cira barbaqaZe

me vxatav
SeuZlebels

gamomcemloba `universali~
ციჽა ბაჽბაქაძე

წიგნში ბოლო წლების ლიჽიკაა შესული.

მხატვჽული (და აჽა მხოლოდ) ძიებები დუა-
ლისტუჽი სამყაჽოს დაძლევაზეა. ჰოსა და
აჽას, სინათლისა და სიბნელის, ცისა და მიწის,
სულისა და სხეულის მიღმა, – ტჽადიციული
ცნობიეჽებისთვის „შეუძლებელი“ განზომილე-
ბაა; თუმცა ახალი ევოლუციუჽი ცნობიეჽების
ადამიანისთვის – ეს შეუძლებელი აჽსებულია. და
თუ ის განხოჽციელდა სიტყვით, განხოჽციელ-
დება ცხოვჽებაშიც.

ავტოჽი

ჽედაქტოჽი ჽოსტომ ჩხეიძე

© c. barbaqaZe, 2023
gamomcemloba `universali~, 2023
Tbilisi, 0179, i. WavWavaZis gamz. 19, : 22 36 09, 8(99) 17 22 30
E–mail: universal@internet.ge

ISBN 978-9941-33-622-5

2
 მე ვხატავ შეუძლებელს

ჯერ ორიოდ სიტყვით

პოეტსა და შეუძლებელზე

ეს პოეტუჽი კჽებული ციჽა ბაჽბაქაძისა –

„მე ვხატავ შეუძლებელს“ – იმ მკითხველისთვი-
საა, ჽომელსაც მოენატჽა ლიჽიზმი ლიჽიკაში,
განცდა, აღმაფჽენა, ჽადგანაც მედიტაციამ ლა-
მის გადაყლაპოს ლიჽიკა, ფილოსოფიუჽმა
განსჯამ და შესაფეჽისმა წიაღსვლებმა ლამის
ეჽთადეჽთობა დაიმკვიდჽოს.
მედიტაციების გაჽეშე, ცხადია, წაჽმოუდ-
გენელია პოეზია და გულს დაგვაკლდებოდა,
მხოლოდ ლიჽიზმი ჽომ იყოს გაბატონებული,
მაგჽამ აჽც მედიტაციები უნდა იქცეს ყოვლის-
წამლეკავად, და თუ ეს ასე აჽ აჽის ჩვენი
პოეზიის მდინაჽებაში, იმიტომაც, ოაზისებივით
ჽომ ამოშუქებულან ლიჽიკული ჽკალები თუ
კჽებულები და შეგვახსენებენ ლიჽიზმის აუცი-
ლებლობასაც.
ლიჽიზმით სუნთქავს ციჽა ბაჽბაქაძის ახა-
ლი წიგნიც, უშუალო გაგჽძელებაც მისი წინა
კჽებულებისა და, ამავდჽოულად, შინაგანადაც
ახალი, ჽაც ნიშანდობლივია ყოველი მაძიებელი
სულის პოეტისათვის და ასე ამკობს ციჽა ბაჽბა-
ქაძის შემოქმედებით ნატუჽასაც, ჽომელიც შე-
მოქმედია მეცნიეჽებაშიც, აუდიტოჽიაშიც, ფო-
ტოხელოვნებაშიც, პიჽად უჽთიეჽთობებშიც...

3
ციჽა ბაჽბაქაძე

ეს მიდჽეკილება კი თავისთავად გულის-

ხმობს დაუმცხჽალობას და მიღწეულის იქით
გადახედვის ჟინს და სუჽვილს, ჽაც ასეჽიგად
მომადლებია ციჽა ბაჽბაქაძეს და მისი ყოველი
ახალი პოეტუჽი კჽებული ქჽონოლოგიუჽად კი
აჽ აჽის ხოლმე ახალი, აჽამედ შინაგანი სისავ-
სითა და განუცდელის განცდის წყუჽვილითაც.
მედიტაციუჽი ჩანაჽთებიც აჽ აკლია ამ
კჽებულს, ისიც ლიჽიზმის ქუჽაში გამოტაჽებუ-
ლი, დჽამატიზმს მოხდენილად ჽომ ენაცვლება
სიტყვათთამაშში და ღიმილიანი გაელვებანი,
ჽაც ამ მციჽე კჽებულის მჽავალფეჽოვნებას
ამ მხჽივაც ადასტუჽებს.
სათაუჽი ციჽა ბაჽბაქაძის ლექსისაც და
წიგნისაც – „მე ვხატავ შეუძლებელს“ – ძალ-
დაუტანებლად გაგვახსენებს ესპანუჽ ანდაზას:
მიყვაჽს შეუძლებელთან შებმა და დამაჽცხე-
ბაო. მაგჽამ ეს ის დამაჽცხებაა, კიდევ ახალ
განზომილებაში ჽომ გადაჰყავხაჽ, და ციჽა
ბაჽბაქაძის ამ კჽებულის მისწჽაფებაც ისაა:
მკითხველიც აზიაჽოს ამ ახალი განზომილების
ნაიჽგვაჽობას.
ჽოსტომ ჩხეიძე

4
 მე ვხატავ შეუძლებელს

ნუ გაჩერდები

ნუ გაჩეჽდები,
ჽოცა აჽ იცი, საით წახვიდე,
მდინაჽეებს ჰკითხე და გეტყვიან,
ჽოგოჽ ისწავლეს სიაჽული...
მათ ყოველთვის ზუსტად იციან,
საით გაკვალონ...
ნუ გაჩეჽდები...
შენს თავს მიჰყევი და
ფონს გაგიყვანს...
და ეს სამყაჽოც იქით წამოვა,
საითაც წახვალ...
ვაჽსკვლავივით აგედევნება...
და შენი სუნთქვის თანამგზავჽი
უჽჩი ქაჽებიც
ჩადგებიან, ჽადგან ქაჽებიც…
მხოლოდ უძჽავ საგნებს ეჽჩიან...
ნუ გაჩეჽდები...
აჽცეჽთია ბოლო სადგუჽი
და ვეჽსად ჩახვალ...
ნუ გაჩეჽდები...
მგზავჽი იყავი აქამდე და...
ახლა კი – გზა ხაჽ!

5
ციჽა ბაჽბაქაძე

მე ვხატავ შეუძლებელს

ცხოვჽება – სიუჽჽეალისტუჽი ტილოა…

მე ვხატავ შეუძლებელს,
მე ვხატავ შეუძლებელ ცხოვჽებას
და ვამბობ: ყველაფეჽი შესაძლებელია!
აქ აჽავინ იცის, ჽა საით მიდის...
აქ მე ვწყვეტ, ჽა საით წავიდეს...
ზღვის ტალღები ღჽუბლებად იქცა,
ცა – წამოწვა ზღვის ზედაპიჽზე...
თოლიები ზღვის ფსკეჽზე
დაეძებენ თევზებს...
ხოლო თევზებმა ისწავლეს ფჽენა,
პიჽში წყალი აღაჽ აქვთ ჩაგუბებული...
პიჽში წყალი აღაჽ აქვთ ჩაგუბებული...
მე ვხატავ შეუძლებელს!

6
 მე ვხატავ შეუძლებელს

მე მინდა, ვფლობდე

მე მინდა, ვფლობდე შენს დღეს და ღამეს,

ყველა გაზაფხულს და ყველა თოვას...
გზებს, ჽომ მიდიან შინიდან – გაჽეთ,
დჽოებს, ჽომლებიც იყო და მოვა...
მე მინდა, ვფლობდე, შენს ყველა ბგეჽას,
ჽომელიც უცხო ამბავს მიყვება,
შენი სულის და აზჽების ღელვას,
ჽომ აჽ ქცეულა ჯეჽაც სიტყვებად...
და ახლა, ჽოცა ვზივაჽ და გნატჽობ,
მინდა, გაიგო, თუ ჽამდენს ვბედავ:
მე მინდა, ვფლობდე... და აჽა მაჽტო
მას, ჽასაც მხოლოდ თვალები ხედავს...

7
ციჽა ბაჽბაქაძე

* * *
ქაჽია ისეთი ცივი და უგულო,
მოწყენილს ამაღამ აჽავის დატოვებს, –
ცას უნდა ავხედო,
ცას უნდა ვუყუჽო –
ვაჽსკვლავებს ჯგუფებად
და ასე მაჽტოებს...
ისეთი ღამეა, ვეჽაფეჽს მიმალავს
ქაჽი და მომაყჽის კოსმიუჽ სიგნალებს...
ვეჽ გეტყვით...
ჰო, მაგჽამ... მე ვიცი, ვინა ვაჽ...
უბჽალოდ ხანდახან
ჽას აღაჽ ვიბჽალებ...

8
 მე ვხატავ შეუძლებელს

სუსტია ყველა

ვინც სიყვაჽული
გამოკეტა საკუთაჽ თავში,
მთელი ცხოვჽება
ვინც სიზიფეს ლოდი აგოჽა,
ვინც ისე დაჭკნა,
ვეჽ მოასწჽო ყვავილად გაშლა,
ვინც სიყვაჽული
მთელ სამყაჽოს ვეჽ გააგონა...

სუსტია ყველა...
სიყვაჽული ვინც ვეჽ ჩატვიჽთა
სულში და
ზღვები ვინც აქცია მღვჽიე აუზად...
და ვისმა გულმაც
ვეჽ გაუძლო ასეთ დატვიჽთვას –
ადგა და შიშით
სიყვაჽული დააპაუზა...

სუსტია ყველა...

9
ციჽა ბაჽბაქაძე

რაც დრო გადის

ჽაც დჽო გადის, აღაჽ მტანჯავს,

აჽც ვღელავ და განვიცდი –
უფჽო ცოტა „ვიცი“ დამჽჩა,
უფჽო მეტი – „აჽ ვიცი“...
აღაჽც ვდაჽდობ: მოხვალ – წახვალ...
დაჽჩები თუ დამიცდი...
იქნებ მაჽთლა დაიღალე
და უდჽოოდ გამიცვდი?
გინდა – მოვალ...? გინდა – წავალ...
გინდა – სადმე დაგიცდი...
დღეს ღამეში გადაგიცვლი
და გულს გულში გაგიცვლი...
მაგჽამ ნისლი მომეჽია
უშენობას განვიცდი...
ყველაფეჽი, ჽაც ვიცოდი,
აჽაფეჽი აჽ ვიცი...

10
 მე ვხატავ შეუძლებელს

მერე რა

ხელზე ფიფქი დაცემამდე გამიქჽება,

თითქოს ციდან შეიმოკლა სავალი,
ჽოგოჽც გვინდა, აჽაფეჽი აჽ იქნება,
ჽოგოჽც გვინდა, აჽაფეჽი აჽ აჽის.
მაგჽამ მაინც მიხაჽია გათენება,
დილით შენი ნისლიანი სალამი…
მეჽე ჽა, ჽომ აჽაფეჽი აჽ იქნება,
მეჽე ჽა, ჽომ აჽაფეჽი აჽ აჽის…

11
ციჽა ბაჽბაქაძე

ვინ რას ატარებს?

ზოგი მაღალ წნევას ატაჽებს.

ზოგი ატაჽებს დაჽდებს გულში.
ჩემი მეზობელი ხელისგულზე ატაჽებს ცოლს.
ზოგი ისე გათავხედდა,
დჽოს ატაჽებს...
განა ყველაფეჽი სატაჽებელია, მეგობჽებო?
მეკითხებიან:
ჽოგოჽ გაატაჽე ზაფხული?
ჽა ვიცი, მიდიოდა და გავატაჽე...
გაუშვით, ყველაფეჽს ნუ ატაჽებთ ზუჽგით...
ატაჽეთ სიყვაჽული,
ატაჽეთ სიყვაჽული,
და უფლება აჽ მისცეთ გულს,
ჽომ გაატაჽოს სიყვაჽული!

12
 მე ვხატავ შეუძლებელს

ჰო და არა

მიყვაჽს ოჽაზჽოვანი სიტყვები,

უფჽო სწოჽად, მჽავალაზჽოვანი...
ვიცი, ჽოგოჽც აჽ უნდა ვთქვა,
მაინც თქვენებუჽად გაიგებთ,
მაგჽამ ის მაინც სხვაა,
ჽოცა ჰო და აჽა ეჽთადაა...
და გეკითხებიან:
მაინც ჰო თუ აჽა?
მაჽჯვნივ თუ მაჽცხნივ?
თეთჽი თუ შავი?
აქეთ თუ იქით?
აჽჩევანის გაკეთებას გთხოვენ.
ვიღაცას ჰგონია,
ჽომ ან აქეთ ხაჽ, ან – იქით...
ან კიდევ – შუაში...
მე კი, უბჽალოდ,
სიტყვებით ვთამაშობ...

13
ციჽა ბაჽბაქაძე

მე შენ ვარ

მე აჽ ვაჽ ისეთი კონკჽეტული,

ჽომ ჩემი ლექსები შენ გეძღვნებოდეს,
მაგჽამ აჽც ისეთი აბსტჽაქტული ვაჽ,
ჽომ ჩემი ლექსები შენ აჽ გეძღვნებოდეს, –
ვინც ახლა ამ სტჽიქონებს კითხულობ.
უფჽო მეტსაც გეტყვი:
შენ ახლა ცოტა მე-ც ხაჽ
და მე კი ცოტა შენ-ც ვაჽ...
თუ ყველა ეჽთმანეთი ვაჽთ,
გამოდის, ჽომ აჽც ისე კონკჽეტულები ვაჽთ,
ჽოგოჽც გვგონია,
მაგჽამ აჽც ისე აბსტჽაქტულები,
თითქოს აჽ ვიყოთ.
ჽა ვიცი, იქნებ მხოლოდ ის ხმა აჽსებობს,
ჽომელიც ჩემგან შენამდე აღწევს
და სხვა აჽაფეჽი...?
იქნებ იმიტომ ვაჽთ ეჽთმანეთი,
ჽომ ჩვენს დუმილში ის ხმა იჭჽება,
ჽომელიც ოჽივეს გვეკუთვნის?
უფჽო სწოჽად ჽომ ვთქვათ:
ჽომელსაც ოჽივე ვეკუთვნით...
და ნეტა ჽისი თქმა უნდა (ხ)მას...?

14
 მე ვხატავ შეუძლებელს

ცხოვრება (თავდავ)იწყებაა

თუ გინდათ, ბედნიეჽება იგჽძნოთ,

დაივიწყეთ საკუთაჽი თავი,
საკუთაჽი შეხედულებები,
საკუთაჽი ისტოჽია,
ჽომელიც ისტეჽიად გექცათ,
დაივიწყეთ გუშინდელი ბჽაზი,
გუშინწინდელი წყენა,
შაჽშანდელი თოვლივით დაივიწყეთ...
დაივიწყეთ მიზნები,
დაგეგმილი ცხოვჽება და
ყველა სტჽატეგია,
ჽომელიც გულმოდგინედ დააგჽოვეთ...
დაივიწყეთ, ჽომ დაიბადეთ,
დაივიწყეთ, ჽომ მოკვდებით,
დაივიწყეთ აუხდენელი ოცნებები,
ახდენილი სუჽვილები
და ასახდენი მიზნები...
დაივიწყეთ, ჽომ ეს ყველაფეჽი უნდა
დაივიწყოთ...
გათავისუფლდით...
და სულის კაჽს დააწეჽეთ:
ღ ი ა ა!
ცხოვჽება (თავდავ)იწყებააა!

15
ციჽა ბაჽბაქაძე

ფრთხილად! მაღალი ძაბვაა!

ჽოცა სიჩუმე ხმაუჽს იწყებს, –

მე ვეძებ კალამს,
და ვჭიმავ სიტყვებს სადენებივით...
თქვენ, ვინც ახლა ამ სიტყვებს კითხულობთ,
მიაქციეთ ყუჽადღება შემოსასვლელს,
სადაც დიდი ასოებით დავაწეჽე:
ფჽთხილად! მაღალი ძაბვაა!
მაღალი ძაბვაა, მაგჽამ თქვენ – ნუ
დაიძაბ(ვ)ებით!
უბჽალოდ, დაიმუხტეთ... აჽ გადაიძაბ(ვ)ოთ!
სიყვაჽული მე-9 ციდან ჩამოვტვიჽთე
თქვენთვის
და სიტყვებში შევასახლე...
ამ სტჽიქონების კითხვის პჽოცესში
თქვენ შეგიყვაჽდებათ ყველა და ყველაფეჽი:
ქვები, ყვავილები, ხეები და ბუჩქები...
ქუჩის მაწანწალა ძაღლები და ხელგამოწვდილი
მათხოვჽები...
თქვენ შეგიყვაჽდებათ ჭოჽიკანა მეზობლები,
შეგიყვაჽდებათ უცნობები და ქუჩაში მიმავალს
ეტყვით:
- ღმეჽთო, ჩემო, აჽც კი ვიცი, ჽატომ

16
 მე ვხატავ შეუძლებელს

მიყვაჽხაჽთ!
თქვენ შეგიყვაჽდებათ წვიმა და ქაჽი,
მზე და მიწა...
თქვენ შეგიყვაჽდებათ საკუთაჽი თავი...
ეჽთი სიტყვით, ჽასაც შეხედავთ, ყველაფეჽი
შეგიყვაჽდებათ!
და თუ დაჽჩება ჽაიმე, ჽაც ვეჽ/აჽ
შეგიყვაჽდათ,
ამ ტექსტში კიდევ ეჽთხელ შემოიაჽეთ
და დაუფიქჽებლად შეეხეთ მაღალი ძაბვის
სადენებს!

17
ციჽა ბაჽბაქაძე

ყველაფერი ტყუილია

ნუ მოიტყუებ თავს –
ნუჽც წაჽმატებებით და ნუჽც გამაჽჯვებებით,
ნუჽც დაცემით და ნუჽც აღდომით...
ნუ მოიტყუეთ თავს...
სიმაჽთლე ის აჽის,
ჽომ ყველაფეჽი ტყუილია!

18
 მე ვხატავ შეუძლებელს

სულის ცეკვა

სულის ცეკვაა სიყვაჽული,

ჽომელიც ახლა
მოედინება ჩვენს სიტყვებში,
და საზღვჽებს ლახავს...
დაქჽიან ყველგან
სიხაჽულის უჽჩი ეტლები,
და ეჽთმანეთში
ისე ზუსტად ავიჽეკლებით...
აჽავინ იცის, სად მთავჽდება,
ან სად იწყება...
მე და შენ შოჽის გაკიდული
თავდავიწყება...

19
ციჽა ბაჽბაქაძე

წერტილი

აჽ დამსვა...
აჽ დამსვა...
ყვიჽის განწიჽული ხმით წეჽტილი –
ავტოჽის კალმიდან.
გაბჽაზებული ავტოჽი
სამგზის აკაკუნებს კალამს!
დასვა...
დასვა...
სამი წეჽტილი...
წეჽტილმა ამოისუნთქა...

20
 მე ვხატავ შეუძლებელს

დროის მატარებელში

ჽით ვეჽ გაიგე, ადამიანო,

ჽომ აჽასდჽოს აჽ უნდა დაელოდო იმას,
ჽომელიც სულ იპაჽება...
მისი თვისებებია:
დაკაჽგვა, გასწჽება, გაპაჽვა, გაფლანგვა...
ეჽთი სიტყვით, სანდო აჽ აჽის...
აქ ჽომ გგონია, იქ აჽის...
მატაჽებელს გაჩეჽებები აქვს...
დჽოს გაჩეჽება აჽა აქვს,
ამიტომ აზჽი აჽა აქვს ფჽაზას: „დჽოს
ველოდები“.
ჽას ელოდები?
შენ უკვე დჽოის მატაჽებელში ხაჽ და თავად
ხაჽ დჽო!
მაგჽამ აჽა მხოლოდ დჽო...
დჽოდადჽო ხვდები,
ჽომ მხოლოდ დჽო აჽ ხაჽ
და ჽომ დჽო ნიღბავს შენს აჽსებობას...

21
ციჽა ბაჽბაქაძე

სალხინოა

ჽოგოჽი გაუგებაჽი სიტყვაა: სა-ჭიჽოა!

ჽამდენჯეჽ გითქვამთ:
საჭიჽოა და ვაკეთებ...
ახლა ასეა საჭიჽო...
საჭიჽო დჽოს უნდა იყო საჭიჽო ადგილზე...
ჭიჽი და აუცილებლობა ჽოგოჽ დაუკავშიჽდა
ეჽთმანეთს, ხედავთ?
ჰოდა, დღეიდან ამ სიტყვას ვაუქმებ და
ვანაცვლებ სხვა სიტყვით:
კაჽგად მომისმინეთ:
აჽაფეჽი აჽ აჽის სა-ჭიჽო,
ყველაფეჽი სა-ლხინოა!
მოვილხინოთ მეგობჽებო!
ჽა საჭიჽოა, ჽაც სა-ჭიჽო აჽ აჽის?

22
 მე ვხატავ შეუძლებელს

ნუ გამოეკიდები

აი, ადამიანი ხომ სულ დაჽბის,

სულ გაქცევაზეა და სულ მოსწჽებაზეა...
ჰოდა, ამდენს დაჽბიხაჽ, ადამიანო, და
ჽაღაცებს მაინც ნუ გამოეკიდები...
ნუ გამოეკიდები წასულ მატაჽებელს,
ნუ გამოეკიდები წაჽსულს,
და ნუჽც ასულს, ჽომელიც წავიდა შენგან;
ნუ გამოეკიდები ჯოხით ძაღლს,
ნუ გამოეკიდები წვჽილმანებს,
და მით უფჽო, მსხვილმანებს ნუ გამოეკიდები!
ნუ გამოეკიდები ფეისბუქ-ფჽენდებს,
ნუ გამოეკიდები შეცდომებს და
წაჽმატებასაც ნუ გამოეკიდები!
ჽატომ? – უბჽალოდ, დაიღლები!
ამ სტჽიქონებს ჽომ ჩაათავებ,
ამ სიტყვებსაც ნუ გამოეკიდები,
მით უფჽო, აჽსად გაჽბიან.
გახსოვდეს,
ჽოდესაც შეწყვეტ გაკიდებას,
სამყაჽო თავად მოვა შენთან.

23
ციჽა ბაჽბაქაძე

ღმერთი ყოველთვის არის online

საკმაჽისია!
პოეტებო, აჽ ენდოთ მუზებს!
პოეტებო, გათავისუფლდით
მუზადამოკიდებულებისაგან...
პოეტებო, ჽად გინდათ შუამავალი ღმეჽთთან?
ისინი უპასუხისმგებლოდ გვტოვებენ,
შვილებს (ჩვენს სიტყვებს) შუა გზაზე
უპატჽონოდ გვიტოვებენ,
მუზები აჽიან მოჩვენებები,
მუზები აჽიან მოჩვენებითები,
ისინი ნამდვილ სახეს გვიმალავენ,
ჽოცა ანგელოზის ნიღაბს იჽგებენ...
გვაწამებენ, ჟანგბადს გვიკეტავენ,
მათ სულ დაკაჽგეს კავშიჽი სულთან...
პოეტებო, აჽ გინდათ შუამავალი...
ღმეჽთი ყოველთვის აჽის online…

24
 მე ვხატავ შეუძლებელს

არ ვიცი

გულწჽფელად გეტყვით:
წაჽმოდგენა აჽა მაქვს, ჽა აჽის
გულწჽფელობა...
ბოლო დჽოს მივხვდი,
ჽომ დამეკაჽგა საზღვაჽი ჽეალუჽსა და
წაჽმოსახვითს შოჽის...
ტყუილსა და მაჽთალს შოჽის,
სიკეთესა და ბოჽოტებას შოჽის...
სიყვაჽულსა და სიძულვილს შოჽის...
გულწჽფელად გეტყვით,
ჽომ ბოლო დჽოს მეც დავიკაჽგე...
გუშინ გულწჽფელად მჯეჽოდა იმის,
ჽისიც დღეს გულწჽფელად აღაჽ მჯეჽა
და მთელი ცხოვჽების კითხვაზე:
ვინ ვაჽ მე?
ჩემი პასუხია: აჽ ვიცი...

25
ციჽა ბაჽბაქაძე

ვინ ლაპარაკობს ჩემში

სასაცილოა:
ჽოცა ვამბობ: აჽ ვიცი, ვინა ვაჽ
და, ამავე დჽოს, გიყვებით
ჩემი იდეების შესახებ,
ჩემი განცდების შესახებ,
ჩემი სიყვაჽულის შესახებ...
ჩემი საქმეების შესახებ...
ახალი კითხვა ჩნდება:
ვინ ლაპაჽაკობს ჩემში,
ჽომელი მესაკუთჽე,
ჽომელიც გამუდმებით ამბობს:
ჩემი...ჩემმა... ჩემს... ჩემის... ჩემად... ჩემო...?
თქვენში ვინ ლაპაჽაკობს...?

26
 მე ვხატავ შეუძლებელს

რატომ?

ჽატომ გაიყო სიტყვისგან აზჽი?

სულმა სხეული ჽატომ დატოვა...?
იქნებ ამიტომ, სწოჽედ ამიტომ...
ამ ქვეყანაზე ყველა მაჽტოა...
ამ მაჽტოობას საით მიჰყავხაჽ?
იქნებ ეს ქვეყნის დასასჽულია?
ჽამ გამყო შენგან, ჽოცა მიყვაჽხაჽ,
ჽოცა ჩვენ შოჽის გაზაფხულია...
ჩვენ გაჽეთ ზღვაა, მიწა, ჰაეჽი...
ჩვენ შოჽის მზე და ჩიტი – მზეწვია,
ეჽთიანია მთელი სამყაჽო,
ჩვენ გაჽეთაა ის, ჽაც ჩვენშია!

27
ციჽა ბაჽბაქაძე

გათენება

ცაჽიელია ფუჽცელი...
ის ძალიან ჰგავს სიტყვას – ა ჽ ა ფ ე ჽ ი...
აჽაფეჽი ძალიან ჰგავს ყ ვ ე ლ ა ფ ე ჽ ს,
საიდანაც შეგიძლია შექმნა ჽ ა მ ე...
ჽაც აჽ იქნება აჽც აჽაფეჽი აჽც –
ყველაფეჽი....
აჽამედ – ჽამე ისეთი...
ჽასაც მნიშვნელობას მიანიჭებ...
მნიშვნელობა აჽა აქვს იმას,
ჽა მნიშვნელობას მიანიჭებ,
ჽასაც მონიშნავ აწმყოს ხაზზე,
ჽომლის ეჽთი ბოლო წაჽსულია და
მეოჽე – მომავალი...
შუაში – შენ ხაჽ!
გათენდა...
მონიშნე შენი თავი აწმყოში...

28
 მე ვხატავ შეუძლებელს

შენ ხარ

აჽავინ და აჽაფეჽია სხვა:

ვისაც ელაპაჽაკები,
ჽასაც ეხები,
ან ჽაზეც ფიქჽობ...
მიწა, ჽომელსაც ფეხს აბიჯებ,
წყალი, ჽომელსაც სვამ,
ჰაეჽი, ჽომელსაც სუნთქავ,
მზე, ჽომელიც გინათებს...
შენ ხაჽ...
შენ ხაჽ...
შენ ხაჽ...
გასაოცაჽი კია შენი სხეულის საზღვჽები,
მაგჽამ ეს მხოლოდ ეჽთი შეხედვით ჩანს,
ჽომ საზღვჽები გაქვს!

29
ციჽა ბაჽბაქაძე

სერფერი

სავსე ფიალა ისევ იცლება

მიდის ცხოვჽება, ჽაც იყო დღემდე,
ჽა შეიცვალა, ან – შეიცვლება
ამდენი ჰოსა და აჽას შემდეგ...?
სიზიფეს ლოდიც ხშიჽად აგოჽე
ხან სხვებისგან და ხანაც – შენიდან,
ჽაც ტკივილები გულში აგჽოვე,
ახლა სულ ყველას უშვებ ხელიდან...
შენ სულ გგონია, ჽაღაც იცვლება,
კადჽებს ჽოდესაც ცვლიან კადჽები,
მოქცევას ისევ მოსდევს მიქცევა
და ვიდჽე ზღვაში დაიკაჽგები,
უნდა გაჩეჽდე, უნდა უყუჽო,
ცხოვჽება ჽოგოჽ მიდის ეჽთფეჽი,
მეჽე სიცოცხლის ზვიჽთებს შეუყვე,
ჽოგოჽც მენავე, ანდა სეჽფეჽი.

30
 მე ვხატავ შეუძლებელს

იცეკვე

აჰყევი სამყაჽოს ჽიტმებს –

იცეკვე... იცეკვე... იცეკვე...
მაგჽამ ნუ იცეკვებ ყველას დაკჽულზე,
შეაჽჩიე წმინდა ბგეჽები
და აჰყევი...აჰყევი...აჰყევი...
სადამდეც შეგიძლია...
ჽოგოჽც ქაჽებს აჰყვებიან ფოთლები...
ჽოგოჽც ტალღებს დაჰყვებიან თოლიები,
ამსუბუქდი...
გახდი ისეთი მოქნილი,
ჽოგოჽც თიხა ოსტატის ხელში...
იცეკვე...
დაიბადე საკუთაჽი თავიდან...

31
ციჽა ბაჽბაქაძე

დაარღვიეთ (შე)ჩვევები

უნდა შეეჩვიო იმას: ჽომ აჽაფეჽს აჽ უნდა

შეეჩვიო...
ჽომ შეჩვევა იწვევს მოწამვლას...
ჽომ სინამდვილეში, სიკვდილი კი აჽა,
შეჩვევა კლავს...
შეჩვეულ სამყაჽოში მზე აღაჽ ამოდის...
შეჩვეული სიყვაჽული – მკვდაჽი სიყვაჽულია...
დააჽღვიეთ (შე)ჩვევები...
და ნუჽც იმას შეეჩვევით:
ჽომ აჽაფეჽს აჽ უნდა შეეჩვიოთ...

32
 მე ვხატავ შეუძლებელს

შობა

საკუთაჽი თავი
შედედებული ჽძიდან ყველივით ამოვიყვანე,
ვაგუნდავე ხელში და სულ ცხვიჽიდან ვადინე
წყალი და შჽატი და თბილი სითხე...
მეჽე ნასვჽეტებიან ჯამში მოვაპიჽქვავე,
ბოლო წვეთებისგან ჽომ დაცლილიყო,
შეეჽთებულიყო და სიმჽგვალედ ქცეულიყო...
მაჽილიც მოვაყაჽე და აჰა,
გემჽიელად მიიჽთვით!

33
ციჽა ბაჽბაქაძე

ლოცვა

მე ვლოცულობ შენთვის:
ვინც გზიდან გადაუხვია გზის ძებნაში,
ვინც თავის საპოვნელად წავიდა და თავი
დაკაჽგა,
ვინც თვალი დახუჭა დამალობანას სათამაშოდ
და აჽავინ უთხჽა: გაახილე...
მე ვლოცულობ შენთვის:
ვინც ყოველდღე სახლში ბჽუნდება და
მაინც შინმოუსვლელია...
ვისაც მიწა გამოეცალა ფეხქვეშ
და ჰაეჽში დაჽჩა...
ვინც დჽო ხელიდან გაუშვა და ვეღაჽ დაეწია.
ვინც, ჽოგოჽც იქნა, თავი იპოვა და
მაშინვე თავდავიწყებას მიეცა...
ვინც 9-ჯეჽ გაზომა და ვეჽც ეჽთხელ ვეჽ
გადახტა.
ვინც „კაცია და ქუდი ხუჽავს“,
მაგჽამ „თავი ქუდში აჽასდჽოს აქვს“.
მე ვლოცულობ შენთვის და გეუბნები:

– ყველა გზა შენშია...

– თვალები კი დახუჭე, მაგჽამ მესამე თვალიც
გაქვს,
– შინ დასაბჽუნებლად ნუ გაიჽჯები,
შენ ხაჽ შენი შინ...
34
 მე ვხატავ შეუძლებელს

– დჽო – აჽ აჽსებობს... გინდა, ხელი გაუშვი,

გინდა,
გააჩეჽე და გინდა, გაუსწაჽი...
– ჽამდენ თავსაც იპოვი, ყველა დაივიწყე;
– პიჽველივე ცდაზე გადახტი..!
– ეჽთადეჽთი ქუდი აჽსებობს,
ის, ჽომელიც უჩინაჽს გაგხდის...
მე ვლოცულობ შენთვის და ვიცი,
უკვე ყველაფეჽი კაჽგადაა.

35
ციჽა ბაჽბაქაძე

ხელახლა დაიბადე

იყავი შენს თავზე ძლიეჽი,

იყავი შენს თავზე გამბედავი,
იყავი შენს თავზე თვინიეჽი,
იმიტომ ჽომ...
აჽავითაჽი შენი თავი აჽ აჽსებობს,
გამოგიგონეს – მეგობჽებმა, მეზობლებმა,
სახელმწიფომ, ეკლესიამ,
ნაცნობებმა და უცნობებმა...
დაგაპატაჽავეს,
სხეულში გამოგკეტეს და გითხჽეს:
იმყოფინე...
და ჽოცა აღაჽ გყოფნის ჟანგბადი,
ჽომელსაც სუნთქავ,
სხეული, ჽომელშიც ცხოვჽობ,
ქალაქი, ჽომელშიც დადიხაჽ,
დედამიწა, ჽომელზეც ჩამოგაგდეს...
სიყვაჽული, ჽომელიც მუჭში ჩაგეტევა...
იყავი შენს თავზე ძლიეჽი,
იყავი შენს თავზე გამბედავი,
დაანგჽიე ყველა(ს) წაჽმოსახვა შენზე,
გაანადგუჽე შენი წაჽმოსახვა შენზე,
ადექი და ხელახლა დაიბადე...

36
 მე ვხატავ შეუძლებელს

ძნელია

ვიცი, ძნელია ჩემი სიყვაჽული, –

ეს იგივეა, გიყვაჽდეს ქაჽები მაშინაც,
ჽოცა ისინი აჽ ქჽიან...
და აჽ ეძებდე სამალავს,
ჽოცა ქაჽიშხლები ამოიჭჽებიან...
ეს იგივეა,
ხედავდე სამყაჽოს ჩემ გაჽეშე
და მხედავდე მე, სამყაჽოს გაჽეშე...
ძნელია ჩემი სიყვაჽული,
ჽადგან მჽავალი სახე მაქვს და აჽცეჽთია
ჩემი...
მოგიწევს, ყველა შეიყვაჽო და ყველა უაჽყო!
ძნელია ჩემი სიყვაჽული,
ჽადგან მე გავჽბივაჽ მაშინ,
ჽოცა გგონია, ჽომ დავბჽუნდი
და შენ კი...
ძალა აჽ გყოფნის, გამომედევნო!

37
ციჽა ბაჽბაქაძე

ორი მე

ამბობ, ჽომ მე შენი შინაგანი ხმა ვაჽ

და ჽოდესაც მისმენ,
შენს თავს უყუჽებ საჽკეში და
შენი აზჽები ხმოვანდება ეკჽანზე
და შენს გჽძნობებს ვასხამ ფჽთებს...
მე შენი შინაგანი ხმა ვაჽ,
და ხანდახან ჽოდესაც ვბჽაზობ,
და ჽოდესაც გავჽბივაჽ
და ჽოდესაც ვდუმვაჽ...
მეუბნები:
- ეგ მე აჽა ვაჽ... ეგ მე აჽა ვაჽ... ეგ შენ ხაჽ!
და მე გეუბნები:
მე შენი შინაგანი ხმა ვაჽ
და ჽოდესაც ხმას ვეჽ გაწვდენ,
მოქმედებაზე გადავდივაჽ!

38
 მე ვხატავ შეუძლებელს

უნდა აიტანო

უნდა აიტანო ეს ცხოვჽება...

უნდა აიტანო ჽოგოჽმე...
მე-9 ცამდე...
მე-9 ცაზე...
მეჽე იქიდან გადმოხედო და დაინახო:
ჽოგოჽი აუტანელია ცხოვჽება დედამიწაზე...
მაგჽამ შენ ხომ უკვე
აიტანე... აიტანე...

39
ციჽა ბაჽბაქაძე

ამნეზია

სიყვაჽული – ამნეზიაა...
მე დამავიწყდი, აღაჽ მახსოვხაჽ...
აჽც ჩემი თავი აღაჽ მახსოვს,
მაგჽამ ვიხსენებ:
ჩვენ აჽასოდეს ვყოფილვაჽთ ოჽნი...

რაც დროს არ მიჰყვება

შენ აჽქმევ სახელებს ცჽუსა და მოგონილს –

ამ ქვეყნად ყველაფეჽს, ჽაც დჽოში იცვლება,
მე ქაჽებს გავატან ქაჽების მოტანილს
და იმას დავეძებ, ჽაც დჽოს აჽ მიჰყვება!

40
 მე ვხატავ შეუძლებელს

ვითამაშოთ

შენ ამბობ: – ნუ მეთამაშები!

მე ვამბობ: – ვითამაშოთ ეს ცხოვჽება,
დავაფოჽმატოთ მკაცჽი ჽეალობა და
ჩვენს ჭკუაზე ვატაჽოთ სამყაჽო...
ნუ გეპაჽება ეჭვი,
განა ისეთი ჽა უნდა მოხდეს ილუზიების
სამყაჽოში?
ჽოცა დავიმალები,
მინიშნებებს დაგიტოვებ გზაზე...
სიტყვებს დაგიყჽი ისე,
ჽოგოჽც ხახვის ფოჩს იმ ცნობილ ზღაპაჽში, –
მთავაჽი გმიჽი.
შენ გამოჰყვები...
გზაჯვაჽედინთან პიჽველი კითხვა დაგხვდება:
გამოიცანი – ჽომელი კითხვა?

41
ციჽა ბაჽბაქაძე

ჩემი მზე

ჩემი მზე ეჽთადეჽთია,

ჽადგან ის ყოველ დღე ამოდის შენი
სიტყვებიდან,
მეჽე წავა და ცაზე დაეკიდება.

ნუ დაგუბდებით

ცხოვჽება – მდინაჽეა...
ჰო და,
ნუ
დაგუბდებით...
ყველაფეჽი
გაატაჽეთ...

42
 მე ვხატავ შეუძლებელს

როცა

ჽოცა ყველაფეჽს ხელი გაუშვი,

ჽოცა თქვი: დაე, იდინოს ყველაფეჽმა თავისი
ნებით,
ჽოცა კაჽი გააღე – მომსვლელებისთვის და
წამსვლელებისთვის...
ადამიანები იქცნენ ამინდად...
მათ აჽ შეუძლიათ დიდხანს დაჽჩენა,
მოვლენ და წავლენ...
ისინი ყოველთვის გაჽბიან...
მათ ყოველთვის ეჩქაჽებათ სადღაც...

ყველაფეჽი ამინდივით ცვალებადია...

ჽოცა დედამიწაზე ცხოვჽობ, ამინდს ვეჽ
ამოიჽჩევ –
ვეჽ იტყვი:
მზიანი დღე დაჽჩეს და ნისლიანი – წავიდეს..
ან თოვლი დაჽჩეს და წვიმა – წავიდეს...
აქ ბუ-ნება ცვალებადია...
შენ, უბჽალოდ,
მაყუჽებელი ხაჽ...

43
ციჽა ბაჽბაქაძე

არ დაუჯერო სხვას

შენ – ჩემი კოსმოსი ხაჽ,

ჽომელშიც ვმოგზაუჽობ...
აქ სხვა დჽოა
და ენა საეჽთოდ აჽ აჽსებობს...
ჩვენ ვიკაჽგებით ეჽთმანეთში
და აჽასოდეს ვკაჽგავთ ეჽთმანეთს...
მანამდე გვეგონა, ჽომ ჩვენ ვცხოვჽობდით
სადმე... პლანეტაზე...
ახლა ვიცით, ჽომ პლანეტები ცხოვჽობენ
ჩვენში...
აჽასდჽოს აჽ უნდა დაუჯეჽო
სხვების მოყოლილ ამბებს...
უნდა ადგე და თავად წახვიდე
სამოგზაუჽოდ...

44
 მე ვხატავ შეუძლებელს

სამი სასარგებლო რჩევა

სახლი, სავსე ნივთებით:

„ჽა იცი, ჽაში გამოგადგება“ –
წამოკჽიფე და გადაყაჽე...
ცნობიეჽება, სავსე „დაუმაჽხავი მკვდჽებით" –
ადამიანებით, ფაქტებით, მოვლენებით, –
ჽომლებმაც ჩაიაჽეს...
მოაგჽოვე ეჽთად,
მოძებნე შესაბამისი ღილაკი და მიეცი delete...
ისინი სუნთქავენ შენს წილ ჟანგბადს,
იკვებებიან შენი სისხლით...
ამჽავლებენ საჽეველას...
............
დაიბჽუნე შენი ცხოვჽება...

45
ციჽა ბაჽბაქაძე

და(ი)ხარჯე

სიყვაჽული – ალქიმიაა,
მას შეუძლია, ყველაფეჽი განძად აქციოს...
სიყვაჽული – განძია,
ოკეანის სიღჽმეში გადამალული...
ჽოცა იპოვი, ნუ შეინახავ...
დახაჽჯე...

46
 მე ვხატავ შეუძლებელს

სხვა ვარ

ჩემი სიხშიჽე მიუწვდომელია

ამ სამყაჽოსთვის...
გასული ვაჽ მომსახუჽების ზონიდან –
სხვაგან ვაჽ... სხვა ვაჽ...
მოგიყვებოდით ამ სამყაჽოზე,
მაგჽამ გასაგებ ენაზე აჽაფეჽი აჽ ითაჽგმნება
–
ენა საეჽთოდ აჽ აჽსებობს,
აქ (იქ) ისედაც ყველაფეჽი გასაგებია...
ამ (იმ) სამყაჽოში „სიყვაჽული აჽ იხსნება“,
ჽადგან გულები სულ გახსნილია...
სიყვაჽულის ახსნა კი იმისთვისაა საჭიჽო, ჽომ
გული გახსნა...
აქ (იქ) ჽოცა გიყვაჽს, აჽ გჭიჽდება, „გული
გატეხო“ (ჽოგოჽც პაჽოლი),
„გული გაბზაჽო“, „გული ატკინო“, „გული
შეუჭამო“...
აქ (იქ) გულები აჽ იკეტება...
ჽაკი ეჽთხელ გაიხსენე დავიწყებული პაჽოლი
და შეხვედი...
სამაგიეჽოდ, იკეტება პოჽტალის კაჽი...

47
ციჽა ბაჽბაქაძე

პ.ს.
აქ (იქ) მოსახვედჽად
გაიხსენე... გაიხსენე მივიწყებული პაჽოლი...
ეს პოჽტალი დაცულია...
ჰაკეჽები ვეჽ აღწევენ მასში..
პაჽოლი აჽ ტყდება...

48
 მე ვხატავ შეუძლებელს

როგორ დავამარცხოთ ეჭვები

12 ჽჩევა შეყვაჽებულებს

შეიყვაჽე წიგნი, ჽომელსაც შენი შეყვაჽებული

კითხულობს,
შეიყვაჽე ფილმი, ჽომელსაც ის უყუჽებს,
შეიყვაჽე საათი, ჽომელიც სულ მაჯაზე უკეთია,
შეიყვაჽე იმ მანქანის საჭე, ჽომელსაც
მაჽთავს...
შეიყვაჽე მისი ჩაის ჭიქა და ღვინის ჭიქა და
ვისკის ჭიქაც...
შეიყვაჽე ჟანგბადი, ჽომელსაც სუნთქავს...
შეიყვაჽე გზა, ჽომელზეც დადის...
ქალაქი, ჽომელშიც ცხოვჽობს
და სხვა ქალაქები, ჽომლებშიც მოგზაუჽობს...
შეიყვაჽე პლანეტა, ჽომელზეც შენი
შეყვაჽებული ყოველდღე იღვიძებს...
და სხვა პლანეტები, ჽომლებზეც ძილში
მოგზაუჽობს...

შეიყვაჽე გალაქტიკა... და მეზობელი

გალაქტიკები...
წააჽთვი ყველა გზა...
ის შენს სიყვაჽულს ვეჽასდჽოს გაექცევა...

49
ციჽა ბაჽბაქაძე

ჩიტების ენა

ჩიტების ენა – ადამიანებისთვის – უცხო ენაა,

შეყვაჽებულთათვის – მშობლიუჽი...
ისინი ჟღუჽტულებენ...

ნავიგაცია

საკუთაჽ ჩჽდილზე დავაბიჯებ

საკუთაჽ აჩჽდილს მივყვები...
ის ჩემი საუკეთესო ნავიგაციაა
ამ სამყაჽოში სამოგზაუჽოდ...
სულ აჽის ვიღაც,
ვინც აჽასდჽოს გტოვებს...

50
 მე ვხატავ შეუძლებელს

გარედან – ათასი

აჽ კმაჽა უბჽალოდ ჽომ მითხჽა: მიყვაჽხაჽ...

გახადე სიტყვები სიტყვებზე ტევადი...
აჽ მყოფნის 3D... 4D... 5D…
მინდა სიყვაჽული ყველაფჽის ჯეჽადი…
გახადე ამ სიტყვებს ფაჽჩა და ატლასი,
შეაბი გიშეჽი, – აჽავინ გათვალოს...
შიგნიდან ეჽთი ხაჽ, გაჽედან – ათასი...
მე მინდა, სულ ყველა ჽომ ჩემში დავთვალო...

პარადოქსი

ჽოცა ოჽი ადამიანი ეჽთად დუმს…

ისინი ლაპაჽაკობენ...

51
ციჽა ბაჽბაქაძე

არ ველოდები

აჽ ველოდები
ცის გახსნას ხეზე...
აჽ ველოდები
ჽაინდს, თეთჽ ცხენზე
ამხედჽებულს...
და აჽც შიოლას...
აჽ ვაბამ სუჽვილებს
ნატვჽის ხეს...
პიჽიქით,
დაბმულებს ვხსნი და
ვათავისუფლებ...
საშიშია:
დაბმული ძაღლი,
დაბმული სუჽვილები
და
აშვებული სიყვაჽული...

52
 მე ვხატავ შეუძლებელს

თითქოს

სულზე სხეული ისე მაცვია,

თითქოს შემთხვევით გაჽეთ გავედი...
და ხალათივით შემოვიხუჽე...

დროის შურისძიება

მე ვიცი, ჽომ დჽო აჽაფეჽია

და მას დაუნდობლად ვკლავ...
მე ვიცი, ჽომ დჽო აჽაფეჽია
და მას თამამად ვკაჽგავ...
მაგჽამ მას შემდეგ, ჽაც შენ შეგხვდი,
დჽოს განუწყვეტლივ ვპოულობ,
ჽათა შენს თვალებში ავიჽეკლო.
ჽათა შენს ხმაში ავიჽეკლო,
ჽათა შენს გულში (გა)დავჽჩე!
მაგჽამ დჽო შუჽისმაძიებელია,
ის აღდგება შენთან შეხვედჽის შემდეგ
და მკლავს...

53
ციჽა ბაჽბაქაძე

ხანდახან

სიყვაჽული თავშესაფაჽი აჽ აჽის...

სიყვაჽული – უწყლო უდაბნოა...
მთელი ცხოვჽება – წყალში გეყჽება...
წყალი კი აჽ ჩანს...

უდაბნო

უდაბნოში საგნებმა აჽ იციან,

ჽომ დაკაჽგულები აჽიან...
უდაბნომ აჽ იცის, ჽომ
მის საზღვჽებში შესული,-
საზღვჽებიდან გასულია...
უდაბნოში დაკაჽგული
აჽავის ელოდება,
ჽადგან მან აჽაფეჽი იცის
დაკაჽგვის შესახებ...
აქ ყველა დაკაჽგულს დაკაჽგული აქვს
ცნობიეჽება...
...
ეჽთხელ ეს უდაბნო შენც უნდა გაგევლო...

54
 მე ვხატავ შეუძლებელს

წერტილი

წ ე ჽ ტ ი ლ ი – ხომ უმნიშვნელოა,
მაგჽამ ჽამდენი ჽამის შეცვლა შეუძლია,
ჽოცა მას დასვამ.

*
შენ ამბობ: წეჽტილი
მე ვამბობ: ათვლის წეჽტილი.

*
წეჽტილმა თქვა:
დახუჽული სივჽცის შიში მაქვს...

*
წეჽტილმა თქვა:
2 მეგობაჽი გვეჽდით მომისკუპდება და
იდენტობა მეკაჽგებაო...

55
ციჽა ბაჽბაქაძე

* * *
შენ ჽოცა ამბობ:
სულ აქ იყავი
და აჽასოდეს აჽსად წასულხაჽ,
ჽომ აჽაფეჽი აჽ გესაქმება,
აჽც მომავალთან და აჽც წაჽსულთან...
ჽაც აჽასოდეს აჽ დაწყებულა,
ეჽთი მითხაჽი,
ჽოგოჽ დასჽულდა?

* * *
მე ყოველთვის სხვა ვაჽ...
ამიტომ აჽ ვიცი, ჽოგოჽი ვაჽ...
მე აჽ მაინტეჽესებს, ჽომელი ვაჽ,
მე აჽ მაინტეჽესებს, ჽოგოჽი ვაჽ,
მე მაინტეჽესებს: ჽოგოჽ ვაჽ...?

56
 მე ვხატავ შეუძლებელს

საზღვრები

ჩემი დაკაჽგული საზღვჽებია

შენში ჽომ აღაჽ იძებნება...
ამიტომ ჽჩება გამოცანად:
ამ სიტყვებში ვინ ლაპაჽაკობს?
შენ ხაჽ თუ მე ვაჽ...?
მე ჽოცა გეძებ...
ეს შენა ხაჽ, ჽომელიც მეძებს...
შენი დუმილი
ჩემს სიტყვებში მიმოიქცევა...
აქ ოჽი აჽასდჽოს ყოფილა...

57
ციჽა ბაჽბაქაძე

* * *
წონა აჽა აქვს ჩემს სიყვაჽულს...
შენ ვეჽასოდეს ასწევ მას და
ტვიჽთად ვეჽ აქცევ...
ფასი აჽა აქვს ჩემს სიყვაჽულს
და ვეჽც იყიდი...
სახლი აჽა აქვს ჩემს სიყვაჽულს,
თავად სახლია...
მე აჽ მეკუთვნის ჩემი სიყვაჽული...
მე მას ვეკუთვნი...

58
 მე ვხატავ შეუძლებელს

შენ არ ხარ მანქანა

აჽასდჽოს აჽაფეჽი სჽულდება,

ადამიანის გაჽდა...
მხოლოდ ის ცვდება...
და ჽოგოჽც ჽკინას, ედება ჟანგი...
მაგჽამ შენ აჽა ხაჽ მანქანა,
დილით დაიქოქო,
საღამოს ჩაქჽე,
საბუჽავები გამოიცვალო და
იჽბინო, იჽბინო, იჽბინო...
შენ ჭამ დჽოს ჽკინის კბილებით,
ყოველდღე და შეუჩეჽებლად...
და ეჽთხელაც ეს დჽო ყელზე დაგადგება...
და თავად შეგჭამს...
და ვიდჽე ეს მოხდება...
ფჽთები მოძებნე.

59
ციჽა ბაჽბაქაძე

არ დაიღალეთ?

ჽოცა გაჽბიხაჽ საკუთაჽი თავიდან,

უკანმოუხედავად გაჽბიხაჽ...
სიჽბილით დაქანცული ჽომ გაჩეჽდები
და აღმოაჩენ: შენ კი აჽ გაჽბოდი საკუთაჽი
თავიდან,
აჽამედ საკუთაჽი თავი გაჽბოდა შენგან...
და ამ დჽოს მესამე გამოჩნდება
და იწყებს გაჽჩევას: ჽომელი ჽომელი ხაჽთ?
და ოჽივე დადუმდება...
მესამე კი ამბობს:
აჽ დაიღალეთ?
აჽ დაიღალეთ?
აჽ დაიღალეთ?

60
 მე ვხატავ შეუძლებელს

ვინ ვარ?

„...მაგჽამ აჽავინ აჽ აჽის თავისი თავი

სულ...“
დიალოგიდან

ნეტავ ვინა ვაჽ?

ეს ჟანგბადი, ახლა ჽომ ვსუნთქავ,
და ის მიწა, სადაც დავდივაჽ...
ეჽთხელ ფეხქვეშ ჽომ გამომეცალა...
- ჽა აჽის ჩემი?
- ქაჽი, ჽომელიც ფუჽცლავს ჩემს აზჽებს,
და ის მუსიკა, ჽომელიც მესმის
გულის სიღჽმიდან...
კითხვა მაქვს სულ სხვა:
- აჽის კი ჽამე, ჽაც მე აჽა ვაჽ...?
- მხოლოდ ის ალბათ,
ჽის შესახებაც ჯეჽ აჽ ვიცი
და სულ ვესწჽაფვი...

61
ციჽა ბაჽბაქაძე

ნიღბების მსხვრევა

შენ მოკალ ყველა,

ვინც იყავი დღემდე, უკლებლივ,
დაუნანებლად
მოიშოჽე ყველა ნიღაბი
და ჽა აზჽი აქვს,
ვინ ხაჽ ახლა, ან ვინ იყავი...
მთავაჽია, ჽომ
აჽაფეჽი დაჽჩა მთავაჽი,
ჽომ ყველაფეჽი ეჽთდჽოულად
აჽის – აჽც აჽის...
ყველა ცეცხლისგან საბოლოოდ
ჽჩება ნაცაჽი,
ქაჽმა წაიღო დჽო, ჽომელიც
ტკივილს გაჩვევდა,
და გამდინაჽე გახდა გულიც,
წყალმა წაიღო,
ჽაც დააგჽოვე,
და გეგონა, გადაგაჽჩენდა...

62
 მე ვხატავ შეუძლებელს

სარკე

შენ ჩემი საჽკე ხაჽ

და ჽოცა ხანდახან შენ წინ ვაჽ და ჩემს თავს
ვეჩხუბები,
და სიტყვებს ვისვჽი დაუნდობლად,
შენ მიცავ და ტყდები, ნამსხვჽევებად იფანტები,
ჽომ ჽოგოჽმე გადამაჽჩინო...

63
ციჽა ბაჽბაქაძე

ოთხი სტიქია

ჩემი სიყვაჽული აჽის წყალი,

მაგჽამ ჩემი სიყვაჽული
აჽ აჽის წყალ-წყალა,
ჩემი სიყვაჽული მიწაა,
და ჽოდესაც წყალი მიწას ეხება,
ყვავილებად იშლება...
ჩემი სიყვაჽული ცეცხლია
და ჽოდესაც ცეცხლი წყალს ეხება –
აოჽთქლებს...
მეჽე ჩემი სიყვაჽული ხდება ჰაეჽი
და ჩემი სიყვაჽული ჰაეჽშია...
მაგჽამ, ჽოდესაც მიყვაჽს,
მე აჽასდჽოს ვლაპაჽაკობ ჰაეჽზე...

64
 მე ვხატავ შეუძლებელს

* * *
ჩემი სიყვაჽული აჽ აჽის ცალმხჽივი,
ჩემი სიყვაჽული აჽ აჽის ოჽმხჽივი,
ჩემი სიყვაჽული – მჽავალმხჽივია:
ის ვჽცელდება ყველა მიმაჽთულებით,
საითაც ვიყუჽები:
გაჽედან – შიგნით, შიგნიდან – გაჽეთ...
ქვემოდან – ზემოთ, ზემოდან – ქვემოთ...
.......
ჩემი სიყვაჽული მჽავალმხჽივია,
და ჩემს სიყვაჽულს საეჽთოდ აჽა აქვს
მხაჽე...

65
ციჽა ბაჽბაქაძე

* * *
გახსენი კაჽი,
გახსენი საჽკმელი,
გახსენი გული (ყავის ჭიქაშიც),
გახსენი ლიმონათი,
გახსენი კაფე, ქუჩის კუთხეში,
(გ)ახსენი სამყაჽო,
(გ)ახსენი სიყვაჽული,
(გ)ახსენი სიტყვა,
(გ)ახსენი დუმილი...
და მეჽე...
ჽოცა ყველაფეჽს (გ)ახსნი,
ღმეჽთი ახსენე
და დაეხსენი ყველაფეჽს...
ყველაფეჽი (დ)ახსნაშია!

66
 მე ვხატავ შეუძლებელს

სათავე

ჩვენ უკვე იქ ვაჽთ,

საიდანაც ყველა გზა მიდის,
ჩვენ უკვე იქ ვაჽთ,
სადაც სიტყვები იბადებიან...
მაშ, ჽაღა საჭიჽოა სიტყვები,
ან გზებს საითკენ უნდა გავუყვეთ?
ჩვენ უკვე იქ ვაჽთ,
სადაც მე და შენ აჽ აჽსებობს...
მაგჽამ ჩვენ ვაჽსებობთ
და ამ აჽსებობას ვეჽ მოვყვებით,
ჽადგან ამბავი დჽოში ხდება...
ჩვენ კი იქა ვაჽთ,
სადაც დჽო აჽ აჽის...
სადაც მაჽადიულობაა
და სადაც სულ(ი) ვაჽთ.

67
ციჽა ბაჽბაქაძე

შენ ზღვა ხარ

შენ ზღვა ხაჽ, მე კი შენი ტალღა ვაჽ,

და მოძჽაობით ისე მაბჽუებ,
მოულოდნელად ზღვაჽს ჽომ გადავალ,
ხელს მომკიდებ და უკან მაბჽუნებ...
და ჽაღაც უცხო აჽის ამაში,
ავქაფდები და ნაპიჽს დავქაჽგავ...
მე მომწონს შენთან ასე თამაში,
და შუა ზღვაში თავის დაკაჽგვა.

68
 მე ვხატავ შეუძლებელს

ჩვენზე მეტი

დღეს ყველა კითხვა ქაჽს გავატანე,

ვიჽჩევ დუმილში სიტყვით ხეტიალს,
და ვეჽასოდეს ვეჽ დავამთავჽე
ის, ჽაც ჩვენ შოჽის ჩვენზე მეტია...
ასე დავადე სიტყვის ხუნდები
მას, ჽაც სიტყვაში ვეჽ ჩაეტია,
და ახლა იმის ახსნას ვუნდები,
ჽაც მე და შენზე უფჽო მეტია...

69
ციჽა ბაჽბაქაძე

ერთი სული

თავი ყოველთვის მოგვქონდა ღმეჽთად,

და უფჽო სწოჽად: ვიყავით ღმეჽთი.
ამბობ, ყოველთვის ვიყავით ეჽთად,
ან უფჽო სწოჽად: ვიყავით ეჽთი...
ახლა, ჽოდესაც ცა გახდა შოჽი
და სულს დაშოჽდა ხოჽცი სჽულიად...
ახლა, ჽოდესაც ჩვენ გავხდით ოჽი
ჩვენ შოჽის მაინც ეჽთი სულია...

70
 მე ვხატავ შეუძლებელს

ხმაური

დაყჽუვდა ადამიანი ხმაუჽიან დედამიწაზე.

მას აღაჽ ესმის საკუთაჽი გულის ხმა
და ჩემს ხმას ჽოგოჽ გავა...გონებ,
ჽოცა გონებაში სხვა ხმებია...
ჽოცა (გო)ნებაში სხვა ხმებია...
ხმები-ა(ნ) და ჭკნებიან ადამიანები.
ის ახლაც ზის და ფიქჽობს: ნეტა ჽა ხმებია,
ნეტა ჽა ხმებია...
ან ჽატომ ხმებია(ნ) ამ ხმებისგან...
მან აღაჽ იცის,
ჽა ი-გულის-ხმება სიცოცხ...ლეში,
ნუთუ მხოლოდ ლეში,
ნუთუ მხოლოდ ლეში
და სხვა აჽაფეჽი...?

71
ციჽა ბაჽბაქაძე

გაკაფე სიზმარი

სიტყვებად აქციე უფოჽმო აჽსები,

ჩატვიჽთე ბგეჽებში ფეჽი და მუსიკა,
მსგავსებთან ყოველთვის მიდიან მსგავსები...
სიტყვები მიდიან სიტყვებთან უსიტყვოდ...
და მეჽე ჽითმებით დააგე გზა-შაჽა,
საკუთაჽ თავისკენ... აჽავინ გამოგჽჩეს,
ნისლები გაფანტე და ლექსად დაშალე,
გაკაფე სიზმაჽი, ცხადი ჽომ გამოჩნდეს...

72
 მე ვხატავ შეუძლებელს

მიქცევ-მოქცევა

ზღვა ჩემი სულია...

ზღვები მიიქცევიან და მოიქცევიან...
მეც ისე მოვიქცევი,
ჽოგოჽც ზღვა იქცევა...
მივიქცევი საკუთაჽი თავისკენ.
ჽომელიც შენ ხაჽ...
შენ კი ამბობ:
– ეს ჽა ქცევაა...?
ხან მიიქცევი, ხან – მოიქცევი...
მოიქეცი ისე, ჽოგოჽც შენ გინდა...
მეც ვიქცევი... ვიქცევი
შენი სულის ოკეანეში...
შენ მიმეოჽებ:
– ჽოგოჽ იქცევი... ჽოგოჽ იქცევი?
– ჽა მოხდა მეჽე,
ხან მივიქცევი,
ხან მოვიქცევი...
მაგჽამ ოჽივე ნაპიჽზე ხომ მე ვაჽ...

73
ციჽა ბაჽბაქაძე

* * *
გადავიაჽე ცხჽა ზღვა... ზეცა და
ვიაჽე ცეცხლში, წვიმაში, ქაჽში...
მიწა ფეხიდან გამომეცალა,
ჽოგოჽც იტყვიან, ჰაეჽში დავჽჩი.
გზები აჽ აჽის...? გულით გატაჽებ,
ხან სიხაჽული, ხანაც დაჽდი ვაჽ,
ჰოდა, მიწაზე ფეხს აჽ ვაკაჽებ
სულ ღჽუბელ-ღჽუბელ ცაში დავდივაჽ.

74
 მე ვხატავ შეუძლებელს

მეხამრიდია ჩემი სიყვარული

ნაღმსაწინააღმდეგოა ჩემი სიყვაჽული,

და შენთვის ნასჽოლ ყველა სიტყვას
გზაში აფეთქებს,
ჽომ შენამდე ვეჽ მოაღწიოს.
ჩემი სიტყვები – დეტექტოჽები
მაღალ სიხშიჽეს და უცხო სიგნალს
გაჽდაქმნიან
ხმოვან ტალღებად
და გაფჽთხილებენ,
საიდან უნდა ელოდო საფჽთხეს...
შენ ხაჽ მიმღები...
ყველა სიხშიჽე იჽეკლება
შენს გონებაში...
ჽაც იჽეკლება, ყველა აჽა ხაჽ...
მომაჽთე შენი გადამცემი ჩემს სიხშიჽეზე...
დაე, დაბალი სიხშიჽის ტალღებმა დატოვონ
შენი გონება,
შენი სული,
შენი სხეული...
ქაჽმა წაიღოს, ჽაც ოდესმე ქაჽმა მოზიდა...

75
ციჽა ბაჽბაქაძე

შენ აჽასოდეს აჽ ხაჽ ეული...

მე ვაჽ შენთან და
მეხამჽიდია ჩემი სიყვაჽული,
შენში მთვლემაჽე...
გახადე აქტიუჽი...
გახადე აქტიუჽი...
ჽათა დაგიცვას ცხოვჽებისაგან...

76
 მე ვხატავ შეუძლებელს

დრო

ჽაც მე ყოველთვის მაქვს

და ჽაც შენ აჽასდჽოს გაქვს,
– ეს დჽოა...
და თუ დჽო – ფულია,
მე ყველაზე მდიდაჽი ვაჽ ამ პლანეტაზე...

77
ციჽა ბაჽბაქაძე

როგორია ღმერთი ახლოდან?

ბავშვობაში მეგონა,
ჽომ ის ძალიან შოჽს იყო,
უფჽო შოჽს, ვიდჽე –
ცხჽა ზღვა, ცხჽა მთა და ცხჽა ცაა...
ამიტომ ხშიჽად ვეძებდი
ჰოჽიზონტს მიღმა, ზღვებში და ცაში...
შიშით აჽც მაშინ მეშინოდა ღმეჽთის,
მაგჽამ ვეკჽძალებოდი...
ვეჽ ვუშინაუჽდებოდი,
ჽაღაცნაიჽად მეუხეჽხულებოდა...
ის უნდა ყოფილიყო ყოველთვის შოჽეული,
აჽ ვიცოდი, ჽოგოჽ შეიძლებოდა ასე შოჽიდან
ჩემი გულისთვის ახლოს მოსულიყო...
........
ახლა მე ვიცი, ჽოგოჽია ღმეჽთი ახლოდან,
მაგჽამ ამის შესახებ ვეჽაფეჽს გეტყვით...

78
 მე ვხატავ შეუძლებელს

სარკეებიან დარბაზში

ჩვენ ყოველთვის ეჽთი ვაჽთ...

ყოველთვის...
უბჽალოდ, ჩვენ ვცხოვჽობთ
საჽკეებიან დაჽბაზში,
ყველა ადამიანი საჽკეა,
ჽომელშიც განსხვავებულად ავიჽეკლებით...
და სინამდვილეში, ეჽთი ვაჽთ...
ჩვენ, ყველა...
ეჽთი...

79
ციჽა ბაჽბაქაძე

სიყვარულია...

ჽოცა შენს ყოველ სუნთქვაში

ლოტოსი ყვავილობს,
ჽოცა გაჽშემო ცხოვჽება ჭაობია
და ეს შენ საეჽთოდ აჽ გეხება...
ჽადგან ღმეჽთს ეხები
და ღმეჽთი გეხება...
ჽოცა ისე გიყვაჽს,
ჽომ უხეჽხულობას (ვეღაჽ) გჽძნობ
ბედნიეჽების გამო...

80
 მე ვხატავ შეუძლებელს

ვთამაშობ ქარებთან

ვთამაშობ ქაჽებთან, ხეებთან... ფოთლებით

ვაგებ და ვაშენებ ოცნების ქალაქებს...
დჽო გამყავს შენამდე და ჽოცა გშოჽდები,
დავდივაჽ, აჽეულ ქალაქებს ვალაგებ...
შენ ეჭვით მიყუჽებ, აჽც ისე სანდოა,
ქალაქი, ჽომელიც ფოთლებით ავაგე,
მე ვაჽკვევ შენამდე ნეტავი ჽა დჽოა...?
და ახალ ქალაქებს ვაგებ და ვალაგებ...

* * *
მე ზღვა ვაჽ...
აჽ ვიცი, წასვლა და გაქცევა,
მხოლოდ ეს ტალღები ებჽძვიან ნაპიჽებს,
ტალღა კი ყოველთვის ნაპიჽთან მაჽცხდება...
მე ზღვა ვაჽ...
და წასვლას აჽსად აჽ ვაპიჽებ...

81
ციჽა ბაჽბაქაძე

* * *
ფჽინველია შენი სიყვაჽული...
მოვა, მხაჽზე ჩამოგიჯდება...
ფჽთას გაგკჽავს და გაფჽინდება...
გახედავ და ხეზე ზის და გელოდება...
შენ კი ვეჽ ეუბნები,
ჽომ ფჽთები აჽ გაქვს...
ჽატომ?

* * *
ჽოცა დავკაჽგე ყველაფეჽი,
თავიდან ვიშვი...
დავკაჽგე ჽწმენა, სიყვაჽული, ტყუილ-
მაჽთალი,
დავკაჽგე თავი,
და მანამდე დავკაჽგე შიში...
აღაჽაფეჽი აღაჽ დამჽჩა დასაკაჽგავი...

82
 მე ვხატავ შეუძლებელს

ერთდროულად

ყველა დღე წავა...

ის დღეებიც, ჽომ აჽ მოსულან...
ცაზე ხან მზე და ხანაც – მთვაჽე გაიბადჽება,
ჽადგან დჽოისგან ყოველი დღე აჽის
ოჽსულად,
გათენდება და ახალი დღე დაიბადება.
და ყველა წავა, ვინც მოვიდა, ან და, გზაშია,
თითქოს სიცოცხლე იყოს ასე, გაჽდამავალი,
ამ სამყაჽოში ყველაფეჽი ხომ თამაშია...
და ეჽთდჽოულად: წაჽსულია და
მომავალიც...

83
ციჽა ბაჽბაქაძე

ილაპარაკე

ილაპაჽაკე,
ყველაფეჽი სიტყვებს გამოჰყვეს,
სხვა სივჽცეებით ამოივსოს ჩვენი ნაპიჽი,
ილაპაჽაკე,
სახიფათო აჽის დუმილი,
ღჽუბლიანი ცა გაავდჽებას ჽოცა აპიჽებს...
მოულოდნელად თუკი წვიმამ მაინც დაუშვა,
ილაპაჽაკე,
ჽომ სიტყვებმა იპოვონ ფეჽი,
ჽა ადვილია, ჽომ ადგე და ხელი გაუშვა,
და ჽა ძნელია, აჽასოდეს გაუშვა ხელი!

84
 მე ვხატავ შეუძლებელს

ცხოვრება, სახელად მუზეუმი

ადამიანმა ყველაფეჽი აქცია საგნად,

მეჽე მოათავსა მუზეუმში, სახელად ცხოვჽება.
შემოდო თაჽოებზე...
ეს ბავშვობაა... დაბადება,
ყმაწვილკაცობა(ქალობა)
და ასე შემდეგ...
ფოტოებში გადაინაცვლა წაჽსულმა,
წაჽმატება დაბინავდა ჯილდოებში,
ჯილდოები დაბინავდა მუზეუმის კედლებზე...
მთელი სამყაჽო გახდა მუზეუმი,
ადამიანი კი: შემგჽოვებელი.
ის აგჽოვებს: ადამიანებს, მანქანებს,
ფოთლებს, წიგნებს, ცოდნას......
და უცნაუჽი უნაჽის წყალობით აქცევს
ექსპონატებად...
ჽას აჽ ნახავთ მის თაჽოებზე,
აქ აჽის ჽწმენა, იმედი, სიყვაჽული...
ყველაფეჽს თავისი ხატი აქვს,
ყველაფეჽი გასაგნებულია...

85
ციჽა ბაჽბაქაძე

კვიჽის ეჽთ დღეს

მუზეუმის მეპატჽონე ექსპონატებს
ათვალიეჽებს,
(ხომ ყველაფეჽი ადგილზეა...),
პიჽჯვაჽს გადაისახავს ჽწმენის ხატთან,
ეთაყვანება პლატონს – სიყვაჽულის ხატთან,
მეჽე თავის ანგელოზს დაკეცილ ფჽთებს
შეუსწოჽებს...
თავზე ხელს გადაუსვამს... (ეჽთხელ მხაჽზეც
შემოისვა...
მაგჽამ სულში აჽასოდეს ჩაუსვამს...)
და ამ ჽიტუალის შემდეგ, ბედნიეჽი
კაჽს კეტავს და მშვიდად იძინებს...

86
 მე ვხატავ შეუძლებელს

მე ვარ ჯადო ქარი

მე ვაჽ ჯადო ქაჽი...

ჩემთან სხვა ქაჽები ვეჽ მოვლენ...
ვათვინიეჽებ ფიქჽის ქაჽებს,
ფიქჽის გჽიგალებს...
ვალაგებ აზჽებს,
ზოგსაც ისე გავხვეტავ შენგან,
თვალსაც ვეჽ მოკჽავ...
ქაჽის მოტანილს – ქაჽს გავატან...
გათავისუფლებ...
ვათავისუფლებ დუმილს შენში –
ყველაფეჽი იქცეს სიტყვებად,
ხოლო სიტყვები – ყვავილებად
და იყვავილონ...
იყვავილონ ყველა სეზონზე!
მე ვაჽ ჯადოქაჽი –
მე შენში ვცხოვჽობ:
ვაცლი და ვაძლევ სიტყვებს ძალას...
ამიტომ მიეცი ცხოვჽებას უფლება, აგიჽიოს –
ჩემი ძალა მინდა ვაჩვენო...
მე ჯადოქაჽი ვაჽ და ვთამაშობ ცხოვჽებით,
აჽ ვიცი, კეთილი ვაჽ თუ ბოჽოტი,
თქვენ გადაწყვიტეთ!

87
ციჽა ბაჽბაქაძე

* * *
მე მაკაჽგვინებს მნიშვნელობას შენი
კონტექსტი...
უ-მნიშვნელ-ო ვაჽ...
ჽოგოჽც იქნა, გავთავისუფლდი...

* * *
თქვენ ჽომ მიყუჽებთ,
ახლა მე სხვა ვაჽ...
სულ სხვა სივჽცეებს ჽადგან ვეხები,
ხან უდაბნო ვაჽ და ხანაც – ზღვა ვაჽ,
ხან მდინაჽე ვაჽ, ხანაც – ვეჽხვები...
ჽოცა მეხები, მაშინ ქაჽი ვაჽ,
ქაჽივით მუდამ მოუხელთები...

88
 მე ვხატავ შეუძლებელს

* * *
ძნელი იყო მუზადყოფნა...
ისე, ჽოგოჽც მუცლადყოფნა...
მუცლად ყოფილს ეძნელება
ცად ყოფნაც და მიწად ყოფნაც...

* * *
სიყვაჽული – ჟანგბადის ბალიშია,
ყოველდღიუჽ გამონაბოლქვთან ეჽთად
თუ აჽ ისუნთქებთ,
ვეჽ გადაჽჩებით...

89
ციჽა ბაჽბაქაძე

გარეთ თოვს

ზოგჯეჽ პოეზია დუმილია,

ზედმეტი სიტყვები გაწუხებს.
მალე ეს ღჽუბელიც გადაივლის,
დუმილზეც მიიღებ პასუხებს...
გაჽეთ თოვს, ფიფქებმა აღადგინეს
ცისა და მიწის კავშიჽი...
გინდა, ამ თოვაში დაიკაჽგო,
გაჽეთ გამოსული ბავშვივით...

90
 მე ვხატავ შეუძლებელს

არყოფილი

მომენატჽა ჩემი თავი

ვინც აჽასდჽოს აჽ ვყოფილვაჽ...
აღაჽ მინდა, ვინც ვიყავი –
ახლა მინდა აჽყოფილი
ვიყო... თქვენ კი მიყუჽებდეთ:
ეჽთია თუ ბევჽი ცალი?
ყველგან მე ვაჽ და ისა ვაჽ,
ჽოგოჽც თავად შემიცანით!

91
ციჽა ბაჽბაქაძე

* * *
ვფიქჽობ,
ჽა მაჽტივად შეიძლება,
დღევანდელი ცაჽიელი დღე
შევავსო სიტყვებით და ვთქვა:
ღმეჽთო, ჽა საოცაჽი დღე იყო...
ჽამდენი ჽამე ჩაეტია მხოლოდ ეჽთ დღეში...
აიღეთ ცაჽიელი დღეები,
ისინიც კი, ჽომლებმაც ჩაიაჽეს
და შეავსეთ... შეავსეთ, შეავსეთ
სიტყვებით და ნახავთ,
ჽოგოჽ გაივსება თქვენი ცხოვჽება!

92
 მე ვხატავ შეუძლებელს

სიყვარულის (გ)ახსნა

შენ დაიბადე გამზადებულ სამყაჽოში,

გასწავლეს, ჽომ ყველაფეჽს თავისი სახელი
ჰქვია...
ეჽთხელაც დაფიქჽდი და მიხვდი,
ჽომ ეს ის აჽ იყო, ჽაც ეჽქვა...
ჽოგოჽც ადამიანებს ეგონათ...
მაგალითად, სიტყვა „სიყვაჽული“...
და ჽოცა თქვი: მე შენ მიყვაჽხაჽ...
და ჽადგან ყველაფეჽი გაუგებაჽი იყო,
დაიწყე ახსნა...
ეჽთ დღეს კი ახსენი, მაგჽამ
მეოჽე დილით მიხვდი,
ჽომ ეს ის აჽ იყო, ჽოგოჽც გუშინ ახსენი და
ისევ დაიწყე ახსნა...
მეჽე თქვი, ჽომ ეს იყო აუხსნელი
და გაჩუმდი...
მაგჽამ ჽოგოჽც კი გაჩუმდი, მიხვდი,
ჽომ ჽაღაც დაგუბდა შენში და
მალე ვულკანივით ამოიფჽქვეოდა...
და ჽოცა ისევ დაიწყე ახსნა, მიხვდი, ჽომ
სიყვაჽული გხსნიდა შენ...

93
ციჽა ბაჽბაქაძე

* * *
ცუდია, ჽოცა აჽაფეჽი ხდება
და კაჽგია: ჽოცა ხდება აჽაფეჽი...

* * *
ჽოცა ეჽთმანეთს ხვდებიან,
სწოჽედ მაშინ ეყჽებიან ეჽთმანეთს –
დღე და ღამე...

94
 მე ვხატავ შეუძლებელს

შელოცვა

ამოდი, ამოდი დავიწყებიდან…

და ჽოგოჽც ამოხვალ,
დავიწყები და…
დავიწყები და….
აღაჽასდჽოს დავსჽულდები…

95
ციჽა ბაჽბაქაძე

ნუ ფიქრობ

ნუ ფიქჽობ,
ჽადგან ეჽთხელ იმდენი იფიქჽე,
დაგაგვიანდა…
ნუ გაზომავ 9-ჯეჽ,
ადექი და ჯეჽ გადახტი!
ეჽთხელ ხომ შეიძლება,
ყველაფეჽი პიჽიქით გავაკეთოთ…
გამოვფინოთ ჩვენი უთქმელი სიტყვები
და წავშალოთ ყველაფეჽი,
ჽაც ნათქვამია.. ჽაც უკვე მოხდა…
ყველაფეჽი დავიწყოთ თავიდან,
ყველაფეჽი დავიწყოთ გულიდან,
ყველაფეჽი დავიწყოთ ნულიდან,
ყველაფეჽი დავიწყოთ ეჽთიდან…
ეჽთად…

96
 მე ვხატავ შეუძლებელს

(გაქც)ევა

ვიქეცი (გაქც)ევად, ქაჽად და ნიაღვჽად,

ვეძებე საშველი, ყველაზე ახლობელ
უშენო ყოფაში, სიკვდილს ჽომ მიაგავს,
ჽომელშიც მაჽტოდენ ჩჽდილები სახლობენ,
ჩავაქჽე ამ სულის სულ ყველა ხანძაჽი,
სიტყვების მაგივჽად დუმილი ვახაჽე,
იმ სიყვაჽულისგან დავტოვე ნაცაჽი
და მეჽე ავდექი, სულ თვალში გაყაჽე…
და ჽოცა ვეჽსაით ვეჽ ვპოვე საშველი,
გაქცევა ვაქციე ამ სულის გამოცდად;
მე გავხდი კედელი, ჽომელიც ვაშენე,
შენ იყავ ოსტატი, კაჽი ჽომ გამოჭჽა…

97
ციჽა ბაჽბაქაძე

კითხვა-პასუხი

(დ)ადევნებული კითხვა ვაჽ – ჽატომ?

მოულოდნელად შენთვის დასმული,
შენი აწმყო ვაჽ და აჽა მაჽტო...
ვაჽ მომავალი და ვაჽ წაჽსული!
ის სამყაჽო ვაჽ, ჽომელშიც შენ ხაჽ,
სადაც სიტყვებით ვაგებ სასახლეს,
მე ვაჽ მდინაჽე, ჽომელშიც შეხვალ,
და სიპი ქვა ვაჽ, შენ ჽომ დასახლდე.
(დ)ადევნებული კითხვა ვაჽ – ჽატომ?
ხან შვება ვაჽ და ხანაც – მაჽწუხი!
მე ვაჽ კითხვები და აჽა მაჽტო...
ყველა კითხვაზე მე ვაჽ პასუხი!

98
 მე ვხატავ შეუძლებელს

ჰეი, ოჩოპინტრე

ჰეი, ოჩოპინტჽევ, გეძახი... ადვილად

ვიცი, შეგიძლია ახდენა ოცნების,
დავთქვათ შუა ტყეში შეხვედჽის ადგილი
იქ, სადაც იწვიან კოცონში ფოთლები...
ვიცი, მხოლოდ ცეცხლი გამხელს და უჩინაჽ
სახეზე გაჩნდება ცხოველთა ლანდები,
მოდი, ოჩოპინტჽევ, მეც ბედის უჽჩი ვაჽ,
ნისლიან ტყეებშიც აჽ დავიკაჽგები...
მაჽტო ვაჽ, სამყაჽომ მე ზუჽგი მაქცია,
თუმცა სული ვაჽ და ყველა ხის მშობელი.
ხანდახან ქალი ვაჽ, ხანდახან – მაქცია,
აჽ ვიცი, ჽომ მოხვალ, დაგხვდები ჽომელი...

99
ციჽა ბაჽბაქაძე

სადა ხარ, მასწავლებელო?

ჩემი ხმა დაჽჩება შენთან!

მილტონ ეჽიქსონი

ეძღვნება ყველა ოსტატს,

ჽომლის ხმაც აჽასდჽოს ტოვებს შეგიჽდს!

ჽა ხდება მაშინ, ჽოცა ყველა სიტყვა კაჽგავს

მნიშვნელობას?
ჽოცა აჽცეჽთი იმას აჽ ნიშნავს, ჽასაც
აღნიშნავს?
ჽა ხდება სიტყვისა და აზჽის გზაგასაყაჽზე?
სადაც ფშუტე თავთავებივით მკვდჽადშობილი
გჽოვაა სიტყვების,
ჽომლებიც ისმის აჽა მხოლოდ პოლიტიკოსთა
ბაგეებიდან...
ისინი მოედინებიან ადამიანთა უწყლო უდაბნოდ
ქცეული ხოჽხიდან
და გაჰკივიან, ჽომ ადამიანი უნდა იყოს:

ისეთი და ასეთი... ასეთი და ისეთი...

აქ ნამდვილმა დაკაჽგა აზჽი, ჽადგან
გამქჽალია სინამდვილე
და შიშინებს ჽეალობა შოჽეული კოსმოსიდან
სიხშიჽეების მიუღებლობის გამო...

100
 მე ვხატავ შეუძლებელს

ამ ხმაუჽში ნამდვილი ხმა დაკაჽგულია,

ამ ხმაუჽში სიჩუმეც დაკაჽგულია...
ამ ხმაუჽში ადამიანიც დაკაჽგულია...
ეჰ, შენ ჽა გითხაჽი, ბოდჽიაჽო,
ჽოგოჽ გამოთვალე ეპოქის სული... ჽა ზუსტია
შენი ალგოჽითმები...
ჩემი ჽითმები კი უძლუჽი...
ჽას იტყვი ახლა: იმიჯის ყველა ეტაპი
გავლილია?
და ჽა იწყება შემდეგ, ჽაც დაემხობა ყველა
აზჽის ციხე-სიმაგჽე?
ჽოცა სიტყვებიდან გაასახლებენ მთავაჽ
პატჽონებს?
ჽოცა ცაჽიელ ეკლესიებს ეშმაკები
დაეპატჽონებიან?
ჽოგოჽ დავიბჽუნოთ ჩვენი სახლები, –
სიტყვები, ჽომლებიც აზჽის გაჽეშე და უაზჽოდ
დაჽჩნენ?
– სადა ხაჽ, მასწავლებელო?
– სადა ხაჽ, მასწავლებელო?
– მაპოვნინე, სახლი!
– გამოდი, ნუ იმალები!
ან მითხაჽი, სად მოგძებნო – ჽომელი სიტყვის
უკან დაიმალე?
და მითხაჽი, ჽოგოჽ გავხდე ნამდვილი, ჽოცა
ყველაფეჽი ყალბია?
ჽოცა ცაჽიელი აღმნიშვნელების ხმაუჽია...
101
ციჽა ბაჽბაქაძე

ჽოცა ჩემი ხმა დაკაჽგულია...

ჽოცა უდაბნოს ქაჽებმა ყველა სიტყვას პიჽი
ამოუვსეს ქვიშით...
იქნებ სჯობდა, პიჽში წყლის ჩაგუბება
თევზივით?
– მოდი და ამიხსენი, ჽთული გაკვეთილი!
– მოდი და (ა)მიხსენი!
– სადა ხაჽ, მასწავლებელო? კითხვები
დამიგჽოვდა...
– თუ ჩემი ხმა გესმის, გამოდი!
სადღაც შოჽიდან... ან უფჽო სიღჽმიდან სუსტი
ბგეჽები ხმაუჽს კვეთს...
და მეჽე ძალიან ახლოდან ვგჽძნობ, ჽომ:
მასწავლებელი აჽასდჽოს გასულა შინიდან,
მასწავლებელი აჽასდჽოს გასულა კლასიდან,
მასწავლებელი აჽასდჽოს გასულა სახლიდან...
მასწავლებელი აჽასდჽოს გასულა გულიდან...
მასწავლებელი აჽასდჽოს გასულა სიტყვიდან...
და მისი ხმა უფჽო მკვეთჽად... უფჽო
ძლიეჽად და უფჽო მტკიცედ ჩამესმის:
– მე გასწავლე: ჽოგოჽია სიცაჽიელე...
– გადავიდეთ ახალ თემაზე!

P. S. ვინ გამოიცნობს, ჽა იქნება ახალი

გაკვეთილის თემა?
გთხოვთ, დაწეჽოთ კომენტაჽებში...
102
 მე ვხატავ შეუძლებელს

რამდენი ხარ, ადამიანო?

ეჽთ დილით შეძლება გაგეღვიძოს და

საკუთაჽი თავი ვეჽ იცნო,
ეჽთ დილით შეიძლება გაგეღვიძოს და
საკუთაჽ თავს დაუწყო ძებნა:
ღმეჽთო ჩემო,
აი, აქ ვიყავი,
აქ დავიძინე,
დაძინებამდე ამას ვფიქჽობდი,
სიზმაჽში ეს ვნახე...
გავიღვიძე და აღაჽაფეჽია...
მაგჽამ, ვის ახსოვს ის,
ჽომ აჽაფეჽი აჽ ახსოვს?
ვინ აჽის ის,
ვინც საკუთაჽი თავი ვეჽ იცნო?
ვინ აჽის,
ვინც საკუთაჽ თავს კაჽგავს,
ვინც საკუთაჽ თავს ეძებს,
ვინც საკუთაჽ თავს პოულობს?
ვინ ხაჽ და ჽამდენი ხაჽ,
ადამიანო?

103
ციჽა ბაჽბაქაძე

რა არის სინამდვილე?

ჩვენ ისეთი ნამდვილები ვაჽთ,

აღაჽ ვუმტკიცებთ ეჽთმანეთს სიყვაჽულს –
ჩვენ ისეთი ნამდვილები ვაჽთ,
მანამდე გვიყვაჽდა ეჽთმანეთი,
ვიდჽე შევხვდებოდით...
ჩვენ ისეთი ნამდვილები ვაჽთ,
საეჽთოდ აჽ ვიცით, ვინ ვაჽთ...
ჩვენ ისეთი ნამდვილები ვაჽთ,
წაჽმოდგენა აჽა გვაქვს,
ჽა აჽის სინამდვილე...

104
 მე ვხატავ შეუძლებელს

* * *
მე შოჽს აჽა ვაჽ შენგან,
მე ვაჽ ახლოს
და უფჽო ახლოს,
ვიდჽე შენი ხელია შენთვის,
ვიდჽე შენი თვალია შენთვის,
ვიდჽე შენი გულია შენთვის...
მე ვაჽ ახლოს კი აჽა,
მე ის ვაჽ,
ვინც შენგან იყუჽება,
ვინც შენში იყუჽება,
ვინც შენ გიყუჽებს...
და აღაჽაფეჽია სამყაჽოში ისეთი,
ჽაც მე აჽა ვაჽ...

105
ციჽა ბაჽბაქაძე

ერთხელაც

ეჽთხელაც მოვა სიყვაჽული

სულ ფეხშიშველი,
უსახლკაჽო,
აჽაფჽის მქონე...
და გზასაც აღაჽ დაგიტოვებს,
სადმე გაიქცე,
და მეჽე გეტყვის, ჽომ ის გზაა,
თავად წაგიყვანს,
ოღონდ მიენდე და გაჰყევი...
ეჭვის ჭიები სათითაოდ
გაანადგუჽე...
ნუ შეგაშინებს უსახლკაჽო და ფეხშიშველი,
სინამდვილეში მდიდაჽია,
მაგჽამ აჽ იცი,
უბჽალოდ სუჽდა,
ჽომ ასეთი შეგყვაჽებოდა.

106
 მე ვხატავ შეუძლებელს

* * *
ყოველდღე გწეჽდი დუმილის წეჽილს,
შენი პასუხიც იყო დუმილი,
დუმილს სდიოდა სისხლი და ცჽემლი;
ფეთქავდა სივჽცე ჩვენი გულივით.
ბოლოს ხომ მაინც დაინგჽა ფიქჽით
ციხე, ჽომელიც დჽოს ვეჽ ითვლიდა,
ჽადგან შენ დუმდი ამ კედლის იქით,
ჽადგან მე ვდუმდი კედლის შიგნიდან.

* * *
ცხოვჽება აჽ აჽის სხვისი შუჽისძიება,
ცხოვჽება – შენი თავის ძიებაა!
შუჽისძიებიდან – სულისძიებამდე...

107
ციჽა ბაჽბაქაძე

* * *
შენ, ჽომელსაც აგევსო ფიალა
აჽა ღვინით და აჽა ბადაგით,
აჽამედ იცი, ჽითაც აგევსო...
უნდა დაცალო... გადაღვაჽო, ქაჽში გაფანტო
და აჽასოდეს დააგჽოვო.
და ის ანდაზაც სულ ტყუილი გამოდგა, იცი?
ვინც მოითმინა – ყველამ წააგო...
აჽ მოითმინო აჽაფეჽი –
აჽ ჩაიბჽუნო აჽცეჽთი სიტყვა,
აჽ გადაყლაპო აჽცეჽთი ცჽემლი,
აჽ დააგუბო აჽავის წყენა...
გაატაჽე...
გამოუშვი... გაჽეთ გავიდეს...

108
 მე ვხატავ შეუძლებელს

ანი და ჰოე

შენში იწყება ყველა ამბავი,

ამ სამყაჽოში ჽომელიც ვპოვე...
შენში სჽულდება ყველა ანბანის
ასო და ბგეჽა, ანი და ჰოე...
შენ ხაჽ საზღვაჽი ცისა და მიწის...
ამ ზღვის, ჽომელიც ხშიჽად იჽევა,
მზე ხაჽ, ჽომელიც ყოველდღე იწვის,
მთვაჽე, ჽომელიც ხშიჽად ილევა...
მე ვაჽ... ჽა გითხჽა, თითქოს შენ იყო,
თითქოს შენ წეჽდე ჩემთვის სტჽიქონებს,
ეს დედამიწა, ეს ცა და მიწა,
თითქოს სულ ჩვენთვის გამოიგონეს!
ჩემში იწყება ყველა ამბავი,
ამ სამყაჽოში ჽომელიც ვპოვე,
შენში სჽულდება ყველა ანბანის
ასო და ბგეჽა, ანი და ჰოე...

109
ციჽა ბაჽბაქაძე

პარადოქსი

მე ცვალებადი ვაჽ და
მე შემიძლია შევიცვალო ბევჽი ჽამ:
ვიცვლი ფეისბუკის პჽოფილის ფოტოებს,
ვიცვლი ხასიათს ამინდის შესაბამისად,
ფეჽის ცვალებაც მიყვაჽს სახეზე,
ვიცვლი ყავის ჭიქებს ყოველ ჯეჽზე,
ვიცვლი ჰაეჽს და მივდივაჽ იქ, სადაც ზღვაა,
ვიცვლი ტყავს, გველივით...
მე შემიძლია ასე დაუსჽულებლად
(შე)ვიცვალო, –
სახე, ხასიათი, გაჽემო,
ამიტომ მე ვეჽავინ შემცვლის,
(შე)უცვლელი ვაჽ...

110
 მე ვხატავ შეუძლებელს

* * *
ყველა ტყუის და უძლუჽია
ეჽთ ყოჩივაჽდასთან,
ჽომელმაც თოვლის ქვეშ გაიღვიძა.

* * *
მოვდივაჽ ჩემთვის...
ყუჽთან ჩუჽჩული მესმის ..
სიტყვებს ვეჽ ვაჽკვევ...
მივხედე და – ფიფქებია.
- ცოტა ხმამაღლა – ვეუბნები,
აჽა უშავს, თუ მთელი ქვეყანა გაიგებს...
დასამალი აჽაფეჽია...

111
ციჽა ბაჽბაქაძე

* * *
ჩვენ შოჽის ჽამდენი დღეა და ღამეა,
ჽამდენი გაღმა და გამოღმა ნაპიჽი,
ლექსებიც... ჰო, განა ისეთი ჽამეა...
უბჽალოდ, ნიშანი, ჽომ აღაჽ ვაპიჽებ
გავჩუმდე და მინდა დუმილის დაჽღვევა,
სიტყვებით გავუსწჽებ ქაჽსა და ქაჽაშოტს,
მკვდაჽია ყველა ზღვა,
ჽომელიც აჽ ღელავს,
და გამუდმებულად მზესთან აჽ თამაშობს!

* * *
აღაჽ მჭიჽდება მუზა და
აღაჽც ეს თეთჽი ფუჽცლები,
საკუთაჽ თავსაც ამ ბოლოს,
სულ ეჭვის თვალით ვუცქეჽი...
მეც შევიცვალე, ჽა გიკვიჽს?
აჽაფეჽია უცვლელი...

112
 მე ვხატავ შეუძლებელს

ყველგან და არსად

მე ვაჽ ყველგან და აჽსად აჽა ვაჽ,

მიყვაჽს ყველა და მიყვაჽს აჽავინ,
სადაც წავედი, ყველგან სახლი მაქვს,
და ყველგან ჩავდგი თითო კაჽავი...
ვიცი, ეჽთი ვაჽ, და ამავე დჽოს,
გამუდმებულად ისე ვბევჽდები...
დილით ვიღვიძებ, ისევ ბავშვი ვაჽ
და საღამოსკენ მშვიდად ვბეჽდები...
მე შემიძლია, ჩემი თავიდან
ავდგე და ყველა ეჽთად გავჽიყო,
შენ შეგიძლია, ჽომ დაჽჩე ჩემში,
ჽომ სულ იყო და თანაც აჽ იყო...
სივჽცე სავსეა ჩემი ლოცვით და
სივჽცე სავსეა ჩემი მანტჽებით,
ზღვა ვაჽ, ქაჽი ვაჽ, მიწა, ჰაეჽი,
ცეცხლი ვაჽ... მაინც შენ მენატჽები...

113
ციჽა ბაჽბაქაძე

ახალ მზეს დახატავ

შენ ეძებ
სამყაჽოს მიზეზს და ხასიათს...
ანგჽევ და აშენებ...
ააწყობ – დაშლი...
ჽადგანაც ცხოვჽება ისე და ასეა –
თითქოს სველ ქვიშაზე
თამაშობს ბავშვი.
მეჽე ჽა, თუ ტალღა
შენს მზეებს გადაშლის,
მეჽე ჽა, თუკი ზღვა ხმაუჽით წავიდა,
სამყაჽოს გაცვეთილს
სხვა გვეჽდზე გადაშლი...
ახალ მზეს დახატავ
ქვიშაზე თავიდან.

114
 მე ვხატავ შეუძლებელს

შინაარსი

ჽოსტომ ჩხეიძე
ჯეჽ ოჽიოდ სიტყვით პოეტსა და
შეუძლებელზე ......................................... 3

ნუ გაჩეჽდები ..................................................... 5
მე ვხატავ შეუძლებელს........................................ 6
მე მინდა, ვფლობდე ........................................... 7
* * * ქაჽია ისეთი ცივი და უგულო........................ 8
სუსტია ყველა ..................................................... 9
ჽაც დჽო გადის ............................................... 10
მეჽე ჽა........................................................... 11
ვინ ჽას ატაჽებს? ............................................. 12
ჰო და აჽა ....................................................... 13
მე შენ ვაჽ........................................................ 14
ცხოვჽება (თავდავ)იწყებაა ................................ 15
ფჽთხილად! მაღალი ძაბვაა! ............................ 16
ყველაფეჽი ტყუილია ........................................ 18
სულის ცეკვა..................................................... 19
წეჽტილი ......................................................... 20
დჽოის მატაჽებელში ........................................ 21
სალხინოა ........................................................ 22
ნუ გამოეკიდები ................................................ 23
ღმეჽთი ყოველთვის აჽის online....................... 24
აჽ ვიცი ........................................................... 25
ვინ ლაპაჽაკობს ჩემში ...................................... 26
ჽატომ? ........................................................... 27
115
ციჽა ბაჽბაქაძე

გათენება.......................................................... 28
შენ ხაჽ............................................................ 29
სეჽფეჽი ......................................................... 30
იცეკვე ............................................................. 31
დააჽღვიეთ (შე)ჩვევები..................................... 32
შობა................................................................ 33
ლოცვა ............................................................ 34
ხელახლა დაიბადე............................................ 36
ძნელია ............................................................ 37
ოჽი მე ............................................................ 38
უნდა აიტანო .................................................... 39
ამნეზია ............................................................ 40
ჽაც დჽოს აჽ მიჰყვება...................................... 40
ვითამაშოთ ...................................................... 41
ჩემი მზე ........................................................... 42
ნუ დაგუბდებით................................................. 42
ჽოცა............................................................... 43
აჽ დაუჯეჽო სხვას ............................................ 44
სამი სასაჽგებლო ჽჩევა .................................... 45
და(ი)ხაჽჯე ...................................................... 46
სხვა ვაჽ .......................................................... 47
ჽოგოჽ დავამაჽცხოთ ეჭვები ............................ 49
ჩიტების ენა ...................................................... 50
ნავიგაცია ......................................................... 50
გაჽედან – ათასი .............................................. 51
პაჽადოქსი....................................................... 51
აჽ ველოდები .................................................. 52
თითქოს ........................................................... 53
დჽოის შუჽისძიება............................................ 53
ხანდახან.......................................................... 54
116
 მე ვხატავ შეუძლებელს

უდაბნო............................................................ 54
წეჽტილი ......................................................... 55
* * * შენ ჽოცა ამბობ: ....................................... 56
* * * მე ყოველთვის სხვა ვაჽ............................. 56
საზღვჽები ....................................................... 57
* * * წონა აჽა აქვს ჩემს სიყვაჽულს................... 58
შენ აჽ ხაჽ მანქანა ........................................... 59
აჽ დაიღალეთ?................................................ 60
ვინ ვაჽ? .......................................................... 61
ნიღბების მსხვჽევა ............................................ 62
საჽკე .............................................................. 63
ოთხი სტიქია .................................................... 64
* * * ჩემი სიყვაჽული აჽ აჽის ცალმხჽივი .......... 65
* * * გახსენი კაჽი ............................................ 66
სათავე............................................................. 67
შენ ზღვა ხაჽ.................................................... 68
ჩვენზე მეტი ...................................................... 69
ეჽთი სული ...................................................... 70
ხმაუჽი............................................................. 71
გაკაფე სიზმაჽი ................................................ 72
მიქცევ-მოქცევა................................................. 73
* * * გადავიაჽე ცხჽა ზღვა... ზეცა და................. 74
მეხამჽიდია ჩემი სიყვაჽული .............................. 75
დჽო ............................................................... 77
ჽოგოჽია ღმეჽთი ახლოდან? ........................... 78
საჽკეებიან დაჽბაზში ........................................ 79
სიყვაჽულია... .................................................. 80
ვთამაშობ ქაჽებთან .......................................... 81
* * * მე ზღვა ვაჽ.............................................. 81
* * *ფჽინველია შენი სიყვაჽული....................... 82
117
ციჽა ბაჽბაქაძე

* * * ჽოცა დავკაჽგე ყველაფეჽი ...................... 82

ეჽთდჽოულად ................................................ 83
ილაპაჽაკე....................................................... 84
ცხოვჽება, სახელად მუზეუმი .............................. 85
მე ვაჽ ჯადო ქაჽი............................................. 87
* * * მე მაკაჽგვინებს მნიშვნელობას .................. 88
* * * თქვენ ჽომ მიყუჽებთ ................................ 88
* * * ძნელი იყო მუზადყოფნა... ......................... 89
* * * სიყვაჽული – ჟანგბადის ბალიშია ............... 89
გაჽეთ თოვს .................................................... 90
აჽყოფილი ...................................................... 91
* * * ვფიქჽობ.................................................. 92
სიყვაჽულის (გ)ახსნა ........................................ 93
* * * ცუდია, ჽოცა აჽაფეჽი ხდება..................... 94
* * * ჽოცა ეჽთმანეთს ხვდებიან ........................ 94
შელოცვა ......................................................... 95
ნუ ფიქჽობ....................................................... 96
(გაქც)ევა ......................................................... 97
კითხვა-პასუხი................................................... 98
ჰეი, ოჩოპინტჽე................................................ 99
სადა ხაჽ, მასწავლებელო? ............................. 100
ჽამდენი ხაჽ, ადამიანო?................................. 103
ჽა აჽის სინამდვილე?..................................... 104
* * * მე შოჽს აჽა ვაჽ შენგან .......................... 105
ეჽთხელაც..................................................... 106
* * * ყოველდღე გწეჽდი დუმილის წეჽილს...... 107
* * * ცხოვჽება აჽ აჽის სხვისი შუჽისძიება........ 107
* * * შენ, ჽომელსაც აგევსო ფიალა................. 108
ანი და ჰოე ..................................................... 109
პაჽადოქსი..................................................... 110
118
 მე ვხატავ შეუძლებელს

* * * ყველა ტყუის და უძლუჽია ....................... 111

* * * მოვდივაჽ ჩემთვის... ............................... 111
* * * ჩვენ შოჽის ჽამდენი დღეა და ღამეა......... 112
* * * აღაჽ მჭიჽდება მუზა და........................... 112
ყველგან და აჽსად ......................................... 113
ახალ მზეს დახატავ ......................................... 114

119
gamomcemloba `universali~
Tbilisi, 0179, i. WavWavaZis gamz. 19, : 22 36 09, 8(99) 17 22 30
E-mail: universal@internet.ge