ŁĄCZNOŚĆ MORSKA

1. Międzynarodowy Kod Sygnałowy (MKS) – sygnalizacja flagami, użycie sygnałów

jednoliterowych. Łączność medyczna – wykorzystanie MKS.

SYGNALIZACJA FLAGAMI - LITERY

Sposób na
Znak Flaga Wymowa Znaczenie sygnału
zapamiętanie

Mam nurka pod wodą; trzymajcie się z Anioł bo biało

A Alfa
dala i idźcie powoli. niebieski

"Ładuję" albo "wyładowuję" albo Bolszewik bo

B Bravo
"mam na statku ładunki niebezpieczne" czerwony

C Charlie Tak. Potwierdzenie. Ciastko tortowe

Trzymajcie się z dala ode mnie Dunaj, rzeka a na

D Delta
manewruję z trudnością. brzegach plaże

Ewa, niebieskie
E Echo Zmieniam swój kurs w prawo.
oczy czerwone usta

Jestem niezdolny do ruchu; nawiążcie

F Foxtrot Fikuśny kwadrat
łączność ze mną.

Potrzebuję pilota. Nadany przez statki

G Golf Gówno na płocie
rybackie - wybieram sieci.

Halina polska
H Hotel Mam pilota na statku.
dziewczyna

I India Zmieniam mój kurs w lewo. Kropka nad i

Jastarnia -
Mam pożar i niebezpieczny ładunek na
J Juliet półwysep a z obu
statku, trzymajcie się z dala.
stron woda

Kołobrzeg, plaża i
K Kilo Pragnę nawiązać z wami łączność.
morze

L Lima Zatrzymajcie natychmiast wasz statek. Lotnik

 Zatrzymałem mój statek i nie posuwam
M Mike Miecze
się po wodzie.

N November Nie. Zaprzeczenie. Nie gram w szachy

O Oscar Człowiek za burtą. Ogień na dachu

W porcie: wszystkie osoby zameldować

się na statek (wychodzi na morze). Na
P Papa Port
morzu: moje sieci zaczepiły o
przeszkodę.

Mój statek jest zdrowy i proszę o prawo

Q Quebeck Qrczak cały żółty
zdolności ruchów.

Rycerz (złoty
R Romeo (Brak znaczenia pojedynczej litery)
Krzyżak)

S Sierra Moje maszyny pracują wstecz. Sadzawka, studnia

Trzymajcie się ode mnie z dala jestem Tuluzja, miasto we

T Tango
zajety trałowaniem we dwójkę. Francji

U Uniform Kierujcie się ku niebezpieczeństwu. U lotnika

V Victor Potrzebuję pomocy. V

W Whiskey Potrzebuję pomocy lekarskiej. Wojna w porcie

Wstrzymajcie się z wykonywaniem

X Xray waszych zamierzeń i uważajcie na moje Xsiądz
sygnały.

Y Yankee Wlokę kotwicę. Yayecznica

Potrzebuję holownika.Statki rybackie -

Z Zulu Zlepek kolorów
wydaję sieci.
 SYGNALIZACJA FLAGAMI - CYFRY

Znak Flaga Wymowa Znaczenie sygnału

1 Unaone One

2 Bissotwo Two

3 Terrathree Three

4 Kartefour Four

5 Pantafive Five

6 Soxisix Six

7 Setteseven Seven

8 Oktoeight Eight

9 Novenine Nine

0 Nadazero Zero

Flaga wywoławcza pytania i

Odp , Decimal
odpowiedzi lub znak dziesiętny

Flaga zastępuję pierwszą flagę od

1z Zastępcza 1
góry w grupie

Flaga zastępuję drugą flagę od góry

2z Zastępcza 2
w grupie
 Flaga zastępuję trzecią flagę od góry
3z Zastępcza 3
w grupie

Łącząc sygnały jednoliterowe z cyframi możemy przekazywać informacje np:

A z trzema cyframi - azymut lub namiar
C z trzema cyframi - kurs
D z dwiema, czterema lub sześcioma cyframi - data
G z czterema lub pięcioma cyframi - długość geograficzna
L z czterema cyframi - szerokość geograficzna
R z jedną lub większą liczbą cyfr - odległość w milach morskich
S z jedną lub większą liczbą cyfr - prędkość w węzłach
T z czterema cyframi - czas miejscowy

Łączność medyczna – wykorzystanie MKS.

Do łączności medycznej mogą zostać użyte odpowiednie sygnały dwuliterowe:

AL- Mam lekarza na statku.

AM - Czy macie lekarza?
AQ - Mam ofiarę, która musi być natychmiast zabrana.
CJ - Czy potrzebujecie pomocy?
CK - Nie potrzebuję pomocy.

Tradycyjne sygnały jednoliterowe (V i W) mogą także znaleźć zastosowanie w łączności

medycznej.

2. Odbiór i nadawanie alfabetem Morse’a sygnałów świetlnych oraz świetlna

sygnalizacja pojedynczych liter i znaków zgodnie z MKS.
Nadawanie alfabetem Morse’a może odbywać się za pomocą impulsów świetlnych bądź
dźwiękowych.
Wszystkie znaki reprezentowane są przez kilkusekundowe serie sygnałów- krótkich (kropek)
i długich (kresek). Kreska powinna trwać tyle czasu co trzy kropki. Odstęp pomiędzy
elementami znaku powinien trwać jedną kropkę. Odstęp pomiędzy poszczególnymi znakami
– trzy kropki.

LITERY:

A.–

B – ...

C–.–.

D–..

E.

F..–.

G––.

H....

I..

J.–––

K–.–

L.–..

M––

N–.

O–––

P.––.

Q–– .–

R.–.

S...

T–

U..–
W.––

V...–

X–..–

Y–.––

Z––..

CYFRY:

1.––––

2..–––

3...––

4....–

5.....

6–....

7––...

8–––..

9––––.

0–––––

3.Systemy transmisji morskich informacji bezpieczeństwa –MSI.

System morskich informacji bezpieczeństwa (MSI) jest częścią systemu WWNWS (World
Wide Navigational Warning Service). SystemWWNWS jest globalnym skoordynowanym
serwisem do publikowania ostrzeżeń nawigacyjnych oficjalnych dostawców informacji,
takich jak:

Krajowe biura hydrograficzne, dla ostrzeżeń nawigacyjnych i korekcji map;

Krajowe urzędy meteorologiczne, dla ostrzeżenia pogodowych i prognoz;
Centra Koordynacji Ratownictwa (RCCs), dla alarmów w niebezpieczeństwie brzeg-statek, i
innych takich informacji;
Międzynarodowy Patrol Lodowy ,dla niebezpieczeństw lodowych na oceanach.
Odbiór MSI jest bezpłatny dla wszystkich statków.

W obszarach A1 i A2 systemu GMDSS informacje MSI są transmitowane poprzez

system NAVTEX, a poza tymi obszarami poprzez system SafetyNET (INMARSAT)
i/lub HF NBDP. System SafetyNET nie może być użyty w obszarze morza A4.
System MSI obejmuje różne rodzaje wiadomości dotyczące bezpieczeństwa na morzu, w
szczególności ostrzeżenia, używając różnych systemów łączności radiowej w celu
zapewnienia pokrycia w różnych obszarach morza. Systemy używane do tego celu powinny
zapewnić to, że każdy statek niezależnie od wielkości i narodowości może odebrać informacje
dotyczące bezpieczeństwa. Informacje te mają formę ostrzeżeń nawigacyjnych i
meteorologicznych, prognoz meteorologicznych i innych pilnych lub dotyczących
bezpieczeństwa. Wiadomości MSI mogą być transmitowane poprzez system wąskopasmowej
telegrafii z bezpośrednim wydrukiem (NAVTEX, EGC) lub za pomocą głosu (VHF, MF).W
niektórych częściach świata mogą być również odbierane przez World Wide Web (np.
Australia).Wiele ostrzeżeń ma charakter przejściowy, ale inne mogą pozostać w mocy przez
kilka tygodni i mogą być zastąpione przez następne komunikaty.

4.Zabezpieczenie przed fałszywymi alarmami, postępowanie w wypadku wywołania

fałszywego alarmu.

Zabezpieczenia transmisji przed błędami:

- bity kontrolne (angielskie check bit), dodatkowe bity dołączane do grupy bitów
zawierających kontrolowaną informację, umożliwiający wykrycie zniekształcenia tej
informacji.
- rozdział czasowy transmisji DX i RX
- error checz symbol (znak detekcji błędów) – ostatnie zabezpieczenie transmisji przed
błędami; jego zadaniem jest wykrycie błędów, które nie zostały wykryte przez 10 bitowy kod
detekcyjny i rozdział czasowy DX i RX.

Postępowanie w przypadku wywołania fałszywego alarmu:

Bezpośrednio po nadaniu alarmu należy ustnie nadać jego odwołanie na częstotliwości

radiotelefonicznej skojarzonej z częstotliwością do łączności w niebezpieczeństwie i
bezpieczeństwa w tym samym paśmie w którym fałszywy alarm został nadany z użyciem
następującej formuły:

ALL STATIONS x3
THIS IS
Nazwa statku x3
Call sign i MMSI (jeżeli alarmowanie rozpoczęto za pomocą DSC)
PLEASE CANCEL MY DISTRESS ALERT SENT IN …..UTC

Po tak nadanej procedurze należy nasłuchiwać czy ktoś nie odpowiada na ten alarm
prowadząc nasłuch częstotliwości w paśmie w którym fałszywy alarm został nadany.
Dodatkowo wymagane jest aby po skasowaniu alarmu zawiadomić CS/RCC.
Tak przeprowadzona procedura odwołania alarmu nie powinna wiązać się z żadną naniesioną
na nas karą.

5.Radiowe urządzenia do odbioru morskich informacji bezpieczeństwa.

- NAVTEX jest systemem radioteleksowym stosującym radiotelegrafię NBDP tryb B (FEC).

NAVTEX stosowany jest w celu rozpowszechniania MSI w strefie przybrzeżnej i zapewnia:
- odbiór informacji jedynie z wyselekcjonowanych stacji,
 - odbiór jedynie określonych (przez operatora radiowego) informacji (niektórych
informacji odrzucić nie można),
- uniemożliwiający powtórne odbieranie tej samej informacji (wcześniej poprawnie
odebranej),
- przechowywanie odebranych informacji w pamięci, - zapobiegający wydrukowi, gdy
poziom sygnału odbieranego jest niewystarczający.
Wszystkie stacje NAVTEX używają pojedynczej częstotliwości 518 kHz, a informacje
przekazywane są w języku angielskim. Konferencja WARC-MOB-87 (World Administrative
Radio Conference for the Mobile Services, Geneva 1987) przydzieliła w paśmie fal średnich i
krótkich dodatkowe dwie częstotliwości, a mianowicie 490 kHz i 4209.5 kHz do transmisji
typu NAVTEX. Częstotliwość 490 kHz jest przeznaczona do emisji w języku dowolnie
wybranym przez daną administrację. Wybór pasma krótkofalowego 4 MHz podyktowany jest
faktem istnienia znacznych zakłóceń atmosferycznych w paśmie 500 kHz, występujących
głównie w obszarach tropikalnych. Ich istnienie powoduje znaczne ograniczenie zasięgów
stacji pracujących na częstotliwości f = 518 kHz.
W celu uniknięcia wzajemnych zakłóceń stosuje się podział czasowy transmisji
poszczególnych stacji, ograniczenie mocy nadajników oraz odpowiedni rozdział znaków
identyfikacyjnych.
Koordynacją ustanawiania nowych stacji NAVTEX w serwisie międzynarodowym (518 kHz,
język angielski) i ich transmisji zajmuje się Komitet Bezpieczeństwa IMO. Odbiór transmisji
NAVTEX jest możliwy za pomocą istniejących instalacji radioteleksowych, ale w celu
wykorzystania wszystkich cech systemu stosowane są specjalne odbiorniki, które na
podstawie nadawanego na początku kodu są w stanie przyjąć lub odrzucić odpowiednie klasy
informacji.
Ostrzeżenia nawigacyjne i meteorologiczne oraz komunikaty SAR będą drukowane
niezależnie od selekcji dokonanej przez użytkownika. Generalną ideą systemu jest
dostarczanie w sposób w pełni skoordynowany i automatyczny morskich informacji
bezpieczeństwa na statki w strefie przybrzeżnej. Ostrzeżenia nawigacyjne inicjowane przez
np. straż przybrzeżną, raporty statków, władze odpowiedzialne za prawidłową pracę
systemów radionawigacyjnych, kierowane są do ośrodka zajmującego się ich zbieraniem i
rozpowszechnianiem. Podobna jest droga wywołań w niebezpieczeństwie, raportów
pogodowych, opracowanych przez biura meteorologiczne – niezbędne informacje są
dostarczane do ośrodków koordynacyjnych, które przygotowują właściwą treść ostrzeżeń.
Zadaniem koordynatora systemu NAVTEX, do którego przesyłane są wiadomości
nawigacyjne, meteorologiczne i SAR, jest sprawowanie kontroli nad transmitowanymi przez
poszczególne stacje komunikatami, zgodnie z zawartymi w nich informacjami i potrzebami
wynikającymi z pokrycia geograficznego.

- INMARSAT jest międzynarodowym morskim systemem satelitarnym służącym do

łączności między dowolnym punktem ruchomym (np. statek) poprzez satelitę, stację lądową a
innym statkiem lub abonentem na lądzie. System INMARSAT ma do spełnienia trzy
podstawowe zadania:
Alarmowanie w niebezpieczeństwie.
Rozsyłanie morskich informacji bezpieczeństwa (MSI). Informacje te rozsyłane są grupowo
w ramach serwisu Satety Net będącego częścią składową systemu rozszerzonych wywołań
grupowych EGC – Enhanced Group Call.
Prowadzenie łączności rutynowej.

Segment satelitarny systemu składa się z czterech satelitów, umieszczonych na równikowej

orbicie geostacjonarnej (35700 km nad Ziemią). Dane satelitów przedstawiono w tabeli.
Satelity te pokrywają swoim zasięgiem całą powierzchnię kuli ziemskiej poza obszarami
podbiegunowymi, powyżej 70 stopnia długości północnej i południowej.

Segment naziemny systemu składa się z czterech typów stacji:

NCC – Network Control Center, jest to jedna stacja mieszcząca się w Londynie i stanowiąca
centrum administracyjne i centrum obsługi technicznej.
NCS – Network Coordination Station, są to 4 stacje naziemne (po jednej dla każdego
satelity), będące odpowiednikiem central telefonicznych, dokonujących automatycznych
połączeń między terminalem statkowym a wybraną stacją lądową. W momencie wyboru
satelity, z którym chcemy współpracować, terminal nasz zaczyna w sposób ciągły odbierać
sygnał z NCS związanej z tym satelitą. Sygnał ten jest nadawany na jednej, wspólnej
częstotliwości i jest odbierany przez wszystkie terminale aktualnie współpracujące z danym
satelitą. Ma on do spełnienia trzy podstawowe zadania: - Służy do automatycznego ustawiania
anten w celu śledzenia satelity przy zmieniającej się pozycji statku, - Służy do przekazywania
kierowanych do wszystkich statków informacji EGC, - Służy do przekazywania informacji o
przydzielonym kanale łączności z wybraną stacją lądową.
LES (dawne oznaczenie CES) - Land Earth Station, istnieje aktualnie dwadzieścia kilka
stacji, rozmieszczonych na całej kuli ziemskiej, stanowiących połączenie między sygnałami
satelitarnymi, a lądową siecią telekomunikacyjną. Każdy satelita widzi kilkanaście stacji
lądowych ( w tym 17 –cie obsługujących INMARSAT C) Niektóre stacje lądowe (np.
Burum, Southbury), dzięki rozstawieniu anten w różnych punktach kuli ziemskiej, mogą
współpracować ze wszystkimi satelitami. Wybierając do łączności stację lądową, musimy być
pewni, że współpracuje ona z satelitą, z którego aktualnie korzystamy.
MES (dawne oznaczenie SES), - Mobile Earth Station, są to ruchome stacje naziemne, w
przypadku łączności morskiej, po prostu terminale statkowe. Ocenia się, że aktualnie pracuje
ich około 100 000. W zależności od rozwiązania technicznego terminale te wykonywane są w
różnych typach, zwanych standardami.

Najczęściej spotykanymi rozwiązaniami są:

- STANDARD A – był to terminal z ruchomą kierunkową anteną o średnicy około jednego
metra, zapewniającą automatyczne śledzenie wybranego satelity. Z uwagi na silny, dzięki
kierunkowej antenie, sygnał, terminal ten zapewniał wszystkie współcześnie stosowane
rodzaje łączności tj. telefon, faks, teleks i transmisję danych cyfrowych przez modem po
łączu telefonicznym. Praca terminalu odbywa się w trybie bezpośrednim, wszystkie rodzaje
łączności rozliczane są w zależności od czasu trwania, z dokładnością do 0.1 min. Kosztu
zakupu terminala był wysoki(około 40 000 $),podobnie jak i koszty eksploatacji (około 7$
za min. Połączenia )
- STANDARD B – jest to unowocześniona wersja standardu A. Terminal jest wykonany
całkowicie w formie cyfrowej, co zapewnia wyższą jakość szczególnie przy rozmowach
telefonicznych. Antena jest taka sama jak w standardzie A. Oprócz poprzednich rodzajów
łączności, standard B umożliwia jeszcze szybką transmisję danych cyfrowych – HDS (high
data speed). Z uwagi na większą prędkość pracy zastosowanego komputera koszty
eksploatacyjne w standardzie B są niższe (około 3 $ za min.).
- STANDARD M – jest to uproszczona wersja w stosunku do poprzednich. Terminal posiada
dwa razy mniejszą antenę, nie ma łączności teleksowej i może być wykonany w wersji
przenośnej (Mini M). Koszty eksploatacyjne są podobne jak w standardzie B.
- STANDARD C – jest to najbardziej uproszczona wersja terminalu, około czterokrotnie
tańsza niż standard A lub B. Terminal posiada antenę bezkierunkową, zapewnia jedynie
łączność teleksową i transmisję danych cyfrowych. Pracuje w trybie Store and Forward (jest
to łączność dwuetapowa; wysyłany teleks lub plik komputerowy trafia do stacji lądowej, tam
jest zapisywany w pamięci i w następnym etapie przesyłany do abonenta lądowego lub innego
statku. Rozliczenie odbywa się w zależności od ilości przesyłanych bitów informacji, z
dokładnością do 256 bitów. Bardzo istotną zaletą standardu C jest możliwość bezpośredniego
odbierania EGC (W innych terminalach do tego celu musi być dokupiona specjalna
przystawka).
- STANDARD F77 – następca STANDARDU B

- NBDP (Narrow Band Direct Painting Telegraphy)- Wąskopasmowy system teleksowy o

wydruku bezpośrednim jest podsystemem składowym GMDSS wykorzystującym
radiokomunikację dalekiego zasięgu na falach krótkich. Podsystem ten zapewnia bezpośredni
i natychmiastowy kontakt z adresatem umożliwiający przesyłanie informacji w formie
pisemnej, zapobiegającej powstawaniu nieścisłości i pomyłek. System ten zapewnia od 3 do 4
razy większą szybkość transmisji niż w przypadku transmisji alfabetem Morse’a. Ponadto
kopie przesyłanej korespondencji posiadają obie strony, a informacja dociera bezpośrednio do
osoby zainteresowanej bez niedogodności związanych z doręczaniem telegramów
i funkcjonowaniem poczty.

System teleksowy pracujący na lądzie nie znajduje zastosowania w warunkach morskich ze

względu na różnego rodzaju zakłócenia powodujące występowanie dużej ilości błędów i
utratę części informacji. Dlatego też wprowadzono specjalny kod korekcyjny utworzony na
bazie siedmioelementowego Międzynarodowego Kodu Telegraficznego Nr 5 (ITA-5), z
którego można wybrać 35 ciągów mających stały stosunek elementów prądowych do
bezprądowych (tzw. waga 3:4). Siedmioelementowy kod detekcyjny stał się podstawą
działania morskiego systemu dalekopisowego. System ze względu na rozwiązania techniczne
dzieli się na system ARQ, pracujący w zamkniętym systemie transmisji, oraz system FEC,
działający na zasadzie rozgłoszeniowej.

W systemie FEC informacje mogą być przesyłane zarówno do grupy statków (kolektywny
FEC), jak i do poszczególnych statków (selektywny FEC). Automatyczne żądanie
powtórzenia ARQ (Automatic Repeat reQuest) jest zamkniętym systemem synchronicznym z
zastosowaniem sprzężenia zwrotnego. Stacja odbierająca informacje potwierdza w kanale
zwrotnym prawidłowość odbioru lub prośbę o powtórzenie bloku stacjami uzyskuje się po
wysłaniu sygnałów odpowiedniego numeru identyfikacyjnego danej stacji. Wymiana
informacji następuje natychmiast po odbiorze dwóch identycznych sygnałów kontrolnych i
polega na transmisji bloków składających się z trzech znaków alfanumerycznych
stanowiących część przesyłanej informacji.

Po odbiorze jednego znaku, w którym nie została zachowana waga 3:4, cały blok zostaje
odrzucony, a wydruk wstrzymany. Stacja odbierająca wysyła sygnał powtórzenia. Stacja
nadająca wysyła ten blok ponownie, aż do momentu otrzymania potwierdzenia poprawnie
odebranego bloku od stacji odbiorczej. Przy złych warunkach propagacyjnych procedura
powtarzania sygnałów nie może trwać w nieskończoność.

Kolektywny FEC (Forward Error Correction) działa na zasadzie synchronicznej transmisji

strumienia sygnałów. W systemie tym nie istnieje potrzeba zwrotnego przesyłania powtórzeń
odbioru. Nie istnieje więc potrzeba posiadania w jednym systemie odbiornika i nadajnika.
Zmniejsza to tym samym koszt urządzeń. W celu podniesienia jakości transmisji zastosowano
czasowy odbiór zbiorczy z przesunięciem między transmisjami wynoszącym 280 ms.
Ustanowienie łączy między stacjami następuje po odbiorze sygnału synchronizacji. Następnie
przesyłana jest wiadomość w ciągach siedmioelementowych. System podobnie jak w ARQ
bada, czy zachowana jest waga sygnałów bezprądowych do prądowych 3:4 (lub odwrotnie).
W przypadku zachowania tej wagi symbol jest akceptowany i zapamiętywany, jeżeli nie,
zostaje on odrzucony i zapamiętany zostaje w tym miejscu symbol błędu. Następnie badane
są ciągi nadawane w retransmisji. Tak jak poprzednio badana jest waga elementów.
W przypadku pozytywnego ich stosunku następuje wydruk znaku alfanumerycznego. Jeżeli
i tym razem wystąpiło zachwianie wagi – drukowany jest symbol błędu lub pozostawiona
zostaje w tym miejscu spacja. Po wysłaniu wiadomości stacja nadawcza wysyła sygnał
zakończenia nadawania. Urządzenie odbiorcze przełącza się w tryb czuwania lub wyłącza się.

Zasada działania selektywnej odmiany systemu FEC jest analogiczna, z tą różnicą, że sygnał
kierowany jest do jednego, określonego odbiornika, czyli numeru selektywnego wywołania.
Sygnał selektywnego wywołania nadawany jest sześciokrotnie i każdorazowo poprzedzany
transmisją sygnału sterującego. Przebieg sygnału, zapamiętywanie i wydruk znaków
alfanumerycznych, oraz zakończenie transmisji jest takie samo jak w systemie FEC
kolektywnym.

Zastosowanie systemu FEC zautomatyzowało proces odbioru ważnej korespondencji.

Wykorzystanie tego systemu pozwala na jednoczesną transmisję informacji do wielu
odbiorców. Za pomocą kolektywnego FEC mogą być przesyłane prognozy pogody,
ostrzeżenia nawigacyjne, biuletyny, komunikaty, wiadomości prasowe, itp. Odbiór
wiadomości w systemie FEC daje operatorowi świadomość błędu. Drukowany symbol błędu
w miejscu źle odebranego ciągu sygnałów pozwala zinterpretować prawidłowo każdą
informację, o ile zakłócenia i zaniki są krótsze niż 280 ms.
Jako główne wady systemu FEC wskazywane są przede wszystkim: brak możliwości
potwierdzenia odbioru i aktywnej korekcji błędów.

Wykorzystanie systemów NBDP pozwala na włączenie ruchomych stacji morskich,

zainstalowanych na statkach, w sieć międzynarodowych
i narodowych systemów teleksowych. Stacje nabrzeżne działają jako retranslatory lub
aktywne stacje nadawczo – odbiorcze, a oferowana przez nie oferta usług wciąż się
powiększa.

6.Systemy meldunkowe.

Dla ułatwienia kontroli statki podają informacje o sobie do centrum kontroli. W zależności od
wymagań danego VTS pierwsze informacje podaje w momencie wejścia w obszar VTS lub z
wyprzedzeniem, które może wynosić od kilkunastu minut do kilku dni. Przy pierwszym
meldunku przy wejściu w obszar VTS statki podają informacje umożliwiające identyfikację
statku (nazwa, sygnał rozpoznawczy, numer identyfikacyjny), dane pozwalające na
zlokalizowanie statku na radarze (pozycja, kurs i prędkość) oraz informacje dodatkowe,
pozwalające na odpowiednie traktowanie statku przez VTS (wielkość, zanurzenie, liczba
osób, rodzaj ładunku, planowana trasa przejścia, defekty i inne). Następnie statek musi
meldować do centrum kontroli minięcie kolejnych punktów meldunkowych lub zmianie
zaplanowanej trasy. Obowiązkowe jest również natychmiastowe meldowanie o wszelkich
awariach i zagrożeniach.