The little prince

Nagulat siya sa kakulangan ng pagsisisi, nakatayo lamang siya doon, na may gulo sa kaniyang isipan, sa
simboryo nakaamba sa nakalutang na hangin. Hindi niya wari maintindihan masyado ang tamis nito.

Oo naman, mahal kita. Pagkakasabi ng bulaklak sa kaniya. Kung hindi mo alam, ito ay kasalanan ko..
hindi na iyon importante, na loko kalang rin naman.. subukan mong maging masaya

Lisanin mo yang simboryo na mag-isa…. Hindi konayan kailangan kahit kailan

Pero ang simoy ng hangin.

Hindi naman ganoon kasama ang sipon ko. Ang malamig na hangin ang nagpapagaling sa akin, isa akong
rosas

Pero paano nga ba ang mga hayop?

Kailangan ko pang magtiis ng kaunti pang panahon kung gusto kong masilayan ang paruparo. Sila’y
napakaganda. Kung hindi, sino ang tatawag sa akin? Kung lalayo ka. Sa malalaking hayop, hindi ako
natatakot sa kanila. Mayroon akong mga kuko at walang muwang gaya ng dati. Pinakita niya ang apat
niyang mga tinik. Sinabi niya na, huwang kang umasa diyan, nakakainis. Nagdesisyon kang umalis, kaya
umalis kana.

Dahil sa ayaw niyang Makita siyang umiiyak, siya ay ipinagmamalaki ng bulaklak…

Natagpuan niya ang sarili niya sa lugar ng asteroid 325, 326,327,328,329 and 330. Kaya nagsimula
niyang bisitahin sila upang maghanap ng trabaho at upang madagdagan ang kaniyang kaalaman.

Ang una ay tinatahan ng isang hari. Naka damit siya ng kulay lila at puting wisel, na naka upo sa trono,
parehong simple at maharlika.

Ahh!! Narito na ang pinag-uusapan,’ pasigaw ng hari nang sumusubaybay siya ng palihim sa munting
prinsipe.

At ang munting prinsipe ay napatanong sa kaniyang sarili: ‘paano niya ako nakilala kung hindi niya pa
ako nakikita kahit kailan?

Hindi niya alam na ang mundo para sa hari ay madali lamang. Sa kanila, lahat ng tao ay mga tauhan lang.

‘lumapit ka, nang sa gayon ay mas makita pa kita ng mabuti,’ sabi ng hari,’ labis na ipinagmamalaki na
mayroong isang tao na maging isang hari sa bandang huli.

Ang munting prinsipe ay naghanap ng lugar na mauupuan, ngunit ang buong mundo ay napapalibutan
ng kahanga-hangang puting wisel na damit, kaya nanatili siyang nakatayo at dahil siya ay pagod bigla
nalamang siya napahikap.

‘kapalastanganan ang pag-hikap sa harap nga hari,’ sabi ng reyna. ‘ipinag-babawal ko ito.’

‘hindi ko mapigilan’ sagot ng munting prinsipe na may pagkalito sa kaniyang muka. Mahaba ang aking
nilakbay at hindi pa ako nakakapag pahinga . . .
‘kung saan,’ sinabi naman ng hari, ‘wala pa akong nakitang humikap sa tagal ng panahon. Ang paghikab
ay kakaiba sa akin. Halika !, humikab ka ulit. Ito ay utos ko.’

‘tinatakot mo ako . . . hindi ko na kayang himikab . . .’ sabi ng munting prinsipe, namula ang kaniyang
muka sa hiya.

; Hum! Hum!, sagot ng hari. ‘kung gayon inuutusan kitang humikab paminsan-minsan. . . ‘

Sadya siyang nauutal at tila nayayamot. sapagkat ang hari ay nagbigay ng malaking kahalagahan sa
kaniyang kapangyarihan na iginagalang. Hindi niya pinapahintulutan ang mga hindi sumusunod sa
kaniya. Siya ay isang emperador. Ngunit bilang siya ay mahabagin, nagbibigay siya ng makatwirang utos.
‘Kung nag-utos ako sa isang heneral.’ Sasabihin niya na, ‘kung nag-utos ako sa isang heneral na baguhin
ang kaniyang sarili bilang ibong dagat, at kung ang heneral ay hindi sumunod, hindi iyon kasalanan ng
heneral. Kasalanan ko na inutusan ko ang heneral na gawin ang Imposibleng mangyari.’

‘maari ba akong umupo? Tanong ng munting hari na may bakas ng hiya sa muka.

‘inuutosan kitang umupo’ sagot ng hari, kamaharlikaan niya tinipon ang kaniyang puting wisel na damit
sa paligid niya. Ngunit ang munting prinsipe ay napaisip. Ang buong planeta ay napaka-liit. Ano ng aba
talaga ang maaring mapamunuan ng haring ito?

‘hari . . .’ sinimulan niya, ‘. . . patawarin mo ako sa pagtatanong ko . . .’ ‘ inuutos ko na ilagay mo ang

tanong mo sa akin.’ Ang hari ay mabilis na tumugon. ‘hari’ . . . sa kung ano nga ang iyong
pinamumunuan?’

‘sa lahat ng bagay’ napaka simpleng sagot ng hari.

‘Sa lahat ng bagay?’

Sapagkat hindi lamang siya isang ganap na hari ngunit isang pangkalahatan.

‘at ang mga tala ay sumunod?

‘oo naman,’ sagot ng hari. ‘sumusunod sila agad’ hindi ko hinahayaan ang katigsan ng ulo.’

Ang munting prinsipe ay namangha sa kapagyarihan na hawak ng hari, hindi niya lamang kaya panoorin
ang apat na pu’t apat, ngunit pitong pu’t dalawa o isang daan o dalawang daan na paglubog ng araw sa
parehong araw, sa paraang hindi niya kailangang umalis sa kaniyang inuupuan! At dahil medyo
nalulungkot siya sapag-alaala sa kaniyang maliit na Planeta, nilakasan niya ang kaniyang loob upang
humingi ng pabor sa hari.

‘gusto kong makita ang paglubog ng araw. . . pakiusap pagbigyan mo ako sa aking kahilingan . . magbigay
ka ng utos sa araw. . .’

‘kung iniutos ko sa heneral na lumipad sa isang bulaklak mula sa kabilang bulaklak tulad ng isang
paruparo, o magsulat ng trahedya, o baguhin ang kaniyang sarili bilang ibong dagat, at kung ang heneral
ay hindi kinaya ang mga inuutos ko, sino sa amin ang may kasalanan?

‘ikaw’ mariin na sabi ng munting prinsipe.

‘tama,’ dapat hilingin sa isa ang kung ano ang kaya niya, ang kapangyarihan ay una, at ang pangalawa ay
ang katwiran. Kung inuutos mo sa iba na tumalon sila sa dagat, magkakaroon ka ng rebolusyon sa iyong
kamay. May karapatan akong humiling ng pagsunod dahil makatwiran ang aking utos. Paano ang
paglubog ng araw? paalala sa kanya ng munting prinsipe, upang hindi nito malimutan ang tanong kapag
naitanong niya ito.

'Magkakaroon ka ng paglubog ng araw, hihilingin ko ito. Ngunit, alinsunod sa pamahalaang siyentipiko,

maghihintay ako hanggang sa maging maayos na ang mga kondisyon. '

'at anu iyon?' tanong ng munting prinsipe.

'Hum! Hum!' tugon ng Hari, sinuri nito ang kanyang malaking kalendaryo.

' Hum! Hum! ito ay malapit na... sa paligid... ito ay mamayang gabi mga bente minuto hanggang alas
otso. At iyong makikita kung gaano ako sumusunod.'

Humikab ang munting prinsipe. Nanghihinayang siya na mapagpas ang pag lubog ng araw ngunit medyo
naiinip na siya.

' Wala na akong gagawin dito', Sabi niya sa