางลัว่ ฉวนด้วยความสงสัย
ลัว่ ฉวนกลายเป็ นเขินอายเพราะถูกเหยาซื อหยานจับจ้อง
ไม่ได้! จะทําให้ภาพลักษณ์ที่มีต่อคนเหล่านี้เสี ยหายไม่ได้!
ลัว่ ฉวนตัดสิ นใจอย่างแน่วแน่
ด้วยกระแอมไอเล็กน้อย ลัว่ ฉวนจึงมองไปทางสองพี่นอ้ งปู้ก่อนจะ
หันเหหัวข้อสนทนา “ทั้งสองคนคิดทดลองเล่นดูหรื อไม่?”
“แน่นอน!”
คนทั้งสองพยักหน้าตอบสนองรวดเร็ ว ทั้งยังลืมเลือนคําถามของ
เหยาซือหยานหมดสิ้ น
“ซือหยาน บอกวิธีการเล่นให้คนทั้งสองด้วย ข้าขอไปอาบแดดก่อน”
ลัว่ ฉวนบอกกล่าว
“รับทราบ”
เหยาซือหยานพยักหน้ารับ นางค่อนข้างคุน้ เคยแล้วเพราะลัว่ ฉวนฝึ ก
สอนส่ งต่องานดูแลร้านให้
“จริ งด้วย” ลัว่ ฉวนขณะนี้พลันนึกอะไรขึ้นได้ก่อนจะออกจากร้านจึง
หยุดฝี เท้า
เช่นนี้ ปู้ฉืออีและปู้หลี่เกื๋อพลันรู ้สึกได้ถึงความรู ้สึกอันคุน้ เคย
“สร้างบัญชีผเู ้ ล่นใหม่ตอ้ งจ่ายหนึ่งร้อยผลึกวิญญาณ” ลัว่ ฉวนเผยคํา
ออก “สิ บผลึกวิญญาณเล่นได้หนึ่งชัว่ โมง หนึ่งวันให้เล่นได้สาม
ชัว่ โมง”
“ทราบแล้ว…” มุมปากปู้หลี่เกื๋อกระตุก
ปู้ฉืออีได้แต่ยมิ้ แห้งรับ
อย่างไรแล้วทั้งสองก็ทราบนิสยั ลัว่ ฉวนดี อีกฝ่ ายคือเถ้าแก่ร้านโดย
นิสยั
ลัว่ ฉวนไปนอนอาบแดดที่ตรงหน้าประตู เป็ นผลให้ค่อยสบายทั้ง
กายและใจ
อาบแดดได้ท้ งั พักผ่อนและดีต่อสุ ขภาพ มีตรงใดที่ไม่ดีกนั ?
ไม่นานจากนั้น เสี ยงร้องอุทานจากปู้หลี่เกื๋อและปู้ฉืออีจึงดังออก
“นี่หรื อเกมเสมือนจริ ง? วิเศษ!”
“ให้ความรู ้สึกอัศจรรย์ยงิ่ นัก! เหมือนได้เข้าสู่ โลกอีกใบ!”
“ถูกต้องแล้ว! ร่ างกายนี้ควบคุมเหมือนกับร่ างจริ ง! แต่ดว้ ยไม่มีพลัง
เลยทําให้ไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ นกั ”
“ถัดจากนี้กเ็ ป็ น… เห็นตัวเลือกตรงหน้าหรื อไม่? ทั้งสองคนเพิ่งเล่น
เกมเป็ นครั้งแรก เพราะแบบนั้นต้องสร้างบัญชีผเู ้ ล่นก่อน…”
 ตอนที่ 57 ความทุกข์ ของปู้หลีเ่ กื๋อ
ลัว่ ฉวนที่อยูห่ น้าประตูรับฟังเสี ยงอุทานดังออกจากในร้าน มุมปาก
ยามนี้อดไม่ได้ที่จะโค้งเผยยิม้
ชีวติ มันก็ตอ้ งมีเรื่ องราวให้ผาดโผนเช่นนี้
“หรื อว่าเถ้าแก่เป็ นผูส้ ร้างโลกนี้เพื่อให้มาเล่นเป็ นเกม?”
ด้วยยืนอยูบ่ นทุ่งหญ้าไร้สุดสิ้ น ปู้หลี่เกื๋อหันมองรอบด้านที่ไม่แตกต่าง
ใดจากความเป็ นจริ ง ภายในอดไม่ได้ที่จะเกิดความคิดเช่นนั้นขึ้น
ปู้ฉืออีกค็ ิดเห็นเช่นเดียวกัน ใบหน้างดงามนั้นเผยออกซึ่งความตื่น
ตะลึง
“เตรี ยมตัว การโจมตีระลอกแรกจะมาแล้ว”
เสี ยงของเหยาซือหยานดังถูกจังหวะ เป็ นผลให้คนทั้งสองทราบก่อน
จะเผลอตัวจนผิดพลาดไป
เสี ยงหอนร้องของหมาป่ ายามนี้ดงั ขึ้นกระทบโสดประสาท
ร่ างหมาป่ าสี เทาขนาดใหญ่ปรากฏอยูไ่ ม่ไกลห่างพร้อมพุง่ ทะยานหา
“บ้าฉิบ!”
ปู้หลี่เกื๋อเกิดแตกตื่น
แม้ทราบว่าเป็ นเพียงแค่เกม แต่นี่มนั เหมือนจริ งเกินไป!
ปู้หลี่เกื๋อคิดอยากโคจรพลังวิญญาณ ทว่าสี หน้าพลันต้องแปรเปลี่ยน
อย่างมหาศาล
เกมแห่งนี้ พลังวิญญาณไม่มีอยูแ่ ต่อย่างใด
หรื อก็คือ ที่นี่เป็ นได้กเ็ พียงคนธรรมดา
“ใจกล้าหน่อย นี่กแ็ ค่เกมไม่ใช่หรื อ? นายน้อยผูน้ ้ ีจะหวาดเกรงเรื่ อง
แค่น้ ีได้อย่างไรกัน?”
ความโกรธปะทุข้ ึนภายในใจปู้หลี่เกื๋อ เมื่อครู่ เขาคิดถอย ทว่าตอนนี้
พุง่ ทะยานออกแล้ว
“อ๊าก!”
เสี ยงกรี ดร้องดังออก
ปู้หลี่เกื๋อ สิ้ นชีพ…
อีกทางหนึ่ง ปู้ฉืออีได้ร้องอุทานดังออกด้วยเวลาไม่ห่างกันเท่าใดนัก
นางสังหารหมาป่ ายักษ์ตวั แรกที่ปรากฏได้แล้ว แต่กลับต้องถูกปิ ด
ล้อมและสังหารโดยหมาป่ ายักษ์ถึงสามตัวที่ปรากฏในอีกระลอก
ทั้งสองถอดหมวกโลหะออก สี หน้าที่เผยคือซีดเผือด
แม้เป็ นเพียงเกม กระนั้นความหวาดกลัวต่อความตายคือของจริ ง
“รู ้สึกอย่างไรกันบ้าง?” เหยาซือหยานเผยยิม้
“ไม่เห็นจะต่างอะไรกับของจริ ง!” ปู้หลี่เกื๋ออุทานร้อง “พี่ซือหยาน
นี่มนั แค่เกมงั้นหรื อ?”
เหยาซือหยานพยักหน้ารับ “แน่นอน คํานี้เถ้าแก่กล่าวเอง นอกจากนี้
แล้วเมื่อตายภายในเกมก็จะฟื้ นคืนชีพได้ เช่นนี้ยงั มีอนั ใดต้องกลัว?”
ปู้หลี่เกื๋อเผยสี หน้าอับจนไม่ทราบว่าควรตอบอย่างไร
กลัวอะไรอย่างนั้นหรื อ?
กล่าวนั้นง่าย ทว่าทําสิ ยาก ไม่วา่ ใครต่างก็กลัวตายกันทั้งนั้น
ปู้ฉืออีขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะเริ่ มครุ่ นคิด “เหมือนว่าพอจะเข้าใจ
บทบาทของเกมนี้บา้ งแล้ว ไม่เพียงแต่ให้เผชิญหน้ากับอันตรายถึง
ตาย แต่ยงั ทําให้พวกเรารับรู ้ถึงขีดจํากัดและฝ่ ามันไปให้ได้”
“นานมาแล้ว ข้าคิดว่าตราบเท่าที่ขอบเขตพลังสู งขึ้น กําลังก็ยงิ่ สู ง แต่
เมื่อใดสู ญเสี ยพลังวิญญาณหมดสิ้ นเช่นในเกม จึงทําให้ได้ตระหนัก
ว่าตนเองยังขาดแคลนการควบคุมตนเองเพียงใด”
รอยยิม้ จึงปรากฏที่ใบหน้าเหยาซือหยาน นางทราบเรื่ องนี้ดี
“หลี่เกื๋อ เข้าเกมต่อ ข้าคิดอยากได้เห็นว่าผ่านพ้นชั้นแรกแล้วเป็ น
อย่างไร!”
จิตวิญญาณการต่อสู ฉ้ ายชัดผ่านดวงตาของปู้ฉืออี
ปู้ฉืออีไม่เพียงแต่เป็ นยอดอัจฉริ ยะ ทว่ายังเป็ นคนไม่พดู มากและลง
มือทําจริ ง ไม่เช่นนั้นจะไม่มีทางที่นางจะนําหน้ารุ่ นเดียวกันของ
นครจิ่วเหยาแห่งนี้ได้
“พี่หญิง หากท่านคิดอยากเล่น เช่นนั้นท่านเล่น อย่าได้ลากข้าไปด้วย
แล้ว!” ปู้หลี่เกื๋อร้องออกยามได้ทราบคําของปู้ฉืออี
“เจ้าก้าวหน้าจากขอบเขตจิตวิญญาณระดับที่แปดสู่ ขอบเขตโชคชะตา
ได้โดยตรง แม้ขอบเขตพลังสู งขึ้น กระนั้นพื้นฐานยังอ่อนแอกว่าผู ้
ฝึ กตนที่กา้ วหน้าถึงขอบเขตโชคชะตาด้วยตนเองทีละก้าว เรื่ องนี้
จําเป็ นต้องขัดเกลาครั้งแล้วครั้งเล่า และนี่ถือเป็ นโอกาสอันดี” นาง
เผยรอยยิม้ งดงามออก
กระนั้นในสายตาปู้หลี่เกื๋อ รอยยิม้ นี้ไม่ต่างอะไรกับนางมาร
“ไม่เล่น…”
ปู้ฉืออีบงั คับสวมใส่ หมวกโลหะ ปู้หลี่เกื๋อจึงต้องส่ งเสี ยงร้องครํ่า
ครวญเสี ยงดัง
 ตอนที่ 58 ศิษย์ สถาบันวิญญาณเมฆา
บนถนนแห่งหนึ่งในนครจิ่วเหยา สองสตรี เยาว์วยั สวมใส่ ชุดหรู หรา
ก้าวเดินเคียงข้างกัน
จากท่าทีซ่ ึงเผยออก เพียงมองก็ทราบว่าแตกต่างจากผูฝ้ ึ กตนธรรมดา
เช่นไรบ้าง
แน่นอนว่าสตรี ท้ งั ยังนี้เดินไปตามเส้นทาง ย่อมเป็ นที่ดึงดูดความ
สนใจของผูค้ น และมันทําให้ผฝู ้ ึ กตนทั้งหลายคิดเข้าหา
กระนั้นเมื่อเห็นตราสัญลักษณ์เมฆสี ขาวบนอกเสื้ อ ความคิดเหล่านั้น
จึงต้องสลายหาย
อีกฝ่ ายเป็ นคนของสถาบันวิญญาณเมฆา เหล่านี้ไม่อาจตอแยด้วยได้
“ซี เอ๋ อ พวกเราออกมาข้างนอกเช่นนี้ไม่ชวนอึดอัดไปหน่อยหรื อ?
อาจารย์กล่าวว่านครจิ่วเหยามีแต่มงั กรซ่อนเร้นพยัคฆ์พลางกาย ไม่
นานมานี้กระทัง่ มียอดฝี มือลึกลับที่สงั หารภาพฉายจิตวิญญาณ
ขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับสู งสุ ดได้!”
“ยังจะมีอนั ใดให้หวาดกลัว อาจารย์กล่าวว่าพวกเราสามารถไปมาใน
นครจิ่วเหยาได้ตราบเท่าที่ไม่ก่อเรื่ อง วันนี้ทางสถาบันเพียงรวมตัว
ดังนั้นจึงเป็ นโอกาสให้ออกมาเที่ยวเล่นได้ ตอนนี้ที่ตอ้ งทําคือผ่อน
คลาย!”
บทสนทนาของสองสาวมาพร้อมเสี ยงหัวเราะดังไปตามเส้นทาง
สตรี ท้ งั สองนามว่ากู่หยุนซี และเจียงเหวิน่ ฉาง ตัวตนของทั้งสอง
ไม่ใช่ธรรมดา
กู่หยุนซีคือองค์หญิงแห่งจักรวรรดิหลงฉู่ กําลังของจักรวรรดิหลงฉู่
นั้นเหนือลํ้ายิง่ กว่าจักรวรรดิเทียนชิง
เจียงเหวิน่ ฉางคือธิดาคนสุ ดท้องของตระกูลเจียง ด้วยมีพี่ชายถึงเก้า
คน ดังนั้นนางจึงเปรี ยบดังไข่มุกเม็ดเอก
ตระกูลเจียงตกทอดมาเป็ นเวลายาวนานหลายพันปี ดังนั้นชื่อเสี ยงใน
ทวีปเทียนหลันจึงไม่อ่อนด้อย
กู่หยุนซี และเจียงเหวิน่ ฉางต่างพูดคุยกันพลางหัวเราะเดินไป ระหว่าง
ทางยังพบวัตถุน่าสนใจ จากนั้นจึงซื้ อหาสิ่ งของและเก็บไว้ในแหวน
มิติ
ผูค้ า้ ต่างยิม้ แย้ม ลูกค้ามัง่ มีเช่นนี้ไม่ได้ปรากฏตัวบ่อย
“หื อ? ซีเอ๋ อ ที่นี่ถึงกับมีร้านด้วย!” เจียงเหวิน่ ฉางพบเห็นอะไรเข้าจึง
เผยสี หน้าประหลาดใจ
กู่หยุนซีมองตามสายตาเจียงเหวิน่ ฉาง รอยยิม้ จึงเผยที่ใบหน้า
“ไม่นึกเลยว่าจะมีคนมาเปิ ดร้านในสถานที่ไกลห่างเช่นนี้ดว้ ย”
“นัน่ เถ้าแก่ร้านกระมัง?” เจียงลัง่ ฉางกล่าวออก นิ้วนั้นชี้ไปยังลัว่ ฉวน
ที่นอนบนม้านัง่ หน้าร้าน
“น่าจะเป็ นเช่นนั้น” กู่หยุนซีพยักหน้ารับ “ไปรับชมกันดีกว่า”
ถัดจากนั้น นางจึงดึงเจียงเหวิน่ ฉางเดินไปโดยไม่สนคําตอบ
“เดี๋ยวสิ ช้าลงหน่อย ซีเอ๋ อ นี่เจ้าเร่ งรี บอันใด…”
แสงแดดที่เบื้องหน้าถูกขวางไว้ ลัว่ ฉวนจึงต้องลืมตาตื่น
“เถ้าแก่ร้านแห่งนี้หรื อเปล่า?”
เสี ยงอ่อนนุ่มกล่าวถาม
ที่พบเห็นเบื้องหน้า คือสตรี ยงั เยาว์โฉมงาม
ที่ร่างกายนั้นเผยซึ่ งบรรยากาศความรํ่ารวยอย่างไม่อาจปิ ดได้มิด
ทว่าเรื่ องนี้กไ็ ม่ได้สร้างความสะท้านสะเทือนใดแก่ลวั่ ฉวน
ลัว่ ฉวนจึงพยักหน้ารับ “ใช่ เป็ นเถ้าแก่ร้านนี้เอง”
“ร้านต้นตํารับ ชื่อนี้ไม่เคยพบเห็นมาก่อน เถ้าแก่ช่างห้าวหาญนัก
ถึงกับใช้คาํ ต้นตํารับ”
เจียงเหวิน่ ฉางหันมองทางป้ายร้านก่อนจะอดไม่ได้จนถอนหายใจ
ออก
“เถ้าแก่คงยุง่ อยู่ อย่างนั้นขอพวกเราเข้าไปรับชมร้านด้วยตนเองแล้ว
กัน”
กู่หยุนซีกล่าวจบจึงดึงเจียงเหวิน่ ฉางเข้าในร้าน
ยุง่ หรื อ? เถ้าแก่ที่นอนอาบแดดเช่นนี้มีอนั ใดยุง่ ?
เจียงเหวิน่ ฉางอดไม่ได้ที่จะเกิดคําถามขึ้นภายใน
ขณะนี้เองที่คนทั้งสองเข้าสู่ ดา้ นในร้าน
ลัว่ ฉวนนิ่งงันไปครู่ เด็กสาวพูดเองเข้าใจเองเช่นนี้หาได้ไม่ง่าย
กระนั้นหากเป็ นลูกค้าเขาก็ยนิ ดี ขณะนี้จึงกลับไปนอนอาบแดด
เช่นเดิมต่อ
อย่างไรเหยาซือหยานก็รับผิดชอบดูแลร้าน ทั้งยังมีระบบรักษาความ
ปลอดภัยอีก เช่นนั้นยังจะมีเรื่ องอันใดเกิดขึ้น?
“โอ้!”
เมื่อเข้ามาภายในร้าน พบเห็นของประดับตกแต่งภายใน เจียงเหวิน่
ฉางและกู่หยุนซีจึงเผยดวงตาเบิกกว้างหันมองรอบ
“คงต้องเปลี่ยนความคิดต่อร้านแห่งนี้เสี ยแล้ว” เจียงเหวิน่ ฉางดึงสติ
กลับคืนได้ สี หน้าขณะนี้เผยความจริ งจัง “แม้เป็ นตระกูลเจียงก็ยงั ไม่
อาจมีเครื่ องแก้วมากมายเพื่อแสดงความรํ่ารวยเช่นนี้ได้ น่าเหลือเชื่อ
นัก”
กู่หยุนซี พยักหน้าเห็นพ้องด้วย
 ตอนที่ 59 รู้ สึกอย่ างไรบ้ าง?
“ยินดีตอ้ นรับ” เสี ยงอ่อนนุ่มดังรับตั้งแต่เข้าสู่ ดา้ นในร้าน
เมื่อกู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางได้เห็นต้นเสี ยง ทั้งสองจึงอดไม่ได้ที่
จะนิ่งงัน
เส้นผมและดวงตาสี ม่วง ใบหน้างดงาม เป็ นโฉมงามผูไ้ ร้ซ่ ึ งที่ติ
กล่าวได้วา่ เป็ นตัวตนงดงามสมบูรณ์แบบในโลก
แม้เป็ นพวกนางทั้งสองก็ยงั อดไม่ได้ที่จะรู ้สึกอิจฉา
มีผฝู ้ ึ กตนเพียงน้อยนิดที่ทราบเรื่ องราชวงศ์สตั ว์อสู ร และส่ วนใหญ่
นั้นต่างเลือกที่จะเมินเฉย
นอกจากนี้ สถานที่อย่างสถาบันวิญญาณเมฆายังมีคนของเผ่าพันธุ์
สัตว์อสู ร…
เห็นได้ชดั ว่าคนทั้งสองไม่ทราบตัวตนของเหยาซือหยาน
“ต้องการรับชมหรื อซื้อหาอันใดดี?”
เหยาซือหยานมองสตรี งดงามทั้งสองก่อนจะนิ่งงันไปและจึงค่อยเผย
ยิม้ กล่าวถาม
“หื อ? โอ้ เอ่อ คือ พวกเรา…”
รับชมเหยาซือหยานยิม้ ให้ ใบหน้ากู่หยุนซีจึงอดไม่ได้ที่จะแดงขึ้นมา
อย่างไม่ทราบเหตุผล คําของนางตะกุกตะกัก เป็ นนางไม่ทราบว่าควร
กล่าวอะไรตอบกลับไปดี
อีกทางหนึ่ง เจียงเหวิน่ ฉางได้สติเร็ วกว่า นางกล่าวถามด้วยความ
แปลกใจ “เป็ นเสมียนของร้านแห่งนี้หรื อ?”
เถ้าแก่ร้านนี้คิดอะไรถึงให้คนสวยเช่นนี้มาเป็ นเสมียนประจําร้าน?
กู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางต่างหันสายตามองทางลัว่ ฉวนที่หน้าประตู
พร้อมกัน
ลัว่ ฉวนจามออกพร้อมเกิดความสงสัยในใจ
กําลังก็อยูร่ ะดับที่สองแล้ว ไฉนจึงยังจะเป็ นหวัดอีก?
เรื่ องราวช่างแปลก
เหยาซือหยานพยักหน้ารับและกล่าวคําเบา “ถูกต้อง ข้าคือเสมียน
ของร้านแห่งนี้เอง”
“หื อ? สองคนนั้นทําอะไรกัน?” กู่หยุนซีพบเห็นสองพี่นอ้ งปู้จนกล่าว
ถามด้วยความสงสัย
ขณะนี้ปู้หลี่เกื๋อและปู้ฉืออีกาํ ลังต่อสู ก้ บั สัตว์อสู รด้วยกําลังเพียงอย่าง
เดียวที่หอคอยแห่งการทดสอบ ด้วยสมาธิจดจ่อจึงไม่ทราบว่าภายนอก
นั้นเกิดอะไรขึ้น
แน่นอนว่าที่เป็ นเช่นนี้กเ็ พราะทั้งสองเลือกปิ ดการรับรู ้จากภายนอก
เอาไว้ดว้ ย
“เป็ นเกมใหม่ที่เพิ่งเข้าร้าน ทดลองรับชมดูก่อนได้” เหยาซือหยาน
เผยยิม้ กล่าวคําอธิบาย
คนทั้งสองพยักหน้ารับ จากนั้นจึงตามเหยาซือหยานไปดูทางด้านหลัง
ของปู้ฉืออีและปู้หลี่เกื๋อ
รับชมภาพที่แสดงผลบนหน้าจอ คนทั้งสองจึงประหลาดใจ
“หรื อนี่จะเป็ นทั้งสองกําลังประสบเรื่ องเช่นเดียวกับที่แสดงให้เห็น
อยู?่ ” เจียงเหวิน่ ฉางกล่าวถามพร้อมชี้ไปทางหน้าจอ
หรื อสิ่ งนี้จะเป็ นอาวุธวิเศษอย่างหนึ่ง? เจียงเหวิน่ ฉางอดไม่ได้ที่จะ
คาดเดาอยูภ่ ายใน
“อันตราย!”
เสี ยงอุทานร้องดังจากปากของกู่หยุนซี
ปู้หลี่เกื๋อที่เผยตัวบนหน้าจอถูกสัตว์อสู รกัดและตกตาย
ถัดจากนั้นในพริ บตา หน้าจอจึงกระพริ บ ร่ างของปู้หลี่เกื๋อปรากฏ
ขึ้นอีกครั้ง
คนทั้งสองพบเห็นจึงอดไม่ได้ที่จะเกิดความประหลาดใจ เหยาซื อ
หยานเผยยิม้ พร้อมกล่าวอธิบาย “ข้ากล่าวไปแล้ว นี่คือเกม ตายก็
เพียงภายในเกม ฟื้ นคืนชีพได้ในพริ บตา”
“ซี เอ๋ อ คิดอยากลองเล่นดูไหม?”
เจียงเหวิน่ ฉางดึงเสื้ อกู่หยุนซี พร้อมกล่าวถามด้วยความคิดอยากลอง
มันเปรี ยบดังรับชมผูอ้ ื่นเล่นเกมในร้านจนเกิดอยากเข้าไปเล่นด้วย
ตนเองบ้าง
หากเป็ นตัวเอง บางทีอาจไม่จบที่ตรงนั้น!
ด้วยพบเห็นปู้หลี่เกื๋อถูกสังหารเมื่อครู่ เจียงเหวิน่ ฉางจึงรู ้สึกว่าหาก
เป็ นตนเอง การโจมตีเหล่านั้นย่อมสามารถหลบเลี่ยงพร้อมตอบโต้
ได้!
กู่หยุนซี พยักหน้ายิม้ รับ “แน่นอน สิ่ งที่เรี ยกว่าเกมนี้ช่างน่าสนใจนัก”
“ค่าลงทะเบียนสร้างบัญชีเล่นเกมหนึ่งร้อยผลึกวิญญาณต่อคน และ
ค่าเล่นสิ บผลึกวิญญาณต่อชัว่ โมง แต่ละคนสามารถเล่นได้วนั ละสาม
ชัว่ โมง” พบเห็นคนทั้งสองตัดสิ นใจได้ เหยาซื อหยานจึงเผยเสี ยง
กล่าวข้อตกลงการใช้บริ การ
ทั้งกู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางต่างพูดกล่าวกันไม่ออก
เหตุใดพวกนางจึงตกหลุมพรางนี้ได้…
กระนั้นทั้งสองก็ไม่ใช่ขาดแคลนเงินทอง เป็ นผลให้ส่งมอบผลึก
วิญญาณอย่างไม่ลงั เล จากนั้นจึงเริ่ มเข้าสู่ เกมด้วยเหยาซือหยานคอย
ชี้แนะ
“โอ้! เหมือนจริ งมาก เหมือนยืนอยูบ่ นทุ่งหญ้าจริ งเลย!”
“ใช่แล้ว! น่าเสี ยดายนักที่ร่างกายพวกเราไม่มีพลังวิญญาณ!”
“ระวังตัวด้วย เหมือนดังที่เห็นไปแล้ว อีกครู่ หนึ่งจะมีสตั ว์อสู รเข้ามา
โจมตี…”
 ตอนที่ 60 อาวุธทีอ่ กุ อาจ
“อะไรกัน!”
เพียงไม่นาน เสี ยงร้องอุทานของคนทั้งสองจึงดังให้ได้ยนิ
โดยไม่ตอ้ งหันไปมอง เหยาซื อหยานทราบว่าคนทั้งสองถูกสัตว์อสู ร
ในหอคอยแห่งการทดสอบสังหารแล้ว
กู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางปรากฏบนทุ่งหญ้าอีกครั้งหนึ่ง สี หน้าต่าง
เผยความหวาดกลัวไม่ปิดบัง
ในใจพวกนางขณะนี้ ภาพฉากที่โดนหมาป่ าสี เทาขยํ้ายังติดค้าง
อย่างไรแล้วพวกนางก็ไม่ใช่โฉมงามธรรมดา ดังนั้นจึงเผยร่ องรอย
ความไม่เต็มใจออกมา
“ไม่อยากจะเชื่อ! นี่เราถึงกับสังหารมันไม่ได้!”
“ใช่! อีกครั้ง! วันนี้ตอ้ งผ่านชั้นแรกให้ได้!”
ถัดจากนั้นจึงเป็ นห้วงเวลาแห่งการทรมาน
พวกนางถูกหมาป่ ายักษ์สงั หารครั้งแล้วครั้งเล่า
“อึก!”
ตกตายหลายสิ บครั้ง เจียงเหวิน่ ฉางจึงไม่อาจทนได้ไหวอีก
นางถอดหมวกออกพร้อมกรี ดร้องเสี ยงดัง “ไม่ไหวแล้ว! ห้าสิ บรอบ
แล้ว! ถึงกับตายตั้งห้าสิ บรอบแต่ทาํ ไมยังผ่านชั้นแรกไปไม่ได้!”
เหยาซือหยานยังคงเผยอาการสงบ
แต่หากมองให้ดี ในดวงตาของนางจะเจือซึ่งรอยยิม้ แฝงเอาไว้
เพราะลัว่ ฉวนบอกกล่าวต่อนางเมื่อเช้าถึงความเป็ นเสมียนมืออาชีพ
ไม่วา่ ลูกค้าทําเรื่ องราวอะไรออกมา สี หน้าต้องสงบอยูโ่ ดยเสมอ
เว้นแต่วา่ จะอดไม่ไหวจริ ง…
ขณะนี้เจียงเหวิน่ ฉางพลันหันมองหน้าจอของกู่หยุนซี เสี ยงร้องอุทาน
จึงดังออก
“ทําไมใช้พลังวิญญาณได้? แล้วนัน่ อาวุธงั้นหรื อ?!”
ที่บนหน้าจอ กู่หยุนซีกาํ ลังถือของมีคมยาวหนึ่งเมตร ร่ างนั้นพุง่ ทะยาน
ออก
รอบกายนางคือหมาป่ ายักษ์สามตัวที่รุมล้อม
แม้ก่หู ยุนซีเผชิญเรื่ องราวยากลําบาก กระนั้นก็ยงั ต้านรับไว้ได้
เหยาซือหยานกระแอมไอพร้อมเผยยิม้ “ดังที่เห็น ว่ามันจะมีตราร้านค้า
ที่มุมบนขวาของหน้าต่างข้อมูล”
“มันคืออะไรกัน?”
เจียงเหวิน่ ฉางเผยความสงสัย
นางได้เห็นหน้าต่างข้อมูลมาก่อน กระนั้นไม่ได้ตระหนักว่ามีตรา
ของร้านค้าแห่งนี้ประดับเอาไว้ นางเพียงสมาธิจดจ่ออยูแ่ ต่กบั หมา
ป่ ายักษ์
พบเห็นสี หน้าเจียงเหวิน่ ฉาง เหยาซือหยานค่อยทราบกระจ่าง
นางกล่าวตอบ “หากสามารถผ่านชั้นแรกได้โดยอาศัยเพียงกําลังกาย
คนทัว่ ไป แม้เป็ นโหมดง่ายก็ถือว่ายอดเยีย่ มทัดเทียมขอบเขตทดสอบ
เต๋ า”
เจียงเหวิน่ ฉางเผยยิม้ เก้กงั “ว่าอะไร? ฮ่าฮ่า ถึงกับเป็ นเช่นนี้…”
นางถึงกับมองข้ามเรื่ องนี้ไป หากเหยาซื อหยานเป็ นเพียงเสมียนประจํา
ร้านธรรมดา เช่นนั้นมีหรื อจะทราบข้อมูลเหล่านี้
ขอบเขตทดสอบเต๋ า ในสํานักที่หยัง่ รากลึกอย่างยาวนาน มันมากพอ
ที่จะเป็ นกําลังรบอันสู งสุ ดได้!
ด้วยสวมใส่ หมวกอีกครั้งพร้อมเข้าสู่ ในเกม เจียงเหวิน่ ฉางจึงเปิ ดตรา
ร้านค้าที่เหยาซือหยานแนะนํา
ไม่ชา้ หน้าต่างใหม่จึงปรากฏที่ตรงหน้าของนาง
เหล่านี้มีท้ งั อาวุธและระดับการฝึ กฝน
จากคนทัว่ ไปสู่ ขอบเขตทดสอบเต๋ า แต่ละขอบเขตนั้นแบ่งออกเป็ น
เก้าระดับ
เจียงเหวิน่ ฉางเกิดข้อสงสัย นางจะสามารถมีความสามารถระดับ
ขอบเขตทดสอบเต๋ าในเกมนี้ได้ง้ นั หรื อ?
ส่ วนทางด้านอาวุธก็ค่อนข้างน่าสนใจ
ดังที่ทราบกันดี อาวุธที่ใช้โดยผูฝ้ ึ กตนในทวีปเทียนหลันนั้นเรี ยกหา
กันว่าอาวุธวิญญาณ
ก็เหมือนดังขอบเขตของผูฝ้ ึ กตน มันมีการจัดเรี ยง แบ่งออกเป็ น
สวรรค์ โลกา ลึกลับ และแรกเริ่ ม
ยิง่ ระดับสู งเพียงใดก็ยงิ่ ทรงอํานาจ
แน่นอนว่ายังมีเรื่ องความสามารถในการควบคุม
เหนือกว่าสี่ ระดับดังกล่าว ยังมีอาวุธศักดิ์สิทธิ์ อาวุธจักรพรรดิ และ
อาวุธเซี ยนในตํานาน!
และที่หน้าต่างเบื้องหน้านี้ ระดับสู งสุ ดที่มีคือนักรบศักดิ์สิทธิ์
นอกจากสิ่ งของเหล่านี้แล้ว เจียงเหวิน่ ฉางยังมีขอ้ สงสัยในส่ วนอื่นที่
เหลือ
อะไรคือปื นกล?
ทําไมรายละเอียดจึงกล่าวว่าพลังโจมตีเทียบเท่าอาวุธลึกลํ้า?
ทั้งยังไม่ตอ้ งใช้ออร่ าแต่อย่างใดด้วย?!
ทั้งยังมียานพิฆาตดารา จากชื่อนั้นสมควรเป็ นสิ่ งที่สามารถทําลาย
ดวงดาวได้?
*ผูแ้ ปล ยานพิฆาตดารา หรื อสตาร์เดสทรอยเยอร์ เป็ นการล้อเลียน
ชื่อยานอวกาศจากภาพยนตร์เรื่ องสตาร์วอร์*
และระดับนั้นออกจะอุกอาจเกินไปแล้ว ถึงกับกล่าวว่าทัดเทียมอาวุธ
ศักดิ์สิทธิ์!
 ตอนที่ 61 ปู้หลีเ่ กื๋อทีค่ ลุ้มคลัง่
หลังพิจารณาให้ดี เจียงเหวิน่ ฉางจึงตัดสิ นใจเลือกดาบลึกลํ้า และเพิ่ม
ระดับการฝึ กฝนพื้นฐานสู่ ขอบเขตหลอมกายระดับที่หา้
หากต้องใช้พลังมากกว่านี้เพื่อจัดการหมาป่ าสี เทาที่แทบจะยังไม่มี
สติปัญญา ก็ถือว่าเจียงเหวิน่ ฉางใช้เวลาในสถาบันวิญญาณเมฆาอย่าง
สู ญเปล่าแล้ว
เพื่อจัดการกับหมาป่ าสี เทาเหล่านี้ที่ยงั ไม่มีแม้ปัญญาใด เพียงขอบเขต
หลอมกายระดับที่หา้ ก็เกินพอ!
นอกจากนี้ แต่ละชั้นของหอคอยแห่งการทดสอบยังมีขอ้ จํากัด ใน
โหมดง่ายของชั้นแรก ระดับการฝึ กฝนสู งที่สุดคือขอบเขตหลอมกาย
ระดับที่เก้า
แน่นอนว่ายังมีเหตุผลอื่นร่ วมด้วย
นัน่ ก็คือสิ่ งของภายในระบบร้านค้ามันแพงจนเกินไป!
อาวุธระดับแรกเริ่ มหนึ่งผลึกวิญญาณ อาวุธลึกลํ้าสิ บผลึกวิญญาณ
และอาวุธโลกาหนึ่งร้อยผลึกวิญญาณ…
เพิ่มขึ้นหนึ่งระดับหมายถึงราคาเพิ่มขึ้นเป็ นสิ บเท่า!
แม้เจียงเหวิน่ ฉางรํ่ารวย กระนั้นก็ไม่ใช่หมายถึงใช้จ่ายอย่างสุ รุ่ยสุ ร่าย
ได้
หากทุ่มเทผลึกวิญญาณมากมายกับเกมอะไรก็ไม่รู้ เช่นนั้นจะต่าง
อะไรกับเอาทรัพย์สินที่มีไปโยนทิ้งเล่น?
สําหรับขอบเขตพลัง ตราบเท่าที่ต่าํ กว่ากําลังปั จจุบนั นั้นสามารถ
ปรับเปลี่ยนไปมาได้อย่างอิสระ
อย่างไรแล้วกําลังของเจียงเหวิน่ ฉางก็เป็ นถึงขอบเขตจิตวิญญาณ
ระดับที่สาม!
เมื่อเลือกเริ่ มอีกครั้ง เจียงเหวิน่ ฉางจึงกระชับดาบยาวในมือไว้แน่น
โฮก!
เสี ยงคํารามร้องอันคุน้ เคยดังขึ้น เป็ นผลให้ร่างของนางต้องตึงเครี ยด
“เข้ามา!”
เจียงเหวิน่ ฉางสู ดลมหายใจเข้าลึกพร้อมเผยประกายในดวงตา
ถัดจากนั้น ร่ างของหมาป่ ายักษ์จึงปรากฏพร้อมพุง่ ทะยานเข้าหา
เจียงเหวิน่ ฉางเผยดวงตาเด็ดเดี่ยว ร่ างขยับเคลื่อนออกไปด้านข้าง
แขนซ้ายนั้นคํ้ายันเกื้อหนุนร่ างกาย แขนขวาสะบัดข้อมือออกใช้งาน
ดาบอย่างคล่องแคล่ว
คมดาบเผยประกายแสงอันเย็นเยือกพาดผ่านหน้าท้องของร่ างหมา
ป่ ายักษ์
เจียงเหวิน่ ฉางรู ้สึกได้กระจ่างถึงแรงต้านที่ตวั ดาบยาวส่ งผ่านมา
นี่คือความรู ้สึกของดาบที่จมในเลือดและเนื้อเพื่อกรี ดผ่าน!
ร่ างหมาป่ ายักษ์ส่งเสี ยงร้องก่อนจะล้มลงกับพื้น
กระนั้นเจียงเหวิน่ ฉางยังไม่กล้าหย่อนความระวัง เพราะนางทราบ
เรื่ องที่ยงั มีการโจมตีอีกหนึ่งระลอก!
พริ บตาถัดจากนั้น ร่ างหมาป่ ายักษ์ถึงสามจึงปรากฏในสายตาเจียง
เหวิน่ ฉาง
“ต้องสําเร็ จ!”
เจียงเหวิน่ ฉางถูกสังหารในฉากนี้วนเวียนหลายสิ บครั้ง โทสะขณะนี้
จึงสุ มอัดพร้อมระบาย พบเห็นเหยือ่ ตรงหน้าเช่นตอนนี้นางจึงไม่
ปรานี!
ร่ างขยับวูบเกิดเป็ นภาพเงาเข้าโจมตีใส่ หมาป่ ายักษ์ประหนึ่งภูตผี
ดาบยาวในมือของนางเผยความเหี้ ยมโหดครั้งแล้วครั้งเล่า ร่ างของ
หมาป่ ายักษ์เหล่านั้นเกิดบาดแผลจนแทบไม่อาจนับ
ผ่านไปกว่าสิ บชัว่ ลมหายใจ เสี ยงร้องอื้ออึงจึงดังขึ้น ร่ างของหมาป่ า
ยักษ์ตวั สุ ดท้ายล้มลงกับพื้นแล้ว
เจียงเหวิน่ ฉางค่อยสู ดลมหายใจเข้าลึก รอยยิม้ ปรากฏเหยียดชัดที่
แก้มของนาง
“ท่านผ่านชั้นแรกของหอคอยแห่งการทดสอบโหมดง่ายแล้ว ต้องการ
ท้าทายโหมดปกติหรื อไม่?”
แทบจะในทันที ข้อความได้ปรากฏที่ตรงหน้าเจียงเหวิน่ ฉาง
เจียงเหวิน่ ฉางไม่คิดปฏิเสธ ขณะนี้ในใจของนางมีแต่จิตวิญญาณการ
ต่อสู อ้ นั ร้อนแรง
เช่นนั้นจึงพยักหน้ารับ “เอาเลย!”
……
“ระยะเวลาเล่นเกมต่อวันถึงขีดจํากัดแล้ว! เกมจะปิ ดตัวลง!”
ปู้หลี่เกื๋อชอกชํ้า ที่ตรงหน้าคือหมาป่ ายักษ์ที่ยงั จับจ้องตนเองอยู่
รอบด้านนั้นปรากฏเป็ นร่ างหมาป่ ายักษ์ถึงสี่
กระนั้นสภาพร่ างกายของหมาป่ ายักษ์เหล่านี้ไม่ใช่ดี ทั้งร่ างมีแต่
บาดแผลปกคลุม รวมถึงขายังได้รับบาดเจ็บ
“ฮึ่ย ตายเสี ย!”
ปู้หลี่เกื๋อคํารามร้องพุง่ ทะยานออกพร้อมความคลุม้ คลัง่ ในสายตา
ตัวเขาไม่ทราบว่าตกตายไปกี่ครั้งแล้ว ขณะนี้ยงั เหลือศัตรู อีกถึงตัว
หนึ่ง!
และนี่คือโอกาสสุ ดท้ายที่จะได้ไขข้อข้องใจ เขาต้องคว้าโอกาสนี้ไว้!
ปู้หลี่เกื๋อเผยความตั้งใจเด็ดเดี่ยวโดยไม่ทนั ได้ตระหนักถึงเสี ยงอื่นใด
ขณะคิดไปสังหารหมาป่ ายักษ์ที่ตรงหน้า ภาพตรงหน้าตัดไปพร้อม
ตัวเขากลับสู่ พ้นื ที่เริ่ มต้น
ปู้หลี่เกื๋อหันมองรอบด้านก่อนจะนิ่งงันไป ใบหน้านั้นแปรเปลี่ยน
จนสุ ดท้ายกลับกลายเป็ นโทสะ
เขาร้องออกด้วยความโศกศัลย์เสี ยงดัง “โว้ย! อีกแค่หนึ่งตัวเอง! อีก
แค่หนึ่งตัวก็จะผ่านชั้นแรกได้อยูแ่ ล้ว!”
 ตอนที่ 62 เล่นเกมเพื่อแข็งแกร่ ง
ปู้หลี่เกื๋อถอดหมวกออกพร้อมใบหน้าที่กราดเกรี้ ยว
เรื่ องนี้เถ้าแก่ร้านต้องมีคาํ อธิบาย
ขณะนี้เองที่ปู้หลี่เกื๋อค่อยได้ตระหนัก ว่าเหยาซื อหยานเผยสายตาจับ
จ้องจากทางด้านหลังโต๊ะ
ด้วยลมหายใจสู ดเข้าลึก เขาค่อยรู ้ตวั
โทสะที่ใบหน้าเลือนหาย ความสงบใจเข้าแทนที่
ต้องมีคาํ อธิบายอย่างนั้นหรื อ?
สองผูย้ งิ่ ใหญ่ประจําร้านแห่งนี้หรื อเป็ นผูม้ ีเหตุมีผล?
ทุบตียงิ่ ไม่อาจกระทํา เช่นนั้นมีแต่จะทําชีวติ ตนเองเลือนหาย
ความคิดชัว่ วูบของปู้หลี่เกื๋อแทบผลักตนเองตกเหวจนตาย
“พี่ซือหยาน ไฉนเกมถึงปิ ดตัวเองเช่นนี้?” ปู้หลี่เกื๋อเอ่ยถามด้วย
ความสงสัย
“หื อ? ไม่ใช่ออกมาด้วยตัวเองหรื อ?”
ขณะนี้เองที่ปู้ฉืออีพลันร้องออกอย่างน่าสงสัย
นางถอดหมวกออกพร้อมหันมองทางเหยาซือหยานด้วยความสับสน
อย่างไรแล้ว สถานการณ์ตอนนี้มนั ไม่ต่างกับเล่นเกมถึงบอสตัว
สุ ดท้ายแล้วกลับโดนชักปลัก๊ ไฟ
“กฎคือสามารถเล่นหอคอยแห่งการทดสอบได้สามชัว่ โมงต่อวัน”
เหยาซือหยานชี้ที่กระดานขาวซึ่งแขวนไว้ดา้ นบนผนัง
เดิมนั้นมีกฎเพียงสามข้อ ทว่าเมื่อครู่ เหยาซือหยานค่อยไปเสริ มเรื่ อง
เกมหอคอยแห่งการทดสอบตามที่ลวั่ ฉวนบอกกล่าวไว้
“จ่ายค่าลงทะเบียนหนึ่งร้อยผลึกวิญญาณ และยังมีค่าเล่นรายชัว่ โมง
และสามารถเล่นได้สามชัว่ โมงต่อวัน”
“ถึงกับมีกฎเช่นนี้ดว้ ย?” ปู้หลี่เกื๋อยิม้ แหย
ครั้งลัว่ ฉวนกล่าวไว้ก่อนหน้าเป็ นเขาไม่ได้ฟัง ทว่าตอนนี้คล้ายเพิ่ง
จําได้
เหยาซือหยานถอนหายใจอย่างไม่ทราบว่าควรช่วยอย่างไรได้
นางทราบว่าวันนี้อย่างไรก็ไม่มีทางเล่นได้อีกแล้ว
กฎของเถ้าแก่ไม่เคยละเมิดได้
“หื อ?” ทันใดนี้เอง เหยาซือหยานจึงรู ้สึกถึงอะไรบางอย่าง ท่าที
ประหลาดใจพลันต้องเผยที่ใบหน้างดงาม
“พี่สาวเป็ นอะไรไปแล้ว?” ปู้หลี่เกื๋อเผยความสงสัย
เหยาซือหยานตอบกลับ “ลองสัมผัสถึงพลังวิญญาณในร่ างพวกเจ้า”
ปู้หลี่เกื๋อหยักหน้ารับพร้อมหลับตาลง
อึดใจถัดมาดวงตานั้นต้องเบิกกว้าง คําร้องอุทานอย่างไม่คิดเชื่อดัง
ออก “เป็ นไปได้อย่างไรกัน? พลังวิญญาณเพิ่มขึ้นไม่ใช่นอ้ ย นี่มนั
ทัดเทียมกับฝึ กฝนถึงหนึ่งวัน!”
ปู้ฉืออีพยักหน้าเห็นพ้อง นางก็ตรวจพบได้เช่นกัน
ได้ยนิ ดังนี้ เหยาซือหยานจึงอดไม่ได้ที่จะเผยความประหลาดใจผ่าน
ทางสี หน้า
หรื อว่าเกมที่เถ้าแก่นาํ มาสามารถเพิ่มพูนการฝึ กฝนแก่ผคู ้ นได้?
คนทั้งสามอดไม่ได้ที่จะหันสายตามองทางลัว่ ฉวนที่ประตูร้าน
ราวกับรับรู ้ถึงสายตาคนทั้งสาม นํ้าเสี ยงของลัว่ ฉวนกล่าวออก “หอคอย
แห่งการทดสอบไม่ใช่แค่เกม…”
ถ้อยคําสั้นเพียงเท่านี้กท็ าํ ทั้งสามตกอยูใ่ นภวังค์ได้
ไม่ใช่แค่เกม…
หรื อก็คือ ประสบการณ์และระดับการฝึ กฝนที่ได้รับในเกมสามารถ
ส่ งกลับมายังความเป็ นจริ ง!
ด้วยคิดเช่นนี้ ประกายไฟถึงกับลุกโชนในดวงตาคนทั้งสาม
“เถ้าแก่ กล่าวถึงตรงนี้ หากได้รับประสบการณ์ภายในเกม เช่นนั้น
คือส่ งกลับมายังตัวจริ งหรื อ?” เหยาซือหยานเอ่ยคําถาม
“ถูกต้อง”
ได้ยนิ คํายืนยันจากลัว่ ฉวน ทั้งสามจึงหอบหายใจแรง
เกมที่สามารถเพิ่มพูนการฝึ กฝน สมควรมีเพียงหนึ่งเดียวในทวีป
เทียนหลันแห่งนี้แล้ว
“ว่าไปแล้ว ผลของบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปคือเพิม่ ความเร็ วการฝึ กฝน มัน
ใช้ร่วมกับหอคอยแห่งการทดสอบได้” ลัว่ ฉวนกล่าวต่อ
“ว่าอะไร…” ปู้หลี่เกื๋อพิจารณาเคร่ งเครี ยด “บะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปเพิ่ม
ความเร็ วการฝึ กฝนสิ บเท่าเป็ นเวลาหนึ่งชัว่ โมง เล่นหอคอยแห่งการ
ทดสอบสามชัว่ โมงเทียบเท่าฝึ กฝนหนึ่งวัน”
“เพียงแค่การเล่น ความเร็ วฝึ กฝนในหอคอยแห่งการทดสอบเทียบได้
กับแปดเท่าในความเป็ นจริ ง”
“แปดเท่า จากนั้นอีกสิ บเท่าจนกลายเป็ นแปดสิ บในหนึ่งชัว่ โมง..”
เพี๊ยะ!
ทันใดนี้เองที่ปู้หลี่เกื๋อถูกปู้ฉืออีตบเข้าที่ศีรษะ
 ตอนที่ 63 กฎของทางร้ าน
“พี่หญิงตบข้าทําไม?” ปู้หลี่เกื๋อร้องออกด้วยความไม่พอใจพลางลูบ
ศีรษะ
ปู้ฉืออีเงยหน้าขึ้นพร้อมถอนหายใจ นางรู ้สึกว่าน้องชายเกินเยียวยา
“แปดเท่าและสิ บเท่างั้นหรื อ? ทําไมไม่คิดให้ดี? ผลที่เพิ่มนั้นไม่ใช่
การเท่าทวี!” ปู้ฉืออีมองที่ปู้หลี่เกื๋อด้วยความโกรธ
เหยาซือหยานที่อยูด่ า้ นข้างอดไม่ได้ที่จะป้องปากหัวเราะ
นางได้ทราบว่าสองพี่นอ้ งคูน่ ้ ีน่าสนใจอย่างยิง่
“แต่แม้จะเป็ นเพียงแค่หนึ่งชัว่ โมง แต่ความเร็ วการฝึ กฝนที่เพิ่มสิ บ
แปดเท่านี้กช็ วนสะพรึ งยิง่ นักแล้ว” ปู้ฉืออีตอ้ งสู ดลมหายใจเข้าลึก
เหยาซือหยานและปู้หลี่เกื๋อต่างเห็นพ้อง
“ขอซื้ อบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จสองถ้วย!”
ขณะนี้ปู้ฉืออีเผยการตัดสิ นใจ
“ของในร้านที่เถ้าแก่หามาขายช่างแพงนัก!”
หลังจ่ายด้วยผลึกวิญญาณแล้ว ปู้หลี่เกื๋อจึงรับชมแหวนมิติดว้ ยสี หน้า
ปวดใจ
วันนี้เพียงวันเดียว เขาใช้จ่ายไปแล้วถึงสี่ ร้อยหกสิ บผลึกวิญญาณ
แม้เป็ นบุตรแห่งขุนนางใต้ที่ร่ าํ รวย แต่ผลึกวิญญาณไม่ใช่สิ่งที่หาได้
โดยง่ายดังใจคิด
เช่นนั้น วันนี้เขาจึงไม่ซ้ือโคล่ากับแท่งเครื่ องเทศ
ผ่านไปไม่กี่นาทีให้หลัง บะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปจึงพร้อมรับประทาน
ปู้หลี่เกื๋อเริ่ มกินไปพลางคิดและเหม่อมองท้องฟ้า
ราคาแพงลํ้า แต่ดีและอร่ อย!
บะหมี่ก่ ึงสําเร็ จนี้อร่ อยเกินไปแล้ว!
เมื่อกินบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จเรี ยบร้อย สองพี่นอ้ งจึงกล่าวลากับลัว่ ฉวน
และเหยาซือหยานก่อนจะกลับกันไป
กู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางยังคงอยูใ่ นเกม ทั้งสองหาได้ตระหนัก
ทราบไม่วา่ ในร้านเกิดอันใดขึ้นบ้าง
กระนั้นความจดจ่อกับเกมของทั้งสองก็ไม่อาจคงอยูไ่ ด้นาน
เสี ยงร้องกราดเกรี้ ยวของคนทั้งสองเผยดังออก
“อ๊ะ! เกือบแล้ว! เกือบจะผ่านโหมดปกติช้ นั แรกได้อยูแ่ ล้ว!”
“นี่มนั เรื่ องอะไรกัน! เหตุใดจึงถูกบังคับให้ออกจากเกมเช่นนี้?!”
เหยาซือหยานเพียงรับชมสองคนที่โกรธเกรี้ ยวด้วยความนิ่งเฉย
“กฎของทางร้าน หนึ่งวันสามารถเล่นได้เพียงสามชัว่ โมงเท่านั้น”
ลัว่ ฉวนที่อาบแดดจนพอใจ ขณะนี้เพิง่ ลุกขึ้นยืนพร้อมได้ยนิ เสี ยงดัง
ภายในร้าน
เช่นนั้นจึงเดินเข้าไปกล่าวอธิบายกับคนทั้งสอง
“มีกฎเช่นนี้ดว้ ย?” กู่หยุนซี และเจียงเหวิน่ ฉางต้องชะงัก
ลัว่ ฉวนพยักหน้ารับ
“เถ้าแก่ ไม่ใช่วา่ เล่นก็จ่ายสิ บผลึกวิญญาณต่อชัว่ โมงหรื อ? ให้ขา้ จ่าย
เพิ่มเป็ นสองเท่า… ไม่สิ! ให้เป็ นสิ บเท่า! ให้ขา้ ได้เล่นต่อ!” กู่หยุนซี
เผยความอ้อนวอน
“ถูกต้องแล้วเถ้าแก่ กฎเป็ นของตาย คนเป็ นของเป็ น ให้พวกเราเล่น
ได้อีกสักนิด!” เจียงเหวิน่ ฉางพยักหน้ารับเห็นดีดว้ ย
เหยาซือหยานคาดเดาผลลัพธ์ได้ เพราะกฎของเถ้าแก่ไม่อาจละเมิด
และไม่เคยมีขอ้ ยกเว้น
ในมุมมองของลัว่ ฉวน สตรี ท้ งั สองตรงหน้า ไม่ต่างอะไรกับคนคลัง่
เสพติดเกม
เพื่อช่วยไม่ให้ท้ งั สองเสี ยผูเ้ สี ยคน ลัว่ ฉวนไม่คิดผ่อนปรนกฎ
เขาส่ ายศีรษะพร้อมกล่าวคําที่จะทําให้คนทั้งสองไม่พอใจ “ไม่ได้!”
นิ้วขณะนี้ช้ ีไปยังกระดานขาวบนผนังพร้อมกล่าว “กฎของร้านมี
เขียนไว้ที่ตรงนั้น”
คนทั้งสองจึงหันมองตามลัว่ ฉวน พบว่าเป็ นกระดานขาวที่เขียนด้วย
ลายมือ
เป็ นกฎของทางร้านจริ ง
“เถ้าแก่ ร้านแห่งนี้มีกฎเยอะเกินไปแล้ว…”
หลังเงียบไปครู่ หนึ่ง กู่หยุนซีค่อยนิ่งค้าง
“อย่างไรแล้วพวกเราก็ยงั อยูน่ ครจิ่วเหยาอีกพักใหญ่ ไว้มาวันหลังก็
แล้วกัน!”
พบเห็นลัว่ ฉวนไม่มีเจตนาผ่อนปรน เจียงเหวิน่ ฉางจึงได้แต่ยอมรับ
“แต่ตอ้ งกล่าวเลย ค่าใช้จ่ายที่เถ้าแก่เรี ยกเก็บมันแพงมาก!”
กู่หยุนซีอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจยามนึกถึงเรื่ องนี้
เพียงไม่กี่ชวั่ โมง นางถึงกับต้องใช้จ่ายไปร้อยกว่าผลึกวิญญาณ
และทั้งหมดนัน่ ที่ได้กเ็ พียงแค่เล่นเกม…
 ตอนที่ 64 ร้ านก็ลกึ ลับ เถ้ าแก่ กล็ กึ ลับ
ลัว่ ฉวนส่ ายศีรษะด้วยสี หน้าไม่แปรเปลี่ยน “ทุกสิ่ งในร้านคุม้ ค่าต่อ
จํานวนที่จ่าย ทดลองสัมผัสถึงการฝึ กฝนดูกจ็ ะรู ้”
ระดับการฝึ กฝน?
เป็ นไปได้วา่ การเล่นเกมสามารถเพิ่มพูนการฝึ กฝนอย่างนั้นหรื อ?
เรื่ องนี้มีแต่หลอกเด็กจึงเชื่อ!
นัน่ เป็ นความคิดแรกที่ผดุ ในสมองของกู่หยุนซี และเจียงเหวิน่ ฉาง
กระนั้นพบเห็นสี หน้าจริ งจังของลัว่ ฉวน พวกนางจึงต้องทดลองรับรู ้
ถึงการฝึ กฝนดู
เพียงอึดใจ คนทั้งสองจึงต้องร้องอุทานออก
“เป็ นไปได้อย่างไรกัน!”
“จริ งหรื อนี่?!”
ด้วยการรับรู ้ ระดับการฝึ กฝนของทั้งสองเพิ่มขึ้นจริ ง มันมากพอ
ขนาดเทียบเท่าผลลัพธ์การฝึ กฝนถึงหนึ่งวัน!
“เถ้าแก่ น่าเหลือเชื่อนักที่เกมในร้านสามารถเพิม่ พูนการฝึ กฝนได้!”
ดวงตาของกู่หยุนซีเผยประกายออก
เจียงเหวิน่ ฉางที่อยูข่ า้ งกายก็มองทางลัว่ ฉวนด้วยความตื่นตกใจเช่นกัน
ร้านค้าก็ลึกลับ เสมียนก็ลึกลับ เถ้าแก่ยงิ่ ลึกลับกว่า
“ภายในร้านยังมีสินค้าอื่น สนใจรับชมหรื อไม่?” เหยาซือหยานพบ
เป็ นโอกาสอันดีจึงกล่าวคําขึ้น
“แน่นอน!” ทั้งสองรับคําอย่างพร้อมเพรี ยง
ลัว่ ฉวนครุ่ นคิดไปครู่ หนึ่ง จากนั้นจึงเดินไปและเข้าสู่ หอคอยแห่ง
การทดสอบ
เขาไม่คิดเชื่อว่าตนเองจะไม่สามารถผ่านโหมดง่ายของชั้นแรกได้
หากไม่ทราบก็ตอ้ งกล่าวที่ตรงนี้ ว่าก่อนตายมาโผล่ที่นี่ ลัว่ ฉวนคือ
นักเล่นเกมระดับเทพ!
กับแค่เกมเสมือนจริ งแค่น้ ี มีหรื อจะทําให้เขาไม่สามารถฝ่ าฟันไปได้?
ด้วยติดตามเหยาซือหยาน กู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางจึงมาหยุด
ตรงหน้าชั้นวางผลึกแก้ว
“สิ นค้าเหล่านี้จะมีคาํ แนะนําไว้ดา้ นล่าง ลองรับชมดูก่อน” เหยาซื อ
หยานเผยยิม้
ทั้งสองพยักหน้ารับพร้อมพิจารณา
พวกนางรู ้สึก ว่าในเมื่อร้านนี้มีของวิเศษเช่นเกมคงอยู่ อย่างนั้น
สิ นค้าอื่นในร้านก็สมควรเป็ นของไม่ธรรมดา!
“เครื่ องดื่มสี ดาํ ในขวด เป็ นอะไรไม่รู้แต่บรรจุภณั ฑ์โปร่ งใสและมี
กระดาษแปะเอาไว้รอบ… สิ่ งนี้คืออะไรกัน? แทบไม่เคยพบเห็น
หรื อได้ยนิ มาก่อน!”
“จริ งด้วย ทางนั้นยังมีขวดหยกเย็น น่าจะเป็ นของธรรมดาที่สุดแล้ว”
เจียงเหวิน่ ฉางพึมพํากับตัวเองเสี ยงเบา
กู่หยุนซีพลันต้องกวักมือเรี ยก “เหวิน่ ฉางมาทางนี้ เจ้าสิ่ งนี้เรี ยกว่า
บะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ป!”
“บะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ป? เป็ นบะหมี่พิเศษหรื อไร?” เจียงเหวิน่ ฉางเกิด
ความสนใจจึงเดินมารับชม
จากนั้นทั้งสองจึงอ่านสรรพคุณ
“เมื่อกินเข้าไปแล้ว จะเพิม่ พูนความเร็ วการฝึ กฝนสิ บเท่าเป็ นเวลา
หนึ่งชัว่ โมง?!”
กู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางมองหน้ากันเอง ที่พบเห็นในดวงตาคนทั้ง
สองคือความสงสัย
ผูฝ้ ึ กตนเองก็เป็ นมนุษย์ ดังนั้นจึงไม่อาจฝึ กฝนตลอดทั้งยีส่ ิ บสี่ ชวั่ โมง
ต่อวันได้ มันจําเป็ นต้องมีเวลาพัก นอนหลับ และกิน
นี่ไม่ใช่หมายความถึงเมื่อใดกินบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จนี้เข้าไป หนึ่งชัว่ โมง
ที่ฝึกฝนเทียบเท่ากับผูอ้ ื่นฝึ กฝนทั้งวันหรอกหรื อ?
กล่าวตามตรง พวกนางไม่คิดเชื่อ
เหยาซือหยานรับชมทางด้านข้าง นางตระหนักได้วา่ คนทั้งสองคิด
อะไร ดังนั้นจึงเผยยิม้ “หากไม่เชื่อ เช่นนั้นทดลองดูได้”
“งั้นก็ลอง!” กู่หยุนซีเผยคํารับโดยทันที
อย่างไรแล้วราคาของบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จก็เพียงสิ บผลึกวิญญาณ สําหรับ
พวกนางแทบไม่นบั เป็ นอะไร
หลังจากคว้าถ้วยบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จขึ้นมาคนละหนึ่ง เหยาซือหยานจึงชี้
นิ้วไปทางเครื่ องทํานํ้าร้อนที่หวั มุม “บะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปจะต้องแช่
ภายในนํ้าร้านทางนั้นจึงให้ผลลัพธ์ได้”
“มีเรื่ องเช่นนี้ดว้ ย?” กู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางเกิดชะงัก
อย่างไรแล้วใช้น้ าํ ร้อนที่นี่ซ่ ึงจัดเตรี ยมไว้ให้กส็ ะดวกกว่า ทั้งยังไม่
คล้ายจะติดขัดที่ตรงใด มีแต่จะช่วยประหยัดเวลา
“ใช้งานเครื่ องทํานํ้าร้อนหนึ่งครั้งมูลค่าหนึ่งร้อยผลึกวิญญาณ”
ขณะคนทั้งสองสํารวจว่าเครื่ องทํานํ้าร้อนนี้ใช้อย่างไร เสี ยงเหยาซือ
หยานได้ดงั ขึ้น เป็ นผลให้มือคนทั้งสองต้องชะงัก
กู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางต่างหันกลับมออง ที่พบเห็นคือใบหน้า
งดงามของเหยาซื อหยานเผยยิม้ แย้ม
กระนั้นในสายตาพวกนาง นี่ไม่ต่างอะไรกับรอยยิม้ นางมารร้าย…
 ตอนที่ 65 ร้ านทีช่ วนให้ ต้องตื่นเต้ น
“ร้านนี้ทาํ ธุรกิจมืดหรื อไร? แค่น้ าํ ร้อนต้องจ่ายถึงหนึ่งร้อยผลึกวิญญาณ
เลยงั้นหรื อ?” กู่หยุนซีพบว่าเรื่ องราวชวนขบขัน
นางรู ้สึกได้ ว่าร้านแห่งนี้กาํ ลังเอารัดเอาเปรี ยบพวกนาง
เหยาซือหยานคุน้ เคยบรรยากาศเช่นนี้ดี ดังนั้นจึงไม่คิดใส่ ใจแม้แต่
น้อย
นางหัวเราะรับ “หลังจากใช้งานนํ้าร้อนนัน่ จะได้ทราบว่าหนึ่งร้อย
ผลึกวิญญาณไม่สูญเปล่า แต่จะเป็ นรู ้สึกว่าคุม้ ขนาดไม่เสี ยดายสิ่ งที่
จ่ายไป”
เหยาซือหยานกล่าวเช่นนี้ พวกนางทั้งสองก็ไม่ทราบว่าควรปฏิเสธ
เช่นไร
เจียงเหวิน่ ฉางพยักหน้ารับ “ก็หวังว่ามันจะต่างอย่างรับรู ้ได้”
ถัดจากนั้น คนทั้งสองจึงใช้เครื่ องทํานํ้าร้อนโดยเหยาซือหยานแนะนํา
ขณะนี้ท้ งั สองรับชมนํ้าร้อนไหลออกมา ทั้งยังมีไอนํ้าฟุ้งในอากาศ
ทว่าเหล่านี้ไม่ตอ้ งตาสตรี ท้ งั สองแต่อย่างใด ที่พวกนางจับจ้องคือนํ้า
ร้อนซึ่งไหลออกมา
“นํ้าพุแห่งชีวติ ?! นี่มนั นํ้าพุแห่งชีวติ ของจริ ง!”
สุ ดท้ายทั้งสองจึงกรี ดร้องออก
“ถูกต้อง” เหยาซือหยานพยักหน้ารับ “ดังข้ากล่าวไปแล้ว สิ นค้าภายใน
ร้านคุม้ ค่าเงิน”
กู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางต่างมองหน้ากันเอง ที่พบเห็นคือหางตา
อีกฝ่ ายกระตุกอยู่
คุม้ ค่าเงินงั้นหรื อ? นี่มนั เกินคุม้ แล้ว!
ทั้งยังไม่รู้วา่ เกินคุม้ ไปกี่เท่าต่อกี่เท่า!
นํ้าพุแห่งชีวติ เป็ นสิ่ งหาได้ยากยิง่ ทุกครั้งที่ปรากฏในโรงประมูล
ราคาจะสู งลํ้า
แม้เป็ นตัวตนเช่นทั้งสอง ก็ยงั ไม่อาจใช้งานนํ้าพุแห่งชีวติ ที่หรู หรา
ถึงเพียงนั้นได้
“คราวนี้รู้สึกอย่างไรบ้าง?” เหยาซือหยานเผยยิม้ “ราคาหนึ่งร้อยผลึก
วิญญาณนี้สมเหตุสมผลหรื อยัง?”
ทั้งสองได้แต่พยักหน้ารับวนซํ้า
มันยิง่ กว่าสมเหตุสมผล ขณะนี้เพียงหนึ่งร้อยผลึกวิญญาณก็สามารถ
ได้รับนํ้าพุแห่งชีวติ มันไม่ต่างอะไรกับให้โดยไม่คิดเงิน!
“นํ้าร้อนก็เติมไปแล้ว ตอนนี้รอสักห้านาที” เหยาซือหยานกล่าวบอก
กู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางต่างวางถ้วยบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปลงเพื่อรอคอย
บะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปในร้านค้าแห่งนี้ให้ผลลัพธ์อนั ชวนสะพรึ ง เช่นนั้น
ผลิตภัณฑ์ที่เหลือไม่ยงิ่ กว่านี้อีกงั้นหรื อ?
คนทั้งสองต่างเริ่ มเดินรับชมสรรพคุณของสิ นค้า
ไม่ชา้ เสี ยงสะท้านลมหายใจค่อยดังให้ได้ยนิ
“รักษาอาการบาดเจ็บโดยทันที เพิ่มระดับพลัง ทั้งยังมีการเพิ่มชีวติ
ด้วยงั้นหรื อ?!”
ใบหน้าของกู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางตื่นตะลึงตาค้าง
สิ่ งของเหล่านี้ หากนําออกไปได้ เช่นนั้นสามารถขายในโรงประมูล
ได้สบาย
และที่สุด สิ นค้าขายถูกสุ ดอยูท่ ี่สิบผลึกวิญญาณเพียงเท่านั้น
ส่ วนสิ่ งที่ทาํ ให้ยดื อายุชีวติ อกไปได้ ทั้งสองแทบไม่เคยได้พบเห็น
ของเช่นนี้มาก่อน
พวกนางจึงได้ทราบว่าร้านแห่งนี้มีเรื่ องราวชวนตื่นตาตื่นใจจนเกิน
ไปแล้ว
“เฮ้อ น่าเสี ยดาย กฎของร้านคือสามารถซื้อหาสิ นค้าได้อย่างละชิ้น
ต่อวันเท่านั้น”
คิดเช่นนี้ ความเสี ยดายจึงปรากฏที่ใบหน้าเจียงเหวิน่ ฉาง
กับสตรี สกุลเจียง นางกล่าวได้วา่ รํ่ารวย เดินไปไหนมาไหนย่อมมี
ผลึกวิญญาณพกพาไว้นบั หมื่นกับตัว
หากไม่มีกฎของทางร้าน นางคงคิดทุ่มทั้งหมดที่มีซ้ื อหาให้ได้มาก
ที่สุด
นับเป็ นโชคร้าย ที่เถ้าแก่ร้านไม่ใช่คนขายของทัว่ ไป
กู่หยุนซีน้ นั ก็คิดเห็นเช่นเดียวกัน
ทั้งสองต่างหันสายตามองไปทางลัว่ ฉวน ผูซ้ ่ ึงขณะนี้กาํ ลังเล่นหอคอย
แห่งการทดสอบด้วยสายตานึกเสี ยดาย
ที่หอคอยแห่งการทดสอบ ลัว่ ฉวนไร้ซ่ ึ งการรับรู ้ใดจากโลกภายนอก
แล้ว ไม่เช่นนั้นมันอาจทําเขาขาดซึ่งสมาธิได้
เขาเลือกปล่อยเรื่ องราวเหล่านั้นไว้ ขณะนี้เพียงสนใจแต่สตั ว์อสู รที่
อยูต่ รงหน้า…
“ขอซื้อแท่งเครื่ องเทศและโคล่าหนึ่งขวด!” กู่หยุนซีกล่าวคําขึ้น
“ข้าด้วย!” เจียงเหวิน่ ฉางกล่าวคําตามติด
พร้อมกันนี้คนทั้งสองจึงหันมองไวน์หยกที่ต้ งั ไว้
มูลค่าของมันคือหนึ่งแสนผลึกวิญญาณ กล่าวได้วา่ แพงระยับ พวก
นางขณะนี้ไม่อาจจ่ายได้ไหว
แม้มีผลึกวิญญาณไม่เพียงพอซื้อหาของแพงลํ้าเช่นนั้น แต่ศิษย์ของ
สถาบันเหล่านี้กย็ งั มีผลึกวิญญาณมากมายให้ใช้สอย!
เหยาซือหยานพยักหน้ารับ จากนั้นจึงรับผลึกวิญญาณจากคนทั้งสอง
ด้วยความยินดี
 ตอนที่ 66 ภัยอันตรายซ่ อนเร้ น
หลังได้ซ้ือหาแท่งเครื่ องเทศและโคล่าเรี ยบร้อย กู่หยุนซี และเจียง
เหวิน่ ฉางยังไม่คิดกินโดยทันที
หนึ่งก็เพราะทั้งสองไม่ทราบรสชาติของโคล่าและแท่งเครื่ องเทศ
สองคือในความคิดพวกนาง สิ่ งเหล่านี้สามารถเก็บไว้ใช้ช่วยชีวติ
ยามคับคัน เช่นนั้นจะกินมันโดยง่ายได้อย่างไรกัน?
หลายนาทีผา่ นพ้น ขณะนี้บะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปพร้อมรับประทานแล้ว
ทั้งสองเปิ ดฝาถ้วยออก ทันใดนี้กลิ่นหอมเครื่ องปรุ งรสพร้อมพลัง
วิญญาณอันรุ นแรงจึงเข้าปะทะที่ใบหน้า
เพียงแค่กลิ่นก็มากพอที่จะทําให้ในปากต้องหลัง่ นํ้าลายออกแล้ว
คนทั้งสองไม่เคยได้กินอาหารที่เพียงแค่เติมนํ้าร้อนก็กินได้มาก่อน
ดังนั้นขณะนี้จึงเกิดความคิดอยากลองขึ้นภายในใจ
ด้วยถือส้อมที่กางออกไว้ในมือ ทั้งสองยังไม่ค่อยคุน้ ชินกับการกิน
อาหารเช่นนี้เท่าใดนัก
แต่ไม่ชา้ เมื่อบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปคําแรกเข้าในปาก ทุกสิ่ งอย่างก็คล้าย
ถูกลืมเลือน
ที่ได้ยนิ เวลานี้ มีเพียงแต่เสี ยงสู ดเส้นดัง
ไม่ชา้ กู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางค่อยกินบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปจนเกลี้ยง
กระทัง่ นํ้าซุปก็ไม่หลงเหลือ
นํ้าซุปบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปนี้คือนํ้าพุแห่งชีวติ เช่นนั้นจะปล่อยให้สูญ
เปล่าได้อย่างไร?
ขณะนี้เองที่ท้ งั สองรู ้สึกได้ ว่าร่ างกายได้เกิดการแปรเปลี่ยน การรับรู ้
ต่อออร่ าของฟ้าดินขณะนี้เพิ่มพูนขึ้นหลายเท่าจากปกติ
สิ่ งนี้คือกุญแจสู่ การเพิ่มความเร็ วการฝึ กฝน!
กล่าวคําเล็กน้อย ทั้งสองจึงเร่ งรี บกลับออกจากร้าน
เพิ่มความเร็ วการฝึ กฝนสิ บเท่าในหนึ่งชัว่ โมง เวลานี้ไม่อาจสู ญเปล่า!
……
“หยุนซี เหวิน่ ฉาง เกิดอะไรขึ้นจึงเร่ งรี บกลับมากัน?”
ที่โรงเตี๊ยม มู่หรงไห่เถิงกล่าวถามด้วยความสงสัยเพราะพบเห็นสี หน้า
เร่ งรี บของกู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉาง
“อาจารย์ พวกเราสบายดี ขอกลับห้องไปฝึ กฝนก่อนแล้ว!”
“อาจารย์ พวกเราค่อนข้างยุง่ ไปบ้าง อย่าได้ห่วงหาพวกเราไป!”
สองเสี ยงสิ้ นคําจึงเดินไป ทิ้งไว้เพียงมู่หรงไห่เถิงรับชมแผ่นหลัง
อย่างงงงัน
มู่หรงไห่เถิงเกิดข้อสงสัยขึ้นมากมาย คล้ายนางไม่อาจทราบศิษย์ของ
ตนเองได้อย่างกระจ่าง
หลังได้ยนิ ว่าทั้งว่าจะมาเยือนนครจิ่วเหยา กลุ่มคนต่างก็ตื่นเต้นยินดี
กัน
น่าจะเป็ นเพราะความน่าเบื่อหน่ายในสถาบัน
แต่ตอนนี้คล้ายความเป็ นจริ งนั้นแตกต่างออกไป
แม้ก่หู ยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางกล่าวได้วา่ เป็ นขุนนาง กระนั้นก็ยงั
ฝึ กฝนพยายามอย่างหนัก
“ไม่นึกเลยว่าหยุนซีและเหวิน่ ฉางจะชื่นชอบการฝึ กฝนเช่นนี้ ทั้งยัง
น้อยครั้งจะพูดคุยกับบุรุษผูอ้ ื่น” มู่หรงไห่เถิงส่ ายศีรษะพลางยิม้
หยิงอู๋จ้ ีพยักหน้ารับราวกับไม่ได้คิดตามอันใดมาก
มู่หรงไห่เถิงไม่ได้โกรธเคืองกับท่าทีของหยิงอู๋จ้ ีสกั เท่าใด อีกฝ่ ายก็
เป็ นเช่นนี้มาแต่ไหนแต่ไร
ที่สถาบันวิญญาณเมฆา หยิงอู๋จ้ ีเป็ นคนที่ค่อนข้างเฉยชาเย็นเยือก
กระนั้นมีผคู ้ นน้อยนิดที่ทราบ ว่านิสยั เช่นนี้มีเหตุผล
ทั้งหมดนี้เป็ นเพราะการฝึ กฝนของหยิงอู๋จ้ ีเอง
การฝึ กฝนของเขาจําเป็ นต้องใช้พลังชีวติ อย่างมหาศาล!
ครั้งหยิงอู๋จ้ ีพบเจอปัญหาต่อวิธีการฝึ กฝน ก็สายเกินกว่าจะละทิ้ง
วิธีการฝึ กฝนนี้ไปแล้ว
เพราะหากละทิ้งตอนนี้ เช่นนั้นก็ตอ้ งไปสร้างพื้นฐานการฝึ กฝนขึ้น
ใหม่
แน่นอนว่าหยิงอู๋จ้ ีไม่คิดยอมรับราคาอันมหาศาลเช่นนั้น
จึงเป็ นผลให้เขาได้แต่ตอ้ งฝึ กฝนเช่นนี้ต่อไปตลอดกาล
ขณะที่ระดับการฝึ กฝนเพิ่มขึ้น พลังชีวติ ภายในกายแทนที่จะเพิ่มขึ้น
กลับถดถอย
ดังนั้นหยิงอู๋จ้ ีจึงแทบจะเป็ นผูฝ้ ึ กตนโง่งม ทั้งร่ างกายและจิตใจได้
ทุ่มเทให้แก่การฝึ กฝน
มันไม่มีอะไรผิดหากเลือกที่จะเฉยเมยต่อโลก
“อย่าห่วงไปเลย จากข่าวคราวที่สถาบันได้ทราบมา โบราณสถานที่
เปิ ดขึ้นครั้งนี้มีสิ่งที่ช่วยเสริ มพลังชีวติ ได้” หลังลังเลไปครู่ หนึ่ง มู่หรง
ไห่เถิงจึงกล่าวออก
หยิงอู๋จ้ ีไม่เผยสี หน้าใด ไม่วา่ จะทั้งความตื่นเต้นหรื อเร่ งรี บคิดอยาก
ได้ครอบครอง
เขาทราบดีแก่ใจว่าสิ่ งที่เพิ่มพลังชีวติ หาได้ยากยิง่ และทุกครั้งที่ปรากฏ
มันก็พร้อมจะก่อให้เกิดพายุอนั รุ นแรง
ครั้งนี้โบราณสถานเปิ ดออก ไม่ทราบเลยว่าจะมีสตั ว์ประหลาดเฒ่า
ให้ความสนใจกันมากมายเพียงใด…
 ตอนที่ 67 เถ้ าแก่ผ้ ูตดิ เกม
“เถ้าแก่แข็งแกร่ งเพียงนี้ แต่ยงั เล่นเกมหอคอยแห่งการทดสอบอย่าง
หนักหนา น่าชื่นชมนัก!”
ด้วยรับชมลัว่ ฉวนในจอภาพ เหยาซือหยานอดไม่ได้ที่จะเผยความ
ชื่นชม
นางยังจดจําคํากล่าวก่อนหน้านี้ของลัว่ ฉวนได้ ‘หนทางแห่งการฝึ กฝน
ขอบเขตราชันเป็ นเพียงจุดเริ่ มต้น ทวีปเทียนหลันก็เป็ นดังดวงดาวที่
อยูใ่ นจักรวาลอันกว้างใหญ่’
ตอนนี้นางค่อยได้คิดว่ามันเป็ นเรื่ องจริ ง
จักรวาลกว้างใหญ่ไพศาล จะมีเพียงแต่โลกอย่างทวีปเทียนหลันงั้น
หรื อที่มีสิ่งมีชีวติ ?
ด้วยเหตุน้ ีเหยาซือหยานจึงเลือกเข้าหอคอยแห่งการทดสอบด้วยเก้าอี้
ใกล้กบั ลัว่ ฉวน
แฮ่ก…
ลัว่ ฉวนเหนื่อยหอบ ร่ างกายมีแต่บาดแผล
กระนั้นในสายตาของเขา มันเผยซึ่งความตื่นเต้น
ที่ตรงหน้า มีสองตัวละครที่ตอ้ งตา
ผ่านแล้ว!
ลัว่ ฉวนขณะนี้ได้ใช้ขอบเขตหลอมกายระดับสู งสุ ดพร้อมหอกยาว
ในมือเพื่อเล่นเกม
อย่างไรเมื่อเดือนที่ผา่ นมา ลัว่ ฉวนก็เป็ นเพียงนักศึกษามหาวิทยาลัย
ทัว่ ไปที่มีชีวติ อันสุ ขสงบดี
ตอนนี้ที่ทาํ ได้คือกัดฟันก้าวเดินไปทีละก้าว ลัว่ ฉวนทราบเรื่ องนี้ดีแก่ใจ
ที่ภายนอกนั้นมีคาํ อํานวยพรหรื อบัพไร้เทียมทานโดยระบบภายใน
ระยะสิ บกิโลเมตรจากร้านค้า ดังนั้นลัว่ ฉวนจึงไม่หวัน่ เกรงต่อสิ่ งใด
แต่กต็ อ้ งกล่าว ว่าตัวเขาไม่อาจคงอยูแ่ ต่ในร้านน้อยแห่งนี้ไปได้ตลอด
ทั้งชีวติ
ลัว่ ฉวนคิดอยากไปเผชิญโลกกว้างที่ภายนอก…
แม้วา่ ลัว่ ฉวนสามารถผ่านโหมดง่ายของชั้นแรกที่หอคอยแห่งการ
ทดสอบมาได้
แต่เขาก็ทราบดีวา่ เป็ นเพราะระดับการฝึ กฝนและอาวุธ
ถึงอย่างนั้นมันก็ทาํ ให้เขารู ้สึกดีข้ ึนมาได้!
“อีกรอบ!”
ดวงตาของลัว่ ฉวนเผยความกระหายพร้อมตัดสิ นใจเล่นต่อ
ครั้งนี้ระดับการฝึ กฝนลดลงหนึ่งระดับ เป็ นขอบเขตหลอมกายระดับ
ที่เก้า และอาวุธนั้นยังไม่มีการเปลี่ยนแต่อย่างใด
ภาพที่ปรากฏตรงหน้าสว่างวูบ โลกได้กลับคืนสภาพเดิม ร่ างกายลัว่
ฉวนกลับคืนสู่ สภาวะพร้อมอย่างเต็มที่อีกครั้ง
สัตว์อสู รปรากฏตัว ลัว่ ฉวนถืออาวุธในมือกระชับพุง่ ทะยานออก
การป้องกันที่ดีที่สุดคือโจมตี!
……
ถัดจากนั้นไม่นาน คณะทหารรับจ้างของโจวหู่จึงมาเยือนร้าน
พวกเขาเหล่านี้มาเพื่อเตรี ยมตัวบุกเข้าเทือกเขาจิ่วเหยาทําภารกิจ ดังนั้น
จึงมาเยือนร้านต้นตํารับเพื่อเตรี ยมซื้ อหาแท่งเครื่ องเทศและโคล่าเผือ่
กรณี จาํ เป็ น
กลุ่มคนต่างเกิดข้อสงสัย ว่าเกมใหม่ในร้านนี้คืออะไร ดังนั้นจึงคิด
ทดลองเล่น
แน่นอนว่าเมื่อทราบเรื่ องหอคอยแห่งการทดสอบสามารถเพิ่มพูน
การฝึ กฝน พวกเขาจึงยิง่ ตื่นตะลึง
“ไม่นึกเลยว่าเกมเช่นนี้ถึงกับเพิ่มการฝึ กฝนให้ได้!” โจวหู่เผยสี หน้า
ว่าเรื่ องราวเหลือเชื่อออกมา
อีกคนหนึ่งจึงพยักหน้า “เถ้าแก่ช่างยอดเยีย่ มนัก!”
กลุ่มคนเห็นพ้อง พวกเขากําลังรับชมลัว่ ฉวนที่ต่อสู อ้ ยูภ่ ายในเกม
ลัว่ ฉวนยังไม่ขยับไปไหน
และก็เป็ นเช่นนั้นอย่างที่ทุกคนไม่ทราบว่าจะเป็ นอย่างไรต่อ
จนสุ ดท้ายทุกคนต้องพูดกล่าวกันพักหนึ่งพร้อมกล่าวลาเหยาซือหยาน
เวลาไหลผ่าน กลางวันได้ผา่ นพ้นราวพริ บตา
เมื่อลัว่ ฉวนออกจากหอคอยแห่งการทดสอบ ก็พบว่าพระอาทิตย์ใกล้
ลาลับฟ้าแล้ว
“เย็นขนาดนี้แล้วหรื อ?”
ลัว่ ฉวนหันมองทางท้องฟ้าด้วยความตระหนก
ในหอคอยแห่งการทดสอบ เขาเล่นเกมอย่างแทบไม่รู้เวลาโลก
ภายนอก
มันคล้ายกับพรสวรรค์อย่างหนึ่ง ระยะเวลาหนึ่งวันถึงกับสั้นอย่างไม่
น่าเชื่อ ประสบการต่อสู ข้ องลัว่ ฉวนขณะนี้เติบโตขึ้นมาก จากมือใหม่
ที่ไม่ทราบอะไรเลยจนกระทัง่ เชี่ยวชาญการต่อสู ส้ ารพัดชนิด
อย่างไรแล้ว มันก็เป็ นผลจากการที่ตายนับร้อยครั้งในหอคอยแห่ง
การทดสอบ
ไม่เกินเลยนักที่จะกล่าว ว่าเขาคือผูผ้ า่ นความเป็ นความตายมานับ
ร้อยศึก
 ตอนที่ 68 ไปหาอะไรกิน
ด้วยฐานะเถ้าแก่ร้าน ลัว่ ฉวนจึงไม่มีขอ้ จํากัดแต่อย่างใด ดังนั้นจึง
เล่นกี่ชวั่ โมงย่อมทําได้
แน่นอนว่าเหยาซือหยานที่เป็ นเสมียนร้านก็เช่นกัน
นางเข้าเล่นหอคอยแห่งการทดสอบโดยตลอดช่วงเวลาที่ไม่มีลูกค้า
แต่นางไม่ได้ปิดการรับรู ้โลกภายนอกเหมือนอย่างลัว่ ฉวน
“ช่างมันไปก่อน หาอะไรกินดีกว่า!” ลัว่ ฉวนถอนหายใจก่อนจะ
ตัดสิ นใจไปหาอะไรรับประทาน
“เถ้าแก่ ขอข้าไปด้วยได้หรื อไม่?” เหยาซื อหยานกล่าวถาม
ด้วยอยูแ่ ต่ในร้านมานานแล้ว กล่าวตามตรง เหยาซือหยานค่อนข้าง
เบื่อหน่ายไม่นอ้ ย
ลัว่ ฉวนไม่คิดอันใดมากพร้อมพยักหน้ารับ “ได้ ไปกัน”
เช่นนี้ท้ งั สองจึงออกจากร้านต้นตํารับพร้อมกันและเดินออกไปจาก
ตรอก
ช่วงเย็นถือเป็ นเวลาคึกคักของนครจิ่วเหยา
ทันทีเมื่อคนทั้งสองเดินออกจากในตรอก ภายนอกที่ได้พบคือเสี ยง
อึกทึกความจอแจ
ลัว่ ฉวนพาเหยาซื อหยานเดินไปยังร้านที่มาหาอะไรทานเป็ นประจํา
ลัว่ ฉวนไม่คิดอะไรมาก เหยาซื อหยานก็หาได้สนใจสายตาผูอ้ ื่นที่
มองมา
คนทั้งสองไม่ทราบว่าสร้างความตื่นตกใจแก่ผอู ้ ื่นกันเพียงใด
อย่างไรแล้วเหยาซือหยานก็กล่าวได้วา่ เป็ นมนุษย์โฉมงามล่มเมืองผู ้
หนึ่ง
“ร้านนี้”
ลัว่ ฉวนหยุดยืนที่หน้าร้าน
เบื้องหน้าคืออาคารที่กินพื้นที่นบั ร้อยเมตร
อาคารนี้แบ่งออกเป็ นสามชั้น มันเผยออกซึ่งบรรยากาศความวิจิตร
และงดงาม
ที่ประตูร้าน จะพบเห็นผูค้ นสวมใส่ ชุดหรู หราเดินเข้าออกมากมาย
ด้านบนมีป้ายอักษรขนาดใหญ่เขียนไว้ “ภัตตาคารเซี ยนวิหคอมตะ”
ที่แห่งนี้คือภัตตาคารอันดับหนึ่งแห่งนครจิ่วเหยาที่เจียงเฉิงจวิน
กล่าวถึง!
กับผูซ้ ่ ึงสามารถรับประทานอาหารที่นี่ได้ อย่างน้อยก็ตอ้ งรํ่ารวย
ไม่ใช่นอ้ ย
ร้านของลัว่ ฉวนเพียงห่างจากภัตตาคารแห่งนี้ไม่กี่ร้อยเมตร
“โฉมงามโดยแท้ ประหนึ่งภูติในแดนดิน!”
“ศิษย์นอ้ งหญิงรับชมทางด้านนั้น สตรี ผนู ้ ้ นั งดงามนัก!”
“โฮ่ ศิษย์พี่ ยังจะมีผใู ้ ดงดงามกว่าข้าอีกหรื อ?”
“อืม… ศิษย์นอ้ งหญิงสมควรต้องตั้งคําถามแล้ว!”
“ฮึ่ย! ศิษย์พี่ เป็ นท่านไม่รักข้าแล้วจึงกล่าวเช่นนี้…”
ขณะลัว่ ฉวนและเหยาซือหยานเดินเข้าไปในภัตตาคารเซี ยนวิหคอมตะ
เสี ยงกระซิบก็ดงั ตามหลังไม่ขาด
แน่นอนว่า ทุกการสนทนาเป็ นการกล่าวถึงเหยาซือหยาน
ส่ วนลัว่ ฉวนนั้นไม่ต่างอะไรกับอากาศธาตุ…
มันก็เหมือนดาวในฟากฟ้ายามคํ่าคืนกับดวงจันทร์ ดวงดาวอย่างไรก็
หม่นแสงกว่า
นับเป็ นโชคดีที่ลวั่ ฉวนไม่สนใจเรื่ องราวเหล่านี้ และเหยาซื อหยาน
คือผูซ้ ่ ึงเป็ นราชวงศ์สตั ว์อสู ร ดังนั้นจึงไม่คิดสนใจเรื่ องราวของโลก
ผูฝ้ ึ กตนมนุษย์
ทั้งสองถูกนําไปยังที่นงั่ จากนั้นเสี ยงบรรยากาศการรับประทานใน
ภัตตาคารแห่งนี้ค่อยทําให้บรรยากาศเงียบสงบลง
แต่กระนั้นสายตาส่ วนใหญ่กย็ งั จับจ้องมาทางเหยาซื อหยาน
อีกทางหนึ่ง สายตาส่ วนใหญ่กม็ องมาทางลัว่ ฉวนด้วยความริ ษยา
ด้วยเช่นกัน
ไฉนบุรุษเช่นนี้มีสตรี โฉมงามเคียงข้างได้?
อีกฝ่ ายก็ไม่ใช่หล่อเหลาขนาดนั้นไม่ใช่หรื อ?
หรื อนี่แท้จริ งคือหล่อเหลาแล้ว?
หากลัว่ ฉวนทราบความคิด เขาคงจะตอบกลับไปอย่างเฉยเมยว่า ‘ใช่
นี่แหละหล่อเลิศลํ้าคํ้าปฐพีแล้ว’
“แขกผูท้ รงเกียรติ ท่านต้องการรับอันใดดีขอรับ?”
ทั้งสองเมื่อนัง่ เรี ยบร้อย บริ กรจึงเร่ งรี บเดินเข้ามาต้อนรับ
“ทางร้านมีอาหารแนะนําอะไรบ้าง?” ลัว่ ฉวนกล่าวถาม
นี่เป็ นครั้งแรกที่มารับประทานอาหารเย็นพร้อมเสมียนร้าน ดังนั้น
ต้องเผยความใจกว้าง
นัน่ คือสิ่ งที่ลวั่ ฉวนคิด
ในช่วงที่ผา่ นมา ผลประกอบการของร้านต้นตํารับไม่ใช่เล็กน้อย
หนึ่งสัปดาห์ที่ผา่ นมา ลัว่ ฉวนได้รับส่วนแบ่งจากหุน้ ส่ วนโดยระบบ
มาไม่ใช่นอ้ ย
และร้านยังเลื่อนขึ้นเป็ นระดับที่สอง ผลึกวิญญาณที่ตอ้ งใช้สู่ระดับที่
สามยังอีกไกล ดังนั้นตอนนี้จึงเป็ นช่วงที่ควรเก็บออมไว้บา้ ง
แต่คิดใช้บา้ งย่อมไม่เสี ยหายอะไร
ตอนนี้เป้าหมายของเขาคือห้าพันผลึกวิญญาณ
“อาหารจานแนะนําของทางร้านเรานามว่า เก้าวิหคอมตะสวรรค์ร่าย
รํา วัตถุดิบหลักคือสัตว์อสู รระดับคืนต้นกําเนิด และผลผลิตที่เก็บ
เกี่ยวได้มาจากเทือกเขาจิ่วเหยาขอรับ”
ขณะเสี่ ยวเอ้อกล่าวคําแนะนําอาหาร สี หน้านั้นเผยซึ่ งความภาคภูมิ
ลัว่ ฉวนพยักหน้ารับโดยไม่คิดกล่าวถามราคา “ตกลงตามนั้น นอกจากนี้
ขอจานอื่นที่ข้ ึนชื่อของทางร้านมาด้วย”
 ตอนที่ 69 บุรุษรํ่ารวยผู้ชั่วช้ า
เสี่ ยวเอ้อพยักหน้ารับอีกครั้งพร้อมเผยยิม้ ประดับใบหน้า “รับทราบ
ขอรับ ทางเราจะรี บปรุ งอาหารให้ท่านโดยเร็ ว”
เขาได้ทราบว่าพบเจอลูกค้ารายใหญ่เข้าให้แล้ว
ด้วยเหตุน้ ีจึงไม่กล้ารี รอ ฝี เท้าเร่ งรี บก้าวเดินกลับเข้าในครัว
“อันที่จริ ง ไม่ตอ้ งสัง่ มาหลายจานก็ได้” เหยาซื อหยานกล่าวกระซิบ
ลัว่ ฉวนส่ ายศีรษะเผยคําจริ งจัง “นี่เป็ นครั้งแรกที่ขา้ เชิญมาร่ วมทาน
อาหารเย็น ดังนั้นจะให้เหมือนปกติธรรมดาได้อย่างไร?”
บรรดาผูม้ ารับประทานอาหารเมื่อได้ยนิ ลัว่ ฉวนสัง่ สายตาพลันต้อง
หันมองมาด้วยความริ ษยา ทั้งยังมีอารมณ์อื่นเจือปน
นี่มนั หยามกันเกินไปแล้ว!
เป็ นคนรวยแล้วยังชัว่ ช้า!
เก้าวิหคอมตะสวรรค์ร่ายรํา เพียงหนึ่งจานก็ราคาสามพันผลึกวิญญาณ
แล้ว!
ทั้งยังมีอาหารขึ้นชื่อจานอื่นอีก…
หรื อก็คือ อาหารมื้อนี้มูลค่ามันแทบจะกว่าห้าพันผลึกวิญญาณ!
แน่นอนว่าความคุม้ ค่าของอาหารก็สมกับราคา
อย่างไรแล้วก็เป็ นเนื้อสัตว์อสู รระดับคืนต้นกําเนิด เมื่อใดกินเข้าไป
เช่นนั้นการรับรู ้ถึงพลังฟ้าดินย่อมเพิม่ ขึ้นเป็ นระยะเวลาชัว่ ครู่
กล่าวโดยง่าย มันคือบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปคุณภาพตํ่าเตี้ย…
เป็ นที่ทราบกันว่ายอดฝี มือส่ วนใหญ่ยอ่ มต้องมีแนวทางการฝึ กฝน
แตกต่างกันไป
กับยอดฝี มือที่ร่ าํ รวย เช่นนั้นพวกเขาอาจเลือกกินอาหารอันหรู หรา
เช่นนี้
และแน่นอนว่า… ลัว่ ฉวนไม่ทราบ…
“ท่านพ่อคิดอะไรอยูก่ นั ก็แค่ผฝู ้ ึ กตนมีฝีมือไม่กี่คนไม่ใช่หรื อ? เหตุ
ใดยังต้องระแวดระวังเพียงนี้? นี่ยงั ไม่กล่าวว่าให้ขา้ อยูแ่ ต่ในวังมา
เนิ่นนาน!”
ที่ไกลห่างออกไปเล็กน้อย มีเสี ยงไม่พอใจดังขึ้น
“ฝ่ าบาท พลังของผูฝ้ ึ กตนในป่ าเขานั้นไม่อาจปรามาส พวกเขาต่าง
มาที่นี่กเ็ พราะโบราณสถานในเทือกเขาจิ่วเหยา ถึงตอนนั้นจะยิง่ มี
คนมามาก”
เสี ยงก่อนหน้านี้เผยออกซึ่ งความเหยียดหยันไม่คิดรับฟัง
เสี ยงนี้ดงั จากที่ไกลและค่อยเข้ามาใกล้ ไม่ชา้ ชายหนุ่มสองคนในชุด
หรู หราจึงเดินเข้ามาในภัตตาคาร
ร่ างกายนั้นประดับประดาและเผยซึ่งความหรู หราที่บ่งบอกถึงสถานะ
อันสู งส่ ง
“เสี่ ยวเอ้อ เร่ งรี บนําท่านชายสู่ หอ้ งส่ วนตัว!” เสี ยงหนึ่งดังขึ้น
“ขอรับ ขอรับ! คุณชายหลี่และฝ่ าบาทขอเรี ยนเชิญทานด้านนี้!”
เสี่ ยวเอ้อเร่ งรี บโค้งกายเดินเข้าไปหา
เห็นได้ชดั ว่าทั้งสองไม่ใช่เพิ่งมาเยือนภัตตาคารแห่งนี้เป็ นครั้งแรก
และเสี่ ยวเอ้อก็คล้ายรู ้จกั อีกฝ่ ายดี
ท่ามกลางผูม้ าร่ วมรับประทานมื้อคํ่า มีผฝู ้ ึ กตนมากมายที่เพิ่งมาถึง
นครจิ่วเหยา พวกเขาต่างรับชมด้วยความสงสัย
“สองคนนั้นเป็ นใคร? คล้ายว่ามีสถานะตัวตนไม่ธรรมดา!”
“คงเพิง่ มาถึงนครจิ่วเหยาละสิ ไม่ทราบงั้นหรื อ? ที่นาํ หน้าคือองค์ชาย
สอง และที่ตามหลังคือหลี่มู่ บุตรแห่งขุนนางขวา”
“เหอะเหอะ ต้องกล่าวเลยว่าเรื่ องราวมีมากมาย สองคนนี้อาศัยตัวตน
ไปไม่ใช่นอ้ ย ไม่ทราบว่าก่อเรื่ องในนครจิ่วเหยาไปมากน้อยเพียงใด
แล้ว”
“ว่าอะไร?! ไม่สนหน้าว่าเป็ นผูใ้ ดเลยงั้นหรื อ?”
“ผูใ้ ดห้ามปรามได้? บุตรแห่งจักรพรรดิ เป็ นบุตรอันชอบธรรม เกรง
ว่าอย่ายุง่ ด้วยจะมีชีวติ ยืนยาวกว่า”
“เดี๋ยว! เหมือนว่าจะมีเรื่ องสนุกให้ได้รับชมกันแล้ว…”
ลัว่ ฉวนเพียงมองสองคนที่เพิ่งเข้ามาด้วยความสงสัย
อย่างไรแล้ว คนทั้งสองก็มาพร้อมกลิ่นเครื่ องดื่มมึนเมาที่เตะจมูก
ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่ องน่าแปลกใจเท่าใดนัก
สําหรับเหยาซือหยาน นางเพียงนัง่ เงียบเคียงข้างลัว่ ฉวน
ลัว่ ฉวนและเหยาซื อหยานกล่าวได้วา่ ถ่อมตัวอย่างดี แต่ไม่ใช่หมาย
ความถึงผูอ้ ื่นจะเมินเฉย เพราะเหยาซือหยานดึงดูดผูค้ นให้สนใจได้
นับไม่ถว้ น
จี้เทียนเฮามองผูม้ าทานมื้อคํ่าโดยรอบก่อนจะแค่นเสี ยงเหยียดหยัน
เขามักมองเหยียดหยามต่อผูฝ้ ึ กตนทัว่ ไปมาโดยตลอด
ผูค้ นเหล่านี้กไ็ ม่ต่างอะไรกับคนเดินตลาดสด มีหรื อจะมีเทียบเคียง
บุตรแห่งจักรพรรดิเทียนชิงได้
ด้วยสายตาหันมองรอบ ทันใดนี้พลันได้พบกับสิ่ งต้องตาเข้า
หลี่มู่ที่อยูข่ า้ งกายก็เป็ นเช่นเดียวกัน สายตานั้นจับจ้องมองตรง
จี้เทียนเฮากล้าสาบาน ว่าตนไม่เคยได้พบเจอโฉมงามเช่นนี้ตลอดชัว่
ชีวติ ที่ผา่ นมา
เพียงแค่รับชมนาง มันก็ทาํ ให้ผคู ้ นต้องทําหัวใจหล่นออกมานอกกาย
ได้แล้ว
 ตอนที่ 70 คล้ ายเคยเกิดขึน้
ดวงตาสี ม่วงงดงามนั้นประหนึ่งดวงดาวเฉิ ดฉาย เส้นผมสี ม่วงยาวยิง่
เสริ มเสน่ห์ให้น่าค้นหา
สตรี ผนู ้ ้ ีงดงามขนาดที่ไม่เคยพบเห็นในโลกปุถุชน!
และสตรี ผนู ้ ้ ี หากเป็ นบุรุษต้องคว้าไว้ในกํามือ!
ในใจของจี้เทียนเฮา เขาเพียงแต่คิดเช่นนี้
หลี่มู่ที่อยูข่ า้ งกายก็ไม่ยงิ่ หย่อนไปกว่ากัน สายตานั้นเอาแต่จบั จ้อง
จี้เทียนเฮากระชับเสื้ อก่อนจะเดินไปทางลัว่ ฉวน
หลี่มู่ดึงสติกลับคืนพร้อมรี บตามติด
แม้เป็ นสหายต่อกัน แต่เรื่ องนี้เป็ นใครดีใครได้
เขาทราบว่าโฉมงามเช่นนี้ตอ้ งไม่ปล่อยให้หลุดมือ
พบเห็นจี้เทียนเฮาเดินเข้ามาใกล้ คิ้วของเหยาซื อหยานจึงอดไม่ได้ที่
จะขมวดเล็กน้อย
แม้นางขณะนี้เป็ นเสมียนประจําร้านลัว่ ฉวน แต่เดิมนางคือยอดฝี มือ
ขอบเขตราชัน และเป็ นอันดับหนึ่งเทียบอันดับมือสังหาร
หากคิดเกี้ยวพาราสี ต่อเหยาซือหยานอย่างไม่รู้ความเพราะรู ปลักษณ์
ก็เกรงว่าจะไม่ทราบแล้วว่าตกตายได้เช่นไร
และก็เห็นได้ชดั ว่าจี้เทียนเฮาไม่ทราบเรื่ องราวแม้แต่นอ้ ย
สายตานั้นมองเพียงแต่เหยาซือหยาน จี้เทียนเฮาฉีกยิม้ ขณะคิดก่อน
จะกล่าวคําเกี้ยวพา “สตรี ผงู ้ ดงาม ขอข้าเชิญไปร่ วมดื่มที่ช้ นั บนด้วย
ได้หรื อไม่?”
ส่ วนลัว่ ฉวนที่นงั่ อยู่ เขาเมินเฉยราวพบเห็นเป็ นอากาศธาตุ
ลัว่ ฉวนคือลูกค้ารายใหญ่ของภัตตาคาร และจี้เทียนเฮาก็กาํ ลังเข้ามา
หาเรื่ อง
หากเกิดข้อพิพาทขึ้นที่นี่ สุ ดท้ายแล้วผูเ้ จ็บชํ้าย่อมเป็ นทางภัตตาคาร
“กราบเรี ยนฝ่ าบาท ท่านต้องการไปนัง่ พักที่หอ้ งส่ วนตัวชั้นบนก่อน
หรื อไม่ขอรับ?”
เสี่ ยวเอ้อกลืนนํ้าลายดึงเอาความกล้าเข้ามากล่าว
ลัว่ ฉวนอย่างไรก็เป็ นผูร้ ่ าํ รวย เสี่ ยวเอ้อรู ้สึกว่าอีกฝ่ ายสมควรมีทาง
ต้านรับบ้าง
“ไปให้พน้ !”
จี้เทียนเฮาที่เมาได้ที่จึงเตะส่ งเสี่ ยวเอ้อกระเด็นไปไกล
หลี่มู่ทราบดีวา่ ตอนนี้ตนไม่อาจเข้าไปยุง่
เหยาซือหยานเผยใบหน้าเย็นเยือกและไม่กล่าวคําใด
หลี่มู่กระแอมไอพลางชี้ไปทางจี้เทียนเฮาที่อยูข่ า้ งกายและจึงกล่าว
“ผูน้ ้ ีคือจี้เทียนเฮา องค์ชายลําดับที่สองแห่งจักรวรรดิเทียนชิง หาก
เลือกติดตาม เช่นนั้นย่อมก้าวทะยานสู่ ฟากฟ้าได้เพียงหนึ่งก้าว หาก
เลือกปฏิเสธ เช่นนั้นคงไม่อยากทราบว่าจะเป็ นอย่างไร…”
“ส่ วนท่านนี้…” หลี่มู่หนั มองทางลัว่ ฉวน “ฝ่ าบาทวันนี้อารมณ์ดียงิ่
ดังนั้นจึงยินดีไว้ชีวติ ขณะนี้เร่ งรี บไสหัวไปได้แล้ว!”
หลี่มู่เล่นบทเป็ นสุ นขั รับใช้เจ้านาย คํากล่าวนี้ฝั่งหนึ่งดีดว้ ยทว่าอีกฝั่ง
แทบจะกัดใส่
เห็นได้ชดั ว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่อีกฝ่ ายก่อเรื่ องราวเช่นนี้
หากเป็ นสตรี ที่ไร้ซ่ ึงพื้นเพและกําลัง เช่นนั้นจุดจบย่อมพบเห็นได้
กระจ่าง
แต่โชคร้าย ที่ท้ งั สองพบคือลัว่ ฉวนและเหยาซือหยาน
กล่าวได้วา่ ถัดจากนี้เป็ นโศกนาฏกรรม…
ผูม้ ารับประทานมื้อคํ่าต่างหยุดกินอย่างไม่รู้ตวั สายตามีแต่รับชม
ด้วยความใคร่ รู้วา่ ถัดจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น
ผูค้ นทราบดีวา่ คู่หูแห่งนครจิ่วเหยาผูน้ ้ ีอหังการอวดดีไปทัว่ ทั้งเมือง
และเมื่อใดที่อยูร่ ่ วมกัน ก็เหมือนนํ้ามันได้เชื้อไฟ…
ลัว่ ฉวนขณะนี้กลายเป็ นอารมณ์ไม่ดี
จี้เทียนเฮาเข้ามาใกล้เพื่อเป็ นการบ่งบอกให้ลวั่ ฉวนได้ทราบ ว่า
อย่าได้คิดสั้น
เวลานี้มนั คล้ายว่าฉากนี้เคยเกิดขึ้นมาก่อน…
มันคล้ายกับฉู่หยุนเฟยที่มาเยือนร้านเมื่อหลายวันก่อน อีกฝ่ ายอาศัย
ตัวตนและบารมีคิดทําอะไรจึงกร่ างไปทัว่
แน่นอนว่าจุดจบนั้นไม่ดีเท่าใดนัก กระทัง่ ว่าเถ้าธุลีกไ็ ม่เหลือให้พบ
“เจ้าทราบหรื อไม่วา่ อะไรคือตายที่ไม่ตาย?”
ลัว่ ฉวนกล่าวออกด้วยนํ้าเสี ยงราบเรี ยบเย็นเยือก
โดยไม่ทนั รู ้ตวั จี้เทียนเฮาและหลี่มู่เกิดสัน่ กลัว
กระนั้นจี้เทียนเฮาไม่คิดเลิกรา คําข่มขู่เช่นนี้ไม่ต่างอะไรกับสายลม
ฤดูหนาวที่พดั ผ่านแล้วก็ผา่ นไป
“แปลกนัก เหตุใดรอบด้านกลายเป็ นหนาวเหน็บเช่นนี้?” ผูม้ า
รับประทานมื้อคํ่าต่างสับสน
“ตายงั้นหรื อ?” จี้เทียนเฮาเผยเสี ยงหัวเราะออก “บิดาข้าคือจักรพรรดิ
เทียนชิง ผูใ้ ดกันกล้าสังหารข้าในนครจิ่วเหยา?”
ความโกรธของเหยาซือหยานเลือนหายเมื่อได้เห็นลัว่ ฉวนกล่าวออก
หน้าให้ กระนั้นก็อดไม่ได้ที่จะเกิดความรู ้สึกไม่อาจอธิบาย
“มีคนให้การปกป้องมันเป็ นความรู ้สึกเช่นนี้…”
 ตอนที่ 71 องค์ ชายสองถูกสั่ งสอน
ลัว่ ฉวนรู ้สึกว่าเรื่ องราวชวนขบขันเมื่อได้ยนิ คําของจี้เทียนเฮา
เขาเคยพบเห็นอะไรมาก็มาก ทว่าไม่เคยพบเห็นอะไรถึงขนาดนี้มา
ก่อน
ลัว่ ฉวนเชื่อ ว่าด้วยตัวตนของจี้เทียนเฮา สองคนนี้สมควรสร้างความ
วุน่ วายไปทัว่ นครจิ่วเหยา
แม้วา่ ผูอ้ ื่นไม่ยงุ่ เกี่ยวด้วย แต่กย็ งั เข้าไปหาเรื่ องเบาะแว้งกับผูอ้ ื่นได้
“คุกเข่าลง! จากนั้นจงหักแขนข้างหนึ่งเสี ย! องค์ชายผูน้ ้ ีจะได้ละเว้น
ไม่เอาชีวติ เจ้า!”
จี้เทียนเฮามองทางลัว่ ฉวนด้วยสายตาเหยียดหยาม ราวกับคิดว่าตนเอง
ควบคุมชีวติ และความตายได้!
เหยาซือหยานไม่คิดกังวลแม้แต่นอ้ ย กระทัง่ เผยสี หน้าคาดหวังได้
เห็นเรื่ องสนุก
สําหรับคนพวกนี้ หาเรื่ องเถ้าแก่ไม่ต่างอะไรกับแส่ หาความตาย
สี หน้าลัว่ ฉวนยังไม่แปรเปลี่ยนแต่อย่างใด เพียงแต่ถอนหายใจเสี ยง
เบา “เดิมก็เพียงเปิ ดร้านในนครจิ่วเหยา ไม่คิดว่าจะต้องข้องเกี่ยวกับ
ราชวงศ์ แต่หากหาเรื่ องถึงเพียงนี้ ข้าก็คิดไม่ขดั ข้องที่จะสอนสัง่
บทเรี ยน…”
“หลี่มู่ แสดงฝี มือให้มนั ได้เห็น!” สี หน้าจี้เทียนเฮาเผยความดํามืด
กล่าวคําออกเย็นเยือก
“ขอรับฝ่ าบาท!”
หลี่มู่เผยยิม้ พร้อมก้าวเดินเข้าหาลัว่ ฉวน
พร้อมกันนี้ หมัดนั้นพุง่ ทะยานออกพร้อมเสี ยง ‘เพี๊ยะ’
ในความคิดของผูอ้ ื่น ลัว่ ฉวนออกท่วงท่าก่อน
ภายในนครจิ่วเหยาแห่งนี้ ผูใ้ ดกันกล้าหาเรื่ องกับพวกเขาเหล่านี้?
หากทําอะไรต่อต้าน เช่นนั้นก็ถือเป็ นศัตรู กบั ทั้งนครจิ่วเหยา!
และไม่ต่างอะไรกับเป็ นศัตรู ต่อจักรวรรดิเทียนชิง!
เพราะเหตุน้ ีจึงเป็ นผลให้หลี่มู่และจี้เทียนเฮาก่อเรื่ องไปทัว่ อย่างไม่
หวัน่ เกรงผูใ้ ด
กึก!
เสี ยงคล้ายอะไรแตกดังออก
ถัดจากนั้น ร่ างหนึ่งจึงปลิวหายประหนึ่งเงาวูบวาบ
ตามมาด้วยเสี ยง “ตูม้ ” ดังออกเพราะร่ างปะทะกับกําแพงอย่างรุ นแรง
เมื่อได้เห็นว่าผูใ้ ดที่ร่างกระเด็น บรรดาผูม้ ารับประทานมื้อคํ่าต่างอด
ไม่ได้ที่จะสะท้านลมหายใจ
เป็ นหลี่มู่ บุตรแห่งขุนนางขวา!
หลี่มู่กลายเป็ นมีสภาพอันเลวร้าย รอยประทับฝ่ ามือยังคงเผยชัดที่
ใบหน้า
และรอยประทับฝ่ ามือ มันเกิดขึ้นด้วยความเร็ วเกินกว่าตาเปล่าจะ
มองเห็น
“แค่ก แค่ก!”
หลี่มู่โขลกไอออกมาสองครั้งอย่างไม่ได้สติ วัตถุสีขาวถึงกับกระอัก
ออกทางปาก
หากคาดเดาไม่ผดิ สมควรเป็ นฟันที่แตก
พบเห็นเรื่ องราว ผูม้ ารับประทานอาหารต่างเผยยิม้ กันอยูภ่ ายใน
ลงมือได้ดี!
หากไม่มียารักษาที่ดี เช่นนั้นหลี่มู่กส็ มควรเสี ยโฉมแล้ว
นับเป็ นโชคดีที่ไม่ใช่อาการบาดเจ็บร้ายแรง เพียงแต่รู้สึกเจ็บปวด
ทางกายมากล้น
“ว่าไปแล้ว พบเห็นไหมว่าอีกฝ่ ายลงมืออย่างไร?”
“ไม่ทนั ได้มอง ผูใ้ ดสนใจกันเล่า?”
“ข้าเห็น แต่ขา้ นั้นอยูข่ อบเขตจิตวิญญาณระดับที่สาม ดังนั้นจึงเห็น
เพียงเศษเสี้ ยวเหตุการณ์!”
“เดี๋ยว! นัน่ ไม่ใช่หมายความถึงชายคนนั้นมีกาํ ลังอย่างน้อยก็ขอบเขต
คืนต้นกําเนิดหรื อไร?!”
……
บรรดาผูม้ ารับประทานมื้อคํ่าต่างหันมองทางลัว่ ฉวน ความหวาดกลัว
ฉายผ่านดวงตาพวกเขาเหล่านี้
สองขอบเขตใหญ่อย่างหลอมกายและจิตวิญญาณ มันคือส่ วนใหญ่
ของผูฝ้ ึ กตนในโลกใบนี้
ส่ วนขอบเขตคืนต้นกําเนิด กล่าวได้วา่ เป็ นยอดฝี มือแล้ว
ขอบเขตทดสอบเต๋ านั้นแข็งแกร่ งมากพอตั้งสํานักของตนเอง และยัง
จะได้รับเทียบเชิญจากกองกําลังอีกมากมาย
ได้พบเห็นหลี่มู่มีสภาพยํา่ แย่ กล่าวตามตรง จี้เทียนเฮากลายเป็ นแตกตื่น
เขาไม่เคยคิด ว่าลัว่ ฉวนจะกล้าลงมือ!
“เจ้า อย่าได้เข้ามาใกล้! บิดาข้าคือจักรพรรดิเทียนชิง!”
พบเห็นลัว่ ฉวนหันสายตามองมา จี้เทียนเฮาจึงชักเท้าถอยกลับด้วย
ความหวาดกลัว
เขาไม่เคยพบผูใ้ ดไม่สนหน้าฟ้าดินและอหังการเพียงนี้มาก่อน
ขณะนี้ภายในใจ ความคิดเรื่ องเหยาซือหยานหาได้มีอีกต่อไปแล้ว
ไม่วา่ เป็ นโฉมงามเพียงใด แต่ชีวติ ตนเองอย่างไรก็สาํ คัญกว่า!
 ตอนที่ 72 เถ้ าแก่ก่อเรื่ องอีกแล้ ว
“เจียงเฉิงจวิน เหตุใดวันนี้ไม่ไปร้านเถ้าแก่?” ระหว่างเดินบนถนน
ปู้หลี่เกื๋อกล่าวถามด้วยความสงสัย
ข้างกายเขาคือเจียงเฉิงจวินที่เดินตาม
“หากไม่ใช่เพราะบิดาข้ากล่าวว่านครจิ่วเหยาขณะนี้ มีแต่พยัคฆ์ร้าย
มังกรหลบซ่อนอยูเ่ ต็มไปหมดจึงกล่าวเตือนไม่ให้ออกมาก็คงไป
แล้ว นี่ขา้ เพิง่ ออกมาได้” เจียงเฉิงจวินกล่าวออกด้วยสี หน้าลําบากใจ
ทิศทางซึ่งทั้งสองเดินไปคือภัตตาคารเซี ยนวิหคอมตะ
ที่นี่ค่อนข้างใกล้กบั ร้านของลัว่ ฉวน แต่ท้ งั สองกลับไม่เคยคิดมาที่นี่
ด้วยกัน
เพราะร้านของลัว่ ฉวนมีเวลาปิ ดเช่นเดิมในทุกวัน
เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน ไม่มีหย่อนหรื อเร็ วไปกว่านั้น
บางทีอาจเป็ นเพราะเจอกันบ่อยครั้งที่ร้านของลัว่ ฉวนแล้ว และก่อน
หน้าสัมพันธ์ต่อกันก็ไม่ค่อยดีเท่าใดนัก
“น่าเสี ยดายนัก” ปู้หลี่เกื๋อส่ ายศีรษะพร้อมเผยเสี ยง “เหอะ ๆ ๆ” ด้วย
ใบหน้าเหยียดหยาม “เจ้าพลาดอดได้เห็นของใหม่ในร้านเถ้าแก่
แล้ว!”
“อะไรใหม่?” เจียงเฉิงจวินชะงัก ดวงตาเผยความตื่นตะลึงกล่าวถาม
คิดอยากได้ทราบ “เถ้าแก่มีของใหม่มาหรื อ? เป็ นอะไรกัน?!”
“เป็ นเกม” ปู้หลี่เกื๋อตอบกลับอย่างลึกลับ
เจียงเฉิงจวินได้แต่เผยสี หน้างงงัน
กระนั้นปู้หลี่เกื๋อเลือกไม่สนใจเจียงเฉิ งจวิน ปล่อยอีกฝ่ ายงงค้างที่
ตรงนั้นและก้าวเดินต่อไปยังภัตตาคารเซี ยนวิหคอมตะ
เจียงเฉิงจวินที่ดึงสติกลับคืนมาได้จึงเร่ งรี บเดินตามติด
“เกมหรื อ? นี่คงไม่ได้หลอกข้าเล่นกระมัง?” เจียงเฉิ งจวินเร่ งรี บเดิน
กลับมาพูดคุยข้างปู้หลี่เกื๋อด้วยความสงสัยเปี่ ยมล้น
“ข้าจะโกหกไปทําอะไร?” ปู้หลี่เกื๋อไหวไหล่ “ของในร้านเถ้าแก่
แปลกใหม่เสมอหรื อไม่ใช่?”
เจียงเฉิ งจวินพยักหน้ารับ
ของแปลกใหม่ในร้าน มันไมใช่เรื่ องแปลกแต่อย่างใด
ปู้หลี่เกื๋อเดินไปต่อพลางกล่าว “เกมในร้านเถ้าแก่ไม่ใช่เพียงเป็ นเกม
ธรรมดา แต่เมื่อเล่นแล้วจะช่วยเพิ่มพูนการฝึ กฝน!”
เจียงเฉิงจวินต้องชะงักอีกครา ดวงตาขณะนี้เบิกกว้างตื่นตะลึง
ถึงกับมีของเช่นนั้นด้วย?
แค่เล่นเกมก็แข็งแกร่ งขึ้นได้แล้ว?
แข็งแกร่ งขึ้นมันจะง่ายดายเพียงนั้นได้อย่างไรกัน?
“เกมนี้เปรี ยบเสมือนโลกจริ ง ที่นนั่ พวกเราจะต้องสังหารศัตรู และ
เพิ่มพูนประสบการณ์…”
“แต่บอกไปก็ไม่เห็นชัด พรุ่ งนี้ไปลองด้วยตนเองจึงได้รู้…”
เจียงเฉิงจวินแทบจะมีแต่ขอ้ สงสัยติดค้างภายในใจ ทั้งยังปรารถนา
ให้เป็ นวันพรุ่ งนี้เสี ยตอนนี้เพื่อที่จะได้ไปเล่นเกมวิเศษนั้นโดยเร็ ว
“หื อ? เหมือนที่ภตั ตาคารจะเกิดเรื่ องขึ้น เร่ งรี บไปรับชม!”
ปู้หลี่เกื๋อพบเห็นความวุน่ วายจากทางด้านหน้าภัตตาคาร ขณะนี้เผย
ความสงสัยพร้อมเร่ งฝี เท้า
เป็ นที่ทราบกันดีวา่ ที่แห่งนี้คือภัตตาคารที่ใหญ่ที่สุดของนครจิ่วเหยา
ภัตตาคารเซียนวิหคอมตะนั้นมีพ้นื เพอันแข็งแกร่ ง
ผูค้ นที่กล้าสร้างปัญหาหรื อมัน่ ใจในกําลังของตนเองล้วนถูกสอนสัง่
กันทั้งสิ้ น
ขณะเจียงเฉิงจวินและปู้หลี่เกื๋อเดินใกล้ถึงอาคาร ที่ได้เห็นคือร่ าง
หนึ่งลอยลิ่วกระเด็นออกมา
“เจ้านัน่ ไม่ใช่หลี่มู่หรอกหรื อ?” เจียงเฉิงจวินเผยสายตาหรี่ เล็ก
พิจารณาบุคคล
ปู้หลี่เกื๋อพยักหน้ารับด้วยความงงงัน จากนั้นจึงมองไปยังบุคคลที่
หลี่มู่ติดตาม
เป็ นดังคาด อีกฝ่ ายคือองค์ชายลําดับที่สองจี้เทียนเฮา
“ถึงกับกล้าลงมือต่อองค์ชายสอง อีกฝ่ ายหน่ายเหนื่อยมีชีวติ อยูแ่ ล้ว
หรื อ?”
นี่คือความคิดแรกที่ผดุ ขึ้นของเจียงเฉิ งจวินและปู้หลี่เกื๋อ
แต่หลังได้เห็นว่าผูใ้ ดลงมือ คนทั้งสองกลายเป็ นต้องเงียบงันพร้อม
ถอนความคิด
อีกฝ่ ายกล้าดีอย่างไรถึงกับทําให้เถ้าแก่ตอ้ งลงมือ องค์ชายสองหวาด
เกรงว่าชีวติ จะสั้นไม่พองั้นหรื อ?
คนทั้งสองยามนี้ไม่คิดถึงเรื่ องฐานันดรของจี้เทียนเฮาอีกต่อไปแล้ว
ฐานันดรสู งส่ งแล้วอย่างไร?
ด้วยกําลังอันเกรี ยงไกรของเถ้าแก่ ต่อให้เป็ นจักรพรรดิเทียนชิงมา
ด้วยตัวเองก็ไม่อาจต่อกรได้!
 ตอนที่ 73 จีอ้ ๋ฮู ุยพิโรธ
เห็นได้ชดั ว่าทุกคนต่างคิดว่าเรื่ องราวน่าสนุกและรับชมเป็ นอย่างยิง่
บางคนกระทัง่ นําของขบเคี้ยวออกมารับชมลัว่ ฉวนลงมือ กระทัง่
พูดคุยต่อกันว่าถัดจากนี้จะเป็ นอย่างไรต่อ
และข่าวคราวนี้ไม่ชา้ ก็แพร่ กระจายออกไปอย่างรวดเร็ ว
อย่างไรแล้ว จักรวรรดิเทียนชิงก็ไม่ใช่สถานที่ซ่ ึงผูฝ้ ึ กตนจะก่อการ
ได้ตามใจชอบ
คิดใช้โอกาสนี้ลงมือเพื่อซื้อใจจักรวรรดิเทียนชิงก็ถือเป็ นโอกาสอันดี!
“พวกเราทําอย่างไรดี?” เจียงเฉิงจวินกล่าวกระซิ บ
“ยังจะทําอะไรได้? รับชมสิ !” ปู้หลี่เกื๋อกลอกตามองพร้อมกระซิ บ
ตอบ
แม้ตวั ตนคนทั้งสองสู งส่ งไม่นอ้ ย กระนั้นกับที่นี่ยอ่ มไม่กล้า
สิ่ งที่ควรทําตอนนี้ คือไม่ไปยุง่ เกี่ยวด้วย
“ต้องกล่าวเลย ว่าหากชายคนนั้นลงมือต่อจี้เทียนเฮา เช่นนั้นคงไม่
เหลือที่ให้หยัดยืนแล้ว”
“เหอะเหอะ หากผูใ้ ดกล้ามายุง่ เกี่ยวกับสตรี ขา้ เช่นนั้นข้าย่อมไม่
ปล่อยมันไปแน่!”
“จุ๊จุ๊ เจ้าก็เพียงแค่ขอบเขตโชคชะตา ข้าเกรงว่าจะมีแต่ตอ้ งคุกเข่าให้จ้ ี
เทียนเฮา!”
“บัดซบ เจ้าไม่เชื่องั้นหรื อ? เช่นนั้นตามมา! ไปยังเทือกเขาจิ่วเหยา
นอกเมืองแล้วข้าจะแสดงให้ได้ทราบ!”
“ได้! ผูใ้ ดกลัวเกรง…”
ฝูงชนพูดคุยไปมาก่อนจะชวนทะเลาะกันเองพลางรับชมเรื่ องราวจน
เกิดความวุน่ วายไปทัว่
ผูค้ นนับไม่ถว้ นต่างมองที่ลวั่ ฉวน พวกเขาคิดอยากได้เห็นว่าอีกฝ่ าย
จะทําอย่างไรกับจี้เทียนเฮา
เมื่อจี้เทียนเฮาได้เห็นสี หน้าลัว่ ฉวน สี หน้าของอีกฝ่ ายยังคงเฉยชา
ส่ วนตัวเขาได้แต่ตระหนกแตกตื่น
“เจ้า หากกล้าทําอะไรข้า เช่นนั้นจะถือเป็ นศัตรู ต่อจักรวรรดิเทียนชิง!”
จนกระทัง่ ถึงตอนนี้ จี้เทียนเฮาก็ยงั ไม่ลืมที่จะกล่าววาจาข่มขู่ต่อลัว่
ฉวน
“นี่เจ้ายังไม่ทราบสถานการณ์กระจ่างชัดพอหรื อไร?”
ลัว่ ฉวนยังคงเผยสี หน้าเฉยชาไม่แปรเปลี่ยนราวกับเป็ นเช่นนี้นาน
นับพันปี เป็ นผลให้ผอู ้ ื่นไม่อาจคาดเดาได้วา่ ภายในนั้นคิดอะไรอยู่
จี้เทียนเฮากัดฟันแน่น ดวงตานั้นเผยความขุ่นแค้นพร้อมฟาดจี้หอ้ ย
คอหยกที่ขอ้ มือลงพื้น
ลัว่ ฉวนรู ้สึกว่าภาพฉากช่างคุน้ ตา และเขาก็ไม่คิดถอยแต่อย่างใด
ต่อหน้ากําลังอันไร้เทียมทาน ไม่วา่ อะไรก็ไม่อาจต้านทานได้!
ด้วยจี้หยกตกลงพื้นพร้อมแตกออก พริ บตานี้จึงเกิดคลื่นที่ไม่อาจ
มองเห็นกระจายสู่ โดยรอบ
ทันใดนี้ ทั้งนครจิ่วเหยาจึงถูกปกคลุมด้วยออร่ าชวนสะพรึ ง
ค่ายอาคมคุม้ กันถูกกระตุน้ การทํางานแล้ว!
พระราชวังหลวง
จี้อ๋ ูฮุยซึ่ งกําลังรวบรวมเขียนพูก่ นั ขณะนี้ฝ่ามือสะท้านจนทําหมึก
เป็ นรอยอันไม่พึงประสงค์
ทว่าเขาไม่ได้คิดสนใจเรื่ องนี้ ดวงตานั้นจับจ้องไปยังทิศทางซึ่ง
ภัตตาคารเซี ยนวิหคอมตะตั้งอยู่ และออร่ าที่เป็ นของเขาเองนั้นได้
หลุดออกอย่างอย่างไม่อาจควบคุม
“องค์เหนือหัวเกิดเรื่ องใดขึ้น?”
ร่ างของเหล่าไป่ พลันปรากฏด้านหลังจี้อ๋ ูฮุย
ในดวงตานั้นเผยซึ่ งความสับสน ว่าเหตุใดองค์เหนือหัวของตนที่ปกติ
ไม่เคยมีโทสะขณะนี้จึงมีได้
ตัวเขาแทบไม่กล้าหายใจแรงในสถานการณ์เช่นนี้
“ค่ายอาคมนครจิ่วเหยาทํางาน!”
จี้อ๋ ูฮุยสู ดลมหายใจเข้าลึก พยายามสะกดคลื่นโทสะภายในใจและ
กล่าวออก
ขณะเสี ยงกล่าวคําจบ ภาพฉากภายในนครจิ่วเหยาจึงปรากฏขึ้น
แสงสี ทองขณะนี้ได้เข้าปกคลุมทั้งนครจิ่วเหยา
นี่คือปรากฏการณ์ที่บ่งบอกถึงการเริ่ มใช้งานค่ายอาคมคุม้ กัน!
เหล่าไป่ เผยอาการตื่นตกใจยามได้ทราบเรื่ อง
เป็ นที่ทราบกันว่าลัญจกรหยกแห่งอาณาจักรนั้นสามารถใช้เปิ ดค่าย
อาคมคุม้ กันของนครจิ่วเหยาได้ และลัญจกรหยกดังกล่าวก็อยูใ่ นมือ
ของจี้อ๋ ูฮุย
แต่ทว่า…
เหล่าไป่ นึกถึงอีกหนึ่งความเป็ นไปได้
จี้อ๋ ูฮุยให้ค่าผูส้ ื บสายเลือดตนไว้เป็ นอย่างสู ง ดังนั้นทุกคนจึงมีจ้ ีหอ้ ย
คอหยกไว้คุม้ กันชีวติ
และวันนี้ องค์ชายสองก็ออกไปนอกพระราชวังหลวง
เป็ นไปได้วา่ ที่ค่ายอาคมคุม้ กันใหญ่เปิ ดการทํางานขึ้น เป็ นเพราะเกิด
อันตรายขนาดจี้หยกถูกทําลาย…
 ตอนที่ 74 เหล่าไป่ ปรากฏตัว
“เหล่าไป รบกวนเจ้าไปดูแล้ว” จี้อ๋ ูฮุยที่สงบใจได้ค่อยกล่าวคําเสี ยง
เบาออกมา
เหล่าไป่ คือขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับที่แปด แม้วา่ ในนครหลวงยาม
นี้มีผฝู ้ ึ กตนนับไม่ถว้ น ทว่าเขาก็คือตัวตนอันสูงสุ ด!
“องค์เหนือหัววางใจ ข้าย่อมนําฝ่ าบาทกลับมาอย่างปลอดภัย!”
ก่อนสิ้ นเสี ยงเหล่าไป่ ร่ างนั้นก็เลือนหายไปแล้ว
“กล้าทําร้ายบุตรชายข้า ไม่วา่ เป็ นผูใ้ ด วันนี้เจ้าต้องจ่ายด้วยราคาอัน
สาหัส!”
จี้อ๋ ูฮุยมองทางนครหลวงที่อยูไ่ กลออกไป สี หน้ายามนี้เผยความเย็น
เยือก
ด้วยฐานะจักรพรรดิ เขาไม่สนว่ามือนี้จะต้องเปื้ อนเลือดสักเพียงใด
ความเร็ วของขอบเขตทดสอบเต๋ าย่อมมากลํ้า
ด้วยเวลาเพียงไม่กี่สิบชัว่ ลมหายใจ เหล่าไป่ ก็มาถึงภัตตาคารเซี ยน
วิหคอมตะแล้ว
พบเห็นจี้เทียนเฮายังมีลมหายใจ เหล่าไป่ ค่อยถอนหายใจโล่งอกได้
ตราบเท่าที่ยงั มีชีวติ เรื่ องราวก็ยอ่ มง่ายดายลง
สี หน้าเหล่าไป่ ยามนี้เผยความเย็นเยือก ร่ างนั้นเคลื่อนหายตัวเข้าไป
ในภัตตาคาร
เขาคิดอยากได้เห็น ว่าผูใ้ ดหาญกล้าหาเรื่ องต่อราชวงศ์ในนครจิ่วเหยา
แห่งนี้!
ผูค้ นที่สญ
ั จรเพียงรับรู ้ถึงร่ างเงาที่เคลื่อนผ่าน พวกเขาไม่ทราบว่าเกิด
เรื่ องใดขึ้น…
ขณะเดียวกัน จี้เทียนเฮาได้ถูกแสงสี ทองอ่อนเข้าปกคลุมประหนึ่ง
เทพลงมาเยือนผืนแผ่นดิน
ด้วยพรจากค่ายอาคมคุม้ กันเมือง จี้เทียนเฮาจึงเผยความมาดมัน่
ออกมาได้
กระทัง่ ว่าเป็ นยอดฝี มือทดสอบเต๋ าระดับสู งสุ ดโจมตีใส่ เขาก็ยงั
สามารถต้านรับได้หลายชัว่ สิ บลมหายใจ!
กระนั้นที่เขาไม่ทราบ คือหากลัว่ ฉวนคิดอยากสังหาร ต่อให้นาํ ทั้ง
ค่ายอาคมมารวมพลังที่ตรงนี้และเพิ่มอีกสักสิ บเท่าก็ไร้ประโยชน์!
และลัว่ ฉวนเองก็ไม่ใช่บุคคลกระหายเลือดถึงเพียงนั้น
แต่หากมีใครยังคิดสั้นมาหาเรื่ อง…
เวลานี้เองที่เหล่าไป่ เข้าถึงด้านในภัตตาคาร
เมื่อผูร้ ับประทานมื้อคํ่าพบเห็น สี หน้าพวกเขาจึงแปรเปลี่ยนพร้อม
กระซิบกันเสี ยงดัง
“เหล่าไป่ ที่เคียงข้างจักรพรรดิเทียนชิงมาโดยตลอด กําลังนั้นคือ
ขอบเขตทดสอบเต๋ า! ด้วยเหล่าไป่ ปรากฏตัว องค์เหนือหัวคงพิโรธ
แล้วเป็ นแน่!”
“หากเหล่าไป่ ลงมือ ชะตาคนผูน้ ้ นั ก็คาดเดาได้แล้ว!”
“เฮ้อ น่าเสี ยดาย…”
สายตาผูร้ ับประทานอาหารคํ่ามื้อนี้ต่างมองที่ลวั่ ฉวนด้วยความเสี ยดาย
เหล่าไป่ คือยอดฝี มือขอบเขตทดสอบเต๋ า และลัว่ ฉวนที่น่าจะอายุยงั
ไม่ถึงยีส่ ิ บปี ด้วยซํ้า มีหรื อจะแข็งแกร่ งทัดเทียมอีกฝ่ ายได้?
จากที่เห็น ผลลัพธ์กช็ ดั เจนเกินพอแล้ว
“เหล่าไป่ ช่วยข้าด้วย!”
จี้เทียนเฮาเผยความยินดีเมื่อพบเห็นเหล่าไป่ ปรากฏตัว
สําหรับจี้เทียนเฮา ลัว่ ฉวนนั้นน่ากลัวเกินกว่าจะรับมือได้ไหว
ด้วยเพียงตบหน้า หลี่มู่เป็ นหรื อตายก็ไม่ทราบ และหากนัน่ เป็ นตนเอง…
เฮือก!
เพียงคิดก็ทาํ หัวใจต้องหล่นไปกองกับพื้นแล้ว!
แม้ได้รับพรจากค่ายอาคมคุม้ กันเมือง แต่กไ็ ม่ใช่ทาํ ให้จ้ ีเทียนเฮา
วางใจไปได้ตลอดรอดฝั่ง
เพราะเขาได้ทราบ ว่าลัว่ ฉวนสงบจนน่ากลัว
มันสงบจนขนาดจี้เทียนเฮาต้องหวาดกลัวจากก้นบึ้ง!
ตัวตนของจี้เทียนเฮาเดิมไม่สนเรื่ องการฝึ กฝน ดังนั้นจึงไม่ทราบ
เข้าใจถึงพลังของค่ายอาคมคุม้ กันเมืองแต่อย่างใด
กระนั้นเขาทราบว่าเหล่าไป่ แข็งแกร่ ง และเป็ นบุคคลที่แข็งแกร่ ง
ทัดเทียมทัพนับหมื่นชีวติ !
พบเห็นเหล่าไป่ มาถึง จี้เทียนเฮาจึงค่อยถอนหายใจออกได้
กระนั้นความจริ งที่เกิดขึ้นกลับเหนือกว่าที่จ้ ีเทียนเฮาจะคาดคิด
เขาได้พบ ว่าเหล่าไป่ เผยสี หน้าผิดแปลกออกไป
กระนั้นจี้เทียนเฮาไม่คิดใส่ ใจ เพราะตัวเขาเชื่อมัน่ ในกําลังของเหล่า
ไป่
“เหล่าไป่ ชายคนนี้คิดตบหน้าข้า เอาชีวติ มันมาให้ขา้ !”
จี้เทียนเฮาชี้ที่หน้าลัว่ ฉวนด้วยคําเสี ยงดัง ตัวเขาปรารถนาสังหารอีก
ฝ่ ายตกตายตรงหน้าที่กล้าทําตนเองหวาดกลัวถึงเพียงนี้
 ตอนที่ 75 อะไรคือตาย
“ยังมีอีกเรื่ อง เหล่าไป่ อย่าได้ทาํ ร้ายโฉมงามผูน้ ้ นั !”
จี้เทียนเฮาคล้ายเพิง่ นึกขึ้นได้ สายตาขณะนี้หนั มองทางเหยาซือหยาน
ที่ยงั คงนัง่ กับที่ดว้ ยความปรารถนาอันเปี่ ยมล้น
พบเห็นว่าอีกฝ่ ายพูดคุยถึงใคร เหล่าไป่ จึงเผยสี หน้าแข็งค้างพร้อม
กรี ดร้องดังภายในใจ
องค์ชายสองกล้าดีอย่างไรยัว่ ยุเทพเจ้าผูย้ งิ่ ใหญ่ท่านนี้?
เหล่าไป่ ทราบดีวา่ จี้เทียนเฮามีนิสยั เช่นไร
ด้วยก่อเรื่ องในนครจิ่วเหยาไม่เว้นแต่ละวัน ชื่อเสี ยนับวันมีแต่เพิม่ ขึ้น
กระนั้นด้วยเพราะฐานันดรจึงไม่มีผใู ้ ดกล่าวอันใดได้
มีคาํ หนึ่งกล่าวเอาไว้ ว่าเมื่อใดเหยียบยํา่ ลงแม่น้ าํ มีหรื อรองเท้าไม่
เปี ยก?
และนี่กเ็ ป็ นสถานการณ์ในตอนนี้
จี้เทียนเฮาอาศัยฐานันดรก่อการเอาแต่ใจไปทัว่ นครจิ่วเหยา จนกระทัง่
ถึงกับยัว่ ยุเทพเจ้าผูย้ งิ่ ใหญ่เข้าให้
ขณะเหล่าไป่ คิดว่าจะขอร้องลัว่ ฉวนให้ไว้ชีวติ อย่างไรดี จี้เทียนเฮา
กลับโพล่งออกมา
หางตาเหล่าไป่ จึงต้องกระตุกรุ นแรง
ความตายอยูใ่ กล้แค่เอื้อม วันนั้นเขาได้เห็นกับตาคู่น้ ีดว้ ยตนเองมาแล้ว!
ถึงกับกล้ามีความคิดต่อสตรี ของอีกฝ่ าย เกรงว่าไม่ทราบแล้วว่าอักษร
คําว่าตายนั้นแท้จริ งเขียนเช่นไร!
เพี๊ยะ!
เสี ยงแรงปะทะดังขึ้น
ฝูงชนที่กดั กินแตงโมอยูข่ ณะนี้อดไม่ได้ที่จะเผยดวงตาเบิกกว้าง
เหล่าไป่ เมื่อปรากฏตัว ที่พวกเขาคิดคือเกิดความวุน่ วายครั้งใหญ่ข้ ึน
ผูใ้ ดกันคาดคิดว่าผลลัพธ์จะกลับกลายเป็ นเช่นนี้ได้
พวกเขาเห็นอะไรงั้นหรื อ?
เหล่าไป่ ตบหน้าจี้เทียนเฮา!
ไม่ใช่วา่ เหล่าไป่ เป็ นคนของราชวงศ์หรื อไร?
ไม่ใช่วา่ มาที่นี่เพื่อช่วยเหลือองค์ชายสองงั้นหรื อ?
ไฉนเวลานี้จึงตบหน้าองค์ชายสองเสี ยได้?
ทันใด ความสงสัยและคําถามจึงปรากฏในใจทุกผูค้ นที่เห็นเหตุการณ์
แน่นอนว่านี่เป็ นเรื่ องยกเว้นกับผูท้ ี่ทราบตัวตนของลัว่ ฉวน
และต้องกล่าว ว่าชายชราตบหน้านี้ไม่ใช่เบามือแต่อย่างใด
ใบหน้าจี้เทียนเฮาขณะนี้เผยรอยบวมที่เห็นได้ชดั ด้วยตาเปล่า
ขณะเดียวกัน กระทัง่ มีฟันหลุดกระเด็นออกจากปาก
จี้เทียนเฮาแทบไม่อาจตอบสนอง สี หน้าเผยซึ่ งความงงงัน
แต่จากนั้น ที่เกิดขึ้นจึงเป็ นเสี ยงกรี ดร้องเสี ยดแก้วหู
เหล่าไป่ ไม่คิดรี รอที่จะตบจี้เทียนเฮาอีกครั้ง
หากไม่ได้เห็นกับตาตนเอง ผูใ้ ดกันเชื่อว่าเหตุการณ์เช่นนี้จะเกิดขึ้นได้!
ทัว่ ทั้งภัตตาคารเซี ยนวิหคอมตะกลายเป็ นเงียบงัน ที่ได้ยนิ ขณะนี้มี
แต่เสี ยงกรี ดร้องขององค์ชายสอง
อีกทางหนึ่ง…
ลัว่ ฉวนรับชมอย่างเฉยชาและเงียบงัน
เหงื่อกาฬที่หลัง่ บนหน้าผากของเหล่าไป่ ยามนี้ถูกปาดเช็ดออก
ครั้งได้เห็นลัว่ ฉวนลงมือเมื่อหลายวันก่อน นัน่ เป็ นการสังหารอย่าง
ไร้ซ่ ึงความเมตตา
ขณะนี้ที่ตอ้ งทํา คือให้อีกฝ่ ายพึงพอใจกับการลงมือของตน
“คุกเข่าลง!”
เหล่าไป่ ออกคําสัง่ เสี ยงดัง
เหล่าไป่ แทบจะคาดเดาเรื่ องราวที่เกิดขึ้นได้ต้ งั แต่มาถึงภัตตาคาร
แห่งนี้ อย่างไรเรื่ องนี้กต็ อ้ งเป็ นจี้เทียนฮุยก่อเรื่ อง
แต่ลวั่ ฉวนคือผูใ้ ด? ตัวเขาแบกรับอีกฝ่ ายได้ไหวงั้นหรื อ?
ดังนั้นเหล่าไป่ จึงตัดสิ นใจเด็ดขาด กล่าวบอกให้จ้ ีเทียนเฮาสารภาพ
ความผิดและยอมรับการลงโทษเพื่อรักษาชีวติ นี้เอาไว้
แต่เห็นได้ชดั ว่าจี้เทียนเฮายังไม่เข้าใจเรื่ องราว
“เจ้า! ไม่เพียงแต่ตบหน้าข้า! แต่ยงั กล้าสัง่ ให้ขา้ คุกเข่าต่อมันผูน้ ้ ีอย่าง
นั้นหรื อ?!”
จี้เทียนเฮาเผยดวงตาเบิกกว้างจับจ้องที่เหล่าไป่ อย่างไม่คิดเชื่อ
ไม่ใช่เหล่าไป่ มาที่นี่เพื่อช่วยเหลือตนหรอกหรื อ?
ตอนนี้ กับอีกฝ่ ายที่ไม่ทราบด้วยซํ้าว่าเป็ นผูใ้ ด ไฉนจึงต้องให้องค์
ชายสองแห่งจักรวรรดิเทียนชิงคุกเข่าต่อหน้าด้วยกัน?!
“ไป่ หง! เจ้ากินยาผิดสําแดงมาหรื อไร! ตระกูลจี้ของพวกเราโปรด
ปรานเจ้าแล้วได้ใจงั้นหรื อ กล้าดีอย่างไรตบตีเจ้านายเช่นนี้?!” จี้
เทียนเฮาตะโกนออกเสี ยงดังก้อง
ดวงตาเหล่าไป่ เบิกกว้างด้วยความไม่คิดเชื่อ เขาไม่คาดคิดว่าจี้เทียน
เฮาจะกล่าวคําเช่นนี้ออกมา
 ตอนที่ 76 จีอ้ ๋ฮู ุยมาเยือน
บรรดาผูม้ ารับประทานอาหารต่างรับชมด้วยความตื่นเต้น
องค์ชายที่สองและเหล่าไป่ ถึงกับประชันหน้ากันเองแล้ว!
ริ มฝี ปากเหล่าไป่ สัน่ เทิ้มด้วยความโกรธเกรี้ ยว
กับยอดฝี มือขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับที่แปด เขาย่อมเป็ นแขกผูท้ รง
เกียรติขนาดทุกกองกําลังอ้าแขนยินดีตอ้ นรับ
ด้วยอยูเ่ คียงข้างจักรพรรดิเทียนชิงมาตลอดก็เพราะต้องการตอบแทน
บุญคุณ
นานมาแล้ว จักรพรรดิเทียนชิงได้บงั เอิญช่วยเหลือเหล่าไป่ ที่บาดเจ็บ
สาหัสเอาไว้
ชีวติ ของผูฝ้ ึ กตนยืนยาวยิง่ กว่าผูค้ นทัว่ ไป ดังนั้นความเมตตาครั้งนี้
ต้องตอบแทน นี่คือการตัดสิ นใจของเขา
อย่างไรแล้ว ความแข็งแกร่ งระหว่างจักรพรรดิเทียนชิงและเหล่าไป่
ก็ไม่ใช่กว้างใหญ่ และเหล่าไป่ ก็ไม่ใช่คนของจักรวรรดิเทียนชิงด้วย
ด้วยเหตุน้ ี ทั้งสองจึงไม่ใช่ท้ งั เจ้านายและบริ วารต่อกัน
คําของจี้เทียนเฮา ถือเป็ นการตบหน้าเหล่าไป่ อย่างรุ นแรง
เหล่าไป่ อยูเ่ คียงคู่ตระกูลจี้เพราะเพื่อตอบแทนบุญคุณที่ได้รับ
กระนั้นในสายตาของชนรุ่ นเยาว์เช่นจี้เทียนเฮา ตัวเขาแตกต่างอะไร
กับบริ วารอันตํ่าต้อย?
เหล่าไป่ สูดลมหายใจเข้าลึก ความโกรธในใจสะกดข่มลง ตัวเขา
ยังคงมีเหตุและผลอยู่
“ผูอ้ าวุโส องค์ชายที่สองดื้อรั้น เป็ นความผิดของจักรวรรดิเทียนชิงที่
ต้องรับผิดชอบ! หวังว่าท่านคงยอมละเว้นชีวติ นี้ไว้!”
จนกระทัง่ ถึงตอนนี้ เหล่าไป่ ก็ยงั จดจําคําของจี้อ๋ ูฮุยเอาไว้ได้
ขณะเดียวกัน เขาได้เตะตัดขาจี้เทียนเฮาให้คุกเข่าลง
ด้วยเสี ยงคล้ายกระดูกหักดังขึ้น จี้เทียนเฮาจึงคุกเข่าลงกับพื้น
สถานการณ์ตอนนี้คือเหล่าไป่ ยังมีโทสะ จี้เทียนเฮาสบถเสี ยงดังออก
จากปากพร้อมกรี ดร้อง
เพียงไม่มองก็ทราบ ว่าขานั้นใช้การไม่ได้แล้ว
สี หน้าลัว่ ฉวนประหนึ่งสายนํ้าที่ไม่แปรเปลี่ยน เขาไม่กล่าวคําใดตอบ
เหยาซือหยานที่นงั่ เคียงข้างก็เงียบงัน
ผูม้ ารับประทานมื้อคํ่าต่างไม่กล้าพูดกล่าวส่ งเสี ยง
กระนั้นที่พวกเขาเผยออกได้ คือสี หน้าหวาดกลัว สายตาต่างมองที่
ลัว่ ฉวนอย่างไม่นึกเชื่อสิ่ งที่เห็น
เมื่อครู่ พวกเขาได้ยนิ ว่าอะไร?
ผูอ้ าวุโส?!
เหล่าไป่ ถึงกับเรี ยกหาคนหนุ่มตรงหน้าว่าผูอ้ าวุโส?
นี่ยงั ไม่กล่าวถึง ว่ากําลังนั้นเหนือลํ้ากว่าเหล่าไป่ ที่อยูข่ อบเขตทดสอบ
เต๋ า…
เหล่าไป่ เผยท่าทีนอบน้อม เป็ นการบ่งบอกว่าหวาดเกรงต่อกําลังของ
คนหนุ่มตรงหน้า?
ผูม้ ารับประทานมื้อคํ่าต่างไม่กล้าเคลื่อนไหว พวกเขาคิดแต่เก็บตัว
ให้เงียบด้วยเกรงว่าจะดึงความสนใจของลัว่ ฉวนเข้า
จี้เทียนเฮาไม่โง่ กระนั้นความเจ็บปวดที่ใบหน้าและเข่านั้นเกินกว่าจะ
ทานทน ขณะนี้เขาค่อยได้ตระหนักว่าเรื่ องราวผิดคาดไกลเกินกว่าที่คิด
แม้เขาเป็ นองค์ชายก็ไม่อาจแปรเปลี่ยนสถานการณ์น้ ีได้
ปากขณะนี้ตอ้ งปิ ดลงพร้อมกลํ้ากลืน
เขารู ้สึกว่าตนเองได้สร้างปั ญหาครั้งใหญ่เข้าให้แล้ว
ลัว่ ฉวนไม่กล่าวตอบ และเหล่าไป่ ก็ไม่กล้าไปไหน
ทุกคนได้แต่สนั่ กลัวท่ามกลางความเงียบงัน
เวลาไหลผ่านเชื่องช้า สุ ดท้ายลัว่ ฉวนค่อยเผยคํากล่าว เสี ยงเบานี้เผย
คําออก “เรี ยกจี้อ๋ ูฮุยมา”
“ขอรับ!”
เหล่าไป่ เร่ งรี บรับคํา จากนั้นจึงบดขยี้เครื่ องรางหยกของตน
ทันใดนี้ คลื่นพลังอํานาจจิตสํานึกอันรุ นแรงจึงมุ่งหน้าสู่ ทิศทาง
พระราชวังหลวง
เพียงหนึ่งถ้อยคํา ยอดฝี มือขอบเขตทดสอบเต๋ าต้องโค้งกายรับคํา
นี่คือผูย้ งิ่ ใหญ่อนั เกรี ยงไกรมาจากที่ใด!
พระราชวังหลวง เมื่อจี้อ๋ ูฮุยได้รับเสี ยงผ่านทางจิต สี หน้าขณะนี้พลัน
ต้องแปรเปลี่ยน
ด้วยจิตที่ส่งมา เหล่าไป่ ได้กล่าวอธิบายเรื่ องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดแล้ว
จี้อ๋ ูฮุยทราบว่าตนไม่มีทางเลือกอื่น
เขาต้องสู ดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะก้าวเดินออกไป
เขาไม่คิดอยากยัว่ ยุยอดฝี มืออันลึกลับที่เปิ ดร้านอยูใ่ นนครจิ่วเหยา
แห่งนี้
ฉู่หยางผิงแห่งตําหนักจันทราสี เงิน เมื่อหลายวันก่อนได้รับบทเรี ยน
อย่างสาหัสไปแล้ว!
เพียงไม่กี่ชวั่ สิ บลมหายใจ ร่ างหนึ่งพลันทะยานมาหยุดที่ตรงหน้า
ภัตตาคารเซียนวิหคอมตะ
ตัวตนอันสู งส่ งมาพร้อมชุดมังกรประดับเลือนร่ าง เพียงพบเห็นก็ไม่
ยากคาดเดาว่าเป็ นผูใ้ ด
“คํานับองค์เหนือหัว!”
เสี ยงฝูงชนดังขึ้นพร้อมโค้งกายเป็ นการเคารพ
ในจักรวรรดิเทียนชิง ไม่มีสิ่งที่เรี ยกว่าพิธีคุกเข่าคํานับแต่อย่างใด
หากคิดคุกเข่าเผยความนับถือ เช่นนั้นก็มีแต่เพียงฟ้าดิน เทพเจ้า และ
บุพการี เท่านั้น
 ตอนที่ 77 จีอ้ ๋ฮู ุยตัดสิ นใจ
จี้อ๋ ูฮุยสู ดลมหายใจเข้าลึกพร้อมก้าวเดินไปในภัตตาคารเซี ยนวิหคอมตะ
ความเป็ นจริ งนั้น พื้นเพของภัตตาคารแห่งนี้ถือว่าเป็ นเรื่ องราวลึกลับ
ในนครจิ่วเหยามาโดยตลอด
ผูค้ นเพียงทราบว่ามีพ้นื เพอันยิง่ ใหญ่ ไม่เช่นนั้นจะไม่มีทางได้กลาย
เป็ นภัตตาคารอันดับหนึ่งแห่งนครจิ่วเหยา
และก็หาได้มีผใู ้ ดทราบไม่ ว่าแท้จริ งราชวงศ์คือนายใหญ่ของภัตตาคาร
แห่งนี้!
“เหตุใดฝ่ าบาทมาเยือนด้วยตนเอง?”
“ก่อนหน้านี้เหล่าไป่ มาเยือน ครั้งนี้เป็ นฝ่ าบาท หรื อว่าเหล่าไป่ ไม่
อาจจัดการเรื่ องราวได้?”
“น่าสงสัยนักว่าเกิดเรื่ องราวใดขึ้นที่ภายในอาคาร”
“เช่นนั้นเข้าไปรับชม!”
“เหอะเหอะ เจ้าไม่เกรงกลัวความตาย เช่นนั้นไป…”
ขณะนี้ ภัตตาคารเซียนวิหคอมตะกลายเป็ นสถานที่ตอ้ งห้าม
ผูค้ นภายในไม่อาจออก และผูค้ นภายนอกก็ไม่อาจเข้า
ความเงียบ คือคําบรรยายเพียงหนึ่งเดียวของสถานการณ์ภายใน
ทุกคนแทบไม่กล้าสู ดลมหายใจดัง สายตาได้แต่จบั จ้องคนหนุ่มที่นงั่
เก้าอี้อยู่
สี หน้าลัว่ ฉวนเฉยชา ไม่ทราบว่าขณะนี้มีความคิดอันใดอยู่
เหยาซือหยานที่อยูข่ า้ งกายไม่กล่าวคําใด เพียงแต่รับชมลัว่ ฉวนที่ไม่
ทราบว่าขณะนี้คิดอะไร
ตึก ตึก ตึก…
เสี ยงฝี เท้าก้าวเดินเข้ามา
ผูม้ าเยือนสวมใส่ ชุดมังกร สี หน้านั้นไม่โกรธหรื ออหังการ บรรยากาศ
อันสู งส่ งมาเยือนสถานที่แห่งนี้
แม้ไม่พบเห็นใบหน้า ผูค้ นก็ทราบว่าอีกฝ่ ายเป็ นใคร
จักรพรรดิเทียนชิง จี้อ๋ ูฮุย!
กระนั้นหาได้มีผใู ้ ดกล่าวคําใดออกมาไม่
เพราะผูย้ งิ่ ใหญ่ที่น้ ีจึงเป็ นลัว่ ฉวน!
ทันทีเมื่อจี้อ๋ ูฮุยเข้ามาถึงด้านในภัตตาคารเซี ยนวิหคอมตะ เขาจึงได้
พบลัว่ ฉวน
เขาทราบจากเหล่าไป่ มาแล้วว่าผูแ้ ข็งแกร่ งลึกลับนั้นยังเยาว์
พบเห็นด้วยตาตนเอง จี้อ๋ ูฮุยอดไม่ได้ที่จะตกใจ
ด้วยอายุเพียงนี้ มันไม่ต่างอะไรกับคนหนุ่ม
พิจารณาอยูค่ รู่ จี้อ๋ ฮู ุยจึงคาดเดาว่าลัว่ ฉวนเป็ นสัตว์ประหลาดเฒ่าฟื้ น
คืนความเยาว์วยั
ลัว่ ฉวนไม่กล่าวคําใด กระนั้นจี้อ๋ ูฮุยทราบดีวา่ เป็ นลัว่ ฉวนให้ทางเลือก
แก่ตนเอง
จี้อ๋ ูฮุยสู ดลมหายใจเข้าลึก เขาตัดสิ นใจอย่างเด็ดเดี่ยว
ฝี เท้าก้าวเดินออกไปยังร่ างจี้เทียนเฮา จากนั้นจึงตบที่ใบหน้าอีกฝ่ าย
รุ นแรง
“สร้างแต่เรื่ อง!”
จี้เทียนเฮาเกิดสับสน กระนั้นไม่กล้ากล่าวคําใดออก
เขาทราบว่าตนได้ก่อหายนะภัยขึ้นแล้ว
ครั้งล่าสุ ดที่จ้ ีอ๋ ูฮุยมีโทสะ ก็ครั้งที่กองกําลังจักรวรรดิหยุนเซี ยวเข้า
รุ กราน
ลัว่ ฉวนก็ยงั ไม่พดู กล่าวคําใดออก
จี้อ๋ ูฮุยกัดฟัน สายตาเผยความเด็ดเดี่ยว “เหล่าไป่ ปลดสถานะของ
องค์ชายจี้เทียนเฮา ทําลายพื้นฐานการฝึ กฝน ส่ งไปอยูช่ ายแดนใต้
อย่าได้ให้กลับมายังนครจิ่วเหยาอีก!”
“ขอรับองค์เหนือหัว!” เหล่าไป่ รับคําเสี ยงลุ่มลึก
สี หน้าตื่นตะลึงบังเกิดที่ใบหน้าจี้เทียนเฮา
ชายแดนใต้ นัน่ คือสถานที่อนั อ้างว้างที่สุดของจักรวรรดิเทียนชิงแล้ว
ไม่เกินเลยหากจะบอกว่าเป็ นสถานที่รกร้างไร้ผคู ้ น
ผูค้ นที่ไร้ซ่ ึงระดับการฝึ กฝนแทบไม่อาจใช้ชีวติ ที่นนั่ ได้
จี้อ๋ ูฮุยออกคําสัง่ นัน่ หมายถึงเป็ นการตัดอนาคตจี้เทียนเฮา!
“ผูอ้ าวุโสพึงพอใจต่อการตัดสิ นใจนี้หรื อไม่?” จี้อ๋ ูฮุยหันมองทางลัว่
ฉวนพร้อมกล่าวถามด้วยความระมัดระวัง
แม้ลวั่ ฉวนไม่ทราบว่าชายแดนใต้เป็ นสถานที่เช่นไร แต่พิจารณาจาก
สี หน้าผูอ้ ื่นในร้าน เห็นได้ชดั ว่าไม่ใช่สถานที่ที่ดีแต่อย่างใด
ลัว่ ฉวนพยักหน้ารับพร้อมกล่าวคําเสี ยงเบา “พอแล้ว”
สําหรับจี้เทียนเฮา จุดจบเช่นนี้ดียงิ่ กว่าสังหารให้ตกตาย
อย่างไรแล้วลัว่ ฉวนก็ไม่ใช่ผรู ้ ักชอบสังหารไปทัว่ ให้จ้ ีเทียนเฮาได้
สําราญกับชีวติ “สุ ขสันต์” ที่ชายแดนใต้ในฐานะคนธรรมดาก็ถือ
เป็ นเรื่ องดี…
จี้อ๋ ูฮุยค่อยถอนหายใจโล่งอกได้
สายเลือด อย่างไรแล้วก็ไม่มีทางสําคัญไปกว่าความปลอดภัยของทั้ง
จักรวรรดิเทียนชิง
ขณะนี้ลวั่ ฉวนพูดกล่าวออก หมายความถึงเขายอมรับการตัดสิ นใจนี้
ทว่าจี้อ๋ ูฮุยไม่คิดปล่อยให้เรื่ องราวผ่านไปเช่นนี้ เขากล่าวคําต่อ “ภาย
หน้า ข้าจะให้เหล่าไป่ นําห้าหมื่นผลึกวิญญาณไปมอบเป็ นการชดใช้
และนับจากนี้ท่านเข้าใช้งานภัตตาคารเซี ยนวิหคอมตะได้โดยไม่มี
ค่าใช้จ่ายแต่อย่างใด!”
 ตอนที่ 78 เถ้ าแก่ร้านแห่ งตํานาน
ได้ยนิ คําของจี้อ๋ ูฮุย ผูอ้ ื่นที่รับประทานมื้อเย็นต่างต้องจับจ้องดวงตา
แทบถลนออก
กล่าวตามตรง ครั้งพบเห็นจี้อ๋ ูฮุยมาด้วยตนเอง พวกเขาคิดว่าจะเกิด
เป็ นความขัดแย้งของทั้งสองฝ่ าย
อย่างไรแล้วจี้อ๋ ูฮุยก็เป็ นถึงจักรพรรดิเทียนชิง เป็ นจักรพรรดิผสู ้ ู งส่ ง
แต่ความเป็ นจริ งกลับเกินกว่าผูใ้ ดคาดคิดถึงได้
จักรพรรดิผสู ้ ู งส่ งแห่งเทียนชิงถึงกับเผยตัวพร้อมความนอบน้อม!
เพราะเรื่ องนี้ ผูค้ นจึงยิง่ เกิดความสงสัยต่อลัว่ ฉวนยิง่ ขึ้น
บุคคลนี้เป็ นใคร?
ขณะนี้เองที่คนหนึ่งได้นึกถึงเรื่ องราวใหญ่โตในนครจิ่วเหยาเมื่อ
หลายวันก่อน
หรื อจะเป็ นชายหนุ่มผูน้ ้ ีที่เป็ นยอดฝี มือลึกลับท่านนั้น?
สายตาที่มองลัว่ ฉวนขณะนี้ตอ้ งแปรเปลี่ยน
นี่คือยอดฝี มือแข็งแกร่ งอย่างมากล้น
หลังจากปู้หลี่เกื๋อและเจียงเฉิงจวินได้พบเห็นผลลัพธ์ พวกเขาจึงค่อย
ถอนหายใจโล่งอก
พวกเขาทราบกําลังของลัว่ ฉวน ดังนั้นจึงไม่คิดอยากให้ท้ งั สองฝ่ าย
เกิดความขัดแย้งต่อกัน
หากสองฝ่ ายลงมือจริ ง เช่นนั้นทั้งนครจิ่วเหยาอาจถึงจุดจบ
จึงเป็ นคํากล่าวว่า แข็งแกร่ งจึงมีชยั
จี้อ๋ ูฮุยและเหล่าไป่ นําจี้เทียนเฮากลับ บรรดาผูร้ ับประทานมื้อคํ่าค่อย
ได้สาํ ราญกับมื้ออาหารอย่างเงียบงันพร้อมความเย็นเยือกที่สนั หลัง
อาหารเหล่านี้ถูกนํามานานแล้ว ขณะนี้จึงเย็นชืด
หากลัว่ ฉวนไม่ไป ผูอ้ ื่นก็ไม่กล้าเดินออก!
เมื่อมองที่สองร่ างตรงมุมนั้น สายตาพวกเขามีแต่ความหวาดกลัว
อีกฝ่ ายแข็งแกร่ งจนเพียงแค่รับชมก็สร้างความหวาดกลัว!
เวลานี้ ผูอ้ ื่นต่างคิดแต่ถอยห่างออกมา
ทางด้านหลี่มู่ ตัวเขานั้นถูกลืมเลือนไปเรี ยบร้อยแล้ว…
ไม่ชา้ อาหารร้อนสดใหม่ค่อยได้เสี่ ยวเอ้อนํามาให้ที่โต๊ะ
ที่นี่คือภัตตาคารซึ่งใหญ่ที่สุดของนครจิ่วเหยา ภัตตาคารเซียนวิหค
อมตะไม่ใช่อะไรที่จะตั้งคําถามกับรสชาติได้
ทั้งลัว่ ฉวนและเหยาซือหยานต่างพอใจกับมื้ออาหาร
แน่นอนว่า ผูอ้ ื่นนั้นไม่ทราบรสชาติอาหารกันแล้ว…
รับประทานเรี ยบร้อย คนทั้งสองจึงค่อยฉีกห้วงมิติกลับไปยังร้านใน
ตรอก
กล่าวได้ถูกต้องแล้ว ฉีกห้วงมิติ!
เพราะลัว่ ฉวนทราบ ว่าหากเดินทางกลับตามปกติ คงมีสายตาจํานวน
มากเฝ้ามองที่ภายนอก
สําหรับลัว่ ฉวน การฉีกกระชากมิติถือเป็ นเรื่ องง่ายประหนึ่งเทนํ้าดื่ม
สําหรับผูค้ นที่ได้ทราบเรื่ อง ความวุน่ วายจึงบังเกิดกระจายทัว่ ทั้ง
นครจิ่วเหยา
เรื่ องราวที่ภตั ตาคารเซี ยนวิหคอมตะเมื่อคืนได้แพร่ กระจายไปยังทั้ง
เมืองในระยะเวลาอันสั้น
ครั้งนี้มนั แตกต่างจากเรื่ องราวใหญ่ครั้งก่อน
เพราะครั้งนี้มีผฝู ้ ึ กตนนับร้อยเป็ นประจักษ์พยานพบเห็น
“ทราบหรื อไม่? เมื่อคืนเกิดเรื่ องใหญ่ที่ภตั ตาคารเซียนวิหคอมตะ!”
“เรื่ องใหญ่เพียงใดงั้นหรื อ? มารับฟัง”
“……”
“ว่าอะไร?! ล้อกันเล่นงั้นหรื อ? ยอดฝี มือลึกลับปรากฏตัวที่ภตั ตาคาร
เซียนวิหคอมตะ และจักรพรรดิเทียนชิงกระทัง่ ปรากฏตัว ไม่ใช่เพื่อ
ต่อสู ้ แต่เป็ นอ่อนน้อมงั้นหรื อ?!”
“ก็น่าสงสัยว่าเป็ นเรื่ องจริ งหรื อไม่ เรื่ องนี้ไม่มีหลักฐาน!”
“ไฉนจึงไม่มีหลักฐาน ข้าได้พบเห็นกับตาตนเอง หากไม่เชื่อจงไป
ถามเจ้านี่ เมื่อวานก็นงั่ อยูโ่ ต๊ะข้างข้า!”
“ใช่ ใช่ ข้ายืนยันให้ได้!”
“น่าเสี ยดายนักที่ผอู ้ าวุโสท่านนั้นฉีกกระชากมิติเดินทางกลับ จึงทํา
ให้ไม่มีผใู ้ ดทราบว่ากลับไปยังที่ใด…”
โดยสรุ ปแล้ว เรื่ องราวที่เหล่าผูฝ้ ึ กตนพูดคุยต่อกันวันนี้จึงมีแต่เรื่ องนี้
แต่หากจะกล่าว ก็มีอีกเรื่ องหนึ่งที่ถูกกล่าวถึง
ผูค้ นล้วนทราบว่าเมื่อลัว่ ฉวนไม่ได้ลงมือใด เขาก็เปรี ยบเสมือนคน
หนุ่มไร้พษิ ภัยผูห้ นึ่ง
นอกจากนี้ ยังมีโฉมงามที่ไม่อาจไม่กล่าวถึงอย่างเหยาซื อหยาน ที่
เป็ นต้นตอของปัญหาทําให้จ้ ีเทียนเฮาสร้างเภทภัยแก่ตนเอง
เพราะเรื่ องนี้ บุตรหลานของตระกูลใหญ่ท้ งั หลายในนครจิ่วเหยาจึง
ถูกสัง่ ให้อยูแ่ ต่ภายในบ้าน
ยามนี้ไม่เหมือนก่อนหน้า นครจิ่วเหยามีแต่เสื อร้ายมังกรซ่อน ผูเ้ ยาว์
ไม่รู้ความอาจก่อร่ างสร้างปั ญหาที่ไม่อาจแบกรับขึ้นมาได้
องค์ชายสอง ไม่ใช่… ตอนนี้จึงเป็ นเพียงจี้เทียนเฮา อีกฝ่ ายคือตัวอย่าง
บทเรี ยน!
บางทีอาจเป็ นเพราะเกิดเหตุแล้วจึงค่อยหาทางแก้ปัญหา ระดับการ
ระวังภัยของนครจิ่วเหยาเวลานี้ดีข้ ึนมาก
อย่างไรแล้วก็ไม่มีผใู ้ ดทราบ ว่าบุคคลธรรมดาผูใ้ ดแท้จริ งเป็ นยอด
ฝี มือซุกซ่อนระดับการฝึ กฝนอันสู งส่ งหรื อไม่
 ตอนที่ 79 เถ้ าแก่ทแี่ ข็งแกร่ งยิง่ ขึน้
วันถัดมา
ลัว่ ฉวนตื่นขึ้นก่อนจะไปล้างหน้าและอาหารกินตามปกติ
แต่แทนที่จะออกไปนอนอาบแดด เขากลับเลือกเข้าหอคอยแห่งการ
ทดสอบ
ทางด้านเหยาซือหยานก็เป็ นเช่นเดียวกัน
การฝึ กฝนถึงกับง่ายดายเพียงนี้
ทั้งสองหาได้สนใจไม่วา่ เมื่อคืนเกิดเรื่ องราวอันใดขึ้น
ลัว่ ฉวนยิง่ ไม่นาํ มาเก็บใส่ ใจด้วยซํ้า
เหยาซือหยานคือราชวงศ์สตั ว์อสู รขอบเขตราชัน เรื่ องราวข่าวลือ
ของมนุษย์นางอย่างไรก็ไม่สนใจอยูแ่ ล้ว
เป้าหมายของลัว่ ฉวนวันนี้คือผ่านโหมดปกติของชั้นแรกให้ได้!
ความแตกต่างระหว่างโหมดง่ายและโหมดปกติ คือขอบเขตพลังไม่
อาจเลือกได้อย่างอิสระ!
ที่แห่งนี้ ผูท้ า้ ทายทุกคนจะอยูข่ อบเขตหลอมกายระดับสู งสุ ด
หรื อก็คือ มีแต่ตอ้ งพึ่งกําลังอันแท้จริ งจึงสามารถผ่านไปได้ การใช้
ขอบเขตสู งกว่าบดขยี้ไม่อาจกระทําได้อีกต่อไป
ลัว่ ฉวนสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะปรับสภาวะอารมณ์
แม้ตายก็สามารถฟื้ นคืนชีพได้ไม่จาํ กัดในที่แห่งนี้ แต่ความหวาดกลัว
ต่อความตายคือของจริ ง
ห้วงมิติผนั แปรเล็กน้อย ร่ างเงาจํานวนมากปรากฏขึ้นในอากาศ
แต่ผา่ นไปเพียงไม่กี่ชวั่ ลมหายใจ หมาป่ ายักษ์ท้ งั สองที่หน้าตาประหลาด
พลันปรากฏผ่านห้วงอากาศ
ร่ างของหมาป่ ายักษ์ปกคลุมด้วยผลึกแก้วส่ องแสงสี ม่วง
เจ้าตัวนี้คล้ายคลึงกับอสู รหมาป่ าม่วงที่เทือกเขาจิ่วเหยา!
บนร่ างของอสู รหมาป่ าม่วง มันมีความผันแปรทางพลังวิญญาณคง
อยู่ และมันไม่ดอ้ ยไปกว่าของลัว่ ฉวน
หรื อก็คือ อสู รหมาป่ าม่วงสองตัวนี้อยูข่ อบเขตหลอมกายระดับ
สู งสุ ด!
เรี ยกว่าขอบเขตหลอมกาย ก็เป็ นดังชื่อของมัน พลังวิญญาณจากฟ้า
ดินจะถูกรวบรวมสู่ ในกายและทําให้ร่างกายแข็งแกร่ งขึ้น
ที่ขอบเขตนี้ กําลังจะไม่แตกต่างกันเท่าใดนักในหมู่ผฝู ้ ึ กตน
แน่นอนว่าสิ่ งที่แตกต่างคือประสบการณ์การต่อสู ้
ประสบการณ์การต่อสู บ้ ่อยครั้งก็สามารถพลิกผันการศึกได้!
เปรี ยบดังนักฆ่าผูซ้ ่ ึงไร้พ้นื ฐานการฝึ กฝนปะทะกับผูฝ้ ึ กตนที่ไร้
ประสบการณ์ต่อสูท้ ี่ขอบเขตหลอมกาย นักฆ่าอย่างไรแล้วก็มีชยั ชนะ
ในท้ายที่สุด!
เทียบเปรี ยบกับมนุษย์ สัตว์อสู รมีความโดดเด่นได้เปรี ยบเรื่ องกําลัง
กายยิง่ กว่า!
โหมดปกติกล่าวได้วา่ ยาก อย่างนั้นแล้วอีกสี่ โหมดที่เหลือจะเป็ น
อย่างไร?
การศึกเริ่ มขึ้นแล้ว!
เมื่อวานหลังตกตายในหอคอยแห่งการทดสอบไปนับร้อยครั้ง ลัว่ ฉวน
จึงควบคุมกําลังให้เกิดความเปลี่ยนแปลงใต้พ้นื ดินได้บา้ งแล้ว
แต่กเ็ ท่านั้น
เผชิญหน้าการโจมตีจากอสู รหมาป่ าม่วงถึงสองตัวที่ขอบเขตทัดเทียม
กัน อย่างไรผลลัพธ์กไ็ ม่ตอ้ งคาดเดา
ผ่านไปเพียงไม่กี่ชวั่ ลมหายใจ คอของลัว่ ฉวนก็ถูกฉี กออกและตกตาย!
ฟื้ นคืนชีพ และสู อ้ ีกครั้ง
และจากนั้นไม่นานลัว่ ฉวนก็ตายอีกรอบ!
ฟื้ นคืนชีพ ตาย ฟื้ นคืนชีพ ตาย…
ลัว่ ฉวนวนเวียนกับวัฏจักรเช่นนี้ซ้ าํ แล้วซํ้าเล่า
สําหรับเขา เวลาคือสิ่ งสําคัญ!
ด้วยฐานะเถ้าแก่ร้าน เขาต้องใช้เวลาให้คุม้ ค่า
หากพิจารณาให้ดี ทุกครั้งที่เริ่ มศึก ลัว่ ฉวนจะยืนหยัดได้นานขึ้นทีละ
น้อย
พรสวรรค์เช่นนี้กล่าวได้วา่ น่ากลัว!
ขณะเวลาไหลผ่าน กําลังของลัว่ ฉวนก็เติบโตขึ้นเรื่ อย…
“ผูค้ นที่ภายนอก พวกนั้นพูดคุยอันใดกัน?” เมื่อกลับถึงโรงเตี๊ยม
จันทราเมรัยหลังมื้ออาหารเช้า กู่หยุนซีจึงกล่าวถามด้วยความสงสัย
เมื่อวานที่กลับมาถึงโรงเตี๊ยมจันทราเมรัย นางก็ฝึกฝนอยูโ่ ดยตลอด
ที่ออกมาจากห้องก็เพียงเพราะรับประทานอาหาร
“ไม่ทราบหรื อ?” ดวงตาเจียงเหวิน่ ฉางเบิกกว้างตื่นตะลึง ใบหน้านั้น
เผยความไม่เชื่อ “เรื่ องราวนี้แทบจะรู ้กนั ทั้งนครจิ่วเหยาแล้วกระมัง?”
“หยุดเวิน่ เว้อและบอกข้ามาได้แล้ว”
กู่หยุนซีไม่พอใจต่อคําตอบของเจียงเหวิน่ ฉาง มือของนางยืน่ เข้าไป
ยังเอวอีกฝ่ ายทําให้หวั เราะ
“ฮ่าฮ่าฮ่า ก็ได้ หยุดก่อน เช่นนี้ขา้ เล่าไม่ได้…”
เมื่อเป็ นอิสระจากมือกู่หยุนซี แล้ว เจียงเหวิน่ ฉางจึงค่อยเผยท่าที
พร้อมบอกเล่าเรื่ องราวที่ทราบออกมา
 ตอนที่ 80 หอคอยแห่ งการทดสอบชั้นทีส่ อง!
“นครจิ่วเหยามีผแู ้ ข็งแกร่ งเพียงนั้นอยูด่ ว้ ย?”
หลังได้ทราบจากเจียงเหวิน่ ฉาง ใบหน้ากู่หยุนซีจึงเผยอาการตื่นตะลึง
หากจักรพรรดิเทียนชิงผูซ้ ่ ึงเป็ นขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับสู งสุ ดยัง
เผยท่าทีเช่นนี้ต่ออีกฝ่ าย ก็กล่าวได้วา่ นัน่ เป็ นยอดฝี มือลึกลับที่มี
ขอบเขตพลังอย่างน้อยก็ราชันแล้ว
“น่าเสี ยดายที่อีกฝ่ ายฉีกกระชากมิติเดินทางกลับ จึงไม่ทราบว่า
กลับไปยังที่ใด”
เจียงเหวิน่ ฉางถอนหายใจด้วยความเสี ยดาย
“เพราะอะไรกัน ไม่ใช่วา่ แม่นางเจียงเกิดดอกไม้ผลิบานในหัวใจ
หรอกกระมัง?” กู่หยุนซีเผยยิม้ ซุกซน “เจ้ากล่าวก่อนหน้า ว่าอีกฝ่ าย
แข็งแกร่ งและหาได้อายุเยอะกว่าพวกเราไม่!”
“นี่เจ้า… อย่าได้…”
มันคล้ายใจของนางถูกเปิ ดออก เจียงเหวิน่ ฉางเผยใบหน้าแดงกํ่า
ขณะนี้แสร้งทําเป็ นโกรธเกรี้ ยวทุบตีก่หู ยุนซี อย่างเบามือ
กระนั้นกู่หยุนซีกไ็ ม่คิดยอม นางสู ต้ อบกลับ
ทุบตีกนั ไปมาพักหนึ่งทั้งสองจึงค่อยออกจากโรงเตี๊ยมจันทราเมรัย
ทั้งสองยังไม่ลืมที่จะไปร้านของเถ้าแก่
สิ นค้าลึกลับ เกมที่เพิม่ การฝึ กฝนได้ ทั้งหมดรอพวกนางอยู่
ไม่ชา้ ทั้งสองจึงมาถึงตรอกอันคุน้ เคย
ซึ่งไม่เหมือนดังเมื่อวาน วันนี้ไม่พบเห็นเถ้าแก่ร้านนอนอาบแดดที่
หน้าร้าน
พวกนางก็ไม่ได้คิดมากแต่อย่างใด ฝี เท้าเพียงมุ่งตรงเข้าไปยังในร้าน
ต้นตํารับ
อย่างไม่คาดคิด ทั้งเถ้าแก่และเสมียนประจําร้านต่างสวมหมวกเล่น
เกมกันทั้งคู่
แต่เพียงเมื่อกู่หยุนซี คิดเรี ยกหาเหยาซื อหยาน เจียงเหวิน่ ฉางพลันขัด
คํานางไว้
“รอเดี๋ยว รับชมเถ้าแก่กบั พี่ซือหยานก่อนดีกว่า”
เพราะได้ยนิ ปู้หลี่เกื๋อเรี ยกหาเหยาซือหยานเช่นนี้ เจียงเหวิน่ ฉางจึง
เรี ยกหาตามไปด้วย
ดวงตากู่หยุนซีเผยประกายพร้อมพยักหน้ารับ
กู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางมีขอ้ สงสัยต่อเถ้าแก่ผลู ้ ึกลับ และโฉมงาม
เฉกเช่นเหยาซือหยาน
เรื่ องราวเช่นนี้ไม่ใช่มีโอกาสง่ายได้พบเห็น!
“ชั้นสองของหอคอยแห่งการทดสอบหรื อ? คู่ต่อสู ค้ ืออสรพิษมงกุฎ
ทองในเทือกเขาจิ่วเหยา!”
หลังได้พบเห็นภาพฉากที่ตรงหน้าเหยาซื อหยาน ทั้งสองจึงอุทาน
ร้องออก
อสรพิษมงกุฎทอง เป็ นสัตว์อสู รที่คล้ายงู เมื่อเติบโตเต็มที่จะยาวถึง
หลายเมตร และมันมีกาํ ลังแข็งแกร่ งทัดเทียมขอบเขตคืนต้นกําเนิด!
ที่น่ากลัวกว่านั้น คืออสรพิษมงกุฎทองอยูเ่ ป็ นฝูง พวกมันอย่างน้อย
ปรากฏตัวครั้งหนึ่งก็นบั สิ บตัว!
ลักษณะเด่นของพวกมัน ก็คือมงกุฎทองที่บนหัว!
นัน่ คือจุดอ่อนเดียวของพวกมัน!
เหยาซือหยานในจอภาพถูกปิ ดล้อมโดยอสรพิษกว่าสิ บตัว!
“ไม่น่าเอาชนะ… เดี๋ยวนะ?!”
ภายในหอคอยแห่ง่การทดสอบ แม้กาํ ลังของอสรพิษมงกุฎทองถูก
สะกดข่มเอาไว้ แต่มนั ก็ไม่ใช่อะไรที่จะเทียบเปรี ยบกับสัตว์อสู ร
ทัว่ ไปได้!
และทั้งสองไม่ทราบกําลังแท้จริ งของเหยาซือหยาน ดังนั้นจึงคิดว่า
ไม่น่าจะผ่านชั้นนี้ไปได้
แต่ส่ิ งที่ได้เห็น คือโลกหล้าที่คล้ายพลิกกลับด้าน!
ดาบคืออาวุธที่เหยาซือหยานชื่นชอบใช้งาน
ในมือของนาง ดาบคมกริ บสี ขาวราวหิ มะเผยประกายเย็นเยือก
ด้วยเผชิญหน้ากับอสรพิษมงกุฎทองนับสิ บตัว เหยาซื อหยานไม่เผย
อาการแตกตื่นใดให้พบเห็น
เป็ นที่คาดเดาได้ไม่ยาก ว่านางคิดอยากทดลองใช้วธิ ีการหลากหลาย
กระนั้นอสรพิษมงกุฎทองก็ไม่ใช่มีสติปัญญาอ่อนด้อย พวกมัน
ทราบวิธีการร่ วมมือโจมตีเป็ นฝูง!
โจมตีหลายครั้ง รุ กเข้าหา จากนั้นจึงป้องกัน!
ลงมืออย่างฉะฉาน ถอยกลับในอึดใจ และไม่ละโมบโจมตีจนตก
เป็ นเหยือ่ !
มันราวกับทราบวิธีปิดล้อมโจมตีเป็ นอย่างดี…
เหยาซือหยานทราบดีวา่ หากเป็ นเช่นนี้ ท้ายที่สุดแล้วนางจะพ่ายแพ้!
ต่อให้กาํ ลังแท้จริ งของนางคือขอบเขตราชัน แต่ผลลัพธ์น้ ีกไ็ ม่อาจ
แปรเปลี่ยน!
เหยาซือหยานจึงตัดสิ นใจเด็ดขาดพร้อมเลือกที่จะเริ่ มลงมือแล้ว!
 ตอนที่ 81 โอกาสของปู้หลีเ่ กื๋อ
ขณะถูกปิ ดล้อมด้วยอสรพิษมงกุฎทอง ร่ างของเหยาซื อหยานนั้น
เคลื่อนไหวประหนึ่งภูติ
เมื่อรวมเข้ากับกําลังกาย อสรพิษจะเปรี ยบดังอาวุธวิเศษ พิษในปาก
ของมันครอบครองอํานาจชวนสะพรึ ง
ไม่เกินเลยนักหากจะกล่าว ว่าเมื่อถูกกัดก็คงตกตาย!
ทว่าสี หน้าเหยาซื อหยานสงบ ทุกครั้งที่หลบเลี่ยงการโจมตีลว้ นรอด
พ้น
และไม่มีการเคลื่อนไหวใดที่สูญเปล่า!
กล่าวได้วา่ นางคือผูใ้ ช้ร่างกายได้อย่างคล่องแคล่ว!
กู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางต่างรับชมตะลึงงัน
ในมุมมองพวกนาง เมื่อใดไม่มีที่ให้หลบเลี่ยง เหยาซือหยานกลับ
หาทางหลบเลี่ยงออกไปได้
เรื่ องนี้มนั ไม่สมควรเป็ นไปได้!
เคลื่อนไหวอย่างนั้นก็ได้ง้ นั หรื อ?!
เหล่านั้นคือความคิดภายในใจของพวกนาง
ด้วยรับชมเหยาซือหยาน พวกนางยิง่ มายิง่ นับถือ
เรื่ องราวนี้ชวนเหลือเชื่อ เสมียนประจําร้านแห่งนี้ถึงกับเป็ นยอดฝี มือ
ซ่อนเร้น!
“เกรงว่าอาจารย์ของพวกเราจะยังทําเช่นนี้ไม่ได้!” กู่หยุนซีถอนหายใจ
เจียงเหวิน่ ฉางพยักหน้ารับเห็นพ้อง
ขณะนี้ ขอบเขตพลังของเหยาซือหยานคือจิตวิญญาณระดับที่หนึ่ง
ทว่าถูกปิ ดล้อมด้วยอสรพิษมงกุฎทองนับสิ บตัว
ด้วยความสําเร็ จระดับที่เผยให้เห็นนี้ กล่าวได้วา่ เพียงร่ างกายของนาง
เกินกว่าขอบเขตไปไกลมากโขแล้ว!
“ชักรู ้สึกอยากไปเล่นเองบ้างแล้ว!” เจียงเหวิน่ ฉางเผยดวงตาลุกโชน
ด้วยไฟแห่งการต่อสู ้
“อยูท่ ี่นี่เอง” เสี ยงราบเรี ยบดังขึ้น
ทั้งสองค่อยรู ้ตวั ว่าลัว่ ฉวนออกจากหอคอยแห่งการทดสอบเมื่อใด
ไม่ทราบ
“เถ้าแก่ พวกเราอยากเล่นหอคอยแห่งการทดสอบ!” กู่หยุนซีและ
เจียงเหวิน่ ฉางกล่าวออกพร้อมกัน
ลัว่ ฉวนพยักหน้ารับ ถัดจากนั้นจึงเก็บผลึกวิญญาณและให้ท้ งั สอง
เข้าเกม
แน่นอนว่าก่อนหน้านั้น เขาไม่ลืมเลือนที่จะบอกให้ซ้ื อบะหมี่ก่ ึง
สําเร็ จรู ปด้วย
เพิ่มความเร็ วการฝึ กฝนสิ บเท่า ก็มีผลในหอคอยแห่งการทดสอบ
เช่นเดียวกัน!
ด้วยยืนด้านหลังโต๊ะ ลัว่ ฉวนจําได้วา่ ยังมีหน้าที่เถ้าแก่ร้านที่ตอ้ งทํา
แน่นอนว่ามันก็มีเหตุผลหนึ่งที่เป็ นเช่นนั้น
ส่ วนอีกเหตุผล…
ลัว่ ฉวนยังจดจําเรื่ องราวเมื่อคืนได้กระจ่าง จักรพรรดิเทียนชิงได้
กล่าวว่าจะส่ งมอบห้าหมื่นผลึกวิญญาณเป็ นการชดใช้ให้
แท้จริ งแล้วลัว่ ฉวนไม่ใช่สนใจผลึกวิญญาณสักเท่าใดนัก
แต่เพื่อไม่ให้จ้ ีอ๋ ูฮุยต้องคิดมากจนเครี ยดไป เช่นนั้นเขาจึงตกลงรับ
หากเขาไม่รับ เช่นนั้นจี้อ๋ ูฮุยคงไม่สบายใจ
ใจของจักรพรรดิน้ นั ยากแท้จะหยัง่ ได้ถึง!
รับชมขณะนี้ เวลาไม่ใช่เช้าเกินไป ไม่ทราบว่าเมื่อจึงนําผลึกวิญญาณ
มาส่ ง…
ลัว่ ฉวนมองออกไปนอกร้านพลางครุ่ นคิด
แต่แล้วไม่นานเสี ยงฝี เท้าจึงดังให้ได้ยนิ
พบเห็นร่ างผูม้ าเยือน ลัว่ ฉวนไม่เผยสี หน้าใดออก กระนั้นความยินดี
ในใจกลายเป็ นต้องเลือนหาย
ผูท้ ี่เข้ามาในร้าน เป็ นสองพีน่ อ้ งปู้ฉืออี ปู้หลี่เกื๋อ และเจียงเฉิงจวิน
“จริ งหรื อนี่!”
เจียงเฉิงจวินเมื่อเข้ามาในร้าน เขาจึงได้ตระหนักถึงความเปลี่ยนแปลง
สายตาขณะนี้มองที่นงั่ นับสิ บที่มาใหม่ดว้ ยความใคร่ รู้
“เป็ นอาวุธวิญญาณช่วยเพิม่ การฝึ กฝนงั้นหรื อนี่? ของเช่นนี้นึกว่ามี
แต่ในนิยายเพ้อพก!”
“เถ้าแก่ ขอซื้อบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปสองถ้วย และต้องการเล่นหอคอย
แห่งการทดสอบด้วย!” ปู้หลี่เกื๋อเผยคําเสี ยงดัง
ลัว่ ฉวนพยักหน้ารับ “บริ การตัวเอง ผลึกวิญญาณจ่ายที่นี่”
เจียงเฉิงจวินเกิดความสงสัย “บะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปกับเกมนี้เกี่ยวข้อง
อันใดกันด้วย?”
ปู้หลี่เกื๋อจึงกล่าวด้วยท่าทีลึกลับ “คงทราบว่าบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปช่วย
ให้ฝึกฝนรวดเร็ วขึ้นสิ บเท่าภายในหนึ่งชัว่ โมงแล้ว และทุกชัว่ โมงใน
หอคอยแห่งการทดสอบ มันเทียบเท่ากับการฝึ กฝนที่ภายนอกถึง
แปดชัว่ โมง ดังนั้นแล้ว…”
“อย่างนั้นหนึ่งชัว่ โมงในหอคอยแห่งการทดสอบก็เทียบเท่าแปดสิ บ
ชัว่ โมงที่ภายนอก!” เจียงเหวิน่ ฉางเผยคําตื่นตะลึง
ลัว่ ฉวนและปู้ฉืออีต่างต้องส่ ายศีรษะ
เหมือนว่าเจียงเฉิงจวินและปู้หลี่เกื๋อขาดการเรี ยนการสอนนานเกินไป
แล้ว ขณะนี้จึงได้เกิดการคิดอ่านผิดพลาดขึ้นมา
“เป็ นเพิ่มเข้าไป ไม่ใช่เท่าทวี!” ปู้หลี่เกื๋อเผยสี หน้าเหยียดหยาม “เพิ่ม
ความเร็ วการฝึ กฝนแปดสิ บเท่า เกรงว่าเพียงแค่คิดก็ไม่ต่างอะไรกับ
ผายลมแล้ว”
คล้ายตัวเขาลืมเลือน ว่าเมื่อวานตนเองก็คิดเช่นนี้
เจียงเฉิ งจวินกระแอมไอกลบเกลื่อน
ก่อนหน้านี้พรสวรรค์ของเขาได้ถูกเจียงเฉิงจวินเย้ยหยันไปทัว่ นคร
จิ่วเหยา
ขณะนี้ถือเป็ นโอกาสอันดี…
 ตอนที่ 82 ค่ าชดเชย
ขณะนี้เองที่ก่หู ยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางที่กาํ ลังเล่นหอคอยแห่งการ
ทดสอบ ได้กลายเป็ นที่สนใจของคนทั้งสาม
“สองคนนี้เป็ นศิษย์สถาบันวิญญาณเมฆางั้นหรื อ?”
พบเห็นตราสัญลักษณ์รูปเมฆบนเสื้ อกู่หยุนซี และเจียงเหวิน่ ฉาง เจียง
เฉิ งจวินจึงกล่าวถามออก
“เหมือนจะเป็ นเช่นนั้น” ปู้หลี่เกื๋อไม่มนั่ ใจเท่าใดนัก
แม้พบกันในร้านเมื่อวาน แต่กไ็ ม่ใช่พดู กล่าวอะไรกันสักเท่าใดนัก
เพราะตอนนั้นความสนใจแต่ละคนต่างถูกหอคอยแห่งการทดสอบ
หันเหไปหมด
แต่ตอ้ งกล่าว ว่าคงไม่มีผฝู ้ ึ กตนหน้าไหนกล้าดีแอบอ้างเป็ นคนของ
สถาบันวิญญาณเมฆา
ลัว่ ฉวนพยักหน้ารับ “เป็ นคนของสถาบันวิญญาณเมฆา”
“สถาบันวิญญาณเมฆามาที่นี่ คล้ายว่าความสงบของนครจิ่วเหยาจะ
คงอยูไ่ ด้ไม่นานแล้ว” ปู้ฉืออีถอนหายใจออก
ถัดจากนั้นจึงค่อยได้เวลาบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปที่พร้อมรับประทาน
กินเสร็ จกันเรี ยบร้อย ความรู ้สึกถึงพลังวิญญาณในร่ างกายคนทั้งสาม
พุง่ ทะยาน ขณะนี้จึงเร่ งรี บเข้าหอคอยแห่งการทดสอบเพื่อเริ่ มศึก
รอบใหม่…
ขณะปล่อยเวลาไหลผ่าน ลัว่ ฉวนที่นงั่ อยูด่ า้ นหลังโต๊ะก็ปล่อย
ความคิดไหลไปเรื่ อย
ฝึ กฝนและผ่อนคลาย นี่จึงเป็ นหลักของการเล่นเกม
หลังจากที่เมื่อวานเล่นเกมหมดวัน วันนี้ช่วงเช้าลัว่ ฉวนจึงรู ้สึก
ค่อนข้างอ่อนล้า
แม้วา่ เหมือนนัง่ เฉย แต่แท้จริ งกําลังย่อยประสบการณ์ที่ได้รับมา
หากไม่อาจเชี่ยวชาญ เช่นนั้นสู ต้ ่อไปก็ไร้ความหมาย
เวลาไหลผ่านอีกครั้งหนึ่ง
แต่แล้วไม่นาน ลัว่ ฉวนกลับได้ตระหนักถึงอะไรบางอย่างจึงหันมอง
ทางด้านนอกร้าน
ชายชราหนวดเคราและเส้นผมสี ขาวได้ปรากฏตัวในตรอกแล้ว
อีกฝ่ ายคือเหล่าไป่
เหล่าไป่ ย่อมพบเห็นลัว่ ฉวนอยูด่ า้ นหลังโต๊ะรับลูกค้า ขณะนี้จึงเร่ งรี บ
เข้ามาในร้านพร้อมกล่าวด้วยความนอบน้อม “ยินดีที่ได้พบผูอ้ าวุโส”
“เรื่ องนี้ เรี ยกหาเป็ นเถ้าแก่กพ็ อ” ลัว่ ฉวนกล่าวอย่างไม่ใส่ ใจมากนัก
“ขอรับ” เหล่าไป่ รับคําโดยทันที
ถัดจากนั้นฝี เท้าจึงก้าวเดินออกมาพร้อมวางแหวนมิติไว้ตรงหน้าลัว่
ฉวน
“ภายในนี้คือห้าหมื่นผลึกวิญญาณที่องค์เหนือหัวขอให้ขา้ นํามาส่ ง
มอบ”
ลัว่ ฉวนรับไว้และเก็บไป
ส่ วนแหวนมิติ ลัว่ ฉวนไม่มีเจตนาส่ งกลับคืน และเหล่าไป่ ก็ไม่กล่าว
คําใด
“นอกจากนี้แล้ว จี้เทียนเฮาได้ถูกปลดสถานะเมื่อคืนและถูกส่ งไปยัง
ชายแดนใต้เรี ยบร้อยแล้วขอรับ” เหล่าไป่ กล่าวคํา
ลัว่ ฉวนพยักหน้า เป็ นการหมายถึงว่ารับรู ้แล้ว
ภารกิจของเหล่าไป่ ก็มีเพียงเท่านี้
ขณะนี้งานสําเร็ จเรี ยบร้อย ความสนใจของเขาจึงหันเหมองไปยังใน
ร้าน
รับชมภายในร้านต้นตํารับที่เปลี่ยนแปลงจากครั้งก่อนอย่างมหาศาล
เหล่าไปต้องเผยความประหลาดใจที่ภายใน
เทียบกับครั้งก่อน วันนี้มีหลายสิ่ งอย่างที่ไม่เคยพบเห็น
มันราวกับเป็ นอาวุธวิเศษอะไรสักอย่าง
กระนั้นเหตุใดจึงไม่อาจรับรู ้ถึงออร่ าที่ผนั แปรแม้แต่นอ้ ย?
“สิ่ งนี้คือ?”
ขณะนี้เองที่เหล่าไป่ พบว่ามีอะไรผิดแปลกออกไป
เขาได้ตระหนักทราบ ว่าพื้นที่ภายในร้านนี้ออกจะแปลกเกินไป
เทียบกับขนาดที่เห็นภายนอก ภายในนั้นมีขนาดใหญ่กว่า!
“ห้องนี้ภายในร้านสร้างขึ้นโดยค่ายอาคมหรื อนี่?!”
เหล่าไป่ เผยความตื่นตะลึงภายใน
เขาแทบไม่อาจจินตนาการได้ ว่าเถ้าแก่ร้านผูน้ ้ ีถึงกับมีค่ายอาคมห้วง
มิติอนั แสนลํ้าค่า ทั้งยังนํามาใช้กบั ร้านเล็กจ้อยแห่งนี้
มันทําให้เขาเกิดความรู ้สึกหนักใจ…
แน่นอนว่าเหล่าไป่ ย่อมได้เห็นปู้หลี่เกื๋อและคณะผ่านทางหน้าจอ
ของหอคอยแห่งการทดสอบ ความสงสัยขณะนี้ยงิ่ มีมากขึ้น
พวกเขาเหล่านั้นต่างสวมใส่ วตั ถุสีขาวเงินบนศีรษะ และมีภาพปรากฏ
ที่กระดานตรงหน้า
แต่ละคนต่างเคลื่อนไหวและต่อสู ก้ บั สัตว์อสู รอยู่
ในภาพที่เห็นนั้นพวกเขากําลังประสบสิ่ งใดอยูก่ นั ?
เหล่าไป่ ได้แต่คาดเดาอยูภ่ ายในใจ
ขณะนี้เองที่เขาค่อยรู ้สึกว่าร่ างเหล่านั้นดูคุน้ เคย
เจียงเฉิงจวิน บุตรแห่งขุนนางซ้าย ปู้หลี่เกื๋อและปู้ฉืออีบุตรแห่งขุน
นางใต้
“เถ้าแก่ พวกเขากําลังทําอะไรกันหรื อ?” เหล่าไป่ กล่าวถามด้วยความ
สงสัย
“เล่นเกม” ลัว่ ฉวนตอบกลับราบเรี ยบ
เล่นเกม?
อะไรคือเกม?
เหล่าไป่ ที่งุนงงขณะนี้ไม่รู้ควรตอบสนองอย่างไรดี
 ตอนที่ 83 เริ่มคุ้นเคย
“ที่พบเห็นเป็ นภาพปรากฏ คือพวกเขาเหล่านั้นกําลังเล่นเกมอยู”่ ลัว่
ฉวนกล่าว
ดวงตาเหล่าไป่ เบิกกว้าง สี หน้านี้เผยความเหลื่อเชื่อ
จากถ้อยคําของเถ้าแก่ ไม่ใช่หมายความถึงในเกมได้ต่อสู ก้ บั สัตว์
อสู รจริ ง ๆ งั้นหรื อ?!
และจากภาพที่เห็น มันแทบไม่ต่างอะไรกับโลกแห่งความเป็ นจริ ง!
“เถ้าแก่ ขอข้ารับชมได้หรื อไม่?” เหล่าไป่ กล่าวถาม
ลัว่ ฉวนพยักหน้ารับ
ด้วยลัว่ ฉวนอนุญาตแล้ว เหล่าไป่ จึงเดินไปทางด้านหลังปู้หลี่เกื๋อที่
กําลังเล่นเกมพร้อมรับชมด้วยความจริ งจัง
ร้านเล็กแห่งนี้ ถึงกับมีของที่น่าสนใจไม่ขาด
กระนั้นในใจของเหล่าไป่ ภายในขณะนี้ราวกับพายุก่อตัว
ระหว่างรับชม เหล่าไป่ ยิง่ มายิง่ เกิดความหนักอึ้งที่ภายใน
เขาทราบแล้วว่าเกมของลัว่ ฉวนนั้นหมายถึงอะไร
ระหว่างที่รับชม เมื่อเกิดความผิดพลาด ปู้หลี่เกื๋อจะถูกสัตว์อสู รสังหาร
แต่แล้วในอึดใจ ร่ างนั้นจะฟื้ นคืนชีพอย่างไร้ซ่ ึงรอยขีดข่วนพร้อม
กลับเข้ารับศึกต่อสู ้
“หากของเช่นนี้สามารถใช้ในกองทัพ ประสบการณ์การต่อสู ข้ อง
ทหารจะมีแต่เลิศลํ้ามากขึ้น อย่างน้อยก็เพิ่มพูนได้หลายเท่า!”
“ผูฝ้ ึ กตนสามารถใช้สิ่งนี้หาประสบการณ์การต่อสู ภ้ ายในเกม โดย
ไม่ตอ้ งกังวลเรื่ องอาการบาดเจ็บที่ภายนอกแต่อย่างใด!”
“ถึงกับมีวตั ถุเช่นนี้อยูใ่ นโลก!”
ความคิดหลากหลายปรากฏขึ้นในใจเหล่าไป่ ไม่หยุด
เพราะผ่านศึกการสู ร้ บ นัน่ หมายถึงได้รับประสบการณ์ต่อสู อ้ นั ลํ้าค่า
ทั้งยังไม่ตอ้ งห่วงเรื่ องความปลอดภัย!
กับของดีเช่นนี้ หากผูอ้ ื่นบอกกล่าวต่อเหล่าไป เขาคงไม่คิดเชื่อ
ประสบการณ์ต่อสูห้ ากไม่ได้รับจากการศึกของจริ งจะได้รับจากที่ใด
กันได้?
แต่ตอนนี้ ความคิดนั้นต้องแปรเปลี่ยนอย่างสิ้ นเชิง!
“สามชัว่ โมงผ่านไปเร็ วนัก!”
เสี ยงถอนหายใจดังออก เหล่าไป่ ค่อยดึงสติกลับคืนมาได้
กู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางถอดหมวกออกแทบจะพร้อมกันและสู ด
ลมหายใจเข้าลึก
ทั้งสองส่ายศีรษะ ขณะนี้ลดทิ้งความคิดอื่นที่รบกวนจิตใจออกไป
หอคอยแห่งการทดสอบนี้สมจริ งเกินไป!
มันแทบไม่อาจหาข้อแตกต่างอะไรกับโลกจริ งได้!
“ผูน้ ้ ีคือ?”
ทั้งสองตระหนักได้วา่ เหล่าไป่ อยูบ่ ริ เวณด้านหลังที่นงั่ กู่หยุนซีจึง
กล่าวถาม
“ไป่ หง” เหล่าไป่ ตอบคํา
เขาย่อมได้เห็นตราสัญลักษณ์รูปเมฆ และทราบว่าตัวตนคนทั้งสองนี้
คือศิษย์ของสถาบันวิญญาณเมฆา
“ไป่ หง? ยอดฝี มือทดสอบเต๋ าแห่งเทียนชิง เหล่าไป่ ผูน้ ้ นั ?” เจียงเหวิน่
ฉางเผยอาการตื่นตะลึง
“เหล่าไป่ ?” กู่หยุนซีเผยสี หน้าประหลาดใจ
เห็นได้ชดั ว่าพวกนางทราบเรื่ องของเหล่าไป่ กันอย่างดี
ถัดจากนั้น ทั้งสองจึงแนะนําตัวเองโดยคร่ าว
“พวกเจ้าทั้งสองไม่ใช่ศิษย์สถาบันวิญญาณเมฆาหรื อ? ไฉนมาที่นี่
ได้?” เหล่าไป่ เอ่ยถามด้วยความสงสัย
“เหวิน่ ฉางและข้าพบเห็นมีคนเปิ ดร้านในตรอกไกลห่างเช่นนี้ ดังนั้น
จึงเข้ามารับชมด้วยความสงสัย!” กู่หยุนซีเผยยิม้ บาง “และสิ นค้าที่
เถ้าแก่นาํ มาขายหาได้ธณรมดาไม่! ด้วยมาเยือนนครจิ่วเหยาครั้งนี้
ผลการเก็บเกี่ยวทั้งหมดล้วนมาจากร้านต้นตํารับแห่งนี้!”
เจียงเหวิน่ ฉางพยักหน้ารับเป็ นการเห็นพ้อง
นางเองก็คิดเห็นเช่นเดียวกัน
จากนั้นสายตาทั้งสองจึงหันมองไปทางลัว่ ฉวน
ลัว่ ฉวนยังคงเผยสี หน้าเฉยชาไม่ไหวติงแต่อย่างใด
ทั้งสองทราบดีวา่ ลัว่ ฉวนก็เป็ นเช่นนี้ หากตอบสนองจึงผิดปกติแล้ว
ขณะนี้เองที่ปู้ฉืออีได้ตระหนักว่าในร้านมีความเคลื่อนไหว ดังนั้นจึง
ออกจากเกมและถอดหมวกออก
“คํานับเหล่าไป่ แล้ว” ปู้ฉืออีกล่าวออกทันทีที่เห็นเหล่าไป่
เหล่าไป่ พยักหน้ารับพร้อมเผยยิม้ “สาวน้อยจากตระกูลปู้ ครั้งล่าสุ ด
ที่พบเห็นยังเป็ นทารกน้อย หลายปี ผันผ่านได้กลายเป็ นโฉมงามคน
หนึ่งแล้ว”
 ตอนที่ 84 แข็งแกร่ งขึน้ แล้ ว?
ปู้ฉืออีเผยรอยยิม้ เขินอาย
ขณะเดียวกันนั้น นางก็เรี ยกปู้หลี่เกื๋อและเจียงเฉิ งจวินออกมา
เดิมทั้งสองกําลังเข้าสู่ ช่วงเข้าด้ายเข้าเข็ม ขณะนี้ถูกรบกวนจึงโกรธ
ไม่นอ้ ย
แต่เมื่อได้พบเห็นเป็ นเหล่าไป่ ความคิดเหล่านั้นจึงเลือนหาย
ทั้งสองต่างรู ้จกั เหล่าไปเป็ นอย่างดี
“ยินดีที่ได้พบเหล่าไป่ ” ปู้หลี่เกื๋อและเจียงเฉิงจวินเผยความนอบน้อม
ขณะเดียวกันนี้กม็ ีคาํ ถามเกิดขึ้นภายในใจ ไฉนเหล่าไป่ จึงมาเยือน
ร้านเถ้าแก่?
ปู้หลี่เกื๋อค่อยนึกขึ้นได้ ว่าเหล่าไป่ ครั้งหนึ่งเคยมายังร้านของเถ้าแก่
โคล่าที่จกั รพรรดิเทียนชิงส่ งมาให้ ก็เป็ นเหล่าไป่ ซื้ อหาไป
เหล่าไป่ พยักหน้ารับ
ถัดจากนั้น ปู้ฉืออีและกู่หยุนซีต่างแนะนําตัวต่อกัน
เหล่านี้เป็ นลูกค้าของเถ้าแก่ ดังนั้นจึงคุน้ เคยต่อกันได้ไม่ยาก
เหยาซือหยานเองก็ละออกจากเกมมาแล้ว
พบเห็นเหล่าไป่ ดวงตาของนางต้องหรี่ ลงเล็ก
ขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับที่แปด ถือเป็ นกําลังอันยอดเยีย่ มสําหรับ
มนุษย์
ร่ างกายเหล่าไป่ ขณะนี้พลันต้องชะงัก
เมื่อถูกเหยาซือหยานมองมา เขารู ้สึกราวกับถูกสิ่ งชวนสะพรึ งจับ
จ้อง กล้ามเนื้อนั้นอดไม่ได้ที่จะหดเกร็ ง
เขาไม่คาดคิด ว่าสตรี ที่อยูข่ า้ งกายลัว่ ฉวนจะทรงอํานาจถึงเพียงนี้!
มันเป็ นพลังอํานาจขนาดที่เขาไม่อาจต่อต้านได้แม้ความคิด!
แต่แล้วขณะนี้ เหยาซื อหยานได้แนะนําตัวว่าเป็ นเสมียนประจําร้าน
นางพยักหน้ารับพร้อมเผยรอยยิม้ อ่อนจางอันงดงาม “เสมียนของ
ร้านต้นตํารับ เหยาซือหยานยินดีที่ได้พบ”
เหล่าไป่ หาได้กล้าเมินเฉย คําต้องตอบรับโดยทันที “ยินดีที่ได้พบผู ้
อาวุโส! เรี ยกหาข้าเป็ นไป่ หงก็ได้!”
เพียงอึดใจก่อนหน้า เขาก็ทราบแล้วว่ากําลังของเหยาซื อหยานห่างไกล
จากตนเองเพียงใด!
หากพลังวิญญาณของเหล่าไป่ คือแม่น้ าํ เชี่ยวกราก ของเหยาซือหยาน
ก็เป็ นมหาสมุทรอันกว้างใหญ่!
ระหว่างทั้งสองแทบไม่อาจเทียบเปรี ยบกันได้!
ช่องว่างระหว่างขอบเขตทดสอบเต๋ าและราชันนั้นยิง่ ใหญ่!
ขณะเดียวกันนี้ ภายในใจเหล่าไป่ มีแต่ความตื่นตะลึง!
เสมียนประจําร้านยังมีกาํ ลังเพียงนี้ เช่นนั้นเถ้าแก่เล่า?
เพียงคิดก็ไม่กล้าแล้ว!
ดังนั้น เหล่าไป่ จึงได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ภายในใจ
ด้วยกําลังของเหยาซือหยาน เถ้าแก่สามารถให้มาเป็ นเสมียนประจํา
ร้าน เรื่ องนี้ชวนสะท้านสะเทือนจิตใจเกินไป
เถ้าแก่ผนู ้ ้ ีเป็ นผูย้ งิ่ ใหญ่มาแต่ใด…
ต้องกล่าวที่ตรงนี้ ว่าเมื่อวานจี้เทียนเฮาไม่รู้วา่ ฟ้าสู งแผ่นดินตํ่าเช่น
ไร…
กับบุคคลระดับนี้ หาเรื่ องด้วยไม่ต่างอะไรขอให้ฆ่า!
อีกทางหนึ่ง กู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางต่างมองกันเองด้วยสี หน้า
ประหลาดใจยามได้ยนิ คําของเหล่าไป่
เมื่อครู่ พวกนางได้ยนิ อันใด?
เหล่าไป่ ถึงกับเรี ยกเหยาซื อหยานเป็ นผูอ้ าวุโส?
นี่เป็ นภาพหลอนประสาทที่เห็นไปเองหรื อไม่?
เหยาซือหยานก็เพียงเสมียนประจําร้าน มีหรื อจะแข็งแกร่ งไปกว่า
เหล่าไป่ ที่ขอบเขตทดสอบเต๋ า?
ฝ่ ายปู้หลี่เกื๋อทั้งสามทราบตัวตนของเหยาซือหยานดี นางคือราชวงศ์
สัตว์อสู ร กระนั้นก็ไม่คาดคิดว่ากําลังแท้จริ งทรงอํานาจเป็ นล้นพ้น
เหล่าไป่ ถึงกับเผยความนอบน้อมเป็ นดังผูอ้ าวุโส
ผ่านไปครู่ หนึ่ง คนทั้งสามจึงเกิดระแวดระวังขึ้นมา
“ข้าก็เพียงเสมียนประจําร้านของเถ้าแก่” เหยาซือหยานเผยยิม้ บาง
จากนั้นนางจึงหันสายตาไปมองลัว่ ฉวนที่อยูด่ า้ นหลังโต๊ะ
แต่กเ็ ท่านั้น อีกฝ่ ายไม่ตอบสนองเหมือนที่เคยเป็ น
ไม่ชา้ ความสนใจของหลายคนจึงหันกลับมองไปยังร่ างเหยาซือหยาน
“เหล่าไป่ ท่านมาที่นี่ดว้ ยเรื่ องใดกัน?” ปู้ฉืออีกล่าวถามด้วยความ
สงสัย
เหล่าไป่ พยักหน้ารับ “องค์เหนือหัวให้สญ ั ญาว่าจะนําค่าชดเชยมาส่ ง
มอบ ข้าจึงเป็ นผูน้ าํ มาส่ งให้เถ้าแก่”
ค่าชดเชย?
กู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางเกิดความสงสัยกันขึ้นมา
ไม่ใช่วา่ เหล่าไป่ คือผูอ้ ยูข่ า้ งกายจักรพรรดิเทียนชิงหรอกหรื อ?
ไฉนจึงต้องนําค่าชดเชยมามอบให้เถ้าแก่?
ผูค้ นที่เหลือได้แต่เผยสี หน้าเปี่ ยมแน่นด้วยความสงสัย
พวกเขาต่างนึกขึ้นได้ ว่าเมื่อคืนนี้ที่ภตั ตาคารเซียนวิหคอมตะเกิด
เรื่ องราวใดขึ้น
ปู้ฉืออีได้รับฟังจากปู้หลี่เกื๋อที่กลับมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว
ตอนนั้น จี้อ๋ ูฮุยกล่าวว่าจะมอบห้าหมื่นผลึกวิญญาณให้เถ้าแก่ในฐานะ
ค่าชดเชย แต่กไ็ ม่ได้คาดคิด ว่าจะเป็ นการเร่ งรี บนํามาส่ งมอบให้ใน
วันนี้
 ตอนที่ 85 กลายเป็ นว่ าเถ้ าแก่คือยอดฝี มือซ่ อนเร้ นลึกลับ!
ขณะนี้เองที่ก่หู ยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางคล้ายนึกอะไรขึ้นได้
เพราะข่าวคราวมันแพร่ กระจายสู่ ท้ งั นครจิ่วเหยาในเวลาไม่ถึงวัน!
จะกล่าวว่าเถ้าแก่คือยอดฝี มือตามข่าวลือผูน้ ้ นั งั้นหรื อ?
ใช่แล้ว ต้องเป็ นเช่นนั้นแน่!
เหนืออื่นใด เหล่าไป่ เป็ นตัวแทนจักรพรรดิเทียนชิงนําค่าชดเชยมา
ส่ งมอบ และยังมีกาํ ลังสุ ดหยัง่ ของเหยาซือหยาน ทั้งยังมีร้านค้าอัน
ลึกลับแห่งนี้…
กลายเป็ นว่าเถ้าแก่คือยอดฝี มือซ่อนเร้นผูล้ ึกลับ!
ทางด้านเหยาซือหยานก็เช่นเดียวกัน นางแข็งแกร่ งล้นพ้น กระนั้น
กลับไม่เผยใดออกแม้แต่นอ้ ย!
สายตาพวกนางที่มองทางลัว่ ฉวนแหละเหยาซื อหยานจึงต้องแปร
เปลี่ยนไป
เพราะข่าวลือนั้นไม่น่าเชื่อถือ พวกนางจึงไม่ค่อยได้เชื่ออันใดมากนัก
แต่เมื่อพิจารณาให้ดี ขณะนี้ความสงสัยจึงกลายเป็ นความนับถืออย่าง
แรงกล้า
ดังคํากล่าวว่า ข่าวลือนั้นไร้ขอบเขต กระทัง่ ที่ต่างโลกแห่งนี้กไ็ ม่เว้น!
“เมื่อวานที่มาเยือนร้าน เพียงทราบว่าเถ้าแก่ไม่ใช่ตวั ตนเล็กจ้อย!” กู่
หยุนซีกล่าวออก
“ใช่ เป็ นเช่นนั้น!” เจียงเหวิน่ ฉางพยักหน้ารับ “กล่าวตามตรง ไม่คิด
เลยว่าพี่ซือหยานกับเถ้าแก่จะเป็ นยอดฝี มือซ่อนเร้นได้เพียงนี้!”
แท้จริ งแล้ว หากสังเกตสักเล็กน้อย จะพบว่าไม่อาจทราบระดับการ
ฝึ กฝนของคนทั้งสอง
หนึ่งเป็ นเพราะสองคนนี้ยงั ดูเยาว์วยั
สองเพราะทั้งสองคนไม่เผยท่าทีใดออกว่าเป็ นยอดฝี มือ
ได้ยนิ คํากล่าวเผยความนับถือ แม้สีหน้าลัว่ ฉวนเฉยชา กระนั้นก็มี
ร่ องรอยความยินดีอยูภ่ ายใน
เหยาซือหยานไม่เผยสี หน้าเปลี่ยนแปลง กระทัง่ คิดหาวออกด้วยซํ้า…
“ว่าไปแล้ว เมื่อครู่ เล่นเกมกันใช่หรื อไม่?”
เสี ยงของเหล่าไป่ กล่าวถามได้ถูกเวลา ขณะนี้ความสนใจผูค้ นถูกหัน
เหไป
“หอคอยแห่งการทดสอบ!” เจียงเฉิงจวินกล่าวบอก
“เรี ยกว่าหอคอยแห่งการทดสอบนี่เอง” เหล่าไป่ ยังคงถามต่อ “เกมนี้
คือที่แสดงให้เห็นบนกระดานนัน่ หรื อ?”
“เป็ นดังท่านว่า!” กู่หยุนซี กล่าวออกด้วยความตื่นเต้น “หอคอยแห่ง
การทดสอบไม่ต่างอะไรกับโลกใบใหม่ ที่แห่งนั้นแทบไม่อาจรับรู ้
ได้วา่ แตกต่างจากความเป็ นจริ งเช่นไร!”
ผูอ้ ื่นต่างพยักหน้าเห็นพ้อง
ได้ยนิ คํากล่าวเช่นนี้ เหล่าไป่ จึงเกิดความสงสัยยิง่ ขึ้น
สายตาจึงหันมองทางลัว่ ฉวนและกล่าวถาม “เถ้าแก่ ให้ขา้ ทดลอง
เล่นได้หรื อไม่?”
ลัว่ ฉวนพยักหน้ารับ “ได้แน่นอนอยูแ่ ล้ว”
“กฎของทางร้านมีเขียนไว้ที่ตรงนี้ เหล่าไป่ ขอท่านอ่านให้ครบถ้วน
ก่อน”
ปู้หลี่เกื๋อชี้ไปยังกระดานสี ขาวที่แขวนบนผนังพร้อมกล่าวบอก
ได้พบเห็นกระดานสี ขาวแขวนไว้ เหล่าไป่ จึงอ่านก่อนจะเผยอาการ
ชะงัก
อย่างไม่คาดคิด ร้านแห่งนี้ถึงกับมีกฎอยูม่ ากมาย
แต่ดว้ ยเพราะเป็ นร้านของเถ้าแก่ ดังนั้นกฎจึงต้องทําตาม
“เหล่าไป่ ก่อนเล่นหอคอยแห่งการทดสอบ ดีที่สุดคือกินบะหมี่ก่ ึง
สําเร็ จรู ป” เจียงเฉิงจวินกล่าวบอก
“บะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ป? มันคืออะไรกัน?” เหล่าไป่ เผยความสงสัย
นามอันไม่คุน้ เคยนี้คล้ายเป็ นสิ นค้าใหม่ของเถ้าแก่ แต่เขาไม่ทราบว่า
มันทําอะไรได้
รับฟังเช่นนั้น เหล่าไป่ จึงเดินไปยังชั้นวางพร้อมเลือกหาและอ่าน
สรรพคุณ
“หื อ! เพิม่ ความเร็ วการฝึ กฝนสิ บเท่า! คงอยูไ่ ด้หนึ่งชัว่ โมง! ราคา
เพียงสิ บผลึกวิญญาณ?!” เหล่าไป่ เผยดวงตาเบิกกว้าง
มีสิ่งของมากมายที่สามารถเพิ่มพูนความเร็ วการฝึ กฝนได้
ส่ วนใหญ่น้ นั จะเป็ นยาเหลว แดนอวยพร ค่ายอาคม หรื ออาคารที่
ปรุ งโดยวัตถุดิบจากสัตว์อสู รระดับสู ง
สิ่ งเหล่านั้นแม้มี แต่แดนอวยพรไม่อาจใช้งาน ค่ายอาคมจําเป็ นต้อง
ใช้ทรัพยากรมากมายสร้างขึ้น มีแต่ข้ วั อํานาจใหญ่ที่มีกาํ ลังทรัพย์
เพียงพอและพื้นเพยิง่ ใหญ่จึงครอบครองได้
สถาบันวิญญาณเมฆาย่อมมี
แม้ยาเหลวหรื อวัตถุดิบอาหารค่อนข้างธรรมดา แต่ราคานั้นไม่ใช่สิ่ง
ที่ผฝู ้ ึ กตนทัว่ ไปจ่ายได้ไหว
อย่างน้อยราคาก็เริ่ มที่หลายร้อยผลึกวิญญาณแล้ว
แต่สิ่งของเช่นบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปของร้านเถ้าแก่ ราคานั้นเพียงสิ บ
ผลึกวิญญาณ มันแทบไม่ต่างอะไรให้เปล่าในสายตาของเหล่าไป่ !
 ตอนที่ 86 เหล่าไป่ ตื่นตะลึง
“บะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ป จะให้สรรพคุณดังกล่าวได้กต็ ่อเมื่อใช้น้ าํ ร้อน
ของทางร้านเท่านั้น” เหยาซือหยานกล่าวบอกได้จงั หวะ
ผ่านไปครู่ หนึ่ง และก็เป็ นดังที่คาดไว้ เหล่าไป่ อุทานร้องอีกครั้งหนึ่ง
“นํ้าพุแห่งชีวติ ถึงกับเป็ นนํ้าพุแห่งชีวติ !”
“อะแฮ่ม เหล่าไป่ ร้านของเถ้าแก่ยงั มีให้ชวนตื่นตะลึงกว่านี้ ท่าน
ต้องเตรี ยมใจรับเรื่ องราว!”
ปู้หลี่เกื๋อได้ตระหนัก ว่าเหล่าไป่ ไม่คล้ายใช่คนถือตัว ดังนั้นขณะนี้
จึงยิม้ แย้มกล่าวบอก
“อย่าได้ลอ้ กันเล่นไป! ตาเฒ่าผูน้ ้ ีเดินทางไปทัว่ ทั้งทวีปเทียนหลัน
เป็ นเวลาเกือบหนึ่งร้อยปี ดังนั้นไม่มีอนั ใดแปลกในสายตาคู่น้ ีอย่าง
แน่นอน!”
เหล่าไป่ ลืมตาขึ้นเล็กน้อยเผยท่าทีไม่ชอบใจ
“เมื่อครู่ กเ็ ห็นกันอยูว่ า่ ตื่นตะลึง” ปู้ฉืออีกล่าวกระซิบ
เหล่าไปอดไม่ได้ที่จะเผยใบหน้าเฒ่าชราเขินอาย เสี ยงกระแอมไอ
เบาดังกลบเกลื่อน
“สิ่ งของในร้านเถ้าแก่ชวนตื่นตะลึงถือเป็ นเรื่ องธรรมดา!”
“อย่างนั้นเหล่าไป่ ท่านรับประทานก่อน พวกเราขอตัวไปเล่นเกม”
ปู้หลี่เกื๋อกล่าว
ก่อนหน้านี้เขากําลังต่อสู ถ้ ึงช่วงเวลาสําคัญ นับเป็ นโชคดีที่หอคอย
แห่งการทดสอบมีระบบพักการเล่น
ไม่เช่นนั้นพวกเขาคงร้องไห้กนั ออกมาถ้วนหน้าเป็ นแน่!
“ได้ พวกเจ้าไปเล่นเกม ข้าจะตามไปหลังกินบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปนี่
เรี ยบร้อยแล้ว” เหล่าไป่ พยักหน้ารับ
ทางด้านกู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉาง ระยะเวลาเล่นเกมวันนี้ของพวก
นางครบสามชัว่ โมงแล้ว ดังนั้นจึงกล่าวทักทายทุกคนก่อนจะออก
จากร้านไป
เหล่าไป่ เมื่อได้ลิ้มรสบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปก็อดไม่ได้ที่จะตื่นตาตื่นใจ
เพียงอาหารเรี ยบง่ายแค่ใส่ น้ าํ ร้อนเข้าไปถึงกับอร่ อยได้ขนาดนี้!
กระทัง่ ว่านํ้าร้อนยังเป็ นถึงนํ้าพุแห่งชีวติ …
พลังวิญญาณภายในร่ างถูกกระตุน้ ให้รับรู ้ได้ดียงิ่ ขึ้นสิ บเท่าจากปกติ
นี่จึงเป็ นความเร็ วการฝึ กฝนที่เพิ่มขึ้นสิ บเท่าจริ ง
เหล่าไป่ สูดลมหายใจเข้าลึกพร้อมสะกดความตื่นเต้นไว้ภายใน
ขณะนี้เขาตระเตรี ยมเข้าไปเล่นหอคอยแห่งการทดสอบ
ชัว่ ขณะนี้เขาพลันได้พบเห็นขวดหยกเย็นซึ่งตั้งอยูโ่ ดดเดี่ยวบนชั้น
ไม่ไกลห่าง
ซึ่งมันไม่เหมือนบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ป ขวดหยกเย็นนี้ท้ งั ร้านมีเพียงหนึ่ง
คล้ายว่าเป็ นสิ่ งพิเศษภาคภูมินาํ เสนอ
“เหยา… แม่นางเหยา นี่กเ็ ป็ นสิ นค้าของทางร้านหรื อ?” เหล่าไป่ ลังเล
ที่จะกล่าวถาม
เดิมเขาคิดอยากเรี ยกหาเป็ นผูอ้ าวุโสเหยา ทว่าเมื่อคิดให้ดีจากที่นาง
เคยกล่าวไว้ ดังนั้นจึงเรี ยกหาเป็ นแม่นางเหยา
เหยาซือหยานเป็ นเสมียนประจําร้านแห่งนี้ นัน่ ก็แสดงให้เห็นแล้วว่า
นางไม่ได้คิดอวดโอ่ดา้ นกําลังออกมาแต่อย่างใด
เหยาซือหยานพยักหน้ารับ “ถูกต้องแล้ว เป็ นไวน์หยก ในรอบเจ็ด
วันจะมีขายเพียงหนึ่งขวดเท่านั้น”
เป็ นอีกหนึ่งชื่อที่ไม่เคยได้ยนิ
ด้วยความสงสัย เหล่าไป่ จึงเดินเข้าไปใกล้พร้อมอ่านสรรพคุณของมัน
ทีละน้อย ลมหายใจของเหล่าไป่ ถึงกับเร็ วและแรง
“ชีวติ ! สิ่ งนี้ถึงกับช่วยยืดชีวติ !”
แม้เหล่าไป่ คือขอบเขตทดสอบเต๋ า เขาครอบครองชีวติ ที่ยนื ยาวกว่าผู ้
ฝึ กตนทัว่ ไป
กระนั้นตอนนี้ สําหรับเหล่าไป่ แล้วก็ถือว่าเป็ นช่วงที่ชีวติ เดินไปสู่
ปลายทาง
หรื อก็คือ หากไม่กา้ วหน้ากว่านี้ เช่นนั้นก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงการหมด
สิ้ นชีวติ และอายุขยั !
พบเห็นสิ่ งที่สามารถเติมเต็มชีวติ ได้เช่นนี้ มันไม่ต่างอะไรกับเดิน
ทางผ่านทะเลทรายแล้วพบโอเอซิส!
แม้น้ าํ พุแห่งชีวติ ก่อนหน้านั้นมีคาํ ว่าชีวติ เหมือนกัน ทว่ามันไม่ใช่มี
ความสามารถเติมเต็มเกื้อหนุนชีวติ
อย่างมาก ก็เพียงช่วยกระตุน้ ร่ างกายได้
กระนั้นสรรพคุณของไวน์หยกนี้เขียนไว้อย่างชัดเจน ว่ามันช่วยยืด
ชีวติ ออกไปได้!
มันไม่เกินเลยที่จะกล่าว ว่าสิ่ งที่ยดื อายุเป็ นการต่อต้านสวรรค์!
ทุกครั้งที่ปรากฏในทวีปเทียนหลัน มันจะมาพร้อมคลื่นพายุอนั
โกลาหล!
เป็ นของที่ตอ้ งซื้อ!
ดวงตาเหล่าไป่ ลุกโชนด้วยประกายเพลิงเจิดจ้า เขาตัดสิ นใจแน่วแน่
แล้ว
 ตอนที่ 87 โหมดอารีน่า
“หนึ่งแสนผลึกวิญญาณ?”
พบเห็นราคาของไวน์หยก เหล่าไป่ แทบไม่เชื่อไปครู่ หนึ่ง
ไม่ใช่เพราะมันแพง ทว่าเป็ นถูกอย่างไม่น่าเชื่อ!
สําหรับเขา ผูซ้ ่ ึงเป็ นบุคคลแข็งแกร่ งทรงอํานาจ แม้เจ็บปวดไปบ้างที่
ต้องจ่ายหนึ่งแสนผลึกวิญญาณในคราวเดียว แต่นี่มนั ก็คุม้ ค่า!
“แม่นางเหยา เถ้าแก่ ขอข้าซื้อไวน์หยกขวดนี้!”
เหล่าไป่ สู ดลมหายใจเข้าลึกพร้อมเผยการตัดสิ นใจเด็ดเดี่ยว
ถัดจากนั้น เหล่าไป่ จึงนําแหวนมิติไปวางไว้ตรงหน้าลัว่ ฉวน
ลัว่ ฉวนพยักหน้ารับพร้อมเก็บแหวนมิติ
ด้วยจิตรับรู ้ มิติภายในนั้นเป็ นผลึกวิญญาณกองเป็ นภูเขาขนาดย่อม
พริ บตาถัดจากนั้น ผลึกวิญญาณภายในจึงหายวับ
“สิ่ งนี้คืนให้” ลัว่ ฉวนวางแหวนมิติส่งกลับคืนแก่เหล่าไป่
ไม่เหมือนดังค่าชดเชยที่จกั รพรรดิเทียนชิงมอบให้ แหวนมิติน้ ีเป็ น
ของส่ วนตัวของเหล่าไป่
ด้วยฐานะเถ้าแก่ร้านต้นตํารับ ลัว่ ฉวนย่อมไม่คิดเอารัดเอาเปรี ยบต่อ
ลูกค้า
เหล่าไป่ รับแหวนมิติกลับคืน พร้อมกันนี้พลันต้องชะงัก
แหวนมิติน้ ีภายในกว้างราวสิ บลูกบาศก์เมตร มูลค่าของมันทัดเทียม
ผลึกวิญญาณนับหมื่น
เหล่าไป่ พลันต้องพิจารณาอย่างจริ งจัง
เดิมเขาคิดใช้แหวนมิติน้ ีซ้ือใจลัว่ ฉวน
มูลค่านับหมื่นผลึกวิญญาณเพื่อสานสัมพันธ์กบั เถ้าแก่ ผูซ้ ่ ึงเป็ นถึง
ยอดฝี มือยากแท้หยัง่ ถึง กล่าวได้วา่ คุม้ ค่า
แต่เห็นได้ชดั ว่าลัว่ ฉวนไม่ใช่คนที่สามารถซื้ อใจด้วยวิธีการเช่นนี้ได้
กระนั้นก็นบั เป็ นเรื่ องดี สิ่ งนี้หมายความถึงเถ้าแก่ไม่มีวนั ถูกผูอ้ ื่นซื้อ
ใจเช่นเดียวกัน
ด้วยเก็บไวน์หยกอย่างระมัดระวัง เหล่าไป่ ยังไม่คิดดื่มในตอนนี้
เพื่อให้มนั่ ใจว่าอยูใ่ นสภาพพร้อมใช้งานที่สุด เขาคิดหาสถานที่
ปลอดภัยและจึงค่อยดื่มไวน์หยกนี้!
นัน่ คือสิ่ งที่เหล่าไป่ คิดเอาไว้
ถัดจากนั้น เหล่าไป่ จึงค่อยไปนัง่ พร้อมสวมใส่ หมวกโลหะ
ด้วยเหยาซือหยานให้คาํ แนะนํา เขาจึงเริ่ มด้วยการลงทะเบียนใหม่
พร้อมเล่นเกมเป็ นครั้งแรก…
ภาพของหอคอยแห่งการทดสอบมันแทบไม่อาจแยกแยะว่าต่างจาก
ความเป็ นจริ งได้อย่างไร ไม่วา่ จะทั้งอาวุธหรื อประสบการณ์การ
ต่อสู ้ เหล่านี้ลว้ นทําเหล่าไป่ ตื่นตะลึงทั้งสิ้ น
ไม่ชา้ เขาจึงเริ่ มปรับตัวเข้าหาเกม
ลัว่ ฉวนพิจารณาสมบัติอนั น้อยนิดของตนเองด้วยอารมณ์ยนิ ดี
เพียงหนึ่งวัน รวมเข้ากับห้าหมื่นผลึกวิญญาณที่จ้ ีอ๋ ูฮุยจ่ายมาให้
เท่ากับวันนี้เขาได้รับมาแล้วถึงหนึ่งแสนห้าหมื่นผลึกวิญญาณ!
แน่นอนว่านี่ยงั ไม่ได้หกั ส่ วนแบ่งออกไป
ความเร็ วการได้รับเงินระดับนี้ถือว่าน่าตื่นตะลึง มันแทบจะทําให้
พ่อค้ากว่าเก้าในสิ บของทวีปเทียนหลันต้องอับอายหากได้ทราบ!
“ระบบ ผลึกวิญญาณที่ได้รับมาโดยความสามารถของตัวเอง มัน
สามารถใช้แปรเปลี่ยนเป็ นระดับการฝึ กฝนโดยตรงได้หรื อไม่?”
ขณะนี้ ลัว่ ฉวนพลันคิดหาวิธีการลัดขึ้นมา
ระบบเคยกล่าวเอาไว้ ว่าผลึกวิญญาณต้องแบ่งออกเป็ นสัดส่ วนหลัง
ทําการค้าเสร็ จสิ้ น และเหล่านั้นจะนําไปเป็ นระดับการฝึ กฝน แต่
ระบบไม่เคยกล่าวถึงว่าสามารถนําผลึกวิญญาณที่ได้รับผ่านช่องทาง
อื่นมาใช้ได้หรื อไม่!
“ไม่ได้” ระบบตอบกลับมาอย่างไร้เยือ่ ใย
“ก็คิดไว้อยูแ่ ล้ว” ลัว่ ฉวนคาดเดาผลลัพธ์ได้แต่แรก กระนั้นก็ยงั
ต้องการถามเพื่อความมัน่ ใจ
หากผลึกวิญญาณอื่นสามารถแปรเปลี่ยนเป็ นระดับการฝึ กฝนโดยตรง
เช่นนั้นเขาก็มีวธิ ีอื่นที่จะหาผลึกวิญญาณได้นอกจากร้านแห่งนี้
“ขอแสดงความยินดีแก่เจ้าของร้านที่สาํ เร็ จภารกิจลับ ขณะนี้หอคอย
แห่งการทดสอบมีผเู ้ ล่นเกินกว่าสิ บคนแล้ว!”
เสี ยงของระบบดังขึ้นภายในใจ ลัว่ ฉวนถึงกับชะงักไป
ภารกิจลับ?
มีอะไรเช่นนี้อยูด่ ว้ ยอย่างนั้นหรื อ?
ใจที่ห่อเหี่ ยวเมื่อครู่ เวลานี้ค่อยเผยความยินดีออกมา
สี หน้าลัว่ ฉวนนั้นไม่แปรเปลี่ยน ทว่าที่ภายในได้กล่าวคําถามออกไป
แล้ว “รางวัลคืออะไรกัน?”
รางวัลที่สาํ เร็ จภารกิจ นัน่ จึงเป็ นรางวัลแท้จริ งที่ลวั่ ฉวนปรารถนา
ได้รับ!
ระบบกล่าวตอบ “โหมดอารี น่าของหอคอยแห่งการทดสอบจะเริ่ ม
ในวันรุ่ งขึ้น”
จากนั้นจึงเป็ นรายละเอียดของโหมดอารี น่าที่ปรากฏขึ้นในใจของลัว่
ฉวน
 ตอนที่ 88 ภัตตาคาร
โหมดอารี น่า ก็เป็ นดังชื่อของมัน เป็ นโหมดที่สาํ หรับให้ผเู ้ ล่นต่อสู ้
กับผูเ้ ล่นด้วยกันเอง
แน่นอนว่าคิดเปิ ดศึกต่อกันก็จาํ เป็ นต้องจ่ายผลึกวิญญาณ
ความแตกต่างทางขอบเขตพลัง ก็หมายถึงจํานวนของผลึกวิญญาณ
ที่แห่งนั้น ที่สองฝ่ ายจะเปิ ดศึกต่อกันได้โดยเลือกใช้อาวุธอย่างอิสระ
และไม่ใช่มีเพียงแต่การปะทะหนึ่งต่อหนึ่ง ทว่ายังมีโหมดเผชิญหน้า
แบบตะลุมบอน และใช้เพียงแต่วทิ ยายุทธ์
ทั้งยังมีระบบเทียบอันดับแต้มผูช้ นะ ซึ่งจะทําให้ได้รับรางวัลตอบ
แทนตามอันดับที่ได้ รางวัลนั้นจะเป็ นเพียงรางวัลในหอคอยแห่งการ
ทดสอบเท่านั้น
แต่ดว้ ยเพราะผูเ้ ล่นน้อยเกินไป ดังนั้นระบบเทียบอันดับแต้มผูช้ นะ
จึงยังไม่เปิ ดใช้งาน
ลัว่ ฉวนเงียบไปครู่ หนึ่ง
เขาทราบแต่แรกแล้ว ว่าระบบมักหาวิธีการรี ดเร้นผลึกวิญญาณเช่นนี้
“เฮ้อ เวลาผ่านไปเร็ วเหลือเกิน!”
ปู้หลี่เกื๋อถอดหมวกออกพร้อมถอนหายใจ
ปู้ฉืออีและเจียงเฉิงจวินต่างก็ถอดหมวกออกกันตามลําดับใช้งาน
คนทั้งสามใช้เวลาเล่นครบสามชัว่ โมงสําหรับวันนี้เรี ยบร้อยแล้ว
ขณะนี้รับชมร้านค้าอันคุน้ เคย พวกเขาก็ยงั อดไม่ได้ที่จะมึนงง
“ดื่มโคล่ากันสักขวดดีกว่า! ให้ขา้ เลี้ยงเอง!” ปู้หลี่เกื๋อเผยท่าทีใจกว้าง
เพราะเป็ นผูร้ ่ าํ รวยจึงอวดโอ่เช่นนี้ได้!
ไม่นานจากนั้น เสี ยงเปิ ดฝาขวดโคล่าจึงดังให้ได้ยนิ
“ฮ่า… เย็นชื่นใจ!”
ดื่มโคล่ากันเรี ยบร้อย เจียงเฉิงจวินและปู้หลี่เกื๋อจึงผ่อนลมหายใจกัน
ออกมา
ทางด้านปู้ฉืออีน้ นั สงวนท่าทีกว่า นางไม่ได้กล่าวคําใดออก
“เหล่าไป่ เข้าไปเล่นหอคอยแห่งการทดสอบ!” ปู้หลี่เกื๋อเผยเสี ยงตื่น
ตะลึง
“ไปรับชมว่าเหล่าไป่ จะคืบหน้าได้ถึงที่ตรงใดกัน” เจียงเฉิงจวินเผย
ใบหน้าใคร่ สงสัยได้ทราบ
เช่นนั้นคนทั้งสามจึงไปหยุดยืนที่ดา้ นหลังเหล่าไป่ เพื่อรับชมหน้าจอ
เหล่าไป่ กําลังถือหอกในมือ ที่เผชิญหน้าคืออสรพิษมงกุฎทองนับ
สิ บตัวรายล้อม
อสรพิษมงกุฎทองคือสัตว์อสู รของหอคอยแห่งการทดสอบชั้นที่สอง
“นี่เหล่าไป่ ขึ้นไปถึงชั้นที่สองตั้งแต่เมื่อใด?” เจียงเฉิ งจวินอุทานร้อง
ออกมา
วันนี้คือครั้งแรกที่เขาได้เล่นหอคอยแห่งการทดสอบ ด้วยเวลาผ่าน
พ้นสามชัว่ โมง เขาเพียงผ่านโหมดง่ายของชั้นแรก
แต่หลังจากผ่านโหมดง่ายของชั้นแรก ที่ปรากฏให้เห็นคือโหมดปกติ
เมื่อผ่านได้แล้ว เช่นนั้นจึงสามารถเข้าสู่ ช้ นั ที่สองในโหมดปกติได้
แน่นอนว่าโหมดง่ายของชั้นที่สองก็เปิ ดขึ้นในเวลาเดียวกันนี้
“ไม่ได้แล้ว ต้องพยายามให้มากกว่านี้!”
เจียงเฉิ งจวินกําเสื้ อตัวเองแน่น สี หน้าเผยความจริ งจัง
สองพี่นอ้ งปู้หลี่เกื๋อและปู้ฉืออีพบเห็นท่าทีของเจียงเฉิ งจวินจึงกล่าว
กันไม่ออก
ทั้งสองได้ทราบ ว่าเจียงเฉิ งจวินราวกับเสพติดเกมเข้าให้แล้ว…
เช่นนี้คนทั้งสามจึงกลับออกจากร้าน ถัดจากนั้นจึงเป็ นเหล่าไป่ ที่เล่น
เกมครบสามชัว่ โมงราวเวลาผ่านไปเพียงอึดใจ
ไม่ทนั รู ้ตวั เวลาก็กลายเป็ นช่วงบ่ายแล้ว
“เวลาผ่านไปขนาดนี้แล้วหรื อนี่?”
เหล่าไป่ ที่ออกจากเกม สายตาจึงหันมองนอกร้านที่พระอาทิตย์กาํ ลัง
ตั้งตรงแทบจะเหนือศีรษะ
เขารู ้สึกว่ามันเพิ่งผ่านไปเพียงครู่ เดียวเท่านั้นเอง
“เล่นหอคอยแห่งการทดสอบ มันทําให้ผคู ้ นลืมเลือนเวลาที่ไหลผ่าน
ไปได้” ลัว่ ฉวนกล่าวบอก
เหล่าไป่ พยักหน้ารับเห็นพ้อง จากนั้นกล่าวลํ่าลากับลัว่ ฉวนและ
เหยาซือหยาน
เขาคิดกลับไปรายงานให้จ้ ีอ๋ ูฮุยได้ทราบ
“มื้อคํ่านี้ไปภัตตาคารเซียนวิหคอมตะก็แล้วกัน” ลัว่ ฉวนเสนอ
ความเห็น
อย่างไรแล้ว จี้อ๋ ูฮุยก็กล่าว ว่าพวกเขาทั้งสองสามารถรับประทาน
อะไรก็ได้ที่นนั่ ได้โดยไม่มีค่าใช้จ่ายไปตลอดกาล ดังนั้นไม่ไปก็แย่
แล้ว!
เมื่อมาถึงภัตตาคารเซียนวิหคอมตะ ลัว่ ฉวนและเหยาซือหยานจึง
ได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่น
กระทัง่ เถ้าแก่ของภัตตาคาร ผูซ้ ่ ึงเป็ นบุรุษอ้วนท้วนคล้ายหนักราว
สามถึงสี่ ร้อยจินยังเดินออกมาให้การต้อนรับ
*จิน เป็ นหน่วยชัง่ นํ้าหนัก มีค่าเท่ากับครึ่ งกิโลกรัม*
บุรุษอ้วนท้วนเข้ามาทักทาย ลัว่ ฉวนจึงรู ้สึกราวกับพื้นร้านสัน่ ไหว
ดวงตาเหยาซือหยานเบิกกว้าง น้อยครั้งที่ใบหน้านี้จะเผยอาการตื่น
ตกใจออกมา
ครั้งนี้ ลัว่ ฉวนขอห้องส่ วนตัว
ด้วยเพราะเหตุการณ์ก่อนหน้า มันจะทําให้รู้สึกไม่ใคร่ สะดวกใจนัก
หากรับประทานมื้อคํ่าภายใต้สายตาผูอ้ ื่นจับจ้อง
 ตอนที่ 89 เหล่าไป่ ฟื้ นคืนอายุขยั
“ใครกันถึงขนาดทําให้สวั่ ว่านจินที่เป็ นเถ้าแก่ภตั ตาคารต้องออกมา
ต้อนรับ?”
“สตรี ขา้ งกายผูน้ ้ นั งดงามไม่ใช่นอ้ ย ราวกับภูติ!”
นี่เป็ นถ้อยคําของผูม้ ารับประทานมื้อคํ่าหน้าใหม่
หลายคนต่างได้ยนิ เรื่ องของลัว่ ฉวนที่เกิดขึ้นเมื่อวานแล้ว
กระนั้นสิ่ งสําคัญก็คือ พวกเขาไม่ทราบหน้าตาลัว่ ฉวนและเหยาซื อ
หยานที่เป็ นตัวการสําคัญของเรื่ อง
“เหอะเหอะ ลองกล้ามีความคิดกับแม่นางผูน้ ้ นั เกรงว่าชีวติ ก็คงหา
ได้มีไม่!” คนหนึ่งแค่นเสี ยงกล่าวคําดังขึ้น
“ไฉนจึงกล่าวเช่นนั้น?”
“เมื่อวาน เพราะเรื่ องนี้จึงส่ งผลให้องค์ชายสองถูกส่ งไปชายแดนใต้
เจ้าคิดว่าตัวตนอีกฝ่ ายสู งส่ งเพียงใดกันเล่า?”
กล่าวเพียงเท่านี้ ทั้งห้องกลับกลายเป็ นเงียบงันขนาดเข็มตกยังได้ยนิ !
ชัว่ ขณะนี้เองที่ข่าวลือสารพัดผุดขึ้นในความคิดพวกเขา มันคือเรื่ อง
ที่เพิ่งเกิดขึ้น!
“สตรี เส้นผมและดวงตาสี ม่วง กับยอดฝี มือลึกลับขนาดที่จกั รพรรดิ
เทียนชิงยังต้องก้มศีรษะให้ สองคนนี้เป็ นใครกัน?!”
“ใช่จริ งด้วย ไม่นึกเลยว่าผูอ้ าวุโสท่านนี้วนั นี้มาก็เยือนอีกครั้ง…”
ผูค้ นนับไม่ถว้ นรับชมห้องที่ลวั่ ฉวนเข้าไป สายตาเหล่านั้นต่างเป็ น
ประกายกระหายใคร่ รู้
ผูฝ้ ึ กตนบางคนกระทัง่ วางแผนภายใน ว่าจะหาทางชนะใจคนเช่นนั้น
ได้อย่างไรดี
ผ่านไปครู่ หนึ่ง คนเหล่านี้กลับไม่ได้เห็นลัว่ ฉวนและเหยาซือหยาน
กลับออกมา เรื่ องนี้เป็ นผลให้พวกเขาต้องงงงัน
คนหนึ่งที่หาญกล้า ขณะนี้เปิ ดประตูเข้าไป ที่พบเจอคือความว่าง
เปล่า…
หลังรับประทานที่ภตั ตาคารเซียนวิหคอมตะกันเรี ยบร้อย ลัว่ ฉวน
และเหยาซือหยานจึงฉีกกระชากมิติกลับสู่ ร้านต้นตํารับโดยทันที
ขณะนี้ใช้การฉีกกระชากมิติแทนเดินกลับ ลัว่ ฉวนยิง่ มายิง่ เลิศลํ้า
แน่นอนว่าไม่ใช่ทุกผูฝ้ ึ กตนที่สามารถเช่นนี้ ที่อาศัยเพียงแต่ร่างกายก็
ฉีกกระชากมิติออกได้
ขอบเขตทดสอบเต๋ ายากจะต้านรับความผันแปรทางมิติอนั รุ นแรง
รวมถึงพลังงานของห้วงมิติที่ฉีกขาดออก
ขณะเดียวกัน ก็ยงั มีเรื่ องการหลบเลี่ยงช่องว่างมิติที่อาจทําให้หลง
เส้นทาง
มีแต่ขอบเขตราชันจึงสามารถเคลื่อนไหวผ่านเส้นทางมิติได้อย่าง
อิสระ
กระนั้น ก็ไม่เคยมีขอบเขตราชันผูใ้ ดมีความคิดฉีกกระชากมิติออก
แทนการเดินทางกลับ…
เมื่อกลับถึงร้าน ขณะนี้ไร้ซ่ ึงลูกค้า คนทั้งสองจึงเข้าหอคอยแห่งการ
ทดสอบ
ด้วยไม่มีภารกิจจากระบบ ลัว่ ฉวนจึงต้องตรัสรู ้ดว้ ยตนเอง
โฆษณาร้านอันใด มันไม่ดีเยีย่ มเท่าเล่นเกมอยูใ่ นร้านอย่างสบายกาย
สบายใจทั้งวันหรอกกระมัง?
พร้อมกันนี้ ในใจลัว่ ฉวนจึงคาดหวังสิ่ งที่เรี ยกว่าโหมดอารี น่า
ศึกที่มีเงื่อนไขเสมอกันระหว่างผูฝ้ ึ กตนทั้งหลาย และไม่มีขอ้ กังวล
เรื่ องอาการบาดเจ็บ เพียงนึกก็ชวนตื่นเต้นแล้ว…
เมื่อกลับถึงพระราชวังหลวง เหล่าไป่ จึงเข้าพบจี้อ๋ ูฮุยก่อนอื่นใด
เดิมจี้อ๋ ูฮุยมีความว้าวุน่ ใจเกิดขึ้นไม่นอ้ ย
ตลอดช่วงเช้าเหล่าไป่ ไม่กลับมา เป็ นผลให้จ้ ีอ๋ ูฮุยเกิดเกรงว่าผูอ้ าวุโส
ลึกลับท่านนั้นจะไม่พอใจต่อสิ่ งที่ตนกระทํา
หรื อต้องไปด้วยตนเอง? จี้อ๋ ูฮุยอดไม่ได้ที่จะคิดเช่นนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า
เรื่ องนี้เดิมเป็ นความผิดของจี้เทียนเฮา เพียงคิดเช่นนี้ จี้อ๋ ูฮุยจึงรู ้สึกว่า
จี้เทียนเฮาถึงกับดึงฟ้ามาถล่มใส่ ตนเอง
จักรพรรดิไม่อาจลังเล!
หลังประสบเหตุการณ์เมื่อคืน จี้อ๋ ูฮุยจึงตัดความรู ้สึกต่อจี้เทียนเฮาแล้ว!
ขณะนี้เหล่าไป่ กลับมาอย่างปลอดภัย เขาค่อยถอนหายใจโล่งอกได้
“เหล่าไป่ เป็ นอย่างไรบ้าง?” จี้อ๋ ูฮุยกล่าวถาม
รอยยิม้ เผยชัดที่ใบหน้าเหล่าไป่ “ชีวติ ข้ายังอยูด่ ี”
จี้อ๋ ูฮุยค่อยสู ดลมหายใจเข้าลึก “นับว่าดี…”
เหล่าไป่ ติดตามจี้อ๋ ูฮุยมานาน ดังนั้นย่อมได้เห็นความเปลี่ยนแปลง
ทางอารมณ์แม้เพียงผ่านสายตา
“เหล่าไป่ คล้ายเจ้ายินดีกระมัง?” จี้อ๋ ูฮุยเผยยิม้ “หรื อว่าเกิดเรื่ องดีข้ ึน?
บอกเล่าให้ขา้ ฟังแล้ว”
“ข้าเพิง่ ซื้อสิ่ งที่ช่วยฟื้ นคืนชีวติ จากร้านของเถ้าแก่”
ถัดจากนั้น เหล่าไป่ จึงนําเอาไวน์หยกออกมาถือในมือด้วยความทะนุ
ถนอม
“ฟื้ นคืนชีวติ ? เถ้าแก่ลึกลับผูน้ ้ นั ถึงกับมีของเช่นนี้?!”
ด้วยสายตาจับจ้องไวน์หยก จี้อ๋ ูฮุยแทบไม่อาจสงบใจลงได้
กับของเช่นนี้ที่แทบไม่อาจหาได้ ถึงกับสามารถซื้อหาได้ง่ายดาย
เช่นนี้!
“เช่นนั้นขอข้าแสดงความยินดีแก่เหล่าไป่ ก่อนแล้ว คล้ายว่าหนทาง
สู่ ขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับที่เก้าจะเบิกออกเป็ นที่เรี ยบร้อย” เมื่อ
สงบใจลงได้ จี้อ๋ ูฮุยจึงเผยยิม้
เขาไม่มีความคิดร้องขอมาเป็ นของตนเองแต่อย่างใด
เพราะเขายังมีอายุขยั อีกมาก ขณะนี้กล่าวได้วา่ ยังไม่ขาดซึ่งพลังชีวติ
เหล่าไป่ ยิม้ รับ “น้อมรับคําองค์เหนือหัว”
“จริ งด้วย” จี้อ๋ ูฮุยคล้ายคิดอะไรขึ้นได้จึงกล่าวถาม “เหล่าไป่ เกรงว่า
ไวน์หยกนี้คงแพงมากลํ้าแล้วกระมัง?”
เหล่าไป่ เมื่อได้ยนิ สี หน้าจึงเผยความแปลกประหลาดออก
จี้อ๋ ูฮุยเกิดความสงสัย “เป็ นอะไรไป? เรื่ องนี้บอกกล่าวต่อกันได้”
“เกรงว่าองค์เหนือหัวคาดเดาผิดไปแล้ว” เหล่าไป่ ส่ ายศีรษะ “ไวน์
หยกนี้กเ็ หมือนสิ นค้าอื่นที่เถ้าแก่นาํ มาขาย ราคาล้วนถูก”
ด้วยสายตาสงสัยของจี้อ๋ ูฮุย เหล่าไป่ จึงกล่าวราคาที่พร้อมจะทําให้
ตื่นตะลึงออกไปได้
“ราคานี้เพียงหนึ่งแสนผลึกวิญญาณ”
 ตอนที่ 90 เหล่าไป่ ตัดสิ นใจ
“หนึ่งแสนผลึกวิญญาณ?! เหล่าไป่ นี่ลอ้ ข้าเล่นหรื อ?!”
สี หน้าจี้อ๋ ฮู ุยอดไม่ได้ที่จะเกิดอาการตื่นตะลึง
หนึ่งแสนผลึกวิญญาณถึงกับใช้ซ้ือหาสิ่ งที่ช่วยเติมเต็มชีวติ นี่มนั ต่าง
อะไรกับตกอยูข่ า้ งทางแล้วหยิบขึ้นมา?
“ข้าไม่กล่าวล้อเล่นอยูแ่ ล้ว” เหล่าไป่ เผยสี หน้าจริ งจัง “ข้าเองยังไม่
คิดเชื่อ ว่าเถ้าแก่ผแู ้ ข็งแกร่ งท่านนั้นจะถึงกับมีของเช่นนี้นาํ มาขาย”
จี้อ๋ ูฮุยถึงกับเหม่อไปแล้ว
จากนั้นเขาจึงเริ่ มคิด ว่าลัว่ ฉวนแท้จริ งมาทําอะไรที่นครจิ่วเหยาแห่งนี้
เมื่อพิจารณาให้ดี จี้อ๋ ูฮุยพลันต้องกลายเป็ นชะงักไป
นับจากวันที่ฉู่หยางผิงจ้าวตําหนักจันทราสี เงินก่อเรื่ อง จนกระทัง่ ถึง
เรื่ องที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้
จี้อ๋ ูฮุยได้ทราบ ว่าเถ้าแก่ผแู ้ ข็งแกร่ งท่านนี้เพียงต้องการความสงบ
แต่กไ็ ม่ถึงกับต้องไปรับหน้าที่เป็ นเถ้าแก่ร้านเลยไม่ใช่หรื อ? จี้อ๋ ูฮุย
อดไม่ได้ที่จะคิดภายในใจเช่นนี้
“องค์เหนือหัว คํ่าคืนนี้ขา้ คิดดื่มไวน์หยกขวดนี้ ขอบเขตทดสอบเต๋ า
ระดับที่แปด ข้าอยูร่ ่ วมกับมันมานานพอแล้ว!” เหล่าไป่ กล่าวคําออก
ด้วยเพราะจี้อ๋ ูฮุยเคยช่วยเหลือไว้เมื่อนานมาแล้ว เหล่าไป่ จึงสามารถ
ก้าวหน้ามาจนถึงตอนนี้ได้
หากไม่ใช่เพราะยาวิเศษที่จ้ ีอ๋ ูฮุยมอบให้ในครั้งนั้น ก็ไม่ทราบแล้วว่า
เหล่าไป่ ในตอนนี้จะร่ วงหล่นไปอยูท่ ี่ใด
สําหรับตอนนี้ ที่ไม่อาจก้าวหน้าก็เพราะเขาขาดซึ่ งพลังชีวติ !
ขณะนี้ได้รับไวน์หยกที่สามารถเติมเต็มชีวติ เหล่าไป่ แทบไม่คิด
อยากได้อะไรอื่น
ในใจที่วา่ งเปล่ามาเนิ่นนาน ขณะนี้ได้มีอคั คีเพลิงลุกโชนขึ้นอีกครั้ง!
มันคือความปรารถนาต่อกําลังที่มากมายยิง่ กว่านี้!
“ข้าทราบ!” จี้อ๋ ูฮุยไม่ลงั เลใด เขาตอบสนองรับ “คํ่านี้ใช้สุสานหลวง
ข้าจะเปิ ดอาคมคุม้ กันให้เอง”
สุ สานหลวงคือสถานที่อนั เงียบสงบของจักรพรรดิผวู ้ ายชนม์ของ
จักรวรรดิเทียนชิง ที่แห่งนั้นมีค่ายอาคมทรงอํานาจนับไม่ถว้ นให้
การคุม้ กัน
กล่าวได้วา่ สุ สานหลวง คือสถานที่ซ่ ึ งปลอดภัยที่สุดของจักรวรรดิ
เทียนชิงแล้ว
จี้อ๋ ูฮุยสามารถเปิ ดสุ สานหลวงเพื่อให้เหล่าไป่ ใช้งานได้ เหล่าไป่ คือ
คนสําคัญ ดังนั้นเขาจึงอนุญาตให้ใช้งานได้
“องค์เหนือหัวกรุ ณาแล้ว!” เหล่าไป่ กล่าวคําอย่างจริ งจัง
สําหรับสหายเฒ่าที่ผา่ นอะไรกันมามาก ถ้อยคําเหล่านี้แท้จริ งไม่
จําเป็ นด้วยซํ้า
“ว่าไปแล้ว องค์เหนือหัว ที่ร้านเถ้าแก่ยงั มีสินค้าใหม่” เหล่าไป่ ที่คิด
ขึ้นได้จึงกล่าวบอกออกมา
“โอ้? เช่นนั้นกล่าวมา” จี้อ๋ ูฮุยให้ความสนใจ
จี้อ๋ ูฮุยเคยประหลาดใจกับโคล่าและแท่งเครื่ องเทศมาแล้ว
แต่กระนั้นก็เป็ นเรื่ องน่าเสี ยดายที่ไม่อาจร่ วมมือกับเถ้าแก่ เพราะร้าน
นั้นมีกฎที่ตอ้ งปฏิบตั ิตาม
ขณะนี้มีสินค้าใหม่วางจําหน่าย จี้อ๋ ูฮุยจึงรู ้สึกว่าต้องไม่ใช่ของธรรมดา
เช่นนั้น เหล่าไป่ จึงกล่าวถึงบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ป รวมถึงหอคอยแห่ง
การทดสอบ
จี้อ๋ ูฮุยไม่ได้สนใจบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปที่เพิ่มความเร็ วการฝึ กฝนเท่าใด
นัก
เพราะมีสมบัติหลากหลายสิ่ งที่ช่วยเพิม่ ความเร็ วการฝึ กฝนได้
ทว่าที่น่าสนใจคือเกมที่เรี ยกว่าหอคอยแห่งการทดสอบ!
จี้อ๋ ูฮุยกล่าวพึมพํา “บางทีคงต้องหาเวลาไปเยือนร้านเถ้าแก่ท่านนั้นดู
บ้างแล้ว…”
กลางวันได้ผา่ นพ้นอย่างเงียบงัน
เพียงพริ บตาฟ้าก็ค่าํ มืด
เหล่าไป่ และจี้อ๋ ูฮุยขณะนี้มาถึงสถานที่ต้ งั ของสุ สานหลวงแล้ว
สุ สานหลวงนั้นตั้งอยูใ่ นเทือกเขาที่บรรจบกับเทือกเขาจิ่วเหยาและ
นครจิ่วเหยา
สถานที่แห่งนี้กล่าวได้วา่ เป็ นสถานที่ตอ้ งห้ามของเหล่าผูฝ้ ึ กตน หาก
เป็ นยามปกติคิดเข้าใกล้ไม่อาจทําได้
มีแต่ตอ้ งครอบครองลัญจกรบรรพชนจึงสามารถทําให้เปิ ดสุ สาน
หลวงแห่งนี้
ด้วยรับชมจากระยะไกลห่าง ที่พบเห็นคือม่านแสงรัศมีนบั สิ บลี้
เข้าปกคลุม
จี้อ๋ ูฮุยนําเอาลัญจกรหยกออกมาพร้อมถ่ายเทพลังวิญญาณเข้าไป
ทันใดนี้เองที่รัศมีหมอกแสงจากลัญจกรหยกได้สว่างวูบ มันสะท้อน
ส่ งต่อไปยังสุ สานหลวง
เพียงปลายนิ้วหยดโลหิ ตลงไป ค่ายอาคมที่เบื้องหน้าจึงเปิ ดออก
ปากทางเข้าค่ายอาคมค่อยเปิ ดขึ้นอย่างเชื่องช้า
คนทั้งสองเดินผ่านเข้าประตูหินที่สูงกว่าสิ บเมตร
ทันใดนี้เองที่ภาพฉากเบื้องหน้ากลายเป็ นกระจ่างชัดขึ้นมา
โถงอันกว้างใหญ่สุดสายตาปรากฏที่ตรงหน้า ที่แห่งนี้ปกคลุมทั้งหุบ
เขาเอาไว้!
รอบโถงหลักแห่งนี้ มันประกอบด้วยรู ปแกะสลักหิ นอันงดงาม
มากมาย
เหล่านี้คืออดีตจักรพรรดิแห่งเทียนชิง
พื้นที่โดยรอบมีแต่พลังวิญญาณหนาแน่น กระทัง่ ว่าควบแน่นจน
เกิดขึ้นเป็ นหมอกสี ขาว
นี่คือสภาวะของพลังวิญญาณอันวิเศษอย่างเลิศลํ้า!
ขณะเดียวกัน ในโถงแห่งนี้ยงั คล้ายมีมนต์สะกดที่ทาํ ให้รับรู ้ถึงความ
โอ่อ่าไร้สิ้นสุ ด!
ซึ่งก็ไม่ได้น่าแปลกใจ เพราะนี่จึงเป็ นอํานาจของจักรวรรดิเทียนชิง!
พลังแห่งโชคชะตา!
ด้วยเพราะโชคชะตาลิขิต จักรวรรดิจึงได้เจริ ญรุ่ งเรื อง
คํา “โชคชะตา” นั้นแทบปรากฏให้เห็นเป็ นมายา
สําหรับจักรวรรดิอนั ยิง่ ใหญ่ โชคชะตาคือสิ่ งสําคัญ เจริ ญหรื อถดถอย
ล้วนมีโชคชะตาข้องเกี่ยว
เพราะเหตุน้ ีสุสานหลวงจึงมีความสําคัญอย่างยิง่ ยวดต่อจักรวรรดิ
เทียนชิง!
 ตอนที่ 91 ควรค่ าแก่นามไวน์ หยกแล้ ว!
“องค์เหนือหัว ค่ายอาคมคุม้ กันทํางานด้วยดีขอรับ”
เหล่าไป่ กล่าวเช่นนั้น ขณะนี้จึงนําขวดไวน์หยกออกมา
จี้อ๋ ูฮุยยืนไม่ไกลห่าง เขารับชมด้วยความสงสัยใคร่ รู้
เพราะนี่เป็ นครั้งแรกที่เขาได้เห็นสิ่ งที่เสริ มชีวติ ได้
ขณะเดียวกันนี้ จิตของจี้อ๋ ูฮุยจึงกระจายออกปกคลุมพื้นที่
แม้เป็ นสายลมหรื อต้นหญ้า เหล่านี้ไม่อาจหลุดพ้นจากการรับรู ้
แม้ที่นี่เป็ นสุ สานหลวง โอกาสที่จะเกิดอันตรายขึ้นก็ไม่ใช่ศูนย์
จี้อ๋ ูฮุยไม่กล้าหย่อนความระวัง เพราะนี่คือความปลอดภัยของเหล่าไป่ !
เหล่าไป่ สู ดลมหายใจเข้าลึก ความยินดีสะกดข่มไว้ภายใน ปากขวด
ไวน์หยกถูกเปิ ดออกเชื่องช้า
กลิ่นหอมเย็นปะทะเข้าที่ใบหน้า ก่อนที่จะฟุ้งกระจายทัว่ ทั้งโถง
นี่คือกลิ่นหอมของไวน์!
กลิ่นของไวน์น้ ีผสานด้วยกลิ่นผลไม้นบั ร้อยชนิดอย่างเย้ายวน!
เหล่าไป่ และจี้อ๋ ูฮุยต่างได้สูดดมกลิ่นนี้ มันราวกับพวกเขาได้เข้าไป
อยูใ่ นป่ าใหญ่…
เพียงแค่กลิ่นก็ทาํ ผูค้ นหลงมัวเมาได้แล้ว!
“ไวน์ที่เลิศลํ้า!”
เหล่าไป่ และจี้อ๋ ูฮุยต่างอุทานออกเป็ นคําเดียวกัน
“ไวน์หยก! สมแล้วที่เรี ยกมันว่าไวน์หยก! กับไวน์เช่นนี้เกรงว่าจะมี
แต่เซี ยนบนฟากฟ้าที่ได้ดื่มดํ่าสําราญกับมันแล้วกระมัง?” จี้อ๋ ูฮุยอด
ไม่ได้ที่จะอุทานออก เขาแทบไม่อาจยับยั้งตนเองให้ลิ้มลองมันได้!
จี้อ๋ ูฮุยคือผูส้ ู งศักดิ์เพียงใด? กระทัง่ จักรพรรดิเทียนชิงยังเกิดความรู ้สึก
เช่นนี้!
แน่นอนว่าเขาเองก็รักชอบการดื่มไวน์!
กับของเช่นนี้ มันย่อมแตกต่างจากไวน์สรรพชนิดที่ผา่ นเข้ามาในชีวติ
หากเทียบกับกลิ่นหอมของไวน์ล้ าํ ค่าที่สุดเท่าที่เคยได้ลิ้มลอง สิ่ งนั้น
ยังจะเรี ยกว่าไวน์ได้หรื อ?
เรี ยกเป็ นเหล้าหมักก็ยงั เกรงใจ!
กลิ่นหอมของไวน์ฟ้งุ กระจาย จี้อ๋ ูฮุยไม่เคยรับรู ้ถึงไวน์ที่เลิศลํ้าเช่นนี้
มาก่อน
ต้องหาโอกาสไปลิ้มรสไวน์น้ ีจากร้านเถ้าแก่ผนู ้ ้ นั ให้จงได้!
ดวงตาจี้อ๋ ฮู ุยลุกโชนด้วยอัคคีเพลิง เขาตัดสิ นใจอย่างแน่วแน่แล้ว
“ไวน์หยกนี้ที่ร้านของเถ้าแก่จะมีมาใหม่ทุกเจ็ดวัน” เหล่าไป่ กล่าวบอก
หนึ่งขวดต่อเจ็ดวัน?
จี้อ๋ ูฮุยพลันต้องสะท้านที่หวั ใจ
ตามคํากล่าวของเหล่าไป่ นัน่ หมายความถึงไวน์เช่นนี้มีอีกมากอย่าง
นั้นหรื อ?
เมื่อใดกันที่สิ่งของระดับเทพเซียนซึ่งเติมเต็มชีวติ หาได้โดยธรรมดา
เช่นนี้?
เหล่าไป่ ขณะนี้พร้อมเริ่ มแล้ว
ด้วยลมหายใจสู ดเข้าลึก เขายกกระดกดื่มไวน์เข้าปาก!
“ไวน์เลิศลํ้า!”
ดวงตาเหล่าไป่ เบิกกว้างพร้อมอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออก
ความหอมหวานแทรกซึ มผ่านลําคอ ความรู ้สึกเย็นแผ่กระจายถึง
ปอด มันให้ความรู ้สึกสบายถึงขีดสุ ด
กลิ่นหอมผลไม้รุนแรงฟุ้งกระจายทั้งร่ าง เป็ นผลให้ทุกรู ขมุ ขนของ
เหล่าไป่ ต้องเปิ ดออกรับอากาศ
ไม่เพียงแต่เหล่าไป่ ดูเยาว์ลง แต่กาํ ลังชีวติ อันมากล้นได้ปะทุออก
ดวงตาเหล่าไป่ เผยความแน่วแน่ขณะเริ่ มดูดกลืนพลัง
พร้อมกันนี้ ร่ างกายเขายังเกิดการเปลี่ยนแปลงด้วยความเร็ วขนาดที่
พบเห็นได้ดว้ ยตาเปล่า…
ผ่านไปครู่ เหล่าไป่ ค่อยลืมตาเชื่องช้า แสงเรื องรองจึงค่อยมลายหาย
หากเทียบเปรี ยบกับก่อนหน้า เหล่าไป่ คล้ายเยาว์ลงนับหลายสิ บปี !
หากมิตรสหายผูใ้ ดพบเห็นสภาพเช่นนี้ พวกเขาคงไม่เชื่อสายตาเป็ นแน่
เส้นผมสี ดอกเลาของเหล่าไป่ มันเริ่ มกลับคืนสู่ ความเป็ นสี ดาํ ทีละน้อย
“พลังนี้…”
เหล่าไป่ รับชมฝ่ ามือตนเองด้วยความรู ้สึกอันลึกลํ้า
นานเพียงใดกันแล้ว?
นานเพียงใดแล้วที่ไม่ได้รับรู ้ถึงพลังแห่งชีวติ ในกายเปี่ ยมล้นเช่นนี้?
ขณะนี้เหล่าไป่ คิดอยากโบยบินขึ้นฟากฟ้าพร้อมโห่ร้องตะโกนออก
“ยินดีกบั เหล่าไป่ ด้วยแล้ว” จี้อ๋ ูฮุยเผยยิม้
ตัวเขาคิดว่าต้องรอคอยสักระยะหนึ่ง แต่ขณะนี้ได้เห็นความเปลี่ยนแปลง
ของเหล่าไป ภายในอดไม่ได้ที่จะตื่นตะลึง
ไวน์หยกนี้สามารถเติมเต็มชีวติ ทั้งยังสามารถฟื้ นคืนความเยาว์วยั !
หากสัตว์ประหลาดเฒ่าใกล้ตายผูใ้ ดได้ทราบ เช่นนั้นเกรงว่าคงเกิด
ความวุน่ วายครั้งใหญ่ ศึกแย่งชิงต้องบังเกิดขึ้นเป็ นแน่
ถึงตอนนั้น นครจิ่วเหยาจะเป็ นเช่นไร?
หากไม่ใช่ความก้าวหน้ายิง่ ยวดของนคร ก็คงเป็ นความวุน่ วายสุด
หยัง่ …
ความคิดของจี้อ๋ ูฮุยบังเกิดขึ้นหลากหลาย
“เหล่าไป่ ไวน์หยกนัน่ …” จี้อ๋ ูฮุยขมวดคิว้ เล็กน้อยก่อนจะกล่าว
เหล่าไป่ ส่ายศีรษะ เขาทราบว่าจี้อ๋ ูฮุยคิดอะไรอยู่
เขากล่าวคําออก “องค์เหนือหัว ข้าไม่ใช่ลูกค้าเพียงหนึ่งเดียวของร้าน
เถ้าแก่ ครั้งไปเยือนวันนี้ ยังได้พบศิษย์จากสถาบันวิญญาณเมฆาที่นนั่ ”
 ตอนที่ 92 ทัณฑ์ สายฟ้ า
“อย่างนั้นหรื อ…”
จี้อ๋ ูฮุยถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้
หากเป็ นเช่นนี้ ก็ยากที่จะสกัดข่าวคราวเรื่ องไวน์หยกเอาไว้
ขณะนี้เองที่สายตาเขาพลันมองไปยังรู ปแกะสลักโดยรอบ
จี้อ๋ ูฮุยคล้ายนึกอะไรขึ้นได้จนนิ่งงันไปครู่ หนึ่ง
ทีละน้อย ในดวงตานั้นจึงเผยซึ่งความอหังการ
“ต่อให้ผแู ้ ข็งแกร่ งมารวมกันที่นครจิ่วเหยาแล้วอย่างไร? สถานที่
แห่งนี้ตอ้ งดําเนินไปตามกฎที่ขา้ ตั้งไว้!”
“ใช่ ผูใ้ ดกันจะเหนือไปกว่าจักรพรรดิแห่งเทียนชิงได้!”
“ใช่ มีแต่จกั รพรรดิเทียนชิงจึงเป็ นผูก้ าํ หนด!”
คําเหล่านี้เป็ นจี้อ๋ ูฮุยกล่าวกับตนเอง
เหตุใดจึงต้องสกัดข่าวคราวเรื่ องร้านต้นตํารับเอาไว้?
เพราะมันมีโอกาสเกิดความวุน่ วายขึ้นภายในจักรวรรดิเทียนชิง!
เหล่าไป่ รับชมไปพลางเผยรอยยิม้ ที่ใบหน้า
นานมาแล้ว นี่เขาไม่ได้รับรู ้ถึงความเลือดร้อนเช่นนี้จากจี้อ๋ ูฮุย
ตั้งแต่ติดตามจี้อ๋ ูฮุยมาอย่างยาวนาน เหล่าไป่ ได้พบเห็นความเปลี่ยน
แปลงจากอหังการจนกระทัง่ เรี ยบเฉย
ขณะนี้จ้ ีอ๋ ฮู ุยเกิดไฟลุกโชนขึ้นในใจแล้ว
“มาแล้วหรื อ?”
เหล่าไป่ สัมผัสได้ถึงอํานาจพร้อมหันมองทางด้านบน
สายตานั้นคล้ายทะลวงผ่านหลังคาโถงสู่ ฟากฟ้าเบื้องบน
“ทัณฑ์สายฟ้า มาเยือนแล้ว…”
จี้อ๋ ูฮุยสัมผัสได้ถึงความผันแปรเช่นเดียวกัน
ทัณฑ์สายฟ้า มันคือภัยพิบตั ิที่ผฝู ้ ึ กตนต้องข้ามผ่านหากคิดแข็งแกร่ ง
ขึ้น!
แน่นอนว่าไม่ใช่ทุกผูฝ้ ึ กตนต้องข้ามผ่านทัณฑ์สายฟ้านี้
อย่างน้อยก็ตอ้ งเป็ นผูท้ ี่เหนือกว่าขอบเขตทดสอบเต๋ าขึ้นไป!
พลังอํานาจของทัณฑ์สายฟ้านี้กไ็ ม่ใช่เล็กจ้อย
กล่าวโดยสรุ ป ยิง่ ขอบเขตพลังสู งขึ้น พลังอํานาจของทัณฑ์สายฟ้า
จะยิง่ เท่าทวีความรุ นแรง
สัตว์อสู รที่ขา้ มผ่านภัยพิบตั ิเช่นนี้มาได้ จะยิง่ อันตรายกว่าผูฝ้ ึ กตน
มนุษย์
ขณะเดียวกัน ที่โลกภายนอก
แม้เป็ นช่วงเย็น ขณะนี้ดวงตะวันก็ยงั ไม่ได้ลาลับฟ้า
แสงสี สม้ ฉายย้อมแดนดินราวกับมายาลวงตา
แต่แล้วความผิดปกติกลับเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน
มวลเมฆสี ดาํ หนาแน่นเริ่ มปรากฏบนฟากฟ้าอย่างไม่ทราบสาเหตุ
มันคล้ายม่านสี ดาํ ที่ปกคลุมแม้กระทัง่ สายลมก็ไม่อาจพัดผ่าน
เสี ยงร้องคํารามด้านบนดังกึกก้อง มันมาพร้อมแสงวูบวาบ ราวกับ
เป็ นอสรพิษสายฟ้าที่เลื้อยไปมาในมวลเมฆสี ดาํ !
เหล่าสัตว์อสู รในเทือกเขาจิ่วเหยาต่างสัน่ กลัวต่อปรากฏการณ์บน
ฟากฟ้า พวกมันขณะนี้ไม่กล้าขยับแม้เพียงคืบ
สิ่ งที่ปรากฏบนฟากฟ้ายามนี้ บรรดาผูฝ้ ึ กตนในนครจิ่วเหยาล้วน
ตระหนักทราบ
สําหรับคนธรรมดา ทัณฑ์สายฟ้าไม่ส่งผลด้วยแต่อย่างใด
แต่กบั ผูฝ้ ึ กตน นัน่ หมายความถึงหายนะภัยที่อาจมาเยือนตนในสักวัน
ยิง่ แข็งแกร่ ง พลังอํานาจที่ฟาดหวดลงมาก็ยงิ่ มาก
“อะไรกัน? ไฉนท้องฟ้าดํามืดเช่นนี้? แล้วเมฆสี ดาํ พวกนี้มาจากที่ใด
กัน?”
“นี่คือ… ทัณฑ์สายฟ้า! ยอดฝี มือท่านใดคิดก้าวหน้าใกล้เคียงนี้กนั ?!”
“เป็ นทัณฑ์สายฟ้าที่ชวนสะพรึ งนัก เกรงว่าคงเป็ นขอบเขตทดสอบ
เต๋ าระดับสู งสุ ดแล้ว เป็ นผูซ้ ่ ึ งห่างจากขอบเขตราชันเพียงก้าว…”
ผูค้ นนับไม่ถว้ นต่างมองขึ้นบนฟากฟ้าที่มีเมฆสี ดาํ พร้อมอสรพิษ
สายฟ้าเลื้อยไปมา
ที่โรงเตี๊ยมจันทราเมรัย เหล่าศิษย์ของสถาบันวิญญาณเมฆาต่าง
รับชมด้วยสี หน้าเคร่ งเครี ยด
หยิงอู๋จ้ ีและมู่หรงไห่เถิงต่างมองขึ้นบนฟากฟ้าด้วยอาการตื่นตะลึง
“หากทัณฑ์สายฟ้าขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับที่เก้านี้สามารถข้ามผ่าน
เช่นนั้นจึงเป็ นยอดฝี มือขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับที่เก้า!” มู่หรงไห่เถิง
อุทานกล่าวออก
“จากทิศทางของทัณฑ์สายฟ้า ไม่น่าจะไกลจากนครจิ่วเหยาสักเท่าใด
นัก คงต้องไปรับชม” หยิงอู๋จ้ ีเหม่อมอง
มู่หรงไห่เถิงพยักหน้ารับ “ข้าไปด้วย คิดอยากได้เห็นว่าเป็ นยอดฝี มือ
ท่านใด!”
ถัดจากนั้น มู่หรงไห่เถิงจึงส่ งสายตามองทางเหล่าศิษย์พร้อมกล่าวคํา
อย่าง่จริ งจัง “พวกเจ้าให้อยูท่ ี่โรงเตี๊ยมแห่งนี้! หากกลับมาถึงแล้วได้
ทราบว่ามีใครออกไป…”
มู่หรงไห่เถิงข่มขู่ศิษย์เอาไว้ สายตาหรี่ ลงเล็ก ออร่ าอันตรายปรากฏ
ออก
พบเห็นเช่นนี้ เหล่าศิษย์จึงได้แต่หดตัวละทิ้งความคิด
“ขออาจารย์ไห่เถิงอย่าได้กงั วล พวกเราไม่คิดออกไปแน่!”
ในช่วงเวลาอันตรายเช่นนี้ เป็ นเจียงเหวิน่ ฉางที่ลุกขึ้นยืนกล่าวคํา
อย่างจริ งจัง
มู่หรงไห่เถิงพยักหน้ารับอย่างพึงใจ จากนั้นจึงออกจากโรงเตี๊ยม
จันทราเมรัยพร้อมหยิงอู๋จ้ ี
ศิษย์ผอู ้ ื่นยามนี้ค่อยถอนหายใจโล่งอกกันออกมา
อาจารย์ท้ งั สอง มู่หรงไห่เถิงนั้นอ่อนโยนมาโดยตลอด ส่ วนหยิงอู๋จ้ ี
นั้นก็เฉยชามาโดยตลอดเช่นกัน
กระนั้นที่เหล่าศิษย์กลัวเกรง ก็คือมู่หรงไห่เถิง
สายตาคาดโทษเช่นนั้น ตลอดชัว่ ชีวติ นี้ไม่มีใดในพวกเขาอยากทราบ
ว่าโดนลงโทษแล้วจะเป็ นเช่นไร…
“เฮ้อ เหวิน่ ฉาง ขอบคุณเจ้าแล้ว ไม่เช่นนั้นอาจารย์ไห่เถิงไม่รู้จะกล่าว
อะไรต่ออีกบ้าง” กู่หยุนซี เผยยิม้
บรรดาศิษย์ที่เหลือต่างพยักหน้ารับเห็นพ้อง…
 ตอนที่ 93 ภัยพิบัตแิ ค่ นีใ้ ยต้ องใส่ ใจ?
ร้านต้นตํารับ
ลัว่ ฉวนและเหยาซือหยานต่างก็ได้เห็นความเปลี่ยนแปลงบนฟากฟ้า
“เมฆสี ดาํ รวมตัวกัน สายฟ้าเคลื่อนไหวไปมา มีคนคิดข้ามผ่านทัณฑ์
พิบตั ิอยูใ่ กล้เคียงนี้อย่างนั้นหรื อ?” เหยาซือหยานกล่าวออกด้วย
ความนึกทึ่ง
ลัว่ ฉวนพยักหน้ารับ “คงเป็ นเช่นนั้น พิจารณาจากความหนาแน่นของ
ทัณฑ์สายฟ้า สมควรเป็ นขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับที่เก้า ชายชราผูน้ ้ นั
คงเตรี ยมข้ามผ่านทัณฑ์สายฟ้านี้แล้ว”
เพราะเมื่อเช้า เหล่าไป่ เพิ่งซื้อไวน์หยกไป
ลัว่ ฉวนทราบว่าสิ่ งนั้นเขาซื้อนําไปใช้กบั ตนเองเพื่อเพิม่ ชีวติ ทั้งยัง
จะทําให้กา้ วหน้าได้อีกด้วย
แต่ลวั่ ฉวนก็ไม่คิด ว่าเหล่าไป่ จะเร่ งรี บขนาดใช้มนั รวดเร็ วเพียงนี้
“เถ้าแก่คิดไปรับชมหรื อไม่?” เหยาซื อหยานกล่าวคําออกอย่าง
ตื่นเต้นยินดี
นางเกิดความสงสัย ว่าทัณฑ์พิบตั ิซ่ ึงมนุษย์ตอ้ งข้ามผ่านนั้นเป็ นเช่นไร
ลัว่ ฉวนคิดไปครู่ ก่อนจะส่ ายศีรษะ “ก็แค่ทณ
ั ฑ์พิบตั ิเล็กน้อย ไม่มี
อะไรให้น่าสนใจ”
กําลังของลัว่ ฉวนมีผลเพียงระยะสิ บกิโลเมตรจากร้าน และสถานที่
ซึ่งเหล่าไป่ ใช้ขา้ มผ่านทัณฑ์พิบตั ิสมควรอยูไ่ กลเกินกว่าระยะ
เพื่อความปลอดภัยของชีวติ ลัว่ ฉวนจึงตัดสิ นใจระงับความใคร่ รู้
เอาไว้
แต่เมื่อคํากล่าวกระทบโสดประสาทเหยาซื อหยาน มันเป็ นผลให้นาง
ค่อยนึกได้
สําหรับผูท้ รงอํานาจเช่นเถ้าแก่ ทัณฑ์สายฟ้าขอบเขตทดสอบเต๋ าไม่
ต่างอะไรกับของเด็กเล่นอยูแ่ ล้ว
เหยาซือหยานพยักหน้ารับ “เช่นนั้นก็ไม่ไป เถ้าแก่ ข้าขอตัวไปท้าทาย
หอคอยแห่งการทดสอบต่อ”
ผูฝ้ ึ กตนนับไม่ถว้ นที่รวมตัวกันในนครจิ่วเหยา ขณะนี้ต่างก็มีการ
ตอบสนองต่อทัณฑ์สายฟ้าไม่เหมือนกัน
กับผูแ้ ข็งแกร่ งซึ่งมัน่ ใจในกําลังของตนเอง ขณะนี้ต่างมุ่งหน้าไปยัง
สถานที่ซ่ ึงทัณฑ์สายฟ้าปรากฏ…
แต่กลับบางคนก็ตอ้ งแปลกใจกับทิศทางที่ทณ
ั ฑ์สายฟ้าปรากฏ
ทางด้านนั้นไม่ใช่สุสานหลวงแห่งจักรวรรดิเทียนชิงหรอกหรื อ?
หรื อจะเป็ นว่าจักรวรรดิเทียนชิงกําลังจะมียอดฝี มือขอบเขตทดสอบ
เต๋ าระดับที่เก้าอีกคนหนึ่งปรากฏขึ้น?
ถึงตรงนี้ ผูค้ นแทบไม่เชื่อสิ่ งที่ตนคิด
จี้อ๋ ูฮุยแห่งจักรวรรดิเทียนชิงก็เป็ นยอดฝี มือผูเ้ ก่งกาจขอบเขตทดสอบ
เต๋ าระดับที่เก้าอยูแ่ ล้ว หากยังมียอดฝี มืออีกคนหนึ่งขอบเขตทดสอบ
เต๋ าระดับที่เก้า เช่นนั้นจักรวรรดิเทียนชิงย่อมเกิดความแตกต่างกับ
ขั้วอํานาจอื่น…
ขณะเดียวกันนี้ เหล่าไป่ ได้กา้ วออกจากปราการค่ายอาคมคุม้ กันของ
สุ สานหลวง
ภายใต้ทณ
ั ฑ์สายฟ้า ค่ายอาคมไม่อาจต้านรับไว้ได้!
เสื้ อผ้าของเหล่าไป่ พลิ้วไหวกับสายลมอย่างรุ นแรง ตัวเขาจับจ้องไป
ยังมวลเมฆสี ดาํ เบื้องบนด้วยดวงตาวาวโรจน์!
ผูฝ้ ึ กตนที่มาเยือนเมื่อได้เห็นว่าเป็ นผูใ้ ด ขณะนี้จึงเผยเสี ยงกระซิบต่อ
กัน
“นัน่ ไม่ใช่เหล่าไป่ หรอกหรื อ?”
“ใช่หรื อ? ไม่ใช่วา่ เหล่าไป่ ใกล้หมดอายุขยั แล้วหรื อไร? ที่เห็นตรงนี้
ราวกับอายุเพียงห้าสิ บ!”
“เดี๋ยว! หรื อเป็ นไปได้วา่ เหล่าไป่ ได้รับสิ่ งที่ช่วยเติมเต็มชีวติ …”
“กล่าวไปแล้ว ได้กลิ่นหอมของไวน์ในอากาศหรื อไม่? คล้ายว่ากลิ่น
นี้เคยปรากฏในนครจิ่วเหยาเมื่อไม่นานมานี้”
“จริ งด้วย กลิ่นนี้ช่างหอมหวานนัก…”
ด้วยกําลังของเหล่าไป่ ตัวเขาเป็ นที่รู้จกั กันดีในจักรวรรดิเทียนชิง
และกองกําลังใกล้เคียง
แต่แล้วตอนนี้เล่า?
หากเทียบเปรี ยบกับชายชราคนก่อนหน้า ผูซ้ ่ ึงกําลังจะข้ามผ่านทัณฑ์
พิบตั ิขณะนี้ยงั เป็ นคนหนุ่มด้วยซํ้า!
กระนั้นออร่ าไม่มีทางผิดเพี้ยน ผูค้ นล้วนทราบดีวา่ อีกฝ่ ายคือเหล่าไป่ !
เป็ นไปได้วา่ เหล่าไปได้รับสิ่ งที่ช่วยเติมเต็มชีวติ ?
ถึงเวลานี้ ดวงตาผูค้ นต่างเผยประกาย!
กระนั้นไม่มีผใู ้ ดกล้าเข้าไปใกล้
ยามนี้คือช่วงเวลาที่เหล่าไป่ กําลังจะข้ามผ่านทัณฑ์พิบตั ิ หากผูฝ้ ึ กตน
ใดเข้าสู่ รัศมีของทัณฑ์สายฟ้า เช่นนั้นก็ตอ้ งร่ วมแบกรับการโจมตี
ของทัณฑ์สายฟ้าด้วย!
กําลังอันแข็งแกร่ ง หมายถึงทัณฑ์สายฟ้าที่เผชิญก็แข็งแกร่ ง!
ไม่มีผฝู ้ ึ กตนใดยินดีไปรับทัณฑ์สายฟ้าโดยเปล่า สิ่ งสําคัญของสรรพ
ชีวติ คือการรักษาชีวติ รอด
บางครั้งตัวตนเฉกเช่นทัณฑ์สายฟ้านั้นสามารถบํารุ งเลี้ยงร่ างกาย
ทว่าเพียงกล่าวขานแต่ในตํานานปรัมปรา
มีแต่ยคุ โบราณไกลโพ้นที่มีผแู ้ ข็งแกร่ งสามารถใช้พลังฟ้าดินเช่นนี้
บํารุ งเลี้ยงร่ างกายได้!
หากต้องเผชิญหน้ากับพลังทําลายล้างอย่างทัณฑ์สายฟ้า ผูฝ้ ึ กตน
ทัว่ ไปคิดหลบเลี่ยงก็ไม่อาจ ความเป็ นไปได้คือมันจะแทรกซึมสู่
ร่ างกายและทําลายล้างจากภายใน
 ตอนที่ 94 ทัณฑ์ สายฟ้ าของเหล่าไป่
มวลเมฆสี ดาํ ยิง่ มายิง่ หนาและหนักอึ้ง เพียงมองก็เสมือนมีม่านปก
คลุมฟากฟ้าเอาไว้!
ใกล้ได้เวลาแล้ว!
แสงสว่างวูบวาบของสายฟ้าเริ่ มควบแน่น อสรพิษสายฟ้ากําลังร่ ายรํา!
“มาแล้ว!”
เสี ยงกระซิบเผยออก ราวกับเป็ นโหมโรงแห่งทัณฑ์สายฟ้าที่เปิ ดฉาก!
เปรี้ ยง!
สายฟ้าหนาราวแขนคนได้ปรากฏออกจากมวลเมฆสี ดาํ ร่ วงหล่นเข้า
หาเหล่าไป่ !
สายฟ้านี้ทอประกายด้วยแสงสี เงิน มันมาพร้อมพลังอํานาจทําลาย
ล้าง!
ลําพังเพียงสายฟ้า มันก็มากพอที่จะทํายอดฝี มือธรรมดาสลายเป็ นเถ้า
ธุลี!
เหล่าไป่ ย่อมไม่คิดประมาท
ด้วยลมหายใจสู ดเข้าลึก พลังวิญญาณเริ่ มโคจรออก
ด้วยไม่ทราบว่าเมื่อใด หอกสี ดาํ พลันปรากฏในมือของเหล่าไป่
ตําแหน่งปลายด้ามของหอก มันมีเกล็ดสี ดาํ เข้าปกคลุม!
“หอกมังกรดํา!”
“ทรงอํานาจนัก สมแล้วที่เป็ นหอกของเหล่าไป่ !”
ผูค้ นต่างอุทานร้อง
หอกมังกรดําคืออาวุธอันเลื่องชื่อของเหล่าไป่
ครั้งยังเยาว์ เขาได้รับมันมาจากโบราณสถาน
ข่าวลือกล่าวขาน ว่ามันมีเศษเสี้ ยววิญญาณของมังกรดําถูกผนึกเอาไว้
ในหอกมังกรดําด้ามนี้!
นานมาแล้ว หอกมังกรดําได้สร้างชื่อเสี ยงให้แก่เหล่าไป่ !
รวมเข้ากับนามของเหล่าไป่ ผูค้ นต่างเรี ยกขานมันคือหอกเทพมังกร
ขาว!
กระนั้นหลังติดตามจักรพรรดิเทียนชิง หอกมังกรดํานี้ได้ถูกผนึก
เอาไว้จนฝุ่ นขึ้น
ขณะนี้หอกมังกรดําเผยตัวออกต่อโลกหล้าอีกครั้งหนึ่ง ผูค้ นล้วน
ต้องหวาดกลัวต่อตัวตนที่มีอาํ นาจสังหารเพียงลงมือหนึ่งครั้ง!
“สลาย!”
เหล่าไป่ คําราม ดวงตานี้เผยประกาย
เส้นเลือดที่แขนผุดออกเด่นชัด มันกําลังต้านรับสายฟ้าที่ฟาดฟันลงมา!
พริ บตานี้ราวกับเสี ยงมังกรรํ่าร้องดังออก
ร่ างจําแลงมังกรปรากฏที่หอกมังกรดํา จากนั้นมันจึงพุง่ เข้าปะทะกับ
สายฟ้าที่ฟาดฟัน!
ตูม้ !
ด้วยเสี ยงระเบิดดังกึกก้อง ร่ างของเหล่าไป่ จึงกระเด็นไปไกลหลาย
เมตร!
ร่ างจําแลงมังกรแหลกสลาย สายฟ้าเองก็สลายหาย
“อีกแปดครั้ง” เหล่าไป่ สู ดลมหายใจเข้าลึกกล่าวคํากับตนเอง
ทัณฑ์สายฟ้าขอบเขตทดสอบเต๋ า กล่าวกันว่าทุกครั้งที่เพิ่มระดับ จํานวน
สายฟ้าก็จะเพิ่มขึ้นตาม
แน่นอนว่า มียอดฝี มือเพียงน้อยนิดที่สามารถข้ามผ่านทัณฑ์สายฟ้า
ครั้งแล้วครั้งเล่าเช่นนี้ได้
สําหรับพวกเขานั้น ทัณฑ์สายฟ้าไม่ต่างอะไรกับต้นกําเนิดแห่งการ
ทําลายล้าง
ทัณฑ์สายฟ้า หากคิดแข็งแกร่ งก็ตอ้ งพร้อมแบกรับพวกมันนับสิ บครั้ง
เอาไว้ให้ได้
กล่าวกันว่าครั้งโบราณ มีผวู ้ เิ ศษคนหนึ่งได้ขา้ มผ่านทัณฑ์สายฟ้า
ครั้งนั้นสายฟ้าได้แปรเปลี่ยนจําแลงร่ างเป็ นมนุษย์มาเผชิญหน้าด้วย!
สําหรับเหล่าไป่ มวลเมฆสี ดาํ บนฟากฟ้านี้กร็ ุ นแรงเกินจะกล่าวแล้ว
สายฟ้ายิง่ ผ่านไปยิง่ รุ นแรงทุกครั้งที่ฟาดฟันลงมา
ภายใต้แรงกดดันหนักหนา ผูฝ้ ึ กตนที่ระดับการฝึ กฝนอ่อนด้อยจึงได้
แต่รับชมอยูไ่ กลห่าง แต่กระนั้นพวกเขาก็ยงั ต้องกระอักเอาโลหิ ต
ออกมา!
“ฮ่าฮ่าฮ่า เข้ามา!”
เหล่าไป่ เผยเสี ยงหัวเราะดัง
ด้วยหอกมังกรดําในมือเคลื่อนไหว ร่ างจําแลงมังกรจํานวนมากจึง
ปรากฏร่ ายรําแหวกว่าย
เผชิญหน้าทัณฑ์สายฟ้า เหล่าไป่ ขณะนี้ไม่คล้ายรับรู ้ถึงความกลัวใน
ใจแม้แต่นอ้ ย
ที่มีกเ็ พียงแต่จิตวิญญาณแห่งการต่อสู อ้ นั แรงกล้า!
เป็ นเขานิ่งเฉยมานานหลายทศวรรษเกินไปแล้ว!
“ทัณฑ์สายฟ้าไม่อาจนับเป็ นอะไรสําหรับเหล่าไป่ ”
“ผ่านพ้นมานานนับทศวรรษ เหล่าไป่ ขณะนี้กาํ ลังก้าวหน้าสู่ ขอบเขต
ทดสอบเต๋ าระดับที่เก้า…”
ด้วยรับชมภาพฉากที่เห็น หลายคนต่างคิดเช่นนี้กนั ภายในใจ
หนึ่งคน หนึ่งสายฟ้า ขณะนี้กาํ ลังหํ้าหัน่ ต่อกัน!
เสี ยงคํารามร้องดังออกต่อเนื่อง ประกายแสงยิง่ มายิง่ เจิดจ้า!
“แปดครั้งแล้ว ยังเหลือครั้งสุ ดท้าย…”
เมื่อต้านรับสายฟ้าที่แปด เหล่าไป่ ก็หอบระดับหนึ่งแล้ว
ขณะนี้ร่างกายของเขามีแต่บาดแผล
ขณะเดียวกัน เมฆสี ดาํ นับไม่ถว้ นได้เริ่ มม้วนวนคล้ายควบรวมต่อกัน
ท้ายที่สุดจึงเกิดเป็ นวังวนเมฆบนฟากฟ้ารัศมีนบั ร้อยเมตร!
ด้วยรับชมเรื่ องราว ผูค้ นต่างต้องหรี่ ดวงตาลงเล็ก
ภายในวังวนเบื้องบน พวกเขารับรู ้ได้ถึงอันตรายรุ นแรง!
เปรี้ ยง!
พริ บตาถัดมา สายฟ้าหนาใหญ่ราวครึ่ งเมตรได้ก่อตัวจากวังวนฟาด
ฟันเข้าใส่ เหล่าไป่
พลังวิญญาณทะลักล้น ห้วงมิติบริ เวณที่สายฟ้าฟาดใส่ ถึงกับเกิดรอย
แยกสี ดาํ ปรากฏ!
 ตอนที่ 95 ไม่ ทราบ
จากแหวนมิติของเหล่าไป่ ฝ่ ามือนั้นเผยแท่งเครื่ องเทศและขวดโคล่า
เขาเข้าคว้ามันกินโดยทันที
เพื่อรอดชีวติ จากทัณฑ์สายฟ้าโดยปลอดภัย เหล่าไป่ จึงเตรี ยมแท่ง
เครื่ องเทศและโคล่าจากร้านต้นตํารับเอาไว้ใช้ยามฉุกเฉิ นแล้ว!
ขณะนี้เองที่ผฝู ้ ึ กตนทั้งหลายโดยรอบนิ่งค้างยามรับชม
ผูฝ้ ึ กตนธรรมดาย่อมเตรี ยมยาวิเศษเพือ่ รักษาอาการบาดเจ็บและฟื้ นฟู
พลังวิญญาณในช่วงสําคัญ
กระนั้นเหล่าไป่ คล้ายทําอะไรผิดไปหรื อไม่?
ไฉนจึงนําอาหารและเครื่ องดื่มออกมา?
กลิ่นหอมเครื่ องเทศอบอวลในอากาศ ส่ งผลให้เหล่าผูฝ้ ึ กตนที่น้ ีต่าง
ชะงัก นํ้าลายพวกเขาอดไม่ได้ที่จะหลัง่ ออก
เพราะกลิ่นนี้มนั กระตุม้ ต่อมรับรสพวกเขา!
“เดี๋ยว รับชมเหล่าไป่ !”
ทันใดนี้มีผหู ้ นึ่งที่ตระหนักได้ ถึงความเปลี่ยนแปลงของร่ างกาย
เหล่าไป่ จนต้องร้องอุทานออกดัง
ที่พบเห็นก่อนหน้า คือเหล่าไป่ ที่ร่างกายมีแต่บาดแผล กระนั้นเพียง
พริ บตากลับเลือนหาย กระทัง่ ออร่ ายังเพิ่มพูนขึ้นด้วยอัตราสู งลํ้า
เพียงพริ บตา เขาถึงกับก้าวหน้าถึงหนึ่งระดับพลังสู่ ขอบเขตทดสอบ
เต๋ าระดับสู งสุ ด!
ใบหน้าของเหล่าผูฝ้ ึ กตนเผยออกซึ่งความตื่นตะลึง
พวกเขาแทบไม่อาจจินตนาการได้วา่ เมื่อครู่ เหล่าไป่ ทําอันใดลงไป
ไฉนผลลัพธ์ถึงได้เพิ่มพูนมหาศาลเพียงนี้?!
เหล่าไป่ สูดลมหายใจเข้าลึก รับรู ้ถึงความสมบูรณ์พร้อมในร่ างกาย
ดวงตานี้เผยซึ่งความตื่นเต้นยินดี
พลังวิญญาณทั้งกายอัดแน่นรวบรวมไปยังหอกมังกรดํา
เสี ยงนี้ราวกับมังกรรํ่าร้อง เหล่าไป่ สู ดลมหายใจเข้าลึกพร้อมปลดปล่อย
พลังอันเลิศลํ้าออกมา!
เผ่าพันธุ์มงั กร ตัวแทนแห่งโชคลาภ นามนี้เลื่องลือตั้งแต่ครั้งโบราณ
กาล!
แม้เป็ นเพียงเศษเสี้ ยววิญญาณของมังกรดําที่หลงเหลืออยูภ่ ายใน
หอก กระนั้นมันก็เลิศลํ้าอย่างถึงที่สุด!
เหล่าไป่ ถือหอกมังกรดําในมือ แทนที่จะถอยกลับ ขณะนี้เลือกก้าว
ฝี เท้าเดินออก!
เพียงอึดใจ พลังทั้งสองจึงเข้าปะทะต่อกัน!
พริ บตาโลกหล้าคล้ายถูกย้อมด้วยแสงอันเจิดจ้า
ภายใต้เสี ยงดังสนัน่ ผูค้ นนับไม่ถว้ นต่างหูแทบดับในพริ บตา ขณะนี้
ไม่อาจได้ยนิ อะไรอีกแล้ว!
ผ่านไปหลายชัว่ ลมหายใจ แสงสว่างค่อยเลือนหาย เสี ยงร้องคําราม
ค่อยเบาลงทีละน้อย
กระนั้นผูฝ้ ึ กตนอื่นที่น้ ีหาได้สนใจไม่ แม้แสงยังคงสาดส่ อง พวกเขา
ก็ยงั จับจ้องไปยังตําแหน่งที่เหล่าไป่ เคยยืนอยู่ พวกเขาคิดอยากทราบ
ว่าผลลัพธ์สุดท้ายนี้เป็ นเช่นไร!
มวลฝุ่ นกระจายตัว ร่ างเผยขึ้นอย่างเชื่องช้า
เป็ นเหล่าไป่ !
ขณะนี้เองที่สภาพเหล่าไป่ ยํา่ แย่เล็กน้อย เสี ยงความร้อนฉ่าเผยดังให้
ได้ยนิ เสื้ อผ้าฉีกขาด มวลสายฟ้าตามร่ างเลือดเนื้อยังคงมีให้เห็น
ลมหายใจแม้หอบหนัก แต่นี่จึงเป็ นสภาพผูท้ ี่เพิ่งผ่านศึกเผชิญหน้า
กับทัณฑ์สายฟ้ามา
แต่แม้สภาพร่ างกายเช่นนั้น ออร่ าพลังในร่ างของเหล่าไป่ ไม่อาจ
ปรามาส มันกําลังเพิ่มพูนมากขึ้น!
ขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับที่เก้า เขาก้าวข้ามมันมาได้สาํ เร็ จแล้ว!
ที่เหล่าไป่ คิดทําขณะนี้ คือดูดกลืนออร่ าแห่งฟ้าดินและนําพวกมันมา
เป็ นของตนเอง!
ผูฝ้ ึ กตนหลายคนต่างรับชมเรื่ องราว ดวงตานั้นแทบทอประกายออก
เหล่าไป่ ขณะนี้อ่อนล้าถึงขีดสุ ด
หรื อก็คือ นี่เป็ นโอกาสอันดีที่จะสังหารเหล่าไป่ !
หากยอดฝี มือขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับที่เก้าเลือนหาย เช่นนั้นจึง
เป็ นผลกระทบใหญ่หลวงต่อจักรวรรดิเทียนชิง!
“ฮึ่ม!”
เสี ยงอันเย็นเยือกดังขึ้น ร่ างจี้อ๋ ูฮุยเผยตัวออกจากสุ สาน
ผูน้ ้ ีคือยอดฝี มือขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับสู งสุ ด ผูฝ้ ึ กตนอื่นขณะนี้
ได้แต่ตื่นตะลึง!
ผูค้ นประหลาดใจที่ได้ทราบ ว่าจี้อ๋ ูฮุยคอยอยูเ่ คียงข้างคุม้ กันให้โดย
ตลอด!
หากคนกลุ่มนี้กล้าดีก่อการ เช่นนั้นเขาย่อมลงมือ!
“ยินดีกบั เหล่าไป่ ที่กา้ วหน้าสู่ ขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับที่เก้า
จักรวรรดิเทียนชิงมียอดฝี มือสู งส่ งเพิม่ อีกคนหนึ่งแล้ว!”
มู่หรงไห่เถิงกล่าวออกพร้อมเผยยิม้
สําหรับนาง จักรวรรดิเทียนชิงแข็งแกร่ งขึ้นหรื อไม่ลว้ นไม่ใช่เรื่ อง
ต้องใส่ ใจ
เพราะเบื้องหลังนาง คือขั้วอํานาจใหญ่เฉกเช่นสถาบันวิญญาณเมฆา
ที่ยนื อยูบ่ นจุดสู งสุ ดของทวีปเทียนหลัน!
กระทัง่ ว่าเป็ นจักรพรรดิเทียนชิงเช่นจี้อ๋ ูฮุยก็ยงั ไม่กล้าเมินเฉยต่อคํา
กล่าวนี้ “ขอน้อมรับคําชมนี้เอาไว้”
หยิงอู๋จ้ ีพยักหน้าให้แก่จ้ ีอ๋ ูฮุยเล็กน้อย
เมื่อผูฝ้ ึ กตนอื่นพบเห็นเรื่ องราวเช่นนี้ พวกเขาต่างทราบว่าไม่อาจลง
มือต่อเหล่าไป่ ได้อีกต่อไปแล้ว
ขณะเดียวกัน พวกเขาก็ไม่ทราบว่าเหล่าไป่ ยังมีสิ่งที่สามารถฟื้ นฟู
อาการบาดเจ็บและเพิ่มกําลังในพริ บตาได้
กล่าวได้วา่ เป็ นโชคดีของพวกเขาที่รอดพ้น
เวลาเดียวกันนี้ พวกเขายังเกิดข้อสงสัยขึ้นภายในใจ
ก่อนหน้านี้เหล่าไป่ มีกาํ ลังเพิ่มพรวด พิจารณาแล้วสมควรเป็ นเพราะ
สิ่ งที่กินเข้าไปช่วยเพิ่มระดับพลังให้ชวั่ ครู่ หนึ่ง
แต่ขณะนี้ทณั ฑ์สายฟ้าเลือนหาย ไฉนจึงยังไม่เห็นอาการข้างเคียงที่
ควรเกิดขึ้น?
นี่มนั ไม่สมเหตุสมผล!
 ตอนที่ 96 ขอบคุณผู้อาวุโส
คําแสดงความยินดีเริ่ มดังเข้ามา จี้อ๋ ูฮุยจึงตอบรับ
กระนั้นยังไม่มียอดฝี มือใดที่คิดไปจากที่นี่
เพราะถัดจากนี้จึงเป็ นโอกาสของจริ ง
วังวนซึ่งเกิดขึ้นจากทัณฑ์สายฟ้าก่อนหน้านี้ยงั ไม่สลายหาย แต่
กลายเป็ นกระจุกรวมกันก่อตัว
พลังวิญญาณนับไม่ถว้ นได้รวมตัวกันในวังวนด้านบน มันก่อให้เกิด
ขึ้นเป็ นพายุพลังวิญญาณ!
และศูนย์กลางของพายุพลังวิญญาณ ก็คือเหล่าไป่ !
ร่ างของเหล่าไป่ เปรี ยบดังหลุมดํา พายุพลังวิญญาณขนาดนับพันเมตร
ขณะนี้กาํ ลังกลืนกินพื้นที่โดยรอบ
ขณะเดียวกัน นี่กเ็ ป็ นช่วงที่พลังของเขาจะพุง่ ทะยาน!
อาการบาดเจ็บก่อนหน้านี้เพราะทัณฑ์สายฟ้าฟื้ นกลับคืนด้วยอัตรา
มองเห็นโดยตาเปล่า!
ออร่ าของฟ้าดินโดยรอบพุง่ ทะยานถึงขีดสุ ด
ผูฝ้ ึ กตนรอบด้านต่างคิดใช้โอกาสนี้ย้อื แย่งดูดกลืนพวกมัน
นี่คือโอกาสที่ไม่อาจพลาด!
เมื่อผูฝ้ ึ กตนข้ามผ่านทัณฑ์สายฟ้า มันย่อมเกิดการไหลเวียนกลับคืน
ของพลังวิญญาณแห่งฟ้าดิน
พื้นที่โดยรอบจะได้รับผลกระทบ มันคือสภาวะที่พลังวิญญาณแห่ง
ฟ้าดินบริ สุทธิ์และเปี่ ยมแน่น
พลังวิญญาณฟ้าดินเหล่านี้สามารถดูดกลืนได้โดยตรงและไม่ตอ้ ง
ผ่านกระบวนการใดเพื่อนําไปใช้!
เมื่อยอดฝี มือทั้งหลายของขั้วอํานาจใหญ่คิดข้ามผ่านทัณฑ์สายฟ้า
พวกเขาจะเรี ยกหาเหล่าผูเ้ ยาว์มารับชม และจะใช้โอกาสที่เกิดขึ้น
เหมือนดังที่เป็ นอยูต่ อนนี้
ผ่านไปครู่ หนึ่ง ราวกับพายุพลังวิญญาณได้เชื่อมต่อกับโลกหล้า
ขณะนี้มนั เริ่ มกระจายหาย
มวลเมฆสี ดาํ บนฟากฟ้าเริ่ มกระจายตัวออก แสงดาวกลับมาเผยให้
เห็นอีกครั้งหนึ่ง
เวลานี้เป็ นช่วงดึกแล้ว
เหล่าไป่ ลืมตาขึ้น แสงสว่างวาบเรื องรองเผยออก
เพียงพริ บตา พลังวิญญาณรุ นแรงได้ทะลักล้นจากกายเขาก่อนจะ
เลือนหายไปทีละน้อย
เหล่าไป่ สูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะลุกขึ้นยืน
ร่ างนั้นหันไปยังทิศทางซึ่งลัว่ ฉวนอยู่ ขณะนี้เขาโค้งกายด้วยความ
จริ งจังจากที่ไกลห่าง
นํ้าเสี ยงดังกึกก้องทั้งหุบเขากระจายสู่ โลกหล้า “ขอบคุณผูอ้ าวุโสที่
มอบโชคชะตานี้ให้!”
หากไม่ใช่เพราะไวน์หยกของลัว่ ฉวน ก็เกรงว่าเขาคงไม่อาจได้ฟ้ื น
คืนพลังชีวติ กลับมา เรื่ องก้าวสู่ ระดับที่เก้านั้นอย่าได้กล่าวถึงแล้ว
ได้ยนิ คําของเหล่าไป่ นอกจากความสงสัย ผูค้ นโดยรอบนี้ต่างตื่น
ตะลึง
นี่เป็ นการบอกกล่าว ว่าเหล่าไป่ สามารถก้าวหน้าสู่ ขอบเขตทดสอบ
เต๋ าระดับที่เก้าได้ โชคชะตานี้เป็ นผูแ้ ข็งแกร่ งท่านหนึ่งมอบให้?!
เช่นนั้นถือเป็ นตัวตนทรงอํานาจลึกลับเพียงใดจึงสามารถทําให้ยอด
ฝี มือทดสอบเต๋ าระดับที่แปดได้รับโชคชะตานี้มาครอบครอง?
ราชัน? หรื อจะเป็ นนักบุญแห่งตํานาน?
แต่เหนืออื่นใด ทิศทางซึ่งเหล่าไป่ เผยความเคารพให้เมื่อครู่ คล้ายจะ
เป็ นนครจิ่วเหยา!
ที่ภายในนครจิ่วเหยา มันมีตวั ตนแข็งแกร่ งคงอยูจ่ ริ ง!
ทั้งยังเป็ นที่เลื่องลือเมื่อหลายวันก่อน ถึงยอดฝี มือลึกลับในนครจิ่ว
เหยาที่ฉีกสลายภาพฉายจิตวิญญาณของฉู่หยางผิงไปได้
และเมื่อวานนี้ องค์ชายสองได้หาเรื่ องต่อยอดฝี มือลึกลับผูน้ ้ นั เหล่า
ไป่ และองค์เหนือหัวถึงกับต้องออกหน้าด้วยตนเอง เรื่ องราวจบลงที่
องค์ชายสองถูกส่ งไปยังชายแดนใต้
รวมเข้ากับเรื่ องที่เหล่าไป่ เพิ่งพูดกล่าวเมื่อครู่ น้ ี…
นครจิ่วเหยามีตวั ตนลึกลับสุ ดจะหยัง่ เกินไปแล้ว!
เมื่อใดเดินทางกลับนครจิ่วเหยา เรื่ องนี้จะต้องแพร่ กระจายออกไป
ทั้งยังไม่ทราบว่ายอดฝี มือท่านนั้นจะให้ความสนใจต่อโบราณสถาน
ซึ่งเปิ ดออกหรื อไม่
หากเป็ นเช่นนั้น ช่วงเวลาที่โบราณสถานแห่งเทือกเขาจิ่วเหยาจะเปิ ด
ออก ก็เกรงว่าจะเกิดพายุลูกใหญ่เกินใดเทียบเปรี ยบ
หากผูค้ นเหล่านี้ทราบว่าเรื่ องราวทั้งหมดเกี่ยวข้องกับลัว่ ฉวน ถึง
ตอนนั้นพวกเขาจะทําอย่างไร?
“ขอแสดงความยินดีแก่เหล่าไป่ ที่สาํ เร็ จก้าวหน้าถึงขอบเขตทดสอบ
เต๋ าระดับที่เก้า” จี้อ๋ ฮู ุยเผยยิม้ กล่าวคําแสดงความยินดี
“เพราะได้ค่ายอาคมขององค์เหนือหัวช่วยเหลือ” เหล่าไป่ รับคํา
เพราะก้าวหน้าทางระดับพลัง เหล่าไป่ จึงกลับคืนสู่ ความหนุ่มอีกครั้ง
หนึ่ง
เส้นผมที่เดิมเป็ นสี ดอกเลา ขณะนี้ได้กลายเป็ นสี ดาํ ขลับ
“ฮ่าฮ่าฮ่า! คําพูดนี้เก็บไว้เสี ย!” จี้อ๋ ูฮุยตบที่ไหล่เหล่าไป่ พร้อมเผยคํา
ออก “ขณะนี้ท้ งั ข้าและเจ้าต่างก็อยูข่ อบเขตทดสอบเต๋ าระดับที่เก้า
เมื่อใดโบราณสถานเปิ ดขึ้นย่อมไม่อาจเมินเฉยแล้ว!”
เหล่าไป่ พยักหน้ารับ เขานึกย้อนถึงวันวาน “ด้วยเพราะไม่ได้ลงมือ
อันใดนานแล้ว ไม่ทราบว่าผูค้ นจะยังจดจํานามหอกเทพสี ขาวได้อยู่
หรื อไม่…”
ถัดจากนั้นผูค้ นจึงเดินทางกลับนครจิ่วเหยา แม้เป็ นกลางดึกก็ยงั เร่ ง
รี บเดินทางกลับเป็ นการด่วน
พวกเขาคิดอยากรายงานเรื่ องราวของนครจิ่วเหยากลับสู่ ตน้ สังกัด
โดยเร็ ว!
แน่นอนว่า ลัว่ ฉวนผูซ้ ่ ึง “อยูเ่ บื้องหลัง” เหตุการณ์เหล่านี้ได้
หลับใหลไปก่อนนานแล้ว…
 ตอนที่ 97 คําสั ญญา
“พี่อ๋ ูจ้ ีเป็ นอะไรหรื อไม่?”
เมื่อกลับถึงโรงเตี๊ยมจันทราเมรัย มู่หรงไห่เถิงเกิดกังวลขณะมอง
หยิงอู๋จ้ ีที่เงียบงัน
สตรี น้ นั มีความใส่ ใจอันละเอียดลอออยูเ่ สมอ
แม้หยิงอู๋จ้ ีจะเงียบงันโดยตลอด แต่มู่หรงไห่เถิงก็ทราบว่าอีกฝ่ ายมี
อะไรติดค้างภายในใจ
หยิงอู๋จ้ ีส่ายศีรษะเป็ นการบ่งบอกว่าไม่เป็ นไร
“เวลาของข้ากําลังหมดลง”
ฝ่ ามือนั้นยืดออกพร้อมกล่าวคําเบา
หากพิจารณาให้ดี จะพบเห็นถึงความถดถอยทางชีวติ
พบเห็นเช่นนี้ มู่หรงไห่เถิงได้แต่ตอ้ งถอนหายใจ
เคล็ดวิชาที่หยิงอู๋จ้ ีฝึกฝน มันเป็ นการบัน่ ทอนพลังชีวติ ในร่ างกาย
และตัวเขาไม่อาจสร้างได้แทนที่สูญเสี ย นี่จึงเป็ นผลที่ตามมาอย่าง
ร้ายแรง
“รับชมรู ปลักษณ์เหล่าไป่ ผูน้ ้ นั มันแปลกนักหากไม่ใช่เป็ นการเติม
เต็มชีวติ ” หยิงอู๋จ้ ีหรี่ ดวงตาพร้อมกล่าวคําออก
“เจ้าจะบอกว่า…” มู่หรงไห่เถิงเผยดวงตาเบิกกว้างพร้อมคาดเดา
หยิงอู๋จ้ ีพยักหน้ารับ “พรุ่ งนี้ขา้ คิดไปยังพระราชวังหลวงเพื่อสอบถาม
เหล่าไป่ ว่าไปได้รับวัตถุวเิ ศษนั้นมาจากที่ใด ข้ายินดีจ่ายไม่วา่ ด้วย
อะไรก็ตาม!”
ความปรารถนาอันยากพบเห็นได้ปรากฏในดวงตาของหยิงอู๋จ้ ี
ได้ทราบความคิดหยิงอู๋จ้ ี มู่หรงไห่เถิงจึงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออก
แม้นางเองจะคาดหวังให้หยิงอู๋จ้ ีหาทางปลดเปลื้องเฉกเช่นที่เหล่าไป่
ได้รับ ทว่ามู่หรงไห่ เถิงก็ทราบดี ว่าความเป็ นไปได้น้ นั มีเพียงน้อยนิด!
สิ่ งที่ช่วยเติมเต็มชีวติ นั้นก็หาได้ยากมากลํ้า แม้เหล่าไป่ ยังมีหรื อทราบ
วิธีได้รับ ก็เป็ นไปได้สูงมากที่เขาจะไม่บอกกล่าวต่อหยิงอู๋จ้ ี
เพราะสิ่ งที่ช่วยเติมเต็มชีวติ มันคือการยืดอายุขยั !
ไม่มีผใู ้ ดคิดอยากแบ่งปั นความลับนี้แก่ผอู ้ ื่นเป็ นแน่
ทว่ามู่หรงไห่เถิงไม่อาจกล่าวคําเหล่านี้ออก หยิงอู๋จ้ ีไม่วา่ ผูใ้ ดใน
สถาบันวิญญาณเมฆาล้วนทราบว่าเป็ นเช่นไร
ตราบเท่าที่ตดั สิ นใจไปแล้ว เขาจะไม่มีทางคิดถอย
แม้ส่งผลร้ายแรงอย่างวิธีการที่ฝึกฝนเขาก็ยงั ไม่ถอย
“อย่างนั้น ขอให้เจ้าโชคดี” มู่หรงไห่เถิงกล่าวอวยพร
……
วันถัดมา
เหมือนดังทุกวัน ลัว่ ฉวนตื่นนอนพร้อมไปล้างหน้า จากนั้นจึงเตรี ยม
ออกไปซื้อหาอาหารเช้า
กระนั้นขณะคิดเปิ ดประตูร้านและรับชมที่ภายนอก ขณะนี้กลายเป็ น
ต้องชะงัก
เหล่าไป่ และจี้อ๋ ูฮุยกําลังยืนอยูท่ ี่ตรงหน้าร้าน
แม้เหล่าไป่ เปลี่ยนไปมาก กระนั้นเพียงมองลัว่ ฉวนก็ทราบได้
พบเห็นลัว่ ฉวนเปิ ดประตูร้าน เหล่าไป่ จึงเผยยิม้ กล่าวคํา “อรุ ณสวัสดิ์
เถ้าแก่”
จี้อ๋ ูฮุยเผยยิม้ แย้มกล่าวทักทายเช่นเดียวกัน
“นี่รอคอยตรงนี้กนั นานขนาดไหน?” ลัว่ ฉวนเงียบไปครู่ จึงค่อยถาม
ออก
“ไม่นาน เพียงเพิ่งมาถึง” จี้อ๋ ูฮุยเผยยิม้ รับ
ด้วยเผชิญหน้ากับยอดฝี มือลึกลับเช่นลัว่ ฉวน จี้อ๋ ูฮุยต่อให้กล้าก็ไม่มี
ทางกล่าวว่ารอคอยตรงนี้มาหนึ่งชัว่ โมงแล้ว!
“เป็ นเช่นนี้” ลัว่ ฉวนพยักหน้ารับ
เมื่อทั้งสองคิดเข้าในร้าน คําของลัว่ ฉวนกลายเป็ นทําให้ท้ งั สองชะงัก
งันไป
“หากคิดเข้าร้านรอประเดี๋ยว ข้ายังไม่ได้ทานมื้อเช้า”
ถัดจากนั้น ลัว่ ฉวนจึงเมินเฉยทั้งสองก่อนจะเดินออกจากตรอกไป
จี้อ๋ ูฮุยดวงตาเบิกกว้างเล็กน้อย สี หน้ากลายเป็ นเผยความตะลึง
เขาไม่คาดคิดอย่างแท้จริ ง ว่าผูแ้ ข็งแกร่ งเช่นเถ้าแก่จะกล่าวคําเช่นนี้
ออกมาให้ได้ยนิ
จี้อ๋ ูฮุยคือใคร?
เป็ นจักรพรรดิแห่งเทียนชิง!
ผูฝ้ ึ กตนทัว่ ไปพร้อมจะเผยความนบนอบและศิโรราบต่อกําลังอัน
แข็งแกร่ ง
กระนั้นต่อหน้าลัว่ ฉวน ตัวตนของเขานั้นไร้ซ่ ึงความหมาย!
อย่างไรแล้ว ก็เป็ นปกติที่บุคคลแข็งแกร่ งเช่นนี้จะมีตวั ตนแปลก
ประหลาดบ้าง
ไม่โกรธ! ต้องไม่โกรธ…
จี้อ๋ ูฮุยได้แต่ทวนคําเหล่านี้ภายในใจกับตนเองซํ้าแล้วซํ้าเล่า
 ตอนที่ 98 จีอ้ ๋ ฮู ุยเข้ าร้ าน
ในเมื่อเหล่าไป่ มาเยือนร้านต้นตํารับสองครั้งคราแล้ว ดังนั้นจึง
ค่อนข้างคุน้ ชินกับนิสยั ของลัว่ ฉวน
กระนั้นก็อดไม่ได้ที่จะคิดว่าควรหัวเราะออกหรื อร้องไห้ดี ยามได้
เห็นว่าจี้อ๋ ฮู ุยนั้นแปรเปลี่ยนสี หน้าไปมาอยูข่ า้ งกาย
เหล่าไป่ กระแอมไอเสี ยงเบา “องค์เหนือหัว เถ้าแก่กเ็ ป็ นเช่นนี้
อย่าได้นาํ มาใส่ ใจเลย”
จี้อ๋ ูฮุยสู ดลมหายใจเข้าลึก รอยยิม้ เผยออกที่ใบหน้า “เหล่าไป่ เจ้าไม่
ต้องกังวลไป ข้าไม่ใช่คนที่มีความอดทนตํ่า!”
เช่นนั้น คนทั้งสองจึงยืนรอที่หน้าประตูร้านอย่างเงียบงันต่อไป
หากจะมีผทู ้ ี่ทาํ ให้เหล่าไป่ และจักรพรรดิเทียนชิงมายืนรอหน้าประตู
ได้ ก็เกรงว่าจะมีแต่ลวั่ ฉวนแล้ว
ผ่านพ้นหลายสิ บนาที ลัว่ ฉวนค่อยกลับมาที่ร้าน
กระนั้นเส้นทางที่ลวั่ ฉวนมา มันเป็ นผลให้หางตาเหล่าไป่ กับจี้อ๋ ูฮุย
ต้องกระตุกไม่นอ้ ย
พวกเขาพบเห็นอะไร?
เส้นทางมิติปรากฏออกในตรอกท่ามกลางอากาศว่างเปล่า จากนั้นลัว่
ฉวนจึงก้าวเดินออกมาอย่างเอื่อยเฉื่อย
ฉีกกระชากมิติและเอื่อยเฉื่อยได้ เกรงว่ามีแต่ยอดฝี มือเช่นเถ้าแก่จึง
สามารถทําได้
คนทั้งสองแทบจะคิดเห็นเช่นเดียวกัน
ทั้งยังได้ทราบ ว่าลัว่ ฉวนยังถืออาหารเช้าไว้ในมือ
เถ้าแก่ออกไปนานไม่นอ้ ย นี่ยงั ไม่ได้ทานอาหารเช้าอีกงั้นหรื อ?
จี้อ๋ ูฮุยอดไม่ได้ที่จะคาดเดาถึงความเป็ นไปได้อื่น
ลัว่ ฉวนไม่ทราบความคิดจี้อ๋ ูฮุย ขณะนี้ประตูร้านเปิ ดออก
จี้อ๋ ูฮุยและเหล่าไป่ ค่อยถอนหายใจโล่งอกและเดินตามลัว่ ฉวนเข้าสู่
ด้านในร้าน
ยืนที่ดา้ นนอกสองชัว่ โมง นับเป็ นโชคดีที่ท้ งั สองคือยอดฝี มือขอบเขต
ทดสอบเต๋ า ไม่เช่นนั้นคงไม่มีความอดทนถึงเพียงนี้
“ร้านที่ดี!”
เข้าสู่ ดา้ นในร้านต้นตํารับ สายตารับชมสิ่ งของประดับโดยรอบ จี้อ๋ ู
ฮุยอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออก
แม้เหล่าไป่ บอกกล่าวถึงร้านลัว่ ฉวนไว้ก่อนแล้ว แต่ได้ยนิ และเห็น
กับตาก็ยงั มีความแตกต่างอยู่
ร้านของลัว่ ฉวนราวกับผสมผสานความทันสมัยและโลกเวทมนตร์
ฝั่งตะวันตกเอาไว้ดว้ ยกัน
ร้านเช่นนี้สมควรมีเพียงหนึ่งเดียวในทวีปเทียนหลัน ที่ซ่ ึงมีกลิ่นอาย
ของจีนในยุคกลาง
นอกจากนี้ จี้อ๋ ูฮุยยังรู ้สึกทุกข์ใจต่อเครื่ องแก้วมากมายภายในร้าน
นี่มนั หรู หราเกินไปแล้ว!
ห้องบรรทมจักรพรรดิยงั ไม่อาจหรู หราได้เพียงนี้!
“ในร้านถึงกับมีค่ายอาคมมิติคงอยู!่ ”
เมื่อพิจารณาขนาดภายในร้านให้ดี จี้อ๋ ูฮุยพลันต้องตื่นตะลึง
แต่โดยทันที ความประหลาดใจก็กลายเป็ นสงบลงได้
มันไม่เกินเลยแม้แต่นอ้ ย มีค่ายอาคมมิติในร้านแห่งนี้ไม่คล้ายใช่
เรื่ องใหญ่…
ขณะนี้เองที่เสี ยง “ตึก ตึก ตึก” ของฝี เท้าดังขึ้นมา
เหยาซือหยานที่ลา้ งหน้าเรี ยบร้อยแล้วกําลังเดินลงจากบันได
“สัตว์อสู รราชวงศ์!”
พบเห็นเหยาซือหยาน กระทัง่ ว่าเตรี ยมใจเอาไว้แล้ว ร่ างจี้อ๋ ูฮุยยังอด
ไม่ได้ที่จะเกิดความตึงเครี ยดขึ้นมา
นครจิ่วเหยาอยูใ่ กล้เทือกเขาจิ่วเหยา ผูฝ้ ึ กตนทั้งหลายต่างออกล่าสัตว์
อสู รภายในเทือกเขา
เพราะเหตุน้ ี สัตว์อสู รในเทือกเขาจิ่วเหยาจึงค่อนข้างเป็ นปฏิปักษ์ต่อ
ผูฝ้ ึ กตนจากนครจิ่วเหยา
หนึ่งร้อยปี ก่อน ราชวงศ์สตั ว์อสู รขอบเขตครึ่ งก้าวสู่ ราชันได้ปรากฏ
ตัวจากเทือกเขาจิ่วเหยา และยังนําทัพสัตว์อสู รบุกสู่ นครจิ่วเหยา!
ท่ามกลางข่าวลือของผูฝ้ ึ กตนทัว่ ไป สัตว์อสู รราชวงศ์ตวั นั้นสุ ดท้าย
ยอมถอยเพราะไม่อาจบุกฝ่ าค่ายอาคมของนครจิ่วเหยาได้
กระนั้นมีแต่จ้ ีอ๋ ูฮุยที่ทราบ ว่าทางราชวงศ์ของตนต้องสู ญเสี ยอะไร
ไปบ้างเพือ่ ต้านรับสัตว์อสู รราชวงศ์ตนนั้น!
จักรพรรดิเทียนชิงรุ่ นก่อนหน้าทํารากฐานเสี ยหายมหาศาลเพราะ
เรื่ องนี้ เป็ นผลให้ชีวติ ของเขาต้องจบสิ้ นตั้งแต่วยั เพียงสี่ สิบปี
ทวีปเทียนหลัน คือสถานที่ซ่ ึงผูฝ้ ึ กตนอยูไ่ ด้อย่างน้อยก็หนึ่งร้อยปี
ด้วยเสี ยชีวติ เพียงวัยสี่ สิบปี นี้ถือเป็ นเรื่ องน่าเศร้า
 ตอนที่ 99 กลิน่ อันหอมหวาน!
เหยาซือหยานพยักหน้ารับเล็กน้อยเมื่อพบเห็นจี้อ๋ ูฮุยและเหล่าไป่
กล่าวทักทาย
จากนั้นสายตาจึงหันมองทางลัว่ ฉวน พบเห็นสิ่ งที่อีกฝ่ ายถือในมือ
ดวงตาของนางค่อยเป็ นประกาย
“อาหารเช้า” ลัว่ ฉวนกล่าวออก
“ขอบคุณเถ้าแก่!”
เหยาซือหยานเร่ งรี บเดินลงจากบันไดไปรับอาหารเช้าจากลัว่ ฉวน
ด้วยใบหน้ายิม้ แย้ม
ลัว่ ฉวนไม่ได้ตอบสนองใด
บางทีอาจเป็ นเคยชินแล้ว ดังนั้นจึงมีภูมิตา้ นทาน…
ตั้งแต่ทาํ งานเป็ นเสมียนประจําร้านแห่งนี้ เหยาซื อหยานจึงรู ้สึกว่า
ชีวติ ถึงกับสบายได้เพียงนี้
ที่แห่งนี้ไม่มีอะไรต้องกังวล กลโกงอันใดล้วนไม่มี นางตื่นเช้าทุก
วีว่ นั จากนั้นเถ้าแก่กน็ าํ อาหารเช้ามาให้!
เมื่อรับประทานอาหารเช้าอุ่นอร่ อยเรี ยบร้อย จากนั้นจึงกินแท่ง
เครื่ องเทศ ดวงตาเหยาซือหยานต้องหรี่ เล็กลงราวจันทร์เสี้ ยว
อะไรกัน! ชีวติ ถึงกับดีได้เช่นนี้…
พบเห็นเหยาซือหยานไม่ได้ให้ความสนใจคําของตน จี้อ๋ ูฮุยจึงอด
ไม่ได้ที่จะถอนหายใจอย่างโล่งอก
แม้พบกันวันก่อน แต่วา่ จี้อ๋ ฮู ุยเพิง่ ได้ทราบตัวตนของเหยาซื อหยานก็
วันนี้
ครั้งนั้นที่เขาสนใจ ก็มีเพียงแต่บรรเทาโทสะของเถ้าแก่
กับขอบเขตราชันเช่นเหยาซื อหยาน ตัวตนเช่นจี้อ๋ ูฮุยนั้นสามารถ
มองข้าม
และครั้งเหล่าไป่ ซื้อไวน์หยกไปจากร้านและเติมเต็มชีวติ กลับคืน
เขาเพียงกล่าวว่าที่ร้านมีเสมียนซึ่ งเป็ นสตรี ประจําที่ร้าน
ในสายตาของเหล่าไป่ กําลังและตัวตนของเหยาซื อหยานไม่ควรค่า
ให้กล่าวถึงหากเทียบเปรี ยบกับเถ้าแก่…
เรื่ องราวก็เป็ นเช่นนี้
แน่นอนว่าจี้อ๋ ูฮุยยังสงสัยเรื่ องที่เหยาซื อหยานอยูร่ ้านแห่งนี้
สัตว์อสู รราชวงศ์ผสู ้ ู งส่ งกลายเป็ นเสมียนประจําร้าน ไม่วา่ เป็ นร้าน
อย่างไร นี่กอ็ อกจะผิดสามัญสํานึกจนเกินไป
ตัวตนอันสู งส่ งสง่างามของสัตว์อสู รราชวงศ์ไปอยูท่ ี่ใดกันแล้ว?
พอคิดเช่นนี้ จี้อ๋ ูฮุยจึงรู ้สึกว่าตนไม่ควรคิดต่อ
ขณะนี้จึงเดินตามเหล่าไป่ ไปรับชมชั้นวาง
เหล่าไป่ กล่าวแนะนํา “องค์เหนือหัว เหล่านี้คือสิ่ งที่ขายในร้านของ
เถ้าแก่ มีโคล่า แท่งเครื่ องเทศ บะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ป และไวน์…”
เหล่าไป่ หันสายตาไป จุดหมายคือสถานที่ซ่ ึ งไวน์หยกเคยตั้งอยู่
แน่นอนว่า ขณะนี้มนั ได้เปลี่ยนเป็ นป้ายสี ขาววางไว้แทนที่
ป้ายสี ขาวนั้นเขียนไว้ดว้ ยอักษรสี ดาํ “ของหมด รอของมาใหม่”
เหล่าไป่ ชะงักไปก่อนจะกล่าว “ทางร้านมีกฎคงอยู่ องค์เหนือหัว
รับชมทางด้านนี้”
ด้วยหันมองตามเหล่าไป่ จี้อ๋ ฮู ุยจึงพบเห็นกระดานสี ขาวแขวนไว้กบั
ผนัง
มันคือกฎที่ทางร้านเขียนเอาไว้
“มีกฎหลากหลายนัก” จี้อ๋ ูฮุยอดไม่ได้ที่จะคิดเช่นนี้ภายในใจ
ถัดจากนั้น พวกเขาจึงไปหยิบถ้วยบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ป
“แม่นางเหยา องค์เหนือหัวและข้าต้องการซื้ อบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปนี้
รวมถึงเล่นหอคอยแห่งการทดสอบสักสามชัว่ โมง” คนทั้งสองมา
หยุดยืนตรงหน้าเหยาซือหยานพร้อมเผยคํากล่าว
เหยาซือหยานพยักหน้ารับ “ทั้งหมดสามร้อยแปดสิ บผลึกวิญญาณ”
เพราะจี้อ๋ ฮู ุยเพิ่งเล่นหอคอยแห่งการทดสอบเป็ นครั้งแรก ดังนั้นจึง
ให้เหล่าไป่ ช่วยลงทะเบียนให้
ได้ทราบราคา จี้อ๋ ูฮุยต้องประหลาดใจเล็กน้อย
ของในร้านนี้กไ็ ม่ใช่ถูก!
หากเป็ นผูฝ้ ึ กตนธรรมดา เช่นนั้นก็เกรงว่าจะไม่อาจจ่ายได้ไหว!
ผ่านไปหลายนาที เหล่าไป่ และจี้อ๋ ูฮุยจึงไปยืนหลบมุมรับประทาน
บะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ป
อาหารนี้สีสนั โดดเด่น
และกลิ่นก็ดีเยีย่ ม!
ทันใดนี้จ้ ีอ๋ ูฮุยค่อยรู ้สึกยินดีที่ภายในใจ
กับของอร่ อยหาที่เปรี ยบไม่ได้เช่นนี้ ต่อให้จ่ายสักหลายร้อยหรื อพัน
ผลึกวิญญาณก็คุม้ ค่า!
ราวกับตนเป็ นบุคคลที่เดินทางข้ามภูเขาข้ามทะเล จนสุ ดปลายทาง
ได้พบกับอาหารพื้นเมืองอันพิเศษ มันเป็ นความอร่ อยเช่นนั้น!
ราคานี้ กล่าวได้วา่ คุม้ ค่าแล้ว!
 ตอนที่ 100 คํานับองค์ เหนือหัว
เหล่าไป่ และจี้อ๋ ูฮุยรับประทานบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปอย่างหมดเกลี้ยง
ขณะนี้รับรู ้ถึงพลังวิญญาณในกายถูกกระตุน้ สี หน้าพึงพอใจต่างเผย
ออก
“เป็ นอย่างไรบ้าง?” ลัว่ ฉวนกล่าวถามได้ถูกจังหวะ
จี้อ๋ ูฮุยสู ดลมหายใจเข้าลึกพร้อมเผยคําจริ งจัง “สิ นค้าในร้านเถ้าแก่ดี
อย่างแท้จริ ง! สรรพคุณของมันเป็ นดังคําชี้แจง การรับรู ้ต่อออร่ าฟ้า
ดินของข้ายามนี้เพิ่มขึ้นสิ บเท่าจริ ง!”
“ทุกสิ่ งในร้านแห่งนี้ลว้ นคุม้ ค่าที่จ่าย” ลัว่ ฉวนตอบกลับคําเบา
มันไม่ใช่เพียงคุม้ ค่าเงิน แต่เป็ นคุม้ ค่ายิง่ กว่าคุม้ ค่า!
ได้ยนิ คําของลัว่ ฉวน จี้อ๋ ูฮุยและเหล่าไป่ จึงอดไม่ได้ที่จะนินทาอยู่
ภายในใจ
“ต้องขอบคุณโชคชะตาที่เถ้าแก่มอบให้!” เหล่าไป่ พลันกล่าวออก
อย่างจริ งจัง
ลัว่ ฉวนทราบว่าเหล่าไป่ หมายความถึงอะไร
เป็ นเพราะไวน์หยกที่ซ้ือหาจากร้านไปเมื่อวาน จึงเป็ นผลให้เหล่าไป่
ราวกับได้ชีวติ ฟื้ นกลับคืนมา
นอกจากนี้แล้ว ยังเป็ นผลให้เขาได้กา้ วสู่ ขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับที่
เก้าในคราวเดียว!
ลัว่ ฉวนส่ายศีรษะ “นี่เป็ นโอกาสของเจ้าเอง ไม่มีอนั ใดเกี่ยวข้องกับ
ข้าเลย”
ชายชราเผยยิม้ ขื่นขม นิสยั ของเถ้าแก่กย็ งั เป็ นเช่นเดิม
“หื อ? องค์เหนือหัว?”
ขณะนี้เองที่เสี ยงตื่นตกใจดังขึ้น
รับชมทิศทางต้นเสี ยง เป็ นสองพี่นอ้ งปู้หลี่เกื๋อและปู้ฉืออี รวมถึง
เจียงเฉิงจวินต่างยืนอยูท่ ี่ประตูเข้าร้าน
คนทั้งสามต่างมองที่จ้ ีอ๋ ูฮุยซึ่ งอยูใ่ นร้าน นอกจากแปลกใจแล้ว พวก
เขายังแทบไม่เชื่อสายตาตนเอง
กระทัง่ องค์เหนือหัวยังมาเยือนด้วยตนเอง เถ้าแก่เลิศลํ้าเกินไปแล้ว!
แน่นอนว่า ถ้อยคําเหล่านี้ได้เพียงแต่คิดในใจ
“คํานับองค์เหนือหัว”
ทั้งสามต่างกล่าวคําทักทายโดยพร้อมเพรี ยง
เมื่อจี้อ๋ ูฮุยได้เห็นคนทั้งสาม ภายในอดไม่ได้ที่จะนิ่งงันไป
เขาไม่คาดคิด ว่าจะพบคนทั้งสามที่ร้านแห่งนี้
ทว่าจี้อ๋ ูฮุยคือผูใ้ ด? จักรพรรดิแห่งเทียนชิงต้องเชี่ยวชาญการควบคุม
อารมณ์ แม้ฟ้าร่ วงหล่นก็ตอ้ งคงไว้ซ่ ึงอาการอันสงบ
เขาพยักหน้ารับพร้อมเผยยิม้ “เด็กจากตระกูลขุนนางซ้าย รวมถึง
บุตรและธิดาแห่งขุนนางใต้ ไฉนมาที่ร้านเถ้าแก่แต่เช้าตรู่ กนั ?”
“คือ…”
คนทั้งสามมองหน้ากันเอง จากนั้นจึงเป็ นปู้หลี่เกื๋อที่กล่าว “หอคอย
แห่งการทดสอบที่ร้านแห่งนี้ เล่นเพียงสามชัว่ โมงเทียบเท่าฝึ กฝน
หนึ่งวันขอรับ องค์เหนือหัวคงทราบอยูแ่ ล้วกระมัง?”
จี้อ๋ ูฮุยพยักหน้ารับ เหล่าไป่ บอกกล่าวต่อเขาถึงเรื่ องราวเหล่านี้แล้ว
“เพราะเรื่ องนี้ และทางร้านมีเครื่ องเล่นเพียงสิ บ เพราะแบบนั้นหาก
พวกเรามาสายก็อาจไม่ได้เล่นขอรับ” ปู้หลี่เกื๋อบอกกล่าวออกไป
สมเหตุสมผล จี้อ๋ ูฮุยพยักหน้ารับ
“หากเป็ นเช่นนั้น ข้าขอไปรับชมหอคอยแห่งการทดสอบว่าวิเศษดัง
เจ้ากล่าวหรื อไม่ มันถึงกับสามารถเพิ่มพูนการฝึ กฝนได้นี่นะ!” จี้อ๋ ูฮุย
เผยยิม้ ออก
“เหล่าไป่ ?” ได้ยนิ จี้อ๋ ูฮุยเรี ยกหา คนทั้งสามจึงมองทางเหล่าไป่ และ
เกิดความสงสัยขึ้น
กับเหล่าไป่ คนทั้งสามไม่คล้ายจดจําได้แม้แต่นอ้ ย
เพราะเหล่าไป่ ขณะนี้น้ นั แปรเปลี่ยนมากจนเกินจะจําได้!
เมื่อวานยังเป็ นชายชราเส้นผมและหนวดเคราสี ขาว ขณะนี้ยงั หนุ่ม
และมีเส้นผมสี ดาํ สนิท!
“พบกันเมื่อวาน วันนี้จดจําข้าไม่ได้แล้วหรื อ?” เหล่าไป่ เผยยิม้ กล่าว
ถาม
นํ้าเสี ยงนี้ รวมถึงโครงหน้าอันคุน้ เคย อีกฝ่ ายคือเหล่าไป่ อย่างจริ งแท้
“เหล่าไป่ ไฉนท่านดูยงั เยาว์เช่นนี้ได้ขอรับ?” เจียงเฉิงจวินอดไม่ได้ที่
จะกล่าวถามออก
“เมื่อวานนี้ โชคชะตาข้าได้บรรจบกับขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับที่
เก้า” เหล่าไป่ ยิม้ รับ
“ขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับที่เก้า?! เมื่อวานนี้เป็ นท่านเองหรื อ
ขอรับ!?” คนทั้งสามอุทานร้องออก
ขณะเดียวกัน ทั้งสามก็ทราบเหตุผลของปรากฏการณ์เมื่อวาน ทั้งหมด
ก็เป็ นเพราะเหล่าไป่ !
ข่าวคราวความก้าวหน้าของเหล่าไป ที่ข้ ึนสู่ ขอบเขตทดสอบเต๋ า
ระดับที่เก้า ขณะนี้เพียงทราบเฉพาะในกองกําลังใหญ่ที่เดินทางไป
ยังสถานที่เกิดเหตุ เวลานี้ยงั ไม่ได้แพร่ งพรายไปทัว่ นครจิ่วเหยาแต่
อย่างใด
เหล่าไป่ พยักหน้ารับ “ต้องขอบคุณไวน์หยกของร้านเถ้าแก่ ชีวติ ข้า
จึงได้รับการเติมเต็ม พร้อมกันนั้นยังได้กา้ วหน้าอีกระดับหนึ่ง!”
คนทั้งสามต่างหันมองที่ลวั่ ฉวนด้วยสี หน้าไม่ทราบควรเผยอะไร
ออก
เถ้าแก่ยอดเยีย่ มเกินไปแล้ว!
“ขอแสดงความยินดีต่อเหล่าไป่ !” คนทั้งสามกล่าวออกเสี ยงพร้อม
เพรี ยงกัน
ถัดจากนั้น จี้อ๋ ูฮุยและเหล่าไป่ จึงสวมใส่ หมวกพร้อมเข้าหอคอยแห่ง
การทดสอบไป
ที่พบเจอแรกเริ่ มคือห้วงมิติสีดาํ และพลังวิญญาณในร่ างกายได้เลือน
หายอย่างหมดสิ้ น
กล่าวตามตรง จี้อ๋ ูฮุยตื่นตระหนกไปครู่ ใหญ่
แต่หลังพิจารณาให้ดี ค่อยทราบว่ายังมีร่างจริ งและสภาวะแวดล้อม
ภายนอก ดังนั้นจึงค่อยถอนหายใจโล่งอก
“ที่นี่ พื้นที่เริ่ มต้นงั้นหรื อ?”
รอบด้านมีแต่หว้ งความมืดดําสนิท ราวกับมันไม่มีสิ่งใดคงอยู่ จี้อ๋ ูฮุย
รับชมด้วยความสงสัย
ขณะเดียวกันนี้ หน้าต่างสร้างบัญชีผเู ้ ล่นก็ปรากฏที่ตรงหน้า
จี้อ๋ ูฮุยจึงไม่ลงั เลที่จะเลือกสร้างบัญชี
ถัดจากนั้น ในพื้นที่เริ่ มต้น อาคารขนาดเล็กสองแห่งจึงปรากฏออกมา
หนึ่งเป็ นหอคอยน้อย อีกหนึ่งเป็ นลานกว้างวงกลม
พบเห็นเช่นนี้ จี้อ๋ ูฮุยจึงนิ่งงันไป
นี่มนั อะไรกัน?
เหล่าไป่ ไม่ได้กล่าวกับเขา ว่าจะมีของสองอย่างปรากฏออกมาพร้อม
กัน!
ที่เขาไม่ทราบ คือแม้เหล่าไป่ เองก็ยงั ตกตะลึงต่อความเปลี่ยนแปลง
ไฉนพื้นที่เริ่ มต้นจึงแตกต่างจากครั้งก่อนหน้า?
แล้วสังเวียนที่ปรากฏขึ้นนั้นมันคืออะไรกัน?
 ตอนที่ 101 เปิ ดใช้ งานโหมดอารีน่า
ปู้หลี่เกื๋อและคณะให้ความสนใจทางด้านเหล่าไป่ และจี้อ๋ ูฮุยไม่ใช่นอ้ ย
พวกเขาต่างสงสัย ว่าคนทั้งสองที่เป็ นยอดฝี มือขอบเขตทดสอบเต๋ า
จะสู อ้ ย่างไรในหอคอยแห่งการทดสอบ
แต่เมื่อได้เห็นภาพที่เผยบนหน้าจอ ทั้งคณะก็ตอ้ งแปลกใจ
“ห้องเริ่ มต้นคล้ายแตกต่างไปจากเมื่อวาน” ปู้ฉืออีขมวดคิ้วเล็กน้อย
ปู้หลี่เกื๋อพยักหน้ารับ “ใช่แล้ว เป็ นหอคอยน้อยกับลานกว้าง ถ้าให้
เดาหอคอยน้อยนัน่ น่าจะเป็ นหอคอยแห่งการทดสอบที่เป็ นเกมหลัก
ส่ วนลานกว้างนัน่ คืออะไรกัน?”
เหยาซือหยานขณะนี้รับประทานมื้อเช้าเรี ยบร้อยพอดี
เมื่อนางได้ยนิ บทสนทนาจึงเร่ งรี บเดินมารับชม
ได้เห็นภาพปรากฏบนหน้าจอก็อดไม่ได้ที่จะกล่าว “แตกต่างออกไป
จริ ง เถ้าแก่ นี่คืออันใดกัน?”
หลายคนต่างหันสายตามองทางลัว่ ฉวน
ลัว่ ฉวนตอบกลับอย่างราบเรี ยบ “ก็เป็ นดังที่เห็น หอคอยแห่งการ
ทดสอบมีระบบเพิ่มขึ้น เป็ นโหมดอารี น่า ส่ วนที่เล่นกันก่อนหน้านี้
เรี ยกว่าโหมดท้าทาย”
“โหมดท้าทาย?”
“ระบบใหม่?”
“อารี น่า?”
“เถ้าแก่ อธิบายเพิ่มหน่อยแล้ว!”
หลายคนต่างจับจ้องลัว่ ฉวนอย่างกระหายใคร่ รู้
ลัว่ ฉวนยังคงเผยสี หน้าเรี ยบเฉยกล่าวบอก “อารี น่า ก็หมายความถึง
สังเวียนประลอง เป็ นสถานที่ให้ผเู ้ ล่นปะทะต่อกัน โดยมีการต่อสู ้
หลากหลายโหมด ตัวต่อตัว แบบคู่ หรื อแบบหมู่คณะ…”
กลุ่มคนพยักหน้ารับทราบ ขณะนี้เผยสายตาร้อนแรงกระหายคิดได้
เล่น
การปะทะกันเองของผูฝ้ ึ กตนอย่างเท่าเทียม เพียงแค่คิดก็น่าตื่นเต้น
แล้ว!
ถัดจากนั้นลัว่ ฉวนจึงกล่าวเสริ ม “ทุกการต่อสู ใ้ นอารี น่าจําเป็ นต้อง
จ่ายผลึกวิญญาณด้วย”
สําหรับขอบเขตหลอมกายจนถึงขอบเขตโชคชะตา ต้องจ่ายที่สิบ
ผลึกวิญญาณ ส่ วนขอบเขตจิตวิญญาณจนถึงทดสอบเต๋ า ต้องจ่ายที่
หนึ่งร้อยผลึกวิญญาณ ราคามีพ้นื ฐานโดยกําลังของฝ่ ายที่แข็งแกร่ ง
ที่สุด
เมื่อนั้นขอบเขตพลังของทั้งสองฝั่งจะเท่าเทียมกันโดยอ้างอิงผูท้ ี่ดอ้ ย
กว่า แน่นอนว่าทั้งสองฝ่ ายสามารถเลือกขอบเขตพลังเองก็ได้
ผูค้ นต่างเงียบ
เถ้าแก่กเ็ ป็ นเช่นนี้!
ลัว่ ฉวนยังกล่าวไม่ครบถ้วน “นอกจากนี้แล้ว อารี น่ายังมีระบบอันดับ
แต้มชนะ ผูใ้ ดอยูอ่ นั ดับที่หนึ่ง เช่นนั้นจะได้รับระยะเวลาการเล่น
หอคอยแห่งการทดสอบเพิม่ ขึ้นเป็ นรางวัล”
รางวัลเพิม่ เวลางั้นหรื อ?
ได้ยนิ เช่นนี้ ลมหายใจของกลุ่มคนจึงยิง่ รัวเร็ ว
บอกกล่าวตามตรง ในความเห็นพวกเขา สามชัว่ โมงที่เล่นหอคอย
แห่งการทดสอบต่อวันนั้นไม่เพียงพอ
มันน้อยเกินไป! บ่อยครั้งมันหมดก่อนจะทันรู ้ตวั ด้วยซํ้า!
แต่กฎของร้านมีอยู่ เรื่ องนี้ไม่อาจทําอะไรได้
ขณะนี้มีอีกช่องทางได้เล่นเกมโดยมีเวลาเพิ่มให้ อย่างนั้นจะไม่ให้
ตื่นเต้นได้อย่างไร?
กระนั้น คําถัดไปของลัว่ ฉวนก็เป็ นผลให้พวกเขาต้องชะงัก
“แน่นอนว่าเพราะตอนนี้มีผเู ้ ล่นน้อยเกินไป ระบบอันดับแต้มชนะ
จึงปิ ดไว้เป็ นการชัว่ คราว” ลัว่ ฉวนกล่าวบอก
“อ๋ า! เถ้าแก่ให้ความหวังแล้วก็ดบั มันลงอย่างนี้ได้อย่างไร?!” ปู้หลี่
เกื๋อแทบจะกรี ดร้องออก
ผูอ้ ื่นต่างเผยยิม้ ขื่นขม
ลัว่ ฉวนย่อมไม่สะทกสะท้านใด
ไม่ชา้ ความสนใจของกลุ่มคนจึงเบนไป
“เจียงเฉิงจวิน เจ้ามีความกล้าสู ก้ บั ข้าหรื อไม่?” ด้วยหันมองเจียงเฉิง
จวินข้างกาย ปู้หลี่เกื๋อกล่าวท้าประลองซึ่ งหน้า
“เหอะ! ผูใ้ ดกันกลัวเกรง ข้าย่อมเอาชนะเจ้าได้ในอึดใจ นี่จะได้บอก
กล่าว ว่าผูใ้ ดกันเหนือกว่ากันแน่!” เจียงเฉิ งจวินแค่นเสี ยงกล่าวตอบ
ปู้ฉืออีหนั มองทางคนทั้งสอง ขณะนี้ตอ้ งลอบถอนหายใจอยูภ่ ายใน
นางไม่อาจต่อสู เ้ ช่นคนทั้งสอง
เพราะด้วยกําลังของนาง แม้ขอบเขตพลังเท่าเทียมกัน จุดสิ้ นสุ ดการ
ต่อสู ก้ ค็ ล้ายพบเห็นอยู่
กระนั้นหากเป็ นการต่อสู ก้ บั ผูแ้ ข็งแกร่ งยิง่ กว่า เช่นนั้นก็ถือเป็ นโอกาส
อันดี!
ความคิดเมื่อผุดขึ้นในใจ ปู้ฉืออีจึงอดไม่ได้ที่จะหันสายตามองทาง
เหล่าไป่ และจี้อ๋ ูฮุย
ไม่ทราบว่าเหล่าไป่ และจี้อ๋ ูฮุยจะคิดอย่างไร หากทราบว่าปู้ฉืออีคิด
ท้าพวกตนประลองอย่างเท่าเทียม?
……
ที่ในเกมหอคอยแห่งการทดสอบ เหล่าไป่ และจี้อ๋ ูฮุยต่างลงมติวา่ จะ
เลือกเล่นโหมดอารี น่า
เพราะพวกเขาให้ความสงสัย และคิดอยากได้เห็นว่าของใหม่ที่เพิ่งมี
นี้เป็ นอย่างไร
ทันใดนี้เองที่หน้าต่างข้อมูลของอารี น่าจึงปรากฏให้เห็นตรงหน้า
เนื้อหาที่เกี่ยวข้องได้เขียนเอาไว้ และล้วนเป็ นไปตามที่ลวั่ ฉวนบอก
กล่าวที่ภายนอก
เหล่าไป่ และจี้อ๋ ูฮุยจึงอ่านรายละเอียดกันอย่างถี่ถว้ น
 ตอนที่ 102 ขอองค์ เหนือหัวชี้แนะ
หลังจากได้อ่านคําแนะนําของโหมดอารี น่าแล้ว ทั้งจี้อ๋ ูฮุยและเหล่า
ไป่ จึงทราบว่าคืออะไร
พร้อมกันนี้ภายในใจก็ตอ้ งเกิดความตื่นตกใจ
สามารถต่อสู ก้ นั อย่างเท่าเทียมโดยไม่ตอ้ งห่วงเรื่ องอาการบาดเจ็บ
ทั้งยังไม่ตอ้ งระแวงโดยรอบที่อาจมีคนลอบโจมตี เรื่ องราวเช่นนี้
สมควรมีแต่ที่ร้านของเถ้าแก่แล้ว
“เหล่าไป่ คิดอยากสู ห้ รื อไม่?” จี้อ๋ ูฮุยเผยยิม้
“แน่นอนอยูแ่ ล้วขอรับ!” เหล่าไปเผยยิม้ ตอบ “เมื่อวานครั้งก้าวหน้า
สู่ ระดับที่เก้า กล้ามเนื้อข้านั้นไม่ได้เคลื่อนไหวมานานเกินไปแล้ว!”
ได้ยนิ บทสนทนาของทั้งเหล่าไป่ และจี้อ๋ ูฮุย คนทั้งสามที่ภายนอก
ต่างเกิดความสนใจกันขึ้น
เหล่าไป่ และองค์เหนือหัวถึงกับจะสู ก้ นั นี่ถือเป็ นโอกาสยากพบเห็น
ได้ในชีวติ !
สงสัยนัก ว่าภาพฉากอันสะท้านฟ้าสะเทือนดินเช่นใดที่ยอดฝี มือ
ขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับที่เก้าจะเผยออก?
“ผูเ้ ล่นไป่ หงเชิญจี้อ๋ ูฮุยต่อสู ้ ท่านตกลงรับหรื อไม่?”
ข้อความปรากฏที่ตรงหน้าจี้อ๋ ูฮุย
จี้อ๋ ูฮุยย่อมรับอย่างไม่ลงั เลใด
โดยทันที คนทั้งสองรับรู ้ได้ถึงภาพฉากตรงหน้าที่สว่างวูบ
เมื่อปรากฏอีกครั้ง จึงเป็ นที่ดา้ นบนหอคอยภูเขาหิ มะ!
“โหมดอารี น่าของหอคอยแห่งการทดสอบ หากไม่เลือกโดยจําเพาะ
เจาะจง พื้นที่ประลองก็จะสุ่ มออกมาให้” ลัว่ ฉวนอธิบายออกมา
หลายคนต่างพยักหน้ารับ
กระทัง่ เหยาซือหยานยังเดินมารับชมด้วยความสงสัย
ที่ดา้ นบนหน้าจอ ภาพฉากนั้นกว้างใหญ่ไพศาล
โดยรอบคือภูเขาซึ่ งมีหิมะปกคลุมอันไร้สิ้นสุ ด เกล็ดหิ มะนั้นปลิว
กระจายทัว่ ฟากฟ้า!
เหล่าไป่ และจี้อ๋ ูฮุยต่างมองรอบด้านอย่างนึกทึ่ง
ทั้งสองรู ้สึกได้ชดั เจนถึงลมหายใจอันเย็นเยือก ทั้งยังสัมผัสถึงหิ มะ
ที่มาในสายลมเย็นเยือกซึ่ งพัดผ่านร่ างกาย!
“องค์เหนือหัว เลือกอาวุธ!” เหล่าไป่ หันมองจี้อ๋ ูจีจากระยะไกลพร้อม
กล่าวเสี ยงดัง
จี้อ๋ ูฮุยพยักหน้ารับ
“ที่นี่มีหอกมังกรดําหรื อไม่กนั นะ?”
เหล่าไป่ เปิ ดร้านค้าและเริ่ มค้นหาโดยใช้จิตสัง่ การ และเขาก็ถึงกับได้
พบหอกมังกรดํา!
โดยไม่ลงั เล นี่คือตัวเลือกสําหรับเขา!
ในพริ บตาหอกยาวสี ขาวดําอันคุน้ เคยจึงปรากฏในมือ
เหล่าไป่ รับรู ้ได้ถึงวิญญาณมังกรที่คงอยูภ่ ายในหอกมังกรดํา!
ในโหมดอารี น่า ทุกคนสามารถเลือกอาวุธที่ตนครอบครองได้
แน่นอนว่าสิ่ งนี้คิดรวมกับค่าใช้จ่ายเปิ ดการประลองแล้ว
มันคงจะโหดเหี้ ยมเกินไปหากเก็บค่าเปิ ดการประลอง และยังจะเก็บ
ค่าเลือกอาวุธอีก
ในมือจี้อ๋ ูฮุย คือดาบยาวราวหนึ่งเมตรสี เขียวพร้อมออร่ าแห่งจักรพรรดิ
ที่เผยออก!
เหล่าไป่ จดจําดาบนี้ได้!
อาวุธศักดิ์สิทธิ์ ดาบประจําตัวแห่งจักรพรรดิ!
มันเหนือความคาดคิด นอกจากในร้านค้ายังมีหอกมังกรดําแล้ว มัน
ถึงกับมีอาวุธของจี้อ๋ ูฮุย!
ขณะนี้ กําลังของทั้งสองฝ่ ายแทบทัดเทียมต่อกัน
ทั้งสองต่างเลือกพลังที่ขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับที่เก้า
เหล่าไป่ และจี้อ๋ ูฮุยต่างมองกันเอง คลื่นพายุพลังวิญญาณกําลังก่อตัว
ที่ศูนย์กลางอย่างเชื่องช้า
เกล็ดหิ มะร่ ายรําดุดนั สายลมเย็นเยือกคมกริ บประหนึ่งมีดดาบ!
“ขอองค์เหนือหัวชี้แนะ!”
เหล่าไป่ กล่าวเสี ยงดังออก ร่ างนั้นพลันเลือนหายในพริ บตา
“ฮ่าฮ่า ที่นี่อย่าได้คิดออมมือ!”
แทบจะในเวลาเดียวกัน จี้อ๋ ูฮุยหัวเราะออกเสี ยงดัง ดาบจักรพรรดิใน
มือตัดผ่านอากาศด้านข้าง
ร่ างหอกสี ดาํ ปรากฏในความว่างเปล่า ปลายหอกนั้นกําลังฉีกกระชาก
มิติออกมา!
ร่ างของเหล่าไป่ ค่อยปรากฏขึ้นตอนนี้
ตึง!
สองอาวุธปะทะต่อกัน ดาบจักรพรรดิปะทะกับหอกมังกรดํา!
ที่ใดเกิดการปะทะ ตรงนั้นจะเกิดห้วงมิติสีดาํ
พลังวิญญาณอันไร้สิ้นสุ ดปกคลุมพื้นที่ มันมากมายมหาศาลขนาดว่า
พื้นซึ่งทั้งสองหยัดยืนอยูต่ อ้ งแตกออก!
ด้วยพลาดโจมตี ร่ างจี้อ๋ ูฮุยจึงเลือนหายออกไปไกลนับร้อยเมตร
เหล่าไป่ หาได้ตามไปเร่ งรี บเปิ ดศึกต่อเนื่อง
พร้อมกันนี้ ทั้งสองต่างระเบิดเสี ยงหัวเราะกันออกมา
“นามหอกสี ขาวแห่งเทพนั้นยังไม่ใช่เพียงแค่น้ ี!”
 ตอนที่ 103 ชนะหรื อพ่ ายแพ้
ร่ างเหล่าไป่ เปรี ยบดังสายฟ้า หอกประหนึ่งมังกร ขณะนี้ปรากฏซึ่ง
ร่ างหอกมังกรนับพันราวแสงวูบวาบ!
ด้วยท่วงท่าสะท้านขุนเขาทะเล ขณะนี้มนั โหมซัดเข้าใส่ จ้ ีอ๋ ูฮุย!
ห้วงมิติยงั ไม่อาจต้านรับ ประหนึ่งกระจก ขณะนี้มนั แตกออกเผย
เป็ นห้วงมิติดาํ มืดที่รอบด้าน!
หากคนทั้งสองต่อสู ก้ นั ในความเป็ นจริ ง เช่นนั้นเหล่าไป่ จะไม่อาจ
ทุ่มสุ ดฝี มือได้
นามหอกสี ขาวแห่งเทพนั้นไม่ใช่อะไรที่เป็ นเพียงคําคุย
แม้จ้ ีอ๋ ูฮุยเป็ นยอดฝี มือขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับสู งสุ ด หากเป็ นที่
ภายนอกเหล่าไป่ จะไม่มีทางทุ่มสุ ดตัวกับเขาเช่นนี้!
กระนั้นตอนนี้แตกต่าง ที่นี่คือหอคอยแห่งการทดสอบ แม้ตายก็ฟ้ื น
คืนชีพ ดังนั้นความหวาดเกรงใดล้วนไม่มี
ด้วยเหตุน้ ี เหล่าไป่ จึงใช้กระบวนท่าอันสู งสุ ดออกได้เต็มที่!
กระบวนท่าอันลือลัน่ ของเหล่าไป่ หนึ่งมังกรสะบั้นแปดวินาศ!
จี้อ๋ ูฮุยไม่กล้าประมาทท่วงท่านี้
ด้วยสายตาเผยความจริ งจัง เขาสู ดลมหายใจเข้าลึก
ออร่ าแห่งจักรพรรดิได้เข้าปกคลุมร่ าง!
พริ บตานี้ ฟากฟ้าที่หม่นแสงราวกําลังทอประกาย
ภาพฉายจึงปรากฏ
ร่ างจําแลงมนุษย์ขนาดนับพันเมตรในชุดมังกรกําลังปรากฏขึ้นที่
เบื้องหลังจี้อ๋ ูฮุย
ร่ างจําแลงนี้ยงั ถือดาบเขียวคล้ายคลึงจี้อ๋ ูฮุย
นี่คือร่ างจักรพรรดิศกั ดิ์สิทธิ์ เป็ นวิชาที่จกั รพรรดิแห่งเทียนชิงได้รับ
การฝึ กฝน!
จี้อ๋ ูฮุยยกแขนขึ้นพร้อมสับฟันใส่ คลื่นหอกแห่งแสงที่พงุ่ ทะยานเข้าหา!
ร่ างจําแลงทางด้านหลังก็เคลื่อนไหวเช่นเดียวกัน!
แสงอันเย็นเยือกปรากฏวูบผ่าน!
ประกายอัคคีเพลิงสี ทองลุกโชนที่ปลายดาบอันยิง่ ใหญ่ ขณะนี้มนั
เผาไหม้อากาศจนร้อนผ่าว!
ดาบนี้ราวกับคิดเบิกแยกผืนแผ่นดิน!
ก่อนดาบล่วงหล่น ขุนเขาเบื้องล่างนั้นไม่อาจต้านรับได้ไหว ขณะนี้
ที่ปรากฏคือหุบเหวลึกนับร้อยลี้!
การปะทะกันของทั้งสอง เป็ นผลให้โลกหล้าต้องมีสภาพเช่นนี้ใน
พริ บตา!
แสงสว่างเจิดจ้าบังเกิดที่จุดปะทะ ทั้งแดนดินถูกย้อมด้วยแสงสุ กสว่าง!
……
“เกิดอะไรขึ้นกัน?”
กลุ่มคนที่รับชมหน้าจออยูด่ า้ นนอกพบเห็นเพียงแต่แสงขาว ขณะนี้
ได้แต่เกิดความร้อนรนกันขึ้นมา
เห็นได้ชดั ว่านี่คือช่วงเวลาอันสําคัญ ไฉนไม่อาจรับชมได้?!
“ชัยชนะตัดสิ นแล้ว”
คําของลัว่ ฉวนกล่าวออก
ขณะนี้ที่ผคู ้ นค่อยได้ตระหนัก ว่าเถ้าแก่มาร่ วมรับชมกับพวกตน
เมื่อใดไม่ทราบ
“เถ้าแก่ทราบได้อย่างไร? ผลลัพธ์น้ ียงั ไม่คล้ายกระจ่าง!” ปู้หลี่เกื๋อ
กล่าวออกด้วยความสับสน
ลัว่ ฉวนเพียงตอบกลับ “ความรู ้สึก”
ผูอ้ ื่นจึงเงียบงันไม่ทราบควรตอบอะไรดี
“อันที่จริ งข้าเองก็สมั ผัสได้ ว่าผลลัพธ์น้ นั เผยออกเด่นชัดแล้ว” เหยา
ซือหยานเผยยิม้
“เช่นนี่พี่ซือหยาน ผูใ้ ดกันชนะ?” ปู้ฉืออีกล่าวถามด้วยความสงสัย
เหยาซือหยานส่ ายศีรษะพร้อมแถลงคํา “รับชมก่อน ผลลัพธ์จะประกาศ
ในไม่ชา้ นี้”
ถึงตรงนี้ แสงบนหน้าจอจึงค่อยหม่นลง
ที่พบเห็นคือสภาพแดนดินกลายเป็ นหลุมลึก เศษเสี้ ยวมิติแตกสลาย
ยังคงได้รับการฟื้ นคืนไม่เสร็ จสิ้ น
แน่นอนว่าบนฟากฟ้านั้นมีสองร่ างบนอากาศเผชิญหน้าต่อกัน
หลังผ่านไปไม่กี่ชวั่ ลมหายใจ ภาพจึงค่อยชัดเจนขึ้นมา
เมื่อได้เห็นคนทั้งสองปรากฏ ขณะนี้เสี ยงสู ดลมหายใจดังค่อยเผยให้
ได้ยนิ
เหล่าไป่ สูดลมหายใจดังด้วยสี หน้าซี ดเผือด
สายตานั้นจับจ้องไปยังบาดแผลซึ่งลากผ่านหน้าอกถึงช่วงท้อง
กระทัง่ พบเห็นอวัยวะภายในที่เผยออก!
โลหิ ตสี แดงเจิดจ้านั้นทะลักออกจากบาดแผลราวกับไม่บาดเจ็บใด
หากไม่ใช่ขอบเขตทดสอบเต๋ าที่มีกาํ ลังชีวติ ล้นเหลือ ก็เกรงว่าสภาพ
นี้จะตกตายไปแล้ว
อีกทางหนึ่ง จี้อ๋ ูฮุยสภาพยังแทบเหมือนปกติทุกประการ
ความแตกต่างที่เผยออก นี่คือการตัดสิ นแล้ว!
“เป็ นว่าผูช้ นะคือองค์เหนือหัว!” เจียงเฉิ งจวินกล่าวอุทานออก
พี่นอ้ งปู้ฉืออีและปู้หลี่เกื๋อต่างพยักหน้าเห็นพ้อง
เพราะมันเห็นได้อย่างเด่นชัด!
เหล่าไป่ บาดเจ็บอย่างรุ นแรง หากนี่คือโลกจริ ง เช่นนั้นคงต้องพัก
ฟื้ นอย่างยาวนาน
ทว่าจี้อ๋ ูฮุยดูสงบเย็นเยือก ร่ างนั้นหาได้บาดเจ็บใดแม้แต่นอ้ ย
เช่นนี้กถ็ ือเป็ นการตัดสิ นแล้ว!
 ตอนที่ 104 คําขอของปู้ฉืออี
จี้อ๋ ูฮุยมองไปยังเหล่าไป่ รอยยิม้ เผยออกที่ใบหน้าอย่างช่วยไม่ได้
เสี ยงถอนหายใจเบามาพร้อมคํากล่าว “ไม่คาดคิด ผ่านมานานหลาย
ปี กําลังรบของเหล่าไป่ หาได้ลดทอนลงแม้แต่นอ้ ย! ศึกนี้ขา้ แพ้แล้ว”
ถัดจากนั้น รอยเลือดจึงปรากฏที่ลาํ คอของจี้อ๋ ฮู ุย
ก่อนที่ร่างนั้นจะแปรเปลี่ยนเป็ นมวลแสงกระจายหาย
“องค์เหนือหัว ขอน้อมรับคําชมไว้”
เหล่าไป่ กล่าวพร้อมเผยยิม้ ก่อนร่ างจะกลายเป็ นแสงไปเช่นกัน
ถัดจากนั้น คนทั้งสองจึงกลับมายังพื้นที่เริ่ มต้น
ทั้งสามคนที่อยูภ่ ายนอกต่างนิ่งงันยามรับชม
“เมื่อกี้เหล่าไป่ ชนะงั้นหรื อ?!” ปู้ฉืออีอุทานออกอย่างไม่คิดเชื่อ
“กําลังขององค์เหนือหัวสมควรแข็งแกร่ งกว่าเหล่าไป่ ไฉนผลลัพธ์
จึงกลายเป็ นเช่นนี้?” เจียงเฉิ งจวินเองก็งงงัน
ปู้หลี่เกื๋อเองก็สงสัยเช่นเดียวกัน
เหยาซื อหยานเผยดวงตาหรี่ เล็กพร้อมคาดเดา “การโจมตีของเหล่า
ไป่ พุง่ เน้นที่การสังหาร กระบวนท่าของจี้อ๋ ูฮุยคล้ายมีความข้องเกี่ยว
กับโชค”
“ที่ในสังเวียนประลอง โชคไม่มีอยูจ่ ริ ง ดังนั้นจี้อ๋ ูฮุยยังไม่อาจเผย
พลังอันแท้จริ งได้”
แม้คาํ ว่าโชคนั้นเป็ นราวมายา ทว่ามันมีตวั ตนคงอยู่
โชคชะตาแห่งจักรวรรดิ มันคือโชคที่มีอยูจ่ ริ ง!
และด้วยฐานะจักรพรรดิเทียนชิง จี้อ๋ ูฮุยจึงมีพลังในการควบคุม
โชคชะตา
ร่ างจักรพรรดิศกั ดิ์สิทธิ์ที่ฝึกฝน นัน่ คือตัวตนการเผยออกพลังแห่ง
โชคชะตาอันยิง่ ใหญ่
จี้อ๋ ูฮุยกลับออกจากหอคอยแห่งการทดสอบ เขาพยักหน้ารับให้แก่คาํ
ของเหยาซือหยาน “แม่นางเหยากล่าวได้ถูกต้องแล้ว พลังนี้ตอ้ ง
พึ่งพาโชคชะตาร่ วม”
“กระนั้นหากสามารถใช้พลังแห่งโชคชะตาได้จริ ง ชัยชนะระหว่าง
ข้าและเหล่าไป่ ก็ยงั ไม่อาจทราบ นามหอกสี ขาวแห่งเทพของเหล่าไป่
ผูค้ นนับไม่ถว้ นได้พิสูจน์ยนื ยันมาแล้ว!”
“องค์เหนือหัวกล่าวชมเกินไปแล้ว” เหล่าไป่ เองก็กลับออกจาก
หอคอยแห่งการทดสอบ มือต้องโบกพลางเผยยิม้ “หากเป็ นการต่อสู ้
ในความเป็ นจริ ง เช่นนั้นข้าก็ไม่อาจเทียบเคียงองค์เหนือหัว”
ขณะนี้เองที่ปู้ฉืออีมองไปยังเหล่าไป่ นางราวกับคิดกล่าวคําอะไร
ออกมา
“เด็กสาวตระกูลปู้ คิดอยากกล่าวอะไรหรื อ?” เหล่าไป่ กล่าวถาม
เพราะพบเห็นปู้ฉืออีคิดอยากกล่าวอะไรออก
ปู้ฉืออีกดั ฟันแน่น “เหล่าไป่ ข้าคิดอยากสู ก้ บั ท่าน ข้าคิดอยากได้เห็น
ว่าตนแตกต่างจากขอบเขตทดสอบเต๋ าเช่นไร!”
คําเหล่านี้กล่าวออก ปู้หลี่เกื๋อและเจียงเฉิงจวินต่างเผยดวงตาเบิกกว้าง
ท้าสู เ้ หล่าไป่ อย่างไร้ซ่ ึงความกลัวเกรง!
“พี่หญิง นี่เอาจริ งหรื อ?” ปู้หลี่เกื๋อหางตากระตุกพูดกล่าวคําเบาออกมา
กระนั้นจี้อ๋ ูฮุยกลับหัวเราะยามได้ยนิ คําเหล่านี้ “ได้! สมแล้วที่เป็ น
สายเลือดแห่งขุนนางใต้ ต้องหาญกล้า! เหล่าไป่ สู ก้ บั นางคงได้กระมัง?”
เหล่าไป่ ส่ายศีรษะพลางยิม้ “ด้วยองค์เหนือหัวกล่าวเช่นนี้ ตาเฒ่าผูน้ ้ ี
ก็ได้แต่ตอ้ งทําตาม แต่อย่าหาว่าข้ารังแกผูน้ อ้ ย!”
“ในโหมดอารี น่า กําลังของคู่ต่อสู โ้ ดยพื้นฐานจะอ้างอิงผูท้ ี่ดอ้ ยกว่า
นี่คือความเสมอภาค” ราวกับทราบว่าควรกล่าวที่ตรงใด คําราบเรี ยบ
ของลัว่ ฉวนเผยออก
เหล่าไป่ และปู้ฉืออีต่างเข้าหอคอยแห่งการทดสอบพร้อมกัน
ขณะนี้ท้ งั สองฝ่ ายปรากฏตัวที่ในป่ า
“ขอบเขตจิตวิญญาณระดับที่หา้ ! สาวน้อยตระกูลปู้ ด้วยพรสวรรค์
เช่นนี้ แม้เป็ นทั้งทวีปเทียนหลันก็ยงั ถือเป็ นระดับแนวหน้า!”
เหล่าไป่ เผยคําอุทานกล่าวออกยามสัมผัสได้ถึงพลังของตนเอง
ปู้ฉืออีเผยยิม้ บาง “เหล่าไป่ รับมือ!”
ออร่ าขณะนี้ลุกโชนจากกายนาง มันปกคลุมทั้งร่ างพร้อมพุง่ ทะยาน
ออกประหนึ่งปลายดาบอันแหลมคม!
“คนหนุ่มสาวช่างเลือดร้อนดีแท้!”
เหล่าไป่ เผยสายตายอมรับ
พร้อมกันนี้ ร่ างนั้นเคลื่อนห่างทางด้านข้างเล็กน้อย
ตึง!
เสี ยงปะทะอากาศดังออก ดาบของปู้ฉืออีพลาดเป้า
ด้วยพลาดการโจมตี ปู้ฉืออีจึงปรับเปลี่ยนท่วงท่าตามติดพร้อมสับ
ฟันดาบในมือออก
นิ้วของเหล่าไป่ ทอประกายเล็กน้อย ที่เกิดขึ้นคือปลายอันแหลมคม
แทนเล็บ
ปู้ฉืออีสีหน้าแปรเปลี่ยน
นิ้วของเหล่าไป่ พุง่ เข้าปะทะโดยตรงที่จุดอ่อนของดาบยาว กําลังดาบ
ที่โหมเข้ามาขณะนี้สลายหายหมดสิ้ น!
 ตอนที่ 105 ความแตกต่ าง
ปู้ฉืออีเผยสี หน้าเคร่ งเครี ยด
อีกฝ่ ายคือเหล่าไป่ เป็ นนางกดดันไม่ใช่นอ้ ย!
ปู้ฉืออีโจมตีต่อเนื่อง เหล่าไป่ เพียงต้านรับไปเรื่ อย
สี หน้าปู้ฉืออียงิ่ มายิง่ น่าเกลียด
เพราะนางทราบ ว่าเหล่าไป่ เผชิญหน้ากับนางก็เสมือนก้อนฝ้ายที่
แทบไม่ตอ้ งออกแรงใด
ไม่วา่ นางโจมตีดุดนั เพียงใด ผลลัพธ์กค็ ือไม่ได้อะไร ไม่ส่งผลอะไร
แม้แต่นอ้ ย
และเมื่อเวลาผันผ่าน ปู้ฉืออีจึงแปลกใจที่พบว่าการเคลื่อนไหวของ
นางโดนผลกระทบจากเหล่าไป่ !
หรื อก็คือ นางไม่อาจหยุดการโจมตีได้
เมื่อใดหยุดการโจมตี เมื่อนั้นคือนางพ่ายแพ้!
“เหตุใดเหล่าไป่ ไม่โจมตี? เอาแต่ต้ งั รับโดยตลอดเช่นนั้น?” รับชม
ภาพบนหน้าจอ ปู้หลี่เกื๋อกล่าวคําถามออก
เจียงเฉิงจวินเองก็สงสัยเช่นเดียวกัน
สําหรับคนทั้งสอง เหล่าไป่ คล้ายถูกการโจมตีของปู้ฉืออีสะกดเอาไว้
กระนั้นทั้งสองก็รู้ตวั ดี ว่าเรื่ องราวมันไม่อาจเป็ นเช่นนั้น
เหล่าไป่ คือบุคคลแข็งแกร่ งขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับที่เก้า ปู้ฉืออีก็
เพียงขอบเขตจิตวิญญาณเท่านั้น
แม้เป็ นในอารี น่า ขอบเขตพลังเท่าเทียมกัน กระนั้นทัศนวิสยั และ
ประสบการณ์เป็ นสิ่ งที่ไม่อาจเทียบเปรี ยบ!
ด้วยเหตุน้ ี คนทั้งสองจึงรู ้สึกว่าตนอ่านสถานการณ์ไม่ออก
จี้อ๋ ูฮุยส่ ายศีรษะพร้อมเผยยิม้ “ขอบเขตพลังตอนนี้ไม่อาจมองเห็น
เป็ นปกติที่ไม่อาจเข้าใจ นับตั้งแต่เริ่ ม ทิศทางการต่อสู เ้ ป็ นเหล่าไป่
ควบคุมเอาไว้ การโจมตีของปู้ฉืออีจึงยากที่จะเข้าถึงตัว ขณะนี้ใกล้
ตัดสิ นกันแล้ว”
เพียงจี้อ๋ ูฮุยกล่าวคําจบ เหล่าไป่ ก็ลงมือแล้ว
กิ่งไม้แห้งเหี่ ยวไม่ทราบว่าปรากฏในมือเหล่าไป่ เมื่อใด ขณะนี้มนั
จ้วงแทงออกซึ่งหน้า
มหาเต๋ าสู่ พ้นื ฐาน!
เพียงหนึ่งกระบวนท่า ปู้ฉืออีรับรู ้ได้วา่ กําลังเผชิญหน้ากับโลกคนละ
ใบ
แม้ขอบเขตพลังเทียบเท่า กระนั้นการใช้พลังวิญญาณไม่อาจเทียบ
เปรี ยบกันได้!
อึดใจถัดมา ดาบยาวของปู้ฉืออีพลันต้องแหลกออกเป็ นเสี่ ยงพร้อม
ร่ างสลายกลายเป็ นแสง
“หนึ่งกระบวนท่า! เพียงหนึ่งกระบวนท่านับตั้งแต่เริ่ มจนจบการ
ต่อสู !้ ” ปู้หลี่เกื๋อกล่าวออกอย่างไม่คิดเชื่อ
“ข้าแพ้แล้ว” ปู้ฉืออีถอดหมวกออกพร้อมกล่าวคําเบา
“คุณหนูสกุลปู้ ตอนนี้คงทราบแล้วกระมังว่ามีจุดอ่อนที่ตรงใด?”
เหล่าไป่ เผยยิม้
ปู้ฉืออีพยักหน้ารับ
นับตั้งแต่เริ่ มการประลอง นางก็ทราบว่าผลลัพธ์ตอ้ งออกมาเป็ นเช่นนี้
ไม่เพียงแต่ขาดแคลนประสบการณ์การต่อสู ้ แต่ยงั มีเรื่ องของ
กระบวนท่า
เหล่าไป่ ประหนึ่งหยกอันบริ สุทธิ์ ทุกการเคลื่อนไหวราวกับออกมา
จากสัญชาตญาณ การเคลื่อนไหวอย่างเสี ยเปล่าหาได้มีไม่!
จิตสํานึกการต่อสู ้ มันราวกับผสานรวมเข้ากับร่ างของเหล่าไป่ โดย
สมบูรณ์!
ประสบการณ์เช่นนี้ไม่ใช่วา่ ใครก็สามารถมีได้!
และในร้านต้นตํารับขณะนี้ มันเป็ นสถานที่ซ่ ึ งทําให้รับรู ้ถึงได้
เพราะการประลองในหอคอยแห่งการทดสอบ มันไม่มีความต่าง
อะไรกับโลกภายนอก
ภายในเกม ทุกความก้าวหน้าสามารถตระหนักรู ้ได้!
ถัดจากนี้ จึงเป็ นช่วงเวลาเล่นหอคอยแห่งการทดสอบแล้ว
กล่าวขานกันว่าต่อสู ป้ ระลองต่อกันคือวิธีการอันดีที่สุดที่จะเพิ่มพูน
กําลัง ปู้ฉืออีจึงเข้าท้าทายหอคอยแห่งการทดสอบโดยทันที
ส่ วนเหตุผลที่โหมดอารี น่าไม่ถูกเลือกนั้น…
สาเหตุกเ็ พราะไม่มีคู่ต่อสู ท้ ี่สมนํ้าสมเนื้อ
ปู้หลี่เกื๋อและเจียงเฉิงจวินใกล้เคียงต่อกัน เหล่าไป่ และจี้อ๋ ูฮุยก็ไม่อาจ
เป็ นคู่ประลองกับนางได้ตลอด
ส่ วนเถ้าแก่และเหยาซือหยาน…
ไม่คิดถึงจะดีกว่าแล้ว
เหล่าไป่ และจี้อ๋ ูฮุยต่างก็เลือกเล่นโหมดความท้าทาย
จี้อ๋ ูฮุยค่อนข้างตื่นเต้นยามได้พบเห็นสัตว์อสู รปรากฏตัวออกมาเป็ น
ครั้งแรก
กระนั้นขอบเขตพลังกลับกลายเป็ นหลอมกาย เรื่ องนี้ส่งผลให้เขา
ต้องปรับตัวเข้าหาสักระยะเวลาหนึ่ง
ส่ วนปู้หลี่เกื๋อและเจียงเฉิงจวิน คนทั้งสองเลือกเข้าโหมดอารี น่าอย่าง
ไม่รีรอ
ด้วยเพราะกําลังคนทั้งสองแตกต่างกันไม่มาก ต่างก็อยูท่ ี่ขอบเขต
โชคชะตา และประสบการณ์การต่อสู ก้ ไ็ ม่ได้ต่างกันเท่าใด
แน่นอนว่าก่อนเข้าหอคอยแห่งการทดสอบ คนทั้งสามยังไม่ลืมที่จะ
ซื้อบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ป
ความเร็ วการฝึ กฝนเพิ่มขึ้นสิ บแปดเท่าภายในหนึ่งชัว่ โมง โอกาสนี้
ต้องไม่สูญเปล่า
 ตอนที่ 106 เถ้ าแก่ ผู้ละเลยหน้ าที่
คนทั้งห้าเข้าสู่ หอคอยแห่งการทดสอบ ร้านต้นตํารับกลับคืนสู่ ความ
สงบอีกครั้ง
กระนั้นความสงบคงอยูไ่ ด้ไม่นาน
เพราะเสี ยงร้องของเจียงเฉิงจวินและปู้หลี่เกื๋อดังไปมาไม่หยุด
“บ้าฉิบ เจียงเฉิงจวิน ไอ้คนเล่นไม่ซื่อ!”
“ว่าอะไร แพ้แล้วไม่ยอมรับงั้นหรื อ?”
“คดโกงมีหรื อยอมรับได้ ใช้ความสามารถมาสู ก้ นั ใหม่อีกครั้ง!”
“สู ก้ ส็ ู ้ ผูใ้ ดกันกลัวเกรง…”
เรื่ องราวก็เป็ นเช่นนี้
แม้สามารถพูดในเกมโดยให้โลกจริ งสงบสุ ขก็ทาํ ได้ แต่ท้ งั สองกลับ
เผยอารมณ์โพล่งออก…
เรื่ องราวที่เกิดขึ้นไม่ต่างอะไรกับเด็กตีกนั ในร้านเกมยามพ่ายแพ้…
เหล่าไป่ และจี้อ๋ ูฮุยต่างต้องปิ ดการรับรู ้ภายนอก เพราะไม่เช่นนั้นอาจ
กระตุน้ โทสะจากเสี ยงรบกวนขึ้นมาได้
ปู้ฉืออีไม่ใช่ นางรู ้สึกว่ารับฟังความวุน่ วายของคนทั้งสองเป็ นการ
เสริ มสร้างความสามารถในการเฉยเมยต่อโลกหล้าให้แก่นาง…
เหยาซือหยานนัง่ ด้านหลังโต๊ะพลางมองในร้าน
ลัว่ ฉวนขณะนี้ยา้ ยไปเอนกายพักผ่อนหน้าร้านอาบไล้แสงตะวัน
เหมือนเช่นเคย
แม้วา่ กําลังต้องเพิ่มขึ้น แต่กค็ วรต้องผ่อนคลาย จะอยูแ่ ต่ในเกมทั้ง
วีว่ นั ไม่ใช่เรื่ องดี
เอาแต่สูแ้ ละสังหารนั้นไม่ดีต่อสุ ขภาพจิต ดังนั้นต้องอาบไล้แสง
ตะวันหาความผ่อนคลายเสี ยบ้าง!
ยิง่ พยายามยิง่ แข็งแกร่ งก็ใช่ แต่ตอ้ งไม่เร่ งรี บจนเกินไป
ลัว่ ฉวนหรี่ ดวงตาอิ่มเอมกับแสงตะวันอบอุ่น ความสงบเริ่ มผุดขึ้น
ภายในใจ…
ก็เป็ นเหมือนดังเมื่อวาน กู่หยุนซี และเจียงเหวิน่ ฉางต่างมาถึงใน
ตรอก
ทันทีเมื่อเดินเข้าตรอกมา สิ่ งต้องตาเช่นเดิมที่ควรพบเห็นก็คือลัว่
ฉวนที่นอนเอนกายรับแสงตะวัน
“เถ้าแก่ไม่รู้สึกว่าละเลยหน้าที่บา้ งเลยหรื อ?” กู่หยุนซีอดไม่ได้ที่จะ
กระซิบ
“เหมือนปลาตากแห้งไม่มีผดิ ” เจียงเหวิน่ ฉางกล่าวเสริ ม
แม้ท้ งั สองทราบว่าลัว่ ฉวนแข็งแกร่ งและเฉยชา อีกฝ่ ายไม่ได้เผยซึ่ ง
ออร่ าของยอดฝี มือเหมือนเหยาซือหยานแต่อย่างใด
เพราะเหตุน้ นั กู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางจึงกล้ากล่าวเช่นนี้ออกมา
ร้านต้นตํารับแห่งนี้มีแต่เรื่ องประหลาด!
ระหว่างพูดคุยไปพลาง คนทั้งสองจึงเดินไปหยุดตรงหน้าลัว่ ฉวน
“เถ้าแก่อาบแสงแดดอีกแล้วหรื อ!” เจียงเหวิน่ ฉางทักทายพร้อมเผย
ยิม้
ดวงตะวันถูกบดบัง ลัว่ ฉวนจึงต้องลืมตาขึ้น
รับชมสองเด็กสาว เขาจึงพยักหน้ารับพร้อมตอบคําเบา “วันนี้
หอคอยแห่งการทดสอบมีโหมดการเล่นใหม่เพิม่ เข้ามา”
“โหมดการเล่นใหม่? เหวิน่ ฉางมัวรออะไร รี บไปรับชม!” กู่หยุนซี
เผยดวงตาเป็ นประกายพร้อมดึงเจียงเหวิน่ ฉางเข้าไปในร้าน
“เดี๋ยว อย่าดึง…” เจียงเหวิน่ ฉางอับจนขณะโดนลากไป กระนั้นก็ไม่
ลืมกล่าวกับลัว่ ฉวน “เถ้าแก่ พวกเราขอตัวก่อน”
ลัว่ ฉวนจึงพยักหน้ารับพร้อมหลับตานอนอาบไล้แสงตะวันต่อ…
“สวัสดีพซี่ ือหยาน!”
คนทั้งสองเข้ามาในร้านพร้อมกล่าวทักทายเหยาซือหยานที่โต๊ะ
เหยาซือหยานเผยยิม้ รับ “วันนี้กม็ าเล่นหอคอยแห่งการทดสอบหรื อ?”
“ถูกต้องแล้ว!” กู่หยุนซีพยักหน้ารับ “เถ้าแก่เพิ่งกล่าว ว่าหอคอยแห่ง
การทดสอบมีของใหม่เพิ่มเข้ามา แนะนําให้พวกเราแล้ว!”
เหยาซือหยานจึงชี้ไปทางปู้หลี่เกื๋อและเจียงเฉิงจวิน “โหมดอารี น่า
เป็ นสถานที่ให้ผเู ้ ล่นปะทะต่อกันอย่างอิสระ”
ด้วยไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น ปู้หลี่เกื๋อและเจียงเฉิงจวินตะโกนร้อง
ออกมาอย่างถูกจังหวะ
ทั้งกู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางต่างนิ่งค้าง
นัน่ เล่นเกมหรื อว่าอะไร?
“หื อ? สองคนตรงนั้นใครกัน?” เจียงเหวิน่ ฉางพบเห็นเหล่าไป่ และ
จี้อ๋ ูฮุย ขณะนี้กล่าวถามด้วยความสงสัย
แม้ได้พบเจอเหล่าไป่ เมื่อวาน กระนั้นวันนี้แตกต่างอย่างมหาศาล
เป็ นผลให้ท้ งั สองไม่อาจจําจดได้
เมื่อคืน แม้มู่หรงไห่เถิงและหยิงอู๋จ้ ีทราบว่าเหล่าไป่ ข้ามผ่านทัณฑ์
สายฟ้า กระนั้นก็ไม่ได้บอกกล่าวต่อเหล่าศิษย์แต่อย่างใด
ดังนั้นทั้งสองจึงไม่ทราบเรื่ องราวแม้แต่นอ้ ย
ส่ วนว่าจี้อ๋ ูฮุยเป็ นใครนั้น…
ไม่ใช่ทุกคนที่ทราบว่าจักรพรรดิแห่งเทียนชิงหน้าตาเป็ นอย่างไร
“พบเจอกันเมื่อวานลืมแล้วหรื อ?” เหยาซื อหยานเผยยิม้
กู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางเผยความสับสน
พบเจอเมื่อวาน?
ไฉนจึงไม่ทราบ?
“เป็ นเหล่าไป่ ” พบเห็นสี หน้างงงันของคนทั้งสอง เหยาซื อหยานจึง
บอกกล่าวออกไป
“พี่ซือหยานล้อกันเล่นหรื อ? เหล่าไป่ จะเยาว์เช่นนี้ได้อย่างไรกัน?”
คนทั้งสองยังไม่คิดเชื่อ
“เหล่าไป่ รอดพ้นจากทัณฑ์สายฟ้าเมื่อคืน ขณะนี้สาํ เร็ จคืบหน้าสู่
ระดับที่เก้า ดังนั้นจึงคืนความเยาว์วยั ” เหยาซื อหยานกล่าวบอก
กู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางเผยสี หน้าตื่นตะลึง
ทันใดนี้เองคนทั้งสองค่อยจดจําได้ ว่าเมื่อวานพบเห็นเรื่ องราวใหญ่โต
อันใด
อย่างเหนือความคาดคิด ต้นตอของเรื่ องราวเมื่อวานถึงกับเป็ นเหล่า
ไป่ !
 ตอนที่ 107 หารื อ
“แล้วข้างเหล่าไป่ นั้นคือ…”
กู่หยุนซี ลงั เลไปครู่ นางกล่าวถามด้วยความไม่มนั่ ใจ
ขณะนี้ คนทั้งสองได้เพียงแต่คาดเดาอยูภ่ ายใน
เหยาซื อหยานพยักหน้ารับ “จักรพรรดิเทียนชิง จี้อ๋ ูฮุย”
ยามนี้เองที่ก่หู ยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางค่อยรู ้สึกว่าเรื่ องราวไม่น่า
ประหลาดใจแล้ว
ร้านต้นตํารับแห่งนี้มีอะไรชวนประหลาดใจเยอะเกินไป จนกระทัง่
ตอนนี้เกิดเป็ นความเคยชิน…
“เถ้าแก่ร้านนี้นี่ช่าง…” เจียงเหวิน่ ฉางเผยยิม้ เก้กงั ริ มฝี ปากชะงัก
ก่อนจะทราบว่าควรกล่าวอะไรออก “ช่างไม่ธรรมดา!”
“หื อ? หยุนซี เหวิน่ ฉ่าง อยูท่ ี่นี่กนั หรื อ?”
เสี ยงประหลาดใจพลันดังขึ้น
ปู้ฉืออีถอดหมวกออกพร้อมรับชมคนทั้งสองอย่างแปลกใจ
“เสร็ จมื้อเช้าพวกเราจึงมา ไม่นึกว่าพวกเจ้ามาก่อนเร็ วขนาดนี้” กู่
หยุนซียมิ้ รับ
พวกนางคิดว่าตนมาเช้าแล้ว แต่กไ็ ม่คาดคิดว่าผูอ้ ื่นจะมาเช้ายิง่ กว่า!
ร้านเถ้าแก่มีที่นงั่ เล่นเพียงสิ บตําแหน่งเท่านั้น
หากมีลูกค้าเยอะกว่านี้ เช่นนั้นก็ไม่เหลือที่ให้เล่นเกมแล้วกระมัง?!
เมื่อคิดเช่นนี้ สัมผัสถึงวิกฤตของพวกนางจึงปรากฏภายในใจ
ต้องไม่บอกต่ออาจารย์หรื อศิษย์ผอู ้ ื่นให้รู้จกั ร้านนี้เป็ นอันขาด!
กู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางต่างเห็นพ้องเช่นเดียวกันภายในใจ
พวกนางไม่ทราบว่าคณะของปู้หลี่เกื๋อก็คิดเช่นเดียวกันนี้ ไม่วา่ ใคร
ต่างก็คิดเก็บเรื่ องร้านต้นตํารับเป็ นความลับ เรื่ องนี้ไม่อาจบอกต่อ
ผูอ้ ื่นเป็ นอันขาด!
“พูดคุยกันหน่อยได้หรื อไม่?” ปู้ฉืออีกล่าวถามอย่างตรงไปตรงมา
กู่หยุนซีคือขอบเขตจิตวิญญาณระดับที่หา้ และเจียงเหวิน่ ฉางคือ
ระดับที่หก
กําลังของคนทั้งสามไม่ต่างกันมาก ดังนั้นปู้ฉืออีจึงเกิดความคิดยาม
พบเห็นคนทั้งสองมาเยือนร้าน
นี่คือสองคู่ต่อสู ท้ ี่เหมาะสม!
“หื อ? หารื อ?” กู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางประหลาดใจเล็กน้อย
“ใช่” ปู้ฉืออีพยักหน้ารับ “ในโหมดอารี น่าของหอคอยแห่งการทดสอบ
จะสามารถเลือกอุปกรณ์ที่ตนเองใช้งาน และทั้งสองฝ่ ายจะมีกาํ ลัง
ทัดเทียมกัน มันคือการต่อสู อ้ ย่างเท่าเทียม!”
เมื่อทั้งสองได้ยนิ คํานี้กพ็ ลันต้องเกิดความสนใจขึ้นมา
เจียงเหวิน่ ฉางพยักหน้ารับ “ได้ แน่นอน! อย่างนั้นไปกินบะหมี่ก่ ึง
สําเร็ จรู ปก่อน เพื่อที่จะได้เพิม่ ความเร็ วฝึ กฝนเป็ นสิ บเท่า!”
“ได้ อย่างนั้นข้าขอตัวไปเล่นโหมดท้าทายก่อน เสร็ จแล้วก็เรี ยกด้วย”
ถัดจากนั้น ปู้ฉืออีจึงสวมหมวกกลับเข้าหอคอยแห่งการทดสอบ
ส่ วนทางเจียงเหวิน่ ฉางและกู่หยุนซี ทั้งสองเดินไปหยิบถ้วยบะหมี่
กึ่งสําเร็ จรู ปกันออกมา
แน่นอนว่ายังไม่ลืมซื้อหาโคล่าและแท่งเครื่ องเทศไว้ติดตัว
แท่งเครื่ องเทศและโคล่าที่เคยซื้อไปนั้นยังไม่ได้รับประทาน ทั้งสอง
เลือกจะเก็บเอาไว้ใช้ในกรณี ฉุกเฉิน
ขณะนี้คนทั้งสองต่างสงสัย
บะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปรสชาติค่อนข้างดี อย่างนั้นแล้วโคล่ากับแท่ง
เครื่ องเทศจะเป็ นอย่างไร?
โดยไม่คิดให้มากความ ทั้งสองเลือกจะลิ้มรสของมันโดยทันที
ของกินเมื่อเข้าปาก คนทั้งสองจึงเบิกตาโพลงอย่างตื่นตะลึง
“ไม่เคยได้ลิ้มรสชาติอะไรแบบนี้มาก่อน!”
กู่หยุนซีถือขวดโคล่าไว้ในมือพร้อมดื่มด้วยสี หน้าอิ่มเอม
โคล่าเย็นจับใจไหลผ่านลําคอ ฟองอากาศแตกซ่านภายในปาก มัน
ทําให้ผคู ้ นได้ดื่มดํ่า!
กู่หยุนซีคิดเห็น ว่าโคล่านี้สมควรเป็ นสิ่ งเลิศรสเท่าที่ชีวติ นี้จะเคยดื่ม
แล้ว!
“แท่งเครื่ องเทศเองก็อร่ อย ไม่มียาวิเศษใดเทียบเคียงมันได้เลย!”
เจียงเหวิน่ ฉางพูดไปพลางกัดกินแท่งเครื่ องเทศ
อร่ อยเกินไปแล้ว!
ทั้งนี้ พลังวิญญาณในร่ างของทั้งสองไม่เพียงถูกกระตุน้ แต่ยงั
เพิ่มพูนขึ้น
นี่คือผลของบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปและแท่งเครื่ องเทศที่ประสานต่อกัน
สําหรับโคล่า ด้วยพวกนางไม่มีใครบาดเจ็บ ดังนั้นจึงไร้ซ่ ึ งผลลัพธ์
ใดแสดงให้เห็น
ผ่านไปหลายนาที คนทั้งสองค่อยรับประทานกันจนเกลี้ยง
กู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางถึงกับเรอออกมา สี หน้าพวกนางพึงพอใจ
ในรสชาติเป็ นอย่างดีเยีย่ ม
วิเศษ!
นานมากแล้วที่พวกนางไม่เคยได้ลิ้มรสอะไรจนยินดีถึงเพียงนี้มา
ก่อน!
 ตอนที่ 108 องค์ เหนือหัวไม่ อยู่
ถัดไปจึงเป็ นเวลาการเล่นหอคอยแห่งการทดสอบ
อีกฟากหนึ่ง หยิงอู๋จ้ ีได้เดินทางออกจากโรงเตี๊ยมมุ่งหน้าสู่ พระราชวัง
หลวง
เขาคิดไปพบเหล่าไป่ เพื่อสอบถามถึงวิธีการฟื้ นคืนพลังชีวติ !
ด้วยความมัน่ ใจเด็ดเดี่ยว หยิงอู๋จ้ ีกระทัง่ นําแหวนมิติที่อดั แน่นด้วย
ทรัพย์สินทั้งหมดที่มีติดตัวมาด้วย
การเดินทางครั้งนี้ตอ้ งประสบผลสําเร็ จ!
เพียงไม่นาน หยิงอู๋จ้ ีค่อยมาถึงตรงหน้าประตูพระราชวังหลวง
พระราชวังหลวงนั้นโอ่อ่าและงดงาม กําแพงเมืองสู งกว่าสิ บเมตรถูก
ย้อมด้วยสี แดงประดับประดาพร้อมเผยซึ่ งความผันแปรทางพลัง
วิญญาณ มันคือค่ายอาคม!
ด้านข้างทางเข้าหลัก ร่ างกว่าสิ บในชุดเกราะต่างยืนเรี ยงรายอย่าง
เงียบงัน
เหล่านี้คือราชองครักษ์
ออร่ าที่เผยออกจากคนเหล่านี้ค่อนข้างรุ นแรง เพราะพวกเขาคือยอด
ฝี มือขอบเขตจิตวิญญาณ!
ผูน้ าํ ของกลุ่มคนที่แข็งแกร่ งที่สุด คือขอบเขตคืนต้นกําเนิดระดับที่
เก้า!
ผูน้ ้ ีคือผูบ้ ญั ชาการราชองครักษ์ เซี่ยเทียนอวี้!
“ขอผูม้ าเยือนหยุดฝี เท้า!”
พบเห็นหยิงอู๋จ้ ีเดินเข้ามา เขาจึงตะโกนดัง
พร้อมกันนี้ ราชองครักษ์กว่าสิ บคนจึงเผยดาบแหลมคม สายตา
พร้อมหันมองทางร่ างหยิงอู๋จ้ ี
ต่อให้เป็ นผูฝ้ ึ กตนขอบเขตคืนต้นกําเนิดต้องเผชิญสถานการณ์เช่นนี้
ก็เกรงว่าจะไม่อาจต่อกรคณะราชองครักษ์ได้!
สําหรับราชองครักษ์เหล่านี้ การร่ วมแรงต่อกันย่อมให้ผลมากกว่า
เพียงหนึ่งบวกหนึ่ง!
แต่ดว้ ยเผชิญหน้ากับหยิงอู๋จ้ ีที่ขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับสู งสุ ด แม้
คนเหล่านี้ร่วมมือกันก็เกรงว่าจะไม่อาจจับได้แม้ปลายเสื้ อ
นับเป็ นโชคดี ที่หยิงอู๋จ้ ีมาเยือนวันนี้ไม่ใช่เพราะเจตนาร้าย
เขากล่าวออกด้วยนํ้าเสี ยงเรี ยบนิ่งตรงเข้าโสดประสาทผูค้ น “ข้าคือ
อาจารย์อาวุโสแห่งสถาบันวิญญาณเมฆา หยิงอู๋จ้ ี!”
พร้อมกันนี้ ออร่ าขอบเขตทดสอบเต๋ าจึงแผ่กระจายออก
กระทัง่ ว่าเป็ นผูท้ ี่ฝึกฝนจิตใจอย่างดีเยีย่ ม ได้ยนิ คําของหยิงอู๋จ้ ีกย็ งั
ต้องเผยสี หน้าแปรเปลี่ยน
โดยเฉพาะกับกลุ่มคนที่ขอบเขตพลังตํ่ากว่า พวกเขาแทบไม่อาจ
ต้านทานอะไรได้
สถาบันวิญญาณเมฆา เป็ นสุ ดยอดขั้วอํานาจชั้นแนวหน้าของทวีป
เทียนหลัน ไม่วา่ ผูใ้ ดล้วนต้องเคยได้ยนิ นามนี้
สี หน้าเซี่ยเทียนอวี้ตอ้ งแปรเปลี่ยน
แม้ไม่ทราบว่าหยิงอู๋จ้ ีคือใคร กระนั้นออร่ าที่ชวนสะพรึ งนั้นไม่มีทาง
ใช่ของปลอม
เขาต้องโบกมือบอกกล่าวกับเหล่าทหารองครักษ์ให้ลดอาวุธลง
ด้วยไม่กล้ายัว่ ยุอีกฝ่ าย นํ้าเสี ยงลุ่มลึกกล่าวคําออก “ขอท่านรอสักครู่
ข้าจะไปรายงาน”
คํากล่าวเช่นนี้เผยออกเพื่อให้อีกฝ่ ายรับรู ้และไม่ระเบิดโทสะใด
ออกมา
เผชิญหน้ากับผูแ้ ข็งแกร่ งเช่นหยิงอู๋จ้ ี ที่ทาํ ได้กเ็ พียงทําให้อีกฝ่ ายใจ
เย็นเข้าไว้
ขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับสู งสุ ด ไม่ใช่อะไรที่จะขาดซึ่งความเคารพ
ได้
และเซี่ยเทียนอวี้กป็ ล่อยให้อีกฝ่ ายยืนรอที่หน้าประตู นี่จึงเป็ นความ
หาญกล้าประการหนึ่ง!
กระนั้นด้วยนิสยั ของหยิงอู๋จ้ ี เขาจึงไม่คิดอันใดให้มากความ
เขาพยักหน้ารับและไม่เอ่ยคําใดต่อ
เพียงแต่ยนื นิ่งและรอคอยอย่างเงียบงัน
เซี่ยเทียนอวี้เร่ งรี บมุ่งหน้าไปยังห้องโถงที่จ้ ีอ๋ ฮู ุยมักอยูใ่ นช่วงเวลานี้
ซึ่ งผิดคาด เขาไม่พบตัวจี้อ๋ ฮู ุยแต่อย่างใด
“ไฉนองค์เหนือหัวไม่อยูใ่ นราชวัง?” เซี่ ยเทียนอวี้เอ่ยถามหญิงรับใช้
“เรี ยนท่านผูบ้ ญั ชาการ องค์เหนือหัวและเหล่าไป่ เดินทางออกจาก
พระราชวังหลวงแต่เช้าตรู่ วนั นี้” หญิงรับใช้กล่าวตอบกลับมา
เซี่ยเทียนอวี้พลันต้องขมวดคิ้ว
เขาย่อมได้ยนิ ว่าเมื่อวานและเมื่อคืนเกิดเรื่ องราวใด
ฝ่ าบาทออกหน้าส่ งมอบค่าชดเชย องค์ชายสองถูกส่ งตัวไปอยูช่ ายแดน
ใต้
กล่าวได้วา่ เป็ นวันที่มีเหตุการณ์เกิดขึ้นไม่ใช่นอ้ ย
ขณะนี้องค์เหนือหัวและเหล่าไป่ ออกจากพระราชวังหลวง ครานี้เป็ น
เรื่ องอันใดอีก?
ด้วยไม่อาจคิดหาเหตุผล เซี่ยเทียนอวี้จึงหยุดคิด
เซี่ยเทียนอวี้กลับไปยังประตูหน้าพระราชวังหลวง สายตามองทาง
หยิงอู๋จ้ ีซ่ ึ งยังคงรอคอย เขากล่าวคําออก “ผูอ้ าวุโส องค์เหนือหัว
ขณะนี้ไม่อยูท่ ี่พระราชวังหลวง”
“ไม่เป็ นไร เช่นนั้นข้ารอที่นี่จนกว่าองค์เหนือหัวของเจ้ากลับมา”
หยิงอู๋จ้ ีกล่าวคําเบารับโดยสี หน้าไม่แปรเปลี่ยน
ถัดจากนั้นเขาจึงหลับตานิ่งไปประหนึ่งรู ปปั้ น
เซี่ ยเทียนอวี้กลายเป็ นต้องปวดเศียรเวียนเกล้า
คิดจะยืนอยูต่ รงหน้าประตูพระราชวังหลวงเช่นนี้เลยหรื อ?
กับผูอ้ ยูข่ อบเขตทดสอบเต๋ า พวกเขาจะไล่ไปก็ไม่ได้กระมัง?
ขณะนี้ พวกเขาไม่ทราบแล้วว่าเรื่ องราวมันเป็ นมาอย่างไรและควร
รับมืออย่างไรดี…
 ตอนที่ 109 สั งหรณ์ ของจีอ้ ๋ฮู ุย
ที่ร้านต้นตํารับ จี้อ๋ ูฮุยกําลังอยูใ่ นหอคอยแห่งการทดสอบโหมดท้าทาย
ที่ช้ นั หนึ่งพร้อมคิ้วขมวด
“เหตุใดจึงรับรู ้ถึงลางร้ายขึ้นอย่างกะทันหัน?”
กระนั้นอึดใจถัดมา อสู รหมาป่ าสี ม่วงก็เข้าโจมตีเสี ยก่อน
จี้อ๋ ูฮุยไม่กล้าประมาทจึงโยนความรู ้สึกเมื่อครู่ ทิ้งไป
ขณะนี้ตวั เขาไม่อาจมีขอบเขตพลังเกินหลอมกายระดับสู งสุ ด เผชิญหน้า
กับสองอสู รหมาป่ าสี ม่วงที่พลังทัดเทียมกัน สมาธิไม่อาจวอกแวก!
ปู้ฉืออี กู่หยุนซี และเจียงเหวิน่ ฉางต่างไปเล่นในโหมดอารี น่า
การแข่งขันสลับกันแพ้และชนะ
หากกล่าวตามตรง ทั้งกู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางต้องประหลาดใจ
ไม่ใช่นอ้ ย
เป็ นที่ทราบกันว่าคนทั้งสองศึกษาอยูท่ ี่สถาบันวิญญาณเมฆาถึงสาม
ปี แล้ว ทว่าปู้ฉืออีน้ นั ไม่ใช่
แต่ผลลัพธ์ที่ได้ คือศึกระหว่างทั้งสองฝ่ ายสลับกันแพ้และชนะ
ทั้งนี้ อายุของปู้ฉืออียงั ไม่ได้แตกต่างจากพวกนางสักเท่าใดนัก
เพียงเพราะเรื่ องนี้มนั ก็มากพอให้พวกนางตื่นตกใจต่อพรสวรรค์ของ
ปู้ฉืออีแล้ว!
ส่ วนทางด้านเจียงเฉิงจวินและปู้หลี่เกื๋อนั้น…
หลังจากที่เล่นโหมดอารี น่ากันหลายครั้ง คนทั้งสองจึงค่อยกลับไป
เล่นโหมดท้าทาย
แม้เล่นมาแล้วหลายวัน กระนั้นก็ยงั ไม่อาจผ่านโหมดปกติของชั้นที่
หนึ่งไปได้
เช่นนั้นจึงเกิดความล้มเหลว ฟื้ นคืนชีพ และล้มเหลวเช่นนี้วนไป
อย่างต่อเนื่อง
แน่นอนว่ากระบวนการเหล่านี้กย็ งั ช่วยเพิ่มพูนกําลังให้ได้อย่างมัน่ คง
ขณะนี้เองที่ร่างของเจียงเฉิงจวินสัน่ ไหวเล็กน้อยพร้อมออร่ าพลุ่ง
พล่าน
เจียงเฉิงจวินถึงกับก้าวหน้าสู่ ขอบเขตโชคชะตาระดับที่สามได้แล้ว!
มันราวกับสายนํ้าที่ไหลไปอย่างไร้ซ่ ึงสิ่ งใดขัดขวาง!
หากเป็ นการฝึ กฝนโดยปกติ เจียงเฉิ งจวินคิดก้าวหน้าก็ตอ้ งใช้เวลา
อย่างน้อยหนึ่งเดือน
แต่ดว้ ยบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปในร้านของลัว่ ฉวนที่เพิ่มพูนความเร็ วการ
ฝึ กฝน และยังมีหอคอยแห่งการทดสอบ ดังนั้นความเร็ วการฝึ กฝนจึง
เท่าทวีพงุ่ ทะยาน!
แน่นอนว่าเจียงเฉิงจวินที่อยูใ่ นหอคอยแห่งการทดสอบไม่ทราบเรื่ อง
ตนเองก้าวหน้าขึ้นแล้ว
ลัว่ ฉวนและเหยาซือหยานตระหนักทราบได้ถึงความผันแปรจากร่ าง
เจียงเฉิงจวิน กระนั้นก็ไม่ได้ใส่ ใจแต่อย่างใด
ก็เพียงขอบเขตโชคชะตาระดับที่สามก้าวหน้า มีค่าอะไรให้แปลกใจ?
……
“ระยะเวลาเล่นเกมของวันนี้ถึงขีดจํากัด! เกมจะบังคับปิ ดตัว!”
ที่หอคอยแห่งการทดสอบ ผูเ้ ล่นจะแทบไม่ทราบว่าเวลาผ่านไปนาน
เพียงใดแล้ว
เมื่อจี้อ๋ ูฮุยรับรู ้ถึงข้อความแจ้งที่ปรากฏต่อหน้า เขาเกิดความสับสน
และไม่ทราบว่าเรื่ องราวจะเป็ นอย่างไรต่อ
แต่เพียงอึดใจ ภาพตรงหน้ากลับดับวูบก่อนจะกลับมายังพื้นที่เริ่ มต้น
จี้อ๋ ูฮุยถอดหมวกออก สี หน้ายังดูประหลาดใจ
เขาเกือบจะผ่านโหมดง่ายของชั้นที่สองอยูแ่ ล้ว!
ขณะนี้เองที่เหล่าไป่ ก็ถอดหมวกออกเช่นเดียวกัน
“เฮ้อ เวลาผ่านไปรวดเร็ วนัก ราวกับกระพริ บตาก็ผา่ นพ้นไปแล้ว”
เหล่าไป่ ถอนหายใจออก
ได้ยนิ คําของเหล่าไป่ จี้อ๋ ูฮุยจึงนึกอะไรขึ้นได้ ความโศกจึงปรากฏใน
ดวงตา
เขาจดจําได้ ว่าหอคอยแห่งการทดสอบมีระยะเวลาจํากัดการเล่นต่อ
วัน
“รู ้สึกอย่างไรกันบ้าง?” ลัว่ ฉวนก้าวเดินกลับเข้ามาในร้านพร้อม
กล่าวถาม
จี้อ๋ ูฮุยทราบว่าเถ้าแก่กาํ ลังถามไถ่ตนเองอยู่
อย่างไรแล้ว ตัวเขาก็เป็ นเพียงผูเ้ ดียวที่เพิง่ มาเยือนร้านต้นตํารับ
จี้อ๋ ูฮุยจึงพยักหน้ารับ สี หน้างงงันเผยชัดที่ใบหน้า
ด้วยฐานะจักรพรรดิแห่งเทียนชิง จี้อ๋ ูฮุยไม่ทราบว่านานเพียงใดกัน
แล้วที่ตนไม่ได้ตื่นตาตื่นใจเช่นนี้
เกมหอคอยแห่งการทดสอบถือเป็ นการเปิ ดโลกใหม่ให้แก่เขาอย่าง
แท้จริ ง
ฝึ กฝนถึงกับทําโดยวิธีการเช่นนี้ได้!
“รู ้สึกเสมือนไปเยือนอีกโลกหนึ่ง ภายในเกมที่ขอบเขตพลังตํ่ากว่า
ปกติ มันทําให้ขา้ ได้ทราบหลายสิ่ งอย่าง” จี้อ๋ ูฮุยกล่าวด้วยนํ้าเสี ยงลุ่ม
ลึก
ขอบเขตพลังที่สูงส่ ง เมื่อเล่นหอคอยแห่งการทดสอบครั้งแรกย่อม
ได้รับอะไรกลับคืนไปไม่ใช่นอ้ ย
 ตอนที่ 110 ไม่ อาจรับ
เมื่อขอบเขตพลังสู งถึงระดับหนึ่ง ผูฝ้ ึ กตนจะพึ่งพาพลังงานวิญญาณ
จนเกินไป สุ ดท้ายจึงลืมเลือนแก่นแท้อนั เป็ นสิ่ งสําคัญ
ก็เหมือนดังที่มนุษย์ดึงศักยภาพร่ างกายออกมา
มีแต่เมื่อพลังวิญญาณไม่อาจใช้ เมื่อนั้นจึงค่อยตระหนักทราบถึงการ
คงอยูข่ องมัน
“เถ้าแก่ ข้ามีคาํ ถาม” เมื่อคิดไปพักหนึ่ง จี้อ๋ ูฮุยจึงอดไม่ได้ที่จะกล่าว
ถามออกมา
ลัว่ ฉวนตอบรับ “กล่าวมา”
“เถ้าแก่ ข้าคิดซื้อสิ่ งที่ทาํ ให้เล่นหอคอยแห่งการทดสอบได้” จี้อ๋ ูฮุย
กัดฟัน เขากล่าวสิ่ งที่ติดค้างในใจออกไป
ในความเห็นของเขา หอคอยแห่งการทดสอบนี้วเิ ศษเกินไป
แต่ดว้ ยฐานะจักรพรรดิแห่งเทียนชิง จะให้มายังร้านนี้เล่นเกมทุก
วีว่ นั ก็ไม่ได้กระมัง?
ดังนั้นความคิดนี้จึงผุดขึ้นมา
“ระบบ มีคนคิดอยากซื้ อเครื่ องเล่นเสมือนจริ ง” ลัว่ ฉวนกล่าวอยู่
ภายในใจ
“เขาจ่ายไม่ไหว” ระบบตอบกลับมาอย่างสั้นกระชับ
ลัว่ ฉวนถึงกับนิ่งงัน
ระบบ เจ้าจะกล่าวตรงไปตรงมาเช่นนี้ไม่ได้!
ลัว่ ฉวนจึงส่ ายศีรษะตอบคําเสี ยงเบา “เกรงว่าไม่อาจจ่ายได้ไหว”
จี้อ๋ ูฮุยถอนหายใจ ความผิดหวังปรากฏขึ้นในใจ
อย่างไรแล้วคําตอบของเถ้าแก่กเ็ ป็ นเขาเตรี ยมใจไว้อยูแ่ ล้ว
ถูกต้องแล้ว อุปกรณ์ที่ราวกับเทพสรรค์สร้างเช่นนี้มีหรื อจะจ่ายด้วย
ผลึกวิญญาณได้?
มันไม่ต่างอะไรกับเหยียดหยามผลงาน!
หลังกล่าวลากับลัว่ ฉวนเรี ยบร้อย จี้อ๋ ฮู ุยและเหล่าไป่ จึงกลับไปจาก
ร้านต้นตํารับ
ครั้งออกไป ก็ยงั ไม่ลืมเลือนที่จะซื้อหาสิ นค้าภายในร้านด้วย
คนทั้งสองจึงซื้อโคล่าและแท่งเครื่ องเทศไปคนละหนึ่ง
สําหรับราชวงศ์ การเงินเพียงเท่านี้ไม่ใช่ปัญหา!
และจากนั้นไม่นาน ก็ถึงเวลาที่ปู้หลี่เกื๋อและคณะทั้งสามคนต้อง
ถอนตัว
“ระดับการฝึ กฝนเพิ่มขึ้นมาก เหมือนว่าไม่ได้คืบหน้าเช่นนี้มานาน
แล้ว”
รับรู ้ถึงพลังวิญญาณในร่ างที่เพิ่มพูน ปู้หลี่เกื๋อจึงเผยความยินดี
ไม่นานก่อนหน้านี้ ตัวเขาเพิง่ ก้าวหน้าถึงขอบเขตโชคชะตา ขณะนี้
ได้เหยียบย่างสู่ ระดับที่สองแล้ว
ความเร็ วเช่นนี้ถือว่าน่าทึ่ง!
แน่นอนว่าสาเหตุหลัก ก็เพราะสิ นค้าในร้านของเถ้าแก่!
ปู้ฉืออีพยักหน้ารับ ระดับการฝึ กฝนของนางก็เพิม่ ขึ้นไม่ใช่นอ้ ย
แม้ยงั ห่างจากการเลื่อนระดับ ทว่าก็ไม่ใช่ไกลห่าง
“ข้าถึงกับก้าวหน้าขึ้นแล้ว!”
เจียงเฉิงจวินพลันอุทานร้องออก สี หน้ายามนี้แทบไม่นึกเชื่อตนเอง
เขารู ้สึกกระจ่างชัดที่กา้ วหน้าสู่ ขอบเขตโชคชะตาระดับที่สาม!
“ล้อกันเล่นหรื อ?” ปู้หลี่เกื๋อไม่คิดเชื่อ
การที่ผฝู ้ ึ กตนทัว่ ไปจะก้าวหน้าได้ เช่นนั้นย่อมเกิดความเปลี่ยนแปลง
ครั้งใหญ่ให้พบเห็น
ด้วยไม่ทราบว่ามีการก้าวหน้าอย่างเงียบงันเช่นนี้คงอยู่ ดังนั้นคนทั้ง
คณะจึงแทบไม่เชื่อสิ่ งที่ได้พบเจอ
ที่ปู้หลี่เกื๋อไม่ทราบ คือร้านต้นตํารับแห่งนี้มีระบบรักษาความปลอดภัย
ติดตั้งเอาไว้
อย่าได้กล่าวถึงขอบเขตโชคชะตาที่กา้ วหน้า แม้เป็ นขอบเขตทดสอบ
เต๋ าก็ไม่เกิดคลื่นลมอันใดทั้งสิ้ น!
หากคืนก่อนเหล่าไป่ ดื่มไวน์หยกที่ภายในร้าน เช่นนั้นคงไม่มีเรื่ อง
เช่นเมื่อคืนก่อนเกิดขึ้น…
“ข้าย่อมไม่หลอกลวง!” เจียงเฉิ งจวินกล่าวคําอย่างจริ งจัง
เขาไม่ทราบได้อย่างไรว่าตนเองก้าวหน้าขึ้น?
“ก่อนหน้านี้อยูใ่ นหอคอยแห่งการทดสอบ ดังนั้นจึงไม่ทราบว่าเจียง
เฉิงจวินก้าวหน้าขึ้น” เหยาซือหยานกล่าวออกอย่างถูกจังหวะเวลา
คนทั้งสามต้องประหลาดใจไม่นอ้ ยยามได้ทราบ
ถัดจากนั้นจึงกล่าวทักทายลัว่ ฉวนก่อนจะกลับออกจากร้านกันไป
และถัดจากนั้นไม่นาน ก็ถึงคราวกู่หยุนซี และเจียงเหวิน่ ฉางหมด
เวลา
ทั้งสองเมื่อกล่าวลาเรี ยบร้อยจึงเร่ งรี บเดินทางกลับโรงเตี๊ยมจันทรา
เมรัย
“หยุนซี เหวิน่ ฉาง ไฉนจึงออกไปตลอดทั้งช่วงกลางวัน?”
รับชมทั้งสองกลับมาถึง มู่หรงไห่เถิงจึงกล่าวถามด้วยความใคร่ รู้
นางไม่คิดอยากกล่าวอะไรมากมาย นครจิ่วเหยาเวลานี้มีแต่พยัคฆ์
ร้ายมังกรซ่อนเร้นอยูม่ ากก็ใช่ แต่ตวั ตนของศิษย์เหล่านี้กส็ ู งศักดิ์จน
อดห่วงไม่ได้
เพราะหากเกิดเรื่ องราวใดขึ้น นางจะไม่มีทางรับผิดชอบได้ไหว!
 ตอนที่ 111 หยิงอู๋จขี้ อเข้ าพบ
เมื่อกู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางได้ยนิ คําของมู่หรงไห่เถิง ทั้งสองจึง
ชะงัก
พวกนางมองหน้ากันเองก่อนจะพบเห็นความคิดของกันและกัน
“อาจารย์ไห่เถิง พวกเราก็เพียงออกไปเดินเล่น!” กู่หยุนซี เผยใบหน้า
ยิม้ จริ งใจ
“ใช่ ใช่แล้ว พวกเราสงสัยว่านครจิ่วเหยาเป็ นเช่นไร ดังนั้นจึงไปเดิน
สํารวจเมือง!” เจียงเหวิน่ ฉางกล่าวเสริ ม
ทั้งสองเลี่ยงไม่คิดพูดถึงร้านต้นตํารับ
ร้านเถ้าแก่มีที่นงั่ ให้เล่นเพียงสิ บ หากคนมากกว่านี้จะทําอย่างไร?
มู่หรงไห่เถิงพยักหน้ารับอย่างไม่คิดอะไรมาก
นางกล่าวตอบ “ไปเดินเล่นก็ไม่ผดิ อะไร แต่ตอ้ งระวังความปลอดภัย
เอาไว้ดว้ ย นครจิ่วเหยาตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อน!”
นํ้าเสี ยงนี้เผยความห่วงหา
มู่หรงไห่เถิงรู ้สึก ว่านางที่เป็ นตัวตนแข็งแกร่ งขอบเขตทดสอบเต๋ า
ระดับสู งสุ ด ยังคิดว่านครจิ่วเหยานี้หากถ่อมตัวได้กถ็ ่อมตัวไว้จะดีกว่า
เพราะอย่างไรแล้วช่วงไม่นานมานี้กม็ ีเรื่ องใหญ่เกิดขึ้นติดต่อกันไม่
ขาด
ผูใ้ ดทราบกันว่ายอดฝี มือลึกลับผูน้ ้ นั หลบซ่อนอยูท่ ี่ใด
ได้ยนิ คําของมู่หรงไห่เถิง คนทั้งสองย่อมทราบความหมาย กล่าว
ตามตรง กู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางรู ้สึกว่าเรื่ องนี้ไม่น่าเกิดขึ้นที่สุด
ทั้งสองทราบดี ว่าเรื่ องราวใหญ่โตของนครจิ่วเหยาทั้งสองครั้งครา
เป็ นฝี มือเถ้าแก่
บอกกล่าวตามตรง กับคนเช่นนั้นที่เก็บตัวเงียบในความมืด รู ้จกั
สนิทสนมไว้เป็ นเรื่ องดี
“แค่กแค่ก ข้าทราบแล้ว” กู่หยุนซี รับคําอย่างเชื่อฟัง
“ว่าไป อาจารย์หยิงอู๋จ้ ีไปที่ใดกันแล้ว?” เจียงเหวิน่ ฉางพบว่าผิดปกติ
จึงกล่าวถาม
เป็ นที่ทราบกันว่าหยิงอู๋จ้ ีมกั เอาแต่ขลุกตัวอยูแ่ ต่ในโรงเตี๊ยม ด้วย
นิสยั อีกฝ่ ายนั้นไม่น่าใช่ผทู ้ ี่จะออกไปเดินเล่นอย่างเสี ยเวลา
ในสายตาของเหล่าศิษย์ หยิงอู๋จ้ ีคือผูฝ้ ึ กตนที่ควรค่าแก่การนับถือ!
มู่หรงไห่เถิงกล่าวตอบ “ไปจัดการธุระส่ วนตัวเล็กน้อย”
“เป็ นเช่นนี้” ทั้งสองพยักหน้ารับ
จากนั้นพวกนางจึงหันกลับเข้าห้องและเริ่ มย่อยประสบการณ์การ
ต่อสู ท้ ี่ได้รับมาวันนี้
เหล่านี้คือประสบการณ์ที่จะช่วยส่ งเสริ มให้กา้ วหน้า ทั้งยังจะทําให้
เชี่ยวชาญยิง่ ขึ้น!
“เฮ้อ หยิงอู๋จ้ ีไปทําอะไรแล้ว นานขนาดนี้ยงั ไม่กลับมา!”
เมื่อสองสาวกลับห้อง มู่หรงไห่เถิงจึงถอนหายใจพร้อมกระซิ บกับ
ตนเอง
หากกล่าวถึงหยิงอู๋จ้ ี มู่หรงไห่เถิงนั้นห่วงหามากกว่าเพื่อนร่ วมงาน
……
เมื่อจี้อ๋ ูฮุยและเหล่าไป่ กลับถึงพระราชวังหลวง ที่ได้พบเห็นคือหยิงอู๋
จี้ที่ยนื ตรงหน้าประตูทางเข้าหลัก
ความจริ งที่วา่ ออร่ าของหยิงอู๋จ้ ีคือขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับสู งสุ ด
เพียงเรื่ องนี้กไ็ ม่อาจเมินเฉยได้แล้ว
โดยเฉพาะกับผูแ้ ข็งแกร่ งเช่นจี้อ๋ ูฮุยและเหล่าไป่
“ผูน้ ้ ี… หยิงอู๋จ้ ีจากสถาบันวิญญาณเมฆา?!” จี้อ๋ ฮู ุยขมวดคิ้วกล่าวคํา
ขึ้นด้วยความแปลกใจ
ครั้งเหล่าไป่ ข้ามผ่านทัณฑ์สายฟ้าเมื่อวาน หยิงอู๋จ้ ีกไ็ ปรับชม ทว่า
ไม่ได้เคลื่อนไหวลงมือใด
เหล่าไป่ และจี้อ๋ ูฮุยยังจดจําบุคคลผูน้ ้ ีได้
ยอดฝี มือขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับสู งสุ ด อาจารย์แห่งสถาบันวิญญาณ
เมฆา เหล่านี้ไม่ใช่อะไรที่คนทั้งสองจะเดินผ่านไปอย่างเฉยเมยได้!
“มาทําอะไรที่นี่กนั ?” เหล่าไป่ พึมพํากับตนเอง
“คํานับองค์เหนือหัว!”
เมื่อเซี่ยเทียนอวี้พบเห็นคนทั้งสองมาถึง เขาจึงโค้งกายพร้อมกล่าว
นําเหล่าราชองครักษ์ทางด้านหลัง
เมื่อเหล่าไป่ และจี้อ๋ ูฮุยพบเห็นหยิงอู๋จ้ ี ทางเซี่ ยเทียนอวี้กพ็ บเห็นว่า
คนทั้งสองกลับมา
“จักรพรรดิเทียนชิง หอกสี ขาวแห่งเทพ หยิงอู๋จ้ ีคาํ นับ” หยิงอู๋จ้ ีกล่าว
ด้วยนํ้าเสี ยงลุ่มลึก
จี้อ๋ ูฮุยโบกมือพลางเผยยิม้ “เข้าไปพูดกล่าวกันด้านในดีกว่า จักรวรรดิ
เทียนชิงของข้าย่อมให้การต้อนรับอย่างดี!”
หยิงอู๋จ้ ีพยักหน้ารับอย่างไม่มีทีท่าคิดปฏิเสธ
ด้วยเหตุน้ ีเขาจึงติดตามคนทั้งสองเข้าสู่ ดา้ นในพระราชวังหลวง
 ตอนที่ 112 ชาทีด่ !ี
ระหว่างทาง จี้อ๋ ูฮุยไม่อาจเก็บความสงสัยไว้จึงกล่าวออก “พี่หยิง นี่
มายืนรอนานเพียงใดแล้ว?”
“ไม่มาก ไม่กี่ชวั่ โมง” หยิงอู๋จ้ ีตอบกลับอย่างเฉยชา
จี้อ๋ ูฮุยและเหล่าไป่ ถึงกับไม่ทราบควรตอบอะไรดี
จี้อ๋ ูฮุยจึงกระแอมไอกลบเกลื่อน
ขณะนี้ภายในต้องลอบสบถต่อเซี่ยเทียนอวี้
ถึงกับให้ยอดฝี มือขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับสู งสุ ดยืนรอหน้าประตู
หลายชัว่ โมง เซี่ยเทียนอวี้ผนู ้ ้ ีมีพรสวรรค์เกินไปแล้ว!
หากเซี่ยเทียนอวี้ทราบความคิดจี้อ๋ ูฮุย เช่นนั้นคงต้องร้องบอกว่าเรื่ อง
นี้ไม่เป็ นธรรมกับตน
หยิงอู๋จ้ ีตดั สิ นใจเลือกจะยืนรอที่ตรงนั้นเอง
เขาได้กล่าวออกไปแล้ว ว่าให้หยิงอู๋จ้ ีเข้าสู่ พระราชวังหลวงเพื่อรอ
กระนั้นอีกฝ่ ายกลับเมินเฉย!
“พี่หยิง การต้อนรับนี้ออกจะแย่เกินไปแล้ว ขออภัยแก่ขา้ ด้วย” จี้อ๋ ูฮุย
กล่าวออกอย่างจริ งจัง
“ไม่เป็ นไร” หยิงอู๋จ้ ีส่ายศีรษะตอบรับ
ด้วยนิสยั เช่นนี้ เขาจึงไม่คิดเก็บมาใส่ ใจ
ถัดจากนั้น คนทั้งสามจึงไปยังห้องโถงที่จ้ ีอ๋ ฮู ุยใช้รับแขก
หญิงรับใช้นาํ นํ้าชามาริ นให้แต่ละคน
“พี่หยิง นี่คือชาจันทราร่ วงโรยแห่งเทือกเขาจิ่วเหยา ต้มด้วยนํ้าพุแห่ง
ชีวติ เชิญลิ้มรสชาติดูก่อนแล้ว” จี้อ๋ ูฮุยเผยยิม้
โอสถในทวีปเทียนหลันก็แบ่งระดับชั้น
ระดับของโอสถนั้นเหมือนดังอาวุธวิญญาณ แบ่งออกเป็ น แรกเริ่ ม
ลึกลํ้า โลกา สวรรค์ ศักดิ์สิทธิ์ จักรพรรดิ และเซี ยน!
ชาจันทราร่ วงโรยนี้กเ็ ป็ นชาระดับสวรรค์ที่มีเฉพาะเทือกเขาจิ่วเหยา
สรรพคุณของมันคือส่ งเสริ มพลังจิต!
หยิงอู๋จ้ ีพยักหน้ารับพร้อมยกจิบ
ถัดจากนั้นจึงกล่าวออก “ชาที่ดี!”
ขอรายละเอียดมากกว่านี้ได้หรื อไม่?
จี้อ๋ ูฮุยรู ้สึกว่าตนไม่ทราบควรกล่าวอะไรออก มุมปากขณะนี้ตอ้ ง
กระตุกเล็กน้อย
เช่นนี้การดื่มชาจึงดําเนินไปอย่างเงียบงัน
ชาเช่นนี้ กระทัง่ เขาคิดดื่มยังไม่อาจทําตามใจชอบได้
กระนั้นกลับได้รับคําตอบอย่างขอไปที…
นับเป็ นโชคดี หลังได้ประสบพบเจอกับบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปซึ่งต้ม
ด้วยนํ้าพุแห่งชีวติ ที่ร้านเถ้าแก่ ขณะนี้จ้ ีอ๋ ูฮุยจึงไม่ให้ค่านํ้าพุแห่งชีวติ
สักเท่าใดแล้ว
หลังพูดคุยกันไปพักหนึ่ง หยิงอู๋จ้ ีค่อยคิดเผยจุดประสงค์ออก
นิสยั ของเขาก็เป็ นเช่นนี้ เถรตรง
“แท้จริ งวันนี้มาเยือน เพราะมีเรื่ องสอบถามต่อเหล่าไป่ ” หยิงอู๋จ้ ี
กล่าวด้วยนํ้าเสี ยงจริ งจัง
เหล่าไป่ ประหลาดใจเล็กน้อย เขาไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ ายมาพบเจอตนเอง
“พี่หยิงกล่าวออกมาแล้ว ไม่ทราบว่าเหล่าไป่ คนนี้จะช่วยอะไรได้
บ้าง” เหล่าไป่ เผยยิม้ รับ
หยิงอู๋จ้ ีพยักหน้ารับ คํากล่าวออกอย่างตรงไปตรงมา “ข้าคิดอยาก
ทราบวิธีการที่เหล่าไป่ ฟื้ นคืนพลังชีวติ กลับมา!”
คําถามนี้กล่าวออก ทั้งห้องโถงกลายเป็ นเงียบงัน
รับชมคนทั้งสองที่เงียบไป หยิงอู๋จ้ ีจึงชะงักไปก่อนจะกล่าว “ความ
จริ งคือข้ากําลังสู ญเสี ยพลังชีวติ อย่างมหาศาลภายในร่ าง ทั้งหมดก็
เพราะวิชาที่ฝึกฝน”
“หาทางฟื้ นฟูพลังชีวติ คือสิ่ งสําคัญ ดังนั้นข้าพร้อมจ่ายไม่วา่ ด้วยอะไร!”
เรื่ องราวของหยิงอู๋จ้ ีค่อนข้างเกินคาดคิด เหล่าไป่ จึงกระแอมไอเสี ยง
เบาก่อนจะเผยยิม้ “เรื่ องนี้แท้จริ งไม่ปิดบัง ข้าขอกล่าวออกตามตรง”
อย่างไรก็เป็ นสิ นค้าของร้านเถ้าแก่ และคงไม่แย่นกั หากเถ้าแก่จะมี
ลูกค้าเพิม่ สักคนหนึ่ง
ซึ่งนี่เป็ นความคิดที่สวนทางกับที่พวกเขาคิดอยากเก็บงําเรื่ องเถ้าแก่
เอาไว้
แต่อย่างไรแล้วเรื่ องราวของร้านต้นตํารับ ไม่ชา้ ก็ตอ้ งกระจายสู่ ทวั่
ทั้งนครจิ่วเหยา หรื ออาจกระทัง่ ทัว่ ทั้งทวีปเทียนหลัน
ขณะนี้บอกกล่าวต่อหยิงอู๋จ้ ีถึงเรื่ องร้านเถ้าแก่ ทั้งยังได้บุญคุณกับ
ยอดฝี มือขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับสู งสุ ด นี่ไม่มีใดเสี ยหาย!
หยิงอู๋จ้ ีแทบไม่คิดเชื่อ ว่าเหล่าไป่ จะตัดสิ นใจบอกกล่าวง่ายดายเพียง
นี้
เขาถึงกับต้องขมวดคิ้ว เรื่ องราวนี้ราบลื่นเกินไปแล้ว!
หยิงอู๋จ้ ีคิดไปครู่ ก่อนยืนยันคําหนักแน่น “บอกข้อมูลสําคัญเช่นนี้แก่
ข้าโดยง่ายนั้นดีแล้วหรื อ?”
เขาทราบ ว่าโลกใบนี้ไม่มีอะไรได้มาโดยเปล่า
เหล่าไป่ บอกกล่าวข้อมูลง่ายดาย เรื่ องนี้ทาํ ให้เขารู ้สึกว่าผิดปกติ
เหล่าไป่ ส่ายศีรษะพร้อมเผยยิม้ “ก็แค่ข่าวคราวเล็กน้อย หากคิดอยาก
ขอบคุณ เช่นนั้นถือว่าติดค้างข้าสักครั้งหนึ่ง”
 ตอนที่ 113 เรื่ องคาดเดา
หยิงอู๋จ้ ีพยักหน้ารับต่อคําขอนี้
ติดค้าง กล่าวได้วา่ เป็ นสิ่ งยากตอบแทน!
ยิง่ กับยอดฝี มือเช่นตนอย่าได้กล่าวถึง!
กระนั้นหากเทียบเปรี ยบกับการได้ฟ้ื นคืนพลังชีวติ อย่าได้กล่าวถึง
ติดค้าง ต่อให้สงั หารคนนับสิ บก็ยนิ ดี!
เช่นนี้ เหล่าไป่ จึงบอกกล่าวเรื่ องร้านต้นตํารับแก่หยิงอู๋จ้ ี
หลังรับฟังคําเหล่าไป่ หยิงอู๋จ้ ีคราแรกยังแทบไม่คิดเชื่อ
วัตถุเทพประทานที่สามารถฟื้ นคืนพลังชีวติ ผูฝ้ ึ กตนทัว่ ไปต้องอาศัย
โชคเป็ นล้นพ้น ผูใ้ ดต่างก็คิดเก็บซ่อนหรื อเก็บไว้เป็ นสมบัติส่วนตัว
แต่แล้วถึงกับมีขายในราคาที่กระจ่างชัด ทั้งยังเพียงแค่หนึ่งแสนผลึก
วิญญาณ เรื่ องนี้มนั เหนือสามัญสํานึกจนเกินไปแล้ว
กระนั้นสิ่ งที่เห็นจากเหล่าไป่ ได้ยนื ยัน ข่าวคราวนี้สมควรเป็ นจริ ง
หยิงอู๋จ้ ีไม่คิดเชื่อว่าเหล่าไป่ จะหลอกลวงตน
“ก็เป็ นเช่นนี้” กล่าวถึงตรงนี้เหล่าไป่ คล้ายคิดอะไรขึ้นได้ ดังนั้นจึง
กล่าวออก “ไวน์หยกของร้านเถ้าแก่มีขายทุกเจ็ดวัน นี่กส็ ามวันแล้ว
นับตั้งแต่ขา้ ซื้อมา”
หยิงอู๋จ้ ีพยักหน้ารับ
หลังจากคนทั้งสามเงียบงันไปพักหนึ่ง หยิงอู๋จ้ ีจึงกล่าวลาพร้อมออก
จากพระราชวังหลวง
“เหล่าไป่ บอกกล่าวถึงร้านต้นตํารับนี้ไม่เป็ นไรหรื อ?”
รับชมร่ างหยิงอู๋จ้ ีเดินทางกลับออกไป จี้อ๋ ูฮุยคล้ายถามต่อเหล่าไป่
ทว่าก็คล้ายถามกับตนเองด้วย
“องค์เหนือหัว ข่าวคราวร้านของเถ้าแก่ไม่ชา้ ก็เร็ วต้องแพร่ ออกไป”
เหล่าไป่ เผยยิม้ “ตอนนี้ขา้ จึงใช้ข่าวคราวนี้แลกเปลี่ยนเป็ นยอดฝี มือที่
ติดค้างบุญคุณ นี่จึงไม่เสี ยหายแต่อย่างใด!”
……
“เหมือนว่าเถ้าแก่ของร้านต้นตํารับแห่งนั้นไม่ใช่คนธรรมดาแล้ว”
ระหว่างทางกลับ หยิงอู๋จ้ ียงั คงไตร่ ตรองเรื่ องที่เหล่าไป่ กล่าวบอก
เรื่ องนี้ไม่สมควรโกหกแต่อย่างใด
ครั้งเหล่าไป่ กล่าวถึงร้านต้นตํารับ ตัวตนของลัว่ ฉวนไม่ได้บอกกล่าว
ออกไป
รวมเข้ากับเรื่ องราวที่เกิดขึ้นในนครจิ่วเหยาก่อนหน้า หยิงอู๋จ้ ีจึงคาด
เดาได้วา่ อะไรเป็ นอะไร
เถ้าแก่ลึกลับ สมควรเป็ นยอดฝี มือซ่อนเร้นที่ก่อเรื่ องราวทั้งหลายใน
เมือง!
ระหว่างคิดไปพลาง หยิงอู๋จ้ ีกเ็ ดินทางกลับถึงโรงเตี๊ยมอย่างไม่ทนั
รู ้ตวั
“กลับมาแล้วหรื อ เป็ นยังไงบ้าง?” มู่หรงไห่เถิงอดไม่ได้ที่จะกล่าว
ถามเมื่อพบเห็นหยิงอู๋จ้ ีกลับมาแล้ว
หยิงอู๋จ้ ีกย็ งั เป็ นเช่นเดิม อาศัยเพียงแต่มองจากสี หน้านั้นไม่อาจได้รับ
คําตอบใด
หยิงอู๋จ้ ีจึงพยักหน้ารับ “เหล่าไป่ บอกวิธีฟ้ื นคืนพลังชีวติ ให้แล้ว”
มู่หรงไห่เถิงต้องถอนหายใจด้วยความโล่งอก
เพียงได้ยนิ มันก็เหมือนได้พบความหวังในการฟื้ นคืนพลังชีวติ แล้ว
ด้วยความสงสัยค้างคา แม้ลงั เลเล็กน้อยก็ยงั กล่าวถามออก “หากไม่
ว่าอะไร บอกเล่าให้ขา้ ฟังได้หรื อไม่?”
หยิงอู๋จ้ ีจึงกล่าวตอบ “เหล่าไป่ กล่าวว่ามีร้านหนึ่งในนครจิ่วเหยา ขาย
สิ่ งที่เรี ยกว่าไวน์หยกซึ่งสามารถฟื้ นคืนพลังชีวติ ”
ถัดจากนั้นไปครู่ หนึ่งเขาจึงกล่าวเสริ ม “หนึ่งขวดสนนราคาหนึ่งแสน
ผลึกวิญญาณ”
มู่หรงไห่เถิงเผยสี หน้างงงัน
หลังนิ่งงันไปพักหนึ่ง นางค่อยทราบว่าหยิงอู๋จ้ ีไม่ได้ลอ้ เล่น
กระนั้นเรื่ องราวก็ไม่อาจพบเห็นว่าถูกต้องได้
มู่หรงไห่เถิงยังกล่าวถามด้วยความไม่มนั่ ใจ “นี่ไม่ได้ลอ้ เล่นกันใช่
หรื อไม่?”
หยิงอู๋จ้ ีจึงพยักหน้ารับ “เหล่าไป่ และองค์เหนือหัวบอกแก่ขา้ มาเช่นนี้
ไม่คล้ายมีทีท่าหลอกลวงแต่อย่างใด”
“อย่างนั้นเมื่อใดคิดไปยังร้านแห่งนั้น?” มู่หรงไห่เถิงเอ่ยถาม
“พรุ่ งนี้เช้า” หยิงอู๋จ้ ีคิดไปพักหนึ่ง “ข้ายังสงสัยเรื่ องเถ้าแก่ร้าน บางที
อีกฝ่ ายอาจเป็ นตัวตนเบื้องหลังเรื่ องราวใหญ่ในนครจิ่วเหยา ดังนั้น
จึงคิดอยากไปพบเจอก่อน”
ถัดจากนั้น หยิงอู๋จ้ ีจึงกล่าวเรื่ องราวที่คาดเดาให้มู่หรงไห่เถิงได้ทราบ
หลังรับฟังข้อสันนิษฐาน มู่หรงไห่เถิงยังอดไม่ได้ที่จะคิดตาม
หากเป็ นเช่นนั้นจริ ง ก็หมายความถึงยอดฝี มือผูน้ ้ นั มีแผนการทํา
อะไรบางอย่าง
ส่ วนว่าแผนเป็ นอะไรนั้น ยังจะมีอื่นใดได้?
มันก็ตอ้ งเป็ นโบราณสถานที่กาํ ลังจะเปิ ดขึ้น!
กระนั้นแม้แต่วตั ถุเทพประทานฟื้ นคืนพลังชีวติ ยังนําออกมาได้
อย่างนั้นโบราณสถานยังจะมีอนั ใดดีในสายตาเถ้าแก่ผนู ้ ้ นั ?
หรื ออีกฝ่ ายทําเช่นนี้กเ็ พื่อดึงความสนใจของกองกําลังอื่นมาทางนี้?
 ตอนที่ 114 เถ้ าแก่ ร้ ู เห็นทุกสิ่ ง!
มู่หรงไห่เถิงคิดจนสุ ดท้ายก็ไม่อาจคิดหาเหตุผลออก
“พรุ่ งนี้ขา้ ไปพร้อมเจ้าเป็ นไร?” มู่หรงไห่เถิงเผยดวงตาเป็ นประกาย
บอกกล่าวตามตรง ว่านางสงสัยเรื่ องร้านนั้นและเถ้าแก่ผแู ้ ข็งแกร่ ง
ในเมื่อเป็ นร้าน ดังนั้นก็ไม่ควรมีขายเพียงแต่ไวน์หยกดังกล่าว
ไม่ทราบว่ายังจะมีสินค้าอื่นที่ล้ าํ ค่าเฉกเช่นไวน์หยกอยูอ่ ีกหรื อไม่
“ได้” หยิงอู๋จ้ ีพยักหน้ารับ
โดยไม่ทนั รู ้ตวั เวลาก็ล่วงเลยถึงช่วงบ่าย
เว่ยฉิงจู่และคณะกําลังเดินเล่นที่ถนนในนครจิ่วเหยา
ทั้งสามเป็ นโฉมงาม ดังนั้นย่อมดึงดูดความสนใจผูค้ น
“ไม่นึกว่าแม้ชายขอบเทือกเขาจิ่วเหยาเวลานี้กอ็ นั ตรายแล้ว หากไม่มี
แท่งเครื่ องเทศกับโคล่าจากร้านเถ้าแก่ เกรงว่าคงไม่ได้มีชีวติ กลับมา
กันแล้ว!”
ซ่งฉิวหยิง่ อดไม่ได้ที่จะกล่าวออกพร้อมสายตาหวาดกลัว
หลายวันมานี้คนทั้งสามไม่ได้ไปเยือนร้านต้นตํารับ เพราะมีธุระไป
ออกล่าสัตว์อสู รที่เทือกเขาจิ่วเหยา
อย่างไรแล้วสิ นค้าในร้านลัว่ ฉวนก็ไม่ใช่ถูก หากไม่ทาํ งานให้หนัก
สะสมให้มากพอ เกรงว่าโคล่าขวดเดียวยังยากซื้ อหา
เว่ยฉิงจู่เผยยิม้ “ดีแล้วที่พวกเรากลับมาอย่างปลอดภัย และนี่พวกเรา
ก็ไม่ได้ไปร้านเถ้าแก่นานแล้ว สงสัยจริ งว่ามีของใหม่มาหรื อไม่?”
ซ่งฉิวหยิง่ เผยยิม้ “ฟังคํากล่าวเจ้า นํ้าลายข้าแทบจะไหล คิดถึงโคล่า
กับแท่งเครื่ องเทศร้านเถ้าแก่ยงิ่ นัก…”
ระหว่างพูดคุยไปพลางหัวเราะ คนทั้งสามก็เดินมาถึงตรอกที่ร้านต้น
ตํารับตั้งอยู่
และสิ่ งที่เห็น ก็เป็ นภาพฉากอันคุน้ เคย
เถ้าแก่นอนอาบแสงตะวันที่หน้าร้านสุ ขสบายเหมือนเช่นเคย
พบเห็นเช่นนี้ คนทั้งสามค่อยอารมณ์ผอ่ นคลายกันบ้าง
เพราะเถ้าแก่คล้ายได้รับความสงบทุกวีว่ นั
“สวัสดียามบ่ายเถ้าแก่”
ทั้งสามกล่าวทักทาย
“เหมือนหายไปนาน”
ลัว่ ฉวนลืมตาขึ้นพร้อมเผยเสี ยงราบเรี ยบรับคํา
“ไม่ใช่แล้ว” เว่ยฉิ งจู่ยกั ไหล่ให้ “เถ้าแก่ ของในร้านราคาสู งเกินไป
พวกเราหาผลึกวิญญาณมาใช้จ่ายได้ไม่ทนั !”
“ถูกต้องแล้ว! เถ้าแก่คิดดูวา่ พวกเราน่าสงสารแค่ไหน พอจะลดราคา
ให้ได้บา้ งหรื อไม่?” ซ่งฉิวหยิง่ เผยใบหน้าอ้อนวอน
ทว่าโชคร้าย ลัว่ ฉวนก็ยงั คงเป็ นลัว่ ฉวน
“ไม่ได้”
คําราบเรี ยบปฏิเสธอย่างหนักแน่น
หากกล่าวถึงสิ นค้าภายในร้าน โชคร้ายที่เถ้าแก่ทราบดีวา่ พวกมันสม
แก่ราคาแล้ว!
ซ่งฉิ วหยิง่ ถึงถอนหายใจ
แม้ทราบว่าต้องเป็ นเช่นนี้ แต่ท่าทีไม่ลงั เลของเถ้าแก่ มันก็ทาํ ซ่งฉิว
หยิง่ อดไม่ได้ที่จะสงสัย
เสน่ห์ที่พวกตนมีน้ นั ไม่อาจส่ งผลอะไรเลยงั้นหรื อ?
พูดกล่าวกับลัว่ ฉวนกันเรี ยบร้อย คนทั้งสามจึงค่อยเดินเข้าร้าน
“ยินดีตอ้ นรับ” เหยาซือหยานที่อยูห่ ลังโต๊ะเผยยิม้ การค้า “ไม่พบกัน
นาน”
เมื่อคณะเว่ยฉิงจู่ท้ งั สามเดินเข้าร้าน พวกนางจึงต้องพบความเปลี่ยน
แปลงครั้งใหญ่
“พี๋ซือหยาน เหล่านี้คืออะไร?” เว่ยฉิงจู่ดึงสติกลับคืนพร้อมกล่าว
ถามออกไป
เหยาซือหยานจึงกล่าวอธิบายโดยคร่ าว
แน่นอนว่าหลังได้ทราบ ทั้งสามจึงเผยอาการตื่นตกใจทางสี หน้า
“บะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปช่วยเพิ่มความเร็ วการฝึ กฝน เกมช่วยเพิ่มระดับ
การฝึ กฝน… สมกับเป็ นเถ้าแก่!” หลิงว่านฉวงอดไม่ได้ที่จะถอน
หายใจออก
เว่ยฉิงจู่และซ่งฉิ วหยิง่ พยักหน้าเห็นพ้อง
“เว่ยฉิงจู่ อยูท่ ี่นี่เองหรื อ?”
เสี ยงหัวเราะดังทางด้านหลัง คณะของโจวหู่ท้ งั ห้ามาเยือนร้าน
เช่นเดียวกัน
“หื อ โจวหู่?” เว่ยฉิงจู่ประหลาดใจเล็กน้อย “พวกเจ้าเองก็มาที่ร้าน
หรื อ”
โจวหู่เผยยิม้ รับ “แน่นอน หากไม่ใช่พวกเจ้าบอกให้ทราบ เช่นนั้นคง
ไม่รู้วา่ นครจิ่วเหยามีร้านของเถ้าแก่ หน้าโง่พวกนั้นไม่เชื่อคําเจ้า
พวกมันจึงอับโชคไม่ได้รู้จกั สิ นค้าในร้านของเถ้าแก่!”
 ตอนที่ 115 ความวุ่นวายทีก่ ่อตัว
สําหรับทหารรับจ้างเหล่านี้ ระหว่างกันมีความสัมพันธ์เป็ นคู่แข่ง
มีทหารรับจ้างเพียงสองหน่วยที่ทราบสถานที่วเิ ศษเช่นร้านต้นตํารับ
นัน่ หมายความถึงพวกเขาสามารถควบคุมข่าวคราวของร้านนี้เอาไว้
ได้!
เว่ยฉิงจู่เผยยิม้
ทั้งที่เจตนาของเถ้าแก่ คือต้องการให้ข่าวคราวร้านแพร่ กระจายออกไป
กระนั้น มีแต่โจวหู่และคณะที่เชื่อคํากล่าวของนาง
“พบเห็นเมื่อครู่ เพิง่ กลับมาถึงนครจิ่วเหยากันกระมัง?” โจวหู่ยมิ้ ถาม
เว่ยฉิงจู่จึงพยักหน้ารับ “ได้เสื อดาวเงามาตัวหนึ่ง ค่อนข้างดี แต่
หลบหนีเก่งไปหน่อย ต้องใช้เวลาตั้งหลายวันกว่าจะสังหารมันได้”
เสื อดาวเงา เป็ นสัตว์อสู รที่มีเฉพาะเทือกเขาจิ่วเหยา เมื่อโตเต็มที่
กําลังจะอยูร่ าวขอบเขตโชคชะตาระดับที่หา้
ทว่ามูลค่าของเสื อดาวเงา มันเทียบเปรี ยบได้กบั สัตว์อสู รขอบเขตคืน
ต้นกําเนิด!
เพราะเสื อดาวเงามีความสามารถแปรเปลี่ยนเป็ นเงา ดังนั้นจึงทําให้
ยากตามรอยมันได้
ขนของมันก็มีความสามารถดังกล่าว
ผูฝ้ ึ กตนทัว่ ไปสวมใส่ ชุดขนเสื อดาวเงา นัน่ จะทําให้ช่วยซ่อนเร้นออ
ร่ าเอาไว้ได้ดียงิ่ ขึ้น
“เสื อดาวเงา โชคดีไม่นอ้ ย” โจวหู่อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออก
มูลค่าเสื อดาวเงาหนึ่งตัว อย่างน้อยก็หลายพันผลึกวิญญาณ!
“หัวหน้าโจวก็กล่าวเกินไป” เว่ยฉิงจู่ยมิ้ รับถ่อมตน “ได้ยนิ ว่ารับงาน
ไปแล้ว นี่เกิดอะไรขึ้นกัน?”
“อย่าได้กล่าวถึงแล้ว” โจวหู่โบกมือ สี หน้าขณะนี้อบั จน “สัตว์อสู ร
ในเทือกเขาจิ่วเหยาช่วงนี้ไม่ทราบเป็ นไรคลุม้ คลัง่ กันหมด พวกมัน
วิง่ พล่านไปทัว่ ”
“กองคาราวานที่หน่วยเราคุม้ กัน ทันทีเมื่อเข้าเทือกเขาจิ่วเหยา กะทันหัน
ก็ถูกฝูงอสู รหมาป่ าสี ม่วงโจมตีเข้าใส่ ”
“หากโชคไม่ดีพอ ก็เกรงว่าจะกลับมาซื้ อโคล่ากับแท่งเครื่ องเทศจาก
ร้านเถ้าแก่ไม่ได้แล้ว”
ทั้งสี่ คนในหน่วยต่างเผยสี หน้าหวัน่ เกรงออกมาเช่นกัน
ได้ยนิ คําของโจวหู่ คณะสามคนของเว่ยฉิงจู่จึงต้องขมวดคิว้
หรื อภายในเทือกเขาจิ่วเหยาจะมีเรื่ องใดเกิดขึ้นจริ ง?
เรื่ องราวของโบราณสถานที่กาํ ลังจะเปิ ดขึ้น มีแต่กองกําลังใหญ่และ
ยอดฝี มือสู งส่ งที่ทราบ
ผูฝ้ ึ กตนทัว่ ไปเช่นโจวหู่และเว่ยฉิงจู่ยอ่ มไม่ทราบเรื่ องโบราณสถาน
แต่อย่างใด
พวกเขาจึงได้แต่คาดเดา ว่าความเปลี่ยนแปลงมันเกิดขึ้นทั้งกับนคร
จิ่วเหยาและเทือกเขาจิ่วเหยา
“ช่วงนี้อย่าไปเทือกเขาจิ่วเหยาจะดีกว่า” เหยาซือหยานเผยคําขึ้น
รับฟังเช่นนี้ กลุ่มคนจึงเผยดวงตาเป็ นประกาย
ในสายตากลุ่มคน กําลังของเหยาซือหยาน กล่าวได้วา่ อยูช่ ้ นั แนว
หน้าของแนวหน้า
คํากล่าวของนางย่อมต้องมีตน้ สายปลายเหตุ
“พี่ซือหยาน นี่เกิดเรื่ องใดขึ้นหรื อ?” เว่ยฉิ งจู่กล่าวถามด้วยความ
สงสัย
เหยาซือหยานส่ ายศีรษะ “ด้วยกําลังที่มี เรื่ องนี้ทราบไปก็ไม่อาจทํา
อะไรได้ ดังนั้นอย่าข้องเกี่ยวด้วยจะดีกว่า”
หน่วยทหารรับจ้างทั้งสอง แข็งแกร่ งที่สุดคือโจวหู่ที่ขอบเขตโชคชะตา
ระดับสู งสุ ด
และเมื่อใดโบราณสถานเปิ ดออก แม้เป็ นผูฝ้ ึ กตนขอบเขตคืนต้นกําเนิด
ยังแทบไม่ต่างอะไรกับอาหารสัตว์ป่า
“เป็ นเช่นนี้…”
กลุ่มคนได้แต่พยักหน้ารับรัวเร็ ว
ในเมื่อเหยาซื อหยานกล่าวออก เรื่ องนี้ยอ่ มไม่ใช่ธรรมดา
เพื่อความปลอดภัยของชีวติ ดังนั้นใช้ชีวติ สุ ขสงบในนครจิ่วเหยาจะ
ดีกว่า
เล่นเกมในร้านเถ้าแก่กช็ ่วยเพิ่มการฝึ กฝน นี่ไม่ใช่วา่ ดีเยีย่ มไปเลย
หรื อไร?
ถัดจากนั้น กลุ่มคนจึงซื้อหาบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปพร้อมเข้าเล่นหอคอย
แห่งการทดสอบ
เพราะนี่คือครั้งแรกที่คณะเว่ยฉิงจู่ได้เล่น ดังนั้นจึงต้องจ่าย
ค่าลงทะเบียนเสี ยก่อน
 ตอนที่ 116 ภารกิจใหม่
“สิ่ งของในร้านเถ้าแก่ราคาก็ยงั สู งอยูด่ ี” รับชมกระเป๋ าเงินที่หดแฟบ
เว่ยฉิ งจู่ตอ้ งถอนหายใจ
เพียงชัว่ ครู่ ทั้งสามก็ใช้จ่ายไปเกือบเจ็ดร้อยผลึกวิญญาณแล้ว!
“แม้ของในร้านเถ้าแก่ราคาสู ง แต่ท้ งั หมดก็คุม้ ค่า!” โจวหู่เผยยิม้
“นัน่ ก็จริ ง” พวกนางทั้งสามได้แต่พยักหน้ารับ
หลังทานบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปเรี ยบร้อย ประสาทรับรู ้ได้ถึงออร่ า
เด่นชัดขึ้นสิ บเท่าในร่ าง กลุ่มคนจึงสวมหมวกพร้อมเข้าสู่ หอคอย
แห่งการทดสอบ
แรกเข้าหอคอยแห่งการทดสอบ เว่ยฉิ งจู่และคณะต้องประหลาดใจ
ไม่ใช่นอ้ ย
หากไม่ทราบมาก่อน ก็คงคิดว่านี่คือโลกจริ งอีกใบหนึ่ง!
“เหมือนพื้นที่เริ่ มต้นจะแปลกออกไป!”
หนึ่งในคณะโจวหู่เผยเสี ยงออกด้วยความประหลาดใจ
“ถูกต้องแล้ว นัน่ คือโหมดอารี น่า สําหรับให้ผเู ้ ล่นปะทะกันเอง”
เหยาซื อหยานกล่าวบอก “ส่ วนรายละเอียด ให้อ่านจากหน้าต่าง
ข้อมูลเอาได้เลย”
ไม่นานจากนั้น กลุ่มคนจึงต้องส่ งเสี ยงฮือฮากันครั้งใหญ่
“โหมดทั้งสองยังไงก็ตอ้ งจ่ายผลึกวิญญาณ!”
“แหงอยูแ่ ล้ว เถ้าแก่กเ็ ป็ นเช่นนี้…”
คณะโจวหู่ท้ งั ห้าแบ่งกันเล่นโหมดท้าทายและโหมดอารี น่า
ในความเป็ นจริ ง กําลังของโจวหู่น้ นั มากพอปะทะผูเ้ ล่นเป็ นกลุ่มได้
แต่ในอารี น่า พื้นฐานคือกําลังจะอ้างอิงฝ่ ายที่ดอ้ ยกว่า
ดังนั้นคนทั้งสี่ จึงเลือกท้าประลองโจวหู่
แน่นอนว่าเรื่ องราวต้องดําเนินไปทีละคน
ดังนั้นคนที่เหลือจึงเข้าไปเล่นโหมดท้าทาย
คณะของเว่ยฉิงจู่กเ็ ลือกเข้าโหมดท้าทายเช่นเดียวกัน
“ส่ งมอบภารกิจ ได้รับหนึ่งล้านผลึกวิญญาณ ระยะเวลาห้าสิ บวัน
รางวัลคือโอกาสสุ่ มโชค”
เสี ยงพลันดังขึ้นภายในจิตของลัว่ ฉวน
“ภารกิจ? ระบบ เงียบหายไปนานขนาดนี้นึกว่าลืมเลือนเรื่ องภารกิจ
ไปเสี ยแล้ว” ลัว่ ฉวนบ่นออกอยูภ่ ายในใจ
ระบบเงียบใส่
เวลานี้ระบบกลายเป็ นเย็นชาขึ้นมา
“แต่เหมือนจะยากไม่นอ้ ย สะสมยอดขายหนึ่งล้านผลึกวิญญาณใน
ห้าสิ บวัน!”
ขณะนี้ร้านต้นตํารับมีลูกค้าแวะเวียนมาเรื่ อย รายได้ต่อวันนั้นไม่
น้อยไปกว่าหนึ่งพันผลึกวิญญาณ
แน่นอนว่าด้วยความคืบหน้าตอนนี้ คิดสําเร็ จภารกิจในห้าสิ บวันไม่
อาจเป็ นไปได้
แม้ไวน์หยกมีเข้ามาเติมทุกเจ็ดวันและขายออกโดยทันที อย่างนั้น
มากสุ ดก็เจ็ดแสนผลึกวิญญาณ
ส่ วนที่เหลืออีกสองแสนกว่าผลึกวิญญาณยังคงเว้นว่าง
ลัว่ ฉวนรู ้สึกถึงความยากลําบากภายในใจอย่างที่ไม่เคยเป็ นมาก่อน
เหมือนว่าแผนการประชาสัมพันธ์ร้านต้นตํารับต้องเริ่ มแล้ว!
แม้เขาคิดเช่นนี้ กระนั้นด้วยไม่ทราบว่าเพราะเหตุใด ลัว่ ฉวนรู ้สึกว่า
ร่ างถูกเก้าอี้มา้ นัง่ ยึดติดเอาไว้
เช่นนี้ ช่วงบ่ายจึงผ่านพ้นไปอย่างเงียบงัน…
เพียงพริ บตา หนึ่งวันก็ผา่ นพ้น
เช้าตรู่ วนั ถัดมา
กู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางต่างก็เป็ นเหมือนทุกวัน เสร็ จสิ้ นมื้อเช้าจึง
ออกจากโรงเตี๊ยมมุ่งหน้าสู่ ร้านต้นตํารับ
กระนั้นที่ท้ งั สองไม่ทราบ คือมู่หรงไห่เถิงและหยิงอู๋จ้ ีต่างก็ออกจาก
โรงเตี๊ยมทันทีที่พวกนางออกมา
สถานที่เป้าหมายของสองกลุ่มคือที่เดียวกัน ร้านต้นตํารับ
เมื่อกู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางเดินเข้าในร้าน มู่หรงไห่เถิงและหยิงอู๋
จี้กเ็ ดินเข้ามาในตรอก
“ที่นี่หรื อ? ไม่น่าจะมีร้านได้เลย” มู่หรงไห่เถิงหันมองรับชมด้วย
ความสงสัย
สถานที่แห่งนี้มนั รกร้างผูค้ นขนาดไม่น่ามีร้านใดมาเปิ ด
 ตอนที่ 117 การพบเจอทีก่ ระดากใจ
“ในตรอกนี้แหละ”
หยิงอู๋จ้ ีกา้ วเดินเข้าสู่ ดา้ นในตรอก
มู่หรงไห่เถิงเดินตามติด
ไม่ชา้ คนทั้งสองจึงได้เห็นร้านภายในตรอก
“ผูอ้ าวุโสท่านนี้… ช่างมีนิสยั โดดเด่น! ถึงกับเปิ ดร้านในสถานที่
ห่างไกลเช่นนี้” มู่หรงไห่เถิงอดไม่ได้ที่จะกล่าวคําเหล่านี้ออกมา
“ร้านต้นตํารับ สมชื่อเสี ยงแล้ว!” หยิงอู๋จ้ ีกล่าวคําเบาขณะรับชมป้าย
ชื่อร้านหน้าประตู
ถัดจากนั้น คนทั้งสองจึงเดินเข้าไปในร้าน
ภายในร้าน กู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางเพิง่ จะใส่ น้ าํ ร้อนในถ้วยบะหมี่
กึ่งสําเร็ จรู ป กะทันหันกลับพบเจอสองร่ างคุน้ เคยเดินเข้ามา
ทั้งสองฝ่ ายถึงกับชะงักงัน
สภาพพูดกล่าวไม่ออกถึงกับบังเกิดขึ้นชัว่ ขณะ
ไม่กี่วนิ าทีให้หลัง เป็ นเจียงเหวิน่ ฉางและกู่หยุนซีที่ทาํ ลายความเงียบ
“อรุ ณสวัสดิ์อาจารย์ไห่เถิง อาจารย์หยิง” ทั้งสองกล่าวออกพร้อมกัน
“พูดคุยก็ดี นี่มนั เรื่ องอะไร ไฉนพวกเจ้าสองคนอยูท่ ี่นี่?” มู่หรงไห่เถิง
หรี่ ดวงตาเล็กน้อย รอยยิม้ ปรากฏที่ใบหน้า “เหมือนว่าหลายวันมานี้
มาที่นี่ตลอดกระมัง?”
หากคิดเพียงเล็กน้อย มันก็ทาํ ให้มู่หรงไห่เถิงคาดเดาได้ในพริ บตา
“อาจารย์อาจไม่เชื่อ แต่ความจริ งคือพวกเราพบเจอร้านเถ้าแก่โดย
บังเอิญ” เจียงเหวิน่ ฉางพยายามอธิบายออก
“ถูกต้องแล้ว ถูกต้องแล้ว” กู่หยุนซีพยักหน้ารับ
“ยินดีตอ้ นรับ”
เสี ยงเบาเผยออก ลัว่ ฉวนก้าวเดินพ้นจากหลังโต๊ะรับเงิน
“เถ้าแก่” กู่หยุนซีกล่าวคําเรี ยก
คนหนุ่มผูน้ ้ ีหรื อเถ้าแก่ร้าน?
พบเห็นลัว่ ฉวน มู่หรงไห่เถิงแทบไม่คิดเชื่อในคราแรก
คนหนุ่มเช่นนี้ ดูอย่างไรก็ไม่คล้ายยอดฝี มือที่นางจินตนาการเอาไว้
หยิงอู๋จ้ ีไม่คิดอันใดให้มากความ เขาเอ่ยถามตรงประเด็น “ได้ทราบ
จากเหล่าไป่ ว่าร้านแห่งนี้ขายวัตถุที่ช่วยฟื้ นคืนพลังชีวติ ”
ลัว่ ฉวนประหลาดใจเล็กน้อย ปรากฏว่าเป็ นลูกค้าที่เหล่าไป่ แนะนํามา
เขาจึงพยักหน้ารับ ก่อนจะชี้ไปยังชั้นที่วา่ งเปล่า “ถูกต้องแล้ว ร้าน
เรามีสินค้าดังกล่าว ทว่าตอนนี้ไม่มี ต้องรออีกหลายวันจึงเข้ามาเติม”
“ไม่เป็ นไร ข้ารอได้” หยิงอู๋จ้ ีพยักหน้ารับ
รอคอยมานานหลายปี รออีกสักหลายวันจะเป็ นไรไป?
“ร้านเรายังมีสินค้าอื่น ลองรับชมดูได้” เหยาซื อหยานเข้ามากล่าวเสริ ม
“ใช่ ใช่ ใช่!” กู่หยุนซี พยักหน้ารับรัวเร็ ว “อาจารย์มาที่นี่ครั้งแรก ให้
ข้าช่วยแนะนําร้านแทน!”
“เดี๋ยว นี่เจ้าเป็ นสัตว์อสู รราชวงศ์?” มู่หรงไห่เถิงพบเห็นเหยาซื อหยาน
ต้องกล่าวออกอย่างตื่นตระหนก
เส้นผมและดวงตาสี ม่วง อย่างไรก็เป็ นสิ่ งต้องตา
เหยาซือหยานพยักหน้ารับ “ถูกต้อง”
มู่หรงไห่เถิงไม่ทราบควรพูดกล่าวอะไรแล้ว
นางไม่อาจตระหนักทราบถึงความผันแปรทางพลังวิญญาณจาก
เหยาซือหยาน
หรื อก็คือ กําลังของเหยาซื อหยานเหนือลํ้ากว่านางอย่างมหาศาล
อย่างน้อยก็ตอ้ งขอบเขตราชัน
ขอบเขตราชันผูส้ ู งส่ ง ถึงกับเป็ นเสมียนประจําร้าน…
มู่หรงไห่เถิงไม่ทราบว่าควรกล่าวอะไรดีแล้ว
กระนั้นเรื่ องราวก็คาดเดาได้ ว่าสมควรเป็ นเพราะเถ้าแก่ลึกลับที่ยนื
อยูใ่ กล้เคียง!
“สัตว์อสู รราชวงศ์? พี่ซือหยานไม่ใช่มนุษย์หรื อ?” กู่หยุนซี และเจียง
เหวิน่ ฉางประหลาดใจไม่นอ้ ย
หากไม่ใช่เพราะมู่หรงไห่เถิงกล่าวออก พวกนางก็ไม่มีทางได้ทราบ!
เหยาซือหยานส่ ายศีรษะยิม้ ตอบ “ไม่ใช่”
ทั้งสองไม่คิดถามเรื่ องนี้มากความแต่อย่างใด ไม่วา่ เหยาซือหยาน
เป็ นมนุษย์หรื อไม่ใช่ อย่างไรก็เป็ นเสมียนประจําร้านแห่งนี้
ขณะนี้เองที่มู่หรงไห่เถิงและหยิงอู๋จ้ ีค่อยได้ตระหนักถึงของภายใน
ร้าน ความประทับใจต่อลัว่ ฉวนจึงพุง่ ทะยานขึ้นสู ง
ร้านตกแต่งอย่างหรู หรา เกรงว่ามีแต่สุดยอดผูแ้ ข็งแกร่ งจึงทําเช่นนี้
ได้
ถัดจากนั้น สองสาวจึงนํามู่หรงไห่เถิงและหยิงอู๋จ้ ีรับชมในร้าน
หลังได้ทราบความวิเศษของสิ นค้าในร้าน บอกกล่าวตามตรง มู่หรง
ไห่เถิงและหยิงอู๋จ้ ีที่อยูข่ อบเขตทดสอบเต๋ ายังต้องประหลาดใจ
บะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปช่วยเพิ่มความเร็ วการฝึ กฝน โคล่าช่วยรักษาอาการ
บาดเจ็บ แท่งเครื่ องเทศช่วยเสริ มกําลังในพริ บตา
เหล่านี้ลว้ นเป็ นสิ่ งที่สามารถทําผูฝ้ ึ กตนทั้งหลายคลุม้ คลัง่ ได้
กระนั้นที่นี่ ราคาเริ่ มต้นอยูท่ ี่สิบผลึกวิญญาณเท่านั้น
ขณะนี้ท้ งั สองจึงเกิดข้อสงสัย ว่าลัว่ ฉวนมีจุดประสงค์อนั ใดจึงเปิ ด
ร้านแห่งนี้ข้ ึน
กับร้านในตรอกเช่นนี้ เกรงว่าหากเดินอย่างไม่สนใจข้างทางก็มีแต่
จะผ่านเลยไป!
หรื อเถ้าแก่ไม่ทราบว่าควรทําอะไร ทรัพย์สมบัติมีเยอะมากไปเลยคิด
แบ่งปั น?
 ตอนที่ 118 ต่ อรองล้มเหลว
หลังได้รู้จกั สิ นค้าในร้าน มู่หรงไห่เถิงและหยิงอู๋จ้ ีตอ้ งตื่นตาตื่นใจ
ไปกับหอคอยแห่งการทดสอบ
เกมที่สามารถช่วยเพิ่มพูนการฝึ กฝน กล่าวตามตรง นี่เป็ นการเปิ ด
ขอบฟ้าใหม่แก่ท้ งั สองก็วา่ ได้
สําหรับผูแ้ ข็งแกร่ ง เล่นหอคอยแห่งการทดสอบจะยิง่ ได้ตระหนักถึง
สิ่ งที่ขาดหาย!
“ไม่นึกเลยว่าจะมีเกมเช่นนี้อยูใ่ นโลก เถ้าแก่แข็งแกร่ งเพียงใดกันถึง
สร้างโลกเช่นหอคอยแห่งการทดสอบขึ้นมาได้?”
ในโหมดท้าทาย มู่หรงไห่เถิงต้องเผยอาการตื่นตะลึงยามรับชมหมา
ป่ าที่บุกเข้าโจมตีราวของจริ ง
หยิงอู๋จ้ ีเองก็รู้สึกไม่ต่างจากมู่หรงไห่เถิงสักเท่าใดนัก
ขณะนี้ท้ งั สองจึงได้เข้าใจ ว่าเหนือฟ้ายังคงมีฟ้า
ไม่นานจากนั้น สองพี่นอ้ งปู้หลี่เกื๋อและปู้ฉืออีจึงมาถึงร้าน
ทั้งสองค่อนข้างสงสัยหลังได้เห็นสองคนหน้าใหม่ภายในร้าน
หลังเหยาซือหยานบอกกล่าว คนทั้งสองจึงตื่นตะลึงต่อตัวตนคนทั้ง
สองเช่นมู่หรงไห่เถิงและหยิงอู๋จ้ ี
แต่กเ็ ท่านั้น
ร้านต้นตํารับแห่งนี้ มันมีเรื่ องชวนตื่นตะลึงจนทําให้เฉยชาไปแล้ว
กล่าวทักทายลัว่ ฉวนและเหยาซือหยาน คนทั้งสองจึงไปทานบะหมี่
กึ่งสําเร็ จก่อนจะเข้าหอคอยแห่งการทดสอบ
ปู้หลี่เกื๋อเล่นโหมดท้าทาย ปู้ฉืออีเรี ยกกู่หยุนซี และเจียงเหวิน่ ฉางมา
เล่นโหมดอารี น่า
เจียงเฉิงจวินมาถึงร้านทีหลัง ขณะนี้กาํ ลังรับชมความแปลกใหม่ใน
ร้าน
ถัดจากนั้นเขาจึงเริ่ มเล่นโหมดท้าทายชั้นที่สอง นี่กเ็ ป็ นเวลาหลายวัน
แล้วที่เขาตั้งใจจะผ่านไปให้ได้
วันนี้เรื่ องราวก็ผา่ นพ้นไปเช่นนี้!
เวลาผ่านไปรวดเร็ วเสมอ
“สามชัว่ โมงหมดเสี ยแล้ว…”
กู่หยุนซีถอดหมวกออกพร้อมถอนหายใจ
เจียงเหวิน่ ฉาง หยิงอู๋จ้ ี และมู่หรงไห่เถิงต่างพยักหน้ารับเห็นพ้อง
ทั้งสี่ เข้าหอคอยแห่งการทดสอบแทบจะพร้อมกัน ดังนั้นจึงหมด
เวลาเช่นแทบจะพร้อมกัน
“เถ้าแก่…”
กู่หยุนซีกระพริ บตาอ้อนวอนลัว่ ฉวน
ลัว่ ฉวนอดไม่ได้ที่จะสัน่ กลัวยามได้เห็นกู่หยุนซีทาํ ตัวเช่นนี้
“คิดทําอะไร?” ลัว่ ฉวนตั้งระวัง
“สามชัว่ โมงมันน้อยไป เพิ่มเวลาให้พวกเราได้เล่นหอคอยแห่งการ
ทดสอบหน่อยแล้ว!” กู่หยุนซีบุย้ ปาก
“ถูกต้องแล้ว เถ้าแก่ เพิ่มเป็ นสักหกชัว่ โมงกําลังดี!” เจียงเหวิน่ ฉาง
กล่าวเสริ ม
พบเห็นสองโฉมงามเยาว์วยั เผยท่าทีออ้ นวอน เรื่ องราวนี้ยากต้านทาน
ทว่าโชคร้าย ที่พวกนางเผชิญหน้าคือลัว่ ฉวน
หันไปมองเหยาซือหยาน สตรี ผซู ้ ่ ึงงดงามยิง่ กว่านางสวรรค์ ลัว่ ฉวน
ย่อมมีภูมิตา้ นทาน
เขาส่ ายศีรษะตอบคําปฏิเสธ “ไม่ได้!”
“เถ้าแก่ พวกเราจ่ายเพิม่ ก็ได้!”
“ถูกต้องแล้วเถ้าแก่ สิ บเท่าก็ยงั ได้!”
กู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางต่างก็ร่ าํ รวย ผลึกวิญญาณพวกนางอย่างไร
ก็มีมาก
ลัว่ ฉวนยังคงไม่หวัน่ ไหว
หากเพียงจ่ายผลึกวิญญาณก็แหกกฎได้ อย่างนั้นเขาจะถูกมองเป็ น
คนเช่นไร?
รับชมท่าทีลวั่ ฉวน กู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางต่างมองกันเองด้วย
ความอับจน
เถ้าแก่ผนู ้ ้ ีอย่างไรก็ปฏิเสธเสมอมา
มู่หรงไห่เถิงคิดไปครู่ ก่อนจะกล่าวถาม “เถ้าแก่ ข้ามีเรื่ องร้องขอ”
“กล่าวออกมา” ลัว่ ฉวนรับคํา
“ให้ศิษย์อื่นของข้ามาเล่นเกมที่ร้านนี้ได้หรื อไม่?” มู่หรงไห่เถิงกล่าว
ถามอย่างกระดากใจ
หลังได้เล่นหอคอยแห่งการทดสอบสามชัว่ โมง มู่หรงไห่เถิงจึงรู ้สึก
ได้ ว่าระดับการฝึ กฝนของตนเพิม่ ขึ้นไม่ใช่นอ้ ย
ของดีเช่นนี้สมควรเก็บเป็ นความลับกับผูอ้ ื่น กระนั้นมู่หรงไห่เถิง
กลับนึกถึงศิษย์ของนางเป็ นอันดับแรก
กล่าวได้วา่ มู่หรงไห่เถิงควรค่าแก่การเป็ นอาจารย์
ลัว่ ฉวนย่อมยินดี
เดิมเขาก็กงั วลจํานวนลูกค้าในร้านอยูแ่ ล้ว ว่าจะไม่พอสําเร็ จภารกิจที่
ระบบมอบให้
และขณะนี้มู่หรงไห่เถิงกําลังจะนําคณะศิษย์หลายสิ บมาเยือนร้าน!
 ตอนที่ 119 ไม่ มอี ะไรหยุดมื้อเช้ าได้
ลัว่ ฉวนพยักหน้ารับ “ร้านต้นตํารับยินดีตอ้ นรับลูกค้าทุกเมื่อ”
ความหมายนี้ชดั เจน
มู่หรงไห่เถิงเผยท่าทียนิ ดี “ขอบคุณเถ้าแก่!”
เมื่อกู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางได้ยนิ เช่นนี้ ทั้งสองจึงได้แต่ถอนหายใจ
อยูภ่ ายใน
ดูเหมือนว่าวันคืนหวานฉํ่าที่ร้านต้นตํารับต้องหยุดลงที่เท่านี้
กระนั้นทั้งสองก็ทราบดีวา่ มันไม่อาจคงอยูไ่ ด้ตลอด
แต่ถึงอย่างนั้นก็อดไม่ได้ที่จะเกิดความไม่สบายใจขึ้น
กล่าวลากับลัว่ ฉวนเรี ยบร้อย คนทั้งสี่ จึงกลับไป
ไม่ชา้ ระยะเวลาเล่นของปู้ฉืออี ปู้หลี่เกื๋อ และเจียงเฉิงจวินก็หมดลง
ช่วงบ่ายเป็ นเวลาที่สองหน่วยทหารรับจ้างมาเยือน โจวหู่และเว่ยฉิ ง
จู่ต่างมายังร้านทุกวีว่ นั เพื่อเล่นหอคอยแห่งการทดสอบ
เพียงพริ บตา หนึ่งวันก็พา่ นพ้นเงียบงันเช่นนี้
วันถัดมาช่วงเช้าตรู่
ลัว่ ฉวนลุกขึ้นมาล้างหน้า
และก็เหมือนดังเคย เดินลงบันได เปิ ดประตูร้าน ตระเตรี ยมไปซื้ อ
มื้อเช้า
แสงตะวันยามเช้าสุ กสว่างขนาดต้องหรี่ ตารับชมภาพฉากที่ภายนอก
เมื่อดวงตาปรับแสงได้แล้ว ลัว่ ฉวนพลันต้องชะงักกับภาพที่เห็น
หน้าร้าน
กู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางมารอคอยอยูก่ ่อนแล้ว
“อรุ ณสวัสดิ์เถ้าแก่” สตรี ท้ งั สองเผยยิม้ ทักทาย
“ไฉนมาแต่เช้า?” ลัว่ ฉวนสับสนเล็กน้อย
ตามปกติ คนทั้งสองจะมาเยือนร้านก็ช่วงแปดถึงเก้านาฬิกา
ขณะนี้เพียงเพิ่งเจ็ดนาฬิกา
กู่หยุนซีถอนหายใจ “หากไม่มาแต่เช้า อย่างนั้นก็ไม่เหลือที่ให้เล่น
แล้ว อาจารย์ไห่เถิงคิดนําคณะศิษย์มา ดังนั้นจึงมีหลายสิ บ มาแต่เช้า
ย่อมได้สิทธิ์เล่นก่อน”
เจียงเหวิน่ ฉางคิดไปครู่ ก่อนจะเผยดวงตาที่ลุกโชน “เถ้าแก่พอจะเพิ่ม
จํานวนที่นงั่ เล่นหอคอยแห่งการทดสอบได้หรื อไม่? ไม่คิดหรื อว่า
สิ บนี้ออกจะน้อยเกินไป?”
ลัว่ ฉวนจึงคิดตาม
“ส่ งมอบภารกิจรอง ได้รับเงินผ่านหอคอยแห่งการทดสอบหนึ่งหมื่น
ผลึกวิญญาณ รางวัลคือเพิม่ จํานวนที่นงั่ เล่นหอคอยแห่งการทดสอบ
เป็ นยีส่ ิ บที่นงั่ ”
“ส่ งมอบภารกิจรอง มีผเู ้ ล่นหอคอยแห่งการทดสอบถึงสามสิ บคน
รางวัลคือโหมดใหม่ของหอคอยแห่งการทดสอบ”
ราวกับรู ้เวลา เสี ยงของระบบดังในใจของลัว่ ฉวน
ดูเหมือนว่าภารกิจจากระบบก่อนหน้านี้ที่ให้หาหนึ่งล้านผลึกวิญญาณ
จะถือว่าเป็ นภารกิจหลัก
“ภายหน้าทางร้านจะเพิ่มจํานวนที่นงั่ ” ลัว่ ฉวนกล่าวออก
“วิเศษ!”
เจียงเหวิน่ ฉางและกู่หยุนซี ค่อยเผยความยินดีออกมา
“แต่ตอนนี้ร้านยังไม่เปิ ด รอสักพักหนึ่ง ต้องทานมื้อเช้าก่อน”
ลัว่ ฉวนกล่าวคําจบจึงเดินออกจากตรอกไป
ไม่มีอะไรสําคัญไปกว่ามื้อเช้า!
กู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางก็ได้รับการตอบรับเช่นเดียวกับที่จกั รพรรดิ
เทียนชิงเคยโดน
และทั้งสองฝ่ ายที่โดนต่างก็หวั เสี ยไม่ใช่นอ้ ย
“เถ้าแก่ พูดเสร็ จแล้วก็ไป…”
พบเห็นลัว่ ฉวนหายไปแล้ว กู่หยุนซีจึงไม่คิดเชื่อพร้อมพึมพําบ่น
“ไปแล้ว เถ้าแก่บอกจะไปซื้ อมื้อเช้า…”
เจียงเหวิน่ ฉางเกิดความสงสัยขึ้นมา
เถ้าแก่ออกไปแล้ว ทิ้งสองโฉมงามไว้หน้าร้านโดยตนไปซื้ออาหาร
เช้า กล่าวเช่นนี้มีผใู ้ ดเชื่อ?!
“เหมือนว่าพวกเราผิดเองที่มาเร็ วเกินไป!”
กู่หยุนซี สูดลมหายใจเข้าลึก ทั้งร่ างพยายามสงบสติอารมณ์
เพื่อมายังร้านต้นตํารับแต่เช้าตรู่ พวกนางกระทัง่ ยอมอดมื้อเช้า!
โครก…
เสี ยงอันไม่พึงประสงค์ดงั จากท้องคนทั้งสอง
“หรื อพวกเราควรไปหามื้อเช้าด้วย?” เจียงเหวิน่ ฉางคิดอยูค่ รู่ จึงถาม
ออก
“ช่างมัน” กู่หยุนซีถอนหายใจ “หากเถ้าแก่และอาจารย์มาเจอกัน
ตอนพวกเรากินมื้อเช้าจะเป็ นยังไง? ถึงตอนนั้นก็เสี ยเปล่าแล้ว!”
เจียงเหวิน่ ฉางพยักหน้ารับ
นัน่ คือสาเหตุที่พวกนางมาแต่เช้า
กู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางไม่คิดพูดคุยกันต่อ เพราะไม่เช่นนั้นจะยิง่
หิ ว
ทั้งสองจึงได้แต่ยนื เงียบงันหน้าประตูร้าน พร้อมอิ่มเอมไปกับสาย
ลมเย็นโชยมาของยามรุ่ งอรุ ณ…
 ตอนที่ 120 วิธีเดินทางประหลาดเกินไปแล้ว!
“อาจารย์ ร้านนั้นวิเศษดังที่กล่าวจริ งหรื อ?”
“เกมที่ช่วยเพิ่มพูนการฝึ กฝน ดูไม่ธรรมดาเอาเสี ยเลย!”
“ได้ยนิ ว่าของอื่นในร้านก็น่าทึ่ง ไม่ทราบว่าจริ งหรื อไม่…”
มู่หรงไห่เถิงกําลังเดินทางมาพร้อมศิษย์สี่คนจากสถาบันตามหลัง
เป็ นสองชายและสองหญิง เหล่านี้เป็ นหนุ่มสาวกระตือรื อร้น
รายนามก็มีฮานหยาง เซียวเฉิ ง มู่อวีโ่ หรว และซูเทียนเฉวียน
สถานะคนเหล่านี้ไม่ดอ้ ยไปกว่ากู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉาง
ทั้งสี่ ต่างเผยสี หน้าตื่นเต้น
มู่หรงไห่เถิงเมื่อกลับถึงโรงเตี๊ยม นางบอกกล่าวเหล่าศิษย์วา่ จะพาไป
ยังร้านอันแสนวิเศษแห่งหนึ่ง
เรื่ องราวของร้านต้นตํารับ มู่หรงไห่เถิงเพียงกล่าวโดยคร่ าว หาได้
สาธยายอันใดมากความ
อย่างไรแล้วเถ้าแก่กล็ ึกลับเพียงนั้น ศิษย์เหล่านี้หากรู ้มากไปคงไม่ใช่
เรื่ องดี
ศิษย์ของสถาบันวิญญาณเมฆาส่ วนใหญ่เป็ นตัวตนสู งศักดิ์ ดังนั้นจึง
ไม่ค่อยสนใจร้านลึกลับที่มู่หรงไห่เถิงกล่าวสักเท่าใดนัก
บางคนกระทัง่ แค่นเสี ยงใส่ ดว้ ยซํ้า
กับเมืองเล็กน้อยเช่นนครจิ่วเหยา ยังจะมีร้านวิเศษอันใด
เหล่านั้นล้วนแต่คิดว่าเรื่ องราวนี้ชวนขบขัน
ท้ายที่สุด จึงเหลือเพียงสี่ คนที่ตามมู่หรงไห่เถิงมา
ศิษย์ที่เหลือ มู่หรงไห่เถิงไม่ได้คิดบังคับให้มาแต่อย่างใด
โอกาสนั้นมอบให้แล้ว รับไว้หรื อไม่กส็ ุ ดแท้แล้วแต่
ส่ วนทางด้านหยิงอู๋จ้ ี อีกฝ่ ายวันนี้ไม่มาด้วย
เขาไม่ค่อยสนใจเรื่ องหอคอยแห่งการทดสอบ ในใจขณะนี้มีแต่รอ
คอยไวน์หยก
ระหว่างพูดคุยไปพลางหัวเราะ กลุ่มคนจึงค่อยมาถึงตรอกที่ต้ งั ร้าน
ต้นตํารับ
“หยุนซี เหวิน่ ฉาง ไฉนไม่เข้าไปในร้าน?”
รับชมคนทั้งสองยืนรอหน้าประตู มู่หรงไห่เถิงจึงถามด้วยความสงสัย
คนทั้งสี่ ต่างเกิดความสงสัยขึ้นเช่นเดียวกัน
เมื่อได้เห็นมู่หรงไห่เถิงนํากลุ่มศิษย์มา กู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางจึง
ค่อยรู ้สึกว่ายํา่ แย่
ทั้งหมดก็เพราะเถ้าแก่!
“เถ้าแก่บอกว่ายังไม่ถึงเวลาเปิ ดร้าน ให้พวกเรารอที่นี่” กู่หยุนซี
กล่าวบอก
“แล้วเถ้าแก่ไปไหนแล้ว?” มู่อวีโ่ หรวกล่าวถาม
มู่อวีโ่ หรว ชื่อหมายความถึงโอนอ่อน นิสยั ค่อนข้างอ่อนโยนตามชื่อ
“ไปซื้อมื้อเช้า” เจียงเหวิน่ ฉางตอบกลับอย่างอับจน
ผูค้ นต่างเงียบงัน
“อย่างนั้นก็เลยรอที่นี่?” มู่หรงไห่เถิงยังต้องประหลาดใจ
เถ้าแก่ร้านแห่งนี้ออกจะเฉยชาเกินไปแล้ว!
มื้อเช้านั้นไม่วา่ อะไร แต่ปล่อยสองโฉมงามยืนรอหน้าประตูได้
อย่างไร
ถูกต้องแล้ว เถ้าแก่กเ็ ป็ นเช่นนี้
กู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางได้แต่พยักหน้ารับ
“รอสักประเดี๋ยวเถ้าแก่กก็ ลับมา” มู่หรงไห่เถิงไม่ทราบว่าควรปลอบ
อย่างไร นางกล่าวได้เพียงเท่านี้
ก่อนจะทันสิ้ นเสี ยง ความผันแปรทางพลังงานจึงปรากฏขึ้นภายใน
ตรอก
มู่หรงไห่เถิงเผยสี หน้าแปรเปลี่ยน “ระวังด้วย มาจากทางนั้น!”
ผูค้ นตื่นตะลึงพร้อมถอยไปด้านหลัง
หากไม่แข็งแกร่ งสู งกว่าขอบเขตจิตวิญญาณ อย่างนั้นก็ยากรับรู ้ถึง
พลังงานที่ผนั แปร
แน่นอนว่าย่อมไม่มีทางต่อต้านพลังงานเช่นนี้!
ด้วยสายตาตื่นตะลึงของกลุ่มคน รอยแยกมิติพลันปรากฏราวกระจก
ที่แตกออก
ท้ายที่สุดเส้นทางสี ดาํ มืดจึงปรากฏขึ้น
ถัดจากนั้นจึงค่อยเผยตัวบุคคลก้าวเดินออกมา
เมื่อลัว่ ฉวนเดินออกจากเส้นทางมิติ เขาจึงได้เห็นคนทั้งเจ็ดเผยสี หน้า
ราวกับจ้องมองศัตรู
“ทําอะไรกัน?”
ลัว่ ฉวนขมวดคิ้วเล็กน้อยพร้อมถามออก
“เป็ นเถ้าแก่…” มู่หรงไห่เถิงถอนหายใจโล่งอกยามได้ทราบว่าอีก
ฝ่ ายเป็ นใคร
“เถ้าแก่ร้านต้นตํารับ?”
“ยังเยาว์นกั ดูไม่ได้ร่างใหญ่กว่าพวกเราสักเท่าใด!”
“แต่ฉีกกระชากมิติเช่นนี้ อย่างน้อยก็ขอบเขตทดสอบเต๋ า…”
 ตอนที่ 121 วิธีเปิ ดโหมดเพิม่
หลายคนต่างเป็ นชนชั้นสู งย่อมมีภูมิความรู ้เป็ นอย่างดี
ลัว่ ฉวนสามารถก้าวเดินออกจากเส้นทางมิติอย่างมัน่ คง ดังนั้นกําลัง
ย่อมไม่ใช่สิ่งที่ปรามาสได้
กลุ่มคนต่างเผยสายตานับถือไปยังลัว่ ฉวน
ผูแ้ ข็งแกร่ งควรค่าแก่การยกย่องไม่วา่ ที่ใด
“เถ้าแก่กลับมาแล้ว” กู่หยุนซีกล่าวคําเสี ยงเบา
“เถ้าแก่ ทราบหรื อไม่วา่ พวกเราต้องรอกันตรงนี้นานเพียงใด?” เจียง
เหวิน่ ฉางอดไม่ได้ที่จะกลอกตา
ลัว่ ฉวนจึงตอบ “ยีส่ ิ บสามนาทีกบั อีกยีส่ ิ บวินาที”
คนทั้งเจ็ดถึงกับนิ่งงัน
ด้วยทั้งเจ็ดคนไม่พดู กล่าวอันใด ลัว่ ฉวนจึงเดินไปเปิ ดร้าน
ร้านต้นตํารับมีอุปกรณ์รักษาความปลอดภัยจากทางระบบ ดังนั้น
หากเถ้าแก่ไม่อนุญาต แม้เป็ นขอบเขตนักบุญก็ไม่อาจบุกเข้าไปได้
ด้วยเหตุน้ ีกลุ่มคนจึงค่อยได้เข้าร้าน
เหยาซือหยานกําลังรอคอยที่ดา้ นหลังโต๊ะอยูน่ านไม่นอ้ ย ดวงตาต้อง
เผยประกายยามพบเห็นลัว่ ฉวนกลับมาถึง
ลัว่ ฉวนส่งมื้อเช้าให้เหยาซื อหยานด้วยสี หน้าเรี ยบร้อย พร้อมกันนี้ยงั
เกิดความสงสัยขึ้นภายในใจ
ทําไมรู ้สึกเหมือนตนเองเป็ นเสมียนร้าน?
หากให้เหยาซือหยานเรี ยนรู ้วธิ ีทาํ ครัว อย่างนั้นก็ไม่ตอ้ งออกไปซื้อ
กินทุกวีว่ นั แล้วกระมัง?
และในร้านก็มีครัวอยูไ่ ม่ใช่หรื อยังไง?
นอกจากนี้แล้ว ตอนรับเหยาซือหยานเข้าทํางาน เขายังคล้ายมีเจตนา
ให้นางทําครัวด้วยหรื อไม่ใช่?
ลัว่ ฉวนหันมองทางเหยาซือหยานก่อนจะตัดสิ นใจอยูภ่ ายใน
ด้วยเหตุผลใดไม่ทราบ เหยาซือหยานที่กาํ ลังอิ่มเอมกับมื้อเช้ากลาย
เป็ นรู ้สึกหนาวสันหลัง
นางขมวดคิ้ว หันมองรอบ ก่อนจะพบว่าไม่มีใดผิดปกติ
ถัดจากนั้นจึงค่อยทานมื้อเช้าต่อ
พร้อมกันนี้ นางยังไม่ลืมกล่าวทักทายลูกค้าที่เข้าร้าน “ยินดีตอ้ นรับ
ข้าเหยาซือหยาน เป็ นเสมียนประจําร้านแห่งนี้ หากมีคาํ ถามใดก็มา
ถามได้”
ลูกค้าทั้งสี่ ยอ่ มไม่กล้า
เพราะมู่หรงไห่เถิงได้บอกพวกเขาแล้ว ว่าเหยาซือหยานมีตวั ตนเช่นไร
สัตว์อสู รราชวงศ์ แม้ขณะนี้ดูธรรมดา แต่นนั่ ก็เพียงแต่ภายนอก หาก
ยัว่ ยุนางก็เกรงว่าจะตกตายเมื่อใดและเพราะอะไรก็ไม่ทราบแล้ว
“สวัสดีพซี่ ือหยาน” คนทั้งสี่ กล่าวทักทายอย่างเรี ยบร้อย
เหยาซือหยานยิม้ รับ
กับเด็กมีมารยาท นางย่อมประทับใจ
“มาทางนี้ ให้ขา้ แนะนําร้านต้นตํารับให้” กู่หยุนซีเผยยิม้ กล่าวออก
เมื่อได้เข้ามาในร้าน ในที่สุดนางค่อยรู ้สึกฟื้ นคืนกําลังวังชา
พร้อมเข้ารับหน้าที่แทนเหยาซือหยานโดยทันที
และเหยาซือหยานก็ไม่ได้ใส่ ใจที่โดนแย่งงาน กระทัง่ ยินดีดว้ ยซํ้า
“ใช่ ใช่ ทางนี้” เจียงเหวิน่ ฉางพยักหน้ารับ “คงไม่ทราบว่าของใน
ร้านเถ้าแก่วเิ ศษเพียงใด ให้ขา้ บอกกล่าว!”
ถัดจากนั้น คนทั้งสองจึงนํากลุ่มสี่ คนไปยังชั้นวางสิ นค้า
รับชมกลุ่มคนเดินไปมาในร้าน มู่หรงไห่เถิงอดไม่ได้ที่จะเผยยิม้
พลางส่ ายศีรษะ
นางหันไปกล่าวกับลัว่ ฉวน “เถ้าแก่คงไม่วา่ อะไรกระมัง?”
ลัว่ ฉวนพยักหน้ารับ “ร้านค่อยมีชีวติ ชีวาดี”
กล่าวคําจบ ลัว่ ฉวนจึงไปนัง่ ที่เครื่ องเล่นพร้อมเข้าสู่ หอคอยแห่งการ
ทดสอบ
แม้ตวั เขาทําตัวเป็ นปลาตากแห้งมาสองสามวันแล้ว ทว่ายังไม่ใช่ลืม
เลือนที่จะบุกโหมดปกติช้ นั ที่สามของหอคอยแห่งการทดสอบ!
ความคืบหน้าเช่นนี้ กล่าวได้วา่ นําหน้าที่สุดแล้ว!
กระทัง่ เหยาซือหยานยังเพิง่ ถึงชั้นที่สาม!
ลําพังเพียงเรื่ องนี้ ก็เป็ นการบ่งบอกแล้วว่าพรสวรรค์ของลัว่ ฉวนยอด
เยีย่ มเพียงใด!
ครั้งยังอยูท่ ี่โลก ลัว่ ฉวนก็สามารถเป็ นผูเ้ ล่นชั้นแนวหน้าของเกม
ออนไลน์ทนั ทีที่เปิ ดตัวแล้ว
หอคอยแห่งการทดสอบ ก็แค่เกมที่พิเศษเล็กน้อยสําหรับลัว่ ฉวน…
ครั้งหนึ่งลัว่ ฉวนเคยถามระบบ ว่าจะเปิ ดโหมดความยากทั้งสี่ ที่เหลือ
ได้อย่างไร
ตามที่ระบบตอบกลับมา โหมดยากนั้นจะเปิ ดออกก็ต่อเมื่อผ่าน
โหมดปกติประจําชั้นไปได้
แต่ละชั้นจะเทียบเท่าขอบเขตพลัง ดังนั้นกฎนี้จึงไม่ค่อยเป็ นมิตรกับ
ผูเ้ ล่นสักเท่าใดนัก
โหมดทั้งสามที่เหลือย่อมพอคาดเดาได้
ชั้นที่สูงที่สุดซึ่งผูเ้ ล่นหอคอยแห่งการทดสอบไปถึงขณะนี้ เป็ นเพียง
ชั้นที่สาม…
 ตอนที่ 122 หอคอยชั้นทีส่ าม
หอคอยแห่งการทดสอบโหมดท้าทาย แผนที่และศัตรู ของแต่ละชั้น
จะแตกต่างออกไป
ชั้นแรกคือทุ่งหญ้า ศัตรู คืออสู รหมาป่ าสี ม่วงที่ขอบเขตหลอมกาย
ระดับสู งสุ ด
ชั้นที่สองคือป่ า ศัตรู เป็ นอสรพิษมงกุฎทองที่ขอบเขตสัมผัสวิญญาณ
ระดับสู งสุ ด
ชั้นที่สามคือโกรกธารซึ่งมีแต่กอ้ นหิ นแปลกประหลาด ศัตรู คือเสื อ
ดาวเงาที่ซ่อนเร้นตัวเก่ง!
กําลังนั้นก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน เป็ นขอบเขตโชคชะตาระดับสู งสุ ด
กําลังขณะนี้ของลัว่ ฉวน ก็อยูข่ อบเขตโชคชะตาระดับสู งสุ ดเช่นกัน
แม้เกินกําลังเดิมที่มี กระนั้นก็ไม่ใช่เกินมือลัว่ ฉวน เขาสามารถควบคุม
ได้เป็ นอย่างดี!
ขณะนี้ลวั่ ฉวนยืนนิ่งท่าทีผอ่ นคลาย กระนั้นความจริ งแล้วประสาท
สัมผัสได้แผ่ขยายออกโดยรอบ!
ฟึ่ บ!
เสี ยงฉีกกระชากอากาศดังขึ้น
ทางด้านข้างของลัว่ ฉวน เดิมนั้นว่างเปล่า ขณะนี้ภาพเกิดความบิด
เบี้ยว เสื อดาวตัวหนึ่งปรากฏพร้อมเข้าโจมตี!
ขนของเสื อดาวค่อนข้างแปลก มันราวกับสะท้อนแสงได้
นี่คือความสามารถอันเป็ นเอกลักษณ์ของเสื อดาวเงา ซ่อนเร้นร่ างกาย!
เผชิญหน้าการโจมตี ลัว่ ฉวนถอยเท้ากลับราวกับคาดเดาไว้อยูก่ ่อนแล้ว
ฝี เท้าเคลื่อนตัว หลบเลี่ยงการโจมตีง่ายดาย
พร้อมกันนี้มีดสั้นในมือยังเผยประกายแสงเย็นเยียบทิ่มแทงใส่ เสื อ
ดาวเงา
เสื อดาวเงาค่อนข้างมีร่างที่ยดื หยุน่ ร่ างนั้นบิดตัวกลางอากาศอย่างที่
ไม่น่าเป็ นไปได้ การโจมตีของลัว่ ฉวนต้องพลาดไป
ลัว่ ฉวนเมื่อลงมือ อากาศทางด้านหลังพลันบิดเบี้ยว เสื อดาวเงาอีกตัว
หนึ่งปรากฏพร้อมโจมตีใส่ !
ด้วยดวงตาหรี่ เล็ก ขณะนี้เขาต้องต้านรับการโจมตีอย่างไม่อาจหลบ
เลี่ยง
พร้อมกันนี้มีดสั้นในมือยังตวัดเข้าใส่ เสื อดาวตัวที่สองจนเรี ยกเลือด
สาดกระเซ็นเบ่งบานเต็มพื้น!
เสี ยงร้องคํารามดังขึ้น
บาดแผลปรากฏที่ใบหน้าเสื อดาวเงา ดวงตานั้นแทบจะถูกเฉือนออก!
ลัว่ ฉวนอดไม่ได้จนเผยยิม้ ออกมา
แขนด้านขวาของเขามีรอยแผลอยู่ โลหิ ตสี แดงกําลังหลัง่ ออกเป็ น
สาย
เมื่อครู่ คือการเผชิญหน้าต่อความตายและตอบสนองในฉับพลัน จึง
เป็ นผลให้แขนของเขาต้องเกิดบาดแผลอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง
เรื่ องดีกค็ ือเขาสามารถตอบโต้มนั กลับได้อย่างสาหัส!
การมองเห็นของเสื อดาวเงาขณะนี้เลวร้าย ความสามารถทางการต่อสู ้
ย่อมลดลงอย่างมหาศาล
กระนั้นเสื อดาวเงาอย่างไรก็มีเปรี ยบกว่า
ด้วยแขนข้างหนึ่งของลัว่ ฉวนไม่อาจใช้งานได้ดีดงั เคย ขณะนี้
ความสามารถต่อสู โ้ ดยรวมถึงกับหายไปหลายส่ วน
ปะทะกับเสื อดาวเงาทั้งสองอยูห่ ลายครั้งครา ผลลัพธ์กไ็ ม่ผดิ จากที่
คาดคิด
ลัว่ ฉวนถูกสังหาร และเสื อดาวเงาถูกเขาสังหารไปได้ตวั หนึ่ง
“สภาพวันนี้ไม่ค่อยดีเลย คงต้องพอแค่น้ ี”
ลัว่ ฉวนกล่าวกับตนเองพลางถอดหมวก
แน่นอนว่าพอเห็นกลุ่มคนรายล้อมตนเองอยูก่ อ็ ดไม่ได้จะที่ชะงักไป
“มาล้อมทําอะไรกัน?” ลัว่ ฉวนขมวดคิ้วเล็กน้อยเอ่ยคําเสี ยงราบเรี ยบ
“เถ้าแก่ สัตว์อสู รที่เถ้าแก่จดั การไปเหมือนพวกเราไม่เคยเห็น” กู่
หยุนซีเอ่ยคํา
“ใช่แล้ว เถ้าแก่ตอนนี้อยูช่ ้ นั ไหนกัน?” เจียงเหวิน่ ฉางกล่าวถาม
ลัว่ ฉวนจึงตอบ “ชั้นที่สาม”
“โอ้!” ดวงตาคนทั้งสองจึงเกิดประกายขึ้น
พวกนางเพียงเพิ่งถึงชั้นที่สองซึ่งเป็ นอสรพิษมงกุฎทองเท่านั้นเอง
“หื อ พูดถึงเรื่ องอะไรกันอยู?่ ” มู่อวีโ่ หรวกล่าวถามเสี ยงเบา
“เป็ นเกมหอคอยแห่งการทดสอบ แต่ละชั้นของโหมดท้าทายจะยาก
ขึ้นตามลําดับ” มู่หรงไห่เถิงกล่าวอธิบายแทน
“อาจารย์ไห่เถิง ท่านไปได้กี่ช้ นั กันแล้ว?” ซูเทียนเฉวียนกล่าวถามขึ้น
ฮานหยางและเซียวเฉิงเองก็เผยความอยากรู ้
มู่หรงไห่เถิงจึงยิม้ รับ “เพียงเพิ่งมาที่ร้านเมื่อวาน ดังนั้นจึงยังอยูช่ ้ นั
แรก”
 ตอนที1่ 23 หนึ่งวันของร้ านต้ นตํารับ
“ด้วยกําลังของอาจารย์หนึ่งวันไม่พอผ่านชั้นที่หนึ่งหรื อ?” หลายคน
ประหลาดใจไม่นอ้ ย
ทราบกันดีกว่ามู่หรงไห่เถิงคือยอดฝี มือขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับ
สู งสุ ด
“หอคอยแห่งการทดสอบไม่ง่ายเช่นนั้น” มู่หรงไห่เถิงยิม้ รับ
“เอาละไปกินบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปกันก่อนจากนั้นค่อยเข้าเกม!” กู่หยุน
ซีกล่าวแนะนํา
“ได้!”
“ไปกิน!”
เช่นนี้กลุ่มคนจึงไปเรี ยงรายต่อแถวกันกดนํ้าร้อนเพื่อต้มบะหมี่ก่ ึง
สําเร็ จรู ป
หลังจากได้เห็นว่านํ้าร้อนจากเครื่ องคือนํ้าพุแห่งชีวติ มู่อวีโ่ หรวและ
คณะต่างต้องทึ่ง
แน่นอนว่าเมื่อเข้าสู่ หอคอยแห่งการทดสอบกลุ่มคนจะยิง่ ตื่นตะลึง
กว่านี้
เมื่อสวมหมวกและเข้าสู่ โลกของหอคอยแห่งการทดสอบกลุ่มคนต่าง
คิดเห็นเช่นเดียวกันว่ามันคือโลกจริ งอีกใบหนึ่ง
อย่างไรแล้วคนหนุ่มสาวก็เปิ ดรับสิ่ งใหม่ปรับตัวได้รวดเร็ วไม่ชา้
กลุ่มคนจึงรับสภาพพร้อมต่อสู ้
เป็ นที่ทราบกันว่าสถาบันวิญญาณเมฆาไม่ใช่จะมีโอกาสเผชิญหน้า
ศึกเป็ นตายบ่อยนัก
ยิง่ กับสัตว์อสู รที่แข็งแกร่ งด้วยอย่าได้กล่าวถึง
จากนั้นไม่นานสองพี่นอ้ งปู้หลี่เกื๋อและปู้ฉืออีจึงมาถึงร้านต้นตํารับ
“วันนี้คล้ายคนเพิม่ ขึ้น?” ปู้ฉืออีประหลาดใจเล็กน้อย
สถาบันวิญญาณเมฆามีรวมเจ็ดคนที่นงั่ ในร้านต้นตํารับมีเพียงสิ บ
ดังนั้นกว่าครึ่ งจึงถูกจับจองไปแล้ว
เหยาซือหยานไม่เข้าหอคอยแห่งการทดสอบเพื่อที่จะได้ไม่เบียดเบียน
ลูกค้าที่มาเยือนร้าน
“เหล่านี้มาจากสถาบันวิญญาณเมฆา” เหยาซื อหยานกล่าวออก
คนทั้งสองจึงพยักหน้ารับ
ด้วยคล้ายคิดอะไรได้ปู้หลี่เกื๋อจึงถอนหายใจ “เฮ้อยิง่ ผ่านไปลูกค้า
ร้านเถ้าแก่ยงิ่ มากขึ้นหากภายหน้ามาสายเช่นนั้นก็ไม่เหลือที่วา่ งให้
เล่นแล้ว”
“จริ งด้วย” ปู้ฉืออีพยักหน้าเห็นพ้องนางยิม้ ตอบ “รู ้สึกว่ากฎของทาง
ร้านที่ให้เล่นได้คนละสามชัว่ โมงค่อยทําให้ดูดีข้ ึนมาบ้างอย่างน้อยก็
ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันไป…”
ลัว่ ฉวนได้ยนิ คําของคนทั้งสองจึงกล่าวออกอย่างถูกจังหวะ “อย่าได้
กังวลไปอีกไม่ชา้ จะมีเครื่ องเล่นเพิ่มขึ้น”
“จริ งหรื อเถ้าแก่?”
“เยีย่ มไปเลย!”
ทั้งปู้หลี่เกื๋อและปู้ฉืออีต่างเผยยิม้ ตอบรับ
คนทั้งสองเมื่อทานบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปเรี ยบร้อยจึงเข้าหอคอยแห่ง
การทดสอบจากนั้นจึงเริ่ มโหมดท้าทายเหมือนดังทุกวัน
การต่อสู ใ้ นหอคอยแห่งการทดสอบมันค่อนข้างรี ดเร้นประสิ ทธิภาพ
ผูค้ นได้
เพราะไม่ตอ้ งกังวลเรื่ องความเป็ นความตายทั้งนี้ยงั เสมือนจริ งอย่าง
ถึงขีดสุ ด
ไม่วา่ ผูฝ้ ึ กตนใดต่างก็ไม่คิดอยากเสี่ ยงชีวติ ตนเองเพียงเพราะหา
ประสบการณ์เพื่อให้กา้ วหน้า
แล้วหากทําได้ล่ะ?
ประสบการณ์เสี่ ยงเป็ นเสี่ ยงตายอย่างไรก็ดีกว่า!
“อรุ ณสวัสดิ์เถ้าแก่! อรุ ณสวัสดิ์พี่ซือหยาน!”
ไม่ชา้ เจียงเฉิงจวินจึงมาเยือนร้าน
“หื อ? ลูกค้าเพิ่มขึ้นอีกแล้ว?” เจียงเฉิ งจวินประหลาดใจไม่นอ้ ย
เหยาซือหยานจึงกล่าวบอกออกไป
เจียงเฉิงจวินพยักหน้ารับรอยยิม้ ปรากฏที่ใบหน้า “เหมือนว่าโชค
วันนี้ไม่เลวยังเหลือให้เล่นอีกที่หนึ่งพอดี”
ถัดจากนั้นเจียงเฉิงจวินจึงไปนัง่ ยังเครื่ องเล่นที่เหลือ
วันนี้ตวั เขามีเป้าหมายคือต้องผ่านโหมดปกติช้ นั แรกไปให้ได้
นี่เป็ นการแข่งขันระหว่างเขาและปู้หลี่เกื๋อ!
ลูกค้าทั้งร้านต่างเข้าเล่นหอคอยแห่งการทดสอบเช่นนี้ภายในร้านจึง
กลับคืนความสงบอีกครั้ง
ลัว่ ฉวนไปนอนที่หน้าร้านอาบไล้แสงตะวันเหมือนเช่นเคย
ภายในร้านเหยาซือหยานนัง่ อยูด่ า้ นหลังโต๊ะพลางเท้าคางด้วยสายตา
ไม่รู้มองไปที่ใดราวกับนางปล่อยความคิดไหลผ่านไปเรื่ อย
ลัว่ ฉวนขณะนี้หลับไปแล้วเรี ยบร้อย
หนึ่งวันก็ผา่ นพ้นไปเช่นนี้…
 ตอนที1่ 24 เรียนทําอาหาร
เวลาผ่านพ้นสามชัว่ โมงมู่หรงไห่เถิงจึงกล่าวลาพร้อมนําคณะศิษย์
เดินทางกลับโรงเตี๊ยม
“เป็ นยังไงบ้าง? ร้านวิเศษเหมือนอย่างที่อาจารย์ไห่เถิงบอกหรื อไม่?”
ศิษย์ที่ไม่ได้ไปด้วยเผยยิม้ กล่าวถาม
คณะคนทั้งสี่ จึงพยักหน้ารับ “แหงอยูแ่ ล้วอาจารย์ไห่เถิงจะหลอก
พวกเราได้ยงั ไง!”
ถัดจากนั้นคนทั้งสี่ จึงเริ่ มพูดคุยถึงเรื่ องร้านต้นตํารับ
แม้วา่ ศิษย์เหล่านี้มีสถานะอันสู งส่ งรับฟังยังต้องนึกทึ่ง
โคล่า แท่งเครื่ องเทศ บะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ป ไวน์หยก เหล่านี้ลว้ นเป็ น
สิ่ งที่ไม่เคยได้ยนิ ได้ฟังมาก่อน
และผลลัพธ์ของพวกมันก็แทบไม่ต่างอะไรกับเม็ดยาระดับสู ง!
ที่น่าทึ่งกว่าคือเรื่ องราวการเล่นเกมที่สามารถช่วยเพิ่มพูนการฝึ กฝน!
ขณะนี้หลายคนจึงเกิดนึกเสี ยดาย
ไฉนจึงไม่ติดตามมู่หรงไห่เถิงไปที่ร้านแต่เช้าวันนี้กนั ?
พูดกล่าวต่อกันอีกสักพักหนึ่งคนทั้งสี่ ค่อยกลับห้องตนเอง
พวกเขายังต้องย่อยประสบการณ์ที่ได้รับจากหอคอยแห่งการทดสอบ
กู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางต่างอารมณ์ไม่ค่อยดีเพราะความลับที่พวก
นางเก็บไว้ได้ถูกตีแผ่ออกมาแล้ว
เมื่อคนทั้งสองกลับมาจึงตรงเข้าห้องโดยทันที
“วันพรุ่ งนี้พรุ่ งนี้ตอ้ งตามอาจารย์ไห่เถิงไปยังร้านต้นตํารับ!”
ศิษย์หลายคนต่างเผยการตัดสิ นใจที่เห็นพ้องต่อกัน
ส่ วนว่าทําไมไม่ไปยังร้านต้นตํารับบ่ายวันนี้น้ นั …
สาเหตุง่ายดายเพราะกลุ่มคนไม่ทราบที่ต้ งั ร้าน…
ช่วงบ่ายจึงเป็ นสองหน่วยทหารรับจ้างของเว่ยฉิ งจู่และโจวหู่มาเยือน
ร้าน
เรื่ องราวของร้านต้นตํารับกลุ่มคนปิ ดปากเงียบสนิทเป็ นอย่างดี
อย่างไรแล้วเรื่ องนี้เคยบอกกล่าวออกไปแล้วกระนั้นไม่มีผใู ้ ดเลือก
มาเอง
ขณะนี้จึงเป็ นช่วงเวลาสําหรับตักตวง
กิจการของร้านหนึ่งวันก็ผา่ นพ้นไปเช่นนี้
หลังจัดการมื้อคํ่าที่ภตั ตาคารเซียนหงส์อมตะและกลับถึงร้านด้วย
เส้นทางมิติ ลัว่ ฉวนจึงรั้งเหยาซือหยานที่กาํ ลังจะเข้าไปเล่นเกมเอาไว้
“เถ้าแก่มีอะไรหรื อ?” เหยาซือหยานเผยความสงสัย
เพราะนี่เป็ นครั้งแรกที่นางได้เห็นท่าทีจริ งจังของลัว่ ฉวน
บอกกล่าวตามตรงขณะนี้เหยาซือหยานเกิดความตึงเครี ยดขึ้นภายใน
ใจ
ลัว่ ฉวนจับจ้องในดวงตาสี ม่วงของเหยาซื อหยานนํ้าเสี ยงจริ งจังเผย
ออก “ซือหยานเจ้าต้องไปเรี ยนการทําอาหาร!”
“หื อ?” เหยาซือหยานเผยสี หน้างงงัน
ลัว่ ฉวนจึงกล่าวต่อ “ออกไปทานข้างนอกทุกวันรู ้สึกว่าไม่ค่อยสะดวก
ไปบ้างในร้านเองก็มีครัว ดังนั้น ปล่อยไว้ไม่ใช้คงไม่ดี”
อีกเหตุผลก็คือลัว่ ฉวนคิดถึงอาหารของโลกเดิม
บะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปไม่อาจนับ
สี หน้าเหยาซือหยานประหลาดไปเล็กน้อยกระนั้นก็ตอบรับ “ในเมื่อ
ข้าคือเสมียนประจําร้านปัญหาของเถ้าแก่ตอ้ งได้รับการแก้ไขอย่าง
เหมาะสมดังนั้นภายหน้าข้าย่อมจัดการให้!”
พร้อมกันนี้เหยาซื อหยานต้องถอนหายใจอยูภ่ ายใน
ลาก่อนชีวติ อันแสนสุ ข
ลัว่ ฉวนจึงถาม “ทําอาหารได้หรื อ?”
เหยาซือหยานชะงักจากนั้นจึงเผยยิม้ เขินอาย “พอทราบบ้างแต่เทียบ
กับภัตตาคารนั้นออกจะห่างไกล”
ลัว่ ฉวนพยักหน้ารับ
ทําไม่ได้กต็ อ้ งเรี ยน!
“ระบบขอวิธีการทําอาหาร” ลัว่ ฉวนเรี ยกภายในใจ
“ขอเจ้าของร้านจดจําไว้ระบบเป็ นระบบดูแลร้านไม่ใช่ระบบโรง
อาหาร!” เสี ยงของระบบคล้ายตะคอกกลับมาในใจลัว่ ฉวน
ก็เหมือนดังเคยระบบกล่าวเหมือนปฏิเสธเช่นเดียวกันนี้ในวันที่เขา
ช่วยเหยาซือหยานเอาไว้
“รู ้แล้วน่า” ลัว่ ฉวนตอบรับอย่างเข้าอกเข้าใจ “แต่ฉนั ก็เชื่อนะว่าเรื่ อง
ง่ายแค่น้ ีระบบต้องทําให้ได้อยูแ่ ล้วจริ งไหม?”
 ตอนที่ 125 มวลประชาไหลหลัง่
อย่างไรแล้วหลังอยูด่ ว้ ยกันมานานขนาดนี้ ลัว่ ฉวนย่อมทราบนิสยั
ของระบบเป็ นอย่างดี
ขณะเดียวกัน เสี ยงที่อ่อนลงจึงดังตอบกลับ
“ระบบย่อมรอบรู ้ไม่สิ้นสุ ด วิธีการทําอาหารย่อมทราบ” เสี ยงระบบ
ดังตอบกลับมา
หากรับฟังให้ดี จะพบว่ามีร่องรอยความภาคภูมิในนํ้าเสี ยงไม่ใช่นอ้ ย
“ระบบแนะนําทําอาหารเสมือนจริ งถูกบรรจุเข้าเครื่ องเล่นเสมือน
จริ ง กรุ ณาตรวจสอบ”
คํากล่าวจบ ระบบจึงเงียบหายไป
“เรื่ องราวพื้นฐานให้เรี ยนรู ้จากเครื่ องเล่น” ลัว่ ฉวนชี้นิ้วไปยังเครื่ อง
เล่นเสมือนจริ ง
เหยาซือหยานประหลาดใจไม่นอ้ ย เดิมนางคิดว่ามันสําหรับใช้เล่น
หอคอยแห่งการทดสอบอย่างเดียว ไม่คิดว่าจะใช้งานอย่างอื่นได้ดว้ ย
ถัดจากนั้น เหยาซื อหยานจึงสวมใส่ หมวกด้วยความสงสัยใคร่ รู้
มีสองภาพปรากฏที่หน้าจอแสดงผล
เหยาซือหยานขณะนี้เข้ามาอยูใ่ นห้องสี ขาวที่แสงสาดส่ องเข้าใส่
ตรงหน้า
ทรงกลมหนึ่งที่ลอยอยูค่ ือหอคอยน้อย เป็ นหอคอยแห่งการทดสอบ
อีกหนึ่งทรงกลมคือเครื่ องครัว ซึ่งน่าจะเป็ นระบบสอนทําอาหาร
เหยาซือหยานจึงเลือกบอลแสงที่สอง ความรู ้สึกอันคุน้ เคยนี้เสมือน
หอคอยแห่งการทดสอบ ทว่าภาพฉากนั้นเป็ นห้องครัวที่ทนั สมัย…
พบเห็นเหยาซือหยานปรากฏบนหน้าจอเรี ยบร้อย ลัว่ ฉวนค่อยพยัก
หน้ารับอย่างพึงพอใจ
ถัดจากนั้น ลัว่ ฉวนจึงเลือกที่นงั่ พร้อมเข้าสู่ หอคอยแห่งการทดสอบ
โหมดท้าทาย
คํ่าคืนนี้จึงผ่านไปอย่างเงียบงัน
เช้าตรู่ วนั ถัดมา
ทันทีที่ลวั่ ฉวนตื่นขึ้น จมูกก็พลันได้กลิ่นหอม
“อรุ ณสวัสดิ์เถ้าแก่” เหยาซือหยานเอนกายออกมาจากครัวพร้อม
กล่าวทักทายลัว่ ฉวน
“อรุ ณสวัสดิ์” ลัว่ ฉวนพยักหน้ารับ ถัดจากนั้นจึงไปล้างหน้าและลงสู่
ชั้นล่าง
เวลาเดียวกันนี้มนั ก็ทาํ เขาสงสัย ว่าเหยาซือหยานกําลังทําอาหาร
อะไรอยู่
ด้วยความที่ให้ระบบสอนการทําครัวแก่นางเมื่อคืน ลัว่ ฉวนจึง
คาดหวังว่าระบบจะสอนอาหารของโลกเดิมมาบ้าง
แน่นอนว่าวัตถุดิบย่อมไม่ใช่ธรรมดา เพราะที่โลกนี้มีพลังวิญญาณ
คงอยู่
ไม่เกินเลยนักหากจะกล่าวว่าเป็ นอาหารอีกระดับหนึ่ง
และระบบย่อมต้องนําเสนอของดีมาให้
ลัว่ ฉวนเดินไปเปิ ดประตูร้าน พบเห็นภายนอกพลันต้องนิ่งไปวูบหนึ่ง
ขณะนี้มีคนไม่ใช่นอ้ ยยืนรอคอยอยู่ เป็ นกลุ่มคนหนุ่มสาวกว่าสิ บคน
ยืนเรี ยงรายตรงหน้าร้าน
มู่หรงไห่เถิงยืนนําหน้ากลุ่มคน
พบเห็นลัว่ ฉวนเปิ ดประตูร้าน นางจึงเผยยิม้ อ่อน “อรุ ณสวัสดิ์เถ้าแก่”
ลัว่ ฉวนจึงพยักหน้ารับพร้อมเปิ ดประตูร้านให้
“เถ้าแก่ไม่ออกไปทานมื้อเช้าก่อนหรื อ?” กู่หยุนซีอดไม่ได้ที่จะถาม
ออก
ด้วยมาเยือนวันนี้ เพื่อไม่ให้เกิดเรื่ องเช่นเมื่อวาน นางจึงรี บตื่นแต่เช้า
เพื่อทานมื้อเช้าจนเรี ยบร้อยก่อนมาแล้ว
ลัว่ ฉวนจึงตอบกลับ “วันนี้ซือหยานทําอาหาร ดังนั้นไม่ตอ้ งออกไป
ซื้อ”
ด้วยเหตุผลใดไม่ทราบ กู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางต่างมองหน้ากันเอง
ทั้งสองเผยราวกับทราบความคิดกันและกัน…
ถัดจากนั้น คนกว่าสิ บจึงไหลหลัง่ เข้าสู่ ภายในร้านต้นตํารับ
ภายในร้านไม่ได้แออัดแต่อย่างใด เพราะระบบมีการใช้ค่ายอาคม
ห้วงมิติเอาไว้
กลุ่มศิษย์เหล่านี้ที่มาเยือนร้านครั้งแรก แต่ละคนล้วนอุทานกันออกมา
“โห มีแต่เครื่ องแก้วสี สนั เต็มไปหมด หนึ่งชิ้นจะมีค่ากี่หมื่นผลึก
วิญญาณกัน?!”
“ไม่เคยเห็นที่ไหนในโลกตกแต่งเช่นนี้มาก่อน แล้วเหมือนว่าในร้าน
จะกว้างกว่าข้างนอกด้วย? ต้องเป็ นค่ายอาคมห้วงมิติแน่!”
“ไม่นึกเลยว่าจะถึงกับร้านวิเศษเช่นนี้อยู!่ ”
“อาจารย์ไห่เถิงไม่ได้หลอกพวกเราจริ งด้วย…”
เวลาเดียวกันนี้ เหล่าศิษย์ยงั ต้องหันมองไปทางลัว่ ฉวนครั้งแล้วครั้ง
เล่า
พวกเขายังไม่ทราบเรื่ องเถ้าแก่ผลู ้ ึกลับของร้านต้นตํารับแห่งนี้สกั
เท่าใดนัก
กระนั้นศิษย์เหล่านี้กม็ ีความรู ้มากพอ ที่จะคาดเดาได้วา่ ตัวตนของลัว่
ฉวนย่อมไม่ใช่ธรรมดา!
 ตอนที่ 126 ร้ านทีว่ เิ ศษ
“เอ้า เอ้า เงียบเสี ยงกันหน่อย”
มู่หรงไห่เถิงโบกมือเป็ นการให้สญ
ั ญาณว่าควรสงบลงได้แล้ว
นางเผยยิม้ ก่อนจะกล่าว “เรื่ องร้านต้นตํารับ เป็ นอาจารย์ไปมาเมื่อ
วานนี้ เรื่ องนี้คงได้รู้จากคนอื่นแล้ว”
กลุ่มศิษย์พยักหน้ารับ
มู่หรงไห่เถิงกล่าวต่อ “อาจารย์รู้วา่ ศิษย์ส่วนใหญ่ที่นี่มากันเป็ นครั้ง
แรก บางเรื่ องอาจจะยังไม่เชื่อ แต่ให้หยุนซีช่วยแนะนําพาชมร้านก็
แล้วกัน”
“รับทราบ” กู่หยุนซีพยักหน้ารับพร้อมหันไปกล่าวกับสหายร่ วมชั้น
เรี ยน “สิ นค้าในร้านของเถ้าแก่จะวางไว้บนชั้น ส่ วนรายละเอียด
สิ นค้าจะมีบอกไว้ที่ดา้ นล่าง”
กลุ่มคนพยักหน้ารับ จากนั้นจึงเดินไปยังชั้นวางก่อนจะพิจารณาสิ นค้า
“อันที่จริ งแล้วของในร้านเถ้าแก่ไม่เพียงแต่สรรพคุณดีเยีย่ ม แต่
รสชาติเองก็ดีไม่แพ้กนั ” ฉานหยางเผยยิม้
“น่าเสี ยดายที่สินค้าหนึ่งอย่างซื้ อหาได้คนละหนึ่งชิ้นต่อวัน” ซูเทียน
เฉวียนกล่าวขึ้น
“หื อ? มีกฎอย่างนั้นด้วย?” กลุ่มศิษย์เผยสี หน้างงงัน
ร้านที่มีกฎเข้มงวดต่อการซื้อหาของลูกค้าถึงกับมีอยูด่ ว้ ย
“กฎอื่นอ่านได้ตรงนั้น” เซียวเฉิงกล่าวคําพร้อมชี้ไปยังผนังด้านหลัง
กลุ่มคน
กลุ่มคนจึงหันมองตาม ที่พบเห็นคือกระดานสี ขาวซึ่งมีอกั ขระเขียน
ไว้
“กฎมากมายนัก…” สตรี ผหู ้ นึ่งเผยมุมปากกระตุกอดไม่ได้จนกล่าว
คําออก
“หากไม่มีกฎ ก็เกรงว่าร้านเถ้าแก่คงขายของหมดในพริ บตา อย่างนั้น
ลูกค้ามาทีหลังจะซื้ ออะไร?” คนอื่นให้ความเห็นที่ต่างกันออกไป
คนอื่นจํานวนหนึ่งก็พยักหน้าเห็นพ้องด้วย
เพราะนัน่ คือความเป็ นจริ ง
“เถ้าแก่ ขอซื้ อโคล่ากับแท่งเครื่ องเทศ!”
“เถ้าแก่ ขอทุกอย่างในร้านเลย!”
“เถ้าแก่…”
เสี ยงจากเหล่าศิษย์ดงั ทางลัว่ ฉวนพร้อมเดินไปจ่ายค่าสิ นค้าที่นาํ ออก
จากชั้นไม่ขาด
ลัว่ ฉวนจึงเก็บผลึกวิญญาณอย่างคล่องแคล่วด้วยอารมณ์ดี
พิจารณาจากตอนนี้ ทําภารกิจหลักให้สาํ เร็ จในห้าสิ บวันไม่น่าใช่
เรื่ องยากแล้ว
จ่ายผลึกวิญญาณกันเรี ยบร้อย บางคนกระทัง่ เปิ ดโคล่าดื่มที่ในร้าน
ฮ่า!
เสี ยงดังจากปากกลุ่มคน
“มีฟองอากาศแตกในปากด้วย!”
“ยอดไปเลย!”
เสี ยงอุทานดังต่อเนื่อง
“จุ๊ จุ๊ จุ๊” ฮานหยางหันมองทางกลุ่มคนพร้อมเผยสี หน้าเหยียดหยัน
เป็ นเขาไม่ทราบว่าตนเองเมื่อวานก็เป็ นเช่นนี้
“แท่งเครื่ องเทศนี่กด็ ีไม่นอ้ ย!”
“ใช่แล้ว! ไม่เพียงแต่อร่ อย พลังวิญญาณยังเพิ่มขึ้นระดับหนึ่งด้วย!”
หลายคนเริ่ มฉี กห่อแท่งเครื่ องเทศกัดกินพร้อมอุทานกันคนแล้วคน
เล่า
“แท่งเครื่ องเทศไม่เพียงแต่อร่ อย ทว่ายังช่วยเพิ่มกําลังให้ชวั่ ครู่ ชวั่ คราว
กระทัง่ มีผลลัพธ์ทางอ้อมช่วยให้กา้ วหน้าได้ง่ายขึ้นด้วย!”
เจียงเหวิน่ ฉางเองก็ฉีกห่อแท่งเครื่ องเทศนําใส่ เข้าปาก เสี ยงของนาง
กล่าวออกในสภาพยังมีของเคี้ยวในปาก
ได้รับฟังเช่นนี้ กลุ่มศิษย์จึงหันมองไปทางลัว่ ฉวนเพื่อต้องการยืนยัน
ว่ามันถึงกับมีสรรพคุณที่ไม่ได้บอกเอาไว้เป็ นลายลักษณ์อกั ษรจริ ง
หรื อไม่
ลัว่ ฉวนพยักหน้ารับให้
เขาเคยกล่าวเช่นนั้นจริ ง
“นี่ แท่งเครื่ องเทศนี้ไม่เล็กเกินไปหรื อ? กัดไม่กี่คาํ ก็หมดแล้ว!”
“นี่ไม่พอ! พี่ชายไฉนจึงยังไม่กินกันเล่า สนใจขายให้ขา้ แทนไหม?”
“ไม่ขาย เป็ นข้าคิดเก็บกลับไปกินที่โรงเตี๊ยม!”
“ให้หา้ ร้อยผลึกวิญญาณเลย ขายให้เถอะ…”
ลัว่ ฉวนที่ได้ยนิ บทสนทนา ภายในใจพลันต้องหวัน่ ไหวเล็กน้อย
ราคาของที่ขายในร้านไม่แพง จะเกิดอะไรขึ้นหากมีคนอื่นนําไปขาย
ในราคาที่สูงกว่า?
 ตอนที่ 127 ระบบจอมงก
“ระบบ เหมือนรู ้สึกมีบคั ภายในร้าน” ลัว่ ฉวนเรี ยกระบบภายในใจ
เพียงลัว่ ฉวนคิดภายในใจระบบไม่ตอบกลับ ขณะนี้ถามแล้วจึงตอบ
มา “ร้านต้นตํารับได้เพิ่มกฎและไม่อนุญาตให้มีการขายสิ นค้าต่อ
หากฝ่ าฝื นจะถูกขึ้นบัญชีดาํ อย่างถาวร”
“ระบบ” ลัว่ ฉวนเรี ยกอีกครั้งหนึ่ง
“เจ้าของร้านมีอะไรหรื อ?” ระบบถามกลับ
“พบเจอเรื่ องแบบนี้ไม่คิดให้รางวัลหน่อยหรื อ?”
ระบบถึงกับเงียบงันไปอีกครั้งหนึ่ง
ผ่านไปครู่ ระบบจึงตอบกลับมา “รางวัลได้มอบให้ไปแล้วเมื่อคืน
ก่อนหน้านี้”
ลัว่ ฉวนถึงกับไปต่อไม่ถูก
เมื่อคืนก่อน มันก็ตอ้ งเป็ นระบบสอนทําอาหารเครื่ องเล่นเสมือนจริ ง
แล้ว
“ระบบจอมงก!” ลัว่ ฉวนสบถดังภายในใจ
“ขอยํ้าเตือน หากเจ้าของร้านว่าร้ายระบบ ทางระบบมีสิทธิ์เพิกถอน
รางวัลจากเจ้าของร้าน” เสี ยงของระบบกลับมาเป็ นทางการราว
หุ่นยนต์อีกครั้งหนึ่ง
ลัว่ ฉวนจึงได้แต่เงียบปาก
งกเกินไปแล้ว!
“แค่ก แค่ก แค่ก ร้านต้นตํารับมีกฎใหม่เพิม่ เข้ามา”
ลัว่ ฉวนกระแอมไอเสี ยงเบาทว่าพอให้ทุกคนได้ยนิ
ทุกคนได้ยนิ ดังนี้ ภายในอดไม่ได้ที่จะนิ่งงันไป
ลัว่ ฉวนจึงกล่าวออกมา “ห้ามมีการซื้อขายสิ นค้าในร้านต่อผูอ้ ื่น หาก
ฝ่ าฝื นจะขึ้นบัญชีดาํ ไม่อาจซื้อสิ นค้าจากทางร้านได้อีกต่อไป”
ถัดจากนั้น ลัว่ ฉวนจึงนํากระดานขาวอันเล็กออกมา
กฎใหม่ถูกเขียนเพิ่มเติมเข้าไป
“สงสัยเถ้าแก่เพ่งเล็งเสี ยแล้ว เงียบไว้ดีกว่า”
ศิษย์ผซู ้ ่ ึงก่อนหน้านี้คิดซื้อหาแท่งเครื่ องเทศด้วยราคาสู ง ขณะนี้ได้
แต่กระซิบออกมา
ทว่าหาได้มีผใู ้ ดสนใจอีกฝ่ ายไม่
ถัดจากนั้น ด้วยกู่หยุนซีช่วยแนะนํา กลุ่มคนจึงเริ่ มรับประทาน
บะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ป
นํ้าพุแห่งชีวติ ในเครื่ องทํานํ้าร้อนได้เรี ยกเสี ยงฮือฮาของกลุ่มคนหนุ่ม
สาวอีกครั้งหนึ่ง
ส่ วนทางด้านชั้นที่เคยมีไวน์หยกตั้งอยูซ่ ่ ึงมีป้ายเขียนว่าสิ นค้าหมด
หาได้มีผใู ้ ดให้ความสนใจไม่
“เถ้าแก่ มื้อเช้าเรี ยบร้อยแล้ว!”
เสี ยงของเหยาซือหยานดังพร้อมเดินลงมาจากบันได
ในมือของนาง เป็ นข้าวผัดไข่สีทองสองถ้วยอันงดงาม
เมล็ดข้าวแต่ละเมล็ดของข้าวผัดจะอวบอิ่มชุ่มฉํ่า พร้อมมีชิ้นไข่สี
ทองงดงามชิ้นเล็กประดับประดาเอาไว้
รับชมจากระยะไกล มันเสมือนจะมีแสงสี ทองส่ องออกมาได้
พริ บตานี้กลิ่นหอมจึงฟุ้งกระจายทัว่ ทั้งร้านต้นตํารับ
เมื่อกลุ่มศิษย์หนั มองบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปในมือ พวกเขาพลันรู ้สึก
ยํา่ แย่ในพริ บตา
พบเห็นหน้าเหยาซือหยาน บรรดาศิษย์ท้ งั หลายที่มาเยือนเป็ นครั้ง
แรกต่างต้องชะงัก
กู่หยุนซี และคณะเมื่อครู่ เพิ่งพูดกล่าวกันถึงเสมียนร้านอย่างเหยาซื อ
หยานไป
พบเห็นแล้วขณะนี้ แทบทุกคนต้องตื่นตะลึง!
ลัว่ ฉวนลุกขึ้นยืนพร้อมไปรับข้าวผัดไข่มาจากมือเหยาซือหยาน
“เถ้าแก่ลองดูวา่ รสชาติเป็ นอย่างไร” เหยาซือหยานเผยยิม้
ลัว่ ฉวนพยักหน้ารับพร้อมเริ่ มรับประทาน
รสชาติค่อนข้างดี มีออร่ าที่รุนแรงแผ่พงุ่
กล่าวได้วา่ เหนือลํ้ากว่าภัตตาคารเซียนวิหคอมตะแล้ว
ลัว่ ฉวนรับชมเหยาซื อหยานด้วยความนึกทึ่ง เขาไม่ได้คาดคิดว่านาง
จะมีพรสวรรค์ทาํ อาหารน่าสะพรึ งเพียงนี้
ด้วยกลืนอาหารลงปาก ลัว่ ฉวนจึงเผยสี หน้ายอมรับ “รสชาติที่ดี”
“จริ งหรื อ?” รอยยิม้ ปรากฏที่ใบหน้าเหยาซื อหยานทันทีเมื่อลัว่ ฉวน
กล่าวชม
“มัวมองอะไรกัน บะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปรี บทาน!” มู่หรงไห่เถิงจับจ้อง
ยามเมื่อเห็นเหล่าศิษย์มองทางลัว่ ฉวนและเหยาซือหยาน
เช่นนี้ทุกคนจึงหันมาสนใจบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปต่อ
อาจารย์ไห่เถิงไม่อาจยอมรับเรื่ องนี้
“เช้านี้ได้ออกไปข้างนอกมาหรื อไม่?” ลัว่ ฉวนเอ่ยถามตามปกติ
พลางรับประทานข้าวผัดไข่
แม้เหยาซือหยานเป็ นเสมียนประจําร้านต้นตํารับ กระนั้นลัว่ ฉวน
ไม่ได้เข้มงวดอะไร ออกจะให้อิสระมากมายด้วยซํ้า
นอกจากนี้ ยอดฝี มือขอบเขตราชันออกไปก็ไม่น่าพบเจออันตรายใด
“ไป” เหยาซือหยานพยักหน้ารับ “พบว่าวัตถุดิบในครัวไม่ค่อยดีพอ
ดังนั้นจึงออกไปยังเทือกเขาจิ่วเหยามาพักหนึ่ง”
เป็ นการกล่าวว่าสิ่ งที่ระบบมอบให้ไม่ดีพอ เหยาซือหยานถือเป็ นคน
แรกที่เอ่ยคําเช่นนี้
ลัว่ ฉวนคล้ายทราบดี “อย่างนั้นวัตถุดิบเหล่านี้คืออะไร?”
เหยาซือหยานเผยยิม้ บางพร้อมชี้ไปยังข้าวผัดไข่ “ที่เทือกเขาจิ่วเหยา
ข้าได้พบวิหคที่มีสายเลือดวิหคอมตะ ดังนั้นจึงนําไข่มนั กลับมา!”
ที่เหยาซื อหยานไม่ได้กล่าว คือวิหคดังกล่าวไม่ได้วางไข่บ่อยนัก
ด้วยความเป็ นถึงสัตว์อสู รราชวงศ์ วิหคตัวนั้นไม่อาจขัดขืน!
 ตอนที่ 128 อย่ าปรามาสผู้อื่น
ขณะมู่หรงไห่เถิงกําลังรับประทานบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ป ฉับพลันจึง
รู ้สึกได้วา่ สิ่ งที่ได้ยนิ ไม่ค่อยถูกต้อง
วิหคสายเลือดวิหคอมตะ?
เทือกเขาจิ่วเหยา?
ประเดี๋ยว จะบอกว่าเป็ นวิหคลึกลํ้าอัคคีทองของเทือกเขาจิ่วเหยา
อย่างนั้นหรื อ?
“แม่นางเหยา วิหคน้อยที่เจ้ากล่าวถึงนั้นแข็งแกร่ งระดับใดกัน?”
คิดเช่นนี้ มู่หรงไห่เถิงจึงตัดสิ นใจถามออกมา
หากเป็ นวิหคลึกลํ้าสี ชาดขึ้นมาจริ งจะเป็ นอย่างไร?
เหยาซือหยานสับสนไปครู่ นางไม่เข้าใจว่าไฉนจึงเอ่ยคําถามนี้
ออกมา
กระนั้นก็ยงั ตอบรับ “แข็งแกร่ งพอสมควร น่าจะขอบเขตทดสอบเต๋ า
ระดับที่สาม”
ขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับที่สาม…
มู่หรงไห่เถิงได้แต่เผยยิม้ ขื่นขม
คล้ายว่าที่นาํ กลับมาจะเป็ นวิหคลึกลํ้าสี ชาดแล้ว
ทว่านางได้แต่เงียบงันเอาไว้
แม้ทราบว่าวิหคลึกลํ้าสี ชาดเป็ นตัวเมีย แต่นี่กย็ งั ไม่น่าจะถึงเวลา
วางไข่กระมัง?
แน่นอนว่าคําถามนี้คงได้แต่คิดอยูภ่ ายใน…
“ขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับที่สาม พูดออกมาได้!”
“เป็ นแค่เสมียนประจําร้านแต่กล่าวคําเหล่านี้ออกมาได้…”
ได้ยนิ คําของเหยาซื อหยาน กลุ่มศิษย์ที่มาเยือนเป็ นครั้งแรกต่างต้อง
กระซิบกันเอง
ท่าทีพวกเขาต่อเหยาซือหยานแปรเปลี่ยน
แม้นางงดงาม ทว่าตัวตนนั้นก็แค่เสมียนประจําร้าน
กระทัง่ มองอีกฝ่ ายไม่ใช่คน!
กู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางทราบกําลังของเหยาซื อหยาน ทว่าทั้งสอง
ไม่กล่าวคําใดออก
ทั้งสองรู ้สึกขบขันยามได้พบเห็นท่าทีของสหายร่ วมชั้นเรี ยน
มู่หรงไห่เถิงไม่ได้กล่าวอะไรเช่นกัน
ในความเห็นนาง บางทีอาจเป็ นโอกาสดีที่ศิษย์ช้ นั แนวหน้าเหล่านี้
จะได้ทราบโลกของผูฝ้ ึ กตน
เหยาซือหยานไม่เก็บคํามาใส่ ใจ นางหันมองเหล่าศิษย์พร้อมเผยยิม้
“ทําข้าสงสัย ว่าทางตระกูลพวกเจ้าได้สอนถึงความเป็ นจริ งหรื อไม่”
“ว่าอะไร?”
“อย่าได้ปรามาสผูอ้ ื่น”
นิ้วของนางยาวเหยียดออกพร้อมชี้นิ้วบางออกมา
ที่ปลายนิ้ว ห้วงมิติกาํ ลังพังทลาย
รู สีดาํ กําลังปรากฏขึ้นกลางห้วงอากาศ
ลัว่ ฉวนมองทางเหยาซือหยาน
แต่ดว้ ยเป็ นเสมียนประจําร้าน ผ่อนปรนกฎให้หน่อยก็แล้วกัน
อย่างไรแล้วข้าวผัดไข่น้ ีกอ็ ร่ อย ทว่าค่อนข้างแห้งไปบ้าง
ลัว่ ฉวนจึงเดินไปหยิบโคล่ามาดื่ม
อึก อึก…
ฮ่า!
ชื่นใจ!
“หื อ!”
เหล่าศิษย์ต่างเผยดวงตาเบิกกว้างจับจ้องปลายนิ้วเหยาซือหยานด้วย
อาการตื่นตะลึง
ที่พวกเขาได้เห็นคืออะไร?
ปลายนิ้วถึงกับฉีกกระชากมิติได้โดยตรง?!
กระทัง่ เป็ นคนธรรมดายังทราบ ว่าขอบเขตทดสอบเต๋ ายังทําไม่ได้
ขณะนี้ เหยาซือหยานในใจกลุ่มศิษย์เหล่านี้ตอ้ งแปรเปลี่ยน อีกฝ่ าย
คือผูเ้ หนือลํ้ายิง่ กว่ามู่หรงไห่เถิง
“ยังคิดว่าข้าพูดกล่าวเกินจริ งหรื อไม่?”
ด้วยรู สีดาํ ในห้วงอากาศเลือนหาย เหยาซือหยานค่อยเผยรอยยิม้ แก่
ผูอ้ ื่น
หากเป็ นนางก่อนหน้าคงไม่จบที่การกระทําเพียงเท่านี้
กล้าสงสัยงั้นหรื อ? เช่นนั้นตาย!
ทว่าด้วยอยูร่ ้านต้นตํารับมานาน เหยาซื อหยานค่อยทราบว่าขณะนี้
ภายในใจของนางได้แปรเปลี่ยนอย่างมหาศาล
ผูค้ นต่างส่ ายศีรษะรัวเร็ ว ความสงสัยในสายตาพวกเขาเลือนหาย
หมดสิ้ น
พร้อมกันนี้ ร้านต้นตํารับในใจพวกเขาจึงปรากฏคําอย่าได้ลองดี
อย่างเด่นชัด
ล้อกันเล่นหรื อ เสมียนร้านแข็งแกร่ งเพียงนี้ อย่างนั้นเถ้าแก่เล่า?
“เดี๋ยว พอคิดดูแล้ว วิหคลึกลํ้าสี ชาดที่พวกเราขี่มาก็ขอบเขตทดสอบ
เต๋ าระดับที่สามไม่ใช่หรื อ?”
“หรื อก็คือ วิหคน้อยที่นางกล่าวถึงนั้น…”
บางคนเริ่ มรู ้สึกว่าเรื่ องราวผิดคาดแล้ว
รับชมเหยาซือหยาน สายตาพวกเขาต่างตื่นตะลึง
วิหคลึกลํ้าสี ชาดที่ขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับที่สาม นางถึงกับเรี ยก
หาเป็ นวิหคน้อย
ยิง่ ใหญ่เกินไป อย่าได้ล่วงเกิน…
เพียงครู่ เดียว กลุ่มศิษย์เหล่านี้จึงค่อยกลับมาสําราญกับบะหมี่ก่ ึง
สําเร็ จรู ป
พร้อมกันนี้ลวั่ ฉวนและเหยาซื อหยานยังร่ วมรับประทานข้าวผัดไข่
ต่อไปอย่างไม่สนสายตาผูอ้ ื่น
จัดการบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปเรี ยบร้อย กลุ่มศิษย์กว่าสิ บคนจึงมองกันเอง
บรรยากาศขณะนี้คล้ายผิดแผกไป
“กล่าวไปแล้วที่นงั่ เล่นมีเพียงสิ บ จะแบ่งกันอย่างไร?”
กู่หยุนซีตอ้ งขมวดคิว้ ยามรับชมสหายร่ วมชั้นเรี ยน
ปัญหานี้นางเคยตระหนักมาก่อน ขณะนี้ตอ้ งเผชิญหน้าเสี ยแล้ว
 ตอนที่ 129 สร้ างเสริมประสบการณ์
กลุ่มศิษย์นบั สิ บหันมองหน้ากันเอง พวกเขาไม่มีใครอาจตัดสิ นใจได้
มู่หรงไห่เถิงกวาดตารับชม นางคิดอยากได้เห็นว่าศิษย์ของนางจะ
แก้ปัญหาอย่างไร
“อย่างไรทุกคนก็เล่นได้แค่สามชัว่ โมง ใครเล่นก่อนต่างกันตรงไหน?”
ลัว่ ฉวนเกิดความสงสัย
“เถ้าแก่ นี่ไม่ใช่คาํ ถามว่าเล่นก่อนหรื อหลังแล้วจบ!”
เจียงเหวิน่ ฉางกลอกตามอง
ลัว่ ฉวนจึงหยุดกล่าว
คนหนุ่มสาวถึงกับมีความซับซ้อนเช่นนี้
ท้ายที่สุดหารื อกันอยูพ่ กั หนึ่งจึงค่อยตัดสิ นใจเป่ ายิงฉุบเพื่อตัดสิ นว่า
ใครจะได้เล่นก่อน
ผ่านไปครู่ เสี ยงเป่ ายิงฉุบจึงดังในร้านหลายครั้งครา
สุ ดท้ายตําแหน่งสิ บผูเ้ ล่นจึงได้รับการตัดสิ น
นับเป็ นโชคดีที่ก่หู ยุนซี และเจียงเหวิน่ ฉางต่างชนะมาได้
หากเล่นหอคอยแห่งการทดสอบครั้งแรก ก็ตอ้ งจ่ายหนึ่งร้อยผลึก
วิญญาณเพื่อสร้างบัญชีผเู ้ ล่น
ด้วยสวมใส่ หมวกเรี ยบร้อย ขณะนี้จึงเข้าสู่ โลกเสมือน
ซึ่งไม่เหมือนดังก่อนหน้า ภาพที่ปรากฏได้เปลี่ยนไป
ขณะนี้เพียงสวมหมวกก็จะปรากฏตัวที่หอ้ งสี ขาว
ภายในห้องนี้มีสองลูกบอลที่ต่างกันปรากฏ
ความแตกต่างคือภาพที่ปรากฏภายในลูกบอล
หนึ่งคือหอคอยน้อย พบเห็นชัดเจนว่าเป็ นหอคอยแห่งการทดสอบ
ส่ วนอีกหนึ่งนั้นน่าสนใจ ถึงกับเป็ นชุดเครื่ องครัว
เสี ยงอุทานร้องจึงดังขึ้นจากกลุ่มผูเ้ ล่น
นับเป็ นครั้งแรกที่พวกเขาได้ประสบกับโลกเสมือนจริ ง แต่ละคน
ต่างตื่นเต้น
“เถ้าแก่ นี่เกมใหม่หรื อ?”
กู่หยุนซีหนั ไปถามกับลัว่ ฉวน
ลัว่ ฉวนประหลาดใจเล็กน้อย
หลังเรื่ องระบบสอนทําอาหารเมื่อวาน เขาไม่คาดคิดว่าระบบจะ
ติดตั้งให้กบั ทุกเครื่ องเช่นนี้
พบเห็นสายตากู่หยุนซี ลัว่ ฉวนจึงส่ ายศีรษะ “ไม่ใช่เกม แต่ไปรับชม
ได้ ตอนนี้ทุกสิ่ งอย่างไม่มีค่าใช้จ่าย”
“ไม่มีค่าใช้จ่าย? ของเช่นนั้นถึงกับมีในร้านเถ้าแก่ดว้ ย?” เจียงเหวิน่
ฉางอดไม่ได้ที่จะกล่าวคําขัดขึ้นเมื่อได้ยนิ คําของลัว่ ฉวน
ลัว่ ฉวนจึงสายตาหันขวับมองทางเจียงเหวิน่ ฉาง
เจียงเหวิน่ ฉางแลบลิ้นออกพร้อมปิ ดปากเงียบไป
กู่หยุนซีที่สงสัยจึงกดเข้าไป
ที่นางปรากฏตัวขณะนี้ คือในห้องครัวที่ทนั สมัย
กู่หยุนซีเผยสี หน้างงงัน
ไม่เพียงแต่นาง ผูอ้ ื่นต่างก็สงสัยและเข้ามา
พบเห็นสภาพแวดล้อม ความสนใจในกายนางจึงเกิดถูกจุดประกาย
นี่มนั เอาไว้ทาํ อะไรกัน?
ห้องครัวไฉนจึงปรากฏที่นี่ได้?
“เถ้าแก่ ลูกบอลหน้าตาใหม่นี่ใช้ทาํ อะไรกัน? ไม่คล้ายเหมือนหอคอย
แห่งการทดสอบ!” เจียงเหวิน่ ฉางเอ่ยคําถามต่อลัว่ ฉวน
ผูอ้ ื่นต่างก็หนั มองลัว่ ฉวนรอคอยให้อีกฝ่ ายแถลงคําตอบ
ลัว่ ฉวนจึงมองฝูงชนกล่าวตอบด้วยเสี ยงราบเรี ยบ “ดังที่เห็น เป็ น
ห้องครัว”
ด้วยเหตุผลอันใดไม่ทราบ ลัว่ ฉวนพลันรู ้สึกว่าทําอะไรผิดไปสักอย่าง
ทําครัว?
มันออกจะผิดแผกเกินไปแล้ว!
“เดี๋ยว เถ้าแก่กล่าวว่านี่คือห้องครัว?”
มู่หรงไห่เถิงที่รับชมอยูด่ า้ นข้าง ขณะนี้ไม่อาจเก็บความสงสัยยามได้
ยิน ดวงตางดงามของนางเบิกกว้างเล็กน้อย
ลัว่ ฉวนจึงพยักหน้ารับ “เป็ นห้องครัว”
ผูอ้ ื่นไม่ทราบควรกล่าวอะไรต่อแล้ว
“เถ้าแก่ ไฉนจึงมีเจ้านี่ในเครื่ องเล่น…”
กู่หยุนซี กลายเป็ ษนเงียบงัน นางไม่ทราบว่าควรเรี ยกมันอย่างไรดี
“สอนทําครัว”
“ใช่แล้ว สอนทําครัว!” กู่หยุนซี พยักหน้ารับ “นี่ไม่น่าคล้ายมี
ประโยชน์ใดเลยนี่?”
ผ่านการพิจารณาถี่ถว้ น ลัว่ ฉวนจึงตอบกลับ “ในความเห็นข้า ผูฝ้ ึ ก
ตนรุ่ นเยาว์น้ นั เอาแต่หมกมุ่นกับการฝึ กฝน ทว่าที่สมควรทําคือความ
สามารถรอบด้าน และการทําครัวก็คือเส้นทางอันดี”
 ตอนที่ 130 วิธีต้มซุปกระดูกมังกรเก้ าวิญญาณ
จะบอกว่าต่อรองกับระบบจนได้แบบฝึ กสอนทําครัวมาก็ไม่ได้จริ ง
ไหม?
และสาเหตุสาํ คัญที่สุด ก็คืออยากกินอาหารบ้านเกิดนั้นจะกล่าว
ออกมาได้อย่างไร?
อย่างนั้นแล้วภาพลักษณ์อนั เย็นชาที่สร้างไว้มีหวังได้พงั ทลายหมด
สิ้ น!
ลัว่ ฉวนไม่อาจรับความเสี่ ยงตรงนี้
ได้ยนิ คําตอบลัว่ ฉวน ผูอ้ ื่นต่างพูดกล่าวกันไม่ออก
สร้างเสริ มประสบการณ์เพื่อความสามารถรอบด้าน!
สาเหตุของเถ้าแก่น้ ีปกติอย่างนั้นหรื อ?
ด้วยเลือกไม่พดู กล่าวเพราะเกรงความตาย ศิษย์ท้ งั หลายจึงเริ่ มเข้า
โหมดท้าทายของหอคอยแห่งการทดสอบ
ผ่านไปครู่ จึงค่อยเกิดเสี ยงอุทานร้องกันขึ้นอีกครั้งครา
เพราะกลุ่มคนต่างพบว่าเกมและความเป็ นจริ งถึงกับแยกกันไม่ออก
แน่นอนว่าความสนใจนี้ทาํ ให้ขาดความระวัง พริ บตาจึงถูกสัตว์อสู ร
สังหาร
หลังได้ทราบคําตอบของลัว่ ฉวน กู่หยุนซีจึงคิดไปครู่ ก่อนจะตัดสิ นใจ
อ่านเนื้อหาระบบฝึ กสอนทําครัว
น้อยคนนักจะทราบ ว่ากู่หยุนซีคือผูร้ ักชอบในอาหาร
บ่อยครั้งนางจะใช้วตั ถุดิบวิเศษหรื อสัตว์อสู รที่ล่ามาได้เพื่อปรุ งของ
อร่ อย
หรื อบางทีกอ็ าจเป็ นจานอาหารที่ยากบรรยาย…
เพื่อนหญิงเช่นเจียงเหวิน่ ฉางถือเป็ นหนูทดลองชั้นดี
ด้วยเลือกเข้าไป ไม่ชา้ หน้าต่างโปรงใสจึงปรากฏต่อหน้ากู่หยุนซี
รับชมเนื้อหาที่หน้าต่าง ดวงตากู่หยุนซี ตอ้ งเบิกกว้าง สี หน้าของนาง
ประหลาดใจอย่างไม่คิดเชื่อ
ที่หน้าต่างเนื้อหา มันบอกวิธีการทําและข้อสรุ ปโดยย่อเอาไว้อย่าง
ชัดเจน
กระนั้นอาหารไม่ใช่ธรรมดา วัตถุดิบก็ไม่ใช่ธรรมดา
เช่นข้าวผัดไข่วหิ คอมตะ ซุปกระดูกมังกรเก้าวิญญาณ ซุปดอกบัว
เขียวโกลาหล…
กู่หยุนซีรู้สึกราวกับได้เข้าสู่ โลกใบใหม่
แม้ชื่อส่ วนใหญ่ดูไม่น่าเชื่อถืออย่างแปลกประหลาด กระนั้นล้วนไม่ใช่
อาหารธรรมดา
มังกรและวิหคอมตะถือเป็ นสัตว์แห่งตํานานของทวีปเทียนหลัน
พวกมันคือตัวตนสุ ดแข็งแกร่ ง
อย่างนั้นแล้วจะนําพวกมันมาเป็ นอาหารได้อย่างไร?
“เถ้าแก่ ระบบฝึ กสอนทําครัวนี้มีอะไรผิดไปหรื อไม่?”
คิดอยูน่ าน กู่หยุนซีค่อยรู ้สึกขมขื่นที่ถามไถ่ออกไป
“มีปัญหาอะไรหรื อ?”
ลัว่ ฉวนสงสัยเล็กน้อย ทว่านํ้าเสี ยงก็ยงั ราบเรี ยบ
ตัวเขายังไม่เคยอ่านเนื้อหาระบบฝึ กสอนทําครัว
ก็เพียงแค่ฝึกสอนทําครัว จะมีอนั ใดพิเศษ?
พบเห็นสี หน้าราบเรี ยบของลัว่ ฉวน กู่หยุนซีตอ้ งสะท้านขึ้นภายใน
ใจอีกหลายเท่า!
กระทัง่ มังกรและวิหคอมตะยังเรี ยบเฉยเช่นนี้ เถ้าแก่แข็งแกร่ งเพียงใด
กันแน่?!
ทันใดนี้ความรู ้สึกของนางต้องแปรเปลี่ยนเมื่อเลือกวัตถุดิบ นางต้อง
รู ้สึกราวกับได้กลายเป็ นบุคคลอื่น
มันเป็ นความรู ้สึกแปลกประหลาดที่แตกต่างจากหอคอยแห่งการ
ทดสอบ
แม้ไม่อาจควบคุมร่ างกาย แต่กลับรับรู ้ถึงสภาพแวดล้อมและสภาวะ
ของร่ างกายอย่างเด่นชัด
ราวกับถูกครอบงํา
ขณะนี้นางยืนอยูเ่ หนือห้วงสมุทรอันกว้างใหญ่
ที่ตรงหน้าคือมังกรดําลําตัวยาวนับพันเมตร
ออร่ าอันเลิศลํ้าของมังกรดํานั้นไม่ใช่อะไรที่ยอดฝี มือทัว่ ไปจะเทียบ
เปรี ยบได้!
พร้อมกันนี้ นางจึงได้ยนิ คําอธิบายอย่างกระจ่างชัด
“ก่อนอื่น คือขั้นตอนสําคัญที่สุดในการทําซุปกระดูกมังกรเก้าวิญญาณ
นัน่ คือการสังหารมังกรเลือดบริ สุทธิ์…”
พริ บตาถัดจากนั้น นางรับรู ้ถึงมีดทําครัวที่ปรากฏในมือ
มือขวายกขึ้น จากนั้นจึงสับฟันเข้าใส่ มงั กรดําร่ างยักษ์
มีดนี้ราวกับฉีกกระชากทั้งมิติและห้วงเวลา!
ความบิดเบี้ยวของมิติบงั เกิดขึ้น!
รับชมความสิ้ นหวังปรากฏในดวงตามังกรดํา คราบเลือดจึงปรากฏที่
ลําคอของมัน!
เศียรมังกรร่ วงหล่น นํ้าพุโลหิ ตสาดกระเซ็น!
“มังกรเลือดบริ สุทธิ์ถูกสังหาร ขั้นตอนที่สองของการทําซุปกระดูก
มังกรเก้าวิญญาณ…”
เสี ยงที่ดงั ในหูยงั คงเป็ นเช่นเดิม นางมองที่ “ตนเอง” ซึ่งเลิศลํ้าขนาด
แล่เนื้อมังกรดําออกจากร่ างได้
ขณะนี้นางราวกับเพิ่งได้สติ ที่รู้สึกคือความประหลาดใจอันเปี่ ยมล้น!
 ตอนที่ 131 กู่หยุนซีตดั สิ นใจ
ภาพฉากที่ได้เห็นครั้งแรกนั้นแตกต่างจากประสบการณ์การต่อสู ท้ ี่
หอคอยแห่งการทดสอบอย่างไม่ตอ้ งจําแนก
มันราวกับเป็ นประสบการณ์การศึกส่ วนตัวของยอดฝี มือ!
นี่คือประสบการณ์ที่หาได้ยากมากลํ้า!
“ไม่นึกเลยว่าระบบฝึ กสอนทําครัวจะน่ากลัวแบบนี้ เกือบพลาดไป
เสี ยแล้ว!”
กู่หยุนซีรู้สึกว่าตนเองโชคดีที่เป็ นคนแรกซึ่งได้ทราบประโยชน์ของ
การฝึ กสอนทําครัว
ซึ่งเถ้าแก่และเหยาซือหยานไม่นบั รวม
อย่างไรก็ดี เถ้าแก่ยอดเยีย่ มเกินไปแล้ว!
“หื อ? ดูทางนั้น ทําไมภาพบนหน้าจอของกู่หยุนซี ถึงแตกต่างจากคน
อื่น?”
ขณะนี้เองที่มีคนสังเกตเห็นพร้อมอุทานออก
ภาพที่ปรากฏบนหน้าจอของผูอ้ ื่นล้วนเป็ นตัวผูเ้ ล่นเอง ทว่าของกู่
หยุนซีคือบุคคลแปลกหน้าในชุดสี ดาํ
บรรดาศิษย์ที่ไม่ได้เล่นไม่ได้ออกไปไหน แต่เลือกอยูร่ ับชม
เวลาจํากัดเพียงสามชัว่ โมง รอคอยประเดี๋ยวมันก็ผา่ นพ้นไป
ได้ยนิ เสี ยงอุทานร้อง กลุ่มคนจึงย้ายไปรับชมทางด้านหลังกู่หยุนซี
“หื อ? นัน่ มังกรไม่ใช่หรื อ?”
“ถูกต้องแล้ว! ออร่ าเช่นนี้เกรงว่าคงไม่ใช่แค่ขอบเขตเต๋ ากระมัง?
อย่างน้อยก็ตอ้ งขอบเขตราชัน!”
“กู่หยุนซี เผชิญหน้าศัตรู เช่นนั้นได้อย่างไร? นี่ไม่น่าเป็ นไปได้!”
“กู่หยุนซี ถือมีด ฮ่าฮ่า เป็ นมีดทําครัวเสี ยด้วย นัน่ หรื อจะสับฟันมังกร
ได้?”
“ฮ่าฮ่า… หื อ…?!!”
รอยยิม้ และเสี ยงหัวเราะกลายเป็ นต้องแข็งค้าง
สี หน้าแต่ละคนชะงักงันชวนขบขัน
ดวงตาต่างเบิกกว้างออก ใบหน้าจับจ้องที่หน้าจออย่างไม่อาจนึกเชื่อ
พวกเขาได้เห็นอะไรไป?
กู่หยุนซีใช้มีดทําครัวเพียงเล่มเดียวสับฟันมังกรดํา!
“นี่ฝันไปหรื อ?”
ความคิดเช่นนี้ถึงกับผุดขึ้นมาในใจแต่ละคน
มู่หรงไห่เถิงเองก็กาํ ลังรับชมหน้าจอของกู่หยุนซี
นอกจากสี หน้าตื่นตะลึงแล้ว นางยังเผยความประทับใจมากลํ้า
ยิง่ การฝึ กฝนสู งส่ งเพียงใด ก็ยงิ่ ยากเข้าใจกระบวนการฝึ กฝนมากขึ้น
เท่านั้น นัน่ คือความน่าสะพรึ งของการอยูเ่ บื้องสู ง!
สําหรับมู่หรงไห่เถิงที่อยูข่ อบเขตทดสอบเต๋ าระดับสู งสุ ด นางมัน่ ใจ
มากล้นว่ากําลังของมังกรดําตัวนั้นอย่างไรก็เหนือกว่าขอบเขต
ทดสอบเต๋ า
ทั้งยังเหนือกว่าอย่างมหาศาล!
ไม่ตอ้ งกล่าวถึงราชัน บางทีอาจเป็ นถึงขอบเขตนักบุญ!
กระนั้นกู่หยุนซีกลับได้สงั หารมังกรดําตัวนั้นเพียงหนึ่งกระบวนท่า
บอกกล่าวตามตรง มู่หรงไห่เถิงไม่คิดเชื่อ!
ความแตกต่างทางขอบเขตพลังไม่อาจถมเต็มได้ดว้ ยพลังวิญญาณอัน
มหาศาล
มันราวกับนําดาบอันแหลมคมไปให้เด็กถือเล่น
กระทัง่ ว่าคว้าดาบแหลมคมนั้นขึ้นมาใช้งาน ทว่าไม่มีทางใช้ได้ดงั ใจ
หากคิดสังหารผูอ้ ื่น บางทีอาจต้องเจ็บตัวหรื อเผลอสังหารตนเอง
ทว่าหากดาบนั้นถูกส่ งไปยังนักฆ่ามือพระกาฬ เช่นนั้นมือสังหาร
ย่อมเพิม่ พูนอํานาจมันได้อีกหลายเท่า การเข่นฆ่าผูค้ นทัว่ ไปกล่าวได้
ว่าแทบไม่ตอ้ งออกแรง!
นี่คือความแตกต่างของขอบเขตพลัง!
กู่หยุนซีไม่ทราบว่าผูอ้ ื่นกําลังให้ความสนใจ นางไม่อาจอดทนกลับไป
แบบฝึ กหัดทําซุปกระดูกมังกรเก้าวิญญาณได้ไหว
ผ่านไปครู่ หนึ่ง ภาพมุมมองบุคคลที่หนึ่งของกู่หยุนซีจึงจบลง
นางถอนหายใจออกมาเสี ยงยาว ความตกตะลึงยังติดค้างภายในใจ
มันเป็ นความรู ้สึกที่ชวนให้เหลือเชื่อ
ในสายตากู่หยุนซี สัตว์อสู รทรงอํานาจนั้นเป็ นตัวตนที่ไม่อาจยุง่
เกี่ยวด้วยได้
กระนั้นตอนนี้ มันกลับทําให้นางรู ้สึกว่าก็ไม่ได้ยงิ่ ใหญ่เพียงนั้น
สัตวอสู รแล้วอย่างไร?
สําหรับผูฝ้ ึ กตนที่ขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับสู งสุ ด พวกมันย่อมไม่
ต่างอะไรกับวัตถุดิบสําหรับทําอาหาร
เพื่อคิดก้าวเท้าสู่ จุดสู งสุ ดของโลกแห่งการฝึ กตน สิ่ งแรกที่ตอ้ งทําคือ
รู ้จกั ตนเองให้มาก!
สําหรับกู่หยุนซี แล้ว ก้าวนี้ที่ได้รับมันเสมือนฝันไป
 ตอนที่ 132 การฝึ กฝนของเถ้ าแก่
“เป็ นอะไรไป? ทําไมหันมองข้ากันหมด?”
กู่หยุนซีค่อยได้ตระหนักว่าผูค้ นรอบด้านเผยสี หน้างงงัน
“หยุนซี เมื่อครู่ เล่นหอคอยแห่งการทดสอบหรื อ? ไฉนพวกเราไม่
เคยเห็นภาพฉากเช่นนั้น?”
“ไม่นึกเลยว่ากู่หยุนซีจะแข็งแกร่ งถึงขนาดนี้!”
“ฉากแบบนั้นปรากฏในเกมเมื่อใดกัน?”
……
ทันใดนี้เองที่เสี ยงพูดคุยได้ดงั อึกทึกขึ้นมา
กู่หยุนซีตอ้ งหันมองแต่ละคนที่ถาโถมคําถามเข้าใส่ สุ ดท้ายจึงต้อง
กล่าวเสี ยงดัง “หยุดก่อน! เงียบกันก่อน!”
เสี ยงนี้ดงั ไม่นอ้ ย ทุกคนในร้านต้นตํารับต่างได้ยนิ ซึ่ งก็รวมถึงกลุ่ม
ศิษย์ที่เล่นหอคอยแห่งการทดสอบอยูด่ ว้ ย
กลุ่มคนหันมองกู่หยุนซีดว้ ยความสงสัย ไม่ทราบว่าเหตุใดนางจึง
โพล่งตะโกนออกมา
ที่หอคอยแห่งการทดสอบ ความสนใจจะถูกหันเหไปทางด้านนั้น
หมดสิ้ น เป็ นผลให้หลายคนไม่ทนั ได้ตระหนักว่าเมื่อครู่ รอบด้าน
เกิดอะไรขึ้น
ครู่ หนึ่งแล้วกู่หยุนซีค่อยสู ดลมหายใจตั้งสมาธิ
ลัว่ ฉวนและเหยาซือหยานต่างก็ได้ยนิ เสี ยงของกู่หยุนซี ขณะนี้ส่ง
สายตาสงสัยมาถามไถ่
ด้วยถูกจ้องโดยหลากหลายคน ใบหน้ากู่หยุนซีตอ้ งแดงกํ่า
ขณะนี้นางดึงสติกลับคืนมาจึงค่อยทราบ ว่าเมื่อครู่ น้ ีเสี ยมารยาทไป
เพียงใด
กลุ่มศิษย์เหล่านี้ต่างทราบกันดี ว่านางมักเงียบงันและเผยภาพลักษณ์
สดใสอยูเ่ สมอ!
กู่หยุนซีกระแอมไอเสี ยงเบาเป็ นการแก้สถานการณ์
นางหัวเราะแห้ง “คือแบบนี้ เมื่อครู่ ขา้ ตื่นเต้นไปเล็กน้อย ดังนั้นจึง
ไม่ทนั ระวังว่าเผลอส่ งเสี ยงดังไป!”
ไม่มีผใู ้ ดตอบรับ
ครั้งนี้ค่อยทํากู่หยุนซีอบั อายต่อเรื่ องราว
ทันใดนี้นางจึงหันสายตามองทางเจียงเหวิน่ ฉางสหายรักให้ช่วยเหลือ
เจียงเหวิน่ ฉางย่อมฉลาดมากพอ นางทราบความหมายสายตาของกู่
หยุนซี
นางเผยยิม้ พร้อมกล่าวออก “หยุนซี เมื่อครู่ ไม่เป็ นตัวเจ้าเอาเสี ยเลย
เกิดอะไรขึ้น?”
กู่หยุนซีจึงอธิบาย “ที่จริ งแล้วเมื่อครู่ น้ ีขา้ เข้าสู่ ระบบฝึ กสอนทําครัว
จากนั้นก็เลือกอาหารออกมาเดาสุ่ มไป แต่แล้วที่ได้รับกลับเป็ น
ประสบการณ์สงั หารมังกรอันน่าตื่นตา”
“ฝึ กสอนทําครัว? ล้อกันเล่นหรื อ?”
“ไม่ใช่วา่ ก็แค่ทาํ ครัวงั้นหรื อ? ไฉนจึงเกิดฉากการต่อสู …
้ ”
กลุ่มศิษย์ยงั คงงงงัน
พวกเขาย่อมได้เห็นลูกบอลให้เลือก แต่พอตรวจสอบแล้วก็พบว่า
เป็ นห้องครัว
เมื่อได้ทราบว่าเป็ นระบบฝึ กสอนทําครัว ดังนั้นจึงละความสนใจกัน
ไป
หนึ่งวันมีเวลาเพียงสามชัว่ โมง ดังนั้นจึงต้องใช้สอยอย่างลํ้าค่า ผูใ้ ด
กันคิดเสี ยเวลากับการทําครัว?
กู่หยุนซีจึงได้แต่กล่าวออก “เมื่อครู่ ที่ได้ประสบพบเจอกับตัวเอง
เป็ นข้าได้รับคําอธิบายพร้อมวิธีการได้รับอาหารมื้อนั้นมา!”
ผูค้ นยังคงเงียบ…
หาวัตถุดิบทําอาหาร!
อาหารอะไรกันต้องใช้มงั กรเป็ นวัตถุดิบ?
“เป็ นเรื่ องจริ ง!” กู่หยุนซีไหวไหล่พร้อมกล่าวบอก
ขณะนี้นางจึงค่อยได้เห็นลัว่ ฉวน ดวงตาต้องเกิดประกายขึ้นมา
“เถ้าแก่สมควรทราบรายละเอียด ให้เถ้าแก่อธิบายแทนแล้ว!”
ทันใดนี้สายตากว่าสิ บคู่จึงย้ายมองมาทางลัว่ ฉวนแทน
“ระบบ นี่เรื่ องอะไรกัน?”
แม้สีหน้าของเขาไม่แปรเปลี่ยน ทว่าในใจเรี ยกหาระบบสอบถาม
แล้ว
บอกกล่าวตามตรง ตัวเขาเองก็เกิดข้อสงสัย
เมื่อวานหลังจากระบบทิ้งการฝึ กสอนทําครัวเอาไว้ ก็มีแต่เหยาซือ
หยานและกู่หยุนซี ที่เข้าไปใช้งาน
ลัว่ ฉวนหาได้ทราบอันใดด้วยไม่
แต่ดว้ ยฐานะเถ้าแก่ร้าน ดังนั้นย่อมต้องแสดงภูมิความเป็ นเจ้าของ
ร้าน!
ลัว่ ฉวนจะตอบกลับว่า “ไม่รู้เหมือนกัน!” อย่างนี้หรื อ ได้ที่ไหน!
สงบนิ่งต่อทุกสถานการณ์จึงเป็ นพื้นฐานการฝึ กฝนตนเองของเถ้าแก่
ร้าน!
 ตอนที่ 133 หัวใจของคนทําอาหาร
ระบบเผยคําออกมา “การสอนทําครัวที่ระบบมอบให้ยอ่ มรวมถึง
วัตถุดิบอันไร้ที่สิ้นสุ ด พร้อมกันนี้เพื่อทําให้ผใู ้ ช้งานสามารถควบคุม
คุณภาพการทําอาหารได้โดยสมบูรณ์ การสอนทําครัวจึงมีระบบ
มุมมองบุคคลที่หนึ่งสอนในทุกกระบวนการ”
นี่มนั เรื่ องบ้าอะไร?
ลัว่ ฉวนรู ้สึกราวกับได้ทราบข่าวร้าย
“เดี๋ยว รอเดี๋ยว” ลัว่ ฉวนอดไม่ได้ที่จะกล่าวขัดระบบขึ้นมา “ขั้นตอน
ทั้งหมด? นี่รวมถึงขั้นตอนการหาวัตถุดิบด้วย?”
“การทําอาหารที่ดีตอ้ งมีวตั ถุดิบที่ดี มีแต่วตั ถุดิบที่พอ่ ครัวหามาเอง
จึงเป็ นของที่สมบูรณ์พร้อมใช้งาน”
ลัว่ ฉวนถึงกับพูดกล่าวไม่ออก
กระนั้นคําตอบของระบบมันก็ช่วยคลายข้อสงสัยได้
ขณะนี้เขาค่อยได้ทราบ ว่าเหตุใดกู่หยุนซี และผูค้ นถึงเผยอาการตื่น
ตะลึงกันออกมา
เมื่อกู่หยุนซีเลือกเรี ยนทําอาหาร ภาพฉากที่ผอู ้ ื่นพบเห็นคือขั้นตอน
การหาวัตถุดิบ
ลัว่ ฉวนจึงตอบกลับ “ระบบทําได้วเิ ศษ!”
“ขอบคุณเจ้าของร้านที่กล่าวชม” ระบบรับคํา
ทันใดนี้ลวั่ ฉวนค่อยได้ตระหนักภายในใจว่ามีอะไรผิดพลาด
ไม่วา่ เป็ นระบบสอนทําครัวประเภทใด มันก็ตอ้ งมีประโยชน์สกั ทาง
หนึ่ง
ดังนั้นแล้วโดยเนื้อแท้มนั ต้องไม่ใช่เข้าไปใช้งานโดยไม่จ่าย!
ไม่วา่ กี่คนรับชมพบเห็น ลัว่ ฉวนต่างไม่ได้ผลกําไรแม้แต่นอ้ ย!
ทันทีเมื่อคิดเช่นนี้ได้ ลัว่ ฉวนจึงทราบว่านี่เป็ นการขาดดุลการค้า
“ระบบ รู ้สึกว่าที่สอนทําอาหารนี้ทรงอํานาจเกินไปบ้าง คงไม่ดีนกั
หากให้ผใู ้ ช้งานอื่นใช้โดยไม่เก็บค่าใช้จ่าย” ลัว่ ฉวนกล่าวออก
ระบบเงียบไปครู่ หนึ่งจึงค่อยตอบ “เจ้าของร้านคิดได้ถูกต้องแล้ว”
“อย่างนั้นเก็บผลึกวิญญาณดีหรื อไม่?” ลัว่ ฉวนเสนอความเห็น
“ต้องเป็ นเช่นนั้น” ระบบตอบรับ
“ตั้งราคาที่เท่าใด?” ลัว่ ฉวนถามต่อ
“เจ้าของร้านโปรดตัดสิ นใจเอง” ระบบตอบกลับ
ลัว่ ฉวนจึงพยักหน้ารับ “ระบบสอนทําอาหารเช่นนี้ไม่ต่างอะไรกับ
โหมดสังเวียน อย่างนั้นเก็บผลึกวิญญาณตามพื้นฐานการฝึ กสอน
น่าจะดี”
“จัดแบ่งระดับเรี ยบร้อย เพิ่มราคาเรี ยบร้อย มีค่าธรรมเนียมการเข้าใช้
งานหรื อไม่?”
คิดไปครู่ ลวั่ ฉวนจึงค่อยกล่าว “วันนี้ถือว่าให้ทดลองใช้กนั ไปก่อน
พรุ่ งนี้ค่อยเรี ยกเก็บ หนึ่งวันแต่ละคนจะเลือกเล่นได้อย่างหนึ่ง”
ระบบจึงเพิม่ เงื่อนไขเข้าไป
ลัว่ ฉวนหันมองทางกู่หยุนซีและคณะ นํ้าเสี ยงราบเรี ยบกล่าวออก
“เพื่อให้กลายเป็ นพ่อครัวมือฉกาจ นอกจากทักษะการทําอาหารที่ดี
ความสามารถในการได้รับวัตถุดิบก็เป็ นสิ่ งสําคัญ”
ผูค้ นต่างเงียบงันใส่
แม้รู้สึกว่ามีอะไรผิดไปบ้าง แต่ดว้ ยเพราะที่นี่คือร้านต้นตํารับ ดังนั้น
มันต้องมีประโยชน์ในการใช้งาน
พวกเขาต่างคิดเห็นเช่นเดียวกัน ว่าเถ้าแก่ช่างเลิศลํ้า!
“ระบบสอนทําครัววันนี้ใช้งานได้โดยไม่มีค่าใช้จ่าย นับตั้งแต่พรุ่ งนี้
จึงมีค่าใช้จ่าย” ลัว่ ฉวนกล่าวต่อเนื่อง “แต่ละบทเรี ยนจะเริ่ มต้นที่
หนึ่งร้อยผลึกวิญญาณ แต่ละคนสามารถเลือกเรี ยนได้หนึ่งบทเรี ยน
ต่อวัน”
หนึ่งร้อยผลึกวิญญาณ แลกกับประสบการณ์หาวัตถุดิบชั้นแนวหน้า
ราคานี้กล่าวได้วา่ ถูกเสี ยยิง่ กว่าถูก!
หลังได้ทราบความวิเศษของระบบสอนทําครัว คนทั้งสิ บจึงเข้าไป
สัมผัสประสบการณ์อนั ยิง่ ใหญ่
แน่นอนว่ามันมีแนวทางการทําอาหารนับไม่ถว้ น ดังนั้นประสบการณ์
ของแต่ละคนที่ได้รับจึงแตกต่างกันออกไป
“ซือหยาน เมื่อวานใช้งานระบบสอนทําครัวไม่พบเจออะไรบ้างเลย
หรื อ?” พอคิดเช่นนี้ ลัว่ ฉวนจึงหันไปถามกับเหยาซือหยาน
สี หน้างงงันของเหยาซื อหยานเผยตอบกลับมา “เอ? ไม่ใช่วา่ เถ้าแก่
ตั้งใจทําให้เป็ นเช่นนี้ง้ นั หรื อ?”
ลัว่ ฉวนถึงกับตอบไม่ถูก
ด้วยความเงียบงันปรากฏ ลัว่ ฉวนจึงพยักหน้ารับ “นัน่ ก็ใช่ เพียงแต่
อยากสอบถามความเห็น”
“ความเห็นของข้า?” เหยาซือหยานคิดไปครู่ และจึงกล่าวอย่างจริ งจัง
“กล่าวได้วา่ ยิงปื นนัดเดียวได้นกสองตัว ได้รับแนวทางที่จะแข็งแกร่ ง
ขึ้น ทั้งยังได้ทราบวิธีการทําอาหาร”
ได้ยนิ เหยาซือหยานตอบเช่นนี้ ลัว่ ฉวนค่อยไปคว้าบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ป
มาทาน
ข้าวผัดไข่ถว้ ยหนึ่ง บอกกล่าวตามตรง มันไม่พอให้เขาได้อิ่มท้อง
 ตอนที่ 134 แลกเปลีย่ น
“เถ้าแก่ พวกเรามาแล้ว!”
ขณะเพิ่งใส่ น้ าํ ร้อนในถ้วยบะหมี่ เสี ยงหัวเราะพลันกระทบโสด
ประสาทลัว่ ฉวน
แม้ไม่หนั มองก็ทราบว่าเป็ นผูใ้ ด
ปู้หลี่เกื๋อ ปู้ฉืออี และเจียงเฉิ งฉวินมาถึงร้านแล้ว
“ทําไมคนในร้านเยอะขึ้นได้กนั ละนี่?” เจียงเฉิ งจวินประหลาดใจ
เล็กน้อยขณะหันมองในร้าน
“ไม่มีที่วา่ งเลย ถ้ารู ้คงมาให้เร็ วกว่านี้!” ปู้หลี่เกื๋อถอนหายใจ ขณะนี้
อารมณ์ยนิ ดีกลายเป็ นหมองหม่น
“เพราะเจ้าพิร้ ี พิไร!” ปู้ฉืออีกล่าวคําขึ้น
ปู้หลี่เกื๋อทราบว่าเป็ นความผิดตนเอง ขณะนี้จึงได้แต่ยมิ้ แก้เขิน
ขณะนี้เองที่หวั ข้อสนทนาต้องแปรเปลี่ยน!
ปู้หลี่เกื๋อหันสายตามองทางกลุ่มคนในร้าน ท่าทีเผยซึ่งความ
ประหลาดใจ “พวกนี้คนของสถาบันวิญญาณเมฆานี่นา!”
เพราะเขาได้เห็นตราสัญลักษณ์ที่เสื้ อของทุกคน
“คล้ายเป็ นเช่นนั้น” เจียงเฉิ งจวินเองก็พบเห็น
“แต่มีอีกเรื่ อง รับชมภาพที่แสดงบนหน้าจอ คล้ายว่ามันแตกต่าง
ออกไป!”
ปู้ฉืออีพบเห็นเข้า ขณะนี้จึงเผยความสนใจรับชม
หรื อจะเป็ นว่าร้านเถ้าแก่มีของใหม่มาให้ลองอีกแล้ว?
“เถ้าแก่ ของมาใหม่หรื อ?” ปู้หลี่เกื๋อกล่าวถามลัว่ ฉวน
ลัว่ ฉวนพยักหน้ารับ “เป็ นระบบฝึ กสอนทําครัวที่เพิ่งเปิ ดให้เข้าใช้
งาน”
“ฝึ กสอนทําครัว?” ปู้หลี่เกื๋อเกิดสงสัยว่าหูฝาดไปหรื อไม่
“เถ้าแก่ลอ้ กันเล่นหรื อ?” ปู้ฉืออีอดไม่ได้จนถามออก
“คิดว่าข้าล้อเล่นหรื อ?” นํ้าเสี ยงลัว่ ฉวนราบเรี ยบ
ทั้งเสี ยงและสี หน้า มันยากที่จะตั้งข้อสงสัย
“ก็ไม่น่าเป็ นเช่นนั้น”
ทั้งสามได้แต่ส่ายศีรษะพร้อมกัน
“อย่างนั้นฝึ กสอนทําครัวนี้ทาํ อะไร ไฉนจึงต้องมี?” เจียงเฉิงจวิน
กล่าวถามด้วยความสงสัย
“รับชมเองแล้วจะเข้าใจ” เหยาซือหยานกล่าวคําขึ้น
ถัดจากนั้น ทั้งสามจึงไปร่ วมรับชมกับกลุ่มคน
ศิษย์ที่ตอ้ งรอเล่นรอบหลังขณะนี้หาได้สนใจคนทั้งสามที่มาเยือน
ใหม่ไม่
ด้วยฐานะศิษย์ของสถาบันวิญญาณเมฆา พวกเขาย่อมมีความอวดดี
กับตัว
อย่างไรนี่กเ็ ป็ นสิ่ งที่ชนชั้นสู งในทุกสถานที่พึงจะกระทํา
ทางด้านปู้หลี่เกื๋อทั้งสามคนก็เช่นกัน
ด้วยเป็ นบุรุษหล่อเหลาและโฉมงาม ดังนั้นคิดเข้าหาต่อกันย่อม
ไม่ใช่เรื่ องยากอะไร
ที่สาํ คัญยิง่ กว่า คือปู้หลี่เกื๋อเป็ นคนเข้าถึงได้ง่าย
“พี่ชายท่านนี้มาจากสถาบันวิญญาณเมฆาหรื อ?” ปู้หลี่เกื๋อหันคุยกับ
บุคคลที่ยนื ข้างกาย
อีกฝ่ ายคือเซียวเฉิงที่มาเยือนเมื่อวาน
ราวกับบังเอิญ ที่อีกฝ่ ายเองก็ไม่ใช่คนเข้าถึงยากแต่อย่างใด
ทว่าโชคนั้นไม่ดี ที่เมื่อครู่ เขาไม่ชนะจึงไม่ได้สิทธิ์เล่นเกม
“ถูกต้องแล้ว” เซี ยวเฉิงเผยยิม้ “รับชมรู ปลักษณ์นอ้ งชาย คงไม่ใช่มา
ร้านนี้ครั้งแรกกระมัง?”
“แน่นอน!” ปู้หลี่เกื๋อพยักหน้ารับอย่างภาคภูมิ “ข้าคือลูกค้าคนแรก
ของร้านเถ้าแก่!”
คํานี้ถือเป็ นประโยคประจํากายของปู้หลี่เกื๋อไปแล้ว
ได้ยนิ ดังนี้ เซียวเฉิงจึงปรับเปลี่ยนมุมมองต่อปู้หลี่เกื๋อไปมาก
“ไม่นึกเลยว่าน้องชายจะยอดเยีย่ มเช่นนี้!” เซียวเฉิงกล่าวออกอย่าง
นับถือ
“ฮ่าฮ่าฮ่า เป็ นความสําเร็ จอย่างหนึ่งเลยทีเดียว!” ปู้หลี่เกื๋อหัวเราะรับ
“เมื่อครู่ เข้ามาในร้านก็พอทราบแล้วว่าสถานะพี่ชายย่อมไม่ธรรมดา
ไม่นึกเลยว่าเป็ นถึงศิษย์ของสถาบันวิญญาณเมฆา! และที่นี่กไ็ ม่ใช่วา่
คนทัว่ ไปจะมาเยือนกันได้!”
“กล่าวได้ถูกต้อง กล่าวได้ถูกต้อง!”
และแล้วบทสนทนาอันไร้แก่นสารก็ดาํ เนินไป…
 ตอนที่ 135 มู่หรงไห่ เถิงขอลอง
หลังพูดคุยไร้สาระกันไปมา ปู้หลี่เกื๋อค่อยกลับมายังเรื่ องร้านต้นตํารับ
“ได้ยนิ จากเถ้าแก่วา่ เมื่อครู่ มีคนเล่นระบบฝึ กสอนทําครัว ไฉนจึงไม่
เล่นหอคอยแห่งการทดสอบ?” ปู้หลี่เกื๋อเอ่ยคําถาม
“ยังไม่ทราบหรื อ?” เซี ยวเฉิงเผยยิม้ “ระบบฝึ กสอนทําครัวเป็ นเถ้าแก่
นําเสนอมาวันนี้ ตอนแรกแต่ละคนต่างไม่ให้ความสนใจมันด้วยซํ้า”
ปู้หลี่เกื๋อจึงพยักหน้ารับ “ถูกต้องแล้ว ลําพังเพียงชื่อก็ไม่น่าสนใจ
แล้ว! เวลาเล่นมีเพียงสามชัว่ โมง จะเอาไปเสี ยกับการทําอาหารได้
อย่างไร?”
คนทั้งสองขณะนี้ยนื อยูด่ า้ นหลังกู่หยุนซี
แม้วา่ เป็ นมุมมองบุคคลที่หนึ่ง มันก็ไม่ใช่ปิดกั้นกู่หยุนซีจากการยิน
เสี ยงจากภายนอก
เพียงครู่ กลับต้องสัมผัสได้ถึงความรู ้สึกกล่าวโทษต่อการรบกวน
“แปลก ทําไมปุบปับจึงหนาวได้?” ปู้หลี่เกื๋อเริ่ มสัน่ เล็กน้อย
“ไม่ใช่แล้ว” เซียวเฉิ งสงสัยเช่นกัน เขาไม่ทราบว่าไฉนตนเองรู ้สึก
เช่นนี้
“หรื อจะเป็ นภาพลวงตา…” ปู้หลี่เกื๋อพึมพํากับตัวเอง
ถัดจากนั้นเซียวเฉิงจึงบอกกล่าวต่อปู้หลี่เกื๋อ ถึงประสบการณ์มุมมอง
บุคคลที่หนึ่งซึ่งได้รับจากการหาวัตถุดิบทําอาหาร
ปู้หลี่เกื๋อย่อมตื่นตะลึง
“เอาจริ งหรื อนี่?” ปู้หลี่เกื๋อเผยสี หน้าตื่นตะลึง
ประสบการณ์การต่อสู ข้ องยอดฝี มือจากมุมมองบุคคลที่หนึ่ง มันคือ
ประสบการณ์อนั ลํ้าค่าที่ไม่อาจหาได้จากโลกความเป็ นจริ ง!
มันจะเป็ นไปได้กแ็ ต่ในโลกเสมือน กระทัง่ ฟื้ นคืนชีพก็ทาํ ได้มาแล้ว!
“บอกกล่าวตามตรง ครั้งแรกได้ยนิ เถ้าแก่อธิบายก็คิดว่านี่มนั เหลือเชื่อ
เกินไป” เซียวเฉิงไหวไหล่กล่าวบอก
ปู้หลี่เกื๋อพยักหน้าเห็นพ้อง
พูดคุยกันอีกไม่กี่คาํ ปู้หลี่เกื๋อจึงย้ายมายืนทางด้านปู้ฉืออีและเจียงเฉิ ง
จวิน
“ทราบแล้วว่าเล่นอะไรกันอยู!่ ” ปู้หลี่เกื๋อเผยคําด้วยความยินดี
“บังเอิญนัก พวกเราก็เพิ่งได้ทราบ” เจียงเฉิงจวินเผยยิม้
ปู้ฉืออีจึงหันมายิม้ ให้
ที่ขา้ งกายทั้งสอง คือมู่หรงไห่เถิงซึ่งยืนอยู่
ปู้หลี่เกื๋อถึงกับพูดกล่าวไม่ออก เพราะตนเสี ยเวลาพล่ามมากเกินไป
“ผูอ้ าวุโสไห่เถิง ขณะนี้ขา้ ยังไม่ได้คิดเข้าร่ วมสถาบันวิญญาณเมฆา
แต่อย่างใด” ปู้ฉืออีกล่าวต่อมู่หรงไห่เถิงที่ยนื ด้านข้าง
แม้พบกันเมื่อวานนี้ ทว่าจนกระทัง่ ถึงตอนนี้เพิ่งได้มีบทสนทนาต่อกัน
พบเจอกันอีกครั้งที่ร้านวันนี้ มู่หรงไห่เถิงค่อยทราบศักยภาพของปู้
ฉื ออี
ด้วยไม่เข้าร่ วมสถาบันใด นางกลับสามารถฝึ กฝนถึงขอบเขตจิต
วิญญาณระดับที่หา้ ได้สาํ เร็ จ และขณะนี้ยงั จะพุง่ ทะยานไปต่อ!
หากเทียบกับยอดอัจฉริ ยะเช่นกู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉาง นี่หาได้
น้อยหน้ากว่ากันไม่!
เพียงครู่ มู่หรงไห่เถิงย่อมสัมผัสได้ถึงพรสวรรค์
“งั้นหรื อ…” มู่หรงไห่เถิงถอนหายใจ
นางทราบดีวา่ ท่าทีของปู้ฉืออีไม่ใช่คนที่จะเปลี่ยนใจโดยง่าย
ไตร่ ตรองถี่ถว้ นแล้ว มู่หรงไห่เถิงค่อยนําเอาเหรี ยญตราออกจาก
แหวนมิติ
เหรี ยญตรานี้ทาํ จากโลหะสี ขาวเงิน มีคาํ วิญญาณเมฆาแกะสลักเอาไว้
ที่หนึ่ง มันมีสี่อกั ษรแกะสลักเอาไว้ มู่หรงไห่เถิง
ด้วยยืน่ ตราให้แก่ปู้ฉืออี มู่หรงไห่เถิงจึงเผยยิม้ “รับตรานี้เอาไว้ หาก
เปลี่ยนใจให้ไปพบข้าที่สถาบันวิญญาณเมฆาได้ทุกเมื่อ”
ไม่ใช่วา่ ทุกคนสามารถเข้าร่ วมสถาบันวิญญาณเมฆา จากถ้อยคําของ
มู่หรงไห่เถิง ย่อมเผยให้ทราบว่าเหรี ยญตรานี้สาํ คัญเพียงใด!
ขณะปู้ฉืออีคิดปฏิเสธ ลัว่ ฉวนพลันกล่าวคําขึ้น “รับไว้ ด้วยพรสวรรค์
เจ้า อยูแ่ ต่ในนครจิ่วเหยาอันเล็กจ้อยเช่นนี้มีแต่จะถ่วงรั้ง”
เถ้าแก่กล่าวเช่นนี้ นางก็ยากจะปฏิเสธแล้ว
ดังนั้นนางจึงรับเหรี ยญตราไว้
 ตอนที่ 136 ข้ อสงสั ยของลัว่ ฉวน
ถัดจากนี้คือเวลารับชม
เนื่องด้วยผูอ้ ื่นไม่อาจไปไหน
ขณะนี้จึงได้แต่รับชมให้เวลาผ่านพ้นไป
เครื่ องเล่นทั้งสิ บต่างเผยภาพที่แตกต่างกันออกไป
พวกเขายังคงสงสัย ว่าระบบสอนทําครัวนั้นแท้จริ งมีกี่สูตรตํารับ
อาหารให้ได้เรี ยนรู ้กนั แน่
เวลาผ่านพ้นอย่างรวดเร็ ว
สามชัว่ โมงหายวับ ศิษย์กลุ่มแรกของสถาบันวิญญาณเมฆาที่เข้าเล่น
เกมหมดเวลาแล้ว
กลุ่มคนต่างถอดหมวกออกก่อนจะกลับจากร้านต้นตํารับ
ในช่วงระยะเวลาสามชัว่ โมง พวกเขาได้เรี ยนรู ้มากมายยิง่ กว่าครั้งอยู่
ที่สถาบัน
สิ่ งสําคัญขณะนี้คือการย่อยประสบการณ์ที่ได้รับรู ้และพบเห็น
แปรเปลี่ยนเป็ นกําลังของตนเอง!
กล่าวลากับมู่หรงไห่เถิง ลัว่ ฉวน รวมถึงเหยาซือหยานเรี ยบร้อย กลุ่ม
ของกู่หยุนซีจึงกลับจากร้านต้นตํารับไปยังโรงเตี๊ยมจันทราเมรัย
“ในที่สุดก็ถึงคราวพวกเรา! แทบอดใจรอไม่ไหว!”
รอยยิม้ เผยชัดที่ใบหน้าปู้หลี่เกื๋อ ขณะนี้เขาเร่ งรี บเดินเข้าไปยังที่นงั่
ที่นงั่ เล่นมีสิบ ขณะนี้นงั่ กันครบแล้วจึงเหลือที่วา่ งอยูห่ นึ่ง
ลัว่ ฉวนคิดอยูค่ รู่ ก่อนจะตัดสิ นใจไปนัง่
บอกกล่าวตามตรง ว่าตัวเขายังคงมีเรื่ องคาใจกับระบบฝึ กสอนทําครัว
ด้วยสวมใส่ หมวก เข้าสู่ หอ้ งเริ่ มต้น ลัว่ ฉวนจึงเลือกลูกบอลเคียงข้าง
หอคอยแห่งการทดสอบ
พริ บตารอบด้านจึงแปรเปลี่ยน ตัวเขาปรากฏขึ้นในห้องครัวที่ทนั สมัย
ผูค้ นที่เหลือซึ่งร่ วมเล่นก็เช่นกัน
เมื่อเลือกเปิ ดหัวข้อตรงมุมล่างของจอ ทันใดนี้หน้าต่างโปร่ งแสงจึง
ปรากฏต่อหน้าลัว่ ฉวน
ที่บนหน้าต่าง มันเรี ยงด้วยรายชื่ออาหารสารพัด
ลัว่ ฉวนยังต้องประหลาดใจไม่นอ้ ย
“ระบบ อาหารจานไหนระดับสู งที่สุด?” ลัว่ ฉวนกล่าวถาม
“ในระบบฝึ กสอนทําครัว มีอาหารระดับสู งมากมายเกินไป ดังนั้น
คําถามนี้ไม่สามารถตอบได้”
ลัว่ ฉวนแทบพูดกล่าวต่อไม่ถูก
“ช่างมัน งั้นแนะนําอะไรก็ได้ที่ระดับสู งสุ ดมาสักอย่าง” ลัว่ ฉวนได้
แต่ตอ้ งกล่าวออกไปเช่นนี้
“สัตว์โลกย่างถ่าน” เสี ยงระบบดังตอบกลับมา
สัตว์โลก?
นัน่ ถือเป็ นชื่อตัวอะไร?
ด้วยความสงสัย ลัว่ ฉวนจึงตอบรับ “เอาอันนั้นก็แล้วกัน”
สิ้ นเสี ยง ลัว่ ฉวนจึงรับรู ้ถึงแสงสว่างวูบ ราวกับตัวเขาได้กลายเป็ น
ผูอ้ ื่นในชุดสวมใส่ สีดาํ
หันมองรอบด้าน ขณะนี้พบว่าเป็ นมุมมองบุคคลที่หนึ่ง
บอกกล่าวตามตรง สภาวะเช่นนี้มนั ให้ความรู ้สึกแปลกประหลาด
รอบด้านที่พบเห็นมันคือความว่างเปล่าอันไร้สิ้นสุ ด
ทั้งยังมีแสงดาวนับไม่ถว้ นระยิบระยับ
“จักรวาลงั้นหรื อ?” ลัว่ ฉวนอดไม่ได้ที่จะคาดเดา
ขณะนี้เองที่สิ่งมีชีวติ ประหลาดสี ดาํ สนิทปรากฏตัวออกมา สภาพ
ของมันแทบไม่อาจบรรยายออกเป็ นอักษร ขณะนี้มนั ฉี กกระชาก
ความว่างเปล่าปรากฏตัวออกมา
ขนาดนั้นชวนสะพรึ ง มันไม่ยงิ่ หย่อนไปกว่าดวงดาว!
ลัว่ ฉวนคล้ายทราบอะไรขึ้นมาบ้างแล้ว
สิ่ งมีชีวติ นี้ สมแล้วที่ชื่อว่าสัตว์โลก
“ก่อนอื่น คือขั้นตอนสําคัญในการย่างถ่านสัตว์โลก นัน่ ก็คือสังหาร
สัตว์โลก…”
ลัว่ ฉวน ไม่สิ ชายชุดดําเริ่ มเคลื่อนไหวแล้ว!
ดาบพลันปรากฏในมือพร้อมสับฟันลง
คมดาบนั้นกรี ดเชือดเฉือนได้ท้ งั ห้วงมิติและเวลา
ความว่างเปล่าเกิดความผันแปร ดวงดาวใกล้เคียงถึงกับต้องระเบิด
ออกราวกับฟองที่แตกตัว!
ทราบถึงวิกฤตร้ายแรง สัตว์โลกจึงเผยแสงสี ดาํ ทมิฬ
ราวกับสรรพสิ่ งได้ผดิ เพี้ยน ร่ างนั้นกลับกลายเป็ นมายา!
มันคิดหลบหนี!
สัตว์โลกถือกําเนิดขึ้นเพื่อทําลายบ้าง เผชิญหน้ากับคมดาบของชาย
ชุดดํา มันไม่หาญกล้าต้านรับเอาไว้!
คมดาบทอแสงวูบ ร่ างของสัตว์โลกกลับกลายเป็ นสภาพเดิมอีกครั้ง
กระนั้นลมหายใจและชีวติ ของมันถูกปลิดปลงแล้ว
ลัว่ ฉวนรับชมด้วยมุมมองบุคคลที่หนึ่ง ภายในใจเกิดความรู ้สึกหนึ่ง
อันรุ นแรง
อนาคตต้องแข็งแกร่ งให้ได้ระดับนี้!
 ตอนที่ 137 ความร้ อนใจของสั่ วหวังจิน
“เริ่ มขั้นตอนที่สองของการทําสัตว์โลกย่างถ่าน…”
เสี ยงระบบดังต่อเนื่อง ภาพฉากแปรเปลี่ยนอีกครั้งหนึ่ง…
ในชัว่ ระยะเวลาอันสั้น ลัว่ ฉวนรับรู ้ได้ถึงประสบการณ์ราวกับเป็ น
ชีวติ ใหม่
“ไม่นึกเลยว่าระบบฝึ กสอนทําครัวจะน่าตื่นตาตื่นใจได้ขนาดนี้” ลัว่
ฉวนอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา
แต่นี่มนั ก็ทาํ ให้ลวั่ ฉวนได้ใช้ความคิด
เมื่อตระหนักอย่างถี่ถว้ น เขาจึงตัดสิ นใจเพิ่มเติมระบบแก่การฝึ กสอน
ทําครัว
“ระบบ” ลัว่ ฉวนเรี ยก
“เจ้าของร้านมีอะไรหรื อ?”
“รู ้สึกว่าประสบการณ์การหาอาหารที่แข็งแกร่ งนี้ดีสาํ หรับผูเ้ ล่นมาก
เกินไป มันอาจทําให้เกิดเป็ นความเสี ยเปรี ยบได้” ลัว่ ฉวนกล่าวออก
“สมควรต้องมีการจํากัดใช้งานบ้าง”
“จํากัดใช้งานอย่างไร?”
“แบ่งระดับการเข้าถึงตามขอบเขตการฝึ กฝนของโลกใบนี้” ลัว่ ฉวน
เอ่ยตอบ
“เปิ ดใช้การจํากัดเรี ยบร้อย”
สาเหตุวา่ ทําไมลัว่ ฉวนทําเช่นนี้กเ็ พราะมีความคิดหนึ่งผุดขึ้น
ร้านต้นตํารับเดิมทีกช็ วนโลกตื่นตะลึงพอแรงแล้ว ขณะนี้ผฝู ้ ึ กตนยัง
จะได้เผชิญกับห้วงอวกาศอันไร้สิ้นสุด ถึงตอนนั้นไม่ทราบแล้วว่า
ปั ญหาอะไรจะเกิดขึ้นอีกบ้าง
เพื่อความสงบของทวีปเทียนหลันและโลกใบนี้ นี่คือสิ่ งที่ลวั่ ฉวน
ต้องกระทํา
กระนั้นลัว่ ฉวนไม่ทราบ ว่าโลกใบนี้มนั แตกต่างจากที่เขาคิดไว้อย่าง
สิ้ นเชิง!
ผูค้ นที่นี่ไม่มีแนวคิดเรื่ องอวกาศหรื อจักรวาลอะไรทั้งสิ้ น!
……
เมื่อถอดหมวกออก ลัว่ ฉวนค่อยสู ดลมหายใจเข้าลึก
รับชมสภาพในร้านอันคุน้ เคย บอกกล่าวตามตรง เขารู ้สึกราวกับฝัน
ไป
เมื่อครู่ ได้ประสบการณ์ในห้วงอวกาศอันกว้างใหญ่ บอกกล่าวเช่นนี้
ผูใ้ ดกันเชื่อ?!
แม้ประสบการณ์เป็ นในโลกเสมือนจริ ง ทว่าที่นนั่ แทบไม่อาจหา
ความต่างอะไรจากโลกจริ ง
ลัว่ ฉวนรู ้สึกคอแห้งจึงคิดอยากได้โคล่าดับกระหาย
เมื่อดื่มไปขวดหนึ่ง ลัว่ ฉวนค่อยกลับมาสวมใส่ หมวกอีกครั้งหนึ่ง
ครั้งนี้คือหอคอยแห่งการทดสอบโหมดท้าทาย
วันนี้เขามีเป้าหมายแก่ใจแล้ว นัน่ ก็คือผ่านชั้นที่สามในโหมดปกติ
ให้จงได้
เวลาผันผ่านรวดเร็ ว เพียงพริ บตาก็บ่ายแล้ว
“เฮ้อ ผ่านเสี ยที”
ลัว่ ฉวนถอยหายใจโล่งอกกับตนเองพร้อมเผยยิม้ อ่อน
ที่ตรงหน้าเขาตอนนี้ มันคือร่ างของเสื อดาวเงาสองตัว
บอกกล่าวตามตรง ลัว่ ฉวนต้องพยายามไปไม่ใช่นอ้ ยกว่าจะสังหาร
เสื อดาวเงาทั้งสองตัวนี้ได้
บ่อยครั้งตัวเขาจะฝื นต้านรับมันไว้ตวั หนึ่ง ขณะที่อีกหนึ่งซ่อนเร้น
ในความมืดพร้อมโจมตีทุกเมื่อ
ประเด็นก็คือลัว่ ฉวนตกตายภายใต้สถานการณ์เช่นนั้นกว่าสิ บครั้ง!
แต่แล้วในที่สุด ตัวเขาก็ผา่ นพ้นมันมาได้
ด้วยพรสวรรค์อนั ชวนสะพรึ ง เป็ นผลให้เขาก้าวหน้าได้อย่างมหาศาล
นอกจากนี้แล้ว ตัวเขายังระเบิดพลังออกมาเพิ่มได้อีกไม่ใช่นอ้ ย!
ขณะนี้เองที่ลวั่ ฉวนได้กลิ่นหอมลอยโชยมา
เมื่อออกจากเกมจึงถอดหมวกออก พบว่าในร้านไม่มีลูกค้าแล้ว
คล้ายว่าเวลาหมดกันแล้ว ดังนั้นจึงแยกย้ายกลับไป
“เถ้าแก่ มื้อกลางวันพร้อมแล้ว” เสี ยงของเหยาซื อหยานดังให้ได้ยนิ
ลัว่ ฉวนจึงเผยสายตากลับคืนความสงบ
ให้เหยาซือหยานเรี ยนรู ้การทําอาหารถือเป็ นเรื่ องถูกต้อง อย่างน้อย
ตัวเขาก็ไม่ตอ้ งคอยไปยังภัตตาคารทุกวีว่ นั
ที่ไม่ทราบคือขณะนี้ เจ้าของภัตตาคารเซี ยนวิหคอมตะสัว่ หวังจินยืน
รอคอยลูกค้าคนสําคัญอยู่
ด้วยรู ปร่ างของสัว่ หวังจินยืนที่หน้าร้าน ดังนั้นจึงเป็ นไปไม่ได้ที่ผอู ้ ื่น
จะไม่ตอ้ งตา
ก่อนหน้านี้ลวั่ ฉวนเพียงไปทานแต่ม้ือคํ่า ดังนั้นสัว่ หวังจินจึงให้การ
ต้อนรับอย่างถูกต้องเป็ นเวลา ทว่าภายหลังนี้แทบไปทุกมื้อ
ตราบเท่าที่ดูแลอย่างดีเยีย่ มพร้อมอาหารเลิศรส เช่นนั้นปัญหาใด
ล้วนไม่เกิด
แต่แล้ววันนี้ไม่ใช่ ไม่เพียงแต่ยามเช้าลัว่ ฉวนไม่มา ทว่ายามบ่ายก็ยงั
ไม่มา
เรื่ องนี้เป็ นผลให้สวั่ หวังจินต้องกังวล พร้อมตั้งข้อสงสัยว่าทางภัตตาคาร
ยังดูแลลัว่ ฉวนได้ไม่ดีพอ!
คําของจักรพรรดิเทียนชิงยังคงดังก้องในโสดประสาทของเขา
หากดูแลลัว่ ฉวนไม่ดี เช่นนั้นภัตตาคารนี้กไ็ ม่ตอ้ งการเถ้าแก่ไร้
ความสามารถ!
กระนั้นลัว่ ฉวนหาได้ทราบเรื่ องราวเหล่านี้ไม่…
 ตอนที่ 138 ร้ านนีช้ ่ างน่ าสนใจ!
ที่ช้ นั สองของร้านต้นตํารับ
ขณะนี้เหยาซือหยานเตรี ยมมื้อกลางวันไว้บนโต๊ะพร้อมแล้ว
อาหารมีสองอย่าง หนึ่งคือหมูหยองพร้อมปลาฝอย อีกหนึ่งคือหมูต๋ ุน
พร้อมทั้งมีถว้ ยใส่ ขา้ ววางไว้สองถ้วย
นี่ไม่นบั ว่ามากอะไร ทว่ากลิ่นนั้นหอมโชยขนาดดึงความสนใจผูค้ น
แน่นอนว่าอาหารเหล่านี้ยอ่ มมีพลังวิญญาณรุ นแรงอัดแน่น เพราะตัว
วัตถุดิบหาได้ธรรมดาไม่
เมื่อนัง่ ลงแล้วลัว่ ฉวนค่อยอุทานออก “พวกนี้กเ็ รี ยนรู ้จากแบบฝึ ก
ทําอาหารหรื อ?”
เหยาซือหยานพยักหน้ารับ “ถูกต้องแล้ว ข้าคิดว่าอาหารเหล่านี้มีแต่
ในตํารา ดังนั้นจึงเรี ยนรู ้และทดลองทําดู”
“แล้ววัตถุดิบ…”
“เป็ นของในครัว”
ลัว่ ฉวนจึงพยักหน้ารับ ขณะนี้ภายในใจเผยความยินดี
ระบบถึงกับใจดีโอบอ้อมอย่างไม่คาดคิดเช่นนี้!
แม้เพิ่งทําเป็ นครั้งแรก ทว่าทั้งสองจานต่างก็อร่ อย
ลัว่ ฉวนจึงทานเข้าไปไม่ใช่นอ้ ย
อาหารมื้อนี้อิ่มหนําและหอมหวาน
เพราะมันราวกับได้กลับไปเยือนบ้าน
ในช่วงบ่าย หลังดื่มกินเสร็ จเรี ยบร้อย ลัว่ ฉวนค่อยไปนอนอาบแดดที่
ม้าหิ นหน้าร้านเหมือนดังทุกวัน
เว่ยฉิ งจู่และคณะมาเยือนร้านเหมือนดังเคย
และไม่นานจากนั้น คณะของโจวหู่กต็ ามมาถึงร้าน
กลุ่มคนต่างได้ทราบว่าเครื่ องเล่นมีความเปลี่ยนแปลง
เหยาซือหยานบอกกล่าวอธิบายโดยคร่ าว
“ไม่นึกเลยว่าในร้านของเถ้าแก่จะมีอะไรไม่ตอ้ งจ่ายด้วย!” เว่ยฉิ งจู่
อุทานพร้อมเผยยิม้ บาง
ขณะเดียวกันนี้ ดวงตาทั้งสองของนางได้จอ้ งไปยังลัว่ ฉวนที่นอน
หน้าร้าน
ลัว่ ฉวนหลับไปเรี ยบร้อยแล้ว
เหยาซือหยานกล่าวได้ถูกจังหวะเวลา ขณะนี้จึงเริ่ มอธิบายให้กลุ่มได้
ทราบ
ทราบว่าจะได้รับประสบการณ์ออกล่าเหยือ่ ที่แข็งแกร่ ง พวกเขาต่าง
เผยอาการตื่นตะลึง
“ทว่าเวลามีอย่างจํากัดเหมือนเดิม” โจวหู่ถอนหายใจ
“โจวหู่อย่าได้ใจฝ่ อไปแล้ว” ซ่งฉิวหยิง่ หันมองทางโจวหู่ “ของใน
ร้านเถ้าแก่วนั นี้มีให้ใช้โดยไม่เสี ยอะไรถือว่าดีเป็ นไหน ได้เท่านี้ยงั
คิดอื่นใดอีก?”
โจวหู่ได้แต่ยมิ้ แห้งรับคําอย่างไม่คิดโต้แย้ง
กลุ่มคนจึงแทบจะเข้าไปเรี ยนการทําอาหารเสี ยหมด
รอคอยไม่นาน เสี ยงกลุ่มคนจึงอุทานร้อง
แม้เรี ยกว่าฝึ กสอนทําอาหาร ทว่าไม่ใช่การทําอาหารโดยพื้นฐาน
ทัว่ ไป
“ของในร้านเถ้าแก่วเิ ศษเกินไปแล้ว!”
ความคิดนี้ต่างผุดขึ้นในใจแต่ละคน
……
เวลาผ่านพ้นไปรวดเร็ วและเงียบงัน
เพียงพริ บตาหลายวันก็ผา่ นพ้นไปเรี ยบร้อยแล้ว
วันนี้ค่อนข้างแปลกออกไป เพราะไวน์หยกได้กลับมาเติมสู่ ร้านใน
รอบเจ็ดวันแล้ว!
เข้าตรู่ แต่วนั นี้ เปิ ดประตูออกไป ที่พบเจอคือไม่มีคน
ลูกค้าเก่าทราบกันดี ว่าเถ้าแก่จะเปิ ดร้านเป็ นเวลาตามกําหนดทุกวัน
เมื่อเปิ ดประตูร้านเรี ยบร้อย สิ่ งแรกที่นึกถึงคืออาหารเช้า
กล่าวถึงอาหารเช้า พรสวรรค์ของเหยาซือหยานก็น่าชวนตื่นตะลึง
ช่วงไม่กี่วนั มานี้ ฝี มือการทําอาหารของนางถึงกับเหนือลํ้ากว่า
ภัตตาคารเซี ยนวิหคอมตะแล้วด้วยซํ้า
มันเป็ นอาหารเลิศรส!
เพื่อหลีกเลี่ยงการรับชมเถ้าแก่ทานอาหารเลิศลํ้า ลูกค้าหน้าเดิมจึง
หลบเลี่ยงเปิ ดโอกาสให้เถ้าแก่ได้สาํ ราญแต่เพียงผูเ้ ดียว
มื้อเช้าทานเรี ยบร้อย ลัว่ ฉวนจึงคิดเข้าหอคอยแห่งการทดสอบเพือ่
คลายกล้ามเนื้อ แต่แล้วเสี ยงฝี เท้าก็ดงั ขึ้น
บุรุษในชุดดํามาเยือน
อีกฝ่ ายดูอายุราวสามสิ บปี ทั้งยังดูเรี ยบเฉย หากอยูท่ ่ามกลางฝูงชน
คงไม่มีทางแยกตัวออกมาจากกลุ่มคนได้เป็ นแน่
ออร่ าใดล้วนไม่มี ทั้งหมดเหมือนดังคนธรรมดา นี่จะต้องเป็ นการใช้
พลังจิตเพื่อปกปิ ดเอาไว้
ลัว่ ฉวนหรี่ ดวงตาพร้อมกล่าวถาม
อย่างไรแล้วอีกฝ่ ายก็สมควรเป็ นขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับสู งสุ ด
กล่าวได้วา่ นครจิ่วเหยาทุกวันนี้มีแต่ยอดฝี มือซ่อนเร้นอยูก่ นั ไม่ขาด
“ร้านต้นตํารับงั้นหรื อ… ถึงกับตั้งชื่อนี้ ร้านนี้น่าสนใจ!”
บุรุษชุดดําหันมองป้ายชื่อร้านต้นตํารับด้วยสี หน้าให้ความสนอก
สนใจ
 ตอนที่ 139 คนรู้ จกั ของหยิงอู๋จี้
จากมุมมองของชายลึกลับ หากกล้าตั้งชื่อนี้ อย่างนั้นเถ้าแก่ร้านย่อม
เป็ นยอดฝี มือซ่อนเร้น หรื อไม่กเ็ ป็ นผูท้ ี่ไม่ทราบว่าฟ้าสู งแผ่นดินตํ่า
เช่นไร
แน่นอนว่าด้วยร้านเปิ ดในตรอกไกลห่างเช่นนี้ ความเป็ นไปได้คือ
กิจการอย่างไรก็ไม่ดีอย่างทราบแน่แก่ใจ
รอยยิม้ อ่อนจางปรากฏที่มุมปากชายหนุ่ม
ตัวเขามองว่าร้านต้นตํารับแห่งนี้อาจสมแก่นามแล้ว!
เมื่อก้าวเดินสู่ ในร้าน ที่พบเห็นคือชั้นวางซึ่งทําจากเครื่ องแก้วประดับ
ตกแต่งประหนึ่งนวนิยาย
ลมหายใจนั้นอดไม่ได้จนต้องสู ดเข้าลึก “โห! รํ่ารวยใช่เล่น!”
มูลค่าของเครื่ องแก้วเหล่านี้เพียงลําพังราคาก็ชวนสะพรึ งแล้ว
ไม่ทราบว่าสิ นค้าที่ขายในร้านนี้จะเป็ นเช่นไรบ้าง
ดวงตาหันมองไปทางลัว่ ฉวนที่อยูภ่ ายในร้าน
“เถ้าแก่ร้านหรื อ?” ชายลึกลับขมวดคิ้วกล่าวถาม
พบเห็นใบหน้าลัว่ ฉวน มันค่อนข้างผิดจากที่เขาคาดคิดเอาไว้
ตามที่คาดเดา เถ้าแก่ร้านสมควรเป็ นผูย้ งิ่ ใหญ่กว่านี้สิ!
กระนั้นชายหนุ่มตรงหน้าก็ให้ความรู ้สึกเป็ นเถ้าแก่ แม้วา่ จะทั้งอายุ
น้อยและไม่ทราบว่าแข็งแกร่ งเพียงใดก็ตาม
“ถูกต้องแล้ว เถ้าแก่ร้านนี้เอง” ลัว่ ฉวนพยักหน้ารับพร้อมตอบเสี ยง
ราบเรี ยบ
ขณะชายลึกลับคิดเปิ ดปากกล่าวบางอย่างออกมา
เสี ยงประหลาดใจพลันดังจากประตูร้านกลายเป็ นดึงความสนใจเขา
ไปทางด้านนั้น
“เซี่ยหยวน? ทําไมถึงมาร้านเถ้าแก่?”
หยิงอู๋จ้ ีประหลาดใจยามได้พบเห็นใบหน้าคนรู ้จกั
ด้านหลังของหยิงอู๋จ้ ี คือศิษย์เจ็ดคนจากสถาบันวิญญาณเมฆา
ศิษย์เหล่านี้ต่างมองชายอีกฟากฝั่งด้วยสี หน้าสงสัย
คล้ายว่าอาจารย์หยิงจะรู ้จกั ชายผูน้ ้ ี!
คณะศิษย์ของสถาบันวิญญาณเมฆาที่มาเยือนนครจิ่วเหยามีท้ งั สิ้ น
สิ บห้าคน
เพราะที่นงั่ เล่นในร้านมีเพียงสิ บ ดังนั้นเพื่อหลีกเลี่ยงการแย่งเครื่ อง
เล่น มู่หรงไห่เถิงจึงแบ่งคนออกเป็ นสองกลุ่ม
กลุ่มแรกมาตอนเช้า และอีกกลุ่มช่วงบ่าย โดยแยกหน้าที่กนั นํากลุ่ม
คนมา
หยิงอู๋จ้ ีประหลาดใจเล็กน้อย เขาไม่คาดคิดว่าจะพบเซี่ยหยวนที่ร้าน
แห่งนี้
“ก็เพิ่งมาถึงนครจิ่วเหยานี่ เพียงเดินเล่นไปเรื่ อยจึงพบเจอร้านนี้เข้า”
เซี่ยหยวนกล่าวออกอย่างเรี ยบง่าย
“ทางเจ้านําสถาบันจันทราลึกลํ้ามางั้นหรื อ?” หยิงอู๋จ้ ีขมวดคิว้ เล็กน้อย
สถาบันจันทราลึกลํ้า เป็ นสถาบันที่ยนื อยูช่ ้ นั แนวหน้าของทวีป
เทียนหลันอย่างไม่ยงิ่ หย่อนไปกว่าสถาบันวิญญาณเมฆา
ตัวตนของชายนามเซี่ยหยวนย่อมกระจ่าง เป็ นอาจารย์ของสถาบัน
จันทราลึกลํ้า!
เซี่ ยหยวนพยักหน้ารับ
ศิษย์ของสถาบันทั้งสองมีเส้นทางที่แตกต่าง ทว่าขณะนี้มารวมตัว
กันที่นครจิ่วเหยาแล้ว
และอีกฝ่ ายก็เพิ่งมาถึงไม่นาน ราวสองถึงสามวันที่ผา่ นมา
เซี่ ยหยวนหันมองศิษย์ท้ งั เจ็ดคนด้านหลังหยิงอู๋จ้ ี ขณะนี้เผยความ
สนใจ “หยิงอู๋จ้ ี ไฉนจึงนําศิษย์เจ้ามายังร้านแห่งนี้?”
ขณะนี้เซี่ยหยวนค่อยทราบ ว่าร้านต้นตํารับแห่งนี้ตวั เขาไม่อาจเก็บงํา
เป็ นความลับส่ วนตัวได้อีก
หยิงอู๋จ้ ีตอบกลับอย่างเฉยชา “พามาเล่นเกม”
ถัดจากนั้น เขาจึงผลักเซี่ยหยวนให้พน้ จากประตูร้านก่อนจะเดินนํา
ศิษย์ท้ งั เจ็ดเข้าสู่ ภายในร้าน
กู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางต่างก็อยูใ่ นกลุ่มเจ็ดคนนี้ดว้ ย
ไม่เพียงแต่คนทั้งสอง ทว่าอีกห้าคนที่เหลือต่างรับชมการกระทําของ
หยิงอู๋จ้ ีดว้ ยความนับถือ
สมแล้วที่เป็ นอาจารย์หยิง!
เหนือลํ้า!
ขณะนี้เอง เซี่ ยหยวนที่ถูกผลักพ้นจากทางนั้นยังไม่ตอบสนอง ทว่า
คิว้ ขมวดราวกับเมื่อครู่ ได้ยนิ อันใดผิดไป
เมื่อครู่ หยิงอู๋จ้ ีพดู ว่าอะไร?
นําคณะศิษย์มายังร้านไกลห่างเช่นนี้เพื่อเล่นเกม?
โกหกกันอย่างเห็นได้ชดั !
ผ่านไปครู่ เซี่ยหยวนค่อยรู ้สึกโกรธรุ นแรงที่โดนหยอกล้อใส่
กระนั้นอย่างไรก็เป็ นคนรู ้จกั ต่อกัน ดังนั้นเล่นด้วยสักครั้งหนึ่งก็ถือ
ว่าเป็ นตัวเลือกที่ดี!
 ตอนที่ 140 ช่ างน่ าผิดหวัง!
หยิงอู๋จ้ ีทาํ เป็ นเมินเฉยเซี่ยหยวน
เขาเลือกหันไปพูดคุยกับลัว่ ฉวนด้วยท่าทีร้อนใจ
“เถ้าแก่ วันนี้ไวน์หยกมีเข้ามาหรื อยัง?” หยิงอู๋จ้ ีเผยเสี ยงสัน่ กล่าวถาม
ลัว่ ฉวนจึงพยักหน้ารับ “มีแล้ว สิ นค้าเพิ่งมาถึงวันนี้เอง”
หยิงอู๋จ้ ีผอ่ นลมหายใจออกอย่างโล่งอก ความยินดีเผยออกทางสี หน้า
ด้วยไวน์หยกที่พร้อมขาย ตัวเขาเพียงซื้อด้วยผลึกวิญญาณก็จะได้
พลังชีวติ ฟื้ นกลับคืนมา!
“ไวน์หยก มันคืออะไรกัน?”
ไม่ทราบว่าเมื่อใดที่เซี่ยหยวนพลันเอนกายเข้ามาถามไถ่ดว้ ยความ
ใคร่ รู้
มันทําให้เซี่ยหยวนได้ตระหนัก ว่าร้านนี้มีเรื่ องชวนน่าสงสัยไม่ใช่
น้อย
เถ้าแก่ร้านดูผดิ ปกติเกินไป เพราะหยิงอู๋จ้ ีเผยท่าทีเคารพนอบน้อมให้!
เซี่ยหยวนรู ้จกั หยิงอู๋จ้ ีดี อีกฝ่ ายเป็ นคนเย็นชาและเย็นเยือกต่อผูอ้ ื่น
โดยเสมอ
และกับเหล่าศิษย์ เมื่อเข้าร้านแล้วขณะนี้เดินไปยังชั้นวางสิ นค้าหยิบ
ถ้วยอะไรไม่รู้กนั คนละถ้วย
ทั้งในมือยังมีของเหลวสี ดาํ รวมถึงห่ออะไรสักอย่าง
ของเหล่านี้ไม่เคยพบเห็น ร้านนี้แปลกเกินไปแล้ว!
“จะอยากรู ้ไปทําอะไร?” หยิงอู๋จ้ ีเกิดระแวงขึ้นมา
ขณะนี้ในใจเขา เซี่ ยหยวนอาจเป็ นคู่แข่งแย่งชิงไวน์หยก!
“ก็แค่ถาม ไม่ได้หรื อ?” เซี่ยหยวนไม่ทราบว่าควรหัวเราะหรื อร้องไห้ดี
ถามก็ไม่ได้ง้ นั หรื อ?
ขณะนี้เองที่เหยาซือหยานเดินลงมาจากชั้นบน
พบเห็นเซี่ยหยวน นางจึงเผยยิม้ กล่าวออก “ลูกค้าใหม่ง้ นั หรื อ?”
เซี่ยหยวนตื่นตะลึงยามพบเห็นเหยาซื อหยาน เพียงครู่ น้ นั ดวงตาเบิก
กว้างด้วยความแตกตื่น
“สัตว์อสู รราชวงศ์!”
เซี่ยหยวนอุทานร้องออกมา
ผูค้ นต่างหันมองสายตาทางเซี่ยหยวน
ขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับสู งสุ ดโวยวายแหกปาก นี่ช่างไม่สมฐานะ
เซี่ยหยวนพลันรู ้สึกอับอายขึ้นมา
ราวกับคนเหล่านี้ทราบดีอยูแ่ ล้วว่านางคือสัตว์อสู รราชวงศ์ ดังนั้น
แม้มีคนตะโกนออกก็หาได้ประหลาดใจใดไม่
“พี่ซือหยาน สวัสดียามบ่าย” กลุ่มศิษย์เข้าไปกล่าวทักทาย
เหยาซือหยานยิม้ รับ
เซี่ยหยวนยิง่ แตกตื่น
โดยไม่คาดคิด ร้านเล็กจ้อยในนครจิ่วเหยาแห่งนี้ถึงกับมีพยัคฆ์ซ่อน
มังกรเร้นกาย!
เหล่านี้โดนโบราณสถานที่กาํ ลังจะเปิ ดออกดึงดูดมาอย่างนั้นหรื อ?
เหมือนว่าการเดินทางครั้งนี้จะไม่ราบรื่ นเอาเสี ยแล้ว!
และเซี่ยหยวนยังคาดเดาภายในใจ บางทีสตรี ตรงหน้าตนอาจเป็ นผู ้
ควบคุมเบื้องหลังร้านแห่งนี้ตวั จริ ง
ชายหนุ่มที่เห็นอาจเป็ นเพียงเถ้าแก่บงั หน้า
“หยิงอู๋จ้ ี ร้านนี้มนั อะไรกัน?” เซี่ยหยวนกล่าวถามเสี ยงเบา
“เป็ นอะไรไป?” หยิงอู๋จ้ ีเผยสี หน้าสับสน
เซี่ ยหยวนถึงกับพูดกล่าวต่อไม่ถูก นํ้าเสี ยงยิง่ เบาลง “สัตว์อสู รราชวงศ์
เชียวนะ! ถึงกับอยูใ่ นร้านนี้! เจ้าดูคุน้ เคยกับร้านดี ดังนั้นอธิบายให้
ข้าได้ทราบ!”
“โอ้” หยิงอู๋จ้ ีค่อยพยักหน้า “พูดกล่าวไว้ภายหลัง ข้าขอซื้อหาไวน์หยก
ก่อน”
เซี่ยหยวนถึงกับพูดกล่าวต่อไม่ถูก
ถัดจากนั้น หยิงอู๋จ้ ีจึงเดินไปยังชั้นวาง
เซี่ ยหยวนคิดไปครู่ ก่อนจะเดินตามไปรับชม
เขาคิดอยากได้เห็น ว่าไวน์หยกมันเป็ นอะไรถึงทําให้หยิงอู๋จ้ ีปรารถนา
จะครอบครองเพียงนี้ได้!
ทั้งสองจึงมาถึงหน้าชั้นที่ไวน์หยกวางเอาไว้
ป้ายบอกสิ นค้าหมดถูกนําออก ขณะนี้ที่วางอยูค่ ือขวดหยกน้อย
หยิงอู๋จ้ ีเผยความตื่นเต้นเด่นชัด มือยืน่ ไปสัมผัสขวดหยกเย็นด้วย
ความระแวดระวัง
“เจ้าสิ่ งนี้หรื อ?” เซี่ยหยวนรับชมด้วยความประหลาดใจ
ไวน์หยก นามสู งส่ ง เขานึกว่าจะเป็ นสมบัติอนั ลํ้าค่ากว่านี้
แต่แล้วไม่คาดคิด ว่าจะเป็ นเพียงขวดหยกเย็นธรรมดา
ช่างน่าผิดหวัง!
 ตอนที่ 141 เซี่ยหยวนตื่นตะลึง
“รอคอยถึงสี่ วนั ! ในที่สุดก็ได้มาครอง!” นํ้าเสี ยงของหยิงอู๋จ้ ีเปี่ ยม
ด้วยความตื่นเต้นยินดี
“ไวน์นนั่ ใช้ทาํ อะไรได้กนั ?” เซี่ยหยวนยังคงสงสัย
เซี่ยหยวนประหลาดใจอย่างแท้จริ ง ที่หยิงอู๋จ้ ีถึงกับเผยปฏิกิริยาเช่นนี้
ออกมาให้เห็น
เซี่ยหยวนรู ้จกั หยิงอู๋จ้ ีดีไม่นอ้ ย อีกฝ่ ายเป็ นคนเฉยชาอย่างถึงที่สุด
คําพูดกล่าวแทบไม่เคยมี กระทัง่ ใบหน้ายังเรี ยบเฉยโดยตลอด!
“สรรพคุณของไวน์หยกเขียนไว้ตรงนั้น” ความยินดีของหยิงอู๋จ้ ี
เลือนหาย เขากลับสู่ ความเรี ยบเฉย ขณะนี้ช้ ีไปยังป้ายที่เขียนบนชั้น
พร้อมกล่าวออก “รับชมด้วยตนเอง ข้าไปจ่ายเงินกับเถ้าแก่ก่อน”
ถัดจากนั้นหยิงอู๋จ้ ีจึงเดินไปทางลัว่ ฉวน
“สรรพคุณ?”
เซี่ยหยวนขมวดคิว้ เล็กน้อยพร้อมพิจารณาอ่าน
“ไวน์หยก บ่มด้วยนํ้าพุแห่งชีวติ …”
“ว่าอะไร? นํ้าพุแห่งชีวติ ? ไม่เคยได้ยนิ เรื่ องราวเช่นนี้ในทวีปเทียน
หลันมาก่อน!”
ด้วยสะกดความสงสัยไว้ในใจ เซี่ยหยวนเริ่ มอ่านต่อ
“สรรพคุณ : ฟื้ นคืนพลังชีวติ ไม่แก่และไม่ตาย!”
เซี่ยหยวนถึงกับเผยสี หน้างงงัน
สรรพคุณนี้ไม่เกินเลยไปหรื อ?”
รอประเดี๋ยว เจ้าสิ่ งนี้กล่าวว่าฟื้ นคืนพลังชีวติ ได้อย่างนั้นหรื อ?!
เซี่ยหยวนต้องหันควับรับชมอีกครั้ง
ครั้งนี้ความสงบใจที่มีแต่เดิมไม่อาจมีได้ มันกลายเป็ นความตื่นตะลึง
“ล้อกันเล่นหรื อ? เติมพลังชีวติ เนี่ยนะ?!”
ขณะนี้สายตาหันมองราคาทางด้านล่าง
“หนึ่ง… หนึ่งแสนผลึกวิญญาณ?!”
ดวงตาเซี่ยหยวนแทบถลนออกจากเบ้า!
วัตถุเทพประทานที่ฟ้ื นคืนพลังชีวติ ถึงกับนํามาขายได้ราคาขวดละ
หนึ่งแสนผลึกวิญญาณ?!
นี่มนั ต่างอะไรกับวางไว้ขา้ งทางพร้อมให้หยิบไปได้?!
บอกกล่าวตามตรง เซี่ยหยวนพบเห็นครั้งแรกยังไม่คิดเชื่อ
กระนั้นจากท่าทียนิ ดีของหยิงอู๋จ้ ีเมื่อครู่ มันทําให้เซี่ยหยวนได้คิดว่า
สรรพคุณนี้สมควรเป็ นจริ งแล้ว!
อีกทางหนึ่ง หยิงอู๋จ้ ีนาํ ไวน์หยกไปยังโต๊ะชําระเงินพร้อมส่ งแหวนมิติ
“แม่นางเหยา หนึ่งแสนผลึกวิญญาณอยูภ่ ายในนี้”
เหยาซือหยานรับแหวนมิติไว้ นําผลึกวิญญาณออก จากนั้นจึงส่ งแหวน
กลับคืนให้หยิงอู๋จ้ ี
หยิงอู๋จ้ ีขณะนี้เผยสี หน้ายินดีอย่างไม่อาจปิ ดไว้ได้มิด
ในที่สุดก็ได้รับไวน์หยก พลังชีวติ ของเขากําลังจะฟื้ นกลับคืน!
เซี่ยหยวนที่ตื่นตะลึง ขณะนี้เร่ งรี บเดินไปรับชมสรรพคุณสิ นค้าอื่น
ในร้าน
ในเมื่อมีของเช่นไวน์หยกขาย อย่างนั้นสิ นค้าอื่นย่อมต้องไม่ใช่ของ
ธรรมดา!
“ไหนไหน โคล่าช่วยฟื้ นฟูอาการบาดเจ็บในทันที แท่งเครื่ องเทศ
ช่วยเพิ่มกําลังชัว่ ครู่ โดยไร้ผลข้างเคียง บะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปช่วยเพิ่ม
ความเร็ วฝึ กฝนสิ บเท่า…”
“นี่มนั ร้านอะไรกันนี่…”
เซี่ยหยวนก้าวเดินไปทางหยิงอู๋จ้ ีราวคนไร้สติ ขณะนี้กล่าวถามด้วย
เสี ยงอันเบา “พี่อ๋ ูจ้ ี เถ้าแก่ร้านนี้เป็ นใครกัน?”
ตามที่เซี่ยหยวนคาดเดา ต่อให้เป็ นสัตว์อสู รราชวงศ์กไ็ ม่มีทางทํา
เช่นนี้ได้!
“ไม่เห็นงั้นหรื อ?”
หยิงอู๋จ้ ีพบว่าคําถามนี้โง่เง่า จากนั้นจึงชี้นิ้วไปทางลัว่ ฉวนที่นอน
อาบแดดอยูท่ างหน้าร้าน
สี หน้าของเซี่ยหยวนต้องแปรเปลี่ยนอีกครั้งหนึ่ง
เดิมเขาคิดว่าลัว่ ฉวนสมควรเป็ นหุ่นเชิดหน้าฉากของร้าน
แต่ขณะนี้ ลัว่ ฉวนที่ดูปกติธรรมดากลับไม่ปกติธรรมดาเสี ยแล้ว!
“นํ้าร้อนด้านหน้ายังไม่เสร็ จหรื อ รี บหน่อย…”
ขณะนี้เองที่เสี ยงไม่พอใจดังจากกลุ่มศิษย์อีกด้านหนึ่ง
เซี่ยหยวนหันมองไปอย่างไม่ทนั รู ้ตวั สี หน้าตื่นตะลึงปรากฏที่
ใบหน้าอีกครั้งหนึ่ง
“นํ้าพุแห่งชีวติ ?!”
เซี่ยหยวนอดไม่ได้จนร้องอุทานออก
เขาทราบถึงความสําคัญของนํ้าพุแห่งชีวติ และหาได้คาดคิดไม่ ว่า
นํ้าร้อนที่ศิษย์เหล่านี้กาํ ลังเทกันอยู่ แท้จริ งมันคือนํ้าพุแห่งชีวติ
ทันใดนี้เซี่ยหยวนรู ้สึกราวกับตนหลุดเข้ามาอยูต่ ่างโลก
เรื่ องราวเหล่านี้กระทบกระเทือนจิตใจเกินไป!
พลังงานอันบริ สุทธิ์ซ่ ึงอัดแน่นภายในนํ้าพุแห่งชีวติ มันเป็ นตัวช่วย
ส่ งเสริ มความก้าวหน้าทางการฝึ กฝนอย่างมหาศาล
ทว่าไม่เคยมีผฝู ้ ึ กตนใดนํานํ้าพุแห่งชีวติ มาวางขายเช่นนี้เพียงเพื่อเงิน
เล็กน้อย!
 ตอนที่ 142 พูดถึงอะไรกัน
“ไปทดลองดูเอาเอง” หยิงอู๋จ้ ีเผยสายตาว่างเปล่ามองมา “ราคาเพียง
แค่หนึ่งร้อยผลึกวิญญาณต่อครั้ง”
“ว่าอะไร?! เมื่อครู่ เจ้ากล่าวว่าอะไรนะ?” ดวงตาเซี่ยหยวนเบิกกว้าง
แทบถลนออกจากเบ้า
“หนึ่งร้อยผลึกวิญญาณ” หยิงอู๋จ้ ีทวนคําตอบ
เซี่ยหยวนไม่ทราบควรตอบอะไรดีแล้ว
ตัวเขารู ้สึกตื่นตะลึงหลายครั้งจนเกินไป เพียงวันนี้มนั มากกว่าทั้ง
ชีวติ รวมกันเสี ยอีก!
หลังเรี ยบเรี ยงความคิดได้ เซี่ยหยวนจึงเดินไปยังชั้นวางบะหมี่ก่ ึง
สําเร็ จรู ป จากนั้นจึงคว้ามาหลายถ้วย
ทว่าขณะคิดคว้าถ้วยที่สอง เสี ยงหนึ่งพลันดังขัดการกระทํา
เหยาซือหยานชี้ไปทางกระดานสี ขาวบนผนังพร้อมกล่าวบอก “ต้อง
ขออภัย กฎของร้านคือแต่ละคนซื้อหาสิ นค้าได้อย่างละหนึ่งชิ้นต่อ
วันเท่านั้น”
เซี่ยหยวนจึงหันมองทางที่เหยาซือหยานชี้ ที่พบเห็นคือกระดานสี
ขาวที่มีอกั ษรเขียนเต็มไปหมด
เซี่ยหยวนนิ่งค้าง
กระนั้นก็พอทราบเรื่ องราวได้
ร้านอันชวนสะพรึ งลึกลับเช่นนี้ ย่อมต้องมีกฎเกณฑ์ของทางร้าน
หากไม่มี เช่นนั้นก็แปลกเกินไปแล้ว!
ถัดจากนั้นเซี่ยหยวนจึงเดินไปต่อแถวเหล่าศิษย์เพื่อรอนํ้าร้อน
หากเป็ นสถานการณ์ตามปกติ เซี่ยหยวนที่เป็ นถึงขอบเขตทดสอบ
เต๋ าระดับสู งสุ ดคงไม่มาต่อแถวเช่นนี้เป็ นแน่
ขอบเขตทดสอบเต๋ านั้นแข็งแกร่ ง ทําเช่นนี้ไม่สมเกียรติ!
ทว่าที่นี่ เกียรติใดล้วนต้องทิ้งไว้ดา้ นนอกร้านแล้ว
ก่อนหน้านี้ถอ้ ยคําบนกระดานขาวเขียนอย่างชัดเจน ว่าหากสร้าง
ปัญหาต้องแบกรับความเสี่ ยงด้วยตนเอง
แม้เซี่ยหยวนมัน่ ใจในกําลังเป็ นล้นพ้น กระนั้นก็ไม่ใช่กล้าท้าทาย
ร้านเช่นนี้
นอกจากนี้ หยิงอู๋จ้ ียงั ต่อแถวอยูท่ างด้านหลังของเขาอีกต่างหาก…
เมื่อถึงคราวเซี่ยหยวน เขาค่อยเปิ ดถ้วยพร้อมริ นนํ้าร้อนใส่ จนเต็ม
ขณะเดียวกันก็ได้เวลาที่เหล่าศิษย์ซ่ ึงต้มบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปก่อนหน้า
นี้พร้อมรับประทานแล้ว
กลิ่นหอมประหลาดฟุ้งในอากาศ เซี่ยหยวนต้องกลืนนํ้าลายอย่างไม่
รู ้ตวั
“เดี๋ยว อย่าได้รีบ อย่าได้รีบ…”
เซี่ยหยวนพึมพํากับตนเองภายในใจ
เขาได้เห็นมาก่อนหน้า ว่าศิษย์เหล่านี้ต่างรอคอยเวลาชัว่ ครู่ หนึ่งหลัง
ริ นนํ้าร้อนใส่ ในถ้วย
เวลาผ่านพ้นรวดเร็ ว ทว่าเซี่ ยหยวนรู ้สึกว่าไม่กี่นาทีน้ นั กลับนาน
มหาศาล
ท้ายที่สุดจึงได้ที่ ขณะนี้ฝาถ้วยเปิ ดออกทีละน้อย
และมันก็เป็ นช่วงเวลาที่กลิ่นหอมฟุ้งจะเข้าปะทะโสดประสาทรับ
กลิ่น
ดวงตาเซี่ ยหยวนเป็ นประกาย เพียงกลิ่นนี้กพ็ ร้อมทําให้ผคู ้ นต้อง
หันตามอย่างนํ้าลายสอแล้ว
เซี่ยหยวนไม่คิดลังเล ขณะนี้สวาปามบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปจนหมดถ้วย
ท่าทีของเซี่ยหยวน ผูอ้ ื่นต่างไม่สนใจแต่อย่างใด
ครั้งมาเยือนร้านเป็ นครั้งแรก พวกเขาก็ไม่ได้ต่างจากเซี่ ยหยวน
เท่าใดนัก
“หยุนซี วันนี้เล่นเหมือนเมื่อวานหรื อ?” เจียงเหวิน่ ฉางเผยยิม้ เอ่ยถาม
กู่หยุนซีพยักหน้ารับจริ งจัง “ก่อนอื่นคือรับชมระบบฝึ กสอนทําอาหาร
จากนั้นค่อยเล่นในอารี น่าสักหลายรอบ สุ ดท้ายค่อยเป็ นโหมดท้าทาย”
“ว่าไปแล้ว ตอนนี้ไปได้ถึงชั้นที่เท่าไหร่ กนั ?” เจียงเหวิน่ ฉางเอ่ยถาม
กู่หยุนซีตอบคํากลับ “ชั้นที่สาม เจ้าเล่า?”
เจียงเหวิน่ ฉางยักไหล่ “ชั้นที่สามเหมือนกัน โหมดท้าทายยิง่ มายิง่
ยาก ติดอยูท่ ี่ช้ นั นี้หลายวันไม่นอ้ ยแล้ว”
“เหมือนกัน” กู่หยุนซีเผยใบหน้ากระหายในชัยชนะ “วันนี้ตอ้ งผ่าน
ชั้นสามให้ได้!”
“ไปกัน!”
ศิษย์ผอู ้ ื่นกําลังพูดคุยถึงเรื่ องราวที่คล้ายคลึงกันอยู่
แม้เซี่ยหยวนกําลังอิ่มเอมกับบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ป กระนั้นก็ไม่ลืมให้
ความสนใจกับบทสนทนาของเหล่าศิษย์
รับฟังหัวข้อสนทนาเหล่านี้ เซี่ยหยวนจับต้นชนปลายไม่ถูก
ระบบสอนทําอาหาร?
อารี น่า?
โหมดท้าทาย?
นี่พดู กล่าวถึงอะไรกันอยู?่
ไฉนตนรับฟังแล้วไม่เข้าใจแม้แต่นอ้ ย?
เดิมเซี่ยหยวนคิดอยากถามหยิงอู๋จ้ ีที่ขา้ งกาย กระนั้นพบเห็นสี หน้า
อีกฝ่ ายที่ตีตวั ออกห่างจึงได้แต่ตอ้ งชะงักปากเอาไว้
 ตอนที่ 143 ข้ อสงสั ยของเซี่ยหยวน
“พี่ซือหยาน พวกเราขอสองเครื่ อง”
“ใช่แล้ว ของพวกเราด้วย!”
“ทางนี้ดว้ ย…”
เหล่าศิษย์ต่างเดินมายังโต๊ะพร้อมบอกต่อเหยาซือหยาน
เหยาซือหยานเมื่อรับผลึกวิญญาณแล้ว กลุ่มคนจึงอดรนทนไม่ไหว
เร่ งรี บไปนัง่ บนเก้าอี้พร้อมสวมใส่ หมวก
หยิบอู๋จ้ ีที่เงียบงันไปขณะนี้ได้เวลาทานบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปพอดี เมื่อ
จ่ายผลึกวิญญาณเรี ยบร้อยจึงไปนัง่ หลบมุมหนึ่ง
หลังผ่านกระบวนการความคิด เซี่ยหยวนจึงตัดสิ นใจดูวา่ เรื่ องราวจะ
เป็ นอย่างไรต่อ
พบเห็นทุกคนสวมใส่ หมวก เซี่ยหยวนจึงต้องขมวดคิ้ว
หรื อเจ้าวัตถุประหลาดที่เห็นนี้เป็ นอุปกรณ์วเิ ศษอะไรสักอย่าง?
ทว่าไฉนไม่มีพลังออร่ าใดเผยให้เห็น?
เหยาซือหยานก็เพียงรับชม นางไม่ได้เลือกกล่าวคําใดออกมา
คิดสงสัย ก็ปล่อยให้สงสัยต่อไป
นอกจากนี้แล้วในร้านไม่มีกฎว่าห้ามรับชมลูกค้าอื่นที่กาํ ลังใช้บริ การ…
ด้วยความสงสัยเต็มอก เซี่ยหยวนจึงรับชมไม่วางตา
หน้าจอที่ตรงหน้าของแต่ละคนขณะนี้เผยภาพพร้อมร่ างบุคคลปรากฏ
เซี่ยหยวนเผยอาการตื่นตะลึง
นี่กาํ ลังจะบอก ว่าอีกฝ่ ายไปหาประสบการณ์ในภาพที่แสดงให้เห็น
อย่างนั้นหรื อ?
เซี่ ยหยวนหันสายตามองทางเหยาซือหยานก่อนจะอ้าปากด้วยคิด
อยากสอบถาม
เหยาซือหยานเผยยิม้ “ข้าคือเสมียนประจําร้าน เหยาซือหยาน ต้องการ
สอบถามเรื่ องเครื่ องเล่นเสมือนจริ งงั้นหรื อ?”
เครื่ องเล่นเสมือนจริ ง?
ชื่ออะไรถึงได้แปลกขนาดนี้?
เซี่ ยหยวนพยักหน้ารับ “แม่นางเหยากล่าวถูกต้องแล้ว พอจะแนะนํา
ให้ขา้ ทราบได้หรื อไม่?”
เหยาซื อหยานเผยยิม้ การค้า “ง่ายดาย มันคือเครื่ องทําให้เกิดสภาวะ
เสมือนจริ ง เพื่อที่ผซู ้ ่ ึงใช้งานจะได้เข้าไปยังห้วงมิติจาํ ลอง”
“หากจะกล่าวว่ามันเป็ นโลกใบใหม่ที่ให้ผคู ้ นไปออกล่าหรื ออะไร
ทํานองนั้นก็วา่ ได้…
เซี่ยหยวนเกิดตื่นตะลึงอยูภ่ ายใน
เครื่ องเล่นเสมือนจริ งนี้ถึงกับทําให้ผคู ้ นเข้าสู่ โลกใบใหม่ได้เลยอย่าง
นั้นหรื อ?
มันเป็ นเรื่ องยากจะเชื่อไม่วา่ จะมองจากมุมใดก็ตาม!
“แล้วข้าสามารถใช้เจ้าเครื่ องนี้ได้หรื อไม่?” เซี่ ยหยวนคิดไปครู่ และ
จึงถาม
เหยาซือหยานพยักหน้าครับ “ใช้งานได้แน่นอน ทว่าด้วยใช้งานเป็ น
ครั้งแรก อย่างนั้นต้องจ่ายค่าลงทะเบียนหนึ่งร้อยผลึกวิญญาณ”
ลงทะเบียน?
เป็ นคําที่แปลกประหลาดอีกแล้ว
ทว่าเซี่ ยหยวนก็ไม่ใช่จะตกใจไปตลอด
นอกจากนี้แล้วมูลค่าก็เพียงหนึ่งร้อยผลึกวิญญาณ สําหรับเซี่ยหยวน
ยอดปรมาจารย์ขอบเขตทดสอบเต๋ า เกรงว่าแม้ทาํ หล่นไปยังไม่คิด
อันใดให้มากความ
“การใช้งานเครื่ องเล่นยังมีเพิ่มเติม แต่ละวันสามารถเล่นได้เพียงสาม
ชัว่ โมงต่อคน และต้องจ่ายค่าบริ การสิ บผลึกวิญญาณต่อชัว่ โมง ส่ วน
ค่าธรรมเนียมอื่นใดภายในเกม ขอให้อ่านรายละเอียดโดยครบถ้วน
ก่อนทํารายการ” เหยาซือหยานกล่าวอธิบาย
ผลึกวิญญาณสามารถใช้จ่ายได้ง่ายดาย เซี่ ยหยวนขณะนี้จึงไปนัง่
พร้อมสวมใส่ หมวก
พริ บตานี้เองที่เซี่ยหยวนรับรู ้ถึงสภาพการมองเห็นที่กลายเป็ นสี ขาว
โพลน
ร่ างกายยังเกิดเปลี่ยนแปลง มันกลายเป็ นร่ างของมนุษย์ทวั่ ไป
เซี่ยหยวนเผยสี หน้าตื่นตะลึง
หลังพิจารณาให้ดี เซี่ยหยวนค่อยได้ตระหนักถึงระดับการฝึ กฝนของ
ร่ างกายที่ภายนอก ทว่าอยูภ่ ายในนี้จึงเป็ นอีกอย่าง ขณะนี้จึงค่อย
วางใจได้
“ตรวจพบผูเ้ ล่นใหม่ ต้องการสร้างบัญชีผเู ้ ล่นหรื อไม่?” เสี ยงระบบ
จักรกลดังสอบถาม
“สร้าง” เซี่ยหยวนตอบรับและทําตามที่เหยาซื อหยานได้กล่าวไว้
“สร้างบัญชีผใู ้ ช้งานของท่านเรี ยบร้อย ขอให้ท่านสนุกกับเกม”
ขณะนี้เองที่เซี่ยหยวนค่อยหันมองสภาพแวดล้อม
ที่นี่คือห้วงมิติขาวโพลน สี อื่นใดเว้นขาวนั้นไม่มี
และที่ตรงหน้าคือสองลูกบอลซึ่งลอยอยู่
หนึ่งคล้ายห้องครัว และอีกหนึ่งคล้ายหอคอยน้อย
“นี่หรื อห้วงมิติเสมือนจริ ง? ไม่เห็นจะต่างอะไรกับโลกจริ ง!
รับชมฝ่ ามือตนเอง เซี่ยหยวนอดไม่ได้จนถอนหายใจ
ร่ างกายขณะนี้คล้ายเพิ่งเกิดขึ้นใหม่ คิดพยายามโคจรพลังอย่างไร
ล้วนไม่อาจ
และหากพิจารณาให้ดี จะพบว่าร่ างกายจริ งนั้นก็ไม่ได้ตอบสนอง
ตามสิ่ งที่คิดทําในเกม
 ตอนที่ 144 เปิ ดระบบท้ าทายกระจก
เซี่ยหยวนไม่ได้เลือกตัวเลือกที่เสนอให้เหมือนดังผูเ้ ล่นอื่น
ทว่าก้าวเดินไปยังทิศทางหนึ่ง
เซี่ยหยวนคิดอยากได้เห็น ว่าสถานที่แห่งนี้มนั กว้างใหญ่เพียงใด!
หลังจากเดินไปได้สกั สิ บเมตร เซี่ยหยวนยังรู ้สึกว่าสามารถเดินไป
ต่อ ทว่าตําแหน่งที่ยนื อยูค่ ล้ายไม่เปลี่ยนแปลงแม้แต่นอ้ ย
ระยะห่างระหว่างลูกโป่ งทั้งสองทางด้านหลังยังคงมีเท่าเดิม
แน่นอนว่ามันสามารถหมายความถึงลูกโป่ งเคลื่อนตามมา!
เซี่ยหยวนถอนหายใจอยูภ่ ายใน ขณะนี้ละทิ้งความคิดสํารวจ
ด้วยเผชิญหน้าลูกโป่ งทั้งสองอีกครั้งหนึ่ง เขาคิดอยูค่ รู่ ก่อนจะเลือกที่
เป็ นรู ปหอคอยน้อย
ความเปลี่ยนแปลงปรากฏ
ครั้งนี้หว้ งมิติกลายเป็ นดํามืด
สิ่ งปลูกสร้างทั้งสองปรากฏแก่สายตา หนึ่งคือสังเวียนขนาดเล็ก
และอีกหนึ่งคือหอคอยน้อย
เมื่อคิดแล้ว เซี่ยหยวนจึงเลือกสังเวียนน้อย
“ท่านได้เลือกเล่นโหมดอารี น่า ด้วยไม่มีคู่ต่อสู ใ้ ห้เลือก ท่านต้องการ
เปิ ดระบบท้าทายกระจกหรื อไม่?”
ระบบท้าทายกระจก?
เซี่ ยหยวนต้องขมวดคิว้
มันเป็ นชื่อที่แปลก
ด้วยไม่ทราบควรทําอย่างไรต่อ เซี่ยหยวนจึงกล่าวบอก “เปิ ดเลย”
“โหมดอารี น่าต้องจ่ายหนึ่งร้อยผลึกวิญญาณ ท่านต้องการดําเนินต่อ
หรื อไม่?”
เซี่ยหยวนนิ่งค้าง นี่ยงั ต้องจ่ายเพิ่มด้วยหรื อ?
ทว่าผลึกวิญญาณไม่ใช่ปัญหา ดังนั้นจึงพยักหน้า “เอาเลย”
“เปิ ดใช้งานสําเร็ จ แผนที่ติดตั้งเรี ยบร้อย ระบบกระจกเรี ยกใช้งาน
สําเร็ จ กําลังจะส่ งตัวไปยังแผนที่…”
ทุ่งกว้างปรากฏแก่สายตา เซี่ยหยวนค่อยได้ตระหนักว่าขณะนี้อยู่
พื้นที่บริ เวณภูเขาไฟ
ระดับการฝึ กฝนของเขากลับกลายเป็ นเท่าที่โลกแห่งความเป็ นจริ ง
รอบด้านนี้เผยลาวาไหลหลัง่ ทุกแห่งหน อัคคีเพลิงไร้สิ้นสุ ดนั้นเผา
ไหม้อากาศอย่างต่อเนื่องไม่รู้จบ!
หากไม่ทราบว่านี่เป็ นห้วงมิติเสมือนจริ ง เซี่ยหยวนคงไม่อาจสงบใจ
ลงได้
“นี่มนั อะไรกัน?”
เซี่ยหยวนพลันได้พบลูกโป่ งรู ปร้านค้าทางมุมบนขวาของการมองเห็น
เขาจึงเลือกมันด้วยความสงสัย
ทันใดนี้เองที่ม่านแสงโปร่ งใสได้ปรากฏตรงหน้า
ด้านบนม่านแสงคือข้อมูลของอาวุธนับไม่ถว้ น รวมถึงข้อมูลที่
เกี่ยวข้องกับขอบเขตพลัง
แน่นอนว่าเหล่านี้ใช้งานได้โดยไม่มีค่าใช้จ่ายเพิ่มเติม
เมื่อพิจารณาแล้ว เซี่ยหยวนจึงเลือกดาบสวรรค์มาเล่มหนึ่ง
ด้วยมือสัมผัสทดลอง พบว่าพลังงานถ่ายเทได้สะดวก
“ท่านต้องการเริ่ มระบบท้าทายกระจกเลยหรื อไม่?”
หน้าต่างข้อความปรากฏตรงหน้า
“เอาเลย” เซี่ยหยวนตอบรับ
สิ้ นเสี ยง ห้วงมิติเบื้องหน้าจึงเกิดความแปรเปลี่ยน
ลําแสงปรากฏเข้าปกคลุมจากรอบด้าน มันราวกับกําลังวาดภาพ
ตัวตนขึ้นมา
เพียงไม่กี่ชวั่ ลมหายใจ เซี่ยหยวนอีกคนหนึ่งที่ถือดาบระดับสวรรค์
จึงปรากฏจากความว่างเปล่า!
เซี่ยหยวนผูน้ ้ ีไม่เพียงแต่อยูข่ อบเขตทดสอบเต๋ า ทว่าออร่ าที่ปลดปล่อย
ออกมาอย่างเป็ นเอกลักษณ์ มันยังเหมือนเซี่ ยหยวนตัวจริ ง!
รับชมเซี่ ยหยวนอีกคน เซี่ยหยวนจึงเผยความประหลาดใจก่อนจะ
ตื่นเต้นยินดี “ฮ่าฮ่า กระจกที่วา่ หมายความอย่างนี้ง้ นั สิ ? น่าสนใจ!”
“เพราะเป็ นกระจกเลยเหมือนทุกอย่างงั้นสิ นะ!”
ก่อนจะสิ้ นเสี ยง เซี่ ยหยวนได้เตะพื้นรุ นแรงพุง่ ทะยานออกประหนึ่ง
สายลม!
พื้นแตกออกตามทาง เส้นสายลาวาผุดขึ้นจากพื้นดิน!
“ตาย!”
ร่ างของเซี่ยหยวนและร่ างจําแลงตรงหน้าต่างสับฟันดาบออกมา!
ร่ างจําแลงเผยสี หน้าเรี ยบเฉย ทว่าตอบสนองได้ในพริ บตา
ดาบเงื้อขึ้นพร้อมสับฟันใส่ !
ตูม้ !
เสี ยงปะทะดังรุ นแรง พลังวิญญาณอันมหาศาลฟุ้งกระจายทําสภาพ
รอบด้านผันแปร!
ตูม้ !
ภายใต้แรงปะทะรุ นแรง ภูเขาไฟรอบด้านต่างปะทุออก เหล่านั้น
กําลังพ่นเอาลาวาขึ้นไปสู งเสี ยดฟ้า!
 ตอนที่ 145 ศึกครั้งใหญ่
ร่ างของเซี่ยหยวนและร่ างจําแลงต่างต้องเว้นระยะห่างถอยหนี
ตําแหน่งที่ยนื แต่เดิม ขณะนี้ได้กลายเป็ นหลุมกว้างกว่าร้อยเมตรแล้ว!
ลาวาร้อนแรงพวยพุง่ ออกทัว่ สารทิศ ขณะนี้สถานการณ์กลายเป็ นตึง
เครี ยด
ตูม้ ! ตูม้ !
และเสี ยงปะทุของภูเขาไฟยังคงดังต่อเนื่อง
ไม่ทราบว่าเมื่อใด คนทั้งสองได้ทะยานขึ้นสู่ อากาศออกกระบวนท่า
นับสิ บต่อกันแล้ว!
ภาพติดตาของร่ างทั้งสองยังคงหลงเหลือไว้ทวั่ ทิศ!
ห้วงมิติสนั่ ไหว รอยแยกสี ดาํ ปรากฏ!
นี่มนั เปรี ยบดังภาพฉากวันโลกาวินาศ!
เคร้ง!
เสี ยงของแข็งปะทะต่อกันคล้ายหักออก
เซี่ยหยวนขมวดคิว้ ขณะนี้อาวุธในมือปรากฏรอยร้าว
หากปะทะอีกเพียงสักครั้งหนึ่งมันย่อมพัง!
ทางด้านร่ างจําแลงเองก็เช่นเดียวกัน!
อาวุธวิญญาณระดับสวรรค์ ขณะนี้ไม่อาจทนทานรับพลังขอบเขต
ทดสอบเต๋ าระดับสู งสุ ดได้!
“งั้นก็ไม่จาํ เป็ นต้องใช้!” ดาบถูกโยนทิ้ง ดวงตาเซี่ยหยวนเผยประกาย
รุ นแรง “ข้ายอมรับว่าสร้างได้เหมือนจนจุดประกายเพลิงการต่อสู ไ้ ด้
ดีนกั !”
เซี่ยหยวนเลียรอบริ มฝี ปาก ใบหน้าเผยซึ่งความกระหายต่อศึกสงคราม!
น่าเสี ยดายที่ร่างจําแลงนั้นไม่อาจพูดกล่าว
“ได้ อย่างนั้นมาสนุกกัน!”
เซี่ยหยวนหัวเราะคลุม้ คลัง่ พร้อมทะยานเข้าหาร่ างจําแลงพร้อมต่อย
หมัด!
การศึกเริ่ มขึ้นอีกยกหนึ่งแล้ว!
……
ด้วยเพราะรู ้สึกเบื่อ ลัว่ ฉวนลืมตาตื่นรับชมลูกค้าที่อยูภ่ ายในร้าน
“ชายคนนั้นเหมือนกําลังสนุกอยูง่ ้ นั สิ นะ”
รับชมลูกค้าใหม่เช่นเซี่ยหยวนที่ตื่นเต้นยินดี พบว่าอีกฝ่ ายกําลังเล่น
โหมดอารี น่าอยู่
อย่างไรก็ดี สนุกกับสิ นค้าในร้านได้ถือเป็ นเรื่ องดีแล้ว
ส่ วนลูกค้าที่เหลือ พวกเขาต่างจมดิ่งดื่มดํ่าไปกับโลกเสมือนจริ ง
ขณะนี้เองที่หยิงอู๋จ้ ีถอดหมวกออก
“เกิดอะไรขึ้นหรื อ?” เหยาซื อหยานเอ่ยถามด้วยความสงสัย
หยิงอู๋จ้ ีส่ายศีรษะ นํ้าเสี ยงจริ งจังกล่าวตอบ “ข้าไม่อาจละทิ้งความคิด
ได้ดื่มไวน์หยก”
การฟื้ นคืนพลังชีวติ มันคือสิ่ งที่หยิงอี้ปรารถนามาโดยตลอด
ขณะนี้มนั อยูเ่ พียงแค่เอื้อม เป็ นธรรมดาที่หยิงอู๋จ้ ีจะไม่อาจสงบใจไว้ได้
“ดื่มในร้านนี้กไ็ ด้” ลัว่ ฉวนคิดไปครู่ และจึงกล่าว
“ขอบคุณเถ้าแก่!” หยิงอู๋จ้ ีเผยนํ้าเสี ยงซาบซึ้ ง
ถัดจากนั้นไวน์หยกจึงถูกนําออกมา
ด้วยลมหายใจสู ดเข้าลึก ความยินดีฉายชัดในดวงตา ฝาขวดไวน์เปิ ด
ออกแล้ว
ทันใดนี้เองที่กลิ่นหอมของไวน์ลอยฟุ้งกระจายทัว่ ทั้งร้านต้นตํารับ
หยิงอู๋จ้ ีสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะยกดื่ม “ไวน์ที่ดี!”
มีแต่เขาที่ทราบ ว่าไวน์หยกสมชื่อของมันแล้ว!
“กลิ่นนี้มนั อะไรกัน?”
“หอมมากนัก…”
ผูค้ นในร้านต่างได้กลิ่น ขณะนี้ต่างหันความสนใจมายังหยิงอู๋จ้ ี
พวกเขาล้วนทราบว่าหยิงอู๋จ้ ีเพิง่ ซื้อไวน์หยกไป
“ไวน์หยกนัน่ งั้นหรื อ? แค่ได้กลิ่นก็คิดอยากลิ้มลองแม้สกั หยดแล้ว!”
“สวรรค์โปรด! เมื่อใดจะมีผลึกวิญญาณมากมายเพียงนั้นกัน…”
“ไวน์หยกงั้นหรื อ? ต้องเป็ นไวน์เลิศลํ้าในโลกหล้าเป็ นแน่!”
เซี่ ยหยวนถึงกับตื่นตะลึงยามได้กลิ่น ขณะนี้ละทิ้งความสนใจถอด
หมวกหันมองทางหยิงอู๋จ้ ีเช่นเดียวกัน
หากได้ดื่มไวน์ที่หอมหวานถึงเพียงนี้ ชัว่ ชีวติ คงไม่มีเรื่ องอะไรให้น่า
เสี ยดายแล้ว!
กระนั้นน่าเสี ยดาย หยิงอู๋จ้ ีคงไม่มีทางแบ่งให้ใคร
หยิงอู๋จ้ ีไม่คิดลังเล ขณะนี้เริ่ มดื่มไวน์ที่เหลือในขวดหยกเย็น
เพียงอึดใจ พลังแห่งชีวติ จึงแผ่พงุ่ ภายในร่ าง!
ชีวติ ที่เลือนหายได้รับการฟื้ นคืนกลับมา พลังงานแห่งความตายที่
เกาะกุมภายในร่ างล้วนถูกชําระล้างหมดสิ้ น!
อีกทั้งมันยังช่วยเสริ มกําลังวังชา พลังขณะนี้พวยพุง่ สู งขึ้น!
ด้วยมีพลังชีวติ มากมายในครอบครอง ลําพังกําลังของหยิงอู๋จ้ ียอ่ ม
ต้องก้าวหน้าสู่ ขอบเขตใหม่ได้!
 ตอนที่ 146 หยิงอู๋จเี้ ลื่อนระดับพลัง
หยิงอู๋จ้ ีได้ตระหนักตอนนี้ ว่าร่ างกายกําลังเกิดความเปลี่ยนแปลง
ดังนั้นจึงพุง่ ตรงออกนอกร้าน
พลังวิญญาณไร้ขอบเขตกําลังทะลักล้นจากทัว่ สารทิศ ขณะนี้มนั
กําลังไหลเวียนเข้าสู่ ร่างกายของหยิงอู๋จ้ ี
พายุวญ
ิ ญาณกําลังก่อตัวขึ้น!
“รุ นแรงอะไรขนาดนี้? มีคนคิดเลื่อนระดับพลังงั้นหรื อ?”
“นครจิ่วเหยามียอดฝี มือกี่คนกันแน่? ไฉนจึงเกิดเรื่ องบ่อยนัก?”
“กลิ่นไวน์ที่คุน้ เคย! นี่มนั เป็ นผูใ้ ดกันถึงกับกล้าดื่มไวน์เลิศลํ้าไม่
แบ่งปันแก่ผอู ้ ื่น!”
ยอดฝี มือทั้งหลายภายในเมืองต่างสัมผัสได้ถึงความแปรเปลี่ยนทาง
พลังวิญญาณภายในเมือง ขณะนี้ในใจพวกเขาต่างคิดเห็นไปต่าง ๆ
นา ๆ
ขณะที่พายุพลังวิญญาณก่อตัว ฉับพลันมันกลับเลือนหายไปในไม่กี่
ชัว่ ลมหายใจ
เรื่ องนี้เป็ นผลให้เหล่าผูฝ้ ึ กตนในนครจิ่วเหยาต่างต้องละทิ้งความคิด
ค้นหาต้นตอ
ด้วยความแปรเปลี่ยนทางพลังวิญญาณภายในร่ าง รอยยิม้ จึงปรากฏที่
มุมปากของหยิงอู๋จ้ ี
ตัวเขาเดินกลับเข้าร้านต้นตํารับ
“นี่เจ้าเลื่อนระดับพลังงั้นหรื อ?” เซี่ยหยวนหันมากล่าวอย่างไม่คิดเชื่อ
หยิงอู๋จ้ ีและตัวเขาต่างก็เป็ นขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับสู งสุ ด ขณะนี้
ก้าวข้ามขีดจํากัดเดิมไปได้ บอกกล่าวตามตรง ในใจเซี่ ยหยวนรู ้สึก
ว่าเรื่ องนี้ยากยอมรับ
เซี่ยหยวนตระหนักได้ดี ถึงความร้ายกาจของวิชาที่หยิงอู๋จ้ ีฝึกฝน
ทันทีที่อีกฝ่ ายได้รับพลังชีวติ ฟื้ นกลับคืน กําลังย่อมเพิม่ ขึ้น ดังนั้นจึง
เป็ นผลให้เซี่ยหยวนไม่พอใจ
ไฉนชายคนนี้จึงโชคดีได้เพียงนี้กนั ?
หยิงอู๋จ้ ีส่ายศีรษะ “เลื่อนระดับง่ายดายเช่นนั้นได้ที่ใด? ข้าเพียงสัมผัส
ได้ถึงขอบเขตใหม่”
“นัน่ ก็ไม่เลวแล้ว” เซี่ยหยวนเผยความริ ษยา
ขอบเขตราชัน กล่าวได้วา่ เป็ นภูเขาอันสู งใหญ่ที่เหล่าผูฝ้ ึ กตนทั้งหลาย
ต้องเผชิญ
ก้าวหน้ารวดเร็ วก็ใช่ ทว่าผูฝ้ ึ กตนทั้งหลายต่างต้องคิดค้างอยูท่ ี่ตรงนี้
หยิงอู๋จ้ ีสมั ผัสได้ถึงเส้นแบ่งขอบเขตราชัน แม้กล่าวเช่นนั้นเหมือนไม่มี
อะไร ทว่าสําเร็ จขอบเขตราชันในภายหน้าอย่างไรก็ตอ้ งสําเร็ จผลได้!
ในระยะยาวมันจะส่ งผลอย่างมหาศาล
กู่หยุนซี และเหล่าศิษย์ต่างกล่าวแสดงความยินดีต่อหยิงอู๋จ้ ี
หยิงอู๋จ้ ีเพียงพยักหน้ารับ
นิสยั ของเขาก็เป็ นเช่นนี้ สําหรับเหล่าศิษย์แล้วถือว่าการตอบรับมาก
เกินพอ
หลังพิจารณาให้ดี หยิงอู๋จ้ ีจึงเดินไปทางลัว่ ฉวนพร้อมกล่าวคําจริ งจัง
“ขอบคุณเถ้าแก่!”
ลัว่ ฉวนจึงลืมตารับชมที่หยิงอู๋จ้ ี
ก็เพียงความก้าวหน้าเล็กน้อย ทําได้กด็ ีแล้ว!
เมื่อโบกมือตอบ สี หน้าลัว่ ฉวนเผยความเฉยชา “เป็ นโชคของเจ้าเอง
ที่ได้รับ หาได้เกี่ยวข้องอันใดกับข้า”
หยิงอู๋จ้ ีสะท้าน ไม่ทราบว่าควรตอบคําเช่นไร
ลัว่ ฉวนกล่าวคําต่อ “ด้วยเพราะกําลังเจ้าเพิ่มพูน เช่นนั้นเข้าหอคอย
แห่งการทดสอบลองเล่นดู ระบบท้าทายกระจกก็น่าจะช่วยให้เจ้า
เข้าใจตนเองได้ดีข้ ึน”
เมื่อครู่ ครั้งเซี่ยหยวนบังเอิญเริ่ มใช้งานระบบท้าทายกระจก ลัว่ ฉวนที่
เป็ นเถ้าแก่ร้านจึงได้ทราบข้อมูลใหม่
ขณะนั้นมันทําเขาประหลาดใจไม่นอ้ ย เขาหาได้คิดไม่วา่ โหมดอารี น่า
จะมีอะไรเช่นนี้ซุกซ่อนไว้
มันราวกับทุกสิ่ งภายในร้านต่างพัฒนาขึ้นได้ไม่หมดสิ้ น
ระบบท้าทายกระจก? มันคืออะไร?
“เถ้าแก่ ระบบท้าทายกระจกคือโหมดใหม่หรื อ?” หยิงอู๋จ้ ีเอ่ยถาม
ผูค้ นที่เหลือต่างให้ความสนใจ
มีของใหม่ในร้านอีกแล้ว?
ลัว่ ฉวนจึงอธิบาย “ก็ไม่ใช่ใหม่”
ผูค้ นต่างผิดหวัง
ลัว่ ฉวนกล่าวคําต่อ “ระบบท้าทายกระจกเป็ นส่ วนหนึ่งของโหมด
อารี น่า สามารถสร้างตัวตนจําแลงเสมือนตัวพวกเจ้าขึ้นมาได้”
ทุกคนต่างพยักหน้ารับ พวกเขาทราบความหมายคําของลัว่ ฉวนดี
 ตอนที่ 147 ไม่ อาจยัว่ ยุได้
ได้ทราบเรื่ อง หยิงอู๋จ้ ีจึงตรงเข้าโหมดอารี น่าตามที่ลวั่ ฉวนบอกกล่าว
เมื่อได้เห็นภาพกระจกปรากฏให้เลือกตรงหน้า ในใจหยิงอู๋จ้ ีจึงปรากฏ
ความกระหายศึกต่อสู อ้ ย่างกะทันหัน
ศึกกําลังจะเริ่ มขึ้นแล้ว!
แน่นอนว่าศึกแรกนี้อย่างไรก็ไม่มีทางเอาชนะ
เพราะตัวเขายังไม่อาจควบคุมกําลังใหม่ที่เพิง่ ได้รับมาโดยสมบูรณ์
ทว่าความลังเลใดล้วนไม่มี หยิงอู๋จ้ ีตรงเข้าเปิ ดศึกรอบใหม่ในพริ บตา
สําหรับคนที่กาํ ลังตื่นเต้นยินดี มันมีแต่กระตุน้
เวลาจึงผันผ่านไปอย่างรวดเร็ ว
ในโหมดอารี น่า ท้องฟ้าและพื้นดินแบ่งแยกออก มวลลาวานับไม่
ถ้วนไหลหลัง่ เต็มทัว่ ผืนแผ่นดินท่ามกลางศึกอันรุ นแรง
“ฮ่าฮ่าฮ่า ตาย!”
ด้วยเสี ยงหัวเราะคลุม้ คลัง่ ภูเขาไฟใหญ่ยกั ษ์จึงถูกเซี่ ยหยวนคว้าขึ้น
พร้อมโยนใส่ ร่างจําแลงที่อยูไ่ ม่ไกล!
ฟ้าดินต้องสัน่ สะท้านภายใต้การโจมตีอนั รุ นแรงครั้งนี้
เซี่ยหยวนเผยยิม้ ตัวเขาไม่ได้รู้สึกสดชื่นและสะใจเช่นนี้มานานแล้ว!
ขณะนี้เองที่ภูเขาไฟลอยลิ่วหล่นทับร่ างจําแลง!
ร่ างจําแลงมีแต่บาดแผล ขณะนี้มนั ไม่อาจเคลื่อนไหวแล้ว
เซี่ยหยวนที่จบั จ้องมาโดยตลอด ขณะนี้จึงไม่คิดพลาดโอกาส
“ระยะเวลาการเล่นวันนี้ของท่านถึงขีดจํากัดแล้ว! เกมจะเปิ ดตัวลง!”
ข้อความปรากฏต่อหน้าอย่างกะทันหัน
พริ บตาถัดมา ตรงหน้าเซี่ยหยวนกลับกลายเป็ นความมืดกลับคืนสู่
ห้วงมิติเริ่ มต้น
เซี่ยหยวนอดไม่ได้ที่จะชะงักงัน
นี่มนั เรื่ องอะไร?
ไฉนจึงถูกดึงตัวกลับมาอย่างกะทันหัน?
ขณะนี้เองที่เขาพลันนึกถึงสิ่ งที่เหยาซื อหยานบอกกล่าวเอาไว้
“หนึ่งวันแต่ละคนสามารถเล่นได้สามชัว่ โมง”
เซี่ยหยวนต้องสู ดลมหายใจเข้าลึก ตัวเขารู ้สึกว่ากฎนี้ช่างน่ารังเกียจ
ตัวเขาคือขอบเขตทดสอบเต๋ าผูส้ ู งส่ ง จะเรี ยกร้องเพิ่มเท่าไหร่ ยงั ได้
แต่ทาํ ไมจึงทําแบบนี้?
เซี่ยหยวนถอดหมวกออกด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว ขณะนี้คิดสอบถามต่อ
เถ้าแก่ถึงกฎที่ไร้สาระเช่นนี้
เวลาเดียวกันนี้ ผูอ้ ื่นจากสถาบันวิญญาณเมฆาพบเห็นว่าเซี่ยหยวน
เผยท่าทีรุนแรง แต่ละคนจึงถอดหมวกออก
“ผูอ้ าวุโสเซี่ย ท่านคิดทําอะไร?” พบเห็นเซี่ยหยวนเผยท่าทีฉุนเฉี ยว
กู่หยุนซีจึงเอ่ยถาม
ผูค้ นที่เหลือต่างให้ความสนใจ
เซี่ยหยวนพลันสะท้าน ว่าเมื่อครู่ คิดทําอะไรโง่เขลาลงไป
กระทัง่ หยิงอู๋จ้ ียงั กระทําตามกฎของร้านอย่างชัดเจน และกําลังตัวเขา
ขณะนี้หาได้แข็งแกร่ งเท่าอีกฝ่ ายแล้วไม่
อีกทั้งเถ้าแก่ยงั ลึกลับ เสมียนร้านยังเป็ นสัตว์อสู รราชวงศ์ อีกฝ่ ายไม่ใช่
ยัว่ ยุหาเรื่ องได้
ท่าทีเซี่ยหยวนจึงแปรเปลี่ยน ขณะนี้กลับกลายเป็ นเผยยิม้
ผูค้ นต่างยากจะเชื่อ ว่าท่าทีคนเราจะแปรเปลี่ยนพลิกกลับได้เช่นนี้
อย่างกะทันหันต่อหน้าต่อตา
“โคล่ากับแท่งเครื่ องเทศดูดีไม่นอ้ ย ดังนั้นจึงคิดซื้อหากลับไปทาน
เล่น” เซี่ ยหยวนยิม้ กล่าว
กู่หยุนซีจึงรับคํา “โอ้” อย่างไม่ทนั รู ้ตวั
“หื อ? ระดับการฝึ กฝนของเรา?”
เซี่ยหยวนอุทานกับตัวเองพร้อมขมวดคิว้
“การต่อสู ้ในโลกเสมือนจะช่วยเพิ่มพูนการฝึ กฝนแก่ผเู ้ ล่น สามชัว่ โมง
ที่เล่นเทียบเท่าฝึ กฝนหนึ่งวัน” เหยาซือหยานเผยเสี ยงดังออกมา
เซี่ ยหยวนต้องสะท้านลมหายใจ
มีเรื่ องราวเช่นนี้ดว้ ย?
แค่เล่นเกมถึงกับเพิ่มพูนการฝึ กฝนได้?!
ร้านต้นตํารับแห่งนี้มนั จะต้นตํารับเกินไปแล้วหรื อไม่?
คําอวดอ้างอย่างต้นตํารับจึงปรากฏในใจเซี่ ยหยวนอย่างเด่นชัด…
บอกกล่าวลํ่าลากับลัว่ ฉวนและเหยาซื อหยานเรี ยบร้อย หยิงอู๋จ้ ีและ
คณะศิษย์จึงเดินทางกลับโรงเตี๊ยม
ทางด้านเซี่ยหยวนได้ซ้ือหาแท่งเครื่ องเทศและโคล่า จ่ายผลึกวิญญาณ
เรี ยบร้อยแล้วจึงค่อยกลับจากร้าน
ทันใดนี้เขาบังเกิดความคิดขึ้นมาก่อนจะชะงักฝี เท้า
“แม่นางเหยา ขอถามอะไรสักหน่อย กําลังเจ้านั้นเหนือลํ้ากว่าขอบเขต
ทดสอบเต๋ าหรื อไม่?”
เหยาซือหยานพยักหน้ารับอย่างไม่คิดอะไรมาก
เซี่ยหยวนต้องสะท้านลมหายใจอีกครั้งหนึ่ง
แม้คาดเดาได้แต่แรกแล้ว กระนั้นก็อดไม่ได้ที่จะตื่นตะลึงยามได้
ทราบคําตอบที่ผา่ นการยืนยันโดยเจ้าตัว
ตัวตนระดับราชัน กระทัง่ ว่าเป็ นสถาบันจันทราลึกลํ้าก็ยงั ต้องเป็ น
ระดับผูอ้ าวุโส!
กระนั้นตอนนี้กลับมาทํางานเป็ นเสมียนประจําร้านแห่งหนึ่ง
และพิจารณาแล้ว นางคล้ายจะเป็ นแค่เสมียนจริ ง…
บอกกล่าวตามตรง เรื่ องนี้เป็ นผลให้เซี่ยหยวนไม่ทราบว่าควรกล่าว
อะไรตอบ
อย่างนั้นเถ้าแก่ร้านแข็งแกร่ งเพียงใด?
 ตอนที่ 148 คนรู้ จกั ของเซียวเฉิง
ขณะนี้เซี่ยหยวนรู ้สึกได้ราวกับพบเจอโชคลาภก้อนใหญ่
โชคดีที่เมื่อครู่ เขาไม่ได้สร้างปัญหาที่ร้านแห่งนี้
ลําพังเสมียนร้านตัวเขาก็ไม่อาจหาเรื่ องได้ไหวแล้ว
“แล้วเถ้าแก่แข็งแกร่ งเพียงใด?” เซี่ยหยวนแอบมองทางลัว่ ฉวนที่
นอนอยูห่ น้าร้าน
เหยาซือหยานส่ ายศีรษะ “ข้าไม่ทราบ แต่สูงส่ งกว่าข้า”
ครั้งลงนามเป็ นเสมียนประจําร้าน อํานาจแห่งผูค้ รองอันรุ นแรงยังคง
หลงเหลือไว้ภายในใจของเหยาซื อหยาน
พลังอํานาจแห่งผูค้ รอง ที่กระทัง่ ขอบเขตราชันยังไม่อาจเอื้อมได้ถึง!
ฟึ่ บ!
เพียงคิดเซี่ยหยวนก็อดไม่ได้จนต้องถอนหายใจออกมา
ยิง่ กว่าขอบเขตราชันอย่างนั้นหรื อ?
นักบุญงั้นหรื อ? หรื อสู งยิง่ ไปกว่านั้น?
เซี่ ยหยวนแทบไม่อาจจินตนาการถึงได้
บอกลาเหยาซือหยานเรี ยบร้อย เซี่ยหยวนค่อยกลับจากร้านด้วยความ
สิ้ นหวัง
ครั้งออกจากร้าน เขายังเผยคําเรี ยกหา “ผูอ้ าวุโส” แก่ลวั่ ฉวน
แน่นอนว่าไม่มีการตอบรับใดกลับมา
นับตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ เซี่ยหยวนหาได้ตระหนักถึงความกว้าง
ภายในและภายนอกร้านแม้แต่นอ้ ย
อาจกล่าวได้วา่ มีสิ่งอื่นให้เขาได้ตระหนักมากยิง่ กว่า
ซึ่งก็เป็ นเรื่ องน่าเสี ยดายที่เล่นระบบท้าทายกระจกได้เพียงแค่สาม
ชัว่ โมง โหมดอื่นจึงยังไม่ได้ทดลองเล่น
วันพรุ่ งนี้ค่อยมาใหม่!
เซี่ ยหยวนตัดสิ นใจกับตนเองเช่นนั้น
……
เซียวเฉิงเป็ นศิษย์ที่ติดตามคณะของหยิงอู่จ้ ีไปยังร้านต้นตํารับใน
ช่วงเช้าวันนี้
กระนั้นระหว่างทางกลับเขาไม่ได้ไปยังโรงเตี๊ยม ทว่าแยกตัวออกมา
เพราะวันนี้ “คนรู ้จกั ” ของเขาจะมาเยือนนครจิ่วเหยา
ภัตตาคารเซียนวิหคอมตะอยูไ่ ม่ไกลจากร้านต้นตํารับ ดังนั้นไม่ชา้
เซียวเฉิงจึงมาถึง
ด้วยบริ กรนําทางสู่ ในร้าน เขาจึงเดินสู่ หอ้ งส่ วนตัวที่ช้ นั บน
บริ กรนําทางถึงห้องแล้วจึงขอตัว
เซียวเฉิงจัดแจงชุดเล็กน้อยก่อนจะเปิ ดประตูเดินเข้าไป
“พี่เซี ยว ท่านมาถึงคนสุ ดท้าย!”
เสี ยงหัวเราะดังมา ชายหนุ่มในชุดขาวเผยยิม้ กว้าง
ชายหนุ่มผูน้ ้ ีมีใบหน้าหล่อเหลา ทว่าดวงตานั้นเป็ นรู ปเรี ยว ส่ งผลให้
ดูเย็นชา
ที่บนเสื้ อผ้านั้นมีสญ
ั ลักษณ์รูปอัคคีเพลิงต้องตาปรากฏ
นี่คือสัญลักษณ์ของหุบเขาโอสถ!
หุบเขาโอสถก็เป็ นดังนาม เป็ นสํานักที่เชี่ยวชาญการสกัดโอสถ
ทั้งหลาย เหล่าศิษย์ลว้ นเป็ นนักปรุ งยา
อาชีพนักปรุ งยาหาได้ยากมากลํ้า ไม่เกินเลยนักหากจะกล่าวว่าผูฝ้ ึ ก
ตนหนึ่งในล้านที่จะเลือกเดินทางนี้!
อีกทั้งหุบเขาโอสถยังอยูใ่ นตําแหน่งชั้นแนวหน้าของทวีปเทียนหลัน!
ตัวตนของชายหนุ่ม ย่อมต้องเป็ นนักปรุ งยาของหุบเขาโอสถ!
ในห้องส่ วนตัวนี้ยงั มีอีกสองคน หนึ่งเป็ นเด็กหนุ่มในชุดสี ดาํ เผยสี หน้า
เย็นเยือก
อีกฝ่ ายเพียงนัง่ เฉยประหนึ่งดาบคมกริ บที่โดดเด่นอย่างไม่อาจละ
สายตา!
อีกหนึ่งเป็ นสตรี เยาว์วยั ใบหน้างดงาม ใบหน้านั้นมีผา้ บางปกคลุม
เป็ นตัวตนกระตุน้ ความสงสัยผูค้ น
การฝึ กฝนของคนทั้งสามย่อมไม่นอ้ ยหน้า เหล่านี้ลว้ นเป็ นขอบเขต
จิตวิญญาณระดับที่หา้ !
“ฮ่ะฮ่ะ ปล่อยพวกเจ้ารอเสี ยนานแล้ว”
เซี ยวเฉิงเผยยิม้ ก่อนจะเข้าไปนัง่
ขณะพูดกล่าว เขายังให้ความสนใจผูอ้ ื่นในห้อง
สถานะของเซี ยวเฉิ งย่อมไม่ใช่ต่าํ ต้อย ตัวเขาเป็ นถึงตระกูลเซี ยวแห่ง
ทวีปเทียนหลัน!
ตระกูลเซี ยวเป็ นตระกูลใหญ่ที่สืบทอดมายาวนานนับพันปี แล้ว
ครั้งโบราณยังเคยเป็ นถึงจักรพรรดิ!
“คิกคิก” สตรี โฉมงามใช้มือป้องปากพลางหัวเราะ “ไม่ทราบว่าพี่
เหว่ยอี้ไฉนให้นอ้ งหญิงตามมาด้วย?”
สตรี ผนู ้ ้ ีนามหลิวลู่อวี่ นางเป็ นนักบุญของแดนศักดิ์สิทธิ์หว้ งนํ้าหยก
เป็ นสถานะอันสู งส่ ง!
เหว่ยอี้คือชายหนุ่มในชุดขาว เขาเผยยิม้ “วันนี้คิดอยากพูดกล่าวต่อพี่
เซียว!”
“โอ้?” เซียวเฉิงหรี่ ดวงตา “กับข้างั้นหรื อ?”
เด็กหนุ่มในชุดดําเผยนํ้าเสี ยงและสี หน้าอันเรี ยบเฉยกล่าวคํา “เซียว
เฉิ ง กองกําลังเกือบทั้งหมดที่น้ ีลว้ นพบเห็นการกระทําของสถาบัน
วิญญาณเมฆา”
เด็กหนุ่มชุดดํานามตี้อ๋ ูอู่หยิง เป็ นอัจฉริ ยะผูห้ นึ่งของตระกูลตี้อ๋ ู ข่าว
ลือว่าตัวเขาได้ฝึกฝนวิชาดาบอันสู งสุ ดของตระกูล!
 ตอนที่ 149 นักปรุงยาหาได้ ขาดแคลนเงิน
เซียวเฉิงถอนหายใจ สี หน้าเผยความอับจน
แม้เหยียบไว้ได้นาน ทว่าการกระทําของสถาบันวิญญาณเมฆา อย่างไร
ก็ตอ้ งมีกองกําลังอื่นที่มาเยือนนครจิ่วเหยาให้ความสนใจ
ขณะนี้คงไม่อาจปิ ดบังอะไรได้ต่อแล้ว
อย่างไรข่าวคราวเรื่ องร้านต้นตํารับก็ตอ้ งแพร่ กระจายออก บอกต่อ
อีกฝ่ ายก็ไม่ใช่เรื่ องผิดแต่อย่างใด
เซี ยวเฉิงเพียงคิดไปครู่ จากนั้นจึงตัดสิ นใจ
“ก็ไม่ใช่ความลับยิง่ ใหญ่อะไร” เซียวเฉิ งยักไหล่ สี หน้าเผยความเฉยชา
ราวเป็ นเรื่ องปกติ “บอกพวกเจ้าไปก็ไม่เป็ นไร!”
“ฮ่าฮ่า ค่อยดีหน่อย! งั้นไว้ค่อยพูดกล่าว!” เหว่ยอี้หวั เราะ “เสี่ ยวเอ้อ
สัง่ อาหารหน่อย!”
ก่อนจะสิ้ นเสี ยง เสี่ ยวเอ้อก็เร่ งรี บมารับเรื่ อง
ภัตตาคารเซียนวิหคอมตะแห่งนี้เป็ นที่รู้จกั ของผูค้ นทั้งหลาย ดังนั้น
ห้องส่ วนตัวเช่นนี้ยอ่ มต้องมีคนรับรองพร้อมหน้าห้องโดยตลอด
“นายท่านต้องการรับอะไรดีขอรับ?” เสี่ ยวเอ้อกล่าวถามด้วยความ
นอบน้อม
“จานนี้ จานนี้ แล้วก็จานนี้…”
เหว่ยอี้พลิกหน้ารายการอาหารรวดเร็ วพร้อมชี้นิ้วเลือกสัง่
“ก็ประมาณนี้!”
“รับทราบขอรับ ขอตัวไปดําเนินการให้ท่านแล้ว!”
เหว่ยอี้จึงกล่าว “ยกเว้นพวกนี้! นอกนั้นเอามาให้หมด!”
เสี่ ยวเอ้อนิ่งงัน ทว่าสติกลับคืนรับคํารวดเร็ ว “รับทราบขอรับ ขอ
นายท่านโปรดรอ!”
ถัดจากนั้นเขาจึงเร่ งรี บวิง่ ไป
เซียวเฉิงเผยยิม้ “พี่เหว่ยยังใจกว้างเช่นเคย!”
อันที่จริ ง นักปรุ งยาหาได้ขาดแคลนเงินไม่!
“ได้ยนิ ว่าพี่เหว่ยได้ผอู ้ าวุโสหุบเขาโอสถรับเป็ นศิษย์ตรงแล้วนี่?”
หลิวลู่อวีเ่ ผยยิม้
ตี้อ๋ ูอู่หยิงยังคงเงียบเช่นเคย
ไม่ชา้ อาหารทั้งหลายจึงถูกยกนํามา
เซียวเฉิงจึงเริ่ มพูดกล่าวถึงเรื่ องร้านต้นตํารับ
แน่นอนว่าก็เพียงส่ วนเล็กน้อย โดยเป็ นการแนะนําสิ นค้าที่น่าทึ่ง
ภายในร้าน
“หมายความถึงมีร้านอันวิเศษอยูใ่ กล้เคียงนี้อย่างนั้นหรื อ?”
เหว่ยอี้ขมวดคิว้ เผยท่าทีสบั สน
“อาหารนัน่ เทียบเท่าเม็ดยาระดับสู ง? พี่เซียวมัน่ ใจหรื อว่าไม่ได้ลอ้
กันเล่น?”
ความสงสัยเผยชัดที่ใบหน้าของหลิวลู่อวี่
หากไม่ใช่เซียวเฉิ งเผยสี หน้าหนักแน่น หลิวลู่อวีค่ งคิดว่าเป็ นวาจาไร้
สาระไปแล้ว
ตี้อ๋ ูอู่หยิงเองก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ข้าทราบว่าพูดไปก็ไม่เชื่อ” เซียวเฉิ งไหวไหล่อย่างช่วยไม่ได้ ราว
กับทราบอยูแ่ ต่แรกแล้วว่าจะได้รับการตอบสนองเช่นนี้
“แน่นอนว่าพวกเจ้าไปรับชมด้วยตาตนเองกันได้”
ถัดจากนั้นเซี ยวเฉิงจึงบอกกล่าวถึงตําแหน่งที่ต้ งั ร้านแก่คนทั้งสาม
ท้ายที่สุดเขายังไม่ลืมกล่าวยํ้าเตือนด้วยความจริ งจัง “ที่ร้านอย่าได้
กล้าดีก่อปัญหา พวกเจ้าจะไม่อาจแบกรับได้ไหว”
สี หน้าของเซียวเฉิงจริ งจัง หลิวลู่อวีจ่ ึงหัวเราะออก
เซียวเฉิงมึนงงไปวูบ “นี่เจ้าหัวเราะอะไร?”
“คิดว่าด้วยสถานะและกําลังของพวกเรา ยังมีอนั ใดต้องหวาดเกรง
งั้นหรื อ?”
มุมปากของหลิวลู่อวีย่ กยิม้ เป็ นการบ่งบอกว่าลําพองตน
นางมีความเชื่อมัน่ ใจกล่าวคําเหล่านี้ออก
กําลังของนางสู งที่สุดในกลุ่มคน ตัวนางคือขอบเขตจิตวิญญาณระดับ
สู งสุ ด และอีกเพียงก้าวก็จะถึงขอบเขตคืนต้นกําเนิด!
นอกจากนี้นางยังเป็ นถึงนักบุญแห่งแดนศักดิ์สิทธิ์ ด้วยนางเผยตัวออก
แม้แต่ยอดฝี มือขอบเขตทดสอบเต๋ ายังต้องยั้งคิด!
“เชื่อหรื อไม่ตามแต่เจ้า” เซียวเฉิ งไหวไหลรับคําอย่างเฉยชา
อย่างไรแล้วทั้งสามคนนี้กเ็ ป็ นเพียงคนรู ้จกั เกิดอะไรขึ้นล้วนไม่ขอ้ ง
เกี่ยวกับเขา
ถัดจากนั้นจึงเป็ นช่วงอิ่มเอมกับมื้ออาหาร
เซียวเฉิงทานอาหารอย่างเอร็ ดอร่ อย ทว่าผูอ้ ื่นล้วนไม่
พวกเขายังคงพิจารณาเรื่ องที่เซียวเฉิ งกล่าวเมื่อครู่
เสร็ จสิ้ นมื้ออาหารเซี ยวเฉิงจึงกลับจากภัตตาคาร
คนทั้งสามยังคงนัง่ อยูใ่ นห้องอย่างเงียบงัน
เหว่ยอี้เลือกทําลายความเงียบ “คิดเห็นอย่างไรกับที่พี่เซียวกล่าว?”
ตี้อ๋ ูอู่หยิงเผยคําออกอย่าง “เขาไม่มีเหตุผลต้องโกหก”
รอยยิม้ ปรากฏที่มุมปากหลิวลู่อวี่ “ข้าชักสนใจร้านนั้นขึ้นมาแล้ว”
ด้วยสนทนากันเรี ยบง่ายเช่นนี้ คนทั้งสามจึงตัดสิ นใจกันได้
 ตอนที่ 150 หลิวลู่อวีม่ โี ทสะ
“คิดไปเมื่อใด?” เหว่ยอี้เอ่ยถาม
“ยิง่ เร็ วยิง่ ดี” หลิวลู่อวีย่ มิ้ รับ
ตี้อ๋ ูอู่หยิงพยักหน้าเห็นพ้อง
เสร็ จสิ้ นมื้ออาหาร ขณะนี้จึงได้เวลาพิสูจน์
คนทั้งสามมาเยือนนครจิ่วเหยาวันนี้ ก็เพียงเพื่อหาข้อมูลของนครจิ่ว
เหยา
หลังสอบถามเซียวเฉิ งได้ความ จึงได้รับข่าวคราวที่ตอ้ งการมา
จ่ายด้วยผลึกวิญญาณต่อภัตตาคารเรี ยบร้อย คนทั้งสามจึงมุ่งหน้าไป
ยังร้านต้นตํารับตามที่เซียวเฉิ งกล่าวไว้
ไม่ชา้ คนทั้งสามจึงไปเยือนตรอก
“ที่นี่จะมีร้านจริ งหรื อ?”
เหว่ยอี้หนั มองภายในตรอกก็ตอ้ งประหลาดใจ ว่ามันถึงกับมีร้านซุก
ซ่อนอยูจ่ ริ ง
“เหมือนว่าเซียวเฉิงจะไม่ได้หลอกพวกเรา”
หลิวลู่อวีก่ ล่าวออกจึงเดินเข้าสู่ ภายในตรอก
เหว่ยอี้และตี้อ๋ ูอี่หยิงต่างเดินตาม
“นัน่ เถ้าแก่ร้านหรื อเปล่า?”
ชายหนุ่มคนหนึ่งนอนที่บนม้านัง่ หน้าร้านอย่างสะดุดสายตา เหว่ยอี้
ต้องขมวดคิว้ เล็กน้อยกล่าวถาม
“ใช่” ลัว่ ฉวนลืมตาขึ้นมาตอบรับคําเสี ยงเบา
คนทั้งสามเพียงขอบเขตจิตวิญญาณ และไม่ทราบเรื่ องราวใดของ
ร้านแห่งนี้
“ร้านต้นตํารับ เถ้าแก่ใช้ชื่อร้านได้ใหญ่โตดียงิ่ นัก!”
หลิวลู่อวีม่ องที่ป้ายชื่อร้าน ก่อนดวงตางดงามนั้นหันมองไปยังลัว่ ฉวน
ในความเห็นนาง ลัว่ ฉวนก็แค่คนธรรมดา ไม่มีแม้กระทัง่ ร่ องรอยพลัง
วิญญาณ
ความเป็ นไปได้มีเพียงสอง คือเถ้าแก่ร้านเป็ นคนธรรมดาจริ ง
ซึ่งก็เห็นได้ชดั ว่าไม่สมควรใช่
อีกหนึ่งคือกําลังของเถ้าแก่ร้านเหนือลํ้ากว่านางอย่างมหาศาล มันจึง
เป็ นผลให้ขอบเขตจิตวิญญาณไม่อาจพบเห็นร่ องรอย
เหว่ยอี้และตี้อ๋ ูอู่หยิงต่างก็คิดเห็นเช่นเดียวกันนี้ ดังนั้นจึงยังไม่กล้า
บุ่มบ่าม
“ร้านของข้าย่อมแบกรับชื่อได้ไหว” นํ้าเสี ยงลัว่ ฉวนกล่าวออกอย่าง
เรี ยบง่าย
ด้วยเหตุผลใดไม่ทราบ พบเห็นเถ้าแก่เป็ นเช่นนี้ หลิวลู่อวีจ่ ึงอดไม่อยู่
จนเกิดความรู ้สึกโกรธขึ้นภายในใจ
ด้วยฐานะนักบุญแห่งแดนศักดิ์สิทธิ์ นายน้อยทั้งหลายผูม้ ากพรสวรรค์
ล้วนจับจ้องนางมาโดยตลอด
แต่แล้วเถ้าแก่เพียงปรายสายตามองนาง
ร่ องรอยความรู ้สึกใดในดวงตานั้นหาได้มีไม่!
“หากไม่อาจรับได้ไหว เช่นนั้นก็คงไม่กล้ากล่าวออกมาอยูด่ ี” หลิวลู่อวี่
เผยดวงตาหรี่ เล็กกล่าวคําออก
เหว่ยอี้จึงมองทางหลิวลู่อวีด่ ว้ ยความสับสน
เท่าที่จาํ ได้ หลิวลู่อวีไ่ ม่เคยใช่คนขาดความอดทนเช่นนี้
เมื่อมายังร้านแห่งนี้พวกเขาได้ตกลงกันแล้ว ว่าจะไม่กระทําการ
บุ่มบ่ามอย่างไม่ทราบเบื้องลึกเบื้องหลังของร้าน
ตี้อ๋ ูอี่หยิงไม่กล่าวคําใดออกมา
ลัว่ ฉวนดูสบั สนเล็กน้อย ไฉนสตรี นอ้ ยตรงหน้าคล้ายมองเขาเป็ น
ศัตรู เสี ยได้?
กระนั้นลัว่ ฉวนก็ยงั เผยสี หน้าอันสงบ “อันที่จริ งลูกค้าที่มาเยือนร้าน
ต่างก็คิด ว่าร้านต้นตํารับนั้นเป็ นเพียงชื่อ”
หลิวลู่อวีค่ ิดกล่าวออก ทว่าเหว่ยอี้ได้กระแอมไอขัดคํานางเอาไว้
“เถ้าแก่กล่าวเช่นนี้ อย่างนั้นพวกเราขอเยีย่ มชมร้านหน่อยแล้ว”
ลัว่ ฉวนพยักหน้ารับ “เชิญตามสบาย”
จากนั้นจึงกลับไปนอนหลับตาอาบไล้แสงตะวันยามเย็นเช่นเดิม
“จริ งด้วย เสมียนร้านอยูด่ า้ นใน สงสัยอะไรถามนางก็แล้วกัน”
ลัว่ ฉวนที่คิดขึ้นมาได้จึงกล่าวเสริ มตามหลัง
คนทั้งสามถึงกับทําตัวไม่ถูก
ร้านไกลห่างเช่นนี้ถึงกับมีเสมียนร้าน เถ้าแก่ออกจะน่าสนใจเกินไป
แล้ว
คิดเช่นนั้น คนทั้งสามจึงเดินเข้าไปภายในร้าน
ที่ตอ้ งตาก่อนอื่นใดคือชั้นเครื่ องแก้ววางสิ นค้าภายในร้านที่ประดับ
ประดาอย่างหรู หรา
บอกกล่าวตามตรง เพียงพบเห็นก็ทาํ คนทั้งสามตื่นตะลึงได้แล้ว
ด้วยเครื่ องแก้วหลากสี สนั มากมายเช่นนี้ เกรงว่าร้านนี้จะน่ากลัวเกิน
กว่าที่คาดคิดไว้
บ้าจริ ง!
เซียวเฉิงถึงกับไม่บอกกล่าวว่าร้านนี้มีเบื้องหลัง!
“ยินดีตอ้ นรับ” เสี ยงอันเป็ นธรรมชาติดงั ขึ้นจากภายในร้าน
 ตอนที่ 151 ไฉนจึงไม่ เข้ าใจ
เหยาซือหยานเผยยิม้ ยามพบเห็นคนทั้งสามเข้ามาในร้าน
ด้วยมีลูกค้าใหม่ถึงสามคน กิจการของร้านย่อมต้องดีข้ ึน!
ขณะนี้ในร้านมีแต่เหยาซือหยาน หลังจากคณะของหยิงอู๋จ้ ีกลับไปก็
ไม่มีลูกค้าอื่นมาเยือนร้าน
คณะของเหว่ยอี้จึงรับชมไปยังทิศทางต้นเสี ยง ฉับพลันจึงได้พบเห็น
โฉมงามประหนึ่งภูติยนื อยูด่ า้ นหลังโต๊ะรับเงิน
สตรี งดงามผูน้ ้ ีไม่ใช่ตวั ตนที่ควรอยูบ่ นโลก!
ขณะพบเห็นเหยาซื อหยาน หลิวลู่อวีท่ ี่ลาํ พองตนว่าวิเศษ ขณะนี้อด
ไม่ได้ที่จะเกิดความอับอายขึ้นมา
“ข้านามเหยาซือหยาน เป็ นเสมียนประจําร้านแห่งนี้ มีคาํ ถามใด
สามารถสอบถามได้ทุกเมื่อ”
เหยาซือหยานคุน้ เคยกับปฏิกิริยาเช่นนี้ของลูกค้า ดังนั้นจึงเผยยิม้ พูด
กล่าว
ขณะนี้เองที่เหว่ยอี้และหลิวลู่อวีค่ ่อยดึงสติกลับคืน ทั้งสองกระแอม
ไอกลบเกลื่อนความเคอะเขิน
ถึงกับเสี ยความนึกคิดไปครู่ หนึ่ง เรื่ องพวกนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมานานแล้ว!
ส่ วนทางด้านตี้อ๋ ูอู่หยิง พบเห็นเหยาซือหยาน เขาเพียงหรี่ ตาเล็กน้อย
ราวครุ่ นคิดบางอย่าง
“หมายความถึงเป็ นเสมียนประจําร้านนี้อย่างนั้นหรื อ?” หลิวลู่อวีก่ ล่าว
ถาม
เถ้าแก่คิดอะไรจ้างโฉมงามล่มเมืองขนาดนี้มาเป็ นเสมียนประจําร้าน?
เหยาซือหยานพยักหน้ารับ
ขณะนี้หลิวลู่อวีแ่ ทบเข้าใจแล้วว่าไฉนเถ้าแก่ไม่มองนางอยูใ่ นสายตา
ที่หน้าร้าน
“ไม่ใช่เผ่าพันธุ์มนุษย์ใช่หรื อไม่?” ตี้อ๋ ูอู่หยิงพลันโพล่งถาม
เหว่ยอี้และหลิวลู่อวีไ่ ด้ยนิ คํา ดวงตานั้นต้องหดแคบลง
บอกกล่าวตามตรง ครั้งได้เห็นเส้นผมและดวงตาสี ม่วงของเหยาซือ
หยาน คนทั้งสองประหลาดใจก็จริ ง เพราะไม่เคยพบเห็นคนทัว่ ไปมี
สี เช่นนี้แต่กาํ เนิด
ทว่าก็เท่านั้น ทั้งสองไม่ได้คิดอื่นใดให้มากความ
ขณะนี้คล้ายว่าตัวจริ งของนางจะไม่ใช่ธรรมดาแล้ว!
เหยาซือหยานพยักหน้ารับ “ถูกต้อง ข้าเป็ นส่ วนหนึ่งของเผ่าพันธุ์
สัตว์อสู ร”
“นัน่ สิ นะ” ตี้อ๋ ูอู่หยิงกล่าวคําเบา
แม้เขาประหลาดใจที่เหยาซือหยานยอมเปิ ดเผยตัวตนง่ายดายเช่นนี้
ทว่าก็ไม่ได้ดึงดันจะกล่าวถึงหัวข้อนี้ต่อ
เผ่าพันธุ์สตั ว์อสู ร ผูฝ้ ึ กตนต่างก็มีท่าทีเฉยชาด้วยอยูแ่ ล้ว
“กลายเป็ นว่าแม่นางเหยาเป็ นเผ่าพันธุ์สตั ว์อสูร ไม่ทราบแล้วว่าทําไม
จึงมาเป็ นเสมียนประจําร้านแห่งนี้ได้?” เหว่ยอี้กล่าวถามด้วยความ
สงสัย
พอคิดถึงเรื่ องนี้ เหยาซื อหยานจึงเผยคําอย่างจริ งจัง “บางทีเพราะข้า
ชื่นชอบชีวติ ที่นี่”
เหว่ยอี้เผยสี หน้างงงัน
นัน่ คําตอบงั้นหรื อ?
นับเป็ นโชคดี ที่เหว่ยอี้ทราบดีวา่ ไม่ควรถามต่อให้มากความกว่านี้
สัตว์อสู รสามารถจําแลงกาย อย่างน้อยก็ตอ้ งขอบเขตทดสอบเต๋ า!
หรื อก็คือ สตรี ตรงหน้าแท้จริ งเป็ นยอดฝี มือขอบเขตทดสอบเต๋ า!
อย่างนั้นกําลังของเถ้าแก่ที่นอนตากแห้งหน้าร้านจะเป็ นเช่นไร?
อย่างกะทันหัน ตัวตนของร้านต้นตํารับแห่งนี้ภายในใจคนทั้งสาม
พลันต้องทะยานถึงระดับไม่อาจยัว่ ยุได้!
“แม่นางเหยา ไม่ทราบว่าสิ นค้าในร้านมีอะไรบ้าง?” หลิวลู่อวีก่ ล่าว
ถาม
นางตระหนักได้เมื่อครู่ ว่าสิ่ งของที่ขายในร้านล้วนแปลกตา
ที่นี่ไม่ใช่ท้ งั ร้านอาวุธ และก็ไม่ใช่ท้ งั ร้านยา
“ขณะนี้สินค้าเป็ นรู ปธรรมที่ขายในร้านก็จะมีโคล่า แท่งเครื่ องเทศ
บะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ป และไวน์หยก ทว่าไวน์หยกสิ นค้าหมด สิ นค้า
เสมือนจริ งจะเป็ นหอคอยแห่งการทดสอบและระบบฝึ กสอนทําอาหาร”
เหยาซือหยานกล่าวบอก
ว่าอะไร?
คนทั้งสามเผยสี หน้างงงันนิ่งค้าง
สิ นค้ารู ปธรรม?
สิ นค้าเสมือนจริ ง?
ไฉนจึงรู ้สึกว่าคํากล่าวนี้เหมือนธรรมดา? แต่แล้วพวกตนกลับไม่
เข้าใจว่ามันคืออะไรกันแน่?
อย่างไรก็ดี จากชื่อก็พอทําให้เข้าใจได้ โดยเฉพาะระบบฝึ กสอน
ทําอาหาร
กระนั้นก็ตอ้ งกล่าว ว่าร้านนี้ไม่น่าจะมีที่ให้ฝึกสอนทําอาหารกระมัง?
 ตอนที่ 152 สามคนทีต่ ื่นตะลึง
“แค่กแค่ก แม่นางเหยาพอจะอธิบายเพิ่มเติมได้หรื อไม่?”
เหว่ยอี้มีความรู ้กว้างขวาง ทว่าพบเจอร้านต้นตํารับต้องทําเอาเขา
กลายเป็ นคนดวงตามืดบอด
“สิ นค้ารู ปธรรมก็คือสิ นค้าที่วางไว้บนชั้นเหล่านั้น” เหยาซือหยานชี้
ไปยังชั้นวางผลึกแก้วที่อยูใ่ กล้เคียง
ลัว่ ฉวนเป็ นคนบอกต่อนางถึงคําสิ นค้ารู ปธรรมและสิ นค้าเสมือนจริ ง
เหยาซือหยานที่ได้ยนิ ครั้งแรก ก็พอว่าชื่อทั้งสองนี้ค่อนข้างเหมาะสม
แต่กม็ ีขอ้ กังขาว่าเถ้าแก่นึกนามเหล่านี้ออกมาได้อย่างไรกัน!
“ด้านล่างของสิ นค้าจะมีคาํ แนะนําเขียนเอาไว้ ทดลองอ่านรับชมดูได้”
เหยาซือหยานกล่าวต่อ
คนทั้งสามพยักหน้ารับ
ร้านขายโอสถทั้งหลายต่างก็มีสรรพคุณเขียนไว้ชดั เจนเช่นเดียวกัน
จากมุมมองนี้ หรื อร้านต้นตํารับจะเป็ นร้านขายโอสถประเภทหนึ่ง?
ด้วยความสงสัย คนทั้งสามจึงเดินไปรับชม
ที่บนชั้นคือขวดโคล่า
เหว่ยอี้ตอ้ งขมวดคิ้วเผยความครุ่ นคิด “ของเหลวสี ดาํ ในขวด เป็ น
โอสถนํ้าอย่างนั้นหรื อ?”
ด้วยฐานะศิษย์ของหุบเขาโอสถ เหว่ยอี้ยอ่ มไวต่อโอสถไม่วา่ ทั้งเม็ด
หรื อนํ้า
“โอสถนี้ดูไม่ค่อยดีเท่าใดนัก ลองอ่านสรรพคุณดู” หลิวลู่อวีก่ ล่าวออก
“ได้ ขอรับชม”
จากนั้นเขาจึงพิจารณาข้อมูลของโคล่า
หลังได้อ่าน เหว่ยอี้ตอ้ งสู ดลมหายใจเข้าลึก
สําหรับนักปรุ งยา เหว่ยอี้ทราบดีวา่ โคล่านี้ให้สรรพคุณชวนสะพรึ ง
เพียงใด
รักษาอาการบาดเจ็บทั้งหมดที่ไม่ถึงตาย?
เกรงว่าจะมีแต่เม็ดยาระดับสู งลํ้าหาได้ยากจึงสําเร็ จผลเช่นนี้กระมัง?
เม็ดยาเทพประทานเหล่านั้นมูลค่าย่อมต้องสูงลํ้า มีผลึกวิญญาณนับ
หมื่นยังไม่อาจซื้ อหา
กระนั้นด้วยสรรพคุณใกล้เคียงกัน ไม่สิ โคล่านี้กล่าวได้วา่ ดีกว่าด้วย
ซํ้า ทั้งยังขายด้วยมูลค่าเพียงสิ บผลึกวิญญาณ!
ผ่านไปครู่ เหว่ยอี้ค่อยรู ้สึกว่ามุมมองต่อโลกนั้นถูกพังทลายลงต่อหน้า
หากมันราคาแพงอาจสมเหตุสมผลกว่านี้
ทรัพยากรที่จาํ เป็ นต้องใช้ฝึกฝนนักปรุ งยากล่าวได้วา่ ชวนสะพรึ ง
ดังนั้นจึงไม่ใช่วา่ ใครก็จะเป็ นนักปรุ งยาได้ตามใจชอบ
นอกจากนี้แล้ว การสกัดโอสถระดับสู งลํ้านั้นจําเป็ นต้องใช้วตั ถุดิบ
หายากนับไม่ถว้ น
แต่แล้วมูลค่าของโคล่าขวดนี้กลับถูกมากกว่านับหมื่นเท่า!
หากเรื่ องราวนี้แพร่ กระจายออกไป เช่นนั้นคงได้สร้างความสะเทือน
ครั้งใหญ่ต่อวงการโอสถ!
“รับชมเจ้านี่!”
นํ้าเสี ยงของหลิวลู่อวีด่ งั จากอีกด้าน
เหว่ยอี้และตี้อ๋ ูอู่หยิงจึงรี บไปรับชม
มันคือตรงที่มีป้าย “สิ นค้าหมด” เขียนเอาไว้บนชั้น
ทั้งสองที่ตามมาต่างอ่านสรรพคุณของมัน
“เพิ่มพูนพลังชีวติ ? ล้อกันเล่นหรื อนี่?!”
ความแตกตื่นฉายชัดผ่านใบหน้าเหว่ยอี้ถึงระดับสะพรึ งกลัว
กระทัง่ ว่าเป็ นหุบเขาโอสถ ก็ไม่มีทางสกัดโอสถใดที่สามารถฟื้ นคืน
พลังชีวติ !
ดวงตาที่เรี ยบเฉยของตี้อ๋ อู ู่หยิงมาโดยเสมอขณะนี้เริ่ มแปรเปลี่ยนแล้ว
“หรื อเบื้องหลังร้านนี้จะใหญ่โตเกินพวกเราจินตนาการได้?” หลิว
ลู่อวีเ่ ผยเสี ยงเบา
ขณะนี้สีหน้าของนางเคร่ งเครี ยดไม่ใช่นอ้ ย
เหว่ยอี้และตี้อ๋ ูอู่หยิงต่างพยักหน้ารับ
“ไม่ทราบแล้วว่าทําไมจึงมาเปิ ดร้านเช่นนี้ในนครจิ่วเหยา? หรื อเถ้า
แก่จะมาที่นี่เพราะโบราณสถาน?” เหว่ยอี้ขมวดคิว้
หลิวลู่อวีส่ ่ ายศีรษะ “ไม่น่าใช่สาเหตุที่พวกเราจะคาดเดาได้”
ต่อให้นางเป็ นนักบุญของแดนศักดิ์สิทธิ์หว้ งนํ้าหยก ต่อหน้าตัวตน
อีกฝ่ ายนางก็ไม่ต่างอะไรกับคนไร้ค่า
ถัดจากนั้น ทั้งสามจึงย้ายไปอ่านสรรพคุณของแท่งเครื่ องเทศและ
บะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ป
แม้ไม่แตกตื่น ทว่าก็สร้างความประหลาดใจได้ไม่ใช่นอ้ ย
 ตอนที่ 153 ทีเ่ ถ้ าแก่พ ูดก็มเี หตุผล
“ขอซื้อทุกอย่างในร้านนี้!”
ดวงตาของเหว่ยอี้เผยประกายเพลิงแห่งความตื่นเต้นลุกโชน
หากนําของเหล่านี้กลับสู่ หุบเขาโอสถ นัน่ ย่อมเป็ นความสําเร็ จครั้ง
ยิง่ ใหญ่!
หลิวลู่อวีจ่ บั จ้องเหว่ยอี้ดว้ ยสายตาเหยียดหยาม นางกล่าว “เหอะ
เหอะ เหว่ยอี้ เจ้าจะทําตัวใหญ่โตเกินไปแล้ว!”
ตี้อ๋ ูอู่หยิงหรี่ ดวงตาลงเล็ก ร่ างนั้นเผยออร่ าอันตรายออกมา
เพื่อให้มนั่ ใจว่าจะไม่มีใดผิดพลาด เขาย่อมต้องลงมือที่นี่และตรงนี้
โดยทันที!
แม้คนทั้งสามคุน้ เคยต่อกัน ทว่าเผชิญหน้าสิ่ งเลิศลํ้าเช่นนี้ มิตรสหาย
ล้วนพร้อมฉีกขาดได้ทุกเมื่อ!
“แค่ก แค่ก”
พบเห็นคนทั้งสามคิดเปิ ดศึกต่อกันภายในร้าน เหยาซือหยานจึงไม่
อาจยืนนิ่งเฉยปล่อยให้เกิดเรื่ อง
นางกระแอมไอเสี ยงเบาเป็ นการเตือน
ขณะนี้คนทั้งสามจึงจดจําได้ ว่าที่อยูข่ ณะนี้คือร้านต้นตํารับที่เบื้องลึก
เบื้องหลังไม่อาจหยัง่ ได้ถึง!
ทั้งสามจึงค่อยแค่นเสี ยงใส่ กนั
แม้ปรารถนาจัดการอีกฝ่ ายที่ตรงนี้ ทว่าที่ทาํ ได้กเ็ พียงจับจ้องใส่
“ในร้านอย่าได้ต่อสู ้ หากกระทําเช่นนั้นจะถูกบันทึกลงบัญชีดาํ ของ
ทางร้าน” เหยาซือหยานกล่าวคําเบา “นอกจากนี้แล้วกฎอื่นของทาง
ร้านเขียนไว้ตรงหน้า แนะนําให้อ่านเพื่อทราบเสี ยก่อน”
เหยาซื อหยานชี้นิ้วไป
กฎของร้าน?
คนทั้งสามชะงัก
รับชมทิศทางที่เหยาซือหยานชี้ไป ที่พบเห็นคือกระดานสี ขาวแน่น
ด้วยตัวอักษร
“กฎมากมายนัก…” เหว่ยอี้หางตากระตุกอย่างไม่ทราบว่าควรกล่าว
อะไรต่อ
ต่อให้เป็ นหุบเขาโอสถก็ยงั ไม่มีกฎมากมายเช่นนี้
“หนึ่งคนสามารถซื้อสิ นค้าในร้านได้อย่างละชิ้นต่อวัน นี่มนั สมเหตุ
สมผลงั้นหรื อ?”
หลิวลู่อวีข่ มวดคิ้วพร้อมเผยเสี ยงไม่พอใจ
พบเห็นสมบัติกองเป็ นภูเขา กระนั้นเลือกหยิบได้เพียงชิ้นเดียว เรื่ อง
นี้ยากทําใจได้
ยากทําใจแล้วอย่างไร?
“กฎเหล่านี้เถ้าแก่ต้ งั ขึ้น มีคาํ ถามใดไปสอบถามต่อเขาได้”
เหยาซือหยานเผยยิม้ ก่อนจะโยนเผือกร้อนไปยังลัว่ ฉวนอย่างไม่ลงั เล
คนทั้งสามอดไม่ได้ที่จะหันสายตามองไปทางลัว่ ฉวน
ลัว่ ฉวนย่อมได้ยนิ ถ้อยคําทั้งหลาย ขณะนี้อดไม่ได้ที่จะต้องลอบ
กลอกตา
นางออกจะซุกซนเกินไปแล้ว
ด้วยนอนตลอดทั้งช่วงเช้า ลัว่ ฉวนจึงคิดว่าควรได้เวลาลุกขึ้นไปเดิน
เล่นพอดี
ขณะนี้จึงลุกขึ้นจากม้านัง่ และเข้ามาในร้าน
รับชมคนทั้งสาม เขาจึงกล่าวออกอย่างเรี ยบเฉย “มีปัญหาใดกับกฎ
ของทางร้านอย่างนั้นหรื อ?”
ด้วยฐานะเถ้าแก่ร้าน ลัว่ ฉวนได้เผยออกซึ่ งออร่ าชวนสะพรึ ง
เหว่ยอี้และหลิวลู่อวีเ่ ผชิญหน้ากับลัว่ ฉวน ขณะนี้จึงนิ่งค้างอย่างไม่
ทราบควรกล่าวคําใดออก
กระนั้นตี้อ๋ ูอู่หยิงกลับเผยความตรงไปตรงมา เขาพยักหน้ารับพร้อม
เอ่ยถาม “ข้ารู ้สึกว่ากฎเหล่านี้ไม่สมเหตุสมผลจนเกินไป”
ลัว่ ฉวนจึงตอบ “อะไรที่ไม่สมเหตุสมผล?”
เหว่ยอี้และหลิวลู่อวีต่ ื่นตะลึง
ไม่เพียงแต่ตื่นตะลึงที่ต้ ีอ๋ ูอู่หยิงกล้าถามสิ่ งที่คา้ งคา แต่ยงั ประหลาดใจ
ที่ลวั่ ฉวนไม่โกรธแต่อย่างใด
อันที่จริ งคนทั้งสองไม่ทราบ ว่าตราบเท่าที่ไม่แหกกฎของร้านต้น
ตํารับ ลัว่ ฉวนย่อมมีมารยาทอันดีดว้ ย
นอกจากนี้ ลัว่ ฉวนยังเผยท่าทีต่อผูอ้ ื่นว่าอย่าได้หาเรื่ องข้า และข้าจึง
จะไม่หาเรื่ องต่อเจ้า
หากผูใ้ ดหาเรื่ องด้วย เช่นนั้นต้องเตรี ยมใจแบกรับกลับคืนนับร้อยเท่า!
ตี้อ๋ ูอู่หยิงกล่าวต่อ “ส่ วนอื่นพอเข้าใจ แต่ไฉนจึงซื้ อสิ นค้าได้เพียง
อย่างละชิ้นต่อวัน?”
ลัว่ ฉวนตอบคําราบเรี ยบ “หากไม่มีกฎดังกล่าว ไม่ใช่วา่ จะมีลูกค้า
เช่นพวกเจ้าคิดอยากซื้อเหมาร้านงั้นหรื อ? ถึงตอนนั้นลูกค้าอื่นที่มา
ร้านจะซื้ออะไร?”
ตี้อ๋ ูอู่หยิงต้องชะงัก
เรื่ องนี้…
เหมือนจะสมเหตุสมผลจริ ง…
 ตอนที่ 154 ตกใจอย่ างเท่ าเทียม
“หากคิดอยากซื้อหาอะไร ก็จ่ายผลึกวิญญาณที่ซือหยาน ข้าขอตัวไป
เล่นเกมก่อนแล้ว”
คํากล่าวจบ ลัว่ ฉวนจึงไปนัง่ สวมใส่ หมวกและเข้าสู่ หอคอยแห่งการ
ทดสอบ
คนทั้งสามได้แต่มองตาค้าง
เถ้าแก่หนุ่มผูล้ ึกลับถึงกับมีนิสยั เช่นนี้!
“หื อ? หน้าใหม่ง้ นั หรื อ?” เสี ยงเอ่ยถามด้วยความสงสัยดังขึ้น
เป็ นสองพี่นอ้ งปู้หลี่เกื๋อและปู้ฉืออีที่เข้ามายังร้าน
แน่นอนว่าเจียงเฉิงจวินก็ตามมาเช่นกัน
คนทั้งสามของสองฝ่ ายต่างมองกันเอง
เหว่ยอี้และคณะพยักหน้ารับ
ด้วยเพราะเป็ นลูกค้าคุน้ เคยกับร้าน ดังนั้นตัวตนของคนทั้งสามย่อม
ไม่ใช่ธรรมดาเป็ นแน่
เจียงเฉิงจวินมีนิสยั เข้าหาคนง่าย ขณะนี้เผยยิม้ กล่าวคํา “คงเป็ นครั้ง
แรกที่มาร้าน และคงได้ทราบกฎของเถ้าแก่แล้วกระมัง?”
กล่าวคําเช่นนี้ เขาจึงเผยสายตามองทางลัว่ ฉวนที่เล่นเกม
เหว่ยอี้พยักหน้ารับ
ไฉนเจ้าพวกนี้จึงรู ้ได้?
“รับชมจากสี หน้าก็พอทราบแล้วว่าได้เจออะไรมา!” เจียงเฉิงจวินยืน่
มือออกไปตบไหล่ต้ ีอ๋ ูอู่หยิงพร้อมเผยยิม้
ตี้อ๋ ูอู่หยิงจับจ้องฝ่ ามือที่วางบนไหล่ คิ้วขมวดเล็กน้อย ขณะนี้สายตา
จับจ้องเจียงเฉิงจวิน
พร้อมกันนี้ความเย็นเยือกได้ปรากฏในสายตา
หากไม่ใช่เพราะกฎของร้านที่อ่านเมื่อครู่ ก็เกรงว่าเขาจะชักดาบ
ออกมาสับฟันผูค้ นไปแล้ว
เจียงเฉิ งจวินเองก็ตระหนักได้ดีถึงท่าที ขณะนี้จึงดึงมือกลับคืน
พร้อมเผยยิม้ รับเรื่ อง
“สหายผูน้ ้ ีรักชอบความสะอาดนี่เอง ต้องขออภัย…”
ปู้ฉืออีเลือกมุ่งตรงไปยังชั้นวางพร้อมคว้าถ้วยบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ป
ถัดจากนั้นจึงไปยังเครื่ องทํานํ้าร้อนพร้อมริ นออกมา
“พี่ชายท่านนั้น กําลังทําอะไรอยูง่ ้ นั หรื อ?” เหว่ยอี้กล่าวถามด้วย
ความสงสัย
“เติมนํ้าร้อน!” ปู้หลี่เกื๋อตอบรับ “เผือ่ ยังไม่ทราบ บะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ป
ต้องต้มด้วยนํ้าร้อนของทางร้านจึงจะเพิ่มความเร็ วการฝึ กฝนได้”
เหว่ยอี้พยักหน้ารับทราบความ
ถึงกับมีเรื่ องราวซ่อนเร้นเช่นนี้ดว้ ย!
“แน่นอนว่านํ้าร้อนในร้านเถ้าแก่ตอ้ งจ่ายด้วยผลึกวิญญาณ” เจียงเฉิ ง
จวินกล่าวเสริ ม
“ผลึกวิญญาณ? เท่าใดกัน?” หลิวลู่อวีเ่ ผยความสนใจ
เพียงนํ้าร้อนยังต้องจ่ายด้วยผลึกวิญญาณ!
คล้ายว่าหากคิดอยากได้สรรพคุณเพิ่มความเร็ วการฝึ กฝน เช่นนั้นก็
อย่าได้มองผิวเผินเพียงค่าบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปที่สิบผลึกวิญญาณแล้ว
“หนึ่งร้อยผลึกวิญญาณ” เจียงเฉิงจวินกล่าวตอบ
“หนึ่งร้อยสิ บผลึกวิญญาณ เร่ งความเร็ วการฝึ กฝนสิ บเท่าในหนึ่ง
ชัว่ โมง มูลค่าเท่านี้ถือว่าไม่แพง!” หลิวลู่อวีก่ ล่าวรับคํา
ขณะนี้เองที่เหว่ยอี้พลันเผยดวงตาเบิกกว้าง ราวกับพบเจอเรื่ องราว
เกินจะเชื่อได้
เขากลืนนํ้าลายพร้อมพึมพําออก “อย่าได้บอกนะว่านํ้าร้อนนัน่
แท้จริ งไม่ใช่น้ าํ ร้อนธรรมดา…”
หลิวลู่อวีแ่ ละตี้อ๋ ูอู่หยิงต่างงงงัน ว่าเมื่อครู่ เหว่ยอี้กล่าวอะไรออกมา
แต่ทว่าคํากล่าวของศิษย์ตรงโดยผูอ้ าวุโสหุบเขาโอสถย่อมไม่ใช่เมิน
เฉย!
“พี่ชายท่านนี้สายตาดียงิ่ นัก!”
เจียงเฉิงจวินเผยยิม้ แย้มยินดีเพราะได้พบเห็นสี หน้าตื่นตะลึงของ
ลูกค้าใหม่
เขาจดจําได้ดีวา่ ครั้งแรกที่ตนมาเยือนร้านเป็ นอย่างไร ก็ตกใจเฉก
เช่นคนเหล่านี้ยามพบเห็นสิ นค้าที่วางขาย
เรื่ องเช่นนี้ตนเองตกตะลึงแล้ว คนอื่นก็ตอ้ งตกตะลึงเช่นกันถึงจะ
ถูก!
“นํ้าร้อนของร้านเถ้าแก่ มันคือนํ้าพุแห่งชีวติ !” เจียงเฉิ งจวินยิม้ กล่าว
“แค่กแค่กแค่ก! เมื่อครู่ เจ้ากล่าวว่าอะไร?!” เหว่ยอี้อดไม่ได้ที่จะ
สําลักกระแอมไอออกมา
 ตอนที่ 155 ให้ พ วกเราลงทะเบียนด้ วย!
เมื่อครู่ ได้ยนิ อะไรไป?
นํ้าพุแห่งชีวติ !
นํ้าร้อนที่ใช้ตม้ บะหมี่ แท้จริ งถึงกับเป็ นนํ้าพุแห่งชีวติ ที่สรรพชีวติ
ควานหา!
และมันราคาเพียงแค่หนึ่งร้อยผลึกวิญญาณ!
โลกนี้มนั บ้าไปแล้ว!
หุบเขาโอสถ แม้เป็ นผูอ้ าวุโสที่ตอ้ งสกัดเม็ดยาระดับสู ง ยังใช้เพียง
นํ้าพุแห่งชีวติ น้อยนิดเพื่อกระตุน้ ตัวยา!
แต่แล้วที่นี่ นํ้าพุแห่งชีวติ ราวกับไม่มีค่า!
หนึ่งร้อยผลึกวิญญาณแลกนํ้าพุแห่งชีวติ นี่มนั ไม่ต่างอะไรกับวางไว้
ให้หยิบฉวยไปได้
“นํ้าพุแห่งชีวติ ต้มร้อนไง” ปู้หลี่เกื๋อกลอกตากล่าวคําเสริ ม
เขาตระหนักได้ดีถึงตราสัญลักษณ์บนเสื้ อของเหว่ยอี้
คนของหุบเขาโอสถนั้นยากพบเจอ!
ศิษย์อย่างเป็ นทางการของหุบเขาโอสถ เหล่านั้นล้วนเป็ นนักปรุ งยา!
นักปรุ งยาทั้งหลายต่างมีดวงตาอยูเ่ หนือศีรษะ!
กระนั้นตอนนี้ ชายหนุ่มตรงหน้าที่เป็ นนักปรุ งยากําลังตื่นตะลึงตั้งแต่
วันแรกที่มาเยือนนครจิ่วเหยา
ก็แค่น้ าํ พุแห่งชีวติ เล็กน้อย มีอะไรต้องตกใจขนาดนั้น?
แน่นอนว่าเจียงเฉิงจวินยังไม่ลืมเลือนครั้งแรกที่ตนก็เคยตกตะลึง
ใบหน้าของหลิวลู่อวีแ่ ละตี้อ๋ ูอู่หยิงต่างตื่นตะลึงอย่างไม่ทราบควร
กล่าวคําใด
ดวงตาคนทั้งสองต่างจับจ้องที่น้ าํ ร้อนอย่างไม่อาจวาง
“ไป อย่ามัวแต่รับชม กินบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปด้วยกันดีกว่า!”
กล่าวคําจบ เจียงเฉิ งจวินและปู้หลี่เกื๋อจึงไปต้มบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ป
คนทั้งสามขณะนี้ไม่คิดมากความอีกต่อไปแล้ว ฝี เท้าต่างเดินตรงเข้า
คว้าถ้วยบะหมี่
พบเห็นนํ้าพุแห่งชีวติ ไหลริ นออกจากเครื่ องทํานํ้าร้อน คนทั้งสามก็
ยังต้องตื่นตะลึงกันอีกครั้งครา
ไฉนสิ่ งลํ้าค่าเช่นนํ้าพุแห่งชีวติ สําหรับร้านนี้จึงดูไร้ค่า?
“เฮ้อ อิ่มแล้ว!”
ซดนํ้าซุปจนหมดถ้วย ปู้หลี่เกื๋อจึงเผยท่าทีอิ่มเอม
พร้อมกันนี้สมั ผัสพลังวิญญาณภายในร่ างของเขาได้เท่าทวีในพริ บตา
ผูอ้ ื่นต่างก็รับประทานเสร็ จสิ้ นตามกันมา
“พี่ซือหยาน ขอเครื่ องเล่นเสมือนจริ งหนึ่งที่”
ปู้หลี่เกื๋อกล่าวต่อเหยาซื อหยานที่ดา้ นหลังโต๊ะ พร้อมวางผลึกวิญญาณ
จ่ายเอาไว้
วิธีการเช่นนี้เป็ นเถ้าแก่เคยบอกกล่าวว่ากระทําได้
เหยาซือหยานพยักหน้ารับพร้อมเก็บผลึกวิญญาณไป
“พี่ชายท่านนี้คิดทําอะไรหรื อ?”
เหว่ยอี้รับชมคนทั้งสามไปนัง่ ประจําที่ดว้ ยสี หน้าสงสัย
“เล่นเกมเสมือนจริ ง” ปู้หลี่เกื๋อกล่าวตอบอย่างลึกลับ
เกมเสมือนจริ ง?
ทั้งสามได้แต่มองกันเองด้วยความสงสัยฉายชัดบนใบหน้า
นี่กเ็ ป็ นชื่อที่ไม่คุน้ เคยอีกแล้ว
“รับชมที่เถ้าแก่ ที่กาํ ลังเล่นอยูค่ ือโหมดท้าทายของหอคอยแห่งการ
ทดสอบ” ปู้หลี่เกื๋อชี้ไปยังหน้าจอตรงหน้าลัว่ ฉวน
คนทั้งสามจึงได้ตระหนัก ว่าบนกระดานตรงหน้าลัว่ ฉวนมีภาพฉาย
อยู่ ขณะนี้จึงให้ความสนใจ
“หื อ? เถ้าแก่เหมือนจะเข้าไปอยูใ่ นนั้น!” หลิวลู่อวีเ่ ผยคําอย่าง
ประหลาดใจ
“นัน่ คือสิ่ งที่เรี ยกว่าเกมเสมือนจริ ง สามารถรับรู ้ได้ทุกสิ่ งอย่างแทบ
ไม่ต่างอะไรกับความเป็ นจริ ง!” เจียงเฉิ งจวินกล่าวบอก
ตี้อ๋ ูอู่หยิงไม่อาจสะกดความใจเย็นไว้ได้ “อย่างนั้นแล้วภาพที่เห็นคือ
สิ่ งที่เถ้าแก่กาํ ลังเผชิญงั้นหรื อ?”
“ถูกต้อง!” เจียงเฉิงจวินพยักหน้ารับ จากนั้นจึงสวมหมวก “หากคิด
อยากเล่น บอกกล่าวกับพี่ซือหยาน ครั้งแรกต้องลงทะเบียนบัญชีผู ้
เล่น จ่ายหนึ่งร้อยผลึกวิญญาณ”
กล่าวคําจบ เขาจึงเข้าสู่ โลกเสมือนจริ งไป
เจียงเฉิงจวินวางแผนการเล่นของวันนี้เอาไว้แล้ว ก่อนอื่นคือระบบ
ฝึ กสอนทําอาหาร จากนั้นจึงเป็ นระบบท้าทายกระจก!
เหว่ยอี้หนั มองผูอ้ ื่นก่อนจะพยักหน้าต่อกัน
“แม่นางเหยา ให้ขา้ ลงทะเบียนด้วย!”
“ข้าด้วย!”
“ข้าก็ดว้ ย!”
คนทั้งสามต่างเดินไปยังโต๊ะจ่ายเงินพร้อมกล่าวคํากันเสี ยงดัง
 ตอนที่ 156 ชั้นทีส่ ี่ เถาวัลย์ หน้ าผี
คนทั้งสามขอลงทะเบียนเสร็ จเรี ยบร้อย ขณะนี้จึงเลือกขยับไปรับชม
ลัว่ ฉวนที่อยูไ่ ม่ไกลจากปู้หลี่เกื๋อ
เถ้าแก่กาํ ลังเล่นอะไรอยู?่
พวกเขาคิดเช่นนี้พร้อมก้าวเดินเข้ามารับชม
ที่บนหน้าจอของลัว่ ฉวน มันเผยภาพที่ชวนให้ตอ้ งตื่นตะลึง
เป็ นบนหน้าผา
บนหน้าผานั้นมีพืชพรรณที่สูงนับร้อยเมตร!
และลําต้นของมันยังขนาดกว่าสิ บเมตร รากต้นไม้บนหน้าผายัง
เปรี ยบดังตัวดูดเลือด!
ทั้งร่ างของมันเป็ นสี ดาํ และแดงโชกด้วยเลือด ราวกับมีชีวติ ไหลเวียน
อยูภ่ ายในตัวของพวกมันตุบตับ
รับชมให้ดี จะพบว่ามันคล้ายใบหน้าที่กาํ ลังยิม้ อยู!่
เส้นเถาวัลย์สีแดงนับไม่ถว้ นเคลื่อนไหวไปมาอย่างยากหลบเลี่ยง!
“บ้าฉิบ! นัน่ ไม่ใช่เถาวัลย์หน้าผีในเทือกเขาจิ่วเหยาหรื อยังไง?” ปู้
หลี่เกื๋ออดไม่ได้ที่จะร้องออก
เถาวัลย์หน้าผี เป็ นพฤกษาที่โดดเด่นของเทือกเขาจิ่วเหยา
ที่มีชื่อเสี ยงของมันคือร่ างหลัก!
เมื่อโตเต็มวัย กําลังของพวกมันทัดเทียมขอบเขตทดสอบเต๋ า!
แม้เป็ นพืช ทว่ามีความโหดเหี้ ยมและใช้เลือดเนื้อเพื่อเจริ ญเติบโต
บ่อยครั้งภายในรัศมีกว่ายีส่ ิ บลี้ของต้นไม้น้ ี มันจะไม่มีชีวติ ใดคงอยู!่
“เถาวัลย์หน้าผี?”
ได้ยนิ นามของปู้หลี่เกื๋อ ปู้ฉืออีและเจียงเฉิงจวินที่เพิ่งจะสวมหมวก
ยังต้องเอ่ยคําด้วยความสงสัย
ถัดจากนั้น ทั้งสองจึงมารับชมหน้าจออตรงหน้าลัว่ ฉวน
“นี่เถ้าแก่ไปถึงชั้นไหนกันแล้วนี่?” ปู้ฉืออีเอ่ยถามด้วยความสงสัย
ครั้งล่าสุ ดที่รับชมเถ้าแก่เล่นหอคอยแห่งการทดสอบ เหมือนว่าจะ
เป็ นชั้นที่สาม
ผ่านไปเพียงไม่กี่วนั ขณะนี้เถ้าแก่จดั การชั้นที่สามได้แล้วหรื อ?
ตอนนี้กลายเป็ นไม่ทราบแล้วว่าเถ้าแก่เล่นอยูท่ ี่ช้ นั ใด…
ศึกของลัว่ ฉวนครั้งนี้มนั คือการหลบหลีกเถาวัลย์!
เถาวัลย์สีแดงนับไม่ถว้ นเปรี ยบดังตาข่ายฟ้าดินได้เข้าปกคลุมพื้นที่
รอบด้าน!
ทางออกหาได้มีไม่!
และไม่มีที่ให้ถอย!
เถาวัลย์หน้าผีที่ร่างหลักของมันกําลังจับจ้องลัว่ ฉวน เสี ยงหัวเราะ
เย็นเยือกชวนขนหัวลุกดังขึ้นไม่หยุดหย่อน
ได้ยนิ เสี ยงหัวเราะ ลัว่ ฉวนจึงยิง่ มีอารมณ์โกรธ!
เสี ยงหัวเราะอันแปลกประหลาดนี้มนั มาพร้อมการโจมตีทางจิต!
เมื่อใดลัว่ ฉวนเสี ยตัวตน เมื่อนั้นจะถูกเถาวัลย์สีแดงโจมตีใส่ พร้อม
ทิ่มแทงทะลวงลําคอ!
เพียงพริ บตาหน้าจอจึงดํามืดก่อนจะปรากฏในห้อง
เขาต้องขมวดคิว้ เล็กน้อย
ลัว่ ฉวนไม่คาดคิดว่าเถาวัลย์หน้าผีจะถึงกับโจมตีทางจิตได้
ด้วยไม่ทนั ตั้งตัวจึงต้องแบกรับความสู ญเสี ย
กระนั้นหอคอยแห่งการทดสอบคือโลกเสมือนจริ ง ไม่วา่ เป็ นอย่างไร
ล้วนสามารถเริ่ มใหม่ได้!
เพราะแบบนั้นผูเ้ ล่นจึงต้องใช้โอกาสที่มีน้ ีหาทางลัดเพื่อแข็งแกร่ ง
ขึ้นให้จงได้!
“พี่หญิง หากท่านต่อสู ก้ บั เถาวัลย์หน้าผีผใู ้ ดจึงชนะ?”
พบเห็นลัว่ ฉวนเริ่ มเล่นรอบใหม่ ปู้หลี่เกื๋อจึงหันไปทางปู้ฉืออีพร้อม
กล่าวถามด้วยความสงสัย
ปู้ฉืออีกลอกตามอง “ไม่ทราบว่าเจ้าได้ตระหนักหรื อไม่ ว่ากําลังของ
เถ้าแก่และเถาวัลย์หน้าผีน้ นั คือขอบเขตจิตวิญญาณระดับสู งสุ ดทั้งคู่”
ปู้หลี่เกื๋อและเจียงเฉิงจวินต่างพยักหน้ารับ
ภายหลังครุ่ นคิดเล็กน้อยจึงได้ขอ้ สรุ ป “ชั้นแรกของโหมดปกติน้ นั
เป็ นอสู รหมาป่ าสี ม่วงที่ขอบเขตหลอมกายระดับสู งสุ ด ชั้นที่สองจึง
เป็ นอสรพิษมงกุฎทองขอบเขตสัมผัสวิญญาณระดับสู งสุ ด และชั้นที่
สามจึงเป็ นเสื อดาวเงาที่ขอบเขตโชคชะตาระดับสู งสุ ด…”
“ดังนั้นเถาวัลย์หน้าผีที่เถ้าแก่กาํ ลังเผชิญหน้าจึงสมควรเป็ นชั้นที่สี่!”
ปู้หลี่เกื๋อกล่าวเสริ ม
ปู้ฉืออีพยักหน้ารับ “เป็ นตามนั้น จํานวนชั้นของหอคอยแห่งการ
ทดสอบโหมดท้าทายนั้นคือขอบเขตพลัง”
“ไม่ทราบแล้วว่าหอคอยแห่งการทดสอบนี่มีกี่ช้ นั กันแน่?” ปู้หลี่เกื๋อ
ถอนหายใจก่อนจะเผยท่าทีจริ งจัง
“ด้วยกําลังเจ้าตอนนี้ ดีที่สุดผ่านชั้นสามก็วเิ ศษแล้ว!” ปู้ฉืออีนึกขบขัน
เล็กน้อยจึงหัวเราะในลําคอ
น้องชายของนางที่กาํ ลังยังไม่ได้ดีไปกว่าขอบเขตโชคชะตา ถึงกับ
คิดแล้วว่าหอคอยแห่งการทดสอบแท้จริ งมีกี่ช้ นั กันแน่
 ตอนที่ 157 ประสบการณ์ เล่นเกมของหลิวลู่อวี่
ขณะเดียวกันนี้ปู้ฉืออีกต็ ้ งั ข้อสงสัยขึ้นมา
จํานวนชั้นของหอคอยแห่งการทดสอบอ้างอิงโดยขอบเขตพลังของ
ผูฝ้ ึ กตน
อย่างนั้นแล้วเกรงว่าจะมีแต่เถ้าแก่ที่ทราบคําตอบของคําถามข้อนี้…
ขณะนี้เหว่ยอี้และคณะต่างพร้อมเล่นเกมแล้ว
เมื่อมารับชมลัว่ ฉวน พวกเขาจึงได้ตระหนักถึงภาพที่ฉายบนหน้าจอ
“เถาวัลย์หน้าผี? ต่อสู ใ้ นหอคอยแห่งการทดสอบได้ดว้ ยหรื อ?” หลิว
ลู่อวีเ่ อ่ยถามด้วยความสงสัย
“ถูกต้องแล้ว กล่าวเช่นนั้นก็ได้” ปู้ฉืออีคิดไปครู่ แล้วจึงพยักหน้ารับ
ปู้ฉืออีกล่าวคํามัน่ กับตนเองในใจ ว่าวันหนึ่งจะก้าวไปถึงชั้นที่สี่ให้
จงได้
หลิวลู่อวีเ่ ผยความสงสัย
แล้วมันหมายความถึงอะไรกันแน่?
คําตอบที่คลุมเครื อนี้หมายความถึงอะไรกันแน่?
กระนั้นปู้ฉืออีสวมใส่ หมวกตระเตรี ยมเข้าโลกเสมือนจริ งแล้ว
ขณะนี้ความไม่พอใจเล็กน้อยปรากฏในใจหลิวลู่อวี่
นี่กอ็ ีกคน!
วันนี้นางโดนผูอ้ ื่นเมินแล้วถึงสองครั้งครา!
นักบุญผูท้ รงเกียรติแห่งแดนศักดิ์สิทธิ์หว้ งนํ้าหยกถูกเมินเฉยถึงสอง
ครั้งคราในร้านแห่งนี้ นางแทบไม่อยากจะเชื่อตนเอง!
แม้ทราบว่าร้านนี้มีเบื้องหลังชวนสะพรึ ง กระนั้นก็อดไม่ได้ที่จะโกรธ
ขณะนี้เองที่ผอู ้ ื่นสวมใส่ หมวกเรี ยบร้อยพร้อมเข้าเล่นเกม
ไม่มีผใู ้ ดให้ความสนใจทางด้านนางไม่ หลิวลู่อวีจ่ ึงเลือกที่นงั่ ของ
ตัวเองพร้อมสวมใส่ หมวกอย่างไม่สบอารมณ์
นางคิดอยากได้เห็น ว่าโลกเสมือนจริ งนั้นมันวิเศษจริ งหรื อไม่
ทันทีเมื่อนางสวมใส่ หมวก หลิวลู่อวีจ่ ึงรู ้สึกราวกับวิญญาณถูกดึง
ออกจากร่ าง
พริ บตาขณะนี้นางปรากฏตัวในห้องสี ขาวบริ สุทธิ์
ร่ างกายนี้กลับกลายเป็ นคนธรรมดาโดยสมบูรณ์
“นี่คือสิ่ งที่เรี ยกว่าห้วงมิติเริ่ มต้น? ไม่เห็นจะต่างอะไรกับความเป็ น
จริ ง!”
หลิวลู่อวีย่ งั รับรู ้ถึงร่ างกายได้เหมือนเป็ นร่ างตนเองทุกกระเบียดนิ้ว
นางค่อยทราบชัดเจน ว่าขณะนี้ราวกับโดนพามายังห้วงมิติแห่งอื่น!
มันสมจริ งขนาดทํานางต้องเกิดอาการตื่นตะลึง
หากคิดอยากสร้างโลกอีกใบหนึ่งขึ้นมา เช่นนั้นผูใ้ ดกันสามารถกระทํา
ได้?
เกรงว่าแม้เป็ นขอบเขตราชันหรื อนักบุญแห่งตํานานยังไม่อาจมี
ความสามารถเพียงนี้
ด้วยอาการตื่นตะลึงและสงสัย หลิวลู่อวีจ่ ึงเลือกลูกโป่ งที่เป็ นรู ป
หอคอยน้อยตามความรู ้สึกของนางเอง
เป็ นหอคอยแห่งการทดสอบ
ห้วงมิติรอบด้านกลับกลายเป็ นสี ดาํ สนิท
“ห้วงมิติอื่นอีกแล้ว?” หลิวลู่อวีเ่ กิดความสงสัย
ตรงหน้าของนาง มันปรากฏสิ่ งปลูกสร้างจําลองสองแห่ง
หนึ่งคือสังเวียน อีกหนึ่งคือหอคอยน้อย
หอคอยน้อยอีกแล้ว?
หลิวลู่อวีจ่ ึงเลือกหอคอยน้อยอีกครั้ง
นัน่ จึงเป็ นโหมดท้าทายของหอคอยแห่งการทดสอบ
ภาพเบื้องหน้าสว่างวูบ หลิวลู่อวีป่ รากฏตัวในทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่
สายลมเย็นโชยพัดผ่าน ต้นหญ้าต่างพลิ้วไหวตามสายลม
อากาศนี้มีกลิ่นของต้นหญ้าและผืนดินอย่างเต็มเปี่ ยม
“นี่มนั ของจริ งแล้วไม่ใช่หรื อไร?”
หลิวลู่อวีแ่ ตกตื่น
“หรื อ? อะไรกันนี่?”
นางพลันได้ตระหนักว่ามีหน้าต่างโปร่ งแสงตรงมุมบนขวาของสายตา
มันเป็ นข้อมูลของตัวนาง รวมถึงมีลูกโป่ งรู ปร้านค้าขนาดเล็ก
หลิวลู่อวีจ่ ึงกดเลือกไปด้วยความสงสัย
ทันใดนี้เองที่หน้าจอโปร่ งแสงจึงปรากฏต่อหน้า รายการนับไม่ถว้ น
เผยออกให้เห็น
“พวกนี้มนั อะไรกัน?”
หลิวลู่อวีพ่ ิจารณาอ่านอย่างจริ งจัง…
เพียงไม่กี่นาที ออร่ าของหลิวลู่อวีจ่ ึงกลายเป็ นขอบเขตหลอมกาย
ระดับสู งสุ ด
ในมือนางขณะนี้มีฟลุตหยกปรากฏ
ผูค้ นล้วนทราบว่าอาวุธของหลิวลู่อวีค่ ือฟลุต
การโจมตีของนางคือการใช้คลื่นเสี ยง
เดิมนางเพียงคิดมองหาไปเรื่ อย ที่ไม่คาดคิดคือจะถึงกับมีฟลุตเป็ น
อาวุธในลูกโป่ งรู ปร้านค้าให้เลือกแทบนับไม่ถว้ น
 ตอนที่ 158 ตอบโต้ เถาวัลย์ หน้ าผี
หลิวลู่อวีร่ ู ้สึกราวกับประตูสู่โลกใบใหม่ได้เปิ ดออก
เดิมนางคิดว่าฟลุตเป็ นอาวุธที่สมควรหายากในโลกแล้ว
กระนั้นขณะนี้พบเจอฟลุตนับพันในร้านค้าเรี ยงราย หลิวลู่อวีจ่ ึงค่อย
ทราบว่าตนขาดซึ่งความรู ้และประสบการณ์
เมื่อเริ่ มแล้ว ไม่ชา้ จึงปรากฏหมาป่ าสี เทาจํานวนหนึ่งในทุ่งหญ้า
หลิวลู่อวีม่ ีวธิ ีการต่อสู อ้ นั เป็ นเอกลักษณ์
ด้วยเป่ าฟลุต บทบรรเลงอันไพเราะจะดังออก
มันเปรี ยบดังเสี ยงกระซิบแห่งความตาย นี่คือการโจมตีทางจิต!
ดวงตาของหมาป่ าสี เทาเผยความสับสน ความเร็ วลดลงทีละน้อย…
ด้วยหลิวลู่อวีเ่ ป็ นไปได้ดว้ ยดี ทางด้านเหว่ยอี้และตี้อ๋ ูอู่หยิงขณะนี้
กําลังดื่มดํ่ากับสิ่ งที่เรี ยกว่าโลกเสมือนจริ ง
ตี้อ๋ ูอู่หยิงเลือกโหมดอารี น่า
เพราะเข้ามาเล่นเพียงผูเ้ ดียว ดังนั้นขณะนี้จึงต่อสู ก้ บั ร่ างจําแลงตนเอง
หนึ่งคนหนึ่งดาบ สองร่ างตี้อ๋ ูอู่หยิงเผยเคล็ดวิชาดาบอย่างเชี่ยวชาญ
กลางอากาศขณะนี้มีร่างดาบนับไม่ถว้ นปรากฏวูบวาบ!
สําหรับนักปรุ งยา เหว่ยอี้เชื่อในสัญชาตญาณของตนเอง
เขาเลือกระบบฝึ กสอนทําอาหาร
บอกกล่าวตามตรง หลังได้ทราบว่าปรากฏตัวในห้องครัว เหว่ยอี้นิ่ง
งันไปครู่ หนึ่ง
เขาเกิดความสงสัย ว่าถึงกับสร้างโลกเสมือนจริ งขึ้นมามันจะมีอะไร
ที่ไร้ค่างั้นหรื อ…
พอคิดเช่นนั้น เหว่ยอี้จึงเลือกหน้าต่างเลือกรายการ
ถัดจากนั้นจึงเป็ นการสุ่ มวัตถุดิบที่ดูน่าจะคุน้ ตากับการสกัดโอสถ
และเลือก
ไม่ชา้ ภาพที่พบเห็นมันทําเขาต้องปรับเปลี่ยนความคิดไปอย่างสิ้นเชิง
……
ลัว่ ฉวนเปลี่ยนอาวุธใช้งาน
ขณะนี้กาํ ลังถือหอกมังกรดําเหมือนดังที่เหล่าไป่ เคยใช้!
หอกคือราชาแห่งอาวุธ!
พลังโจมตีน้ นั อยูร่ ะดับชั้นแนวหน้า!
กระนั้นระดับของหอกมังกรดํานี้ลดทอนลงจากตัวจริ งอย่างมหาศาล
อย่างไรแล้วหอกมังกรดําของจริ งก็มีแต่ตอ้ งใช้โดยผูฝ้ ึ กตนขอบเขต
ทดสอบเต๋ า
กําลังของลัว่ ฉวนขณะนี้คือขอบเขตจิตวิญญาณระดับสูงสุ ด หากใช้
งานหอกมังกรดําตัวจริ ง เช่นนั้นก็เกรงว่าโจมตีได้ไม่กี่ครั้งคงหมด
เรี่ ยวแรงแล้ว
บนพื้นดินขณะนี้ปรากฏเศษเถาวัลย์กระจายตัวทัว่ บริ เวณ
คราบของเหลวสี แดงกระจายตัวอยูท่ วั่ พื้น
อาการของลัว่ ฉวนไม่ค่อยดีเท่าใดนัก ร่ างกายขณะนี้มีแต่บาดแผล
เหล่านี้เป็ นเถาวัลย์ทาํ ร้าย
ทั้งสองฝ่ ายต่างเหนื่อยหอบอย่างคิดพยายามฟื้ นคืนอาการบาดเจ็บ!
ร่ างหลักของเถาวัลย์หน้าผีที่เคยยิม้ ขณะนี้ไม่ยมิ้ แล้ว ทว่ามันส่ งเสี ยง
หัวเราะแหบแห้งออกมาราวกับคิดทิ่มแทงจิตวิญญาณผูค้ น
รากไม้สีดาํ สนิทขณะนี้แทงทะลุข้ ึนจากพื้นดินโจมตีใส่ ลวั่ ฉวน!
ลัว่ ฉวนคล้ายทราบอยูก่ ่อนแล้ว ขณะนี้หลบเลี่ยงได้ทนั ท่วงที!
ลัว่ ฉวนเรี ยนรู ้กลยุทธ์ท้ งั หลายของเถาวัลย์หน้าผีมาไม่นอ้ ยกว่าสิ บ
ครั้งแล้ว!
หากไม่อาจหลบ เช่นนั้นพรสวรรค์ของเขาคงเป็ นสิ่ งไร้ค่า!
ตูม้ !
ขณะหลบเลี่ยงรากไม้ ร่ างลัว่ ฉวนพลันเหยียบยํา่ !
พลังวิญญาณที่หลงเหลือขณะนี้ระเบิดออกที่ฝีเท้าขณะเหยียบยํา่ !
อีกทั้งขณะนี้ยงั ใช้มือขวาสะกดพลังลงเข้าใส่ !
ตึง!
เสี ยงปะทะเบาเผยออก หอกมังกรดําขณะนี้พงุ่ ทิ่มแทงออกซึ่งหน้า!
ฟึ่ บ!
คลื่นเสี ยงการกรี ดผ่านอากาศดังออก!
เถาวัลย์หน้าผีเผยเสี ยงหัวเราะ เถาวัลย์นบั ไม่ถว้ นพลิ้วไหวขณะนี้เข้า
หยุดยั้ง!
กระนั้นการโจมตีของลัว่ ฉวนไม่ทราบว่าผ่านการสะสมพลังไว้
เพียงใด ขณะนี้มนั ทะลวงผ่านปราการป้องกันของเถาวัลย์หน้าผีเข้า
ไปได้
เถาวัลย์จาํ นวนมากแตกตัว ความเร็ วของหอกมังกรดําไม่ลดทอน
ขณะนี้มนั ทิ่มแทงใส่ หน้าผากของต้นเถาวัลย์หน้าผีโดยตรง!
ตูม้ !
แรงปะทะบังเกิด เสี ยงดังสนัน่ กึกก้อง!
รอยปริ แตกกระจายทัว่ ต้นเถาวัลย์หน้าผี!
 ตอนที่ 159 คนละสามชั่วโมงต่ อวัน
เถาวัลย์หน้าผีร้องคําราม ใบหน้าผีสางนั้นเริ่ มหมองหม่นราวสู ญเสี ย
พลังชีวติ จนแห้งเหื อด!
การโจมตีของลัว่ ฉวนเมื่อครู่ มันบดขยี้แกนกลางของต้นเถาวัลย์หน้าผี!
“น่าเสี ยดาย แต่วนั นี้พอเท่านี้แล้วกัน!”
ลัว่ ฉวนผ่อนลมหายใจ สายตารับชมต้นเถาวัลย์หน้าผีพร้อมพึมพํา
กับตนเอง
ตัวเขาถูกเถาวัลย์หน้าผีน้ ีสงั หารทั้งสิ้นยีส่ ิ บเก้าครั้ง
หากเทียบเปรี ยบกับครั้งเพิ่งเข้าเล่นหอคอยแห่งการทดสอบ จํานวน
ที่ตกตายนั้นแตกต่าง
ครั้งเล่นชั้นที่หนึ่งโหมดง่ายนั้น ลัว่ ฉวนต้องสิ้นชีพไปกว่าร้อยครั้ง
เวลาผันผ่านไปเพียงไม่นาน สถิติของลัว่ ฉวนมีแต่จะดีข้ ึน…
ขณะนี้ถอดหมวกออก ลัว่ ฉวนยืดกล้ามเนื้อผ่อนคลาย
ขณะนี้เกือบจะบ่ายแล้ว
“เถ้าแก่ไม่เล่นหอคอยแห่งการทดสอบต่อหรื อ?” เหยาซื อหยานเผย
นํ้าเสี ยงเบากล่าวถาม
“วันนี้พอแล้ว” ลัว่ ฉวนตอบรับ
“โอ้” เหยาซือหยานพยักหน้า “นี่กบ็ ่ายแล้ว ข้าขอตัวไปทํามื้อเที่ยง
ก่อน”
ด้วยเหตุน้ ีเหยาซือหยานจึงเดินกลับขึ้นไปยังชั้นที่สอง
พิจารณาจากสถานการณ์ เหยาซือหยานขณะนี้ผนั ตัวเป็ นคนทําอาหาร
เรี ยบร้อยแล้ว…
เหยาซือหยานเดินกลับขึ้นไป ลัว่ ฉวนจึงมารับช่วงหน้าที่ต่อ
นัน่ คือก็การนัง่ ด้านหลังโต๊ะรับเงิน
แม้เป็ นช่วงมื้อเที่ยง ทว่าลูกค้าอื่นก็ไม่น่าจะมีเข้ามาเพิ่มในร้าน
กระนั้นลัว่ ฉวนก็รู้จกั ว่าร้านอย่างไรก็ตอ้ งมีคนเฝ้า
ปล่อยร้านโล่งไม่มีคนเฝ้านั้นเป็ นเถ้าแก่ที่ใช้ได้หรื อ?
อย่างน้อยขณะนี้กม็ ีลูกค้าหกคนอยูใ่ นร้าน หากมีสินค้าหายไปจะทํา
อย่างไร?
กระนั้นก็ไม่ใช่วา่ ลัว่ ฉวนไม่เชื่อใจระบบรักษาความปลอดภัยของ
ร้าน แต่เป็ นความรู ้สึก
เขาทราบดีวา่ ระบบย่อมไม่มีทางทําอะไรผิดพลาดโดยง่าย
แต่แม้กระนั้นก็ไม่ใช่วา่ ระบบจะไร้ที่ติ!
นอกจากนี้ลวั่ ฉวนยังอาศัยอยูใ่ นดวงดาวสี ฟ้าครามมานานไม่นอ้ ย
คิดให้มากเข้าไว้ถือว่าไม่ใช่เรื่ องผิด
ลัว่ ฉวนเปรยสายตามองคนทั้งหกที่ดื่มดํ่าอยูก่ บั โลกเสมือนจริ ง
เพราะอะไรไม่ทราบ แม้อยูใ่ นโลกเสมือนจริ ง ทว่าคนทั้งหกกลับเกิด
อาการหนาวสัน่
ไฉนจึงเกิดความรู ้สึกราวถูกจับจ้องได้?
ลัว่ ฉวนนัง่ ด้านหลังโต๊ะพลางคิดไปเรื่ อยถึงความเป็ นไปของโลกใบ
นี้ ไม่ชา้ เวลาก็ผา่ นไปอย่างรวดเร็ ว
รอคอยไม่นาน กลิ่นหอมเตะจมูกจึงลอยฟุ้งออกจากชั้นที่สอง
ขณะนี้ผเู ้ ล่นเกมทั้งหกเองก็ได้ตระหนักว่าเล่นครบสามชัว่ โมงแล้ว
คณะของปู้หลี่เกื๋อทราบเรื่ องดี ดังนั้นจึงจบศึกก่อนจะหมดเวลาอย่าง
รู ้ความ
กระนั้นทางด้านคณะของเหว่ยอี้ไม่ทราบ
ขณะกําลังเข้าได้เข้าเข็ม แต่แล้วกลับต้องถูกดึงตัวกลับ
“ระยะเวลาเล่นเกมของวันนี้ถึงขีดจํากัด! เกมจะปิ ดตัวลง!”
นี่มนั เรื่ องอะไร?
คนทั้งสามเผยอาการมึนงงอย่างไม่ทราบว่าเกิดเรื่ องใดขึ้น
“ไม่ใช่ทราบแล้วหรอกหรื อ? ว่าแต่ละคนเล่นเกมได้สามชัว่ โมงต่อ
วัน”
ปู้หลี่เกื๋อเผยยิม้ พร้อมอธิบายคนทั้งสามที่เผยสี หน้างุนงง
“แต่เมื่อกี้กาํ ลังจะจบศึกได้อยูแ่ ล้ว!”
ดวงตางดงามของหลิวลู่อวีเ่ ผยความไม่ยนิ ดี เป็ นตัวนางไม่ทราบว่า
ล่าสุ ดที่โกรธเกรี้ ยวขนาดนี้มนั เมื่อใดกัน
ด้วยฐานะนักบุญของแดนศักดิ์สิทธิ์หว้ งนํ้าหยก ผูอ้ ื่นมีแต่จะโอน
อ่อนตามนาง เช่นนั้นจะมีเรื่ องใดให้โกรธเกรี้ ยว?
เหว่ยอี้และตี้อ๋ ูอู่หยิงก็ไม่ยนิ ดีเช่นเดียวกัน
มันราวกับพวกเขาเพิง่ เข้าไปเล่นได้ไม่นานก็ถูกห้ามเล่นเสี ยแล้ว
ด้วยเพราะกําลังจะจับหลักอะไรบางอย่างขณะต่อสู ก้ บั ร่ างจําแลงได้
แต่แล้วพลันถูกดึงตัวกลับ
ด้วยเป็ นผูฝ้ ึ กฝนราวคลุม้ คลัง่ ผูห้ นึ่ง จึงเป็ นเรื่ องยากที่ต้ ีอ๋ ูอู่หยิงจะหา
คู่ต่อสู ท้ ี่ทดั เทียม
ขณะนี้พบเจอโอกาสอันดี อย่าได้กล่าวถึงสามชัว่ โมง ต่อให้เป็ นสาม
วันต่อเนื่องเขาก็สามารถสู ต้ ่อเนื่องได้ไหว!
 ตอนที่ 160 การตัดสิ นใจของแต่ ละคน
“กฎนี้เป็ นเถ้าแก่ต้ งั ขึ้น หากไม่พอใจเช่นนั้นไปบอกเถ้าแก่!”
ปู้หลี่เกื๋อชี้ทางลัว่ ฉวนที่นงั่ อยูด่ า้ นหลังโต๊ะ
ลัว่ ฉวนจึงหันมองทางปู้หลี่เกื๋อด้วยสี หน้าไร้อารมณ์ เช่นนี้นิ้วที่ช้ ีไป
นั้นจึงหดกลับในพริ บตา
เหว่ยอี้และคณะมองหน้ากันเอง
ไม่พอใจให้บอกเถ้าแก่?
ไม่พดู เสี ยจะดีกว่า
“ว่าไปนี่กลิ่นหอมอะไร?”
ปู้ฉืออีสูดดมพร้อมพบว่าในร้านมีกลิ่นที่ไม่คุน้ เคย
“ซื อหยานกําลังทํามื้อกลางวัน” ลัว่ ฉวนตอบกลับอย่างราบเรี ยบ
“ถ้าอย่างนั้นพวกเราขอตัวกลับแล้วเถ้าแก่!”
คนทั้งสามทราบความ ปู้ฉืออีจึงตัดสิ นใจกลับ
กลิ่นอาหารในร้านเถ้าแก่หอมจนเกินไป อยูต่ ่อมีแต่จะเป็ นทุกข์
และหากอยูต่ ่อ เช่นนั้นก็รับชมเถ้าแก่รับประทานอาหารหอมหวาน
งั้นหรื อ?
คณะของเหว่ยอี้บอกลาลัว่ ฉวนพร้อมออกไปจากร้านด้วยความคิด
เช่นเดียวกัน
ลัว่ ฉวนจึงเดินขึ้นบันไดไป พบว่าเหยาซือหยานเตรี ยมอาหารพร้อม
แล้ว
อาหารมีสามจาน ปี กไก่ตม้ โคล่า กุง้ ทอดชุบแป้ง และปลาย่าง
ไม่วา่ จะทั้งรู ป รส กลิ่น สี ทั้งหมดล้วนชวนลิ้มลอง และเป็ นลัว่ ฉวน
ชื่นชอบอาหารเหล่านี้
แน่นอนว่าลัว่ ฉวนคนเป็ นจําพวกชอบกินเนื้อสัตว์
และขณะนี้กไ็ ด้เวลาอิ่มเอมแล้ว…
“ว่าไปแล้ว พวกเจ้าคิดเห็นอย่างไรกับร้านต้นตํารับ?” เหว่ยอี้เผย
เสี ยงจริ งจังกล่าวถามหลังออกจากร้านแล้ว
“ยังจะมีอื่นใดได้?” หลิวลู่อวีย่ ดื แขนพร้อมเผยร่ างโค้งเว้าอัน
สมบูรณ์แบบให้ได้เห็น “ร้านนี้ไม่ใช่อะไรที่จะหาเรื่ องด้วยได้”
บรรดาผูค้ นที่สญ
ั จรบนถนนต่างรับชมคนทั้งสามที่โดดเด่น
หลิวลู่อวีไ่ ม่คิดสนใจ ฟลุตหยกพลันปรากฏในมือ
ด้วยจรดริ มฝี ปาก บทบรรเลงอันไพเราะจึงเผยออก
ทันใดนี้เองที่บรรดาผูส้ ญ
ั จรได้ยนิ เสี ยงบทเพลงต่างต้องหลับตาลง
ราวกับสู ญสิ้ นสติ
หากไม่เกิดอุบตั ิเหตุใด เกรงกว่าเมื่อใดคนเหล่านี้ได้สติอาจต้องเจ็บ
ไข้!
เพราะบทเพลงนี้เป็ นการโจมตีทางจิตของหลิวลู่อวี!่
นักบุญแห่งแดนศักดิ์สิทธิ์หว้ งนํ้าหยก ไม่ใช่อะไรที่ผคู ้ นจะมอง
รับชมได้โดยง่าย!
“ก็เป็ นเช่นนั้น” หลิวลู่อวีจ่ บั จ้องทางเหว่ยอี้พร้อมเผยยิม้ “หากพี่
เหว่ยคิดอยากทําอะไรร้านนั้น ข้าก็ไม่คิดห้ามปรามแต่อย่างใด”
ด้วยฐานะศิษย์ของหุบเขาโอสถ เหว่ยอี้จึงเป็ นนักปรุ งยาผูเ้ ก่งกาจ
และสิ่ งของที่ขายในร้านต้นตํารับมันเทียบเท่าโอสถระดับสู งลํ้า
กระนั้นราคากลับตํ่าเตี้ยกว่าเป็ นร้อยพันเท่า!
เหว่ยอี้ทราบดีวา่ หากเรื่ องราวนี้แพร่ กระจายออกไป เมื่อนั้นจะส่ งผล
กระทบใหญ่ต่อหุบเขาโอสถ หรื ออาจส่ งผลกระทบต่อทั้งวงการ
โอสถของทวีปเทียนหลัน!
“ฮ่าฮ่า ข้าย่อมไม่คิด!” เหว่ยอี้เพียงยิม้ ตอบ
ตี้อ๋ ูอู่หยิงยังคงเงียบมาโดยตลอด
กระนั้นจากดวงตาที่หรี่ ลงเล็กน้อย เห็นได้ชดั ว่าเขาตัดสิ นใจอะไรได้
ตัวตนของร้านต้นตํารับภายหน้าจะทําให้เกิดคลื่นลมอันรุ นแรงใน
ทวีปเทียนหลัน!
และหากตระกูลตี้อ๋ ูสามารถควบคุมทิศทางคลื่นลมนี้ เช่นนี้
ผลประโยชน์มีแต่จะได้รับ คิดขึ้นสู่ ช้ นั แนวหน้าของทวีปเทียนหลัน
ย่อมไม่ใช่เรื่ องเพ้อฝัน!
แน่นอนว่าร้านต้นตํารับเป็ นตัวตนแข็งแกร่ งพอที่จะเป็ นต้นตอของ
คลื่นลมในครั้งนี้!
ไม่เช่นนั้นหากเกิดคลื่นลม มันจะกลายเป็ นถูกขั้วอํานาจอื่นกลืนกิน
เข้าไป!
คนทั้งสามต่างแยกย้าย
สาเหตุวา่ ทําไมมารวมตัวกันวันนี้ นอกจากหาข้อมูลแล้วก็ยงั เป็ น
เพราะเพิ่งมาเยือนนครจิ่วเหยาเป็ นครั้งแรก
ขณะนี้ได้ทราบเรื่ องสําคัญในนครจิ่วเหยา พันธมิตรที่ก่อตัวอย่าง
กะทันหันย่อมไม่จาํ เป็ นอีกต่อไป
ขณะนี้คนทั้งสามต่างแปรเปลี่ยนจากสหายร่ วมทางเป็ นคู่แข่งต่อกัน
แล้ว!
อาศัยจากข้อมูลที่ได้รับมา เหว่ยอี้จึงมุ่งหน้าไปยังถนนที่รุ่งเรื องที่สุด
ของนครจิ่วเหยา
ที่แห่งนี้มีร้านสารพัดชนิดอยูส่ ่ องฟากเส้นทาง
และมันมีร้านหลากหลายที่คา้ ขายโอสถกันอย่างคึกคัก
ถนนเส้นนี้มีผฝู ้ ึ กตนนับไม่ถว้ นแวะเวียนมาซื้อหากันไม่ขาด
 ตอนที่ 161 เหว่ ยอีต้ ดั สิ นใจ
เหว่ยอี้เดินไปตามเส้นทาง ชุดเครื่ องแบบสี ขาวซึ่ งสวมใส่ อยูน่ ้ นั
ค่อนข้างสะดุดตา
หลายคนตระหนักได้ถึงสัญลักษณ์รูปอัคคีเพลิงบนชุด เป็ นผลให้
ต่างต้องเร่ งรี บถอยหลบ
พร้อมกันนี้สายตายังหันมองตาม
เหว่ยอี้คล้ายคุน้ ชินเรื่ องราวเช่นนี้แล้ว ฝี เท้ายังคงก้าวเดินไปอย่างไม่
ลังเลใด
นักปรุ งยาคือตัวตนสู งส่ งและหาได้ยากลํ้าท่ามกลางผูฝ้ ึ กตนของทวีป
เทียนหลัน
โอสถที่พวกเขาสกัดออกมานั้นมีสรรพคุณนับไม่ถว้ น
กล่าวได้วา่ ตลอดชัว่ ชีวติ ผูฝ้ ึ กตนต้องข้องเกี่ยวกับโอสถไม่มากก็นอ้ ย
โดยตลอด
มันไม่เกินเลยนักหากจะกล่าวว่าตัวตนของนักปรุ งยาเป็ นสิ่ งชวน
สะพรึ ง
“นักปรุ งยาในตํานานงั้นหรื อ?”
“สมควรเป็ นดังที่เห็น ตราสัญลักษณ์นนั่ มีแต่คนของหุบเขาโอสถจึง
สามารถถือครองได้!”
“เฮ้อ… หุบเขาโอสถงั้นหรื อ? ครานี้ถึงกับมาเยือนนครจิ่วเหยาแล้ว…”
พบเห็นอีกฝ่ ายเดินไปไกลแล้วกลุ่มคนค่อยเริ่ มกระซิบต่อกัน
ไม่ชา้ เหว่ยอี้จึงมาถึงจุดหมายปลายทาง
มันเป็ นอาคารหรู หราที่สุดของถนนเส้นนี้… ตําหนักหมื่นโอสถ!
ตําหนักหมื่นโอสถคือสถานที่ซ่ ึงหุบเขาโอสถใช้จาํ หน่ายโอสถ
ทั้งหลาย อีกทั้งยังมีสาขาอยูท่ วั่ ทั้งทวีปเทียนหลัน!
เหว่ยอี้กา้ วเดินเข้าสู่ ดา้ นในตําหนักหมื่นโอสถ ไม่ชา้ จึงพบชายวัย
กลางคนเร่ งรี บเข้ามาพบปะ
อีกฝ่ ายสมควรเป็ นผูจ้ ดั การของตําหนักหมื่นโอสถแห่งนี้
กระทัง่ เถ้าแก่ยงั ต้องให้ความหวัน่ เกรงผูม้ าเยือน
แม้เป็ นเถ้าแก่ของตําหนักหมื่นโอสถ ทว่าก็โดยนาม แท้จริ งเป็ นเพียง
คนงานเล็กจ้อยของหุบเขาโอสถ
ขณะนี้พบเห็นศิษย์ของหุบเขาโอสถมาเยือน ดังนั้นจึงต้องเร่ งรี บมา
รับรอง
“นายท่านมาที่นี่มีเรื่ องอันใดให้ขา้ รับใช้หรื อไม่?” เถ้าแก่กล่าวถาม
อย่างระแวดระวัง
สายตานี้คล้ายหลบเลี่ยงไม่คิดมองอีกฝ่ าย
เหว่ยอี้หาได้ตระหนักถึงความแปลกของเถ้าแก่ เขากล่าวออก “ข้าคิด
ส่ งข้อความกลับหุบเขาโอสถ”
ทวีปเทียนหลันกว้างใหญ่ ผูฝ้ ึ กตนทัว่ ไปไม่อาจสํารวจทัว่ แดนดินได้
แม้ใช้เวลาทั้งชีวติ
อุปกรณ์สื่อสารคือสิ่ งจําเป็ นสําหรับการติดต่อทางไกล
อย่างไรแล้วก็ไม่ใช่ผฝู ้ ึ กตนทุกคนจะเป็ นถึงขอบเขตทดสอบเต๋ าผู ้
แข็งแกร่ ง การได้รับข่าวคราวที่ห่างไกลนับพันหมื่นลี้ยอ่ มต้องอาศัย
อุปกรณ์
ผูฝ้ ึ กตนทัว่ ไปอย่างมากสุ ดก็เพียงอาศัยค่ายอาคมขนาดเล็กที่ใช้ผลึก
วิญญาณเป็ นตัวกลางส่ งถ่ายพลังสําหรับนําส่ งข้อมูล
ที่ตาํ หนักหมื่นโอสถแห่งนี้ยอ่ มมีค่ายอาคมส่ งถ่ายข้อมูลขนาดใหญ่
คงอยู!่
เถ้าแก่ตอ้ งลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่อีกฝ่ ายไม่ได้มาหา
เรื่ องตนเอง
“เรี ยนเชิญนายท่านทางด้านนี้แล้ว”
เถ้าแก่นาํ เหว่ยอี้สู่ดา้ นในตําหนักหมื่นโอสถ
ไม่ชา้ คนทั้งสองจึงมายังห้องที่คล้ายจะอยูใ่ ต้ดิน
ตําหนักหมื่นโอสถคล้ายว่าให้การคุม้ กันค่ายอาคมนี้เป็ นอย่างดี
“นายท่าน ค่ายอาคมอยูภ่ ายในห้องแห่งนี้ ท่านสามารถใช้ได้อย่าง
อิสระ ข้าขอตัวก่อนขอรับ” เถ้าแก่กล่าวออกด้วยความนอบน้อม
เหว่ยอี้พยักหน้ารับก่อนจะเดินเข้าห้องไป
ภายในห้องคือแท่นบูชาขนาดเล็กซึ่ งมีอกั ขระลึกลับประดับเอาไว้
สิ่ งนี้คือค่ายอาคม
เหว่ยอี้ใช้นิ้วสัมผัสแหวนมิติ ผลึกวิญญาณจํานวนหนึ่งปรากฏ
ผลึกวิญญาณถูกนําวางไว้ที่ตาํ แหน่งพลังงานของค่ายอาคม
เมื่อสัมผัสถึงผลึกวิญญาณ ตัวค่ายอาคมเริ่ มส่ องสว่างเผยแสงออก
เหว่ยอี้สูดลมหายใจเข้าลึกพร้อมนําเอาหยกพิเศษออกมาวางที่ตรง
กลางค่ายอาคม
ภายในก้อนหยกมันคือเศษเสี้ ยวจิตวิญญาณของเขา
จิตวิญญาณนั้นประกอบด้วยเนื้อหาที่เขาได้ทราบจากร้านต้นตํารับ
วูบ!
พริ บตาถัดมาแสงจึงปรากฏสุ กสว่างจากตัวค่ายอาคม
ภายใต้แสงเจิดจ้า เหว่ยอี้อดไม่ได้ที่จะต้องหรี่ ดวงตาลงเล็ก
พริ บตานี้เสี ยงปริ แตกบังเกิด แสงสว่างเริ่ มหม่นลง
ผลึกวิญญาณแตกกระจาย ก้อนหยกภายในค่ายอาคมก็แตกสลาย
ถัดจากนั้นเหว่ยอี้ค่อยกลับออกจากห้องลับ
หยกจิตวิญญาณที่แตกสลายหมายความถึงส่ งข้อมูลเสร็ จสิ้ นแล้ว
 ตอนที่ 162 หุบเขาโอสถ
ทวีปเทียนหลันมีพ้นื ที่กว้างใหญ่ไพศาล
แดนอันรกร้างแห่งนั้นขาดซึ่งพลังงาน นัน่ ก็หมายความถึงมันต้องมี
แดนที่เปี่ ยมแน่นด้วยพลังงาน!
ในหุบเขาแห่งหนึ่งซึ่งมีพลังงานวิญญาณหนาแน่น ถํ้าพักอาศัยจํานวน
นับไม่ถว้ นเปรี ยบดังดวงดาราบนฟากฟ้าอยูท่ ี่นี่
กลิ่นหอมของโอสถทั้งหลายต่างฟุ้งในอากาศกลางหุบเขา
ผูฝ้ ึ กตนในชุดขาวต่างสัญจรไปมาทั้งบนพื้นและฟากฟ้าประหนึ่ง
เทพเซียน
เสี ยงอึกทึกบ่อยครั้งยังดังให้ได้ยนิ กระทัง่ อัคคีเพลิงพวยพุง่ ออกจาก
ถํ้ายังมีให้เห็นเป็ นบางครั้ง
ทว่าคนเหล่านี้คล้ายคุน้ ชินกับสภาพแวดล้อม…
ที่นี่คือหุบเขา
ด้านหน้าของหุบเขามันยืนหยัดด้วยประตูหินสู งใหญ่หลายสิ บเมตร
ที่ดา้ นบนประตูใหญ่ มันปรากฏสองตัวอักษรพร้อมมังกรและวิหค
อมตะที่ราวกับร่ ายรํา!
หุบเขาโอสถ!
ผูฝ้ ึ กตนนับไม่ถว้ นต่างต้องแสดงความนับถือยามเผชิญหน้าประตู
ใหญ่แห่งนี้ ที่นี่คือหุบเขาโอสถ!
หุบเขาโอสถไม่ใช่สถานที่ซ่ ึงผูฝ้ ึ กตนหน้าไหนก็สามารถเข้าออก!
ภายในถํ้า ค่ายอาคมนับไม่ถว้ นได้มีการแกะสลักเอาไว้บนพื้นและ
ผนัง
ทันใดนี้เองที่ค่ายอาคมสุ กสว่าง ราวกับมีอะไรบางอย่างคิดปรากฏ
ออก
ศิษย์ที่รับหน้าที่ตรงนี้เร่ งรี บนําก้อนหยกวางในค่ายอาคม
ค่ายอาคมส่ องแสงพร้อมปรากฏอะไรบางอย่างไหลเวียนเข้าสู่ กอ้ น
หยก
“ข่าวคราวจากศิษย์พี่เหว่ย” ขณะรับหยกขึ้นมา ศิษย์ผนู ้ ้ ีตอ้ งเผย
สายตาพร้อมคํากล่าวด้วยความประหลาดใจ
“นําสิ่ งนี้ส่งมอบให้แก่ผอู ้ าวุโส”
“ขอรับ!”
……
“ผูอ้ าวุโส ท่านคิดอย่างไรกับข้อความจิตวิญญาณที่เหว่ยอี้ส่งมา?”
ในห้องโถงทองแดงโอ่อ่า ชายชราไว้หนวดเคราสี ขาวกําลังนัง่ จิบชา
ราวเป็ นคนเฒ่าชราธรรมดาผูห้ นึ่ง
กระนั้นสายตาไม่ใช่ นัยน์ตาคู่น้ นั ราวกับปรากฏดวงดาวสุ กสว่างเผย
ให้เห็น
ผูน้ ้ ีคือจ้าวสํานักหุบเขาโอสถ เหยาฮุยเฉิ น!
ไม่เพียงแต่วถิ ีปรุ งยาสู งส่ งเลิศลํ้า ทว่าการฝึ กฝนยังทรงอํานาจอย่าง
ถึงที่สุด ตัวเขาได้ทาํ ลายปราการกีดขวางของขอบเขตทดสอบเต๋ าได้
ตั้งแต่เมื่อหลายร้อยปี ก่อน!
กําลังของเขาตอนนี้น้ นั ยากที่ผอู ้ ื่นจะตรวจทราบได้!
“เหว่ยอี้ไปที่นครจิ่วเหยา จุดประสงค์คือรอคอยโบราณสถานที่
เทือกเขาจิ่วเหยาเปิ ดออก ขณะนี้ได้ทราบข่าวคราวใหม่มา เรื่ องนี้
ต้องใช้ความคิด!”
“ถูกต้องแล้ว! สิ่ งที่เขากล่าวนั้นแม้เป็ นข้าก็ยงั ไม่เคยได้ยนิ สรรพคุณ
ของมันแทบไม่ต่างอะไรกับเม็ดยาอันสู งส่ ง สําคัญยิง่ กว่าคือราคาตํ่า
กว่าหนึ่งร้อยผลึกวิญญาณ!”
“หากเรื่ องราวนี้ถูกแพร่ สู่ทวีปเทียนหลัน เช่นนั้นหุบเขาโอสถย่อม
สู ญเสี ยครั้งยิง่ ใหญ่…”
ผูอ้ าวุโสทั้งหลายพูดคุยต่อกัน สี หน้าแต่ละคนต่างไม่ค่อยสู ด้ ี
อย่าได้กล่าวถึงสิ นค้าลึกลับเหล่านั้น กระทัง่ ว่าพื้นเพของร้านต้นตํารับ
ก็ไม่อาจคาดเดา
เถ้าแก่ผลู ้ ึกลับซึ่งไม่เคยได้ยนิ ชื่อเสี ยงเรี ยงนามมาก่อนถึงกับปรากฏ
ตัวในทวีปเทียนหลัน!
ทั้งยังมีสิ่งที่ขณะนี้สินค้าหมดอย่างไวน์หยกที่เพิ่มพูนพลังชีวติ แก่
ผูค้ น เรื่ องค่ายอาคมมิติที่สมควรคงอยูภ่ ายในร้าน รวมถึงเกมเสมือน
จริ งที่ช่วยเพิ่มพูนการฝึ กฝน…
เหล่านี้ลว้ นเป็ นสิ่ งที่ยากจะเชื่อ!
สิ่ งของเหล่านั้นมันเกินสามัญสํานึก ทั้งยังทําให้พวกเขาไม่สบายใจ
กันอย่างถึงที่สุด!
เหยาฮุยเฉินสู ดลมหายใจเข้าลึกก่อนกระแอมไอออกมา
เสี ยงพูดกล่าวเลือนหาย บรรดาผูอ้ าวุโสรอคอยจ้าวสํานักตัดสิ นใจ
“เถ้าแก่ลึกลับผูน้ ้ นั ไม่ทราบว่าสนใจเรื่ องโบราณสถานหรื อไม่ หาก
ไม่ เช่นนั้นพวกเราต้องส่ งคนไป!”
“ผูอ้ าวุโสที่สามนําคณะคนในครั้งนี้ไปเป็ นอย่างไร?”
เหยาฮุยเฉินหันมองทางชายชราชุดดํา
อีกฝ่ ายคือผูอ้ าวุโสลําดับที่สามแห่งหุบเขาโอสถ!
ขณะเดียวกันนี้เขายังมีอีกหนึ่งตัวตน นัน่ ก็คืออาจารย์ของเหว่ยอี้!
สาเหตุวา่ ทําไมเหยาฮุยเฉินจึงขอผูอ้ าวุโสที่สามเดินทางไปก็เพราะ
เห็นว่าเหมาะสม
นอกจากวิถีปรุ งยาอันสวนสะพรึ งของผูอ้ าวุโสที่สามแล้ว ระดับการ
ฝึ กฝนของเขายังเป็ นที่หนึ่งในท่ามกลางผูอ้ าวุโสทั้งหมด
ตัวเขาคือผูท้ ี่ใกล้เหยียบย่างเข้าสู่ ขอบเขตราชันที่สุด!
หากการเดินทางครั้งนี้ได้คว้าโอกาสใดในโบราณสถาน เช่นนั้นคิด
ก้าวหน้าสู่ ขอบเขตราชันย่อมไม่ใช่เรื่ องยาก!
 ตอนที่ 163 การคาดเดาของจีอ้ ๋ ฮู ุย
ผูอ้ าวุโสลําดับที่สามพยักหน้ารับ “ตามท่านกล่าว”
ไม่ชา้ ศิษย์ของหุบเขาโอสถจึงได้ทราบคําสัง่ ให้ตระเตรี ยมเดินทางสู่
นครจิ่วเหยา…
ขณะที่หุบเขาโอสถตระเตรี ยมเพราะสารจากเหว่ยอี้ ทางตระกูลตี้อ๋ ู
และแดนศักดิ์สิทธิ์หว้ งนํ้าหยกก็มีความเคลื่อนไหว
ตระกูลตี้อ๋ ู หลิวลู่อวี่ แหละเหว่ยอี้ต่างกระทําเช่นเดียวกัน ทั้งสามต่าง
ส่ งข้อความกลับหาต้นสังกัด
พิจารณาจากระยะทาง อีกไม่นานคณะทั้งสามฝ่ ายจะมาเยือนยังนคร
จิ่วเหยา
ถึงเวลานั้น นครจิ่วเหยาก็ไม่ทราบแล้วว่าจะเกิดเรื่ องใดขึ้นบ้าง…
หลังเสร็ จสิ้ นมื้อเที่ยง ลัว่ ฉวนจึงไปนอนอาบไล้แสงตะวันที่หน้าร้าน
เหมือนดังเคย
เขารู ้สึกว่านี่จึงเป็ นกิจธุระที่สมควรทําในทุกวัน
ความอบอุ่นของแสงตะวันช่วยทําให้ร่างกายอบอุ่น
อีกทั้งยังสบาย…
แต่แล้วไม่นานเขากลับได้ยนิ เสี ยงฝี เท้าเดินเข้ามาในตรอก
เป็ นเสี ยงฝี เท้าที่ไม่คุน้ หู
ลัว่ ฉวนจึงลืมตา พบว่าเป็ นเหล่าไป่ กับจี้อ๋ ูฮุย
“เถ้าแก่ ไม่พบกันนาน!”
“เถ้าแก่เป็ นเหมือนเช่นเคย!”
จี้อ๋ ูฮุยและเหล่าไป่ ต่างเผยยิม้ กล่าวทักทาย
เพราะตัวตนคนทั้งสอง คิดมาเยือนร้านต้นตํารับทุกวีว่ นั ไม่อาจทําได้
อีกทั้งสิ นค้าที่ขายในร้านต้นตํารับยังไม่ใช่ดึงดูดจี้อ๋ ูฮุยเป็ นการส่ วนตัว
สักเท่าใดนัก
ดังนั้นทั้งสองจึงมาเยือนบ้างเป็ นครั้งคราว
ลัว่ ฉวนพยักหน้ารับเป็ นการตอบสนอง
จี้อ๋ ูฮุยและเหล่าไป่ ไม่คิดสนใจท่าทีเช่นนี้นานแล้ว
สําหรับเถ้าแก่ ทั้งสองเข้าใจนิสยั อีกฝ่ ายดี
“เถ้าแก่ หลายวันมานี้ในร้านมีของใหม่อะไรบ้างหรื อไม่?” จี้อ๋ ูฮุย
กล่าวถามด้วยความสงสัย
ลัว่ ฉวนจึงรับคํา “มี”
“เป็ นสิ นค้าอะไรหรื อเถ้าแก่?” เหล่าไป่ กล่าวถาม
ลัว่ ฉวนจึงตอบ “ระบบฝึ กสอนทําอาหาร”
เหล่าไป่ เผยสี หน้างงงัน
จี้อ๋ ูฮุยก็เผยสี หน้างงงันเช่นกัน
คนทั้งสองได้แต่ชะงักมองหน้ากันเอง
เมื่อครู่ พวกตนได้ยนิ อะไร
ระบบฝึ กสอนทําอาหาร?!
เถ้าแก่หยอกล้อเล่นเช่นนี้เป็ นตั้งแต่เมื่อใด? นี่ไม่คล้ายใช่นิสยั เถ้าแก่!
“แค่กแค่ก เถ้าแก่อย่าได้หยอกล้อเล่นแล้ว” จี้อ๋ ูฮุยเผยยิม้ ขื่นขม
ลัว่ ฉวนเผยสี หน้างงงันพร้อมขมวดคิ้วเล็กน้อย “ไม่ใช่หยอกล้อ”
ครั้งนี้จึงกลายเป็ นเหล่าไป่ และจี้อ๋ ูฮุยที่งุนงงแทนแล้ว
ด้วยนึกถึงสิ นค้าในร้านว่าไม่มีใดธรรมดา เหล่าไป่ จึงคิดไปครู่ ก่อน
จะถาม “ขอสอบถามเถ้าแก่ ระบบฝึ กสอนทําอาหารนั้นมีอะไรพิเศษ
หรื อไม่?”
“มีอยูแ่ ล้ว” ลัว่ ฉวนพยักหน้ารับ
เหล่าไป่ และจี้อ๋ ูฮุยค่อยถอนหายใจโล่งอกกันได้
ของร้านเถ้าแก่กต็ อ้ งพิเศษดังที่คิดไว้
แม้บอกว่าเป็ นระบบฝึ กสอนทําอาหาร แต่มนั ก็ตอ้ งมีความลับซุก
ซ่อนไว้!
“ก็คล้ายอย่างหอคอยแห่งการทดสอบ เป็ นประสบการณ์เสมือนจริ ง
และระบบฝึ กสอนทําอาหารจะทําให้ได้รับประสบการณ์จากมุมมอง
อื่นที่ไม่อาจจับต้อง” ลัว่ ฉวนกล่าวเสริ ม
“มุมมองอื่น? ไม่อาจจับต้อง? งั้นก็สมควรเป็ นมรดกของยอดฝี มือ
แล้ว!”
จี้อ๋ ูฮุยอุทานอยูภ่ ายในใจ
ทวีปเทียนหลันแห่งนี้ ผูแ้ ข็งแกร่ งบางคนจะสร้างหยกมรดกความรู ้
ชัว่ ชีวติ เอาไว้เมื่อถึงคราววาระสุ ดท้าย
และหยกมรดกเหล่านั้นจะได้ทาํ ให้พบเห็นภาพที่ผสู ้ ร้างหลงเหลือไว้
แม้ไม่ทราบว่าการฝึ กสอนทําอาหารของเถ้าแก่หมายความถึงอะไร
ทว่าจี้อ๋ ูฮุยมัน่ ใจ ว่ามันสมควรดีเสี ยยิง่ กว่าหยกมรดกเหล่านั้น
แม้กล่าวเช่นนั้น…
แต่มนั ก็ยงั ถูกเรี ยกว่าการฝึ กสอนทําอาหาร!
จี้อ๋ ูฮุยอดไม่ได้ที่จะคิด ว่าแล้วมันเกี่ยวข้องกับการฝึ กฝนอย่างไร!
ขณะนี้เองที่จ้ ีอ๋ ูฮุยพลันนึกถึงสิ นค้าที่มีขายในร้าน ว่าเหล่านั้นรสชาติ
ก็ไม่มีใดธรรมดาเลย
ดังนั้นขณะนี้จึงมีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมา
หรื อว่าร้านต้นตํารับแห่งนี้เถ้าแก่แท้จริ งคิดฝึ กสอนผูฝ้ ึ กตนทั้งหลาย
ให้เป็ นพ่อครัว?
ความคิดนี้ดูเป็ นไปได้มากเลยทีเดียว!
 ตอนที่ 164 คําเตือนของลัว่ ฉวน
ลัว่ ฉวนย่อมไม่ทราบว่าจี้อ๋ ูฮุยคิดอะไรอยู่
หากทราบ ก็เกรงว่าเขาคงทุบตีต่อความคิดอีกฝ่ ายเป็ นแน่แท้
ลัว่ ฉวนคือบุรุษผูซ้ ่ ึงคิดเป็ นเถ้าแก่ร้านผูแ้ ข็งแกร่ งที่สุดในโลก ดังนั้น
จะมีใจไปเปิ ดหลักสู ตรเป็ นพ่อครัวอย่างที่จ้ ีอ๋ ฮู ุยคิดเพื่ออะไร?
เหล่าไป่ ขมวดคิว้ “ว่าไปแล้วเถ้าแก่ แม้ระบบฝึ กสอนทําอาหารนี้
คล้ายหอคอยแห่งการทดสอบ แต่อย่างไรมันก็ยงั เป็ นการฝึ กสอน
ทําอาหารอยูด่ ี!”
จี้อ๋ ูฮุยจึงมองทางเหล่าไป่ ที่ถามแทนตนอย่างโล่งอก
สมแล้วที่รู้จกั กันมานาน อีกฝ่ ายเจาะจงถามปั ญหาที่เขาค้างคาได้ดี
เยีย่ ม
นํ้าเสี ยงลัว่ ฉวนยังคงราบเรี ยบเช่นเคย “ก็จริ ง แต่การฝึ กสอนทําอาหาร
นั้นสอนทุกขั้นตอนตั้งแต่หาวัตถุดิบจนสําเร็ จเป็ นอาหาร”
“ทุกขั้นตอน…”
เหล่าไป่ และจี้อ๋ ูฮุยถึงกับเหม่อไปวูบ
หลังสู ดลมหายใจอยูพ่ กั หนึ่ง คนทั้งสองค่อยมองกันเองก่อนจะพบ
เห็นความคิดของอีกฝ่ าย
วัตถุดิบระดับสู งลํ้า นัน่ หมายความถึงขอบเขตพลังอันสูงส่ ง
เรื่ องนี้ไม่วา่ ใครต่างก็ทราบกันดี
เพราะอาหารระดับสู ง มันหมายถึงการเสริ มกําลังระดับสู ง
อย่างไรแล้วสัตว์อสู รทั้งหลายก็มีสติปัญญา เมื่อใดแข็งแกร่ งพอพวก
มันจะไม่ต่างอะไรกับมนุษย์
ส่ วนสิ่ งมีชีวติ ที่ไร้ซ่ ึ งสติปัญญา นํามาเป็ นอาหารก็ไม่ได้ช่วยเสริ ม
กําลังแต่อย่างใด
หากมันเป็ นอาหารที่เถ้าแก่ตอ้ งลงมือเองเพื่อวัตถุดิบที่แข็งแกร่ งแล้ว
ละก็…
จี้อ๋ ูฮุยและเหล่าไป่ แทบไม่อาจจินตนาการถึงได้
“ขอสอบถามเถ้าแก่เล็กน้อย อาหารเหล่านั้นมีการแบ่งระดับหรื อไม่?”
เสี ยงจี้อ๋ ูฮุยกล่าวถามด้วยอาการสัน่
ลัว่ ฉวนพยักหน้ารับ
“ไม่ทราบว่าระดับสู งสุ ดคือเท่าใด?” เหล่าไป่ กลืนนํ้าลาย นํ้าเสี ยง
ขณะนี้สนั่ ไม่ต่างกับจี้อ๋ ูฮุย
ภายในคนทั้งสองขณะนี้ตื่นเต้นรุ นแรง
“สู งที่สุดเท่าที่จะมีในโลกใบนี้” ลัว่ ฉวนมองคนทั้งสองพร้อมตอบ
กลับอย่างราบเรี ยบ
เหล่าไป่ และจี้อ๋ ูฮุยต่างตื่นตะลึง
สู งที่สุดในโลก?
อย่างนั้นมันเป็ นพลังขั้นใดกัน?
คนทั้งสองต่างอยูข่ อบเขตทดสอบเต๋ าระดับที่เก้า และเป้าหมายใหญ่
ที่สุดยามนี้คือก้าวสู่ ขอบเขตราชัน
กระนั้นที่นี่วนั นี้ พวกเขาพลันได้ตระหนักว่าระดับการฝึ กฝนของ
พวกตนตํ่าเตี้ยเพียงใด
“แต่ขอแนะนําให้เตรี ยมกายและใจให้พร้อมก่อน และทุกสิ่ งต้อง
เป็ นไปตามขั้นตอน ไม่อย่างนั้นคิดก้าวหน้าสู่ ขอบเขตราชันคงไม่
อาจทําได้”
คํากล่าวราบเรี ยบของลัว่ ฉวน มันเปรี ยบดังเอานํ้าเย็นใส่ ถงั ราดใส่ คน
ทั้งสอง
จี้อ๋ ูฮุยและเปล่าไป่ ค่อยได้สติกลับคืน ขณะนี้ถึงกับต้องหวาดเกรง
หากไม่ได้ลวั่ ฉวนยํ้าเตือนเมื่อครู่ เกรงว่าทั้งสองจะเลือกมุ่งตรงไป
เลือกอาหารระดับสู งสุ ดทดลองดูแล้ว
หลังได้ทราบประสบการณ์ที่ยงิ่ ใหญ่จนเกินตัว มันอาจทําให้มองอะไร
ผิดจากการก้าวไปทีละขั้น
ถึงตอนนั้นคิดเสี ยดายก็จะสายเกินไปแล้ว!
ขณะนี้ท้ งั สองเตรี ยมใจพร้อมแล้ว ปัญหาที่ได้รับการยํ้าเตือนย่อมไม่
เกิดขึ้น!
ส่ วนว่าทําไมกู่หยุนซีและคณะศิษย์ผอู ้ ื่นเลือกรับชมกันตามสะดวก
และลัว่ ฉวนไม่เคยเตือนนั้นมีเหตุผล
อย่างไรพื้นฐานก็สาํ คัญที่การเตรี ยมใจ!
ศิษย์เหล่านั้นอายุราวสิ บปลายถึงยีส่ ิ บปี ดังนั้นความตื่นเต้นจะยิง่ เร้า
ให้มีชีวติ ชีวา
ขณะเดียวกันการเปิ ดรับสิ่ งใหม่ที่แข็งแกร่ งยิง่ กว่ามหาศาลนั้นไม่ได้
ส่ งผลกระทบเหมือนอย่างผูเ้ จนศึกเช่นเหล่าไป่
เพราะในใจพวกเขายังไม่ทราบว่ากําลังอันสู งสุดนั้นเป็ นเช่นไร!
พร้อมกันนี้พวกเขายังมีพ้นื ที่ให้เฝ้าฝันเติบโต!
ซึ่งมันจะแตกต่างกับผูท้ ี่ผา่ นโลกมาอย่างยาวนานมากแล้ว
“ขอบคุณเถ้าแก่ที่ช้ ีแนะ!”
เหล่าไป่ และจี้อ๋ ูฮุยต่างกล่าวขอบคุณต่อลัว่ ฉวนอย่างจริ งจัง
ถ้อยคําเหล่านี้เป็ นพวกเขากล่าวออกจากใจจริ ง!
ลัว่ ฉวนโบกมือเป็ นการตอบรับ
จากนั้นจึงหลับตาลงพร้อมดื่มดํ่ากับแสงตะวันที่มา้ นัง่ ต่อไป…
 ตอนที่ 165 นี่ไม่ ค่อยดีนัก
ไม่ชา้ เหล่าไป่ และจี้อ๋ ูฮุยจึงค่อยเดินเข้าในร้าน
ที่ร้านขณะนี้ไม่มีลูกค้า มีแต่เหยาซือหยานที่นงั่ ด้านหลังโต๊ะรับเงิน
พบเห็นลูกค้ามาเยือน เหยาซือหยานจึงเร่ งรี บทักทาย
“แม่นางเหยา องค์เหนือหัวและข้ามาร้านวันนี้เพื่อซื้อสิ นค้ากับเล่น
เกมเสมือนจริ ง” เหล่าไป่ เผยยิม้
เหยาซือหยานพยักหน้ารับพร้อมเรี ยกเก็บผลึกวิญญาณ
กระบวนการเหล่านี้เป็ นไปดัง่ ลูกค้าขาประจํา
เติมนํ้าร้อนเรี ยบร้อย เหล่าไป่ กับจี้อ๋ ูฮุยค่อยไปรับประทานบะหมี่ก่ ึง
สําเร็ จรู ป
ทั้งนี้ยงั มีแท่งเครื่ องเทศเพิม่ ความอร่ อย
รับประทานเรี ยบร้อยจึงปิ ดท้ายด้วยโคล่าเย็นชื่นใจ
จะมีอะไรดีไปกว่านี้!
สําหรับจักรพรรดิแห่งเทียนชิง จี้อ๋ ูฮุยอดไม่ได้ที่จะคิดเช่นนี้ออกมา
ของเหล่านี้ควรค่ามารับประทานให้บ่อยเพื่อดื่มดํ่าและจดจํา
หากผูฝ้ ึ กตนส่ วนใหญ่ในนครจิ่วเหยาได้ทราบเรื่ องคงต้องไหลหลัง่
เข้ามาเยือนร้านอย่างแน่นอน
นอกจากนี้ มันทําจี้อ๋ ูฮุยคิดอยากโยนภาระการงานทิ้งเสี ยให้หมดแล้ว
กลับมาใช้ชีวติ สุ ขสบาย
หากทําได้ อย่างนั้นก็คงทําไปนานแล้ว เพราะเรื่ องราวไม่อาจทําได้
จึงทําได้เพียงพล่ามบ่นอยูใ่ นใจ
คิดหรื อว่าการรับชมนครจิ่วเหยาถูกปกครองและเกิดเรื่ องในแต่ละ
วีว่ นั เป็ นงานอันน่ารื่ นรมย์?
จี้อ๋ ูฮุยต้องยุง่ กับหลายเรื่ องราวที่เกิดขึ้นในช่วงนี้โดยตลอด
วันนี้เมื่อตัวเขาและเหล่าไป่ มาเยือนร้าน อันที่จริ งก็ค่อนข้างยุง่ กันอยู่
พอสมควร
“ขอบอกตามตรง อสรพิษมงกุฎทองที่ช้ นั สองค่อนข้างยาก มันทําข้า
ติดอยูท่ ี่ช้ นั นี้มาสามวัน!”
“ฮ่าฮ่า เจ้ามันห่วย! ข้าขึ้นชั้นที่สามได้แล้ว!”
“โหมดท้าทายมีอนั ใดสนุก? ท้าทายกระจกจึงสนุก ข้าชนะได้แล้วตั้ง
เก้ารอบ ขณะนี้ใกล้ชนะรอบที่สิบได้แล้ว!”
“ชิ เจ้าก็พดู ไป! โหมดทดสอบอย่างไรก็ดีที่สุดหากคิดเพิ่มพูนกําลัง!”
“นัน่ ไม่ถูก! ต้องเป็ นการฝึ กสอนทําอาหาร…”
เสี ยงกลุ่มคนพูดคุยกันดังจากในตรอกด้านนอกร้าน
ชายร่ างกํายําห้าคนเดินเข้ามาในร้าน
เป็ นโจวหู่และคณะ
แน่นอนว่าครั้งเดินผ่านลัว่ ฉวนที่หน้าร้าน พวกเขายังไม่ลืมกล่าว
ทักทายด้วยความนอบน้อม
“หื อ? ไม่เคยเห็นหน้า ลูกค้าใหม่หรื อ?”
โจวหู่เผยดวงตาเบิกกว้างเล็กน้อยยามพบเห็นเหล่าไป่ และจี้อ๋ ูฮุย
นํ้าเสี ยงใคร่ สงสัยกล่าวถามออก
พิจารณาจากชุดคนทั้งสอง ตัวตนย่อมไม่ใช่เล็กจ้อย
และแม้ไม่อาจสัมผัสถึงออร่ าใด ทว่าเพราะอะไรจึงรู ้สึกถึงอาการถูก
สะกดข่มก็ไม่ทราบ
มันราวกับคนทั้งสองนี้เป็ นผูฝ้ ึ กตนเช่นกัน ทั้งยังไม่ใช่ระดับตํ่าเตี้ย!
ดวงตาโจวหู่เผยประกาย ภายในใจขณะนี้อดไม่ได้ที่จะคาดเดา
ตัวเขาไม่อาจทราบตัวตนของเหล่าไป่ และจี้อ๋ ูฮุย
อย่างไรแล้วก็ไม่ใช่ทุกคนที่เคยพบเห็นโฉมหน้าของเหล่าไป่ และ
จักรพรรดิเทียนชิง!
ทหารรับจ้างเช่นโจวหู่ หากเป็ นภายใต้สถานการณ์ปกติ ก็เกรงว่าจะ
ไม่มีโอกาสตลอดชัว่ ชีวติ ที่จะได้พบผูฝ้ ึ กตนขอบเขตทดสอบเต๋ าด้วย
ตนเอง
“พวกเราก็ไม่ใช่หน้าใหม่หรอก” เหล่าไป่ ส่ ายศีรษะ
ที่ร้านต้นตํารับแห่งนี้ ความแตกต่างทางการฝึ กฝน ความสู งส่ งของ
ตัวตน เหล่านี้ลว้ นไม่มี
อย่างไรแล้วไม่วา่ แข็งแกร่ งเพียงใด มีหรื อจะแข็งแกร่ งไปกว่าเถ้าแก่?
ด้วยเหตุน้ ีบรรดาลูกค้าในร้านต้นตํารับจึงบริ การตนเองกันอย่างไม่มี
อิดออด
แน่นอนว่าเว้นแต่ลูกค้าใหม่ เป็ นหน้าใหม่ที่ไม่ทราบพื้นเพของร้าน
นี้จึงเป็ นพวกไม่รู้ความ…
โจวหู่จึงกล่าว “น่าเสี ยดายที่ไม่เคยพบกันมาก่อน”
“ท้าทายกระจกที่กล่าวถึงเมื่อครู่ คืออะไรงั้นหรื อ?” จี้อ๋ ฮู ุยกล่าวถาม
“ว่าอะไร? ไม่ทราบหรื อ?” โจวหู่เผยความสงสัย
เหล่าไป่ จึงกล่าวอธิบาย “พวกเราสองคนไม่ได้มาเยือนร้านในช่วง
หลายวันมานี้ ได้ยนิ ว่ามีของใหม่ที่เพิ่งเข้าร้านไม่นอ้ ย”
โจวหู่และคณะจึงพยักหน้ารับ
เป็ นเช่นนี้นี่เอง
 ตอนที่ 166 ยากจะเลือก
โจวหู่กล่าวอธิบาย “ก็เป็ นดังนามของมัน ท้าทายกระจกคือการต่อสู ้
กับร่ างจําแลงของตนเอง”
“และร่ างจําแลงนั้นจะคัดลอกความสามารถโดยสมบูรณ์ รวมถึง
อาวุธด้วย” หนึ่งในกลุ่มคนกล่าวเสริ ม
เหล่าไป่ และจี้อ๋ ูฮุยนิ่งงันไป ดวงตาขณะนี้เริ่ มเผยประกายแห่งการ
ต่อสู ้
สําหรับผูฝ้ ึ กตนที่ขอบเขตพลังสู งส่ ง และผูฝ้ ึ กตนที่มีขอบเขตพลังตํ่า
เตี้ย ความคืบหน้าทางการฝึ กฝนนั้นแตกต่างกันอย่างไม่อาจประมาณ
นับ
ด้วยศึกที่ใช้ร่างจําแลงตนเอง ย่อมเป็ นตัวเลือกอันวิเศษสําหรับใช้
ฝึ กฝน
พร้อมกันนี้ยงั จะได้ทราบส่ วนที่ขาดตกบกพร่ องไประหว่างการต่อสู ้
ด้วย
และยังมีเรื่ องการส่ งเสริ มพื้นฐานการฝึ กฝน
นี่ราวกับยิงปื นนัดเดียวได้นกสามตัว!
ของดีเช่นนี้จะมีกแ็ ต่ที่ร้านต้นตํารับเท่านั้น!
“เช่นนั้น พวกเราไปหาที่นงั่ เล่นกันแล้ว” เหล่าไป่ เผยยิม้
เหล่าไป่ และจี้อ๋ ูฮุยแทบไม่อาจอดกลั้นที่จะได้ลองเล่น
“ฮ่าฮ่า ไปเลย พวกเราขอตัวไปจัดการบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปก่อน!” โจว
หู่หวั เราะรับ
ทานบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปก่อนเข้าเล่นโลกเสมือน นัน่ จึงเป็ นเรื่ องปกติ
ที่ควรทําของลูกค้าประจําของร้าน
เหล่าไป่ และจี้อ๋ ูฮุยไปสวมใส่ หมวก ภาพฉากที่ปรากฏเบื้องหน้า
สว่างวูบ
เมื่อปรากฏอีกครั้งจึงเป็ นห้วงมิติแห่งการเริ่ มต้นโฉมใหม่
สองลูกโป่ งที่แตกต่างกันได้ลอยค้างอยูก่ ลางอากาศ
“ลองเล่นระบบฝึ กสอนทําอาหารที่เถ้าแก่บอกไว้ก่อนดีไหมนะ?”
รับชมลูกโป่ งที่แสดงให้เลือกรู ปครัว เหล่าไป่ พึมพํากับตนเอง
ถัดจากนั้นเขาจึงหันมองลูกโป่ งรู ปหอคอยแห่งการทดสอบ
ผ่านไปครู่ เขาก็ยงั ตัดสิ นใจไม่ได้วา่ ควรเล่นอันใดก่อนดี
นี่คือการยากตัดสิ นใจ
ทางด้านจี้อ๋ ูฮุยก็ไม่ต่างกัน ตัวเขากําลังลังเล!
ต้องกล่าวว่าคนทั้งสองเป็ นสหายร่ วมศึกกันมานาน ดังนั้นความคิด
อ่านจึงแทบจะคล้ายกัน
ผ่านไปหลายนาทีเหล่าไป่ ค่อยตัดสิ นใจได้
เขาเลือกฝึ กสอนทําอาหารก่อน!
เมื่อเลือกที่ลูกโป่ งห้องครัว เหล่าไป่ จึงได้ตระหนักว่าตนเองปรากฏ
ในห้องครัวหน้าตาประหลาดเข้าแล้ว
ด้วยประสบการณ์จากหอคอยแห่งการทดสอบ ดังนั้นจึงเตรี ยมใจรับ
เรื่ องราวไว้ก่อน สี หน้าเหล่าไป่ ยังเผยแต่อาการสงบ
เบื้องล่างสายตามันมีตวั เลือกปรากฏ
เหล่าไป่ พยักหน้ารับ
ทันใดนี้หน้าต่างโปร่ งแสงจึงปรากฏต่อหน้า
เป็ นรายการอาหารนับไม่ถว้ นแสดงให้เลือก
เหล่าไปเบิกตากว้างรับชม แทบทั้งหมดเป็ นอาหารที่ไม่เคยได้ยนิ
ชื่อเสี ยงมาก่อน อีกทั้งระดับยังสู งลํ้าจนน่าตกใจ
หากทําการเลือกสุ่ มอาหารสักจานหนึ่ง ต่อให้ตวั เขาเป็ นขอบเขต
ทดสอบเต๋ าระดับที่เก้า ก็ยงั เกรงว่าอาจจะพบเจออะไรยิง่ ใหญ่ที่
สะกดข่มเข้าให้!
เหล่าไป่ เลือกหาพลางครุ่ นคิด
เขาทราบกฎของระบบฝึ กสอนทําอาหารดี แต่ละคนสามารถเลือก
เรี ยนรู ้ได้หนึ่งอย่างต่อวัน
ไม่ชา้ เหล่าไป่ จึงตัดสิ นใจเลือกได้
เขาเลือก “สัตว์โลกย่างถ่าน” ที่ลวั่ ฉวนเคยรับชมไปก่อนหน้านี้
สัตว์โลก เพียงชื่อก็ทรงอํานาจเป็ นล้นพ้นแล้ว
ตามคําแนะนําของวัตถุดิบอาหาร สัตว์โลกคือสิ่ งมีชีวติ ที่มีเจตจํานง
การทําลายและให้กาํ เนิดโลก
ดาวเคราะห์ทวั่ ไปจะเป็ นได้เพียงแค่อาหารของสัตว์โลก
แม้ไม่ทราบว่าดาวเคราะห์คืออะไร เหล่าไป่ ก็พอคาดเดาในใจได้
นัน่ ย่อมต้องเป็ นดวงดาวบนฟากฟ้า!
กินดวงดาวเป็ นอาหาร เช่นนั้นสัตว์โลกนี้แข็งแกร่ งทรงอํานาจ
เพียงใด?!
ที่ชวนตื่นตะลึงที่สุด คือสิ่ งมีชีวติ อะไรถึงกับต้องกินดวงดาวเป็ น
อาหาร
เรื่ องนี้ไม่เคยพบเจอหรื อได้ยนิ มาก่อน!
นัน่ จึงเป็ นสาเหตุให้เหล่าไป่ เลือกอาหารจานนี้
เลือกเรี ยบร้อย เหล่าไป่ จึงได้ทราบว่าตนเองกลายเป็ นชายชุดดําผูห้ นึ่ง
สายตาขณะนี้รับชมรอบด้านด้วยความตั้งใจ
สภาพแวดล้อมเป็ นอย่างที่เขาไม่เคยพบเห็นมาก่อน มันราวกับอยูใ่ น
ห้วงความมืดอันว่างเปล่า
ที่ระยะไกลห่าง มันมีดวงดาวเคลื่อนคล้อยเชื่องช้าโดยรอบ
ที่ไกลห่างออกไป มองภาพรวมมันคือดวงดาวนับไม่ถว้ นที่ส่อง
ประกาย!
 ตอนที่ 167 เหล่ าไป่ สนใจทําอาหาร
ภายในใจเหล่าไป่ บังเกิดความตื่นตะลึง
จากการพิจารณาโดยคร่ าว ระยะห่างระหว่างดวงดาวที่พบเห็นนั้น
แทบไม่อาจคาดเดาได้ดว้ ยหลักความคิดโดยทัว่ ไป!
พร้อมกันนี้ขนาดแท้จริ งของดวงดาวยังไม่ใช่อะไรที่ทวีปเทียนหลัน
จะสามารถเทียบเปรี ยบได้!
สถานที่แห่งนี้มนั คืออะไรกัน?!
และสิ่ งที่เกิดขึ้นถัดจากนี้ยงิ่ ทําให้เหล่าไป่ ต้องอุทานร้อง
สัตว์ยกั ษ์ร่างสี ดาํ สนิทได้เผยตัวออกอย่างไม่อาจบรรยาย
ขนาดของมันแทบจะเทียบเท่าได้กบั ดวงดาว!
ภาพฉากที่เหล่าไป่ พบเห็นถัดจากนี้กเ็ ป็ นเหมือนดังที่ลวั่ ฉวนได้พบ
เห็น
มีดเล่มหนึ่งได้เชือดเฉือนเข้าใส่ ร่างสัตว์โลก บอกกล่าวตามตรง
เหล่าไป่ ได้เพียงแต่เหม่อมองรับชม
เสี ยงบรรยายที่ดงั ก้องในหู มันเป็ นผลให้เขาค่อยได้สติกลับคืน…
หลังจากอ่านคําแนะนําครบถ้วนแล้ว เหล่าไป่ อดไม่ได้ที่จะจมดิ่งใน
ห้วงความคิด
โลกใบนี้มีสิ่งมีชีวติ เช่นสัตว์โลกตัวนั้นอยูด่ ว้ ยงั้นหรื อ?
กําลังของผูฝ้ ึ กตนระดับใดจึงแข็งแกร่ งขนาดทําลายดวงดาวด้วยมือ
ได้?
นัน่ มันขอบเขตพลังอะไรกัน…
อีกทางหนึ่ง จี้อ๋ ูฮุยเลือกเข้าระบบท้าทายกระจกของหอคอยแห่งการ
ทดสอบ
เมื่อเข้ามาแล้วเขาจึงได้พบเจอบุคคลที่เหมือนกับตนเองปรากฏต่อหน้า
บอกกล่าวตามตรง มันทําให้เขาเกิดความรู ้สึกแปลกประหลาดขึ้น
ภายในใจ
แต่ไม่ชา้ ความรู ้สึกเหล่านั้นก็เลือนหาย
ขณะนี้มาเพื่อต่อสู ้ ก็เพียงเท่านั้น!
แผนที่ซ่ ึงคนทั้งสองยืนอยูค่ ือห้วงสมุทรสี ฟ้าครามไร้พรมแดน
แสงตะวันบนฟากฟ้าสาดส่องเจิดจ้า
“ฮ่าฮ่า ไม่ได้ขยับร่ างกายขนาดนี้มานานแล้ว!”
“บัญชาจักรพรรดิศกั ดิ์สิทธิ์!”
จี้อ๋ ูฮุยเผยเสี ยงหัวเราะ ขณะนี้ใช้เคล็ดวิชาการฝึ กฝนเฉพาะตัวอย่าง
ทุ่มสุ ดแรง
ที่ดา้ นหลังปรากฏร่ างจําแลงขนาดนับพันเมตร
ร่ างจําแลงถือครองดาบจักรพรรดิปกคลุมฟากฟ้าและดวงตะวัน ออร่ า
ที่เผยออกแทบสามารถสะกดแดนดิน!
ร่ างจําแลงกระจกนั้นเผยเพียงแต่สีหน้าเรี ยบเฉย
ที่ดา้ นหลัง มันก็มีร่างจําแลงยักษ์ปรากฏเช่นเดียวกัน!
กระจกคือการคัดลอกโดยสมบูรณ์!
“เข้ามา!”
จี้อ๋ ูฮุยคํารามร้องเหยียบยํา่ พื้นจนเกิดคลื่นยักษ์โหมเข้าใส่ ร่างจําแลง
กระจก!
ร่ างจําแลงกระจกก็ทาํ เช่นเดียวกันนี้…
คณะของโจวหู่ท้ งั ห้าคนกําลังต้มบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปรอคอยเวลาสุ ก
ได้ที่
พบเห็นจี้อ๋ ูฮุยและเหล่าไป่ พวกเขาเกิดความสงสัยขึ้นภายในใจ
จากบทสนทนาก่อนหน้านี้ เห็นได้ชดั ว่าตัวตนคนทั้งสองไม่ใช่ธรรมดา
ออร่ าของตัวตนอันสู งส่ ง ไม่ใช่อะไรที่ผฝู ้ ึ กตนทัว่ ไปสามารถครอบ
ครองได้
ด้วยเหตุน้ ีพวกเขาจึงคิดอยากได้เห็น ว่าอีกฝ่ ายมีกาํ ลังเพียงใด
โจวหู่หนั ไปรับชมหน้าจอของเหล่าไป่ เป็ นคนแรก
คนทั้งห้าขณะนี้ต่างต้องเผยดวงตาเบิกกว้าง
ชายชุดสี ดาํ ลึกลับ ห้วงความว่างเปล่าอันไร้สิ้นสุ ด มหาสมุทรดวงดาว
นับไม่ถว้ น…
เหล่านี้คือห้วงมิติอนั กว้างใหญ่ที่แปลกตาไม่เคยพบเห็น!
“หรื อนี่จะเป็ นอาหารจานหนึ่งในระบบฝึ กสอนทําอาหาร?” คําตอบ
ผุดขึ้นภายในความคิดของโจวหู่
ภาพฉากเช่นนี้ที่ตวั ละครบนหน้าจอเป็ นมุมมองบุคคลที่หนึ่ง มันจะ
เกิดขึ้นได้กต็ ่อเมื่อรับชมระบบฝึ กสอนทําอาหาร
ถัดจากนั้นสัตว์โลกจึงเผยตัวออกมา กลุ่มคนยิง่ ตื่นตะลึงยามรับชม
เกรงว่าจะไม่มีผใู ้ ดในทวีปเทียนหลันแห่งนี้ได้เคยพบเห็นสิ่ งมีชีวติ
ใหญ่ยกั ษ์สีดาํ เช่นนั้นมาก่อน
ผูใ้ ดพบเห็น ย่อมหมายถึงโลกที่คงอยูถ่ ูกสัตว์โลกทําลายกลืนกิน…
ถัดจากนั้นร่ างชายชุดดําจึงเข้าสังหารสัตว์โลก…
กลุ่มคนตื่นตะลึงตาค้าง
ที่ไม่ทราบคือเหล่าไป่ ที่ได้พบเห็นในมุมมองบุคคลที่หนึ่งด้วยตนเอง
ตื่นตะลึงยิง่ กว่าผูใ้ ด
นี่มนั เรื่ องอะไร?
ตัวตนเลิศลํ้าเช่นสัตว์โลก ใช้เวลาเพียงไม่กี่ชวั่ ลมหายใจกลับสังหาร
มันได้…
“อาหารจานใดกันนี่? น่ากลัวเกินไปแล้ว!” คนหนึ่งร้องอุทานขึ้นมา
“ไม่เคยพบเห็นมาก่อน สมควรเป็ นอาหารระดับสู งลํ้าถึงที่สุดแล้ว”
“ภายหลังคงต้องไปรับชมบ้าง…”
คณะคนของโจวหู่ตดั สิ นใจได้ทนั ทีที่ได้รับชมหน้าจอเหล่าไป่
 ตอนที่ 168 ขออภัยทีร่ ้ังไว้ !
หลังรับชมทางด้านเหล่าไป่ โจวหู่และคณะจึงหันไปสนใจทางด้าน
จี้อ๋ ูฮุย
พวกเขาได้ทราบจากบทสนทนาก่อนหน้า ว่าเหล่าไป่ และจี้อ๋ ูฮุยคล้าย
มีกาํ ลังทัดเทียมกัน
กระนั้นหากพิจารณาให้ดี จะพบว่าเหล่าไป่ มีสมดุลที่ดีกว่าจี้อ๋ ูฮุย
เมื่อสายตามองทางหน้าจอของจี้อ๋ ูฮุย ที่ได้พบคืออีกฝ่ ายกําลังเข้า
โหมดหอคอยแห่งการทดสอบ
บอกกล่าวตามตรง พวกเขายังคงมีขอ้ สงสัยค้างคา
นี่กผ็ า่ นไปนานแล้ว ไฉนจึงเพิ่งเข้าไป?
พิจารณาจากช่วงเวลา เหล่าไป่ ว่ายากจะเลือกแล้ว จี้อ๋ ูฮุยกลับใช้เวลา
เลือกนานยิง่ กว่า!
ถัดจากนี้จึงเป็ นการท้าทายกระจก
ได้เห็นจี้อ๋ ูฮุยปรากฏบนฟากฟ้าเหนือห้วงสมุทร โจวหู่และคณะต่าง
เผยสี หน้าเรี ยบเฉย
พวกเขาต่างคว้าถ้วยบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปขึ้นมาเตรี ยมทานพลางรับชม…
ในโหมดอารี น่า หากไม่เลือกโดยเจาะจง เช่นนั้นแผนที่จะเป็ นการ
สุ่ มขึ้นมา
นี่เป็ นสิ่ งที่ผซู ้ ่ ึงเคยเล่นมาก่อนล้วนทราบดี
แต่จากที่เห็น มันก็ทาํ ให้พวกเขาต้องตื่นตะลึงได้เรื่ องหนึ่ง
คนทั้งห้าเผยดวงตาเบิกกว้างสี หน้าแตกตื่น
นัน่ มันอะไร?
ปรากฏตัวก็เปิ ดศึกยิง่ ใหญ่แล้ว?
ร่ างจําแลงขนาดนับพันเมตรนัน่ เสกออกมาได้อย่างไร?!
เมื่อใดกันที่ศึกระหว่างผูฝ้ ึ กตนมีสภาพเช่นนี้?
ไม่ได้ จุดสนใจไม่ใช่ตรงนั้น!
ร่ างจําแลงใหญ่ยกั ษ์ชวนตื่นตะลึงก็ใช่ ทว่าที่ชวนตื่นตะลึงกว่าคือ
รอยแยกของห้วงมิติโดยรอบ
ปรากฏการณ์เช่นนี้ หมายความถึงอีกฝ่ ายอย่างน้อยต้องเป็ นยอดฝี มือ
ขอบเขตทดสอบเต๋ า!
โจวหู่และคณะต่างจับจ้องมองที่หน้าจอของจี้อ๋ ูฮุย
นี่กเ็ ป็ นยอดฝี มือซ่อนเร้น!
ถัดจากนั้นคนทั้งห้าจึงตกอยูใ่ นความเงียบ ก่อนจะกลับไปประจําที่
เริ่ มทานบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ป
ระหว่างการทานบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ป ทุกสิ่ งอย่างในร้านล้วนแต่เงียบ
งัน
เป็ นเช่นนี้น้ นั มีเหตุผล บะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปไม่ได้มีกลิ่นเย้ายวนเหมือน
ดังเพิ่งพบเจอครั้งแรก…
กลุ่มคนได้แต่มองไปทางผูอ้ ื่นกันไม่วางตา
เหล่าไป่ ที่ขณะนี้เหมือนคนธรรมดา แต่กลับไม่ใช่คนธรรมดาใน
สายตากลุ่มคนแล้ว
อย่างไรแล้วอีกฝ่ ายอย่างไรก็ไม่ใช่คนอ่อนแอเป็ นแน่…
กลายเป็ นว่าแขกส่วนใหญ่ที่มาร้านเถ้าแก่ต่างเป็ นผูฝ้ ึ กตนที่แข็งแกร่ ง
กันทั้งนั้นเลยหรื อ?
กลายเป็ นว่าพวกตนล้าหลังที่สุดแล้วกระมัง!
หลังทานบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปเรี ยบร้อย คนทั้งห้าจึงเข้าเลือกที่นงั่
พร้อมสวมใส่ หมวกเข้าสู่ โลกเสมือนจริ งอย่างเงียบงัน
ร้านต้นตํารับกลับคืนสู่ ความสงบอีกครั้งหนึ่ง…
ลัว่ ฉวนหาวคําโต
ขณะเวลานี้ดวงตะวันบนฟากฟ้ากําลังเคลื่อนไปทางตะวันตกทีละ
น้อย เวลาขณะนี้คล้ายใกล้ถึงยามบ่ายแล้ว
เมื่อครู่ เขาคล้ายฝันไป
มันเป็ นความฝันครั้งตัวเขายังเป็ นนักศึกษามหาลัยธรรมดาผูห้ นึ่งที่
ดวงดาวสี ฟ้าครามแห่งนั้น ชีวติ ปกติประจําวันก็ดาํ เนินไป
ราบเรี ยบ ทว่าเส้นทางให้เลือกเดินมีหลากหลาย
ลัว่ ฉวนมองย้อนกลับไปยังร้านต้นตํารับที่อยูต่ อนนี้
ภายในร้าน เหยาซื อหยานกําลังเท้าคางพลางเหม่อลอย
ท่าทีอนั สงบนิ่งฉายชัดผ่านใบหน้าอันงดงาม นางราวกับเป็ นโฉมงาม
ในภาพแขวนผนัง
ลัว่ ฉวนเผยรอยยิม้ อ่อนจางปรากฏที่มุมปาก
เหมือนว่าชีวติ ขณะนี้จะดีเกินไปแล้ว…
“สวัสดียามบ่ายเถ้าแก่!”
“สวัสดียามบ่ายเถ้าแก่!”
เสี ยงคําทักทายเป็ นผลให้ลวั่ ฉวนดึงสติกลับคืนมาได้
เป็ นมู่หรงไห่เถิงนําคณะศิษย์ท้ งั แปดคนมาเยือน
ลัว่ ฉวนจึงพยักหน้ารับ
กลุ่มคนคุน้ เคยกับท่าทีตอบสนองเช่นนี้ของลัว่ ฉวนกันดี
เช่นนั้นขณะนี้จึงต่างเดินเข้าไปในร้านต้นตํารับ
“เหมือนโชคไม่ดี วันนี้ที่คล้ายไม่พอ”
รับชมโจวหู่และคณะสวมใส่ หมวกเล่นเกมอยู่ มู่หรงไห่เถิงต้องถอน
หายใจ
“คนกลุ่มนี้มาช่วงหลังเที่ยง นี่กใ็ กล้เกือบครบสามชัว่ โมงแล้ว”
เหยาซือหยานกล่าวคําขึ้น
“อย่างนั้นพวกเรารอสักประเดี๋ยว” มู่หรงไห่เถิงเผยยิม้ รับ
ช่วงเวลาที่มีน้ ีจึงไปเตรี ยมต้มบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปรอรับประทาน
 ตอนที่ 169 สํ าเร็จภารกิจรอง
กลุ่มคนขณะนี้กาํ ลังเปิ ดฝาถ้วยบะหมี่กี่งสําเร็ จรู ป ใส่ เครื่ องปรุ ง
จากนั้นจึงใส่ น้ าํ ร้อน
ที่เหลือคือรอ
หลังทานบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปเสร็ จสิ้ น ก็ได้เวลาที่เหล่าไป่ และจี้อ๋ ูฮุย
เล่นเกมเสร็ จพอดี
คนทั้งสองต่างได้เห็นมู่หรงไห่เถิงและคณะศิษย์
“ฝ่ าบาท เหล่าไป่ ”
มู่หรงไห่เถิงกล่าวคําทักทาย
เหล่าไป่ และจี้อ๋ ูฮุยจึงตอบรับ
ทั้งสองฝ่ ายต่างก็เป็ นขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับที่เก้า ดังนั้นสถานะ
ใดล้วนไม่กล่าวถึง
และนี่ยงั เป็ นครั้งแรกที่ศิษย์บางคนได้พบเห็นคนทั้งสอง ดังนั้นจึง
เผยสายตาใคร่ สงสัย
ไม่ชา้ โจวหู่และคณะจึงหมดเวลาเล่นเกมตามกันมา
กลุ่มคนถอดหมวกออกพร้อมพบเห็นว่าในร้านค่อนข้างครึ กครื้ น
โจวหู่หนั มองทางจี้อ๋ ูฮุยและเหล่าไป่ ก่อนจะเผยยิม้ ด้วยความเก้กงั
เมื่อครู่ เรี ยกหาอีกฝ่ ายอย่างสนิทสนม ขณะนี้กลายเป็ นไม่ทราบว่าฟ้า
สู งแผ่นดินตํ่าเช่นไร!
นับเป็ นโชคดีที่คนทั้งสองไม่ได้ใส่ ใจอันใด
พูดกล่าวกันอยูพ่ กั หนึ่งผูท้ ี่ไม่มีอะไรทําแล้วจึงแยกย้าย
มู่หรงไห่เถิงและคณะศิษย์ต่างเลือกที่นงั่ สวมใส่ หมวกโลหะ จากนั้น
จึงเข้าสู่ โลกเสมือนจริ ง
วันนี้คณะของเว่ยฉิงจู่ไม่มา
พอคิดเช่นนี้แล้ว บางทีมนั อาจมีเรื่ องราวใดเกิดขึ้น…
เวลาผันผ่านไปอย่างรวดเร็ ว
เพียงพริ บตาหนึ่งวันก็ผา่ นไปเช่นนี้
หลังมื้อคํ่า ฟ้าด้านนอกจึงเริ่ มหม่นแสงลง
บอกกล่าวต่อเหยาซือหยานเล็กน้อย ทั้งสองจึงค่อยแยกย้ายกลับห้อง
ไปพักผ่อน
“ระบบ วันนี้คืบหน้าอย่างไรบ้าง?” ด้วยนัง่ อยูบ่ นเตียง ลัว่ ฉวนเรี ยก
ระบบมาสอบถาม
หน้าต่างโปร่ งแสงจึงปรากฏตรงหน้าของลัว่ ฉวนโดยทันที
ข้อมูลจํานวนมากเรี ยงรายให้อ่าน
“งานหลัก : รายรับหนึ่งล้านผลึกวิญญาณ ระยะเวลาคงเหลือสี่ สิบสาม
วัน รางวัล : โอกาสสุ่ มโชค ความคืบหน้า : 780,000/1,000,000”
“งานรองที่หนึ่ง : รายรับจากหอคอยแห่งการทดสอบหนึ่งหมื่นผลึก
วิญญาณ รางวัล : เพิ่มจํานวนที่นงั่ เล่นหอคอยแห่งการทดสอบเป็ น
ยีส่ ิ บที่นงั่ ความคืบหน้า : 50,000/10,000 สถานะ : สําเร็ จงานพร้อม
รับรางวัล”
“งานรองที่สอง : จํานวนผูเ้ ล่นหอคอยแห่งการทดสอบถึงสามสิ บคน
รางวัล : โหมดใหม่ของหอคอยแห่งการทดสอบ ความคืบหน้า :
34/30 สถานะ : สําเร็ จงานพร้อมรับรางวัล”
โดยไม่ทนั รู ้ตวั เควสรองทั้งสองถึงกับเสร็ จสิ้ นเรี ยบร้อยแล้ว
เพียงหนึ่งสัปดาห์ ยอดรวมขณะนี้เกินกว่าสองแสนผลึกวิญญาณเป็ น
ที่เรี ยบร้อย
บอกกล่าวตามตรง นี่เป็ นเรื่ องที่ลวั่ ฉวนไม่ได้คาดคิดว่าจะทําได้ถึง
กิจการของร้านต้นตํารับกลายเป็ นเติบโตขนาดนี้ก่อนจะทันรู ้ตวั ได้
อย่างไร?
แม้วา่ หนึ่งแสนผลึกวิญญาณนั้นจะมาจากการขายไวน์หยกก็ตาม
กระนั้นไวน์หยกอย่างไรก็เป็ นสิ นค้าในร้านเหมือนกัน!
แต่จาํ นวนของภารกิจย่อยทั้งสองนี้ออกจะผิดคาดเกินไป
ลัว่ ฉวนจดจําได้กระจ่างถึงลูกค้าทุกคนที่มาเยือนร้าน
กระนั้นพอคิดให้ดีกพ็ อจะเข้าใจได้
เหมือนว่าระบบไม่ได้นบั ฉู่หยุนเฟยที่แวะเวียนมาเป็ นลูกค้าของร้าน
ต้นตํารับ
นอกจากนี้แล้วแม้วา่ ลัว่ ฉวนเอาชนะศึกปะทะภาพฉายจิตวิญญาณ
ของฉู่หยางผิงเมื่อครั้งนั้น เขายังรู ้สึกว่าอีกฝ่ ายยังไม่ยอมปล่อยวาง
โดยง่าย
อย่างไรแล้วฉู่หยุนเฟยก็ตกตายด้วยมือลัว่ ฉวน
หากฉู่หยางผิงคิดแก้แค้น เช่นนั้นเวลาถอยหลังก็นบั เดินรอคอยอีก
ฝ่ ายมาเยือนร้านต้นตํารับ
กระนั้นลัว่ ฉวนไม่คิดแตกตื่นใด กระทัง่ รู ้สึกเฉยชา…
ผูฝ้ ึ กตนขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับสู งสุ ดถูกกําจัดลงได้ เช่นนั้นยิง่
เพิ่มพูนชื่อเสี ยงร้านต้นตํารับหรื อไม่ใช่?
หากเจ้าของร้านอื่นได้ทราบว่าลัว่ ฉวนคิดอะไร พวกเขาคงไม่ทราบ
แล้วว่าควรหวาดกลัวเพียงใดดี
เพียงเพื่อเพิ่มพูนชื่อเสี ยงร้าน ถึงกับต้องสังหารขอบเขตทดสอบเต๋ า
ระดับสู งสุ ด!
นี่ตอ้ งเป็ นคนใหญ่โตเพียงใดจึงคิดได้!
เป็ นบุคคลระดับที่ไม่ควรยัว่ ยุดว้ ยแล้ว…
 ตอนที่ 170 รางวัลภารกิจรอง
กล่าวถึงยอดขายที่เพิ่มขึ้น อย่างนั้นก็หมายถึงความก้าวหน้าของทาง
ร้าน?
ลัว่ ฉวนจดจําได้ดีวา่ ผลึกวิญญาณที่จาํ เป็ นต้องจ่ายสําหรับเพิ่มความ
แข็งแกร่ งระดับที่สามคือหนึ่งหมื่น…
“ระบบ ตอนนี้มีผลึกวิญญาณเท่าไหร่ แล้ว?” ลัว่ ฉวนกล่าวถาม
“แปดหมื่นผลึกวิญญาณ ในจํานวนนี้มีหา้ หมื่นที่ไม่ใช่มาจากยอดขาย
ของร้านต้นตํารับ ดังนั้นจึงไม่อาจใช้งานในส่ วนของระบบ” ระบบ
ตอบกลับมา
หรื อก็คือ ลัว่ ฉวนขณะนี้มีสามหมื่นผลึกวิญญาณสะสมเอาไว้
“ใช้หนึ่งหมื่นผลึกวิญญาณ จ่ายสําหรับเลื่อนสู่ ระดับที่สาม” ลัว่ ฉวน
กล่าวบอก
นํ้าเสี ยงนี้เจือไว้ดว้ ยความตื่นเต้นยินดี
กําลังแท้จริ งขณะนี้กาํ ลังจะได้เพิ่มขึ้นอีกระดับหนึ่งแล้ว!
หากให้นบั นี่กผ็ า่ นมาราวเกือบหนึ่งเดือนแล้ว
ระดับที่สามคือทัดเทียมขอบเขตโชคชะตา
ภายในเวลาไม่ถึงเดือน จากแรกเริ่ มสู่ ระดับนี้ มันเป็ นความเร็ วที่ไม่
ว่าผูใ้ ดได้ทราบก็ตอ้ งตื่นตะลึง
เรี ยกได้วา่ โกงก็ไม่เกินเลย!
แน่นอนว่ากําลังแท้จริ งของลัว่ ฉวนมีเท่าใดหาได้มีใครสนใจไม่
ในสายตาของผูอ้ ื่น เถ้าแก่ร้านต้นตํารับนั้นแข็งแกร่ งเกินคาดเดาไป
นานแล้ว…
“กําลังดําเนินการ ระยะเวลาแล้วเสร็ จภายในหกชัว่ โมง” ระบบตอบ
กลับมา
หกชัว่ โมง?
อย่างนั้นหลับสักตื่นก็เรี ยบร้อยแล้ว
ลัว่ ฉวนเฝ้ารอ
แน่นอนว่าไม่เคยมีผฝู ้ ึ กตนใดก้าวหน้าได้รวดเร็ วเหมือนอย่างลัว่ ฉวน
“ว่าไปแล้ว…” ลัว่ ฉวนคิดเรื่ องภารกิจที่สาํ เร็ จ “สองภารกิจรองที่ทาํ
สําเร็ จ ไฉนไม่ส่งรางวัลให้เลย?”
“รางวัลของภารกิจรองต้องเป็ นเจ้าของร้านส่ งภารกิจ ระบบจะไม่มี
การจัดส่ งโดยอัตโนมัติให้” ระบบตอบกลับมา
ลัว่ ฉวนถึงกับนิ่งค้าง
“หากไม่ถามยืนยัน อย่างนั้นก็ไม่ส่งมอบออกมาใช่หรื อไม่?”
ลัว่ ฉวนรู ้สึกว่าระบบนี้ค่อนข้างใจดําเกินไปแล้ว
“ที่เจ้าของร้านกล่าวนั้นถูกต้องแล้ว” ระบบตอบกลับมา
ลัว่ ฉวนถึงกับเกือบเสี ยอาการ
เห็นได้ชดั ว่าระบบค่อนข้างเขี้ยวลากดิน
“รู ้แล้ว” ลัว่ ฉวนถอนหายใจ “ขอรับรางวัลด้วย”
“ภารกิจรองที่หนึ่งส่ งมอบรางวัลแล้ว จํานวนเครื่ องเล่นเสมือนจริ ง
ภายในร้านต้นตํารับเพิ่มขึ้นเป็ นยีส่ ิ บที่นงั่ ร้านกําลังปรับปรุ ง
ระยะเวลาแล้วเสร็ จหกชัว่ โมง”
“ภารกิจรองที่สองส่ งมอบรางวัลแล้ว โหมดใหม่เพิ่มเข้าสู่ หอคอย
แห่งการทดสอบ โหมดทัว่ ไปพร้อมใช้งาน”
เสี ยงระบบดังตอบรับภายในใจของลัว่ ฉวน
ลัว่ ฉวนจึงเผยสี หน้างงงัน
ราวกับไม่เข้าใจว่าเมื่อครู่ ได้ยนิ อันใดผิดไปหรื อไม่
โหมดทัว่ ไป?
ระบบไม่ได้ลอ้ กันเล่นใช่หรื อไม่?
โหมดนี้ฟังดูอย่างไรก็ไม่คล้ายว่าดี
อย่างน้อยโหมดท้าทายและโหมดอารี น่ายังเก็บค่าใช้จ่ายได้ อีกทั้งยัง
ช่วยเพิม่ การฝึ กฝนแก่ผเู ้ ล่น
อย่างนั้นโหมดทัว่ ไปทําอะไรได้?
“ระบบ โหมดทัว่ ไปใช้งานอะไรได้?”
ด้วยคิดเองไม่ออก ลัว่ ฉวนจึงตัดสิ นใจถามระบบ
อย่างไรแล้วของประหลาดเช่นนี้กไ็ ม่ใช่ระบบเพิ่งให้เป็ นครั้งแรก
เรี ยกว่าโหมดทัว่ ไป อย่างนั้นก็ตอ้ งเป็ นอะไรที่ทวั่ ไป ลัว่ ฉวนไม่เชื่อ
ว่ามันจะมีอะไรพิเศษแตกต่าง
“ส่ งข้อมูลอ้างอิงเสร็ จสิ้ น เจ้าของร้านตรวจสอบด้วยตนเองได้”
ระบบตอบกลับมา
ข้อความพลันปรากฏในใจ ลัว่ ฉวนพบเห็นเป็ นข้อความยาวเหยียด
ขณะนี้อดไม่ได้ที่จะต้องหาวออกอย่างง่วงงุน
ช่างมันก่อน พรุ่ งนี้ค่อยว่ากล่าวก็แล้วกัน
ลัว่ ฉวนตัดสิ นใจเช่นนี้
ด้วยสะกดข่มความสงสัยไว้ในใจ ไม่ชา้ เขาจึงเอนกายผล็อยหลับไป
เขามีความฝันว่าจะเป็ นผูแ้ ข็งแกร่ งในใต้หล้า แผ่ขยายชื่อเสี ยงของ
ร้านต้นตํารับสู่ ดวงดาวและห้วงจักรวาล
ยอดฝี มือนับไม่ถว้ นต้องมาเยือนยังร้านแห่งนี้เพื่อซื้ อสิ นค้า…
และก็เป็ นเหมือนดังเคย นาฬิกาชีวติ เป็ นตัวปลุกลัว่ ฉวนเวลาเดิม
เหมือนเช่นทุกวัน
ดวงตาลัว่ ฉวนกระตุกเล็กน้อยก่อนจะลืมขึ้นอย่างเชื่องช้า
ยามนี้ตะวันอรุ ณรุ่ งกําลังฉายแสงสาดส่ องเข้ามาผ่านทางหน้าต่าง
ลัว่ ฉวนเปิ ดหน้าต่างไปสู ดอากาศบริ สุทธิ์ขา้ งนอก มันเป็ นอากาศที่
หากเป็ นดวงดาวสี ฟ้าดวงเดิมนั้นคงยากจะมีได้
เป็ นอีกหนึ่งวันที่งดงาม!
 ตอนที่ 171 มื้อเช้ าทีเ่ กินคาด
รับรู ้ถึงออร่ าภายในร่ างกายที่แข็งแกร่ งขึ้น ลัว่ ฉวนต้องกระตุกมุมปาก
เผยยิม้
ก้าวหน้าสู่ ระดับที่สามเรี ยบร้อย!
แม้ภายว่าภายในร้านเขาจะเป็ นตัวตนไร้เทียมทานก็ตาม…
กระนั้นรับรู ้ถึงความแข็งแกร่ งที่มากขึ้น อย่างไรก็ทาํ ผูค้ นยินดีได้
ถัดจากนั้นเขาจึงไปล้างหน้าและลงไปชั้นล่าง
รับชมภายในร้าน ลัว่ ฉวนต้องประหลาดใจเล็กน้อย
สิ บที่นงั่ เล่นเกมเสมือนจริ งเพิ่มเข้ามาในร้านเรี ยบร้อยแล้ว
หรื อก็คือ พื้นที่ภายในร้านขณะนี้มนั ใหญ่กว่าเดิมอีกราวหนึ่งในสาม
แม้เป็ นคนธรรมดาหากเข้ามาในร้าน ก็ยอ่ มต้องพบเห็นความกว้าง
ภายในร้านที่ไม่สมั พันธ์กบั ด้านนอก
และก็เป็ นเช่นเคย ขณะนี้ได้เวลาลัว่ ฉวนเปิ ดประตูร้าน
เหยาซือหยานก็กาํ ลังทําอาหารเช้าอยู่
เมื่อเหยาซื อหยานนําอาหารเช้าลงมาที่ช้ นั ล่าง นางจึงได้เห็นความ
เปลี่ยนแปลงภายในร้าน
“ร้านเปลี่ยนไปหรื อเถ้าแก่?” เหยาซือหยานกล่าวถาม
รับอาหารจากเหยาซือหยาน ลัว่ ฉวนจึงอธิบาย “เมื่อคืนร้านมีการ
ปรับเปลี่ยนเล็กน้อย เป็ นการเพิ่มที่นงั่ เล่นเกมเสมือนจริ งเข้ามา”
“โอ้!”
เหยาซือหยานพยักหน้ารับอย่างไม่คิดอันใดให้มากความ
ความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในร้านชัว่ ข้ามคืน มันไม่ใช่ครั้งแรกที่
นางได้พบเห็น…
วันนี้อาหารเช้าค่อนข้างเรี ยบง่าย
เป็ นหมัน่ โถวและข้าวฟ่ างต้ม
แป้งที่ใช้ทาํ หมัน่ โถวเป็ นข้าวสาลี
ข้าวสาลีเป็ นตัวดูดกลืนพลังงานของดวงดาวและแสงจันทร์ กล่าวได้
ว่าเป็ นโอสถแห่งสวรรค์
เนื้อภายในข้าวฟ่ างต้มนั้นเป็ นของสัตว์อสู รขอบเขตทดสอบเต๋ า
ตัวข้าวฟ่ างต้มเป็ นการต้มอย่างได้ที่เนียนนุ่ม ทั้งยังมีการโรยด้วยพืช
ที่เติบโตในปล่องภูเขาไฟ
ไม่วา่ มองอย่างไรก็เป็ นโอสถแห่งสวรรค์อนั เลิศลํ้า
นํ้าที่ใช้ยอ่ มเป็ นนํ้าพุแห่งชีวติ ในร้านต้นตํารับแห่งนี้
บ่อยครั้งอะไรที่ดูเรี ยบง่าย แท้จริ งแล้วกลับไม่เรี ยบง่ายดังที่เห็น…
ขณะทานมื้อเช้าก็พบว่ามีลูกค้าเข้ามาในร้าน
เป็ นคนที่คุน้ เคย เซี่ ยหยวนที่มาเยือนร้านเมื่อวันก่อน!
เมื่อวานหลังเซี่ยหยวนกลับไป ตัวเขาต้องใช้ความคิดเรื่ องร้านต้น
ตํารับอยูท่ ้ งั คืน!
อีกทั้งยังอดไม่ได้ที่จะลิ้มรสโคล่าและแท่งเครื่ องเทศที่ซ้ื อกลับไป
หลังได้ลิ้มรสมันยิง่ ทําเซี่ยหยวนตื่นตะลึง
อย่างไม่คาดคิด ในโลกนี้ถึงกับมีอาหารอร่ อยเพียงนี้คงอยูด่ ว้ ย!
ดังนั้นวันนี้แต่เช้าตรู่ เซี่ยหยวนจึงอดทนรอไม่ได้ที่จะมาเยือนร้าน
กระนั้นทันทีเมื่อเข้ามาในร้าน เซี่ยหยวนกลับได้เห็นเหยาซือหยาน
กับลัว่ ฉวนที่เตรี ยมจะทานมื้อเช้า
เซี่ยหยวนต้องเขินอายเล็กน้อย
ขณะนี้คล้ายไม่ใช่เวลาทําการของร้าน
ด้วยเพราะเข้ามาแล้ว ออกไปก็คงไม่ดีเท่าใดนัก
“อรุ ณสวัสดิ์เถ้าแก่ อรุ ณสวัสดิ์แม่นางเหยา”
คิดอยูค่ รู่ เซี่ยหยวนจึงตัดสิ นใจกลบเกลื่อนความกระดากใจด้วยการ
ทักทาย
“อรุ ณสวัสดิ์” ลัว่ ฉวนพยักหน้ารับอย่างเฉยชา
เหยาซือหยานเพียงยิม้ รับ
“ร้านยังไม่เปิ ด” ลัว่ ฉวนกล่าวคําต่อ
“ทราบแล้ว! ข้ารอได้!” เซี่ ยหยวนเร่ งรี บรับคํา
ลัว่ ฉวนจึงไม่พดู กล่าวอะไรต่อ
บอกให้รอ ดังนั้นก็ตอ้ งรอ
อย่าได้คิดรบกวนเวลามื้อเช้า
หรื อก็คือ อย่าทําให้ความอิ่มเอมดื่มดํ่ากับมื้อเช้าของเถ้าแก่ถูกรบกวน
ได้ลิ้มรสอาหาร มันราวกับได้กลับไปยังดวงดาวสี ฟ้าครามอีกครั้ง
หนึ่ง…
หมัน่ โถวและข้าวฟ่ างต้มเป็ นผลให้ความคิดของลัว่ ฉวนล่องลอยไป
ขณะนี้เซี่ยหยวนค่อยได้ตระหนัก ว่าภายในร้านเกิดความเปลี่ยนแปลง
ขึ้น
เห็นได้ชดั ว่ามีเครื่ องเล่นเพิ่มเข้ามาอีกสิ บที่นงั่
หากมีคนมากเกินไป อย่างนั้นก็อาจพลาดไม่ได้เล่น
เดิมที่มีสิบที่นงั่ ให้เล่นถือว่าน้อยเกินไป!
นัน่ คือความคิดแรกของเซี่ยหยวนที่เกิดขึ้นเมื่อวาน
กระนั้นก็ตอ้ งกล่าว ว่าร้านต้นตํารับแห่งนี้ภายนอกไม่ได้ใหญ่โตอะไร!
แต่แล้วไฉนในร้านจึงกว้างขวางได้?
เซี่ ยหยวนตอนนี้ค่อยได้ตระหนักถึงความแปลกประหลาดนี้!
หรื อจะเป็ นว่าในร้านแห่งนี้มีค่ายอาคมมิติคงอยู?่
 ตอนที่ 172 แนวทางทํามื้อเช้ า
เซี่ยหยวนจับจ้องไปยังลัว่ ฉวนและเหยาซื อหยาน
เขาค่อยมัน่ ใจในสิ่ งที่คาดเดา
ต้องใช่แน่!
กับร้านเช่นนี้ มีค่ายอาคมมิติอยูจ่ ะแปลกอะไร?
กระนั้นกลับนําเอามาใช้ในร้าน นี่ออกจะชวนให้รู้สึกเสี ยดาย!
เซี่ยหยวนได้แต่เก็บความรู ้สึกเอาไว้
เขาคิดอยากหันมองไปทางอื่น กระนั้นกลับต้องสบตากับลัว่ ฉวน!
พูดกล่าวให้ถูกต้อง คือมื้อเช้าที่ลวั่ ฉวนกําลังทาน!
ลัว่ ฉวนตระหนักได้ถึงสายตาหิ วกระหายของเซี่ยหยวน ขณะนี้ตอ้ ง
ขมวดคิ้ว
“ร้านนี้ไม่มีอาหารเช้าขาย”
เซี่ยหยวนถึงกับพูดกล่าวไม่ออก
อีกฝ่ ายบอกต่อยอดฝี มือขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับที่เก้าว่าไม่มี
อาหารเช้าแบ่งให้?!
“เถ้าแก่ วัตถุดิบทําอาหารเช้านัน่ คืออะไรหรื อ?”
เซี่ ยหยวนจับจ้องหมัน่ โถวพร้อมข้าวฟ่ างต้มพลางต้องลอบกลืนนํ้าลาย
“เป็ นข้าวสาลีจนั ทราดารา ข้าวฟ่ างอัคคี สัตว์อสู รขอบเขตทดสอบเต๋ า
และนํ้าพุแห่งชีวติ ภายในร้าน” เหยาซือหยานตอบกลับ
เขาถึงกับต้องเผยอาการมึนงง
ก็ไม่ใช่วตั ถุดิบธรรมดาหรื อ? ไฉนเซี่ ยหยวนต้องเผยสี หน้าเช่นนั้น
ภายในห้องครัว วัตถุดิบเช่นนี้มีอยูม่ ากมาย!
ธรรมดางั้นหรื อ… ข้าวสาลีจนั ทราดารา ข้าวฟ่ างอัคคี เนื้อสัตว์อสู ร
ขอบเขตทดสอบเต๋ า และนํ้าพุแห่งชีวติ เนี่ยนะ?!
เซี่ ยหยวนไม่ทราบควรทักที่ตรงใดดี
ไม่วา่ วัตถุดิบใดมันก็ไม่ธรรมดาแม้สกั นิด!
สําหรับนักปรุ งยาทัว่ ไป พวกมันเป็ นสิ่ งหาได้ยากมากลํ้าและต้องใช้
งานอย่างพิถีพิถนั !
แต่ในร้านต้นตํารับแห่งนี้ พวกมันกลับเป็ นได้เพียงของธรรมดา…
สําคัญกว่าอื่นใด เหล่านั้นถูกนํามาทําเป็ นมื้อเช้า!
แน่นอนว่านี่คือความแตกต่างอันยิง่ ใหญ่…
กลิ่นหอมยังคงลอยฟุ้งในอากาศ เซี่ยหยวนได้แต่ตอ้ งกลืนนํ้าลาย
ลัว่ ฉวนจับจ้องอีกฝ่ ายเป็ นการเตือน
อย่าได้คิดอะไรต่ออาหารเช้าข้า!
“เถ้าแก่ ข้าจ่ายให้หา้ พัน! ไม่สิ เอาเป็ นห้าหมื่นผลึกวิญญาณ! ขายมื้อ
เช้านัน่ ให้ขา้ ทานบ้างเป็ นไร?” เซี่ ยหยวนกล่าวถามออก
เซี่ ยหยวนรู ้สึกว่าหากได้ทานมื้อเช้าดังกล่าว ตัวเขาคงมีโอกาสได้
คืบหน้าก้าวสู่ ขอบเขตราชันบ้าง!
น้อยคนที่ทราบว่าเคล็ดวิชาที่เขาฝึ กฝน มันจําเป็ นต้องใช้พลังของ
ดวงดารามาไหลเวียนภายในร่ าง!
กระนั้นโอสถวัฒนะที่อดั แน่นด้วยพลังแห่งดวงดาวนั้นหาได้ยาก
มากลํ้า
เซี่ยหยวนออกค้นหาอยูห่ ลายปี ทว่าไม่พบเจอแม้สกั อย่าง
ตอนนี้ขา้ สาลีจนั ทราดารามีให้เห็นในร้านต้นตํารับ เขารู ้สึกราวกับ
เทพเปิ ดโอกาสให้เห็นอยูต่ ่อหน้า!
ลัว่ ฉวนต้องลอบกลอกตา
ผลึกวิญญาณนอกระบบร้านยังจะเอาไปทําอะไรได้?
มันเอาไปแปรสภาพเป็ นระดับการฝึ กฝนของเขาไม่ได้แม้สกั นิด!
และขายให้เจ้า แล้วข้ากินอะไร?
“ไม่ขาย!” ลัว่ ฉวนปฏิเสธ
“ห้าแสนผลึกวิญญาณก็ได้!” เซี่ยหยวนต้องกัดฟัน
“นี่เจ้าคิดว่าข้าชื่นชอบผลึกวิญญาณขนาดนั้นเลยหรื อ?” ลัว่ ฉวนหัน
สายตามองอีกฝ่ าย
ในถ้อยคํานี้ มันแฝงมาด้วยออร่ าอันเลิศลํ้า
เซี่ยหยวนต้องชะงัก
เขาถึงกับลืมเลือนเรื่ องนี้ไป
ด้วยกําลังของเถ้าแก่ ยังจะต้องการผลึกวิญญาณมากมายไปทําอะไร?
เซี่ยหยวนต้องเผยความขื่นขม
โอกาสพบเห็นอยูต่ รงหน้า กระนั้นกลับเป็ นขอบฟ้าที่ไม่อาจเอื้อมไป
ได้ถึง!
เพียงแต่รับชมทว่าไม่อาจได้รับ!
รับชมลัว่ ฉวนทานมื้อเช้าต่อไป ใจของเซี่ยหยวนต้องปวดร้าว
เขาแทบไม่อาจทนรับชมได้ไหว!
มันแทบทําเขาควบคุมตนเองไม่ได้!
ไม่ชา้ ลัว่ ฉวนจึงทานมื้อเช้าเสร็ จเรี ยบร้อย
สายตานั้นหันมองทางเซี่ ยหยวนที่ยนื ด้วยความทุกข์ตรม จากนั้นจึง
หันไปถามต่อเหยาซือหยานที่กาํ ลังจะยกโต๊ะเก็บไปยังครัว “ใน
ห้องครัวยังมีวตั ถุดิบเหลืออยูห่ รื อไม่?”
“มีมากมาย” เหยาซื อหยานตอบกลับ
“งั้นนําลงมา” ลัว่ ฉวนกล่าว
เหยาซือหยานพยักหน้ารับ
จากนั้นนางจึงกลับขึ้นไปยังชั้นที่สอง
เซี่ยหยวนแทบไม่คิดเชื่อ เขาเกือบสงสัยแล้วว่าเมื่อครู่ ได้ยนิ อันใดผิด
ไปหรื อไม่
ไม่ชา้ เหยาซือหยานจึงเดินกลับลงมา
นางนําถุงข้าวสาลีที่มีประกายแสงดาวเฉิดฉายถุงใหญ่มาด้วย
ข้าวสาลีจนั ทราดารา!
ถัดจากนั้นเหยาซื อหยานจึงส่ งมันให้แก่เซี่ยหยวน
เซี่ยหยวนแทบไม่คิดเชื่อตนเอง
เขาถึงกับต้องชี้หน้าตนเองพร้อมเอ่ยถาม “ให้ขา้ จริ งหรื อ?”
 ตอนที่ 173 โหมดใหม่ ของหอคอยแห่ งการทดสอบ
ที่พบเห็นตรงหน้า คือถุงข้าวสาลีจนั ทราดาราใบใหญ่!
เซี่ ยหยวนถึงกับมึนงง!
ข้าวสาลีจนั ทราดาราเป็ นสิ่ งที่จะเติบโตได้กต็ อ้ งเป็ นไปทีละต้น!
ทุกครั้งที่มนั ปรากฏออกมาย่อมถูกนําส่ งตรงเข้าโรงประมูล
และจํานวนนั้นมีเพียงน้อยนิด!
บอกกล่าวตามตรง กับถุงใหญ่เช่นนี้ เซี่ ยหยวนแทบไม่เชื่อสายตา!
“รับไป ไม่ใช่ของมีค่าอะไร” ลัว่ ฉวนเผยเสี ยงราบเรี ยบกล่าวออก
ยังไงก็เป็ นระบบหามาให้อยูแ่ ล้ว!
ให้ไปก็ไม่ได้รู้สึกอะไรสักเท่าไหร่ !
นอกจากนี้วตั ถุดิบที่ระบบจัดหามาให้ยงั มีคุณภาพสู งลํ้า อีกทั้งยังมี
ปริ มาณมหาศาล!
กล่าวได้วา่ ส่ วนนี้เป็ นการดูแลเจ้าของร้านที่ดีเยีย่ มประการหนึ่ง!
หากเรื่ องนี้เซี่ยหยวนได้ทราบ ตัวเขาคงต้องหมดสติลม้ ลงเป็ นแน่!
รํ่ารวยเกินไปแล้ว!
ยิง่ ใหญ่มหาศาล!
ควรค่าแก่การนับถือ!
แน่นอนว่าถ้อยคําเหล่านี้กไ็ ด้เพียงแต่กล่าวภายในใจ
“ความเอื้อเฟื้ อของเถ้าแก่ เซี่ยหยวนผูน้ ้ ีจะจดจําไว้เป็ นอย่างดี!”
ด้วยสู ดลมหายใจเข้าลึก เซี่ ยหยวนกล่าวออกอย่างหนักแน่น
หากจะกล่าวถึงเพียงนั้น ก็ตอบแทนด้วยการซื้ อไวน์หยกเสี ย
ตัวเขาคือผูร้ ักชอบในความถูกต้อง ไม่เช่นนั้นคงไม่อาจเป็ นสหาย
กับหยิงอู๋จ้ ีได้
กระนั้นด้วยกําลังของเถ้าแก่ ตัวเขาเกรงว่าจะไม่อาจช่วยเหลืออะไรได้
เหมือนว่าโอกาสอันดีคงต้องรอภายหน้าจึงตอบแทนได้
เซี่ยหยวนลอบตัดสิ นใจเช่นนี้
“ไม่เป็ นไร” ลัว่ ฉวนโบกมือรับอย่างไม่คิดสนใจอันใด
เซี่ยหยวนเก็บข้าวสาลีจนั ทราดาราอย่างทะนุถนอม
มื้อเช้าก็ทานเสร็ จแล้ว ก็ถือว่าได้เวลาทําการของร้านต้นตํารับ
เซี่ยหยวนเลือกสิ นค้าในร้านแทบทุกอย่าง จากนั้นจึงนําบะหมี่ก่ ึง
สําเร็ จรู ปไปใส่ น้ าํ ร้อน
ถัดจากนี้คือรอ
ขณะนี้เองที่เสี ยงฝี เท้าดังมาจากนอกร้าน
หยิงอู๋จ้ ีนาํ คณะศิษย์เจ็ดคนมาเยือนร้านเหมือนดังเมื่อวาน
“เซี่ยหยวน?” หยิงอู๋จ้ ีตอ้ งหรี่ ดวงตาเล็กน้อยยามพบเห็นเซี่ ยหยวนที่
คล้ายมาถึงร้านก่อนนานแล้ว
“พี่อ๋ ูจ้ ี วันนี้กม็ าอีกแล้ว แต่เหมือนจะช้ากว่าเมื่อวานสักเล็กน้อย!”
เซี่ยหยวนขณะนี้อารมณ์ดีจึงยิม้ แย้มกล่าวทักทาย
หยิงอู๋จ้ ียงั เผยแต่สีหน้าเรี ยบเฉย “ก็ไม่ใช่ชา้ เป็ นเจ้ามาเร็ วเกินไป”
พร้อมกันนี้ หยิงอู๋จ้ ีและคณะจึงได้ตระหนักถึงความเปลี่ยนแปลง
ภายในร้าน
“หื อ? ที่นงั่ เล่นเพิ่มขึ้น!” กู่หยุนซี เผยความประหลาดใจ
“และเหมือนพื้นที่ภายในร้านจะใหญ่ข้ ึนด้วย!” เจียงเหวินฉางกล่าว
เสริ ม
“ค่ายอาคมมิติในร้านเถ้าแก่น่าทึ่งนัก! ถึงกับปรับเปลี่ยนได้ตามใจ…”
เสี ยงอุทานจากกลุ่มคนยังคงดังต่อเนื่อง
“เถ้าแก่ ร้านเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เช่นนี้หมายถึงมีสินค้าใหม่ดว้ ย
หรื อไม่?” กู่หยุนซีเอ่ยถามด้วยความตื่นเต้น
ของใหม่?
โหมดทัว่ ไปของหอคอยแห่งการทดสอบก็น่าจะกล่าวว่าเป็ นของใหม่ได้
ลัว่ ฉวนคิดไปครู่ และจึงพยักหน้า “มี”
มีของใหม่จริ งหรื อนี่?!
กู่หยุนซีและคณะศิษย์ต่างเผยความตื่นเต้น
มีของใหม่เข้ามาในร้านต้นตํารับ!
“เถ้าแก่ อย่างนั้นของใหม่น้ นั คืออะไร?” ศิษย์คนหนึ่งกล่าวถาม
“เป็ นโหมดใหม่ของหอคอยแห่งการทดสอบ” ลัว่ ฉวนตอบกลับ
“เป็ นโหมดใหม่นี่เอง…”
คนหนึ่งต้องลอบถอนหายใจด้วยความผิดหวัง
มันคงจะดีหากเป็ นสิ นค้ารู ปธรรมที่จบั ต้องได้
แต่กระนั้นความผิดหวังก็เลือนหายกลับกลายเป็ นความสงสัย
ไม่ทราบว่าคราวนี้โหมดใหม่ของหอคอยแห่งการทดสอบจะเป็ น
อะไรกัน?
จากนั้นหยิงอู๋จ้ ีและคณะจึงไปต้มบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ป
เพิ่มความเร็ วการฝึ กฝนสิ บเท่านี้ไม่อาจลืมเลือนข้ามไปได้
“ทานกันไปก่อน ข้าขอตัวไปเปิ ดประสบการณ์กบั โหมดใหม่เป็ น
คนแรก!” เซี่ยหยวนกระตุกยิม้ ที่มุมปาก
เขาเลือกที่นงั่ ก่อนจะนัง่ ลงและสวมใส่ หมวก
ภาพบนหน้าจอปรากฏต่อหน้าพร้อมเข้าสู่ หว้ งมิติแห่งการเริ่ มต้นที่
คุน้ เคย
หยิงอู๋จ้ ีและคณะได้แต่ไปยืนล้อมรับชมด้านหลังเซี่ยหยวน
พวกเขาคิดอยากได้เห็น ว่าโหมดใหม่ที่เถ้าแก่กล่าวถึงคืออะไร
 ตอนที่ 174 แผนทีเ่ หมือนกับโลกจริง!
เมื่อเลือกที่หอคอยแห่งการทดสอบ สภาพรอบด้านจึงกลับกลายเป็ น
สี ดาํ
“โหมดใหม่ง้ นั หรื อ?”
เซี่ยหยวนรับชมภาพจําลองอาคารหลังน้อยด้วยความสงสัย
มันเป็ นอะไรที่คล้ายเก้าอี้
มันคล้ายกับที่เถ้าแก่ใช้นอนเป็ นประจําอยูห่ น้าร้าน…
รับรู ้ถึงความรู ้สึกผิดภายในใจ เซี่ยหยวนจึงกดเลือกเข้าไป
พริ บตานี้สภาพแวดล้อมจึงเปลี่ยนแปลง
เซี่ยหยวนพลันได้พบว่าขณะนี้อยูใ่ นป่ า
เบื้องหน้าคือทะเลสาบกว้างใหญ่สุดสายตา
พื้นผิวทะเลสาบสะท้อนแสงแดดเป็ นประกายงดงาม ทั้งยังมีมวล
ปลาแหวกว่ายในผืนนํ้า
มันราวกับสรวงสวรรค์
เซี่ ยหยวนงุนงง สภาพแวดล้อมนี้กป็ กติดี แต่ทาํ ไมถึงรู ้สึกว่ามันผิด!
พอคิดให้ดีแล้ว เซี่ยหยวนจึงเลือกลูกโป่ งที่ลอยอยูม่ ุมสายตา
ลูกโป่ งตัวเลือกมักปรากฏอยูม่ ุมของสายตาเสมอ
เมื่อเลือกแล้วย่อมมีตวั เลือกย่อยมากมาย รวมถึงคําแนะนําของโหมด
ใหม่ดว้ ย
เซี่ยหยวนพิจารณาอย่างตั้งใจ
“โหมดปัจจุบนั : โหมดทัว่ ไป”
“คําแนะนํา : ขอให้ผเู ้ ล่นสํารวจด้วยตนเอง”
“ขอผูเ้ ล่นสนุกกับเกม”
เซี่ยหยวนถึงกับนิ่งค้าง
รับชมข้อความสั้นปรากฏในหน้าต่างโปร่ งแสง มุมปากเซี่ ยหยวน
ต้องกระตุกอย่างไม่ทราบสาเหตุ
คําแนะนําใดในโลกจะมีประโยชน์เช่นนี้?
สํารวจด้วยตนเองแล้วใครจะไปรู ้!
นี่มนั เหมือนไม่อธิบายอะไร!
“โหมดใหม่น้ ีชกั น่าสนใจแล้ว!”
ฝูงชนด้านนอกต่างรับชมหน้าจอโดยตลอด พวกเขายังไม่ทราบว่า
ควรกล่าวอะไรต่อกันดี
“เถ้าแก่ โหมดทัว่ ไปนี่คืออะไรกัน?” กู่หยุนซีสูดลมหายใจเข้าลึก
พร้อมส่ งสายตาสอบถามทางลัว่ ฉวน
ทุกคนต่างมองตามพร้อมรอคอยคําตอบ
นํ้าเสี ยงลัว่ ฉวนยังคงราบเรี ยบ “ดังที่เห็น โหมดทัว่ ไปก็คือการพักผ่อน
ส่ วนว่ามีอะไรในโหมดนี้ ไม่คิดว่าค้นหาด้วยตนเองเป็ นเรื่ องน่าสนใจ
บ้างหรื อไร?”
ผูค้ นได้แต่นิ่งค้าง
พวกเขาคิดอยากกล่าวความคิดขณะนี้กนั ออกมา
กระนั้นนึกถึงตัวตนและกําลังของเถ้าแก่ ที่ทาํ ได้กเ็ พียงเก็บความคิด
กลืนลงท้องไป
“เถ้าแก่กล่าวก็มีเหตุผล!” เจียงเหวิน่ ฉางเผยยิม้ อย่างฝื นตน
ตั้งแต่มาเยือนร้านนี้จนเป็ นขาประจํา เป็ นผลให้นางทราบนิสยั ของ
ลัว่ ฉวนเป็ นอย่างดี
ตราบเท่าที่ไม่แตะต้องล่วงเกินเถ้าแก่ คิดอยากเล่นอะไรก็จงทําไป!
“เป็ นแบบนี้! ค่อยน่าสนใจขึ้นมาหน่อย!”
“เถ้าแก่จงเจริ ญ…”
เรื่ องราวก็เป็ นเช่นนี้…
พวกเขาได้แต่ตอ้ งกล่าวคําชมออกมาอย่างฝื นใจ
ส่ วนว่าโหมดทัว่ ไปทําอะไรได้ หลังลัว่ ฉวนได้รับรางวัลเมื่อวาน
ระบบก็ส่งข้อมูลให้เขารับรู ้ภายในใจเรี ยบร้อยแล้ว
กระนั้นลัว่ ฉวนยังไม่มีเวลารับชม เพราะเมื่อคืนเกิดง่วงนอนเสี ยก่อน
ขณะนี้เขาเองก็เพิ่งอ่านครบถ้วน
โดยสรุ ปแล้วโหมดทัว่ ไป มันคือโลกเสมือนจริ งของจริ ง
เว้นแต่ความเสมือนจริ ง ที่เหลืออื่นใดล้วนไม่ต่างกับโลกจริ ง!
หรื อก็คือมันคือการจําลองโลกจริ งให้ผเู ้ ล่นได้ออกสํารวจ
ถูกต้องแล้ว ผูเ้ ล่นจะถูกส่ งไปอยูใ่ นแผนที่เดียวกัน!
ที่แห่งนั้นย่อมมีสมบัติคงอยูแ่ ละรอคอยให้ผเู ้ ล่นได้คน้ หา!
แน่นอนว่าโอสถวิเศษใดล้วนมีอยู!่
เคล็ดวิชาฝึ กฝน วิชายุทธ์ และอื่นใดอีกมากมายล้วนมีอยูแ่ ละสามารถ
นํามาใช้ในความเป็ นจริ ง!
ด้วยเหตุน้ ีโหมดทัว่ ไปจึงเปรี ยบดังโลกที่ไม่ต่างอะไรกับความเป็ น
จริ ง!
ลัว่ ฉวนไม่คิดบอกกล่าวออกไป สาเหตุหนึ่งก็เพราะเกรงว่าอีกฝ่ ายจะ
ไม่เชื่อ…
อย่างไรข้อมูลเหล่านี้กช็ วนตื่นตะลึงแก่ผรู ้ ับฟังจนเกินไป
หากได้ทราบ สิ่ งสําคัญคือพวกเขาจะเชื่อหรื อไม่
 ตอนที่ 175 ย้ อนเส้ นทางการฝึ กฝน
โหมดทัว่ ไป บรรดาผูเ้ ล่นที่เข้าไปจะกลายเป็ นคนธรรมดา
หรื อก็คือพวกเขาจะเริ่ มต้นที่จุดเดียวกัน!
เซี่ยหยวนได้ตระหนักถึงปัญหานี้ทนั ทีที่เข้าสู่ โหมดทัว่ ไป!
“ไม่คาดคิดเลย ว่าจะไม่มีการฝึ กฝนเดิมมาอ้างอิง โหมดนี้น่าสนใจ
นัก!”
เซี่ ยหยวนรับชมฝ่ ามือตนเอง ขณะนี้รอยยิม้ เผยชัดที่มุมปาก
เขาได้ตระหนักเมื่อครู่ วา่ โหมดนี้ไม่มีร้านค้า
หรื อก็คือระดับตัวละครและอาวุธไม่สามารถใช้วธิ ีการลัดได้
พร้อมกันนี้ที่ดา้ นล่างของสายตา มันยังมีหน้าต่างเสริ มเข้ามา
เป็ นข้อมูลพื้นฐานของตัวละคร
ซึ่งก็คือตัวเซี่ ยหยวนเอง
ข้อมูลมีดงั นี้
“ชื่อ : เซี่ ยหยวน”
“เผ่าพันธุ์ : มนุษย์”
“ระดับ : 0”
“ค่าประสบการณ์ : 0/20”
“ทักษะ : ไม่มี”
เหล่านี้เป็ นข้อมูลอันเรี ยบง่าย
อีกทั้งยังมีตวั เลือกกระเป๋ าเก็บของ เซี่ ยหยวนรู ้สึกว่าขนาดของมัน
สมควรราวสักห้าลูกบาศก์เมตร
กระเป๋ าเก็บของจะมีขนาดเพิ่มขึ้นตามพื้นฐานการฝึ กฝน
เซี่ยหยวนเผยประกายเพลิงในดวงตา
โหมดนี้ราวกับคิดใช้โลกใบใหม่เพื่อฝึ กฝนตั้งแต่แรกเริ่ ม!
โครก…
เสี ยงประหลาดพลันดังขึ้น
เซี่ยหยวนรับชมท้องตนเองพร้อมรอยยิม้ แข็งค้าง
เขาหิ วเสี ยแล้ว
ใช่!
อาการหิ ว!
เขาไม่เคยคิดว่าในเกมอย่างนี้จะยังรู ้สึกหิ วได้!
นี่มนั สมจริ งเกินไปแล้วกระมัง?!
หลังคิดให้ดี เซี่ยหยวนค่อยตัดสิ นใจหาอาหารเป็ นลําดับแรก
แสงตะวันสาดส่ องบนพื้นผิวทะเลสาบเบื้องหน้า เป็ นผลให้เขาต้อง
หรี่ ตาลงเล็กน้อย
ใช่แล้ว!
ในนํ้าก็ตอ้ งมีปลา!
ดวงตาของเซี่ยหยวนเป็ นประกาย!
เขาตัดสิ นใจจับปลามากิน!
รอบริ มทะเลสาบมีตน้ ไม้เติบโตมากมาย เซี่ยหยวนจึงหักกิ่งเหล่านั้น
มา
กิ่งไม้ถูกหักให้แหลมเพื่อที่จะได้ใช้แทนหอก
ขณะนี้เองที่กลุ่มคนพลันปรากฏทางด้านหลัง
เซี่ยหยวนชะงัก
เหล่านี้ไม่ใช่ศิษย์ของสถาบันวิญญาณเมฆาหรอกหรื อ?
ไฉนจึงโผล่มาที่นี่ได้กนั ?
หรื อว่าโหมดปกติน้ ีจะใช้แผนที่ร่วมกันกับผูเ้ ล่นทุกคน?
“หื อ หยุนซี เจ้าก็อยูท่ ี่นี่?”
“เหวิน่ ฉาง ที่นี่งดงามนัก!”
“พวกเราอยูแ่ ผนที่เดียวกัน โหมดปกติน้ ีแตกต่างจากโหมดอื่นแล้ว…”
เสี ยงอุทานของเหล่าศิษย์ดงั ขึ้น
“ผูอ้ าวุโสเซี่ย ท่านกําลังทําอะไรหรื อ?”
กู่หยุนซีพบเห็นเซี่ ยหยวนถือหอกทํามืออยูไ่ ม่ไกล ดังนั้นจึงเอ่ยถาม
หรื อเซี่ ยหยวนพบของดีอะไรเข้าให้แล้ว?
ทันใดนี้เองที่ทุกคนหันสายตามองมาทางด้านนี้
เซี่ยหยวนไหวไหล่ “จับปลา”
จับปลา?
ผูค้ นต่างสะท้าน
ขอบเขตทดสอบเต๋ าต้องมาจับปลาด้วยตนเองเลยงั้นหรื อ?
หยิงอู๋จ้ ีขมวดคิ้วเล็กน้อย “เซี่ยหยวน นี่เจ้าไม่สบายตรงใดหรื อไม่?”
มันถึงขนาดทําให้หยิงอู๋จ้ ีตอ้ งกล่าวคําออก นี่มนั มากพอที่จะทําให้
ผูอ้ ื่นได้ทราบว่าเขาอดไม่ได้
“พวกเจ้าไม่ได้ตระหนักถึงระดับการฝึ กฝนอย่างนั้นหรื อ? โหมด
ปกติน้ ีไม่เหมือนที่อื่น” เซี่ยหยวนไม่คิดสนใจ ขณะนี้เพียงยิม้ ตอบ
“ระดับการฝึ กฝน?”
ทุกคนต่างชะงักงัน ขณะนี้เร่ งรี บตรวจสอบระดับการฝึ กฝนของตนเอง
ไม่ชา้ ทุกคนจึงได้ทราบว่าไร้ซ่ ึงออร่ าใด ขณะนี้กลับกลายเป็ นคน
ธรรมดา
บางคนกระทัง่ เปิ ดตัวเลือกไล่หากวาดสายตา ผลลัพธ์กค็ ือยังเป็ นคน
ธรรมดา
หน้าต่างร้านค้าอันคุน้ เคยไม่มีที่นี่
แต่มนั กลายเป็ นรู ปกระเป๋ าเก็บของ
และมีขอ้ มูลส่ วนบุคคลอยูท่ ี่ดา้ นล่างสายตา
“นี่มนั เรื่ องอะไรกัน?” หยิงอู๋จ้ ีเผยความสับสน
“หากให้คาดเดา โหมดปกติน้ ีเป็ นโลกพิเศษที่ทุกคนต้องเริ่ มต้นจาก
จุดเดียวกัน”
“ที่นี่พวกเราจะได้ร้ื อฟื้ นการเดินทางตั้งแต่คนธรรมดาจนกลายเป็ นผู ้
แข็งแกร่ งทีละขั้น!”
สี หน้าเซี่ยหยวนเผยความตื่นเต้นยินดี ตัวเขารู ้สึกราวกับได้พบ
ความลับอันยิง่ ใหญ่ของโหมดปกติน้ ีเข้าให้แล้ว!
 ตอนที่ 176 ไม่ อาจหาข้ อแตกต่ าง
หยิงอู๋จ้ ีและคณะพอได้ยนิ คําของเซี่ยหยวน พวกเขาจึงครุ่ นคิดตาม
ไม่ชา้ จึงได้ตระหนักว่าเป็ นเรื่ องจริ ง
“โหมดทัว่ ไป กลับกลายเป็ นโลกใหม่ท้ งั ใบ”
พบเห็นลูกค้าในร้านเล่นเกมเสมือนจริ งกันหมดแล้ว ลัว่ ฉวนจึงเริ่ ม
ให้ความสนใจ
“ซื อหยาน ฝากดูร้านด้วย ขอตัวไปเล่นเกมก่อน”
เหยาซือหยานพยักหน้ารับ “ทราบแล้วเถ้าแก่”
ถัดจากนั้นลัว่ ฉวนจึงเลือกที่นงั่ พร้อมสวมใส่ หมวก
ไม่ชา้ จึงเข้าสู่ หอคอยแห่งการทดสอบอย่างเชี่ยวชาญ จากนั้นจึงเลือก
โหมดทัว่ ไปที่เพิ่มเข้ามาใหม่
ขณะนี้เซี่ยหยวนและคณะยังคงพูดคุยกันอยู่
แต่แล้วอย่างกะทันหันร่ างของลัว่ ฉวนกลับปรากฏตรงหน้า กลุ่มคน
ต้องมองตาค้าง
“เถ้าแก่?!”
ลัว่ ฉวนจึงถาม “รู ้สึกอย่างไรกันบ้าง?”
“เถ้าแก่ โหมดทัว่ ไปนี้เป็ นคือแผนที่โลกเลยอย่างนั้นหรื อ?” กู่หยุนซี
อดไม่ได้ที่จะเอ่ยคําถามออกมา
ลัว่ ฉวนจึงพยักหน้ารับ “กล่าวอย่างนั้นก็ได้”
จากนั้นจึงกล่าวต่อ “ทําเสมือนว่ามันคือโลกจริ ง เพราะแผนที่น้ ีไม่มี
ความต่างใดกับโลกจริ ง”
ทันทีที่ย้าํ คํานี้ออกมา ผูค้ นต่างต้องสู ดลมหายใจเข้าลึก
ตามคําของเถ้าแก่ หมายความถึงเถ้าแก่ได้สร้างโลกเสมือนจริ งที่
สมบูรณ์แบบขึ้นมา?!
ตัวตนของเถ้าแก่เป็ นใครกันแน่?!
เวลาผ่านไป หลังหายตื่นตระหนกจึงมีความสงสัยในใจขึ้นแทนที่
“แน่นอนว่าโลกใบนี้ฝึกฝนพลังงานวิญญาณตามปกติได้ อีกทั้งยังมี
ยาวิเศษและสมบัติซุกซ่อนไว้มากมาย” ลัว่ ฉวนกล่าวต่อ
“ขอสอบถามเถ้าแก่ ของในนี้นาํ ออกไปยังโลกจริ งได้หรื อไม่?” เซี่ย
หยวนอดไม่ได้ที่จะถาม
อย่างไรแล้วไม่วา่ ของในโลกนี้ดีเลิศลํ้าเพียงใด มันก็เป็ นได้แค่ของ
จําลอง!
หากไม่อาจนํากลับสู่ โลกจริ ง เช่นนั้นโหมดทัว่ ไปนี้กเ็ ป็ นแค่ “ทัว่ ไป”
ดังชื่อของมัน
“กล่าวไปแล้วว่าไม่มีความแตกต่างระหว่างที่นี่และความเป็ นจริ ง”
ลัว่ ฉวนเผยเสี ยงราบเรี ยบ “แต่ของเป็ นรู ปธรรมจําเป็ นต้องอยูท่ ี่นี่”
ผูค้ นต่างต้องสู ดลมหายใจเข้าลึก
พวกเขาทราบความหมายในถ้อยคําของลัว่ ฉวน
สิ่ งของในโลกเสมือนจริ งสามารถนําสู่ โลกจริ งได้อย่างเหนือความ
คาดคิด!
แม้วา่ ของเป็ นรู ปธรรมไม่อาจนําออกไป กระนั้นของที่ไม่ใช่รูปธรรม
อย่างการฝึ กฝนและวิชายุทธ์ท้ งั หลายนั้นไม่ใช่!
โหมดปกติน้ ีสามารถทําให้พวกเขาได้ฝึกฝนในต่างโลก!
สิ่ งนี้มนั แตกต่างจากโหมดท้าทายและอารี น่าอย่างสิ้ นเชิง เพราะที่นี่
สามารถเพิ่มพูนพื้นฐานการฝึ กฝน!
“ขอยํ้าเตือน สิ่ งสําคัญขณะนี้คือเอาตัวรอดในโลกใบนี้ให้ได้” ลัว่ ฉวน
กล่าวต่อ
ในโหมดทัว่ ไป ทุกคนจะเริ่ มต้นด้วยการเป็ นคนธรรมดา
เพราะแบบนั้นยังเร็ วเกินไปที่จะกล่าวเรื่ องเพิม่ พูนการฝึ กฝนและ
ความแข็งแกร่ ง
เซี่ยหยวนพยักหน้ารับ สี หน้าขณะนี้เผยความตื่นเต้นยินดี “ข้าทราบ
แล้ว! ไม่นึกเลยว่าที่นี่ยงั ต้องรู ้สึกหิ วเหมือนจริ งเสี ยขนาดนี้!”
ลัว่ ฉวนจึงกล่าวรับ “เพราะแบบนั้นจึงกล่าวว่าไม่ต่างอะไรกับโลก
จริ ง”
ถัดจากนั้นกลุ่มศิษย์จึงเริ่ มรวมตัวกันพูดกล่าว
กลับกลายเป็ นคนธรรมดาอย่างกะทันหันที่ไร้ซ่ ึ งการฝึ กฝนใด คิดเอา
ชีวติ รอดในป่ าที่ไม่คุน้ เคยเช่นนี้ บอกกล่าวตามตรงว่าทําพวกเขา
แตกตื่นได้ไม่ใช่นอ้ ย
เซี่ยหยวนขณะนี้เดินไปยังผืนนํ้าพร้อมหอกในมือ
ก่อนอื่นคือจับปลาให้ได้!
กระนั้นด้วยพลาดแทงปลาขึ้นมา เซี่ยหยวนแทบกลายเป็ นคนคลัง่
เห็นได้ชดั ว่าปลามันอยูใ่ ต้ปลายหอก แต่แล้วกลับแทงไม่โดน!
ชวนโมโห!
“เล็งตําแหน่งโจมตีไว้ดา้ นล่างตัวปลา”
เสี ยงลัว่ ฉวนที่ยนื อยูใ่ กล้เคียงดังขึ้น
“ทําไมจึงต้องเป็ นด้านล่างตัวปลา?”
กู่หยุนซี เผยความสงสัย นางไม่ทราบความหมายในถ้อยคําของลัว่ ฉวน
“เมื่อใดลงมือแล้วไม่ใช่วา่ เล็งเป้าดีแล้วหรื อไร?”
ศิษย์อื่นที่เหลือต่างเผยความสงสัยมองไปยังลัว่ ฉวน
กลุ่มคนเหล่านี้ไม่มีอะไรทําจึงเบื่อ ขณะนี้จึงเริ่ มมารับชมเซี่ ยหยวน
จับปลาที่ทะเลสาบ
 ตอนที่ 177 วิทยาการสู่ ต่างโลก
หยิงอู๋จ้ ีขมวดคิ้วพลางคิดตาม
เขาทราบดีวา่ เถ้าแก่กล่าวออกเช่นนั้นย่อมต้องมีเหตุผลรองรับ
“ใต้ตวั ปลา?”
เซี่ ยหยวนที่ได้ยนิ คําของลัว่ ฉวนนั้นสับสนเช่นกัน เขาไม่อาจทราบ
ว่าไฉนจึงต้องโจมตีไปยังตําแหน่งดังกล่าว
ทว่าด้วยทัศนวิสยั ของเถ้าแก่ ลองดูกไ็ ม่เสี ยหาย
เขาเลือกที่จะเชื่อ!
เซี่ยหยวนสู ดลมหายใจก่อนจะเริ่ มจับจ้องภายในนํ้า
ราวกับบังเอิญ ปลาแหวกว่ายผ่านตรงหน้าพอดี
โอกาสดี!
ดวงตาเซี่ยหยวนเป็ นประกาย กล้ามเนื้อแขนขยับ หอกในมือทะลวง
ผ่านอากาศ!
ตําแหน่งที่ลงมือโจมตีครั้งนี้คือด้านล่างตัวปลา!
สวบ!
ไม่เหมือนก่อนหน้านี้ การลงมือครั้งนี้แทงทะลุตวั ปลาได้!
เซี่ ยหยวนดึงหอกกลับขึ้นมารับชมปลาที่ยงั คงดิ้นด้วยความประหลาดใจ
“โดนจริ งด้วย…”
เซี่ ยหยวนกลับขึ้นฝั่งพร้อมปักหอกไว้กบั พื้น
สายตานั้นหันมองทางลัว่ ฉวนพร้อมเอ่ยถาม “เถ้าแก่ ไฉนจึงต้องเล็ง
โจมตีปลาที่ตาํ แหน่งตํ่ากว่า? เห็นได้ชดั ว่าเล็งที่ตวั ปลาไฉนไม่อาจ
โจมตีโดนได้?”
คําถามนี้ผอู ้ ื่นที่นี่ต่างก็สงสัย
มันมีเหตุผลอะไรกัน?
รับชมสายตาเปี่ ยมด้วยความสงสัยมองมา ลัว่ ฉวนจึงรู ้สึกว่าสมควร
ต้องแบ่งปันความรู ้แก่คนเหล่านี้เสี ยบ้าง!
หลักวิทยาศาสตร์จากต่างโลกคือข้อมูลอ้างอิง!
“ทราบหรื อไม่วา่ ทําไมพวกเราจึงมองเห็นได้?”
ลัว่ ฉวนคิดไปครู่ ก่อนจะตั้งคําถาม
“เพราะมีดวงตา!” กู่หยุนซีตอบกลับ “สัตว์อสู รบางตัวไม่มีดวงตา
พวกมันจึงรับรู ้สภาพแวดล้อมผ่านทางพลังจิต!”
ศิษย์ที่เหลือต่างต้องกัดฟันแน่น
นี่คือคําถามอะไร!
คําถามเรี ยบง่ายเช่นนี้ถึงกับถามออกมาได้!
ลัว่ ฉวนส่ายศีรษะตอบรับตรงกันข้ามกับที่ก่หู ยุนซี คาดหวัง
เห็นได้ชดั ว่าคําตอบของนางผิด!
“เถ้าแก่ ข้ากล่าวอะไรผิดหรื อ?” กู่หยุนซี โกรธเคือง
“เป็ นเพราะแสง”
เซี่ยหยวนใช้นิ้วจรดปลายคางก่อนจะเอ่ยคําตอบนี้ออกมา
ลัว่ ฉวนพยักหน้ารับ “ถูกต้องแล้ว”
รอยยิม้ จึงปรากฏที่มุมปากเซี่ ยหยวน
นี่คือรอยยิม้ แห่งผูม้ ีชยั
กู่หยุนซีเผยความงงงัน “ทําไมกัน?”
ลัว่ ฉวนจึงอธิบาย “ในสภาพแวดล้อมไร้ซ่ ึ งแสงสาดส่ อง ต่อให้มี
ดวงตา อย่างนั้นมองเห็นอะไรได้หรื อไม่?”
ครานี้ก่หู ยุนซีจึงสี หน้าแปรเปลี่ยน
เหมือนว่า… จะเป็ นเช่นนั้นจริ ง…
“แต่วา่ …”
กู่หยุนซีคิดอยากปฏิเสธ กระนั้นก็โดนเจียงเหวิน่ ฉางรั้งเอาไว้
เจียงเหวิน่ ฉางกล่าวเกลี้ยกล่อมเสี ยงเบา “หยุนซี ไม่เป็ นไร เจ้าไม่
ทราบว่าเถ้าแก่กาํ ลังเลิศลํ้าเพียงใด ดังนั้นสมควรเชื่อสิ่ งที่เขากล่าว”
กู่หยุนซีจึงรับคําก่อนจะไม่โต้เถียงใดอีก
นางไม่ใช่สตรี ไร้ซ่ ึงเหตุผล
ขณะนี้เสี ยงของลัว่ ฉวนจึงดังขึ้นอีกครั้ง
ทั้งสองจึงเร่ งรี บรับฟังอย่างตั้งใจ
ถ้อยคําของลัว่ ฉวน มันราวกับเป็ นนวนิยายสําหรับพวกเขา
มันเป็ นภูมิความรู ้ใหม่ที่แตกต่างไปจากการฝึ กฝนตนเอง!
“เพราะแสงจึงทําให้พวกเราสามารถมองเห็นสิ่ งในโลกหล้า ก็เหมือน
ดังกระจกและทะเลสาบ แสงสาดส่ องลงไป มันสะท้อนกลับออกมา
ดวงตาพบเห็น ดังนั้นจึงเกิดภาพขึ้น”
กลุ่มคนพยักหน้ารับ
ถ้อยคําของลัว่ ฉวนเข้าใจง่าย และยังมีการอ้างถึงตัวอย่างให้เข้าใจ
ลัว่ ฉวนกล่าวต่อ “เหมือนกัน เมื่อใดที่แสงผ่านอะไรบางอย่างมาได้
เส้นทางของแสงจะแปรเปลี่ยน ปรากฏการณ์น้ นั เรี ยกว่าการหักเห
ของแสง”
กล่าวถึงตรงนี้กม็ ีคนไม่เข้าใจแล้ว
ลัว่ ฉวนทราบว่าเรื่ องนี้ตอ้ งมีการพิสูจน์ความจริ ง
เขาจึงหยิบท่อนไม้ตรงพร้อมเดินไปยังทะเลสาบ
ทุกคนต่างเดินตาม
“รับชม” ลัว่ ฉวนจุ่มกิ่งไม้ลงภายในนํ้า “กิ่งไม้น้ ีตรงหรื อว่าบิดเบี้ยว?”
 ตอนที่ 178 ปลูกเพาะเมล็ดพันธุ์แห่ งการกระจ่ างรู้
รับชมกิ่งไม้ที่ครึ่ งหนึ่งจมใต้น้ าํ ทุกคนต่างอดไม่ได้ที่จะจับจ้อง
ภาพที่เห็นตรงหน้า มันเป็ นดังที่ลวั่ ฉวนกล่าว
มองไปภายในนํ้า กิ่งไม้คล้ายบิดเบี้ยวอย่างเห็นได้ชดั !
“นี่มนั … เพราะอะไรกัน?” กู่หยุนซีพึมพํา
นัน่ คือคําถามที่ทุกคนที่น้ ีสงสัย
ไฉนจึงเกิดเรื่ องราวแบบนี้ข้ ึนได้?
“โดยสรุ ปแล้ว สภาพนี้เกิดขึ้นเพราะความเร็ วแสงเดินทางผ่านอากาศ
นั้นแตกต่างจากการเดินทางผ่านนํ้า”
ลัว่ ฉวนรู ้สึกว่าขณะนี้ประหนึ่งตนเองเป็ นอาจารย์
ทุกคนต่างชะงักไป
เถ้าแก่พดู กล่าวว่าอะไร?
เห็นได้ชดั ว่าไม่เข้าใจ กระนั้นกลับรู ้สึกว่าน่าทึ่ง
ลัว่ ฉวนทราบว่าการเรี ยนรู ้สิ่งใหม่เช่นนี้ถือเป็ นเรื่ องยากสําหรับผูฝ้ ึ ก
ตนของโลกนี้
ดังนั้นเขาจึงไม่ได้หวังให้อีกฝ่ ายเข้าใจได้โดยทันที
นํ้าเสี ยงลัว่ ฉวนกล่าวคําต่อ “ที่กล่าวนี้เป็ นเรื่ องธรรมดา ทว่าความ
จริ งนี้เกี่ยวข้องกับฟ้าดินด้วย”
“เหตุใดดวงตะวันจึงขึ้นทางตะวันออกและตกทางตะวันตก ทําไม
ใบไม้จึงร่ วงหล่นในฤดูใบไม้ร่วง ทําไมทะเลจึงดูโค้งนูน…”
“พวกเจ้าทราบคําตอบของคําถามเหล่านี้หรื อไม่?”
ทุกคนต่างขมวดคิ้วยามครุ่ นคิดตาม
เรื่ องที่เถ้าแก่กล่าวออก เห็นได้ชดั ว่าเป็ นเรื่ องที่ทราบกันดี
แต่พอให้คิดให้ดี จะพบว่ามันก็มีเรื่ องให้ชวนต้องสงสัย
นัน่ สิ ทําไมจึงต้องเป็ นอย่างนั้น?
“คําตอบของคําถาม พวกเจ้าต้องไปสํารวจหาด้วยตนเอง”
ลัว่ ฉวนกล่าวคําจบจึงออกจากเกม
ปลูกเพาะเมล็ดพันธุ์แห่งวิทยาศาสตร์ จากนั้นจึงปล่อยให้พวกมัน
เติบโตด้วยตนเอง
ลัว่ ฉวนกลับออกไปแล้ว กลุ่มคนยังคงคิดถึงถ้อยคําของลัว่ ฉวน
แต่กเ็ ห็นได้ชดั ว่าต่อให้ครุ่ นคิดหนักเพียงใดก็ไม่มีทางได้รับคําตอบ
ในระยะเวลาอันสั้น
“เถ้าแก่ทิ้งคําถามไว้มากมาย แต่กลับไม่บอกคําตอบเอาไว้!”
กู่หยุนซีตอ้ งกัดฟันแน่นก่อนจะบ่นออกมา
ผูอ้ ื่นต่างพยักหน้าเห็นพ้อง
“รู ้สึกว่าหากพวกเราตอบคําถามของเถ้าแก่ได้ พวกเราจะยิง่ ควบคุม
พลังได้ดียงิ่ ขึ้น บางทีอาจได้สมั ผัสถึงอํานาจแห่งผูค้ รอง…”
ด้วยมือจรดคางครุ่ นคิด เซี่ยหยวนเผยสี หน้าจริ งจัง
ด้วยขอบเขตทดสอบเต๋ า ตัวเขาทราบความลึกลํ้าในถ้อยคําของลัว่ ฉวน
ดีกว่าผูใ้ ด
มันอาจเป็ นการเปิ ดเส้นทางใหม่เพื่อใช้ฝึกฝน!
หยิงอู๋จ้ ีพยักหน้าเล็กน้อย “กล่าวเช่นนั้นก็วา่ ได้”
ทุกคนเมื่อครุ่ นคิดกันไปครู่ หนึ่งจึงเริ่ มไปจับปลา
เพราะใช้สมองมากจึงเริ่ มหิ วกันแล้ว
ด้วยใช้วธิ ีการที่ลวั่ ฉวนบอกกล่าวเอาไว้ จับปลาจึงเป็ นเรื่ องง่ายดาย
แต่ไม่ชา้ ก็ตอ้ งพบปั ญหาใหม่
จุดไฟอย่างไร…
“ไม่มีไฟแล้วทําอย่างไร? กินดิบหรื อ?”
รับชมปลาที่อยูต่ รงหน้า กู่หยุนซีตอ้ งเผยสี หน้ารังเกียจ
ด้วยเป็ นถึงศิษย์ของสถาบันวิญญาณเมฆา เป็ นถึงองค์หญิงน้อยแห่ง
จักรวรรดิ นางย่อมได้สวมใส่ เสื้ อผ้าหรู หราพร้อมรับประทานอาหาร
เลิศลํ้ามาโดยตลอด
แม้เป็ นโลกเสมือนจริ งนางก็ไม่คิดอยากกินอาหารดิบ!
ผูอ้ ื่นต่างก็คิดเห็นเช่นเดียวกัน
กระนั้นพวกเขาก็ไม่มีทางแก้ปัญหานี้
ด้วยมีระดับการฝึ กฝน ใช้วชิ ายุทธ์ยอ่ มจัดการแก้ไขปั ญหานี้ได้โดยง่าย
กระนั้นที่นี่ตอนนี้ ทุกคนล้วนแต่เป็ นคนธรรมดา!
ด้วยไม่มีระดับการฝึ กฝน อย่างนั้นจะใช้วชิ ายุทธ์ได้อย่างไร?
“ยอมแล้ว!”
เซี่ ยหยวนสู ดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะกล่าว
สาเหตุที่เข้ามายังโหมดปกติน้ ีกเ็ พราะความสงสัยต่อสิ่ งใหม่
แต่เหมือนว่าปัญหาที่เผชิญขณะนี้จะไม่มีทางแก้ได้ในระยะเวลาอัน
สั้น
ดังนั้นจึงคิดออกไปเล่นอย่างอื่นแทน
หนึ่งวันเล่นได้สามชัว่ โมง เซี่ ยหยวนไม่คิดอยากเสี ยเวลาที่นี่จนหมด
สิ้ น
ดังนั้นเซี่ยหยวนจึงกลับออกจากโหมดทัว่ ไป
 ตอนที่ 179 อารยธรรมแห่ งไฟได้ ลกุ โชนแล้ว!
เซี่ยหยวนกลับออกไปแล้ว หยิงอู๋จ้ ีกอ็ อกตามไปเช่นกัน
กู่หยุนซีและคณะยังไม่คิดยอมแพ้
บางทีอาจเป็ นเพราะเผชิญสถานการณ์น้ ีจึงเป็ นตัวจุดจิตวิญญาณแห่ง
การต่อสู ข้ ้ ึนมา!
“เคยอ่านมาบ้าง ว่าอัคคีเพลิงเกิดขึ้นได้จากแรงเสี ยดทาน!” คนหนึ่ง
กล่าวคําขึ้น
“แรงเสี ยดทาน? ได้ยนิ ว่ามีหมู่บา้ นในป่ าเขาที่อาศัยวิธีการนั้นจุดไฟ
จริ ง!” อีกคนหนึ่งเผยดวงตาเป็ นประกายขึ้นมา
“อย่างนั้นก็ตอ้ งลองดู!”
ถัดจากนั้นศิษย์ท้ งั เจ็ดคนจึงร่ วมมือกัน
บางคนไปรวบรวมไม้ ขณะที่บางคนก็พร้อมทดลองทําแล้ว
เซียวเฉิงถือแท่งไม้ไว้ในมือ ท่าทีคล้ายยังไม่คิดเริ่ ม
“เซียวเฉิง ทําได้หรื อ?” กู่หยุนซีขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะพบเห็นอีก
ฝ่ ายลังเล
“ต้องได้สิ!” เซียวเฉิงรับคําพร้อมเผยดวงตาเบิกกว้างท่าทีจริ งจัง
ด้วยเป็ นบุรุษ ถูกถามเช่นนี้กม็ ีแต่ตอ้ งทําได้!
ถัดจากนั้นเซียวเฉิงจึงนําแท่งไม้หมุนอย่างรุ นแรงกับแผ่นไม้แห้ง
เพื่อพยายามจุดไฟ
“ข้าว่า ไม่ได้เรื่ องกระมัง?” เจียงเหวิน่ ฉางอดไม่ได้ที่จะกล่าวถาม
ออก เพราะขณะนี้พบเห็นเซียวเฉิ งหลัง่ เหงื่อรุ นแรง
“ต้องได้สิ!” เซี ยวเฉิงตอบคํากลับ
ขณะนี้เขาคล้ายได้กลิ่นของไม้ไหม้ข้ ึนมาหน่อยแล้ว
ขณะนี้เองที่ผอู ้ ื่นต่างมารวมตัวรับชม
“ควัน! มีควันลอย!”
“รี บใส่ เชื้อเพลิง!”
“ระวังด้วย! อย่าทําไฟมอด!”
ทุกคนต่างเร่ งรี บ
ผ่านไปครู่ จึงปรากฏกลุ่มควันลอยตัว
พบเห็นอัคคีเพลิงถูกจุดขึ้นมาได้ เซี ยวเฉิ งจึงรู ้สึกภาคภูมิข้ ึนมา
อัคคีเพลิงนี้เขาเป็ นคนจุดขึ้นด้วยตนเอง!
ด้วยสายตานับถือจากศิษย์อื่น มันเป็ นผลให้เขารู ้สึกว่าตนเองมีค่า
อย่างมหาศาลมากลํ้า
ถัดจากนั้นจึงได้เวลาย่างปลา
ทุกคนต่างเร่ งรี บด้วยความตื่นเต้นยินดี
กลิ่นปลาย่างหอมลอยฟุ้งในอากาศ คนหนุ่มสาวเหล่านี้ต่างพูดคุยกัน
พลางหัวเราะอย่างสนุกสนาน
ทางด้านเซี่ยหยวนที่ออกจากโหมดทัว่ ไป ขณะนี้กลับไปอยูห่ ว้ งมิติ
เริ่ มต้นแทน
ครั้งนี้เขาคิดอยากได้เห็นการฝึ กสอนทําอาหาร!
เลือกเข้าไปแล้ว สภาพแวดล้อมจึงแปรเปลี่ยนเป็ นห้องครัว
เซี่ยหยวนนิ่งงันไปครู่ “เป็ นห้องครัว!”
ถัดจากนั้นจึงเลือกหน้าต่างตัวเลือกพร้อมสุ่ มรายการอาหารออกมา
อย่างหนึ่ง
ได้พบเห็นตนเองในร่ างผูอ้ ื่นผ่านมุมมองบุคคลที่หนึ่ง เซี่ ยหยวนเกิด
สับสนไม่ใช่นอ้ ย
แต่ไม่ชา้ จิตใจเขาก็สงบลงได้
เหมือนว่ามันจะเป็ นความพิเศษอย่างหนึ่งของระบบฝึ กสอนทําอาหาร
เซี่ยหยวนรับชมสภาพแวดล้อมรอบด้าน
มันเป็ นเทือกเขา
ขณะนี้ตวั เขาอยูเ่ หนือเทือกเขาเหล่านั้น
ที่เบื้องล่างคือกระทิงสี เข้มน้อยใหญ่ที่จบั จ้องมาทางนี้!
เซี่ยหยวนต้องประหลาดใจ
เขาทราบว่าสัตว์อสู รเหล่านี้คืออะไร
กระทิงคราม เป็ นสัตว์อสู รที่แข็งแกร่ ง
ตามคําบอกเล่า พวกมันถือครองสายเลือดสัตว์โบราณอย่างกิเลน!
พิจารณาจากพลังที่กระทิงครามเปล่งออกมา กําลังของมันย่อมเหนือ
ลํ้ายิง่ กว่าขอบเขตทดสอบเต๋ า!
เซี่ ยหยวนเผยอาการตื่นตะลึง
อย่าได้บอกว่าถัดจากนี้จะเกิดศึกล่าอาหารกันขึ้นระหว่าง “ตัวเขา”
กับกระทิงครามเหล่านี้?
“แรกเริ่ ม ก่อนการจะย่างเนื้อได้จาํ เป็ นต้องล่ากระทิงครามเสี ยก่อน”
เซี่ยหยวนตกใจทันทีที่ได้ยนิ เสี ยงคําอธิบาย
นี่มนั เรื่ องอะไร?
เนื้อย่างงั้นหรื อ?
เซี่ ยหยวนค่อยนึกออกตอนนี้ ว่าตนเองกําลังรับชมวิธีการทําอาหาร!
นี่เริ่ มตั้งแต่การหาวัตถุดิบเลยงั้นหรื อ?
ด้วยสู ดลมหายใจเข้าลึก เซี่ ยหยวนสะกดข่มความแตกตื่นไว้ภายใน
ใจก่อนจะตั้งใจรับชม
เขาจึงได้เห็น “ตัวเอง” ยืดมือขวาออกไปอย่างเชื่องช้า
ที่ถืออยูใ่ นมือ มันคือมีดทําครัวสี เงินเป็ นประกาย!
 ตอนที่ 180 คณะผู้ล้างแค้ นมาเยือน
เซี่ยหยวนกล่าวได้ถูกต้องแล้ว!
ที่ “ตัวเขา” กําลังถืออยูใ่ นมือคือมีดทําครัว!
เผชิญหน้ากระทิงคราม ใช้เพียงมีดทําครัวอย่างนั้นหรื อ?
เซี่ยหยวนถึงกับตั้งคําถามสงสัยต่อชีวติ
กระทิงครามร้องคําราม “เซี่ยหยวน” ได้ผา่ ร่ างมันออกในการลงมือ
เพียงครั้งเดียว
มีดนี้ราวกับแม้เป็ นห้วงมิติและเวลาก็สามารถผ่า!
ร่ องรอยความสิ้ นหวังปรากฏในดวงตาของกระทิงคราม
ลมหายใจของมันกําลังหายไป!
แม้กระทิงครามยังคงยืน ทว่าลมหายใจแห่งชีวติ ก็สูญหายไปแล้ว
มันถูกเชือดเป็ นที่เรี ยบร้อย!
กระทัง่ เซี่ยหยวนยังตื่นตะลึง!
เขากล่าวกระซิบกับตนเอง “มีดเล่มนี้…”
เซี่ยหยวนพบเห็นว่ามีดเล่มนี้ผา่ ไม่ใช่เลือดเนื้อ ทว่าเป็ นจิตวิญญาณ!
เขาถึงกับต้องมองวิธีการใช้มีดทําครัวเสี ยใหม่!
ขณะเซี่ยหยวนตะลึงงัน ตัวเขาก็เข้าสู่ สภาวะอันศักดิ์สิทธิ์แล้ว!
สภาวะศักดิ์สิทธิ์คือโอกาสพิเศษที่ผฝู ้ ึ กตนนับไม่ถว้ นแห่งทวีป
เทียนหลันต่างเฝ้ารอทว่าไม่อาจได้พบเจอ!
ผูฝ้ ึ กตนบ่อยครั้งจะเกิดความก้าวหน้าแข็งแกร่ งอย่างมหาศาลเมื่อได้
รู ้แจ้งถึงอะไรบางอย่าง!
ขณะนี้เองที่ลวั่ ฉวนซึ่งนอนอาบแดดตรงหน้าประตูได้ตระหนักถึง
ในร้านพร้อมมองไป
เหยาซื อหยานเองก็ให้ความสนใจทางด้านเซี่ยหยวน
ภายในร่ างของเซี่ยหยวน ออร่ าอันลึกลับได้ก่อตัวขึ้น
“โอกาสที่ดีนกั !” เหยาซือหยานอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ
……
ขณะเวลาเดียวกัน
ที่ภายนอกนครจิ่วเหยา
กลุ่มคนกําลังเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้อย่างเชื่องช้า
เป็ นจ้าวตําหนักจันทราสี เงิน ฉู่หยางผิง!
วันเดียวกันกับที่ลวั่ ฉวนปะทะกับภาพฉายจิตวิญญาณ มันก็เป็ นผล
ให้นครจิ่วเหยาเกิดความตื่นตัวครั้งใหญ่
ขณะนี้ฉู่หยางผิงมาเยือนนครจิ่วเหยาด้วยตนเองเพื่อล้างแค้นแก่
บุตรชายฉู่หยุนเฟย!
อีกทั้งยังมีชายชราสี่ คนเคียงข้างฉู่หยางผิง
เหล่านี้ลว้ นมีกาํ ลังที่ขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับสู งสุ ด!
กล่าวได้วา่ เว้นแต่ผอู ้ าวุโสขอบเขตทดสอบเต๋ าคนหนึ่งที่อยูโ่ ยง
กําลังอันสู งสุ ดของตําหนักจันทราสี เงินต่างมาอยูท่ ี่นี่แล้ว!
“มันทําลายภาพฉายจิตวิญญาณข้า สังหารบุตรชายข้า แม้หลบซ่อน
ตัวในนครจิ่วเหยาก็ตอ้ งปลิดชีวติ มันให้จงได้!”
ฉู่หยางผิงเผยใบหน้าดํามืดกล่าวออกราวเสี ยงกระซิบจากห้วงนรก
“เข้าเมือง!”
“ขอรับ!”
คนทั้งห้าเดินทางเข้าสู่ นครจิ่วเหยา ออร่ าขอบเขตทดสอบเต๋ าอัน
รุ นแรงแผ่กระจายทัว่ ทิศ
กับผูฝ้ ึ กตนที่อ่อนแอขณะนี้ตอ้ งรู ้สึกแน่นที่หน้าอกขนาดแทบ
กระอักเลือดออก!
พวกเขาแทบไม่กล้าเงยหน้าขึ้น!
เพราะทวีปเทียนหลัน กําลังคือตัวตัดสิ นผูเ้ หนือกว่าอย่างแท้จริ ง!
ขณะเดียวกันนี้พวกเขายังได้เห็นตราสัญลักษณ์ที่หน้าอกของคนทั้ง
หน้า เป็ นดวงจันทราสี เงิน!
“คนของตําหนักจันทราสี เงิน? ไฉนจึงมาเยือนนครจิ่วเหยาอีกแล้ว?”
“ไม่นานก่อนหน้านี้ภาพฉายจิตวิญญาณนั้นเป็ นจ้าวตําหนักจันทราสี
เงินไม่ใช่หรื อ? วันนี้ตาํ หนักจันทราสี เงินมาเยือน ทั้งยังเป็ นยอดยุทธ์!”
“เหมือนว่าชายคนนั้นจะคล้ายภาพฉายจิตวิญญาณไม่ใช่นอ้ ย!”
“ชู่! เงียบเสี ยงเจ้าลง! ไม่อยากมีชีวติ แล้วหรื อยังไง…”
“โอ้! น่าเกรงขามนัก! นครจิ่วเหยาแห่งนี้ถึงกับมีขอบเขตทดสอบเต๋ า
ระดับสู งสุ ดมาเยือนอีกแล้ว…”
รับชมแผ่นหลังคนทั้งห้าเดินเข้าสู่ ภายในเมือง เสี ยงกระซิบจึงดัง
ตามหลังไม่ขาด
ไม่ชา้ ข่าวคราวนี้จึงแพร่ กระจายสู่ ทวั่ ทั้งนครจิ่วเหยา
ทหารยามประจํานครต่างมองคนทั้งห้าเดินเข้าเมือง พวกเขาไม่กล้า
ห้ามปราม
ด้วยผูฝ้ ึ กตนขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับสู งสุ ดเช่นนี้ถึงห้าคนเดินทาง
เข้าเมือง เรื่ องราวย่อมต้องเกิดขึ้นเป็ นแน่!
“เจ้าอยูท่ ี่นี่เฝ้าประตูเมืองเอาไว้ ข้าจะไปรายงานองค์เหนือหัว!”
หัวหน้าทหารยามกล่าวคําขึ้น
“ขอรับ!”
……
“จ้าวตําหนัก ศัตรู พวกเราอยูท่ ี่ใดกัน?” หนึ่งในผูอ้ าวุโสกล่าวถาม
ฉู่หยางผิงหรี่ ดวงตาลงเล็ก “ตําแหน่งที่ภาพฉายจิตวิญญาณข้าเลือน
หายในวันนั้นคือทางตะวันออกของนครจิ่วเหยา ส่ วนตําแหน่งแน่
ชัดนั้นไม่ทราบ”
“อย่างนั้นพวกเราหาตัวมันอย่างไรดี?”
“ไปยังพระราชวังหลวง” ฉู่หยางผิงหันสายตามองสู่ ศูนย์กลางนคร
จิ่วเหยา “จี้อ๋ ูฮุยสมควรทราบว่าคนก่อเรื่ องอยูท่ ี่ใด หากไม่กล่าวออกมา
เช่นนั้นต่อให้เป็ นจักรพรรดิกใ็ ช่วา่ ข้าจะปล่อยไปโดยง่าย!”
ด้วยมาเยือนนครจิ่วเหยาก็ยงั กล้ากล่าวคําเหล่านี้ออกมา
ยอดฝี มือขอบเขตทดสอบเต๋ าทั้งห้าคนเหล่านี้มาเพื่อเปิ ดศึกอย่างแท้จริ ง!
เหล่าผูฝ้ ึ กตนในจักรวรรดิเทียนชิงมีมากมายก็ใช่
ทว่าฝั่งนครจิ่วเหยานั้นมีเพียงแต่เหล่าไป่ และจี้อ๋ ูฮุยที่ตอ้ งแบกรับ!
 ตอนที่ 181 จักรพรรดิเทียนชิงปวดเศียร
พระราชวังหลวง
ด้วยสี หน้าร้อนใจ หัวหน้าทหารยามเร่ งรี บมาเยือนพร้อมเผยเสี ยง
บอกเล่าเรื่ องราวที่เกิดขึ้นให้จ้ ีอ๋ ูฮุยได้ทราบ
รับทราบรายงานจากผูใ้ ต้บญั ชา จี้อ๋ ูฮุยจึงต้องเผยทั้งความยินดีและ
โทสะออกอย่างแปรปรวน
นิ้วของจี้อ๋ ูฮุยกําลังเคาะกับเก้าอี้อย่างเบามือ คิว้ หนานั้นขมวดจนมุ่น
อารมณ์ขณะนี้คล้ายยังไม่ค่อยคงที่เท่าใดนัก
“หมายความถึงจ้าวตําหนักจันทราสี เงินมาเยือนนครจิ่วเหยาด้วย
ตนเอง?”
“ขอรับฝ่ าบาท! ผูน้ อ้ ยได้พบเห็นกับตาตนเอง! อีกทั้งยังมาพร้อม
คณะคนทั้งสี่ เหล่านั้นเป็ นผูฝ้ ึ กตนขอบเขตทดสอบเต๋ า!”
หัวหน้าทหารยามกล่าวบอกด้วยนํ้าเสี ยงลุ่มลึก เหงื่อกาฬขณะนี้ไหล
หลัง่ ที่หน้าผากจนกระทัง่ ถึงดวงตา ทว่าตัวเขานั้นคล้ายไม่ทราบ
เพราะพลังที่จ้ ีอ๋ ูฮุยเผยออกอย่างไม่ทนั รู ้ตวั ขณะนี้ไม่ใช่อะไรที่ผนู ้ อ้ ย
เช่นเขาจะต้านรับ!
จี้อ๋ ูฮุยรู ้สึกปวดศีรษะ
แม้ลวั่ ฉวนสังหารฉู่หยุนเฟย และยังทําลายภาพฉายจิตวิญญาณของ
ฉู่หยางผิงไปแล้ว แต่ทางตําหนักจันทราสี เงินคล้ายยังไม่คิดปล่อยวาง
ที่เขาไม่คาดคิด คือตําหนักจันทราสี เงินจะมาแสวงการล้างแค้น
รวดเร็ วถึงเพียงนี้
ทั้งยังเป็ นฉู่หยางผิงมาเยือนด้วยตนเอง
ยอดฝี มือขอบเขตทดสอบเต๋ าห้าคน เกรงว่าคณะผูอ้ าวุโสของตําหนัก
จันทราสี เงินขณะนี้คงยกมากันหมดสิ้ นแล้วกระมัง?
“ถ่ายทอดคําสัง่ ลงไป! ข้าจะตัดสิ นใจเรื่ องนี้เอง!” จี้อ๋ ูฮุยโบกมือ
“รับบัญชา!” หัวหน้าทหารยามค่อยถอนหายใจโล่งอก องค์เหนือหัว
กล่าวเองเช่นนี้ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ตอ้ งแบกรับผลที่จะตามมา
เมื่อกลับออกมาแล้ว ร่ างเหล่าไป่ จึงเผยตัวเคียงข้างจี้อ๋ ูฮุย
“เหล่าไป่ เรื่ องนี้คิดเห็นอย่างไร?” จี้อ๋ ฮู ุยกล่าวถาม
“ตามความเห็นข้า เป็ นไปได้สูงมากที่ฉู่หยางผิงจะมายังพระราชวัง
หลวง” เหล่าไป่ หรี่ ดวงตาลงเล็กพร้อมกล่าวตอบ
ฉู่หยางผิงเป็ นผูไ้ ม่หวัน่ เกรงฟ้าดิน
อย่างไรแล้วภาพฉายจิตวิญญาณขอบเขตทดสอบเต๋ าก็ถูกทําลายที่
นครจิ่วเหยา ดังนั้นคิดมาหาข้อมูลที่นี่ไม่ใช่เรื่ องแปลก
ฉู่หยางผิงเพียงทราบตําแหน่งที่ภาพฉายจิตวิญญาณถูกทําลายโดย
คร่ าว
ส่ วนว่าเป็ นที่ใดของนครจิ่วเหยา เรื่ องนี้ตอ้ งสื บหา
ด้วยเป็ นนครหลวงแห่งจักรวรรดิเทียนชิง นครจิ่วเหยาย่อมต้อง
ทราบเรื่ องราวใหญ่โตที่เกิดขึ้นภายใน!
ด้วยเหตุน้ ีฉู่หยางผิงย่อมต้องมาสื บหาจากจี้อ๋ ูฮุยโดยตรง!
จี้อ๋ ูฮุยถอนหายใจ “นัน่ คือเรื่ องที่ขา้ กังวล ขอบเขตทดสอบเต๋ าห้าคน
แม้ขา้ ไม่หวัน่ เกรง กระนั้นหากต้องเผชิญหน้าต่อกันจริ ง นครจิ่วเหยา
จะไม่อาจแบกรับได้ไหว”
ศึกปะทะระหว่างผูฝ้ ึ กตนขอบเขตทดสอบเต๋ า มันย่อมต้องกินรัศมี
เป็ นวงกว้างหลายร้อยลี้!
ไม่เกินเลยนักหากจะกล่าว ว่าหากสู ใ้ นเมืองนัน่ คือกาลล่มสลาย!
และขณะนี้คณะของฉู่หยางผิงทั้งห้ามาเยือนนครจิ่วเหยาแล้ว ดังนั้น
คิดเปิ ดค่ายอาคมคุม้ กันก็ไม่อาจช่วยอะไรได้!
ส่ วนจะให้บอกว่าบุคคลที่สงั หารฉู่หยุนเฟยแท้จริ งคือเถ้าแก่ร้านต้น
ตํารับ จี้อ๋ ูฮุยยิง่ ไม่กล้า!
ด้วยกําลังของเถ้าแก่ หากทราบว่าขายข้อมูลตนเองไป เช่นนั้นผลที่
ตามมาจะยิง่ หนักหนากว่าแบกรับศึกผูฝ้ ึ กตนขอบเขตทดสอบเต๋ าทั้ง
ห้า!
ในโลกการฝึ กฝน บุคคลช่างฟ้องถือเป็ นเรื่ องน่ารังเกียจ!
“บอกเถ้าแก่ถึงเรื่ องนี้และสอบถามว่าควรทําอะไรดีหรื อไม่?” เหล่า
ไป่ เสนอความเห็น
จี้อ๋ ูฮุยจึงเผยดวงตาเป็ นประกายพร้อมรอยยิม้ “วิธีการที่ดี!”
นี่คือหนทางดีที่สุดแล้ว เพราะให้เถ้าแก่ตดั สิ นใจเองถือเป็ นดีที่สุด!
จี้อ๋ ูฮุยจึงสู ดลมหายใจเข้าลึกพร้อมนําจี้หอ้ ยคอหยกออกมา
จี้หอ้ ยคอหยกนี้มีความสามารถในการส่ งถ่ายข้อมูล
ถัดจากนั้น จี้อ๋ ูฮุยจึงถ่ายเทจิตนึกคิดลงไป ไม่ชา้ จี้หยกจึงเผยประกาย
แสงลุกโชน…
ที่ร้านต้นตํารับ
ลัว่ ฉวนยังคงนอนเอกเขนกรับแสงตะวันเหมือนเช่นเคย แต่แล้ว
ขณะนี้กลับรับรู ้ได้ถึงความเคลื่อนไหวผ่านระบบมิติ
ด้วยเหตุน้ ีจึงเปิ ดมันออกพร้อมนําเอาจี้หอ้ ยคอหยกที่ส่องแสงออกมา
“นี่มนั อะไรกัน?” ลัว่ ฉวนกล่าวออกด้วยความสงสัย
มันทําเขาต้องครุ่ นคิด
และไม่ชา้ ลัว่ ฉวนจึงนึกออก
เขาจดจําได้ ว่าจี้หอ้ ยคอหยกนี้เป็ นจี้อ๋ ูฮุยให้ไว้ต้ งั แต่ครั้งแรกมาเยือน
ร้านต้นตํารับ
เดิมลัว่ ฉวนไม่ตอ้ งการ ทว่าจี้อ๋ ูฮุยคะยั้นคะยอไม่ปล่อยวาง กระทัง่
คุกเข่าร้องขอ ดังนั้นเขาจึงเก็บมันเอาไว้
ตามที่จ้ ีอ๋ ูฮุยเคยบอกกล่าว จี้หอ้ ยคอหยกนี้มีความสามารถในการส่ ง
ถ่ายข้อมูล
ลัว่ ฉวนครานั้นหาได้สนใจไม่ ดังนั้นจึงโยนมันเก็บไว้ในระบบมิติ
“จี้อ๋ ูฮุยส่ งข้อความมา? มีเรื่ องอะไรกัน?” ลัว่ ฉวนเผยความสงสัย
 ตอนที่ 182 เป็ นราชองครักษ์ ไม่ ใช่ เรื่ องง่ าย
การทํางานของจี้หยกนั้นเข้าใจง่าย
ลัว่ ฉวนเพียงใส่ ความนึกคิดเข้าไป ไม่ชา้ ก็รับรู ้ได้ถึงข้อความที่จ้ ีอ๋ ูฮุย
ส่ งมา
“คนของตําหนักจันทราสี เงิน?”
คราแรกลัว่ ฉวนงุนงง แต่ไม่ชา้ ก็พยักหน้ารับ
ภาพฉายจิตวิญญาณที่เขาทําลายไปก่อนหน้า คล้ายว่าจะเป็ นจ้าว
ตําหนักจันทราสี เงิน
“จี้อ๋ ูฮุยถามว่าควรบอกฉู่หยางผิงเรื่ องร้านต้นตํารับงั้นหรื อ…”
ลัว่ ฉวนใช้มือจรดปลายคางพลางครุ่ นคิด
หากเป็ นผูฝ้ ึ กตนธรรมดาเผชิญหน้ากับฉู่หยางผิง เกรงว่าจี้อ๋ ูฮุยคง
ตัดสิ นใจโดยง่ายไปแล้ว
นับเป็ นโชคร้ายที่ตวั ละครของเรื่ องราวครั้งนี้คือลัว่ ฉวน
อีกฝ่ ายคือผูอ้ าวุโสขนาดที่ไม่ทราบว่าระดับสู งส่ งเพียงใด
“ผลักเรื่ องการตัดสิ นมาให้เรางั้นสิ ?” ลัว่ ฉวนรู ้สึกขบขัน
คิดถึงตรงนี้เขาก็ตดั สิ นใจได้
ลัว่ ฉวนจึงส่ งข้อความตอบกลับผ่านทางจี้หยก “ตามแต่เจ้า”
อย่างไรภายในระยะสิ บกิโลเมตรจากร้านต้นตํารับ ตัวเขาก็ไร้เทียม
ทานอยูแ่ ล้ว
แม้เป็ นทั้งตําหนักจันทราสี เงินมาเยือน สําหรับเขาก็ไม่ต่างอะไรกับ
มดให้บดขยี้
ถัดจากนั้นลัว่ ฉวนจึงค่อยโยนจี้หยกกลับเข้าระบบมิติเก็บของ
เรื่ องนี้โยนกลับไปให้อีกฝ่ ายตัดสิ นใจเอาเอง!
……
พบเห็นจี้หยกเผยแสง จี้อ๋ ูฮุยที่รอคอยอยูก่ ลายเป็ นยินดี
ขณะนี้จึงเร่ งรี บตรวจสอบข้อความที่ได้รับ
แต่แล้วสี หน้านั้นไม่ชา้ ก็ตอ้ งกลับกลายเป็ นนิ่งงัน
“องค์เหนือหัว เป็ นอะไรไปแล้ว?” เหล่าไป่ กล่าวถาม
“รับชมด้วยตัวเจ้า” จี้อ๋ ูฮุยส่ งจี้หยกให้เหล่าไป่
ด้วยความสงสัย เหล่าไป่ จึงรับมาตรวจสอบ
ยามอ่านข้อความสั้น “ตามแต่เจ้า” เขาก็ไม่ทราบแล้วว่าควรตอบสนอง
อย่างไรดี
เหล่าไป่ นิ่งค้างพลางส่ ายศีรษะ “สมกับเป็ นเถ้าแก่”
จี้อ๋ ูฮุยต้องถอนหายใจ
คําถามโยนออกไปยังเถ้าแก่ แทนที่จะได้รับคําตอบ แต่ที่ได้รับกลับ
กลายเป็ นคําถามเช่นเดิม
“ดูจากเวลา ฉู่หยางผิงและคณะอีกไม่ชา้ สมควรมาถึงแล้ว” จี้อ๋ ูฮุยอับจน
เหล่าไป่ จึงพยักหน้ารับ “เป็ นเช่นนั้น องค์เหนือหัวคิดทําอย่างไร?
หากคิดเปิ ดศึก เช่นนั้นเหล่าไป่ ผูน้ ้ ีกล้ารับปากว่าจะไม่มีคนของ
ตําหนักจันทราสี เงินผูใ้ ดรอดพ้นจากนครจิ่วเหยา!”
ขณะพูดกล่าวออกเช่นนี้ ออร่ าเทพแห่งสงครามจึงปรากฏจากร่ าง
เหล่าไป่
ด้วยเป็ นขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับที่เก้า ทั้งยังฟื้ นคืนความเยาว์วยั แก่
ร่ างกาย เหล่าไป่ คิดอยากปลดปล่อยความอัดอั้นทดสอบพลังออก
เสี ยบ้าง!
“ข้าทราบดี” จี้อ๋ ูฮุยรับคํา “ตําหนักจันทราสี เงินนั้นไม่เท่าไหร่ แต่ที่
ข้าเกรงคือหากสู ก้ นั จริ งจะเป็ นการทําลายนครจิ่วเหยา”
จี้อ๋ ูฮุยไม่อาจแบกรับขนาดนั้นได้ไหว
“อย่างนั้นบอกเรื่ องร้านต้นตํารับไป” เหล่าไป่ เผยยิม้ ทั้งนี้มนั เป็ น
รอยยิม้ อันซุกซนของผูเ้ ฒ่าชรา “ข้าคิดอยากได้เห็น ว่าเมื่อใดพวกมัน
พบเจอเถ้าแก่จะทําอย่างไร”
จี้อ๋ ูฮุยจึงพยักหน้ารับพลางถอนหายใจ “ให้เป็ นเช่นนั้น! หวังว่าเถ้าแก่
คงไม่ใส่ ใจเอาความ…”
หน้าประตูพระราชวังหลวง
คณะคนทั้งห้าของฉู่หยางผิงมาเยือนแล้ว
“ขอผูม้ าเยือนหยุดฝี เท้า!”
ทหารยามร้องกล่าว
“จ้าวตําหนักจันทราสี เงินฉู่หยางผิงขอเข้าพบจักรพรรดิแห่งเทียนชิง”
นํ้าเสี ยงฉู่หยางผิงกล่าวออกอย่างเฉยชา
พร้อมกันนี้ออร่ าขอบเขตทดสอบเต๋ าของคนทั้งห้าจึงเผยออกกดดัน
ผูค้ น
เซี่ยเทียนอวีร่ ับรู ้ถึงออร่ าพลันต้องฝื นยิม้ ต้านรับ
ไม่นานมานี้กม็ ีมาคนหนึ่ง ไฉนคราวนี้จึงกลายเป็ นหลายคนเสี ยแล้ว?
อีกฝ่ ายไม่ใช่อะไรที่ราชองครักษ์จะสามารถแบกรับได้ไหว!
“ขอท่านรอสักครู่ ข้าจะรี บไปรายงาน!” เซี่ยเทียนอวีก่ ล่าวรับอย่าง
นอบน้อม
 ตอนที่ 183 ก็แค่ การแสดง
ด้วยฐานะหัวหน้าราชองครักษ์แห่งเทียนชิง เซี่ ยเทียนอวีจ่ ึงมีความ
มัน่ ใจอยูบ่ า้ ง!
ฉู่หยางผิงต้องขมวดคิ้วเล็กน้อย
ขณะเขาคิดกล่าวอันใดออก เสี ยงค่อนข้างดังพลันปรากฏจากด้านใน
พระราชวังหลวง
“เป็ นจ้าวตําหนักจันทราสี เงินมาเยือนนครจิ่วเหยานี่เอง ทางนี้ขาด
การต้อนรับไปบ้างแล้ว!”
“เซี่ยเทียนอวี!่ ”
“ผูน้ อ้ ยอยูน่ ี่ขอรับ!”
“นําแขกของตําหนักจันทราสี เงินไปรับรอง!”
“ขอรับ!” เซี่ยเทียนอวีต่ อบสนอง
ฉู่หยางผิงต้องขมวดคิ้วเล็กน้อย เขารู ้สึกว่าเรื่ องราวคล้ายผิดคาด
เห็นได้ชดั ว่าเขามาที่นี่เพื่อหาเรื่ อง ไฉนจี้อ๋ ูฮุยเผยท่าทีดีดว้ ยได้?
นอกจากนี้จ้ ีอ๋ ูฮุยยังไม่ใช่คนที่ชื่นชอบการเสวนา!
“จ้าวตําหนัก พวกเราทําอย่างไรต่อดี?”
“ขอจ้าวตําหนักระวังด้วย…”
ผูอ้ าวุโสทั้งสี่ กล่าวกระซิบ
ฉู่หยางผิงจึงแค่นเสี ยง “ก็ถือว่าดี! หากไม่เข้าพระราชวังหลวงจะ
กลายเป็ นขลาดกลัวไม่ใช่หรื อ? พวกเจ้าตามข้าเข้ามา!”
ด้วยเหตุน้ ีเขาจึงก้าวเดินเข้าพระราชวังหลวง
พบเห็นเช่นนี้สี่ผอู ้ าวุโสจึงได้แต่ตอ้ งเดินตาม
ภายในห้องโถง จี้อ๋ ูฮุยนัง่ อยูบ่ นราชบัลลังก์
คณะฉู่หยางผิงทั้งห้าจับจ้อง
บรรยากาศขณะนี้กล่าวได้วา่ ค่อนข้างตึงเครี ยด
“จี้อ๋ ูฮุย ข้ามาวันนี้มีธุระเพียงหนึ่งเดียว” ฉู่หยางผิงกล่าวอย่างตรงไป
ตรงมา “ไม่นานมานี้บุตรชายข้าถูกสังหารในนครจิ่วเหยา เจ้าที่เป็ น
ถึงจักรพรรดิเทียนชิงทราบเรื่ องหรื อไม่?”
ฉู่หยางผิงกล่าวคําจบพร้อมเผยออร่ าเย็นเยือก
จี้อ๋ ูฮุยจึงพยักหน้ารับ “ข้าทราบ และยังคิดอยากช่วย ทว่าโชคร้ายที่
ลงมือไม่ทนั เวลา ต้องขออภัยพี่ฉู่ในเรื่ องนี้ดว้ ยแล้ว”
ท่าทีตอบสนองนี้ถือว่าดี
สี หน้าเศร้าสร้อยของอีกฝ่ ายดูอย่างไรก็ไม่ใช่จอมปลอม
ฉู่หยางผิงต้องสบถต่อจิ้งจอกเฒ่าตรงหน้าอยูภ่ ายใน
ด้วยสี หน้าเฉยชาแสดงออก ฉู่หยางผิงกล่าวคําต่อ “ข้าคิดพูดกล่าว
ตามตรง กล่าวออกมาว่าผูใ้ ดสังหารบุตรชายข้า!”
“ที่นี่คือนครหลวงแห่งจักรวรรดิเทียนชิง อย่าได้บอกกล่าวว่าเจ้าไม่
ทราบ!”
ฉู่หยางผิงหรี่ ดวงตาลงเล็ก ร่ างนั้นเผยจิตสังหารรุ นแรงออก
หากจี้อ๋ ูฮุยปฏิเสธ อย่างนั้นเขาจะไม่มีทางปล่อยอีกฝ่ ายไปโดยง่าย!
แต่แล้วเรื่ องราวกลับเกินฉู่หยางผิงคาดคิด จี้อ๋ ูฮุยพยักหน้าตอบรับ
“ข้าคิดบอกอยูแ่ ล้ว”
ฉู่หยางผิงถึงกับชะงักงัน
เรื่ องราวมันราบรื่ นเกินคาดคิดจนเกินไป!
จี้อ๋ ูฮุยกลายเป็ นคนพูดด้วยง่ายเพียงนี้ต้ งั แต่เมื่อใด?
คณะผูอ้ าวุโสทั้งสี่ ต่างเผยสี หน้างงงัน
พวกเขาคิดทุ่มสุ ดตัว แต่แล้วจักรพรรดิเทียนชิงกลับไม่เปิ ดโอกาส
นั้น!
จี้อ๋ ูฮุยเผยยิม้ บาง จากนั้นจึงบอกเรื่ องราวของร้านต้นตํารับ
แน่นอนว่าเพียงบอกกล่าวถึงเพียงที่ต้ งั ร้าน
ส่ วนเรื่ องตัวตนของลัว่ ฉวนและเหยาซือหยาน จี้อ๋ ูฮุยไม่คิดกล่าวถึง!
ตัวเขาไม่ใช่คนโง่!
ส่ งฉู่หยางผิงไปตายอย่างไรก็ถือเป็ นเรื่ องดี!
ได้ทราบความ ฉู่หยางผิงและคณะจึงเร่ งรี บออกจากพระราชวังหลวง
“จ้าวตําหนัก ข่าวคราวของจี้อ๋ ูฮุยนี้เชื่อถือได้หรื อ?” ผูอ้ าวุโสคนหนึ่ง
กล่าวถาม
“ถ้อยคํานั้นไม่ใช่โกหก นอกจากนี้แล้วในฐานะผูฝ้ ึ กตน จี้อ๋ ูฮุยไม่ใช่
ผูค้ ิดตั้งตัวเป็ นศัตรู กบั ตําหนักจันทราสี เงินเพียงเพราะอีกฝ่ ายเป็ น
แน่” ฉู่หยางผิงรับคํา
จากนั้นสายตาจึงหันมองไปยังทิศทางของร้านต้นตํารับ ออร่ าอันเย็น
เยือกปรากฏแผ่พงุ่ จากร่ าง
เวลาแห่งการล้างแค้นมาถึงแล้ว!
……
ที่ในโลกเสมือนจริ ง เวลามักผ่านไปรวดเร็ วเสมอ
เมื่อข้อความผุดขึ้นให้เห็น เซี่ยหยวนจึงทราบว่าวันนี้หมดเวลาเล่น
เกมแล้ว
ดังนั้นจึงถอดหมวกออกพลางถอนหายใจ
เท่าไหร่ กไ็ ม่เคยพอ
ที่ทาํ ได้กม็ ีเพียงรี บกลับมาเล่นต่อในวันพรุ่ งนี้
แม้เล่นได้เพียงสามชัว่ โมง แต่กาํ ลังกลับเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล!
เซี่ยหยวนรับรู ้ได้ ว่าการฝึ กฝนของตนขยับเข้าใกล้ขอบเขตราชันอีก
ก้าวหนึ่งแล้ว ภายในเวลานี้อดไม่ได้ที่จะเผยยิม้
ไม่ชา้ หยิงอู๋จ้ ีและคณะศิษย์จากสถาบันวิญญาณเมฆาต่างก็ออกจาก
เกมตามมา
 ตอนที่ 184 เถ้ าแก่ ให้ พ วกเราลงมือแทนหรื อไม่ ?
“โหมดทัว่ ไปนี่แทบไม่ต่างอะไรกับโลกจริ ง! ลําพังแค่จุดไฟยังทํา
พวกเราเสี ยเวลาตั้งนาน!”
“ใช่แล้ว! โชคดีที่ปลานัน่ สุ กทันเวลา! รสชาติที่ผา่ นการพยายามมัน
หอมหวาน!”
“ตัดสิ นใจแล้ว! มื้อเที่ยงวันนี้ตอ้ งได้กินปลา…”
ทุกคนต่างพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน
เพื่อรอดชีวติ ในป่ าโดยไร้สิ่งอํานวยความสะดวก ทั้งยังเป็ นคนธรรมดา
ไม่มีการฝึ กฝน เหล่านี้คือความท้าทาย!
สิ่ งสําคัญที่สุดคือไม่ตอ้ งกังวลเรื่ องอันตรายใดทั้งสิ้ น!
ในโลกเสมือนจริ ง ตายไปก็ไม่ใช่เรื่ องใหญ่!
เพราะไม่ชา้ ก็ฟ้ื นคืนชีพได้อยูแ่ ล้ว!
“แต่กต็ อ้ งกล่าวถึงเรื่ องนี้ พอมาคิดเรื่ องที่เถ้าแก่กล่าวเอาไว้ มันทําให้
รู ้สึกว่าทุกถ้อยคํามีความหมาย!” กู่หยุนซีหนั มองทางลัว่ ฉวน
เจียงเหวิน่ ฉางพยักหน้ารับกล่าวเสริ ม “ถูกต้องแล้ว! ตอนนี้คล้ายเข้าใจ
คําถามที่เถ้าแก่เอ่ยไว้ไม่ใช่นอ้ ย คิดว่าการเดินทางถัดจากนี้ของพวก
เราน่าจะราบรื่ นได้!”
ทุกคนต่างส่ งสายตามองทางลัว่ ฉวนด้วยความประทับใจ
แน่นอนว่าท่าทีของลัว่ ฉวนก็หาได้แปรเปลี่ยนใดไม่
อย่างไรแล้วลัว่ ฉวนก็ตอบสนองเช่นนี้เสมอมา ดังนั้นจึงไม่มีใครคิด
แปลกใจแต่อย่างใด
“ว่าไปแล้ว เถ้าแก่ พวกเราขอตัวกลับก่อน” เซี่ยหยวนกล่าวลา
ลัว่ ฉวนจึงพยักหน้ารับ
แต่แล้วขณะเซี่ยหยวนและคณะคิดเดินไปยังประตูร้านกลับต้อง
ชะงักฝี เท้า
ที่ภายในตรอกได้ปรากฏห้าคนเดินเข้ามา
ท่ามกลางคนเหล่านี้ยงั เผยจิตสังหารอันรุ นแรง!
ผูม้ าเยือนประสงค์ร้าย!
นี่เป็ นความคิดแรกที่แต่ละคนนึกขึ้นได้!
พร้อมกันนี้ออร่ าขอบเขตทดสอบเต๋ าของคนทั้งห้ายังเปิ ดเผยรุ นแรง
อย่างไม่คิดปิ ดบัง!
ภายใต้แรงปะทะของออร่ า กู่หยุนซี และคณะต่างต้องเผยสี หน้าซี ด
เผือดกลับเข้าในร้านต้นตํารับ
หยิงอู๋จ้ ีเผยสี หน้าเย็นเยือก
เขารับชมคนทั้งห้าที่เดินเข้ามาเชื่องช้าด้วยดวงตาหรี่ เล็ก พร้อมกันนี้
ได้เผยออร่ าอันตรายออกจากร่ าง
“เมื่อใดกันที่คนของตําหนักจันทราสี เงินกล้าอหังการถึงเพียงนี้?”
นํ้าเสี ยงเย็นเยือกของหยิงอู๋จ้ ีเอ่ยถาม
ขณะเดียวกันออร่ าขอบเขตทดสอบเต๋ าได้ทะยานเข้าหาคนทั้งห้า!
ภายในตรอกขณะนี้กลายเป็ นอัดแน่นด้วยพายุออร่ ารุ นแรงแล้ว!
หยิงอู๋จ้ ีพบเห็นตราสัญลักษณ์จนั ทราสี เงินบนชุดอีกฝ่ าย ดังนั้นจึง
ทราบว่าเป็ นฉู่หยางผิงและคณะ
“ขอบเขตทดสอบเต๋ า?!” ฉู่หยางผิงเผยเสี ยงอุทาน
ถัดจากนั้นเขาจึงได้เห็นทั้งหยิงอู๋จ้ ีและเซี่ ยหยวนที่เผยใบหน้าอันเย็น
เยือก
ฉู่หยางผิงต้องขมวดคิว้
เขาย่อมตระหนักได้ถึงตราสัญลักษณ์บนเสื้ อคนทั้งสอง
สถาบันวิญญาณเมฆา และสถาบันจันทราลึกลํ้า
ขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับที่เก้า ตัวตนเช่นนี้สมควรเป็ นอาจารย์
ฉู่หยางผิงรู ้สึกว่าเรื่ องราวไม่ค่อยดีเท่าใดนัก
ตามข่าวคราวที่จ้ ีอ๋ ูฮุยให้ไว้ก่อนหน้า ผูท้ ี่สงั หารบุตรชายของเขาคือ
เจ้าของร้าน
แต่แล้วขณะนี้สองคนปรากฏออกจากในร้าน หรื อผูล้ งมือสังหารจะ
มีสมั พันธ์เกี่ยวข้องกับคนของสองสถาบัน?
เรื่ องนี้ยงุ่ ยากแล้ว!
แม้กระนั้นฉู่หยางผิงก็ไม่คิดถอย
เพราะเขามาเยือนนครจิ่วเหยาวันนี้เพราะตัดสิ นใจแล้วว่าจะสังหาร
อีกฝ่ ายให้ได้ไม่วา่ จะด้วยอะไร!
“สหายทั้งสอง พวกเราไม่ใช่ศตั รู ขอหลีกให้พน้ ทางโดยเร็ ว!” ฉู่
หยางผิงกล่าวด้วยนํ้าเสี ยงลุ่มลึก
เขาไม่อาจลากคนของสองสถาบันมาข้องเกี่ยวกับการล้างแค้นของ
ตําหนักจันทราสี เงิน
และหยิงอู๋จ้ ีกบั เซี่ยหยวนคล้ายจะคาดเดาถึงสาเหตุได้ในขณะนี้
ทั้งสองจดจําได้ถึงศึกอันยิง่ ใหญ่คบั นครจิ่วเหยาที่เพิ่งเกิดเมื่อไม่นาน
แน่นอนว่านัน่ คือภาพฉายจิตวิญญาณของฉู่หยางผิง!
อีกฝ่ ายที่ต่อกรก็คือเถ้าแก่!
หยิงอู๋จ้ ีและเซี่ยหยวนเริ่ มไตร่ ตรอง
และนี่กค็ ล้ายเป็ นโอกาสอันดีที่จะซื้อใจเถ้าแก่ได้!
“เถ้าแก่ให้พวกเราลงมือหรื อไม่?” เซี่ยหยวนหันมองกลับไปยังร้าน
พร้อมกล่าวถามด้วยนํ้าเสี ยงนอบน้อม
 ตอนที่ 185 ภาพฉากอันคุ้นเคย
ฉู่หยางผิงต้องขมวดคิ้ว
อีกฝ่ ายคืออาจารย์ของสถาบันจันทราลึกลํ้า ยอดฝี มือขอบเขตทดสอบ
เต๋ าระดับสู งสุ ดไฉนเผยความนอบน้อมต่อเถ้าแก่ร้าน?
อีกฝ่ ายเป็ นใครกัน?
ผ่านไปครู่ ฉู่หยางผิงค่อยรับรู ้ถึงสังหรณ์ร้ายภายในใจ
แต่ไม่ชา้ ความรู ้สึกดังกล่าวก็ถูกโยนทิ้งไป
ล้อกันเล่นหรื อไร!
สองคนคือขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับสู งสุ ด อีกหนึ่งคือระดับที่แปด
และที่เหลืออีกสองคือระดับที่หา้ !
ต่อให้ตอ้ งเผชิญหน้าขอบเขตราชันระดับแรกยังสามารถต้านรับได้!
ร้านเล็กจ้อยแค่น้ นั มีหรื อจะมีขอบเขตราชันคงอยู?่
ดังนั้นในสายตาของฉู่หยางผิงพลันได้เห็นคนหนุ่มก้าวเดินออกมา
จากร้าน
ทันทีที่พบเห็นลัว่ ฉวน ฉู่หยางผิงจึงมัน่ ใจว่านัน่ คือบุคคลที่สงั หาร
บุตรชายตนเอง!
“ไม่จาํ เป็ น” ลัว่ ฉวนส่ ายศีรษะตอบ
หยิงอู๋จ้ ีและเซี่ยหยวนต่างผิดหวัง กระนั้นก็ไม่กล้าทักท้วงคําอื่นใด
อีก
ตั้งแต่หยิงอู๋จ้ ีและเซี่ ยหยวนก้าวหน้ามาได้ กําลังของคนทั้งสอง
ขณะนี้เหนือกว่าขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับสู งสุ ดไปก้าวหนึ่งแล้ว
กระนั้นหากเปิ ดศึกต่อสู จ้ ริ ง เผชิญหน้าขอบเขตทดสอบเต๋ าห้าคน
ผลลัพธ์ทา้ ยที่สุดก็ยงั ต้องเป็ นความพ่ายแพ้!
และยังต้องเกรงว่านครจิ่วเหยาจะกลายเป็ นซากสมรภูมิ!
ลัว่ ฉวนย่อมไม่คิดอยากได้เห็นผลลัพธ์เช่นนั้นเกิดขึ้น
สายตาลัว่ ฉวนหันมองคนทั้งห้าที่เบื้องหน้า มือขณะนี้ไพล่ที่ดา้ นหลัง
นํ้าเสี ยงกล่าวราบเรี ยบ “จ้าวตําหนักจันทราสี เงินงั้นหรื อ?”
ฉู่หยางผิงได้พบเห็นลัว่ ฉวน นัยน์ตานั้นต้องหดแคบลง
ตามที่จ้ ีอ๋ ูฮุยบอกกล่าว อีกฝ่ ายคือตัวตนที่ซุกซ่อนอยูภ่ ายในร้าน
และฉู่หยางผิงมัน่ ใจ ว่าบุคคลตรงหน้าคือคนเดียวกับที่เคยสู ก้ บั ตน
เมื่อวันนั้น!
“ผูอ้ าวุโส ให้ขา้ จัดการชายคนนี้เอง!”
ฉู่หยางผิงคํารามอย่างกราดเกรี้ ยวพร้อมเผยพลังวิญญาณแผ่กระจาย!
ผูอ้ าวุโสที่เหลืออีกสี่ คนต่างโคจรพลังวิญญาณปกคลุมทั้งร่ างเพื่อ
สะกดข่มแวดล้อม!
ทัว่ ทั้งนครจิ่วเหยากลายเป็ นเกิดมวลเมฆสี ดาํ ปกคลุมพร้อมออร่ า
ชวนสะพรึ ง
คนทั้งห้าขณะนี้ประสานงานร่ วมมือกันใช้พลังอํานาจกดดัน
สถานการณ์!
อีกฝ่ ายไม่คิดเปิ ดโอกาสให้ลวั่ ฉวนได้ต่อต้าน!
พริ บตานี้ประกายแสงจึงเริ่ มปรากฏจากมวลเมฆสี ดาํ มืด
มวลเมฆสี ดาํ กระจายตัวออกก่อนจะเผยซึ่งจันทราสี เงินกลางฟากฟ้า!
จันทราสี เงินและดวงตะวันขณะนี้ลอยเคียงข้างกันอย่างประหลาด!
“เป็ นแบบนี้นี่เอง”
ลัว่ ฉวนยังคงสภาพมือไพล่ทางด้านหลังรับชมฟากฟ้าเบื้องบน
ดวงจันทราสี เงินกลางฟากฟ้า ลัว่ ฉวนเคยได้เห็นการกระทําเช่นนี้
แล้วตั้งแต่ศึกปะทะกับภาพฉายจิตวิญญาณ
ขณะนี้ขอบเขตทดสอบเต๋ าทั้งห้าคนร่ วมมือกันจึงยิง่ เท่าทวีอาํ นาจ!
กระบวนท่านี้มนั มากพอจะสะกดข่มขอบเขตราชันได้ดว้ ยซํ้า!
ผูค้ นในนครจิ่วเหยาต่างรับชมเรื่ องราวบนฟากฟ้า
อย่างไรแล้วเกิดเรื่ องใหญ่โตขนาดนี้ไม่ให้สนใจก็ออกจะเกินไป!
“เหตุใดท้องฟ้ากลายเป็ นมืดครึ้ ม?”
“ดูนนั่ ! บนฟ้ามีดวงจันทร์อีกหนึ่งปรากฏ!”
“เดี๋ยวนะ! เหมือนว่าเรื่ องราวเช่นนี้ดูคุน้ เคยกันหรื อไม่?”
“จําได้แล้ว! ครั้งนั้นภาพฉายจิตวิญญาณปรากฏในนครจิ่วเหยาก็เป็ น
เช่นนี้! แต่บรรยากาศครั้งนั้นมันไม่รุนแรงเท่าครั้งนี้!”
“หรื อจะเป็ นภาพฉายจิตวิญญาณผูอ้ าวุโสท่านนั้นปรากฏตัวในนคร
จิ่วเหยาอีกแล้ว?”
“หวังว่าผูอ้ าวุโสที่ดูแลนครจะต้านรับไว้ได้! ไม่นานมานี้นครจิ่วเหยา
เกิดหลายเรื่ องราวมากเกินไปแล้ว…”
ผูฝ้ ึ กตนนับไม่ถว้ นต่างเผยสี หน้าเคร่ งเครี ยด
กระนั้นหากเทียบกับก่อนหน้านี้ พวกเขาคล้ายมีภูมิตา้ นทานรับ
เรื่ องราวใหญ่โต
ประสบพบเจอมาแล้วไม่นอ้ ย ดังนั้นย่อมต้องมีความคุน้ ชิน
ท้องฟ้ามืดครึ้ ม บุคคลใหญ่โตปรากฏ ทางราชวงศ์ยอ่ มต้องตอบสนอง
ผูฝ้ ึ กตนทัว่ ไปมีอนั ใดต้องกลัวเกรง?
พระราชวังหลวง
ด้วยรับชมเรื่ องราวบนฟากฟ้า จี้อ๋ ูฮุยอดไม่ได้ที่จะเกิดความอึดอัด
ทว่าเป็ นความอึดอัดที่คิดอยากหัวเราะออก!
 ตอนที่ 186 ลูกค้ าร้ านตอบสนอง
เพราะจี้อ๋ ฮู ุยทราบดี ว่าการโจมตีระดับนี้ชวนสะพรึ งเช่นไร
หากเป็ นเขารับหน้า เช่นนั้นก็เกรงว่าอาจต้องแบกรับอาการบาดเจ็บ
สาหัส
แต่กระนั้นเป้าหมายการโจมตีครั้งนี้คือเถ้าแก่!
สําหรับเถ้าแก่ กับของเด็กเล่นแค่น้ ี เกรงว่าโบกมือก็ตา้ นรับไว้ได้แล้ว!
“องค์เหนือหัวต้องการให้เปิ ดค่ายอาคมคุม้ กันหรื อไม่?” เหล่าไป่ ที่
อยูข่ า้ งกายกล่าวถาม
สี หน้าคนทั้งสองแม้พบเห็นเรื่ องราวต่างก็ยงั สงบ
จี้อ๋ ูฮุยส่ ายศีรษะ “ไม่เป็ นไร ด้วยกําลังของเถ้าแก่ยอ่ มไม่ทาํ ให้นครจิ่ว
เหยาเสี ยหาย”
เหล่าไป่ พยักหน้ารับ
กลายเป็ นว่าเขานับถือลัว่ ฉวนอย่างไม่ลืมหูลืมตา!
“นับจากนี้ ตําหนักจันทราสี เงินคงต้องถูกลบหายจากทวีปเทียนหลัน
แล้วกระมัง…”
จี้อ๋ ูฮุยรับชมดวงจันทราสี เงินบนฟ้าพลางกล่าวกระซิ บ…
คฤหาสน์ขนุ นางใต้ คฤหาสน์ขนุ นางซ้าย โรงเตี๊ยมจันทราเมรัย
ตําหนักหมื่นโอสถ…
เหล่านั้นต่างรับชมเรื่ องราวที่เกิดขึ้นบนฟากฟ้า
พริ บตานี้พวกเขาเกิดความคิดเพียงหนึ่งเดียว
“ของแค่น้ ีคงทําอะไรเถ้าแก่ไม่ได้กระมัง?” ปู้หลี่เกื๋อกระตุกมุมปาก
พลางรับชมเรื่ องราว
ปู้ฉืออีจึงกล่าวตอบ “สมควรเป็ นเช่นนั้น เหมือนว่าตําหนักจันทราสี
เงินมาเยือนนครจิ่วเหยากันแล้ว”
“พวกเราควรไปรับชมดีหรื อไม่?” ปู้หลี่เกื๋อเผยอาการตื่นเต้น
ปู้ฉืออีเดาะลิ้นตอบ “ไปรับชม! แต่เมื่อใดถึงร้านก็เกรงว่าเถ้าแก่จะ
ปัดกวาดไปหมดสิ้นแล้ว…”
บรรดาลูกค้าร้านต้นตํารับต่างตัดสิ นใจเช่นเดียวกันนี้
นัน่ ก็คือการเร่ งรี บมุ่งหน้าไปเยือนร้าน…
“ทรงอํานาจนัก!” เซี่ ยหยวนจับจ้องจันทราสี เงินกลางฟากฟ้า
หยิงอู๋จ้ ีเองก็ต้ งั ระวังขึ้นมา
ขณะนี้คนทั้งสองและคณะศิษย์ต่างถอยกลับเข้าไปภายในร้าน
“เถ้าแก่จะเป็ นไรหรื อไม่?” กู่หยุนซี รับชมลัว่ ฉวนที่ดา้ นนอกร้าน
ด้วยสี หน้าห่วงหา
“อย่ากังวลเลย” เหยาซือหยานเผยยิม้ “ของแค่น้ ีทาํ อะไรเถ้าแก่ไม่ได้!”
ถ้อยคําเหล่านี้ คือความเชื่อใจที่เหยาซือหยานมีต่อลัว่ ฉวน
ได้ทราบคําเหยาซือหยาน กู่หยุนซี และคณะต่างนิ่งค้าง
ถูกต้องแล้ว!
กําลังเถ้าแก่ไม่ใช่อะไรที่ของแค่น้ ีจะทําอะไรได้!
เพียงผูฝ้ ึ กตนขอบเขตทดสอบเต๋ าห้าคน ไม่ใช่โบกมือก็หายวับแล้ว
หรื อไร?
จากความกังวลกลายเป็ นความสงสัย กลุ่มคนต่างไปมุงที่ประตู
ทางออกร้าน
นี่เป็ นโอกาสหาได้ยากที่จะได้รับชมยอดฝี มือขอบเขตทดสอบเต๋ า
เปิ ดศึกกับตาตนเอง!
มันคือประสบการณ์อนั ลํ้าค่า!
แน่นอนว่าเรื่ องราวเช่นนั้นระบบฝึ กสอนทําครัวก็มีให้รับชม…
ฉู่หยางผิงจับจ้องลัว่ ฉวนด้วยสี หน้าจ้องกินเลือดเนื้อ
“เหอะ อวดดีอหังการเข้าไป ต่อหน้าพวกเราห้าคนเจ้าต้องตกตาย!”
ถ้อยคํากล่าวจบ จันทราสี เงินกลางฟากฟ้าจึงเท่าทวีอาํ นาจแสง
พริ บตานี้ลาํ แสงนับหมื่นพลันร่ วงหล่นจากฟากฟ้าเข้าปกคลุมนคร
จิ่วเหยา!
แม้กล่าวว่าลําแสง ทว่าขนาดของมันเล็กยิง่ !
ขณะนี้ทะยานมาทางร้านต้นตํารับ รัศมีของลําแสงนั้นหดแคบไม่ถึง
สิ บเซนติเมตร!
สี ของมันแปรเปลี่ยนจากขาวบริ สุทธิ์กลับกลายเป็ นโปร่ งแสง!
รับชมจากระยะไกล มันเปรี ยบดังดาบที่ทิ่มแทงจากฟากฟ้าถึงแดน
ดิน!
เรื่ องราวทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในชัว่ พริ บตา!
คมดาบพลังงานที่ควบแน่น ขณะนี้มนั กําลังปิ ดล้อมพื้นที่อย่างไม่คิด
หลงเหลือสถานที่ให้หลบหนี!
“กระบวนท่าใหญ่โต พลังสู ญเปล่านัก” ลัว่ ฉวนเงยศีรษะขึ้นรับชม
ลําแสงเบื้องบนพลางกล่าว
ฉู่หยางผิงชะงักงัน สี หน้าขณะนี้เผยความโกรธแค้นก่อนจะหัวเราะ
เย้ยหยัน “มีอะไรจงกล่าว! อย่างไรเจ้าก็คนตาย!”
แต่แล้วสิ่ งที่เกิดขึ้นถัดจากนี้กลับกลายเป็ นทําให้เขาต้องดวงตาเบิก
กว้าง
 ตอนที่ 187 กระจ่ าง
“นี่มนั … เป็ นไปได้ยงั ไง!”
คนทั้งห้าต่างเผยสี หน้าหวาดกลัว
สิ่ งที่เกิดขึ้นเบื้องหน้า มันเกินกว่าที่พวกเขาจะจินตนาการได้ถึง!
ผูค้ นภายในร้านต้นตํารับเองก็แปลกใจ
เพราะร่ างกายลัว่ ฉวนหาได้เผยความผันแปรทางพลังงานใดออกมาไม่
พวกเขาประหลาดใจว่าลัว่ ฉวนจะต้านรับการโจมตีไว้ได้อย่างไร
กระนั้นอึดใจถัดมาทุกคนกลับต้องแตกตื่นพูดกล่าวไม่ออกยิง่ กว่า
ทันทีเมื่อลําแสงเข้าปะทะกับลัว่ ฉวน เขาเพียงโบกมือเล็กน้อยราวปั ด
แมลงหวีท่ ี่น่ารําคาญ
ลําแสงกลับกลายเป็ นเลือนหายเพียงเพราะลัว่ ฉวนโบกมือ
มันราวกับถูกลบเลือนหายไปอย่างไร้ร่องรอย!
ทุกสิ่ งอย่างที่เกิดขึ้นล้วนไม่มีความผันแปรทางออร่ าใดเผยออก!
“นี่ทาํ ได้ยงั ไงกัน!”
ฉู่หยางผิงจับจ้องลัว่ ฉวนพร้อมเผยนํ้าเสี ยงสัน่ เทิ้ม
เหงื่อกาฬขณะนี้หลัง่ ท่วมภายในใจ อันที่จริ งมันหลัง่ ท่วมแผ่นหลัง
เขาแล้วต่างหาก…
เท่านี้เขาจึงได้ตระหนักทราบ ว่าลัว่ ฉวนเผยท่าทีเฉยชานับตั้งแต่
แรกเริ่ มจนถึงตอนนี้ได้อย่างไร ทั้งหมดนี้ไม่ใช่เพราะหยิงอู๋จ้ ีและเซี่ ย
หยวนที่เป็ นขอบเขตทดสอบเต๋ าระดับสู งสุ ดเคียงข้าง!
แต่เป็ นไม่เห็นพวกเขาทั้งห้าคนอยูใ่ นสายตาแม้แต่นอ้ ย!
หนทางแห่งการล้างแค้น เดิมพบเห็นชัยชนะกองเบื้องหน้า ขณะนี้
มันกลายกลายเป็ นหุบเหวแห่งความตาย!
บุตรชายของเขาไปหาญกล้ายัว่ ยุตวั ตนอันตรายเช่นนี้ได้อย่างไร!
ครานี้ถึงกับนําบิดาเช่นเขามาตกตายด้วย!
ครั้งภาพฉายจิตวิญญาณถูกทําลาย ฉู่หยางผิงเพียงคิดถึงแต่การล้าง
แค้น!
ฉู่หยางผิงแทบคิดอยากย้อนเวลากลับไปตบหน้าตอนเองในตอนนั้น!
ขณะนี้ริมฝี ปากนั้นอ้าออกราวกับคิดร้องขอความเมตตา
ผูอ้ าวุโสทั้งสี่ ที่ดา้ นหลังต่างหวาดกลัวถึงขีดสุ ด
ลัว่ ฉวนไม่คิดรับฟังคําใดของผูป้ ระสงค์ร้าย
หากขอโทษแล้วหาย เช่นนั้นมีกฎบ้านกฎเมืองไว้ทาํ อะไร?
นอกจากนี้แล้วทวีปเทียนหลันคือโลกที่ซ่ ึ งผูแ้ ข็งแกร่ งเป็ นใหญ่!
ลัว่ ฉวนยืน่ มือขวาออกพร้อมเหยียดนิ้ว
สองนิ้วพลันประสานต่อกันและดีดออก
กึก!
เสี ยงแตกหักดังขึ้น
สี หน้าคนทั้งห้าขณะนี้กลับกลายเป็ นแข็งค้าง
สายลมเย็นเยือกพัดผ่าน ร่ างเหล่านั้นสลายหายเป็ นเถ้าธุลี
ผูฝ้ ึ กตนขอบเขตทดสอบเต๋ าห้าคนถูกสังหารอย่างไม่อาจต้านรับแม้
เพียงนิด!
ลัว่ ฉวนคิดอยูค่ รู่ หนึ่ง ก่อนจะตัดสิ นใจตั้งชื่อกระบวนท่าเมื่อครู่
“กําจัดสมบูรณ์”
ตามชื่อของมัน คือการกําจัดตัวตนอีกฝ่ ายโดยไม่หลงเหลือ
นี่จึงเป็ นอํานาจของผูป้ กครองแห่งโลก!
ไม่เกินเลยนักหากจะกล่าว ว่าลัว่ ฉวนคือผูไ้ ร้เทียมทานแท้จริ งภายใต้
ขอบเขตที่บพั ของระบบมอบไว้ให้!
ไม่เกินเลยหากจะเรี ยกขานเป็ นเทพเจ้า!
ความเป็ นจริ งคือเรื่ องราวเสร็ จสิ้ นเพียงแค่เขายกมือ!
“ขอบเขตทดสอบเต๋ าห้าคน ตายหมดแล้ว?”
เซี่ยหยวนอ้าปากค้างเผยสี หน้าเหลือเชื่อ คําแม้กล่าวออกทว่ารู ้สึก
ลําคอแห้งผาก
หยิงอู๋จ้ ีพยักหน้ารับเป็ นการตอบสนอง
นับตั้งแต่เริ่ มจนถึงตอนนี้ เขาไม่เห็นด้วยซํ้าว่าลัว่ ฉวนใช้วธิ ีการ
อะไรโจมตี!
นี่จึงเป็ นความเหนือชั้นอันไกลห่างที่ขอบเขตทดสอบเต๋ าไม่อาจ
เข้าใจได้!
บรรดาศิษย์อย่างเช่นกู่หยุนซียอ่ มไม่คิดอะไรให้มากความ
เถ้าแก่กาํ จัดศัตรู ได้ง่ายดาย เรื่ องนี้อย่างไรก็เป็ นผลลัพธ์ที่ดี!
ลัว่ ฉวนเปรยสายตามองทางจันทราสี เงินบนฟากฟ้าพร้อมดีดนิ้วอีก
ครั้งหนึ่ง
พริ บตานี้ดวงจันทราสี เงินจึงเลือนหายราวไม่เคยมีอยู่
ภายในนครจิ่วเหยา ผูค้ นมากมายต่างรับชมปรากฏการณ์บนฟากฟ้า
ครั้งลําแสงร่ วงหล่นลงมา พวกเขารู ้สึกราวกับใจเต้นรัวจนแทบออก
มานอกอก
แต่แล้วอึดใจถัดมา ลําแสงเหล่านั้นกลับเลือนหายกลางอากาศ
และผ่านไปอีกครู่ จนั ทราสี เงินบนฟากฟ้าก็เลือนหายไปเช่นกัน
ความเงียบงันบังเกิด จากนั้นจึงเป็ นข่าวลือที่แพร่ กระจายทัว่ ทั้งนคร
จิ่วเหยา!
เหตุการณ์เช่นนี้ถึงกับเกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาพวกเขา
ซึ่ งก็เหมือนครั้งล่าสุ ด นับตั้งแต่เริ่ มจนถึงจบเรื่ อง พวกเขาไม่ทราบ
ว่าผูใ้ ดลงมือ
เรื่ องนี้จึงกลายเป็ นข้อสงสัยค้างคาอยูภ่ ายในใจของเหล่าผูค้ นในเมือง
หรื อจะเป็ นยอดฝี มือซ่อนเร้นในนครจิ่วเหยาอีกแล้ว?
“เหมือนว่าเถ้าแก่ลงมือเรี ยบร้อย ผลลัพธ์ไม่ผดิ จากที่คาด”
พบเห็นจันทราสี เงินเลือนหาย จี้อ๋ ูฮุยจึงเผยยิม้ ได้
ขณะเดียวกันนี้เขายังต้องลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก
บอกกล่าวตามตรง ครั้งลําแสงมหาศาลล่วงหล่นลงมา ใจเขาแทบไม่
อาจอยูก่ บั ตัว
เพราะเขาหวาดเกรงพลังงานจะกระจายส่ งผลกระทบทัว่ ทั้งนครจิ่ว
เหยา
หากเป็ นเช่นนั้น ก็ถือเป็ นคราวล่มสลายของนครจิ่วเหยาเป็ นแน่!
 ตอนที่ 188 ไร้ ผ้ ูต่อกร
ผลลัพธ์ของเรื่ องราวออกมาเช่นนี้ถือเป็ นเรื่ องที่ดี
ฉู่หยางผิงและคณะลงมือครั้งใหญ่ ทว่าสุ ดท้ายก็ทาํ ได้เพียงแค่ก่อ
คลื่นลม
“ด้วยกําลังของเถ้าแก่ ไม่วา่ ฉู่หยางผิงนําคนมาเพียงใด ผลลัพธ์กไ็ ม่
ต่าง” เหล่าไป่ เผยยิม้
จี้อ๋ ูฮุยพยักหน้ารับเห็นพ้อง
กําลังของเถ้าแก่ไม่ใช่อะไรที่จะประเมินได้!
จี้อ๋ ูฮุยคิดไปครู่ ก่อนจะเอ่ยถาม “เหล่าไป่ พวกเราต้องไปยังร้านเถ้าแก่
หรื อไม่? ฉู่หยางผิงและคณะเป็ นข้าบอกกล่าวให้ไปทางนั้น”
เหล่าไป่ ครุ่ นคิดไปครู่ หนึ่ง “แม้จากนิสยั ของเถ้าแก่แล้วจะไม่เก็บมา
ใส่ ใจ แต่ส่วนตัวข้าคิดว่าคงดีกว่าหากองค์เหนือหัวจะไปที่ร้าน”
จี้อ๋ ูฮุยรับคํา “ก็จริ ง เหล่าไป่ นําข้าไปที่นนั่ ”
……
ลัว่ ฉวนหันกลับก่อนจะเดินเข้าร้านต้นตํารับ
ท่าทีน้ นั เรี ยบเฉยราวกับไม่เคยเกิดอันใดขึ้น
ผูค้ นต่างมองลัว่ ฉวนด้วยความนับถือ
สี หน้าของลัว่ ฉวนนับตั้งแต่เริ่ มไม่เคยเปลี่ยนแปร
อาการสงบอันคงที่ นี่จึงเป็ นคุณสมบัติของเทพผูเ้ ย็นชา
“เถ้าแก่ เมื่อครู่ น้ ีทาํ อะไรไปหรื อ?” กู่หยุนซี เอ่ยถามด้วยดวงตาเป็ น
ประกาย
คํากล่าวจบนางจึงยืน่ สองนิ้วออกมาเลียนแบบท่าดีดนิ้วของลัว่ ฉวน
ผูอ้ ื่นต่างเงียบ…
เพราะท่ามกลางกลุ่มคน กู่หยุนซีและเจียงเหวิน่ ฉางถือว่ารู ้จกั ลัว่ ฉวน
มานานที่สุดแล้ว
ดังนั้นกู่หยุนซีจึงกลายเป็ นแนวหน้าเอ่ยคําถามแทนผูอ้ ื่น
พบเห็นท่าทีน่ารักของกู่หยุนซี ลัว่ ฉวนอดไม่ได้ที่จะยิม้ เล็กน้อย
“กําจัดสมบูรณ์” ลัว่ ฉวนตอบกลับ
“กําจัดสมบูรณ์?”
“นัน่ คืออะไรกัน?”
“ไม่ทราบแล้ว…”
ทุกคนต่างมองหน้ากันเองด้วยความสงสัย
หยิงอู๋จ้ ีขมวดคิ้วพลางคิด “หากคาดเดาไม่ผดิ กระบวนท่าของเถ้าแก่
นั้นคือการใช้อาํ นาจแห่งผูค้ รองหรื อ?”
“กําจัดสมบูรณ์ คือการทําลายศัตรู อย่างสิ้ นซาก?” เซี่ยหยวนอดไม่ได้
ที่จะเอ่ยถาม
ลัว่ ฉวนส่ ายศีรษะ “ไม่ใช่เช่นนั้น กําจัดสมบูรณ์คือการลบตัวตนอย่าง
ไร้กฎเกณฑ์ บีบบังคับตัวตนที่เคยมีอยูใ่ ห้กลายเป็ นไม่มีอยู”่
เซี่ ยหยวนและหยิงอู๋จ้ ีพลันต้องสะท้านลมหายใจ
บีบบังคับลบตัวตน?
นัน่ ไม่ใช่หมายความถึงตราบเท่าที่ควบคุมอํานาจแห่งผูค้ รอง เช่นนั้น
ก็ลบทุกสิ่ งอย่างได้ตามใจงั้นหรื อ?
กู่หยุนซีและคณะยังคงจับจ้อง
เพราะยังไม่เข้าใจว่าอะไรเป็ นอะไร…
“เถ้าแก่ตอนนี้แข็งแกร่ งเพียงใดกันแล้ว?” เหยาซื อหยานที่เป็ นเสมียน
ประจําร้านเองก็ให้ความสนใจเรื่ องนี้
แข็งแกร่ งเพียงใด?
ด้วยบัพไร้เทียมทานจากระบบ ตัวเขาก็เป็ นตัวตนไร้เทียมทาน
ลัว่ ฉวนคิดไปครู่ ก่อนจะตอบอย่างจริ งจัง “ไม่ค่อยทราบแน่ชดั ใน
โลกนี้ไม่เคยพบเจอคู่ต่อสู ม้ าก่อน”
อย่างไรแล้วคํากล่าวเหล่านี้กไ็ ม่ผดิ
ลัว่ ฉวนภาคภูมิที่กล่าวออกไปได้ดว้ ยดี
ผูค้ นต่างอดไม่ได้ที่จะสะท้านลมหายใจรุ นแรง
ไม่เคยพบเจอคู่ต่อสู ?้
ดังนั้นเลยไม่ทราบว่าแข็งแกร่ งเพียงใด?
จะบอกว่ากําลังของเถ้าแก่เหนือลํ้ายิง่ กว่าผูฝ้ ึ กตนทั้งหมดของทวีป
เทียนหลันอย่างไม่อาจเทียบได้?
ผูค้ นต่างเผยอาการตื่นตะลึง
ยามเดินกลับออกจากร้าน พวกเขายังตกอยูใ่ นภวังค์
ข่าวคราวที่ได้ทราบนี้มนั ชวนตื่นตะลึงจนเกินไป
พร้อมกันนี้ร้านต้นตํารับในใจของพวกเขาจึงกลายเป็ นตัวตนที่ไม่
อาจหาใดเปรี ยบเทียบ!
ทันทีเมื่อกลุ่มคนกลับออกจากร้าน ก็ได้พบเห็นว่ามีกลุ่มคนกําลังเร่ ง
รี บมายังตรอกแห่งนี้
กู่หยุนซียงั คงมีความสงสัย “ร้านเถ้าแก่คึกคักเพียงนี้เลยหรื อ?”
หากลัว่ ฉวนได้ยนิ คําของกู่หยุนซี ใบหน้านั้นคงกลับกลายเป็ นดํามืด
แน่แท้
จากคํากล่าวนั้นหมายความอีกอย่างได้ ว่าร้านต้นตํารับกิจการไม่ดี
อย่างนั้นหรื อ?
 ตอนที่ 189 ลัว่ ฉวนประทับใจ
เมื่อลัว่ ฉวนพบเห็นบรรดาผูม้ าเยือน ภายในอดไม่ได้ที่จะต้องชะงักไป
คนเหล่านี้ไม่ใช่ลูกค้าร้านต้นตํารับหรอกหรื อ?
ไฉนแห่กนั มาได้?
“ฮ่าฮ่า คิดไว้อยูแ่ ล้ว! เรื่ องแค่น้ ีสาํ หรับเถ้าแก่กแ็ ค่เล็กน้อย!” ปู้หลี่เกื๋อ
หัวเราะดัง
“ด้วยกําลังของเถ้าแก่ยงั มีอะไรให้สงสัย?” เจียงเฉิ งจวินเผยยิม้ เหยียด
หยามปู้หลี่เกื๋อ
“แต่จบเร็ วเกินไปแล้ว กะว่าจะมาช่วยเถ้าแก่อยูแ่ ล้วเชียว!” โจวหู่เกา
ศีรษะ
“ว่าอะไร กําลังเจ้าแค่ขอบเขตจิตวิญญาณอย่าได้คุยโว!” เว่ยฉิงจู่เผย
ยิม้ เยาะ
“ไม่เป็ นไรก็ดีแล้ว” มู่หรงไห่เถิงรับชมร้านต้นตํารับยังอยูด่ ีปลอดภัย
ค่อยถอนหายใจโล่งอกได้
แม้บางคนไม่รู้จกั กัน ทว่าขณะนี้ต่างพูดคุยกันเองประหนึ่งคนรู ้จกั
แล้ว
เพราะพวกเขาต่างมาที่นี่กเ็ พราะร้านต้นตํารับ
รับชมกลุ่มคน ด้วยเหตุใดไม่ทราบ ใจของลัว่ ฉวนพลันเกิดความ
ประทับใจขึ้น
แม้ทราบดีวา่ ด้วยกําลังของตนเองไม่อาจช่วยเหลืออะไรในศึกใหญ่ได้
กระนั้นพวกเขาเหล่านี้ต่างก็มาอย่างไม่ลงั เล!
ในสมรภูมิผฝู ้ ึ กตน อย่างไรก็ยงั คงมีมิตรแท้…
“ไฉนคนมากมายเพียงนี้? ข้ามาสายไปหรื อ?”
เสี ยงหัวเราะทางด้านหลังดังขึ้น
เป็ นจี้อ๋ ูฮุยและเหล่าไป่ มาเยือน
กับคนทั้งสอง ผูค้ นที่น้ ีแทบรู ้จกั ว่าอีกฝ่ ายเป็ นใคร
จักรพรรดิเทียนชิงจี้อ๋ ูฮุย และเหล่าไป่ ผูอ้ ยูเ่ คียงข้างเสมอ
“องค์เหนือหัว”
“คํานับองค์เหนือหัว…”
ทุกคนต่างทักทาย
“เถ้าแก่” จี้อ๋ ูฮุยหันมองทางลัว่ ฉวน
ลัว่ ฉวนจึงโบกมือก่อนจะหันกลับเดินเข้าร้าน
จี้อ๋ ูฮุยค่อยถอนหายใจโล่งอกได้
เหมือนว่าเถ้าแก่ไม่คิดกล่าวโทษอันใด
“ทราบหรื อไม่? ร้านของเถ้าแก่มีของใหม่เพิม่ เข้ามาแล้ว!” กู่หยุนซี
พูดกล่าวกับปู้ฉืออี
“ของใหม่หรื อ? แค่วนั เดียวเถ้าแก่มีของใหม่เข้าร้านอีกแล้ว?” ปู้ฉืออี
รับคําอย่างประหลาดใจ
ผูค้ นที่เหลือขณะนี้ได้ยนิ บทสนทนาสองสาวจึงต้องมองมาด้วย
ความใคร่ รู้
ของที่มีขายในร้านต้นตํารับไม่เคยมีอะไรที่ธรรมดา
อย่างนั้นของใหม่จะเป็ นอะไร?
“ของใหม่คืออะไรกัน?” ปู้หลี่เกื๋อเอ่ยถาม
“เป็ นโหมดทัว่ ไปของหอคอยแห่งการทดสอบ” เซียวเฉิงตอบคํา
โหมดทัว่ ไป?
ทุกคนต่างเผยสี หน้างงงัน
เพียงแต่นาม ก็ไม่ทราบแล้วว่ามันเกี่ยวข้องอะไรกับการฝึ กฝน!
แต่กไ็ ม่เป็ นไร…
เพราะก็ไม่ใช่วา่ ชื่อผลิตภัณฑ์ของร้านจะเกี่ยวข้องกับการฝึ กฝนอยู่
แล้ว…
กู่หยุนซีและคณะจึงเริ่ มอธิบายเรื่ องราว
เว่ยฉิงจู่กาํ ลังครุ่ นคิด “โลกเสมือนจริ งที่ผเู ้ ล่นทุกคนเริ่ มต้นจุดเดียวกัน
งั้นหรื อ? ฟังดูน่าสนใจนัก”
สําหรับทหารรับจ้าง นางทราบดีเรื่ องการอยูร่ อดยิง่ กว่าศิษย์สถาบัน
เหล่านี้
เว่ยฉิงจู่เล็งเห็นว่าโหมดทัว่ ไปนี้สมควรนําประโยชน์มาได้มากกว่า
นําไปใช้พกั ผ่อนหย่อนใจ!
ด้วยการที่เริ่ มต้นจากจุดเดียวกัน นัน่ หมายความถึงเป็ นคนปกติทวั่ ไป
ไร้พ้นื ฐานการฝึ กฝน
ดังนั้นคิดมีเปรี ยบใดจึงไม่อาจทําได้
“ว่าไปแล้วยังมีเรื่ องภายในร้านตกแต่งใหม่ ขณะนี้มีที่ให้เล่นถึงยีส่ ิ บ
ที่นงั่ แล้ว!” เจียงเหวิน่ ฉางกล่าวออกมา
“ยีส่ ิ บ? วิเศษแล้ว! เมื่อใดมีคนมาเยือนร้านมากจะได้ไม่ตอ้ งรอ!”
โจวหู่หวั เราะออกด้วยความยินดี
ปกติครั้งมีสิบที่นงั่ เพียงศิษย์ของสถาบันวิญญาณเมฆาก็ตอ้ งแบ่ง
เวลากันเล่นแล้ว
แต่ตอนนี้ล่ะ?
ที่นงั่ เพิม่ เป็ นยีส่ ิ บ นี่จึงเป็ นสองเท่า!
เพียงแค่เพิ่มจํานวนที่นงั่ เล่นในร้านเถ้าแก่กท็ าํ ลูกค้ายินดีได้แล้ว!
เซี่ ยหยวนและหยิงอู๋จ้ ีขอตัวกลับก่อน
กลุ่มคนที่เพิ่งมาเยือนต่างเข้าไปในร้าน
คนกว่าสิ บเข้ามาในร้านพร้อมกัน กระนั้นร้านกลับไม่แออัดแต่อย่าง
ใด
ค่ายอาคมมิติของระบบคล้ายจะทรงอํานาจชวนสะพรึ งเกินไปแล้ว!
“พี่ซือหยาน ขอทุกอย่างในร้าน!” เว่ยฉิงจู่ตะโกนบอก
“ไวน์หยกขณะนี้หมด” เหยาซือหยานยิม้ ตอบรับ
เว่ยฉิงจู่จึงต้องกระแอมไอพร้อมแก้มแดงกํ่า “หมายถึงบะหมี่ก่ ึง
สําเร็ จรู ป โคล่า แท่งเครื่ องเทศ ไวน์หยกอะไรนัน่ ข้าจ่ายไม่ไหว
หรอก!”
ได้ยนิ ถ้อยคํานี้ทุกคนในร้านจึงระเบิดเสี ยงหัวเราะกันออกมา
 ตอนที่ 190 หมาป่ าในป่ า
ไม่ชา้ กลุ่มคนที่ได้ทราบเรื่ อง ขณะนี้จึงมาเยือนหอคอยแห่งการ
ทดสอบโหมดทัว่ ไป
“สภาพแวดล้อมดีเยีย่ ม มากพอจะให้เรี ยกว่าโลกที่ดี” เหล่าไป่ รับรู ้
ถึงพลังแห่งฟ้าดินจนอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา
แม้ขณะนี้ทุกคนอยูใ่ นร่ างคนธรรมดา ทว่าก็ไม่ใช่ไร้ความรู ้พ้นื ฐาน
อย่างน้อยพวกเขาก็ยงั รับรู ้ได้ ถึงออร่ าเปี่ ยมแน่นที่ปรากฏในโลกใบนี้
ทุกคนที่มาเล่นโหมดนี้เป็ นครั้งแรกต่างเผลอคิดอยากเปิ ดหน้าต่าง
ข้อมูลกันออกมา
แน่นอนว่าที่นี่ไม่มีร้านค้าให้เปิ ดใช้งานแต่อย่างใด
ที่มีกเ็ พียงแต่มิติเก็บของและหน้าต่างข้อมูลตัวละคร
“เอาชีวติ รอดในโลกใบนี้ดว้ ยฐานะคนธรรมดา โหดไม่ใช่นอ้ ย!”
โจวหู่ถอนหายใจพลางเงยหน้ามองขึ้นฟ้า
“ไม่ทราบเลยว่าที่นี่จะมีสตั ว์อสู รใดคงอยูบ่ า้ ง” เว่ยฉิ งจู่กล่าวกระซิ บ
กับตนเองพลางสํารวจมองรอบป่ า
ด้วยเป็ นทหารรับจ้าง สัญชาตญาณรับรู ้ถึงอันตรายของเว่ยฉิ งจู่จึงดี
ยิง่ กว่าผูฝ้ ึ กตนธรรมดา
“พี่ฉิงจู่ ท่านล้อเล่นหรื อ?” ปู้ฉืออีเผยยิม้ เดินเข้ามาสอบถาม “ที่นี่คือ
โลกเสมือนจริ ง อันตรายก็ไม่เป็ นไรกระมัง?”
ก่อนกลุ่มคนจะพูดคุยกันอย่างออกรส เสี ยงหอนร้องของหมาป่ าก็ดงั
ขึ้น
ปู้ฉืออีตอ้ งเผยสี หน้าแปรเปลี่ยน
มุมปากของนางกระตุก “คงไม่บงั เอิญขนาดนั้นมั้ง…”
“ทุกคนเตรี ยมรับศึก!” เหล่าไป่ เผยคําอย่างเคร่ งเครี ยด
กลุ่มคนพยักหน้ารับเตรี ยมพร้อม
หอคอยแห่งการทดสอบโหมดท้าทาย ทุกคนต่างเคยลองเล่นระดับ
ง่ายของชั้นแรกโดยไร้ซ่ ึงพื้นฐานการฝึ กฝนกันมาแล้ว
แน่นอนว่าก็ไม่ใช่ทุกคนจะทําสําเร็ จ ส่ วนใหญ่ลม้ เหลวด้วยซํ้า
ต่อให้คู่ต่อสู เ้ ป็ นหมาป่ าสี เทาธรรมดาห้าตัว ก็ไม่ใช่เรื่ องง่ายที่จะ
เอาชนะด้วยร่ างกายมนุษย์ธรรมดา
อีกทั้งตอนนี้แต่ละคนต่างไม่มีพ้นื ฐานการฝึ กฝน ที่มีกเ็ พียงแต่
ประสบการณ์การต่อสู แ้ ละมือเปล่า!
แน่นอนว่าหากเป็ นสัตว์ทวั่ ไปก็คงพอไหว
แต่หากเป็ นสัตว์อสูร ทุกคนที่นี่กแ็ ทบจะไร้โอกาสให้ปะทะแล้ว!
ต้องกล่าวเลยว่าโหมดทัว่ ไปนี้เริ่ มต้นได้ยากอย่างมหาศาล…
ทุกคนต่างกลั้นลมหายใจพร้อมจับจ้องพุม่ ไม้โดยรอบ
ฟึ่ บ ฟึ่ บ ฟึ่ บ…
เสี ยงใบไม้ขยับดังขึ้น
อากาศขณะนี้ยงั มีกลิ่นสาบเหม็นมาเมื่อใดไม่ทราบ
“มาแล้ว!”
โจวหู่กล่าวกระซิบ
ภายในความมืดของพุม่ ไม้ นัยน์ตาสี น้ าํ เงินปรากฏพร้อมร่ างหมาป่ า
สี เทาขนาดใหญ่
หากพิจารณาให้ดี จะพบว่ามีราวสามสิ บถึงสี่ สิบตัว!
หมาป่ าสี เทาจับจ้องกลุ่มคน ดวงตาเอกลักษณ์สตั ว์ป่าของพวกมัน
เผยเด่นชัด ฟันขาวนั้นมีคราบเลือดแห้งกรัง
“หมาป่ า!”
กลุ่มคนกระซิบต่อกัน
ใบหน้าของทหารรับจ้างเช่นเว่ยฉิงจู่และโจวหู่ต่างเคร่ งเครี ยด
แม้ไม่ใช่สตั ว์อสู ร แต่ให้สูก้ บั หมาป่ าเป็ นฝูงก็ออกจะเกินไป
โดยเฉพาะกับตอนนี้ที่ไร้ซ่ ึ งทั้งอาวุธและพื้นฐานการฝึ กฝน
ต่อหน้าหมาป่ าทั้งฝูง ผลลัพธ์เป็ นอย่างไรไม่รู้แต่กต็ อ้ งสู ้!
“เป็ นหมาป่ าสี เทา! ฮ่าฮ่า ที่หอคอยแห่งการทดสอบฆ่าไปไม่รู้กี่ตวั
แล้ว!”
ปู้หลี่เกื๋อหัวเราะ
เสี ยงนี้ดงั ขึ้นท่ามกลางบรรยากาศตึงเครี ยด
กลุ่มคนพอได้ยนิ ความตึงเครี ยดภายในใจกลับเลือนหาย
ถูกต้องแล้ว!
เพียงแค่หมาป่ าสี เทา ทั้งยังเป็ นโลกเสมือนจริ ง อย่างนั้นแล้วมีอะไร
ให้กลัว?
“ทุกคนช่วยกันจัดการคนละสองตัวเป็ นไร?” จี้อ๋ ูฮุยหันมองรอบ
อย่างไร้ซ่ ึงสี หน้าหวัน่ เกรงใด
“ตามประสงค์องค์เหนือหัว!”
กลุ่มคนตอบสนอง
ถัดจากนั้น คนนับสิ บจึงกระจายตัวพุง่ เข้าหาฝูงหมาป่ าอย่างพร้อม
เพรี ยง!
ในฝูงหมาป่ า หมาป่ าสี เทาร่ างใหญ่ที่สุดขณะนี้เงยหัวมันขึ้นหอน
ร้องขึ้นฟ้า!
อู๋ว!์
เสี ยงหอนร้องของหมาป่ าดังแผ่กระจายออกไปไกล
 ตอนที่ 191 จุดอ่ อนของหมาป่ าสี เทา
ขณะนี้เองที่เสี ยงหอนร้องของหมาป่ าดังสะท้อน ราวกับพวกมันรับ
คําสัง่ ต่อกันเป็ นทอดพร้อมเข้าโจมตีใส่ กลุ่มผูเ้ ล่น!
เป็ นฝูงหมาป่ าสี เทาบุกจู่โจม!
เพียงอึดใจสองฝ่ ายก็ปะทะต่อกัน!
ตุบ ตับ ตึง!
เสี ยงการปะทะดังต่อเนื่อง
เสี ยงคํารามร้องของหมาป่ าสี เทาก็ยงั คงดังไม่หยุด
“เดรัจฉาน! พวกเจ้าจงรับหมัดของนายน้อยผูน้ ้ ี!”
เจียงเฉิงจวินคํารามพร้อมต่อยหมัดเข้าใส่ หวั ของหมาป่ าสี เทาอย่าง
รุ นแรง!
ตึง!
ตึก!
หมัดนี้คล้ายปะทะกับเข้ากับของแข็ง
พร้อมกันนี้เสี ยงกรี ดร้องได้ดงั จากปากเจียงเฉิงจวิน
เขารู ้สึกราวหมัดต่อยใส่ แผ่นเหล็ก ขณะนี้ถึงกับไม่อาจรับรู ้ถึงการมี
อยูข่ องแขนขวาไปชัว่ ขณะ!
หมาป่ าสี เทาที่ถูกโจมตีใส่ เพียงสัน่ หัว มันอ้าปากที่มีเลือดเกรอะกรัง
พร้อมทะยานเข้าหา!
นัยน์ตาเจียงเฉิงจวินพลันทอแสงวูบ
ไม่มีช่องให้หลบหนี!
ขณะนี้เองที่อีกเสี ยงหนึ่งได้ดงั ขึ้นผ่านอากาศ
ซ่งฉิวหยิง่ เตะเข้าใส่ สะโพกหมาป่ าสี เทาจนร่ างนั้นกระเด็น
และคล้ายจะได้ยนิ เสี ยงกระดูกแตกหักเสี ยด้วย
ร่ างนั้นร่ วงหล่นกับพื้นรุ นแรง หมาป่ าสี เทาหอนร้องเจ็บปวดพร้อม
ไม่อาจลุกขึ้นยืน
เท้าของซ่งฉิวหยิง่ จึงตามไปกระทืบเข้าที่กระดูกสันหลัง!
“ยอดเยีย่ ม!” เจียงเฉิ งจวินอุทานร้องออก
“ระวังตัวด้วย” ซ่งฉิวหยิง่ กล่าวจบพร้อมเร่ งรี บเข้าปะทะกับหมาป่ าสี
เทาตัวอื่น!
รวดเร็ วเกินไปแล้ว!
“เจียงเฉิงจวิน โหมดท้าทายที่เคยเล่นมันสู ญเปล่าไปหมดแล้วหรื อ?”
เสี ยงของปู้หลี่เกื๋อดังจากข้างกาย
“นี่พดู ถึงเรื่ องอะไร?!” เจียงเฉิงจวินลุกขึ้นยืนกล่าวถามอย่างโกรธ
เคือง
“หมาป่ าสี เทา หัวแข็งดังเหล็ก แต่สะโพกราวเต้าหู ้ เรื่ องแค่น้ ีเจ้าไม่
ทราบหรื อ?” ปู้หลี่เกื๋อกล่าวพลางรับศึกสองหมาป่ าสี เทา
เจียงเฉิงจวินคล้ายเพิ่งได้ทราบ
ร่ องรอยความอับอายปรากฏผ่านทางสี หน้ายามได้ยนิ คําของปู้หลี่
เกื๋อ
เรื่ องนี้เขาย่อมทราบ
ครั้งเล่นโหมดท้าทายหอคอยแห่งการทดสอบ เขาทราบดีวา่ จุดอ่อน
ของหมาป่ าสี เทาอยูท่ ี่สะโพก!
แต่แล้วเพราะตื่นเต้นจนเกินไป มันทําให้เขาถึงกับลืมเลือน
“ข้าทราบ!” เจียงเฉิ งจวินไม่คิดยอมรับว่าตนเองลืมเลือน “เพียงแต่
คิดอยากลองว่าหากไร้ซ่ ึงพื้นฐานการฝึ กฝนจะรับมือหมาป่ าสี เทาได้
แค่ไหน!”
ปู้หลี่เกื๋อเบะปากตอบ
กล่าวออกมาได้ หน้าไม่อาย!
กระนั้นเวลานี้ไม่เหมาะโต้เถียง สองหมาป่ าสี เทายิง่ มายิง่ ดุร้าย พวก
มันไม่คิดปล่อยให้เหยือ่ ได้มีโอกาสพูดคุยอย่างสบายใจ
ที่ตอ้ งทําตอนนี้คือตั้งสมาธิกบั การต่อสู !้
ศึกดุเดือดของทั้งสองฝ่ ายปะทะกันอยูท่ ี่ริมทะเลสาบ
จํานวนของหมาป่ าเหล่านี้ออกจะมากเกินไป พวกมันมากันเกินกว่า
สามสิ บตัว
ขณะที่เหล่าผูเ้ ล่นมีกนั เพียงแค่สิบกว่าคน
กล่าวได้วา่ เป็ นหนึ่งสู ส้ อง อันที่จริ งหลายคนต่างรับศึกถึงสามตัว
ด้วยซํ้า
นับเป็ นโชคดีที่กลุ่มคนเหล่านี้เคยผ่านหอคอยแห่งการทดสอบมากัน
แล้ว ทุกคนต่างทราบดีวา่ ควรจัดการควบคุมกําลังตนเองอย่างไร
แม้ระดับการฝึ กฝนเลือนหาย ก็ไม่ใช่วา่ ความสามารถทางการต่อสู ้
จะเลือนหายตามไปด้วย
หากพิจารณาให้ดี แม้ทุกคนต่อสู ม้ ือเปล่า กระนั้นฝูงหมาป่ าก็ตกเป็ น
ฝ่ ายเสี ยเปรี ยบ
และยิง่ ผ่านไป เสี ยงหอนร้องชวนขนลุกของหมาป่ าก็ดงั อย่างต่อเนื่อง
ขณะที่ทางผูเ้ ล่นนั้นไม่ใช่
อย่างไรที่นี่กโ็ ลกเสมือนจริ ง ตายก็ไม่ใช่ตายจริ ง เพราะงั้นทุ่มสุ ดตัว
เท่าไหร่ ยอ่ มทําได้!
เหล่าไป่ เองก็กาํ ลังเผชิญหน้ากับหมาป่ าสี เทาถึงสี่ ตวั โดยลําพัง!
รับศึกถูกรุ มเช่นนี้ เขานึกย้อนถึงคืนวันครั้งยังเยาว์ กาลนั้นเขาต่อสู ้
โดยแบกรับจากทัว่ สารทิศในคราเดียวด้วยซํ้า!
เพี๊ยะ!
พบเห็นโอกาสเหมาะ เหล่าไป่ ตบเข้าที่ลาํ คอของหมาป่ าสี เทาที่คิด
กัดตนเอง!
หมาป่ าสี เทาต้องตกตายไปอย่างไม่ทนั รู ้ตวั !
“สังหารสัตว์ทวั่ ไป หมาป่ าสี เทา ได้รับค่าประสบการณ์หา้ แต้ม”
 ตอนที่ 192 อย่ าปล่อยให้ พ วกมันรอด!
เหล่าไป่ ชะงัก
เสี ยงนี้มนั คล้ายจะคุน้ เคย…
ทั้งยังดังตรงเข้าภายในใจ
ด้วยหันมองผูค้ นที่ต่อสู ก้ นั อยู่ คนอื่นคล้ายไม่ได้ยนิ เสี ยงนี้แม้แต่นอ้ ย
“องค์เหนือหัว ได้ยนิ เสี ยงประหลาดหรื อไม่?”
ศัตรู ขณะนี้ถูกลดทอนไปมากแล้ว แรงกดดันที่เหล่าไปแบกรับก็
ลดลงไปมาก กระทัง่ ว่ามีเวลาเอ่ยถามข้อสงสัยกับจี้อ๋ ูฮุยที่อยูไ่ ม่ไกล
จี้อ๋ ูฮุยก็กาํ ลังต่อสู ก้ บั หมาป่ าสี เทาถึงสี่ ตวั อยูเ่ ช่นกัน
ได้ยนิ คําเหล่าไป่ เขาต้องขมวดคิว้ “เสี ยงประหลาด? ไม่มี!”
หรื อจะเป็ นเราหูฝาดไปเอง?
เหล่าไป่ เกิดความสงสัย
แต่ไม่ชา้ เขาก็ตอ้ งละความสนใจไป
สิ่ งสําคัญตอนนี้คือการจัดการฝูงหมาป่ าที่ตรงหน้า!
การศึกดําเนินไป กําลังกายของทุกคนต่างถูกใช้เหื อดแห้งอย่างรวดเร็ ว
หลายคนต่างเริ่ มหอบกันแล้ว
อย่างไรนี่กเ็ ป็ นร่ างคนธรรมดา เป็ นปกติหากจะไม่อาจคงสภาวะ
สมบูรณ์พร้อมรับศึกยาวนานได้
ฝูงหมาป่ าสี เทาเองก็ใช้กาํ ลังกายไปไม่ใช่นอ้ ย ความเร็ วและกําลัง
ของพวกมันลดลงอย่างเห็นได้ชดั !
และเมื่อเหล่าไป่ สังหารหมาป่ าสี เทาตัวแรกได้ มันก็คล้ายเป็ น
จุดเริ่ มต้น
หมาป่ าสี เทาอีกตัวหนึ่งถูกเว่ยฉิงจู่สงั หาร!
“สังหารสัตว์ทวั่ ไป หมาป่ าสี เทา ได้รับค่าประสบการณ์หา้ แต้ม”
เว่ยฉิงจู่เผยความสงสัย
เสี ยงที่ดงั ขึ้นกะทันหันนี้คืออะไร?
ทันใดนี้ที่หางตาของนางจึงมองไปยังหน้าต่างข้อมูลตัวละครที่อยู่
ด้านล่าง
แถบค่าประสบการณ์มีความเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย
“ค่าประสบการณ์ 5/20”
เว่ยฉิ งจู่คล้ายเข้าใจอะไรขึ้นมา
โหมดทัว่ ไป สังหารสัตว์อสู รหรื อสัตว์ป่าจะได้รับค่าประสบการณ์
มาสะสม
และหากแถบค่าประสบการณ์เต็ม อย่างนั้นหมายถึงความก้าวหน้า!
ขณะนี้เองที่หมาป่ าสี เทาถูกสังหารไปตัวแล้วตัวเล่า
กลุ่มคนต่างได้ยนิ เสี ยงดังในหู!
พร้อมกันนี้ต่างยังได้ตระหนักถึงแถบค่าประสบการณ์ที่เปลี่ยนแปลง!
สายตาทุกคนที่มองหมาป่ าสี เทากลายเป็ นต้องแปรเปลี่ยน!
มันราวกับพบเจอขุมทรัพย์!
มันเป็ นความปรารถนาที่ไม่อาจเก็บซ่อน!
ทันใดนี้เองที่เหล่าหมาป่ าสี เทาราวกับรับรู ้ถึงลางร้าย
ดวงตาของเหล่ามนุษย์ตรงหน้าแปลกออกไป มันทําให้ฝงู หมาป่ า
ต้องหวาดกลัว!
สุ ดท้ายแล้วพวกมันกลับกลายเป็ นเหยือ่ เสี ยเอง!
“หมาป่ าสี เทาพวกนี้ให้ค่าประสบการณ์! อย่าปล่อยให้พวกมันรอด!”
ปู้หลี่เกื๋อตะโกนออกด้วยความตื่นเต้น
เมื่อครู่ เขาก็เพิ่งสังหารหมาป่ าสี เทาได้ตวั หนึ่ง!
ต่อสู อ้ ยูช่ วั่ ระยะหนึ่ง หมาป่ าสี เทาได้ถูกสังหารและบาดเจ็บไปเกิน
กว่าครึ่ งแล้ว!
ขณะที่ทางเหล่าผูเ้ ล่น มีแต่ทหารรับจ้างเช่นคณะของเว่ยฉิงจู่และโจว
หู่ที่มีอาการบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย!
ส่ วนที่เหลือต่างเหนื่อยหอบกันบ้างแล้ว!
จ่าฝูงหมาป่ าสี เทารับรู ้ถึงลางร้ายเด่นชัด
อู๋ว!์
เสี ยงหอนดังขึ้นราวออกคําสัง่ ให้ถอยทัพ!
หมาป่ าสี เทาที่เหลือต่างละทิ้งสมรภูมิพร้อมถอยกลับเข้าป่ า!
กระนั้นทุกคนที่น้ ีต่างไม่คิดปล่อยวาง พวกเขาไม่คิดให้หมาป่ าสี เทา
ได้หนีรอดแม้สกั ตัว
ตําแหน่งของเหยือ่ และผูล้ ่าได้สลับโดยสมบูรณ์แล้ว!
“คิดมาก็มา คิดไปก็ไป อย่าได้นึกฝัน!”
“อย่าปล่อยให้พวกมันรอด! นัน่ เป็ นค่าประสบการณ์!”
“เข้ามา! ให้สูอ้ ีกสามร้อยตัวยังไหว!”
กลุ่มคนคล้ายเกิดแรงใจปะทุ
ขณะนี้ร่างกลุ่มคนต่างทะยานไล่ตาม
ภาพฉากอันงดงามของการล่าสัตว์จึงบังเกิด
ขณะนี้เองที่ฝงู หมาป่ าสี เทาถูกกวาดล้าง
หากพวกมันคิดถอย เช่นนั้นคือเปิ ดหลังโล่งให้ศตั รู ตามล่า!
ด้วยเหตุน้ ีพวกมันจึงต้องสู ต้ าย!
เสี ยงหอนร้องและคํารามยังคงดังต่อเนื่อง กลิ่นเลือดได้ฟ้งุ กระจาย
ทัว่ บริ เวณ!
ผ่านไปพักหนึ่ง จ่าฝูงหมาป่ าสี เทาทําได้เพียงต้านรับ!
ส่ วนลูกฝูงหมาป่ าสี เทาที่เหลือตกตายหมดสิ้ นแล้ว!
 ตอนที่ 193 รังแกหมาป่ าเกินไป!
สภาพจ่าฝูงหมาป่ าสี เทายํา่ แย่ ลมหายใจขาดช่วง เส้นขนยุง่ เหยิง ทั้ง
ยังมีบาดแผลหลายแห่งปรากฏ
กระนั้นมันก็ยงั กัดฟันรับศึกจากกลุ่มคนอย่างดุร้าย
หากจะมีคาํ กล่าวของสภาพเช่นนี้ ก็คงเป็ นดื้อรั้นจนตัวตาย
เห็นได้ชดั ว่ามันแตกต่างจากหมาป่ าสี เทาทัว่ ไป
ศักยภาพทางการต่อสู ข้ องมันทัดเทียมผูฝ้ ึ กตนขอบเขตหลอมกาย
ระดับที่สามหรื อสี่
แต่กเ็ ท่านั้น
เผชิญหน้าผูฝ้ ึ กตนนับสิ บที่พ้นื ฐานแท้จริ งอยูข่ อบเขตโชคชะตา แม้
ไม่มีระดับพลังอันใด แต่ดว้ ยความร่ วมมือกัน ต่อให้มีพลังอันสู งส่ ง
กว่านี้กไ็ ม่อาจต้านรับการถูกรุ มทําร้าย!
แม้ระดับการฝึ กฝนไม่มี แต่ความสามารถทางการต่อสูไ้ ม่ได้เลือนหาย
ด้วยเหตุน้ ีผลลัพธ์ของศึกครั้งนี้คือหายนะของอดีตผูล้ ่า!
“ทุกคน ให้ใครสังหารเจ้าตัวนี้ดี?”
มู่หรงไห่เถิงหันมองกลุ่มคนพร้อมเอ่ยถาม
ทุกคนย่อมได้เห็นว่าหมาป่ าสี เทาตัวนี้ยอดเยีย่ มเพียงใด
หากสังหารมันได้ อย่างนั้นไม่ใช่ค่าประสบการณ์เพียงห้าแต้มอย่าง
แน่นอน
ทุกคนต่างปรารถนา
ไม่มีใครคิดอยากปล่อยโอกาสดีเช่นนี้หลุดมือ
“คิดว่าให้ทุกคนลงมือพร้อมกัน ใครได้กค็ นนั้น” เหล่าไป่ เสนอ
ความเห็น
“นัน่ ก็ดี” เว่ยฉิงจู่เห็นด้วย
“ตามนั้น” ปู้ฉืออีเห็นพ้อง
ทุกคนต่างยอมรับการตัดสิ นเช่นนี้
ถัดจากนั้นสายตาจึงจับจ้องจ่าฝูงหมาป่ าสี เทาพร้อมเผยยิม้ เปื้ อน
ใบหน้า
จ่าฝูงหมาป่ าสี เทาเผยความสิ้ นหวังในดวงตา
คนเดียวก็ปลิดชีพมันได้แล้ว กระนั้นตอนนี้กลับจะร่ วมมือกันปลิด
ชีพมัน
นี่มนั ถือเป็ นการกลัน่ แกล้ง!
ถัดจากนี้จะกลายเป็ นศึกสู ร้ บแต่ฝ่ายเดียวแล้ว!
ไม่เกินเลยหากจะกล่าวว่าก่อเหตุเกินควร!
ผ่านไปสิ บชัว่ ลมหายใจ จ่าฝูงหมาป่ าสี เทาจึงหอนร้องออกด้วยความ
ไม่ยนิ ดี
สิ้ นเสี ยงหมายถึงความตายของมัน!
“สังหารสัตว์ทวั่ ไป หมาป่ าสี เทา ได้รับค่าประสบการณ์หนึ่งร้อยแต้ม”
เสี ยงแจ้งเตือนดังขึ้น
มู่หรงไห่เถิงแทบไม่คิดเชื่อ
สี หน้าประหลาดใจของนางเผยชัด “เป็ นข้าสังหารมันได้!”
“ค่าประสบการณ์ปัจจุบนั เต็ม เลื่อนสู่ ระดับที่หนึ่งสําเร็ จ!”
……
“ค่าประสบการณ์ปัจจุบนั เต็ม เลื่อนสู่ ระดับที่สี่สาํ เร็ จ!”
เสี ยงนี้ดงั ขึ้นหลายครั้ง
มู่หรงไห่เถิงรู ้สึกถึงความอบอุ่นที่ไหลเวียนภายในร่ าง บาดแผลและ
อาการบาดเจ็บทั้งหลายเลือนหายในพริ บตา ออร่ าของนางแข็งแกร่ ง
ยิง่ ขึ้น
ทุกคนต่างได้ตระหนักถึงความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับมู่หรงไห่เถิง
ขณะนี้ต่างรับชมด้วยความริ ษยา
“พี่ไห่เถิงรู ้สึกอย่างไรบ้าง?” ปู้ฉืออีเข้ามากล่าวถามด้วยความสงสัย
หลังขยับมือไปมา มู่หรงไห่เถิงจึงเผยยิม้ บาง “ได้รับค่าประสบการณ์
หนึ่งร้อยแต้ม พุง่ ตรงสู่ ระดับที่สี่แล้ว!”
“ระดับที่สี่? เร็ วเกินไปแล้ว!”
“โชคดีนกั !”
“ขอแสดงความยินดีแก่อาจารย์…”
กลุ่มคนต่างเผยอาการร่ วมยินดี
มู่หรงไห่เถิงจึงยิม้ รับด้วยความเต็มใจ
“ขณะนี้รู้สึกได้ ว่ากําลังของระดับที่สี่น้ ีสมควรเทียบเท่าขอบเขต
หลอมกายระดับที่สี่”
มู่หรงไห่เถิงรับรู ้ถึงพลังงานภายในร่ างจึงกล่าวออก
“เช่นนี้หมายความถึงเข้าสู่ ขอบเขตผูฝ้ ึ กตนแล้ว” จี้อ๋ ูฮุยคาดเดาพลาง
ใช้นิ้วจรดคาง
“หากเป็ นความเร็ วระดับนี้ มันรวดเร็ วกว่าโลกจริ งแล้ว!” ปู้หลี่เกื๋อ
กล่าวคําขึ้น “ตราบเท่าที่สงั หารสัตว์อสู รได้มากพอ อย่างนั้นก้าวหน้า
จะต่างอะไรกับดื่มนํ้าเล่น?”
ทุกคนที่ได้ยนิ ต่างตกอยูใ่ นภวังค์ความคิด
ปู้หลี่เกื๋อกล่าวได้ดี!
“ไม่คิดเลยว่าจะมีอะไรเช่นนี้อยูด่ ว้ ย” เว่ยฉิงจู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย
ด้วยฐานะลูกค้ากลุ่มแรกของร้านต้นตํารับ นางทราบดีวา่ ลัว่ ฉวนมี
แนวทางการหากินอย่างไร
เจียงเฉิงจวินขณะนี้คิดอ่านในมุมมองตนเอง “เกรงว่ายิง่ ระดับเพิม่
มากขึ้น ค่าประสบการณ์ที่ตอ้ งใช้กม็ ากขึ้นตาม สุ ดท้ายแล้วมันอาจ
ไม่ใช่รวดเร็ วดังที่คิด!”
 ตอนที่ 194 ตํานานทองคํา!
ได้ยนิ ถ้อยคําของเจียงเฉิงจวิน แต่ละคนต่างพยักหน้าเห็นพ้อง
มันค่อนข้างสมเหตุสมผล
ถ้อยคําก่อนหน้าของปู้หลี่เกื๋อไม่มีใครแล พวกเราล้วนเมินเฉย…
“หื อ? ดูนนั่ สิ ใต้ร่างหมาป่ าสี เทาเหมือนจะมีอะไรอยูด่ ว้ ย!”
แสงสะท้อนเผยให้เห็น ดวงตาปู้ฉืออีน้ นั หรี่ ลงเล็กเพื่อจับจ้อง
พบเห็นตําแหน่งของแสง นางอุทานร้องออก
ทุกคนต่างหันมองไปยังทิศทางที่นางชี้
ที่ได้เห็นคือแสงสี ทองสาดส่ องเป็ นประกาย
ทว่าส่ วนใหญ่น้ นั ถูกร่ างหมาป่ าสี เทาบดบังเอาไว้ ทําให้มีมุมเดียว
เท่านั้นซึ่งมองเห็น
มันคล้ายจะเป็ นม้วนอะไรสักอย่าง
โจวหู่ออกนําคว้าร่ างหมาป่ าสี เทานั้นโยนออก
และที่ได้พบเห็น มันเป็ นม้วนคัมภีร์
เป็ นม้วนคัมภีร์ที่ส่องแสงสี ทองอร่ าม!
ดูอย่างไรก็ตอ้ งทราบว่าเป็ นของดี!
โจวหู่โน้มกายลงไปเก็บม้วนคัมภีร์ แต่แล้วกลับต้องเผยนํ้าเสี ยงงง
งันออกมา
เพราะฝ่ ามือของเขามันเคลื่อนผ่านม้วนคัมภีร์น้ นั ไปเฉย!
ม้วนคัมภีร์ราวกับเป็ นภาพมายาที่ไม่อาจแตะต้อง!
“นี่มนั อะไรกัน? ผีหลอกหรื อยังไง?” โจวหู่เผยสี หน้าสับสน
เพราะม้วนคัมภีร์น้ ีมนั ดูเหมือนของจริ งไม่ผดิ เพี้ยน!
“ให้ขา้ ลอง!” ปู้หลี่เกื๋อเผยความสนใจ
เขายืน่ มือคิดไปคว้าม้วนคัมภีร์
แต่แล้วมันก็ตอ้ งผ่านเลยไปอย่างไม่อาจจับต้อง
หลายคนคิดลอง ทว่าก็ไม่อาจจับคว้ามาได้
“หรื อว่าต้องเป็ นผูล้ งมือสังหารหมาป่ าสี เทาจึงหยิบขึ้นมาได้?” เหล่า
ไป่ ครุ่ นคิดก่อนจะเสนอความเห็นออกมา
ด้วยคล้ายเบื่อเล็กน้อย ลัว่ ฉวนหันมองไปทางเครื่ องเล่นเสมือนจริ ง
อย่างไรแล้วก็ยงั เหลือที่นงั่ ให้เล่นอีกมาก
ถัดจากนั้นจึงเลือกสักที่ก่อนจะสวมหมวกพร้อมเข้าสู่ โหมดทัว่ ไป
ของหอคอยแห่งการทดสอบ
เขาคิดอยากได้เห็นว่ากลุ่มคนขณะนี้กาํ ลังทําอะไรอยู่
แต่แล้วเมื่อเข้ามา ที่ได้พบเห็นคือความวุน่ วาย
แต่ละคนกําลังพูดคุยกันท่ามกลางเศษซากศพฝูงหมาป่ า
ลัว่ ฉวนรู ้สึกว่าประหลาด
ภาพฉากเช่นนี้ หากเป็ นก่อนที่เขาจะตายและมาที่นี่คงไม่คาดฝันว่า
จะได้เห็น!
ลัว่ ฉวนพลันอดไม่ได้ที่จะนึกพาดหัวข่าวภาพฉากนี้ข้ ึนมา
“ตื่นตะลึง! ฝูงหมาป่ าสี เทานับสิ บตายในป่ าอย่างเป็ นปริ ศนา! หรื อ
เบื้องลึกเบื้องหลังจะมีเรื่ องลึกลับ?!”
ทว่าที่นี่คือทวีปเทียนหลัน พบเห็นอะไรเช่นนี้สมควรเป็ นเรื่ องปกติ
โดยเฉพาะตั้งแต่ที่ได้เล่นหอคอยแห่งการทดสอบ เขาต้องตาย
มาแล้วนับพันครั้ง
ภาพฉากเช่นนี้ถือว่าไม่น่าแปลกใจอะไร
“หื อ? เถ้าแก่!” ปู้ฉืออีพบเห็นลัว่ ฉวนแต่ไกล ขณะนี้ร้องเรี ยกพร้อม
เผยสี หน้าประหลาดใจ
“เถ้าแก่มาหรื อ? ไหน?”
“เถ้าแก่เล่นเกมนี้ดว้ ย? อยากได้เห็นเถ้าแก่ลงมือนัก…”
แต่ละคนพบเห็นลัว่ ฉวน ท่าทีพวกเขามีแต่ความประหลาดใจฉาย
ผ่านสี หน้า
“เถ้าแก่ คัมภีร์น้ ีคืออะไรกัน?” เหล่าไป่ กล่าวถามโพล่งขึ้นมา
“สังหารสัตว์อสู รหรื อศัตรู ได้ ก็มีโอกาสได้รับวัตถุพิเศษ” ลัว่ ฉวน
อธิบาย “ม้วนคัมภีร์น้ ีเป็ นวัตถุรางวัล มีแต่ผเู ้ ล่นที่สงั หารมันได้จึง
สามารถหยิบขึ้นมา”
ทุกคนนิ่งงัน
กลายเป็ นว่าที่เหล่าไป่ คาดเดานั้นถูกต้องแล้ว
มู่หรงไห่เถิงจึงก้าวเดินเข้าไป และก็เป็ นดังคําพูด นางสามารถคว้า
ม้วนคัมภีร์ข้ ึนมาได้
“เถ้าแก่ คัมภีร์น้ ีใช้ทาํ อะไรกัน?” มู่หรงไห่เถิงเอ่ยถามด้วยความสงสัย
ม้วนคัมภีร์ยงั ให้ความรู ้สึกอุ่นและชุ่มชื้นยามสัมผัส ซึ่ งไม่เหมือนกับ
หนังสัตว์ทวั่ ไป
“เปิ ดมันออก รับชมที่ดา้ นในอาจเป็ นวิชายุทธ์หรื ออื่น ๆ ตามแต่
สมควรได้รับ” ลัว่ ฉวนกล่าวตอบ “ขึ้นอยูก่ บั โชคด้วย!”
“พี่ไห่เถิง เปิ ดมันออกรับชมข้างในแล้ว!” เว่ยฉิงจู่อดไม่ได้ที่จะกล่าว
เร่ ง
ทุกคนต่างเผยความสงสัยใคร่ รู้
มู่หรงไห่เถิงจึงพยักหน้ารับ
นางรับชมที่มว้ นคัมภีร์ในมือ ลมหายใจสู ดเข้าลึก จากนั้นจึงกางมัน
ออก
“ตํานานทองคํา!”
เสี ยงดังสะท้อนขึ้นในหูของมู่หรงไห่เถิง
นางที่ได้ยนิ ถึงกับต้องเผยสี หน้างงงัน
 ตอนที่ 195 ทักษะแห่ งตํานาน!
ตํานานทองคํา?
มันฟังดูคล้ายเป็ นของดีไม่ใช่นอ้ ย
ถัดจากนั้นข้อความประหลาดจึงปรากฏไหลเข้าสู่ จิตใจของมู่หรงไห่
เถิง
“คําสาปแห่งรัตติกาลทมิฬ (ตํานาน) : ในนามแห่งรัตติกาลทมิฬ
อํานาจแห่งคําสาปจะทําให้คู่ต่อสู อ้ ่อนแรง”
“ยิง่ กําลังทั้งสองฝ่ ายแตกต่างกันเท่าใด ผลลัพธ์กจ็ ะยิง่ เท่าทวีรุนแรง
เมื่อระยะห่างของสองฝ่ ายเกินกว่ายีส่ ิ บระดับ เมื่อนั้นคําสาปแห่ง
รัตติกาลทมิฬจะไม่อาจทํางาน”
รับทราบถ้อยคําอธิบาย คําสาปแห่งรัตติกาลทมิฬนี้คล้ายจะทําให้
ศักยภาพการต่อสู ข้ องศัตรู อ่อนแรงลง
ถัดจากนั้นที่ขอ้ มูลตัวละครจึงปรากฏตารางทักษะที่มีชื่อเดียวกัน
“ได้รับอะไรกัน?” ซ่งฉิวหยิง่ กล่าวถามด้วยความสงสัย
มู่หรงไห่เถิงจึงบอกเล่าความสามารถของคําสาปแห่งรัตติกาลทมิฬ
โดยละเอียด
ลัว่ ฉวนจึงมองทางมู่หรงไห่เถิงด้วยความประหลาดใจ “ทักษะแห่ง
ตํานาน โชคดีแล้ว”
ทักษะระดับตํานานถึงกับเผยตัวตั้งแต่แรกเริ่ มเล่นเกม โชคนี้ออกจะ
ดีเกินไปแล้ว!
และจากถ้อยคําอธิบายทักษะ แม้วา่ ไม่สามารถใช้โจมตีโดยตรง แต่
สามารถใช้แสดงผลลดทอนกําลังคู่ต่อสู ไ้ ด้ดีเยีย่ ม
ต้องทราบว่าหากเกิดการต่อสู อ้ นั รุ นแรงขึ้น ความแตกต่างแม้เพียง
เศษเสี้ ยวก็มากพอจะทําให้เกิดความมีเปรี ยบได้!
“เถ้าแก่ ทักษะนี้หาได้ยากเพียงนั้น?” มู่หรงไห่เถิงเผยอาการประหลาดใจ
เพราะจากถ้อยคําเถ้าแก่ หมายความถึงโชคนางดีมากล้น
ทุกคนต่างรอคอยคําตอบจากลัว่ ฉวน
เพราะลัว่ ฉวนกล่าวมันย่อมต้องเป็ นข้อเท็จจริ งจากผูส้ ร้างโลก
เสมือนจริ งแห่งนี้!
ลัว่ ฉวนพยักหน้ารับ “ถูกต้องแล้ว ทักษะที่ได้รับในโหมดทัว่ ไปจะ
แบ่งออกเป็ นระดับ เช่นทัว่ ไป หายาก สุ ดยอด และตํานาน และ
โอกาสการได้รับก็จะลดน้อยลงไปตามสัดส่ วน”
“ก็คล้ายการแบ่งระดับชั้นในอย่าง สวรรค์ โลกา ลึกลํ้า อะไรพวกนี้
ในโลกของเรา!” จี้อ๋ ูฮุยถอนหายใจออก
ลัว่ ฉวนพยักหน้ารับ “เข้าใจแบบนั้นก็ได้”
ทุกคนต่างมองมู่หรงไห่เถิงด้วยความอิจฉา
ทักษะระดับตํานาน โชคนี้ไม่ใช่เล่นเลย!
“พี่ไห่เถิง ทดลองทักษะนั้นกับข้าดูหน่อยแล้ว!” เว่ยฉิ งจู่เผยอาการ
ตื่นเต้น
“ว่าอะไร?” มู่หรงไห่เถิงชะงักไปครู่ จากนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
ออก
“เป็ นอะไรไป!” เว่ยฉิงจู่ยงั ดึงดัน “อย่างไรที่นี่กโ็ ลกเสมือนจริ ง ทักษะ
นั้นไม่ได้ส่งผลให้โจมตีโดยตรง ดังนั้นไม่มีอะไรให้ตอ้ งกังวลเลย!”
“เถ้าแก่อยูท่ ี่นี่ดว้ ย ดังนั้นยิง่ ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร!”
“ใช่แล้ว! พวกเราก็คิดอยากได้เห็น…”
เสี ยงกลุ่มคนตะโกนเร่ งเร้า
ลัว่ ฉวนเพียงรับชม สี หน้าและท่าทีไม่ได้แปรเปลี่ยน
เขาเพียงเงียบกลมกลืนไปกับฝูงชน
“เอางั้นก็ได้” มู่หรงไห่เถิงถอนหายใจออกอย่างช่วยไม่ได้
ในโหมดทัว่ ไป ทักษาะที่ได้รับสามารถผสานรวมโดยตรงและใช้
งานออกได้โดยสมบูรณ์!
ขั้นตอนการเรี ยนรู ้และฝึ กฝนไม่มี ที่มีคือขั้นตอนนําไปใช้!
“คําสาปแห่งรัตติกาลทมิฬ!”
มู่หรงไห่เถิงโพล่งออกคําเบา
แสงสี แดงเข้มปรากฏในดวงตาของนาง หมอกสี ดาํ เริ่ มฟุ้งกระจาย
จากทัว่ กาย
อากาศเย็นเยือกปรากฏ เป็ นผลให้สภาพแวดล้อมกลับกลายเป็ น
หนาวเย็น!
กระบวนการเหล่านี้หาได้เผยความผันแปรทางออร่ าออกไม่
นี่มนั อะไรกัน?!
เว่ยฉิงจู่เผยสี หน้าแปรเปลี่ยน
นางรู ้สึกได้ถึงคลื่นพลังประหลาดที่ปรากฏรอบกายนางจนส่ งผลให้
อ่อนแรงลง
นับตั้งแต่เริ่ มจนถึงรู ้ตวั นางไม่ทราบเลยว่าโดนอะไรเข้าไปตอนไหน!
“แค่น้ ี?”
“ไม่เห็นรู ้สึกว่ามีอะไรเปลี่ยน…”
แต่ละคนต่างเผยความสงสัย
ลัว่ ฉวนถอนหายใจ
เขาทราบว่าถึงคราวต้องอธิบายอีกแล้ว
ลัว่ ฉวนจึงเดินไปทางมู่หรงไห่เถิง จากนั้นจึงเปิ ดหน้าต่างโปร่ งแสง
ลอยที่ขา้ งกายของนาง
มันคล้ายหน้าต่างข้อมูลของเกมออนไลน์…
ที่บนแผงควบคุมโปร่ งแสง มันมีขอ้ มูลของมู่หรงไห่เถิง
ทุกคนต่างได้เห็น ข้อมูลเหล่านั้นไม่ได้ต่างอะไรกับพวกเขามาก
มู่หรงไห่เถิงประหลาดใจเล็กน้อย
ข้อมูลส่ วนตัวเช่นนี้เถ้าแก่นาํ ออกมาให้ผอู ้ ื่นได้เห็นก็ได้ง้ นั หรื อ?
 ตอนที่ 196 ออกสํ ารวจโหมดทัว่ ไป
“ชื่อ : มู่หรงไห่เถิง
เผ่าพันธุ์ : มนุษย์
ระดับ : 4
ค่าประสบการณ์ : 10/50
ทักษะ : คําสาปแห่งรัตติกาลทมิฬ”
ไม่เหมือนดังของผูอ้ ื่น มันมีส่วนขยาย “คําสาปแห่งรัตติกาลทมิฬ”
ในแถวคําสัง่ ที่หน้าต่างแสดงข้อมูลของมู่หรงไห่เถิง
และระดับของตัวละครขณะนี้ได้กลายเป็ น “4” เรี ยบร้อยแล้ว
ทุกคนต่างต้องเผยสายตาอิจฉาต่อมู่หรงไห่เถิง
ลัว่ ฉวนเลือกสุ่ ม หน้าต่างข้อมูลอีกหนึ่งจึงปรากฏที่ขา้ งกายเว่ยฉิงจู่
“ชื่อ : เว่ยฉิงจู่
เผ่าพันธุ์ : มนุษย์
ระดับ : 0
ค่าประสบการณ์ : 15/20
ทักษะ : ไม่มี
สถานะ : อ่อนแรง”
เมื่อครู่ เว่ยฉิงจู่สงั หารหมาป่ าสี เทารวมแล้วสามตัว ดังนั้นจึงได้รับค่า
ประสบการณ์สิบห้าแต้ม
ส่ วนสถานะอ่อนแรงที่เห็น มันเป็ นผลมาจากคําสาปแห่งรัตติกาลทมิฬ
“หื อ? มีค่าสถานะด้วย!”
พบเห็นหน้าต่างโปร่ งแสงปรากฏข้างกาย เว่ยฉิ งจู่ประหลาดใจ
นางยืน่ มือออกคิดสัมผัส
แต่แล้วมันก็ผา่ นไปอย่างไม่อาจจับต้อง
“หน้าต่างข้อมูลส่ วนตัวนี้สามารถตรวจสอบด้วยตนเองได้ และผูอ้ ื่น
ที่เข้ามาตรวจสอบก็จะได้เห็นเช่นกัน” ลัว่ ฉวนอธิบาย “แน่นอนว่า
หากความต่างทางระดับมากเกินไปจะไม่อาจมองเห็น”
“นอกจากนี้แล้วหากไม่คิดเปิ ดเผยข้อมูลส่ วนตัว อย่างนั้นก็สามารถ
ตั้งค่าให้มนั ไม่แสดงแก่ผอู ้ ื่นได้”
“เป็ นแบบนี้นี่เอง” ทุกคนค่อยรู ้สึกโล่งใจ
ส่ วนว่าทําไมลัว่ ฉวนสามารถทําให้ผอู ้ ื่นเห็นหน้าต่างค่าสถานะได้
พวกเขาไม่คิดสงสัย
เพราะเป็ นเถ้าแก่! นัน่ คืออภิสิทธิ์!
ทุกคนสามารถตรวจสอบหน้าต่างข้อมูลของผูอ้ ื่นได้ เรื่ องนี้ทาํ พวก
เขาอยากรู ้อยากเห็น
“แล้วเมื่อใดสถานะอ่อนแรงจึงสิ้ นสุ ด? ร่ างกายตอนนี้รู้สึกไม่ค่อยดี
เท่าใดนัก”
เว่ยฉิงจู่บิดกายเล็กน้อย นางรู ้สึกราวกําลังจะป่ วยไข้ เรี่ ยวแรงทั้งร่ าง
คล้ายถูกผนึก
มู่หรงไห่เถิงคิดไปครู่ หนึ่ง “ไม่กี่นาทีสมควรหายดีแล้ว”
“ไม่นานก็ดี” เว่ยฉิงจู่ค่อยถอนหายใจโล่งอก
“พี่ฉิงจู่คิดอยากทดสอบพลังของคําสาปแห่งรัตติกาลทมิฬไม่ใช่หรื อ
ยังไง? ตอนนี้กไ็ ด้รับรู ้แล้ว!” ซ่งฉิวหยิง่ หยอกล้อ
เว่ยฉิงจู่หน้าแดงกํ่า “เป็ นข้าไม่ทราบว่ามันทํางานยังไงจึงอยากทราบ!”
กลุ่มคนพูดคุยกันอยูพ่ กั หนึ่งก่อนจะกระจายตัว
หลายคนต่างออกสํารวจรอบบริ เวณทะเลสาบ
เพราะลัว่ ฉวนกล่าวเอาไว้ ว่าโลกเสมือนจริ งแห่งนี้ไม่แตกต่างอะไร
กับโลกแห่งความเป็ นจริ ง
นอกจากนี้แล้วที่นี่ยงั เป็ นป่ าหนาทึบ ดังนั้นสมควรมีสมุนไพรเติบโต
อย่างไรแล้วออร่ าพลังงานที่นี่กม็ ีอย่างหนาแน่น
ออร่ าที่หนาแน่น หมายความถึงเป็ นสภาวะอันดีที่สมุนไพรจะเจริ ญ
เติบโต!
ส่ วนทางด้านลัว่ ฉวนนั้น…
เขานําเก้าอี้ชายหาดออกมาตั้งริ มทะเลสาบก่อนจะเริ่ มตกปลา
เก้าอี้และเบ็ดตกปลานั้นมาจากที่ใดไม่มีผใู ้ ดทราบ
เถ้าแก่เป็ นใคร? ของแค่น้ ีเอาออกมาแล้วมีอนั ใดแปลก?
ทะเลสาบกว้างใหญ่ ต่อให้เป็ นคนหลายสิ บก็ยงั สํารวจได้เพียงพื้นที่
ส่ วนน้อย
คณะเว่ยฉิงจู่ท้ งั สามคนเลือกเดินไปยังทิศทางหนึ่ง
ระหว่างทางยังพูดคุยกันเสี ยงดัง
“มาที่นี่ทาํ เอานึกถึงตอนออกสํารวจเทือกเขาจิ่วเหยาอย่างไรอย่าง
นั้น” เว่ยฉิ งจู่หนั มองรอบด้านราวนึกย้อนความทรงจํา
“จริ ง!” หลินว่านฉวงเผยยิม้ รับ “ครั้งนั้นพวกเราเองก็เป็ นเช่นนี้ คิด
อยากสํารวจทว่าไม่กล้าเข้าสู่ ส่วนลึกของเทือกเขาจิ่วเหยา”
“ยังจําได้วา่ พี่ฉิงจู่นาํ พวกเราไปค้นหาสมุนไพรลึกลํ้า ครั้งนั้นทําพวก
เราตื่นเต้นกันอยูห่ ลายวันยังไม่หาย!” ซ่งฉิวหยิง่ เผยยิม้
คนทั้งสามอยูร่ ่ วมกันมานาน แม้ไม่ได้ขอ้ งเกี่ยวทางสายเลือด ทว่า
เป็ นพี่นอ้ งที่ใกล้ชิดต่อกันกว่าอื่นใด
ทันใดนี้เองที่จมูกของเว่ยฉิงจู่พลันตระหนักอะไรได้
นางหันมองรอบก่อนจะกล่าว “ได้กลิ่นอะไรไหม?”
ทั้งซ่งฉิวหยิง่ และหลินว่านฉวงต่างพยักหน้ารับ
 ตอนที่ 197 สามสาวผู้มากับดวง
ปลายจมูกซ่งฉิวหยิง่ กระตุกเล็กน้อย “กลิ่นนี้คล้ายจะเป็ นสมุนไพร!”
คนทั้งสามต่างมองหน้ากันเอง
สมุนไพร?
ในโลกเสมือนจริ งนี้กม็ ีสมุนไพรด้วยสิ นะ?
สัตว์อสู รก็มีแล้ว สมุนไพรจะมีกไ็ ม่แปลกกระมัง?
“ไป! ไปรับชม!” เว่ยฉิงจู่เผยดวงตาเป็ นประกายตัดสิ นใจมุ่งหน้าไป
หากเป็ นโลกจริ ง นางคงไม่กล้าตัดสิ นใจบุ่มบ่ามถึงเพียงนี้
ทราบกันดีวา่ รอบด้านสมุนไพรย่อมต้องมีสตั ว์อสู รถูกชักนํามา
กระนั้นที่นี่คือโลกเสมือนจริ ง ตายก็ไม่เป็ นไร
ดังนั้นจึงไม่มีอะไรให้ตอ้ งหวาดเกรง
คนทั้งสามก้มศีรษะลงตํ่าตัดสิ นใจไม่ส่งเสี ยง ขณะนี้กาํ ลังมุ่งหน้าไป
ตามทิศทางต้นตอของกลิ่นสมุนไพรที่ลอยมา
ในที่สุดก็พบ เบื้องหลังกลุ่มแมกไม้หนา ทั้งสามได้พบต้นไม้เล็กที่
สู งไม่ถึงเมตร
ต้นไม้นอ้ ยรู ปลักษณ์ค่อนข้างโดดเด่น ใบของมันเปรี ยบดังดวงดาว
ที่กิ่งไม้ยงั เผยผลไม้สีแดงสามลูกขนาดราวนิ้วมือ
กลิ่นหอมเย้ายวนไหลเวียนมาไม่ขาด
“ค้นพบสมุนไพรสวรรค์ : ผลใบดารา”
ผลใบดารา?
ใบไม้ของต้นไม้ตรงหน้าคล้ายดวงดาว ซึ่งก็ค่อนข้างเหมาะสมกับชื่อ
ทั้งสามไม่เคยได้ยนิ นามเช่นนี้มาก่อน
อีกทั้งโดยรอบต้นไม้ยงั ไร้ซ่ ึงบรรยากาศคุกคามใด
ทั้งสามเดินเข้าไปใกล้ตน้ ไม้นอ้ ยอย่างระแวดระวัง
“มีสามผล แบ่งกันคนละผล” เว่ยฉิงจู่ตดั สิ นใจ
ซ่งฉิวหยิง่ และหลินว่านฉวงต่างพยักหน้ารับ
ถัดจากนั้นทั้งสามจึงคว้ากันไปคนละผล
พริ บตานี้เองที่ตน้ ไม้นอ้ ยได้สลายกลายเป็ นเถ้าธุลีราวกับผ่านกาลเวลา
ยาวนานนับหมื่นปี
ปรากฏการณ์ที่เผยออกสร้างความตื่นตะลึงให้แก่คนทั้งสาม
โดยไม่คิดลังเล คนทั้งสามเข้ากัดกินผลไม้โดยตรง
ผลไม้น้ ีขนาดราวนิ้วมือ หวานอมเปรี้ ยว รสชาติค่อนข้างดี
เว่ยฉิงจู่ลิ้มรสพร้อมเผยสี หน้าพึงพอใจต่อรสชาติ
“รับประทานผลใบดาราเพิม่ ทุกค่าสถานะหนึ่งในสิ บ”
เสี ยงหนึ่งได้กล่าวดังขึ้น
เว่ยฉิ งจู่ขมวดคิ้ว สี หน้าแปรเปลี่ยนเล็กน้อย
นางหันมองคนทั้งสอง “พวกเจ้าได้ยนิ เสี ยงอะไรหรื อไม่?”
ซ่งฉิ วหยิง่ และหลินว่านฉวงต่างพยักหน้ารับ
ซ่งฉิวหยิง่ ขมวดคิ้วก่อนจะกล่าว “เหมือนว่าเมื่อใดกินผลไม้น้ ีเข้าไป
ทุกค่าสถานะที่มีจะเพิ่มขึ้น”
“เป็ นเช่นนั้น” หลินว่านฉวงพยักหน้ารับ “ทุกค่าสถานะเพิ่มขึ้นหนึ่ง
ในสิ บ”
เว่ยฉิงจู่กาํ หมัดแน่น
นางรับรู ้ได้ถึงกําลังที่เพิ่มขึ้นหนึ่งในสิ บ
มันเป็ นความรู ้สึกที่รับรู ้ได้อย่างชัดเจน!
“แข็งแกร่ งขึ้นแล้ว? ง่ายดายเช่นนี้?” ซ่งฉิวหยิง่ รู ้สึกถึงกําลังในร่ างกาย
ที่เพิ่มขึ้น สี หน้าอดไม่ได้ที่จะเผยอาการประหลาดใจ
หากโลกแห่งความเป็ นจริ งเพิม่ พูนกําลังได้เช่นนี้กค็ งดีไม่นอ้ ย!
ลัว่ ฉวนที่ตกปลาอยูพ่ ลันตระหนักได้ สายตาหันมองไปยังทิศทางที่
คณะเว่ยฉิงจู่ท้ งั สามยืนอยู่
เขาทราบว่าค่าสถานะจะเพิ่มขึ้นเมื่อกินผลใบดาราเข้าไป
รอยยิม้ อ่อนจางปรากฏที่มุมปากลัว่ ฉวน “โชคดีกนั ไม่ใช่นอ้ ย!”
โหมดพักผ่อนไม่ต่างอะไรกับโลกแห่งความเป็ นจริ ง ดังนั้นมันย่อม
ต้องมีสมุนไพรวิเศษทั้งหลายคงอยู่
แน่นอนว่ารอบสมุนไพรวิเศษย่อมต้องมีสตั ว์อสู รคุม้ กัน
กระนั้นทะเลสาบแห่งนี้คือพื้นที่สาํ หรับเริ่ มต้นแก่ผเู ้ ล่นใหม่ที่เพิ่งมา
เยือน!
สัตว์อสู รที่แข็งแกร่ งทั้งหลายในละแวกล้วนถูกขับไล่ออกไปอย่าง
ไม่อาจเข้าใกล้!
เพราะเหตุน้ นั คณะของเว่ยฉิงจู่จึงโชคดีเช่นนี้ได้!
หากเป็ นสถานการณ์ปกติ อย่างน้อยก็ตอ้ งมีสตั ว์อสู รสักสี่ สิบถึงห้า
สิ บตัวอยูเ่ ฝ้าสมุนไพรวิเศษระดับสวรรค์!
และนัน่ คือกําลังที่เทียบได้กบั ขอบเขตคืนต้นกําเนิดหรื อทดสอบเต๋ า!
กลุ่มผูเ้ ล่นที่เพิ่งมาเยือนกล่าวได้วา่ เพิ่งตั้งไข่ ที่ได้รับตักตวงช่วงนี้คือ
ของขวัญก่อนเผชิญกับความเป็ นจริ ง!
 ตอนที่ 198 เกมทีส่ ่ งผลกระทบถึงความเป็ นจริง!
เวลาไหลผ่าน
เพียงพริ บตาก็เป็ นช่วงบ่ายแล้ว
“สามชัว่ โมงผ่านไปเร็ วเหมือนเคย!”
จี้อ๋ ูฮุยถอดหมวกออกพลางถอนหายใจ
ขณะนี้เองที่แต่ละคนเริ่ มกลับจากโลกเสมือนจริ ง
กลุ่มคนเริ่ มเล่นเกมพร้อมกัน ดังนั้นจึงหมดเวลาเล่นแทบจะพร้อมกัน
จี้อ๋ ูฮุยสํารวจในป่ ารกทึบอยูพ่ กั หนึ่งก่อนจะออกจากโหมดทัว่ ไป
เพราะความเห็นของเขา เพียงครู่ น้ ีไม่อาจพบเจออะไรเป็ นชิ้นอัน
สามชัว่ โมงนี้แบ่งเอาไปเล่นโหมดท้าทายหรื ออารี น่าไม่ดีกว่าหรื อ?
หลายคนต่างคิดเช่นเดียวกับจี้อ๋ ูฮุย
“หื อ? ทําไมกําลังของเราตอนนี้แข็งแกร่ งขึ้นได้กนั ?!”
“กําลังของข้าเองก็แข็งแกร่ งขึ้น!”
“ข้าด้วย!”
คนทั้งสามอุทานร้อง ส่ งผลให้ผอู ้ ื่นต่างเกิดความสนใจ
เว่ยฉิงจู่ ซ่งฉิวหยิง่ และหลินหว่านฉวงรับรู ้ได้ถึงการฝึ กฝนของตนที่
เพิ่มขึ้น ขณะนี้ใบหน้างดงามของแต่ละคนต่างประหลาดใจ
หากเทียบกับก่อนหน้าที่มาเยือนร้านวันนี้ พลังวิญญาณที่สมั ผัสได้
เหมือนจะแข็งแกร่ งขึ้นราวหนึ่งในสิ บ!
“กําลังแข็งแกร่ งขึ้น? นี่มนั เรื่ องอะไรกัน?” มู่หรงไห่เถิงเผยความสงสัย
ผูอ้ ื่นที่เหลือต่างก็สบั สน
แข็งแกร่ งขึ้นงั้นหรื อ?
ไฉนพวกตนไม่เห็นเกิดอะไรขึ้น?
ทุกคนต่างหันสายตามองทางลัว่ ฉวนที่อยูบ่ ริ เวณหน้าประตูร้าน
เหยาซือหยานรับชมด้วยความสงสัย ทว่าใบหน้านั้นหาได้เผยความ
ประหลาดใจใดออกไม่
เหมือนว่าเถ้าแก่จะทําอะไรที่โลกต้องตื่นตะลึงอีกแล้ว!
ตั้งแต่อยูร่ ้านต้นตํารับแห่งนี้เป็ นเวลานาน เหยาซือหยานคล้ายจะมี
ภูมิตา้ นทาน
ลัว่ ฉวนลุกขึ้นยืนพร้อมเดินเข้ามาในร้าน
เขามองทางกลุ่มเว่ยฉิงจู่ “คิดทบทวนว่าโหมดทัว่ ไปนั้นเกิดเรื่ อง
อะไรขึ้น”
คนทั้งสามพลันต้องเผยดวงตาเบิกกว้างพร้อมสี หน้าเหลือเชื่อ
“หรื อจะเป็ นเพราะสมุนไพรวิเศษนัน่ ?!” เว่ยฉิงจู่ทราบดีวา่ เกิดเรื่ อง
ใดขึ้น
ไม่ใช่วา่ นัน่ เป็ นแค่ของในโลกเสมือนจริ งหรอกหรื อ?
ต่อให้กินเข้าไป มันก็สมควรส่ งผลกระทบแค่ในเกมไม่ใช่หรื อ?
แต่แล้วนี่มนั กลับส่ งผลถึงพื้นฐานการฝึ กฝนในโลกจริ ง!
“กําลังพูดถึงเรื่ องอะไรกัน?”
กลุ่มคนโดยรอบเผยสี หน้าสงสัย พวกเขาไม่เข้าใจว่าเถ้าแก่และสาม
สาวพูดคุยกันถึงเรื่ องอะไร
เว่ยฉิ งจู่จึงบอกเล่าโดยคร่ าวว่าได้พบเจอผลใบดารา ถัดจากนั้นมันทํา
ให้กาํ ลังของพวกนางเพิ่มขึ้น
ได้รับฟัง แต่ละคนต่างนิ่งงัน แม้ผา่ นไปนานแล้วก็ยงั คล้ายไม่ได้สติ
ผ่านไปอีกหลายชัว่ ลมหายใจ เหล่าไป่ ค่อยเผยยิม้ เก้กงั “ของในร้าน
เถ้าแก่สร้างความตื่นตะลึงได้ไม่เปลี่ยน!”
“ของในเกมสามารถส่ งผลกระทบต่อโลกความเป็ นจริ ง เถ้าแก่ทาํ ได้
ยังไงกัน?” ปู้หลี่เกื๋อเผยข้อสงสัย
ทุกคนต่างจับจ้องทางลัว่ ฉวนเพราะคิดอยากทราบคําตอบ
“ก่อนหน้านี้ขา้ เคยกล่าวไปแล้ว โหมดทัว่ ไปแทบไม่ต่างอะไรกับ
โลกแห่งความเป็ นจริ ง” ลัว่ ฉวนเผยนํ้าเสี ยงราบเรี ยบ
กระนั้นเวลานี้มนั กลับทําให้ภายในใจของแต่ละคนประหนึ่งท้องทะเล
คลุม้ คลัง่ !
ถ้อยคําของเถ้าแก่มีความหมายมากกว่าที่คิด!
จะบอกว่ามันคือโลกอันสมบูรณ์ที่เถ้าแก่สร้างขึ้นไว้ภายในหอคอย
แห่งการทดสอบอย่างนั้นหรื อ?
ด้วยกําลังของเถ้าแก่ จะบอกว่าเป็ นไปไม่ได้กไ็ ม่กล้า!
เรื่ องนี้ตอ้ งพิจารณากันใหม่อย่างถี่ถว้ น!
ระดับการฝึ กฝนเพิ่มขึ้นภายในเกม มันไม่ต่างอะไรกับฝึ กฝนในโลก
จริ งเพื่อความก้าวหน้า
พบเห็นสี หน้าแต่ละคนแปรเปลี่ยน ลัว่ ฉวนค่อยรู ้สึกพึงใจ
ภาพฉากที่เขาเป็ นเถ้าแก่ผลู ้ ึกลับยิง่ เท่าทวีมากขึ้น
“เถ้าแก่ ทักษะที่ขา้ ได้รับมานั้นสามารถใช้งานในโลกจริ งได้ดว้ ย
หรื อไม่?”
มู่หรงไห่เถิงพลันนึกเรื่ องได้รับคําสาปแห่งรัตติกาลทมิฬขึ้นมาได้
ขณะนี้ลมหายใจของนางรัวเร็ ว
ลัว่ ฉวนพยักหน้ารับ “ได้”
มู่หรงไห่เถิงรู ้สึกราวกับฝันไป
ทักษะความสามารถท้าทายสวรรค์เช่นนั้น ถึงกับได้รับมาง่ายดาย
เพียงนั้น?
เรื่ องราวเช่นนี้ต่อให้เขียนในบันทึกเพ้อฝันอย่างไรก็ยงั ยากจะจินตนาการ
ได้ถึง!
 ตอนที่ 199 โหมดทัว่ ไปคือขุมสมบัติ
ผูท้ ี่ถอนตัวจากโหมดทัว่ ไปกลางคันกลายเป็ นนึกเสี ยดายขึ้นมา
กลายเป็ นว่าโหมดทัว่ ไปคือขุมสมบัติ!
พวกเขาไม่ทราบเพราะสายตาอันแคบสั้น ขณะนี้ถึงกับพลาดโอกาส
ไป!
“เหมือนว่าพวกเรามืดบอดกันไปเองจึงทําให้พลาดโอกาสใหญ่น้ ี
ไป” จี้อ๋ ูฮุยส่ ายศีรษะพลางเผยยิม้ ลําบากใจ
มู่หรงไห่เถิงยิม้ ออก “ร้านเถ้าแก่เปิ ดทุกวัน พรุ่ งนี้มาเล่นโหมดทัว่ ไป
ใหม่กไ็ ม่สาย”
นัน่ ก็ใช่ แต่อนั ที่จริ งคิดไขว่คว้าก็ตอ้ งพึ่งพาโชค
ลัว่ ฉวนได้เห็นสายตาทุกคนคาดหวัง ขณะนี้จึงกลืนคํากล่าวนั้นกลับ
เข้าไป
หากกล่าวออก ก็เกรงว่าจะกลายเป็ นการดับฝันบรรดาลูกค้าประจํา
ของร้านกันแล้ว
และหากเกิดเรื่ องนั้นขึ้น กิจการของร้านอาจยอดขายตกได้
บอกรํ่าลาลัว่ ฉวนและเหยาซือหยานกันเรี ยบร้อย กลุ่มคนจึงกลับจาก
ร้านต้นตํารับกันไป
ขณะนี้เป็ นเวลามื้อเที่ยง
ช่วงบ่ายจึงเป็ นกลุ่มศิษย์สถาบันวิญญาณเมฆาอีกครึ่ งหนึ่งมาเยือน
ร้าน
เหล่านี้สมควรได้ทราบเรื่ องจากกลุ่มช่วงเช้าเรี ยบร้อย ทานบะหมี่ก่ ึง
สําเร็ จรู ปอิ่มหนําจึงมุ่งหน้าตรงเข้าโหมดทัว่ ไปของหอคอยแห่งการ
ทดสอบ
จุดประสงค์พวกเขากระจ่างชัด นัน่ คือการแสวงโชคที่ในนั้น!
เพราะตามคําบอกเล่าของมู่หรงไห่เถิง สิ่ งที่ได้รับสามารถส่ งผลต่อ
ความเป็ นจริ ง!
ตอนแรกผูอ้ ื่นเพียงเชื่อครึ่ งไม่เชื่อครึ่ ง
แต่เมื่อได้ทราบว่ามีการพบสมุนไพรวิเศษอันลึกลับ ทานเข้าไป
ถึงกับช่วยเพิ่มกําลังให้หนึ่งในสิ บที่ภายในโลกเสมือนจริ ง
ในโลกความเป็ นจริ งก็ได้รับความแข็งแกร่ งตามขึ้นไปด้วย!
แม้ไม่ได้เห็นชัดกับตา ทว่ามันก็ตอ้ งมีอยูเ่ ป็ นแน่!
พวกเขาต่างเชื่อ!
ขณะนี้จึงเริ่ มคาดหวังที่จะได้ไขว่คว้า!
เหยาซือหยานรับชมสี หน้าของแต่ละคนที่คาดหวังพลางเกิดข้อสงสัย
ขึ้นภายในใจ
โหมดใหม่ที่เพิ่มเข้ามาสนุกเพียงนั้น?
เหยาซือหยานวันนี้ยงั ไม่ได้เข้าโลกเสมือนจริ ง
ลัว่ ฉวนตระหนักได้ถึงท่าทีของเหยาซือหยาน “ข้าเฝ้าร้านเอง พักผ่อน
ได้ตามสบาย”
“ขอบคุณเถ้าแก่” เหยาซื อหยานเผยยิม้ พร้อมเดินไปออกจากหลัง
โต๊ะดูแล
ลัว่ ฉวนจึงไปนัง่ ประจําเหมือนอย่างทุกที
เหยาซือหยานไม่มีทีท่าคิดลังเลหรื อปฏิเสธแม้แต่นอ้ ย
นางไปเลือกที่นงั่ เล่นก่อนจะสวมใส่ หมวกลงไป
ถัดจากนั้นจึงเข้าหอคอยแห่งการทดสอบ และจึงเลือกโหมดทัว่ ไป
ภาพฉากเบื้องหน้าของนางแปรเปลี่ยน ก่อนจะได้ตระหนักว่าตัวนาง
ปรากฏที่ริมชายฝั่งทะเลสาบ
ที่ไม่ไกลห่างมีกลุ่มคนยืนสนทนากันอยู่
เหล่านี้สมควรเป็ นกลุ่มศิษย์ที่เพิ่งเข้ามาก่อนหน้า
เหยาซือหยานคิดไปครู่ หนึ่งก่อนจะเดินเข้าสู่ ภายในป่ า…
ลัว่ ฉวนยืนด้านหลังโต๊ะดูแล ขณะนี้สายตามองออกไปพร้อม
ความคิดที่ไหลประหนึ่งสายนํ้า
แต่แล้วขณะนี้กลับได้ยนิ เสี ยงฝี เท้าดังขึ้นมา
ลัว่ ฉวนค่อยหันมอง
พบเห็นเป็ นเด็กหนุ่มในชุดดํา เป็ นหนึ่งในสามคนที่มาเยือนร้านเมื่อ
วานนี้
“เถ้าแก่”
ตี้อ๋ ูอู่หยิงกล่าวทักทาย
ลัว่ ฉวนพยักหน้ารับ
แม้มีขอ้ สงสัยเกิดขึ้น ทว่าเขาไม่ถามออก
ตี้อ๋ ูอู่หยิงขณะนี้ค่อยได้ตระหนักว่าภายในร้านเปลี่ยนแปลงไป
อย่างไรแล้วสภาพห้วงมิติภายในร้านนี้กใ็ หญ่กว่าที่เห็นภายนอกนับ
สิ บเท่า
กระนั้นตี้อ๋ ูอู่หยิงไม่คิดถามให้มากความ
ก็เหมือนเช่นเมื่อวาน เขาไปต้มบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ป พร้อมทั้งหยิบแท่ง
เครื่ องเทศและโคล่า
บะหมี่ตม้ ได้ที่ ตี้อ๋ ูอู่หยิงค่อยได้ตระหนักว่ากลุ่มคนกําลังเล่นเกมกัน
อยู่
เขาไม่เคยได้เห็นภาพฉากที่ปรากฏบนหน้าจอมาก่อน
เมื่อวานนี้ต้ ีอ๋ ูอู่หยิงเพียงเล่นแต่โหมดอารี น่าระบบท้าทายกระจก
“เถ้าแก่ พวกนี้เล่นอะไรกันอยูห่ รื อ?” ตี้อ๋ ูอู่หยิงกล่าวถาม
“หอคอยแห่งการทดสอบโหมดทัว่ ไป” ลัว่ ฉวนตอบรับด้วยนํ้าเสี ยง
เรี ยบเฉย
ตี้อ๋ ูอู่หยิงขมวดคิว้
เขาไปหยุดยืนรับชมภาพบนหน้าจอของกลุ่มคน
โหมดทัว่ ไปไม่คล้ายจะช่วยส่ งเสริ มความแข็งแกร่ งแต่อย่างใด
ตี้อ๋ ูอู่หยิงคือผูท้ ี่สนเพียงแต่สิ่งที่ช่วยเสริ มสร้างความแข็งแกร่ งเพียง
อย่างเดียวเท่านั้น
 ตอนที่ 200 ก็ไม่ ถาม
ทานบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปเรี ยบร้อย ตี้อ๋ ูอู่หยิงจึงไปเลือกที่นงั่ และสวม
หมวก
และก็เป็ นเหมือนเมื่อวาน เขาเลือกที่จะเล่นระบบท้าทายกระจก
เป็ นเขาคิดอ่านวางแผนไว้อย่างดีแล้ว
วันนี้สามชัว่ โมงต้องทุ่มเทให้กบั ระบบท้าทายกระจกสองชัว่ โมง
ส่ วนที่เหลืออีกหนึ่งชัว่ โมงคือโหมดท้าทาย
เพราะโหมดท้าทาย แค่ชื่อก็น่าสนใจแล้ว…
เพียงไม่นานหลังตี้อ๋ ูอู่หยิงมาถึง หลิวลู่อวีก่ ม็ าเยือนร้าน
และแทบจะทันทีที่นางเข้าร้าน เหว่ยอี้กต็ ามมาถึง
“จุ๊จุ๊จุ๊ ไม่นึกเลยว่าเจ้าหนูนี่จะมาเร็ วขนาดนี้!”
หลิวลู่อวีพ่ บเห็นตี้อ๋ ูอู่หยิงจึงรู ้สึกว่าน่าสนุก
ตี้อ๋ ูอู่หยิงเป็ นพวกคลัง่ การฝึ กฝน เป็ นผูม้ ีชื่อเสี ยงโด่งดังที่สุดใน
บรรดารุ่ นเยาว์
กับภาพฉากที่มาเล่นเกมอย่างลืมเลือนการฝึ กฝนเช่นนี้ เกรงว่าจะไม่
มีผใู ้ ดเชื่อ
เหว่ยอี้เผยยิม้ “น้องอู่หยิงฝึ กฝนด้วยเวลาอันคุม้ ค่า ไม่แปลกหากจะ
รี บมา”
ดวงตาหลิวลู่อวีเ่ ผยประกายก่อนจะเผยยิม้
“คุณชายเหว่ย ไม่ทราบว่าข่าวคราวเรื่ องร้านต้นตํารับนี้ถึงหูของหุบ
เขาโอสถกันหรื อยัง?”
เหว่ยอี้เผยยิม้ เล็กน้อย “ข้าเองก็สงสัย ว่าแดนศักดิ์สิทธิ์หว้ งนํ้าหยก
ป่ านนี้คงทราบเรื่ องแล้วกระมัง?”
ลัว่ ฉวนได้ยนิ บทสนทนาคนทั้งสองพลางมองไป
เหว่ยอี้และหลิวลู่อวีป่ ระหลาดใจเล็กน้อย
นี่ไม่ดี! ทั้งสองถึงกับลืมสอบถามเถ้าแก่วา่ สามารถบอกต่อเรื่ องร้าน
แห่งนี้ได้หรื อไม่!
กระนั้นลัว่ ฉวนเพียงมองโดยไม่กล่าวคําใด
ทั้งสองถึงกับถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“เถ้าแก่ ไฉนในร้านมีที่นงั่ เล่นเพิ่มอีกถึงสิ บได้กนั ?”
หลิวลู่อวีร่ ับชมถึงความกว้างใหญ่ภายในร้านอย่างประหลาดใจ
“สิ บที่ให้นงั่ เล่น เมื่อใดลูกค้ามาเยือนร้านกันแออัดก็ออกจะไม่
สะดวกไปบ้าง” ลัว่ ฉวนกล่าวตอบ
“อย่างนั้นแล้วมีอะไรใหม่ดว้ ยหรื อไม่?” เหว่ยอี้ถามต่อ
ลัว่ ฉวนพยักหน้ารับ “มี เป็ นโหมดทัว่ ไปของหอคอยแห่งการทดสอบ”
เหว่ยอี้และหลิวลู่อวีต่ ่างมองกันเอง
โหมดทัว่ ไป?
มันคืออะไรกัน?
ลัว่ ฉวนจึงอธิบายโดยคร่ าว
ส่ วนว่าทําไมเขาไม่บอกต่อตี้อ๋ ูอู่หยิง… ก็เพราะอีกฝ่ ายไม่ได้ถาม…
เหว่ยอี้และหลิวลู่อวีต่ ่างประหลาดใจยามได้ยนิ ถ้อยคําของลัว่ ฉวน
“สิ่ งที่ได้รับจากโหมดทัว่ ไปสามารถส่ งผลถึงโลกจริ ง?”
หลิวลู่อวีร่ ู ้สึกว่าคําของลัว่ ฉวนนี้คล้ายล้อกันเล่น
“ใช่” ลัว่ ฉวนรับคําอย่างจริ งจัง
เหว่ยอี้จบั จ้องที่ลวั่ ฉวน
เขารู ้สึกว่าตัวตนเถ้าแก่กลับกลายเป็ นยิง่ ไม่อาจเอื้อมได้ถึง
แม้เขาไม่เชื่อ กระนั้นสัญชาตญาณบอกต่อเขาว่าที่เถ้าแก่กล่าวนั้นคือ
ความจริ ง!
“อย่างนั้นขอข้าไปรับชมว่าโหมดทัว่ ไปเป็ นอย่างไร” เหว่ยอี้ยมิ้ รับ
คนทั้งสองจึงซื้อสิ นค้าในร้าน ทานบะหมี่ก่ ึงสําเร็ จรู ปเรี ยบร้อยจึง
สวมใส่ หมวกเข้าสู่ เกม
และพริ บตาถัดจากนั้น สองร่ างจึงปรากฏที่ริมฝั่งทะเลสาบ
เป็ นเหว่ยอี้และหลิวลู่อวี่
“ไม่มีระดับการฝึ กฝน!”
หลิวลู่อวีร่ ับรู ้ได้ถึงร่ างกายที่วา่ งเปล่า ออร่ าขาดหายจากภายในร่ าง
มันทําให้นางรู ้สึกไม่ใคร่ สบายใจ
“ผูเ้ ล่นทุกคนแรกเริ่ มต้องเป็ นคนธรรมดา ถือว่ายุติธรรมดี!” เหว่ยอี้
กล่าวออก
หลิวลู่อวีแ่ ค่นเสี ยงเบาโดยไม่คิดตอบคํา
“หื อ? ตรงนั้นมีผเู ้ ล่นใหม่!”
ทันใดนี้เองที่เสี ยงประหลาดใจได้ดงั ขึ้น
ถัดจากนั้นหลิวลู่อวีแ่ ละเหว่ยอี้จึงได้เห็นกลุ่มคนเดินเข้ามาใกล้
“พวกเจ้ามาจากสถาบันวิญญาณเมฆาหรื อ?” พบเห็นตราสัญลักษณ์
บนชุด เหว่ยอี้เอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ
“ถูกต้อง” อีกฝ่ ายรับคํา “พวกเราเพิ่งมาที่นี่ครั้งแรก ตั้งกลุ่มกันเป็ นไร?”
กลุ่มศิษย์เชื้อเชิญคนทั้งสองเข้าร่ วมกลุ่ม
หลังได้สาํ รวจกันอยูค่ รู่ หนึ่ง ศิษย์เหล่านี้จึงได้ทราบว่าแม้ในป่ ารอบ
ด้านนี้ไม่มีสตั ว์อสูรแข็งแกร่ ง ทว่าก็มีสตั ว์ป่าอยูไ่ ม่ใช่นอ้ ย
แน่นอนว่าระหว่างการออกสํารวจพวกเขายังได้พบสมุนไพรกันมา
ไม่ใช่นอ้ ย