Jak napisać legendę?

1. Wybór tematu. -> Zazwyczaj otrzymujemy polecenie, aby napisać konkretną legendę, na
przykład o powstaniu Krakowa.

2. Miejsce akcji -> w legendzie miejsce, w którym toczy się akcja jest określone. To jeden z
wyznaczników gatunku. Legenda opisuje jakieś konkretne zdarzenie, które dzieje w w
konkretnym miejscu. Cudowność i fantastyczność to tylko dodatki. Wracając do naszego
przykładu, akcja legendy toczy się w Krakowie (a właściwie w miejscu, które Krakowem się
stanie).

2. Legenda zazwyczaj posiada głównego bohatera, który jest albo świętym, albo rycerzem. W
tym przypadku możemy zaczerpnąć ze źródła historycznego i głównymi bohaterami naszej
legendy uczynić Cyryla i Metodego.

3. Teraz czas na fabułę. W legendzie bardzo często pojawia się motyw wędrówki. Nasi Cyryl i
Metody wędrują więc od wioski do wioski i nauczają Słowa Bożego. Pewnego dnia, zmęczeni
wędrówką, nie mają siły iść dalej. Choć wiedzą, że to niebezpieczne, postanawiają przenocować
daleko od siedzib ludzkich – w lesie, na jednym ze wzgórz leżących nad szeroką i leniwie płynącą
rzeką. Rozbrajają obóz i palą ognisko.

4. Fabuła legendy powinna zawierać też zwroty akcji. Pozostawiliśmy Cyryla i Metodego w lesie,
nieopodal rzeki. Zmierzch zaczął spadać na porośniętą mchem ziemię. Nagle nasi dwaj
wędrowcy usłyszeli dziwny dźwięk. Cyryl, jako, że był starszy, postanowił sprawdzić, co się
dzieje. Wszedł w gęstwinę krzewów, z których dobywał się dziwny odgłos. Zobaczył, że w
splątanych gałęziach znajduje się gniazdo. Przypomniał sobie wówczas, że zarówno on, jak i
Metody nie mieli nic w ustach od dwóch dni. Pochwycił małe wrony w garści i jął powoli
wycofywać się w stronę obozowiska.

5. Teraz przyszedł czas na dialog. Jest on opcjonalną częścią legendy. Warto jednak wzbogacić
ją nim, będzie ciekawsza, przede wszystkim jednak – dynamiczna. Wracając do Cyryla… -
Niestety, moje małe, będę musiał was zjeść. Taka jest kolej rzeczy. Nie martwcie się jednak,
dobroć naszego Pana jest wielka, może i wy dostąpicie zbawienia. – powiedział mnich głaszcząc
łebki ptasząt. Nagle…

5. Tu warto wspomnieć o elementach fantastycznych. Musimy je zawrzeć w naszej opowieści,

żeby można ją było nazwać legendą. Nagle z nieba sfrunął duży, czarny ptak i jął dziobać mnicha
po głowie, ramionach, dłoniach, w skrócie – gdzie popadnie. Cyryl oganiał się, jednak nie sposób
było się obronić przed ostrym dziobem. - Czego chcesz? - zawołał do wrony, która z impetem
dziobnęła go w kark. - Ja ty byś się czuł, kra, kra, gdyby cię zabrano od Twojej matki? – kra, kra –
przemówiła wrona. – Czy i ona nie broniłaby – kra , kra – swoich dzieci? Oddaj mi je, a pomogę
Ci kiedyś! Cyryl zdumiał się, że ptak mówi ludzkim głosem, popatrzył na gniazdo, które trzymał w
dłoni. - Nie jadłem od dwóch dni? Umrę tu z głodu, miast wypełniać misję mojego Pana! Ale
dobrze, masz już te swoje dzieci. - i odłożył gniazdo na miejsce, z którego je zabrał. –
Odwdzięczę Ci się, kra, kra… – zakrakała wrona i odleciała.
6. Czas na kluczowy dla fabuły zwrot akcji. Cyryl wrócił do obozu i opowiedział historię
Metodemu. Ten, zmartwił się, że nie będą mieli co jeść, jednak pochwalił czyn brata. Położyli się
spać głodni, ale z radosnym sercem. Obydwaj zapadli w mocny sen. Nagle, o świcie Cyryl poczuł
ostre kłucie i ból. Otworzył oczy. Ku jego zdziwieniu, znajdował się na drzewie. Obok niego, nie
mniej zdziwiony tkwił Metody. Obydwaj nie mogli uwierzyć, jak to się mogło stać. Wtem, na
ramieniu Cyryla przysiadła wrona. – kra, kra, mówiłam Ci, że Ci pomogę, kra, kra. W nocy wataha
wilków napadła na was. Spaliście tak głęboko, że nie słyszeliście. Wezwałam moją rodzinę i
przeniosłyśmy was na drzewa, kra, kra, tu jest bezpieczniej. Cyryl i Metody podziękowali ptakowi,
który w cudowny sposób uratował ich od zguby.

7. Zakończenie. Dobrze, żeby było przemyślane. Jak mówiła A. Christie, pisarz musi wiedzieć,
jak się kończy jego opowieść, zanim zacznie pisać. Wróćmy na czubek drzewa, na którym tkwią
nasi bohaterowie. Cyryl rozejrzał się wokół: - Jak tu jest pięknie! Spójrz! Oczom braci ukazała się
urodzajna kraina skąpana w blasku wschodzącego słońca. - Załóżmy tu osadę, na cześć
opatrzności bożej, która nie pozwoliła nam utknąć w paszczy wilków! - powiedział Cyryl. - Ale jak
ją nazwiemy? – spytał Metody. – Kraków - odpowiedział mu Cyryl – na cześć krakania, które
uratowało nam życie.

Początki jak zwykle są najtrudniejsze dlatego zanim zacznie się pisać legendę warto ją
dobrze rozplanować. Najlepiej najpierw zastanowić się nad czasem i miejscem akcji, a
następnie wymyślić bohatera legendy. Ponieważ w legendach często jest nieco prawdy (lub
półprawdy) warto zacząć pisać swoją legendę od czegoś co się faktycznie wydarzyło.
Kolejnym punktem może być rozważanie fabuły, która powinna zawierać zwroty akcji i
elementy niezwykłe jak na przykład duchy. Aby cała legenda była spójna już na etapie
planowania warto się także zastanowić nad tym jak będzie wyglądało zakończenie.