Santiago, ano 2010

Se ve un portal, desde dentro

Tras unhos segundos, a porta ábrese e aparecen dous veciños, un matrimonio maior, con un par
de bolsas e un paraugas, que soben as escaleiras.

A cámara mantense sobre a porta. Pasan algúns segundos e aparece Julia, como apresurada,
que chega cun bolso ou unha mochila mal colocados, algo mollada e despeinada, e ven
escoitando música. Estamos en inverno, chove e vai algo de frío.

Cando a porta se pecha a cámara segue a Julia a través das escaleiras. Vive no último piso dun
edi cio da zona vella. Unha especie de ático. Vive sola.

Deixa as cousas malamente tiradas sobre unha mesa e acércase ata o baño para poñer a correr a
auga quente. Acércase á súa habitación, mete un cd nun aparato de música e diríxese cara o
baño cunha bata posta. Deixa a porta entreaberta para poder seguir coa música. A cámara
agarda uns segundos dende fora. Logo pasa ao interior do baño para gravar algúns planos
mentres se ducha e remata de secarse.

Ponse un pijama, unha sudadera gorda e calza unhas zapatillas de inverno. Comproba a
temperatura dos radiadores e fai bastantes xestos de frío. Diríxese á cociña para preparar unha
sopa. A música segue soando. Mentres prepara a mesa aproveita para sacar uns apuntes da
mochila e deixalos sobre a mesa.

Nestre intre, mentres cociña, chamaa súa nai ao móbil.

- Que tal mamá

- Facendo a cena
- Nada novo, un día normal coma outro calquera
- Que fai papá
- Claro que é martes, non me acordaba de que hoxe había fúbol
- E como vai o Madrid
- Non, aínda non sei que vou facer o n de semana
- (suspira) a sopa xa case está lista, pon o teléfono entre o hombro e a orella e prepárase para
servila
- Xa mamá, pero tedes que entender que entre semana tampouco teño moito tempo para facer
outras cousas. As ndes tampouco dan para moito. E se ademáis teño que facer cousas da
tese, pre ro quedarme aquí.

Xa sentada, comezando a cear

- E porqué non vides vós comer o domingo?

- Bueno. Pois eu voume poñer coa cea.
- Sí, boas noites
- Dalle un bico a papá tamén.
fi
fi
fi
fi
Colga. E á vez que o fai, prende o televisor que está de fondo. A cociña e o salón son un mesmo
espazo. Remata a cea cun yogur e deixa todo enriba do fregadeiro.

Levase os apuntes para o sofá, cun par de subraiadores, cubrese cunha manta e baixalle o
volume ao televisor, máis non o apaga.

Ao pouco quédase durmida. Desperta ao cabo dun rato, apaga todo, e métese a durmir na cama.
Ve que ten un sms no móvil. Pero non contesta.

Día II - Mércores

O despertador sona as 7:50, dalle un golpe e bótase de novo contra a almohada. As 8:00 volve a
sonar e xa se levanta. Leva posta a misma sudadera gorda do día anterior. Achégase á cociña e
deixa a ferver o café. Mentres achégase ao baño para facer as súas necesidades e lavarse a cara.
De paso que se ve no espello aproveita para arreglarse mínimamente os pelos. Ao seu paso pola
cociña mete dúas rebanadas de pan na tostadora, pon a radio na minicadea, e volve á habitación
para recoller un pouco a cama e sacar algo de roupa do armario.

Xa está o café,

Corre para a cociña e sentase a almorzar café con leite e un pouco azucre e as tostadas con
philadelphia e mermelada. Bótalle un vistazo ao móbil, co sms da noite anterior. Pero aínda non o
abre.

Dase un pouco de presa para acabar todo e deixa os cubertos novamente amontoados sobre o
fregadeiro.

Vístese rápidamente e abandona o fogar para ir á facultade. Sen importar o que estude, a
facultade será a de losofía ou a de historia. Por motivos evidentemente estéticos.

No camiño cara facultade non se cruza con nadie, pero mírase fugazmente nun par de espellos.
Segue a facer bastante frío, e o chan está algo mollado, máis nese intre non chove.

Diríxese directamente a biblioteca, e aséntase nunha especie de zona para investigadores.

Saca un portátil, os seus apuntes, e un par de libros do seu bolso. Ao cabo dun pouco tamén se
levanta para husmear polos estantes. Mentres ollea un libro, achégaselle unha compañeira pola
espalda, que a colle desprevida cando a agarra do antebrazo e achega a súa cabeza para darlle
un medio abrazo. A amiga leva gafas, é risueña, máis baixiña e sensiblemente menos atractiva
que Julia. Pero bastante máis aberta. Chámase Alicia.

- Que susto. Susurra Julia

- Qué buscas?
- XXXX
- Ven, tes máis deste lado.
- Julia fai un par de muecas como de ‘qué sabelotodo eres’. E Alicia, que aínda non lle soltou o
brazo, ríe polo baixo.
- Xa sei, sei. Non fai falta que mo agradezcas.

Dan a volta á estanteria e chegan aos libros en cuestión.

- Et voilá. Alicia sólta nalmente a Julia para acompañar o xesto cos seus brazos.

- Vese que lle costa un pouco, pero Julia dalle tímidamente, cun medio sorriso, as gracias.
- Café as 11? Pregunta Alicia
fi
fi
 Julia torce un pouco a cabeza. - E cuarto?

- Feito. - Alicia fai un xesto con ambas mans, simulando unhas pistolas-. Vémonos na entrada. -
Xírase brevemente para volver a recordarlle a Alicia. - E cuarto.

Cando se marcha Alicia Julia volve poñer cara como de enfurruñada. Por entre as estanterías
andan dous rapaces, estudiantes de grao, que non poden evitar voltar continuamente a vista cara
a ela. Dase conta, pero fai caso totalmente omiso.

Parece que atopou o libro que buscaba, e volve para a súa mesa.

Ve unha noti cación do seu titor: reunión mañan as 12:00. Para planear as súas primeiras clases
como profesora axudante. Fai un xesto de cansancio. Non se molesta en contestar, e retoma por
n as súas tarefas.

Pasan das 11:15, e ve como a mirada de Alicia, agora algo enfadada, lle apunta de forma
recriminatoria dende a entrada. Un dos rapaces que estaba buscando libros tamppouco pode
evitar xirarse disimuladamente para ollala cando abandona a sala. (Se ven este detalle apenas
carece realmente de importancia, e só se trata dun pequeno gag para aqueles espectadores máis
atentos.)

Pasillos da facultade. Julia e Alicia baixan camiñando cara a rúa. O café está xusto en frente,
nada máis saír da facultade.

Alicia, sempre como con máis ganas de falar:

- Non te vas a crer o que me pasou onte

Nun primeiro momento, Julia tan só a mira, cando ve que Alicia está como esperando a espertar
a súa espectativa, concede:

- A ver, dime
-
fi
fi