Ang Pagliligtas sa Lalaking Nakagapos
Sa tinaghuy-taghoy na kasindak-
sindak
gerero’y hindi na mapigil ang habag,
tinunton ang boses ay siyang
hinanap,
patalim ang siyang nagbukas ng
landas.
Dawag na masinsi’y naglagi-lagitik
sa dagok ng lubhang matalas na
kalis
Moro’y di tumugo’t hanggang di
nasapit
ang binubukalan ng maraming
tangis.
Anyong pantay-mata ang lagay ng
araw
niyong pagkatungo sa kalulunuran,
siyang pagkatalos sa kinalalagyan,
nitong nagagapos na kahambal-
hambal.
Nang malapit siya’t abutin ng
sulyap
ang sa pagkatali’y niligid ng hirap,
nawalan ng diwa’t luha’y
lumagaslas,
katawan at puso’y nagapos ng
habag.
Malaong natigil na di makakibo,
hininga’y hinabol at biglang lumayo,
matutulog disin sa habag ang dugo,
kundangang nagbangis leong
nangagtayo.
Naakay ng gutom at gawing manila,
nag-uli sa ganid at nawalang awa,
handa na ang ngipi’t kukong bagong
hasa,
at pagsasabayan ang gapos ng iwa.
Tanang balahibo’y pinapangalisag,
nanindig ang buntot na
nakagugulat,
sa bangis na anyo at nginasab-
ngasab,
Puryang nagngangalit ang siyang
katulad.
Nagtaas ng kamay at nangakaakma
sa katawang gapos ang kukong
pansira
nang darakmain na’y siyang
pagsagasa
niyong bagong Marteng lumitaw sa
lupa.
Inusig ng taga ang dalawang leon,
Si Apolo mandin sa serpyente Piton,
walang bigong kilos na di nababaon
ang lubhang bayaning tabak na
pamutol.
Kung ipamilantik ang kanang
pamatay
at saka isalag ang pang-adyang
kamay,
maliliksing leon ay nangalilinlang,
kaya di nalao’y nangagumong
bangkay.