Kant odwraca tradycyjne rozumienie procesu poznawania. Związek między
przedmiotem a podmiotem staje na głowie. Podmiot odgrywa w poznaniu ważniejszą rolę. Poznanie jest możliwe dzięki zmysłom i rozumowi. Formy naoczności zmysłowej nabywamy z chwilą narodzenia natomiast kategorie rozsądku nabywamy w trakcie naszego życia. Wrażenia uporządkowane przez formy i kategorie tworzą fenomen i to on jest przedmiotem poznania. Zarówno formy jak i kategorie są niezbywalne, zawsze podczas naszego osądu, któreś z nich się ‘’odezwie’’- są jak program wbudowany w nasz umysł służący do interpretowania świata. Oznacza to, że badane przez nas rzeczy nie są widziane przez nas jako to czym rzeczywiście są ,,na zewnątrz naszych głów". Badane przez nas rzeczy są tworzone razem z naszym umysłem. Można powiedzieć, że zdaniem Kanta na świat zawsze patrzymy przez "okulary" (formy i kategorie) i nie jesteśmy w stanie tych okularów zdjąć, żeby zobaczyć jak świat wyglądałby bez naszej oceny. Według Kanta zmysły pozwalają nam coś poznać, ale też nam w tym przeszkadzają. To co widzimy nie jest takie jakim to widzimy, bo to co widzimy to tylko nasza wyobraźnia.