1st scene

(kumatok sa pinto si Rizal at pinagbuksan ito ni Kapitan)

Kapitan: Maligayang pagdating sa Dapitan.

Rizal: Gracias kapitan.

Kapitan: Hindi ko akalaing magkakaroon ako ng pamosong bisita.

Rizal: Hindi ako bisita ginoo, ako ay pinatapon ng gobyerno. Sa madaling salita, preso.

Kapitan: Ah! Padre, nandito na si Rizal.

Padre: Ah! Ang sikat na manunulat ng El Filibusterismo at Noli Me Tangere. Ang dakilang erehe at ang
filibustero. Ang mortal na kaaway ng spania at ng simbahang katolika. Kilala ko na siya.

Kapitan: Sinyor Rizal, ayon sa sulat ni Gobernador heneral, pwede ka mamili ng iyong titirhan. Pwede
kang tumira sa aking komendiyensa o sa kombento ng simbahan.

Padre: Sa kombento? Sa ilalim ng aking bubong? Papayag lang ako kung gagawin mo ang aking
kondisyon. Kung ikaw Sinyor Rizal ay magkukumpisal sa iyong mga kasalanan at magbabalik loob sa
simbahang katolika at kung babawiin mo ang mga pagbabatikos mo sa amin mga relihiyoso.

2nd scene

(rooftop)

Rizal: Ito na siguro ang pinakamalungkot na lugar na nakita ko sa buong buhay ko, Kapitan.

Kapitan: Hindi kalungkutan ang nakikita ko, kundi kapayapaan at katahimikan.

Rizal: Sobrang katahimikan, kahit ang mga ibon ay hindi humuhuni at sa mga bahay-bahay, wala kang
maririnig na tawanan kundi ang walang hihim ng pagrorosaryo.

3rd scene

(Nagsusulat si Rizal ng liham para sa kanyang Ina)

Rizal(Narrative) Minamahal kong nanay, sanay nasa mabuti kayong kalagayan jan sa HongKong. Mabuti
naman ang kalagayan ko dito. Para lamang akong nagbabakasyon, kaya lamang hindi ko kayo kapiling at
wala akong kalayaan.

4th scene

(Naglalakad kasama Si Kapitan)

Kapitan: Ligtas ka na sa HongKong, bakit bumalik ka pa ng Pilipinas?

Rizal: Para sa pilipinas ang pinaglalaban kong reporma kapitan at hindi sa ibang bansa.

(may dumaang babae at tinignan si RIzal saka linapitan ito)

Babae: Mawalang galang, ginoo. Kayo po ba yung pinag-uusapan sa bayan?

Rizal: Oo, ako nga.

Babae: Manggagamot kayo?

Rizal: Oo.

Babae: Nais ko sanang magpagamot pero wala akong maibabayad.

5th scene

(Panggagamot ni Rizal)

6th scene

Rizal: Ito ang aking lupaing binili ko gamit ang napalanunan ko sa

7th scene

(Habang nagsisibak si Rizal may lumapit na dalawang babae sa kanya)

Babae: Mahirap lamang kami at hindi kami kayang pag-aaralin ng aming mga magulang.

8th scene

(Nagsusulat si Rizal)

Rizal(Narrative) Mahal kong kaibigan, hindi mabura sa isipan ko ang mga masasayang araw na jan sa
Europa. Wala na ang mga araw na iyon. Ang mga pakpak ng mga paroparo ay nasunog sa ningning ng
liwanag. Pero mula sa kasamaan ng kasalukuyan, ay maraming mapupulot na kabutihan sa hinaharap.

9th scene

(Nagtutupi ng damit ang kanyang Ina)

Rizal(Narrative) Mahal kong ina, dahil sa pakiusap ko ay sa wakas ay pumayag din ang gobernador
heneral na makapiling ko kayo at ang aking mga kapatid. Hihintayin ko ang inyong pagdating.
10th scene

(Pagdating ng ina at mga kapatid ni Rizal)

Rizal: Magandang umaga. Ito nga pala ang aking Ina at ang aking mga kapatid.

11th scene

(naglalakad ang mag ina at pinapakita ni RIzal sa kanyang ina ang kaniyang mga ipundar)

Rizal: Ina, ito pala ang aking mga naipundar. Manukan, paaralan, klinika at dormetoryo.

12th scene

(Pag eempake nang kanyang ina at mga kapatid para sa kanilang pag alis)

Teodora: Malubha na ang kalagayan ng iyong ama, pepe. Kailangan na naming umalis dahil kailangan
ako nang iyong ama sa kaniyang piling.

Rizal: Ihalik mo na lamang ako sa kaniyang kamay ina.

Teodora: Wag kang mag alala pepe. Nagpapasalamat ako sa iyong pagpapagaling sa aking mata pepe.

(Niyakap ang ina bago sila umalis)

13th scene

(Nagsusulat si rizal nang lumapit si Manuela Orlac kasama si Josephine at ang kanyang ama sa kanya)

Manuela: DOktor Rizal, Ako nga pala si manuela orlac at siya naman po si Josephine Bracken. Sinamahan
ko po sila dito dahil akala nila ay nasa maynila ang iyong klinika.

(Tumayo si Rizal sa kanyang pagkakaupo at linapitan si Josephine para halikan ang kamay ng dalaga)

George Taufer: Doctor Rizal, I'm George Taufer. I'm a blind person and i hope you could help me.

14th scene
(Nakaupo sina Rizal at Josephine sa isang mapayapang sulok ng hardin, napapaligiran ng luntiang dahon.
Mukhang problemado si Josephine)

JOSEPHINE: (Teary-eyed) Doctor Rizal, I'm torn between my father's plight and the responsibilities back
in Hong Kong.

RIZAL: (Tenderly) Josephine, family needs you now. Your presence brings comfort, even if it means a
temporary absence here.

JOSEPHINE: (Overwhelmed) Your care for my father, your feelings... they touch my heart deeply.

RIZAL: (With conviction) Josephine, I cannot deny the depth of my feelings for you. But duty often tugs
at our hearts, guiding us down different paths.

JOSEPHINE: (Regretful) Doctor Rizal, I must return to Hong Kong. But I fear leaving behind what we've
shared.

RIZAL: (Softly) Josephine, before you leave, there's one thing I must know. Will you return?

JOSEPHINE: (Torn) I wish I could promise, but my father's condition... I cannot foresee the future.

RIZAL: (Resigned yet hopeful) I understand. Life's uncertainties often dictate our choices.

JOSEPHINE: (Embracing Rizal's hand) Thank you for understanding, Doctor.

RIZAL: (With a gentle smile) Josephine, our paths may diverge, but the memories we've woven here will
forever linger.

JOSEPHINE: (With a promise) I'll hold onto those memories dearly.

[As Josephine prepares to leave, Rizal watches her with a mixture of fondness and yearning.]

RIZAL: (Softly) Josephine, should circumstances allow, will you find your way back to Dapitan?

JOSEPHINE: (With a glimmer of hope) If fate permits, I'll return to the place where my heart found
solace.

15th scene

(Nakatalikod si rizal nang may bigla lumapit sa kanya at biglang hinarap ni rizal ang lalake at inilagay ni
rizal ang kamay ng lalaki sa likuran nito.

RIzal: Sino ka at sino ang nagpadala sayo?

Lalake: Ang mga.... ang mga prayle.

16th scene
(Si Rizal, na nakalubog sa kanyang trabaho, ay tumingala nang makarinig siya ng mga yabag na papalapit.
Nakatayo si Josephine sa pintuan, kitang-kita sa kanyang mga mata ang magkahalong emosyon—
panatag, pananabik, at kaba.)

RIZAL: (Surprised yet delighted) Josephine, you're back!

JOSEPHINE: (Smiling nervously) Yes, Doctor Rizal. I've returned.

[Rizal sets aside his work, and they face each other, a myriad of unspoken emotions between them.]

RIZAL: (Curious) What brought you back to Dapitan?

JOSEPHINE: (With conviction) I realized that no distance could diminish the memories we shared, the
warmth I felt in your presence.

RIZAL: (Touched) Your return brings a joy I can scarcely express, Josephine.

JOSEPHINE: (With sincerity) Doctor Rizal, I've thought deeply about what you asked before I left. I'm
here now, ready to embrace what fate might offer.

[Rizal, visibly moved, takes a step closer.]

RIZAL: (Softly) Josephine, your return—it means more than words can convey. It's as if destiny conspires
to reunite us.

JOSEPHINE: (Smiling through emotions) Destiny, perhaps, but more so a heart that couldn't stay away.

[Their gazes meet, a silent understanding passing between them.]

RIZAL: (Taking her hand) Josephine, in the ever-changing canvas of life, your return paints a picture of
hope and renewed possibilities.

JOSEPHINE: (Grasping his hand) Doctor Rizal, let's paint our own canvas—where our hearts find refuge
in each other's presence.

[They share a moment, the significance of this reunion encapsulated in their silent promises and shared
sentiments.]

RIZAL: (With a heartfelt smile) Welcome back to Dapitan, Josephine.

JOSEPHINE: (Radiant) Thank you, Doctor Rizal. It feels like coming home.

[As they stand together, the beauty of the garden seems brighter, echoing the warmth and hope
rekindled by Josephine's return.]

17th scene

(Pinuntahan ni Rizal at Josephine Si padre)

Rizal: Padre, nais po naming magpakasal.

Padre: Hindi ako nagkakasal ng erehe. Wala kaming problema sa gusto mong papakasalan dahil siya ay
isang katolika. Ikaw ang may problema. Magbalik loob ka muna sa iglesia katolika.

18th scene

(kinasal sila ng walang pare)

Rizal: (Hinawakan ni rizal ang kamay ni josephine)Josephine, I promise to cherish and support you, to
stand by your side through joy and sorrow, to share my dreams and aspirations, and to be your partner
in this journey of life.

Josephine: Rizal, I vow to stand with you, to nurture our love and support your dreams, to walk by your
side through life's twists and turns, and to be your companion in every adventure that awaits us.

Rizal and Josephine: Our love knows no boundaries, and in this moment, we begin a new chapter, hand
in hand, hearts intertwined, forging our destiny together.

19th scene

(Naglalakad sila sa ilog)

20th scene

(sa kwarto)

Josephine: I'm just thinking what other people may think about you now that you have a wife.

Rizal: I don't care what other may think about me.

21st scene

(rizal at josephine ay naghahabulan)

22nd scene

(pinapakinggan n rizal ang bata sa sinapupunan ni Josephine at hinimas himas ito)

Rizal: Ayaw niya raw ng lansones, gusto niya raw ng santol.

Josephine: Santol! Pitas ka ng santol. Porpabor ora mismo.

23rd scene
(mga marites habang nagpapaypay at hindi nila alam na nakikinig pala si rizal sa kanilang pinag uusapan)

G1: Naaalala mo pa ba yung kasama ni josephine nung una silang pumunta dito?

G2: May kalaguyo pala siyang isang prayle sa maynila.

G3: Saan niyo naman nasagap ang usap usapang iyan?

G4: May tenga ang lupa, may pakpak ang balita. Hindi ko lubos maisip kung paano naging kaibigan ni
Josephine yun.

RIzal: Si Josephine na naman ang nakita nyo.

G1: Hindi mo man lang ba naisip kung ano ang iisipin ng ibang tao?

Rizal: Ang importante ay masaya kaming nagsasama at sapat na yon.

G2: Hindi ka ba nagtataka? Ang higpit higpit ng bantay sayo. Maging ang pamilya mo ay hindi na
makapunta dito. Samantalang, si Josephine..

Rizal: Ano ang nais mong ipahiwatig?

G3: Alam mo bang si Josephine nong nasa maynila? (Hinawakan ni G1 si G3 para pigilan ito)

G4:Madalas lumalabas kasama si Manuela orlac. At alam mo ba kung saan sila pumupunta? Sa mga
prayle.

24th scene

(nasa kwarto nagtutupi ng mga damit si josephine nang dumating c rizal)

Rizal: How could you, Josephine? How could you go behind my back to meet with a friar?

Josephine: Jose, please, let me explain—

Rizal: Explain what? That you seek counsel elsewhere, in secret? What about our trust

[Josephine tries to reach out to him, but Rizal steps back, his frustration evident.]

Rizal: I defended you, stood by your side amidst all the gossip, and this is how you repay me?

Josephine: I didn't go to question our love, Jose. I had questions about my faith, about—

Rizal: Your faith? And you couldn't confide in me? Instead, you choose secrecy, adding fuel to the fire of
rumors that surround us!

[Josephine's eyes well up with tears, hurt resonating in her voice.]

Josephine: I never wanted to cause you pain. I thought seeking guidance would spare us both from more
misunderstandings.

Rizal: Misunderstandings?! Josephine, do you not see how this looks? It's not just about your faith; it's
the doubts it raises about us!
[He turns away, struggling to contain his anger.]

Rizal: I can't bear this constant shadow hanging over us, the whispers behind our backs!

[Josephine, now openly crying, pleads with him.]

Josephine: Jose, please, I never meant to betray your trust. I love you, and I thought—

Rizal: Love... can love withstand secrets and doubts?

25th scene

(manganganak si josephine)

Rizal: Paalam aking anak. Patungo ka na sa lugar na walang mapang api.

26th scene

(nakaupo sa klinika si rizal nang dumating si boy in white)

boy in white: Pumunta kami dito hindi para magpagamot sa kaibigan, kundi para sayong malinaw na
mga mata na nakakakita sa sitwasyon ng ating bayan. Gusto sana naming humingi sayo ng payo.

Rizal: Handa akong makinig.

boy in white: Merong naitatag na isang lihim na samahan, ang Kataas-taasang, Kagalang-galangang
Katipunan ng mga Anak ng Bayan. Itinayo ito sa layuning maipaglaban ang sambayanan ang kanilang
kalayaan. Sa pamamagitan ng armas, kami, kami ang mga bunga ng iyong libro. Ikaw ang inspirasyon
namin. Pinapunta kami dito ni ginoong bonifacio para sabihin sayo na handang sumiklab ang
himagsikan. Sa kahit na anong oras.

(napatayo si Rizal)

Rizal: Tigilan niyo ang kahibangang ito. Hindi pa handa ang pilipinas para sa rebolusyon.

Boy in white: Baka anong gawin sayo ng mga prayle kung sakaling magkalsa ang sambayanan.

Rizal: Kung puputok ang himagsikan, wag na kayong lumingon pa para lamang sa isang tao.

27th scene

Kapitan: Rizal, mayroon akong magandang balita. Pumayag na ang spanya na manilbihan ka Cuba.

Rizal: Kung kailan handa na akong manirahan dito, ngayon pa ito dumating.
28th scene

(madaming tao ang nasa labas dahil sa pag alis ni RIzal)