VICTOR HUGO NOONG UNANG ARAW— ANG AMBUSH. KABANATA I. "SEGURIDAD" Noong Disyembre 1, 1851, Nagkibit balikat si Charras at ibinaba ang kanyang mga pistola. Sa katotohanan, ang paniniwala sa posibilidad ng isang kudeta ay naging nakakahiya. Ang pagpapalagay ng naturang ilegal na karahasan sa bahagi ng M. Louis Bonaparte ay naglaho sa seryosong pagsasaalang-alang. Ang dakilang tanong ng araw na iyon ay ang Devinca eleksyon; malinaw na iniisip lang ng Gobyerno bagay na iyon. Tungkol sa isang pagsasabwatan laban sa Republika at laban sa Bayan, paano napag-isipan ng sinuman ang gayong pakana? Saan ang lalaki ba ay may kakayahang libangin ang gayong panaginip? Para sa trahedya, dapat may artista, at dito siguradong artista ay kinakapos. Upang magalit sa Kanan, upang sugpuin ang asembleya, upang buwagin ang konstitusyon, sakalin ang Republika, ibagsak ang bansa, upang sirain ang watawat, upang siraan ang hukbo, upang magbigay ng suhol ang Clergy at ang Magistracy, upang magtagumpay, upang mamahala, mangasiwa, magpatapon, magpalayas, maghatid, sumira, pumatay, maghari, na may mga pakikipagsabwatan sa batas, sa huli, kahawig ng isang napakarumi na kama ng katiwalian. Ano! Lahat ng ito kalubhaan ay dapat gawin! At kanino? Sa pamamagitan ng a Colossus? Hindi, sa pamamagitan ng isang duwende. Nagtawanan ang mga tao sa paniwala. Sila hindi na sinabing "Anong krimen!" ngunit "Anong komedya!" Para kung tutuusin sila ay sumasalamin; ang mga karumal-dumal na krimen ay nangangailangan ng tangkad. Ilang krimen ay masyadong matayog para sa ilang mga kamay. Isang tao na makakamit ang isang ang 18th Brumaire ay dapat may Arcola sa kanyang nakaraan at Austerlitz sa kanyang nakaraan kinabukasan. Ang sining ng pagiging isang dakilang scoundrel ay hindi ipinagkaloob ang unang dumating. Sinabi ng mga tao sa kanilang sarili, sino ang anak na ito Hortense? Nasa likod niya ang Strasbourg sa halip na Arcola, at Boulogne kapalit ng Austerlitz. Siya ay isang Pranses, ipinanganak na isang olandes, at naturang suwiso; siya ay isang Bonaparte tuwid na may isang Verhuell; siya ay ipinagdiriwang lamang para sa kalokohan ng ang kanyang imperyal na saloobin, at siya na mamumulot ng balahibo mula sa ang kanyang agila ay nanganganib na makahanap ng pakpak ng gansa sa kanyang kamay. Ito Si Bonaparte ay hindi pumasa sa pera na maayos, siya ay isang pekeng imahe ay mas mababa sa ginto kaysa sa tingga, at tiyak Hindi ibibigay sa amin ng mga sundalong Pranses ang pagbabago para sa huwad na ito Napoleon sa paghihimagsik, sa mga kalupitan, sa mga patayan, sa mga kabalbalan, sa pagtataksil. Kung magtatangka siya ng roguery, magugulo ito. Hindi a rehimyento ay gumalaw. Tsaka bakit siya gagawa ng ganun tangka? Walang alinlangan, mayroon siyang kahinahinalang paguugali, ngunit bakit Ipagpalagay na siya ay isang ganap na kontrabida? Ang mga ganitong matinding kabalbalan ay lampas kanya; siya ay hindi kaya ng mga ito sa pisikal, bakit siya husgahan bilang may kakayahan sa kanila sa moral? Hindi ba siya nangako ng karangalan? Mayroon ba siya hindi sinabi, "Walang sinuman sa Europa ang nagdududa sa aking salita?" Matakot tayo wala. Ito ay maaaring masagot, Ang mga krimen ay ginawa alinman sa isang engrande o sa isang mean scale. Sa unang kategorya, mayroong Caesar; sa pangalawa ay mayroong Mandrin. Dumaan si Caesar ang Rubicon, Mandrin bestrides ang kanal. Ngunit matalinong tao namamagitan, "Hindi ba tayo nakikitungo sa mga nakakasakit na haka- haka? Ang taong ito ay ipinatapon at kapus-palad. Ang pagpapatapon ay nagpapaliwanag, itinutuwid ng kamalasan." Sa kanyang bahagi ay tumutol si Louis Bonaparte masigla. Ang mga katotohanan ay dumami sa kanyang pabor. Bakit hindi siya dapat kumilos nang may mabuting pananampalataya? Nakagawa siya ng mga kahanga-hangang pangako. Patungo sa katapusan ng Oktubre 1848, noon ay isang kandidato para sa Panguluhan, tumatawag siya sa No.37, Rue de la Tour d'Auvergne, sa isang ilang personahe, na sinabi niya, "Nais kong magkaroon ng isang pagpapaliwanag sa iyo. Sinisiraan nila ako. Binigyan ba kita ng impresyon ng isang baliw? Iniisip nila na nais kong buhayin si Napoleon. May dalawang lalaki na maaaring kunin ng isang mahusay na ambisyon para sa mga modelo nito, Napoleon at Washington. Ang isa ay isang taong matalino, ang isa ay isang tao ng Kabutihan. Ito ay katawa-tawa na sabihin, 'Ako ay magiging isang tao ng Henyo;' ito ay tapat na sabihing, 'Ako ay magiging isang taong may Kabutihan.' Alin sa mga ito depende sa sarili natin? Alin ang magagawa natin sa ating kalooban? Upang maging isang matalino? Hindi. Upang maging matapat? Oo. Ang pagkamit ng Hindi posible ang henyo; ang pagkamit ng pagiging matapat ay isang posibilidad. At ano ang maaari kong buhayin si Napoleon? Isang bagay lamang—isang krimen. Tunay na karapat-dapat na ambisyon! Bakit ako dapat ituring na lalaki? Ang Ang Republika ay naitatag, hindi ako isang dakilang tao, hindi ko gagawin kopyahin si Napoleon, ngunit ako ay isang tapat na tao. gagayahin ko Washington. Ang aking pangalan, ang pangalan ng Bonaparte, ay magiging nakasulat sa dalawang pahina ng kasaysayan ng France: sa una, magkakaroon ng krimen at kaluwalhatian, sa pangalawang probidad at karangalan. At ang pangalawa ay marahil ay nagkakahalaga ng una. Bakit? Dahil kung Si Napoleon ay mas malaki, ang Washington ay ang mas mahusay na tao. Sa pagitan ng guilty hero at ng mabuting mamamayan, pinipili ko ang mabuti mamamayan. Ganyan ang aking ambisyon." Mula 1848 hanggang 1851 tatlong taon lumipas na. Matagal nang pinaghihinalaan ng mga tao si Louis Bonaparte, ngunit matagal na ang patuloy na hinala ay pumutol sa talino at pinapagod ang sarili walang bungang mga alarma. Si Louis Bonaparte ay may disimuladong mga ministro tulad nina Magne at Rouher, ngunit nagkaroon din siya ng prangka mga ministro tulad nina Léon Faucher at Odilon Barrot; at ang mga huling ito ay nagpatunay na siya ay matuwid at taos-puso. . Siya ay nakita na pinupukpok ang kanyang dibdib sa harap ng mga pintuan ng hamon; ang kanyang kinakapatid na kapatid na babae, si Madame Hortense Cornu, ay sumulat sa Mieroslawsky, "Ako ay isang mabuting Republikano, at masasagot ko kanya." Ang kanyang kaibigan ni Ham, si Peauger, isang tapat na tao, ay nagpahayag, "Louis Si Bonaparte ay walang kakayahan sa pagtataksil." Kung hindi si Louis Bonaparte isinulat ang akdang pinamagatang "Pauperism"? Sa intimate circles ng Elysée Count Potocki ay isang Republikano at Konde Si d'Orsay ay isang Liberal; Sinabi ni Louis Bonaparte kay Potocki, "Ako ay isang tao ng Demokrasya," at kay D'Orsay, "Ako ay isang tao ng Kalayaan." Ang mga Marquis du Hallay ay sumalungat sa coup d'état, habang ang Marquise du Hallays ay pabor dito. Sinabi ni Louis Bonaparte sa Marquis, "Huwag kang matakot" (totoo nga ang ibinulong niya sa ang Marquise, "Gawing madali ang iyong isip"). Ang pagpupulong, pagkatapos na ipinakita dito at doon ang ilang mga sintomas ng pagkabalisa, naging kalmado. Naroon si Heneral Neumayer, "na magiging nakasalalay," at kung sino mula sa kanyang posisyon sa Lyons ang gagawin kailangan magmartsa sa Paris. bulalas ni Changarnier, "Mga kinatawan ng mga tao, sinadya sa kapayapaan." Kahit na Si Louis Bonaparte mismo ang nagbigkas ng mga tanyag na salitang ito, "Dapat kong makita ang isang kaaway ng aking bansa sa sinumang gusto baguhin sa pamamagitan ng puwersa ang itinakda ng batas,"at,bukod dito, ang hukbo ay isang "puwersa," at ang hukbo ay nagmamay-arimga pinuno, mga pinunong minamahal at nagwagi. Lamoricière, Changarnier, Cavaignac, Leflô, Bedeau, Charras; paano kaya kahit sino isipin ang Army ng Africa arestuhin ang Generals ng Africa?Noong Biyernes, Nobyembre 28, 1851, sinabi ni Louis Bonaparte sa Michel de Bourges, "Kung gusto kong gumawa ng mali, hindi ko magagawa Kahapon, Huwebes, inimbitahan ko sa aking mesa ang limang Koronel ng garison ng Paris, at ang kapritso ay kinuha sa akin upang tanungin ang bawat isa sa kanyang sarili. Lahat ng lima ay nagpahayag sa akin na ang hukbo ay hindi kailanman ipahiram ang sarili sa isang coup de force, o atakehin ang hindi masusugatan ng pagpupulong. Maaari mong sabihin ito sa iyong mga kaibigan."—" Ngumiti siya," sabi Michel de Bourges, reassured, "at ngumiti din ako." Pagkatapos nito, Ipinahayag ni Michel de Bourges sa Tribune, "Ito ang taong para sa sa akin." Sa parehong buwan ng Nobyembre isang satirical journal, inakusahan ng paninirang-puri sa Pangulo ng Republika, ay hinatulan ng multa at pagkakulong para sa isang karikatura na naglalarawan ng a shooting gallery at Louis Bonaparte gamit ang Konstitusyon bilang isang target. Morigny, Ministro ng Panloob, ay ipinahayag sa Konseho sa harap ng Pangulo "na isang Tagapangalaga ng Kapangyarihang Pampubliko hindi dapat lalabagin ang batas dahil kung hindi, siya ay—" "a hindi tapat na tao," ang pamamagitan ng Pangulo. Lahat ng mga salitang ito at lahat ng mga katotohanang ito ay kilalang-kilala. Ang materyal at moral ang imposibilidad ng coup d'état ay nahayag sa lahat. Sa pang-aalipusta ang Pambansang Asamblea! Para arestuhin ang mga Kinatawan! Ano kabaliwan! Tulad ng nakita natin, si Charras, na matagal nang nananatili ang kanyang bantay, ibinaba ang kanyang mga pistola. Ang pakiramdam ng seguridad ay kumpleto at nagkakaisa. Gayunpaman, may ilan sa amin sa Asembleya na nagpapanatili pa rin ng ilang mga pagdududa, at kung sino paminsan-minsan ay umiiling, ngunit kami ay tinitingnan bilang mga tanga. KABANATA II. NATUTULOG ANG PARIS Tumunog ang kampana Sa ika-2 araw Disyembre 1851, Kinatawan na Versigny, ng Haute-Saône,na naninirahan sa Paris, sa No. 4, Rue Léonie, ay natutulog. Natulog siyanang maayos; siya ay nagtatrabaho hanggang hating- gabi. Si Versigny ay isangbinata ng tatlumpu't dalawa, malambot ang tampok at makatarungang kutis, ng isang matapang na espiritu, at isang isip na nakatuon sa panlipunan at pang-ekonomiyang pag-aaral. Nalampasan niya ang mga unang oras ng gabiang pagbabasa ng isang libro ni Bastiat, kung saan siya ay gumagawa ng marginal mga tala, at, iniwan ang aklat na nakabukas sa mesa, siya ay nahulog natutulog. Bigla siyang nagising dahil sa isang malakas na tunog tumunog sa kampana. Nagulat siya sa pagbangon. madaling araw noon. Ito ay mga alas siyete ng umaga. Hindi nanaginip kung ano ang maaari maging motibo para sa isang maagang pagbisita, at iniisip na mayroong isang tao napagkamalan ang pinto, nahiga na naman siya, at babalik na sana kanyang idlip, kapag ang isang pangalawang ring sa kampana, pa rin louder kaysa sa una, lubos siyang napukaw. Bumangon siya sa kanyang night-shirt at binuksan ang pinto. Michel de Bourges at Pumasok si Théodore Bac. Si Michel de Bourges ay kapitbahay ni Versigny; siya ay nanirahan sa No. 16, Rue de Milan. Théodore Bac at Si Michel ay maputla at mukhang nabalisa. "Versigny," sabi ni Michel, "sabay-sabay na magbihis—naaresto lang si Baune." "Bah!" bulalas ni Versigny. "Nagsisimula na ba ang negosyo ng Mauguin muli?" "Higit pa riyan," sagot ni Michel. "Asawa ni Baune at ang anak na babae ay dumating sa akin kalahating oras ang nakalipas. Ginising nila ako. Naaresto si Baune sa kama kaninang alas- sais.""Ibig sabihin?" tanong ni Versigny. Tumunog na naman ang kampana. "Ito malamang sasabihin sa amin,” Sagot ni Michel de Bourges. Versigny binuksan ang pinto. Ito ay ang Kinatawan Pierre Lefranc. Dinala niya, sa katotohanan, ang solusyon sa enigma. "Alam mo ba kung ano ang nangyayari?" sabi niya. "Oo," sagot niya Michel. "Nasa kulungan si Baune." "Ang Republika ay isang bilanggo," sabi ni Pierre Lefranc. "Nabasa mo na ba ang mga plakard? "Hindi." Pierre Lefranc ipinaliwanag sa kanila na ang mga pader sa na sandali ay natatakpan ng mga plakard na kung saan ang mausisa karamihan ng tao ay thronging na basahin, na siya ay glanced higit sa isa sa mga ito sa ang sulok ng kanyang kalye, at na ang suntok ay bumagsak. "Ang suntok!" bulalas ni Michel. "Sabihin sa halip ang krimen." Pierre Lefranc idinagdag na mayroong tatlong plakard—isang dekreto at dalawa mga proklamasyon—lahat ng tatlo sa puting papel, at idinikit nang malapit magkasama. Ang kautusan ay inilimbag sa malalaking titik. Ang exConstituent Laissac, na tumuloy, tulad ni Michel de Bourges, sa ang kapitbahayan (No. 4, Cité Gaillard), pagkatapos ay pumasok. Siya nagdala ng parehong balita at nagpahayag ng karagdagang pag- aresto na ay ginawa sa gabi. Wala pang isang minuto mawala. Pumunta sila para ipaalam ang balita kay Yvan, ang Kalihim ng ang Asembleya, na hinirang ng Kaliwa, at kung sino nanirahan sa Rue de Boursault. Ang isang agarang pagpupulong ay kailangan. Yung mga Republican kinatawan na nasa kalayaan ay dapat bigyan ng babala at pagsamahin nang walang pagkaantala. Sinabi ni Versigny, "Pupunta ako at hahanapin si Victor Hugo." Ito ay walo alas dose ng umaga. Nagising ako at nagtatrabaho sa kama. Aking Pumasok ang alipin at sinabi, nang may pagkaalarma,— "Nasa labas ang kinatawan ng mga tao na gustong makausap ikaw, ginoo." "Sino ito?" "Ginoo Versigny:" "Ipakita sa kanya." Pumasok si Versigny at sinabi sa akin ang estado ng mga pangyayari. tumalsik ako ng kama. Sinabi niya sa akin ang "rendezvous" sa mga silid ng exConstituent Laissac. "Pumunta ka kaagad at ipaalam sa kinatawan," sabi ko. Iniwan niya ako. KABANATA III. ANO ANG NANGYARI NOONG GABI Bago ang mga nakamamatay na araw ng Hunyo 1848, ang esplanade ng Ang mga invalides ay nahahati sa walong malalaking plot ng damo, na napapalibutan ng mga rehas na gawa sa kahoy at nakapaloob sa pagitan ng dalawang kakahuyan, pinaghihiwalay ng isang kalye na tumatakbo nang patayo sa harapan ng ang Invalides. Ang kalyeng ito ay dinaanan ng tatlong kalye na tumatakbo parallel sa Seine. May malalaking damuhan kung saan ang mga bata ay gustong maglaro. Ang gitna ng walong damo ang mga plot ay nasira ng isang pedestal na nasa ilalim ng Imperyo dala ang tansong leon ni San Marcos, na dinala mula sa Venice; sa ilalim ng Restoration isang puting marmol na estatwa ng Louis XVIII.; at sa ilalim ni Louis Philippe isang plaster bust ng Lafayette. Dahil sa Palasyo ng Constituent Assembly ay halos sakupin ng isang pulutong ng mga rebelde noong ika-22 ng Hunyo 1848, at walang kuwartel sa kapitbahayan, Heneral Ang Cavaignac ay nagtayo sa tatlong daang hakbang mula sa Legislative Palace, sa mga balangkas ng damo ng Invalides, marami mga hanay ng mahabang kubo, kung saan nakatago ang damo. Ang mga ito mga kubo, kung saan maaaring naroroon ang tatlo o apat na libong lalaki pinaunlakan, inilagak ang mga tropang espesyal na itinalaga upang panatilihin bantayan ang Pambansang pagpupulong. Noong ika-1 ng Disyembre 1851, ang dalawang regimentong nakakulong sa Esplanade ay ang ika-6 at ang 42d Regiments of the Line, ang ika-6 ay pinamunuan ni Colonel Garderens de Boisse, na sikat bago ang Ikalawa ng Disyembre, ang ika-42 ni Koronel Espinasse, na naging tanyag mula noong petsang iyon. Ang ordinaryong night guard ng ang Palasyo ng Asembleya ay binubuo ng isang batalyon ng Infantry at ng tatlumpung artillerymen, na may isang kapitan. Ang Ministro of War, bilang karagdagan, nagpadala ng ilang troopers para sa maayos na serbisyo. Dalawang mortar at anim na piraso ng kanyon, kasama ang kanilang mga bala bagon, ay nasa isang maliit na square courtyard na matatagpuan sa ang karapatan ng Cour d'Honneur, na tinawag na Cour des Mga kanon. Ang Major, ang kumandante ng militar ng Palasyo, ay inilagay sa ilalim ng agarang kontrol ng mga Questors. Sa gabi na ang mga rehas na bakal at ang mga pinto ay sinigurado, mga sentinel ay nai-post, ang mga tagubilin ay ibinigay sa mga guwardiya, at ang Ang palasyo ay sarado na parang kuta. Ang password ay pareho tulad ng sa Place de Paris. Ang mga espesyal na tagubilin na ginawa ni ipinagbawal ng mga Questors ang pagpasok ng alinmang armadong puwersa kaysa sa regimentong naka-duty. Sa gabi ng 1st at 2d ng Disyembre ang Palasyo ng Pambatasan ay binantayan ng isang batalyon ng ang 42d. Ang setting ng ika-1 ng Disyembre, na noon ay napakapayapa, at nakatuon sa isang talakayan sa batas ng munisipyo, huli nang natapos at winakasan ng isang boto ng Tribunal. Sa sandaling si M. Baze, isa sa Ang mga Questors, ay umakyat sa Tribune upang ideposito ang kanyang boto, a Kinatawan, kabilang sa tinatawag na "Les Bancs Elyséens" lumapit sa kanya, at sinabi sa mababang tono, "Ngayong gabi ikaw ay dadalhin." Ang mga babalang gaya nito ay tinatanggap tuwing araw, at, gaya ng ipinaliwanag na natin, natapos na ang mga tao hindi pinapansin ang mga ito. Gayunpaman, kaagad pagkatapos ng nakaupo ang mga Questors na ipinadala para sa Special Commissary of Police ng Asembleya, naroon si Pangulong Dupin. Kailan interogated, ipinahayag ng Commissary na ang mga ulat ng kanyang sinabi ng mga ahente ng "patay na kalmado"—ganyan ang kanyang ekspresyon—at na tiyak na walang panganib na mahuli para doon gabi. Nang idiin pa siya ng mga Nagtatanong, Presidente Dupin, sumisigaw ng "Bah!" umalis ng kwarto. Sa araw ding iyon, ang Ika-1 ng Disyembre, bandang alas-tres ng hapon, bilang Heneral Ang biyenan ni Leflô ay tumawid sa boulevard sa harap ng Tortoni's, may mabilis na dumaan sa kanya at bumulong ito sa kanyang tenga makabuluhang salita, "Alas onse— hatinggabi." Ang pangyayaring ito nasasabik ngunit kaunting pansin sa Questure, at marami pa tinawanan ito. Nakaugalian na sa kanila. Gayunpaman, hindi matutulog si Heneral Leflô hanggang sa oras na iyon nabanggit ay dumaan at nanatili sa mga Tanggapan ng Questure hanggang halos ala-una ng umaga. Ang Ang shorthand department ng Assembly ay ginawa sa labas ng pinto sa pamamagitan ng apat na mensahero na nakalakip sa Monitor, na nagtatrabaho upang dalhin ang kopya ng mga shorthand na manunulat sa opisina ng paglilimbag at ibalik ang mga proof sheet sa Palasyo ng Asembleya, kung saan itinuwid sila ni M. Hippolyte Prévost. Si M. Hippolyte Prévost ay pinuno ng stenographic staff, at sa ang kapasidad na iyon ay may mga apartment sa Legislative Palace. Siya ay abay editor ng musical feuilleton ng Subaybayan. Noong ika-1 ng Disyembre, nagpunta siya sa Opéra Comique para sa unang representasyon ng isang bagong piraso at hindi bumalik hanggang matapos ang hatinggabi. Ang ikaapat na mensahero mula sa Si Monitor ay naghihintay para sa kanya na may katibayan ng huling slip ng nakaupo; Itinama ni M. Prévost ang patunay, at ang mensahero ay pinaalis. Alas-una na noon, medyo malalim naghari sa paligid, at, maliban sa bantay, lahat sa Natulog ang palasyo. Sa oras na ito ng gabi, isang natatanging insidente naganap. Ang Kapitan-Adjutant Major ng Guard ng Dumating ang Assembly sa Major at sinabi, "Ang Koronel ay nagpatawag sa akin," at idinagdag niya ayon sa etiketa ng militar, "Will you payagan akong pumunta?" Nagulat ang Komandante. "Humayo ka," siya sabi ng medyo matalas, "ngunit mali ang Koronel na abalahin isang opisyal na nasa tungkulin." Isa sa mga sundalong nakabantay, wala pag-unawa sa kahulugan ng mga salita, narinig ang Commandant pacing up at down, at ungol ng ilang beses, "Ano ang deuce na maaari niyang gusto?" Makalipas ang kalahating oras bumalik ang Adjutant- Major. "Well," tanong ng Commandant, "Ano ang gusto ng Koronel sa iyo?" "Wala," sagot ang Adjutant," nais niyang ibigay sa akin ang mga utos para bukas duties." Lalong sumulong ang gabi. Patungo sa apat alas-dose ay dumating muli ang Adjutant-Major sa Major. "Major," sabi niya, "tinanong ako ng Koronel." "Muli!" bulalas ngCommandant. "Ito ay nagiging kakaiba; gayunpaman, pumunta ka." Ang Ang Adjutant-Major ay may iba pang mga tungkulin na ibigay ang mga tagubilin sa mga bantay, at dahil dito ay nagkaroon ng kapangyarihan ng pagpapawalang-bisa sa kanila. Nang makaalis na ang Adjutant Major, ang Major, na nagiging hindi mapalagay, naisip na ito ay kanyang tungkulin sa makipag-ugnayan sa Military Commandant ng Palasyo. Siya umakyat sa apartment ng Commandant— Tenyente Koronel Niols. Natulog na si Colonel Niols at ang nagretiro na ang mga attendant sa kanilang mga silid sa attics. Ang Major, bago sa Palasyo, nangangapa tungkol sa mga koridor, at, alam kaunti tungkol sa iba't ibang mga silid, umalingawngaw sa isang pinto na tila kanya ng Military Commandant. Walang sumagot sa hindi nabuksan ang pinto, at bumalik si Major sa ibaba, nang hindi nakakausap kahit kanino. Sa kanyang bahagi, ang Muling pumasok si Adjutant-Major sa Palasyo, ngunit hindi nakita ng Major siya ulit. Nanatili ang Adjutant malapit sa gadgad na pinto ng Ilagay ang Bourgogne, na nakabalot sa kanyang balabal, at lumakad at pababa sa looban na parang may hinihintay. Sa instant na ang alas singko ay tumunog mula sa mahusay na orasan ng simboryo, ang mga sundalo na natulog sa kubo kampo bago ang Biglang nagising si invalides. Ang mga order ay ibinigay sa mababang halaga boses sa mga kubo upang humawak ng armas, sa katahimikan. Ilang sandali pa dalawang regiment, knapsack sa likod ay nagmamartsa sa Palasyo ng Asembleya; sila ay ang ika-6 at ang 42d. Dito parehong stroke ng lima, sabay-sabay sa lahat ng tirahan ng Paris, Ang mga sundalong impanterya ay naghain nang walang ingay mula sa bawat kuwartel, kasama ang kanilang mga koronel sa kanilang mga ulo. Ang mga aides-de-camp at maayos mga opisyal ni Louis Bonaparte, na ipinamahagi sa lahat ng kuwartel, pinangangasiwaan ito sa pagkuha ng mga armas. Ang kabalyerya noon hindi kumikilos hanggang tatlong-kapat ng isang oras pagkatapos ng infantry, dahil sa takot na ang singsing ng mga kuko ng mga kabayo sa mga bato ay magigising sa pagkakatulog ng Paris masyadong maaga. M. de Persigny, na ay dinala mula sa Elysée sa kampo ng mga Invalides ang utos na kumuha ng mga uparm, nagmartsa sa ulo ng 42d, ni ang panig ni Koronel Espinasse. Ang isang kuwento ay kasalukuyang sa hukbo, para sa sa kasalukuyang araw, pagod na gaya ng mga tao sa kawalang-dangal mga insidente, ang mga pangyayaring ito ay sinasabi pa sa isang species ng mapanglaw na pagwawalang-bahala—ang kwento ay napapanahon na sa sandali ng pag-set out kasama ang kanyang rehimyento isa sa mga koronel na maaaring maging nag-alinlangan na pinangalanan, at na ang emisaryo mula sa Elysée, kinuha isang selyadong pakete mula sa kanyang bulsa, sinabi sa kanya, "Kolonel, inaamin ko na kami ay tumatakbo a malaking panganib. Dito sa sobreng ito, na sinisingil sa akin kamay sa iyo, ay isang daang libong franc sa mga banknotes para sa contingencies." Tinanggap ang sobre, at ang rehimyento itinakda. Sa gabi ng ika-2 ng Disyembre, ang koronel sinabi sa isang babae, "Kaninang umaga ay kumita ako ng isang daang libo francs at mga epaulet ng aking heneral." Ipinakita sa kanya ng ginang ang pinto. Si Xavier Durrieu, na nagsasabi sa amin ng kuwentong ito, ay nagkaroon ng pag-usisamamaya para makita ang babaeng ito. Kinumpirma niya ang kuwento. Oo, tiyak! Siya ay isinara ang pinto sa harap ng kaawa-awang ito; isang sundalo, isang traydor sa kanyang watawat na nangahas na bisitahin siya! Nakakatanggap ba siya ng ganoong a alaki? Hindi! Hindi niya magagawa iyon, "at" sabi ni Xavier Durrieu, idinagdag, "At gayon pa man, wala akong karakter na mawawala." Isa pang misteryo ay isinasagawa sa Prefecture of Police. Yung mga late mga naninirahan sa Cité na maaaring huli nang umuwi oras ng gabi ay maaaring napansin ang isang malaking bilang ng mga kalye mga taksi na gumagala sa mga nakakalat na grupo sa iba't ibang punto sa paligid ng Rue de Jerusalem. Mula alas-onse ng gabi, sa ilalim ang dahilan ng pagdating ng mga refugee sa Paris mula sa Genoa at London, ang Brigade of Surety at ang walong daang sarhento Ang de ville ay pinanatili sa Prefecture. Pagpasok ng alas tres kinaumagahan, may summon ay ipinadala sa apatnapu't walong Commissaries ng Paris at ng suburbs, at gayundin sa mga opisyal ng kapayapaan. Isang oras pagkatapos ng lahat dumating sila. Dinala sila sa isang hiwalay na silid, at hiwalay sa isa't isa hangga't maaari. Sa alas singko a tumunog ang kampana sa cabinet ng Prefect. Ang Prefect Maupas sunod-sunod na tinawag ang Commissaries of Police sa kanya cabinet, ipinahayag ang balangkas sa kanila, at inilaan sa bawat isa ang kanybahagi ng krimen. Walang tumanggi; maraming nagpasalamat sa kanya. Iyon ay tanong ng pag-aresto sa kanilang sariling mga tahanan pitumpu't walo Mga Demokratiko na maimpluwensya sa kanilang mga distrito at kinatatakutan ng ang Elysée bilang posibleng mga pinuno ng mga barikada. Ito ay kinakailangan, isang mas matapang na galit, upang arestuhin sa kanilang mga bahay labing-anim Mga Kinatawan ng Bayan. Para sa huling gawaing ito ay pinili sa mga Commissaries of Police tulad ng mga mahistrado na tila ang pinaka-malamang na maging ruffians. Kabilang sa mga ito ay hinati ang mga Kinatawan. Ang bawat isa ay may kanya-kanyang lalaki. Sieur Courtille nagkaroon si Charras, si Sieur Desgranges ay si Nadaud, si Sieur Hubaut ang ang nakatatanda ay si M. Thiers, at si Sieur Hubaut ang nakababatang Heneral Bedeau, Heneral Changarnier ay inilaan sa Lerat, at Heneral Cavaignac hanggang Colin. Sieur Dourlenstook Representative Valentin, Sieur Benoist Representative Miot, Si Sieur Allard Representative Cholat, kinuha ni Sieur Barlet si Roger (Du Nord), si Heneral Lamoricière ay nahulog kay Commissary Blanchet, Ang Commissary Gronfier ay may Kinatawan na Greppo, at Kinatawan ng Commissary Boudrot na si Lagrange. Ang mga Nagtatanong ay katulad na inilaan, Monsieur Baze sa Sieur Primorin, at Heneral Leflô kay Sieur Bertoglio. Mga warrant na may pangalan ng ang mga Kinatawan ay iginuhit sa pribado ng Prefect Gabinete. Ang mga blangko ay naiwan lamang para sa mga pangalan ng Mga komisyoner. Ang mga ito ay napunan sa sandali ng pag-alis. Sa sa sandatahang lakas, na hinirang na tumulong kanila, napagpasyahan na ang bawat Komisar ay dapat samahan ng dalawang escort, ang isa ay binubuo ng mga sarhento de ville, ang iba pang ahente ng pulis na nakasuot ng simpleng damit. Bilang Prepekto Sinabi ni Maupas kay M. Bonaparte, ang Kapitan ng Republikano Guard, Baudinet, ay nauugnay sa Commissary Lerat sa pag-aresto kay Heneral Changarnier. Patungo sa alas singko y medya ang fiacres na nasa paghihintay ay tinawag, at nagsimula ang lahat, bawat isa ay may kanyang mga tagubilin. Sa panahong ito, sa ibang sulok ng Paris—ang lumang Rue du Temple—sa sinaunang Soubise na iyon Mansion na ginawang Royal Printing Office, at ngayon ay ang National Printing Office, isa pa ang seksyon ng Krimen ay inorganisa. Patungo sa isa sa umaga ng isang dumaan na nakarating sa lumang Rue du Temple ng Ruede Vieilles-Haudriettes, napansin sa junction ng ang dalawang kalye na ito ay maraming mahaba at matataas na bintana na maliwanag na naiilawan sa itaas, ito ang mga bintana ng mga workroom ng National Tanggapan ng Pagpi-print. Lumiko siya sa kanan at pumasok sa lumang Rue du Temple, at ilang sandali pagkatapos ay huminto bago ang hugis gasuklay na pasukan sa harap ng opisina ng pag-imprenta. Isinara ang pinto ng punong-guro, at binantayan ng dalawang sentinel ang pintuan sa gilid. Sa maliit na pintong ito, na nakaawang, ay napasulyap siya sa looban ng opisina ng paglilimbag at nakita itong puno ng mga sundalo. Natahimik ang mga kawal, walang maririnig na tunog, ngunit makikita ang pagkislap ng kanilang bayoneta. Ang dumadaan nagulat na lumapit. Marahas na tinulak siya ng isa sa mga sentinel pabalik, sumisigaw ng, "Umalis ka." Tulad ng mga sarhento de ville sa Prefecture of Police, ang mga manggagawa ay pinanatili sa Pambansang Tanggapan ng Pagpi-print sa ilalim ng panawagan ng trabaho sa gabi. Sa parehong oras na bumalik si M. Hippolyte Prévost sa Pambatasan Muling pumasok si Palace, ang manager ng National Printing Office kanyang opisina, pabalik din mula sa Opéra Comique, kung saan siya ay upang makita ang bagong piraso, na kung saan ay sa pamamagitan ng kanyang kapatid na lalaki, M. de St. Georges. Kaagad sa kanyang pagbabalik ang manager, na mayroon dumating sa order mula sa Elysée sa araw, kinuha ang isang pares ng mga pocket pistol, at bumaba sa vestibule, na nakikipag-usap sa pamamagitan ng ilang hakbang sa looban. Ilang sandali pa ay bumukas ang pinto na patungo sa kalye, a Pumasok si fiacre, at isang lalaki na may dalang malaking portfolio bumaba. Lumapit ang tagapamahala sa lalaki, at sinabi sa kanya, "Ikaw ba iyan, Monsieur de Béville?" "Oo," sagot ng lalaki. Ang fiacre ay ilagay up, ang mga kabayo ilagay sa isang kuwadra, at ang kutsero shut up sa isang sala, kung saan siya pinainom nila, at inilagay ang isang pitaka kanyang kamay. Ang mga bote ng alak at Louis d'or ang bumubuo sa batayan ng ganitong klaseng pulitika. Uminom ang kutsero at saka pumunta sa matulog. Nakasarado ang pinto ng parlor. Ang malaking pinto ng ang patyo ng opisina ng paglilimbag ay halos hindi nakasara noon muling binuksan, nagbigay daan sa mga armadong lalaki, na pumasok sa katahimikan, at pagkatapos ay muling isinara. Ang mga dumating ay isang kumpanya ng Gendarmerie Mobile, ang ikaapat sa unang batalyon, pinamumunuan ng isang kapitan na nagngangalang La Roche d'Oisy. Maaaring remarked sa pamamagitan ng resulta, para sa lahat ng maselan expeditions ang mga tao ng inalagaan ng coup d'état na gamitin ang Gendarmerie Mobile at ang Republican Guard, na ito ay upang sabihin ang dalawang corps halos ganap na binubuo ng mga dating Guwardiya Munisipal, na nagtataglay sa pusong isang mapaghiganting pag-alala sa mga pangyayari noong Pebrero. Si Kapitan La Roche d'Oisy ay nagdala ng liham mula sa Ministro ng Digmaan, na naglagay sa kanyang sarili at sa kanyang mga sundalo sa disposisyon ng ang manager ng National Printing Office. Ang mga musket ay load nang walang salitang binibigkas. Inilagay ang mga sentinel ang mga silid ng trabaho, sa mga pasilyo, sa mga pintuan, sa mga bintana, sa katunayan, kahit saan, dalawang naka-istasyon sa pintuan na humahantong papunta sa lansangan. Tinanong ng kapitan kung anong mga tagubilin ang dapat niyang gawin ibigay sa mga bantay. "Wala nang mas simple," sabi ng lalaki na nagkaroon pumasok ka sa fiacre. "Ang sinumang magtangkang umalis o magbukas ng a bintana, barilin mo siya." Ang lalaking ito, na, sa katunayan, ay si De Béville, maayos na opisyal kay M. Bonaparte, umatras kasama ng manager sa malaking cabinet sa unang palapag, isang nag-iisang silid na tumingin sa garden. Doon siya nakipag-ugnayan sa manager kung ano ang dala niya, ang utos ng paglusaw ng Asembleya, ang apela sa Army, ang apela sa Bayan, ang kautusang nagpapatawag sa mga manghahalal, at sa Bukod dito, ang proklamasyon ng Prefect Maupas at ang kanyang liham sa Commissaries of Police. Ang apat na unang dokumento ay ganap sa sulat-kamay ng Pangulo, at dito at doon maaaring mapansin ang ilang mga pagbura. Pumasok ang mga kompositor naghihintay. Ang bawat lalaki ay inilagay sa pagitan ng dalawang gendarmes at ay ipinagbabawal na magbigkas ng isang salita, at pagkatapos ay ang mga dokumento na kailangang i-print ay ipinamahagi sa buong silid, hinihiwa sa napakaliit na piraso, upang ang isang buong pangungusap hindi mabasa ng isang manggagawa. Inihayag ng manager na bibigyan niya sila ng isang oras upang isulat ang kabuuan. Ang iba't ibang mga fragment ang sa wakas ay dinala kay Colonel Béville, na pagsama-samahin ang mga ito at itinama ang mga proof sheet. Ang machine ay isinasagawa na may parehong pag-iingat, bawat pindutin sa pagitan ng dalawang sundalo. Sa kabila ng lahat ng posible kasipagan, tumagal ng dalawang oras ang trabaho. Nanood ang mga gendarmes higit sa mga manggagawa. Binantayan ni Béville ang St. Georges. Kapag ang natapos ang trabaho isang kahina-hinalang insidente ang naganap, na lubhang kahawig ng pagtataksil sa loob ng pagtataksil. Sa isang taksil isang mas dakilang taksil. Ang uri ng krimen na ito ay napapailalim sa mga naturang aksidente. Béville at St. Georges, ang dalawang mapagkakatiwalaang mga pinagkakatiwalaan na kung saan ang mga kamay ay nakalagay ang sikreto ng coup d'état, ibig sabihin, ang pinuno ng Pangulo;—ang lihim na iyan, na hindi dapat pinahihintulutan na mangyari bago ang takdang oras, sa ilalim ng panganib na magdulot lahat ng bagay sa pagkakuha, kinuha ito sa kanilang mga ulo upang ipagtapat ito sa isang beses sa dalawang daang mga tao, sa order "upang subukan ang epekto," bilang ang sinabi ni ex-Colonel Béville sa bandang huli, medyo walang muwang. Binasa nila ang mahiwagang dokumento na kaka-print lang sa Gendarmes Mobiles, na iginuhit sa looban. Nagpalakpakan itong mga ex municipal guards. Kung sila ay hooted, ito maaaring itanong kung ano ang dalawang eksperimental sa kudeta gagawin sana ni d'état. Marahil ay magkakaroon si M. Bonaparte nagising mula sa kanyang panaginip sa Vincennes. Ang kutsero noon pagkatapos ay pinalaya, ang fiacre ay nakabayo, at sa alas-kwatro sa umaga ang maayos na opisyal at ang tagapamahala ng Pambansa Printing Office, simula ngayon dalawang kriminal, ang dumating sa Prefecture of Police kasama ang mga parsela ng mga kautusan. Pagkatapos ay nagsimula para sa kanila ang tatak ng kahihiyan. Kinuha sila ni Prefect Maupas ng kamay. Nagsimula ang mga grupo ng mga bill sticker, na nasuhulan para sa okasyon bawat direksyon, dala ang mga utos at mga proklamasyon. Ito ang eksaktong oras kung saan ang Palasyo ng National Assembly ay namuhunan. Sa Rue del 'Université, may pintuan ng Palasyo na luma pasukan sa Palais Bourbon, at na nagbukas sa avenue na patungo sa bahay ng Presidente ng Assembly. Ang pintong ito ay tinawag na pintuan ng Panguluhan, ay ayon sa custom na binabantayan ng isang guwardiya. Para sa ilang oras na nakalipas ang Adjutant-Major, na dalawang beses na ipinadala sa gabi ni Koronel Espinasse, ay nanatiling hindi gumagalaw at tahimik, malapit ng sentinel. Pagkalipas ng limang minuto, umalis sa mga kubo ng Invalides, ang 42d Regiment ng linya, ay sumunod sa ilan distansya ng 6th Regiment, na nagmartsa ng Rue de Bourgogne, lumabas mula sa Rue de l'Université. "Ang regiment," sabi ng isang nakasaksi, "nagmartsa bilang isang hakbang sa isang may sakit kwarto." Dumating ito nang palihim na hakbang sa harapan ng Panguluhan pinto. Ang ambuscade na ito ay dumating upang sorpresahin ang batas. Ang bantay, nakikita ang mga sundalong ito na dumating, huminto, ngunit sa sandaling siya hamunin sila ng isang qui-vive, ang Hinawakan ni AdjutantMajor ang kanyang braso, at, sa kanyang kapasidad bilang opisyal binigyan ng kapangyarihan na kontrahin ang lahat ng mga tagubilin, iniutos sa kanya magbigay ng libreng pagpasa sa 42d, at sa parehong oras ay nag-utos ang gulat na kargador na buksan ang pinto. Bumaling ang pinto nito bisagra, kumalat ang mga sundalo sa daan. Pumasok si Persigny at sinabing, "Tapos na." Ang Pambansang Asamblea ay invaded. Sa ingay ng mga yapak, Commandant Tumakbo si Mennier. "Komandante," sigaw ni Koronel Espinasse sa kanya, "Pumunta ako upang mapawi ang iyong batalyon." Ang Commandant namutla sandali, at ang kanyang mga mata ay nanatiling nakatutok sa lupa. Tapos bigla niyang nilagay yung mga kamay niya sa balikat niya at pinunit niya ang kanyang mga epaulet, binunot niya ang kanyang espada, binasag ito sa kanyang tapat tuhod, itinapon ang dalawang piraso sa simento, at, nanginginig sa galit, sumigaw ng may taimtim na boses, "Kolonel, disgrasya mo ang dami ng regiment mo." "Sige, sige," sabi ni Espinasse. Ang pinto ng Panguluhan ay naiwang bukas, ngunit ang lahat nanatiling sarado ang ibang pasukan. Ang lahat ng mga bantay ay nakahinga ng maluwag, nagbago ang lahat ng sentinel, at ang batalyon ng bantay sa gabi ay pinabalik sa kampo ng mga Invalides, ang mga sundalo ay nakasalansan kanilang mga armas sa avenue, at sa Cour d'Honneur. Ang 42d, sa malalim na katahimikan, sinakop ang mga pinto sa labas at loob, ang patyo, ang mga silid sa pagtanggap, ang mga gallery, ang mga koridor, ang mga sipi, habang ang lahat ay natutulog sa Palasyo. Ilang sandali pa dumating ang dalawa sa maliliit na karo na tinatawag na "apatnapu't mga anak," at dalawang fiacres, na sinamahan ng dalawang detatsment ng Republican Guard at ng Chasseurs de Vincennes, at ni ilang squad ng pulis. Ang Commissaries Bertoglio at Bumaba si Primorin mula sa dalawang kalesa. Tulad ng mga karwahe na ito nagmaneho ng isang personahe, kalbo, ngunit bata pa, ay nakita na lumitaw sa gadgad na pinto ng Place de Bourgogne. Ang taong ito nagkaroon ng lahat ng hangin ng isang tao tungkol sa bayan, na kagagaling lang ang opera, at, sa katunayan, siya ay nanggaling doon, pagkatapos magkaroon dumaan sa isang lungga. Galing siya sa Elysée. Si De Morny. Sa isang iglap, pinagmasdan niya ang mga sundalong nagtatambak ng kanilang mga armas at pagkatapos ay nagtungo sa pintuan ng Panguluhan. Doon siya nagpalit ilang salita na may M. de Persigny. Isang-kapat ng isang oras pagkatapos, sinamahan ng 250 Chasseurs de Vincennes, siya kinuha ang pagkakaroon ng Ministry of the Interior, nagulat si M. de Thorigny sa kanyang kama, at ibinigay sa kanya brusquely isang sulat ng salamat mula kay Monsieur Bonaparte. Ilang araw na dating tapat M. De Thorigny, na ang mga mapanlikhang pangungusap ay mayroon na tayo binanggit, sinabi sa isang grupo ng mga lalaki na malapit sa kanino si M. de Morny pagdaan, "Paano sinisiraan ng mga lalaking ito ng Bundok ang. Presidente! Ang taong sisira sa kanyang sumpa, sino ang gagawa makamit ang isang coup d'état ay dapat na isang walang kwentang kaawa-awa." Gumising nang walang pakundangan sa kalagitnaan ng gabi, at hinalinhan sa kanya mag-post bilang Ministro tulad ng mga sentinel ng Assembly, ang karapat-dapat lalaki, nagulat, at kinusot ang kanyang mga mata, bumulong, "Eh! Tapos ang President is a ——." "Oo," sabi ni Morny, sabay tawa. Siya na nagsusulat ng mga linyang ito ay kilala si Morny. Morny at Walewsky hawak sa quasi-reigning family ang mga posisyon, isa sa Royalm bastard, the other of Imperial bastard. Sino si Morny? Kami ay magsasabi, "Isang kilalang talino, isang intriguer, ngunit sa anumang paraan ay mahigpit, a kaibigan ni Romieu, at isang tagasuporta ni Guizot na nagtataglay ng ugali ng mundo, at ang mga gawi ng roulette table, nasiyahan sa sarili, matalino, pinagsasama ang isang tiyak na liberalidad ng mga ideya sa isang kahandaang tumanggap ng mga kapaki- pakinabang na krimen, paghahanap ng paraan upang magsuot ng a magiliw na ngiti na may masamang ngipin, na humahantong sa isang buhay ng kasiyahan, naglalaho ngunit nakalaan, pangit, mabait, mabangis, maayos ang pananamit, matapang, kusang iiwan ang isang kapatid na bilanggo sa ilalim ng bolts at bar, at handang ipagsapalaran ang kanyang ulo para sa isang kapatid Emperador, pagkakaroon ng parehong ina bilang Louis Bonaparte, at tulad Louis Bonaparte, pagkakaroon ng ilang ama o iba pa, na maaaring tumawag ang kanyang sarili Beauharnais, na maaaring tumawag sa kanyang sarili Flahaut, at gayon pa man tinatawag ang kanyang sarili Morny, pursuing literatura hanggang sa isang liwanag komedya, at pulitika, hanggang sa trahedya, isang nakamamatay na libreng atay, nagtataglay ng lahat ng kalokohan na naaayon sa pagpatay, may kakayahang ma-sketch ni Marivaux at gamutin ng Tacitus, walang budhi, walang kapintasang eleganteng, kasumpa-sumpa, at magiliw, at nangangailangan ng isang perpektong duke. Ganyan ang malefactor na ito." Wala pang alas sais ng umaga. Nagsimulang magmisa ang mga tropa sa Place de la Concorde, kung saan si Leroy Saint Si Arnaud na nakasakay sa kabayo ay nagsagawa ng pagsusuri. Ang mga Komisyoner ng Ang mga pulis, Bertoglio, at Primorin ay nag-ayos ng dalawang kumpanya\ sa ilalim ng vault ng malaking hagdanan ng theQuesture ngunit ginawa hindi umakyat sa ganoong paraan. Sinamahan sila ng mga ahente ng pulis, na nakakaalam ng mga pinakalihim na recess ng Palais Bourbon, at kung sino ang nagsagawa ng mga ito sa pamamagitan ng iba't ibang mga sipi. Nakatira si Heneral Leflô sa Pavilion na tinitirhan noong panahon ng ang Duc de Bourbon ni Monsieur Feuchères. Nang gabing iyon Heneral Si Leflô ay nanatili kasama niya ang kanyang kapatid na babae at ang kanyang asawa, na noon bumibisita sa Paris, at natulog sa isang silid, kung saan ang pinto ay humantong sa isa sa mga koridor ng Palasyo. Commissary Bertoglio kumatok sa pinto, binuksan ito, at kasama ang kanyang mga ahente biglang pumasok sa kwarto, kung saan nakahiga ang isang babae. Ang bumangon sa kama ang brother-in-out ni heneral, at sumigaw sa Si Questor, na natutulog sa isang katabing silid, "Adolphe, ang mga pintuan ay pinipilit, ang Palasyo ay puno ng mga sundalo. Bumangon ka na!" Ang Binuksan ni Heneral ang kanyang mga mata, nakita niya si Commissary Bertoglio nakatayo sa tabi ng kanyang kama. Tumilapon siya. "Heneral," sabi niya Commissary, "Naparito ako upang tuparin ang isang tungkulin." "Naiintindihan ko," sabi Heneral Leflô, "ikaw ay isang taksil." Nauutal ang Commissary ang mga salitang, "Plot laban sa kaligtasan ng Estado," ipinapakita isang warrant. Ang Heneral, nang hindi bumibigkas ng isang salita, ay sinaktan ang karumal-dumal na papel na ito sa likod ng kanyang kamay. Pagkatapos ay nagbibihis, sinuot niya ang kanyang buong uniporme ni Constantine at ng Si Médéah, iniisip sa kanyang mapanlikha, mala-sundalong katapatan iyon mayroon pa ring mga heneral ng Africa para sa mga sundalo na kanyang mahahanap sa kanyang paraan. Ang lahat ng mga heneral na natitira ngayon ay mga tulisan. Niyakap siya ng kanyang asawa; ang kanyang anak, pitong taong gulang, sa kanyang nightshirt, at lumuluha, sinabi sa Commissary of Police, "Maawa, ginoo Bonaparte." Ang Heneral, habang nakayakap sa kanya asawa sa kanyang mga bisig, bumulong sa kanyang tainga, "May artilerya sa patyo, subukan at magpaputok ng kanyon." Ang Komisar at ang kanyang mga tauhan inakay siya. Itinuring niya ang mga pulis na ito nang may paghamak at hindi nagsalita sa kanila, ngunit nang makilala niya si Colonel Si Espinasse, ang kanyang militar, at ang puso ni Breton ay namamaga galit. "Kolonel Espinasse," sabi niya, "ikaw ay isang kontrabida, at Umaasa akong mabuhay nang matagal upang mapunit ang mga butones mula sa iyo uniporme." Napakamot ng ulo si Colonel Espinasse, at nauutal, "I hindi kita kilala." Ikinumpas ng isang mayor ang kanyang espada, at sumigaw, "Kami sapat na ang mga abogadong heneral." Tumawid ang ilang sundalo kanilang bayoneta sa harap ng walang armas na preso, tatlong sergent de itinulak siya ni ville sa isang fiacre, at papalapit ang isang sub-tinyente ang karwahe, at tumingin sa mukha ng lalaki na, kung siya ay isang mamamayan, ay kanyang Kinatawan, at kung siya ay a sundalo ang kanyang heneral, ibinato sa kanya ang kasuklam-suklam na salita na ito, "Canaille!" Samantala, umalis na si Commissary Primorin ng isang mas paikot-ikot na paraan upang mas tiyak na mabigla ang ibang Questor, M. Baze. Lumabas sa apartment ni M. Baze ang isang pinto sa lobby na nakikipag-ugnayan sa kamara ng Asembleya. Sieur Kumatok si Primorin sa pinto. "Sino'ng nandiyan?" tanong ng isang katulong, na nagbibihis. "Ang Commissary of Police," sagot Primorin. Ang alipin, iniisip na siya ang Komisyoner ng Police ng Assembly, binuksan ang pinto. Sa sandaling ito M. Si Baze, na nakarinig ng ingay, at kagigising lang, ay nagsuot isang dressing-gown, at sumigaw, "Huwag mong buksan ang pinto." Nagkaroon siya bahagya pang nabigkas ang mga salitang ito nang isang lalaking nakasuot ng payak at tatlong sergents de ville na naka- uniporme ang sumugod sa kanyang silid. Ang lalaki, binuksan ang kanyang amerikana, ipinakita ang kanyang scarf ng opisina, tinanong si M. Baze, "Nakikilala mo ba ito?" "Ikaw ay isang walang kwentang sawing-palad," sagot ng Questor. Ipinatong ng mga ahente ng pulis ang kanilang mga kamay kay M. Baze. "Hindi mo ako dadalhin," sabi niya. "Ikaw, isang Commissary ng Pulis, ikaw, na isang mahistrado, at alam mo kung ano ka ginagawa, ginagalit mo ang Pambansang Asembleya, nilalabag mo ang batas, ikaw ay isang kriminal!" Isang kamay-sa-kamay na pakikibaka ang naganap—apat laban sa isa. Si Madame Baze at ang kanyang dalawang maliliit na babae ay nagbibigay ng vent screams, ang tagapaglingkod na itinulak pabalik sa pamamagitan ng suntok sa pamamagitan ng sergents de ville. "Mga bastos kayo," sigaw ni Monsieur Baze. Dinala nila siya sa pamamagitan ng pangunahing puwersa sa kanilang mga bisig, gayunpaman struggling, hubad, ang kanyang dressing-gown na punit-punit sa shreds, kanyang ang katawan ay natatakpan ng mga suntok, ang kanyang pulso ay napunit at dumudugo. Ang hagdan, ang landing, ang patyo, ay puno ng mga sundalo na may nakapirming bayonet at grounded arm. Kinausap sila ng Questor. “Yung mga Representative niyo are are are are are are are you have not Tinanggap ang iyong mga armas upang labagin ang mga batas!" Nakasuot ang isang sarhento isang bagong krus. "Nabigyan ka na ba ng krus para dito?" Sumagot ang sarhento, "Isa lang ang aming kilala." "Sinulat ko iyong numero," patuloy ni M. Baze. "Ikaw ay isang dishonored rehimyento." Ang mga sundalo ay nakinig nang may tahimik, at tila tulog pa. Sinabi sa kanila ni Commissary Primorin, "Huwag kayong sumagot, wala itong kinalaman sa iyo." Pinauna nila ang Questor ang patyo sa guard-house sa Porte Noire. Ito ay ang pangalan na ibinigay sa isang maliit na pinto contrived sa ilalim ng vault sa tapat ng treasury ng Assembly, at nagbukas sa Rue de Bourgogne, na nakaharap sa Rue de Lille. Ilan inilagay ang mga bantay sa pintuan ng guard-house, at sa tuktok ng paglipad ng mga hakbang na humantong doon, si M. Baze ay naiwan doon namamahala sa tatlong sergent de ville. Ilang sundalo, nang wala ang kanilang mga armas, at sa kanilang mga manggas ng kamiseta, ay pumasok at palabas. Ang Questor ay umapela sa kanila sa ngalan ng militar karangalan. "Huwag kang sumagot," sabi ng sarhento de ville sa mga sundalo. Sinundan siya ng dalawang maliliit na babae ni M. Baze takot na takot na mga mata, at nang mawala sa paningin nila ang bunso napaluha. "Ate," sabi ng matanda, na pitong taong gulang old, "let us say our prayers," at magkayakap ang dalawang bata kanilang mga kamay, lumuhod. Commissary Primorin, kasama ang kanyang kuyog ng mga ahente, sumabog sa pag-aaral ng Questor at nakipagkamay\lahat. Ang mga unang papel na nakita niya sa gitna ng mesa, at kung saan siya kinuha, ay ang mga sikat na kautusan na inihanda kung sakaling magkaroon ang Asemblea bumoto sa panukala ng mga Questors. Ang lahat ng mga drawer ay binuksan at hinanap. Ang pag-overhaul na ito ng mga papel ni M. Baze, na tinawag ng Commissary of Police na isang domiciliary visit, tumagal ng mahigit isang oras. Ang mga damit ni M. Baze ay dinala sa siya, at siya ay nagbihis. Nang matapos ang "domisiliary visit", pinalabas siya ng guardhouse. Nagkaroon ng fiacre sa looban, kung saan siya pumasok, kasama ang tatlo sarhento de ville. Ang sasakyan, para makarating sa Panguluhan pinto, dumaan sa Cour d'Honneur at pagkatapos ay sa Courde Canonis. Masisira ang araw. Tumingin si M. Baze sa looban upang makita kung naroon pa ang kanyon. Nakita niya ang Ang mga bagon ng bala ay nakaayos nang nakataas ang kanilang mga baras, ngunit ang mga lugar ng anim na kanyon at ang dalawang mortar ay bakante. Sa avenue ng Presidency, huminto ang fiacre isang saglit. Twolines ng mga sundalo, nakatayo sa kagaanan, lined ang mga footpath ng avenue. Sa paanan ng isang puno ay pinagsama-sama tatlong lalaki: Koronel Espinasse, na kilala ni M. Baze at kinikilala, isang uri ng Lieutenant- Colonel, na nakasuot ng itim at orange na laso sa kanyang leeg, at isang Major of Lancers, lahat tatlong espada sa kamay, nagsasanggunian. Ang mga bintana ng ang fiacre ay sarado; Nais ni M. Baze na ibaba sila para umapela ang mga lalaking ito; hinawakan ng mga sarhento de ville ang kanyang mga braso. Ang Dumating si Commissary Primorin at papasok na sana ang maliit na karo para sa dalawang tao na nagdala sa kany "Ginoo Baze," sabi niya, na may masamang uri ng kagandahang- loob na ang mga ahente ng coup d'état ay kusang-loob na pinaghalo sa kanilangmkrimen, "dapat hindi ka komportable sa tatlong lalaking iyon ang fiacre. Ikaw ay masikip; sumama ka sa akin." "Hayaan mo ako," sabi ng preso. "Sa tatlong lalaking ito, ako ay masikip; sa ikaw, dapat ako kontaminado." Isang escort ng infantry ang nasa magkabilang panig ng fiacre. Tumawag si Colonel Espinasse sa kutsero, "Drive dahan-dahan sa Quai d'Orsay hanggang sa makatagpo ka ng isang cavalry escort. Kapag ang mga kabalyerya ay dapat na ipagpalagay ang singil, ang impanterya makakabalik na." Umalis na sila. Habang lumiliko ang fiacre sa Quai d'Orsay isang piket ng 7th Lancers ang dumating nang buong bilis. Ito ay ang escort: pinalibutan ng troopers ang fiacre, at ang kabuuan tumakbo ng mabilis. Walang nangyaring insidente habang nasa biyahe. Dito at doon, sa ingay ng mga kuko ng mga kabayo, nabuksan ang mga bintana at inilabas ang mga ulo; at ang bilanggo, na may haba nagtagumpay sa pagbaba ng isang bintana ay narinig ang mga gulat na boses na nagsasabing, "Ano ang problema?" Tumigil ang fiacre. "Nasaan ba tayo?"tanong ni M. Baze. "Sa Mazas," sabi ng isang sergent de ville. Ang Questor dinala sa opisina ng bilangguan. Pagpasok pa lang niya ay nakita na niya Inilabas sina Baune at Nadaud. May isang table sa center, kung saan Commissary Primorin, na sumunod sa fiacre sa kanyang karwahe, nakaupo lang. Habang ang Nagsusulat si Commissary, napansin ni M. Baze sa mesa ang isang papel na maliwanag na isang rehistro ng kulungan, kung saan nakalagay ang mga pangalang ito, nakasulat sa sumusunod na pagkakasunud-sunod: Lamoricière, Charras, Cavaignac, Changarnier, Leflô, Thiers, Bedeau, Roger (du Nord), Chambolle. Ito ay marahil ang pagkakasunud-sunod kung saan ang Dumating na ang mga kinatawan sa bilangguan. Nang si Sieur Primorin ay tapos nang magsulat, sinabi ni M. Baze, "Ngayon, magiging mabuti ka sapat na upang matanggap ang aking protesta, at idagdag ito sa iyong opisyal ulat." "Ito ay hindi isang opisyal na ulat," pagtutol ng Komisyoner, "ito ay isang utos lamang para sa pangako." "Balak kong isulat ang aking sabay protesta," sagot ni M. Baze. "Magkakaroon ka ng maraming oras sa iyong selda," ang sabi ng isang lalaking nakatayo sa tabi ng mesa. M. Bazeumikot. "Sino ka?" "Ako ang gobernador ngbilangguan," sabi ng lalaki. "Kung gayon," sagot ni M. Baze, "Naaawa ako ikaw, dahil batid mo ang krimen na iyong ginagawa." Ang ang lalaki ay namutla at nauutal ng ilang hindi maintindihang salita. Bumangon ang Komisyoner mula sa kanyang upuan; Mabilis na kinuha ni M. Baze pag-aari ng kanyang upuan, umupo sa mesa, at sinabi samSieur Primorin, "Ikaw ay isang pampublikong opisyal; hinihiling ko sa iyo na magdagdag ang aking pagtutol sa iyong opisyal na ulat." "Napakahusay," sabi ng Commissary, "hayaan mo." Isinulat ni Baze ang protesta tulad ng sumusunod:— "Ako, ang nakapirma sa ibaba, si Jean-Didier Baze, Kinatawan ng People, and Questor of the National Assembly nadala ng karahasan mula sa aking paninirahan sa Palasyo ng Pambansa Assembly, at dinala sa kulungang ito ng isang sandatahang lakas na hindi ko kayang labanan, magprotesta sa ngalan ng ang Pambansang Asamblea at sa sarili kong pangalan laban sa kabalbalan sa pambansang representasyon na ginawa sa aking mga kasamahan at sa aking sarili. "Ibinigay sa Mazas noong ika-2 ng Disyembre 1851, sa alas otso ng umaga. "BAZE." Habang kumukuha ito lugar sa Mazas, nagtatawanan at nag-iinuman ang mga sundalo sa patyo ng Asembleya. Nagtimpla sila ng kape sa mga kasirola. Sila ay nagsindi ng napakalaking apoy sa looban; ang apoy, na pinapaypayan ng hangin, kung minsan ay umabot sa mga dingding ng ang Kamara. Isang nakatataas na opisyal ng Questure, isang opisyal ng ang National Guard, si Ramond de la Croisette, ay nagbakasakali na sabihin sa kanila, "Sisilabanin ninyo ang Palasyo;" kung saan isang sundalo hinampas siya ng kamao. Apat sa mga piraso na kinuha mula sa ang Cour de Canons ay nasa hanay sa pagkakasunud-sunod ng baterya laban sa Assembly; dalawa sa Place de Bourgogne ang itinuro patungo sa rehas na bakal, at dalawa sa Pont de la Concorde ay nakaturo sa grand staircase. Bilang side note dito nagtuturo kuwento sabihin sa amin banggitin ang isang kakaibang katotohanan. Ang 42d Regiment ng linya ay ang parehong kung saan ay naaresto Louis Bonaparte sa Boulogne. Noong 1840 ang rehimyento na ito ay nagpahiram ng tulong sa batas laban ang kasabwat. Noong 1851 ipinahiram nito ang tulong nito sa nagsasabwatan laban sa ang batas: ganyan ang kagandahan ng passive na pagsunod.
KABANATA IV. IBA PANG GINAWA NG GABI
Sa parehong oras sa lahat ng bahagi ng Paris naganap ang mga gawaing pandaraya. Mga hindi kilalang lalaki na namumuno sa mga armadong tropa, at sila mismo ay armado may mga hatchets, mallets, pincers, crowbars, life-preservers, mga espadang nakatago sa ilalim ng kanilang mga amerikana, mga pistola, kung saan ang mga puwit maaaring makilala sa ilalim ng mga tupi ng kanilang mga balabal, dumating sa katahimikan sa harap ng isang bahay, inookupahan ang kalye, nakapalibot sa lumapit, kinuha ang lock ng pinto, itinali ang porter, invaded ang hagdan, at burst sa pamamagitan ng mga pinto sa isang sleeping lalaki, at nang ang lalaking iyon, nagising nang may panimula, ay nagtanong ng itong mga bandido, "Sino ka?" sumagot ang kanilang pinuno, "Isang Komisyoner ng Pulis." Kaya nangyari kay Lamoricière na hinuli ni Blanchet, na nagbanta sa kanya ng busal; kay Greppo, na ay brutal na ginamot at itinapon ni Gronfier, tinulungan ni anim na lalaki na may dalang maitim na parol at isang poste-palakol; sa Cavaignac, na sinigurado ni Colin, isang kontrabida na makinis ang dila, na apektadong mabigla sa narinig niyang pagmumura at pagmumura; kay M. Thiers, na inaresto ni Hubaut (ang matanda); na nagpahayag nakita niya siyang "nanginginig at umiyak," kaya idinagdag kasinungalingan sa krimen; kay Valentin, na inatake sa kanyang kama ni Dourlens, kinuha ng mga paa at balikat, at itinulak sa a naka-padlock na police van; kay Miot, nakatadhana sa mga pagpapahirap ng African casemates; kay Roger (du Nord), na may tapang at witty irony na nag- alok ng sherry sa mga bandido. Charras at Si Changarnier ay kinuha nang hindi namamalayan. Nakatira sila sa Rue St. Honoré, halos magkatapat, Changarnier sa No. 3, Charras sa No. 14. Mula pa noong ika-9 ng Setyembre Changarnier ay pinaalis ang labinlimang lalaking armado sa ngipin kung saan siya ay hanggang ngayon ay binabantayan sa gabi, at noong ika-1 ng Disyembre, gaya ng nasabi na natin, ibinaba ni Charras ang kanyang mga pistola. Ang mga walang laman na pistola na ito ay nakalatag sa mesa nang dumating sila arestuhin siya. Ang Commissary of Police ay sumugod sa kanila. "Idiot," sabi ni Charras sa kanya, "kung na-load sila, ikaw sana ay isang patay na tao." Ang mga pistola na ito, mapapansin natin, ay mayroon ibinigay kay Charras sa pagkuha ng Mascara ng Heneral Renaud, na sa sandali ng pag-aresto kay Charras ay nasa kabayo sa kalye na tumutulong sa pagsasagawa ng coup d'état. Kung ang mga pistola na ito ay nanatiling puno, at kung si Heneral Renaud ay mayroon may tungkuling arestuhin si Charras, nakaka- curious sana kung Pinatay ng mga pistola ni Renaud si Renaud. Tiyak na gagawin ni Charras hindi nag- alinlangan. Nabanggit na natin ang mga pangalan ng itong mga police rascal. Ito ay walang silbi upang ulitin ang mga ito. Si Courtille iyon na inaresto si Charras, si Lerat na inaresto si Changarnier, Desgranges na inaresto si Nadaud. Ang mga lalaki kaya kinuha sa kanilang sariling mga bahay ay mga Kinatawan ng mga tao; Sila ay inviolable, kaya na sa krimen ng paglabag ng kanilang mga tao idinagdag itong mataas na pagtataksil, ang paglabag sa Konstitusyon. Walang kakulangan ng kawalang-galang sa paggawa ng mga ito mga kabalbalan. Nagsaya ang mga ahente ng pulis. Ang ilan sa mga droll na ito nagbibiro ang mga kasama. Sa Mazas, tinuya ng mga nasa ilalim ng bilangguan si Thiers, Mahigpit silang pinagsabihan ni Nadaud. Ang Sieur Hubaut (ang mas bata) nagising si General Bedeau. "Heneral, ikaw ay isang bilanggo."—"Ang aking katauhan ay hindi nalalabag."— "Maliban na lamang kung ikaw ay mahuli Pulang kamay, sa mismong pagkilos."—"Well," sabi ni Bedeau, "Ako ay nahuli sa gawa, ang karumal-dumal na gawa ng pagiging tulog." Kinuha nila siya sa tabi ng kwelyo at kinaladkad siya sa isang fiacre. Sa pagpupulong nang magkasama sa Sina Mazas, hinawakan ni Nadaud ang kamay ni Greppo, at ni Lagrange\ hinawakan ang kamay ni Lamoricière. Ginawa nito ang magaling na pulis tumawa. Isang koronel, pinangalanang Thirion, na nakasuot ng krus ng kumandersa kanyang leeg, tumulong upang ilagay ang mga Heneral at ang Mga kinatawan sa kulungan. "Tingnan mo ako sa mukha," sabi ni Charras sa kanya. Lumayo si Thirion. Kaya, nang hindi binibilang ang iba pang mga pag-aresto na naganap sa bandang huli, may mga nakulong sa panahon ng gabi ng ika-2 ng Disyembre, labing-anim na Kinatawan at pitumpu't walong mamamayan. Ang dalawang ahente ng krimen ay nagbigay ng a iulat ito kay Louis Bonaparte. Sumulat si Morny ng "Nakahon;" Isinulat ni Maupas ang "Quadded." Yung sa drawing-room slang, yung iba sa balbal ng mga galera. Mga banayad na gradasyon ng wika.
KABANATA V. ANG KADILIMAN NG KRIMEN
Kalalabas lang ni Versigny ako. Habang nagmamadali akong nagbibihis ay may pumasok na lalaking kasama ko pagtitiwala. Siya ay isang mahirap na gumagawa ng gabinete na walang trabaho, pinangalanang Girard, kung kanino ako binigyan ng kanlungan sa isang silid ko bahay, mang-uukit ng kahoy, at hindi mangmang. Pumasok siya mula sa kalye; nanginginig siya. "Well," tanong ko, "ano ang ginagawa ng mga tao say?" Sagot sa akin ni Girard,— "Nataranta ang mga tao. Ang suntok ay may tinamaan sa paraang hindi napagtanto. Binabasa ng mga manggagawa ang mga plakard, walang sinasabi, at pumunta sa kanilang trabaho Isa lamang sa isang daan ang nagsasalita. Ito ay para sabihing, 'Mabuti!' Ito ay kung paano ito lilitaw sa kanila. Ang batas ng ika-31 ng Mayo ay inalis—'Well tapos na!' Ang unibersal na pagboto ay muling itinatag—'Magaling din!' Ang reaksyunaryong mayorya ay itinaboy—'Kahanga-hanga!' Inaresto si Thiers—'Kapital!' Si Changarnier ay kinuha—'Bravo!' Pabilog sa bawat plakard ay may mga claqueur. Ipinaliwanag ni Ratapoil ang kanyang coup d'état kay Jacques Bonhomme, kinuha ito ni Jacques Bonhomme all in. Sa madaling sabi, ito ang aking impresyon na ang mga tao ay nagbibigay ng kanilang pagpayag." "Hayaan mo na," sabi ko. "Ngunit," tanong ni Girard sa akin, "ano gagawin mo ba, ginoo Victor Hugo?" Kinuha ko ang aking scarf ng opisina mula sa isang aparador, at ipinakita ito sa kanya. Naintindihan niya. Kami nakipagkamay. Paglabas niya ay pumasok si Carini. Si Colonel Carini ay isang matapang na lalaki. Siya ang nag-utos sa mga kabalyero sa ilalim Mieroslawsky sa Sicilian insurrection. Siya ay mayroon, sa ilang gumagalaw at masigasig na mga pahina, ikinuwento ang marangal na iyon pag-aalsa. Si Carini ay isa sa mga Italyano na mahilig sa France tulad namin Gustung-gusto ng mga Pranses ang Italya. Ang bawat mainit na tao sa siglong ito ay may dalawang lupain— ang Roma ng kahapon at ang Paris ng sa-araw. "Salamat sa Diyos," sabi ni Carini sa akin, "malaya ka pa rin," at idinagdag niya, "Ang suntok ay tinamaan sa isang mabigat na paraan. Ang Assembly ay namuhunan. galing ako dun. Ang lugar de la Révolution, ang Quays, ang Tuileries, ang boulevards, ay siksikan sa tropa. May mga knapsack ang mga sundalo. Ang ang mga baterya ay harnessed. Kung ang labanan ay magaganap desperado na trabaho." Sagot ko sa kanya, "Magkakaroon ng away." At ako idinagdag, na tumatawa, "Napatunayan mo na ang mga koronel ay sumusulat tulad ngmakata; ngayon ay turn na ng mga makata ang lumaban na parang koronel." I pumasok sa silid ng aking asawa; wala siyang alam, at tahimik nagbabasa ng papel niya sa kama. Kumuha ako ng halos limang daan franc sa ginto. Inilagay ko sa higaan ng aking asawa ang isang kahon na naglalaman ng siyam daang francs, lahat ng pera na natitira sa akin, at sinabi ko sa kanya kung ano ang nangyari. Namutla siya, at sinabi sa akin, "Ano ang gagawin mo?" "Ang aking tungkulin." Niyakap niya ako, at dalawang salita lamang ang sinabi:— "Gawin mo." Nakahanda na ang almusal ko. Kumain ako ng a cutlet sa dalawang subo. Nang matapos ako, pumasok ang aking anak. Siya nagulat ako sa paraan ng paghalik ko sa kanya, at tinanong ako, "Ano ang problema?" "Magpapaliwanag sayo ang nanay mo." At ako iniwan ang mga ito. Ang Rue de la Tour d'Auvergne ay kasing tahimik at desyerto gaya ng dati. Apat na manggagawa ay, gayunpaman, nag-uusap malapit aking pintuan; binati nila ako ng "Good morning." Sigaw ko sa kanila, "Alam mo kung ano ang nangyayari?" "Oo," sabi nila. "Well. Ito ay pagtataksil! Sinasakal ni Louis Bonaparte ang Republika. Mga tao ay inaatake. Dapat ipagtanggol ng mga tao ang kanilang sarili." "Gagawin nila pagtanggol ang kanilang mga sarili." "Ipinangako mo sa akin iyon?" "Oo," sila sinagot. Dagdag pa ng isa sa kanila, "Isinusumpa namin ito." Iningatan nila ang kanilang salita. Nagtayo ng mga barikada sa aking kalye (Rue de la Tour] d'Auvergne), sa Rue des Martyrs, sa Cité Rodier, sa Rue Coquenard, at sa Notre-Dame de Lorette. KABANATA VI. "PLACARDS" Sa pag-alis sa matatapang na lalaking ito kaya ko basahin sa sulok ng Rue de la Tour d'Auvergne at ang Rue des Martyrs, ang tatlong kilalang plakard na naging nakapaskil sa mga dingding ng Paris sa gabi. Nandito na sila. "PROKLAMASI NG PANGULO NG REPUBLIKA.\ "Apela sa Bayan. "FRENCHMEN! Ang kasalukuyang sitwasyon ay maaari hindi na magtatagal. Ang bawat araw na lumilipas ay nagpapahusay sa mga panganib ng ang bansa. Ang Asembleya, na dapat ang pinakamatibay suporta sa kaayusan, ay naging pokus ng mga sabwatan. Ang ang pagiging makabayan ng tatlong daang miyembro nito ay hindi nagawa suriin ang mga nakamamatay na ugali nito. Sa halip na gumawa ng mga batas sa publiko interes na ito ay nagpapanday ng armas para sa digmaang sibil; inaatake nito ang kapangyarihan na I direktang humawak mula sa Tao, hinihikayat nito ang lahat ng masamang hilig, ito nakompromiso ang katahimikan ng France; Natunaw ko na ito, at ako bubuuin ang buong Bayan na isang hukom sa pagitan nito at sa akin. "Ang Ang Konstitusyon, tulad ng alam mo, ay itinayo na may layunin ng pinahina muna ang kapangyarihan na iyong gagawin magtapat sa akin. Anim na milyong boto ang bumuo ng isang mariing protesta laban dito, gayunpaman, matapat kong iginagalang ito. Mga provokasyon, mga calumnies, outrages, ay natagpuan sa akin na hindi natinag. Ngayon, gayunpaman, na ang pangunahing kasunduan ay hindi na iginagalang ng mga iyon napaka mga tao na walang humpay na humihiling nito, at ang mga lalaking mayroon nawasak ang dalawang monarkiya na nais na itali ang aking mga kamay upang ibagsak ang Republika, ang aking tungkulin ay biguin ang kanilang mapanlinlang na mga pakana, upang mapanatili ang Republika, at iligtas ang Bansa sa pamamagitan ng pag-apila sa solemne na paghatol ng tanging Soberano na kinikilala ko sa France—ang Bayan. "Ako samakatuwid gumawa ng matapat na panawagan sa buong bansa, at sinasabi ko sa iyo: Kung ikaw nais na ipagpatuloy ang kalagayang ito ng pagkabalisa na nagpapababa sa atin at ikompromiso ang ating kinabukasan, pumili ng iba sa aking lugar, para sa akin ay hindi na mananatili ng isang kapangyarihan na walang kakayahang gumawa ng mabuti, na nagbibigay sa akin ng pananagutan para sa mga aksyon na hindi ko magagawa pumipigil, at nagbubuklod sa akin sa timon kapag nakita ko ang sisidlan nagmamaneho patungo sa bangin. “Kung sa kabilang banda ay naglalagay ka pa tiwala sa akin, bigyan mo ako ng paraan para maisakatuparan ang dakilang misyon na pinanghahawakan ko mula sa iyo. "Ang misyong ito ay binubuo ng pagsasara ng panahon ng mga rebolusyon, sa pamamagitan ng pagtugon sa mga lehitimong pangangailangan ng mga Tao, at sa pamamagitan ng pagprotekta sa kanila mula sa subersibo mga hilig. Ito ay binubuo, higit sa lahat, sa paglikha ng mga institusyon na makaligtas sa mga tao, at sa katunayan ay bubuo ng mga pundasyon na maaaring maitatag ang isang bagay na matibay. "Kumbinsido iyon ang kawalang-tatag ng kapangyarihan, na ang preponderance ng isang solong Ang pagpupulong, ay ang mga permanenteng sanhi ng gulo at hindi pagkakasundo, I isumite sa iyong pagboto ang mga sumusunod na pangunahing batayan ng a Konstitusyon na bubuuin ng Asemblies mamaya sa:— "1. Isang responsableng Punong itinalaga sa loob ng sampung taon. "2. Ang mga ministro ay umaasa lamang sa Kapangyarihang Tagapagpaganap. "3. A Konseho ng Estado na binubuo ng mga pinakakilalang tao, na maghahanda ng mga batas at susuportahan ang mga ito sa debate sa harap ng Lehislatibong katawan. "4. Isang Legislative Body na tatalakay at iboto ang mga batas, at ihahalal sa pamamagitan ng pangkalahatang pagboto, nang walang scrutin de liste, na nagpapasinungaling sa halalan. "5. A Ikalawang Asembleya na binubuo ng mga pinakatanyag na tao ng bansa, isang kapangyarihan ng equipoise ang tagapag-alaga ng pangunahing compact, at ng pampublikong kalayaan. "Ang sistemang ito, na nilikha ng ang unang Konsul sa simula ng siglo, ay mayroon na binigyan ng pahinga at kasaganaan sa France; sisiguraduhin pa rin nito ang mga ito sa kanya. "Ganyan ang aking matatag na paniniwala. Kung ibinabahagi mo ito, ipahayag ito sa pamamagitan ng iyong mga boto. Kung, sa kabaligtaran, mas gusto mo ang isang gobyerno walang lakas, Monarchical o Republican, hiram alam ko hindi mula sa kung ano ang nakaraan, o mula sa kung ano ang chimerical hinaharap, sagot sa ang negatibo. "Kaya sa unang pagkakataon mula noong 1804, ikaw ay bumoto na may ganap na kaalaman sa mga pangyayari, alam nang eksakto para sa kanino at para saan. "Kung hindi ko makuha ang karamihan sa iyo Ang mga pagboto ay tatawagin kong sama-sama ng isang Bagong Asembleya at ilalagay mga kamay nito ang utos na natanggap ko mula sa iyo. "Ngunit kung naniniwala ka na ang dahilan kung saan ang aking pangalan ang simbolo,—ibig sabihin, ang France ay muling nabuo ng Rebolusyon ng '89, at na inorganisa ng Emperador, ay dapat pa rin sa iyo, ipahayag ito sa pamamagitan ng sanctioning ang mga kapangyarihan na hinihiling ko sa iyo. "Tapos si France at Europa ay mapangalagaan mula sa anarkiya, obstacles ay inalis, ang mga tunggalian ay mawawala na, dahil ang lahat ay igagalang, sa ang desisyon ng Bayan, ang utos ng Providence. "Ibinigay sa ang Palasyo ng Elysée, ika-2 ng Disyembre, 1851. "LOUIS NAPOLEON BONAPARTE." PROCLAMATION OF THE PRESIDENT NG REPUBLIKA SA HUKBO. "Mga sundalo! Ipagmalaki mo ang iyong sarili misyon, ililigtas mo ang bansa, dahil umaasa ako sa iyo na hindi lumalabag sa mga batas, ngunit upang ipatupad ang paggalang sa unang batas ng bansa, ang pambansang Soberanya, kung saan ako ang Lehitimong Kinatawan. "Sa loob ng mahabang panahon, tulad ko, mayroon ka nagdusa mula sa mga hadlang na sumasalungat sa kanilang mga sarili pareho sa kabutihan na nais kong gawin at sa mga pagpapakita ng ang iyong mga pakikiramay sa aking pabor. Ang mga hadlang na ito ay nasira pababa. "Sinubukan ng Assembly na salakayin ang awtoridad na kung saan hawakan mula sa buong Nasyon. Ito ay hindi na umiral. "Gumagawa ako ng tapat na panawagan sa Bayan at sa Hukbo, at sinasabi ko sa kanila: Alinman sa bigyan mo ako ng paraan para masiguro ang iyong kaunlaran, o pumili isa pa sa pwesto ko. "Noong 1830, tulad noong 1848, itinuring ka bilang mga natalo na lalaki. Matapos mong i-brand ang iyong heroic kawalang-interes, hinamak nila na kumunsulta sa iyong mga simpatiya at ang iyong mga kagustuhan, at gayon pa man ikaw ang bulaklak ng Bansa. Ngayon, sa solemne sandaling ito, napagpasyahan ko na ang tinig ng maririnig ang Army. "Samakatuwid, malayang bumoto bilang mga mamamayan; ngunit, bilang mga sundalo ay hindi nakakalimutan na ang passive na pagsunod sa ang mga utos ng Punong Estado ay ang mahigpit na tungkulin ng Hukbo, mula sa heneral hanggang sa pribadong sundalo. "Para sa akin ito, responsible para sa aking mga aksyon kapwa sa Bayan at sa mga inapo, na gawin yaong mga hakbang na tila sa akin ay kailangang-kailangan para sa publikong Welfare. "Para sa iyo, manatiling hindi matitinag sa loob ng mga patakaran ng disiplina at ng karangalan. Sa pamamagitan ng iyong kahanga-hangang saloobin tulungan ang bansa upang ipakita ang kanyang kalooban nang may kalmado at pagmuni-muni. "Maging handang supilin ang bawat pag-atake sa libreng paggamit ng soberanya ng Bayan. "Mga sundalo, hindi ko kayo sinasabiang mga alaala na naaalala ng aking pangalan. Nakaukit ang mga ito iyong mga puso. Tayo ay pinag-isa sa pamamagitan ng hindi matutunaw na ugnayan. Ang iyong kasaysayan ay akin. Mayroong pagitan sa atin, sa nakaraan, isang komunidad ng kaluwalhatian at ng kamalasan. "Magkakaroon sa hinaharap na komunidad ng damdamin at ng mga resolusyon para sa pahinga at kadakilaan ng France. "Ibinigay sa Palasyo ng Elysée, ika- 2 ng Disyembre, 1851. "(Lagda) L.N. BONAPARTE." "SA PANGALAN NG MGA TAONG PRANSES. "Ang Pangulo ng Republika ay nag-utos:— "ARTICLE I. Ang Pambansang Asamblea ay binuwag. "ARTICLE II. Ang unibersal na pagboto ay muling itinatag. Ang batas ng Mayo 31 ay inalis. ARTIKULO III. Ang mga taong Pranses ay pinagsama-sama kanilang mga electoral district mula ika-14 ng Disyembre hanggang ika-21 Kasunod ng Disyembre. "ARTICLE IV. Ang State of Siege ay itinalaga sa distrito ng unang Dibisyong Militar. “ARTICLE V. Ang Ang Konseho ng Estado ay binuwag. ARTIKULO VI. Ang Ministro ng Ang panloob ay sinisingil sa pagpapatupad ng atas na ito. "Ibinigay sa ang Palasyo ng Elysée, ika-2 ng Disyembre, 1851. "LOUIS NAPOLEON BONAPARTE. "DE MORNY, Ministro ng Panloob." KABANATA VII. HINDI. 70, RUE BLANCHE Ang Cité Gaillard ay medyo mahirap hanapin. Ito ay isang desyerto na eskinita sa bagong iyon quarter na naghihiwalay sa Rue des Martyrs mula sa Rue Blanche. Nahanap ko ito, gayunpaman. Pagkarating ko sa No. 4, lumabas si Yvan ng gateway at sinabi, "Narito ako para balaan ka. Ang pulis tingnan mo ang bahay na ito, hinihintay ka ni Michel sa No. 70, Rue Blanche, ilang hakbang mula rito." Alam ko ang No. 70, Rue Blanche. Manin, ang bantog na Pangulo ng Venetian Republic, nanirahan doon. Ito ay wala sa kanyang mga silid, gayunpaman, na ang pagpupulong ay magaganap. Sinabi sa akin ng porter ng No. 70 na pumunta ako hanggang sa unang palapag. Bumukas ang pinto, at isang gwapo, may kulay-abo na babae ng mga apatnapung tag-araw, ang Baroness Coppens, na kinilala ko na nakita ko sa lipunan at sa sarili kong bahay, dinala ako sa isang drawing room. Michel de Naroon sina Bourges at Alexander Rey, ang huli an exConstituent, isang mahusay na manunulat, isang matapang na tao. Sa oras na iyon In-edit ni Alexander Rey ang Pambansa. Nagkamay kami. Michel sabi sa akin,— "Hugo, anong gagawin mo?" Sagot ko sa kanya,- "Lahat." "Opinyon ko rin 'yan," sabi niya. Marami dumating ang mga kinatawan, at kasama ng iba pa si Pierre Lefranc, Labrousse, Théodore Bac, Noël Parfait, Arnauld (de l'Ariége), Demosthenes Ollivier, isang dating Constituent, at Charamaule. Nagkaroon ng malalim at hindi mabigkas na galit, ngunit walang silbi ang mga salita. Lahat ay napuno ng galit na lalaki na iyon kung saan naglalabas ng magagandang resolusyon. Nag-usap sila. Itinakda nila ang sitwasyon. Ang bawat isa ay nagdala ng balita na kanyang natutunan. Si Théodore Bac ay nagmula kay Léon Faucher, na nakatira sa Rue Blanche. Siya ang nagpagising kay Léon Faucher, at nagkaroon ibinalita sa kanya ang balita. Ang mga unang salita ni Léon Faucher ay, "Ito ay isang karumal-dumal na gawa." Mula sa unang sandali Si Charamaule ay nagpakita ng tapang na, sa loob ng apat na araw ng ang pakikibaka, hindi kailanman na- flag para sa isang solong instant. Si Charamaule ay isang napakatangkad na lalaki, nagtataglay ng masiglang katangian at kapani-paniwala kahusayan sa pagsasalita; bumoto siya kasama ang Kaliwa, ngunit umupo kasama ang Kanan. Nasa Assembly siya ay kapitbahay ng Montalembert at ng Riancey. Minsan siya ay may mainit na alitan sa kanila, na kung saan kami ay nagmamasid mula sa malayo, at na ikinatuwa namin. Charamaule ay dumating sa pulong sa No. 70 nakasuot ng isang uri ng asul balabal ng militar, at armado, gaya ng nalaman namin sa bandang huli. Ang ang sitwasyon ay malubhang; labing-anim na Kinatawan ang inaresto, lahat ng mga heneral ng Asembleya, at siya na higit pa sa isang heneral, Charras. Lahat ng mga journal ay pinigilan, lahat ng mga opisina ng pag-imprenta sinakop ng mga sundalo. Sa panig ng Bonaparte isang hukbo ng 80,000 lalaki na maaaring doblehin sa loob ng ilang oras; sa aming panig wala. Ang mga tao ay nanlinlang, at saka dinisarmahan. Ang telegrapo sa kanilang utos. Ang lahat ng mga pader ay natatakpan ng kanilang mga plakard, at sa aming pagtatapon ay wala ni isang kaso ng pag-imprenta, wala ni isa piraso ng papel. Walang paraan ng pagtataas ng protesta, walang paraan ng simula ng labanan. Ang coup d'état ay nabalot ng koreo, ang Republika ay hubad; ang coup d'état ay may nagsasalitang trumpeta, nagsuot ng busal ang Republika. Ano ang dapat gawin? Ang pagsalakay laban sa Republika, laban sa Asembleya, laban sa Kanan, laban sa Batas, laban sa Progreso, laban sa Kabihasnan, ay pinamumunuan ng mga heneral ng Africa. Ang mga bayaning ito ay napatunayan lamang na sila ay mga duwag. Nagawa nilang mabuti ang kanilang pag-iingat. Ang takot lamang ay maaaring magbunga ng napakaraming kasanayan. Inaresto nila ang lahat mga tao ng digmaan ng Asembleya, at lahat ng mga tao ng aksyon ng Kaliwa, Baune, Charles Lagrange, Miot, Valentin, Nadaud, Cholat. Idagdag pa dito na lahat ng posibleng hepe ng mga barikada ay nasa loob bilangguan. Maingat na umalis ang mga organizer ng ambuscade sa kalayaan Jules Favre, Michel de Bourges, at ang aking sarili, na hinuhusgahan kami maging mas kaunting tao ng aksyon kaysa sa Tribune; nagnanais na iwanan ang Iniwan ang mga lalaking may kakayahang lumaban, ngunit walang kakayahang manalo, umaasa upang siraan kami kung hindi kami lumaban, at barilin kami kung kami ay lumaban lumaban. Gayunpaman, walang nag-alinlangan. Nagsimula ang deliberasyon. Dumating ang ibang mga kinatawan bawat minuto, si Edgar Quinet, Doutre, Pelletier, Cassal, Bruckner, Baudin, Chauffour. Ang puno ang silid, ang ilan ay nakaupo, karamihan ay nakatayo, sa loob kaguluhan, ngunit walang kaguluhan. Ako ang unang nagsalita. sabi ko na ang pakikibaka ay dapat na magsimula kaagad. Pumutok nang suntok. Na ito ay aking opinyon na ang daan at limampu Ang mga kinatawan ng Kaliwa ay dapat magsuot ng kanilang mga scarves ng opisina, dapat magmartsa sa prusisyon sa mga lansangan at sa boulevards hanggang sa Madeleine, at umiiyak ng "Vive la République! Vive la Constitution!" ay dapat lumabas bago ang hukbo, at nag-iisa, kalmado at walang armas, ay dapat ipatawag ang Might sa sumunod sa Tama. Kung sumuko ang mga sundalo, dapat silang pumunta sa Pagpupulong at tapusin ang Louis Bonaparte. Kung ang mga sundalo pinaputok sa kanilang mga mambabatas, dapat silang maghiwa-hiwalay Paris, sumigaw ng "To Arms," at gumamit ng barikada. Paglaban dapat simulan ayon sa konstitusyon, at kung nabigo iyon, dapat nagpatuloy ng rebolusyonaryo. Walang oras na mawawala. "Mataas pagtataksil," sabi ko, "ay dapat na seized red-handed, ay isang mahusay pagkakamaling magdusa ng ganitong kabalbalan upang tanggapin ng mga oras habang lumilipas ang mga ito. Ang bawat minutong lumilipas ay isang kasabwat, at itinataguyod ang krimen. Mag-ingat sa kalamidad na tinatawag na an 'Natupad na katotohanan.' To arms!" Marami ang mainit na sumuporta dito payo, bukod sa iba pang Edgar Quinet, Pelletier, at Doutre.\ Seryosong tumutol si Michel de Bourges. Ang aking instinct ay magsimula sabay-sabay, ang kanyang payo ay maghintay at makita. Ayon sa kanya doon ay panganib sa pagpapabilis ng sakuna. Ang coup d'état ay organisado, at ang mga Tao ay hindi. Sila ay kinuha walang kamalay-malay. Hindi tayo dapat magpakasawa sa ilusyon. Kaya ng masa hindi pa hinahalo. Ang perpektong kalmado ay naghari sa faubourgs; Sorpresa umiral, oo; Galit, hindi. Ang mga tao ng Paris, bagaman gayon matalino, hindi nakakaintindi. Dagdag pa ni Michel, "Wala kami 1830. Si Charles X., sa paggawa ng 221, ay inilantad ang kanyang sarili dito suntok, ang muling halalan ng 221. Hindi tayo magkatulad sitwasyon. Ang 221 ay sikat. Ang kasalukuyang Asembleya ay hindi: a Chamber na kung saan ay insulting dissolved ay palaging sigurado na manakop, kung sinusuportahan ito ng Bayan. Kaya ang mga tao ay bumangon noong 1830. Ngayong araw ay naghihintay sila. Sila ay mga manloloko hanggang sila ay maging biktima." Nagtapos si Michel de Bourges, "Ang mga tao ay dapat bigyan ng oras umunawa, magalit, bumangon. Para sa amin, kinatawan, dapat tayong maging padalus-dalos upang pabilisin ang sitwasyon. Kung tayo ay dumiretso agad sa tropa, dapat tayo lang binaril sa walang layunin, at ang maluwalhating paghihimagsik para sa Tama sa gayon ay maaalis muna ang mga likas na pinuno nito— ang Mga Kinatawan ng Bayan. Dapat nating putulin ang ulo sikat na hukbo. Pansamantalang pagkaantala, sa kabaligtaran, ay magiging kapaki-pakinabang. Ang labis na kasigasigan ay dapat bantayan, pagpipigil sa sarili ay kinakailangan, upang magbigay ng paraan ay upang matalo sa labanan bago sa pagsisimula nito. Kaya, halimbawa, hindi tayo dapat dumalo sa pulong na inihayag ng Kanan para sa tanghali, lahat ng mga pumunta may huhulihin. Dapat tayong manatiling malaya, dapat manatili sa kahandaan, dapat tayong manatiling kalmado, at dapat kumilos naghihintay sa pagdating ng Bayan. Apat na araw ng kaguluhang ito kung walang pakikipaglaban ay mapapagod ang hukbo." Gayunpaman, si Michel, nagpayo ng simula, ngunit sa pamamagitan lamang ng paglalagay ng Artikulo 68 ng Konstitusyon. Ngunit saan dapat matagpuan ang isang printer? Michel de Nagsalita si Bourges na may karanasan sa rebolusyonaryong pamamaraan na gusto sa akin. Sa loob ng maraming taon ay nakuha niya isang tiyak na praktikal na kaalaman ng masa. Ang kanyang konseho ay matalino. Dapat itong idagdag na ang lahat ng impormasyon na dumating sa segunda kami sa kanya, at nagpakita ng konklusyon laban sa akin. Paris ay nanlumo. Sinalakay siya ng hukbo ng coup d'état mapayapa. Maging ang mga plakard ay hindi pinutol. Halos lahat ng Sumang-ayon ang mga kinatawan na naroroon, kahit na ang pinakamatapang Ang payo ni Michel, na maghintay at tingnan kung ano ang mangyayari. "Sa gabi," sabi nila, "magsisimula ang kaguluhan," at sila ay nagtapos, tulad ni Michel de Bourges, na dapat bigyan ng panahon ang mga tao maintindihan. Magkakaroon ng panganib na mag-isa sa sobrang pagmamadali a simula. Hindi natin dapat dalhin ang mga tao sa una sandali. Iwanan natin ang galit na unti-unting tumaas sa kanilang mga puso. Kung ito ay nagsimula nang maaga ang aming pagpapakita magugulo. Ito ang mga damdamin ng lahat. Para sa sarili ko, habang nakikinig sa kanila, kinilig ako. Marahil ay tama sila. Ito ay isang pagkakamali na magbigay ng hudyat para sa labanan nang walang kabuluhan. Ano ang silbi ng kidlat na hindi sinusundan ng kulog? Upang taasan ang isang boses, upang magbigay ng vent sa isang sigaw, upang mahanap ang isang printer, mayroong unang tanong. Ngunit mayroon pa ring libre Pindutin? Ang matapang na matandang dating pinuno ng 6th Legion, Koronel Forestier, pumasok. Kinuha niya si Michel de Bourges at ang aking sarili sa isang tabi. "Makinig ka," sabi niya sa amin. "I come to you. Na-dismiss na ako. I hindi na utusan ang aking hukbo, ngunit italaga ako sa pangalan ng ang Kaliwa, Koronel ng ika-6. Lagdaan mo ako ng isang order at pupunta ako sa isang beses at tawagin sila sa mga bisig. Sa loob ng isang oras ang rehimyento ay nasa paa." "Kolonel," sagot ko, "Higit pa sa pagpirma ng utos ang gagawin ko, Sasamahan kita." At lumingon ako kay Charamaule, na may karwahe sa paghihintay. "Sumama ka sa amin," sabi ni I. Forestier ay sigurado ng dalawang majors ng 6th. Nagpasya kaming magmaneho papunta sa kanila sa minsan, habang dapat maghintay si Michel at ang iba pang mga Kinatawan kami sa Bonvalet's, sa Boulevard du Temple, malapit sa Café Turc. Doon sila magkausap. Nagsimula kami. Kami binagtas ang Paris, kung saan nagsisimula nang dumagsa ang mga tao sa paraang nagbabanta. Ang mga boulevard ay dinagsa isang hindi mapalagay na karamihan. Paroo't parito ang mga tao, mga dumadaan accosted each other without any dating acquaintance, a kapansin-pansing tanda ng pagkabalisa sa publiko; at nag-usap ng malakas ang mga grupo tinig sa mga sulok ng mga lansangan. Ang mga tindahan ay isinara. "Halika, mukhang mas maganda ito," sigaw ni Charamaule. Siya ay naging pagala-gala sa bayan mula pa noong umaga, at siya ay nagkaroon napansin nang may kalungkutan ang kawalang-interes ng masa. Natagpuan namin ang dalawang majors sa bahay kung saan binibilang ni Colonel Forestier. Sila ay dalawang mayamang linendraper, na tumanggap sa amin ng ilan kahihiyan. Nagtipon-tipon ang mga tindahan sa mga bintana, at pinapanood kaming dumaan. Ito ay kuryusidad lamang. Nasa samantala ang isa sa dalawang major ay sumalungat sa isang paglalakbay na kaniyang gagawin sa araw na iyon, at ipinangako sa atin kanyang kooperasyon. "Ngunit," idinagdag niya, "huwag ninyong dayain ang inyong sarili, mahuhulaan ng isa na tayo ay mapuputol. Ilang lalaki ang gagawin magmartsa palabas." Sinabi sa amin ni Koronel Forestier, "Watrin, ang kasalukuyan koronel ng ika-6, walang pakialam sa pakikipaglaban; marahil ay gagawin niya magbitiw sa akin ang utos nang mapayapa. Pupunta ako at hahanapin siyang mag-isa, para hindi siya magulat, at samahan ka sa Bonvalet." Malapit sa Porte St. Martin iniwan namin ang aming karwahe, at Charamaule at ang aking sarili ay nagpatuloy sa kahabaan ng boulevard sa paglalakad, upang obserbahan ang mga grupo nang mas malapit, at mas madaling hatulan ang aspeto ng karamihan. Ang kamakailang pagpapatag ng kalsada ay nagkaroon ginawang malalim ang boulevard ng Porte St. Martin pagputol, iniutos ng dalawang pilapil. Sa tuktok ng ang mga pilapil na ito ay ang mga daanan, na nilagyan ng mga rehas. Ang mga karwahe ay nagmaneho sa kahabaan ng pagputol, ang mga pasahero sa paa naglakad sa mga footway. Nang makarating kami sa boulevard, a mahabang hanay ng impanterya na isinampa sa bangin na ito kasama ang mga tambol sa kanilang ulo. Napuno ng makapal na alon ng bayoneta ang plaza ng St. Martin, at nawala ang kanilang sarili sa kailaliman ng Boulevard Bonne Nouvelle. Isang napakalaking at siksik na pulutong ang sumakop sa dalawang pavement ng Boulevard St. Martin. Malaking bilang ng mga manggagawa, sa kanilang mga blusa, ay naroon, nakasandal sa mga rehas. Sa sandaling pumasok ang ulo ng hanay ang dumi sa harap ng Teatro ng Porte St. Martin a napakalaking sigaw ng "Vive la République!" nagmula sa bawat bibig na parang sinisigaw ng isang lalaki. Mga sundalo nagpatuloy sa pagsulong sa katahimikan, ngunit maaaring ito ay sinabi na ang kanilang lakad ay humina, at marami sa kanila ang itinuring ang karamihan ng tao na may hangin ng pag- aalinlangan. Ano ang sigaw nitong "Vive la République!" ibig sabihin? Ito ba ay isang tanda ng palakpakan? Ito ba ay isang sigaw ng pagsuway? Tila sa akin sa sandaling iyon na ang Republika itinaas ang kilay nito, at ang kudeta ay nag-hang ang ulo nito. Samantala, sinabi ni Charamaule sa akin, "Ikaw ay kinikilala." Sa sa totoo lang, malapit sa Château d'Eau ay pinalibutan ako ng mga tao. Ang ilan sumigaw ang mga kabataang lalaki, "Vive Victor Hugo!" Tanong ng isa sa kanila ako, "Citizen Victor Hugo, ano ang dapat nating gawin?" Sumagot ako, "Ibagsak ang mga seditious placard ng coup d'état, at umiyak 'Vive la Constitution!'" "At ipagpalagay na pinaputukan nila tayo?" sabi ni a batang manggagawa. "Magmadali ka sa pag- armas." "Bravo!" sigaw ang daming tao. Idinagdag ko, "Si Louis Bonaparte ay isang rebelde, siya ay tumaas kanyang sarili ngayon sa bawat krimen. Kami, mga Kinatawan ng Mga tao, ideklara siyang isang bawal, ngunit hindi na kailangan para sa atin deklarasyon, dahil siya ay isang outlaw sa pamamagitan lamang ng kanyang katotohanan pagtataksil. Mga mamamayan, mayroon kayong dalawang kamay; kunin ang iyong Karapatan, at sa isa pa ang iyong baril at mahulog sa Bonaparte." "Bravo! Bravo!" muling sigaw ng mga tao. Isang mangangalakal na ang pagsara ng kanyang tindahan ay nagsabi sa akin, "Huwag kang magsalita nang malakas, kung sila narinig kang nagsasalita ng ganyan, babarilin ka nila." "Kung gayon," Sumagot ako, "Ipaparada mo ang aking katawan, at ang aking kamatayan ay magiging isang biyaya kung ang katarungan ng Diyos ay maaaring magbunga mula rito." " sigaw ng lahat "Mabuhay si Victor Hugo!" "Sigaw 'Mabuhay ang Saligang Batas,'" sabi ni I. Isang malaking sigaw ng "Vive la Constitution! Vive la République;" lumabas sa bawat dibdib. Kasiglahan, galit, galit kumislap sa mukha ng lahat. Naisip ko noon, at iniisip ko pa rin, iyon ito, marahil, ay ang pinakamataas na sandali. Natukso ako dalhin ang lahat ng pulutong na iyon, at upang simulan ang labanan. Charamaule pinigilan ako. Ibinulong niya sa akin,— "Magdadala ka ng isang walang kwentang fusillade. Bawat isa ay walang armas. Dalawa lang ang infantry mga hakbang mula sa amin, at tingnan mo, narito ang artilerya." Tumingin ako bilog; sa katotohanan ilang piraso ng kanyon ang lumabas sa isang mabilis na pagtakbo mula sa Rue de Bondy, sa likod ng Château d'Eau. Ang payo upang umiwas, na ibinigay ni Charamaule, ay gumawa ng malalim na impresyon sa ako. Galing sa ganoong lalaki, at ang isang napakawalang takot, iyon ay tiyak na hindi dapat pagkatiwalaan. Tsaka naramdaman kong nakatali ako ang deliberasyon na naganap sa pulong sa ang Rue Blanche. Umiwas ako sa responsibilidad na ginawa ko dapat na natamo. Upang mapakinabangan ang naturang a sandali ay maaaring tagumpay, maaaring ito rin ay isang patayan. tama ba ako? Nagkamali ba ako? Ang daming tao sa paligid natin, at naging mahirap na sumulong. Kami ay sabik, gayunpaman, upang maabot ang tagpuan sa Bonvalet's. Biglang may kumalabit sa braso ko. Ito ay si Léopold Duras, ng National. "Huwag ka nang pumunta pa," siya bumulong, "napapalibutan ang Restaurant Bonvalet. Michel de Tinangka ni Bourges na i-harangue ang mga Tao, ngunit ang dumating ang mga sundalo. Bahagya siyang nagtagumpay sa pagtakas. Maraming mga Kinatawan na dumating sa pulong ay may ay naaresto. Muling subaybayan ang iyong mga hakbang. Bumabalik tayo sa dati tagpuan sa Rue Blanche. kanina pa kita hinahanap sabihin mo ito." May dumaan na taksi; binati ni Charamaule ang driver. Tumalon kami, sinundan ng mga tao, sumisigaw, "Vive la République! Vive Victor Hugo!" Lumilitaw na iyon lang sandali dumating ang isang squadron ng sergents de ville sa Boulevard para arestuhin ako. Ang kutsero ay nagmaneho ng buong bilis. Isang quarter ng isang oras pagkatapos ay nakarating kami sa Rue Blanche KABANATA VIII. "VIOLATION OF THE CHAMBER" Alas siyete sa umaga ay libre pa ang Pont de la Concorde. Ang malaki ang grated gate ng Palace of the Assembly ay isinara; sa pamamagitan ng ang mga bar ay maaaring makita ang paglipad ng mga hakbang, ang paglipad ng mga hakbang kung saan ang Republika ay naipahayag noong ika-4 ng Mayo, 1848, tinakpan ng mga sundalo; at ang kanilang mga nakatambak na braso ay maaaring nakikilala sa plataporma sa likod ng matataas na hanay na iyon, na, noong panahon ng Constituent Assembly, pagkatapos ng Ika-15 ng Mayo at ika-23 ng Hunyo, nakamaskara ng maliliit na mortar sa bundok, load at itinuro. Isang porter na may pulang kuwelyo, nakasuot ng livery ng Assembly, nakatayo sa tabi ng maliit na pinto ng grated gate. Maya't maya ay dumating ang mga kinatawan. Ang porter sabi, "Mga ginoo, kayo ba ay mga Kinatawan?" at binuksan ang pinto. Minsan tinatanong niya ang kanilang mga pangalan. M. Dupin's quarters maaaring makapasok nang walang hadlang. Sa dakilang gallery, sa silid-kainan, sa salon d'honneur ng Panguluhan, liveried Tahimik na binuksan ng mga attendant ang mga pinto gaya ng dati. Bago ang araw, kaagad pagkatapos na arestuhin ang mga Questor MM. Baze at Leflô, M. de Panat, ang tanging Questor na nanatiling malaya, na may ay naligtas o hinamak bilang isang Lehitimista, nagising si M. Dupin at nakiusap na ipatawag agad ang mga Kinatawan mula sa kanilang sariling mga tahanan. Ibinalik ni M. Dupin ang hindi pa nagagawang ito sagot, "Wala akong nakikitang anumang pangangailangan ng madaliang pagkilos." Halos kasabay ng M. Panat, ang Kinatawan na si Jerôme Bonaparte ay nagmadali doon. Siya ay ipinatawag M. Dupin upang ilagay ang kanyang sarili sa pinuno ng Asembleya. Sumagot si M. Dupin, "Hindi ko kaya binabantayan." Humagalpak ng tawa si Jerôme Bonaparte. Sa totoo lang, walang tao ay deigned upang maglagay ng isang sentinel sa M. Dupin ng pinto; alam nila na binantayan ito ng kanyang kakulitan. Mamaya na lang, sa tanghali, na sila ay naawa sa kanya. Naramdaman nila na ang ang paghamak ay masyadong malaki, at inilaan siya ng dalawang sentinel. Sa alas- siyete, labinlima o dalawampung Kinatawan, kasama ng mga ito ay si MM. Eugène Sue, Joret, de Rességuier, at de Talhouet, nagkita-kita sa kwarto ni M. Dupin. Walang kabuluhan din silang nagtalo kasama si M. Dupin. Sa recess ng isang bintana ng isang matalinong miyembro ng ang Majority, M. Desmousseaux de Givré, na medyo bingi at sukdulan sa galit, halos awayin si a Kinatawan ng Karapatan tulad ng kanyang sarili na siya ay mali dapat ay pabor sa coup d'état. M. Dupin, bukod mula sa grupo ng mga Kinatawan, nag-iisang nakasuot ng itim, kanya mga kamay sa likod, nakasubsob ang ulo sa dibdib, umakyat at pababa sa harap ng apoy, kung saan nagniningas ang isang malaking apoy. Sa sarili niyang silid, at sa mismong presensya niya, nag-uusap sila malakas tungkol sa kanyang sarili, ngunit tila hindi niya narinig. Dalawang miyembro ng Kaliwa ang pumasok, si Benoît (du Rhône), at Crestin. Pumasok si Crestin sa kwarto, dumiretso sa M. Dupin, at sinabi sa kanya, "President, alam mo ba kung ano ang nangyayari? Paanong hindi pa nagpupulong ang Asembleya?" M. Tumigil si Dupin, at sumagot, na may kibit-balikat na nakagawian kasama niya,— "Walang dapat gawin." At ipinagpatuloy niya ang kanyang lakad. "Sapat na," sabi ni M. de Rességuier. "Sobra naman," sabi ni Eugène Sue. Lahat ng mga Kinatawan ay lumabas ng silid. Nasa samantala ang Pont de la Concorde ay naging sakop ng mga tropa. Kabilang sa kanila si General Vast- Vimeux, payat, matanda, at maliit; ang kanyang matingkad na puting buhok ay nakaplaster sa kanyang mga templo, sa buong uniporme, gamit ang kanyang laced na sumbrero sa kanyang ulo. Siya ay kargado ng dalawang malalaking mga epaulet, at ipinakita ang kanyang scarf, hindi ng isang Kinatawan, ngunit ng isang heneral, na scarf, na masyadong mahaba, trailed sa lupa. Tinawid niya ang tulay sa paglalakad, sumisigaw sa mga sundalong hindi nakakaunawang sigaw ng sigasig para sa Imperyo at sa kudeta. Ang mga bilang na tulad nito ay nakita noong 1814. Tanging sa halip na magsuot ng malaking tri-colored cockade, nagsuot sila ng a malaking puting cockade. Sa pangunahing ang parehong kababalaghan, luma mga lalaking umiiyak, "Mabuhay ang Nakaraan!" Halos sa parehong sandali M. de Tinawid ni Larochejaquelein ang Place de la Concorde, napalilibutan ng isang daang lalaki na naka-blouse, na sumunod sa kanya sa katahimikan, at na may hangin ng pag-usisa. Maraming mga regimen ng mga kabalyerya ay iginuhit sa grand avenue ng Champs Elysées. Alas otso alas-dose isang mabigat na puwersa ang namuhunan sa Legislative Palace. Lahat ang mga paglapit ay binantayan, lahat ng mga pinto ay sarado. Ang ilan Gayunpaman, nagtagumpay ang mga kinatawan sa pagtagos sa loob ng Palasyo, hindi, gaya ng maling sinabi, ng daanan ng bahay ng Pangulo sa gilid ng Esplanade ng Invalides, ngunit sa pamamagitan ng maliit na pinto ng Rue de Bourgogne, tinatawag na Black Door. Ang pintong ito, sa pamamagitan ng kung anong pagkukulang o ano connivance hindi ko alam, nanatiling bukas hanggang tanghali sa 2d Disyembre. Ang Rue de Bourgogne ay gayunpaman ay puno ng mga tropa. Nagkalat ang mga pangkat ng mga sundalo dito at doon sa Rue Pinahintulutan ng de l'Université ang mga dumadaan, na kakaunti at malayo sa pagitan, upang gamitin ito bilang isang daanan. Ang mga Kinatawan na pinasok ng pinto sa Rue de Bourgogne ay tumagos hanggang ang Salle des Conférences, kung saan nakilala nila ang kanilang mga kasamahan na nagmula sa M. Dupin. Maraming grupo ng mga lalaki, na kumakatawan sa bawat lilim ng opinyon sa Assembly, ay mabilis na nagtipon sa bulwagan na ito, kasama sina MM. Eugène Sue, Richardet, Fayolle, Joret, Marc Dufraisse, Benoît (du Rhône), Canet, Gambon, d'Adelsward, Créqu, Répellin, Teillard-Latérisse, Rantion, General Leydet, Paulin Durrieu, Chanay, Brilliez, Collas (de la Gironde), Monet, Gaston, Favreau, at Albert de Rességuier. Ang bawat bagong dating ay sinalubong si M. de Panat. "Nasaan ang mga vice-president?" "Nasa kulungan." "At ang dalawa pang Questor?" "At sa bilangguan. At nakikiusap ako na maniwala ka, mga ginoo," idinagdag ni M. de Panat, "na wala akong gagawin sa insulto na ibinigay sa akin, sa hindi pag-aresto sa akin." Ang galit ay nasa taas nito; pinaghalo ang bawat lilim ng pulitika sa parehong damdamin ng paghamak at galit, at M. de Si Rességuier ay hindi gaanong masigla kaysa kay Eugène Sue. Para sa una panahon na ang Asembleya ay tila isa lamang ang puso at isa boses. Bawat isa ay mahabang sinabi kung ano ang iniisip niya sa lalaki ng Elysée, at pagkatapos ay nakita iyon sa mahabang panahon na nakalipas si Louis Si Bonaparte ay hindi mahahalata na lumikha ng isang malalim na pagkakaisa sa ang Asembleya—ang pagkakaisa ng paghamak. M. Collas (ng Gironde) na kumenyas at nagkuwento. Siya ay nanggaling sa Ministeryo ng Interyor. Nakita niya si M. de Morny, nakita niya kinausap siya; at siya, si M. Collas, ay nagalit sa kabila sukat sa krimen ni M. Bonaparte. Simula noon, ang Krimen na iyon ginawa siyang Konsehal ng Estado. Pumunta rito si M. de Panat at doon sa gitna ng mga grupo, na nagpapahayag sa mga Kinatawan na siya ay nagpatawag ng Asembleya para sa ala-una. Ngunit ito ay imposibleng maghintay hanggang sa oras na iyon. Pinilit ng oras. Sa Palais Bourbon, tulad ng sa Rue Blanche, ito ang pangkalahatang pakiramdam na iyon bawat oras na lumipas ay tumulong upang maisakatuparan ang kudeta d'état. Nadama ng lahat bilang isang pagsisisi ang bigat ng kanyang pananahimik o ng kanyang hindi pagkilos; ang bilog na bakal ay sumasara, ang tubig ng walang humpay na bumangon ang mga sundalo, at tahimik na sinalakay ang Palasyo; sa bawat instant isang sentinel ang higit pa ay natagpuan sa isang pinto, na a sandali noon ay libre. Gayunpaman, ang grupo ng Ang mga kinatawan ay nagtipun-tipon sa Salle des Ang mga kumperensya ay iginagalang pa. Ito ay kinakailangan upang kumilos, upang magsalita, magsadya, magpumiglas, at hindi mawalan ng isang minuto. Sabi ni Gambon, "Subukan nating muli si Dupin; siya ang ating opisyal tao, kailangan natin siya." Pumunta sila upang hanapin siya. Sila hindi siya mahanap. Wala na siya, meron na nawala, siya ay wala, nakatago, nakayuko, nakayuko, lingid, siya ay nawala, siya ay inilibing. saan? Walang sinuman alam. Ang duwag ay may hindi kilalang mga butas. Biglang may pumasok na lalaki ang bulwagan. Isang lalaking estranghero sa Assembly, naka-uniporme, nakasuot ng epaulet ng isang nakatataas na opisyal at isang espada sa tabi niya gilid. Siya ay isang major ng 42d, na dumating upang ipatawag ang Ang mga kinatawan ay umalis sa kanilang sariling Kamara. Lahat, Royalists at Ang mga Republikano, ay sumugod sa kanya. Ganyan ang expression ng isang galit na nakasaksi. Kinausap siya ni Heneral Leydet wika tulad ng nag-iiwan ng impresyon sa pisngi kaysa sa tainga. "Ginagawa ko ang aking tungkulin, tinutupad ko ang aking mga tagubilin," nauutal na sabi ang opisyal. "Ikaw ay isang tanga, kung sa tingin mo ay ginagawa mo ang iyong sarili tungkulin," sigaw ni Leydet sa kanya, "at isa kang hamak kung ikaw alam mong gumagawa ka ng krimen. Ang pangalan mo? Anong gagawin tawag mo sa sarili mo? Ibigay mo sa akin ang iyong pangalan." Tumanggi ang opisyal ibigay ang kanyang pangalan, at sumagot, "Kaya, mga ginoo, hindi ninyo gagawin umatras?" "Hindi." "Pupunta ako at kukuha ng puwersa." "Gawin mo." Umalis siya sa silid, at sa katunayan ay nagpunta upang makakuha ng mga order mula sa Ministeryo ng Interyor. Naghintay ang mga Kinatawan sa ganoong uri ng hindi maipaliwanag na pagkabalisa na maaaring tawaging Sinakal ng Karapatan sa pamamagitan ng Karahasan. Sa maikling panahon isa sa kanila na nawala nagmamadaling lumabas at binalaan sila na dalawang kumpanya ng paparating na ang Gendarmerie Mobile na may mga baril sa kanilang mga kamay. Sumigaw si Marc Dufraisse, "Hayaan ang kabalbalan maging lubusan. Hayaang hanapin tayo ng coup d'état sa ating mga upuan. Punta tayo sa Salle des Séances," idinagdag niya. "Dahil ang mga bagay ay dumating sa ganoong a pumasa, ibigay natin ang tunay at buhay na palabas ng isang ika-18 Brumaire." Nag-ayos silang lahat sa Hall of Assembly. Ang ang daanan ay libre. Ang Salle Casimir-Périer ay hindi pa inookupahan ng mga sundalo. Halos animnapu ang bilang nila. Ilang ay binigkisan ng kanilang mga scarves ng opisina. Pumasok sila sa Hall nagmumuni- muni. Doon, M. de Rességuier, walang alinlangan na may magandang layunin, at upang makabuo ng isang mas compact na grupo, hinimok na dapat silang lahat ay mag- install ng kanilang sarili sa Kanan na bahagi. "Hindi," sabi ni Marc Dufraisse, "lahat ng tao sa kanyang bench."Nagkalat sila tungkol sa Hall, bawat isa sa kanyang karaniwang lugar. M. Si Monet, na nakaupo sa isa sa mga mas mababang bangko ng Left Center, hawak sa kanyang kamay ang isang kopya ng Konstitusyon. Ilang minuto lumipas na. Walang nagsalita. Ito ay ang katahimikan ng pag-asa na nauuna sa mga mapagpasyang gawa at panghuling krisis, at sa panahon na ang bawat ang isa ay tila magalang na nakikinig sa mga huling tagubilin niya konsensya. Biglang ang mga sundalo ng Gendarmerie Mobile, pinamumunuan ng isang kapitan na may hawak na espada, lumitaw sa threshold. Ang Hall of Assembly ay nilabag. Ang Sabay-sabay na tumayo ang mga kinatawan mula sa kanilang mga upuan, sumisigaw "Vive la République!" Si Representative Monet lang ang natira nakatayo, at sa isang malakas at galit na tinig, na umalingawngaw sa pamamagitan ng walang laman na bulwagan tulad ng isang trumpeta, inutusan ang mga sundalo na huminto. Huminto ang mga sundalo, nakatingin sa mga Kinatawan na may a naguguluhan na hangin. Hinaharangan lang ng mga sundalo ang lobby ng ang Kaliwa at hindi nakalampas sa Tribune. Pagkatapos Binasa ni Representative Monet ang Artikulo 36, 37, at 68 ng Konstitusyon. Itinatag ng mga Artikulo 36 at 37 ang hindi maaaring labagin ng ang mga Kinatawan. Ang Artikulo 68 ay nagpatalsik sa Pangulo sa kaganapan ng pagtataksil. Ang sandaling iyon ay isang solemne. Mga sundalo nakikinig sa katahimikan. Nabasa na ang mga artikulo, Kinatawan ng d'Adelsward, na nakaupo sa unang mas mababang bangko ng Kaliwa, at kung sino ang pinakamalapit sa mga sundalo, lumingon sa kanila at sinabi, — "Mga kawal, nakikita ninyo na ang Pangulo ng Republika ay isang taksil, at gagawin mga taksil sa iyo. Nilabag mo ang sagradong presinto ng rasyonal Representasyon. Sa ngalan ng Konstitusyon, sa ngalan ng ang Batas, inuutusan ka naming umatras." Habang si Adelsward ay pagsasalita, ang pangunahing namumuno sa Gendarmerie Mobile ay mayroon pumasok. "Mga ginoo," sabi niya, "may mga utos ako sa inyo magretiro, at, kung hindi ka aalis sa iyong sariling kagustuhan, upang paalisin " "Utos na paalisin sa amin!" exclaimed Adelsward, at ang lahat ng Idinagdag ng mga kinatawan, "Kaninong mga utos; Tingnan natin ang mga utos. Sino ang pumirma ng mga utos?" Naglabas ng papel ang mayor at binuklat ito. Bahagya pa niyang nabuksan iyon kaysa sa sinubukan niyang gawin palitan ito sa kanyang bulsa, ngunit hinagis ni Heneral Leydet ang kanyang sarili sa kanya at hinawakan ang kanyang braso. Ilang Kinatawan ang sumandal at basahin ang kautusan para sa pagpapatalsik sa Asembleya, na nilagdaan "Fortoul, Ministro ng Marine." Lumingon si Marc Dufraisse patungo sa mga Gendarmes Mobile, at sumigaw sa kanila, — "Mga sundalo, ang mismong presensya ninyo rito ay isang pagtataksil. Umalis kayo the Hall!" Ang mga kawal ay tila hindi napagdesisyunan. Biglang isang segundo haligi ay lumitaw mula sa pinto sa kanan, at sa isang senyas mula sa kumander, sumigaw ang kapitan, — "Pasulong! Lumiko lumabas silang lahat!" Pagkatapos ay nagsimula ang isang hindi maipaliwanag na pakikipaglaban sa pagitan ng mga gendarmes at ng mga mambabatas. Ang mga sundalo, kasama kanilang mga baril sa kanilang mga kamay, sumalakay sa mga bangko ng Senado. Si Repellin, Chanay, Rantion, ay sapilitang pinunit sa kanilang mga upuan. Dalawang gendarmes ang sumugod kay Marc Dufraisse, dalawa naman Gambon. Isang mahabang pakikibaka ang naganap sa unang bangko ng Tama, ang parehong lugar kung saan si MM. Odilon Barrot at Abbatucci ay sa ugali ng nakaupo. Nilabanan ni Paulin Durrieu ang karahasan sa pamamagitan ng puwersa, kailangan nito ng tatlong lalaki para kaladkarin siya mula sa kanyang bench. Monet ay inihagis sa mga bangko ng Commissaries. Sila hinawakan si Adelsward sa lalamunan at itinulak sa labas ng Hall. Si Richardet, isang mahinang lalaki, ay ibinagsak at malupit ginagamot. Ang ilan ay tinusok ng mga punto ng bayoneta; halos lahat ay napunit ang kanilang mga damit. Sigaw ng kumander sa ang mga sundalo, "Ilabas mo sila." Ito ay kaya na animnapu Ang mga kinatawan ng Bayan ay kinuha sa kwelyo ng coup d’état at pinalayas sa kanilang mga upuan. Ang paraan kung saan ang gawa ay naisakatuparan nakumpleto ang pagtataksil. Ang pisikal ang pagganap ay karapat-dapat sa moral na pagganap. Ang tatlo huling lumabas ay sina Fayolle, Teillard-Latérisse, at Paulin Durrieu. Pinayagan silang dumaan sa malaking pintuan ng Palasyo, at natagpuan nila ang kanilang sarili sa Place Bourgogne. Ang Ang lugar ng Bourgogne ay inookupahan ng 42d Regiment of the Line, sa ilalim ng utos ni Colonel Garderens. Sa pagitan ng Palasyo at ang rebulto ng Republika, na sumakop sa gitna ng parisukat, isang piraso ng artilerya ang itinutok sa Assembly sa tapat ng malaking pinto. Sa gilid ng kanyon ang ilan Ang mga Chasseurs de Vincennes ay naglalagay ng kanilang mga baril at kinakagat ang kanilang mga baril mga cartridge. Si Colonel Garderens ay nakasakay sa kabayo malapit sa isang grupo ng mga sundalo, na nakakuha ng atensyon ng mga Ang mga kinatawan na sina Teillard-Latérisse, Fayolle, at Paulin Durrieu. Sa gitna ng grupong ito tatlong lalaki, na naaresto, ay nagpupumiglas na umiiyak, "Mabuhay ang Konstitusyon! Vive la République!" Fayolle, Paulin Durrieu, at Teillard-Latérisse nilapitan, at nakilala sa tatlong bilanggo ang tatlo miyembro ng nakararami, ang mga Kinatawan ng Toupet-des-Vignes Radoubt, Lafosse, at Arbey. Magiliw si Representative Arbey nagpoprotesta. Habang nagtaas siya ng boses, pinutol siya ni Colonel Garderens maikli sa mga salitang ito, na karapat-dapat pangalagaan, - "Hawakan ang iyong dila! Isang salita pa, at ako ay magkakaroon sa iyo hinampas ng butt-end ng musket." Ang tatlo Galit na nanawagan ang mga kinatawan ng Kaliwa sa Koronel na palayain ang kanilang mga kasamahan. "Colonel," sabi ni Fayolle, "You break the batas ng tatlong beses." "Sisirain ko ito ng anim na beses," sagot ng Koronel, at inaresto niya sina Fayolle, Durrieu, at Teillard-Latérisse. Ang inutusan ang mga sundalo na dalhin sila sa guard house ng ang Palasyo noon ay itinatayo para sa Ministro ng Ugnayang Panlabas. Sa paraan ang anim na mga bilanggo, nagmamartsa sa pagitan ng isang double file ng bayonet, nakilala ang tatlo sa kanilang mga kasamahan na sina Representative Eugène Sue, Chanay, at Benoist (du Rhône). Inilagay ni Eugène Sue at sinabi sa kanya,— "Tinatawag ka namin upang itakda ang aming mga kasamahan sa kalayaan." "Hindi ko magagawa," sagot ng opisyal. "Kung ganoon kumpletuhin ang iyong mga krimen," sabi ni Eugène Sue, "Ipapatawag ka namin arestuhin din kami." Inaresto sila ng opisyal. Dinala sila sa ang guard-house ng Ministry for Foreign Affairs, at, mamaya sa, sa kuwartel ng Quai d'Orsay. Hindi hanggang gabi iyon dalawang kumpanya ng linya ang dumating upang ilipat sila dito sukdulang pahingahang-lugar. Habang inilalagay sila sa pagitan ng kanyang mga kawal yumuko ang commanding officer sa lupa, magalang remarking, "Mga ginoo, ang mga baril ng aking mga tauhan ay kargado." Ang ang clearance ng bulwagan ay isinagawa, tulad ng sinabi namin, sa isang hindi maayos, itinutulak ng mga sundalo ang mga Kinatawan bago sila sa lahat ng mga saksakan. Ang ilan, at sa gitna ng bilang ng mga kausap natin, lumabas ng Rue de Bourgogne, ang iba ay kinaladkad sa Salle des Pas Perdus patungo sa gadgad na pinto sa tapat ng Pont de la Concorde. Ang Salle des Pas Perdus ay may antechamber, isang uri ng crossway room, kung saan binuksan ang hagdanan ng High Tribune, at ilang mga pinto, bukod sa iba pa ang malaking glass door ng gallery na humahantong sa mga apartment ng Presidente ng ang pagtitipon. Pagkarating na pagkarating nila sa crossway room na ito na katabi ng maliit na rotunda, kung saan ang gilid ng pinto ng exit ang Palasyo ay nakatayo, pinalaya ng mga sundalo ang mga Kinatawan. Doon, sa ilang sandali, isang grupo ang nabuo, kung saan ang Nagsimulang magsalita ang mga kinatawan na sina Canet at Favreau. Isa sumigaw ang unibersal, "Hanapin natin si Dupin, kaladkarin natin nandito siya kung kinakailangan." Binuksan nila ang glass door at nagmamadaling pumasok sa gallery. Pinayagan silang dumaan sa malaking pintuan ng Palasyo, at natagpuan nila ang kanilang sarili sa Place Bourgogne. Ang Ang lugar ng Bourgogne ay inookupahan ng 42d Regiment of the Line, sa ilalim ng utos ni Colonel Garderens. Sa pagitan ng Palasyo at ang rebulto ng Republika, na sumakop sa gitna ng parisukat, isang piraso ng artilerya ang itinutok sa Assembly sa tapat ng malaking pinto. Sa gilid ng kanyon ang ilan Ang mga Chasseurs de Vincennes ay naglalagay ng kanilang mga baril at kinakagat ang kanilang mga baril mga cartridge. Si Colonel Garderens ay nakasakay sa kabayo malapit sa isang grupo ng mga sundalo, nakakuha ng atensyon ng mga Ang mga kinatawan na sina Teillard-Latérisse, Fayolle, at Paulin Durrieu. Sa gitna ng grupong ito tatlong lalaki, na naaresto, ay nagpupumiglas na umiiyak, "Mabuhay ang Konstitusyon! Vive la République!" Fayolle, Paulin Durrieu, at Teillard-Latérisse nilapitan, at nakilala sa tatlong bilanggo ang tatlo miyembro ng nakararami, ang mga Kinatawan ng Toupet-des-Vignes Radoubt, Lafosse, at Arbey. Magiliw si Representative Arbey nagpoprotesta. Habang nagtaas siya ng boses, pinutol siya ni Colonel Garderens maikli sa mga salitang ito, na karapat-dapat pangalagaan, - "Hawakan ang iyong dila! Isang salita pa, at ako ay magkakaroon sa iyo hinampas ng butt-end ng musket." Ang tatlo Galit nanawagan ang mga kinatawan ng Kaliwa sa Koronel na palalayain ang kanilang mga kasamahan. "Colonel," sabi ni Fayolle, "You break the batas ng tatlong beses." "Sisirain ko ito ng anim na beses," sagot ni Koronel, at inaresto niya sina Fayolle, Durrieu, at Teillard-Latérisse. Ang inutusan ang mga sundalo na dalhin sila sa guard house ng ang Palasyo noon ay itinatayo para sa Ministro ng Ugnayang Panlabas. Sa paraan ng anim na mga bilanggo, nagmamartsa sa pagitan ng isang double file ng bayonet, nakilala ang tatlo sa kanilang mga kasamahan na sina Representative Eugène Sue, Chanay, at Benoist (du Rhône). Inilagay ni Eugène Sue kanyang sarili sa harap ng opisyal na nag- utos sa detatsment, at sinabi sa kanya,— "Tinatawag ka namin upang itakda ang aming mga kasamahan sa kalayaan." "Hindi ko magagawa," sagot ng opisyal. "Kung ganoon kumpletuhin ang iyong mga krimen," sabi ni Eugène Sue, "Ipapatawag ka namin arestuhin din kami." Inaresto sila ng opisyal. Dinala sila sa ang guard-house ng Ministry for Foreign Affairs, at, mamaya sa, sa kuwartel ng Quai d'Orsay. Hindi hanggang gabi iyon dalawang kumpanya ng linya ang dumating upang ilipat sila dito sukdulang pahingahang-lugar. Habang inilalagay sila sa pagitan ng kanyang mga kawal yumuko ang commanding officer sa lupa, magalang remarking, "Mga ginoo, ang mga baril ng aking mga tauhan ay kargado." ang clearance ng bulwagan ay isinagawa, tulad ng sinabi namin, sa isang hindi maayos, itinutulak ng mga sundalo ang mga Kinatawan bago sila sa lahat ng mga saksakan. Ang ilan, at sa gitna ng bilang ng mga kausap natin, lumabas ng Rue de Bourgogne, ang iba ay kinaladkad sa Salle des Pas Perdus papunta sa gadgad na pinto sa tapat ng Pont de la Concorde. Ang Salle des Pas Perdus ay may antechamber, isang uri ng crossway room, kung saan binuksan ang hagdanan ng High Tribune, at ilang mga pinto, bukod sa iba pa ang malaking glass door ng gallery na humahantong sa mga apartment ng Presidente ng ang pagtitipon. Pagkarating na pagkarating nila sa crossway room na ito na katabi ng maliit na rotunda, kung saan ang gilid ng pinto ng exit ang Palasyo ay nakatayo, pinalaya ng mga sundalo ang mga Kinatawan. Doon, sa ilang sandali, isang grupo ang nabuo, kung saan angNagsimulang magsalita ang mga kinatawan na sina Canet at Favreau. Ay isang sumigaw ang unibersal, "Hanapin natin si Dupin, kaladkarin natin nandito siya kung kinakailangan." Binuksan nila ang glass door at nagmamadaling pumasok sa gallery. KABANATA IX. ISANG WAKAS NA MAS MASAMA PA SA KAMATAYAN Dapat ay mayroon tayo Natutuwa akong isinantabi, hindi na muling nagsalita tungkol sa kanya, ang taong ito na nagtiis sa loob ng tatlong taon ng pinakamarangal na ito titulo, Pangulo ng Pambansang Asembleya ng France, at sino alam lamang kung paano maging lacquey sa karamihan. Siya Nilikha sa kanyang huling oras na lumubog kahit na mas mababa kaysa sa maaaring mangyari ay pinaniniwalaang posible kahit para sa kanya. Ang kanyang karera sa Assembly ay na ng isang valet, ang kanyang katapusan ay na ng isang scullion. Ang walang uliran saloobin na M. Dupin ipinapalagay bago ang gendarmes kapag binibigkas nang may pagngiwi ang kanyang panunuya sa a protesta ay nagdulot pa ng hinala. Sumigaw si Gambion, "Siya lumalaban na parang kasabwat. Alam niya ang lahat." Naniniwala kami sa mga ito mga hinala na hindi makatarungan. Walang alam si M. Dupin. Sino ba talaga sa mga organizers ng coup d'état sana ay kinuha ang hirap makasigurado sa pagsali niya sa kanila? Corrupt M. Dupin? posible ba? at, higit pa, sa anong layunin? Magbayad siya? Bakit? Masayang ang pera kung ang takot lang ang natatangi tama na. Ang ilang mga connivances ay sinigurado bago sila hinahangad para sa. Ang duwag ay ang matandang fawner sa felony. Ang dugo ng ang batas ay mabilis na napapawi. Sa likod ng assassin na may hawak ng dumating si poniard ang nanginginig na kaawa-awa na may hawak ng espongha. Si Dupin ay sumilong sa kanyang pag-aaral. Sinundan nila siya. "Diyos ko!" umiiyak siya, "hindi ba nila maintindihan na gusto kong maiwan sa kapayapaan." Sa katotohanan ay pinahirapan nila siya mula pa noong umaga, sa pagkakasunud-sunod upang kunin mula sa kanya ang isang imposibleng scrap ng tapang. "Masama ang pakikitungo mo mas masahol pa ako kaysa sa mga gendarmes," sabi niya. The Representatives inilagay ang kanilang mga sarili sa kanyang pag-aaral, nakaupo sa kanyang sarili table, at, habang siya groaned at scolded sa isang arm-chair, sila gumawa ng isang pormal na ulat ng kung ano ang naganap, bilang sila Nais na mag-iwan ng opisyal na rekord ng kabalbalan sa archive. Nang matapos ang opisyal na ulat ay binasa ni Representative Canet ito sa Pangulo, at inalok siya ng panulat. "Anong gusto mong gawin ko dito?" tanong niya. "Ikaw ang Presidente," sagot ni Canet. "Ito na ang huli nating upuan. Tungkulin mong pirmahan ang opisyal na ulat." Tumanggi ang lalaking ito.
KABANATA X. ANG BLACK DOOR M.
Dupin ay isang walang kapantay na kahihiyan. Nang maglaon ay nakuha na niya ang kanyang gantimpala. Lumilitaw na siya ay naging ilang uri ng isang Attorney- General sa Court of Appeal. M. Dupin ibinibigay kay Louis Bonaparte ang serbisyo ng pagiging nasa kanyang lugar ang pinakamasama sa mga lalaki. Upang ipagpatuloy ang malungkot na kasaysayang ito. Ang mga kinatawan ng Kanan, sa kanilang unang pagkalito na dulot sa pamamagitan ng coup d'état, na nagmadali sa malaking bilang sa M. Daru, na ay Bise-Presidente ng Asembleya, at kasabay nito ay isa ng mga Presidente ng Pyramid Club. Ang Samahan na ito ay nagkaroon palaging sinusuportahan ang patakaran ng Elysée, ngunit hindi naniniwala na ang isang coup d'état ay pinaghandaan. Si M. Daru ay nanirahan sa No. 75, Rue de Lille. Pagsapit ng alas diyes ng umaga mga a daan sa mga Kinatawan na ito ay nagtipon sa M. Daru's bahay. Napagpasyahan nilang subukang pumasok sa Hall kung saan ginanap ng Asembleya ang mga pagpupulong nito. Bumukas ang Rue de Lille papunta sa Rue de Bourgogne, halos katapat ng maliit na pinto kung saan ang Palasyo ay ipinasok, at kung saan ay tinatawag na ang Black Door. Ibinaling nila ang kanilang mga hakbang patungo sa pintong ito, kasama si M. Daru sa kanila ulo. Magkahawak kamay silang nagmartsa at magkatabi ang tatlo. Ilan sa sila ay nagsuot ng kanilang mga scarves ng opisina. Inalis nila ang mga ito sa ibang Pagkakataon. Ang Black Door, half- open as usual, ay binabantayan lang ng dalawang bantay. Ang ilan sa mga pinaka-nagagalit, at sa gitna silang M. de Kerdrel, sumugod sa pintong ito at sinubukang dumaan. pinto, gayunpaman, ay marahas na isinara, at doon ay sumuno pagitan ng mga Kinatawan at ng mga sergent de ville na minadali, isang uri ng pakikibaka, kung saan ang isang Kinatawan na-sprain ang kanyang pulso. Kasabay nito ang isang batalyon na iginuhit up sa Place de Bourgogne inilipat sa, at dumating sa ang doble patungo sa grupo ng mga Kinatawan. M. Daru, marangal at matatag, pinirmahan ang kumander na huminto; ang huminto ang batalyon, at si M. Daru, sa pangalan ng Konstitusyon, at sa kanyang kapasidad bilang Bise- Presidente ng Asembleya, ipinatawag ang mga kawal upang ilapag ang kanilang mga armas, at magbigay ng libre pagpasa sa mga Kinatawan ng Soberanong Bayan. Ang commander ng batalyon ay tumugon sa pamamagitan ng isang utos upang i-clear ang kalye kaagad, na nagdedeklara na wala nang isang Assembly; na para sa kanyang sarili, hindi niya alam kung ano ang Ang mga kinatawan ng mga tao ay, at kung ang mga taong iyon bago siya ay hindi nagretiro sa kanilang sariling kagustuhan, siya ang magda-drive sila pabalik sa pamamagitan ng puwersa. "Kami ay susuko lamang sa karahasan," sabi ni M. Daru. "Nakagawa ka ng mataas na pagtataksil," idinagdag ni M. de Kerdrel. Ang ang opisyal ay nagbigay ng utos na singilin. Lumapit ang mga kawal utos. Nagkaroon ng saglit na pagkalito, halos magkabanggaan. Ang mga kinatawan, na puwersahang itinaboy pabalik, ay lumubog sa Rue de Lille. Ang ilan sa kanila ay nahulog. Ang ilang mga miyembro ng Kanan ay iginulong sa putikan ng mga sundalo. Isa sa kanila, si M. Etienne nakatanggap ng suntok sa balikat mula sa butt- end ng musket. Maaari naming idagdag dito na isang linggo pagkatapos M. Etienne ay isang miyembro ng pag- aalalang iyon na tinawag nilang Consultative Komite. Natagpuan niya ang coup d'état sa kanyang panlasa, ang suntok sa kasama ang butt end ng musket. Bumalik sila sa M. Daru's bahay, at sa daan ang nakakalat na grupo ay muling nagsama-sama, at naging pinalakas pa ng ilang bagong dating. "Mga ginoo," sabi ni M. Daru, "binigo tayo ng Presidente, sarado ang Hall laban sa atin. I ako ang Bise-Presidente; ang aking bahay ay ang Palasyo ng Asembleya." Binuksan niya ang isang malaking silid, at doon ang mga Kinatawan ng Kanan na-install ang kanilang mga sarili. Noong una ang mga talakayan ay medyo maingay. M. Daru, gayunpaman, naobserbahan na ang mga sandali ay mahalaga, at nanumbalik ang katahimikan. Ang unang sukatan upang maging ang kinuha ay maliwanag na ang deposisyon ng Pangulo ng Republika sa bisa ng Artikulo 68 ng Konstitusyon. Umupo ang ilang mga Kinatawan ng partido na tinawag na Burgraves bilog ang isang mesa at inihanda ang deed of deposition. Gaya nila babasahin ito nang malakas ng isang Kinatawan na nagmula sa labas ng ang mga pinto ay lumitaw sa pintuan ng silid, at inihayag sa Asembleya na ang Rue de Lille ay napupuno na ng mga tropa, at na ang bahay ay napapaligiran. Walang a sandali para mawala. Sinabi ni M. Benoist-d'Azy, "Mga ginoo, pumunta tayo sa ang Mairie ng tenth arrondissement; diyan tayo makakapayag upang sinadya sa ilalim ng proteksyon ng ikasampung legion, kung saan ang aming kasamahan, si Heneral Lauriston, ay ang koronel." Ang bahay ni M. Daru may likod na pasukan sa tabi ng isang maliit na pinto na nasa ibaba ng ang hardin. Karamihan sa mga Kinatawan ay lumabas sa ganoong paraan. M. Susundan na sana sila ni Daru. Siya lamang, M. Odilon Barrot, at dalawa o tatlong iba pa ang nanatili sa silid, nang ang pinto binuksan. Pumasok ang isang kapitan, at sinabi kay M. Daru, — "Sir, kayo po aking preso." "Saan ako susundan?" tanong ni M. Daru. "Meron nag-uutos na bantayan ka sa sarili mong bahay." Ang bahay, sa katotohanan, ay militar na inookupahan, at ito ay kaya na M. Daru ay pinigilan na makibahagi sa pag-upo sa Mairie ng ikasampung arrondissement. Pinayagan ng opisyal si M. Odilon Barrot na lumabas ka.
KABANATA XI. THE HIGH COURT OF JUSTICE
Habang ang lahat ng ito aynagaganap sa kaliwang pampang ng ilog, sa tanghali ng isang lalakiay napansing naglalakad pataas at pababa sa dakilang Salles des Pas Perdus ng Palasyo ng Katarungan. Ang lalaking ito, maingat na naka-button naka-overcoat, mukhang dinaluhan sa malayo ni ilang posibleng tagasuporta—para sa ilang negosyo ng pulisya gumamit ng mga katulong na ang kahina-hinalang hitsura ay nagbibigay ng hindi mapalagay ang mga dumadaan, kaya't nagtataka sila kung sila ba ay mga mahistrado o magnanakaw. Ang lalaking naka-buttoned-up naka-overcoat mula sa pinto hanggang sa pinto, mula sa lobby hanggang lobby, pakikipagpalitan ng mga palatandaan ng katalinuhan sa mga myrmidons na sinundan siya; pagkatapos ay bumalik sa malaking Hall, huminto sa paraan ng mga barrister, solicitor, ushers, clerk, at attendant, at inuulit sa lahat sa mahinang boses, upang hindi marinig ng mga dumadaan, ang parehong tanong. Sa tanong na ito ang ilan ay sumagot "Oo," sagot ng iba "Hindi." At ang lalaki ay nagsimulang magtrabaho muli, gumagala sa Palasyo ng Hustisya na may hitsura ng a bloodhound na naghahanap ng landas. Siya ay isang Commissary ng Pulis ng Arsenal. Ano ang hinahanap niya? Ang Mataas na Hukuman ng Katarungan. Ano ang ginagawa ng High Court of Justice? Nagtago ito. Bakit? Ang maupo sa Paghuhukom? Oo at hindi. Ang Commissary ng Natanggap ng Arsenal Police noong umagang iyon mula sa Prefect Maupas ang utos na hanapin kung saan-saan ang lugar kung saan maaaring nakaupo ang Mataas na Hukuman ng Hustisya, kung sakali naisip na tungkulin nitong makipagkita. Nalilito ang Mataas na Hukuman sa Konseho ng Estado, ang Commissary of Police ay unang nagpunta sa Quai d'Orsay. Ang pagkakaroon ng walang nahanap, kahit na ang Konseho ng Estado, siya ay dumating ang layo walang dala, sa lahat ng mga kaganapan ay nagkaroon ibinaling ang kanyang mga hakbang patungo sa Palasyo ng Katarungan, iniisip na bilang kinailangan niyang maghanap ng hustisya, baka doon niya ito mahahanap. Nang hindi niya ito mahanap, umalis siya. Ang Mataas na Hukuman, gayunpaman, ay nagkaroon gayunpaman ay nagkita-kita. Saan, at paano? Makikita natin. Sa ang panahon kung saan ang mga talaan ay itinatala natin ngayon, bago ang kasalukuyang muling pagtatayo ng mga lumang gusali ng Paris, nang ang Palace of Justice ay naabot ng Cour de Harlay, isang hagdanan ang kabaligtaran ng marilag na humantong doon sa pamamagitan ng pag-out sa isang mahaba koridor na tinatawag na Gallerie Mercière. Patungo sa gitna ng ang koridor na ito ay may dalawang pinto; isa sa kanan, na humantong sa Court of Appeal, ang isa sa kaliwa, na humantong sa Hukuman ng Cassation. Bumukas ang folding-door sa kaliwa isang lumang gallery na tinatawag na St. Louis, kamakailan na naibalik, at kung saan nagsisilbi sa kasalukuyang panahon para sa isang Salle des Pas Perdus sa mga abogado ng Court of Cassation. Isang kahoy na estatwa ng St. Tumayo si Louis sa tapat ng entrance door. Isang pasukan ang ginawa sa isang angkop na lugar sa kanan ng estatwa na ito ay humantong sa isang paikot-ikot na lobby nagtatapos sa isang uri ng bulag na daanan, na tila sarado sa pamamagitan ng dalawang dobleng pinto. Sa pinto sa kanan ay maaaring basahin "Kwarto ng Unang Pangulo;" sa pinto sa kaliwa, "Konseho Chamber." Sa pagitan ng dalawang pintong ito, para sa kaginhawahan ng ang mga barristers mula sa Hall hanggang sa Civil Chamber, na dating ay ang Great Chamber of Parliament, ay nabuo ang isang makitid at madilim na daanan, kung saan, bilang isa sa kanila remarked, "bawat krimen ay maaaring gawin nang walang parusa." Aalis sa isang tabi ang Kwarto ng Unang Pangulo at binuksan ang pinto kung saan nakalagay ang inskripsiyon na "Council Chamber," isang malaking ang silid ay tumawid, nilagyan ng malaking mesa ng horseshoe, napapaligiran ng mga berdeng upuan. Sa dulo ng silid na ito, na nasa 1793 ay nagsilbi bilang isang deliberating hall para sa mga hurado ng Revolutionary Tribunal, may nakalagay na pinto sa wainscoting, na humantong sa isang maliit na lobby kung saan may dalawang pinto, sa kanan ang pinto ng silid na tumutukoy sa Pangulo ng Criminal Chamber, sa kaliwa ang pinto ng Refreshment Room. "Nasentensiyahan ng kamatayan! —Ngayon ay umalis na tayo at Dine!" Ang dalawang ideyang ito, ang Kamatayan at Hapunan, ay nagtutunggalian bawat isa sa loob ng maraming siglo. Isinara ng ikatlong pinto ang dulo ng lobby na ito. Ang pintong ito ay, wika nga, ang huling ng Palasyo ng Katarungan, ang pinakamalayo, ang hindi gaanong kilala, ang pinakatago; ito binuksan sa tinatawag na Library of the Court of Cassation, isang malaking parisukat na silid na may ilaw ng dalawang bintana kung saan matatanaw ang malaking panloob na bakuran ng Concièrgerie, na inayos may kaunting leather na upuan, isang malaking mesa na natatakpan ng berde tela, at may mga aklat ng batas na nakahanay sa mga dingding mula sa sahig hanggang sa kisame. Ang silid na ito, gaya ng makikita, ay ang pinakaliblib at ang pinakamahusay na nakatago sa alinman sa Palasyo. Ito ay dito, -sa silid na ito, na may sunod-sunod na dumating noong ika-2 ng Disyembre, patungo sa Alas onse ng umaga, maraming lalaking nakasuot ng itim, walang damit, walang badge ng opisina, natakot, nalilito, nanginginig ang kanilang mga ulo, at nagbubulungan. . Ang mga nanginginig na ito ang mga lalaki ay ang Mataas na Hukuman ng Katarungan. Ang Mataas na Hukuman ng Katarungan, ayon sa mga tuntunin ng Konstitusyon, ay binubuo ng pitong mahistrado; isang Pangulo, apat na Hukom, at dalawang Katulong, pinili ng Court of Cassation mula sa sarili nitong mga miyembro at nire-renew bawat taon. Noong Disyembre 1851, ang pitong ito Ang mga hukom ay pinangalanang Hardouin, Pataille, Moreau, Delapalme, Cauchy, Grandet, at Quesnault, ang dalawang huling pinangalanang nilalang\ Mga katulong. Ang mga lalaking ito, halos hindi kilala, ay nagkaroon ng gayon pa man ilang mga antecedent. M. Cauchy, ilang taon na ang nakalipas na Presidente ng Kamara ng Royal Court ng Paris, isang magiliw na tao at madaling matakot, ay kapatid ng mathematician, miyembro ng Institute, kung kanino namin pinagkakautangan ang pagtutuos alon ng tunog, at ng ex-Registrar Archivist ng Chamber of Peers. Si M. Delapalme ay naging Advocate-General, at nagkaroon ng isang kilalang bahagi sa mga pagsubok sa Press sa ilalim ng Pagpapanumbalik; Si M. Pataille ay naging Deputy of the Center sa ilalim ang Monarkiya ng Hulyo; M. Moreau (de la Seine) ay kapansin-pansin, sapagka't siya ay binansagan na "de la Seine" upang makilala siya mula sa M. Moreau (de la Meurthe), na nasa kanyang panig ay kapansin-pansin, dahil binansagan siyang "de la Meurthe" upang makilala siya sa M. Moreau (de la Seine). Ang unang Assistant, M. Grandet, ay naging Pangulo ng Kamara sa Paris. Nabasa ko itong panegyric niya: "Kilala siyahindi nagtataglay ng sariling katangian o opinyon ng kanyang sarili kahit ano pa man." Ang pangalawang Assistant, M. Quesnault, isang Liberal, isang Deputy, isang Publiko Functionary, Advocate General, isang Conservative, natutunan, masunurin, ay natamo sa pamamagitan ng paggawa ng stepping-stone ng bawat isa ang mga katangiang ito, sa Criminal Chamber of the Court of Cassation, kung saan siya ay kilala bilang isa sa pinakamalubha mga miyembro. 1848 ay shocked kanyang paniwala ng Tama, siya ay nagbitiw pagkatapos ng ika-24 ng Pebrero; hindi siya nagbitiw pagkatapos ng ika-2 ng Disyembre. M. Hardouin, na namuno sa Mataas na Hukuman, ay isang dating Pangulo ng Assizes, isang relihiyosong tao, isang matibay Jansenist, na kilala sa kanyang mga kasamahan bilang isang "maingat mahistrado," nakatira sa Port Royal, isang masigasig na mambabasa ng Nicolle, kabilang sa lahi ng mga lumang Parliamentarians ng Marais, na dating pumunta sa Palais de Justice na nakasakay sa isang mula; ang mola ay nawala na ngayon sa uso, at sinumang bumisita Wala na sana si Pangulong Hardouin sa kanyang pagmamatigas matatag kaysa sa kanyang konsensya. Sa umaga ng 2d Disyembre, alas-nuwebe, dalawang lalaki ang umakyat sa hagdanan ng M. Bahay ni Hardouin, No. 10, Rue de Condé, at nagkita-kita sa kanyang pinto. Ang isa ay si M. Pataille; ang isa, isa sa pinaka kilalang miyembro ng bar ng Court of Cassation, ay ang dating Constituent Martin (ng Strasbourg). M. Pataille ay nagkaroon lamang inilagay ang kanyang sarili sa pagtatapon ni M. Hardouin. Unang naisip ni Martin, habang binabasa ang mga plakard ng coup d'état, ay para sa Mataas na korte. Dinala ni M. Hardouin si M. Pataille sa isang silid kadugtong sa kanyang pag-aaral at tumanggap kay Martin (ng Strasbourg) bilang isang taong hindi niya gustong kausapin sa harap ng mga saksi. Pagiging pormal na hiniling ni Martin (ng Strasbourg) na ipatawag ang Mataas na Hukuman, nakiusap siya na pabayaan siya, idineklara na ang Mataas na Hukuman ay "gagawin ang tungkulin nito," ngunit iyon muna ang kailangan niya "makipag-usap sa kanyang mga kasamahan," pagtatapos sa ekspresyong ito, "Ito ay gagawin ngayon o bukas." "Ngayon o bukas!" bulalas ni Martin (ng Strasbourg); “Mr. President, ang kaligtasan ng ang Republika, ang kaligtasan ng bansa, marahil, ay nakasalalay sa kung ano ang gagawin o hindi gagawin ng Mataas na Hukuman. Ang iyong responsibilidad ay malaki; tandaan mo yan. Hindi ginagawa ng High Court of Justice tungkulin nito ngayon o bukas; ginagawa ito nang sabay-sabay, sa ngayon, nang hindi nawawala ang isang minuto, nang walang pag-aatubili." Tama si Martin (ng Strasbourg), laging nauukol ang Hustisya Ngayong araw. Idinagdag ni Martin (ng Strasbourg), "Kung gusto mo ng lalaki aktibong trabaho, ako ay nasa serbisyo mo." Tinanggihan ni M. Hardouin ang alok; ipinahayag na hindi siya mawawala kahit isang sandali, at nagmakaawa Martin (ng Strasbourg) na iwanan siya upang "kumunsulta" sa kanya kasamahan, M. Pataille. Sa katunayan, tinawag niya ang Mataas na Hukuman para sa alas-onse, at ito ay naayos na ang pulong ay dapat nagaganap sa Hall ng Library. Ang mga Hukom ay maagap. Alas onse kwarter ay nagtipon na silang lahat. M. Pataille dumating ang huli. Umupo sila sa dulo ng malaking berdeng mesa.