Втората светска војна е еден од најмракотните периоди во историјата на човештвото, со милиони

жртви и голем број на злочини извршени во името на националната, расната и политичката

идеологија. Меѓу многуте жртви, биле и македонците кои се наоѓале под контролата на Бугарија
во текот на втората светска војна.

Бугарија имала за цел режимот на цар Борис III да биде симпатичен кон националистичката
политика на Третиот рајх. Во тој период, Бугарија присвои дел од Македонија и ја окупираше
јужната територија на тогашната Србија. Бугарските власти се фокусираа на намалување на бројот
на македонските жители и нивното потпирање од страна на бугарската култура, јазик и идентитет.

За време на окупацијата, бугарските власти му наштетија на македонскиот народ со бројни

злочини и нарушувања на правата на човекот. Многумина беа убиени, а нивните домови и имот
беа конфискувани. Бугарските власти започнаа со масовно иселување на македонскиот народ од
неговата земја, вклучувајќи ги и децата, што им го одземаше идентитетот и ја нарушуваше
јазичната и културната имовина.

Покрај масовното иселување, македонците беа жртви и на физичко и психичко злоупотребување.

Бугарските власти ги декларираа македонците како "непријатели на државата" и ги третираа со
жестокост и насилство. Македонските деца беа одведени од своите родители и принудени да се
приклучат на бугарските воени формации, каде што беа искористени како робови и за
извршување на насилствени акции против македонскиот народ.

Сите овие злочини кои ги извршија бугарските власти против македонскиот народ се
квалификуваат како војни злочини, кои остануваат од најмракотните делови во историјата на
Македонија и на Балканот како целост. Во текот на послевојната епоха, многу од одговорните
личности за овие злочини не беа казнети и немаа да бидат казнети за своите постапки. Тоа остава
длабоки рани на македонскиот народ и им го омаловажува историското наследство и идентитет.

Во заклучок, злочините извршени над македонскиот народ од страна на Бугарија во текот на

втората светска војна се болен подсетник за жестокоста на војната и насилството кое ја исполни
времето. Важно е да го запазиме историското сведоштво и да ги помниме жртвите на овие
злочини, за да можеме да ги заштитиме правата на човекот и да ги спречиме повторните
нарушувања на тие права во иднина.