เรียงความ “ครอบครัวของฉันและความฝันอยากเป็นพยาบาล”

ตั้งแต่จำความได้ ฉันมีความรู้สึกผูกพันและได้สัมผัสกับผู้ป่วยตั้งแต่เด็กๆ ฉันเห็นคุณแม่ต้องทำงานหลายๆอย่างที่

สถานีอนามัย ซึ่งตอนนี้เปลี่ยนชื่อเป็นโรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบล ฉันได้ซ้อนท้ายมอเตอร์ไซด์เก่าๆ คันหนึ่งออกเยี่ยม
ผู้ป่วยที่บ้านกับคุณแม่ พร้อมด้วยตระกร้าไข่ นม แพมเพิส ยารักษาโรค ถนนหนทางตอนนั้นไม่ได้เรียบเหมือนสมัยนี้มีดิน
ลูกรัง แต่ฉันก็ยังรู้สึกสนุกกับงานที่คุณแม่ทำ เสร็จจากงานชุมชนคุณแม่ก็ขับมอเตอร์ไซด์กลับมาตรวจคนไข้ที่สถานีอนามัย
ต่อ คนป่วยคนไข้มีอยู่หลายประเภทด้วยกัน ทั้งทำแผล เย็บแผล เป็นไข้ ปวดหลัง สารพัดโรคที่คุณแม่ต้องทำให้เสร็จ
ภายใน 1 วัน คุณแม่ปลูกฝังให้ฉันรักในวิชาชีพและคอยบอกอยู่เสมอว่า เราต้องบริการผู้ป่วยด้วยหัวใจความเป็นมนุษย์
เอาใจเขามาใส่ใจเรา ซึ่งคุณแม่เล่าให้ฟังว่ามาเรียนพยาบาลเพราะได้ทุนเด็กยากจน และเป็นพยาบาลคนแรกของหมู่บ้าน
คุณตา คุณยายทวดของฉันนั้นเป็นชาวนา คุณแม่บอกว่าในความที่เรามาจากคนจน จะทำให้เราทำงานได้ดีและเข้าใจถึง
ความต้องการของชาวบ้านด้วยกันดี ฉันเห็นคุณแม่ทำงานอย่างมีความสุข ผู้ป่วยที่มารับบริการที่สถานีอนามัยแห่งนี้ เรียก
คุณแม่ว่า “คุณหมอ” และฉันก็อดขำไม่ได้ที่ทุก ๆ แผนกชาวบ้านก็เรียกพี่ๆ ป้าๆ ว่าหมอกันหมด ฉันสังเกตุเห็นคนไข้
กลับบ้านด้วยรอยยิ้มทุกคน ฉันรู้ว่าคุณแม่ของฉันนั้นเหนื่อยมากแค่ไหน แต่คุณแม่ไม่เคยบ่นให้ครอบครัวฟังเลย แต่ด้วยใจ
รักและอุดมคติที่คุณแม่มีและใฝ่ฝันอยากเป็นพยาบาลมาตั้งแต่เด็กยังคงอยู่ในใจคุณแม่เสมอมา คุณแม่จึงเป็นเสมือนเช่น
นางฟ้าประจำใจของชาวบ้านเสมอ ความเป็นพยาบาลจึงเข้ามาอยู่ในจิตสำนึกของฉันและฉันก็รู้สึกผูกพัน ชื่นชอบ อยากที่
จะเป็นพยาบาลเหมือนแม่ตั้งแต่เด็กๆจนถึงตอนนี้ อาชีพพยาบาลเป็นอาชีพที่แฝงด้วยเกียรติและศักดิ์ศรี เป็นอาชีพที่ดูมีค่า
และสูงส่งไม่แพ้กับหมอ เพราะอาชีพพยาบาล เป็นอาชีพที่เรียกได้ว่า“เสียสละส่วนตัวเพื่อส่วนรวมเป็นส่วนใหญ่” ต้องทุ่มเท
และใส่ใจชีวิตและจิตใจของผู้ป่วยที่ต้องเข้ารับการรักษาอย่างสม่ำเสมอ ต้องอดทนต่อสิ่งที่รุมเร้า ไม่ว่าจะเป็นโรคภัยไข้เจ็บ
ของผู้ป่วย สิ่งปฏิกูล ความวุ่นวาย ความเจ็บปวด อารมณ์ของผู้ป่วยต่างๆนานา สำหรับเส้นทางของฉันการสอบเข้าคณะ
พยาบาลศาสตร์ให้ได้นั้น ถือได้ว่าเป็นเพียงแค่การก้าวขึ้นไปยังขั้นบันไดเพียงขั้นแรก และเมื่อเราก้าวขึ้นไปขั้นแรกได้แล้ว
ขั้นสูงสุดของความฝันคือ “การที่ฉันได้สละชีวิตส่วนตัวเพื่อความสุขแด่ผู้ป่วยทุกคนในโรงพยาบาล” หากฉันได้เป็นพยาบาล
และได้ประสบความสำเร็จในการทำหน้าที่พยาบาลที่ดีต่อคนไข้แล้ว นี่ก็ถือเป็นบันไดขั้นสูงสุด ที่ฉันได้ตั้งเป้าหมายเอาไว้ ถึง
แม้จะเหนื่อยแต่ฉันมีความอดทนและมีใจรักในด้านการบริการด้านการรักษาชอบช่วยเหลือผู้อื่นมากๆและฉันอยากจะสืบ
อุดมการณ์ของคุณแม่และอยากช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ต่อไป